10.000.000 πεποιθησάρες...

Οι βεβαιότητες με τρομάζουν ακόμα κι όταν μιλάμε για ζητήματα με ιδεολογική χροιά, όπως για παράδειγμα αν είμαστε υπέρ ή κατά τής θανατικής ποινής ή των αμβλώσεων. Ποιος ανάμεσά μας διαθέτει πατενταρισμένη τη μεγαλοφυΐα του από μια υπερανθρώπινη Αρχή ώστε να μιλά με σιγουριά για οποιοδήποτε θέμα; Φανταστείτε πόσο περισσότερο με τρομάζουν όταν οι βεβαιότητες σχετίζονται με ζητήματα που ακόμα κι αν ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη διατύπωση γνώμης γιατί δεν είναι δυνατό να ξέρουμε όλες τις πτυχές...

Ήμασταν 10.000.000 Έλληνες μπροστά στην θανάτωση του Ρομά στο Πέραμα ή στο επεισόδιο με τον καθηγητή Βασιλακόπουλο στην Καλαμπάκα; Όχι, κι όμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν 10.000.000 απόψεις για το τι πραγματικά συνέβη, αναλόγως βεβαίως με την ιδεολογική προδιάθεση του καθενός ή τη στάση του απέναντι στον εμβολιασμό. 10.000.000 πεποιθησάρες που, μάλιστα, δεν δέχονται τον αντίλογο...

Φυσικά οι βεβαιότητές μας επεκτείνονται παντού, πιστεύουμε και δεν νομίζουμε, μάλιστα θεωρούμε τις αμφιβολίες ένδειξη πνευματικής καθυστέρησης κι αδυναμίας κοινωνικής ενσωμάτωσης. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, διχαζόμαστε δίχως στα αλήθεια να γνωρίζουμε την τύφλα μας κι όταν μας το επισημαίνουν αισθανόμαστε την ανάγκη δικής μας περιχαράκωσης και στιγματισμού των αμφισβητιών. Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τους εχθρούς της, αλλά κι από εκείνους που την υπερασπίζονται ως ένα παιχνίδι άσπρου και μαύρου τους κανόνες τού οποίου θέτει μια ολιγαρχία κι εμείς απλώς βρισκόμαστε εδώ για να ρίχνουμε πειραγμένα ζάρια με τη βεβαιότητα ότι η τύχη θα είναι πάντα με το μέρος μας... 

 
 

Το κράτος είναι ένοχο για κάθε εγκληματία...

Όταν προκαταλαμβάνεις τις αποφάσεις τής δικαιοσύνης με βάση την ιδεολογία ή την ιδεοληψία σου δεν έχεις το δικαίωμα να πανηγυρίζεις για οποιαδήποτε απόφασή της. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους υπουργούς που πανηγυρίζουν για τους αστυνομικούς, αλλά και για τους Αριστερούς οι οποίοι στηρίζουν δίχως να ρωτούν μόνο και μόνο γιατί κάποιος είναι μέλος μειονότητας. Η υπόθεση στο Πέραμα δεν είναι άσπρο μαύρο, ιδίως αν δεν έχεις πλήρη γνώση τής δικογραφίας, και οι στοχευμένες διαρροές ένθεν κακείθεν για να υποστηριχθούν οι πρωθύστερες κρίσεις κάθε πλευράς δεν βοηθούν στην ανεύρεση της αλήθειας...

Όπως δεν είναι όλοι οι Ρομά εγκληματίες έτσι δεν είναι κι όλοι οι Ρομά αθώοι, αν όμως πάρουμε θέση δίχως να ξέρουμε τα πραγματικά στοιχεία τότε οι ρατσιστές- είτε κατά είτε υπέρ των μπάτσων- είμαστε εμείς κι όχι οι άλλοι. Φυσικά και υπάρχουν πολλά ερωτηματικά για το πώς αντέδρασε η αστυνομία το μοιραίο βράδυ, βεβαίως και οι υπουργοί δεν μπορούν να βγάζουν κρίση πριν την ώρα της ή να επισκέπτονται κατηγορούμενους, αλλά ούτε είναι λογικό αντιπροσωπεία τού ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνει στο σπίτι τού νεκρού προδικάζοντας πως ήταν αθώος του αίματος. 

Δεν επιλύεται με αυτόν τον τρόπο ο κοινωνικός αποκλεισμός των Ρομά ούτε αποσιωπάται η σκληρή πραγματικότητα που γνωρίζουν οι κάτοικοι της περιοχής και συνδέεται με εγκληματικές ομάδες Ρομά. Όταν μπορείς και κάνεις διακοπές στο Κόστα Ναβαρίνο είναι εύκολο να αποκαλείς ρατσιστή κάποιον που έχει καεί η γούνα του πολλάκις από εγκληματίες σε μια μη προνομιούχα περιοχή...

Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται εγκληματίας κι όποιος το πιστεύει καλό είναι να επιστρέψει στο μεσαίωνα. Ούτε οι κοινωνικές ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο, όπως πιστεύει ο πρωθυπουργός μας, ούτε η πολιτεία είναι ανεύθυνη του οποιουδήποτε αδικήματος διαπράττεται στο έδαφός της... 

Πέρα από κριτήριο του ανθρωπισμού μας, ο σωφρονισμός αποτελεί υποχρέωση ενός κράτους για το λάθος του να μην αποτρέψει έναν πολίτη του από το έγκλημα. Προφανώς υπάρχει η ατομική ευθύνη- αν δεν υπήρχε, εκ προοιμίου όσοι προέρχονται από ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον θα έπρεπε να είναι όλοι τους ανεξαιρέτως εγκληματίες-, αλλά για κάθε άσωτο υιό υπάρχει κι ένας λιγότερο ή περισσότερο άσωτος κηδεμόνας, είτε πρόκειται για την οικογένειά του, για το σχολικό ή κοινωνικό του περιβάλλον είτε για το ίδιο το κράτος...

 

Ανεμβολίαστος ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον κοινωνικό αυτοματισμό...

Η κυβέρνηση έχει δουλέψει πολύ καλά κι εδώ και καιρό το σενάριο του κοινωνικού αυτοματισμού (και) ως προς την πανδημία, με την αξιωματική αντιπολίτευση να έχει πέσει για τα καλά στην παγίδα της. Ο χειμώνας, και ιδίως αν η επιδημιολογική εικόνα χειροτερεύσει κι άλλο, θα κυλήσει με έναν πόλεμο εμβολιασμένων- ανεμβολίαστων που επιθυμεί η κυβέρνηση για να αποσείσει τις μεγάλες της ευθύνες για τη διαχείριση της πανδημίας. Και τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εξακολουθεί να χαϊδεύει τους ανεμβολίαστους, ακολουθώντας το δόγμα Πολάκη, όταν θα έπρεπε να είχε προωθήσει τη δική του καμπάνια για τους εμβολιασμούς αντί να βγαίνει ο αρχηγός του στη Βουλή και να μας μιλά για το 10% των εμβολιασμένων στις ΜΕΘ...

Φυσικά και οι εμβολιασμένοι δεν είναι δυνατό να αφεθούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς κανένα τεστ και μέτρο προφύλαξης, ιδίως αν έχουν περάσει κι έξι μήνες από τη δεύτερη δόση. Είναι χυδαίο το γλείψιμο που τους κάνει η κυβέρνηση ώστε εκείνοι μετά να επιτεθούν στους ανεμβολίαστους κι όχι στον πρωθυπουργό και στους υπουργούς αν τα πράγματα σκουρύνουν. Από την άλλη, όμως, είναι αυτοκαταστροφικό ο ΣΥΡΙΖΑ να γλείφει τους ανεμβολίαστους, οι οποίοι άλλωστε είναι και λιγότεροι σε αριθμό, αντί να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να πάνε να εμβολιαστούν...

Γενικότερα, στο ΣΥΡΙΖΑ βιώνουν ένα αντιπολιτευτικό βέρτιγκο από την αδυναμία τους ακόμα και τώρα να συλλάβουν το γιατί δεν εισπράττουν από την κυβερνητική φθορά. Κάποιοι, μάλιστα, μέσα στο κόμμα βολεύονται τόσο πολύ από την ανευθυνότητα του θεσμικού τους ρόλου- δεν είναι εκείνοι που καλούνται να παίρνουν αποφάσεις- ή από τον εύκολο στιγματισμό των ΜΜΕ ή απλώς θέλουν να δουν τον Τσίπρα να πέφτει, που ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης στιβαρού αφηγήματος. Το ψάρι, όμως, βρομά πάντα από το κεφάλι κι όσο ο Αλέξης καθυστερεί να πάρει το μαστίγιο, στο τέλος θα το δει στην πλάτη του. Κι εν μέρει δικαίως...

 

Τον άνθρωπο Φώφη να θαυμάζουμε, όχι την πολιτικό...

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι μια θλιβερή υπόθεση, πολλώ δε μάλλον όταν ο εκλιπών δεν έχει φύγει πλήρης ημερών, όπως είναι η περίπτωση της Φώφης Γεννηματά. Και φυσικά κάθε θάνατος θα έπρεπε να χτυπά πολλά καμπανάκια για τη ζωή, αυτή που κάνουμε είτε σαν να μην υπάρχει αύριο είτε σαν να είναι να ζήσουμε για πάντα. Δίχως μέτρο δεν υπάρχει αληθινή απόλαυση κι αυτό ισχύει τόσο για τα γέλια όσο και για τα δάκρυά μας...

