Το "ναι" την Κυριακή σημαίνει ΟΧΙ στην 28η Οκτωβρίου...

Χθες στην πλατεία Συντάγματος πραγματοποιήθηκε μια μεγαλειώδης συγκέντρωση με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων πολιτών. Οσοι, βεβαίως, δεν ήταν εκεί δεν το κατάλαβαν γιατί την ίδια ώρα τα ελληνικά ΜΜΕ, τα χειρότερα του πλανήτη, ασχολούνταν αποκλειστικώς και μόνο με την κατατρομοκράτηση του πόπολου. Οι ίδιοι οι οποίοι στην ουσία οδήγησαν στο "bank run" με τη χυδαία επίθεσή τους στην άμεση δημοκρατία οιμώζουν για την υποβάθμιση της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης και προφητεύουν την επερχόμενη καταστροφή με την ίδια αντικειμενικότητα με την οποία διάλεγε ο Χίτλερ όσους θα έστελνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από το πρωί μέχρι το βράδυ στα συστημικά μίντια δεν ακούς τίποτα άλλο παρά την εκδοχή των ξένων τοκογλύφων για την αλήθεια...

Ο Ζ.Κ. Γιούνκερ έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί πως οι θεσμοί δεν πρότειναν τη μείωση των συντάξεων-όταν στην πρότασή τους περιλαμβάνεται η κατάργηση του ΕΚΑΣ και της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος- και πως είναι διατεθειμένος να συζητήσει (εκ των υστέρων κι αφού ο Αλέξης Τσίπρας τους έβαλε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι με το δημοψήφισμα) για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αλλά από τον Οκτώβριο και βλέπουμε. Για να μην αναφέρω τη δήθεν νέα πρόταση στο σύνολό της, στην οποία η μόνη διαφορά είναι ο ΦΠΑ στα ξενοδοχεία από το 23% της προηγούμενης στο 13%. Παραλλήλως, η καγκελάριος Μέρκελ κι ο σοσιαλδημοκράτης (το ακραίο κέντρο τής Γερμανίας) Ζ. Γκάμπριελ έκαναν λόγο για ένα πολύ γενναιόδωρο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Ισως και να είναι έτσι, αφού δεν ζήτησαν τελικώς κι από ένα νεφρό από κάθε έλληνα...

Αυτοί οι τύποι είναι ψεύτες και συνωμότες, αντιευρωπαϊστές κι εχθροί τής δημοκρατίας. Ολος ο κόσμος, άλλωστε, έχει καταλάβει πλέον ότι στόχος τους δεν ήταν μια συμφωνία για την Ελλάδα αλλά η αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα μας με νομιμοφανή μέσα. Ο Αλέξης Τσίπρας υπόβαλε την προηγούμενη εβδομάδα μια πρόταση που απέχει πολύ από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και η οποία περιλαμβάνει αρκετά υφεσιακά μέτρα. Απόδειξε, δηλαδή, με τον πιο καθαρό τρόπο ότι θέλει μια έντιμη συμφωνία, έστω κι αν εμπεριέχει ιδεολογικές παραχωρήσεις, με προϋπόθεση φυσικά μια καθαρή λύση για το χρέος κι αναπτυξιακό πακέτο...

Οι δανειστές, ωστόσο, δεν επιθυμούσαν απλώς την υπογραφή τού έλληνα πρωθυπουργού αλλά την ταπείνωσή του κι αυτό έχει εξεγείρει ακόμα και μετριοπαθείς έλληνες, οι οποίοι δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές αλλά αντιλαμβάνονται πλέον καθαρώς την κρυφή ατζέντα των εταίρων. Την έχουν καταλάβει και στο εξωτερικό γι' αυτό και πληθαίνουν οι φωνές συμπαράστασης στον ελληνικό λαό. Γι' αυτό και οι εγχώριοι υποτακτικοί, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να υιοθετήσουν οποιοδήποτε πρόγραμμα αρκεί να γίνουν πρωθυπουργοί ή υπουργοί, οι ίδιοι που κατηγορούν την κυβέρνηση για αυταρχισμό, αισθάνονται μια βαθιά αμηχανία όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσφεύγει στην πηγή τού πολιτεύματος, τον κυρίαρχο ελληνικό λαό, για να απαντήσει εκείνος κι όχι τα παπαγαλάκια τής ελίτ για το  μέλλον του...

Δεν είναι αυτός ο λόγος που θα ψηφίσω ΟΧΙ την Κυριακή, αλλά ένας παραπάνω να μην δω τη Δευτέρα να κυβερνούν τη χώρα μου οι σύγχρονοι Τσολάκογλου, ο Αντ. Σαχλαμαράς, η Φ. Γεννηματά κι ο απηνής διώκτης των δημοσίων υπαλλήλων Στ. Θεοδωράκης, ο οποίος βεβαίως έγινε εκατομμυριούχος από το Δημόσιο, όπως συμβαίνει με κάθε τυπικό νεοφιλελεύθερο. Αν η απάντησή μας την Κυριακή είναι "ναι", τότε με ποιό ηθικό δικαίωμα θα ξαναγιορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου; Αηδιάζω και μόνο στη σκέψη πως οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες θα εκφωνήσουν δακρύβρεχτους λόγους για το περήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον κατακτητή, τον ηρωικό του αγώνα στη Βόρειο Ήπειρο, την Εθνική Αντίσταση τον καιρό που δεν διακυβευόταν αν θα βγάζαμε από τα ΑΤΜ 60 ευρώ ή λιγότερα ημερησίως αλλά η ίδια η ζωή μας...

Με τί ιστορικό θράσος θα καταθέσουν στεφάνια στα μνημεία εκείνων που έβαλαν την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία πάνω από την εξευτελιστική επιβίωση υπό τη μπότα τού κατακτητή; Στους νεκρούς ήρωές μας λογοδοτούμε πρωτίστως κυρίες και κύριοι κι όχι στις αγορές, στις τράπεζες και τους εγχώριους και διεθνείς λακέδες τους. Τη Δευτέρα θα βρω τη δύναμη να ζήσω σε μια χρεοκοπημένη οικονομικώς χώρα, ακόμα κι αν πραγματοποιηθεί δηλαδή το χειρότερο δυνατό σενάριο. Πού θα βρω τα λόγια, ωστόσο, για να απολογηθώ στην ελληνική Ιστορία γιατί δεν στάθηκα αντάξιός της; Πώς να εξηγήσω στους γενναίους οπλαρχηγούς άλλων κρίσιμων στιγμών πως υπόκυψα γιατί τρέμω και μόνο στην ιδέα μήπως μου "κουρέψουν" έστω και στο ελάχιστο τις καταθέσεις μου; Και τί θα πω αύριο μεθαύριο στα παιδιά μου, που ο ίδιος θα τα έχω καταδικάσει στη φτώχεια δίχως τέλος, αν με ρωτήσουν "τί έκανες στον πόλεμο μπαμπά"; Πως έκανα τον προδότη για να μην χάσω μερικές χιλιάδες ευρώ; Αυτός είναι ο πραγματικός εφιάλτης τής επόμενης ημέρας...

Υ.Γ.: Με διασκεδάζουν ορισμένα από τα επιχειρήματα των "μένουμε μαλάκες, συγγνώμη, Ευρώπη", όπως αυτό του ότι ψηφίζουν "ναι" την Κυριακή γιατί η Χρυσή Αυγή ψηφίζει ΟΧΙ. Εχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση και το ότι "ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι". Θα τους κάνω, όμως, τη χάρη να προστρέξω στη "λογική" τους και να γράψω πως ψηφίζω ΟΧΙ γιατί ο μητροπολίτης Ανθιμος, ο οποίος μισεί οποιονδήποτε δεν είναι το ίδιο μισαλλόδοξος με αυτόν και πριν λίγες ημέρες για παράδειγμα κήρυξε ιερό πόλεμο για το Gay Parade, θα ψηφίσει "ναι" γιατί είναι ευρωπαϊστής κατά δήλωσή του. Ας πάψουμε, επιτέλους, να κοροϊδευόμαστε σε αυτόν τον τόπο...   

  

Μας ζητούν να ανταλλάξουμε ένα αβέβαιο ούτως ή άλλως μέλλον με ένα σίγουρο θάνατο...

Στο έγκλημα με τις τράπεζες υπάρχουν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί, αλλά ανάμεσά τους δεν βρίσκεται η άμεση δημοκρατία. Πρώτος ηθικός αυτουργός: οι "εταίροι", οι οποίοι σφίγγουν την θηλιά ώστε να μην ψηφίσει με ψυχραιμία ο ελληνικός λαός την Κυριακή, εκβιάζοντας την επιλογή του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο Ζ.Κ. Γιούνκερ δημοσίευσε χθες ένα έγγραφο προτάσεων το οποίο, ωστόσο, δεν είχε δοθεί ποτέ στην ελληνική πλευρά, αλλά έτσι κι αλλιώς η μόνη διαφορά του με αυτό που είχε δοθεί είναι η μείωση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία από το 23% στο 13%. Αν αυτό δεν λέγεται εξαπάτηση, πώς αλήθεια ονομάζεται; Σας καλώ, όπως κι αν έχει, να το διαβάσετε πριν ψηφίσετε. Αν το κάνετε, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για χρεοκοπία εις το διηνεκές, για εμάς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, πόσω μάλλον όταν συνοδεύεται από ένα ευχολόγιο για το χρέος και η αναπτυξιακή βοήθεια περιορίζεται στα 35 δισεκ. ευρώ του πακέτου Γιούνκερ που δεν είναι ούτε τα μισά από τις απώλειες των νέων μέτρων για τους μικρομεσαίους....

Ζητούν οι "διασώστες" μας, μεταξύ άλλων: να καταργηθεί η έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά, να περικοπούν κατά 900 εκατ. ευρώ οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, να καταργηθεί σταδιακά το ΕΚΑΣ δίχως αντικατάστασή του, να εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και η χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων να γίνεται μόνο από ίδιους πόρους, να καταργηθούν όλες οι εισφορές υπέρ τρίτων που χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, να αυξηθούν οι κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη στις συντάξεις από το 4% στο 6%, να παγώσουν οι συντάξεις μέχρι το 2021, να νομοθετηθούν οι ομαδικές απολύσεις και να μην υπάρξει η επαναθέσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, να μειωθεί το ακατάσχετο των €1500 στις καταθέσεις, να αυξηθεί το επιτόκιο που ισχύει για τη ρύθμιση οφειλών, να μην επιβληθεί η έκτακτη εισφορά 12 % στα κέρδη άνω των 500.000 ευρώ και να μην επανέρθουν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα επίπεδα του 2014. Κατά τα άλλα τρέμουμε τη χρεοκοπία τής ρήξης...

Δεύτερος ηθικός αυτουργός το εγχώριο μεγαλοεπιχειρηματικό-πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, το οποίο έχει κλιμακώσει αφόρητα την προπαγάνδα του από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε το δημοψήφισμα το βράδυ τής Παρασκευής: οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν επιθυμούν μέτρα με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης που θα πλήξουν κυρίως αυτούς και οι αρχηγοί των αντιπολιτευόμενων κομμάτων μαζί με τους πιο φωνακλάδες βουλευτές τους δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν πετύχει η διαπραγμάτευση κι επομένως είτε για την προσωπική τους διάσωση είτε γιατί λειτουργούν ως "portes paroles" του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον είτε και για τα δύο τρομοκρατούν ασύστολα, διαστρέφοντας το πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος...

Κι όχι μόνο αυτό αλλά αναρωτιούνται και για το αν η γριούλα στην Κάλυμνο είναι σε θέση να κρίνει τις προτάσεις των θεσμών. Οταν, ωστόσο, η ίδια γριούλα τούς ψηφίζει όλα είναι καλά στην "α λα καρτ" δημοκρατία τους, στην οποία δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες παρά εκλογικούς πελάτες-πρόβατα, οι οποίοι τώρα τους γυρίζουν μπούμερανγκ. Τα μιντιακά παπαγαλάκια, πάλι, κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να πετούν, εκτελώντας εντολές, λάσπη στον ανεμιστήρα ώστε να μην πληροφορηθούμε ποτέ τα κρυφά τους pay rolls ή τις μαύρες καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Για το μιντιακό σκηνικό, πάντως, ευθύνεται και η σημερινή κυβέρνηση, η οποία έχει κωλυσιεργήσει να το ρυθμίσει με αποτέλεσμα κάποιοι να αισθάνονται ακόμα υπεράνω τής νομιμότητας...

Υπάρχει, όμως, κι ο φυσικός αυτουργός κι αυτός δεν είναι άλλος από το πόπολο που από το βράδυ τής Παρασκευής ξημεροβραδιάζεται στα ΑΤΜ. Αντιπαθητικέ μέσε ανθρωπάκο, αν δεν ξεροστάλιαζες στις ουρές με τις ώρες κανένα "bank run" δεν θα συνέβαινε και σήμερα οι τράπεζες θα ήταν ανοιχτές για να εξυπηρετηθείς. Προτίμησες, ωστόσο, να βελάξεις για μια ακόμα φορά αντί να πεις ένα "άι σιχτίρ" σε όλους εκείνους που θέλουν να σε βλέπουν εξανδραποδισμένο. Τα αγαπημένα σου ΑΤΜ θα ξαναλειτουργήσουν αύριο, εσύ όμως διάλεξες να υποκύψεις σε ένα θεωρητικό σενάριο Grexit με το που άκουσες πως τη μεγάλη απόφαση για το μέλλον σου θα την πάρεις εσύ ο ίδιος. Καταλαβαίνω ότι δεν σε έχουν συνηθίσει σε κάτι τέτοιο κι ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσεις ντομάτες από τη λαϊκή και να τις πετάξεις στα "λαμόγια τους πολιτικούς" από το να τις ρίξεις στον καθρέφτη σου. Σε πληροφορώ, πάντως, για να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να μπεις σε αυτό το έξοδο αν δεν επιθυμείς να φτιάξεις χωριάτικη...

Την Κυριακή μπορείς με την ψήφο σου να αποφασίσεις με τη λογική και με την καρδιά να σπάσεις τις αλυσίδες σου και να ζήσεις ελεύθερος. Κι όσο για τις συνέπειες της θαρραλέας στάσης σου, μην αγχώνεσαι: οι εκμεταλλευτές δεν υπολογίζουν τα ανθρωπάκια που λένε "ναι σε όλα", όχι τους ελεύθερους ανθρώπους που κοιτούν ψηλά όταν τους ζητούν να γονατίσουν. Η Ελλάδα δεν θα χαθεί αν μείνει μια εβδομάδα δίχως τράπεζες, θα καταστεί ωστόσο ο περίγελος των νεκρών ηρώων της κι ολάκερης της οικουμένης αν δεχθεί να πιει το κώνειο την Κυριακή, ανταλλάζοντας ένα αβέβαιο μέλλον (το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς πάντα αβέβαιο, εκτός αν είσαι θεός ή αστρολόγος) για ένα σίγουρο θάνατο...

Γιατί το ΚΚΕ δεν πάει μόνιμα από τον Περισσό στη Βάρκιζα που είναι το φυσικό του σπίτι;...

