Κράζεις Αντώνη με τον "ανδρικό τρόπο"; Θαυμάζεις!

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ τυχερός, αλλά η χώρα πολύ άτυχη που αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει ο Αντ. Σαχλαμαράς. Από τη μία ο πρωθυπουργός στην ουσία παίζει μπάλα μόνος του στο πολιτικό γήπεδο, τη στιγμή που ο βασικός του εσωτερικός αντίπαλος είναι τόσο δημοφιλής όσο το παγωτό χωνάκι στις κοιλάδες των Ιμαλαΐων. Από την άλλη, όμως, η Ελλάδα χρειαζόταν τούτη την ώρα μια αντιπολίτευση που τουλάχιστον θα στεκόταν στο πλευρό τού Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει και οι οποίες διασφαλίζουν έναν άλλο δρόμο κοινωνικής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΚΚΕ επέλεξαν και πάλι, στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, να υποπέσουν σε αντιφάσεις και κυρίως, με την εξαίρεση του Περισσού που ονειρεύεται τον τόπο να μετατραπεί σε Αλβανία τού Χότζα, να μην πουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως αυτό που επιθυμούν ως εναλλακτική στη διαπραγματευτική τακτική τής κυβέρνησης είναι ένα τρίτο μνημόνιο...

Με μια τέτοια εξέλιξη και τα συμφέροντα των αφεντικών τους θα εξακολουθούν να εξυπηρετούν και να αυτοπαρουσιάζονται ως χρήσιμοι σε αυτά και θα ελπίζουν, μέσα στις αυταπάτες που δημιουργεί ο χρόνιος εθισμός στην εξουσία, πως θα τους δοθεί μια επιπλέον ευκαιρία να καταστρέψουν τη χώρα. Αν θέλουν, ωστόσο, να διατηρήσουν έστω κι ένα ψήγμα προσδοκίας ζωντανό οφείλουν να διαμορφώσουν μια ενιαία τακτική. Γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είτε έχει υπογράψει τρίτο μνημόνιο κι άρα όλα καλά με τους εταίρους, με τους οποίους παριστάνει πως διαπραγματεύεται, είτε ρίχνει την πατρίδα στα βράχια επειδή έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς. Πώς να το κάνουμε, και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβαίνουν...

Δεν έχω πολυασχοληθεί με τον Αντ. Σαχλαμαρά μετά από τις εκλογές για τον ίδιο λόγο που δεν φορώ πουλόβερ το καλοκαίρι. Δεν μου προκαλεί, άλλωστε, ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πυροβολώ τους ηττημένους, ακόμα κι αν αυτοί αρνούνται να πιστέψουν ότι έχουν ξεψυχήσει. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. (όχι για πολύ ακόμα) είναι πολιτικώς νεκρός από το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου. Αυτήν τη στιγμή μοιάζει με το κοτόπουλο που του έχουν κόψει το κεφάλι κι αυτό συνεχίζει για λίγο ακόμα να περπατά μέχρι να σωριαστεί ψόφιο. Αυτή μου την αίσθηση επιβεβαίωσε και η χθεσινή παρουσία του στη Βουλή, στην οποία εμφανίστηκε για να μας...ψεκάσει πως οι πολίτες επί ημερών του είχαν να φάνε (από τα σκουπίδια μάλλον εννοούσε) και κοιμούνταν γαλήνια γιατί γνώριζαν ότι την επόμενη ημέρα θα λάμβαναν τους μισθούς και τις συντάξεις τους...

Θέλω να είμαι επιεικής μαζί του και να θεωρήσω πως ο τύπος έχει απλώς πιστέψει το δικό του παραμύθι τού "success story" και με αυτό πορεύεται. Φοβάμαι, εξάλλου, πως θα υποτιμήσω και τη δική σας νοημοσύνη αν επαναλάβω με λεπτομέρειες πως αυτό που παρέδωσε είναι μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση με απελπισμένους σκλάβους. Ούτε καν το πρωτογενές πλεόνασμα που εμφάνισε και το οποίο δημιουργήθηκε επί τη βάσει μιας οικονομικής γενοκτονίας δεν ήταν πραγματικό παρά μόνο λογιστικό. Κατανοώ την αγωνιώδη προσπάθεια του Αντ. Σαχλαμαρά να σώσει το κεφάλι του και να διατηρήσει την υστεροφημία του. Δεν θα το πετύχει, όμως, με τα ψέματα, όπως αυτό που εκστόμισε για να δικαιολογήσει το "ουδείς αλάνθαστος" που είπε στην Ανγκ. Μέρκελ, κορύφωση των οποίων ήταν πως παράδωσε ένα κράτος-μοντέλο το οποίο διάλυσε η επάρατος Αριστερά σε δύο μόλις μήνες...

Η σοβαρότερη ψυχική ασθένεια από την οποία υποφέρει ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι η έλλειψη ήθους. Αυτό αποδείχθηκε και χθες με τις σεξιστικές του αναφορές για τον "ανδρικό τρόπο" του, τις ρατσιστικές για τους λαθρομετανάστες στο κέντρο τής Αθήνας, καθώς και την κάλυψη που παρείχε σε συνεργάτη του με διπλή εμφάνιση στη λίστα Λαγκάρντ. "Μακάρι να είχαμε δέκα Παπασταύρου" είχε το θράσος να δηλώσει από το βήμα τής Βουλής ο πρόεδρος της Ν.Δ. Δυστυχώς, έχουμε πολλούς περισσότερους που φοροδιαφεύγουν ή φοροαποφεύγουν και στη συνέχεια οργανώνουν μηχανισμούς απόκρυψης των παρανομιών τους όταν δεν ασχολούνται με υποκλοπές στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι απομεινάρι μιας δεξιάς που σήμερα έχει εν πολλοίς εξευγενιστεί αλλά κάποτε μετρούσε την "αντρίλα" της με κάθε είδους βασανιστήρια, έχοντας τις πλάτες τού ξένου παράγοντα...

Ξεδίπλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το μείγμα μισογυνισμού, ρατσισμού, μικροαστισμού και κουτσαβακισμού (δεν είπε κουβέντα, για παράδειγμα, για το αν θα στηρίξει το νομοσχέδιο για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών τής διαπλοκής, περιορίζομενος να καταπλήξει την αλήθεια υποστηρίζοντας πως τα συμβατικά μίντια στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ!) το οποίο τον κατατάσσει ως μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία τού μεσαίωνα αλλά τον κάνει απολύτως ντεμοντέ για τον 21ο αιώνα. Με την πρωθυπουργία του κατέβασε τόσο χαμηλά τον πήχη που κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να φαίνεται ακόμα σημαντικότερος από όσο μπορεί να είναι. Εκανε τόσο λίγα για το λαό που αν ο σημερινός πρωθυπουργός πετύχει έστω να σώσει τις επικουρικές συντάξεις θα μοιάζει με θαυματοποιό. Η φιλελεύθερη παράταξη αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το πολιτικό έκτρωμα που συνεχίζει να τη διαφεντεύει με ένα λόγο που συμπυκνώνει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον ταλιμπανικό σκοταδισμό στην ίδια ξινισμένη συνταγή...  



 



   

Το bullying στο χωριό μου το λέμε και political correctness...

Το bullying έχει πολλές όψεις. Μία από αυτές είχε ως θύμα της τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μια άλλη εκφράζεται μέσα από τη σύγχρονη μάστιγα που ακούει στο όνομα "πολιτικός ορθολογισμός" ("political correctness" αγγλιστί) και η οποία διέπεται από κατ' εξοχήν φασιστικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό γιατί επιβάλλει με το ζόρι στο πόπολο τα γούστα τής ελίτ. Πάρτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με την περίπτωση του Αντρέας Λούμπιτς, ο οποίος φέρεται ως ο πιθανότερος υπαίτιος της αεροπορικής τραγωδίας στις Αλπεις. Τις τελευταίες ημέρες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει πληροφορίες για το συγκεκριμένο άτομο σύμφωνα με τις οποίες, μεταξύ άλλων, βρισκόταν πολύ κοντά στην τύφλωσή του, έπαιρνε ψυχοφάρμακα κι ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος. Κατά τη λογική των πολιτικώς ορθών ο Τύπος θα έπρεπε να αποκρύψει αυτά τα στοιχεία γιατί σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να θεωρούμε όλους τους τυφλούς, τους ψυχασθενείς και τους γκέι ικανούς να πάρουν ένα αεροπλάνο και να το πετάξουν στα βράχια...

Η κοινή γνώμη, δηλαδή, δεν δικαιούται να μάθει τίποτα άλλο για τον Λούμπιτς παρά μόνο ίσως τη φωτογραφία του κι ένα πιστοποιητικό γέννησης. Κι όταν λες στους "politically correct" πως αν μη τί άλλο υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το προφίλ τού ανθρώπου που πιθανότατα προχώρησε σε μια τόσο ακραία ενέργεια, πιστεύουν ότι σε αφοπλίζουν απαντώντας σου πως τότε θα έπρεπε να πληροφορηθούμε και το ζώδιό του ή τί είδους σαμπουάν χρησιμοποιούσε. Οταν, όμως, στα επιχειρήματα η απόκριση είναι εξυπνακισμοί καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι τουλάχιστον ποιός έχει τη λογική με το μέρος του και ποιός δογματίζει...

Οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι μηχανισμοί που δεν λειτουργούμε σε ατομικό επίπεδο με τον ίδιο τρόπο ακόμα κι όταν μοιραζόμαστε με άλλους κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αλλοι, για παράδειγμα, αξιοποιούν στο έπακρο ακόμα και τα μειονεκτήματα, τις αναπηρίες ή τη διαφορετικότητά τους από τη μάζα κι άλλοι δεν είναι τόσο δυνατοί και υποκύπτουν στη μισαλλοδοξία τού πλήθους. Δεν είμαι ειδικός για να φτιάξω το ψυχολογικό προφίλ τού Λούμπιτς και ούτε είναι αυτό εύκολο να σχηματιστεί ακόμα κι από τους επιστήμονες μέσα σε διάστημα μιας μόνο εβδομάδας. Δεν θα πρέπει, όμως, να έχουμε μια όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένη εικόνα γι' αυτόν τον άνθρωπο από το να απαιτούμε από τα μέσα ενημέρωσης να αυτολογοκρίνονται για να μην ενοχληθούν συγκεκριμένες ομάδες τού πληθυσμού; Αν κάποιος, για παράδειγμα, διάγει μια κρυφή ερωτική ζωή εξαιτίας τής στενομυαλιάς συντηρητικών κοινωνιών δεν θα πρέπει αυτό να συνυπολογιστεί ως παράγοντας που επιβαρύνει την ψυχοσύνθεσή του; Και πώς θα ξεφύγουμε, επιτέλους, από μεσαιωνικές αντιλήψεις που καταστρέφουν ανθρώπινες ψυχές αν προκρίνουμε συνεχώς ως λύση στα προβλήματά μας το στρουθοκαμηλισμό;...

Οι δημοσιογράφοι όφειλαν, επομένως, να καταγράψουν πως ο Λούμπιτς ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος, στηριζόμενοι βεβαίως σε πραγματικά περιστατικά, όπως την ίδια υποχρέωση θα είχαν αν ήταν γυναικάς που άλλαζε θηλυκές ερωτικές παρτενέρ κάθε βράδυ. Στο φως είναι που όλοι μπορούμε να εξάγουμε αντικειμενικότερα συμπεράσματα, όχι στο σκοτάδι, πόσω μάλλον όταν το επιλέγουμε με την υποτίθεται ελεύθερη βούλησή μας και δεν μας επιβάλλεται έξωθεν. Σε διαφορετική περίπτωση μεταλλασσόμαστε σε άνευρα όντα, τα οποία σιωπούν πιο πολύ από όσο μιλούν υπό το φόβο πως τα λόγια τους μπορεί να ενοχλήσουν ορισμένους. Οπως, όμως, είναι χυδαίο να χρησιμοποιείς σαν σάκο τού μποξ ευαίσθητους ανθρώπους όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης άλλο τόσο είναι φαύλο να επιβάλλεις τη δική σου αισθητική δια της ψυχολογικής βίας στους υπόλοιπους. Στόχος μου είναι μέχρι το τέλος τής ζωής μου να έχω όσο το δυνατό λιγότερα απωθημένα. Αυτό θα με κάνει καλύτερο και για τον εαυτό μου και για το κοινωνικό σύνολο. Αν μου το επιτρέπετε και δεν το απαγορεύει κι αυτό ο πολιτικός ορθολογισμός σας, το ίδιο θα συνιστούσα και σε πολλούς συμπολίτες μου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ζούσαμε σε έναν πιο ειρηνικό κόσμο αφού θα τα είχαμε βρει με τον πιο αδυσώπητο εχθρό μας, τα γκρεμισμένα μας όνειρα δηλαδή...  

 

  

Γιατί δεν τραβάτε μια μήνυση και στον Τζέρεμι Πάξμαν κ. Βγενόπουλε;...

Το απόγευμα του Σαββάτου καταδικάστηκα πρωτοδίκως από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε δέκα μήνες φυλάκιση για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος τού μεγαλοεπιχειρηματία Ανδρ. Βγενόπουλου. Η πρόταση του εισαγγελέα, μάλιστα, ήταν για ποινή 12 μηνών, όπως αυτή που επιβλήθηκε στον Γ. Παπακωνσταντίνου για τη νόθευση της λίστας Λαγκάρντ κι αφού ο πρώην υπουργός Οικονομικών αθωώθηκε για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας. Με λίγα λόγια, ο εισαγγελέας έκρινε πως οι χαρακτηρισμοί "Κοσκωτάς της νέας χιλιετίας" και "Δούρειος Ιππος" έχουν την ίδια βαρύτητα με τη μη αξιοποίηση από τον αρμόδιο υπουργό, τον ίδιο που μας έβαλε στα μνημόνια, μιας λίστας από την οποία τα άδεια ταμεία τού ελληνικού Δημοσίου θα μπορούσαν να γεμίσουν με μερικά δισεκατομμύρια ευρώ...

Το ίδιο δικαστήριο, μάλιστα, έκρινε πως δεν πρέπει να μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου βίου πιθανότατα γιατί κατά τη διάρκεια της αγόρευσής μου χρησιμοποίησα τη φράση του βρετανού δημοσιογράφου Τζέρεμι Πάξμαν σύμφωνα με την οποία "ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην όποια εξουσία με τον ίδιο σεβασμό με τον οποίο συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολώνα τής ΔΕΗ". Το ίδιο δικαστήριο επιφύλαξε συνολική ποινή φυλάκισης 26 μηνών στον Κώστα Βαξεβάνη. Αν όλα αυτά δεν λέγονται κατάχρηση εξουσίας κι εκδικητικότητα, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς γι' αυτές τις έννοιες...

Εκλεισα την ίδια αγόρευση με την ευχή κάποια ημέρα στο εδώλιο του κατηγορουμένου να δούμε εκείνους που οδήγησαν τον τόπο στα βράχια κι όχι μόνο αυτούς που φώναζαν "προσοχή, παγόβουνο". Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι μόνο προσωπικό. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, αξίες που το απόγευμα του Σαββάτου βιάστηκαν αγρίως στο προκάτ κτίριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων από εκείνους που θα όφειλαν να είναι θεματοφύλακές τους. Στο ίδιο δικαστήριο που ο Ανδρ. Βγενόπουλος παραδέχθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δανειοδοτούσε οφσόρ εταιρείες με χίλιες κυπριακές λίρες μετοχικό κεφάλαιο και πως αναμείχθηκε στην πώληση του ΟΤΕ για να πιέσει την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε να προχωρήσει πιο γρήγορα η ιδιωτικοποίηση αυτού του δημόσιου φιλέτου επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μου για το ότι αργεί ακόμα το άλμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη...

