Αν ο εργασιακός μεσαίωνας ήταν η απάντηση, η Coca Cola θα είχε μετακομίσει στο Πεκίνο...

Στους μεγαλύτερους μύθους τού νεοφιλελευθερισμού συγκαταλέγεται το ότι η μείωση των μισθών και η κατάργηση κερδισμένων με αίμα εργασιακών δικαιωμάτων συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της ανεργίας. Αφήνω στην άκρη το ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν έχει καμία αξία για το λαό αν δεν συνοδεύεται από κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό όχι γιατί δεν το θεωρώ σημαντικό- το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει-, αλλά γιατί επιλέγω να αντιπαρατεθώ με το νεοφιλελευθερισμό στο πεδίο που είναι προνομιακό του, στον κυνισμό δηλαδή...

Γιατί, πάντως, να αισθάνομαι  υπερήφανος για το ότι οι Έλληνες εφοπλιστές, για παράδειγμα, είναι οι πλουσιότεροι στην κατηγορία τους στον κόσμο αν από αυτό οι εργαζόμενοι στη ναυτιλία εισπράττουν το ένα εκατομμυριοστό και με τα δικαιώματά τους συνεχώς να συρρικνώνονται; Και πώς είναι δυνατό εν έτει 2017 οι μισθοί και οι συντάξεις- φιλοδωρήματα να θεωρούνται έστω κι επιχρυσωμένο χάπι και να μην παραπέμπουν απευθείας στην εποχή τής δουλείας;...

Όπως κι αν έχει, αν η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελούσε πανάκεια, τότε χώρες όπως το Μπαγκλαντές ή η Κίνα θα θεωρούνταν η Μέκκα των εργαζόμενων κι όλοι θα επιθυμούσαν τη μετανάστευσή τους σε αυτές προκειμένου να βιώσουν εκ του σύνεγγυς τι σημαίνει παράδεισος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και πολυεθνικές όπως η Coca Cola θα μετέφεραν εκεί τα κεντρικά τους γραφεία, θα απόλυαν τους καταρτισμένους, αλλά "ακριβοπληρωμένους" Ευρωπαίους, Αμερικανούς ή Αυστραλούς υπαλλήλους τους και θα προσλάμβαναν στην θέση τους ανειδίκευτους Μπαγκλαντεσιανούς και Κινέζους τους οποίους θα τραβούσαν από τους ορυζώνες και θα τους έντυναν με κοστούμια...

Δεν τα κάνουν όλα αυτά όχι βεβαίως από ρατσισμό, πατριωτισμό ή κοινωνική συνείδηση, αλλά απλούστατα γιατί δεν τους συμφέρει. Προτιμούν ακόμα και να πληρώνουν υψηλότερους φόρους σε κράτη με σταθερούς, ανοιχτούς κι ανταποδοτικούς πολιτικούς θεσμούς όπως η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία από το να μπλέξουν με τη γραφειοκρατία, την ανομία και τη διαφθορά χωρών που μας τις πλασάρουν σαν εργασιακά και φορολογικά μοντέλα, όπως η Βουλγαρία στην Ευρώπη...

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα η προστασία κι ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων δεν αποτελούν ιδεοληψίες τής Αριστεράς, αλλά, όσο αντιφατικό κι αν διαβάζεται, αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης του καπιταλισμού. Ο τελικός στόχος για κάθε σοσιαλιστή δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία τής κοινωνίας των ίσων, όπου ο καθένας θα αμείβεται με βάση την προσφορά του, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί είναι υποχρέωσή μας να παλεύουμε για τον εξανθρωπισμό τού καπιταλιστικού τέρατος. Γι' αυτό και είναι ντροπιαστικό κόμματα τα οποία υποτίθεται πως είναι κεντροαριστερά- όπως το ΠΑΣΟΚ και η Ένωση Κεντρώων- να μην ψηφίζουν την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως αργίας αντί να επαφίεται κάθε χρόνο η αναγνώρισή της σε υπουργική απόφαση...

Μακάρι να ζούσαμε σε εποχές όπου οι εργατικοί αγώνες θα αφορούσαν μόνο τους ιστορικούς και τα μουσεία. Συμβαίνει, ωστόσο, ακριβώς το αντίθετο κι όσοι δεν το αντιλαμβάνονται στην κεντροαριστερά προσφέρουν, για μια ακόμα φορά, τις καλύτερες υπηρεσίες στο νεοφιλελεύθερο- ακροδεξιό σκοταδισμό. Και, φυσικά, κρίνονται αυστηρώς (και) γι' αυτό από τον ελληνικό λαό...



   

  

Διανοούμενοι αδιανόητου κομπλεξισμού...

Αν οι λαοί εκτός από τις πολιτικές έχουν και τις πνευματικές ηγεσίες που τους αξίζουν, τότε την έχουμε πολύ άσχημα. Χρόνια λέμε πως η κρίση που μας βασανίζει δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά αξιών. Από πού να αντλήσει, ωστόσο, τις τελευταίες το έρμο αυτό πόπολο όταν οι υποτίθεται πιο καλλιεργημένοι ανάμεσά του υπερασπίζονται στην ουσία το σύστημα που κατέρρευσε γιατί χάρη σε αυτό τα κονομούσαν εδώ και δεκαετίες ως χαραμοφάηδες με ντοκτορά;...

Ποιος ξέρει στο εξωτερικό όλους αυτούς τους σπουδαιοφανείς φιλόσοφους, λογοτέχνες, μουσικούς, εικαστικούς και λοιπούς καλλιτέχνες που εδώ τα συμβατικά μίντια μας τους παρουσιάζουν σαν τους σοφούς των σοφών; Και είναι τυχαίο που αρκετοί ανάμεσά τους επιχειρούν να αποδομήσουν προσωπικότητες Ελλήνων με διεθνές διαχρονικό κύρος, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης ή ο Μίκης Θεοδωράκης, προκειμένου οι ίδιοι να φανούν ψηλότεροι; Πόσος κομπλεξισμός και μετριότητα  μπορεί να κρύβονται σε ανθρώπους που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους;...

Το "tweet" του Ν. Δήμου που δημοσιεύω είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς εννοούν οι ψευτοδιανοούμενοί μας την παρέμβασή τους στη δημόσια ζωή τού τόπου: με σαχλά αστειάκια διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και με παραλήπτη τον αυτιστικό μικρόκοσμό τους, που ταυτίζει οτιδήποτε λαϊκό με το χυδαίο κι οτιδήποτε εξεζητημένο με την καλλιτεχνική πρωτοπορία. Υποτίθεται πως οι πνευματικοί μας ταγοί υπάρχουν για να τραβούν μακριά το λαό από φασιστικά στη νοοτροπία τους στερεότυπα κι όχι να τα αναπαράγουν δίκην εξυπνακισμού...

Τι μας λέει, για παράδειγμα, ο νεοφιλελεύθερος Ν. Δήμου κι ο κάθε Δήμου; Πως οι κνίτισσες- πρώην και νυν- αποκλείεται να είναι μορφωμένες, ενώ όλες οι καθηγήτριες είναι. Κατά τα άλλα, η Αριστερά είναι άκρο και λαϊκιστική κι όχι εκείνοι που στα κρυφά φιλούν τις αφίσες τής Μ. Λε Πεν...

Ενδεχομένως ακόμα και μέσα στο 2017 η χώρα να επιστρέψει σε μια οικονομική κανονικότητα, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό σήμερα. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως έχουμε ήδη αρχίσει να προετοιμάζουμε τα μνημόνια του μέλλοντός μας κι αυτό όχι μόνο γιατί οι κρίσεις στον καπιταλισμό έρχονται πιο γρήγορα από τα καλοκαίρια, αλλά γιατί στην ουσία δεν άλλαξε τίποτα στη νοοτροπία που μας οδήγησε στη χρεοκοπία...

Οι πραγματικά υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας συνθλίβονται από τη δικτατορία τού μέτριου είτε προσωποποιείται από τους καρανίκες είτε από τους δήμου. Κάπου  ανάμεσα στον κομματισμό, στο συντεχνιασμό, στη φτήνια και στον αδικαιολόγητο ελιτισμό- σνομπισμό γκρεμίζονται τα όνειρα χιλιάδων ανθρώπων που βλέπουν απλώς το τέρας να αλλάζει προσωπεία αλλά να μην εξημερώνεται. Και πώς να συμβεί κάτι τέτοιο όταν ακόμα και οι θηριοδαμαστές είναι "πιασμένοι";...  

Ευλογία για έναν πρωθυπουργό να έχει γι' αντιπολίτευση τον Κούλη και την Φώφη...

Στη ΝΔ ο δήθεν μεταρρυθμιστής άθλιος Κούλης δίνει όρκο αιώνιας υποταγής στον αρχιεπίσκοπο Τζερόνιμο και τάσσεται κατά τού διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας. Στο ΠΑΣΟΚ η δήθεν προοδευτική Φώφη ξηλώνει τις αρμοδιότητες δικών της επιλογών σε ένα ρεσιτάλ αρχηγισμού που θυμίζει Ανδρ. Παπανδρέου αλλά στο κωμικότερο όπως καθετί, άλλωστε, στην Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να έχουμε μια σοβαρή εικόνα των πολιτικών που αντιπολιτεύονται τον Αλέξη Τσίπρα και να κατανοήσουμε γιατί ο κόσμος δεν κατακλύζει τους δρόμους επτά χρόνια μετά από την επιβολή των μνημονίων και μολονότι η άγρια λιτότητα επί δίκαιους κι άδικους συνεχίζεται. Ο πρωθυπουργός απογοήτευσε, αλλά οι άλλοι χρεοκόπησαν τη χώρα κι εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τα ίδια μυαλά που οδήγησαν στη χρεοκοπία της...

