Σε ποιο Σύνταγμα αναφέρεται ότι οι υπουργοί πρέπει να είναι άσχημοι, γέροι κι άνδρες;...

Αν το πλοίο "Ελευθέριος Βενιζέλος", στο οποίο κινδύνευσαν να χάσουν τη ζωή τους σχεδόν 200 άνθρωποι και το οποίο καίγεται ακόμα στον Πειραιά, ανήκε στο κράτος οι απανταχού αντικρατιστές και θιασώτες τού αρρύθμιστου καπιταλισμού θα είχαν σηκώσει τα λάβαρα της επανάστασης, όπως άλλωστε έκαναν ένα μήνα νωρίτερα στο Μάτι. Φυσικά και το κράτος έχει τη δική του ευθύνη, άλλοτε μεγαλύτερη κι άλλοτε μικρότερη, κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία, αφού είναι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του αυτοί που πρέπει να βάζουν φρένο στην αλόγιστη κερδοσκοπία, τουλάχιστον σε ένα κράτος που δεν έχει δηλητηριαστεί από το νεοφιλελευθερισμό. Ο δολοφόνος, ωστόσο, είναι πάντοτε περισσότερο υπεύθυνος για το κακό που έχει προξενήσει από τον αστυνομικό που δεν μπόρεσε να τον συλλάβει...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, επιδιδόμαστε σε ένα ακόμα εθνικό μας σπορ, την κατασυκοφάντηση ανθρώπων που είναι πιο όμορφοι από εμάς κι ενδεχομένως και πιο αποτελεσματικοί στην εργασία τους. Γιατί δεν μπορεί να είναι μια καλή υφυπουργός Μακεδονίας Θράκης- λες και θα έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες πέρα από το συμβολισμό- η Κατερίνα Νοτοπούλου μόνο και μόνο γιατί είναι νέα κι όμορφη;

Σε ποια συνταγματική διάταξη ή νόμο αναφέρεται ότι πρέπει να είσαι άσχημος, γέρος κι άνδρας για να αναλάβεις υπουργείο; Τα ίδια θυμάμαι πως έλεγαν και για την Έφη Αχτσιόγλου, η οποία αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από επαρκής στο ρόλο της...

Μένει να αποδειχθεί στην πράξη κατά πόσο αξίζει της πρωθυπουργικής εύνοιας η Κατερίνα Νοτοπούλου. Η επιτυχία, άλλωστε, ή η αποτυχία κάθε υπουργού αντανακλά στον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος ως "προπονητής" οφείλει να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την ποιότητα του "ρόστερ" του και είναι ο βασικός υπόλογος για την απόδοσή του. Σεξισμός, εξάλλου, δεν είναι να μιλάς για την ομορφιά τής υπουργού, αλλά να είσαι επικριτικός απέναντί της μόνο και μόνο λόγω των εξωτερικών της χαρακτηριστικών...

 

  

Εκλογές και γρήγορα...

Αν οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ήταν ποδοσφαιρικές ομάδες, αυτή που συγκροτήθηκε τον Ιανουάριο του 2015 θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τη Βραζιλία τού Πελέ ή την Ολλανδία τού Κρόιφ, με ομάδες δηλαδή που δεν θυσίαζαν το επιθετικό ποδόσφαιρο για το αποτέλεσμα κι επέτρεπαν στους ποδοσφαιριστές τους να αναπτύσσουν την ατομική τους κλάση και να θαμπώνουν τα πλήθη με τις ντρίμπλες τους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που ορκίστηκε την Τετάρτη θυμίζει περισσότερο τις εθνικές Γερμανίας και Ιταλίας κάθε εποχής, ομάδες δηλαδή που η τακτική τους περιστρέφεται αποκλειστικώς και μόνο γύρω από το αποτέλεσμα, αφήνοντας το θέαμα για τους οραματιστές...

Ο Αλ. Τσίπρας θέλει να διαλέξει εκείνος το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών και, βεβαίως, να τις κερδίσει. Γι' αυτό και η υπουργοποίηση περισσότερων στελεχών των ΑΝΕΛ ώστε να τους δελεάσει να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, η αναβάθμιση του Προστασίας του Πολίτη και η εκεί τοποθέτηση της δεξιάς Κ. Παπακώστα προκειμένου να πληγεί το μητσοτάκειο θεώρημα περί ανασφάλειας των νοικοκυραίων, γι' αυτό και η τοποθέτηση ικανών στελεχών σε πόστα που σχετίζονται με την ανασυγκρότηση του κόμματος και τη διανομή τού κρατικού χρήματος, γι' αυτό και οι πολλές γυναίκες και θεοσεβούμενοι, καθώς και τα νέα στελέχη ανεξαρτήτως αν αποδειχθούν ικανά ή όχι, γι' αυτό και το μεγάλο σχήμα για να χωρέσουν όλοι και να μην υπάρχουν γκρίνιες, γι' αυτό και η αξιοποίηση παπανδρεϊκών, σημιτικών και καραμανλικών σε έναν αχταρμά ο οποίος δεν δίνει προοπτική για τη χώρα, αλλά μπορεί να φέρει ψήφους στην κάλπη...

Τα πρόσωπα που απαρτίζουν το νέο υπουργικό συμβούλιο πείθουν ότι ο χρόνος μέχρι τις εκλογές δεν θα χαρακτηριστεί από μεταρρυθμίσεις, αλλά στην καλύτερη περίπτωση από την ανατροπή μνημονιακών αδικιών και στη χειρότερη από ένα μπαράζ εκδουλεύσεων στο όνομα του λαϊκισμού προκειμένου να καλυφθεί η δημοσκοπική διαφορά από τη ΝΔ. Γι' αυτό και είναι εθνικώς απαραίτητο οι εκλογές να μην αργήσουν πολύ από τη στιγμή που θα ψηφιστούν τα μέτρα που ακυρώνουν ως ένα βαθμό τον εργασιακό μεσαίωνα και τα οποία μπορούν να ψηφιστούν κι εντός τού Σεπτεμβρίου. Αλίμονό μας αν βυθιστούμε πάλι σε μια παρατεταμένη περίοδο ρουσφετιών, άκριτων παροχών και υπερβολικών υποσχέσεων όταν η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και τομές εδώ και τώρα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης κι όχι του εθνολαϊκισμού...

Μπέος, το βολιώτικο άγος...

Ο φασισμός χρειάζεται, κατά βάση, δύο συστατικά για να ευδοκιμήσει: πρόσφορο πολιτικό έδαφος, δηλαδή απαξίωση του τρέχοντος πολιτικού συστήματος, κι ένα λούμπεν προλεταριάτο το οποίο να είναι πρόθυμο να ακολουθήσει τον οποιονδήποτε αρκεί να του μιλήσει στη γλώσσα του, αυτήν του πεζοδρομίου, και να του προσφέρει άρτο και θεάματα. Όπως ο Χίτλερ δίχως την αποτυχία τής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την ταπείνωση της Γερμανίας μετά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την οικονομική εξαθλίωση των Γερμανών δεν θα είχε καμία ελπίδα να "φυτευτεί" καγκελάριος έτσι κι ο Αχ. Μπέος δεν θα γινόταν ποτέ δήμαρχος Βόλου αν οι προκάτοχοί του ήταν στοιχειωδώς επαρκείς. Γι' αυτό και οι τελευταίοι και το παρασιτικό σύστημα που εγκαθίδρυσαν στην πόλη έχουν ίσως τη σημαντικότερη ευθύνη για το ότι αυτή κυβερνάται σήμερα από έναν μαφιόζο χρυσαυγίτη...

