Για να μην φύγει ποτέ από το Περιστέρι ο ψυκτικός...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ισότητας των ευκαιριών είχε επιλέξει και την κλήρωση για την ανάδειξη του σημαιοφόρου αντί του να δίνεται η σημαία στον καλύτερο μαθητή τής τάξης, φτάνοντας στο άλλο άκρο τής υποκριτικής συζήτησης περί αριστείας. Η μόρφωση φυσικά και δεν είναι πρωτάθλημα, όποιος όμως υποβαθμίζει την αξία των κινήτρων βάζει μπροστά το κάρο από το άλογο. Πρώτα δημιουργείς τον "σοσιαλιστικό άνθρωπο" και ύστερα φτιάχνεις δομές οι οποίες να του ταιριάζουν...

Δεν χρειάζονται, ωστόσο, πολλά λόγια για να πειστεί κάποιος ότι το όλο αφήγημα περί αριστείας ήταν μια φενάκη για να καλυφθεί μία ακόμα συνταγματική εκτροπή προς όφελος της ελίτ. Αν η Νομική της Πάτρας ήταν πλεονασμός, που πράγματι ήταν, τι είναι η Νομική του Keele; Κι αν τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση ακούγεται εύλογο το επιχείρημα του γιατί να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να ακολουθήσει την επιστήμη που αγαπά στη δεύτερη το ότι δικηγόρος μπορεί να γίνει μόνο όποιου η οικογένεια έχει φράγκα μοιάζει περισσότερο με τις ταξικές ανισότητες που βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση...

Προφανώς και το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει τα θέματά του και το γράφω αναγνωρίζοντας τον ευφημισμό. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο ακόμα και τα πιο νεοφιλελεύθερα συστήματα αποδέχονται την αναγκαιότητα κρατικού πυλώνα στην παιδεία κι αυτός έχει να κάνει πρωτίστως με το δικαίωμα στην κοινωνική ανέλιξη, όσο κι αν ο όρος δεν αρέσει στους μπρούτους αριστερούς. Όταν, όμως, κάνεις ισότιμα τα αγορασμένα πτυχία αμφιβόλου ποιότητας ΙΕΚ με τα δημόσια που αποκτιούνται με πολύ περισσότερο κόπο στην ουσία αναπαράγεις ένα σύστημα εξουσίας το οποίο δεν βασίζεται ούτε στην αριστεία ούτε στην αξιοκρατία αλλά στο κληρονομικό δικαίωμα και στη φεουδαρχία...

  

Επιβάλλεται μια συγγνώμη για τη συγγνώμη...

Αυτή την εβδομάδα ήρθαν στο φως τής δημοσιότητας καταθέσεις προστατευόμενων μαρτύρων για το σκάνδαλο της Novartis οι οποίοι επιβεβαίωσαν το αυτονόητο: ότι δεν είναι δυνατό η πολυεθνική να πλήρωσε ένα πολύ μεγάλο ποσό για μίζες στη χώρα που αποτελούσε τη χώρα βάσης για τις τιμολογήσεις της κι αυτές να αφορούσαν μόνο γιατρούς κι όχι και τους πολιτικούς που νομοθετούσαν. Ίσως ύστερα κι από αυτή την εξέλιξη ο συγγραφέας τού Σουνίου να αναθεωρήσει τη συγγνώμη που έδωσε στους νέους του φίλους για το ότι θέλησε να βάλει μερικούς διεφθαρμένους υπουργούς, ίσως και πρωθυπουργό, στη φυλακή...

Δεν αισθάνομαι καμία λύπηση για όσους κι όσες εξευτέλισαν την Αριστερά στο συνέδριο του μπουζουξίδικου. Ιδίως για εκείνους που συμμάχησαν με αυτούς που μέχρι πριν μερικές εβδομάδες ζητούσαν την ολική κι όχι τη μερική αποπομπή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί, ωστόσο, έχουν κι ένα δίκιο να αισθάνονται κορόιδα για το ότι έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για τον μαρμαρωμένο βασιλιά κι εκείνος σχεδιάζει με βάση τις προσωπικές του και μόνο φιλοδοξίες και, ως επί το πλείστον, χωρίς να τους συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά του...

Πρωτίστως, όμως, η όλη συμπεριφορά του είναι ατιμωτική για τον ίδιο και την προσωπική του ιστορία. Η κάποτε χρυσή ελπίδα τής ελληνικής κι ευρωπαϊκής Αριστεράς εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον λειτουργεί ως ραδιούργος Μακιαβέλι αποδεικνύοντας ότι είχαν δίκιο όλοι όσοι τον χαρακτήριζαν άφιλο. Ακόμα και τώρα θα χρησιμοποιήσει την απελπισία συντρόφων του για πολιτική επιβίωση αλλά θα τους πετάξει σαν αβαρία στην πρώτη στροφή... 

Στο χωριό μου έχουμε δώσει ένα όνομα στους ανθρώπους που επιδεικνύουν τέτοια συμπεριφορά. Αν χρειαστεί μπορεί κάποια στιγμή να την μοιραστώ και μαζί σας, αν και νομίζω πως έχετε ήδη καταλάβει ποια λέξη είναι. Αν και νομίζω πως δεν θα χρειαστεί...

 

  

Κανένα κόμμα στα χέρια τραπεζίτη...

Ο Κ. Μητσοτάκης πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι δεν είναι σε θέση να επιλέξει πολιτικό αντίπαλο. Η προσωπική του κατρακύλα θα έχει κατάληξη είτε τις βουλευτικές εκλογές είτε πολύ νωρίτερα από αυτές. Η ΝΔ μπορεί να είναι πάλι πρώτη, ο ίδιος όμως δεν θα είναι ξαναγίνει πρωθυπουργός. Όπως και κανένας άλλος που έχει ήδη διατελέσει σε αυτό το αξίωμα. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει ραγδαία και τα απομεινάρια τής μεταπολίτευσης θα αναγκαστούν να κατανοήσουν ότι μόνο με τα απομνημονεύματά τους θα μπορέσουν να απασχολήσουν ξανά την κοινή γνώμη...

Σε αυτό το πλαίσιο, το αν ο Μητσοτάκης επιθυμεί να έχει αντίπαλο τον Ν. Ανδρουλάκη, την Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Αλ. Τσίπρα δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Προφανώς και είναι πολύ λογικό να προτιμά έναν μέτριο πολιτικό, ένα μονοπρόσωπο κόμμα ή έναν ξεπεσμένο επαναστάτη αλλά οι πολίτες έχουν ήδη γυρίσει έτσι κι αλλιώς την πλάτη στο μεταπολιτευτικό σύστημα. Μπορεί να έχουν άδικο κι όλα αυτά τα πρόσωπα και τα κόμματά τους να έχουν να δώσουν ακόμα πολλά. Μόνο που η ζωή έχει συνήθως την τάση να πηγαίνει μπροστά κι όχι να είναι δίκαιη...

