Στην Ελλάδα έχει κακοπέσει ακόμα και η προπαγάνδα...

Από όσο θυμάμαι ο πολιτικός κρατούμενος δεν δημοσιοποίησε ποτέ ο ίδιος τη δωρεά τού τηλεφωνικού κέντρου στο γραφείο του από τη Siemens, μολονότι ήταν από τις πιο "ήπιες" δωρεές τής γερμανικής εταιρείας στην οικογένεια Μητσοτάκη. Κι όμως, έσπευσε να "σηκώσει" αντιπολιτευτικώς τη δωρεάν μετακίνηση του Αλέξη Τσίπρα με ιδιωτική αεροπορική εταιρεία για τα εγκαίνια του αεροδρομίου τής Πάρου, η οποία είχε δημοσιοποιηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου. Να συμφωνήσω με τον πρόεδρο της ΝΔ και τα μέσα τής διαπλοκής πως ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να αποδέχεται καμιά δωρεά από ιδιώτες, ακόμα κι όταν γίνεται στο φως τής ημέρας. Η αξιωματική αντιπολίτευση, ωστόσο, αυτοτραυματίζεται όταν στρέφει τη συζήτηση σε ζητήματα ηθικού πλεονεκτήματος αντί να ασχολείται με την οικονομική κατάσταση των μικρομεσαίων νοικοκυριών που δοκιμάζονται από την ανεργία, την κακοπληρωμένη ή κι απλήρωτη εργασία και την υπερφορολόγηση. Καλώς ή κακώς οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι ο αρχηγός Κούλης είναι πιο αδιάφθορος από τον Αλέξη Τσίπρα, αν και δυσκολεύομαι και να πιστέψω ότι τον θεωρούν καταλληλότερο για να πολεμήσει τα νεοφιλελεύθερα μνημονιακά μέτρα...

Κι όμως, στη Συγγρού επιμένουν σε μια ερασιτεχνική προπαγάνδα των φτηνών εντυπώσεων στη γκεμπελική λογική "πες, πες, κάτι θα μείνει". Μόνο που βάζει το ένα αυτογκόλ μετά από το άλλο κάθε φορά που αναγκάζονται τα διαπλεκόμενα μέσα να ζητούν συγγνώμη για "αποκαλύψεις" τους. Βλέπετε, και η προπαγάνδα είναι τέχνη η οποία αν δεν ασκείται σωστά βλάπτει παρά ωφελεί τον χρήστη της. Κι αν ακόμα τα έργα που εγκαινιάζει ο πρωθυπουργός ήταν ετοιμοπαράδοτα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που δεν ήταν, η ΝΔ κάνει κακό στον εαυτό της όταν στρέφει τη συζήτηση σε εικόνες που δείχνουν τον επικεφαλής τής κυβέρνησης να κόβει τη μία κορδέλα μετά από την άλλη. Εύχομαι τουλάχιστον ο πολιτικός κρατούμενος να μην πληρώνει τους πρώην Αριστερούς επικοινωνιολόγους του, οι οποίοι έχουν χρόνια να προβλέψουν ορθώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, κι εκείνοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικώς, συνεισφέροντας στη μάχη τής ελίτ για επιβίωση. Σε διαφορετική περίπτωση έχουν πιάσει κότσο τον Κ. Μητσοτάκη...

Φυσικά πίσω από την επικοινωνιακή προπαγάνδα των τελευταίων ημερών κρύβεται η μάχη για τις τηλεοπτικές άδειες, η οποία έχει μπει στην τελική ευθεία ύστερα κι από την αρνητική για τους καναλάρχες απόφαση του ΣτΕ. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και η διακύβευση σημαντική για τους επιχειρηματίες που θέλουν να συμμετέχουν στο νέο μιντιακό τοπίο από το φθινόπωρο. Γι' αυτό και το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι να διαβάσουμε και να ακούσουμε πολλά ακόμα "τέρατα", αφού ο "θάνατός σου είναι η ζωή μου" στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θα το ευχαριστιόταν, ωστόσο, περισσότερο και η κυβέρνηση αν η προπαγάνδα τής αντιπολίτευσης ήταν πιο εύστοχη κι επαγγελματική. Τώρα είναι σαν να κλέβεις εκκλησία...




  

Γιατί οι δανειστές μού θυμίζουν τον λοχαγό μου στο στρατό...

Στο στρατό είχαμε έναν πεζοναύτη λοχαγό, άρτι αφιχθέντα από Βοσνία, ο οποίος πίστευε ότι θα συναντούσε κομάντο έτοιμους την επόμενη ημέρα να σχηματίσουν εκστρατευτικό σώμα για να απελευθερώσουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Το οικτρό, ωστόσο, θέαμα αγύμναστων μαντραχαλάδων που του προσφέραμε μάλλον τον απογοήτευσε. Αντί, όμως, κατά τη διάρκεια της γυμναστικής που κάναμε κάθε πρωί να προσπαθήσει να μας συμμαζέψει και να μας φέρει σταδιακώς σε φόρμα, εκείνος προτίμησε να μας καψωνάρει. Αντί για προπόνηση πέφταμε κάθε τρεις και λίγο για να πάρουμε κάμψεις γιατί δεν είχαμε γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη Ράμπο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την Ελλάδα και τους δανειστές της, οι οποίοι αντί να "γυμνάσουν" μια πράγματι αγύμναστη χώρα επέλεξαν να την τιμωρήσουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έτρωγε μόνο πίτσες και σουβλάκια κι όχι φρούτα και λαχανικά...

Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια, έστω κι αν η κοινωνική κατάσταση και σε αυτές τις χώρες παραμένει πολύ δύσκολη όπως μαρτυρά και η αλλαγή κυβερνήσεων, και η Ελλάδα είναι ακόμα χωμένη βαθιά σε αυτά, περισσότερο κι από το ότι η χώρα μας έπρεπε να διανύσει πολύ μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που απαιτήθηκε για τους υπόλοιπους. Ποια εθνική ιδιοκτησία τού προγράμματος να υπάρξει μπροστά στην ισοπεδωτική και μαζική πολιτική φτωχοποίησης δίχως κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης; Το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών ήταν πολύ μεγαλύτερο και οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις βαθύτερες από όσο οπουδήποτε αλλού. Αντί, ωστόσο, να δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να σταθεί στα πόδια της με τον πληθυσμό της όρθιο επιλέχθηκε να της φορτωθεί η μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ και συνεπακόλουθη ανθρωπιστική κρίση στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Αντί οι Ευρωπαίοι να αναγνωρίσουν και τη δική τους μεγάλη ευθύνη για την ελληνική φούσκα τής πρώτης δεκαετίας τού 2000, από την οποία αποκόμισαν και οι ίδιοι υπερκέρδη, έθεσαν ως προτεραιότητα την πολιτική διαχείριση της ελληνικής κρίσης στο εσωτερικό τους και την προστασία των τραπεζών τους. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου επέλεξε να παραστήσει το καλό παιδί σε ένα λάκκο λεόντων, πιστεύοντας ότι η τακτική τού "παραλάβαμε καμένη γη", που όντως παρέλαβε από την κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας, θα γινόταν για μια ακόμα φορά αποδεκτή ως δικαιολογία από Βερολίνο και Βρυξέλλες...

Τα πάντα, επομένως, είναι σχετικά. Η διαπραγμάτευση του 2015 κρίνεται αποτυχημένη σε σχέση με το στόχο που είχε θέσει-το σκίσιμο δηλαδή των μνημονίων- είναι, ωστόσο, επιτυχημένη σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προηγούμενων χρόνων. Η κρίση βεβαίως και προϋπήρχε των μνημονίων και δεν προκλήθηκε από αυτά, τα οποία ωστόσο την επιδείνωσαν. Το πρόβλημα, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι οι αριθμοί- και πρωτογενές πλεόνασμα υπάρχει κι αυξημένα έσοδα και μείωση της ανεργίας-, αλλά η διαχείριση της κοινωνικής πραγματικότητας, αυτής που τόσο πολύ υποτίμησαν οι προκάτοχοί του. Οι πολίτες πληρώνουν τον ένα φόρο μετά από τον άλλο από τα τελευταία αποθέματα που τους έχουν απομείνει δίχως να ξέρουν αν έρχονται κι άλλες επιβαρύνσεις κι όντας οι ίδιοι είτε άνεργοι είτε κακοπληρωμένοι...

Καλά είναι, επομένως, τα μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, μόνο που η λύση τού δράματος δεν θα επέλθει από την ανθρωπιστική διαχείριση της τραγωδίας, αλλά από την αναδιανομή τού παραγόμενου και τη δημιουργία νέου πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να μανουβράρει ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων, μια αποστολή πολύ δύσκολη ακόμα και για εμπειρότερους καπετάνιους από τον ίδιο, κάνοντας κι ο ίδιος ό,τι μπορεί, για να ανοίξει μια διώρυγα από τους δανειστές που θα τον οδηγήσει στην ανοιχτή θάλασσα. Τίποτα, όμως, στο διεθνές περιβάλλον δεν με γεμίζει με αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον. Ιδίως αν τις επόμενες ημέρες καταρρεύσει και η Ιταλία...  

Νόμος τής φύσης: ο κλόουν νικά το λαμόγιο...

Όταν πριν 22 χρόνια ο Σ. Μπερλουσκόνι γινόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός τής Ιταλίας όλοι μιλούσαν για τους κινδύνους που εμπεριέχονται στην ανάληψη της εξουσίας από επιχειρηματίες, οι οποίοι μάλιστα είναι και διεφθαρμένοι.Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό το πρόβλημα. Τα τότε κατεστημένα πολιτικά κόμματα της γείτονος είχαν απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ελέω των σκανδάλων και των διασυνδέσεών τους με τη μαφία. Με απλούστερα λόγια, αυτοί που αποκαλούσαν τον πρώην "Καβαλιέρε" κλόουν είχαν χάσει πρώτοι το σεβασμό τού εκλογικού σώματος, το οποίο τους θεωρούσε, κι όχι αδίκως, λαμόγια. Το ίδιο, πάνω κάτω, συμβαίνει και τώρα στις ΗΠΑ κι όχι μόνο. Ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος έχει χρεοκοπήσει πάνω από μια φορά, έχει την τύχη να έχει ως αντίπαλό του την Χ. Κλίντον, κατ' εξοχήν δηλαδή εκπρόσωπο του αμερικανικού κατεστημένου. Γι'αυτό και μια νίκη του στις εκλογές τού Νοεμβρίου έχει πάψει πλέον να θεωρείται ανέκδοτο...

