"Οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Η ισορροπία ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον ελιτισμό είναι πολύ λεπτή και ιδίως στην Ελλάδα δύσκολα επιτυγχάνεται. Από τη μία υπάρχουν εκείνοι που λένε στο λαό ό,τι θέλει να ακούσει, ανεξαρτήτως αν είναι υλοποιήσιμο ή αν η εξυπηρέτηση μιας ομάδας συμφερόντων θίγει το κοινωνικό σύνολο. Από την άλλη πλευρά του ποταμιού βρίσκονται εκείνοι που θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα από το πόπολο ποιό είναι το καλό του κι όταν αυτή τους η αντίληψη δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κάλπη τότε δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά αυτοί που δεν τους κατάλαβαν. Ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας χρησιμοποίησε για το θέατρο μια φράση που βρίσκει απήχηση και στην πολιτική: "οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Αν οι πολιτικοί δεν δύνανται να συλλαμβάνουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, παρά μόνο να προβαίνουν σε ασκήσεις επί χάρτου γύρω από αυτιστικές ιδέες που αφορούν αποκλειστικώς μια δράκα ανθρώπων, τότε είναι προτιμότερο να ασχοληθούν με κάτι άλλο και, πάντως, όχι με τα κοινά. Είναι πολύ εύκολο να είσαι απλοϊκός ή περίπλοκος. Αντιθέτως, είναι πολύ δύσκολο να είσαι απλός ώστε και να δίνεις πρακτικές λύσεις στα προβλήματα αλλά και να γίνεσαι κατανοητός από αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι...

Στην ελληνική πολιτική ζωή υπάρχει ένα κόμμα που συνοψίζει όλη την παραπάνω πρακτική, το Ποτάμι. Δεν θα σταθώ στην κριτική που δέχεται πως εξυπηρετεί συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, η οποία μόνο άδικη δεν είναι. Αν διαβάσετε, ωστόσο, δημόσιες και μη τοποθετήσεις βουλευτών και στελεχών του θα διαπιστώσετε, επίσης, ότι η "αυτοκριτική" τους περιορίζεται ουσιαστικώς στο ότι πρέπει να αλλάξουμε λαό, να βρούμε δηλαδή στη θέση του κάποιον που να κατανοεί τα υψηλά νοήματα ενός Στ. Θεοδωράκη, μιας Αντ. Λυμπεράκη, ενός Π. Τατσόπουλου ή ενός Γρ. Ψαριανού...

Δεν θέλω να στενοχωρήσω ακόμα περισσότερο τους προαναφερθέντες, αλλά αν ο ελληνικός λαός γίνει κάποιος άλλος, αν αποκτήσει για παράδειγμα ταξική συνείδηση κι αρχίσει να ψηφίζει με βάση το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον, τότε θα γίνει ακόμα δυσκολότερο για ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα όπως το Ποτάμι, η ιδεολογική αναφορά τού οποίου περιορίζεται στην προστασία των ελίτ, να αδράξει ψήφους. Αυτόν τον οποίο στην ουσία επιθυμούν στη Σεβαστουπόλεως είναι τον "παλιό, καλό" λαό που παρακολουθούσε τα δελτία τού MEGA σαν να ήταν οι δέκα εντολές τού Μωυσή. Μόνο που αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί...

Είμαι ένας άνθρωπος με μέση μόρφωση και μέση ευφυΐα. Ενδεχομένως αυτό να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να αντιλαμβάνομαι άμεσα και στην ολότητά τους τις βαθιές ιδέες που κρύβονται πίσω από αργόσυρτες, κουλτουριάρικες ταινίες στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα, από βιβλία που χρειάζεσαι λεξικό για να καταλαβαίνεις τις φράσεις τους, από στίχους συναποτελούμενους από λέξεις άσχετες η μία με την άλλη ή από πολιτικούς που χρησιμοποιούν ένα δήθεν εναλλακτικό λόγο για να κρύβουν πως δεν έχουν κάτι καινούριο να κομίσουν στο δημόσιο βίο...

Υπάρχει, ωστόσο, μια βασική προϋπόθεση για να αλλάξει αυτός ο κόσμος κι αυτός δεν είναι άλλος από το να μιλήσεις στη γλώσσα του, να κατεβείς ο ίδιος στο επίπεδό του ώστε στη συνέχεια να τον κουβαλήσεις στον ώμο σου και να ανεβείτε μαζί προς τα πάνω. Το να δείχνεις με το δάχτυλο αυτόν που είναι πεσμένος στο πηγάδι και να του λες πως δεν θα γίνει ποτέ τόσο καταπληκτικός όσο εσύ δεν υπηρετεί κάτι παραπάνω από την αυταρέσκεια, το ναρκισσισμό κι έναν υπολανθάνοντα κομπλεξισμό. Οσο, επομένως, η πολιτική στην Ελλάδα παραμένει ως επί το πλείστον ένας διαγκωνισμός ανάμεσα σε λαϊκιστές κι ελιτιστές μην περιμένετε να δούμε άσπρη ημέρα...  

 

Με αρχηγό τής ΝΔ τον Αδωνι τα "αγγλικά" τού Αλέξη θα μοιάζουν της Οξφόρδης...

Η διαδικασία εκλογής προέδρου στη ΝΔ θα ήταν αδύνατο να μην μετατραπεί σε μια διασκεδαστική φάρσα. Από την αρχή ξέραμε ότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή προσωπικότητα στη δεξιά η οποία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μετριότητες κι έτσι να καθίσταται φαβορί, τουλάχιστον μεταξύ των πιο ώριμων ψηφοφόρων της. Οι υποψηφιότητες, ωστόσο, ενός κάποιου Μάρκου Πανέττα (τον άκουσα σε τηλεοπτική συνέντευξη να επαναλαμβάνει πως κομίζει το νέο μόνο και μόνο γιατί προέρχεται από την κοινωνία και τον λυπήθηκε η ψυχή μου) και του "φοβερού" και "τρομερού" Αδ. Γεωργιάδη αποδεικνύουν ότι εχθρός τής γελοιότητας είναι η ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα. Δεν εκτιμώ πως υφίστανται πιθανότητες εκλογής τού τηλεπωλητή βιβλίων (δεν θέλω να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τής ΝΔ στερείται σοβαρότητας, αν και πολλοί θα τρολάρουν και σε αυτές τις εκλογές όπως έκαναν στις βουλευτικές ψηφίζοντας Λεβέντη), αλλά και μόνο το ότι έφτασε στο σημείο να διεκδικεί την ηγεσία της μεγαλύτερης δεξιάς παράταξης της χώρας ένας τόσο πούρος καραγκιόζης μαρτυρά την κατάντια της...

Αν, ωστόσο, ο Αδ. Γεωργιάδης δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας αρλεκίνος, η ζημιά για το κόμμα του και για τον τόπο θα περιοριζόταν σε αυτή που μπορεί να επιφέρει ένας άλλος γραφικός όπως ο Β. Λεβέντης. Ο πρώην βουλευτής τού ΛΑΟΣ, όμως, αποτελεί έναν από τους πιο "mainstream" εκπροσώπους τής ακροδεξιάς στη χώρα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί έχουν φορέσει μια προβιά και κυκλοφορούν με αυτή δημοσίως προκειμένου να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο συνοδοιπόρος τού Αδώνιδος στον εθνικισμό-νεοφασισμό-αντισημιτισμό και πάλαι ποτέ "ακτιβιστής τής δεξιάς" με τα τσεκούρια Μ. Βορίδης πλασάρεται τώρα ως αντιλαϊκιστής, φιλελεύθερος αστός πολιτικός. Οταν τους δίνεται, ωστόσο, η ευκαιρία τόσο ο Αδωνις όσο κι ο Μάκης εκδηλώνουν τον πραγματικό τους εαυτό, όπως για παράδειγμα σε κομματικές συγκεντρώσεις όπου διατρανώνουν το μίσος τους για την Αριστερά χρησιμοποιώντας έναν εμφυλιοπολεμικό λόγο τον οποίο θα έβρισκε ακραίο ακόμα κι ο Ν. Μιχαλολιάκος, με τον οποίο κάποτε ήταν συνοδοιπόροι στις ίδιες ή παραπλήσιες χουντικές-φασιστικές οργανώσεις...

Είναι αλήθεια ότι στο πολιτικό σκηνικό τα πάντα εξαρτώνται από το αν θα τα καταφέρει ή όχι ο Αλέξης Τσίπρας. Οι τρεις εκλογικές επιτυχίες του μέσα στο 2015 τον καθιστούν απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού, τουλάχιστον για την ώρα. Αν καταφέρει κατά την θητεία του να βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών και, παραλλήλως, αν επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στη διαπλοκή-διαφθορά και τον θεό να κατεβάσει η ΝΔ στις επόμενες εκλογές θα τις χάσει. Ακόμα, όμως, κι αν αποτύχει ο πρωθυπουργός οι πιθανότητές του να παραμείνει στην θέση του ύστερα από την επόμενη εκλογική διαδικασία αυξάνονται πάρα πολύ αν αντίπαλό του έχει τον Αδ. Γεωργιάδη ή κάποιον με το προφίλ του, ο οποίος ναι μεν θα συγκινεί τη σκληρή δεξιά αλλά θα έχει μηδενική προσβασιμότητα στους κεντρώους κι αριστερούς ψηφοφόρους...

Εν καιρώ κρίσης οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει άρδην στη χώρα, αλλά το λούμπεν προλεταριάτο δεν έχει φτάσει (ακόμα;) στο σημείο να εμπιστευτεί το τιμόνι σε καρικατούρες τού "Δελφινάριου" με ακροδεξιά ρητορική και πολιτική ανάλυση νηπίου. Στην απίθανη, άλλωστε, περίπτωση που ο Αδ. Γεωργιάδης εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ (σε αυτήν την αναμέτρηση, άλλωστε, λειτουργεί ως "λαγός" Βορίδη, τεστάροντας τη δύναμη της σκληρης δεξιάς) και στην ακόμα πιο απίθανη που γίνει και πρωθυπουργός (ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο!) τα "αγγλικά" τού Αλέξη Τσίπρα θα μοιάζουν της Οξφόρδης στο μέσο ψηφοφόρο. Φαντάζομαι, επομένως, πως στη Συγγρού δεν έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής και πλήρους πασοκοποίησης...

  

Τζιχαντιστές εισέβαλαν στη γλυκιά μας πατρίδα και κατέλαβαν την εκκλησία της Ελλάδος...

Η κυβέρνηση των αναρχοάπλυτων δεσμεύτηκε ότι θα απαγορεύσει την ανεξιθρησκία στη χώρα και θα επιβάλει αθεϊστικό καθεστώς; Θα γκρεμίσει τις εκκλησίες, θα απαγορεύσει τη διδασκαλία των θρησκευτικών και θα στέλνει στη φυλακή ή θα εκτελεί δημοσίως για παραδειγματισμό όποιον θρησκεύεται; Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, όχι. Απλώς η αρμόδια υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου δήλωσε πως θα διευκολύνονται οι μαθητές που δεν επιθυμούν να υπομένουν τη χριστιανική προπαγάνδα στα σχολεία να δηλώνουν εξαίρεση από το μάθημα των θρησκευτικών. Σήμερα, για παράδειγμα, είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν το θρήσκευμά τους προκειμένου να τυγχάνουν απαλλαγής από την κατήχηση. Κοιτώ και ξανακοιτώ το ημερολόγιο, το βλέπω να δείχνει 2015 κι αναρωτιέμαι αν κάπου έχει γίνει λάθος γιατί στο Ελλαδιστάν πολλά ακόμα θυμίζουν μεσαίωνα. Από πού κι ως πού προσβάλλεται η θρησκευτική πίστη των ορθοδόξων αν ένας μαθητής δηλώσει πως δεν επιθυμεί να συμμετέχει σε ένα μάθημα που δεν θυμίζει σε τίποτα θρησκειολογία αλλά είναι κομμένο και ραμμένο για να διαιωνίζει μια τυφλή υποταγή στην εκκλησία της Ελλάδος; Από πού κι ως πού οφείλει να είναι υποχρεωμένος να δημοσιοποιεί τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, λες και πρέπει να είναι υπόλογος γι' αυτές;...

Ούτε, άλλωστε, η επιλεκτική θεώρηση του Συντάγματος από τους χριστιανούς ταλιμπάν βοηθά στο να κάνει βήματα προόδου αυτή η χώρα. Δεν θέλω να σας ταράξω αγαπητοί μου φονταμενταλιστές, αλλά το Σύνταγμα δεν τελειώνει στο άρθρο 3, στο οποίο αναφέρεται ότι επικρατούσα θρησκεία είναι αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Το θεωρώ έτσι κι αλλιώς ξεπερασμένο για σύγχρονο κράτος, αλλά υπάρχει και παρακάτω το άρθρο 13 όπου, μεταξύ άλλων, ορίζεται ότι η ελευθερία τής θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Φαίνεται, ωστόσο, πως αυτή η συνταγματική ρύθμιση είναι ψιλά γράμματα για όλους εκείνους που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν απαγορευόταν οποιαδήποτε άλλη θρησκεία στη χώρα πέρα από την ορθόδοξη χριστιανική κι αν τα παιδιά μας συνέχιζαν να γίνονται θύματα πλύσης εγκεφάλου από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.  Μόνο κομπλεξισμός, ωστόσο, αποκαλύπτεται κι έλλογος φόβος από εκείνους που εμμένουν στη διατήρηση αναχρονιστικών ρυθμίσεων γιατί τρέμουν και μόνο στην ιδέα πως αν οι νέες γενιές αφεθούν ελεύθερες και δίχως προπαγάνδα να επιλέγουν αν θέλουν να θρησκεύονται ή όχι, η απάντηση που θα λάβουν δεν θα είναι αυτή που τους αρέσει...

Φταίει, βεβαίως, και η κυβέρνηση της Αριστεράς που έχει καθυστερήσει τις ενέργειές της για το διαχωρισμό κράτους κι εκκλησίας, γι' αυτό κι αποθρασύνονται τώρα οι τραγοπαπάδες με μια ρύθμιση που προσπαθεί να επιβάλει δικαιοσύνη εκεί όπου επικρατεί ο φανατισμός. Από τη στιγμή που η θρησκεία παραμένει μια από τις πιο χρυσοφόρες μπίζνες παγκοσμίως- κι αυτό θα εξακολουθεί να συμβαίνει όσο δεν υπάρχει πληροφόρηση για το τί ακολουθεί του θανάτου μας, αφού αυτός ακριβώς είναι που κάνει τους περισσότερους να αναζητούν μεταφυσικές διεξόδους-είναι λογικό να διδάσκεται και στα σχολεία εν είδει επαγγελματικού προσανατολισμού. Κάποια στιγμή, ωστόσο, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ένα παιδί, ειδικά στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό, δεν διαθέτει την πνευματική ωριμότητα να αποφασίσει αν επιθυμεί να γίνει χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής, σαμάνος ή άθεος όταν μεγαλώσει...

Γι' αυτό κι αποτελεί μέγιστη βλασφημία η επιβολή τής θρησκείας πάνω του μέσα από ένα μάθημα το οποίο αγιοποιεί τη χριστιανική ορθόδοξη διδασκαλία και δαιμονοποιεί τις υπόλοιπες. Λες κι ο Ιησούς ήταν ορθόδοξος, καθολικός, προτεστάντης ή ιεχωβάς. Καλώ, επομένως, τον αρχιεπίσκοπο Τζερόνιμο αν επιδιώκει να μαζέψει περισσότερα πρόβατα στο μαντρί του να μοιράσει κάποια από τα ιμάτιά του, όπως είχε διδάξει ο αρχηγός τής θρησκείας του, όχι εν είδει αφορολόγητης φιλανθρωπίας αλλά πραγματικής φιλευσπλαχνίας. Ενα από τα χρυσοποίκιλτα άμφιά του αν πουλήσει θα ζήσουν με αξιοπρέπεια χίλιες οικογένειες. Κι αν δεν το νιώθει να το κάνει ας το δει εμπορικά το πράγμα βρε αδερφέ: με το προσωπικό σου παράδειγμα κερδίζεις περισσότερους πελάτες από όσους θα καταφέρεις ποτέ με τη χυδαία προπαγάνδα...     

