Ο Καζαντζάκης με τα μάτια αυτών που ελπίζουν και φοβούνται τα πάντα...

Είναι χαρακτηριστικό των μέτριων καλλιτεχνών να δαιμονοποιούν ή να αγιογραφούν τους γίγαντες της τέχνης. Έχοντας, μάλιστα, υπόψη προηγούμενες δουλειές τού Γ. Σμαραγδή και τις κριτικές που έλαβε η κινηματογραφική του βιογραφία τού Ν. Καζαντζάκη δεν περίμενα και πολλά πράγματα πριν τη δω...

Ομολογώ, πάντως, ότι μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα, αν και βεβαίως παρατήρησα κι ο ίδιος τις ατέλειές της, τόσο καλλιτεχνικές όσο και ιστορικές. Με σημαντικότερη το φόβο τού σκηνοθέτη να μιλήσει για τις αριστερές ιδέες τού μεγάλου συγγραφέα- από πολιτικής άποψης τον παρουσίασε σαν να ήταν ο Στ. Θεοδωράκης της εποχής του- και βεβαίως έθιξε πολύ γενικώς κι επιφανειακώς τον πόλεμο που δέχτηκε, κυρίως από την εκκλησία, που του στέρησε και το Νόμπελ που δικαιούταν...

Γενικότερα, η ελληνική τέχνη διατηρεί ακόμα πολλά ταμπού ως προς την προσέγγιση ιστορικών γεγονότων, όπως για παράδειγμα μαρτυρούν κι ορισμένες ταινίες τού Π. Βούλγαρη. Η δικαιολογία είναι, βεβαίως, ότι οι σκηνοθέτες δεν παραδίδουν με το έργο τους μαθήματα Ιστορίας, μόνο που δεν είναι αυτή η αιτία τής αυτολογοκρισίας...

Είναι, επίσης, ίδιον των μετριοτήτων να φοβούνται να αναμετρηθούν με τα κατεστημένα τής εποχής τους, να συμβιβάζονται στην καλύτερη περίπτωση ή να υποτάσσονται στη χειρότερη μαζί τους. Αντιθέτως, πνεύματα όπως ο Καζαντζάκης, με πολύ μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία και διεθνή απήχηση από εκείνους που αποτελούν σήμερα την πνευματική ελίτ τού τόπου, δεν φοβήθηκαν να λογαριαστούν με τους σκοταδιστές τού καιρού τους κι αν όσο έζησαν μπορεί να έχασαν και κάποιες μάχες, ο χρόνος τούς ανύψωσε στο βάθρο που τους άξιζε εξαρχής...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό ο νεοφιλελεύθερος εσμός να χτυπά στην ουσία τον Καζαντζάκη με αφορμή την ταινία για τον ίδιο. Αλίμονο αν οι πολίτες εντρυφήσουν βαθιά στο έργο τού κοσμοπολίτη Κρητικού και κατανοήσουν ότι οι νόρμες με τις οποίες ανατράφηκαν δεν είναι θέσφατα, αλλά μπορούν να διαλυθούν στη στιγμή...

Πώς θα σταθεί το μητσοτάκειο "οι ταξικές ανισότητες ανήκουν στην ανθρώπινη φύση" μπροστά στο "αδύνατο είναι ό,τι δεν έχεις πεθυμήσει;". Και πώς θα φαίνονται τεράστιοι οι πνευματικοί νάνοι οι οποίοι στηρίζουν σήμερα το ακραίο κέντρο ή οι μισαλλόδοξοι ιερωμένοι αν μπουν στην ίδια ζυγαριά με εκείνον που αγάπησε περισσότερο τον Χριστό από όσο θα τον αγαπήσουν αυτοί που κάνουν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι το σταυρό του;...

Η Αριστερά της ξεφτίλας: Καλύτερα να σκοτώνονται γυναικόπαιδα στην Υεμένη από το να σκουριάζουν βλήματα στις αποθήκες...

Στη Σαουδική Αραβία, ανάμεσα σε άλλα "πολιτισμένα" που γίνονται εκεί, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν δημοσίως ασυνόδευτες. ενώ το ίδιο το κράτος στηρίζει τον ISIS και σκοτώνει με όπλα και το εμπάργκο εκατομμύρια άμαχους στην Υεμένη. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν έχουν καμία σημασία για την κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία πλέον μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα, ακόμα και την θανάτωση γυναικόπαιδων, με το επιχείρημα πως είναι προτιμότερη από το να σκουριάζουν βλήματα σε αποθήκες. Κι όμως, αυτό μου απάντησε, όχι ακριβώς με τα ίδια λόγια αλλά με το ίδιο νόημα, ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος όταν του ζήτησα να μου σχολιάσει την ουσία των δηλώσεων του Νίκου Φίλη, ενός από τους λίγους εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται ακόμα αριστερά, γι' αυτό κι εκπαραθυρώθηκε προς τέρψη των σκοταδιστών τής εκκλησίας...

Είναι γνωστό ότι η εξουσία αποκτηνώνει τον άνθρωπο, ακόμα κι εκείνον που ενδεχομένως να ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις. Είναι γλυκιά για να την αφήσεις από τα χέρια σου, αλλά σου ζητά ως αντάλλαγμα την ψυχή σου για να μπορείς να την κάνεις και να τη διατηρήσεις δική σου. Γι' αυτό ίσως και να μην έπρεπε να είμαστε τόσο σκληροί με τους συριζαίους, που δεν χρειάστηκαν ούτε τρία χρόνια για να προδώσουν τα ιδανικά τής νιότης τους προκειμένου να αγκιστρωθούν σε αξιώματα...

Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο περισσότερο εξευτελισμένοι θα αισθάνονται αύριο μεθαύριο αν το Ευρωκοινοβούλιο κι ο ΟΗΕ ζητήσουν εμπάργκο στην πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία εξαιτίας των φριχτών εγκλημάτων της πάνω στον άμαχο πληθυσμό, αν δηλαδή ακόμα κι αυτοί αποδειχθούν πιο Αριστεροί από τους ίδιους. Θα λένε και τότε πως όπλα πουλάς μόνο σε τέτοιες χώρες κι όχι στη Σουηδία και στην Ελβετία- τεράστιο ψέμα- και πως τα 66 εκατ. δολάρια στον κρατικό κορβανά είναι αρκετά για να κλείνουμε τα μάτια μας σε θηριωδίες;...

Η κυβερνώσα Αριστερά πρώτα ξεπούλησε την ψυχή της και ύστερα το νερό, το ηλεκτρικό κι οτιδήποτε άλλο μπορεί να ξεπουλήσει ακόμα για να ολοκληρώσει άρον άρον την τρίτη αξιολόγηση. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να χρησιμοποιήσει ακόμα και χημικά στο ειρηνοδικείο κόντρα σε εκείνους, που με κάποια υπερβολή είναι αλήθεια γιατί άθελά τους προστατεύουν και στρατηγικούς κακοπληρωτές, εναντιώνονται στους πλειστηριασμούς. Είναι η ίδια κυβέρνηση που έφερε για πρώτη φορά τα ΜΑΤ στην Καισαριανή, που πιστεύει ότι μπορεί να πράττει τα πάντα δίχως λαϊκή αντίδραση κι ότι το πόπολο θα την ευγνωμονεί γιατί θα βγάλει τη χώρα στις αγορές έχοντας χώσει στο μεταξύ τους πολίτες της τόσο βαθιά στη λάσπη που θα χρειαστούν δεκαετίες για να βγουν από αυτή...

Ο Αλ. Τσίπρας και το παρεάκι του ενδεχομένως να θεωρούν πως επέλεξαν το δύσκολο δρόμο για να σώσουν το λαό. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι σε αυτήν τη νέα επιβεβαίωση της οργουελικής δυστοπίας δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ζώα που επαναστάτησαν σε βάρος των καταπιεστών ανθρώπων για να γίνουν στο τέλος ίδια κι απαράλλαχτα με τους δυνάστες τους...

Κοινωνική δικαιοσύνη α λα ΣΥΡΙΖΑ: Δώσε μου το σπίτι σου να σου δώσω ψίχουλα...

Στην κυβέρνηση έχουν μια δική τους ιδιαίτερη προσέγγιση για να εξηγούν τι σημαίνει οικονομική επιτυχία. Ανάμεσα σε άλλα, σε αυτή συγκαταλέγουν και το κοινωνικό μέρισμα που διανέμουν, δηλαδή τη φιλανθρωπία που είχε μοιράσει κι ο Αντ. Σαμαράς- έστω λιγότερη- και την οποία τότε χαρακτήριζαν, και δικαίως, ντροπή κι αίσχος. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως μια οικονομία πηγαίνει καλά και οι πολίτες της ευημερούν όταν δεν ζουν από τα επιδόματα, τα έκτακτα βοηθήματα και τις λοιπές φιλανθρωπίες που τους πετούν στο πιάτο εκείνοι που τους έχουν πάρει το φαγητό...

