Για να μην τρώμε τοστάκια Κατσέλη και τα περνάμε για χαβιάρι...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτοκαταδίκη για την προοδευτική παράταξη από τη συνεχιζόμενη συζήτηση περί συνεργασιών. Αν μη τι άλλο, μαρτυρά ηττοπάθεια, έλλειμμα ηγεσίας κι αυτοπεποίθησης. Η όλη κουβέντα, άλλωστε, πως αυτοί που έχουμε δεν μας κάνουν, να έρθουν καλύτεροι, οι οποίοι μάλιστα δεν μας έκαναν πριν είναι αυτοκαταστροφική. Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος επιδιώκει να επεκτείνει τον κατακερματισμό τής παράταξης όχι μόνο δεν λειτουργεί ως σωτήρας της αλλά βάζει ένα ακόμα λιθαράκι- από τα πολλά που έχει ήδη βάλει- στη διάλυσή της προς όφελος της επελαύνουσας ακροδεξιάς...

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως δεν πρέπει να γίνονται συζητήσεις, ημερίδες ή συνέδρια, όποιος ωστόσο θεωρεί πως πρωτεύον είναι η συγκρότηση προοδευτικού ψηφοδελτίου μάλλον βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πετύχει την προσωπική του διάσωση. Αν αυτή τη στιγμή καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά και η διαδικασία αναλωθεί στο ποιος θα είναι πρόεδρος, ποιος αντιπρόεδρος και ποιος γραμματέας θα απογοητευτούν ακόμα κι εκείνοι που ομνύουν στις συγκολλήσεις, αφού βεβαίως πρώτα υπερασπίστηκαν με πάθος τις αποκολλήσεις. Ιδίως όταν δεν έχουμε εκλογές σε μία εβδομάδα ή σε ένα μήνα μια τέτοια πρεμούρα μόνο κακό κάνει, εκτός βεβαίως αν στόχος είναι η έλευση του από μηχανής θεού που θα δώσει τη λύση στο δράμα...

Τη μάχη τής κεντροαριστεράς και, στη συνέχεια, της εξουσίας δεν θα την κερδίσει ούτε ο πιο φοβισμένος ούτε ο πιο ενωτικός, αλλά αυτός που θα αποδειχθεί ο ισχυρός τής φυλής, το "alpha male", όσο κι αν σοκάρει αυτό τους πιο κοινωνικά ευαίσθητους. Οι λαοί, ειδικά σε πολεμικές περιόδους όπως η σημερινή σε πολλά μέτωπα και οικονομικής κρίσης, δεν αναζητούν ούτε τον πιο συνθετικό ούτε τον πιο συγκαταβατικό ούτε τον πιο πράο και ήρεμο. 

Κι αν οι Τραμπ, οι Πούτιν, οι Ερντογάν κι όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες αυτού του κόσμου δεν μας αρέσουν- και καλώς δεν μας αρέσουν- απέναντί τους δεν μπορούμε να στήνουμε ψοφοδεή ανθρωπάκια αλλά ηγέτες με το μαχαίρι στο στόμα και το όπλο παρά πόδα. Διαφορετικά, θα τρώμε τοστάκια Κατσέλη μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και θα νιώθουμε κι ευτυχείς...  

Αν γεννήθηκες ή έγινες πλούσιος πρέπει να είσαι βουλευτής...

Αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια σούμα τής περιουσίας του πρωθυπουργού, των υπουργών, των πολιτικών αρχηγών και των βουλευτών το ποσό που θα εξαχθεί ενδεχομένως να κάνει ακόμα και τον Τ. Μπέζος να αισθανθεί φτωχός. Αν μη τι άλλο, προκύπτουν δύο εύκολα συμπεράσματα: είτε πρέπει να είσαι πλούσιος για να ασχοληθείς με την πολιτική είτε γίνεσαι πλούσιος όταν έχεις ασχοληθεί με την πολιτική. Ελπίζω για τους εθνικούς μας αντιπροσώπους να ισχύει το πρώτο, αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος για πολλούς από αυτούς...

Όσο η πολιτική παραμένει ένα πολύ ακριβό σπορ και οι κανόνες της είναι κομμένοι και ραμμένοι για όσους διαθέτουν επαγγελματικά πελατολόγια ή φραγκάτους χορηγούς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα μοιάζει περισσότερο με κοστουμαρισμένη ολιγαρχία. Ποιος, όμως, θα τολμήσει από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι να αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού που τον βολεύουν ώστε να μπορεί ο φτωχός να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων επί ίσοις όροις με τον πλούσιο; 

Μάλλον κανείς, γι' αυτό και στον αιώνα τής τεχνητής νοημοσύνης θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με κοινοβουλευτικές δομές τής εποχής τής φεουδαρχίας. Έτσι κι αλλιώς νέου τύπου φεουδάρχες μάς κυβερνούν και σήμερα...

Φυσικά και η πραγματική δημοκρατία είναι δύσκολο άθλημα. Απαιτεί καταρτισμένους, συνειδητοποιημένους πολίτες που δεν θα ψηφίζουν με βάση το ατομικό αλλά το κοινωνικό συμφέρον κι αυτό δεν επιτυγχάνεται από τη μία ημέρα στην άλλη. Οφείλουμε, όμως, και με αφορμή την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση να απαιτήσουμε από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μεγαλύτερη εμβάθυνση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στους θεσμούς τής άμεσης δημοκρατίας... 

Θα ήμουν, ωστόσο, και πολύ αφελής αν πίστευα ότι αυτό μπορεί να γίνει από την παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που συμπεριφέρεται στο κράτος δικαίου με τον ίδιο σεβασμό που δείχνει ένας μεθυσμένος στα κόκκινα φανάρια. Ιδού, όμως, πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί να το αποδείξουν και στην πράξη. Ίσως, πάλι, να είμαι το ίδιο αφελής αν βασιστώ σε αυτήν την προσδοκία...

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα μας το μεγαλύτερο καρκίνωμα...

Είναι γνωστό ότι δύσκολα μαθαίνεις νέα κόλπα σε έναν γέρικο σκύλο και πως πιο εύκολα αλλάζεις δέρμα παρά χούγια. Όταν, για παράδειγμα, έχεις μεγαλώσει με το φραξιονισμό και την καμαρίλα κι αντιλαμβάνεσαι την ενασχόληση με τα κοινά ως εναλλακτική τής ψυχοθεραπείας κι όχι ως συμβολή για τη βελτίωση της ζωής των πολλών τότε δεν πρόκειται να γίνεις καλύτερος μόνο και μόνο γιατί άλλαξες φανέλα. Αντιθέτως, τραβάς προς τα πίσω κι εκείνους που κοιτάνε μπροστά με ιδέες και προτάσεις που δεν μοιάζουν με τις πρακτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα...

Για αρκετούς, μάλιστα, η επιτροπή δεοντολογίας ενός κόμματος μοιάζει να είναι αυτοσκοπός τής κομματικής ενασχόλησης. Διαφορετικά δεν εξηγείται η σπατάλη χρόνου για τη συγγραφή επιστολών για το ότι "ο Μήτσος με είπε γριά", "η Κατίνα με στραβοκοίταξε", "ο Τάκης και η Σούλα είναι κακοί άνθρωποι". Κατά τα άλλα, ενοχλούνται όταν τους κάνεις λόγο για συριζίλα που πρέπει να αποβληθεί πριν η γάγγραινα φτάσει στο απροχώρητο...

Πολλοί με ρωτάνε γιατί το Κίνημα Δημοκρατίας μένει κολλημένο σε ποσοστά πέριξ τού 3%. Οι αιτίες είναι αρκετές, καμία όμως πιο πειστική από το ότι εξακολουθεί να θυμίζει τον τοξικό για την ελληνική κοινωνία ΣΥΡΙΖΑ, στα πρόσωπα και κυρίως στις νοοτροπίες. Φυσικά ούτε η ηγεσία είναι απαλλαγμένη λαθών- δεν βρίσκω το λόγο, π.χ., για τον οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης δεν κόβει μαχαίρι τη συζήτηση όταν τον ρωτάνε στα κανάλια για τον Αλ. Τσίπρα-, αλλά ο πόλεμος ομάδων με ελάχιστες αν όχι καμία ιδεολογική διαφοροποίηση που φτιασιδώνεται πίσω από τερατολογίες τού ενός για τον άλλο θυμίζει Κουμουνδούρου στην έσχατη κατάντια της. Γι' αυτό και είμαι πολύ αισιόδοξος για την προσωπική πολιτική προοπτική Κασσελάκη- ο ίδιος τρέχει με εκατό όταν πολλοί άλλοι στο κόμμα του κι εκτός κόμματος σέρνονται-, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το μέλλον στελεχών που κάθε τρεις και λίγο εκβιάζουν για την προσοχή τού αρχηγού ή που φραξιονίζουν για τον έλεγχο ενός κόμματος που χωρίς τον Κασσελάκη θα είναι ένα κέλυφος αδειανό με δημοτικές και περιφερειακές οργανώσεις χωρίς καμία κοινωνική αντιστοίχιση... 

