Ακροδεξιοί φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες νεοφιλελεύθεροι...

Ο καθένας απολαμβάνει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Οι σκοπιανοί, για παράδειγμα, αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να δημιουργήσουν μια εθνική ταυτότητα. Στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, από την άλλη, καταβάλλεται μόχθος από ορισμένους ώστε να μας πείσουν πως δεν είναι ακροδεξιοί εθνικιστές, πόσω μάλλον νεοναζί, αλλά απλώς φιλελεύθεροι ή πατριώτες. Κι αυτό μολονότι η δημόσια ρητορική τους αποκαλύπτει αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν κρύψει κάτω από το χώμα. Ο Μ. Βορίδης, για παράδειγμα, μπορεί όντως να ομνύει σήμερα στα αγαθά τού καπιταλισμού. Με κάθε ευκαιρία, ωστόσο, βγαίνει από μέσα του ο φασίστας με το τσεκούρι που γνωρίσαμε σε άλλες δεκαετίες. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του έχει εκσυγχρονιστεί: τώρα πλέον δεν καλεί τους δεξιούς σε αγώνα κατά των κομμουνιστών αλλά σε βάρος των μετακομμουνιστών, όπως αποκαλεί τους συριζαίους. Ποιος είπε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν;...

Κι έχουμε βεβαίως το νέο κόμμα που ετοιμάζουν φιντάνια τής ακροδεξιάς όπως ο Γ. Καρατζαφίρερ, ο Τ. Μπαλτάκος κι ο Π. Ψωμιάδης, το οποίο υποτίθεται πως θέλει να καλύψει το χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και στη Χρυσή Αυγή. Μόνο που αν εξαιρέσεις το φιλοχιτλερισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, ο οποίος είναι ομολογουμένως πιο έντονος, ο υπό εκκόλαψη σχηματισμός χρησιμοποιεί πάνω κάτω τα ίδια επιχειρήματα με την εγκληματική οργάνωση Μιχαλολιάκου, απλώς σε καλύτερη επικοινωνιακή συσκευασία. Τοποθετήσεις όπως αυτές σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών ή του συμφώνου συμβίωσης θα μπορούσαν να είχαν πολύ εύκολα την προσυπογραφή των μελών τής Κ.Ο. της Χρυσής Αυγής. Στη δεξιά, επομένως, δεν λείπει ένα ακόμα ακροδεξιό κόμμα-στη ΝΔ, άλλωστε, τους ακροδεξιούς τους κάνουν αντιπροέδρους και τομεάρχες-, αλλά ένα φιλελεύθερο κόμμα απαλλαγμένο από το νεοφιλελευθερισμό Κούλη, το λαϊκισμό των ΑΝΕΛ ή την άμεση εξάρτηση από τη διαπλοκή, όπως συμβαίνει με το Ποτάμι...

 Από την άλλη, η σοσιαλδημοκρατία διακατέχεται από ένα υπαρξιακό ζήτημα το οποίο της το έχει γεννήσει η διάλυση της μεσαίας τάξης στην οποία είχε στηρίξει παλαιότερα την πολιτική της ηγεμονία. Γι' αυτό κι ενώ καταβάλλονται συγκολλητικές προσπάθειες εδώ και χρόνια δεν έχουν κατορθώσει οι συμμετέχοντες σε αυτές να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τη σύγκρουση προσωπικών φιλοδοξιών ή από το ότι οι περισσότεροι είναι στιγματισμένοι από το ότι κυβέρνησαν τη χώρα 30 χρόνια και την οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο σχετικός διάλογος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την ηγεμονεύουσα αριστερή δύναμη, δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενιαίο κόμμα να φτιάξουν Φώφη και Σταύρος δεν θα πετύχουν κάτι περισσότερο από το να ενώσουν τις μιζέριες τους αν δεν απευθυνθούν και στην Κουμουνδούρου...

Καλώς ή κακώς ο λαός έχει στρέψει την εμπιστοσύνη του σε έναν πιο αριστερό πόλο. Αντί, λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι να παριστάνουν πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στην αίθουσα θα ήταν προτιμότερο να αποκηρύξουν το νεοφιλελευθερισμό και να ενώσουν δυνάμεις μαζί του προκειμένου να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια. Με λίγα λόγια, αν η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, οφείλει να αντιστρέψει ρότα κι από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό να προτιμήσει να επιστρέψει στις αριστερές της πολιτικές ρίζες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει συμβιβαστεί με τον αφανισμό της από τον πολιτικό χάρτη...

Υ.Γ.: Οι δανειστές ζητούν, ανάμεσα σε άλλα, αύξηση της άμεσης κι έμμεσης φορολογίας σε μια ήδη υπερφορολογημένη κοινωνία. Είναι, αλήθεια, φιλελεύθεροι ή απλώς εκδικητικοί και δολεροί, με αποκλειστικό στόχο την πλήρη υφαρπαγή τής περιουσίας τού ελληνικού κράτους;...

   

Το ξέρει ο κόσμος όλος ότι Κούλης και Βαγγέλης είναι λαμόγια αλλά δεν θα κριθείς γι' αυτό στις εκλογές Αλέξη...

Ξέρετε τι μου θύμισε ο Κούλης στη συνεδρίαση της Βουλής για τη διαφθορά; Τον μπασκετικό Άρη στο πρόσφατο ματς με τον Ολυμπιακό, στο οποίο προσπάθησε φιλότιμα να κοντράρει τον ισχυρότερο αντίπαλό του αλλά στο τέλος ηττήθηκε, όπως ήταν και το πιο λογικό. Πράγματι, η πρωτολογία τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν καλύτερη του αναμενόμενου κι αυτό γιατί έχει δίκιο, για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στην περίπτωση Καρανίκα, όπως και για το ότι δεν μπήκε στη διαδικασία να δικαιολογήσει Παπασταύρου-μολονότι βεβαίως δεν τον καταδίκασε κιόλας. Μόνο που ο Κούλης έχει ένα σοβαρό, σοβαρότατο πρόβλημα: δεν έχει προκύψει από παρθενογένεση, έχει παρελθόν κι αυτό είναι πολύ σκοτεινό για να κουνά το δάχτυλο στους άλλους...

Γιατί αν είναι υπόλογος μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας γιατί έχει προσλάβει στη γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού τού Μαξίμου έναν καφετζή θαυμαστή τής Ελ. Μενεγάκη, ο πρόεδρος της ΝΔ που βρισκόταν στο pay roll των μαύρων ταμείων τής Siemens είναι εκατό φορές. Θέλετε να τα βάλουμε στη ζυγαριά για να διαπιστώσουμε τι βαραίνει περισσότερο το δημόσιο συμφέρον; Και φαντάζομαι πως και οι 51 μετακλητοί που είχε διορίσει ο Κούλης όταν ήταν υπουργός δεν είχαν περισσότερα προσόντα από το να είναι κολλητοί του. Γι' αυτό και στη δευτερολογία του απλώς επανάλαβε αυτά που είπε στην πρωτολογία του, όπου κατέθεσε έγγραφα όπως σκίτσο τού Αρκά, αυτοεξευτελιζόμενος αφού τον άδειασε κι ο ίδιος ο σκιτσογράφος. Για να μην αναφερθώ στο αυτογκόλ με τη σύμβαση της νεοδημοκρατικής ΝΕΡΙΤ με τον Μαυρίκο την οποία κατάγγειλε ως έργο Τσίπρα...

Τουλάχιστον ο Κούλης δεν είχε το θράσος να αποκαλέσει αλητάμπουρα τον πρωθυπουργό ή τον Π. Καμμένο όπως ο φαυλότερος των φαύλων Β. Βενιζέλος. Ο άνθρωπος-σκάνδαλο εμφανίστηκε δήθεν εξοργισμένος με όσα είπε ο υπουργός Άμυνας, ο οποίος προχώρησε απλώς σε μια ανασκόπηση του βίου και της πολιτείας ενός τύπου ο οποίος πολιτεύτηκε σε όλη του τη διαδρομή με βάση την εξυπηρέτηση του ατομικού του συμφέροντος κι εκείνου των κολλητών του. Δεν υπάρχει νόμος, τρόπος του λέγειν, Βενιζέλου που από πίσω του να μην κρύβεται κάποια σκοτεινή επιδίωξη του ίδιου και των νταβατζήδων του...

Ο άνθρωπος που έφτιαξε τον τυποκτόνο νόμο, το νόμο-πλυντήριο περί ευθύνης υπουργών, τις διάφορες ρυθμίσεις με τις οποίες απαλλάχθηκε των ποινικών της ευθυνών μια δράκα απατεώνων τής Θεσσαλονίκης, που εξυπηρετήθηκαν οι διαπλεκόμενοι και που αθώωναν τον ίδιο για πράξεις και παραλείψεις του κι ο οποίος έκρυψε στο συρτάρι του τη λίστα Λαγκάρντ δεν διαθέτει το ηθικό ανάστημα να μιλήσει για δικαιοσύνη ούτε καν στον Κοσκωτά. Γι' αυτό και πολύ καλά έκανε η Φώφη και κράτησε αποστάσεις από τον προκάτοχό της και στην υπόθεση Βγενόπουλου. Αυτό οφείλει να πράττει, και σε εντονότερο βαθμό πολιτικής του αποδοκιμασίας, αν θέλει το ΠΑΣΟΚ να ξαναβρεί ένα σημείο επαφής με την κοινωνία και, γιατί όχι, να συγκυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ εφόσον επιλέξει τις αριστερές του ρίζες από το πρόσφατο νεοφιλελεύθερο παρελθόν του...

Από την άλλη, βεβαίως, και η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει στο καθάρισμα της κόπρου του Αυγεία. Η εξεταστική, για παράδειγμα, για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων, καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση του συμβιβασμού με τη Siemens έπρεπε να είχαν γίνει πολύ νωρίτερα ώστε να μην ταυτίζονται σήμερα με προσπάθεια επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού λίγο πριν την ψήφιση νέων επαχθών μέτρων σε βάρος τής μεσαίας τάξης. Φυσικά κι έχουν προχωρήσει έρευνες που είτε δεν είχαν ξεκινήσει καν είτε είχαν καθυστερήσει αδικαιολόγητα στο παρελθόν όσον αφορά τις λίστες φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής. Πού είναι, ωστόσο,  για παράδειγμα, οι νόμοι για την καθιέρωση του πλαστικού χρήματος ή για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καπνικών, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν κατατεθεί και ψηφιστεί εδώ και καιρό και οι οποίοι δεν σχετίζονται με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης;...

Στο τέλος τής θητείας του, κι αυτό ισχύει για κάθε δημόσιο άνδρα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα κριθεί από τις καλές του προθέσεις αλλά από την αποτελεσματικότητά του, η οποία θα φανεί στη βελτίωση ή μη της ποιότητας ζωής τής πλειονότητας των πολιτών. Αυτό απαιτεί ορίζοντα τετραετίας, τον οποίο στο χέρι τού πρωθυπουργού είναι να τον εξαντλήσει, από τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος διάλεξε τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου να είναι εμπροσθοβαρή. Καλό 2019, επομένως, οι πολίτες θα κρίνουν τις πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το πόσο λαμόγια είναι ο Κούλης ή ο Βαγγέλης. Το τελευταίο το ξέρουν ήδη...  

 


  

Αν δεν ήταν η "κυρά Τασία" σήμερα τζιχαντιστές μπορεί να ανατινάζονταν στο μετρό Συντάγματος...

Τι λέει η επιφανειακή προσέγγιση; Πως η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών επειδή το 2015 η "κυρά Τασία" ακολουθούσε πολιτική ανοιχτών συνόρων και δεν στοίβαζε ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε να λάβουν το μήνυμα οι πρόσφυγες πως δεν μπορούν να περάσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσα από τη χώρα μας. Κατηγορείται, μάλιστα, η κυβέρνηση για ιδεοληψία επειδή συμπεριφέρθηκε στους κατατρεγμένους σαν να ήταν...άνθρωποι που έχουν δικαίωμα να πάνε εκεί που επιθυμούν- αν ήταν πορτοκάλια, για παράδειγμα, από τη Συρία ή από οπουδήποτε αλλού δεν θα είχαν καμιά αντίρρηση στο μολυσμένο από το νεοφιλελευθερισμό μυαλό τους για την ελεύθερη μετακίνησή τους. Σας βγάζω από την εξίσωση τον παράγοντα "ανθρωπισμό", αν δεν σας ενδιαφέρει. Οι πιο "μερακλήδες", άλλωστε, ανάμεσά σας θέλουν να πυροβολούμε τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες που φτάνουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Θα σας πάω σε αυτό που σας νοιάζει και μόνο, με τα εθνικιστικά-φανερά ή υπολανθάνοντα- μυωπικά γυαλιά σας, αποκλειστικώς στο εθνικό συμφέρον δηλαδή.

Ας υποθέσουμε, επομένως, πως κλείναμε τα σύνορά μας, πως βγαίναμε μόνοι μας από τη Συνθήκη Σένγκεν, πως τσουβαλιάζαμε ανθρώπους σε κλειστά κέντρα κράτησης, χειρότερα από τις φυλακές για βαρυποινίτες, πετούσαμε τα κλειδιά και στο τσακίρ κέφι επιτρέπαμε σε φανερούς ή κρυφούς χρυσαυγίτες να μαχαιρώνουν κι από έναν αλλοδαπό για να κάνουμε κέφι. Αυτή η προσέγγιση θα είχε σταματήσει τον πόλεμο στη Συρία ή θα έλυνε τις ταξικές ανισότητες που οδηγούν στη μετανάστευση; Αν όχι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν θα συνέχιζαν να επιλέγουν τη γειτονική μας Τουρκία ως βατήρα για την Ευρώπη, η οποία Τουρκία άλλο που δεν θέλει να φορτώνει με προβλήματα την Ελλάδα; Και τι θα κερδίζαμε στον αραβικό κόσμο αν η εικόνα που του δίναμε ήταν μιας χώρας που συμπεριφέρεται στους Άραβες σαν να ήταν ζώα; Καμαρώνουμε γιατί είμαστε πιο ασφαλείς από το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Λονδίνο, αλλά έχουμε αναρωτηθεί πως αυτό μπορεί να αλλάξει ακόμα και μόνο γι' αυτό που συμβαίνει στην Ειδομένη ή για το ότι συμφωνήσαμε να στέλνουμε κόσμο πίσω σε μια χώρα που μόνο ασφαλής δεν είναι, όπως η Τουρκία, παραβιάζοντας κατάφωρα τη Συνθήκη της Γενεύης;...