Οταν το δημόσιο συμφέρον ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού υποτάσσεται στην "ανάγκη" προστασίας τής προσωπικής ευθιξίας ενός μεγιστάνα, που οφείλει κάποια στιγμή να μας δώσει μια σαφή εξήγηση για το πώς έγινε μεγιστάνας, τότε εγκαταλείπουμε την αφύπνιση του πόπολου βορά στα νύχια εκείνου που τα έχει πιο γαμψά και με περισσότερα χρήματα στην τσέπη για να τα ακονίζει. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις που δεν θα είναι άμεση ή έμμεση διαφήμιση πρέπει να αποφασίσουμε να δώσουμε στους ρεπόρτερ το οξυγόνο τής ελευθεροτυπίας, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε μια ολόκληρη κοινωνία στην προπαγάνδα τού μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι ποινικές του εκκρεμότητες προσιδιάζουν περισσότερο σε αυτές κοινών απατεώνων παρά προτύπων...

Στο ίδιο δικαστήριο ο Ανδρ. Βγενόπουλος, με την αλαζονεία που γεννά το άφθονο χρήμα σε συνειδήσεις που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος του, άλλοτε παρουσιαζόταν ως ένας κακομοίρης μικρομέτοχος κι άλλοτε ως ο εθνικός ευεργέτης που δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και ρευστότητα στην ελληνική οικονομία. Αυτός ο "α λα καρτ" αυτοπροσδιορισμός χαρακτηρίζει τον επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κύκλο τού ανδρός, που από τη μια απαιτεί νέες θυσίες από την πλειονότητα του ελληνικού λαού κι από την άλλη "ξεκουράζει" τα μαύρα του φράγκα σε φορολογικούς παραδείσους, όταν δεν τα επενδύει σε κάθε είδους πλυντήρια, και δεν εννοώ ρούχων. Πρόκειται για τον ίδιο κύκλο που η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει την ιστορική ευθύνη να σπάσει προκειμένου το Σύνταγμα και οι νόμοι αυτής της χώρας να αφορούν τους πάντες κι όχι μόνο εκείνους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τσιμπίδα τους...

Καλά κάνουμε και κυνηγούμε τα "φακελάκια" των γιατρών. Ακόμα, όμως, κι αν τα συναθροίσουμε για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους δεν θα φτάσουν παρά μόνο μία μίζα για την προμήθεια ιατροφαρμακευτικού υλικού σε νοσοκομείο. Τί θέλω να πω; Πως όσο από τις αίθουσες των δικαστηρίων εξέρχονται νικητές με τα κοχίμπα στο στόμα τους οι μεγαλοκαρχαρίες είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαιτούμε από τον ελαιοχρωματιστή να κόβει αποδείξεις. Κι αυτό όχι γιατί δεν πρέπει ο κάθε μπογιατζής να το κάνει για το κοινό καλό, αλλά γιατί η δικαιοσύνη των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν είναι τίποτα άλλο από ολιγαρχία με την προβιά δημοκρατίας... 

  
 

Την κερκόπορτα στο φρενοκομείο θα την κλείσετε ή θα πάρετε μόνο νέα μέτρα ασφαλείας;...

Η Δύση είναι συγκλονισμένη από την αεροπορική τραγωδία στις Αλπεις μολονότι ο αριθμός των νεκρών σε αυτή δεν είναι μεγαλύτερος από όσους σκοτώνονται, για παράδειγμα, στη Συρία σε καθημερινή βάση τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο θάνατος, όμως, των σύριων δεν διαθέτει την ικανότητα να υπενθυμίζει το δικό μας θάνατο: βρίσκονται σχετικά μακριά από την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη που δεν ζει μια πολεμική σύρραξη στο εσωτερικό της και η οποία ταξιδεύει πολύ περισσότερο με το αεροπλάνο από ό,τι θα ταξιδέψει ποτέ ένας μέσος σύριος. Λυπάμαι για τον κυνισμό αυτές τις δραματικές ώρες, αλλά στην ουσία ένας σημαντικός αριθμός δυτικών δεν θρηνεί για τους εκατοντάδες νεκρούς επιβάτες, αλλά για τη σοβαρή πιθανότητα να βρεθεί κι ο ίδιος ή τα παιδιά του πολύ σύντομα στην ίδια θέση...

Κι αν, μάλιστα, αποδειχθεί ότι ένας παρανοϊκός για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να πάρει μαζί του κι άλλους στο ταξίδι χωρίς γυρισμό, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο τα αρρωστημένα του μηνύματα, τότε γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο κόσμος που ζούμε γίνεται όλο και πιο τρελός κάθε ώρα που περνά γιατί έχει στηρίξει την ύπαρξή του στο παιδικό, αλλά μανιχαϊστικό δίπολο του καλού και του κακού. Ο Αντρ. Λούμπιτς, όπως για παράδειγμα πριν μερικά χρόνια ο Αντ. Μπρέιβικ που σκότωσε δεκάδες παιδιά στη Νορβηγία, εκκίνησαν από τις ίδιες μεσσιανικές αντιλήψεις από τις οποίες διακατέχονται τα ισχυρά κράτη και οι αλαζονικές ηγεσίες τους. Με λίγα λόγια, σε αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι ο καθένας αποδίδει στον εαυτό του το ρόλο τού απόλυτου καλού, όταν το κακό που κυοφορούν περιμένει στη γωνία τη σειρά του χαμογελώντας...

Ξέρω ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό συνανθρώπων τους μολονότι δεν συνδέονται μαζί τους λόγω εθνικής καταγωγής, φυλής, πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων ή χρώματος. Διστάζω, όμως, να μπω στη διαδικασία να τους μετρήσω γιατί φοβάμαι πως στη σύγκριση δεν θα βγουν η πλειονότητα. Θα καταθέσουμε τόνους ειλικρινών δακρύων αν σκοτωθούν έλληνες ή λευκοί ευρωπαίοι ή χριστιανοί, στην καλύτερη περίπτωση ωστόσο θα αντιμετωπίσουμε με αδιαφορία τον θάνατο ανθρώπων που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα μου πείτε πως κατά καιρούς συγκλονιζόμαστε με τραγωδίες που αφορούν μετανάστες και λαμβάνουν χώρα στα σύνορά μας. Αλλά είναι αυτά ακριβώς τα "σύνορά μας" που κινητροδοτούν τα αισθήματά μας, το ότι το κακό συνέβη στη γειτονιά μας κι άρα η γειτονιά μας κι αρά εμείς οι ίδιοι κινδυνεύουμε. Αν τα συναισθήματά μας, άλλωστε, ήταν πιο γενναιόδωρα θα κλαίγαμε π.χ. κάθε δύο λεπτά για τον θάνατο 30 παιδιών ανά τον πλανήτη. Ποιός ξέρει, μπορεί εν τέλει η καλλιεργημένη από απάνθρωπα συστήματα αναισθησία μας να αποτελεί το αντίδοτο στην κατάθλιψη. Πόσο, όμως, μας τιμά αυτό το γιατρικό;...

Η Δύση νιώθει ξανά ευάλωτη. Τί κι αν έχει δαπανήσει τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια για την ασφάλειά της, ανακαλύπτει έντρομη σαν άλλη Κοκκινοσκουφίτσα πως ο Κακός ο Λύκος έχει πολλούς τρόπους για να τη δαγκώσει. Υστερα κι από τη νέα τραγωδία θα ενταθούν κι άλλο τα μέτρα ασφαλείας. Ενδεχομένως, αύριο μεθαύριο να μιμηθούμε τους χίπηδες στα Μάταλα και να επιβιβαζόμαστε μόνο γυμνοί στα αεροπλάνα. Ακόμα και τότε, όμως, θα βρεθεί ένα ξεστρατημένο θύμα τού συστήματος για να πάρει μαζί του στην αιώνια ζωή με το έτσι θέλω κι άλλους. Οσο αυτός ο κόσμος κλείνει τα μάτια στις σοβαρότατες παθογένειές του, οι οποίες πηγάζουν από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα βρίσκονται πάντοτε τύποι που θα συνδέουν την παράνοια με την αντίσταση στην αδικία. Εχει αποδειχθεί ότι η Γη δεν έγινε καλύτερη ούτε από τους ιμπεριαλιστές ούτε από τους Μπιν Λάντεν και τους διαδόχους του. Ολοι αυτοί έχουν ανοίξει μια τεράστια κερκόπορτα στο φρενοκομείο, από το οποίο έχουν αποδράσει εκατομμύρια οριακές προσωπικότητες. Πενθούμε σήμερα τους νεκρούς τής "German Wings", αλλά δεν κάνουμε τίποτα στην ουσία για να αποτρέψουμε μια μελλοντική τραγωδία από μία άλλη Βαρκελώνη για ένα άλλο Ντίσελντορφ παρά μόνο φοράμε ενισχυμένες πανοπλίες για να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα του Φρανκενστάιν τα οποία ξεπήδησαν από το δικό μας εργαστήριο. Το ίδιο εργαστήριο που εξακολουθεί να παράγει τέρατα με αμείωτο ρυθμό χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε...

 

Πώς θέλετε δηλαδή να γιορτάσουμε την 25η Μαρτίου; Με φοξ τροτ και φουά γκρα;...

Το βήμα μου ήταν πάντοτε ασυντόνιστο, αλλά την ώρα τής παρέλασης αισθανόμουν μια εθνική ανάταση την οποία είχα την πρόνοια να μην τη μπερδεύω με εθνικισμό. Το να ακούς φλογερά λόγια για την πατρίδα σου και να αισθάνεσαι υπερήφανος γι' αυτή, πόσω μάλλον όταν εκφωνούνται με αφορμή ιστορικές στιγμές για τις οποίες δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, δεν σημαίνει ούτε ότι μισείς όλες τις άλλες πατρίδες ούτε πως θεωρείς πως το δικό σου "εθνικό DNA" είναι ανώτερο από των υπόλοιπων. Η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι προνομιακό πεδίο τής δεξιάς. Αυτή, άλλωστε, κρίνεται στην πράξη και οι πράξεις έχουν αποδείξει ότι η Αριστερά όταν παρέστη ανάγκη, όπως συμβαίνει και σήμερα, κράτησε ψηλά τη σημαία...

Γι' αυτό είμαι υπέρ των μαθητικών παρελάσεων, όχι όμως και των στρατιωτικών, οι οποίες και κοστοβόρες είναι και περνούν τα αντίθετα μηνύματα από αυτά στα οποία υποτίθεται πως αποσκοπούν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν βλέπω μαζεμένα τανκ, πυροβόλα, αντιαρματικά, ελικόπτερα, αεροπλάνα κ.ο.κ. δεν αισθάνομαι ασφαλής αλλά εντελώς ανασφαλής για το ότι χρειάζεται να τα επιδεικνύουμε για να αισθανόμαστε εθνική ασφάλεια. Αφήστε που βρισκόμαστε πλέον στο 2015 και οι τούρκοι, αν θεωρήσουμε πως αυτός είναι ο μεγάλος μας εχθρός, γνωρίζουν τί διαθέτει το ελληνικό στράτευμα καλύτερα κι από το ίδιο...

Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο έλληνα, αλλά τα πανηγύρια επίσης δεν είναι του γούστου μου. Τα μεγάλα τραπέζια όπου ο καθένας τρώει και πίνει μέχρι να πεθάνει ακούγοντας μουσική που είναι από μόνη της ικανός λόγος για να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία δεν είναι αυτό που θα έλεγα ένας ευχάριστος τρόπος για να περάσω την ώρα μου. Από την άλλη, ωστόσο, κατανοώ ότι αν είναι να οργανώσουμε μια γιορτή για την 25η Μαρτίου αυτή δεν μπορεί να περιλαμβάνει ρομαντικές μπαλάντες ή σοσιαλιστικά εμβατήρια αλλά παραδοσιακά τραγούδια τής τάβλας, σαν αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο. Γι' αυτό και δεν έχω αντίρρηση ούτε προσβάλλεται η αισθητική μου a priori για το πανηγύρι που πρόκειται να στηθεί στην πλατεία Συντάγματος...

Μπορεί να τρέμω στην ιδέα πως θα ξεπατικώσουμε πάλι κάθε στερεότυπο του έλληνα φουστανελά, αλλά είναι λογικό να χορέψουμε τσάμικα και καλαματιανά μια τέτοια ημέρα κι όχι τάνγκο ή φοξ τροτ. Κι αν μη τί άλλο είναι ένα βήμα μπροστά το ότι την παρέλαση θα μπορέσουν να την παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς όλο οι έλληνες και δεν θα είναι πριβέ εκδήλωση, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αν δεν το έχει κάνει ήδη κάποιος άλλος, είμαι διατεθειμένος να υποβάλω αίτηση για να εγγραφούμε στα βιβλία Γκίνες ως η μοναδική αναπτυγμένη χώρα τού κόσμου η οποία έχει διεξάγει κατ' επανάληψη ποδοσφαιρικούς αγώνες και παρελάσεις δίχως θεατές. Λες κι έχουν νόημα να γίνονται χωρίς κάποιος να βρίσκεται εκεί για να χειροκροτεί...

Οι περισσότερες αντιδράσεις, ωστόσο, προέρχονται από τους έλληνες που μισούν το γεγονός ότι είναι έλληνες. Καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκαν "πολιτισμένοι" άγγλοι, γάλλοι ή γερμανοί και γι' αυτό προσπαθούν να κοπιάρουν τη ζωή τους όσο γίνεται περισσότερο, τρώγοντας fish and chips, πίνοντας σαμπάνιες ή ακούγοντας κλασική μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στην ουσία εχθρεύονται την έννοια του λαού, την θεωρούν ξένη με τις ιδεοληψίες τους που προκρίνουν το άτομο έναντι της κοινωνίας. Βεβαίως επιδιώκουν κι εκείνοι να εγγράφονται σε κοινότητες, τις προτιμούν ωστόσο κλειστές, για λίγους κι εκλεκτούς. Οι μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις, όπως η παρέλαση ή το γήπεδο, τους προκαλούν δυσανεξία γιατί τα ραντάρ τού ελιτισμού τους αδυνατούν να συλλάβουν τέτοιου είδους συχνότητες...

Η απέχθεια για το πόπολο όταν προέρχεται από την ελίτ είναι ευεξήγητη. Οταν είσαι καβάλα στο άλογο όλοι οι άλλοι σου φαίνονται τιποτένιοι. Εκείνοι, ωστόσο, που παραμένουν διαχρονικά γελοίοι είναι οι διάφορες "Μαντάμ Σουσού" θηλυκού κι αρσενικού γένους που ενώ δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί κάποιοι τους πίνουν το αίμα χωρίς οι ίδιες να διαμαρτύρονται, όχι μόνο δεν τους πολεμούν αλλά τους φτιάχνουν και εικονίσματα την ίδια ώρα που σαρκάζουν εκείνους που προσπαθούν να τους τραβήξουν μακριά από τη λάσπη. Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν πριν πέντε χρόνια πατούσαμε πόδι στην υποδούλωσή μας, αναγνωρίζαμε τα σφάλματά μας αλλά δεν επιλέγαμε να τα διορθώσουμε κάνοντας τα πράγματα χειρότερα. Αυτήν την Ελλάδα της εχθροπάθειας για το λαό συμβολίζουν Ν.Δ.-Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και η εξαφάνισή τους από τον πολιτικό χάρτη δεν είναι απλώς μια δικαιολογημένη προσδοκία, αλλά όρος λαϊκής επιβίωσης...

Υ.Γ. Ο "vromostomos" επιστρέφει την Παρασκευή.

"Παλιά κινεζική παροιμία": Αν δεν σκοτώσεις τη διαπλοκή, η διαπλοκή θα σε σκοτώσει...

