Οι εκκαθαρίσεις ενίοτε είναι κι ο ορισμός της Δημοκρατίας...

Ζούμε σε μία χώρα όπου μέχρι πρόσφατα ένας παρουσιαστής- προαγωγός φρουρείτο από 14 αστυνομικούς, κυκλοφορούσε με τζιπ τής ΕΛ.ΑΣ. που είχε επιλέξει ο ίδιος και σήμερα κατηγορείται πως είχε δώσει εντολή για συμβόλαια θανάτου που αφορούσαν δημοσιογράφους. Κι όμως, στη ΝΔ και στο φιλικό της Τύπο δεν σοκάρονται από όλα αυτά και πολλά περισσότερα, αλλά επειδή ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δήλωσε πως όταν ξαναέρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα θα γίνουν εκκαθαρίσεις των παρακρατικών μηχανισμών που λυμαίνονται τη δημόσια διοίκηση. Μακάρι, λέω εγώ, η δεύτερη φορά Αριστερά να πάρει το ζήτημα πολύ πιο ζεστά από όσο την πρώτη φορά, όταν και περίσσεψαν οι ψευδαισθήσεις κι ο βολονταρισμός...

Δεν υπάρχουν χαρακτηριστικότερα παραδείγματα από τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου τού 2015 και την πυρκαγιά στο Μάτι για το πώς η πρώτη φορά Αριστερά υπονομεύτηκε από το βαθύ κράτος. Στην πρώτη περίπτωση κρατικοί αξιωματούχοι, υποτίθεται μόνιμοι και κομματικώς ανεξάρτητοι, κάρφωναν στην τρόικα την τακτική και τη στρατηγική τής εκλεγμένης κυβέρνησης. Όσο για το Μάτι, είναι ανατριχιαστικές οι αποκαλύψεις για το πώς αξιωματούχοι τής πυροσβεστικής θυσίασαν ανθρώπινες ζωές για ενδοϋπηρεσιακές ίντριγκες και για να εξυπηρετήσουν τη ΝΔ, από την οποία άλλωστε ανταμείφθηκαν ακόμα και με θέση γενικού γραμματέα υπουργείου...

Μέχρι να ξεφυτρωθεί και η τελευταία παρακρατική παραφυάδα οι εκκαθαρίσεις δεν είναι μόνο δικαιολογημένες, αλλά κι επιβεβλημένες και για την προστασία τού δημοκρατικού πολιτεύματος. Όπως βεβαίως και η απαλλαγή τού κράτους από το συρφετό κομματόσκυλων που συχνά χωρίς καν τα στοιχειώδη τυπικά προσόντα- πλέον, για παράδειγμα, δεν απαιτείται ούτε καν πανεπιστημιακό πτυχίο για να είσαι μετακλητός- καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στην κρατική μηχανή, όπως στις διοικήσεις νοσοκομείων εν μέσω μάλιστα πανδημίας. Οι εχθροί, επομένως, του κράτους θα γίνονταν πιο πιστευτοί αν το άφηναν να λειτουργήσει ανεξάρτητα κι αξιοκρατικά αντί να το κατηγορούν για μια γραφειοκρατία κι ανικανότητα για την οποία οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι με τα ρουσφέτια, τον κομματισμό και την καμαρίλα τους...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους. 

    
 

Οι ακαταδίωκτοι δεν μπορούν να απαιτούν εμπιστοσύνη...

Θα εμβολιαστώ με το AstraZeneca, μιας που έρχεται η σειρά μου. Πολλοί συνομήλικοί μου, εμού συμπεριλαμβανομένου, θα αισθάνονταν ωστόσο πολύ μεγαλύτερη σιγουριά αν εμπιστεύονταν την κυβέρνηση και τους επιστήμονες που αυτή έχει στο τσεπάκι της. Πώς, όμως, να εμπιστεύεσαι ανθρώπους που σπεύδουν να περιφρουρήσουν τους εαυτούς πίσω από ακαταδίωκτα; Ή πώς να τους εμπιστευτείς όταν στους νέους και στους σχετικώς νέους χορηγούν το εμβόλιο που πολλές άλλες χώρες, κι ευρωπαϊκές ανάμεσά τους, είτε έχουν σταματήσει να χορηγούν είτε το χορηγούν σε μεγαλύτερες ηλικίες;...

Οι νεότεροι, εξάλλου, από τους τριαντάρηδες και τους σαραντάρηδες αισθάνονται ακόμα πιο αποκλεισμένοι από τις κυβερνητικές πολιτικές. Δεν είναι μόνο το ότι δεν έχουν ενισχυθεί οικονομικώς, ιδίως κατηγορίες όπως οι καλλιτέχνες, αλλά και το ότι έχουν στιγματιστεί για τη μετάδοση του κοροναϊού και τον θάνατο των γιαγιάδων και των παππούδων τους. 

Λες κι αν δεν είχαν πραγματοποιηθεί συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και διασκέδασης η πανδημία δεν θα υπήρχε σε αυτή τη χώρα. Χρησιμοποιούνται και τώρα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι από την κυβέρνηση και τα μιντιακά παπαγαλάκια της προκειμένου να συγκαλυφθούν πολύ βαρύτερες πολιτικές ευθύνες για πράξεις και, κυρίως, για παραλείψεις...

Αν δεν το θεωρούσε νωρίτερα, ο Κ. Μητσοτάκης θεωρεί τη νέα γενιά χαμένη γι' αυτόν και την παράταξή του σίγουρα μετά από τις εκλογές που τον έκαναν πρωθυπουργό. Αν έχασε στις ηλικίες 17- 35 χρόνων με δέκα μονάδες διαφορά από τον αντίπαλό του στις κάλπες που τον ανέδειξαν νικητή πανελλαδικώς με διαφορά οκτώ μονάδων, θα ήταν ουτοπικό να περιμένει καλύτερο αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές. Γι' αυτό και τις έχει εγκαταλείψει, δίνοντας έμφαση στους μεγαλύτερους. Μέχρι να τους χάσει κι αυτούς νωρίτερα παρά αργότερα εξαιτίας των ταξικών πολιτικών που ακολουθεί, με αποκορύφωμα το νέο εργασιακό...

 

Με τη "γενοκτονία" από τον covid θα κάνουμε επιτέλους κάτι;...

Πολύ καλά έκανε ο Τζο Μπάιντεν κι αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων, πολύ καλά κάνουμε και ζητάμε την αναγνώριση και της γενοκτονίας των Ελλήνων τού Πόντου και της Μικράς Ασίας. Μήπως, όμως, την ώρα που εξακολουθούν να πεθαίνουν δεκάδες συμπολίτες μας καθημερινώς από τον κοροναΐό θα ήταν προτιμότερο να επικεντρωθούμε στο πώς θα το σταματήσουμε αντί να βγάζουμε εθνικιστικές κορόνες για τη δήθεν αναγνώριση Κωνσταντινούπολης; Είναι δυνατό να ανεχόμαστε να μας ταΐζουν πατριωτικό σανό τη στιγμή που εκατοντάδες συνάνθρωποί μας δίνουν μάχη για τη ζωή τους ακόμα κι εκτός ΜΕΘ;...

Δυστυχώς, όμως, η χώρα έχει μια κυβέρνηση που αδιαφορεί για τη σωτηρία των πολιτών της ακόμα και την ώρα τού μεγάλου χαμού. Αλήθεια, αν τώρα που έχουμε δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες διασωληνωμένους, χιλιάδες κρούσματα και τα θύματα έχουν ξεπεράσει τις 10.000 η κυβέρνηση έχει επενδύσει τα πάντα σε εμβόλια που μπορεί να είναι κι επικίνδυνα για ορισμένες ηλικίες, ποιος πιστεύει ότι θα νοιαστεί για το ΕΣΥ την επόμενη ημέρα; Ήδη για τα νεοφιλελεύθερα δεδομένα τους έχουν κάνει πολλές "υποχωρήσεις" από την ιδεοληψία τους, προσθέτοντας ελάχιστες ΜΕΘ ή προσλαμβάνοντας μερικές εκατοντάδες συμβασιούχους ορισμένου χρόνου γιατρούς και νοσηλευτές...

Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από προβλήματα υγείας και μετά από τον covid. Αφήστε που η πανδημία δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα, όσα εμβόλια κι αν γίνουν. Συνεπώς, απαιτείται η ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ, αφού η διασφάλιση της υγείας των πολιτών αποτελεί ένα από τα βασικά καθήκοντα ενός κοινωνικού κράτους... 

Είναι, ωστόσο, οφθαλμοφανές ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει άλλες προτεραιότητες, τις οποίες "πάγωσε" προσωρινώς μέχρι να επιστρέψει στα συνηθισμένα της, τα οποία άλλωστε έχει χαρακτηρίσει στις Βρυξέλλες ως προαπαιτούμενα για το Ταμείο Ανάκαμψης, όπως εξάλλου και την κατάργηση του οκτάωρου και τις ατομικές συμβάσεις. Δεσμεύει, δηλαδή, και την επόμενη κυβέρνηση στις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις της. Έτσι όπως πάμε, όταν αναλάβει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν θα είναι πολύ καλύτερη από αυτή που βρήκε τον Ιανουάριο του 2015... 

 
 

Δεν είχε γεννηθεί το 1963, αλλά εκείνος το επαναφέρει στη ζωή μας...

Κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά με ένα κράτος όπου ένας πολίτης αισθάνεται υποχρεωμένος να αξιοποιήσει την κοινωνική του παρεμβατικότητα προκειμένου να προστατεύσει το ύψιστο των αγαθών, τη ζωή του. Είναι ανατριχιαστική, εξάλλου, η ευκολία με την οποία ορισμένοι καταφεύγουν σε συμβόλαια θανάτου, σαν να παραγγέλνουν πίτσα, ιδίως όταν αυτά τα πρόσωπα έχουν αποδειχθεί ομογάλακτοι της εξουσίας. Και φυσικά αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, αν ο Κώστας Βαξεβάνης αναγκάζεται να δημοσιοποιήσει τις απειλές που δέχεται για να προστατευτεί, πόσο ασφαλής μπορεί πραγματικά να αισθάνεται ο ίδιος με μια κυβέρνηση που του τάζει το νόμο, την τάξη και την ασφάλεια ως επικοινωνιακή εξαπάτηση κι όχι ως ουσία;...

Αυτά συμβαίνουν, ωστόσο, όταν για την πολιτική ηγεσία και για καθαρώς μικροκομματικούς λόγους στις προτεραιότητές της δεν βρίσκεται η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά οι καταλήψεις και η πανεπιστημιακή αστυνομία. Γι' αυτό και μοιάζει τόσο αμήχανη όταν εξαναγκάζεται να προστατεύσει τη ζωή τού Κώστα Βαξεβάνη, αφού κατανοεί ότι ιδίως μετά από τη δολοφονία τού Γιώργου Καραϊβάζ πολύ δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί όρθια αν πάθαινε κάτι ο εμβληματικότερος αντιπολιτευόμενος δημοσιογράφος... 

Αναλογιστείτε πόσες φορές έχει στοχοποιήσει τον εκδότη τού Documento ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης προκειμένου να αντιληφθείτε τι θα σήμαινε για τη μακροημέρευση της κυβέρνησής του τυχόν δολοφονία Βαξεβάνη. Ενδεχομένως να υποχρεωνόταν να αναφωνήσει κι εκείνος "μα, ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο" και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Παρίσι, όπως ο Κων. Καραμανλής μετά από τη δολοφονία Λαμπράκη. Κι ας υποστήριζε ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης πως το 1963 δεν είχε γεννηθεί καν κι άρα δεν άξιζε να το επαναφέρουμε στη δημόσια συζήτηση...

Θα ήταν αστείος αν δεν ήταν τραγικός ο τρόπος με τον οποίο η δεξιά επαναλαμβάνει τον κακό της εαυτό. Πρώτα δημιουργεί ή υποθάλπει το παρακράτος κι όταν αυτό αποκτά τη δική του αυτόνομη δυναμική χάρη στη δική της ώθηση ή ανοχή, τότε, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, πλένει τα χέρια της κι απεκδύεται της ευθύνης της. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, με τη χώρα να κυβερνάται από έναν πρωθυπουργό τού οποίου οι παρέες δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, για να το θέσω κομψώς...   

 
 

Τώρα "θα λογαριαστούμε μετά"...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προτείνει την Τρίτη το άνοιγμα της εστίασης κι ο Κ. Μητσοτάκης το υιοθέτησε την Τετάρτη, έστω και περιμένοντας μέχρι τις 3 Μαΐου. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της πανδημίας που ο πρωθυπουργός κάνει τώρα αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή, όταν κατηγορούσε την αντιπολίτευση για όσα πρότεινε. Δεν είναι, μόνο, εξάλλου η αργοπορία του στη λήψη μέτρων κοινής λογικής- το κοινό αίσθημα, άλλωστε, ερμηνεύει κι ο ΣΥΡΙΖΑ-, αλλά και το ότι όταν τα λαμβάνει το κάνει ημιτελώς, οριζόντια δηλαδή και χωρίς να αποφασίζονται ούτε μαζική επιδημιολογική επιτήρηση ούτε μαζικά τεστ...

Ο ελληνικός λαός, όπως κι αν έχει, περιμένει από τον Κ. Μητσοτάκη να του ζητήσει επιτέλους μια συγγνώμη για τους πάνω από 9.000 θανάτους από τον κοροναΐό, αρκετοί από τους οποίους θα είχαν αποφευχθεί αν δεν άνοιγε χωρίς κανόνες τον τουρισμό, αν είχε ενισχύσει το ΕΣΥ, αν είχε επιτρέψει τη χρησιμοποίηση ειδικών φαρμάκων κι αγωγών, αν η πολιτεία είχε προβεί σε μαζική ιχνηλάτηση και μοριακά τεστ, αν, αν, αν. Αντί μιας απολογίας ο πρωθυπουργός είχε πάλι το θράσος να χρεώσει τους νεκρούς στην ατομική ευθύνη, αυτήν τη φορά με τη μορφή του ότι οι πολίτες δεν εμβολιάζονται σε μαζικούς αριθμούς. Λες και υπάρχει αφθονία εμβολίων ή λες κι αυτά που υπάρχουν, ιδίως της AstraZeneca και της Johnson και Johnson, δεν έχουν αποδειχθεί έως κι επικίνδυνα...

Η επιστροφή στην κανονικότητα από το Μάιο θα είναι μια αργόσυρτη διαδικασία. Δεν είμαστε ρομπότ να μας πατάνε ένα κουμπί και να γυρνάμε στην προτέρα ζωή μας σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα τον τελευταίο χρόνο. Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει και για την οικονομία, η οποία θα δοκιμαστεί τα μάλα μόλις κλείσει η κάνουλα των υποτυπωδών ενισχύσεών της και βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα αδιέξοδά της. Με λίγα λόγια, ξεκινά η εποχή τού "θα λογαριαστούμε μετά", όταν θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν και να χαραχθεί ένα φύλλο πορείας για το άμεσο, δυσοίωνο μέλλον...  

 
 

Στη δημοκρατία οι βασιλιάδες κυκλοφορούν γυμνοί...

"Αν δίνονται στη δημοσιότητα τα πρακτικά τής επιτροπής των ειδικών, θα γίνουν αντικείμενο σαπουνόπερας από τα κόμματα και τα ΜΜΕ". Αυτό είναι το κυβερνητικό επιχείρημα προκειμένου να μην γνωρίζουμε ποιος εισηγείται τι εδώ κι ένα χρόνο. 

Φυσικά και η δημοσιοποίησή τους θα αποκτήσει και χαρακτηριστικά σίριαλ και τα συμπεράσματα που θα εξάγονται από μη ειδικούς πιθανόν πολλές φορές να είναι λανθασμένα. Δημοκρατία, ωστόσο, σημαίνει και διαφάνεια κι από τη στιγμή που τα εν λόγω πρακτικά δεν αφορούν την εθνική ασφάλεια θα έπρεπε να θεωρούμε αυτονόητη την ελεύθερη διάθεσή τους σε όλους μας. Είναι, δηλαδή, καλύτερες οι εικασίες που ακούγονται στη δημόσια σφαίρα από την αδιαμεσολάβητη γνώση των γεγονότων;...