 

 

Κακό έργο το προβλέψιμο έργο...

Τίποτα από όλα όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και θα συμβούν από εδώ και πέρα δεν μου προξενεί εντύπωση. Τίποτα απολύτως. Κι όχι μόνο σε μένα αλλά σε πολλούς που παρακολουθήσαμε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα των τελευταίων ετών... 

Ποιος, για παράδειγμα, από τους γνωρίζοντες- ακόμα κι ανάμεσα σε όσους τον υποστηρίζουν- μπορεί να ισχυριστεί με το χέρι στην καρδιά πως η στάση τού Αλ. Τσίπρα απέναντι στο κόμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός είναι έντιμη; Είναι απολύτως μακιαβελική κι αποδεικνύει αυτό που αρκετοί ξέρουμε από την εποχή Κασσελάκη: ο Τσίπρας επιθυμεί τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή και χωρίς να κουβαλά τη ρετσινιά τού διασπαστή, όπως στην πραγματικότητα είναι...

Όπως δεν είναι, επίσης, έντιμη η στάση των βουλευτών και των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και δημοσίως ισχυρίζονται πως παραμένουν στο κόμμα αλλά αν ο Τσίπρας φτιάξει δικό του θα πάνε σε αυτό. Δεν μένεις με την γυναίκα ή με τον άντρα σου μέχρι να βρεθεί καλύτερος ή καλύτερη ή, τουλάχιστον, δεν υπερηφανεύεσαι γι' αυτό, έτσι δεν είναι; Το μόνο που αποκαλύπτει είναι αγωνία για την ατομική πολιτική επιβίωση. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μιλούσε ακόμα και για τυχοδιωκτισμό που έχει τόση σχέση με τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς όση και το πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο...

Φυσικά υπάρχει και η πιο τραγική περίπτωση, η οποία ακούει στο όνομα Σωκράτης Φάμελλος. Δεν αμφιβάλλω πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα ζητήσει εξηγήσεις από τον Τσίπρα. Θα το κάνει, κατά πάσα πιθανότητα, όταν θα επισημοποιηθεί ο γάμος των πραξικοπηματιών με τους αποστάτες και θα νιώσει λίγο πιο ισχυρός. 

Πείτε μου, όμως, εσείς πόσο θλιβερό είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος να εξακολουθεί να κρατά το κεφάλι του μέσα στην άμμο γιατί φοβάται πως αν το βγάλει δεν θα έχει ούτε προεδρία ούτε κόμμα. Τώρα, μάλιστα, μιλά για πανελλαδική καμπάνια για την προοδευτική Ελλάδα και για προοδευτικές συνεργασίες. 

Ποιος; Αυτός που μαζί με άλλους έδιωξαν πριν ένα χρόνο την πλειοψηφία των μελών τού κόμματός τους. Ως παλιοί κομμουνιστές, ωστόσο, οι περισσότεροι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι χτίζουν τείχη γκρεμίζονται με αυτά και δεν έχουν καμία τύχη στη νέα εποχή... 

 

Make Hitler Great Again...

Στο τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου η ανθρωπότητα κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη κι ένιωθε μόνο ντροπή. Και εκείνοι που τον προκάλεσαν κι αυτοί που τον άφησαν να συμβεί. Είχαν επιβάλει και είχαν επιτρέψει αντιστοίχως την κανονικοποίηση της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, της βαρβαρότητας και του φασισμού. Γι' αυτό κι αποφάσισαν να οικοδομήσουν οργανισμούς, θεσμούς και διεθνές δίκαιο που να εξασφάλιζαν όσο γίνεται περισσότερο ότι δεν θα ξαναδούμε σε αυτόν τον πλανήτη το δίκαιο του ισχυρού να δημιουργεί ωκεανούς αίματος...

Ο Ντ. Τραμπ δεν είναι ο πρώτος που παραβιάζει αυτό το πλέγμα κανόνων προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές του ονειρώξεις. Ιδίως οι αμερικανικές κυβερνήσεις έκαναν λάστιχο το διεθνές δίκαιο, στήριξαν πραξικοπήματα, εισέβαλαν σε κράτη, εφάρμοσαν δύο μέτρα και δύο σταθμά για παρόμοιες περιπτώσεις. 

Ακόμα κι όταν έκαναν όλα αυτά επιχειρηματολογούσαν χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα ή άλλοθι την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ποτέ το διαχωρισμό και το μίσος, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Το ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ τα γράφει όλα αυτά στα ξανθά του τα μαλλιά λέει περισσότερα για τη μετάλλαξη των λαών και λιγότερα για τον ίδιο...

Έχουμε αποδεχθεί ως αληθινή κάθε συνωμοσία θεωρίας, έχουμε στοχοποιήσει κάθε μειονότητα κι ευπαθή ομάδα, έχουμε ξεπλύνει κάθε απατεώνα κι έχουμε στιγματίσει οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχουν τσαρλατάνοι οι οποίοι εργαλειοποιούν πανανθρώπινες ιδέες κι αξίες προς ίδιον όφελος ή που τις φτάνουν στα άκρα κι έτσι χάνουν το δίκιο τους. Ακόμα κι αυτοί, ωστόσο, οι οποίοι, για παράδειγμα, μιλούν για ανοιχτά σύνορα είναι πολύ πιο ακίνδυνοι από εκείνους που καλούν στην τοποθέτηση ναρκών σε αυτά. Μπορεί να είναι ουτοπικό να ισχυρίζεσαι πως δεν θα διασαλευτεί η κοινωνική συνοχή από την αθρόα είσοδο παράτυπων μεταναστών, είναι όμως πολύ μικρότερο το κακό από το να τα βάζεις με τον ικέτη τής Γης αντί γι' αυτούς που τον εξωθούν στο να εγκαταλείψει το σπίτι του... 

Ο Τραμπ κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρόεδρος. Ο ίδιος, ωστόσο, και οι αντιγραφείς του και στη χώρα μας έχουν ρίξει τη σπορά τού μίσους, οι καιροί τους ευνοούν και οι ανθοί που θα βγουν δεν μπορεί παρά να είναι του κακού...   

 

 

Εθνικό είναι το μητσοτακικό...

Οι ευθύνες τής Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για όσα συμβαίνουν και σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι τεράστιες. Πέρα από όλα τα άλλα, έβαλαν συνοριακές γραμμές πάνω στο χάρτη που δεν βασίζονταν στις συνθήκες τού πεδίου παρά μόνο στα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, βεβαίως, η ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ- προφανώς και δίκαιο, ιδίως μετά το Ολοκαύτωμα- χωρίς όμως να λογαριάζεται πως στα ίδια μέρη ζούσε κι ένας άλλος λαός επί αιώνες...

Το Λονδίνο και το Παρίσι δεν αναγνωρίζουν σήμερα το κράτος τής Παλαιστίνης καθοδηγούμενα από κάποια αίσθηση δικαίου κι ανθρωπισμού αλλά εξαιτίας τής αφόρητης πίεσης που τους ασκούνται από την κοινή γνώμη. Έπρεπε η ανθρωπότητα να βιώνει ξανά μία γενοκτονία για να αλλάξουν πολιτικές δεκαετιών κι αυτό λέει πολλά από μόνο του... 

Το ότι, όμως, ακόμα και τώρα η Αθήνα δεν συμπαρατάσσεται με τα περισσότερα κράτη επικαλούμενη διπλωματικούς λόγους κι εθνικά συμφέροντα αποκαλύπτει περισσότερα για τον τρόπο που ασκείται η δική μας εξωτερική πολιτική: εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον τής οικογένειας Μητσοτάκη και σωστή πλευρά τής Ιστορίας αυτή που κάθεται η αμερικανική κυβέρνηση...