Είναι, επίσης, βέβαιο ότι οι πολίτες δεν θα στραφούν σε κόμματα και πρόσωπα που λειτουργούν είτε υπό τη χρηματοδότηση είτε υπό τον εκβιασμό των τραπεζιτών. Αυτός ο λαός έχει υποφέρει πολύ από τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια των τελευταίων δεκαετιών για να δώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που είτε ως κομματικοί οργανισμοί είτε ως φυσικά πρόσωπα χρωστούν σε αυτά της Μιχαλούς είτε έχουν στηρίξει πάνω τους την πολιτική τους επιβίωση ή επιστροφή. Ιδίως, μάλιστα, όταν ανέχονται, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμα και τις ωμές απειλές σε δημοσιογράφους και δεν έχουν βρει το κουράγιο τόσες ημέρες να βγάλουν έστω κι ένα δελτίο Τύπου για τα μάτια τού αριστερού κόσμου...

   

   

Αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν θα χρειαστεί τον Μεγαλέξανδρο...

Αυτός ο Σεπτέμβριος δεν θα είναι ίδιος με τους προηγούμενους. Ούτε οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι παρόμοιοι με τους αντίστοιχους των προηγούμενων έξι χρόνων και δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να το αντιληφθείς. Οι πολιτικές τεκτονικές πλάκες μετακινούνται πολύ πιο γρήγορα από αυτές που φέρνουν την Αφρική δίπλα στην Ευρώπη και είναι πολύ δύσκολο πλέον να μπορέσει να τις συγκρατήσει ο Κ. Μητσοτάκης. Αν, μάλιστα, δεν του είχε κάνει το μεγάλο δώρο ο Αλ. Τσίπρας να σκέφτεται την επιστροφή του τότε θα ήταν κι απίθανο για τον πρωθυπουργό να επιστρέψει...

Φυσικά και δεν αποκλείω οι εκλογές να γίνουν στην ώρα τους, δηλαδή το 2027. Γίνεται, όμως, όλο και δυσκολότερο για τον Μητσοτάκη να ελέγχει την ατζέντα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Και δεν είναι μόνο γιατί ένας ένας οι ολιγάρχες κρατούν αποστάσεις. Είναι, κυρίως, γιατί καταρρέουν σχεδόν σαν ντόμινο όλες οι δήθεν μεταρρυθμίσεις τής θητείας του. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την παιδεία όπου δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να τον έχουν κατηγορήσει η αντιπολίτευση και οι συνδικαλιστές από το 2019 μέχρι σήμερα και να μην έχουν δικαιωθεί, με τελευταίο "κρούσμα" την επιβεβαίωση ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν ήταν τίποτα άλλο από δωράκι στους σχολάρχες κολλητούς του και σε όσους θέλουν να αγοράζουν την αριστεία τους...

Ωραία, θα μου πείτε, θα πέσει ο Μητσοτάκης. Και ποιος θα τον διαδεχθεί; Δεν είμαι ταξιδιώτης τού χρόνου για να σας δώσω απάντηση αλλά νομίζω πως γράφω εκ του ασφαλούς αν σας πω ότι η σωστή ερώτηση είναι "ποιοι" κι όχι "ποιος". Όπως κι ότι ο λαός αποδεικνύεται συχνά σοφότερος από όσο πιστεύουμε και λύνει τους γόρδιους δεσμούς πολύ πιο εύκολα από τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Και σίγουρα πολύ πιο δημοκρατικά...

 

Αυτή είναι η Αριστερά μου αλλά αν δεν σας αρέσει έχω κι άλλη...

Τι είναι πιο αριστερό; Ο δημοκρατικός ή ο συμμετοχικός καπιταλισμός; Φυσικά και η ερώτηση είναι ρητορική αφού ο καθένας μπορεί στους παραπάνω όρους να εντάξει ό,τι πιστεύει ή ό,τι τον βολεύει και να θεωρηθεί πως καλύπτεται με τον έναν ή και με τους δύο. Σας έχω μία ακόμα ερώτηση, αυτή τη φορά όχι και τόσο ρητορική: τι είναι πιο αριστερό; Να εφαρμόζεις το νεοφιλελευθερισμό, όπως συνέβη και με το τρίτο μνημόνιο, ή να συμμετέχεις στην ίδια ευρωομάδα με το κόμμα τού νεοφιλελεύθερου προέδρου τής Γαλλίας χωρίς όμως στο πρόγραμμά σου να έχεις εντάξει καμία από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Μακρόν;...

Πριν ενάμισι περίπου χρόνο ο σημερινός διευθυντής τού πολιτικού γραφείου τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος Τύπου κι ο υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού είχαν προτείνει το κόμμα να ενταχθεί στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές. Και δεν ήταν και δεν είναι οι μόνοι στην Κουμουνδούρου που έβλεπαν και βλέπουν θετικά αυτό το ενδεχόμενο. Υπενθυμίζω πως για τη "γνήσια Αριστερά" η σοσιαλδημοκρατία είναι η άλλη όψη τού νεοφιλελευθερισμού κι όχι ιδεολογία που θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη στον πλανήτη...

Σας μπέρδεψα; Μάλλον, αλλά έτσι μπερδεμένος είναι κι ο κόσμος μας από την εποχή τής κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και ιδίως στην Ελλάδα από το 2015, όταν αυτοί που υπόσχονταν την επανάσταση συμβιβάστηκαν με το σύστημα αφήνοντας μιας κοινωνία αμήχανή και μετέωρη. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, το να σας γράψω πως είμαι Αριστερός εν έτει 2025 είναι τόσο γενικό κι αφηρημένο όσο και το απόφθεγμα "αυτές είναι οι ιδέες μου αλλά αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες". 

Άλλος μπορεί να με χαρακτηρίσει δεξιό γιατί δεν έχω περπατήσει στους δρόμους τής Γένοβας, άλλος γιατί δεν μου αρέσει το κάμπινγκ κι άλλος γιατί δεν δίνω τα μισά ή και περισσότερα από όσα βγάζω στους φτωχούς και καταφρονεμένους. Με λίγα λόγια, ο καθένας μας βάζει και διαφορετικό πήχη στο αριστερόμετρό του. 

Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, σε ένα κοινό κριτήριο κι ας είναι αυτό ο δείκτης υποκρισίας μας. Όπως, για παράδειγμα, να μην παριστάνεις τον υπερασπιστή τού κράτους δικαίου όταν έχεις υποκινήσει ένα πραξικόπημα ή τον πολέμιο των ολιγαρχών όταν αποδέχεσαι να γίνεις ο χρήσιμος ηλίθιός τους...  

  

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα θετικές σκέψεις κι άδεια από λεφτά...

Η αισιοδοξία δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι και μια στάση ζωής. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσο ωφελεί να είσαι παγιδευμένος κάτω από μπάζα ύστερα από ένα σεισμό και να σκέφτεσαι την κηδεία σου αντί για τρόπους με τους οποίους μπορεί και να τη γλιτώσεις. Από την άλλη, βεβαίως, αν βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση αλλά παρηγοριέσαι σκρολάροντας τις ευτυχισμένες στιγμές φίλων σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενδεχομένως να φύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη και με θετικότητα αλλά μάλλον δεν θα μάθεις ποτέ αν θα μπορούσες να ξεφύγεις του κινδύνου και να ευχαριστιόσουν μερικές ακόμα δεκαετίες σε αυτόν τον πλανήτη. Έστω κι αν θυσίαζες λίγες ώρες θετικής ενέργειας...