Όπως κι αν έχει, πάντως, ούτε ο πρόεδρος της ΝΔ ούτε η ομόλογός του του ΠΑΣΟΚ κυβερνούν, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας. Κι εκείνος για μια ακόμα φορά στη συνέντευξή του στον Ν. Χατζηνικολάου- στην οποία ήταν περισσότερο επιθετικός από όσο του επιτρέπουν τα όποια επιτεύγματά του να είναι- υποσχέθηκε αυτό που έχουν υποσχεθεί όλοι οι προκάτοχοί του από το 2010 και μετά, την έξοδο δηλαδή από την επιτροπεία και τα μνημόνια. Έχω πάψει να μετράω πόσες φορές έχει ειπωθεί πως τα επόμενα μέτρα που ψηφίζονται θα είναι και τα τελευταία και πως στη συνέχεια θα επιστρέψουμε στις αγορές και θα έρθει η ανάπτυξη...

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ σε αυτό το σημείο, μόνο που ο λαός δεν ταΐζεται πια με λόγια, αλλά θέλει έργα. Μόνο αν ήταν σίγουρος ότι η νέα μείωση στις συντάξεις και το ταυτόχρονο "κούρεμα" του αφορολόγητου δεν θα ακολουθηθούν από άλλα επώδυνα μέτρα τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής τού πρωθυπουργού θα ήταν πολύ υψηλότερα...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, διατηρεί ένα πλεονέκτημα το οποίο δεν είχαν οι προκάτοχοί του: έχει το χρόνο με το μέρος του για να αντιστρέψει την εικόνα τόσο σε επικοινωνιακό όσο και, το σημαντικότερο βεβαίως, σε ουσιαστικό επίπεδο. Η ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης και η λήψη μέτρων που αφορούν το 2019 και το 2020 του δίνουν το χρονικό περιθώριο να διαπιστωθεί από την κοινή γνώμη το κατά πόσο βρισκόμασταν πράγματι τον Απρίλιο του 2017 λίγο πριν την έξοδο από το τούνελ ή αν είχε ακόμα ανηφόρα που μας παρουσιάστηκε σαν βόλτα στο πάρκο.

Αυτό σε συνδυασμό με το ότι οι πολίτες δεν ενθουσιάζονται από την εναλλακτική Μητσοτάκη- Γεννηματά δίνουν το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να ελπίζει πως δεν θα αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση και μόνο μέσα στο δικό μας δρόμο. Οφείλουμε, όμως, να λάβουμε υπόψη πως ιδίως στην πολιτική οι εξελίξεις δεν είναι ποτέ τόσο γραμμικές όσο τις θέλουν όσοι κάνουν σχέδια επί χάρτου κι ότι οι παγίδες τις οποίες στήνουν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι ενίοτε είναι λιγότερο επικίνδυνες από τους αυτοπυροβολισμούς...
 

Ε, και;...

Αν κάτι γουστάρω πολύ στους Γάλλους είναι η σεξουαλική τους απελευθέρωση. Στις ΗΠΑ ο Μπ. Κλίντον παραλίγο να χάσει την προεδρία γιατί είπε ψέματα για την "ανάρμοστη" σχέση του με την Μόνικα Λιουίνσκι, αλλά στη Γαλλία οι πρόεδροί της μπορούν να έχουν όσες ερωμένες κι εξώγαμα επιθυμούν και να μην κουνιέται φύλλο, και καλώς δηλαδή. Έχει μείνει, άλλωστε, μνημειώδης η απάντηση του Φρ. Μιτεράν όταν είχε αποκαλυφθεί η ύπαρξη της εξώγαμης κόρης του: "ε, και";...

Στην Ελλάδα, πάλι, όπου στις δημόσιες εκδηλώσεις μας είμαστε "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" κι όταν κλείνουν οι πόρτες δεν ξέρουμε ποιος κοιμάται σε ποιο κρεβάτι χαρακτηρίζουμε ακόμα και γεροντόφιλο τον Εμ. Μακρόν γιατί είναι νυμφευμένος με μια γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του, η οποία ήταν καθηγήτριά του στο σχολείο. Οι ίδιοι, βεβαίως, που γράφουν αυτά τα θρησκευτικά τού κατηχητικού αποκαλούν πρώτο μάγκα τον Ντ, Τραμπ, για παράδειγμα, που νυμφεύτηκε μια γυναίκα κατά 24 χρόνια μικρότερή του. Σαν να θέλουν να πρωτεύσουν σε έναν άτυπο διαγωνισμό αχαλίνωτου σεξισμού...

Οι πιο εκλεπτυσμένοι, μάλιστα, ανάμεσα στους κομπλεξικούς συγκρίνουν τον wannabe Γάλλο πρόεδρο με τον Ντάστιν Χόφμαν στον "Πρωτάρη" και την Μπριζίτ Τρονιέ με την Αν Μπάνκροφτ. Όλα τα στερεότυπα μπαίνουν σε ένα καζάνι ώστε το μείγμα που θα βγει να θυμίζει ποινικό αδίκημα σε παράλληλη πορεία με ταινία πορνό. Λες και είναι απίθανο στον πραγματικό κόσμο ο Εμ. Μακρόν να ήταν εκείνος που "αποπλάνησε" την δασκάλα του ή, γενικότερα, ένας νεαρός άνδρας να ερωτευτεί μια μεγαλύτερή του γυναίκα δίχως εκείνη να κουνήσει το δαχτυλάκι της...

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ζει ανάμεσά μας- δυστυχώς δεν είναι και λίγοι- που πιστεύει ότι αν ένας άνδρας δεν νυμφευτεί μια συνομήλική του γυναίκα, αλλά μια νεαρότερη ή μεγαλύτερη ή έναν άλλον άνδρα αυτός ο άνδρας είναι απεσταλμένος τού σατανά στη Γη κι έχει έρθει για να σπείρει το κακό. Για να μην αναρωτιέστε, δηλαδή, και για το ποιοι διαβάζουν την "Ελεύθερη Ώρα", τη "Δημοκρατία" ή την "Espresso"...

Ένας πολιτικός μπορεί να αποδειχθεί αποτυχημένος για χίλιους δυο λόγους, πάντως όχι γιατί ερωτεύτηκε μια μεγαλύτερή του. Δεν ξέρω, επομένως, αν ο Εμ. Μακρόν αποδειχθεί ένας επιτυχημένος πρόεδρος- αυτό μόνο το μέλλον θα το δείξει-, αλλά δεν θα κριθεί από το τι του αρέσει στην κρεβατοκάμαρά του. Όπως, εξάλλου, κι ο Φρ. Ολάντ δεν ήταν αποτυχημένος πρόεδρος γιατί κεράτωσε την σύντροφό του με μια πιτσιρίκα, αλλά γιατί απέτυχε να στήσει τη Γαλλία γερά στα πόδια της. Χίλιες φορές, άλλωστε, προτιμότερος ένας πολιτικός που δεν κρύβει την όποια διαφορετικότητά του από εκείνον που κάνει το σταυρό του ξανά και ξανά όταν τον τραβούν οι κάμερες στο πλευρό τής σιτεμένης γυναικούλας του κι όταν αυτές κλείνουν αναπαριστά τις "50 Αποχρώσεις του Γκρι" με πρόβατα και κατσίκες...

 

Όποιος Αριστερός προτιμά την Λε Πεν από τον Μακρόν να ζητήσει και την επαναλειτουργία τού Νταχάου...

Η γαλλική Αριστερά στο πρόσωπο του Ζαν Λικ Μελανσόν απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία να μπει στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών και να τις κερδίσει. Δεν συμμερίζομαι, επομένως, απόψεις σύμφωνα με τις οποίες πήγε πολύ καλά και πως το μέλλον τής ανήκει. Ποιος ξέρει, άλλωστε, πώς θα έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στη Γαλλία και στην Ευρώπη ύστερα από πέντε χρόνια, όταν και θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, προκειμένου να εξάγει κανείς συμπεράσματα από τώρα;...

Όπως κι αν έχει, έμεινε αναπάντητο το ιστορικό πλέον ερώτημα του πώς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν ο Ζαν Λικ Μελανσόν είχε συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές και δεν επέμενε στο δρόμο τής ιδεολογικής καθαρότητας, που είναι πιθανό να του δώσει μια θέση στον παράδεισο, αλλά τον άφησε έξω από το προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Υπό αυτήν την έννοια, κατά ειρωνικό όμως τρόπο για τον ίδιο, επιβεβαιώθηκε η δήλωση Μελανσόν πως δεν είναι Αλέξης Τσίπρας. Τουλάχιστον ο τελευταίος εισέβαλε στα "χειμερινά ανάκτορα" κι αν καταλήξει στην κόλαση θα φταίνε οι ψευδαισθήσεις κι όχι τα απωθημένα του...

Και τώρα στα δύσκολα: όλοι θα επιθυμούσαμε να επιλέγαμε από το καλό το καλύτερο. Μόνο που η ζωή δεν μας παρέχει πάντοτε αυτήν την πολυτέλεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Γάλλοι καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν σοσιαλφιλελεύθερο και σε μια φασίστρια. Με λίγα λόγια, ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Μόνο που για τους απανταχού Αριστερούς είναι προσβλητική η στάση Μελανσόν να μην στηρίξει δημοσίως τον Εμ. Μακρόν στο β' γύρο. Κι αυτό γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια οικονομική ιδεοληψία που αν οι λαοί είναι ενωμένοι μπορούν να αντιμετωπίσουν με πολιτικά επιχειρήματα κι αγωνιστικές δράσεις. Από την άλλη, ωστόσο, ο φασισμός είναι κάτι ακόμα χειρότερο από ιδεοληψία, αφού δεν απευθύνεται στην ανθρώπινη λογική, αλλά στο θυμικό. Γαργαλά τα χυδαιότερα των ανθρώπινων ενστίκτων και συμπεριφέρεται στο διαφορετικό όχι μόνο με λεκτική κακοποίηση, αλλά και με σωματική βία. Το να καταργηθεί, για παράδειγμα, ο κατώτατος μισθός στο όνομα της ανταγωνιστικότητας συνιστά ταξική βία. Το να απελαύνεις, όμως, ανθρώπους με βάση την καταγωγή ή το θρήσκευμά τους λέγεται ναζισμός...

