Πάμε στο Γ' Παγκόσμιο γιατί η Γερμανία δεν ανέχεται χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ...

Όλα συνηθίζονται, ακόμα και τα πιο φρικιαστικά: τις προάλλες δολοφονήθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι στο αεροδρόμιο μίας από τις πιο πιο τουριστικές πόλεις τού κόσμου, της Κωνσταντινούπολης, αλλά ελάχιστη σημασία δώσαμε. Η τζιχαντιστική τρομοκρατία είναι πλέον τόσο καθημερινό φαινόμενο ώστε να θυμίζει περισσότερο το κυκλοφοριακό χάος σε περίπτωση διαδήλωσης στην Αθήνα παρά κάτι το τρομακτικά απάνθρωπο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γερμανική ιμπεριαλιστική πολιτική: θα παραξενευτούμε μόνο όταν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε σταματήσουν να κουνούν στους υπόλοιπους το δάχτυλο για το τι πρέπει να κάνουν και ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη τους.

Αν το πράξουν, αυτός δεν θα ραγίσει από την ασχήμια αλλά από την υποκρισία τους. Γιατί είναι, για παράδειγμα, θεωρητικώς ορθό πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, όπως διαμήνυσε για μια ακόμα φορά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ωστόσο αυτό ισχύει για όλους. Ούτε το Βερολίνο τηρεί πιστά τις ευρωπαϊκές συνθήκες, μολονότι αυτό είναι που τις επέβαλε, ούτε βεβαίως κάνει η γερμανική ελίτ μπίζνες δίχως λαδώματα. Γιατί και η διαφάνεια κανόνας είναι που πρέπει να τηρείται από όλους για να μην χαρακτηρίζονται ορισμένοι και δικαίως γραμματείς και φαρισαίοι...

Πέρασε μια εβδομάδα από το Brexit, αλλά το ευρωπαϊκό διευθυντήριο έχει εκλάβει πολύ διαφορετικά το χαστούκι με το οποίο το "φιλοδώρησαν" οι Βρετανοί από ό,τι θα όφειλε. Αν εκτιμά πως η λύση είναι η ακόμα αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία ας μας το πει ξεκάθαρα ότι προετοιμάζει την έξοδο κι άλλων κρατών-μελών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας, από την Ε.Ε. στο όνομα μιας μικρής αλλά ευέλικτης Ευρώπης. Την ίδια ώρα, μάλιστα, στα ανατολικά σύνορα της Γηραιάς όνομα και πράγμα Ηπείρου πυκνώνει ο αριθμός των μεραρχιών που τίθενται απέναντι στο "σκιάχτρο" τής Ρωσίας που έχουν δημιουργήσει ορισμένοι στην αναζήτηση νέων εχθρών. Είναι, όμως, πιο πιθανό η Μόσχα να χτυπήσει τώρα την Πολωνία από όσο ήταν πριν το ΝΑΤΟ την περικυκλώσει με τα στρατεύματά του. Σε μια κρίση υπολανθάνουσας αυτογνωσίας η Γερμανίδα καγκελάριος παραδέχθηκε ότι δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την ειρήνη στην Ευρώπη. Ξέχασε, όμως, να προσθέσει κι ένα "εξαιτίας μου" για να θέσει το πρόβλημα πιο ολοκληρωμένα...

Το ερώτημα βρίσκεται στο στόμα των περισσότερων Ελλήνων: "Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο"; Κι αυτό συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο την απελπισία ενός λαού ο οποίος έχει καταδικαστεί σε αιώνια λιτότητα γιατί υπέκυψε κάποια στιγμή στα θέλγητρα της καπιταλιστικής φούσκας. Πόσα μαστιγώματα είναι αρκετά για τιμωρία; Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσει η σύνταξη για να θεωρηθεί πως δεν καλύπτει το στοιχειώδες όριο επιβίωσης; Πόσα λουκέτα ακόμα πρέπει να μπουν στην αγορά, πόσοι νέοι να φύγουν στο εξωτερικό, πόσοι επιπλέον να νοσηλευτούν σε ψυχιατρικές κλινικές ή να αυτοκτονήσουν; Πόσο σκληρός θα είναι ο ιστορικός τού μέλλοντος με Μέρκελ-Σόιμπλε όταν έρθει η ώρα να αποτιμήσει την εποχή μας, η οποία οδεύει δίχως φρένο προς ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί η γερμανική ηγεσία δεν ανέχεται, για παράδειγμα, δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ, λες και τυχόν υπέρβαση αυτού του τεχνητού ορίου θα προκαλέσει από μόνη της τον όλεθρο. Το χρέος τής Ελλάδας, βεβαίως, που πάει ολοταχώς για το 200% ο Β. Σόιμπλε το θεωρεί βιώσιμο. "Ωρέ που πάμε ρε, ωρέ πού πάμε", που θα έλεγε κι ο Βασίλης Αυλωνίτης...



  

Ο Μαρινόπουλος είναι ιδιώτης αλλά μην το πείτε στον Τζήμερο, πολεμά το άδικο βρίζοντας τη μάνα τού Φύσσα...

Οι Έλληνες επιχειρηματίες μυξοκλαίγονται πως η κρίση χρέους τού Δημοσίου τούς οδήγησε στην καταστροφή. Θα μπορούσα και να τους λυπηθώ, αν δεν ήξερα και δεν ξέραμε πόσο υπεύθυνοι είναι και οι ίδιοι γι' αυτήν την κατάσταση, αν δεν γνώριζα και δεν γνωρίζαμε πως το τάνγκο τής διαφθοράς και της κατασπατάλησης του κρατικού χρήματος το χόρεψαν τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού με τους τραπεζίτες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως αδιάσπαστα ζευγαράκια. Οι περιπτώσεις τού "Μαρινόπουλου" και των θαλασσοδανείων των κομμάτων και των ΜΜΕ από τραπεζικούς οργανισμούς είναι οι κορυφές τού παγόβουνου ενός διαπλεκόμενου συστήματος που αλληλοσυντηρήθηκε μέχρι να οδηγήσει τη χώρα στην κατάρρευση...

Την ώρα που η ελίτ κατηγορούσε το λαό πως έζησε πάνω από τις δυνάμεις του γιατί αγόρασε ένα σπίτι ή ένα πιο ακριβό αυτοκίνητο-που είναι αλήθεια, αλλά μόνο η μισή- αυτή έβγαζε τα λεφτά τής φοροδιαφυγής-φοροδιαφυγής της στο εξωτερικό-η οικογένεια Μαρινόπουλου πρωταγωνιστεί στη λίστα Λαγκάρντ-, δεν απέδιδε το ΦΠΑ και συνέχιζε απρόσκοπτα τον τρυφηλό της βίο λαμβάνοντας δάνεια χωρίς εγγυήσεις, εκβιάζοντας για κρατικό χρήμα μέσα από την προνομιακή της σχέση με τους λακέδες της στο κομματικό και μιντιακό σύστημα...

Την Ελλάδα των αποτυχημένων επιχειρηματιών, στην οποία άλλωστε ανήκει κι ο ίδιος, υπερασπίζεται τις περισσότερες φορές με επικοινωνιακές ακρότητες κι ο Θ. Τζήμερος. Η εξομοίωση που επιχείρησε του Παύλου Φύσσα με τον δολοφόνο του γιατί ο πρώτος είχε γράψει ένα τραγούδι κατά τής Ανγκ. Μέρκελ είναι ενδεικτική τού βάθους τής κοσμοαντίληψης του ανδρός: ισοπέδωση των πάντων προκειμένου να ξεπλυθεί η χειρότερη εκδοχή τής κρίσης στη χώρα μας, η άνοδος δηλαδή της επιρροής των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, τους οποίους άλλωστε θαυμάζει ο αποτυχημένος διαφημιστής και πολιτικός. Από τη στιγμή που ακόμα κι αυτός είναι αδύνατο να δικαιολογήσει μια πολιτική δολοφονία το μόνο που του απομένει να κάνει είναι να προσπαθήσει να αποδομήσει το θύμα και τη μητέρα του...

Η πρακτική του, όσο εξευτελιστική κι αν είναι για τον ίδιο, δεν θα με απασχολούσε ιδιαιτέρως αν αφορούσε μόνο τον φορέα της. Ωστόσο, κυκλοφορούν πολλοί τζήμεροι εκεί έξω που μιλούν με μη βασιζόμενες στην πραγματικότητα βεβαιότητες, εκσφενδονίζοντας εμετούς αστήρικτης λάσπης και φασιστικών γενικεύσεων. Κι αν ο Θ. Τζήμερος εκπροσωπεί ένα κόμμα-σφραγίδα, ο τζημερικών αντιλήψεων Αδ. Γεωργιάδης είναι αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και χαίρει της αμέριστης συμπάθειας του αρχηγού Κούλη. Αλλά το έχω ξαναγράψει: ακροδεξιά και νεοφιλελευθερισμός είναι αδέρφια δίδυμα, αφού εξυπηρετούν τα ίδια αφεντικά με παραλλαγμένη, "απλώς", φρασεολογία...

Οι ελληνικές τράπεζες ακόμα κλαυθμηρίζουν πως καταστράφηκαν λόγω του ελληνικού Δημοσίου, μολονότι η ευθύνη τους για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό τής χώρας είναι εξίσου τεράστια με αυτή εκείνων που την κυβέρνησαν: δάνειζαν, για παράδειγμα, το κράτος με ληστρικά επιτόκια όταν εκείνες δανείζονταν φτηνά στη διατραπεζική αγορά και μοίραζαν θαλασσοδάνεια στην ελίτ ακόμα και στα χρόνια των μνημονίων και στεγαστικά-καταναλωτικά στους μικρομεσαίους δίχως τις απαραίτητες διασφαλίσεις και χωρίς να ακολουθείται η στοιχειώδης τραπεζική δεοντολογία. Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν είχαν μπλεχτεί σε μεγάλο βαθμό και με τα παράγωγα προϊόντα που προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση τού 2008. Παρά τις ανακεφαλαιοποιήσεις, εξάλλου, δισεκατομμυρίων ευρώ τις οποίες έχουν απολαύσει εδώ κι οκτώ χρόνια αρνούνται ακόμα να χρηματοδοτήσουν επιχειρήσεις που με ένα σωστό "business plan" έχουν τα φόντα να ορθοποδήσουν. Κατά τα άλλα, φταίει αποκλειστικώς το επίδομα γάμου στο Δημόσιο...



 

  

Άστοργε Σόιμπλε, άφησες τα ορφανά σου στην Ελλάδα χωρίς επιχειρήματα...

«Δεν μπορούμε απλώς να συνεχίσουμε στην Ευρώπη όπως στο παρελθόν. Πρέπει να μεριμνήσουμε σχετικά με το ότι ακόμα περισσότεροι άνθρωποι στην Ευρώπη -όχι μόνο στη Γερμανία, όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία, όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στη Δανία κι όχι μόνο στη Γαλλία- δεν κατανοούν απολύτως τι ακριβώς κάνουμε». Δεν υπάρχει καταλληλότερος από τον Β. Σόιμπλε, ο οποίος υποστήριξε τα παραπάνω, για να εκφράσει την αμηχανία των νεοφιλελεύθερων ιδεοληπτικών και στην Ελλάδα, οι οποίοι τα τελευταία έξι χρόνια προσπαθούν, ανεπιτυχώς ευτυχώς, να πείσουν την κοινή γνώμη ότι είναι φάρμακο το φαρμάκι που της συνταγογραφεί το Βερολίνο... 

Τύποι όπως ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα "επιτεύγματά" του είχε στιγματίσει τις οροθετικές ως το μεγάλο εχθρό τής κοινωνίας μας, ή ο Γ. Πρετεντέρης βρίσκονται σε τέτοιο στρατηγικό αδιέξοδο ώστε να υποστηρίζουν πως το "Brexit" δεν είναι και μήνυμα κατά τής λιτότητας. Αυτοί οι άθλιοι πολιτικάντηδες και δημοσιογράφοι-λακέδες τους που μας κυβέρνησαν επί δεκαετίες αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ότι η αν η Μεγάλη Βρετανία υποχρεωνόταν να ακολουθεί τη γερμανική πολιτική και στην οικονομία της ο ρυθμός ανάπτυξής της θα ήταν μικρότερος και η ανεργία της πολύ μεγαλύτερη. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, επομένως, φανταστείτε πόσο υψηλότερη θα ήταν η διαφορά υπέρ τής αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Η γερμανική ελίτ, από την οποία πάντως διαχωρίζω την Ανγκ. Μέρκελ, η οποία μάλλον έχει καταλάβει πως είναι τελειωμένη πολιτικώς κι αρχίζει να βλέπει πιο καθαρά τις συνέπειες των επιλογών της, μπορεί να ισχυρίζεται στα λόγια πως έχει λάβει το μήνυμα, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται όμως λες κι όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι τα "κουταβάκια" της. Ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπός της, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, απαιτεί από το Λονδίνο να εκκινήσει τώρα τις διαδικασίες απένταξης, σαν να είναι παράλογο για μια χώρα να επιλέξει η ίδια το χρόνο που θα το κάνει για να περιορίσει τις συνέπειες στην οικονομία της, ενώ προκρίνει τις συνεδριάσεις μεταξύ των ισχυρότερων κρατών-μελών, στη λογική τού διευθυντηρίου, έναντι του Συμβουλίου Κορυφής για να χαραχθεί μια κοινή γραμμή. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο Β. Σόιμπλε "απαγορεύει" στους Βρετανούς να αλλάξουν άποψη στο μέλλον, καταπατώντας για μια ακόμα φορά τόσο τις ευρωπαϊκές συνθήκες όσο κυρίως τις θεμελιώδεις αρχές, όπως της αλληλεγγύης, πάνω στις οποίες υποτίθεται πως βασίστηκαν αυτές...

