Ξεπλένουν φονιάδες, βρομίζουν τη δημοκρατία...

Κανένας υπουργός δεν μπήκε φυλακή χάρη σε μια εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή τής Βουλής. Κι αν σε προγενέστερες τέτοιες επιτροπές το αντικείμενο αναζήτησης ήταν, ως επί το πλείστον, πού πήγε το χρήμα, στην εξεταστική για τα Τέμπη είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό: ποιος φταίει που χάθηκαν 57 άνθρωποι σε μία μη φυσική καταστροφή. Γι' αυτό και είναι ένα δεύτερο έγκλημα αυτό που επιχειρεί η κυβερνητική πλειοψηφία, να ξεπλύνει δηλαδή τον Κ. Αχ. Καραμανλή και τον Κ. Μητσοτάκη...

Βεβαίως η ΝΔ έχει βρει έναν όχι και τόσο απρόσμενο σύμμαχο για τη συγκάλυψη τους εγκλήματός της, το ΚΚΕ, καλυπτόμενη πίσω από την πρόταση των σταλινιστών για έρευνα από το 1997 και μετά, λες και πρόκειται για τη σύνταξη διδακτορικής διατριβής με θέμα τις διαχρονικές ευθύνες τού καπιταλισμού για τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Καμία αντίρρηση, για να φτάσουμε στο σημείο εν έτει 2023 δύο τρένα να συγκρούονται σε διπλή γραμμή όλοι έχουν κάποιο μερίδιο πολιτικής ευθύνης. Αν, όμως, δεν αναζητάμε την άμεση ποινική ευθύνη αλλά τη συστημική, στην ουσία ξεπλένουμε τους υπεύθυνους υπουργούς Μεταφορών και πρωθυπουργό...

Το να καλύπτεις έναν συνάδελφό σου που έχει φάει λεφτά είναι κι αυτό ηθικώς κατακριτέο. Το να καλύπτεις, ωστόσο, έναν συνάδελφό σου που ευθύνεται για το χαμό 57 ζωών, πολλές από τις οποίες νέων, δεν μπορεί να δικαιολογείται από κανένα κομματικό πατριωτισμό. Πολλώ δε μάλλον όταν συνοδεύεται από την ηθική δολοφονία ανθρώπων που δεν βρίσκονται στη ζωή ή που θα μπορούσαν να καταθέσουν επιβαρυντικές λεπτομέρειες για τις ευθύνες εκείνων που κρύβονται. Με τίποτα, πάντως, δεν θα ήθελα να ήμουν ένας από τους χιλιάδες ψηφοφόρους Καραμανλή στις Σέρρες. Η ντροπή θα μου είχε παγώσει τα δάχτυλα και το στόμα...

 
 

Οι νέοι με τα στυλωμένα πόδια που τους έλεγαν ληστές...

Οι νέοι δεν έχουν πάντοτε δίκιο κι όταν έχουν δεν το διεκδικούν πάντοτε με ορθό τρόπο αφού το θερμό αίμα δεν είναι κάθε φορά ο καλύτερος αξιολογητής. Οι νέοι, όμως, επίσης δεν έχουν απλώς δικαίωμα, έχουν υποχρέωση να διεκδικούν με δυναμισμό ό,τι θεωρούν δίκαιο. Θα ήταν, άλλωστε, θλιβερό να είχαμε μια νεολαία που κάθεται στα αβγά της σαν να ήταν πρόωροι συμβιβασμένοι μεσήλικες...

Οι φοιτητές τού 2024 μπορούν να αισθάνονται και τυχεροί που η σημερινή εξουσία τούς παρομοιάζει με ληστές και τους ξυλοφορτώνει. Πριν 50 χρόνια θα τους αποκαλούσε αλήτες και θα τους πυροβολούσε στο ψαχνό.  Είναι, λογικό, άλλωστε, ο Κ. Μητσοτάκης να τους δαιμονοποιεί, όπως κάνει με οποιονδήποτε προκαλεί έστω κι ένα μικρό σπάσιμο στο τείχος τής ομερτά που έχει στήσει στη χώρα και για το οποίο κάθε ημέρα σχεδόν εισπράττουμε κι από μία καταδίκη από διεθνείς οργανισμούς...

Τι απαιτούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οι φοιτητές, οι καθηγητές κι όποιος πιστεύει ότι η παιδεία πρέπει να είναι ένα δημόσιο, μη εμπορεύσιμο αγαθό; Πολύ καλύτερη χρηματοδότηση των ΑΕΙ. Τι απαντά σε αυτό η κυβέρνηση; Βαφτίζει το ΙΕΚ Φούφουτος πανεπιστήμιο, παραβιάζοντας μάλιστα και το Σύνταγμα. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι νέοι και δίκιο έχουν και το διεκδικούν με το σωστό τρόπο και θα νικήσουν. Για το καλό και της δημοκρατίας μας... 

  

 

Είναι θέμα τιμής να πηγαίνεις από αρχιερέα της διαπλοκής σε αρχιερέα της διαπλοκής...

Ποιο είναι το σημαντικότερο κοινό των κυβερνήσεων Σημίτη και Μητσοτάκη του Δεύτερου; Είναι οι πιο υποταγμένες στα συμφέροντα κυβερνήσεις τής μεταπολίτευσης. Όχι πως ο πατέρας Μητσοτάκης ήταν κανένας εχθρός τους, αλλά ακόμα κι εκείνος συγκρούστηκε με κάποιους από τους ολιγάρχες, σε αντίθεση με τον γιο του και τον αρχιερέα τής διαπλοκής. Γι' αυτό και δεν μου προξενεί καμία εντύπωση που ο Κούλης έχει υιοθετήσει τα περισσότερα ορφανά Σημίτη. Διαθέτουν, άλλωστε, το know how στην εξυπηρέτηση της διαπλοκής...

Ισχυρή αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα το οποίο λειτουργεί ως φυτώριο στελεχών τής ΝΔ, με έναν πρόεδρο μάλιστα που είναι εκβιαζόμενος από τον πρωθυπουργό. Αυτό το αντιλαμβάνονται και οι ουκ ολίγοι προοδευτικοί πολίτες που ναι μεν έχουν αποστασιοποιηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχουν πέσει στην αγκαλιά τού ΠΑΣΟΚ και του Ν. Ανδρουλάκη. Κι αν δεν ήταν και τέσσερα πέντε κορυφαία στελέχη που έχουν αξιόλογο πολιτικό λόγο με αριστερό πρόσημο στη Χαριλάου Τρικούπη θα δούλευαν απλώς ως τσικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη...

