Το τζάμπα πέθανε, οι τζαμπατζήδες κυβερνούν...

Για να μπορείς να λες το "τζάμπα πέθανε" πρέπει να είσαι ο ίδιος εντάξει με τις υποχρεώσεις σου. Και για να ισχυρίζεσαι "χαλάλι" του για κάποιον που χτίζει βίλα και εισπράττει 360.000 ευρώ ετησίως θα πρέπει να τον πληρώνεις από την τσέπη σου. Όταν, όμως, το κόμμα σου χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κι ο πρόεδρός σου προσωπικώς μερικά ακόμα κι όταν δεν μοιράζεις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από το πορτοφόλι σου, αλλά από αυτό του ελληνικού λαού τότε κρείττον σιγάν. Ή πιο λαϊκά, βγάζεις το σκασμό...

Οι γίγαντες της πολιτικής ζωής Β. Οικονόμου κι Α. Καραμανλή μπορούν να υποβάλουν τον εαυτό τους σε ένα πείραμα και ύστερα θα έχουν δικαίωμα να πουν ό,τι θέλουν: να ζήσουν για μερικούς μήνες με τη μέση σύνταξη ενός συνταξιούχου, το μέσο μισθό ενός μισθωτού και το επίδομα ανεργίας ενός άνεργου και να επιχειρήσουν με αυτά τα λεφτά να πληρώσουν το λογαριασμό τού ρεύματος και τις υπόλοιπες οικογενειακές υποχρεώσεις. Κι αν τα καταφέρουν παρακαλώ να μοιραστούν μαζί μας το μυστικό τής επιτυχίας τους πριν τους απονεμηθεί το Νόμπελ Οικονομίας...

Οι χορτάτοι είναι εύκολο να μιλάνε για το λαϊκισμό. Δεν τους κοστίζει τίποτα να παριστάνουν τους υπεράνω. Αυτός, ωστόσο, που αγωνίζεται κάθε ημέρα για να τα βγάλει πέρα δεν πείθεται από τον τραμπισμό, τα χυδαία ψέματα δηλαδή που παρουσιάζονται ως αδιαφιλονίκητες αλήθειες, κι ετοιμάζεται να στείλει τον Κ. Μητσοτάκη και τους υπουργούς του σπίτια τους. Έτσι κι αλλιώς έχουν κι από αυτά τόσο πολλά που "χαλάλι" τους να πάνε στον αγύριστο...

 

 
 

Ο Τέσλα δεν κολυμπά στην Τζια...

Η πάγια δικαιολογία πίσω από τους παχυλούς μισθούς των "golden boys" είναι πως αν θέλουμε να προσελκύσουμε τα ταλέντα τους στο Δημόσιο πρέπει να τους δώσουμε επιπλέον κίνητρα. Δώστε μου, όμως, εσείς το παράδειγμα ενός έστω "χρυσού παιδιού" που να έχει περάσει από τη δημόσια διοίκηση και να άξιζε να του πούμε "παίρνεις πολλά ρε μπαγασάκο, αλλά τα αξίζεις μέχρι τελευταίου σεντ". Μάλλον δεν θα βρείτε κανέναν όσο κι αν το ψάξετε κι αυτό όχι γιατί η λίστα των "golden boys" είναι βραχεία...

Το να χτίζει με τα λεφτά των φορολογούμενων βίλα με ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες σε κοσμικό νησί ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ θα ήταν σκανδαλώδες ακόμα κι αν η πλειονότητα των πολιτών δεν έδινε ένα μηνιάτικο και παραπάνω για να πληρώσει το λογαριασμό ρεύματος. Τώρα είναι κάτι χειρότερο από σκάνδαλο, είναι γαϊδουριά και γι' αυτό δεν ευθύνεται τόσο ο Γ. Στάσσης, έστω κι αν πιάστηκε ψευδόμενος ακόμα και για την επαγγελματική του ιδιότητα. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει φυσικά σε αυτούς που του έδωσαν ένα τόσο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα...

Ο Γ. Στάσσης θα έπρεπε να είναι ο Τόμας Έντισον ή ο Νικολά Τέσλα για να δικαιούται να λαμβάνει 360.000 ευρώ ετησίως. Για να αυξηθούν τα έσοδα της ΔΕΗ με την κομπίνα τής ρήτρας αναπροσαρμογής και με τους καταναλωτές να πληρώνουν το μάρμαρο δεν χρειαζόμασταν κάποια μεγαλοφυΐα. Θα μας έκανε και το οποιοδήποτε λαμόγιο στη Βαρβάκειο αγορά που έχει τελειώσει την πέμπτη δημοτικού, αλλά είναι γάτος στο να ξαφρίζει τσέπες με το χαμόγελο στα χείλη...

 

 

Αγαπάμε τον βασιλιά, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;...

Αν βασιστούμε στα πόσα χρόνια είναι πρόεδρος κόμματος και πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και πόσα ο Κ. Μητσοτάκης, πράγματι ο πρώτος είναι περισσότερα έτη στην πολιτική από τον δεύτερο. Μόνο που ο δεύτερος είναι παλιότερος βουλευτής από τον πρώτο και, το κυριότερο, είναι η σημερινή προμετωπίδα μιας οικογένειας που λυμαίνεται- όχι, δεν κάνω λάθος στο ρήμα- τη δημόσια ζωή τής χώρας για πολλές, πολλές δεκαετίες. Κι όταν το ξεχνάμε- το πόπολο έχει, άλλωστε, μνήμη χρυσόψαρου- έρχεται να μας το θυμίζει ο ίδιος ο Κυριάκος με ταξιδάκια όπως αυτό στη Σκοτία και στον χαραμοφάη Κάρολο για  το πώς θα αξιοποιηθεί το Τατόι...