Η θεά Τύχη, ωστόσο, στέκεται ακόμα στο πλευρό τού Αλ. Τσίπρα και του επιτρέπει να ελπίζει και τώρα σε νίκη στις επόμενες εκλογές, όσο πιο δύσκολο κι αν γίνεται αυτό κάθε ημέρα που περνά. Βλέπετε, ο βασικός του αντίπαλος σύρεται από τους συμβούλους του να χτυπά το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης την ώρα που ο ίδιος και η σύζυγός του είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Όποια πέτρα με οσμή σκανδάλου κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω γραμμένα τα ονόματα του Κ. Μητσοτάκη και της Μαρέβας κι αυτό δεν βοηθά τους πολίτες να ξεχάσουν πως αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ξαναζητούν την ψήφο του...

Δυστυχώς στο Κοινοβούλιο και γενικότερα στην πολιτική ζωή τού τόπου βρίσκονται άνθρωποι, σε όλα τα κόμματα, οι οποίοι δεν έχουν ούτε όραμα ούτε διοικητικές ικανότητες. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Ρ. Δούρου να καταγγέλλει τη γραφειοκρατία για την τραγωδία στη δυτική Αττική σαν να είναι δημοσιογράφος κι όχι περιφερειάρχης επί τριετία. Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση μετάτρεψε μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική- αν δεν ήταν εξαρχής στρατηγική- ο ελληνικός λαός ζει σε μια φάση αφασίας όπου δεν πιστεύει κανέναν αλλά εκδικείται εκείνους που τον εξαπάτησαν και τώρα του πετούν ψίχουλα την ίδια στιγμή που του παίρνουν και το σπίτι με τον ΕΝΦΙΑ και τον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό...

Καλοί οι μεσάζοντες, σύμμαχοι οι Σαουδάραβες, πωλείται το νερό: Μήπως κυβερνά ήδη ο Κυριάκος;...

Πολύ φοβάμαι για το κομματικό μας σύστημα πως δεν υπάρχουν αθώοι στην πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, αυτό το τόσο σκοταδιστικό καθεστώς που με το ζόρι επέτρεψε στις γυναίκες να οδηγούν και το οποίο ο Αριστερός πρωθυπουργός μας χαρακτήρισε στη Βουλή πάνω από μία φορά σύμμαχό μας. Ο Β. Παπαδόπουλος είναι τόσο εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας όσο είναι μια καμήλα πιθανό να επιβιώσει στο Βόρειο Πόλο. Και η ΝΔ δεν εκπροσωπεί μεσάζοντες και υπόδικους κουμπάρους επιχειρηματίες με την ίδια έννοια που ο Θανάσης Βέγγος μπορεί να θεωρείται διαχρονικό πρότυπο ομορφιάς...

Ο Αλ. Τσίπρας δημοσιοποίησε στην ουσία τη Δευτέρα την απόφασή του να πέσει, αν πέσει, μαζί με τον Π. Καμμένο, λαμβάνοντας το ρίσκο να καταρρεύσει στην περίπτωση που ο κυβερνητικός του εταίρος δεν αποδειχθεί τόσο αθώος όσο θα ήθελε ο πρωθυπουργός να είναι. Προστέθηκε, δηλαδή, άλλη μια απόδειξη ότι εδώ και πολύ καιρό η κυβερνητική συνοχή δεν στηρίζεται στην επιχείρηση διάσωσης του ελληνικού λαού, αλλά στο πάθος για τη διατήρηση της καρέκλας...

Αύριο μεθαύριο αυτή η κυβέρνηση θα ιδιωτικοποιήσει και το νερό, αλλά το αφήγημά της θα είναι πως παλεύει κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό και θα δαιμονοποιεί τον Κ. Μητσοτάκη καταλογίζοντάς του πίστη σε αυτά που η ίδια ψηφίζει με δάκρυα στα μάτια. Κι ερωτώ: ποια είναι η διαφορά μεταξύ τους, αν όχι στην υποκρισία;...

Είχα γράψει στην αρχή τής θητείας αυτής της κυβέρνησης πως το ηθικό της πλεονέκτημα δεν θα χαθεί όταν προκύψει ένας Τσοχατζόπουλος στις τάξεις της. Ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες θα βρεθεί κάποιο απολωλός πρόβατο...

Εκεί που θα κρινόταν η μάχη της κατά τής διαφθοράς και της διαπλοκής θα ήταν από το πώς θα αντιμετώπιζε τέτοιου είδους κρούσματα: θα τα αποκάλυπτε ή θα βοηθούσε στην αποκάλυψή τους ή θα τα έθαβε κάτω από το χώμα για να μην τα βρει κανείς ή για να μην τους δώσει τη σημασία που θα τους άξιζε; Δυστυχώς, η βρόμικη υπόθεση Παπαδόπουλου μαρτυρά πως οι ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μιμούνται ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και στη συγκάλυψη σκανδάλων, απαξιώνοντας ακόμα περισσότερο την πολιτική ζωή τού τόπου και στρώνοντας το έδαφος σε αυτοκαταστροφικές επιλογές τού εκλογικού σώματος...

Το Κυπριακό θα το λύσουν οι λαοί...

Όταν οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις, τότε συνήθως έρχεται η ώρα των λαών να το κάνουν. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και με το Κυπριακό, το οποίο παραμένει άλυτο επί δεκαετίες αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει το κουράγιο να αναλάβει έστω το ελάχιστο πολιτικό κόστος για την επανένωση του νησιού. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για σημαντικό κομμάτι των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων, ιδίως των νέων κι εκείνων που έχουν επισκεφτεί τα κατεχόμενα, οι οποίοι και θέλουν την επανένωση και μια χαρά μπορούν να συμβιώσουν με τους απέναντι...

Φυσικά και το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής τής Τουρκίας και κατοχής τού βόρειου τμήματος του νησιού. Το πρόβλημα, ωστόσο, υπήρχε και πριν το 1974 και γι' αυτό ήταν υπεύθυνες και οι εθνικιστικές ακρότητες των Ελληνοκύπριων, οι οποίες μάλιστα έφταναν έως το ακρότατο όριο της αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών. Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, ότι έχουν αναγκαστεί και πολλοί Τουρκοκύπριοι να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στο νότιο τμήμα τού νησιού εξαιτίας ακραίων οι οποίοι δεν μπορούν να συμβιώσουν παρά μόνο με το μίσος τους...

Δεν χρειάζεται να περάσεις πολλές ημέρες στην Κύπρο για να κατανοήσεις πόσο ξεπερασμένο είναι πλέον το τελευταίο τείχος που χωρίζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Οι νυσταλέες φάτσες των αστυνομικών ένθεν κακείθεν της πράσινης γραμμής μαρτυρούν μια κατάσταση η οποία συνεχίζεται μόνο από συνήθεια κι από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να μην μείνουν άνεργοι...

Ενόψει και προεδρικών εκλογών στη Μεγαλόνησο είναι δύσκολο να βρεθεί μια λύση μέσα στους επόμενους μήνες. Αυτή, όμως, είναι κάτι παραπάνω από εφικτή αργότερα, δίχως μεγαλοϊδεατισμούς κι εθνικισμούς οι οποίοι μόνο μίκρυναν τον ελληνισμό και δεν τον μεγάλωσαν...

Στο Παρίσι Αριστερός, στην Αθήνα νεοφιλελές...

Μέσα στο μιθριδατισμό που γεννά η προσκόλληση στην εξουσία, η κυβερνώσα Αριστερά περιστρέφεται γύρω από το δέντρο, λησμονώντας το δάσος: όλη η συζήτηση κινείται γύρω από το αν ο Π. Καμμένος χρησιμοποίησε μεσάζοντα για να πουλήσει όπλα στη Σαουδική Αραβία, αλλά δεν γίνεται κουβέντα για το κατά πόσο θα πρέπει η χώρα μας να πουλά πολεμικό υλικό σε σκοταδιστικά κράτη, τα οποία μάλιστα τα χρησιμοποιούν για να προκαλούν ανθρωπιστικές κρίσεις όπως στην Υεμένη...

Αλίμονο αν τα εξετάζουμε όλα από εμπορική σκοπιά, πολλώ δε μάλλον όταν τα έσοδα για το δημόσιο ταμείο από τη συγκεκριμένη συμφωνία μόλις και ξεπερνούν τα 60.000.000 ευρώ. Με αυτήν τη λογική αύριο μεθαύριο θα πουλήσουμε όπλα και στην Τουρκία;...

Δεν είμαι, εξάλλου, δογματικά αντίθετος στις αποκρατικοποιήσεις. Υπάρχουν τομείς όπου το Δημόσιο είτε εξ αντικειμένου είτε λόγω βεβαρημένου παρελθόντος κακοδιοίκησης θα ήταν προτιμότερο να απέχει...

Θυμάμαι, όμως, το ΣΥΡΙΖΑ να διοργανώνει ακόμα και δημοψήφισμα κατά τής ιδιωτικοποίησης του νερού στην Θεσσαλονίκη, την οποία τώρα θυσιάζει (κι αυτή) στον προϋπολογισμό προκειμένου να κλείσει άρον άρον η τρίτη αξιολόγηση. Το μέγα ερώτημα είναι αν αξίζει τον κόπο να βγούμε τυπικώς από τα μνημόνια το καλοκαίρι τού 2018 όταν δεν θα έχουν μείνει και πολλά σε αυτόν τον τόπο για να βασίσεις πάνω τους την περιλάλητη δίκαιη ανάπτυξη που τόσο όμορφα εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός...

