Αυτοί που ανέβηκαν στην εξουσία μετρώντας φέρετρα απαιτούν από το πόπολο να λησμονήσει το σκαμμένο χώμα...

Συμβουλεύομαι ξανά και ξανά το ημερολόγιο, αλλά πέρα από την ώρα την προηγούμενη Κυριακή δεν έχει αλλάξει κάτι ως προς τη χρονιά. Κι όμως, αν ακούς μόνο τους νεοδημοκράτες και τα παπαγαλάκια τους βρισκόμαστε στο 2015 κι όχι στο 2023. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρωθυπουργός- εδώ έπεσαν μόνο μερικές εβδομάδες έξω-, ο Γιάνης Βαρουφάκης υπουργός Οικονομικών και η χώρα είναι χρεοκοπημένη εξαιτίας τους...

Μόνο αν χρησιμοποιούσε το ρήμα "απέτυχα" θα ήταν η ομολογία αποτυχίας Μητσοτάκη ηχηρότερη από την ανακύκλωση του 2015, λες και η χώρα γεννήθηκε και πέθανε το πρώτο εξάμηνο εκείνης της χρονιάς. Ή λες κι αν συνεργαστούν ξανά Τσίπρας- Βαρουφάκης, αν και δεν το βλέπω και πολύ πιθανό, ο γραμματέας τού ΜέΡΑ 25 θα ξαναγίνει υπουργός Οικονομικών. Στη δεξιά, ωστόσο, είναι συνηθισμένοι να πολιτεύονται επικαλούμενοι αόρατους εχθρούς. Από τον κομμουνισμό ως τον Βαρουφάκη, τον Γ. Δραγασάκη ή τον Δ. Παπαδημούλη υπάρχει μια αόρατη κλωστή που δένει τους αποδιοπομπαίους τράγους των "νόμιμων ιδιοκτητών τής χώρας"...

Κυβερνούν τέσσερα χρόνια, ως παράταξη έχουν κυβερνήσει τη συντριπτική πλειονότητα των χρόνων εδώ κι έναν αιώνα, αλλά την καταστροφή στον τόπο την έφερε η πρώτη φορά Αριστερά, όπως το πελατειακό κράτος, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Βουτάνε στη μιντιακή κολυμβήθρα του Σιλωάμ και θεωρούν τους εαυτούς τους ξεπλυμένους από οποιοδήποτε προηγούμενο αμάρτημα και ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε ως καθαρούς, αμόλυντους κι αποτελεσματικούς... 

Αυτοί που ανέβηκαν στην εξουσία μετρώντας φέρετρα απαιτούν τώρα από το πόπολο να λησμονήσει το σκαμμένο χώμα. Αυτό, όμως, είναι και το πραγματικό μέγεθός τους όταν δεν το φουσκώνει ο τηλεοπτικός φακός... 

 

Σκέψεις ενός απαίσιου, άχρηστου, ανεπρόκοπου και γρουσούζη...

Όταν ο Ρ. Ρέιγκαν αποκάλεσε τη Σοβιετική Ένωση αυτοκρατορία τού κακού δεν πρόσθεσε κάτι νέο στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. Ανέκαθεν οι αντίπαλοι προσέδιδαν δαιμονικά χαρακτηριστικά ο ένας στον άλλο προκειμένου οι ίδιοι να φαίνονται ανώτεροι. Υπό αυτή την έννοια όταν ο Αδ. Γεωργιάδης αποκαλεί συλλήβδην τους Αριστερούς "απαίσιους, άχρηστους, ανεπρόκοπους και γρουσούζηδες" δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποδεικνύει ότι ο φασισμός από περιθωριακός και στη συνέχεια ανεκτός έχει μετατραπεί σε κυρίαρχο πολιτικό λόγο...

Το έχω ξαναγράψει, το γράφω και τώρα: αυτή η εκλογική μάχη θα είναι η πιο βρόμικη των τελευταίων χρόνων γιατί θα είναι και η πιο αμφίρροπη. Δεν περιμένω, συνεπώς, να συγκρουστούν προγράμματα, αλλά να γίνουν μάχες χωρίς γάντια, με προσωπικές αναφορές και σκανδαλώδεις απολήξεις. Όποιος περιμένει να γίνει σοφότερος για την υγεία, την παιδεία, την οικονομία ή το κράτος δικαίου θα είναι μάλλον ανώφελο να ανοίξει την τηλεοπτική του συσκευή...

Από την άλλη, ωστόσο, ας αναλογιστούμε αν κι εμείς οι ψηφοφόροι, που ξημεροβραδιαζόμαστε παρακολουθώντας "Survivor", επιθυμούμε πραγματικά να αποφευχθούν οι λασπομαχίες ούτως ώστε να μάθουμε περισσότερα για τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία ή τις τράπεζες. Αν δεν γουστάραμε τον απόπατο δεν θα τον τιμούσαμε με υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Κι αν ειλικρινώς προτιμούσαμε τη σοβαρότητα πολιτικοί όπως ο Αδ. Γεωργιάδης θα δούλευαν στο τσίρκο κι όχι σε υπουργικό γραφείο... 

Ο Ανδρουλάκης οδηγεί το κεφάλι του σε μετωπική με τον τοίχο...

Όσο ο Ν. Ανδρουλάκης θα πετά στο δημόσιο διάλογο διάφορες αρλούμπες τού στιλ "δεν θα είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός τού πρώτου κόμματος, αλλά ο κύριος ή κυρία Χ που θα σας αποκαλύψω όποτε γουστάρω" θα χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο. Η μέχρι τώρα τακτική του είναι αδιέξοδη κι αποδυναμώνει τη μετεκλογική διαπραγματευτική του θέση. Θα είχε νόημα μόνο αν δεν είχαμε εκλογές με απλή αναλογική. Τώρα, όμως, είναι αυτοκαταστροφική...

Το ΠΑΣΟΚ θα λάβει ποσοστό μικρότερο του 10% κι αυτό είναι λογικό για ένα κόμμα στελεχών που δεν έχει να πει κάτι διαφορετικό από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Ύστερα από δέκα χρόνια, εξάλλου, με χαμηλές πτήσεις θα έπρεπε να είχε ήδη συνειδητοποιήσει ότι το μπόι του έχει χαμηλώσει πολύ. Όταν, επομένως, ζητήσει ο Αλέξης Τσίπρας συνεργασία από τον Ν. Ανδρουλάκη, ο τελευταίος θα κληθεί να διαλέξει από μία συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό Τσίπρα και τους περισσότερους υπουργούς επιλογής ΣΥΡΙΖΑ ή από μία δεύτερη αναμέτρηση όπου το ποσοστό του θα είναι τόσο χαμηλό που θα παρακαλά τον Τσίπρα να μην πάει σε τρίτες εκλογές και τον αποτελειώσει. Τόσο απλά...    

