Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα το εκλογικό δίλημμα...

Κανείς δεν συμφωνεί με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μέχρι και το 2022, τα οποία είναι τουλάχιστον αντιπαραγωγικά. Και το υπερπλεόνασμα, άλλωστε, που σκοπεύει να μοιράσει προεκλογικώς η κυβέρνηση προέρχεται από την ουσιαστική εξαφάνιση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, από την αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών τού Δημοσίου στους ιδιώτες κι από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Με λίγα λόγια, τα παίρνει από τη μία τσέπη για να τα δώσει στην άλλη, έστω κι αν αυτό είναι προτιμότερο από το να τα παίρνει δίχως να δίνει τίποτα πίσω... 

Ο Αλ. Τσίπρας σχεδιάζει ένα νέο πακέτο φιλολαϊκών μέτρων προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του στις ευρωεκλογές. Εφόσον θα περιλαμβάνει δίκαια και μόνιμα μέτρα που θα ωφελήσουν τους πολλούς κι όχι τους λίγους, δεν είμαι καθόλου αντίθετος στη λήψη τους. Ο μακροπρόθεσμος οικονομικός σχεδιασμός, ωστόσο, δεν μπορεί να γίνεται με βάση την εκλογική συγκυρία. Σε διαφορετική περίπτωση στρώνουμε το εδαφος για τη χρεοκοπία τού μέλλοντός μας...

Όπως κι αν έχει, η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει παράδεισος αν καταργηθεί το οκτάωρο ή ο 13ος μισθός για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους κι εφαρμοστεί το ασφαλιστικό Πινοτσέτ, μέτρα τα οποία φαντασιώνεται ο Κ. Μητσοτάκης. Η χώρα μας δοκίμασε το νεοφιλελευθερισμό για μια δεκαετία κι αυτός άφησε πίσω του συντρίμμια...

Βεβαίως κι οφείλουμε να είμαστε σώφρονες με τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο να θυσιάσουμε άλλη μια δεκαετία εφαρμόζοντας πολιτικές που αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Ενδεχομένως, εξάλλου, να είναι κι αυτή η διακύβευση των βουλευτικών εκλογών και η επιλογή μας να απαντά στο δίλημμα "δημοκρατικός σοσιαλισμός ή νεοφιλελευθερισμός" καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια...  

Οι κουτσαβάκηδες δεν θα το παράκαναν αν οι ηγέτες τραβούσαν αφτιά...

Φασισμός δεν είναι μόνο να μισείς, να μιλάς και να βιαιοπραγείς σε βάρος μειονοτήτων, αλλά και να γενικεύεις όταν αναφέρεσαι σε μια ειδική περίπτωση. Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος κάνει λάθος όταν χρησιμοποιεί το δικό του εξαιρετικό παράδειγμα για να ταυτίσει τα θετικά μέτρα για τους ΑμεΑ με ελεημοσύνη ή χάρες.

Γιατί θα πρέπει ένας ανάπηρος να διαθέτει εξαιρετικά χαρίσματα σθένους προκειμένου να μπορεί να συναγωνιστεί στα ίσα έναν αρτιμελή; Από την άλλη, όμως, η προσωπική επίθεση Πολάκη στον Στ. Κυμπουρόπουλο, σε έναν άνθρωπο δηλαδή που θα διοριζόταν και με μόνη την αξία του, και η χαφιεδίστικη ανάρτηση του ΦΕΚ διορισμού του δεν έχουν άλλο χαρακτηρισμό από το φασιστικές...

Ο Π. Πολάκης είναι αυτός που είναι. Μολονότι, άλλωστε, δεν συνηθίζω να επικρίνω πρόσωπα, αλλά ιδέες και συμπεριφορές έχω ασχοληθεί πολλές φορές με το ύφος και το ήθος του. Κι αυτό κυρίως γιατί δεν αναγνωρίζω σε κανέναν την πνευματική ιδιοκτησία τής ηθικής υπεροχής ώστε να εκφράζεται για όποιον του ασκεί κριτική με όρους πεζοδρομίου. Περισσότερο υπεύθυνος, ωστόσο, είναι ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος για ψηφοθηρικούς λόγους ανέχεται μια συμπεριφορά που έχει ξεπεράσει τα όρια προ πολλού...

Δεν είναι δυνατό τα πάντα στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας να πρέπει να εξαργυρώνονται σε ψήφους για να έχουν αξία, ιδίως όταν βαυκαλίζεσαι τον Αριστερό. Είναι αλήθεια ότι ο Π. Πολάκης διαθέτει φανατικούς θαυμαστές που ηδονίζονται με την κουτσαβάκικη "αντρίλα" του, όπως άλλωστε υπάρχουν κι εκείνοι που "φτιάχνονται" με τις αμετροέπειες του Αδ. Γεωργιάδη.

Το λούμπεν προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι αστοί βρίσκουν σε τέτοια πολιτικά πρότυπα οδούς διαφυγής από την άγνοια και την πλήξη τους. Αυτή η "αυθεντικότητα", όμως, φυτρώνει στο βούρκο κι εκεί πρέπει να μένει αντί να γίνεται "μέινστριμ" σε βαθμό που να την ανέχονται και ηγεσίες για να μην χάνουν τα ψηφαλάκια...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους, ραντεβού την Τρίτη!

Η πολυτέλεια του να είσαι νεοφιλελεύθερος όταν είσαι ο γιος τού Μητσοτάκη...

Πιθανόν ο Κ. Μητσοτάκης να είναι ευφυέστερος, εργατικότερος κι αποτελεσματικότερος από τον γράφοντα και γι' αυτό είναι πλουσιότερός του. Πιθανόν, επίσης, ο γράφων να είναι ευφυέστερος, εργατικότερος κι αποτελεσματικότερος από έναν συνομήλικό του που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και γι' αυτό να απολαμβάνει υψηλότερα εισοδήματα από αυτόν.

Την αλήθεια, όμως, δεν θα τη μάθουμε πότε διαιωνίζοντας ένα σύστημα το οποίο ευνοεί ορισμένους σε σύγκριση με κάποιους άλλους. Γι' αυτό κι από τη στιγμή που δεν ζούμε σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών στην πράξη κι όχι στην θεωρία, αυτοί οι "κάποιοι άλλοι" έχουν ανάγκη από θετικά κρατικά μέτρα που φαινομενικώς μοιάζουν με ανισότητα ή με ελεημοσύνη...

Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως της καταγωγής, της φυλής, του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της σωματικής ή πνευματικής τους αρτιμέλειας, ξεκινούν τη ζωή τους από το ίδιο σημείο κι επομένως σε αυτήν την κούρσα- γιατί για τους νεοφιλελεύθερους δεν υπάρχουν κοινωνίες, αλλά ζούγκλες- όποιος τερματίζει πρώτος το καταφέρνει γιατί αποδεικνύεται ικανότερος από τους υπόλοιπους. Επιπλέον, ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί τους εργαζόμενους, αυτούς δηλαδή που παράγουν τον πλούτο, ως εχθρούς τής εργασίας, της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, γι' αυτό και για τον πρόεδρο της ΝΔ το δώρο Χριστουγέννων, για παράδειγμα, ή το οκτάωρο συνιστούν αναχρονισμούς. Είναι, ωστόσο, προφανές ότι ο γιος τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ούτε γεννήθηκε ούτε πορεύεται στη ζωή με τα ίδια εφόδια με τον γιο ενός οικοδόμου κι ότι δίχως εργαζόμενους ακόμα και η ευφυέστερη και πιο καινοτόμος ιδέα δεν μπορεί να υλοποιηθεί...

Όλα αυτά βεβαίως και δεν σημαίνουν ότι όποιος γεννιέται φτωχός, μαύρος, γυναίκα, ομοφυλόφιλος ή ανάπηρος δεν έχει καμία πιθανότητα να πετύχει στη ζωή, με όποια κριτήρια κι αν βάζει κανείς στον όρο επιτυχία. Φυσικά κι ο άνθρωπος είναι ικανός να τα καταφέρνει ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες χάρη στην ισχυρή του θέληση. Ιδίως, όμως, εκείνοι που έχουν τα προσόντα για να ξεπεράσουν τρόπον τινά τη μοίρα τους έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από το κράτος να τους παρέχει τα εφόδια ώστε να καλύπτουν γρηγορότερα την απόσταση που τους χωρίζει από τους προνομιούχους, όχι υπό τη μορφή επαιτείας, αλλά έστω της ελάχιστης συνδρομής στο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, τυχόν ικανοποίηση του οποίου θα κάνει αυτόν τον κόσμο πολύ πιο γαλήνιο... 

Ζητούν Ειδικό Δικαστήριο για τον Γιάνη γιατί δεν διαχειρίστηκε σωστά τα άδεια ταμεία που του παρέδωσαν...

Η κριτική που ασκούν στην κυβέρνηση ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, ιδίως γύρω από την οικονομία και τα σκάνδαλα, δεν είναι σε γενικές γραμμές έωλη. Ο μέσος πολίτης θα αργήσει να δει τα εισοδήματά του να αυξάνονται με μια σταθερότητα που δεν θα στηρίζεται στα έκτακτα επιδόματα κι όσον αφορά το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πλέον τόσο ισχυρό ώστε κι ο Αλ. Τσίπρας έχει "λησμονήσει" το όνομα του κόμματος που προεδρεύει και μιλά συνεχώς για Προοδευτική Συμμαχία...

Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς καταρρέει και γι' αυτό δεν ευθύνεται η διαπλοκή, αλλά το ότι έταξε τον ουρανό με τα άστρα και με το ζόρι έφερε την ξαστεριά. Την έφερε, ωστόσο, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να πιστωθεί στον Αλ. Τσίπρα, αν κι ο ιστορικός τού μέλλοντος θα είναι πιο γενναιόδωρος μαζί του κυρίως σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών...

Για όλα όσα, ωστόσο, κατηγορούν Πειραιώς και Χαριλάου Τρικούπη το Μαξίμου ευθύνονται οι ίδιοι στο πολλαπλάσιο. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν καταστροφικό- λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε παραλάβει καμένη γη ή λες και δεν είχε λάβει εντολή από το λαό για σκληρή διαπραγμάτευση με κάθε κόστος- η συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου δεν είχε αφήσει πίσω της ένα "success story", αλλά άδεια ταμεία με τα οποία θέλησε να στήσει την "αριστερή παρένθεση", αρνούμενη την παράταση του δευτέρου μνημονίου που της είχε προτείνει η τρόικα. Αν, επομένως, σήμερα ΝΔ και ΚΙΝΑΛ ζητούν Ειδικό Δικαστήριο για τα πεπραγμένα τού Γιάνη Βαρουφάκη, που αναγκάστηκε να διαχειριστεί το τίποτα, ο Γιάνης θα έπρεπε να απαιτεί την επαναφορά τής θανατικής ποινής για εκείνους που του παρέδωσαν το χάος...

Σήμερα, άλλωστε, δεν υπάρχει ούτε ένα στατιστικό στοιχείο που να είναι χειρότερο σε σύγκριση με τέσσερα χρόνια πριν.. Αν, συνεπώς, το εκλογικό δίλημμα είναι "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" η απάντησή του δεν είναι δύσκολη. Το αν θα πρέπει, ωστόσο, να είναι αυτό το δίλημμα είναι μια άλλη ιστορία...

Υπερήφανος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος για τα αγάλματα των κομμουνιστοσυμμοριτών...

Την ίδια ώρα που κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασαν σε δηλώσεις τους το απριλιανό πραξικόπημα του 1967 και τους νοσταλγούς του, επιτρέπουν την εγκατάσταση στην Αθήνα- από τον υποτίθεται κεντροαριστερό Γ. Καμίνη- ενός αντιαισθητικού και κιτς αγάλματος του Αλέξανδρου του ΙΙΙ το οποίο παραπέμπει ακριβώς στην περίοδο των συνταγματαρχών, στην ψευδεπίγραφη αρχαιολατρία τους και στις γελοίες τελετές τους λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, στο Καλλιμάρμαρο. Κατανοώ το άγχος τού Μαξίμου, υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων, να πείσει πως η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι προδοτική και ούτε βεβαίως αφήνω αιχμές για φιλοχουντικά αισθήματα στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Τον εθνικισμό, ωστόσο, δεν τον αντιμάχεσαι χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς καλλιέργειας ενός δήθεν πατριωτικού αισθήματος που δεν βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, αλλά στις εθνικές μας ψευδαισθήσεις γύρω από αυτά...

Τόσα χρόνια κοροϊδεύαμε τους Βορειομακεδόνες για τα bigger than life αγάλματα στα Σκόπια που παραπέμπουν στην αρχαία ελληνική Μακεδονία κι ερχόμαστε σήμερα για να αντιγράψουμε ακριβώς αυτό το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης. Δεν έχει σημασία αν εμείς, σε αντίθεση με εκείνους, διαθέτουμε τα πνευματικά δικαιώματα στην ιστορία μας.

Ούτε είμαι αντίθετος στο στήσιμο αγαλμάτων που θα θυμίζουν τις ένδοξες στιγμές τού παρελθόντος μας, αν όντως πιστεύουμε ότι ο μακεδονικός ιμπεριαλισμός, που τώρα στιγματίζουμε στους Αμερικανούς για παράδειγμα, είναι ικανός λόγος για να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Αλίμονο, όμως, αν η υπερβολή και η κακογουστιά είναι ο τρόπος μας για να ανυψωνόμαστε ως έθνος...

Δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες πως με τερατουργήματα όπως του Αλέξανδρου στο κέντρο των Αθηνών ρίχνουν νερό στο μύλο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα; Τι νόημα έχει η παρουσία τής συζύγου τού πρωθυπουργού στη δίκη τής Χρυσής Αυγής την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση του ανδρός της υλοποιεί σε πολιτιστικό επίπεδο την ατζέντα κοινών μαχαιροβγαλτών; Θα αρκούσε ένας μικρότερος και πιο καλόγουστος Αλέξανδρος για να τονωθεί ο πατριωτισμός. Αυτός ο ογκώδης και κακόγουστος μαρτυρά μόνο προεκλογική υποδαύλιση επικίνδυνων εθνικιστικών παθών όταν υποτίθεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις ευρωεκλογές κατά τής ακροδεξιάς...

Η αντικατάσταση της βρομιάς με βρομιά δεν σε παραδίδει καθαρό στην κοινωνία...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 είχε πράγματι απέναντί του τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ της χώρας κι εκδότες- καναλάρχες που κυβερνούσαν την Ελλάδα από το παρασκήνιο για δεκαετίες. Τότε ο Αλ. Τσίπρας διέθετε όντως το ηθικό πλεονέκτημα να καταγγέλλει αυτό το σύστημα διαπλοκής, αυτά τα τέσσερα χρόνια και κάτι που κυβερνά όμως δεν επιχείρησε απλώς να το γκρεμίσει, κάτι που πέτυχε σε σημαντικό βαθμό και γι' αυτό του αξίζει έπαινος, αλλά να το αντικαταστήσει με ένα δικό του, κάτι που επίσης επιτυγχάνει σταδιακά και για το οποίο όμως είναι αξιοκατάκριτος. Ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν αποφάσισαν να παίξουν το ίδιο βρόμικο παιχνίδι, πιστεύοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ότι η αντικατάσταση της βρομιάς με βρομιά σε παραδίδει καθαρό στην κοινωνία...

Δεν γνωρίζω πόσα από αυτά που κατάγγειλε ο Β. Μαρινάκης στη στημένη συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι αλήθεια, όμως, ότι η στάση τού εφοπλιστή απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν προ των πυλών τής εξουσίας και μέχρι να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ ο αδερφός τής κουμπάρας του ήταν πολύ πιο ήπια (sic) σε σύγκριση με αυτή από τον Ιανουάριο του 2016 μέχρι και σήμερα. Κι αν δεν με πιστεύετε, ζητήστε από την Ρ. Δούρου να πει έστω και μία φορά την αλήθεια και ύστερα ρωτήστε την ποιος μοίραζε τα φυλλάδιά της στον Πειραιά στις περιφερειακές εκλογές τού 2014...

Ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε τον εύκολο δρόμο, αυτόν του συμβιβασμού με τα επιχειρηματικά συμφέροντα που παρασιτούν σε βάρος τού λαού. Η κοινωνική δικαιοσύνη, ωστόσο, δεν χτίζεται με τον Β. Μαρινάκη, τον Ιβ. Σαββίδη ή τον Χρ. Καλογρίτσα ούτε χρησιμοποιώντας την ΕΡΤ κι ορισμένα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης ως απόλυτα φερέφωνα των σχεδιασμών σου...

Πριν τέσσερα ακριβώς χρόνια ο πρωθυπουργός στηριζόταν από μια κοινωνική πλειοψηφία που ήταν μεγαλύτερη από αυτή που τον ψήφισε τον Ιανουάριο του 2015. Θα μπορούσε να την έχει ακόμα- κι ας ψήφισε το τρίτο μνημόνιο- αν είχε επιλέξει από το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς και μετά την οδό τής ρήξης με τα κακώς κείμενα- θυμηθείτε, για παράδειγμα, και την υποταγή του στην εκκλησία με την αποπομπή Φίλη- αντί την προσπάθεια εξημέρωσής τους, η οποία κατάληξε στη δική του εξημέρωση. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αξιοποιήσει καλύτερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το να στήνει ή να στηρίζει εφημερίδες που διαβάζουν λίγοι και πάντως όχι οι νέοι τους οποίους εκλιπαρεί να τον ψηφίσουν στις ευρωεκλογές. Δεν το έκανε κι αυτό είναι κρίμα, πολύ κρίμα...

Γυναίκες απ' το Δίστομο πείτε στην φράου Μέρκελ: "pacta sunt servanda"...

Θα μπορούσαμε να είχαμε θέσει το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και την περίοδο των μνημονίων, όταν κι αναζητούσαμε ευρώ το ευρώ προκειμένου να αποπληρώσουμε το χρέος μας. Κανείς δεν θα μπορούσε να μας ψέξει ακόμα κι αν το θέταμε στη βάση τού συμψηφισμού. Όταν ο λαός σου φτωχοποιείται είσαι υποχρεωμένος να θέτεις τα πάντα στο τραπέζι για να τον διασώσεις. Ιδίως όταν η Γερμανία εκείνη την περίοδο μιλούσε συνεχώς- κι ορθώς- για υποχρεώσεις που δεν είχαμε τηρήσει στο πλαίσιο της ευρωζώνης, αλλά η ίδια αδιαφορούσε για την επανόρθωση του ιστορικού άγους τού ναζισμού...

Όπως κι αν έχει, τώρα, με την Ελλάδα εκτός μνημονίων να παράγει υπερπλεονάσματα που δεν θα ωφελήσουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξή της, κανείς δεν μπορεί να μας παρουσιάσει ως επαίτες. Την αξιοπρέπειά μας, άλλωστε, δεν θα την χάναμε αν διεκδικούσαμε τα νόμιμα τη φριχτή δεκαετία που περάσαμε, αλλά την είχαμε χάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν και κάναμε ελάχιστα για την επιχείρηση χρηματικής, αλλά κυρίως ηθικής αποκατάστασης μιας εθνικής καταστροφής την οποία επέβαλε ο χιτλερισμός. Το δίκιο σου είσαι υποχρεωμένος να το διεκδικείς ακόμα κι όταν αυτός από τον οποίο το διεκδικείς έχει δίκιο σε άλλα θέματα. Δεν νοείται συμψηφισμός εθνικών ευθυνών ένθεν κακείθεν...

Ο Μανώλης Γλέζος, το σύμβολο της Εθνικής μας Αντίστασης, έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Και ένα μάρκο να ήταν", που ακριβώς απηχεί από μόνος του τη φιλοσοφία με την οποία οφείλουμε να διεκδικήσουμε σε διπλωματικό και νομικό επίπεδο τις επανορθώσεις. Η Ελλάδα πληρώνει τα χρέη της στη Γερμανία σεβόμενη πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται ακόμα κι όταν είναι επαχθείς κι επονείδιστες.