Η απαξίωση των συμβατικών πολιτικών, με ευθύνη βεβαίως κυρίως των τελευταίων, δεν οδηγεί απαραιτήτως στην καταστροφή. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έφερε τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, στην Ισπανία στην ισχυροποίηση των Podemos, στην Πορτογαλία στην κυβέρνηση συνασπισμού Κεντροαριστεράς-Αριστεράς και στη Μεγάλη Βρετανία στην άνοδο του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών. Το ότι η αυτογελοιοποίηση του πολιτικού κατεστημένου έχει ενισχύσει τους διάφορους Τραμπ, Λε Πεν, Γκρίλο και λοιπούς ακροδεξιούς είναι άδικο να παραλληλίζεται με την ενδυνάμωση ταυτοχρόνως και της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε άλλα μερη. Όπως μια τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να βγάλει τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό τού θύματος, το ίδιο ισχύει και με τους ψηφοφόρους μπροστά στην κάλπη. Είναι προφανώς ζήτημα ανατροφής, εκπαίδευσης κι ατομικής αξιοσύνης...

Αν, επομένως, θέλουμε το 2017 να μην ξημερώσει με πρόεδρο των ΗΠΑ τον Ντ. Τραμπ, της Γαλλίας την Μ. Λε Πεν ή πρωθυπουργό τής Ιταλίας τον Μπ. Γκρίλο είναι σοφό να δημιουργηθεί ένα κίνημα αποδόμησης όλων αυτών των επικίνδυνων κλόουν από τη βάση, από το λαό δηλαδή. Αλίμονο αν η πρωτοβουλία των κινήσεων αφεθεί στους "παραδοσιακούς" πολιτικούς, αφού η ήττα τής κοινής λογικής θα πρέπει να θεωρείται προδιαγεγραμμένη. Κι αυτό γιατί στη σύγκριση μεταξύ ενός γελωτοποιού κι ενός απατεώνα η επιλογή τού μέσου ταξικώς και πολιτικώς ασυνείδητου εκλογέα μοιάζει σχεδόν αυτονόητη. Την ώρα, επομένως, κατά την οποία στη Δύση φωλιάζει ο τρόμος των τζιχαντιστικών επιθέσεων συνεπεία του αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού ο συνδυασμός του με μισαλλόδοξες ηγεσίες που θα κυβερνούν με άξονα την άγνοια και το ρατσισμό μόνο δεινά προμηνύεται...

Προς πολιτικό κρατούμενο: εξεταστική επιτροπή για τα capital control έγινε το Σεπτέμβριο του 2015...

Δεν μπορώ να πω, έχει κάτι το ηρωικό να δίνεις χαμένες μάχες. Δεν ξέρω, ωστόσο, πόσο κομματικά κι ατομικά ωφέλιμο είναι για τον πολιτικό κρατούμενο να επιμένει, σαν άλλη Ζωή, Λάφας και Γιάνης της δεξιάς, στην αποδόμηση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αν κρίνω, πάντως, από τα ποσοστά που συγκεντρώνουν και οι τρεις μαζί στις δημοσκοπήσεις-Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης- και το ανύπαρκτο ρεύμα που έχουν στην κοινωνία μάλλον σκιαμαχεί ο πρόεδρος της ΝΔ. Το επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά: ο Αλέξης Τσίπρας δεν κυβερνά σήμερα με τη λαϊκή εντολή που έλαβε τον Ιανουάριο του 2015 και η οποία μιλούσε για μάχη μέχρις εσχάτων με τους δανειστές κι όχι για σκίσιμο των μνημονίων την επόμενη ημέρα, όπως διατείνεται ο αρχηγός Κούλης.

Αν συνέβαινε το τελευταίο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα απολάμβανε μια τόσο συντριπτική αποδοχή τους πρώτους μήνες τής θητείας της. Ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνά με τη λαϊκή εντολή τού Σεπτεμβρίου του 2015, η οποία ελήφθη μετά από την αποτυχία, ως προς τους μεγαλεπήβολους στόχους που είχε θέσει, τής διαπραγμάτευσης και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Ακόμα, επομένως, κι αν ισχύει το θεώρημα περί εξαπάτησης, ο λαός την αποδέχθηκε φοβούμενος τα χειρότερα και μην πιστεύοντας με τίποτα το παραμύθι πως η χώρα χρεοκόπησε το 2015...

Η εξωπραγματική Αριστερά τότε υποστήριξε πως οι πολίτες θα μετανιώσουν για την ψήφο τους μόλις δουν στην καθημερινότητά τους τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου. Πράγματι, ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν απολαμβάνει της λαϊκής αποδοχής που απολάμβανε ένα χρόνο πριν. Μόνο που τη δυσαρέσκεια δεν την καρπώνονται η Ζωή, ο Λάφας κι ο Γιάνης, που κινούνται όλοι μαζί κοντά στο όριο εισόδου στη Βουλή. Κι αυτό γιατί ο λαός έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ότι η επιλογή Τσίπρα στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Ιουλίου ήταν η πλέον ενδεδειγμένη...

Ακόμα κι αν τον έχει απογοητεύσει γιατί δεν έχει καταφέρει ακόμα να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα, εν τούτοις τον έχει κουράσει η παρελθοντολαγνεία τής εξωπραγματικής Αριστεράς, η οποία σαν ερωτοχτυπημένη αλλά πληγωμένη ερωμένη κατηγορεί νύχτα ημέρα τον πρώην εραστή της για προδοσία. Η ζωή προχωρά, αλλά η Ζωή και οι διάφορες Ζωές έχουν μείνει στάσιμες. Κι αυτό πληρώνουν τώρα...

Το ίδιο λάθος επιχειρεί να διαπράξει κι ο πολιτικός κρατούμενος, ο οποίος στην ουσία αυτοτρολάρεται με όσα λέει. Τι κατόρθωσε, για παράδειγμα, με τη συζήτηση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα "capital control", η οποία ουσιαστικώς ήταν οι εκλογές τού Σεπτεμβρίου; Να συγκεντρώσει η πρότασή του λιγότερες από 100 ψήφους και να ταυτιστεί για μια ακόμα φορά με τους δανειστές, με μια συλλογιστική που καταδικάστηκε εκκωφαντικά από τον ελληνικό λαό στο δημοψήφισμα του περσινού καλοκαιριού. Και για να γίνει ο εξευτελισμός του πληρέστερος, εδώ και δύο εβδομάδες έχει πετύχει να γελά όλος ο κόσμος μαζί του γιατί όταν ήταν βρέφος δεν μπορούσε να πηγαίνει στις κούνιες όσο συχνά θα ήθελε...

Για να τελειώνουμε και με αυτό Κούλη μου: ο πατέρας σου, ως πρωταγωνιστής τής αποστασίας τού 1965, συντέλεσε τα μέγιστα στην έλευση της δικτατορίας, ακόμα κι αν δεν την επιθυμούσε, τουλάχιστον όχι εκείνη των συνταγματαρχών. Και πώς να το κάνουμε, δεν αντιστέκεσαι το ίδιο στη χούντα τρώγοντας φρουτόκρεμα σε κάποιο παρισινό μπιστρό με το να βασανίζεσαι στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Στη ΝΔ, άλλωστε, των Γεωργιάδη-Βορίδη είναι ντροπή ορισμένοι να διεκδικούν όψιμα αντιχουντικά εύσημα...



  

Ναι στα δημοψηφίσματα, αλλά πρώτα οι κυνηγοί Πόκεμον να γίνουν πολίτες...

Φυσικά κι ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να στρέψει αλλού τη συζήτηση κι όχι στις μειώσεις των συντάξεων και στις αυξήσεις φόρων. Είναι, όμως, τόσο εκτός θέματος η αναθεώρηση του Συντάγματος σε μια χώρα στην έκτη της χρονιά σε μνημόνια, με όλα τα συνεπακόλουθά τους; Καθόλου, και πάντως πολύ λιγότερο από το να κυνηγάμε "Πόκεμον" στην πλατεία Συντάγματος και στο Μοναστηράκι σαν να μην υπάρχει αύριο. Αντιθέτως, αν συμφωνούμε πως η κρίση είναι πρωτίστως αξιών και μετέπειτα οικονομική, τότε οι αλλαγές στον Καταστατικό Χάρτη της χώρας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Πόσω μάλλον όταν αυτές που προτείνει ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζονται από προοδευτικό πρόσημο σε κάθε πτυχή τους, όπως αναλύθηκε το βράδυ τής Δευτέρας...

Προφανώς και το Σύνταγμα από μόνο του δεν αλλάζει νοοτροπίες δεκαετιών, αφού θα πρέπει αυτό να γίνει βίωμα του μέσου πολίτη, αλλά κι όργανο άσκησης εκ μέρους του αυξημένων αρμοδιοτήτων. Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις συντελούν στο να ξεφύγουμε από τον ανεύθυνο λαό, ο οποίος ψηφίζει κάθε τέσσερα (λέμε τώρα) χρόνια για να μπορεί να φασκελώνει στο μεσοδιάστημα. Η κουλτούρα των δημοψηφισμάτων που επιχειρείται να καθιερωθεί, σε συνδυασμό και με την πιθανότητα εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου, ναι μεν μας πετά στα βαθιά, αλλά στο χέρι μας είναι να κολυμπήσουμε με ασφάλεια.

Το ίδιο έλεγαν και για τους ηλικιωμένους με τα "capital control" και τώρα χρησιμοποιούν τα ATM με μεγαλύτερη ευκολία από τα εγγόνια τους. Θεμελιώδης αιτία τής ευρωπαϊκής αποσύνθεσης, άλλωστε, είναι αυτή ακριβώς η αποξένωση των πολιτών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, το αίσθημα πως δεν είμαστε παρά θεατές ενός ανιαρού ματς που ναι μεν μας αφορά αλλά θεωρούμε εκ των προτέρων στημένο, είτε είναι πράγματι είτε όχι...