Ο Αχ. Μπέος κυβερνά το Βόλο τέσσερα χρόνια, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω παρατηρήσει κάποια ουσιαστική αλλαγή που να τον κάνει να προσομοιάζει με το υπεσχημένο Μονακό. Ο ίδιος χαρακτηρίζει συνεχώς όσους τον αντιπολιτεύονται κοπρίτες και διοικεί υπό την προστασία τής αστυνομίας και μπράβων τής νύχτας την ίδια ώρα που διορίζει ακόμα και την μπέιμπι σίτερ των παιδιών του σε θέση ευθύνης κι ετοιμάζεται να γίνει ο πρώτος δήμαρχος στη χώρα που θα ιδιωτικοποιήσει το νερό με το επιχείρημα πως αυτοί που διοικούσαν την εταιρεία ύδρευσης παίρνουν παχυλούς μισθούς. Λες κι ο νόμος- όχι πως ο Αχιλλέας έχει γενικώς πολύ καλή σχέση μαζί του- του απαγορεύει να μειώνει τους μισθούς ή να μην διορίζει άσχετους αθλητικογράφους σε θέσεις διοίκησης. Δεν χρησιμοποιείς, άλλωστε, το μπαλτά για να διώξεις μια μύγα...

Στους ιθαγενείς οι κονκισταδόρες μοίραζαν καθρεφτάκια. Στους βολιώτες ο Αχ. Μπέος προσφέρει καθαριότητα, ανοιχτούς από παρκαρισμένα αυτοκίνητα δρόμους και σόου με την Ελ. Παπαρίζου και τον Σ. Ρουβά, ενώ στο μεταξύ κατάστρεψε τον Ολυμπιακό Βόλου, εξαγοράζει την προσωπολατρία μέσων ενημέρωσης και κλείνει το μάτι στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Αλίμονο αν όσοι εξακολουθούμε να θεωρούμε τις δημοκρατικές διαδικασίες δίχως τραμπουκισμούς, την αξιοκρατία, την ισηγορία και την ισοπολιτεία υπέρτερες αξίες τού να περνά η σκουπιδιάρα τρεις φορές την εβδομάδα από μία υποταχτούμε στη λογική Μπέου που θυμίζει το ψευδεπίγραφο "στη χούντα φάγαμε ψωμί και δεν είχαμε εγκληματικότητα". Δυστυχώς τις περισσότερες φορές στην πολιτική αναγκάζεσαι να επιλέγεις το μικρότερο κακό. Στην περίπτωση του Αχ. Μπέου αυτό το μικρότερο κακό είναι το οποιοσδήποτε άλλος εκτός από αυτόν τον απατεώνα με την κυριολεκτική, ποινική έννοια του όρου, ο οποίος με την παρουσία του προκαλεί την αποστροφή πολλών για την πόλη τού Βόλου... 





 

Ε, όχι και την Παπακώστα...

Σε ορισμένες χώρες, από αυτές που σε σημαντικό βαθμό είναι σοβαρές, υπάρχουν υπουργοί με συγκεκριμένη χρονική θητεία οι οποίοι δεν παύονται όταν αλλάζουν κυβερνήσεις ή γίνεται ανασχηματισμός. Κι αυτό γιατί το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, η δημόσια διοίκηση να λειτουργεί ακόμα κι αν δεν είναι εφικτός ο σχηματισμός κυβέρνησης επί μήνες και δεν είναι δυνατό αντικειμενικώς μεταρρυθμιστικές τομές να ολοκληρώνονται ακόμα και σε μια τετραετία. Πώς, για παράδειγμα, να σέβονται οι μόνιμοι υφιστάμενοι δημόσιοι υπάλληλοι τις επιθυμίες ενός υπουργού που θα είναι θαύμα αν μείνει τέσσερα χρόνια στην θέση του, ενώ εκείνοι θα συνταξιοδοτηθούν, ενδεχομένως από το ίδιο πόστο, μετά από δεκαετίες;...

Η σημερινή κυβέρνηση έχει αρκετούς υπουργούς που, για να το γράψω κομψά, υπολειτουργούν. Γι' αυτό κι ο ανασχηματισμός, ιδίως αν είναι δομικός, είναι απαραίτητος. Αλίμονο, όμως, αν περιοριστεί στο πεδίο τής δημιουργίας πρόσκαιρων εντυπώσεων, της εισόδου στην κυβέρνηση ηχηρών αλλά ανίκανων προσώπων και το θρυλούμενο άνοιγμα σε ευρύτερους χώρους περιοριστεί σε μετριότητες όπως η Μ. Ξενογιαννακοπούλου ή η Κ. Παπακώστα...

Ικανός υπουργός δεν σημαίνει ιδεολογικά καθαρός πολιτικός. Δεν με απασχολεί, επομένως, αν δηλώνει κεντροδεξιός εφόσον υλοποιεί έναν αριστερό σχεδιασμό. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να μην μπει ο οποιοσδήποτε μόνο και μόνο για να θεωρήσει ο Αλ. Τσίπρας πως επιφέρει κάποιο καραμανλικό πλήγμα στη ΝΔ...

Ούτε είναι, επίσης, προς το συμφέρον τής χώρας να επιλεγούν εκείνοι οι οποίοι είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν στις περισσότερες άκριτες παροχές, έχοντας κρεμάσει στον τοίχο τους την εικόνα τού "Τσοβόλα δώσ' τα όλα". Προφανώς και είναι επιτακτικό να διορθωθούν άμεσα μνημονιακές αδικίες, να αυξηθούν οι μισθοί, να προστατευτεί η εργασία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις και να μειωθούν οι φόροι όπου είναι υπερβολικοί...

Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να πραγματοποιηθεί ένα μπαράζ προσλήψεων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο Δημόσιο ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχουν ανάγκες και με όρους που δημιουργούν κομματικό στρατό. Αν η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν αποτελούν παρά μόνο προσχήματα ψηφοθηρίας καλύτερα να γίνουν οι εκλογές σε ένα μήνα κι όχι τον Οκτώβριο του 2019, προκειμένου να γλιτώσουμε τα χειρότερα...

Φλώροι με τσεκούρια...

Το να κατηγορείς το νόμο Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκιση Φλώρου, που επιτρέπει σε κάποιον την αποφυλάκισή του με ποσοστό αναπηρίας 67%, είναι σαν να ισχυρίζεσαι πως ο αστυνομικός είναι μπουζούκι γιατί είναι και τα δύο όργανα. Συνιστά στοιχειώδη ανθρωπισμό το να βγει από τη φυλακή έχοντας εκτίσει μέρος τής ποινής του κάποιος με τόσο μεγάλο ποσοστό αναπηρίας. Το ζητούμενο στην περίπτωση Φλώρου είναι να αναζητηθούν εκείνοι που του παρείχαν χαρτιά για να δικαιολογήσει τέτοιο ποσοστό αναπηρίας, να δικαστούν κι αν είναι ένοχοι δωροληψίας να καταδικαστούν, ακόμα κι αν είναι συνήγοροί του...

Στην θεωρία, εξάλλου, δεν είναι ούτε καν ηθικό ατόπημα για έναν δικηγόρο να υπερασπιστεί ακόμα και τον απεχθέστερο των εγκληματιών. Όλοι δικαιούνται υπεράσπισης, ακόμα κι αν είναι παιδόφιλοι, βιαστές ή δολοφόνοι. Όταν, όμως, ο δικηγόρος είναι και πολιτικό πρόσωπο, όπως στην περίπτωση του Μ. Βορίδη ο οποίος υπερασπίζεται τον Φλώρο, τότε τα ερωτηματικά είναι πολλά και δικαιολογημένα. Ιδίως όταν ο συγκεκριμένος ακροδεξιός βουλευτής μιλά επανειλημμένως για ελαττωματικές ιδέες τής Αριστεράς και θεσμική αντιμετώπισή της για να μην ξαναέρθει στην εξουσία, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει στο μισαλλόδοξο κεφάλι του...

Ο Μ. Βορίδης και κάθε άλλο ακροδεξιό κατακάθι θα είχε δίκιο να δηλώνει πως δεν είναι απαραίτητο να απολογείται για πράξεις, όπως οι βόλτες με τσεκούρια στα Εξάρχεια, ή δηλώσεις του προ τριακονταετίας, μόνο όμως αν τις είχε αποκηρύξει. Όταν, ωστόσο, εξακολουθεί να πολιτεύεται με τις ίδιες ιδεοληψίες, τότε είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να τις υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά. Ιδίως όταν οι φορείς τους μασκαρεύουν το ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό τους φορώντας το μανδύα τού φιλελεύθερου. Ας πάνε ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί με φερετζέ να μιλήσουν για τις απόψεις τους για την ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, ή για την θρησκεία σε οποιονδήποτε σοβαρό Ευρωπαίο φιλελεύθερο κι αν εκείνος δεν τον παραπέμψει να εγγραφεί σε κάποιο νεοναζιστικό κόμμα μάλλον θα πρόκειται για θαύμα...