Η στενή σχέση τής αγίας οικογένειας με την πρώην βασιλική έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια αποστασία, ενισχύθηκε με το ριφιφί στο Τατόι επί πρωθυπουργίας τού μπαμπά κι επιβεβαιώνεται σήμερα με τα καλά λόγια τής πρώην βασίλισσας Σοφίας για τον γιο και τις μπίζνες τού τελευταίου με τις βασιλικές οικογένειες, πρώην και νυν, την ώρα που ο κόσμος καίγεται στα πεδία των μαχών και με τους λογαριασμούς τού ρεύματος. Κι αν αυτό που γράφω θεωρηθεί λαϊκισμός, τι είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που μαστίζεται από πολλαπλές κρίσεις να δίνει προτεραιότητα στην αξιοποίηση- από ποιους αλήθεια;- ενός πρώην βασιλικού κτήματος; Οι σκληρότεροι συστημικοί λακέδες βρήκαν παπά με την Λε Πεν και θάβουν όλα τα σκάνδαλά τους κάτω από το μανδύα τού λαϊκισμού...

Μπορεί οι προθέσεις Μητσοτάκη να είναι οι αγνότερες και να μην υποκρύπτονται υπόγειες μπίζνες με την πρώην βασιλική οικογένεια και προς άγρα βασιλικών ψήφων. Ποιος, όμως, μπορεί να πιστέψει έναν πολιτικό που αναρριχήθηκε στην εξουσία με την εξαπάτηση και κρατιέται σε αυτή αξιοποιώντας κάθε παρακλάδι τού παρακράτους; Έχει, άλλωστε, κι ο ίδιος πολύ λερωμένο πολιτικό μητρώο, αν όχι και ποινικό, για να μας ζητά να τον εμπιστευτούμε...
 

Η ακροδεξιά είναι μητριά του λαϊκισμού, όχι γεννήτορας...

Από τη στιγμή που εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ ο κόσμος μας έχει μπει για τα καλά στη σφαίρα τού ότι όλα μπορεί να γίνουν και στην πολιτική. Ποιος ξέρει, αν την επόμενη φορά η ακροδεξιά στη Γαλλία κατεβάσει ως υποψήφιο ένα φρέσκο πρόσωπο σε σχέση με την πολυκαιρισμένη Λε Πεν, ενδεχομένως το ιστορικό ατύχημα να μην αποτραπεί ξανά. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Ελλάδα, έστω κι αν ένα σημαντικό κομμάτι τής ακροδεξιάς είναι ενσωματωμένο στο, υποτίθεται, κεντροδεξιό κόμμα...

Η απανταχού ακροδεξιά στηρίζει την ύπαρξή της στο λαϊκισμό. Δεν είναι, όμως, η ακροδεξιά που τον γεννά, αλλά οι συστημικές πολιτικές που κάνουν τους μικρομεσαίους φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Αν, για παράδειγμα, στην Ελλάδα η πλειονότητα των πολιτών απολάμβανε μια καλοπληρωμένη δουλειά υπό αξιοπρεπέστατες συνθήκες, πόσοι θα πίστευαν ότι έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν δουλειές; Πηγή όλων των δεινών είναι η αδικία, που ο καθένας την αντιλαμβάνεται ή την αντιπαλεύει με διαφορετικό τρόπο. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρούν τόσο οι επαναστάτες όσο και οι αγύρτες...

Όταν στην κυβέρνησή σου έχεις απολογητές τής δικτατορίας των συνταγματαρχών, είναι λογικό στο μήνυμά σου να μιλάς για το λαϊκισμό κι όχι για το φασισμό. Κι όταν, την ίδια ώρα, εξακολουθείς να καλύπτεις ένα καρτέλ μαυραγοριτών τής ενέργειας είναι επίσης φυσικό να δαιμονοποιείς το σοσιαλισμό, συντασσόμενος με τη βαρβαρότητα. Μόνο που η δίκαιη κατάρρευσή σου αποδεικνύει ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, ιδίως όταν διαθέτεις μιντιακή υπεροπλία, αλλά την κοινωνική πλειοψηφία για πάντα είναι αδύνατο...

 

 
 

Σταυρώστε το νεοφιλελευθερισμό και μην τον ανασταίνετε...

Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ακόμα και η ενέργεια είναι αντικείμενο χρηματιστηριακών συναλλαγών. Κι αναρωτιέμαι, τι έχει σειρά; Θα φτιάξουμε χρηματιστήριο και για το νερό που πίνουμε ή τον αέρα που αναπνέουμε; Και ύστερα αναρωτιούνται οι φεντεραλιστές γιατί οι ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την ΕΕ και γιατί η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία τής Γηραιάς σε όλα Ηπείρου κινδυνεύει να αποκτήσει ακροδεξιά πρόεδρο...

Είναι δυνατό η χώρα με τους περισσότερους νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρώπη να κηρύσσει το τέλος τής πανδημίας και η χώρα με το ακριβότερο ρεύμα να μην έχει φορολογήσει ακόμα τα υπερκέρδη; Είναι δυνατό, επίσης, η χώρα με τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ σε όλη την Ευρώπη την τελευταία δεκαετία να ήταν η μοναδική, μαζί με την Εσθονία, που τα δύο τελευταία χρόνια δεν αύξησε τον κατώτατο μισθό; Ναι, είναι δυνατό αν αυτοί που την κυβερνούν είναι πιο νεοφιλελεύθεροι και διαπλεκόμενοι κι από τους νεοφιλελεύθερους και διαπλεκόμενους των Βρυξελλών...

Αν γίνονταν εκλογές αυτή την Κυριακή, η ΝΔ θα ήταν πρώτο κόμμα, έστω με μικρή διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ. Το αργότερο, όμως, μέχρι το τέλος τού καλοκαιριού θα έχει αλλάξει η δημοσκοπική πρωτιά, με το δίλημμα για το ΚΙΝΑΛ να γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό: συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ ή δεύτερες εκλογές κι αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ; Στη δημοκρατία μας, εξάλλου, οι πολίτες επιλέγουν πρωθυπουργό στις βουλευτικές εκλογές. Αν ο Ν. Ανδρουλάκης έχει υπόψη του κάτι άλλο, να μας το πει τώρα και να μην κρύβει κι αυτό όπως και το ποιος είναι, τι πιστεύει και τι απαντήσεις έχει για τα ζητήματα της κοινωνίας...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους!

 

 

Η δυσανεξία στην κριτική χτυπά και τα αριστερά στομάχια...