Αν συντασσόμασταν με τη λογική τής αποφυγής λαϊκού μυθιστορήματος, τότε οι περισσότεροι θεσμοί, ακόμα και η Βουλή, θα έπρεπε να λειτουργούν με κλειστές πόρτες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσες από τις θεατρικές παραστάσεις πολιτικών που έχουμε παρακολουθήσει κατά καιρούς στο Κοινοβούλιο θα είχαν αποφευχθεί αν οι ομιλητές γνώριζαν ότι δεν τους παρακολουθεί το πόπολο. 

Μόνο που οι δημόσιοι άνδρες και γυναίκες- σε αυτούς λόγω πανδημίας συγκαταλέγονται και τα μέλη τής επιστημονικής επιτροπής- οφείλουν να εργάζονται σε γυάλινα, διαφανή γραφεία ώστε να μπορούν όλοι να τους παρακολουθούν και να τους κρίνουν. Αυτή τη λειτουργία θα έπρεπε να έχει, άλλωστε, και το πόθεν έσχες: από τη στιγμή που έχεις επιλέξει να εργαστείς για τα κοινά, ακόμα και η ιδιωτική σου περιουσία και το πώς αυτή αποκτήθηκε πρέπει να είναι γνωστά σε όλους...

Συνεπώς, στη δημοκρατία η ελευθερία του λόγου και του Τύπου καλούνται να συνοδεύονται από την σχεδόν πλήρη διαφάνεια. Μόνο κατ' εξαίρεση πρέπει να ανεχόμαστε τις κλειστές πόρτες και μόνο ως εξαίρεση της εξαίρεσης ότι δεν θα μαθαίνουμε τι συνέβη πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες. 

Σε διαφορετική περίπτωση θα συντηρούμε μια μυστικοπαθή νοοτροπία που ωφελεί την εξουσία, ιδίως τη φαύλη, αλλά δεν επιτρέπει στους πολίτες την πληρέστερη πληροφόρησή τους για ζητήματα που αφορούν τις ζωές τους. Εν έτει 2021, 54 χρόνια μετά από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, είναι πολύ λίγο να είμαστε ικανοποιημένοι μόνο και μόνο γιατί δεν κυκλοφορούν τανκ στις κεντρικές λεωφόρους των πόλεών μας...

 

 

Τουλάχιστον ο Γολιάθ επέτρεψε στον Δαβίδ να βρεθεί στο ίδιο γήπεδο μαζί του...

Οτιδήποτε στη ζωή αποκλείει την έκπληξη είναι εκ των προτέρων βαρετό. Το ίδιο θα ισχύσει και για την ποδοσφαιρική ευρωπαϊκή λίγκα των 12  πλούσιων, εφόσον "περπατήσει". Αν ξέρεις από την αρχή ότι θα επικρατήσει ένα ισχυρός ανάμεσα σε άλλους ισχυρούς, αυτομάτως το ενδιαφέρον μειώνεται. Και με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζεται εκ νέου το ποδόσφαιρο, όπως έχει ήδη υποβαθμιστεί από τους συνεχόμενους αγώνες σε διάφορους θεσμούς που και τους παίκτες εξοντώνουν και το ενδιαφέρον απομειώνουν από τη στιγμή που τα πολλά τρόπαια σε μια σεζόν τα καθιστούν πασατέμπο κι όχι ιερά δισκοπότηρα...

Αυτό που συμβαίνει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα διαφορετικό από τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό που παρατηρούμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην Ελλάδα, με αφορμή και την πανδημία, σχετίζεται και με την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων προς όφελος των μεγάλων... 

Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι ξεχωριστό γιατί οι "πελάτες" του φίλαθλοι μένουν πιστοί στο "προϊόν", την ομάδα τους δηλαδή, ακόμα κι αν δεν τα πηγαίνει καλά στους αγωνιστικούς χώρους. Γι' αυτό και οι απαιτήσεις τους είναι δικαιολογημένα υψηλότερες και γι' αυτό και οι επιθυμίες τους θα έπρεπε να θεωρούνται ιερές...

Οι ποδοσφαιρικοί κολοσσοί, εξάλλου, λησμονούν πως τους περισσότερους παίκτες τους δεν τους έχουν παράξει οι ίδιοι, αλλά τους έχουν αγοράσει από συλλόγους που τώρα τους καταδικάζουν στη χρεοκοπία. Αντί να συμφωνήσουν, όπως γίνεται στο NBA, για αυστηρά οικονομικά όρια στους προϋπολογισμούς και στις μεταγραφές τους, ώστε ο ανταγωνισμός να παραμένει ζωντανός και υγιής, δημιουργούν ένα ολιγοπώλιο που σε μακροπρόθεσμο χρονικό διάστημα θα πληγώσει και τους ίδιους, αφού το ενδιαφέρον αναπόδραστα θα μειωθεί αν παρακολουθείς εβδομάδα παρά εβδομάδα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αντιμετωπίζει τη Μίλαν ή τη Γιουβέντους τη Ρεάλ Μαδρίτης... 

Αυτό ακριβώς είναι ο νεοφιλελευθερισμός, μια ιδεοληψία που δεν λογαριάζει το παρελθόν κι αδιαφορεί για το μέλλον. Υπολογίζει μόνο στο ζοφερό παρόν για να αβγατίζει τα κέρδη των λίγων σε βάρος των πολλών...

 

Τα έχουν υπολογίσει όλα εκτός από το ότι είμαστε άνθρωποι...

Δεν ενθουσιάζομαι με τα διάφορα κορονοπάρτι τα οποία στήνονται σε πολλές πλατείες. Με τον αριθμό των διασωληνωμένων να βρίσκεται σταθερώς στους πάνω από 800 και τα κρούσματα στις τρεις με τέσσερις χιλιάδες είναι ανεύθυνες οι μαζικές συγκεντρώσεις για να πιεις μια μπύρα ή να καπνίσεις ένα τσιγάρο με φίλους. Κι αυτό ασχέτως με το αν οι συγκεντρώσεις σε κλειστούς χώρους- π.χ. ΜΜΜ ή εργασιακοί χώροι- είναι πολύ πιο επικίνδυνοι κι ασχέτως με τη συνεχιζόμενη προσπάθεια από την κυβέρνηση να πετά αλλού το μπαλάκι τής δικής της πολύ μεγάλης ευθύνης. Ωστόσο, είναι επίσης παράλογο να κρατάς ένα φύσει κοινωνικό ζώο όπως ο άνθρωπος κλεισμένο επί ένα εξάμηνο και να έχεις την απαίτηση να συμμορφώνεται με οριζόντιους περιορισμούς και με άγνωστο χρόνο λήξης τους, ιδίως όταν ανοίγει ο καιρός...

Και είναι ακόμα πιο παράλογο να περιμένεις από νέους ανθρώπους να δείχνουν επ' άπειρο ανοχή σε αντιφατικές δηλώσεις και πρακτικές από την πλευρά εκείνων που θα όφειλαν να είναι πολύ πιο εμπεριστατωμένοι στις τοποθετήσεις και στις πράξεις τους. Λίγοι εξεπλάγησαν με το περιεχόμενο της διαρροής των πρακτικών τής επιστημονικής επιτροπής, αφού οι περισσότεροι λίγο πολύ γνωρίζαμε ότι οι εισηγήσεις της σχετίζονταν με τους επικοινωνιακούς χειρισμούς τής πανδημίας από την κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς, μόλις βγούμε από αυτή τη δυστοπία οι εισαγγελείς πρέπει να έχουν πολλή δουλειά να κάνουν κι ο καθένας να αναλάβει και τις ποινικές του ευθύνες, αν τυχόν προκύπτουν, χωρίς να κρύβεται πίσω από τη βουλευτική του ασυλία ή την υποταγμένη επιστημοσύνη του...