Δεν ξέρω αν η Ευ. Χριστοφιλοπούλου γοητεύτηκε από τον Μητσοτάκη ή από την προσδοκία μιας θέσης στην Ευρωβουλή. Θα της θυμίσω, ωστόσο, όπως και στους υπόλοιπους που έκαναν τη διαδρομή ΠΑΣΟΚ- ΝΔ πως όταν κάποιοι έκαναν τη διαδρομή ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν χρησιμοποιήσει και πολύ κολακευτικά λόγια για το πολιτικό τους ήθος. 

Ούτε για εκείνους μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά για τα πραγματικά τους κίνητρα, είναι άλλο ωστόσο να αποχωρείς από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρ. Παπανδρέου λόγω του νεοφιλελεύθερου ξεπεσμού του και διαφορετικό να το κάνεις για να πηγαίνεις στην αγκαλιά ενός Μητσοτάκη. Τα κόκαλα του Ανδρέα, πάντως, δεν περίμεναν την Χριστοφιλοπούλου για να τρίξουν. Τρίζουν εδώ και πολύ καιρό... 

 
 

Πόσες χρεοκοπίες και τσοχατζόπουλους πρέπει να αντέξουμε για να εκφωνεί λόγους στο Κογκρέσο ο Μητσοτάκης;...

Αν οι σχέσεις μας με την Τουρκία και τις ΗΠΑ είναι στη φάση "ουράνιο τόξο" τότε γιατί εξοπλιζόμαστε εμείς και οι γείτονες σαν να είναι να ξεκινήσει πόλεμος μέσα σε λίγες ώρες; Μήπως, όμως, αυτό το ουράνιο τόξο βγήκε στον ουρανό ακριβώς γιατί δαπανάμε δισ. επί δισ. δολαρίων με αποδέκτη την αμερικανική αμυντική βιομηχανία; Κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, πόσες χρεοκοπίες είμαστε διατεθειμένοι ακόμα να αντέξουμε και πόσους τσοχατζόπουλους και παπαντωνίου για να μπορεί να εκφωνεί λόγους στο Κογκρέσο ο Κ. Μητσοτάκης;...

Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί από μόνη της να αναλάβει το πολιτικό κόστος τής διακοπής του εξοπλιστικού ράλι και μιας συμφωνίας- πακέτου με την Άγκυρα στο πλαίσιο αμοιβαίων υποχωρήσεων, εξελίξεις που θα έφερναν την πραγματική ειρήνη στην περιοχή. Από την άλλη, όμως, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να υποθηκεύει το μέλλον γενεών στο όνομα μια θολής εθνικής άμυνας. Αν είναι να προετοιμαζόμαστε για κάθε ενδεχόμενο γιατί να μην προετοιμαζόμαστε και για εισβολή εξωγήινων; Πόσο, όμως, εν τέλει θα μας στοιχίσουν όλα αυτά;...

Αν θέλουμε την ειρήνη πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Αν κάποιοι ισχυροί, ωστόσο, θέλουν τον πόλεμο ως αυτοσκοπό γιατί πάνω σε αυτόν έχουν βασίσει την παγκόσμια πολιτική και οικονομική τους ισχύ θα πολεμήσουμε ακόμα κι αν δεν αγοράσουμε ούτε πιστολάκια για τα μαλλιά. Οι νταβατζήδες θέλουν τις πόρνες τους στο δρόμο να κυνηγάνε πελάτες. Μήπως να τους παρακάμπταμε Ελλάδα και Τουρκία για να κερδίσουμε μια πιο αξιοπρεπή ζωή;...

 
 

Ο ηρωισμός του να είσαι πολίτης στην Ελλάδα του 2024...

Πουθενά στον κόσμο δεν δικάζουν οι γονείς θυμάτων ενός δυστυχήματος και υπάρχει σοβαρός λόγος γι' αυτό. Ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να έχει την ψυχραιμία να κρίνει ποιος φταίει και ποιος όχι για το χαμό τού παιδιού του, ιδίως όταν δεν διαθέτει τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις; Ζούμε, όμως, σε μια χώρα που δεν μπορείς αποδεδειγμένα να έχεις εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα όφειλαν να είναι οι φύλακες της νομιμότητας, πρωτίστως στους δικαστές και δευτερευόντως στους δημοσιογράφους...

Τα θεσμικά αντίβαρα δεν λειτουργούν στην Ελλάδα κι όταν λειτουργούν, δέχονται ανηλεή και βρόμικη επίθεση. Δείτε, για παράδειγμα, την απόπειρα ηθικής δολοφονίας τού Χρήστου Ράμμου της ΑΔΑΕ ή τις αγωγές SLAPPS σε βάρος δημοσιογράφων που ερευνούν το σκάνδαλο των υποκλοπών. Στην πραγματικότητα, για να είσαι σήμερα δικαστής ή δημοσιογράφος στην Ψωροκώσταινα και να τιμάς το λειτούργημά σου οφείλεις να έχεις το σθένος να πολεμάς σαν ήρωας, μόνος ή λίγοι εναντίον των πολλών, του σαράντα τακατό του ξεπλύματος της δυσωδίας...

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, ωστόσο, είναι να απαιτείται ηρωισμός για να είσαι πραγματικός πολίτης στην Ελλάδα του 2024. Αυτό σημαίνει να νοιάζεσαι για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, εν τέλει την κοινωνία περισσότερο από τον εαυτό σου ή την οικογένειά σου. Να μην στερείς από άλλους δικαιώματα που εσύ απολαμβάνεις και, κυρίως, να αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να δακρύζεις με την μάνα των Τεμπών αλλά να έχεις ψηφίσει την επανεκλογή Καραμανλή. Δεν μπορείς, με λίγα λόγια, να είσαι και πολίτης και πελάτης... 

      
 

Ψηφίστε ΠΑΣΟΚ ή ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, το σύστημα σας το επιτρέπει...