Σε ποιον ανάμεσά μας αρέσει να ακούει πράγματα που δεν τον τιμούν, ανεξαρτήτως αν αυτός που του τα λέει το κάνει από αγάπη ή από φιλική διάθεση; Αυτός ο δυσάρεστος τύπος που όταν βρέχει δεν ισχυρίζεται πως έχει λιακάδα είναι ο ιδεότυπος του δημοσιογράφου. Κι αυτός ο δυσάρεστος τύπος δεν είναι αρεστός σε κανένα δημόσιο πρόσωπο, είτε ανήκει στη δεξιά είτε στο κέντρο είτε στην Αριστερά...

Θα ήμουν αφελέστατος αν έπεφτα από τα σύννεφα που αυτή η κυβέρνηση διώκει δημοσιογράφους για κακουργήματα- μην μου πείτε πως η δικαστική εξουσία είναι αδέσμευτη γιατί θα αποδημήσω από τα γέλια- ή παρακολουθεί με υπερσύγχρονα τεχνολογικά μέσα δημοσιογράφους που ερευνούν τη διαπλοκή της με τραπεζικά συμφέροντα. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι συνώνυμο του παρακράτους, στο οποίο έτσι κι αλλιώς ειδικεύεται διαχρονικά η ελληνική δεξιά... 

Το ότι υπάρχουν ακόμα ΜΜΕ που του ασκούν κριτική συνιστά από μόνο του γενναιότητα που δεν απέχει και πολύ από την παρόμοια γενναιότητα ΜΜΕ στην Τουρκία, στη Ρωσία ή στην Ουγγαρία. Γι' αυτό και οι δημοκρατικοί πολίτες τούς είμαστε υπόχρεοι...

Η δυσανεξία, ωστόσο, στην αντίθετη άποψη χτυπά και τα αριστερά στομάχια. Κι αν είναι αλήθεια ότι έχουν υποφέρει από πολλά ύπουλα χτυπήματα, ωστόσο αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί και τη δική τους απέχθεια στην κριτική που τους γίνεται και η οποία δεν είναι πάντοτε άδικη ή υποβολιμαία. Όποιος, όμως, υπογράφει, τρόπον τινά, συμβόλαιο με τη δημοσιότητα είναι υποχρεωμένος και να αποδέχεται την επίκριση κι όχι μόνο τα προνόμια σε χρήμα και δόξα. Εκτός αν έχει αυτοχριστεί αλάνθαστος οπότε η περίπτωσή του θα έπρεπε να εξετάζεται υπό διαφορετικό πρίσμα, αυτό που οι ψυχίατροι ενδεχομένως να αποκαλούσαν ψευδαίσθηση μεγαλείου... 

 

Μαμά, μαμά, ο Αλέξης δεν με παίζει...

Αν δεν διαφωνούσαν για τον τρόπο εγγραφής των μελών θα διαφωνούσαν για το πόσο πρέπει να κοστίζει ο καφές στο κυλικείο τής Κουμουνδούρου. Κι αν δεν διαφωνούσαν για τον καφέ θα διαφωνούσαν για τον ο ΠΑΟΚ ή ο ΠΑΟ είναι καλύτερη ομάδα. 

Δεν ξέρω, πάντως, ποιες είναι οι ιδεολογικές διαφορές τού Ευκλ. Τσακαλώτου και του Π. Σκουρλέτη με τον Αλέξη Τσίπρα. Νομίζω πως ούτε και οι ίδιοι τις γνωρίζουν... 

Η αντιπαράθεση, συνεπώς, της Ομπρέλας με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολογική, έχει χαρακτηριστικά προσωπικής βεντέτας και γι' αυτό αφορά μερικές χιλιάδες μέλη τού κόμματος, αλλά όχι την κοινωνία. Φυσικά σε ένα δημοκρατικό κόμμα, και δη της Αριστεράς, η ενός ανδρός αρχή ή, πολύ περισσότερο, η προσωπολατρία ή η αυθεντία τής προεδρικής άποψης πρέπει να θεωρούνται ανεπίτρεπτες. Από του σημείου, όμως, αυτού έως την απαίτηση συνδιοίκησης από μια αντιπολίτευση που με το ζόρι μετρά ένα 25% στο εσωκοκομματικό τοπίο και είναι πολύ πιο μειοψηφική ανάμεσα στο σύνολο των ψηφοφόρων τού ΣΥΡΙΖΑ η απόσταση είναι χαοτική...

Βρίσκουν, όμως, και τα κάνουν αφού ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με μια κομματική γενναιοδωρία που δείχνει, από την άλλη, ηγετική αδυναμία κι όχι συντροφική διάθεση. Οι ηγέτες ακούνε, συζητούν, αποφασίζουν και λογοδοτούν, πρωτίστως όμως στην κοινωνία που τους δίνει κρατικά αξιώματα κι όχι στους κομματικούς σφουγγοκωλάριους που περνούν τη ζωή τους με μπυρίτσες, σουβλάκια και πολιτική καβλάντα στις τοπικές οργανώσεις... 

Όσοι έχουν ιδέες και θέλουν να παράξουν πολιτική είναι απαραίτητοι σε ένα αριστερό κόμμα, ακόμα κι αν οι ιδέες τους είναι μειοψηφικές. Όσοι, ωστόσο, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να διατηρήσουν τις ταμπέλες τους θα ήταν πολύ πιο έντιμο να αποχωρήσουν, όπως το έκανε η Αριστερή Πλατφόρμα το 2015 ή η Ανανεωτική Πτέρυγα το 2010. Αλλιώς δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εξευτελίζουν την Αριστερά αυτοεξευτελιζόμενοι οι ίδιοι... 

 

Το βλέμμα μας στη μπάλα για να μην τη χάσουμε ξανά...

Φυσικά και υπάρχουν μέλη και στελέχη που εντάχθηκαν, εντάσσονται και θα ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μυρίστηκαν εξουσία, με τα όποια παράπλευρα οφέλη της. Πώς, όμως, και, κυρίως, ποιος θα κρίνει τα ηθικά κίνητρα του κάθε υποψήφιου μέλους; Ή, μήπως, όποιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα είναι εκ προοιμίου λαμόγιο κι όσοι ήταν και στο ΣΥΡΙΖΑ του 3% ντε φάκτο ηθικοί κι ενάρετοι;...

