Ζηλεύω τους αναμάρτητους...

Ζηλεύω τους ανθρώπους που συγκεντρώνονται έξω από σπίτια για να βρίσουν έναν άλλον άνθρωπο και να τον χαρακτηρίσουν τέρας. Τους ζηλεύω γιατί είναι άνθρωποι χωρίς κανένα ελάττωμα παρά μόνο με προτερήματα κι επομένως έχουν κάθε δικαίωμα να ασχημονούν σε βάρος εκείνων που έχουν μόνο ελαττώματα και κανένα προτέρημα. Ο γράφων, πάλι, δεν αισθάνεται πως διαθέτει την ηθική ακεραιότητα που θα του επέτρεπε να λιθοβολήσει έναν άλλον άνθρωπο, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει...

Φυσικά κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος κι όποιος δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό του γιατί έχει περάσει ένα κόκκινο φανάρι αλλά δεν έχει σκοτώσει το παιδί του κάποια στιγμή θα έχει δώσει τόσες αφέσεις αμαρτιών που η δολοφονία θα του μοιάζει ένα ακόμα συγχωρητέο έγκλημα. Προφανώς κι όποιος δολοφονεί το παιδί του δεν είναι ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας, είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και συγχρόνως εγκληματίας. Το να θεωρούμε, όμως, τον εαυτό μας άξιο κριτή των άλλων σε βαθμό που να πηγαίνουμε έξω από τα σπίτια των δολοφόνων και να ζητάμε κρεμάλες μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε διαπράξει το απεχθέστερο των εγκλημάτων μοιάζει με συγχωροχάρτι που δίνουμε στον εαυτό μας για παρελθούσες και μελλοντικές μας αμαρτίες...

Αυτός που χειροδικεί ή και σκοτώνει έναν παιδοκτόνο, ιδίως μάλιστα αν κρύβεται μέσα στον όχλο, δικαιώνει ακριβώς την άποψη πως κάθε άνθρωπος είναι ικανός για τα πάντα, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Και ούτε είναι δυνατό εν έτει 2022 να συζητάμε ακόμα για την επαναφορά τής θανατικής ποινής, να καταστήσουμε δηλαδή την ίδια την πολιτεία δολοφόνο και, μάλιστα, εν ψυχρώ... 

Αν η παιδοκτόνος τής Πάτρας καταλήξει στη φυλακή κι όχι στο ικρίωμα δεν σημαίνει πως ξαφνικά όλες οι μητέρες τού κόσμου θα βλέπουν τα παιδιά τους ως σφάγια. Ακόμα, όμως, κι αν τα έβλεπαν η επιστήμη έχει εισχωρήσει πλέον πολύ βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και μπορεί να τη γιατρεύει δίχως κυνήγια μαγισσών από αναμάρτητους αμαρτωλούς...

 

Κι αν ο Σαϊντού ήταν κλέφτης θα τον στέλναμε στη Γουινέα να τον θάψουν σε ομαδικό τάφο;...

Ποιος ξέρει πόσους Σαϊντού Καμαρά απωθούσε η ελληνική ακτοφυλακή στο Αιγαίο, κατόπιν άνωθεν εντολών, την ώρα που ο Κ. Μητσοτάκης υποδεχόταν τον ορίτζιναλ στο Μαξίμου. Αν πιστέψουμε, μάλιστα, την κυβερνητική ρητορική, ο Σαϊντού δεν είναι πραγματικός πρόσφυγας. Δεν τον κόβω για λευκό, χριστιανό κι ευρωπαίο...

Θα εκτιμούσα περισσότερο τον πρωθυπουργό αν δεν συναντούσε τον Σαϊντού. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο από το να χρησιμοποιεί ως επικοινωνιακό ντεκόρ ένα παιδί που έπρεπε να αριστεύσει για να συγκινήσει το πανελλήνιο, το οποίο κατά τα άλλα ούτε να βλέπει θέλει τους Καμαρά. Κι αν, δηλαδή, ήταν μέτριος μαθητής; Κι αν ήταν κλέφτης κι αρματολός τι θα γινόταν; Θα τον στέλναμε πίσω στη Γουινέα για να τον θάψουν σε κάποιον ομαδικό τάφο; Κι αυτό ταιριάζει στην ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής;...

Η ΝΔ καταρρέει- το λένε ακόμα και οι δημοσκοπήσεις της-, ο Κ. Μητσοτάκης αναγκάζεται να θυμηθεί τις κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά τρώει πόρτα από το ΚΙΝΑΛ και δεν έχει σύμμαχο της προκοπής και στο Μαξίμου βρίσκονται σε αγωνιώδη αναζήτηση ενός κινδυνολογικού αφηγήματος για το ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην απελπισία τους τον κατηγορούν και για φιλοπουτινισμό αυτοί που είναι αδελφά κόμματα με την Ενωμένη Ρωσία τού Βλ. Πούτιν. Μακάρι ο Σαϊντού να μείνει στη χώρα για να ζήσει καλύτερες ημέρες με μια προοδευτική κυβέρνηση που δεν θα αγαπά τους διαφορετικούς μόνο όταν εξαναγκάζεται να τους αγαπά από τις δημοσκοπήσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...

 

 
 

Όταν ο θυμός του λαού γίνεται οργή, τότε τρώει εκατό Πορτοσάλτε στην καθισιά του...

Ποιο είναι το επιχείρημα με το οποίο, τρόπον τινά, απάντησε η κυβέρνηση στη σκληρή κριτική για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα που της άσκησαν έξι διεθνείς οργανώσεις; Πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε για πρώτη φορά διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες 25 χρόνια μετά την πρώτη λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών! Βεβαίως, η κυβέρνηση  χαρακτήρισε το διαγωνισμό, χάρη στα αποτελέσματα του οποίου λειτουργούν και σήμερα τα κανάλια, παράνομο αλλά όταν δεν έχεις κάτι να πεις το πιθανότερο είναι να πεις ό,τι να 'ναι...

Φυσικά, το έτι προκλητικότερο είναι η δεξιά, και μάλιστα η δεξιά τού Μητσοτάκη, να καταγγέλλει το ΣΥΡΙΖΑ πως επιχειρεί να ελέγξει τους αρμούς τής εξουσίας. Επί δεκαετίες έχει οικοδομήσει ένα παρακράτος- μπετόν που ελέγχει τη δημόσια διοίκηση, τη δικαστική, αστυνομική, μιντιακή και κάθε άλλου είδους εξουσία, πέρα από τη νομοθετική κι εκτελεστική όταν κυβερνά. Αυτό το κράτος- παρακράτος δεν γκρεμίζεται από τη μία ημέρα στην άλλη και δεν θα είχε γκρεμιστεί ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε όταν κυβερνούσε λιγότερη νωθρότητα στο να το ξεθεμελιώσει...