Το ΚΚΕ δεν είναι σαν τη Ν.Δ., το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπηρετεί, δηλαδή, εγχώρια και διεθνή συμφέροντα ούτε την προσωπική φιλοδοξία του ηγέτη του. Ο Περισσός είναι μια βιομηχανία από μόνος του, η οποία θεωρεί πως έχει κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα της εργατικής τάξης για ιστορικούς λόγους και κανένας δεν μπορεί να της τα αφαιρέσει. Τί κι αν η εργατική τάξη είναι όρος προηγούμενων, προ μεταβιομηχανικών αιώνων; Μήπως και η θεοποίηση του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης είναι πιο σύγχρονες αντιλήψεις; Δεν έχει και πολλή σημασία αφού ο Δ. Κουτσούμπας κατορθώνει ακόμα να μαζεύει εκλογική πελατεία για να μπορεί το μαγαζί να βγάζει τα έξοδά του και να έχει και κέρδος. Βεβαίως, αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά και, κυρίως, να κρατάς όσους μπαίνουν στο κόμμα περιχαρακωμένους από οποιαδήποτε εξωτερική επιβουλή (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα). Οι εγγεγραμμένοι κομμουνιστές πρέπει είτε να διαβάζουν "Ριζοσπάστη" και να βλέπουν τις ομιλίες τού γενικού γραμματέα και των βουλευτών τού Κόμματος από το πρωί μέχρι το βράδυ και τίποτα άλλο είτε να είναι "προικισμένοι" με αφέλεια, για να μην γράψω τίποτα χειρότερο, ώστε να πιστεύουν και τώρα ότι τα καθεστώτα τού ανατολικού μπλοκ έπεσαν όχι γιατί ήταν απολυταρχικά αλλά μόνο και μόνο γιατί η Δύση χορήγησε το γκρέμισμά τους. Δεν είναι ψέμα, αλλά η εργατιά δεν πήγε ποτέ στο σοσιαλιστικό παράδεισο στις διάφορες Ρουμανίες και Βουλγαρίες, πολύ απλά γιατί αυτός δεν υπήρξε ποτέ...

Το ΚΚΕ δεν είναι προφανώς υποχρεωμένο να συμφωνεί με την πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, ωστόσο, καταθέτει ως δημοψηφισματική πρόταση την αποδοχή ή απόρριψη ενός τρίτου μνημονίου. Είναι ο Περισσός κατά; Είναι! Τότε γιατί δεν βγαίνει καθαρώς ο Δ. Κουτσούμπας να πει "διαφωνώ και με την πρόταση της κυβέρνησης και με την ύπαρξη της Ε.Ε., αλλά από τη στιγμή που το ερώτημα αφορά απλώς την απαίτηση των δανειστών πράττω το αυτονόητο και ζητώ από τους ψηφοφόρους μου να το καταψηφίσουν κι ας μην φέρει αυτομάτως το γκρέμισμα της Ευρώπης των μονοπωλίων"; Τα πράγματα, όμως, είναι πιο σύνθετα στο μικροκομματικό σύμπαν των αμετανόητων σταλινικών. Αν, έστω και σε αυτό το θέμα, συμφωνήσουν με το ΣΥΡΙΖΑ τότε μπορεί οι εγκλωβισμένοι στην προπαγάνδα τους οπαδοί τους να αποσκιρτήσουν, να αντιληφθούν ότι η Ευρώπη είναι δυνατό να αλλάξει και με ένα τέτοιο δημοψήφισμα και τότε άντε να τους μαντρώσεις ξανά. Οπότε είναι προτιμότερο να πάρεις μιας θέση "ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις" και να είσαι καλυμμένος πως δεν θα απολέσεις την πολιτικάντικη παρθενιά σου. Είναι να μην απορείς μετά που ο Περισσός δεν έχει "μετακομίσει" μονίμως στη Βάρκιζα;...


Ενδεχομένως αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας να υπογράψει το μνημόνιο που τόσο λαχταρούν να κάνει στο Σπίτι του Λαού μήπως κι αφυπνιστούν τα ναρκωμένα εκλογικά ποσοστά τους. Αυτή η νοοτροπία, ωστόσο, είναι αυτονόητο ότι απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί αριστερή. Λένε πως και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην ουσία μνημόνιο, "λησμονώντας" πως στο τέλος ο πρωθυπουργός αφαίρεσε τα περισσότερα από τα μνημονιακά της στοιχεία και πως ήταν απλώς μια απόπειρα να πείσουμε τους δανειστές, αλλά κυρίως την παγκόσμια κοινή γνώμη, πως τη χώρα κυβερνούν άνθρωποι που δεν έχουν εμμονή με τη ρήξη. Ακόμα, όμως, κι αν στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν επιλέξει από την αρχή τη σύγκρουση, ακόμα και την έξοδο από την Ε.Ε., πάλι στο ΚΚΕ θα έβρισκαν μια δικαιολογία για να μην στηρίξουν. Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα τόσο αρτηριοσκληρωτικό (εκείνοι, φυσικά, το παρουσιάζουν ως ιδεολογική συνέπεια) κόμμα που δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα αλλά προσαρμόζει την πραγματικότητα στα κομματικά του στερεότυπα. Γι' αυτό και διαχρονικά χτυπά περισσότερο τη ριζοσπαστική Αριστερά από τα αστικά κόμματα, γιατί από την πρώτη είναι που ψαρεύει οπαδούς για να αγοράζουν τα κουπόνια του ή που φοβάται μήπως τους κλέψει η Κουμουνδούρου. Και κάπως έτσι πορεύεται η Αριστερά διχασμένη σε ένα δημοψήφισμα που είναι σε θέση να λυτρώσει τους μικρομεσαίους, για τους οποίους υποτίθεται πως αγωνίζεται, την ίδια ώρα που ο Αντώνης, ο Σταύρος και Φώφη "ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ".
 

Ψηφίζω ΟΧΙ και για τα αγέννητα παιδιά μας

Η μεταπολίτευση κράτησε από τις 24 Ιουλίου του 1974 μέχρι και το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου του 2015. Αυτό που ζούμε τους τελευταίους πέντε μήνες είναι ένα εντελώς διαφορετικό καθεστώς κι επιβεβαιώθηκε το βράδυ τής Παρασκευής με την προκήρυξη δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η τελευταία φορά που ο ελληνικός λαός κλήθηκε να νομοθετήσει ήταν πριν 41 χρόνια για το ποιό θα ήταν το πολίτευμα του μεταδικτατορικού κράτους. Ετσι και στις 5 Ιουλίου καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση που θα ορίσει τις ζωές μας για τις δεκαετίες που θα έρθουν. Και με αυτό δεν εννοώ το ψευτοδίλημμα "ναι ή όχι στο ευρώ", το οποίο θα θέσουν τις επόμενες ημέρες καταχρηστικώς οι ξένοι τοκογλύφοι και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο. Δεν αναφέρομαι ούτε σε αυτό καθεαυτό το πραγματικό ερώτημα περί αποδοχής ή απόρριψης των προτάσεων των δανειστών, οι οποίες αποτελούν ένα εκδικητικό τρίτο μνημόνιο γιατί η Ελλάδα "τόλμησε" να γίνει η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με αριστερή κυβέρνηση στο άνδρο τού νεοφιλελεύθερου σκοταδισμού. Η κάλπη τής μεθεπόμενης Κυριακής θα αποκαλύψει αν αυτοί που κατοικούν αυτόν εδώ τον τόπο συμμερίζονται ή όχι την πεποίθηση των σχολικών βιβλίων πως η πατρίδα μας έγραψε Ιστορία όταν δεν γονάτισε κι όχι όταν υπέκυψε στην αυταρχική επιβουλή...

Η απόφαση του πρωθυπουργού είναι έντιμη και γενναία ταυτοχρόνως γιατί στην περίπτωση που υπερψηφιστεί το "ναι στην ταπείνωση" αναλαμβάνει ένα πολιτικό ρίσκο το οποίο κανένας άλλος προκάτοχός του δεν έχει αναλάβει στο παρελθόν. Αυτή η χώρα έχει έναν πραγματικό ηγέτη, αυτόν που της έλειψε όταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας εξανδραπόδιζε, όταν κυβέρνησε την πατρίδα μας ένας τραπεζίτης κι όταν επιχείρησαν να την αποτελειώσουν οι σαμαροβενιζέλοι. Αυτήν την εβδομάδα, όμως, θα πέσουν πολλά προσωπεία και κυρίως αυτά που φορούν εκείνοι που αυτοπαρουσιάζονται ως δημοκρατικό τόξο αν και στην πραγματικότητα η δημοκρατική τους συνείδηση είναι "α λα καρτ" και καθ' υπόδειξη μιας σαπισμένης ελίτ. Σε μια κυρίαρχη χώρα και σε ένα γνήσιο δημοκρατικό καθεστώς ο λαός είναι αυτός που έχει δικαίωμα και καθήκον να λαμβάνει, αν όχι όλες, τουλάχιστον τις σημαντικότερες αποφάσεις για το μέλλον του. Ηταν, άλλωστε, κοινή παραδοχή και πριν ο Αλέξης Τσίπρας αναγγείλει το δημοψήφισμα πως ζούμε τις ιστορικότερες στιγμές από την εποχή που η χούντα των συνταγματαρχών πρόδιδε την Κύπρο κι έπεφτε λίγες ημέρες αργότερα. Ο έλληνας πρωθυπουργός αλλάζει τους κανόνες τού βρόμικου πολιτικού παιχνιδιού, τους κάνει κουρελόχαρτο και τους πετά στα μούτρα εκείνων που πίστευαν ότι είχαν να κάνουν με έναν ακόμα νενέκο. Αυτό που μένει να αποδειχθεί δεν είναι άλλο κι από το αν έχουμε ένα λαό διατεθειμένο να σηκώσει το βάρος τής ιστορικής ευθύνης που του αναλογεί και για το μέλλον των επόμενων γενιών...

Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί αρνούμαι να μου συμπεριφέρονται ακόμα σαν να έφταιξα περισσότερο για την κρίση από τους ολιγάρχες που την πέρασαν αβρόχοις ποσί. Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί δεν στέκει σε καμιά λογική πως ένα νέο μνημόνιο με τα ίδια υφεσιακά μέτρα με τα προηγούμενα, χωρίς αναδιάρθρωση χρέους και δίχως χρήματα που θα πέσουν στην ανάπτυξη κι όχι σε ένα βαρέλι δίχως πάτο θα μας γλιτώσει από τη χρεοκοπία και την ολοκληρωτική γενοκτονία του λαού και της πατρίδας μου. Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί αγαπάω την Ευρώπη των λαών, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ισοπολιτείας, της ειρήνης και της ευημερίας για όλους, την οποία οραματίστηκαν οι ιδρυτές της, οι οποίοι είχαν ζήσει τη φρίκη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και την οποία σύνθλιψαν τα μπάσταρδα του θατσερισμού. Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί μπορώ να ζω χωρίς ευρώ στην τσέπη, αλλά δεν αντέχω ούτε μια ημέρα ακόμα με τσακισμένη την αξιοπρέπειά μου. Ψηφίζω ΟΧΙ για να αφυπνιστούν και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί κι όλοι μαζί, έλληνες, γερμανοί, γάλλοι κι όλες οι υπόλοιπες "φυλές" τής Ε.Ε. να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη από αυτή των εκμεταλλευτών και καταπιεστών, των τεράτων τού νεοφιλελευθερισμού που επιβίωσαν με τη βαρβαρότητα και θα πεθάνουν χάρη στο θρίαμβο της δημοκρατίας στον τόπο που τη γέννησε. Ας γίνει, επομένως, η 5η Ιουλίου η νέα μας εθνική γιορτή! 

   

Θυσιάζουν την Ευρώπη για να δολοφονήσουν τον Τσίπρα...

Ο Β. Σόιμπλε θεωρεί μαλακές και πολύ πιο ήπιες από τα μνημόνια τις τελευταίες προτάσεις των θεσμών, ανάμεσα στις οποίες είναι και η μεταφορά τού ΦΠΑ για το γάλα στο 23%. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας χαρακτηρίζεται από μαύρο χιούμορ, τρολάρει ή, μήπως, είχε από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ ένα σχέδιο ανατροπής του, το οποίο περίμενε να του βγει νωρίτερα-αναμένοντας κωλοτούμπα Τσίπρα σαν αυτές που έκαναν οι σαμαροβενιζέλοι-, αλλά, τέλος πάντων, θέλει να του κάτσει τώρα; Είναι, πλέον, ηλίου φαεινότερο ότι κάποιοι στην Ευρώπη δεν επιθυμούν ένα συμβιβασμό, αλλά είτε η ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί ακόμα και τη φορολόγηση του αέρα που αναπνέουμε είτε να πει "όχι" και να καταρρεύσει από τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας και στην θέση της να αναλάβουν οι πάντοτε πρόθυμοι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες...

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα, άλλωστε, έχουμε παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών από την πλευρά των δανειστών, οι οποίοι μονίμως ζητούν ισοδύναμα από την Αθήνα στα ισοδύναμα που αυτή προσφέρει και τα οποία απορρίπτουν χωρίς καν να τα μελετήσουν. Οι ευρωπαίοι, μάλιστα, θέλουν πάση θυσία το ΔΝΤ στη συμφωνία ώστε να χρεώσουν σε αυτό ξανά τη συνέχιση της γενοκτονίας ενός ευρωπαϊκού λαού. Βλέπετε, δεν είναι μόνο αδίστακτα αλλά και δειλά ανθρωπάκια που δεν έχουν καν τα αρχίδια να αναλάβουν τις πολιτικές συνέπειες του εγκλήματός τους κατά τής Ενωμένης Ευρώπης...

Ολοι αυτοί οι "κύριοι", βεβαίως, δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους αν δεν υπήρχαν στο εσωτερικό κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα βυσσοδομούσαν μαζί τους προκειμένου είτε να μην μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας είτε να παίξουν σπουδαιότερο ρόλο από αυτόν που είναι ικανές να αναλάβουν. Αν προέτασσαν το εθνικό συμφέρον, ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Στ. Θεοδωράκης και η Φ. Γεννηματά θα συγκροτούσαν μέτωπο υπεράσπισης των κυβερνητικών κόκκινων γραμμών, οι οποίες είναι προς το συμφέρον τής πλειονότητας των ελλήνων πολιτών. Αντιθέτως, είτε ως βασιλικότεροι του βασιλέως είτε ακολουθώντας εντολές εγχώριων και ξένων συμφερόντων πράττουν ό,τι είναι δυνατό από την πλευρά τους ούτως ώστε να μην συγκροτηθεί ένα εθνικό ανάχωμα υπεράσπισης του ελληνικού λαού, οργανώνοντας και στηρίζοντας, για παράδειγμα, λούμπεν συγκεντρώσεις τύπου "μένουμε Ευρώπη κι ας μας γαμά πατόκορφα"...

