Αν το νόμιμο είναι και ηθικό ας κάνουν υπουργό και τον Βουλγαράκη...

Το πρώτο αυτογκόλ είχε μπει με τη διάταξη απάλειψης του αξιοποίνου για τα καρτέλ και τα "συρρέοντα" εγκλήματα, το οποίο θα μπορούσε να συγχωρηθεί λόγω τής ανάγκης ρευστότητας για το δημόσιο ταμείο και το οποίο, άλλωστε, αναγκάστηκε η κυβέρνηση να πάρει πίσω. Το ίδιο πρέπει να γίνει άμεσα και για το δεύτερο αυτογκόλ, το οποίο αφορά τις offshore των πολιτικών, ανεξαρτήτως αν η επίμαχη ρύθμιση αποτελεί υιοθέτηση ευρωπαϊκών πρακτικών, αν μας επιβλήθηκε από τους εταίρους, αν η ΝΔ γνώριζε εγκαίρως για την ύπαρξή της, αν το Ποτάμι την υπερψήφισε και η Ένωση Κεντρώων ψήφισε "παρών". Αν στο Μαξίμου θέλουν να εκφράζουν κάθε λέξη από τη δήλωση Κυρίτση περί ταξικού προσήμου τής διακυβέρνησής τους όφειλαν από χθες να έχουν αποσύρει την επίμαχη ρύθμιση αντί να προσπαθούν ορισμένοι  να την υπερασπίζονται με νομικισμούς. Αν είναι έτσι, ας υπουργοποιήσουν τον Γ. Βουλγαράκη, ο οποίο κατέχει το "know how" για το νόμιμο και το ηθικό...

Την ώρα που αυξάνονται ο ΦΠΑ σε βασικά προϊόντα, η παρακράτηση φόρου στα εισοδήματα και οι κρατήσεις για τα επικουρικά ταμεία αποτελεί τουλάχιστον κοινωνική πρόκληση να γίνεται λόγος για καλύτερο καθορισμό τού νομικού πλαισίου όσον αφορά τις εξωχώριες εταιρίες. Αν στην κυβέρνηση κρίνουν πως υπάρχουν κενά τα οποία εκμεταλλεύονται επιτήδειοι ας τα κλείσουν χωρίς να κάνουν, για παράδειγμα, διαχωρισμό ανάμεσα σε συνεργαζόμενους και μη φορολογικούς παράδεισους, οι οποίοι άλλωστε αλλάζουν προβιά κάθε τρεις και λίγο. Η κοινωνική δικαιοσύνη αποδεικνύεται στην πράξη κι όχι επειδή απλώς τη διακηρύσσει ένας από σπόντα βουλευτής με σκουλαρίκι στο αφτί. Η Αριστερά είναι πράξη, όχι ντύσιμο κι αν ορισμένοι τα έχουν μπερδέψει στο μυαλό τους καλύτερα να επιστρέψουν τώρα στα σπίτια τους...

Οι στόχοι είναι εύκολο να επιτευχθούν αν είναι χαμηλοί. Αν, για παράδειγμα, στη σημερινή κυβέρνηση στόχος τους ήταν να κάνουν περισσότερα από τις προηγούμενες για την καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς, μπορούν από τώρα να θεωρούν τους εαυτούς τους επιτυχημένους. Αλίμονο, ωστόσο, αν καμαρώνουμε για το ότι έχουν γίνει περισσότερα σε σχέση με προηγούμενα καθεστώτα, τα οποία κυριάρχησαν και λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα πατώντας πάνω στις προνομιακές τους σχέσεις με την ελίτ...

Ο ελληνικός λαός ψήφισε την Αριστερά για να κάνει θαύματα- γιατί αυτά, άλλωστε, του έταξε κι εκείνη-  ή, τουλάχιστον, να προσπαθεί να τα επιτυγχάνει και, πάντως, όχι για να συνθηκολογεί μια ώρα αρχύτερα. Τα 300 εκατομμύρια ευρώ, για παράδειγμα, που έχουν εισπραχθεί από τη λίστα Λαγκάρντ είναι περισσότερα από τα μηδέν των σαμαροβενιζέλων, είναι τίποτα ωστόσο μπροστά στις προσδοκίες που οι ίδιοι οι βαυκαλιζόμενοι τους σκληρούς διώκτες των παράνομων είχαν υποσχεθεί. Γι' αυτό και είναι ίσως προτιμότερα "λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά"...


 

  

Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, θα πνιγείτε στα σκατά που δεν είναι δικά σας αλλά δεν τα καθαρίσατε...

Χαίρομαι για την "αγωνία" των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης και της αντιπολίτευσης να μπει μια τάξη στις offshore εταιρίες, ώστε να μην υπάρχει καν υποψία πως εμπλέκονται σε αυτές υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ. Γι' αυτό και υποδέχομαι καλοπροαίρετα ακόμα και κακοπροαίρετα δημοσιεύματα που αφορούν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς, το οποίο γνωρίζουν και οι ίδιοι που τα γράφουν πως είναι το μεγάλο της όπλο σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το στοχοποιούν...

Θα ήμουν, ωστόσο, περισσότερο σίγουρος ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την κοινωνική δικαιοσύνη αν ήταν πιο αυστηροί όχι γενικώς κι αορίστως για διατάξεις που μπορεί ή δεν μπορεί να αθωώνουν, και μάλιστα κι αναδρομικώς, πολιτικά πρόσωπα, αλλά και για απτά γεγονότα και περιπτώσεις, όπως αυτές, για παράδειγμα, του Στ. Παπασταύρου ή του Ανδρ. Βγενόπουλου. Κι αναφέρομαι σε μερικές από τις πιο καραμπινάτες περιπτώσεις διαπλοκής, όπως αυτή ορίζεται από τις υπόγειες συναλλαγές πολιτικής, δικαιοσύνης, μιντιακής και τραπεζικής εξουσίας...

Λυπάμαι αφάνταστα που το γράφω, αλλά αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον κανένας αθώος δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, στους κόλπους τής οποίας μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος φατριών από τον οποίο μόνο κερδισμένος δεν είναι δυνατό να είναι ο μέσος πολίτης. Τα παραδικαστικά κυκλώματα συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν σε όλη τη χώρα κι εκείνοι που τα διευθύνουν να εξακολουθούν να παριστάνουν τα θύματα δήθεν κακόβουλων δημοσιευμάτων που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να στέλνουν προειδοποιητικά σήματα πως κάτι πολύ σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

Άτομα μπροστά στα οποία ο Κοσκωτάς μοιάζει με την Μητέρα Τερέζα παριστάνουν τους κήνσορες της ηθικής, τους άμωμους επιχειρηματίες οι οποίοι κυνηγιούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης, ενώ οι ίδιοι είναι τάχα πάναγνοι και πανάρετοι. Είναι τόσο μεγάλο το θράσος τους που, έχοντας στη διάθεσή τους δικαστικούς-μαριονέτες, όχι μόνο δεν περιορίζονται σε μια ένοχη σιωπή αλλά εξαπολύουν κι επιθέσεις λάσπης σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που φωνάζουν πως οι βασιλιάδες και δεν φορούν ρούχα και κυκλοφορούν γυμνοί...

Η πέμπτη φάλαγγα κάνει τη δουλειά της: χυδαιολογεί σε βάρος των έντιμων και ξεπλένει τους βρομιάρηδες. Το μέγα πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση καθυστερεί να βάλει ένα φινάλε σε όλους εκείνους που αντί να απολογούνται ενώπιον ανακριτών και δικαστών για τα εγκλήματα δεκαετιών υποδύονται τους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι τάχα αγωνίζονται, για παράδειγμα, για την ελευθεροτυπία και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης...

Όσο απατεώνες όπως ο Θ. Αναστασιάδης κυκλοφορούν ελεύθεροι μολονότι έπρεπε να σαπίζουν στον Κορυδαλλό αυτοί που κυβερνούν αλλά στην πραγματικότητα δεν ασκούν την εξουσία θα συνεχίζουν να αποτελούν θηράματα μιας κλίκας καθαρμάτων η οποία πλούτισε βυσσοδομώντας και θα πεθάνει πουλώντας ακόμα και το σκοινί από το οποίο θα κρεμαστεί. Αντί, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να περιοδεύει στη χώρα στήνοντας προπαγανδιστικές εκδηλώσεις κατά τής διαφθοράς θα ήταν προτιμότερο να αφιερώνει περισσότερο χρόνο συγκεντρώνοντας υλικό προκειμένου να στείλει τους διαχρονικούς ένοχους μιας εθνικής προδοσίας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Στο τέλος, άλλωστε, δεν είναι οι προθέσεις που δικαιώνονται αλλά τα απτά αποτελέσματά τους...        





  





 

Η υπεράσπιση των συμφερόντων των πολλών λέγεται κοινωνική δικαιοσύνη, όχι ρατσισμός...

Έχει γίνει πολύ διασκεδαστική η άτυπη διαμάχη για τον αν αυτή η κυβέρνηση είναι αριστερή ή δεξιά. Από τη μια έχουμε τη Ζωή, τον Παναγιώτη και τον Γιάνη που την αποκαλούν προδοτική κι από την άλλη τη ΝΔ που την εγκαλεί γιατί, άκουσον άκουσον, όπως έγραψε ο Γιώργος Κυρίτσης "διεξάγει έναν ακήρυχτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων". Χωρίς να το καταλαβαίνουν, ο αρχηγός Κούλης και η παρέα του στην ουσία λένε στον ελληνικό λαό πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν τον πρόδωσε αλλά συνεχίζει τη μάχη για τα συμφέροντά του...

Από τη στιγμή που εξακολουθούν να υφίστανται ταξικές ανισότητες, οι οποίες δεν βασίζονται στην αξιοσύνη κάποιου αλλά στην προνομιακή του πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων ή στον κληρονομημένο του πλούτο ή στο πόσο εύπλαστη είναι η συνείδησή του, είναι λογικό να υπάρχουν ακόμα ιδεολογικοί διαχωρισμοί. Κι ας πληγώνει αυτό κόμματα και προσωπικότητες του λακεδίστικου "λάιφ στάιλ", όπως ο Στ. Θεοδωράκης: η δεξιά θα συνεχίζει να προκρίνει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών και η Αριστερά της εργατικής τάξης, με τις τροποποιήσεις βεβαίως που έχουν επέλθει στην κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα από τους αιώνες...

Η δήλωση Κυρίτση μόνο ρατσιστική δεν ήταν, απλώς επιβεβαίωσε τις ιστορικές αρχές τής Αριστεράς. Στην πολιτική θέτεις προτεραιότητες από τη στιγμή που δεν μπορείς να ικανοποιείς τους πάντες, τουλάχιστον όχι πάντοτε. Δείτε, για παράδειγμα, το θέμα τής αύξησης του ΦΠΑ ή των συντάξεων και των μισθών. Ο αρχηγός Κούλης πιθανότατα θα αποδεχόταν ασμένως να πάνε από το 13% στο 23% τα τιμολόγια του νερού και του ρεύματος, όπως ζητούσαν επιτακτικώς οι δανειστές, για αγαθά πρώτης ανάγκης που αφορούν όλους τους Έλληνες...

Αντιθέτως η κυβέρνηση, δίχως και η ίδια να συμφωνεί πως η αύξηση των έμμεσων φόρων θα έφερνε την ανάπτυξη αλλά εξαναγκαζόμενη, προτίμησε να αυξηθούν κατά μερικά λεπτά ή ευρώ άλλου είδους ανάγκες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι δευτερεύουσες. Ομοίως και στις συντάξεις και στους μισθούς η ΝΔ θα επέλεγε μια οριζόντια περικοπή τους, δίχως να λαμβάνει υπόψη πως κάθε νοικοκυριό έχει διαφορετικές υποχρεώσεις. Οι "Μένουμε Ευρώπη", άλλωστε, πέρυσι τέτοια εποχή απαιτούσαν από την κυβέρνηση μια οποιαδήποτε συμφωνία. Γιατί κλαίγονται, επομένως, τώρα μολονότι αυτή που ήρθε είναι καλύτερη από αυτή που οι ίδιοι θα υπέγραφαν;...