Το προσφυγικό δεν λύνεται γιατί συνεχίζονται οι πόλεμοι που το προκαλούν και γιατί ο υπόλοιπες χώρες αντιμετωπίζουν τους δαιμονοποιημένους πρόσφυγες με τη νοοτροπία "να φύγουν από εμάς κι ας πάνε ακόμα και στο διάβολο". Κι όμως, οι τρομοκράτες που σκορπούν τον πανικό στην Ευρώπη είναι γεννημένοι στη Γηραιά Ήπειρο, εδώ γκετοποιήθηκαν, εδώ δεν ενσωματώθηκαν κι εδώ βρέθηκε πρόσφορο έδαφος για να φωλιάσει το μίσος στις ψυχές τους. Αν αυτό θεωρούμε πρότυπο συμπεριφοράς, τότε ας προετοιμαζόμαστε και για τρομοκρατικά χτυπήματα στο μετρό τού Συντάγματος ή στο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος". Βλέπετε, ο ανθρωπισμός είναι και πολιτική αρετή, κι ας προβάλλεται ως ιδεοληψία και μόνο από εκείνους που μπροστά τους αντικρίζουν μόνο αριθμούς. Αν τον χρησιμοποιείς, λοιπόν, στην άσκηση διπλωματίας, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε αυτόν και θεωρείς πως οι άλλοι γύρω σου είναι χρήσιμοι μόνο αν σου φέρνουν χρήματα, θα διαπιστώσεις ότι χάρη σε αυτόν μπορείς να αποφεύγεις τραγωδίες τύπου Βρυξελλών ή Παρισιού...

Υ.Γ. Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι κυνηγημένοι από πολεμικές συγκρούσεις ή πολιτικές διώξεις, δεν είναι απαραιτήτως φτωχοί. Ούτε με την πρόταση Μάρδα εξαναγκάζεται κανείς να δώσει 250.000 ευρώ για να πάρει άδεια διαμονής για να θεωρηθεί αυτή η κίνηση ναζιστική, όπως στη Δανία, όπου κατάσχονται τιμαλφή των προσφύγων, ή όπως έπραξε τέως πρόεδρος της Βουλής, η οποία δεν έδωσε πέρυσι από τα αποθεματικά τού Κοινοβουλίου 5.000.000 ευρώ για να μπορέσει η κυβέρνηση να συνεχίσει τη διαπραγματευτική μάχη την οποία τώρα η ίδια εκ του ασφαλούς κατηγορεί πως πρόδωσε. Ούτε εκείνοι που δεν έχουν 250.000 ευρώ θα ριχτούν σε φούρνους ή θαλάμους αερίων ή δεν θα τους δοθεί η δυνατότητα να διεκδικήσουν άδεια παραμονής. Ούτε, άλλωστε, ο Δημήτρης Μάρδας ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη θα έρθει κυρίως από τους πρόσφυγες, αλλά πως κι αυτοί μπορούν να βοηθήσουν κι επ' ωφελεία τους. Καλό, επομένως, το χιούμορ, επιτρεπτή ασφαλώς και η κριτική αλλά δεν θα μας χαλούσε καθόλου αν έρχονταν στη Ελλάδα 500.000.000 ευρώ από τους Σύριους πρόσφυγες, όπως συνέβη στην Αίγυπτο, για να μιλήσω στη γλώσσα σας νεοφιλελεύθερα "παλικάρια"...

   
  

Οι τραγοπαπάδες έχουν διαβάσει τα Ευαγγέλια ή μόνο το "Αγών μου" του Χίτλερ;...

Τα πάντα είναι σχετικά κι ο καθένας μπορεί να αποθεώνει σκουπίδια ή να καυτηριάζει διαμάντια κατά το δοκούν. Ακόμα και για μια κάκιστη ταινία, για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να γράψει πως αναφέρεται με πρωτοτυπία στη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα και την απαντοχή τους μέσα στο χρόνο και να έχει δίκιο, ανεξαρτήτως αν ο τρόπος που το κάνει το φιλμ είναι για τα πανηγύρια. Το ίδιο, πάνω κάτω, συμβαίνει με τους πρόσφυγες, όπου η ιδεοληψία, ο εθνικισμός κι ο θρησκευτικός φανατισμός, συνοδευόμενοι από αθέλητη ή ηθελημένη άγνοια, οδηγούν τους ανθρώπους να βγάζουν τέρατα από το στόμα τους, όπως ο θλιβερός τραγόπαπας της Βέροιας, ο οποίος ούτε καν έχει αντιληφθεί πόσο πρόσβαλε τον Ιησού με τα εμέσματά του, ή όλοι εκείνοι που επιτέθηκαν στο κοριτσάκι που παρέλασε με τη μαντήλα. Μέσα στην ατέλειωτη υποκρισία τους παριστάνουν, μάλιστα, τους θεματοφύλακες των γυναικείων δικαιωμάτων εκείνοι οι οποίοι αν δουν θηλυκό με μίνι φούστα στην εκκλησία ή απλώς και μόνο να βρίσκεται στο Άγιο Όρος είναι ικανοί να το αφορίσουν και οι πιο "μερακλήδες" ανάμεσά τους να το πετροβολήσουν...

Ποιο είναι το "ακαταμάχητο" επιχείρημα όλων αυτών των φασιστοειδών; Πως οι πρόσφυγες δεν έρχονται στη χώρα μας και στην Ευρώπη για να γλιτώσουν τη ζωή τους από τα διασταυρούμενα πυρά υποκινούμενων από τους ξένους φατριών αλλά αποτελούν κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου για τη μουσουλμανοποίηση της Ευρώπης. Οι πιο "ψαγμένοι", μάλιστα, προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, ισχυριζόμενοι πως ο ισλαμισμός συνεργάζεται με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για την αλλοίωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και μόνο. Στο μυαλό (;) τους ό,τι συμβαίνει παγκοσμίως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνωμοσία σε βάρος τής Ελλάδας. Ποιος ξέρει; Μπορεί κι ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία να ξέσπασε και να συνεχίζεται για να αφανιστεί ο ελληνισμός. Πώς δεν το σκεφτήκατε ακόμα αυτό αντιπαθείς μου μισαλλόδοξοι;...

Πριν μερικούς μήνες είχα βρεθεί στο Λίβανο, όπου επισκέφτηκα και προσφυγικούς καταυλισμούς. Για όσους δεν το γνωρίζουν, η συγκεκριμένη χώρα μαζί με την Ιορδανία φιλοξενούν τους μεγαλύτερους αριθμούς προσφύγων, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η αναλογία τους με τον ντόπιο πληθυσμό που ξεπερνά τον ένα προς τρεις. Αρκετοί Λιβανέζοι, μάλιστα, μου έλεγαν πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, μολονότι η πλειονότητά τους είναι μουσουλμάνοι όπως οι Σύριοι. Οι περισσότεροι, εξάλλου, αν όχι όλοι οι πρόσφυγες με τους οποίους συνομίλησα μου έλεγαν πως δεν ήθελαν να πάνε στην Ευρώπη αλλά να μείνουν εκεί μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία. "Πίσω από τα βουνά βρίσκεται η πατρίδα μου. Γιατί να θέλω να φύγω από εδώ;", είχε αναρωτηθεί ευλόγως μια προσφυγοπούλα...

Πού θέλω να καταλήξω; Δεν αμφιβάλλω πως το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία ή άλλα θεοκρατικά καθεστώτα της περιοχής μπορεί να επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης, πέρα από το δικό τους πλουτισμό, επιτρέποντας στους διακινητές να συνεχίζουν το "θεάρεστο" έργο τους. Οι τζιχαντιστές, ωστόσο, που έχουν αιματοκυλίσει την ήπειρό μας και υπόσχονται νέα μακελειά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ευρώπη. Αν, επομένως, απειλούμαστε αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι εμείς που παριστάνουμε τους προοδευτικούς και τους δημοκράτες περιθωριοποιήσαμε ολόκληρες κατηγορίες πληθυσμού, τους επιτρέψαμε να φωλιάσει το μίσος στις καρδιές τους κι όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε την ιμπεριαλιστική μας αλαζονεία στέλνουμε το λογαριασμό στο Κοράνι. Λες και η Βίβλος είναι ταινία τής Ντίσνεϊ ή λες και δεν συναντούμε το φονταμενταλισμό και στο χριστιανισμό. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι παπάδες, μέσα και στον αντιεβραϊσμό τους, έχουν διαβάσει τα Ευαγγέλια ή μόνο το "Αγών μου" του Χίτλερ...

Λίγοι, για παράδειγμα, μουσουλμάνοι έχουν δολοφονηθεί στην Ευρώπη λόγω του θρησκεύματός τους; Τη Χρυσή Αυγή, για παράδειγμα, τη γνωρίζετε; Ούτε καν με το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, πόσω μάλλον για θρησκευτικό γάμο, συμφωνεί η εγχώρια θρησκευτική ηγεσία αλλά, κατά τα άλλα, οι απολίτιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν στον Μωάμεθ. Χριστέ αναστήσου κι απάλλαξέ μας από τους φαύλους που μιλούν εξ ονόματός σου γιατί ου γαρ οίδασι τί ποιούσι...      

Τι θέλουν στο ΔΝΤ; Η επόμενη γενιά "τζιχαντιστών" να εκκολαφτεί στην Ελλάδα;...

Η κυβέρνηση υπόγραψε το καλοκαίρι το τρίτο μνημόνιο μπροστά στο φάσμα τής χρεοκοπίας. Αυτό περιλαμβάνει επαχθή μέτρα τα οποία επιβάλλονται σε μια κοινωνία η οποία εδώ κι έξι χρόνια πλέον βιώνει ένα καθεστώς λιτότητας και συνεπακόλουθης φτωχοποίησης. Ποιος ωφελείται, ωστόσο, από την απαίτηση του ΔΝΤ τα ήδη δύσκολα μέτρα να γίνουν ακόμα δυσκολότερα με επιχειρήματα που βασίζονται σε αριθμούς που δεν μπορεί να αποδείξει ούτε το ίδιο ότι ισχύουν; Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, το "λαθάκι" τού Ταμείου με τον πολλαπλασιαστή το οποίο οι Έλληνες πλήρωσαν με το αίμα τους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε, πάντως, πως πρέπει να περικοπούν και κύριες συντάξεις ή να επιβληθούν και νέοι φόροι με στόχο να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες και να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, ποιος αλήθεια πιστεύει πλέον ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η δημοσιονομική εξισορρόπηση, η οποία άλλωστε σε σημαντικό βαθμό έχει ήδη επιτευχθεί;

Στην Ουάσιγκτον ξέρουν πολλές άλλες χώρες που να παρουσιάζουν, για παράδειγμα, πρωτογενές πλεόνασμα ή έστω ελάχιστο πρωτογενές έλλειμμα και να έχουν υποστεί τόσο βίαιη προσαρμογή στη βιωσιμότητα; Το μέγα ζήτημα, επομένως, είναι η ισχυρή τόνωση της πραγματικής οικονομίας κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί όσο στο ΔΝΤ ποτίζουν δόσεις την Ελλάδα με το σταγονόμετρο, απαιτούν κάθε τόσο αλλαγές στο φορολογικό και στο ασφαλιστικό και δεν συνδράμουν στο σχεδιασμό ενός αναπτυξιακού νόμου ο οποίος θα περιλαμβάνει απαραιτήτως άμεση ρευστότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα επιτρέπουν λελογισμένες δημοσιονομικές υπερβάσεις σήμερα οι οποίες θα εξασφαλίσουν ότι αύριο θα στεκόμαστε στα πόδια μας δίχως την ανάγκη αναπνευστήρα...

Ισχύει πως υπάρχουν κύριες συντάξεις που μπορούν να κοπούν αφού είναι υψηλές και βασίστηκαν στις πελατειακές σχέσεις, όπως αυτές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσά μας αρκετοί οι οποίοι δηλώνουν στην εφορία λιγότερα από όσα βγάζουν, δίνοντας επιχειρήματα στο ΔΝΤ να ζητά αυξήσεις άμεσων κι έμμεσων φόρων επί δικαίους κι αδίκους. Η κυβέρνηση καλά κάνει και ξεψαχνίζει τις διάφορες λίστες φοροδιαφυγής- ήδη, άλλωστε, πολλοί από αυτούς που βρίσκονται σε αυτές προσέρχονται οικειοθελώς για να πληρώσουν πρόστιμα και να γλιτώσουν τα δικαστήρια- αλλά απαιτείται πόλεμος σε όλα τα επίπεδα. Τώρα, άλλωστε, που οι διάφοροι Ψυχάρηδες καταθέτουν επιτέλους τον οβολό τους στο δημόσιο ταμείο μειώνονται και οι δικαιολογίες εκείνων που θεωρούν αμαρτία το να κόβουν αποδείξεις. Αν θέλουμε, επομένως, να μειωθεί ο αριθμός και το ύψος των φόρων, επιβάλλεται κι εμείς να είμαστε συνεπέστεροι στις υποχρεώσεις μας...

Αν, ωστόσο, το ΔΝΤ επιμείνει να συμπεριφέρεται σαν "Έμπορος της Βενετίας", τότε αυτοί που το κουμαντάρουν, οφείλουν να σκεφτούν τις ευρύτερες πολιτικές προεκτάσεις των επιλογών τους. Δεν είναι δυνατό λογιστές, όσο σπουδαγμένοι κι αν είναι, να παίρνουν αποφάσεις οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τη γενικότερη εικόνα, είτε αυτή αφορά την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα είτε το ότι σε μια περιοχή που περιλαμβάνει τη βόρειο Αφρική, τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μέση Ανατολή η κατάσταση είναι, το λιγότερο, έκρυθμη. Σε αυτόν τον άξονα η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που χαρακτηρίζεται από πολιτική σταθερότητα. Όσο κι αν κλυδωνιζόμαστε από την οικονομική κρίση και το προσφυγικό δεν έχουμε εμφύλιο πόλεμο ούτε κυβερνιόμαστε από αυταρχικούς μεγαλομανείς με επεκτατικές βλέψεις, όπως η Τουρκία τού Ρ.Τ. Ερντογάν. Αν στο ΔΝΤ, ωστόσο, επιμείνουν να απαιτούν και τις σάρκες των Ελλήνων ας προετοιμάζονται για αποσταθεροποίηση και της Ελλάδας σε ένα περιβάλλον όπου ήδη ευνοείται η άνθηση της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της τρομοκρατίας που έρχεται ως αναπόφευκτη συνέπεια. Σε μια τέτοια περίπτωση η επόμενη γενιά "τζιχαντιστών" δεν θα εκκολαφτεί στο Ιράκ, στη Συρία ή στα γκέτο τού Παρισιού και των Βρυξελλών αλλά στην Ελλάδα. Τόσο απλά...

