Εδώ η καλή ψήφος, δώστε και σώστε την ελίτ...

Αν μου ζητούσατε έναν κατάλογο με τους δέκα πιο αξιόπιστους ανθρώπους που γνωρίζω, δεν θα συμπεριλάμβανα σε αυτόν τον Π. Καμμένο. Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι γνωστός για τις άσφαιρες βολές του, τις οποίες όταν έρχεται η ώρα να τις αποδείξει, παριστάνει τον κινέζο. Αυτό, όμως, επ' ουδενί δεν σημαίνει πως η δικαιοσύνη δεν οφείλει να διερευνήσει σε βάθος τις καταγγελίες του, όπως και τις αντίστοιχες τής βουλευτίνας του Στ. Ξουλίδου περί δωροδοκίας συναδέλφων τους ενόψει εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Το να κατηγορεί εμμέσως ένας βουλευτής έναν άλλο βουλευτή, και μάλιστα του ίδιου κόμματος, για δωροληψία είναι πολύ σοβαρό για να μην αρθεί πάλι καμιά ασυλία, όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις. Σε διαφορετική περίπτωση πείτε μου ποιός θα πιστέψει στην περίπτωση που συγκεντρωθούν οι 180 βουλευτές για εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας πως αυτό έγινε για λόγους εθνικού συμφέροντος και κατά συνείδηση κι όχι γιατί ορισμένοι έγιναν...ξαφνικά πλουσιότεροι; Σε μια τέτοια περίπτωση οι διαιτητές τής Σούπερ Λίγκας θα φαίνονται στο πόπολο περισσότερο αξιόπιστοι από τους "εθνοπατέρες" του...

Οι Μπιτλς έχουν παραπάνω από σαράντα χρόνια που έχουν διαλυθεί, η επιστήμη έχει πατήσει πλέον "πόδι" και στον Αρη, πέρα από τη Σελήνη, και η τηλεόραση θεωρείται πια ξεπερασμένη τεχνολογική ανακάλυψη. Κι όμως, οι ημέρες που ζούμε θυμίζουν ολοένα και περισσότερο την ταραγμένη δεκαετία τού 1960. Ο αντικομμουνισμός, τα αντιαριστερά σύνδρομα και η "συμμορίτικη" ρητορική έχουν ξαναγίνει δημοφιλή στον προπαγανδιστικό λόγο των ελίτ των και των φερέφωνών της. Αυτοί που κυβέρνησαν τον τόπο και διαιώνισαν τις κοινωνικές αδικίες κατηγορούν εκείνους που, όντως σε αρκετές περιπτώσεις αντιδρούσαν με λανθασμένο τρόπο όπως με την αγιοποίηση συντεχνιακών λογικών, ήταν πάντοτε η μειοψηφία πως ευθύνονται για την κατάντια τής χώρας...

Είναι αλήθεια ότι τα πανεπιστήμια δεν θα γίνουν καλύτερα πετώντας σκουπίδια στα γραφεία πρυτάνεων ούτε ο εργασιακός μεσαίωνας θα αποτελέσει παρελθόν αν οι συνδικαλιστές συνεχίζουν να διατηρούν αδικαιολόγητα προνόμια. Η παιδεία, ωστόσο, δεν νοσεί εξαιτίας των καταλήψεων, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις είναι μια άστοχη απάντηση στην απαξίωσή της από αυτούς που τη διαφεντεύουν, αλλά ακριβώς από εκείνους που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι. Οι εργασιακές σχέσεις δεν επέστρεψαν στα χρόνια τής δουλείας γιατί η κάθε συντεχνία προέτασσε το δικό της συμφέρον έναντι του γενικού, αλλά γιατί τα αφεντικά εξουσιάζουν εφαρμόζοντας το "διαίρει και βασίλευε"...

Την ίδια ώρα, το παρακράτος είτε απειλεί με θανάτωση δημοσιογράφους που δεν είναι "φρόνιμα παιδιά" είτε σπάζει τον "κουμπαρά" για να λαδώνει μέλη τού Κοινοβουλίου όταν αυτό θεωρείται αναγκαίο. Υποκαθιστά, δηλαδή, για μια ακόμα φορά τη λειτουργία των επίσημων θεσμών, οι οποίοι  αυτοβούλως έχουν παραχωρήσει περισσότερες αρμοδιότητες σε αυτούς που μπορούν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά δίχως να εκτίθενται οι πάτρωνές τους. Πολύ φοβάμαι πως οδηγούμαστε ξανά σε μια προεκλογική περίοδο κατά την οποία δεν θα αντιπαρατεθούν πεπραγμένα, ιδεολογίες και προγραμματικές θέσεις, αλλά προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εξαπάτησης, θα ακουστούν μισές αλήθειες κι ολοκληρωμένα ψέματα, η λάσπη, όπως για παράδειγμα για το νόημα των συναντήσεων συριζαίων με ανθρώπους τής αγοράς, θα πετιέται σχεδόν αυτόματα στον ανεμιστήρα κι ένας λαός θα κληθεί να λύσει το γόρδιο δεσμό σε μια κακόγουστη παράσταση όπου περισσεύει η υποκρισία. Η ουσία είναι πως είτε έχουν δωροδοκηθεί βουλευτές είτε όχι ο πολιτικός κόσμος έχει σημειώσει ένα ακόμα αυτογκόλ, υπονομεύοντας την κοινοβουλευτική ολιγαρχία περισσότερο κι από τους πιο διαπρύσιους εχθρούς της... 

Αυτοί που δέχονται να δουλεύουν τζάμπα παίρνουν στο λαιμό τους και τους επαγγελματίες...

Τα αφεντικά είναι "υποχρεωμένα" από την θέση φαινομενικής υπεροχής που τους προσφέρει το σύστημα να πίνουν το αίμα των εργαζόμενων. Πώς τους απαντούν στη σύγχρονη Ελλάδα οι εργαζόμενοι; Δουλεύοντας γι' αυτούς δωρεάν και, μάλιστα, οικειοθελώς. Με λίγα λόγια και άνεργοι στην ουσία και μαλάκες! Ολο και πληθαίνει ο αριθμός εκείνων που προτιμούν να απασχολούνται τζάμπα σε κάποια εταιρεία με τα...ακαταμάχητα επιχειρήματα πως έτσι διατηρούνται ζωντανοί στην αγορά εργασίας και καταπολεμούν την κατάθλιψη του να μένουν στο σπίτι τους και να κοιτούν τα ντουβάρια του. Σκάβουν, δηλαδή, το λάκκο στον οποίο θα πέσουν και οι ίδιοι μέσα αργά ή γρήγορα, αφού βεβαίως ρίξουν πρώτα σε αυτόν τους υπόλοιπους που έχουν την "τρελή" απαίτηση να αμείβονται για την εργασία που παρέχουν και, μάλιστα, όπως της αξίζει και στην ώρα τους...

Γιατί αναρωτιόμαστε, επομένως, για τους χαμηλούς μισθούς ή για το ότι ο διπολικός Ανδρ. Λοβέρδος προτείνει την άμισθη εργασία εκπαιδευτικών με αντάλλαγμα μόρια; Ολοι αυτοί γνωρίζουν ότι θα βρουν εκεί έξω πρόθυμους ηλίθιους να εργαστούν γι' αυτούς δωρεάν μόνο και μόνο για να βελτιώσουν το βιογραφικό τους. Ετσι κι αλλιώς στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα, αλλά η ποσότητα της εργασίας, αφού πρόκειται για μπακάληδες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες με την ανοχή ενός ολόκληρου συστήματος που βασίζεται εδώ και χρόνια στην αναξιοκρατία, στη λαμογιά, στο ρουφιανιλίκι και στην υποτέλεια των υπηκόων του...

Οι ερασιτέχνες, όχι με την έννοια των εραστών τής τέχνης τους αλλά των αλεξιπτωτιστών που δεν βλέπουν αυτό που κάνουν ως επάγγελμα αλλά ως χόμπι για να περνούν την ώρα τους, λειτουργούν σαν καρκινώματα που κατατρώγουν και τους επαγγελματίες. Αποδεχόμενοι στωικά συμπεριφορές που μας επιστρέφουν στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελούν, εκόντες άκοντες, τους καλύτερους φίλους τού κεφαλαίου, αυτούς στους οποίους βασίζεται για να μην υπάρξει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο...

Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να φορά "Πάμπερς" ως απόρροια μιας ψοφοδεούς λογικής διατήρησης της θεσούλας μας με κάθε θυσία τής αξιοπρέπειάς μας. Απαγορεύεται, ωστόσο, να παίρνουμε στο λαιμό μας, ειδικώς αν έχουμε κάποια θέση ευθύνης, κι εκείνους που αδυνατούν να πιστέψουν ότι η στάση ζωής τους πρέπει να είναι όμοια με ενός σκύλου που του φορούν ένα λουρί τα αφεντικά του κι αυτός πηγαίνει όπου τον σέρνουν. Πόσω μάλλον όταν τα δικά μας αφεντικά δεν μας προσφέρουν καν τα στοιχειώδη που απολαμβάνει ένα κατοικίδιο, όπως τροφή και στέγη...

Οι ραγιάδες που υποσκάπτουν συλλογικότητες στο όνομα της διατήρησης της εργασιακής ειρήνης, συναινώντας σε εργοδοτικές πρακτικές που παραπέμπουν στους αιώνες τής δουλείας, βρίσκονται παντού, από την πιο μικρή επιχείρηση έως τη συνδικαλιστική ηγεσία. Ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής αντίδρασης, μαντρώνοντάς την, για παράδειγμα, σε μια ημερήσια απεργιακή κινητοποίηση που από το τίποτα είναι προτιμότερη, αλλά δεν είναι και η καλύτερη λύση...

Αν δεν απομονώσουμε, ο καθένας από το μετερίζι όπου βρίσκεται, εκείνους που επιβάλλουν με τον τρόπο τους "Βάρκιζες", αυτούς που λειτουργούν ως Δούρειοι Ιπποι του εργατικού κινήματος, μην περιμένετε οι καλύτερες ημέρες να έρθουν από μόνες τους. Στο Παρίσι αυτές τις ώρες σχεδιάζουν το τρίτο μνημόνιο. Πώς θα αντιδράσουμε σε αυτό; Θα κάνουμε μια απεργία για την τιμή των όπλων ή θα πολιορκήσουμε τη Βουλή επί ημέρες, μήνες, χρόνια ώστε να δοθεί επιτέλους η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ψηφίσει για πολιτικές που δεσμεύουν και τις γενιές που θα ακολουθήσουν;...

Στις ΗΠΑ, όπου όπως μαρτυρά η εξέγερση στο Φέργκιουσον οι μαύροι δεν έχουν βρει ακόμα την θέση που τους αρμόζει στην αμερικανική κοινωνία, έχουν κάνει δημοψηφίσματα για την απαγόρευση των δολωμάτων στο κυνήγι τής καφέ αρκούδας. Στην Ελλάδα θεωρείται αντιδημοκρατικό, όπως θυμόμαστε πολύ καλά από τα γεγονότα των Κανών το 2011, να διοργανώσουμε δημοψήφισμα για το αν επιθυμούμε να εγκατασταθεί στη χώρα, η οποία μάλιστα γέννησε την άμεση δημοκρατία, ένα μόνιμο καθεστώς άγριας λιτότητας με θύματα τους πολλούς...

Αυτή η κυβέρνηση διαθέτει μόνο την τυπική νομιμοποίηση να περάσει από τη Βουλή νέο μνημόνιο. Ακόμα, όμως, και μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ζητήσει τη λαϊκή αποδοχή για οποιαδήποτε νέα συμφωνία με τους δανειστές. Κι αν η πλειοψηφία απαντήσει θετικώς ακόμα και σε ένα επαχθές μνημόνιο, έστω υπό συνθήκες απόλυτης τρομοκράτησης, τότε θα είναι άξια της μοίρας της. Πρέπει, όμως, να της δοθεί, έστω μετά από τέσσερα χρόνια από το πρώτο μνημόνιο, η αυτονόητη σε μια πραγματική δημοκρατία δυνατότητα να εκφράσει επισήμως τη γνώμη της. Οποιος πολιτικός με τη σχετική εξουσία δεν αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία δεν μπορεί να παριστάνει άλλο το δημοκράτη, κρύβοντας πως στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα "δημοκράτορας"...    