Σε σχέση, μάλιστα, με τα ελληνοτουρκικά το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός μας να συνομιλεί με τον πρόεδρο της Τουρκίας, όταν τέλος πάντων ο τελευταίος καταδέχεται να το κάνει κι όχι να τον σνομπάρει, όπως συνέβη στη Νέα Υόρκη. Ούτε να συζητά μαζί του για μια συμφωνία δούναι και λαβείν για ήρεμα νερά στο Αιγαίο μόνιμα κι όχι πρόσκαιρα. Είναι πρόβλημα, ωστόσο, όταν δεν διαπραγματεύεσαι με βάση το εθνικό αλλά το ιδιωτικό, οικογενειακό κι αμερικανικό συμφέρον. Υπάρχει ειδικό άρθρο γι' αυτό στον Ποινικό Κώδικα, της εσχάτης προδοσίας...  

 

 

Αυτός που θα φάει το ξύλο το βράδυ των εκλογών δικαιούται να παίρνει και καμιά απόφαση μόνος του...

Καμία αντίρρηση, η πολιτική δεν είναι σέξι, ιδίως για τη γενιά τού Instagram αλλά και των μνημονίων και των Τεμπών που προσελκύεται περισσότερο από την εικόνα και και τις πράξεις και πολύ λιγότερο από τα λόγια και τις θεωρίες. Κακώς, πολύ κακώς γιατί η νεολαία είναι αυτή που έχει περισσότερα χρόνια μπροστά της σε αυτόν τον πλανήτη και θα όφειλε να βρίσκεται στην πρωτοπορία τής πολιτικοποίησης κι όχι στην αποστρατεία τής ιδιωτείας. Φταίει, όμως, αποκλειστικώς ο ωχαδερφισμός των νέων για την κρίση τού κομματικού φαινομένου ή και το ότι τα κόμματα έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο κομμάτι τής κοινωνίας παρά μόνο ένα μικρό μέρος της, το οποίο ακόμα κι αυτό περιδινίζεται γύρω από προσωπικές αντιπαραθέσεις κι όχι από την παραγωγή πολιτικών;...

Οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή οι εισοδηματίες προφανώς και δεν αποτελούν τον κοινωνικό μέσο όρο, αποτελούν ωστόσο το μέσο όρο των ενεργών μελών ενός κόμματος. Κι όταν έχουμε χρόνο και σχετικό χρήμα η ακρίβεια, η ανεργία, οι πόλεμοι, οι λιμοί και οι καταποντισμοί μάς αφορούν πολύ λιγότερο από την "αντικαταστατική συμπεριφορά τού Μήτσου και του Τάκη", με αποτέλεσμα ο πολιτικός αυτισμός των μικρομεσαίων στελεχών να γίνεται αποκλειστικός λόγος ύπαρξης των κομματικών γραφείων. Σε αυτό το πλαίσιο η άμεση δημοκρατία είναι τόσο λειτουργική όσο κι ένα αεροπλανοφόρο σε μπανιέρα...

Το βράδυ των εκλογών θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και δεν θα είναι μόνο κόμματα, θα είναι και πρόσωπα. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι θα εστιάσουμε στα πρόσωπα, δηλαδή στους αρχηγούς. Το βράδυ των εκλογών κανείς δεν θα πει, για παράδειγμα, "έχασε το Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ, η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Τομέας Παιδείας του Κινήματος Δημοκρατίας". Θα πούμε "έχασε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης"... 

Ούτε, άλλωστε, τα ηττημένα μικρομεσαία στελέχη ή και τα μεγαλοστελέχη θα αποφύγουν την κριτική στους ηγέτες τους, προθυμοποιούμενα να αναλάβουν τα ίδια ισότιμο μερίδιο ευθύνης. Για όλους αυτούς τους λόγους η άμεση δημοκρατία βρίσκει το όριό της στο ποιος θα πάρει στο τέλος τον μουτζούρη. Κι αυτός που θα τον πάρει δικαιούται στο μεσοδιάστημα να πάρει πάνω του τις κορυφαίες αποφάσεις. 

Δεν είναι και τόσο δημοκρατικό; Μπορεί, αλλά δημοκρατία σημαίνει κι ευθύνη. Αυτή που είμαι βέβαιος ότι θα διώξουν από πάνω τους το βράδυ των εκλογών αρκετοί από αυτούς που σήμερα βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ τής δημοκρατίας και κατά των περιορισμών της... 

 

Η Ελλάδα μόνο στα γήπεδα επιτρέπεται να αναστενάζει...

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πατέρας ενός νεκρού παιδιού αναγκάζεται να κάνει απεργία πείνας και δίψας προκειμένου να εκταφούν τα οστά του μήπως και μάθουμε την αλήθεια. Αν ο Σοφοκλής έγραφε στις ημέρες μας θα είχε ήδη κάνει το προσχέδιο της νέας του τραγωδίας σε έναν τόπο όπου ο ηρωισμός θεωρείται προϋπόθεση της ελευθερίας και η αυτοθυσία της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα του Κ. Μητσοτάκη είναι ένα κράτος ντροπής που δεν μπορεί να εκστομίσει ούτε τη λέξη "γενοκτονία" για το θάνατο και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στη Γάζα και το βίαιο εκπατρισμό ενός ολόκληρου λαού, το αυτόβουλο θύμα- ας μην ξεχνάμε ότι έχει κερδίσει εκλογές- ενός πρωθυπουργού που κυβερνά με όρους μαφίας η οποία δεν λογοδοτεί σε κανέναν...

Τι κάνουμε συνεπώς; Καθόμαστε αμήχανα στα αβγά μας γιατί και οι προηγούμενοι σωτήρες δεν έσπασαν αβγά; Σιωπούμε αντί να είμαστε παρόντες την ίδια ώρα που λοιδορούμε τους παρόντες; Παριστάνουμε ότι αγνοούμε τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού παρά και τις σχετικές σπουδές μας γιατί η εμπάθειά μας είναι υψηλότερο ιδανικό; Αποθεώνουμε τους απόντες από τους αγώνες αλλά παρόντες στα γήπεδα γιατί έτσι νομίζουμε πως εκδικούμαστε αυτούς που δεν αναγνώρισαν το μεγαλείο μας;...

Αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει ούτε από εκείνους που παραδίδουν διαπιστευτήρια συστημικότητας- παλαιότερους και νεόκοπους- ούτε από τους αντισυστημικούς κενού περιεχομένου ούτε από αυτούς που σχεδιάζουν να αποκομίσουν πρωθυπουργίες για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Θα πέσει από το λαό ο οποίος την ώρα τής κρίσης θα δώσει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έχει καμία σχέση με τα σενάρια που κατασκευάζονται πίσω από κλειστές πόρτες και τα οποία δεν λογαριάζουν τον ξενοδόχο. Οι εκλογές δεν γίνονται τη επόμενη Κυριακή ούτε τον επόμενο μήνα κι όποιος χτίζει στρατηγική σαν να ήταν τακτική κινδυνεύει όχι μόνο να καεί στην προπόνηση αλλά την κρίσιμη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή που πίστευε ως προσωρινή αποστρατεία είναι οριστική, τελεσίδικη κι αμετάκλητη...

 

ΠΑΣΟΚ, το πρώιμο στάδιο του μητσοτακισμού...

Φυσικά και οι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Κυρανάκης και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις έχουν τη χρησιμότητά τους στον Κ. Μητσοτάκη. Του δίνουν το μισαλλόδοξο λούστρο (sic) που έχει ανάγκη για να μην του φεύγει το σκληρό δεξιό του ποίμνιο, ιδίως αυτό που δεν έχει προλάβει ακόμα- όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό- να τσιμπήσει το μεζέ του από το δημόσιο ταμείο. Σαφώς, όμως, και χρησιμότερο είναι το σημιτικό ΠΑΣΟΚ που έχει αγκαλιάσει και του προσφέρει το άλλοθι να περνά τις πιο νεοφιλελεύθερες και ταξικές πολιτικές σαν να ήταν μια πιο εκσυγχρονισμένη διάσταση της σοσιαλδημοκρατίας. Στην ουσία λειτουργούν ως οι αυτοφωράκηδες της μητσοτακικής διαφθοράς υπουργοί όπως ο Κ. Πιερρακάκης- πέρασε αβρόχοις ποσί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια-, ο Γ. Φλωρίδης- έχει μετατρέψει τον Ποινικό Κώδικα σε "πλυντήριο" κάθε νεοδημοκρατικού αμαρτήματος- ή ο Γ. Γεραπετρίτης με τον οποίο ξυπνάμε κάθε πρωί κι ελέγχουμε να δούμε αν το Καστελόριζο παραμένει ελληνικό έδαφος...