Όταν, σύμφωνα με το ΕΣΡ, το 70% της προβαλλόμενης ενημέρωσης από τα συστημικά μέσα αφορά την κυβέρνηση και τη ΝΔ είναι λογικό η αντιπολίτευση να μοιάζει σαν να κοιμάται το βαθύ ύπνο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλωστε, ακόμα θεωρούνται μέσα χαβαλέ, συνεπώς ό,τι παρουσιάζεται σε αυτά δεν έχει το ίδιο κύρος στη συνείδηση των πολιτών σε σχέση με όσα διαβάζει στις εφημερίδες ή βλέπει στους τηλεοπτικούς του δέκτες. 

Έρχονται, όμως, γεγονότα όπως η συναυλία ειρήνης για να αναθαρρήσει ο δημοκρατικός, προοδευτικός κόσμος που δεν βολεύεται ούτε με πολέμους ούτε με προπαγάνδα ούτε με τα κλεφτόδεντρα. Κι όταν ο θυμός τού λαού γίνεται οργή, τότε τρώει εκατό Πορτοσάλτε στην καθισιά του... 

  

 

Προκεχωρημένο φυλάκιο της αυτοκαταστροφής...

Η ελληνική δεξιά έχει παράδοση στη δημιουργία εσωτερικού εχθρού προκειμένου να καλύπτει τις αμαρτίες της. Για χρόνια αυτός ήταν ο "κομμουνιστικός κίνδυνος", στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Μόνο τα ονόματα και οι ιστορικές αφορμές αλλάζουν, η φιλοσοφία παραμένει ίδια...

Το τελευταίο επεισόδιο θέλει την Αριστερά- ίσως λόγω κάποιας νοσταλγίας για τα σοβιέτ- να υποστηρίζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Μόνο που κι αυτό το παραμύθι δεν έχει δράκο παρά μόνο έναν απομονωμένο πρωθυπουργό, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής όπου τον Κ. Μητσοτάκη, σε αντίθεση με τον Τ. Ερντογάν, δεν τον έπαιζε κανείς. Η Ελλάδα αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, προκεχωρημένο φυλάκιο της αυτοκαταστροφής ποντάροντας τα πάντα σε ένα άλογο που μας σνομπάρει κι από πάνω...

Πόσο χαρακτηριστικώς δεξιό είναι να μην συμμαχείς με Ισπανία και Πορτογαλία για να μειωθούν τα τιμολόγια ρεύματος και χάσουν τα υπερκέρδη τους οι χορηγοί σου και την ίδια ώρα να κατηγορείς τους αντιπάλους σου για πουτινισμό. Δεν είμαστε η Αλβανία τού Χότζα για να μην ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για τον πρωθυπουργό μας, που πολύ θα τον βόλευε να ενημερωνόμασταν μόνο από τον Αρ. Πορτοσάλτε ή τον Γ. Αφτιά. Γι' αυτό κι όσο καθυστερεί την απόφαση για εκλογές καρφώνει ένα ακόμα καρφί στο πολιτικό του φέρετρο. Σιγά μην κλάψω...

 

Καταδικάζω το ακραίο κέντρο από όπου κι αν προέρχεται...

Η ένοπλη εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο κυρίαρχο κράτος σημαίνει πόλεμο. Όταν, επομένως, διοργανώνεις μια συναυλία για την ειρήνη τι άλλο παρά καταδίκη αυτής της ένοπλης εισβολής μπορεί να σημαίνει; Ή, μήπως, θα πρέπει να ξεχάσουμε το Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν μόνο και μόνο γιατί σε αυτές τις χώρες οι εισβολείς μιλούσαν αγγλικά κι όχι ρωσικά; Από πότε η τέχνη οφείλει να λογοδοτεί στη ΝΔ και στους χορηγούς της για το ποιους θα υπερασπίζεται και ποιους όχι;...

Το ακραίο κέντρο καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όταν όμως η Αριστερά τραγουδά για την ειρήνη καλείται να δώσει εξηγήσεις. Προσωπικώς, δεν καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί αυτό θα σήμαινε πως καταδικάζω, για παράδειγμα, την Επανάσταση του 1821, την Εθνική Αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα, ακόμα και τη βία που ασκούν οι Ουκρανοί υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Υπερασπίζομαι την ειρήνη, αλλά η ειρήνη δεν είναι αυτοσκοπός όταν προέχουν άλλα αγαθά, όπως η ελευθερία ή η δημοκρατία...

Με τη χυδαία προπαγάνδα της το μόνο που θα καταφέρει η κυβέρνηση θα είναι να πιστώσει τη λαοθάλασσα στη συναυλία τής Τρίτης στο ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει ένα αντικυβερνητικό γεγονός από το πουθενά. Αν μη τι άλλο, την επικοινωνιακή σου υπεροπλία πρέπει να μπορείς να την αξιοποιείς με έξυπνο τρόπο, αλλιώς σου γυρίζει μπούμερανγκ. Κι αυτό, ακριβώς, θα συμβεί την Τρίτη, μια καλλιτεχνική επανάσταση σε βάρος τού πολέμου, αλλά και της Μητσοτάκης ΑΕ, ένα μουσικό "όχι" σε εκείνους που, ανάμεσα σε άλλα δεινά, μας καταδικάζουν στην ακρίβεια για να μην χάσουν ούτε ευρώ τα ενεργειακά καρτέλ...

Προσδοκώντας σε επανάσταση του ορθού λόγου...

 

Ένας από τους δολοφόνους τού Ζακ Κωστόπουλου ισχυρίστηκε πως τον σκότωσε στο ξύλο για να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο και πως ο χαρακτήρας του του υπαγορεύει να βοηθά όσο μπορεί. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση αναγορεύει σε υπ' αριθμόν ένα εχθρό τού κράτους τον δραπέτη Β. Δημάκη, στον οποίο δεν επέτρεπαν ούτε να σπουδάσει. Είναι, όμως, η κοινωνία μας καλύτερη γιατί ο Κωστόπουλος είναι νεκρός κι ο Δημάκης θα έχει κλειδωθεί για πάντα σε ένα μπουντρούμι;...

Προφανώς και δεν είναι, όπως προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να αποποινικοποιηθεί η διάρρηξη σε κοσμηματοπωλείο ή το αντάρτικο πόλης. Η κοινωνία μας, ωστόσο, θα ήταν πολύ υγιέστερη αν όλο αυτό το καταπιεσμένο μίσος των νοικοκυραίων εκλυόταν πάνω στους εγκληματίες τού λευκού κολάρου, οι οποίοι είναι κι εκείνοι που μας καταστρέφουν περισσότερο τη ζωή...