Αν η Φώφη ήταν μια σπουδαία πολιτικός, όπως διατείνεται πάνω από το ανοιχτό της φέρετρο σύσσωμο το πολιτικό μας προσωπικό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ανδρ. Παπανδρέου για τους Αριστερούς ή ο Κων. Καραμανλής για τους δεξιούς τι ήταν; Κάτι ανάμεσα σε ημίθεοι και θεοί; Ας είμαστε, συνεπώς, λίγο πιο προσεκτικοί στις νωπές αποτιμήσεις μας γιατί θα τις διαβάζουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος και θα γελούν μαζί μας ειρωνικώς. Δεν περιποιούμαι τιμή στην νεκρή και στην πραγματική μάχη που έδωσε επί χρόνια με τον καρκίνο αποδίδοντάς τις ιδιότητες που δεν είχε...

Η πολιτική δεν απαιτεί μόνο εντιμότητα, την οποία διέθετε η Φώφη, αλλά και ικανότητα, ανάμεσα σε άλλα, να αντιλαμβάνεσαι τις εποχές. Κυρίως, όμως, τη δύναμη να αναλαμβάνεις την ευθύνη για δύσκολες αποφάσεις με πολιτικό κόστος αλλά ωφέλιμες πρωτίστως για το λαό, δευτερευόντως για την πατρίδα και τριτευόντως για την προοδευτική παράταξη. Η Φώφη, ωστόσο, επέλεξε να στοιχηθεί πίσω από ένα αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό στη Συμφωνία των Πρεσπών, την ίδια ώρα που καταψήφιζε αυτοκαταστροφικά την απλή αναλογική. Η Φώφη, συνεπώς, ήταν μια μαχήτρια της ζωής κι ως τέτοια αξίζει να την μνημονεύουμε. Κι αυτό δεν είναι λίγο, είναι μάλλον πολύ...

 

Ασφάλεια με πιστολέρο κι ανθρωποφάγους δεν γίνεται...

Οι ειδικοί φρουροί που σκότωσαν τον Ρομά δεν θα δικαστούν από τα ΜΜΕ ή την κοινή γνώμη, αλλά από τον φυσικό τους δικαστή. Όποιοι, επομένως, σπεύδουν να πάρουν θέση είτε υπέρ είτε σε βάρος τους μάλλον "δικάζουν" βάσει των ιδεών ή ιδεοληψιών τους κι όχι στηριζόμενοι σε αδιάσειστα στοιχεία. Ούτε η ανθρωποφαγία ούτε το φαρ ουέστ τιμούν ένα κράτος δικαίου και κάνουν καλύτερη την κοινωνία μας...

Ανεξαρτήτως, όμως, της καταγωγής τού θύματος και του τι πραγματικά συνέβη στο Πέραμα ένα είναι σίγουρο: στους δρόμους μας κυκλοφορούν ένστολοι με όπλα οι οποίοι δεν έχουν λάβει την απαιτούμενη εκπαίδευση για να πυροβολούν μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο. Προφανώς κι όταν βρίσκεσαι μέσα στη φωτιά μιας καταδίωξης δεν σκέφτεσαι καθαρά και μπορεί κι ένας έμπειρος, εκπαιδευμένος αστυνομικός να πυροβολήσει στο ψαχνό γιατί φοβάται για τη ζωή του. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, έχει βγάλει στο δρόμο χιλιάδες ανεκπαίδευτους "αστυνομικούς", αρκετοί από τους οποίους τα θεωρούν όλα κινηματογραφικό σκηνικό με τους ίδιους στο ρόλο τού επιθεωρητή Κάλαχαν...

Η ΝΔ έγινε κυβέρνηση στηριζόμενη στο άπιαστο όνειρο της απόλυτης ασφάλειας και μηδενικής παραβατικότητας, λες και οι άνθρωποι είναι κουρδισμένα ρομποτάκια που λειτουργούν πάντοτε βάσει λογισμικού. Πολλές φορές ξεκουρδίζονται και μερικές φορές γίνονται κι άγρια θηρία, αλλά αυτό συνέβαινε από την αρχή τού κόσμου και θα συμβαίνει μέχρι που ο κόσμος θα σβήσει με ένα λυγμό, που λέει κι ο ποιητής. 