Μην τους ανέχεστε...

Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να θρηνούμε στην Ευρώπη μια 11η Σεπτεμβρίου κάθε τρεις και λίγο; Μήπως γιατί οι απαντήσεις που δίνουμε στα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα είναι οι ακριβώς αντίθετες από αυτές που θα έπρεπε; Για να είμαι ακριβής: οι βασικοί ένοχοι για τις δεκάδες των νεκρών στο αεροδρόμιο και στο μετρό των Βρυξελλών είναι αυτοί που οργάνωσαν και πυροδότησαν τις εκρήξεις, πιθανότατα το Ισλαμικό Κράτος. Δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά δικαιολογία στον κόσμο για να σκοτώνεις ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζεις καν. Αυτό που οφείλουμε, ωστόσο, να συνεχίζουμε να αναζητούμε και στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν είναι τα βαθύτερα αίτια τα οποία κινητροδοτούν δολοφόνους όπως αυτούς του ISIS και τα οποία είναι πολύ επιφανειακό να αποδοθούν αποκλειστικώς στη στρεβλή ανάγνωση του Κορανίου...

Κι αν στο κάτω κάτω της γραφής θέλουμε ως Ευρωπαίοι να υποστηρίζουμε και να ισχύει πως πρεσβεύουμε αρχές κι αξίες όπως της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης περισσότερο από κάθε άλλο στον πλανήτη πρέπει να το επιβεβαιώνουμε και με τις πράξεις μας. Μόνο που η ευρωπαϊκή πραγματικότητα εδώ και πάρα πολύ καιρό υποδηλώνει πως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στα αστέρια αλλά μέσα μας, όπως θα έλεγε κι ο Σέξπιρ...

Η Γηραιά Ήπειρος μπάζει από παντού. Στο οικονομικό πεδίο απάντησε στην κρίση αποκλειστικώς και μόνο με λιτότητα και τιμωρητικές πολιτικές, με αποτέλεσμα, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η Ελλάδα είναι κακός μαθητής, η ανάπτυξη, όπου αυτή υπάρχει, να είναι στην καλύτερη περίπτωση αναιμική, η ανεργία να μην μειώνεται σημαντικά, οι εργασιακές σχέσεις να θυμίζουν όλο και περισσότερο Μπαγκλαντές και οι τράπεζες να ετοιμάζονται να μας ποτίσουν με νέο γύρο χρηματοπιστωτικής φούσκας αφού στην ουσία παραμένουν ανέλεγκτες. Στο Προσφυγικό αποδείχθηκε ότι η Ενωμένη Ευρώπη υφίσταται μόνο στα χαρτιά κι ότι το κάθε κράτος-μέλος της κοιτά την πάρτη του και μόνο...

Τι κι αν έχουμε κοινό νόμισμα ή περνάμε τα ευρωπαϊκά σύνορα, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δίχως διαβατήριο ή βίζα; Στο ζήτημα της πραγματικής ενοποίησης αφεθήκαμε να προχωρούμε σε αυτοκαταστροφικές πολιτικές, όπως η άκριτη διεύρυνση προς ανατολάς, βάζοντας στο κλαμπ χώρες όπως αυτές του Βίζεγκραντ που υπηρετούν συμφέροντα της άλλης όχθης τού Ατλαντικού και οι οποίες δεν έχουν καμιά διάθεση να αποδεχθούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κι αντί να παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη μας, ετοιμαζόμαστε να επανεκκινήσουμε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με μια χώρα όπως η Τουρκία, στην οποία για παράδειγμα το κράτος υπαγορεύει στις εφημερίδες τι μπορούν και τι δεν μπορούν να γράφουν...

Ύστερα, εξάλλου, από τα τείχη και τους φράχτες για τους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες βάζουμε τα θεμέλια για να απαντήσουμε στην αιματοχυσία στη βελγική πρωτεύουσα με νέο περιορισμό των ατομικών ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας και με ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων. Οι Βρυξέλλες είχαν μετατραπεί σε φρούριο μετά από την επίθεση στο Παρίσι το Νοέμβριο, αλλά αυτό δεν απέτρεψε τη συμφορά. Κι αυτό γιατί δεν είναι τα τανκ στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων που θα νικήσουν τη μισανθρωπία αλλά, για παράδειγμα, ο τερματισμός ιμπεριαλιστικών πολέμων, η ουσιαστική ενσωμάτωση των μειονοτήτων και η καταπολέμηση του ρατσισμού και της μισαλλοδοξία ένθεν κακείθεν...

Η Ευρώπη επί αιώνες λειτούργησε ως αποικιοκρατική δύναμη, η οποία χρησιμοποιούσε τους υποτελείς της ως δωρεάν ή φτηνό εργατικό δυναμικό, απομυζώντας παραλλήλως τον πλούτο τους. Και τώρα που οι τελευταίοι καταφεύγουν στην ήπειρό μας για να αποφύγουν να σκοτωθούν από πολέμους και την πείνα που η απληστία μας υποκίνησε η απάντησή μας είναι "πάρτε δρόμο" ή "μην τους ανέχεστε", όπως έγραψε στο twitter o εθνικός μας καραγκιοζάκος, ο οποίος δεν είναι απλώς ένας γραφικός τηλεπωλητής αλλά αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ε, λοιπόν, θα αντιγράψω τον Αδ. Γεωργιάδη και θα προτρέψω κι εγώ να μην τους ανέχεστε. Μόνο που δεν αναφέρομαι στους "ξένους", αλλά σε όλους εκείνους που είτε ορκίζονται στον θεό είτε στον αλλάχ υποφέρουν από έναν άκρως μεταδοτικό μιθιδρατισμό, αποτελώντας ξεκάθαρους δημόσιους κινδύνους για την κοινωνία μας...




 

Εδώ ο Τσε "συνάντησε" τον Ομπάμα, γιατί ο Αλέξης να μην ενώσει δυνάμεις με Ολάντ-Ρέντσι;...

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για κάποιους λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: την έχουν προαναγγείλει ακόμα και πριν από τις εκλογές τού 2012, στηριζόμενοι στο επιχείρημα πως είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή μάλιστα που έχει εντάξει πολλούς ανέστιους του πάλαι ποτέ Κινήματος. Το 2015 δύσκολα θα έδινε επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης, με δεδομένο ότι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς πάλεψε με θεούς και δαίμονες ακριβώς για να εφαρμόσει πλήρως το αριστερό της πρόγραμμα. Το 2016, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνοντας και το βαρύ τίμημα της διάσπασης, εξωθήθηκε στην υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, το οποίο βεβαίως είναι χειρότερο από σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, είναι νεοφιλελεύθερο. Με βάση, επομένως, τον τρόπο αντίληψης εκείνων που ομνύουν στην ιδεολογική καθαρότητα, ανεξαρτήτως αν οι συνθήκες δεν έχουν αποδειχθεί ευνοϊκές και οι οποίοι έχουν προφητεύσει την πασοκοποίηση της Κουμουνδούρου εδώ και καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αλλά νεοφιλελεύθερο...

Αν κάποιοι, πάντως, έχουν σοβαρότερο πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού αυτοί βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η εκλογή τής Φ. Γεννηματά υποτίθεται πως θα έστρεφε το καράβι από το νεοφιλελευθερισμό, όπου το είχε φέρει ο Β. Βενιζέλος, προς τη σοσιαλδημοκρατία, έστω κι αν αυτοί οι δύο χώροι δεν είναι και πολύ εύκολο να διαχωριστούν στις ημέρες μας. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η πρόεδρος Φώφη θωπεύει τον αρχηγό Κούλη και σπεύδει να αποκλείσει το ΣΥΡΙΖΑ από τη συζήτηση για τη σύμπτυξη δυνάμεων των ευρύτερων αριστερών-κεντροαριστερών δυνάμεων. Στην προσπάθειά της να περιχαρακώσει, σαν άλλο ΚΚΕ, το 5% του άλλοτε κραταιού κόμματός της δαιμονοποιεί την κυβέρνηση την ίδια ώρα που, όπως αποδείχθηκε και με την υπόθεση Μουζάλα, παρουσιάζεται απελπιστικά διαθέσιμη για συμμετοχή σε αυτή...

Κι από την άλλη έχουμε το Ποτάμι, του οποίου ο πρόεδρος είναι κεντροαριστερός κι ανήκει στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών αλλά ένα σημαντικό μέρος του στελεχιακού δυναμικού και των ψηφοφόρων του είναι νεοφιλελεύθερο. Με αυτά τα υλικά, επομένως, δεν μπορεί να αναγεννηθεί καμιά κεντροαριστερά, ακόμα κι αν πιστέψω ότι αυτό είναι που επιζητεί ο λαός, που δεν το επιζητεί. Με μόλις 15% των μισθωτών να έχουν μηνιαίες απολαβές πάνω από 1000 ευρώ ποια μεσαία τάξη υπάρχει για να στηρίζει μεσοβέζικες λύσεις, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες; Καμία...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε κατηγορηθεί το 2015, κι όπως αποδείχθηκε δικαίως, γιατί δεν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στην Ευρώπη ευρύτερες του δικού του χώρου συμμαχίες κατά τής λιτότητας. Όταν το κάνει τώρα, αποδεχόμενος εμμέσως το σφάλμα του, κατηγορείται πως μεταλλάχθηκε από Αριστερό σε σοσιαλδημοκράτη. Σε έναν ιδεατό κόσμο μια συμμαχία με το διάβολο προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τους μικρομεσαίους θα ήταν βάσιμο να κατηγορηθεί ως προδοτική. Λυπάμαι, όμως, αν σας ξυπνώ από το όνειρο αλλά αυτή η Ευρώπη δεν πρόκειται να αλλάξει αν η ελληνική Αριστερά, έστω κι αν είναι κυβερνώσα, απομονωθεί στο ιδεολογικό της θερμοκήπιο και δεν ενδιαφερθεί να ενωθεί με σχηματισμούς που ναι μεν δεν την εκφράζουν απολύτως αλλά οι οποίοι μπορούν να τη βοηθήσουν να διαδραματίσει κεντρικότερο ρόλο στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων...

Αν ο πρωθυπουργός διέθετε στο δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων ευρώ για να ασκεί τη δική του πολιτική και μόνο, όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν θα είχε ανάγκη κανέναν Ολάντ ή Ρεντσι κι έτσι θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι, ακόμα και η Ζωή, ο Γιάνης κι ο Παναγιώτης. Από τη στιγμή, ωστόσο, που η χώρα για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της χρειάζεται ακόμα την υποστήριξη των ξένων, οι οποίοι βεβαίως δεν την προσφέρουν αφιλοκερδώς, τότε σαφώς και είναι απαραίτητο να είναι μαζί μας κι όχι απέναντι ο πρόεδρος της Γαλλίας ή ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, οι οποίοι στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι κι ο διάβολος αυτοπροσώπως. Έτσι κι αλλιώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να επικρίνει το τελευταίο εργασιακό νομοσχέδιο Ολάντ, που δείχνει να λοξοκοιτά προς Σόιμπλε μεριά. Σε έναν κόσμο, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέπτεται την Κούβα είναι παράλογο να στεγανοποιούμε πολιτικές πρωτοβουλίες στο όνομα μιας αδιέξοδης δήθεν ιδεολογικής συνέπειας...    

 

Αν ο Τσίπρας θέλει να γίνει Ελευθέριος Βενιζέλος πρέπει σήμερα να ζωστεί με εκρηκτικά...

Το προσφυγικό και η καταπολέμηση της διαφθοράς-διαπλοκής είναι δύο τεράστια ζητήματα, τα οποία δεν επιλύονται βεβαίως από τη μία στιγμή στην άλλη και για τα οποία η κυβέρνηση δεν έχει το μοναδικό λόγο. Αν δεν τερματιστούν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική- κυρίως αυτός της Συρίας- κι αν δεν συνεργαστεί η Τουρκία δεν μπορούμε να περιμένουμε θεαματικά αποτελέσματα στη μείωση των προσφυγικών ροών, αλλά και των μεταναστευτικών που συνδέονται με το κορυφαίο πρόβλημα παγκοσμίως, αυτό της άνισης κατανομής τού πλούτου. Κι αν, επίσης, η δικαιοσύνη δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όση πολιτική βούληση κι αν υπάρχει στο τέλος το μάρμαρο θα το πληρώσει η μαρίδα κι όχι οι καρχαρίες. Ακόμα, όμως, κι αν αυτά τα δύο ζητήματα έληγαν σήμερα χάρη σε ένα μαγικό ραβδάκι, αυτό δεν θα βελτίωνε το κύμα απαισιοδοξίας που έχει καταλάβει τη χώρα, κι όχι αδίκως. Με τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις- άμεσες κι έμμεσες- προ των πυλών απαιτείται δύναμη ψυχής μόνο και μόνο για να χαμογελάς...

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά ελπίδα να λάβει εντολή ανανέωσης της θητείας της στην περίπτωση που δεν βελτιώσει, έστω κατ' ελάχιστο, την ποιότητα ζωής των περισσότερων πολιτών. Ακόμα κι αν όλοι οι πρόσφυγες μετεγκατασταθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα κι αν καταλήξουν στη φυλακή οι διάφοροι ψυχάρηδες, ακόμα κι αν βγούμε από το μνημόνιο, όλα αυτά θα έχουν μικρή σημασία για τους ψηφοφόρους αν τα εισοδήματά τους έχουν λεηλατηθεί περαιτέρω στο μεσοδιάστημα...