Κανένας Έλληνας, ωστόσο, δεν εκτέλεσε μαζικά Γερμανούς, δεν έκαψε γερμανικά χωριά και δεν πήρε δάνειο από τη γερμανική κεντρική τράπεζα δίχως να το αποπληρώσει. Γι' αυτό και στην ιστορική παλάντζα η ελληνική ανευθυνότητα της λάιφσταϊλ ανάπτυξης αποτελεί παρωνυχίδα μπροστά στα εγκλήματα που Γερμανοί πολίτες διέπραξαν σε αυτήν τη καταματωμένη χώρα πριν 80 χρόνια...

 

Οι Κουασιμόδοι της συνωμοσιολογίας είναι πυρίμαχοι...

Η δυσπιστία είναι προτιμητέα από την ευπιστία, ιδίως στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες όπου τα ψεύδη καθίστανται πυλώνες σάπιων συστημάτων. Γι' αυτό και δεν είναι κατακριτέο ο νους μας να πηγαίνει ακόμα και στο ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας, για παράδειγμα, από τζιχαντιστές σε σχέση με την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων. Από τη στιγμή, μάλιστα, που δεν υπάρχει ακόμα κάποιο επίσημο πόρισμα κάθε εκδοχή είναι πιθανή...

Όταν, όμως, αξιοποιούμε την ευκολία που μας παρέχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έκφραση δημόσιου λόγου προκειμένου να βγάζουμε συμπεράσματα δίχως να έχουμε κανένα στοιχείο στη διάθεσή μας κι αυτά τα συμπεράσματα να ταυτίζονται πλήρως με την ακροδεξιά ατζέντα, τότε οφείλουμε, το λιγότερο, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Κι ακόμα περισσότερο αλίμονο αν από τα έωλα πορίσματά μας συνάγουμε και το ότι όλοι οι μουσουλμάνοι επιδιώκουν την εξόντωση όλων των χριστιανών. Ούτε, άλλωστε, όλοι οι χριστιανοί επιδιώκουν την εξόντωση όλων των μουσουλμάνων επειδή ένας φασίστας σκότωσε μερικές δεκάδες στη Νέα Ζηλανδία προ ολίγων εβδομάδων...

Τα παγκόσμια μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, ανεξαρτήτως αν είναι αναγνωρισμένα από την ΟΥΝΕΣΚΟ ή όχι, δεν ανήκουν μόνο στους τόπους όπου βρίσκονται, αλλά στην παγκόσμια κοινότητα, διαχρονικά σύμβολα του τι μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος όταν δρα με όρους μέλλοντος. Γι' αυτό και τα δικά μας επιχειρήματα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν είναι δυνατό να περιορίζονται στο "είναι δικά μας", αλλά να επεκτείνονται στο κομμάτι τής απονομής δικαιοσύνης- "κλάπηκαν από τη χώρα μας"- και, κυρίως, στο ότι είναι καλλιτεχνικώς προτιμητέο να επανενωθούν με τα υπόλοιπα εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης ώστε, σε συνδυασμό με το ότι το μουσείο βρίσκεται κάτω από τον Ιερό Βράχο, να εκφράζεται το μεγαλείο τής αρχαίας Αθήνας στην ολότητά του. Δεν είναι, επίσης, κακό να προσπαθήσει ο πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα να δημιουργήσει και κάτι σύγχρονο μεγαλειώδες ώστε αν καεί η Ακρόπολη να μην αναρωτιόμαστε "και τώρα που χάσαμε τα αρχαία μας τα κάλλη τι άλλο θα δείχνουμε στους τουρίστες"...

Οι Ασάνζ μπορεί να πέφτουν, οι ιδέες όμως πρέπει να μένουν...

Ο Τζούλιαν Ασάνζ δεν είναι άγιος ούτε αξιοποίησε πάντοτε το όπλο που ο ίδιος δημιούργησε, τα Wikileaks δηλαδή, με τη στοιχειώδη δεοντολογία με την οποία πρέπει να διαχειρίζεται ο καθένας μας, ανεξαρτήτως αν είναι δημοσιογράφος ή όχι, προσωπικά δεδομένα ή ευαίσθητες κρατικές πληροφορίες. Η δημοσιοποίηση, για παράδειγμα, email της Χ. Κλίντον και συνεργατών της που δεν είχαν καμία σχέση με τη δημόσια σφαίρα- όπως για συνταγές μαγειρικής- στο πλαίσιο του "τα βγάζω όλα στο φως" υποβαθμίζει και τις σημαντικές αποκαλύψεις, αφού τις βάζει στην ίδια ζυγαριά με το κουτσομπολιό. Ούτε είναι λογικό να αποσιωπάς την πληροφόρηση που διαθέτεις για την εμπλοκή τής Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και γενικότερα για το βίο και πολιτεία τού Βλ. Πούτιν δαιμονοποιώντας τη μία υπερδύναμη και ξεπλένοντας την άλλη...

Θα ήμουν, όμως, από άλλον πλανήτη αν δεν κατανοούσα τους λόγους για τους οποίους η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών έχει ανάγκη να ηρωοποιεί ανθρώπους όπως ο Τζούλιαν Ασάνζ, παραγνωρίζοντας τα τρωτά τους χαρακτηριστικά, και να ρίχνει στο πυρ το εξώτερον τη συμβατική δημοσιογραφία ή τους συμβατικούς πολιτικούς. Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις δυτικές κοινωνίες την ίδια ώρα που οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται ωθούν το λούμπεν προλεταριάτο στα πολιτικά άκρα και τους πιο σκεπτόμενους σε μη δοκιμασμένες λύσεις, με ανορθόδοξο τρόπο σκέψης και πρακτικής. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, πέφτουμε σε τοίχο γιατί περιμένουμε από τα πρόσωπα κι όχι από τις ιδέες να φέρουν την αλλαγή κι όταν τα πρόσωπα αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων τότε παίρνουν μαζί τους στο γκρεμό και τις ιδέες...

Ο Τζούλιαν Ασάνζ έχει φιλοτεχνήσει σε σημαντικό βαθμό για τον εαυτό του το προφίλ τού Δον Κιχώτη που τα βάζει με ανεμόμυλους και μερικές φορές τους νικά. Αρκετά, άλλωστε, από όσα υποψιαζόμασταν πως συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν είχαμε και τις ανάλογες αποδείξεις αποκαλύφθηκαν χάρη στον Σουηδό. Η φίμωσή του, ωστόσο, θα είναι καταστροφική για την ελευθεροτυπία και γενικότερα για τη δημοκρατία μόνο όταν μετατραπεί σε αυτολογοκρισία, που είναι χειρότερος εχθρός από τη λογοκρισία γιατί υποτάσσει οικεία βουλήσει το πνεύμα στο φόβο...

Κακό κάνουν στον Τσίπρα όσοι τον συμβουλεύουν για Οκτώβριο...