Ναι, πόλωση για να νικήσει η κοινωνική δικαιοσύνη τη μισανθρωπία...

Η αντιπολίτευση έχει δίκιο να επικρίνει τον Αλ. Τσίπρα για την απουσία αυτοκριτικής στο διάγγελμα της Ιθάκης για το δικό του τρίτο μνημόνιο. Σε αντίθεση με τις κυβερνητικές μισές αλήθειες, τα μνημόνια δεν κράτησαν από το 2010 μέχρι το 2015- όπως άφησε να εννοηθεί ο πρωθυπουργός-, αλλά μας τελείωσαν μόλις πριν μερικές ημέρες και γι' αυτό έχουν την ευθύνη τους κι εκείνοι που είχαν υποσχεθεί να τα σκίσουν πριν τρία χρόνια...

Έχουν κάνει, ωστόσο, την αυτοκριτική τους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για τη χρεοκοπία τής χώρας και τα δύο πρώτα μνημόνια, που έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους; Πέρα από ένα γενικόλογο "κάναμε κι εμείς λάθη" που δεν λέει τίποτα, η ρητορική τής ηγεσίας και των στελεχών τους αθωώνει μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα καταστράφηκε και της έδωσαν για φάρμακο δηλητήριο...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για παθογένειες δεκαετιών που είτε δεν άλλαξε εντελώς είτε δεν ακούμπησε. Δεν είναι, όμως, ο δημιουργός τους ούτε το κόμμα που τις γιγάντωσε ώστε οι πασόκοι και οι νεοδημοκράτες, σαν άλλοι γραμματείς και φαρισαίοι, να του αποδίδουν την αποκλειστική ευθύνη...

Τη μεταμνημονιακή εποχή δεν μπορεί να τη διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα ακροδεξιό, λαϊκιστικό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ, η πολιτική χρησιμότητα των οποίων έχει λήξει προ πολλού. Γι' αυτό κι απαιτείται η συγκρότηση μιας προοδευτικής κυβέρνησης η οποία θα χαρακτηρίζεται θετικώς κι όχι αρνητικώς.

Είναι λάθος, δηλαδή, να προτάσσεται το μέτωπο σε βάρος τής νεοφιλελεύθερης, ακροδεξιάς και διεφθαρμένης ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη έναντι του πιο οραματικού συνασπισμού ο οποίος θα εγγυηθεί τη δημοκρατία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη που πρόταξε ο Αλ. Τσίπρας από την Ιθάκη κόντρα στην ασύδοτη αγορά, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, εν τέλει τη μισανθρωπία τού Κ. Μητσοτάκη, του Αδ. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη. Αυτός, όμως, ο συνασπισμός δεν μπορεί να περιλαμβάνει φαντάσματα του παρελθόντος όπως ο Β. Βενιζέλος ή ο Ανδρ. Λοβέρδος ούτε ανθρώπους με αντιλήψεις όπως του Λ. Γρηγοράκου για τους ανθρώπους με σωματικές αναπηρίες...

Δεν ζητώ συγχώρεση που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί...

Δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία κι αυτό είναι ευφημισμός. Για την ακρίβεια η σχέση μου μαζί της είναι κατά βάση επαγγελματική κι ελάχιστα ερασιτεχνική: το κινητό μου τηλέφωνο, για παράδειγμα, θα μπορούσε να φιλοξενείται σε μουσείο και, προς απογοήτευση όσων μάχονται για τη διάσωση του Αμαζόνιου, εξακολουθώ να προτιμώ το χαρτί για να διαβάζω τις ειδήσεις και τα βιβλία...

Δεν είμαι τεχνοφοβικός, αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα τη τεχνολογίας και την αξία της για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αλίμονο, δεν είμαι θιασώτης τής άποψης για "τα παλιά καλά χρόνια", όταν μετακινούμασταν με άλογα, επικοινωνούσαμε με τα περιστέρια και ταξιδεύαμε με ατμόπλοια. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ανοίγω σαμπάνιες για το ότι πολλές μελλοντολογικές προφητείες βγαίνουν αληθινές και οι μηχανές, τα κομπιούτερ, τα smartphones και τα λοιπά γκάτζετ καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά μας...

Δεν αθωώνω τον εαυτό μου ή οποιονδήποτε άλλο έχει μια πιο ρετρό διάθεση απέναντι στον 21ο αιώνα και τα επιτεύγματά του. Απλώς δεν συμμερίζομαι την οίηση των αυτοαποκαλούμενων με καμάρι "techno freaks" να θεωρούν αναλφάβητο όποιον δεν μπορεί να λύσει και να δέσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή σε πέντε λεπτά ή να κατεβάσει την πιο '"κουλ" εφαρμογή την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της...

Ενδεχομένως αρκετοί από τους τεχνοφιλικούς να έχουν διαβάσει Ντοστογιέφσκι, να έχουν ακούσει Μότσαρτ ή να έχουν δει κάποιον πίνακα του Πικάσο. Αν, ωστόσο, δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο στη ζωή τους, δεν έχουν ακούσει μουσική που να μην παράγεται στο κομπιούτερ ή δεν έχουν επισκεφτεί ούτε ένα μουσείο, τότε τους καλωσορίζω εγώ στο κλαμπ των αναλφάβητων...

Ο κόσμος δεν γυρίζει πίσω ούτε και η τεχνολογία κι όλοι μας οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε. Υπάρχει, ωστόσο, ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην προσαρμογή και στην αφομοίωση, στην αξιοποίηση και στην υποταγή. Στην εποχή κατά την οποία θεωρείσαι ανύπαρκτος αν δεν έχεις λογαριασμούς στο instagram, στο facebook ή στο twitter τουλάχιστον ας εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες που μας δίνουν κι αντί να ασχολούμαστε καθημερινώς κι αποκλειστικώς με το ποια σέλφι να ποστάρουμε ας αναρωτηθούμε αν επικοινωνία είναι πράγματι μόνο τυποποιημένες φράσεις και "emoji" ή κάτι περισσότερο, το οποίο δεν το βρίσκεις μπροστά σε μια οθόνη αλλά στην πραγματική ζωή, εκείνη που εξακολουθεί να συμβαίνει γύρω σου όταν εσύ είσαι απασχολημένος με τον τεχνολογικό ναρκισσισμό- αυτισμό σου...

Δυο πόρτες έχουν τα μνημόνια, από τη μία βγαίνεις κι από την άλλη μπαίνεις...

Αν ο Άμλετ αναρωτιόταν να ζει κανείς ή να μην ζει, το ερώτημα των ημερών είναι αν βγήκαμε ή όχι από τα μνημόνια. Η απάντησή του δεν είναι απλή αλλά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα τελευταία οκτώ χρόνια, εξαρτάται πλέον από εμάς...

Πράγματι υπάρχουν μεταμνημονιακές δεσμεύσεις, όπως για τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και την ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες δεν αφορούν καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα- ούτε εκείνες που πέρασαν από μνημόνια- και οι οποίες θα ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμα τη χώρα και τους πολίτες της. Από την άλλη, ωστόσο, θα είναι στο χέρι τής κυβέρνησης να επιτυγχάνει τους στόχους ακολουθώντας το δικό της μείγμα πολιτικής κι όχι τη στείρα προσήλωση στη λιτότητα που οδήγησε στη μεγαλύτερη φτωχοποίηση ευρωπαϊκού κράτους από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Το αν θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε δυσμενή μέτρα, όπως τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, θα εξαρτηθεί κατά βάση από τη δυνατότητά μας να δανειζόμαστε από τις αγορές και να αξιοποιούμε τα χρήματα που θα αντλούμε από αυτές σε παραγωγικές διαδικασίες με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν αυτό επιτευχθεί, όσο κι αν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο πιέζουν για τα ελλείμματα, το χρέος και για νέα λιτότητα, οι αιτιάσεις τους δεν θα έχουν καμία σημασία αφού δεν θα έχουν το μαχαίρι για να πιέσουν περισσότερο, όπως συνέβαινε από το 2010 μέχρι και σήμερα. Αν, πάλι, επιστρέψουμε στο μοντέλο τής διαπλοκής, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, του εύκολου πλουτισμού και των κοινωνικών ανισοτήτων που χρεοκόπησε τη χώρα, τότε όχι, δεν έχουμε βγει από τα μνημόνια κι ούτε πρόκειται να βγούμε ποτέ...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και μας καλεί να μην επιστρέψουμε στις παθογένειες που μας γκρέμισαν. Έχει, επίσης, δίκιο να χρησιμοποιεί ως μπαμπούλα τον Κ. Μητσοτάκη, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία τού οποίου ταυτίζεται απολύτως με τη μνημονιακή λογική...