Ο Εμ. Μακρόν είναι ένας άγνωστος Χ κι αυτό γιατί κατά τη μακρά και νέου τύπου προεκλογική του καμπάνια φρόντισε να υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις που κάνουν ευτυχισμένους τόσο τους μεγαλοεπιχειρηματίες- όπως, για παράδειγμα, η απελευθέρωση των απολύσεων- όσο και τους λιγότερο προνομιούχους- ενίσχυση χαμηλότερων εισοδημάτων, μείωση φόρων. Αν πιστεύαμε, εξάλλου, τις προεκλογικές δεσμεύσεις των υποψήφιων τότε ο Φρ. Ολάντ δεν θα είχε καταργήσει το φόρο 75% στους υπερπλούσιους, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος εισήγαγε, και στα μέρη μας ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε σκίσει τα δύο πρώτα μνημόνια και δεν θα υπόγραφε ποτέ το τρίτο...

Αντιθέτως, όμως, η Μ. Λε Πεν είναι γνωστή και μη εξαιρετέα: η ατζέντα της περιλαμβάνει εθνικισμό, απομονωτισμό, μισαλλοδοξία, ιδεοληψίες δηλαδή που ανθίζουν στην Ευρώπη τής οικονομικής, θεσμικής κι εν τέλει κοινωνικής κρίσης. Δεν είμαι σε θέση, επομένως, να φανταστώ πώς ένας Αριστερός θα μπορούσε να της δείξει έστω κι ανοχή. Και για να το κάνω ακόμα πιο λιανά, αν έπρεπε να διάλεγα στην Ελλάδα ανάμεσα στον άθλιο Κούλη και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα θα επέλεγα, με παγωμένη καρδιά βεβαίως, τον πρώτο, με τον οποίο μπορώ να αντιπαρατεθώ στο πλαίσιο της δημοκρατίας, από εκείνους που χρησιμοποιούν πιστόλια και μαχαίρια για να επιβάλουν τα χιτλερικά τους ιδεώδη. Κι ας λειτουργεί πολλές φορές ο νεοφασισμός ως το μακρύ χέρι τού νεοφιλελευθερισμού σε ένα ταγκό από το οποίο κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στο μεσαίωνα...  

Ο Κούλης ψάχνει για χουντικούς στη Βενεζουέλα όταν τους έχει σε διπλανά γραφεία...

Αν ρωτήσετε έναν μέσο νεοδημοκράτη ποιο ακριβώς είναι το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, μάλλον δεν θα μπορέσει να σας απαντήσει με σαφήνεια. Αν, πάλι, τον ρωτήσετε για την κατάσταση στη Βενεζουέλα, μολονότι η συγκεκριμένη χώρα βρίσκεται σε άλλη ήπειρο και πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη δική μας, θα φανεί πιο κατηγορηματικός στην απάντησή του: "τα κομμούνια φίλοι τού Τσίπρα σκοτώνουν κόσμο ή τον αφήνουν να πεθάνει από την πείνα"...

Μην περιμένετε, πάντως, να σας δώσει περισσότερες εξηγήσεις για το πώς έφτασε η Βενεζουέλα σε αυτό το σημείο. Πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι το μακρινό αυτό κράτος στήριζε την ευημερία του στο πετρέλαιο που καταρρέει στις διεθνείς αγορές ούτε τις κατά καιρούς αποτυχημένες απόπειρες πραξικοπήματος της CIA ούτε ότι η χώρα είναι διχασμένη και δεν βγαίνουν στους δρόμους κατά χιλιάδες μόνο αντίπαλοι του Νικολάς Μαδούρο αλλά και τσαβίστας ούτε ότι αν δεν είχε προηγηθεί την τελευταία 20ετία μια ριζική όσο και δίκαιη αναδιανομή- διανομή τού πλούτου και δεν είχαν αναπτυχθεί εκπαιδευτικές και υγειονομικές δομές η κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ χειρότερη...

Αν, επομένως, ο μέσος νεοδημοκράτης αναζητά χούντες και φιλοχουντικούς να καταδικάσει δεν έχει κανένα λόγο να τους ψάχνει στο πρόσωπο του Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος άλλωστε είναι εκλεγμένος από το λαό. Ας τους αναζητήσει στο εσωτερικό τής παράταξής του. Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να ξεσκονίσει το βιογραφικό και του τελευταίου στελέχους της για να ανακαλύψει την πυρίτιδα. Αρκεί να μάθει, αν δεν το γνωρίζει, ποιος είναι ο αντιπρόεδρος της ΝΔ κι ο τομεάρχης Εσωτερικών της για να διαπιστώσει ότι οι λάτρεις απολυταρχικών καθεστώτων κατοικοεδρεύουν στην Πειραιώς...

Υπενθυμίζω ότι ο Αδ. Γεωργιάδης εξυμνούσε δημοσίως μέχρι προσφάτως τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, διατεινόταν πως δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και χρέωνε στον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο- τον ιδρυτή, δηλαδή, του κόμματος στο οποίο είναι αντιπρόεδρος- την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Λίγα χρόνια πριν ο Μ. Βορίδης ήταν γραμματέας τής νεολαίας τής χουντικής ΕΠΕΝ και κυκλοφορούσε στα Εξάρχεια με τσεκούρια...

Σήμερα, βεβαίως, και οι δύο τους, όπως κι άλλοι άλλωστε που κάποτε υμνούσαν τους συνταγματάρχες, έχουν αναβαπτιστεί στην κολυμπήθρα τού Σιλωάμ κι έχουν αυτοανακηρυχθεί μετριοπαθείς, αντιλαϊκιστές εκπρόσωποι του φιλελευθερισμού. Τουλάχιστον τα ινδάλματα της νιότης τους, οι Παπαδόπουλος- Παττακός και σία, παρέμειναν πιστοί στις ιδεοληψίες τους μέχρι τέλους και δεν παράστησαν τους δημοκράτες για ψηφοθηρικούς λόγους...

Όπως κι αν έχει, πάντως, η μεγαλύτερη ευθύνη αναλογεί στον "πολιτικό κρατούμενο" Κούλη: αυτός έδωσε υψηλά πόστα στους αδωνοβορίδηδες, αυτός απέπεμψε την Κ. Παπακώστα για χάρη τού Αδώνιδος, αυτός χαϊδεύει ακροδεξιά αντανακλαστικά στο προσφυγικό, για παράδειγμα, για να μην χάσει πελατεία. Δεν θέλω, όμως, να είμαι άδικος μαζί του, αφού τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει την αγάπη και το σεβασμό στο "έργο" τού πατέρα του, ο οποίος είχε ανοίξει το δρόμο για τη χούντα με την αποστασία τού 1965. Καλός γιος, άθλιος πολιτικός, όπως και σχεδόν όλα τα μέλη μιας οικογένειας βουτηγμένης από πάνω έως κάτω στη διαφθορά και στη διαπλοκή...



  

Δεν εξηγεί η Ελλάδα ούτε τους Μελανσόν ούτε τις Λε Πεν...

Δεν αμφιβάλλω πως η Ελλάδα αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση εντός τής ΕΕ. Η χώρα μας αντιμετωπίζει ζητήματα όπως η διαφθορά, η γραφειοκρατία ή η αναξιοκρατία που στα περισσότερα από τα υπόλοιπα κράτη- μέλη, τουλάχιστον αυτά της δυτικής Ευρώπης, έχουν επιλυθεί σε σημαντικό βαθμό. Γι' αυτό, άλλωστε, και η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από τους Έλληνες, μολονότι ήταν άστοχη τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα και σε σημαντικό βαθμό άδικη, ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με άλλες χώρες που εφάρμοσαν μνημόνια ή τέθηκαν υπό επιτροπεία...

Τα παραπάνω εξηγούν γιατί η Ελλάδα δεν έχει βγει ακόμα από την κρίση σχεδόν ακριβώς εφτά χρόνια μετά από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου- με την ευθύνη να βαραίνει τόσο τους δανειστές όσο και τους δανειζόμενους-, καθώς και την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Δεν εξηγούν, ωστόσο, και γιατί ριζοσπαστικοποιούνται οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο...

Γιατί, για παράδειγμα, την Πορτογαλία κυβερνά ένας αριστερός συνασπισμός; Γιατί οι Podemos στην Ισπανία ανάπτυξαν μια τέτοια δυναμική; Γιατί στη Γαλλία ο Ζαν Λικ Μελανσόν έχει πιθανότητες να μπει στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών και γιατί στη Μεγάλη Βρετανία οι Εργατικοί έχουν για ηγέτη τους έναν μαρξιστή;...

Κι από την άλλη, την πιο σκοτεινή πλευρά, γιατί στην ανατολική Ευρώπη έχει αναζωπυρωθεί ο εθνικισμός, γιατί στη Γερμανία το ακροδεξιό AfD αυξάνει τις δυνάμεις του και γιατί στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν είναι φαβορί για να περάσει στο β' γύρο; Για όλα αυτά προφανώς δεν φταίει η Ελλάδα ή, έστω, δεν φταίει η χώρα μας σε σημαντικό βαθμό. Η Ευρώπη νοσεί βαριά και γι' αυτό δεν ευθύνονται τα άσωτα "παιδιά" της, αλλά οι αποτυχημένες πολιτικές των "γονέων" τους...