Αυτοί, για παράδειγμα, που εισπράττουν 360.000 ευρώ ετησίως, πλέον των μπόνους, για να συμμετέχουν στο ενεργειακό καρτέλ αισχροκέρδειας είναι απείρως πιο επικίνδυνοι από κάποιον ικέτη τής Γης που περνά παρανόμως στην Ελλάδα. Αν δεν το κατανοήσουμε, θα συνεχίσουμε να σπάμε τα δικά μας κεφάλια στον τοίχο...

Η μαζική αντίδραση στη δολοφονία Κωστόπουλου και το metoo απόδειξαν ότι υπάρχει και μια Ελλάδα που στέκεται μακριά από την οχλοκρατία κι αντιστέκεται σθεναρώς. Φοβάμαι πως δεν είναι πλειοψηφική, αλλά είναι μια πολύ καλή μαγιά ώστε οι επόμενες τουλάχιστον γενιές να μην αντικρίζουν στο διαφορετικό τις αιτίες των παθών τους, αλλά σε αυτούς που υποθάλπουν και τον ποινικό λαϊκισμό για να καλύπτουν τα δικά τους αμαρτήματα. Αν αυτό συμβεί θα μπορούμε να μιλάμε για μια επανάσταση του ορθού λόγου που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει αυτή η χώρα...

Υπόψη Αδωνι, ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε και τη χούντα ή επανάσταση αν προτιμάς...

Για να αποδείξει κάποιος ότι ο Αδ. Γεωργιάδης είναι κατ' επάγγελμα ψεύτης κι απατεώνας δεν χρειάζεται να προσκομίσει μάρτυρες και ντοκουμέντα. Αρκεί να παραθέσει τι έλεγε για μια σειρά ζητημάτων ο ίδιος ο υπουργός Αναπτύξεως πριν και μετά... 

Ούτε απαιτείται να ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν- τι υποστήριζε, για παράδειγμα, για τον Κ. Μητσοτάκη όταν ήταν βουλευτής τού ΛΑΟΣ. Κάθε εβδομάδα αναιρεί με περισσή ευκολία αυτά που διατεινόταν την προηγούμενη. Είναι θέμα ψυχολογίας (του), που θα έλεγε κι ο ίδιος...

Ο Ντ. Τραμπ δεν είναι πρόεδρος των ΗΠΑ εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά στη ΝΔ- ιδίως στην ουκ αμελητέα ακροδεξιά της πτέρυγα- δεν έχουν πάψει να τον αγαπάνε και να τον αντιγράφουν. Ιδίως ο Αδ. Γεωργιάδης θα μπορούσε να ζητήσει από τον Τραμπ να τον υιοθετήσει. Δεν είναι, εξάλλου, λίγο να μπορείς να εκστομίζεις τη μία μαλακία μετά την άλλη, αλλά να ψηφίζεσαι πρώτος σε σταυρούς σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ό,τι, βεβαίως, κι αν σημαίνει αυτό και για την ποιότητα του εκλογικού σώματος...

Η ΝΔ θα χτίσει την προεκλογική της εκστρατεία πάνω σε δύο άξονες. Ο πρώτος σχετίζεται με την επιχείρηση νεκρανάστασης του αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, εγχείρημα πολύ δύσκολο γιατί απλούστατα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιπολίτευση και δεν κυβερνά, όπως συνέβαινε το 2019. Ο δεύτερος άξονας έχει να κάνει με τον τραμπισμό, με τη χρησιμοποίηση δηλαδή ακόμα και των πιο ξεδιάντροπων ψεμάτων, όπως είχε κάνει ο Κ. Μητσοτάκης κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ πως αυτός μας έβαλε στα μνημόνια... 

Όταν, όμως, δεν προτάσσεις το έργο σου, αλλά καταφεύγεις στην αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και στο ψέμα τότε δεν σε σώζει καμία αλλαγή τού εκλογικού νόμου. Εκτός αν προβλέψουν σε αυτόν το δεύτερο κόμμα να λαμβάνει περισσότερες έδρες από το πρώτο...

 

Ποιος να λογοκλέψει τη διαφθορά όταν είναι κοινό κτήμα;...

Στην Ουγγαρία, από την οποία υποτίθεται πως απέχουμε παρασάγγας σε ζητήματα κράτους δικαίου, είχε παραιτηθεί ο πρόεδρός της το 2012 εξαιτίας λογοκλοπής. Στη Μεγάλη Βρετανία είχε παραιτηθεί βουλευτής γιατί χρέωσε στο κρατικό ταμείο την κατασκευή τού σπιτιού τού σκύλου του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο Γ. Πατούλης δεν πρόκειται να παραιτηθεί για λογοκλοπή. Δεν θα παραιτείτο ούτε αν έφτιαχνε σπίτι για το σκύλο του με λεφτά των φορολογούμενων...

Γιατί να παραιτηθεί, εξάλλου, αφού η πράξη του μπορεί να θεωρείται από το πόπολο, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικώς αποδοκιμαστέα, αλλά εν πάση περιπτώσει ανεκτή; Μήπως είναι λίγοι, άλλωστε, αυτοί που πληρώνουν γραφεία για τις διπλωματικές τους εργασίες, ακόμα και για τα διδακτορικά τους;... 

Ίσως αν χρεοκοπήσουμε ξανά η λογοκλοπή Πατούλη να ενταχθεί στον κατάλογο των αμαρτημάτων τού πολιτικού κόσμου που μας οδήγησαν στην πτώχευση. Μέχρι τότε, όμως, ο Πατούλης θα είναι ένας ακόμα ανάμεσά μας, με ένα υψηλότερο αξίωμα "απλώς" να τον δεσμεύει σε πιο ηθικές συμπεριφορές...

Μήπως, όμως, το ίδιο δεν συνέβη και με τον Κ. Μητσοτάκη, την ποδηλατάδα του στην Πάρνηθα και το γλέντι του στην Ικαρία; Ο Μπ. Τζόνσον λίγο έλειψε να χάσει το κεφάλι του από τα δικά του κορονοπάρτι, αλλά στην Ελλάδα θεωρήθηκαν από πολλούς οι στιγμές ανεμελιάς κάτι σαν δίκαιο πρωθυπουργικό προνόμιο... 

Βεβαίως, δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται κι ο Μητσοτάκης θα βρεθεί στο πυρ το εξώτερον και γι' αυτήν τη συμπεριφορά του. Εμείς, πάντως, θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τη διαφθορά γιατί δεν την απεχθανόμαστε. Είτε τη ζηλεύουμε είτε την αντιγράφουμε και την θεωρούμε δικαιολογημένη όταν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας...

 

Το κατεστημένο προώρισται να βιάζει και θα βιάζει...