Οποιος θέλει να απαντήσει καλοπροαίρετα στο ερώτημα αν η κυβέρνηση έχει κάνει κωλοτούμπα, και με αυτό δεν εννοώ υποχωρήσεις που είναι αναπόφευκτες σε μια διαπραγμάτευση, δεν έχει παρά να σκεφτεί τα ακόλουθα ερωτήματα. Ερώτημα πρώτο: είναι η στάση τής γερμανικής κυβέρνησης φιλική απέναντι στην Αθήνα, ειδικώς στο βαθμό που ήταν με τους σαμαροβενιζέλους; Ερώτημα δεύτερο: τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, αποθεώνουν τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του; Είμαι, μάλιστα, διατεθειμένος να σας βοηθήσω να απαντήσετε δίνοντάς σας μερικές βοήθειες. Οσον αφορά το πρώτο ερώτημα, σας παραπέμπω σε δηλώσεις Μέρκελ-Σόιμπλε-Σουλτς και δημοσιεύματα εφημερίδων όπως η "Bild", που όταν δεν απαιτούν την απόλυση Βαρουφάκη ζητούν από το ΣΥΡΙΖΑ να αποπέμψει τους ΑΝΕΛΛ και να σχηματίσει κυβέρνηση με το Ποτάμι. Ναι, με το ίδιο Ποτάμι που έχει πάει τη διαπλοκή πολιτικών-μεγαλοεπιχειρηματιών-τραπεζιτών σε άλλο επίπεδο καταθέτοντας σχεδόν αποκλειστικώς κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για τα συμφέροντα των εθνικών μας νταβατζήδων...

Κι αναφορικώς με το δεύτερο ερώτημα σας παραπέμπω στο...ρεπορτάζ τού "Βήματος" για τον Γιώργο Κατρούγκαλο, με το οποίο στην ουσία θεωρεί ανήθικο να είναι κάποιος δικηγόρος και να έχει επαγγελματική δραστηριότητα πριν γίνει υπουργός. Η "ναυαρχίδα", ωστόσο, του ψυχαρέικου δείχνει την πυγμή της μόνο όταν πολιτικοί υπερασπίζονται μισθωτούς που χάνουν τη δουλειά τους. Για τον Μ. Βορίδη, ο οποίος είναι συνήγορος των απατεώνων τής Energa και της Hellas Power που έφαγαν τα λεφτά τού κοσμάκη και τώρα διοργανώνουν το ένα πάρτι οργίων μετά από το άλλο σε κοσμικά μέρη, ο "αξιότιμος" Στ. Ψυχάρης δεν έβγαλε ούτε κιχ. Για την ακρίβεια, όπως έχει αποδειχθεί από emails που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, πίεζε ώστε οι ένοχοι να πέσουν στα μαλακά...

Δεν θέλω να σταθώ πολύ περισσότερο στην υπόθεση Κατρούγκαλου, η οποία μυρίζει στήσιμο από χιλιόμετρα μακριά. Ο "δαιμόνιος" ρεπόρτερ Β. Χιώτης είναι καλός στο να γλείφει τα αφεντικά του στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και στο να κάνει έρευνα. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήξερε, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης εκλέχθηκε ευρωβουλευτής το Μάιο κι όχι βουλευτής στις 25 Ιανουαρίου. Τα τρία τέταρτα της Βουλής είναι, άλλωστε, δικηγόροι. Θα έπρεπε, δηλαδή, πριν την εκλογή τους να μην αναλαμβάνουν καμία υπόθεση με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα υπουργοποιηθούν και θα βγάλουν από εκεί λεφτά; Αφήστε που ο Γιώργος Κατρούγκαλος είχε δηλώσει εγκαίρως πως όσοι επαναπροσληφθούν στο Δημόσιο δεν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης. Επομένως, θα λάμβανε μίζα 12% επί του τίποτα... Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος αλλά να χτυπηθεί το σύνολο της κυβέρνησης σε αυτό που υπερτερεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τομέα σε σύγκριση με την αντιπολίτευση, στην ηθική ακεραιότητα δηλαδή. Η διαπλοκή, με ψέματα και προβοκάτσιες, επιχειρεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως κι όλοι οι συριζαίοι και οι ανελίτες είναι σάπιοι, οπότε είναι προτιμότερο να εμπιστευτεί ξανά την πασοκονεοδημοκρατία, η οποία γνωρίζει καλύτερα τη "δουλειά"...

Η ελίτ τελεί σε κατάσταση απελπισίας με αυτούς τους "γραφικούς" που επιμένουν να ταξιδεύουν στην οικονομική θέση ώστε να χρησιμοποιείται το πρωθυπουργικό σκάφος για πολίτες σε ανάγκη και να κάνουν πράξη τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις και να μην υπογράψουν ένα τρίτο μνημόνιο καταβαράθρωσης της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων. Γι' αυτό και παίζει πλέον παραβιάζοντας οποιοδήποτε κανόνα δεοντολογίας, δίνοντας την ύστατη μάχη διατήρησης των προνομίων της. Η κυβέρνηση, ωστόσο, οφείλει επιτέλους να περάσει στη δυναμική αντεπίθεση, ανακοινώνοντας σήμερα κιόλας το διαγωνισμό για την άδεια χρήσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων και τον αυστηρό έλεγχο των θαλασσοδανείων που δόθηκαν και σε μέσα ενημέρωσης την τελευταία δεκαετία. Αν το Μαξίμου δεν σκοτώσει τη διαπλοκή τώρα που διαθέτει τόσο τη λαϊκή υποστήριξη όσο και τη διαχειριστική αγνότητα για να το πράξει, δεν θα τη σκοτώσει ποτέ. Αντιθέτως, στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας επιλέξει την αμυντική στάση θα βρεθεί πολύ σύντομα πολιτικώς νεκρός γιατί οι διαπλεκόμενοι δεν πρόκειται να αφήσουν για πολύ καιρό ακόμα στην εξουσία ανθρώπους που διαπραγματεύονται και λαμβάνουν αποφάσεις με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι τα συμφέροντα των ολιγαρχών. Και για μια τέτοια εξέλιξη ευθύνη δεν θα φέρει μόνο ο θύτης που ασέλγησε πάνω στη δημοκρατία, αλλά και το θύμα που δεν τον πολέμησε όσο θα όφειλε...  
 

Ο χαμένος τα παίρνει όλα γι' αυτό και δεν έχει λόγο να καθυστερεί...

Είναι θετικό ότι ο πρωθυπουργός επιμένει πως δεν θα λάβει υφεσιακά μέτρα λιτότητας, μολονότι παίζει μόνος του εναντίον της συνασπισμένης εγχώριας και διεθνούς ελίτ και με το θησαυροφυλάκιο σχεδόν άδειο από λεφτά. Είναι, επίσης, κατανοητή εν μέρει η τακτική τής υπομονής, με δεδομένο, όπως φάνηκε κι από την τηλεφωνική παρέμβαση Ομπάμα στην Ανγκ. Μέρκελ, ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας δεν θα είχε αρνητικό αντίκτυπο μόνο στους έλληνες αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ωραία όλα αυτά, αλλά οφείλω να σας ομολογήσω ότι βαρέθηκα να ξημεροβραδιαζόμαστε από Eurogroup σε Σύνοδο Κορυφής κι από Ecofin σε οκταμερείς για να μαθαίνουμε αν χρεοκοπούμε ή όχι. Υστερα από πέντε χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η χώρα μας υπέστη τη μεγαλύτερη συρρίκνωση ΑΕΠ από οποιοδήποτε άλλο αναπτυγμένο κράτος στη μεταπολεμική περίοδο η πραγματική οικονομία, ακόμα κι αν το δημόσιο ταμείο διαθέτει μια υποτυπώδη ρευστότητα, δεν μπορεί να σηκώσει άλλο το βάρος τής αβεβαιότητας...

Από τη στιγμή, επομένως, που η κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να μην παραβιάσει την κόκκινη γραμμή της για έναν έντιμο συμβιβασμό οφείλει το ταχύτερο δυνατό να επιτρέψει την ολοκλήρωση της αποτίμησης των τεχνικών κλιμακίων στην Αθήνα και να παρουσιάσει μια πιο συγκεκριμένη λίστα μεταρρυθμίσεων στους θεσμούς, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αφού η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη δεν υπάρχει λόγος να καθυστερούμε είτε τη νίκη μας είτε τη δυνατότητα να διαχειριστούμε την ήττα μας καλύτερα...

Δεν υφίσταται πλέον σοβαρός λόγος οι δύο ομάδες να κυκλοφορούν τη μπάλα στο χώρο τού κέντρου χωρίς να εκδηλώνουν επίθεση. Ο,τι είναι να γίνει, είτε ανάσα στην ελληνική κοινωνία είτε μνημόνιο είτε ευρώ είτε δραχμή, πρέπει να γίνει τώρα που μπορούμε έστω με τα χίλια ζόρια να στεκόμαστε στα πόδια μας. Ακόμα κι αν η απόφαση σε βάρος μας θα είναι η θανατική ποινή και, μάλιστα, άμεσα εκτελεστή οφείλεται να τη γνωρίζουμε. Τί είδους ζωή είναι αυτή, άλλωστε, που σε οδηγούν καθημερινώς στο εκτελεστικό απόσπασμα με δεμένα τα μάτια μόνο και μόνο για να σου ανακοινώσουν πως δεν έχει ληφθεί οριστική απόφαση για την τύχη σου; Είναι ευτύχημα που έχουμε μια κυβέρνηση που υπερασπίζεται Θερμοπύλες, σε αντίθεση με ό,τι έπραξαν οι προηγούμενες, αλλά δεν έχει νόημα να συγκεντρώνεις στρατό και πολεμοφόδια για να τα συντηρείς άπραγα στους αιώνες των αιώνων...

Διαθέτοντας τη συντριπτική πλειονότητα του λαού με το μέρος του και με ένα σημαντικό κομμάτι του να ανταλλάσσει και το ευρώ με έναν εναλλακτικό δρόμο αξιοπρέπειας ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τίποτα άλλο να φοβάται από το φόβο τής ήττας. Αν στο τέλος οι ευρωπαίοι επιμείνουν σε νέα μέτρα λιτότητας, στο ιταμό ύφος τού email Χαρδούβελη, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί διαθέτουν τις εναλλακτικές που τους δίδονται από την κοινοβουλευτική δημοκρατία για να απαντήσουν αναλόγως ως ύστατο επιχείρημα. Τα δημοψηφίσματα και τις εκλογές τις φοβούνται μόνο οι τύραννοι κι αυτοί δεν κατοικούν στην Αθήνα αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες...

Εξακολουθώ να θεωρώ πως η Ελλάδα διαθέτει το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση, μολονότι η οικονομική της ισχύς είναι υποπολλαπλάσια της Γερμανίας. Στην περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ αποφασίσει την "Τελική Λύση" για τη χώρα μας, οδηγώντας την στην πλήρη οικονομική ασφυξία, αναλαμβάνει πολύ περισσότερα ρίσκα από όσα μπορούν να σηκώσουν οι συντηρητικές της πλάτες. Θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο ντόμινο ολόκληρη την ευρωζώνη στο οικονομικό πεδίο, ενώ στο γεωπολιτικό θα δώσει τη δυνατότητα σε άλλους παίκτες να προσεταιριστούν μια χώρα με γεωστρατηγική σημασία που θα βρίσκεται σε απόλυτη ανάγκη και η οποία δεν θα αισθάνεται πλέον καμιά πολιτική ή ηθική δέσμευση με την Ε.Ε. Ακόμα και το ζήτημα των μεταναστών, το οποίο βεβαίως έθεσε άκομψα ο Π. Καμμένος γιατί οι άνθρωποι δεν είναι προϊόντα για να πακετάρονται και να στέλνονται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι ισχυρό όπλο στη φαρέτρα μας...

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι "φιλάνθρωπες" ευρωπαϊκές κοινωνίες τής ευμάρειας όταν το μεταναστευτικό δεν θα είναι ζήτημα το οποίο θα απασχολεί ως επί το πλείστον χρεοκοπημένες χώρες όπως η Ελλάδα,  εξαιτίας ανισοβαρών συμφωνιών όπως το "Δουβλίνο ΙΙ", αλλά όταν θα έχει εγκατασταθεί και στη δική τους αυλή. Θα είναι, επομένως, τόσο πολλές οι άμεσες και οι παράπλευρες απώλειες ενός "Grexit" ή ενός "Graccident" ώστε να έχει δίκιο ο Γιάννης Αγγελάκας όταν τραγουδά ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα. Πόσω μάλλον όταν έχει τη βούληση να τα διεκδικήσει, έστω και με καθυστερήσεις, όπως συμβαίνει στην περίπτωση αυτής της κυβέρνησης για την οποία παρά τα λάθη της, όπως στη μαλθακή αντιμετώπιση των βιαιοπραγιών στη Νομική Σχολή, στην παράπλευρή της εκκλησία και στο Αριστοτέλειο, δεν έχουμε λόγο να μην αισθανόμαστε υπερήφανοι για τον αγώνα που δίνει έχοντας απέναντί της θεούς και δαίμονες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και κάποιοι που μιλούν ελληνικά...  

   



 

Οταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης...

Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η σύγκρουση με τη γερμανική κυβέρνηση. Πιστέψτε με, αν το ήξερα δεν θα σας έγραφα σήμερα αλλά θα είχα ήδη στήσει ένα μαγαζί με μια γυάλινη σφαίρα για μοναδικό του ντεκόρ και θα έβγαζα χιλιάδες ευρώ σε καθημερινή βάση. Είχα γράψει και πριν τις εκλογές πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθούμε σε αχαρτογράφητα νερά γιατί για πρώτη φορά θα λάμβανε χώρα μια πραγματική διαπραγμάτευση με άγνωστα αποτελέσματα. Βεβαίως υπάρχει και μια εγκληματική οργάνωση με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η Χρυσή Αυγή, κι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, το ΚΚΕ, που πιστεύουν ότι αυτή η ένταση δεν είναι τίποτα άλλο από θέατρο κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας με την Ανγκ. Μέρκελ έχουν κρυφά ραντεβουδάκια σε πονηρά ξενοδοχεία, όπου έχουν ήδη διαμοιράσει την πίτα για την ελληνική και γερμανική ελίτ κι αναζητούν απλώς έναν τρόπο για να επικοινωνήσουν τη συμφωνία τους στα εθνικά τους ακροατήρια...

Υποτιμώ τη νοημοσύνη μου και τη νοημοσύνη σας αν μπω στη διαδικασία να σχολιάσω περισσότερο τη λογική με την οποία αναλύουν την πολιτική πραγματικότητα άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα ότι ο Στάλιν ήταν ένας πασιφιστής ψυχοπονιάρης που εκτελούσε κι έστελνε στα γκουλάγκ τους αντιπάλους του γιατί ήθελε να τους κάνει καλύτερους ανθρώπους και τον οποίο δαιμονοποίησαν οι διαβολικοί αμερικανοί. Στον Περισσό είναι ικανοί να δουν τη χώρα να βγαίνει από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξέλιξη την οποία δεν εύχομαι, και να μιλούν ακόμα για επικοινωνιακά τρικ και για κωλοτούμπες τής κυβέρνησης. Ευχομαι μονάχα να ισχύει το...καλό σενάριο, πως δεν θέλουν δηλαδή να χάσουν ό,τι έχει απομείνει από το πελατολόγιό τους, κι όχι το κακό, πως είναι δογματικοί ηλίθιοι...

Οταν παίζεις μπάλα υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα: η νίκη, η ήττα και η ισοπαλία. Αντιθέτως, όταν δεν κατεβαίνεις καν στο γήπεδο και περιμένεις απλώς από τον αντίπαλό σου να φανεί επιεικής μαζί σου, τότε έχεις χάσει με τον ταπεινωτικότερο των τρόπων, στα χαρτιά. Ακόμα περιμένω από αυτούς που εναντιώνονται στην τακτική τής κυβέρνησης, η οποία φυσικά και θα κριθεί από το αποτέλεσμα, να μου περιγράψουν τί άλλο μπορούμε να κάνουμε, αν υποθέσουμε πως κανένας μας δεν θέλει ένα τρίτο μνημόνιο. Ποιά είναι ακριβώς η πρόταση της αντιπολίτευσης; Να ακολουθήσουμε την πρακτική που ακολούθησε η ίδια επί πέντε χρόνια, δηλαδή του "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", η οποία μας οδήγησε στη γρηγορότερη φτωχοποίηση πληθυσμού στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Να διαμηνύσει ο Αλέξης Τσίπρας στην καγκελάριο πως μπορεί να είπε μια κουβέντα παραπάνω, αλλά να μην την παίρνει τοις μετρητοίς και να του υποδείξει πώς αλλιώς μπορεί να εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό και θα το κάνει; Η, μήπως, ο πρωθυπουργός οφείλει να δεχθεί να ξεπουλήσει μπιρ παρά τη δημόσια περιουσία σε γερμανικές εταιρείες, οι οποίες δωροδοκούν συχνότερα από όσο επενδύουν, ώστε η φράου Ανγκελα κι ο χερ Σόιμπλε να ηρεμήσουν; Ούτε ο γράφων θέλει η χώρα να βρίσκεται στα χαρακώματα με τους ευρωπαίους...εταίρους, αλλά όταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης. Πυροβολώ με τη σειρά μου κι όταν οι ριπές σταματήσουν, και μόνο τότε, κάθομαι στο τραπέζι για να μιλήσω ακόμα και με τον επίδοξο δολοφόνο μου...