Μήπως δεν υπήρχαν και πριν τη διεύρυνση άεργα κομματόσκυλα που πληρώνονταν από τους Έλληνες φορολογούμενους για να κάνουν καφενειακές συζητήσεις σε κομματικά γραφεία; Ή, μήπως, κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3% δεν υπήρχαν ρεμπεσκέδες που χώνονταν σε δημόσιες θεσούλες για να κάνουν επανάσταση εκ του ασφαλούς; Περισσεύουν, συνεπώς, τα ηθικόμετρα και τα αριστερόμετρα από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι άγιοι μόνο και μόνο γιατί στα νιάτα τους κρεμούσαν αφίσες τού Τσε κι όχι του Ανδρ. Παπανδρέου...

Τα προτάγματα της Αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου αποτελούν αιτήματα που έχει ή θα έπρεπε να έχει και η κοινωνική πλειοψηφία. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος κι ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια κεντρώα "σούπα"... 

Αυτό που χρειάζεται, ωστόσο, είναι οι προτάσεις του να μην χαρακτηρίζονται από τον ξύλινο, δογματικό σταλινισμό τού ΚΚΕ ή από το ρομαντικό ουτοπισμό τού ΜέΡΑ 25. Βρισκόμαστε σε ένα σκληρό, διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον και συνεπώς οι συμβιβασμοί θα είναι αναγκαστικώς περισσότεροι από όσους θέλουμε όσοι πιστεύουμε στο σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερίες. Δεν χρειαζόμαστε νέες ψευδαισθήσεις α λα 2015...

Βαρίδια δεν είναι ούτε οι συριζαίοι τού 3% ούτε οι συριζαίοι τού 33%. Βαρίδια είναι όσοι θεωρούν τους άλλους βαρίδια, από όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Κι αν η προσωπολατρία δεν οδηγεί πουθενά, το ίδιο ισχύει και με τη λογοδοσία τού προέδρου για το οτιδήποτε... 

Ο αρχηγός πρέπει να λογοδοτεί, αλλά και να διαθέτει κι ελευθερία κινήσεων, ιδίως σε πολύ ρευστές πολιτικές περιόδους όπως η σημερινή. Και το κυριότερο, ο πραγματικός πολιτικός αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά που εκπροσωπούνται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το βλέμμα μας στη μπάλα, επομένως, για να μην τη χάσουμε. Για μια ακόμα φορά... 

 
 

Φέρτε μου έναν νέο, έντιμο, άφθαρτο και χαρισματικό και δεν ξαναψηφίζω Τσίπρα...

Αν έφτιαχνα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή τον ιδανικό ηγέτη θα έπαιρνα στοιχεία τού Αλέξη Τσίπρα, αλλά όχι ολόκληρο τον Τσίπρα. Θα χρησιμοποιούσα, για παράδειγμα, το ότι είναι επικοινωνιακός, την εντιμότητά του- δεν είναι λίγο να είσαι 14 χρόνια πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος στην Ελλάδα και να μην σε έχουν κατηγορήσει πως έφαγες ούτε ευρώ- ή την πολιτική του ευφυΐα. Τα προσόντα του, ωστόσο, έχουν και τα όριά τους, τα οποία δεν φτάνουν τα αντίστοιχα ενός Ελ. Βενιζέλου ή ενός Ανδρ. Παπανδρέου, με μεγαλύτερο μειονέκτημά του το ότι δυσκολεύεται να σπάει αβγά...

Οι πολιτικοί ηγέτες, ωστόσο, δεν γίνονται στα εργαστήρια, τουλάχιστον όχι ακόμα, και φυσικά η επιλογή που κάνουμε όταν ψηφίζουμε γίνεται μεταξύ αυτών που έχουμε κι όχι ανάμεσα σε αυτούς που θα θέλαμε να είχαμε. Με αυτό το σκεπτικό, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει για τους προοδευτικούς πολίτες η καλύτερη λύση για τη διακυβέρνηση του τόπου. Αν μου φέρνατε κάποιον νέο, άφθαρτο, έντιμο, ευφυή και χαρισματικό θα το σκεφτόμουν. Αν, όμως, μου ζητάτε να διαλέξω μεταξύ των Τσίπρα- Ανδρουλάκη- Κουτσούμπα- Βαρουφάκη ψηφίζω Τσίπρα και με τα δύο χέρια...

Ακόμα κι ο ευφυέστερος των πολιτικών δεν τα ξέρει όλα, πολλώ δε μάλλον όταν είναι χρόνια αρχηγός, με την αναπόφευκτη αλαζονεία που δημιουργεί αυτή η "μονιμότητα". Ούτε μπορεί να επαφίεται αποκλειστικώς σε ένα στενό κύκλο συνεργατών που συνήθως δεν θέλουν να τον στενοχωρούν. 

Γι' αυτό και οι δημοκρατικές λειτουργίες, όπως η συχνή σύγκληση των οργάνων, είναι απαραίτητες σε ένα κόμμα και δη της Αριστεράς. Το βράδυ των εκλογών, όμως, καλώς ή κακώς ο αρχηγός είναι που κρίνεται κυρίως κι όχι το Πολιτικό Συμβούλιο, γι' αυτό και πρέπει να έχει μια ελευθερία κινήσεων που θα επιτρέψει στην αντιπολίτευση που έχει να πει πως "χάσαμε γιατί ο αρχηγός έκανε αυτά κι αυτά τα λάθη". Όσοι θέλουν να συνδιοικούν, αλλά να βάζουν την ουρά τους κάτω από το υπόστεγο όταν βρέχει δεν είναι ιδεολογικώς συνεπείς. Είναι, "απλώς", σιγουρατζήδες, καρεκλοκένταυροι και υπονομευτές...

  
 

Αν η ζωή των άλλων μας ενδιέφερε περισσότερο από την τσέπη μας δεν θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη...