Το νέο Σύνταγμα, ωστόσο, για να ορθοποδήσει, όσο προοδευτικό κι αν είναι, απαιτεί μια βαθιά προεργασία, η οποία ξεκινά από την οικογένεια και το σχολείο. Αν είναι να πηγαίνουμε κάθε τρεις και λίγο στην κάλπη για να ψηφίζουμε με βάση το ατομικό μας συμφέρον και μόνο, τότε καλύτερα να αποφύγουμε τους πειραματισμούς με τα δημοψηφίσματα. Γι' αυτό πριν τη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία άλλωστε δεν θα συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη, απαιτείται να προχωρήσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όχι μόνο στην θεωρία αλλά και στην πράξη...

Στη ζωή, εξάλλου, πορεύεσαι με ό,τι σου δίνει. Από τη στιγμή που στον Αλέξη Τσίπρα στο οικονομικό πεδίο έδωσε έναν Σόιμπλε, τουλάχιστον δράττεται της ευκαιρίας να αφήσει άμεσα ένα αριστερό αποτύπωμα, και βαθύ μάλιστα, στους θεσμούς. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά η καλή αρχή έχει γίνει από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, άλλη μια απόδειξη ότι η σκληρή διαπραγμάτευση εκείνης της περιόδου θα ωφελήσει τη χώρα πολύ περισσότερο μέσο-μακροπρόθεσμα από όσο ενδεχομένως να την έβλαψε βραχυπρόθεσμα, που δεν την έβλαψε...

Είναι ώριμοι οι 17χρονοι να ψηφίζουν; Γιατί, είναι οι υπόλοιποι;...

Ρωτούν οι εκλεπτυσμένοι ελιτιστές: "Μα, είναι ώριμοι οι 17χρονοι να ψηφίζουν για κυβέρνηση λίγο πριν ή λίγο μετά την ψήφο τους για το X-Factor"; Θα αντιστρέψω το ερώτημα, σε μια προσπάθεια να εξακριβώσουμε όλοι μαζί αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα: "Είναι ώριμοι οι ελιτιστές, άνω ή κάτω των 18, να ασκούν εκλογικό δικαίωμα"; Δεν είμαι αντίθετος στο να ψηφίζουν και μαθητές Λυκείου, μόνο που γι' άλλη μια φορά σε αυτήν τη χώρα βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο...

Πρώτιστο ζητούμενο είναι οι 17χρονοι που θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη να έχουν περάσει από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τους έχει προετοιμάσει γι' αυτήν την ιερή, χωρίς εισαγωγικά, στιγμή. Την ώρα, δηλαδή, που θα βρίσκονται πίσω από το παραβάν θα είναι ναι μεν νέοι κι άγουροι, αλλά θα σκέφτονται ως πολίτες μιας κοινωνίας κι όχι ως άτομα που κοιτούν την πάρτη τους, άντε το πολύ να αναζητούν και κανένα Πόκεμον...

Αν ρωτήσεις τον μέσο ψηφοφόρο τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζει, οι περισσότερες απαντήσεις θα κινηθούν γύρω από το αν το τάδε ή το δείνα κόμμα εξυπηρετεί τα ατομικά του συμφέροντα ή, έστω, αυτά της οικογένειάς του, άντε και μερικών φίλων. Πρωτίστως, μάλιστα, θα κοιτάξει στην τσέπη του πριν επιδοκιμάσει ή αποδοκιμάσει μια κυβέρνηση, αφού από τς επιδόσεις τής τελευταίας κρίνεται εν πολλοίς η μακροημέρευσή της ή όχι. Από αυτήν τη σκοπιά το ίδιο ανώριμος με έναν 17χρονο είναι κι ένας μεσήλικας ή ηλικιωμένος που ενεργεί με βάση τις σκοπιμότητες της συντεχνίας στην οποία ανήκει...

Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί θέλω να απαξιώσω τη δημοκρατία. Από τη στιγμή, άλλωστε, που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για το ποιοι είναι σοφοί για να μας κυβερνήσουν, είναι προτιμότερο να μοιραζόμαστε όλοι μας τα λάθη. Οφείλουμε, ωστόσο, να εκμεταλλευτούμε περισσότερο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία τόσο πολέμησε ο Ρ. Τ. Ερντογάν, αλλά ήταν αυτά που του έσωσαν τη ζωή. Γιατί να κάνουμε "like" ή "dislike" μόνο σε μια φωτογραφία στην παραλία και να μην ισχύει αυτό με κανονιστική αρμοδιότητα για ένα νομοθέτημα; Η τεχνολογία είναι ο διάβολος μόνο όταν δεν χρησιμοποιείται με μέτρο. Σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να φέρει την πραγματική ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη νωρίτερα από όσο πιστεύουμε...

Πριν από όλα, ωστόσο, επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν, που είναι η σχολική εκπαίδευση, πέρα βεβαίως από την οικογενειακή, στην οποία όμως το κράτος δεν μπορεί να έχει έλεγχο. Περισσότερες ομαδικές εργασίες και μαθήματα πολιτικού (όχι κομματικού) προσανατολισμού, καθώς και λιγότερη βαθμοθηρία ή παπαγαλία, για παράδειγμα, θα επιτρέψουν στους μαθητές να αναπτύξουν τη δική τους ιδιαίτερη προσωπικότητα, η οποία δεν θα έχει ηγεμονικές βλέψεις αλλά συνεργασίας με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους.

Σε μια τέτοια περίπτωση όταν φτάσουν στην ηλικία των 17 θα είναι σε θέση να διαχωρίζουν την πραγματικότητα από τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες και να αποφασίζουν για το μέλλον τους πάνω σε πιο στέρεες βάσεις. Κι επειδή οι πολιτικοί μας δεν είναι παρά αντανάκλαση της κοινωνίας μας προφανώς μια τέτοια εξέλιξη θα έχει θετικό αντίκτυπο και στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Η ψήφος, επομένως, στα 17 θα λογίζεται ως πυροτέχνημα αν δεν συνοδευτεί από μια επαναστατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση...  

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 26 Ιουλίου.

 



  

Από πότε η Αριστερά παραδίδει ανθρώπους στο εκτελεστικό απόσπασμα Αλέξη;...

Ας υποθέσουμε πως οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί που ζήτησαν άσυλο από την Ελλάδα ήταν οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος, αυτοί δηλαδή οι οποίοι ενορχήστρωσαν την ανατροπή τού δημοκρατικώς (τρόπος τού λέγειν, αν λάβουμε υπόψη τις συνθήκες με τις οποίες ο Ρ. Τ. Ερντογάν διαιωνίζει την εξουσία του) εκλεγμένου προέδρου τής Τουρκίας και την θανάτωσή του. Θα όφειλε σε αυτή την περίπτωση η ελληνική πολιτεία να τους επιστρέψει σε ένα καθεστώς το οποίο έχει εξαπολύσει πολύ καιρό πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα πογκρόμ σε βάρος οποιουδήποτε εκφράζει θέσεις οι οποίες δεν ταυτίζονται με τις αντίστοιχες του "Σουλτάνου" και το οποίο σκέφτεται πολύ σοβαρά την επαναφορά τής θανατικής ποινής; Όχι, δεν θα όφειλε η ελληνική πολιτεία να τους εκδώσει, πόσω μάλλον όταν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι συγκεκριμένοι αξιωματικοί γνώριζαν ότι συμμετείχαν σε στασιαστική κίνηση και, κυρίως, όταν υποτίθεται πως τη χώρα μας κυβερνά η Αριστερά, η οποία αν μη τι άλλο θα έπρεπε να θυμάται τι σημαίνει να κυνηγιέσαι για τα πολιτικά σου φρονήματα και για το ότι θέλεις έναν καλύτερο κόσμο...

Η Ελλάδα δεν θα όφειλε να επιστρέψει τους στρατιωτικούς ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός ήταν σε θέση ή πρόθυμος να εξαπολύσει επίθεση σε βάρος των ελληνικών νησιών. Ποιος πιστεύει, όμως, ότι οι ταπεινωμένες Ένοπλες Δυνάμεις της γείτονος θα συναινούσαν σε μια πολεμική κίνηση αντεκδίκησης εναντίον τής χώρας μας από τον Τούρκο πρόεδρο; Και γιατί οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες δεν θα στενοχωριούνταν και πολύ από μια ανατροπή τού "Σουλτάνου"-όπως φάνηκε κι από τις τοποθετήσεις τους πριν ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην Τουρκία- θα επέτρεπαν τουρκική εισβολή στη χώρα μας όταν δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη πως ο ο Ρ. Τ. Ερντογάν είναι ο καταλληλότερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους; Ακόμα, όμως, κι αν οι Τούρκοι ξεκινούσαν πόλεμο γιατί δεν θα τους παραδίδαμε τους στασιαστές, η Ελλάδα θα ήταν υποχρεωμένη να σταθεί στο ύψος κάθε πολιτισμένου κράτους που δεν παραδίδει ανθρώπους, όσο φαύλοι κι αν είναι αυτοί, στο εκτελεστικό απόσπασμα ενός αυταρχικού καθεστώτος. Αρκετές υποχωρήσεις, εξάλλου, έχουμε κάνει ήδη, αποκαλώντας "ασφαλή" χώρα την Τουρκία στο ζήτημα του προσφυγικού...

Η Ελλάδα οφείλει να αποδείξει και σε αυτή την περίπτωση πως είναι κράτος δικαίου. πως σέβεται δηλαδή τόσο το εθνικό δίκαιο όσο και τις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις οποίες έχει υπογράψει. Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, πως οι αιτούντες άσυλο έχουν το δικαίωμα εξέτασης της αίτησής τους σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, στην προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο. ακόμα κι επικουρικής προστασίας στην περίπτωση που δεν τους δοθεί άσυλο, αφού στην Τουρκία κινδυνεύουν με βασανιστήρια ή και με την θανατική ποινή αν ο Ερντογάν σκληρύνει κι άλλο, μολονότι η γείτονας έχει υπογράψει το Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ που απαγορεύει τις εκτελέσεις ακόμα και για εγκλήματα πολέμου ή κατά της ανθρωπότητας. Η υποκίνηση σε πραξικόπημα, πόσω μάλλον η απλή συμμετοχή σε αυτό ακόμα κι αν ισχύει κάτι τέτοιο στην περίπτωση των αξιωματικών, δεν είναι επαρκής λόγος για την έκδοσή τους όταν κινδυνεύει η ζωή τους λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων. Γι' αυτό και είναι παράλογο ο Αλέξης Τσίπρας και κάποιοι υπουργοί του να παρουσιάζονται ερντογανικότεροι του Ερντογάν από το φόβο διατάραξης των διμερών μας σχέσεων. Αλίμονο αν υποταχθούμε στην ψυχοπάθεια επειδή στο διπλανό σπίτι κατοικεί ένας ψυχοπαθής...  