Οι θιασώτες τής πολιτικής ευπρέπειας εξοργίζονται με το στιλ τού Γιάνη Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, εκνευρίζονται που ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτες και πηγαίνει στο Παγκράτι για καφέ χωρίς να τον συνοδεύουν κουστωδίες φουσκωτών για να τον προστατεύουν από το λαό, ενοχλούνται από τα δημοτικά τραγούδια την 25η Μαρτίου. Ολα αυτά δεν ταιριάζουν με το δικό τους ξύλινο λόγο, με την υποκρισία και τον κυνισμό με τον οποίο σάπισαν τη μεταπολίτευση, με την εθελοδουλία και το μισελληνισμό με τον οποίο θα επιθυμούσαν να συνεχίζει να γαλουχείται η ελληνική κοινωνία. Μοιάζουν με εξωγήινους που ξαφνικά βρίσκονται σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη, στον οποίο τα χθεσινά δεδομένα είναι σημερινά ποινικά αδικήματα. Γι' αυτό και τους δίνω πίστωση χρόνου είτε να τον συνηθίσουν είτε να μας κάνουν τη χάρη και να αποσυρθούν από μόνοι τους, διατηρώντας όση αξιοπρέπεια ενδεχομένως να τους έχει απομείνει...

Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του. Αγωνίζονται σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αξιοποιώντας πάντως όλα τα πλεονεκτήματα που έχει στη διάθεσή του κάποιος που μπορεί να μην έχει λεφτά στο ταμείο αλλά που γνωρίζει ότι αυτό υπό προϋποθέσεις είναι δυνατό να αποτελεί και το μεγαλύτερό του ατού. Είναι μαγκιά τους, ωστόσο, που τολμούν να ακολουθούν τον λιγότερο περπατημένο δρόμο και είναι αιώνια η ντροπή εκείνων που όχι μόνο δεν βάζουν πλάτη αλλά που παίρνουν κι από πάνω τηλέφωνα στο Βερολίνο για να το πληροφορούν για όλες τις κινήσεις τής ελληνικής κυβέρνησης. Κι ο νοών νοείτω...



  

Σήμερα γερμανοτσολιάδες, χθες αμερικανοτσολιάδες, πάντοτε προδότες...

Είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε γερμανοτσολιάδες τους σαμαροβενιζέλους και τον Στ. Θεοδωράκη. Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί θα υπηρετούσαν τον οποιοδήποτε εγχώριο ή ξένο δυνάστη προκειμένου να παραμένουν πολιτικώς ενεργοί. Αν, για παράδειγμα, ήταν στα πράγματα πριν 40 χρόνια θα ήταν αμερικανοτσολιάδες, πριν από 70 βρετανοτσολιάδες κι ούτω καθεξής. Δεν είναι το χρώμα τής σημαίας που τους ενδιαφέρει, αλλά το χρήμα που κρύβεται πίσω από αυτή κι αυτό ακολουθούν σαν λιμασμένα σκυλιά. Δεν ενδιαφέρονται, για παράδειγμα, να μην κατασχεθεί το Ινστιτούτο Γκέτε ή για το να μην στηθεί λαϊκό πανηγύρι στην πλατεία Συντάγματος την 25η Μαρτίου γιατί λατρεύουν τον πολιτισμό και σιχαίνονται το κιτς...

Αν λάτρευαν, άλλωστε, τον πολιτισμό θα απαιτούσαν κι εκείνοι από τη Γερμανία να αποπληρώσει το ιστορικό της χρέος απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που εκτέλεσε ή οδήγησε στο λιμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αν η έγνοια τους ήταν να μην χαθεί ένας πολιτιστικός φάρος, όπως ομολογουμένως είναι το Ινστιτούτο Γκέτε, θα καλούσαν το Βερολίνο να πληρώνει ενοίκιο στο νέο ιδιοκτήτη του, το ελληνικό Δημόσιο, ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία του. Αν δεν τους αρέσουν τα κλαρίνα και τα τσάμικα, αλλά προτιμούν τις απαλές μελωδίες τής κλασικής μουσικής μπορούν ανά πάσα στιγμή να επισκέπτονται το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο είναι το μόνο πολιτιστικό κέντρο που είδε τις επιχορηγήσεις/δάνεια προς αυτό να αυξάνονται αντί να να μειώνονται εν καιρώ κρίσης...

Πριν προλάβετε, εξάλλου, να αναρωτηθείτε αν θέλω να κλείσει το Μέγαρο και να πηγαίνουμε όλοι στον παίδαρο με τη φουστανέλα που θα χορεύει καλαματιανά στο κέντρο τής Αθήνας, να σας απαντήσω πως το πρόβλημα έγκειται στην υποκρισία αυτών που την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, με τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, δίνει τη μάχη τής ζωής μας για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία εκείνοι δίνουν μάχες χαρακωμάτων, χρησιμοποιώντας ως μοναδικά τους επιχειρήματα την επιλεκτική αγωνία τους για τον πολιτισμό των φιλάνθρωπων και...καλλιεργημένων νταβατζήδων τους. Κι αυτό γιατί για κάθε λαμπρακικό Μέγαρο που συντηρήθηκε, έκλεισαν εκατό ωδεία, για κάθε Γκέτε που κινδυνεύει να κατασχεθεί, κατασχέθηκαν εκατό θέατρα και κινηματογράφοι λόγω των πολιτικών των "πολιτισμένων" γερμανών σε βάρος των "βλάχων" ελλήνων. Δεν είδα, όμως, κανένα σαμαροβενιζελικό η θεοδωρακικό δάκρυ, ούτε καν κροκοδείλιο, να τρέχει (και) για την πολιτιστική υποβάθμιση της χώρας τα τελευταία πέντε χρόνια, παρά μόνο για τα οικοδομήματα των αφεντικών τους...

Η Γερμανία έφτασε στο σημείο να απαιτήσει την απόσυρση του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική κρίση την οποία η ίδια προκάλεσε στη χώρα κι αντί η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να ταχθεί αμέσως στο πλευρό τής κυβέρνησης, όταν δεν κλαυθμηρίζει για το Γκέτε και την 25η Μαρτίου (λες και οι εθνικές γιορτές θα πρέπει να τιμούνται με κιγκλιδώματα όπως τα προηγούμενα χρόνια) βγάζει κινδυνολογικές ανακοινώσεις για το μέλλον τής χώρας, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι με το μέρος τής πλειονότητας των ελλήνων αλλά με αυτό της ελίτ. Τί προτείνουν ουσιαστικώς Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι στην κυβέρνηση; Να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με το προηγούμενο ώστε να έχουν κι αυτοί ένα λόγο πολιτικής ύπαρξης. Γιατί αυτό θα σημάνει μια άνευ όρων υπαναχώρηση της κυβέρνησης στους δανειστές της, οι οποίοι θολωμένοι από τη νεοφιλελεύθερη μανία τους δεν είναι σε θέση να ακούσουν το ξεκάθαρο μήνυμα Τσίπρα "θα σας πληρώσουμε κύριοι, ακόμα κι αν είστε τοκογλύφοι, ακόμα κι αν το περισσότερο δημόσιο χρέος είναι επαχθές, αλλά θα πρέπει να μας αφήσετε να εφαρμόσουμε τις πολιτικές για τις οποίες δεσμευτήκαμε στους έλληνες και είναι αυτές οι οποίες θα μας επιτρέψουν να συγκεντρώσουμε χρήματα για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας"...

Αντώνη, Βαγγέλη και Σταύρε πάρτε το χαμπάρι: αν ο Αλέξης Τσίπρας καταρρεύσει, είτε γιατί θα κινηθούν εναντίον του εκδικητικώς οι ευρωπαίοι είτε γιατί θα υποκύψει σε ένα νέο μνημόνιο, δεν είστε εσείς εκείνοι οι οποίοι θα τον διαδεχθείτε αλλά αυτοί που αποφυλακίζονται σε λίγο καιρό από τον Κορυδαλλό. Κι αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε, γιατί σας έχουν στο χέρι, να συμπαραταχθείτε με την κυβέρνηση σε αυτόν το δύσκολο αγώνα, ακολουθήστε τουλάχιστον την καβαφική συμβουλή, αφού τόσο πολύ σας αρέσει ο πολιτισμός, και μην εξευτελίζεστε "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες". Οσο αυτή η κυβέρνηση, άλλωστε, έχει στο πλευρό της το λαό οι Ιούδες μικρό κακό μπορούν να προξενήσουν...    

Το έθνος περιμένει σύγκρουση με τη διαπλοκή Αλέξη, όχι συνεντεύξεις στο "Εθνος"...

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ανήλθε στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση της δημιουργούν ένα μεγάλο μειονέκτημα, αλλά κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Από τη μία καλείται να διαχειριστεί μία χρεοκοπία, γιατί αυτό της παράδωσαν οι σαμαροβενιζέλοι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με τους τοκογλύφους τής χώρας να της απαιτούν να εγκαταλείψει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για έναν άλλο δρόμο από τον αποτυχημένο που ακολουθήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Από την άλλη, ωστόσο, διαθέτει τη λαϊκή επιδοκιμασία, όσο καμία άλλη κυβέρνηση στο πρόσφατο παρελθόν, ώστε να έρθει σε σύγκρουση με τους διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες-τραπεζίτες-μιντιάρχες και τους πολιτικούς τους λακέδες...

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, τόσο πριν όσο και μετά από τις εκλογές έχει μιλήσει για πόλεμο στη διαπλοκή κι αυτός εν μέρει έχει ξεκινήσει, αν συμπεριλάβω το λουκέτο στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, συμφερόντων και Μπόμπολα, τον εξονυχιστικό έλεγχο κάθε λίστας φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής ή τις εξαγγελίες, προς το παρόν, για το χτύπημα στο λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων. Ο Φρ. Μιτεράν, όμως, δεν ήταν χαζός όταν έλεγε πως πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και η απόφαση του πρωθυπουργού να δώσει την πρώτη μετεκλογική του συνέντευξη στο "Εθνος" του Γ. Μπόμπολα μπορεί να μην λέει τίποτα στην ουσία, αλλά μπορεί και να λέει πολλά, τα οποία με ανησυχούν, για να μην γράψω τίποτα βαρύτερο...

Προφανώς είναι προτιμότερο η υποχώρηση απέναντι στους διαπλεκόμενους να αφορά συνεντεύξεις σε εφημερίδες τους από το να μην ελεγχθούν οι διάφορες βρομιές τους από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές. Η κυβέρνηση, ωστόσο, θα με καθησύχαζε περισσότερο αν, για παράδειγμα, ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς έφερνε στη Βουλή όχι μόνο το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ (η οποία ορθώς επανιδρύεται γιατί το κλείσιμό της ήταν προσβολή στη δημοκρατία, αν και πρέπει να διασφαλιστεί ότι από εδώ και πέρα όσοι θα προσλαμβάνονται σε αυτή δεν θα είναι πλέον αργόμισθα κομματικά κοπρόσκυλα όπως στο παρελθόν), αλλά και την προκήρυξη του διαγωνισμού για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, τα οποία λειτουργούν παράνομα από την πρώτη τους ημέρα. Εχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από το σχηματισμό τής κυβέρνησης, οπότε λιγοστεύουν και οι δικαιολογίες για τις καθυστερήσεις, πόσω μάλλον όταν ο λαός ειναι διψασμένος περισσότερο από ποτέ για κοινωνική δικαιοσύνη...

Καλά είναι τα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης ή οι 100 δόσεις, αλλά αν ο λαός δεν δει τους καρχαρίες να πληρώνουν για τις αμαρτίες τους δεν θα υπάρξει ποτέ ουσιαστική πάταξη και της μικρολαμογιάς σε αυτόν τον τόπο, η οποία δεν είναι διόλου αμελητέα ποσότητα. Στην επιχείρηση, άλλωστε, εξόντωσης των εγχώριων διαπλεκόμενων ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του μπορούν να τύχουν και της στήριξης του Βερολίνου. Κι αυτό όχι βεβαίως γιατί η Γερμανία είναι αμόλυντη από τη διαφθορά (αν αφαιρεθεί από το ελληνικό δημόσιο χρέος το ποσό των μιζών που έχουν κατά καιρούς δώσει οι γερμανικές εταιρείες αυτομάτως θα υπάρξει ένα πολύ γερό "κούρεμά" του), αλλά γιατί έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την προώθηση των δικών της επιχειρηματικών συμφερόντων. Στην πολιτική, εξάλλου, δεν περιμένεις φιλίες αλλά λυκοφιλίες που εν μέρει να σε εξυπηρετούν...

Μέχρι να διαβάσουμε το κείμενο της μακροπρόθεσμης συμφωνίας (η συνάντηση, άλλωστε, που ζήτησε με τον έλληνα πρωθυπουργό η καγκελάριος της Γερμανίας είναι μια ακόμα ένδειξη πως το Βερολίνο δεν είναι διατεθειμένο να χάσει την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής του) η μόνη ουσιαστική κριτική που μπορεί να γίνει στην κυβέρνηση αφορά δίκη προθέσεων. Η συζήτηση για το αν η συμφωνία τής 20ής Φεβρουαρίου είναι μνημόνιο ή όχι, για το αν η τρόικα βαφτίστηκε θεσμοί και για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κωλοτούμπα είναι πιο πολύ φιλολογική και για να γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις. Το πρόγραμμα-γέφυρα είναι τόσο σαφές όσο οι χρησμοί τής Πυθίας προκειμένου ο καθένας να το ερμηνεύει όπως θέλει στο εσωτερικό του ακροατήριο...

Το πραγματικό ζητούμενο, επομένως, είναι τί θα περιλαμβάνεται στην τελική συμφωνία, στην οποία πρέπει να φτάσουμε όσο το δυνατό συντομότερα γιατί η πραγματική οικονομία στενάζει και δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο. Τώρα, σαν άλλοι ονειροκρίτες ή μετεωρολόγοι εκ του προχείρου, ερμηνεύουμε τα σημάδια και με αυτά προσπαθούμε να καταλήξουμε σε πρόωρα συμπεράσματα. Σε αυτό το πλαίσιο εύχομαι η συνέντευξη Τσίπρα στο "Εθνος" να πρόκειται για προπέτασμα καπνού στη διαπλοκή πριν τη μεγάλη έφοδο σε βάρος της. Σε διαφορετική περίπτωση Αλέξη οφείλεις να γνωρίζεις ότι το ηθικό πλεονέκτημα κερδίζεται δύσκολα, αλλά πολύ εύκολα χάνεται. Κι όταν χαθεί δεν υπάρχει οδός επιστροφής... 

Αυτοί που σκότωσαν τον Βαγγέλη δεν είναι τέρατα, είναι τα αναγνωρισμένα τέκνα τού καπιταλισμού...