 

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η άλλη όψη τού νεοφασισμού κι αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τον Κούλη και τον Μάκη...

Οποιονδήποτε αρχηγό κι αν εκλέξει η ΝΔ, αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει κατά τη διάρκεια της νέας του πρωθυπουργικής του θητείας να βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών και να επιφέρει ένα άξιο αναφοράς χτύπημα στη διαπλοκή και στη διαφθορά, θα είναι λίγες οι πιθανότητές της να δει σύντομα εξουσία. Η μπάλα βρίσκεται, πλέον, για τα καλά στην κατοχή τού πρωθυπουργού, με τους αντιπάλους του να προσδοκούν σε δικά του λάθη μήπως και καταφέρουν να την επανακτήσουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν έχει νόημα το πρόσωπο που θα εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ ή ότι η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να βγάλει όποιον κι όποιον. Οσο, εξάλλου, κι αν θεωρώ πως στη Συγγρού και πέριξ αυτής δεν κυκλοφορούν σπουδαίες προσωπικότητες, αλίμονο αν η κεντροδεξιά παράταξη καταλήξει στα νεοφιλελεύθερα χέρια των μητσοτάκηδων ή στα ακροδεξιά των βορίδηδων. Αν, βεβαίως, αυτοί οι δύο ακραίοι πυλώνες δεν συμπτυχθούν στο τέλος σε μία ενιαία σάρκα, επιβεβαιώνοντας όλους όσοι γράφουμε πως τα άκρα που τέμνονται στην πολιτική ζωή τού τόπου είναι ο νεοφιλελευθερισμός με το νεοφασισμό...

Η κορυφαία προϋπόθεση, ωστόσο, για τη ΝΔ προκειμένου να αποτελέσει έναν ισχυρό αντίπαλο για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η εκλογή στην αρχηγία της ενός νέου, άφθαρτου προσώπου που να μπορεί να προσελκύει ψηφοφόρους κι από άλλους χώρους. Αυτός δεν είναι, σίγουρα, ούτε ο Μπροστάντζας Μεϊμαράκης ούτε ο Κούλης Μητσοτάκης. Ο πρώτος αποδείχθηκε αυτό που περιμέναμε: ένας πολύ καλός κομματάρχης, ικανός να συσπειρώνει τους δεξιούς αλλά πολύ λίγος για να μαζεύει στην κάλπη κι ανθρώπους που προέρχονται από άλλα μαγαζιά. Ηταν και είναι ένας χρήσιμος κομπάρσος πολυτελείας για το κόμμα του, αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό. Γι' αυτό και οι βαρόνοι-ο τουρίστας τής Ραφήνας και η Ντ. Μπακογιάννη- φαίνεται πως τον στηρίζουν μέχρι νεωτέρας κι εφόσον δεν κατέλθει στην κούρσα η νεώτερη γενιά καραμανλήδων και μητσοτάκηδων (ο, επίσης, Κ. Καραμανλής κι ο Κ. Μπακογιάννης): γιατί μπορούν να τον κάνουν ό,τι θέλουν...

Από την άλλη, ο Κούλης Μητσοτάκης έχει αρκετούς σκελετούς στη ντουλάπα του...made in Germany, είναι ταυτισμένος με νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και με μια οικογένεια η οποία δεν είναι και η πλέον δημοφιλής στη χώρα, ενώ κατά την κυβερνητική του θητεία αυτός ο, στα λόγια, αντικρατιστής απόλυσε ελάχιστους και μόνο όσους δεν είχαν ισχυρά κομματικά βύσματα και δεν συνδεονται με κουμπαριές με τη φαμίλια του. Οσο για τον Μ. Βορίδη, η απίθανη (θέλω να νομίζω πως η πλειονότητα των φιλελεύθερων συμπολιτών μου είναι δημοκρατικών αντιλήψεων) περίπτωση εκλογής ενός πρώην προέδρου τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ στην ηγεσία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτομάτως την καθιστά "unelectable" ("μη εκλόγιμη") που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες. Για τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Π. Ψωμιάδη θεωρώ χάσιμο χρόνου να εξηγώ γιατί οι ακροδεξιοί καραγκιοζηδες είναι ανεπιθύμητοι ακόμα κι από το Θέατρο Σκιών...

Ολοι οι δρόμοι, επομένως, οδηγούν σε έναν σαραντάρη, άφθαρτο από την εποχή των μνημονίων, ο οποίος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην πολιτική, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα βαρύ όνομα ή επικοινωνιακά χαρίσματα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να λέγεται Καραμανλής, Μπακογιάννης, Κεφαλογιάννη ή Τζιτζικώστας, κάποιος, τέλος πάντων, που όταν θα στέκεται δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα δεν θα λένε ο "παππούς και το τζόβενο", όπως συνέβαινε στη σύγκριση με Μεϊμαράκη. Το ευκταίο, βεβαίως, θα ήταν ο νέος ηγέτης τής κεντροδεξιάς να προερχόταν από την κοινωνία κι όχι από τον κομματικό σωλήνα και να είχε πίσω του μια επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή και στοιχειώδεις πολιτικές ικανότητες, αλλά όλα αυτά θεωρούνται πολυτέλεια στην Ελλάδα. Αν μου ζητούσατε, πάντως, να στοιχηματίσω σε κάποιον συγκεκριμένα ως επόμενο πρόεδρο της ΝΔ, θα έβαζα τα λεφτά μου σε κάποιον που λέγεται Καραμανλής. Το μαγαζί, άλλωστε, δεν έπαψε ποτέ να ανήκει στην οικογένεια...

Βάστα Καμμένε, θα ζεις για πάντα στις καρδιές των απανταχού μισαλλόδοξων...

Ο Δ. Καμμένος πείθει μόνο τους καμένους όταν ισχυρίζεται πως χακεράδες μπήκαν στο λογαριασμό του στο twitter κι έγραφαν ό,τι έγραφαν για τους ομοφυλόφιλους, τους εβραίους, τους Αριστερούς και τον Αλέξη Τσίπρα. Αν κάποιος είχε μπει στο δικό μου λογαριασμό κι ανέβαζε τέτοιου είδους εμέσματα θα είχα σπεύσει να δημοσιοποιήσω το χακάρισμα κι αν αυτό συνεχιζόταν θα το είχα καταγγείλει στις αρμόδιες αρχές, κάτι που δεν έκανε ποτέ ο για λίγες ώρες υφυπουργός. Το οποίο σημαίνει πως είτε ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας αυτών των ρατσιστικών σχολίων είτε τα επικροτούσε μολονότι τα είχε αναρτήσει κάποιος άλλος...

Το πρόβλημα, βεβαίως, βρίσκεται και σε εκείνους που τον επέλεξαν για υπουργοποίηση, αν και είναι αλήθεια ότι στη δεξαμενή βουλευτών και στελεχών των ΑΝΕΛΛ δύσκολα θα βρεις κάποιους που να μην είναι ψεκασμένοι. Τουλάχιστον γλιτώσαμε (προς το παρόν;) από τον Ν. Νικολόπουλο, αυτόν τον βαθιά "θρησκευόμενο" πολιτικό ο οποίος,  όπως κάθε θεούσος που σέβεται την υποκρισία του, μισεί τους πούστηδες, τους οβριούς και τους απλυτους κι άθεους ανταρτοσυμμορίτες, ακόμα κι αν κάποια από αυτές τις ιδιότητες αφορά κι εκείνον...

Μακάρι οι αντιλήψεις Δ. Καμμένου να περιορίζονταν μόνο στον ίδιο και να μην διέτρεχαν πολιτικούς όλου ανεξαιρέτως του κομματικού φάσματος και, βεβαίως, αρκετούς από τους ψηφοφόρους κάθε κόμματος. Κι αν δεν με πιστεύετε, κάντε ένα πρόχειρο γκάλοπ (πιο έγκυρο θα είναι από αυτά των "επαγγελματιών" δημοσκόπων) στο οικογενειακό, επαγγελματικό και φιλικό σας περιβάλλον ρωτώντας, για παράδειγμα, αν πιστεύουν ότι κανένας εβραίος εργαζόμενος στους Δίδυμους Πύργους δεν είχε πατήσει το πόδι του για δουλειά στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, αν θεωρούν τα gay parade ξεφτιλισμένα ή τον Αλέξη Τσίπρα πράκτορα της νέας τάξης πραγμάτων, όπως πιστεύει ο Δ. Καμμένος. Πολύ φοβάμαι πως αρκετοί θα συναινέσουν στις θεωρίες συνωμοσίας για ψεκασμένους, ευάλωτοι όπως είναι από την ουσιαστική αμορφωσιά τους σε κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας...

Η δημιουργία εχθρών κι αποδιοπομπαίων τράγων για να ρίχνουμε σε αυτούς την ευθύνη για τα δικά μας λάθη και παραλείψεις είναι τόσο παλιά συνήθεια όσο και οι δεινόσαυροι (μάλλον κι αυτούς οι εβραίοι τους εξόντωσαν). Δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα: αν κάποιος είναι σαν κι εμάς γίνεται ο καθρέφτης των ελαττωμάτων μας κι αυτομάτως απορρίπτεται. Αν κάποιος είναι διαφορετικός, ξένος τότε κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον εξοντώσουμε, κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς, στο όνομα μιας κομπλεξικής ομοιογένειας που είναι αντίθετη με τους νόμους τής φύσης...

Απευθύνομαι σε εκείνους που πέφτουν από τα σύννεφα από την ποιότητα των βουλευτών που στέλνουμε στο Κοινοβούλιο να μας εκπροσωπήσουν, λες κι έχουν προέλθει από άλλη κοινωνία κι όχι από την ελληνική. Πώς είναι δυνατό να επιλέγουμε τους άριστους όταν οι ίδιοι είμαστε ως επί το πλείστον απαίδευτες κι ακοινώνητες μετριότητες; Το λούμπεν προλεταριάτο περιμένει "πατερούληδες" να το σώσουν κι όταν αυτοί αποδεικνύονται θνητοί δεν βρίσκει κανένα λόγο να ασκήσει αυτοκριτική. Ο Δ. Καμμένος δεν είναι το μοναδικό μηδενικό που κάθεται σε βουλευτικό έδρανο και οι ΑΝΕΛΛ δεν είναι το μόνο κόμμα που τα φιλοξενεί. Αντιθέτως, και σε αυτήν τη Βουλή έχουν εκλεγεί άτομα τα οποία δεν θα τα εμπιστευόμασταν ούτε για μια ώρα να μείνουν μόνα τους στο σπίτι μας. Κάποια, μάλιστα, έχουν ακόμα μεγαλύτερες βλέψεις, προσδοκώντας να γίνουν αρχηγοί κομμάτων κι αύριο μεθαύριο και πρωθυπουργοί...

Απέχουμε από ένα Κοινοβούλιο αξίων όσο η Αθήνα από το Πεκίνο. Πάλι καλά, πάντως, που υπάρχουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου ουδείς μπορεί να κρύψει, τουλάχιστον σε βάθος χρόνου, τη μισαλλοδοξία του κάτω από τον ήλιο τής πιο γνήσιας μορφής ελευθεροτυπίας που έχει γνωρίσει αυτός ο πλανήτης. Κατά κάποιο τρόπο το διαδίκτυο καλύπτει τα πολλά κενά ταξικής συνειδητοποίησης και πολιτικής αφύπνισης που αφήνει η επίσημη-δημόσια και ιδιωτική- εκπαίδευση. Κι αυτό μου προκαλεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον...  

 

Κι ο Βελουχιώτης με τον Ζέρβα ανατίναξε το Γοργοπόταμο, όχι με τον Λοβέρδο...

Οσο κι αν δεν βολεύει αυτό πολλούς νεοφιλελεύθερους, όπως στο Ποτάμι ή τον Θ. Τζήμερο, οι ιδεολογίες όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά ζουν και βασιλεύουν ακριβώς γιατί η γενεσιουργός αιτία τους, δηλαδή οι ταξικές ανισότητες, εξακολουθούν να είναι παρούσες. Το απόδειξε και η ψήφος τής Κυριακής, όταν παρά τη ρητορική πως η "στροφή" ΣΥΡΙΖΑ θα τον αποξένωνε από τις λαϊκές τάξεις και θα τον ενδυνάμωνε στις μεγαλοαστικές συνέβη το ακριβώς αντίθετο: στο Κερατσίνι και στο Πέραμα, για παράδειγμα, έλαβε πάνω από 40% ενώ στην Εκάλη 8% και στη Φιλοθέη 17%, πιο κάτω μάλιστα από τα αντίστοιχα ποσοστά τού Ιανουαρίου. Ας μην γράψω καλύτερα για τις πολύ χαμηλότερες επιδόσεις τού ΚΚΕ και του ΚΚΕ 2 (Λαϊκή Διάσπαση) στις εργατικές συνοικίες και στενοχωρήσω τους νταβατζήδες τής εργατικής τάξης και τους άφρονες υποστηρικτές τους...

Πέρα, όμως, από ιδεολογία η πολιτική είναι και τα πρόσωπα τα οποία θα κληθούν να την εφαρμόσουν. Κι εδώ προκύπτουν μερικά εύλογα ερωτήματα για όσους δεν ζουν στην Ελλάδα ή έχουν μόλις κατεβεί από τον Αρη: πώς είναι δυνατό να εφαρμόσει ο Αλέξης Τσίπρας αριστερές πολιτικές με έναν ψεκασμένο εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς, όπως ο Π. Καμμένος; Δεν θα ήταν προτιμότερο να συνεργαστεί αποκλειστικώς με το ΠΑΣΟΚ της Φώφης που επιχειρεί, στην θεωρία τουλάχιστον, μια αριστερή στροφή;...

Κατ' αρχάς ο πρωθυπουργός δεν έχει αποκλείσει συνεργασία, ακόμα και κυβερνητική, με στελέχη τής κεντροαριστεράς τα ονόματα των οποίων δεν έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος ή δεν φημίζονται για τις αγαστές τους σχέσεις με τη διαπλοκή. Ούτε ο γράφων ενθουσιάζεται με την επιλογή Τζάκρη (για τον Μ. Μπόλαρη έχω καλύτερη άποψη), αλλά δεν μπορεί να την ταυτίσει με τους βενιζέλους, τους λοβέρδους και τους χρυσοχοΐδηδες που αν ψάξεις τις τσέπες τους θα βρεις μόνο "ευγενικές" χορηγίες τής ολιγαρχίας...

Επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε να εξαϋλώσει την Αριστερά αποσπώντας της στελέχη. Η ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας έχει αντιστρέψει τη ροή κι αυτό δεν είναι άσχημο, αρκεί εκείνοι που ανεβαίνουν στο πλοίο να μην το κάνουν από καιροσκοπισμό αλλά από κατανόηση για τα μηνύματα που στέλνει ο ελληνικός λαός. Η απόλυτη ταύτιση της σοσιαλδημοκρατίας με το νεοφιλελευθερισμό έχει οδηγήσει στη σμίκρυνσή της όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αν επιθυμεί να παίξει κάποιο ρόλο στο μέλλον οφείλει να επιστρέψει στο νάμα τής κοινωνικής δικαιοσύνης κι όχι να συνεχίσει να υπερασπίζεται το νόμο τής ζούγκλας...