Τα ηλιοβασιλέματα Σκέρτσου ή "τα καλά νέα τής εβδομάδας" που αναρτά κάθε Κυριακή ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι απλώς τα παντεσπάνια μιας ελίτ που δεν γνωρίζει πως οι πολλοί τρώνε πλαστικό ψωμί λίγο καλύτερο από τις κατοχικές μπομπότες. Είναι το καλοστημένο μαστούρωμα ενός ολόκληρου λαού με ευχάριστα νέα ώστε να ξεχνά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ποιος ξέρει, η επόμενη ιδέα Γκρίνμπεργκ να είναι η δημιουργία ενός ψευδοντοκιμαντέρ γύρω από τις ζωές των rich and famous πρωθυπουργού και υπουργών, μια σαπουνόπερα για να βλέπουν οι μάζες πόσο ωραία είναι η ζωή και πόσο μίζερο να την περιορίζεις σε 50 τετραγωνικά μέτρα για τα οποία πληρώνεις ενοίκιο σαν να σου έχουν παραχωρήσει τις Βερσαλίες...

Την ίδια ώρα χτίζεται μεθοδικά και το επιχείρημα του "εχθρού λαού" μήπως και στρωθεί ο δρόμος τής επιστροφής ανεύθυνων αποτυχημένων. Προφανώς κι ο Κ. Μητσοτάκης έχει κερδίσει βουλευτικές εκλογές, δεν αυτοδιορίστηκε πρωθυπουργός. Για να τα καταφέρει ξόδεψε πολύ περισσότερα εκατομμύρια ευρώ στην επικοινωνία από τους αντιπάλους του, κυρίως όμως και ιδίως πριν κατακτήσει την εξουσία είχε φροντίσει να παρουσιάσει στο πόπολο ένα αξιόπιστο θετικό αφήγημα κι όχι μια πλειοδοσία παροχών... 

Τα περισσότερα για τα οποία δεσμεύτηκε δεν τα υλοποίησε, είχε ωστόσο δημοσιοποιήσει το όραμά του για την Ελλάδα τού 2030, μακριά από τη στενωπό τής χρεοκοπίας και των μνημονίων. Ας το έχει αυτό υπόψη η αντιπολίτευση πριν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ γιατί αν είναι να υποσχεθεί, για παράδειγμα, πως θα επαναφέρει το 13ο και το 14ο μισθό στο Δημόσιο μπορεί στην επόμενη στροφή να διαπιστώσει ότι θα έχει υλοποιηθεί ως προεκλογικό δώρο από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι...  

  

Ας συμμαχούσαμε και με τον Χίτλερ...

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει περάσει προ πολλού ακόμα και το ακρότατο όριο της αναλογικής απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις τής 7ης Οκτωβρίου 2023. Το ότι δεν μπορούν να την υπερασπιστούν πια ακόμα και πολύ πρόθυμες και στο πρόσφατο παρελθόν να το κάνουν δυτικές κυβερνήσεις μιλά από μόνο του. Αν ο Μπ. Νετανιάχου συνεχίσει τη γενοκτονία σε λίγο δεν θα μπορεί να τον υπερασπιστεί ούτε η Γερμανία, παρά το άγος τού ναζισμού στις πλάτες της...

Μια κυβέρνηση, ωστόσο, στα νοτιοανατολικά τής Ευρώπης εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα, δήθεν για γεωστρατηγικούς λόγους κι όχι γιατί έχει αυτοαναγορευτεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, πρωθύστερα επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί, όπως το ότι γειτονικά κράτη συνάπτουν συμμαχίες με την Τουρκία κι επομένως πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανή τη συμμαχία με το Ισραήλ. Μόνο που πέρα από τους στοιχειώδεις ανθρωπιστικούς λόγους που θα όφειλαν από μόνοι τους να λειτουργούν ως καμπάνες, κανείς δεν μας έχει εξηγήσει από το Μαξίμου ή από τη Βασιλίσσης Σοφίας γιατί, για παράδειγμα, η Λιβύη και η Αίγυπτος μας άφησαν στα κρύα του λουτρού για χάρη τής Άγκυρας...

Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να στηρίζει το Ισραήλ στη γενοκτονική του μανία, η οποία πρώτα και κύρια προσβάλλει τους έξι εκατομμύρια νεκρούς τού Ολοκαυτώματος, ακόμα κι αν ο Νετανιάχου μας υποσχόταν την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Αν ήταν έτσι, κακώς δεν συμπαραταχθήκαμε και με τον Χίτλερ στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος εμπνεόταν από το αρχαιοελληνικό κάλλος... 

Την ώρα που το εβραϊκό κράτος επιχειρεί να βάλει την οριστική ταφόπλακα στην αναγνώριση παλαιστινιακού αντιστοίχου του η μόνη στάση που μπορεί να μας απαλλάξει από την αιώνια ντροπή είναι να σταθούμε απέναντί του χωρίς ναι μεν αλλά. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα μας απαξιώνει και στις επόμενες γενιές... 

  

Είτε είσαι κυβερνητική δύναμη είτε φοβάσαι την αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή...

Προφανώς και το καθεστώς Μητσοτάκη με τα εξαπτέρυγά του δεν σχεδιάζουν αλλαγή τού εκλογικού νόμου γιατί νοιάζονται για το καλό τής δημοκρατίας. Δεν μπορείς, άλλωστε, να ισχυρίζεσαι πως σε ενδιαφέρει η καλύτερη λειτουργία των θεσμών την ίδια ώρα που προχωράς στην επανεγκατάσταση στο Μαξίμου του ανιψιού σου στον οποίο χρέωσες τις παρακολουθήσεις φίλων κι εχθρών για να αποποιηθείς της δικής σου ευθύνης. Οφείλουμε, όμως, παραλλήλως να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή πολυκομματική Βουλή μόνο το σεβασμό στους θεσμούς δεν προκαλεί στην κοινωνική πλειονότητα...

Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς έχει καταφέρει να περάσει την προπαγάνδα πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μπορεί να μην θεωρώ, για παράδειγμα, τον Ν. Ανδρουλάκη χαρισματικό αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι για τη δουλειά τού πρωθυπουργού είναι ικανός μόνο όποιος κάνει οικογενειακές μπίζνες ακόμα και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Από την άλλη, ωστόσο, ο κατακερματισμός τής αντιπολίτευσης δεν βοηθά στο να ικανοποιηθεί η όλο και διογκούμενη λαϊκή απαίτηση για αλλαγή στο τιμόνι τής εξουσίας...

Σε αυτό το πλαίσιο η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή, το οποίο ο Μητσοτάκης επιθυμεί για να συσπειρώσει φυγόκεντρες δεξιές δυνάμεις, μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί η θηλιά στο λαιμό του αφού εκ των πραγμάτων θα αναδιατάξει τις δυνάμεις και στα κεντροαριστερά του. Μπορεί κι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση η αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα... 