Μπορεί ο Δ. Λιγνάδης κι ο Π. Φιλιππίδης να είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, αλλά εκτιμώ πως η έκπληξή τους για όσα αντιμετωπίζουν είναι γνήσια. Στον περίγυρο κάθε εξουσίας, είτε καλλιτεχνικής είτε πολιτικής είτε οικονομικής, συμπεριφορές όπως οι δικές τους θεωρούνται κομμάτι τής καθημερινότητας, κάτι που όλοι θα έκαναν αν ήταν στη θέση ισχύος τους. Γι' αυτό και δυσπιστούν ακόμα και με την ιδέα πως υπάρχουν νόμοι που δεν αφορούν μόνο την πλέμπα, αλλά και τους ίδιους...

Το ίδιο, άλλωστε, δεν ισχύει και με τον Κ. Μητσοτάκη; Αν κάποτε οδηγείτο σιδηροδέσμιος στη φυλακή για τη Siemens, τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων", τις απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς και φίλους και τόσα άλλα, η έκφραση απορίας του θα ήταν γνήσια. Θα το θεωρούσε αδιανόητο, αυτός, ένας πορφυρογέννητος, να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που αφορούν τους κοινούς θνητούς. Ο ελιτισμός του δεν θα του συγχωρούσε να εκφράσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περισσότεροι εγκληματίες τού λευκού κολάρου μοιράζονται την ίδια απέχθεια για την ερευνητική δημοσιογραφία, την ίδια αγάπη για την υποκρισία και τον ίδιο κώδικα ατιμίας που τους κάνει να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Το κατεστημένο μπορεί να θεωρείται ντεμοντέ ως λέξη, αλλά δεν εφευρέθηκε γιατί δεν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο. Κι αν αλλάζει εκπροσώπους κατά καιρούς, παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο στη φιλοσοφία του: μια μηχανή αναπαραγωγής μετριοτήτων μέσω του στιγματισμού των κοινωνικών ανατροπών και του ξεπλύματος της χυδαιότητας κάθε είδους και μορφής....  

 

Αξύριστοι μαυραγορίτες...

Αν από το Σύνταγμα ο εκάστοτε πρωθυπουργός δεν είχε δικαίωμα επανεκλογής και συνεπώς δεν είχε λόγους να ανησυχεί για την εκλογική του τύχη, ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα έδινε ούτε καν την επιδότηση (sic) των 13 ευρώ το μήνα για τρεις μήνες για τη βενζίνη. Θα εξοικονομούσε κι αυτό το γλίσχρο ποσό για να το μοιράσει στους λίγους χορηγούς του, τους οποίους σήμερα ονομάζουμε επενδυτές ενώ στην Κατοχή μαυραγορίτες. Συνεπώς, να αισθανόμαστε και τυχεροί που ο Κ. Μητσοτάκης επιθυμεί την επανεκλογή του, πιθανόν και σύντομα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ψάχναμε στις τρύπιες τσέπες μας και γι' αυτά τα 13 ευρώ...

Εδώ και δύο χρόνια η κυβέρνηση υποκρίνεται πως συνδράμει την ελληνική κοινωνία, προσμετρώντας στις ενισχύσεις της ποσά που είτε στην πραγματικότητα δεν καταβλήθηκαν ποτέ είτε θα αναγκαστούν να τα επιστρέψουν όσοι τα έλαβαν. Και τώρα αντί να χτυπήσει τη ρίζα τού κακού, την αισχροκέρδεια δηλαδή των κομπιναδόρων φίλων της, και να μειώσει τον ειδικό φόρο στα καύσιμα και το ΦΠΑ σε βασικά είδη ανάγκης μοιράζει αντίδωρα για να καλύπτουν οι πολίτες ελάχιστο μόνο κομμάτι από τα έξοδα που υφίστανται γιατί κάποιοι αντιλαμβάνονται τον ανθρώπινο πόνο τής πανδημίας και του πολέμου ως ευκαιρία χοντρής κονόμας. Είναι οι ίδιοι, μάλιστα, που μας κατηγορούν πως δεν είμαστε στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας αν συνεχίζουμε να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εξακολουθούν να μεταφέρουν με τα καράβια τους το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο...  

Για να μην χάσουν ούτε ευρώ από τα υπερκέρδη τους τέσσερις μεγαλοκαρχαρίες η κυβέρνηση ούτε τα φορολογεί ούτε βάζει πλαφόν στα τιμολόγια ούτε μειώνει τους φόρους στα καύσιμα, ούτε ούτε ούτε. Ο πρωθυπουργός το μόνο που αντιγράφει από τους ευρωπαίους ομολόγους του είναι το αξύριστο λουκ... 

Κατά τα άλλα, ιδιωτικοποιεί όταν οι άλλοι κρατικοποιούν και κλείνει τα μάτια στα καρτέλ για να μην τα χάσει από χορηγούς. Είναι τόσο απελπισμένοι, μάλιστα, στο Μαξίμου ώστε διαρρέουν ειρωνικά σχόλια ακόμα και για τα χρέη τού ΠΑΣΟΚ, λες και η ΝΔ κι ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι μπαταχτσήδες πολυτελείας. Βρίσκονται ήδη σε αποδρομή...

 
 

Στο επόμενο επεισόδιο θα εμφανιστούν και οι εξωγήινοι του Υμηττού...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, η παγκόσμια τιμή τού φυσικού αερίου έπεσε την προηγούμενη εβδομάδα χάρη στις προτάσεις Μητσοτάκη στην ΕΕ και η Κύπρος έχει φτηνότερα καύσιμα γιατί δεν έχει λεωφορεία. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα, τρόπος τού λέγειν, επιχειρήματα που χρησιμοποιούν κυβερνητικοί και τα παπαγαλάκια τους στην προσπάθειά τους να μας πείσουν πως κάνουν ό,τι μπορούν για να μας στηρίξουν κι εμείς είμαστε βλαμμένοι που δεν το καταλαβαίνουμε. Είναι τέτοια η αλαζονεία και η αυταρέσκειά τους που πιστεύουν ότι μπορούν να πουν το οτιδήποτε, μα το οτιδήποτε, κι όλα καλά κι όλα ωραία...

Ας υποθέσουμε πως η τιμή τής βενζίνης σε μια χώρα εξαρτάται από τον αριθμό των λεωφορείων που κυκλοφορούν σε αυτή. Με βάση αυτό το σκεπτικό στην Ελλάδα πρέπει να κυκλοφορούν τα περισσότερα λεωφορεία στην Ευρώπη, γι' αυτό και πληρώνουν οι κάτοικοί της τα περισσότερα για καύσιμα. Μόνο που η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική και με δυο λόγια περιγράφεται ως εξής: στην Ψωροκώσταινα η αισχροκέρδεια κάνει πάρτι γιατί αντί για ενεργειακούς επιχειρηματίες έχουμε κομπιναδόρους και μια κυβέρνηση που. όταν δεν κλείνει τα μάτια, υποθάλπει τα εγκλήματά τους...