Θεωρώ δύσκολη υπόθεση, ακόμα κι αν εξαντληθεί η τετραετία και πάμε σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2019, την επανεκλογή τής σημερινής κυβέρνησης, η οποία καλείται να υλοποιήσει, μέσα σε ασφυκτικό χρονικό και πολιτικό πλαίσιο, ανυλοποίητες δεσμεύσεις χρόνων απέναντι στους δανειστές. Η εποχή των μνημονίων έχει ανοίξει πολλά τραύματα κι αυτά, ακόμα κι αν πάψουν να αιμορραγούν, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να επουλωθούν. Τι πρέπει να κάνει, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας; Να παραιτηθεί και να μιμηθεί την ανέξοδη αντιμνημονιακή ρητορική τής ΛΑΕ ή του ΚΚΕ, η οποία είναι ναι μεν ιδεολογικά ορθή αλλά αποδείχθηκε αναποτελεσματική ώστε να αλλάξουν οι διεθνείς πολιτικές ισορροπίες; Να πετά τη μπάλα στην εξέδρα, περιμένοντας η Ευρώπη να αλλάξει τη συνταγή τής λιτότητας, έστω κι αν αυτό σημαίνει αναμονή ετών με τα δημόσια οικονομικά και την πραγματική οικονομία τής χώρας σε φάση απόλυτου στεγνώματος;...

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούν να αποδειχθούν ικανά για να δοθεί ένα ισχυρό σοκ σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή. Αυτό που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός, έστω κι αν δεν διαβάζεται ως politically correct, είναι να λειτουργήσει σαν κομάντο αυτοκτονίας! Να τελειώσει, δηλαδή, με την αξιολόγηση μέχρι το Πάσχα, όσο δυσβάσταχτα μέτρα κι αν υποχρεωθεί να ψηφίσει ξοδεύοντας προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, ώστε στη συνέχεια να ανοίξει, επιτέλους, η διαπραγμάτευση που δεν έγινε ποτέ τα τελευταία έξι χρόνια, αυτή δηλαδή για τη σοβαρή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους και, κυρίως, για την ισχυρή τόνωση της πραγματικής οικονομίας, με άμεσες σημαντικές ενέσεις ρευστότητας και την αλλαγή τού παραγωγικού μοντέλου στη βάση τής κοινωνικής δικαιοσύνης, που απαιτεί ανάμεσα σε άλλα ισότητα ευκαιριών...

Προφανώς τα οφέλη από την απομείωση του χρέους και τη μεταρρύθμιση του αναπτυξιακού προτύπου δεν θα είναι άμεσα ορατά, αφού απαιτείται χρόνος για να πάρουν σάρκα κι οστά, σε αντίθεση με τις άμεσες δυσμενείς συνέπειες για τη δημοφιλία τού Αλέξη Τσίπρα. Ο Έλληνας ψηφίζει αυτόν που του βάζει ή του υπόσχεται χρήματα στην τσέπη εδώ και τώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε συμφωνήσει στις Σέβρες την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και μερικούς μήνες αργότερα δεν εκλέχθηκε ούτε καν βουλευτής και περιμένουν ορισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας να διασωθεί μόνο και μόνο αν περάσει βραχιολάκια στον Στ. Ψυχάρη;...

Κι εδώ τίθεται το πολιτικό δίλημμα για τον πρωθυπουργό: εγκαταλείπει τη μάχη για να την κερδίσει αργότερα υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες ή τη δίνει μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τής πολιτικής του κονιορτοποίησης αλλά και την πιθανότητα καταγραφής του στα ιστορικά κιτάπια ως εκείνος που έβγαλε τη χώρα από τις Συμπληγάδες; Αν αυτό μπορεί να βοηθήσει στην απόφασή του, να του υπενθυμίσω ότι η πολιτική καριέρα τού Βενιζέλου δεν σταμάτησε το 1920, όταν ο λαός τον αποδοκίμασε, αλλά ξαναέγινε πρωθυπουργός άλλες τέσσερις φορές από τότε...  

   

"Πρέπει να τιμωρηθείς γιατί έζησες πάνω από τις δυνάμεις σου": έτσι δεν έλεγες στα ρεπορτάζ σου MEGA μου;...

Η τιμωρητική αντίληψη δεν ταυτίστηκε μόνο με τους δανειστές τα χρόνια των μνημονίων, αλλά και με ορισμένα μέσα ενημέρωσης, τα οποία προπαγάνδισαν όσο μπορούσαν περισσότερο την παγκάλειο λογική τού "μαζί τα φάγαμε". Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους είχε το MEGA, το οποίο με ρεπορτάζ επί ρεπορτάζ επιχείρησε να μας πείσει πως η Ελλάδα δεν καταστράφηκε κυρίως γιατί μερικές εκατοντάδες οικογένειες, ανάμεσα στις οποίες και οι ιδιοκτήτες του, έκαναν πάρτι με το δημόσιο χρήμα αλλά κατά βάση γιατί ο Μήτσος διόρισε την κόρη του στο Δημόσιο κι ο Μπάμπης πήρε περισσότερα διακοποδάνεια από όσα μπορούσε να αποπληρώσει. Με λίγα λόγια, πως ο Μήτσος κι ο Μπάμπης έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους και γι' αυτό τους έπρεπε παραδειγματική τιμωρία. Μόνο που όταν ζεις από το ξίφος κι έχεις κάνει σημαία σου την ηθική, οφείλεις να γνωρίζεις ότι θα πεθάνεις κι από αυτό...

Όταν, επομένως, δείχνεις με το δάχτυλο εκείνους που έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους- λησμονώντας, βεβαίως, να αναφέρεις ποιοι και γιατί επέτρεψαν αυτό να συμβεί λειτουργώντας σαν έμποροι ναρκωτικών- είναι λογικό κάποια στιγμή να δείξουν κι εκείνοι εσένα: γιατί κι εσύ MEGA μου έζησες πάνω από τις δυνάμεις σου, με θαλασσοδάνεια επί θαλασσοδανείων τα οποία έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός με τις απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και, σε γενικότερο πλαίσιο, με τη συντήρηση ενός παρασιτικού πολιτικού- μιντιακού- επιχειρηματικού- τραπεζικού καθεστώτος...

Και σε αυτήν την περίπτωση, εξάλλου, οι κεφαλαιοκράτες χρησιμοποιούν ως ένα από τα τελευταία τους όπλα αυτούς για τους οποίους δεν νοιάζονται καθόλου, δηλαδή τους εργαζόμενους: "Μα, θα χαθούν τόσες θέσεις εργασίας", κλαυθμηρίζουν δίχως ίσως καν να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της υποκρισίας τους. Από το MEGA έχουν απολυθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκατοντάδες εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, με το επιχείρημα βεβαίως της διάσωσης του σταθμού. Ε, λοιπόν, με το επιχείρημα της διάσωσης του συνόλου τού ελληνικού λαού, ο οποίος είναι πολύ περισσότερος από όσους απασχολούνται στο Μεγάλο Κανάλι, ας κλείσει το τελευταίο από τη στιγμή που δεν είναι βιώσιμο...

Αν είναι να πληρώσουμε άλλη μία ανακεφαλαιοποίηση για δάνεια που θα πάνε στο βρόντο, τότε οφείλουμε να επιλέξουμε το έλασσον δεινό. Πόσω μάλλον όταν ορισμένοι στη Μεσογείων τα προηγούμενα χρόνια κρεμούσαν ανάποδα όποιον τυροπιτά έπιαναν να μην κόβει αποδείξεις. Αν οι Μπομπολαίοι, οι Βαρδινογιάννηδες και οι Ψυχάρηδες ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το προσωπικό τους, ας προχωρήσουν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κι ας πληρώσουν από την τσέπη τους τα χρωστούμενα του σταθμού. Σε διαφορετική περίπτωση, είναι προτιμότερο να τραβήξουν το καλώδιο που συνδέει τον ετοιμοθάνατο με τον τεχνητό αναπνευστήρα. Είναι πιο υγιές για όλους μας...

Δεν περίμενα φυσικά από κάποιον που εργάζεται στο MEGA να πήγαινε κόντρα στις εντολές τής εργοδοσίας και να κάλυπτε, για παράδειγμα, τις εξελίξεις την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα με στοιχειώδη αντικειμενικότητα. Ούτε, βεβαίως, ισχυρίζομαι πως ο εικονολήπτης που εστίαζε στο παραμορφωμένο από τις πλαστικές επεμβάσεις πρόσωπο της Ολ. Τρέμη έχει την ίδια ευθύνη με τους "γνωμάκηδες" του κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Ο καθένας, όμως, οφείλει να αναλαμβάνει και το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, γιατί και η σιωπή απέναντι στα τέρατα είναι ενοχοποιητική. Αν, επομένως, τώρα κάποιος ηχολήπτης ζητήσει τον οίκτο τού ελληνικού λαού γιατί έχει τέσσερα στόματα να ταΐσει, πρέπει να αναρωτηθεί πρώτα πόσο βοήθησε κι αυτός να ταϊστούν εκατομμύρια άλλα όταν τα χρόνια τής κρίσης είχε γλιτώσει την ανεργία ή τις καθυστερήσεις στην πληρωμή του γιατί τα αφεντικά του φρόντιζαν να δανειοδοτούνται για μια επιχείρηση που αν δεν ήταν μιντιακή δεν θα της έδιναν χρήματα ούτε τοκογλύφοι...

Κι αν ορισμένοι συνδέσουν αυτές τις παρατηρήσεις με ουσιαστικά όπως "εκδικητικότητα", να τους υπενθυμίσω πως στο νεοφιλελευθερισμό που τόσο λατρεύουν ορισμένοι ανάμεσά τους τα δίχτυα ασφαλείας απαγορεύονται: ή τα κερδίζεις ή τα χάνεις όλα. Η επίκληση του σοσιαλισμού από όσους τον λοιδορούσαν χυδαία ή από εκείνους που ανήκουν στο λούμπεν προλεταριάτο μόνο και μόνο για να έρθει τώρα να σώσει το δικό τους τομάρι αποδεικνύει, αν μη τί άλλο, τη φενάκη ενός τρύπιου καπιταλιστικού συστήματος που φορτώνει μονίμως τα λάθη και τα εγκλήματά του στους άλλους...    

   

Je suis Mouzalas ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση τής κυβέρνησης...

Αν υπάρχει κάτι ενθαρρυντικό που σχετίζεται με τον τραγέλαφο γύρω από την υπόθεση Μουζάλα είναι η κινητοποίηση που προκάλεσε, τουλάχιστον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπέρ τού υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής. Δεν είμαστε, άλλωστε, συνηθισμένοι να βλέπουμε την ουσία να κερδίζει τον τύπο σε αυτήν τη χώρα. Κι αν ο Γ. Μουζάλας μπορεί να μην είναι ο καλύτερος υπουργός στην ελληνική πολιτική Ιστορία- έχει κι εκείνος τη δική του ευθύνη για την καθυστέρηση στη δημιουργία «hot spots» για παράδειγμα- εν τούτοις κατόρθωσε να συνασπίσει περί το άτομό του όλους εκείνους που μπορούν ταυτοχρόνως να αγαπούν την πατρίδα τους και να αποδέχονται ότι ένας γείτονάς τους είναι δυνατό να αυτοαποκαλείται «Μακεδονία» και, κυρίως, να αντιλαμβάνονται ότι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα τού 2016 ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την πολιτικάντικη επίδειξη εθνολαϊκισμού για καθαρώς εσωτερική χρήση…

Στην ουσία για μια ακόμα φορά και πάνω στο πολιτικό μέλλον τού Γ. Μουζάλα συγκρούονται οι δύο Ελλάδες οι οποίες ξεπροβάλλουν συχνά πυκνά χάρη στην επικαιρότητα: από τη μια η μίζερη, φοβική, με έλλειμμα αυτοπεποίθησης Ελλάδα η οποία φοβάται ακόμα και τη σκιά της, πόσω μάλλον όποιον ξένο περνά τα σύνορά της. Κι από την άλλη η πολυπολιτισμική Ελλάδα, όχι με το αρνητικό πρόσημο που της έχουν προσδώσει οι πατριδοκάπηλοι αλλά με τον κοσμοπολίτικο αέρα που της χάρισαν, άλλωστε, εκείνοι που πριν έναν αιώνα περίπου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους-ιστορικά θύματα ενός άλλου είδους εθνικισμού ο οποίος είχε την ίδια τραγική κατάληξη με κάθε εθνικισμό, δηλαδή την τραγωδία: οι μικρασιάτες, οι κωνσταντινουπολίτες, οι πόντιοι κι άλλοι ξεκληρισμένοι Έλληνες που κάποιοι «παλιοελλαδίτες» αντιμετώπιζαν με τον ίδιο ψόγο που ορισμένοι επιφυλάσσουν σήμερα για τους Σύριους ή τους Ιρακινούς…

Ευτυχώς και τότε και σήμερα υπάρχει μια πιο ανοιχτόμυαλη Ελλάδα, η οποία δεν αυτοπεριθωριοποιείται, δεν αντιμετωπίζει το διαφορετικό ως εχθρικό κι έτσι επεκτείνεται εκεί που η άλλη Ελλάδα δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί πως είναι σε θέση να φτάσει. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα τής εξωστρέφειας και των ανοιχτών οριζόντων δεν κερδίζει πάντα την παρτίδα, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως οι κατά καιρούς νίκες της δεν έχουν την αξία τους. Κι αν πριν ένα χρόνο ήμασταν "Charlie" και το Νοέμβριο "Παρίσι" με αφορμή τρομοκρατικά χτυπήματα, σήμερα οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες είμαστε "Μουζάλας", ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση τής κυβέρνησης. Ο Π. Καμμένος, άλλωστε, πρέπει να θυμάται πως είναι υπουργός Άμυνας κι όχι πρωθυπουργός για να υποδεικνύει ποιος θα είναι και ποιος όχι υπουργός. Ο ίδιος μπορεί να ονομάζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, όπως την ξέρουν σε όλο τον κόσμο, όπως θέλει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να ορίζει τι επιτρέπεται και τι όχι να λέγεται από ένα συνάδελφό του. Οι ΑΝΕΛ ήταν, εξάλλου, πάντοτε ο αναγκαίος εταίρος. Αν μετατραπούν σε ύπουλο εκβιαστή, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές...

Ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικώς και οι μακεδονομάχοι χτενίζονται...