Ονειρεύονται νέα Ιουλιανά του 1965 και νέες Κάννες του 2011, θέλουν να γκρεμιστεί με κάθε τρόπο μια κυβέρνηση με ευρεία λαϊκή αποδοχή, πολύ ευρύτερη αυτή της 25ης Ιανουαρίου, αλλά όχι για να πάμε σε εκλογές, όπως επιβάλλει η δημοκρατία, και να εξαϋλωθούν πολιτικώς οι ίδιοι ως συνέπειά τους μα για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση δήθεν εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό ή κάποιο φάντασμα του παρελθόντος ή έναν πιο εξευγενισμένο Τσολάκογλου. Πολύ φοβάμαι πως όταν ύστερα από κάποια χρόνια ανοίξουν στόματα και τηλεγραφήματα πρεσβειών κι όχι μόνο ο ιστορικός τού μέλλοντος θα αναρωτιέται γιατί αυτοί οι μειοδότες δεν δικάστηκαν ήδη από τον Ιούνιο του 2015 για εσχάτη προδοσία...

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να δολοφονηθεί. Αν όχι με την κυριολεκτική έννοια, τουλάχιστον με τη μεταφορική. Εχει αποδειχθεί πολύ επικίνδυνος για τα συμφέροντα που μετάτρεψαν την Ευρώπη από ένα προπύργιο του κοινωνικού κράτους δικαίου σε ένα νεοφιλελεύθερο Αρμαγεδδώνα. Αν δεν πεθάνει τώρα πολιτικώς ο έλληνας πρωθυπουργός, η σοσιαλιστική του "ασθένεια" μπορεί να μεταδοθεί αρχικώς στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, οι οποίες έχουν εκλογές εντός του τρέχοντος έτους, και, στη συνέχεια, στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Τους χάλασε τη σούπα με τις "ανοησίες" του περί κοινωνικής δικαιοσύνης, φορολόγησης των πλουσίων (αν είναι δυνατό, ο ξεδιάντροπος!) κι αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών...

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια την ανοδική του πορεία, οι λακέδες τού μισανθρωπικού θατσερισμού τον αγνόησαν. Οταν απόκτησε δυναμική εξουσίας τον ειρωνεύονταν. Οταν έγινε κυβέρνηση τον πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Τώρα είναι η ώρα να ολοκληρωθεί η ρήση τού Μαχάτμα Γκάντι: έφτασε, δηλαδή, η στιγμή η Αριστερά να νικήσει όλους αυτούς τους λωποδύτες με τα ακριβά κοστούμια που έχουν το απίστευτο θράσος να απαιτούν να μην πληρώσει έκτακτη εισφορά μια πολυεθνική με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ με "ισοδύναμο" να μειωθεί η σύνταξη των 300 ευρώ...    

Υ.Γ. Διαβάζω ότι το σκίτσο του Soloup για το "Ποντίκι", το οποίο αναπαράγω σήμερα, έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Κατανοώ τον κομπλεξισμό των γερμανών για οτιδήποτε τους θυμίζει το ναζιστικό τους παρελθόν, αν και θα ήταν προτιμότερο να φρόντιζαν να μην επαναλαμβάνουν τα ιμπεριαλιστικά τους λάθη 70 χρόνια αργότερα, έστω με πιο "κομψό" τρόπο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φούρνους (κάτι έμαθαν κι αυτοί). Αηδιάζω, ωστόσο, από τον εγχώριο ραγιαδισμό εκείνων που είναι πρόθυμοι να χειροκροτήσουν όρθιοι οτιδήποτε γράφει στην ούγια "made in Germany", αλλά να λοιδορήσουν ό,τι είναι ελληνικό. Τους σιχαίνομαι εξίσου με όσους δολοφονούν ή ασελγούν σε παιδιά...
 

Νόμος: φεύγεις από όπου δεν σε αγαπούν...

Εγραφα τις προάλλες πως μία από τις δύο παραμέτρους που θα μπορούσαν να μας απαλλάξουν από το πρώτο αριστερό μνημόνιο θα ήταν η εμμονή των δανειστών να τα πάρουν όλα. Κι ευτυχώς αυτό συμβαίνει! Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές όλα ήταν στον αέρα. Ενδεχομένως, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας να υπαναχωρήσει και να υπογράψει το νέο κωλόχαρτο που του έδωσαν οι θεσμοί και το οποίο απηχεί στην ολότητά του τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία τής πάση θυσίας διάσωσης των μεγαλοεπιχειρηματιών έναντι των μισθωτών και συνταξιούχων. Λες και, πέρα βεβαίως από ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης, η πραγματική οικονομία θα επανεκκινήσει χάρη στις τραπεζικές καταθέσεις των μεγαλοαστών σε φορολογικούς παραδείσους κι όχι λόγω και των μικρομεσαίων που θα έχουν χρήματα στις τσέπες τους. Οπως κι αν έχει, δίνεται στον πρωθυπουργό, ο οποίος προς τιμή του απόσυρε την πρόταση για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, να γράψει θετική Ιστορία μέσα στις επόμενες ώρες, προχωρώντας σε μια ρήξη που δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά που δεν μπορεί να μην είναι πλέον πάνω στο τραπέζι ύστερα από την επιμονή των διεθνών τοκογλύφων να απαιτούν πλήρη υποταγή σε ένα ακόμα αδιέξοδο πρόγραμμα...

Εχω γράψει, επίσης επανειλημμένως, πως η ρήξη, το Grexit και η επιστροφή στη δραχμή δεν ήταν προσωπική προτεραιότητα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ήμουν ποτέ και υπέρμαχος της ιδεοληψίας περί ευρώ πάση θυσία. Αποδεικνύει, άλλωστε, στοιχειώδη αξιοπρέπεια να αποχωρείς από ένα πάρτι στο οποίο δεν είσαι πλέον ευπρόσδεκτος, όπως αρχίζουν να παραδέχονται πλέον ανοιχτά αρκετοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Αφήστε που αν είναι να μείνουμε με τους όρους που μας ζητούν- δηλαδή να μας έχουν αλυσοδεμένους σε μια γωνία και να μας δίνουν νερό και τροφή ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε- δεν το λες και διασκέδαση. Αυτή η Ε.Ε., κι όχι μόνο η Ελλάδα, είναι ένας βαριά άρρωστος ο οποίος επί μία πενταετία στην καλύτερη περίπτωση (για τις όποιες, ελάχιστες έστω, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έγιναν) λαμβάνει ασπιρίνες για να θεραπευτεί από μια σοβαρή ασθένεια και στη χειρότερη παίρνει δηλητήριο για να αποφύγει το αναπόφευκτο...

Ας υποθέσουμε, επομένως, πως ο Αλέξης Τσίπρας υπογράψει το κωλόχαρτο που του δίνουν και η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη. Πόσο μακριά μπορεί να περπατήσει ένας εξασθενημένος οργανισμός με ένα μνημόνιο στις πλάτες για τους ίδιους που πλήρωσαν και τα δύο προηγούμενα; Ποιός κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως το γαϊδούρι τού Χότζα θα ψοφήσει έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν του κάνεις και νέα ένεση για να ψιλοσταθεί στα πόδια του; Ακόμα κι αν η ρήξη φέρει το θάνατο (κάτι, πάντως, που δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα που έχει χρεοκοπήσει, έστω κι αν, βεβαίως, στην αρχή τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα από κάθε άποψη), δεν είναι προτιμότερη η ευθανασία; Ποιός θα επέτρεπε για ένα αγαπημένο του πρόσωπο να ταλαιπωρείται διασωληνωμένο χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, αλλά το επιτρέπει για την πατρίδα του;...

Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν εύκολες επιλογές. Θα είναι έντιμο για τον Αλέξη Τσίπρα αν προσφύγει σε δημοψήφισμα ή εκλογές, θα είναι αυτοκτονικό αν επιλέξει την υποταγή και θα είναι γενναίο αν προτιμήσει να πάρει ο ίδιος την απόφαση για ρήξη. Οικτίρουν τους λαούς, και καλά κάνουν, που έχουν ανάγκη από ήρωες, όπως συμβαίνει και τώρα για μια ακόμα φορά με τη Ρωμιοσύνη. Οποια κι αν είναι η κατάληξη, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τον πρωθυπουργό και τον Γιάνη Βαρουφάκη γιατί έδωσαν αυτούς τους πέντε μήνες έναν άνισο αγώνα κόντρα σε μια Ευρώπη που εξουσιάζεται από το θατσερισμό και σε ένα λαό όπως ο ελληνικός που ακόμα προτιμά να φοβάται από το να αγωνίζεται. Γι' αυτό θα είναι κρίμα κι άδικο για το νεώτερο πρωθυπουργό των τελευταίων εκατό και βάλε χρόνων (τον οποίο δεν θα ξαναψηφίσω αν το κάνει) να υποκύψει τώρα που και οι σκλάβοι αφυπνίζονται και φωνάζουν "ως εδώ και μη παρέκει". Ενας άνθρωπος, άλλωστε, χωρίς λεφτά είναι "απλώς" φτωχός. Ένας άνθρωπος δίχως αξιοπρέπεια είναι, αλίμονο, ήδη νεκρός...



  

Ο κύριος με το κολονάτο ποτήρι να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι...

Η οικονομία είναι ιδεολογία. Ακόμα κι εκείνοι που πιστεύουν ότι εκεί ψηλά υπάρχει ένας θεός που τα πανθ' ορά αντιλαμβάνονται ότι οι προτεινόμενες λύσεις σε οικονομικά ζητήματα δεν είναι σαν τις δέκα εντολές που δόθηκαν στο Μωυσή, θεϊκά θέσφατα δηλαδή, αλλά ανθρώπινες επιλογές που εκκινούν από το θεμελιώδες ερώτημα του ποιόν θέλεις να υπηρετήσεις κατά προτεραιότητα. Ο νεοφιλελευθερισμός, για παράδειγμα, έχει δώσει τη δική του απάντηση εδώ και καιρό: προτιμά την άνετη επιβίωση του κυρίου με το κολονάτο ποτήρι τού "Μένουμε Ευρώπη" (βλ. φωτό) από το χαμηλόμισθο ή το χαμηλοσυνταξιούχο. Γιατί, επομένως, απορεί η κυβέρνηση της Αριστεράς για την εμμονή τού ΔΝΤ το τρίτο μνημόνιο να μην πληρώσουν οι επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ ετησίως αλλά ο κυρ Μπάμπης με τη σύνταξη των 300 ευρώ; Οι λύκοι δεν είναι χορτοφάγοι Αλέξη μου και ούτε πρόκειται να γίνουν αν γίνεις φίλος τους. Μάλλον το ανάποδο θα συμβεί...

Βεβαίως κάθε απάτη για να σταθεί όρθια χρειάζεται και την κατάλληλη δικαιολόγηση. Πολύ θα ήθελαν οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή τής ελέω θεού βασιλείας, αλλά δυστυχώς για εκείνους το πόπολο, όσο εύπλαστο κι επιρρεπές στην τρομοκράτηση κι αν είναι, δεν σκύβει το κεφάλι αν δεν του αμπαλάρεις όμορφα το ψέμα. Λένε τώρα Κρ. Λαγκάρντ και Σία, αυτή η εγκληματική οργάνωση δηλαδή που δεν την κυνηγά η Ιντερπόλ αλλά είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την Aλ Κάιντα γιατί με τις πολιτικές της έχει δολοφονήσει πολύ περισσότερους ανθρώπους, πως δεν είναι δυνατό να πληγεί η υγιής επιχειρηματικότητα. Ως τσιτάτο ακούγεται πολύ ωραία στα αφτιά. Αν, ωστόσο, κάτσουμε και μετρήσουμε πόσα πλήρωσαν οι "υγιείς επιχειρηματίες" την εποχή των μνημονίων σε σύγκριση με αυτά που κατέβαλε ο κυρ Μπάμπης θα διαπιστώσουμε ότι κι ο τελευταίος θα ήταν "υγιής επιχειρηματίας" αν δεν υποχρεωνόταν να πληρώσει τους φόρους και τα χαράτσια που απόφυγαν οι "ξύπνιοι" με χίλιους δυο τρόπους και με εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων...

"Ναι, αλλά ο υγιής επιχειρηματίας απασχολεί και προσωπικό, δίνει δουλειά στον κοσμάκη", θα μου πείτε για να σας απαντήσω να μελετήσετε καλύτερα: το ποσοστό ανεργίας σε αυτήν τη χώρα, το καθεστώς των εργασιακών δικαιωμάτων, τον αριθμό των "υγιών επιχειρήσεων" που την έκαναν για το εξωτερικό για να μην πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί στην κρίση, αναγκάζοντας τους "άρρωστους νέους" να καταφύγουν στο εξωτερικό, ή τα ποσά που διαθέτουν οι "υγιείς επιχειρηματίες" σε φορολογικούς παραδείσους και μετά ελάτε να μου ζητήσετε να υποκλιθώ στο "μεγαλείο" αυτών των ανθρώπων που νοιάζονται τόσο πολύ για το λαουτζίκο ώστε σε αντάλλαγμα για τη σχεδόν μηδενική προσφορά τους στη διάσωση της χώρας απαιτούν να φοροδιαφεύγουν με τη βούλα τού νόμου και να τους θεωρούμε κι από πάνω ευπατρίδεις φιλάνθρωπους ευεργέτες και να τους τιμούμε με Μεγαλόσταυρους του Τάγματος...

Δεν είναι ακόμα αργά για τον Αλέξη Τσίπρα να μην βάλει την υπογραφή του σε ένα τρίτο μνημόνιο, ειδικώς στην περίπτωση που δεν υπάρξει σαφής αναφορά στη συμφωνία με δεσμευτικές ημερομηνίες για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και για ένα αναπτυξιακό πακέτο που να υπερβαίνει τις απώλειες από τα υφεσιακά μέτρα για τα λαϊκά εισοδήματα. Ακόμα και η συντεταγμένη χρεοκοπία (ποιός στην παγκόσμια κοινότητα θα τολμήσει να επιτρέψει το αντίθετο για ένα κράτος-μέλος τής ευρωζώνης, ακόμα κι αν έχει επιλέξει τον επίσης αχαρτογράφητο δρόμο τού Grexit;) είναι σαφώς προτιμότερη από ένα τρίτο μνημόνιο, έστω κάπως πιο ανακουφιστικό από τα προηγούμενα αλλά το οποίο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα (παρά μόνο αυτό της αποπληρωμής των δανειστών έως τελευταίας δεκάρας) παρά μόνο θα επιδεινώσει τόσο τα δημοσιονομικά μεγέθη όσο και την κατάσταση στην πραγματική οικονομία...

Μπορώ να υποψιαστώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο μοναδικός Αριστερός που διαπραγματεύεται στη σφηκοφωλιά των νεοφιλελέδων, ωστόσο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το ήξερε και πριν τις εκλογές οπότε δεν μπορεί να το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία. Θα είναι, επομένως, κρίμα για την προσωπική του υστεροφημία και τραγωδία για τη χώρα και την Αριστερά αν επιλέξει το δικό του αργό θάνατο (ας μην έχει αυταπάτες πως με ένα μνημόνιο στην πλάτη του θα μακροημερεύσει στην πρωθυπουργία, ακόμα κι αν περάσει τον κάβο τής υπερψήφισής του από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ιδιαίτερες απώλειες) από μια ηρωική μάχη μέχρις εσχάτων από την οποία μπορεί να βγει ηττημένος αλλά κανένας δεν θα είναι δυνατό να τον ψέξει γιατί δεν την έδωσε μέχρι τέλους. Αλέξη, στην ουσία σου ζητώ το πιστόλι που βρίσκεται στο τραπέζι να μην το στρέψεις στο λαό σου, αν όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο αλλά γιατί το στρέφεις στην ουσία και στον εαυτό σου...    