Η κυβέρνηση επιδοτεί την αισχροκέρδεια με χρήματα του ελληνικού λαού, επιστρέφοντάς του ελάχιστο μέρος από όσα πληρώνει στους ενεργειακούς λογαριασμούς, αντί να επιβάλει πλαφόν και να μειώσει τον ειδικό φόρο στα καύσιμα. Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και η Επιτροπή Ανταγωνισμού αδρανούν και οι σύγχρονοι μαυραγορίτες κονομάνε για μια ζωή, στο πρότυπο των λαδέμπορων της Κατοχής... 

Κατά τα άλλα, μην απορήσετε αν από το Μαξίμου αποδώσουν τη μείωση του στόλου των λεωφορείων στην προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν την ακρίβεια. Στο επόμενο επεισόδιο θα εμφανιστούν και οι εξωγήινοι που είχε δει ο πρωθυπουργός στον Υμηττό...

 
 

Προετοιμάζοντας τις μικρασιατικές καταστροφές του μέλλοντός μας...

Αν όλοι όσοι σήμερα χαρακτηρίζουν φιλορώσους ή πουτινάκια όποιους δεν καταδικάζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κάθε πέντε δευτερόλεπτα ήταν το ίδιο φιλειρηνιστές κι όταν οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν, για παράδειγμα, τη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ αυτός ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Μόνο που αρκετοί δεν χρειάζονται νέα διαπιστευτήρια κυνισμού, αφού τα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους χρόνια τώρα. Και είναι κρίμα γιατί κάποιοι ανάμεσά τους στα νιάτα τους δήλωναν Αριστεροί και τώρα από την πολλή μάσα δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το αριστερό από το δεξί τους μπούτι...

Όταν κάποιος εγκρίνει τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά τανκ, αλλά όχι τα ρωσικά και το αντίστροφο δεν βρίσκεται ποτέ στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας. Αντιθέτως, μαρτυρά μια δουλοπρέπεια που έκανε πάταγο και την περίοδο των μνημονίων, όταν κάποιοι παρέδιδαν τα όπλα πριν καν τους τα ζητήσουν οι δανειστές. Οι διαφόρων λογιών γερμανοτσολιάδες δεν έχουν εποχή, είναι πιο διαχρονικοί κι από την βασίλισσα Ελισάβετ, πάντα πρόθυμοι να υπηρετήσουν ακόμα κι αφεντάδες που δεν έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες τους...

Δεν εγκαλώ τον Κ. Μητσοτάκη γιατί συζητά με τον Τ. Ερντογάν και ζητήματα πέρα από την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να ηρεμήσει η γειτονιά μας, η Χάγη μοιάζει με μονόδρομο κι εκεί δεν μπορούμε να στείλουμε μόνο τα θέματα που εμείς θέλουμε... 

Τον εγκαλώ, όμως, γιατί συζητά τα πάντα γιατί έτσι του έχουν ζητήσει να κάνει Αμερικανοί και Γερμανοί, χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο και με μόνο επιχείρημα αυτό του πρόθυμου συμμάχου που θα ευεργετηθεί για τις υπηρεσίες του κάποια στιγμή στο μέλλον. Η Ελλάδα, ωστόσο, έχει παίξει αυτό το χαρτί δεκαετίες τώρα κι έχει καεί ουκ ολίγες φορές. Μάλλον ετοιμάζεται να καεί άλλη μία για να "γιορτάσει" όπως της πρέπουν τα 100 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή... 

 

 

Για να μην ξανακυβερνήσει ο Τσίπρας...

Στην Ιταλία κάθε έξι μήνες, κατά μέσο όρο, έχουν κι από έναν νέο πρωθυπουργό. Δεν τους πολυπειράζει, συνεπώς, μια στο τόσο να είναι και κάποιος τραπεζίτης, όπως τώρα ο Μ. Ντράγκι. Στην Ελλάδα, όμως, δεν είμαστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο. Γι' αυτό κι εξεγερθήκαμε με τον Λ. Παπαδήμο το 2012, γι' αυτό και θα εξεγερθούμε αν μας επιβάλουν δέκα χρόνια αργότερα τον Γ. Στουρνάρα, λέω τώρα...

Μπορεί στη βιτρίνα το σύστημα να εκθέτει ακόμα τον Κ. Μητσοτάκη και να τον στολίζει με ανύπαρκτα δημοσκοπικά ποσοστά, στην πραγματικότητα ωστόσο γνωρίζει ότι τα ψωμιά του είναι μετρημένα. Ξέρει, επίσης, ότι ο Ν. Ανδρουλάκης είναι πολύ λίγος για αντί- Τσίπρας, όπως πολύ λίγος αποδείχθηκε μερικά χρόνια νωρίτερα ο Στ. Θεοδωράκης. 

Γι' αυτό και μας προετοιμάζει για λύσεις τύπου Στουρνάρα, με πρόσχημα βεβαίως μια ακόμα οικονομική κρίση. Αρκεί να μην ξανακυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας και θα μας πλάσαραν ακόμα και τον εωσφόρο ως καλύτερη επιλογή...

Όσο, επομένως, το κατεστημένο θα συνεχίζει να βγάζει φλύκταινες με τον Τσίπρα και να τον παρουσιάζει αντιδημοφιλή ακόμα κι ανάμεσα στους ψηφοφόρους τού κόμματός του τόσο θα παραμένει η πιο αξιόπιστη λύση για τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. Μπορεί να μην είναι πλέον το φρέσκο, επαναστατικό πρόσωπο που θα τα βάλει με την Ευρώπη και θα την αλλάξει, εξακολουθεί όμως να τρομάζει το εγχώριο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Κι αυτό είναι το καλύτερο διαπιστευτήριό του, αυτό που θα τον καταστήσει και νικητή το βράδυ των εκλογών. Όποτε κι αν αυτές γίνουν... 

 

Δεν είναι προς τιμή μας να ρίξουμε τον Μητσοτάκη "μόνο" για το ρεύμα και τη βενζίνη...

Όταν πριν τις ευρωεκλογές τού 2019 εμφανίστηκαν κάποιες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ντέρμπι ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ δεν τις πολυπίστεψα. Το αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είχε κάνει καλή δουλειά, οι αυξημένες προσδοκίες από τον Αλέξη Τσίπρα δεν ευοδώθηκαν, η μεσαία τάξη ανάλαβε κι άλλα φορολογικά βάρη κι ο εθνολαϊκισμός γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών συνετέλεσαν στο να υπάρχει στην κοινωνία μια βαθιά δυσαρέσκεια για την τότε κυβέρνηση, η οποία ήταν εμφανέστατη σε όποιον δεν ζούσε σε έναν περίκλειστο πύργο. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη κι ας εμφανίζονται δημοσκοπήσεις που θέλουν να μας πείσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπιθύμητος κι από τους ψηφοφόρους τού κόμματός του...