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Αλ. Τσίπρας περιέφερε το αριστερό κουφάρι του και στα ένδοξα Παρίσια, υπογραμμίζοντας πάνω από μία φορά πως είναι Αριστερός, γι' αυτό είναι κι ευρωπαϊστής. Δεν αμφιβάλλω πως ο Αλέξης αισθάνεται Αριστερός, είναι όμως πολύ μικρός ακόμα για να συμπεριφέρεται σαν τους παππούδες στα καφενεία που διηγούνται την ένδοξη νιότη τους σαν να συνέβη μόλις χθες...

Ωραίες κι όλες οι μεγαλοστομίες κατά τού νεοφιλελευθερισμού, αλλά ο πρωθυπουργός λησμόνησε να πει στους ακροατές του πως ο ίδιος τον εφαρμόζει απαρεγκλίτως στη χώρα μας, πιστεύοντας ότι η λογική τής πλήρους υποταγής θα μας βγάλει στο ξέφωτο. Θεωρώ τον Αλ. Τσίπρα αρκετά έξυπνο για να πιστεύει πράγματι κάτι τέτοιο...



  

Καμμένο χαρτί...

Εδώ κι αρκετό καιρό πλέον η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει περισσότερο με βαρίδι για την άσκηση αριστερών πολιτικών, τουλάχιστον σε κοινωνικά ζητήματα, παρά ωφελεί τη χώρα. Η βάση δημιουργίας της το 2015 ήταν το σκίσιμο των μνημονίων και η πάταξη της διαφθοράς, η οποία ταυτιζόταν με το μέχρι τότε κατεστημένο...

Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ήδη ψηφίσει τα δικά της μνημόνια, τα οποία δένουν τη χώρα μέχρι και το 2020, ενώ όσον αφορά το κατεστημένο είναι αλήθεια ότι αυτό που υπήρχε μέχρι το 2015 μοιάζει ξεδοντιασμένο, αλλά στην θέση του δημιουργείται νέο με τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό που διαλύθηκε. Αφήστε που σημαντικό κομμάτι τού μεγάλου κεφαλαίου έχει μείνει ανέγγιχτο. Αλήθεια, τι έγινε, για παράδειγμα, με τη δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών;...

Δεν ξέρω πόσο ένοχος ή αθώος είναι ο Π. Καμμένος για την περίπτωση του μεσάζοντα στα εξοπλιστικά. Προσωπικώς τίποτα από τα δύο δεν θα με εξέπληττε. Δεν είναι, ωστόσο, η σκανδαλολογία που κάνει τη συγκυβέρνηση παρωχημένη, αλλά η ίδια η νεοδιαμορφωμένη πολιτική πραγματικότητα...

Είναι θεμιτό ο Αλ. Τσίπρας να ζητά από την κεντροαριστερά να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος της και να αποφασίσει αν θέλει να στραφεί προς την Αριστερά ή προς τη δεξιά. Οφείλει, όμως, κι εκείνος να προχωρήσει σε κάποιες παραχωρήσεις αν επιθυμεί τη συνεργασία μαζί της και, μάλιστα, όχι με όρους προεκλογικούς αλλά στρατηγικής συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι δυνατό να εμφανίζεται συνεχώς ως όμηρος του υπουργού Άμυνας σε σημείο να τον υπερασπίζεται με τη φυσική του παρουσία ακόμα και σε επίκαιρη επερώτηση που δεν αφορά τον πρωθυπουργό...

Ο Αλ. Τσίπρας βραβεύεται σήμερα στο Παρίσι για το πολιτικό του σθένος. Αν αυτή η βράβευση λάμβανε χώρα το 2015, τότε θα στηριζόταν σε πραγματικά περιστατικά. Τώρα περισσότερο μοιάζει με αναμνηστική γιορτή τού ποιος θα μπορούσε να είχε γίνει αν δεν αποφάσιζε να μετατρέψει μια τακτική υποχώρηση σε στρατηγική...

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η πρώτη φορά Αριστερά οδηγείται σε εκλογική ήττα, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί από την οικονομική θέση των μικρομεσαίων πολιτών όταν στηθούν οι κάλπες. Πιθανόν να μην υπογραφεί νέο μνημόνιο το καλοκαίρι τού 2018, οι πληγές ωστόσο από αυτά που έχουν ήδη υπογραφεί είναι τόσο βαθιές ώστε πολύ φοβάμαι πως δεν θα επουλωθούν ούτε σε μια δεκαετία. Γι' αυτό κι ο λαός και η ιστορία πολύ δύσκολα θα καταχωρίσουν τον Αλ. Τσίπρα στους ελευθερωτές του κι όχι στους δυνάστες του που τον εξαπάτησαν...

Το κλείσιμο του ματιού σε Εξάρχεια-Ρουβίκωνα ό,τι απόμεινε από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ

Ήταν λίγο μετά από τα Δεκεμβριανά του 2008 όταν έτυχε να περιμένω στο φουαγιέ θεάτρου μαζί με τον Αλ. Τσίπρα για να ξεκινήσει μια παράσταση, όταν ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού δέχθηκε λεκτική επίθεση από καθώς πρέπει κυρία με αφορμή τα έκτροπα που είχαν προηγηθεί. Εκείνος, ως γνήσιος πολιτικάντης που δεν θέλει να στενοχωρεί κανέναν, έμεινε βουβός, ωστόσο έκρινα σκόπιμο να υπερασπιστώ όχι τον ίδιο αλλά τη νεολαία που δεν κάθεται στον καναπέ, αλλά θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και με αυτό δεν εννοούσα ούτε εννοώ σήμερα τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα με την πρώτη ευκαιρία, αλλά τους νέους με φλόγα μέσα τους που δεν μπορεί να δαμαστεί από την όποια εξουσία...

Στη δημοκρατία, ωστόσο, υπάρχουν κι όρια στην ατομική ελευθερία, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με πράξεις βίας. Καμία αντίδραση απέναντι στο σύστημα δεν δικαιολογεί, για παράδειγμα, να πετάς στα τυφλά μια ναυτική χειροβομβίδα σε κατοικημένη περιοχή, πολλώ δε μάλλον να τραυματίζεις ενδεχομένως και θανάσιμα έναν πολίτη, όπως συνέβη τις προάλλες στα Εξάρχεια...

Κι όσα στατιστικά στοιχεία κι αν προσκομίσει ο Αλ. Τσίπρας για τη μείωση της εγκληματικότητας και στη συγκεκριμένη περιοχή, τα οποία δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το "έθιμο" των επεισοδίων μετά από την πορεία τού Πολυτεχνείου ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πορεία. Να ήταν κάποιος λαϊκός ξεσηκωμός ώστε η αστυνομία και η πολιτική της ηγεσία να μην μπορούν να συλλάβουν τους πάντες να το καταλάβω. Αφήστε που θα δικαιολογούσα και τον ίδιο το λαϊκό ξεσηκωμό. Αλίμονο όμως, μιλάμε κάθε φορά για 300 ψευδοαναρχικούς που ασχημονούν στο όνομα μιας πολύ προσωπικής τους αντίληψης για το τι σημαίνει Αριστερά...

Φυσικά και τα Εξάρχεια και οι μπαχαλάκηδες δεν άνθισαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα ίσα, που αυτά τα φαινόμενα έχουν περιοριστεί πολύ στις ημέρες μας, ιδίως αν τα συγκρίνουμε με τα όσα συνέβαιναν τη μνημονιακή περίοδο ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ένα λόγο παραπάνω να τα εξαλείψει, αφού το κόμμα που κυβερνά, κουβαλά επί χρόνια τη ρετσινιά τού υποστηρικτή των μπαχαλάκηδων, αλλά κι οργανώσεων τύπου Ρουβίκωνα που θεωρούν πως αντικαθιστούν το κράτος δικαίου με ακτιβιστικές ενέργειες που προσφέρονται για ωραία πλάνα δίχως όμως ουσία...

Τόσο πολύ, όμως, φοβάται ο Αλ. Τσίπρας την αντίδραση κάποιων στελεχών του που πράγματι βλέπουν με θετικό μάτι αυτούς τους δήθεν Ρομπέν των Δασών του γλυκού νερού; Είναι αστείο αν προσπαθεί ακόμα να περισώσει ό,τι θυμίζει πάνω του Αριστερά με το να εθελοτυφλεί μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα ή με το να μην φορά γραβάτα την ίδια ώρα που καταθέτει νέο προϋπολογισμό λιτότητας για τα απομεινάρια τής μεσαίας τάξης...

To "είμαι κάθε λέξη τού Συντάγματος" κατάντησε "ψηφίστε τον μονόφθαλμο από τον τυφλό"...

