Έχουμε διαβάσει τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι κι ο Ντάνος μας μάρανε...

Είναι σύμπτωμα πνευματικής παρακμής η κοσμοσυρροή στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ντάνου; Όχι! Κι αυτό γιατί απλούστατα για να υπάρχει παρακμή πρέπει να έχει προηγηθεί ακμή κι αυτό ουδέποτε συνέβη στο νεοελληνικό κράτος, τουλάχιστον όχι με βάθος χρόνου. Ακόμα και στις δεκαετίες τού '50, του '60 ή του '70, οι οποίες ομολογουμένως ήταν ποιοτικότερες σε πνευματική παραγωγή από τη σημερινή, ο κόσμος συνωστιζόταν, για παράδειγμα, για να δει μια ταινία τής Αλίκης Βουγιουκλάκη κι όχι για να αγοράσει την τελευταία ποιητική συλλογή τού Γιώργου Σεφέρη...

Η ποπ κουλτούρα ήταν πάντοτε κυρίαρχη από τη στιγμή που είναι πιο εύπεπτη και λιγότερο κουραστική για το μυαλό, ενώ το έδαφος του λούμπεν προλεταριάτου, που αποτελεί και την κοινωνική πλειοψηφία, είναι πιο πρόσφορο για να καλλιεργηθεί. Η δύναμη της εικόνας παραμένει, άλλωστε, σημαντικότερη της αντίστοιχης των λέξεων σε κοινωνικές δομές που "υποθάλπουν" τα αγαθά που δεν κτώνται με κόπο...

Κι εδώ ακριβώς είναι που έγκειται η υποκρισία όσων κλαυθμηρίζουν για την χαμένη τιμή τής τέχνης, της πολιτικής ή της δημοσιογραφίας, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τις στηρίξουν. Γιατί δεν αγοράζουν τα καλά βιβλία ή τις καλές εφημερίδες, γιατί δεν συμμετέχουν ενεργώς στα κοινά, γιατί, τέλος πάντων, περιορίζονται στο να σαρκάζουν δωρεάν στο διαδίκτυο τις επιλογές τής μάζας αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Η κοινωνία μας μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα κράτος εθελοντών θεατών που δεν θέλουν να έχουν καμία ευθύνη παρά μόνο λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα που οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν...

Πόσο πιο δεξιό; Να μιλάς για νόμο και τάξη καλύπτοντας παιδεραστές...

Προφανώς και υπάρχει σκοπιμότητα πίσω από το όψιμο ενδιαφέρον τού Αλ. Τσίπρα για τη σύμπηξη προοδευτικού μετώπου λίγους μήνες πριν τις εκλογές που θα τον φέρουν πιθανότατα στην αντιπολίτευση. Δεν παύει, ωστόσο, αυτός ο πόλος των δυνάμεων που αντιμάχονται το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά κι ορκίζονται στην κοινωνική δικαιοσύνη να είναι απαραίτητος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη ολόκληρη. Πολλώ δε μάλλον όταν η εγχώρια δεξιά καλύπτει ακόμα και παιδεραστές, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του Ν. Γεωργιάδη...

Η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, πέρα από τα θαλασσοδάνεια, τη Siemens, τη Novartis, τον "Κήρυκα Χανίων", τις offshore και το σπίτι τού Βολτέρου, είναι πλέον υπόλογη και για ένα από τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων, την παιδεραστία. Δεν θα ευθυνόταν η αξιωματική αντιπολίτευση αν καταδικαζόταν ένα στέλεχός της για τέτοιου είδους συμπεριφορά.

Η αρρώστια κι εγκληματική δράση ενός ανθρώπου δεν μπορεί να συμπαρασύρει έναν ολόκληρο κομματικό μηχανισμό παρά μόνο όταν αυτός ο μηχανισμός επιλέγει να τον προστατεύει ακόμα και με δικαστική απόφαση σε βάρος του. Κι αυτό ακριβώς πράττει η ΝΔ κρυπτόμενη πίσω από το ότι πρόκειται για πρωτόδικη κι όχι τελεσίδικη απόφαση...

Φυσικά κι ο Ν. Γεωργιάδης έχει δικαίωμα να εφεσιβάλει την απόφαση κι αν η ΝΔ πιστεύει στην αθωότητά του να τον στηρίξει και στο β' βαθμό, όπως έκανε άλλωστε και στον πρώτο. Οι "σκευωρίες", όμως, του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της είναι πάρα πολλές για να πείθει ότι πράγματι πρόκειται για σκευωρίες κι όχι για κατηγορίες που βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά. Με την ανθρωποφαγία δεν αποδίδεται δικαιοσύνη ούτε, όμως, με το να συγκρίνεις το κάπνισμα του Π. Πολάκη ή την παράνομη ηχογράφηση Στουρνάρα με το αδίκημα της παιδεραστίας βγαίνεις καθαρός. Αντιθέτως, αποδεικνύεσαι πολύ πιο βρόμικος...

Η εθνική μας μοναξιά είναι η εθνική μας κακομοιριά...

To BBC είναι ένας από τους μεγαλύτερους ειδησεογραφικούς οργανισμούς στον κόσμο, αν όχι ο μεγαλύτερος. Δεν είναι, ωστόσο, αλάνθαστο. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να υπάρχει αυτονομιστικό κίνημα στην Κέρκυρα, όπως είχε αναφέρει ρεπορτάζ του το 2008. Στην Ελλάδα, όμως, το εθνικό αίσθημα κατωτερότητας είναι τόσο αναπτυγμένο ώστε οτιδήποτε γράφεται ή λέγεται στα ξένα ΜΜΕ, ιδίως αν αυτά έχουν κι ένα κύρος, να θεωρείται κάτι σαν ευαγγέλιο...

Ο ιστορικός μας στρουθοκαμηλισμός, εξάλλου, είναι τόσο αναπτυγμένος με συνέπεια να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με τον ιδεαλισμό που επιτρέπει στις εθνικές μας ψευδαισθήσεις να αναπαράγονται από γενιά σε γενιά. Στην ελληνική Μακεδονία, για παράδειγμα, πριν ένα μόλις αιώνα ζούσαν πολλοί- αν όχι περισσότεροι από τους ελληνικής καταγωγής- σλαβόφωνοι με ελληνική εθνική συνείδηση που μιλούσαν τα μακεδονίτικα- κατά βάση βουλγαρικά με στοιχεία από την ελληνική και τη σερβική γλώσσα. Αυτοί οι άνθρωποι μετά από τη μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο κυνηγήθηκαν από το ελληνικό κράτος σε βαθμό εξαφάνισής τους, ακόμα και με τη χρήση βίας...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί ο δημόσιος λόγος, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν μετατραπεί σε μεγάφωνα του πιο αποτρόπαιου εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, κυριαρχείται από την εθνική μας κακομοιριά, που ευφημιστικώς έχουμε μάθει να αποκαλούμε εθνική μας μοναξιά. Δεν είναι, όμως, τίποτα παραπάνω από την πιο σύγχρονη εκδοχή τής αυτοπεριχαράκωσης τού ανάδελφου έθνους που όλοι το επιβουλεύονται γιατί όλοι το ζηλεύουν...

