Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Χθες η Φρειδερίκη, σήμερα η Μαρέβα...

Πίσω από κάθε ισχυρό άνδρα κρύβεται μια ισχυρή γυναίκα και πίσω από κάθε ανίσχυρο μια ακόμα ισχυρότερη. Η τελευταία παράφραση της γνωστής ρήσης φαίνεται πως ταιριάζει γάντι στη Μ. Γκραμπόφσκι, για την οποία έχουμε μάθει πώς πλάθει κουλουράκια και πως μοιάζει με βασίλισσα του χιονιού, αλλά ενδεχομένως να μην μάθουμε ποτέ ποιοι κρύβονται πίσω από τις εξωχώριες εταιρείες που χρηματοδοτούν τις μπίζνες της. Η κορυφαία, μάλιστα, μπίζνα της φαίνεται πως είναι ο γάμος της με τον Κυριάκο, που όσο πιο ονειρικός επικοινωνείται στο πόπολο πως είναι τόσο πιο ψεύτικος δείχνει...

Πριν μερικές δεκαετίες ήταν μια άλλη μη εκλεγμένη ισχυρή κυρία η οποία κυβερνούσε τη χώρα, η βασίλισσα Φρειδερίκη. Παραλλήλως με τις φιλανθρωπικές της δραστηριότητες στήριζε ένα κράτος που εξέδιδε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων κι ένα παρακράτος που δολοφονούσε Λαμπράκηδες. Σήμερα η Μαρέβα δεν δολοφονεί, αλλά μαζί με τον σύζυγό της και την ελίτ που τους σπονσοράρει έχουν στήσει ένα επικοινωνιακό σόου με το οποίο προσπαθούν να μας πείσουν πως καλός πρωθυπουργός είναι αυτός που τα καλοκαίρια κολυμπά μίλια ολόκληρα και τους χειμώνες πεζοπορεί τέσσερις ώρες στο βουνό δίχως να κουράζεται...

Η κριτική μου στην Μαρέβα δεν εμπνέεται από μισογυνισμό ούτε χτυπάω το σαμάρι για να μην χτυπήσω τον γάιδαρο Μητσοτάκη. Εν προκειμένω, άλλωστε, είναι η Μαρέβα που κάνει κουμάντο κι ας μην είναι ο άνδρας της ετοιμοθάνατος, όπως συνέβαινε με την Δ. Λιάνη και τον Ανδρ. Παπανδρέου.

Αφορά κυρίως μια δημοσιογραφία που όταν κάποιοι αναρωτιούνται πώς αγόρασε το ζεύγος Μητσοτάκη το σπίτι τού Βολτέρου στο Παρίσι απορρίπτει τις απορίες ως "κίτρινες" και υποβάθμιση της πολιτικής σε επίπεδο κλειδαρότρυπας, αλλά την ίδια στιγμή μας παρουσιάζει επιλεγμένες προσωπικές στιγμές τού αγίου ζεύγους για να μας πείσει πως εκτός από σπουδαίο είναι κι ανθρώπινο. Κάθε λαός, πάντως, διαθέτει όχι μόνο το πρωθυπουργικό ζεύγος, αλλά και τη δημοσιογραφία που του αξίζει...

Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

Είμαστε τόσο μικρούτσικοι όσο θέλουμε να είμαστε...

Οι άνθρωποι επιλέγουν τη ζωή που θέλουν να κάνουν και κανείς μας δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει με βεβαιότητα σοφού ποιος δρόμος είναι ο σωστός και ποιος όχι. Αυτό που έχει σημασία στο τέλος τής ζωής μας είναι όταν γυρίζουμε πίσω τις σελίδες της να μας έχουν μείνει όσο το δυνατό λιγότερα απωθημένα...

Είναι ανθρώπινο να ζηλεύουμε τις ζωές των άλλων, των περισσότερο ή λιγότερο "μεγάλων και τρανών" ή να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν είχαμε τραβήξει διαφορετικό δρόμο. Κανείς μας δεν μπορεί να τους τραβήξει όλους, κανείς μας δεν είναι δυνατό να ζήσει χίλιες ζωές μέσα στο σύντομο πέρασμά του από τη Γη, αλλά κανείς μας δεν δικαιούται να παραπονιέται αν τουλάχιστον δεν το προσπάθησε...

Ο θάνατος εξ ορισμού είναι άδικος,αφού παίρνει μαζί του νέους και γέρους, δίκαιους κι άδικους, δημιουργούς και καταστροφείς. Δεν θα μπορούσε, συνεπώς, να κάνει εξαίρεση και για τον Θάνο Μικρούτσικο, τα έργα τού οποίου έχουν εξασφαλίσει έτσι κι αλλιώς την αθανασία εδώ και πολύ καιρό. Το δυστύχημα γι' αυτήν τη χώρα είναι πως δεν μένουν πολλοί ακόμα ζωντανοί για τους οποίους θα μπορούσε να δοθεί ο χαρακτηρισμός τού σπουδαίου δημιουργού δίχως αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός να αποτελεί επικοινωνιακή εφεύρεση...

Όπως κι αν έχει, δεν είναι απαραίτητο να έχει συνθέσει κάποιος το "Σταυρό του Νότου" για να αισθάνεται πως η ζωή του δεν πήγε χαμένη. Ούτε η επιτυχία ή αποτυχία κρίνεται από ένα γεμάτο ή άδειο βιογραφικό. Στο τέλος θα είμαστε όλοι μας νεκροί, αδιόρατη στάχτη κάτω από το βαρύ πάπλωμα του χρόνου, οπότε ας χαιρόμαστε αυτό το μικρό διάλειμμα από την ανυπαρξία, αγωνιζόμενοι μεν αλλά δίχως την ψευδαίσθηση πως όσα κερδίζουμε τα κατακτούμε για πάντα... 

  

 

Αν ο θεός δεν είναι και γκέι δεν έχει λόγο ύπαρξης...

Το ερώτημα επανέρχεται ξανά και ξανά, ιδίως σε μια χώρα όπου η υποκρισία είναι το εθνικό μας σπορ. Υπάρχουν όρια στην τέχνη ή στη σάτιρα; Στον Ποινικό Κώδικα σαφώς και υπάρχουν, αλλά θα έπρεπε να είναι ο Ποινικός Κώδικας το βασικό κριτήριο της ηθικής μιας κοινωνίας ή, ακόμα ακόμα, τα χρηστά ήθη τής πλειονότητας του πληθυσμού; Γιατί, για παράδειγμα, οι ίδιοι που προσβάλλονται από τον βαμμένο Ιησού με σκουλαρίκια εκδηλώνουν παραλλήλως το μίσος τους για οτιδήποτε διαφορετικό, προσβάλλοντας κάτι πολύ ουσιαστικότερο από το πρόσωπο του ιδρυτή τής θρησκείας τους, την ίδια του τη φιλοσοφία δηλαδή;...