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, αποκηρύσσει πολιτικαντισμούς, όπως οι ρουσφετολογικές προσλήψεις και η στενή διασύνδεση με ανθρώπους των ΜΜΕ, που κι ο ίδιος χρησιμοποιεί προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Γι' αυτό και η πιο έντιμη απάντηση που μπορώ να σας δώσω για το αν βγήκαμε όντως από τα μνημόνια είναι "βγήκαμε από τα τρία πρώτα, αλλά προετοιμάζουμε ήδη το τέταρτο"...

Στην κατοχή το "δεν υπάρχει άλλος δρόμος" το έλεγαν οι ταγματασφαλίτες...

Το να υποτιμάς την έξοδο από τα μνημόνια γιατί η χώρα θα παραμείνει σε αυστηρή εποπτεία- δίχως, ωστόσο, προαπαιτούμενα κι αξιολογήσεις- και πρέπει να επιτυγχάνει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα είναι σαν να υποβιβάζεις την αξία τής Εθνικής Αντίστασης γιατί την ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Ομοίως το να υποβαθμίζεις τη σημασία τής αντιμνημονιακής προσπάθειας- σεβόμενος, βεβαίως, και σε αυτήν την περίπτωση τις διαφορές των δύο εποχών- και να υιοθετείς αβασάνιστα τη λογική τού ώριμου φρούτου είναι σαν να απαξιώνεις τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων κατά τη διάρκεια της κατοχής οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους γιατί πολέμησαν το ναζισμό ή στήριξαν εμπράκτως όσους τον πολέμησαν...

Κι επειδή πολλή συζήτηση γίνεται ακόμα για το πόσο στοίχισε στη χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, υπενθυμίζω στους απανταχού θιασώτες τού νεοφιλελευθερισμού ότι η Ελλάδα θα είχε καταβάλει πολύ μικρότερο τίμημα σε χρήματα και ζωές αν είχε αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Μουσολίνι και είχε υποταχθεί στη φασιστική Ιταλία ήδη από τον Οκτώβριο του 1940 κι αν στη συνέχεια πολλοί Έλληνες δεν οργανώνονταν σε αντιστασιακές οργανώσεις και είχαν ακολουθήσει το δρόμο των ταγματασφαλιτών και των υπόλοιπων δοσίλογων. Μόνο που χάρη ακριβώς στον αγώνα εκείνων που δεν άντεχαν τη σκλαβιά η χώρα μας μπορεί να καμαρώνει και για κάτι από την Ιστορία της των τελευταίων 80 χρόνων...

Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015 θεωρήθηκε από πολλούς του μνημονιακού μπλοκ ως η καθαρότερη απόδειξη του "δεν υπήρχε άλλος δρόμος". Στην πραγματικότητα αποδείχθηκε ότι ενδεχομένως δεν υπήρχε άλλος δρόμος τότε από τη συνθηκολόγηση, πέρα από το Grexit. Τίποτα περισσότερο από αυτό...

Επομένως, και με βάση όσα έχουν ομολογήσει και οι ξένοι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, η ιστορική υπόθεση πως το 2010 τα διαπραγματευτικά περιθώρια της χώρας ήταν πολύ περισσότερα δεν στερείται γερών θεμελίων στην πραγματικότητα. Γι' αυτό κι όσοι πριν οκτώ χρόνια δεν επέλεξαν να δώσουν τη μάχη ναι μεν δεν είναι προδότες- μια πολιτική απόφαση έλαβαν που θεωρούσαν προσφορότερη για την πατρίδα-, αλλά έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το μείγμα πολιτικής που αποφασίστηκε και το οποίο χορηγούσε δηλητήριο σε έναν ήδη βαριά άρρωστο...

 

Γιατί κατηγορώ τον Αλέξη Τσίπρα...

Είναι πράγματι ύβρις να μιλάς για τη δεκαετία τού 40, την κατοχή, την πείνα, την Εθνική Αντίσταση, τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο πόλεμο και να την ταυτίζεις απολύτως με τη δεύτερη δεκαετία τού 21ου αιώνα, τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, τη φτωχοποίηση και την οικονομική υποδούλωση. Δεν τρώγαμε γάτες για να επιζήσουμε από το 2010 μέχρι και σήμερα, οι Γερμανοί δεν έκαιγαν πόλεις και χωριά κι εκτελούσαν τους κατοίκους τους ούτε οι Αγανακτισμένοι ήταν ο ΕΛΑΣ, ο ΣΥΡΙΖΑ το ΕΑΜ κι ο Αλ. Τσίπρας ο Άρης Βελουχιώτης. Η Ιστορία βρίθει ομοιοτήτων, οι ιστορικοί τού μέλλοντος οφείλουν να ασχοληθούν επισταμένως με το τι συνέβη, αλλά ας μην προσδίδουμε στην εθνική μας αυτολύπηση και στη νέα μας εθνική τραγωδία χαρακτηριστικά γενοκτονίας, όπως αυτή που έλαβε χώρα πριν 80 σχεδόν χρόνια...

Ωστόσο, το τέλος των μνημονίων- έστω στην τυπική τους μορφή και με όρους δυσβάσταχτους για την επόμενη ημέρα, όπως για τα πρωτογενή πλεονάσματα- αποτελεί ένα κομβικό σημείο για τη νεώτερη πολιτική κι όχι μόνο Ιστορία μας. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο να κατακεραυνώνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το ότι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στη διεθνή κηδεμονία και σήμερα παριστάνουν τις αρσακειάδες οφείλει να κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί γιατί δεν κατάφερε να φέρει το τέλος τής μεταπολίτευσης, όπως είχε υποσχεθεί και είχε δημιουργήσει τη σχετική προσδοκία όταν αναλάμβανε την εξουσία το 2015. Ναι, προσπάθησε περισσότερο από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό και βρέθηκε να παλεύει με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, αλλά ούτε η κυβερνώσα Αριστερά κατάφερε να προκαλέσει τις συνθήκες ανατροπής καθεστηκυΐων συμπεριφορών και καθεστωτικής λογικής που θα άφηναν το άσβηστο αποτύπωμά της σε αυτόν τον τόπο...

Για να γίνω ακόμα σαφέστερος, η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στον Αλ. Τσίπρα δεν εστιάζει τόσο στο ότι δεν έσκισε τα μνημόνια κι αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που δεν πιστεύει. Όχι πως θεωρώ αμελητέα αυτήν την ιστορική ήττα και τη μετατροπή ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος σε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά τουλάχιστον ως προς αυτό έχει μια καλή δικαιολογία, την εξουθενωτική πίεση από το διεθνή παράγοντα.

Γιατί, όμως, δεν εκκίνησε τη διαδικασία τού χωρισμού κράτους- εκκλησίας; Γιατί δεν τα έβαλε με τους εφοπλιστές που πληρώνουν σχεδόν μηδενικούς φόρους; Γιατί περιορίζεται σε ημίμετρα στην κατοχύρωση των ανθρώπινων- πολιτικών, κοινωνικών κι ατομικών- δικαιωμάτων; Γιατί δημιουργεί μια νέα διαπλοκή στην θέση τής παλιάς; Γι' αυτά κυρίως είναι υπόλογος ο Αλ. Τσίπρας απέναντι στους Αριστερούς κι ας μη είναι αυτοί οι λόγοι που ενδεχομένως να τον γκρεμίσουν μέσα στους επόμενους μήνες από την εξουσία...