Στην Ελλάδα, την τρίτη χώρα παγκοσμίως σε θανάτους την τελευταία εβδομάδα λόγω covid, η οποία ξεπέρασε ακόμα και την Ιταλία και το Βέλγιο σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού και η οποία θρηνεί καθημερινώς πάνω από 50 ανθρώπους, η κυβέρνησή της ανακοίνωσε άρση των όποιων περιοριστικών μέτρων είχαν μείνει σε εφαρμογή. Ο Θ. Σκυλακάκης, μάλιστα, ο οποίος συνηθίζει να λέει ωμά όσα ο Κ. Μητσοτάκης πιστεύει αλλά κρύβει, μας είπε πως υπάρχουν "μόνο" υγειονομικές επιπτώσεις από τον κοροναϊό κι όχι οικονομικές. Να το ακούσουν και οι οικογένειες των πάνω από 28.000 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πως τα αγαπημένα τους πρόσωπα ήταν "υγειονομικές επιπτώσεις" για να αναθαρρήσουν...

Η κυβέρνηση πράττει με την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια ό,τι έπραξε και με την πανδημία, σχεδόν τίποτα δηλαδή. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον κοροναϊό η εκτίναξη των τιμών, ιδίως στην ενέργεια, την έχει χτυπήσει πολύ δημοσκοπικώς. Κι αν η δημοσκοπική πτώση τής ΝΔ είναι πρόβλημα του Κ. Μητσοτάκη που δεν με απασχολεί ιδιαιτέρως, η ουσιαστική αδιαφορία μας για τους νεκρούς τής πανδημίας είναι ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους πάντες...

Αν ενδιαφερόμασταν περισσότερο για τις ζωές των άλλων, θα απαιτούσαμε πολύ πιο δυναμικώς από την κυβέρνηση να ενισχύσει το ΕΣΥ. Αν μας ένοιαζε λίγο πιο πολύ ο συνάνθρωπος, θα εμβολιαζόμασταν και οι ίδιοι χωρίς να περιμένουμε από τους άλλους να μας παρέχουν την ανοσία τής αγέλης. 

Αν διαθέταμε περισσότερη ταξική συνείδηση και κοινωνική ευαισθησία θα μας απασχολούσε πιο πολύ η ανθρώπινη ζωή και λιγότερο η τσέπη μας. Τι γράφω, όμως, κι εγώ; Αν είχαμε όλα αυτά, θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να είχαμε πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη;...

  
 

Λαϊκισμός είναι οι άλλοι...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει απόλυτο δίκιο να θεωρεί το λαϊκισμό σοβαρότατο πρόβλημα για τις δημοκρατίες μας. Αν το έλεγε εν είδει αυτοκριτικής θα το θεωρούσα μια πολύ γενναία όσο κι ασυνήθιστη κίνηση εκ μέρους του. Όχι, όμως, ο πρωθυπουργός δεν απευθυνόταν στον εαυτό του, αλλά στους πολιτικούς του αντιπάλους, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόσο λίγος είναι κι ως πολιτικός κι ως άνθρωπος...

Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τον δημόσιο άνδρα που δήλωνε δημοσίως πως ο Αλέξης Τσίπρας αντάλλαξε τις συντάξεις με τη Μακεδονία και υπογείως έστελνε ανθρώπους του να πουν στον Ζόραν Ζάεφ να μην υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών για να το κάνει μαζί του όταν θα γινόταν πρωθυπουργός. Και είναι, βεβαίως, ο άνθρωπος που υποσχόταν στη μεσαία τάξη πως θα την απαλλάξει από τα φορολογικά της βάρη για να νομοθετεί τα τρία τελευταία χρόνια με το μυαλό και την καρδιά του στους έχοντες και κατέχοντες. Και, φυσικά, φοβάται για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία αυτός που κυβερνά με Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν έπασχε από λαϊκισμό, αλλά από άγνοια και βολονταρισμό. Είχε τον ενθουσιασμό, αλλά όχι και την εμπειρία για να τα βάλει με έναν παγιωμένο μηχανισμό εξουσίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που είχε φροντίσει να δημιουργήσει ισχυρή ζώνη άμυνας. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν δικαιούται να επικαλείται ούτε άγνοια για το πώς λειτουργεί η εξουσία- την γνωρίζει από τότε που ήταν έξι μηνών πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι- ούτε, βεβαίως, έχει διάθεση να προστατεύσει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. 

Γιατί αν τα προστατεύσει θα πρέπει να τα βάλει με τους δικούς του, το μεγάλο κεφάλαιο που κομμάτι του είναι κι ο ίδιος. Γι' αυτό κι ακόμα μετρά τα υπερκέρδη τού καρτέλ τής ενέργειας, λες και προσπαθεί να λύσει το θεώρημα του Φερμά. Γιατί όποιος δεν θέλει να ζυμώσει για τους πολλούς δέκα ημέρες (πολύ περισσότερες εν προκειμένω) κοσκινίζει για τους λίγους...

  

 

Στάμνες σπάζουν και στα ένδοξα Παρίσια...

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την πρώτη φορά που η γαλλική ακροδεξιά πέρασε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά από τότε το μόνο που έχει πετύχει η πρώην αποικιακή δύναμη είναι να μην την εγκαταστήσει στο μέγαρο των Ηλισίων Πεδίων. Κατά τα άλλα, δύο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες της καλά κρατούν σε μια χωρά που οι μισοί κάτοικοί της θέλουν την Λε Πεν για πρόεδρο, αλλά και τους μαύρους ποδοσφαιριστές της να σηκώνουν Παγκόσμια Κύπελλα για την τρικολόρ. Δεν αποδέχομαι το σοβινισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά ο σοβινισμός με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ακόμα πιο επικίνδυνος...

Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι στο παραλογισμό. Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι, για παράδειγμα, να φοβάται ο Μ. Βορίδης την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Γαλλία; Είναι σαν να τρέμει ο λύκος μήπως και πληγωθούν τα πρόβατα που θα κατασπαράξει εισβάλοντας στη στάνη... 

Ας αναλογιστεί, ωστόσο, και η πολυδιαιρεμένη γαλλική Αριστερά τις ευθύνες της για το ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει πρωταγωνιστικότερο ρόλο από την ίδια. Αντί ο Ζ. Λ. Μελανσόν, για παράδειγμα, να ασχολείται με την αποπομπή τού ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σύμπτυξη δυνάμεων και με αυτούς που δεν τα βρίσκει σε όλα, αλλά συμφωνεί σε πολλά. Κι αυτό, βεβαίως, έχει εφαρμογή και στο κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς που αναζητά ακόμα και τα πταίσματα των συντρόφων της για να τους αποκλείει αντί να ενωθεί για να αποκτήσει ισχυρότερη φωνή...

Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα πολλών ότι ο Εμ. Μακρόν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όταν η στάμνα πηγαίνει πολλές φορές στη βρύση κάποια στιγμή θα σπάσει, αλλά και γιατί είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους τής Αριστεράς συγκλονίζονται από ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και δεν την επιλέγουν γιατί την θεωρούν "απλώς" ως μια ακόμα αντισυστημική δύναμη. Γιατί αν όσοι ψήφισαν Αριστερά στον πρώτο γύρο το έπραξαν στέλνοντας ένα μήνυμα στο κατεστημένο, μάλλον προς την Λε Πεν θα στραφούν, ως λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, παρά στον "Μανώλη". Έτσι κι αλλιώς, αν γυρίσεις το φασισμό από την άλλη όψη του, το νεοφιλελευθερισμό θα δεις...

 
 

Κυβερνά με Αδωνι, Βορίδη, Πλεύρη αλλά βλέπει τον Κασιδιάρη στον Τσίπρα...

Πρέπει να διαθέτεις πολλά αποθέματα θράσους για να έχεις υπουργό Εσωτερικών τον Μ. Βορίδη, Ανάπτυξης τον Αδ. Γεωργιάδη και Υγείας τον Θ. Πλεύρη, αλλά να βλέπεις ταύτιση του Αλέξη Τσίπρα με τον Π. Καμμένο και τον Ηλ. Κασιδιάρη. Βεβαίως κι αυτός ο πρωθυπουργός "διακρίνεται" για την θρασύτητά του, την οποία επιδεικνύει με κάθε αφορμή. 

Μόνο που το 2022 δεν είναι ούτε 2019 ούτε, πολύ περισσότερο, 2015 ώστε να έχει κάποιο νόημα το αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που επιχειρεί να νεκραναστήσει ο Κ. Μητσοτάκης μπροστά στο φάσμα τής πολιτικής του αποδρομής. Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει πως δεν μπορείς να χρησιμοποιείς δύο φορές την ίδια εξαπάτηση και να περιμένεις να πιάσει και τη δεύτερη φορά...

Την ίδια ώρα, ο Ν. Ανδρουλάκης δεν έχει την πολυτέλεια να δηλώνει πως δεν θα γίνει σωσίβιο ούτε του Κ. Μητσοτάκη ούτε του Αλέξη Τσίπρα. Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση συνεργασίας είναι αναπόφευκτη με την απλή αναλογική κι επομένως αν δεν συνεργαστεί με κάποιον από τους δύο θα έχει προσβάλει την ψήφο τού ελληνικού λαού και δεύτερον γιατί απλούστατα δεν τον παίρνει να μην συνεργαστεί. Εκτιμώ πως το ποσοστό τού ΚΙΝΑΛ δεν θα έχει καμία σχέση με αυτά που του έδιναν οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την επικράτηση Ανδρουλάκη, άλλωστε και οι τρέχουσες το δείχνουν πιο χαμηλά, κι αν πάμε σε δεύτερες εκλογές η πόλωση που θα επικρατήσει ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα το πιέσει ακόμα πιο πολύ...

Το αργότερο το φθινόπωρο ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πάρει καθαρό κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Αν, επομένως, οι εκλογές γίνουν κάποια στιγμή από το Σεπτέμβριο και μετά το δίλημμα για τον Ν. Ανδρουλάκη θα είναι ακόμα πιο καθαρό: συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ με την πρώτη κάλπη ή δεύτερη κάλπη κι αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα του να κινείται μάλλον κάτω παρά πάνω από το 10%. 

Θα ήταν μια δύσκολη απόφαση και για τον πιο έμπειρο και ικανό πολιτικό, πολλώ δε μάλλον για κάποιον που δεν είναι ούτε έμπειρος ούτε ικανός. Ο Ν. Ανδρουλάκης, πάντως, θα μπορούσε να βελτιώσει κατά πολύ το διαπραγματευτικό του χαρτί αν έβγαινε στα κάγκελα κατά τής κυβέρνησης αντί να κρύβεται ακόμα πίσω από αοριστολογίες κι ανούσια τσιτάτα περί σοσιαλδημοκρατίας χωρίς να λέει πώς και κυρίως με ποιους...

  

 

Το τάγμα του Αζόρ...

Όταν η στάση σου στην εξωτερική πολιτική είναι η άκριτη υιοθέτηση της τακτικής και στρατηγικής των ΗΠΑ, ούτε καν της Ευρώπης, ήταν αναπόφευκτο στο να φτάσουμε να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων ένας Ουκρανός νεοναζί, μερικά χρόνια μετά την εκδίωξη της εγχώριας σποράς τους. Αυτοί που στέκονται με τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας μόνο όταν τυγχάνει να στέκεται στην ίδια και η Ουάσιγκτον κι αγωνίζονται για αρχές κι αξίες στην Ουκρανία, αλλά στέλνουν πάτριοτ για να ενισχύσουν το θεοκρατικό καθεστώς τής Σαουδικής Αραβίας μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε νέα εθνική τραγωδία αν τους επιτραπεί να κυβερνήσουν για έναν ακόμα χρόνο. Έτσι κι αλλιώς το αργότερο το 2023 θα έρθει το δίκαιο τέλος τους και το ξέρουν και οι ίδιοι...