Τα λύματα μαρτυρούν αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών και λοιπών αντικαταθλιπτικών κατά τη χρονική περίοδο της πανδημίας κι αυτό θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι οι άνθρωποι να βρουν ξανά το βηματισμό τους, αν τον είχαν βρει και πριν. Γι' αυτό και προβληματίζει τόσο έντονα το ότι στις επιτροπές των ειδικών δεν συμμετέχει ούτε ένας ψυχολόγος- ψυχίατρος, λες κι αυτή η υγειονομική κρίση δεν αφορά και το πνεύμα, πέρα από το σώμα. 

Είναι, όμως, και μία ακόμα απόδειξη ότι μόνο με τους τεχνοκράτες, ιδίως όταν αυτοί δεν διαθέτουν κοινωνική ενσυναίσθηση, δεν βρίσκεις προκοπή. Τι καλύτερο, ωστόσο, να περιμένεις από εκείνους που νυχθημερόν θυσιάζουν στο βωμό τού νεοφιλελευθερισμού;...

 

Ένα μύθο θα σας πω για ένα έθνος μονίμως αδικημένο...

Η επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα, όπως και η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 2017, αποδείχθηκαν εκ των πραγμάτων αποτυχημένες. Εκτός αν θεωρούμε επιτυχία πως "τους τα είπαμε όπως έπρεπε". Αν, όμως, αυτό θεωρούμε επιτυχημένη εξωτερική πολιτική, δηλαδή τα μηδενικά αποτελέσματα που συνοδεύονται από εθνικοπατριωτικές κορόνες, τότε είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε στο διηνεκές αδιέξοδα, με το ενδεχόμενο του πολέμου ορθάνοιχτο...

Αν ρωτήσεις τον μέσο Έλληνα πότε αισθάνθηκε πιο υπερήφανος, όταν κυρώθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών ή όταν Τσίπρας- Παυλόπουλος- Δένδιας τα είπαν "τσεκουράτα" στους "τουρκαλάδες" η απάντηση πιθανότατα θα είναι το δεύτερο. Κι όμως, η επίλυση ενός εθνικού θέματος με επωφελείς όρους για τη χώρα μας είναι απείρως σημαντικότερη προσφορά από τους εθνικοανυψωτικούς καβγάδες που επιμηκύνουν το τέλμα. Είμαστε σε καλύτερη ή σε χειρότερη θέση μετά από τη δημόσια αντιπαράθεση Δένδια- Τσαβούσογλου; Μάλλον σε χειρότερη, αφού όλος ο κόσμος πλέον ξέρει ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι διατεθειμένες να επιλύσουν τις διαφορές τους, αλλά κάνουν εξωτερική πολιτική με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό τους η καθεμία...

Αλίμονο αν οι μοναδικές σχολές σκέψης για την εξωτερική πολιτική είναι αυτές του αρχιερέα τής διαπλοκής κι ενδοτικού Κ. Σημίτη ή του τουρίστα τής Ραφήνας και πατριώτη τής ξαπλώστρας Κ. Καραμανλή. Ο μόνος που είχε όραμα και το εφάρμοσε ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος συνδύαζε ρεαλισμό και πατριωτισμό, γι' αυτό άλλωστε έλυσε το Μακεδονικό κι έφτασε κοντά στο να λύσει το Κυπριακό και το Αλβανικό... 

Κυρίως, όμως, σήμερα έχουμε ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία- κυβέρνηση κι αντιπολίτευση- που θα πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό: όσο αναγνωρίζουμε ως ζητήματα με την Τουρκία μόνο την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ κι όσο βαυκαλιζόμαστε πως το διεθνές δίκαιο είναι αποκλειστικώς με το μέρος μας τόσο θα συνεχίσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, με την πολεμική εμπλοκή να είναι πάντα πιθανή. Υπάρχει και μέση οδός ανάμεσα στον ενδοτισμό και στον εθνικισμό, αλλά πολύ φοβάμαι πως η ηγεσία μας φοβάται σε υπερβολικό βαθμό το πολιτικό κόστος για να τη διανύσει... 

 

 

Πετροβολούν την Πελώνη λες και οι περισσότεροι στη Βουλή έλεγαν τα ίδια με σήμερα το 2011...

Μόνο οι δογματικοί και οι ηλίθιοι- ενδεχομένως να είναι και συνώνυμα- δεν αλλάζουν άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις όταν αλλάζουν τα δεδομένα που έχουν στη διάθεσή τους. Δεν σημαίνει απαραιτήτως πως είσαι καιροσκόπος, τυχοδιώκτης και υποκριτής επειδή πριν δέκα χρόνια, για παράδειγμα, έβριζες ένα κόμμα ή έναν πολιτικό και τώρα τον εξυμνείς ή το αντίστροφο, αν έχεις αλλάξει ειλικρινώς γνώμη ή αν απλώς παραδεχθείς ότι όταν τα έλεγες το έκανες με σκοπιμότητα. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσοι από τους πολλούς πολιτικούς μας που άλλα έλεγαν το 2011 κι άλλα το 2021 το κάνουν από μεταμέλεια ή προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα που τους παρουσιάστηκε κι όχι γιατί αυτό εξυπηρετεί στο τώρα το ατομικό τους συμφέρον...

Θα ήταν άδικο να κατηγορούσα μόνο την Αρ. Πελώνη ή πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές τής ΝΔ για μια τέτοια κυβίστηση όταν υπάρχουν δεκάδες παρόμοια παραδείγματα και πρωθυπουργών, υπουργών και βουλευτών τού ΣΥΡΙΖΑ. Τη δεκαετία που μας πέρασε, άλλωστε, περίσσεψαν οι κομματικές μεταγραφές, οι οποίες ως επί το πλείστον δεν είχαν ιδεολογική αφετηρία αλλά ως επιδίωξη την πολιτική διάσωση του μεταγραφέντος. Υπάρχουν, άλλωστε, και περιπτώσεις βουλευτών που άλλαξαν και δύο ή και περισσότερα κόμματα πριν καταλήξουν (;) στο κόμμα που βρίσκονται σήμερα...

Όσο η πολιτική παραμένει στην ουσία επάγγελμα επιλογής μελών τής ανώτερης οικονομικής τάξης, που έχουν τα φράγκα για να διεκδικούν και να συντηρούν πολιτικές καριέρες, τέτοια φαινόμενα καιροσκοπισμού θα διαιωνίζονται, ιδίως σε ανώμαλες εποχές. Όταν αρκετοί από τους βουλευτές μας, ιδίως οι πιο πρωτοκλασάτοι, έχουν εργαστεί μόνο σε κομματικά γραφεία είναι λογικό ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην αναγκαστούν να βγουν στη βιοπάλη, την οποία άλλωστε δεν έχουν γνωρίσει... 

Συνεπώς, μόνο αν το πολίτευμά μας αποκτήσει πιο αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά είναι πιθανό και να αποφεύγουμε τέτοιου είδους κωλοτούμπες αλλά και, το κυριότερο, να ανοίξουμε την πολιτική στο λαό, θέτοντας τέρμα και στον κομματισμό ο οποίος στέλνει τα καλύτερα μυαλά μας στο εξωτερικό. Το τελευταίο είναι και μια ευγενική υπενθύμιση στην κυβέρνηση και στα εξαπτέρυγά της που πιστεύουν ότι με την ψήφο των απόδημων θα τους ψηφίσουν οι αδαείς Πορτοκάλος του "Γάμος α λα Ελληνικά", αλλά στο τέλος θα τους καταψηφίσουν όσοι εξορίστηκαν στην ουσία εξαιτίας των πολιτικών ΝΔ- ΠΑΣΟΚ...

 

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα τώρα πρέπει να κάνουμε πολλά...