Αν αναζητούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης που μας διακατέχει, θα το βρούμε στον τρόπο που χειριστήκαμε διαχρονικά το ζήτημα της ονομασίας τής ΠΓΔΜ. Σήμερα πάνω κάτω έχει ξεχαστεί, αλλά υπήρξε μια εποχή που ήμασταν σίγουροι ότι οι γείτονες θα καταλάμβαναν την Θεσσαλονίκη γιατί ήθελαν διέξοδο προς την θάλασσα. Γι' αυτό κι έφευγαν δεκάδες πούλμαν από κάθε πόλη τής χώρας για τις συγκεντρώσεις στη συμπρωτεύουσα υπέρ τής ελληνικότητας της Μακεδονίας. Όλος ο πλανήτης γνώριζε και γνωρίζει ότι ο Αλέξανδρος ο Γ', ο επονομαζόμενος και Μέγας, δεν ήταν Σλάβος, ωστόσο εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τον συνδέσουμε με τον εθνικισμό, ίδιον της Βαλκανικής και των εθνών-κρατών τα οποία δεν έχουν πολλά χρόνια στην πλάτη τους, όπως συμβαίνει με το νεοελληνικό...

Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο 2016 με όλο τον κόσμο να αποκαλεί τη FYROM Μακεδονία, δίχως να υπονοεί πως η ελληνική Μακεδονία ανήκει στους σκοπιανούς, κι εμάς μόνους να κοροϊδευόμαστε πως το ζήτημα- αν υπήρξε ποτέ ζήτημα- δεν έχει de facto επιλυθεί και να θεωρούμε εθνική προδοσία όταν ένας υπουργός χρησιμοποιεί την ονομασία Μακεδονία προκειμένου να αναφερθεί σε ένα κράτος που όχι μόνο δεν είναι ικανό να εισβάλει στην Θεσσαλονίκη αλλά που θα είναι θαύμα αν μείνει ως έχει με δεδομένο ότι είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να αποσχιστεί η αλβανική του μειονότητα, η οποία δεν συμμερίζεται διόλου, απλούστατα γιατί δεν την ενδιαφέρει, πως ο Αλέξανδρος ήταν σκοπιανός...

Είναι, επίσης, ενδεικτικό τού μεγαλομανούς επαρχιωτισμού μας το ότι ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικώς και οι μακεδονομάχοι χτενίζονται. Την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη κάτω από άθλιες συνθήκες είναι τουλάχιστον ντροπή να εστιάζουμε σε περιθωριακά ζητήματα τα οποία έχει επιλύσει η Ιστορία. Ο Γ. Μουζάλας, όπως άλλωστε και η κυβέρνηση εν ευρεία εννοία, δεν θα κριθεί από τη Μακεδονία αλλά από το πώς θα χειριστεί το προσφυγικό, από το πώς δηλαδή θα εξασφαλιστεί ότι οι απελπισμένοι από τη Συρία, το Ιράκ κι από αλλού θα καταφέρουν να ξανασταθούν στα πόδια τους κι όσοι μείνουν στην Ελλάδα-γιατί είναι πρακτικώς αδύνατο κάποιοι να μην μείνουν εδώ στο τέλος- θα ζουν με αξιοπρέπεια και θα ενσωματωθούν σε ένα κράτος το οποίο δεν θα τους αντιμετωπίζει σαν παρίες...

Αν οι πρόσφυγες επιστρέψουν στην πατρίδα τους γιατί θα έχει τελειώσει ο πόλεμος ή βρουν διέξοδο για την υπόλοιπη Ευρώπη, όπως κι επιθυμούν, κι αν  ο μέσος Έλληνας καταφέρει να αυξήσει τα εισοδήματά του, τότε για να κάνουμε χαβαλέ μπορούμε να ασχοληθούμε και με το αν εμείς και μόνο εμείς θα αποκαλούμε την ΠΓΔΜ Άνω Μακεδονία, Μακεδονία του Βαρδάρη και δεν συμμαζεύεται. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι υπόλοιποι θα εξακολουθούν να την αποκαλούν Μακεδονία χωρίς να πιστεύουν ότι ο Φίλιππος κι ο Αλέξανδρος ήταν πρόγονοι του Ν. Γκρούεφσκι...

Αν, εξάλλου, αντιμετωπίσουμε τους πρόσφυγες ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή άνθρωποι, θα δαιμονοποιήσουμε και λιγότερο την παρουσία τους στη χώρα μας. Όταν κάποιος, έστω κι απρόσκλητος, έρχεται σπίτι σου είναι στοιχειώδες καθήκον σου να τον φιλοξενήσεις. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις για όλους και για πάντα, καν' το έστω για λίγο, αν μη τί άλλο για να αποδείξεις ότι δεν είσαι όμοιος με αυτούς που κλείνουν σύνορα και στήνουν φράχτες. Κ αυτό έχουν κάνει πολλοί συμπατριώτες μας μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό. Ένας λαός που πασχίζει ο ίδιος να σταθεί στα πόδια του μετά από έξι χρόνια μνημονίων δίνει κι από το υστέρημά του προκειμένου να σωθούν ανθρώπινες ψυχές. Αυτό το παράδειγμα οφείλουμε να εξάγουμε κι όχι ενός λαού με σύνδρομα καταδίωξης που φοβάται και τη σκιά του και γι' αυτό αρνείται να αποδεχθεί το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σε ένα άλλο κράτος, το οποίο βασανίζεται από ακόμα μεγαλύτερα υπαρξιακά ζητήματα και γι' αυτό καταφεύγει στη μακεδονική ιστορία προκειμένου να βρει σημεία αναφοράς...



     

Κρατώ τα γκέμια τής ζωής μου κι αν δεν μοιάζει με την τέλεια δική σας ποτέ δεν ζήτησα τη συγχώρεσή σας...

Το ξέρω: πρόσφυγες σκοτώνονται περνώντας τα σύνορα προς την ΠΓΔΜ, δολοφονούνται άμαχοι  από τρομοκρατικά χτυπήματα και πολέμους και στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν γνωρίζουν αν την επόμενη ημέρα θα έχουν φαγητό στο τραπέζι τους. Κι αύριο με όλα αυτά θα ασχοληθώ, επιτρέψτε μου όμως σήμερα να γίνω πιο προσωπικός, μήπως κι αποφύγω να με ξεπαραδιάσουν οι ψυχίατροι. Προσωπικό μου ιστολόγιο δεν είναι, άλλωστε, κι ό,τι θέλω κάνω σε αυτό; Φαντάζομαι, εξάλλου, πως κι αρκετοί ανάμεσά σας κάποια στιγμή έχετε νιώσει την ανάγκη να μιλήσετε de profundis κι ορισμένα από όσα γράψω ίσως και να σας εκφράζουν. Ε, λοιπόν, δεν είσαι, για παράδειγμα, πουλημένος μόνο και μόνο γιατί μπορεί να στηρίζεις τη νομίμως εκλεγμένη, και μάλιστα δις σε ένα χρόνο, κυβέρνηση αυτού του τόπου...

Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι άπειροι, ορισμένοι από αυτούς είναι ανίκανοι κι έχουν κάνει αρκετά λάθη μέχρι σήμερα, με κορυφαίο ότι η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 κράτησε περισσότερο από όσο έπρεπε από τη στιγμή που δεν είχαμε τα καλύτερα χαρτιά στα χέρια μας κι ο αντίπαλος ήταν αποφασισμένος να μείνει σταθερός στις ιδεοληψίες του. Είναι, ωστόσο, κάτι παραπάνω από άδικο να κατηγορείται μια κυβέρνηση με διάρκεια ζωής κάτι παραπάνω από ένα έτος για τα σφάλματα και τις αμαρτίες 70 χρόνων, από τότε δηλαδή που τέλειωσε ο εμφύλιος πόλεμος. Αν στους δοσίλογους και στους απογόνους τους δώσαμε "deadline" επτά δεκαετιών για να μας αποδείξουν αν είναι ικανοί ή όχι να προστατεύσουν τον ελληνικό λαό, νομίζω πως οφείλουμε να προσφέρουμε τουλάχιστον μια τετραετία σε εκείνους που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και μερικές δεκαετίες νωρίτερα στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα ξερονήσια και στις εξορίες...

Σε προσωπικό επίπεδο ακούω όλο και πιο συχνά, ακόμα κι από εκείνους που γνωρίζουν πολύ καλά πώς ζω, και μεταξύ σοβαρού κι αστείου πως έχω πουληθεί στην εξουσία γιατί εκτιμώ πως δεν υπάρχει καλύτερη λύση από τον Αλέξη Τσίπρα αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε κι όταν ρωτώ "πείτε μου κάποιον καλύτερο" σκοντάφτω σε αμηχανία ή σε απαντήσεις που ξεφεύγουν της λογικής. Είναι, για παράδειγμα, καλύτερος ο Κούλης, ο οποίος βαρύνεται με πλειάδα σκανδάλων κι όταν διετέλεσε υπουργός προχώρησε στη μέγιστη ντροπή να απολύσει μόνο εκείνους που δεν διόρισε ο ίδιος, η οικογένεια και το κόμμα του, δηλαδή τους σχολικούς φύλακες και τις καθαρίστριες, και να επιχειρήσει να προσλάβει ως διευθυντές στο Δημόσιο τους δικούς του; Αυτή ήταν, δηλαδή, η μεγάλη μεταρρύθμιση του μέγα μεταρρυθμιστή;...

Ή, μήπως, είναι λύση ο Γιάνης, η Ζωή, ο Παναγιώτης ή το ΚΚΕ-το οποίο δεν θέλει, άλλωστε, να κυβερνήσει-, οι οποίοι μιλούν ακόμα και σήμερα σαν να μην προηγήθηκε το 2015 και το θλιβερό αποτέλεσμα της άκαμπτης στάσης τους; Καλώ, εξάλλου, τον οποιοδήποτε να καταγράψει ένα 24ωρο από τη ζωή μου. Τί το σκανδαλώδες θα ανακαλύψει; Δικαστικές καταδίκες κι απειλές για διώξεις από εκείνη με την οποία υποτίθεται πως τα έχω βρει, δηλαδή την εξουσία. Αν είναι προδότες, για παράδειγμα, όσοι καταδικάζονται σε δέκα μήνες φυλάκιση χωρίς ελαφρυντικά γιατί είπαν απευθυνόμενοι σε ένα σάπιο επιχειρηματία πως ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο σεβασμό που συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολόνα της ΔΕΗ, τότε δίνουμε διαφορετικό ορισμό στην προδοσία...

Τα λέω όλα αυτά για να μου στήσετε ανδριάντα και να καταθέτετε στεφάνια σε αυτόν όταν πεθάνω; Όχι! Τα εκμυστηρεύομαι γιατί έχω βαρεθεί την κριτική των δειλών, μοιραίων κι άβουλων, που "από τους άλλους προσμένουν παλικαριά και ο ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά", εκείνων που στο καφενείο κατακεραυνώνουν το σύστημα και το ακριβώς επόμενο λεπτό παίρνουν στο τηλέφωνο τον ντόπιο βουλευτή για να τους βολέψει. Η ηθική ακεραιότητα είναι πολύ εύκολο κατόρθωμα όταν ασκείται από την εξέδρα ή από το Άγιον Όρος, γίνεται ωστόσο πολύ δύσκολη όταν καλείσαι να την εφαρμόσεις κυλώντας στη λάσπη, που είναι άλλωστε κι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τα πράγματα. Το να ρίχνεις πετρούλες σε ένα κάστρο, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή σου πως είσαι ενεργός πολίτης και πολεμάς το κατεστημένο, δεν είναι διόλου ηρωικότερο από την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή κάποιος που την περνά στον καναπέ μπροστά από την τηλεόρασή του...

Τα τρία τέταρτα όσων έχω κάνει στη ζωή μου είναι λάθη κι αμαρτίες. Ακόμα, ωστόσο, κι αν υπάρχει κάποιος Αναμάρτητος Κριτής και χρειαστεί μια ημέρα να του δώσω λογαριασμό, δεν θεωρώ πως θα χαρακτηρίσει κάποιο από αυτά ως ασυγχώρητο. Στη μέχρι τώρα διαδρομή μου έχω πληγώσει και θα πληγώσω ανθρώπους θέλοντας και μη γιατί αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς άγραφους κανόνες τού βίου μας. Κι ο γράφων, εξάλλου, έχει πληγωθεί και μόνο το τελικό ισοζύγιο θα δείξει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Έχω διαλέξει, όμως, να κρατώ ο ίδιος τα γκέμια τής ζωής μου κι ας μην μοιάζει με την τέλεια δική σας, να πράττω ως επί το πλείστον με βάση ό,τι με προτρέπει το κεφάλι μου πως είναι ορθό, ακόμα κι αν δεν είναι κοινωνικώς αποδεκτό. Κι αν δεν μπορείτε να με συγχωρήσετε γι' αυτό, μικρό το κακό. Ποτέ δεν ζήτησα τη συγχώρεσή σας...

  

  

Το λιοντάρι δεν θα καταδεχόταν ποτέ να γίνει πρέσβης καλής θελήσεως της UNESCO...

Στη ζούγκλα το λιοντάρι είναι ναι μεν άγριο, αλλά έντιμο: θα κυνηγήσει και θα ξεκοιλιάσει το ελάφι δίχως να του υποσχεθεί, για παράδειγμα, πως θα αποζημιώσει την οικογένειά του για την απώλειά της. Στη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα, ωστόσο, η αγριότητα βαδίζει χεράκι χεράκι με την ανεντιμότητα. Οι "rich and famous" θα χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο ώστε οι μικρομεσαίοι να σηκώνουν τα φορολογικά βάρη και των κροίσων, αλλά την ίδια ώρα θα δωρίσουν ένα ελάχιστο μέρος τής περιουσίας τους για τους πρόσφυγες, τους ανάπηρους ή τους καρκινοπαθείς για να θαυμάσει το πόπολο τη φιλανθρωπία τους κι ευελπιστώντας να εξασφαλίσουν, παραλλήλως, μια επιπλωμένη με όλα τα κομφόρ σουίτα στη βασιλεία των ουρανών. Το λιοντάρι δεν θα αυτοεξευτελιζόταν ποτέ με αυτόν τον τρόπο ούτε θα καταδεχόταν να εξαπατά τα θύματά του τόσο χυδαία. Κι ας μην γίνει ποτέ πρέσβης καλής θελήσεως της UNESCO...