Μέχρι, ωστόσο, η ελληνική κεντροαριστερά να βρει τον ορθό βηματισμό της αυτή η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από ανθρώπους που ακόμα κι αν οι ιδεολογικές τους διαφορές είναι μεγάλες η προσωπική τους χημεία είναι τέτοια που μπορεί να τις αμβλύνει. Μια τέτοια περίπτωση είναι η σχέση Τσίπρα-Καμμένου που έχει βασιστεί πάνω στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, η οποία είναι άλλωστε ο καλύτερος σύμμαχος ενός επιτυχημένου γάμου. Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, αν θα βλέπατε παρόμοιες σκηνές μεταξύ των σαμαροβενιζέλων ή ανάμεσα σε Τσίπρα-Γεννηματά όπως αυτές που εκτυλίχθηκαν με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Αμυνας το βράδυ τής Κυριακής...

Ο Αλέξης, παραδείγματος χάρη, δεν ερωτεύτηκε τις θέσεις τού Πάνου για το προσφυγικό ούτε ο Πάνος τις απόψεις τού Αλέξη για το γάμο των ομοφυλόφιλων. Εχουν βρει, ωστόσο, έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας ο οποίος συνοψίζεται στην υλοποίηση παράλληλων του μνημονίου φιλολαϊκών πολιτικών και στο χτύπημα της διαπλοκής. Ακόμα κι αν αυτός ο "έρωτας" δεν είναι δυνατό να τους οδηγήσει σε μια κοινή πορεία μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, ωστόσο είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί αρκετός για να εξέλθει η χώρα από την εποχή τής άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Οπως έφτανε και περίσσευε, χωρίς να ταυτίζω βεβαίως προσωπικότητες του παρελθόντος με αντίστοιχες του παρόντος, στον Αρη Βελουχιώτη και στον Ναπολέοντα Ζέρβα η ιστορικώς στιγμιαία σύμπραξή τους το 1942 για να ανατινάξουν το Γοργοπόταμο. Οψόμεθα...

Υ.Γ.: Σκεφτείτε αν ο ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ Μπάμπης παραποιούσε το λογισμικό μέτρησης ρύπων σε ένα και μόνο Lada τί θα έβγαιναν να πούνε οι εθελόδουλοι γερμανοτσολιάδες για τα λαμόγια τους έλληνες και το πόσο μπακαλίστικα κλέβουν ο ένας τον άλλο και τις αρσακειάδες εταίρους τους. Μην περιμένετε, ωστόσο, να βγάλουν ούτε κιχ για το ότι μία από τις μεγαλύτερες και πιο αξιοσέβαστες αυτοκινητοβιομηχανίες τού κόσμου, η Volkswagen, έκανε το ίδιο με εκατομμύρια Ι.Χ. προσποριζόμενη τεράστιο άμεσο κι έμμεσο οικονομικό όφελος. Είναι γερμανική, βλέπετε, και οι Γερμανοί δεν ξεφεύγουν ποτέ από τους ηθικούς κανόνες που επιβάλλουν σε όλη την Ευρώπη κουνώντας της το καλβινιστικό δάχτυλο. Το έχουν "αποδείξει", άλλωστε, στο παρελθόν και η Siemens, η Daimler ή η Ferrostaal, για τις μίζες των οποίων μάθαμε, εξάλλου, από τους αμερικανούς κι όχι από την "αδέκαστη" γερμανική δικαιοσύνη. Η γερμανική αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, η διεθνής γλώσσα τής υποκρισίας...    

Πρώτα καπηλεύτηκαν το ΟΧΙ, τώρα την αποχή: να τσοντάρουμε όλοι να τους πάρουμε καθρέφτη;...

Τα κλισέ κουράζουν, αλλά λησμονούμε πως για το ότι απόκτησαν το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό οφείλεται πολλές φορές στο ότι ισχύουν. Λυπάμαι, επομένως, αν φανώ κοινότοπος, αλλά την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες, όπως άλλωστε και τα εκλογικά αποτελέσματα. Γι' αυτό και δεν θα συμμετάσχω στην προσπάθεια αγιοποίησης όσων απείχαν από την κάλπη. Δεν στέκομαι στον αριθμό τους (αν και  πρέπει να συνυπολογίσουμε πως η πραγματική αποχή ήταν σαφώς μικρότερη από την αριθμητική, με δεδομένο για παράδειγμα τους ανενημέρωτους εκλογικούς καταλόγους) ούτε στην κριτική μου περιλαμβάνω εκείνους που ήθελαν να ψηφίσουν αλλά για διάφορους πραγματικούς λόγους (μεγάλης απόστασης, για παράδειγμα, ή έλλειψης χρημάτων για μετακίνηση) δεν μπόρεσαν να ασκήσουν το ιερότερο δικαίωμα που έχει ένας πολίτης...

Στέκομαι, αντιθέτως, στους "απογοητευμένους", σε αυτούς που έχουν "σιχαθεί" τους πολιτικούς, στους ανθρώπους με λίγα λόγια που όταν τους δίνονται σορτσάκι και φανέλα για να τρέξουν στο γήπεδο απαντούν "ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω, θα κάτσω στην εξέδρα να τρώω πασατέμπο και να κοροϊδεύω αυτούς που βρίσκονται στο τερέν". Ακόμα και στον αναρχικό χώρο να ανήκει κανείς, ακόμα κι αν διαφωνεί με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία (ούτε ο γράφων είναι θαυμαστής της) πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν υφίσταται ο όρος ακυβέρνητη κοινωνία. Αν, επομένως, εκλέγονται οι φαύλοι, οι ψεύτες και οι άχρηστοι από την ψήφο αυτών που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία η ευθύνη όσων απέχουν με το επιχείρημα πως η συμμετοχή τους δεν αλλάζει τίποτα και πως δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν μια ψευδοδιαδικασία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που δεν προσπαθούν καν να αποτρέψουν το κακό...

Κανενός είδους αναχωρητισμός δεν βελτίωσε την ποιότητα ζωής στον πλανήτη και δεν οδήγησε στην κοινωνική δικαιοσύνη. Για την ακρίβεια, θεωρώ εκείνον που δεν συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο στα κοινά ή που κλείνεται σε ένα μοναστήρι για να μείνει καθαρός από τους ανθρώπινους πειρασμούς πολύ πιο εγωιστή από τον οποιοδήποτε διεφθαρμένο πολιτικό ή παπά. Κι αυτό γιατί έχει επιλέξει τη δική του αποκλειστικώς σωτηρία, αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Μέσα στο 2015 η ελληνική Αριστερά κλήθηκε να απαντήσει στο ακόλουθο θεμελιώδες ερώτημα, το οποίο για δεκαετίες παρέμενε ένα θεωρητικό σχήμα: "θα αποφύγουμε οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη και τους συμβιβασμούς που αυτή περικλείει για να μείνουμε αμόλυντοι από την αμαρτία ή θα χρησιμοποιήσουμε τα παραθυράκια που αφήνει ανοιχτά το σύστημα για να το ανατρέψουμε ή έστω να το βελτιώσουμε μέσα από τα τείχη, βλέποντας την ευρύτερη εικόνα"; Ευτυχώς η πλειοψηφία επέλεξε το δεύτερο...

Εκείνοι που στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας επέλεξαν το πολιτικό μοναστήρι για να μείνουν άμωμοι από την πραγματικότητα τιμωρήθηκαν την Κυριακή από τον ελληνικό λαό. Κι ας μην αποδίδουν την ήττα τους στην αποχή (ακόμα κι αν ξεπερνούσαν οριακά το 3% αυτό δεν θα σήμαινε κάποια ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση) γιατί προφανώς δεν κατάφεραν ούτε εκείνοι να πείσουν τους απέχοντες που έχουν απογοητευτεί από τον Αλέξη Τσίπρα πως είναι καλύτεροί του. Αντιθέτως, εκτιμώ πως αν όσοι απείχαν συνειδητώς συμμετείχαν τελικώς στις εκλογές το πιθανότερο είναι να έδιναν ακόμα υψηλότερο ποσοστό στο ΣΥΡΙΖΑ, έστω με μισή καρδιά αυτήν τη φορά. Στη Λαϊκή Διάσπαση, ωστόσο, πρώτα καπηλεύτηκαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και τώρα καπηλεύονται την αποχή. Σύντροφοι, δεν βρέχει, σας φτύνουν κι όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσετε ότι η ανύπαρκτη εναλλακτική σας πρόταση δεν συγκινεί τους πολίτες τόσο νωρίτερα θα επιστρέψετε στη λογική και θα συνδράμετε την κυβέρνηση της Αριστεράς να απεμπλέξει τη χώρα μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια...

Υ.Γ. Θα είμαι επιεικής με τους δημοσκόπους και δεν θα επιμείνω στην κατηγορία για σκοπιμότητες. Κι αυτό μολονότι τα...λάθη τους έχει γίνει συνήθειο να σχετίζονται με χαμηλότερα των εκλογικών δημοσκοπικά ποσοστά για το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛΛ και υψηλότερα για συστημικά κόμματα όπως το Ποτάμι. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι το ότι αν ένας χειρουργός δεν σώζει κανένα ασθενή του, ένας δικηγόρος δεν έχει αθωώσει ποτέ πελάτη του, αν ένας δημοσιογράφος δεν έχει γράψει ούτε ένα ρεπορτάζ που να έχει επιβεβαιωθεί ή αν ένας πολιτικός μηχανικός δεν έχει φτιάξει σπίτι που να μην έχει καταρρεύσει, τότε είτε πρέπει να τους αφαιρεθεί η άδεια άσκησης επαγγέλματος είτε να ψάξουν οι ίδιοι για άλλη δουλειά για λόγους ευθιξίας είτε ακόμα και να απολογηθούν στη δικαιοσύνη. Πάντως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κουνούν ακόμα το δάχτυλο σε όσους τους θεωρούν δόλιους ή ανίκανους, όπως συμβαίνει με ορισμένους δημοσκόπους αυτές τις ημέρες. Λίγη ντροπή δεν βλάπτει... 



 

Ενας λαός ερωτευμένος με τον ηγέτη του...

Αρχές δεκαετίας τού 1970 είχε επισκεφθεί τη χώρα μας αμερικανός μεγαλοστέλεχος δισκογραφικής εταιρείας και είχε ζητήσει να ακούσει τον δημοφιλέστερο τραγουδιστή εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Οταν οι δικοί μας έβαλαν στο πικάπ ένα δίσκο τού Τόλη Βοσκόπουλου, το αμερικανάκι έπεσε από τα σύννεφα κι αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατό να είναι τόσο λαοφιλής κάποιος που τραγουδά με τη μύτη του. Αυτόν τον τύπο μου θυμίζουν όλοι εκείνοι οι ξένοι που αναρωτιούνται πώς μπορεί να παίρνει πάνω κάτω το ίδιο εκλογικό ποσοστό τού Ιανουαρίου ο πολιτικός ο οποίος είχε υποσχεθεί να σκίσει τα μνημόνια κι έφερε νέο, ο άνθρωπος επί των ημερών τού οποίου επιβλήθηκαν capital control στις τράπεζες και το κόμμα του διασπάστηκε πριν από λιγότερο από ένα μήνα. Αδυνατούν όλοι αυτοί να αντιληφθούν ότι ανάμεσα σε όλα τα ελαττώματα της φυλής μας, υπάρχουν και κάποια προτερήματα, όπως το να αναγνωρίζεται το πάθος όταν το συναντάμε...

Η νίκη δεν ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Με οποιονδήποτε άλλο ηγέτη θα είχε χάσει τις εκλογές. Ο ελληνικός λαός δεν είναι ερωτευμένος με τους φλαμπουράρηδες, τους τσακαλώτους ή τους βούτσηδες, αλλά με τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν ψήφισε υπέρ των μνημονίων ούτε για να μην κλείσει η αριστερή παρένθεση, αλλά γιατί πιστεύει ότι αν κάποιος μπορεί να σώσει τη χώρα αυτός δεν είναι άλλος από τον σαραντάρη που το πρόσωπό του αποτυπώνει κάθε στιγμή τα πραγματικά του συναισθήματα, από τον πρωθυπουργό που, όπως είπε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, πολέμησε σαν λιοντάρι απέναντι στα θηρία κι όταν έχασε έπραξε αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο για κάθε ηγέτη, αλλά που κανένας δεν το έκανε πριν από εκείνον: απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό για να ανανεώσει την εντολή προς το πρόσωπό του από τη στιγμή που οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν, τουλάχιστον όχι άμεσα, να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης...

Την Κυριακή, εξάλλου, γκρεμίστηκε πανηγυρικώς ο μύθος που ήθελε τον Αλέξη Τσίπρα να έχει προδώσει το υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Το ΚΚΕ πήρε το ίδιο ποσοστό με τον Ιανουάριο και η Λαϊκή Διάσπαση με τα υπερπροβεβλημένα στελέχη, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της εξωπραγματικής Αριστεράς έμειναν εκτός Βουλής. Ο αγώνας που έδωσε μέσα στο 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των μνημονίων και η ήττα που τον ακολούθησε απόδειξε ότι αν υπάρχει ένας τρόπος για να ανασάνουμε αυτός περνά μέσα από την όσο το δυνατό πιο άμεση τήρηση όλων των συμβατικών μας δεσμεύσεων, ώστε οι ξένοι να μην έχουν καμία δικαιολογία να επιμείνουν σε ένα μη βιώσιμο πρόγραμμα, και κυρίως την πάλη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, η οποία είναι το σπίτι μας...

Η νίκη Τσίπρα αποτελεί ένα πολύ καλό όπλο για την Αριστερά στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, η οποία έχει μπροστά της εκλογές μέσα στο φθινόπωρο, αλλά και για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία δείχνει τα πρώτα σημάδια αφύπνισης κι αρχίζει να συγκροτεί ένα μέτωπο αντιλιτότητας κόντρα στην Ανγκ. Μέρκελ. Ο Π. Λαφαζάνης έμεινε στα αυτοσαρκαστικά σποτάκια χωρίς να μας πει ποτέ τί περιλαμβάνει ο άλλος δρόμος του. Το ΚΚΕ, ο γενικός γραμματέας τού οποίου φορά Ρόλεξ (το ότι μπορεί να είναι ψεύτικο κάνει ακόμα γελοιωδέστερη την ταπείνωσή του στον καπιταλιστικό καταναλωτισμό), είναι αδύνατο να συγκινήσει ένα ευρύτερο ακροατήριο με επιχειρήματα του τύπου "να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τον σταλινισμό" (πόσο πιο ώριμες μπορεί να γίνουν από τώρα που είμαστε χρεοκοπημένοι;) και "να βγούμε από το ευρώ και την Ε.Ε. αλλά και να μην επιστρέψουμε στη δραχμή"! Οσο στον Περισσό είναι τόσο ξεκάθαροι όπως ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού στο περίφημο βιντεάκι ας μην περιμένουν να τους αγαπήσουν περισσότεροι από έναν κλειστό πυρήνα σταλινοταλιμπάν...

Ο Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τον "Χαϊλάντερ" Π. Καμμένο, καλείται από εδώ και πέρα να κάνει ένα μικρό θαύμα: πέρα από το να πετύχει καλές συμφωνίες για ανοιχτά ζητήματα, όπως του χρέους, του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων, και παραλλήλως με την εφαρμογή ενός δύσκολου προγράμματος να προχωρήσει και πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης οι οποίες θα συνδυάζουν αναπτυξιακές λογικές. Αν πρωθυπουργός, για παράδειγμα, στην Ισπανία είναι σε μερικούς μήνες ο Πάμπλο Ιγκλέσιας το εγχείρημα θα μοιάζει πιο υλοποιήσιμο. Αν όχι, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει απέναντι στο λαό που τον εμπιστεύτηκε ξανά να αγωνιστεί μέχρι τέλους, όπως έκανε και την προηγούμενη περίοδο, με τη συνδρομή ωστόσο αυτήν τη φορά πιο συγκροτημένων προσωπικοτήτων σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και με την αναγκαιότητα να προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στην υγεία, στη διαπλοκή, στη διαφθορά και σε άλλους κρίσιμους τομείς όπου δεν απαιτούνται απαραιτήτως χρήματα αλλά βούληση για να αλλάξουν χρόνιες παθογένειες. Η διακυβέρνηση Τσίπρα στην ουσία ξεκινά τώρα. Πρέπει, όμως, να γνωρίζει ότι οι έρωτες (και) του εκλογικού σώματος δεν κρατούν για πολύ κι αν δεν ωριμάσουν σε βαθιά αγάπη τότε κινδυνεύουν να καταλήξουν μίσος. Κι αν δεν με πιστεύει, ας ρωτήσει όλους εκείνους που ο ίδιος εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη...    