Ο Ανδρ. Λοβέρδος είναι ο τελευταίος χρονικά αλλά δεν θα είναι κι ο τελευταίος μελλοντικά που θα έχει κάνει τη διαδρομή ΚΚΕ- ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Κι αν, όπως έλεγε ο Τσέρτσιλ, το να μην είσαι κομμουνιστής στα είκοσί σου χρόνια σημαίνει πως είσαι άνθρωπος χωρίς καρδιά το ότι κάποιοι δεν είναι και στα σαράντα, στα εξήντα ή στα εβδομήντα τους δεν τους κάνει απαραιτήτως ιδιοφυείς. 

Ενδεχομένως να είναι και καιροσκόποι που αναζητούν την εξουσία περισσότερο από όσο τους ενδιαφέρει η ιδεολογία. Αν και στην περίπτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της σημερινής ΝΔ η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι στο ποιος κρατά την κουτάλα. Καμία άλλη...

Όταν την εποχή των μνημονίων τα "πράσινα" στελέχη εγκατέλειπαν μαζικά το πλοίο κατευθυνόμενα κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο της Χαριλάου Τρικούπη ήταν πως "έφυγαν οι λαθρεπιβάτες και παραμείναμε οι γνήσιοι πασόκοι". Πάνω κάτω τα ίδια ισχυρίζεται και σήμερα για όσους κατευθύνονται κατά βάση στη ΝΔ. 

Και τότε, ωστόσο, και τώρα λέει τη μισή αλήθεια: προφανώς και υπήρχαν και υπάρχουν οπορτουνιστές, μόνο που το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τολμήσει ακόμα να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι πολίτες δεν το αγαπάνε πια και οι περισσότεροι από όσους δηλώνουν πως θα το ψηφίσουν το κάνουν είτε σε ανάμνηση του Ανδρ. Παπανδρέου είτε στη λογική τού "μη χείρον βέλτιστον". Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον ετεροπροσδιορισμό κι αυτή τη στιγμή για πολύ κόσμο το ΠΑΣΟΚ είναι είτε τα τσικό είτε τα ΚΑΠΗ της ΝΔ, αναλόγως της ηλικίας των στελεχών του που το εγκαταλείπουν. Κοινώς, ένα κόμμα που όσο η κυβέρνηση είναι πασοκογενής δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως φυτώριο ή γηροκομείο στελεχών Μητσοτάκη...   

  

Άλλο η Μαρία των Τεμπών κι άλλο η Μαρία της κάλπης...

Φυσικά και η τραγωδία των Τεμπών συγκίνησε την ελληνική κοινωνία από την ίδια στιγμή που έγινε γνωστή. Οι περισσότεροι έχουμε μετακινηθεί έστω και μια φορά στη ζωή μας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι αντιστρόφως με τρένο, οι περισσότεροι έχουμε αγαπημένα πρόσωπα, και δη νεαρής ηλικίας, που δεν θέλουμε να σκοτώνονται με αυτόν τον τρόπο. 

Η λαϊκή αγανάκτηση, ωστόσο, άρχισε να παίρνει μαζικότερες και πιο οργανωμένες διαστάσεις μετά τη συγκινητική κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού στην εξεταστική επιτροπή- πάσα τού ΚΚΕ στην κυβέρνηση για να συζητάμε τι δεν πήγε καλά στο σιδηρόδρομο από την εποχή Σημίτη. Η μάνα κουράγιο συγκλόνισε και συνεχίζει να συγκλονίζει με την επιμονή της για να βγει η αλήθεια στο φως...

Για όλα αυτά η είσοδος Καρυστιανού στην πολιτική κονίστρα θα την κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα από την επιστροφή ενός ξεπεσμένου πολιτικού που έχει αντιγράψει όλο τον Μακιαβέλι μήπως και τον λυπηθούμε και τον ξαναψηφίσουμε. Ιδίως αν η πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο προς τις κάλπες επικεντρωθεί σε θεσμικά ζητήματα και κράτους δικαίου, μια ατζέντα "καθαρών χεριών" έχει ισχυρές πιθανότητες επιτυχίας. Η κοινωνία μας, άλλωστε, βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη, η οποία μπορεί να προκληθεί από την παραμικρή αδικία που θα ξεχείλιζε το ποτήρι τής οργής για το καθεστώς Μητσοτάκη...

Ούτε, πάντως, για την Καρυστιανού είναι εύκολη η επίλυση της εξίσωσης που έχει μπροστά της. Όταν μπαίνεις στο πολιτικό παιχνίδι και διεκδικείς ψήφους παύεις να είσαι η Μαρία των Τεμπών κι όλης της Ελλάδας και γίνεσαι η Μαρία της κάλπης, δημιουργώντας, έστω κι αβάσιμες, αμφιβολίες και για τα πραγματικά σου κίνητρα σε σχέση με τον αγώνα που έχεις δώσει μέχρι σήμερα κι ο οποίος έχει αγκαλιαστεί κι από το μεγαλύτερο μέρος τής αντιπολίτευσης. Επιπλέον, όταν γίνεσαι πολιτικό πρόσωπο οφείλεις να παρουσιάσεις τις θέσεις σου και για ζητήματα που είναι λογικό να μην έχεις ασχοληθεί μέχρι τώρα και τα οποία έχουν και ιδεολογική χροιά. Οι επιλογές που κάνεις για την υγεία, την οικονομία, την ενέργεια ή την παιδεία δεν είναι το ίδιο αυτονόητες με τη συμπαράταξη για την ανεύρεση των υπαιτίων τού θανάτου τού παιδιού σου... 

Ναι, είμαστε με την Μαρία κι όχι με τη μαφία στην προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη, τα οποία πολύ φοβάμαι πως θα έχουν κουκουλωθεί πλήρως και δικαστικά μέχρι να γίνουν εκλογές. Στα εκλογικά τμήματα, όμως, δεν θα υπάρχουν μόνο τα ψηφοδέλτια της Μαρίας και της μαφίας αλλά κι άλλων κομμάτων που μας έχουν ήδη παρουσιάσει τις θέσεις και τα στελέχη τους. Το πέρασμα, συνεπώς, σε άλλη πίστα δεν θα είναι στρωμένο με λουλούδια αλλά ακόμα και με απογοήτευση από ορισμένους που μπορεί να το εκλάβουν ως εργαλειοποίηση της άδολης αλληλεγγύης τους...  

  

 

Στη σωστή πλευρά της αλητείας...

Η εισβολή τής Ρωσίας στην Ουκρανία συνιστούσε μια κατάφωρη, αν κι όχι πρωτοφανή, παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Όπως ήταν, άλλωστε, και η αντίστοιχη της Τουρκίας στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974... 

Η παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κράτους δεν μπορεί να δικαιολογείται με επιχειρηματολογία τού 19ου αιώνα περί σφαιρών επιρροής ούτε με το ότι οι ΗΠΑ έχουν πράξει αντίστοιχα, με πιο πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα το Ιράκ. Αν κάποιος διαφωνεί με όλα όσα μνημονεύω μάλλον συμφωνεί και με την κατάργηση του Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης, οπότε θα έκανε καλή παρέα με τον Αδ. Γεωργιάδη...

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται πως στρουθοκαμηλίζει στην περίπτωση του Ισραήλ γιατί η συμμαχία μαζί του εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Την ώρα που συντελείται μια γενοκτονία και σκοτώνονται μαζικά γυναικόπαιδα μια τέτοια στάση μάς προσβάλλει ως έθνος που έχει γνωρίσει παρόμοιες καταστάσεις, αλλά θα ήταν μια κάποια απάντηση. 

Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να ισχυρίζεται πως ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική αρχών και πως βρίσκεται στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας. Είμαστε στην ίδια πλευρά με αυτούς που εξολοθρεύουν έναν ολόκληρο λαό και με τη συμπεριφορά τους θέτουν σε άμεσο κίνδυνο και το δικό τους. Θα έλεγα, συνεπώς, πως απέχουμε τόσο πολύ από τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας όσο η γη από τον ήλιο... 

Σε βάρος τής Ρωσίας έχουν επιβληθεί από το 2014 και την προσάρτηση της Κριμαίας κυρώσεις σε όλα τα επίπεδα. Έχει αποβληθεί ακόμα κι από τις αθλητικές διοργανώσεις κι ορθώς. Η Ρωσία είναι ένοχη αλλά δεν έχει εξαπολύσει ένα γενοκτονικό πόλεμο, σε αντίθεση με το Ισραήλ που μέχρι πρότινος τουλάχιστον απολάμβανε τα κλειστά μάτια πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κι ακόμα απολαμβάνει την πολιτική μυωπία των ΗΠΑ. Το λιγότερο, επομένως, που πρέπει να κάνουμε ως Δύση είναι η επιβολή κυρώσεων, έστω και τώρα. Το απολύτως λιγότερο...