Αν ήμουν Ανδρουλάκης, θα δήλωνα πως θα συνεργαστώ μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι πιο κοντά στη σοσιαλδημοκρατία από τη ΝΔ κι ο Μητσοτάκης με παρακολουθούσε, πέρα από όλα όσα δεινά επέφερε και στο κράτος δικαίου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Θα ζητούσα, επίσης, όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό προκειμένου να περιοριστεί η αλαζονεία κι αυθαιρεσία τού πρώτου κόμματος. Όλα τα υπόλοιπα ευνοούν τον Μητσοτάκη και τον Ανδρ. Λοβέρδο και πάντως όχι εσένα Νικόλα... 

  
 

Βιβ λα στρουθοκαμηλίσμ...

Το ασφαλιστικό σύστημα οποιασδήποτε χώρας είναι το καλύτερο καταφύγιο του λαϊκισμού. Ποιος δεν θέλει να βγει όσο νωρίτερα στη σύνταξη, να μην εργάζεται και να απολαμβάνει τη ζωή με μια καλή σύνταξη; Πόσοι, όμως, είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές όσο εργάζονται; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό, αν ωστόσο δεν αποδεχθούμε ότι κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο αν δεν χρηματοδοτείται κι από τους μελλοντικούς συνταξιούχους τότε δεν θα λύσουμε ποτέ την εξίσωση...

Γιατί να παίρνουμε σύνταξη στα 67 κι όχι στα 64; Και γιατί να μην παίρνουμε σύνταξη στα 64 κι όχι στα 62; Αυτή η κολοκυθιά δεν έχει τέλος, ούτε στην Ελλάδα ούτε στη Γαλλία ούτε οπουδήποτε αλλού. Γι' αυτό και θεωρώ πιο ρεαλιστική τη συζήτηση για την τετραήμερη εργασία με τις ίδιες αποδοχές και την επέκταση της τηλεργασίας από τη μείωση των συνταξιοδοτικών ορίων ή, έστω, τη διατήρησή τους. Όσο νωρίς, άλλωστε, και να πάρουμε σύνταξη δεν είναι προτιμότερο να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο όταν είμαστε 20, 30, 40, 50 ή 60;...

Όπως, όμως, με τα ελληνοτουρκικά έτσι και με το ασφαλιστικό το κομματικό μας σύστημα δεν είναι ώριμο να πληρώσει το πολιτικό κόστος. Γι' αυτό και θα συνεχίσει να πετά το τενεκεδάκι λίγο μακρύτερα από το να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο από τη στιγμή που όλοι πολιτεύονται με ορίζοντα τετραετίας κι όχι δεκαετιών... 

 

 

Δεν είναι εκ γενετής φαύλοι, είναι τα κακομαθημένα της μιντιακής ομερτά...

Γιατί στη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη παράγουν, κατά μέσο όρο, ένα σκάνδαλο την εβδομάδα; Είναι χειρότεροι άνθρωποι εκ γενετής από τους συριζαίους; Όχι βεβαίως, σε αντίθεση όμως με τους συριζαίους πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα και να γλιτώσουν για τα πάντα χάρη στη μιντιακή ομερτά. Αυτό μάλλον πίστεψε κι ο Ν. Παπαθανάσης, το τελευταίο μπουμπούκι τού μητσοτακισμού που μπέρδεψε την αριστεία με τη λαμογιά...

Σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες κι αυτές δεν θα έλεγα πως τιμούν τη ΝΔ. Από τη μία με το ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές ένας πρώην υπουργός που καταδικάστηκε για το ότι συνεργάστηκε με έναν επιχειρηματία για να φτιάξουν ένα ΣΥΡΙΖΑ Channel, κάτι που δεν έγινε γιατί αποκλείστηκε από τον πρώην υπουργό, ο οποίος παραλλήλως ανάγκασε για  πρώτη φορά τους καναλάρχες να πληρώσουν. Με το ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει κι ένας πολιτικός με τοξικό λόγο, ο οποίος αποκάλυψε τη δράση μια σειρά απατεώνων, όπως Πάτση, Καππάτου, Νικολάου...

Από την άλλη, κατεβαίνει ένα συνονθύλευμα υπερχρεωμένων νεοφιλελεύθερων με ακροδεξιές τάσεις κι ολιγαρχική χρηματοδότηση που έχουν κάνει βουτιά στο δημόσιο χρήμα και τρώνε ακόμα και τα πόμολα, όταν δεν παρακολουθούν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι όλοι οι νεοδημοκράτες υποψήφιοι Μητσοτάκης, Πάτσης, Γεωργιάδης, Καππάτος ή Νικολάου. 

Όταν αποδέχεσαι, ωστόσο, να είσαι υποψήφιος σε έναν τέτοιο αχταρμά ιδεοληψίας, διαπλοκής και διαφθοράς έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης. Αυτό το έχουν καταλάβει, άλλωστε, κάποιοι και φρόντισαν να αποσυρθούν πριν ο εξευτελισμός γίνει συνώνυμο της πολιτικής τους διαδρομής... 

Τσίπρας και μόνος του παρά με εκβιαζόμενους και νάρκισσους...

Το ΠΑΣΟΚ θέλει σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση χωρίς να αποκλείει τη ΝΔ που ξεκίνησε ακόμα και την ιδιωτικοποίηση του νερού. Το ΠΑΣΟΚ, επίσης, είναι εξοργισμένο που ο Ν. Παππάς- έφερε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο δημόσιο ταμείο- κι ο Π. Πολάκης- είναι τοξικός ο λόγος του- θα είναι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με αυτόν που παρακολουθούσε τον αρχηγό του εφόσον έρθουν σε προγραμματική συμφωνία. Το ΠΑΣΟΚ, επίσης, που συγκυβέρνησε με το ΛΑΟΣ μολονότι έβγαιναν και χωρίς αυτό τα κουκιά παραμένει σοκαρισμένο που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ γιατί αλλιώς δεν έβγαιναν τα κουκιά...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα επιμένω ότι η καλύτερη λύση για τη χώρα είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δεύτερες εκλογές. Ούτε η συγκυβέρνηση με τον τρικυμία εν κρανίω Ανδρουλάκη ούτε με τον αρχηγό των αριστεριστών Βαρουφάκη προκειμένου στο τέλος τής τετραετίας, και χωρίς μνημόνιο πάνω από το κεφάλι του, ο Αλέξης Τσίπρας να κριθεί από τον ελληνικό λαό, αλλά κι από τον ιστορικό τού μέλλοντος με βάση το πρόγραμμά του κι όχι τους επώδυνους συμβιβασμούς του. Σε διαφορετική περίπτωση θα είναι περισσότερο ή λιγότερο όμηρος ανθρώπων με σκελετούς στη ντουλάπα τους ή νάρκισσων χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο για τη χώρα...