  

"Ολοι οι αλβανοί είναι εγκληματίες", λέει ο...Χίτλερ μέσα μας

Ο "αλβανός πιστολέρο, κακοποιός, δολοφόνος, μαφιόζος" κλπ. κλπ. Ποιός άλλος λόγος υπάρχει να τονίζουμε την εθνικότητα του δράστη τής επίθεσης στο Μικρολίμανο πέρα από το να αποκαλύπτουμε τον ρατσιστικό, μικροαστικό εαυτούλη μας, τον οποίο επιμελώς κρύβουμε μέσα στην πολιτική μας ορθότητα; Κι εμείς οι τόσο ευαίσθητοι που θρηνούμε, και καλά κάνουμε βεβαίως, για τη δολοφονία ενός σέρβου φίλαθλου στην Κωνσταντινούπολη θα κάναμε το ίδιο αν σκοτωνόταν ένας τούρκος στο Βελιγράδι; Την ώρα που αναζωπυρώνονται στα Βαλκάνια τα εθνικιστικά πάθη, τα οποία ποτέ δεν είχαν σβήσει, σε τί αλήθεια ωφελεί να συνδέουμε μια ακραία εγκληματική ενέργεια με τη χώρα καταγωγής τού θύτη της; Είναι όλοι οι αλβανοί εγκληματίες, όπως για χρόνια έλεγε για παράδειγμα η Χρυσή Αυγή πριν εντάξει πολλούς τέτοιους στις οργανώσεις της; Ολοι οι τούρκοι εποφθαλμιούν τα νησιά τού Αιγαίου και την Κύπρο; Ή, μήπως, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο ένας τρελαμένος έλληνας να πάρει ένα καλάσνικοφ και να πυροβολήσει αδιακρίτως τους θαμώνες ενός κλαμπ; Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε, άλλωστε, για την ψυχική ισορροπία ενός έθνους, αξιοσημείωτο κομμάτι τού οποίου εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον τουρίστα τής Ραφήνας και τον ρεζίλη των Παπανδρέου ως σοβαρές επιλογές για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση;...

Είναι αυτονόητο, αλλά φοβάμαι πως ακόμα και στις 25 Νοεμβρίου 2014, τόσο καιρό μετά από το μεσαίωνα, είμαι αναγκασμένος να το επαναλάβω. Κανένας λαός δεν έχει την εγκληματικότητα στο DNA του. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως αυτά που υποστηρίζουν διάφοροι στη χώρα μας για τους αλβανούς, τους ρουμάνους ή όποιους άλλους ξένους κατοικούν σε αυτή τη γωνιά τής οκουμένης, στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα τα έλεγαν στις ΗΠΑ για τους έλληνες. Δεν θέλει και πολύ μυαλό, εξάλλου, για να καταλάβεις ότι όσο πιο εξαθλιωμένος είναι κάποιος κι όσο περισσότερο κοινωνικώς απομονωμένος αισθάνεται τόσο πιθανότερο είναι να καταλήξει στην παρανομία. Αυτό προφανώς και δεν αθωώνει τον οποιοδήποτε εγκληματία, αλλά είναι μια πολύ πιστευτή δικαιολογία για τις πράξεις του...

Κι αφού σιγοβράζει μέσα σας η ερώτηση "και τί φταίμε εμείς οι φιλήσυχοι πολίτες για τη φτώχεια των άλλων;" δεν έχω παρά να σας απαντήσω πως όταν μια κοινωνία είναι πραγματική κοινωνία κι όχι κοπάδι σκόρπιων συμφερόντων το πρόβλημα του ατόμου οφείλει να είναι και πρόβλημα του συνόλου. Κι αν δεν το αντιμετωπίζουμε έτσι από ανθρωπισμό, ας το κάνουμε τουλάχιστον από ατομικό συμφέρον. Γιατί η γη γυρίζει, όπως έπεισε δια πυρός και σιδήρου ο Γαλιλαίος τους αρτηριοσκληρωτικούς, και, ποιός ξέρει, αύριο μεθαύριο, ειδικώς αν συμφωνήσουμε και σε τρίτο μνημόνιο, ενδεχομένως να είμαστε εμείς που θα πάρουμε ένα καλάσνικοφ στο χέρι, θα μπουκάρουμε σε ένα κέντρο διασκέδασης και θα θελήσουμε να πάρουμε, "για εκδίκηση", κι άλλους στο λαιμό μας γιατί δεν θα έχουμε γάλα να δώσουμε στα παιδιά μας...

Είναι αυτονόητο, επίσης, ότι κανείς μας δεν έχει γεννηθεί τέρας. Οσοι ανάμεσά μας γίναμε το "οφείλουμε" στις οικογενειακές ή κοινωνικές παραστάσεις των οποίων υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες. Επομένως, εκτός από μια δίκαιη τιμωρία για τις εγκληματικές πράξεις μας χρειαζόμαστε σωφρονισμό και θεραπεία. Ούτε η κρεμάλα ούτε τα ισόβια θα εξυπηρετήσουν κάτι περισσότερο από τη δίψα τού λούμπεν προλεταριάτου για εκδίκηση. Πόσω μάλλον όταν αυτό το χυδαίο ένστικτο τις περισσότερες φορές διοχετεύεται σε αυτούς που αισθανόμαστε πως είναι χαμηλότερα από εμάς στην τροφική αλυσίδα κα σπανίως σε εκείνους που τρώνε με χρυσά κουτάλια και μας πετούν τα ψίχουλα. Ενα κράτος δικαίου δεν παραδειγματίζει τους πολίτες του με τον τρόμο, με δημόσιους ακρωτηριασμούς κλεφτών για παράδειγμα, αλλά καλλιεργώντας του τη σιγουριά ότι όταν βρεθούμε πεσμένοι στο έδαφος, αφού όλοι μας κάποια στιγμή χάνουμε τη δύναμη να παραμένουμε όρθιοι, θα είναι εκεί για να μας σηκώσει το χέρι και να μας βοηθήσει να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας σε γερότερα θεμέλια. Ετσι συμπεριφέρονται οι υγιείς κοινωνίες κι όχι σαν τεξανοί καουμπόιδες σε γουέστερν που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν, μάλιστα, ότι ακόμα κι ο Ιησούς θα συμφωνούσε με το "οφθαλμός αντί οφθαλμού"...

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα και προσβλήθηκαν και οι δύο...

Σχεδόν ο μόνος τρόπος για να γραφτούν αλήθειες στον ελληνικό Τύπο είναι να αποφασίσουν οι διαπλεκόμενοι αφέντες του να βγάλουν ο ένας τα μάτια τού άλλου. Διαφορετικώς δεν διαβάζουμε τίποτα άλλο πέρα από τις αγαθοεργίες τους συνοδεία ακίνδυνων ειδήσεων. Γι' αυτό και θα μου συγχωρήσετε τα γέλια όταν ακούω τον Β. Μαρινάκη και τον Δ. Μελισσανίδη να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για γκανγκστερικές μεθόδους. Κι ελπίζω να μου συγχωρήσετε, επίσης, τη δυσπιστία απέναντι στην "αριστερή" στροφή τού ΔΟΛ, ο οποίος μόλις ο υιός Ψυχάρης εγκατάλειψε τη Ν.Δ. θυμήθηκε πως η σημερινή δεξιά θυμίζει περισσότερο την προδικτατορική παρά τη μετριοπαθή μεταπολιτευτική εκδοχή της. Εχω μάθει, άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό να μη δίνω τόση σημασία στο τί λέει κάποιος, αλλά ποιός το λέει. Αυτό με βοηθά, μεταξύ άλλων, να ζυγίζω το μέγεθος της υποκρισίας του και να μην παίρνω στα σοβαρά τους κλέφτες που φωνάζουν για τις κλεψιές των άλλων ή τους απατεώνες που κράζουν τις απατεωνιές των υπόλοιπων "συναδέλφων" τους...

Αν εξαιρέσουμε μερικές εκατοντάδες αργυρώνητων φανατικών οπαδών, ποιός πιστεύει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και, κατ' επέκταση, η εγχώρια δημόσια ζωή δεν κυβερνάται από τη μαφία; Οι ίδιοι άνθρωποι που διοργανώνουν συλλαλητήρια κατά τής αριστερίστικης τρομοκρατίας κάθε τόσο δίνουν εντολές σε "φουσκωτούς" τους να δέρνουν όποιον έχει το θράσος να τους ασκήσει την παραμικρή κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν αυτή είναι. Ανθρωποι που είναι αναμεμειγμένοι σε λαθρεμπόριο ηρωίνης και πετρελαίου, μεταξύ άλλων παράνομων ή ημιπαράνομων δραστηριοτήτων τους, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας "διδάσκοντας ήθος", πουλώντας φιλανθρωπία και διοικώντας στα φανερά ομάδες και δήμους και στα κρυφά κυβερνήσεις χάρη στα εκατομμύρια αφορολόγητα ευρώ τα οποία τσεπώνουν και για τα οποία δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μπροστά τους ο Ντον Κορλεόνε μοιάζει με χίπι πασιφιστή κι όμως αντί να σαπίζουν σήμερα στη φυλακή παριστάνουν τους δημόσιους κατήγορους της διαφθοράς...των άλλων βεβαίως, τους κήνσορες της ηθικής και τους υπερασπιστές τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την οποία συγχέουν τη νομιμοποίηση της λαμογιάς τους...

Το πρόβλημα γίνεται ορατό μέσω των προσώπων. Είναι, ωστόσο, συστημικό, συστημικότατο. Ο καπιταλισμός επιβιώνει γιατί θωπεύει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, γιατί ηρωοποιεί τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα, επειδή δημιουργεί με επιτυχία την ψευδαίσθηση πως μια ημέρα κι εμείς μπορούμε να γίνουμε μαρινάκηδες ή μελισσανίδηδες αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνατότητές του και σε πολλές ακόμα πομφόλυγες. Σε καμιά χολιγουντιανή ταινία και σε κανένα καπιταλιστικό εγχειρίδιο δεν θα δείτε ή δεν θα διαβάσετε πως αν θέλετε να γίνετε πλούσιοι πρέπει, στις πλείστες των περιπτώσεων, να πατήσετε επί πτωμάτων. Το ίδιο πράγμα θα το δείτε μεταφρασμένο ως αποφασιστικότητα, ισχυρή θέληση, πίστη ή ελπίδα...

Η απληστία ταυτίζεται με τη φιλοδοξία, η βουλιμία με την αυτοβελτίωση, η αλαζονεία με την αυτοπεποίθηση. Στα αρχίδια μας η κοινωνική δικαιοσύνη αν μπορούμε να είμαστε εμείς καβάλα στο άλογο και να διατάζουμε το πόπολο. Γι' αυτό κι ο σοσιαλισμός, κι όχι βεβαίως ο γραφειοκρατικός σταλινισμός ο οποίος δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τον κεφαλαιοκρατία, παραμένει ακόμα άπιαστο όνειρο. Και θα παραμένει όσο ιδεώδες μας θα είναι να γίνουμε εκατομμυριούχοι με κάθε κόστος αντί να οργανώσουμε μια πολιτεία όπου τα αγαθά θα μοιράζονται ανάλογα με την εργατικότητα και τις ικανότητες του καθενός από εμάς κι όχι από τη διάθεσή του να ξεπουλήσει τα πάντα στο όνομα της ατομικής του καταξίωσης... 
  

Παναγιά μου, τί φαρισαίος...

Μακάρι ο Γ. Καρατζαφίρερ να αποδειχθεί αθώος για τις μίζες των εξοπλιστικών. Τίποτα, όμως, από όσα έχουν βγει στο φως τής δημοσιότητας και μένει να βγουν δεν προδικάζει πως ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν είναι ένοχος. Ακόμα και η χθεσινή "απολογία" του μέσα από τον τηλεοπτική του εκπομπή μού θύμισε Τσοχατζόπουλο την εποχή που μιλούσε κι εκείνος για σκοτεινά συμφέροντα που τον πολεμούν αντί να κομίσει αδιάσειστες αποδείξεις για την αθωότητά του. Κι αυτός, όπως ο Γ. Καρατζαφίρερ, μιλούσε για σκευωρία σε βάρος του η οποία θα κατάπιπτε την κατάλληλη στιγμή. Δεν κατάπεσε, όμως, ποτέ γιατί τα εκατομμύρια ήταν πολλά, πάρα πολλά για να μπορούν να κρύβονται για πάντα. Οπως κι ο φαρισαϊσμός, άλλωστε, αυτών που με το ένα χέρι κάνουν το σταυρό τους και σηκώνουν ψηλά τα λάβαρα του εθνικισμού και με το άλλο τσεπώνουν το ένα ευρώ πίσω από το άλλο κάτω από το τραπέζι...

Ο ΛΑΟΣ δεν είναι τίποτα άλλο από μια κεκαλυμμένη Χρυσή Αυγή. Δεν ξεχνώ, εξάλλου, το κάλεσμα που έκαναν ο πρόεδρός του και "στελεχάρες" του, όπως ο Αδ. Γεωργιάδης, στους "αδερφούς" χιμπαντζήδες με τα μαύρα για συμπόρευση. Κι επειδή η ζωή έχει καλύτερη αίσθηση της ειρωνείας από όλους μας ετοιμάζεται να κάνει τη χάρη στον Γ. Καρατζαφίρερ και να τον σμίξει επιτέλους με τον Ν. Μιχαλολιάκο, τον Ηλ. Κασιδιάρη και τα υπόλοιπα "καλόπαιδα". Οχι όμως στη Βουλή, όπως πολύ θα ήθελαν, αλλά στις Φυλακές Κορυδαλλού. Κάτι είναι κι αυτό και, μάλιστα, πολύ λιγότερο επώδυνο από τις "λύσεις" για την πάταξη της διαφθοράς με τις κορόιδευαν το πόπολο, όπως για παράδειγμα την επαναφορά τής θανατικής ποινής για εκείνους που λυμαίνονται το δημόσιο ταμείο ή χρησιμοποιούν τα κρατικά τους οφίτσια για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Ευτυχώς για εκείνους ακόμα κι αυτή η ανεπαρκέστατη δημοκρατία μας δείχνει μεγαλύτερο οίκτο και κατανόηση για τις ανθρώπινες αδυναμίες, όπως η απληστία, από αυτή που θα έδειχναν οι διάφοροι φασίστες τύπου Καρατζαφίρερ ή Μιχαλολιάκου αν έρχονταν ποτέ στα πράγματα...

Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ επιβεβαιώνει τους φόβους μου για τους ανθρώπους που σταυροκοπιούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ, για εκείνους που διατείνονται πως ό, τι κάνουν το κάνουν για το καλό τής πατρίδας, για όσους βρίσκουν τις αιτίες των συμφορών πάντοτε στους άλλους-μετανάστες, αριστερούς, ομοφυλόφιλους κ.λ.π.- αλλά ποτέ στους ίδιους, για τους τύπους που αυτοπαρουσιάζονται ως κήνσορες της ηθικής, ως αγνοί κι ενάρετοι τιμητές των πάντων για να κρύβουν από την κοινή θέα πως είναι πιο σάπιοι από τους σάπιους. Είναι αλήθεια ότι το να έχεις μπροστά σου τον πειρασμό και να μην απλώσεις, έστω, το χέρι σου για να τον αγγίξεις ξεπερνά την ανθρώπινη φύση. Ακόμα κι ο έντιμος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, θα βάλει το δάχτυλό του στο μέλι τής εξουσίας. Δεν περιμένω, επομένως, να με κυβερνούν άγιοι γιατί ούτε ο ίδιος ούτε και οι περισσότεροι από τους πολίτες είμαστε. Εχω την απαίτηση, ωστόσο, αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις για τη ζωή μου στην κοινοβουλευτική μας ολιγαρχία να είναι άξιοι, ικανοί, αποτελεσματικοί, εργατικοί και, το ελάχιστο, να μη με κοροϊδεύουν φάτσα φόρα...

Οσες φορές και να σταυροκοπηθεί ο Γ. Καρατζαφίρερ ενώπιον της Παναγιάς που γιορτάζει σήμερα είναι αδύνατο να ξεγελάσει τον θεό του. Γιατί αν αυτός υπάρχει και τα πανθ' ορά θα ξέρει εδώ και πολύ καιρό ότι έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που αγαπά, για παράδειγμα, τον πλησίον του μόνο αν είναι ελληναράς ή που δεν κλέβει μόνο όταν τον τραβούν κάμερες. Γι' αυτό και είναι καλό που ξεμπερδεύουμε σιγά σιγά με τους υπερπατριώτες, έστω κι αν αυτό συμβαίνει όχι βεβαίως γιατί η ελληνική πολιτεία είναι αδέκαστη απέναντι στη διαφθορά αλλά γιατί αυτό βολεύει τον Αντ. Σαχλαμαρά. Αρκετά κονόμησαν εγκληματικές οργανώσεις που παράστησαν τα πολιτικά κόμματα εκμεταλλευόμενες το λούμπεν προλεταριάτο, στο οποίο πούλησαν ρατσισμό και μισαλλοδοξία με τη σέσουλα εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος... 

 

Ο Πέτρος είναι και λύκος κι αποδιοπομπαίος τράγος...

Οι ομορφότερες ιστορίες για να διηγηθεί κανείς είναι αυτές που περιλαμβάνουν την άνοδο και την πτώση ενός άνδρα. Από τη λογοτεχνία, το θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι και την πραγματική ζωή, όπως αυτή αποτυπώνεται με τη δημοσιογραφική γραφή, οι διηγήσεις που συνδυάζουν την επιτυχία με την αποτυχία, το «έκανε αυτά, αλλά έπεσε στο γκρεμό…» είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γοητεύουν για πάντα την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό και λίγοι εξεπλάγησαν με τα νούμερα της τηλεθέασης της εκπομπής τού Θ. Αναστασιάδη με τη συνέντευξη του Π. Κωστόπουλου. Πόσω μάλλον όταν μας αρέσει να βρίσκουμε αποδιοπομπαίους τράγους πάνω στους οποίους να ρίχνουμε τα πάντα, ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα, προκειμένου να αποποιούμαστε των δικών μας ευθυνών. Κι αυτό γιατί αν τα "Nitro", τα "Esquire" και τα "Down Town" μας τάιζαν σάχλα σε εβδομαδιαία ή μηνιαία βάση, εμείς από την πλευρά μας δεν χάναμε γεύμα...

Στην τηλεοπτική του εξομολόγηση ο «Θείος» χρησιμοποίησε μπροστά στην κάμερα όλες τις τεχνικές που φτιάχνουν ένα καλό μελόδραμα: αυτοπαρουσιάστηκε ως το πληγωμένο από μια γυναίκα και την κακία τού κόσμου αλλά ατσαλάκωτο αρσενικό, το οποίο παραδέχεται τα λάθη του χωρίς να χάνει ωστόσο την «τζειμσμποντική»  αυταρέσκεια με την οποία έγινε αγαπητό. Χρησιμοποιώντας πομπώδεις εκφράσεις όπως «είμαι δύο χρόνια νεκρός», κι ας τον βλέπαμε ολοζώντανο μπροστά μας, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοια μιας κοινής γνώμης που είχε χάσει από τότε που το λάιφσταϊλ που ο ίδιος ανάδειξε ως τρόπο ζωής στην ελληνική κοινωνία κατάρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Οποιος ζει, και μάλιστα πλουσιοπάροχα, από το ξίφος οφείλει να γνωρίζει ότι κάποια ημέρα μπορεί να πεθάνει κι από αυτό. Η συνειδητοποίηση αυτής της πικρής αλήθειας κι από τον Π. Κωστόπουλο θα τον είχε αποτρέψει από τη δημόσια αυτογελοιοποίηση... 

Κάθε άνδρας που μένει με τη σύζυγό του για χάρη των παιδιών τους ταυτίστηκε με τον «Πετράν» όταν δήλωσε πως ήταν χωρισμένος με την Τζ. Μπαλατσινού αλλά έκανε μαζί της κάθε πρωί εκπομπή επί ένα εξάμηνο. Κάθε γυναίκα αναστατώθηκε όταν είδε αυτόν τον «μάγκα» έτοιμο να δακρύσει κάθε φορά που μιλούσε για τη μητέρα των παιδιών του. Δεν γνωρίζουμε αν συγκινήθηκαν και οι εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης που είχε στην κατοχή του, στους οποίους χρωστά ακόμα λεφτά, όταν τον άκουσαν να μιλά για τα σπίτια που έχασε αλλά όλο το καλοκαίρι τον έβλεπαν, μέσω των κουτσομπολίστικων περιοδικών, στη Μύκονο. Όπως κι αν έχει, ο Π. Κωστόπουλος δεν κατάστρεψε τη χώρα, μολονότι έκανε ό, τι μπορούσε για να μη μας ξυπνήσει ποτέ από το λήθαργο της επίπλαστης ευδαιμονίας. Ναι μεν υπήρξε λύκος, κι από τους πιο άγριους μάλιστα, που κερδοσκόπησε πάνω στη σαπουνόφουσκα του καταναλωτισμού, ωστόσο η ελληνική κοινωνία τού αποδίδει περισσότερες ευθύνες από αυτές που αναλογούν στην πλάτη του...

Υπήρξε διασκεδαστής τής ελίτ, πλούτισε χάρη στη συναναστροφή μαζί της, την εξωράισε στα μάτια τής κοινής γνώμης και για όλα αυτά θα είναι για πάντα υπόλογος. Μήπως, όμως, δέρνουμε το φανταχτερό σαμάρι, ενώ φταίει περισσότερο ο γάιδαρος; Ο Π. Κωστόπουλος δεν έκρυψε ποτέ πως αντιπροσώπευσε την πολιτισμική παρακμή. Τί έκαναν, ωστόσο, για να την αποτρέψουν οι υποτιθέμενοι πνευματικοί μας ηγέτες; Μήπως έτρωγαν και τρώνε ακόμα από την ίδια καθεστωτική πίτα με τον ξεπεσμένο εκδότη, απλώς από την πιο...ποιοτική πλευρά της; Και πόσο καλύτεροι του Π. Κωστόπουλου είναι οι καλλιτέχνες που σήμερα τον ειρωνεύονται, αλλά που το δικό τους έργο δεν ξεπερνά τη μετριότητα και δεν συνέδραμε καθόλου στην ταξική αφύπνιση και στην πνευματική εγρήγορση του πόπολου; Υπό αυτήν την έννοια ο Π. Κωστόπουλος μου είναι πιο συμπαθής από τους ψευτοδιανοούμενους που τον έγλειφαν για να τους κάνει αφιερώματα και τώρα παίρνουν δημόσιες πόζες αποστροφής για συμπεριφορές που οι ίδιοι έχουν υιοθετήσει στο ακέραιο εδώ και χρόνια...   

   

Αν είναι όλοι οι εβραίοι παμπόνηροι φραγκοφονιάδες, τότε κι όλοι οι έλληνες είναι τεμπέληδες...

Είναι αναπόφευκτο, μοιραίο, γραμμένο στα γονίδιά μας οι έλληνες να αντιπαθούμε τους τούρκους ή οι παλαιστίνιοι τους ισραηλινούς; Και πόσο ανθρωπιστές πραγματικά είμαστε όταν γεμίζουμε, και πολύ καλά κάνουμε, με σχόλια συμπαράστασης τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάθε φορά που βομβαρδίζονται σχολεία στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά αδιαφορούμε όταν παλαιστίνιοι καμικάζι σκοτώνουν πολίτες, ακόμα και γυναικόπαιδα, στην Ιερουσαλήμ; Εχουμε, μάλιστα, και δικαιολογία για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία διαφοροποιούμε μέσα μας τις κτηνωδίες, γιατί περί κτηνωδιών πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις: "Μα, είναι απλώς πράξεις αντεκδίκησης. Στο κάτω κάτω οι εβραίοι, οι οποίοι είναι δύναμη κατοχής, έχουν σκοτώσει πολλές περισσότερες γυναίκες και παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Οχθη". Οταν, όμως, μπαίνουμε στη διαδικασία να βάλουμε στη ζυγαριά το ένα έγκλημα κατά τής ανθρωπότητας με το άλλο έχουμε ήδη κάνει ένα τεράστιο σφάλμα. Η ελευθερία, η εθνική ανεξαρτησία, η δικαιοσύνη δεν μπορούν να θεμελιωθούν πάνω στους τάφους άμαχου πληθυσμού. Οποιος το πιστεύει αυτό, απλώς έχει βρει έναν τρόπο για να εξαπατήσει ακόμα και τον εαυτό του για τον αντισημιτισμό του, με τον οποίο έχουμε γαλουχηθεί από τα σπίτια, τα σχολεία, τις εκκλησίες και τα μέσα ενημέρωσής μας...

Ο κύκλος τής βίας θα συνεχίζεται όσο εξακολουθούμε να αναπαράγουμε εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά στερεότυπα. Ενοχλούμαστε όταν οι ξένοι μάς παρουσιάζουν σαν ακαμάτηδες, ανεύθυνους γλεντζέδες, αλλά το ευχαριστιόμαστε να παρουσιάζουμε όλους ανεξαιρέτως τους εβραίους σαν άκαρδους, παμπόνηρους φραγκοφονιάδες, σαν να είναι όλοι τους "Εμποροι της Βενετίας" που είναι ικανοί να απαιτήσουν ακόμα και τη σάρκα μας αν δεν εξοφλήσουμε κάποιος χρέος μας απέναντί τους. Κατανοώ ότι υπάρχει μια διανοητική ευκολία στο να βάζουμε τους λαούς σε κουτάκια: οι τούρκοι είναι βάρβαροι, οι γάλλοι είναι άπλυτοι, οι βρετανοί είναι ομοφυλόφιλοι, οι γερμανοί είναι ξινοί. Δεν αντιλέγω πως ακόμα η παγκοσμιοποίηση δεν έχει καταφέρει να ισοπεδώσει τα εθνικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θα ξεχάσω ποτέ την "πληρωμένη" απάντηση που έδωσε μουσουλμάνος συμφοιτητής μου στο Κάρντιφ σε χριστιανό καθηγητή που απόρησε όταν έμαθε πως ένας άλλος μουσουλμάνος συμφοιτητής μας είχε μεθύσει το προηγούμενο βράδυ, μολονότι το Ισλάμ απαγορεύει το αλκοόλ: "Κι εγώ νόμιζα πως οι χριστιανοί δεν κάνετε σεξ πριν το γάμο", του αποκρίθηκε κι έβαλε στην θέση του όχι μόνο τον προφέσορα αλλά και κάθε προκατάληψη που διατρέχει όλους μας, μηδενός του γράφοντος εξαιρουμένου...