Αν δεν μου ήταν τόσο αντιπαθητικοί, θα μπορούσα και να λυπάμαι σήμερα τους εν εν Ελλάδι σοϊμπλικότερους του Σόιμπλε, εκείνους δηλαδή που απαιτούσαν από τους Έλληνες να αυτομαστιγώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους. Μου ήταν πάντοτε κατανοητό γιατί το ζητούσαν όσοι χρηματοδοτούνται από την ελίτ. Μόνο στην εθελοδουλία, στην ξενομανία και στην ταξική ασυνειδησία μπορούσα, ωστόσο, να αποδώσω την επιμονή στην άγρια και μεροληπτική λιτότητα δίχως αναπτυξιακή παρά μόνο τιμωρητική λογική εκείνων που ανήκαν στην πάλαι ποτέ μεσαία τάξη και οι οποίοι πλήττονταν κι εκείνοι από μέτρα που χτυπούσαν δικαίους κι αδίκους... 

Το επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά: η Ελλάδα έχει μεγάλη ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, να απαλλαγεί από την κομματοκρατία, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, να παράγει ξανά αντί απλώς να καταναλώνει. Πείτε μου, ωστόσο, στο νεοφιλελεύθερο θεό που πιστεύετε πώς θα επιτευχθούν όλα αυτά αν οι μισθοί φτάσουν στα 300 ευρώ, οι συντάξεις στα 150, όλοι οι νέοι εγκαταλείψουν τη χώρα, οι φόροι για τους μικρομεσαίους αυξηθούν κι άλλο κι απολεσθεί η δημόσια περιουσία; Το καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα χρέος που δημιουργήθηκε και το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί. Κάποιοι, ωστόσο, τροφοδοτούσαν με "ναρκωτικά" τα "πρεζάκια" και σήμερα παριστάνουν τις πάπιες, αρνούμενοι ακόμα και τώρα να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο της ευθύνης "κουρεύοντας" το μη βιώσιμο χρέος...

Ναι, η κρίση έφερε τα μνημόνια. Μόνο που τα μνημόνια-ο πυρήνας των οποίων έχει υλοποιηθεί κι ας αφήσουν τις μπούρδες περί μη εφαρμογής τους οι νεοφιλελέδες- όχι μόνο δεν την σταμάτησαν, αλλά την επιδείνωσαν. Μαζί, επομένως, με την αλλαγή πορείας για όλο το ευρωπαϊκό καράβι έφτασε και το μομέντουμ τής απόδοσης ευθυνών σε εκείνους που επέβαλαν ατελέσφορες (sic) πολιτικές. Ήρθε η ώρα σου χερ Σόιμπλε, όπως έφτασε νωρίτερα για τα παπαγαλάκια σου στην Ψωροκώσταινα...     

   

Μορφωμένοι, μεγαλοφυείς και...φασίστες

Επί 40 χρόνια κάποιοι εναλλάσσονταν στην εξουσία στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας γιατί τους ψήφιζε η σχετική πλειοψηφία τού ελληνικού πληθυσμού-μορφωμένοι κι αμόρφωτοι, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι άσχημοι. Επί 40 χρόνια αυτό θεωρείτο απολύτως φυσιολογικό, όπως οι καύσωνες το καλοκαίρι και οι παγωνιές το χειμώνα. Όλα αυτά άλλαξαν, ωστόσο, το 2015, όταν η σχετική πλειοψηφία τού ελληνικού πληθυσμού διέπραξε το "ολέθριο σφάλμα" να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε μια βραδιά  τα "τιμημένα νιάτα" και τα "περήφανα γηρατειά" μετατράπηκαν σε απαίδευτο κι αστοιχείωτο εχθρό λαό που δεν ξέρει τι του γίνεται και γι' αυτό επιλέγει επικίνδυνους λαϊκιστές. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στη Μεγάλη Βρετανία: όταν η σχετική πλειοψηφία διάλεγε πότε τους Συντηρητικούς και πότε τους Εργατικούς όλα κυλούσαν ρολόι. Ο ίδιος λαός έγινε αμόρφωτος κι απολίτιστος μόλις ψήφισε "Brexit"...

Ο οποιοσδήποτε λαός δεν προχωρά πάντα στις σοφότερες επιλογές ούτε θα καταλήξει στον παράδεισο μόνο και μόνο γιατί ανήκει στην εργατική τάξη. Ωστόσο, το εκπαιδευτικό του έλλειμμα και η απουσία ταξικής συνείδησης μέχρι πρόσφατα βόλευαν μια χαρά τις κυρίαρχες ελίτ, που σπουδάζουν στα πιο φημισμένα πανεπιστήμια και κατέχουν τα καλύτερα πόστα για να μπορούν να νομιμοποιούν τον ελιτισμό τους, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φασισμός τής μπουρζουαζίας. Μέσα στην απληστία τους, όμως, λησμόνησαν να υπολογίσουν πως και τα "ζώα" επαναστατούν όταν τους στερήσεις το νερό και την τροφή. Γι' αυτό και τώρα οι αυτοανακηρυγμένοι μορφωμένοι, ιδιοφυείς μεγαλοαστοί έρχονται αντιμέτωποι με την εξέγερση του λούμπεν προλεταριάτου, που μαγεύεται από τους λαϊκιστές και του ακροδεξιούς γιατί κάποιοι φρόντισαν πρώτα να το αποξενώσουν από την πραγματικότητα και τις ανάγκες της...

Το "Brexit" συνιστά μια καταστροφική επιλογή τόσο για την Ευρώπη όσο και για τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτή, ωστόσο, έγινε από εκείνους που συμμετείχαν στο δημοψήφισμα, που δεν σνόμπαραν την αμεσοδημοκρατική αυτή διαδικασία ώστε στη συνέχεια από την απόσταση ασφαλείας που παρέχει η εξέδρα να ασκούν κριτική σε εκείνους που έπεσαν στην αρένα. Κι αυτό, φυσικά, δεν συμβαίνει μόνο στη Γηραιά Αλβιόνα, αλλά και στα μέρη μας. Έχω βαρεθεί, για παράδειγμα, να ακούω τη μουρμούρα για το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου, στο οποίο αποδίδουν ορισμένοι την άνετη επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ παρά το τρίτο μνημόνιο. Στο μυαλό τους δεν βρίσκει πουθενά χώρο η εκτίμηση πως πολλοί από αυτούς που απείχαν ναι μεν είχαν απογοητευτεί από το συμβιβασμό, αλλά δεν ήθελαν ούτε την παλινόρθωση της σαπισμένης αντιπολίτευσης ούτε τους δραχμιστές...

Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία γράφεται από τους παρόντες, από αυτούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη τής ψήφου τους και οι οποίοι κρίνονται και οι ίδιοι από αυτή. Μακάρι σε κάθε χώρα να συμφωνούσαν οι πάντες σε πέντε σοφούς, οι οποίοι θα κυβερνούσαν διά της αυθεντίας τους. Από τη στιγμή, ωστόσο, που αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αν μη τι άλλο γιατί και η σοφία είναι πολύ σχετική έννοια, είναι προτιμότερο να επικεντρώσουμε την προσπάθεια στη δημιουργία πολιτών κι όχι πελατών, προκειμένου να απολέσουν η ελίτ και τα παπαγαλάκια της και το τελευταίο τους επιχείρημα σε βάρος τής δημοκρατίας, το οποίο μασκαρεύουν με το σνομπισμό τους...


 


  

Νεοφιλελευθερισμός-γερμανικός ιμπεριαλισμός δολοφόνησαν την Ευρώπη των λαών...

Όταν ο ελληνικός λαός πέρυσι τέτοια εποχή φώναζε ένα βροντερό "όχι" στην άγρια, ταξική λιτότητα η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πίστευαν ότι είχαν το περιθώριο να τον αγνοήσουν και να εκβιάσουν την ελληνική κυβέρνηση με ένα τρίτο μνημόνιο με το "This is a coup". Βυθισμένη στην αλαζονεία τής απόλυτης εξουσίας της η γερμανική ελίτ θεωρούσε πως θα μπορούσε να επιβάλλει εσαεί το μείγμα νεοφιλελευθερισμού- υποκριτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς χωρίς να ανοίγει μύτη. Κι αν η χώρα μας ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να γκρεμίσει με μια πιστολιά το γερμανικό ιμπέριουμ, ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τις πρώτες σοβαρές ρωγμές στο τείχος, το οποίο σήμερα, μετά από το Brexit, είναι έτοιμο να καταρρεύσει...

Είναι πολύ βολικό για το Βερολίνο να κατηγορήσει τον πατροπαράδοτο απομονωτισμό των Βρετανών, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το σπίτι τους. Και πώς, άλλωστε, όταν διοικούταν από το γερμανογαλλικό διευθυντήριο, το οποίο εδώ και κάποια χρόνια είναι αποκλειστικώς γερμανικό; Οι Βρετανοί μπορεί να μην επιθυμούν τη γερμανική Ευρώπη γιατί την θέλουν βρετανική, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η ρίζα τού κακού δεν βρίσκεται στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος αιματοκύλισε δις τον 20ό αιώνα κι αναστήθηκε την ημέρα τής επανένωσης των δύο Γερμανιών. Αν, πάντως, για κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα θα έπρεπε να κατηγορούν τους εαυτούς στο Νησί, είναι πως το "καύσιμο" για το γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό σε βάρος όλων των υπόλοιπων το πρόσφεραν η πρώην πρωθυπουργός τους Μ. Θάτσερ και οι επίγονοί της, οι οποίοι κατόρθωσαν να μετατρέψουν την περιθωριακή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία σε πυρήνα τής ευρωπαϊκής πολιτικής από το Μάαστριχτ και μετά, καθώς και βασικό επιχείρημα στα χέρια των επίδοξων κάιζερ...

Μπορούμε όλοι, επίσης, να κατηγορούμε το λούμπεν προλεταριάτο, τον "εχθρό λαό", που μέσα στην απελπισία του στρέφεται όλο και περισσότερο στην ακροδεξιά. Για χάρη τής συζήτησης ας αποδεχθούμε πως κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής. Τα καμπανάκια, ωστόσο, για το σύστημα προκειμένου να διασωθεί από όλους αυτούς ήταν πολλά, αλλά οι ελιτιστές αδιαφόρησαν γι' αυτά, προτίμησαν να πουλήσουν ακόμα και το σκοινί που θα κρεμαστούν από το να πάρουν μέτρα που θα απομείωναν τις κοινωνικές ανισότητες...

Ζήτησαν και πήραν το αίμα τού ελληνικού, του κυπριακού, του πορτογαλικού και του ιρλανδικού λαού με τα μνημόνια, για να τους τιμωρήσουν που τσίμπησαν στο δόλωμα της καπιταλιστικής ψευδοευμάρειας που οι ίδιοι τους πέταξαν. Ζήτησαν, επίσης, και πήραν το αίμα τού ιταλικού, του ισπανικού ή του γαλλικού λαού με άλλου είδους μέτρα λιτότητας νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με αποτέλεσμα σήμερα να διεκδικούν με σοβαρές βλέψεις την εξουσία κλόουν όπως ο Μπ. Γκρίλο και φασίστες όπως η Μ. Λε Πεν. Τρέμουν, μάλιστα, οι θαυμαστές τής Σχολής του Σικάγου στην ιδέα νίκης στις ισπανικές εκλογές των Unidos Podemos, όπως τρέμουν και το ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα είχαν απαλλαγεί κι από αυτούς τους κινδύνους για τους ίδιους αν είχαν βάλει λίγο μέτρο στην απληστία τους...

Όλοι όσοι φωνάζαμε επί χρόνια για την ανάγκη αλλαγής πορείας τής Ε.Ε. αν θέλει να έχει λόγο ύπαρξης ήμασταν λαϊκιστές, αφελείς ευρωσκεπτικιστές ή θιασώτες των εθνικών κρατών κι όχι των ευρύτερων συνεργασιών. Η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών πίστευε ότι θα ξεγελούσε τους Ευρωπαίους στην αιωνιότητα με κονδύλια για αυτοκινητόδρομους και για να μην παράγουν τίποτα κι εκείνοι θα έκαναν πως δεν έβλεπαν την απόλυτη υποταγή της στο κεφάλαιο, ιδίως το γερμανικό, τη δίχως τέλος λιτότητα ή την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων. Το παγόβουνο ήταν μπροστά μας, αλλά στην Κομισιόν, στο Βερολίνο και στο Παρίσι συνέχιζαν να χορεύουν ανέμελοι πιστεύοντας ότι ο μόνος που θα πλήρωνε με τη ζωή του την πρόσκρουση θα ήταν ο λαουτζίκος στο αμπάρι...