Ο πόλεμος ήταν πάντοτε ταξικός, απλώς γιγαντώθηκε στην εποχή των μνημονίων. Τα προηγούμενα χρόνια, εξάλλου, είχε καταγραφεί μια σαφής στρατηγική τη ζημιά να την πληρώσουν οι ασθενέστεροι. Γι' αυτό, για παράδειγμα, δεν ελέγχθηκε ποτέ καμιά από τις ουκ ολίγες λίστες φοροδιαφυγής- φοροαποφυγής, γι' αυτό και τα διαπλεκόμενα μίντια τα έβλεπαν όλα τέλεια και γι' αυτό η ελίτ δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται. Είναι αλήθεια ότι κι αυτή η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει, εν μέρει και γιατί δεν της το επέτρεπαν οι δανειστές, να προχωρήσει στη νομοθέτηση ρυθμίσεων όπως για το πλαστικό χρήμα ή για το λαθρεμπόριο καπνικών και καυσίμων. Όσο, όμως, βλέπω αμείωτο μένος σε βάρος της από εκείνους που χρεοκόπησαν την πατρίδα μου και το λαό της θα μπορώ να έχω μια σχετική σιγουριά ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρελθόν και το παρόν...  

 

   

Κλωνοποιήστε Σπανούλη - Διαμαντίδη κι αφήστε τον Σόιμπλε να γαβγίζει!

Φυσικά και στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό και στο πολυνομοσχέδιο υπάρχουν αντιαναπτυξιακές αδικίες οι οποίες πλήττουν και/ ή αποκλειστικώς τους μικρομεσαίους. Ας υποθέσουμε, ωστόσο, πως αυτές δεν υφίσταντο, πως το ποσό τής δόσης που θα πέσει στην πραγματική οικονομία θα ήταν μεγαλύτερο από 3,5 δις ευρώ το επόμενο πεντάμηνο και πως αποφασιζόταν "κούρεμα" του χρέους. Η υπόθεση με τα πλαστά πτυχία εκπαιδευτικών- στην οποία κανένας δεν είναι αθώος αφού όσοι τα πήραν από ιδιωτικά σχολεία που αποδείχθηκαν απατεώνες δεν μπορεί να ήταν όλοι αθώοι τού αίματος-, αλλά και οι συντεχνιακές επιμέρους αντιδράσεις στα μέτρα μαρτυρούν πως ακόμα διακατεχόμαστε από τη λογική "εμείς να είμαστε καλά κι ας ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα". Κι ας την έχουμε ανάγκη για να μας προμηθεύει γάλα γιατί κανένας δεν είναι αυτάρκης εφόσον ζει σε μια πόλη ή σε ένα χωριό κι όχι ως ερημίτης στα βουνά...

-"Να σωθούν οι αγρότες. -Και γιατί να μην σωθούν οι νησιώτες; -Όχι, να σωθούν οι ξενοδόχοι". Και κάπως έτσι συνεχίζεται ένα αμήχανο παιχνίδι τής κολοκυθιάς το οποίο έχει αποδειχθεί αδιέξοδο στην εποχή των μνημονίων. Το ζητούμενο δεν είναι ούτε η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού ούτε όμως και η αποφυγή από ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες με έφεση στη φοροδιαφυγή και στη φοροαποφυγή των ευθυνών που τις βαρύνουν. Φυσικά και η πολιτεία έχει διαχρονικά τη δική της μεγάλη ευθύνη για το ότι δεν έχει καταπολεμήσει παθογένειες, αλλά δεν θα βρούμε δικαιοσύνη αν την αναζητήσουμε στη σοφιστεία πως "ένοχος είναι μόνο όποιος συλληφθεί". Δεν συμμερίζομαι την αντίληψη πως "μαζί τα φάγαμε", δεν με βρίσκει ωστόσο αντίθετο η άποψη πως μαζί τα αποσιωπήσαμε...

Αυτές τις ημέρες διεξάγονται οι τελικοί τού πρωταθλήματος μπάσκετ, όπου γι' άλλη μια χρονιά δίνουν τα ρέστα τους ο Βασίλης Σπανούλης κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Την ώρα που γύρω τους ουρλιάζουν επηρμένοι λεφτάδες ιδιοκτήτες, αφιονισμένοι χούλιγκαν κι οπαδικές ρυπαροφυλλάδες εκείνοι συνεχίζουν να δίνουν το δικό τους σόου στους αγωνιστικούς χώρους λες κι ό,τι τους περιβάλλει είναι τέλειο. Κι αυτό γιατί ο επαγγελματισμός τους βρίσκεται στο ανώτατο επίπεδο, αφού γνωρίζουν ότι μόνο τα έμφυτο ταλέντο δεν οδήγησε κανέναν πουθενά...

Αν και δεν μου αρέσει η συζήτηση περί προτύπων, αυτοί οι δύο αθλητές μπορούν πολύ άνετα να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για τους πολίτες μιας χώρας που πασχίζουν να βγουν στο ξέφωτο. Αν διαθέτουμε δύο από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες τής Ευρώπης, γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο με τους επιστήμονές μας, τους δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους μας κ.λπ.; Και γιατί να μην μπορούμε να τους κρατήσουμε εδώ; Μια χαρά μπορούμε αρκεί να αλυσοδέσουμε την αυτολύπηση και να παλέψουμε ακόμα και με τη γυμνή μας γροθιά αν δεν μας δίνεται κάποιο άλλο όπλο...

Να σωθεί το MEGA, μην μου ζητήσετε όμως να ανακεφαλαιοποιήσω τράπεζα στο τέλος τού χρόνου...

Θα ήταν συγκινητικός, αν δεν ήταν υποκριτικός ο θρήνος ορισμένων για τους εργαζόμενους του MEGA. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν οι πάμπλουτοι εργοδότες τού "Μεγάλου Καναλιού" απόλυαν και μείωναν μισθούς; Και γιατί επιτίθενται στην κυβέρνηση όταν οι τράπεζες είναι αυτές που βάζουν λουκέτο στο σταθμό, μολονότι και οι ίδιες έχουν τεράστια ευθύνη για τα θαλασσοδάνεια με τα οποία τον ψευτοκρατούσαν στη ζωή; Από πού κι ως πού, δηλαδή, μια διαπλεκόμενη σχέση αγάπης μεγαλοκαναλαρχών- μεγαλοεργολάβων και τραπεζιτών η οποία καταλήγει στα δικαστήρια συνιστά απόπειρα φίμωσης του Τύπου από την Αριστερά; Τι θέλουν, δηλαδή, οι διαπλεκόμενοι; Ο ελληνικός λαός να πληρώσει με νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τις δικές τους αμαρτίες, σαν να μην έχει πληρώσει ήδη αρκετά εκείνους που έστηναν το ένα ρεπορτάζ μετά από τον άλλο για τον φτωχοδιάβολο πλανόδιο πωλητή που δεν κόβει αποδείξεις, αλλά που δεν είπαν ποτέ κουβέντα για τα δισεκατομμύρια ευρώ που διοχετεύτηκαν από το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο;...

Προφανώς δεν βάζω στο ίδιο καζάνι τις τρέμηδες και τους πρετεντέρηδες με την πλειονότητα των εργαζόμενων στο MEGA- πόσω μάλλον εκείνους που δεν έχουν δημοσιογραφική ιδιότητα. Η Όλγα κι ο Γιάννης, άλλωστε, έχουν ταϊστεί από την ελίτ που με τόσο πάθος υπηρέτησαν στη ζωή τους και θα συνεχίζουν να σιτίζονται από αυτή τόσο πολύ που θα μπορούν να ζουν και τα παιδιά των παιδιών τους από τα έτοιμα. Ούτε επιχαίρω γιατί ενδεχομένως να κλείσει ένα μέσο που δεν εξυπηρετούσε την ενημέρωση αλλά εξέφραζε πλήρως τα συμφέροντα ενός παρακμιακού κατεστημένου. Στην πραγματική ελευθεροτυπία βεβαίως και κρίνονται οι προθέσεις, ποτέ όμως προληπτικώς, πάντοτε αφού έχει προηγηθεί η ανεμπόδιστη δημοσίευση. Η κοινωνική δικαιοσύνη οφείλει, ωστόσο, να κρατά μια πολύ αυστηρή ζυγαριά, μέσω αυτής να σταθμίζει συμφέροντα και να προκρίνει εκείνα των πολλών...

Το MEGA- όπως φυσικά κι άλλα μίντια- έχει εισπράξει άμεσα ή έμμεσα (κάτω από το τραπέζι, δηλαδή, για να είμαστε ξηγημένοι) χρήματα από τις τράπεζες και τον κρατικό κορβανά (βλ., για παράδειγμα, κρατική διαφήμιση), ακόμα κι εν μέσω μνημονίων, τα οποία δεν θα είχε εισπράξει ποτέ μια καινοτόμα, π.χ., επιχείρηση η οποία, γιατί όχι, θα μπορούσε να είναι η ελληνική απάντηση στη Google ή στο facebook, η οποία θα δημιουργούσε πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας και η οποία θα έφερνε πολύ περισσότερα έσοδα στο κρατικό ταμείο. Κάπως έτσι λειτουργούσε η διαπλοκή, για την οποία τόσο πολύ τα διάφορα παπαγαλάκια έχουν ειρωνευτεί τον Αλέξη Τσίπρα. Ποιος, όμως, θα κλάψει για τους δυνητικώς χιλιάδες εργαζόμενους τέτοιου είδους υγιών επιχειρήσεων, νέων κατά βάση στην ηλικία, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό για να μπορούν κάποιοι να προπαγανδίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας;...

Μακάρι οι βαρδινογιάννηδες, οι μπόμπολες, οι ψυχάρηδες ή οποιοσδήποτε άλλος επίδοξος επενδυτής να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, να αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο του σταθμού, να αποπληρώνει τα δάνειά του και να εξοφλεί τους υπαλλήλους του. Πόσα ακόμα λουκέτα μπορεί, άλλωστε, να αντέξει αυτή η δύσμοιρη χώρα; Αλίμονο όμως αν στο τέλος τού χρόνου ή στις αρχές τού επόμενου ζητηθεί από τον ελληνικό λαό να πληρώσει νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μόνο και μόνο για να μην χάσουμε από την οθόνη μας τα πιπεράτα σχόλια του Γ. Πρετεντέρη ή το εκατομμυριοστό μπότοξ της Ολ. Τρέμη. Όποιος ζει από το ξίφος οφείλει να γνωρίζει ότι μπορεί να πεθάνει κι από αυτό. Ομοίως, όποιος έζησε χάρη στη διαπλοκή- ανεξαρτήτως αν ο ίδιος ήταν ο τελευταίος τροχός τής αμάξης- πρέπει πια να έχει καταλάβει ότι τα πάντα, μα τα πάντα σε αυτήν τη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης...

 

Οι αριστεροί τής αυτολύπησης ουρλιάζουν, το καραβάνι προχωρά...

Οι δραχμιστές διαθέτουν ένα πολύ ισχυρό ατού στο οπλοστάσιό τους κι αυτό συνδέεται με το ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τα ιστορικά γεγονότα, ούτε καν ως υπόθεση εργασίας σε ένα πειραματικό εργαστήρι. Εν προκειμένω, δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στη Σύνοδο Κορυφής της 13ης Ιουλίου 2015 ώστε να αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας την πλήρη ρήξη με τους Ευρωπαίους, τη χρεοκοπία, την εξαέρωση των τραπεζικών καταθέσεων, την πλήρη απαξίωση των χαρτονομισμάτων που είχαμε στα χέρια μας, την αυτόματη διακοπή τής μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων- οι οποίοι αν σήμερα πληρωθούν μία ημέρα αργότερα ξεσηκώνουν τον κόσμο- και των συνταξιούχων και τη σχεδόν αυτόματη των ιδιωτικών υπαλλήλων...