Οι νέες τεχνολογίες, η τεχνητή νοημοσύνη και η τηλεργασία είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία συνιστούν απειλή για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα εργασιακά δικαιώματα, στην περίπτωση που εκείνοι που έχουν την εξουσία στα χέρια τους τις αξιοποιούν για τον περαιτέρω πλουτισμό των ήδη πλούσιων. Από την άλλη, όμως, μπορούν να αποτελέσουν χρησιμότατο βοήθημα στην επέκταση της δημοκρατίας και στις λιγότερες ώρες εργασίας, με περισσότερα οικονομικά και μη οφέλη για τον εργαζόμενο. Είναι, με λίγα λόγια, ζήτημα πολιτικής επιλογής το προς τα πού θα τις κατευθύνουμε...

Όποιος, τον Ιούλιο του 2019, ψήφισε τη ΝΔ γιατί πίστευε ότι ο θατσερόπληκτος Κ. Μητσοτάκης θα ενισχύσει τα εργασιακά του δικαιώματα είναι είτε ηλίθιος είτε ανίδεος. Το είχε παραδεχθεί, μάλιστα, στην προεκλογική του εκστρατεία ο νυν πρωθυπουργός ότι θα ερχόταν ως οδοστρωτήρας πάνω σε "ξεπερασμένα πράγματα" όπως οι έλεγχοι στους χώρους εργασίας ή το οκτάωρο. 

Το ότι έρχεται σήμερα και τα νομοθετεί, έστω κι αν αυτό το κάνει πονηρώς εν καιρώ πανδημίας, τον τιμά κατά κάποιο τρόπο γιατί υλοποιεί μια προεκλογική του υπόσχεση. Εκείνοι που δεν πρέπει να αισθάνονται ιδιαιτέρως τιμημένοι είναι όσοι τον ψήφισαν πιστεύοντας ότι ο λύκος έγινε πρόβατο βασισμένοι σε ένα μιντιακό αφήγημα θεοποίησης Μητσοτάκη και δαιμονοποίησης Τσίπρα...

"Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα", είχε γράψει ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι κι αυτό ίσως να εξηγεί, μαζί φυσικά με την πανδημία, την αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες τη νέα τους φτωχοποίηση. Έστω και τώρα, όμως, ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια μιας φαύλης και ταξικώς μεροληπτικής εξουσίας, μπορούμε να πούμε και να κάνουμε πολλά, ξεκινώντας από την αυτοκριτική μας για το πόσο εύκολα εμπιστευόμαστε ανθρώπους που ξέρουμε ότι δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. 

Κι αφού το κάνουμε, οφείλουμε να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις. Αν η πανεπιστημιακή αστυνομία και η κινητοποίηση για να μην πεθάνει απεργός πείνας μάς φάνηκε πως αφορούσαν τους άλλους κι όχι εμάς, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο αφορά άμεσα την αξιοπρέπεια των περισσότερων. Εκτός αν είμαστε ικανοποιημένοι με το να είμαστε άνεργοι ή κυνηγοί τού ξεροκόμματου γιατί "αυτή είναι η πραγματικότητα που κοιτά κατάματα" ο πρωθυπουργός μας. Αν είμαστε, όμως, ικανοποιημένοι, ετοιμαστείτε στο επόμενο νομοσχέδιο να θεσμοθετήσουν επισήμως και την απλήρωτη εργασία, κοινώς τη δουλεία...  

 

 
 

Ο αναποφάσιστος άρα στάσιμος Αλέξης...

Το συχνότερο επιχείρημα υπεράσπισης του Π. Πολάκη σχετίζεται με το ότι είναι έντιμος και με το ότι η αντιπολίτευση πρέπει να είναι μαχητική κι όχι σαλονάτη, του σαβουάρ βιβρ. Καμία αντίρρηση πως ένας πολιτικός οφείλει να είναι έντιμος, αλίμονο όμως αν αυτό δεν θεωρείται απλώς προϋπόθεση κι όχι προσόν. Κι ακόμα πιο αλίμονο αν η σκληρή αντιπολίτευση που πράγματι πρέπει να ασκείται σε μία τόσο κακή για τα λαϊκά συμφέροντα κυβέρνηση ταυτίζεται με τον αγοραίο λόγο και τον τραμπουκισμό εχθρών και φίλων...

Από την άλλη, ένα κόμμα εξουσίας είναι υποχρεωμένο να συμπεριλαμβάνει στις τάξεις του ένα ευρύ πεδίο ιδεολογικής εκπροσώπησης, αρκεί αυτοί οι άνθρωποι να αποδέχονται το πρόγραμμά του και να το υπερασπίζονται. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, έχουν βρει καταφύγιο κατά καιρούς και πολιτικοί που μόνο από ευγένεια δεν θα χαρακτήριζες ακροδεξιούς. Κι αν η Ρ. Μακρή είναι ένα θλιβερό παρελθόν, η Θ. Τζάκρη είναι παρόν και, μάλιστα, έχει και θέση τομεάρχη, εκφράζοντας κατά καιρούς με την ιδιότητά της θέσεις τις οποίες θα υπόγραφε κι ο Κ. Βελόπουλος, για να μην πω κι ο Ν. Μιχαλολιάκος...

Ανάμεσα στους πολάκηδες και στις τζάκρηδες βρίσκονται μετέωροι μετριοπαθείς προοδευτικοί πολίτες που έχουν απογοητευτεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά διστάζουν την προσέγγιση ή επαναπροσέγγιση με το ΣΥΡΙΖΑ όταν βλέπουν την αμφιθυμία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για το πού θέλει να το πάει. Και γι' αυτό ευθύνεται κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας και η κάλυψη που παρέχει εν τοις πράγμασι σε συμπεριφορές που πληγώνουν. 

Και είναι κρίμα γιατί ο ίδιος έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό πώς πρέπει να αντιπολιτεύεται και στις δημόσιες εμφανίσεις του μιλά και προτείνει έχοντας ακριβώς στο μυαλό του ποιο ακροατήριο έχει χρέος να προσελκύσει. Όταν, όμως, επιτρέπει η σοβαρή ρητορική του να υπονομεύεται από βασιλικότερους του βασιλέως, "ομπρέλες", υπολείμματα του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ή αμετανόητους σημιτικούς τότε δεν του φταίει κανένας άλλος- τα μίντια για παράδειγμα- για τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνο ο αναποφάσιστος εαυτός του... 

  

 
 

Αν η ΝΔ παίζει χωρίς αντίπαλο γιατί η πρεμούρα να ψηφίσουν κι αυτοί που δεν ξέρουν ούτε πού είναι η Ελλάδα στο χάρτη;...

Αν η δημοσκοπική διαφορά της από το ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μεγάλη κι αν ο Κ. Μητσοτάκης είναι τόσο λαοπρόβλητος γιατί αυτή η πρεμούρα τής ΝΔ με την ψήφο των απόδημων; Κι αν είναι η πατριωτική της ευαισθησία που την κινητροδοτεί γιατί δεν επιχειρεί, ως προτεραιότητα, τη διακοπή τού "brain drain" και την προσέλκυση πίσω των Ελλήνων που βρήκαν οικονομικό καταφύγιο στο εξωτερικό τη δεκαετία τής κρίσης αντί να δείχνει τόση σπουδή για τις ψήφους ανθρώπων που δεν μπορούν να πουν ούτε μια λέξη στα ελληνικά; Φαίνεται, όμως, πως οι 400.000 ψήφοι, στην καλύτερη περίπτωση, των Ελλήνων τού εξωτερικού είναι πολύτιμες για ένα κόμμα που υποτίθεται πως παίζει χωρίς αντίπαλο...

Οι Έλληνες του εξωτερικού, έστω κι αυτοί που είναι τρίτης, τέταρτης ή πέμπτης γενιάς, συνιστούν δυνητικό πολιτικό κι ενδεχομένως και οικονομικό κεφάλαιο για τη χώρα, έστω κι αν αυτό δεν έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα. Είναι, συνεπώς, εθνικώς ωφέλιμη η ενεργοποίησή τους σε σχέση με την πατρίδα. 

Πριν, όμως, τους δώσουμε το δικαίωμα να ψηφίζουν για ένα κράτος στο οποίο δεν έχουν άλλα δικαιώματα και υποχρεώσεις οφείλουμε πρώτα να τους καταστήσουμε ενεργούς Έλληνες. Η σύνδεση με την πατρίδα μπορεί να γίνει μέσω της εκμάθησης της γλώσσας, πρωτίστως, κάτι που απαιτεί ίδρυση και στελέχωση σχολείων όπου υπάρχει ελληνισμός. Αν επενδύσουμε στην παιδεία, τότε τα αποτελέσματα θα είναι σε μεσομακροπρόθεσμο χρόνο πολύ πιο ευεργετικά από το να τους δώσουμε τη δυνατότητα μία φορά στα τέσσερα χρόνια να θυμούνται πως έχουν και μια ελληνική καταγωγή την οποία μπορούν να πουλήσουν στο κόμμα που θα πλειοδοτήσει για την ψήφο τους...

Για την κυβέρνηση, ωστόσο, το εθνικό συμφέρον είναι απλώς μερικές φορές εμπόδιο στην κατάληψη και στη διαιώνιση της εξουσίας της. Το απόδειξε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, το αποδεικνύει και με την ψήφο των απόδημων ότι τίποτα δεν υπερισχύει του κομματικού της συμφέροντος... 

Αντιμετωπίζει υποτιμητικώς τους Έλληνες του εξωτερικού ως πελατάκια της που θα συρθούν στην κάλπη της χάρη στην επιρροή των τοπικών κομματαρχών της. Όπως, δηλαδή, πιστεύει και για τους Έλληνες του εσωτερικού, γι' αυτό και η απογοήτευσή της θα είναι μεγάλη όταν φτάσει η ώρα τής κρίσης...

 

  
 

Οι αποτυχημένοι υπουργοί κάνουν αποτυχημένους πρωθυπουργούς...

Ο Γιώργος Καραϊβάζ μπορεί και να μην είχε δολοφονηθεί αν η ΕΛ.ΑΣ. του είχε διαθέσει τους 14 αστυνομικούς που είχε στη διάθεσή του ο Μ. Φουρθιώτης ή αν προτεραιότητά της δεν ήταν η ίδρυση αστυνομικών τμημάτων εντός των πανεπιστημίων. Αυτό είναι, δυστυχώς, ένα ακόμα ιστορικό "τι θα γινόταν αν". Και γι' αυτό ακριβώς, ωστόσο, οφείλουμε να δίνουμε βάση στα γεγονότα, ώστε να αποτρέπουμε την επανάληψή τους στο μέλλον...

Αν αναλογιστεί κανείς πως λόγω καραντίνας οι διαρρήξεις, οι κλοπές και οι ληστείες έχουν ελαττωθεί, ο επιχειρησιακός σχεδιασμός τής ΕΛ.ΑΣ. θα έπρεπε να είχε αναδιαμορφωθεί. Αυτή η χρονική περίοδος ήταν χρυσή ευκαιρία ώστε να επικεντρωθεί, ανάμεσα σε άλλα, στην πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. 

Αντί, όμως, να συμβεί αυτό, τον τελευταίο χρόνο οι αστυνομικοί περιορίζονται στο να κόβουν πρόστιμα στους ελευθέρως μετακινούμενους, όταν δεν τους δέρνουν σε συγκεντρώσεις και πλατείες. Η ευθύνη, βεβαίως, βαρύνει κυρίως τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να επικαλεστεί απειρία για να καλύψει την ανικανότητα και την αδιαφορία του για να υπηρετήσει κάτι άλλο από τα μικροκομματικά συμφέροντα του πρωθυπουργού του...

Ο Κ. Μητσοτάκης θα ήταν άδικο να ευθύνεται για κάθε αποτυχία ενός υπουργού του. Όταν, όμως, αυτές οι αποτυχίες είναι ο κανόνας κι ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τους διατηρεί στις θέσεις τους, τότε η ευθύνη του γίνεται η δεσπόζουσα. Γεωργιάδης- Χρυσοχοΐδης- Κεραμέως- Κικίλιας είναι υπουργοί που όχι μόνο είναι αποτυχημένοι, αλλά έχουν εξοργίσει και την κοινή γνώμη. 

Η παραμονή τους στο κυβερνητικό σχήμα μαρτυρά την αποτυχία τής ίδιας της κυβέρνησης να διοικεί με βάση το συμφέρον των πολλών. Γι' αυτό και κάθε ημέρα που περνά θα γίνεται όλο και πιο αυτοκτονική τυχόν απόφαση του πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές...

 

  
 

Δεν είναι μόνο οι ηλίθιοι αήττητοι, είναι και οι ψεύτες...

Το μόνο πλεονέκτημα της κυβέρνησης στην κομματική αντιπαράθεση δεν είναι η μιντιακή της κυριαρχία. Συνδυάζεται με την άνεση με την οποία δεν επιτρέπει στην αλήθεια και στην πραγματικότητα να καταστρέφουν τα αφηγήματά της. 

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν έχει πρόβλημα να ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν συμπολίτες μας που περιμένουν να μπουν σε ΜΕΘ, ο Αδ. Γεωργιάδης πως δεν χαρακτήριζε προδότη τον Αλέξη Τσίπρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών και η Λ. Μενδώνη πως δεν επιδίωξε ποτέ να βάλει το όνομά της στην Ακρόπολη. Είναι πολύ δύσκολο, συνεπώς, να κερδίσεις τα επιχειρήματα επαγγελματιών ψευτών που δεν απολογούνται, μάλιστα, για τα ψέματά τους σε αυτούς που θα έπρεπε να τους στήνουν στο "απόσπασμα" γι' αυτά, στους δημοσιογράφους δηλαδή...

Για να είμαι δίκαιος, έχω πολύ καιρό να παρακολουθήσω ή να διαβάσω συνέντευξη του πρωθυπουργού, αλλά και του αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάποιο φιλικό τους μέσο που να έρχονται σε δύσκολη θέση από ερωτήσεις των συνεντευξιαστών τους. Συνήθως, μάλιστα, έχουν φροντίσει να καθορίσουν από πριν το περιεχόμενο της συνέντευξης προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Από την πλευρά τους καλά πράττουν, αν κι αυτό είναι σχετικό. Το ερώτημα είναι γιατί οι δημοσιογράφοι αποδέχονται να γίνονται πασαδόροι ετοιματζίδικων απαντήσεων...

Υπάρχει, βεβαίως, και το άλλο άκρο, κυρίως στο εξωτερικό, όπου δημοσιογράφοι θεωρούν πως αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μιας συνέντευξης και δεν αφήνουν τον συνομιλητή τους να αρθρώσει ούτε μια πρόταση χωρίς να τον διακόψουν. Ακόμα, όμως, κι αν αυτό δεν είναι δεοντολογικό το προτιμώ χίλιες φορές από τις συνεντεύξεις- φωτοτυπίες που βλέπουμε στην Ελλάδα... 

Αναρωτιέμαι, δεν καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι ηγέτες μας πόσο πληκτικοί κι αντιεμπορικοί γίνονται στους τηλεθεατές- αναγνώστες ώστε να μην μπορούν να περάσουν ούτε στο κοινό τους τα μηνύματά τους; Είναι τόσο ανασφαλείς ή τόσο αβέβαιοι κι εκείνοι για τις "αλήθειες" τους για να μην θέλουν να τις τεστάρουν στην κοινή γνώμη και να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο; Ό,τι κι αν ισχύει, συμβάλλουν στην αποδυνάμωση του πολιτικού διαλόγου κι εν τέλει στην απαξίωση μιας ήδη ξεπερασμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας...

Να βγάλουμε το ιππικό όταν οι περισσότεροι Έλληνες θα είναι στη λίστα Forbes...

Το τυράκι των νεοφιλελεύθερων για να τσιμπήσει το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο λέγεται επενδύσεις. Θαμπώνεται το πόπολο με υποσχέσεις πως θα πλημμυρίσουμε δολάρια, Άραβες πετρελαιάδες ή κινεζικούς κολοσσούς κι έτσι καταπίνει αμάσητη κάθε επίθεση στα δικαιώματά του... 

Τις επενδύσεις έχει βάλει και τώρα η κυβέρνηση ως προμετωπίδα τού Ταμείου Ανάκαμψης προκειμένου να περάσει εν μέσω πανδημίας εργασιακό νομοσχέδιο που μας γυρίζει ούτε καν στον 20ό, αλλά στον 19ο αιώνα: κατάργηση οκτάωρου, απλήρωτες υπερωρίες, ατομικές συμβάσεις κ.λπ. Και ύστερα θα φταίει για τη διάδοση του κορονοϊού ο λαός που θα βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τη σκλαβοποίησή του στο όνομα της ανάπτυξης... 

Η κυβέρνηση μας πλασάρει το νεοφιλελευθερισμό τής Θάτσερ και του Ρέιγκαν ως μεγάλη μεταρρύθμιση. Όπου κι αν εφαρμόστηκε, όμως, άφησε πίσω του τεράστια διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, φτώχεια ή ψίχουλα για τους πολλούς και υπερκέρδη για τους λίγους... 

Πώς να χαρεί, για παράδειγμα, την επένδυση ενός ζάπλουτου ο εργαζόμενός του που θα είναι υποχρεωμένος να υπογράψει ατομική σύμβαση, με λιγότερα βεβαίως χρήματα από αυτά που θα πρόβλεπε μια συλλογική, που θα του δουλεύει απλήρωτες υπερωρίες, δεν θα έχει καμία κρατική βοήθεια στην περίπτωση παραβίασης σε βάρος του της εργασιακής νομοθεσίας κι ο οποίος θα μπορεί να απολύεται δίχως αποζημίωση ανά πάσα στιγμή; Και ποια θα είναι τα έσοδα ενός κράτους που θα έχει δώσει μεγάλες φοροελαφρύνσεις σε αυτόν τον επενδυτή, ο οποίος θα παίρνει τα χρήματα που θα βγάζει στην Ψωροκώσταινα και θα τα χαίρεται στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Ντουμπάι ή θα τα "παρκάρει" σε κάποιον εξωχώριο παράδεισο;...

Όσα περιγράφω παραπάνω δεν είναι προϊόν τής δυστοπικής μου φαντασίας. Τα έχουμε δει να συμβαίνουν και στην Ελλάδα και πολύ πρόσφατα μάλιστα, στην εποχή των μνημονίων. Η λύση, συνεπώς, είναι η προσέλκυση επενδυτών κι όχι χρυσοθήρων, τύπου Eldorado Gold στη Χαλκιδική, μέσω της μείωσης της γραφειοκρατίας και λελογισμένα της φορολογίας, αλλά κι ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων ώστε αυτές οι επενδύσεις να συμβάλλουν στο κλείσιμο της οικονομικής ψαλίδας... 

Πρωτίστως, όμως, η κοινωνική δικαιοσύνη υπηρετείται από την ισότιμη αναδιανομή τού πλούτου που ήδη παράγεται σε αυτήν τη χώρα. Ποσώς με ενδιαφέρει αν έχουμε τους περισσότερους εφοπλιστές στον κόσμο ή τέσσερις Έλληνες στη λίστα Forbes, αν σημαντικό κομμάτι τού πλούτου τους δεν επιστρέφεται σε αυτούς που τον παράγουν και οι οποίοι αντιμετωπίζονται για μια ακόμα φορά ως ο τελευταίος τροχός τής αμάξης... 

Η πλάκα της Μενδώνη να γράφει "είμαι ζωντανή, αλλά ήδη λησμονημένη"...

Αν ήμουν η Λ. Μενδώνη δεν θα περιοριζόμουν στην απαίτηση να αναγράφεται το όνομά μου σε τρεις (!) μαρμάρινες πλάκες στο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς τής Ακρόπολης. Ενδεχομένως να ζητούσα κάτι παρόμοιο με αυτό που εμπνεύστηκε ο δημιουργός τού φωτομοντάζ που δημοσιεύω... 

Αφού είμαι τόσο δυνατή ώστε να μην παραιτούμαι ούτε όταν συγκαλύπτω τον βιαστή διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου  που εγώ διόρισα, γιατί να μην κάνω ό,τι γουστάρω και με τον Παρθενώνα; Εδώ δεν με διώκουν για τα σημερινά μου εγκλήματα, θα με κυνηγήσουν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης κι ο Περικλής;...

Η τέχνη υποφέρει εδώ κι αιώνες από τους χορηγούς της, οι οποίοι εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με ευεργέτες της. Ο καλλιτέχνης που εξαρτάται από τον σπόνσορά του- κοινώς νταβατζή του- ιδίως όταν ο σπόνσορας είναι απαιτητικός δεν μπορεί να δημιουργεί ελεύθερα. Θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο ελεύθερα αν ζούσε στην ψάθα. 

Συνεπώς, είναι οι "ευεργέτες"- πολιτικοί κι επιχειρηματίες- που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους καλλιτέχνες κι όχι το αντίστροφο. Αποδεικνύεται κι από την θρασύτητα με την οποία τοποθετήθηκε το όνομα του χορηγού ενός μικρού μόλις ποσοστού τής ανακατασκευής της στο κτίριο της νέας Εθνικής Πινακοθήκης...

Το κυνήγι τής υστεροφημίας είναι δίδυμο αδέρφι τής ματαιοδοξίας. Η Λ. Μενδώνη και η κάθε Μενδώνη γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να παραμείνουν στην εξουσία για πάντα. Η αλαζονεία τους δεν τους έχει απομακρύνει τόσο πολύ από την αίσθηση της πραγματικότητας. 

Γι' αυτό και πέρα από τη σπουδή τους για μικρές και μεγάλες μπίζνες δείχνουν και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον ώστε το πόπολο να τους θυμάται για πάντα. Να τους θυμίσω μόνο πως η προσωπικότητα δεν αγοράζεται με το αξίωμα και πως πολλοί από αυτούς δίχως τη δοτή θεσούλα τους δεν θα ήταν άξιοι ούτε να πουλάνε μπρίκια στην Ομόνοια. 

Η Μελίνα, για παράδειγμα, δεν θεωρείται θρύλος γιατί διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού, αλλά γιατί το άρωμα της θέλησής της ήταν τόσο δυνατό που διατηρείται η μυρωδιά του σχεδόν 30 χρόνια μετά από το θάνατό της. Η Μενδώνη είναι ζωντανή, αλλά ήδη λησμονημένη, όσες πλάκες κι αν γεμίσει με το όνομά της τις ακροπόλεις τού κόσμου...

 

Δεν ήθελαν να γίνουμε Βενεζουέλα και μας έκαναν Κολομβία...

Θα ήταν φάρσα, αν δεν ήταν τραγωδία. Η σημερινή κυβέρνηση παράγει, κατά μέσο όρο, ένα σκάνδαλο την εβδομάδα που σε άλλες, και λιγότερο προηγμένες, χώρες θα είχε ρίξει την κυβέρνησή τους. Κι όμως, οι μόνες προανακριτικές επιτροπές που συστάθηκαν στη Βουλή τα δύο τελευταία χρόνια είναι για να διερευνηθεί αν ένα μεγάλο παγκόσμιο σκάνδαλο, της Novartis, ήταν σκευωρία, όπως κι αν ήταν επίσης σκάνδαλο που για πρώτη φορά από το 1989 οι καναλάρχες πλήρωσαν για τον τηλεοπτικό αέρα που χρησιμοποιούσαν τζάμπα. Πώς, επομένως, να μην πλημμυρίζουν το διαδίκτυο συγκρίσεις με άλλα βαλκανικά κράτη ή με την Κολομβία;...

 Η Βενεζουέλα είναι η αγαπημένη χώρα αναφοράς των Ελλήνων φιλελέδων, προκειμένου να καταδείξουν πού μπορεί να μας οδηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν 20 ή 30 χρόνια θα ήταν η Κούβα, αλλά ούτε αυτό το παραμύθι είχε δράκο και ξέφτισε με τον καιρό... 