   

Βάστα Σόιμπλε γιατί οι δικοί μας δεν βάστηξαν...

Ακόμα κι αν γίνει αποδεκτή η ελληνική πρόταση ως έχει, δίχως να προστεθούν δηλαδή σε αυτή κι άλλες απαιτήσεις των δανειστών, και δεν υπάρξει ουσιαστική ρύθμιση για την αναδιάρθρωση του χρέους (με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, έστω κι αν ακόμα κι αυτό απλώς μετακυλίει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές και δεν αποτελεί πραγματική ανακούφιση όπως θα ήταν το γενναίο "κούρεμά" του), καθώς κι αναπτυξιακό πακέτο πολύ μεγαλύτερο των 35 δισ. του πακέτου Γιούνκερ, το οποίο θα πρέπει να κατευθυνθεί με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης στην αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας κι όχι στο βαρέλι δίχως πάτο τής αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους, τότε το κείμενο που θα φέρει ο Αλέξης Τσίπρας προς ψήφιση από το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ένα τρίτο μνημόνιο. Πράγματι, στοχεύει περισσότερο στα υψηλά εισοδήματα σε σχέση με τα προηγούμενα κι όντως αποφεύγονται πολλά δεινά (όπως τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, η μετακύλιση πολλών βασικών αγαθών στον υψηλότερο συντελεστή ΦΠΑ ή η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τα ασφαλιστικά ταμεία ή η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης) κι ανοίγει ο δρόμος για την αποκατάσταση αδικιών (όπως με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού). Ωστόσο περιλαμβάνει αρκετά υφεσιακά μέτρα (ΕΝΦΙΑ, αύξηση ΦΠΑ και σε είδη πρώτης ανάγκης, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και εισφορών υγείας) τα οποία χτυπούν απευθείας τους μικρομεσαίους και στην ουσία οδηγούν στη μείωση μισθών και συντάξεων, που ήταν μία από τις κόκκινες γραμμές τής κυβέρνησης...

Ο πρωθυπουργός έχει πολλές δικαιολογίες να χρησιμοποιήσει και οι περισσότερες είναι αληθινές. Η σημαντικότερη είναι, αν κι αυτή εν μέρει αποτελεί και δική του ευθύνη, πως δεν είχε την ουσιαστική στήριξη του ελληνικού λαού. Είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους στο δρόμο να διαδηλώνουν κατά τής λιτότητας, έστω κι αν έπρεπε να είναι εκατομμύρια κι όχι μερικές χιλιάδες, τί να το κάνεις όμως όταν οι ίδιοι την επόμενη ημέρα περνούν από την τράπεζα και "σηκώνουν" το υπόλοιπο του τραπεζικού τους λογαριασμού συμπεριφερόμενοι σαν πρόβατα που άγονται και φέρονται από την καθεστωτική τρομοκρατία; Δεν χρειάζεται, εξάλλου, να αναφερθώ ξανά διεξοδικώς στο μέσο έλληνα ανθρωπάκο που συγκεντρώνεται για να διαδηλώσει υπέρ της σφαγής του μόνο και μόνο γιατί ο αρχοντοχωριατισμός του, ανάλογος της Μαντάμ Σουσούς, δεν του επιτρέπει να συναλλάσσεται σε άλλο νόμισμα πέρα από το ευρώ, ακόμα κι αν δεν το έχει στην τσέπη του...

Το μεγάλο κυβερνητικό λάθος αυτούς τους πέντε μήνες δεν ήταν το ότι δεν ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα την υλοποίηση μονομερώς όλων των μέτρων τού προγράμματος της Θεσσαλονίκης ούτε το ότι δεν αποχωρήσαμε οικειοθελώς από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. για να μετατραπούμε σε Αλβανία τού Χότζα στην καρδιά τού 21ου αιώνα δίχως καμία σανίδα σωτηρίας. Ο πρωθυπουργός ορθώς έπραξε να προσπαθήσει να πείσει πρώτα την Ευρώπη πως δεν είναι ένας λαϊκιστής χωρίς κάποιο οικονομικό πλάνο. Γι' αυτό, άλλωστε, και η επιλογή τού Γιάνη Βαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών ήταν πολύ καλή. Το μεγάλο κυβερνητικό σφάλμα ήταν πως δεν φρόντισε να ενημερώνει τον ελληνικό λαό από την αρχή και με το νι και με το σίγμα για το τί απαιτούν ξανά οι διεθνείς τοκογλύφοι από αυτόν ώστε να κερδηθεί η πλήρης εμπιστοσύνη του. Γι' αυτό και δεν τρέφω αυταπάτες πως ακόμα κι αν γινόταν δημοψήφισμα δεν θα υπερψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο αφού στο μεσοδιάστημα η ρητορική τού φόβου επικράτησε της αντίστοιχης της ρήξης...

Το έχω γράψει επανειλημμένως: ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης πολέμησαν ηρωικώς για να αποφύγει το πόπολο τη συνέχιση πολιτικών που δεν αποσκοπούν στη διάσωσή του αλλά στο να μη χάσουν ο πιστωτές ούτε σεντ και να συνεχίζουν να κερδοσκοπούν σε βάρος των ελλήνων. Γι' αυτό και είναι κρίμα να έχεις ιδρώσει τη φανέλα για 90 λεπτά και στις καθυστερήσεις να αποδέχεσαι την ήττα όταν θα μπορούσες να πάρεις την παρτίδα, ακόμα και με τους φιλάθλους σου να έχουν βουβαθεί και να μην σε ενισχύουν με τις φωνές τους...

Τώρα που η πρώτη γραμμή άμυνας έπεσε, εφόσον-επαναλαμβάνω- δεν υπάρξει ουσιαστική ρύθμιση για το χρέος κι αναπτυξιακό πακέτο που όχι μόνο θα ισοσκελίζει αλλά και θα υπερκαλύπτει τη ζημιά στους μικρομεσαίους από τα υφεσιακά μέτρα (μακάρι να μπορούσε το οποιοδήποτε κράτος να στεκόταν στα πόδια του δίχως φόρους, αλλά μην περιμένετε να θρηνήσω γι' αυτούς που επιβάλλονται σε εκείνους που έβγαλαν μέχρι σήμερα την κρίση αβρόχοις ποσίν και οι οποίοι αυτήν την πενταετία έκαναν ελάχιστα, αν όχι τίποτα, για να αναδιανείμουν τα υπερκέρδη τους στην κοινωνία), υπάρχουν ακόμα δύο παράμετροι που είναι σε θέση να γυρίσουν το παιχνίδι. Η πρώτη αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο η Γερμανία και το ΔΝΤ να απαιτήσουν κι άλλα μέτρα, υποχρεώνοντας σε μια τέτοια περίπτωση τον Αλέξη Τσίπρα να πει το μεγάλο "όχι" στην πλήρη υποταγή του...

Η δεύτερη, βεβαίως, σχετίζεται με την κοινοβουλευτική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν το τρίτο μνημόνιο περάσει χάρη στις ψήφους Ν.Δ.- Ποταμιού-ΠΑΣΟΚ τότε προφανώς και δημιουργείται ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και πρόωρων εκλογών στις οποίες είναι πολύ πιθανό να συμμετάσχουν και σχηματισμοί που θα προέλθουν από τα σπλάχνα τής σημερινής κυβερνώσας παράταξης. Θα είναι άλλωστε ένα ακόμα μεγάλο λάθος, παρόμοιο με αυτό στο οποίο υπέπεσαν ο τουρίστας τής Ραφήνας κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου, αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστέψει ότι επειδή έχει μπροστά του τριάμισι χρόνια θητείας μπορεί να αλλάξει τη ροή τού παιχνιδιού στη συνέχεια. Κανένας πρωθυπουργός, όσο χαρισματικός κι αν είναι, δεν γίνεται ισχυρότερος από όσο είναι στην αρχή τής πρώτης θητείας του. Ούτε η αποφυγή τής αριστερής παρένθεσης μπορεί να λειτουργεί ως επιχείρημα. Αλίμονο αν επιτρέψουμε στο αίμα τού νεοφιλελευθερισμού να εξαγνιστεί σε αριστερά χέρια. Η εξουσία είναι αυτοσκοπός μόνο για τους αρχομανείς, όχι για τους πραγματικούς Αριστερούς. Κι αν αυτοί που βρίσκονται σήμερα στο Μαξίμου και στα υπουργεία έχουν αποφασίσει να συνθηκολογήσουν με τη διαχείριση της σαπίλας. τότε ας μας κάνουν τη χάρη κι ας παραιτηθούν πριν εξευτελίσουν την Αριστερά...   
 

Αλέξη γονάτισε στους νεκρούς αυτού του λαού και η Ιστορία θα σου ανήκει...

Συμμερίζομαι την αγωνία πολλών να μην προκληθεί εθνικός διχασμός με αφορμή τη διαπραγμάτευση για να αποφύγουμε ένα τρίτο μνημόνιο. Αυτό που φοβάμαι, ωστόσο, περισσότερο είναι ο ταξικός εμφύλιος, το ξέσπασμα του οποίου ίσως να είναι αδύνατο να αποφύγουμε. Καταλαβαίνω οι 500-1000 οικογένειες των ολιγαρχών, το επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο να στηρίζει ή να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις-παρωδία όπως αυτές του "Μένουμε...Μαλάκες", συγγνώμη, "Ευρώπη". Δυσκολεύομαι, όμως, αφάνταστα να σταθώ στο πλευρό εκείνων που εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους...

Το να χρησιμοποιεί καταχρηστικώς ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, για παράδειγμα, το επιχείρημα πως δεν θέλει να πληρώνει φόρους ή να απαιτεί να μειωθεί το εργατικό κόστος γιατί "προσφέρει θέσεις εργασίας" είναι δικαίωμά του. Να το ασπάζεται, ωστόσο, ο εργαζόμενος ο οποίος καλείται να βάζει από την τσέπη του ακόμα και το υστέρημά του για να καλύπτει το δημοσιονομικό κενό που αφήνουν πίσω τους οι πλούσιοι φοροαποφεύγοντες ή να αποδέχεται να δουλεύει σαν να είναι δούλος με ελάχιστα χρήματα για να μην είναι άνεργος μόνο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης θα μπορούσα να το συσχετίσω. Κι όταν, μάλιστα, ο ραγιαδισμός του γίνεται πλακάτ στην πλατεία Συντάγματος, τότε η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά και καλεί την ψυχιατρική να δώσει λύση...

Δεν ξέρω αν η σημερινή θα είναι η τελευταία ημέρα τού πολέμου. Δεν γνωρίζω αν μια τυχόν συμφωνία θα είναι τουλάχιστον έντιμος συμβιβασμός ή μια διαφωνία η καταστροφή τής χώρας. Μην πιστεύετε, όμως, εκείνους που εμφανίζονται σίγουροι είτε για το ένα είτε για το άλλο. Σε περίπτωση ρήξης από το πρωί τής Τρίτης θα κινούμαστε σε αχαρτογράφητα ύδατα έτσι κι αλλιώς. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, έχει διανύσει πολύ δρόμο για να γονατίσει την ύστατη στιγμή. Εχει ήδη κάνει παραχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι ενδεχομένως να χρειαστούν μερικές ακόμα προκειμένου να κλειστεί το ντιλ. Οι πιθανότητες για να επιστρέψει, πάντως, με ψηλά το κεφάλι από τις Βρυξέλλες είναι πολλές. Η αποφυγή, τουλάχιστον άμεσης, μείωσης μισθών και συντάξεων, η καινοφανής για τα ελληνικά δεδομένα φορολόγηση των πλούσιων στρωμάτων κι ένα χρονοδιάγραμμα για την αναδιάρθρωση του χρέους εφόσον επιτευχθούν θα ισοδυναμούν με θρίαμβο. Θα δώσουν, άλλωστε, και χρόνο στην κυβέρνηση της Αριστεράς να επιταχύνει τις κινήσεις της για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου σε αυτήν τη χώρα...

Με δεδομένο ότι ακόμα και στις στημένες δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία πιστεύει ότι στο τέλος θα κερδίσουν οι θεσμοί, ο Αλέξης Τσίπρας είναι σε θέση να διαχειριστεί οποιαδήποτε συμφωνία δεν θεωρηθεί πλήρης υποταγή. Οταν, για παράδειγμα, ο Μπ. Ομπάμα είναι έτοιμος να εκφωνήσει διάγγελμα στην περίπτωση που δεν βγει λευκός καπνός από τις Βρυξέλλες είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα για κανένα. Ο σαραντάρης πρωθυπουργός, με μια ζαριά και μέσα σε μόλις πέντε μήνες στην εξουσία, έχει την ευκαιρία να καταχωρηθεί είτε στις σημαντικότερες προσωπικότητες των τελευταίων εκατό χρόνων είτε ως εκείνος που οδήγησε ένα λαό στην ολική ταπείνωση με την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου ή με μια άτακτη χρεοκοπία...

Είναι, όμως, κι ο πρώτος Αριστερός (δίχως κεντρώες ή σοσιαλδημοκρατικές καταβολές) πρωθυπουργός στην ελληνική Ιστορία κι αυτό δεν έχουν μπορέσει ακόμα να αποκωδικοποιήσουν οι τεχνοκράτες τού νεοφιλελευθερισμού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τί σημαίνει αυτό; Οτι ο στίχος τού Γιάννη Ρίτσου πως "ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του" δεν είναι απλώς τσιτάτο αλλά βίωμα γενιών και γενιών Αριστερών που δεν λύγισαν όταν ήταν εύκολο και κοινωνικώς αποδεκτό να το κάνουν όταν οι "Γερμανοί ήταν φίλοι μας" ή όταν "η Μακρόνησος ήταν ο νέος Παρθενώνας". Αυτήν την παράδοση κουβαλά στον ώμο του ο Αλέξης Τσίπρας κι αυτήν δεν έχει δικαίωμα πρωτίστως να προδώσει, παλεύοντας ακόμα και για το λούμπεν προλεταριάτο που στοιχίζεται πίσω από τους αφέντες όπως τα πρόβατα πίσω από τους λύκους... 

Αντε και γαμήσου μέσε έλληνα ανθρωπάκο...