   



 

Αλέξης Τσίπρας, ποιός άλλος;...

Την Κυριακή ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ όχι ως το λιγότερο κακό, αλλά ως το περισσότερο καλό. Η ψήφος μου, δηλαδή, έχει θετική απόχρωση και δεν είναι διαμαρτυρίας. Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε τον Ιανουάριο περισσότερα από αυτά που αποδείχθηκε ότι μπορούσε να υλοποιήσει; Υποσχέθηκε. Εγιναν λάθη στη διαπραγμάτευση; Εγιναν. Θα μπορούσαν να είχαν προωθηθεί περισσότερες μεταρρυθμίσεις μολονότι η χώρα βρισκόταν με τη θηλιά στο λαιμό; Θα μπορούσαν. Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε ότι η χώρα καταστράφηκε μέσα σε επτά μόλις μήνες από την κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως θέλουν να πιστέψουμε οι απατεώνες ή τα θύματα της συστημικής προπαγάνδας...

Ακόμα και οι αριθμοί, άλλωστε, δεν βγαίνουν στους νεοφιλελεύθερους, που τόσο παραπάνω τους αγαπούν από τους ανθρώπους: η χώρα διαθέτει φέτος διπλάσιο πρωτογενές πλεόνασμα σε σχέση με πέρυσι, η ανεργία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων πέντε χρόνων, παρά τις Κασσάνδρες ο τουρισμός κατάγραψε νέο παγκόσμιο ρεκόρ αφίξεων κι εσόδων, ενώ αυξήθηκε και η κατανάλωση χάρη στα capital controls που επιβλήθηκαν ουσιαστικώς από τους δανειστές ως μέσο εκβιασμού τού ελληνικού λαού για να μην ψηφίσει το περήφανο ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου...

Την ίδια ώρα, καταβλήθηκε προσπάθεια ανακούφισης των ασθενέστερων στρωμάτων με το νόμο για την ανθρωπιστική κρίση, τις εκατό δόσεις, την κατάργηση του πεντάευρω στα νοσοκομεία, τα ανθρώπινα κέντρα παραμονής για τους πρόσφυγες, ένα ζήτημα το οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει γιατί απλούστατα είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική που έχουν γίνει το πεδίο βολής τού νέου Ψυχρού Πολέμου. Ταυτοχρόνως, δόθηκε επιτέλους ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών-προσφύγων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα, άνοιξε η ΕΡΤ χωρίς τις σπατάλες τού παρελθόντος, βάζοντας τέλος στην εποχή τού μαύρου, θεσπίστηκαν διατάξεις για το σωφρονιστικό μας σύστημα που σέβονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ βρίσκεται στη δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, με τα τέλη χρήσης συχνοτήτων να εχουν ήδη καταλογιστεί...

Σκεφτείτε, επομένως, πόσα πιο πολλά μπορούν να επιτευχθούν υπό συνθήκες σχετικής σταθερότητας από τη στιγμή που από τα μέσα τού 2016 μέχρι και το 2018, όταν και λήγει το τρέχον πρόγραμμα, η χώρα δεν θα είναι αναγκασμένη να ψηφίσει νέα μέτρα λιτότητας αλλά να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αρκετές από τις οποίες έπρεπε να είχαμε προχωρήσει και μόνοι μας, σε καθεστώς μάλιστα εξασφάλισης των ταμειακών της υποχρεώσεων. Μέχρι το τέλος τού χρόνου, εξάλλου, έχει εξασφαλιστεί πως θα καταβληθούν στους ιδιώτες οι ληξιπρόθεσμες οφειλές τού Δημοσίου προς αυτούς, ενώ ήρθε η ώρα να καταρτιστεί ένα ορθολογικό πλαίσιο διανομής των 35 δισεκατομμυρίων ευρώ τού πακέτου Γιούνκερ...

Τη Δευτέρα το πιθανότερο είναι πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι, προφανώς, το πιο επιθυμητό σενάριο, αλλά όσοι έχουν αριστερές αναστολές μπορούν αντί να επιλέξουν κόμματα της εξωπραγματικής Αριστεράς ή να απέχουν από την ψηφοφορία να προσέλθουν και να δώσουν αυτοδυναμία στο ΣΥΡΙΖΑ. Η βίαιη ωρίμανση αφορά και τους αριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι κάποια στιγμή οφείλουν να αντιληφθούν ότι είναι προτιμότερο να προσαρμόζονται οι ίδιοι στην πραγματικότητα από το να απαιτούν από την τελευταία να υποταχθεί σώνει και καλά στις επιθυμίες τους. Δώσαμε μια μάχη, τη χάσαμε, αλλά σε τί ωφελεί να κλαίμε ακόμα για το χυμένο γάλα όταν μας περιμένουν νέες μάχες στο άμεσο μέλλον;...

Αν η Λαϊκή Διάσπαση μπει στη Βουλή, επαναλαμβάνω αν, μπορεί να αποτρέψει τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, έστω το πιο αριστερό τής Φώφης και δίχως τα βαρίδια του παρελθόντος, τείνοντας χείρα φιλίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πιστεύω, βεβαίως, ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο κι αυτό γιατί οι περισσότεροι που την απαρτίζουν στην ουσία ασπάζονται την ίδια μη λογική με το ΚΚΕ, που προτιμά να πετροβολά από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης από το να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του. Οπως κι αν έχει, τη Δευτέρα πρωθυπουργός θα είναι ξανά ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αυτό δεν με κάνει καθόλου απαισιόδοξο για το μέλλον... 



 

Το...Φλάμπουρο της ηθικής απαιτεί καθαρά χέρια να το υψώνουν, αλλιώς καταντά πατσαβούρα

Ο Αλ. Φλαμπουράρης δεν είναι το αγαπημένο μου είδος πολιτικού, ανεξαρτήτως αν έγιναν όλα νόμιμα και ηθικά με το δημόσιο έργο στην Πελοπόννησο ή για το πώς βρέθηκε δίπλα στον Δ. Μελισσανίδη στο ΟΑΚΑ. Το στιλ καφενείου, ο υποτυπώδης πολιτικός λόγος και η αποδεδειγμένη πια αδυναμία του να βοηθήσει στο συντονισμό τού κυβερνητικού έργου με την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον καθιστούν "asset" για την επόμενη ημέρα αλλά μάλλον βαρίδι. Κι ο Αλ. Φλαμπουράρης δεν είναι ο μοναδικός από το περιβάλλον Τσίπρα που θα ήταν προτιμότερο να απομακρυνθεί μετά από τις 20 Σεπτεμβρίου. Υπάρχουν και νεώτεροί του οι οποίοι θα έπρεπε να παίξουν το ρόλο αβαρίας. Αν οι κάθε λογής τσανακογλείφτες δεν είναι τουλάχιστον άξιοι να επιτελούν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί, τότε είναι καλύτερα να απομακρύνονται πριν καταλήξουν νάρκες...

Διαχρονικά, άλλωστε, και δικαίως οι εκάστοτε πρωθυπουργοί δεν κρίθηκαν μόνο από τη δική τους αποτελεσματικότητα, αλλά κι από τους ανθρώπους που τους πλαισίωναν. Δικαιολογημένα, επομένως, αναρωτιέται ο λαός τί το καινούριο μπορεί να κομίζει στην πολιτική ένας συνταξιούχος που πίνει φραπέδες σε τηλεοπτικά στούντιο, αναλαμβάνει δημόσια έργα και συναγελάζεται ολιγάρχες. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μόνο θλίψη είναι δυνατό να προκαλεί η επαναπροβολή του από την Αριστερά...

Η τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές (πόσω μάλλον όταν αυτές παρουσιάζονται αμφίρροπες, αν και θα αποδειχθεί ψευδαίσθηση) δεν είναι η καλύτερη περίοδος για να διερευνηθεί δικαστικώς τόσο η υπόθεση Φλαμπουράρη όσο και η λίστα Λαγκάρντ. Προφανώς η αναμόχλευσή τους μόνο κομματικές σκοπιμότητες εξυπηρετεί αυτήν τη στιγμή. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, όλοι μας θα είμαστε ζωντανοί τη Δευτέρα για να μπορέσουμε με πιο ψύχραιμο μάτι να εξετάσουμε πόσο φαύλος είναι ο Αλ. Φλαμπουράρης ή ποιά πολιτικά-επιχειρηματικά πρόσωπα κρύβονται πίσω από τον Στ. Παπασταύρου κι άλλους στην περιβόητη λίστα φοροαποφυγής-φοροδιαφυγής. Αξίζει, πάντως, να υπενθυμίσω πως αυτός που έβαλε την υπογραφή του, και μάλιστα πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου, στη σύμβαση Φλαμπουράρη δεν ήταν κανένας συριζαίος αλλά ο Π. Τατούλης, συνεπικουρούμενος από τον αντιπεριφερειάρχη Κορινθίας, Πελ. Καλλίρη-άνθρωπο τού Μπροστάντζα Μεϊμαράκη. Κι ο Δ. Μελισσανίδης δεν είναι κολλητός τού Αλ. Τσίπρα αλλά του Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος του έδωσε τον ΟΠΑΠ μπιρ παρά...

Ακόμα, εξάλλου, και να είναι ένοχος ο πρώην υπουργός Επικρατείας, πώς είναι δυνατό αυτό να εξισώνεται με τα σκάνδαλα μιας σαραντακονταετίας για τα οποία πλήρωσε μόνο ο Ακ. Τσοχατζόπουλος (όχι, βεβαίως, ότι δεν έπρεπε να τιμωρηθεί κι ο ίδιος); Και πώς είναι δυνατό να επιτρέπεται ακόμα να κουνά το δάχτυλο στους άλλους για διαφθορά ο εκδότης με τα αδήλωτα 5.000.000 ευρώ, ο οποίος δεν μπήκε φυλακή μόνο και μόνο γιατί αποδέχθηκε να πληρώσει τα σχετικά πρόστιμα χωρίς όμως να μας πει ποτέ πόθεν προέκυψαν αυτά τα χρήματα; Να ένα...Πρώτο Θέμα με το οποίο ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί.

Τη Δευτέρα ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ξανά πρωθυπουργός τής χώρας. Αν η πρόθεσή του να χτυπήσει τη διαπλοκή στη ρίζα της είναι ειλικρινής, οφείλει να γνωρίζει ότι αυτός ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης: δεν αφορά μόνο όσους έχουν αποχωρήσει από την εξουσία αλλά κι εκείνους που την έχουν ήδη προσεταιριστεί ή που ως σύγχρονοι αυλοκόλακες επιχειρούν να την προσεταιριστούν. Αριστερό ήθος, για παράδειγμα, δεν είναι τα πρωτοσέλιδα της φυλλάδας που λέγεται "Kontra news" και η οποία έχει νεκραναστήσει τον αυριανισμό. Ούτε η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Π. Λαφαζάνης είναι αποστάτες ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το δώρο τού θεού στην ανθρωπότητα. Είναι όλοι τους θνητοί, με τα σωστά, τα λάθη και τις παραλείψεις τους, που ενδεχομένως να υποκρύπτουν προσωπικές φιλοδοξίες κι άστοχες πολιτικές επιλογές αλλά που δεν εκκινούν από δόλο εξυπηρέτησης της ολιγαρχίας. Αλίμονο αν στο όνομα του κυβερνητισμού διαλυθούν φιλίες δεκαετιών από εμπρηστές που προχθές στήριζαν ΠΑΣΟΚ, χθες ΝΔ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, αναλόγως του πού φυσά ο άνεμος. Αλίμονο αν χρειάστηκαν μόλις επτά μήνες για να χάσουμε την ψυχή μας. Αυτό θα σήμαινε, στην ουσία, πως την είχαμε χαμένη εξαρχής...   

   

Βαγγέλη είσαι ψηλός και μπράβο σου αλλά για πρωθυπουργό ψάχνουμε την Κυριακή, όχι για σέντερ...

Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές τόσο περισσότερο ξεφλουδίζεται το κεντρώο προσωπείο τού Μπροστάντζα Μεϊμαράκη. Γνωρίζοντας ότι οι πολίτες, πέρα από όλα τα άλλα, είχαν εξοργιστεί με τον Αντ. Σαχλαμαρά και για τη μετατόπιση της ΝΔ από την κεντροδεξιά στην ακροδεξιά, ο προσωρινός πρόεδρός της θέλησε να παρουσιάσει ένα διαφορετικό προφίλ, το οποίο παραπέμπει στον καραμανλικό μεσαίο χώρο. Μόνο που ο τουρίστας τής Ραφήνας ήταν πράγματι κεντροδεξιός. Πόσο κεντρώος είναι, ωστόσο, ο μια φορά κι έναν καιρό "κένταυρος" που με περίσσιο κουτσαβακισμό πλακωνόταν στο ξύλο στα πανεπιστήμια με αντίπαλες νεολαίες; Πόσο κεντρώος είναι ένας αρχηγός κόμματος που αντιτίθεται στους γάμους ομοφυλοφίλων χρησιμοποιώντας καφενειακή επιχειρηματολογία ή προβάλλει το μπόι του λες και στις εκλογές αναζητούμε τον αντί-Μπουρούση; Πόσο κεντρώος είναι, επίσης, κάποιος που αντιγράφει τη ρητορική των χιμπαντζήδων με τα μαύρα για το προσφυγικό-μεταναστευτικό κι αποκαλεί "κυρά Τασία" την πρώην υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, όπως οι απανταχού κασιδιάρηδες αυτού του τόπου;...

Για σκεφτείτε το, και δεν το γράφω για να ξεπλύνω την πρωθυπουργική θητεία τού τουρίστα τής Ραφήνας. Ωστόσο, ο Κ. Καραμανλής δεν θα αποκαλούσε ποτέ "κυρά Τασία" μια πολιτική του αντίπαλο. Δυστυχώς, όμως, κάποιοι στη Συγγρού πιστεύουν ότι γίνονται κεντρώοι μόνο και μόνο γιατί άφησαν προεκλογικώς στον πάγκο γεωργιάδηδες και βορίδηδες για να τους αφήσουν να αλωνίσουν μετεκλογικώς...

Αναζητώ τον πολιτικό λόγο τού Μπροστάντζα και δεν βρίσκω τίποτα άλλο παρά ψελλίσματα Τρούμπας για τους πολιτικούς του αντιπάλους κι ανυπαρξία ενός παράλληλου με το μνημόνιο προγράμματος κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι αν το πρώτο είναι ζήτημα αισθητικής-αρκετοί, άλλωστε, βρίσκουν σέξι το ψευτομαγκιόρικο στιλάκι- το δεύτερο έχει ουσία. Είναι αλήθεια ότι όποιος κι αν κερδίσει τις εκλογές θα κληθεί να εφαρμόσει μνημόνιο, το οποίο περιέχει πολλές άδικες ρυθμίσεις για τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι τα περιθώρια εφαρμογής εναλλακτικών πολιτικών δικαιότερης κατανομής των βαρών και του παραγόμενου πλούτου δεν είναι μεγάλα.