 

  

Οι άνθρωποι έγιναν κακοί μόλις έπαψαν να είναι ευτυχισμένοι...

Πόσο απλά θα ήταν τα πράγματα αν οι άνθρωποι γεννιούνταν είτε καλοί είτε κακοί. Με την πρόοδο που έχει κάνει η επιστήμη τού DNA θα γνωρίζαμε σε ποιους θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε και ποιους να φοβόμαστε. Μόνο που οι άνθρωποι είναι πιο σύνθετες προσωπικότητες από τους χαρακτήρες σε αμερικανικές ταινίες. Ποιοι είναι οι "καλοί", για παράδειγμα, στην Τουρκία; Ο αυταρχικός Ρ.Τ. Ερντογάν ή οι στρατιωτικοί που στασίασαν κόντρα στη λαϊκή βούληση που παραμένει υπέρ τού "Σουλτάνου";...

Ούτε στην περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους η κατηγοριοποίηση είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται. Προφανώς κι άνθρωποι που μπαίνουν σε ένα φορτηγό για να πατήσουν όποιον βρουν μπροστά τους απέχουν πολύ από το να θεωρούνται πρότυπα για τις κοινωνίες μας ή από το να έχουν σώας τα φρένας. Κανείς, ωστόσο, δεν γεννιέται φαύλος, αλαζόνας, δολοφόνος, κακός εν τέλει. Κι αν κάποιοι έχουν περισσότερες έμφυτες ή επίκτητες αντιστάσεις στα δαιμόνια, αυτό δεν σημαίνει πως η πρώτιστη ευθύνη για τη ζημιά που προξενούν τα τελευταία δεν αναλογεί στα συστήματα που τα υποθάλπουν. Στο τέλος τής ημέρας, άλλωστε, οι άνθρωποι γίνονται κακοί γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι. Και δεν είναι ευτυχισμένοι γιατί βασιλεύει η αδικία και λοιδορείται η δικαιοσύνη...

"Ψυχολογία για τις μάζες", θα μου πείτε. Κι όμως, υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις παράνοιες από τις οποίες υποφέρει ο πλανήτης. Καλώς ή κακώς η αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς έχει ριζοσπαστικοποιήσει σημαντικό ποσοστό τού παγκόσμιου πληθυσμού. Κι επειδή στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτή η ριζοσπαστικοποίηση δεν συνοδεύεται από ταξική συνείδηση ώστε να την καλουπώσει, διαχέεται σε αμφιβόλου ποιότητας ηγέτες, οι οποίοι πέρα από τσαρλατάνοι είναι κι επικίνδυνοι...

Πριν δέκα χρόνια, για παράδειγμα, οι διάφοροι Ερντογάν και Πούτιν συνιστούσαν την εξαίρεση. Το 2017, όμως, οι ΗΠΑ μπορεί να έχουν πρόεδρο τον Ντ. Τραμπ, η Γαλλία την Μ. Λε Πεν, η Ιταλία πρωθυπουργό τον Μπ. Γκρίλο και η Γερμανία σε ρόλο ρυθμιστή την ακροδεξιά. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν μόνο η αρχή για την παράδοση και της Δύσης στο λαϊκισμό των γελωτοποιών, που με την αφροσύνη τους είναι ικανοί να μας οδηγήσουν στο Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις σημερινές ελίτ που έστρωσαν το έδαφος για την επικράτηση του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας...

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το πραξικόπημα στην Τουρκία ήταν στημένο ή όχι από τον Ρ.Τ. Ερντογάν. Νομίζω, άλλωστε, πως στην ίδια θέση με τη δική μου βρίσκονται κι όλοι εκείνοι που μέσα στο Σαββατοκύριακο μιλούσαν με σιγουριά για το τάδε ή το δείνα ενδεχόμενο. "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία", κι αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά τα θύματα και οι συγγενείς των θυμάτων μιας παραφροσύνης που ναι μεν λαμβάνει διαφορετικές διαστάσεις από γωνιά σε γωνιά τού πλανήτη- στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η πρόφαση είναι φυλετική, ενώ στην Ευρώπη προσφυγική-, όμως συγκλίνει σε έναν κοινό τόπο: οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι αισθάνονται όλο και περισσότερο αποκλεισμένοι από το νέκταρ και την αμβροσία αυτού του κόσμου, που είχαν διδαχθεί από τα σχολεία και τα μίντια να θεωρούν το Α και το Ω της ύπαρξής μας. Και τώρα που η απληστία λίγων έφτασε στο σημείο να διαρρήξει ακόμα και τον ατιμωτικό συμβιβασμό που οδήγησε στη δημιουργία τής μεσαίας τάξης αντί της δίκαιης διανομής τού πλούτου, το Κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει για τα καλά. Και πολύ φοβάμαι πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή τού εφιάλτη. Τα χειρότερα έρχονται...

 

Πάει χάθηκε το τρένο Αλέξη, χάθηκες κι εσύ;...

Ουδείς δικαιούται να μιλά για επιτυχία όταν (ξε)πουλιούνται οι εθνικοί σιδηρόδρομοι στο ένα τρίτο της μεταγραφής ενός παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστή. Γι' αυτό και πράττει ορθώς, αφού αποφεύγει τον αυτοεξευτελισμό, ο Αλέξης Τσίπρας να μιλά για όλα τα άλλα που δεν πολυαφορούν τους πολίτες- όπως για τις τηλεοπτικές άδειες, την απλή αναλογική ή για το αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται ή όχι απευθείας από το λαό-, αλλά να μην λέει κουβέντα για την εκποίηση σε εξευτελιστική τιμή τής ΤΡΑΙΝΟΣΕ...

Βερεσέ, εξάλλου, ακούω επιχειρήματα για τα ταμειακά αποθέματα μόλις 25.000.000 ευρώ της εταιρείας ή για τα πρόστιμα στην ΕΕ που θα ακυρωθούν αν την ξεπουλήσουμε. Μην σώσουμε και τα πληρώσουμε αν είναι να πουλήσουμε και τον Παρθενώνα σε τιμή κόστους. Αλίμονο, εξάλλου, αν μια κυβέρνηση ισχυριζόταν πως δεν μπορεί να κάνει βιώσιμη και κερδοφόρα μια μονοπωλιακή επιχείρηση, την ώρα μάλιστα που λέει πως θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε πύλη εισόδου για τα κινεζικά προϊόντα, τα οποία κάπως πρέπει να μεταφέρονται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό θα ήταν ομολογία ανικανότητας...

Ναι, είναι προτιμότερο να βρούμε 45.000.000 ευρώ από μια αποκρατικοποίηση παρά από κάποια νέα μείωση μισθών και συντάξεων ή από την αύξηση κάποιου φόρου. Ούτε είμαι δογματικά αντίθετος σε κάθε ιδιωτικοποίηση. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό υπάρχουν παραδείγματα αποκρατικοποιήσεων που πέτυχαν, αλλά κι άλλων που απέτυχαν. Στην περίπτωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το βασικό μου ερώτημα είναι γιατί βιαστήκαμε να την πουλήσουμε όταν σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσαμε να επιτύχουμε πολύ καλύτερη τιμή. Γιατί αυτή η σπουδή κάποιων στην κυβέρνηση και στο ΤΑΙΠΕΔ να αποδείξουν στους θεσμούς πως εφαρμόζουν τα μνημόνια καλύτερα από τους προηγούμενους αντί να στύβουν το κεφάλι τους για να κατεβάσουν ιδέες για την ανακούφιση, για παράδειγμα, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων;...

Ο πρωθυπουργός στο ΣΚΑΙ δήλωσε πως ναι μεν είναι πλέον περισσότερο ρεαλιστής, αλλά δεν έχασε τον ιδεαλισμό του. Οφείλει, ωστόσο, να το αποδεικνύει και στην πράξη. Είναι αλήθεια ότι η απλή αναλογική και η μεγαλύτερη συμμετοχή τού λαού στη λήψη αποφάσεων, την οποία προωθεί ο Αλέξης Τσίπρας μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, αποτελούν κομβικές διαχρονικές επιλογές τής Αριστεράς. Σημαντικότερος, ωστόσο, διαφοροποιητικός παράγοντας για την πολιτική της αυτονομία αποτελεί η προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη έναντι, για παράδειγμα, των αποκρατικοποιήσεων, η ταξική επιλογή της να προκρίνει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων έναντι των αντίστοιχων της ελίτ. Κι αυτά αποτυπώνονται κατά βάση στην οικονομική πολιτική...

Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι αν πέρυσι δεν υπογράφαμε το τρίτο μνημόνιο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν θα άξιζε σήμερα ούτε 45 δραχμές. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου (γιατί αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης κι όχι οι εκλογές του Ιανουαρίου) είχε δεσμευτεί για περισσότερα πράγματα και στον οικονομικό τομέα, στην καθημερινότητα των πολιτών και στην επιστροφή στην ανάπτυξη, από την απλή υλοποίηση των μνημονίων. Καλά είναι τα επιδόματα αλληλεγγύης, αλλά προφανώς δεν αρκούν, πόσω μάλλον όταν αφορούν περιορισμένο αριθμό πολιτών...

Χρειάζονται πολύ περισσότερα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμά πως είναι αδύνατο να τα κάνει μέσα από τη μνημονιακή φυλακή είναι προτιμότερο να παραιτηθεί τώρα από το να γελοιοποιεί τον εαυτό του και την Αριστερά εφαρμόζοντας σχεδόν αποκλειστικώς νεοφιλελεύθερα μέτρα. Αν, πάλι, θεωρεί πως μπορεί μέχρι το τέλος τής τετραετίας να αφήσει έντονο αριστερό αποτύπωμα και στην οικονομία, τώρα είναι η ώρα για πρωτοβουλίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε άλλη κυβέρνηση πολύ νωρίτερα από το φθινόπωρο του 2019...