Το σοβαρότερο επιχείρημα υπέρ του το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Αλ. Τσίπρας και δικαιολογημένα όταν έρθει η ώρα τής κάλπης συμπυκνώνεται στο ερώτημα "αν δεν ψηφίσετε εμένα, ποιόν θα ψηφίσετε"; Με την εξαίρεση του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα κατεβεί στις εθνικές εκλογές, δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό κάποια εναλλακτική λύση στο ΣΥΡΙΖΑ η οποία να προκρίνει έναν υλοποιήσιμο εναλλακτικό δρόμο. Ενδεχομένως αυτό να ισχύει και για τον Γιάνη Βαρουφάκη, μόνο που εκείνος έδειξε ότι διαθέτει το σθένος να παλέψει για τις ιδέες του μέχρι τέλους...

Πόσο τιμητικά είναι, ωστόσο, όλα αυτά για εκείνους που ανάλαβαν την εξουσία το 2015 λέγοντας πως θα σκίσουν μνημόνια και θα είναι ημέρα μεσημέρι, πως είναι κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας και πως θα δώσουν ένα τέλος στη διαπλοκή; Η πρώτη φορά Αριστερά ξεκίνησε την πορεία της με μια δυναμική που όμοιά της δεν είχε γνωρίσει ο τόπος ούτε το 1974. Τότε οι Έλληνες ναι μεν ήταν ενθουσιασμένοι με την πτώση τής χούντας, αλλά και φοβισμένοι για τυχόν επανάκαμψή της, γι' αυτό και συμβιβάστηκαν με τη λύση Καραμανλή...

Το 2015, όμως, ο λαός βγήκε στους δρόμους διψώντας για πραγματική αλλαγή, δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος. Από όλα αυτά σήμερα έχει μείνει μία ηττημένη και παραδομένη στο νεοφιλελευθερισμό κυβέρνηση η οποία μοιράζει επιδόματα φτώχειας για να καμουφλάρει το γεγονός ότι υλοποιεί πολιτικές που ασμένως θα υλοποιούσε κι ο άθλιος Κούλης για να κρατηθεί στην εξουσία...

Η αντιπολίτευση είναι αυτή που είναι, φαύλη κι ανίκανη, και τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία ζητούν ξανά την ψήφο μας και κατηγορούν για τα πάντα την τριετία ΣΥΡΙΖΑ λες και οι ίδιοι είχαν παραδώσει τον παράδεισο. Καταντά, ωστόσο, πολύ μονότονο και κουραστικό να ακούς τον πρωθυπουργό κάθε φορά που στριμώχνεται- και συμβαίνει συχνά τελευταία- να επικαλείται το ότι δεν είναι πορφυρογέννητος και τη Siemens για να στριμώξει με τη σειρά του τον Κ. Μητσοτάκη...

Ο λαός τα ξέρει ήδη όλα αυτά, γι' αυτό και τον ψήφισε δις μέσα στο 2015. Δεν θα κερδίσει επομένως ξανά εκλογές με την ίδια ρητορική παρά μόνο αν εκείνος αποδειχθεί πολύ καλύτερος από τα τζάκια και τους μιζολήπτες. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όμως, αποδεικνύεται απλώς ο μονόφθαλμος μπροστά στους τυφλούς, με τάσεις, μάλιστα, πλήρους απώλειας της πολιτικής του όρασης...

Ο Αλέξης ζητά από την Φώφη να γίνει η Αριστερή που ο ίδιος έπαψε να είναι...

Με την εκλογή- επανεκλογή στην ουσία- της Φ. Γεννηματά γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι το πολυθρύλητο κόμμα τής κεντροαριστεράς δεν είναι τίποτα άλλο από το ΠΑΣΟΚ σε νέα συσκευασία και με νέο ΑΦΜ. Αρκεί, εξάλλου, μια ματιά στα τιμημένα γηρατειά που ψήφισαν ως επί το πλείστον, καθώς και στις γνωστές από το παρελθόν πασοκόφατσες που έκαναν την επανεμφάνισή τους για να αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το πανηγυράκι, το οποίο ομολογουμένως ήταν πολύ καλώς οργανωμένο, δεν ήταν κάτι βαθύτερο από επικοινωνιακό σόου με ντεκόρ μια κοινωνία που δεν την αφορούν οι αγωνίες κομματικών μηχανισμών και πολιτικών ζόμπι...

Το ερώτημα τώρα είναι πού θα στρέψει το καράβι η Φώφη, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω δηλώσεις συριζαίων, όπως του Αλ. Φλαμπουράρη, οι οποίοι καλούν την κεντροαριστερά να αποκηρύξει τις πολιτικές λιτότητας. ΄

Αλήθεια, σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν οι ίδιοι και ζητούν από τους άλλους να αποκηρύσσουν πολιτικές τις οποίες εκείνοι εφαρμόζουν, έστω με κλαυθμούς κι οδυρμούς; Φαίνεται πως κάποιοι στην κυβέρνηση υποφέρουν από μια ασθένεια που είναι διαδεδομένη ανάμεσα σε εκείνους που ασκούν εξουσία κι έχει να κάνει με το να πιστεύουν ως αληθινό το ίδιο τους το ψέμα...

Ούτε είναι εικόνα πρωθυπουργού να σεργιανά στα εξωτερικά με την αγαπημένη του υπουργό και να τραβά φωτογραφίες σαν τουρίστας την ώρα που υπάρχουν ακόμα άταφα πτώματα στη Μάνδρα. Αν δεν μπορούν ο Αλ. Τσίπρας ή η Ρ. Δούρου να δώσουν λύσεις στα προβλήματα, τουλάχιστον ας αποφεύγουν τις επικοινωνιακές προκλήσεις οι οποίες εξοργίζουν και δεν καταπραΰνουν το πλήθος. Δυστυχώς, άλλωστε, για εκείνους δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τα "fake news" ορισμένων ΜΜΕ, αλλά και τα "real news", την πεισματάρα δηλαδή πραγματικότητα που βρίσκει τον τρόπο να εκδικείται όσους την αγνοούν επιδεικτικώς και πιστεύουν ότι η οικονομική πολιτική που ασκούν είναι αριστερή μόνο και μόνο επειδή αναδιανέμουν δικαιότερα τη φτώχεια από τους προηγούμενους...

Δούρου, αυτή η ανύπαρκτη...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει κάποτε για τον στρατηγό Γρίβα πως "εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος". Αν ζούσε σήμερα, θα μπορούσε να πει το ίδιο και για την Ρ. Δούρου, και με το δίκιο του!...

Η περιφερειάρχης Αττικής έχει σαρώσει στις φωτογραφίσεις με σελέμπριτι, αθλητές, διεθνείς προσωπικότητες και μη και με τον Ηλ. Ψινάκη, καθώς και στις αναπλάσεις πάρκων και πλατειών, αλλά οι κάτοικοι της περιφέρειας ελάχιστα έχουν δει από έργα τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά την καθημερινότητά τους. Αυτό διόλου απασχολεί, ωστόσο, την φιλόδοξη Ρένα, η οποία έχει φροντίσει να στήσει και στα μέσα ενημέρωσης ένα σύστημα αυλοκολάκων το οποίο την αντιμετωπίζει ως το όγδοο θαύμα και "θάβει" οτιδήποτε αρνητικό ή σκανδαλοειδές προκύπτει- κι έχει όντως προκύψει- κατά την θητεία της. Κι αυτό γιατί η Αττικάρχισσα διαθέτει και φίλους με πολύ γεμάτο πορτοφόλι, οι οποίοι άλλωστε την βοήθησαν να αποκτήσει το σημερινό της αξίωμα...

Η πρώτη δουλειά που οφείλει να κάνει ένας περιφερειάρχης όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του δεν είναι οι φιέστες και τα έργα βιτρίνας, αλλά σωτηρίας τού πληθυσμού του. Η Ρ. Δούρου, ωστόσο, μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα κόμπαζε για ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία αποδείχθηκαν φτερό στον άνεμο στη δυτική Αττική...

Φυσικά και δεν ευθύνεται η ίδια για παθογένειες δεκαετιών ούτε της ανήκουν όλες οι σχετικές αρμοδιότητες. Οι κυβερνώντες, άλλωστε, διαχρονικά φροντίζουν να διαχέουν τις ευθύνες από θεσμό σε θεσμό ώστε στο τέλος όλοι να την βγάζουν λάδι. Από την άλλη, όμως, στα τρία χρόνια πλέον που ασκεί τα καθήκοντά της δεν έχει κάνει και τίποτα σπουδαίο για να αλλάξει τα κακώς κείμενα...

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν πτοεί την όμορφη Ρένα, η οποία θέλει να γίνει χαλίφισσα στην θέση τού χαλίφη Τσίπρα, το προετοιμάζει στο παρασκήνιο και το κρύβει επιμελώς στο προσκήνιο για να μην την πάρουν με τις πέτρες. Θα μου πείτε πως ούτε ο πρωθυπουργός είναι το άλας της γης ώστε να τον αντιμετωπίζουμε ως αναντικατάστατο. Ως πότε, όμως, θα συμβιβαζόμαστε με την εναλλαγή μετριοτήτων στην εξουσία, οι οποίες όταν έρχονται τα δύσκολα δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και πετούν τη μπάλα στην εξέδρα;... 