Από τη μία, ωστόσο, έχεις τον Αλέξη Τσίπρα που ναι μεν υπόσχεται πως θα το υλοποιήσει όσο το δυνατό ταχύτερα αλλά δεν δηλώνει ιδιοκτήτης τού μνημονίου και δεσμεύεται να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα (όπως συνέβη και με τη διαπραγμάτευση) για λιγότερη λιτότητα κι από την άλλη έχουμε τον Μπροστάντζα να δηλώνει πως το μνημόνιο περιέχει κυρίως χρήσιμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν αντιλέγω πως συμπεριλαμβάνονται στη νέα συμφωνία και μέτρα που θα έπρεπε να είχαμε υιοθετήσει και μόνοι μας εδώ και χρόνια, αλλά αν βάλουμε στην ίδια ζυγαριά τα υφεσιακά κι άκρως ταξικά όλοι μας γνωρίζουμε προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Με λίγα λόγια, η ΝΔ δεν θα επιχειρήσει καν να λειάνει τις γωνίες γιατί τις θεωρεί επιθυμητές...

Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο έγινε προσπάθεια από το παλιό πολιτικό προσωπικό να μας πείσει ότι η χώρα καταστράφηκε στους επτά μήνες διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά. Δεν αρνούμαι πως έγιναν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ λάθη και καταγράφηκαν παραλείψεις και καθυστερήσεις που έδωσαν πάτημα στους φαύλους να βγουν από τις τρύπες τους. Αλίμονο, όμως, αν δεχθώ πως είμαι χρυσόψαρο και λησμονήσω ποιοί όχι μόνο οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία αλλά και την πότισαν δηλητήριο στη συνέχεια για να γίνει καλά. Πώς, άραγε, μπορούν να ταυτιστούν οι νέοι, οι οποίοι και θα κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα, με τον εξηντάρη Μπροστάντζα ο οποίος ήταν παρών σε κάθε μαύρη σελίδα τής Μεταπολίτευσης;...

Γι' αυτό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ξανά πρωθυπουργός τής χώρας τη Δευτέρα: γιατί δικαιούται την ευκαιρία να κριθεί σε επίπεδο διακυβέρνησης από τη στιγμή που το προηγούμενο επτάμηνο, ακόμα κι αν το θεωρήσουμε μεγάλο χρονικό διάστημα, αναλώθηκε κυρίως στη διαπραγμάτευση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αριστερό κόμμα των ονείρων μου ούτε ο αρχηγός του θείο δώρο. Αν ανάμενα, ωστόσο, τον πρίγκιπα πάνω στο λευκό άλογο για να πάω να ψηφίσω θα γερνούσα περιμένοντας στη στάση όταν αυτή η χώρα, μέχρι τουλάχιστον να εγκατασταθεί ο κουτσούμπειος, δραχμικός ή αναρχικός σοσιαλιστικός παράδεισος, πρέπει από κάποιον να κυβερνηθεί...

Προς εξωπραγματική Αριστερά: Δημοκρατία δεν είναι να θέλει ο λαός αυτό που εμείς θέλουμε να θέλει...

Ως ένα βαθμό κατανοώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι ο Γιάνης Βαρουφάκης να αισθάνονται απογοήτευση από τον Αλέξη Τσίπρα γιατί χάλασε ο "γάμος" τους. Ολοι μας έχουμε ερωτευτεί κι έχουμε αισθανθεί εγκατάλειψη κάποια στιγμή στη ζωή μας από ανθρώπους που αγαπήσαμε, είτε έχουμε δίκιο είτε άδικο να αισθανόμαστε έτσι, είτε, τέλος πάντων, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ωστόσο, όλοι μας πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει κι ένα όριο στην κριτική σε εκείνον με τον οποίο μέχρι πρόσφατα, και για πολλά χρόνια, ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Μπορώ, για παράδειγμα, να δεχθώ, για χάρη τής συζήτησης, το χαρακτηρισμό "προδότης" για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί έλεγε πως θα σκίσει τα μνημόνια κι έφερε δικό του, μολονότι έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην φτάσουμε σε αυτήν την κατάληξη. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να τον κατηγορούν πρώην σύντροφοί του ούτε λίγο ούτε πολύ πως συμπεριφέρεται σαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο δεν αποτελεί προσβολή μόνο για τον ίδιο, αλλά και για όλους εκείνους που θα τον εκλέξουν (με την ελεύθερη ψήφο τους κι όχι με τα τανκ) ξανά πρωθυπουργό την Κυριακή...

Δεν ξέρω, παραδείγματος χάρη, όχι μόνο τύραννο αλλά ούτε καν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρωθυπουργό που να προκηρύσσει εκλογές γιατί το πρόγραμμα με το οποίο κέρδισε τις προηγούμενες δεν είναι πλέον υλοποιήσιμο και γι' αυτό να θεωρεί ηθικό κι έντιμο να ζητά την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, άλλωστε, χρησιμοποιούν σε βάρος του το επιχείρημα πως καταφεύγει συχνότερα από όσο θα έπρεπε στην ετυμηγορία τού ελληνικού λαού. Κυριακή κοντή γιορτή, εξάλλου, και τότε θα διαπιστώσουμε όλοι μας ποιές πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν αυθεντικώς το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και ποιές το καπηλεύονται χυδαία για να εξάγουν τα δικά τους δραχμικά συμπεράσματα...

Αν η Χρυσή Αυγή, η Λαϊκή Διάσπαση, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα της εξωπραγματικής Αριστεράς λάβουν συνολικώς υψηλότερο ποσοστό από το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ, τους ΑΝΕΛΛ και την Ενωση Κεντρώων μαζί, τότε θα παραδεχθώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κι αντί να μας πάει στη δραχμή προτίμησε το ευρώ. Αν, ωστόσο, όπως είναι και το πιθανότερο, το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς όπως το ονειρεύονται εκείνοι που ετοιμάζουν έφοδο στο Νομισματοκοπείο καλό είναι να πάψουν από το ίδιο βράδυ να μας ζαλίζουν τον έρωτα για τον προδότη και δικτάτορα Τσίπρα. Αν κάποιος ή κάποια, άλλωστε, εκμεταλλεύτηκε το αξίωμά του/της και δικτατορικώς τους τελευταίους επτά μήνες, κάνοντας για παράδειγμα συνεδριάσεις δίχως απαρτία ή χρησιμοποιώντας το Κανάλι της Βουλής για να μεταδώσει συνέντευξη Τύπου που αφορούσε τον ίδιο/ίδια και μόνο, αυτός δεν ήταν ο τότε πρωθυπουργός. Νισάφι πια με όλους εκείνους εξ αριστερών που κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί ενώ πάλεψε κι έχασε από τη Μπάγερν Μονάχου στο 90ό λεπτό με γκολ οφσάιντ δεν τα έκανε όλα γης μαδιάμ στο γήπεδο ώστε σήμερα να παίζουμε κεκλεισμένων των θυρών, με αφαίρεση βαθμών και ίσως σε άλλη κατηγορία...

Κάποιοι διαβλέπουν ενοχή στην άρνηση Τσίπρα να απαντήσει με το ίδιο καταγγελτικό ύφος στη Ζωή, στον Παναγιώτη και στον Γιάνη. "Τον κρατούν στο χέρι", ισχυρίζονται, "γι' αυτό ο μικρός δεν λέει κουβέντα". Αν είναι έτσι, πότε αλήθεια περιμένουν καταλληλότερη στιγμή οι δραχμιστές για να αποκαλύψουν τα φοβερά και τρομερά ντοκουμέντα που έχουν σε βάρος τού δοσίλογου Τσίπρα από την τελευταία εβδομάδα τού προεκλογικού αγώνα; Μήπως, επομένως, αν δεν έχουν κάτι σοβαρότερο να κατηγορήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ από το ότι στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία (όχι πως δεν με ενοχλεί η συγκεκριμένη πρακτική ενός Αριστερού, αλλά δεν ξέρω πολλούς πολιτικούς κι άλλων αριστερών κομμάτων που να στέλνουν τα βλαστάρια τους σε δημόσια σχολεία), καλό θα είναι οι πρώην σύντροφοι να μην εξευτελίζονται αλλο στην πολιτική αρένα σαν πληγωμένοι εραστές. Μήπως, αναρωτιέμαι μήπως, το ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν απαντά σε ανάλογο ύφος στους πρώην συντρόφους του οφείλεται ακριβώς σε αυτό, στο αίσθημα δηλαδή της διαχρονικής συντροφικότητας που τον συνδέει με συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία μάλιστα περισσότερο τα ευεργέτησε παρά τον ευεργέτησαν;...

Ποιός είναι, άραγε, ο τελικός σκοπός τής Λαϊκής Διάσπασης; Να δοθεί ένα τέλος στη χουντική αριστερή παρένθεση για να επανέλθουν οι δημοκράτες τής δεξιάς; Πόση αφέλεια πια μπορεί να συγχωρηθεί στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας η οποία έτσι κι αλλιώς δεν ορίζεται από το νόμισμα επιλογής τού καθενός; Σύντροφοι, όλοι μαζί αγωνιστήκαμε κι όλοι μαζί χάσαμε. Η διαφορά είναι πως κάποιοι αποδέχθηκαν την ήττα και τα λάθη τους και θα προσπαθήσουν να τα αποφύγουν στις επόμενες μάχες, όπως αυτή για το χρέος, που είναι άμεσα μπροστά μας και κάποιοι άλλοι επιμένουν στην επανάληψη ενός ματς που το θεωρούν στημένο (και πολύ πιθανόν να ήταν) από την πλευρά των νικητών. Μόνο που, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο διαιτητής έχει σφυρίξει τη λήξη, εδώ και καιρό πλέον, του πρώτου ημιχρόνου και το να στυλώνουμε τα πόδια και να μένουμε στον αγωνιστικό χώρο για διαμαρτυρία δεν μας βοηθά στο να προετοιμαστούμε καταλλήλως για να πάρουμε την ιστορική ρεβάνς. Εκτός αν το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να εμπορευόμαστε επαναστατίλα κι όχι η τελική νίκη...  





 

Ολοένα και σφίγγει ο αριστερός κλοιός γύρω από την Μέρκελ...

Αν κάτι οφείλει να έχει διδαχθεί η ελληνική Αριστερά από την εξάμηνη περιπέτεια της σκληρής διαπραγμάτευσης είναι πως μόνη της δεν μπορεί να μετασχηματίσει τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, να την κάνει κοινωνικώς δικαιότερη. Ενδεχομένως αυτό να διαβάζεται ως ρεφορμισμός από τους παλαιοσταλινικούς τού Περισσού και τους νεοσταλινικούς τής Λαϊκής Διάσπασης, αλλά αν δεν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Γηραιά Ηπειρο, και δη στη Γερμανία, είναι πολύ δύσκολο να απεμπλακούμε από τα μνημόνια, ακόμα και με αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 21 Σεπτεμβρίου...

Κι αν το δίδυμο Ανγκ. Μέρκελ-Β. Σόιμπλε μοιάζει πανίσχυρο αυτήν τη στιγμή, είναι κάτι παραπάνω από ωφέλιμο να καταγραφεί αλλαγή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν, για παράδειγμα, μετά από τις εκλογές που βρίσκονται προ των πυλών και σε Ισπανία-Πορτογαλία η ιβηρική Αριστερά κατορθώσει να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει, θα είναι πολύ πιο εύκολο να σχηματιστεί το περίφημο μέτωπο του Νότου κατά τής λιτότητας, πόσω μάλλον όταν κι ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός τής Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι δείχνει πρόθυμος να πατήσει πόδι...

Η ρωγμή, ωστόσο, που έχει δημιουργήσει ο Αλέξης Τσίπρας στο ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο μπλοκ είναι ήδη παρούσα κι εμφανής. Σοσιαλιστές ηγέτες που κυβερνούν ή συγκυβερνούν στις χώρες τους- ανάμεσά τους ο γάλλος Φρ. Ολάντ κι ο γερμανός Ζ. Γκάμπριελ- ήδη συναντήθηκαν και θα ξανασυναντηθούν σύντομα για να σχεδιάσουν πολιτικές και τακτικές αποδόμησης της άγριας, ταξικής λιτότητας, θέτοντας ως αντίβαρο προοδευτικό πρόσημο με ανάπτυξη σε ένα κοινωνικό κράτος δικαίου. Την ίδια ώρα, στη Μεγάλη Βρετανία νέος πρόεδρος των Εργατικών εκλέχθηκε ο μαρξιστής Τζέρεμι Κόρμπιν. Για να κατανοήσουμε τη σημασία τού γεγονότος, είναι σαν να ήταν υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ κάποιος με το ιδεολογικό προφίλ τού Αλέξη Τσίπρα ή του Πάμπλο Ιγκλέσιας των ισπανών Podemos. Πού να περνούσε, δηλαδή, και η Γηραιά Αλβιώνα μνημόνια αντίστοιχα με τα ελληνικά...

Φυσικά, για να φτάσουμε από τη ρωγμή στο ρήγμα θέλει ακόμα πολλή δουλειά. Είναι, ωστόσο, πολύ ενθαρρυντική αυτή η όψη τής ριζοσπαστικοποίησης των ευρωπαϊκών λαών (για την άλλη, τη φασιστική, όπως αυτή για παράδειγμα που κυβερνά την Ουγγαρία και στη χώρα μας εκφράζεται από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, είναι περιττό να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την έντονη ανησυχία μου για το μέλλον). Αλλωστε, για να ξυπνήσει και η σοσιαλδημοκρατία από το λήθαργό της και να συμπτύξει δυνάμεις με τη ριζοσπαστική Αριστερά χρειάστηκε να περάσουν δύο σχεδόν δεκαετίες απόλυτης υποταγής της στα φριντμανικά δόγματα, είτε από ενοχικά σύνδρομα μετά από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού είτε, "απλώς", εξαιτίας τής ευκολίας σε όλα τα επίπεδα που φέρνει το τακίμιασμα με τις ελίτ...

Την επόμενη Δευτέρα είναι πιθανό να συζητούμε για την πιθανότητα συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Θα είναι ανεκτή, έστω κι εξ ανάγκης; Ναι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις: σε άμεσο πρακτικό επίπεδο απαιτείται η συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση από πλευράς ΠΑΣΟΚ σχεδόν αποκλειστικώς στελεχών του που δεν έχουν ξανακυβερνήσει και, πάντως, όχι του Β. Βενιζέλου, του Ανδρ. Λοβέρδου κι άλλων φαύλων ή πλήρως εξαρτημένων από το κατεστημένο ατόμων τού χθες. Σε ιδεολογικό επίπεδο, οφείλει η Φ. Γεννηματά να λάβει τα μηνύματα των καιρών και να ολοκληρώσει την αριστερή στροφή που έχει πράγματι ξεκινήσει...

Θα σας έλεγα πως σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ καλύτερος κυβερνητικός εταίρος από τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ, οι οποίοι ναι μεν συνεργάστηκαν εντίμως με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι ιδεολογικές διαφορές μαζί του είναι κάτι παραπάνω από πολλές. Οπως κι αν έχει, ωστόσο, δεν παύω να θεωρώ πως το καλύτερο αποτέλεσμα θα είναι η αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ που θα του επιτρέψει, σε συνθήκες μη οικονομικής ασφυξίας αυτήν τη φορά, να αποδείξει αν μπορεί να αποτελέσει αυτό που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα...

   

Η "κυρά Τασία" πέτυχε περισσότερα για το προσφυγικό από όλους μαζί τους φασιστοευρωπαϊστές...