Η τυφλή βία είναι αδιέξοδη και στο τέλος δεν προσφέρει παρά μόνο επιχειρήματα στην αδικία ώστε να διαιωνίζεται. Οι παλαιστίνιοι δεν θα βρουν ποτέ το δίκιο τους σκοτώνοντας με κομάντο αυτοκτονίας γυναίκες, παιδιά και γέροντες σε λεωφορεία, εστιατόρια ή συναγωγές. Κι αν πράγματι τα δάκρυα που ρίχνουν οι μεγάλες δυνάμεις και τα κυρίαρχα διεθνή μέσα ενημέρωσης για τους νεκρούς ισραηλινούς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που "σπαταλούν" για τους άραβες, αυτά δεν παύουν να είναι δικαιολογημένα. Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει και με τα όπλα για τη λευτεριά του, αρκεί όμως να τα στρέφει στον πραγματικό εχθρό κι όχι σε εκείνους που αν ακολουθούσε μια άλλη τακτική θα μπορούσε να είχε κάνει συμμάχους του. Θα ήταν πολύ περισσότεροι οι ισραηλινοί που θα συναινούσαν σε ένα ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος αν δεν είχαν χάσει κάποιον δικό τους σε επίθεση αυτοκτονίας. Το "οφθαλμός αντί οφθαλμού" πέρα από απάνθρωπο είναι κι ανόητο. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι παλαιστίνιοι τόσο γρηγορότερα θα ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά τους για ένα ανεξάρτητο κράτος και θα πάψουν να ζουν σε πόλεις-φυλακές...



    

Καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εκτός αν προέρχεται από τους μπάτσους...

Φανταστείτε αν 300 γνωστοί άγνωστοι αναρχοαυτόνομοι-κρυφοασφαλίτες των Εξαρχείων χτυπούσαν αλύπητα αστυνομικούς, τους άφηναν να κείτονται στο πεζοδρόμιο σε μισολιπόθυμη κατάσταση και ύστερα τριγυρνούσαν απειλητικώς με τις μηχανές τους και φώναζαν σε όποιον δεν τους άρεσε η φάτσα του "θα σε γαμήσουμε". Οι καλοί μας νοικοκυραίοι θα είχαν βγει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (για τους δρόμους δεν το συζητώ, είναι πολύ ράθυμοι για κάτι τέτοιο) και θα ξιφουλκούσαν επί ώρες σε βάρος των αναρχοάπλυτων τους οποίους σιγοντάρει η επίσημη Αριστερά. Τώρα, όμως, που όλα όσα περιέγραψα παραπάνω έγιναν από μπάτσους τής Ομάδας ΔΕΛΤΑ (κι όχι μόνο) έχουν λουφάξει μπροστά από τα ηλεκτρονικά τους εργαλεία και περί άλλων τυρβάζουν. Αυτήν τη φορά, για παράδειγμα, δεν θα καταδικάσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Στην καλύτερη περίπτωση θα σιωπήσουν, ενώ στη χειρότερη θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την κατάχρηση εξουσίας, η οποία και είναι βεβαίως η χειρότερη μορφή βίας γιατί χρησιμοποιείται από ανθρώπους που το κράτος υποτίθεται πως τους έχει δώσει όπλα στα χέρια για να προστατεύουν τους πολίτες κι όχι για να τους στέλνουν στις εντατικές...

Πάλι καλά να λέμε που δεν θρηνήσαμε νεκρούς και δεν στήθηκε στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις τής χώρας το ίδιο σκηνικό χάους με αυτό το οποίο είχε στηθεί πριν έξι χρόνια ύστερα από τη δολοφονία τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αν μη τί άλλο, η κυβέρνηση το έχει άμεση ανάγκη έτσι περικυκλωμένη που βρίσκεται εξαιτίας των επιλογών της. Η τρόικα την πιέζει να λάβει αποφάσεις, όπως για παράδειγμα για τη μεταφορά τής έδρας τού ΤΑΙΠΕΔ στο Λουξεμβούργο (κι όμως, συζητείται ακόμα κι αυτό), οι οποίες είναι σαν θηλιά στο λαιμό από τη στιγμή που βρισκόμαστε ουσιαστικώς σε προεκλογική περίοδο. Οποιοσδήποτε αντιπερισπασμός, επομένως, όπως είναι για παράδειγμα κι ο λαδωμένος πατριωτισμός τού Γ. Καρατζαφίρερ, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος. Το χειρότερο, ωστόσο, για τους σαμαροβενιζέλους είναι πως αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η πτώση τους δεν θα έλθει γιατί δεν θα μπορέσουν να βρουν τους 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά γιατί η Ανγκ. Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται πλέον να τους σώσει. Η καγκελάριος έχει, πια, πειστεί ότι μπορεί να οδηγήσει στην κωλοτούμπα και τον "κουλ Αλέξη", οπότε δεν έχει κανένα λόγο να προσφέρει σανό σε κουτσά άλογα...

Βεβαίως, μην περιμένετε τον Αντ. Σαχλαμαρά και τον Β. Βενιζέλο να αποχωρήσουν αθόρυβα από την πολιτική σκηνή. Ειδικώς ο δεύτερος έχει τόσες ανοιχτές παρτίδες με τη Δικαιοσύνη που το τελευταίο που θέλει είναι να μείνει εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές. Είναι ικανός να δεχθεί να μπει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. από το να παραμείνει αρχηγός σε ένα κόμμα κάτω του 3%. Το λεξικό τής Ακαδημίας Αθηνών δίπλα στη λέξη "αριβίστας" οφείλει να παραθέσει ως συνώνυμο το "Βαγγέλης Βενιζέλος". Γι' αυτό και η άσκηση υπερβολικής κρατικής βίας το επόμενο χρονικό διάστημα θα ενταθεί ακόμα περισσότερο. Τα "προληπτικά" μέτρα θα κλιμακωθούν, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις στο όνομα του νόμου και της τάξης θα αυξηθούν. "Αφού δεν θέλετε να μας αγαπήσετε, θα επιβάλουμε με το ζόρι την ανοχή σας", είναι το μήνυμα που στέλνουν οι σαμαροβενιζέλοι στον ελληνικό λαό την ώρα που πνέουν τα λοίσθια ετοιμάζοντας την ηρωική τους έξοδο. Αφού πρώτα δώσουν ακόμα ό, τι μπορούν στους δανειστές θα εφεύρουν κόκκινες γραμμές που δεν μπορούν να υπερβούν για να πουλήσουν το παραμύθι στο πόπολο πως αγωνίστηκαν στα μαρμαρένια αλώνια με τους τοκογλύφους κι επιζητούν τη λαϊκή νομιμοποίηση για να τους στείλουν στα Τάρταρα. Η κοροϊδία, δηλαδή, της κοροϊδίας, ω κοροϊδία... 

Το μόνο γονάτισμα που επιτρέπεται στο λαό είναι ενώπιον των νεκρών του...

Ενα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι αρνητές τού Πολυτεχνείου είναι και το ότι η χούντα δεν έπεσε χάρη στην εξέγερση των φοιτητών και την ευρεία λαϊκή ανταπόκριση στο κάλεσμά τους, αλλά λόγω της κυπριακής τραγωδίας. Προφανώς η 17 Νοέμβρη 1973 ταρακούνησε τη δικτατορία (λίγο αργότερα ο Γ. Παπαδόπουλος αντικαταστάθηκε από τον Δ. Ιωαννίδη), αλλά δεν την γκρέμισε, όπως έγινε λίγες ημέρες μετά από την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, το Ιούλιο του 1974. Τέτοιου είδους επιχειρήματα, ωστόσο, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν όσοι δίνουν στο αποτέλεσμα μεγαλύτερη αξία από την προσπάθεια, εκείνοι που δεν τους πειράζει να κερδίζουν ακόμα και με γκολ οφσάιντ, που δίνουν προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του ατομικού, οικογενειακού, συντεχνιακού συμφέροντος έναντι του συλλογικού, αυτοί που έχουν πάντοτε έτοιμες τις δικαιολογίες για να μην κάνουν τίποτα και την ειρωνεία απέναντι σε εκείνους που πράττουν, έστω κι αν αρκετές φορές αποτυγχάνουν. Για όλους αυτούς το Πολυτεχνείο ελάχιστη αξία έχει, πόσω μάλλον όταν τους υπενθυμίζει τις δικές τους μικροαστικές ανεπάρκειες...

Θα μου πείτε, επίσης, πως αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, από εκείνους που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου συμμετείχαν ενεργά και στο πλιάτσικο της μεταπολίτευσης, υπερασπιζόμενοι στην πράξη ένα ανθρωποφάγο σύστημα το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με το όνειρο της νιότης τους για μια αταξική κοινωνία όπου ο καθένας θα ανταμείβεται αναλόγως με το μόχθο του. Η Μ. Δαμανάκη είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα της φθοράς που προκαλεί ο εναγκαλισμός με την εξουσία, η πλήρης ταύτιση με το κατεστημένο στην οποία οδηγεί η συνθηκολόγηση με το μεγάλο κεφάλαιο, η υποταγή στην απληστία και η αμνησία που επιβάλλεται πάνω στη συνείδηση...

Για κάθε Δαμανάκη, ωστόσο, υπάρχουν δεκάδες άλλοι αγωνιστές κατά τής χούντας που δεν πρόδωσαν ποτέ τα ιδανικά τους, που δεν επέτρεψαν στα οράματά τους να ξεφτιλιστούν ακόμα κι όταν οι ελίτ άφηναν να εννοηθεί πως η Ιστορία είχε τελειώσει, η Αριστερά είχε πεθάνει κι αν ήθελαν να επιβιώσουν θα έπρεπε να δηλώσουν υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων. Το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" γι' αυτούς τους ανθρώπους δεν ήταν απλώς ένα από τα πολυφορεμένα συνθήματα των ύστερων χρόνων τής δικτατορίας και των πρώτων της μεταπολίτευσης, αλλά στάση ζωής, ανυποχώρητη υπενθύμιση σε κάθε σκλαβωμένη ψυχή πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός κι αν εκείνοι δεν μπόρεσαν να τον παραδώσουν στις επόμενες γενιές είναι χρέος των τελευταίων να πάρουν στα χέρια τους τη σκυτάλη τού αγώνα και να συνεχίσουν την πάλη γι' αυτό που οι νοικοκυραίοι αποκαλούν απαξιωτικά ουτοπία αλλά οι οραματιστές αντιμετωπίζουν ως αυριανή πραγματικότητα...

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι "ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του", όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Ξέρω, όμως, ότι οφείλει να το κάνει κάθε φορά που το ημερολόγιο μας υπενθυμίζει ιστορικές στιγμές κατά τις οποίες υψωθήκαμε πάνω από το ραγιαδισμό μας, λησμονήσαμε τις ευκολίες μας κι αντιταχθήκαμε σε καθεστώτα και συμπεριφορές οι οποίες πρόσβαλλαν την πεμπτουσία της ύπαρξής μας, το να ενεργούμε δηλαδή με βάση την ελεύθερη βούλησή μας. Σε αυτό το πλαίσιο γονατίζω κι εγώ σήμερα ενώπιον των νεκρών τού Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώπιον κάθε νεκρού που θυσίασε τη ζωή του για κάτι πολύ ανώτερο από τον εαυτό του, για το κοινωνικό σύνολο δηλαδή, για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την πατρίδα...

Κι αν κάποιοι, από όπου κι αν προέρχονται, επιχειρήσουν να αμαυρώσουν και τη σημερινή επέτειο, είτε από σκοπιμότητα είτε από αφέλεια, είναι πολύ λίγοι και πολύ μικροί για να αντέξουν στην ιστορική σύγκριση με εκείνους που όντας θνητοί αγωνίστηκαν σαν να ήταν αθάνατοι, που ενώ δεν είχαν τις πιθανότητες με το μέρος τους ποντάρισαν τα ρέστα τους στο θεωρητικώς ανέφικτο γιατί γνώριζαν ότι ο συμβιβασμός με την τυραννία, τον ίδιο συμβιβασμό που έχουν κάνει σήμερα οι μικροαστοί με το νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί ανεξίτηλη ντροπή, όνειδος για οποιονδήποτε πιστεύει ακόμα ότι δεν γεννηθήκαμε για να περπατούμε σκυφτοί αλλά για να κοιτούμε κατάματα τον ήλιο, ακόμα κι όταν το φως του μας τυφλώνει... 

 

Ραγιάδες μου, θα καταναλώσετε κι αυτήν την προβοκάτσια ή μήπως να δούμε κάποια στιγμή το πρόσωπό σας;...