Ο μέσος έλληνας νοικοκυραίος είναι ένα συνονθύλευμα αντιφάσεων, το αποτέλεσμα των οποίων λέγεται υποκρισία. Θα πάει, για παράδειγμα, στην εκκλησία για να ανάψει ένα κεράκι και να φιλήσει την εικόνα τού Ιησού που προέτρεπε να αγαπάμε αλλήλους. Και μόλις βγει από το ναό και βρεθεί στο δρόμο του ένας μετανάστης για να του ζητήσει βοήθεια θα απαιτήσει από τον "βρομιάρη" να επιστρέψει πάραυτα στην πατρίδα του. Ομοίως, αν ρωτήσεις τον "παροιμιώδη" μέσο έλληνα ανθρωπάκο, "που κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτο", αν δέχεται να κοπεί κι άλλο ο μισθός του ή η σύνταξη των γονέων του θα σου πει κατευθείαν "όχι". Κι όμως, σε άλλη ερώτηση είναι ικανός να σου αποκριθεί πως θέλει ευρώ πάση θυσία...των άλλων βεβαίως βεβαίως. Αυτός ο τύπος ραγιά είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Ανγκ. Μέρκελ...

Γι' αυτό και χρησιμοποιείται καταχρηστικώς το σύνθημα "μένουμε Ευρώπη" από εκείνους που συγκεντρώθηκαν χθες στην πλατεία Συντάγματος. Ούτε η κυβέρνηση της Αριστεράς παρακινεί να φύγουμε από το σπίτι μας. Αυτό που λέει, ωστόσο, είναι πως όταν ο πατέρας σου συνεχίζει να ασελγεί πάνω σου είναι αυτοκτονικό να εξακολουθείς να μοιράζεσαι την ίδια στέγη μαζί του και να μην την εγκαταλείπεις. Η Αριστερά, η οποία απευθύνεται στους ευρωπαϊκούς λαούς, είναι πολύ πιο φιλευρωπαϊκή από τους κεντροαριστεροδεξιούς, οι οποίοι ταυτίζουν την ευρωπαϊκή ιδέα με τον ριγκανισμό και τη Σχολή του Σικάγου, πόλη που δεν ανήκει καν στη Γηραιά Ηπειρο...

Δεν παύω να εκτιμώ πως θα καταλήξουμε σε συμφωνία, και μάλιστα καλή για τον ελληνικό λαό, ακόμα και για εκείνους που κουνούν ευρωπαϊκές σημαίες καλώντας τον αγά τους να τους σφάξει. Την Ευρώπη κυβερνούν πολύ συντηρητικά ανθρωπάκια για να λάβουν ένα τόσο μεγάλο ρίσκο όπως η ελληνική χρεοκοπία ή το Grexit. Ακόμα, όμως, κι αν την 30ή Ιουνίου, εφόσον οι απειλές τού ΔΝΤ και του ESM δεν αποδειχθούν για μια ακόμα φορά φούσκες, συμβεί κάποιο Graccident ποιός πιστεύει ότι θα αφεθεί η Ελλάδα να χρεοκοπήσει άτακτα; Ποιός θεωρεί πως αν πιάσει φωτιά το σπίτι τού γείτονά του, το δικό του θα μείνει ανέπαφο;...

Κι αν επιβληθούν "capital controls" στις τράπεζες και θα μπορούμε να βγάζουμε μόνο 200 ευρώ την ημέρα, θα γκρεμιστεί κανένας φούρνος; Ή είναι ευφυέστερη τακτική να κρύβουμε τα λεφτά μας κάτω από στρώματα ή σε ξένες τράπεζες; Είναι σαν να καλούμε την παγκόσμια ομοσπονδία διαρρηκτών να κάνει "συνέδριο" στη χώρα μας ή κάνουμε σαν να μην καταλαβαίνουμε πως στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αρκεί το "φτάρνισμα" της Ελλαδίτσας για να κρυολογήσουν οι ΗΠΑ και η Κίνα. Σε ένα ενδεχόμενο Graccident, επομένως, δεν αποκλείω επίσκεψη στην Αθήνα ακόμα και του Μπ. Ομπάμα προκειμένου να βρεθεί μια λύση. Είναι πολύ πιθανό, δηλαδή, η πραγματική διαπραγμάτευση να ξεκινήσει μετά από το πιστωτικό γεγονός...

Λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκβιαστής επειδή υπενθυμίζει τις παγκόσμιες αρνητικές συνέπειες από ένα Grexit. Προφανώς όσοι το ισχυρίζονται αν ζούσαν την περίοδο της κατοχής θα υποστήριζαν πως οι γερμανοί είναι φίλοι μας κι όχι εχθροί μας, όπως άλλωστε και τώρα. Προσοχή, η γερμανική κυβέρνηση είναι αντίπαλός μας κι όχι ο γερμανικός λαός, ο οποίος έχει καταναλώσει κι αυτός με τη σειρά του άφθονη προπαγάνδα την τελευταία πενταετία. Μην ξεχνάμε πως ο αριθμός των νεόπτωχων στην πλούσια Γερμανία ολένα κι αυξάνεται γιατί κι εκεί τα υπερκέρδη τής χώρας από την ελληνική "διάσωση" μονο δίκαια δεν διανεμήθηκαν. Για να κερδίσεις έναν πόλεμο αρκετές φορές οφείλεις να χρησιμοποιήσεις πολύ σκληρότερα μέσα από την αστική ευγένεια και την πολιτική ορθότητα...

Οταν ο ταξικός εχθρός σε απειλεί ακόμα και με έξοδο από την Ε.Ε. η στοιχειώδης αξιοπρέπεια, αυτή που δεν επιδείχθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, απαιτεί να του απαντήσεις "άντε και γαμήσου" κι ας μην είναι "πρέπον" μεταξύ ενηλίκων, που θα έλεγε και η Κρ. Λαγκάρντ. Ναι, θέλω την Ελλάδα στην ευρωζώνη και στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά όχι με κάθε κόστος, όπως είναι ένα τρίτο μνημόνιο το οποίο απλώς θα μας κρατήσει διασωληνωμένους χωρίς να μας δίνεται η ευκαιρία τής ανάστασης. Και χαίρομαι αφάνταστα που αυτή είναι και η στάση τής ελληνικής κυβέρνησης, η οποία είναι πολύ πιο προχωρημένη από την ηττοπαθή της πλειονότητας τού λαού που αντιπροσωπεύει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε ρεζίλης των Παπανδρέου ούτε Παπαδήμιος ούτε σαμαροβενιζέλος. Εχει ήδη αποφασίσει τον ιστορικό του ρόλο κι αυτόν οφείλει να ερμηνεύσει μέχρι νικηφόρου τέλους...

  

 

Στουρνάρια χωρίς και με πτυχία...

Είναι υποχρεωμένος ο εκάστοτε διοικητής τής Τραπέζης τής Ελλάδος να ασπάζεται και να υπεραμύνεται δημοσίως της όποιας κυβερνητικής πολιτικής; Οχι βεβαίως, αφού ο ρόλος του οφείλει να είναι αυτός του ανεξάρτητου τοποτηρητή τού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι, εξάλλου, δεσμευμένος ο κάθε δημοσιογράφος να δηλώνει ενθουσιασμένος με τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τους υπουργούς του και να τους υπερασπίζεται παντοιοτρόπως; Επίσης, όχι βεβαίως. Οταν, όμως, η διαφοροποίηση δεν εκκινεί από ιδεολογική ή πατριωτική διαφωνία ή προσωπική αντίθεση ως προς την τακτική, αλλά γιατί όποιος πολιτεύεται με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ως μαριονέτα τότε έχει κάθε δίκιο η Ζωή Κωνσταντοπούλου να χαρακτηρίζει απαράδεκτο τον κάθε Γ. Στουρνάρα και η πλειονότητα του λαού παπαγαλάκια τους γραβατωμένους δημοσιογράφους τής μιντιακής διαπλοκής...

Είναι, άλλωστε, μερικές συμπτώσεις που προβληματίζουν. Σύμπτωση πρώτη: ο Γ. Στουρνάρας στην έκθεσή του χρησιμοποιεί το επιχείρημα περί εξόδου τής χώρας όχι μόνο από την ευρωζώνη αλλά κι από την Ε.Ε. στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία. Το ίδιο πανικόβλητο επιχείρημα άρχισαν να χρησιμοποιούν από χθες κι ορισμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, όπως ο Μ. Σουλτς, αν και οι ίδιοι παραδέχονται ότι δεν υφίσταται καμιά νομική διαδικασία για την αποβολή ενός κράτους από την Ενωμένη Ευρώπη. Αν δεν κάνω λάθος, εξάλλου, αυτήν τη στιγμή υπάρχουν ήδη κράτη-μέλη, όπως η Μεγάλη Βρετανία, τα οποία δεν είναι στο ευρώ. Τί έγινε επομένως; Ο Γ. Στουρνάρας ξύπνησε συμπτωματικώς έχοντας την ίδια ιδέα τρομοκράτησης του ελληνικού λαού που είχαν και οι ευρωπαίοι φίλοι του;...

Ολες οι διαρροές, επιπλέον, που έχει κάνει το προηγούμενο χρονικό διάστημα δεν έχουν συζητηθεί καθόλου στις συνεδριάσεις τού Δ.Σ. της ΕΚΤ στις οποίες συμμετέχει; Γιατί δεν δημοσιοποιεί ο διοικητής τί λέει στους συναδέλφους του ή του τί λένε να λέει; Ο προκάτοχός του Γ. Προβόπουλος λειτουργούσε ως τροχονόμος των τραπεζικών σκανδάλων τής προηγούμενης δεκαετίας, επιτρέποντας μια σειρά λαθροχειριών από τους κολλητούς τραπεζίτες του, με αποκορύφωμα τα θαλασσοδάνεια που διατήρησαν στη ζωή με τεχνητές ανάσες ένα σάπιο τραπεζικό-επιχειρηματικό-πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο. Ο ίδιος ο Γ. Στουρνάρας αποτελεί την ύστατη εμπροσθοφυλακή ενός συστήματος που αδυνατεί ακόμα να αποδεχθεί τον θάνατό του...

Σύμπτωση δεύτερη: θα έχει πολύ ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε τη λίστα των δημοσιογράφων που εκπαιδεύονταν από το ΔΝΤ. Θεωρητικώς αυτό δεν είναι κακό, στην περίπτωση βεβαίως που η εκπαίδευση δεν συνοδευόταν και με αμοιβή. Από τη στιγμή που ο λόγος του είναι δημόσιος κάθε δημοσιογράφος πρέπει να είναι όσο το δυνατό πληρέστερα καταρτισμένος. Κι ο γράφων είχε συμμετάσχει πριν μια δεκαετία σε ένα διήμερο ενημέρωσης από την Κομισιόν στις Βρυξέλλες και θα συμμετείχε, αν τον προσκαλούσαν, και στην ενημέρωση από το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση πως δεν θα αποδεχόταν να λάβει χρήματα από αυτήν την ιστορία. Αν, όμως, όπως υποψιάζονται και οι περισσότεροι έλληνες, αποδειχθεί ότι εκείνοι που τα τελευταία πέντε χρόνια δημοσιογραφούν στην ουσία ως "porte parole" της τρόικας και των θεσμών είναι οι ίδιοι που παρακολούθησαν τα σεμινάρια του Ταμείου τότε γεννάται εύκολα η απορία για το αν φίλτραραν καθόλου αυτά που διδάχθηκαν ή ως καλά παπαγαλάκια επαναλαμβάνουν μονίμως their master's voice. Πόσω μάλλον αν αποδειχθεί ότι, για παράδειγμα, υπήρχαν τρεις τέσσερις δημοσιογράφοι από το MEGA, τον ΑΝΤ1 και το ΣΚΑΙ ξεχωριστά και κανένας από την "Αυγή" ή το "Ριζοσπάστη"...

Ούτε είναι εκ προοιμίου τραγικό κάποιος δημοσιογράφος να μην έχει πτυχίο πανεπιστημίου ή ακόμα και δημοτικού. Κι ο παππούς μου δεν είχε αλλά ήταν περισσότερο μορφωμένος από πολλούς καλαμαράδες που δεν έχουν ανοίξει κανένα άλλο βιβλίο στη ζωή τους πέρα από αυτά που διάβασαν για να πάρουν τα πτυχία τους. Στην περίπτωση, ωστόσο, του Τ. Χατζή, ο οποίος είναι απόφοιτος δημοτικού και μόνο αλλά παρόλα αυτά κατόρθωσε στο παρελθόν να καθίσει σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ και στη Γενική Γραμματεία Τύπου, η έλλειψη παιδείας είναι γραμμένη στο κούτελό του. Κι αυτό γιατί ο όποιος υποκριτής, που για παράδειγμα από τη μία κατηγορεί το κακό Δημόσιο κι από την άλλη καταλαμβάνει περισσότερα του ενός πόστα σε αυτό, αποτελεί το χειρότερο είδος de facto αμόρφωτου ανθρώπου. Το ίδιο, άλλωστε, δεν ισχύει και για τον "μεταρρυθμιστή" Στ. Θεοδωράκη, που τσέπωνε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για μια εκπομπή λόγου από τη δημόσια τηλεόραση αλλά σήμερα εμφανίζεται ως πολέμιος του κρατισμού;...

Το ίδιο δεν έχει εφαρμογή και γι' αυτούς που δεν είπαν ποτέ στο λαό πως λιγότερο από το 10% των μνημονιακών δανείων κατευθύνθηκε σε δημόσιες δαπάνες, πως το 45% των συνταξιούχων, από τους οποίους απαιτούνται νέες μειώσεις, ζει κάτω ή στο όριο της φτώχειας, πως σε μια χώρα με 25% επίσημη ανεργία ζητείται η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, πως δήθεν φιλελεύθεροι όπως οι μητσοτάκηδες, οι οποίοι έχουν διορίσει το μισό Δημόσιο κι έχουν μετατρέψει την οικογενειοκρατια σε οικόσημο, απέλυσαν τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες, που δεν είχαν κομματικούς προστάτες, αλλά άφησαν άθιχτα τα δικά τους "παιδιά"; Θα μου πείτε πως πολλοί από αυτούς που έκαναν όλα τα παραπάνω κατέχουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά, Postdoc και δεν συμμαζεύεται. Τί να τα κάνεις όλα αυτά τα χαρτιά, ωστόσο, όταν έχεις αφήσει την κοινωνική σου συνείδηση μετεξεταστέα;...      



 

  

Το "λέει" και η εκκλησία: αφήστε τη γιόγκα και πιάστε την πλατεία...

Ο Αλέξης Τσίπρας άργησε να βάλει δυναμικότερα στο παιχνίδι τον παράγοντα που είναι ικανός να γείρει μια και καλή την πλάστιγγα υπέρ του, δηλαδή τον ελληνικό λαό και, κατ' επέκταση, τους ευρωπαϊκούς. Αν το είχε κάνει νωρίτερα, αν δεν κρατούσε μια αμυντική στάση στις διαρροές των δανειστών και των εγχώριων υποστηρικτών τους αλλά αντιθέτως εξηγούσε στους πολίτες βήμα βήμα τί απαιτούν από εμάς, τα οποία είναι αδύνατο να δεχθούμε, σήμερα θα ήταν πολύ υψηλότερα τα δημοσκοπικά ποσοστά εκείνων που δεν θέλουν ευρώ πάση θυσία ή που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στη ρήξη από το να υπογραφεί ένα τρίτο μνημόνιο. Ακόμα και τώρα, ωστόσο, δεν είναι αργά, γι' αυτό και η χθεσινή ομιλία τού πρωθυπουργού στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, η καλύτερη που εκφώνησε ποτέ μετά από εκείνη των προγραμματικών δηλώσεων, έχει μεγάλη αξία...