Γιατί, άλλωστε, ο Ιησούς να μην φορά σκουλαρίκια και να μην βάφεται; Ο υποτιθέμενος θεάνθρωπος έχει συγκεκριμένο φύλο και δεν προστατεύει και τις γυναίκες ή τους διεμφυλικούς; Ο θεός αποκλείεται να είναι γυναίκα; Ή πρέπει να ντύνεται και να συμπεριφέρεται όπως τον θέλουν να ντύνεται και να συμπεριφέρεται οι αυτόκλητοι υπηρέτες του;…

Αν ο θεός αποκλείεται να είναι, για παράδειγμα, και γκέι, τότε δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης; Αν δεν έχει τη διάθεση να αγκαλιάσει όλα τα δημιουργήματά του, ακόμα κι αν τα θεωρεί παραστρατημένα, τότε ο χριστιανισμός έχει βασιστεί σε μία απάτη.

Αυτός ο κόσμος ενδεχομένως να ήταν πολύ χειρότερος αν δεν υπήρχε ο φόβος θεού. Αν ο Ιησούς, πάντως, ήταν όντως θεάνθρωπος θα γελούσε αυτοσαρκαζόμενος με αυτά που οι γραμματείς και φαρισαίοι θεωρούν βλασφημία. Αλίμονο αν ήταν και οι θεοί κομπλεξικοί μικροαστοί...

 



  

Για να λογοδοτεί ένας πρωθυπουργός πρέπει να υπάρχει κι ένας λαός που ρωτά...

Ο Κ. Μητσοτάκης πηγαίνει στο Μύλο των Ξωτικών στα Τρίκαλα, επισκέπτεται τα Μετέωρα, γενικώς βγαίνει έξω από το Μαξίμου και καλά κάνει. Οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται τον πρωθυπουργό κοντά τους. Έχουν, όμως, και δικαίιωμα να τον ακούνε να παίρνει σαφή θέση και για ζητήματα της καθημερινότητας που τους απασχολούν λιγότερο αν και θα έπρεπε να τους ενδιαφέρουν περισσότερο...

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο σύζυγος της Μαρέβας να ζητήσει συγγνώμη όχι μόνο από όσους ταλαιπωρούνταιι από τις απεργίες στο μετρό, αλλά κι από τον Δ. Ινδαρέ, στο σπίτι τού οποίου μπούκαραν οι μπάτσοι χωρίς εισαγγελική παραγγελία. Θα όφειλε να δώσει, επιτέλους, μια εξήγηση και για το "γαλάζιο" κομματικό κράτος που επανασυστήηνει ή να ξεκαθαρίσει στους ασφαλισμένους πως από εδώ και πέρα καταργείται το αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα κι αντικαθίσταται με ένα σύστημα που ο καθένας θα είναι για την πάρτη του. Ο πρωθυπουργός δεν έχει πει, επίσης, κουβέντα για τους άριστους που παριστάνουν τους πτυχιούχους και τους οποίους έκανε υπουργούς...

Για να δίνει, ωστόσο, απαντήσεις ο πρωθυπουργός χρειάζεται κι ένας λαός που να θέτει τα δύσκολα ερωτήματα. Κι αυτός ο λαός δεν υπάρχει, όπως υπάρχει για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου οι πολίτες βρίσκονται στοους δρόμους επί εβδομάδες για να αποφύγουν την υιοθέτηση ενός ασφαλιστικού συστήματος ππου καταργεί την αλληλεγγύη κι ανοίγει το δρόμο ώστε οι πλούσιοι να παίρνουν συντάξεις και οι λιγότερο προνομιούχοι ψίχουλα. Το ίδιο ακριβώς, δηλαδή, που σχεδιάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα, μόνο που εδώ το πόπολο περί άλλα τυρβάζει, χειροκροτώντας εκείνους που απομυζούν το μόχθο του...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους!



 

Αλέξη, κάν' το όπως ο Ανδρέας...

Μπορούν οι Ρ. Βάρτζελη, ο Ν. Μπίστης, ο Π. Παναγιώτου ή η Τ. Χριστοδουλοπούλου να σηματοδοτήσουν το ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής; Όχι από μόνοι τους ούτε οι παπανδρεϊκές, σημιτικές ή παλαιομαρξιστικές αναφορές τους είναι σε θέση να προσελκύσουν τους νέους, κυρίως, ψηφοφόρους. Από την άλλη, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σήμερα πολιτικός κυρίαρχος, όπως ήταν πριν τέσσσερα χρόνια, ώστε να επιβάλλει από μόνος του τους κανόνες τού παιχνιδιού...

Αυτό σημαίνει κι ότι δεν έχει το περιθώριο να μην λειτουργήσει ως κομματικό σούπερ μάρκετ, με την προϋπόθεση πως όσοι συντάσσονται με τις δυνάμεις του αποδέχονται θεμελιώδεις αρχές κι αξίες του. Ο κίνδυνος πασοκοποίησης ελλοχεύει από τους μηχανισμούς που και οι ίδιοι οι παλαιοσυριζαίοι επιλέγουν ως μέθοδο περιχαράκωσης φέουδων από τουυς "πασόκους", που έτσι κι αλλιώς είναι παλιοί  στο κουρμπέτι. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είτε θα λειτουργήσει ως ενιαίο κόμμα είτε θα διασπαστεί για παρεμφερείς λόγους για τους οποίους διασπάστηκε και το 2015...

Φυσικά κι ο ρόλος τού Αλέξη Τσίπρα στη διαμόρφωση των εσωκομματικών εξελίξεων είναι κομβικός. Οφείλει, όμως, κι ο ίδιος να κατανοήσει πως η μεγαλύτερη κληρονομιά του θα είναι να αφήσει πίσω του, όταν έρθει αυτή η  ώρα, ένα κόμμα που θα μπορεί να καθορίζει γεγονότα και χωρίς την παρουσία του. Όπως ακριβώς, δηλαδή, άφησε ο Ανδρ. Παπανδρέου πίσω του το 1996 ένα κόμμα, το  ΠΑΣΟΚ, που μπόρεσε να κυριαρχήσει και για τα επόμενα 15 χρόνια ανεξαρτήτως των μέτριων επιγόνων του...

Μηδενική ανοχή στον μπάτσο μέσα μας...

Ο φιλήσυχος μικροαστός ζει με την ψευδαίσθηση πως το δόγμα "νόμος, τάξη κι ασφάλεια" είναι σύμμαχός του γιατί εξ ορισμού ο ίδιος είναι υπέρμαχος της νομιμότητας και πολέμιος της παραβατικότητας. Φυλακισμένος στο στενό εύρος τής φαντασίας του αδυνατεί να κατανοήσει πως η μηδενική ανοχή στην παρανομία κάποια στιγμή θα τον βρει από την πλευρά τού παραβάτη είτε θα ευθύνεται γιατί, για παράδειγμα, θα έχει περάσει χωρίς να σταματήσει σε μια διάβαση πεζών είτε γιατί απλώς θα είναι γείτονας πιθανών εγκληματιών και μπάτσοι θα μπουκάρουν σπίτι του με το έτσι θέλω, χωρίς εισαγγελική εντολή. Όταν δίνεις στα όργανα καταστολής περισσότερη εξουσία από αυτή που έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν η μπάλα παίρνει δίκαιους κι άδικους...