Ο πατριωτισμός, όπως αυτός του Γ. Καραταζαφίρερ για παράδειγμα, δεν είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Υπάρχει και η βία, την οποία βεβαίως οι μικροαστοί στα λόγια καταδικάζουν από όπου κι αν προέρχεται ωστόσο στην πράξη την επιτρέπουν όταν πρόκειται για φοιτητές οι οποίοι απαιτούν το αυτονόητο σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, αλλά που φαίνεται πως στο δικό μας δεν είναι: το να έχει, δηλαδή, η αστυνομία δικαίωμα επέμβασης σε πανεπιστημιακούς χώρους μόνο εφόσον έχει τελεστεί κάποιο αδίκημα. Μόνο, όμως, στα δικτατορικά καθεστώτα συναντούμε την αποτρόπαια εικόνα δυνάμεις των ΜΑΤ να περικυκλώνουν σχολές...προληπτικώς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να βαρούν και στο ψαχνό φοιτητές. Αν είναι έτσι, ας πάμε ένα βήμα παραπέρα κι ας μπει από ένας μπάτσος στα σπίτια μας...προληπτικώς.

Το σκηνικό τής προβοκάτσιας ενόψει 17 Νοέμβρη έχει ήδη στηθεί. Η παραπαίουσα κυβέρνηση ξεφτιλίστηκε για μια ακόμα φόρα παίρνοντας πίσω νόμο, αυτόν που ψήφισε μόλις πριν μερικές εβδομάδες για τις 100 δόσεις, γιατί αυτό της υπαγόρευσε το Βερολίνο. Σκεφτείτε πως ακόμα κι ο Κ. Μητσοτάκης αντέδρασε στη νέα υπαναχώρηση. Είναι λογικό, επομένως, να καταφύγει και πάλι στην τρομοκράτηση των πρόσφορων να τρομοκρατηθούν νοικοκυραίων, καλλιεργώντας κλίμα έντασης στα πανεπιστήμια λίγες ημέρες πριν τον εορτασμό τού Πολυτεχνείου. Είναι σαν να διαβάζω από τώρα το "πολεμικό" ανακοινωθέν τής Σ. Βούλτεψη τη Δευτέρα: "Η αναρχία θα σαρώσει τη χώρα σε περίπτωση που την κυβερνήσει η Αριστερά". Τα ίδια, δηλαδή, πάνω κάτω που έλεγε κι ο δικτάτορας Παπαδόπουλος...

Πολλή συζήτηση γίνεται τις τελευταίες ημέρες για το αν το καθεστώς που βιώνουμε είναι δικτατορικό. Αν ως χούντα αναγνωρίζουμε μόνο το πολίτευμα όπου στους δρόμους κυκλοφορούν τανκ, οι πολιτικοί κρατούμενοι συνωστίζονται στις φυλακές, στα ξερονήσια ή στα εκτελεστικά αποσπάσματα και η ελευθεροτυπία είναι εντελώς άγνωστη έννοια, τότε ναι, δεν έχουμε δικτατορία. Οσοι, όμως, από την άλλη πιστεύουν ότι ναι μεν το παρόν καθεστώς έχει τα προβληματάκια του, αλλά αυτά επιδέχονται μπαλωμάτων και μια χαρά θα είμαστε, τότε μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι το πολίτευμά μας είναι στην ουσία μια σχεδόν πλήρως ελεγχόμενη από το μεγάλο κεφάλαιο κοινοβουλευτική ολιγαρχία, η οποία επιβάλλεται στις μάζες με την προπαγάνδα, προερχόμενη είτε από το εκπαιδευτικό σύστημα είτε από τη μιντιακή διαπλοκή, αλλά και με την κρατική βία, η οποία έχει διαλύσει με το έτσι θέλω εκατοντάδες ειρηνικές διαδηλώσεις κι έχει στείλει στο νοσοκομείο χιλιάδες αθώους. Για να μη γράψω για τα νεκροτομεία...Ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, αυτό που τόσο κόπτονται να αναθεωρήσουν τώρα για να παραστήσουν τους μεταρρυθμιστές στους οποίους φέρνει εμπόδια η Αριστερά, οι κυβερνώντες το έχουν κάνει κουρελόχαρτο. Αφήστε που αυτοί οι, κατά τα άλλα, λάτρεις τής νομιμότητας κι εχθροί των "αναρχοάπλυτων" εφαρμόζουν κατά το δοκούν και τις δικαστικές αποφάσεις...

Γι' αυτό και το πρόβλημα ήταν εξαρχής συστημικό. Από τη στιγμή που οι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τής πλειονότητας λαμβάνονται από κέντρα στα οποία οι πολίτες έχουν απλώς μια τυπική πρόσβαση δεν μπορούμε να μιλούμε για δημοκρατικότητα στη λήψη τους. Φανταστείτε να ψηφίζατε κάθε δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια στο σπίτι σας ποιός ξένος θα κάνει κουμάντο σε αυτό. Θα αισθανόσασταν οικογενειάρχες; Πόσω μάλλον όταν στο μεσοδιάστημα δεν θα μπορούσατε να κάνετε στην ουσία τίποτα άλλο από το να ελπίζετε πως ο εκλεγμένος πάτερ φαμίλιας θα προσφέρει κάτι και σε εσάς κι όχι μόνο στην πάρτη του. Και πόσω μάλλον όταν οποιαδήποτε απόπειρα αντίδρασής σας είναι καταδικασμένη από την αρχή από τα κυρίαρχα μέσα προπαγάνδας να χαρακτηρίζεται επικίνδυνη για τον τόπο. Πόσες και πόσες φορές, για παράδειγμα, δεν έχουμε ακούσει πως δεν πρέπει να απεργούμε γιατί αυτή δεν είναι σωστή εικόνα να δείχνουμε στο γιαπωνέζο τουρίστα που κυκλοφορεί με μια μηχανή στο χέρι κι απαθανατίζει εξαγριωμένους ιθαγενείς να φωνάζουν για τα δίκια τους;...

Οπως κι αν έχει, δεν χρειάζεται να πέσουμε τη Δευτέρα στην προβοκάτσια που μας ετοιμάζουν. Ας πραγματοποιήσουμε ειρηνικώς και με παλλαϊκή συμμετοχή την πορεία μας μέχρι την αμερικανική πρεσβεία, τιμώντας εκείνους που δεν θέλησαν να τους θυμούνται ως ραγιάδες, κι ας δώσουμε όλοι μαζί την υπόσχεση πως το αίμα τού Πολυτεχνείου, το αίμα όλων των αγώνων που δόθηκαν σε αυτόν τον καταραμένα όμορφο τόπο για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα δεν έχει πάει χαμένο. Πως συγκλονίζει ακόμα εκείνες τις ψυχές που "δεν βολεύονται με λίγο ήλιο", που τον θέλουν όλο δικό τους γιατί τον αξίζουν. Κι ας στείλουμε ένα μήνυμα στους...δημοκράτορες πως οι ημέρες τής αφθονίας τους έχουν τελειώσει, να βροντοφωνάξουμε στους απογόνους των ταγματασφαλιτών, των δοσίλογων, των χαφιέδων, των χουντικών και των κάθε λογής σκυφτών ανθρώπων πως αν η σκλαβιά είναι το μέλλον που οραματίζονται για εμάς, στο όνομα της ανάπτυξης, δεν θα πρέπει να μας λογαριάζουν συνένοχους στο έγκλημα της εσχάτης προδοσίας του λαού, για τους οποίους θα τους κρίνει κάποια ημέρα αν όχι ο ίδιος ο λαός, τουλάχιστον η Ιστορία... 

 

Λεφτά υπάρχουν κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον Καρατζαφέρη...

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου είναι πιθανότατα ο χειρότερος πρωθυπουργός τής μεταπολίτευσης. Είτε από δόλο είτε από αφέλεια κατάστησε την Ελλάδα το πρώτο μεγάλο πείραμα του νεοφιλελευθερισμού στον 21ο αιώνα. Φυσικά δεν παράλαβε μια χώρα στην οποία όλα λειτουργούσαν ρολόι. Αντιλαμβανόμενος, όμως, τις λιγοστές ικανότητες του ίδιου και των συνεργατών του, τους οποίους γνώρισε σε ταβέρνες, γυμναστήρια και βγάζοντας βόλτα το σκύλο του, για να διορθώσει τα κακώς κείμενα προτίμησε να ακολουθήσει την πεπατημένη τού "παραλάβαμε καμένη γη". Κι έμπλεξε τη γλυκιά μας πατρίδα σε μια καταστροφή που όμοιά της δεν έχει ξαναδεί δυτικό κράτος μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ωστόσο, είχε δίκιο όταν ισχυριζόταν πως λεφτά υπάρχουν κι έχει και σήμερα που επαναλαμβάνει πως αυτά σπαταλιούνται, χάνονται ή χαρίζονται. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου και τις εξωχώριες εταιρείες τού Γ. Καρατζαφίρερ το αποδεικνύουν περίτρανα...

Φυσικά το σύστημα δεν πληροφορήθηκε για τις λαμογιές τού προέδρου τού ΛΑΟΣ αυτήν την εβδομάδα. Είμαστε πολύ λίγοι σε αυτήν τη χώρα για να μη γνωριζόμαστε καλύτερα από όσα γράφονται για εμάς στις εφημερίδες. Προφανώς κι αυτοί που πρέπει να ξέρουν, είχαν γνώση και πριν το σχηματισμό τής κυβέρνησης Παπαδήμιου ότι η επιμονή τού Γ. Καρατζαφίρερ για την αγορά συγκεκριμένου τύπου υποβρυχίων, ελικοπτέρων και λοιπού πολεμικού εξοπλισμού δεν στηριζόταν στις απεριόριστες γνώσεις του γύρω από την αμυντική τεχνολογία, αλλά σε καθαρό προσωπικό συμφέρον. Κάποιος κακοπροαίρετος ενδεχομένως να επισημάνει πως η συμμετοχή τού ΛΑΟΣ σε εκείνη την κυβέρνηση, όπως άλλωστε και της Ν.Δ. λόγω της εμπλοκής τού Αντ. Σαχλαμαρά με το σκάνδαλο Siemens, δεν ήταν αποτέλεσμα άδολης αγάπης για τη διάσωση της Ψωροκώσταινας, όπως μας βομβάρδιζε τότε επικοινωνιακώς ο Γ. Καραταζαφίρερ, ο οποίος είχε βρει μόνιμο στασίδι στα τηλεπαράθυρα των διαπλεκόμενων, αλλά συνέπεια στυγνού εκβιασμού τού τύπου "ή στηρίζεις Παπαδήμιο ή πας φυλακή". Κι επειδή τότε δεν θα έβρισκε στον Κορυδαλλό την "καλή" παρέα των χρυσαυγιτών φίλων του προτίμησε να συγκυβερνήσει που, όσο να 'ναι, είναι πιο ένδοξο...

Αυτή είναι, κυρίες και κύριοι, η κομματική νομενκλατούρα που κυβέρνησε και κυβερνά ακόμα αυτόν το δύσμοιρο τόπο: ένα συνονθύλευμα απατεώνων κι εκβιαστών τού κοινού ποινικού δικαίου, το οποίο κατ' εντολή μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζιτών και με εκτελεστικά όργανα τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης κατασπατάλησε το κρατικό χρήμα κι εκμεταλλεύτηκε τα δημόσια αξιώματά του προκειμένου να πλουτίζει ασυστόλως. Κι όμως, ορισμένοι εξακολουθούν να βάζουν στο ίδιο "τσουβάλι" αυτόν που διορίστηκε κλητήρας σε ένα υπουργείο γιατί ανήκε στο ΠΑΣΟΚ ή στη Ν.Δ. με εκείνους που πίστωναν με εκατομμύρια ευρώ τις εταιρείες και τους λογαριασμούς τους στις Μπαχάμες και στα Νησιά Κέιμαν...

Συμφωνώ πως απαιτείται ένα διεθνές πλαίσιο για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής, το οποίο είναι δύσκολο να τεθεί όσο ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί το κυρίαρχο μοντέλο παγκοσμίως. Από την άλλη, ωστόσο, όταν υπάρχει πολιτική βούληση σύγκρουσης με τις ελίτ τότε βρίσκονται και οι δρόμοι. Αν είναι, για παράδειγμα, συνταγματικό και σύμφωνο με την ευρωπαϊκή νομοθεσία να επιβάλλεται χαράτσι στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών τής ΔΕΗ τότε θα είναι σύμφωνη και η επιβολή φόρου και για τον αέρα που αναπνέουμε. Οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι θα πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό, 20 λεπτά για παράδειγμα, ώστε να μη θεωρηθεί από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών πως υπάρχει άνιση μεταχείριση, και οι έχοντες και κατέχοντες θα καταβάλλουν αυτό που υπολείπεται ως φορολογική τους υποχρέωση από τα πραγματικά τους εισοδήματα και διοχετεύεται σήμερα σε εξωχώριους παραδείσους. Το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος είναι, άλλωστε, ξεκάθαρο και κατατροπώνει όσους θυμούνται τη νομιμότητα μόνο για να απαγορεύουν τις καταλήψεις σχολείων:"οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους"...    

Κι ο φασίστας έχει δικαίωμα να είναι φασίστας...