Σε αυτήν την τελική φάση τής διαπραγμάτευσης ο Αλέξης Τσίπρας ενεργοποιεί το λαϊκό αίσθημα δικαίου, αυτό που απαιτεί τούτη τη φορά την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία κι όχι οι μικρομεσαίοι. Γι' αυτό και είναι σημαντικό να είναι πολύς ο κόσμος που θα συγκεντρωθεί το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος: όχι για να στηρίξει την κυβέρνηση της Αριστεράς, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει μεγαλύτερες ή μικρότερες διαφωνίες, αλλά γιατί απλούστατα δεν υφίσταται δημοκρατία χωρίς λαϊκή συμμετοχή ούτε γκρέμισμα της λιτότητας δίχως την πάλη γι' αυτόν το στόχο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους...

Στην θέση των "έγκυρων" τηλεοπτικών αναλυτών, αυτών που εκπαιδεύτηκαν για παράδειγμα από το ΔΝΤ για να είναι καλά παπαγαλάκια, δεν θα ήμουν και τόσο σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί άμεσα κάποια λύση στο ελληνικό ζήτημα. Η διπλωματική ιστορία, άλλωστε, έχει αποδείξει πολλάκις ότι όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή. Ως επί το πλείστον η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει τους συμβιβασμούς που είναι απαραίτητοι σε ένα "γάμο" κι από εκεί και πέρα απομένει στους θεσμούς να προχωρήσουν στους δικούς τους. Οι τελευταίοι, εξάλλου, είχαν τη δυνατότητα επί μία πενταετία να εφαρμόσουν το δικό τους μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο προκάλεσε μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ μεταπολεμικού προηγουμένου στην Ευρώπη και το οποίο στηρίχθηκε σε λανθασμένους πολλαπλασιαστές, όπως οι ίδιοι έχουν ομολογήσει...

Θα ήταν, επομένως, δικαιότερο να αφεθεί ο Αλέξης Τσίπρας να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι αν αυτό αποτύγχανε τότε ας επανέρχονταν με τις δικές τους ιδεοληψίες. Δεν είναι, προφανώς, βέβαιο ότι η Θεσσαλονίκη θα έδινε τη λύση, αλλά είναι σίγουρο ότι τα μνημόνια δεν την έφεραν. Και πώς να τη φέρουν όταν πληθαίνουν οι αποκαλύψεις γι' αυτό που υποψιαζόμασταν: πως στόχος τους δεν ήταν η διάσωση της Ελλάδας, αλλά κυρίως των γερμανογαλλικών τραπεζών...

Η ελληνική κοινωνία έχει πολύ δρόμο μπροστά της ώσπου να κατορθώσει να ριζοσπαστικοποιηθεί. Οι ενδείξεις για το διαχρονικό συντηρητισμό της είναι πολλές τριγύρω μας: οι μετανάστες θεωρούνται ζώα κι όχι άνθρωποι που δεν είναι δυνατό να ζουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δίχως τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Οι χρυσαυγίτες μπάτσοι αποτελούν ιερή αγελάδα για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης των νοικοκυραίων Γ. Πανούση, ο οποίος όσο τους χαϊδεύει τόσο πιο πολύ επανακάμπτει η ακροδεξιά βία. Η επίσημη εκκλησία τού υποτίθεται "λάιτ Χριστόδουλου" Τζερόνιμο αντί να πληρώσει κανένα φόρο στο Δημόσιο έχει κηρύξει ιερό πόλεμο στο σύμφωνο συμβίωσης, στους ομοφυλόφιλους, στη γιόγκα και, ποιός ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να επεκταθεί στις προγαμιαίες σχέσεις, στις πιλάτες και στη λιποαναρρόφηση...

Το δυστύχημα είναι πως όλοι αυτοί οι γραφικοί αποτελούν μια διόλου ευκαταφρόνητη μειοψηφία τού πληθυσμού, η οποία δεν θα ξεφύγει ποτέ από τις αγκυλώσεις της αν δεν προχωρήσουν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις σε κομβικούς τομείς όπως είναι η παιδεία, η πλήρης διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας. Κάποια στιγμή η διαπραγμάτευση θα ολοκληρωθεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Από εκεί και πέρα η Αριστερά οφείλει να αρπάξει από τα μαλλιά την ιστορική δυνατότητα που της έδωσε στην ουσία το ίδιο το χρεοκοπημένο καθεστώς για να το ξεριζώσει, ναι μεν χωρίς αυταρχισμό αλλά με πυγμή κι αποφασιστικότητα...



  

 

Οσοι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν στην πάση θυσία συμφωνία καλούνται να εξέλθουν του κτιρίου...

Λένε, και συνήθως έχουν δίκιο, πως κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Κάθε κανόνας, ωστόσο, έχει την εξαίρεσή του κι αυτή η εξαίρεση είναι η σημερινή Ελλάδα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει κάνει τα λάθη της αυτούς τους σχεδόν πέντε μήνες που κυβερνά τον τόπο, ωστόσο στο σημαντικότερο ζήτημα από όλα, αυτό της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, κινείται σχεδόν άψογα! Ολοι, βεβαίως, θα κριθούν από το αποτέλεσμα, τόσο αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις όσο κι εκείνοι που τις στηρίζουν. Γι' αυτό κι ο γράφων θα έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης, από τη στιγμή που ο λόγος του είναι δημόσιος, στην περίπτωση που υπογραφεί ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τους προηγούμενους ή και χειρότερους ή αν η άμεση χρεοκοπία αποδειχθεί, σε βάθος χρόνου ωστόσο, χειρότερη από τη Λερναία Υδρα που επιβιώνει σήμερα χάρη στις κοντόφθαλμες πολιτικές που έχουν επιλέξει το Βερολίνο και το ΔΝΤ την τελευταία πενταετία...

Από την άλλη, όμως, αυτή η κυβέρνηση παρουσιάζεται διατεθειμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσος κόσμος θα συγκεντρωθεί αύριο στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης, αλλά όταν επτά στους δέκα στις δημοσκοπήσεις (έστω όπως αυτές "μαγειρεύονται") θέλουν ευρώ πάση θυσία δυσκολεύουν πάρα πολύ τη διαπραγματευτική θέση τού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παλεύει με έναν πρωτόγνωρο για πρωθυπουργό ηρωισμό, πόσω μάλλον μιας μικρής χώρας, για να βάλει τέλος στην άγρια, ταξική λιτότητα που αφορά όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς...

Αν, επαναλαμβάνω, πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες, μεταξύ άλλων, αναφέρουν πως η πλειοψηφία πιστεύει ότι στο τέλος η ελληνική πλευρά θα χάσει περισσότερα από τους δανειστές, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανέναν πολιτικό λόγο να παρατείνει. τη διαπραγμάτευση. Ακόμα κι αν υπογράψει το κωλόχαρτο που του παράδωσε ο κλόουν Γιούνκερ θα παραμείνει κυρίαρχος στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, έστω κι αν υπάρξουν αποχωρήσεις από το ΣΥΡΙΖΑ κι απολέσει το πιο δυναμικό αριστερό του ακροατήριο. Με αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευση τον τελειωμένο Αντ. Σαχλαμαρά και με την προσέλκυση κεντρώων, φοβισμένων νοικοκυραίων από ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ που δεν τον ψήφισαν τον Ιανουάριο φοβούμενοι τα δεινά τής Αποκάλυψης, ο πρωθυπουργός θα έχει αντισταθμίσει και με το παραπάνω την ενδεχόμενη απώλεια όχι μόνο της Αριστερής Πλατφόρμας αλλά και των ΑΝΕΛΛ...

Ετσι κι αλλιώς ο λαός τού έχει ήδη πιστώσει πως το πάλεψε πολύ περισσότερο από τους προκατόχους του και είναι διατεθειμένος να δώσει ευκαιρίες σε έναν σαραντάρη πολιτικό που δεν είχε καμία ανάμειξη στο πάρτι οργίων τής μεταπολίτευσης που μας έφερε την καταστροφή. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα η ανένδοτη στάση τού Αλέξη Τσίπρα, όπως φάνηκε κι από τη χθεσινή του δήλωση, κουβαλά στους "ώμους" της το διαχρονικό μεγαλείο των Αριστερών που δεν απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους για να σώσουν τη ζωή τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, στο καράβι που θα τους μετέφερε στα ξερονήσια, στην κλούβα που θα τους οδηγούσε στη φυλακή ή στους χαφιέδες που τους ζητούσαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να μην τους ξυλοκοπούν...

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν προλάβει ήδη να καβαλήσουν καλάμι και να αποπλανηθούν από τα θέλγητρα της εξουσίας, ζητώντας, ανάμεσα σε άλλα, συμφωνία με κάθε κόστος. Σήμερα είναι μειονότητα, αύριο μπορεί να είναι πλειονότητα εκείνοι που στο όνομα της αποφυγής τής αριστερής παρένθεσης είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν ακόμα και με το διάβολο. Τί σημασία θα έχει, ωστόσο, για το λαό αν του επιβληθούν οι ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά αυτήν τη φορά από Αριστερούς; Θα απαλύνει τον πόνο μας αν οι βιαστές μας δεν θα είναι πλέον παιδιά τής αμερικανικής και της γερμανικής πρεσβείας, αλλά αγωνιστές κατά της δικτατορίας ή απόγονοί τους;...

Η πάση θυσία νομή τής εξουσίας δεν είναι αριστερή λογική, αλλά του ακραίου κέντρου ή της νεοφιλελεύθερης Αριστεράς, δηλαδή της ΜΝΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού, κι όσοι την ασπάζονται δεν πρέπει να έχουν κυβερνητικά οφίτσια. Ακούγοντας, διαβάζοντας και, κυρίως, παρακολουθώντας τη γλώσσα τού σώματος των ταξικών αντιπάλων μας αντιλαμβάνομαι τον τρόμο τους για το ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης βαρούν τους ζουρνάδες και οι αγορές χορεύουν. Θα είναι κρίμα, επομένως, με τις ραγιάδικες φοβίες μας ή με την άγουρη μεγαλομανία μας να διακόψουμε το ρυθμό τους τώρα που βρισκόμαστε τόσο κοντά στο νικηφόρο φινάλε... 


 

Ξημέρωσε η 15η Ιουνίου χωρίς να ρωτήσει τους εσχατολόγους τής χρεοκοπίας...

Αν διάβαζε ή άκουγε κανείς τί έγραφαν και τί έλεγαν το βράδυ τής Κυριακής οι νεοφιλελέδες θα πίστευε ότι δεν θα έβγαινε ποτέ το φως το πρωί τής Δευτέρας. Συνεχίζουν να βλέπουν χρεοκοπία εκεί που γίνεται διαπραγμάτευση: ναι, μακρόσυρτη, σκληρή και με ορισμένα λάθη από ελληνικής πλευράς, όπως το ότι δεν ζητήσαμε χρήματα στις 20 Φεβρουαρίου, αλλά διαπραγμάτευση με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Γελούσα για να μην κλάψω με τις αναλύσεις των διάφορων εσχατολόγων, οι οποίοι το νέο ψαλίδισμα των κύριων συντάξεων και την αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα στο 23% το παρουσίαζαν ως δημόσιες δαπάνες που πρέπει να μειωθούν στο όνομα της καταπολέμησης του κρατισμού κι ως καλύτερη επιλογή από το Grexit. Σαν να μιλούσαν για πατάτες κι όχι για ανθρώπινες ζωές...

Ακόμα, όμως, και οι "Financial Times", που δεν τους λες ούτε "Αυγή" ούτε "Ριζοσπάστη", γράφουν πλέον το αυτονόητο εδώ και καιρό: πρώτον, αν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχθεί το τρίτο μνημόνιο που απαιτούν από αυτή οι διεθνείς τοκογλύφοι η χώρα, δίχως αναδιάρθρωση χρέους κι αναπτυξιακό πακέτο, θα απολέσει επιπλέον 12% του ΑΕΠ της και το χρέος θα εκτοξευτεί πάνω από το 200%. Κι όλα αυτά σε ένα λαό που είναι γνωστό τοις πάσι πόσοι ανάμεσά του ζουν ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσοι είναι άνεργοι και πόσοι μετανάστες. Δεύτερον, η άμεση ζημιά για Γερμανία και Γαλλία από ένα Grexit ξεπερνά τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ. Προσοχή, η άμεση οικονομική ζημιά, δίχως να συνυπολογιστούν οι συνέπειες για το μέλλον τής ευρωζώνης και, βεβαίως, οι γεωπολιτικές αν η Ελλάδα αισθανθεί ο παρίας τής Ευρώπης...

Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από σχολή διπλωματίας για να καταλάβεις ότι όσο περισσότερο πλησιάζουμε σε καταληκτικές ημερομηνίες τόσο θα εντείνονται και οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα. Υπενθυμίζω, ωστόσο, πως στην ουσία η 30ή Ιουνίου αποτελεί "deadline" για τους δανειστές κι όχι για την Ελλάδα, η οποία έχει εγκαίρως προειδοποιήσει πως ανάμεσα στις δόσεις στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ και στους μισθούς και στις συντάξεις θα επιλέξει τις δεύτερες. Η Ανγκ. Μέρκελ μπορεί να λέει στον Αλέξη Τσίπρα να έχει πίστη στο θεό, αν και είναι άθεος, αλλά οφείλει κι εκείνη να ξεκολλήσει τη βελόνα από τον ίδιο, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, ήχο τής ταξικής άγριας λιτότητας...

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν θα σωθεί ακόμα κι αν της χαριστεί όλο το χρέος ή δεν επιβληθεί κανένα νέο φοροεισπρακτικό μέτρο σε βάρος των μικρομεσαίων. Εχει ανάγκη από σαρωτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όχι όπως τις εννοούν οι νεοφιλελέδες προς την κατεύθυνση της πλήρους απορρύθμισης της αγοράς κι ασυδοσίας τού μεγαλου κεφαλαίου δηλαδή, αλλά προς εκείνη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη φορολογική πολιτική έως την απονομή τού δικαίου, τον τερματισμό των πελατειακών σχέσεων, της οικογενειοκρατίας, της γραφειοκρατίας, του αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα, των επενδύσεων με θετικό πρόσημο για τους πολίτες, την αναδιανομή τού πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου η χώρα οφείλει να κάνει άλματα για να αφήσει μια και καλή πίσω της την εποχή των μνημονίων, τα οποία ναι μεν δεν έφεραν την κρίση αλλά αποτέλεσαν δηλητήριο στον άρρωστο οργανισμό...

Ολα αυτά, όμως, δεν μπορούν να συμβούν με μπακαλίστικες λογικές "τρεις το λάδι τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο". Κι αυτό το ξέρουν, βεβαίως, και οι θεσμοί, οι οποίοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διάσωση ενός "εταίρου" αλλά για δύο κυρίως πράγματα: πρώτον, να μην χάσουν ούτε σεντ οι τράπεζές τους και, δεύτερον, να υφαρπάξει η ελίτ τους την ελληνική δημόσια περιουσία. Δεν ισχυρίζομαι πως για όλα φταίνε οι ξένοι. Εμείς αφήσαμε την κερκόπορτα ανοιχτή. Οποιος, ωστόσο, βλέπει κάποιον πεσμένο και δεν του δίνει το χέρι του για να σηκωθεί αλλά τον βιάζει κι από πάνω δεν είναι δυνατό να αποκαλείται φίλος...