Ολη η Ελλάδα θρηνεί αυτές τις ώρες πάνω από το άψυχο κορμί του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μπροστά σε αυτόν τον όμορφο 20χρονο νεαρό η χώρα εξωτερικεύει τις τύψεις της για το ότι δεν έκανε κάτι για να τον σώσει νωρίτερα, όταν υπήρχε η δυνατότητα. Κι όμως, είναι σε θέση ακόμα και σήμερα να γλιτώσει από τον χαμό εκατομμύρια άλλους Βαγγέληδες. Δεν θα το κάνει ωστόσο γιατί τα ίδια πρόσωπα που, δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω γι' αυτό, ειλικρινώς καταθέτουν την οργή τους για την ψυχολογική και σωματική βία που υπέστη ο φοιτητής, ταυτοχρόνως ασκούν την ίδια και χειρότερη σε Βαγγέληδες που γνωρίζουν εκ του σύνεγγυς ή εκ του μακρόθεν. Οι μετανάστες που "απαγορεύεται" να βρίσκονται στην Ομόνοια παρά μόνο στην Αμυγδαλέζα, οι ομοφυλόφιλοι που τους επιτρέπεται να μας κάνουν να γελούμε στην τηλεόραση αλλά όχι και να υιοθετούν παιδιά, οι γυναίκες που όλοι τις αγαπάμε στο ρόλο τής μητέρας αλλά δυσανασχετούμε μαζί τους όταν αναλαμβάνουν κάποιον άλλο ρόλο, οι ευφυείς που πρέπει να απολογούνται στους ανόητους, οι όμορφοι στους άσχημους, οι σπάνιοι στους συνηθισμένους. Ολοι αυτοί είναι Βαγγέληδες για τους οποίους δεν θα ενδιαφερθούμε ιδιαιτέρως αν δεν λάβουν της ανάλογης τηλεοπτικής προβολής. Είναι οι Βαγγέληδες που σκοτώνουμε κάθε ημέρα γιατί είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε ότι αυτό που δεν μας μοιάζει δεν είναι ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο, είναι απλώς διαφορετικό...

Μια φίλη έκανε μια ενδιαφέρουσα επισήμανση: "γιατί θα πρέπει να δείχνουμε οίκτο για τους αδύναμους όταν κι αυτοί φταίνε για το κατάντημά τους"; Το ερώτημα είναι παρεμφερές με την τοποθέτηση νεοφιλελεύθερων που έχουν στήσει στα σπίτια τους βωμούς τού Ρ. Ρέιγκαν για το ότι οι φτωχοί ευθύνονται για τη φτώχεια τους γιατί δεν εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες τού καπιταλιστικού συστήματος ώστε να γίνουν και οι ίδιοι πλούσιοι. Παραδέχονται, βεβαίως, με αυτόν τον τρόπο ότι στην ουσία υπερασπίζονται κοινωνίες που μοιάζουν με ζούγκλες και στις οποίες ο ισχυρότερος θα επιβάλλεται στον αδύναμο εις τους αιώνας των αιώνων γιατί "δεν γίνεται αλλιώς". Δεν αμφιβάλλω ότι υποκινούμαστε από ζωώδη ένστικτα. Αν τα αφήναμε, ωστόσο, να εκδηλώνονται ελεύθερα θα ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές και θα θεωρούσαμε την ανακάλυψη της φωτιάς το τέλος τού ταξιδιού. Η κτηνωδία, επομένως, είναι έμφυτη, η εκδήλωσή της ωστόσο διδάσκεται από ένα σύστημα το οποίο στην ουσία εξυπηρετεί τη διαιώνιση της άνισης κατανομής τού πλούτου με τις παράπλευρες αδικίες που αυτό συνεπάγεται...

Αυτοί που βασάνιζαν τον Βαγγέλη δεν το έκαναν γιατί ήταν εργοδότες και το θύμα τους εργαζόμενος, αλλά γιατί έχουν ανατραφεί σε ένα κοινωνικό, αν όχι και οικογενειακό, περιβάλλον όπου η πάση θυσία επικράτηση θεωρείται αρετή, η εκμετάλλευση θείο χάρισμα κι ο ατομικισμός το μεγαλύτερο δώρο τού θεού στον άνθρωπο. Οταν, λοιπόν, μαθαίνεις από μικρό παιδί πως ο θάνατός σου είναι η ζωή μου τότε συνειδητοποιείς ότι αν δεν γίνεις λιοντάρι, ακόμα κι αν η ψυχοσύνθεσή σου είναι διαφορετική, θα φαγωθείς από κάποιον "ανώτερο" στην τροφική αλυσίδα. Και τότε σκοτώνεις όχι απαραιτήτως γιατί λατρεύεις το αίμα, αλλά γιατί δεν θέλεις να είναι τα δικά σου ερυθρά αιμοσφαίρια αυτά που θα χυθούν. Γι' αυτό κι όσοι κακοποίησαν ψυχικώς και σωματικώς τον Βαγγέλη δεν είναι ανθρωπόμορφα τέρατα. Είναι, "απλώς", τα αναγνωρισμένα τέκνα τού καπιταλισμού...

Αρκετοί, για παράδειγμα, από αυτούς που χύνουν δάκρυα, ακόμα κι αληθινά, για τον Βαγγέλη δεν σταματούν να αναζητούν επιχειρήματα υπέρ του "bullying" που ασκεί η Γερμανία στην Ελλάδα. Ενας ολόκληρος λαός εκβιάζεται να υποκύψει στη συνέχιση πολιτικών άγριας λιτότητας από τις οποίες δεν θα πληγεί η ελίτ, με το επιχείρημα πως σε διαφορετική περίπτωση θα εξοβελιστεί από την ευρωπαϊκή παρέα, αλλά ορισμένοι περιορίζουν τη συμπόνια τους μόνο για τον νεκρό Βαγγέλη, ο οποίος έπεσε θύμα μιας παρόμοιας τακτικής. Ο τρόπος που πολιτεύονται πολιτικοί όπως ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος εξακολουθεί να ρίχνει στη χώρα μας την αποκλειστική ευθύνη για το ότι έζησε πάνω από τις δυνάμεις της λες κι αυτή η τακτική σε όλη των ευρωπαϊκή περιφέρεια δεν έφερε τα γερμανικά πλεονάσματα, στην ουσία δικαιώνει τους εμπόρους ναρκωτικών. Αφού το πρεζάκι φταίει αποκλειστικώς για την εξάρτησή του, ποιός ο λόγος να φυλακίζουμε τους ναρκέμπορους;..

Εν αρχή όλων η ατομική ευθύνη, αλλά αν δεν υπάρχουν από πίσω οργανωμένες κοινωνίες που θα δίνουν το χέρι τους για να σηκώνονται οι πιο αδύναμοι ανάμεσά μας οδηγούμαστε σε καταστάσεις για τις οποίες θα έτρεμαν και τα αγριότερα των ζώων. Δεν μιλώ για πατερούληδες που θα μας χειρίζονται όπως θέλουν εκείνοι, αλλά για θεσμούς που θα προστατεύουν τους αμνούς αυτού του κόσμου από τα αρπακτικά. Ο Βαγγέλης μπορεί να ήταν φύσει αδύναμος, μπορεί ωστόσο και να επέλεξε την αδυναμία του. Να αρνήθηκε, δηλαδή, να μετατραπεί σε λιοντάρι για να επιβιώσει στη ζούγκλα κι αυτό προκειμένου να μην απολέσει την πραγματική του προσωπικότητα. Στον καπιταλισμό, όμως, κανένας δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Γι' αυτό και στο τέλος επιλέγουμε το συνειδητό αλληλοφάγωμα στο λάκκο των λεόντων την ίδια ώρα που οι θηριοδαμαστές μας απολαμβάνουν το θέαμα από απόσταση ασφαλείας...

 

Στο μπουρδέλο οι μόνοι παρθένοι είναι αυτοί που το επισκέπτονται για πρώτη φορά, κανείς άλλος...

Αν επιθυμεί κάποιος να δει πώς λειτουργεί η διαπλοκή χωρίς μασκαρέματα και πώς πολιτεύονται οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες, για τους οποίους η πλειονότητα του λαού οφείλει να κάνει το σκατό της παξιμάδι προκειμένου να σταθούν όρθιοι σε αυτές τις δύσκολες εποχές και για να έχει και το πόπολο δουλειά, δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από το να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αν στους υπόλοιπους τομείς η διαπλοκή φορά το σμόκιν και το προσωπείο τής φιλανθρωπίας και της φιλοπατρίας προκειμένου να πετυχαίνει αυτό που πραγματικά θέλει υπογείως και πίσω από κλειστές κουρτίνες, στη μπάλα δεν νιώθει την ανάγκη ούτε καν να κρατά τα προσχήματα. Ετσι κι αλλιώς στο ποδόσφαιρο αν κάποιος, για παράδειγμα, πετυχαίνει γκολ με το χέρι ή από θέση οφσάιντ έχουμε τόσες κάμερες πλέον στα γήπεδα που είναι σε θέση να το αντιληφθεί ο καθένας...

Στον αγωνιστικό χώρο δεν μπορείς να βαφτίζεις το κρέας ψάρι και τα μεγάλα λόγια είτε μετουσιώνονται σε σπουδαίες πράξεις είτε είσαι ανοιχτώς υπόλογος για την αποτυχία σου. Οι μαρινάκηδες, οι αλαφούζοι, οι μελισσανίδηδες ή οι σαββίδηδες, ωστόσο, έχουν στη διάθεσή τους κατευθυνόμενες ρυπαροφυλλάδες κι οπαδικούς στρατούς που τους επιτρέπουν να αλωνίζουν ελεύθερα, έχοντας το λαϊκό έρεισμα στο πλευρό τους. Πολλές φορές μάλιστα, τηρώντας κι αυτήν τη μαφιόζικη τακτική, αδικούν κατάφωρα ώστε να παραδειγματίζονται εκείνοι που τολμούν να υψώνουν ακόμα μπαϊράκι αντίστασης στην απόλυτη σήψη. Ετσι κι αλλιώς την επομένη η "ομαδάρα" θα δικαιωθεί από φανατισμένους, αργυρώνητους δημοσιογράφους κι από επαγγελματίες οπαδούς που έχουν στη διάθεσή τους και τηλεοπτικό βήμα για να σκεπάζουν με τα εμέσματά τους οποιαδήποτε φωνή λογικής...

Είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω αγώνα μεταξύ ελληνικών ομάδων κι αποφάσισα να κάνω την εξαίρεση με το ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Αισθάνθηκα δικαιωμένος γιατί δεν είχα χάσει νωρίτερα κι άλλες ώρες από τη ζωή μου βλέποντας δύο ομάδες που όταν άλλαζαν μια μπαλιά μεταξύ τους αυτό αμέσως βαφτιζόταν οργανωμένη επίθεση για να έχουμε να λέμε, ένα διαιτητικό τρίο αδύναμο να σηκώσει το βάρος τής σύγκρουσης με τους πολυεκατομμυριούχους πάτρωνές του, μια μερίδα οπαδών για την οποία αν δεν νικά η "ομαδάρα" δεν υπάρχει νόημα να ολοκληρώνεται ένα ματς, αλλά κι επαγγελματίες παίκτες και προπονητές με συμπεριφορά χούλιγκαν. Περισσεύουν, άλλωστε, οι συγκρίσεις με αγώνες επιπέδου Champions League όπου κι εκεί οι διαιτητές κάνουν χοντρά λάθη, αλλά υπάρχουν κι ομαδάρες χωρίς εισαγωγικά και με όλα τα γράμματα κεφαλαία που αντεπεξέρχονται σε οποιαδήποτε δυσκολία. Θα σας παρακαλέσω, επίσης, να μην μου αρχίσετε επιχειρήματα του τύπου "δεν φταίει η κιτρινόμαυρη ομαδάρα, αλλά η ερυθρόλευκη, η πράσινη, η μαυρόασπρη ή η πορτοκαλοροδακινοβερικοκί που μας προκάλεσε". Τέτοιου είδους ρητορική μπορεί να την αποδεχθώ από ανήλικους, όχι όμως από ενήλικες οι οποίοι μάλιστα ασχολούνται επαγγελματικώς με τον αθλητισμό. Σε ένα μπουρδέλο οι μόνοι παρθένοι ενδεχομένως να είναι αυτοί που το επισκέπτονται για πρώτη φορά. Κανένας άλλος...

Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα θα ζητούσα από τον υφυπουργό Αθλητισμού να διακόψει εδώ και τώρα το πρωτάθλημα της Super League και να απαιτήσει τη μη συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα της επόμενης περιόδου. Το να διεξάγονται αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών είναι σαφώς ένα μέτρο προς τη σωστή κατεύθυνση και περισσότερο δρακόντειο από όσα άλλα έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, αλλά δεν είναι αρκετό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τόσο άρρωστο που αν δεν του κόψεις κάποιο "χέρι" ή "πόδι" δεν πρόκειται να επιβιώσει έτσι κι αλλιώς. Κάθε χρόνο απαξιώνεται όλο και περισσότερο και στο τέλος θα βλέπουμε εντελώς άδεια γήπεδα, ακόμα κι αν δεν υπάρχει σχετική άνωθεν απαγόρευση, στα οποία ο Β. Μαρινάκης θα πετά φωτοβολίδες στον Γ. Αλαφούζο, στον Δ. Μελισσανίδη και στον Ιβ. Σαββίδη και τούμπαλιν αφού δεν θα υπάρχει κανένας άλλος εκεί τριγύρω για να το κάνει...

Ο αριθμός των υγιών φιλάθλων, οι οποίοι δεν θέλουν νίκη πάση θυσία για να μην χάσει η "προεδράρα" τα εκατομμύρια του Champions League. αυξάνεται ημέρα με την ημέρα. Δεν ζούμε πλέον στην εποχή όπου βλέπαμε στην "Αθλητική Κυριακή" μερικές φάσεις από κάθε ματς τής Α' Εθνικής μίας φορά την εβδομάδα και ήμασταν ικανοποιημένοι για τη μπάλα που μας πρόσφεραν. Ορεξη να έχει κανείς και μπορεί με χίλιους δυο τρόπους να βλέπει κάθε ημέρα ματσάρες, οι οποίες φυσικά διεξάγονται σε άλλες χώρες. Γι' αυτό και Σταύρε Κοντονή οι συνθήκες για ολική ρήξη και στο χώρο τού ποδοσφαίρου είναι υπερώριμες. Κάνε μας με τις πρωτοβουλίες σου να μην μιλάμε για μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για εξυγίανση...

Αν ο Μπόμπολας είχε χάσει δικούς του στο Δίστομο, μπορεί ο Σταύρος να έβλεπε τα πράγματα αλλιώς...

Τσεκάρετε ποιές λέξεις χρησιμοποιεί ένας μέσος νεοφιλελεύθερος και θα διαπιστώσετε ότι η πιο συνηθισμένη στο λεξιλόγιό του είναι ο "λαϊκισμός". Με αυτήν τη λέξη οι νεοφιλελέδες αποκρούουν οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιανεμητικά τού πλούτου μέτρα, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις τριγωνικές συναλλαγές των λάτσηδων, των βαρδινογιάννηδων και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών ή για τρόπους ώστε να πληρώνουν οι πλούσιοι τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Θεωρούν πως με αυτό το δήθεν ακαταμάχητο επιχείρημα μπορούν να κρύβουν τον ελιτισμό και το μίσος τους για το λαό, τον ίδιο λαό βεβαίως που αν είχε ταξική συνείδηση θα τους είχε προ καιρού περιθωριοποιήσει και δεν θα τους αντιμετώπιζε ως σοβαρούς εκφραστές δημόσιου λόγου, όπως θέλουν να αυτοπαρουσιάζονται, αλλά ως κρετίνους λακέδες ενός σάπιου κατεστημένου...