Μπορεί να σημείωσα πως η καλύτερη λύση τη δεδομένη χρονική περίοδο είναι ο αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ, είμαι όμως υπέρ και της συνταγματικής κατοχύρωσης ενός και μόνου εκλογικού συστήματος, κατά προτίμηση αναλογικού. Αυτό θα κάνει σίγουρα πιο βαρετό και προβλέψιμο το πολιτικό παιχνίδι, αλλά θα απαλλαγούμε επίσης από τους βυζαντινισμούς και τις κινήσεις κάτω από το τραπέζι που ξεδιπλώνονται κι αυτές τις ημέρες. Καλύτερα, συνεπώς, ένα κομματικό σύστημα που δεν θα συγκινεί τους πολιτικούς ρεπόρτερ από ένα πολιτικό παιχνίδι βυθισμένο στη βρομιά...

  

 

Όσο τα ΜΜΕ θα ξεσκίζουν το ΣΥΡΙΖΑ θα κοιμάμαι ήσυχος...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση που έχει ασκήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν ήταν και δεν είναι, αντιστοίχως, υποδειγματικές. Όσο κι αν περίσσευαν οι καλές προθέσεις έγιναν λάθη που αποξένωσαν την κοινωνική πλειοψηφία η οποία έφερε στην κυβέρνηση την πρώτη φορά Αριστερά. Στην εξουσία, ωστόσο, δεν ήρθε ποτέ κι αυτό φροντίζουν να το αποδεικνύουν η εχθρότητα των ολιγαρχών προς το ΣΥΡΙΖΑ και η μιντιακή τους προπαγάνδα...

Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα είχε το αρνητικότερο ρεκόρ τής Ευρώπης σε αναλογία πληθυσμού στους θανάτους από covid δεν θα είχε ζήσει για να κάνει άλλα σκάνδαλα. Θα είχε πέσει πριν κλείσει την εθνική οδό για πέντε πόντους χιόνι, πριν καούν τα περισσότερα στρέμματα στην ιστορία τής χώρας, πριν εμφανίσει έναν Πάτση ή μία Νικολάου ή πριν παρακολουθήσει όποιον μιλά ελληνικά κι όχι μόνο. Τα ίδια ΜΜΕ τα οποία στήνουν περίτεχνες αγιογραφίες Μητσοτάκη, όταν δεν του ασκούν κριτική με το μαλακό, θα είχαν ξεσκίσει τον Τσίπρα. Όπως το έκαναν, άλλωστε, το 2015- 2019...

Υπό μία έννοια, ωστόσο, το μέγεθος και της δικής μου εμπιστοσύνης στο ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται κι από την ποιότητα της αντιμετώπισής του από τα ΜΜΕ. Αν τα μίντια κατά την επερχόμενη δεύτερη φορά Αριστερά αρχίσουν να της συμπεριφέρονται με το γάντι ή και να την στηρίζουν απροκάλυπτα θα ανησυχήσω πολύ για τη βούλησή της να κάνει μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν, πάλι, συνεχίσουν να της συμπεριφέρονται όπως σήμερα θα κοιμάμαι πιο ήσυχος. Ιδίως αν έχει γίνει μάθημα το πάθημα του "ΣΥΡΙΖΑ Channel" και της κολεγιάς με αναξιόπιστους επιχειρηματίες... 

 

 
 

Οι κροκόδειλοι δεν δακρύζουν, απλώς αναπαριστούν με τελειότητα τον πόνο...

Οι νεκροί των Τεμπών δεν θυσιάστηκαν για να γίνει καλύτερος ο σιδηρόδρομος. Όπως δεν είχε θυσιαστεί κι ο Παύλος Φύσσας για να απαλλαγεί η χώρα από τους χιμπατζήδες με τα μαύρα. Δεν το επέλεξαν να σταυρωθούν κι ας σταυρώθηκαν. Όσοι, επομένως, ασκούν πολιτική με τη σημειολογία και τους συμβολισμούς μάλλον είναι οι ίδιοι που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Αριστεροί και δεξιοί...

Όπως είναι τραγικό και η δημόσια συζήτηση γύρω από την τραγωδία να επικεντρώνεται στο αν υπήρχε τηλεδιοίκηση στη Λάρισα ή όχι. Προφανώς είναι κι αυτό ένα ζήτημα, το οποίο πολύ πιθανό να στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. 

Το ότι, όμως, αυτοί σκοτώθηκαν στα Τέμπη ήταν μια τυχαιότητα. Θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί οπουδήποτε αλλού. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό να διορθώσουμε για την επόμενη ημέρα. Τα υπόλοιπα είναι μικροπολιτική πάνω σε πτώματα...

Ούτε αυτήν τη φορά το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο ούτε θα λάμψει η αλήθεια ούτε θα δικαιωθούν οι νεκροί. Κανείς με λίγη ή πολλή εξουσία στα χέρια του δεν νοιάζεται γι' αυτούς... 

Από τη στιγμή που σε μερικές εβδομάδες έχουμε εκλογές θα τους σκυλεύσουν, όπως σκύλεψαν τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι. Κι αν οι μεν σκυλεύουν με περισσότερη μετριοπάθεια από τους δε, πόση σημασία έχει αυτό για τις οικογένειες που θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους και για τους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν; Οι κροκόδειλοι δεν δακρύζουν, απλώς αναπαριστούν με τελειότητα τον πόνο...

 

Το λάθος δεν είναι στα αστέρια, αγαπητέ Βρούτε, αλλά στο σύστημα...

Όταν ήμουν μικρός οι αμερικανικές ταινίες προβάλλονταν στις ελληνικές αίθουσες έξι μήνες ή κι ένα χρόνο και περισσότερο μετά την πρώτη τους παγκόσμια προβολή. Κάτι παρόμοιο ισχύει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που η καθυστέρηση με την οποία αντιγράφει νεοφιλελεύθερες πρακτικές δεν είναι ενός χρόνου, αλλά μερικών δεκαετιών...

Ακόμα και τώρα, ούτε μήνα μετά την τραγωδία των Τεμπών και μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, επιμένει σε πρακτικές, όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού, που έχουν αποτύχει όπου έχουν υλοποιηθεί. Τώρα, μάλιστα, ισχυρίζονται πως μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχουν εγκαταστήσει το σύστημα τηλεδιοίκησης στο σιδηρόδρομο για το οποίο δεν είχαν κάνει τίποτα τέσσερα χρόνια. Άλλη μια απόδειξη ότι προτεραιότητά τους και για τα τρένα ήταν η ιδιωτικοποίηση και των υποδομών, αλλά τους χάλασαν τα σχέδια οι 57 νεκροί...