  

Κανείς τέλειος εκτός που αυτόν που έρχεται...

Είναι απολύτως λογικό να επιθυμεί ο Κ. Μητσοτάκης τη διαιώνιση της αντίληψης πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση, πως ο ίδιος μπορεί να είναι μονόφθαλμος αλλά οι αντίπαλοί του είναι τυφλοί. Δεν έχει, όμως, καμία λογική το ίδιο επιχείρημα να χρησιμοποιείται κι από wannabe σωτήρες που παριστάνουν πως θέλουν να ρίξουν τον σημερινό πρωθυπουργό. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο να ισχυρίζονταν πως το λένε προκειμένου να βρουν ξανά για τους ίδιους ζωτικό χώρο στο πολιτικό σκηνικό...

Οι περισσότεροι αρχηγοί τής αντιπολίτευσης είναι μέτριοι, κάποιοι μάλιστα είναι εκβιαζόμενοι, άλλοι αντιδημοκράτες στην πράξη, μερικοί είναι σταλινικοί κι ορισμένοι μισαλλόδοξοι. Όχι, δηλαδή, κι ό,τι καλύτερο για να επιλέξει κανείς. 

Ουδείς τους, ωστόσο, είναι τόσο διεφθαρμένος όσο ο Μητσοτάκης και τόσο πρόθυμος να αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες. Κανένας τους, εν τέλει, δεν είναι κι ο ίδιος κομμάτι τής ολιγαρχίας κι όχι απλώς εκφραστής της, όπως συμβαίνει με τον νυν ένοικο του Μαξίμου. Το μη χείρον βέλτιστον, συνεπώς, στην πραγματικότητα είναι αντίστροφο από αυτό που προπαγανδίζει ο Μητσοτάκης...

Η όλη συζήτηση για το μέλλον τής χώρας έχει λάβει εδώ και καιρό μεταφυσικές διαστάσεις, με ουκ ολίγους προφήτες να ευελπιστούν ή να προαναγγέλλουν την έλευση κάποιου ή κάποιας μεσσία. Την ιστορία, ωστόσο, την γράφουν οι παρόντες κι όχι αυτοί που μπορεί να έρθουν, οι οποίοι είναι κι ανίκητοι γιατί ο καθένας μας τους φαντάζεται όπως τους θέλει κι άρα τέλειους... 

Είναι βέβαιο, πάντως, ότι η τακτική τού "παντρεύομαι ή μένω στο γάμο μου μέχρι να βρω καλύτεροι γαμπρό" μπορεί να είναι λογική για έναν ψηφοφόρο ή κι ένα απλό μέλος αλλά είναι τουλάχιστον ανήθικη όταν αφορά στελέχη. Αν αυτό που υπηρετείς δεν σε καλύπτει η μόνη έντιμη επιλογή είναι η αποχώρηση. Αλλιώς γίνεσαι Τσίπρας...

 

  

Θα είναι ακόμα εδώ όταν όλοι οι άλλοι θα είναι πρώην...

Θα μειώσουν το ΦΠΑ, θα επαναφέρουν το 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο, θα προσλάβουν, θα καταργήσουν το νόμο περί ευθύνης υπουργών και τη βουλευτική ασυλία. Αυτά υποσχέθηκαν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί στη Θεσσαλονίκη και μακάρι να συμβούν. 

Θα φέρουν, ωστόσο, όλα τούτα δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου; Θα ξηλώσουν τα καρτέλ τής διαπλοκής; Θα καταστήσουν τη χώρα ισότιμο διεθνή εταίρο; Μάλλον όχι, αλλά τι να περιμένεις από αναλώσιμους ηγέτες που δεν μπορούν να πείσουν ούτε τα δικά τους ακροατήρια;...

Υπήρξε, όμως, και η εξαίρεση του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα αναδιανομής τής μιζέριας για να ευχαριστήσει αφτιά συντεχνιών ούτε ικέτεψε τους ψηφοφόρους να επιλέξουν εκείνον για να διώξει τον Κ. Μητσοτάκη, όπως έκαναν οι υπόλοιποι. Παρουσίασε ένα οραματικό σχέδιο για τις επόμενες δεκαετίες, στο οποίο φυσικά δεν συμφωνώ σε όλα, δεν είναι πλήρες, σε ορισμένα σημεία είναι πρόχειρο και ούτε είναι απρόσβλητο κι από λαϊκιστικές υποσχέσεις που δύσκολα μπορούν να εκπληρωθούν με ένα νόμο κι ένα άρθρο, όπως η επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Είναι, όμως, ένα σχέδιο- τροφή για σκέψη κι όχι μπακαλίστικοι υπολογισμοί για να έχουμε κάτι να λέμε στα πρωινάδικα...

Ο Κασσελάκης, εξάλλου, στη σύντομη πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει ότι δεν του αρέσει ο ρόλος τής μαριονέτας ούτε του χρήσιμου ηλίθιου για τους νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας. Στην πολιτική, άλλωστε, το σημαντικότερο δεν είναι να τάζεις τον ουρανό με τα άστρα αλλά να έχεις τη βούληση να προσπαθήσεις τουλάχιστον να κάνεις ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά. 

Σε ένα πολιτικό τοπίο, συνεπώς, μετριοτήτων, εκπεσόντων βασιλιάδων και μεσσιών κάθε φύλου- παρόντων και υπό εκκόλαψη- που έχουν μπερδέψει τον ίσκιο τους με το μπόι τους ξεχωρίζουν τα άντερα ενός ανθρώπου να μας ξεβολέψει από συνήθειες, πρακτικές και ιδεοληψίες που μας εγκλώβισαν κατά τη μεταπολίτευση και μας έχουν φέρει σε θέση ουραγού στην ΕΕ και τα υπόλοιπα Βαλκάνια να κάνουν πλέον λόγο για το φόβο ελλαδοποίησης. Αυτός ο παράταιρος τύπος θα βρίσκεται ακόμα εδώ όταν οι σημερινοί του πολιτικοί αντίπαλοι θα μιλούν με το "πρώην" να τους συνοδεύει. Έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει...     

 

 

Τον σκότωσαν και τώρα ανακτούν την αξιοπιστία του...

Ο Αλ. Τσίπρας είναι πιθανό να μην υποπέσει στο ολέθριο για τον ίδιο λάθος να κάνει νέο κόμμα. Αν αυτό συμβεί, πάντως, δεν θα οφείλεται στο ότι ο Σ. Φάμελλος του τράβηξε λίγο το αυτάκι από τη ΔΕΘ λέγοντας πως θεωρεί αδιανόητο ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το τι λέει και τι πράττει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αδιάφορο όσο και η μουσική αεροδρομίου: την ακούς χωρίς απαραιτήτως να σε εκνευρίζει- αν κι όχι πάντα-, αλλά στο τέλος θυμάσαι περισσότερο τις ανακοινώσεις αναχώρησης πτήσεων...

Ο πρώην πρωθυπουργός ενδεχομένως να μην προχωρήσει στο απονενοημένο διάβημα απλώς και μόνο γιατί ο άνεμος δεν είναι ούριος, γιατί οι δημοσκοπήσεις που έχει στα χέρια του- δεν αναφέρομαι σε όσες δημοσιοποιούνται- δεν είναι ευνοϊκές. Κάποια στιγμή θα αντιληφθεί κι ο ίδιος ότι όσο παράξενο κι αν του ακούγεται η γη συνέχισε να περιστρέφεται και μετά την αποχώρησή του, ο ήλιος δεν έδυσε για πάντα και οι ωκεανοί δεν στέγνωσαν. Αυτό που άλλαξε, ωστόσο, είναι η αντίληψη των προοδευτικών πολιτών για τον ίδιο: από το χρυσό παιδί τής ριζοσπαστικής Αριστεράς θεωρείται πλέον ένας Μακιαβέλι με αριστερό παρελθόν...

Στην Κουμουνδούρου κάθε ημέρα που περνά ξεπερνούν το προηγούμενο ρεκόρ αυτογελοιοποίησής τους. Αντί, ανάμεσα σε άλλα, να απολογηθούν γιατί διέλυσαν την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας παριστάνουν τα θύματα της καταστροφής που οι ίδιοι προκάλεσαν... 