Όταν η ευθιξία ή η αστική ευπρέπεια είναι α λα καρτ μάλλον πρέπει να μιλάμε για υποκρισία και δολιότητα. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είσαι ευαίσθητος όταν κάποιος χρησιμοποιεί γλώσσα πεζοδρομίου, αλλά όχι και τόσο όταν κάποιος σκιτσάρει έναν άνθρωπο για να τον ταυτίσει με ζώο. Η ανεκτικότητα στην ελευθερία έκφρασης ή θα είναι ισότιμη ή θα είναι απλή επίφαση πίσω από σκοπιμότητες που δεν αφορούν μόνο ένα πρόσωπο αλλά κι έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο...

Ο Π. Πολάκης είναι αβαρία για το ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή τού Αλέξη Τσίπρα. Ούτε είναι η έμφυτη πληθωρικότητά του που τον κινητροδοτεί, αλλά η προσωπική εκλογική του ανάγκη να υπηρετεί μια περσόνα που ο ίδιος καλλιέργησε και η οποία του αποφέρει ένα διόλου ευκαταφρόνητο fan club. Νωρίτερα, όμως, παρά αργότερα θα πρέπει να πεταχτεί από τον Στέφανο Κασσελάκη αν θέλει να προσεγγίσει ευκολότερα ένα κοινό που δεν συγκινείται από τους κουτσαβακισμούς ενός ανθρώπου που κάνει τη μία κωλοτούμπα μετά την άλλη όταν καταλαβαίνει ότι τους έχει φέρει όλους στο αμήν. Ο "αψύς κρητικός" δεν έχει άδικο σε πολλά για τα οποία κατηγορεί τους αντιπάλους του, ο ίδιος όμως έχει επιλέξει να τρώει ξανά και ξανά το τυράκι στις φάκες που του στήνουν...

Όπως κι αν έχει, ο Πολάκης είναι ένας πολύ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος για το σύστημα, για το ίδιο σύστημα που έχει αποφασίσει να τελειώσει με το ΣΥΡΙΖΑ μια και καλή. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: o ΣΥΡΙΖΑ κι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι οι στόχοι, αυτοί είναι οι δύο παράγοντες που δεν έχει καταφέρει να ελέγξει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Το λένε, άλλωστε, και τα φερέφωνά του: "σας επιτρέπουμε να βγάλετε το άχτι σας στις ευρωεκλογές ψηφίζοντας τα βολικά ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ ή τους αποστάτες, αλλά στις βουλευτικές θα πρέπει να επιστρέψετε στο μητσοτάκειο μαντρί". Θα το επιτρέψουμε;...

  

 

Ψεκάζει, σκουπίζει, τελειώνει τη δημοκρατία...

Η κουτοπονηριά με την οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει την επιστολική ψήφο και στις βουλευτικές εκλογές συμβάλλει σε αυτό που υποτίθεται πως θέλει να καταπολεμήσει, στην εκλογική αποχή δηλαδή. Φυσικά και η διευκόλυνση να ψηφίζεις χωρίς να υποχρεώνεσαι να πηγαίνεις σε ένα εκλογικό τμήμα δεν είναι προς ψόγο. 

Ελπίζω, άλλωστε, σύντομα να υπάρξουν τα εχέγγυα ώστε όλοι μας να μπορούμε να ψηφίζουμε και ηλεκτρονικά. Στο 2024 ζούμε, αλλά κι επειδή ζούμε στο 2024 ο μικροκομματισμός δεν συγκινεί πλέον... 

Το προηγούμενο χρονικό διάστημα επιτεύχθηκε η συναίνεση των τριών μεγαλύτερων κομμάτων για την επιστολική ψήφο των κατοίκων εξωτερικού για τις ευρωεκλογές. Ανεξαρτήτως των επιμέρους ενστάσεων, αν μη τι άλλο είναι σημαντικό να επιτυγχάνονται διακομματικές συναινέσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα. 

Η κυβέρνηση, όμως, του σαράντα τακατό που έχει απέναντί της μια κατατεμαχισμένη αντιπολίτευση έχει κρίνει σκόπιμο να αξιοποιήσει την πολιτική συγκυρία ώστε να προχωρήσει είτε σε συνταγματικά πραξικοπήματα- βλ. παράκαμψη του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια- είτε για να ψεκάσει, να σκουπίσει και να τελειώσει με όλα τα δύσκολα νομοθετήματα. Λογικό, αλλά να μην περιμένει οι πολίτες να σπεύσουν στις κάλπες βλέποντας τέτοια μικροκομματικά παιχνίδια στις πλάτες τους...

Οι τεσσεράμισι μήνες που απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές θα είναι κίνδυνος- θάνατος για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου στην Ελλάδα. Αν, μάλιστα, το αποτέλεσμά τους δεν δείξει κάποια δυναμική ανόδου τού ΣΥΡΙΖΑ, του μόνου προοδευτικού κόμματος που δεν είναι εκβιαζόμενο ή ελεγχόμενο από την ολιγαρχία, τότε αυτός ο κίνδυνος θα παραταθεί εξαιτίας μιας κυβέρνησης που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να εξυπηρετεί την ελίτ και τον εαυτό της. Γι' αυτό και η ευθύνη τής ηγεσίας τού ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, ακόμα μεγαλύτερη όμως η ευθύνη των πολιτών... 

 
 

Δεν έχει πολιτικό κόστος η εξίσωση με τον 21ο αιώνα...

Το πολιτικό κόστος γίνεται εμπόδιο της προόδου και σύμμαχος της συντήρησης με δύο διαφορετικές μορφές. Στην πρώτη η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία φοβούνται γιατί πράγματι η κοινωνία δεν είναι ώριμη να υιοθετήσει πρωτοβουλίες τους. Υπάρχει, όμως, και μία δεύτερη μορφή, σύμφωνα με την οποία η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία φοβούνται για ένα κόστος που η κοινωνία, ωστόσο, είναι πιο ώριμη από αυτές τις δύο μορφές εξουσίας για να αναλάβει...

Ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανύπαρκτου πολιτικού κόστους που το κομματικό σύστημα φοβάται να υλοποιήσει χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει λόγος. Το διαπιστώσαμε πριν από δύο δεκαετίες περίπου με τις ταυτότητες- τότε, μάλιστα, που η εκκλησία είχε ως ηγέτη έναν πολύ καλύτερο δημαγωγό από τον Ιερώνυμο-, θα το διαπιστώσουμε και στις ημέρες μας αν κι εφόσον προχωρήσουν ο γάμος των ομόφυλων και η τεκνοθεσία. Αν, μάλιστα, σταματήσουμε να πληρώνουμε από τις τσέπες μας το παπαδαριό τότε θα μιλάμε για πολιτικό όφελος εκείνου που θα το νομοθετήσει...

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα ήταν λανθασμένη η φοβικότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να διανύσει όλη τη διαδρομή ως προς την υιοθέτηση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων. Έτσι κι αλλιώς δεν έχασε την εξουσία λόγω του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ούτε για την ταυτότητα φύλου, άλλοι ήταν οι λόγοι. Τα όσα συμβαίνουν, εξάλλου, σήμερα στο εσωτερικό τής ΝΔ με το γάμο των ομόφυλων αποδεικνύει ότι μόνο μία προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να εξισώσει την Ελλάδα με τον 21ο αιώνα, όσο κι αν ο Κ. Μητσοτάκης επιτυγχάνει επικοινωνιακά να στέκεται σε δύο βάρκες. Η μία από τις δύο θα τρυπήσει πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουν πολλοί...

 

 

Φοβούνται τον νέο τύπο ανθρώπου λες κι ο σημερινός είναι εικόνα κι ομοίωση του θεού...

Όσο στην Ψωροκώσταινα ασχολούμαστε με τα μεσαιωνικά καπρίτσια των τραγοπαπάδων και τους βίγκαν μπουφέδες στις Σπέτσες, στον πλανήτη βρισκόμαστε κοντά στο να ξεσπάσει ένας Γ' Παγκόσμιος πόλεμος. Υπερβολή; Χίλιες φορές μακάρι, αλλά η εντελώς ασύμμετρη απάντηση του Ισραήλ στους τρομοκράτες τής Χαμάς- στο όριο της γενοκτονίας- έχει ανοίξει για μια ακόμα φορά την πόρτα τού τρελάδικου στη Μέση Ανατολή κι όχι μόνο. Και ξέρουμε πολύ καλά από την Ιστορία πως όταν αυτή η πόρτα ανοίγει πολύ δύσκολα κλείνει χωρίς να έχει προηγηθεί αιματοκύλισμα...

Γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο ατελής μορφή ζωής είναι ο άνθρωπος και πόσο παρωχημένο είναι να τρέμουμε την τεχνητή νοημοσύνη όταν εξακολουθούμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Για την ακρίβεια, όταν εξακολουθούμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για το οτιδήποτε... 

Την ίδια ώρα, βεβαίως, στην Ελλάδα έχει ανοίξει μια συζήτηση για το αν ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων θα δημιουργήσει έναν νέο τύπο ανθρώπου. Μακάρι, θα έλεγα εγώ αν το αντίθετο θα είναι να είμαστε ένα αποκλειστικώς ετεροφυλόφιλο είδος που αλληλοσφαγιάζεται για ψύλλου πήδημα...

Σε 200 χρόνια από τώρα κι αναλόγως της τεχνολογικής εξέλιξης θα είναι νεκροί κι όσοι γεννήθηκαν σήμερα. Αντί, όμως, αυτή η επίγνωση της θνητότητάς μας να μας κάνει περισσότερο σεμνούς και ταπεινούς μάς αποκτηνώνει. Κι αν δεν υπήρχε θεός όλα θα επιτρέπονταν τι διαφορά έχει με το εδώ και τώρα που οι περισσότεροι πιστεύουν πράγματι σε έναν θεό;...  

  

  
 

Εκλογές, το τελευταίο στάδιο του χειραγωγούμενου καπιταλισμού...

Οι πλούσιοι του πλανήτη έστειλαν επιστολή στους ηγέτες που είναι μαζεμένοι στο Νταβός από τους οποίους τους ζητούν να τους φορολογήσουν, αναπτύσσοντας μάλιστα επιχειρήματα που αν τα έγραφε κάποιος μικρομεσαίος ή φτωχός οι νεοφιλελέδες θα τον χαρακτήριζαν μίζερο και φθονερό. Εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει αν οι κροίσοι έχουν μια δική τους υπόγεια ατζέντα πίσω από το αίτημα για σοσιαλισμό. Με νοιάζει που έχουν δίκιο και με τρομάζει που σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι Έλληνες λεφτάδες για τους οποίους πρέπει σώνει και καλά να αισθανόμαστε εθνικώς υπερήφανοι...

Αν οι πλούσιοι του πλανήτη αισθάνονται μια κοινωνική και πολιτική πίεση από τη δική του κυβέρνηση ο καθένας να φανούν πιο γενναιόδωροι αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα. Στην Ψωροκώσταινα ζούμε με χρονοκαθυστέρηση την αμερικανική και βρετανική δεκαετία τού ΄80. 

Μόνο που με αυτήν την εμπειρία θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι τα trickle down economics του ριγκανισμού και του θατσερισμού έσπειραν τις οικονομικές κρίσεις των επόμενων δεκαετιών. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη το γνωρίζει, αλλά είναι κι αυτοί οι έρημοι οι χορηγοί της που δίχως αυτούς όχι 40% αλλά ούτε 10% θα έπιανε στις επόμενες εκλογές...

Οι ευρωβουλευτές τής ΝΔ χρησιμοποίησαν και στην πρόσφατη συζήτηση στην Ευρωβουλή για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα το "σαράντα τακατό" για να υπεραμυνθούν των ανομημάτων τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Λες και οι κατά καιρούς και σύγχρονοι αυταρχικοί ηγέτες τύπου Πούτιν ή Όρμπαν παίρνουν μικρότερα κι όχι μεγαλύτερα ποσοστά κι από αυτό... 

Οι εκλογές δεν είναι σήμερα παρά το τελευταίο στάδιο της παράνομης χειραγώγησης και προπαγάνδας. Έχουν προηγηθεί πολλά πριν από την κάλπη που κάνουν αχρείαστη τη βία και νοθεία εκείνη την ημέρα...   

 
 

It's the democracy stupid...

Όταν θες να είσαι στέλεχος ή και βουλευτής ενός κόμματος οφείλεις να κάνεις κι ένα συμβιβασμό εντός σου. Ποιος είναι αυτός ο συμβιβασμός; Πως όταν το κόμμα σου αποφασίζει να πας εκεί εσύ δεν θα πας αλλού, εκτός αν είσαι διατεθειμένος να παραιτηθείς από αυτό. Η πολυφωνία είναι πλούτος εντός των κομματικών οργάνων. Όταν διανέμεται στα ουκ ολίγα εχθρικά για το κόμμα σου ΜΜΕ λέγεται αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση και υπονόμευση στη χειρότερη...

Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας ποτέ δεν ανταγωνίστηκε τα υπόλοιπα κόμματα επί ίσοις όροις. Ήταν και είναι άλλοι οι όροι τού πολιτικού παιχνιδιού για τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ κι όχι μόνο κι άλλοι για το ΣΥΡΙΖΑ: τα γκολπόστ είναι μεγαλύτερα για τους άλλους και οι διαιτητές ένα απλό φάουλ τής Κουμουνδούρου το κάνουν πέναλτι κι ένα πέναλτι του πάλαι ποτέ δικομματισμού φαουλάκι. Κι αν μέχρι και το 2015 όλο αυτό εξισορροπείτο και μηδενιζόταν στην ουσία από τη λαϊκή οργή και τα μνημόνια των άλλων, από το 2016 δεν υπάρχει, και με ευθύνη τού ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, κανενός είδους εξισορρόπηση. Είναι όλοι τους και μόνος του, είτε με πρόεδρο Τσίπρα είτε με πρόεδρο Κασσελάκη...

Η μισή Κ.Ο. της ΝΔ θα καταψηφίσει ή απειλεί να καταψηφίσει το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο και το ίδιο συμβαίνει με τουλάχιστον δέκα βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, πρώτο θέμα είναι ο Π. Πολάκης. Είναι πρόβλημα ο αψύς κρητικός για τον Στέφανο Κασσελάκη; Είναι, και μεγάλο μάλιστα. Μόνο που θα έπρεπε να θεωρούμε μεγαλύτερο για τη δημοκρατία μας το ότι επισήμως η Ευρώπη μάς θεωρεί πλέον "Ουγγαρία του Νότου" ως προς το κράτος δικαίου και την ελευθεροτυπία εξαιτίας εκείνων που αλάλαζαν να μείνουμε Ευρώπη...  

 

 

Κι ο Μπισμπίκης αγαπημένη μου φεμινίστρια;...

Η ισότητα των φύλων παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της εποχής μας, παρόλο που έχουν γίνει σημαντικά βήματα και στην Ελλάδα. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις δεν αμείβονται όσο και οι άνδρες χωρίς να μεσολαβεί κάποιος αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί αυτή την ανισότητα. Για να μην μιλήσουμε για την ενδοοικογενειακή βία της οποίας στις πλείστες περιπτώσεις το θύμα είναι γένους θηλυκού...

Πρέπει, όμως, και να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε, άντρες και γυναίκες, γιατί σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί. Σε αυτό το πλαίσιο, αδυνατώ να κατανοήσω τον σοσιαλμιντιακό ξεσηκωμό για το ότι η πολίστρια Νικόλ Ελευθεριάδου παρουσιάζεται σε τίτλους ως σύντροφος Βεζένκοφ. 

Και ιδίως δεν μπορώ να το κατανοήσω όταν προβάλλεται ως κάτι σεξιστικό κι από δημοσιογράφους που ξέρουν πολύ καλά ή θα έπρεπε να ξέρουν ποια είναι η σκοπιμότητα ενός τίτλου σε ένα ΜΜΕ. Δεν τους είδα, άλλωστε, να εξεγείρονται όταν, για παράδειγμα, ο μπασκετμπολίστας Μπόγρης παρουσιαζόταν ως σύντροφος Κοκκίνου ή ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Μπισμπίκης ως σύντροφος Βανδή...

Όποιος είναι και πιο γνωστός έχει και μια προτεραιότητα στη μιντιακή του κάλυψη κι όπως και να το κάνουμε οι άνδρες μπασκετμπολίστες είναι πιο γνωστοί από τις γυναίκες πολίστριες. Είναι κρίμα, συνεπώς, να εμπλέκουμε τον πολιτικό ορθολογισμό σε μια υπόθεση όπως αυτή της ισότητας των φύλων που για να πάψει να υπάρχει ως αίτημα χρειάζεται προσπάθεια σε άλλα επίπεδα. Κι όσοι τα μπλέκουν γίνονται σταυροφόροι τού εκφυλισμού τής πραγματικής μάχης για τα δικαιώματα...   

 

 

 

Ο λαϊκισμός του "θέλετε να είστε για πάντα ευτυχισμένοι"...

Όταν μαίνεται πόλεμος της μαφίας εντός τού αστικού ιστού τι πιο λογικό από μία επιδρομή των ΜΑΤ σε ένα πανεπιστήμιο; Τι, όχι; Και τότε γιατί ήταν αυτή η πρώτη κυβερνητική αντίδραση στην εκτέλεση με καλάσνικοφ φερόμενου ως μαφιόζου; Γιατί αυτή η κυβέρνηση έχει σχέδιο, το οποίο μπορεί να μην περιλαμβάνει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, ωστόσο είναι επικοινωνιακά στραμμένο στο να πείθει πως τα συμπεριλαμβάνει...

Τι ακριβώς εξυπηρέτησε το ντου των μπάτσων στην Πολυτεχνειούπολη, όπως τι ακριβώς εξυπηρέτησε η παντελώς αχρείαστη πανεπιστημιακή αστυνομία; Tην καταπολέμηση της ανομίας; Ή, μήπως, την εμπορευματοποίηση κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδας; Κι από πότε η θώπευση των πιο χυδαίων αντανακλαστικών τής μάζας θεωρείται μεταρρυθμιστικός οίστρος; Μάλλον γενετήσιος οίστρος είναι σε βάρος τού κοινωνικού συμφέροντος...

Αν οι δημοσκοπικές εταιρείες ήθελαν να είναι έντιμες θα όφειλαν στην ερώτηση "είστε υπέρ ή κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων" να πρόσθεταν πως αυτά δεν θα είναι δωρεάν και δεν θα είναι το Χάρβαρντ. Διαφορετικά η απάντηση είναι το ίδιο αυτονόητη όπως στο ερώτημα "θέλετε ο ουρανός να είναι πάντα γαλανός κι εσείς να ζείτε κάτω από αυτόν αιώνια ευτυχισμένοι". Αυτή είναι, όμως, και η πεμπτουσία τού λαϊκισμού, απλοϊκές απαντήσεις σε σύνθετα ζητήματα. Κι αυτόν το λαϊκισμό υπηρετεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη από το καλοκαίρι τού 2019...

 
 

Το φύλο από μόνο του δεν είναι πρότυπο...

Το φύλο δεν δημιουργεί από μόνο του πρότυπο. Όποιος, συνεπώς, πιστεύει ότι μόνο και μόνο επειδή ένα ζευγάρι με παιδιά αποτελείται από έναν άνδρα και μία γυναίκα θα είναι και καλοί γονείς μάλλον δεν διαβάζει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που πλημμυρίζουν κάθε ημέρα με εγκλήματα της "αγίας" οικογένειας. Η συγκεκριμένη οικογένεια Φουφουτόπουλου μπορεί να είναι πρότυπο, καμία όμως οικογένεια έτσι γενικώς κι αορίστως παρά μόνο στο φαντασιακό ορισμένων. Συνηθισμένη ναι, πρότυπο όχι...

Θα μπορούσε το θέμα να είχε λυθεί κι επί κυβέρνησης Τσίπρα, ανεξαρτήτως των σημαντικών βημάτων που έτσι κι αλλιώς έγιναν στην κατεύθυνση της ισότητας. Από τη στιγμή που έλυσε το μακεδονικό θα μπορούσε να είχε λύσει και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Το να επικαλείσαι, συνεπώς, σήμερα τους ορεσίβιους της Κρήτης για να μην επιτελείς το αριστερό σου καθήκον και, κυρίως, προς τους συνανθρώπους σου δεν το λες και παλικαρίσιο...

Η ακρίβεια και η ασφάλεια είναι τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα την κοινωνική πλειοψηφία και δικαίως. Το οποιοδήποτε κόμμα, επομένως, δεξιό ή αριστερό σε αυτά πρέπει να δίνει προτεραιότητα στο δημόσιο λόγο του. Το να προσαρμόζεσαι, ωστόσο, στον 21ο αιώνα δεν είναι ζήτημα ούτε προτεραιοτήτων ούτε δημοσκοπήσεων ούτε μικροπολιτικής. Είναι, απλώς, στοιχειώδες...

   

 
 

Πόση υποκρισία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί μια αποστασία...

Πόσα κροκοδείλια δάκρυα για τη δήθεν χαμένη τιμή τής Αριστεράς χύθηκαν ύστερα από την ομιλία τού Στέφανου Κασσελάκη στο ΣΕΒ. Πόσοι αριστεραμύντορες πρόταξαν τα στήθη τους για να μην αλωθεί η κυβερνώσα Αριστερά από το δεξιό αμερικανάκι που ήρθε για να κάνει ντιλς με τους βιομήχανους. Εν τέλει, πόση υποκρισία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί μια αποστασία...

Όποιος ασχολείται με την κομματική πολιτική, όσο αγνές κι αν είναι οι προθέσεις του θα λασπώσει τα ποδαράκια του. Αγνοί κι ανέγγιχτοι από τη σαπίλα ιδεολόγοι υπάρχουν μόνο στα καφενεία. Σε αυτό το πλαίσιο και ντιλς γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται μεταξύ πολιτικών κι επιχειρηματιών. Από τον καθένα εξαρτάται αν σε αυτές τις συναλλαγές θα πουλήσει ακόμα και την ψυχή του ή όχι...

Όπως κι αν έχει, στις κάλπες δεν καταγράφονται απωθημένα αλλά κατά πόσο αυτά βρίσκουν απήχηση στο εκλογικό σώμα. Σε πέντε μήνες, επομένως, από σήμερα θα γνωρίζουμε αν όσοι τα επένδυσαν με ιδεολογική καθαρότητα θα καταφέρουν να εκπροσωπηθούν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ή όχι. Αν φτάσουν, βεβαίως, μέχρι εκεί και δεν αυτοδιαλυθούν στην πορεία, Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα...

 

 
 

Ο Μητσοτάκης πολεμά τα καρτέλ κι ο Τοτός είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης...

Εδώ και τρία χρόνια το κυβερνητικό αφήγημα ήταν πως για την ακρίβεια φταίνε η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εσχάτως στη Γάζα. Σε καμία περίπτωση, πάντως, κι ο εγχώριος πληθωρισμός απληστίας για τον οποίο η κυβέρνηση κάνει τον τροχονόμο κι όχι τον ελεγκτή. Όλα αυτά, όμως, μέχρι την Τετάρτη όταν ο Κ. Μητσοτάκης κήρυξε- λέμε τώρα- τον πόλεμο σε όσους συμπεριφέρονται σαν η Ελλάδα να είναι μπανανία όταν όλοι ξέρουμε, βεβαίως βεβαίως, ότι δεν είναι...

Ήδη τα συμβατικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό σαν τον μαχητή κατά των καρτέλ, των ολιγοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου που πίνουν το αίμα τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό και για την ποιότητα της δημοκρατίας σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό γιατί δημοκρατία σημαίνει και λογοδοσία κι όταν αυτή δεν υπάρχει το καθεστώς που κυβερνά μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί κι αυταρχικό...

Δεν είμαστε τυχαία πρωταθλητές Ευρώπης στην ακρίβεια, όπως δεν ήμασταν τυχαία και πρωταθλητές Ευρώπης σε νεκρούς από την πανδημία σε αναλογία πληθυσμού. Αυτά συμβαίνουν όταν έχεις μια κυβέρνηση- ντίλερ τής ολιγαρχίας κι απαξίωσης καθετί του δημόσιου... 

Το ότι δεν έχει πληρώσει τις αμαρτίες της, χάρη κυρίως στην πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά μιντιακή στήριξη που απολαμβάνει, δεν σημαίνει πως δεν θα τις πληρώσει ποτέ. Αντιθέτως, σημαίνει πως θα τις πληρώσει όλες μαζεμένες και πολύ πιο σύντομα από όσο προεξοφλείται από τους καλοπληρωμένους νοστράδαμους του γλυκού νερού... 

 
 

Μου ανήκει και η επόμενη γυναικοκτονία...

"Μου ανήκει". Πάνω σε αυτές τις δύο λέξεις έχει στηριχθεί μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες, που δεν αφορά μόνο υλικά αγαθά αλλά κι ανθρώπους. "Μου ανήκουν χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα, η γυναίκα μου, η ερωμένη μου κι αν δεν μου ανήκουν θα κάνω τα πάντα για να μου ανήκουν, ακόμα και να σκοτώσω". Κι από τη στιγμή που είμαι διατεθειμένος να κάνω κυριολεκτικώς τα πάντα για να μου ανήκει κάτι έστω από όλα αυτά είμαι πρόθυμος να συγχωρήσω κι οποιονδήποτε άλλο πράττει αναλόγως...

Αλίμονο, δεν είναι όλοι οι θρησκόληπτοι εθνικιστές, όπως ο φονιάς τής Γεωργίας, εγκληματίες. Ούτε, βεβαίως, όλοι όσοι θεωρούν την παράδοση ιερό κι όσιο που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο, όπως ούτε κι ο μέσος συντηρητικός πολίτης που τον τρομάζουν οι αλλαγές για διάφορους λόγους. Όταν, όμως, θεωρείς την γυναίκα ιδιοκτησία τού ανδρός της και τον ομοφυλόφιλο ή τον μετανάστη παιδιά ενός κατώτερου θεού στην ουσία γίνεσαι, σε ηθικό επίπεδο, συνεργός εκείνων που πηγαίνουν αυτή τη θεώρηση ένα βήμα παραπέρα κι εγκληματούν για το χατίρι της. Αν η γυναίκα, ο γκέι ή ο ικέτης τής Γης δεν έχει την ίδια αξία με εμένα είμαι ελεύθερος να του συμπεριφερθώ όπως στο μυρμήγκι ή στη μύγα που μου χαλάει το πρωινό...

Αν των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπερίσχυε η παράδοση θα είχαμε ακόμα δούλους, οι γυναίκες δεν θα ψήφιζαν καν και η γκιλοτίνα δεν θα είχε αραχνιάσει. Ούτε μπορούν να επικαλούνται το σαθρό επιχείρημα πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη εκείνοι που το χρησιμοποιούσαν κι όταν είχε εισαχθεί το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, το οποίο μάλιστα σήμερα επικαλούνται για να πουν πως δεν είναι απαραίτητο να νομοθετηθεί κι ο γάμος τους. Με αυτά τα μυαλά, όμως, απλώς περιμένουμε να διαβάσουμε για την επόμενη γυναικοκτονία...

 

 

Ιδού Μπάιντεν ο στρατός σου, ιδού Ελλάδα η καταστροφή σου...

Στις 7 Οκτωβρίου και ύστερα από την επίθεση που είχε δεχθεί από τους φονταμενταλιστές με προβιά απελευθερωτών το Ισραήλ είχε κάθε δικαίωμα να αντιδράσει ακόμα και με τη χρήση βίας. Ύστερα από τρεις μήνες, ωστόσο, κατά τους οποίους έχουν σκοτωθεί και χιλιάδες άμαχοι δεν μπορεί κανένας να κρύβεται πίσω από το νόμιμο δικαίωμα άμυνας για να δικαιολογεί μια επιχείρηση που έχει τα χαρακτηριστικά έξωσης των Παλαιστινίων από τη γη τους. Κι όποιος κλείνει τα μάτια για τα εγκλήματα πολέμου τού Μπ. Νετανιάχου δεν έχει το ηθικό εκτόπισμα για να δείχνει με το δάχτυλο τον Βλ. Πούτιν. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σφαγείς παρά μόνο σφαγείς...

Το να εκσυγχρονίζει η Ελλάδα το "ιδού Αϊζενχάουερ τα στρατεύματά σου" με το "ιδού Μπάιντεν ο στρατός σου" δεν είναι εθνικώς επωφελές, όπως δεν θα ήταν κι αν είχαμε κακές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Είναι γνωστό ότι το μόνο που μας διδάσκει η Ιστορία είναι πως δεν μας διδάσκει τίποτα, όμως οφείλουμε να θυμηθούμε πως κι άλλες φορές είχαμε βάλει όλα μας τα αβγά σε ένα καλάθι και στο τέλος δεν μας έμειναν ούτε τα αβγά ούτε το καλάθι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόλυτη πρόσδεσή μας στην Αγγλία από τον Ελ. Βενιζέλο η οποία στο τέλος συνετέλεσε στη μικρασιατική καταστροφή γιατί κανείς άλλος δεν ήταν διατεθειμένος να μας συνδράμει, ούτε καν η Αγγλία...

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ θεωρητικά, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε από την άλλη πλευρά τού Αιγαίου όπου ο Τ. Ερντογάν δεν τα έχει καταφέρει διόλου άσχημα στο ρόλο τής πολύφερνης νύφης που δίνει στον καθένα τόσο όσο. Φυσικά η Τουρκία είναι μεγαλύτερη χώρα και σε πιο γεωστρατηγικό σημείο, πολλώ δε μάλλον όταν κανείς στη Δύση δεν θέλει να μετατραπεί σε δεύτερο Ιράν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, η οποία αν μη τι άλλο έλυσε κι ένα εθνικό θέμα με έντιμο τρόπο...

  

Οι επιδοματούχοι της χρυσής φυλακής...

Πλήρωσε από την τσέπη του για να πληρωθούν κι εργαζόμενοι που τον βρίζουν στις προσωπικές τους σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πληρώνει, επίσης, από την τσέπη του για να συνεδριάσουν οι βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον. Και τώρα δημοσιοποιεί πως ο πολιτικός του αντίπαλος, αυτός που τον χλευάζει δηλαδή, τον θεωρεί τόσο ικανό ώστε τον ήθελε υπουργό στην πρώτη του κυβέρνηση...