Αν μη τι άλλο, η νέα παγκόσμια τραπεζική κρίση μαρτυρά- για όποιον χρειαζόταν κι άλλες αποδείξεις- ότι το πρόβλημα στον καπιταλισμό, ιδίως στον ασύδοτο καπιταλισμό τού νεοφιλελευθερισμού, δεν σχετίζεται με πρόσωπα αλλά με την ίδια του τη δομή. Δεν είμαι εναντίον τού ρίσκου, της επιχειρηματικότητας ή της μεγαλύτερης ανταμοιβής για εκείνον που μοχθεί περισσότερο ή έχει περισσότερες ικανότητες από κάποιον άλλο. 

Άλλωστε επί 20 χρόνια δεν έχω εργαστεί παρά μόνο στον ιδιωτικό τομέα, συνεπώς δεν έχω κάποια σχέση εξάρτησης με το κράτος. Όσο, όμως, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατάργησε τις ταξικές ανισότητες άλλο τόσο ο καπιταλισμός έσπειρε κοινωνική δικαιοσύνη. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, επομένως, με ανθρώπινο πρόσωπο εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις, όσο κι αν κάποιοι σκοπίμως στρέφουν ιδίως τη νεολαία προς την απαξίωση των πάντων προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι...

  
 

Ο Μητσοτάκης πολεμά την οικογενειοκρατία κι ο Πολάκης έγραψε την επιστολή στον Τσίπρα...

Κομίζει γλαύκας ες Αθήνας όποιος, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, μιλά για διαχρονικές παθογένειες του κράτους και του συνδικαλισμού. Είναι γνωστές κι έχουν συντηρηθεί, λιγότερο ή περισσότερο, από όσους έχουν κυβερνήσει. Το να επικαλείσαι, όμως, αυτές τις παθογένειες ύστερα από ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα για το οποίο σε είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένως συνδικαλιστές μάλλον μοιάζει με ετοιματζίδικη δικαιολογία από τη μήτρα τού κοινωνικού αυτοματισμού...

Το ίδιο δεν είχε κάνει, άλλωστε, με τη Συμφωνία των Πρεσπών ο, για λίγο ακόμα, πρωθυπουργός όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πάτησε πάνω στο λαϊκό αίσθημα, αδιαφορώντας για το τι είχε πράξει στο παρελθόν όχι μόνο η παράταξή του, αλλά κι ο ίδιος του ο πατέρας. Αυτός ο, κατά τα άλλα, πολέμιος του λαϊκισμού...

Στη ΝΔ καμώνονται, επίσης, πως το πελατειακό κράτος γεννήθηκε τη δεκαετία τού '80, λες και δεν ίσχυε κάτι τέτοιο από τη γέννηση του ελληνικού κράτους κι ακόμα νωρίτερα. Ιδίως η ελληνική δεξιά των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων καλό θα ήταν να χρησιμοποιεί περισσότερο την αιδήμονα σιωπή από τις πομφόλυγες. Όταν, συνεπώς, ακούω τον Κ. Μητσοτάκη, ιδίως στα ύστερα του πολιτικού του βίου, να παριστάνει τον πολεμιστή τής αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού ή του πελατειασμού είναι σαν να διαβάζω την επιστολή Πολάκη σε Τσίπρα και να πιστεύω ότι την έγραψε ο αψύς Κρητικός...

 
 

Επανάλαβε μαζί μου Κυριάκο: Φ-Τ-Α-Ι-Ω...

Αν ακούσει κανείς τι λέει αυτές τις ημέρες ο υπουργός Μεταφορών- γαμπρός τού εθνικού μας εργολάβου μάλλον είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βγαίνουν στους δρόμους εκείνοι που πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από την κυβέρνηση κι όχι το αντίστροφο. Ίσως και γι' αυτό να στέλνει το Μαξίμου τα ΜΑΤ να διαλύουν πορείες ανθρώπων που παρεξήγησαν τον πρωθυπουργό. Τελικώς, αν πιστέψουμε το πιο πρόσφατο αφήγημα Μητσοτάκη- είμαι σίγουρός ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα- ο σταθμάρχης φταίει για τους νεκρούς των Τεμπών και κανένας άλλος, με την εξαίρεση ίσως του Χρήστου Σπίρτζη...

Όταν επί τόσα χρόνια η καλοπληρωμένη μιντιακή προπαγάνδα σε έχει βγάλει ασπροπρόσωπο είναι λογικό να πιστεύεις ότι θα σε βγάλει και τώρα. Μόνο που πλέον για την κοινωνική πλειοψηφία ο δράκος στο παραμύθι είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Γι' αυτό και είναι ανώφελο να τα ρίχνουν όλα στον σταθμάρχη. Δεν τους πιστεύει κανείς. Ακόμα κι αν μπορούσαν να αποδείξουν ότι όλα τα συστήματα ασφαλείας λειτουργούσαν στην εντέλεια η λαϊκή οργή έχει βγει από το μπουκάλι και θα τους πνίξει στα χυδαία τους ψέματα...

Μόνο ένα ξεκάθαρο "φταίω" θα μπορούσε να διασώσει τον Μητσοτάκη. Όχι από την ήττα, αλλά από τη συντριβή. Δεν πρόκειται, όμως, να το πει γιατί τέτοιος είναι, που θα έλεγε κι ο Δ. Κουτσούμπας. Ο πρώτος νόμος που ψήφισε ήταν του επιτελικού κράτους, για να συγκεντρώσει πάνω του όλες τις εξουσίες κι άρα κι όλες τις ευθύνες της, και τώρα το παίζει τρελίτσα, λέγοντας πως δεν ήξερε ποιος είχε βάρδια στο σταθμαρχείο Λάρισας. Μάλλον ο εν λόγω σταθμάρχης ήταν κι ο μόνος που δεν παρακολουθούσε με το Predator...  

   
 

Φαύλος ή βλάκας, έχει εν τέλει σημασία;...

Δεν γνώριζε ότι εκτός ΜΕΘ πεθαίνουν περισσότεροι, ότι υπήρχαν υπερκέρδη των ενεργειακών εταιρειών και των σούπερ μάρκετ, ότι παρακολουθούνταν υπουργοί, δημοσιογράφοι, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Εσχάτως μάθαμε ότι δεν γνώριζε και για τα χάλια τού ΟΣΕ. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιον αρειανό που κατέβηκε στον Υμηττό πριν λίγο καιρό. Πρόκειται για τον πρωθυπουργό τής χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, υπουργό παλαιότερα, βουλευτή σχεδόν 20 έτη και γόνο από πάντα...