Το Μητσοτακέικο εκφράζει τον μέσο Έλληνα που βρισκόταν στο pay roll της Siemens κι έπαιρνε δάνεια 300.000 που δεν αποπλήρωσε ποτέ...

Με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες η αντιπολίτευση βρήκε την αφορμή να κατηγορήσει εκ νέου την κυβέρνηση για σταλινισμό: πως αντιμάχεται, δηλαδή, την ελευθεροτυπία και τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη να αποκτήσει το δικό του τηλεοπτικό σταθμό, λες κι αυτή είναι έγνοια του κυρ Μήτσου στο Νεοχώρι κι όχι του κάθε διαπλεκόμενου λαμόγιου. Είναι ανησυχητικά υποκριτικά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία οι νεοφιλελέδες αξιολογούν τα δικαιώματα των πολιτών. Από τη μια οι σημερινοί καναλάρχες πρέπει να εξακολουθήσουν να λειτουργούν ασύδοτα σε ένα καθεστώς παρανομίας, αλλά από την άλλη ο λαός είναι επικίνδυνο να ψηφίζει σε δημοψηφίσματα γιατί είναι απαίδευτος, γι' αυτό είναι προτιμότερο να λαμβάνουν τις αποφάσεις εκ μέρους του εκείνοι που βρίσκονταν στα μαύρα ταμεία τής Siemens. Κατά τα άλλα, οι ίδιοι γραμματείς και φαρισαίοι αντιμάχονται το σταλινισμό, λες κι ο τελευταίος περιοριζόταν στα αναγκαστικά στρατόπεδα εργασίας και δεν απλωνόταν μέχρι την πλήρη εξαΰλωση της ατομικής βούλησης...

Ακόμα, όμως, και στην προσωπολατρία ομοιάζουν οι νεοφιλελέδες με τους σοβιετολάτρες. Τι κι αν, για παράδειγμα, δεν έχουν ταριχεύσει την Θάτσερ κυριολεκτικώς, όπως οι Ρώσοι τον Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία; Εδώ και χρόνια αναζητούσαν κάποιον πολιτικό-ακόμα καλύτερα μια γυναίκα ώστε οι ομοιότητες να είναι ακόμα πιο προφανείς- ο οποίος να μοιάζει στη "Σιδηρά Κυρία" κι εμφανισιακά. Να ισχυρίζεται, δηλαδή, πως δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα ή πως δεν βρίσκεται κάποια άλλη εναλλακτική διαθέσιμη πέρα από το οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τώρα πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει τη μουμιοποιημένη εκδοχή τής Θάτσερ στο πρόσωπο της νέας πρωθυπουργού τής Μεγάλης Βρετανίας, Τ. Μέι. Ηδονίζονται, μάλιστα, ακόμα περισσότερο με το ότι η τελευταία είναι κι αυτή κόρη πάστορα, όπως η Ανγκ. Μέρκελ. Τους εξιτάρει, βλέπετε, αφάνταστα αυτός ο συνδυασμός άκρως αντιεργατικών πολιτικών και  καλβινιστικού συντηρητισμού μέσα στην ίδια φούστα...

Για να δέσει, μάλιστα, ακόμα καλύτερα το γλυκό οραματίζονται και την απώλεια της ηγεσίας των Εργατικών από τον Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος είναι πολύ Αριστερός για τα γούστα τους κι έχει ένα φριχτό "ελάττωμα": πιστεύει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι η κοινωνική απορρύθμιση θα απομακρύνει από την Ευρώπη τα πολεμικά σύννεφα. Τι κι αν, επομένως, διαθέτει την έγκριση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων τού κόμματός του; Το μπλερικό κονκλάβιο, το ίδιο που σήμερα μας λέει ξεδιάντροπα πως εξαπάτησε την παγκόσμια κοινή γνώμη για τη εισβολή στο Ιράκ, θέλει το κεφάλι του και το θέλει τώρα, πριν ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο και η βρετανική κοινωνία και μείνουν και οι ίδιοι άνεργοι. Στην Ελλάδα, πάλι, οι νεοφιλελέδες έχουν βρει την "υγειά" τους με τον αρχηγό Κούλη και την οικογένειά του που λαμβάνουν, για πλάκα, δάνειο 300.000 ευρώ, δεν το αποπληρώνουν ποτέ, αλλά κατά τα άλλα "μαζί τα φάγαμε"κι ανησυχούν μήπως ο λαουτζίκος χάσει τα σπίτια του προκειμένου να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες των θαλασσοδανείων που δημιούργησαν οι ίδιοι και η ελίτ την οποία υπηρετούν επί δεκαετίες...

  

Ο Κούλης θέλει δικαιοσύνη για Siemens και τα αρνιά πώς και πώς να φτάσει το πάσχα...

Για πολλά μπορώ να κατηγορήσω τον αρχηγό Κούλη, αλλά όχι και πως είναι συζυγοκτόνος ή παιδοκτόνος. Κι όμως, ο προεδρεύων τής ΝΔ μου θυμίζει μια σειρά εγκληματιών που κλαίνε μπροστά στις κάμερες με μαύρο δάκρυ για τον θάνατο της γυναίκας ή του παιδιού τους όταν στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που τους σκότωσαν. Το ίδιο κάνει κι ο Κούλης από την έναρξη της υποτιθέμενης προεδρίας του, την οποία πολλοί στο εσωτερικό τής παράταξής του αμφισβητούν: κατηγορεί, για παράδειγμα, την κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί χρεοκόπησε τη χώρα και δεν προχωρά σε μεταρρυθμίσεις όταν ο ίδιος, η οικογένειά του και το κόμμα του κυβέρνησαν την Ελλάδα επί δεκαετίες, οδηγώντας μας στο έλεος του ΔΝΤ...

Κι έρχεται σήμερα με θράσος χιλίων καρδιναλίων να καταγγείλει τους κυβερνώντες πως επιδιώκουν την παραγραφή τού σκανδάλου Siemens! Ποιος το λέει αυτό; Εκείνος που συνελήφθη με τα τηλεφωνικά κέντρα τής γερμανικής εταιρείας στην πλάτη, που συναντούσε τον Χριστοφοράκο συχνότερα από τα παιδιά του και τον οποίο ο ίδιος και η "αγία" οικογένειά του φυγάδευσαν στη Γερμανία, ενώ τον Καραβέλα στην Ουρουγουάη. Κι όλα αυτά, βεβαίως, γιατί ήθελε να χυθεί άπλετο φως στο σκάνδαλο των σκανδάλων, για το οποίο έτσι κι αλλιώς τα εγκλήματα των πολιτικών που σχετίζονται με αυτό φρόντισαν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ να παραγραφούν εδώ και πολύ καιρό...

Θέλει, εξάλλου, ο διαπλεκόμενος να κρυφτεί και τα σκάνδαλα της διαπλοκής δεν τον αφήνουν. "Θαυμάστε", για παράδειγμα, με πόσο ζήλο υπερασπίζονται συγκεκριμένοι βουλευτές συγκεκριμένων κομμάτων τους καναλάρχες, τους βγενόπουλους και τους δικαστές που έχουν στο τσεπάκι τους. Χρησιμοποιούν κάθε νομικό τερτίπι σαν να επρόκειτο να σώσουν από τη φυλακή κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο, αποδεικνύοντας εμμέσως τις συγγενικές σχέσεις που διέπουν την επιχειρηματική, τραπεζική και μιντιακή ελίτ με το παλιό καθεστώς...

Πολύ πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να επιθυμεί να δημιουργήσει το δικό του σύστημα. Αυτό θα φανεί κι από το πού θα δοθούν οι τηλεοπτικές άδειες. Προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, ωστόσο, εκείνοι που παριστάνουν τους υπερασπιστές τής ελευθεροτυπίας ή της ανεξαρτησίας τής δικαιοσύνης πάνω στα πτώματα των οποίων εξακολουθούν να ασελγούν. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Ν. Παππάς να αναζητούν τους δικούς τους ψυχάρηδες. Οι ορίτζιναλ ψυχάρηδες, όμως, δεν είναι δυνατό πλέον να κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό με το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους"...

Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν τη σημερινή κυβέρνηση δώρο τού θεού στους θνητούς. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που μπορούν να κυβερνήσουν καλύτερα, ή και πολύ καλύτερα αν θέλετε, από αυτούς που μας κυβερνούν τώρα. Μόνο που αυτοί βρίσκονται είτε στο εξωτερικό, διωγμένοι στην ουσία από την αναξιοκρατία, το νεποτισμό και τη διαφθορά, είτε δεν ασχολούνται επαγγελματικώς με την πολιτική. Όπως κι αν έχει, πάντως, όσο κι αν τους αναζητήσουμε εκεί δεν πρόκειται να τους βρούμε ούτε στα αντιπολιτευόμενα κόμματα, τα οποία κι αυτά στελεχώνονται, ως επί το πλείστον, με άτομα του κομματικού σωλήνα που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, με ανίκανους ή και με φαύλους ή και με όλα αυτά μαζί, ορισμένοι μάλιστα από τους οποίους, όπως ο αρχηγός Κούλης, έχουν ασκήσει διοίκηση με απογοητευτικά αποτελέσματα. Στους τυφλούς, επομένως, κυβερνά ο μονόφθαλμος; 'Ετσι φαίνεται, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται, κι έτσι, θα συμφωνήσετε μαζί μου, πρέπει να γίνεται όταν οι άριστοι λείπουν ταξίδι για δουλειές ή ιδιωτεύουν...    

 

Ντόκτορ Σόιμπλε, θα προτείνετε κούρεμα καταθέσεων κι όταν καταρρεύσει η Deutsche Bank;...

Όταν επιθυμείς να μεταλαμπαδεύεις τους δικούς σου ηθικούς κώδικες οφείλεις να ακολουθείς μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να τους τηρείς πρώτος εσύ ο ίδιος. Σε διαφορετική περίπτωση μπορούν οι αντίπαλοί σου πολύ εύκολα να σε κατηγορήσουν για καιροσκοπισμό και φαρισαϊσμό. Είναι πολύ εύκολο, για παράδειγμα, να είσαι η ισχυρή Γερμανία και να κουνάς το δάχτυλο στην Ιταλία για τις τράπεζές της και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για τις δημοσιονομικές τους "αμαρτίες", στις οποίες βεβαίως οφείλεται σε σημαντικό βαθμό το πρωσικό εξαγωγικό θαύμα, όπως βεβαίως και στη γενναιοδωρία με την οποία οι νικητές τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετώπισαν αυτούς που αιματοκύλισαν δύο φορές τον 20ό αιώνα κι αρνούνται σήμερα στους άλλους, όπως στο ζήτημα του χρέους, τα δώρα τα οποία στους ίδιους με μεγαλοψυχία προσφέρθηκαν...