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνουμε μοιρολάτρες, να καταργήσουμε τα σώματα ασφαλείας και να αφήσουμε τον κοινωνικό δαρβινισμό να κάνει τη δουλειά του. Αλίμονο, όμως, αν διαιωνίσουμε το λαϊκισμό τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας που φαίνεται πως έχει διαπεράσει τη ρητορική ακόμα και της κυβερνώσας Αριστεράς...

 

Το ψυχόδραμα του Γιωργάκη που δεν έγινε Γιώργος και ποτέ Παπανδρέου...

Έχω πολύ μεγάλη περιέργεια να διαπιστώσω πώς θα τα πάει ο Γ. Παπανδρέου στις εκλογές τού ΚΙΝΑΛ. Το αποτέλεσμα που θα φέρει θα είναι ένα πρώτης τάξης πείραμα για το πόσο κοντή είναι η ανθρώπινη μνήμη, αν και μόνο το ότι έχουμε σήμερα πρωθυπουργό έναν Μητσοτάκη δεν θα έπρεπε να μου γεννά περισσότερες απορίες... 

Όπως κι αν έχει, ο διαχρονικός Γιωργάκης που δεν κατάφερε να γίνει Γιώργος είναι καλύτερος από όσο τον θεωρούν οι αντίπαλοί του και χειρότερος από όσο εκτιμούν οι φίλοι του. Εν τέλει αποδείχθηκε μια μετριότητα, μια μοιραία προσωπικότητα που καταδίκασε τη χώρα για μια δεκαετία και που αν λεγόταν Φουφουτανδρέου κι όχι Παπανδρέου δεν θα τον είχε μάθει ποτέ ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας του, όπως θα έλεγε κι ο μπαμπάς του...

Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε το 2010, όταν και μπήκαμε στα μνημόνια. Μια αλληλουχία περισσότερο ή λιγότερο κακών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μας οδήγησε ένα βήμα από την πλήρη κατάρρευση. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να ρίξει τη χώρα στα βράχια και φρόντισε να πετάξει τη βόμβα στον Γιωργάκη πριν αυτή σκάσει στα χέρια της. Κυβερνώντας στον αυτόματο πιλότο οκτώ με τρεις σαν δημόσιος υπάλληλος ο Κ. Καραμανλής δεν φρόντισε να φτιάξει τη σκεπή με λιακάδα με συνέπεια να τρέχουμε στη συνέχεια να την επισκευάσουμε στην καταιγίδα...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν και οι δικαιολογίες για τον γόνο Παπανδρέου. Το "λεφτά υπάρχουν" θα τον στοιχειώνει εσαεί όπως, κυρίως, το ότι δεν αξιοποίησε το όπλο τής κατάρρευσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών για να πάρει μια πολύ καλύτερη συμφωνία. Ύστερα, εξάλλου, από μια δεκαετία κι από όσα έχουν ομολογήσει πρωταγωνιστές τής περιόδου που έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση και θέλουν να γιατρέψουν τη συνείδησή τους είναι αστείο να χρησιμοποιείται ακόμα το επιχείρημα πως μια χώρα δεν μπορεί να εκβιάζει για να πάρει καλύτερους όρους διάσωσης. Με τους λύκους διαπραγματεύεσαι σαν λύκος αλλιώς γίνεσαι το γεύμα τους, όπως και γίναμε...

Κατανοώ σε προσωπικό επίπεδο ότι ο ρεζίλης των Παπανδρέου θέλει να πάρει τη ρεβάνς, βλέποντας, ίσως μόνο αυτός και μερικοί ακόμα, πως υπάρχει μια ιστορική ευκαιρία για κάτι τέτοιο επειδή και οι αντιμνημονιακοί συνθηκολόγησαν. Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να το πράξει όταν είχε πολύ λιγότερα όπλα στη διάθεσή του, στην ουσία το εξής ένα, την αγάπη τού λαού. Την ίδια αγάπη που ζητά πίσω κληρονομικώ τω δικαίω ο Γιωργάκης, την ίδια αγάπη που θα ήταν ιστορική αφέλεια να του επιστρέψουμε...

 

 

Οι αρμοί της εξουσίας είτε θα ελεγχθούν είτε θα αφανίσουν τη χώρα...

Πριν δύο χρόνια η δεξιά, η οποία ελέγχει τους αρμούς τής εξουσίας εδώ και δεκαετίες, είχε ξεσηκωθεί όταν ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε πως τη δεύτερη φορά Αριστερά θα τους ελέγξει ο ίδιος. Πράγματι, σε ένα κράτος δικαίου ακούγεται τουλάχιστον παράξενο ένας πρώην και μελλοντικός πρωθυπουργός να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους ορολογία. Η Ελλάδα δεν είναι, όμως, ένα κράτος δικαίου- μοντέλο και οι υποθέσεις Πατέλη και Ζακ Κωστόπουλου που βρίσκονται στην επικαιρότητα απλώς μας το υπενθυμίζουν...