Όταν κάποιος πορεύεται με την αλήθεια, έστω την υποκειμενική αλήθεια του, δεν αλλάζει αφηγήματα κάθε τρεις και λίγο. Όποιος, όμως, κυβερνά με το ψεύδος αναγκάζεται να αλλάζει τις δικαιολογίες σαν τα πουκάμισα, πέρα βεβαίως από το να έχει καλή μνήμη για να θυμάται όλες τις παπάτζες που έχει πει. Για τα Τέμπη στην αρχή έφταιγε ο σταθμάρχης, στη συνέχεια όλο το πολιτικό σύστημα μέχρι που την Τρίτη μάθαμε ότι έφταιγαν όλοι οι άλλοι εκτός από τον Κ. Μητσοτάκη γιατί εκείνος, "απλούστατα", δεν γνώριζε...

Με τόσους σημιτικούς που έχει μαζέψει στην αυλή του, είναι λογικό ο πρωθυπουργός να μιμείται τον αρχιερέα τής διαπλοκής ακόμα και στις φτηνές δικαιολογίες. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, πως όταν του μιλούσαν για τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου εκείνος έλεγε "όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα"; Όποια κι αν είναι, πάντως, η δικαιολογία για τον Μητσοτάκη, είτε είναι δηλαδή απατεώνας είτε ηλίθιος κι ανίδεος, ένα είναι σίγουρο: η χώρα δεν χρειάζεται για πρωθυπουργό της έναν φαύλο ή έναν βλάκα...

 

Του τα έδωσε όλα ο λαός το '19, του έδωσε πίσω τα Τέμπη...

Δεν είμαι κατά των δεύτερων ευκαιριών. Ουδείς αλάνθαστος, άλλωστε, κι όποιος δεν συγχωρεί, κινδυνεύει και να μην συγχωρεθεί. Για να ζητάς, ωστόσο, δεύτερη ευκαιρία, όπως ζητά ο Κ. Μητσοτάκης τώρα, πρέπει να συντρέχουν κι ορισμένες προϋποθέσεις: να έχεις ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη σου και να μην ήξερες ότι ήταν λάθη όταν τα διέπραττες. Α, και κάτι ακόμα, το αίτημα να αφορά πράγματι δεύτερη ευκαιρία κι όχι τη χιλιοστή...

Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν ισχύει για τον πρωθυπουργό. Πρώτον, δεν έχει ζητήσει συγγνώμη, αφού συγγνώμη είναι το "έφταιξα" κι όχι το "έφταιξε όποιος έχει κυβερνήσει τη χώρα από τον Τρικούπη". Δεύτερον, γνώριζε ότι επί τέσσερα χρόνια απαξίωνε με δόλο το σιδηρόδρομο, έχοντας αποδεχθεί ενδεχομένως ακόμα και το χειρότερο σενάριο. Τρίτον, κυβερνά ήδη τέσσερα χρόνια, διετέλεσε υπουργός για δυόμισι έτη, βουλευτής για 19 και γόνος από πάντα. Για ποια δεύτερη ευκαιρία, συνεπώς, να μιλάμε;...

Τον Ιούλιο του 2019 ο Κ. Μητσοτάκης κέρδισε μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 158 εδρών, προηγουμένως οι περισσότερες περιφέρειες και δήμοι είχαν γίνει "γαλάζιοι" και η χώρα, χάρη στον "επάρατο" ΣΥΡΙΖΑ, είχε βγει από τα μνημόνια και είχε, για πρώτη φορά στα χρονικά, δημοσιονομικό μαξιλάρι 37 δισ. ευρώ. Ούτε η πανδημία, άλλωστε, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορούν να χαρακτηριστούν δικαιολογίες για το ότι δεν καταπολέμησε το ρουσφέτι ή τη γραφειοκρατία στο Δημόσιο. 

Ίσα ίσα που οι περίοδοι κρίσης απαιτούν περισσότερο από τις άλλες την αξιοποίηση των ικανότερων. Αφήστε που η ΕΕ αντιμετώπισε αυτές τις κρίσεις τελείως διαφορετικά από τη δημοσιονομική κι αντί για λιτότητα μοίρασε χρήμα κι ανάστειλε υποχρεώσεις. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης χρειάζεται οκτώ χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο του. Το μεγάλο πρόβλημα θα είναι αν του δώσουμε αυτά τα οκτώ χρόνια...

 
 

Οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό...

Να ξεκινήσω από το αυτονόητο: αν ο Κ. Αχ. Καραμανλής λεγόταν Μήτσος Παπαρδόπουλος δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ βουλευτής, δεν θα είχε γίνει ποτέ υπουργός, γενικώς θα τον ήξεραν μόνο η μάνα του και πέντε έξι νοματαίοι. Βεβαίως το ίδιο ισχύει για πολλούς πορφυρογέννητους γόνους, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού μας. Αυτό, όμως, που διαφοροποιεί τον Κ. Μητσοτάκη και τον Κ. Αχ. Καραμανλή είναι ότι έχουν αίμα στα χέρια τους. Κι έχουν μεγάλη προσωπική ευθύνη γι' αυτό το αίμα...

Κι εγώ αν ήμουν πολιτικό ασπόνδυλο με την εκλογική πελατεία Καραμανλή στις Σέρρες θα κατέβαινα ξανά υποψήφιος, μολονότι μπορεί να έχω και ποινικές, πέρα από τις ολοφάνερες πολιτικές ευθύνες. Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, με χιλιάδες ρουσφέτια κι όντας φεουδάρχης θα μιλούσα εκ του ασφαλούς για λαϊκή νομιμοποίηση των εγκλημάτων. Γιατί αυτό ακριβώς θα κάνουν όσες σερραίες και σερραίοι τον ψηφίσουν...

Δεν είναι σύνηθες σε αυτήν τη χώρα ένας υπουργός να παραιτείται αμέσως όταν συμβαίνει μια τραγωδία. Όπως δεν είναι, επίσης, σύνηθες να σκοτώνονται δεκάδες άνθρωποι σε σύγκρουση τρένων ύστερα από τέσσερα χρόνια που είσαι αρμόδιος υπουργός και μία εβδομάδα από τότε που έλεγες πως θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι μιλούν για ζητήματα ασφάλειας στο σιδηρόδρομο. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Τ.Σ. Ελιοτ, οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό... 

Ο Μητσοτάκης θα πολεμήσει τα ρουσφέτια κι ο Τοτός απορεί πώς δεν το σκέφτηκε...