Όσοι, άλλωστε, θα μείνουν εκτός Βουλής αν το όριο φτάσει στο 5% ή και παραπάνω είναι πολύ πιθανό να τους συμβεί το ίδιο ακόμα κι αν παραμείνει στο 3%. Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να αυτοπαρουσιάζεσαι ως κυβερνητική δύναμη και να σε απασχολεί κάτι τέτοιο. Εκτός αν είσαι κατά φαντασία κυβερνητική δύναμη...

 

Ναι, καρυδότσουφλο, αλλά είναι το μόνο που έχουμε...

Είναι τόσο πιθανό η Ρωσία να επιτεθεί στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Ρώμη ή στην Αθήνα όσο κι ο Κ. Μητσοτάκης να δωρίσει μέρος, έστω, της περιουσίας του σε αυτούς που φτωχοποίησε τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν νομίζω, έτσι κι αλλιώς, πως ο Βλ. Πούτιν θεωρούσε μέχρι πρότινος τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα γεωστρατηγική απειλή για τα συμφέροντα της χώρας του. 

Ούτε τώρα τις θεωρεί στην πραγματικότητα κι ο τρόπος που οι ευρωπαίοι ηγέτες προσκύνησαν τον Ντ. Τραμπ δεν νομίζω πως τον τρόμαξε. Τότε γιατί η Ευρώπη εξοπλίζεται σαν να μην υπάρχει αύριο; Ρωτήστε αυτούς που θα θησαυρίσουν από τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα κι αν δεν τους ξέρετε, ζητήστε από το Μαξίμου να σας τους κατονομάσει...

Το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα είχε κρυφτεί τις προηγούμενες δεκαετίες πίσω από τους πιο χαρισματικούς του ηγέτες από τους σημερινούς, την πολεμική κάλυψη των ΗΠΑ και το ότι κοιμώμενοι γίγαντες όπως η Κίνα και η Ινδία δεν είχαν ή δεν μπορούσαν να δείξουν επεκτατικές διαθέσεις, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γι' αυτό και το να πιστεύουμε ότι αν καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Χ. Κολ κι όχι ο Φρ. Μερτς ή πρόεδρος της Γαλλίας ο Φρ. Μιτεράν κι όχι ο Εμ. Μακρόν η Ευρώπη σήμερα θα έπαιζε μπαλίτσα στο ουκρανικό αποτελεί μάλλον μια επιφανειακή προσέγγιση. Το πρόβλημα είναι δομικό και δευτερευόντως ζήτημα προσώπων...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως προτείνει το ΚΚΕ όταν δεν είναι πολύ πιθανό αυτό να συμβεί, όπως το 2015; Όχι, είναι προτιμότερο να κρεμιέσαι από ένα καρυδότσουφλο στη μέση τού ωκεανού από το να θαλασσοπνίγεσαι χωρίς τίποτα και κανέναν δίπλα σου. Από την άλλη, βεβαίως, με το καρυδότσουφλο δεν πρόκειται να πας μακριά. Είτε, λοιπόν, θα κάνεις ό,τι μπορείς για να επιβιώσεις και στη συνέχεια να σταθείς αυτόνομα στα δικά σου πόδια με την κοινωνία όρθια κι όχι τις πολεμικές βιομηχανίες είτε θα παραμένεις εσαεί ικέτης τού πρώτου πλοίου που θα περάσει με αμερικανική, ρωσική ή κινεζική σημαία να κυματίζει στην πλώρη του...

 

 

Σιγά τα αίματα...

Έχω συναντήσει πολλές αγελάδες αλλά ποτέ καμία που να θεωρούσα ιερή, όσα επιτεύγματα κι αν είχε συμπεριλάβει στο βιογραφικό της. Ενδεχομένως κι από φθόνο αλλά θέλω να πιστεύω κυρίως γιατί κανένας ζωντανός οργανισμός δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει στην τελειότητα ώστε να είναι άδικη η όποια κριτική δέχεται. Το τι είναι τέλειο, άλλωστε, για μένα και για σένα αναγνώστη μου δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται...

Από την άλλη, βεβαίως, μπορούμε να είμαστε απολύτως αυστηροί κι απέναντι στα είδωλά μας, υπό μία ωστόσο πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να εφαρμόζουμε τον ίδιο βαθμό αυστηρότητας απέναντι σε όλους και, κατά βάση, απέναντι στον εαυτό μας. Δεν αμφιβάλλω πως πολλοί ανάμεσά σας εφαρμόζουν αυτό το χρυσό κανόνα. Δεν αμφιβάλλω, όμως, επίσης και για το ότι αρκετοί είστε έτοιμοι- και είμαι έτοιμος- να κατασπαράξετε ένα δημόσιο πρόσωπο για μια ενέργειά του που μπορεί να μην σας βρίσκει και μπορεί και να μην με βρίσκει σύμφωνο αλλά δεν είναι και του θανατά την ίδια ώρα που χαμηλώνετε και χαμηλώνω τον πήχη των ηθικών υποχρεώσεων όταν κάτι μας αφορά άμεσα...

Δεν ξέρω γιατί η Μαρία Φαραντούρη αφιέρωσε το "Της αγάπης αίματα" στην Λ. Μενδώνη κι αν οι προθέσεις της ήταν φιλικές ή υστερόβουλες. Από τη στιγμή, εξάλλου, που είναι δημόσιο πρόσωπο είναι λογικό να υπόκειται στη βάσανο και της σκληρής κριτικής. 

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να συγκρίνεται η αφιέρωσή της με το τι έκαναν άλλοι τραγουδιστές επί χούντας η λογική απόσταση είναι τεράστια. Εκτός αν πιστεύουμε ότι η Μενδώνη στο γραφείο της στα πρώην κρατητήρια του ΕΑΤ ΕΣΑ χτυπά το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα και οι υπόλοιποι μετράμε τους χτύπους και το αίμα... 

Κι αν όσοι κάνουν αυτά τα νοητικά άλματα είναι τέρατα ηθικής μπορώ να τους δώσω ένα δίκιο να ζητούν τα ίδια υψηλά στάνταρ κι από τους άλλους. Αν δεν είναι όμως ας ξελασκάρουν λίγο το ηθικόμετρο γιατί οι βελόνες του έχουν ταρακουνηθεί από την υποκρισία...

 

Χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει για τα βατράχια αν οι βούβαλοι αποφασίζουν για το μέλλον τους δίχως καν την πρόφαση ενός διεθνούς οργανισμού ή του διεθνούς δικαίου. Το ότι ΗΠΑ και Ρωσία καθορίζουν το μέλλον τής Ουκρανίας χωρίς την Ουκρανία είναι τόσο ασφαλές και για τα εθνικά μας συμφέροντα όσο και η πιθανότητα ΗΠΑ και Τουρκία να αποφασίσουν για το μέλλον τής Κύπρου χωρίς την Κύπρο. Οι μεγάλες δυνάμεις είναι φύσει ιμπεριαλιστικές, το να παριστάνουμε πως υπάρχουν ανάμεσά τους καλές και κακές για τα ελληνικά συμφέροντα είναι σαν να πιστεύουμε ότι το λιοντάρι θα επιλέξει να φάει την καμηλοπάρδαλη από το ελάφι κι όχι και τα δύο...