Για να γίνουν η δικαστική και η μιντιακή εξουσία πραγματικά ανεξάρτητες και για να μην επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις το εφοπλιστικό- τραπεζικό- επιχειρηματικό κεφάλαιο πρέπει πρώτα να ελεγχθεί η σημερινή ασυδοσία τους. Όσο στις δικαστικές αποφάσεις ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, όσο τα ΜΜΕ θα αποφεύγουν την αντικειμενικότητα κι όσο η διαπλοκή θα κάνει πάρτι το να έχεις την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να διορίζεις τους υπουργούς δεν θα είναι ποτέ όσο αποφασιστικό επιτάσσει η δημοκρατία. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα στη νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία, αλλά ματς με μιλημένο διαιτητή είναι χειρότερο κι από αγώνα χωρίς κανόνες...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχθεί εδώ και πολύ και καιρό τη στάση τού Ιησού ή του Γκάντι, να γυρίζει δηλαδή και το άλλο μάγουλο όταν του δίνουν σφαλιάρες αυτοί που είναι πιο βρόμικοι κι από τη βρομιά. Μπορεί μια τέτοια στάση να οδηγεί στη βασιλεία των ουρανών, αλλά δυσκολεύει πολύ την πορεία προς το Μαξίμου. Εκτός αν στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχουν βολευτεί με αυτόν το ρόλο και δεν επιζητούν να αναλάβουν εκ νέου ευθύνες ύστερα από τη διάψευση των ψευδαισθήσεων την πρώτη φορά...

 

"Μην έχετε εμπιστοσύνη σε όσους έχουν το ένστικτο για τιμωρία"...

Η αποφυλάκιση του χρυσαυγίτη Πατέλη, ο οποίος έδινε εντολές να σφάζεται ό,τι κινείται, μαρτυρά πως η περσινή καταδίκη των αρχιχιμπαντζήδων με τα μαύρα δεν ήταν μια αυτονόητη υπόθεση και πως αν δεν είχε ξεσηκωθεί η κοινωνία μπορεί η δικαστική απόφαση να ήταν διαφορετική. Οι θεσμικοί μας πυλώνες είναι πολύ πιο διάτρητοι και ευεπίφοροι στο φασισμό από όσο θα θέλαμε να είναι. Και μπορεί να έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που ο Μπ. Παπαδημητρίου μιλούσε για μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει μαζί της η ΝΔ, μπορεί επίσης η Ελληνική Λύση να μην έχει βουλευτές- γκάνγκστερ ωστόσο η καθαγίασή της από συστημικά παπαγαλάκια μυρίζει πρόωρες εκλογές και κυβερνητικές συνεργασίες που θα φέρουν τον Κ. Βελόπουλο στα ίδια υπουργικά έδρανα με τους ομοϊδεάτες του Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη, παλιούς γνώριμους από το ΛΑΟΣ...

Μόλις τη Δευτέρα ο Κ. Μητσοτάκης ειρωνευόταν τον Αλέξη Τσίπρα για τη μεσοβέζικη στάση του για τους εμβολιασμούς. Αν, όμως, η στάση τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει κάποιον που πατά σε δύο βάρκες η αντίστοιχη του Κ. Βελόπουλου είναι φως φανάρι πως συντάσσεται με τους αρνητές τού κοροναϊού και το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Πώς, συνεπώς, για τη ΝΔ είναι ανεύθυνος ο Τσίπρας αλλά έχει σοβαρέψει ο Βελόπουλος;...

Αν ήμουν λίγο αφελέστερος θα μου προξενούσε εντύπωση η σιωπή τής ΝΔ για την αποφυλάκιση Πατέλη, την ίδια ώρα μάλιστα που πολυδιαφημίζει τις αλλαγές επί το αυστηρότερο στον Ποινικό Κώδικα. Μετά, όμως, μου έρχονται στο νου τα λόγια τού Φρίντριχ Νίτσε και συνειδητοποιώ ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τον ύστερο 19ο αιώνα: "Μην έχετε εμπιστοσύνη σε όσους έχουν το ένστικτο για τιμωρία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι από κακή πάστα. Στα πρόσωπά τους διακρίνεται ο δήμιος και το κυνηγόσκυλο"... 

  

 

Έναν καθρέφτη σε ένα από τα 30 του ακίνητα δεν έχει;...