Το να βάζεις φωτιά σε ένα έντυπο το οποίο δεν συμπαθείς όχι μόνο δεν είναι αριστερό, αλλά είναι απολύτως φασιστικό. Ναι, η "Athens Voice" είναι μια νεοφιλελεύθερη, λαϊφστιλίστικη φυλλάδα για τους συντάκτες τής οποίας η μόνη ευθύνη τού μεγάλου κεφαλαίου είναι το ότι δεν έχει ξεκάνει ακόμα το λαό με τον οποίο έχει μπλέξει. Λησμονούν, δηλαδή, ο Φ. Γεωργελές και οι συνεργάτες του πως αν το πόπολο δεν ήταν μια ταξικώς ασυνείδητη μάζα που αφήνεται να άγεται και φέρεται από την ελίτ, αβοήθητη από όπλα όπως η παιδεία και μέσα ενημέρωσης της προκοπής, τα οποία θα μπορούσαν να την αφυπνίσουν, τα αφεντικά τους θα βρίσκονταν στην ανεργία και οι ίδιοι θα ήταν απλώς μια θλιβερή μειοψηφία εθελόδουλων γυμνοσαλιάγκων ανάμεσα σε μέλη μιας κοινωνίας που ξέρουν να διεκδικούν το δίκιο τους...

Σε αυτό το πλαίσιο το ίδιο φασιστικός είναι κι ο εμπρησμός γραφείων τής Χρυσής Αυγής ή του βιβλιοπωλείου τού Αδ.Γεωργιάδη. Σε μια πραγματική δημοκρατία ακόμα και οι εχθροί της πρέπει να έχουν την απόλυτη ελευθερία να εκφράζουν τις μισαλλόδοξες ιδέες τους. Προσοχή, όχι να τις εφαρμόζουν, αλλά να τις προπαγανδίζουν. Κι αν υπάρχει, βεβαίως, κόσμος που τις αποδέχεται αυτό δεν οφείλεται τόσο στη ρητορική δεινότητα του κάθε Κασιδιάρη ή του κάθε Μπουμπούκου ή στο ότι τους δίνουμε τη δυνατότητα να την εκδηλώνουν, αλλά στο ότι ούτε οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί τού συνταγματικού τόξου φρόντισαν ποτέ να δημιουργήσουν πολίτες. Περιορίστηκαν στο να ελέγχουν πελάτες, γι' αυτό και η επικοινωνία έχει σήμερα μεγαλύτερη αξία από το περιεχόμενο κι έχουμε προσδώσει στα μίντια δύναμη που δεν τους αναλογεί...

Βεβαίως, το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Τί σημαίνει αυτό; Πως τα θύματα τέτοιων φασιστικών νοοτροπιών οφείλουν να σεβαστούν από την πλευρά τους το δικαίωμα του καθενός να τα επικρίνει για τις εν γένει συμπεριφορές τους και να μην κατηγορούν για ηθική αυτουργία όποιον, τέλος πάντων, συγκρίνει τον Φ. Γεωργελέ με τη Μ. Θάτσερ ή τον Αδ. Γεωργιάδη με τον Καραγκιόζη, πόσω μάλλον όταν δεν θα έλεγα πως αυτοί οι παραλληλισμοί είναι παράλογοι. Το ότι έχω σε πολύ χαμηλή εκτίμηση τους σαμαροβενιζέλους, για παράδειγμα, ή το ότι έχω γράψει εναντίον τους σκληρά κείμενα δεν είναι δυνατό να με κάνει συνυπεύθυνο για τις όποιες βίαιες πράξεις εναντίον τους από τον κάθε λούμπεν προλετάριο που θέλει ο ίδιος και βλέπει μέσα από τις λέξεις μου μια έμμεση παρακίνηση από τον γράφοντα να τους πετάξει γιαούρτια ή μολότοφ...

Δεν θα φτάσουμε στο σημείο να απαγορεύσουμε τη δημόσια κριτική μόνο και μόνο γιατί κάποια ακατέργαστα μυαλά την αντιλαμβάνονται ως προτροπή για πυρηνικό πόλεμο ή γιατί, από την άλλη, οι πάντοτε πρόθυμοι προβοκάτορες βρίσκουν αφορμές για να διαιρούν το λαϊκό κίνημα. Δεν μπορείς να μου απαγορεύεις να σε αποκαλώ μαλάκα, ακόμα κι αν δεν είσαι, αν αυτή είναι η ειλικρινής γνώμη μου για σένα. Και μόνο όταν δεν είναι κι από πίσω κρύβεται, για παράδειγμα, κάποιος χρηματισμός κι όχι απλώς κάποια αμέλεια στην εξέταση των πραγματικών περιστατικών, μόνο τότε θα μπορούσες να με κυνηγήσεις δικαστικώς. Αν, επομένως, οι Γεωργελέδες και οι Γεωργιάδηδες επιθυμούν να επιβάλλουν μια δημόσια σιωπή απέναντι στα λεκτικά τους εμέσματα και τις ακροβασίες τους πάνω στην πλάτη τής κοινής λογικής, τότε όταν τα βάζουν με εκείνους που τους "καίνε" δεν είναι τίποτα άλλο από φασίστες που επιτίθενται σε άλλους φασίστες για το ποιός την έχει μεγαλύτερη τη φασιστική νοοτροπία μέσα του...

   

"Πολεμήσαμε γενναία, είμαι ευτυχισμένη"...

"Πολεμήσαμε γενναία, είμαι ευτυχισμένη". Αυτές είναι οι τελευταίες κουβέντες τού χαρακτήρα που υποδύεται η Μαριόν Κοτιγιάρ στην εξαιρετική ταινία "Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα" των αδερφών Νταρντέν. Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που υποφέρει από κατάθλιψη, αλλά προσπαθεί να πείσει τους συναδέλφους της να θυσιάσουν το μπόνους τους προκειμένου η ίδια να μη χάσει τη δουλειά της. Σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν ήρωες ή προδότες, μόνο η εργατική τάξη που δεν θα πάει ποτέ στον παράδεισο όσο βάζει πάνω από όλα το ατομικό συμφέρον αντί να συνασπίζεται για να πετά στην θάλασσα τα αδίστακτα αφεντικά. Στο τέλος η πρωταγωνίστρια καταφέρνει να πείσει τους μισούς συναδέλφους της να τη στηρίξουν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Κι όταν το αφεντικό φοβάται πως αυτή η διάσπαση των εργαζομένων του θα κάνει και στον ίδιο κακό τής προτείνει να περιμένει μέχρι να μην ανανεώσει μερικούς μήνες αργότερα τη σύμβαση εργασίας ενός από αυτούς. Μόνο που εκείνη ακολουθεί τον έντιμο δρόμο, έχοντας αποκτήσει μέσα από τη διεργασία ζύμωσης με τους συναδέλφους της την ταξική συνείδηση που δεν είχε όταν μπήκε στη διαδικασία να τους "ψήσει" για να σώσει το τομάρι της. Αρνείται κι αποχωρεί με ένα γνήσιο χαμόγελο στα χείλη, αυτό που συνοδεύει τους ανθρώπους που τοποθετούν την αξιοπρέπειά τους πάνω ακόμα κι από την αυταπάτη πως η επιβίωση των ίδιων ή και των πολύ στενών συγγενικών τους προσώπων θα έρθει μόνο μέσα από την πλήρη υποδούλωσή τους...

Φυσικά η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι επιστημονικής φαντασίας. Ολοι μας λίγο πολύ έχουμε βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις κι αρκετοί ανάμεσά μας, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο γράφων, δεν έχουμε πάρει πάντοτε τις αποφάσεις που ταιριάζουν σε ελεύθερα όντα παρά μόνο σε ακατέργαστους σκλάβους. Πολλοί, για παράδειγμα, φοβούνται πως αν διεκδικήσουν δυναμικότερα τα δικαιώματά τους απέναντι σε μια εργοδοσία που τους κακοπληρώνει ή δεν τους πληρώνει καν θα χάσουν κι αυτά που...δεν έχουν. Ενα, μάλιστα, από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν δεν είναι άλλο από το ότι είμαστε αναλώσιμοι κι αν στραφούμε εναντίον των αφεντικών μας αυτά θα μας αντικαταστήσουν στο λεπτό. Η "λογική" τους με ξεπερνά γιατί, κατά πρώτον, μαρτυρά ανθρώπους με τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που πιστεύουν ότι μπορεί να αναπληρωθεί το κενό τους με τον πρώτο τυχόντα και, κατά δεύτερο, δείχνει μια αθέλητη προστασία σε εκείνους που θα πάρουν τις θέσεις τους κι όχι στον εαυτό τους. Αν κακοπληρώνεσαι ή δεν πληρώνεσαι ούτως ή άλλως δεν έχεις να χάσεις τίποτα παρά μόνο την ψευδαίσθηση της ελπίδας πως αυτό κάποια ημέρα θα συμβεί. Γι' αυτό και στην ουσία δεν βοηθάς τον εαυτούλη σου, απλώς γλιτώνεις από τις δικές σου περιπέτειες αυτούς που θα θελήσουν να μπουν στα παπούτσια σου για να βρουν μια "δουλίτσα". Σαν να λέμε, δηλαδή, μαστουρωμένη εργατική αλληλεγγύη...

Την ώρα που ο "Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ", ο "Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς" δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να αγωνιστούν για καλύτερες ημέρες. Εχουν συμβιβαστεί με μια ήττα την οποία υπέστησαν στα χαρτιά αφού δεν βρήκαν το κουράγιο ούτε καν να κατεβούν στον αγωνιστικό χώρο. Εχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο μιθριδατισμού που αντί να εξεγείρονται και οι πέτρες με την τοποθέτηση Λοβέρδου πως οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί δεν θα παίρνουν χρήματα για αμοιβή αλλά θα μοριοδοτούνται για να μη διοριστούν ποτέ, σαν τους φανατικούς χριστιανούς που αυτομαστιγώνονται για να κερδίσουν τη βασιλεία των ουρανών, απλώς δυσανασχετούμε και συνεχίζουμε να σκάβουμε το λάκκο μας σκυφτοί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι. Αντί να συνειδητοποιούμε ότι τα διάφορα "stage" παλιότερα και "voucher" σήμερα μονιμοποιούν ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, τρέχουμε να σφίξουμε το χέρι τού βουλευτή που μας έκανε την "τιμή" να μας "χώσει" σε ένα τέτοιο πρόγραμμα...

Αλίμονο, δεν κατηγορώ εκείνους που έχουν ενταχθεί σε τέτοια προγράμματα. Κι εγώ θα το έκανα αν δεν μπορούσα να επιβιώσω αλλιώς. Στενοχωριέμαι, ωστόσο, όταν βλέπω ανθρώπους να μην κάνουν τίποτα άλλο πιο δημιουργικό στη ζωή τους από το να αναζητούν τέτοιες "ευκαιρίες" και να αισθάνονται ευτυχισμένοι όταν αυτές τους δίνονται σε αυτήν τη μορφή ή με ένα γλίσχρο επίδομα ανεργίας, κοινωνικό μέρισμα, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή όπως αλλιώς ονομάζεται η καπιταλιστική παρηγοριά στον άρρωστο προλετάριο. Ας έχουμε στο μυαλό μας το χαμόγελο της Μαριόν Κοτιγιάρ στο φινάλε τής ταινίας για να καταλάβουμε επιτέλους ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στο μισθουλάκο αλλά στο συνεχή, ακούραστο, δύσκολο, επώδυνο μα τόσο όμορφο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη... 

Ο λαός εθελοντής εργαζόμενος, ο Λάτσης εθελοντής φορολογούμενος...

Σκεφτείτε το ενδεχόμενο ο ελαιοχρωματιστής, ο υδραυλικός κι ο ηλεκτρολόγος τής γειτονιάς σας να είχαν φτιάξει κονσόρτσιουμ και με τις συμβουλές κάποιας ελεγκτικής, υποτίθεται, εταιρείας να είχαν χρησιμοποιήσει το Λουξεμβούργο για να γλιτώσουν τη φορολόγησή τους στη χώρα μας. Τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης θα έπαιζαν την είδηση της φοροαποφυγής, έστω και νόμιμης, του λούμπεν προλεταριάτου από το πρωί μέχρι το βράδυ και, μάλιστα, χρησιμοποιώντας σκαιότατους χαρακτηρισμούς τους οποίους θα επέκτειναν σε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες. Κι ως ένα βαθμό καλά θα έκαναν αφού δεν είναι δυνατό την ώρα που κάποιοι τραβούν κουπί χωρίς σταματημό ορισμένοι "έξυπνοι" να βρέχουν τα ποδαράκια τους στο νερό σαν να βρίσκονταν σε ρομαντική κρουαζιέρα στο Νείλο. Μόνο που τα ίδια συμβατικά μίντια κλείνουν τα μάτια και τα στόματά τους στη φοροαποφυγή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ τραπεζών και πολυεθνικών με ελληνικό ενδιαφέρον, από τη Eurobank του Ομίλου Λάτση μέχρι τη Wind και την Coca Cola Ελλάς. Και την ίδια ώρα θεματοφύλακες του δημόσιου συμφέροντος είναι ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, επί χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος της Eurobank,  και η γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, Κ. Σαββαΐδου, η οποία εργαζόταν στην ελεγκτική PwC τον καιρό που αυτή συνέδραμε τις "ελληνικές" πολυεθνικές στο να στήσουν το κόλπο τού Λουξεμβούργου, πρωθυπουργός τού οποίου το κρίσιμο χρονικό διάστημα ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ.Κ. Γιουνκέρ. Ολοι μια μεγάλη οικογένεια είμαστε...