Αν απολύονταν όλα τα ρουσφέτια τής οικογένειας Μητσοτάκη στο Δημόσιο, θα ζούσαμε τις περισσότερες μαζικές απολύσεις στην ιστορία τού ελληνικού κράτους. Κι όμως, ο υιός Μητσοτάκης, που ως αρμόδιος υπουργός απέλυσε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες γιατί αυτοί μάλλον χρεοκόπησαν το κράτος, έρχεται σήμερα να χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα των δικών του μεγάλων ευθυνών για το δυστύχημα στα Τέμπη το κομματικό κράτος και την οικογενειοκρατία! Είναι τόσο ένοχος που ακόμα και οι δικαιολογίες του υποδεικνύουν τον ίδιο ως ένοχο...

Διαρρηγνύει ανοιχτές θύρες όποιος ισχυρίζεται πως για τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτείας ευθύνονται οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός, η γραφειοκρατία, η ευθυνοφοβία, η διαπλοκή, η διαφθορά κι ο συντεχνιασμός. Το να υπόσχεται, όμως, να τα πατάξει όλα αυτά ο πολιτικός που είναι κάθε λέξη τους μοιάζει με το να άκουγαν οι Αμερικανοί τη δεκαετία τού ΄30 τον Αλ Καπόνε να τους υπόσχεται πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το θράσος αυτού που μας κυβερνά είναι μεγαλύτερο από τη βρομιά του...

Η εμπειρία τής πρώτης φοράς Αριστεράς απόδειξε ότι οι ρίζες των προβλημάτων είναι πολύ πιο βαθιές από όσο τις θεωρούσαν οι ψευδαισθήσεις της. Κάποια, μάλιστα, όπως τους κομματικούς διορισμούς, τα "πότισε" και η ίδια. 

Αν, όμως, αυτή η χώρα έχει κάποιες πιθανότητες να σωθεί αυτές θα προκύψουν από την υλοποίηση ενός κοινωνικού συμβολαίου στο οποίο λαός και κυβέρνηση θα συμφωνήσουν πως θα γίνουν τομές με πολιτικό κόστος. Αν κάποιοι, άλλωστε, μπορούν να τα καταφέρουν είναι αυτοί με τις λιγότερες εξαρτήσεις κι όχι εκείνοι που είναι γεννήματα της αδικίας, της ανομίας και της διαφθοράς...  

 

Η οργή του λαού δεν θα βρει δικαίωση στον Ντογιάκο, αλλά στον Ηρόδοτο...

Ο Κ. Μητσοτάκης εξόργισε τους "θεούς" με τη στάση του στην πανδημία, στις φυσικές καταστροφές και στην αισχροκέρδεια. Διέπραξε επανειλημμένως ύβρι που του θόλωσε το νου, του έφερε δηλαδή την άτη, και πίστεψε ότι και με τις παρακολουθήσεις θα μπορούσε να το παίζει τρελίτσα. Οι "θεοί", όμως, εξοργίστηκαν όταν διέπραξε νέα ύβρι με τα Τέμπη, προκαλώντας τη νέμεση της λαϊκής οργής που ξεχειλίζει στους δρόμους και στις πλατείες.  Όσο για την τίση, έρχεται το βράδυ των εκλογών....

Τα γράφω με αυτόν τον τρόπο για να με καταλαβαίνει κι ο αρχαιολάτρης Άδωνις, ο οποίος δικαιώνει και σε προσωπικό επίπεδο το σχήμα τού Ηρόδοτου. Όπως κι αν έχει, τίποτα δεν είναι ίδιο στη χώρα μετά τα Τέμπη, όπως τίποτα δεν έμεινε ίδιο μετά το Δεκέμβριο του 2008. 

Και τότε και τώρα έχουμε μια κυβέρνηση της δεξιάς που υποτίμησε τη λαϊκή οργή, ιδίως των νέων. Όπως και τότε έτσι και τώρα, θα το πληρώσει στις κάλπες. Κι αυτό, όπως και τότε έτσι και τώρα, θα είναι δικαιοσύνη που κανένας Ντογιάκος δεν θα μπορέσει να αποτρέψει από το να απονεμηθεί...

Ο πρωθυπουργός τού "πνίξατε στη Μάνδρα, κάψατε στο Μάτι, εγώ μετρούσα στρέμματα, εσείς φέρετρα, ανταλλάξατε τις Πρέσπες με τις συντάξεις" δεν δικαιούται να παραπονιέται αν, πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις η αντιπολίτευση γίνεται πιο λαϊκιστική από όσο επιτρέπουν οι στιγμές. Αξιοποίησε τις πιο δόλιες μεθόδους για να πάρει την εξουσία χωρίς καμία ψευδαίσθηση για τα ψέματα που εν γνώσει του είπε για τα πάντα. Το κρίμα, το πολύ μεγάλο κρίμα είναι πως για να συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία τού λαού ποιος αγύρτης τον κυβερνούσε τέσσερα χρόνια έπρεπε πρώτα να χαθούν δεκάδες άνθρωποι σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα...  

 

Το πένθος ως εθνική μας φορεσιά...

Ο ιουδαιοχριστιανισμός απεχθάνεται το σώμα, τη χαρά, το γέλιο. Γι' αυτό κι αναζητά την παραμικρή αφορμή για να τα διώκει. Φυσικά κι ο θάνατος, ιδίως ο μαζικός ξαφνικός θάνατος νεών ανθρώπων, δεν συνιστά παραμικρή αφορμή. Όλη, όμως, η κοινωνική υποκρισία, βαθιά εντυπωμένη μέσα μας από τις ιουδαιοχριστιανικές δοξασίες, ξεπροβάλλει με την αντίδρασή μας σε οτιδήποτε θυμίζει χαρά μέσα στις ημέρες τής δυστυχίας...

Οι πολιτικοί μας συνοδεύονται από επικοινωνιολόγους γιατί γνωρίζουν ότι και η οποιαδήποτε γκριμάτσα τους θα λάβει πολιτικές διαστάσεις στην εποχή τής εικόνας και των εύκολων εντυπώσεων. Γελάνε και κλαίνε όχι ως φυσική αντίδραση, αλλά καθ' υπόδειξη του λαϊκού αισθήματος ή αυτού που θεωρούν οι σύμβουλοί τους πως είναι το λαϊκό αίσθημα. Τα πρόσωπά τους είναι ψεύτικα γιατί εμείς τα θέλουμε έτσι. Κι ας γλεντάμε οι ίδιοι τη στιγμή που απαιτούμε φαινομενική ενσυναίσθηση από τους άλλους...

Δεν θα δούμε ποτέ τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα ή οποιονδήποτε άλλο πολιτικό να πενθεί χορεύοντας, όπως ο Αλέξης Ζορμπάς. Μπορεί να μην υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο, όπως και γάμος δίχως δάκρυ, αλλά η εθνική μας σεμνοτυφία δεν θα αποδεχόταν κάτι τέτοιο από την πολιτική ηγεσία, ακόμα κι αν ήταν άμοιρη ευθυνών... 