Στην ουσία ανακινούμε από μόνοι μας ζήτημα μακεδονικής μειονότητας χρησιμοποιώντας ένα ρεπορτάζ αρχείου προκειμένου να επιβεβαιώσουμε ότι οι φοβίες μας δεν βασίζονται στην παράνοια, αλλά είναι στοιχειοθετημένες. Αυτή η Ελλάδα τής αυτολύπησης είναι όλη δική σας, δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί της. Ο πατριωτισμός, άλλωστε, δεν έχει καμία σύνδεση με την κλάψα και το μίσος για τον γείτονα, ιδίως σε μια περιοχή όπου τα σύνορα εξακολουθούν να αλλάζουν και σε έναν κόσμο που η αγριότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού γιγαντώνει τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές και τις συνεπακόλουθες προσμείξεις πολιτισμών...

Στην Ελλάδα ο Λάνθιμος θα γύριζε τα βιντεάκια τού Άνθιμου για να ζήσει...

Αν ο Γιώργος Λάνθιμος κέρδιζε το Όσκαρ σκηνοθεσίας και η "Ευνοούμενη" το αντίστοιχο καλύτερης ταινίας, όλοι οι Έλληνες θα αισθανόμασταν υπερήφανοι για τον ίδιο και το επίτευγμά του. Κι ας ήταν η επιτυχία του προϊόν μιας άλλης βιομηχανίας θεάματος την οποία στην Ελλάδα μπορούμε μόνο να ονειρευόμαστε με τα σημερινά δεδομένα και την κακομοίρικη νοοτροπία που μας διακατέχει. Για να το θέσω διαφορετικά, ο Γιώργος Λάνθιμος τα καταφέρνει στο εξωτερικό όχι γιατί είναι Έλληνας, αλλά μολονότι είναι Έλληνας...

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι η εθνική καταγωγή που δυσχεραίνει τον κάθε Λάνθιμο, αλλά η εθνική μας πραγματικότητα. Την ώρα που κορδωνόμαστε για τον Λάνθιμο τρέμουμε μήπως ένα δημοσίευμα του BBC ανακινήσει ζήτημα σλαβομακεδονικής μειονότητας στη χώρα μας. Είναι ακριβώς αυτός ο συνδυασμός αρχοντοχωριατισμού κι εθνοφοβίας που μας καθιστά ουραγούς στην παγκόσμια κοινότητα κι όχι οι όποιοι ορατοί ή αόρατοι εχθροί τού έθνους...

Είμαστε μια χώρα όπου στη βιτρίνα βάζουμε τους λάνθιμους και τους τσιτσιπάδες, αλλά το μαγαζί τρέχουν ο γιος τού μπαμπά, το παιδί τού κόμματος κι ο ευνοούμενος του επιχειρηματία. Αν, άλλωστε, ο Γιώργος Λάνθιμος ή ο Στέφανος Τσιτσιπάς αποφάσιζαν να κάνουν την Ελλάδα βάση των δραστηριοτήτων τους, το πιθανότερο είναι να κατέληγαν υφιστάμενοι του Ν. Καρανίκα ή να γύριζαν τα βιντεάκια τού μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμου. Δυστυχώς η αγάπη για την πατρίδα ισοδυναμεί στην ελληνική περίπτωση με αυτοκαταστροφική τάση...

Δεν έχουμε αλλάξει ούτε τις πινακίδες αλλά οι Βορειομακεδόνες δεν εφαρμόζουν τις Πρέσπες...

Στην Ελλάδα βουλευτές τής αξιωματικής αντιπολίτευσης- προεξάρχοντος του αντιπροέδρου της- δηλώνουν πως θα εξακολουθούν να αποκαλούν Σκόπια τη Βόρεια Μακεδονία, ανεξαρτήτως αν έτσι κι αλλιώς μέχρι πρότινος το όνομα της γείτονος ήταν ΠΓΔΜ. Ο περιφερειάρχης, μάλιστα, Κεντρικής Μακεδονίας αρνείται να αλλάξουν οι πινακίδες που γράφουν Σκόπια...

Την ίδια ώρα, οι Βορειομακεδόνες έχουν αλλάξει ονομασία τής χώρας τους, του αεροδρομίου τους, του κεντρικού τους αυτοκινητόδρομου, αλλάζουν παντού πινακίδες και σήματα, αποδέχονται με τη Συμφωνία των Πρεσπών ότι δεν είναι απόγονοι του Αλέξανδρου, ότι η γλώσσα τους ανήκει στις νότιες σλαβικές κι ότι δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Κατά τα άλλα, εμείς τους κατηγορούμε πως δεν εφαρμόζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών...

Είναι προφανές ότι οι εθνικιστές και στις δύο χώρες, τους οποίους σιγοντάρουν ξένες δυνάμεις για τους δικούς τους σκοπούς, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν τις Πρέσπες. Το κάνει, άλλωστε, κι ο Κ. Μητσοτάκης όταν συγκρίνει τη Μακεδονία με την Καταλονία ή όταν ανοίγει μόνος του ζήτημα μακεδονικής μειονότητας...

Οι διεθνείς συμφωνίες, όμως, όσο καλές κι αν είναι στα χαρτιά απαιτούν την καλή βούληση και των δύο μερών για να πετύχουν κι αυτό είναι το χρέος όσων εκτιμούμε πως το ευοίωνο μέλλον βρίσκεται στη συνεργασία και στη φιλία κι όχι στην απομόνωση, στο μίσος και στην εθνοκαπηλεία. Τα Βαλκάνια, άλλωστε, είτε θα συναναπτυχθούν ως μία γροθιά είτε θα επιστρέψουν στις χειρότερες ημέρες τους...

Να πανηγυρίζει το ΚΙΝΑΛ αν μπει στη Βουλή...

Η επιστροφή στην κανονικότητα φέρνει και την επιστροφή στο δικομματισμό, ο οποίος δεν είναι τόσο άσχημος όσο ακούγεται όταν δεν επιβάλλεται από το κράτος αλλά προκύπτει από την πραγματικότητα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στα άκρα, τα οποία στις ημέρες μας γνωρίζουν νέα άνθιση. Η πολυδιάσπαση, άλλωστε, στα χρόνια τής κρίσης οφειλόταν περισσότερο στον αρχηγισμό μετριοτήτων που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να κάνουν παιχνίδι παρά θεμελιώθηκε σε ιδεολογικές διαφορές ή στρατηγικής...

Τι ρόλο έχει, επομένως, το ΚΙΝΑΛ σε μια Ελλάδα που κυριαρχείται από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ; Κανένα! Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τον ετεροπροσδιορισμό του, με περισσότερους από τους μισούς να συγκλίνουν προς τον Κ. Μητσοτάκη και λιγότερους προς τον Αλ. Τσίπρα. Είναι τόσο εθισμένοι στον κυβερνητισμό που δεν μπορούν να κρατούν ούτε τα προσχήματα, αφού από τη μία διακατέχονται από τάσεις ρεβανσισμού απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που τους πήρε τη μπουκιά από το στόμα, κι από την άλλη δεν έχουν κανένα πρόβλημα να (ξανα)καθίσουν στα ίδια υπουργικά έδρανα με τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Μ. Βορίδη και τον υπόλοιπο ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο συρφετό τής ΝΔ. Το πολιτικό κέντρο, άλλωστε, ήταν πάντοτε το καλύτερο εκκολαπτήριο οπορτουνιστών...

Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικώς για το ΚΙΝΑΛ; Πως το βράδυ των εκλογών θα πρέπει να πανηγυρίζει αν έχει μπει στη Βουλή, ενδεχόμενο που θα δυσκολεύει όσο οι κάλπες δεν στήνονται νωρίς. Η Ιστορία αποδεικνύει ότι όταν τα κόμματα δεν προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών και δεν επιλέγουν στις ηγεσίες τους πρόσωπα που μπορούν να συγκινήσουν περισσότερους από μια νομενκλατούρα τότε αφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη. Ο Ανδρ. Παπανδρέου, άλλωστε, το είχε αποδείξει όταν σνόμπαρε το 1974 την ξεπερασμένη Ένωση Κέντρου για να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τη σειρά του εξαφανίζεται από τον Αλ. Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ. The king is dead, long live the king...