Είναι κακό οι Έλληνες και ξένοι "σελέμπριτι" να φωτογραφίζονται με σωσίβια για να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες, όπως στο εξώφυλλο του "Down Town", και να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη; Όχι απαραιτήτως. Αν κατά τη διάρκεια της καριέρας σου ταυτοχρόνως με τη δημοσιογραφία, την παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών, το θέατρο ή το τραγούδι έχεις αναπτύξει μια ακτιβιστική δράση, κατά προτίμηση μακριά από τα φώτα τής δημοσιότητας, για τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού τότε η συμμετοχή σου σε ένα τέτοιο εξώφυλλο αποδεικνύει ιδεολογική συνέπεια. Αν, όμως, πέρα από ένα δίωρο που πέρασες σε ένα στούντιο για  να φωτογραφηθείς με μαντήλα ή ένα μωρό στην αγκαλιά περνάς τον υπόλοιπο καιρό σου αποκλειστικώς αποθεώνοντας μνημονιακές-ιμπεριαλιστικές πολιτικές που φτωχοποιούν τους ανθρώπους και τους μετατρέπουν σε μετανάστες και πρόσφυγες ή, "απλώς", ασχολείσαι με το τι φόρεσαν οι "beautiful people" σε κάποιο γκαλά ή ποιος κοιμάται με ποιον στη "σόουμπιζ", τότε δεν διαφέρεις και πολύ από έναν διακινητή απελπισμένων ψυχών. Κι εσύ εκμεταλλεύεσαι τον ανθρώπινο πόνο, αν όχι για να βγάλεις φράγκα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, έστω για να μοστράρεις ανθρωπισμό όταν έχεις ήδη πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο...

Αν κάποιος πλούσιος νοιάζεται για τους συνανθρώπους του ας προτείνει ο ίδιος να φορολογείται με 50% επί των εισοδημάτων του, να πληρώνει τους εργαζομένους του και να τους παρέχει τις συνθήκες εργασίας που προβλέπονται στο εργατικό δίκαιο, να ζητήσει αύξηση του κατώτατου μισθού, να επιστρέψει τα λεφτά που κρύβει στο εξωτερικό και να αποδεχθεί ότι αν παραβιάσει το νόμο οι συνέπειες για τον ίδιο δεν θα διαφέρουν από αυτές που προβλέπονται για κάποιο φτωχοδιάβολο. Το να πράττεις τα ακριβώς αντίθετα από όλα τα παραπάνω και την ίδια στιγμή να φωνάζεις τις κάμερες για να τραβούν πλάνα σου με εσένα να μοιράζεις τρόφιμα και κουβέρτες στους πρόσφυγες δεν απέχει καθόλου από το να διανέμεις καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Το πρόβλημα πάντοτε εκκινούσε από την άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου και δεν πρόκειται να λυθεί όσο συνεχίζουμε να θαυμάζουμε τους φιλάνθρωπους που με το ένα χέρι μάς ταΐζουν μακαρόνια και με το άλλο αρπάζουν το μόχθο μας...

Υ.Γ.: Η Τάνια Τσανακλίδου ζήτησε συγγνώμη για τη συμμετοχή της στο εξώφυλλο του "Down Town". Κι ας είναι ίσως η μόνη από αυτούς που φωτογραφήθηκαν με λυπημένα βλέμματα που ο ανθρωπισμός της δεν αρχίζει και τελειώνει μπροστά από ένα φακό. Τυχαίο;...  



  

Ο Ψυχάρης παρασύρει τον Κούλη σε έναν πόλεμο που είναι πολύ βρόμικος για να κερδίσει...

Θέλω να νομίζω, για το καλό τής δημοκρατίας μας, πως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι τόσο αφελής όσο εμφανίζεται να είναι στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου. Ο Κούλης έχει στη διάθεσή του πολύ πιο προνομιακά πεδία για να φανεί ο καταλληλότερος πρωθυπουργός από αυτά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Γι' αυτό, εξάλλου, κι ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύεται την εμμονή τής ΝΔ στο πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης για να τη στριμώξει, μέσω της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, εκεί που την πονά περισσότερο. Αλήθεια, πιστεύει ο πολιτικός ο οποίος δεν έχει δώσει καμιά απάντηση μέχρι τώρα για τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, για την οικογενειακή σχέση του με τον Στ. Παπασταύρου η για τη Siemens πως αυτή η ατζέντα τον βολεύει; Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο αντίπαλός σου είναι βρόμικος, για να παίξεις το χαρτί τού ηθικού πλεονεκτήματος είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι εσύ καθαρός.Και ξέρουμε πολύ καλά Κούλη μου πως αν σε γυρίσουμε ανάποδα δεν θα σταματήσουν να πέφτουν στο χώμα σκάνδαλα και σκανδαλάκια σου, όσο κι αν η δικαιοσύνη βαφτίζει, για παράδειγμα, τις μίζες Χριστοφοράκου δωρεές για να μην πληγεί η καριέρα σου...

Ο Κυριάκος δεν είναι αφελής, εγκλωβισμένος είναι από εκείνους που τον εκβιάζουν στο εσωτερικό τού κόμματός του κι από τη διαπλοκή που ψυχορραγεί και η οποία πετά στον ανεμιστήρα ό,τι βρίσκει μπροστά της μήπως και διασωθεί. Αυτός ο πόλεμος είναι του Στ. Ψυχάρη, ο οποίος είναι λογικό να μην αγαπά το βιαστή του, κι όχι του προέδρου τής ΝΔ, μόνο που ο τελευταίος τον έχει υιοθετήσει είτε γιατί έτσι πιστεύει ότι δίνει τα καλύτερα διαπιστευτήρια σε αυτούς που θεωρεί πως πρέπει να τους τα δώσει είτε επειδή τους είναι υποχρεωμένος από τη στιγμή που δίχως αυτούς πιθανότατα δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ στην θέση που βρίσκεται σήμερα είτε γιατί ισχύουν και τα δύο...

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ιδίως η πολύ ισχυρή καραμανλική της πτέρυγα, αισθάνεται ωστόσο αμηχανία μπροστά στο κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί σε βάρος ενός δικού της παιδιού, όπως είναι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Ο άνθρωπος δεν είναι συριζαίος, αλλά φόλα καραμανλικός. Πώς, επομένως, να βγουν να τον σταυρώσουν οι περισσότεροι στη Συγγρού, ιδίως όταν και οι πέτρες γνωρίζουν ότι η υπόθεση με τις καταγγελίες της νεοδημοκράτισσας εισαγγελέως Τσατάνη μπάζει από παντού; Γι' αυτό, άλλωστε, και το ρόλο τού Ιαβέρη ανάλαβε ο Μ. Βορίδης σε αυτόν τον αχταρμά νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών που αποτελεί την ηγετική ομάδα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα...

Η αμηχανία των υγιών νεοδημοκρατών, άλλωστε, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που ηγετική θέση στη σταυροφορία σε βάρος Παπαγγελόπουλου έχουν αναλάβει "μπουμπούκια" όπως ο Β. Βενιζέλος κι ο Ανδρ. Βγενόπουλος. Γιατί, άραγε, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει τόσες δημόσιες παρεμβάσεις γύρω από το τεχνητό θέμα που έχει προκύψει; Τόσο πολύ νοιάζεται για την προστασία τής διάκρισης των εξουσιών ώστε δεν θέλει καμία παρέμβαση της εκτελεστικής πάνω στη δικαστική εξουσία; Είναι τόσο άγιος ή, μήπως, είναι τόσο αμαρτωλός γι' αυτό και δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο του αυτός που δεν καταχώνιασε, για παράδειγμα, τη λίστα Λαγκάρντ σε κάποιο συρτάρι τού γραφείου του αλλά παρέχει κάθε συνδρομή στις αρμόδιες αρχές ώστε να τη διερευνήσουν σε βάθος; Και ποια είναι η σύνδεση Βενιζέλου-Βγενόπουλου; Μήπως είναι εκ Λιβάνου ορμώμενη κι αρχίζει από Σα και τελειώνει σε φα;...

Δυστυχώς η υπογεννητικότητα συρρικνώνει όλο και περισσότερο τον ελληνικό πληθυσμό, δυσκολεύοντας παραλλήλως όσους θέλουν να κρύβουν πίσω από την ανωνυμία τις πομπές τους. Πόσο θα ήθελε τώρα ο Βαγγέλης να ήταν Κινέζος και να χανόταν μέσα στο πλήθος; Μόνο που κι ο ίδιος δεν φροντίζει να αυτοπροστατεύεται, θαμπωμένος όπως είναι ακόμα από την ψευδαίσθηση του ανύπαρκτου μεγαλείου του. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα το να επιμένουν Κούλης-Βενιζέλος να παλέψουν μέχρις εσχάτων στο γήπεδο της ηθικής ακεραιότητας είναι σαν ο Ολυμπιακός να επιμένει να αγωνιστεί στο Καμπ Νου κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Είναι, το λιγότερο, αυτοκαταστροφικό, αν και κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο για τη στριμωγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς...

Ε, όχι, Αλέξη μου, το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Τουρκία ούτε στα ψάρια του αλλά στην Ελλάδα...

Δεν έχω αντίρρηση να χαμογελάσω μαζί με τον Αλέξη και τον Αχμέτ για τις συμφωνίες που υπόγραψαν κι αφορούν, για παράδειγμα, την αεροπορική σύνδεση Αθήνας-Άγκυρας, την ακτοπλοϊκή Θεσσαλονίκης-Σμύρνης ή τη σιδηροδρομική Ηγουμενίτσας-Κωνσταντινούπολης. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως όλα αυτά τα δρομολόγια ξεκινούσαν από σήμερα. Τα οικονομικά οφέλη θα είναι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σημαντικά. Μόνο που πλησιάζω τα 40 κι έχω βαρεθεί τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, όπως κι αν βαφτίζονται κάθε φορά, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τα οποία ωστόσο μένουν κολλημένα σε θέματα χαμηλής πολιτικής. Θα μου πείτε πως στη Σμύρνη επαναβεβαιώθηκε η συμφωνία επανεισδοχής παράτυπων μεταναστών από τη γείτονα. Όταν, όμως, κάτι χρειάζεται επαναβεβαίωση σημαίνει, αν μη τι άλλο, ότι μέχρι τώρα δεν λειτουργούσε. Κι αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα με την Τουρκία: η υπογραφή της σε διεθνείς συμφωνίες έχει τόση αξία όση το χαρτί υγείας μετά από τη χρήση του...

Δεν εμπιστεύομαι πως και τώρα η τουρκική κυβέρνηση θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Πόσω μάλλον όταν και στη Σμύρνη ο Αχ. Νταβούτογλου δικαιολόγησε τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, ακόμα και το casus belli. Και είναι, επίσης, λυπηρό το ότι ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε να μοιράσει τριαντάφυλλα σε τουρκάλες δημοσιογράφους για την Ημέρα της Γυναίκας όταν την ίδια ώρα ο Ρ.Τ. Ερντογάν ισχυριζόταν πως τα δυτικά πρότυπα αλλοιώνουν το ρόλο τού ωραίου φύλου, που δεν είναι άλλος από το να μαγειρεύει και να μεγαλώνει παιδιά. Ο Έλληνας πρωθυπουργός συμμετείχε σε ένα τουρκικό επικοινωνιακό σόου κι αποδέχθηκε, επίσης, να υπογραφούν συμφωνίες συνεργασίας με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων ενώ μόλις πριν μερικές μέρες μια από τις μεγαλύτερες τουρκικές εφημερίδες, η "Zaman", από αντιπολιτευόμενη έγινε συμπολιτευόμενη "κατόπιν άνωθεν εντολών". Και σαν να μην έφταναν αυτά τα ατοπήματα, ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε το Αιγαίο θάλασσα των Ελλήνων και των Τούρκων. Ε, όχι, Αλέξη μου, το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Τουρκία ούτε στα ψάρια του, αλλά στην Ελλάδα. Αν, μάλιστα, χόρευες και ζεϊμπέκικο, θα ήσουν φτυστός ο ρεζίλης των Παπανδρέου. Και είδαμε πού κατάληξε και η πολιτική ελληνοτουρκικής φιλίας του, αλλά κι ο ίδιος...

Κατανοώ ότι κυρίως η Ελλάδα αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη έχουμε ανάγκη την Τουρκία για τον περιορισμό των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να τα βλέπουμε όλα ειδυλλιακά στη γείτονα απέχει έτη φωτός. Να μην λησμονούμε, για παράδειγμα, πως σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο καμιά χώρα δεν μπορεί να "επιστρέψει" πρόσφυγες ή μετανάστες σε κάποια άλλη η οποία δεν θεωρείται ασφαλής. Αλήθεια, πόσο ασφαλές είναι σήμερα ένα κράτος στα νοτιοανατολικά τού οποίου μαίνεται πόλεμος με τους Κούρδους και στο οποίο όσοι αντιπολιτεύονται τον "σουλτάνο" παίζουν το κεφάλι τους κυριολεκτικώς κορώνα γράμματα; Αν η Ευρώπη ήταν τόσο πολιτισμένη όσο θέλει να δείχνει στον έξω κόσμο πως είναι δεν θα καταδεχόταν τα ανατολίτικα παζάρια με τους Τούρκους, αλλά θα μοίραζε στα εδάφη της τους ανθρώπους που έρχονται από εμπόλεμες περιοχές, τις οποίες και η ίδια δημιούργησε ή υπέθαλψε. Αντί γι' αυτό, όμως, μετατρέπει την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών την ίδια στιγμή που στο οικονομικό πεδίο την προετοιμάζει για νέο κύμα λιτότητας. Κάτι μου λέει πως στο τέλος στην Ειδομένη η κοινωνική έκρηξη θα πραγματωθεί από Έλληνες, Σύριους, Αφγανούς και λοιπούς πρόσφυγες σε αγαστή συνεργασία απέναντι σε μια Ευρώπη που πιθηκίζει τις χειρότερες στιγμές τής Ιστορίας της...

 

Αντί η Τουρκία να γίνει Ευρώπη γίνεται Τουρκία η Ευρώπη...