Έχει δίκιο ο Φάμελλος όταν λέει πως δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαμηλά το Νοέμβριο του 2024, όταν κι ανάλαβε την προεδρία του. Λέει, όμως, τη μισή αλήθεια. Δεν λέει πως βρισκόταν στο 14,9% τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς σε εκλογικό αποτέλεσμα και πως η κατακρήμνιση προκλήθηκε από αυτούς που καθαίρεσαν τον δημοκρατικώς εκλεγμένο αρχηγό τους, που τους έφερε ξανά πρώτους στη νεολαία και με ανακτημένες δυνάμεις σε λαϊκές γειτονιές, και δεν του επέτρεψαν να είναι ξανά υποψήφιος... 

Βαφτίζουν σοβαρότητα τις σταλινικές πρακτικές, αξιοπιστία την επιστροφή στο 3% κι έχει και πιο κάτω κι ανάκτηση της εμπιστοσύνης την πλήρη αδιαφορία των πολιτών για τις θέσεις τους. Αποδέχθηκαν να γίνουν οι αυτοφωράκηδες του συγγραφέα τού Σουνίου και τώρα αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Χιλιάδες τόνους υποκρισίας έχουν, όπως η συνέντευξη Τύπου στην οποία ο Φάμελλος επί δυόμισι ώρες προσπαθούσε να πείσει τους ιθαγενείς ότι ο Τσίπρας δεν έχει σκεφτεί ούτε στιγμή να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει με τους ναύτες του να τον παρακαλούν να τους διασώσει στο νέο του σκάφος...

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι αλλού...

Μπορεί κάποια στιγμή ο Ν. Ανδρουλάκης να γίνει πρωθυπουργός. Έχουμε δει πολύ πιο περίεργα πράγματα να συμβαίνουν κι αν μη τι άλλο το σημερινό ρευστό πολιτικό τοπίο επιτρέπει στους πάντες να ονειρεύονται. Αν συμβεί, πάντως, κάτι τέτοιο καλό είναι να τον ενημερώσουν σχετικώς οι συνεργάτες του γιατί ο ίδιος είναι τόσο απορροφημένος από το να μην του φάει την προεδρία τού ΠΑΣΟΚ κάποιος από τους ουκ ολίγους δελφίνους του που μάλλον δεν θα το καταλάβει ότι θα πρέπει να μετακομίσει από τη Χαριλάου Τρικούπη στο Μέγαρο Μαξίμου. Ενδεχομένως και να το θεωρήσει υποβιβασμό, αφού ο μέχρι στιγμής βίος και πολιτεία του δείχνει πως το ταβάνι του φτάνει ως τον έκτο όροφο του γραφείου του...

Ο Ανδρουλάκης θα βρεθεί στη ΔΕΘ ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί το κόμμα που εκλέχθηκε σε αυτήν τη θέση το 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να αυτοκτονήσει για να διασωθεί η πολιτική καριέρα τού επί 15 χρόνια προέδρου του. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν μπορεί να πείσει ακόμα κι αυτούς που το βλέπουν με τον ιδεαλισμό των πολιτικών ορφανών τού Ανδρ. Παπανδρέου πως αποτελεί αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική... 

Την ώρα που η ΝΔ καταρρέει δεν μπορεί καν να αποκομίσει οφέλη από την τακτική τού ώριμου φρούτου. Στις ΜΕΘ κυκλοφορεί πολύ περισσότερη θέληση για ζωή από όποια βούληση στο πάλαι ποτέ Κίνημα για να κοπούν παθογένειες δεκαετιών...

Για να μην πολυλογώ, δεν είναι ο Ανδρουλάκης που δεν μπορεί, είναι ο συνολικός οργανισμός που λέγεται ΠΑΣΟΚ, ακόμα και υπό άλλη ηγεσία. Είναι γερασμένος, συμβιβασμένος, ανέμπνευστος, διαχειριστικός, εν τέλει λίγος. Όπως κι αν έχει, σε καμία περίπτωση δεν έχει τα φόντα να ηγηθεί της κεντροαριστεράς. Αν μη τι άλλο, γιατί οι περισσότεροι ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη του ανήκουν στην κεντροδεξιά...

 

 

Μισό λεπτό να ρωτήσω τους χορηγούς μου για τον ανθρωπισμό μου...

Το ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρόμαστε για τη γενοκτονία στη Γάζα ναι μεν έχει απομονώσει διπλωματικά το Ισραήλ κι από διαχρονικούς συμμάχους του, δεν έχει σταματήσει ωστόσο το να σκοτώνονται και να μένουν ανάπηροι δεκάδες ή κι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ημέρα στην πολύπαθη περιοχή. Παρομοίως, αν ο Β. Σπανούλης έκανε μια ξεκάθαρη δήλωση καταδίκης τής γενοκτονίας μπορεί να θυσίαζε την ηρεμία τής εθνικής ομάδας αλλά μάλλον δεν θα οδηγούσε τον Μπ. Νετανιάχου να τερματίσει τον αφανισμό τού παλαιστινιακού λαού. Αν, όμως, αποδεχόμασταν τη ματαιότητα κάθε ενέργειας, ακόμα και των πλοιαρίων που προσπαθούν γενναία να προσεγγίσουν τη Γάζα, τότε θα χάναμε και κάθε δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι...

Αλίμονό μας, άλλωστε, ως κοινωνία αν ιεραρχούμε ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ ψηλότερα από το στοιχειώδες χρέος μας ως πολίτες να καταδικάζουμε εθνοκαθάρσεις. Αλίμονό μας, επίσης, κι αν αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους γιατί μπορεί ο Σπανούλης να ρωτήθηκε και να μισοαπάντησε πως "όλοι ξέρουμε τι γίνεται" αλλά δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου πολλές δηλώσεις αστέρων αθλητών για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Καλές είναι οι δωρεές χρημάτων που έτσι κι αλλιώς θα τα πάρουν από αλλού αλλά δεν νομίζω πως πρέπει κάποιος να με ρωτήσει πρώτα για να απαντήσω στη συνέχεια για ένα ζήτημα που μπορεί να απασχολεί την ψυχή μου αλλά όχι και τόσο τους χορηγούς μου...

Όποιος θέλει να είναι στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας οφείλει να έχει τα μέτρα και τα σταθμά του ισοζυγισμένα. Αν κλαις μόνο για την Ουκρανία κι όχι για τη Γάζα ή το αντίστροφο το μισό σου δάκρυ δεν σε κάνει ανθρωπιστή, σε μετατρέπει σε υποκριτή ολκής. Την ώρα που το κράτος τού Ισραήλ ξεπατικώνει ακόμα και το χιτλερικό "lebensraum", την "ανάγκη για ζωτικό χώρο" με την οποία ο Φύρερ δικαιολογούσε έναν παγκόσμιο πόλεμο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το να ενδιαφέρεσαι για τη δουλίτσα σου είναι τόσο ατιμωτικό όσο ακριβώς διαβάζεται... 

   

Έχω γνωρίσει θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης με περισσότερο αυτοσεβασμό...

Ιδεολογική συνέπεια δεν σημαίνει δογματισμός ή αμετακίνητες θέσεις όταν η πραγματικότητα και η πείρα οδηγούν σε άλλους δρόμους. Σε διαφορετική περίπτωση γινόμαστε είτε μουσεία τού εαυτού μας είτε οπαδοί κάποιας θρησκείας είτε ΚΚΕ. Όταν, όμως, μετατοπιζόμαστε εμείς οι ίδιοι, διδασκόμενοι από τα λάθη μας ή και στρεβλές πρότερες εκτιμήσεις μας, χωρίς αυτό να προέρχεται από πολιτικές ή οικονομικές σκοπιμότητες οφείλουμε να αποδεχόμαστε κι ότι κι άλλοι μπορεί να μετακινούνται χωρίς αυτό να υπονοεί καιροσκοπισμό ή χρηματισμό...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας πολύ καλά πράττει και μιλά, για παράδειγμα, για δημοκρατικό καπιταλισμό ή για την ανάγκη συμμετοχής και των πλουσίων στην ισότιμη ανάπτυξη της χώρας, έστω κι αν η τελευταία του πρόταση στη Θεσσαλονίκη θυμίζει περισσότερο ελεημοσύνη και λιγότερο κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν, όμως, ο Στέφανος Κασσελάκης προτείνει παρόμοια με τον πρώην πρωθυπουργό οι θέσεις του αποκαλούνται αυθωρεί και παραχρήμα δεξιές. Λες και το ότι ο Τσίπρας έχει, πράγματι, μεγαλύτερο αριστερό παρελθόν από τον προσωρινό του διάδοχο στην ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ καθιστά αυτομάτως όσα λέει αριστερά και δεξιά όσα παρουσιάζει το "αμερικανάκι"...