Ο φουκαριάρης κυρ Παντελής πιστεύει ότι ο κόσμος χωρίζεται σε καλούς και σε κακούς κι ότι ο ίδιος ανήκει πάντοτε στη μεριά των καλών. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η τυχαιότητα είναι ικανή να μετατρέψει και τον καλύτερο ανάμεσά μας σε εγκληματία. Αν, για παράδειγμα, ένας πατέρας πιστέψει ότι κινδυνεύει το παιδί του και σκοτώσει κάποιον ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είχε τέτοια πρόθεση, σύμφωνα με τη δική του αποδοχή τής λογικής τής μηδενικής ανοχής θα πρέπει να σαπίσει στη φυλακή για το αδίκημά του...

Γι' αυτό και θα έπρεπε να τρομάζει όλους μας, και μάλιστα πολύ, η κοινωνική αποδοχή τού νόμου τής Δύσης που εφαρμόζει στην Αθήνα- αλήθεια, με την υπόλοιπη χώρα τι γίνεται;- ο εθνικός μας μπάτσος Μ. Χρυσοχοΐδης. Για την αποθρασυμένη νομιμότητα το "βρέθηκα στο λανθασμένο μέρος τη λανθασμένη ώρα" δεν έχει καμία σημασία. Όταν συναινούμε στην τιμωρία τού παραμικρότερου λάθους με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα στο τέλος δεν θα μείνει κανένας πίσω να μας γλιτώσει από την εξαπάτηση στην οποία μόνοι μας υποβάλαμε τον εαυτό μας...

"Βαράτε αλύπητα, κατάλαβαν ότι δεν είμαστε άριστοι"...

Το έχουμε δει σε πολλές ταινίες: όταν απατεώνες θέλουν να επιτύχουν τον όποιο στόχο τους στήνουν έναν καβγά για να αποπροσανατολίσουν όποιους μπορεί να τους παρεμποδίσουν. Το ίδιο πράττει κι αυτή η κυβέρνηση απατεώνων κι αρίστων χωρίς πτυχία η οποία προσφέρει στο πόπολο άγριο ξύλο καταληψιών και μη για να του αποκρύψει ότι η τσέπη του δεν θα φουσκώσει το 2020. Μάλλον θα αδειάσει προς τέρψη των λίγων κι εκλεκτών...

Σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο αφήγημα, που δεν είναι ούτε νέο ούτε φιλελεύθερο και ξεπλένει απλώς την απληστία τού μεγάλου κεφαλαίου, οι φοροελαφρύνσεις και λοιπά κίνητρα στους ισχυρούς ωφελούν μακροπρόθεσμα- στην αιώνια ζωή ίσως;- και τους μικρομεσαίους. Αρκεί οι τελευταίοι να κάνουν υπομονή και να αποδέχονται με σκυφτό το κεφάλι τη λιτότητα. Όπου, όμως, εφαρμόστηκε αυτό το σχέδιο- κακή ώρα και στην Ελλάδα των μνημονίων- άφησε πίσω του χαλάσματα...

Για όλα αυτά και πολύ περισσότερα όσο οι άριστοι θα αποδεικνύεται ότι είναι ψεύτες χωρίς πτυχία και η μεσαία τάξη θα θυσιάζεται για να ικανοποιούνται οι φίλοι τού Κ. Μητσοτάκη όλο και θα αυξάνεται η αστυνομική αυθαιρεσία. Τα ξεγυμνώματα, οι κουκούλες, οι εισβολές χωρίς εισαγγελική παραγγελία, οι παράνομες παρακολουθήσεις κι όλο το ρεπερτόριο απολυταρχικών καθεστώτων θα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας για να μας τα κλείνει. Το μεγαλύτερο δυστύχημα, όμως, είναι η εθελοτυφλία μας. Μέχρι, βεβαίως, οι προστάτες να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα την ώρα που θα βλέπουμε GNTM, αλλά δεν θα έχει μείνει κανένας για να διαμαρτυρηθεί για λογαριασμό μας...

Μέτρο, όχι μετρό...

Δεν είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι και η εργατική τάξη δεν θα πάει σύσσωμη στον παράδεισο, όπως θα ήθελαν οι παλαιομαρξιστές. Βεβαίως αυτή η κυβέρνηση υποθάλπει τον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου να περνά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Ωστόσο, λάδι στη φωτιά βάζει κι εκείνη η μερίδα εργαζόμενων που προβαίνει σε κατάχρηση του δικαιώματος της απεργίας μολονότι είναι προνομιούχα, ανεξαρτήτως σύγκρισής της με άλλες επαγγελματικές ομάδες...

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι εργαζόμενοι στο μετρό, με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες που προσφέρονται στους κατοίκους τής Αθήνας να υπολείπονται κατά πολύ των αναγκών τους. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, όσοι εργάζονται στις διοικητικές υπηρεσίες- όπως συμβαίνει και σε άλλους δημόσιους φορείς, όπως στην εκπαίδευση- να είναι περισσότεροι από αυτούς που θα έπρεπε να βρίσκονται στα γκισέ, στους ελέγχους ή στις καμπίνες των οδηγών. Είναι απαράδεκτο ακόμα και σε ώρες αιχμής τα δρομολόγια να είναι αραιά και τα Σαββατοκύριακα ακόμα αραιότερα...

Δεν ισχυρίζομαι πως αφού κάποιοι πεινάνε πρέπει όλοι να λιμοκτονούν ούτε ασπάζομαι την θεωρία να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα. Υπάρχουν, όμως, κατηγορίες εργαζόμενων που, εκμεταλλευόμενες την θέση τους, αδιαφορούν πλήρως για το κοινωνικό σύνολο ούτως ώστε να εξυπηρετούν τα αποκλειστικώς συντεχνιακά τους συμφέροντα. Και φυσικά σιγοντάρονται από τους εργατοπατέρες που υπονομεύουν την αξιοπιστία τού συνδικαλιστικού κινήματος και των δικαίων τής πλειονότητας των εργαζόμενων για να κερδίζουν μερικά ψηφαλάκια παραπάνω στις αρχαιρεσίες τους...

Ο αρχιερέας τής διαπλοκής κι ο τουρίστας τής Ραφήνας διδάσκουν με το αντιπαράδειγμά τους...