 

Δεν τρόμαξαν ο Τσίπρας κι ο Κοτζιάς τον Ερντογάν...

Κατανοώ τη σπουδή τής κυβέρνησης να αξιοποιήσει μια καλή είδηση, όπως είναι η απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών, προκειμένου να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τους 96 νεκρούς στο Μάτι. Ούτε έχει άδικο όταν βαυκαλίζεται για τη διπλωματική προσπάθεια που έγινε ώστε αυτό να συμβεί...

Θα ήταν, ωστόσο, κάποιος αφελής αν πίστευε ότι οι στρατιωτικοί μας γύρισαν στην πατρίδα τους αποκλειστικώς ή, έστω, κυρίως χάρη στην εξωτερική μας πολιτική. Αν η Τουρκία και προσωπικώς ο Ρ. Τ. Ερντογάν δεν βρίσκονταν σε δεινή οικονομική θέση την παρούσα στιγμή μάλλον ο Άγγελος Μητρετώδης κι ο Δημήτρης Κούκλατζης θα περνούσαν πολύ περισσότερο καιρό στη φυλακή τής Αδριανούπολης...

Η γείτονας έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη (και) σε οικονομικό επίπεδο την Ευρώπη από ό,τι τις ΗΠΑ ή από όσο θα ήθελε να την έχει. Μπορεί ο "Σουλτάνος" να εξακολουθεί να γαβγίζει, αλλά ήξερε κι εκείνος πολύ καλά πριν οδηγήσει τη χώρα του σε πρόωρες εκλογές ότι βρισκόταν ενώπιον μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, για την οποία έχει ευθύνη σε σημαντικό βαθμό ο ίδιος. Γι' αυτό, άλλωστε, και πήγε στις κάλπες θωπεύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά ενός ημιαμόρφωτου κι επομένως συντηρητικού και θρησκόληπτου ακροατηρίου...

Όπως κι αν έχει, ακόμα κι αν δεν μας διακρίνει κανένας ανθρωπισμός για τους Τούρκους πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν καίγεται το σπίτι τού γείτονα αυτό που πρέπει να κάνεις δεν είναι να του πάρεις την Κωνσταντινούπολη, αλλά να τον βοηθήσεις να σβήσει τη φωτιά. Σε διαφορετική περίπτωση καίγεσαι κι εσύ μαζί του κι ακόμα πιο εύκολα αν αναλογιστούμε πως τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν αποδειχθήκαμε και οι ίδιοι πολύ πυρίμαχοι...

Βοήθα Παναγιά να γλιτώσουμε από την θρησκοληψία...

Οι Έλληνες στρατιωτικοί απελευθερώθηκαν στις 14 Αυγούστου, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για όσους αποδίδουν την ελευθερία τους στη χάρη τής Παναγίας, μολονότι η μαμά τού Ιησού γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Έτσι κι αλλιώς η θρησκεία λειτουργεί σαν ένα οικουμενικό πλασίμπο, το οποίο δεν έχει θεραπευτικές ιδιότητες αλλά αν πιστέψεις ότι έχει μπορεί να σε βοηθήσει να σωθείς...

Υπό αυτήν την έννοια ζηλεύω όσους αποδίδουν όλες τις χαρές τής ζωής τους σε κάποια ανώτερη δύναμη, αλλά για τις δυστυχίες φταίνε πάντα οι άλλοι άνθρωποι. Έχουν απαλλαγεί από το μαρτύριο της σκέψης...

Αλίμονο, όμως, αν ολόκληρες κοινωνίες πορεύονται με βάση ψευδαισθήσεις και δεν προσπαθούν να αναλύουν με βάση όχι μόνο το συναίσθημα, αλλά και τη λογική όσα συμβαίνουν γύρω τους. Αλίμονο, δηλαδή, αν οι ομαδικές μας ψυχώσεις μετατρέπονται σε κοινωνικές νόρμες οι οποίες δεν θέλουν απλώς να συμπορεύονται με τη λογική στη ζωή μας, αλλά να την καθορίζουν...

Το να πιστεύεις ότι και η Παναγία εμφανίστηκε στα όνειρα του Ρ. Τ. Ερντογάν και τον παρακίνησε ή τον διάταξε να απελευθερώσει τους στρατιωτικούς αποδεικνύει ότι είσαι άνθρωπος με φαντασία. Το να πιστεύεις ότι μόνο η Παναγία τούς απελευθέρωσε, αποδεικνύει ότι είσαι ένας άνθρωπος πολύ επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο...

Κι αν το πόπολο, έτσι λούμπεν που είναι, δικαιολογείται τρόπον τινά να αποδίδει την κοπιώδη διπλωματική προσπάθεια στη χάρη τής Παναγίας, είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτο να καπηλεύονται τα συναισθήματά του παπάδες με αξιώματα προκειμένου να διαιωνίζουν δεισιδαιμονίες που αναπαράγουν τα πλούτη τους. Ιδίως όταν η επίσημη εκκλησία- ιδίως οι παπάδες που βρίσκονται στην Τουρκία- εποίησαν την νήσσαν, κοινώς έκαναν την πάπια, για να μην χαλάσουν τη σχέση τους με το τουρκικό κράτος και τα πλεονεκτήματα που αντλούν από αυτήν...

 

Ο Σαμαράς πιάστηκε ξανά να αντιγράφει τον χειρότερο εαυτό του...

Οι πολιτικοί, κατά βάση τουλάχιστον, είναι όπως οι ηθοποιοί και δεν αναφέρομαι στο προφανές, ότι υποκρίνονται δηλαδή. Δεν έχουν δική τους προσωπικότητα, αντιθέτως υιοθετούν αυτή που δεν τους δίνει κάποιος σεναριογράφος, αλλά την οποία θεωρούν πιο πρόσφορη για να αντλήσουν ψηφοφόρους.

Γι' αυτό και υπάρχουν- πάλι κατά προσέγγιση- οι ελιτιστές πολιτικοί τού Κολωνακίου και οι λαϊκιστές τού Κολωνού. Οι πρώτοι μάς βομβαρδίζουν με πομφόλυγες και βερμπαλιστικούς ακροβατισμούς και οι δεύτεροι με την "αυθεντικότητα" της πιάτσας, την αγοραία φρασεολογία που οι πιο ευγενικοί αποκαλούν αριστοφανική κι απευθυνόμενη στα γενετήσια ένστικτα και οι πιο ειλικρινείς χυδαία...

Επιφανείς εκπρόσωποι της κατηγορίας των λαϊκιστών είναι οι Αδ. Γεωργιάδης, Π. Πολάκης και Ελ. Αυλωνίτου, είτε χρησιμοποιούν τη λέξη "παπαριές" είτε είναι παπαριές αυτά που λένε. Για την ακρίβεια, είναι ακριβώς από αυτήν τη χυδαιότητα η οποία πλασάρεται ως αυθορμητισμός που βγάζουν το ψωμί τους και κερδίζουν τη βουλευτική τους έδρα και για την οποία είναι τόσο χρήσιμοι στους αρχηγούς τους. Χάρη σε εκείνους ο Αλ. Τσίπρας κι ο Κ. Μητσοτάκη συνομιλούν με το λούμπεν προλεταριάτο που δεν προσδοκά λύσεις στα προβλήματά του, αλλά αποδιοπομπαίους τράγους, καλούς και κακούς, αγίους και τέρατα για να κοιμάται ήσυχο τα βράδια...

Πέρα, ωστόσο, από όλους αυτούς πόσο προβλέψιμοι είναι οι πολιτικοί που εκδικούνται όσους μπαίνουν εμπόδιο στο δικό τους δρόμο και σε αυτό των παιδιών τους ακριβώς σαν τους μαφιόζους, όπως ο Αντ. Σαμαράς. Και πόσο ακόμα πιο προβλέψιμο είναι στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού να απαιτεί την απόλυση καθηγήτριας που έπιασε τον κανακάρη του να αντιγράφει και ύστερα να καταγγέλλει για παραβίαση προσωπικών δεδομένων όσους δημοσιοποιούν τη συμπεριφορά του;...