Σκεφτείτε ο Κασσελάκης να έκανε μία ωριαία ομιλία και να μην έλεγε κουβέντα για τα Τέμπη και τη Γάζα, ακόμα και σε ένα οικονομικό φόρουμ, τι θα έλεγαν όσοι πετάνε έναν Μακρόν και πιστεύουν ότι έχουν απογειώσει το περιεχόμενο της πολιτικής κριτικής. Όπως κι αν έχει, τα αριστερόμετρα έχουν απαρχαιωθεί. 

Έχουν κουράσει οι αποστάτες που βγήκαν στον Τσίπρα από τα αριστερά γιατί θεώρησαν την ομιλία του πολύ κεντρώα όταν οι ίδιοι ως υπουργοί του εφάρμοζαν καθημερινά τον υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό. Έχουν κουράσει, όμως, κι όσοι παριστάνουν τους εξαπατηθέντες από τον Κασσελάκη με μοναδικά επιχειρήματα το Renew Europe και την ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ. 

Όχι πως και τα δύο δεν είναι ζητήματα που απαιτούν κριτική, ακόμα κι αυστηρή, όχι πως δεν δικαιολογούν ακόμα και την αποστρατεία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογούν την επανένταξη στους πραξικοπηματίες ή στον αρχιερέα τους. Έχω γνωρίσει θύματα του συνδρόμου τής Στοκχόλμης με περισσότερο αυτοσεβασμό...   

Το "φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε το μεγαλείο μου" έχει πολύ κοντά ποδάρια...

Αν η ΔΕΘ ήταν η τελευταία ευκαιρία Μητσοτάκη για να γυρίσει το παιχνίδι, όπως τόσο καιρό προπαγάνδιζαν τα παπαγαλάκια του, η ευκαιρία χάθηκε. Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να στοχεύουν σε απογοητευμένα εκλογικά του ακροατήρια αλλά είναι αποσπασματικά, λίγα σε σύγκριση με τα ματωμένα υπερπλεονάσματα που επιτυγχάνει και, κυρίως, δεν έδωσαν κανένα σινιάλο αποφασιστικότητας σύγκρουσης με όσους κερδοσκοπούν πάνω στα εισοδήματά μας. Φυσικά κι ο Μητσοτάκης κρατάει εφεδρείες παροχών για την ώρα τής κάλπης, όταν όμως αποφασίσει να τις ενεργοποιήσει μάλλον θα είναι πολύ αργά για να ανατρέψει τη δίκαιη πτώση του...

Φορολογική επανάσταση δεν είναι να δίνεις φοροαπαλλαγές σε όσους, λόγω ανεργίας ή ελαστικής απασχόλησης, έχουν έτσι κι αλλιώς μηδαμινά εισοδήματα, όπως συμβαίνει με τους νέους έως 25 χρόνων. Φορολογική επανάσταση είναι να εφαρμοστεί επιτέλους η συνταγματική επιταγή σύμφωνα με την οποία ο καθένας συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του. Επανάσταση είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία από πουθενά δεν προκύπτει από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη...

Έχει κι ένα δίκιο, όμως, ο Μητσοτάκης: δεν γίνεσαι ή δεν ξαναγίνεσαι πρωθυπουργός αν η στρατηγική σου απέναντι στο λαό είναι "είχες άδικο που δεν με ψήφισες νωρίτερα". Κι αυτό όχι γιατί ο λαός είναι αλάνθαστος αλλά γιατί η ψήφος του έχει μια λογική. 

Φυσικά και μπορεί να την αλλάξει και να μετανιώσει γι' αυτή, αλλά για να το κάνει περιμένει κι από εσένα να παραδεχθείς ότι έπραξες αυτά κι αυτά τα λάθη κι όχι να περιμένεις μιας αυτοδικαίωση που ενδεχομένως να μην είναι και τόσο δίκαιη όσο νομίζεις. Το ότι, για παράδειγμα, ο Μητσοτάκης κυβέρνησε με ούριο άνεμο, με τις Βρυξέλλες να μοιράζουν χρήμα κι όχι να μας ζητάνε μέχρι και το τελευταίο σεντ, δικαιολογεί την ήττα και την ανοχή σε μια δεύτερη θητεία. Δεν δικαιολογεί, όμως, τη συντριβή. Κι όσο δεν το καταλαβαίνεις τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στις νέες σου χορηγούμενες αυταπάτες...

 

 

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Θεσσαλονίκη, του Τσοβόλα...

Ο Δημήτρης Τσοβόλας δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή αλλά ο Κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να τον νεκραναστήσει στη ΔΕΘ. Θα τα δώσει όλα ώστε να παραμείνει στην πρωθυπουργία και τους επόμενους μήνες, αφού τα διαπλεκόμενα σημάδια δείχνουν ήδη πως η μάχη διαδοχής στη ΝΔ έχει ξεκινήσει και θα φουντώνει όσο το κυβερνών κόμμα δεν ανακάμπτει δημοσκοπικά... 

Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν θα "δώσει" κοινωνική δικαιοσύνη, δεν πρόκειται να διαταράξει τους μηχανισμούς διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων. Θα ήταν αυτοκαταστροφικό, πέρα από καταστροφικό για την ολιγαρχία στην οποία ανήκει, αν το έκανε. Θα μοιράσει τόσο χρήμα όσο κρίνει απαραίτητο για να διατηρηθεί στην εξουσία και σε εκείνες και μόνο τις κοινωνικές ομάδες που του είναι απαραίτητες στην κάλπη...

Με μια ζαριά ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει να θάψει την ακρίβεια, τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον Μελχισεδέκ κι όλα τα υπόλοιπα σκάνδαλα που δεν συνέβησαν τυχαία επί θητείας του. Κυρίως, όμως, θα προσπαθήσει να συντηρήσει την πίστη ότι αυτές οι πολιτικές είναι μονόδρομος, ότι οι ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κι όσο το δικό του χέρι είναι αυτό που ανοιγοκλείνει την κάνουλα του δημόσιου κορβανά διαθέτει το πλεονέκτημα απέναντι στην αντιπολίτευση ότι αυτός έχει το καρπούζι, αυτός και το μαχαίρι...

"Η χώρα πρέπει να αλλάξει παραγωγικό μοντέλο". Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα το πουν όλοι οι ηγέτες τής αντιπολίτευσης που θα ανεβούν στη Θεσσαλονίκη και θα έχουν δίκιο. Περιμένω, ωστόσο, κάτι πολύ ωριμότερο από μια απλή περιγραφή τής σημερινής δυστοπίας και μια παράθεση μέτρων τα οποία μπορεί να ανακουφίζουν την κοινωνική πλειοψηφία αλλά δεν θα ξεριζώνουν τις αιτίες τού κακού... 

Η μείωση των άμεσων κι έμμεσων φόρων, του ΕΝΦΙΑ, οι δόσεις για την αποπληρωμή χρεών ή η επανακρατικοποίηση κοινωνικών αγαθών όπως το ρεύμα και η πιο εύκολη πρόσβαση στη χρηματοδότηση είναι όλα απαραίτητα μέτρα. Δεν θα μας αλλάξουν, ωστόσο, παραγωγικό μοντέλο, δεν θα μας μετατρέψουν, για παράδειγμα, σε βιομηχανική χώρα ή τεχνολογικό hub αντί για μια χώρα παραγωγής σερβιτόρων. Αν, συνεπώς, οι ηγέτες τής αντιπολίτευσης έχουν σκοπό να ανταγωνιστούν τον Μητσοτάκη στην πλειοδοσία παροχών καλύτερα να μείνουν στην Αθήνα. Ή, ακόμα καλύτερα, να πάνε σπίτια τους...   

   

Του 13ωρου οι πεσόντες...

Ζούμε στην εποχή κατά την οποία η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να "ζωντανέψει" νεκρούς, να τους δώσει φωνή για να συνομιλούν με τους μελλοντικούς νεκρούς, με όλους εμάς δηλαδή. Κι όμως, στην Ελλάδα θα συζητηθεί σε λίγες ημέρες στη Βουλή και θα ψηφιστεί νομοσχέδιο που καθιερώνει τη 13ωρη εργασία και την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ενώ μπορούμε, δηλαδή, χάρη στην τεχνολογία να εργαζόμαστε όλο και λιγότερο η κυβέρνησή μας σχεδιάζει να δουλεύουμε από νύχτα σε νύχτα. Πίσω στο 19ο αιώνα, εμπρός προς τα πίσω όταν θα έπρεπε να έχουμε ήδη καθιερώσει το 35ωρο με καλύτερες αμοιβές στο πλαίσιο της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Η εργασία σήμερα δίνει χαρά μόνο στους εργοδότες, οι οποίοι κεφαλαιοποιούν υπερκέρδη ξεζουμίζοντας τους εργαζομένους τους, ιδίως στον τουρισμό αλλά όχι μόνο. Το ότι κάθε χρόνο από το 2019 και μετά έχουμε και νέο αρνητικό ρεκόρ εργατικών δυστυχημάτων δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Αυτή η κυβέρνηση νομοθετεί συστηματικά για τις ελίτ και τους χορηγούς της και δηλώνει υπερήφανη γι' αυτό...