Η άσκηση της εξουσίας σε περίκλειστα πρωθυπουργικά μέγαρα απομακρύνει όποιον βρίσκεται μέσα σε αυτά από την κοινωνική πραγματικότητα, ακόμα κι αν έχει τις αγνότερες προθέσεις. Όταν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας μέσα σε μία εβδομάδα βρέθηκε στις Βρυξέλλες, στο Ντουμπρόβνικ και στο Αμμάν- με ενδιάμεση στάση αυτιστικές κομματικές συγκεντρώσεις όπου ο ένας λέει στον άλλο πόσο καλός είναι- μοιάζει λογικό να μην διαθέτει το χρόνο για να αντιληφθεί ότι όσοι τον συμβουλεύουν να εξαντλήσει την τετραετία κακό τού κάνουν κι όχι καλό. Κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε μια μεγάλη εκλογική ήττα το Μάιο, η οποία θα αναγκάσει τον πρωθυπουργό να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Ιούνιο...

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν θα έχουν τα χαρακτηριστικά χαλαρής ψήφου που διέκρινε τις προηγούμενες από τη στιγμή που η τελευταία φορά που οδηγηθήκαμε στις κάλπες ήταν πριν τέσσερα σχεδόν χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε εκτονωθεί ουσιαστικώς από την έντονη περίοδο του καλοκαιριού τού 2015 που κατάληξε στην αμήχανη ψήφο τού Σεπτεμβρίου τής ίδιας χρονιάς. Κι αν πράγματι το δίλημμα "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" θα είναι κυρίαρχο και στην ευρωκάλπη, τίποτα δεν προμηνύει να μην καταλήξουμε στο "φοβόμαστε τον Κυριάκο, αλλά μας έχει εξοργίσει ο Αλέξης"...

Για όλα αυτά και για να μπορέσει να παραμείνει αξιόπιστος πολιτικός παίκτης και μετά από τις ευρωεκλογές, ο Αλ. Τσίπρας οφείλει έστω και τώρα να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να διεξάγει ταυτοχρόνως τις ευρωεκλογές, τις αυτοδιοικητικές και τις βουλευτικές εκλογές για να περιορίσει την έκταση της ζημιάς. Ούτε είναι βέβαιο ότι μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι βραχύβια γιατί θα εφαρμόσει πολιτικές που θα θυμίζουν τις μνημονιακές.

Κι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, μνημόνιο εφάρμοσε κι όμως κατάφερε να μείνει στην εξουσία για πάνω από τέσσερα χρόνια. Όπως κι αν έχει, η πολιτική μας ζωή πορεύεται, καλώς ή κακώς γιατί αυτό εμπεριέχει και μεσσιανικές αναζητήσεις, σε αναμονή ενός κινήματος κι ενός προσώπου που θα εκφράσει καλύτερα τις αγωνίες τού μέλλοντος από τη σημερινή πολιτική ηγεσία...

Τα Εξάρχεια είναι η Δανία του Νότου μπροστά στις Novartis αυτού του κόσμου...

Το κράτος δικαίου που σέβεται την ονομασία του προσπαθεί να καταστέλλει κάθε μορφή εγκληματικότητας. Και γράφω πως προσπαθεί γιατί πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν κοινωνίες που να έχουν εκμηδενίσει την παραβατικότητα.

Γι' αυτό και οι πολιτικοί κι επιχειρησιακοί υπεύθυνοι για την τήρηση της νομιμότητας δεν δικαιούνται να λένε αυτό που μπορεί να πω εγώ, πως για παράδειγμα δεν είναι τα Εξάρχεια το νούμερο ένα πρόβλημα προκειμένου να εφαρμόζονται ο νόμος, η τάξη και η ασφάλεια. Οφείλουν να εξασφαλίζουν, όπως πράγματι έπραξαν με την αστυνομική επιχείρηση την Πέμπτη, ότι δεν υπάρχουν άβατα ανομίας πουθενά σε αυτήν τη χώρα...

Αλίμονο όμως, οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, οι οποίοι πιστεύουν ότι με τα τυφλά χτυπήματα με μολότοφ θα αλλάξουν τον κόσμο, είναι απείρως λιγότερο επικίνδυνοι από τους πολιτικούς που ακόμα και σήμερα έχουν το θράσος να ισχυρίζονται πως η μίζα είναι κομμάτι των υπουργικών καθηκόντων κι επομένως η δωροδοκία είναι αδίκημα με τη σύντομη αποσβεστική προθεσμία που προβλέπει το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος. Ενδεχομένως οι πολιτικοί που κάνουν πλάτες στους συναδέλφους τους να είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη κι ασφάλεια από τα λαμόγια στη Βουλή και στα υπουργεία. Όταν τα θεσμικά αντίβαρα δεν λειτουργούν σε μια δημοκρατία και οι έντιμοι καλύπτουν τους ανέντιμους για να έχουν την πλάτη τους φυλαγμένη σε περίπτωση που κι εκείνοι στραβοπατήσουν, αυτή η δημοκρατία γίνεται έρμαιο των τεράτων...

Αν, επαναλαμβάνω αν, οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι πολιτικοί στα σκάνδαλα Novartis, των αρθροσκοπήσεων, των θαλασσοδανείων των κομμάτων και του "Κήρυκα Χανίων", των εξωχώριων εταιρειών, του Μ. Πετσίτη και τόσων άλλων αποδειχθούν ένοχοι η δική τους ενοχή είναι πολύ βαρύτερη του αντιεξουσιαστή που γυρεύει με την τυφλή βία να φέρει το σοσιαλιστικό παράδεισο στη χώρα. Κι αυτό γιατί οι βουλευτές λαμβάνουν κάθε φορά που γίνονται εκλογές λευκή επιταγή από τους πολίτες να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον, γι' αυτό και είναι αντιπρόσωποι κι όχι εκπρόσωποι του λαού, αφού δεν είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν σε αυτόν για κάθε τους απόφαση. Ο μπαχαλάκιας ευθύνεται κατά βάση για φθορά ξένης ιδιοκτησίας, ο διεφθαρμένος πολιτικός όμως προδίδει τη δημοκρατία, έστω στη σύγχρονη υποτυπώδη κοινοβουλευτική της μορφή, κι αποδέχεται εμμέσως την αναβίωση του φασισμού δίνοντας πατήματα στους θιασώτες του. Μαζί με τον εαυτό του, δηλαδή, τιμωρεί στο σκοτάδι κι έναν ολόκληρο λαό...

 

  

Στην Ελλάδα δημοσιογραφία θεωρείται μόνο η στρατευμένη...