Ο υιός Σαμαρά μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η απάτη τρωγόταν για πρωινό και γι' αυτό έχει ένα ελαφρυντικό. Ο Αντωνάκης, πάλι, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά όχι μόνο μικρόψυχος, αλλά και- για να μιλήσω αριστοφανικά- σκατόψυχος...



  

Αν εξοστρακίζαμε τους ρατσιστές, δεν θα έμεναν και πολλοί...

Η Β. Παπαχρήστου, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, δεν είναι εμπλεκόμενη σε κάποια παράνομη ενέργεια της Χρυσής Αυγής. Είχε σχέση με χιμπαντζή με τα μαύρα, είναι οπαδός τής εγκληματικής οργάνωσης και ρατσίστρια, αλλά αν είναι να αποκλείουμε από την εθνική ομάδα ή, γενικότερα, να μην επιτρέπουμε την επαγγελματική δραστηριότητα σε όποιον έχει ένα τουλάχιστον από τα παραπάνω χαρακτηριστικά τότε πολύ φοβάμαι πως το ποσοστό ανεργίας θα εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο σε αυτήν τη χώρα...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν συνεχάρη τη χρυσαυγίτισσα, αλλά την γυναίκα που κατάκτησε το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο στο τριπλούν. Αν θεωρούμε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να εκπροσωπείται από μισαλλόδοξους, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ακόμα και οι Αριστεροί είμαστε ανοιχτοί στο να αποδεχόμαστε άλλου τύπου πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα οποία όμως στη φιλοσοφία τους δεν απέχουν και πολύ από αυτά που μοιράζονταν πριν μερικές δεκαετίες...

Όσο χυδαίο, απάνθρωπο κι αφελές είναι να θεωρείς πως ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή άλλο τόσο αποκρουστικό είναι να απαγορεύεις σε κάποιον να μισεί ή να δημοσιεύει ρατσιστικά ανέκδοτα. Το φασισμό, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία δεν θα τον νικήσουμε με Προεδρικά Διατάγματα, αλλά με δουλειά σε βάθος στην οικογένεια και σε όλους τους υπόλοιπους θεσμούς που οι άνθρωποι αναπτύξαμε συνειδητοποιώντας ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλά...

Οι πολιτικές απόψεις τής Β. Παπαχρήστου μου είναι απεχθείς. Από την άλλη, ωστόσο, θα ήταν τουλάχιστον άδικο να απαξιώναμε ως κοινωνία το μόχθο μιας γυναίκας που υπό αντίξοες συνθήκες κατορθώνει να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι εύκολο να υποβιβάζεις από την πολυθρόνα σου όσους χύνουν ποτάμια ιδρώτα κυριολεκτικά ή μεταφορικά για να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους...

Κι αν οι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά τους να έχουν πρότυπα χρυσαυγίτες είναι στο χέρι τους να τους μάθουν να ξεχωρίζουν τον αθλητή από τον άνθρωπο. Αν, άλλωστε, αποκλείαμε από τη χορεία των σπουδαίων όσους ως άνθρωποι δεν ήταν κι από την καλύτερη πάστα τότε πολλοί θα έμεναν εκτός λίστας κι όχι μόνο στον αθλητισμό...

Μύκονος, το μητσοτάκειο όραμα για όλη τη χώρα...

Ο δήμαρχος Μυκόνου δεν πολυνοιάζεται για το όργιο φοροδιαφυγής κι αισχροκέρδειας στο νησί του. Ο Κ. Κούκας παριστάνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τα POS που είναι συνδεδεμένα με Ελβετία ή για τους εργαζόμενους που παίρνουν ένσημα από το ΙΚΑ Ισπανίας κι αυτό όταν είναι τυχεροί και δεν εργάζονται ανασφάλιστοι και μένουν σε... θερμαινόμενα κοντέινερ. Όχι, την δημαρχάρα- μία από τις πολλές που "στολίζουν" με την παρουσία τους την τοπική αυτοδιοίκηση και δεν θέλουν την απλή αναλογική για να μην μοιράζονται τα φέουδά τους, αλλά είναι ανευθυνοϋπεύθυνες όταν ξεσπούν φωτιές- απασχολούν οι "γύφτοι" που έχουν φτάσει στο νησί των ανέμων και του χαλάνε τις φωτογραφίες με την κόρη τού Ντ. Τραμπ κι άλλες διασημότητες του τίποτα...

Αν υποθέσουμε πως η συγκέντρωση πλούτου από ξένους επενδυτές είναι ο στόχος για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, τότε η Μύκονος είναι το τέλειο παράδειγμα. Αυτό μάλλον είναι και το πρότυπο του Κ. Μητσοτάκη, για τον οποίο η οποιαδήποτε αναφορά σε κοινωνική δικαιοσύνη είναι ταυτισμένη με το σταλινισμό...

Αλίμονό μας, όμως, αν βγαίνουμε από τη χρεοκοπία για να χτίσουμε μια χώρα- Λας Βέγκας, όπου η ασυδοσία με το ρατσισμό θα πηγαίνουν πιασμένοι χέρι χέρι κι όπου οι λίγοι θα ζουν σαν θεοί και οι πολλοί σαν απόκληροι. Η Μύκονος κι ό,τι αντιπροσωπεύει είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να αποφύγουμε για την επόμενη ημέρα...

Ναι, να μειωθούν οι φόροι για τη μεσαία τάξη και να βελτιωθούν οι μέθοδοι αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής ώστε να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι οι προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες φορολογούν τους πολίτες τους περισσότερο από ό,τι το ελληνικό κράτος τους δικούς του κι αυτό δεν τις έχει εμποδίσει να ακμάσουν...

Αν είναι η Γερμανία ή η Γαλλία το πρότυπό μας κι όχι η Βουλγαρία ή η Ρουμανία είναι χρέος μας να αντιληφθούμε ότι οι κοινωνίες δεν χτίζονται στη βάση ούτε του τοπικισμού ούτε του συντεχνιασμού ούτε του νεοφιλελεύθερου μοντέλου τού "ο καθένας για την πάρτη του". Οι ειδικές οικονομικές ζώνες και τα άβατα για την εφορία παραπέμπουν αποκλειστικώς σε μπανανίες οι οποίες αναζητούν άλλοθι στους τσιγγάνους, στους Αλβανούς, στους Πακιστανούς, στους ξένους εν τέλει για να μην ορθώσουν ανάστημα στην αδικία και να μην συμβάλουν στην ανοικοδόμηση κράτους δικαίου...

Τρέμουμε την εισβολή εξωγήινων αλλά όχι την κλιματική αλλαγή...

Τώρα που βγαίνουμε, έστω και τυπικώς, από τα μνημόνια και που πάνω σε σχεδόν εκατό φέρετρα αποφασίσαμε να χτυπήσουμε την οικοδομική αυθαιρεσία μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσει η δημόσια συζήτηση για την αντιμετώπιση δύο ζητημάτων που ακόμα στην Ελλάδα θεωρούμε επιστημονική φαντασία; Αναφέρομαι στην κλιματική αλλαγή και στην τεχνητή νοημοσύνη, για τις οποίες στο εξωτερικό η κουβέντα έχει αρχίσει εδώ και καιρό και σε κάποιες χώρες, μάλιστα, έχουν ήδη νομοθετήσει επί τούτων...

Στη χώρα μας, πάλι, αν οποιαδήποτε κυβέρνηση αποφασίσει να καταθέσει νομοσχέδιο στη δημόσια διαβούλευση το οποίο να αφορά αποκλειστικώς είτε την κλιματική αλλαγή είτε την τεχνητή νοημοσύνη θα αντιμετωπιστεί όπως η Μαρία Αντουανέτα και τα παντεσπάνια της. Όταν νομοθετούμε με απώτατο χρονικό ορίζοντα τα τέσσερα χρόνια και τις επόμενες εκλογές μοιάζει σχεδόν σουρεαλιστικό να εμφανιστούν πρωθυπουργός, υπουργοί και βουλευτές που να ασχοληθούν με το πώς θέλουν να είναι η Ελλάδα σε 50 χρόνια από σήμερα...