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιο είναι το έγκλημα, πολιτικό ή ποινικό, σε όλα αυτά; Κανένα κι αν τα είχε κάνει ο Κ. Μητσοτάκης τα συμβατικά ΜΜΕ θα τον αποθέωναν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κι εδώ βρίσκεται η ουσία τού ζητήματος δημοκρατίας στη χώρα, στο ότι δηλαδή δεν έχεις μια τέταρτη εξουσία που ελέγχει την εκτελεστική αλλά που λειτουργεί ως εξαπτέρυγό της κι ασκεί bullying στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κι όποιος θεωρεί πως αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο Στέφανος Κασσελάκης- που πρέπει να το λύσει- και μόνο αυτός τότε δεν έχει καταλάβει πως συμβάλλει στον πλήρη ενταφιασμό τού κράτους δικαίου στην πατρίδα του...

Ο Μητσοτάκης αντιγράφει τους πιο αυταρχικούς κι αντιδημοκράτες ηγέτες σε όλα. Ο Τ. Ερντογάν, για παράδειγμα, με το που έγινε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης ο πολιτικός του αντίπαλος Εκρέμ Ιμάμογλου έσπευσε να αποψιλώσει τις δικαιοδοσίες του, όπως επιχειρεί σήμερα ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Χάρη Δούκα στην Αθήνα. Δεν μας πειράζει γιατί μας δίνει επιδόματα, όπως κι ο Β. Όρμπαν στην Ουγγαρία; Ναι, δεν μας πειράζει. Όταν, όμως, αντιληφθούμε πως μόνοι μας κλειστήκαμε σε μια χρυσή φυλακή θα είναι αργά. Όχι για να σωθούμε- όλο και κάποιοι γενναίοι ηλίθιοι θα βρεθούν όπως το 2015-, αλλά για να κατηγορήσουμε ξανά τους άλλους για τον ξεπεσμό μας...  

 

Πού να καταλάβουν τα καινά δαιμόνια τα κενά μυαλά...

Φαίνεται πως σε αυτήν τη χώρα και ιδίως στην ελληνική Αριστερά όλα τα κάνουμε σωστά κι άρα δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αλλάζουμε ακόμα κι αν τα κάναμε όλα σωστά γιατί ό,τι μένει στάσιμο πεθαίνει. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν κάνουμε και πολλά πράγματα σωστά ώστε να ειρωνευόμαστε καθετί που μας ξεβολεύει ή μας είναι ασυνήθιστο...

Δεν είμαστε, για παράδειγμα, συνηθισμένοι στο να βάζει από την τσέπη του ένας πρόεδρος κόμματος χρήματα για να πληρωθούν εργαζόμενοι που αγαπούν να του ασκούν κριτική, γι' αυτό και το κοροϊδεύουμε. Αντιθέτως, το ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και ιδίως η ΝΔ κάνει προεκλογικές καμπάνιες πολυτελείας μάς φαίνεται συνηθισμένο κι επομένως αδιαφορούμε να το κριτικάρουμε. Ούτε είμαστε συνηθισμένοι οι αρχηγοί να ακούνε τους βουλευτές τους και να μην τους διατάζουν απλώς...

Δεν ξέρω αν το σχέδιο Κασσελάκη θα πετύχει. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τους αντιπάλους του στην ευρύτερη Αριστερά διαθέτει δύο πλεονεκτήματα: έχει σχέδιο και δεν επιθυμεί να προσαρμόσει το λαό στις δοξασίες του, αλλά τον εαυτό του και το κόμμα του στις ανάγκες του. Αν μη τι άλλο, αυτά τα πλεονεκτήματα είναι μια πολύ καλή αρχή...

 

 

Καλώς ήρθατε στο 1974 και στο 1989...

"Ο Μητσοτάκης θα κυβερνά για πάντα. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση, ελέγχει τα ΜΜΕ, μοιράζει φιλοδωρήματα στο πόπολο". Κάπως έτσι μπαίνει το 2024 στη σκέψη πολλών. Κάπως έτσι έμπαινε, όμως, και το 1974 στην Ελλάδα ή το 1989 στα κράτη τού ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κι αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι ολοκληρωτικό καθεστώς (;), αυτό δεν σημαίνει πως δεν υποφέρει από την αλαζονεία τους ή πως δεν είναι πολύ περισσότερο εύθραυστη από όσο πιστεύουν πολλοί...

Φυσικά για να πέσει ένα καθεστώς δεν αρκεί η αισιοδοξία τής βούλησης. Χρειάζονται σχέδιο και δουλειά, πολλή δουλειά κι ενότητα εκείνων που πραγματικά είναι αντίπαλοί του κι όχι βολικά εξαπτέρυγα ή χρήσιμοι ηλίθιοι. Και ούτε οι ευρωεκλογές είναι το τελικό ορόσημο. Μπορεί το μεγαλύτερο ποσοστό τής νομοθεσίας που ψηφίζει η Βουλή να είναι ευρωπαϊκή, αλλά δεν αλλάζουν οι κυβερνήσεις με τις ευρωεκλογές. Στέλνουν μηνύματα, ωστόσο το ταμείο γίνεται στις βουλευτικές εκλογές...

Τώρα που ο κουρνιαχτός των αποστατών έχει κατακαθίσει και το πραγματικό τους μπόι δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις- μάλλον μικρότερο- ανοίγει ο δρόμος για την άνοδο ενός κόμματος που κόντεψε να καταρρεύσει το 2023 αλλά είναι εδώ και με έναν αρχηγό που κάθε ημέρα θα γίνεται και καλύτερος. Το μεγαλύτερο ατού, άλλωστε, του Στέφανου Κασσελάκη είναι πως τον υποτιμούν κι αυτό θα κάνει την τελική του επικράτηση ακόμα πιο εντυπωσιακή. Αρκεί να βρει και το κατάλληλο supporting cast, πέρα βεβαίως από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα εκκινεί από την κοινωνική δικαιοσύνη και στο οποίο θα βρίσκει αναφορές κάθε πτυχή τής κοινωνικής πλειονότητας...