Πριν,επομένως, ο Β. Σόιμπλε χρησιμοποιήσει ξανά το μαστίγιό του στον ευρωπαϊκό νότο μήπως θα ήταν προτιμότερο να ρίξει μια ματιά στο τι συμβαίνει στη Deutsche Bank, την οποία σοβαροί διεθνείς αναλυτές παρομοιάζουν ήδη με τη Lehman Brothers λόγω και της δικής της έκθεσης σε τραπεζικά τοξικά προϊόντα κι όχι μόνο; Ο αυστηρός με τους άλλους υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα προτείνει και για την τράπεζα της χώρας του κούρεμα καταθέσεων, όπως προτείνει στους Ιταλούς, και μάλιστα λίγους μήνες πριν τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές;...

Προφανώς και στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος μας έχει στοιχίσει ακριβά σε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια και δεν έγιναν. Καλά, εμείς είμαστε "τεμπέληδες", "ανεπρόκοποι" κι "ωχαδερφιστές". Οι "σοβαροί, ωστόσο, "μεθοδικοί" και "πειθαρχημένοι" Γερμανοί πάσχουν από την ίδια πολιτική παθογένεια, όπως αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η Ευρώπη έχει συλληφθεί επανειλημμένως να αντιδρά με καθυστέρηση Ραντανπλάν κυρίως γιατί η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε σκέφτονταν περισσότερο τος εσωτερικές αντιδράσεις- στο κόμμα τους ή στη γερμανική κοινωνία- και πολύ λιγότερο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε στέρεα θεμέλια. Πριν ακόμα υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο οι τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία ήταν σημαντικότερες για τη γερμανική ηγεσία από την αποφυγή επέκτασης και διαιώνισης μιας κρίσης που οδήγησε στο Brexit. Αν η Ευρωζώνη θριάμβευε, οι Βρετανοί θα είχαν γίνει μέλος της. Τώρα όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά έφυγαν κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Κι αν το Βερολίνο είναι εμμονοληπτικό, τι να πει κανείς για το ΔΝΤ, το οποίο επιμένει στη λογική, όπως αποδεικνύεται και με τα εργασιακά, του "πονάει χέρι, κόβει χέρι"; Αν η μείωση του κατώτατου μισθού κι ο γενικότερος περιορισμός ή κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων ήταν ο σωστός δρόμος για την ανταγωνιστικότητα με κοινωνική δικαιοσύνη τότε το Μπαγκλαντές στην Ασία ή η Βουλγαρία στην Ευρώπη θα ήταν το όνειρο κάθε ελεύθερου ανθρώπου κι όχι η Νορβηγία, για παράδειγμα. Οι παππούδες, άλλωστε, των σημερινών σφουγγοκωλάριων του νεοφιλελευθερισμού θεωρούσαν αθέμιτη παρέμβαση στην αγορά εργασίας την κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας. Τώρα τα εγγόνια τους απλώς βαδίζουν στο δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί τους. Μέχρι να μας πουν κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον "συγγνώμη, λάθος", όπως έκαναν με τους πολλαπλασιαστές, χωρίς όμως να αλλάξουν πορεία στο καράβι. Κάπως έτσι ο "Τιτανικός" μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...



   

Ναι, τον "πάω" τον Κριστιάνο!

Δεν πολυυπολογίζω τις γνώμες αυτών που σαν άλλοι γέροι τού "Μάπετ Σόου" ειρωνεύονται από το θεωρείο όσους κυλιούνται στην αρένα. Είναι οι ίδιοι, για παράδειγμα, που κατηγορούν τον Κριστιάνο Ρονάλντο πως είναι νάρκισσος κι εγωιστής, λες κι αν εκείνοι ήταν νέοι, διάσημοι, πλούσιοι κι ωραίοι θα κυκλοφορούσαν με χαμηλωμένο το βλέμμα σαν να έψαχναν για πενηντάλεπτα στο πεζοδρόμιο. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο προσωπικώς για να μιλώ με μια σχετική σιγουριά, αλλά προφανώς η εικόνα που δίνει παραέξω είναι εκείνη ενός ωραιοπαθούς ψώνιου που γνωρίζοντας ότι όλα τα φώτα τής δημοσιότητας είναι στραμμένα πάνω του λειτουργεί ακόμα και στον αγωνιστικό χώρο σαν σταρ τού Χόλιγουντ. Οι άνθρωποι, ωστόσο, είναι πολύ πιο σύνθετες προσωπικότητες από την εξωτερική τους εικόνα. Διαψεύστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα συμπαίκτη ή προπονητή τού CR 7, άτομα δηλαδή που να τον ξέρουν κι εκτός κάμερας, ο οποίος να τον έχει αποκαλέσει μαλάκα ή ατομιστή...

Γνωρίζετε και γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι μόλις πιάσουν μια καλή θεσούλα, με πολύ λιγότερα φράγκα από αυτά που εισπράττει ο Πορτογάλος άσος, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα παύουν να είναι παραγωγικοί, εφησυχάζουν, θέτουν σε ύπνωση τα ταλέντα τους και περιμένουν πότε θα πάρουν τη συνταξούλα τους για να οδηγηθούν εν ηρεμία και σχετική καλοπέραση στον τάφο τους. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι 31 χρόνων, έχει κερδίσει δεκάδες τίτλους στην καριέρα του, χρήματα με τα οποία μπορούν να ζουν πλουσιοπάροχα τα τρισέγγονά του κι έχει συνάψει σχέσεις με τις ωραιότερες γυναίκες τού πλανήτη. Κι όμως, αυτός ο ποδοσφαιριστής, που σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα τα έχει όλα, κλαίει σαν μικρό παιδί γιατί τραυματίζεται σε ένα ματς, έστω με τη σπουδαιότητα ενός τελικού, και δεν θα μπορέσει να βοηθήσει στη συνέχεια εντός γηπέδου την εθνική του ομάδα, είναι δουλευταράς και παθιάζεται για τη νίκη πολύ περισσότερο από τον μέσο Πορτογάλο φίλαθλο, ο οποίος την επομένη θα πρέπει να εργαστεί για τρεις κι εξήντα όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα κάνει τις χλιδάτες διακοπές του σε κάποιο κοσμικό νησί. Το πάθος γι' αυτό που κάνεις, ωστόσο, είναι το μυστικό που ξεχωρίζει εκείνους που θα παραμείνουν για πάντα μετριότητες από αυτούς που γράφουν Ιστορία...

Ισχυρίζονται, επίσης, κάποιοι αριστεροί τής "comme il faut" θολοκουλτούρας πως είναι άδικο οι ποδοσφαιριστές να αμείβονται πολύ περισσότερα από αυτούς, για παράδειγμα, που καλλιεργούν τη γη. Δεν θα σταθώ τόσο στο ότι η πίεση γα επιτυχία που βαραίνει κάθε πρωτοκλασάτο αθλητή είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που δέχεται ένας γεωργός. Θα υπογραμμίσω, όμως, πως και οι αθλητές εργάτες είναι που κερδίζουν εκατομμύρια γιατί φέρνουν στους κεφαλαιοκράτες δισεκατομμύρια. Υπό μια έννοια, μάλιστα, θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε και κακοπληρωμένους αν σκεφτούμε πως δίχως αυτούς οι ομάδες ή οι χορηγοί θα είχαν πολύ λιγότερα έσοδα. Αντί, επομένως, να σαρκάζουμε τα όποια καπρίτσια και δάκρυα του Ρονάλντο, λες και είναι ντροπή να κλαις γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις άλλο τους συμπαίκτες σου, ας κοιτάξουμε να παραδειγματιστούμε από τον υγιή εγωισμό ενός ανθρώπου που δεν αντέχει να είναι τίποτα λιγότερο από πρώτος. Αν τον είχαμε μιμηθεί, μάλιστα, νωρίτερα θα είχαμε αποφύγει όλα τα μνημόνια... 

Ο διαιτητής Ριτσόλι αδίκησε τη Γερμανία, αλλά λίγοι στην Ευρώπη έκλαψαν...

Η Γερμανία αδικήθηκε από τον Ιταλό (έχει τη σημασία του) διαιτητή Νικόλα Ριτσόλι στον ημιτελικό με τη Γαλλία στη Μασσαλία. Αν εξαιρέσεις, πάντως, τους ίδιους τους Γερμανούς, λίγοι στην Ευρώπη στενοχωρήθηκαν με τον αποκλεισμό της "nationalmannschaft" από τον τελικό τού Euro. Φυσικά, οι λόγοι δεν είναι αποκλειστικώς ποδοσφαιρικοί, μολονότι οι γερμανικές ομάδες ποτέ δεν φημίζονταν για τη σπουδαία μπάλα που έπαιζαν παρά μόνο για το ότι ήξεραν να παίρνουν αποτέλεσμα, Στο γήπεδο, άλλωστε, κάθε λαός βγάζει την ιδιοσυγκρασία που τον χαρακτηρίζει και σε κάθε άλλη πτυχή τής ζωής του. Ας μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δαχτυλάκι μας: η Ευρώπη μισεί τη Γερμανία κι αυτό αποδείχθηκε το βράδυ τής Πέμπτης και στο τερέν...

Είναι αλήθεια ότι το μίσος-αντιπάθεια αρκετών εκπορεύεται από φθόνο για τη γερμανική μεθοδικότητα κι εργατικότητα, για τη νοοτροπία τού "δεν τα παραπατάω ακόμα κι όταν χάνω με 2-0 στο 90ό λεπτό", για το ότι η χώρα έχει ξανασταθεί στα πόδια της ύστερα από καταστροφές για να παίξει εκ νέου ηγεμονικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, για το ότι έχει γεννήσει σπουδαίους δημιουργούς κι επιστήμονες, σημαντικά καλλιτεχνικά και πολιτικά ρεύματα. Αυτή, ωστόσο, δεν είναι παρά μόνο η μία όψη τού φεγγαριού, η πιο φωτεινή.

Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πολύ λιγότερο λαμπερή, η οποία έχει στοιχειώσει γενιές και γενιές Ευρωπαίων: αυτή του ιμπεριαλιστή τυράννου που επιζητά μονίμως την κυριαρχία με κάθε κόστος μέσω ενός συνδυασμού καλβινιστικού φαρισαϊσμού, δογματικού ρατσισμού κι επεκτατικής μονομέρειας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως το παρατσούκλι τής γερμανικής εθνικής ομάδας είναι "πάντσερ", τα τεθωρακισμένα δηλαδή που έδρασαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είναι ταυτισμένος με μια ανεξίτηλη ντροπή για τη γερμανική ιστορία...

Βεβαίως και δεν ταυτίζω τη γερμανική ελίτ με το γερμανικό λαό, αφού τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε πως οι εκάστοτε γερμανικές ηγεσίες, οι εκλεγμένες τουλάχιστον, δεν είχαν την έγκριση του πόπολου, το οποίο από τη φύση του δεν βλέπει μπροστά του παρά μόνο τα βραχυπρόθεσμα οφέλη κι όχι τους μακροπρόθεσμους κινδύνους από πολιτικές οι οποίες μόνο εμμέσως το βολεύουν, πάντοτε όμως προσωρινώς και δίχως να λαμβάνουν υπόψη την κοινωνική δικαιοσύνη.

Σας θυμίζω, άλλωστε, πως η Ανγκ. Μέρκελ έχει κερδίσει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κι αν χάσει την τέταρτη αυτό δεν θα οφείλεται στο ότι έχει καταστρέψει την Ευρώπη για να έχει η χώρα της εμπορικό πλεόνασμα, αλλά γιατί άνοιξε τα γερμανικά σύνορα, έστω και μερικώς, σε Σύριους πρόσφυγες. Κι αυτό μολονότι στη γερμανική εθνική ομάδα συμμετέχουν αρκετά παιδιά προσφύγων και μεταναστών. Όταν, επομένως, ο διαιτητής Ριτσόλι σφύριξε ένα αυστηρό πέναλτι υπέρ τής Γαλλίας κι έκλεισε τα μάτια σε αντίστοιχες παραβάσεις στη γαλλική μικρή περιοχή δεν λειτούργησε αυτόνομα. Ικανοποίησε  το ευρωπαϊκό κοινό αίσθημα, που είτε από ζήλια είτε από ένστικτο δικαίου δεν ήθελε να δει άλλη μια γερμανική κυριαρχία την ίδια ώρα που το Βερολίνο τινάζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα...

    

Όταν οι εμπρηστές κατηγορούν τον κωδωνοκρούστη για τη φωτιά ο φαρισαϊσμός βάζει τα γιορτινά του...

Η διαπραγμάτευση Βαρουφάκη κινήθηκε στα όρια, αρκετές φόρες μάλιστα τα ξεπέρασε. Αυτή ήταν, ωστόσο, η λαϊκή εντολή τού Ιανουαρίου του 2015, γι' αυτό άλλωστε κι ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήταν και παραμένει αγαπητός. Πού είναι, άλλωστε, το μεμπτό στο να διαθέτεις εναλλακτικό σχέδιο στην περίπτωση που όλα πάνε στραβά; Ακόμα, εξάλλου, κι αν ο Γιάνης Βαρουφάκης έβλεπε το Plan Χ ως Plan A, είναι δυνατό κάποιος σοβαρός άνθρωπος να πιστέψει ότι ήθελε να καταλύσει το πολίτευμα ώστε να κατηγορείται σήμερα για εσχάτη προδοσία;...

Αν, πάντως, ορισμένοι αναζητούν μια αναβίωση της "Δίκης των Εξ" υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι, μόνο που δεν βρίσκονται στις τάξεις εκείνων που κυβερνούν ενάμισι χρόνο έχοντας παραλάβει μια πολλαπλώς χρεοκοπημένη χώρα. Αναζητήστε τους ανάμεσα σε εκείνους που εξουσίασαν για 40 χρόνια και σήμερα όχι μόνο δεν απολογούνται στη Δικαιοσύνη και στην Ιστορία για τα εγκλήματά τους, αλλά παριστάνουν και τους τιμητές των πάντων...

Μπορείς να κατηγορήσεις για πολλά τον Γιάνη Βαρουφάκη όσον αφορά τη διαπραγμάτευση που έκανε, το κόστος τής οποίας μόνο μπακάληδες μπορούν να υπολογίζουν σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, και η οποία δεν έπεισε τους δανειστές. Είχε κι έχει, ωστόσο, δίκιο στις διαπιστώσεις του για την ευρωπαϊκή κρίση και στις λύσεις τις οποίες προτείνει. Για να αντιμετωπιστεί, όμως, ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα όλοι να συμφωνήσουν στο ότι υφίσταται. Κι αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Γερμανίας, η οποία συμπεριφέρεται απέναντι στις κρίσεις που ξεσπούν η μία μετά από την άλλη στην Ευρώπη σαν να μην είναι η ίδια που και τις έχει υποκινήσει αλλά και δεν σβήνει τη φωτιά, αντιθέτως ρίχνει λάδι σε αυτή. Ήδη οι Βρετανοί αποχώρησαν, οι Έλληνες είμαστε γι' αυτούς εδώ και καιρό τεμπέλικα γουρούνια και τώρα έρχεται η σειρά τής Ισπανίας, της Πορτογαλίας και, κυρίως, της Ιταλίας να τιμωρηθούν με κατάρρευση για τις ασωτίες τους. Τις ίδιες ασωτίες, βεβαίως, στις οποίες οφείλεται το γερμανικό εξαγωγικό θαύμα...

Η Γερμανία μοιάζει όλο και περισσότερο με τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο, ο οποίος φρόντισε με διάφορους τρόπους να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό ώστε να επιχαίρει σήμερα γιατί είναι βασιλιάς ανάμεσα σε ερείπια. Μακάρι, επομένως, το πρόβλημα της Ελλάδας ή της Ευρώπης να ήταν αποκλειστικώς ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι φίλοι του, όπως ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, αντί να πυροβολούμε τον κωδωνοκρούστη που μας έσπασε τα αφτιά με τις συνεχείς κι αυτάρεσκες κρούσεις του είναι προτιμότερο να επικεντρώσουμε στη φωτιά που συνεχίζει να μαίνεται και για την οποία προσπαθούσε, έστω κι άγαρμπα, να μας προειδοποιήσει.

Κι αυτό γιατί αν πορευτούμε στον ίδιο δρόμο, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Γιάνης Βαρουφάκης στοίχισε στην ελληνική οικονομία 100 δισεκατομμύρια-λες και δεν υπήρξαν οφέλη από τα λιγότερα μέτρα που έλαβε η χώρα μας σε σχέση με το email Χαρδούβελη ή με το σχέδιο Γιούνκερ ή λες και τα capital control δεν είχαν και θετικό πρόσημο σε συγκεκριμένους τομείς τής ελληνικής οικονομίας, όπως με την αύξηση της κατανάλωσης ή με την εξοικείωση που προκάλεσαν με το πλαστικό χρήμα- οι εμμονές τού Βερολίνου έχουν στοιχίσει και θα κοστίσουν σε όλη την ήπειρο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Κι αναφέρομαι μόνο στα χρήματα γιατί το κόστος σε ανθρώπινες ζωές είναι αδιάφορο για εκείνους που μετρούν τα πάντα με βάση το ατομικό κέρδος κι αδυνατούν και τώρα να δουν την άβυσσο που ανοίγεται μπροστά τους και, δυστυχώς, και μπροστά μας...

Αριστερές θείτσες, πειραγμένες από υπερκατανάλωση διανόησης...

Οι Έλληνες δεν διαθέτουμε το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αλλά στην πλάκα είμαστε αξεπέραστοι, Το αποδεικνύουμε κι αυτές τις ημέρες με τα τρολαρίσματα για το ντύσιμο του Αλέξη Τσίπρα και της Μπέτυς Μπαζιάνα στην Κίνα, αρκετά από τα οποία είναι αστεία κι έξυπνα ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με το σκεπτικό με τα οποία έγιναν. Μοναδικός κριτής, άλλωστε, για το χιούμορ δεν είναι άλλος παρά το γέλιο που μπορεί να φέρει στα χείλη, κατά συνέπεια δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθανόμαστε ενοχές, πόσω μάλλον αυτό να ποινικοποιείται...

Προβληματικό είναι, ωστόσο, να πιστεύουμε ότι το ταξίδι τού πρωθυπουργού θα αποτύχει γιατί δεν φόρεσε για μια ακόμα φορά γραβάτα-γραβάτα δεν φόρεσε κι ο Κινέζος πρωθυπουργός- ή γιατί η σύντροφός του ντύθηκε σαν να πήγαινε στο πανηγύρι τού χωριού της. Όποιος άνθρωπος στέκεται μόνο στην εμφάνιση για να κρίνει κάποιον είναι εκ προοιμίου ρηχός. Εξάλλου, δεν νομίζω πως οι Κινέζοι θα αρνηθούν να συμμετάσχουν, για παράδειγμα, στο διαγωνισμό για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ γιατί το ζεύγος Τσίπρα ντύθηκε από την Τσάιναταουν...

Μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν μαύρο "αραπάκο" σε κάποια καφενειακή συζήτηση με φίλους σου και να μην είσαι ρατσιστής. Αντιστρόφως, ενδεχομένως να ψέξεις κάποιον αν χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, αλλά να αλλάξεις θέση στο λεωφορείο αν έρθει να καθίσει δίπλα σου κάποιος έγχρωμος. Όλες αυτές είναι υποσημειώσεις που η πολιτική ορθότητα αδυνατεί να κατανοήσει. Στην περίπτωση της Μπέτυς, για παράδειγμα, κάποιοι μίλησαν για σεξισμό και κάποιοι άλλοι- ακόμα και υποτίθεται Αριστεροί- υποστήριξαν πως ο πρωθυπουργός τής χώρας και η σύντροφός του δεν μπορούν να συναντούν ξένους ηγέτες αν δεν είναι "ευπρεπώς" ενδεδυμένοι. Ποιος ξέρει, ίσως ο Αλέξης και η Μπέτυ πρέπει και να παντρευτούν, έστω με πολιτικό γάμο, για να ικανοποιηθούν οι "comme il faut" Αριστεροί, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι πιο συντηρητικοί κι από τις θείτσες στις εκκλησίες- ή, μήπως, ούτε αυτό είναι "politically correct" και πρέπει να απολογηθώ;...