Και στην ομιλία του στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και πολλοί ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ, φλέρταρε με τους αντιεμβολιαστές. Προφανώς και οι εμβολιασμένοι δεν είναι πλήρως άτρωτοι, αλλά η συνεχής αναφορά στο ποσοστό τού 12% στις ΜΕΘ που έχει εμβολιαστεί όταν το υπόλοιπο συντριπτικό 88% είναι ανεμβολίαστο δεν βοηθά στο να περάσει το μήνυμα των μαζικών εμβολιασμών. Ακόμα, άλλωστε, περιμένουμε να δούμε τη σχετική καμπάνια τού ΣΥΡΙΖΑ...

Το ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τις σοβαρές, σοβαρότατες ευθύνες μιας ανέμελης κυβέρνησης κι ενός ανέμελου πρωθυπουργού ο οποίος συνεχίζει να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Αν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το ότι έχουν κολλήσει οι εμβολιασμοί έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατείνεται ο Κ. Μητσοτάκης, τότε ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να έχει αρχίσει ήδη την ετοιμασία πρωθυπουργικού κοστουμιού. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλειοψηφικός στην κοινωνία και η στάση του καθορίζει και τη στάση τής πλειοψηφίας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώς ή κακώς, δεν είναι σήμερα πλειοψηφικός στην κοινωνία, τουλάχιστον όχι ακόμα. Συνεπώς αν ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να αναζητήσει τους υπεύθυνους για το ότι έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμένων στην Ευρώπη θα έπραττε ορθότερα αν κοιτούσε στον καθρέφτη του. Οι Έλληνες δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι ή περισσότερο συνωμοσιολόγοι από άλλους λαούς, έχουν όμως την ατυχία να κυβερνιούνται από ανθρώπους που τα βλέπουν όλα ως ευκαιρία για να κάνουν δουλειές και δουλίτσες με τους κολλητούς τους. 

Πώς αξιοποιήθηκαν, για παράδειγμα, τα 41 εκατομμύρια ευρώ τής κρατικής επιδότησης των ΜΜΕ ώστε να ενημερωθεί ο λαός από τους ειδικούς κι όχι από τους κάθε λογής ψεκασμένους; Σε αυτά τα ερωτήματα ο πρωθυπουργός δεν έχει απαντήσεις ή, μάλλον, έχει αλλά δεν τον βολεύουν να τις εκστομίσει...

 

 

Όσο η Τουρκία θα ανήκει στη Δύση οι συμφωνίες που υπογράφουμε θα έχουν την αξία κουρελόχαρτου...

Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στηρίζει την ελληνογαλλική και την ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία και είναι λογικό. Ελπίζω απλώς να μην χρειαστεί να εφαρμοστούν στην πράξη και διαπιστώσουμε ότι τα φέρετρα Ελλήνων στρατιωτών από το Σαχέλ θα είναι περισσότερα από τα οφέλη των συμφωνιών ή ότι για μια ακόμα φορά οι "σύμμαχοί" μας θα κοιτούν από το παράθυρο εθνικές καταστροφές όπως η μικρασιατική, η εισβολή στην Κύπρο και τα Ίμια. Μην έχετε αμφιβολίες, αυτό ακριβώς θα κάνουν, θα κρατήσουν ίσες αποστάσεις, στην ουσία δηλαδή θα δικαιώσουν τον επιτιθέμενο έναντι του αμυνόμενου...

Θα ήμασταν πιο ασφαλείς εκτός ΝΑΤΟ; Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για να απαντηθεί με ένα απλό ναι ή όχι. Όσο, όμως, η Τουρκία θα παραμένει μέλος τού Βορειοατλαντικού Συμφώνου κι ανεξαρτήτως αν ερωτοτροπεί με τη Ρωσία δυσκολεύομαι να φανταστώ τις ΗΠΑ να κάνουν πολύ περισσότερα σε βάρος της από το να της τραβούν λεκτικώς το αφτί... 

Ο γείτονας εξ ανατολών είναι πολύ μεγάλος, οικονομικά και γεωστρατηγικά σημαντικός ώστε η Ουάσιγκτον να φτάσει σε βαθιά ρήξη μαζί του. Αν μετατραπεί σε νέο Ιράν ενδεχομένως και να δούμε Αμερικανούς και Γάλλους στρατιώτες να υπερασπίζονται την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν δεν μετατραπεί, ωστόσο, μην περιμένετε να ρίξουν ούτε μπαταριά για τα μάτια τού κόσμου...