Η κλιματική αλλαγή ίσως πετύχει εκεί που απέτυχαν οι επαναστάσεις...

Μπορεί να χτυπήσει ακόμα και τσουνάμι τη χώρα και κάποιοι να μην πιστεύουν και τότε στην κλιματική αλλαγή, όπως, για παράδειγμα, δεν πίστευαν οι σκοταδιστές πρόγονοί τους ότι η Γη γυρίζει. Δυστυχώς η άγνοια σε συνδυασμό με την ανοησία δημιουργούν ένα τοξικό κοκτέιλ για την κοινωνία μας, θύματα του οποίου ήταν αυτήν την εβδομάδα οι κάτοικοι της Μάνδρας...

Οι περισσότεροι, πάντως, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κλιματική αλλαγή μέσω της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν είναι μια ακόμα θεωρία συνωμοσίας, αλλά μια απτή πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο, η αποδοχή τού προβλήματος αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυσή του και ίσως στο μέλλον να μην μπαζώσουμε άλλα ρέματα γιατί δεν πιστεύουμε ότι η φύση θα μας τιμωρήσει...

Το περιβάλλον, ωστόσο, δεν θα σωθεί μόνο αν ανακυκλώνουμε ή δεν χρησιμοποιούμε τις πλαστικές σακούλες των σούπερ μάρκετ. Η διάσωσή του συνδέεται άμεσα με την αναγκαιότητα αλλαγής αναπτυξιακού μοντέλου, με λίγα λόγια με τη μείωση της απληστίας για περισσότερα υλικά αγαθά...

Αφού ο σοσιαλισμός δεν κατάφερε να φέρει, τουλάχιστον όχι ακόμα, την αιώνια ευτυχία μέσω των επαναστάσεων, ενδεχομένως το ισχυρότερο ράπισμα στο καπιταλιστικό πρότυπο να δοθεί από το ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Πιθανώς, δηλαδή, το ανάχωμα στα υπερκέρδη των λίγων να χτιστεί όχι χάρη σε μια ιδεαλιστική προσέγγιση της ζωής, αλλά χάρη στο θεμελιώδες, στην θέληση δηλαδή για συνέχιση της στοιχειώδους ύπαρξής της...

Στον αντίποδα, όμως, του ενστίκτου αυτοσυντήρησης ελλοχεύει το ένστικτο της αυτοκαταστροφής, το οποίο συνδυασμένο με τον καπιταλιστικό ατομικισμό προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το μέλλον τού πλανήτη και της ανθρωπότητας πάνω σε αυτόν. Όσο, μάλιστα, θα προοδεύει η διαστημική τεχνολογία και θα γίνεται ευκολότερο να αποικίσουμε άλλους δορυφόρους ή πλανήτες τόσο και θα γιγαντώνεται η αίσθηση πως μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε δίχως συνέπειες...

Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε πως χωρίς θεό όλα επιτρέπονται. Φαίνεται πως το ίδιο ισχύει και για τον καπιταλισμό, με το τίμημα της αλαζονείας μας να περιλαμβάνει και τις επόμενες γενιές...

Ο Αδωνις υπέρ και της νομιμοποίησης φόνων, ληστειών και βιασμών...

Ελάτε όλοι μαζί με τον Αδ. Γεωργιάδη να θρηνήσουμε ομαδικώς για τους πλούσιους που οι άνθρωποι, βρε παιδί μου, θέλουν να πληρώνουν φόρους, αλλά επειδή είναι υπερβολικά υψηλοί επιλέγουν να φοροαποφεύγουν στα νησιά Κέιμαν κι άλλους εξωχώριους παραδείσους. Ποιος θα ήταν, επομένως, ένας λελογισμένος φόρος γι' αυτούς;

Θα ήταν μήπως, και συγχωρήστε μου την "πρόκληση", να πληρώνει ο καθένας αναλόγως των δυνάμεών του; Ή είναι καλύτερα να καταργήσουμε τη συνταγματική διάταξη που το επιβάλλει ώστε να μην μπερδεύεται και η Μαρέβα κι ανοίγει offshore στην Καραϊβική, ενώ θα μπορούσε να μην πληρώνει τίποτα και με έδρα στην Ελλάδα;...

Στην ουσία ο αντιπρόεδρος της ΝΔ κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο με τη δήλωση του προέδρου του περί φυσικών κοινωνικών ανισοτήτων. Με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι φυσικό στον άνθρωπο και να σκοτώνει, να κλέβει, να δέρνει και να βιάζει. Θα αποδεχόταν, επομένως, ο "πολύς" Άδωνις να νομιμοποιηθούν κι αυτές οι πράξεις; Κι αλήθεια, πόσο νοικοκυρίστικο είναι να δικαιολογείς εγκλήματα σε βάρος τού κοινωνικού συνόλου;...

Υποτίθεται πως ο Αδ. Γεωργιάδης και οι συνοδοιπόροι του είναι υπέρ τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας κι εναντίον κάθε κοινωνικής παρεκτροπής. Πώς, επομένως, εξεγείρονται όταν κάποιος μπαχαλάκιας σπάσει τη βιτρίνα ενός μικρομεσαίου μαγαζάτορα, αλλά αδιαφορούν γι' αυτόν όταν πρόκειται για τον μεγαλοεπιχειρηματία, ο οποίος αρκετές φορές δεν είναι καν Έλληνας, που τον ανταγωνίζεται με το πλεονέκτημα ότι δεν πληρώνει φόρους στη χώρα μας;...

Στη δήλωση Γεωργιάδη συμπυκνώνεται κι όλη η υποκρισία των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να μην αναγνωριστεί η δυνατότητα επιλογής φύλου για τους διεμφυλικούς, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν τα μάτια μπροστά στη φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή των πλούσιων, τους οποίους ακόμα κι ο Π. Μοσκοβισί αποκάλεσε "βαμπίρ". Βεβαίως είναι οι ίδιοι εκπρόσωποι του ακραίου κέντρου που χαρακτήριζαν συνωμοσιολόγους όσους υποστηρίζαμε πως οι δανειστές δεν έσωσαν την Ελλάδα, αλλά τις τράπεζές τους μέχρι να έρθει κατόπιν εορτής κι ο Γ. Ντάισελμπλουμ να μας δικαιώσει. Όπως κι αν έχει, γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ιδεολογία παρά ο πιο κυνικός τρόπος για να δικαιολογείς το ότι το 1% κατέχει το 99% του πλούτου τού πλανήτη...

Ο Αλέξης σκότωσε τους γονείς μας και τώρα μας πηγαίνει εκδρομή με το ορφανοτροφείο...

Όσο περισσότερο επιδιώκει την ιδιοκτησία τού δικού του τρίτου μνημονίου τόσο περισσότερο ο Αλ. Τσίπρας θυμίζει τον Αντ. Σαμαρά και τα δικά του κοινωνικά μερίσματα. Υπό μια πρώτη ματιά το να μοιραστεί 1,4 δισ. ευρώ σε 3,4 εκατομμύρια Έλληνες είναι θετικό. Μόνο που από τους ίδιους πολίτες αφαιρέθηκαν τα διπλάσια και τα τριπλάσια και θα αφαιρεθούν κι άλλα- έχουν ήδη ψηφιστεί μειώσεις συντάξεων, νέοι φόροι και μείωση αφορολόγητου για τα επόμενα τρία χρόνια...

Το να πανηγυρίζει, επομένως, η κυβέρνηση για το περιλάλητο υπερπλεόνασμα είναι σαν να σκοτώνουμε τους γονείς ενός παιδιού και ύστερα να του δίνουμε τη δυνατότητα να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο. Φαντάζομαι πως το ορφανοτροφείο είναι που θα έπρεπε να είχαμε αποφύγει εξαρχής...

Όπως κι αν έχει, αν ο πρωθυπουργός εννοεί τη δίκαιη ανάπτυξη οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή δεν μπορεί να περιορίζεται σε χριστουγεννιάτικους μποναμάδες και, γενικότερα, σε επιδοματικές πολιτικές. Μια πολιτεία με κοινωνική συνείδηση έχει καθήκον να απλώνει δίχτυ προστασίας για τα πιο αδύναμα μέλη της, αλλά υποχρεούται παραλλήλως όχι μόνο να ταΐζει ψάρια αλλά και να μάθει στους πολίτες της πώς να τα πιάνουν. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώσουμε τις πελατειακές σχέσεις, τον κομματισμό και την ήσσονα προσπάθεια που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία...

Ούτε περιποιεί τιμή στον Αλ. Τσίπρα να χρησιμοποιεί το κοινωνικό μέρισμα ως αντιπερισπασμό στις εκλογές τής κεντροαριστεράς. Η φιλανθρωπία, εξάλλου, δεν είναι ίδιον της Αριστεράς αλλά της ένοχης πλουτοκρατίας. Αντιθέτως, αριστερή πολιτική είναι η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για τη δημιουργία νέου...