Όποιος επιχαίρει για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 μάλλον θεωρεί πως η Κύπρος κείται μακράν. Όποιος, όμως, επίσης, θεωρεί πως η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει και την αφέλεια πως οι ΗΠΑ δεν θα αντιδρούσαν αν το Μεξικό εντασσόταν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, την αντίστοιχη ασιατική ΕΕ υπό την υψηλή προστασία τής Ρωσίας και της Κίνας. Φυσικά και σε θεωρητικό επίπεδο οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όπως, όμως, κι εμείς μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που αναπόφευκτα θα τους οδηγούσε στη συντριβή μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων...

Το να παριστάνουμε τους σοκαρισμένους για το ότι οι ισχυροί τού πλανήτη τον μοιράζουν σε μια σύνοδο κορυφής είναι σαν να ξέρουμε μόνο ότι η Γιάλτα είναι ένα όμορφο παραλιακό θέρετρο της Κριμαίας κι όχι κι ο διαμορφωτής των μεταπολεμικών γεωπολιτικών συσχετισμών. Φυσικά και δεν μπορούμε να το επικροτούμε αλλά αν ύστερα από 80 χρόνια από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου το μόνο που έχει να παρουσιάσει η Ευρώπη ως αντιστάθμισμα στον αμερικανικό και στο ρωσικό ιμπεριαλισμό είναι η Ούρ. φον ντερ Λάιεν μάλλον απέχουμε πολύ ακόμα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία πριν τριάμισι χρόνια, της έχω νέα: Κυριάκο χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

 

Πουλήστε όραμα και θα νικήσετε τις παροχές...

Το πολιτικό τέλος τού Κ. Μητσοτάκη έχει προεξοφληθεί τόσες πολλές φορές που μια ακόμα προεξόφλησή του θα μπορούσε να θεωρηθεί και κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι αλήθεια, άλλωστε, ότι ο πρωθυπουργός, για διάφορους λόγους, έχει αποδειχθεί επτάψυχος. 

Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι θα τα καταφέρει κι αυτήν τη φορά, όσα δισ. ευρώ σε παροχές κι αν ανακοινώσει στη ΔΕΘ, όσους λαγούς από το καπέλο κι αν βγάλει ο Στ. Γκρίνμπεργκ. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι μπορείς να εξαπατάς λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο αλλά όχι κι όλους για πάντα...

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ωστόσο, πιθανή αποχώρηση Μητσοτάκη δεν προεξοφλεί και το τέλος τής ΝΔ. Οι ολιγάρχες, άλλωστε, στο εσωτερικό τού κυβερνώντος κόμματος αναζητούν πρωτίστως διάδοχη κατάσταση και δευτερευόντως σε ξοφλημένους τής πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς. Όπως κι αν έχει, το ζητούμενο δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα διεφθαρμένο καθεστώς με έναν καλύτερο συστημικό διαχειριστή αλλά με ένα συλλογικό υποκείμενο χωρίς εξαρτήσεις και με την πολιτική βούληση να σπάσει αβγά...

Δεν χρειαζόμασταν τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τις ανεμογεννήτριες στα καμένα για να εμπεδώσουμε ότι η οικογένεια που εξουσιάζει τη χώρα είναι χωμένη στη διαπλοκή. Πέρα από ελάχιστους που μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι σαν τον Μωυσή αλλά ο Μωυσής ο ίδιος, οι περισσότεροι δεν τον ψήφισαν ποτέ πιστεύοντας ότι είναι έντιμος. 

Σε αντίθεση, όμως, με τους πολιτικούς του αντιπάλους για να καταλάβει την εξουσία παρουσίασε ένα όραμα για τη χώρα κι όχι μια μπακαλίστικη νοοτροπία τού "θα αυξήσω τόσο το επίδομα και θα επιδοτήσω τόσο τη στέγη". Δεν έχει σημασία που αρκετά από αυτά που υποσχέθηκε δεν τα εφάρμοσε. Σημασία έχει πως πούλησε στους ψηφοφόρους ένα θετικό αφήγημα για την Ελλάδα τού μέλλοντος. Γι' αυτό και οι πολιτικοί του αντίπαλοι αν θέλει να έχει νόημα η  άνοδός τους στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο οφείλουν να μας παρουσιάσουν τη δική τους στρατηγική για την Ελλάδα τού 2030 κι όχι απλώς να περιοριστούν σε μια παροχολογία που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν αφού βρίσκονται στην αντιπολίτευση...

 

 

Οι φωτιές σβήνουν πρώτα στον καθρέφτη μας...

Όποιος υποτιμά το 112 υποτιμά την ανθρώπινη ζωή. Όποιος, όμως, το χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής για τις δικές του ανεπάρκειες υποτιμά τη νοημοσύνη των πολλών. Η Πάτρα, η Χίος, η Πρέβεζα κι άλλες περιοχές πιθανόν να μην σώζονταν ακόμα κι αν είχαν ανανεωθεί οι συμβάσεις εποχιακών πυροσβεστών, είχαν μονιμοποιηθεί άλλοι ή είχαν προσληφθεί επιπλέον. Άντε να πείσεις, όμως, μέσα στον ορυμαγδό σκανδάλων διαφθοράς για τα οποία είσαι υπαίτιος πως έχεις κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σώσεις ζωές και περιουσίες από τον πύρινο όλεθρο...

Αν ήμουν αισιόδοξος θα σας έγραφα πως οφείλουμε να διατηρήσουμε όσους πνεύμονες ζωής έχουν απομείνει για τις επόμενες γενιές αλλά δεν ξέρω πόσες επόμενες γενιές θα προλάβουν να μας διαδεχθούν, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί, πέρα φυσικά από εξωγενείς παράγοντες, οι περισσότεροι από όσους βάζουν τα καλά τους για να πάνε στην εκκλησιά, υψώνουν τη σημαία στο μπαλκόνι κι ορκίζονται στην αγία ελληνική οικογένεια την ώρα που στα σπίτια τους ελλοχεύει η αηδία δεν κάνουν και πάρα πολλά για να προστατεύσουν το περιβάλλον. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει και συμπυκνώνεται στη φράση "τι με νοιάζει το δάσος όταν μπορώ να φτιάξω ένα πολύ ωραίο εξοχικό σε αυτό ή πάνω ακριβώς στο κύμα γιατί αν το φτιάξω στα εκατό μέτρα μπορεί και να μου πέσει η κοιλιά που έφτιαξα με τόσες θυσίες στα σουβλατζίδικα";...