Φυσικά όλα αυτά γίνονται νόμιμα, αν κι όχι και τόσο ηθικά σε μια χώρα που την κυβέρνησε από την θέση τού πρωθυπουργού ακόμα και τραπεζίτης, ο Λ. Παπαδήμιος. Από τη στιγμή που η ελίτ ελέγχει τα κέντρα λήψης αποφάσεων και διαθέτει και μηχανισμούς προπαγάνδισης των συμφερόντων της είναι λογικό να νομιμοποιεί τις όποιες αυθαιρεσίες της απέναντι στην κοινωνική δικαιοσύνη και να ποινικοποιεί την όποια αντίδραση στην αδικία. Ποιός αποκλείει, για παράδειγμα, την πιθανότητα ο Ανδρ. Λοβέρδος να επιβάλει δια νόμου αύριο μεθαύριο την εθελοντική εργασία των εκπαιδευτικών γιατί οι έχοντες και κατέχοντες έχουν τα λεφτά τους σε οφσόρ εταιρείες και χώρες κι ο ίδιος δεν έχει τη βούληση να φορολογήσει τον αέρα που αναπνέουν στη χώρα μας ώστε να επέλθει μια κοινωνική ισορροπία;  Και γιατί όχι να τους επιβάλει (ξανά) επιστράτευση στην περίπτωση που αρνηθούν να γίνουν σκλάβοι και με τη σφραγίδα τού νόμου; Ακόμα και τότε, άλλωστε, στο MEGA θα προβάλλουν δηλώσεις αγανακτισμένων γονέων οι οποίοι θα εξοργίζονται όχι γιατί τα παιδιά τους δεν θα μαθαίνουν γράμματα, αλλά γιατί δεν θα ξερουν πού να τα "παρκάρουν"...

Θα μου πείτε όμως, τουλάχιστον για την περίπτωση των Χαρδούβελη-Σαββαΐδου, πως είναι χρήσιμο να έχει η κυβέρνηση στη δούλεψή της ανθρώπους που γνωρίζουν το σύστημα από τα μέσα γιατί εκείνοι ξέρουν και πώς να το αντιμετωπίσουν. Αν πιστεύετε, πάντως, ότι ο υπουργός Οικονομικών λειτουργεί ως μετανοημένος εγκληματίας ο οποίος ζητεί άφεση αμαρτιών μάλλον αυτή είναι η πρώτη σας ημέρα στην Ελλάδα. Τίποτα δεν δείχνει στη μέχρι τώρα πορεία τού Γκ. Χαρδούβελη πως ήρθε για να χτυπήσει τα παλιά του αφεντικά και να μοιράσει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο. Οταν οι τράπεζες περνούν τα "stress tests", όπως τα περνούν τέλος πάντων και με πολιτικούς κι όχι οικονομικούς όρους, με τα χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων είναι αυθαίρετο να ισχυριζόμαστε πως ο αρχιτέκτονας αυτής της στρατηγικής είναι σαν τους συλληφθέντες χακεράδες τους οποίους εκμεταλλεύονται οι μυστικές υπηρεσίες για δικό τους όφελος. Ο Γκ. Χαρδούβελης και η Κ. Σαββαΐδου είναι οι λύκοι στο μαντρί κι όχι τα σκυλιά-φύλακες των προβάτων και δεν πρόκειται ποτέ να δαγκώσουν τα χέρια που τους τάιζαν παντεσπάνι και, αλίμονο, ενδεχομένως να ταΐζουν ακόμα τους Δούρειους Ιππους. Γι' αυτό και θα συνεχίσουν να είναι αμείλικτοι απέναντι στον περιπτερα που δεν έκοψε απόδειξη για τις τσίχλες που αγοράσατε αλλά την ίδια ώρα "τροχονόμοι" τής διακίνησης των χοντρών πακέτων τού μεγάλου κεφαλαίου...

Στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ "παλεύουμε" για την κοινωνική δικαιοσύνη...

Απορώ με εκείνους που αναρωτιούνται γιατί δεν γεμίζουν οι δρόμοι από τις στρατιές των άνεργων ή των θυμάτων τού εργασιακού μεσαίωνα. Μα, δεν μπορούν να κάνουν και τα δύο: ή θα ξημεροβραδιάζονται έξω από τη Βουλή απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη ή θα βρίσκονται μέσα σε κάποιο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ευελπιστώντας πως το επόμενο τζακ ποτ θα είναι δικό τους. Κι από τη στιγμή που πρέπει να διαλέξουμε, η επιλογή μας είναι αυτή την οποία έχουμε διδαχθεί όλη μας τη ζωή να κάνουμε. Αντί, δηλαδή, να ακολουθούμε το δρόμο τού συλλογικού αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον για όλους προτιμούμε την εύκολη λύση να ποντάρουμε μερικά ευρουλάκια σε κάποιους αριθμούς που μπορεί να μην κληρωθούν ποτέ αλλά εμείς θα έχουμε κάνει την απαραίτητη θυσία μας στην ελπίδα, στη ματαιοδοξία και στην απληστία ξεκούραστα και σχεδόν ανέξοδα. Αυτά είναι, άλλωστε, τα ατομικά "αγαθά" πάνω στα οποία έχει στηριχθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα...

Το μόνο χρήμα το οποίο έχει αξία είναι αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει. Και την ίση διανομή του οφείλουμε να κυνηγούμε με κάθε θυσία. Ολα τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα είναι απλώς κομμάτια χαρτιού που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ανώτερα από την αξιοπρέπεια και την πάλη για ένα καλύτερο αύριο για το κοινωνικό σύνολο. Κ αυτό δεν το γράφει κάποιος που κολυμπά στα φράγκα και γι' αυτό έχει την πολυτέλεια να τα περιφρονεί, αλλά κάποιος που γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι στη μνημονιακή Ελλάδα να έχεις δουλειά από την οποία να πληρώνεσαι στην ώρα σου κι όσο σου αξίζει για το προϊόν που παράγεις...

Δεν βγάζω την ουρά μου, όμως, απέξω. Αν με ρωτήσετε πού θα σπαταλούσα 18.000.000 ευρώ, ακόμα κι αν ο τζόγος δεν συμπεριλαμβάνεται στην πληθώρα των ελαττωμάτων μου, δύσκολα θα σας έλεγα πως το μεγαλύτερο μέρος τους θα το διέθετα για την ανακούφιση της φτώχειας σε αυτόν τον πλανήτη. Κι ο γράφων για ταξίδια, σπίτια και λοιπές αποφυάδες τού καταναλωτισμού θα σας μιλούσε γιατί κι αυτός όπως κι εσείς έχει ανατραφεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τον ατομικισμό έναντι της συλλογικότητας. Ο λύκος για τα λυκόπουλά του νοιάζεται κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Μην περιμένουμε, επομένως, επαναστάσεις όταν δεν έχουμε λύσει πρώτα μέσα μας αν αυτό που επιδιώκουμε από αυτήν τη ζωή είναι πρωτίστως η ατομική, άντε και οικογενειακή, μας ευδαιμονία ή ένα δικαιότερο αύριο για όλους... 

 

Το σχολείο θα φέρει το σοσιαλισμό, όχι το Κόμμα...

Την ημέρα που οι μαθητές θα σταματήσουν να κάνουν καταλήψεις θα αρχίσω να ανησυχώ πραγματικά για το μέλλον αυτής της χώρας. Θα ήταν υποχρέωσή τους να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα ακόμα κι αν το εκπαιδευτικό μας σύστημα παρήγαγε πολίτες κι όχι πελάτες, ακόμα κι αν από τα σχολεία αποφοιτούσαν νέοι με αναπτυγμένη την ταξική τους συνείδηση, την εργατική αλληλεγγύη και την αφοσίωση στην κοινωνική δικαιοσύνη. Πόσω μάλλον όταν σήμερα η εκπαίδευση που λαμβάνουν από ταπεινωμένους μισθολογικώς και κοινωνικώς δασκάλους και καθηγητές είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που αναζητούν ρομπότ κι όχι μελλοντικούς στασιαστές απέναντι στην εξουσία τους...

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως μετά κι από τη νέα "μεταρρύθμιση", αυτήν τη φορά από έναν πολιτικό νάνο όπως ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο οποίος έχει για τον εαυτό του την ιδέα πως είναι ένα κράμα Αλέξανδρου του Γ' και Ναπολέοντα, η νεολαία θα έχει συσσωρεύσει όλη τη γνώση τού κόσμου, αυτή θα είναι άχρηστη αν δεν συνοδεύεται από την καλλιέργεια της συλλογικότητας έναντι του ατομικισμού. Αυτήν τη στιγμή και στην Ελλάδα εργαζόμενοι σφάζονται με εργαζόμενους για μια καλύτερη θέση στον βαλτότοπο αντί να συνασπίζονται για να γκρεμίσουν αυτούς που τους έριξαν σε αυτόν. Και γι' αυτή την παγιωμένη στάση τού λούμπεν προλεταριάτου είναι τεράστια η ευθύνη τής "παιδείας" στην οποία έχουμε όλοι μας υποβληθεί και η οποία θυμίζει περισσότερο λοβοτομή...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι λογικό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει το απολιτίκ αλλά πλήρως κομματισμένο μοντέλο τού ραγιά νεοέλληνα, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει το κυρίαρχο. Οι μαθητικές εκλογές δεν μπορούν να λειτουργούν σαν κολυμβήθρα τού Σιλωάμ, δεν είναι δυνατό η εκμάθηση της δημοκρατίας, της πολιτικοποίησης, της πνευματικής κι άρα ταξικής αφύπνισης να περιορίζεται σε μια εκλογική διαδικασία μιας ώρας. Αν οι μαθητές δεν "βαπτίζονται" στη συμμετοχή στα κοινά, στη συντροφικότητα και στη συνεργασία σε καθημερινή βάση θα είναι τόσο έτοιμοι για να βγουν στην κοινωνία ως ολοκληρωμένοι πολίτες όσο οι γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους, στους οποίους έχει γίνει πλύση εγκεφάλου πως λαμβάνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις για το μέλλον τους μόνο και μόνο γιατί έχουν δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Αν μη τί άλλο οι γενικές συνελεύσεις και οι καταλήψεις είναι μια ευκαιρία ακόμα και για εκείνους που τις στηρίζουν από μόδα ή από άγνοια να εντρυφήσουν περισσότερο στην έννοια του ενεργού πολίτη ο οποίος παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και δεν την αφήνει σε αυτά μαθητευόμενων μάγων, στην καλύτερη περίπτωση, ή τσαρλατάνων στη χειρότερη...

Το ζητούμενο δεν είναι να αναπληρωθούν οι "χαμένες" ώρες το Πάσχα. Χαμένες είναι έτσι κι αλλιώς όταν στα σχολεία τα παιδιά δεν διδάσκονται στην ουσία τίποτα άλλο από το να είναι πειθήνια στρατιωτάκια ενός συστήματος το οποίο τα μαθαίνει από την ημέρα που εντάσσονται σε αυτό να πειθαρχούν τυφλά σε δίχως ουσιαστικό νόημα εντολές παρά μόνο για εκείνους που τρέμουν και μόνο στη σκέψη πως θα έρθει η γενιά που θα ανατρέψει τα αδικαιολόγητα προνόμιά τους. Γι' αυτό και μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι υποχρεωμένη να θέσει ως πρώτη προτεραιότητά της όχι τη μείωση του δημόσιου χρέους αλλά μια πραγματική εκπαιδευτική επανάσταση, που ακόμα και συμφεροντολογικά αν το δει θα της προσφέρει ψηφοφόρους για τον αιώνα τον άπαντα. Και με αυτό δεν εννοώ την αντικατάσταση της καπιταλιστικής προπαγάνδας από τη σοσιαλιστική ή την αποκαθήλωση των εικονισμάτων τού Ιησού και την τοποθέτηση αυτών του Μαρξ, του Ενγκελς και του Αλέξη Τσίπρα...

Αν, όμως, μέσα κι έξω από τις σχολικές αίθουσες οι μαθητές διδαχθούν, για παράδειγμα, την πραγματική Ιστορία αυτής της χώρας κι όχι την ωραιοποιημένη εκδοχή της όπως συμβαίνει σήμερα, αν αφεθούν να επιλέξουν μόνοι τους την θρησκεία ή την αθεΐα τους, αν συνηθίσουν στη διαδικασία τής συνεργασίας για την επίλυση των θεμάτων που τους βάζουν οι προφεσόροι τους και, κυρίως, αν μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα, πέρα από συμβατικές νόρμες και καθεστηκυίες αντιλήψεις, χωρίς να φοβούνται την τιμωρία των ανωτέρων τους τότε θα έχουμε κάνει το σημαντικότερο βήμα για την εμπέδωση της άμεσης δημοκρατίας, η οποία θα εφαρμόζεται από συνειδητοποιημένους έλληνες κι όχι από ανδρείκελα που άγονται και φέρονται από τον κάθε καραγκιοζοπαίκτη. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση δεν θα ανατρέφουμε παιδιά ευεπίφορα να υποκύψουν στα χρυσαυγίτικα νεοφασιστικά ιδεολογήματα και στους νεοφιλελεύθερους "μονόδρομους". Και μόνο τότε ο σοσιαλισμός δεν θα είναι ένα αποτυχημένο γραφειοκρατικό κι αυταρχικό μοντέλο το οποίο θα επιβάλλεται από πάνω προς τα κάτω, αλλά μια αυτονόητη συμπεριφορά απεξαρτημένων συνειδήσεων...   