Εξακολουθώ να οραματίζομαι την Ενωμένη Ευρώπη ως την καλύτερη απάντηση στους εθνικισμούς που γεννούν πολέμους. Αισθάνομαι πολύ περισσότερο ευρωπαϊστής από τις διάφορες Μέρκελ και τους διάφορους Σόιμπλε, από όλους μαζί τους λακέδες των μπουρζουάδων που μας οδηγούν από τη μία κρίση στην επόμενη σε ρυθμούς αστραπής και οι οποίοι διέλυσαν το κοινό μας μέλλον με το φαρισαϊσμό και τις εμμονές τους. Το Brexit, όπως άλλωστε και το Grexit, δεν είναι ο ορθολογικότερος τρόπος για να βάλουμε μυαλό, αφού πιθανότατα θα υλοποιήσει εφιαλτικά σενάρια επικράτησης της μισαλλοδοξίας. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να το μετατρέψουμε σε απαρχή μιας άλλης Ευρώπης, περισσότερο δημοκρατικής και δίκαιης. Πριν ζήσει και η δική μας γενιά έναν παγκόσμιο πόλεμο. Στη ζωή, άλλωστε, αναπότρεπτο είναι μόνο ό,τι δεν επιχειρήσεις να αποτρέψεις...  


   

      

Το μεγαλύτερο έγκλημα Ανδρέα; Έκανε λιγότερα από όσα μπορούσε...

Ένας από τους μύθους με τους οποίους έχει «ποτίσει» αυτό το έθνος η δεξιά δεν είναι άλλος από το ότι η κομματοκρατία ξεκινά από το 1981, με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Πριν από αυτόν η Ελλάδα δεν γνώριζε τι σημαίνει ρουσφέτι-μολονότι ακόμα και η λέξη ανάγεται στην εποχή της τουρκοκρατίας- ή κομματικό κράτος, αφού όλοι διορίζονταν με την αξία τους εκτός αν ήταν, για παράδειγμα, κομμουνιστές ή συνοδοιπόροι τους οπότε ανοίγονταν γι’ αυτά τα μιάσματα «θέσεις εργασίας» στις φυλακές και στα ξερονήσια. Προφανώς και η αναξιοκρατία ήταν παθογένεια που προϋπήρξε του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, η οποία άλλωστε δεν πέθανε με τον θάνατο του ιδρυτή του, πριν 20 ακριβώς χρόνια…

Χρησιμοποιώ το παραπάνω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα όχι για να ηρωοποιήσω τον Ανδρέα στη λογική του «κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους», αλλά για να αποδείξω, αν αυτό είναι το ζητούμενο, πως η μεγάλη ιστορική ευθύνη του αναμφισβήτητα χαρισματικού αυτού ηγέτη δεν είναι τόσο αυτά που έπραξε όσο εκείνα που θα μπορούσε να είχε κάνει χάρη στο συνδυασμό μεγαλοφυΐας και κοινωνικής ευαισθησίας που διέθετε, αλλά τα οποία δεν έπραξε. Ναι μεν, για παράδειγμα, έδωσε υπόσταση σε εκείνους που μέχρι τότε βρίσκονταν στο περιθώριο, αλλά και σε εκείνους που η μόνη τους περγαμηνή ήταν η ένταξή τους σε κάποια τοπική οργάνωση του Κινήματος…

Στο πλαίσιο της Αλλαγής, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης επέτρεψε σε σαπρόφυτα να προσκολληθούν πάνω του προκειμένου να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να διαιωνίσει την εξουσία του. Κι ανεξαρτήτως αν κι ο ίδιος δεν ήταν ο πλέον έντιμος ή ο λιγότερο ψεύτης ή διπολικός άνθρωπος του κόσμου-ο μακαρίτης έβαλε κι αυτός το χεράκι του στο μέλι, ενώ και η σχέση του με την αλήθεια δεν ήταν πάντοτε αδελφική- έδωσε ωστόσο το δικαίωμα στους ηθικούς ηττημένους της μεταπολεμικής Ελλάδας να βγουν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας στο οποίο ο ίδιος τους είχε βάλει…

Ο Ανδρέας κέρδισε την υστεροφημία του μολονότι δεν τη διεκδίκησε κι αυτό επειδή, όπως είχε πει κι ο Αντώνης Λιβάνης, «αγαπήθηκε από το λαό γιατί εκείνος τον αγάπησε πρώτος». Γι’ αυτό και τα 20 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τον θάνατό του έχουν γίνει πάμπολλες ιστορικές υποθέσεις για το τι θα έκανε ο Ανδρέας στην τάδε ή στη δείνα περίπτωση. Θα επέτρεπε το όργιο της διαπλοκής στα χρόνια του αρχιερέα της; Θα κυβερνούσε στον αυτόματο πιλότο, όπως επί του τουρίστα της Ραφήνας; Θα μας είχε βάλει στα μνημόνια, όπως ο γιος του;…

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά κι ο καθένας απαντά αναλόγως της εκτίμησης που έχει στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και οι εχθροί του, ωστόσο, αναγνωρίζουν στον Ανδρέα το ξεχωριστό ταλέντο που διακρίνει τους σπουδαίους από τους μέτριους, τους νιτσεϊκούς χαρακτήρες από τους μικροαστούς, τη σπανιότητα από την κοινοτοπία. Αυτή την ιστορική παρακαταθήκη διεκδικούν σήμερα τα απανταχού «ορφανά» του, επιβεβαιώνοντας άθελά τους τη διαχρονική ρήση του Όσκαρ Γουάιλντ πως η αγνότερη μορφή κολακείας είναι η μίμηση…  

Το Brexit δουλεύει για το σοσιαλισμό, ρωτήστε και Σόιμπλε-Κούλη...

Δεν έχει λάβει την απαραίτητη διάσταση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που όταν δεν προπαγανδίζουν συνηθίζουν να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, αλλά ενδεχομένως να αποδειχθεί και η είδηση της πενταετίας. Αναφέρομαι στις πανικόβλητες δηλώσεις Σόιμπλε μπροστά στον κίνδυνο του Brexit, ο οποίος για πρώτη φορά παραδέχεται ότι η Ευρώπη δεν είναι τέλεια, αλλά είναι προτιμότερο να βρίσκονται όλοι σε αυτή για να την αλλάξουν από κοινού...

Βεβαίως πίσω από αυτήν την καθ' όλα ασυνήθιστη για τα δικά του στάνταρ τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών της ισχυρότερης χώρας τής Ε.Ε. κρύβεται η γερμανική ελίτ, η οποία τρέμει όσο οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ελίτ την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Αν κατάφερε να χτίσει αναχώματα για το Grexit, κατανοεί πως αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο για το Brexit. Πόσω μάλλον αν στην περίπτωση που αυτό συμβεί, τότε κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει Frexit, Italexit κ.ο.κ.

Ενδεχομένως όλα αυτά να είναι επικοινωνιακά τρικ τού Βερολίνου για να αποφύγει τα χειρότερα και μόλις τα αποφύγει να επιστρέψει στη γνωστή άκαμπτη στάση του. Η Γερμανία, ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να αλλάξει τη νοοτροπία της όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, ιδίως αν σε λίγες ημέρες σχηματιστεί και στην Ισπανία αριστερή κυβέρνηση. Δεν μπορεί να είναι το μέλλον τής Ευρώπης, για παράδειγμα, ο εργασιακός μεσαίωνας. Η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη είναι καλοδεχούμενες μόνο εφόσον συνδυάζονται με κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και, γενικότερα, τουλάχιστον ικανοποιητικούς όρους διαβίωσης για την πλειονότητα των πολιτών...

Είναι κοινότοπο, αλλά η ευτυχία δεν υπολογίζεται μόνο με τα χρήματα που βγάζει κάποιος. Τι να τα κάνει αν αυτό σημαίνει πως θα εργάζεται ακατάπαυστα, σε καθεστώς πλήρους εργασιακής ανασφάλειας και με ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος; Αν, άλλωστε, το χαμηλό κόστος εργασίας ή η ευκολία στις ομαδικές απολύσεις αποτελούσαν τα σημεία-κλειδιά για την ανταγωνιστικότητα τότε δεν θα θεωρούσαμε κράτος-πρότυπο τη Νορβηγία, αλλά το Μπαγκλαντές...

Χαίρομαι που όλα αυτά αρχίζει να τα αντιλαμβάνεται κι ο αρχηγός Κούλης, έστω κι αν η μεταστροφή του δεν πηγάζει από τη συνείδησή του αλλά από την ψηφοθηρία. Ο πρόεδρος της ΝΔ, μάλιστα, εμφανίστηκε στο ΣΕΒ πιο σοσιαλιστής κι από τους σοσιαλιστές ψέγοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες για το ότι έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και για το ότι ο πατριωτισμός τους περιορίζεται στο να χτίζουν εκκλησίες στα χωριά τους. Μου αρέσει Κούλη αυτή η ταξική σου μεταστροφή, μόνο που σου θυμίζω πως είναι ακριβώς η ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύεις κι εσύ αυτή που επιτρέπει στους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι εκμεταλλευόμενοι και τους φορολογικούς παραδείσους...

Είναι αυτή ακριβώς η αρρύθμιστη αγορά που προκαλεί παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις συχνότερα κι από τους σεισμούς στην Ιαπωνία και που επιτρέπει σε όλους αυτούς τους "κυρίους" να περιορίζονται σε "tax free" φιλανθρωπίες αντί να συνεισφέρουν στο κρατικό ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Όταν, επομένως, εσύ Κούλη και οι ομοϊδεάτες σου τους παραχαϊδεύεται με τις φοροελαφρύνσεις που συνήθως γίνονται βίλες στο Σεν Τροπέ κι όχι επενδύσεις που ανοίγουν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας είναι αστείο να αυτοπαρουσιάζεσαι ως Ρομπέν των φτωχών, πόσω μάλλον όταν μέχρι πρότινος τουλάχιστον χαρακτήριζες ιδεοληψία την κοινωνική δικαιοσύνη. Τι έγινε Κυριάκο, σε πρόδωσαν οι φίλοι σου πριν καν σου επιτρέψουν να διεκδικήσεις την πρωθυπουργία;...  

 

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους παπάδες και στους καραβανάδες του...

Ας ξεκινήσουμε από το αυτονόητο, το αντίθετο του οποίου λέγεται φασισμός: δεν είναι όλοι οι δικαστές λαμόγια, όπως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι ή όλοι οι πολιτικοί ψεύτες. Το πρόβλημα, ωστόσο, ξεκινά όταν οι περισσότεροι ή, έστω, αρκετοί ανάμεσά τους δεν τιμούν το επάγγελμα-λειτούργημα που επιτελούν. Και το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν αυτό όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται από το εκάστοτε συνδικαλιστικό σωματείο ως παθογένεια που χρήζει διόρθωσης αλλά, αντιθέτως, οι εργατοπατέρες επιτίθεται σε εκείνους που επισημαίνουν πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να σας δώσω έναν αριθμό για το πόσοι δικαστικοί είναι επίορκοι, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως είναι περισσότεροι από αυτούς που είναι σε θέση να ανεχθεί η Δημοκρατία μας. Κι ανάμεσά τους δεν είναι λιγότερο αθώοι εκείνοι που τους κάνουν πλάτες αντί να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη...

Στο δικαστικό σώμα έχει συσσωρευτεί πολλή σαπίλα. Οι κάθε λογής νταβατζήδες του, ωστόσο, προσβλήθηκαν γιατί ο Παύλος Πολάκης δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του και μίλησε καθαρά και ξάστερα γι' αυτό. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας είναι αλήθεια πως δεν μιλά με τον αστικό καθωσπρεπισμό που ορισμένοι  θα περίμεναν από κάποιον με υπουργικό αξίωμα. Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται όταν ακούνε τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του να κάνουν λόγο περί ταξικής πολιτικής τής κυβέρνησης την ίδια ώρα, βεβαίως, που την κατηγορούν πως πλήττει κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Ας αφήσουμε, ωστόσο, τα παράδοξα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία: οι καθαροί δικαστές θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρωτοπορία τής αυτοκάθαρσης του χώρου τους. Όσο, όμως, την καθυστερούν τόσο πιο πολύ συνένοχοι στο έγκλημα γίνονται, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και για τη δική τους ηθική ακεραιότητα...

Κι όλα αυτά στο όνομα της υπεράσπισης του καταρρέοντος συστήματος της διαπλοκής, που άλωσε το δημόσιο ταμείο και περιουσία και το οποίο αναζητά σήμερα ματαίως μια σανίδα σωτηρίας με τη συνδρομή μιας περιθωριακής μάζας νεοφιλελεύθερων-μικροαστών. Δεν τη βρίσκει, ωστόσο, πουθενά εξού και ξεφυτρώνουν σιγά σιγά άρθρα στο διαπλεκόμενο Τύπο το νόημα των οποίων είναι "θα πρέπει να υποστούμε τον Αλέξη Τσίπρα για πολύ καιρό ακόμα". Η μεγάλη τους αμηχανία είναι ευδιάκριτη και στο θέμα τής αλλαγής τού εκλογικού νόμου. Οι ίδιοι που μέχρι πρότινος λοιδορούσαν τον πρωθυπουργό γιατί είχε "λησμονήσει" το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για απλή αναλογική και πως θέλει να κυβερνά μόνος του, τώρα τον μέμφονται γιατί την προτείνει με κάποιες δικλείδες ασφαλείας-ένα μικρότερο από το σημερινό μπόνους για το πρώτο κόμμα- για το ότι θα προκύπτουν κυβερνήσεις συνεργασίας κι όχι ακυβερνησία. Το προτείνει, μάλιστα, σε μια περίοδο κατά την οποία δεν αναμένονται σύντομα εκλογές...