Οι πρώην πρωθυπουργοί δεν έχουν απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να ομιλούν. Πριν, ωστόσο, αποδώσουν οι ίδιοι στον εαυτό τους το ρόλο τού σοφού Νέστορα οφείλουν να κάνουν δημοσίως- αν το έχουν κάνει και ιδιωτικώς- την αυτοκριτική τους για τα δικά τους πεπραγμένα. Ιδίως όταν οδήγησαν με τις πολιτικές τους τη χώρα στη χρεοκοπία, για διαφορετικούς λόγος ο καθένας.

Ο Κ. Σημίτης, για παράδειγμα, με την πλήρη υποταγή του σε ένα φαύλο παραθεσμικό σύστημα εξουσίας που μας έπνιξε στη διαφθορά και στη καταλήστευση του δημόσιου χρήματος κι ο Κ. Καραμανλής με την παροιμιώδη αδιαφορία του να κυβερνήσει, που επέτρεψε στον κομματισμό και στον παρασιτισμό να πάρουν τα ηνία τής χώρας. Κι όλα αυτά πέρα από τα ολέθρια σφάλματα- βλ. ένταξη στην ΟΝΕ κι εκτόξευση των ελλειμμάτων- που χρεοκόπησαν τους Έλληνες...

Κι έρχονται τώρα ο αρχιερέας τής διαπλοκής κι ο τουρίστας τής Ραφήνας να αλληλοκατηγορηθούν και για τα ελληνοτουρκικά, μήπως και η Ιστορία αποδειχθεί περισσότερο επιεικής μαζί τους, αποδέχομενοι ταυτοχρόνως να γίνουν πιόνια στις σκοτεινές επιδιώξεις των διαπλεκόμενων. Ο πρωθυπουργός των Ιμίων κι ο πρωθυπουργός των κουμπαριών με τον Τ. Ερντογάν διδάσκουν τις επομενες γενιές μόνο με το αντιπαράδειγμά τους. Είναι και οι δύο φαντάματα μιας φούσκας που έδενε τα σκυλιά με λουκάνικα για να παραδώσουν μια περιθωριοποιημένη και φτωχοποιημένη Ελλάδα στη νέα γενιά...

Σε αυτό το πλαίσιο, η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με ανθρώπους που στο παρελθόν ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ τού Κ. Σημίτη και τη ΝΔ τού Κ. Καραμανλή είναι καλοδεχούμενη, ιδίως από τη στιγμή που αρκετοί από αυτούς στήριξαν τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και στην τελευταία ήττα. Από την άλλη, ωστόσο, με ενοχλεί η παρουσία στελεχών τού δήθεν εκσυγχρονισμού και του καραμανλισμού, που δίχως να επιδείξουν την οποιαδήποτε αυτοκριτική παίρνουν θέση δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα. Βεβαίως η ευθύνη αφορά περισσότερο τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος γι' άλλη μια φορά δείχνει αδυναμία επιλογής των καταλληλων συνεργατών... 

 

Η χώρα διαθέτει έναν εύκολα εκβιαζόμενο πρωθυπουργό...

Ο Κ. Μητσοτάκης πέφτει θύμα τής ίδιας του της επιτυχίας να ελέγχει τα κυρίαρχα, συμβατικά μίντια ή να ελέγχεται από αυτά, όπως ενδεχομένως να είναι το πλησιέστερο στην πραγματικότητα. Ο πόλεμος Χατζηνικολάου- Αλαφούζου γύρω από το ποιος τα άρπαξε περισσότερο από τη Novartis δεν επιβεβαιώνει απλώς ότι το σκάνδαλο δεν αφορά τον Δ. Παπαγγελόπουλο. Αποδεικνύει κι ότι ο πρωθυπουργός έχει τάξει τα πάντα και στο μιντιακό κατεστημένο, το οποίο ωστόσο λειτουργεί ως μεμονωμένοι λύκοι, ούτε καν ως αγέλη λύκων...

Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου δεν επιτρέπουν στον πρωθυπουργό να μην έρθει σε σύγκρουση με κάποιους ολιγάρχες, όσο κι αν δεν το επιθυμεί. Ήδη ο Β. Μαρινάκης τον προειδοποίησε με το συλλαλητήριο των οργανωμένων τού Ολυμπιακού και με το πρωτοσέλιδο του Κ. Σημίτη για τον Κ. Καραμανλή. Κι επειδή η ντουλάπα τού Κ. Μητσοτάκη είναι γεμάτη σκελετούς, δεν έχει κανένα περιθώριο να βγουν τα άπλυτά του στη φόρα...

Πόσο,  όμως, ωφελεί τη χώρα να διαθέτει έναν εύκολα εκβιαζόμενο πρωθυπουργό; Το ερώτημα σαφώς και είναι ρητορικό, αφού η αβίαστη απάντηση είναι καθόλου. Πολλώ δε μάλλον όταν οι εθνικοί κίνδυνοι που θέτει η Τουρκία είναι μεγάλοι κι ο Κ. Μητσοτάκης τους αντιμετωπίζει με στρατιωτικοποίηση των επιλογών του. Δίχως, μάλιστα, να δείχνει διάθεση να εξαντλήσει διπλωματικές λύσεις που εγκαινίασε η προηγούμενη κυβέρνηση, κυρίως την εκμετάλλευση των τριμερών με Ισραήλ κι Αίγυπτο και τη στήριξη των ΗΠΑ για τον αγωγό East Med, που τόσο έχουν ενοχλήσει τον Τ. Ερντογάν...

Κι ο Μητσοτάκης ξέρει ότι ο προκάτοχος θα είναι και διάδοχός του...

Ο Κ. Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να πάει σε εκλογές το 2020 για να "κάψει" την απλή αναλογική και να κυβερνήσει ένα συν τέσσερα χρόνια. Στην πραγματικότητα θα παραιτείτο ακόμα και σήμερα αν είχε προηγουμένως αλλάξει τον εκλογικό νόμο κι αν μπορούσε να δικαιολογήσει στο πόπολο επαρκώς μια τέτοια απόφαση, εν μέσω μάλιστα κρίσης με την Τουρκία. Ο πρωθυπουργός είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι ανόητος: ξέρει ότι η επικοινωνιακή φούσκα που έχει καταφέρει πράγματι να δημιουργήσει δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα...

Όσο ξύλο κι αν δώσουν τα ΜΑΤ, όσο δημόσιο πλούτο κι αν παραχωρήσει σε ιδιώτες μπιρ παρά, ικανοποιώντας χυδαία λαϊκά αντανακλαστικά για νόμο, τάξη κι ασφάλεια και περιορισμό τού Δημοσίου άνευ όρων, στο τέλος θα μετρήσει η τσέπη των μικρομεσαίων. Και οι μικρομεσαίοι, τουλάχιστον για το επόμενο έτος, δεν πρόκειται να δουν χαρά στα σκέλια τους. Μάλλον περισσότερα θα δώσουν- με την αύξηση, για παράδειγμα, των τιμολογίων τής ΔΕΗ, των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων κι άρα του ΕΝΦΙΑ και τις 30% υποχρεωτικές ηλεκτρονικές συναλλαγές για το αφορολόγητο- από όσα θα πάρουν. Κι αυτό κανένας ΣΚΑΙ δεν μπορεί να το κρύψει...