Το δημόσιο λόγο μετέρχονται πολλοί "άντρακλες" σε αυτήν τη χώρα. Τους ξέρουμε, τους βλέπουμε στο κοινωνικό κι επαγγελματικό μας περιβάλλον, τους παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες ή διαβάζουμε τα πονήματά τους. Είναι εκείνοι που για να αποδείξουν τη δήθεν υπεροχή τους απέναντι στις γυναίκες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "άκου κουκλίτσα μου", "για να σου πω κυρά μου" και "άντε πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο". Συνήθως, βεβαίως, οι ίδιοι αν προκύψει κάτι απειλητικό για τη ζωούλα τους κρύβονται πίσω από φουστάνια. Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα που πετούσαν μετανάστες στη θάλασσα, όταν έφτασε η ώρα να απολογηθούν για τα κρίματά τους έκλαιγαν σαν πεντάχρονα μέσα στη Βουλή μήπως και τη σκαπουλάρουν...

Δυστυχώς, ωστόσο, ο ρατσισμός κι ο μισογυνισμός δεν περιορίζονται στη Χρυσή Αυγή και στους ψηφοφόρους της. Επεκτείνονται και σε στελέχη και ψηφοφόρους κα κομμάτων που βαυκαλίζονται πως συναποτελούν το ευρωπαϊκό τόξο αλλά στην πραγματικότητα η φιλοσοφία τους είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο η καταγωγή τής Μαντάμ Σουσού από το Κολωνάκι. Κι αν δεν με πιστεύετε, αξιολογήστε πώς συμπεριφέρονται ορισμένοι κρυφοφανεροί φασίστες στην Τασία Χριστοδουλοπούλου, την "κυρά Τασία" όπως την αποκαλούν οι μεγαλομαλάκες, οι οποίοι στο πρόσωπό της έχουν στοχοποιήσει τη μεταναστευτική πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ...

Στην αρχή το "ατράνταχτο" επιχείρημα της αντιπολίτευσης ήταν πως αυξήθηκαν οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές στη χώρα μας μέσα στο 2015 γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ανεκτική. Κι επειδή η αντίληψη πολλών για το τί συμβαίνει στον πλανήτη περιορίζεται σε όσα καταναλώνουν από την προπαγάνδα τού MEGA και του ΣΚΑΙ, αδυνατούσαν να δουν τη μεγάλη εικόνα που ήθελε τα κύματα των προσφύγων κυρίως από τη Συρία να γιγαντώνονται  φέτος λόγω της κλιμάκωσης του εμφυλίου στη χώρα και, κυρίως, εξαιτίας μη ορατής λύσης για το άμεσο μέλλον. Η Ιταλία αντιμετωπίζει τα ίδια και σοβαρότερα προβλήματα αλλά κανένας ελληναράς δεν αποκάλεσε τον πρωθυπουργό της Ρέντσι "κυρ Ματέο" ούτε τον κατηγόρησε πως προσελκύει κατατρεγμένους στη χώρα του με την ανεκτικότητά του...

Φτάσαμε στο σημείο η Γερμανία να αναστείλει την εφαρμογή των Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ και να δεχθεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες αλλά οι εγχώριοι κουτσαβάκηδες για το μόνο που δεν έχουν κατηγορήσει την Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι πως ευθύνεται για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Η Ανγκ. Μέρκελ δεν το κάνει από ανθρωπισμό, αλλά γιατί καταλαβαίνει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τους σύριους πρόσφυγες ως καταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Στο Ελλαδιστάν, βεβαίως, ακόμα κι ο κομμουνιστής υποτίθεται ηγέτης τού ΚΚΕ έλεγε στην ουσία στην τηλεμαχία πως οι πρόσφυγες κλέβουν δουλειές από τους έλληνες εργάτες. Κατά τα άλλα, προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε...

Σε αυτήν τη χώρα, η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κράτη υποδοχής προσφύγων-μεταναστών, δεν υπήρχε μέχρι να αναλάβει η κυβέρνηση της Αριστεράς ούτε καν υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Οι σαμαροβενιζέλοι είχαν σπαταλήσει τα χρήματα της ευρωπαϊκής βοήθειας για να φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά τη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε στο Βοτανικό ένα κέντρο υποδοχής το οποίο τιμά τον ανθρωπισμό μας και την προσφυγική ιστορία αυτού του τόπου. Την ίδια ώρα, ο υπηρεσιακός υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής αποστόμωσε όλους τους κακοπροαίρετους επικριτές, που ισχυρίζονταν πως η υπηρεσιακή κυβέρνηση έχει κάνει περισσότερα από την κυβέρνηση της Αριστεράς, δηλώνοντας πως δεν βγάζει λαγούς από το καπέλο αλλά συνεχίζει το έργο των προηγούμενων...

Ποιά είναι, αλήθεια, η εναλλακτική που προτείνουν οι "ευρωπαϊστές"; Να τοποθετήσουμε νάρκες στα χερσαία σύνορα, να πυροβολούμε όσους περνούν χωρίς άδεια τα θαλάσσια σύνορα, να στοιβάζουμε ανθρώπους (ανάμεσά τους και παιδιά) σε κελιά στα οποία δεν θα βάζαμε ούτε γουρούνια; Η κυβέρνηση της Αριστεράς έκανε ό,τι μπορούσε για να κινητοποιήσει την Ευρώπη και σε αυτό το ζήτημα κι ως ένα βαθμό το πέτυχε. Δεν ισχυρίζομαι πως αποκλειστικώς χάρη στον Αλέξη Τσίπρα και στην Τασία Χριστοδουλοπούλου ξυπνούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών (ανάμεσά τους κι ο "κύριος Τίποτα" Δ. Αβραμόπουλος) από το λήθαργό τους, αλλά είναι τουλάχιστον άδικο να ισχυριζόμαστε πως δεν έκαναν τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το μόνο, άλλωστε, που θα καταφέρουν στο τέλος οι κρυφοφανεροί φασίστες δεν είναι άλλο από το να πετύχει η Χρυσή Αυγή διψήφιο ποσοστό στις εκλογές. Τα "συγχαρίκια" μου σε όλους τους νεοραγιάδες "δημοκράτες", που πίσω από κάθε νεκρό προσφυγόπουλο βλέπουν έναν συφιλικό τζιχαντιστή ο οποίος θα κατάστρεφε την άμωμη Ευρώπη. Αν έτσι σκέφτεται ο σωστός, ο πρόστυχος ο ευρωπαϊστής προτιμώ να με φωνάζετε βλάχο από το Βόλο...    

Τρέμη-Καμμένος κλείδωσαν τη νίκη Τσίπρα σε βάρος τού Μπροστάντζα...

Δεν θα πρωτοτυπήσω γράφοντας πως η χθεσινή τηλεμαχία ήταν άνευρη και δεν πρόσθεσε τίποτα ιδιαίτερο σε όσα ήδη ξέραμε, κοινώς δηλαδή πως ήταν "σούπα". Τσίπρας-Μεϊμαράκης κλείστηκαν στην άμυνα για να αποφύγουν τη γκάφα, ο αναιμικός Π. Λαφαζάνης απόδειξε γιατί η Ζ. Κωνσταντοπούλου θα έπρεπε να είναι πρόεδρος του κόμματός του, ο Δ. Κουτσούμπας έπαιξε για εκατομμυριοστή φορά την κασέτα ΚΚΕ, η Φ. Γεννηματά έτσι κι αλλιώς επενδύει σε αυτά που της δόθηκαν (φύλο-καταγωγή) κι όχι στα σχεδόν ανύπαρκτα πολιτικά της χαρίσματα, με Στ. Θεοδωράκη και Π. Καμμένο λόγω πίεσης να βρίσκονται στην επόμενη Βουλή να επιχειρούν, κάποιες φορές επιτυχημένα με όρους επικοινωνίας, να δώσουν το κάτι παραπάνω. Οσο για τους δημοσιογράφους, αν η Διακομματική τοποθετούσε επτά τουρίστες που δεν είχαν ιδέα για την ελληνική πραγματικότητα θα έκαναν πολύ πιο εύστοχες και δύσκολες ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς. Φαίνεται, ωστόσο, για μια ακόμα φορά πως κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει...

Ο κερδισμένος, πάντως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, μολονότι κι εκείνος γύριζε κατά βάση τη μπάλα στο χώρο άμυνας. Τις δύο φορές, ωστόσο, που πέρασε στην επίθεση βγήκε κερδισμένος. Η πρώτη αφορά το προσφυγικό, το οποίο η αντιπολίτευση θεωρεί πρόσφορο έδαφος για να κερδίσει ψηφαλάκια χρησιμοποιώντας αστεία επιχειρήματα πάνω στις πλάτες κατατρεγμένων. Λες και είχε άδικο η Τασία Χριστοδουλοπούλου όταν έλεγε, για παράδειγμα, πως οι πρόσφυγες-μετανάστες εξαφανίζονται (αφού σπεύδουν και στους έλληνες διακινητές για να τους μεταφέρουν στην υπόλοιπη Ευρώπη αντί να κάνουν τα χαρτιά τους για παροχή ασύλου) ή στο ότι αρκετοί ελληναράδες εκμεταλλεύονται τον ξεριζωμό συνανθρώπων τους για να αισχροκερδούν. Τους συμπατριώτες μας οι οποίοι, για παράδειγμα, πετούν μολότοφ στους ξεριζωμένους ή τους χρεώνουν πέντε ευρώ το μπουκαλάκι τού νερού και τη φόρτιση του κινητού τους τηλεφώνου είναι ντροπή να τους υπερασπίζονται όχι μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, αλλά και τα αυτοαποκαλούμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου. Κι αλίμονο αν παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να φυλαχθούν θαλάσσια σύνορα όταν τα περνούν δεκάδες χιλιάδες εβδομαδιαίως...

Η κόντρα, εξάλλου, Καμμένου-Μεϊμαράκη για τα εξοπλιστικά λειτούργησε ως επιβεβαίωση των όσων ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας για διαπλοκή-διαφθορά τού παλιού πολιτικού προσωπικού. Υπενθυμίζω πως το χαρακτηρισμό "μπροστάντζα" (με την έννοια πως ζητούσε μπροστά τις μίζες για τα εξοπλιστικά όταν ήταν υπουργός Αμυνας) πρωτοχρησιμοποίησε για τον Β. Μεϊμαράκη ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος σήμερα βεβαίως τον αποκαλεί θαύμα τής φύσης. Είναι ή όχι υπόδικος ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ για τα υποβρύχια; Εδωσε 105.000.000 ευρώ στους γερμανούς αντί να κινήσει ποινικές διαδικασίες σε βάρος τους; Βοήθησε στο "ξέπλυμα" Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν άμεσα γιατί αν η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, ο υποψήφιος Καίσαρας οφείλει πρωτίστως να είναι αν θέλει (επαναλαμβάνω, αν θέλει) να κυβερνήσει τη χώρα...

Το καλύτερο δώρο, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας το πήρε από εκεί από όπου δεν το περίμενε, από την Ολ. Τρέμη δηλαδή. Το MEGAλο παπαγαλάκι μυγιάστηκε όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μιλά για τις τηλεοπτικές άδειες, τα τέλη διαφήμισης και τις λοιπές υποχρεώσεις τους που οι καναλάρχες, οι ίδιοι που παραγγέλνουν πεντάλεπτα ρεπορτάζ αν κάποιος τυροπιτάς δεν κόψει απόδειξη, έχουν "αμελήσει" να εκπληρώσουν. Με την παρέμβασή της επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα να δοθεί στο εσωτερικό η μάχη κατά των διαπλεκόμενων ολιγαρχών, οι οποίοι νέμονται ασύδοτα το δημόσιο πλούτο και οι οποίοι δεν έχουν συνεισφέρει στο κρατικό ταμείο όσα τους αναλογούν ούτε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Οχι πως με στενοχωρεί ιδιαιτέρως αυτό, αλλά μάλλον η νεανίζουσα Ολγα θα τα άκουσε ένα χεράκι από τους ψυχάρηδες, τους βαρδινογιάννηδες και τους μπόμπολες για την προσπάθειά της να φανεί βασιλικότερη του βασιλέως, προσθέτοντας πόντους στον "μιαρό" Αριστερό...

Οπως κι αν έχει, θα πρέπει κάποτε σε αυτήν τη χώρα να διοργανωθεί και μια τηλεμαχία στην οποία οι πολιτικοί αρχηγοί δεν θα στέκονται σαν τηλεγραφόξυλα, θα μπορούν να συζητούν μεταξύ τους και, ανάμεσα σε άλλα, να απαντούν και σε ερωτήσεις τού κοινού. Αν όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί από τη σημερινή βαρετή διαδικασία εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο είναι όσοι δεν συμμετέχουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ν. Μιχαλολιάκος κι ο Β. Λεβέντης. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να ανακαλύψουμε την Αμερική, αρκεί να αντιγράψουμε το πετυχημένο μοντέλο ντιμπέιτ που ακολουθείται στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, όπου, αν μη τί άλλο, ξέρουν να κάνουν τηλεόραση. Θα με ρωτήσετε αν μεγαλύτερη σημασία έχει το θέαμα όταν πολιτικοί αρχηγοί διατυπώνουν τις θέσεις τους. Οχι βεβαίως, αλλά δεν είναι ντροπή να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η πολιτική να γίνει πιο ελκυστική στις πλατιές μάζες από ό,τι είναι τα πληκτικά, ατέλειωτα πλάνα τού Θόδωρου Αγγελόπουλου... 



 

 

Λαέ ακούμπα στον ώμο τού Κουτσούμπα, αλλά μην περιμένεις να σε βαστάξει...

Αν καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον Δ. Κουτσούμπα θα συμφωνούσα μαζί του τόσο στην αντιμνημονιακή του ρητορική όσο και στο ότι το πρόβλημα είναι στη βάση του συστημικό. Θα μπορούσα να περάσω πολλές ώρες με τον ίδιο κουνώντας καταφατικώς το κεφάλι σε κάθε καταγγελία του για τα περισσότερα μνημονιακά μέτρα, τα οποία δεν στοχεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη αλλά στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης. Φυσικά, για παράδειγμα, και η μείωση της κατώτατης σύνταξης, πόσω μάλλον όταν οι πολυεθνικές δεν θα πληρώσουν ούτε μια συμβολική έκτακτη εισφορά, δεν συνιστά αριστερή πολιτική. Δεν θα φέρω, επίσης, καμία αντίρρηση στο ότι πηγή όλων αυτών των ανισοτήτων είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο καταργεί τις κοινωνίες και νομιμοποιεί τις ζούγκλες. Πώς θα τα αλλάξει όλα αυτά, ωστόσο, η Αριστερά; Εμμένοντας στον καταγγελτικό λόγο από την άνεση της εξέδρας ή κυβερνώντας; Και μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση, αφού μόνο με την εκπλήρωση αυτής της προϋπόθεσης επιθυμεί (;) ο Περισσός να αναλάβει την εξουσία, ο λαός θα τρώγει πέτρες;...

Το ΚΚΕ μου θυμίζει τον καλεσμένο σε γάμο ο οποίος δεν σηκώνεται ούτε λεπτό για να χορέψει, παρά μένει κολλημένος στην θέση του και σχολιάζει αρνητικώς οποιαδήποτε φιγούρα δει στο χορό των άλλων. Κι όταν τον παρακαλούν να συμμετάσχει για να τους δείξει πώς γίνεται σωστά, τους απαντά πως δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες. Μέχρι να συμβεί αυτό είναι πολύ πιθανό να έχει σχολάσει ο γάμος, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον Δημήτρη, την Αλέκα, τη Λιάνα και τους συντρόφους τους αφού εκείνοι θα έχουν φάει και θα έχουν πιει στην υγειά τού πόπολου που τους κάλεσε στο γλέντι είτε από κοινωνική υποχρέωση για ιστορικούς λόγους είτε γιατί πίστεψε ότι οι Τροίες μπορούν να πέσουν απέξω, με politically correct συλλαλητήρια, κι όχι από μέσα...

Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και με τη Λαϊκή Διάσπαση, γι' αυτό άλλωστε και το ΚΚΕ προτιμά και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο να μην τα βάλει με τους πραγματικούς δυνάστες τού λαού αλλά με τα όμορα σε αυτό κόμματα προκειμένου να μην απολέσει την εκλογική πελατεία του. Πόσο θλιβερό είναι αλήθεια να στοχοποιείς σχεδόν αποκλειστικώς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Αλέξη Τσίπρα την ίδια ώρα που υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα Μπόμπολα στη Χαλκιδική...

Δεν περιμένω, ωστόσο, πολύ καλύτερα πράγματα από ένα κόμμα που ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Λαϊκή Διάσπαση αλλάξουν το πολίτευμα και το μεταβάλουν σε σταλινική δικτατορία εκείνο δεν θα συναινέσει γιατί πιστεύει ότι το "copyright" είναι δικό του. Θυμηθείτε τη μεσοβέζικη στάση, για παράδειγμα, που κράτησε στο δημοψήφισμα, την οποία ευτυχώς δεν ακολούθησε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του. Κι έρχεται πάλι σήμερα να μας πει πως είναι εναντίον της ΕΕ και του ευρώ, αλλά δεν λέει κουβέντα για επιστροφή στη δραχμή ή για άτακτη χρεοκοπία. Τόσο το ΚΚΕ όσο και η Λαϊκή Διάσπαση θέτουν ξανά στο εκλογικό σώμα ένα δίλημμα το οποίο δεν υφίσταται πλέον, δηλαδή το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Αν μπορούσαν να δουν την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, αν επιτέλους συνειδητοποιήσουν ότι μετά από το δημοψήφισμα η Ανγκ. Μέρκελ θα συγκαλούσε σύνοδο κορυφής για την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη ή κι από την ΕΕ, θα έθεταν κι εκείνοι το πραγματικό επίδικο προς κρίση: μνημόνιο με ευρώ ή Grexit με μνημόνιο από τη στιγμή που η χώρα προφανώς και πάλι θα χρειαζόταν ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αφού δεν είναι ήδη στις αγορές και δεν παράγει σχεδόν τίποτα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές...

Σε αυτό το δίλημμα κλήθηκε να απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας στις 12-13 Ιουλίου, αυτό βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει. Περιμένω, επομένως, από Κουτσούμπα-Λαφαζάνη να μου απαντήσουν σε αυτό το πραγματικό ερώτημα και να μου παρουσιάσουν μια εναλλακτική λύση που δεν θα σημαίνει εμφύλιο ταξικό πόλεμο σε αυτήν τη χώρα. Είναι αξιέπαινος ο πολιτικός που αυτοσαρκάζεται, όπως ο Π. Λαφαζάνης με τη διαφήμιση στο ταξί, στην κάλπη ωστόσο δεν θα επιλέξω φυγόμαχους χιουμορίστες αλλά μαχητές ρεαλιστές... 

    

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ λίγο πριν τα ψυχοφάρμακα: "Ψηφίστε μας γιατί σας γαμήσαμε λιγότερο από τον ψευτράκο με τον οποίο θέλουμε να συγκυβερνήσουμε"...

Ποιός καταφεύγει συνήθως στην αρνητική προεκλογική διαφήμιση; Είτε αυτός που βρίσκεται πίσω στις δημοσκοπήσεις είτε εκείνος που δεν θέλει να κυβερνήσει. Και τα δύο συμβαίνουν τώρα με τη ΝΔ, η οποία με τα τηλεοπτικά της σποτ θέλει να μας πείσει πως η Λίνα, ο Απόστολος, ο Γιάννης (παππούς κι εγγονός) μέχρι και τις 25 Ιανουαρίου είχαν μια καλή δουλειά, έμεναν σε ένα άνετο σπίτι, οδηγούσαν ένα καλό αυτοκίνητο, διατηρούσαν μια επιτυχημένη επιχείρηση, έπαιρναν έναν αξιοπρεπή μισθό ή σύνταξη και οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί ήταν γεμάτοι. Κι όλα αυτά διαλύθηκαν με το που ανέβηκε στην εξουσία η "επάρατος" κυβέρνηση της Αριστεράς...

Με λίγα λόγια, το προεκλογικό αφήγημα της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, είναι πως η χώρα καταστράφηκε τους τελευταίους επτά μήνες κι όχι τα προηγούμενα 41 χρόνια. Ακόμα, ωστόσο, κι αν δεχθώ, για χάρη τής συζήτησης, πως η ζημιά από τη σκληρή διαπραγμάτευση είναι μεγαλύτερη από τα κέρδη (κάτι που δεν αποδεικνύεται από το τρίτο μνημόνιο που είναι ελαφρύτερο από τα δύο προηγούμενα ή από το ότι, για παράδειγμα, ξεκινά η συζήτηση για την ουσιαστική απομείωση του δημόσιου χρέους), τα εκλογικά οφέλη δεν είναι δυνατό να τα καρπωθούν εκείνοι οι οποίοι στην ουσία λένε στον ελληνικό λαό "ψηφίστε μας ξανά γιατί σας γαμήσαμε λιγότερο"...

Οι αντιφάσεις, εξάλλου, του πάλαι ποτέ δικομματισμού δεν σταματούν εδώ. Κατ' εντολή της εγχώριας και της διεθνούς ελίτ προσπαθεί να εξαναγκάσει το ΣΥΡΙΖΑ να τον δεχθεί σε μια μετεκλογική οικουμενική κυβέρνηση. Με ποιόν θέλει να συγκυβερνήσουν ο Β. Μεϊμαράκης και η Φ. Γεννηματά; Με τον ψευτράκο, τον πονηρούλη, τον ολετήρα τής γλυκιάς μας πατρίδας, όπως κατά καιρούς έχουν αποκαλέσει, με τα αυτά ή με παρόμοια λόγια, οι ίδιοι και οι ομόσταβλοί τους τον Αλέξη Τσίπρα;...

Με συγχωρείτε, αλλά αν πίστευα ότι κάποιος φέρει τους χαρακτηρισμούς που έχει προσάψει ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα τον καλούσα να συγκατοικήσουμε αλλά θα φώναζα την αστυνομία για να τον συλλάβει. Για πρώτη φορά, άλλωστε, στα χρονικά ένα κόμμα καλεί τους ψηφοφόρους να το ψηφίσουν όχι για να κυβερνήσει αλλά για να συγκυβερνήσει με αυτό που θεωρεί πως θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και που όταν ήταν κυβέρνηση τους εξαθλίωσε! Ας με διαψεύσουν οι επαγγελματίες τής πολιτικής επικοινωνίας, αλλά η στρατηγική που ακολουθεί η ΝΔ πέρα από υποκριτική είναι ήττας κι όχι νίκης...

Μπορώ να κατανοήσω τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου που αισθάνονται απογοήτευση και θα ψηφίσουν ΚΚΕ, Λαϊκή Διάσπαση ή άλλα κόμματα της εξωπραγματικής Αριστεράς. Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας στην επιλογή 50-50 διάλεξε ευρώ με μνημόνιο από δραχμή με μνημόνιο κανένας μας δεν μπορεί να είναι 100% σίγουρος ότι η πρώτη επιλογή ήταν η καλύτερη αφού που δεν έχουμε δοκιμάσει τη δεύτερη. Μόνο εκτιμήσεις, άλλωστε, είναι σε θέση να κάνει κι ο γράφων όταν ισχυρίζεται πως η δραχμή με μνημόνιο θα ισοδυναμούσε με την απόλυτη καταστροφή για τους μικρομεσαίους. Δεν αποκλείω, εξάλλου, να ξανατεθεί σύντομα ένα τέτοιο δίλημμα εφόσον η Γερμανία δεν βάλει μυαλό και το παράλληλο του μνημονίου πρόγραμμα αποδειχθεί, απλώς, μπάλωμα. Και τότε ίσως και η δική μου απάντηση στο δίλημμα να είναι διαφορετική...

Δεν μπορώ, ωστόσο, να δικαιολογήσω καθόλου τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου που θα επιλέξουν τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, το νεοφιλελεύθερο Ποτάμι, τον γραφικό Λεβέντη ή τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα για να εκδικηθούν τον Αλέξη Τσίπρα για το τρίτο μνημόνιο. Αν θεωρείς κάποιον απατεώνα δεν τον αντικαθιστάς με κάποιον τον οποίο στις προηγούμενες εκλογές (βουλευτικές και δημοψήφισμα) αποδοκίμασες γιατί είχες πειστεί ύστερα από τόσες ευκαιρίες που του είχες δώσει στο παρελθόν ότι είναι πράγματι λαμόγιο, μαριονέτα ή καραγκιόζης. Ο Αλέξης Τσίπρας δικαιούται μια πρώτη ευκαιρία να κυβερνήσει σε βάθος τετραετίας και δίχως την τροχοπέδη τής διαπραγμάτευσης και της από λεπτό σε λεπτό χρεοκοπίας. Πολύ περισσότερο από εκείνους που κυβέρνησαν τις εποχές των παχιών αγελάδων και τις κατάντησαν ξερακιανές ζητιάνες...   


 

Δείτε ποιοί προπαγανδίζουν το μεγάλο συνασπισμό και θα καταλάβετε γιατί είναι έγκλημα...

Τυγχάνει να μην βρίσκομαι σε κωματώδη κατάσταση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, γι' αυτό και θυμάμαι πολύ καλά ποιές κυβερνήσεις πέρασαν από το 2011. Διαρρηγνύω ανοιχτές θύρες, αλλά σας υπενθυμίζω ότι από το Νοέμβριο του 2011 η χώρα διοικείται από κυβερνήσεις συνεργασίας. Εχουμε δει ακόμα και το μεγάλο συνασπισμό, αφού προ τετραετίας, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμιου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν, θεωρητικώς τουλάχιστον, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Κι αναρωτιέμαι ο πτωχός τω πνεύματι: τί τόσο σπουδαίο πέτυχαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας ώστε να θεωρούνται ως η καλύτερη λύση για τον τόπο; Προχώρησαν μήπως σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των μικρομεσαίων τις οποίες από αχαριστία δεν μνημονεύω; Ή, μήπως, όσο πιο ασταθής είναι μια κυβέρνηση κι όσο πιο εξαρτημένη τόσο πιο βολικό γίνεται για την εγχώρια και την ξένη ελίτ να την ποδηγετήσουν; Πότε ήταν, για παράδειγμα, δυνατότερες η Τουρκία και η Ρωσία; Οταν είχαν αμερικανοκίνητες κυβερνήσεις συνεργασίας ή όταν βρήκαν ισχυρούς ηγέτες, όπως ο Ρ.Τ. Ερντογάν κι ο Βλ. Πούτιν, ανεξαρτήτως αν ο αυταρχισμός των συγκεκριμένων ανδρών δεν είναι του γούστου μου;...

Δείτε ποιοί έχουν λυσσάξει να σχηματιστεί μετεκλογικώς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και θα καταλάβετε γιατί αυτό θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, ακόμα κι αν αυτή είναι η νέα προσφυγή στις κάλπες. Εκτός αν τα συμφέροντά σας ταυτίζονται με αυτά των καναλαρχών, των λοιπών ολιγαρχών, της Ανγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να υπονομευτεί εξ υπαρχής η όποια προσπάθεια απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Συμφωνώ πως όποιος κι αν κερδίσει θα πρέπει να εφαρμόσει μνημόνιο. Ποιός είναι, ωστόσο, πιθανότερο να επαναδιαπραγματευτεί, φέρνοντας ισοδύναμα μέτρα, τους επώδυνους όρους του δίχως να φαντασιωνεται παραλλήλως καταλήψεις νομισματοκοπείων; Εκείνοι που έλεγαν από την αρχή "ναι σε όλα" και καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία ή όσοι πάλεψαν μέχρι τέλους για ένα δικαιότερο πρόγραμμα; Ποιοί είναι, επίσης, πιο πιθανό να προχωρήσουν σε αλλαγές σε όλους τους τομείς προς την κατεύθυνση της δικαιότερης κατανομής τού πλούτου και της παροχής ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου; Αυτοί που επί σαράντα χρόνια έκαναν τα ακριβώς αντίθετα μολονότι το ξένο χρήμα έρρεε άφθονο ή εκείνοι που κυβέρνησαν μόλις επτά μήνες σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας; Ποιοί θα πολεμήσουν τη διαπλοκή και η διαφθορά; Οι υπάλληλοί της, όπως η οικογένεια Μητσοτάκη (βλ. φωτό με Χριστοφοράκο της Siemens τις παλιές, "καλές" εποχές) ή εκείνοι τους οποίους πολεμά με τη χυδαία προπαγάνδα της και στέλνουν τα άπλυτά της στη δικαιοσύνη;...

Στην θεωρία ακούγεται πολύ όμορφο να καθίσουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σε ένα τραπέζι για να λύσουν τα προβλήματα του τόπου. Ολοι θα το θέλαμε, με μια βασική προϋπόθεση ωστόσο: όλα τα κόμματα να είχαν ως προτεραιότητα τη διάσωση του ελληνικού λαού κι όχι της ολιγαρχίας. Πώς θα πληρώσει, όμως, για παράδειγμα η οικογένεια Μπόμπολα όσα χρωστά στο δημόσιο ταμείο ή πώς, τουλάχιστον, τα επόμενα δημόσια έργα θα κατανεμηθούν δίκαια αν στην κυβέρνηση συμμετέχει ένα κόμμα όπως το Ποτάμι, το οποίο χρηματοδοτείται από την ίδια οικογένεια κι ο μόνος λόγος ύπαρξής του είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της; Πώς θα ερευνηθούν οι διάφορες λίστες φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής-λαθρεμπορίου καυσίμων ή τσιγάρων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όταν σε όλα αυτά τα σκάνδαλα κρύβονται μεγαλοστελέχη και χρηματοδότες τους; Η χώρα, επομένως, έχει ανάγκη από μια ισχυρή κυβέρνηση της Αριστεράς αν θέλει να ξεβρομίσει και να πάει μπροστά. Θα είναι πολύ πιο δίκαιο, άλλωστε, να κρίνουμε στις μεθεπόμενες εκλογές τον Αλέξη Τσίπρα με βάση όσα πέτυχε ή απότυχε να υλοποιήσει από τις δεσμεύσεις του εφόσον του δοθεί τώρα η δυνατότητα να κυβερνήσει δίχως την πίεση της χρεοκοπίας και τα βαρίδια του παρελθόντος...   

Οταν η ΝΔ θα έχει για μόνιμο πρόεδρο έναν άφθαρτο σαραντάρη τότε ο Τσίπρας μπορεί να βγει δεύτερος...

Αν βρισκόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Πινόκιο, τον βαρόνο Μινχάουζεν και κάποιο δημοσκόπο και μου λέγατε πως ένας από τους τρεις δεν λέει την αλήθεια, δεν θα αργούσα για να σας δώσω την εκτίμησή μου. Καλώς ή κακώς ο καθένας κρίνεται κι από το παρελθόν του κι αυτό είναι πολύ βεβαρημένο για τις ελληνικές εταιρείες δημοσκοπήσεων, για τις οποίες είναι θαύμα ακόμα κι όταν πετυχαίνουν τον νικητή, πόσω μάλλον την τελική διαφορά. Δεν θα προσθέσω με τη σειρά μου ένα ακόμα λιθαράκι στον τοίχο τής αμφισβήτησης των καλών προθέσεων των γκαλοπάκηδων. Και σε ένα δημοτικό σχολείο να ρωτήσετε, τα παιδιά θα σας απαντήσουν πως οι δημοσκόποι είναι σαν τις πουτάνες: κάνουν τα κέφια τού καθενός αρκεί να τους πληρώνει...

Αντιθέτως, θα τους δώσω ένα ισχυρό ελαφρυντικό για το ότι τα αποτελέσματα που δίνουν σήμερα δεν θα έχουν σχεδόν καμία σχέση με αυτά της κάλπης τής 20ής Σεπτεμβρίου. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων τού ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου αισθάνεται προδομένη, σαν απατημένη σύζυγος, γιατί κατά τη γνώμη της έπιασε τον Αλέξη Τσίπρα να διατηρεί παράνομη σχέση με την Ανγκ. Μέρκελ. Τον αγαπά ακόμα, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να του το συγχωρήσει τόσο νωρίς στην προεκλογική περίοδο...