Η καλή δημοσιογραφία είχε πάντοτε ένα άρωμα ταυτοχρόνως λογοτεχνίας και ιστορίας. Η στεγνή, ακαδημαϊκή παράθεση γεγονότων δίχως χρώμα και ιστορικές αναφορές είναι λογικό να πλήττει τον αναγνώστη, ο οποίος δεν αναζητά από τον δημοσιογράφο ένα επιστημονικό κείμενο αλλά ένα κομμάτι που να περιέχει μια όσο το δυνατό αντικειμενικότερη αναπαράσταση των εξελίξεων σε συνδυασμό με μια καλή γραφή και μια σύνδεση με τα προηγούμενα. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον πλανήτη του 2019, ωστόσο, το "infotainment" θεωρείται απλώς η αθώα εκδοχή των "fake news". Σε πολλές περιπτώσεις η αλήθεια πλάθεται προκειμένου να ικανοποιεί επιδιώξεις που δεν σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον, με συνέπεια τα μέσα ενημέρωσης να απολαμβάνουν σήμερα της αξιοπιστίας που απολάμβανε ο Πινόκιο στο ομώνυμο έργο...

Στη χώρα μας, όμως, έχουμε πλησιάσει ακόμα περισσότερο τον πάτο αποδεχόμενοι ότι η δημοσιογραφία είτε θα είναι στρατευμένη είτε δεν θα υπάρχει. Οποιαδήποτε κριτική στην όποια εξουσία, ακόμα κι όταν αυτή είναι καλοπροαίρετη, αυτομάτως χαρακτηρίζεται υποβολιμαία, εγκάθετη, διαπλεκόμενη και μιζαδόρικη.

Καλός δημοσιογράφος είναι μόνο αυτός, με βάση αυτές τις αντιλήψεις, που μας χαϊδεύει την πλάτη και συντάσσεται με την ορμή φανατικού με τις δικές απόψεις. Οποιαδήποτε παρέκκλιση κρίνεται οπορτουνιστική και τσουβαλιάζεται με την εντεταλμένη δημοσιογραφία των κολλητών τής εξουσίας, κυβερνώσας κι αντιπολιτευόμενης...

Στην Ελλάδα, εξάλλου, πρέπει κάθε φορά να ανακαλύπτουμε τον τροχό ακόμα και για τα προφανή, ακόμα και για εκείνα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο δημοσιογράφος, για παράδειγμα, δεν είναι χειροκροτητής των πολιτικών ηγεσιών, έστω κι αν συμφωνεί με αυτές σε πολλά πράγματα, αλλά το μαντρόσκυλο που γαβγίζει για να αφυπνίζει την κοινωνία των πολιτών. Κι αν ορισμένες φορές αλυχτά δυνατότερα από όσο θα έπρεπε και πάλι είναι προτιμότερο από το να κοιμάται στο βολικό σπιτάκι ή σπιταρόνα τού σκύλου που του έχουν φτιάξει τα αφεντικά του προκειμένου να παριστάνει πως δεν βλέπει και δεν ακούει κι επομένως δεν μπορεί και να μιλά ή να γράφει...

Το μεταμνημονιακό σχέδιο δεν θα εκπονηθεί στο Ειδικό Δικαστήριο...

Ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο Αντ. Σαμαράς, ο Γ. Στουρνάρας, ο Μ. Σαλμάς, ο Δ. Αβραμόπουλος, ο Αδ. Γεωργιάδης, ο Μ. Πετσίτης, ο Αρτ. Αρτεμίου, η Αν. Ξεπαπαδέα κι ο Ν. Παππάς μπορεί να είναι ένοχοι, ποινικώς ή πολιτικώς, για διαφορετικές υποθέσεις ο καθένας τους. Μπορεί, όμως, και να είναι αθώοι. Το τεκμήριο της αθωότητας, άλλωστε, είναι σημαντικότατο κεκτημένο τού κράτους δικαίου. Όπως κι αν έχει, κανείς τους δεν υπάρχει περίπτωση να αθωωθεί ή να καταδικαστεί μέχρι τις 26 Μαΐου, όταν διεξάγονται οι ευρωεκλογές κι ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών...

Φυσικά και πρέπει να ακολουθηθούν οι συνταγματικές, κοινοβουλευτικές και νομικές διαδικασίες για την περίπτωση του Ανδρ. Λοβέρδου κι ενδεχομένως αργότερα για τους υπόλοιπους. Βεβαίως κι οφείλουν να απολογηθούν και στη Δικαιοσύνη για τις πράξεις και παραλείψεις τους. Η χώρα, όμως, δεν έχει την πολυτέλεια να περάσει την προεκλογική περίοδο συζητώντας σχεδόν αποκλειστικώς για το αν υπουργοί και πρωθυπουργοί- πρώην και νυν- είναι διεφθαρμένοι, δίχως να υπάρχει κάποια δικαστική απόφαση στα χέρια μας κι όταν εκκρεμεί η εκπόνηση εθνικού σχεδίου ώστε να μην επιστρέψουμε στα μνημόνια...

Όλα αυτά δεν συνιστούν ξέπλυμα, αλλά υπενθύμιση ένθεν κακείθεν της διάκρισης των εξουσιών και των σημαντικών προτεραιοτήτων για το λαό . Είναι άλλο να κρίνεις δικαστικές αποφάσεις και διαφορετικό να παρεμβαίνεις παρακωλύοντας το έργο τής Δικαιοσύνης. Από το τελευταίο, μάλιστα, αμάρτημα δεν έχουν αποστεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ. Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, πως αυτή η κυβέρνηση είναι η πρώτη που έχει στις τάξεις της υπουργό με αποκλειστική αρμοδιότητα να ελέγχει (sic) το έργο τής δικαστικής εξουσίας...

Αγαπάτε αλλήλους, αν είναι λευκοί, χριστιανοί και στρέιτ...

Βρισκόμαστε εν τω μέσω της Σαρακοστής, σε τρεις εβδομάδες θα έχουμε Πάσχα και πολλοί ανάμεσά μας πιστεύουν ακόμα ότι υπηρετούν τον θεό τους μόνο και μόνο επειδή απέχουν από την κατανάλωση κρέατος και λοιπών μη νηστίσιμων εδεσμάτων. Μακάρι, όμως, αρκετοί από όσους νηστεύουν για να δείξουν με αυτόν τον τρόπο την εγκράτειά τους να αποδείκνυαν την πίστη τους στο χριστιανικό λόγο και, κυρίως, στο "αγαπάτε αλλήλους" και σε πιο σοβαρά θέματα. Πώς είναι, όμως, δυνατό να βαυκαλίζεσαι τον υπηρέτη τού Ιησού την ίδια ώρα που εκπέμπεις μόνο ρατσισμό κι έλλειψη σεβασμού για οποιαδήποτε μειονότητα κι αδυνατείς να αντιλαμβάνεσαι ότι μόνο η αναλογική ισότητα μπορεί να μας οδηγήσει και στην πραγματική ισότητα;...

Έχει την ίδια κοινωνική αντιμετώπιση στην Ελλάδα ένας μαύρος, ένας μουσουλμάνος, ένας Ρομά, μία λεσβία, ένας ομοφυλόφιλος, ένας αμφιφυλόφιλος ή ένας τρανς με έναν λευκό, χριστιανό και στρέιτ; Αν όχι, μήπως ο νόμος και οι θεσμοί πρέπει να τους δίνουν μία χείρα βοηθείας παραπάνω για να μπορούν να διάγουν τη ζωή τους δίχως προκαταλήψεις; Είναι, επίσης, όλοι οι Ρομά ή όλη η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ίδιοι ώστε να είναι τόσο παράλογο να εκπροσωπούνται από περισσότερα μέλη στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κι ο πρόεδρός της να παραιτείται γι' αυτόν το λόγο διαμαρτυρόμενος;...