Προφανώς και δεν λείπουν οι κομματικές σκοπιμότητες πίσω από την πρόταση Τσίπρα, αλλά  έτσι κι αλλιώς, αν θυμάμαι καλά, είναι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις που χρεοκόπησαν τη χώρα. Γι' αυτό, πέρα και ίσως πάνω από την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας είναι απαραίτητη η θεσμική ανασύστασή της, στόχος ο οποίος πάντως δεν υπηρετείται από τις γονυκλισίες τού ανώτατου πολιτειακού άρχοντα μπροστά στους παπάδες και στους καραβανάδες, που θυμίζουν άλλες δραματικές εποχές για το έθνος. Η Ελλάδα στην ουσία έχει ανάγκη κάτι παραπάνω από μια μετριοπαθή ή και ριζοσπαστική συνταγματική αναθεώρηση, από το αν π.χ. ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται απευθείας από το λαό...

Χρειάζεται ένα νέο Καταστατικό Χάρτη, ο οποίος για παράδειγμα θα συγκεκριμενοποιεί το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας με την απάλειψη της επικρατούσας θρησκείας από τις διατάξεις του-το Σύνταγμα δεν είναι ΕΛΣΤΑΤ, σε διαφορετική περίπτωση ας αναγράφει και το ότι ο Ολυμπιακός είναι η επικρατούσα ομάδα στη χώρα- και τη διδασκαλία επί ίσοις όροις όλων των δογμάτων στο σχολείο, ενώ θα εισαγάγει περισσότερες αμεσοδημοκρατικές-δημοψηφισματικές διαδικασίες. Ενδεχομένως όλα αυτά να διαβάζονται ως επαναστατικά και σίγουρα συγκρούονται με κατεστημένες αντιλήψεις, αλλά ποιος είπε πως οι επαναστάσεις πραγματοποιούνται μόνο με τα όπλα και το αίμα; Μερικές φορές αρκεί "απλώς και μόνο" να έρχεσαι αντιμέτωπος με το πολιτικό κόστος για να σε γράψουν με χρυσά γράμματα τα βιβλία τής Ιστορίας...  

Είναι πλέον επίσημο: η Γερμανία μαχαίρωσε, πυροβόλησε και σκότωσε την Ευρώπη για τρίτη φορά σε έναν αιώνα...

Ποιος μαχαίρωσε, πυροβόλησε κι εν τέλει σκότωσε τη Βρετανίδα βουλευτή Τζο Κοξ; Η απάντηση πως πρόκειται για έναν ψυχοπαθή νεοναζί οπαδό τού Brexit και "λευκό εθνικιστή" είναι, απλώς, μια επίπλαστη άφεση αμαρτιών για όλους εκείνους που οπλίζουν τα χέρια ανθρώπων οι οποίοι είναι επιρρεπείς, για διάφορους λόγους-ατομικούς και κοινωνικούς-, σε ακραίες συμπεριφορές. Ναι, ο Τόμας Μέιρ είναι ο φυσικός αυτουργός τού εγκλήματος, αλλά δεν είναι ο ηθικός αυτουργός. Στην περίπτωση, μάλιστα, της Ευρώπης- γιατί αυτή μαχαιρώθηκε και πυροβολήθηκε για μια ακόμα φορά το απόγευμα της Πέμπτης στην Αγγλία- είναι πολλοί, έχουν πρόσωπα, ονόματα, διευθύνσεις και πολλή ακόμα μισαλλοδοξία, σκοταδισμό, ρατσισμό, νεοφιλελευθερισμό κι εθνικισμό για να διαχύσουν. Είναι αυτοί που αφού επέτρεψαν στον καπιταλισμό να γίνει ανεξέλεγκτος, στη συνέχεια έστειλαν το λογαριασμό σε αυτούς που ωφελήθηκαν λιγότερο από τη "φούσκα" του. Είναι αυτοί που αφού ενεπλάκησαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αρνήθηκαν μετά να πληρώσουν το μάρμαρο για τους πρόσφυγες που δημιούργησαν. Είναι αυτοί που εξευτέλισαν την ευρωπαϊκή ιδέα προκειμένου να κυριαρχήσουν οι ελίτ των χωρών τους πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς...

Κάθε ελεύθερος άνθρωπος χάρηκε με την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, το οποίο συμβόλισε και το τέλος απολυταρχικών καθεστώτων που ασέλγησαν πάνω στη μαρξιστική θεωρία. Ο καταναγκασμός, η βία και η απειλή της, η λογοκρισία, η γραφειοκρατία, ο συγκεντρωτισμός δεν δικαιολογούνται ως κρατική επιλογή στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας ή θρησκείας. Η Ιστορία το απόδειξε, μολονότι στον Περισσό δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι, πως ο σοσιαλιστικός τύπος ανθρώπου μπορεί να ανθίσει μόνο σε συνθήκες ελευθερίας κι όσο πιο γίνεται άμεσης δημοκρατίας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί ταξικά συνειδητοποιημένους πολίτες κι όχι πρόβατα. Πάντως δεν χτίζεται με το να παρακολουθεί ο ένας τον άλλο ή πάνω στις πολιτικές διώξεις και στην κατάργηση της ελευθερίας τού λόγου...

Πολλοί πίστεψαν στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 πως οι Γερμανοί δεν θα επαναλάμβαναν τα λάθη που οδήγησαν σε δύο χαμένους γι' αυτούς Παγκόσμιους Πολέμους- αν υπάρχουν, βεβαίως, νικητές όταν μιλάμε για εκατομμύρια νεκρών από όλες τις πλευρές- και θα ηγούνταν στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της ενωμένης Ευρώπης. Όλοι αυτοί διαψεύστηκαν οικτρώς: η ενωμένη πλέον Γερμανία αισθάνθηκε πιο δυνατή από ποτέ κι αντί να ανοίξει δρόμους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιχείρησε, και σε πολύ μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει, να επιβληθεί ως ο αφέντης τής Γηραιάς Ηπείρου...

Με προμετωπίδα τη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία βασίζεται στην άκαμπτη προτεσταντική ηθική, επέβαλε ένα ενιαίο νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και πολιτικές που αποσκοπούσαν αποκλειστικώς στη συντήρηση του εξαγωγικού της "θαύματος". Το ευρώ δεν είναι τίποτα άλλο από το μάρκο σε μια πιο επεκτατική εκδοχή του, αφού και η ισοτιμία του πάνω στο γερμανικό νόμισμα βασίστηκε. Κι επειδή βεβαίως οι ηθικολάγνοι είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές, παραλλήλως με τα χαμηλά ελλείμματα και τη δογματική αντιπληθωριστική της πολιτική η Γερμανία λάδωνε όλη την Ευρώπη ώστε οι επιχειρήσεις της να κάνουν πάρτι με τα κατά τόπους δημόσια ταμεία...

Τώρα είναι πλέον η ώρα τού θερισμού τής θύελλας που έσπειραν οι διάφοροι Κολ, Σρέντερ, Μέρκελ και Σόιμπλε. Αν οι Βρετανοί την επόμενη εβδομάδα επιλέξουν το Brexit θα το κάνουν, πρώτα και κύρια, γιατί ο δικός τους μετα-αποικιοκρατικός σοβινισμός δεν τους επιτρέπει να ανέχονται άλλο μια γερμανική Ευρώπη, η οποία δεν ορρωδεί προ ουδενός. Κι αν η Ελλάδα ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να πείσει το Βερολίνο πως αρμενίζει στραβά, δεν ισχύει το ίδιο και με τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν η Γηραιά Αλβιόνα παραμείνει στην Ε.Ε., η Ευρώπη έχει αρχίσει να θρυμματίζεται, αφού μοιάζει όλο και περισσότερο με γυναίκα που δέχεται την κακοποίηση του συζύγου της επί χρόνια, φοβούμενη να τον καταγγείλει στις αρχές, και η οποία κάποια στιγμή είτε θα επαναστατήσει είτε "απλώς" θα πεθάνει...

Ας μην παραπονιούνται, επομένως, όσοι προσβάλλονται όταν βλέπουν την καγκελάριο της Γερμανίας και τον υπουργό Οικονομικών της με στολές τού Γ' Ράιχ. Ναι, δεν στέλνουν τους Έλληνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ούτε τους εκτελούν δίκην αντιποίνων, τουλάχιστον όχι με τον απροκάλυπτο και κυριολεκτικό τρόπο που το έκαναν οι Ες Ες. Αν, όμως, μέτρο σύγκρισης για τη σημερινή γερμανική πολιτική έχει καταντήσει πάλι ο χιτλερισμός, τότε όλοι καταλαβαίνουμε ποιος γκρεμός ανοίγεται μπροστά μας...

 

 

  

Το κίνημα "Τον Τσίπρα θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες" μάλλον δεν έχει παραιτηθεί ακόμα...

Είναι ανθρώπινο να θεωρούμε τον εαυτό μας τον πιο όμορφο, τον πιο έξυπνο, τον πιο καλό τού κόσμου. Όπως είναι επίσης ανθρώπινο κάποιοι να θεωρούν πως έχουν δημιουργήσει ή συμμετέχουν σε ένα κίνημα ακόμα κι όταν αυτό δεν υφίσταται παρά μόνο στην καλπάζουσα φαντασία τους. Αν υπήρχε, άλλωστε, καμιά αλλαγή τής ώρας διεξαγωγής τής συγκέντρωσής του, καμιά στάση εργασίας τού μετρό ή οποιαδήποτε άλλη γελοία δικαιολογία δεν θα ήταν ικανή να αποτρέψει αυτόν που θέλει να διαδηλώσει για το όποιο δίκιο του από το να το κάνει...

Πριν ένα χρόνο, εξάλλου, κι ενώ η χώρα βίωνε την πρώτη εβδομάδα μιας πρωτόγνωρης κατάστασης με "capital control", εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να βροντοφωνάξουν ένα "ΟΧΙ" στην άγρια λιτότητα, το οποίο μάλιστα έκαναν ψήφο στο σχετικό δημοψήφισμα λίγες ημέρες αργότερα. Μπορούμε να διαφωνούμε επί χρόνια για το αν ο Αλέξης Τσίπρας το πρόδωσε ή όχι, η εικόνα ωστόσο ενός πρωθυπουργού κι ενός υπουργού Οικονομικών, του Γιάνη Βαρουφάκη, να αγκαλιάζουν και να αγκαλιάζονται από το λαό, ο οποίος την ίδια ώρα στηνόταν στις ουρές των ATM για να βγάλει 60 ευρώ είναι αδιάψευστος μάρτυρας του τι σημαίνει πραγματικό κίνημα και τι κατασκευασμένη στα σαλόνια τής ελίτ φαρσοκωμωδία...

Ακόμα, άλλωστε, και οι στημένες δημοσκοπήσεις φανερώνουν την πικρή αλήθεια για τον αρχηγό Κούλη και τους υπόλοιπους αρχηγούς τής αντιπολίτευσης. Ο λαός ναι μεν είναι απογοητευμένος γιατί όχι μόνο δεν σκίστηκαν τα μνημόνια αλλά ψηφίστηκε και τρίτο, ωστόσο δεν είναι διατεθειμένος, τουλάχιστον όχι προσώρας, να αναστήσει τη νεκρή μεταπολίτευση. Ακόμα κι αν πιστεύει ότι η σημερινή είναι μια κακή κυβέρνηση αδυνατεί να τη χαρακτηρίσει ως τη χειρότερη όλων των εποχών όταν προϋπήρξαν τόσες και τόσες που χρεοκόπησαν τη χώρα...

Οι εμπνευστές, επομένως, τέτοιων παρωδιών όπως το "Παραιτηθείτε" αγνοούν ένα βασικό κανόνα τής επιτυχημένης προπαγάνδας, διαπράττοντας το ίδιο σφάλμα που διέπραξαν και την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα: από τη στιγμή που μια κοινωνία ξεπεράσει τους φόβους της και διαβεί το Ρουβίκωνα δεν είναι διατεθειμένη να πιστέψει χονδροειδή ψέματα που δεν της προσφέρουν καν διέξοδο. Μόνο το μέλλον θα αποδείξει, εξάλλου, αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν καλός πρωθυπουργός ή όχι. Ο μέσος Έλληνας, ωστόσο, ακόμα εκείνον θεωρεί ως τον πιο κατάλληλο για να τον κυβερνήσει τη δεδομένη περίοδο κι όχι τα καλλωπισμένα απομεινάρια τής χρεοκοπίας και της φαυλοκρατίας...

Κάθε φορά που ακούω κάποιον να βρίζει τη σημερινή κυβέρνηση και τον καλώ να μου δώσει μια εναλλακτική, μου απαντά πως δεν υπάρχει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της, πως ακόμα κι αν είναι μονόφθαλμη μπροστά στους τυφλούς είναι προορισμένη να βασιλεύει. Φυσικά σε μια κοινωνία που έχει ξεπεράσει τα έξι χρόνια μνημονίων η υπομονή είναι ένα προτέρημα που δεν μπορεί να βρεθεί εύκολα κι όταν βρίσκεται γρήγορα εξαντλείται. Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση της Αριστεράς διαθέτει πολύ μεγαλύτερη περίοδο χάριτος από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν ή, ενδεχομένως, και στο μέλλον. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει και την αιωνιότητα, μόνο που όσοι βιάζονται να την παραιτήσουν μια ώρα αρχύτερα συγχέοντας τη σκιά τους με το μπόι τους κινδυνεύουν να "καούν" από το ζέσταμα. Αν δεν έχουν κιόλας καεί, με την ελίτ να αναζητά ήδη τους διαδόχους τους...



    

Σόιμπλε θα λέμε και θα κλαίμε...