Θα μου φαινόταν παράδοξο αν δεν γνώριζα την παροιμιώδη μας αφοσίωση στο εφήμερο και στην αρπαχτή το ότι ενώ είμαστε από τις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κλιματική κρίση η οικολογική μας συνείδηση μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη χορτοφαγική ενός πεινασμένου γύπα. Ακόμα και τα "πράσινα" κόμματα δεν φτουράνε στη χώρα που τα καλοκαίρια καιγόμαστε και τους χειμώνες πνιγόμαστε και, μάλιστα, γελάμε με τους κουτόφραγκους που κάνουν διαδηλώσεις για τη Γη κι όχι για την απελευθέρωση κάποιου τρομοκράτη... 

Όλα αυτά, φυσικά, μέχρι να καεί το δικό μας σπίτι ή το δικό μας, φευ, παιδί. Αλλά και τότε έχουμε τη λύση στο στόμα: "Μητσοτάκη γαμιέσαι". Όχι πως ο πρωθυπουργός είναι άμοιρος ευθυνών, κάθε άλλο, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πολύ βολικότερος στόχος από τον καθρέφτη μας...  

 

Ζήτω το έθνος, δώσε μου 13 ευρώ για τα γεμιστά...

Μικρή σημασία έχει αν γέννησε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, αν δηλαδή οι τιμές στους τουριστικούς προορισμούς είναι υψηλές γιατί τα εστιατόρια και τα υπόλοιπα μαγαζιά είναι άδεια ή αν τα εστιατόρια είναι άδεια γιατί οι τιμές είναι υψηλές. Η ουσία είναι μία, το ελληνικό τουριστικό προϊόν φθίνει κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι η μέση ελληνική οικογένεια δυσκολεύεται στην καθημερινότητά της. Στηρίχθηκε στην αρπαχτή, στις κάποτε παχιές ελληνικές κι ευρωπαϊκές αγελάδες κι αργοπεθαίνει κι εξαιτίας αυτής της παράλογης λογικής...

Εθνική συνείδηση δεν σημαίνει μόνο να συμμετέχεις στις παρελάσεις, να υψώνεις στο μπαλκόνι την ελληνική σημαία και να επαναλαμβάνεις κάθε μία ώρα πως δίχως την Ελλάδα δεν θα υπήρχε δυτικός πολιτισμός. Σημαίνει, επίσης, και να μην χρεώνεις 13 ευρώ τα γεμιστά, 50 ευρώ το σετ τις ξαπλώστρες και 100 ευρώ μια τρύπα με θέα στην αποχέτευση. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα σε κάποιον που εργάζεται 12 μήνες το χρόνο για να βγάζει τα προς το ζην πως εσύ τον υπερχρεώνεις για μέτριες υπηρεσίες γιατί θέλεις έξι μήνες να πίνεις τις ποτάρες σου και να κάνεις τις ταξιδάρες σου περιμένοντας την έναρξη της νέας σεζόν...

Όσο υπάρχει ήλιος που να είναι υποφερτός υπό σκιά, θάλασσα σχετικώς καθαρή από τα σκουπίδια που παράγουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, καλή διάθεση και ρετσίνα ο τουρισμός θα συνεχίσει να αποτελεί τη βαριά μας βιομηχανία. Η Ελλάδα, όμως, ερημοποιείται κι όχι μόνο γιατί τα καλύτερα μυαλά της την εγκαταλείπουν αφού τα φράγκα καταλήγουν στους Φραπέδες και στους Χασάπηδες, αλλά και λόγω της κλιματικής κρίσης. 

Πέρα, συνεπώς, από την αντιστροφή της μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και πώς θα τα βγάζουμε πέρα όταν, για παράδειγμα, ο θεσσαλικός κάμπος θα είναι Σαχάρα και το νερό σπανιότερο κι από το νεοδύμιο; Τι ζητάω, όμως, κι εγώ όταν το πολιτικό μας προσωπικό δεν μπορεί να δει μακρύτερα από τις επόμενες εκλογές;...  

  

 

Με το "καλά να πάθει" έχουμε ήδη γίνει το τέρας που πολεμάμε...

Ο Αντ. Σαμαράς έχτισε την πολιτική του καριέρα πάνω στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό, στον πελατειασμό και στη διαπλοκή. Έχει, επίσης, κι ο ίδιος τις δικές του ευθύνες για την κατάντια τού ΕΣΥ όντας και πρωθυπουργός για δυόμισι χρόνια. Σημαίνουν όλα αυτά πως η κόρη του έπρεπε να θυσιαστεί για να επιτευχθεί μια σαδιστική θεία δίκη; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο ενδεχομένως και να τρομάξει όταν κάποια στιγμή καταλάβει πόσο μοιάζει με το τέρας που υποτίθεται πως πολεμάει...

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εκφράζεται. Δεν είναι, όμως, όλοι εξοικειωμένοι με τις απαιτήσεις τού δημόσιου λόγου, θα έλεγα αντιθέτως πως τους περισσότερους τους χαρακτηρίζει η πλήρης άγνοια γιατί απλούστατα δεν τους χρειάζεται στον εργασιακό τους βίο. Υπό αυτή την έννοια έχει λογική να εκφράζονται δημοσίως με τον ίδιο τρόπο που μιλούν στον κολλητό τους στην καφετέρια ή με κάποιον με τον οποίο έχουν θυμώσει πρόσωπο με πρόσωπο. 

Είναι ανεπίτρεπτο, ωστόσο, να επιδιώκουν από ανθρώπους που έχουν επαγγελματική εμπειρία στο δημόσιο λόγο να συμπεριφέρονται είτε σαν τσιρλίντερ είτε σαν χούλιγκαν. Απλούστατα ο καθένας είναι υπόλογος για όσα λέει και γράφει κι αν αυτά κάποιες φορές εμπίπτουν στην ποινική νομοθεσία οφείλει και να είναι έτοιμος να δέχεται τις συνέπειες. Οι τζάμπα μάγκες δεν (θα έπρεπε να) ευδοκιμούν ούτε στην ιντερνετόσφαιρα...

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που δεν τρώγεται ούτε κρύο ούτε ζεστό ούτε και χλιαρό. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές. Σε διαφορετική περίπτωση ας επαναφέρουμε τη θανατική ποινή, ας καθιερώσουμε τη συλλογική- κάποιοι το έχουν κάνει ήδη σε σχέση με τους Ισραηλινούς- και την οικογενειακή ευθύνη κι ας πορευόμαστε με αρχές κι αξίες που όταν οι άλλοι τις καταπατούν είναι ολέθριο σφάλμα κι όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αυτοσυγχωρούμαστε και προχωράμε... 

Η Λένα Σαμαρά αξίζει να αναπαυτεί εν ειρήνη. Όπως αξίζει και σε κάθε άνθρωπο, ό,τι κι αν έχει πράξει στη ζωή του, αφού τα κρίματά μας δεν μπορούν να να τα φάνε ούτε τα σκουλήκια που θα καταβροχθίσουν τα κορμιά μας...

 

Δώσε και σε μένα Κυριάκο μια Φεράρι κι όλα καλά...