Αξίζει, συνεπώς, να αποδεχόμαστε ό,τι μας σερβίρουν σαν να είμαστε μπανανία που δεν έχει δικαίωμα να φέρνει την οποιαδήποτε αντίρρηση; Όχι βεβαίως, πολλώ δε μάλλον όταν εκείνοι που τα αποδέχονται αμάσητα ήταν οι πρώτοι που διαδήλωναν κατά τής Συμφωνίας των Πρεσπών από την οποία πραγματικά η χώρα κέρδιζε δίχως να δίνει στην ουσία τίποτα. Αυτή η κυβέρνηση, όμως, ασκεί εξωτερική πολιτική όπως ασκεί και την εσωτερική, με μοναδική της έγνοια την επικοινωνία και τη φιγούρα...  

 

Η κυβέρνηση έχει εξαφανίσει και την ανθρωπιά...

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ενήλικες κι ανήλικοι, δεν μπορούν να συγκροτήσουν ομάδες πίεσης, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι συνταξιούχοι, και να διεκδικήσουν πιο μαχητικά τα δικαιώματά τους. Έχουν βρεθεί μόνοι τους σε μια ξένη χώρα για την οποία δεν γνωρίζουν τίποτα και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από συμπληγάδες που προσβάλλουν την ανθρωπότητα του 21ου αιώνα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα "εξαφανίζονται" κι από πάνω δίχως να δίνουμε και πολλή σημασία μέσα στην αγωνία μας για το μεροκάματο...

Την ίδια ώρα που ακόμα και η αρμόδια Ευρωπαία Επίτροπος μας έχει ψέξει για τα push backs στο Αιγαίο η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως οι καταγγελίες και τα βίντεο που έχουν δει το φως τής δημοσιότητας δεν είναι παρά η επικοινωνιακή καμπάνια λαθροδιακινητών που ο "μέγιστος" Μηταράκης τούς έχει φάει το ψωμί! Η Ελλάδα, δηλαδή, είναι θύμα συνωμοσίας λαθρέμπορων, της ΕΕ, κρατών- μελών και διεθνών ΜΜΕ που δεν ταΐζονται από τη λίστα Πέτσα γιατί φυλά τα σύνορά της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Μακάρι να συμβαίνει αυτό, αλλά όπως κι αν έχει τείνω να πιστεύω περισσότερο το BBC από το ΣΚΑΙ...

Κι αν η εξαφάνιση ενήλικων είναι μια φορά τραγωδία πόσες, αλήθεια, φορές πρέπει να ντρεπόμαστε για την εξαφάνιση ανήλικων κατά συρροή; Και πόσο πιο πολύ αν πράγματι εμπλέκονται σε αυτές τις εξαφανίσεις ΜΚΟ με σύνδεση έως τον πρωθυπουργό τής χώρας και τον εκλεκτό του πρώην διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου; Αυτή η κυβέρνηση έχει βάλει στο μπλέντερ όλα τα χαρακτηριστικά τού ορμπανισμού- μισαλλοδοξία, εθνικισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία-, τα ξεπλένει με δήθεν πατριωτισμό περί φύλαξης συνόρων και μπόλικη υποκρισία την ίδια στιγμή που αν δεν συμμετέχει κλείνει τα μάτια σε μια κτηνωδία με θύματα ακόμα και παιδιά. Έχει άραγε πάτο αυτό το βαρέλι;... 

 

Οι ομοκρέβατοι του Μητσοτάκη καπηλεύονται τον Ανδρέα...

Οι ευχές στην Φώφη Γεννηματά για ταχεία ανάρρωση είναι εκ των ων ουκ άνευ. Στη μάχη για τη ζωή η ανθρωπότητα συναντά την κοινή της μοίρα. Επειδή, όμως, η αποχώρηση ενός πολιτικού αρχηγού σηματοδοτεί και την αποτίμηση της πορείας του, αυτή της Φώφης δεν διακρίνεται από λαμπρές στιγμές. Στα εξίμισι χρόνια στο τιμόνι τού ΚΙΝΑΛ το κόμμα της δεν κατάφερε να ξεφύγει από το στρατηγικό του αδιέξοδο, έκλινε προς τα δεξιά, ώθησε τη ΝΔ προς την εξουσία και τώρα αρνείται από μικρομεγαλισμό να δει τη μεγάλη εικόνα κι εξακολουθεί κατά κύριο λόγο να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ κι όχι την κυβέρνηση...

Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων που έχουν απομείνει στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ βλέπουν θετικότερα τον Κ. Μητσοτάκη σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα. Θεμιτό, ωστόσο δεν έχουν το δικαίωμα την ίδια ώρα να μνημονεύουν και να καπηλεύονται την ιστορική παρακαταθήκη τού Ανδρ. Παπανδρέου, παριστάνοντας τους γνήσιους εκφραστές των πολιτικών του μόνο και μόνο γιατί έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά τής Χαριλάου Τρικούπη. Οι ιστορικές υποθέσεις είναι σχοινοτενείς, ωστόσο δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Ανδρέα να αισθάνεται πιο οικεία με έναν Μητσοτάκη κι όχι με την Αριστερά...