Αυτό, όμως, δεν επιτυγχάνεται ούτε, για παράδειγμα, με τη μείωση του φόρου επί των διαφημίσεων για τους καναλάρχες, με την οποία στην ουσία ισοφαρίζεται το ποσό που θα καταβάλουν για τις τηλεάδειες. Τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από τη φύση τους δεν έχουν διάρκεια, ιδίως όταν ορισμένοι έχουν αντικαταστήσει εδώ και καιρό με αυτά την ουσία τής πολιτικής, αποδεχόμενοι ένα δρόμο τον οποίο είχαν αποδεχθεί ασμένως και οι προκάτοχοί τους μέχρι που αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό...

Η κεντροαριστερά περιέχει το Αριστερά, όχι το δεξιά...

Δεν ξέρω αν όσοι πήγαν και ψήφισαν για τις εκλογές τής κεντροαριστεράς αγωνιούν για το χώρο, είδαν φως και μπήκαν ή απλώς αποτελούν τον κομματικό μηχανισμό τού ΠΑΣΟΚ που έδωσε και τη νίκη σε Φ. Γεννηματά- Ν. Ανδρουλάκη. Όπως κι αν είχε, το σημαντικότερο είναι το ότι πήγαν και το ακόμα σημαντικότερο να συνειδητοποιήσουν ότι από σήμερα το σπουδαιότερο είναι η αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που ναι μεν θα βρίσκεται ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, αλλά θα πλησιάζει περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μιλάμε για κεντροαριστερά αλλά για κεντροδεξιά. Για να μην μιλήσω για κεντροδεξιά με άρωμα νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς...

Το πιθανότερο είναι στις επόμενες εκλογές να μην έχουμε αυτοδυναμία, ενώ στις μεθεπόμενες η εκλογή θα γίνει με απλή αναλογική. Αν, επομένως, δεν θέλουμε η χώρα να παραδοθεί στις δυνάμεις τού ακραίου νεοφιλελευθερισμού είναι απαραίτητο ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστερά να βρουν ένα modus vivendi μακριά από την ασθένεια της υποταγής στο κατεστημένο και στο λαϊκισμό που εμποδίζουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ισοδυναμεί με συμβιβασμό με επιλογές που οδήγησαν στη χρεοκοπία και οι οποίες είναι ικανές να μας οδηγήσουν σε ένα νέο υποβιβασμό στην υποτέλεια...

Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθά το ότι στις εσωκομματικές εκλογές δεν επικράτησαν εκείνες οι δυνάμεις που δεν αντιμετώπισαν τον Κ. Μητσοτάκη ως αντίπαλο αλλά ως σύμμαχο.Κι αυτό όχι γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ εκπροσωπεί το απόλυτο κακό- κανένας δεν το εκπροσωπεί-, αλλά γιατί αν μια Αριστερά, έστω και κεντροαριστερή, θέλει να είναι όνομα και πράγμα Αριστερά τότε οφείλει πρωτίστως να απομακρυνθεί από τις κακές επιρροές και δευτερευόντως να αντιληφθεί ποιοι είναι οι ιδεολογικοί της σύμμαχοι...

Ο λαός φοβάται πρωθυπουργία Μητσοτάκη, όχι νέο έγκλημα Κουφοντίνα...

Όταν μια κοινωνία μετατρέπει σε σοβαρό ζήτημα τη διήμερη άδεια ενός καταδικασμένου δολοφόνου κι όταν αυτή η κοινωνία είτε τον δαιμονοποιεί είτε τον αγιοποιεί, τότε το πρόβλημα δεν το έχει ο δολοφόνος αλλά η κοινωνία. Ο Δ. Κουφοντίνας βγήκε για πρώτη φορά από τη φυλακή μετά από 15 χρόνια. Σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που δεν αποδέχεται ούτε την θανατική ποινή ούτε τα ισόβια για οποιονδήποτε άνθρωπο αυτό θα αποτελούσε κομμάτι τής προσπάθειας επανένταξής του στον κοινωνικό ιστό...

Στη χώρα, ωστόσο, που δεν μας περνά καν από το μυαλό να χαρακτηρίσουμε ακόμα και τον φονιά άνθρωπο αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το μόνο, όμως, που καταφέρνει η πολιτεία και οι πολίτες της που βλέπουν τη δικαιοσύνη ως εκδίκηση και νομιμοποιούν με τη συμπεριφορά τους την αυτοδικία είναι να γίνονται τα τέρατα που καταδικάζουν...

Η "αγία οικογένεια" έχει πιαστεί πάνω στον Κουφοντίνα όπως ο θαλασσοδαρμένος από το σωσίβιο. Το πιθανότερο είναι πως ο "Λουκάς τής 17Ν" με τόσες κάμερες που τον ακολουθούν να μην κλέψει ούτε τσίχλα από το περίπτερο. Για το μητσοτακέικο, ωστόσο, συνιστά το νούμερο ένα κίνδυνο για τη χώρα. Λυπάμαι που θα το στενοχωρήσω, αλλά πολύ περισσότερο φοβάται ο ελληνικός λαός μια πρωθυπουργία Μητσοτάκη παρά κάποιο νέο έγκλημα Κουφοντίνα...

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, εξάλλου, κρίσεις όπως το ποιος μπορεί να παίρνει άδεια από τη Βουλή δεν θα έπρεπε να απασχολούν το πολιτικό προσωπικό, αλλά να αφήνονται στους καθ' ύλη αρμόδιους. Γιατί θα πρέπει, για παράδειγμα, οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες τής ΕΛ.ΑΣ. ή οι αποφάσεις συμβουλίων φυλακών να εξαρτώνται από το ποιος κατέχει την εκτελεστική εξουσία και να μην αφήνονται οι θεσμοί να λειτουργούν αυτόνομα;...

Το ίδιο ισχύει και για τη δημόσια διοίκηση, με αποτέλεσμα στην Ελλάδα να "απολαμβάνουμε" την παγκόσμια πρωτοτυπία μηχανισμοί να ξηλώνονται και να οικοδομούνται όχι μόνο όταν αλλάζει κυβέρνηση, αλλά και υπουργός τής ίδιας κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο, είτε δραπετεύσει είτε επιστρέψει στη φυλακή ο Κουφοντίνας οι παθογένειες μιας χώρας τύποις ευρωπαϊκής θα παραμείνουν χάσκουσες, με τα κόμματα να αντιπαρατίθενται για σκιές γαϊδάρων την ώρα που ο ελέφαντας τού λαϊκισμού, του πολιτικού κόστους, του εθνικισμού, της τρομολαγνείας και της μισαλλοδοξίας βρίσκεται στο δωμάτιο και ποδοπατά οτιδήποτε υγιές πάει να φυτρώσει σε αυτόν τον τόπο...

Παγκόσμια πρωτοτυπία ο αρχηγός τής αντιπολίτευσης να παράγει περισσότερα σκάνδαλα από τον πρωθυπουργό...

Στη Μεγάλη Βρετανία βουλευτές έχουν παραιτηθεί γιατί χρησιμοποίησαν δημόσιο χρήμα για να φτιάξουν σπιτάκι για το σκύλο τους και υπουργοί έχουν αυτοκτονήσει γιατί έχουν κατηγορηθεί πως παρενοχλούσαν σεξουαλικώς υφισταμένες τους. Στην Ελλάδα, πάλι, ζούμε την παγκόσμια ίσως πρωτοτυπία ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης να παράγει διαχρονικά περισσότερα σκάνδαλα από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς!...

Άραγε ο Κ. Μητσοτάκης θα πρότασσε τα ανδρικά δασύτριχα στήθη του και θα μιλούσε για χυδαιότητα αν η Μπ. Μπαζιάνα, σύντροφος Τσίπρα, είχε παραδεχθεί δημοσίως ότι είναι συνιδιοκτήτρια κατά 50% εξωχώριας εταιρείας στις νήσους Κέιμαν; Για εκείνη θα ίσχυε το "έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές"- πίσω από τις γραμμές εννοεί πως αυτό κάνουν όσοι θέλουν να φοροαποφεύγουν- που έχει τόσο πρόχειρο για την δική του σύζυγο;...

Θα μπορούσα να συγχωρήσω στον πρόεδρο της ΝΔ το αμαρτωλό βιογραφικό του, αν πίστευα ότι οι δεξιότητές του και οι πολιτικές του τοποθετήσεις υπερτερούσαν σε αξία των ελαττωμάτων του. Ο λόγος, όμως, που δεν στηρίζω τον Κ. Μητσοτάκη και είναι σχεδόν αδύνατο να το κάνω και στο μέλλον δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι είναι ένας απατεώνας τού κοινού ποινικού δικαίου όσο με το ότι πολιτεύεται έχοντας ως προτεραιότητα τα συμφέροντα της δικής του άρχουσας τάξης...

Μιλά, για παράδειγμα και για ξεκάρφωμα, για μείωση του ΕΝΦΙΑ ως τυράκι, αλλά η φάκα βρίσκεται στο ότι οι φοροελαφρύνσεις που προτείνει, αφορούν κατά βάση τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους παίκτες τού χρηματιστηρίου. Ανάμεσά τους δύσκολα θα αναγνωρίσει κανείς τον μέσο Έλληνα...

Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοώ την αγωνία τής οικογένειας Μητσοτάκη για τη διήμερη άδεια σε έναν αμετανόητο δολοφόνο όπως είναι ο Δ. Κουφοντίνας. Το να επικαλείται, εξάλλου, ο γιος τού "πιστολιού τής 17Ν" τη νομιμότητα για να υπερασπιστεί την άδεια που δόθηκε στον πατέρα του μοιάζει με μαύρο χιούμορ...

Από την άλλη, ωστόσο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του όταν μιλά για θράσος Μητσοτάκη, αναφερόμενος στη Siemens. Θα μπορούσε να αναφέρεται και σε άλλες βρόμικες υποθέσεις στις οποίες είναι μπλεγμένη η "αγία οικογένεια", αλλά η μεγαλύτερη απαξίωσή της προέρχεται από την προσπάθειά της να επικαλείται την ιδιότητα της μητέρας για την Μαρέβα για να δικαιολογήσει τη χυδαία φοροαποφυγή της, την ίδια φοροαποφυγή που στερεί από τις υπόλοιπες μητέρες το κοινωνικό κράτος προστασίας τους... 

Έρχεται η ημέρα που ο Κυριάκος θα κάνει χρήση τού νόμου Παρασκευόπουλου για αποσυμφόρηση των φυλακών...

Όπως και στη φοροδιαφυγή, όπου επειδή απουσιάζει η ουσιαστική πολιτική βούληση για να χτυπηθεί την πληρώνουν οι συνεπείς φορολογούμενοι, με τον ίδιο τρόπο και στην αντεγκληματική πολιτική βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Όπου κάρο η αποσυμφόρηση των φυλακών κι άλογο ο σωφρονισμός των εγκληματιών...

Κατανοώ την αναγκαιότητα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και το ότι εξαιτίας τής παραβίασής τους καταδικαζόμαστε συνεχώς από το αρμόδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πολιτική, ωστόσο, σημαίνει πολλές φορές την επιλογή μεταξύ δύο δεινών κι αριστερή πολιτική η επιλογή τού χρησιμότερου για την πλειονότητα των πολιτών...

Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι δυνατό κάθε τρεις και λίγο να αποφυλακίζεις βαρυποινίτες ή κι άτομα με ελαφρύτερες ποινές οι οποίοι μέσα στη φυλακή όχι μόνο δεν έχουν σωφρονιστεί, αλλά έχουν γίνει και χειρότεροι. Κι όσο κι αν μας στενοχωρεί, είναι προτιμότερο μέχρι το σύστημα να γίνει από τιμωρητικό σωφρονιστικό να χτιστούν νέες φυλακές, ώστε όσοι διαβιώνουν σε αυτές να μην αισθάνονται ζώα, από το να επιστρέφουν οι κρατούμενοι σε μια κοινωνία έτοιμοι για να ξαναεγκληματήσουν σε αυτή. Ακόμα κι από πρακτική άποψη κι αν το δει κανείς ο φυλακισμένος είναι πιθανότερο να σωφρονιστεί σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον όπου θα του παρέχουν τουλάχιστον τα ουσιώδη...

Κακώς, πάντως, σπεύδει ο Κ. Μητσοτάκης να απορρίψει το νόμο Παρασκευόπουλου και κάθε άλλη ευεργετική διάταξη για τους φυλακισμένους. Οι αποκαλύψεις για σκοτεινές υποθέσεις τού ίδιου, της συζύγου του Μαρέβας, του οικογενειακού κουμπάρου Μαρινάκη, η Siemens, ο Κήρυκας Χανίων, το σπίτι τού Βολταίρου και τόσα άλλα που πιθανόν να μάθουμε σύντομα τον καθιστούν, αν μη τι άλλο, υποψήφιο κάτοικο των φυλακών Κορυδαλλού, παρέα με τον Άκη κι άλλους...

Αν ήμουν στην θέση του, επομένως, θα εγκατάλειπα την ακροδεξιά καμπάνια για τάξη κι ασφάλεια και θα γινόμουν πιο δικαιωματιστής κι από τους συριζαίους για να σώσω το τομάρι μου. Αν σώζεται...

Ούτε σκύλος δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει ούτε πολιτικός τις ελίτ που του φτιάχνουν offshore...

Με τόσα... Papers φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής που έχουν αποκαλυφθεί δεν μπορούν οι πυλώνες τού ασύδοτου καπιταλισμού παρά να παραστήσουν πως νοιάζονται για την αντιμετώπιση των φορολογικών παραδείσων. Οι ίδιοι άνθρωποι που απορρυθμίζουν την αγορά, μειώνουν τους φόρους στο μηδέν με ολέθριες συνέπειες για το κοινωνικό κράτος κι επομένως για την κοινωνική συνοχή κι επιστρέφουν τις εργασιακές σχέσεις στο μεσαίωνα υπόσχονται κάθε φορά που ξεσπά κάποιο σκάνδαλο τύπου Paradise Papers πως θα βάλουν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων και θα κλείσουν κάθε σχετικό παραθυράκι. Κανείς, ωστόσο, δεν το κάνει γιατί ποιος πολιτικός τα βάζει με τις ελίτ που ανοίγουν και σε εκείνον offshore λογαριασμούς;... 

Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η ΝΔ να ζητήσει να διαχωριστούν όσοι νομίμως διαθέτουν εξωχώριες εταιρείες από εκείνους που τις κατέχουν παρανόμως! Η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει, δηλαδή, να δικαιώνει το δόγμα Βουλγαράκη περί νόμιμου και ηθικού κι αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πως και η σύζυγος Μητσοτάκη έχει "συλληφθεί" να διαθέτει offshore...

Μόνο που παγκόσμιο επίδικο θα έπρεπε να είναι η πάταξη όχι μόνο της φοροδιαφυγής, αλλά και της φοροαποφυγής, ιδίως αν μιλάμε για πρακτικές όπως αυτές που καυτηριάζονται στα Paradise Papers και οι οποίες παραπέμπουν στη μαφία. Όλα αυτά, ωστόσο, είναι ψιλά γράμματα για τους νεοδημοκράτες, συγγενείς και φίλους τους που ομνύουν στην αγαπημένη τους και τόσο βολική για τους ίδιους ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού...

Κατά τα άλλα, κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί η τρομοκρατία στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη αντί να συρρικνώνεται, μεγεθύνεται σε βαθμό που όχι μόνο να απολάβει της ανοχής ή και της επιδοκιμασίας σημαντικού κομματιού τού πληθυσμού, αλλά να αποκτά και χαρακτηριστικά κινήματος! Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι μερικές σφαίρες από καλάσνικοφ θα συνετίσουν την κεντροαριστερά ώστε να απεμπλακεί από τον ακροδεξιό λιμπεραλισμό. Αλίμονο όμως, επίσης, αν δεν κατανοήσουμε επιτέλους ότι τα χέρια των τρομοκρατών οπλίζονται από την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να υπερβεί παθογένειες αιώνων, να σταθεί πάνω από το λαϊκισμό και τον ελιτισμό και να δώσει λύσεις με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης κι άμεσα...

Για την Αριστερά δεν είναι αρκετό να μην βυθίζεις πρόσφυγες...

Πολύ καλά έκανε ο πρωθυπουργός και δέχθηκε τον Αμίρ και την μητέρα του στο Μέγαρο Μαξίμου, όπως πολύ καλά έπραξε κι ο αρμόδιος υπουργός που τους επισκέφθηκε στο σπίτι τους. Η κυβέρνηση αυτής της χώρας, άλλωστε, έχει τη μεγαλύτερη υποχρέωση να αποδεικνύει στους κατοίκους της και στο εξωτερικό ότι δεν θα επιτρέψουμε αυτός ο τόπος να μετατραπεί σε γήπεδο δίχως κανόνες για την ελληνική εκδοχή τής Κου Κλουξ Κλαν και για τους απογόνους των ταγματασφαλιτών. Είναι, επίσης, γεγονός ότι τα υπόλοιπα κράτη- μέλη τής ΕΕ- άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο- δεν έχουν δείξει την απαιτούμενη αλληλεγγύη απέναντι στην Ελλάδα, η οποία ακόμα και σήμερα καλείται να αντιμετωπίζει ταυτοχρόνως τη μεγαλύτερη οικονομική και προσφυγική κρίση που γνώρισε η Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Κάπου εδώ, ωστόσο, τελειώνουν οι δικαιολογίες για την κυβέρνηση και, κυρίως, για τον Γ. Μουζάλα, ο οποίος ως άνθρωπος, επιστήμονας κι ακτιβιστής είναι συμπαθέστατος αλλά ανεπαρκέστατος για τη δουλειά που κλήθηκε να κάνει ως υπουργός. Δεν έχουμε αξιοποιήσει όσο θα έπρεπε ευρωπαϊκά και μη κονδύλια, η οργάνωση παραμένει στοιχειώδης με αποτέλεσμα και να αλωνίζουν αμφιβόλου χρησιμότητας κι επιδιώξεων ΜΚΟ, ενώ την ίδια ώρα οι περισσότεροι πρόσφυγες, τουλάχιστον εκείνοι που βρίσκονται στα νησιά, ζουν σε συνθήκες που δεν περιποιούν τιμή σε κανένα μας. Αλίμονο, εξάλλου, αν μια αριστερή κυβέρνηση βάζει τον πήχη τόσο χαμηλά ώστε να θεωρεί πως τον έχει περάσει γιατί δεν επιδιώκει να κάνει το βίο των μεταναστών και των προσφύγων αβίωτο ή γιατί δεν τους βυθίζει ή τους σκοτώνει με νάρκες, όπως κατά καιρούς έχει προτρέψει την πολιτεία κι ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος της ΝΔ...