Μετά από την ήττα τής ΝΔ το Σεπτέμβριο του 2015 και το αλαλούμ με την εκλογή νέου αρχηγού της ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε προορισμένος να κυβερνήσει σερί για μια δεκαετία. Ποτέ, όμως, η Ιστορία δεν έχει ακολουθήσει γραμμική πορεία, αφού τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

Αυτά τα πεισματάρικα γεγονότα φοβάται τώρα ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος γνωρίζει άλλωστε ότι σε σχέση με τον προκάτοχο και διάδοχό του δεν διαθέτει ούτε ηθικό πλεονέκτημα ούτε προσωπικό επικοινωνιακό χάρισμα ούτε, κυρίως, ενδιαφέρον για τους μικρομεσαίους. Και γι' αυτό όσο μειώνεται η αποδοχή του τόσο περισσότερο θα αυξάνονται το ξύλο και η ακροδεξιά ρητορική...

Αν η αισθητική ήταν φράγκα, θα την είχαν και οι μητσοτάκηδες...

Οι δήμοι, οι περιφέρειες, το κράτος πρέπει να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, όχι μόνο γιατί η πλειονότητα των κατοίκων είναι χριστιανοί, αλλά και γιατί οι επιτυχημένοι στολισμοί κι εκδηλώσεις φέρνουν τουρισμό κι άρα χρήμα. Το τι θεωρείται, βεβαίως, επιτυχημένος εορτασμός εναπόκειται στην προσωπική αισθητική τού καθενός, η οποία όμως πρέπει και να αξιολογείται. Και φυσικά κάθε τοπικός άρχοντας οφείλει να αξιολογεί την οικονομική κατάσταση του δήμου ή της περιφέρειας που διοικεί κι αν αυτή δεν είναι ικανοποιητική για να δώσει στο πόπολο τόσο άρτο όσο και θεάματα, θα ήταν προτιμότερο να δώσει άρτο...

Η καλαισθησία, εξάλλου, δεν είναι ζήτημα μόνο χρημάτων, αλλά και γούστου, που δεν αγοράζεται αλλά προϋποθέτει και την ανάλογη παιδεία. Κι αν ακόμα, για παράδειγμα, δεν διαθέτεις τις λίρες για να στολίσεις την πόλη σου όπως το Λονδίνο μην την εξευτελίζεις καλώντας, όπως συνέβη στο Βόλο τού Αχ. Μπέου, ξεπεσμένες τραγουδιάρες σε γιορτές με αισθητική μπουζουκομάγαζου της δεκαετίας τού '90. Ή αν επιθυμείς να φαίνεσαι πρωτοπόρος, όπως ο Κ. Μπακογιάννης στην Αθήνα, ρώτα κι έναν τρίτο πέρα από τους κολλητούς σου μήπως και σε γλιτώσει από τη γελοιοποίηση...

Κανένα, πάντως, χριστουγεννιάτικο πυροτέχνημα ή φιλανθρωπία δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το χαλί τους άστεγους, τους ναρκομανείς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους υπόλοιπους αναξιοπαθούντες κι ανήκοντες σε ευπαθείς ομάδες που κυκλοφορούν σε μία πόλη. Κι ούτε η χριστουγεννιάτικη γενναιοδωρία τού καθενός από εμάς είναι δυνατό να ξεπλύνει την αναλγησία μας τις υπόλοιπες ημέρες τού χρόνου. Είτε δείχνουμε ανθρωπιά 365 ημέρες το χρόνο απέναντι σε όλους ανεξαιρέτως- δίχως διάκριση θρησκεύματος, φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού- είτε δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από υποκριτές που περιμένουμε να μας ανοίξουν τις πύλες τής βασιλείας των ουρανών χάρη σε φιλανθρωπικές αρπαχτές μας...

Όταν απειλείς με πόλεμο πρέπει και να είσαι έτοιμος να τον κάνεις...

Η κυβερνητική πολιτική τού κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία- τα κλειστά στόματα, δηλαδή, στις προκλήσεις της για να μην μας στείλει περισσότερους πρόσφυγες- προφανώς κι απέτυχε. Γι' αυτό και σήμερα σπεύδει το Μαξίμου να μιλήσει για casus belli στην περίπτωση που η Άγκυρα απειλήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα νοτίως της Κρήτης. Μια ακραία λανθασμένη πολιτική ακολουθείται συνήθως από μία άλλη λανθασμένη ακραία πολιτική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά μας συμφέροντα. Όταν απειλείς με πόλεμο πρέπει να είσαι έτοιμος και να τον κάνεις, διαφορετικά...

Προφανώς και η διακομματική συνεννόηση στα εθνικά μας θέματα είναι εκ των ων ουκ άνευ, ανεξαρτήτως αν ο νυν πρωθυπουργός μόλις πριν ένα χρόνο έπαιζε το χαρτί τού εθνικισμού με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τυχόν διάθεση αντεκδίκησης από τον Αλέξη Τσίπρα σε τέτοιου είδους ζητήματα θα ήταν εθνικώς ολέθρια κι ευτυχώς δεν τη δείχνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτό είναι τυχερός ο Κ. Μητσοτάκης, που δεν έχει απέναντί του δηλαδή κάποιον που κάνει εμπόριο πατριωτισμού...

Η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της προηγούμενης, να διεκδικήσει την εφαρμογή των συμφωνημένων ευρωπαϊκών κυρώσεων έναντι της Τουρκίας και να πάψει να παίζει το ρόλο τού απαθούς παρατηρητή. Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν ο πιο επιτυχημένος υπουργός Εξωτερικών της μεταπολίτευσης γιατί, πέρα από τις ικανότητές του, δεν ακολουθούσε προσωπική, αλλά πατριωτική ατζέντα...

Ο σημερινός ΥΠΕΞ, Ν. Δένδιας, δεν ασκεί καν εξωτερική πολιτική, περιθωριοποιημένος από το σύστημα Μαρέβας. Κι αυτή είναι άλλη μια τραγωδία για την οποία οφείλουμε να "ευχαριστούμε" τον Κ. Μητσοτάκη...

Ο σοσιαλισμός τελευταίο καταφύγιο των θυμάτων τής ελεύθερης αγοράς...

Είναι λογικό η κρατική γραφειοκρατία, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί σημαντικά, να απωθεί πολλούς από το να μιλήσουν με καλά λόγια για το Δημόσιο. Όπως, όμως, οι σταλινικοί κομμουνιστές αγιοποιούν το κράτος, με τον ίδιο τρόπο και οι φιλελεύθεροι ηρωοποιούν τον ιδιωτικό τομέα μολονότι μόνο από άγιους δεν αποτελείται το μεγάλο ή και το μικρότερο κεφάλαιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο στιγματισμός των κρατικοποιήσεων και η εξύμνηση των ιδιωτικοποιήσεων από τους νεοφιλελέδες...