Προέχουν, κι ως ένα βαθμό δικαιολογημένα, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι φόροι και η ανεργία. Μόνο που αν επιθυμούμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να έχουν χώρα, ήπειρο και πλανήτη που να τους παρέχει όλα αυτά είναι απαραίτητο να νομοθετήσουμε σήμερα ώστε να υπάρχει ζωή και σε μερικές δεκαετίες από σήμερα και δίχως να μας έχουν καπελώσει τα ρομπότ...

Για να μην είμαι άδικος, όσον αφορά την κλιματική αλλαγή και πέρα από τα ευχολόγια δεν έχουν γίνει πολλά και σε παγκόσμιο επίπεδο για την καταπολέμησή της. Η ανθρωπότητα φοβάται την καταστροφή της από ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο ή από μια εισβολή εξωγήινων, αλλά σχεδόν αδιαφορεί για τα καλοκαίρια που γίνονται όλο και θερμότερα ή για τους χειμώνες που μεταβάλλονται σε όλο και πιο επικίνδυνους. Πρώτα θα εξαντλήσουμε κάθε υλικό πόρο σε αυτόν τον πλανήτη και ύστερα θα αναρωτηθούμε, αν θα έχουμε το περιθώριο για κάτι τέτοιο, γιατί δεν τον προστατεύσαμε νωρίτερα ή γιατί, έστω, δεν χτίσαμε μια σύγχρονη κιβωτό τού Νώε...

Στο πραγματικό " La casa de papel" είμαστε με τους μπάτσους...

Σπάει ταμεία παγκοσμίως η πολύ καλή ισπανική σειρά "La casa de papel", η οποία διεκτραγωδεί μια ληστεία με ομήρους στο νομισματοκοπείο. Παρακολουθώντας την μου ήρθε αβίαστα το ρητορικό ερώτημα γιατί οι παραγωγοί της και οι τηλεθεατές ως επί το πλείστον παίρνουν το μέρος των ληστών κι όχι των οργάνων τής τάξης.

Γιατί η φυσική μας προδιάθεση είναι να συντασσόμαστε με τον πιο αδύναμο όταν μεγαλώνουμε σε κοινωνίες όπου μας μαθαίνουν πως αν δεν είσαι ισχυρός δεν είσαι τίποτα; Γιατί, εν τέλει, φτάνουμε ακόμα και να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο για ένα κομμάτι χαρτί, όπως είναι το χρήμα, γιατί προτάσσουμε την ασφάλεια από την ελευθερία, αλλά όταν είναι να στηθούμε μπροστά στην οθόνη αποκηρύσσουμε τους μπάτσους, τους οποίους στην κανονική μας ζωή θέλουμε να φυλάνε κάθε βήμα μας, κι αγωνιούμε για την τύχη των κλεφτών;...

Δεν αγαπάμε όλους τους τηλεοπτικούς ληστές, μόνο εκείνους που κλέβουν από πλουσιότερους. Τους αντιλαμβανόμαστε ως σύγχρονους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι ακόμα κι αν δεν αναδιανέμουν το χρήμα στην υπόλοιπη κοινωνία, τουλάχιστον το έχουν αφαιρέσει από εκείνους που το ιδιοποιούνται αδίκως. Πολύ θα θέλαμε να είχαμε το θάρρος να βρισκόμασταν στην θέση τους γι' αυτό κι αυτοπαρηγορούμαστε με το "αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες" όταν καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για το άδικο αυτού του κόσμου. Και κάπου εκεί- μέσα στον καταιγισμό πυροβολισμών, στις πομπώδεις ατάκες και στα επαναστατικά τραγούδια- ολοκληρώνεται η επαφή μας με το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Την επόμενη ημέρα επιστρέφουμε στη μίζερη δουλειά μας, στην τακτοποιημένη νοικοκυρίστικη ζωή μας και ειρωνευόμαστε οποιονδήποτε στην πραγματική ζωή λέει και πράττει όσα οι αγαπημένοι μας ήρωες στην τηλεοπτική ζωή. Αν τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας την ώρα που βλέπουμε ένα σίριαλ με κοινωνικό μήνυμα, διαβάζουμε ένα αφυπνιστικό βιβλίο ή ακούμε ένα πολιτικό τραγούδι κρατούσαν περισσότερο από τη διάρκειά τους αυτός ο κόσμος θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος. Τι σας τα λέω, όμως, όλα αυτά; Τώρα είναι ώρα για τα μπάνια τού λαού, αύριο θα έχουμε μια άλλη δικαιολογία...





    

Μην το ψάχνετε, ο Σόρος φταίει, είμαι σίγουρος...

Σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια να μένουν ακυβέρνητες επί μήνες ολόκληρους, αλλά η δημόσια διοίκηση να λειτουργεί σαν όλα να ήταν όπως πρέπει. Στην Ελλάδα, πάλι, αρκεί να προκηρυχθούν εκλογές για να παγώνουν σχεδόν όλα στο Δημόσιο. Το πολιτικό μας σύστημα, με τη συνεπικουρία διαφόρων μορφών επιχειρηματικών συμφερόντων, συντηρεί ένα μοντέλο διαπλοκής των υποτίθεται διακριτών εξουσιών- νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής, μιντιακής- σε τέτοιο βαθμό ώστε τίποτα να μην συμβαίνει που να μην δημιουργεί την αίσθηση στον μέσο πολίτη πως από πίσω κρύβεται μια συνωμοσία, κατά προτίμηση των Εβραίων γενικότερα ή του Τ. Σόρος ειδικότερα...

Δίνει εντολές η κυβέρνηση, εν μέσω θύελλας για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική, για την καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης των μελών τής "17Ν" προκειμένου να θωπεύσει το αναρχικό της ακροατήριο; Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο μάλλον πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι περισσότεροι κι από τους δημόσιους υπάλληλους σε αυτήν τη χώρα κι από στιγμή σε στιγμή θα εκκινήσουν από την πλατεία Εξαρχείων για να καταλάβουν κάθε γωνιά της. Γι' αυτό και η κυβέρνηση των "αναρχοάπλυτων" τους χρειάζεται στο πλευρό της...

Δεν αμφιβάλλω πως με κυβέρνηση της Αριστεράς η δικαστική εξουσία αισθάνεται πιο απελευθερωμένη στο να εφαρμόζει τη νομοθεσία και για τους αντάρτες πόλεων κρατούμενους. Πουθενά, άλλωστε, δεν αναφέρεται πως θα πρέπει πρώτα να μετανοήσουν για τα εγκλήματά τους για να πάρουν άδειες ή να μεταχθούν σε άλλες φυλακές.

Όποιος ονειρεύεται τέτοιου είδους σωφρονιστικό σύστημα ας αναζητήσει χρονοκάψουλα κι ας μεταφερθεί στη χιτλερική Γερμανία ή στη σταλινική Σοβιετική Ένωση. Οι δημοκρατίες που εκδικούνται απλώς στρώνουν το έδαφος για την άνθιση των εχθρών τους... 





  

Αν είχαν σκοτωθεί δικοί μου στο Μάτι θα έβλεπα λιγότερες ταινίες εκδίκησης...

Αρκετοί παρακολουθούν περισσότερες αμερικανικές ταινίες εκδίκησης από αυτές που μπορούν να αναλύσουν. Γι' αυτό και σε κάθε περίπτωση που απασχολεί την επικαιρότητα επαναφέρουν το λαϊκιστικό επιχείρημα του τύπου "τι θα έκανες εσύ αν είχαν σκοτωθεί δικοί σου στο Μάτι" ή "αν είχε σκοτώσει ο Δ. Κουφοντίνας κάποιον συγγενή ή φίλο σου". Γι' αυτούς η απόδοση δικαιοσύνης συνδέεται άμεσα με το βρασμό ψυχής, με το οφθαλμός αντί οφθαλμού και με ξεκαθάρισμα λογαριασμών α λα Φαρ Ουέστ. Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος για να απονέμεται δικαιοσύνη;

Η απάντησή μου είναι ένα ένα απερίφραστο "όχι". Αλίμονο αν στη δημοκρατία τοποθετούσαμε στη θέση των δικαστών τούς συγγενείς των θυμάτων ή επιτρέπαμε τη λαϊκή αυτοδικία ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Ο δικαστής πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτος κι αυτό προϋποθέτει, το λιγότερο, να μην έχει συγγενική, φιλική ή οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική σχέση με τον δικαζόμενο ή τα όποια θύματά του...