Κατανοώ ότι η ήπειρός μας καλείται να ανταγωνιστεί αναδυόμενες οικονομίες για τις οποίες όροι όπως εργατικά δικαιώματα, κοινωνικό κράτος πρόνοιας ή δίκαιη φορολόγηση είναι παντελώς άγνωστοι. Πώς οφείλει, όμως, να αντιμετωπίσει η Ενωμένη Ευρώπη μια δυστοπία; Υποκύπτοντας σε αυτή με το να κινεζοποιήσει την οικονομία της ή να γίνει πρωτοπόρος στο να καθιερωθούν παγκοσμίως κοινοί κανόνες σε βασικά ζητήματα όπως η προστασία των εργαζόμενων και του περιβάλλοντος και η καταπολέμηση των φορολογικών παραδείσων; Τι νόημα θα έχει, εξάλλου, η κοινή ευρωπαϊκή αγορά αν αυτή μετατραπεί σε ανταλλαγή σκλάβων κι αν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας θα διαβιώνουν σε συνθήκες που θα θυμίζουν την εποχή πριν τη βιομηχανική και τη γαλλική επανάσταση;...

Αυτοί που ηγεμονεύουν την Ευρώπη δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν κορώνα γράμματα τα αξιώματά τους με το να προσφέρουν γη και ύδωρ στο νεοφιλελευθερισμό; Αν δεν τους νοιάζει για τους ψηφοφόρους τους, τουλάχιστον ας αφυπνιστούν για να προστατεύσουν τις θεσούλες τους από όσους αξιοποιούν ή εκμεταλλεύονται- διαλέγετε και παίρνετε- τα συμπτώματα των καιρών για να τους τις αρπάξουν...



  

Τον "τύραννο" Ερντογάν ψήφισαν 25.000.000 Τούρκοι, τον "δημοκράτη" Ντάισελμπλουμ πόσοι Ευρωπαίοι;...

Ξέρετε ποιος είναι πραγματικά σπουδαίος σε οποιοδήποτε τομέα; Εκείνος που το έργο που αφήνει πίσω του μπορεί να επιβιώσει και χωρίς τη δική του φυσική παρουσία. Στην πολιτική, για παράδειγμα, είναι αυτός που κληροδοτεί θεσμούς, νόμους και, κυρίως, νοοτροπία η επιβίωση των οποίων δεν εξαρτώνται από τον ίδιο, αφού έχουν γίνει κτήμα τού λαού, ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ευεργετήματα που του δόθηκαν μόνο και μόνο γιατί εκείνοι που διαδέχθηκαν τους ευεργέτες του είχαν αντίθετη άποψη. Για όλα αυτά και για πολλά παραπάνω αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας υγιούς δημοκρατίας η διάκριση των εξουσιών και η μη υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων σε ένα και μόνο πρόσωπο, όσο χαρισματικός κι αν είναι αυτός που ασκεί την εξουσία σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο...

Για του λόγου το αληθές ας ξεχάσουμε για λίγο την Τουρκία τού Ρ. Τ. Ερντογάν κι ας γυρίσουμε στη δεκαετία τού '30, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Φράνκλιν Ρούζβελτ,- πολύ λιγότερο αυταρχικός από τον Τούρκο πρόεδρο κι επικίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη- απαίτησε από το Κογκρέσο την αύξηση των αρμοδιοτήτων του προκειμένου να παρακάμψει το εχθρικό προς αυτόν όσο και συντηρητικό Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας του. Οι γερουσιαστές και οι βουλευτές απέρριψαν το αίτημά του- μολονότι η πλειοψηφία ήταν Δημοκρατικοί, όπως κι ο πρόεδρος- ακριβώς γιατί αντιλήφθηκαν ότι όσο προοδευτικός, ανοιχτόμυαλος κι οραματιστής κι αν είναι κάποιος ηγέτης δεν είναι δυνατό να παρακάμπτει θεσμούς αντλώντας υπερεξουσίες που μπορούν να καταστήσουν επικίνδυνο όχι μόνο τον διάδοχό του αλλά κι αυτόν τον ίδιο, αν υποθέσουμε σωστά πως η εξουσία διαφθείρει και τους καλύτερους ανάμεσά μας...

Σε αυτό το πλαίσιο, όσοι καταγγέλλουν- και καλά κάνουν- τη ροπή τής Τουρκίας προς τον απολυταρχισμό θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο και για μια σειρά άλλων καθεστώτων με την αυτή "α λα καρτ" αντίληψη για τη δημοκρατία. Αν ο Ρ. Τ. Ερντογάν είναι τύραννος γιατί να μην θεωρείται το ίδιο, για παράδειγμα, κι ο Βλ. Πούτιν του οποίου οι πολιτικοί αντίπαλοι δολοφονούνται "μυστηριωδώς" ο ένας μετά από τον άλλο; Όσο λαοπρόβλητος, άλλωστε, είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας άλλο τόσο είναι κι ο Τούρκος ομόλογός του...

Κι αν ακόμα δεχθούμε ότι η νίκη Ερντογάν στο δημοψήφισμα ήταν οριακή ή ότι στηρίχθηκε στη βία και στη νοθεία, οφείλουμε επίσης να αναγνωρίσουμε ότι κάποιος που ύστερα από 15 χρόνια στην εξουσία και ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις κατορθώνει ακόμα να συγκεντρώνει στο πλευρό του ευρύ κομμάτι τού πληθυσμού αν μη τι άλλο διαθέτει μεγαλύτερη λαϊκή νομιμοποίηση από ηγέτες που δεν εκλέχθηκαν καν από το λαό- βλ. Γ. Ντάισελμπλουμ- ή μόνο από μερικές εκατοντάδες ευρωβουλευτές, όπως ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, ή δίχως να έχουν συγκεντρώσει την πλειοψηφία σε απόλυτους αριθμούς, όπως ο Ντ. Τραμπ. Για να μην μιλήσουμε για την Ελλάδα, όπου αν μείνει κάποιος πρωθυπουργός επί τρία συναπτά έτη θα πιστέψουμε ότι κυβερνά μια ζωή ολόκληρη. Καλά κάνουν, επομένως, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις εξελίξεις στη γείτονα, αλλά θα έκαναν ακόμα καλύτερα αν φρόντιζαν να αυξήσουν τη λαϊκή νομιμοποίηση και των δικών τους ηγετών και των αποφάσεών τους...

 

Ο Σαούλ έγινε Παύλος κι ο Αλέξης Ελένη Λουκά, αλλά η Ελλάδα στο μεσαίωνα σταθερά...

Έβλεπα τον Αλέξη Τσίπρα, τους υπουργούς και τους βουλευτές του να πηγαίνουν από εκκλησία σε εκκλησία, κρατώντας τη μία λαμπάδα μετά από την άλλη, κι αναρωτιόμουν: αν ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, για το ότι είσαι άθεος, για παράδειγμα, πώς θα μπορέσεις να αλλάξεις τη χώρα, την Ευρώπη, τον πλανήτη ολόκληρο, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεσαι πως είναι ο στόχος σου; Πόσω μάλλον όταν ο πρωθυπουργός ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε δηλώσει πως δεν είναι θρησκευόμενος και πως δεν έχει σκοπό να παριστάνει τον πιστό χριστιανό για λίγα ψηφαλάκια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μόνοι τους. Τους αλλάζει η ζωή, το οικογενειακό, σχολικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον ή η ανάγκη τους να μην αισθάνονται μόνοι αλλά μέλος μιας αγέλης, όποια κι αν είναι αυτή. Και, φυσικά, τους αλλάζει η εξουσία...

Στα μάτια μου το 'Άγιο Φως" είναι τόσο άγιο όσο το φως που ανάβει από έναν οποιοδήποτε αναπτήρα Bic. Από την άλλη, ωστόσο, είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι το συγκεκριμένο φως έχει μαγικές ιδιότητες και είναι σε θέση να θεραπεύσει κάθε νόσο και κάθε μαλακία, ακόμα και τη δική του. Βεβαίως, επίσης, κι ο καθένας μας μπορεί να μετατραπεί από Σαούλ σε Παύλο, από άπιστος σε πιστό και να εναποθέσει τις ελπίδες του σε έναν θεό. Αλίμονο, όμως, αν πίστευα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί και οι βουλευτές του μετατράπηκαν σε λάιτ Ελένες Λουκά στα ξαφνικά κι ότι όλος αυτός ο αυτοεξευτελισμός των τελευταίων ημερών οφείλεται σε θεία επιφοίτηση κι όχι σε φτηνούς πολιτικαντισμούς...

Ούτε η Ανγκ. Μέρκελ ούτε ο Β. Σόιμπλε ούτε το ΔΝΤ εμποδίζουν το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Ούτε καν το αποκαλούμενο λαϊκό αίσθημα, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων κι αντί να τραβούν τους πολίτες μπροστά, αφήνουν τους μισαλλόδοξους να κρατούν ολόκληρες κοινωνίες σιδηροδέσμιες στο παρελθόν. Μόνο οι κομματάρχες θεωρούν πως μπορούν να κυβερνούν για πάντα αρκεί να ποντάρουν εσαεί στο λαϊκισμό, στην θώπευση της μετριότητας και στο συναγελασμό με το σκοταδισμό "για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο"...