Το πιο πρόσφατο αφήγημα θέλει τους καταναλωτές να κερδίζουν από πιθανή ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και τη λειτουργία κι άλλων επιχειρήσεων ενέργειας. Στην θεωρία αυτό θα αυξήσει τον ανταγωνισμό και θα μειώσει τις τιμές. Αν, όμως, ρίξουμε μια ματιά στις τηλεπικοινωνίες ή τις αερομεταφορές στην Ελλάδα θα αντιληφθούμε ότι τα μονοπώλια ή ολιγοπώλια σχηματίζουν καρτέλ- τραστ που στο τέλος πληρώνουν ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς...

«Χάρη» στην ιδιωτική πρωτοβουλία οι Έλληνες πληρώνουμε από τα ακριβότερα, αν όχι το ακριβότερο, πάγια στην Ευρώπη για την κινητή και τη σταθερή τηλεφωνία. Ποιος ανάμεσά μας, άλλωστε, δεν έχει να διηγηθεί μια πικρή ιστορία από την αντιμετώπισή του από τη Vodafone, την Cosmote, τη Wind ή τη Forthnet; 

Γι’ αυτό κι ενώ οι περισσότεροι αποτασσόμαστε το κράτος- πατερούλη κι ορθώς πράττουμε, από αυτό είναι που αναζητάμε την προστασία ή και σωτηρία μας εν ώρα ανάγκης. Ο σοσιαλισμός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο γιατί ο νόμος τής ζούγκλας τού καπιταλισμού μας αφήνει συνήθως ανοχύρωτους στους εκμεταλλευτές και στους απατεώνες...

Δείρτε και ξαναδείρτε, δεν έχει άρτο, μόνο θεάματα...

Υπάρχει ένας πολύ εύκολος τρόπος να μειωθούν, για παράδειγμα, οι κλοπές και ληστείες, τον οποίο και προτείνω στον εθνικό μας μπάτσο Μ. Χρυσοχοΐδη: να κόβουμε τα χέρια των καταδικασθέντων γι' αυτά τα εγκλήματα προκειμένου ούτε οι ίδιοι να μπορούν να εγκληματήσουν ξανά, αλλά και οι υπόλοιποι να τρομοκρατούνται και μόνο στη σκέψη τής τιμωρίας τους...

Τι σημασία έχει αν η ποινή θα είναι δυσανάλογη του εγκλήματος, αν η δυτική μας κοινωνία θα μοιάζει με Σαουδική Αραβία, αν η δικαιοσύνη μετατραπεί σε φόβο και τρόμο ψοφοδεών υπηκόων, το κράτος δικαίου σε κράτος απόλυτης καταστολής όπου η παραμικρή αμαρτία θα κολάζεται με αγριότητα; Αρκεί οι μικροαστοί να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια μέχρι το κράτος στο οποίο οι ίδιοι διάλεξαν να ζουν, χτυπήσει και τη δική τους πόρτα, αλλά δεν θα βρίσκεται κανείς εκεί για να τους υπερασπιστεί γιατί όλοι θα έχουν πάει στη φυλακή ή απλώς θα φοβούνται να παρέμβουν...

Η τήρηση του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας δεν είναι προς απόρριψη, όπως άλλωστε ενδεχομένως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Το πρόβλημα ξεκινά όταν στο όνομά τους είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την αδελφοσύνη...

Αν κάποιος κουβαλά μια μολότοφ η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να τον συλλάβει, ακόμα και με τη χρήση λελογισμένης βίας. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να συλλαμβάνει γενικώς κι αορίστως, πολλώ δε μάλλον να ξεγυμνώνει εν τη μέση του δρόμου ή να καθυβρίζει, να δέρνει και να βασανίζει πίσω από κλειστές πόρτες αστυνομικών τμημάτων. Αυτό λέγεται χουντική αποθράσυνση φασιστοειδών με κυβερνητική κάλυψη...

Η κυβέρνηση είναι λογικό να προσφέρει θεάματα στο πόπολο από τη στιγμή που του αρνείται το ψωμί που του έταξε προεκλογικώς. Τα περισσότερα νομοθετήματά της, άλλωστε, κινούνται στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ενίσχυσης των λίγων έναντι των πολλών με το επιχείρημα που έχει διαψευστεί στο παρελθόν και στην Ελλάδα πως οι λίγοι δεν θα κάνουν τα κέρδη τους εμβάσματα σε εξωχώριες εταιρείες, αλλά νέες θέσεις εργασίας και καλύτερους μισθούς για τους εργαζομένους τους. Το πρόβλημα για τη δημοκρατία μας γιγαντώνεται όταν οι "κυρ Παντελήδες" αποδέχονται αυτή τη διαστρέβλωση της ταξικής ισονομίας αντιμετωπίζοντας ως εχθρούς τής ευημερίας τους, τους πιο φτωχούς από αυτούς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και λοιπές ευπαθείς ομάδες για τις οποίες δεν αρνούνται ακόμα και τον ξυλοδαρμό τους...

Οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι δεν μπορούν και να κυβερνήσουν στη θέση σου Κυριάκο...

Ο Αντ. Διαματάρης είπε ψέματα για τα πτυχία του, διατηρούσε παρανόμως κι αντισυνταγματικώς επιχειρηματική δραστηριότητα ενόσω ήταν υφυπουργός και είχε συνεργάτη που κατηγορείται για κακουργηματική απιστία. Κι όμως, δεν απολύθηκε από τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά παραιτήθηκε πριν προλάβουμε να μάθουμε και γιατί είναι τόσο σημαντικός για τον πρωθυπουργό- πέρα από την εξ αγχιστείας συγγένειά τους- ώστε να του συγχωρούνται τα πάντα. Κι έρχονται τώρα η ΝΔ και τα πααγαλάκια της να μας πουν πως είναι διαφορετικοί από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί διορθώνουν τα λάθη τους, που μέχρι προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας έλεγε πως έχουν λήξει...

Ο Αντ. Διαματάρης δεν είναι κανένας τυχαίος κι ας είναι άγνωστο αν έχει βγάλει καν το δημοτικό. Άλλωστε, στο επιτελικό κράτος Μητσοτάκη το πανεπιστημιακό πτυχίο είναι μια περιττή τυπικότητα που δεν παίζει κανένα ρόλο για την πρόσληψη σε αυτό. Αρκεί η πιστοποίηση της υποταγής στο μητσοτακισμό κι όλα καλά κι όλα ωραία. Είναι κομματάρχης τής ομογένειας στις ΗΠΑ και ταμίας τής ΝΔ και της οικογένειας Μητσοτάκη. Πώς, επομένως, ο πρωθυπουργός να θυσιάσει ένα τέτοιο κελεπούρι που αν κελαηδήσει, μάλιστα, μπορεί να πάρει πολλούς στον πολιτικό του τάφο;...