Αν η Ευρώπη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο έλεος ενός φασιστικού καθεστώτος, όπως αυτό του Ρ.Τ. Ερντογάν στην Τουρκία, αποτελεί κατά βάση δική της ευθύνη. Και για να είμαι συγκεκριμένος, της Αυστρίας και των κρατών τού Βίσεγκραντ κυρίως. Ιδίως τα τελευταία, μολονότι είναι από τα πιο πρόσφατα μέλη τής ΕΕ συμπεριφέρονται με μια αλλόκοτη οίηση. Το να μην θες ούτε ένα μουσουλμάνο στο έδαφός σου σε περίοδο ειρήνης θα ήταν ναι μεν ρατσιστικό αλλά τουλάχιστον δεν θα είχε επίπτωση στο ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Όταν, ωστόσο, μαίνονται πόλεμοι μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση αποδεικνύεται βαθιά αντιουμανιστική, πόσω μάλλον όταν απουσιάζει η αλληλεγγύη σε ένα άλλο κράτος-μέλος όπως η Ελλάδα, η οποία όταν κατέρρευσαν τα καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη άνοιξε την αγκαλιά της για πολλούς Πολωνούς, Τσέχους, Σλοβάκους και Ούγγρους που πέρασαν τα σύνορά της για μια καλύτερη ζωή. Το ότι αυτά τα κράτη έχουν παραδοθεί στην ακροδεξιά δεν μειώνει το μέγεθος της αχαριστίας τους. Αντιθέτως, προμηνύει την καταδίκη τους από τον ιστορικό τού μέλλοντος...

Με όλα αυτά η Ευρώπη έχει καταντήσει πρόθυμη να παραχωρήσει ακόμα και τη μισή Κύπρο στην Τουρκία μήπως και η τελευταία αποφασίσει να δεχθεί πίσω τους μετανάστες τους οποίους στέλνουν οι διακινητές στη χώρα μας υπό την ανοχή της. Πριν λίγες ημέρες το καθεστώς Ερντογάν εισέβαλε σε αντιπολιτευόμενη εφημερίδα, η οποία την επομένη κυκλοφόρησε με αποθεωτικό για τον "σουλτάνο" πρωτοσέλιδο, αλλά στις Βρυξέλλες είναι πρόθυμοι να κάνουν και τούμπες στον αέρα αν είναι η Άγκυρα να πράξει τα στοιχειώδη όσον αφορά την επανεισδοχή προσφύγων και μεταναστών. Αντί, δηλαδή, η Τουρκία να αφομοιώνει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σεβόμενη για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα στο εσωτερικό της, η ΕΕ αντιγράφει τις πρακτικές της, τουλάχιστον ως προς την ειδεχθή αντιμετώπιση κατατρεγμένων...

Αντί να αποδεχθούν, επίσης, και οι Ευρωπαίοι το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για το ότι η Συρία και το Ιράκ παραμένουν εμπόλεμες περιοχές επί χρόνια και να αναλάβουν τη φιλοξενία ενός σημαντικού αριθμού υπηκόων των δύο αυτών κρατών προτιμούν να χρηματοδοτήσουν με δισεκατομμύρια ευρώ-άγνωστο ακόμα πόσα- τον Ρ.Τ. Ερντογάν, ο οποίος δεν διστάζει και να δολοφονεί εκατοντάδες συμπολίτες του σε δήθεν επιθέσεις τρομοκρατών προκειμένου να παγιώσει την εξουσία του. Γίναμε όμηροι ενός τυράννου γιατί απεμπολήσαμε θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες. Στο όνομα του κατευνασμού τής δυναμικής τής ακροδεξιάς ρητορικής υιοθετήσαμε την ατζέντα της για να ζούμε με την ψευδαίσθηση πως διατηρούμε τη δημοκρατία μας όταν την έχουμε μετατρέψει σε ρεζίλι των σκυλιών...

Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο πόλεμος στη Συρία θα τελειώσει. Και τι με αυτό; Κάποιος άλλος θα ξεσπάσει σύντομα κάπου αλλού από τη στιγμή που τον κόσμο διαφεντεύουν εγωπαθείς ναπολεοντίσκοι. Κι αν στις ΗΠΑ εκλεγεί πρόεδρος ο Ντ. Τραμπ, τότε βρείτε πλανήτη να μετοικήσουμε. Για όλους αυτούς τους λόγους η Ευρώπη δεν μπορεί να δίνει εσαεί λύσεις με μπαλώματα σε ζητήματα προσφυγικών ροών ή ακόμα και μεταναστευτικών γιατί αν άνθρωποι εγκαταλείπουν τις εστίες τους και για οικονομικούς λόγους η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί στη Δύση, στην παγκοσμιοποίηση και στη ραγδαία μετατόπιση του πλούτου από τους πολλούς στους λίγους. Οι ξένοι είναι εχθροί μόνο αν τους αντιμετωπίζεις ως τέτοιους...

Κι αν είναι αλήθεια ότι κάθε κράτος έχει τα όριά του στους πόσους μπορεί να φιλοξενήσει κι αν ο στοιχειώδης ανθρωπισμός μάς αφήνει αδιάφορους, ας αναλογιστούμε έστω τα οικονομικά οφέλη από το υποψήφιο εργατικό δυναμικό που καταφτάνει στη Γηραιά Ήπειρο όχι για να μας πάρει τις δουλειές αλλά για να σωθεί και, παραλλήλως, δίχως να το επιδιώκει να δώσει ώθηση σε τομείς όπως η γεωργία και η βιομηχανία που φυτοζωούν. Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να αναζητήσουμε δούλους ανάμεσα σε απελπισμένους, αλλά απευθύνομαι σε εκείνους που αισθάνονται τόση αυτοπεποίθηση για την εθνική τους καταγωγή ή την θρησκεία τους που φοβούνται πως θα χαθούν από τα γυναικόπαιδα που αποτελούν την πλειονότητα όσων έρχονται από τη Μέση Ανατολή. Αν αρνείστε να είστε άνθρωποι, τουλάχιστον δείτε το ως μια καλή επιχειρηματική ευκαιρία, όπως τόσα όμορφα σας έχει πλασάρει την ιδεοληψία του των ανοιχτών συνόρων για τις μουστάρδες και των κλειστών για τους ανθρώπους ο καπιταλισμός...  

Σταύρε μου, εσύ με τόση εμπειρία από εκβιασμούς, από πότε έγινες τόσο τσαπατσούλης;...

Ούτε ένα καλό ρεπορτάζ μπορεί να στήσει η διαπλοκή, πέφτοντας σε λάθη τα οποία ένας πρωτοετής σπουδαστής δημιουργικής γραφής θα είχε φροντίσει να αποφύγει. Ο υπόδικος Ψυχάρης θέλει να μας πείσει ότι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος απείλησε την εισαγγελέα Εφετών, Γ. Τσατάνη-σύζυγο στελέχους τής ΝΔ και μητέρα υποψήφιας βουλευτή τού ίδιου κόμματος-, η οποία υφάρπαξε δικογραφία που αφορά τον Ανδρ. Βγενόπουλο από την αρμόδια Εισαγγελία Διαφθοράς. Κι ανάμεσα σε όλα τα άλλα εμφανίζει αυτή την υποτίθεται Ελληνίδα Ντι Πιέτρο να συναντά τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης και να του εκφράζει παράπονα για δηλώσεις του για το δικαστικό παρακράτος-λες κι αυτό δεν υπάρχει και προσβλήθηκε η Γ. Τσατάνη- που όμως δεν είχε κάνει κατά την ημερομηνία συνάντησής τους αλλά αργότερα! Κάτι σαν ομηρικός αναχρονισμός επί το γελοιωδέστερο. Σταύρε μου, εσύ με τόση εμπειρία από εκβιασμούς, από πότε έγινες τόσο τσαπατσούλης; Τόση απελπισία πια;...

Υποτίθεται πως οι συριζαίοι, πέρα από όλα τα άλλα πρωτάκουστα για τη διαπλοκή, όπως για τη δημιουργία κομματικού κράτους, ευθύνονται και για το επίσης πρωτάκουστο καπέλωμα της δικαιοσύνης. Αυτά στην Ελλάδα δεν συνέβαιναν μέχρι να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τί σημασία έχει, για παράδειγμα, αν ούτε ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος ούτε ο προκάτοχός του Παναγιώτης Νικολούδης είναι συριζαίοι; Οι διαπλεκόμενοι δεν ενοχλούνται από την κομματική τους ταυτότητα αλλά από την εντιμότητά τους. Ασυνήθιστοι όντες σε εξονυχιστικούς ελέγχους λιστών φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, σε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ τα οποία πληρώνουν για να γλιτώσουν τα χειρότερα ή ακόμα και σε ποινικές διώξεις είναι λογικό να επιχειρούν να εξισώσουν στην κοινή γνώμη τις δικές τους αμαρτίες με αυτές της Αριστεράς...

Αρκεί, όμως, από μόνη της η επικαιρότητα για να καταδείξει την άβυσσο που χωρίζει τους δύο κόσμους.Το μεγαλύτερο "έγκλημα" της Αριστεράς αυτή την εβδομάδα, με βάση τα δημοσιεύματα των ίδιων των διαπλεκόμενων, ήταν ο διορισμός ως πρωθυπουργικού συμβούλου για τα social media ενός γραφικού τύπου με φτωχά ελληνικά, ο οποίος λατρεύει την Ελ. Μενεγάκη. Κωμικό; Αναμφίβολα, αλλά για βάλτε το στη ζυγαριά με το κύκλωμα δημοσιογράφων-εκβιαστών που βρισκόταν στο pay roll της ΝΔ, με την παραπομπή σε δίκη τού πρώην υπουργού της Χρ. Μαρκογιαννάκη που προστάτευε τους νταήδες δολοφόνους τού Βαγγέλη Γιακουμάκη και, φυσικά, με τη χυδαία επίθεση του ΔΟΛ. Δεν πιστεύω να αναρωτιέστε προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Ακόμα περιμένω, εξάλλου, από τον Κούλη να μας δώσει μια εξήγηση για όλα αυτά, έστω και ψεύτικη, όπως βεβαίως και για τους χειρισμούς τής κυβέρνησης Σαμαρά όσον αφορά τη λίστα Μπόργιανς. Τί έχει το παιδί και δεν μιλά; Μήπως εκβιάζεται στο εσωτερικό τού κόμματός του από εκείνους που τον έκαναν αρχηγό;...

Η διαπλοκή γνωρίζει ότι η διαφθορά δεν είναι το προνομιακό για την ίδια πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Κι αυτό όχι γιατί και σε αυτή την κυβέρνηση δεν έχουν διαμορφώσει συμμαχίες με επιχειρηματικούς παράγοντες, αλλά γιατί αυτές στηρίζονται στην αρχή "ο εχθρός τού εχθρού μου είναι φίλος μου" και στο ότι κανένας καλός σκακιστής δεν ανοίγει πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως. Κυνικό; Ενδεχομένως, αλλά όποιος πιστεύει ότι η πολιτική ασκείται με όρους ενός αγγελικού κόσμου που δεν υφίσταται μπορεί να κρατηθεί άμωμος παρακολουθώντας το ματς από την εξέδρα, ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να το συνδιαμορφώσει, κάνοντάς το τουλάχιστον δικαιότερο. Όπως κι αν έχει, ο Στ. Ψυχάρης και οι όμοιοί του θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλούν για σκοινί. Μόνο που η απελπισία τους είναι πλέον τόσο φανερή ώστε αντιδρούν σπασμωδικώς, όπως ένα πληγωμένο θηρίο που ξεψυχά και το οποίο γίνεται πιο επικίνδυνο από ποτέ. Και το τελευταίο ιδίως ας το έχουν γνώση οι φύλακες...

Και πολύ άργησε το λουκέτο...

Το "πονάει χέρι κόβει χέρι" δεν περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο αποτελεσματικότερων λύσεων για οποιοδήποτε πρόβλημα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γι' αυτό και η διακοπή τού Κυπέλλου, ύστερα από τα νέα θλιβερά επεισόδια στην Τούμπα, δεν ήταν καθόλου κακή επιλογή. Θα έλεγα, μάλιστα, πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αποδεχθεί την εισήγηση του υφυπουργού Αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή, και να διακόψει και το πρωτάθλημα, ώστε να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ντροπή για την οποία δεν μπορώ να βρω αθώους. Δεν νομίζω, άλλωστε, πως υπάρχουν πολλοί υγιείς φίλαθλοι που θα τους λείψει αυτό που παιζόταν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και το οποίο είχε τόσο ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα όσο οι αγώνες κατς στις ΗΠΑ. Τουλάχιστον στους τελευταίους βλέπεις και κάποιο θέαμα, μολονότι γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι στημένοι. Στην Ελλάδα αν ο Ολυμπιακός χάσει έστω κι ένα βαθμό όλοι υποψιάζονται πως κι αυτό έγινε γιατί ήθελε να τα κονομήσει στο στοίχημα ο Β. Μαρινάκης...

Το πρωτάθλημα δεν μπορεί να διεξάγεται όσο το λυμαίνεται μια εγκληματική οργάνωση, τη δράση τής οποίας γνωρίζουν ακόμα και γυναίκες που το μόνο που ξέρουν από μπάλα είναι οι κοιλιακοί τού Νικοπολίδη και του Ρονάλντο. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς η καλύτερη ομάδα στη χώρα αλλά αυτό θα ήταν αδύνατο να μην συμβαίνει όταν επί χρόνια τα έσοδά του είναι υπερπολλαπλάσια, λόγω βρέξει χιονίσει συμμετοχής του στο Champions League και του ότι έχει δικό του γήπεδο με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων, σε σύγκριση με τους εγχώριους ανταγωνιστές του. Γι' αυτό και στον Πειραιά είναι προκλητικό να παρουσιάζονται ως θύματα μιας σάπιας κατάστασης για την οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό και οι ίδιοι. Ποιος ελέγχει επί χρόνια τα διοικητικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη διαιτησία; Πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες αποφάσεων εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων που προσβάλλουν κάθε έννοια δικαιοσύνης; Για να μην αναφερθώ στις δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος παραγόντων ή δημοσιογράφων των οποίων τον ηθικό αυτουργό αναγνωρίζουν ακόμα και οι στρουθοκάμηλοι...

Από την άλλη, εξάλλου, είναι αστείο ακόμα και να συζητούμε πως την κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα φέρουν ο Γ. Αλαφούζος, ο Δ. Μελισσανίδης ή ο Ιβ. Σαββίδης. Ο καθένας από την πλευρά του επιθυμεί να γκρεμίσει το μαρινακισμό δίχως να χρειαστεί να επενδύσει χρήματα για να εγκαθιδρύσει τη δική του κυριαρχία, προμετωπίδα τής οποίας φυσικά και δεν θα είναι το 50-50. Είμαστε μικρή χώρα και γνωρίζουμε πολύ καλά πώς έχει κάνει ο καθένας την περιουσία του, αν για παράδειγμα χρησιμοποίησε λαθραίους τρόπους για να το πετύχει. Γι' αυτό και μόνο η πολιτεία και μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη μπορούν να καθαρίσουν την κόπρο τού Αυγεία, η οποία έχει βρομίσει όλο τον τόπο. Και στην προκειμένη περίπτωση, εξάλλου, δεν χωρούν ασπιρίνες και λοιπά ημίμετρα αλλά απαιτούνται τομές. Σε αυτό το πλαίσιο, το γκρέμισμα του υφιστάμενου καθεστώτος- διαδικασία την οποία καθυστέρησε πάντως η κυβέρνηση- είναι μια καλή αρχή...  

Όταν βρίσκεσαι επί ώρες κλεισμένος στο ασανσέρ με έναν ξένο συνεργάζεσαι μαζί του...

Η σύνδεση του προσφυγικού με την αξιολόγηση είναι απαράδεκτη από δύο απόψεις. Η πρώτη είναι, βεβαίως, η ανθρωπιστική: δεν είναι δυνατό να παζαρέψουμε, για παράδειγμα, κούρεμα του δημόσιου χρέους φέρνοντας ως αντιστάθμισμα πως θα φιλοξενήσουμε μερικές χιλιάδες παραπάνω πρόσφυγες. Οι τελευταίοι δεν είναι πατάτες ή ντομάτες για να τους βάλουμε στη ζυγαριά κι όποιος το κάνει παρέχει υπηρεσίες στην ακροδεξιά. Ταυτοχρόνως, δεν είναι και σε πολιτικό επίπεδο σωστή η σύνδεση αυτών των δύο διαφορετικών κρίσεων. Για να είμαι ακριβέστερος, δεν είναι ορθό να είναι η Ελλάδα αυτή που θα ζητήσει χαλάρωση των μνημονιακών όρων σε αντάλλαγμα για την προσωρινή (;) παραμονή στη χώρα μας απελπισμένων ψυχών. Όταν διαπραγματεύεσαι, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες να πιστεύει ο άλλος για σένα είναι πως λειτουργείς μπακαλίστικα. Τότε είναι που χάνεις και τα αβγά και τα πασχάλια...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως θα πρέπει να αρνηθούμε το λύσιμο της θηλιάς γύρω από το λαιμό μας γιατί η σκέψη των Ευρωπαίων δεν είναι να ανακουφίσουν τον ελληνικό λαό αλλά να αποφύγουν να αναλάβουν οι ίδιοι το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την προσφυγική κρίση. Οι πρόσφυγες, εξάλλου, δεν είναι σκουπίδια, ραδιενεργά απόβλητα ή a priori εγκληματίες ώστε να αποτελούν βάρος κατά βάση για μια κοινωνία κι όχι και υλικό ανανέωσης και τόνωσης της οικονομίας της. Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αποτελέσει τελευταίο σταθμό για τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που καταφτάνουν από τη βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ωστόσο διαθέτουμε μέτρο σύγκρισης και με τις αρχές τής δεκαετίας τού '90 και θα έπρεπε, επομένως, να γνωρίζουμε καλύτερα ότι οι μετανάστες είναι δυνατό να αποτελέσουν ακόμα και μοχλό ανάπτυξης για μια βαλτωμένη οικονομία. Με αυτό δεν εννοώ πως οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε τον πόνο των συνανθρώπων μας και την αγωνία τους για επιβίωση, αλλά όταν βρίσκεσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με κάποιον ξένο και ξέρεις ότι αυτό θα κρατήσει καιρό, φρόντισε να συνεργαστείς μαζί του αν θες να σωθείς και να περάσεις ταυτοχρόνως ευχάριστα τον καιρό σου...

Αντιλαμβάνομαι ότι ο φόβος τού άλλου είναι έμφυτος. Ήδη, ωστόσο, πολλοί συμπατριώτες μας τον έχουν ξεπεράσει μοιράζοντας απλόχερα ανθρωπιά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη. Κι όσοι θεωρούν πως οι ορδές των προσφύγων και των μεταναστών δεν οφείλονται στους πολέμους αλλά σε ένα μυστικό σχέδιο μουσουλμανοποίησης της Ευρώπης ας γνωρίζουν ότι ο κάθε είδους φονταμενταλισμός και ρατσισμός είναι ο αποσυγκολλητικός παράγοντας κι όχι η ενσωμάτωση πολιτισμών. Από αυτόν τον τόπο, άλλωστε, πέρασαν πολλοί λαοί αλλά υπάρχουν ακόμα Έλληνες που μιλούν ελληνικά. Στο χέρι μας είναι, εξάλλου, να φροντίσουμε όσοι από τους πρόσφυγες μείνουν στην πατρίδα μας για κάποιο χρονικό διάστημα να την αισθανθούν και σαν δική τους πατρίδα. Το μυστικό βρίσκεται στην ενσωμάτωση κι όχι στην απομόνωση κι αυτό θα έπρεπε να το ξέραμε καλύτερα έχοντας ως δεδομένο και τα τρομακτικά σφάλματα τα οποία έχουμε διαπράξει απέναντι στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Φυσικά θα υπάρξουν κι αχάριστοι που θα εκμεταλλευτούν τη φιλοξενία μας και θα εγκληματήσουν σε βάρος μας. Από αυτούς δεν ξεμπερδεύει ποτέ η ανθρωπότητα. Αν δώσεις, όμως, το χέρι σου σε έναν πεσμένο αυτός το πιθανότερο είναι πως θα σε ευγνωμονεί για μια ζωή. Ξέρετε πολλά πιο όμορφα συναισθήματα από αυτό;...

Το ψάρι βρομά από το κεφάλι αλλά συνήθως κάποιο πρόβλημα υπάρχει και στην ουρά...

Είναι δικαιολογημένη η κριτική πως σε αρκετά ζητήματα η κυβέρνηση καθυστερεί δίχως να υπάρχει κάποια πίεση από τους δανειστές που να τη δικαιολογεί. Από τη μια η συνολική απειρία στη διακυβέρνηση κι από την άλλη η ανικανότητα ορισμένων δίνουν πάτημα στην αντιπολίτευση να ισχυρίζεται πως αυτή ξέρει καλύτερα γιατί έχει το "know how". Η δημόσια διοίκηση, ωστόσο, δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων. Είναι ένα ολόκληρο πλέγμα το οποίο δεν συντίθεται πάντοτε από παράγοντες που θέλουν να προσφέρουν και το αίμα τους για να αλλάξει αυτός ο τόπος. Πρόκειται για λίγους ή πολλούς-δεν μπορώ να τους μετρήσω- οι οποίοι, αντιθέτως, εξυπηρετούν μικροκομματικά αλλά κι επιχειρηματικά συμφέροντα, διατηρούν σημαντικές θέσεις στα υπουργεία και στην ουσία υπονομεύουν τις όποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες. Δεν γράφω τα παραπάνω γιατί ψάχνω για δικαιολογίες για την αργοπορία στην υλοποίηση κεντρικών κυβερνητικών δεσμεύσεων, αλλά είναι αλήθεια ότι αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε "πράσινο", "γαλάζιο" και διαπλεκόμενο κράτος έχει πολλά αποστήματα ακόμα που πρέπει να σπάσουν...

Το ίδιο ισχύει, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, με τη δικαιοσύνη. Σε κεντρικό επίπεδο ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Παπαγγελόπουλος και οι συνεργάτες του κάνουν εξαιρετική δουλειά, η οποία αποδίδει, όπως φαίνεται κι από τα πρόστιμα που επιβάλλονται και τις διώξεις που ασκούνται σε βάρος ευυπόληπτων πολιτών για τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς. Μόνο που η μεγάλη διαφθορά είναι τόσο βαθιά χωμένη στο σύστημα, έχει διαβρώσει τόσο πολύ τους μηχανισμούς του ώστε βρίσκεται παντού, αθωώνοντας λαμόγια κι ενοχοποιώντας αθώους. Τα σχετικά παραδείγματα είναι σχεδόν καθημερινά, με χαρακτηριστικό τον τρόπο που επιχειρήθηκε να κουκουλωθεί σκάνδαλο πάλαι ποτέ ισχυρού οικονομικού παράγοντα από ορισμένους δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα και, πάντως, όχι την Θέμιδα. Το ψέμα, ωστόσο, έχει κοντά ποδάρια και είναι σχεδόν βέβαιο ότι και γι' αυτήν την υπόθεση δεν θα λογοδοτήσουν μόνο οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί αλλά κι εκείνοι που τους κάλυπταν φορώντας τηβέννους. Και δεν είναι λίγοι...

Το ψάρι συνήθως βρομά από το κεφάλι, όμως μερικές φορές δεν είναι αυτό καθεαυτό το κεφάλι που ευθύνεται αλλά το ότι σφυρίζει αδιάφορα για ό,τι κάνει η ουρά του. Η δημόσια διοίκηση και η δικαιοσύνη χρειάζονται ξήλωμα κι ανασύσταση εκ των τεφρών τους. Μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τους απατεώνες που έφτιαξαν περιουσίες και στο εξωτερικό αξιοποιώντας τα δημόσια αξιώματά τους για να προσφέρουν κάθε είδους υπηρεσίες στην ελίτ. Ναι μεν ορισμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες αυτής της χώρας έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά δεν θα κατόρθωναν και πολλά αν δεν λάδωναν και τους ανθρώπους τους σε θέσεις-κλειδιά τού κρατικού μηχανισμού και της δικαιοσύνης. Μην περιμένετε, επομένως, προκοπή αν δεν απαλλαγούμε κι από αυτούς...


\

Το αντικομμουνιστικό σύνδρομο πίσω από το μίσος των δεξιών για τον Τσίπρα...

Ξέρετε ποιος είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην πολιτική Ιστορία τής χώρας; Το ότι αρκετοί αντίπαλοί του όχι απλώς τον αντιπαθούν αλλά τον μισούν. Μίσος ενδεχομένως να αισθάνονται για τον πρωθυπουργό ακόμα και οι πρώην σύντροφοί του, οι οποίοι ολημερίς κι ολοβραδύς τον αποκαλούν ψεύτη και προδότη. Είναι βιαστικό να αξιολογήσεις τον Αλέξη Τσίπρα από τον ένα μόλις χρόνο στην πρωθυπουργία τής χώρας. Για να αλλάξεις την Ελλάδα προς το καλύτερο χρειάζεσαι χρόνια, δεν αρκούν μήνες. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για να την αλλάξεις προς το χειρότερο, γι' αυτό και δεν πείθουν εκείνοι που ισχυρίζονται πως η χώρα μας μέσα σε ένα χρόνο καταστράφηκε όσο δεν είχε καταστραφεί τα προηγούμενα 70 και οι οποίοι, με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύουν ότι τα δεξιά μετεμφυλιακά αντικομμουνιστικά σύνδρομα έχουν επιβιώσει ακόμα και στις ημέρες μας. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δικαιούται να κριθεί στο τέλος τής τετραετίας: αν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 μας έχει βγάλει από τα μνημόνια κι έχει βελτιώσει την ποιότητα ζωής των περισσότερων Ελλήνων, μαζί με την υλοποίηση πρωτόγνωρων για την Ψωροκώσταινα μεταρρυθμίσεων, τότε θα δικαιούται την επανεκλογή του. Αν όχι, ας ψάξουμε για τον επόμενο, έστω κι αν αυτήν τη στιγμή δεν βλέπω καταλληλότερο στο πολιτικό σκηνικό...

Η χώρα διέρχεται αυτήν την περίοδο ίσως τη δυσκολότερη στιγμή της στη μεταδικτατορική περίοδο, αφού καλείται να αντιμετωπίσει μια διπλή κρίση τεραστίων διαστάσεων, την οικονομική και το Προσφυγικό. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση τού σημερινού πρωθυπουργού θα απέφευγε ακόμα και τις δηλώσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη παρουσία και με ερωτήματα κοινού, απαντώντας σε όλα. Μπορεί οι αποκρίσεις του να έπεισαν ή να μην έπεισαν, αλλά βρέθηκε εκεί και τις έδωσε όταν προκάτοχοί του δεν εμφανίζονταν καν στη Βουλή, της οποίας το θεσμικό ρόλο ο ίδιος χάρη στη συχνή παρουσία του σε αυτή έχει αναβαπτίσει. Ο Αλέξης Τσίπρας, επίσης, έχει ζητήσει τη σύγκληση Υπουργικού Συμβουλίου ή Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο. Θα μου πείτε πως το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους ή γιατί αναζητά συνενόχους. Μπορείτε να μου πείτε χίλια πράγματα από αυτά που δεν θα λέγατε ποτέ σε προηγούμενους πρωθυπουργούς που κυβερνούσαν με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν και οι οποίοι δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τη δημοκρατία. Η ουσία, όμως, παραμένει: οι δημοκρατικοί θεσμοί τής εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας λειτουργούν και η δικαιοσύνη αφήνεται απερίσπαστη να κάνει το έργο της. Κι αυτό από μόνο του είναι κατάκτηση...

Θα μου πείτε, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανοίξει μέτωπο με όλους τους διαπλεκόμενους, κι αυτό είναι αλήθεια. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς φρόντισαν να συνθηκολογήσουν πριν υποστούν βαρύτερες συνέπειες. Αν πάντως, ορισμένοι πιστεύουν ότι στο χώρο των ΜΜΕ, για παράδειγμα, έχει συγκροτηθεί ένα ισχυρό κι ενωμένο συριζαίικο μέτωπο, το οποίο, για παράδειγμα, θα μπορούσε να σχηματίσει το MEGA της Αριστεράς μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι καμιά κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε απέναντί της τόσα πολλά μέσα ενημέρωσης. Κι αυτό δεν συμβαίνει γιατί τόσοι πολλοί την θεωρούν κακή-μια χαρά θα την θεωρούσε, για παράδειγμα, ο Στ. Ψυχάρης και η γάτα του αν του έσβηνε όλα τα θαλασσοδάνεια-, αλλά γιατί δεν είναι σε θέση να ασκούν πάνω της την επιρροή που ασκούσαν στις προηγούμενες. Είχαν συνηθίσει να υπαγορεύουν νόμους και να ξεγλιστρούν από την τσιμπίδα τού νόμου και τώρα κάθε τρεις και λίγο περνούν το κατώφλι τού εισαγγελέα. Είναι δύσκολη η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, αλλά κάποιοι θα τη συνηθίσουν θέλουν δεν θέλουν. Η φυλακή, άλλωστε, πλάθει χαρακτήρες...