Επίσης γνωρίζουν ότι έχουν ξεμείνει από επιχειρήματα, γι' αυτό κι επιμένουν να κατηγορούν όσους εναντιωνόμαστε στην αντίληψη της χώρας ως προκεχωρημένου φυλακίου τής Δύσης, στην υιοθέτηση του δόγματος Παπάγου, στο να είμαστε με δυο λόγια το κουταβάκι των ΗΠΑ πως στηρίζουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το να βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο είναι πάθηση και σε καμία περίπτωση προτέρημα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Υπενθυμίζω, άλλωστε, πως η Ελλάδα δεν είχε στείλει απλώς στρατιωτικό υλικό αλλά εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία το 1919, αυτό ωστόσο δεν απότρεψε τις μεγάλες δυνάμεις από το να μας αφήσουν αβοήθητους στη Μικρά Ασία, με τις γνωστές συνέπειες για το μικρασιατικό ελληνισμό...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, που γκρεμίζουμε τα τείχη για τους Αμερικανούς υπουργούς που έρχονται στην αποικία τους, στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού κάνουν στρατιωτικές μπίζνες με την Τουρκία, ακυρώνουν τον EastMed και, φυσικά, ούτε κουβέντα σύγκρισης της ρωσικής εισβολής με την τουρκική στην Κύπρο το 1974. Όπως θα τραγουδούσε και η Δ. Βανδή, τους τα δώσαμε όλα και μείναμε στον άσο κι ακόμα χειρότερα. Γιατί, όπως και πριν έναν αιώνα, κάναμε τη Ρωσία και δικό μας εχθρό. Κι αυτό δεν είναι η σωστή πλευρά τής Ιστορίας, είναι η τραγική της...

 
 

Κι ο αριστερός ελιτισμός ποτίζει την ακροδεξιά...

Θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε ότι η ποινική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής τον Οκτώβριο του 2020, ακόμα κι αν πέθαιναν όλοι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη φυλακή, θα σήμαινε και το τέλος τής ακροδεξιάς στη χώρα μας. Αυτό που, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει πεθάνει είναι η ακραία ακροδεξιά (sic), η λαϊκή δηλαδή νομιμοποίηση των ταγμάτων εφόδου που φτάνουν έως και τη δολοφονία ανθρώπων. Δεν είναι λίγο, αλλά οι χρυσαυγίτικες ιδεοληψίες ζουν και βασιλεύουν, ακόμα κι εντός τής ΝΔ...

Σε ποιες αντιλήψεις συμπυκνώνεται, μέσες άκρες, ο ακροδεξιός λόγος; Στο ότι η Ελλάδα είναι η ανώτερη χώρα τού κόσμου, οι Έλληνες ο ανώτερος λαός, στο ότι οι ξένοι δεν έχουν θέση στην ελληνική εδαφική επικράτεια γιατί μας κλέβουν τις δουλειές και κινδυνεύει ο πολιτισμός μας, δεν μπορεί να γίνεται εφαρμογή θετικών διακρίσεων υπέρ κάθε είδους μειονοτήτων κι ευπαθών ομάδων, στο μίσος για τον κομμουνισμό και την Αριστερά που στα μάτια τους είναι ένα και το αυτό, στην θρησκοληψία και γενικότερα στο υπερσυντηρητισμό και στη στείρα προσκόλληση στο παρελθόν. Η διόλου αμελητέα ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ, η κοινοβουλευτική παρουσία τής Ελληνικής Λύσης, η πολιτική νεκρανάσταση του Ηλ. Κασιδιάρη και το τρίο Μπογδάνου- Κρανιδιώτη- Τζήμερου μαρτυρούν πως εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό ευεπίφορο στην υιοθέτηση της μισαλλοδοξίας ως στάσης ζωής. Και γι' αυτό δεν φταίνε μόνο η εποχή που ζούμε ή το χαμηλό εκπαιδευτικό και πνευματικό τους υπόβαθρο...

Φταίει και η Αριστερά όταν σνομπάρει να συζητήσει τις ιδέες της με το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, λόγω μιας αυτοχρισμένης "αστικής αυτοπεποίθησης" κι ενός ελιτισμού που δεν έχει τίποτα το λαϊκό. Ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται οράματα και μεγάλες ιδέες για τις ζωές τους. Έχουν, όμως, ανάγκη και το ψωμί, το σπίτι ή τη διασκέδαση... 

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, για να θυμηθώ τον Μπρεχτ, μπορεί να θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ, αυτοί όμως στην Αριστερά που πιστεύουν το ίδιο θα ήταν ταπεινότερο να αλλάξουν τη μαρκίζα στα σπίτια τους στα βόρεια προάστια αντί να αναζητούν έναν καλύτερο λαό για να πατρονάρουν. Η καλύτερη διδασκαλία, άλλωστε, είναι το προσωπικό παράδειγμα...

   

 

Η Ομπρέλα δεν είναι μόνο για τη βροχή, είναι και για το φτύσιμο...

Η συντριβή τής εσωκομματικής στον Αλέξη Τσίπρα αντιπολίτευσης της Ομπρέλας στις εκλογές συνέδρων, η οποία μέχρι σήμερα υπερεκπροσωπείται στα κομματικά όργανα, αν μη τι άλλο αποδεικνύει την απόσταση που χωρίζει τον κομματικό από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό, βεβαίως, θα αποδειχθεί και στο προσεχές συνέδριο, το οποίο θα δώσει κατά πάσα πιθανότητα στον πρόεδρό του λευκή επιταγή για το μετασχηματισμό του σε ένα κόμμα που θα εκπροσωπεί και τους ψηφοφόρους του κι όχι μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους τής Κουμουνδούρου. Δεν είναι δυνατό κάποιοι να θέλουν αξιώματα, αλλά να απαξιώνουν ταυτοχρόνως τους πολίτες που τους τα δίνουν...

Το ΚΚΕ έχει την πολυτέλεια να ισχυρίζεται πως θέλει να εκπροσωπεί αποκλειστικώς τους προλετάριους γιατί δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που έχει ήδη κυβερνήσει, δεν το έχει... 

Οφείλει να εκπροσωπεί, στηριζόμενος σε συγκεκριμένο πρόγραμμα και ιδεολογία, και τους προλετάριους και το πρεκαριάτο και τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες και γενικότερα την αποκαλούμενη "μεσαία τάξη". Συνεπώς, οι πολιτικές του δεν μπορεί να εστιάζουν- όπως κακώς εστίασε ο έχων αστική αυτοπεποίθηση Ευκλ. Τσακαλώτος ως υπουργός Οικονομικών και το πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ- στις πιο ευπαθείς ομάδες, αλλά πρέπει να συμπεριλαμβάνουν την κοινωνική πλειοψηφία. Αλλιώς η κοινωνική δικαιοσύνη θα μένει ένα κέλυφος αδειανό...