Με αφορμή την επανασύσταση της επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου οι ίδιες γκροτέσκες φιγούρες τής ψευτοδιανόησης εφηύραν ένα νέο όρο, τον εθνολαϊκισμό, προκειμένου να συνδέσουν τον εθνικισμό με ένα δίκαιο εθνικό αίτημα με πανανθρώπινες διαστάσεις. Και σε αυτήν τους την προσπάθεια έχουν βρει έναν κοινοβουλευτικό σύμμαχο στη μορφή τού Ποταμιού, του ηγέτη του Στ. Θεοδωράκη κι ορισμένων βουλευτών του που όταν δεν αυνανίζονται χρησιμοποιώντας τα iPhone τους εντός τής Βουλής καταφεύγουν σε σοφίσματα προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτό αυτό που πραγματικά είναι: ένα συνονθύλευμα, δηλαδή, απολιτίκ κομπλεξικών που μισούν στην πραγματικότητα αυτό που είναι κι εκπροσωπούν οι ίδιοι και τους οποίους δεν ενώνει τίποτα άλλο παρά τα χρήματα του Γ. Μπόμπολα. Τους διακατέχει τέτοιος ζήλος, μάλιστα, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του πάτρονά τους που κάθε δεύτερη κοινοβουλευτική τους ερώτηση αφορά τα κατασκευαστικά του έργα. Είναι κι αδέξιοι, πέρα από όλα τα άλλα...

Η Ελλάδα θρήνησε τα περισσότερα θύματα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι κατακτητές έβαλαν χέρι στο εθνικό θησαυροφυλάκιο προκειμένου να ολοκληρώσουν το χιτλερικό εφιάλτη για επικράτηση του φασισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη τής οικουμένης. Το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις των προηγούμενων επτά δεκαετιών δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα ή έκαναν ορισμένες παραχωρήσεις δεν τα καθιστά ούτε παραγεγραμμένα- τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άλλωστε, παραγράφονται μόνο από τους ανιστόρητους- ούτε αδιανόητο να διεκδικηθούν σήμερα μεσούσης της κρίσης. Ισα ίσα που αν δεν μπει κι αυτό το θέμα τώρα στο τραπέζι ίσως να μην μπει ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε, εξάλλου, για μια ακόμα φορά από το βήμα τής Βουλής πως κι ο γερμανικός λαός ήταν θύμα τού ναζισμού και πως το ιστορικό μας αίτημα δεν έχει στόχο τους γερμανούς αλλά την απονομή δικαιοσύνης. Στο κάτω κάτω αν θέλουμε να παίξουμε το παιχνίδι τής προτεσταντικής ηθικολογίας, το να είναι τεμπέλης, αν πιστέψουμε τη φιλολογία τής "Bild" για τους έλληνες, την οποία βεβαίως κανένας έλληνας νεοφιλελεύθερος δεν έχει χαρακτηρίσει λαϊκίστικη φυλλάδα, είναι σαφώς ελαφρύτερο ελάττωμα από το να είσαι ψυχρός φονιάς...

Κι όσο για εκείνους που κλαυθμηρίζουν για πιθανή κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκέτε και για πόλεμο στο γερμανικό πολιτισμό, τους απαντώ πως είναι στο χέρι τής γερμανικής κυβέρνησης να τον προστατεύσει καταβάλοντας το ιστορικό της χρέος, ακόμα κι αν δεχθώ το ακραίο επιχείρημα πως η κυβέρνηση θα μετατρέψει σε μια τέτοια περίπτωση το Ινστιτούτο σε ψησταριά και δεν θα διατηρήσει τη φυσιογνωμία του. Αν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πιστεύουν πράγματι στο διαφωτισμό, πόσω μάλλον στο φιλελληνικό κίνημα του ρομαντισμού, φαντάζομαι πως δεν θα έχουν αντίρρηση στο να ζητήσουν μια έμπρακτη συγγνώμη από το λαό που οι πρόγονοί τους οδήγησαν στο λιμό και στα εκτελεστικά αποσπάσματα...

Οσο περνά ο καιρός και οι διάφορες μάσκες αχρηστεύονται γίνεται όλο και πιο διαυγές γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες κι όχι με το Ποτάμι. Μπορεί το κόμμα τού Π. Καμμένου να είναι "ψεκασμένο", να έχει κάνει τις θεωρίες συνωμοσίας το ψωμοτύρι του, να διακατέχεται από εθνικιστικές αγκυλώσεις και να βλέπει τον Β. Πούτιν ως τον αρχάγγελο που θα σώσει τα ορθόδοξα αδέρφια του από την καταστροφή, αλλά διαθέτει δύο πολύ σημαντικά ατού: είναι σταθερώς αντιμνημονιακό και δεν είναι μαριονέτα των εθνικών μας νταβατζήδων, κάτι που πολύ δύσκολα μπορούν να αρνηθούν ότι δεν ισχύει για το Ποτάμι ακόμα και οι ψηφοφόροι του.

Κι αυτό που χρειάζεται πρωτίστως αυτήν τη στιγμή η χώρα είναι να απεμπλακούμε από τις υφεσιακές μνημονιακές πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη οικονομική γενοκτονία στην Ευρώπη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και να πολεμηθεί η διεφθαρμένη ελληνική ελίτ, η οποία συντηρεί τον πλούτο της εξανδραποδίζοντας την πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμπαράσταση του Π. Καμμένου. Γνωρίζω, όμως, ότι δεν λείπει η σχετική βούληση από κανέναν από τους δύο. Μην περιμένετε, ωστόσο, να ορκιστώ το ίδιο και για τον Στ. Θεοδωράκη. Ποιός ο λόγος να υποπέσω στο αδίκημα της ψευδορκίας;... 

 

   

Αν το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο είναι η σημαντικότερη καλλιτεχνική αντίσταση στα μνημόνια, δεν φταίνε μόνο οι γκραφιτάδες...

Εχουν "δικαίωμα" οι γκραφιτάδες να επεμβαίνουν σε δημόσιους χώρους; Το έχουν. Εχουν το δικαίωμα οι διαχειριστές των δημόσιων κτιρίων να σβήνουν τα γκράφιτι; Το έχουν ομοίως! Πριν βιαστείτε να με παραλληλίσετε με τον Σολομώντα και τις λύσεις του οφείλουμε όλοι μας να παραδεχθούμε ότι για τα περισσότερα ζητήματα, αν όχι για όλα, δεν υπάρχουν εύκολες μονολεκτικές απαντήσεις τού στιλ "ναι" ή "όχι". Η προσωπική μου αισθητική δεν ικανοποιείται από το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο, το οποίο έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ήμουν ικανοποιημένος κι από την εικόνα που ανάδιδε το κτίριο και πριν την επέμβαση των γκραφιτάδων, γι' αυτό κι αναρωτιέμαι αν κυκλοφορούν καθόλου στην Αθήνα όσοι πιάνουν τη μύτη τους και τρίβουν τα μάτια τους από αγανάκτηση για το θέαμα που παρουσιάζει σήμερα το ιστορικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, το οποίο όμως είχε εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια, Και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είτε πέφτει στη συνέχεια στα καλύτερα είτε στα χειρότερα χέρια. Αν, για παράδειγμα, το γκράφιτι του Πολυτεχνείου ανήκε στον διάσημο Banksy, οι αντιδράσεις των ιθαγενών που συγκλονίζονται μόνο όταν βλέπουν καθρεφτάκια θα ήταν οι ίδιες;...

Το γκράφιτι είναι εξ ορισμού παράνομο. Αν δεν ήταν, άλλωστε, θα λεγόταν έκθεση ζωγραφικής ή οτιδήποτε άλλο. Γι' αυτό και η κάθε αρμόδια αρχή έχει υποχρέωση να το απαγορεύει ή, τέλος πάντων, να το επιτρέπει υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, μολονότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν του γούστου των γνήσιων γκραφιτάδων. Αλίμονο, εξάλλου, αν συγκρίνουμε το γκράφιτι, το οποίο είναι πνευματική δημιουργία, με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, οι οποίοι πληροφορούμαι πως έχουν βάλει στο μισαλλόδοξο στόχαστρό τους ακόμα και τις πυραμίδες τού Χέοπα, όπως μερικούς αιώνες πριν κάποιοι χριστιανοί ομοϊδεάτες τους γκρέμιζαν μνημεία και κατάστρεφαν φιλοσοφικά κι όχι μόνο έργα τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού...

Θα με ρωτήσετε: "Πώς θα σου φαινόταν αν οι γκραφιτάδες επενέβαιναν και στον Παρθενώνα; Θα μιλούσες και τότε για ελευθερία δημιουργικής έκφρασης"; Σας απαντώ: αν η ελληνική Πολιτεία αφήνει ξέφραγο αμπέλι πολιτιστικά μνημεία τής κλίμακας του Παρθενώνα, τότε πρωτίστως η ευθύνη είναι δική της για ό,τι επακολουθήσει. Και θα πρόσθετα πως η τέχνη μετατρέπεται στην ουσία σε άχρηστη ύλη όταν μένει στατική μέσα στο πέρασμα του χρόνου κι όταν δεν αφήνεται να γίνει κτήμα τού συνόλου τής ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο θα περίμενα πρώτα να δω το είδος τής επέμβασης τον Παρθενώνα και στον κάθε Παρθενώνα πριν βγάλω κρίση. Κι αυτό γιατί καμία αλλαγή δεν είναι απαραιτήτως προς το χειρότερο, ακόμα κι όταν το πρωτότυπο είναι αριστουργηματικό. "Και τί θα γίνει αν η επέμβαση τον καταστρέψει ανεπανόρθωτα;", σας ακούω πάλι να με ρωτάτε. Ας μη διαλύαμε το ελληνικό Δημόσιο κι ας μην απολύαμε χρήσιμους υπαλλήλους του, σας απαντάω. Δεν θα είχα, όμως, καμία αντίρρηση να χτίζαμε σε ένα άλλο σημείο των Αθήνων ένα σύγχρονο Παρθενώνα, στον οποίο θα δινόταν η δυνατότητα συνεισφοράς όλων των πολιτιστικών δυνάμεων της χώρας κι όχι μόνο...

Το πρόβλημα, ωστόσο, με την πνευματική παραγωγή στην Ελλάδα είναι βαθύτερο. Αν ύστερα από πέντε σκοταδιστικά χρόνια μνημονίων η σημαντικότερη καλλιτεχνική αντίσταση στην παρακμή, ή έστω από τις σημαντικότερες, είναι το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο τότε μάλλον κάτι δεν πηγαίνει καλά με τους καλλιτέχνες αυτού του τόπου. Αντί να κλαψουρίζουν για τις μειωμένες επιδοτήσεις από τον κρατικό κορβανά, λες και η έμπνευση πρέπει να νταραβερίζεται με τους τραπεζικούς λογαριασμούς, θα όφειλαν να παράγουν έργο έχοντας η κρίση στρώσει το "χαλί" για τους ίδιους. Κι ο Μίκης Θεοδωράκης, για παράδειγμα, ήταν πιο δημιουργικός όταν έτρωγε ξύλο και τον έστελναν στις φυλακές και στα ξερονήσια. Οταν άρχισε να αντιμετωπίζεται σαν ιερή αγελάδα και να του δίνει κάθε πόλη και χωριό το χρυσό κλειδί της το πηγαίο ταλέντο του φάνηκε να υπνωτίζεται...

Τί καλύτερο, ωστόσο, να περιμένεις από μια πνευματική ηγεσία, η οποία με την ανούσια ρητορική της έχει εναποθέσει όλες τις τις ελπίδες στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε ώστε να επιβιώσει σε μια Ελλάδα όπου οι μέχρι σήμερα διαπλεκόμενοι νταβατζήδες της μπορεί και να μην έχουν πολύ μέλλον ακόμα; Οταν έχεις συνηθίσει να μπερδεύεις την τέχνη με το γλείψιμο, τις κλίκες και τον ελιτισμό, καθώς και τη δημιουργία με την υποταγή στην "your master's voice" είναι λογικό να κοκκινίζεις αντικρίζοντας το γκράφιτι του Πολυτεχνείου και να κατηγορείς τους δημιουργούς του για ασέβεια. Αλλωστε τί σόι φαρισαίος θα ήσουν σε διαφορετική περίπτωση;... 

Υ.Γ. Προς βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ (όχι ότι οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι, αλλά από τους άλλους έχω μικρότερες απαιτήσεις) που το πρωί καρπώνονται βουλευτικά αυτοκίνητα, αλλά το βράδυ βγάζουν όλη τους τη μαχητικότητα διεκδικώντας τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις: Αν δεν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, δεν θα αλλάξουμε ποτέ τον κόσμο...



   

   

Το καλοκαίρι πάμε "διακοπές" είτε στη Ρήξη είτε στο Καστελόριζο, διαλέξτε προορισμό...

Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, επτά στους δέκα έλληνες τάσσονται υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού, κατά όμως μιας ρήξης με τους θεσμούς. Θέλουμε δηλαδή και την πίτα ολόκληρη, αλλά και το σκύλο χορτάτο και σε αυτό μεγάλη ευθύνη φέρει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εγραφα στις 31 Δεκεμβρίου: "Είμαι απέναντι, επίσης, στον Αλέξη Τσίπρα και στο κόμμα του κυρίως γιατί δεν λέει ξεκάθαρα, ανοιχτά κι αντρίκεια στον ελληνικό λαό πως στην περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ δεν αποδεχθεί το πρόγραμμά του η μόνη απάντηση που πρέπει να της δοθεί θα είναι η σύγκρουση με κάθε όπλο, ακόμα και με την απειλή στάσης πληρωμών ή εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη, ακόμα και με την υλοποίηση αυτών των απειλών στην ακραία περίπτωση που η πιο συντηρητική πολιτικός τής Ευρώπης αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και για τους δικούς της νταβατζήδες. Οταν το πιθανότερο σενάριο είναι πως η καγκελάριος της Γερμανίας θα παραμείνει σταθερή στις νεοφιλελεύθερες θέσεις της για συνέχιση της ταξικής άγριας λιτότητας, η Αριστερά θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει το πόπολο για σκληρή αντιπαράθεση, για αίμα και δάκρυα, με προοπτική όμως για άλλες πολιτικές, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Οσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν το κάνει τόσο περισσότερο αποδυναμώνει την πρωθυπουργία του"...

Το λάθος τής κυβέρνησης δεν είναι το ότι δεν έχει καλές προθέσεις, το ότι δεν διαπραγματεύεται, το ότι υπηρετεί τα συμφέροντα της ελίτ. Αυτές είναι αμαρτίες των προηγούμενων. Το σφάλμα της είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε προεκλογικώς να καλλιεργήσει το έδαφος για τη σύγκρουση και γι' αυτό τρέχει τώρα και δεν φτάνει. Και γι' αυτό φοβάμαι πως αν οδηγηθούμε σε δημοψήφισμα για το τρίτο μνημόνιο αυτό θα περάσει και με την ψήφο τού έντρομου λαού. Προφανώς και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να ανατρέψει νοοτροπίες ραγιαδισμού κι ωχαδερφισμού αιώνων μέσα σε 50 ημέρες. Υπόσκαψε, όμως, μόνη της το λάκκο της όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκοψε την πρόταση "θα σκίσουμε τα μνημόνια" στη μέση και δεν την ολοκλήρωσε με το "εφόσον ο ελληνικός λαός είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί γι' αυτό μέχρι τέλους"...

Δεν είχα φορέσει την προβιά τού μάντη Τειρεσία όταν προέβλεπα πριν τις εκλογές πως η καγκελάριος της Γερμανίας δεν θα υποκύψει στο νέο έλληνα πρωθυπουργό χάρη στην προσωπική του γοητεία ή στη νωπή λαϊκή εντολή που θα είχε λάβει. Ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν ότι η Ανγκ. Μέρκελ θα εγκατάλειπε από τη μία ημέρα στην άλλη μια πολιτική που της έχει χαρίσει τρεις εκλογικές νίκες και την καθιστά ακόμα και σήμερα αδιαμφισβήτητη κυρίαρχο στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό για τα "μάτια" μιας χώρας 10.000.000 ψυχών. Κατανοώ ότι το κατεστημένο είχε δημιουργήσει ένα κλίμα πανικού το οποίο ως ένα βαθμό δεν έπρεπε να υποθάλπει η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αυτό δεν την απαλλάσσει από το ψέμα τής μισής αλήθειας που είπε στον ελληνικό λαό...