Το παιχνίδι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στο 0-0 κι ας βιάζονται ορισμένοι να φύγουν από το γήπεδο απογοητευμένοι γιατί η ομάδα μας δεν έχει ανοίξει ακόμα τα πόδια της στους αντιπάλους της. Αν οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες θέλουν πράγματι εθνική συνεννόηση ας δηλώσουν δημοσίως πως ούτε εκείνοι δέχονται νέες μειώσεις στις κύριες συντάξεις και το ρεύμα με ΦΠΑ 23% κι ας αφήσουν τις πομφόλυγες περί σύγκλησης συμβουλίου αρχηγών και συμφωνίας πάση θυσία. Δεν εκτιμώ πως η Ανγκ. Μέρκελ θα θελήσει να κόψει το σκοινί, αλλά κι αν το κάνει αυτή θα είναι προτιμότερη λύση από ένα τρίτο μνημόνιο με τους όρους που θέλουν να επιβάλουν ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν. Οταν οι τσέπες σου είναι σκισμένες και δεν σε αφήνουν να τις μπαλώσεις, τί σημασία έχει ποιό νόμισμα θα βάζεις σε αυτές;...

  

Ποτάμι, το Google Translate της ελίτ και του Βερολίνου...

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στον βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλο. Ο χαρακτηρισμός του, όμως, "ακραίο κέντρο" για το Ποτάμι κι όχι μόνο είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους που έχουν ακουστεί το τελευταίο χρονικό διάστημα αφού αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Η περίπτωση του Γρ. Ψαριανού, ο πολιτικός λόγος τού οποίου είναι ένα μείγμα υποτέλειας, τηλεοπτικού trash και χυδαιότητας, δεν είναι μεμονωμένη. Γι' αυτό κι έσπευσε να τον καλύψει το κόμμα του στη νέα αήθη επίθεσή του σε πολιτικό του αντίπαλο, αυτήν τη φορά εναντίον τής Θεανώς Φωτίου. Το εύρος, εξάλλου, του κουτσαβακισμού τού εν λόγω "κυρίου", ο οποίος όταν δεν μιλά με εμέσματα μυρίζει παλτό βουλευτίνων, αποκαλύπτεται και με το να παραφέρεται μόνο όταν έχει απέναντί του εύκολους στόχους. Θα τολμούσε, αλήθεια, να αποκαλέσει νεομνημονιακό σούργελο τον Γιάνη Βαρουφάκη αν καθόταν δίπλα του;...

Αυτό είναι, όμως, εν τέλει το Ποτάμι: ένα χιπστεροφασιστικό πολιτικό μόρφωμα το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τους εθνικούς μας νταβατζήδες προκειμένου να αποτελέσει ανάχωμα στην επέλαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τζάμπα όμως πάνε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τα λεφτά τού Γ. Μπόμπολα αφού παρόλο το χρήμα που έχει ρίξει και τη μιντιακή υποστήριξη που απολαμβάνει το κόμμα τού οποίου φέρεται να ηγείται ο Στ. Θεοδωράκης (ποιός να το πίστευε πριν μερικά χρόνια ότι ένας τόσο αυτάρεσκα αμόρφωτος θα ήταν επικεφαλής κοινοβουλευτικού σχηματισμού) το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να λειτουργεί ως Google Translate των θέσεων τής ελίτ και του Βερολίνου...

Δυσκολεύομαι ακόμα να κατανοήσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρο και το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι κέντρο. Οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές οικονομικές πολιτικές, τις οποίες και τώρα ζητούν από την κυβέρνηση οι δανειστές να υπογράψει και τις οποίες τα δύο τελευταία κόμματα ασπάζονται έστω κι ως λύση ανάγκης, είναι μετριοπαθείς προτάσεις; Οι θέσεις τού Ποταμιού για τη μετανάστευση, οι οποίες είναι στην ουσία αμπαλαρισμένες χρυσαυγίτικες, μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον πραγματικά φιλελεύθερο κόσμο; Η εθελοδουλία, ο ραγιαδισμός, το "να σε όλα" είναι κεντρώες επιλογές ή εξτρεμιστικές;...

Μην απορείτε, επομένως, για το ότι ζούμε μια περίοδο πολιτικής ηγεμονίας τής ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι σε όλους τους ακραίους, είτε πρόκειται για νεοναζί είτε για σταλινικούς είτε για αριστεριστές κι αναρχικούς τής πλάκας είτε για κεντροαριστεροδεξιούς της φάπας. Ακόμα κι εκείνοι που διαφωνούν, για παράδειγμα, με τον τρόπο που διαπραγματεύονται ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης κατανοούν ότι υπάρχει ένας ιδεολογικός ιστός που συνδέει τα λόγια με τις πράξεις τους. Κάποιοι τις θεωρούν ιδεοληψίες, αλλά και πάλι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τον ιδεολογικό αχταρμά των ποταμίσιων πασόκων, οι οποίοι αναζητούν στίγμα μέσα από την εξυπηρέτηση των διαχρονικών τους μαστροπών και γι' αυτό δεν το βρίσκουν...

Με αυτά και με άλλα αναρωτιέμαι πόσο χρήσιμη είναι για τον τόπο η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεροδεξιάς. Από τη μια είναι σαφώς προτιμότερο Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ να ζητήσουν συγγνώμη για το μνημονιακό τους παρελθόν και παρόν και να στραφούν περισσότερο προς την Αριστερά, έστω και για καιροσκοπικούς λόγους. Σε μια τέτοια περίπτωση σαφώς και θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν μαζί τους παρά με τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ. Από την άλλη, ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία, ακόμα κι όταν είναι γνήσια, έχει τα όριά της, τα οποία έχει θέσει η ίδια στον εαυτό της. Ενδεχομένως αυτά να είναι αρκετά σε πιο ομαλές περιόδους. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια εποχή που η ρήξη με το κατεστημένο είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσουν ο λαός και η πατρίδα να ορθοποδήσουν...

Ο σοσιαλδημοκράτης, για παράδειγμα, μπορεί να είναι ευχαριστημένος και μόνο που είναι δυνατό πλέον τα παιδιά μεταναστών που έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα και δεν μιλούν άλλη γλώσσα να λαμβάνουν την ελληνική ιθαγένεια. Ο ριζοσπάστης Αριστερός, ωστόσο, βλέπει πως αυτό δεν φτάνει για να επιτευχθεί η ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία τού πληθυσμού που έχει έρθει από άλλες γωνιές τού πλανήτη. Γι' αυτό και θα είναι τραγωδία για τον τόπο αν αυτοί που ανδρώθηκαν πολιτικώς με τις ιδέες τής ριζοσπαστικής, μαρξιστικής-λενινιστικής και ουχί σταλινικής Αριστεράς να λοξοδρομήσουν προς πιο συντηρητικές ατραπούς. Τώρα δεν έχουν μόνο το καρπούζι αλλά και το μαχαίρι για να κάνουν βαθιές τομές. Η Ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει αν επιλέξουν ως τακτική την ακινησία...




   

Οι καναλάρχες νοιάζονται για τους εργαζόμενούς τους τόσο όσο και οι καρχαρίες για την υγεία των σπάρων...

Η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες έπρεπε ήδη να είχε δοθεί στη δημοσιότητα και να είχαν κατατεθεί οι σχετικές προσφορές. Η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές δεν αποτελεί δικαιολογία. Σε αυτό, άλλωστε, αν ήταν λιγότερο υποκριτές θα συμφωνούσαν και οι καναλάρχες με τα παπαγαλάκια τους, οι οποίοι για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα παρουσιάζονται μνημονιακότεροι των μνημονίων εκτός από το θέμα των τηλεοπτικών αδειών: κι αυτές ήταν μνημονιακή υποχρέωση, αλλά "παραδόξως" δεν ακούσαμε και δεν διαβάσαμε ποτέ κάποιο ρεπορτάζ στα διαπλεκόμενα μίντια γι' αυτές. Φαίνεται πως οι δημοσιογράφοι τους ήταν πολύ απασχολημένοι να κυνηγούν τους μπακάληδες και τους τυροπιτάδες που δεν έκοβαν αποδείξεις και δεν είχαν χρόνο να μας ενημερώσουν πως οι σταθμοί για τους οποίους δουλεύουν, λειτουργούν χωρίς άδεια από την ημέρα ίδρυσής τους! Αυτό δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ στο "μαζί τα φάγαμε", μολονότι το δημόσιο ταμείο έχει απολέσει εκατοντάδες εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ευρώ από αυτήν την ολιγωρία...

Είναι γνωστό το τελευταίο καταφύγιο των νεοφιλελεύθερων, με το οποίο εκβιάζουν προκειμένου να μην υπάρξει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη: "θα χαθούν θέσεις εργασίας". Μαθαίνω, μάλιστα, πως οι μιντιάρχες σκοπεύουν να μην καταθέσουν προσφορές και να συνεχίσουν να εκπέμπουν ή να βγει μαύρο στις οθόνες των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και να απολυθούν εκατοντάδες εργαζόμενοι. Εχουν το θράσος, δηλαδή, να συγκρίνουν το πραξικοπηματικό λουκέτο στη δημόσια ραδιοτηλεόραση- το πρώτο που μπήκε ποτέ παγκοσμίως σε δημοκρατικό καθεστώς- με το μαφιόζικο εκβιασμό τους να μην σεβαστούν τη νομιμότητα για την οποία κατά τα άλλα αγωνιούν τόσο πολύ όταν γίνεται, για παράδειγμα, κατάληψη σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή...

Είμαστε, επίσης, η μοναδική υποτίθεται δημοκρατική χώρα τού κόσμου στην οποία οι τηλεοπτικοί της σταθμοί λειτουργούν χωρίς άδεια και δίχως να πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους. Χθες, μάλιστα, ασκήθηκε επιτέλους ποινική δίωξη στο MEGA γιατί επί χρόνια έκλεβε το ρολόι τής ΔΕΗ.Σύμφωνα με τη "λογική" των διαπλεκόμενων, δεν θα έπρεπε η δικαιοσύνη να επέμβει ούτε σε αυτήν την περίπτωση γιατί τώρα με το πρόστιμο που θα πληρώσει το κανάλι θα αναγκαστεί να απολύσει εργαζόμενους. Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να καταργήσουμε γενικώς τους φόρους και τους νόμους ώστε όλοι να έχουμε χρήματα για να κινείται η αγορά κι ας καταρρεύσει πλήρως το κοινωνικό οικοδόμημα. Θα όφειλαν, εναλλακτικώς, να εξακολουθούν οι δικαστές να κυνηγούν τους φτωχοδιάβολους γιατί αν πράξουν το ίδιο με την ελίτ θα αυξηθεί η ανεργία. Πολύ "ωραίο" σύστημα ο νεοφιλελευθερισμός σας: τα δικά σας δικά σας και τα δικά μας πάλι δικά σας σε μια εναλλακτική μορφή αναρχίας που σχετίζεται μόνο με λίγους κι εκλεκτούς...

"Ξεχνούν", βεβαίως, οι κήνσορες του θατσερισμού πως αν οι  καναλάρχες πλήρωναν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους, αν αναδιανεμόταν δηλαδή δικαίως ο πλούτος τους, κι ο κρατικός κορβανάς θα ενισχυόταν, με ό,τι θετικό σημαίνει αυτό και για το κατασπαραγμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, κι όλοι οι εργαζόμενοι στους τηλεοπτικούς σταθμούς θα αμείβονταν με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας κι όχι με μπλοκάκια. Αν κάποιος όπως ο Λ. Μπόμπολας έχει εύκαιρο 1,8 εκατομμύριο ευρώ προκειμένου να πληρώσει την εφορία αυθωρεί και παραχρήμα και να μην καταλήξει στη φυλακή, τότε φαντάζομαι πως έχει πολύ περισσότερα στην άκρη τα οποία θα όφειλε να τα δώσει σε αυτούς που του παράγουν τον πλούτο του, σεβόμενος και τη συνταγματική υποχρέωση ο καθένας να συμβάλλει φοροδοτικώς αναλόγως με τις δυνάμεις του. Με λίγα λόγια, οι καναλάρχες νοιάζονται για τους εργαζόμενούς τους τόσο όσο και οι καρχαρίες για την υγεία των σπάρων. Γι' αυτό κι ο αντιμνημονιακός τους αγώνας αποκλειστικώς και μόνο για τις τηλεοπτικές άδειες αντιμετωπίζει τη χλεύη τής πλειονότητας των πολιτών...

Υ.Γ.: Η ρήξη με τη διαπλοκή έχει πολλές όψεις. Η μία αφορά το γκρέμισμα του σημερινού σάπιου συστήματος. Η άλλη αναφέρεται στην αποφυγή δημιουργίας νέων μιντιακών ολιγαρχών στην θέση των παλιών. Φαντάζομαι πως το έχεις αυτό υπόψη Νίκο Παππά... 

Οταν η ουσία έχει πάει για κατούρημα...

Σε μια εβδομάδα αναμένεται να ανακοινωθεί το πρώτο πόρισμα ελλήνων και ξένων επιστημόνων που αφορά την αλήθεια για το δημόσιο χρέος και το οποίο περιέχει εκπλήξεις για όσους πιστεύουν ότι το πρόβλημα ήταν οι κοινωνικές δαπάνες. Την ίδια ώρα, γίνεται προσπάθεια να πληρώσει η Siemens ως αποζημίωση όσα υποχρεούται να καταβάλει στο ελληνικό κράτος με δεδομένο ότι χρηματοδότησε απλόχερα τον πάλαι ποτέ δικομματισμό για να λυμαίνεται το δημόσιο ταμείο. Παραλλήλως, τρέχουν οι εργασίες των επιτροπών για την καταβολή των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια. Ο λαουτζίκος, ωστόσο, το μόνο που έχει πληροφορηθεί αυτήν την εβδομάδα για τις εργασίες τού Κοινοβουλίου είναι πως η Ζωή δεν επέτρεψε σε μπάτσο να ουρήσει ή να αφοδεύσει (η δημοσιογραφία τού βενζινάδικου δεν το έχει ακόμα διευκρινίσει). Πριν λίγο καιρό, άλλωστε, λίγοι έμαθαν πως την ημέρα που ο "πολλά βαρύς" Β. Μεϊμαράκης έψεγε την πρόεδρο της Βουλής γιατί άφησε την Αυτού Εξοχότητά του να περιμένει, ο πρώην πρόεδρος της Εξεταστικής για τη Siemens και πρώην υπουργός τού ΠΑΣΟΚ, Σήφης Βαλυράκης ανέφερε πως η Siemens λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει. Γιατί, όμως, να ενημερώνεται ο λαός πως το "μαζί τα φάγαμε" δεν είναι ακριβώς έτσι; Καλά δεν ήμασταν μέχρι τώρα που είχε επικρατήσει η παγκάλειος θεώρηση της Ιστορίας;...