Ενδεχομένως να έπρεπε να πάμε κι ένα βήμα παρακάτω, καθιερώνοντας ποσοστώσεις και για τις μειονότητες στα ψηφοδέλτια για παράδειγμα, όπως συμβαίνει άλλωστε σήμερα με τις γυναίκες. Η κοινωνική πλειοψηφία δεν έχει τίποτα να φοβάται από μία τέτοια εξέλιξη, αφού έτσι κι αλλιώς θα εκπροσωπείται από περισσότερους. Η πολιτική, όμως, οφείλει να δείχνει τον έμπρακτο σεβασμό της στις κοινωνικές ομάδες που έχουν υποφέρει περισσότερο από τη μισαλλοδοξία. Κάτι τέτοιο αποτελεί στοιχειώδη ένδειξη πολιτισμού...



    

Κόκκαλης ή Μαρινάκης το εκλογικό δίλημμα...

Ο Γιάννης Ραγκούσης έχει δίκιο όταν βάζει τον Β. Μαρινάκη στον ένα πόλο τού εκλογικού διλήμματος. Μόνο που στον άλλο δεν είναι μόνος του ο Αλ. Τσίπρας, αλλά έχει παρέα και την οικογένεια Κόκκαλη κι όλους εκείνους τους επιχειρηματίες που έχουν βρει θαλπωρή στην Προοδευτική Συμμαχία με το ΣΥΡΙΖΑ...

Βεβαίως κι ο Π. Κόκκαλης δεν επηρεάζει την κομματική γραμμή τού κυβερνώντος κόμματος στο βαθμό που επηρεάζει την αντίστοιχη της ΝΔ ο Β. Μαρινάκης. Και φυσικά ο υιός Κόκκαλης ζητά την ψήφο τού ελληνικού λαού ο ίδιος κι όχι φορώντας τη μάσκα τού Κ. Μητσοτάκη ή του Γ. Μώραλη...

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, έχει υποκύψει εδώ και πολύ καιρό στη λογική των αντιπάλων του, ακόμα κι αν η διαπλοκή του με τον επιχειρηματικό κόσμο δεν έχει φτάσει στο βάθος που έφτασαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν αυτή η διαπλοκή είναι για τον ίδιο απλώς ένα μέσο για να διατηρηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει αριστερές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης που ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης απεχθάνεται. Το ξέρει κι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, γι' αυτό και φρόντισε να μην μιλήσει ο Π. Κόκκαλης στη σαββατιάτικη εκδήλωση, αλλά εκπρόσωπος του επιχειρηματία. Επιπλέον, κάποια στιγμή θα πρέπει να δοθούν καθαρές εξηγήσεις για τους Μ. Πετσίτη, Αρ. Αρτεμίου και τους λοιπούς παρατρεχάμενους της εξουσίας και για ποιους ακριβώς εργάζονταν ή εργάζονται ακόμα...

Το ηθικό πλεονέκτημα κόποις κτάται κι εύκολα χάνεται. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως δεν είναι αναγκαία η Προοδευτική Συμμαχία κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά, έστω κι αν ο Αλ. Τσίπρας δεν θα την σχημάτιζε αν προηγείτο στις δημοσκοπήσεις κι όσοι συμμετέχουν σε αυτή δεν θα λάμβαναν μέρος αν μπορούσαν να επιβιώσουν αυτόνομα. Δεν αρκεί, όμως, ο αρνητικός προσδιορισμός, αλλά χρειάζεται κι ένα θετικό πρόταγμα κι αυτό είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Έστω κι αν επιχειρηματίες όπως ο Π. Κόκκαλης μπορεί να έχουν αντίρρηση σε κάτι τέτοιο, αφού πηγαίνει ενάντια στα συμφέροντά τους...

Ας έλεγε το "ναι" στο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΙΝΑΛ και ποιος θα θυμόταν τα θαλασσοδάνεια...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάσει το Σάββατο με τυμπανοκρουσίες την Προοδευτική του Συμμαχία, η οποία στην ουσία αποτελείται από άτομα που εκπροσωπούν τον εαυτό τους ή, το πολύ, μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ακόμα, κυρίως αργόσχολους γυρολόγους τής πολιτικής. Θα μου πείτε πως πολλά σπουδαία πράγματα έχουν επιτευχθεί από λίγους στην αρχή, οι οποίοι στη συνέχεια βρήκαν ανταπόκριση στο κάλεσμά τους κι έγιναν πλειονότητα. Θα πίστευα στο ρομαντισμό σας αν ο Αλ. Τσίπρας είχε επιχειρήσει το άνοιγμα όταν βρισκόταν καβάλα στο άλογο ή δεν είχε επιχειρήσει αρχικώς να προσελκύσει το ΚΙΝΑΛ κι επομένως δεν έκανε το φτύσιμο φιλότιμο συνεργαζόμενος με ανθρώπους που εκπροσωπούν ελάχιστους στην κοινωνία...

Με όλα αυτά, βεβαίως, επ' ουδενί αθωώνω τη στάση τού ΚΙΝΑΛ να συμπορεύεται με τη ΝΔ επιδιώκοντας τη στρατηγική ήττα τού ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να παραμείνει πολιτικός παίκτης και να εκδικηθεί το κυβερνών κόμμα γιατί το εγκατέλειψαν για χάρη του οι ψηφοφόροι του. Το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτό είναι στην ουσία το ΚΙΝΑΛ, θα είχε διαλυθεί με τις μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσε ακόμα κι αν δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ψηφοφόροι του θα πήγαιναν στο ΚΚΕ ή θα εμφανιζόταν κάποιο άλλο αντιμνημονιακό κόμμα που θα κάλυπτε το κενό που άφησε η λεηλασία τής μεσαίας τάξης. Αν, επομένως, ψάχνουν κάποιους στη Χαριλάου Τρικούπη για να αποδώσουν ευθύνες για την κατάντια τους να παλεύουν για είσοδό τους στη Βουλή ας κοιταχτούν στους καθρέφτες τους...

Από την άλλη, όμως, και η Κουμουνδούρου ήθελε μέχρι πρότινος να συνεργαστεί με ένα κόμμα που και σήμερα κατηγορεί, με αφορμή τα θαλασσοδάνεια και τη Novartis, πως είναι βουτηγμένο στη διαφθορά. Δεν θα συνεργαζόταν, άλλωστε, με τα μικρομεσαία στελέχη ή τους ψηφοφόρους τού ΚΙΝΑΛ, αλλά με την ηγεσία του, η οποία είχε κυβερνητικές θέσεις μέχρι πριν τέσσερα χρόνια...