Αν ήμασταν πραγματικοί πολίτες θα είχαμε αποκηρύξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη πολύ πριν η βενζίνη ξεπεράσει τα δύο ευρώ και οι λογαριασμοί τού ρεύματος τα 500 ευρώ. Θα την είχαμε μαυρίσει, πρώτα στη συνείδησή μας και μετά στην κάλπη, για τις συνεχείς καταπατήσεις τού κράτους δικαίου, οι οποίες μας έχουν βάλει στην ίδια ζώνη με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Θα είχαμε εξεγερθεί, για παράδειγμα, για το διορισμό στην ΕΥΠ ενός ανθρώπου χωρίς τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να συγκροτήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό στήριξης της Μητσοτάκης Α.Ε., για τις διώξεις δικαστικών και δημοσιογράφων ή για τα "push backs" στο Αιγαίο...

Σιγά μην κλάψω που ο Κ. Μητσοτάκης θα πέσει γιατί δεν μειώνει το φόρο στα καύσιμα ή επειδή συνεχίζει να επιδοτεί την κερδοσκοπία των εταιρειών ενέργειας. Ούτε απαξιώνω την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση. Αν θέλουμε, όμως, να μην είμαστε μια ζωή κοψοχέρηδες πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αποκλειστικώς με την τσέπη μας ή το συναίσθημά μας και να εντάξουμε και πιο κοινωνικά κριτήρια στις επιλογές μας ενώπιον της κάλπης...

 

Ηττημένος όταν θεωρείς τον εαυτό σου ανίκητο...

Ο Γ. Βαρουφάκης θέτει πολύ ψηλά τον πήχη για τους άλλους και πολύ χαμηλά για τον εαυτό του. Από τον Αλέξη Τσίπρα, για παράδειγμα, προσδοκούσε να αποφάσιζε τη χρεοκοπία τής χώρας, έστω κι αν οι συνθήκες μόνο ευνοϊκές δεν ήταν για την απόλυτη ρήξη, προκειμένου να τηρήσει την υπόσχεσή του στο λαό για κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο κι ένα άρθρο, αλλά ο ίδιος στο κόμμα του αποφασίζει μόνος του, άντε και μαζί με την Δανάη του. Γι' αυτό και του φεύγουν ένας ένας και μία μία βουλευτές και στελέχη κι όχι γιατί κυνηγούν απαραιτήτως αξιώματα κάπου αλλού. Η αυτοκριτική, ωστόσο, παραμένει άγνωστη λέξη για τον Γιάννη με ένα ν...

Όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο δικαιώνεται η άποψη πως η δήθεν ηρωική στάση Βαρουφάκη το 2015 δεν ήταν τίποτα άλλο από την προεργασία ενός νάρκισσου για την ανέλιξή του στο πολιτικό στερέωμα. Όπως είναι άδικο να χρεώνεται εκείνος όλα τα δεινά για όσα συνέβησαν πριν και μετά την θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, είναι εξίσου παραχάραξη της Ιστορίας να επιχειρεί ακόμα να πιστώνεται μόνο εκείνος τη δόξα μιας εποχής που θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανάσταση, αλλά, το πιθανότερο, σε μια εθνική καταστροφή. 

Ναι μεν κλήθηκε να διασώσει τη χώρα από αμαρτίες άλλων, ωστόσο κι εκείνος έκανε πολύ μεγάλα λάθη στον τρόπο που διαπραγματεύτηκε. Αφήστε που κι αυτός είχε συναινέσει στην παράταση του μνημονίου το Φεβρουάριο του 2015 και στην πολιτική αποπληρωμής των δανείων, η οποία στο τέλος στέγνωσε το δημόσιο ταμείο και μας άφησε χωρίς κανένα μοχλό πίεσης στα χέρια μας...

Το να είσαι Αριστερός δεν είναι μια ιδεολογική τοποθέτηση που απλώς δηλώνεται, ιδίως σε σύγκριση με τους πολιτικούς σου αντιπάλους, σε εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, πορείες και συγκεντρώσεις και σε ευπώλητα βιβλία. Είναι, κυρίως, ζήτημα καθημερινής πράξης κι από ό,τι φαίνεται ο Yanis είναι πολύ καλός στην θεωρία, αλλά και πολύ λίγος στα έργα... 

Το 2019 θεωρούσα χρήσιμη την παρουσία του στο Κοινοβούλιο. Τώρα, πλέον, όχι κι ας με συγχωρήσει ο Γιάνης που θεωρεί πως όποιος αλλάζει άποψη όταν αλλάζουν τα δεδομένα που έχει στη διάθεσή του δεν μπορεί παρά να είναι καιροσκόπος. Μπορεί, απλώς, να μην θεωρεί τον εαυτό του τον ομφαλό τής Γης...  

 
 

Ο Πούτιν χθες φίλος και σήμερα εχθρός, ο Μαδούρο χθες εχθρός και σήμερα φίλος, η Δύση πάντα με την υποκριτική πλευρά της Ιστορίας...

Η Μ. Θάτσερ είχε πει κάποτε για τον ΙΡΑ πως είναι τρομοκράτες και δεν πρέπει να τους δίνεται το οξυγόνο τής δημοσιότητας. Μερικά χρόνια αργότερα διαπραγματευόταν μαζί τους. Πριν μερικά έτη δικτάτορας για τη Δύση ήταν κι ο Νικολάς Μαδούρο, αλλά τώρα διαπραγματεύεται μαζί του για να της πουλά πετρέλαιο. Μην εκπλαγείτε, συνεπώς, αν σε μερικά χρόνια από τώρα η Δύση θα διαπραγματεύεται στο ίδιο τραπέζι με τον "παράφρονα" Βλ. Πούτιν. Το ίδιο, άλλωστε, έκανε και πριν μερικές εβδομάδες... 

Οι τρομοκράτες τού χθες είναι οι αναγνωρισμένοι συνομιλητές τού σήμερα και το αντίστροφο στον οργουελικό μας κόσμο. Γι' αυτό και καλό είναι οι διαχρονικοί τιμητές τής Δύσης να είναι προσεκτικότεροι στις αποτιμήσεις τους γιατί μπορεί (ξανά) αύριο μεθαύριο να χρειαστεί να καταπιούν τη γλώσσα τους. Ιδίως ο πρωθυπουργός μας, η τακτική τού οποίου είναι σε πολλά ζητήματα να κάνει σήμερα ό,τι μέχρι χθες χαρακτήριζε λαϊκισμό, αποδεικνύοντας εμμέσως ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκιστής από τον ίδιο...