Δεν αντιλέγω πως η τυπολατρική κατά γράμμα τήρηση του νόμου, δίχως να λαμβάνεται υπόψη το πνεύμα του, καταντά στο τέλος ανομία. Δεν θα σταθώ καν στο ότι εκείνοι που επιτίθενται στη Ζωή για τη σχολαστικότητά της ξιφουλκούν κάθε φορά που διασαλεύεται έστω και στο ελάχιστο ο νόμος και η τάξη, ξεδιπλώνοντας όλο το μικροαστισμό τους ακόμα και σε ένα γκράφιτι που δεν είναι της αρεσκείας τους. Η πρόεδρος της Βουλής αρκετές φορές ξεπερνά το μέτρο στην προσπάθειά της να κινείται εντός τού ορίου τής νομιμότητας, την οποία τόσο πολύ είχαν καταπατήσει οι προηγούμενοι κλειδοκράτορες. Καλώς ζητήθηκε από τον μπάτσο η ταυτοποίηση των στοιχείων του (τόσοι και τόσοι έχουν ντυθεί τους αστυνομικούς προκειμένου να αδικοπραγήσουν), κακώς όμως δεν του επιτράπηκε να κάνει την ανάγκη του επειδή οπλοφορούσε, έστω κι αν, για να καταδείξω και την υποκρισία, ο ίδιος δεν θα γινόταν ποτέ δεκτός με πιστόλι στο γειτονικό ξενοδοχείο τής "Μεγάλης Βρετανίας", που δεν το λες και ναό τής δημοκρατιας. Ετσι δεν είναι;...

Χάνει και η ίδια η Ζωή το δίκιο της όταν αντιδρά υπερβολικώς. Είχε άδικο, επίσης, όταν υποβίβασε τη σημασία τής εισόδου στον προαύλιο χώρο τής Βουλής ομάδας αντιεξουσιαστών ή όταν δεν αντέδρασε στη φράση "στα τέσσερα" που εκστόμισε ο κυβερνητικός κουραδόμαγκας Π. Καμμένος όταν η ίδια είχε διακόψει παλαιότερα τον Αντ. Σαχλαμαρά για ανάλογο σεξιστικό του σχόλιο. Για κάθε άνθρωπο, ωστόσο, υπάρχει και μια ζυγαριά στην οποία βάζεις τα αρνητικά και τα θετικά του. Γι' αυτό και μπορώ να συγχωρήσω τη Ζωή για κάποια φάουλ της όταν στους τέσσερις μόλις μήνες που ασκεί τα σημερινά της καθήκοντα έχει κατορθώσει να φέρει τις αμιγώς κοινοβουλευτικές δράσεις στην κορυφή τής πολιτικής ατζέντας, βοηθώντας το κυβερνητικό έργο τής διαπραγμάτευσης κι αναμοχλεύοντας υποθέσεις που το κατεστημένο πολύ θα ήθελε να παραμείνουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και το τελευταίο ιδιαιτέρως εξηγεί πολύ καλά γιατί τόσο μένος κατά τής Ζωής...

Από την άλλη, μου κάνει αρνητική εντύπωση η παραμονή στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη του Γ. Πανούση. Κι αυτό όχι γιατί είμαι αντίθετος στις πρωτοβουλίες του, για παράδειγμα, για λήξη τής κατάληψης στην πρυτανεία του Καποδιστριακού ή για τις θέσεις του απέναντι στους αντιεξουσιαστές, αυτούς τους τζάμπα μάγκες- κυρίως πλουσιόπαιδα των βορείων και νοτίων προαστίων που έχουν μπερδέψει τη γυμναστική με την επανάσταση, αλλά γιατί έχει επισημοποιήσει μια πολιτική απέναντι στους μπάτσους η οποία ναι μεν θωπεύει τα συντηρητικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων, ωστόσο επιτρέπει στο αβγό τού φιδιού να εκκολάπτεται στο εσωτερικό των σωμάτων ασφαλείας. Δέχομαι πως και οι μπάτσοι είναι άνθρωποι κι όχι γουρούνια, πως έχουν δικαιώματα και πως όσοι υπηρετούν, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους, το κοινωνικό σύνολο θα πρέπει να αμείβονται και να επιβραβεύονται αναλόγως.

Δεν έχω διαπιστώσει, ωστόσο, καμιά πρωτοβουλία Πανούση για να διαλυθούν οι θύλακες της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία, για παραδειγματική τιμωρία τής κατάχρησης εξουσίας, της βίαιης συμπεριφοράς κι άλλων ακροτήτων που καθημερινώς καταγγέλλονται. Οταν, επομένως, δω τον αρμόδιο υπουργό να μην ασχολείται μόνο  με τη ραδιοφωνική εκπομπή για "στρουμφάκια", με τον αστυνομικό διευθυντή στον οποίο η Ζωή μίλησε ευγενικά ή με τον ΜΑΤατζή που ήθελε επειγόντως τουαλέτα, αλλά και με το νεοναζισμό που εκτρέφεται στα σπλάχνα του σκληρού πυρήνα τού κράτους ενδεχομένως και να αναθεωρήσω την άποψή μου γι' αυτόν, πως είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος του "χιπστερονεοφιλελευθεροφασιστικού" Ποταμιού στην κυβέρνηση...

Μην ξεγελιέστε που κάποια βγαίνουν στις αγορές, όλα τα PIGS την ίδια φάτσα έχουν...

Καλούν, λέει, οι μεγάλες δυνάμεις την Ελλάδα να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Λες κι ό,τι λήφθηκε τα προηγούμενα πέντε χρόνια ήταν εύκολο για τον ελληνικό λαό ή αποδείχθηκε επιτυχημένο. "Μα", θα μου πείτε, "και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος είχαν μνημόνια και τώρα είτε έχουν ήδη βγει στις αγορές και δανείζονται φτηνά είτε ετοιμάζονται να το πράξουν". Μόνο που αυτή δεν είναι ούτε η μισή αλήθεια. Κατ' αρχάς, η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από αυτές τις τρεις χώρες ήταν υποπολλαπλάσια αυτής της Ελλάδας. Σε καμιά άλλη χώρα στον πλανήτη δεν της απαιτήθηκε να εξαφανίσει τα υψηλά ελλείμματά της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και καμιά άλλη δεν απώλεσε μεταπολεμικώς τόσο υψηλό ποσοστό τού ΑΕΠ της, 25%, όσο σε αυτήν τη γωνιά τής Μεσογείου. Κι αυτό, βεβαίως, είχε αντίκτυπο και στο μείγμα και στο ύψος των μέτρων τα οποία απαιτήθηκαν στο ελληνικό μνημόνιο σε σύγκριση με αυτό των υπόλοιπων "PIGS". Με λίγα λόγια, από την Ελλάδα ζητήθηκε να φτάσει στον Άρη όταν από τους άλλους ήταν ικανοποιημένοι αν εντός τής ίδιας χρονικής περιόδου απλώς προσέγγιζαν τη Σελήνη...

Δεν θα το ακούσετε ούτε από τα χείλη τής Ανγκ. Μέρκελ ούτε από εκείνα της Ολ. Τρέμη, αλλά το "success story" στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο δεν υπάρχει παρά μόνο στα χαρτιά. Ενας στους τρεις Ιρλανδούς έχει μεταναστεύσει (μεγαλύτερος αριθμός κι από τους έλληνες) κι όσοι έχουν μείνει πίσω καταβάλλουν ακόμα και τέλος ύδρευσης προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Λένε, δηλαδή, κυριολεκτικώς το νερό νεράκι για να μη χάσουν ούτε ευρώ οι τοκογλύφοι. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Πορτογαλία, όπου ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλότερος κι από ό,τι στην Ελλάδα αλλά αυτό δεν έχει επιτρέψει στην οικονομία τής χώρας να σημειώσει καμιά αλματώδη ανάπτυξη. Την ίδια ώρα, όλο και περισσότεροι Κύπριοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κι όσοι μένουν πίσω ξεπουλούν τις περιουσίες τους για να επιβιώσουν...

Οσον αφορά την ανεργία στις τρεις αυτές χώρες, ναι μεν έχει μειωθεί σε απόλυτους αριθμούς αλλά αν κοιτάξετε το ποσοστά των μακροχρόνια ανέργων ή των μερικώς απασχολούμενων θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν βαίνουν μειούμενα αλλά αυξάνονται κιόλας. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Οτι δεν έχει καμιά σημασία πως δανείζονται εύκολα από τις αγορές, συσσωρεύουν δηλαδή ξανά νέα χρέη και μάλιστα με "perpetual bonds"-δηλαδή εις το διηνεκές-, από τη στιγμή που δεν έχουν κατορθώσει να ξαναστήσουν στα πόδια της την πραγματική οικονομία. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, ενώ παραλλήλως η Eurostat συνυπολογίζει ακόμα και τα έσοδα από την παράνομη πορνεία και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών ή όπλων προκειμένου να φαίνεται πως η Ευρωζώνη έχει ξεφύγει από την ύφεση. Κατά τα άλλα, η Ελλάδα έγινε Ζάμπια επειδή καθυστέρησε την πληρωμή μιας δόσης στο ΔΝΤ...

Δεν αρνούμαι πως η χώρα μας χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως το πλήρες άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή ή πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Ολα αυτά, όμως, έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα και δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν στο ΑΕΠ, το οποίο σημαίνει πως ακόμα κι αν θεωρούσα πως τα υπόλοιπα "PIGS" πέτυχαν εκεί που εμείς αποτύχαμε, θα έπρεπε να βρω άλλες δικαιολογίες, και πάντως όχι αυτή της κωλυσιεργίας στις δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος για να στηρίξω την θεωρία μου. Κι έρχονται σήμερα όλες αυτές οι "κυρίες" και "κύριοι" στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κι επιμένουν με τελεσίγραφα να υπογράψει εδώ και τώρα η ελληνική κυβέρνηση μια συμφωνία η οποία θα ομοιάζει με τις προηγούμενες. Κι αναρωτιέμαι, ποιό θα είναι το πραγματικό όφελος για τη χώρα αν συνεχιστούν οι ίδιες ανθρωποκτόνες πολιτικές που ανακυκλώνουν το χρέος και δεν ανοίγουν προοπτική ανάπτυξης; Αν αυτό είναι το όραμά τους για την Ευρώπη, τότε αυτοί είναι που κάνουν τη δραχμή μια πολύ ελκυστική επιλογή κι όχι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ή ο Κώστας Λαπαβίτσας...  



 
 

Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά για την τύχη τού ΠΑΣΟΚ απόλυτο...

Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο ούτε είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει στον παράδεισο, κι αυτό όχι μόνο και μόνο γιατί οι μαρξιστές αμφισβητούμε την ύπαρξή του. Το πόπολο κάνει πολλές φορές λάθη, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τραγικά. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στα μνημόνια και στη συνέχεια πότισαν την πληγή με δηλητήριο δεν ήταν δικτάτορες αλλά δημοκρατικώς εκλεγμένοι. Πού θέλω να καταλήξω; Πως οι θέσεις τού βενιζελικού ΠΑΣΟΚ δεν είναι λανθασμένες επειδή οι δημοσκοπήσεις το φέρουν οριακά εντός Βουλής, αλλά επειδή είναι και στην πραγματικότητα! Δίχως να επιχαίρω για την πτώση του, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι είναι δικαιότατη για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, γιατί προκάλεσε την ασθένεια κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς κυριαρχίας του και, δεύτερον, γιατί όταν του δόθηκε η ευκαιρία να είναι ο πρώτος "γιατρός" που θα θεραπεύσει τον ασθενή, αυτός τον δηλητηρίασε. Ολοι έχουν δικαίωμα στις δεύτερες ευκαιρίες, ελάχιστοι όμως στην τρίτη, πόσω μάλλον όταν δεν έχουν αναγνωρίσει πως αυτοί φταίνε που έχασαν τις πρώτες δύο και κανένας άλλος...

Ο Β. Βενιζέλος έχει αρχίσει εδώ και καιρό να φιλοτεχνεί για τον εαυτό του την εικόνα τού θύματος της Ιστορίας, του πολιτικού δηλαδή που έδωσε και την ψυχή του για τη σωτηρία τής πατρίδας και που ο λαός θα του το αναγνωρίσει με το πέρασμα του χρόνου, αλλά είναι κοντόφθαλμος για να το διαπιστώσει άμεσα. Το πρόβλημα, ωστόσο, με τον απερχόμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι πως η Ιστορία δεν έχει καθυστερήσει να βγάλει την ομόφωνη κρίση της για το άτομό του, κι αυτή δεν είναι ευνοϊκή. Δεν πρόκειται, μάλιστα, να βελτιωθεί ακόμα κι αν αποτύχουν οι "αναρχοάπλυτοι" του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα σταθώ καν στα πολυποίκιλα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί ο ίδιος κατά την 20ετία περίπου που είναι μάχιμος πολιτικός, αλλά και νωρίτερα. Αργά ή γρήγορα θα τον κρίνει η δικαιοσύνη γι' αυτά. Ούτε θα επιχειρήσω να σας πείσω πως ακόμα και πριν την κρίση δεν έχει να παρουσιάσει κάτι ουσιαστικό ως κυβερνητικό έργο παρά μόνο φωτογραφικούς νόμους και τυποκτόνες διατάξεις. Επικεντρώνω στην τελευταία πενταετία, κατά την οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υιοθέτηση και στην εφαρμογή των μνημονίων, στη μεγαλύτερη δηλαδή ανθρωπιστική καταστροφή που γνώρισε η αναπτυγμένη Ευρώπη από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμα και να ήταν πλήρως επιτυχημένος πριν το 2010, ο βίος και η πολιτεία του αυτά τα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα είναι αρκετά για να τον στήσει η Ιστορία στο εκτελεστικό απόσπασμα με την κατηγορία τού μοιραίου, αν όχι και του δόλιου...

Οποιος πιστεύει, εξάλλου, ότι το ΠΑΣΟΚ μπορούν να αναγεννήσουν η Φ. Γεννηματά, ο Ανδρ. Λοβέρδος ή ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος (θα τρίζουν τα κόκαλα του Ανδρ. Παπανδρέου με όλους αυτούς που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους) μάλλον είναι βαθιά γελασμένος. Ετσι κι αλλιώς η κατοχή τής μπάλας αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό από το ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει Μπαρτσελόνα. Ακόμα κι αν οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες, αυτός ο αχταρμάς κεντροαριστεροδεξιών, σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον τής ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα κατορθώσουν και πολλά αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει έναν έντιμο συμβιβασμό με τους διεθνείς τοκογλύφους, πόσω μάλλον μια νίκη. Θα κυκλοφορούν για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ως πολιτικά ζόμπι που θα περιμένουν κυρίως από το διεθνές νεοφιλελεύθερο λόμπι να κατασπαράξει την κυβερνώσα Αριστερά. Πώς να μην φωνάζει, λοιπόν, απελπισμένα κι ο έρημος ο Μπ. Παπαδημητρίου "βάστα ΔΝΤ"; Αυτό είναι το τελευταίο αποκούμπι των ξοφλημένων...