Από τη βαριά ασθένεια της πολιτικής ορθότητας διακατέχονται κι εκείνοι που θα ισχυριστούν για το φόρεμα της Μπέτυς, "μα, καλά, δεν υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα για να ασχοληθούμε"; Φυσικά και υπάρχουν, μόνο που αν περνούσαμε όλη μας την ημέρα κάνοντας υπολογισμούς για τις υποχρεώσεις μας ή για το αν η Ε.Ε. θα διαμελιστεί, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα οδηγούμασταν στο τρελάδικο από κακό κι απ' άδικο, που θα τραγουδούσε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης. Αλίμονο αν δεν ξεδίνουμε, αν δεν προσφέρουμε στο χαβαλέ την ευκαιρία του να εκφραστεί...

Τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι θέμα μέτρου και ισορροπίας. Όπως είναι τραγικό να ασχολείσαι μόνο με την Ελ. Μενεγάκη, άλλο τόσο θλιβερό είναι να σε ενδιαφέρει αποκλειστικώς και μόνο ο Νίτσε. Γι' αυτό και στενοχωριέμαι για εκείνους που δεν βλέπουν καθόλου τηλεόραση ή δεν έχουν σελίδα στο facebook γιατί δήθεν είναι ιντελεκτουέλ κι άνθρωποι της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας. Λες κι αν βλέπεις δύο ώρες τηλεόραση την ημέρα ή περνάς μία ώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είσαι ξύλο απελέκητο κι ακοινώνητος. Παιδιά ψυχραιμία, μην κάνουμε τις ψυχώσεις και τα κόμπλεξ μας να φαίνονται προτερήματα...

Κουτσούμπας-Λαφαζάνης μεταφράζονται Τζόνσον-Φαράτζ στα αγγλικά...

Ο ένας μετά από τον άλλο παραιτούνται οι υποστηρικτές τού Brexit. Προηγήθηκε ο Μπ. Τζόνσον κι ακολούθησε ο Ν. Φαράτζ. Το κάνουν γιατί δεν είναι αρχομανείς όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δεν παραιτήθηκε μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου; Γιατί δεν επιζητούν κεντρικό πολιτικό ρόλο προκειμένου να οδηγήσουν οι ίδιοι τη Μεγάλη Βρετανία στη νέα μεταευρωπαϊκή εποχή για την οποία έστρωναν το δρόμο επί χρόνια; Υπάρχουν περισσότεροι από ένας λόγοι, οι οποίοι συμπυκνώνονται στην πολιτική τους δειλία να διαχειριστούν τις συνέπειες του ανοίγματος του κουτιού τής Πανδώρας...

Ο λαϊκισμός έχει λόγο ύπαρξης μόνο όταν παραμένει καταγγελτικός. Όταν καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά παραιτείται της μάχης. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να πάμε μέχρι τη Γηραιά Αλβιόνα για να το διαπιστώσουμε. Θυμηθείτε τι έπραξαν πέρυσι οι Ζ. Κωνσταντοπούλου, Γ. Βαρουφάκης και Π. Λαφαζάνης ή τι κάνει επί δεκαετίες το ΚΚΕ, το οποίο επιβιώνει πουλώντας επαναστατίλα την ίδια στιγμή που πέφτει σε αντιφάσεις τού στιλ "έξω από την Ε.Ε., αλλά όχι δραχμή" και, φυσικά, αρνείται να κυβερνήσει ακόμα κι αν ο λαός τού δώσει την πλειοψηφία...

Ακόμα και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορείται ως ψεύτης κι απατεώνας γιατί δεν υλοποίησε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Κι αυτό λες και δεν πάλεψε μέχρι εξάντλησης κάθε πολιτικού μέσου-βλ. και δημοψήφισμα-για να το πετύχει ή λες και δεν έκανε εκλογές μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου προκειμένου ο λαός να τον κρίνει για τη σκληρή του διαπραγμάτευση. Η ψήφος τού Σεπτεμβρίου μαρτύρησε στους ανθρώπους τού παλιού καθεστώτος πως τη χρεοκοπία δεν την έφεραν οι οκτώ μήνες ΣΥΡΙΖΑ αλλά η σαπισμένη μεταπολίτευση και στους δραχμιστές πως ο λαός δεν επιθυμούσε Grexit...

Προφανώς το τρίτο μνημόνιο δεν είναι ευλογία, αλλά τα 5,4 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα σε βάθος τριετίας-ανεξαρτήτως αν η κυβέρνηση επέλεξε να είναι εμπροσθοβαρή και για πολιτικούς λόγους βεβαίως- δεν είναι τα 7,7 δις για το 2015-2016 του email Χαρδούβελη (που ήταν μόνο η ελληνική πρόταση, δίχως να "εμπλουτιστεί" από τις επιθυμίες τής τρόικας) ή της πρότασης Γιούνκερ και είναι σαφώς λιγότερα από τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον που θα έπρεπε να ληφθούν αν λαμβάνονταν υπόψη τα υψηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα στα οποία είχαν συμφωνήσει οι σαμαροβενιζέλοι με τους δανειστές...

Αν, επομένως, για κάτι μπορείτε να κατηγορήσετε για αναντιστοιχία τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι αποδείχθηκε πρωθυπουργός παντός καιρού, και μνημονιακού. Δεν αντιλέγω πως η καρέκλα τής εξουσίας είναι γλυκιά, αν αυτός ήταν ωστόσο ο μοναδικός στόχος τού πρωθυπουργού θα είχε επιστρέψει από την περιβόητη Σύνοδο του περασμένου Ιουλίου με ένα ηχηρότατο "όχι" στον εκβιασμό που του έγινε. Τα πλήθη θα παραληρούσαν στο αεροδρόμιο όταν θα τον υποδέχονταν, όπως επευφημούσαν τους αντιβενιζελικούς στις εκλογές τού Νοεμβρίου 1920 για να ακολουθήσει η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να αποτραβηχτεί από την κεντρική πολιτική σκηνή για λίγο ή για πολύ, όπως ο Μπ. Τζόνσον, ο Ν. Φαράτζ ή στην Ελλάδα ο αρχιερέας τής διαπλοκής κι ο τουρίστας τής Ραφήνας, και να παριστάνει τον σοφό Νέστορα, τιμητή των πάντων...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, δεν διάλεξε το Άγιο Όρος, επέλεξε να κυλιστεί στη λάσπη γιατί μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος κι όχι από τα θεωρεία κοιτώντας τη δράση με τα κιάλια. Κι αν ακόμα στο τέλος δεν καταφέρει να στρέψει το ευρωπαϊκό καράβι μακριά από το παγόβουνο, εκείνος θα δικαιούται να ισχυριστεί στον ιστορικό τού μέλλοντος πως τουλάχιστον προσπάθησε να γλιτώσει την ήπειρό μας από ένα νέο μεγάλο πόλεμο, στον οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η οικονομική καταστροφή. Κι αν με θεωρείτε υπερβολικό, σας προτρέπω να διαβάσετε κανένα ιστορικό βιβλίο παραπάνω...

 

Συγγνώμη που διακόπτω τη μάχη κατά τής διαπλοκής, αλλά πεινάω...

Μια κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ασχολείται με κάθε πτυχή τής ζωής των πολιτών τους οποίους υποτίθεται πως υπηρετεί. Αυτό ισχύει κι όταν καλείται να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση δίχως τέλος που βιώνουμε εδώ και χρόνια. Γι' αυτό καλώς πράττουν οι σημερινοί κυβερνώντες κι ασχολούνται και με τις τηλεοπτικές άδειες που δεν εκδόθηκαν ποτέ από το έτος εισαγωγής τής ιδιωτικής τηλεόρασης στη ζωή μας ή με την αλλαγή ενός άδικου και καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου. Αλίμονο, ωστόσο, αν τέτοιου είδους ζητήματα καθορίζουν την πολιτική ατζέντα κι όχι το πώς μπορεί να συνεισφέρει και η Ελλάδα ώστε να μπει ένα τέλος σε πολιτικές που μας επιβλήθηκαν και οι οποίες είναι τουλάχιστον αδιέξοδες...

Οι τηλεοπτικές άδειες πρέπει να είναι περιορισμένες προς αποφυγή αναβίωσης του συστήματος διαπλοκής που κατέστρεψε τη χώρα. Ο εκλογικός νόμος οφείλει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή των κυβερνήσεων συνεργασίας. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, όσοι στο Μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν ότι οι συνταξιούχοι θα λησμονήσουν τη μείωση των συντάξεών τους, οι μισθωτοί τη ζούγκλα στην οποία καλούνται να επιβιώσουν ή οι άνεργοι πως βρίσκονται εκτός παιχνιδιού μόνο και μόνο γιατί θα κλείσει το Mega ή γιατί το πρώτο κόμμα δεν θα παίρνει μπόνους 50 εδρών μάλλον είναι βαθιά γελασμένοι. Όταν το στομάχι γουργουρίζει όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και η μάχη κατά τής διαπλοκής, είναι λεπτομέρειες...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό, για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας να επιστρέψει από την Κίνα με αξιοσημείωτες επενδυτικές συμφωνίες κι όχι απλώς με φωτογραφίες από το Σινικό Τείχος. Κυρίως, ωστόσο, ήρθε η ώρα η Ελλάδα να εγκαταλείψει την ενοχική της στάση μετά από το συμβιβασμό τού περασμένου καλοκαιριού και να επανεμφανιστεί δυναμικά στο προσκήνιο, καταθέτοντας τη δική της συγκροτημένη πρόταση για το πώς θα αποφευχθεί η διάλυση, και μάλιστα με ηχηρότατο τρόπο, της Ευρώπης ύστερα από το Brexit. Δεν ισχυρίζομαι πως μόνοι μας θα την αλλάξουμε. Αυτές οι αυταπάτες πέθαναν με την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου. Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας λόγος η κυβέρνηση της Αριστεράς να αποσιωπά πως ναι μεν πέρυσι έχασε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχε δίκιο...