Μερικά δευτερόλεπτα πριν εξαϋλωθούν, δεκάδες άνθρωποι σχεδίαζαν το κοντινό ή και το απώτερο μέλλον τους. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας είχε κάνει σοφότερους για το τι έχει αξία και τι όχι. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχουμε διαλέξει το πένθος ως εθνική μας φορεσιά για να κρύβουμε ότι από μικρά παιδιά μάς μαθαίνουν πώς να είμαστε δυστυχισμένοι κι όχι ευτυχισμένοι...  

  
 

Από το 1830 κυβερνά η Αριστερά με εξαίρεση τεσσεράμισι χρόνια...

Το ελληνικό κράτος έχει ιστορία σχεδόν δύο αιώνων, από τα οποία μόλις τεσσεράμισι χρόνια κυβερνήθηκε από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Στη δε μεταπολίτευση, για να μιλήσουμε για τα πιο φρέσκα κουλούρια, κυβερνήθηκε 22 έτη από την κεντροαριστερά κι άλλα τόσα από την κεντροδεξιά. Όταν, συνεπώς, ο Κ. Μητσοτάκης μιλά για διαχρονικές παθογένειες κι αναλαμβάνει δίχως σχετική εξουσιοδότηση την ευθύνη για όλους όσοι κυβέρνησαν πριν από αυτόν μάλλον στις ευθύνες τής δικής του παράταξης αναφέρεται όταν προσπαθεί να αποσείσει από πάνω του τις προσωπικές δικές του...

Ο πρωθυπουργός, όμως, κάνει κάτι ακόμα χειρότερο προκειμένου να γλιτώσει την εκλογική λαιμητόμο. Αυτήν τη φορά διαπίστωσε ότι η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να τον διασώσει, όπως ενδεχομένως τα κατάφερε με την πανδημία, γι' αυτό κι ενεργοποίησε το επίσης αγαπημένο του "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Δεν είμαι θαυμαστής τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, εκτιμώντας πως οι νέες τεχνολογίες μπορούν να είναι χρήσιμες όχι μόνο για να ανεβάζουμε φωτογραφίες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και για να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα κοινά. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θα με βρει συνοδοιπόρο του ο Κ. Μητσοτάκης στην επιλογή του να ενισχυθούν η δήθεν αντισυστημική ψήφος στην ακροδεξιά ή η εκλογική αποχή μόνο και μόνο για να παραμείνει στην εξουσία...

Θα ήμουν, επίσης, αφελής αν πίστευα ότι η δικαιοσύνη θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ποια δικαιοσύνη άλλωστε; Αυτή που ο πρωθυπουργός τής υπαγορεύει τι θα συμπεριλάβει στη δικογραφία, αυτή που θεωρεί παράβαση καθήκοντος τις συνομιλίες ενός υπουργού με έναν επιχειρηματία ή αυτή που εκτιμά το ίδιο για την πίεση ενός υπουργού να αποκαλυφθεί η αλήθεια για ένα σκάνδαλο και να μην συσκοτιστεί; Κι αν η εκτελεστική εξουσία έχει κάθε λόγο να επιχειρεί την υπονόμευση της δικαστικής ανεξαρτησίας, οι δικαστές που της το επιτρέπουν τι άλλο, αλήθεια, διαπράττουν παρά παράβαση καθήκοντος;... 

 

Συγγνώμη, δεν είμαι δολοφόνος, απλώς μαριονέτα...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης μιλά για καταστροφή τής ελληνικής οικονομίας την περιορίζει στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Όταν, όμως, αναφέρεται στο σιδηρόδρομο το χρονικό διάστημα που ορίζει ως υπεύθυνο είναι την τελευταία εικοσαετία. 

Πώς είναι δυνατό, ωστόσο, το σύνολο της οικονομίας, που τα πήγαινε τόσο περίφημα επί δύο αιώνες, να χρειάστηκε μόλις ένα εξάμηνο για να καταστραφεί, αλλά για τα τρένα να απαιτήθηκαν δύο ολόκληρες δεκαετίες; Να θέσω κι ένα δεύτερο ρητορικό ερώτημα: πόσο μαλάκες μάς θεωρεί ο πρωθυπουργός τής χώρας;...

Προφανώς κι ο σιδηρόδρομος δεν κατάρρευσε μέσα σε μία και μόνο τετραετία. Όπως, άλλωστε, και το Μάτι και η Μάνδρα δεν ήταν αποκλειστικώς ευθύνη τής στιγμής, αλλά αποτέλεσμα χρόνιων παθογενειών. Μόνο που τότε ο Μητσοτάκης ισχυριζόταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπνιξε κι έκαψε δεκάδες ανθρώπους. Πότε έλεγε ψέματα και πότε αλήθεια; Και πόσο δίκαιο είναι να επιμερίζονται την ίδια ευθύνη αυτοί που έφτιαξαν διπλή γραμμή στο Αθήνα- Θεσσαλονίκη, της έδωσαν ηλεκτροκίνηση, διευθέτησαν κληρονομημένα χρέη δισ. ευρώ τού ΟΣΕ, ολοκλήρωσαν την ηλεκτροκίνηση στο 70% και λειτουργούσαν δευτεροβάθμιο κέντρο ελέγχου για να αποτρέπονται ανθρώπινα λάθη με εκείνους που δεν έκαναν τίποτα παρά να υποβαθμίζουν για μια τετραετία;...

Είναι πάντοτε γενναίο ένας πρωθυπουργός να ζητά συγγνώμη, έστω κι αν του την έγραψαν επικοινωνιολόγοι, έστω κι αν προέκυψε από τη λαϊκή οργή ύστερα από ημέρες κι από το "ανθρώπινο λάθος", έστω κι αν την συμψηφίζει με ευθύνες προκατόχων του. Ούτε ισχυρίζομαι πως ο Μητσοτάκης ή ο Κ. Καραμανλής είχαν, έστω, αποδεχθεί το ενδεχόμενο να έχουμε εκατόμβη νεκρών από τη σκόπιμη εγκατάλειψη του δημόσιου σιδηρόδρομου. Δεν είναι δολοφόνοι, είναι μαριονέτες συμφερόντων κι αυτό είναι και το μοναδικό τους ελαφρυντικό. Αν μπορεί να θεωρηθεί ελαφρυντικό...  

 

 
 

Δεν είμαστε περιούσιοι, δεν είμαστε για πέταμα...

Αυτός ο λαός δεν είναι αθώος του αίματος ούτε των κυβερνήσεων που τον χρεοκόπησαν. Αυτός ο λαός, ωστόσο, είναι και πολύ καλύτερος από όσο τον παρουσιάζουν διαχρονικά οι ευρωλιγούρηδες. Το απόδειξε με την ανυπακοή και την αλληλεγγύη του κατά τη μνημονιακή κρίση, το αποδεικνύει και σήμερα με το αίμα που δίνει κυριολεκτικώς για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. Για να μην μιλήσω, φυσικά, για τους παλιότερους αγώνες του για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία...

