Πες μου για ποιον μιλάμε για να σου πω την ηθική μου...

Μην αυταπατάστε. Τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι "απλώς" κακές στιγμές τού καθεστώτος Μητσοτάκη που ανήκουν στο παρελθόν. Ήταν, είναι και θα είναι η καθημερινότητα ενός συστήματος εξουσίας που χάρη στα πελατειακά του δίκτυα σιτίζεται πλουσιοπάροχα αλλά φροντίζει να πετάει και κάνα μπριζολάκι στην εκλογική μάζα για να διασφαλίζει την επιβίωσή του... 

Μπορεί, για παράδειγμα, στη φούσκα τού real estate και της κατασκευής ακινήτων κάποιοι να κονομάνε χοντρά αλλά βγάζουν μεροκάματα κι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κυκλώματα και παλεύουν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Πείτε τον συμμετοχικό καπιταλισμό, πείτε τον και καπιταλισμό τού ξεπλύματος αλλά στο τέλος τής ημέρας πολλοί νιώθουν ικανοποιημένοι...

Αυτό το σύστημα εξουσίας στηρίζεται στην απογοήτευση ή κι απελπισία τής κοινωνικής πλειονότητας. Σε τι και σε ποιον να πιστέψει όταν έχει δοκιμάσει τα πάντα και της έχουν βγει ελαττωματικά; Κυρίως, όμως, βασίζεται στην ψευδαίσθηση πως λίγοι κι εκλεκτοί διαθέτουν την επάρκεια να κυβερνούν και οι υπόλοιποι είμαστε όπως οι πασαδόροι στο βόλεϊ ή οι σερβιτόροι στα εστιατόρια. Ο μύθος τού μεσσία και της αυθεντίας έχει αλλάξει μορφές κατά το διάβα των αιώνων αλλά η φιλοσοφία παραμένει ίδια: "θα σας τάζουμε έναν  καλύτερο κόσμο κι εσείς θα μας ακολουθείτε ακόμα και στο γκρεμό"...

Κι όλο αυτό θα συνεχίζεται μέχρι να χτυπήσει τη Γη μετεωρίτης. Εκτός αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια βαθιά τομή στην ηθική μας κι αυτή να μην ακολουθεί δύο ή περισσότερες ταχύτητες, δύο ή περισσότερα σταθμά. Σκεφτείτε μόνο πόσο αυστηροί είστε και είμαι απέναντι σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους αντιπαθούμε και πόσο ελαστικοί σε αυτούς που συμπαθούμε για πράξεις που είναι λίγο ή πολύ παρόμοιες. Αν δεν είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να οργιζόμαστε ανεξαρτήτως συμπαθειών δεν θα μπορέσουμε ποτέ και να κυβερνήσουμε ή να κυβερνηθούμε με όρους ισότητας και δικαιοσύνης. Ίσως, επομένως, ο μετεωρίτης να είναι μια κάποια λύσις...  

 

 

Αν τελειώσουμε μόνο με τον Μητσοτάκη θα έχουμε κάνει μισή δουλειά...

Υπάρχει κι ένα καλό όταν ένα καθεστώς σε κυβερνά επί χρόνια: οι ιδεοληψίες του δοκιμάζονται στην πράξη κι αποδεικνύονται φενάκη. Κι αν για το μεταναστευτικό θα αποδειχθεί σε δύο μήνες ότι δεν θα έχει επιλυθεί επειδή εμείς αποφασίσαμε να μην εφαρμόζουμε το διεθνές δίκαιο, στα πανεπιστήμια έχει ήδη καταστεί πασίδηλο ότι οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες πήγαν κουβά. Ποιος θυμάται σήμερα την πανεπιστημιακή αστυνομία ή ποιος πέφτει από τα σύννεφα για το ότι τα πρώτα, τρομάρα τους, πανεπιστήμια που αναγνωρίστηκαν ήταν τα ΙΕΚ των χορηγών Μητσοτάκη ενώ το Χάρβαρντ και η Σορβόννη δεν ενδιαφέρθηκαν να επενδύσουν στην Κολομβία της Ευρώπης;...

Μέσα στον κακό χαμό για τον ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα ένα νόμο με τον οποίο οι φοιτητές αντιμετωπίζονται σαν να είναι επικίνδυνοι κρατούμενοι ή στρατιώτες. Στην ουσία ποινικοποιείται η ελευθερία έκφρασης με το πρόσχημα των λίγων μπαχαλάκηδων οι οποίοι θα μπορούσαν και σήμερα να συλληφθούν αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική βούληση... 

Την ώρα που οι εγκληματίες τού λευκού κολάρου με βουλευτική ασυλία αμνηστεύονται στιγματίζεται το πιο προοδευτικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας. Για ευνόητους λόγους φυσικά αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι το πρώτο διεφθαρμένο κι αυταρχικό καθεστώς που ακολουθεί αυτή τη στρατηγική...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα αντιμετώπιζε τη βία ή ότι τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν θα ασχολούνταν με τη μπανανία του. Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί την προπαγάνδα για τους πολλούς και το δημόσιο χρήμα για τους λίγους κι αυτό είναι ένα σχέδιο που υλοποιεί από την πρώτη του ημέρα στην πρωθυπουργία όταν με το επιτελικό κράτος συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο γραφείο του... 

Τώρα, μάλιστα, ζητά από την αντιπολίτευση συνεννόηση, στην ουσία απειλώντας την πως αν δεν επιδείξει καλή διάθεση θα μιλήσει το Predator. Δεν έχει κανένα νόημα, συνεπώς, να τελειώσουμε με τον Μητσοτάκη αν δεν τελειώσουμε και με τα υποζύγιά του τα οποία είναι το ίδιο συμβιβασμένα...