Όλα αυτά δεν έγιναν, οπότε εκ του ασφαλούς μπορούν να έρχονται σήμερα οι δραχμιστές και να ισχυρίζονται πως ο πρωθυπουργός είναι προδότης τού "όχι" τού δημοψηφίσματος και της Αριστεράς. Από τα θεωρεία τής Ιστορίας τούς δίνεται η δυνατότητα να αισθάνονται δικαιωμένοι για κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που έχει επιβληθεί στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο και να προσδοκούν πως ο ελληνικός λαός, ο οποίος δεν τους έβαλε καν στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές, θα καταλάβει κάποια στιγμή- σε αυτήν τη ζωή ή την επόμενη δεν έχει διευκρινιστεί- το λάθος του και θα εμπιστευτεί τις τύχες του στα χέρια τους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται και για το ότι έχει στις τάξεις του αρκετούς ανίκανους να διοικήσουν έστω καφενείο ή ακόμα και φαύλους, αλλά δεν διαπιστώνω κάποια ιδιαίτερη δυναμική τής Ζωής, της Ραχήλ, του Παναγιώτη ή του Γιάνη. Το Σεπτέμβριο έλεγαν πως ο λαός δεν έχει καταλάβει τι ψηφίστηκε τον Αύγουστο. Ύστερα από την ολοκλήρωση της ψήφισης όλων των επώδυνων μέτρων η ρητορική τους δεν έχει αλλάξει: "περιμένετε να αυξηθεί τρία ολόκληρα λεπτά ο καφές στην καφετέρια και θα διαπιστώσετε ότι εμείς είμαστε οι γνήσιοι απόγονοι του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα"...

Τα ημερολόγιά τους είναι ακόμα κολλημένα στον περασμένο Ιούλιο, αδυνατούν και τώρα να κατανοήσουν ότι δεν κατεβήκαμε στο γήπεδο να παίξουμε χωρίς αντίπαλο ή ότι ο συμβιβασμός είναι πολύ λιγότερο επώδυνος από μια νέα μικρασιατική καταστροφή. Γιατί αυτό, ακριβώς, αποτράπηκε αν δεν το έχετε πάρει ακόμα χαμπάρι κυρίες και κύριοι της εξωπραγματικής Αριστεράς, που ευτυχώς δεν σας εισάκουσε ο Αλέξης Τσίπρας. Γι' αυτό και σε μερικούς μήνες από σήμερα η Ελλάδα θα είναι μια πολύ διαφορετική χώρα, προς το καλύτερο, από αυτή που παρέλαβε η κυβέρνηση της Αριστεράς τον Ιανουάριο του 2015. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, χάνεται μόνο όταν κλαίγεσαι πάνω από το χυμένο γάλα συντασσόμενος με την Αριστερά της αυτολύπησης...

Δεν διεκδικώ δάφνες αριστεροσύνης: δεν πολέμησα στον εμφύλιο απέναντι στους δοσίλογους, δεν φυλακίστηκα, δεν εξορίστηκα, δεν εκτελέστηκα, δεν είμαι καν ενεργός στα κοινωνικά κινήματα αλληλεγγύης όσο θα έπρεπε να είμαι. Από όσο ξέρω, ωστόσο, το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς από εκείνους που διατείνονται πως αυτοί είναι οι καθαροί, οι αγνοί, οι έντιμοι κληρονόμοι τού Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν ή του Τρότσκι κι όλοι οι υπόλοιποι ρεβιζιονιστές κι οπορτουνιστές...

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέτυχε με μια μπαταριά να σκοτώσει όλους τους λύκους ή γιατί επέλεξε στη δεύτερη φάση τής προσπάθειας για κοινωνική δικαιοσύνη να χρησιμοποιήσει Δούρειους Ίππους αντί να πετροβολά το κάστρο σε μια άσκηση επαναστατικής γυμναστικής που τόσο αρέσει στους λαφαζάνηδες, αυτό συνιστά εσχάτη προδοσία εκείνων που κυβερνούν ή όσων βλέπουν στον Αλέξη Τσίπρα έναν ηγέτη μακράς πνοής...

Δεν αισθάνομαι λιγότερο έντιμος από τη Β. Κατριβάνου, τον Στ. Παναγούλη κι από τους υπόλοιπους που κατέβηκαν από το πλοίο δίχως να περιμένουν να κρίνουν την ημέρα όταν θα έχει φτάσει το ηλιοβασίλεμά της. Πόσω μάλλον όταν η δεξιά κατηγορεί και σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα γι' αυτό ακριβώς στην ουσία για το οποίο οι αριστεριστές ισχυρίζονται πως πρόδωσε: για το ότι παλεύει για το σοσιαλισμό- εξ ου και οι ειρωνείες για τη Βενεζουέλα όταν ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη φέρνει την ακροδεξιά στα πρόθυρα της εξουσίας- περισσότερο από όσο το αντέχει η ελίτ αυτού του τόπου...



  

Το κυριάκειο δράμα: να θες να γίνεις πρωθυπουργός όταν δεν είσαι καν αρχηγός τού κόμματός σου...

Αν δεν ήταν τόσο αντιπαθητικός, θα ήταν για λύπηση. Ο αρχηγός Κούλης προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους ότι είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός όταν δεν ελέγχει καν τον ίδιο του το κόμμα. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαμε τουλάχιστον δύο ενδείξεις πως τη ΝΔ εξακολουθεί να διοικεί ο Αντ. Σαχλαμαράς. Η πρώτη αφορούσε τη μη υπερψήφιση  τελικώς του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων από την αξιωματική αντιπολίτευση μολονότι ο τύποις πρόεδρός της δεν είχε αντίρρηση. Κι αυτό μετά από σχετική παρέμβαση Σαχλαμαρά, που ζήτησε την καταψήφισή του. Η δεύτερη σχετίζεται με το Σχέδιο "Αριστερή Παρένθεση ΙΙ" που, όπως αποκάλυψε ο Δ. Σταμάτης- το δεξί χέρι Σαμαρά-, θέλει πρωθυπουργό τον Κούλη την άνοιξη του 2017. Ούτε καν από τον Στ. Παπασταύρου μπορεί να αποστασιοποιηθεί ο φερόμενος ως αρχηγός τής ΝΔ για να μην στενοχωρήσει τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει τη σημερινή του θέση και τη σχετική ηρεμία στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα...

Ας υποθέσουμε, ωστόσο, πως ο Κ. Μητσοτάκης κατορθώσει κάποια στιγμή να υπερσκελίσει τον Αντ. Σαχλαμαρά και τα ακροδεξιά βαρίδια τύπου Βορίδη, που κατορθώνουν να πείθουν εκείνον, έναν ακραιφνή νεοφιλελεύθερο, πως οι ιδιωτικοποιήσεις συνιστούν απώλεια εθνικής κυριαρχίας- σαν να μην υπήρξε ποτέ το ΤΑΙΠΕΔ ή λες και η αξιοποίηση κι όχι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε βάθος 100 χρόνων είναι επαχθέστερη από το άρον άρον ξεπούλημά της μέσα σε λίγους μήνες. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως θα γίνει πρωθυπουργός, κάτι που δεν πιστεύουν ούτε στη ΝΔ αφού γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι η δήθεν λαϊκή αποδοχή τού αρχηγού τους είναι η μητσοτάκειος αυταπάτη κι αποτέλεσμα "wishful thinking" της διαπλοκής, που τον στηρίζει με όλες τις ασθμαίνουσες δυνάμεις της...

Τι διαφορετικό θα έκανε από τον Αλέξη Τσίπρα; Θα ταυτιζόταν με τον Β. Σόιμπλε, θεωρώντας το χρέος βιώσιμο, θα επέβαλλε οριζόντια μέτρα μειώσεων στους μισθούς και στις συντάξεις- όπως έκαναν οι κυβερνήσεις που υπηρέτησε- και φυσικά θα κατακρεουργούσε τους φτωχούς, για τους οποίους την Κυριακή στη Βουλή ισχυρίστηκε πως διακατέχονται από κοινωνικό φθόνο για τους πλουσιότερους. Πάλι καλά που παραδέχθηκε ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα 4,5%, στα οποία είχαν συμφωνήσει ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και τα οποία θα έφερναν διπλάσια μέτρα από αυτά που έφερε στη στη Βουλή η σημερινή κυβέρνηση, είναι ουτοπικά...

Ο αρχηγός Κούλης μού θυμίζει τον παράφρονα Αμερικανό στρατηγό που υποδύθηκε ο Πίτερ Σέλερς στο "SOS, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα", ο οποίος παρορμητικά ύψωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό για να το κατεβάζει αμέσως ο ίδιος μην τυχόν και προδοθεί. Δεν μου κάνει εντύπωση, πάντως, η επιχειρηματολογία πως οι φτωχοί φταίνε για τη φτώχεια τους: την έχουμε ακούσει κι από άλλα "αστέρια" τού νεοφιλελευθερισμού όπως η εξαδέλφη του Αντ. Λυμπεράκη του Ποταμιού (;), ο Θ. Τζήμερος η η Μιρ. Ξαφά. Η ευθύνη των φτωχών, ωστόσο, συμπυκνώνεται στο ότι δεν επαναστατούν κόντρα στην κοινωνική αδικία, μολονότι κινούνται σε ένα σύστημα που δεν επιτρέπει την ταξική τους αφύπνιση.

Γιατί αν το έκαναν δεν θα ανέχονταν να τους λοιδορεί ένας τύπος που ο ίδιος και η οικογένειά του είναι χωμένοι στα οικονομικά σκάνδαλα εδώ και δεκαετίες και οι οποίοι έχουν πλουτίσει χάρη στην προνομιακή σχέση που είχαν κι έχουν (και) με το δημόσιο ταμείο. Ας επιστρέψει ο αρχηγός Κούλης τα χρήματα που έχουν μπει στην τσέπη του γιατί ήταν και είναι το κανισάκι τής ελίτ και μετά ας έρθει για να μετρήσουμε ποιος είναι πλουσιότερος και ποιος φθονεί ποιον όταν εκείνος θα αντικρίζει τον έξω κόσμο πίσω από τα κάγκελα της φυλακής μαζί με τον Μ. Χριστοφοράκο της Siemens...

Και τα μαύρα έγιναν ένα με την καρδιά μας...

Τώρα που η γυναίκα που γέννησε τη γυναίκα που με γέννησε ξανασυναντιούνται η αύρα τού θανάτου- αυτή η άυλη επίγνωση της θνητότητας- μου μοιάζει πολύ πιο οικεία. Όσο μεγαλώνεις, άλλωστε, κι όσο περισσότερες απώλειες συναθροίζονται στην πορεία σου τόσο περισσότερο συμφιλιώνεσαι με κάτι που γνωρίζουμε σχεδόν από τότε που καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας: πως αυτό το όμορφο πανηγύρι που λέγεται ζωή κάποια στιγμή τελειώνει, γι' αυτό και είναι χρέος μας απέναντι σε εκείνους που μας έφεραν σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και σε αυτούς που ενδεχομένως θα φέρουμε οι ίδιοι να το χαρούμε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, να το εξαντλήσουμε, να το αποστραγγίσουμε ώστε στο τέλος να μην αισθανόμαστε τύψεις για τους χυμούς του που δεν γευτήκαμε. Αυτό που πρέπει να μένει από εμάς όταν εγκαταλείπουμε το μάταιο τούτο κόσμο έχουμε υποχρέωση να μοιάζει με ερειπωμένο κάστρο, όπως έγραφε κι ο Νίκος Καζαντζάκης. Ένα ερειπωμένο κάστρο, προσθέτω, που θα τα έχει ζήσει όλα- χαρές, λύπες, ενθουσιασμούς, απογοητεύσεις, κάθε ανθρώπινο συναίσθημα- δίχως να ενδιαφέρεται αν με τις επιθυμίες του συμβαδίζουν οι νόρμες τής κοινωνίας ή αν με τα πάθη του προσβάλλονται τα ήθη των πολλών...