Φυσικά και προτεραιότητα για το Μαξίμου έχουν οι εργοδότες. Υπάρχει, όμως, κι ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος για το 13ωρο, τις απλήρωτες υπερωρίες ή τις συμβάσεις των δύο ημερών. Ο εξουθενωμένος πολίτης είναι, συνήθως, κι ο μη ενεργός πολίτης, ο πολίτης που παλεύει από ήλιο σε ήλιο για το μεροκάματο είναι ο ευάλωτος σε κάθε είδους απειλές, πιέσεις κι εκβιασμούς πολίτης. 

Είναι, εν τέλει, ο ιδανικός πολίτης γι' αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα ώστε οι ίδιοι να συνεχίσουν να εξουσιάζουν στον αιώνα τον άπαντα. Από τη μία περιστροφή τής γης γύρω από τον ήλιο στην επόμενη και ούτω καθεξής...  

 

Νομοθετούν υπό το φόβο Σαμαρά κι αυτό το ονομάζουν μεταναστευτική πολιτική...

Αν ποτέ καταδικαστούν- μάλλον ποτέ- από τη δικαιοσύνη ο Φραπές, ο Χασάπης, η κυρία με τη Φεράρι ή τα μέλη τής κρητικής μαφίας, μπορεί και να πάνε φυλακή. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι θα μείνουν στη χώρα μας ώστε ο πολιτισμός της να μείνει αναλλοίωτος. Αν, από την άλλη, κάποιος που δεν έχει παραβιάσει ποτέ το νόμο και την τάξη αλλά δεν έχει γεννηθεί σε αυτή την ευλογημένη μπανανία έχει συμπληρώσει ακόμα κι επτά χρόνια στα μέρη μας θα τον στείλουμε από εκεί που ήρθε- όπου μπορεί και να μαίνεται πόλεμος ή λιμός- προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι η κουλτούρα μας δεν θα αλλοτριωθεί από τη σκληρή κι έντιμη δουλειά...

Με το τελευταίο μεσαιωνικό έκτρωμα Μητσοτάκη- Πλεύρη ένας άνθρωπος μπορεί να φυλακιστεί ακόμα και πέντε χρόνια γιατί θέλησε μια καλύτερη ζωή. Κι αυτό θα συμβαίνει στην ίδια χώρα όπου τα σοβαρότερα εγκλήματα, ιδίως αυτά του λευκού κολάρου, μένουν ατιμώρητα... 

Φυσικά και δεν πρόκειται να χτιστούν νέες φυλακές για να χωρέσουν όλοι οι παράτυποι μετανάστες ούτε μπορούμε να παραβιάζουμε αιωνίως το διεθνές δίκαιο. Η κυβέρνηση εν γνώσει της νομοθετεί παραβιάζοντας όχι μόνο τις διεθνείς συνθήκες αλλά και τη στοιχειώδη λογική. Νομοθετεί υπό το φόβο ενός κόμματος Σαμαρά κι αυτό το ονομάζει μεταναστευτική πολιτική...

Αν ζητήσεις από τον μέσο Έλληνα να καταγράψει πόσα "ξένα πράγματα" καταναλώνει στην καθημερινότητά του, από τρόφιμα ως τηλεοπτικές εκπομπές, θα τρομάξει με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ίδιος Έλληνας που χωρίς να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της υποκρισίας του χρησιμοποιεί ξένους για να χτίσουν ή να καθαρίζουν το σπίτι του, να καλλιεργούν το χωράφι του, να του φτιάχνουν τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά, να ξεσκατίζουν τον πατέρα και την μητέρα του, να του φτιάχνουν καφέ και πίτσα στο μοδάτο μπραντσάδικο που συχνάζει. Κι όλα αυτά στο μισό κόστος... 

Αν υποθέταμε πως μπορούσαμε να τους διώξουμε όλους αυτούς τους "βάρβαρους" μέσα σε μια ημέρα θα διαπιστώναμε πόσο ξένοι είμαστε οι ίδιοι με τις χειρωνακτικές εργασίες και πόσο άδεια θα έμενε η χώρα από πληθυσμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το μισθό, την ασφάλιση ή τη σύνταξή μας. Φυσικά χρησιμοποιώ όλα αυτά τα παραδείγματα όχι για να αποδείξω πόσο καλοί δουλοπάροικοι είναι οι αλλοδαποί αλλά για να καταδείξω ότι το μόνο όφελος που μπορεί να υπάρξει από τέτοιου είδους τραμπικές κι ορμπανικές επιλογές είναι η επιβίωση των πατριδοκάπηλων ελλαδέμπορων και να μείνουν εκτός Βουλής Σαμαράς, Λατινοπούλου και λοιποί ακροδεξιοί...      

  

  

Η Σουδητία πήγε Κουμουνδούρου...

Ο Σ. Φάμελλος δεν είναι Τσεχοσλοβάκος, δεν γεννήθηκε το 19ο αιώνα και η Σουδητία δεν είναι δική του για να την παραχωρήσει. Κι όμως, η θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα δεν διαφέρει τόσο πολύ από εκείνη που είχε βρεθεί ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, Μπένες το Σεπτέμβριο του 1938, όταν αναγκάστηκε να παραχωρήσει την επίμαχη επαρχία στους ναζί για να αποφευχθεί η πλήρης υποταγή τής χώρας του. Κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σύντομα ενώπιον του διλήμματος να παραχωρήσει το κόμμα τού οποίου προεδρεύει στον "νόμιμο ιδιοκτήτη" του ή να αποδεχθεί ότι δεν πρόκειται να ξαναμπεί στη Βουλή. Ούτε ο Μπένες, εξάλλου, απέφυγε την εισβολή...

Προφανώς κι ο Αλ. Τσίπρας αναζητά νέα κι άφθαρτα στελέχη, θα είναι αδύνατο ωστόσο να φτιάξει κόμμα χωρίς να συμπεριλάβει και τα πολιτικά ορφανά του που άφησε πίσω. Κυρίως, όμως, θέλει να κρατήσει τα προσχήματα, να μην επιστρέψει δηλαδή ως ο διασπαστής ο οποίος στην πραγματικότητα είναι αλλά ως ο σοφός Νέστωρ υπό τις φτερούγες τού οποίου θα ενωθεί η Αριστερά και θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα. Κι ας ήταν ο ίδιος η βασική αιτία για τη διάλυσή της τόσο με την προ δεκαετίας κωλοτούμπα- ανεξαρτήτως αν ήταν η καλύτερη από τις κακές λύσεις- όσο και με τα όσα έκανε και δεν έκανε τα τελευταία έξι χρόνια...

Η Ελλάδα σαφώς και είχε καλύτερες προοπτικές το 2019 από αυτές που έχει σήμερα και η διακυβέρνηση Τσίπρα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη από την αντίστοιχη Μητσοτάκη. Δεν πρέπει να λησμονούμε τα πρώτα όταν καυτηριάζουμε τα στερνά. 

Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι να επιστρέψουμε στο 2015 αλλά να σκεφτόμαστε με όρους δεκαετίας τού 2030. Καμία επιστροφή, άλλωστε, είτε στην πολιτική είτε σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό τομέα δεν έχει αποδειχθεί ισάξια της πρώτης φοράς, ιδίως όταν ο επιστρέφων στην ουσία κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει ότι έχει γίνει άλλος... 

Προφανώς και το νέο δεν είναι μόνο ηλικιακό ζήτημα, είναι όμως και ηλικιακό, κακά τα ψέματα. Η πείρα έρχεται πάντα μαζί με τη φθορά και το ότι ο παλιός είναι αλλιώς δεν είναι πάντα για καλό. Μπορεί να είναι τόσο αλλιώς ώστε να μην αρέσει ακόμα και σε εκείνους που τώρα τον περιμένουν σαν μεσσία ενώ θα αποδειχθεί ψευδοπροφήτης...