Ο αρχηγοκεντρισμός δεν καταπολεμάται με την ενίσχυση των καρεκλοκένταυρων χωρίς λαϊκά ερείσματα. Και στο εσωτερικό ενός κόμματος πρέπει να υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα που θα περιορίζουν την ενός ανδρός αρχή να αποκόπτεται από την κοινωνία και να γίνεται ακόμα και τυραννική. Μόνο που όσοι στο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται πως υπερασπίζονται τις δημοκρατικές διαδικασίες στην ουσία δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να διατηρήσουν προνόμια που μόνοι τους στην ουσία απένειμαν στους εαυτούς τους και τώρα διαμαρτύρονται σαν παιδάκια τής πρώτης δημοτικού που τους τα παίρνουν πίσω... 

 
 

Οι διάσημοι έχουν πάθη, οι άσημοι διαστροφές...

Η δημοκρατία είναι αγαθό, αλλά δεν είναι το ύψιστο των αγαθών. Αν ήταν, θα έπρεπε οι πολλοί να αποφασίζουν κυριολεκτικώς για τα πάντα, όπως για παράδειγμα για το αν θα πληρώνουν φόρους ή αν θα πρέπει να κάψουμε ζωντανή την Ρ. Πισπιρίγκου. Όσοι, όμως, έχουμε ξεπεράσει το μεσαίωνα εντός μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι όλα τα ζητήματα αντικείμενο δημοψηφίσματος, ιδίως όταν το εκλογικό σώμα δεν αποτελείται κυρίως από πολίτες, αλλά από ένα λούμπεν εν δυνάμει όχλο. Σε αυτό το πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή οι στοιχειώδεις πόροι για τη διακυβέρνηση μιας χώρας έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την άποψη των πολλών, όσο ελιτίστικο κι αν διαβάζεται αυτό από ορισμένους...

Είμαστε όλοι μας θύματα του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού με τον οποίο ανατρεφόμαστε εκόντες άκοντες. Θεωρούμε, και πολύ σωστά βεβαίως, τρομακτικό μια μητέρα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά είμαστε πολύ πιο ανεκτικοί στην εκμετάλλευση ανώτερης ιεραρχικής θέσης, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη- Φιλιππίδη, για την ικανοποίηση σεξουαλικών ορέξεων, όπως βεβαίως και στα πάθη των πλούσιων και διάσημων σε σχέση με τα αντίστοιχα του προλεταριάτου. Γι' αυτό και στην Ευελπίδων βρίζουμε την Πισπιρίγκου, αλλά όχι τον Δ. Λιγνάδη και τον Π. Φιλιππίδη...

Θα ήμασταν, συνεπώς, μια πολύ πιο συνεκτική κοινωνία αν εφαρμόζαμε τα ίδια ηθικά στάνταρ σε όλα τα μέλη της, δίχως εξαιρέσεις, ιδίως μάλιστα όταν αυτές οι εξαιρέσεις υπαγορεύονται από όρους δημόσιας προβολής. Πολύ φοβάμαι πως αν μια διάσημη μητέρα σκότωνε τα παιδιά της θα ήμασταν πολύ πιο διαλλακτικοί μαζί της και θα βρίσκαμε πολύ περισσότερα ελαφρυντικά από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στην Πισπιρίγκου. Κι αυτό το αμάρτημα, το αμάρτημα της υποκρισίας δηλαδή, είναι άκρως ιουδαιοχριστιανικό αλλά δεν μας αρέσει να το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο γιατί κανένας μας δεν το έχει αποφύγει... 

 

Ένας Βενιζέλος που πιστεύει ακόμα ότι τον λένε Ελευθέριο...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν ήταν μόνο ικανός, ήταν και τυχερός. Το ότι κέρδισε, για παράδειγμα, η Αντάντ τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, την οποία υποστήριζε, κι όχι η Γερμανία δεν ήταν θέμα σωστού υπολογισμού, ιδίως πριν μπουν και οι Αμερικανοί στον πόλεμο. Το ότι, επίσης, η μικρασιατική καταστροφή δεν συνέβη επί ημερών του, μολονότι οι διάδοχοί του ακολούθησαν τη δική του πολιτική, μπορεί να θεωρηθεί κι αυτό εύνοια της τύχης. Όπως κι αν έχει, όμως, θα αδικούσαμε πολύ τον Ελευθέριο αν τον βάζαμε στην ίδια κατηγορία ηγετών με τον Ευάγγελο Βενιζέλο...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρόσδεσε το άρμα τής χώρας σε αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου και στο τέλος οδηγηθήκαμε στη μικρασιατική καταστροφή. Τα κίνητρά του, ωστόσο, ήταν πάντοτε πατριωτικά. Αντιθέτως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρόσδεσε το άρμα των δικών του φιλοδοξιών σε αυτό της χώρας και δεν θα μείνει ικανοποιημένος αν η χώρα δεν τον ανταμείψει με αξιώματα που δεν τα αξίζει. Δεν είναι αντιπατριωτικό, για παράδειγμα, να ισχυρίζεσαι πως το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Γίνεται, όμως, όταν το λες μόνο και μόνο για να γίνεις ΥΠΕΞ του Κ. Μητσοτάκη...

Πολύ αμφιβάλλω αν ο υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος τού Αιγαίου, αν υφίσταται κάτι τέτοιο, θα είναι και πολύ πλούτος όσο οδηγούμαστε αποκλειστικώς στην ενέργεια από ΑΠΕ. Όπως, επίσης, πρέπει να θεωρούμε αδύνατη την εκμετάλλευσή του αποκλειστικώς από την Ελλάδα δίχως να έχει προηγηθεί πόλεμος με την Τουρκία, η οποία έχει έτσι κι αλλιώς κι αυτή δικαιώματα... 

Το να εμφανίζεσαι, όμως, από την πολιτική ανυπαρξία για να δικαιολογήσεις τις διεκδικήσεις τού γείτονα, σε μια τόσο εύθραυστη εποχή μάλιστα, αποκλειστικώς για να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου απωθημένα φιλοδοξίας και μεγαλομανίας δεν συνιστά προσφορά στην πατρίδα. Μάλλον ένα ακόμα λιθαράκι στο χτίσιμο ενός υπερτιμημένου, υπερτροφικού εγώ...