Θέλει, συνεπώς, πολύ θράσος για να παρουσιάζεις αισχρές πολιτικές συναλλαγές- όπως κι αυτή, για παράδειγμα, με τον υπερήλικα κομματάρχη στα Τρίκαλα- ως λάθη που διορθώνονται αμέσως από το "μαγικό" χέρι Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός είναι τυχερός γιατί διαθέτει μιντιακή υπεροπλία κι ένα πολύ καλό επικοινωνιακό επιτελείο.

Πρέπει, όμως, και να κυβερνήσει και σε αυτό δεν μπορούν να τον βοηθήσουν οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι του. Αν κρίνουμε, μάλιστα, κι από το πώς διαχειρίστηκε τη συνάντησή του με τον Τ. Ερντογάν, όπου ο ευφημισμός των προβλημάτων έπεσε σύννεφο, αλλά και το αλαλούμ με τα ΜΟΕ τότε ο Κ. Μητσοτάκης ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο πολύ γρηγορότερα κι από όσο ανάμενε ο Αλέξης Τσίπρας...

Να πεθάνουμε για την ελευθερία, αλλά όχι για το φυσικό αέριο...

Η συμφωνία Τουρκίας- Λιβύης στερείται διεθνούς νομιμότητας και, κυρίως, πολιτικής σοβαρότητας. Κάποιος θα πρέπει να πει στον Τ. Ερντογάν και στους Λίβυους φύλαρχους- άλλη μια "επιτυχία" τής διεθνούς κοινότητας το χάος που επικρατεί στη χώρα που είχε ενωμένη ο Μ. Γκαντάφι- πως ανάμεσα στα κράτη τους δεν μεσολαβεί ο ωκεανός, αλλά η Ελλάδα, ότι δεν συνορεύουν δηλαδή κι επομένως δεν μπορούν να ανακηρύξουν ΑΟΖ από κοινού. Πώς, όμως, πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας; Να κάνει πως δεν βλέπει, όπως ήταν η στάση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ή να κηρύξουμε πόλεμο στους γείτονες; Ούτε ο κατευνασμός, ωστόσο, ούτε τα όπλα είναι ικανά να δώσουν βιώσιμη λύση...

Οι προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές δεν σταμάτησαν- ακόμα και τώρα που τα κύματα στο Αιγαίο είναι τρία μέτρα- επειδή ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν επιθετικός απέναντι στον πρόεδρο της Τουρκίας στη συνάντησή τους το Σεπτέμβριο. Η πολεμική εμπλοκή, εξάλλου, θα αφήσει πίσω της νεκρούς και γκρίζες ζώνες, όπως μας υπενθυμίζουν τα Ίμια.

Γι' αυτό κι απαιτείται εδώ και τώρα ανοιχτή συνεννόηση με την Άγκυρα στην κατεύθυνση της αναλογικής συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου. Εκτός αν όλοι μας αποδεχθούμε ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν είναι περιβαλλοντικώς φιλικά και συνεπώς και μη εμπορικώς εκμεταλλεύσιμοι υδρογονάνθρακες στο προσεχές μέλλον και είναι προτιμότερο να αφήσουμε το υποθαλάσσιο έδαφος ως έχει και να συνεχίσουμε τις ζωές μας εν ειρήνη...

Όποιοι πιστεύουν ότι μπορούμε, για παράδειγμα, να εξορύξουμε στο Καστελόριζο δίχως η Τουρκία να αντιδράσει με πόλεμο είναι αφελείς. Κι όσοι πιστεύουν ότι είναι ενδοτισμός να μην το κάνουμε, τους καλώ από τώρα να απολογηθούν στις μητέρες και στις χήρες εκείνων που θα σκοτωθούν για να βγάλουμε μερικά κυβικά μέτρα "μαύρου χρυσού" και φυσικού αερίου τα οποία κανείς δεν θα ζητά να αγοράσει γιατί ο πλανήτης έχει επιλέξει να πορευτεί με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας...

Όσο παράλογο είναι η Τουρκία να διαγράφει από τους χάρτες το Καστελόριζο, άλλο τόσο εκτός λογικής είναι- φοβάμαι πως θα συμφωνήσει μαζί μου και το Διεθνές Δικαστήριο, αν πάμε ποτέ εκεί- να αποκλείσουμε τη γείτονα από τεράστιας έκτασης οικόπεδα μολονότι διαθέτει μεγάλη ακτογραμμή γιατί εμείς έχουμε ένα νησάκι στη μέση τού πουθενά. Είναι καιρός, επομένως, όπως συνέβη και στο Μακεδονικό, η λογική να επικρατήσει της παρόρμησης κι ο γνήσιος πατριωτισμός τής εθνικιστικής παρόξυνσης...

Το αριστερό ξέπλυμα στους βιαστές τής αριστείας...

Η αξιοκρατία δεν έζησε τις καλύτερες στιγμές της ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Καρανίκας μπορεί να ήταν η εμβληματικότερη περίπτωση, αλλά δεν ήταν η μοναδική τα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια κατά την οποία προκρίθηκαν κομματόσκυλα έναντι άξιων συμπολιτών μας, πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στην ανεργία ή στο εξωτερικό. Ισχύει πως οι εκάστοτε πρωθυπουργός και υπουργοί είναι λογικό να έχουν δίπλα τους ανθρώπους εμπιστοσύνης, αλίμονο όμως αν έχουν σχεδόν μόνο τέτοιους και δεν αναζητούν τη συνδρομή κι επιτελικών στελεχών. Τι διαφορά, άλλωστε, έχει μία τέτοια δικαιολόγηση των συριζαίων για τα δικά τους πεπραγμένα από το "δεν θα βάλουμε τους ξένους" τού Μ. Βορίδη;...

Η κυνική παραδοχή από τον ίδιο τον αποπεμφθέντα διοικητή τού Νοσοκομείου Τρικάλων τής πολιτικής συναλλαγής του με τον Κ. Μητσοτάκη, η μη παραίτηση- απόλυση του ΥΦΥΠΕΞ με το πτυχίο τού "Κολάμπια" που ποτέ δεν πήρε και, κυρίως, η θλιβερή σιωπή τού όλου συστήματος της ΝΔ για τον πρώην βουλευτή της που είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως για ασέλγεια σε ανήλικα και βγήκε λάδι στο εφετείο λόγω παραγραφής μαρτυρούν τι σημαίνει στην πραγματικότητα η περιλάλητη επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν είναι τίποτα άλλο από την παλινόρθωση ενός συστήματος εξουσίας που οδήγησε στη χρεοκοπία τού 2010, η οποία και τότε ήταν πρώτα ηθική και μετά οικονομική. Είναι το ξέπλυμα ενός κατεστημένου το οποίο και η πρώτη φορά Αριστερά αντέγραψε σε ορισμένες πτυχές του, γι' αυτό και τώρα η κριτική της ακούγεται αδύναμη...