Η γιαγιά μου- κόρη πρόσφυγα από τη Σμύρνη κι ορφανή από μητέρα από μικρή ηλικία-, η οποία έφυγε χθες από τη ζωή δεν είχε το περιθώριο να σταθεί και να φιλοσοφήσει από πού ερχόμαστε, πώς βαδίζουμε και πού πάμε. Έχοντας ζήσει την κατοχή, μεγαλώνοντας παιδιά σε δεκαετίες που τα προβλήματα των Ελλήνων ήταν πολύ σοβαρότερα από το αν θα αυξηθεί ένα ευρώ ο καφές και η μπύρα στα κέντρα διασκέδασης κι εγγόνια τα οποία αγάπησε πολύ, η ευθύνη δεν της ζήτησε  να αλλάξει τον κόσμο αλλά να υπερασπίζεται την οικογένειά της. Κι όσο ταπεινό κι αν διαβάζεται αυτό τόσο σπουδαίο είναι όταν το κατορθώνεις. Γιατί εκείνη τουλάχιστον τα λίγα πρόσωπα μέσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπινων ψυχών που της δόθηκαν ως πανάρχαιο χρέος κατάφερε να τα μεγαλώσει και να τα φροντίζει σχεδόν μέχρι τέλους πολύ καλύτερα από αυτούς που υπόσχονται τον ουρανό αλλά μας προσγειώνουν ανώμαλα στη γη. Η γιαγιά μου μπορεί να μην διέθετε το ένστικτο του μεγαλείου εκείνων για τους οποίους διαβάζουμε στα βιβλία τής Ιστορίας, αλλά είχε αναπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης και του καθήκοντος απέναντι στις αρμοδιότητες που της κληροδοτήθηκαν και τις οποίες έμαθε και η ίδια να θεωρεί ως δεδομένες όταν μετατρεπόταν πρόωρα από κορίτσι σε γυναίκα με υποχρεώσεις προς τα μικρότερα αδέρφια και τον πατέρα της...

Η δύναμη ενός ανθρώπου δεν ορίζεται από το πόσα κιλά μπορεί να σηκώσει ούτε από τα αξιώματα που μπορεί να έχει καταλάβει. Αυτά τα μέτρα και σταθμά είναι θεσμοθετημένα κυρίως για να ικανοποιούν ματαιοδοξίες. Η δύναμή του καθορίζεται από τον τρόπο που αντιδρά στα χαστούκια που απλόχερα του δίνει η ζωή. Άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, λυγίζουν νωρίτερα ή αργότερα κι αφήνονται στο κύμα να τους παρασέρνει κι όπου τους πάει. Η γιαγιά μου πολέμησε, ωστόσο, πολύ για να νικήσει τα ραπίσματα του καιρού της και τις συμφορές που χτύπησαν και τη δική της οικογένεια. Και ίσως προς το τέλος να κουράστηκε κι εκείνη, να μην είχε πια την θέληση να συνεχίσει τη μάχη, να πεθύμησε να ξεκουραστεί με τη σειρά της και να συναντήσει ξανά εκείνους που έφυγαν πριν από αυτή. νιώθοντας πως έχει κάνει πολύ περισσότερα από όσα της αναλογούσαν και για εκείνους που αφήνει πίσω της...

Τις ανθρώπινες γενιές δένει, άλλωστε, μια αλύγιστη κλωστή που δεν σπάει όσο και να την τροχίζει ο χρόνος. Η μητέρα τής γιαγιάς μου έχει εγκαταλείψει τούτη τη γη εδώ κι επτά δεκαετίες κι όμως εκείνη επικαλούταν στο παραμιλητό της τώρα στα στερνά της. Λένε οι αφελείς πως οι άνθρωποι πεθαίνουν, ακόμα κι ένας όμως να κλάψει πάνω από τον τάφο σου γίνεσαι αυτομάτως αθάνατος. Την αθανασία την κερδίζεις με όσα έχεις δώσει όταν η καρδιά σου έχει ακόμα χτύπο και η πνοή σου εκτόπισμα. Γι' αυτό και πάνω από τον τάφο τής γιαγιάς μου θα κλάψουν πολύ περισσότεροι από ένας, γι' αυτό και το ευχαριστώ το δικό μου κι όσων την αγαπούν είναι πολύ μικρό- μόνο εννέα γράμματα- για να γλυκάνει την θλίψη, αλλά και για να προσφέρει την αναγνώριση που της αξίζει...    

   






  

Ο καλός νεοφιλελές μισεί το Δημόσιο αλλά ταΐζεται από αυτό...

Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να απαιτεί λιγότερο ή καθόλου κράτος, ακόμα κι αν δεν το ισχυρίζεται γιατί έτσι υπερασπίζει το δημόσιο συμφέρον αλλά την πάρτη του. Ο ατομικισμός, άλλωστε, δεν θεωρείται έγκλημα από το ποινικό μας δίκαιο, αντιθέτως εκτιμάται ως αρετή στο καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί, όμως, που τραβάω όσα μαλλιά μού έχουν απομείνει είναι όταν εμφανίζονται ως οι πιο διαπρύσιοι πολέμιοι του κράτους εκείνοι που επί χρόνια ζούσαν και ζουν παρασιτικά από αυτό, όπως, κακή ώρα, η δημοσιογράφος (στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις) Άννα Παναγιωταρέα, η οποία ούτε η ίδια θυμάται από πόσες...δημόσιες αργομισθίες πληρώνεται. Η αποκαλούμενη κι "εκπρόσωπος τάφου", μάλιστα, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό της υποστήριξε πως δεν έπαιρνε 8.000 ευρώ από το "Ερρίκος Ντυνάν" επί Μαρτίνη αλλά "μόνο" 3.000 ευρώ μεικτά. Πιθανότατα να αναρωτιέται και γιατί οι φτωχοί δεν τρώνε παντεσπάνι...

Η Άννα Παναγιωταρέα είναι, ωστόσο, μόνο ένα παράδειγμα νεοφιλελεύθερου-φιλελεύθερου που έχει πλουτίσει από το κράτος αλλά το πολεμά μέσα από την πύρινη αρθρογραφία του ή τις πολιτικές του διακηρύξεις, Υπάρχουν πολλοί ακόμα κρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι που οι ίδιοι κατακεραυνώνουν τον κομματισμό αλλά αν αν δεν υπήρχε αυτός δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους. Για να μην μιλήσω για την "αγία" οικογένεια Μητσοτάκη που έχει απομυζήσει με διάφορους τρόπους το δημόσιο ταμείο κι όμως παρουσιάζονται ως οι μεγαλύτεροι επικριτές και μεταρρυθμιστές του...

Ο μπαμπάς Μητσοτάκης, ο οποίος πριν 40 χρόνια παραπονιόταν γιατί δεν διορίζονταν στο Δημόσιο και κρητικοί χωρίς διαγωνισμό κι ο οποίος λαμβάνει, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, τρεις συντάξεις, κι ο γιος Μητσοτάκη που "μεταρρύθμισε" το Δημόσιο απολύοντας μόνο όσους δεν είχαν βύσμα ενδεχομένως να έχουν πιστέψει το ίδιο τους το ψέμα και να θεωρούν εαυτούς μεταρρυθμιστές. Μόνο που όταν είναι να γεμίσει το σακούλι τους βολεύονται μια χαρά με τα προνόμια μιας σοβιετοειδούς γραφειοκρατικής πυραμίδας...

Κι ας μην ξεχνάμε πως και τις τράπεζες, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, ο σοσιαλισμός τις έσωσε, αναλαμβάνοντας τα χρέη μιας άπληστης πολιτικής τους. Η χώρα, όμως, όπως κι ο πλανήτης δεν θα σωθούν ούτε από τη διαιώνιση της αναξιοκρατίας τού κομματισμού ούτε από την υποκρισία τού νεοφιλελευθερισμού. Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε, αρκεί όμως να το θέλουμε, κάτι για το οποίο δεν έχω κανένα σημάδι πως επιθυμούμε. Το αποδεικνύουν και οι διάφορες συντεχνιακές διαμαρτυρίες για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, που ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωση της πάρτης τους. Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις Συμπληγάδες η κοινωνική δικαιοσύνη υποφέρει...

Και τη Γαλλία ο Μαδούρο την κυβερνά;...

Ομολογώ ότι δεν είμαι βαθύς γνώστης τής Βενεζουέλας, όπως ίσως οι περισσότεροι Έλληνες. Υπάρχει, όμως, και μια κατηγορία τού πληθυσμού που φαίνεται πως ξέρει γι' αυτήν τη μακρινή χώρα πολύ περισσότερα από εμάς τους αδαείς. Πρόκειται για τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι μπορούν να σου αναλύσουν στο πιτς φιτίλι πόσο αποτυχημένος είναι ο σοσιαλισμός τού 21ου αιώνα στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τις εικόνες χάους που φτάνουν στους τηλεοπτικούς μας δέκτες από το Καράκας κι άλλες πόλεις...

Εκεί, ωστόσο, που μοιάζουν λιγότερο μελετημένοι είναι στο να εξηγήσουν γιατί και στη Γαλλία ο κόσμος είναι στους δρόμους και γίνονται επεισόδια μολονότι σε αυτό το ευρωπαϊκό κράτος (και) στα εργασιακά υιοθετούνται νεοφιλελεύθερα μέτρα. Πώς είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν για όλα φταίει ο σοσιαλισμός, ενώ ο ασύδοτος καπιταλισμός είναι η ευτυχία των λαών; Και να σκεφτεί κανείς πως, όσο να 'ναι, η Γαλλία μάς πέφτει πιο κοντά από τη Βενεζουέλα. Μάλλον οι περισσότεροι νεοφιλελέδες πάσχουν από οικειοθελή πρεσβυωπία...

Κάποιος μπορεί να κατηγορήσει τη Βενεζουέλα πως τον καιρό που το πετρέλαιο ήταν ακριβό στις διεθνείς αγορές δεν φρόντισε να αποταμιεύσει για τις δύσκολες ημέρες. Ποιος, όμως, μπορεί να την ψέξει πως το διάστημα που υπήρχαν χρήματα στο δημόσιο ταμείο αυτά δεν μοιράστηκαν στους πολίτες με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης ή πως δεν έγιναν βαθιές τομές σε καίριους τομείς, όπως η Παιδεία και η Υγεία; Ψάξτε να βρείτε πόσοι ήταν οι αναλφάβητοι και δίχως ιατρική περίθαλψη προ και μετά Τσάβες, κάντε τη σύγκριση και ύστερα ελάτε να ειρωνευτείτε το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, συγκρίνοντάς τον, για παράδειγμα, με το πού έχουν αφήσει τα δικά μας σχολεία και νοσοκομεία οι μνημονιακές επιλογές των τελευταίων χρόνων κι ο κομματισμός, η γραφειοκρατία και η διαφθορά των προηγούμενων...

Στη Βραζιλία, εξάλλου, έχει διαπραχθεί ένα πραξικόπημα στην ουσία κατά τής νομίμως εκλεγμένης προέδρου Ρούσεφ, αλλά κανείς δεν μιλά. Την ίδια ώρα, στη Eurovision υποτίθεται πως έχουν απαγορευτεί τα πολιτικά τραγούδια, αλλά φαίνεται πως μπορούν να γίνουν εξαιρέσεις στον κανόνα αν τα άσματα είναι αντιρωσικά. Δεν είμαι υπέρμαχος του καθεστώτος Πούτιν, αλλά από όσο γνωρίζω είναι νομίμως εκλεγμένος, και με συντριπτική πλειοψηφία μάλιστα, από το ρωσικό λαό, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον στρατάρχη τής Αιγύπτου ή με τους μεσανατολίτες βασιλιάδες, προέδρους και πρωθυπουργούς τους οποίους στηρίζει η Δύση. Κι ας μην ξεχνάμε πως στην Κριμαία η πλειοψηφία τού πληθυσμού ήταν πάντοτε οι Ρώσοι. Με λίγα λόγια, όποιος είναι πραγματικά με τα λαϊκά συμφέροντα δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε Βενεζουέλα ή Γαλλία, Ρωσία ή Αίγυπτο. Γιατί αν το κάνει τότε είναι απολύτως διακριτή η υποκρισία του...