Ο λαϊκισμός στην περίπτωση Μητσοτάκη συνοδεύεται κι από μπόλικο θράσος. Γιατί τι άλλο από θράσος είναι να παριστάνεις τον πολέμιο της κερδοσκοπίας στην αγορά ενέργειας όταν ακόμα και τώρα δεν παρεμβαίνεις, για παράδειγμα, στα τιμολόγια ρεύματος, δεν μειώνεις τον ειδικό φόρο στα καύσιμα, ιδιωτικοποιείς τη ΔΕΗ ή δεν αυξάνεις ουσιωδώς τον κατώτατο μισθό; Όπως, όμως, τώρα δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ αύριο μεθαύριο δεν θα θυμάται καν πως συναντούσε τον ξεχασμένο κι από τους Βενεζολάνους Χ. Γκουαϊδό, που μια φορά κι έναν καιρό συναντούσε με την ιδιότητα του δήθεν πραγματικού προέδρου της Βενεζουέλας. Ευτυχώς, όμως, για τη χώρα ο Κ. Μητσοτάκης προετοιμάζεται για εκλογές οι οποίες και θα αποδειχθούν το κύκνειο άσμα ενός φαύλου αλαζόνα που κυβέρνησε με προμετωπίδα του την ύβρι και θα εισπράξει τη νέμεση που του αξίζει...

  

Η Ρωσία θα είναι μακροβιότερη του Πούτιν...

Γιατί τα περισσότερα ναρκωτικά είναι παράνομα, αλλά το αλκοόλ ή τα όπλα νόμιμα; Μήπως η βότκα ή τα καλάσνικοφ σκοτώνουν λιγότερους κάθε χρόνο; Μάλλον όχι, αλλά είμαστε ένα είδος βουτηγμένο στην υποκρισία, διαμορφωτής και θύμα ενός πολιτισμού ο οποίος στην ουσία έχει μάθει να θεωρεί νόμιμο και ηθικό ό,τι το βολεύει σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Γι' αυτό και 60 χρόνια μετά την κρίση των πυραύλων στην Κούβα και 2.022 χρόνια μετά τη γέννηση του Ιησού τρέμουμε ακόμα στην ιδέα ενός αυτοκαταστροφικού πυρηνικού ολέθρου...  

Ο Βλ. Πούτιν δεν πρόκειται να πατήσει το πυρηνικό κουμπί. Δεν είναι τρελός ή, τέλος πάντων, δεν είναι περισσότερο τρελός από όσο ήταν, για παράδειγμα, ο Τ. Μπους όταν εισέβαλε στο Ιράκ. Είναι κι αυτός ένας ακόμα ιμπεριαλιστής ηγέτης μιας μεγάλης δύναμης που αντιλαμβάνεται τον κόσμο μόνο ως ένα παιχνίδι διανομής και κατάκτησης. Ομοίως, δεν πρόκειται να κλείσει, εντελώς τουλάχιστον, την κάνουλα του φυσικού αερίου γιατί αλλιώς καταδικάζει και τη δική του χώρα σε πτώχευση...

Η Δύση δεν έχει στην ουσία άλλη επιλογή από τις κυρώσεις, αφού μια πολεμική της εμπλοκή, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνει ο Κ. Μητσοτάκης, σημαίνει Γ' Παγκόσμιο πόλεμο. Αλίμονο, όμως, αν εξαπολύσουμε ένα νέο κυνήγι μαγισσών σε Ελλάδα, Ευρώπη και ΗΠΑ, αντικαθιστώντας την αντικομμουνιστική υστερία με την αντιρωσική. Ο Βλ. Πούτιν δεν θα είναι για πάντα πρόεδρος της Ρωσίας, αλλά η Ρωσία θα είναι εδώ για πάντα. Ας το λάβουν, επιτέλους, αυτό υπόψη και οι εγχώριοι πολεμοκάπηλοι, βασιλικότεροι του Βολοντίμιρ Ζελένσκι...

 

 

Οι καλοί, οι κακοί και οι εθελότυφλοι...

"Όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας", είχε πει κάποτε ο Τ. Μπους, θέτοντας και τα σύνορα του μανιχαϊσμού που χαρακτηρίζει μια κουλτούρα που χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, που βλέπει μόνο δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο. Αυτό συμβαίνει και σήμερα: πρέπει, σώνει και καλά, να είσαι 100% με την Ουκρανία και τη Δύση γιατί σε διαφορετική περίπτωση είτε είσαι αφελής φιλορώσος είτε έχεις ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό που γεμίζει με ρούβλια. Πρόκειται για τη ρητορική τού ακραίου κέντρου των "μένουμε Ευρώπη" που μάλλον κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια...

Στο όνομα της απερίφραστης καταδίκης μιας ακόμα ιμπεριαλιστικής εισβολής θα πρέπει να καταπίνουμε αμάσητη κάθε ακραία ενέργεια της άλλης πλευράς, όπως η φίμωση φιλορωσικών ΜΜΕ. Λες και στην Ελλάδα ειδικώς έχουμε χορτάσει ανεξάρτητη κι αντικειμενική δημοσιογραφία και προσβάλλει την ευθυκρισία μας το Sputnik ή το Russian Today. Ή λες και πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στο ότι η Ουκρανία σπρώχτηκε από τους Δυτικούς στην ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και στη δύσκολη στιγμή την έχουν αφήσει στην ουσία να τα βγάλει πέρα μόνη της...

Υπερασπιστές των πανανθρώπινων αξιών δεν είναι εκείνοι που βλέπουν τις παραβιάσεις τους όταν θύτες τους είναι μόνο οι Ρώσοι ή μόνο οι Δυτικοί. Αποδεικνύεται, απλώς, το μέγεθος της υποκρισίας τους. Γι' αυτό και χρήσιμο είναι όταν για μια ακόμα φορά χωριζόμαστε σε ρωσικό, αγγλικό, γαλλικό ή αμερικανικό κόμμα να αναγνωρίζουμε ότι η απόσταση της πραγματικότητας από την προπαγάνδα ή τις θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ποτέ τόσο ευδιάκριτη όσο θέλουμε να πιστεύουμε για να διατηρούμε τον εγκέφαλό μας σε μόνιμη ύπνωση...     

 

 

Οι έντιμοι που είναι έντιμοι στέλνουν όπλα και στους ουιγούρους...