Ούτε οι ίδιοι οι Βρετανοί γνωρίζουν τι θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης για την παραμονή τους ή όχι στην ΕΕ, οπότε κάθε πρόβλεψη, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη και το ιστορικό ανατροπών στο Νησί, είναι παρακινδυνευμένη. Αν ήμουν, πάντως, Βρετανός θα ψήφιζα "Brimain" κι όχι "Brexit" γιατί ναι μεν οι Βρετανοί ζουν ακόμα με το μύθο τού αποικιοκρατικού τους παρελθόντος, η πραγματικότητα ωστόσο είναι πως χρειάζονται την Ε.Ε.-για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους- περισσότερο ενδεχομένως από όσο τους έχει ανάγκη η, λέμε τώρα, Ενωμένη Ευρώπη. Φυσικά κι αυτή η Ε.Ε. δεν είναι των ονείρων κανενός ευρωπαϊκού λαού, από την άλλη ωστόσο η επιλογή τού απομονωτισμού σε έναν κόσμο που μπορείς πλέον να ταξιδέψεις από τη μία "άκρη" του στην άλλη σε λιγότερο από 24 ώρες είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφική. Πόσω μάλλον όταν και η βρετανική οικονομία δεν είναι τόσο αυτάρκης όσο θέλει να δείχνει πως είναι...

Όπως κι αν έχει, ο βρετανικός λαός πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να επιλέξει, δίχως προπαγανδιστικές ακρότητες σαν αυτές που ζήσαμε εμείς στο περσινό δημοψήφισμα. Το "Brexit", το οποίο θα απελευθερώσει αποσχιστικές τάσεις σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, θα ωφελήσει βραχυπρόθεσμα τη χώρα μας, η οποία θα απαλλαγεί για τα καλά από το ρόλο τού "κακού". Με τα φώτα στραμμένα στη Γηραιά Αλβιώνα και την αντιμετώπιση των συνεπειών τής εξόδου της θα είναι πολύ πιο εύκολο να πείσουμε, για παράδειγμα, για λιγότερη λιτότητα, ψαλίδισμα του δημόσιου χρέους ή μείωση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα και συνεπακόλουθη απόσυρση του "κόφτη". Φάνηκε, άλλωστε, κι από το χρονικό σημείο τού κλεισίματος της πρώτης αξιολόγησης για να μην συμπέσει με το βρετανικό δημοψήφισμα...

Η λογική, όμως, του "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί" πέρα από έλλειψη αλληλεγγύης-η οποία δεν δίνεται με όρους ανταποδοτικότητας, για να μην με ρωτάτε τι έκαναν οι Βρετανοί για εμάς- αποδεικνύει πόσο κοντόφθαλμοι είναι όσοι διακατέχονται από αυτή. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τρώμε κι εμείς από αυτήν την "πίτα"-βλ., για παράδειγμα, πόσοι Έλληνες σπουδάζουν ή εργάζονται στη Μεγάλη Βρετανία ή τις προς τα εκεί εξαγωγές μας-, αλλά και γιατί το "Brexit" θα ανοίξει για τα καλά την πόρτα για την επιστροφή τής Ευρώπης σε πολύ σκοτεινότερες εποχές της: θα εκλυθούν παντού μέχρι πρότινος περιθωριακές ακροδεξιές δυνάμεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ελευθερίες, ιδίως ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού. Ο σημερινός γερμανικός ολοκληρωτισμός τού δίδυμου Μέρκελ-Σόιμπλε θα μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά σε μια Ευρώπη την οποία θα κυβερνούν Τζόνσον, Φάρατζ, Λε Πεν, Γκρίλο και λοιπές φασιστικές δυνάμεις, στις οποίες αν προστεθεί κι ο Ντ. Τραμπ τότε γαία πυρί μιχθήτω...

Ο τερματισμός τής λιτότητας τον οποίο υπόσχονται οι διάφοροι λαϊκιστές- ο οποίος κι αυτός είναι αμφίβολο αν υλοποιηθεί, αφού τα παραδείγματα άλλων χωρών έχουν αποδείξει ότι ο απομονωτισμός φέρνει φτώχεια και πείνα- είναι το τυράκι στη φάκα τού σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, δεινά που είναι απείρως χειρότερα ακόμα κι από την οικονομική εξαθλίωση. Ένας άνθρωπος με γεμάτες τσέπες που μισεί, ωστόσο, όσους δεν του μοιάζουν συνιστά το υλικό από το οποίο τρέφεται ο κάθε είδους τζιχαντισμός. Αλήθεια, αυτό το μέλλον οραματιζόμαστε για τις επόμενες γενιές, μια Ευρώπη-φρούριο δηλαδή που ακόμα και στην περίπτωση που θα τρώει με χρυσά κουτάλια θα φοβάται και τη σκιά της; Είμαι πολέμιος του συνδυασμού προτεσταντική ηθικής-νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας των διάφορων Σόιμπλε που έφεραν την Ευρώπη στο έλεος των ακραίων. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ανοίγουμε το Κουτί της Πανδώρας για κάτι πολύ χειρότερο...  
  

Αν γυρίσεις το λαϊκισμό ανάποδα σου βγαίνει ελιτισμός...

Ο λαϊκισμός, για τον οποίο πολλάκις έχει μεμφθεί ο Αλέξης Τσίπρας, συνιστά παθογένεια, από όπου κι αν προέρχεται. Ο σημερινός πρωθυπουργός κατηγορείται γιατί έταξε περισσότερα από όσα κατάφερε να πετύχει. Υπάρχει, ωστόσο, μια θεμελιώδης διαφορά σε σχέση με τους προκατόχους του, και δεν είναι μόνο το ότι πήγε σε εκλογές αφού είχε υπογράψει μνημόνιο κι όχι πριν από αυτό: πίστευε κι έδωσε μέχρις εσχάτων τη μάχη για να εφαρμόσει τη δέσμευσή του ότι η διέξοδος από την κρίση είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο οι δανειστές δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει μολονότι θα διευκόλυνε και τους ίδιους να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μόνο που αυτός δεν ήταν ποτέ ο στόχος τους: η Ελλάδα έπρεπε να αποικιοποιηθεί, όχι γιατί τη ζηλεύουν αλλά επειδή υπήρξε ο πιο εύκολος στόχος ώστε να τρομοκρατηθούν και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί και να υποκύψουν στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας, επομένως, δεν είναι λαϊκιστής με την κλασική έννοια του όρου, αλλά ένας ιδεαλιστής που πίστεψε ότι αρκούσε μια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη ώστε αυτή να αλλάξει...

Στην άλλη άκρη τού λαϊκισμού, ωστόσο, στέκεται ο ελιτισμός, η ιδεοληψία δηλαδή πως ο λαός είναι ανίκανος να αποφασίσει για το καλό του και γι' αυτό πάλι καλά που έχουμε τις κάθε είδους ελίτ για να τον διασώζουν. Η εργατική τάξη είναι αλήθεια ότι δεν θα πάει στον παράδεισο μόνο και μόνο χάρη στην κοινωνική της θέση. Η πεποίθηση, ωστόσο, ορισμένων, ότι γνωρίζουν τα πάντα και οι υπόλοιποι είναι, απλώς, οι χειροκροτητές στις παρελάσεις τής σοφίας τους απέχει πολύ από το να θεωρηθεί σωτήρια για τους πολλούς. Κι αυτό γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι, για παράδειγμα, όλοι οι "κόκκινοι" δανειολήπτες που υπάχθηκαν στο νόμο Κατσέλη απατεώνες ούτε όλοι ο ανασφάλιστοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Ευθύνες αναλογούν και στις τράπεζες που δάνειζαν αβέρτα και οι οποίες "συγχωρήθηκαν" μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων, καθώς και στους εργοδότες που εξαναγκάζουν σε "μαύρη" εργασία. Οι "μενουμεευρωπαίοι παραιτησιολάγνοι", ωστόσο, είτε δεν αναφέρονται είτε υποβιβάζουν την ευθύνη τού μεγαλύτερου φταίχτη. Ο "εχθρός λαός" είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση, προκειμένου οι εγκληματίες τού λευκού κολάρου να μένουν εσαεί ατιμώρητοι...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν κατορθώνουν οι διάφοροι ψευδομεταρρυθμιστές να συγκινήσουν τη μάζα κι όχι γιατί το πόπολο είναι πολύ ανόητο για να κατανοήσει το μεγαλείο τους. Το "παραιτηθείτε", άλλωστε, αν δεν ακολουθείται από μία εναλλακτική πρόταση και, κυρίως, από κάποιον για να την εφαρμόσει δεν έχει κανένα νόημα. Οι χρόνιες ελληνικές αβελτηρίες έφεραν τα μνημόνια, τα οποία ωστόσο δεν κατόρθωσαν να τις διορθώσουν κι αυτό γιατί δεν γίνεται να ζητάς από κάποιον που βρίσκεται στην εντατική να τρέχει το ένα κατοστάρι μετά από το άλλο. Η Ελλάδα είχε πολύ σοβαρότερα δομικά προβλήματα από τις υπόλοιπες μνημονιακές χώρες, οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους έχουν βγει από αυτά τόσο τραυματισμένες ώστε οι κοινωνίες τους να στενάζουν μπροστά στην αυταπάτη τής στατιστικής...

Το ζητούμενο, επίσης, δεν είναι να καταργηθούν οι φόροι ή να πληρώνουν όλοι τους ίδιους- κάτι άλλωστε που είναι αντισυνταγματικό αφού ο καθένας συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του. Είναι αυτοί που πληρώνουμε να είναι δικαίως κατανεμημένοι και οι πολίτες να βλέπουν πως αυτά που δίνουν δεν πηγαίνουν χαμένα από ένα Δημόσιο που χρειάζεται εξορθολογισμό, ακόμα κι απολύσεις, αλλά που είναι αυτοκαταστροφικό να καταργηθεί. Οι σοβαροί επενδυτές, εξάλλου, μελετούν μια αγορά πολύ βαθύτερα από το ύψος τού φόρου που θα πληρώσουν σε αυτή. Ούτε, άλλωστε, η μπαγκλαντεσοποίηση- το να έχουν όλοι δουλειές των 200 ευρώ- είναι λύση. Με τι από όλα αυτά συμφωνούν οι "παραιτηθείτε", ο πολιτικός λόγος των οποίων συμπυκνώνεται στο "λιγότεροι φόροι και δημόσιος τομέας", λες και το κοινωνικό κράτος χτίζεται δωρεάν κι από τους ιδιώτες; Εκτός αν η απόλυτη ζούγκλα είναι η "ευτυχία" που μας υπόσχονται...                                    

Το Euro μικρογραφία μιας Ευρώπης που διαλύεται...

"Οι ξένοι είναι κακοί εκτός αν παίζουν στην ομάδα μας". Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από τις πρώτες ημέρες διεγαγωγής τού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, το οποίο αποτελεί μικρογραφία των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και τα οποία κινδυνεύουν να τη διαλύσουν. Οι αλβανοί υψώνουν πανό για γενοκτονία των τσάμηδων, των συνεργατών δηλαδή των ναζί, ενώ οι άγγλοι και οι ρώσοι έκαναν γυαλιά καρφιά τη Μασσαλία, θολωμένοι όχι μόνο από το αλκοόλ αλλά κι από την ψευδαίσθηση πως το ένα από τα δύο έθνη είναι ανώτερο από το άλλο...

Την ίδια ώρα, στα απαντωτά δημοψηφίσματά τους οι ελβετοί αρνούνται την ενσωμάτωση στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, τους οποίους ωστόσο χειροκροτούν στο γήπεδο όταν αγωνίζονται με την εθνική τους ομάδα. Και κάπως έτσι η Μεγάλη Βρετανία σε λίγες ημέρες μπορεί να είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην κεντροανατολική Ευρώπη και στην πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατική Σκανδιναβία θεριεύει η ακροδεξιά, ενώ στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν ετοιμάζει το προεδρικό της κοστούμι...

Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη δεν είναι η μοναδική ήπειρος όπου η παράνοια θριαμβεύει απέναντι στη λογική. Στις ΗΠΑ οι τζιχαντιστές σκότωσαν καμιά πενηνταριά άτομα γιατί είχαν το "θράσος" να είναι αμερικανοί κι ομοφυλόφιλοι, την ίδια στιγμή βεβαίως κατά την οποία στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική μαίνονται οι πόλεμοι στη Συρία και στη Λιβύη αντιστοίχως. Κι όλα αυτά γιατί εν έτει 2016 αρνούμαστε ακόμα να εξελιχθούμε όσο θα έπρεπε από την εποχή που κατοικούσαμε στις σπηλιές...

Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τραγελαφικούς μητροπολίτες, όπως ο Αμβρόσιος, ο Σεραφείμ κι ο Ανθιμος, οι οποίοι στο όνομα του Ιησού εκβάλουν έναν δίχως τέλος εμετό για εκείνους οι οποίοι δεν ταυτίζονται με το φονταμενταλισμό τους. Πώς, επομένως, να μην έχουμε ανάγκη από πεφωτισμένες πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες θα τραβούν από το χέρι ανώριμες κοινωνίες προκειμένου να τις περάσουν από το μεσαίωνα στον 21ο αιώνα;...

Η Ελευθερία και η Δημοκρατία δεν είναι εχθροί τής ασφάλειας των λαών. Αντιθέτως, είναι οι μοναδικοί σύμμαχοι που έχουμε απέναντι στη μισαλλοδοξία και στην τυφλή βία. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι και μπορούσαν να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων περισσότερες από μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια οι κοινωνίες μας θα είχαν αποφύγει πολλές από τις παθογένειες από τις οποίες υποφέρουν σήμερα. Κι αυτό ισχύει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο έχει μείνει προσκολλημένο σε αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες κάθε άλλο παρά ευνοούν τους χαρισματικούς να ξεχωρίσουν από τους μέτριους, μολονότι οι ψευδομεταρρυθμιστές υποτίθεται πως τάσσονται υπέρ τής αριστείας.