Ο ελληνικός λαός δεν είναι ούτε ο περιούσιος ούτε ο καλύτερος στον κόσμο, απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν περιούσιοι και καλοί και κακοί λαοί. Αυτός ο κόσμος αποτελείται από ανθρώπους που μιλούν διαφορετικές γλώσσες κι έχουν διαφορετική ιστορία και παραδόσεις. Γι' αυτό κάποιοι είναι καλύτεροι σε έναν τομέα και κάποιοι άλλοι σε άλλο. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην σκύβουμε το κεφάλι και να ακολουθούμε όλες τις εντολές, καλές ή κακές, μπορεί να καταπίνουμε αμάσητο πως εχθρός μας είναι ο μετανάστης κι όχι ο κεφαλαιοκράτης, αλλά την ώρα τής ανάγκης είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε και να κλάψουμε μαζί με αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους...

Προφανώς κι ο ελληνικός σιδηρόδρομος βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Σοβαρά σιδηροδρομικά δυστυχήματα, ωστόσο, και προσφάτως έχουν συμβεί και στην πολιτισμένη Εσπερία. Όποιος, συνεπώς, θέλει να φύγει στο εξωτερικό μπορεί φυσικά να το κάνει. 

Ας μην τρέφει, όμως, καμιά αυταπάτη πως θα βρει κάπου τον παράδεισο που του στέρησαν στην Ελλάδα. Το ΄"εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ" δεν αφορά μόνο την ελληνική εδαφική επικράτεια. Αφορά τον πλανήτη ολόκληρο...

 

 
 

Οι σταθμάρχες φταίνε και για την πανδημία, την αισχροκέρδεια, τις παρακολουθήσεις και και και...

Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος δεν είχε επιλογή να παραιτηθεί, είχε υποχρέωση. Η πολιτική του ευθύνη, άλλωστε, είναι αυτονόητη όταν δέκα ημέρες πριν το σοβαρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια δήλωνε στη Βουλή πως έχει φροντίσει για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών. Κι αυτή η ευθύνη δεν ξεπλένεται ούτε με κροκοδείλια δάκρυα ούτε με μια παραίτηση. Αν ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε για παράβαση καθήκοντος γιατί επιχείρησε να φτιάξει ΣΥΡΙΖΑ Channel, σε πόσα χρόνια πρέπει να καταδικαστεί αυτός που γνώριζε και δεν έπραττε με συνέπεια τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων;...

Οι σταθμάρχες και οι μηχανοδηγοί εν έτει 2023 έχουν αφεθεί να κινούνται στα τυφλά από μια κυβέρνηση η οποία είχε στα χέρια της σύγχρονα συστήματα που της είχε παραδώσει η προηγούμενη, αλλά τα άφησε ανενεργά. Κι έχουν σήμερα το θράσος αυτοί που υποτίθεται πως θα εκκένωναν το Μάτι σε μισή ώρα να χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίους τράγους υπαλλήλους οι οποίοι τους προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια για τους κινδύνους. Προφανώς θα υπήρξαν και λάθη των υπαλλήλων. Η μεγαλύτερη ευθύνη, ωστόσο, δεν είναι εκείνων που σπάζουν βάζα σε ένα δωμάτιο χωρίς φως, αλλά αυτοί που το αφήνουν σβηστό...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει εντολή από τον κορυφαίο επικοινωνιολόγο που τον κουράρει να μην εμφανίζεται σε δυσάρεστα γεγονότα. Τα Τέμπη, βεβαίως, δεν μπορούσε να τα αποφύγει, όπως δεν θα μπορέσει να αποφύγει λίαν συντόμως και τη λαϊκή κατακραυγή... 

Απέτυχε στην πανδημία, απέτυχε στην αισχροκέρδεια, απέτυχε στις πυρκαγιές, απέτυχε να προστατεύσει τους θεσμούς και τη διαφάνεια, απέτυχε ακόμα και στη σιδηροδρομική ασφάλεια. Δεν θα χάσει, δηλαδή, "μόνο και μόνο" γιατί είναι διεφθαρμένος, αλλά και γιατί είναι αποτυχημένος...  

  

  
 

Στους πόσους νεκρούς θεωρείται επιτυχημένη μια ιδιωτικοποίηση;...

Πριν ένα μήνα περίπου είχα την τιμή να "απολαύσω" μια σιδηροδρομική διαδρομή με το ιδιωτικοποιημένο τρένο. Δεν ενοχλήθηκα τόσο από τις καθυστερήσεις, πόσο σημαντικές είναι αυτές, άλλωστε, όταν σήμερα θρηνούμε δεκάδες νεκρούς; 

Ενοχλήθηκα πιο πολύ από τη χυδαιότητα να σου ζητάνε να πας στο μπαρ για να σου δώσουν δωρεάν ένα μπουκάλι νερό κι όχι να στο φέρουν οι ίδιοι, αξιολογώντας έστω ότι είσαι πελάτης που πληρώνει κι όχι επαίτης. Ζω, εξάλλου, στο Παγκράτι και η ποιότητα του σήματος που μου παρέχει η ιδιωτική κινητή τηλεφωνία με κάνει να αισθάνομαι πως κατοικώ στην κορυφή τού Ολύμπου...

Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία τού '70 ή του '80, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Σήμερα έχουμε πάμπολλα παραδείγματα αποτυχιών και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον πλανήτη για να τις αντιμετωπίζουμε ακόμα με προσμονή και δέος... 

Κι αν κάποιος μου πει πως, για παράδειγμα, ο ελληνικός σιδηρόδρομος ήταν στα ίδια χάλια όταν ήταν δημόσιος, που δεν ήταν, ποιος ο λόγος τότε να απωλέσουμε δημόσια έσοδα για να λαμβάνουμε τις ίδιες υπηρεσίες; Ή ποιος ο λόγος να πανηγυρίζουμε για τα υπερκέρδη τής ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ όταν οι λογαριασμοί ρεύματος είναι στα ύψη και το κράτος επιδοτεί, στην ουσία, αυτά τα υπερκέρδη;...

Τα τρένα ιδιωτικοποιήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ για ένα κομμάτι ψωμί ως μνημονιακή υποχρέωση. Κι αυτό θα είναι ένα διαχρονικό άγος για την κυβερνώσα Αριστερά. Ποια δικαιολογία έχει, ωστόσο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη που σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια θέλησε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό; Καμία, παρά μόνο ιδεοληψία σε συνδυασμό με εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας, η πεμπτουσία δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού...