Για την μητέρα μου, στο εδώ και στο αλλού, στο τίποτα και στα πάντα...

Στο εδώ και στο αλλού η απόσταση δεν μετριέται σε χιλιόμετρα.

Είναι πιο μακριά από όσο αισθάνεσαι, είναι πιο σιμά από όσο υπολογίζεται.

Τα καλοκαίρια ξημερώνουν πενθώντας τη χαμένη άνοιξη.

Ό,τι θα έπρεπε να συμβεί στο φως χάνεται με την πρώτη ηλιαχτίδα της επόμενης ημέρας.

Ό,τι θα όφειλε να ξεχαστεί στο σκοτάδι βγάζει ρίζες και φουντώνει στη σιωπή.

Θρηνητική ακολουθία να εντοπίζει την ουτοπία στο εφικτό, το όνειρο να ορίζει το χρόνο στα δικά του μέτρα.

Στο εδώ και στο αλλού η καρδιά ταξιδεύει σε δυο σώματα, στο φθαρτό και στο αθάνατο, στο αμαρτάνον εξακολουθητικώς και στο αμόλυντο διαχρονικώς.

Το φθινόπωρο καρτερά τη σειρά του, ύστατο ανάχωμα στο χειμώνα της ανεπάρκειας.

Ό,τι θα μπορούσε να κερδηθεί είναι ήδη κερδισμένο.

Ό,τι θα εδύνατο να χαθεί είναι ήδη χαμένο.

Χορό στήνουν οι νεκροί πάνω στα λείψανα των ζωντανών, με βήματα γοργά για να προλάβουν το τραγούδι πριν το εγκαταλείψει η μουσική.

Στο εδώ και στο αλλού σβήνουν τα σύνορα κι όρκο δίνουν να μην χαραχθούν ποτέ ξανά.

Οι φύλακες αποσύρονται, τα όπλα θάβονται, τα χιτώνια ξηλώνονται.

Ό,τι κρατούσες φυλαγμένο βγαίνει ξανά στο φως κι ό,τι πίστεψες πεθαμένο στέκεται πάλι ορθό.

Ό,τι γεννιέται έστω και μια φορά δεν χάνεται ούτε με χίλιους θανάτους.

Όσα η αγάπη έζησε δεν επιστρέφονται κι όσα η ζωή στέρησε δεν λησμονιούνται.

Στο εδώ και στο αλλού, στο τίποτα και στα πάντα...

   

 

Μόνο μέσα στο '21 μπορεί να κερδίσει εκλογές ο Μητσοτάκης...

Γινόμαστε μάρτυρες της μίας στυγερής δολοφονίας μετά από την άλλη, μόνο που καμία από αυτές δεν έλαβε χώρα στα Εξάρχεια, σε πανεπιστήμιο, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ή σε κατάληψη. Κι όμως, όταν ακούς την τελευταία διετία τον Κ. Μητσοτάκη και τον Μ. Χρυσοχοΐδη να ορίζουν τις προτεραιότητές τους για την επιβολή τού νόμου και της τάξης ποτέ δεν τέθηκαν ως τέτοιες το οργανωμένο έγκλημα και η βαριά παραβατικότητα. Στην Αττική μαίνεται μαφιόζικος πόλεμος, αλλά στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη- όσοι το ονομάτισαν έτσι είχαν σίγουρα χιούμορ- προκηρύσσουν διαγωνισμό πρόσληψης μπάτσων για να μας φυλάνε από τις ψεύτικες "Λουί Βουιτόν" στα ΑΕΙ...

Υπό διαφορετικές συνθήκες θα συνιστούσε λαϊκισμό να ζητά κανείς ευθύνες από την κυβέρνηση για μια, δυο, τρεις δολοφονίες. Είναι δουλειά τής αστυνομίας να τις εξιχνιάσει κι αυτή να λάβει τον έπαινο όταν τα καταφέρει ή τον ψόγο αν αποτύχει. 

Από αυτήν την κυβέρνηση, όμως, δεν είναι λαϊκισμός αλλά κατάδειξη της υποκρισίας της. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση λαΐκιζε, μόνο που δεν είχε κυβερνητική εμπειρία κι επιθυμούσε πράγματι την απεμπλοκή τής χώρας από τα μνημόνια. Υπερέβαλε στο βολονταρισμό του και ηττήθηκε γι' αυτό. Ετούτοι εδώ, ωστόσο, και γνώριζαν ότι αυτά που υπόσχονταν δεν γίνονταν και δεν ήθελαν να μπλέξουν περισσότερο με τον υπόκοσμο από όσο είναι ήδη μπλεγμένοι...

Η ΝΔ δεν θα πέσει γιατί τιμά και σέβεται τη Συμφωνία των Πρεσπών ή γιατί η πρωτεύουσα έχει γίνει Μεντεγίν. Θα πέσει όταν οι μικρομεσαίοι αντιληφθούν ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ήρθε για να ενισχύσει τα εισοδήματά τους, αλλά αυτά των κολλητών της στην ελίτ... 

Η εκκίνηση εφαρμογής τού πτωχευτικού νόμου, το εργασιακό νομοσχέδιο και η διακοπή των ενισχύσεων και των επιδομάτων τής καραντίνας θα τους ταρακουνήσουν, δεν θα τους εξαγριώσουν όμως. Τώρα είναι, συνεπώς, η ώρα για τον Κ. Μητσοτάκη για να στήσει κάλπες. Το 2022 το παράθυρο ευκαιρίας θα έχει χαθεί, μαζί με την πρωθυπουργία του. Κι αυτή θα είναι πράγματι μια πολύ καλή είδηση για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας...

 
 

Υπόλογοι στο λαό και στην ιστορία όσοι πολέμησαν το "σκοτεινό διάλειμμα"...

Είναι προφανές ότι ο Κ. Μητσοτάκης επιχειρεί την ανασύσταση του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που του χάρισε την εξουσία είτε γιατί χάνει σταθερά την εμπιστοσύνη τής μεσαίας τάξης που εξαπάτησε είτε γιατί σκέφτεται στα σοβαρά την προκήρυξη εκλογών είτε και για τους δύο λόγους. Γι' αυτό και μετάτρεψε μια ομιλία για τα 40χρονα της Ελλάδας στην ΕΕ σε προεκλογικό μπαλκόνι. Το "σκοτεινό διάλειμμα", ωστόσο, του 2015 δεν ήταν απλώς μια πομφόλυγα συσπείρωσης του σκληρού δεξιού ακροατηρίου του, αλλά και δημόσια εκμυστήρευση της προσωπικής και οικογενειακής αλαζονείας του για το πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική στην Ελλάδα, ως μια πολύ προσωπική και οικογενειακή υπόθεση δηλαδή...

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2021 δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Ό,τι κέρδισε σε εμπειρία το έχασε σε επαναστατικότητα. Εξακολουθεί, όμως, να αποτελεί την πιο αξιόπιστη κυβερνητική προοπτική για όσους αισθάνονται κομμάτι τής προόδου κι όχι της συντήρησης κι αυτό αποδεικνύεται κι από τη λυσσώδη κριτική που συνεχίζει να του ασκεί οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί συστημικό, από πολιτικούς, πνευματικούς ανθρώπους, δημοσιογράφους και λοιπούς παράγοντες και παραγοντίσκους. Όσο αυτός ο εσμός που χρεοκόπησε τη χώρα κι έχει το θράσος να κατηγορεί για τη χρεοκοπία της την κυβερνώσα Αριστερά επιτίθεται με μένος στον Αλέξη Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαλύπτει στην ουσία ποιος είναι ο φταίχτης και ποιος ο αθώος τού αίματος...

Το "σκοτεινό διάλειμμα" του 2015, όπως άλλωστε προσφάτως επισήμανε και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, δεν ήταν η προσπάθεια μιας χούφτας άπειρων στην άσκηση εξουσίας να γλιτώσουν τον ελληνικό λαό από τη μέγγενη των μνημονίων. Ήταν όλοι οι "βάστα Γερούν, μένουμεευρωπαίοι", οι οποίοι όχι μόνο δεν στήριξαν τη λαϊκή απαίτηση για τερματισμό της άγριας λιτότητας, που είχε τόση σχέση με τη δημοσιονομική σύνεση όση και το καψώνι με τη γυμναστική, αλλά και τορπίλιζαν κάθε τέτοια προσπάθεια στην επιδίωξη της αριστερής παρένθεσης. Οι εμπρηστές που έριχναν λάδι στη φωτιά είναι οι υπόλογοι της Ιστορίας κι αυτοί θα έπρεπε να ζητάνε νυχθημερόν συγγνώμη αντί να απαιτούν και τα ρέστα...  

 
 

Ανοσία στο μιθριδατισμό έστω με Μιθριδάτη...

Οι μεταπολεμικές δεκαετίες κάθε άλλο παρά εύκολες ήταν για την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, πρωτίστως ως προς τα εισοδήματα των Ελλήνων και τη σταθεροποίηση ενός συμπεριληπτικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Υπήρξαν, όμως, και δεκαετίες πολιτιστικής άνθησης σε πολλούς τομείς: λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, χορός ζωήρεψαν χάρη σε έργα και προσωπικότητες που ξεπέρασαν κι αυτά τα σύνορα της χώρας και παραμένουν παγκόσμια σύμβολα του ελληνισμού...

Αν οι περίοδοι κρίσης στρώνουν το έδαφος για σπουδαία πολιτιστικά έργα η τελευταία δεκαετία διάψευσε αυτόν τον ισχυρισμό. Φυσικά και υπάρχουν εστίες πολιτισμού που παράγουν έργο ερχόμενες σε σύγκρουση με την εξουσία, αλλά ας μην γελιόμαστε, η δεκαετία τού 2010 κι αυτή που διανύουμε δεν έχει παράξει έναν Θεοδωράκη, έναν Χατζιδάκη, έναν Αγγελόπουλο ή έναν Κουν... 

Το δωδεκάλεπτο χιπ χοπ κομμάτι τού Μιθριδάτη που προκάλεσε ταραχή στο Μαξίμου θα είχε περάσει απαρατήρητο αν είχαμε ένα σύγχρονο "Άξιον εστί" ή μια "Ρωμιοσύνη". Αυτό, όμως, έχουμε και σε κομμάτια σαν αυτό βασιζόμαστε ώστε να μην υποκύψουμε όλοι στο μιθριδατισμό, στη διαχέουσα αντίληψη πως αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την βελτιώσουμε...

Μόνο οι απολυταρχικές εξουσίες δυσφορούν με την κριτική που τους ασκούν οι άνθρωποι της τέχνης κι επιχειρούν να τους φιμώνουν με διάφορους τρόπους. Δεν είναι τυχαία η υποτιμητική συμπεριφορά τής ελληνικής κυβέρνησης απέναντί τους καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ο οικονομικός τους στραγγαλισμός, το σκάνδαλο Λιγνάδη, η απόπειρα σφραγίσματος του θεάτρου "Εμπρός" και το ότι ενώ έχουν ανοίξει εδώ κι ένα μήνα σχεδόν τα πάντα δεν έχουμε δει ακόμα κάποια μουσική ή θεατρική παράσταση διά ζώσης... 

Από τη μία είναι λογικό όταν ελέγχεις τα ΜΜΕ η προπαγανδιστική απληστία σου να επιχειρεί να κάνει κάτι παρόμοιο και στην τέχνη. Από την άλλη, όμως, παραμένει χρέος τού πραγματικού καλλιτέχνη να υψώνει το ανάστημά του σε συμπεριφορές που προσβάλλουν την πνευματική του αυτοτέλεια. Αρκετοί το έχουν κάνει, όχι όμως όλοι κι αυτό θα έπρεπε να τους προβληματίζει αφού όποιος δημιουργεί για να εισπράττει τα φράγκα και τα χειροκροτήματα του βασιλιά δεν είναι τίποτα παραπάνω από γελωτοποιός που με την εθελοδουλία του προσφέρει πικρά χαμόγελα σε όσους περίμεναν πολύ περισσότερα από αυτόν...    

 
 

Η θεία από το Σικάγο έχει λεφτά για το αεροπλάνο, διάθεση δεν έχει...

Η πολιτική απαιτεί συμβιβασμούς, αλλά επιτάσσει και πόλεμο κατά τής υποκρισίας. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσα να αποδεχθώ η ψήφος των διάφορων Πορτοκάλος και θείων από το Σικάγο, που έχουν την εικόνα τής Ελλάδας των ταινιών τής Φίνος Φιλμς και των τραγουδιών τού Στέλιου Καζαντζίδη, να είναι ισότιμη με των υπόλοιπων εκλογέων, αλλά με ορισμένες προϋποθέσεις: να επαναψηφιστεί η απλή αναλογική, να καταργηθεί το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και να έχουν δικαίωμα ισότιμης ψήφου κι όσοι έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον πέντε χρόνια παραμονής στην Ελλάδα. Αν μπορούν να επιλέγουν τους βουλευτές τού ελληνικού Κοινοβουλίου κι εκείνοι που δεν ξέρουν ούτε μισή λέξη στα ελληνικά, τότε το δικαιούνται δέκα φορές περισσότερο αυτοί που εξαρτάται η ποιότητα της ζωής τους από το ποιος κυβερνά την Ψωροκώσταινα...

Υπενθυμίζω ότι οι Πορτοκάλος και η θεία από το Σικάγο και τώρα μπορούν να ψηφίσουν αν το επιθυμούν. Το ότι δεν το κάνουν στην πλειονότητά τους δεν συμβαίνει γιατί είναι φτωχοί και δεν μπορούν να πληρώσουν τα αεροπορικά εισιτήρια για να έρθουν στο παντρίντα και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, αλλά κατά βάση γιατί ασπάζονται το "δόγμα Λασκαρίδη", μας έχουν δηλαδή χεσμένους. Αλλού βρίσκονται η ζωή και τα συμφέροντά τους και η Ελλάδα γι' αυτούς είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα όμορφος τουριστικός προορισμός που συνδυάζει μια φολκλόρ συγκίνηση ως μακρινός τόπος καταγωγής...

Στην πραγματικότητα, αυτοί που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον για να ψηφίσουν θα είναι όσοι πειστούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να το κάνουν από τους διάφορους κομματάρχες, με το αζημίωτο σε πολλές περιπτώσεις. Αυτός ήταν, άλλωστε, κι ο ρόλος τού πρώην υφυπουργού Διαματάρη, ο οποίος παραιτήθηκε όταν αποδείχθηκε ότι έλεγε ψέματα για τα πτυχία του. 

Κι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί σύνδεση του ελληνισμού τής διασποράς με τη μητέρα πατρίδα, η εξοικείωσή του δηλαδή με τον εγχώριο φατριασμό. Για τα πιο σοβαρά, ωστόσο, απαιτείται ολοκληρωμένος σχεδιασμός, ενίσχυση των πρεσβειών, των προξενείων, των σχολείων, της διδασκαλίας τής ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού, ενημέρωση για το παρελθόν τού ενός εκάστου των απόδημων, αλλά και για το σύγχρονο τρόπο ζωής στην Ελλάδα. Μόνο που όλα αυτά ξεπερνούν τη διάρκεια ζωής ενός εκλογικού κύκλου γι' αυτό κι ακούγονται τόσο ουτοπικά για τους κομματάρχες μας... 

  
 

Ντε φάκτο μισέλληνες...

Η επίτευξη μεγάλων διακομματικών πλειοψηφιών δεν συνιστά καθημερινότητα στα κοινοβουλευτικά μας ήθη. Κι αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω ώστε η ΝΔ να μην επιχειρήσει να αλλάξει το νόμο για την ψήφο των Ελλήνων τού εξωτερικού, ο οποίος μάλιστα ψηφίστηκε επί των ημερών της. Το ότι το πράττει- με συνοδοιπόρο το πάντα πρόθυμο ΚΙΝΑΛ- αποκαλύπτει μόνο σκοπιμότητα, μικροκομματισμό και ουσιαστικό ανθελληνισμό, θέλοντας να φανεί εκείνη καλή στους απόδημους και η αντιπολίτευση που το καταψηφίζει κακή...

Αποκαλύπτει, όμως, και υποκρισία όταν ισχυρίζεται πως δεν είναι δυνατό να θέτει ο νόμος προσκόμματα στους Έλληνες του εξωτερικού, όπως της παρουσίας κάποια χρόνια στην Ελλάδα και της υποβολής φορολογικής δήλωσης εδώ, δημιουργώντας δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν η κυβέρνηση ήταν τόσο πολύ υπέρ τής ισότητας της ψήφου θα ενίσχυε την απλή αναλογική που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα την καταργούσε για χάρη ενός πλειοψηφικού συστήματος στις βουλευτικές εκλογές. Αυτές τις ημέρες, μάλιστα, συζητείται στη Βουλή νομοσχέδιο που καταργεί την απλή αναλογική και για τις εκλογές τής τοπικής αυτοδιοίκησης, ίσως για να αποδείξει ότι ούτε το κακό τάιμινγκ μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο φαρισαϊσμό της...

Είμαι υπέρ τής άμεσης δημοκρατίας, αλλά αν αρχίζαμε τα δημοψηφίσματα για τα πάντα από αύριο μάλλον θα τραυματιζόταν η ιδέα παρά θα αποδεικνυόταν ορθή. Ομοίως, δεν θα είχα αντίρρηση κάποια στιγμή να μπορούν να ψηφίζουν κι όλοι όσοι επιθυμούν να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια με βάση το χαλαρό δίκαιο του αίματος. 

Αντί, όμως, να βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο θα ήταν εθνικώς επωφελέστερο να δημιουργήσουμε και να ενισχύσουμε δομές σύνδεσης των απόδημων με τη λιγότερο ή περισσότερο μακρινή πατρίδα: να φτιάξουμε και να ενισχύσουμε ελληνικά σχολεία, κέντρα διδασκαλίας τής ελληνικής γλώσσας, να δώσουμε κίνητρα για ανάσχεση του brain drain κι επιστροφή των μεταναστών μας στην Ελλάδα. 

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι ψιλά γράμματα για μια κυβέρνηση κι ένα κομματικό σύστημα που βλέπουν την πολιτική με τον οραματισμό ενός Ζήκου, τρεις το λάδι και τρεις το ξύδι για να κυβερνάμε για πάντα ή για να ανακτήσουμε την εξουσία. Κι αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας τού ντε φάκτο μισελληνισμού τους... 

 

 

Λευκορωσία του Νότου...

Σοκαρισμένος δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης από την κρατική αεροπειρατεία προκειμένου να συλληφθεί μπλόγκερ. Προφανώς είναι πρωθυπουργός μιας άλλης χώρας κι όχι της Ελλάδας όπου τον τελευταίο ενάμιση μήνα δολοφονήθηκε ένας δημοσιογράφος ημέρα μεσημέρι έξω από το σπίτι του κι όπου για έναν άλλο υπήρξε συμβόλαιο θανάτου κι έπρεπε ο ίδιος να το καταγγείλει δημοσίως για να σώσει τη ζωή του. Δεν ισχυρίζομαι πως η Ελλάδα είναι Λευκορωσία, αλλά δεν μας τιμά να συγκρινόμαστε με τους χειρότερους σε ζητήματα δημοκρατίας και κράτους δικαίου για να αισθανόμαστε ανώτεροι...

Το έλλειμμα θεσμικής μας σοβαρότητας αποδεικνύεται κι από το ότι όχι απλώς ήμασταν το μόνο ευρωπαϊκό κράτος στο οποίο δεν υπήρχε νόμιμο καθεστώς χορήγησης τηλεοπτικών αδειών για μια 25ετία, αλλά και το μόνο στο οποίο συστάθηκε προανακριτική επιτροπή για να διερευνηθεί πώς και συνέβη αυτό το "κακό" στους καναλάρχες. Και το ακόμα πιο γελοίο είναι πως ο υπό κρίση επιχειρηματίας στο τέλος δεν έλαβε καν άδεια από αυτόν που υποτίθεται πως θα του την έδινε ούτε καν για να πλουτίσει προσωπικώς ο ίδιος, αλλά για να αποκτήσει το κόμμα του ισχυρή πρόσβαση στα συμβατικά ΜΜΕ. Κακώς ο ΣΥΡΙΖΑ το επιχείρησε, αλλά το να τον κατηγορεί η ΝΔ για μιντιακή εισβολή θυμίζει παιδεραστή ιερέα...

Όταν η πλειονότητα των θεσμικών και μη αντίβαρων ενός κράτους ελέγχεται σε σημαντικό βαθμό από την εκτελεστική εξουσία κι αυτή με τη σειρά της από την επιχειρηματική είναι προφανές ότι η δημοκρατία χωλαίνει. Πώς να απολαύσεις ένα παιχνίδι που γνωρίζεις από πριν ότι οι διαιτητές του είναι "πιασμένοι"; 

Κι αυτή η γνώση τού στησίματος σε κάνει καχύποπτο ακόμα και για περιπτώσεις όπου δεν θα έπρεπε να είσαι, όπως για παράδειγμα για την αξιοπιστία των εμβολίων κατά τού κοροναϊού. Οι θεωρίες συνωμοσίας εκπορεύονται από επιτήδειους σπεκουλαδόρους, αν όμως οι θεσμικοί παράγοντες δεν έδιναν δικαιώματα δεν θα βρίσκονταν πολλά θύματα. Αν θέλουμε, συνεπώς, να βρούμε εχθρούς τού ορθού λόγου ας μην τους αναζητάμε μόνο στους βελόπουλους, αλλά και στους φαύλους που με την υποκρισία τους γεννούν βελόπουλους...

 

 

Είναι έτοιμοι για να δηλώνουν άτυχοι...

Την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή συζητήθηκαν δύο εμβληματικά, για διαφορετικούς λόγους, νομοσχέδια- της συνεπιμέλειας και της φαρμακευτικής κάνναβης- τα οποία δεν ενθουσίασαν τους βουλευτές τής ΝΔ. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έκανε τον κόπο να τα υπερασπιστεί παρά εμφανίστηκε μόνο για να πει αερολογίες περί κλιματικής κρίσης σε σχετική συζήτηση κοινοβουλευτικών επιτροπών. Πριν αλέκτωρ, ωστόσο, λαλήσαι τρις κάηκαν η Κορινθία και η Δυτική Αττική γιατί είχαμε την "ατυχία" οι φωτιές να μην ξεκινήσουν στη "βασική αντιπυρική περίοδο"...

Η ΝΔ σπεκουλάρισε όσο δεν πήγαινε άλλο με την εκατόμβη νεκρών στο Μάτι για να υποστηρίξει ο Κ. Μητσοτάκης όταν έγινε πρωθυπουργός, στον ΟΗΕ, πως η καταστροφή είχε αιτία την κλιματική κρίση. Άλλωστε ο ίδιος αναβάθμισε αξιωματικούς με μεγάλες ευθύνες για όσα συνέβησαν πριν μια τριετία- ένας, μάλιστα, έγινε και γενικός γραμματέας υπουργείου-, ενώ σήμερα η δικαστική έρευνα αποδεικνύει ακόμα και σκευωρία προκειμένου κάποιοι αξιωματικοί να καρατομηθούν, κάποιοι άλλοι να αναβαθμιστούν και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση. Κι αφού έχουν συμβεί όλα αυτά έδειξε τερατώδη αμέλεια την προηγούμενη εβδομάδα με συνέπεια να χαθούν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, λες κι έχουμε την πολυτέλεια για τέτοιες απώλειες...

Από μία κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί προτάσσουν το ατομικό τους συμφέρον κι εκείνο των κολλητών τους- βλ. και περίπτωση Λασκαρίδη που έχει χεσμένα τα πιόνια του- σε σχέση με του λαού και της πατρίδας δεν αποκλείω να έχουν βάση αληθείας κάποια έστω από τα σενάρια για τα αίτια της πυρκαγιάς. Όπως κι αν έχει, πάντως, περισσεύει η υποκρισία περί του πιο "πράσινου" πρωθυπουργού όταν αυτή η κυβέρνηση πέρασε πριν μερικούς μόλις μήνες νόμο με τον οποίο επιτρέπει την ανοικοδόμηση ακόμα και σε περιοχές Natura. Αν η νοοτροπία τού "ό,τι αρπάξουμε" χαρακτηρίζει διαχρονικώς σημαντικό κομμάτι τού κομματικού συστήματος της χώρας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη την έχει απογειώσει, καθιστώντας την επίσημη πολιτική τού κράτους, νομιμοποιώντας την απληστία με κάθε ευκαιρία και με οποιοδήποτε τίμημα...  

 

  
 

Ακόμα και η κοινοβουλευτική δημοκρατία τους πέφτει βαριά...

Το Κοινοβούλιο αποτελεί το φερετζέ δημοκρατικότητας της κυρίαρχης αστικής τάξης. Μέσω αυτού νομιμοποιεί τα συμφέροντά της νομοθετώντας όπως την βολεύει. Φαίνεται, όμως, πως ακόμα κι αυτός ο φερετζές πολλές φορές τής πέφτει βαρύς κι επιχειρεί διά συνταγματικών ακροβασιών να τον παρακάμπτει, μετατρέποντας εν τέλει το ίδιο το πολίτευμα που αυτή θέσπισε σε πουκάμισο αδειανό. Δείτε τι συμβαίνει τώρα: από τη μία η κυβέρνηση έχει επαναφέρει την κοινωνική δραστηριότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς, αλλά κρατά τη Βουλή και τα πανεπιστήμια- κατ' εξοχήν προνομιακό πεδίο τής ελεύθερης σκέψης- ακόμα αλυσοδεμένα με μέτρα καραντίνας...

Η κυβέρνηση φέρνει νομοσχέδια που προκαλούν δικαίως έντονες κοινωνικές αντιδράσεις- πτωχευτικός, πανεπιστημιακή αστυνομία, συνεπιμέλεια, εργασιακό, εκλογή τοπικών αρχόντων με 42% στον πρώτο γύρο, πρωτόκολλα συνεργασίας με Βόρεια Μακεδονία-, ακόμα και στο εσωτερικό τής ΝΔ, αλλά οι βουλευτές έχουν εκχωρήσει την ψήφο τους στους γραμματείς των Κοινοβουλευτικών τους Ομάδων. Ελαχιστοποιεί, δηλαδή, τον κίνδυνο διαρροών κατά τις ψηφοφορίες υποτιμώντας και τη διάκριση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Την ίδια ώρα και σε ένα άλλο επίπεδο, συνεχίζει το πογκρόμ σε βάρος ειρηνικών καταλήψεων και με βαθύ πολιτιστικό χαρακτήρα, όπως του θεάτρου "Εμπρός", ενώ το οργανωμένο έγκλημα δρα ανενόχλητο...

Κοντολογίς, όπως συνέβη και την προηγούμενη δεκαετία με αφορμή την οικονομική κρίση, η ΝΔ έχει μετατρέψει σήμερα μια υγειονομική κρίση σε κρίση τής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι πως έχει καταφέρει να πείσει σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού πως δεν γίνεται διαφορετικώς και σε αυτό, βεβαίως, ευθύνεται και η κυβερνώσα Αριστερά με την αποτυχία τού πρώτου εξάμηνου του 2015... 

Όπως κι αν έχει, το ζητούμενο δεν είναι απλώς η επιστροφή στην πρότερη κοινοβουλευτική κανονικότητα, η οποία εν έτει 2021 είναι ξεπερασμένη, αλλά η επέκταση της λαϊκής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων. Όταν, όμως, και η Αριστερά λαμβάνει δειλές πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση πώς να περιμένουμε τέτοιου είδους θεμελιακές μεταρρυθμίσεις από τη δεξιά; Γι' αυτό και ουδείς είναι αθώος στη δημοκρατική μας κατρακύλα...

 

 
 

Για μια δράκα φραγκάτων που βλέπουν τα παιδιά τους όπως και τα υπόλοιπα assets τους...

Αυτή η κυβέρνηση νομοθετεί για τους λίγους σε όλους τους τομείς. Από το Ταμείο Ανάκαμψης ως τη συνεπιμέλεια των γονέων τα νομοθετήματά της μοιάζουν γραμμένα από ισχυρά λόμπι με μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις της. Από πού κι ως πού, για παράδειγμα, η πολιτεία επιβάλλει αυστηρούς κι άκαμπτους κανόνες, ακόμα και για τις ώρες που θα έχει την επιμέλεια του παιδιού του ο κάθε γονέας, οριζοντίως, δίχως να αφήνεται η ευχέρεια στον δικαστή να εκτιμήσει την κάθε περίπτωση ξεχωριστά; Κι από πού κι ως πού ένα παιδί θύμα κακοποιητικού γονέα θα πρέπει να εξακολουθεί να τον βλέπει μέχρι να βγει οριστική απόφαση εναντίον του, δηλαδή μετά από πέντε χρόνια από την άσκηση ποινικής δίωξης;...

Ούτε οι δικαστές, βεβαίως, από μόνοι τους διαθέτουν την απαραίτητη εκπαίδευση και κατάρτιση ώστε να αποφασίζουν τι είναι καλύτερο για ένα παιδί. Στην πραγματικότητα μόνο η... πραγματικότητα δείχνει ποιος είναι καταλληλότερος γονέας, ούτε καν οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι ή κοινωνικοί λειτουργοί. Αυτός, πάντως, που δεν μπορεί με τίποτα να γνωρίζει από τα πριν είναι ο νομοθέτης, ώστε να καθορίζει με μαθηματική ακρίβεια πόσες ώρες πρέπει να περνά το παιδί με τον κάθε γονιό ή αν είναι δόκιμο για κάθε απόφαση, όπως αν πρέπει το παιδί να πάει στο νοσοκομείο στην περίπτωση πυρετού, να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη μητέρας και πατέρα...

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων η επιμέλεια δίνεται στις γυναίκες με δικαστικές αποφάσεις καρμπόν, αφού οι δικαστές επιλέγουν την προφανή λύση από το να ενσκήπτουν με μειωμένες προσωπικές γνώσεις στην κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνιστά λύση, γι' αυτό και θα οφείλαμε να είχαμε ήδη δημιουργήσει ειδικώς στελεχωμένα οικογενειακά δικαστήρια και δημόσιες δομές που θα στέκονταν δίπλα σε ένα ζευγάρι από την αρχή μέχρι το τέλος, από την προσπάθεια δηλαδή να βρουν ένα modus vivendi και να μην χωρίσουν έως τον καλύτερο διακανονισμό για το μέλλον τού παιδιού τους... 

Όταν, όμως, προτεραιότητά σου είναι η ικανοποίηση ενός πολύ μειοψηφικού λόμπι μπαμπάδων είναι λογικό να συντάσσεις νομοθετικά εκτρώματα τα οποία θα τα απορρίψει η ίδια η ζωή πολύ πριν έρθει μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα τα αναθεωρήσει. Και η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν τορπιλίζεται η διαδικασία τού συναινετικού διαζυγίου προκειμένου να ικανοποιηθούν τα απωθημένα μιας δράκας φραγκάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους όπως ακριβώς και τα υπόλοιπα assets τους...   

 

Στη δημοκρατία δεν ταιριάζει η σιωπή...

Το Τρύπιο Ευρώ, ύστερα από αναφορά αγνώστου ή αγνώστων, κρίθηκε απαγορευμένο από το facebook γιατί το περιεχόμενό του προσβάλλει τους κανόνες δεοντολογίας τού συγκεκριμένου μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ισχυρίζομαι πως όσα γράφονται σε αυτό τον ιστότοπο συνιστούν το απαύγασμα της απόλυτης αλήθειας και σοφίας ούτε αρνούμαι πως σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να παρεκτράπην σε χαρακτηρισμούς κι απόψεις. 

Μπορώ, ωστόσο, να σας διαβεβαιώσω ότι από το Δεκέμβριο του 2008, όταν και δημιουργήθηκε το Τρύπιο Ευρώ, μέχρι και σήμερα δεν έγραψα ποτέ τίποτα καθ' υπαγόρευση γιατί με εκβίασαν ή και με χρημάτισαν ακόμα για να το γράψω. Κι επιτρέψτε μου την οίηση να θεωρώ πως το περιεχόμενό του είναι πολύ πιο σοβαρό από την πολλή σαβούρα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο...

Δεν εισηγούμαι τη λογοκρισία στα πρωινάδικα, στα ριάλιτι σόου ή σε οποιοδήποτε άλλο σκουπίδι με τα οποία πλημμυρίζει ο δημόσιος χώρος. Σε μια δημοκρατία όλα τα λουλούδια πρέπει να μπορούν να ανθίζουν, ακόμα κι όταν είναι τσουκνίδες. 

Ούτε υποστηρίζω πως ο δημόσιος λόγος δεν μπορεί να γίνεται εμπρηστικός και υποκινητής ακόμα κι εγκλημάτων. Στη δημοκρατία, ωστόσο, δεν ταιριάζει η σιωπή κι οφείλει να είναι ανεκτική απέναντι και στις φωνές που τη μισούν και τα εργαλεία της να είναι διαθέσιμα ακόμα και σε αυτές. Σε διαφορετική περίπτωση, η αξιοποίηση όπλων τυραννικών καθεστώτων δεν αγιάζει τα μέσα αλλά υπονομεύει το σκοπό...

Και στα θέματα ελευθεροτυπίας δεν είναι απαραίτητη η κοινωνική ενσυναίσθηση ώστε να μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε τις συνέπειες της παραβίασης του δικαιώματος της ελευθερίας τής έκφρασης. Σήμερα το θύμα ήμουν εγώ, χθες κάποιο άλλος, αύριο ένας τρίτος. Και είναι κρίμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χωρίς να το επιδιώκουν στις "ιδρυτικές πράξεις" τους έδωσαν φωνή στο μέσο πολίτη να εκφραστεί και για τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τη ζωή του να κατρακυλούν στο επίπεδο ενός σοβιετικού γραφειοκράτη που με μια στάμπα απαγορεύει ή επιτρέπει αναλόγως με τα κέφια του. 

Αν το συνηθίσουμε, νομιμοποιώντας το με την ανοχή μας, τότε χάνουμε μια ακόμα ευκαιρία απεμπλοκής μας από τη μιντιακή εξάρτηση. Κι όσο κι αν πιστεύουμε ενδεχομένως το αντίθετο, ηττημένη δεν θα είναι η συκοφαντία αλλά η ιερή ιδιότητά μας του πολίτη...  

 

 
 

Η φιλοξενία μας είτε θα αφορά πλούσιους και φτωχούς είτε θα είναι απανθρωπιά και δουλοπρέπεια...

Πριν μερικές εβδομάδες πολλοί συμπολίτες μας επιχειρήσαμε, και με αστείες δικαιολογίες, να παραβιάσουμε τις απαγορεύσεις τού νόμου για να βρεθούμε εκτός αστικών κέντρων, στα χωριά μας, ενόψει Πάσχα. Θέλαμε να γίνουμε μετανάστες για λίγες ημέρες όχι γιατί βομβάρδιζαν την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη ή γιατί δεν βρίσκαμε δουλειά και φαγητό στο τραπέζι μας, αλλά για να περάσουμε στιγμές χαλάρωσης στο ύπαιθρο. Κι όμως, εμείς είμαστε οι ίδιοι που πανηγυρίζουμε για τα τείχη που χτίζουμε στα σύνορά μας για να μην μπαίνουν στην ελληνική επικράτεια άνθρωποι που δεν το κάνουν από ανεμελιά αλλά από ανάγκη επιβίωσης...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, που σφραγίζουμε τη χώρα για τους ικέτες τής Γης υποδεχόμαστε με αψίδες νερού, χορούς και τραγούδια, ως καλοί σερβιτόροι τής Ευρώπης, τους πρώτους τουρίστες. Η φιλοξενία μας είτε θα αφορά πλούσιους και φτωχούς αδιακρίτως είτε θα υποβαθμίζεται σε απανθρωπιά και δουλοπρέπεια. Και είναι κρίμα που το φετιχισμό των τειχών δείχνει να ασπάζεται και η, κατά τα άλλα, άχρωμη, άγευστη κι άοσμη Πρόεδρος της Δημοκρατίας...

Αν πεις σε κάποιον φιλελεύθερο- νεοφιλελεύθερο, τύποις ή ντε φάκτο συντηρητικό πως θα απαγορεύσεις την εξαγωγή ή την εισαγωγή μιας μουστάρδας, αυτομάτως θα σε κατηγοριοποιήσει στους εχθρούς τής ελευθερίας και της δημοκρατίας και σε νεοσταλινικό. Αν πεις στον ίδιο άνθρωπο πως θα απαγορεύσεις την "εξαγωγή" ή "εισαγωγή" ανθρώπων, θα σε κατατάξει πάραυτα στους πατριώτες που φυλάττουν Θερμοπύλας. Αν, όμως, θεωρούμε την ελευθερία τής μουστάρδας ανώτερη αξία από την ελευθερία τού ανθρώπου, τότε εμείς είμαστε οι εχθροί τής ελευθερίας και της δημοκρατίας, όσες σημαίες και λάβαρα κι αν κραδαίνουμε για να κρύβουμε τη μισανθρωπία μας...  

 

 

Ένας μαστουρωμένος λαός είναι το ίδιο επικίνδυνος με ένα λαό χαρμάνηδων...

Η δεξιά είναι πολλά που απεχθάνεται στα λόγια, αλλά στην πράξη έτερα ποιεί. Για παράδειγμα, μισούσε τη Συμφωνία των Πρεσπών, ωστόσο τώρα την τιμά και τη σέβεται, έστω κι αν έχει μια δυσκολία στο να προφέρει το όνομα της "γειτονικής χώρας". Φαίνεται πως το "Βόρεια Μακεδονία" είναι δυσπρόφερτο για τους αρίστους τού Χάρβαρντ που θέλουν τα διδακτορικά μόνο για πάρτη τους. Ομοίως, η δεξιά μισεί το κράτος- πατερούλη, αυτό όμως υιοθετεί όταν είναι να αναλάβει τα χρέη που αφήνει πίσω του ο καπιταλισμός ή όταν είναι να επιβάλει στην κοινωνία τα χρηστά της ήθη...

Το ίδιο συμβαίνει και με τη φαρμακευτική κάνναβη, η οποία μέχρι πριν τρία χρόνια ήταν μπάφος και τώρα έγινε επενδυτική ευκαιρία. Δεν είμαι σύμφωνος με το κράτος να προωθεί οποιοδήποτε ναρκωτικό. Όταν, όμως, έχουμε συμφωνήσει ως κοινωνία πως το αλκοόλ μπορεί να διατίθεται ελεύθερα είναι υποκριτικό να χρησιμοποιούμε όλη μας την αυστηρότητα για το χασίς ή άλλα μαλακά ναρκωτικά. Μοιάζουμε με τους κρεατοφάγους που χαϊδεύουν τις αγελάδες και τα πρόβατα που νωρίτερα ή αργότερα θα καταλήξουν στο πιάτο τους...

Ο άνθρωπος έχει πολλά αναφαίρετα δικαιώματα, ένα από τα οποία είναι και της αυτοκαταστροφής. Ναι μεν το κράτος ή κάποιος άλλος δεν έχει δικαίωμα να του το υποκινήσει, αλλά το υποψήφιο θύμα πρέπει να έχει και τη δυνατότητα να αυτοκαταστραφεί αν το επιθυμεί. Γι' αυτό και η χρήση τής κάνναβης ή και πιο σκληρών ναρκωτικών πρέπει να νομιμοποιηθεί. 

Με όρια, μέτρα και, κυρίως, απαγόρευση της διαφήμισής τους, αλλά οι απαγορεύσεις, όσο αυτές διαρκούν, στρέφουν περισσότερο κόσμο προς την αποχαύνωση από αυτούς που τους αποτρέπουν από το να υποταχθούν σε αυτές. Όπως δεν μας ωφελεί ένας λαός μαστουρωμένων, με τον ίδιο τρόπο είναι επικίνδυνος κι ένας λαός χαρμάνηδων... 

 

 

Όποιος κατουρά στις Πρέσπες το βρίσκει στη Siemens και στο μπάφο...

Από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, λέει ο λαός κι εν πολλοίς έχει δίκιο. Η αλαζονεία, ωστόσο, και το αίσθημα του ακαταδίωκτου που διέπει αυτήν την κυβέρνηση την αποτρέπει κι από το να ζητά συγχώρεση για τα λάθη και τα αμαρτήματά της. Ο Αδ. Γεωργιάδης, για παράδειγμα, παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος όταν συσχέτιζε τη φαρμακευτική κάνναβη με το μπάφο, αλλά συγγνώμη δεν ζήτησε... 

Η δικαστική απόφαση για τη Siemens, εξάλλου, μας είπε αυτό που γνωρίζαμε επί χρόνια, ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έπαιρναν μίζες, αλλά πάλι δεν ακούσαμε καμία συγγνώμη. Σε άλλες χώρες αυτό το σκάνδαλο με δικαστική βούλα πλέον θα ανάτρεπε το πολιτικό σκηνικό, αλλά στην Ελλάδα ήταν απλώς Τετάρτη...

Την ίδια συγγνώμη οφείλει η ΝΔ και για τη στάση της απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα ήταν συγχωρητέα όλα τα παραπάνω αν ήταν ειλικρινής η στάση της κόντρα στη φαρμακευτική κάνναβη ή στις Πρέσπες, αν από ιδεολογικούς λόγους είχε αντιταχθεί. Δεν ήταν, όμως, η ιδεολογία που τους κινητοποιούσε, αλλά ο ψηφοθηρικός τυχοδιωκτισμός. Αυτοί που υποτίθεται πως πολεμούν το λαϊκισμό αποδείχθηκαν οι χειρότεροι λαϊκιστές και τώρα βρίσκουν στο αλάτι το κατούρημα που έκαναν στη θάλασσα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αμέτοχος του λαϊκισμού. Τον χρησιμοποίησε στο παρελθόν, τον χρησιμοποιεί και τώρα, έστω πολύ πιο συγκρατημένα και υπεύθυνα. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο, ωστόσο, να κινητοποιείς το λαό σε μια μάχη κατά τής νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, έστω κι αν τρέφεις κι ο ίδιος ψευδαισθήσεις για το κατά πόσο θα την κερδίσεις, από το να εξαπατάς το πόπολο απευθυνόμενος σε κατώτερα αντανακλαστικά του- όπως συνέβη και με το δόγμα νόμου, τάξης κι ασφάλειας- προκειμένου να αποκτήσεις εξουσία ώστε να μπορείς να τον γονατίσεις στη συνέχεια για το χατίρι των κολλητών σου. Το εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο είναι τόσο καλό που ακόμα δεν τολμούν να το βγάλουν σε δημόσια διαβούλευση μολονότι το προπαγανδίζουν επί μήνες, είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα των πραγματικών τους προθέσεων, που θα τις είχαν εκδηλώσει πολύ νωρίτερα αν δεν είχε προκύψει η πανδημία... 

 

  
 

Η γκιλοτίνα κόβει περισσότερα εισιτήρια από την εκπαίδευση...

Ποιος διαφωνεί με την άποψη πως η εγκληματικότητα θα ήταν μικρότερη αν η αστυνομία ασχολείτο με το πραγματικό έγκλημα κι όχι με τη διάλυση καταλήψεων και συγκεντρώσεων ή τη φύλαξη του Μ. Φουρθιώτη και των πανεπιστημίων; Ή με το ότι οι αστυνομικοί πρέπει να εισάγονται στις σχολές τους μέσω πανελλήνιων εξετάσεων και να μην τους δίνονται στολές ύστερα από εκπαίδευση μερικών εβδομάδων, όπως συμβαίνει σήμερα με τους ειδικούς φρουρούς; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό- έλλειψη προσωπικού- είναι και ποιοτικό, αφού το έλλειμμα γενικής εκπαίδευσης σε πολλούς αστυνομικούς φανερώνεται κι από την ετοιμότητα που δείχνουν στην κατάχρηση εξουσίας...

Όπως και με τη δικαιοσύνη έτσι και με την αστυνομία είναι δείγμα παρακμής ενός κράτους δικαίου όταν αναζητούνται ευθύνες για τις αποτυχίες τους και σε πολιτικά πρόσωπα. Κανονικά οι δικαστές και οι αστυνομικοί θα έπρεπε να κινούνται με βάση την αυτονομία τής ειδίκευσής τους. 

Να ελέγχονται, βεβαίως, και να κρίνονται από ανεξάρτητες Αρχές κι από τη δικαιοσύνη σε περίπτωση καταγγελίας για υπέρβαση εξουσίας και κάθε λογής παράβαση του νόμου, όχι όμως κι από τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος θα έπρεπε να επιτελεί έναν πιο θεσμικό ρόλο. Η ντε φάκτο άμεση εμπλοκή, ωστόσο, της εκτελεστικής εξουσίας στα της δικαστικής και της αστυνομικής την καθιστούν συνυπεύθυνη στις αποτυχίες τους κι αυτό το μάρμαρο πληρώνει τώρα η κυβέρνηση και με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά...

Ο στραγγαλισμός τής μητέρας μπροστά στο παιδί της δεν είναι, αλίμονο, μια καθημερινή πραγματικότητα. Γι' αυτό και σοκάρει. Με το να ξεκινάμε, όμως, μια συζήτηση περί αυστηροποίησης ποινών, ακόμα κι επαναφοράς τής θανατικής ποινής, λόγω μερικών ακραίων εγκλημάτων βάζουμε για μια ακόμα φορά το κάρο μπροστά από το άλογο...

Αναγνωρίζω ότι η ηλεκτρική καρέκλα ή η γκιλοτίνα κόβουν περισσότερα εισιτήρια. Μόνο που είναι λύσεις εντυπωσιασμού προσαρμοσμένες σε ένα κοινό που διψά για θέαμα, όπως φαίνεται κι από τις τηλεθεάσεις των διάφορων ριάλιτι σόου. Εκπαίδευση, καταπολέμηση της φτώχειας και των κοινωνικών αποκλεισμών κι ανισοτήτων απαιτούν πολλή δουλειά και πολιτικό θάρρος για να υλοποιηθούν. 

Πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα που δεν μπορεί ακόμα να εκφέρει το όνομα Βόρεια Μακεδονία ή να αξιοποιήσει τη φαρμακευτική κάνναβη δίχως λαϊκισμό και πολιτικαντισμούς. Με αυτά τα μυαλά η εγκληματικότητα θα συνεχίσει να ανθίζει ακόμα κι αν χτίσουμε ένα αστυνομικό φυλάκιο έξω από κάθε σπίτι... 

 

 

Όταν κρατάς όλο το δίκιο για τον εαυτό σου ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ...

Ο κύκλος τής βίας, της οποιασδήποτε βίας, δεν θα κλείσει ποτέ αν το τελευταίο θύμα της, ή ακόμα και το μόνιμο θύμα της, δεν πάρει τη γενναία απόφαση να τον κλείσει. Το οφθαλμός αντί οφθαλμού μπορεί να διαρκέσει για πάντα αν κάποιος δεν πει "ως εδώ" και δεν προσπαθήσει να βρει άλλους τρόπους για να λύσει τα προβλήματά του. Το ίδιο ισχύει και για το Παλαιστινιακό, με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους να εξακολουθούν να αποτελούν θύματα διευθετήσεων πάνω στο χάρτη που έγιναν από μεγάλες δυνάμεις με κοντόφθαλμη λογική και ιδιοτελή συμφέροντα...

Σπανίως σε μία σύγκρουση έχουν και τα δύο μέρη το ίδιο ποσοστό δίκιου με το μέρος τους. Ομοίως και στο Παλαιστινιακό είναι φανερό ότι αυτοί που δεν έχουν κράτος και υφίστανται συνεχείς διώξεις κι εποικισμούς, οι Παλαιστίνιοι δηλαδή, δικαιούνται περισσότερα κι από τη διεθνή κοινότητα από αυτά που έχουν λάβει μέχρι τώρα. Το να απαντάς, άλλωστε, με ρουκέτες στον πετροπόλεμο δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αναλογική χρήση βίας για αμυντικούς σκοπούς. Το Ισραήλ, ωστόσο, και για ιστορικούς λόγους, είναι λογικό να αισθάνεται ανασφαλές όντας περικυκλωμένο από λιγότερο ή περισσότερο εχθρικά προς την ύπαρξή του κράτη...

Σε μια περιοχή όπου κατά καιρούς ειρηνοποιοί έχουν δολοφονηθεί από τα χέρια φανατικών δεν προξενεί εντύπωση που δεν βρίσκονται εν αφθονία ηγεσίες και πολιτικοί που θα υψώσουν κλάδο ελαίας αντί για όπλα. Όσο, όμως, στην αραβική και στην ισραηλινή κοινωνία ο "απέναντι" δεν ιδωθεί με ανθρώπινα κι όχι με διαβολικά χαρακτηριστικά και δεν αναγνωριστεί το κομμάτι τού δίκιου που του αναλογεί το Μεσανατολικό θα βρίσκεται πάντα εκεί για να διχάζει. Κι αυτό ας το έχουμε κι εμείς υπόψη μας στις διαφορές μας με την Τουρκία...

 

 

Με αντιπολίτευση Ζαμπούνη δεν πας μακριά...

Καλά κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και προβάλλουν το τελευταίο ευρωβαρόμετρο, το οποίο, σε αντίθεση με τις καλοπληρωμένες ερωτήσεις των ελληνικών δημοσκοπήσεων, είναι κόλαφος για την κυβέρνηση. Μόνο που προσεκτικότερη ανάλυσή του θα έπρεπε να χτυπήσει πολλά καμπανάκια και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό γιατί η απαισιοδοξία για το μέλλον και η αμφισβήτηση των θεσμών δεν αφορούν μόνο το Μαξίμου, αλλά και την Κουμουνδούρου...

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και μειονέκτημα σε σχέση με το 2015, το οποίο είναι ένα και το αυτό, έχει κυβερνήσει. Από τη μία, διαθέτει πλέον την κυβερνητική εμπειρία που θα του επιτρέψει να μην επαναλάβει λάθη τού παρελθόντος που του στοίχισαν. 

Από την άλλη, όμως, η διάψευση προηγούμενων προσδοκιών τον δυσκολεύει στο να γίνει ο καλός αγωγός τής ελπίδας που έχει ανάγκη ο λαός. Αν το 2015 ήταν υποχρεωμένος να πείσει μία φορά για το ρεαλιστικό των προτάσεών του, τώρα είναι δέκα φορές και παραπάνω...

Οι ψευδαισθήσεις τής πρώτης περιόδου, ιδίως του πρώτου εξάμηνου του 2015, έχουν δημιουργήσει στο ΣΥΡΙΖΑ και στον πρόεδρό του μια ολοφάνερη αντιπολιτευτική συστολή. Φοβούμενοι μήπως τους χαρακτηρίσουν λαϊκιστές έχουν χαμηλώσει τους τόνους πολύ περισσότερο του αναγκαίου... 

Η χώρα μας, για παράδειγμα, είναι εδώ και πολύ καιρό πρωταθλήτρια σε νεκρούς, αναλογικώς του πληθυσμού της, στην Ευρώπη, αλλά στην Κουμουνδούρου επιμένουν να αντιπολιτεύονται προγραμματικά την ώρα τού χαλασμού, αντί να αποδίδουν ευθύνες και να ζητούν να πέσουν κεφάλια. Φυσικά και δεν είναι λάθος να έχεις πρόγραμμα και να το προβάλλεις, όταν όμως βιώνουμε μια τραγωδία κάποιος φταίει γι' αυτή. Όταν συνεπώς επιτρέπεις σε αυτούς που σε έριξαν από την εξουσία για τους 100 νεκρούς στο Μάτι να τους αντιπολιτεύεσαι με το γάντι για τους 11.000 και βάλε νεκρούς τού κοροναϊού δεν είσαι τζέντλεμαν, είσαι πολιτικώς ανόητος κι άχρηστος, εν τέλει, για όσους προσδοκούν σε άλλες, πιο φιλολαϊκές πολιτικές... 

  

 

Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλά και να είσαι πολίτης...

Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί στα σοβαρά πως η γνώση δεν είναι δύναμη και πως αν έχεις μάθει κάτι μια φορά στη ζωή σου, δεν χρειάζεται να το εξελίσσεις; Το γηράσκω αεί διδασκόμενος δεν είναι απλώς ένα ευφυολόγημα, είναι και μια πολύ θετική στάση ζωής. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ιδίως στην Ελλάδα εστιάζουμε στην απόκτηση χαρτιών που επιβεβαιώνουν χρήσιμες ή μη γνώσεις παρά στην ουσία τής εκπαιδευτικής διαδικασίας, η οποία είναι άσχετη με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά...

Δεν ισχυρίζομαι πως όσοι κάνουν διδακτορικό είναι τεμπέληδες που δεν θέλουν να εργαστούν, όπως ισχυρίζεται ο οικονομικός σύμβουλος Μητσοτάκη. Άλλωστε, σε ποια αγορά εργασίας να βγει ένας νέος, ιδίως τώρα που του λένε ότι θα δουλεύει τζάμπα υπερωρίες για το αφεντικό του; Ούτε μπορεί να είναι το μέλλον μας ανειδίκευτα εργατικά χέρια που απλώς θα πατάνε τα κουμπιά τής τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής. Κάτι τέτοιο θα επρόκειτο για δυστοπία...

Από την άλλη, όμως, περισσεύουν τα άχρηστα πτυχία πάνω σε σπουδές που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας ή που δεν πιστοποιούν πραγματικές γνώσεις ουσίας παρά μόνο γνώσεις για να περνάς εξετάσεις. Φυσικά κι ο καθένας πρέπει να μπορεί να σπουδάζει ό,τι επιθυμεί και βρίσκεται μέσα στις δυνατότητές του. 

Θα ήταν, όμως, πολύ πιο χρήσιμο να μην αντιμετωπίζαμε και την εκπαίδευση ως ένδειξη κοινωνικού πρεστίζ, αλλά ως βήμα για την τελείωσή μας ως πολίτες που γνωρίζουν, αμφισβητούν και προτείνουν. Τέτοιου είδους πολίτες, όμως, είναι άχρηστοι για το κομματικό μας σύστημα, δεξιό, κεντρώο κι αριστερό...

 

Which side are you on εργατοπατέρες;...

Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό, μια κυβέρνηση που καταργεί το οκτάωρο για περισσότερες ώρες εργασίας, την ώρα κατά την οποία στην Ευρώπη συζητούν για επτάωρο και τετραήμερο, ή μια συνδικαλιστική ηγεσία που δεν μπαίνει καν στον κόπο να προκηρύξει μια απεργία για τα μάτια τού κόσμου. Η ΓΣΕΕ ισχυρίζεται πως δεν προχώρησε σε απεργιακή κινητοποίηση- έσωσαν το συνδικαλιστικό γόητρο μεμονωμένα συνδικάτα- γιατί η κυβέρνηση δεν είχε δώσει σε δημόσια διαβούλευση το εργασιακό νομοσχέδιο. Λες και Μητσοτάκης- Χατζηδάκης δεν το προπαγανδίζουν συνεχώς ή λες και η ηγεσία τής ΓΣΕΕ δεν έχει ενημερωθεί κατ' ιδίαν για το περιεχόμενό του...

Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν το ΠΑΜΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και βία, είχε καταφέρει να κερδίσει την ηγεσία τής ΓΣΕΕ; Όχι βεβαίως, όπως δεν είναι πραγματικός προστάτης των εργαζόμενων κανένας που τους θεωρεί αποκλειστική του πελατεία κι απαγορεύει τρόπον τινά σε άλλους να τους προστατεύουν επίσης. Γενικώς, όποιος έχει απονείμει στον εαυτό του ή στο κόμμα του αυτού του είδους το ρόλο μάλλον τον νταβατζή παριστάνει παρά προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο εργατικό κίνημα...

Όταν οι πιο παραγωγικές ηλικίες έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τι σημαίνει καλοπληρωμένη οκτάωρη και πενθήμερη εργασία είναι λογικό το έκτρωμα που έρχεται σε λίγες ημέρες στη Βουλή να μην τις φαίνεται και τόσο κακό. Ομοίως, όταν έχουν εθιστεί στο να πληρώνουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν, τις μοιάζει λογικό να πληρώνουν τα κράτη για τα εμβόλια κατά τού κοροναϊού... 

Το ίδιο ξεπερασμένοι δείχνουν και οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Γι' αυτό και ναι μεν παραμένει απαραίτητη η οργάνωση των εργαζόμενων και των εργατών όσο διαρκούν οι ταξικές συγκρούσεις, όσο όμως πιο συλλογική και πιο από τα κάτω είναι τόσο περισσότερες και οι πιθανότητες επιτυχίας της. Ιδίως όταν κάποιοι που φοράνε την ίδια φανέλα είναι πληρωμένοι από τον αντίπαλο και είτε μαρκάρουν με τα μάτια είτε εξειδικεύονται στα αυτογκόλ...

 

Απεργούμε και για όσα μας έχουν για μετά...

Ποιος να το φανταζόταν πως εν έτει 2021, με τις νέες τεχνολογίες να κάνουν θαύματα, στην Ελλάδα θα αναγκαζόμασταν να αμυνόμαστε για τη διατήρηση του οκτάωρου και δεν θα συζητούσαμε για την εβδομάδα των 35 ωρών με πλήρη δικαιώματα. Το εργασιακό νομοσχέδιο Μητσοτάκη- Χατζηδάκη δεν θα περάσει, θα περάσουν σαν οδοστρωτήρας από πάνω του τα εκατομμύρια των εργαζόμενων και των άνεργων που προσδοκούν σε μια καλύτερη ζωή, όχι στη διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Η πρώτη απάντησή τους θα δοθεί στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης...

Ο Τζο Μπάιντεν έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο νεοφιλελευθερισμός- όψη τού οποίου είναι οι φοροαπαλλαγές στους πλούσιους για να δημιουργήσουν τάχα θέσεις εργασίας- δεν πέτυχε ποτέ και πουθενά. Το ερώτημα είναι γιατί, ύστερα μάλιστα από πάνω από δέκα χρόνια παρόμοιων πολιτικών, εξακολουθεί να πλασάρεται στην Ελλάδα ως κάτι το νεωτερικό και μεταρρυθμιστικό. Η απάντηση είναι πως στη χώρα μας ο τριτοκοσμικός καπιταλισμός βρίσκει απήχηση στους άκριτους θαυμαστές τής Εσπερίας, οι οποίοι αδυνατούν να ξεχωρίσουν τα θετικά από τα αρνητικά της, με αποτέλεσμα να υιοθετούν τις αποτυχίες της και να σνομπάρουν τις επιτυχίες της...

Η κατάργηση του οκτάωρου, οι απλήρωτες υπερωρίες ή οι ατομικές συμβάσεις δεν θα μπουν στη ζωή μας με το επίμαχο νομοσχέδιο. Τις βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Κάθε φορά, ωστόσο, που νομιμοποιείται ο εργασιακός μεσαίωνας δίνεται πάτημα στους ολετήρες των εργασιακών δικαιωμάτων να ψηλώνουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, να ζητούν περισσότερα από τους εργαζόμενους και να δίνουν λιγότερα. Επομένως, ο αγώνας για να μην περάσει το νομοσχέδιο δεν αφορά τόσο το περιεχόμενό του όσο αυτά που μας έχουν για μετά. Γιατί σίγουρα μας έχουν κάτι και για μετά...