Κανένας από τους τελευταίους δεν θα βρισκόταν σήμερα στο πολιτικό προσκήνιο αν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας έβγαιναν πολίτες κι όχι μελλοντικοί κομματικοί πελάτες. Επομένως είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να λάβουν σάρκα κι οστά τόσο η εκπαιδευτική όσο και η συνταγματική μεταρρύθμιση, οι οποίες δεν είναι απλώς επικοινωνιακή διέξοδος από τα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας. Αποτελούν ίσως τον κορυφαίο όρο για να μην ξαναζήσει ποτέ αυτή η χώρα μνημόνια και διεθνή επιτροπεία. Κι ας προκαλούν όλα αυτά δυσανεξία στους κάθε είδους οπισθοδρομικούς...



 

Αριστοτεχνικώς μαριναρισμένη δολοφονία, τι άλλο;...

Μπορεί ο θάνατος του Τ. Μαυρίκου να οφείλεται σε ατύχημα. Αν ρωτήσει, πάντως, κανείς ένα μέσο Έλληνα για το τι έγινε, δύσκολα θα σου απαντήσει κάτι άλλο από το "δολοφονήθηκε". Όπως κι αν έχει, όταν σκοτώνεται με έναν τόσο περίεργο τρόπο ένας εκδότης που έχει κατηγορηθεί για εκβιασμούς, ο οποίος έχει επιτεθεί δημοσίως μέσω της εφημερίδας του σε πολύ γνωστά πρόσωπα του δημόσιου βίου τής χώρας κι ο οποίος λάμβανε μερικές χιλιάδες ευρώ από τη ΝΔ για λόγους που η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ακόμα δικαιολογήσει, τότε αν μη τι άλλο είναι λογικό τα ερωτήματα να είναι περισσότερα από τις απαντήσεις. Και είναι, επίσης, λογικότερο να αναρωτιόμαστε αν η Ελλάδα μετατρέπεται σε Κολομβία, Μεξικό ή οποιαδήποτε άλλη χώρα στην οποία οι ναρκέμποροι κάνουν κουμάντο και σκοτώνουν, και μάλιστα με παραδειγματικές μεθόδους ημέρα μεσημέρι, όσους θεωρούν επικίνδυνους για τους ίδιους...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο Τ. Μαυρίκος ήταν κάποιος οσιομάρτυρας ή δημοσιογραφικό είδωλο. Όπως δεν ήταν κι ο Σ. Γκιόλιας, ο οποίος είχε δολοφονηθεί πριν έξι χρόνια. Οι δυο τους, αλλά κι αρκετοί άλλοι δημοσιογράφοι κάποια στιγμή στη ζωή τους μπέρδεψαν τη δημοσιογραφία με τον προσωπικό πλουτισμό, το μαχητικό ρεπορτάζ με τους εκβιασμούς, την υποχρέωση πληροφόρησης της κοινής γνώμης με προσωπικές σκοπιμότητες ή επιδιώξεις των αφεντικών τους. Είναι λογικό, άλλωστε, όταν λόγω επαγγέλματος συναγελάζεσαι με την πάσης φύσης εξουσία να δελεάζεσαι κι από τα οφέλη που αυτή μπορεί να σου προσφέρει. Κανένας άνθρωπος, εξάλλου, δεν γεννιέται φαύλος. Γινόμαστε λόγω συνθηκών και, κυρίως, από προσωπική αδυναμία εξαιτίας κακής ανατροφής κι εκπαίδευσης να τις διαχειριστούμε διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας. Και γι' αυτό μόνο σπάνιες δεν είναι οι φορές που όσοι ζουν από το ξίφος πεθαίνουν από αυτό...

Αν μου ζητούσατε να στοιχηματίσω, θα πόνταρα χρήματα στο σενάριο της δολοφονίας και της ηθικής αυτουργίας ενός πολύ συγκεκριμένου επιχειρηματία, το όνομα του οποίου έχει λάβει διαστάσεις θρύλου για τις επιδόσεις του στο παρασκήνιο κι ο οποίος συνηθίζει να "κλείνει" υποθέσεις με τη βία που φτάνει ακόμα και στον θάνατο. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είδους ασυλία- πολιτική, δικαστική κι όχι μόνο- απολαμβάνει ώστε να συμπεριφέρεται σαν κράτος εν κράτει στους τομείς στους οποίους δραστηριοποιείται. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, πως η πολιτική του ασυλία είναι διακομματική, αφού έχει ταΐσει με τα βρόμικα λεφτά του πολύ κόσμο σε πολλά κόμματα. Μπροστά, μάλιστα, στις τακτικές που χρησιμοποιεί, άλλοι βρόμικοι επιχειρηματίες μοιάζουν με Μητέρες Τερέζες. Το ψάρι άλλωστε- είτε είναι γαύρος είτε μεγαλύτερο- βρομά από το κεφάλι, το οποίο καλό είναι να κόβεται πριν το μαρινάρισμά του γιατί σε διαφορετική περίπτωση κάνει τους πάντες συνένοχους στη δυσωδία του...

Κοινωνική συμφιλίωση δίχως κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει εσχάτη προδοσία...

Σε μια δημοκρατία το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι αναφαίρετο. Ισχύει ακόμα και για τους εχθρούς της, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Επομένως, όσο κι αν το διευκρινίζει κι ο ίδιος ο Νίκος Φίλης στην επίμαχη δήλωσή του, φυσικά και οι "Παραιτηθείτε" δικαιούνται να ζητούν την πτώση τής κυβέρνησης κι αυτό δεν βρίσκεται στο όριο της συνταγματικής ανοχής. Δεν βρίσκεται στο όριο της συνταγματικής ανοχής, για να μην ισχυριστώ πως το έχει ξεπεράσει, ακόμα και η συστηματική επίθεση ψεύδους και διαστρέβλωσης η οποία εξαπολύεται από συγκεκριμένους ανθρώπους υπηρετώντας ιδιοτελείς σκοπούς. Η ελευθερία τού λόγου είναι τόσο γενναιόδωρη που ανέχεται ακόμα και τους ψεύτες και συκοφάντες. Στο τέλος, άλλωστε, η πραγματικότητα είναι τόσο αδυσώπητη και τα μέσα πληροφόρησης της κοινής γνώμης τόσο πολλά που η εξαπάτηση αποδεικνύεται να φέρει πολύ κοντά ποδάρια...

Στη ΝΔ και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης γιατί ντρέπονται να ομολογήσουν ότι συνδιοργανώνουν τη συγκέντρωση του "Παραιτηθείτε" όταν τόσα και τόσα μέλη τους δηλώνουν πως θα συμμετάσχουν σε αυτή; Η παραίτηση, εξάλλου, μιας κυβέρνησης συνεπάγεται την αντικατάστασή της από κάποια άλλη. Πώς θα γίνει; Με εκλογές, με τα τανκ ή με ένα πιο σύγχρονο πραξικόπημα, όπως αυτό που έγινε στη Βραζιλία πριν μερικές εβδομάδες με θύμα την δημοκρατικώς εκλεγμένη πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ ή αυτό που επιχειρείται στη Βενεζουέλα με στόχο τον επίσης δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο; Ή, μήπως, με πρωθυπουργό πάλι κάποιον Λ. Παπαδήμιο; Ας το ξεκαθαρίσουν αυτό οι "Παραιτηθείτε" κι αν προκρίνουν για πρωθυπουργό τον αρχηγό Κούλη, τη Φώφη, τον Σταύρο ή τον Β. Λεβέντη να το πουν καθαρά στους Έλληνες πολίτες, που ναι μεν είναι απογοητευμένοι με τη σημερινή κυβέρνηση αλλά αυτό δεν σημαίνει πως επιθυμούν την παλινόρθωση της σάπιας μεταπολίτευσης...

Υπό μία έννοια νεοφιλελέδες τύπου Στ. Μάνου, Μιρ. Ξαφά ή Θ. Τζήμερου-έστω αν κι εκείνοι έχουν αποτύχει ως επιχειρηματίες- είναι πιο έντιμοι από τον αρχηγό Κούλη. Εκείνοι τουλάχιστον θα σου πουν καθαρά ή, τέλος πάντων, καθαρότερα πως δεν επιθυμούν, για παράδειγμα, την προστασία κανενός δανειολήπτη με "κόκκινο" δάνειο γιατί πρέπει να τιμωρηθεί για το ότι δεν ήταν συνετός-μολονότι η ανοχή τους για τις ασύνετες τράπεζες είναι απεριόριστη- ή πως δεν θέλουν ούτε ένας ανασφάλιστος να έχει πρόσβαση σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Το ίδιο πιστεύει κι ο πρόεδρος της ΝΔ, μόνο που αισθάνεται την ανάγκη να καταπραΰνει τον ιδεοληπτικό του δήθεν μεταρρυθμιστικό οίστρο ενώπιον του πολιτικού κόστους...

Το "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα" εξακολουθεί να ερεθίζει τα απανταχού ορφανά τής Θάτσερ και του Ρέιγκαν, για τα οποία οι φτωχοί είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια τους αποκλειστικώς και μόνο γιατί είναι ηλίθιοι, αγράμματοι ή τεμπέληδες. Λες και μόνο αυτοί είναι φτωχοί ή λες κι όλοι γεννιούνται στο ίδιο οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον ή λες και οι πάντες είναι υποχρεωμένοι να είναι λιοντάρια στη ζούγκλα ώστε να κυνηγούν ό,τι κινείται και να σκοτώνουν ό,τι τους κυνηγά και το να είσαι ένα φιλήσυχο ελαφάκι είναι αμαρτία...

Όπου στον κόσμο εφαρμόστηκε ο νεοφιλελευθερισμός οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι γιατί η αποκαλούμενη ελεύθερη αγορά έχει χτιστεί με κανόνες που ωφελούν τους λίγους και βλάπτουν τους πολλούς. Φανταστείτε, για παράδειγμα, όλα τα κράτη τού κόσμου να συμφωνούσαν σε μια φορολογία στην οποία ο καθένας θα συνέβαλλε με βάση τις πραγματικές του δυνάμεις. Να δείτε τότε πώς θα έκλεινε η ψαλίδα και πώς θα φτάναμε επιτέλους στο φινάλε τού πολέμου των τάξεων. Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, οι μάχες θα μαίνονται κι επομένως είναι χρέος τού κάθε μικρομεσαίου να αποκτήσει ταξική συνείδηση και να παλέψει για τα συμφέροντα της τάξης του. Κοινωνική συμφιλίωση δίχως κοινωνική δικαιοσύνη είναι αδύνατο να υπάρξει κι αν αυτό συμβεί θα σημάνει εσχάτη προδοσία...

   

Κούλης είσαι: "Ψηφίστε με για να κάνω ό,τι ο Τσίπρας κάνει καλύτερα"!

Λίγες ημέρες μετά από την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά είχα γράψει πως δεν μιλάμε απλώς για αλλαγή κυβέρνησης, αλλά για αλλαγή καθεστώτος. Κι αν το 2015 αυτό φάνηκε κυρίως από τη σκληρή διαπραγμάτευση, το 2016, πέρα από την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης η οποία δεν έχει τις καταστροφικές συνέπειες που πολύ θα ήθελαν να έχει οι θεωρητικοί τού χάους, φέρνει, εφόσον πάνε όλα καλά, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες...

Στην Παιδεία, στο Σύνταγμα, στον εκλογικό νόμο, στη Δικαιοσύνη, στην πραγματική οικονομία με τον αναπτυξιακό νόμο και την αξιοποίηση όλων των εισερχόμενων πόρων και στον Τύπο με τις τηλεοπτικές άδειες και τη ρύθμιση της αναρχίας στο διαδίκτυο έρχονται αλλαγές οι οποίες όχι απλώς θα εμπεδώσουν τη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο, αλλά θα τη βοηθήσουν να κάνει άλματα προς το μέλλον. Όλα αυτά, πάντως, με μία προϋπόθεση: η κυβέρνηση να μην υποκύψει μπροστά στο πλέγμα αντικρουόμενων μεταξύ τους συμφερόντων τα οποία ενώνει, ωστόσο, ένας κοινός στόχος, να μην αλλάξει τίποτα σε αυτήν την έρμη χώρα...

Στο "Πρώτο Θέμα" ξεκοκαλίζουν κάθε κυβερνητική απόφαση και κάθε κυβερνητικό πρόσωπο, αλλά το μόνο "σκάνδαλο" που βρήκαν για να κάνουν πρωτοσέλιδο είναι ένα σχόλιο αναγνώστη στο πόρισμα του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία, το οποίο έχει κακοποιηθεί από εκείνους μέσα κι έξω από το χώρο που ξεβολεύονται. Κι αυτό γιατί οι επιμέρους αλλαγές που προτείνονται, για πρώτη φορά ίσως σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, φανερώνουν έναν ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό: τη δημιουργία ενός δημοκρατικού πολίτη με ταξική συνείδηση, που θα σκέφτεται ελεύθερα. Ομοίως, κάποιοι επιτίθενται στην κυβέρνηση γιατί, άκουσον άκουσον οι "τύραννοι", σκέφτεται να κάνει δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, ως επιχείρημα ότι η χούντα είχε κάνει κάτι παρόμοιο. Λες κι ο Αλέξης Τσίπρας θα στείλει στο ΕΑΤ-ΕΣΑ ή στη Μακρόνησο όσους καταψηφίσουν τις προτάσεις του...