Ε, λοιπόν, κανείς δεν κυβερνά για πάντα κι όταν έχουν όλα τελειώσει η Ιστορία βρίσκεται πάντοτε εκεί για να βγάζει την αδέκαστη κρίση της. Και τότε καμία υστερόβουλη επίκληση στα θεία δεν μπορεί να διασώσει τους "αριστερούς" που για να σπάσουν το ρεκόρ διακυβέρνησης της χώρας από τους σαμαροβενιζέλους είναι πρόθυμοι ακόμα και να ανεβούν γονατιστοί το καλοκαίρι τα σκαλοπάτια τής εκκλησίας τής Παναγίας τής Τήνου, εκπληρώνοντας το τάμα τής αυτοταπείνωσής τους...

Σύντροφοι, αν μετράμε μόνοι μας την εντιμότητά μας ποιος θα μείνει να μας πιστεύει;...

Ο καθένας μας μπορεί να διατηρεί για τον εαυτό του την καλύτερη εικόνα, ανεξαρτήτως αν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι. Mπροστά στον καθρέφτη μας για τη ματαιοδοξία μας έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε οι ομορφότεροι, οι εξυπνότεροι ή οι εντιμότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Δεν θα ήταν, ωστόσο, πιο κολακευτικό αν μας το έλεγαν κι άλλοι πέρα από το ναρκισσισμό μας;...

Αν, για παράδειγμα, είμαστε υπουργοί και πεντακάθαροι γιατί να αποφύγουμε τον έλεγχο και των δικών μας πράξεων και παραλείψεων ούτως ώστε να πειστούν και οι άπιστοι Θωμάδες ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το φαγοπότι στην Υγεία τα τελευταία 20 χρόνια; Κι αν, τελικώς, αποφασίσουμε να τον αποφύγουμε δεν είναι εύλογο ο μέσος αποστασιοποιημένος πολίτης να αναρωτηθεί αν είμαστε κι εμείς φαύλοι ή, στην καλύτερη περίπτωση, πως η εξεταστική που συγκροτούμε αφορά μόνο επικοινωνιακούς λόγους κι όχι την ουσία;...

Το επιχείρημα Ξανθού- Πολάκη πως δεν θα διερευνηθεί και η χρονική περίοδος από το 2015 μέχρι και σήμερα γιατί "έχουμε χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη και δεν θα αφήσουμε τους κακούς να δημιουργήσουν εντυπώσεις" δεν αντέχει στον έλεγχο της σοβαρότητας. Αντιθέτως, αποκαλύπτει αλαζονεία κι ανθρώπους που έχουν τα μυαλά τους πάνω από το κεφάλι...

 Δεν αμφιβάλλω πως χάθηκαν 85 δισ. ευρώ το χρονικό διάστημα 1991- 2010 στο χώρο τής Υγείας και πως γι' αυτό πολιτική, αλλά και ποινική, για ορισμένους, ευθύνη φέρουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβερνούσαν αυτά τα χρόνια. Ούτε έχω έστω ενδείξεις πως η σημερινή ηγεσία τού υπουργείου έχει βάλει το χέρι της στο μέλι. Αυτές οι διαπιστώσεις, ωστόσο, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στόχος τής εξεταστικής δεν είναι να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και να πάνε φυλακή- από ποια παλιότερη, άλλωστε, εξεταστική ή προανακριτική φτάσαμε σε κάτι τέτοιο;-, αλλά να ξεχαστούν τα νέα επώδυνα μέτρα. Η κυβέρνηση, άλλωστε, εδώ και καιρό έχει πάψει να δίνει σοβαρές λύσεις σε ζητήματα καθημερινότητας κι έχει επικεντρωθεί στο αμπαλάρισμα μιας καταθλιπτικής καθημερινότητας για τον μέσο πολίτη...

Δεν αρκεί να είσαι έντιμος για να θεωρείσαι επιτυχημένος. Γι' αυτό και κυρίως ο λαλίστατος Π. Πολάκης θα όφειλε να μιλά λιγότερο και να πράττει περισσότερα ώστε οι παροχές τού δημόσιου συστήματος υγείας να μην προσβάλλουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια των ασθενών και των συγγενών τους. Όσο η εικόνα των δημόσιων νοσοκομείων είναι τριτοκοσμική θα ήταν προτιμότερο ο αναπληρωτής υπουργός να κάνει και λίγη αυτοκριτική πέρα από τη, δικαιολογημένη πάντως, κριτική που ασκεί στους προκατόχους του...

Όπως κι αν έχει σύντροφοι, κανένας δεν γεννήθηκε άτιμος κι όσοι έγιναν τους συνέβη στην πορεία, ιδίως όταν άσκησαν εξουσία. Επομένως, αφήστε και κανέναν τρίτο πέρα από τον εαυτό σας να μετρά κάθε τόσο την τιμιότητά σας. Το πόρισμά του θα είναι και πιο αξιόπιστο, έτσι δεν είναι;...  

Υ.Γ.: Καλό Πάσχα σε όλους, ραντεβού την Τρίτη!

 

Τι μου θυμίζει άραγε πρωθυπουργός να κόβει κορδέλες δίπλα σε παπάδες λίγο πριν την 21η Απριλίου;...

Δεν απαξιώνω τη σημασία τής ολοκλήρωσης, επιτέλους, οδικών αξόνων, όπως στα Τέμπη ή της Κορίνθου- Πατρών, που καθυστέρησαν χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων κι αν θρηνήσαμε θύματα. Γι' αυτές τις καθυστερήσεις, εξάλλου, κάποιοι- πολιτικοί κι επιχειρηματίες- οφείλουν να λογοδοτήσουν και στη Δικαιοσύνη για αδικαιολόγητο πλουτισμό. Συγκαταλέγεται, επομένως, στα θετικά αυτής της κυβέρνηση το ότι ολοκληρώνει αυτοκινητόδρομους που πέρα από ασφάλεια εξυπηρετούν και την πραγματική οικονομία, κερδίζοντας παραλλήλως κι εκπτώσεις για το δημόσιο ταμείο χάρη και στην "καλή" προαίρεση του νέου μας εθνικού εργολάβου, που ό,τι στοχεύει με το "τόξο" του το πετυχαίνει...

Κατανοώ, επίσης, την ανάγκη τού Αλέξη Τσίπρα να μεταφέρει τη δημόσια κουβέντα από τις μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου στα νέα στρώματα ασφάλτου, στα τούνελ και στις γέφυρες. Μόνο που η εικόνα τού πρωθυπουργού με ένα ψαλίδι στο χέρι να κόβει κορδέλες δίπλα σε παπάδες πέρα από βλαχομπαρόκ θυμίζει έντονα μια άλλη σκοτεινή περίοδο στην πρόσφατη Ιστορία τής χώρας, την εποχή τής χούντας των συνταγματαρχών, από την εκδήλωση της οποίας συμπληρώνονται 50 χρόνια σε λίγες ημέρες. Φυσικά και δεν ταυτίζω τον Αλέξη Τσίπρα με τους χουντικούς σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, μόνο που δυστυχώς φαίνεται να τους αντιγράφει στην επικοινωνιακή διαχείριση μιας δυσάρεστης πραγματικότητας...

Το κακό, βεβαίως, είναι γενικότερο, αφού η κυβέρνηση όλο και περισσότερο αντιγράφει τις προηγούμενες τόσο σε ρητορική όσο, το δυστυχέστερο, σε πράξεις. Από τη στιγμή που δεν έχει άρτο να προσφέρει στο λαό τού δίνει θεάματα. Αντί, για παράδειγμα, να μειώσει την τιμή τής βενζίνης και τους φόρους γενικότερα του "χαρίζει" αυτοκινητόδρομους που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να χρησιμοποιεί...

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν εκεί έξω οι προϋποθέσεις για την αναγέννηση της πραγματικής οικονομίας με την ολοκλήρωση της β'' αξιολόγησης, την αναμενόμενη διευθέτηση του χρέους, την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, την επιστροφή στις αγορές. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως με την θηλιά που μας έχει περάσει και η σημερινή κυβέρνηση στο λαιμό ό,τι θα παίρνουμε με το αριστερό χέρι θα το δίνουμε με το δεξί και θα αισθανόμαστε κι ευχαριστημένοι. Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή εξαπάτησης, να πιστεύεις δηλαδή ότι σώθηκες την ίδια ώρα που σε μαχαιρώνουν πισώπλατα...

Κυβερνήστε αν δεν θέλετε να ξανακυβερνήσουν Μητσοτάκης- Στουρνάρας...

Είναι γεγονός ότι στην κυβέρνηση δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να εφαρμόσει στο οικονομικό επίπεδο το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για να διαπιστώσουμε αν αυτό θα ήταν ικανό να μας βγάλει από τα μνημόνια ή όχι. Την ώρα, ωστόσο, που πληθαίνουν οι κυβερνητικές οπισθοχωρήσεις και τα μέτρα άγριας λιτότητας ακολουθούν το ένα το άλλο στο πλαίσιο αέναων τακτικών ελιγμών, η δικαιολογία των μοχθηρών δανειστών- όχι πως δεν είναι μοχθηροί σε αρκετά- δεν έχει καμία βάση σε άλλα ζητήματα...

Δεν έχεις το δικαίωμα, για παράδειγμα, να ειρωνεύεσαι τον αρχιερέα τής διαπλοκής γιατί δεν προχώρησε στην αλλαγή τού ασφαλιστικού στις αρχές τού 2000 φοβούμενος τις κοινωνικές αντιδράσεις ενόψει ΟΝΕ κι Ολυμπιακών Αγώνων κι εσύ να επικαλείσαι το ίδιο επιχείρημα για να μην αλλάξεις το μάθημα των θρησκευτικών. Ακόμα κι ο Κ. Σημίτης έδωσε τη μάχη για την απαλοιφή τού θρησκεύματος από τις ταυτότητες και την κέρδισε. Η κυβέρνηση της Αριστεράς "απλώς" υπέκυψε στον εκκλησιαστικό φονταμενταλισμό...