Μπορεί η Λάουρα Κοβέσι και η Μαρία Καρυστιανού να αποδειχθούν οι μεγαλύτερες απάτες από συστάσεως ΕΕ κι ελληνικού κράτους αντιστοίχως. Δεν προκύπτει από κάπου κάτι τέτοιο, αλλά για χάρη των μητσοτακοφρουρών ας το αποδεχθούμε ως βάση συζήτησης. 

Υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη και των ποινικών ευθυνών τού πρωθυπουργού και των υπουργών του για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα Τέμπη από τον τρόπο που τα διαχειρίστηκαν; Ελέγχουν όλους τους αρμούς τής εξουσίας αλλά δεν τόλμησαν να παραπέμψουν για κακουργήματα τους πιθανούς ενόχους. Τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων;...

Πριν μια δεκαετία αυτοί που τα τελευταία έξι χρόνια έχουν βυθιστεί στο μέλι και δεν λένε να ξεκολλήσουν έβγαιναν στους δρόμους για να μείνουμε Ευρώπη. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πολύ θα ήθελαν να μην υπάρχουν ευρωπαϊκή εισαγγελία ή ευρωπαϊκοί ιστότοποι όπως το Politico παρά μόνο η εισαγγελία τού Αρείου Πάγου κι ο ΣΚΑΙ για να μην κουνιέται φύλλο κι όποιο κουνηθεί να ξεπαστρεύεται σαν γραφικό. Ο ευρωπαϊσμός τους φτάνει ως την αφαίμαξη κοινοτικών κονδυλίων, ο φιλελευθερισμός τους ως το Πρώτο Θέμα κι ο μεταρρυθμιστικός τους οίστρος ως τη δίωξη οποιασδήποτε ενοχλητικής για το καθεστώς τους φωνής...

Το ότι η κυβερνητική αντεπίθεση εστιάζει στην παροχολογία τής ΔΕΘ αποδεικνύει και το σε πόσο χαμηλή υπόληψη έχουν την κοινωνική μας συνείδηση και το δημοκρατικό μας ήθος. Και πολύ καλά κάνουν αφού τα δισεκατομμύρια ευρώ με αφορμή την πανδημία ήταν ικανά το 2023 να σκεπάσουν τα Τέμπη και τις υποκλοπές. 

"Δώσε και σε μένα μπάρμπα μια Φεράρι και δεν πειράζει αν 57 ψυχές δεν βρουν ποτέ δικαίωση ή σε κάποιους άλλους δώσεις και μια Μαζεράτι και μια Λαμποργκίνι. Στα ελληνοπρεπή αρχίδια μου, ιδίως Κυριάκο αν σκοτώσεις ακόμα περισσότερους μαύρους στη θάλασσα για να νιώσω ασφαλής "...  

Αν η παρένθετη μητέρα διεκδικήσει το παιδί από επαρκής θα γίνει λίγη...

Ξέρετε πώς αποκαλούν κάποιοι- όσοι έχουν απομείνει- στην Κουμουνδούρου τον Σ. Φάμελλο; Παρένθετη μητέρα, για προφανείς λόγους. Είναι προσβλητικό να το αναπαράξω; Πρώτον, όχι γιατί δεν τον έχω αποκαλέσει ο ίδιος με αυτόν τον τρόπο, αν και θα μπορούσα. Δεύτερον, αυτός ο χαρακτηρισμός περιγράφει με έναν πολύ παραστατικό τρόπο το στάτους τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ: "Διώξαμε τον αχειραγώγητο και βάλαμε εσένα που σε θεωρούμε διαχειρίσιμο για να ζεστάνεις την καρέκλα μέχρι να επιστρέψει ο Αλέξης"...

Όταν ανέφερα στο ρεπορτάζ για το μέσο ενημέρωσης που εργαζόμουν αυτόν το χαρακτηρισμό ο τότε εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Καραμέρος με αποκάλεσε απαράδεκτο κι αναρωτήθηκε πότε άλλοτε έχει χρησιμοποιηθεί κάτι τέτοιο στο πολιτικό ρεπορτάζ. Η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν πως όλα όσα έγιναν στην  πρώην αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουν προηγούμενο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία τού τόπου έτσι κι αλλιώς. Όπως κι αν έχει, το μόνο που με παραξενεύει με όλο το ντόρο που σηκώθηκε για το παραπολιτικό τού "Documento" είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Σωκράτης είναι χαρισματικός και τον υποτιμούν όσοι ισχυρίζονται πως μπορεί να μιλάει επί μία ώρα και να μην σου μένει τίποτα στο τέλος...

Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια και ηγέτες στις πίστες μπουζουξίδικων, όσες φασόν αγιογραφίες κι αν αποσταλούν από τα κεντρικά. Άσε που θα πάνε χαμένες και οι ίδιοι μηχανορράφοι θα αρχίσουν να γράφουν τα ακριβώς αντίθετα έτσι κι ο σύντροφος Σωκράτης κάνει το λάθος και πατήσει πόδι στον συγγραφέα τού Σουνίου, ο οποίος όταν έλεγε πως παραμέρισε για να περάσει το καινούριο εννοούσε πως έφυγε ο Δόκτωρ Τζέκιλ για να έρθει ο Μίστερ Χάιντ. 

Ο Σωκράτης είχε προγραμματιστεί να πιει το κώνειο από την ημέρα που επιλέχθηκε για παρένθετη μητέρα. Όπως θα έλεγε κι ο ορίτζιναλ συνονόματος φιλόσοφος, "είναι καλύτερα να υποφέρεις την αδικία από το να την κάνεις"...    

  

Το Σουδάν κείται μακράν...

Ας μην είμαστε άδικοι, μπορεί η Σ. Βούλτεψη κι όλοι όσοι επικαλούνται το ίδιο επιχείρημα να κοιμούνται και να ξυπνάνε έχοντας στο νου και στην καρδιά τους τα παιδιά που λιμοκτονούν στο Σουδάν. Δεν έχω βάλει κοντέρ στον ανθρωπισμό κανενός για να μπορώ να μιλάω με σιγουριά για ειλικρινή ή υποκριτικά συναισθήματα. Όπως κι αν έχει, όμως, η Βούλτεψη και η κάθε Βούλτεψη έχουν κι ένα δίκιο για το πόσο επιλεκτικοί είμαστε στο τι μας συγκλονίζει και τι μας αφήνει αδιάφορους...

Φυσικά υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Το παλαιστινιακό δράμα, για παράδειγμα, δεν είναι χθεσινό, διαρκεί δεκαετίες κι αν τώρα ζούμε μια κορύφωσή του αυτό δεν σημαίνει πως εμείς ως λαός που έχει υποστεί το ζυγό τού κατακτητή δεν είναι λογικό να αισθανόμαστε διαχρονικά αλληλέγγυοι όταν βλέπουμε να εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας μιας τέτοιας έκτασης τραγωδία. Είναι, άλλωστε, πολύ πιο φυσιολογικό από το να θρηνούμε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κάθε τρεις και λίγο μόνο και μόνο γιατί χτύπησε την παγκόσμια υπερδύναμη που με την υπεροπλία της και στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς την έχει κάνει σημαία τού ιμπεριαλισμού της. Η ευαισθησία μας, εξάλλου, δεν είναι τιμητικό να συναρτάται αποκλειστικώς με τη στατιστική, με τον αριθμό δηλαδή των νεκρών ή με τη σπανιότητα ενός γεγονότος...