Ακόμα να σαπίσει το χέρι τού Φίλη, μήπως εσύ κούρασες τον θεό Ιερώνυμε;...

Η ανοχή στην ακραία μισαλλοδοξία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια την ακραία μισαλλοδοξία, πόσω μάλλον όταν δεν προέρχεται από περιθωριακά στοιχεία αλλά από ανθρώπους σε κορυφαίες θέσεις. Γι' αυτό κι ο Αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμο, ο οποίος υποτίθεται πως είναι πολύ πιο διαλλακτικός από τον μακαρίτη Χριστόδουλο και λιγότερο παρεμβατικός, είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον τζιχαντιστή Μητροπολίτη Καλαβρύτων όταν στην ουσία παίρνει το μέρος του στην κόντρα του με τον υπουργό Παιδείας...

Ο ταλιμπάν Αμβρόσιος ζήτησε την Παρασκευή από τον θεό- τι αναγκάζεται να ακούει κι ο "Μεγάλος"- να σαπίσει το χέρι τού Νίκου Φίλη, ο οποίος προχωρά σε κάτι αυτονόητο για οποιαδήποτε κοινωνία δεν προσομοιάζει με του Ιράν, όπου γυναίκες φυλακίζονται ακόμα για "σέλφι" χωρίς μαντήλα: αντικαθιστά την κατήχηση των θρησκευτικών με μάθημα θρησκειολογίας. Πώς το σχολίασε ο Τζερόνιμο; "Ο κ. Φίλης έχει κουράσει κι έχει κουραστεί"! Δεν περιγράφω άλλο...

Δεν συμφωνώ πάντοτε με τον υπουργό Παιδείας. Οι δηλώσεις του, για παράδειγμα, για τη γενοκτονία των ποντίων ήταν τουλάχιστον ατυχείς. Ούτε ταυτίζομαι με πρωτοβουλίες όπως αυτή της Ένωσης Αθέων για γλέντια κρεατοφαγίας σε όλη τη χώρα τη Μεγάλη Παρασκευή. Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ πως συνιστούν προσβολή για τους χριστιανούς ορθόδοξους- θα ήταν μόνο αν τους απαγορευόταν να νηστεύουν εκείνη την ημέρα- αλλά γιατί πρόκειται για εφηβική αντίδραση. Κι ο γράφων όταν ήταν μαθητής έψαχνε ανοιχτό σουβλατζίδικο τη Μεγάλη Παρασκευή για να φάει γύρο με πίτα επιδεικτικώς, μόνο που τότε ήταν ανήλικος. Αλίμονο, επομένως, αν υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των άθεων με επικοινωνιακά σόου που παραπέμπουν σε φτηνές απλοϊκότητες...

Καλές είναι, εξάλλου, οι δηλώσεις Φίλη πως "δεν συγκυβερνούμε με την εκκλησία", μόνο που πρέπει να αποδεικνύονται και στην πράξη. Κι αυτό γιατί ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για τον περιλάλητο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, ενώ ακόμα και τομές που πραγματοποιήθηκαν, όπως το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, έχουν μείνει λειψές- και τώρα, για παράδειγμα, απαγορεύεται η υιοθεσία από γονείς τού ίδιου φύλου- στο όνομα της μη διατάραξης των ισορροπιών σε μια εποχή που, ομολογουμένως, η κυβέρνηση καλείται να περάσει πολύ πιο δύσκολα μέτρα. Μια πεφωτισμένη ηγεσία, ωστόσο, οφείλει να προχωρά ακόμα και κόντρα στην κοινωνική πλειοψηφία τής εποχής της, έχοντας ως ύψιστο κριτή της την Ιστορία...

Υπενθυμίζω πως όταν στις αρχές τής δεκαετίας τού '80 ο Ανδρ. Παπανδρέου άλλαζε τα βιβλία των θρησκευτικών, καθιέρωνε τον πολιτικό γάμο κι αναμόρφωνε το οικογενειακό δίκαιο με όρους ισότητας των φύλων οι αντίστοιχοι χριστιανορθόδοξοι τζιχαντιστές τού καιρού τού είχαν κηρύξει πόλεμο, ο οποίος δυστυχώς τον απέτρεψε ώστε να λύσει, μαζί με τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση, και το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις, ωστόσο, σήμερα θεωρούνται δεδομένες. Αλλά το έγραψα ήδη έτσι κι αλλιώς, η ιστορική δικαίωση είναι ο υπέρτατος κριτής κι αυτή που εξασφαλίζει την υστεροφημία σε όσους τολμούν να πηγαίνουν απέναντι στις νόρμες τής εποχής τους...  



 

Μην χτυπάς σαν άνδρας αλλά χούφτωνε σαν σοσιαλιστής...

Κάποτε οι Έλληνες κομμουνιστές που γύριζαν από τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες ανατολικές χώρες κρατούσαν για τον εαυτό τους την απογοήτευση από αυτά που είχαν συναντήσει και τα οποία πόρρω απείχαν από το σοσιαλιστικό παράδεισο για τον οποίο τους μιλούσαν στο Κόμμα. Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε, πριν γίνει πρωθυπουργός, από τον σύντροφο Μαδούρο της Βενεζουέλας να διώξει από την Αθήνα τον πρέσβη του γιατί, ανάμεσα σε άλλα τα οποία ενδεχομένως να πλησίασαν την απόπειρα βιασμού, παρενοχλούσε σεξουαλικώς και την κόρη πρώην συριζαίου υπουργού...

Πουθενά δεν γινόταν λόγος στην επιστολή Τσίπρα για δημόσια καταγγελία μιας άκρως αντιαριστερής συμπεριφοράς, παρά μόνο να μην την εκμεταλλευτούν τα διαπλεκόμενα μέσα. Ακόμα, όμως, κι αν τα χουφτώματα του Βενεζουελάνου πρέσβη ήταν ικανά να στιγματίσουν το "σοσιαλισμό τού 21ου αιώνα" των Τσάβες-Μαδούρο και την ελληνική Αριστερά συνεπακόλουθα, ξεπερνά τα όρια της ανηθικότητας να προτάσσεις την αποφυγή μιας δυσάρεστης είδησης από την προστασία των γυναικών από σεξουαλική παρενόχληση. Μια τέτοια αντίληψη θυμίζει περισσότερο σταλινική και λιγότερο ριζοσπαστική Αριστερά...

Δεν έχει περάσει, άλλωστε, πολύς καιρός από τότε που η σεμνοτυφούσα Αριστερά είχε επιτεθεί στην Αντζ. Δημητρίου για την περιλάλητη διαφήμιση "χτύπα σαν άνδρας". Τότε θεωρούσε πως υποκινεί σε σεξουαλική κακοποίηση του ωραίου φύλου. Μπορώ να αποδεχθώ ότι ο καθένας μας έχει τους δικούς του ηθικούς κώδικες, με τους οποίους δεν είμαι υποχρεωμένος να συμφωνώ. Αρκεί, ωστόσο, αυτοί οι ηθικοί κώδικες να μην είναι "a la carte": να μην διοχετεύουν, δηλαδή, όλη τους την αυστηρότητα σε μια ξεπεσμένη λαϊκή τραγουδίστρια και να δείχνουν όλη τους την ανοχή σε έναν σεξιστή πρέσβη, ο οποίος τυγχάνει να εκπροσωπεί μια σοσιαλιστική χώρα. Ο Μαρξ δεν κινδυνεύει από ένα σάτυρο που ενδεχομένως να πίνει νερό στο όνομά του, αλλά από τη μυστικοπάθεια που μόνο κομπλεξισμό αποδεικνύει κι όχι, πάντως, προστασία των σοσιαλιστικών ιδεωδών. Παραφράζοντας τον Σολωμό, θα έγραφα πως αριστερό είναι το αληθές...

Η διαφύλαξη, εξάλλου, των ανθρώπινων-ατομικών και πολιτικών- δικαιωμάτων και η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι αρετές που πιστώνονται με την αυτοαναγόρευση κάποιου ως Αριστερού. Κρίνονται στην πράξη, σε καθημερινή βάση και σε πολλούς τομείς. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να ορκίζεσαι στην ισότητα των φύλων, αλλά την ίδια ώρα να εκμεταλλεύεσαι την θέση σου για να φέρνεις σε δύσκολη θέση κάποιον υφιστάμενό σου...

Κι αν είσαι πολιτικός οφείλεις να περιμένεις και να υπομένεις ακόμα και δημοσιογράφους που είναι εμπαθείς απέναντί σου, Τα δημόσια αξιώματα δεν είναι μόνο για να τα μοστράρεις ή για να καρπώνεσαι κάθε είδους όφελος από αυτά, αλλά συνοδεύονται κι από την υποχρέωση επίδειξης ανεκτικότητας ακόμα και στην πιο άδικη κρίση την οποία μπορείς να δεχθείς. Έτσι δεν είναι ή έτσι δεν θα έπρεπε να είναι Νίκο Παππά κι όχι μόνο;...

Ελάτε τώρα που δεν ξέρετε ποιός γέννησε τον Τραμπ...

Δεν έχω ζήσει, δεν έχω καν ταξιδέψει για την ακρίβεια στις ΗΠΑ. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους ένας κλόουν όπως ο Ντ. Τραμπ ενδέχεται να είναι ο επόμενος "πλανητάρχης". Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως παρόμοιοι καραγκιόζηδες κυβέρνησαν, κυβερνούν ή θα κυβερνήσουν και πιο κοντινές μας χώρες: την Ιταλία εξουσίασε για 20 χρόνια ο Σ. Μπερλουσκόνι, την Τουρκία κυβερνά ο Ρ.Τ. Ερντογάν, ενώ δεν αποκλείεται η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας να είναι η Μ. Λε Πεν. Γιατί ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η αλαζονεία γίνονται τόσο ελκυστικό πακέτο όταν προσφέρεται από φαιδρές προσωπικότητες; Φυσικά και φταίει και το λούμπεν προλεταριάτο, μόνο που όσο διάλεγε ανάμεσα σε μετρημένα κουκιά συμβατικών πολιτικών όλα ήταν καλά κι ωραία. Η "κανονικότητα" προηγείτο της αφύπνισης της ταξικής συνείδησης ώστε να γίνουν οι κοινωνίες μας δικαιότερες. Μόνο που αν οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να παραδοθούν σε έναν τσαρλατάνο, η Γαλλία σε μια κεκαλυμμένη ακροδεξιά, όπως άλλωστε και η Γερμανία με το AfD, πρωτίστως φταίει το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρόσωπα αλλά κυρίως στους θεσμούς του...

Το 2016 δεν είναι 1916, 1816 κι ακόμα πιο πίσω. Σήμερα μπαίνεις στο ίντερνετ και μπορείς να διαβάσεις χίλιες και πολύ περισσότερες διαφορετικές γνώμες από αυτή που συνιστά την επίσημη γραμμή τής ελίτ. Η Ελλάδα είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: ο πόλεμος που έχει δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κυρίαρχα μέχρι πρότινος κόμματα και τα μιντιακά τους φερέφωνα δεν έχει προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Πριν το δημοψήφισμα αν έβλεπες, διάβαζες ή άκουγες τα ΜΜΕ της διαπλοκής θα πίστευες ότι το "ναι" θα αποσπούσε πιο πάνω από το 100% των ψήφων. Μόνοι που οι καιροί έχουν αλλάξει και πλέον οι πολίτες είτε δεν πείθονται από αυτά που τους λένε οι επί δεκαετίες εκμαυλιστές τους είτε απλούστατα στρέφονται αλλού για την ενημέρωσή τους. Από αυτήν τη διαδικασία γεννιούνται είτε ελπιδοφόρες καταστάσεις, όπως οι αριστερές κυβερνήσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην Ευρώπη, είτε εκτρώματα όπως αυτά που προανέφερα ή οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη χώρα μας...

Είναι πιθανό τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Γαλλία ή στη Γερμανία να στηθεί ένα πολυσυλλεκτικό δημοκρατικό τείχος απέναντι στον Ντ. Τραμπ, στη Μ. Λε Πεν και στο AfD αντιστοίχως. Μόνο που ο θεσμός τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και οι εκπρόσωποί του θα μπορέσουν να κρατήσουν στη ζωή τους σάπιους θεσμούς τους πάλι την τελευταία στιγμή και με τεχνητές αναπνοές. Για πόσο καιρό ακόμα θα είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό; Αντιθέτως, χρειαζόμαστε περισσότερη άμεση δημοκρατία. Αν ο πολίτης αισθανθεί κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού θα απευθύνεται όλο και λιγότερο σε αρλεκίνους. Από τη στιγμή, μάλιστα, που οι νέες τεχνολογίες είναι διαθέσιμες σε κάθε τομέα τής ζωής μας, είναι αυτοκαταστροφικό να μην τις χρησιμοποιούμε για να εμπλέξουμε όλο και περισσότερους με τα κοινά, να γίνουν κι εκείνοι συμμέτοχοι στη λήψη αποφάσεων και να μην αισθάνονται συνένοχοι όπως σήμερα, όταν αυτοί που επέλεξαν με την ψήφο τους αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι Τραμπ και οι Λε Πεν αυτού του κόσμου θα λάβουν πραγματικά την θέση που τους αξίζουν: στο κλουβί, δηλαδή, κάποιου περιοδεύοντος τσίρκου...

Να πολεμάς τη λιτότητα με τον Κούλη είναι σαν να μάχεσαι την ανθρωποφαγία με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ...

Ακόμα και τα ντουβάρια στο κτίριο της Συγγρού αντιλαμβάνονται την αμηχανία στην οποία έχουν περιέλθει ο αρχηγός Κούλης και οι νταβατζήδες του μετά από το Eurogroup της Δευτέρας. Μέχρι τώρα είχαν στήσει ένα σκηνικό κυβερνητικής κατάρρευσης, υψηλής λαϊκής αποδοχής τού νέου προέδρου τής ΝΔ και διακοπής των συνομιλιών με τους δανειστές που θα επέτρεπε στην αξιωματική αντιπολίτευση να πείσει ότι είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί το ευρωπαϊκό μέλλον τής χώρας. Μολονότι, εξάλλου, ο Κούλης συνεχίζει να ψελλίζει κάτι περί εκλογών και νέας επαχθούς συμφωνίας κι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι για πρώτη φορά μετά από το 2010 είναι στο χέρι μιας ελληνικής κυβέρνησης να μας απαλλάξει από την εποχή των μνημονίων...

Οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι εφικτοί, πολύ πιο εφικτοί από αυτούς στους οποίους είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, ενώ την ίδια ώρα η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ- το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να απευθύνεται περισσότερο στους μικρομεσαίους και στις παραγωγικές επιχειρήσεις- είναι πλέον η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, οι πρώτες συμφωνίες για το πακέτο Γιούνκερ έχουν ήδη υπογραφεί, ο Μάριο Ντράγκι έχει ανοίξει το δρόμο για την ποσοτική χαλάρωση-που θα φέρει νέο φρέσκο χρήμα-, η δόση που θα εκταμιευτεί θα είναι ενισχυμένη ώστε να δοθεί ρευστότητα στην αγορά μέσω και της αποπληρωμής των υποχρεώσεων του Δημοσίου, ο τουρισμός αναμένεται να σπάσει νέο ρεκόρ αυτό το καλοκαίρι, ενώ έχει αρχίσει και η συζήτηση ακόμα και για αποπληρωμή των ελληνικών δανειακών υποχρεώσεων στο ΔΝΤ από τον ESM...

Προφανώς η επικείμενη νέα αύξηση έμμεσων φόρων δεν θα ωφελήσει την πραγματική οικονομία. Αν, όμως, στο τέλος τής ημέρας αυτά που πληρώσουμε παραπάνω για βενζίνη, ίντερνετ, συνδρομητική τηλεόραση, καφέ ή μπύρα είναι ψίχουλα μπροστά σε αυτά που θα εισρεύσουν στην τσέπη μας από την αλματώδη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, ποιος θα δικαιούται για να διαμαρτύρεται; Το ίδιο ισχύει και για τα "κόκκινα" δάνεια. Αν το "πηγάδι" ξαναγεμίσει με νερό, λίγοι θα φοβούνται πως θα χάσουν τα σπίτια τους αν κι όταν τερματιστεί η προστασία τής πρώτης κατοικίας σε ενάμισι χρόνο από τώρα. Κι ο κόφτης, εξάλλου, μπορεί πολύ εύκολα να αποφευχθεί από τη στιγμή που τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι πολύ πιο βατά από εκείνα των σαμαροβενιζέλων...

Κατανοώ, ύστερα από όλα αυτά, απολύτως τον πανικό ενός συστήματος εξουσίας που εδώ κι ενάμισι χρόνο αισθάνεται παραγκωνισμένο και το οποίο προσδοκούσε σε επανάληψη του καλοκαιριού τού 2015 προκειμένου να ανατρέψει τον Αλέξη Τσίπρα, να πάρει την εκδίκησή του και να επανέλθει η ισορροπία προς όφελος της ελίτ. Φοβούνται κι εκείνοι πως και το νέο ανάχωμα στην επέλαση του πρωθυπουργού, ύστερα από τον Στ. Θεοδωράκη, τον Β. Λεβέντη και τη Φ. Γεννηματά, δηλαδή ο αρχηγός Κούλης, είναι πολύ αδύναμο για να αντισταθεί στην ορμή τής πρώτης κυβέρνησης από τότε που ανάλαβε ο Ανδρ. Παπανδρέου την πρωθυπουργία τής χώρας που προέκυψε από έντονη λαϊκή επιθυμία για αλλαγή κι όχι από ψήφο διαμαρτυρίας...

Βεβαίως και δεν είναι όλα ρόδινα. Το νομοθετικό έργο, για παράδειγμα, της κυβέρνησης πρέπει να επιταχυνθεί, ιδίως για διαδικασίες που δεν σχετίζονται με τους θεσμούς και οι οποίες είναι δυνατό να αποτυπώσουν διαυγέστερα το αριστερό της προφίλ. Και η μάχη, εξάλλου, με τους εταίρους δεν έχει τελειώσει, οπότε δεν επιτρέπεται σε κανέναν εφησυχασμός. Είναι καιρός, ωστόσο, να φανεί πόσο "φούσκα" και πόσο μεγάλο επικοινωνιακό πυροτέχνημα ήταν η δήθεν δυναμική Μητσοτάκη στην ελληνική κοινωνία, με το διαπλεκόμενο μιντιακό της λιβάνισμα και τις στημένες δημοσκοπήσεις...

Ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει αντίθετος στο μείγμα μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση, αλλά δεν μας λέει από πού θα βρει τα 5,4 δις ευρώ τα οποία είχαν υπερψηφίσει πέρυσι και το κόμμα του κι ο ίδιος προσωπικώς. Δεν αντιλέγω πως θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να γίνουν κι απολύσεις άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή μειώσεις κύριων συντάξεων που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικές εισφορές των δικαιούχων τους που είχαν προνομιακή μεταχείριση. Αν είναι, ωστόσο, μάγκας και μεταρρυθμιστής ας βγει να το πει κι ας μην παριστάνει τον Εμιλιάνο Ζαπάτα...

Το έχω ξαναγράψει και το ξαναγράφω: αν ο Αλέξης Τσίπρας αποτύχει γιατί δεν θα έχει μπορέσει να αντισταθμίσει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που αναγκάζεται να ψηφίζει με αντίστοιχα κοινωνικής δικαιοσύνης, η επόμενη επιλογή δεν θα είναι κάποιος ορίτζιναλ νεοφιλελεύθερος όπως ο Κούλης- δεν είναι αυτή η έγνοια των πολιτών-, αλλά εκείνοι που προτείνουν πιο ακραίες λύσεις, όπως είναι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Κι αν στο τέλος η αναμέτρηση είναι μεταξύ τού ΣΥΡΙΖΑ και των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, τότε η δημοκρατία, η ελευθερία και η ισότητα είναι βέβαιο με ποιου το μέρος θα συνταχθούν. Ευτυχώς, πάντως, που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και δύσκολα θα δούμε να επικρατεί στην Ελλάδα ένας Τραμπ. Για τις ΗΠΑ, πάλι, δεν ξέρω, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα μπορούσα κάλλιστα να σας διηγηθώ αύριο...  

 

Αν του χρόνου δεν χρειαστεί ο κόφτης, ο Τσίπρας θα κυβερνά τουλάχιστον για μια οκταετία...

"Σάλος" έχει προκληθεί στα νεοφιλελεύθερα λημέρια από την παραδοχή Τσίπρα ότι είχε αυταπάτες κατά τη διάρκεια της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές το 2015. Αρκετοί, μάλιστα, έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν και ηλίθιο, μόνο που το ερώτημα βγαίνει αβίαστα: αν ένας ευήθης καταφέρνει να κερδίσει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις σε δύο χρόνια, οι αντίπαλοί του πώς πρέπει να χαρακτηριστούν;...

Αφήστε που οι νεοφιλελέδες κάθε ημέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο πως στα κοινωνικά ζητήματα έχουν μεγαλύτερη σχέση με την ακροδεξιά παρά με το φιλελευθερισμό. Διαβάστε, για παράδειγμα, το έμεσμα του Ανδρ. Ανδριανόπουλου για τον μουσουλμάνο νέο δήμαρχο του Λονδίνου, το οποίο ο ίδιος αποκαλεί Λονδονιστάν: ενώ παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τις ιδεολογικές αρχές και το πρόγραμμα του Σαντίκ Καν, τον κατακεραυνώνει λόγω της θρησκείας του, ίσως και γιατί είναι γιος οδηγού λεωφορείου και δεν μεγάλωσε στις "Βερσαλίες" όπως ο "πολύς" Ανδρέας και οι όμοιοί του, που γράφουν βιβλία-ύμνους για δικτατορικά, στην ουσία, καθεστώτα όπως αυτό του Αζερμπαϊτζάν...

Όπως κι αν έχει, οι αυταπάτες έχουν δύο όψεις: η μία θέλει αυτόν που τον κατατρύχουν να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα, να ζει σε ένα δικό του κόσμο και στο τέλος να γίνεται επικίνδυνος. Η άλλη, ωστόσο, έρχεται προς υπεράσπισή του, ισχυριζόμενη πως αν δεν ζούμε ακόμα στις σπηλιές, φορώντας τομάρια αγριογούρουνων και κυνηγώντας την τροφή μας με ακόντια, το χρωστάμε στους ανθρώπους που δεν θεώρησαν όριο για τις ανθρώπινες δυνατότητες αυτό που τους είχε παραδοθεί, αλλά επιδίωξαν να κάνουν το βήμα παραπέρα...

Είναι αλήθεια ότι πολλοί καταστράφηκαν και κατέστρεψαν με αυτήν τους την επιλογή, η οποία ομολογουμένως είναι πολύ εύκολο να κάνει ορισμένους να πιστέψουν ότι η σκιά τους είναι το μπόι τους. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι, ανεξαρτήτως αν στο αίμα όλων τους ο εγωισμός διατηρεί μεγαλύτερα ποσοστά από των υπολοίπων, οι οποίοι τόλμησαν να σκεφτούν και να πράξουν διαφορετικά και η Ιστορία, αν όχι και η εποχή τους, τους αντάμειψε γενναιόδωρα...

Κάποια στιγμή οι πολιτικοί του αντίπαλοι πρέπει να συμφωνήσουν σε μια κοινή γραμμή αντιμετώπισής του: είναι ο Αλέξης Τσίπρας ηλίθιος ή ψεύτης; Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνεται να ισχύουν. Κι αν ήταν λίγο πιο μεγάθυμοι θα παραδέχονταν ότι η Ευρώπη τού 2016 είναι διαφορετική από την Ευρώπη τού 2015 κι αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Έλληνα πρωθυπουργό: έχουν εκλεγεί αριστερές κυβερνήσεις κι αριστερές πολιτικές ηγεσίες, το κίνημα αντιλιτότητας έχει γιγαντώσει, η Ανγκ. Μέρκελ καταρρέει κι ο Β. Σόιμπλε ηττήθηκε για πρώτη φορά σε Eurogroup. Φαίνεται, δηλαδή, πως κάποιες αυταπάτες μπορεί να μην αποδεικνύονται νικηφόρες από την αρχή, σε βάθος χρόνου ωστόσο φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα...

Είναι στο χέρι τής κυβέρνησης οι επικείμενες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους να είναι τα τελευταία μέτρα άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Για πρώτη φορά, εξάλλου, κοινοτικά χρήματα μοιράζονται ισομερώς στους πραγματικούς δικαιούχους τους, εξισορροπώντας κάπως τη δυσμενή κατάσταση. Ο πρωθυπουργός κέρδισε τουλάχιστον ένα χρόνο, ώστε η Ελλάδα τού 2017 να μην έχει ανάγκη την θέση σε λειτουργία τού αποκαλούμενου "κόφτη". Αν κερδίσει κι αυτό το στοίχημα ο Αλέξης Τσίπρας, τότε μην περιμένετε αλλαγή ηγεσίας στο Μέγαρο Μαξίμου πριν περάσει τουλάχιστον οκταετία...

Χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον Γιάνη Βαρουφάκη...

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως η αξιολόγηση έπρεπε να τελειώσει άμεσα και με όποιο τίμημα. Επομένως, η κατ' αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup της Δευτέρας είναι πολύ θετική εξέλιξη. Θα συνέβαινε αυτό ακόμα κι αν είχε επιτευχθεί με δυσμενέστερους όρους, όπως για παράδειγμα θα ήταν η άμεση νομοθέτηση των μέτρων-κάβα ή παραπομπή τής συζήτησης για το χρέος στις ελληνικές καλένδες. Βεβαίως η συγκεκριμένη συμφωνία δεν φέρνει το τέλος τής εποχής των μνημονίων, αφού, μεταξύ άλλων, προβλέπει την ψήφιση έμμεσων φόρων που πλήττουν τους πάντες, ενώ η ενεργοποίηση του κόφτη αν δεν επιτευχθούν τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα παραμένει ως απειλή. Είναι, όμως, στο χέρι τής κυβέρνησης να πετυχαίνει τους στόχους ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος νέων δύσκολων μέτρων. Η εποχή τής ουτοπίας, έτσι κι αλλιώς, όταν πιστεύαμε ότι με μια μπαταριά θα αλλάζαμε τον κόσμο, τέλειωσε τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες. Γι' αυτό και με δεδομένες τις συνθήκες θα ήταν άδικο να μην κάνουμε λόγο για μια επιτυχία, έστω κι αν δεν είναι θρίαμβος...

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, από πού ξεφύτρωσε όλος αυτός ο αντιμνημονιακός ζήλος ορισμένων επαγγελματικών ενώσεων, οι οποίες είχαν περάσει μέχρι τώρα την κρίση σχετικώς αβρόχοις ποσί και οι οποίες πριν το δημοψήφισμα καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει οποιαδήποτε συμφωνία, αρκεί να μέναμε στο ευρώ. Τα μέτρα που σήμερα υλοποιούνται δεν είναι παρά τα εφαρμοστικά αυτής της επαχθούς συμφωνίας, την οποία οι αποκαλούμενοι επιστημονικοί κλάδοι, αλλά και η ΓΣΕΕ, είχαν ζητήσει με κάθε κόστος. Φαίνεται, όμως, πως είμαστε τόσο Ευρωπαίοι όσο το αντέχουν τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, γιατί από εκεί και πέρα γινόμαστε επαναστάτες τού γλυκού νερού. Να εξηγούμαστε μια και καλή: οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται είναι εκείνοι που ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα και οι οποίοι τον περασμένο Ιούλιο θεωρούσαν πως έπρεπε να φτάσουμε στη ρήξη, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Οι υπόλοιποι καλό είναι να κάνουν πού και πού και καμιά αυτοκριτική...

Λένε κι έχουν δίκιο πως κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, ακόμα κι αν δεν φέρνει νίκες από το πρώτο λεπτό του. Γι' αυτό και η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015, όπως αυτή προσωποποιήθηκε από τον Γιάνη Βαρουφάκη, ναι μεν δεν ήταν επιτυχής αλλά αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά καταστροφική ήταν για τη χώρα. Με αυτό δεν εννοώ πως θα ήθελα τώρα για υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη. Ο Ευκλείδης, με τη μετριοπάθεια, την κοινωνική του ευαισθησία και τις γνώσεις του, είναι αυτήν τη στιγμή ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Η Ελλάδα, όμως, και γενικότερα η Ευρώπη χρειάζονταν πέρυσι ένα δυνατό ξυπνητήρι. Κι αυτό ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, με όλα τα ελαττώματά του: ένας μη πολιτικός αλλά πολύ ειδικός στα οικονομικά που μίλησε τη γλώσσα τής αλήθειας για τα μνημονιακά αδιέξοδα. Από ένα σημείο και μετά έγινε βάρος γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί τους αναγκαίους συμβιβασμούς όταν είσαι ο αδύναμος κρίκος τής εξίσωσης, αλλά αν σήμερα στην ήπειρό μας έχουν εκλεγεί αριστερές κυβερνήσεις και ηγέτες κι ακούγονται πιο δυνατά οι φωνές  κατά της λιτότητας το οφείλουμε σε σημαντικό βαθμό και σε αυτόν τον νάρκισσο καθηγητή που μπορεί, ωστόσο, να στριμώξει τον οποιοδήποτε επιχειρήσει να πείσει με τα μαθηματικά πως τα μνημόνια ήταν ποτέ ρεαλιστικά...

     

Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι Αλέξης ή Κούλης αλλά Αλέξης ή δραχμιστές...

Υπενθυμίζω, γιατί έχει τη σημασία του, πως το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι και με τις ψήφους τής ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονταν και τα μέτρα των 5,4 δις τα οποία τώρα δεν ψηφίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θα μου πείτε πως είναι δικαίωμά τους να θεωρούν πως αυτά τα χρήματα μπορούν να βρεθούν με άλλους τρόπους από αυτούς που προτείνει και νομοθετεί η κυβέρνηση. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Γιατί δεν μας τους παρουσιάζουν οι αρχηγοί Κούλης, Φώφη και Σταύρος; Ποιες είναι οι εναλλακτικές τους προτάσεις, οι οποίες είναι σε θέση να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα; Απλούστατα αυτές δεν υπάρχουν ή, τέλος πάντων, δεν θέλουν να φέρουν απέναντί τους μεγάλα κομμάτια τού πληθυσμού...

Προφανώς με το νέο ασφαλιστικό-φορολογικό δεν προστατεύονται όλοι και ούτε απουσιάζουν οι αδικίες, όπως για παράδειγμα έναντι των νέων εργαζόμενων ή των έντιμων ελεύθερων επαγγελματιών. Αν, για παράδειγμα, είχε περάσει το νομοσχέδιο για το πλαστικό χρήμα που θα καταπολεμούσε τη φοροδιαφυγή και το οποίο φρενάρει το κουαρτέτο πολλές από αυτές θα είχαν αποτραπεί. Βρίσκω, όμως, πολύ δύσκολο έως απίθανο η ΝΔ να έφερνε στη Βουλή ένα δικαιότερο ασφαλιστικό-φορολογικό ή δίχως αυτό να περιλάμβανε οριζόντιες μειώσεις όλων των συντάξεων, κατάργηση του εφάπαξ ή απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων σε αντιστάθμισμα του φόρου στον καφέ ή στη συνδρομητική τηλεόραση, που δεν είναι δα και είδη πρώτης ανάγκης για την επιβίωσή μας...

Κανένας δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για την αύξηση στo 24% του ΦΠΑ, των έμμεσων φόρων στα καύσιμα ή στα Ι.Χ. Οι νεοφιλελεύθεροι δανειστές, ωστόσο, έχουν προτάξει την ευημερία των αριθμών, η οποία ανάμεσα σε άλλα απαιτεί εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα για μια χώρα η οποία βρίσκεται ουσιαστικώς σε ύφεση τα τελευταία οκτώ χρόνια. Θέλουν, μάλιστα, τα μέτρα εδώ και τώρα. Πώς, αλήθεια, θα τα αντικαθιστούσε ο αρχηγός Κούλης που είναι πιο νεοφιλελεύθερος από τους νεοφιλελεύθερους; Θα του επέτρεπαν οι θεσμοί, ακόμα κι αν ο ίδιος το επιθυμούσε, να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές για όλους ή θα το έκανε αποκλειστικώς για τους έχοντες και κατέχοντες στο όνομα της αύξησης της απασχόλησης, μολονότι η διεθνής εμπειρία μάς λέει πως αυτό δεν κατορθώθηκε πουθενά. Εκτός αν θεωρούμε τους μισθούς και τις συνθήκες δουλειάς Βουλγαρίας ή Μπαγκλαντές πρότυπα..

Δεν θα απορρύθμιζε εδώ και τώρα έτι περαιτέρω την αγορά εργασίας, επιτρέποντας για παράδειγμα τις ομαδικές απολύσεις ή τη νέα μείωση του κατώτατου μισθού; Πώς εννοεί τον εξορθολογισμό τής δημόσιας διοίκησης; Με νέες απολύσεις καθαριστριών, σχολικών φυλάκων κι οποιουδήποτε άλλου δεν διόρισε ο ίδιος στο Δημόσιο; Κατηγορεί την Αριστερά για ιδεοληψίες, αλλά η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει, χωρίς να πανηγυρίζω γι' αυτό, σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από αυτές τις οποίες είχαν υλοποιήσει οι προηγούμενες. Με λίγα λόγια, ο Κούλης μπορεί να έπαιρνε άλλου είδους μέτρα, αμφιβάλλω πολύ ωστόσο αν αυτά δεν θα σήμαιναν μεγαλύτερη επιβάρυνση των μικρομεσαίων από αυτή που συνεπάγονται τα αντίστοιχα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως ουσιαστική αντιπολίτευση δεν αποτελούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι ή η Ένωση Κεντρώων, αλλά η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ στη Βουλή (για να μην παρεξηγούμαι, δεν τους ταυτίζω γιατί οι πρώτοι είναι εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου) κι ο Π. Λαφαζάνης, η Ζ, Κωνσταντοπούλου κι ο Γ. Βαρουφάκης εκτός Βουλής. Όλοι τους στην ουσία υποστηρίζουν πως το ευρώ δεν είναι φετίχ κι ότι η Ελλάδα είναι προτιμότερο να βγει από την Ευρωζώνη ή κι από την Ε.Ε. αν θέλει να ορθοποδήσει. Αυτήν την προσέγγιση την θεωρώ αυταπάτη, αλλά όπως κι αν έχει είναι ένας πραγματικά διαφορετικός δρόμος από αυτόν που ακολουθείται σήμερα. Ποιος ξέρει, άλλωστε, αν αύριο μεθαύριο δεν υποχρεωθούμε εκ των πραγμάτων να τον ακολουθήσουμε. Γι' αυτό και το πραγματικό δίλημμα για τους ψηφοφόρους δεν είναι Αλέξης ή Κούλης, αλλά Αλέξης ή δραχμιστές...

Φώφη, διάλεξε...

Η Φ. Γεννηματά δεν είναι υποχρεωμένη να χειροκροτά οποιαδήποτε κυβερνητική απόφαση. Αντιθέτως, έχει χρέος να ασκεί την πιο σκληρή κριτική. Από την άλλη, ωστόσο, είναι λυπηρό να συνεχίζει από εκεί που το άφησε ο Β. Βενιζέλος και να χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα με αυτά που εκτοξεύει ο αρχηγός Κούλης. Με λίγα λόγια, να μην ασκεί αντιπολίτευση από τα Αριστερά αλλά από τα δεξιά. Κατανοώ, επίσης, ότι αισθάνεται την ανάγκη να μην θεωρηθεί το ΠΑΣΟΚ από τους ψηφοφόρους ουρά τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, προτιμότερο να θεωρείται ουρά τής νεοφιλελεύθερης ΝΔ; Πότε θα καταλάβουν στη Χαριλάου Τρικούπη ότι έπαψαν να είναι Κίνημα όταν εγκατάλειψαν το "Σοσιαλιστικό" από την ονομασία τους; Υπενθυμίζω, επίσης, πως το ΠΑΣΟΚ-όπως, άλλωστε, και η ΝΔ και το Ποτάμι- είχαν υπερψηφίσει το περασμένο καλοκαίρι το τρίτο μνημόνιο λόγω ανάγκης, την ίδια ανάγκη εξάλλου η οποία υποχρέωσε και το ΣΥΡΙΖΑ να το αποδεχθεί και να προωθεί εφαρμοστικούς του νόμους που σε μεγάλο βαθμό δεν απηχούν την ιδεολογία του...

Από εκεί και πέρα έγινε μια προσπάθεια-όχι πάντοτε επιτυχημένη- τα βάρη τού νέου ασφαλιστικού και φορολογικού να κατανεμηθούν δικαίως. Μεγαλύτερο σφάλμα θεωρώ την εμμονή να μην κοπεί καμιά κύρια σύνταξη-μολονότι σε αυτές συγκαταλέγονται και πολύ υψηλές που δεν συνδέονται με την καταβολή των ανάλογων ενσήμων από τους δικαιούχους τους- αλλά και κανένας μισθός δημοσίου υπαλλήλου όταν υπάρχουν ακόμα αδικαιολογήτως υψηλόμισθοι και υπηρεσίες, φορείς ή οργανισμοί που δεν προσφέρουν τίποτα. Η αύξηση έμμεσων φόρων ή η επιβολή νέων που πλήττουν την πλειονότητα των μικρομεσαίων θα μπορούσαν εν μέρει να είχαν αποφευχθεί αν η κυβέρνηση δεν έδινε τόσο μεγάλη σημασία στην επικοινωνιακή διαχείριση και στην εξυπηρέτηση προνομιακής εκλογικής της πελατείας...

Από την άλλη, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να θυμηθεί τις ιστορικές του ρίζες, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ακούσει τι του λένε και οι Ευρωπαίοι σύντροφοί του για την αναγκαιότητα σύμπτυξης δυνάμεων με το ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στο νεοφιλελεύθερο Αρμαγεδδώνα. Αυτό φυσικά προϋποθέτει την απαλλαγή του από βαρίδια, με μεγαλύτερο τον Β. Βενιζέλο αλλά όχι μόνο. Υπάρχουν στην κεντροαριστερά άφθαρτοι πολιτικοί που μπορούν να βοηθήσουν και οι οποίοι αισθάνονται περισσότερο Αριστεροί παρά κεντρώοι, γι'αυτό και βγάζουν φλύκταινες όταν βλέπουν τη Φώφη να χαζογελά με τον Κυριάκο και τον Κούλη, πέφτοντας στην παγίδα των βενιζελολοβέρδων...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ οφείλει να επιλέξει άμεσα αν είναι ικανοποιημένη με ένα 5%, ναι μεν στεγανοποιώντας τους ψηφοφόρους της αλλά δίχως ευρύτερες φιλοδοξίες-σαν να ήταν το ΚΚΕ- ή αν είναι έτοιμη να παίξει τον ιστορικό της ρόλο και να δώσει νέα ώθηση στις δυνάμεις που μάχονται την άγρια λιτότητα σε βάρος των πολλών. Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία οι αριστερές δυνάμεις συνασπίστηκαν μπροστά στο κοινό κακό και σχημάτισαν κυβέρνηση ή βρίσκονται εν αναμονή σχηματισμού της. Γιατί όχι και στην Ελλάδα;...

Αλίμονο αν κι αυτήν τη φορά ο "κακός καιρός" καταρρίψει ελικόπτερο ή ρίξει τη σημαία...

Στη Συρία τις τελευταίες ημέρες σκοτώθηκαν και παιδιά από τις αεροπορικές δυνάμεις τού προέδρου Άσαντ σε νοσοκομείο που τα φιλοξενούσε. Πιθανότατα, ωστόσο, μάθατε λίγα ή ελάχιστα γι' αυτό από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Αντιστοίχως στη Δύση πληροφορούνται ελάχιστα από τα εγκλήματα πολέμου στα οποία έχουν υποπέσει οι δυνάμεις τής αντιπολίτευσης, και δεν αναφέρομαι βεβαίως στον ISIS ο οποίος είναι πλέον καταδικαστέος από όλη την οικουμένη. Αυτό ίσως και να εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί ο εμφύλιος σε αυτήν τη χώρα διαρκεί ήδη πέντε χρόνια: ο πλανήτης είναι διχασμένος για μια ακόμα φορά σε φιλοδυτικούς και φιλορώσους με αποτέλεσμα η αλήθεια να συνθλίβεται κάπου στη μέση. Ο πρόεδρος Άσαντ τον οποίο στηρίζει η Ρωσία και η αντιπολίτευση η οποία στηρίζεται από τη Δύση είναι ένοχοι για εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητας και στο ενδιάμεσο η Συρία έχει μετατραπεί σε πεδίο βολής τού νέου Ψυχρού Πολέμου. Και ύστερα απορούν ορισμένοι γιατί οι Σύριοι δεν μένουν στην πατρίδα τους να πολεμήσουν. Ποιόν και γιατί άραγε;...

Κομίζω γλαύκας ες Αθήνας όταν ισχυρίζομαι πως ο πλανήτης έχει βυθιστεί στον τρόμο και στην παράνοια. Δείτε, για παράδειγμα, πώς συμπεριφέρεται ο Ρ. Τ. Ερντογάν, ο οποίος ετοιμάζεται να "φάει" και τον πρωθυπουργό του Αχ. Νταβούτογλου γιατί δεν είναι τόσο δουλικός απέναντί του όσο θα τον ήθελε. Ο "Σουλτάνος" έχει καταφέρει να εξοργίσει ακόμα και τους Αμερικανούς με τα καμώματά του, τα οποία τώρα μεταφέρει στο Αιγαίο. Από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι και σήμερα μιλάμε συνεχώς για ένα θερμό επεισόδιο το οποίο μπορεί να καταλήξει σε πόλεμο. Φτάσαμε πολύ κοντά σε αυτόν στα Ίμια. Πολύ φοβάμαι πως ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι πολύ πιο ανεξέλεγκτος από την πρωθυπουργό Τ. Τσιλέρ το 1996. Γι' αυτό και φοβάμαι ακόμα περισσότερο για το ότι δεν μπορώ να αποκλείσω κάποιου είδους πολεμική εμπλοκή με τη γείτονα...

Σε αυτό το πλαίσιο, καλά κάνει η κυβέρνηση και δείχνει τα δόντια της. Μόνο που όπως και στη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση έτσι κι όσον αφορά την τουρκική επιθετικότητα, αν θες να είσαι πειστικός πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι είσαι ικανός να φτάσεις μέχρι τέλους. Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι ίδια με αυτή προ 20ετίας. Τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί πολλές σφαλιάρες και θα έπρεπε να έχει κατανοήσει εδώ και καιρό πως δεν θα σωθεί ούτε από την Εσπερία ούτε από το "ξανθό γένος" και τον Βλ. Πούτιν. Αν επιθυμούμε να ξαναβγούμε στον αφρό έχουμε ιστορικό χρέος να μην αφήσουμε την οικονομική κρίση να οδηγήσει ακόμα και σε εδαφικές απώλειες. Αλίμονο αν κι αυτήν τη φορά ο "κακός καιρός" καταρρίψει ελικόπτερο ή ο "άνεμος" ρίξει κάτω την ελληνική σημαία. Αυτή η πατρίδα χτίστηκε και με αίμα και ίσως για να διατηρηθεί ζωντανή να χρειαστεί να χυθεί κι άλλο. Έτσι κι αλλιώς η ατίμωση ήταν πάντοτε χειρότερη επιλογή από τον θάνατο...



  

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γίνεται μορφή τού πολιτεύματος...

Είναι λογικό να επικεντρωνόμαστε στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, μόνο που ακόμα κι αν αυτή επιτευχθεί θα έχει ελάχιστη σημασία στην περίπτωση που οι Βρετανοί στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου επιλέξουν την έξοδό τους από την ΕΕ. Με τις δημοσκοπήσεις να μην δίνουν ξεκάθαρη εικόνα όλα είναι ανοιχτά. Ένα είναι, ωστόσο, σχεδόν βέβαιο: αποχώρηση της Γηραιάς Αλβιόνας από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα ανοίξει για τα καλά τον ασκό του Αιόλου, αυτόν που δεν άνοιξε πέρυσι η Ελλάδα γιατί διέθετε πολύ λιγότερες ασφαλιστικές δικλείδες. Το Brexit θα χειροτερεύσει την ποιότητα ζωής των Βρετανών, το εμπόριο κι ο χρηματοπιστωτικός τομέας των οποίων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία κι αυτή θα αρχίσει να μετρά τη μία πληγή μετά από την άλλη, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Υπό μία έννοια, η απαρχή διάλυσης της Ε.Ε., σε συνδυασμό με την ένταση των εθνικισμών και του ρατσισμού, μας επιστρέφει στην εποχή τού Μεσοπολέμου, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στα οποία συμπεριλαμβάνεται η έκρηξη της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, ήρθαν και οι αποκαλύψεις για τη συμφωνία εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ (TTIP) για να επιβεβαιώσουν αυτά που όλοι εμείς οι "συνωμοσιολόγοι" υποπτευόμασταν: πως οδηγούμαστε, για παράδειγμα, στην πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στη θεσμοθέτηση της διατροφικής ανασφάλειας, ακόμα και στην απονομή (;) δικαιοσύνης από ιδιώτες που θα επιλέγουν οι πολυεθνικές στο όνομα της απελευθέρωσης του εμπορίου μέσω της διάλυσης και της στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας που είχε επιβάλει στη Δύση ο ανταγωνισμός με τη Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της. Τι κι αν έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η απορρύθμιση παράγει νέο πλούτο μόνο για τους λίγους σε βάρος των πολλών και δημιουργεί φαινόμενα νεοαποικιοποίησης και υποδούλωσης των λαών; Οι ελίτ διαθέτουν τα λεφτά για να ελέγχουν πως οι πολιτικές αποφάσεις θα λαμβάνονται αποκλειστικώς προς το συμφέρον τους...

Αν εγκριθεί και η TTIP όπως έχει σήμερα τότε οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού μπορούν πολύ άνετα να ομνύουν στην αναγκαιότητα τήρησης της νομιμότητας. Τα μνημόνια στην Ελλάδα, οι πολιτικές λιτότητας στην υπόλοιπη Ευρώπη, τα τείχη που κρατούν μακριά τους πρόσφυγες και τους "αποθηκεύουν" στη χώρα μας, οι διακρατικές εμπορικές συμφωνίες που καταργούν το κοινωνικό κράτος δικαίου είναι όλα νομιμότατα. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έγινε νόμος τους κράτους, συνταγματοποιείται, αύριο μεθαύριο μπορεί να περιληφθεί και στα άρθρα τού Συντάγματος που δεν επιδέχονται αλλαγών όπως η μορφή του πολιτεύματος. Αλήθεια, μετά από όλα αυτά ποιος δικαιούται να πιστεύει ότι η Ευρώπη θα καταστραφεί από τους μουσουλμάνους που "εισβάλουν" σε αυτή; Μια χαρά τα "καταφέρνουν" και οι χριστιανοί από μόνοι τους...