Με λίγα λόγια, αν στο τέλος Ιουνίου φτάσουμε σε ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα δύο προηγούμενα κανένας δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεύθυνος ο λαός, πόσω μάλλον αν το υπερψηφίσει σε δημοψήφισμα, όταν για επτά στους δέκα το ευρώ είναι φετίχ και γνωρίζοντας αυτό το Βερολίνο μπορεί να πιέζει όσο θέλει την Αθήνα. Δεν νοείται ελευθερία δίχως σύγκρουση και δεν έχω δει ποτέ σύγκρουση να κερδίζεται από αυτούς που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν προκειμένου στο τέλος να επικρατήσουν οι ιδέες τους. Θα ευθύνεται, όμως, και η κυβέρνηση γιατί άργησε να μπει στη διαδικασία πειθούς τής κοινής γνώμης για την αναγκαιότητα ρήξεων σε ορισμένες περιπτώσεις. Δεν είναι κακό που ακολουθεί τώρα την τακτική τής απειλής δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών ούτε είναι ενδεχομένως αργά. Αν, όμως, στο τέλος πέσουν υπογραφές σε ένα τρίτο ετεροβαρές μνημόνιο κανένας δεν θα θυμάται τις καλές προθέσεις, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή το λόγο τού Αλέξη Τσίπρα στις προγραμματικές δηλώσεις, παρά μόνο θα αισθάνεται πως βλέπει σαν ένα εφιαλτικό "deja vu" τον ρεζίλη των Παπανδρέου στο Καστελόριζο σχεδόν πέντε χρόνια μετά. Και κανένας δεν αντέχει μια ακόμα χαμένη πενταετία, την οποία θα διαδεχθούν είτε οι σταλινικοί τού ΚΚΕ, στην καλύτερη περίπτωση, μετατρέποντάς μας σε απομονωμένους ναυαγούς στη μέση τού ωκεανού, είτε οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη χειρότερη...  



    

Εμπρός πανώλη των άχρωμων, άοσμων κι άγευστων, η Ζωή κι ο Γιάνης δεν είναι συνηθισμένοι, εξόντωσέ τους...

Οι καινοτόμες ιδέες έχουν ένα κακό: μπορεί να αποδειχθούν αποτυχημένες, αλλά αυτό μόνο το μέλλον είναι σε θέση να το κρίνει. Από την άλλη, για τις χρησιμοποιημένες ιδέες μπορούμε να εξάγουμε πιο αξιόπιστα συμπεράσματα. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο η έλλειψη πολιτικής βούλησης. Οπως ξέρουμε, επίσης, ότι ο φασισμός δεν νικήθηκε ποτέ και πουθενά όταν δεν χτυπήθηκε στις ρίζες του. Κι όμως, αντί να ειρωνευόμαστε τον πολυκαιρισμένο ξύλινο λόγο ή τις ίδιες και τις ίδιες πολιτικές βγάζουμε όλοι μας τη σαρκαστική διάθεση πάνω σε πρωτοβουλίες που αν δεν υλοποιηθούν κανένας μας δεν θα ξέρει αν είναι ωφέλιμες ή όχι. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται ακριβώς στο ότι φοβόμαστε το καινούριο περισσότερο κι από όσο ο διάβολος το λιβάνι. Προτιμούμε να συνεχίζουμε την κατάπτωση σε όλα τα επίπεδα, γιατί αυτόν τον δρόμο έχουμε ακολουθήσει και στο παρελθόν, παρά να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Κι αυτήν μας την προσκόλληση τη βαφτίζουμε συνέπεια ώστε να της προσδίδουμε ανύπαρκτα χαρίσματα...

Σας έχω και παραδείγματα. Κατηγόρησαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί έγειρε ζητήματα εγκυρότητας των νόμων που πέρασαν από το Κοινοβούλιο χωρίς να δοθεί το δικαίωμα ψήφου στους χρυσαυγίτες βουλευτές. Αυτό θεωρήθηκε, μάλιστα, κι αβάντα στο νεναζιστικό μόρφωμα, κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα νομικό βιβλίο στη ζωή τους. Το ζήτημα ασφαλώς και είναι περίπλοκο και δεν απαντιέται με ένα απλό "ναι" ή ένα "όχι", ο κακεντρεχής αρνητισμός ωστόσο στις επισημάνσεις τής προέδρου τής Βουλής μαρτυρά ένα θεμελιώδες σφάλμα στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Ο γράφων την θεωρεί εγκληματική οργάνωση, ευθυνόμενη για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου για τα οποία οι αρχηγοί κι αρκετά από τα μέλη της θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Και φυσικά οι ιδεοληψίες της μόνο αποκρουστικές μού είναι. Από όσο γνωρίζω, ωστόσο, δεν έχει καταδικαστεί ακόμα από κανένα δικαστήριο, ούτε καν πρωτοδίκως, ενώ στις πρόσφατες εκλογές ήρθε τρίτο κόμμα με τις ψήφους τού ελληνικού λαού...

Από τη στιγμή, επομένως, που η δικαστική εξουσία δεν έχει βγάλει την ετυμηγορία της και η δημοκρατία τής έχει δώσει κοινοβουλευτική παρουσία είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχόμαστε ότι οι βουλευτές της έχουν το δικαίωμα να υπερψηφίζουν ή να καταψηφίζουν νομοσχέδια ή να έχουν παρουσία στα μίντια. Αυτό ήταν και το σκεπτικό, άλλωστε, και του Μανώλη Γλέζου, τον οποίο δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος φασίστα, όταν καταψήφισε την απαγόρευση χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής από το δημόσιο ταμείο. Σε διαφορετική περίπτωση χρησιμοποιούμε απολυταρχικές μεθόδους για να νικήσουμε τον απολυταρχισμό, εφαρμόζουμε μια δημοκρατία α λα καρτ για να χτυπήσουμε το φασισμό. Με λίγα λόγια, εξελισσόμαστε στο ίδιο τέρας που θέλουμε να σκοτώσουμε...

Κι έρχομαι στην αξιοποίηση πολιτών για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, μέτρο που ενδεχομένως να αποδειχθεί αποτελεσματικό, ενδεχομένως όχι αλλά αξίζει τουλάχιστον να το δοκιμάσουμε γιατί δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. Ακόμα κι άνθρωποι που εκτιμώ το δημόσιο λόγο τους μίλησαν για χαφιεδισμό και νοοτροπία τού "μαζί τα φάγαμε". Να τους υπενθυμίσω, όμως, πως ήδη έχουν "παγώσει" καταθέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ανθρώπων τού κατεστημένου, πως ερευνώνται εξονυχιστικώς όλες οι λίστες και πως το νεοσυσταθέν αρμόδιο υπουργείο υπό τον Παναγιώτη Νικολούδη μαζί με το ΣΔΟΕ και τους υπόλοιπους ελεγκτικούς μηχανισμούς έχουν εξαπολύσει ένα σαφάρι που όμοιό του δεν έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες, κατά δήλωση και στελεχών τής αντιπολίτευσης. Το ξεβράκωμα Χαρδούβελη είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση, αρκεί βεβαίως να συνοδευτεί από τον εξοντωτικό έλεγχο κι άλλων προσώπων, όπως της Νάντιας Βαλαβάνη, του Γιώργου Σταθάκη ή του Λ. Λαζόπουλου. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγαλοκαρχαρίες βρίσκονται στο στόχαστρο...

Εθελοτυφλούμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε ότι για τη φοροδιαφυγή ή τη φοροαποφυγή ευθύνονται μόνο εκείνοι, ακόμα κι αν δέχομαι πως αν δεν πιαστούν στα δίχτυα πρώτα τα μεγάλα "ψάρια" είναι δύσκολο να γίνει το ίδιο και με τη "μαρίδα". Αυτός, ωστόσο, που δεν μου κόβει απόδειξη συνευθύνεται για το ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να αυξηθούν οι φόροι που θα πληρώσω για να αναπληρώσω το δικό του κενό στην ενίσχυση του δημόσιου ταμείου. Επομένως, αυτός δεν είναι ένας μεροκαματιάρης που προσπαθεί απλώς να επιβιώσει- το ίδιο άλλωστε προσπαθώ κι εγώ αλλά του πληρώνω το λογαρισμό, τις υπηρεσίες ή τις αγορές που κάνω από αυτόν-, αλλά ένας κλέφτης τής δικής μου τσέπης. Κι όταν τον καταγγέλλω αρμοδίως δεν γίνομαι ρουφιάνος, με βάση τη διαστρεβλωτική λογική τού "μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια", αλλά αποδίδω δικαιοσύνη την ίδια ώρα που καλλιεργείται στην πράξη ένα κλίμα φορολογικής συνείδησης...

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ανορθόδοξοι. Η πρώτη είναι μια πρόεδρος της Βουλής που δεν θα εκμεταλλευτεί τον θεσμικό της ρόλο, παριστάνοντας τη γλάστρα, για να μην πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη κι ο δεύτερος δεν θα φορέσει κοστούμι και γραβάτα ούτε θα εκφέρει ξύλινα τίποτα προκειμένου να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Δεν συμφωνώ με όλα όσα λένε κι όλα όσα κάνουν. Ισως να προτιμούσα να μιλούσαν λιγότερο ώστε να αποφεύγονται κι αχρείαστες παρεξηγήσεις. Από την άλλη, ωστόσο, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη μιας κυβέρνησης να τοποθετείται δημοσίως όσο γίνεται περισσότερο σε ένα εχθρικό για την ίδια μιντιακό σκηνικό, το οποίο βεβαίως έχει στηθεί από την ελίτ. Στο τέλος έτσι κι αλλιώς όλοι θα κριθούν από το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Αν, για παράδειγμα, η Βουλή εξελιχθεί κι αυτήν την κοινοβουλευτική περίοδο σε πλυντήριο σκανδάλων και στο τέλος Ιουνίου η κυβέρνηση βάλει την υπογραφή της σε ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα τότε θα χαρακτηρίσω αποτυχημένους τόσο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Δεν θα το κάνω, όμως, στον πρώτο μήνα ανάληψης καθηκόντων πρωτόγνωρων για τους ίδιους ούτε με το σκεπτικό πως δεν μου αρέσουν τα ρούχα τους, η προφορά ή ο ναρκισσισμός τους. Σε μια χώρα, άλλωστε, που τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της βγάζουν τουλάχιστον μια "σέλφι" την ημέρα, ακόμα κι αν η καλλονή τους δεν ταυτίζεται με αυτή μιας Μόνικα Μπελούτσι ή ενός Τζορτζ Κλούνι, είναι αστείο να κατακρίνουμε μόνο την ωραιοπάθεια των άλλων...  

  

  

Υπάρχουν "έλληνες" που θέλουν τον Τσίπρα στην κατάσταση που ήταν ο Αλιέντε στις 12 Σεπτεμβρίου 1973...

Αναρωτιέμαι τί άλλο πρέπει να συμβεί, μετά κι από τον αποκλεισμό τής Ελλάδας από τις ενέσεις ρευστότητας Ντράγκι και την άρνηση του προέδρου τής Κομισιόν να συναντήσει τον Αλέξη Τσίπρα, για να πειστεί κάποιος ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν υπόγραψε τη συνέχιση του μνημονίου αλλά επιμένει θαρραλέα σε μια άλλη πολιτική από αυτή που οδήγησε σχεδόν το μισό ελληνικό πληθυσμό να ζει κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, σε ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και στην ξενιτιά 200.000 συνανθρώπους μας, κυρίως τους πιο νέους και μορφωμένους. Αν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πίστευαν ότι έχουν τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση στο τσεπάκι τους, όπως συνέβαινε με τους ανεκδιήγητους σαμαροβενιζέλους, θα προσπαθούσαν να προκαλέσουν οικονομική ασφυξία στη χώρα μας με στόχο είτε να υποκύψουμε σε ένα τρίτο μνημόνιο είτε να πέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς είτε και τα δύο, στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση;...

Κυρίες και κύριοι, αυτό που επιχειρεί το Βερολίνο, και το οποίο θα κλιμακώσει μέχρι τα τέλη Ιουνίου, είναι ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα. Αυτήν τη φορά δεν βλέπουμε τανκ στους δρόμους τής Αθήνας. Ολα γίνονται υπογείως, σε συναντήσεις κεκλεισμένων των θυρών στις οποίες, αλίμονο, συμμετέχουν κι έλληνες που προσεύχονται σε μια αριστερή παρένθεση. Εν έτει 2015 δεν περιμένω να βομβαρδίσουν το Μέγαρο Μαξίμου, όπως έκανε ο Πινοτσέτ στη Χιλή στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 με την πλήρη στήριξη των αμερικανών. Η γερμανική και η ελληνική ελίτ, με τη στήριξη εθνικών μειοδοτών στο πολιτικό και μιντιακό σύστημα της χώρας, κινούνται πιο έξυπνα, αν κι όχι όσο κεκαλυμμένα όσο θα ήθελαν οι ίδιες να πιστεύουν. Σαν άλλες Σαλώμες θέλουν το κεφάλι τού Αλέξη Τσίπρα, όπως πριν σαράντα χρόνια επιθυμούσαν αυτό του Σαλβαδόρ Αλιέντε, προκειμένου η σοσιαλιστική "ασθένεια" να μην μεταδοθεί σε άλλους λαούς. Τρέμουν την κοινωνική δικαιοσύνη που θα βάλει τέλος στην οικονομική γενοκτονία. Εχουν στηρίξει τον πλούτο τους στην αδικία, στην προπαγάνδα, στη μισαλλοδοξία, στον ευτελισμό τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Γι' αυτό και στην θέση του έλληνα πρωθυπουργού ή του Γιάνη Βαρουφάκη θα κυκλοφορούσα με περισσότερους σωματοφύλακες. Οι άθλιοι είναι, άλλωστε, ικανοί και για τις αθλιότερες των ενεργειών. Κι αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε οποιοδήποτε βιβλίο Ιστορίας για να πειστείτε...

Δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους που ανέχονται να τους εξευτελίζουν γιατί φοβούνται πως αν σηκώσουν τα μάτια τους από το χώμα θα τους τα βγάλουν και θα τα πετάξουν στα σκουπίδια. Τί αξία έχει μια τέτοια ζωή; Τί νόημα έχει να υπογράψουμε ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα μας ρίξει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο πηγάδι, όπως γράφουν σήμερα και τα "ΝΕΑ", τα οποία κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει πως συμπλέουν με το ΣΥΡΙΖΑ; Ας πούμε πως μειώνονται κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, πως οι φόροι αυξάνονται, πως όποιος έχει εργασία θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός αν το αφεντικό του, του προσφέρει ένα ποτήρι νερό και τίποτα παραπάνω και το ΑΕΠ της χώρας συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο, πλησιάζοντας το αντίστοιχο του Μπαγκλαντές και της Σιέρα Λεόνε. Αν αυτή είναι η συνετή επιλογή για τη χώρα προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία, η απόλυτη δηλαδή χρεοκοπία με παράλληλη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, επιτρέψτε μου να είμαι παράλογος. Αν η "ρεαλιστική" οδός είναι η διαιώνιση του σαδομαζοχισμού, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω να συνεχίζεται να εφαρμόζονται πάνω μου όλα τα βιβλία τού μαρκησίου Ντε Σαντ. Κι ας έχω πλήρη επίγνωση ότι ο δρόμος τής ευθείας σύγκρουσης με πιθανότητα την επιστροφή στη δραχμή μόνο εύκολος δεν είναι. Αλλά τουλάχιστον θα τον έχουμε πάρει με το κεφάλι ψηλά και βλέποντας εμείς οι ίδιοι πού πηγαίνουμε, κι όχι σερνάμενοι και δεμένοι από ένα χαλκά από τον οποίο θα μας τραβούν οι δυνάστες μας...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπογράψει τρίτο μνημόνιο. Οφείλει είτε να το απορρίψει είτε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα είτε να διαλύσει τη Βουλή και να πάμε σε εκλογές. Η πιο έντιμη επιλογή είναι να δώσει την απάντησή του ο ελληνικός λαός, με δεδομένο ότι στις εκλογές τού Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλαβε εντολή για να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, η οποία είναι μια πιθανότητα με δεδομένο ότι η γερμανική ελίτ που αιματοκύλησε δύο φορές την ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα δεν το έχει σε τίποτα να κάνει η ίδια το ντεμπούτο για τον 21ο στο παγκόσμιο λουτρό αίματος. Αν ο πολίτες αποφασίσουν πως το ευρώ είναι φετίχ για το οποίο αξίζει να αυτομαστιγώνεται κανείς στους αιώνες των αιώνων, ποιός θα μπορούσε στη συνέχεια να κατηγορήσει την κυβέρνηση για κωλοτούμπα;...