Πότε απαγόρευσε ο Ιησούς από μια ετοιμοθάνατη να διαλέξει την ημέρα τής εξόδου της;...

Πιστέψτε με, έχω κάθε καλή διάθεση να πιστέψω στον θεό. Με και μας συμφέρει, άλλωστε, να πιστεύουμε ότι ναι μεν θα υποφέρουμε σε αυτήν τη ζωή, αλλά στην επόμενη θα ανταμειφθούμε για τις όποιες θυσίες και τα όποια βάσανα περάσαμε σε τούτη εδώ. Κι ούτε έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάποια ανώτερη δύναμη, αρκεί να μη μου επιβάλλουν με το ζόρι την θεωρία τους, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, και να μην κατατάσσουν στη χορεία των δαιμονισμένων εκείνους που το μόνο χέρι τού θεού που αναγνωρίζουν πίσω από την ύπαρξή μας είναι αυτό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να ανταποκριθώ θετικώς σε αυτήν την ψευδαίσθηση κάθε φορά που διαβάζω ειδήσεις που αφορούν, για παράδειγμα, τον θάνατο από καρκίνο ανθρώπων που δεν έχουν πατήσει καν τα 30. Και με ενοχλεί η απαγόρευση της ευθανασίας, την οποία επιβάλλουν κατά κύριο λόγο οι θρησκόληπτοι με το σκεπτικό πως ο θεός μάς δίνει τη ζωή και μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να μας την πάρει. Τί κι αν υποφέρει στο μεσοδιάστημα κάποιος άρρωστος με καταληκτική ασθένεια; Οι φονταμενταλιστές, ως επικυρίαρχοι της ηθικής, δογματίζουν πως ο μαζοχισμός, τον οποίο έχουν κάθε δικαίωμα να επιτρέπουν στη δική τους ζωή όχι όμως και σε αυτή οποιουδήποτε άλλου, είναι ο δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία των ουρανών κι άρα πρέπει να τον ακολουθούμε εκόντες άκοντες...

Η εικονιζόμενη 29χρονη Μπρίτανι Μέιναρντ θα πέθαινε από καρκίνο τού εγκεφάλου μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή θα υπόφερε όπως δεν αξίζει σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα, όποιες αμαρτίες κι αν έχει κάνει στη ζωή του, και θα έβλεπε την αξιοπρέπειά της να καταρρακώνεται. Αυτή η γυναίκα αποφάσισε να διαλέξει η ίδια την ημέρα που θα πέθαινε και να αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο με τον τρόπο που εκείνη το επιθυμούσε, έχοντας ακόμα σώας τας φρένας για να λάβει μια τέτοια απόφαση και με πλήρη επίγνωση της ιατρικής της κατάστασης. Ποιός ανάμεσά μας, είτε λέγεται μεμονωμένο άτομο είτε εκκλησία είτε πολιτεία, θα μπορούσε να έχει την απαίτηση από αυτήν την κοπέλα να συνεχίσει να ταλαιπωρείται, ακόμα κι αν υπήρχε ένα ελάχιστο ποσοστό σωτηρίας της το οποίο άλλοι θα είχαν κάθε δικαίωμα να εξαντλήσουν για τον εαυτό τους και μόνο; Ποιός μπορεί να απαγορεύει δια νόμου σε ελεύθερα όντα να αποφασίζουν την ημέρα και τον τρόπο τής εξόδου τους; Αν κάποιος φοβάται τη μήνι τού θεού, είναι δικαίωμά του να μην αυτοκτονήσει ή να μη ζητήσει την ευθανασία του, να αυτομαστιγώνεται, να σταυροκοπιέται ολημερίς κι ολονυχτίς ή να συμπεριφέρεται με δοτούς, ούτε καν δικούς του ψυχαναγκασμούς, όπως είναι η νηστεία συγκεκριμένες περιόδους τού χρόνου. Επ' ουδενί, ωστόσο, δεν δικαιούται να απαγορεύει στους άλλους να συναντήσουν τον πλάστη τους μια ώρα αρχύτερα, αν θεωρήσουμε πως αυτός υπάρχει και δεν είναι το μεγαλύτερο ψέμα από καταβολής κόσμου, και να του τα ψάλουν γιατί τους έκανε να υποφέρουν στην επίγεια ζωή...

Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα, και με την καύση των νεκρών. Από πού κι ως πού είναι παράνομο να ζητήσει κάποιος την αποτέφρωσή του; Σε ποιόν κάνει κακό με αυτόν τον τρόπο; Κι όσοι πιστεύουν ότι έτσι προσβάλλεται ο θεός τους, τότε στη φαντασία τους έχουν πλάσει έναν θεό κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν τους, δηλαδή μικρόψυχο, κομπλεξικό κι αδύναμο να δει τη συνολική εικόνα και να κρίνει με βάση αυτή κάθε ανθρώπινη ψυχή. Κι αν ο θεός, ο οποίος υποτίθεται πως είναι άμωμος, μπορεί να συγχωρεί τους αμαρτωλούς, φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τους τραγοπαπάδες, οι οποίοι όσο άγιοι κι αν υποθέσουμε πως είναι οι ίδιοι θα μπορέσουν να βρουν λίγη καλοσύνη για να ψάλουν την εξόδιο ακολουθία σε κάποιον πιστό χριστιανό, ο οποίος πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή με βάση το χριστιανικό δόγμα αλλά στο τέλος θέλησε να κάνει μια παρασπονδία και να ζητήσει την καύση του. Δεν είμαι ειδήμων, και παρακαλώ όποιον είναι να με διαψεύσει, αλλά δεν νομίζω πως μίλησε ποτέ ο Ιησούς κατά τής καύσης νεκρών, κατά τής ευθανασίας, κατά των γυναικών στο Αγιο Ορος, κατά τού σεξ πριν το γάμο κι όλων εκείνων των απαγορεύσεων που μετέπειτα θέσπισε η εκκλησία για να μας πείσει πως είναι αμαρτία να είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, πάθη ή κι ελαττώματα βρε αδερφέ. Κι αν ακόμα το έκανε, θα ήταν λάθος του. Αντιθέτως, σε όλα αυτά έδωσαν, δίνουν και, πολύ φοβάμαι, πως θα δίνουν ρεσιτάλ οι απανταχού γραμματείς και φαρισαίοι...   



 

Γιατί θέλω να πάρει το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ...

Ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει καμιά σπουδαία ομάδα και σίγουρα όχι αυτή της δεκαετίας τού 1970 ή των μέσων τής δεκαετίας τού 1980, όταν και πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα. Τί κι αν έχει αποσπαστεί, εξάλλου, πέντε βαθμούς από τον Ολυμπιακό; Αυτό δεν τον καθιστά φαβορί για τον τίτλο κι όχι μόνο γιατί, σε αντίθεση με το βασικό του αντίπαλο, δεν ελέγχει το παρασκήνιο. Οι λύσεις του είναι περιορισμένες σε σύγκριση με τον Θρύλο κι αυτό θα φανεί στη συνέχεια του πρωταθλήματος. Τότε γιατί ο γράφων, ένας "γαύρος" από κούνια, να θέλει να το σηκώσει ο Δικέφαλος του Βορρά και γιατί το ίδιο αισθάνονται πολλοί ακόμα "σύγγαυροί" μου; Είναι μόνο γιατί έχουμε μπουχτίσει από τίτλους κι ένας ακόμα δεν θα κάνει τη μεγάλη διαφορά; Ή μήπως γιατί ζούμε σε μια εποχή όπου γίνεται ολοένα και δυσκολότερο για τον απλό λαό να παρακολουθεί τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό διεφθαρμένων επιχειρηματιών να μεταφέρεται και στο ποδόσφαιρο, το οποίο καταστρέφουν μόνο και μόνο για μερικά φράγκα παραπάνω στο σακούλι τους και για μια κοινωνική αναγνώριση που χρησιμοποιείται σαν ασπίδα από την εφαρμογή τής νομιμότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης; Θα μου πείτε πως στον Πειραιά εξέλεξαν δήμαρχο τον Β. Μαρινάκη και στο Βόλο τον Αχ. Μπέο. Οταν, όμως, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού χρησιμοποίησε όλο το μιντιακό σύστημα που ελέγχει για να διοργανώσει συγκέντρωση συμπαράστασης υπέρ του κι εναντίον όσων σχεδίαζαν να τον σκοτώσουν δεν μαζεύτηκαν περισσότεροι από 300 υπάλληλοί του της "Θύρας 7". Κι αυτό είναι μια μια ελάχιστη ένδειξη υγείας...

Μαρινάκηδες, Αλαφούζοι, Μελισσανίδηδες, Σαββίδηδες, Μπέοι και τόσοι άλλοι μόνο στοιχειωδώς αγαπούν τις ποδοσφαιρικές ομάδες που ελέγχουν. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πουλούσαν κάθε τρεις και λίγο τους καλύτερους παίκτες τους, δεν θα πόνταραν σε βάρος τους στο παράνομο στοίχημα, δεν θα τις απαξίωναν λειτουργώντας σαν πιόνια άλλων, δεν θα ζητούσαν αυτοί οι ζάπλουτοι κάθε τρεις και λίγο κρατικό χρήμα για να χτίσουν τα γήπεδά τους ή προκλητικές φοροαπαλλαγές και "κουρέματα" χρεών όταν το πόπολο στενάζει. Παρακολουθούμε και μέσα από τα πρωτοσέλιδα αθλητικών φυλλάδων, που δεν αξίζουν ούτε για να τυλίξεις ψάρια με αυτές, τον επιχειρηματικό πόλεμο των ανθρώπων που ελέγχουν τη χώρα και δεν θέλουν να ξεφύγει από τα χέρια τους. Κι αντί να αντιλαμβανόμαστε ότι το "παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο" κάθε Κυριακή στα γήπεδα βρίζουμε τις μάνες ο ένας του άλλου και οι πιο "μερακλήδες" ανάμεσά μας τραβάμε και κανένα μαχαίρι για να δείξουμε τη μαγκιά μας. Την ώρα που βγαίνουν στη δημοσιότητα συνομιλίες όπως αυτές του Β. Μαρινάκη με τον Ν. Χατζηνικολάου καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης και βγάζουμε ο ένας τα μάτια τού άλλου αντί να στρεφόμαστε σε βάρος αυτών που επωάζουν τον ταξικό εμφύλιο για να μπορούν να κυβερνούν για πάντα...

Μου είναι πολύ ψυχοφθόρο να παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα. Το ίδιο φαντάζομαι πως συμβαίνει και με πολλούς από εσάς. Είναι το ίδιο με το να βλέπω μια κούρσα εκατό μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου ο νικητής είναι αυτός που έχει πάρει την καλύτερη ντόπα. Αυτοί που μας εξουσιάζουν μας έφτασαν στο σημείο να μη χαιρόμαστε ούτε το ποδόσφαιρο, το λαϊκότερο και γι' αυτό ομορφότερο των αθλημάτων. Μακάρι να κατακτήσει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα και να λειτουργήσει αυτό ως ένα ηχηρό ράπισμα σε εκείνους που με νταβατζιλίκια, δωροδοκίες κι άλλες μαφιόζικες πρακτικές θεωρούν πως μονά ζυγά θα είναι πάντοτε κερδισμένοι. Κι ας είναι αυτός ο τίτλος στην Θεσσαλονίκη ένα εφαλτήριο για να ξεβρομίσουμε όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά το σύνολο της δημόσιας ζωής τής χώρας από τους προστάτες της, για τους οποίους στα διαπλεκόμενα μίντια διαβάζουμε μόνο πόσο φιλάνθρωποι και δραστήριοι είναι και πόσο ευγνώμονες πρέπει να αισθανόμαστε για τους γκάνγκστερ που λυμαίνονται τον πλούτο αυτού του τόπου την ώρα που ο λαουτζίκος ετοιμάζεται να πληροφορηθεί μέχρι το τέλος τού έτους τί περιλαμβάνει το τρίτο μνημόνιο που του ετοιμάζουν. Αν δεν έχει ξεσπάσει μέχρι τότε και κανένας πόλεμος με την Τουρκία για τα "ιδανικά" για τα οποία ξέρει διαχρονικά η ελίτ να στέλνει ανθρώπους στο σφαγείο, για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δηλαδή τα οποία θα στολιστούν με μεγαλοστομίες περί εθνικής κυριαρχίας για να δικαιολογηθεί το αδικαιολόγητο αίμα...