Ο Δ. Κουφοντίνας, για παράδειγμα, είναι δολοφόνος, αλλά δεν έχει παραβιαστεί καμία ποινική ή δικονομική διάταξη για χατίρι του. Ίσα ίσα που άργησε πολύ να πάρει την πρώτη του άδεια λόγω, βεβαίως, πολιτικών σκοπιμοτήτων...

Το ίδιο συμβαίνει και με τα "κεφάλια" που πρέπει να πέσουν για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική. Η λογική επιτάσσει ως αυτονόητο ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτε μεσούσης της κρίσης ούτε χωρίς να έχουν προκύψει τα πρώτα στοιχεία ώστε να αξιολογηθούν καταλλήλως...

Καλώς ή κακώς οι ανθρωποθυσίες "γίνονται" πλέον μόνο στα αρχαία θέατρα ανά τη χώρα, όπου αυτήν την εποχή παίζονται τραγωδίες των μεγάλων μας συγγραφέων. Όσοι θέλουν να τις φέρουν στο σήμερα ας περιοριστούν στην παρακολούθηση ταινιών με πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ για να κορέσουν την ανθρωποφαγία τους...

Για να γκρεμιστούν τα αυθαίρετα πρέπει όλα τα κόμματα να οδηγούν τις μπουλντόζες...

Είναι ελάχιστοι, αν υπάρχει έστω κι ένας, οι βουλευτές και του σημερινού Κοινοβουλίου οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε με τη σημερινή τους ιδιότητα είτε ως στελέχη τής τοπικής αυτοδιοίκησης είτε λόγω της φύσης τού επαγγέλματός τους, δεν έχουν συνδράμει στη νομιμοποίηση έστω κι ενός αυθαίρετου. Φυσικά δεν το έπραξαν γιατί μισούν το περιβάλλον ή επειδή θέλουν νεκρούς από πυρκαγιές...

Η νομιμοποίηση αυθαιρέτων συνιστά για την ελληνική κοινωνία ένα τόσο διαδεδομένο ρουσφέτι όσο ο διορισμός στο Δημόσιο ή μια καλή μετάθεση στο στρατό. Οι ψηφοφόροι- πελάτες το απαιτούν και οι πολιτικάντηδες όλων των παρατάξεων τους πετούν το κοκαλάκι...

Κι επί ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια ότι προωθήθηκε νομοθεσία που έκλεινε το μάτι στους αυθαιρεσιούχους, την ίδια ώρα που υπουργοί και η περιφερειάρχις Αττικής συνέβαλαν στο παιχνίδι των καθυστερήσεων υλοποίησης των πρωτοκόλλων κατεδάφισης, με συνέπεια η παρανομία να διαιωνίζεται. Η, έστω μετά από την τραγωδία, έμπρακτη μεταμέλεια που δείχνει η κυβέρνηση- με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η διάθεση για σύγκρουση δεν θα καταλαγιάσει μόλις κοπάσει η μπόρα- αποτελεί ένα καλό βήμα για την επαναφορά τής νομιμότητας, αν προϋπήρξε ποτέ, και τη διόρθωση στρεβλώσεων δεκαετιών. Προβληματίζει, ωστόσο, η στάση τής ΝΔ, η οποία και την Τετάρτη ακόμα προσανατολιζόταν να μην ψηφίσει την τροπολογία για την επιτάχυνση των κατεδαφίσεων, ενώ υψηλόβαθμα στελέχη της ισχυρίζονται και σήμερα πως η Ελλάδα δεν είναι Μονακό κι Ελβετία και γι' αυτό δεν πρέπει να μπουν μπουλντόζες όπου πρέπει να μπουν...

Το πολιτικό κόστος δεν θα καταπολεμηθεί με ευχολόγια ούτε έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε πότε θα διαμορφωθούν πολίτες κι όχι πελάτες. Γι' αυτό κι απαιτείται τώρα κομματική συνεννόηση και κοινή στάση τουλάχιστον στα αυτονόητα.

Στα τελευταία περιλαμβάνεται, για παράδειγμα, η άμεση κατεδάφιση ετοιμόρροπων κτιρίων ή κτισμάτων σε αναδασωτέες περιοχές, σε ρέματα, στα 500 μέτρα από τη θάλασσα ή στον εθνικό δρυμό. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως και σε αυτήν την περίπτωση το θαύμα τού σχηματισμού κοινού μετώπου σε βάρος τής αυθαιρεσίας δεν θα διαρκέσει περισσότερο από το χρόνο που η τραγωδία τής Ανατολικής Αττικής θα φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων...

Θεέ μου, τι σου έκαναν;...

Είναι από τα κεντρικά πρόσωπα των ημερών οι παράπλευρες απώλειες της κοινής λογικής, η οποία γι' άλλη μια φορά βγήκε πληγωμένη από μια δοκιμασία. Αναφέρομαι σε ορισμένα μέσα ενημέρωσης που συνέχισαν την προπαγάνδα τους σε βάρος τής δημοσιογραφίας και την ώρα που μια χώρα μετρούσε νεκρούς, καθώς και τους θεομπαίχτες, εκείνους δηλαδή που βγάζουν πολύ γερό μεροκάματο επικαλούμενοι το θεό για να δικαιολογούν το βαθύ σκοταδισμό τους και την αθεράπευτη μισαλλοδοξία τους...

Οι εντολοδόχοι εκτελεστές πληρωμένων πολιτικών ή επιχειρηματικών συμβολαίων κρύβονται πίσω από τη φαινομενικώς αθώα ανάγκη τού κοινού για πληροφόρηση κι από την υποχρέωση άσκησης κριτικής στην εξουσία προκειμένου να λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι συμφερόντων που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοσιογραφία. Αν, άλλωστε, προτεραιότητά τους ήταν να ξεσκεπάσουν την αλήθεια θα έθεταν τα ίδια ερωτήματα σε όλους και θα κρατούσαν τη ζυγαριά στη μέση...

Από τον τρόπο, ωστόσο, που καλύπτουν την επικαιρότητα αποκαλύπτεται ότι στόχος τους δεν είναι ούτε η πληροφόρηση του πόπολου ούτε ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα, με κορυφαία, βεβαίως, ύβρι τη δημοσιοποίηση εικόνων από τα απανθρακωμένα πτώματα. Αλίμονο αν αποδεχθούμε ότι δημοσιογραφία είναι η ικανοποίηση των χυδαιότερων ενστίκτων μας...

Και, φυσικά, έχουμε εκείνους με τα ράσα ή που ρασοφέρνουν και οι οποίοι ταυτίζουν ανθρώπινες τραγωδίες με θεϊκές τιμωρίες. Αν ο θεός τα έχει βάλει με την Ελλάδα γιατί έχει άθεο πρωθυπουργό γιατί την άφησε να χρεοκοπήσει όταν είχε πρωθυπουργούς που φιλούσαν την εικόνα τής Παναγίας;

Μήπως είναι άθεος κι ο Κ. Καραμανλής γι' αυτό και μαρτύρησε η Ηλεία το 2007; Κι ο Γ. Τράγκας γιατί δεν ανοίγει το εξοχικό που με τόσο ξέπλυμα έχτισε στη Νίκαια της Γαλλίας για να φιλοξενήσει πυρόπληκτους που τόσο πολύ, κατά τα άλλα, αγαπά; Ρητορικές ερωτήσεις για ένα λαό που έχει μάθει να μηρυκάζει τη μιζέρια και τη φιλαργυρία του κάτω από στρώματα κομπλεξισμού, θεοπληξίας, ωχαδερφισμού και μετάθεσης ευθυνών στους άλλους, πάντοτε στους "κακούς" άλλους...