Και να ήταν μόνο ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας στον οποίο δεν προχώρησε η κυβέρνηση μολονότι κανένας Σόιμπλε δεν της το απαγόρευσε, "καλά" θα ήταν. Τη Δευτέρα συνελήφθησαν ξανά δύο δημοσιογράφοι με τη διαδικασία τού αυτόφωρου- οι Κώστας Βαξεβάνης και Βασίλης Ανδριανόπουλος- σαν να είχαν πιαστεί στα πράσα να σκοτώνουν άνθρωπο ή να ληστεύουν τράπεζα κι όχι γιατί υπόγραψαν ρεπορτάζ που αφορούσε το ζεύγος Στουρνάρα. Κι αυτό βεβαίως έγινε νομίμως, αφού "χάρη" στον Β. Βενιζέλο η Ελλάδα διαθέτει μία από τις πιο τυποκτόνες νομοθεσίες, αν όχι την πιο τυποκτόνα, στην Ευρώπη...

Τι έκανε, ωστόσο, η κυβέρνηση αυτά τα δύο και κάτι χρόνια για να την αλλάξει; Τίποτα και κάτι ακόμα χειρότερο, από τη στιγμή που τη χρησιμοποίησε κι ένας υπουργός της, ο Π. Καμμένος, για να μπουζουριάσει δύο άλλους δημοσιογράφους. Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο υπουργός Άμυνας είναι δεξιός, αφού η ρετσινιά μένει σε αυτούς που συγκυβερνούν μαζί του και οι οποίοι είτε δειλιάζουν είτε είναι ανίκανοι στην ουσία να κυβερνήσουν, σπέρνοντας μόνοι τους το έδαφος για την επιστροφή των Μητσοτάκη- Στουρνάρα...

Το νέο κυβερνητικό αφήγημα θέτει ως στόχο την ταυτόχρονη ψήφιση των νέων επώδυνων μέτρων με τις ρυθμίσεις για την ελάφρυνση του χρέους. Κάθε φορά χαμηλώνουμε τον πήχη μήπως και κάποια στιγμή τον περάσουμε, όταν μόνο οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι ακόμα και σε αυτά που υποχώρησαν τώρα οι θεσμοί- κυρίως στα εργασιακά- δεν θα τα επαναφέρουν στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης στην επόμενη αξιολόγηση, όπου η κυβέρνηση θα τα θυσιάσει για να αποφύγει τις νέες απαιτήσεις που στο μεταξύ θα προκύψουν από τους πιστωτές μας. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν πρόκειται να βγούμε αν δεν επιστρέψει η χώρα στις αγορές...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν αυτό συμβεί σχετικώς άμεσα πολύ φοβάμαι πως το μόνο που άλλαξε τα εφτά μνημονιακά χρόνια ήταν το μέγεθος της πράγματι πρωτοφανούς για ευρωπαϊκή χώρα μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημοσιονομικής προσαρμογής. Κατά τα άλλα ο καθένας μας, τρόπος τού λέγειν, και σήμερα έχει ως μοναδική έγνοια πώς θα βολευτεί ο ίδιος έστω και σε βάρος των άλλων. Προετοιμάζουμε, δηλαδή, με λίγα λόγια τα μνημόνια του μέλλοντός μας...  

 

Το μέλλον τού Τσίπρα δεν ταυτίζεται πλέον με αυτό της κοινωνικής πλειοψηφίας που του χάρισε την εξουσία...

Αν έπρεπε να βάλω έναν κοινότοπο τίτλο για το Eurogroup της Μάλτας, αυτός θα ήταν "Καλό είναι και το 2-0 από το 7-0", αναφερόμενος βεβαίως στη νέα οριζόντια μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Βλέπετε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το επίδομα στέγασης ή τα παραπάνω δωρεάν σάντουιτς για τα παιδιά στα σχολεία εξισορροπούν τις απώλειες για τους συνταξιούχους- από τους οποίους εξαρτώνται ολόκληρες οικογένειες- και το ότι θα πληρώνουν φόρο και οι πλέον χαμηλόμισθοι γιατί σε αυτήν τη ρημάδα τη χώρα δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να χτυπήσουμε στα σοβαρά τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή...

Το μόνο πραγματικά θετικό κομμάτι τής συμφωνίας αφορά τα εργασιακά- κυρίως η επαναφορά από το 2018 των συλλογικών διαπραγματεύσεων-, αν και πολύ φοβάμαι πως ό,τι γλιτώσαμε τώρα με τις ομαδικές απολύσεις ή το λοκ άουτ θα αποτελέσει την επόμενη θυσία για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση. Σιγά μην αφήσει το ΔΝΤ τόσο εύκολα την ευκαιρία που του δίνει μια αριστερή κυβέρνηση να κινεζοποιήσει την Ευρώπη...

Το ότι, άλλωστε, οι μειώσεις των συντάξεων και του αφορολόγητου πηγαίνουν για το 2019 και το 2020 αντιστοίχως απλώς επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να λάβει μέτρα λιτότητας που υπερβαίνουν το τρίτο μνημόνιο. Ούτε μπορεί να είναι πλέον αρκετό να βλέπουμε τον πόνο κάθε φορά τού πρωθυπουργού και των υπουργών του και να αισθανόμαστε παρηγοριά για το ότι εκείνοι τουλάχιστον προσπάθησαν για κάτι καλύτερο σε σύγκριση με τους προηγούμενους...

Δουλευόμαστε και μεταξύ μας αν πιστεύουμε ότι τους τελευταίους μήνες η αξιολόγηση δεν καθυστέρησε όχι για κανένα άλλο λόγο παρά για να μείνει ικανοποιημένο το πόπολο ότι του κόβονται "μόνο" οι συντάξεις και το αφορολόγητο. Κι αν τώρα κατά κάποιο τρόπο μας έσωσαν το Brexit, οι γαλλικές και οι γερμανικές εκλογές ή η νέα κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία, τι θα γίνει όταν οι δανειστές αισθανθούν πιο σίγουροι στα πόδια τους; Θα δώσουμε και κυριολεκτικώς το σαρκίο μας για να παραμείνουμε Ευρωπαίοι;...

Δεν θα κλείσω, ωστόσο, απαισιόδοξα κι αυτό όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά γιατί ακόμα και με τα νέα δεδομένα το "ματσάκι" μπορεί να γυρίσει. Κομβικό σημείο είναι δυνατό θα αποδειχθεί η ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, το οποίο μπορεί να προσφέρει φθηνό χρήμα στην πραγματική οικονομία. Αν, μάλιστα, αυτό συνδυαστεί με επιστροφή τής Ελλάδας στις αγορές το 2018, τότε από το "πουθενά" προκύπτουν δύο παράγοντες που μπορούν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε μετά από εφτά χρόνια...

Ο ήλιος, άλλωστε, δεν θα ξαναβγεί με αντίμετρα αναδιανομής τής φτώχειας, αλλά με μέτρα παραγωγής νέου πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Από το τελευταίο, εξάλλου, θα εξαρτηθεί και το πολιτικό μέλλον τού Αλέξη Τσίπρα, το οποίο ωστόσο δεν είναι δυνατό να ταυτίζεται πλέον με το αντίστοιχο της κοινωνικής πλειοψηφίας που του χάρισε την εξουσία όσο ο πρωθυπουργός δεν αποστασιοποιείται στην πράξη από πολιτικές που πολύ ευχαρίστως θα υιοθετούσε κι ο άθλιος Κούλης...

Πού είναι το κακό εν Χριστώ αδελφοί μου; Νεκρά μουσουλμανάκια, περισσότερο Άγιο Φως...

"Αν έστω κι ένα παιδί σε κάποια άκρη τού κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρώς", είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης και δυστυχώς (και) οι εξελίξεις στη Συρία επιβεβαιώνουν τον ουμανιστή φιλόσοφο. Η διεθνής κοινότητα είναι απαραίτητο, πριν καταλήξει σε βεβιασμένα συμπεράσματα, να εξετάσει λεπτομερώς ποιος ευθύνεται για το φριχτό θάνατο και παιδιών από χημικά αέρια. Το σίγουρο είναι, ωστόσο, ότι για τον εμφύλιο στη Συρία δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην είναι υπόλογος από όσους έχουν αναμειχθεί σε αυτόν: ο Μπ. αλ Άσαντ είναι ένας τύραννος που αποδεδειγμένα έχει υποπέσει, τουλάχιστον κατά το παρελθόν, σε εγκλήματα πολέμου σε βάρος τού λαού του. Ο Βλ. Πούτιν ευθύνεται γιατί στηρίζει έναν τέτοιο τύραννο κι ο Μπ. Ομπάμα, ο Ρ. Τ. Ερντογάν και η Σαουδική Αραβία γιατί υπέθαλψαν τον ISIS...

Αναμφιβόλως, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει το σύστημα εξουσίας των ΗΠΑ, στο οποίο καταλογίζεται αμέσως ή εμμέσως το παγκόσμιο "φεστιβάλ" τρομοκρατίας, το οποίο εξαπλώνεται κάθε χρόνο, μετά ιδίως από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όλο και περισσότερο. Ας μην λησμονούμε πως οι Αμερικανοί ήταν εκείνοι που "τάιζαν" τον Οσ. Μπιν Λάντεν ώσπου εκείνος να κινηθεί εναντίον τους, αυτοί ήταν που εξαπέλυσαν τον αχρείαστο πόλεμο στο Ιράκ και πυροδότησαν μια "Αραβική Άνοιξη"η οποία στις περισσότερες χώρες όπου εκδηλώθηκε, χειροτέρεψε τις συνθήκες διαβίωσης των πληθυσμών τους, παραδίδοντάς τους στο χάος, παρά τις βελτίωσε...

Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη και ιδίως στην Ελλάδα κάποιοι επιμένουν να προπαγανδίζουν μύθους οι οποίοι καταρρίπτονται στην πράξη. Θυμάστε, για παράδειγμα, πόσοι πανηγύριζαν στη χώρα μας μετά από την πτώση τού ρωσικού αεροσκάφους από τουρκικούς όλμους, προαναγγέλλοντας ένα ρωσοτουρκικό πόλεμο από τον οποίο η πατρίδα μας θα έβγαινε κερδισμένη χάρη στο "ξανθό γένος". Σήμερα Πούτιν- Ερντογάν είναι και πάλι φίλοι, έστω λυκόφιλοι- λες και μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο στη διεθνή διπλωματία-, και οι απανταχού ρωσόφιλοι σπεύδουν να κρύψουν ξανά στα πατάρια τους τις εικόνες τού προέδρου τής Ρωσίας, ο οποίος, υπενθυμίζω, απόδειξε κι ότι δεν ήταν ποτέ διατεθειμένος να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα, κι ευλόγως, για να διασώσει την Ευρωζώνη και γενικότερα τη Δύση, που του έχουν επιβάλει κι εμπάργκο συν τοις άλλοις. Όσοι πίστευαν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προσδοκώντας ίσως να γίνουμε το επόμενο κρατίδιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, θα μπορούσαν δικαιολογημένα να καταχωριστούν στο κλαμπ των ηλιθίων...

Οι διαψευδόμενοι, ωστόσο, από τη σκληρή πραγματικότητα μύθοι δεν σταματούν εδώ. Ο μεγαλύτερος, μάλιστα, από όλους ήθελε τους Σύριους να εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα τους για να αφανίσουν τη χριστιανική Ευρώπη και να την εξισλαμίσουν. Τι κι αν αυτά τα έξι χρόνια που διεξάγεται ο εμφύλιος έχουν χαθεί ίσως κι εκατομμύρια ζωές, τι κι αν πόλεις και χωριά έχουν καταστραφεί πλήρως, τι κι αν τα εγκλήματα πολέμου είναι μυριάδες; Όσοι περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα, αφήνοντας πίσω το βιος τους, και πήραν το ρίσκο να θαλασσοπνιγούν στο Αιγαίο δεν ήταν παρά τζιχαντιστές που έφτασαν στις άμωμες ακτές μας για να τις μαγαρίσουν με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό τους. Λες και χρειαζόμαστε εισαγωγή θρησκευτικού φανατισμού σε μια χώρα που ακόμα τιμά ένα κερί που ανάβει με αναπτήρα σαν να ήταν αρχηγός κράτους. Ποιος ξέρει, ίσως όλοι αυτοί οι εθνικιστές μουτζαχεντίν του χριστιανισμού να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση βλέποντας φωτογραφίες νεκρών μουσουλμανοπαίδων, επιβεβαιώνοντας εμμέσως ότι όσοι εξαρτούν την αλληλεγγύη τους από την θρησκεία, το χρώμα ή την καταγωγή τού άλλου είναι ανάξιοι να φέρουν τον υπέρτατο τίτλο τού ανθρώπου...  





 


“

Ιδού η Μάλτα Αλέξη, διάλεξε το πήδημα...

Αν κλείσει η αξιολόγηση με τους όρους που έχουν διαρρεύσει, την "βάψαμε". Αν, πάλι, δεν κλείσει, την "πατήσαμε". Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί σε αδρές γραμμές ο τραγέλαφος που ζούμε, με την απορία να γίνεται όλο και πιο έντονη όσο η κυβέρνηση υποχωρεί στις απαιτήσεις τού πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού: Αλέξη Τσίπρα, τι κάνουμε εμείς οι Αριστεροί εδώ πέρα; Τι νόημα έχει να μην παραδώσουμε τη χώρα στον άθλιο Κούλη ή στον Γ. Στουρνάρα αν είναι να εφαρμόζουμε οι ίδιοι με δάκρυα στα μάτια αυτά που θα εφάρμοζαν εκείνοι με χαμόγελο; Ποια είναι, άλλωστε, τα ουσιαστικά επιτεύγματά σου και σε τομείς όπως η διαφθορά, πέρα από τις καλύτερες από τους προηγούμενους προθέσεις; Και πώς θα καταπολεμήσουμε το κομματικό κράτος όταν γεμίζουμε τα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες με συγγενείς και κολλητούς;...

Αν ισχύουν, για παράδειγμα, όσα διαρρέονται κι από την ελληνική πλευρά για οριζόντιες περικοπές συντάξεων το 2019 και μείωση του αφορολόγητου το 2020, τι νόημα έχει που δεν υπογράφαμε τη συμφωνία εδώ και μήνες; Κι αν χρειαστούν επιπλέον μέτρα εξαιτίας τής συνέχισης της ασθενικής ανάπτυξης που φέρνει η αβεβαιότητα πώς θα το δικαιολογήσουμε κι αυτό στο πόπολο; Επικαλούμενοι ξανά την περήφανη διαπραγμάτευση και θυσιάζοντας αυτήν τη φορά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ελλείψει Γιάνη Βαρουφάκη; Και, κυρίως, Αλέξη Τσίπρα, πώς θα μπορέσεις να πείσεις τον ελληνικό λαό ότι αυτά είναι τα τελευταία επώδυνα μέτρα όταν το έχεις υποσχεθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν δίχως να έχεις επιβεβαιωθεί κι όταν οι ίδιοι οι υπουργοί σου παραδέχονται ότι σκοπός τού ΔΝΤ δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους, αλλά η πλήρης κινεζοποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας με πειραματόζωο την Ελλάδα;...

Αλέξη Τσίπρα, με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι γιατί κι εσύ επαναλαμβάνεσαι, γινόμενος όλο και πιο βαρετός και κουτσαβάκης. Αν, για παράδειγμα, δεν θες να παίζεις άλλο τις κουμπάρες, όπως είπες χθες στον Ντ. Τουσκ, κι αν παλεύεις για να μην βουτηχτεί η χώρα για τα καλά στο μεσαίωνα, ιδού η... Μάλτα, όπου διεξάγεται το Eurogroup την Παρασκευή, ιδού και το πήδημα. Αρνήσου να είσαι εσύ αυτός που θα βάλει την οριστική ταφόπλακα στην κοινωνική δικαιοσύνη κι αν δεν έχεις τα αρχίδια να φτάσεις μόνος σου στη ρήξη πήγαινε σε εκλογές με προμετωπίδα σου τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό...

Σε διαφορετική περίπτωση είτε παράδωσε την εξουσία στους πρόθυμους είτε άσε τον εαυτό σου να αυτογελοιοποιηθεί ψηφίζοντας τα οράματα της Θάτσερ την ώρα που δεν είσαι ούτε 43 χρόνων και θα είχες όλο το μέλλον δικό σου. Ακόμα και η υποταγή στον εκβιασμό Αλέξη, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι κι αυτή επιλογή τού εκβιαζόμενου που δεν μπορεί να την καταλογίσει στους άλλους...  

Να κόβουμε και το χέρι σε όποιον οδηγεί και μιλά στο κινητό για να δούμε πόσοι θα μείνουν με δύο...

Υπάρχει ακόμα πιο αποτελεσματικός τρόπος να μην ξαναεγκληματήσει κανείς από το να τον ρίξουμε σε ένα μπουντρούμι και να πετάξουμε τα κλειδιά: να τον ψήσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα ή, για τους πιο μερακλήδες, να του πάρουμε το κεφαλάκι στη γκιλοτίνα. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουμε ότι δεν πρόκειται να ξαναβλάψει την κοινωνία και στέλνουμε ταυτοχρόνως ένα ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία πως αυτή θα είναι η κατάληξη όσων παραβιάζουν το νόμο...

Γιατί, εξάλλου, να νομοθετήσουμε αυτές τις ποινές μόνο για τα αποκαλούμενα βαριά αδικήματα και να μην τα επεκτείνουμε και στα πιο ελαφριά, αν σκοπός είναι η τιμωρία κι ο παραδειγματισμός; Φωτιά και τσεκούρι, επομένως, σε όποιον κλέψει ακόμα και μια σοκολάτα από το σούπερ μάρκετ. Αρκετά πια με τις ιδεοληψίες τής Αριστεράς περί ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών και τα λοιπά φληναφήματα...

Όχι, δεν κάνατε λάθος. Δεν μπήκατε από παραδρομή σε χρυσαυγίτικο ιστότοπο, απλώς επιτρέψτε μου να τρολάρω όλους εκείνους που με αφορμή τους ληστές τού Παλαιού Φαλήρου που είχαν αποφυλακιστεί με το νόμο Παρασκευόπουλου ξαμολήθηκαν και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μας πείσουν ότι οι εγκληματίες γεννιούνται και δεν γίνονται κι άρα όταν τους συλλαμβάνουμε δεν πρέπει να ξαναβλέπουν το φως τής ημέρας. Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστώ πως το σημερινό τρόπον τινά σωφρονιστικό σύστημα λειτουργεί αποτελεσματικώς. Κάθε άλλο, αφού στην ουσία του παραμένει τιμωρητικό κι αντί να σωφρονίζει, μετατρέπει σε εγκληματίες ακόμα κι εκείνους οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είχαν εγκληματήσει πριν μπουν στη φυλακή...