Βεβαίως ακούω και την άποψη πως αυτή θα είναι μια δειλή πρωτοβουλία αποφυγής τού πολιτικού κόστους.Ο μιθριδατισμός, η ανευθυνότητα κι ο ωχαδερφισμός μας έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να μην θέλουμε να γίνουμε απευθείας εμείς οι ίδιοι εκείνοι που θα ορίζουν το μέλλον. Μας βολεύει να εκτίθενται ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί προκειμένου κατόπιν να αναλάβουμε τον εύκολο ρόλο να τους πετάμε ντομάτες δίκην θυσίας στον κουτσαβακισμό μας. Γι' αυτό και θα στηρίξω οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία ρήξης με πολιτικές άγριας λιτότητας και θα χειροκροτήσω όρθιος τον Αλέξη Τσίπρα αν δώσει το δικαίωμα στο λαό να επιλέξει ο ίδιος το μονοπάτι που θέλει να ακολουθήσει. Αλίμονο αν στον τόπο που γεννήθηκε η άμεση δημοκρατία, αυτή θεωρείται πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Ηρθε η ώρα, άλλωστε, να μπούμε στον αγωνιστικό χώρο για τα καλά. Δεν ξέρω αν το ακούσατε, αλλά ο διαιτητής έχει ήδη σφυρίξει την έναρξη του ματς τής ζωής μας...  

   

 

Μόνο κάνοντας κάτι "ανόητο" με την πίστη ενός "ηλίθιου" βγαίνει αποτέλεσμα...

Το ότι ζούμε μια νέα μεταπολίτευση δεν φαίνεται μόνο από τα θετικά τής περιόδου, αλλά κι από τα αρνητικά της. Οπως και μετά από την πτώση τής δικτατορίας χουντικά σταγονίδια κυκλοφορούσαν ελεύθερα κι απειλούσαν τη δημοκρατία το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τα σταγονίδια της διαπλοκής, τα οποία βρίσκει κανείς παντού: από την αστυνομία, όπως αποκαλύφθηκε με τη διαβόητη διαταγή για τη μεταναστευτική πολιτική, και τα υπουργεία και γενικότερα στο διοικητικό μηχανισμό, όπου παραμένουν στις θέσεις τους διεφθαρμένα πρόσωπα των προηγούμενων καθεστώτων, μέχρι φυσικά τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, τα οποία υπό το φόβο τής εξαφάνισής τους αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση διαστρεβλώνοντας την αλήθεια ή αναπλάθοντάς την από την αρχή. Φανταστείτε, δηλαδή, τί έχει να γίνει όταν ο Αλέξης Τσίπρας περάσει από τις προειδοποιητικές βολές στη μάχη σώμα με σώμα με την ελίτ, η οποία ευελπιστώ να ξεκινήσει σύντομα. Γιατί αυτό ακριβώς το σύστημα διαπλοκής είναι που αποτελεί το Δούρειο Ιππο της Ανγκ. Μέρκελ στη χώρα και το οποίο ήδη χρησιμοποιεί για την ανατροπή μιας κυβέρνησης με πρωτόγνωρα ποσοστά λαϊκής αποδοχής για τα δεδομένα τής τελευταίας 20ετίας...

Το ότι η διαπλοκή θα πολεμούσε λυσσαλέα την κυβέρνηση της Αριστεράς με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα το ξέραμε και πριν τις εκλογές. Αλλωστε για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά αξιωματική αντιπολίτευση, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις 25 Ιανουαρίου, δέχθηκε τόση σφοδρή κριτική από τα μίντια. Πού να είχε, δηλαδή, και κυβερνητικό παρελθόν. Το ζητούμενο, ωστόσο, τώρα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του να μην περιοριστούν σε μια αμυντική τακτική, με βάση την οποία απλώς θα απαντούν σε κάθε προβοκάτσια των διαπλεκόμενων, αλλά να περάσουν στην αντεπίθεση. Κι αυτή η αντεπίθεση πρέπει να είναι διαρκείας και στοχευμένη ώστε να είναι αποτελεσματική. Η συντριπτική επιδοκιμασία τού ελληνικού λαού προς τα μέχρι σήμερα κυβερνητικά πεπραγμένα είναι το καλύτερο όχημα για να μας οδηγήσει στη σύγκρουση με ιδιοκτησιακές του κράτους και της κοινωνίας αντιλήψεις από τις οποίες διακατέχονται μερικές εκατοντάδες οικογένειες κεφαλαιοκρατών. Οι καναλάρχες που έλεγχαν μέχρι σήμερα το παιχνίδι τής πραγματικής και τραπεζικής οικονομίας είναι πλήρως απαξιωμένοι στη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να στήσουν καταυλισμό έξω από το Μέγαρο Μαξίμου προκειμένου να το προστατεύσουν από την εισβολή των φαύλων ελίτ. Δεν υπάρχει, επομένως, κανένας λόγος για τον πρωθυπουργό ούτε να κάνει πίσω ούτε να καθυστερήσει κι άλλο την τελική αναμέτρηση με τους ολιγάρχες. Αν δεν γίνει, άλλωστε, τώρα που παίζει στην ουσία μπάλα μόνος του στο πολιτικό σκηνικό, πολύ φοβάμαι πως δεν θα προχωρήσει σε αυτή ποτέ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διαχρονική ποιότητα της πτωχευμένης δημοκρατίας μας...

Αλίμονο, όμως, αν η Αριστερά αντικαταστήσει το "πράσινο" και το "γαλάζιο" κράτος με ένα δικό της καθαρώς κομματικό. Οταν γράφω για ανατροπές σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβάνοντας και τα πρόσωπα, δεν εννοώ την τοποθέτηση υποχρεωτικώς Αριστερών, παλιών ή νεόκοπων, σε θέσεις κλειδιά αλλά άξιων να υπερασπίζονται και να προάγουν το δημόσιο συμφέρον. Σε διαφορετική περίπτωση η Αριστερά θα δώσει επιχειρήματα στους κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού να διατυμπανίζουν πως δεν υπάρχει άλλη λύση από τη διάλυση του Δημοσίου και την αντικατάστασή από ιδιώτες παντού, από τα σχολεία και τα νοσοκομεία έως την ενέργεια και τις φυλακές. Ο πόλεμος κατά της διαφθοράς είναι πολυεπίπεδος και, πρωτίστως, εσωτερικός. Αν δεν νικήσουμε πρώτα εντός μας τη δίψα για εξουσία και χρήμα δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε το παράδειγμα συμπεριφορών που περιμένουμε από τους άλλους. Το ήθος στην άσκηση της διακυβέρνησης είναι κι αυτό που θα ωθήσει και τους διάφορους φτωχοδιαβόλους να αλλάξουν νοοτροπία και να πληρώνουν, για παράδειγμα, τους φόρους που αναλογούν στα πραγματικά τους εισοδήματα. Μόνο κάνοντας κάτι "ανόητο" με την πίστη ενός "ηλίθιου" βγαίνει αποτέλεσμα...

Η Αριστερά δεν ήρθε απλώς για να κυβερνήσει στον αυτόματο πιλότο. Οταν το αεροπλάνο πέφτει δεν υπάρχει τέτοιο περιθώριο έτσι κι αλλιώς. Γι' αυτό και είναι χρυσή ευκαιρία αυτό το τετράμηνο που μεσολαβεί μέχρι την τελική συμφωνία με τους δανειστές να γιγαντώσει σε τέτοιο βαθμό τη λαϊκή υποστήριξη στις πολιτικές της ώστε να είναι αδύνατο για την καγκελάριο της Γερμανίας να οδηγήσει τη χώρα μας στον όλεθρο. Αν ο Αλέξης Τσίπρας προβεί σε αναγκαίες ρήξεις με τους φαύλους και σε απαραίτητες συνθέσεις, ακόμα κι αν δεν είναι Αριστεροί, με τους ικανούς τότε ακόμα κι αν η Ανγκ. Μέρκελ πει "nein" και πάμε σε νέες εκλογές θα κυβερνήσει με κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα ζήλευε κι ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας. Πόσω μάλλον που θα είναι αποτέλεσμα γνήσιας δημοκρατικής βούλησης κι όχι τυραννικής επιβολής. Και φαντάζομαι πως αυτό δεν θα το θέλατε φράου Μέρκελ...   

  

Οι μετανάστες κι ο Φωτόπουλος είναι ανθρωπόμορφα τέρατα; Καλό το παραμύθι σας, αλλά μου κρύβετε τον δράκο...

Ας υποθέσουμε πως η πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Δημόσιας Τάξης  είχε όντως δώσει εντολή για την απελευθέρωση όλων των υπό κράτηση μεταναστών και η συγκεκριμένη "είδηση" δεν ήταν απλώς το τελευταίο κόλπο τής μονταζιέρας τής Ν.Δ., που έλαβε τεράστια δημοσιότητα χάρη στο πάντα πρόθυμο ΣΚΑΙ. Τί είναι οι μετανάστες για να φοβόμαστε πως αν αφεθούν ελεύθεροι θα καταστρέψουν τη χώρα; Ιμπεριαλιστές εξωγήινοι, χολερικοί υπάνθρωποι, τερατόμορφα ζόμπι τα οποία με το που δουν το φως τού ήλιου θα εξαπολύσουν επίθεση στους φιλήσυχους μικροαστούς και στη νοικοκυρεμένη ζωή τους; Και πού είναι το έγκλημα εργαζόμενοι να λαμβάνουν το "υπέρογκο" ποσό των έξι ευρώ για τροφεία (για σάντουιτς και καφέ δηλαδή), όπως συνέβη ύστερα από συλλογική διαπραγμάτευση στη ΔΕΗ, την οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποστερήσει από έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να παραδώσουν την παραγωγή ενέργειας μπιρ παρά στους εθνικούς μας νταβατζήδες; Τα ερωτήματα, φυσικά, είναι ρητορικά. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου τού σίριαλ "Ο λαός με την πλουσιοπάροχη ζωή του φταίει για τα μνημόνια κι όχι το μεγάλο κεφάλαιο". Είναι λογικό, άλλωστε, να συμβαίνει αυτό όταν έχει ξεκινήσει η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης στη διαπλοκή, με την τελευταία να πετά το μπαλάκι στην εξέδρα, εφευρίσκοντας σκάνδαλα από το πουθενά...

Οχι κύριοι, δεν είναι ούτε οι μετανάστες ούτε ο Νίκος Φωτόπουλος το πρόβλημα αυτής της χώρας, κι ας έχουν κατασυκοφαντηθεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους. Οταν μου λένε πως δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει τόσους ξένους τους απαντώ πως, αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί έλληνες στους οποίους ευχαρίστως θα παραχωρούσα άδεια εργασίας στο εξωτερικό για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους ώστε να ανασάνει αυτός ο τόπος. Φαντάζομαι έχετε κι εσείς υπόψη πληθώρα πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, εφοπλιστών, δημοσιογράφων ή διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων τους οποίους πολύ ευχαρίστως θα βάζατε σε ένα καράβι χωρίς επιστροφή κι ας είναι ελληνικής καταγωγής κι όχι πακιστανικής ή μπαγκλαντεσιανής. Κι αντί να παραδειγματιζόμαστε από συνδικαλιστές που δεν σκύβουν το κεφάλι και να ζητούμε κι εμείς με τη σειρά μας το μερίδιο που αναλογεί στην εργασία μας απαιτούμε την εξομοίωση όλων προς τα κάτω. Κι αν αύριο μεθαύριο η ΔΕΗ αυξήσει τα τιμολόγια, όπως έγινε τα τελευταία χρόνια την ώρα που μειώνονταν κατακόρυφα οι αποδοχές των εργαζομένων της, είναι φαρισαϊσμός να λέμε πως γι' αυτό θα φταίνε τα 15.000.000 ευρώ των σάντουιτς και των καφέδων όταν οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι "μπίζνεσμεν" καιροφυλακτούν στη γωνία για να γίνουν ενεργειακοί κολοσσοί μέσω της σχεδόν δωρεάν παραχώρησης σε αυτούς ρεύματος και της δημόσιας περιουσίας. Η πολυδιαφημισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία απαιτεί από τη ΔΕΗ να της παραχωρήσει τα εργοστάσιά της τζάμπα (έτσι γίνομαι κι εγώ μεγαλοεπιχειρηματίας), αλλά κανένας δεν ξεσηκώνεται γι' αυτό το έγκλημα παρά μόνο η ΓΕΝΟΠ. Γι' αυτό και η ΓΕΝΟΠ πρέπει να πεθάνει στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και της ιδεοληψίας "να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα"...

Θέλετε να μιλήσουμε για τα προβλήματα αυτής της χώρας; Πολύ ευχαρίστως. Ας μιλήσουμε, επομένως, για τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή όχι μόνο των μικρομεσαίων αλλά και των εχόντων και κατεχόντων, για το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία αποδίδεται δικαιοσύνη, για τα μέσα ενημέρωση της διαπλοκής που λειτουργούν χωρίς άδεια εδώ και 25 χρόνια, για τον επαγγελματικό αθλητισμό που λυμαίνονται τα ίδια λαμόγια τα οποία πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με την επιχειρηματική, τραπεζική, εφοπλιστική, μιντιακή και πολιτική ελίτ. Εχω σιχαθεί να διαβάζω και να ακούω ανθρώπους τού λούμπεν προλεταριάτου, χωρίς καμιά ταξική συνείδηση παρά μόνο έμπλεους εμπάθειας για την τάξη τους, να εξοργίζονται κάθε φορά που ένας ταβερνιάρης δεν τους κόβει απόδειξη (και καλά κάνουν κι εξοργίζονται), αλλά που δεν βρίσκουν ποτέ να πουν κάποια κακή κουβέντα γι' αυτούς που κατέχουν το 99% του πλούτου αυτής της χώρας στην ουσία παρανόμως, αφού με διάφορες νόμιμες και παράνομες μεθόδους καταφέρνουν να αποκρύβουν τα δισεκατομμύριά τους από τις ελεγκτικές αρχές...

Οι ίδιοι που σταυρώνουν τους πακιστανούς και τους φωτόπουλους χάνονται στη μετάφραση αν τους μιλήσεις για τις μερικές εκατοντάδες οικογένειες διαπλεκόμενων, οι οποίες χάρη στην αιμομικτική τους σχέση με την εξουσία και με υπέρογκα θαλασσοδάνεια τα οποία σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός έχουν υπεξαιρέσει τον πλούτο μιας από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, όπως εξακολουθεί να παραμένει η Ελλάδα. Κι όταν βρίσκουν μια κουβέντα αυτή είναι "τί να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους φορολογήσουμε γιατί έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό". Πόση υποκρισία, αλήθεια, χωρά στην άνευ όρων αθώωση των ελίτ όταν την ίδια στιγμή βγάζουμε όλο το μένος μας στους μικρομεσαίους, οι οποίοι κι αυτή με τη σειρά τους πολλές φορές αδικοπραγούν νομίμως; Γιατί κι αν ακόμα υποθέσουμε πως είναι άδικη η απελευθέρωση όλων των μεταναστών ή τα τροφεία στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ κι αυτά νομίμως θα γίνονταν ή συμφωνήθηκαν, όπως και η φοροαποφυγή των κροίσων. Ετσι δεν είναι "αγαπητοί" μου φαρισαίοι;...