Το ότι κράτη που μέχρι πρότινος σφύριζαν αδιάφορα για τη γενοκτονία στη Γάζα τώρα κινητοποιούνται προφανώς και είναι ευχάριστο, αλίμονο όμως αν δίνουμε ανθρωπιστικές διαστάσεις στην ανάγνωση της γεωπολιτικής ή και των αποτελεσμάτων που έχει η άσκηση λαϊκής πίεσης στις κυβερνήσεις. Κι από την άλλη, οι εγχώριοι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματά τους θα έπρεπε να κρίνονται πολύ περισσότερο από τη δική τους άσκηση πολιτικής παρά για τα όσα πράττουν τα αδελφά ευρωπαϊκά τους κόμματα... 

Σε μια εποχή, άλλωστε, που οι ιδεολογίες έχουν καταντήσει εμπορεύματα στα στόματα δημοκόπων οι πράξεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη επαναστατική διάσταση. Είμαστε, εξάλλου, κυρίως ό,τι κάνουμε και πολύ λιγότερο ό,τι λέμε...    

 

Πες μου για ποιον μιλάμε για να σου πω την ηθική μου...

Μην αυταπατάστε. Τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι "απλώς" κακές στιγμές τού καθεστώτος Μητσοτάκη που ανήκουν στο παρελθόν. Ήταν, είναι και θα είναι η καθημερινότητα ενός συστήματος εξουσίας που χάρη στα πελατειακά του δίκτυα σιτίζεται πλουσιοπάροχα αλλά φροντίζει να πετάει και κάνα μπριζολάκι στην εκλογική μάζα για να διασφαλίζει την επιβίωσή του... 

Μπορεί, για παράδειγμα, στη φούσκα τού real estate και της κατασκευής ακινήτων κάποιοι να κονομάνε χοντρά αλλά βγάζουν μεροκάματα κι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κυκλώματα και παλεύουν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Πείτε τον συμμετοχικό καπιταλισμό, πείτε τον και καπιταλισμό τού ξεπλύματος αλλά στο τέλος τής ημέρας πολλοί νιώθουν ικανοποιημένοι...

Αυτό το σύστημα εξουσίας στηρίζεται στην απογοήτευση ή κι απελπισία τής κοινωνικής πλειονότητας. Σε τι και σε ποιον να πιστέψει όταν έχει δοκιμάσει τα πάντα και της έχουν βγει ελαττωματικά; Κυρίως, όμως, βασίζεται στην ψευδαίσθηση πως λίγοι κι εκλεκτοί διαθέτουν την επάρκεια να κυβερνούν και οι υπόλοιποι είμαστε όπως οι πασαδόροι στο βόλεϊ ή οι σερβιτόροι στα εστιατόρια. Ο μύθος τού μεσσία και της αυθεντίας έχει αλλάξει μορφές κατά το διάβα των αιώνων αλλά η φιλοσοφία παραμένει ίδια: "θα σας τάζουμε έναν  καλύτερο κόσμο κι εσείς θα μας ακολουθείτε ακόμα και στο γκρεμό"...

Κι όλο αυτό θα συνεχίζεται μέχρι να χτυπήσει τη Γη μετεωρίτης. Εκτός αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια βαθιά τομή στην ηθική μας κι αυτή να μην ακολουθεί δύο ή περισσότερες ταχύτητες, δύο ή περισσότερα σταθμά. Σκεφτείτε μόνο πόσο αυστηροί είστε και είμαι απέναντι σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους αντιπαθούμε και πόσο ελαστικοί σε αυτούς που συμπαθούμε για πράξεις που είναι λίγο ή πολύ παρόμοιες. Αν δεν είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να οργιζόμαστε ανεξαρτήτως συμπαθειών δεν θα μπορέσουμε ποτέ και να κυβερνήσουμε ή να κυβερνηθούμε με όρους ισότητας και δικαιοσύνης. Ίσως, επομένως, ο μετεωρίτης να είναι μια κάποια λύσις...  

 

 

Αν τελειώσουμε μόνο με τον Μητσοτάκη θα έχουμε κάνει μισή δουλειά...

Υπάρχει κι ένα καλό όταν ένα καθεστώς σε κυβερνά επί χρόνια: οι ιδεοληψίες του δοκιμάζονται στην πράξη κι αποδεικνύονται φενάκη. Κι αν για το μεταναστευτικό θα αποδειχθεί σε δύο μήνες ότι δεν θα έχει επιλυθεί επειδή εμείς αποφασίσαμε να μην εφαρμόζουμε το διεθνές δίκαιο, στα πανεπιστήμια έχει ήδη καταστεί πασίδηλο ότι οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες πήγαν κουβά. Ποιος θυμάται σήμερα την πανεπιστημιακή αστυνομία ή ποιος πέφτει από τα σύννεφα για το ότι τα πρώτα, τρομάρα τους, πανεπιστήμια που αναγνωρίστηκαν ήταν τα ΙΕΚ των χορηγών Μητσοτάκη ενώ το Χάρβαρντ και η Σορβόννη δεν ενδιαφέρθηκαν να επενδύσουν στην Κολομβία της Ευρώπης;...

Μέσα στον κακό χαμό για τον ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα ένα νόμο με τον οποίο οι φοιτητές αντιμετωπίζονται σαν να είναι επικίνδυνοι κρατούμενοι ή στρατιώτες. Στην ουσία ποινικοποιείται η ελευθερία έκφρασης με το πρόσχημα των λίγων μπαχαλάκηδων οι οποίοι θα μπορούσαν και σήμερα να συλληφθούν αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική βούληση... 

Την ώρα που οι εγκληματίες τού λευκού κολάρου με βουλευτική ασυλία αμνηστεύονται στιγματίζεται το πιο προοδευτικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας. Για ευνόητους λόγους φυσικά αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι το πρώτο διεφθαρμένο κι αυταρχικό καθεστώς που ακολουθεί αυτή τη στρατηγική...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα αντιμετώπιζε τη βία ή ότι τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν θα ασχολούνταν με τη μπανανία του. Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί την προπαγάνδα για τους πολλούς και το δημόσιο χρήμα για τους λίγους κι αυτό είναι ένα σχέδιο που υλοποιεί από την πρώτη του ημέρα στην πρωθυπουργία όταν με το επιτελικό κράτος συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο γραφείο του... 

Τώρα, μάλιστα, ζητά από την αντιπολίτευση συνεννόηση, στην ουσία απειλώντας την πως αν δεν επιδείξει καλή διάθεση θα μιλήσει το Predator. Δεν έχει κανένα νόημα, συνεπώς, να τελειώσουμε με τον Μητσοτάκη αν δεν τελειώσουμε και με τα υποζύγιά του τα οποία είναι το ίδιο συμβιβασμένα...