Βάλτε στην άκρη για μια στιγμή πόσο γεωπολιτικώς και γεωστρατηγικώς επικίνδυνο είναι η Ελλάδα να έχει πολεμική εμπλοκή- με την αποστολή πολεμικού υλικού ή κι εκστρατευτικού σώματος- στην Ουκρανία. Θα μπορούσε να σας το εξηγήσει καλύτερα από μένα ο Τ. Ερντογάν, η χώρα τού οποίου κρατά (για μια ακόμα φορά) το ρόλο τού επιτήδειου ουδέτερου. Είναι, όμως, έντιμο να μην κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τη Ρωσία να κατακτήσει την Ουκρανία ώστε να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας, που λέει και μια ψυχούλα στο Μαξίμου;

Δεν είναι έντιμο. Δεν ήταν, όμως, επίσης έντιμο να επιτρέπουμε, για παράδειγμα, ρωσόφωνοι να σφάζονται από νεοναζί στην ανατολική Ουκρανία από το 2014 ίσα με σήμερα, αντιπολιτευόμενοι τον Άσαντ στη Συρία να σκοτώνονται με χημικά αέρια ή οι ουιγούροι από τους Κινέζους. Τι θα κάνουμε επομένως; 

Θα στείλουμε κι εκεί όπλα και στρατιώτες, σιγοντάροντας δυνάμεις που επεμβαίνουν μόνο όπου έχουν συμφέροντα κι όπου τους παίρνει να το κάνουν; Γι' αυτό κι απαιτείται τουλάχιστον σοβαρότητα και μακροπρόθεσμη στρατηγική όταν ασκείς εξωτερική πολιτική ως κράτος κι όχι απλώς ως ντελιβεράς υπερδυνάμεων...

Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου πρυτάνευαν οι αρχές τής ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας δεν θα καλούμασταν καν να απαντούμε σε ερωτήματα που τριβελίζουν την ηθική μας. Κι αν ήμασταν Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, ακόμα και Γερμανοί ενδεχομένως θα είχε ένα νόημα να πιέζουμε τις κυβερνήσεις μας να παραμερίσουν τους ιμπεριαλισμούς τους και να το δουν αλλιώς. 

Ακόμα κι αν ήμασταν Ελβετοί ή Δανοί θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Ζούμε, όμως, με τη διαχρονική απειλή τής γειτονικής Τουρκίας και συνεπώς οποιαδήποτε απόφαση που λαμβάνουμε στην εξωτερική μας πολιτική δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από αυτόν τον κίνδυνο. Ο Αλέξης Τσίπρας το κατάλαβε και είναι ένας σοβαρός λόγος που η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια επιτυχημένη εξαίρεση σε έναν κανόνα άσκησης εξωτερικής πολιτικής που εμπεριέχει μπόλικο πατριωτισμό και συναισθηματική έξαρση αλλά πολύ λίγο νιονιό. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως διατρέχουμε μια χρονιά που τελειώνει σε '22, κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει ακόμα προσεκτικότερους για το πού μπορούν να οδηγήσουν οι εθνικισμοί και τα μεγάλα λόγια...  

 

Στο Αιγαίο και στην Υεμένη ξέρουν με ποια πλευρά της Ιστορίας είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέκεται επιλεκτικώς με τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας. Από τη μία ορθώς καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κι από την άλλη στέλνει Patriot και στρατιωτικούς για να συνδράμει την εισβολή τής Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Ομοίως, καλοδέχεται τους λευκούς Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά κλείνει τα σύνορα, όταν δεν κάνει push backs, στους μελαμψούς ικέτες τής Γης από τη Συρία ή το Αφγανιστάν. Θα ήταν, συνεπώς, τιμιότερο για τον Κ. Μητσοτάκη να δηλώσει κουταβάκι των Αμερικανών αντί να παραδίδει μαθήματα διεθνούς δικαίου α λα καρτ και να κουνά το δάχτυλο στην αξιωματική αντιπολίτευση...

Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν έχει μόνο ηθική υποχρέωση αλλά και γεωπολιτική να ζητά την τήρηση του διεθνούς δικαίου παντού και πάντοτε αντί να περιμένει πως θα την βοηθήσουν οι δυτικοί σύμμαχοι επειδή έστειλε μερικά καλάσνικοφ στην Ουκρανία. Το διεθνές δίκαιο δεν είναι, άραγε, αυτό που επικαλούμαστε έναντι της Τουρκίας; Πώς μπορούμε, όμως, να το επικαλούμαστε όταν στο Αιγαίο επαναπροωθούμε, αποδεχόμενοι ακόμα και τον θάνατο, θάνατο που έχει φτάσει ήδη σε αρκετές περιπτώσεις, αιτούντων άσυλο;...

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να προσδοκά σε ακροδεξιά ψηφαλάκια, καθώς κι εκείνα των κυρ παντελήδων νοικοκυραίων με τη στάση της στο προσφυγικό, ωστόσο αθώα τού αίματος δεν είναι ούτε η Ευρώπη. Μια χαρά βολεύεται κι αυτή με τη μετατροπή τής χώρας μας σε αποθήκη ψυχών και δεσμοφύλακα της Γηραιάς Ηπείρου. Είναι η περιλάλητη ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής που την κάναμε και χαρτοφυλάκιο της Κομισιόν, τρομάρα μας, αλλά την θυμόμαστε περιπτωσιολογικά και γι' αυτό άκρως υποκριτικά... 

  
 

Έγκλημα η τιμωρία του Ντοστογιέφσκι...

Θα περάσουν χρόνια, ενδεχομένως και πολλά, και ούτε θα είναι αρκετή η αποκαθήλωση του Βλ. Πούτιν για να αποχαρακτηριστεί η Ρωσία ως κράτος- παρίας από τη διεθνή κοινότητα. Η ζημιά είναι μεγάλη κι όχι άμεσα αναστρέψιμη. Αλίμονο, όμως, αν αυτό ισχύσει και για το σύνολο του ρωσικού λαού, για την ιστορία του, τον πολιτισμό ή τον αθλητισμό του...

Είναι δυνατό να τιμωρούμε, για παράδειγμα, σήμερα τον Τσαϊκόφσκι και τα Μπαλσόι ή αύριο μεθαύριο, ενδεχομένως, τον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι; Όπως δεν ακυρώσαμε το γερμανικό πολιτισμό λόγω της ναζιστικής θηριωδίας, ομοίως δεν πρέπει να τιμωρήσουμε το ρωσικό εξαιτίας ενός ιμπεριαλιστή ηγέτη, λες και οι ηγέτες τής Δύσης είναι λιγότερο ιμπεριαλιστές. Ο πολιτισμός κι ο αθλητισμός έχουν τη δική τους αυταξία, πολύ πιο διαχρονική και ουσιώδη από τα πολιτικά και γεωστρατηγικά παιχνίδια...

Πριν, εξάλλου, κατηγορήσουμε συλλήβδην τους Ρώσους γιατί στηρίζουν τον αυταρχικό πρόεδρό τους, ο οποίος δεν διστάζει ακόμα και να δολοφονεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, ας αναρωτηθούμε πόσο αντισταθήκαμε κι εμείς ως λαός, για παράδειγμα, στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Ο ρωσικός λαός, όπως βεβαίως κι ο ουκρανικός, χρειάζονται την αμέριστη συμπαράστασή μας κι όχι το στιγματισμό τους από τους συνήθεις επαναστάτες τού καναπέ και του πληκτρολογίου. Ποτέ δεν ωφέλησε τους λαούς το διαίρει και βασίλευε και ποτέ δεν πρόκειται να τους ωφελήσει...