Δεν υπάρχει, ωστόσο, ούτε ένας άνθρωπος, όσο ειδεχθές κι αν είναι το έγκλημα που έχει διαπράξει, ο οποίος να μην δικαιούται να ζήσει έστω κι ένα 24ωρο ελεγχόμενης έστω ελευθερίας. Αν συμβιβαστούμε με το αντίθετο, τότε έχουμε αυτοχριστεί αναμάρτητοι υποκριτές που δεν αντιλαμβάνονται ότι η απόσταση από τη φιλήσυχη έως την εγκληματική ζωή δεν είναι διόλου τεράστια...

Ποιος από εμάς μπορεί να ισχυριστεί δίχως να αισχύνεται πως δεν έχει παραβιάσει ούτε ένα νόμο, μία φορολογική διάταξη ή ένα άρθρο τού Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας; Κι αν μου πείτε πως το να σταθμεύεις παρανόμως δεν είναι το ίδιο με το να δολοφονείς, να ασελγείς σε έναν ανήλικο ή να κλέβεις, τότε θα σας απαντήσω πως όποιος αλλάζει τον πήχη τού ηθικού του κώδικα "α λα καρτ" κι αναλόγως πώς τον συμφέρει δεν έχει κανένα δικαίωμα να υψώνει το δάχτυλο της κριτικής στον συμπολίτη του.  Ούτε υπάρχει διαφορά ουσιαστική στο να σκοτώσεις έναν άνθρωπο από το να τον σκοτώσεις, να τον τεμαχίσεις και να τον ρίξεις στον κάδο απορριμμάτων. Και στις δύο περιπτώσεις δολοφόνος είσαι...

Η διαβάθμιση των εγκλημάτων στον Ποινικό Κώδικα είναι απαραίτητη για την ανάλογη επιβολή ποινών, είναι ωστόσο προφάσεις εν αμαρτίαις για όσους βλέπουν την τήρηση της νομιμότητας κατά τα καλά και συμφέροντα. Αν, επομένως, κάποιος επιθυμεί την επαναφορά τής θανατικής ποινής, θα πρέπει να είναι, για παράδειγμα, πρόθυμος και να του κόψουν το χέρι για παραδειγματισμό την επόμενη φορά που έστω κατά λάθος περάσει με κόκκινο ένα φανάρι ή οδηγεί κι απαντήσει σε μια κλήση στο κινητό του τηλέφωνο. Αλλιώς ας αφήσει τα μαθήματα ηθικής για τα ιεροδιδασκαλεία...
 

Η Ελλάδα φτύνει κατάμουτρα τους γκάληδες για να δίνει δουλειά στους καρανίκες...

Για τους συνομηλίκους μου, όσους δηλαδή ήμασταν παιδιά τη δεκαετία τού 1980, ο Νίκος Γκάλης είναι ό,τι πλησιέστερο έχουμε δει σε θεό. Όταν σηκωνόταν στον αέρα αισθανόσουν σιγουριά ότι θα πετύχει καλάθι. Το μαρτυρά, άλλωστε, και το εξωπραγματικό ποσοστό ευστοχίας 60% σε όλη την καριέρα του...

Έπρεπε, ωστόσο, να περάσουν δύο δεκαετίες από τότε που του έκοψαν το μπάσκετ για να τον τιμήσει όπως του αξίζει η αγαπημένη του ομάδα, ο Άρης, ενώ ακόμα κάποιοι συζητούν για το αν θα έπρεπε το κλειστό τού ΟΑΚΑ να λάβει το όνομα του σημαντικότερου και πιο επιδραστικού Έλληνα αθλητή των τελευταίων 100 χρόνων. Ο "γκάνγκστερ" μπήκε και στο "Hal of Fame"- υπέρτατη τιμή για έναν μπασκετμπολίστα-, αλλά στο Ελλαδιστάν ακόμα ορισμένοι αναρωτιούνται για το πόσο σπουδαίος είναι...

Βγήκε κι ο υφυπουργός Αθλητισμού να μας πει πόσο τιμητική είναι και για τον ελληνικό αθλητισμό η βράβευση του Νίκου Γκάλη από τους Αμερικανούς. Μπούρδες! Ο Νικ δεν αποτέλεσε προϊόν τού όποιου ελληνικού αθλητικού εκπαιδευτικού συστήματος ούτε τα κατάφερε χάρη σε αυτό. Για την ακρίβεια, πέτυχε παρόλο που είχε να κάνει με ερασιτέχνες, προπονούμενος πολύ περισσότερες ώρες από πολύ χειρότερους από τον ίδιο αθλητές, όντας προσηλωμένος στην καριέρα του κι όχι στους πειρασμούς που συνοδεύουν τη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή...

Και ήταν τέτοια η "ευγνωμοσύνη" ανθρώπων που δίχως τον Νίκο Γκάλη δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους που του συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν τελειωμένος. Πάνω από 20 χρόνια, ωστόσο, μετά από την τελευταία εμφάνισή του στο παρκέ, τον Γκάλη τον σταματούν στο δρόμο και του ζητούν αυτόγραφο ακόμα κι άνθρωποι που ήταν αγέννητοι όταν μεσουρανούσε. Την ίδια ώρα, εκείνοι που τον πολέμησαν δεν είναι πλέον τίποτα άλλο από ανυπόληπτοι συνταξιούχοι...

Φυσικά ο Νίκος Γκάλης δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα Έλληνα που η πατρίδα του προσπάθησε να τον "φάει ζωντανό". Απλώς είναι ένα από τα πλέον χτυπητά σε μια χώρα που πρώτα σε φτύνει κατάμουτρα πριν αποφασίσει να σε τιμήσει για το ότι δεν την σιχάθηκες αρκετά για αρνηθείς το χάδι της. Αυτό είναι, ωστόσο, κι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά σπουδαίων, αυτόφωτων προσωπικοτήτων όπως ο Γκάλης: μολονότι μετριότητες τους έχουν σούρει τα μύρια όσα, εκείνοι δεν μπαίνουν στη διαδικασία να χαμηλώσουν στο επίπεδό τους για να τους απαντήσουν όπως ίσως θα τους έπρεπε...

Η Ελλάδα συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της, μόνο που μερικά από αυτά αποδεικνύονται δύσκολα στην κατάποση, επιμένοντας να παλεύουν για το μεγαλείο μιας πατρίδας που συμπεριφέρεται στους γκάληδες σαν σκουπίδια για να μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα οι καρανίκες και τα υπόλοιπα παιδιά τού όποιου χρώματος κομματικού σωλήνα. Και την ίδια στιγμή τα πιο φωτισμένα μυαλά της φεύγουν για το εξωτερικό προς άγραν μιας υποτυπώδους έστω αξιοκρατίας...

Κανείς δεν σώθηκε από δολοφόνους...

Τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο περίπλοκα όσο φαίνονται: όταν κάποιος, για παράδειγμα, επιτίθεται με δολοφονικές διαθέσεις σε κάποιον ο οποίος δεν είναι τύραννος, όπως συνέβη στον Αλέξη Λάζαρη, αυτό μόνο μια ονομασία έχει κι αυτή δεν είναι "πολιτική πράξη". Είναι έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου κι όποιος το διαπράττει δεν έχει καμιά δικαιολογία. Πόσω μάλλον όταν ανήκει σε ένα σχηματισμό, και μάλιστα ως ηγετικό του στέλεχος, ο οποίος είναι κοινοβουλευτικός αλλά στην ουσία πρόκειται για εγκληματική οργάνωση, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα...

Με αφορμή την πρωταπριλιά πολλοί έσπευσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στους πολιτικούς, ευχόμενοί τους χρόνια πολλά. Το να ισχυριστώ πως πρόκειται για το πιο ειλικρινές κομμάτι τού ελληνικού πληθυσμού θα ήταν δικό μου ψέμα. Μόνο που όσοι μας κυβερνούν διαχρονικά δεν έχουν προέλθει από παρθενογένεση ούτε έχουν καταλάβει με τη βία την εξουσία. Κάποιοι τους έχουν εκλέξει και οι περισσότεροι ανάμεσά μας το κάναμε γιατί μας αρέσουν τα όμορφα λόγια, αποδεχόμενοι ακόμα κι ότι μπορεί να είναι ψεύτικα. Ελπίζω κάποια στιγμή να ωριμάσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι η απάντηση στους "ψεύτες" και στα "λαμόγια" δεν μπορεί να είναι οι χρυσαυγίτες, εκείνοι δηλαδή που πλασάρουν, και μάλιστα ασκώντας και δολοφονική βία, το μεγαλύτερο από όλα τα ψέματα: ότι οι Έλληνες είναι ο περιούσιος λαός κι όλοι οι άλλοι κατώτεροί τους...

Όποιος πιστεύει ότι η λύση για όλα μας τα προβλήματα είναι ο φασισμός έχει κάθε δικαίωμα να εγγραφεί στη χορεία των φασιστών. Μπορεί, επίσης, να ισχυρίζεται πως το σημερινό πολίτευμα είναι καρικατούρα δημοκρατίας και να έχει σε ένα βαθμό δίκιο. Εδώ είμαστε, ωστόσο, για να το κάνουμε καλύτερο, για να ενσωματώσουμε σε αυτό περισσότερες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που θα το μετατρέψουν σε πιο αντιπροσωπευτικό. Αλίμονο, όμως, αν επιχειρήσουμε να το αντικαταστήσουμε με την τυφλή βία απέναντι σε όποιον δεν μας μοιάζει στον καθρέφτη. Τότε θα έχουμε προσφέρει τις  χειρότερες υπηρεσίες στο μέλλον μας και γι' αυτό δεν θα φταίνε ούτε οι ξένοι ούτε οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά η ιδεοληψία τής βίας για τη βία, η οποία γεννά μόνο οπισθοδρόμηση κι εγκατάλειψη κάθε προοπτικής για βελτίωση της ποιότητας ζωής μας...