Είναι λογικό, επομένως, οι δημοσκοπήσεις να αποτυπώνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή το μούδιασμα και την απογοήτευση του κόσμου και για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και για τα μαχαιρώματα μεταξύ πρώην συντρόφων που αύριο μεθαύριο είναι πιθανό να ξαναβρεθούν κάτω από την ίδια στέγη. Οταν, όμως, ολοκληρωθούν και οι δύο τηλεμαχίες το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών, δηλαδή το να δοθεί η ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να κυβερνήσει δίχως τη μέγγενη της διαπραγμάτευσης ή η παλινόρθωση της σάπιας μεταπολίτευσης, θα είναι πλέον ξεκάθαρο και τότε η επιλογή τού εκλογικού σώματος θα είναι σχεδόν αυτονόητη: θα συγχωρήσουμε την όποια "κουτσουκέλα" τού Αλέξη γιατί τον εκτιμούμε πολύ περισσότερο από τους δυνάστες τού πρόσφατου παρελθόντος, οι οποίοι έχουν αναθαρρήσει και νομίζουν πως η Πηνελόπη θα εγκαταλείψει τον Οδυσσέα για πάρτη τους. Ο σαραντάρης που πάλεψε, έχασε, αλλά στέκεται ξανά στα πόδια του είναι πολύ πιο επιθυμητή λύση από τον προσωρινώς στην θέση τού προέδρου εξηντάρη, στο πρόσωπο του οποίου αντανακλάται η σήψη ενός ολόκληρου συστήματος...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος στις εκλογές και με μια σχετική διαφορά από τη ΝΔ, η οποία πάντως δύσκολα θα του εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Η προσπάθεια του Β. Μεϊμαράκη να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους τού κόμματός του και να προσελκύσει νέους είναι αξιέπαινη, αλλά ο ίδιος είναι λίγος για πρωθυπουργός. Αν ήταν ηθοποιός θα ήταν ένας καλός καρατερίστας σε "b movies", αλλά πρωταγωνιστικούς ρόλους δεν θα έπαιρνε. Αν, άλλωστε, ήταν πλασμένος για πρωθυπουργίες δεν θα πατούσε πρώτα τα 60 για να γίνει προσωρινός πρόεδρος μιας ημιδιαλυμένης παράταξης, έτσι δεν είναι;..

Την ίδια ώρα, η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ θα αυξηθεί κι ο Αλέξης Τσίπρας θα προβάλει ως η καταλληλότερη, για να μην μιλήσω για τη μοναδική αυτήν τη στιγμή ρεαλιστική επιλογή για την πρωθυπουργία. Με δεδομένες τις συνθήκες, ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο θα προτείνει για υπουργούς νέα κι άφθαρτα στελέχη του και θα προτάξει τη στροφή προς τα Αριστερά, καθώς και μια Ένωση Κεντρώων για "μαξιλάρι" κρίνονται οι μη ιδανικές αλλά αναγκαίες λύσεις για την επόμενη ημέρα. Πολύ περισσότερο από το νεοφιλελευθερίζων επικινδύνως Ποτάμι, το οποίο άλλωστε έτσι όπως κατρακυλά θα δώσει μάχη για να μπει στη Βουλή, και φυσικά τη δεξιά σε όλες τις εκδοχές της...    

Αν το ΠΑΣΟΚ ασπαστεί την 3η του Σεπτέμβρη, θα έχει μέλλον και στις 21 του μηνός...

Οταν το ΠΑΣΟΚ άρχισε να καταρρέει ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι ηγεσίες του ήταν πως επιτέλους απαλλάχθηκαν από τα συνδικαλιστικά και λοιπά βαρίδια που δεν πάλευαν για το σοσιαλισμό, όπως ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά για την πάρτη τους. Αποκήρυξαν, δηλαδή, εν μια νυκτί το σοβαρότερο παράγοντα για τον οποίο το κόμμα τους παρέμεινε στην εξουσία επί δεκαετίες: το ότι είχε γίνει κράτος εν κράτει, εισρέοντας σε κάθε δημόσιο φορέα και κατευνάζοντας μέσω των διορισμών και των λοιπών δώρων την όποια λαϊκή αντίδραση στην κοινωνική αδικία. Το ΠΑΣΟΚ, με λίγα λόγια, δεν ήταν κόμμα αλλά ένα αρκετά προσοδοφόρο επάγγελμα, αρκεί να ήσουν διατεθειμένος να θυσιάσεις κι αυτήν ακόμα την ψήφο σου στο βωμό της ατομικής-οικογενειακής ευδαιμονίας. Τα οράματα της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974, ακόμα κι αν τα πίστεψε έστω και λίγο ο Ανδρ. Παπανδρέου, από ένα σημείο και μετά, αρκετά νωρίς στην ιστορία τού Κινήματος, δεν ήταν τίποτα άλλο από το ιδεολογικό άλλοθι σε εγκληματικές πολιτικές...

Η Φ. Γεννηματά είναι σαφώς πιο συμπαθής φιγούρα από τον Β. Βενιζέλο, ο οποίος στην αγωνιώδη του προσπάθεια να παραμείνει στον πολιτικό αφρό και να μην ασχολούμαστε αποκλειστικώς με τα πάμπολλα σκάνδαλα στα οποία είναι μπλεγμένος έχει αυτοπροσδιοριστεί ως Νέστορας της πολιτικής ζωής. Φτάνει, ωστόσο, αυτό για να χαρακτηριστεί και χρήσιμη; Ασφαλώς κι όχι, πόσω μάλλον από τη στιγμή που αν δεν ήταν κόρη τού Γιώργου Γεννηματά δεν θα την εμπιστευόμασταν ούτε για θυρωρό στην πολυκατοικία μας κι όταν αποτελεί κομμάτι ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που ό,τι ήταν να προσφέρει το έχει προσφέρει (για να μην είμαι άδικος εν συνόλω με τη μεταπολίτευση που έχει τελευτήσει τον ιστορικό της κύκλο) κι εδώ και πολύ καιρό αποτελεί βαρίδι για το μέλλον. Αν, για παράδειγμα, ισχύουν τα δημοσιεύματα (δεν μπορώ ούτε να τα επιβεβαιώσω ούτε, ωστόσο, να τα διαψεύσω όταν δεν έχω ακούσει πειστικές εξηγήσεις) σύμφωνα με τα οποία ο οδοντίατρος σύζυγος Γεννηματά πληρωνόταν κανονικώς από το "Ερρίκος Ντυνάν" μολονότι είχε να πατήσει χρόνια στην εργασία του, τότε έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η παλιά "καλή ΠΑΣΟΚάρα" του μηδενικού μόχθου και των υπέρογκων απολαβών είναι εδώ, ενωμένη, δυνατή...

Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να "τσιμπά" δυσαρεστημένους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είχαν αλλάξει στρατόπεδο πιστεύοντας στην παλινόρθωση της κομματικής αναξιοκρατίας. Αυτούς θα τους δεχθεί πίσω η Φ. Γεννηματά ή θα τους κλείσει την πόρτα αποκαλώντας τους ξανά βαρίδια; Προφανώς και θα ισχύσει το πρώτο γιατί σε μια εκλογική αναμέτρηση, όπως είναι θεμιτό, μαζεύεις κι ας είναι και ρώγες. Πέρα, όμως, από το ότι είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα αυξήσει το ποσοστό του το ΠΑΣΟΚ, με δεδομένο ότι τις επόμενες εβδομάδες και, κυρίως, ύστερα από το ντιμπέιτ Τσίπρα-Μεϊμαράκη η πόλωση θα αυξηθεί, είναι απαραίτητο να αναρωτηθούμε ξανά γιατί αυτή η περίφημη αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν φτουρά. Η απάντηση που θα δώσω και τώρα δεν διαφέρει από τις προηγούμενες: γιατί δεν αφορά σχεδόν κανένα σε μια κοινωνία που οι οικονομικές συνθήκες την έχουν ριζοσπαστικοποιήσει, άλλοτε για καλό (κυβέρνηση της Αριστεράς) κι άλλοτε για κακό σε μια λούμπεν κατεύθυνση (χιμπαντζήδες με τα μαύρα, Β. Λεβέντης)...

Οταν στη Μεγάλη Βρετανία, η οποία δεν αντιμετωπίζει τον ίδιο βαθμό οικονομικών προβλημάτων με την Ψωροκώσταινα, φαβορί για την ηγεσία τού Εργατικού Κόμματος, που επί Τ. Μπλερ έφτασε δεξιότερα της Θάτσερ, είναι ένας σχεδόν κομμουνιστής όπως ο Τζέρεμι Κόρμπιν καταλαβαίνετε ότι η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη έχει κάνει κι ένα καλό: έχει αφυπνίσει ναρκωμένες εδώ και δεκαετίες από την ψεύτικη καπιταλιστική ευμάρεια ταξικές συνειδήσεις κι αυτές απαντούν στα μέχρι σήμερα θέσφατα με ανατρεπτικές επιλογές. Σε ένα τέτοιο ελληνικό κι ευρωπαϊκό περιβάλλον το ΠΑΣΟΚ θα έχει μέλλον μόνο αν αποφασίσει να μην γιορτάζει τυπικώς τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη αλλά ουσιαστικώς. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα είχα αντίρρηση να το δω ως αναπόφευκτο αλλά χρήσιμο εταίρο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς...

  

Ενα βρέφος επτά μηνών μπορεί να ωριμάσει, ένα ζόμπι 41 χρόνων καλύτερα να μείνει νεκρό...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχασε τη μεγαλύτερη μάχη που κλήθηκε να δώσει το πρώτο επτάμηνο της θητείας της, αυτή της διαπραγμάτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δεσμευτεί για κατάργηση των μνημονίων κι έφερε τρίτο. Είχε υποσχεθεί πως θα χτυπά το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν, αλλά έγινε το αντίστροφο. Με λίγα λόγια, χάσαμε. Δεν οφείλουμε, ωστόσο, ως εκλογικό σώμα να αναρωτηθούμε γιατί συνέβη αυτό; Ηττηθήκαμε γιατί η κυβέρνηση δεν είχε δίκιο ή γιατί δεν πάλεψε, όπως δεν πάλεψαν οι προηγούμενοι, ή γιατί είχε συνεννοηθεί μυστικώς με την Ανγκ. Μέρκελ πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου για σκληρή διαπραγμάτευση-"μαϊμού" με σκοπό το πόπολο να καταπιεί ευκολότερα τη "μοναδική" λύση τού μνημονίου;...

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει: χάσαμε κυρίως, μολονότι σαφώς έγιναν σφάλματα από τη δική μας πλευρά κατά τη διαπραγμάτευση, γιατί ο αντίπαλος αποδείχθηκε ισχυρότερος όχι μόνο στην θεωρία αλλά και στην πράξη. Ποιά θα πρέπει να είναι, επομένως, η ορθή στάση των ψηφοφόρων στις 20 Σεπτεμβρίου; Να πιστώσουν περισσότερο χρόνο στον προπονητή που μέσα σε επτά μόλις μήνες οδήγησε την εθνική ομάδα μέχρι τον τελικό τού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αλλά έχασε από την υπερδύναμη Γερμανία στο 90ό λεπτό με γκολ οφσάιντ; Ή να τον απολύσουν και να επαναπροσλάβουν αυτόν που δεν κατέβηκε καν στον αγωνιστικό χώρο κι αποδέχθηκε να χάσει στα χαρτιά μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκε τη συντριβή εντός τού γηπέδου;...

Κανένας, μηδενός του Αλέξη Τσίπρα εξαιρουμένου, δεν είναι χαρούμενος για την εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανεβάσει πολύ τον πήχη των προσδοκιών πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου και στη συνέχεια σημειώθηκαν καθυστερήσεις και σε κινήσεις που θα μπορούσαν να είχαν ήδη δρομολογηθεί ή και υλοποιηθεί. Κατανοώ, επίσης, πόσο τραυματικό είναι να καταρρέει η ελπίδα μέσα σε ένα επτάμηνο. Θυμηθείτε, ωστόσο, πως όπως και τώρα έτσι και τον Γενάρη ο Αλέξης Τσίπρας έπαιζε μόνος εναντίον όλων...

Τότε το παλιό πολιτικό σύστημα με τα μιντιακά παπαγαλάκια του και με τη χρηματοδότηση της ελίτ είχαν εξαπολύσει μια πρωτοφανή εκστρατεία εκφοβισμού τού λαού. Σήμερα του μιλούν για τη δήθεν αναγκαιότητα του "μεγάλου συνασπισμού", λες και δεν τον είδαμε να αποτυγχάνει με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή λες και μια αδύναμη ελληνική κυβέρνηση είναι η προσφορότερη να αντιμετωπίσει τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Ενδεχομένως να γίνομαι υπερβολικός, αλλά είμαι διατεθειμένος να δώσω χρόνο για να ωριμάσει και να διορθώσει τα λάθη του σε ένα βρέφος επτά μηνών από το να εμπιστευτώ ξανά ένα μεσήλικα 41 χρόνων που κουβαλά στις πλάτες του ένα σωρό αμαρτίες για τις οποίες δεν έχει ζητήσει καν συγγνώμη...

Παρακολουθούσα τη χθεσινή συγκέντρωση ζόμπι στη Ρηγίλλης κι αναρωτιόμουν αν, πράγματι, αυτό επιθυμεί ο ελληνικός λαός για το μέλλον του, τη νεκρανάσταση δηλαδή των βρικολάκων τύπου Καραμανλή-Σαχλαμαρά. Πριν δύο μήνες με το δημοψήφισμα ανάμεσα σε άλλα είχαμε στείλει κι ένα ηχηρότατο μήνυμα στο παλιό πολιτικό προσωπικό, που είχε συνταχθεί σύσσωμο με το "ναι", πως έχει τελειώσει για τα καλά. Και τώρα μόνο και μόνο για να τιμωρήσουμε τον νεαρό που αγωνίστηκε κι έχασε γιατί κι εμείς στη συντριπτική μας πλειοψηφία θέλουμε ευρώ κι όχι δραχμή, αλλά μας είπε μια κουβέντα παραπάνω για τις δυνατότητές του θα επαναφέρουμε στην εξουσία τον Βαγγέλα και τη Φώφη, με συμπαραστάτες τον υποτακτικό τού Μπόμπολα και τον γραφικό τηλεπαρουσιαστή;...

Αν είναι έτσι, ας κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος τον "ψεύτη" και "προδότη" Τσίπρα, ας του φορτώσουμε κι όλα τα εγκλήματα από το 1974 μέχρι σήμερα και να βάλουμε να του κόψουν το κεφάλι εκείνους που τα διέπραξαν, τους οποίους θα έχουμε ξεπλύνει και θα τους δώσουμε για πολλοστή φορά την ευκαιρία να υπηρετήσουν τους ολιγάρχες που λυμαίνονται διαχρονικά τον πλούτο τής χώρας. Να γνωρίζουμε, όμως, πως το γινάτι βγάζει μάτι και πως αν σκοτώσουμε τον Αλέξη Τσίπρα θα τον διαδεχθούν εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στη μεγαλύτερη μεταπολεμική καταστροφή της και οι οποίοι όχι μόνο δεν θα λογοδοτήσουν για τα κρίματά τους αλλά θα εξουσιάζουν κι από πάνω. Στον προσωπικό μου κώδικα αξιών αυτός που αγωνίζεται αλλά αποτυγχάνει δικαιούται πολύ περισσότερο μιας δεύτερης ευκαιρίας από τον ρίψασπι, διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο ραγιά. Στον δικό σας;...