Αυτή η κυβέρνηση δυσκολεύεται να ζητά συγγνώμη. Δυσκολεύεται, για παράδειγμα, με το ηλεκτρονικό εισιτήριο και δυσκολεύεται να το κάνει και για τις συνθήκες διαβίωσης στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Κατανοώ ότι λειτουργεί σε ένα ως επί το πλείστον εχθρικό μιντιακό περιβάλλον, μόνο που αν δεν θέλει να χάσει κάθε επαφή με τον μέσο πολίτη δεν πειράζει αν μερικές φορές φορά τα τρύπια παπούτσια του για να διαπιστώνει πόσο άνετα περπατά με αυτά...

Είναι πανθομολογούμενο ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι τυχερός που έχει για βασικό αντίπαλο τον Κ. Μητσοτάκη. Για να κερδίσεις, όμως, οποιοδήποτε παιχνίδι δεν αρκεί ο αντίπαλός σου να είναι κακός. Οφείλεις κι εσύ να είσαι αποδεδειγμένα καλύτερός του...

Σαν να ζητάς από φυματική σαρανταποδαρούσα να είναι Αριστερή στα λόγια και στις πράξεις...

Από τις μεγαλύτερες παγίδες που στήνουν στον εαυτό τους οι πολιτικοί αρχηγοί είναι οι σύμβουλοι που επιλέγουν. Μια κακή επιλογή μπορεί πολύ εύκολα να τους αποξενώσει όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά κι από τον ίδιο τους τον εαυτό και να πιστέψουν ότι είναι άλλοι από αυτούς που πραγματικά είναι. Θύμα μιας τέτοιας αυτοϋπονόμευσης είναι κι ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει αρχίσει να πιστεύει το επικοινωνιακό παραμύθι που του έχουν πλάσει οι επικοινωνιολόγοι του για να παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη διαφορετικός από αυτός που πραγματικά είναι...

Σε ένα ακόμα κρεσέντο αυτογελοιοποίησής του υποσχέθηκε να περιορίσει τις κοινωνικές ανισότητες τις οποίες ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει μόλις δύο μήνες νωρίτερα φυσικό φαινόμενο. Σε λίγο θα μας πει πως μπορεί να διώχνει και τα σύννεφα μακριά και να αποτρέπει σεισμούς και καταποντισμούς...

Ενδεικτική, επίσης, της άγνοιας Μητσοτάκη για τους κινδύνους στους οποίους τον μπλέκει ο εαυτός του είναι και η εμμονή του να θωπεύει τους νοικοκυραίους με νόμο, τάξη κι ασφάλεια όταν ο ίδιος και η οικογένειά του είναι βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι στα σκατά. Ακόμα κι αν ο πρόεδρος της ΝΔ αποδείξει- αν και τα στατιστικά στοιχεία τον διαψεύδουν- ότι επί ΣΥΡΙΖΑ έχουν αυξηθεί, για παράδειγμα, οι κλοπές και οι ληστείες, και η ατομική του εμπλοκή στα σκάνδαλα Siemens και Κήρυκα Χανίων και η κομματική σε θαλασσοδάνεια από τράπεζες, ΚΕΕΛΠΝΟ, "Ερρίκος Ντυνάν", οι επαφές Αυγενάκη με μαφιόζους ή η νέα ταύτιση με τους καναλάρχες προκαλούν πολύ μεγαλύτερη- και δικαιολογημένη- κοινωνική δυσφορία...

Από την άλλη, ωστόσο, διαπιστώνω μια δυσκολία στην κυβέρνηση να ζητήσει ένα καθαρό "συγγνώμη" χωρίς "ναι μεν, αλλά". Τελευταία κρούσματα είναι η πρωτογονικής σύλληψης ταλαιπωρία τού επιβατικού κοινού για την ηλεκτρονική κάρτα και η παραδοχή τής υπερφορολόγησης των μικρομεσαίων γιατί δεν μπόρεσαν κι εκείνοι να πατάξουν δραστικώς τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή...

Δικαιολογίες υπάρχουν για όλα- πράγματι ευθύνεται και η πολιτική ορθότητα των προσωπικών δεδομένων και ήταν προτιμότερο να προστατευτούν τα πιο ευπαθή στρώματα από το να πληρώσουν κι αυτά το μάρμαρο του ελλείμματος πολιτικής βούλησης και ικανότητας να χτυπηθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Μόνο που οι πολιτικοί με αξιώματα και μπέσα πρώτα σκύβουν το κεφάλι ενώπιον των "βασανιστηρίων" στο λαό και μετά υψώνουν δάχτυλο για να δείχνουν κάπου αλλού. Το να ψάχνεις, όμως, για αξιοπρέπεια και φιλότιμο σε ανθρώπους που ασκούν εξουσία είναι σαν να ζητάς από μια φυματική σαρανταποδαρούσα, που θα έλεγε κι ο Ευκλ. Τσακαλώτος, να είναι Αριστερή στα λόγια και στις πράξεις...

Κομμουνιστές εκτελέστηκαν στην Καισαριανή Παντελή Βούλγαρη, οι "Έλληνες" φορούσαν τις κουκούλες...

Ο Διονύσιος Σολωμός το είχε πει, αλλά ποιος πιστεύει έναν μεθύστακα; "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές". Γι' αυτό και η, πολύ συγκινητική όντως, ταινία τού Παντελή Βούλγαρη για τους 200 εκτελεσθέντες τής Καισαριανής αποτελεί μια έντιμη προσπάθεια καταγραφής των μαύρων εκείνων γεγονότων. Θα ήταν, ωστόσο, πολύ πιο έντιμη και θα συνεισέφερε περισσότερα στην εθνική αυτογνωσία- αν υποθέσουμε πως ένα φιλμ μπορεί να έχει και τέτοιο στόχο- αν γινόταν πιο ξεκάθαρο ότι δεν εκτελέστηκαν όποιοι κι όποιοι, αλλά 200 κομμουνιστές ή, τέλος πάντων, η πλειονότητά τους ήταν κομμουνιστές...

"Μα, είναι καιρός τώρα να αναμοχλεύουμε εμφυλιοπολεμικά πάθη;", ενδεχομένως να αναρωτηθείτε και δεν σας κακίζω. Όχι, αλλά αν θέλουμε να μην επαναλαμβάνουμε ως έθνος τα ιστορικά μας λάθη οφείλουμε να τα κοιτάμε κατάματα κι όχι να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να μυξοκλαίμε για αδέρφια που σκότωναν αδέρφια δίχως να αναλογιζόμαστε τα πώς και τα γιατί...

Καλώς ή κακώς η Εθνική Αντίσταση αποτελεί κατά βάση μια εποποιία τής ελληνικής Αριστεράς, η οποία για "ευχαριστώ" κυνηγήθηκε τις επόμενες δεκαετίες από τους δωσίλογους και τους απογόνους τους. Να μην το πούμε για να να μην διαταραχθεί η κοινωνική συνοχή; Μα, ακριβώς επειδή δεν το λέμε φωναχτά δίνουμε πάτημα στους σύγχρονους εθνικούς και ταξικούς δωσίλογους να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας και στους νεοναζί να συμπεριφέρονται ακόμα και στα δικαστήρια ως τάγματα εφόδου...

Κατά κάποιο τρόπο στο ίδιο σκεπτικό εμπίπτει και η ιστορία Τσοχατζόπουλου, η οποία για πολλούς είναι "προπέρσινα ξινά σταφύλια", άρα τελείως αδιάφορη. Κι όμως, αυτή η αμεριμνησία μας απέναντι στη διαφθορά είναι που την θεριεύει κι οδηγεί όσους την υπηρέτησαν πιστά κι έκαναν την τύχη τους μέσω αυτής να συμπεριφέρονται ακόμα και σήμερα με προκλητικό τρόπο, όπως η Β. Σταμάτη...

Δεν ασπάζομαι την κοσμοαντίληψη Τραμπ για να υποστηρίζω την θανατική ποινή, έστω για τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων, αλλά η δικαιοσύνη οφείλει να είναι όσο το δυνατό αυστηρότερη απέναντι σε εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη και την ανάγκη τού ελληνικού λαού για να γίνουν δισεκατομμυριούχοι. Σε διαφορετική περίπτωση καθιστούμε την αυτοδικία τρόπον τινά νόμο τού κράτους...