Κι αν κάπου, βεβαίως, περισσεύει η υποκρισία αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του εκλογικού νόμου. Μέχρι πρότινος κατηγορούσαν την Αριστερά για το ότι είχε λησμονήσει την πάγια θέση της για την απλή αναλογική. Τώρα που σχεδιάζει ένα νόμο προς αυτήν την κατεύθυνση φωνάζουν για ακυβερνησία. Όσο για τη Δικαιοσύνη, όπου το απόστημα είναι τεράστιο κι αφορά όλη τη χώρα, η αλλαγή εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου κι όχι μόνο είναι μια καλή αρχή για να σπάσουν παραδικαστικά κυκλώματα τα οποία υποθάλπουν την ατιμωρησία των ενόχων και τη στοχοποίηση των αθώων...

Η στρατηγική αμηχανία, εξάλλου, ιδίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι τόσο έντονη ώστε ο αρχηγός Κούλης παρουσιάζεται πιο ΣΥΡΙΖΑ κι από το ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίζεται, για παράδειγμα, πως δεν θα απολύσει δημοσίους υπαλλήλους (μολονότι θα καταργήσει δημόσιους οργανισμούς, μάλλον είναι ο μάγος Χουντίνι) ούτε θα μειώσει μισθούς στο δημόσιο τομέα και συντάξεις, δεν θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και δεν θα κόψει 13ο και 14ο μισθό. Μα, αυτά κάνει κι ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο που ο πρόεδρος της ΝΔ τον κατηγορεί για λαϊκισμό. Δεν καταλαβαίνει ο Κυριάκος πως με αυτόν τον τρόπο αποξενώνει και το προνομιακό του ακροατήριο, τους αποκαλούμενους αστούς;...

Ακόμα και στις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες υποτίθεται πως είναι προνομιακό πεδίο τής φιλελεύθερης παράταξης, η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει κατορθώσει συμφωνίες, όπως για τον ΟΛΠ και το Ελληνικό, με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για το Δημόσιο και τους πολίτες από εκείνους στους οποίους δεν έφτασαν ποτέ αυτοί που υποτίθεται πως διαθέτουν το "copyright" στο θέμα και οι οποίοι έχουν το θράσος να μιλούν για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας επειδή η αξιοποίησή της θα γίνει σε βάθος αιώνα και με τα μισά έσοδα να καταλήγουν στην ανάπτυξη  κι όχι στο άψε σβήσε σε "σκοτωμένες" τιμές. Κι αν ακόμα τα λέει όλα αυτά ο αρχηγός Κούλης γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος κι όχι γιατί απαρνήθηκε το νεοφιλελευθερισμό, τότε τι σκατά μεταρρυθμιστής είναι; Έτσι κι αλλιώς το πόσο μεταρρυθμιστής-γιαλαντζί ήταν το ξέραμε από την εποχή που ως υπουργός "εκσυγχρόνιζε" τη δημόσια διοίκηση απολύοντας μόνο καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες και χρησιμοποιώντας 53 μετακλητούς κολλητούς του στο υπουργείο. Ας το Κούλη, δεν θα φάμε, έχουμε γλάρο...  

Ο αετός πεθαίνει στον αέρα και τα σκουλήκια στη Ζούγκλα...

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που τους συμπαθούν άπαντες, εκείνοι δηλαδή που δεν τολμούν να σπάσουν αβγά για να φτιάξουν ομελέτα, γι' αυτό και συμπεριφέρονται σε όλους με την ίδια υποτακτική δουλοπρέπεια. Όπως, επίσης, δεν έχει τόση σημασία τι λέει κάποιος για σένα, αλλά ποιος το λέει. Αν, για παράδειγμα, σε κατηγορούν για δωροδοκία επαγγελματίες εκβιαστές όπως ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος κι ο Θ. Αναστασιάδης ή λαθρέμποροι όπως ο Γ. Αλαφούζος, μάλλον υπερήφανος πρέπει να αισθάνεσαι κι όχι υπόλογος. Πόσω μάλλον όταν το κάνουν με άτσαλο τρόπο, όπως για παράδειγμα με το ηχητικό ντοκουμέντο τής ΕΥΠ που παρουσίασε ο εδώ και καιρό εξαφανισμένος από το προσκήνιο "Ζούγκλας"...

Σε μια υποτίθεται συνομιλία με υπονοούμενα, "βιβλία" και "γιατρούς" ο μόνος που αναφέρεται με το όνομά του, και μια φορά στην όλη συζήτηση, είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Κι όταν, μάλιστα, ο Β. Μαρινάκης μνημονεύει το όνομα του σημερινού πρωθυπουργού ο Τ. Καραμήτσος ξεκαθαρίζει ότι δεν αναφέρεται σε εκείνον αλλά στο "γιατρό". Αφήστε που είναι δύσκολο αυτός που θα δώσει τα λεφτά να είναι ο Τ. Καραμήτσος κι όχι ο Β. Μαρινάκης, αφήστε που το "Πρώτο Θέμα" και τα υπόλοιπα έντυπα που χρηματοδοτεί ο εφοπλιστής δεν έπαψαν ποτέ να πολεμούν το ΣΥΡΙΖΑ, αφήστε που για να πάρεις υλικό από τις μυστικές υπηρεσίες πρέπει μάλλον να είσαι κι ο ίδιος κυπατζής. Όπως και στην περίπτωση Ψυχάρη, άλλωστε, αναρωτιέμαι τι νόημα έχει να δίνεις εκατομμύρια σε κάποιον που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει σταματήσει να σε πολεμά κι εσύ να τον λοιδορείς. Εκτός αν δεν έστησες ποτέ δωροδοκία, αλλά σκευωρία...

Χωρίς να είμαι, εξάλλου, ιδιαιτέρως εξοικειωμένος με την ορολογία τής λαχαναγοράς, μου κάνει εντύπωση πως στην ίδια συνομιλία υποτίθεται πως τα "βιβλία" σημαίνουν εκατομμύρια, όπως ακριβώς είχε υποδηλώσει λίγες εβδομάδες πριν ο Ανδρ. Βγενόπουλος για να κατηγορήσει την πρόεδρο του Αρείου Πάγου πως του ζήτησε χρήματα. Και οι συμπτώσεις αυξάνονται λίαν επικινδύνως για την αξιοπιστία τους από τη στιγμή που την ίδια αργκό παρουσιάζει ως αλήθεια στο περιορισμένο πλέον ακροατήριό του ο "δημοσιογράφος τής κρυφής κάμερας" Μ. Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος, επίσης όλως τυχαίως βεβαίως βεβαίως, είναι ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές, με το αζημίωτο φυσικά, του "Mr Mig", ο οποίος με τη σειρά του άλλοτε παρουσιάζεται ως ο εργοδότης χιλιάδων Ελλήνων κι άλλοτε ως ένα απλό γρανάζι τού fund που όταν όλα βγουν στον αφρό το σκάνδαλο Κοσκωτά θα μοιάζει με παιδική ιστορία μπροστά του...

Γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή η απελπισία τού συστήματος διαπλοκής που καταρρέει και το οποίο γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα περάσει τις υπόλοιπες ημέρες του στη φυλακή. Με την αξιολόγηση να ολοκληρώνεται, το κλίμα στην πραγματική οικονομία να βελτιώνεται και τον αέρα τετραετίας που έχει πλέον ο Αλέξης Τσίπρας είναι λογικό να στοχεύουν στο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, στο κομμάτι δηλαδή που χωλαίνουν οι ίδιοι και τα παπαγαλάκια τους. "Αφού δεν μπορούμε πια να πείσουμε κανέναν ότι δεν είμαστε φαύλοι, τουλάχιστον ας συκοφαντήσουμε τους άλλους μήπως και κάποιους κοροϊδέψουμε ότι όλοι ίδιοι είναι". Με αυτήν τη λογική πορεύονται σκουλήκια που πλούτισαν βυσσοδομώντας, εκβιάζοντας και λασπολογώντας και τώρα βγαίνουν από τις τρύπες τους για να πουλήσουν ερευνητική δημοσιογραφία. Λαγός τη φτέρη έσειε, ωστόσο, κακό της κεφαλής του...

Ο Μοχάμεντ Αλι δεν ήταν ταπεινός, ταπεινοί είναι οι μέτριοι...

Ο Μοχάμεντ Αλι δεν ήταν ταπεινός, όπως ορίζουν τουλάχιστον την ταπεινότητα οι Γραφές και οι μετριότητες. Ήξερε ότι ήταν ο καλύτερος μποξέρ στον κόσμο και δεν ντρεπόταν να το πει δημοσίως, δίχως να ψευτοκοκκινίζει για να μην αισθάνονται  άσχημα όσοι ήταν υποδεέστεροι από αυτόν στο άθλημά του. Αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν διαφωνούσες μαζί του δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις πως κρατούσε τις απόψεις του για τον εαυτό του: τις δημοσιοποιούσε ώστε να γίνουν κοινό κτήμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν έχει νόημα να είσαι, για παράδειγμα, κατά τού ρατσισμού ή υπέρ τής ειρήνης αποκλειστικώς στο στενό πλαίσιο του σπιτιού σου. Κι ας μην θεωρούνται όλα αυτά σεμνότητα από εκείνους που εξυμνούν τα ελαττώματα του όχλου και ειρωνεύονται τα χαρίσματα των ξεχωριστών...

Ξέρετε σε ποια περίπτωση θα ήταν αλαζόνας ο Μοχάμεντ Αλι, για τον οποίο τώρα όλοι θρηνούν, αλλά όταν ήταν εν ζωή τον κατηγορούσαν, για παράδειγμα, γιατί δεν πήγε να πολεμήσει στο Βιετνάμ; Αν ισχυριζόταν πως ήταν, π.χ., ο καλύτερος μαθηματικός στον κόσμο. Η ικανότητα, ωστόσο, του να αναγνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι και τι μπορείς να κάνεις δεν είναι αυθάδεια. Είναι αυτογνωσία στον ύψιστο βαθμό και είναι αυτή που ξεχωρίζει εκείνους που έκαναν πράγματα στη ζωή τους από αυτούς που κλαψουρίζουν για το τι θα μπορούσαν να κάνουν αν κι αν κι αν...

Από μια άποψη ο Μοχάμεντ Αλι είναι τυχερός που πέθανε. Σκεφτείτε να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ και να υλοποιήσει το όνειρό του να πετάξει όλους τους μουσουλμάνους από τη χώρα γιατί αυτοί είναι η "πηγή τού κακού"- όπως και στην Ευρώπη άλλωστε-, όπως ακριβώς ήταν και οι Εβραίοι πριν 80 χρόνια για τον Χίτλερ. Ο θρύλος τής πυγμαχίας και των κοινωνικών αγώνων για φυλετική χειραφέτηση θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει την πατρίδα του γιατί ένας λευκός φασίστας θα καθόταν στο οβάλ γραφείο τού Λευκού Οίκου...

Ενδεχομένως για τον Μοχάμεντ Αλι να γινόταν μια εξαίρεση επειδή ήταν δημοφιλής και πλούσιος, ωστόσο ακόμα κι αυτό να ίσχυε θα αποδείκνυε τη σχετικότητα με την οποία ορισμένοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αυτοί οι τρεις θεσμοί πρέπει να αφορούν τους πάντες και πάντοτε. Όταν αρχίσουν να γίνονται εξαιρέσεις κι όταν αυτές, μάλιστα, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τότε είναι που τα καθεστώτα ρέπουν ανερυθρίαστα προς τον ολοκληρωτισμό...

Η δυνατή γροθιά και το επικοινωνιακό του χάρισμα απέτρεψαν τον Μοχάμεντ Αλι να σκοτώσει Βιετκόνγκ, οι οποίοι άλλωστε, όπως είχε αριστοτεχνικώς μνημονεύσει ο ίδιος, ποτέ δεν τον είχαν αποκαλέσει "σκυλάραπα". Άλλοι το είχαν κάνει κι αρκετοί από αυτούς ετοιμάζονται σήμερα να αφήσουν λουλούδια στον τάφο του, κληρονόμοι μιας προαιώνιας υποκρισίας που σταθμίζει τους ανθρώπους αναλόγως με το αποτύπωμα που αφήνουν στην κοινή γνώμη κι όχι με την αντίληψη πως όλοι, μα όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα κι αίμα. Είναι οι ίδιοι, για παράδειγμα, που πέρυσι κατηγορούσαν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν χτίζει συμμαχίες με τους εταίρους και σήμερα τον ψέγουν γιατί κάνει ακριβώς αυτό που του ζητούσαν χθες...

Τους συμπονώ αυτού του είδους τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού δεν μπορούν να προσεγγίσουν το φως το πυροβολούν εξ αποστάσεως μήπως και καταφέρουν να το κάνουν ένα με τη δική τους σκοτεινιά. Είναι σαν να τους βλέπω μπροστά μου να διαβάζουν τις χυδαιότητες του "Πρώτου Θέματος" πίνοντας το χαμομηλάκι τους πριν και μετά από μια ακόμα κατάδυση στο μικροαστισμό τους. Είναι αυτοί για τους οποίους ο Μοχάμεντ Αλι είχε πει πως είναι ανίκανοι να αναλάβουν ρίσκα στη ζωή τους, γι' αυτό και δεν θα πετύχουν ποτέ τίποτα αξιομνημόνευτο σε αυτή...



  

Έχετε την πλάκα σας: "ο κόσμος σιχάθηκε νεοφιλελεύθερα μέτρα γι' αυτό θα ψηφίσει τον Κούλη"...

Έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται πως στη ΝΔ δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας. Μην κοιτάτε που πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι στην περίπτωση των "offshore". Πόση ξεφτίλα και πόσο θράσος απαιτείται, άλλωστε, για να σηκώνεις αντιπολιτευτικώς ένα θέμα που δεν σε βολεύει καθόλου; Μα, είναι δυνατό στο κόμμα τού οποίου ηγείται ο αρχιμιζολήπτης τής Siemens και των Παπασταύρου να κάνεις σημαία σου το ηθικό πλεονέκτημα; Πώς, επομένως, να μην αποχωρείς άρον άρον από τη Βουλή για να μην φανεί το σκορποχώρι σου και για να προλάβεις να αποσύρεις τις συμμετοχές σου σε ξένες εταιρείες;...

Ας είμαστε επιεικείς μαζί τους κι ας τους αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι ότι μπορούν να μαζέψουν πολύ κόσμο στη συγκέντρωση "Παραιτηθείτε" στις 15 Ιουνίου και γι' αυτό την προωθούν οι διάφοροι αδωνοβορίδηδες ως ακομμάτιστη. Αν μη τι άλλο στη Συγγρού δεν έχουν παραπλανηθεί από το ψέμα που τους χτίζουν οι διαπλεκόμενοι πως διαθέτουν κάποιο ισχυρό ρεύμα στην κοινωνία αφ' εαυτού τους...

Μπορώ να καταλάβω εκείνους που ψήφισαν "όχι"στο περσινό δημοψήφισμα κι εκτιμούν πως ο Αλέξης Τσίπρας τους πρόδωσε γιατί έφτασε σε επώδυνο συμβιβασμό με τους δανειστές, ανεξαρτήτως αν οι εκλογές τού Σεπτεμβρίου απόδειξαν ότι το "όχι" που κι ο γράφων ψήφισε δεν σήμαινε έξοδο από την Ευρωζώνη κι ανθρωπιστική καταστροφή. Αυτοί οι δόλιοι, ωστόσο, οι μενουμεευρωπαίοι γιατί διαμαρτύρονται; Εκείνοι δεν ήταν που καλούσαν τον πρωθυπουργό να επιστρέψει από τις Βρυξέλλες με οποιαδήποτε συμφωνία; Και η ΝΔ, άλλωστε, πέρυσι συμφώνησε σε μέτρα 5,4 δισεκατομμυρίων ευρώ...

Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους διάφορους νεοφιλελέδες, αλλά ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεγε να κλείσει 2.000 δημόσιους οργανισμούς ή να προχωρήσει σε μεγαλύτερες περικοπές δημοσίων δαπανών, όπως έτσι θολά κι αόριστα του ζητά ο αρχηγός Κούλης που ντρέπεται να το πει ξεκάθαρα ότι επιθυμεί ένα τυφλό πογκρόμ στο Δημόσιο, αυτά τα λεφτά δεν βρίσκονταν δίχως κι αυξήσεις φόρων ή ασφαλιστικών εισφορών, που προφανώς συμφωνώ ότι δεν μας βοηθούν να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη. Όσοι ψηφίσαμε, ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο κι εκείνοι που δεν τον ψήφισαν αλλά θέλουν πάση θυσία την παραμονή μας στο ευρώ ξέραμε ή θα έπρεπε να ξέρουμε και τις συνέπειες των επιλογών μας. Το να χρησιμοποιεί, άλλωστε, κάποιος ως αυτοάμυνα την αφέλειά του δεν τιμά, νομίζω, τη νοημοσύνη του...

Αυτός ο ένας χρόνος που μεσολαβεί μέχρι την εξέταση για το αν εφαρμοστεί ο κόφτης δαπανών την άνοιξη του 2017 θα κρίνει και το μέλλον τής σημερινής κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά, γι' αυτό κι απαιτεί από τους υπουργούς του νομοσχέδια με θετικό κοινωνικό πρόσημο εδώ και τώρα ή επιμένει στην καλύτερη αξιοποίηση με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης των όσων χρημάτων πέσουν στην αγορά. Κι επειδή δεν κατέβηκα χθες από τον Άρη και γνωρίζω από πρώτο χέρι τις δυσκολίες επιβίωσης που υπάρχουν στην πραγματική οικονομία και στα ελληνικά νοικοκυριά δεν είμαι σε θέση να ορκιστώ πως ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θα τα καταφέρουν, ανεξαρτήτως αν τους αναγνωρίζω καλές προθέσεις...

Το να ζητάμε, όμως, να παραιτηθούν εδώ και τώρα, πόσω μάλλον για να επιστρέψουν οι φαύλοι κι ανίκανοι που ρήμαξαν το δημόσιο ταμείο και χρεοκόπησαν τη χώρα είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό. Αν αποτύχει ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ψηφίσω Γιάνη Βαρουφάκη γιατί η επιλογή τής ρήξης είναι η μόνη την οποία δεν έχουμε δοκιμάσει μέχρι τώρα. Δοκιμάσαμε, όμως, ήδη πολύ νεοφιλελευθερισμό και νεοφασισμό για να εμπιστευτούμε την τύχη μας σε ένα κόμμα που έχει για αρχηγό του τον Κούλη και για υπαρχηγό τον Αδωνι...  

Οι νεκροί δεν ανασταίνονται ούτε όμως και οι ζωντανοί πεθαίνουν...

Λοξοκοιτάζουν προς την ανάμνηση οι συντεταγμένες τής θνητότητας.

Προς το πρώτο δειλό φύσημα του καλοκαιριού, που υποδέχεται τον χειμώνα στην καρδιά με αγκομαχητά.

Το γέλιο που παρέδωσε παλεύοντας μέχρις εσχάτων τα σκήπτρα στην θλίψη, για να θρηνήσει την απώλεια μαζί με την άνοιξη, που αφήνει την τελευταία της πνοή σαν να μην πίστεψε ποτέ ότι οι εποχές κάποτε τελειώνουν.

Τα χρόνια κυλούν σαν αδίστακτη υπενθύμιση ματαιότητας για ζωές που ξεγελούν τον πόνο μ' ένα χαμόγελο κι ένα χτύπημα στην πλάτη.

Κι εσύ στέκεσαι ολόρθη, όμορφη όπως σε προίκισε η ζωή, όνειρο που υψώνει λάβαρο νίκης στον εφιάλτη που καραδοκεί όταν τα βλέφαρα ανοίγουν στο πρώτο φως τής ημέρας που σκύβει το κεφάλι από ντροπή.

Στον άνεμο που λυσσομανά είσαι η υπόσχεση της νηνεμίας, στα κύματα που μαστιγώνουν τα βράχια ο όρκος τής γαλήνης και στα θεριά που σκιάζουν τους αμνούς η φωνή που ημερεύει το σφαγείο.

Η ευτυχία μια ικεσία που δεν έγινε ποτέ και η αθανασία μια δέσμευση που κερδήθηκε χαροπαλεύοντας.

Έξι τα χρόνια που πασχίζει η λήθη να κερδίσει τη μνήμη, μα κι άλλα εξήντα να περάσουν ο νικητής θα 'ναι ακόμα χαραγμένος με δάκρυ ανεξίτηλο στο βλέμμα τής ψυχής.

Κι αν ακόμα τα δάχτυλα ανήμπορα μοιάζουν να ψηλαφίσουν τη χαρά, έρχεται η θύμηση για να γεμίσει το κενό.

Αυθόρμητη, όπως η σκέψη και μόνο της παρουσίας σου.

Απερίσπαστη απ' την ανημπόρια των πεπερασμένων ν' ακουμπήσουν σάρκα και να γευτούν χάδια και φιλιά.

Άσπιλη απ' τη βρομιά των πεντακάθαρων συνειδήσεων.

Ήλιος δίχως ενστάσεις η αγάπη που δεν λιγοστεύει απ' την απόσταση.

Σε παίρνει απ' το χέρι για να σου δείξει τη διαδρομή μέχρι το σύνορο που τη χωρίζει απ' την άβυσσο.

Κι εκείνη την ώρα, που μπρος σου ξεδιπλώνεται το χάος, είναι πάλι εκεί για να σου κρατήσει το χέρι, να σε 'μποδίσει να πετάξεις την προσμονή τού επανιδείν.

Κι αν ό,τι χάθηκε απ' τη μάτια σου το θωρείς χαμένο, μόνο τότε έχει χαθεί για πάντα.

Αν, όμως, το 'χεις βαθιά φυλαγμένο στο χθες, στο τώρα, στο αύριο, στο μέλλον, στην αιωνιότητα, τότε είναι αδύνατο να χαθεί.

Σαν μια κραυγή που δεν είχε ανάγκη από νότες, σαν μια παράκληση που δεν έπρεπε ν' ακουστεί και δεν ακούστηκε ποτέ.

Γιατί κανένας, μα κανένας μας δεν της παραδόθηκε. Γιατί κανένας, μα κανένας μας δεν την είχε ανάγκη.

Οι νεκροί δεν ανασταίνονται ούτε όμως και οι ζωντανοί πεθαίνουν...

Μάνα, μητέρα, μαμά, όπως κι αν σε φωνάξω θ' αποκριθείς στο κάλεσμα, γιγαντωμένη στο άπειρο από τη λιακάδα των λίγων χρόνων που μοιραστήκαμε, από τα φωτεινά σκοτάδια των αιώνων που 'μαστε προορισμένοι να μοιραστούμε...





 

Διαλέξτε: θέλετε πολίτες ή πριγκίπισσες και βασιλόπουλα;...

Αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία μας, οι αλλαγές στην Παιδεία είναι ο θεμέλιος λίθος για να το πετύχουμε. Αν, για παράδειγμα, επιθυμούμε να έχουμε πολίτες κι όχι ατομικιστές πελάτες κομματικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων το σχολείο, όπως φυσικά και η οικογένεια και το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον, αποτελεί έναν από τους πιο προνομιακούς χώρους για να χτίσουμε τον Έλληνα της νέας εποχής, ο οποίος δεν θα ξημεροβραδιάζεται, για παράδειγμα, έξω από το γραφείο τού βουλευτή για ένα ρουσφέτι ούτε θα παρακαλά το αφεντικό του για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά θα διεκδικεί ό,τι δικαιούται με πλήρη ταξική συνείδηση και δίχως να καταφεύγει σε λούμπεν ακρότητες. Γι' αυτό ίσως κι ενοχλεί ορισμένους ο νέος κώδικας συμπεριφοράς των μαθητών, όπως αυτός προτείνεται στο πόρισμα του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία κι ο οποίος ανάμεσα σε άλλα λέει επί λέξει: "Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: διαφορετικό αλλά ίσο, κι όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο"...

Πού βλέπετε γραμμένο πως ο Νίκος Φίλης απαγορεύει στους γονείς να αποκαλούν τα παιδιά τους "πριγκίπισσα" ή "βασιλόπουλο"; Και πού είναι το κακό στο να σταματήσει να επιβάλλεται στους μαθητές να σταυροκοπιούνται πριν ξεκινήσει το μάθημα ή να πηγαίνουν ως σχολείο για να εκκλησιαστούν; Όποιος αισθάνεται πως χρειάζεται τη βοήθεια του θεού για να παρακολουθήσει μία ώρα αρχαία ή μαθηματικά ας κάνει μόνος του το σταυρό του. Κι αν θέλει να ανάψει και κανένα κεράκι στην εκκλησιά δεν νομίζω πως θα τον περιμένει απέξω η αστυνομία για να τον εμποδίσει. Δεν είμαι υπέρ τής κατάργησης των παρελάσεων στις εθνικές γιορτές, αλλά μπορώ να είμαι υπερήφανος για το ότι είμαι Έλληνας και δίχως να φορώ την ίδια μπλούζα και παντελόνι με άλλους εκατό γύρω μου, με τους οποίους οφείλει το βήμα μου να είναι συγχρονισμένο. Η πίστη και η αγάπη για την πατρίδα είναι προβληματικές μόνο όταν επιβάλλονται (και) από το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο αν φυτρώσουν ιδία βουλήσει στην καρδιά και στο μυαλό ενός μαθητή δεν θα κινδυνεύσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα από το σκοταδισμό και τον εθνικισμό...

Εφόσον οι προτάσεις τού εθνικού διαλόγου καταστούν νόμος τού κράτους θα μιλάμε για μια από τις ουσιαστικότερες, αν όχι την ουσιαστικότερη, μεταρρύθμιση αυτής της κυβέρνησης. Είχαμε δεκαετίες, άλλωστε, να δούμε μια μεταρρύθμιση η οποία δεν θα επικεντρώνει στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ αλλά θα προτείνει δομικές αλλαγές στο σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Οι λιγότερες αλλά παραγωγικότερες ώρες μαθημάτων και οι ομαδικές ασκήσεις στην θέση ψυχοφθόρων κι ανούσιων για τη βαθιά μόρφωση των μαθητών εξετάσεων δεν εξωθούν στη χαλάρωση, όπως διατείνονται εκείνοι που θεωρούν πως το σχολείο πρέπει να είναι στρατός, αλλά αντιθέτως συντελούν στη δημιουργία ενός νέου προτύπου ανθρώπου, ο οποίος δεν θα κοιτά αποκλειστικώς την πάρτη του αλλά θα έχει αναπτυγμένο και το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς να χάνει τη μοναδικότητά του. Σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε, έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία κι ο σοσιαλισμός από τα κάτω δεν θα είναι απλώς ουτοπικές θεωρίες αλλά πρακτικές λειτουργίες...