Ο μπαμπούλας του Χίτλερ δεν είναι πλέον αρκετός...

Η Ευρώπη φοβάται, τουλάχιστον στα λόγια, την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά κάνει ό,τι μπορεί, κυρίως με την υποβάθμιση της δημοκρατίας και της ποιότητας ζωής των πολιτών της, προκειμένου να την καταστήσει πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Φοβάμαι, μάλιστα, πως η επίκληση των δεινών που έφερε ιστορικά ο φασισμός μόνο αρκετός δεν είναι για να περιοριστεί.

Κι αυτό γιατί και οι περισσότεροι που ψηφίζουν τους σημερινούς φασίστες σιχαίνονται τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Φράνκο. Γνωρίζουν την ιστορία, αλλά γνωρίζουν πολύ καλύτερα και το παρόν κι αυτό είναι που τους απογοητεύει περισσότερο και τους οδηγεί στις αγκάλες των σύγχρονων τεράτων...

Στην Ελλάδα, πάλι, η κυβέρνηση της Αριστεράς από δύναμη ελπίδας πριν τέσσερα μόλις χρόνια έχει μετατραπεί σε έναν αλλοπρόσαλλο θίασο που μπορεί να υποστηρίξει πως η Γη είναι τετράγωνη αν αυτό εξυπηρετεί τις προεκλογικές της σκοπιμότητες και πολιτεύεται πλέον ανοιχτά με το δόγμα "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Γιατί τι άλλο είναι η υπεράσπιση Πολάκη με επιχειρήματα για τα θαλασσοδάνεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τις εξωχώριες εταιρείες και τις λίστες φοροδιαφυγής- σημειωτέον, δεν έχω δει ούτε έναν να μπαίνει φυλακή για όλα αυτά μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά από το 2015- τα οποία φυσικά και ξέρουν οι πολίτες και ήταν ένας από τους λόγους που έφεραν για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία; Ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί να πάει στις εκλογές με προμετωπίδα του τη μάχη κατά τής διαπλοκής και της διαφθοράς γιατί και η κυβέρνησή του δεν είναι πλέον αθώα του αίματος, έστω κι αν δεν έχει προλάβει να διαπλακεί και διαφθαρεί στο βαθμό που συνέβη με ΠΑΣΟΚ- ΝΔ...

Με όσα συμβαίνουν πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν σύντομα οι μέσοι Έλληνες βγουν από τη μέγγενη της χρεοκοπίας, αυτή δεν θα αργήσει να επιστρέψει στη ζωή μας, είτε αυτό θα γίνει σε δέκα είτε σε 20 χρόνια. Το κομματικό μας σύστημα, το οποίο αποτελεί ασφαλή αντανάκλαση της κοινωνίας μας, πολιτεύεται με τον ίδιο τρόπο που μας οδήγησε στα μνημόνια κι από πουθενά δεν προκύπτει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Ο Π. Πολάκης δεν αποτελεί ένα στιγμιαίο λάθος ή ένα παροδικό φαινόμενο, είναι απλώς η ακραία έκφραση του μέτριου που μπερδεύει τον ίσκιο με το μπόι του κι εξακολουθεί να κυβερνά την Ελλάδα...

Ο χρυσαυγίτης συριζαίος...

Ναι, ο Π. Πολάκης έχει δίκιο όταν αισθάνεται στοχοποιημένος από ανθρώπους που είναι πιο βρόμικοι από τη λάσπη και δεν θέλουν να έρθει ποτέ η κάθαρση στο χώρο τής Υγείας. Έχει δίκιο όταν αναρωτιέται γιατί ο Γ. Στουρνάρας δεν ερευνά εξονυχιστικά και τα θαλασσοδάνεια σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σε μιντιακούς ομίλους και μεμονωμένους διαπλεκόμενους. Οι 300.000 ευρώ που έχει λάβει ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας σε δάνεια, άλλωστε, είναι ψίχουλα μπροστά στο πάρτι που έγινε με τον τραπεζικό δανεισμό τα προηγούμενα χρόνια...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα δίκια τού Π. Πολάκη. Ακόμα κι αν είναι σύννομο το δάνειο που έλαβε, ποιος Έλληνας μπορεί να δανειοδοτηθεί σήμερα με 300.000 ευρώ και να πληρώνει μηνιαία δόση 2.000 ευρώ; Από πού κι ως πού ένας υπουργός μπορεί να τηλεφωνεί σε αυτόν που τον ερευνά την ώρα, μάλιστα, που τον ερευνά και να τον απειλεί πως θα περάσει κι από εκεί να του πει δυο λογάκια;...

Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί συμπατριώτες μας με γυναίκα και παιδιά που δυσκολεύονται να τα βγάζουν πέρα και δεν παίρνουν μισθό υπουργού ή δεν ήταν μεγαλογιατροί, αλλά οι τράπεζες δεν πρόκειται να τους εκταμιεύσουν ούτε ευρώ. Ποιος πιστεύει ότι ο Π. Πολάκης δεν ηχογράφησε τον Γ. Στουρνάρα και ύστερα το αρνήθηκε για να μην βρεθεί μπλεγμένος με τη Δικαιοσύνη;...

Τι πάστας άνθρωπος είναι αυτός που εφεσιβάλλει απόφαση που αφορά άνθρωπο που έχει φύγει από τη ζωή, ακόμα κι αν έχει νέα στοιχεία να προσκομίσει στο δικαστήριο; Μπορεί να τον αντικρούσει ο νεκρός; Πού είναι η μαγκιά και η εντιμότητα σε όλα αυτά;...

Ο Π. Πολάκης προσβάλλει εδώ και πολύ καιρό το ήθος τής Αριστεράς. Φαίνεται, όμως, πως το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει αποθρασυνθεί, όπως τα κακομαθημένα παιδάκια που όσο τα παινεύουν για το σκατοχαρακτήρα τους τόσο περισσότερο θράσος αποκτούν. Ο Π. Πολάκης δεν μισεί τους ξένους, δεν είναι εθνικιστής, δεν δέρνει και δεν σκοτώνει. Υπό αυτήν την άποψη είναι διαφορετικός από τους χρυσαυγίτες. Το "εγώ" του, ωστόσο, που ταΐζεται με τη σέσουλα από όσους ταυτίζουν την παλικαριά με τη βωμολοχία, την καθαρότητα με τις απειλές και την αυθεντικότητα με τα καραγκιοζιλίκια τον οδηγεί σε συμπεριφορές που ελάχιστα πλέον απέχουν από το μισαλλόδοξο όσο και υποκριτικό χρυσαυγιτισμό...

Με τόσους πασόκους υπουργούς ο Τσουκάτος σού φταίει;...

Μέσα σε λίγες ημέρες η κυβέρνηση κατάφερε να "απονομιμοποιήσει" και να "νομιμοποιήσει" το ΠΑΣΟΚ. Από τη μία το κατηγορεί συλλήβδην, με αφορμή την ομολογία Τσουκάτου για τα "μαύρα" χρήματα της Siemens που μπήκαν στο ταμείο τής Χαριλάου Τρικούπη, κι από την άλλη αντλεί από τη μεγάλη δεξαμενή στελεχών του για να στελεχωθεί η ίδια, αλλά και τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωεκλογές κι εθνικές εκλογές...

Βεβαίως και δεν είναι όλοι απατεώνες στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να πρέπει για παράδειγμα ο Θ. Μωραΐτης κι ο Αγγ. Τόλκας να απολογηθούν για τους πρώην συντρόφους τους που έβαλαν το χέρι στο μέλι ή χρησιμοποίησαν αδιαφανείς μεθόδους ώστε να μείνει στην εξουσία το πάλαι ποτέ Κίνημα. Αν, όμως, ισχύει κάτι τέτοιο- που πράγματι ισχύει-, τότε το Μαξίμου και η Κουμουνδούρου δεν έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από την Φ. Γεννηματά να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι έπραττε ο Θ. Τσουκάτος πριν 20 χρόνια κατ' εντολή τού Κ. Σημίτη...

Πριν μια δεκαετία περίπου κι ο ΣΥΡΙΖΑ ειρωνευόταν τους "κηπουρούς" τού Γ. Παπανδρέου, ανθρώπους δηλαδή που κατέλαβαν πολιτικά αξιώματα από το πουθενά, αφού ούτε και η επαγγελματική τους διαδρομή ήταν κάτι το σπουδαίο. Σήμερα, όμως, αντλεί στελέχη κυρίως από αυτό το κομμάτι τού ΠΑΣΟΚ, ίσως γιατί αυτό βλέπει πιο θετικά την Κουμουνδούρου, ίσως γιατί ασφυκτιά περισσότερο στο κεντροδεξιάς κατεύθυνσης ΚΙΝΑΛ, ίσως γιατί είδε φως και μπήκε προκειμένου να νεκραναστηθεί. Σύμπηξη, όμως, προοδευτικού μετώπου δεν μπορεί να γίνει κυρίως με τα "ορφανά" ενός πρωθυπουργού που, ανεξαρτήτως από τις προθέσεις του, άνοιξε για τα καλά την κερκόπορτα που είχαν ανοίξει οι προκάτοχοί του σε μια δεκαετία κοινωνικής δυστυχίας...

Όπως γίνεται, άλλωστε, σήμερα η διεύρυνση θυμίζει πολύ τους τακτικισμούς τού ΠΑΣΟΚ όταν αυτό ηγεμόνευε στην κεντροαριστερά, αλλά βρισκόταν σε δεινή θέση. Δεν ήταν όλες οι ιδέες τού Γ. Παπανδρέου κακές- έστω κι αν ονειρευόταν "πράσινη" ανάπτυξη την ώρα που η χώρα κατέρρεε- ούτε όλοι οι άνθρωποί του ανίκανοι. Όταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά αποκούμπι σε ξεχασμένους πολιτικούς για να μην εξευτελιστεί στις επερχόμενες εκλογές, τότε φανερώνει απελπισία κι όχι όραμα. Κι αυτό πλέον δεν μπορούν να το διαψεύσουν ούτε καν οι βουλευτές του...

Οι ταξικοί αγώνες είναι παράσημα αλλά μόνο με αυτούς δεν κυβερνάς ούτε περίπτερο...

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ορισμός τού λαϊκισμού την ίδια σχεδόν ημέρα που διορίζεις τρεις εξωκοινοβουλευτικούς υφυπουργούς να υπερψηφίζεις στη Συνταγματική Αναθεώρηση ο πρωθυπουργός να είναι υποχρεωτικώς βουλευτής. Η δημοκρατία μας, άλλωστε, δεν κινδυνεύει τόσο από τους τραπεζίτες ή τους τεχνοκράτες που θέλουν να αναλάβουν ανώτερα πολιτικά αξιώματα όσο από τους εκλεγμένους πολιτικούς που τους τα παραχωρούν. Κι ακόμα περισσότερο κινδυνεύει από την αναξιοκρατία, από την προτίμηση του κολλητού, του συντρόφου ή του συμβόλου από τον άξιο, τον ικανό κι αποτελεσματικό...

Ως πότε η επιλογή των υπουργών και των υφυπουργών σε αυτήν τη χώρα θα γίνεται επί τη βάσει των κομματικών διαπιστευτηρίων, της στενής τους σχέσης με το κύκλωμα εξουσίας ή τις μικροκομματικές σκοπιμότητες; Κι αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο το υπουργικό συμβούλιο, αλλά και την κατάληψη κι άλλων δημόσιων αξιωμάτων, σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών. Οι προοδευτικοί πόλοι, άλλωστε, δεν διαμορφώνονται με την κυβερνητική αξιοποίηση φθαρμένων υλικών, αλλά με το πραγματικό άνοιγμα στην κοινωνία, με την άντληση στελεχών από τη δεξαμενή των πολλών ταλαντούχων, εργατικών κι έντιμων Ελλήνων που βρίσκουν σήμερα καταφύγιο στο εξωτερικό για να προφυλαχθούν από τον τυφώνα τής εν Ελλάδι μετριοκρατίας...

Η αξία ενός ανθρώπου δεν διαμορφώνεται αποκλειστικώς από τα πτυχία του ή από την επαγγελματική του εμπειρία. Υπάρχουν πολλοί πτυχιούχοι και πολύπειροι χαζοί κι ανίκανοι εκεί έξω. Όπως, όμως, για οποιαδήποτε θέση στον ιδιωτικό τομέα κάποιος προσέρχεται στη συνέντευξη μαζί με το βιογραφικό του, έτσι και στην πολιτική το CV πρέπει να είναι γεμάτο για να μπορεί να λαμβάνεται σοβαρώς υπόψη ο όποιος υποψήφιος. Κι όχι μόνο με ταξικούς αγώνες κι επαναστατικά ταξίδια, που βεβαίως και είναι παράσημα αλλά μόνο με αυτά είναι δύσκολο να καταφέρεις να διοικήσεις έστω ένα περίπτερο...

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Βουλγαράκης...

Ο Γ. Βουλγαράκης ήταν ο πρώτος πολιτικός ο οποίος καθαγίασε στο δημόσιο λόγο πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική περιορίστηκε στην τυπική τήρηση νόμων και κανόνων, ανεξαρτήτως αν από τους αντιπροσώπους του έθνους προσδοκάς περισσότερες ηθικές αναστολές από έναν μέσο πολίτη. Ο Γ. Βουλγαράκης επιστρέφει στην πολιτική ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων την ίδια ώρα που το "δόγμα" του κάνει comeback ελέω Αλ. Τσίπρα...

Ο πρωθυπουργός καθιερώνει το "ό,τι είναι συνταγματικό είναι και νόμιμο" (και) με την παραδοχή του ότι αξιοποίησε το 2014 την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά τώρα θέλει απεμπλοκή τής εκλογής ΠτΔ από την προκήρυξη εκλογών. Το επιχείρημα, άλλωστε, που χρησιμοποιεί περί διαφορετικής συγκυρίας και καταστροφικής κυβέρνησης πριν τέσσερα χρόνια είναι έωλο.

Όχι γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν καταστροφική ή γιατί η συγκυρία σήμερα δεν είναι διαφορετική, αλλά ποιος μπορεί να ορίζει με αντικειμενικά κριτήρια πότε μια κυβέρνηση έχει χάσει τη λαϊκή αποδοχή χωρίς να έχουν στηθεί κάλπες; Και τι μας λέει πως δεν θα προκύψουν και στο μέλλον καταστροφικές κυβερνήσεις ώστε να είναι απαραίτητη η δυνατότητα πτώσης τους για το καλό τού λαού;...

Το ίδιο νομικίστικα είναι και τα επιχειρήματα για να μην γίνουν αποδεκτά προς αναθεώρηση άρθρα όπως το 16 για την παιδεία ή το 24 για το περιβάλλον. Προφανώς ελλοχεύει ο κίνδυνος μια κυβέρνηση της ΝΔ να τα αξιοποιήσει για την θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού.

Πέρα, όμως, από το ότι η στάση ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρά ηττοπάθεια, υπάρχει και η πραγματική αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού τους. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να μιλάμε για ουδετερόθρησκο κράτος, αλλά αποστολή του να παραμένει η καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης (άρθρο 16 παρ. 2) ούτε να μην λαμβάνεται υπόψη ο παράγοντας της κλιματικής αλλαγής. Χάνεται, δηλαδή, μια ακόμα ευκαιρία για μια γενναία Αναθεώρηση η οποία θα είχε, αφού μεσολαβούν εκλογές, και τη λαϊκή συναίνεση...



 

  

Δικαιοσύνη μια από τα ίδια και στα χρόνια τής Αριστεράς...

Ούτε σε αυτήν τη Συνταγματική Αναθεώρηση θα αλλάξουν οι διατάξεις για τον τρόπο επιλογής τής ηγεσίας τής Δικαιοσύνης και, μάλιστα, με σχετική (μη) πρωτοβουλία κυβέρνησης της Αριστεράς. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι πως η λαϊκή κυριαρχία είναι ανώτερη των πάντων κι επειδή η εκτελεστική εξουσία είναι αυτή που τη διαθέτει, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και με τη δικαστική εξουσία. Επιπλέον, υποστηρίζεται πως με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται κακές επιλογές από μια διεφθαρμένη ηγεσία τής Δικαιοσύνης...

Και τα δύο επιχειρήματα, όμως, διαστρεβλώνουν την ουσία τού δημοκρατικού πολιτεύματος. Αν υποθέσουμε πως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ή έστω και το Κοινοβούλιο αποτελούν την αυθεντικότερη αντιπροσώπευση του λαϊκού αισθήματος δίχως να λαμβάνουμε υπόψη μία ακόμα βασική δημοκρατική αρχή, αυτή της διάκρισης των εξουσιών, τότε υποπίπτουμε σε θεμελιώδες θεσμικό ατόπημα. Τα θεσμικά αντίβαρα, όπως είναι τα δικαστήρια, στην εκτελεστική και στη νομοθετική εξουσία έχουν ουσιαστικό κι όχι τυπικό λόγο ύπαρξης. Σε διαφορετική περίπτωση να καταργήσουμε και τη δικαστική εξουσία και τις δικαστικές αποφάσεις να βγάζει απευθείας το υπουργικό συμβούλιο...

Το επιχείρημα, εξάλλου, της διεφθαρμένης δικαστικής εξουσίας που θα κάνει κακές επιλογές, ενώ η εκτελεστική εξουσία είναι πάντοτε άμωμη και κάνει πάντοτε καλές επιλογές δεν αντέχει στη βάσανο της λογικής και της εμπειρίας. Βεβαίως και η χειραφέτηση της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία- σήμερα έχουμε ακόμα και υπουργό που επισήμως ασχολείται με το δικαστικό παρασκήνιο- δεν εξαντλείται στον τρόπο επιλογής τής ηγεσίας της.

Είναι πολύ βαθύτερη διαδικασία, αλλά η συνταγματική κατοχύρωση της αυτονομίας στην επιλογή τής ηγεσίας της θα έστελνε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα ανεξαρτησίας. Φαίνεται, όμως, πως και η κυβερνώσα Αριστερά αντιλαμβάνεται τη Δικαιοσύνη σαν τσιφλίκι της που όταν δεν της κάνει τις χάρες τότε στέλνει υποθέσεις με πρωταγωνιστές νεκρούς στο Εφετείο, αφού έχει χάσει στον πρώτο βαθμό...

Να καταστεί στο Σύνταγμα ο Ολυμπιακός επικρατούσα ομάδα ...

Το ελληνικό Σύνταγμα, ενδεχομένως γιατί είναι κι από τα πιο πρόσφατα, είναι από τα πληρέστερα σε σύγκριση με Καταστατικούς Χάρτες άλλων αστικών δημοκρατιών. Δεν είναι, όμως, τέλειο και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για την ποινική ευθύνη υπουργών, αυτό αποτελεί κοινή κομματική παραδοχή. Είναι, επίσης, παρήγορο ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και πλέον το κυβερνών κόμμα δεν πιστεύει ότι η Βουλή πρέπει να διαλύεται επειδή δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας- διάταξη που εκμεταλλεύτηκε το 2014- και η αξιωματική αντιπολίτευση πως εκλογές πρέπει να γίνονται στο τέλος τής τετραετίας, μολονότι ο Κ. Μητσοτάκης τις ζητά από το 2016...

Στην πρώτη φάση τής Συνταγματικής Αναθεώρησης θα έπρεπε να μπουν προς αναθεώρηση όλα τα άρθρα τα οποία πρότειναν τα κόμματα ούτως ώστε η επόμενη Βουλή, η οποία θα είναι πολύ πιο φρέσκια από τη σημερινή, να αποφασίσει ελεύθερα για το ποια κατεύθυνση θα πάρουν τα αναθεωρητέα άρθρα. Προφανώς και οι πολίτες δεν θα ψηφίσουν με βασικό γνώμονα το Σύνταγμα, ωστόσο το κόμμα που θα επικρατήσει ή τα κόμματα που θα συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο θα διαθέτουν την απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση ώστε οι αλλαγές που θα προτείνουν να μην θεωρηθούν αντιδημοκρατικές. Αυτή η Βουλή, δηλαδή, που πνέει τα λοίσθια δεν είναι δυνατό να "απαγορεύσει" την αναθεώρηση άρθρων ούτε να επιβάλει τη μορφή που θα λάβουν τα αναθεωρητέα δεσμεύοντας την επόμενη...

Κι αν η ΝΔ δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να μετατραπούν τα ΙΕΚ σε ΑΕΙ- δεν είμαι αντίθετος στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά με αυστηρούς κανόνες αδειοδότησης και λειτουργίας τους-, η αριστερή κυβέρνηση αρνείται να αρπάξει την ευκαιρία να συνταγματοποιήσει το ουδετερόθρησκο κράτος. Ναι μεν αλλάζει το άρθρο 3 ή καταργεί το θρησκευτικό όρκο για τα δημόσια αξιώματα, ωστόσο αφήνει αναλλοίωτη μια σειρά άλλων άρθρων, όπως για τη θρησκευτική αγωγή, που επιτρέπουν στην Εκκλησία της Ελλάδος να πιστεύει ότι μπορεί ακόμα να συγκυβερνά αυτήν τη χώρα...

Θρησκευτική ουδετερότητα σημαίνει ότι το κράτος δεν παρέχει κανένα προνόμιο σε κανένα δόγμα, όσο δημοφιλές κι αν είναι αυτό. Πώς να μην είναι, άλλωστε, δημοφιλής η χριστιανική ορθόδοξη πίστη όταν με αυτήν "ταΐζεται" από όλες τις θεσμικές εκφράσεις τής πολιτείας μας ο κάθε Έλληνας από νήπιο κιόλας;

Όταν βαφτίζεσαι δίχως τη συναίνεσή σου η θρησκεία δεν επιλέγεται, αλλά επιβάλλεται σαν να είναι η μητέρα κι ο πατέρας σου. Σε διαφορετική περίπτωση καλώ να κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα κι ότι ο Ολυμπιακός, ως η πλέον δημοφιλής ομάδα, είναι ο επικρατών αθλητικός σύλλογος στη χώρα. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε τον Καταστατικό Χάρτη πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ...

Στην υγειά των κορόιδων που δεν χρωστάνε σε κανέναν...

Είναι πράγματι πολλοί οι συμπολίτες μας οι οποίοι για λόγους που τους ξεπερνούσαν, δυσκολεύονται σήμερα να πληρώνουν τα χρέη τους στην εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες. Η απότομη μείωση των εισοδημάτων στα μνημονιακά χρόνια, η υπερφορολόγηση και η ακρίβεια ήταν παράγοντες που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν στο βαθμό που συνέβησαν όταν αναλαμβάνονταν οι σχετικές υποχρεώσεις. Γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι όντως αναγκαίο η πολιτεία να δείξει μέριμνα και να τους βοηθήσει να αποπληρώσουν τα χρέη τους..

Από την άλλη, ωστόσο, είναι πολλοί και οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, οι τζαμπατζήδες δηλαδή που δανείζονται και χρωστούν αβέρτα με το σκεπτικό πως όλο και κάποια ρύθμιση θα έρθει που θα τους απαλλάξει από τις υποχρεώσεις τους. Αυτό, άλλωστε, έχει αποδειχθεί διαχρονικά από τον τρόπο που πολιτεύονται οι κυβερνήσεις, ιδίως ενόψει εκλογών. Με αυτήν την πρακτική, όμως, και η πολιτεία κοροϊδεύει μπροστά στα μούτρα τους εκείνους που δανείζονται μέχρι εκεί που μπορούν να αποπληρώσουν ή δεν δανείζονται καθόλου κι αυτούς που είναι συνεπείς σε όλες τις υποχρεώσεις τους ακόμα κι αν δεν βγάζουν πολλά λεφτά...

Η αλλαγή νοοτροπίας συνιστά αναγκαία προϋπόθεση αποφυγής συμπεριφορών που θα μας επιστρέψουν στη χρεοκοπία. Όταν, όμως, η πλειονότητα του κομματικού συστήματος συντηρεί κι αναπαράγει τακτικές που χωρίζουν τους Έλληνες σε "ξύπνιους" και "κορόιδα", τότε δυσκολεύομαι να φανταστώ την Ελλάδα τού μέλλοντός μας με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Η ρύθμιση, επομένως, των "κόκκινων" δανείων και η προστασία τής πρώτης κατοικίας πρέπει να γίνουν και με όρους οι οποίοι δεν διασφαλίζουν μόνο τη βιωσιμότητα των νοικοκυριών και των τραπεζών, αλλά και της κοινωνικής συνοχής...





  

Στην αρένα κι όχι στην εξέδρα κρίνεται η ηθική τού καθενός μας...

Αν η Ευρώπη δεν ξυπνήσει άμεσα, που δεν το βλέπω να συμβαίνει, τότε θα ξυπνήσει μια και καλή την επαύριο των ευρωεκλογών του Μαΐου, οι οποίες αναμένεται να θεσμοποιήσουν την ακροδεξιά, το ρατσιστικό και μισαλλόδοξο λόγο της, καθώς και τις βίαιες πρακτικές της. Η παράκαμψη της δημοκρατίας όταν αυτή δεν βολεύει τις ηγεσίες, τα λαϊκιστικά ψέματα με τα οποία έχει ταϊστεί σωρηδόν το πόπολο για να ρίχνει την ευθύνη για την κατάντια του όχι στους πραγματικούς ένοχους, αλλά σε αποδιοπομπαίους τράγους από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και η αδυναμία του μπροστά στο βάρος τής αυτοκριτικής συνιστούν παράγοντες που όταν βράσουν όλοι μαζί η σούπα θα είναι αποκρουστική. Είναι πολύ κρίμα, επομένως, αυτό το παιχνίδι να το παίζουν και δυνάμεις οι οποίες υποτίθεται πως είναι πιο φιλελεύθερες ή προοδευτικές μόνο και μόνο για να μην χάσουν την εκλογική τους πελατεία...

Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, στην Ελλάδα το ΚΙΝΑΛ να ταυτίζεται με τη ΝΔ και την υπόλοιπη ακροδεξιά για τη Συμφωνία των Πρεσπών όταν ακόμα και φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις συγχαίρουν τον Αλ. Τσίπρα για την επίτευξή της. Και ούτε είναι επιτρεπτό κατά την προεκλογική εκστρατεία να κυριαρχήσουν οι θεωρίες συνωμοσίας και η σκανδαλολογία αντί για τη συζήτηση για το πώς θα πρέπει να είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα. Η δικαιοσύνη υποχρεούται να ερευνήσει και να επιβάλει τις ανάλογες ποινές αν πολιτικοί λαδώθηκαν από τη Novartis ή από τον Τ. Σόρος και τα κόμματα μπορούν να εκμεταλλευτούν τις αποφάσεις της, αφού οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν ποιοι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι.

Για να γυρίσουμε, όμως, σελίδα, δεν αρκεί οι ένοχοι για τη χρεοκοπία τού παρελθόντος να τιμωρηθούν, αλλά οι επίδοξοι κυβερνήτες μας να έχουν σχέδιο κι όραμα για το μέλλον. Ούτε είναι αριστερή η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες που θα δώσουν σχήμα στη νέα εποχή. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως στο παρελθόν η επιλογή τής ηθικής ακεραιότητας από την εξέδρα κι όχι μέσα στην αρένα ήταν ανεκτή, που δεν ήταν, σήμερα πλέον είναι μια αδικαιολόγητη πολυτέλεια, πολλώ δε μάλλον όταν η ακροδεξιά στην Ελλάδα, μέσα από διάφορα κόμματα, συγκινεί πολλούς. Όποιος θέλει να ασκεί κριτική οφείλει να λαμβάνει και την ευθύνη για τις επιλογές του. Σε διαφορετική περίπτωση είναι προτιμότερο να στρέψει στον εαυτό του τις ντομάτες, αν όχι και τις πέτρες, που κρατά στα χέρια του για τους άλλους...

Με θεούς όπως ο Πολάκης και διαβόλους όπως ο Σόρος δώστε μου μια Lacta να ξεχαστώ...

Όποιος ισχυρίζεται πως ο διάβολος δεν υπάρχει, κάνει πολύ μεγάλο λάθος! Ζει, μάλιστα, εδώ και πολλά χρόνια στον πλανήτη μας κι ακούει στο όνομα Τ. Σόρος. Αν πιστέψω τουλάχιστον τις κατά καιρούς θεωρίες συνωμοσίας που έχουν γραφτεί για τον επενδυτή, αυτός δεν είναι σίγουρα άνθρωπος, αφού έχει τη μαγική ιδιότητα να ελέγχει τα πάντα, από την καταστροφή τής Ευρωζώνης έως την αγαπημένη μου σοκολάτα Lacta...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως μέσα από την τελευταία διαφημιστική καμπάνια τής σοκολατοβιομηχανίας αυτός ο "κωλοεβραίος" θέλει να μας κάνει όλους "πούστηδες". Τι άλλο, άλλωστε, παρά όργανα του σατανά είναι οι Εβραίοι και οι ομοφυλόφιλοι; Το είχε πει κι ο Χίτλερ...

Στη χώρα των κουτσαβάκηδων, εξάλλου, δεν θα μπορούσε να μην βασιλεύει, τρόπον τινά, κι ένας Π. Πολάκης, ο οποίος με τη δημόσια συμπεριφορά του μοιάζει όλο και περισσότερο με συριζαίο χρυσαυγίτη. Δίχως να έχει βάλει ούτε έναν στη φυλακή από όσους έχει κατά καιρούς καταγγείλει για διασπάθιση δημόσιου χρήματος βαυκαλίζεται τον Ρομπέν των Δασών ο οποίος επειδή τα έχει κάνει όλα τέλεια δικαιούται να ρίχνει και ζεϊμπεκιές με το τσιγάρο ανά χείρας και να αλαλάζουν τα πλήθη για την "υπουργάρα" που έχει για συμβούλους του γκαραζιέρηδες, λες και το υπουργείο Υγείας είναι βουλκανιζατέρ. Αυτή η χώρα έχει πληρώσει πολύ βαρύ τίμημα για τις μετριότητες που απαντούν στην κριτική με ύβρεις κι όλο αυτό το πλασάρουν ως λαϊκή αυθεντικότητα...

Με "θεούς" όπως ο Π. Πολάκης και "διαβόλους" όπως ο Τ. Σόρος αυτή η χώρα παγιδεύεται σε έναν κύκλο που θα της ξαναφέρει μνημόνια. Γιατί, επομένως, να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι πιο προικισμένοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν πετύχει στο εξωτερικό;...

Καμαρώνουμε για τον Γιώργο Λάνθιμο ή τον Στέφανο Τσιτσιπά, αλλά δεν αναρωτιόμαστε γιατί κι αυτοί ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους στο εξωτερικό, ενώ αν έμεναν στην Ψωροκώσταινα το πολύ πολύ να γύριζαν βιντεοκλίπ για τραγουδιάρες ή να έπαιζαν σε αγώνες μεταξύ συγγενών και φίλων. Αρκεί μια ματιά στην εγχώρια πολιτική και πνευματική ηγεσία για να πείσει όποιον έχει μάτια ανοιχτά ότι οι Έλληνες δεν θέλουν τους άξιους γιατί τους αναγκάζουν να αισθάνονται κατώτεροι, αλλά τους καραγκιόζηδες που τους κάνουν να νιώθουν σαν στο σπίτι τους... 

Οι ψοφοδεείς ελληναράδες, αυτή η κατάρα τού έθνους...

Με το διάλογο για την επίλυση ενός προβλήματος μπορεί να καταλήξεις σε συμφωνία ή σε διαφωνία. Όταν, όμως, δεν συνδιαλέγεσαι, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να επιλύσεις το οτιδήποτε. Κάθε φορά που ένας Έλληνας ηγέτης συναντά τον Τούρκο ομόλογό του ακούω πως δεν είναι η κατάλληλη χρονική συγκυρία για κάτι τέτοιο γιατί η Τουρκία έχει εντείνει τις προκλήσεις. Από τότε που θυμάμαι, όμως, τον εαυτό μου η γείτονας στο εθνικό μας υποσυνείδητο το ίδιο πράττει, είτε αυτό αληθεύει πάντοτε είτε όχι. Αν, εξάλλου, δεν συζητήσεις με αυτόν που σε προκαλεί προκειμένου να ηρεμήσεις την κατάσταση πότε θα το κάνεις; Μετά από πόλεμο για να υπογράψεις ανακωχή;...

Τι κρύβεται πίσω από την εθνική μας περιχαράκωση, την άρνησή μας να αποδεχθούμε πως οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι ένα παιχνίδι όπου είτε θα βγαίνουμε νικητές είτε ηττημένοι, αλλά πως όλοι μπορούν να κερδίζουν; Πώς θα επιλύαμε το Μακεδονικό με όρους βιωσιμότητας αν δεν κάναμε παραχωρήσεις;

Ποιος πιστεύει ότι ακόμα κι αν εκβιάζαμε στον ύψιστο βαθμό τα Σκόπια και πετυχαίναμε να τα πάρουμε όλα, μια τέτοια συμφωνία θα εφαρμοζόταν στην πράξη; Η ταπείνωση ενός λαού έχει αποδείξει η Ιστορία ότι μόνο καταστροφικές συνέπειες έχει...

Είναι δυνατό, επίσης, να λύσουμε τις διαφορές μας με την Τουρκία αν στο τραπέζι βάλουμε μόνο τις δικές μας απαιτήσεις και δεν ακούσουμε και τις δικές τους; Ποιος άνοιξε το δρόμο στη διχοτόμηση της Κύπρου με τις άγριες διώξεις σε βάρος των Τουρκοκυπρίων τη δεκαετία τού ΄60 και το χουντικό πραξικόπημα κατά τού Μακάριου;...

Σε σημαντικό βαθμό, ανεξαρτήτως αν ο αριθμός τους είναι πλειοψηφικός ή όχι, ο δημόσιος λόγος καταλαμβάνεται από ψοφοδεείς ελληναράδες οι οποίοι αναζητούν παγίδες ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχουν, τρέφουν έναν έτσι κι αλλιώς ευεπηρέαστο λαό με τις δικές τους φοβίες κι αντιλαμβάνονται το εθνικό συμφέρον μόνο ως την πλήρη υποταγή όλων των άλλων κρατών σε αυτό. Το δίκιο δεν μιλά αποκλειστικώς ελληνικά. Ακόμα, όμως, κι αν μιλούσε θα ήταν προς το εθνικό μας συμφέρον να διανείμουμε μέρος του και στους άλλους, ιδίως αν αυτοί είναι γείτονες...

Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, τι είναι εθνικώς επωφελέστερο, να πολεμήσουμε- με όλες τις συνέπειες που έχει ένας πόλεμος- με την Τουρκία για την ΑΟΖ και τη συνακόλουθη έρευνα για υδρογονάνθρακες ή να επενδύσουμε μαζί και να παραχωρήσουμε μέρος των ωφελημάτων στους γείτονες, αναγνωρίζοντας και την αδικία να περιορίζουμε τη δική τους ΑΟΖ χάρη στο Καστελόριζο, το οποίο είναι αποκομμένο από τον εθνικό μας κορμό; Είναι άραγε η αδράνεια ή ο πόλεμος περισσότερο πατριωτική επιλογή από το να πλουτίσουμε παρέα με τους Τούρκους;...

Όταν λειτουργήσει τζαμί στην Αθήνα θα μπορούμε να κάνουμε μαθήματα θρησκευτικής ελευθερίας στην Τουρκία...

Η Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα ή την Κύπρο, αλλά όλους τους γείτονές της. Η αμφισβήτηση της κυριότητας ελληνικών νησιών ή της κυπριακής ΑΟΖ είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις...

Το να θέτεις, εξάλλου, την προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων, όπως είναι η επαναλειτουργία τής Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, με όρους ανταπόδοσης δεν σε καθιστά πολιτισμένο κράτος. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως δεν έχουμε ανοιχτά ζητήματα με τον εξ ανατολών γείτονα, όπως είναι ο ορισμός τής υφαλοκρηπίδας, τα οποία δεν πρέπει να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να τα επιλύσουμε ή έστω να τα παραπέμψουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης...

Την ίδια ώρα, και η Ελλάδα, πολλώ δε μάλλον ως κράτος- μέλος τής ΕΕ, είναι υποχρεωμένη να σέβεται θεμελιώδεις θρησκευτικές ελευθερίες, ακόμα κι αν η άλλη πλευρά δεν πράττει το ίδιο. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να μην λειτουργεί έστω ένα τζαμί στην Αθήνα ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος στη χώρα πέρα από τη Δυτική Θράκη ώστε να μπορούν να εκκλησιάζονται οι χιλιάδες μουσουλμάνοι που διαβιούν στην ελληνική επικράτεια...

Αν απαιτούμε- κι ορθώς- να λειτουργούν ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες στην Τουρκία, έχουμε υποχρέωση να επιτρέπουμε και στους πιστούς άλλων θρησκειών στο ελληνικό έδαφος να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα όπως αυτοί επιθυμούν. Η εθνική μας ταυτότητα δεν κινδυνεύει από τους μιναρέδες, αλλά από τον κομπλεξισμό και το αίσθημα κατωτερότητας που αυτός μαρτυρά...

Η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων περνά μέσα κι από την καλή διάθεση της Ελλάδας. Όταν ένας σκύλος γαβγίζει τον αφήνεις να ξελαρυγγιαστεί, δεν του επιτίθεσαι προκαλώντας την τύχη σου. Κι αυτό δεν είναι υποχωρητικότητα ούτε κατευνασμός. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, δεν αναχαιτίζαμε τα τουρκικά αεροσκάφη που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο...

Όσο απρόβλεπτος, εξάλλου, και δεσποτικός κι αν είναι ο Τ. Ερντογάν, τα 17 χρόνια που κυβερνά την Τουρκία δεν είχαμε επεισόδιο τύπου Ιμίων, "Σισμίκ" ή "Χόρα". Κι αυτό είναι χρήσιμο να το θυμούνται όσοι αναπολούν τα χρόνια που τη μοίρα τής γείτονος διαφέντευε ο στρατός και τα πραξικοπήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο...

Αυτές είναι οι αρχές των βουλευτών μας κι αν δεν σας αρέσουν, έχουν κι άλλες...

Μπορεί ο Καρλ Μαρξ να μην δικαιώθηκε πλήρως, δεν ισχύει το ίδιο και για τον Γκράουτσο Μαρξ, ο οποίος είχε πει "αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν, εντάξει, έχω κι άλλες". Ο Αμερικανός κωμικός θα αισθανόταν απολύτως δικαιωμένος αν μπορούσε να παρακολουθήσει τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή, όπου οι "κόκκινες" γραμμές είναι για να παραβιάζονται όχι γιατί αυτοί που τις χαράζουν είδαν το φως το αληθινό, αλλά για να εξασφαλίζουν την πολιτική τους επιβίωση. Το ότι βουλευτές αλλάζουν Κοινοβουλευτικές Ομάδες σαν τα πουκάμισα είναι απλώς η εκδήλωση της φθοράς που προκαλείται στο σώμα τής δημοκρατίας από μετριότητες που εκμεταλλεύτηκαν την κοινωνική διάλυση των μνημονίων προκειμένου να αποκτήσουν δημόσιο βήμα για να μοστράρουν την ανεπάρκεια και τον τυχοδιωκτισμό τους...

Η Βουλή έχει μπροστά της ένα δίμηνο για να ολοκληρώσει όλες τις ανοιχτές υποχρεώσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση- από την προστασία τής πρώτης κατοικίας έως τη Συνταγματική Αναθεώρηση κι από τις 120 δόσεις έως τη συμφωνία με την εκκλησία. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, τίποτα δεν εμποδίζει τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών. Όσο αυτές καθυστερούν τόσο περισσότερο βυθίζεται η χώρα στην ανασφάλεια, η οποία έχει αντίκτυπο και στην οικονομία, την ίδια ώρα που η πλειοψηφία- κουρελού με την οποία κυβερνάται η χώρα μαρτυρά μόνο καιροσκοπισμό και τίποτα παραπάνω...

Η οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να στηρίζεται στην θετική ψήφο βουλευτών όπως η Θ. Μεγαλοοικονόμου, που δεν έχουν να συνεισφέρουν τίποτα άλλο από παρά ευτελισμό στο δημόσιο βίο. Θα έπρεπε, άλλωστε, κι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας να αντιλαμβάνεται ότι το όποιο θετικό του έργο υποβαθμίζεται όταν το υπερασπίζονται στα ΜΜΕ βουλευτές που δεν έχουν ούτε λόγο ούτε ικανότητες. Κι αν ορθώς δεν υπέκυψε στον εκβιασμό τού Π. Καμμένου δεν σημαίνει πως θα πρέπει να ανέχεται, στο όνομα της διατήρησης για λίγους μήνες ακόμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, συμπεριφορές που εκθέτουν μια σημαντική προσπάθεια που έχει γίνει από το 2015 για να γυρίσει η χώρα σελίδα...

Ο εκβιαστής δεν εκβιάζει ποτέ μία φορά...

Οι όροι και οι κανόνες κάθε παιχνιδιού πρέπει να τίθενται εγκαίρως κι όταν αλλάζουν οι όποιες αλλαγές να μην έχουν άμεση ισχύ ώστε να μην συμβαδίζουν με τη συγκυρία. Το ίδιο ισχύει και για τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού, όπως για παράδειγμα για το πώς συγκροτείται και πώς διαλύεται μια Κοινοβουλευτική Ομάδα. Σε διαφορετική περίπτωση νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε να είναι επικριτικός απέναντι σε αλλαγές που μπορεί να είναι δίκαιες, ως ένα βαθμό έστω, αλλά μυρίζουν καιροσκοπισμό...

Ο Π. Καμμένος εκβιάζει την κυβέρνηση σχεδόν απροκάλυπτα. Το ότι ο Αλ. Τσίπρας το ανέχεται, αν όχι και υποκύπτει στον εκβιασμό είναι ερωτηματικό αν οφείλεται στο ότι πράγματι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ τον "κρατά" από κάπου ή στο ότι ο πρωθυπουργός φοβάται απλώς το μεγάλο στόμα τού πρώην υπουργού του, το οποίο μπλέκει την αλήθεια με το ψέμα και δεν βγάζεις ποτέ άκρη. Όπως κι αν έχει, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Βουλή με τις διαλυμένες Κ.Ο., τους βουλευτές- γυρολόγους και τις ευκαιριακές πλειοψηφίες δεν περιποιεί τιμή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, ακόμα κι αν έτσι κι αλλιώς η θητεία τής παρούσας Βουλής έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο μέχρι να πάμε στις εκλογές τα σκηνικά γκαζόζας να μηδενιστούν και το πολωτικό κλίμα που δεν βασίζεται σε τεράστιες ιδεολογικές διαφορές, αλλά σε μικροκομματικές σκοπιμότητες να μετριαστεί...

Ο κάθε βουλευτής είναι αντιπρόσωπος κι όχι εκπρόσωπος του λαού, το οποίο σημαίνει ότι ψηφίζει με βάση τη συνείδησή του κι όχι το πώς θα ήθελε να ψηφίσει η πλειονότητα των εκλογέων του ή το κόμμα του. Θα στρουθοκαμήλιζα, ωστόσο, αν πίστευα ότι οι "μεταγραφές" βουλευτών και οι ψήφοι τους σε κρίσιμες ψηφοφορίες το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι προϊόντα της συνείδησής τους και μόνο κι όχι κι ατομικών σκοπιμοτήτων που συνδέονται με την πολιτική τους επιβίωση. Όπως, βεβαίως, θα στρουθοκαμήλιζε κι ο Αλ. Τσίπρας αν πίστευε ότι όποιος εκβιάσει μια φορά δεν πρόκειται να ξαναεκβιάσει, ιδίως αν παίζεται το "τομάρι" του...