Λησμονούν, βεβαίως, να αναφέρουν πως στη Βενεζουέλα έχουν γίνει οι περισσότερες απόπειρες πραξικοπήματος από οποιαδήποτε άλλη χώρα την τελευταία εικοσαετία και πως, τέλος πάντων, για να διαθέτουν ακόμα τη λαϊκή πλειοψηφία οι μαδουραίοι κάτι καλό μπορεί να έχουν κάνει για το πόπολο. Όπως κι αν έχει, η χώρα που δεν θα ήθελε κανένας μας να ζει θα ήταν η Κολομβία την εποχή τού Πάμπλο Εσκομπάρ. Να ζει, δηλαδή, κάποιος σε μια χώρα την οποία διοικεί ουσιαστικώς ένας ναρκέμπορος με όπλο του το φόβο...

Περίσσεψε τον τελευταίο χρόνο η συζήτηση για το ποια χώρα τα πήγε καλύτερα από την άλλη στη διαχείριση της πανδημίας, συγκρίνοντας πολλές φορές ντομάτες με πορτοκάλια, διαφορετικές συνθήκες δηλαδή για να εξαχθεί μια επιπόλαιη κρίση. Το ζήτημα δεν είναι, σε κοινωνικό επίπεδο, να μην γίνουμε Βενεζουέλα ή Κολομβία, αλλά ένα καλύτερο κράτος δικαίου από αυτό που είμαστε σήμερα... 

Το να συγκρινόμαστε με αυτούς που ο καθένας μας θεωρεί χειρότερους για να αισθανόμαστε καλύτεροι μπορεί να τονώνει την εθνική μας αυτοπεποίθηση, ωστόσο έχει τόση μακροπρόθεσμη αξία όση και τα αναβολικά για την υγεία ενός αθλητή. Το ζητούμενο είναι να διορθώσουμε παθογένειες που μόνο όταν στρουθοκαμηλίζουμε δεν βλέπουμε μπροστά μας κι αυτό απαιτεί και συλλογική, αλλά κι ατομική προσπάθεια... 

 

Προφεσόροι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, σας έχουμε βαρεθεί...

Η δουλειά, έτσι γενικώς κι αορίστως, δεν είναι ντροπή. Όταν, όμως, για να τη διατηρήσεις για τους δικούς σου λόγους αποδέχεσαι ακόμα και τον καθημερινό αυτοεξευτελισμό, τότε χρειάζεσαι μια βαθιά ενδοσκόπηση. Κι όταν, μάλιστα, είσαι και κορυφαίος επιστήμονας, αλλά αποδέχεσαι να άγεσαι και να φέρεσαι από πολιτικάντηδες τότε κρίμα τα πτυχία σου. Αυτό, όμως, συμβαίνει με τους επιστήμονες των επιτροπών- άλλη ελληνική πατέντα αυτή της διάχυσης ευθυνών- για τον covid, που επί ένα χρόνο τώρα αποδέχονται να εργαλειοποιούνται από την κυβέρνηση για τις δικές της προτεραιότητες...

Αν ποτέ δημοσιευτούν τα πρακτικά τής επιτροπής εμπειρογνωμόνων- αν κρατούνται πρακτικά- δεν θα μείνει εκτεθειμένη μόνο η κυβέρνηση, αλλά και οι ίδιοι οι επιστήμονες. Η κριτική μου δεν αφορά, βεβαίως, λανθασμένες εκτιμήσεις τους για την πορεία μιας άγνωστης ασθένειας. 

Σχετίζεται με το ότι από την πρώτη στιγμή εισηγούνταν, αλλά κι επιχειρηματολογούσαν με βάση την κυβερνητική ατζέντα. Ποιος ξεχνά, για παράδειγμα, ότι οι μάσκες όχι μόνο δεν ήταν ενδεικνυόμενες αλλά κι επικίνδυνες στην πρώτη φάση, μέχρι που άρχισε να τις παράγει πρωθυπουργικός φίλος; Είναι δυνατό πανεπιστημιακοί γιατροί, οι οποίοι στη συνέχεια μας συνιστούσαν να τις φοράμε και δυο δυο, να μην γνώριζαν τη χρησιμότητά τους;...

Αυτή η κρίση οφείλει να μας κάνει σοφότερους όχι μόνο γι' αυτούς που μας κυβερνούν, αλλά και για εκείνους που συμβουλεύουν αυτούς που μας κυβερνούν και οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως ιερές αγελάδες κι από την αντιπολίτευση. Αν μη τι άλλο, αναδεικνύεται το συνολικό πρόβλημα ηγεσίας στη χώρα, το οποίο δεν εδράζεται μόνο στην ανικανότητα, αλλά και στην εθελοδουλία. Τα χρόνια των μνημονίων το διαπιστώσαμε με την πνευματική ηγεσία, τον τελευταίο χρόνο επιβεβαιώθηκε και για την επιστημονική ελίτ...

 

Πόσοι, επιτέλους, κρατάνε από τα αρχίδια τον πρωθυπουργό της χώρας;...

Πίσω από τη φαινομενική γελοιότητά τους τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά σε αυτήν τη χώρα, αν όχι και δραματικά. Αν μια κυβέρνηση εξαναγκάζεται (;) να προσφέρει στον Μ. Φουρθιώτη μισό αστυνομικό τμήμα για να τον φυλάει με αμάξια τής αρεσκείας του και στη συνέχεια να ψεύδεται για να καλύψει τα ίχνη της αναρωτιόμαστε πόσοι είναι αυτοί, τέλος πάντων, που κρατάνε από τα αρχίδια τον Κ. Μητσοτάκη... 

Αν για τον εκδότη ασήμαντης εφημερίδας- στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ευρέως μία άλλη φερόμενη ως επαγγελματική ιδιότητα του Φουρθιώτη- το κράτος προσφέρει γη και ύδωρ, τι αλήθεια έχει προσφερθεί σε εκδότες με πολύ πιο βαριά πορτοφόλια; Η ερώτηση είναι ρητορική, αφού η απάντηση είναι μάλλον η χώρα ολόκληρη, με τους κατοίκους της μαζί... 

Θα με ρωτήσετε, θα ήταν καλύτερη η κατάσταση αν ο Κ. Μητσοτάκης χρωστούσε σε λίγους κι όχι σε πολλούς; Δεν θα ήταν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ανησυχητικό για τη δημοκρατία μας το ότι κάθε ημέρα μαθαίνουμε και για νέα νταβατζιλίκια με θύμα ή θύτη τον πρωθυπουργό μας... 

Και είναι, επίσης, προφανές ότι ένας κυβερνήτης που χρωστά στο μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει ως προτεραιότητα τα λαϊκά συμφέροντα αλλά αυτά των χορηγών του. Φάνηκε, άλλωστε, κι από τις πομπώδεις εξαγγελίες του για το πού θα κατευθυνθούν τα δεκάδες δισ. ευρώ τού Ταμείου Ανάκαμψης, στους μεγαλοεπιχειρηματίες και στους τραπεζίτες φίλους του δηλαδή...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ένας αποτελεσματικός πρωθυπουργός. Το αποδεικνύει, εξάλλου, με τον τρόπο που διαχειρίζεται την πανδημία, όπου η Ελλάδα, πέρα από όλα τα υπόλοιπα αρνητικά μεγέθη, συγκαταλέγεται στις χώρες με τη μεγαλύτερη αναλογία νεκρών στην Ευρώπη ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Ακόμα, όμως, κι αν ήταν αποτελεσματικός η διαφθορά του θα τον εμπόδιζε να είναι ωφέλιμος για τους πολλούς... 

Ακόμα κι αν ήθελε, που δεν το βλέπω να συμβαίνει, να απαγκιστρωθεί από τα διαπλεκόμενα δεσμά του, πολύ φοβάμαι πως είναι πλέον πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Όπως θα μπορούσε να του εξηγήσει κι ο οποιοσδήποτε καριερίστας κακοποιός, όταν αρχίσεις να μπλέκεις με τα σκατά η κατάβρεξη με ένα ποτήρι νερό δεν αρκεί για να σε καθαρίσει από αυτά, όσα περιττώματα κι αν ρίξεις στους αντιπάλους σου...