Με λίγα λόγια, και το ΣΥΡΙΖΑ δεν τον απασχολεί τόσο ο πόλεμος κατά τής ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού, αλλά η πολιτική του επιβίωση. Μοιάζει, δηλαδή, πολύ περισσότερο στο ΠΑΣΟΚ από όσο θέλουν να παραδεχθούν και στον εαυτό τους ακόμα τα στελέχη του...

Ένας Κυριάκος κερδίζει από τις Πρέσπες, αλλά όχι Μητσοτάκης...

Ο Κ. Μητσοτάκης υποτάχθηκε στους ακροδεξιούς καλοθελητές στο κόμμα του και μετάβαλε τη στάση του απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ενδεχομένως και να πίστεψε ότι παριστάνοντας τον μακεδονομάχο θα τελειώσει μια και καλή με το ΣΥΡΙΖΑ και θα δει τα ποσοστά τής ΝΔ να απογειώνονται σε ύψη αυτοδυναμίας. Προφανώς και ήταν το κομματικό συμφέρον, όπως το αντιλαμβάνεται βεβαίως ο ίδιος, που τον οδήγησε να απορρίπτει μια Συμφωνία που θα την αποδεχόταν ψυχή τε και σώμασι αν την είχε επιτύχει δική του κυβέρνηση...

Τα πράγματα, ωστόσο, δεν εξελίσσονται όπως τα περίμενε ο αρχηγός Κούλης. Αντιγράφοντας τις ακροδεξιές ιδεοληψίες τις νομιμοποίησε και σε ένα κοινό που ναι μεν συμπαθεί να μισεί τους άλλους, αλλά ντρέπεται να το δείχνει παραέξω. Γι' αυτό κι από την αντίδραση στις Πρέσπες κερδίζουν περισσότερο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι βελόπουλοι παρά η αξιωματική αντιπολίτευση. Κι ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, αναγνωρίζει ότι δίχως αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, ακόμα κι αν δεν πάμε σε δεύτερη εκλογή με απλή αναλογική, οι ημέρες μιας κυβέρνησής του θα είναι πολύ πιο μετρημένες από όσο θα ήθελε...

Μετά από όλα αυτά δεν μου προξενεί καμία εντύπωση πως ακραίοι την "έπεσαν" στη Βέροια και στον πρόεδρο της ΝΔ για το Μακεδονικό ούτε ότι η Πειραιώς αποκάλεσε τους επιτιθέμενους εθνικιστές. Είναι φυσιολογικό όταν καλοπιάνεις το τέρας αυτό να το παραξηλώνει και να δαγκώνει το χέρι ακόμα και του προστάτη του. Όπως κι αν έχει, αφού ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει τον φιλαλήθη πολιτικό ο οποίος δεν λέει ψέματα για να κερδίζει ψήφους οφείλει να παραδεχθεί στο ποίμνιό του ότι δεν έχει καμία πρόθεση να ακυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι όχι γιατί δεν το μπορεί, αλλά γιατί δεν το θέλει...

Η Μίκρα και οι μικροί...

Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία συμφώνησαν μετά από σχεδόν 30 χρόνια να βάλουν ταφόπλακα στο παρελθόν και να αρχίσουν επιτέλους να σχεδιάζουν το μέλλον με θρυαλλίδα τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε επισήμως για πρώτη φορά τα Σκόπια και οι υπουργοί του υπόγραψαν μια σειρά συμφωνιών σε πολλούς τομείς με τους Βορειομακεδόνες ομολόγους τους. Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν έχει τόση αξία για την ελληνική δημόσια σφαίρα όσο το αν ο Αλ. Τσίπρας σκοπίμως μίλησε για αεροδρόμιο της Μίκρας κι όχι για το “Μακεδονία”...

Μικρή σημασία έχει αν ο πρωθυπουργός εννοούσε το υψηλής τεχνολογίας ραντάρ που βρίσκεται πράγματι στη Μίκρα. Έτσι κι αλλιώς από κάποια άλλη λεπτομέρεια θα πιάνονταν όσοι είναι έτοιμοι να ανακαλύψουν και την ελάχιστη προδοσία και συνωμοσία προκειμένου να δικαιολογούν τη στενότητα της σκέψης τους. Με τέτοια μυαλά, όμως, είμαστε καταδικασμένοι να σχεδιάζουμε το μέλλον, αν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να το σχεδιάζουμε, με όρους τού παρελθόντος. Γι’ αυτό και καταδικαζόμαστε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του ξανά και ξανά...

Λες κι εμείς τους αποκαλούμε Βορειομακεδόνες...

Ο Βορειομακεδόνας οδηγός τού μίνι λεωφορείου που μετέφερε τη δημοσιογραφική αποστολή από το αεροδρόμιο στην πόλη των Σκοπίων κατέβηκε μαζί μου για να με συνοδεύσει έως το ξενοδοχείο που θα διέμενα δίχως να του το ζητήσω. Περίμενε να έρθει κάποιος εκπρόσωπός του και ύστερα επέστρεψε στο όχημά του. Αναμένοντας μαζί μου, μου είπε πως η καθυστέρηση οφειλόταν στη μακεδονική νοοτροπία...

Οι περισσότεροι από εσάς ενδεχομένως να εστιάσετε στο ότι μίλησε για μακεδονική νοοτροπία κι όχι για βορειομακεδονική, λες και είναι δυνατό μια οποιαδήποτε διακρατική συμφωνία να αλλάξει μέσα σε δύο μήνες τον τρόπο που σκέφτεται και μιλά ο απλός λαός. Κι εμείς, άλλωστε, Σκοπιανούς εξακολουθούμε να αποκαλούμε τους βόρειους γείτονες. Ακόμα, όμως, και Σκόπια να βαφτίζονταν από τη Συμφωνία των Πρεσπών και πάλι θα αιθεροβατούσαμε αν πιστεύαμε ότι ο οδηγός τού λεωφορείου θα μου έκανε λόγο για σκοπιανή νοοτροπία...

Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια για να λειτουργήσει αεροπορική γραμμή Αθήνας- Σκοπίων, να ξεκινήσει η απαλοιφή αλυτρωτικών αναφορών και να συνομιλούμε για τα αυτονόητα, όπως για τη μεταφορική ή ενεργειακή σύνδεση δύο γειτονικών κρατών. Η Ελλάδα, όμως, θα αναπτυχθεί, ανάμεσα και σε άλλους παράγοντες, προς όφελος της πλειονότητας του λαού της μόνο αν πάψει να εφευρίσκει εχθρούς εκεί όπου δεν υπάρχουν. Αλίμονο, τα ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη θα περιπολούν τον εναέριο χώρο τής Βόρειας Μακεδονίας κι εμείς φοβόμαστε ακόμα μήπως οι "γυφτοσκοπιανοί" μας αρπάξουν τη Θεσσαλονίκη...