Το περιβόητο νέο αναπτυξιακό μοντέλο είτε θα στηρίζεται στην ισότητα ευκαιριών είτε δεν θα ωφελήσει ποτέ την πλειονότητα του πληθυσμού. Κι αν η φαυλότητα συνιστά εγγενές χαρακτηριστικό μιας φεουδαρχικής αντίληψης της ζωής, η προσαρμογή τής Αριστεράς στις παθογένειες του καπιταλισμού τη δυσκολεύει από το να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική λύση...

Για να το γράψω απλούστερα, αν δεν πάψει να δικαιολογεί τους καρανίκες ως ελάσσονα κακά τότε βάζει το λιθαράκι της στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που υποθάλπει τις κοινωνικές ανισότητες. Ούτε το χρήμα ούτε η κομματική ένταξη είναι δυνατό να θεωρούνται κριτήρια επιλογής κι όσοι τα χρησιμοποιούν εντός τής Αριστεράς πιθηκίζουν αυτά που υποτίθεται πως κατηγορούν...

Δεν άλλαξε ο Σαμαράς, άλλαξε η ανοχή μας στο μίσος του...

Για τους μισαλλόδοξους η αλλοίωση του πληθυσμού- έστω κι αν δεν ξέρουν ούτε ορθογραφία, όπως κακή ώρα οι ρατσιστές τής φωτο- συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως. Αν, όμως, ο λαός που ζει σε αυτόν τον τόπο επιμειχθεί και με ανθρώπους που δεν βλέπουν τους ξένους ως λαθροεισβολείς, όπως ο Αντ. Σαμαράς, τότε αυτό μάλλον για καλό του θα είναι κι όχι για κακό. Με αυτούς μπορώ να χτίσω μια καινούρια πατρίδα από την αρχή, με τους σαμαράδες μόνο μια επί Γης κόλαση...

Μπορεί η χρυσαυγίτικη ορολογία που χρησιμοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός να ξάφνιασε ορισμένους, ο Αντ. Σαμαράς όμως πάντα τέτοιος ήταν: ένας εθνικιστής, ρατσιστής, αμοραλιστής, ρεβανσιστής πολιτικός. Η διαφορά είναι πως τώρα έχει ξεσαλώσει γιατί- πέρα από τις προσωπικές του φιλοδοξίες- πιστεύει ότι οι ιδεοληψίες του είναι μέινστριμ, κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Κι αυτό είναι ακόμα θλιβερότερο, μαζί βεβαίως με το ότι έχουμε έναν πρωθυπουργό που υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα την ίδια ώρα που παραμένει σιωπηλός απέναντι και στην Τουρκία...

Ο Τ. Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για να καλλιεργεί πολεμικό κλίμα, αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει, εδώ και καιρό, με τους λογής λογής τουρκολόγους που γεμίζουν τα τηλεοπτικά μας παράθυρα; Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς, σαν άλλοι σαμαράδες της τηλοψίας, έχουν γίνει πλούσιοι με το να γαβγίζουν συνεχώς για πόλεμο με τους γείτονες. Ούτε, όμως, η πολεμοχαρία ούτε ο κατευνασμός θα δώσουν απαντήσεις. Απαιτούνται εθνική συνεννόηση και ψυχραιμία εδώ και τώρα πριν ο συρφετός τής ακρότητας που χαράσσει σήμερα πολιτική πατήσει τη σκανδάλη και μας τινάξει όλους στον αέρα...

Εκτός εποχής οι παρθενοράφτες τής Αριστεράς...

Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ήταν δεξιά πατέντα κι αυτό καλό είναι να το θυμούνται και στο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που, επιτέλους, προχωρούν κουτσά στραβά οι ινστρούκτορές του στη διεύρυνσή του. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καθένας έχει δικαίωμα να ενταχθεί εφόσον αποδέχεται τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς, ανεξαρτήτως πού βρισκόταν μέχρι χθες...

Για να το περιγράψω ακόμα απλούστερα, θα μπορούσε να ήταν και μέλος των ταγμάτων εφόδου τής Χρυσής Αυγής που βαρούσαν μετανάστες. Αν σήμερα αισθάνεται αποκομμένος από την ακροδεξιά και το παρελθόν του και ταυτίζεται με την Αριστερά πρέπει να βρει την πόρτα ανοιχτή. Αυτός ιδίως περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους...

Πολλώ δε μάλλον όλα αυτά ισχύουν για εκείνους που δεν χρειάζεται να κάνουν το μακρύ ταξίδι από την ακροδεξιά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κυβερνήσει και να είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση χάρη ακριβώς στους ανθρώπους που μετακινήθηκαν σε αυτόν από το ΠΑΣΟΚ, τους οποίους είναι άδικο να κατατάξουμε όλους στη χορεία εκείνων που καρπώθηκαν οφέλη από την παντοδυναμία τού πάλαι ποτέ Κινήματος. Μπορεί αρκετοί από αυτούς που συμμετέχουν στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης να εκφράζουν το φθαρμένο κι όχι κάτι περισσότερο από τους εαυτούς τους, ωστόσο η βάση δικαιούται να έχει την απαίτηση της ενσωμάτωσης δίχως όρους και προϋποθέσεις, λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πριβέ κλαμπ και οι κομματάρχες του πορτιέρηδες...

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν είναι υποβάθμιση για το ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πολιτικό σούπερ μάρκετ, όπως πιστεύουν οι φονταμενταλιστές τής αριστεροσύνης, αλλά κατάκτηση. Εκτός αν οι αριστεραμύντορες δεν θέλουν το κόμμα τους να ξανακυβερνήσει.

Μόνο που αυτή είναι μια συζήτηση που θα είχε νόημα πριν το 2015, τώρα το ποτάμι έχει κυλήσει και μάλιστα πολύ, η παρθενία έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς κι επομένως το ερώτημα είναι αν ο γάμος θα είναι ευτυχισμένος ή όχι. Βασική προϋπόθεση για έναν επιτυχημένο γάμο είναι η ισοτιμία, κανείς να μην αισθάνεται φιλοξενούμενος αλλά όλοι νοικοκύρηδες κάτω από την ίδια στέγη. Όποιος δεν επιθυμεί μια τέτοιου είδους συγκατοίκηση μπορεί να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Το σπίτι, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μείνει άδειο γιατί υπάρχουν πολλοί που θέλουν να βρουν καταφύγιο σε αυτό κι ακόμα μεγαλύτερη η κοινωνική ανάγκη για συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων την εποχή που θερίζουν νεοφιλελευθερισμός κι ακροδεξιά...