Τα πρόσωπα που διεκδικούν σήμερα την ηγεσία τού ΚΙΝΑΛ, με εξαίρεση τον Χ. Καστανίδη, δεν προδιαθέτουν για συγκρότηση προοδευτικού μετώπου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη συντήρηση. Εν τη απουσία, πάντως, της Φώφης όλο και κάποιοι νέοι δελφίνοι θα εμφανιστούν και ίσως αυτή η απαισιόδοξη εκτίμηση φανεί άστοχη... 

Όπως κι αν έχει, το αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πρέπει σύντομα να αντικατασταθεί από το αντιμητσοτακικό, με μια θετική πρόταση βεβαίως στην προμετωπίδα. Για το καλό τής Αριστεράς, για το καλό τής πατρίδας, για το καλό τού λαού...

 

Το πρόβατο που φέρεται με ευπρέπεια στον λύκο είναι ένα νεκρό πρόβατο...

Ο πολιτικός πολιτισμός χρειάζεται τουλάχιστον δύο για να μπορεί να λειτουργεί όπως επιβάλλουν τα βιβλία τής πολιτικής θεωρίας. Όταν, όμως, ο ένας έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να παίζει με χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό να παίζεις σύμφωνα με κανόνες που έχουν προ πολλού παραβιαστεί. Είναι, ωστόσο, και κάτι περισσότερο, καταστροφικό για τη δημοκρατία την οποία ο αντίπαλός σου χρησιμοποιεί ως φερετζέ για να καλύπτει τα ανομήματα και την ασυδοσία του...

Εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει από την πρώτη στιγμή που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν μια δεκαετία πριν, μια πολεμική που ξεπερνά τον ορθό λόγο και την κοινή πρακτική άσκηση κριτικής σε ένα κόμμα εξουσίας. Ούτε το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου όταν κάλπαζε προς την εξουσία πριν το 1981 δεν είχε γίνει αποδέκτης τόσων τερατωδών επιχειρημάτων σε βάρος του. Γι' αυτό και η πολιτική ευπρέπεια την οποία εξακολουθούν να επικαλούνται αρκετοί στην Κουμουνδούρου προκειμένου να μην πολώνεται το πολιτικό κλίμα μοιάζει με ικεσία τού προβάτου στον λύκο να μην το κατασπαράξει...

Σε αυτό το πλαίσιο πολύ καλώς πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητά εξεταστική για να διερευνηθεί η διαπλοκή ανάμεσα στη ΝΔ, στα ΜΜΕ και στις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Κι αυτό όχι γιατί υπάρχει πιθανότητα να συγκροτηθεί- στη δεξιά δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφικοί- ούτε επειδή οι εξεταστικές και προκαταρκτικές επιτροπές τής Βουλής καταλήγουν ποτέ σε κάτι ουσιώδες. 

Είναι, ωστόσο, χρήσιμο η αξιωματική αντιπολίτευση να αξιοποιεί κάθε καμπάνα που έχει στη διάθεσή της για να αφυπνιστεί ένα πόπολο που βγαίνει στους δρόμους κατά χιλιάδες μόνο όταν θίγεται ο στενός πυρήνας των δικαιωμάτων του. Η δημοκρατία δεν περιλαμβάνεται σε αυτά, κατά το στενό τρόπο σκέψης, κι όμως είναι το ουσιαστικότερο από όλα τα δικαιώματα...

 

Σήκω Θάτσερ για να δεις τα παιδιά της διαπλοκής...

Οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις είναι τόσο σύγχρονες όσο κι ο θατσερισμός και τόσο φιλολαϊκές όσο τις επιτρέπουν τα ολιγαρχικά συμφέροντα που εξυπηρετεί. Με καθυστέρηση τεσσάρων και βάλε δεκαετιών, κι αφού ο μπαμπάς απότυχε σε παρόμοιο εγχείρημα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90, έρχεται ο υιός Μητσοτάκης να μας παρουσιάσει ως καινοτομίες τού 21ου αιώνα πολιτικές που απέτυχαν στην πράξη: από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης έως την κατάργηση του οκτάωρου κι από τις αναιτιολόγητες απολύσεις έως την πανεπιστημιακή αστυνομία και τη δήθεν αξιολόγηση των εκπαιδευτικών εφαρμόζεται στη χώρα μας ένα νεοφιλελεύθερο πείραμα το οποίο έχει αφήσει κοινωνικά ερείπια όπου κι αν εφαρμόστηκε... 

Ποιος δεν θέλει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί, εκτός βεβαίως από κάποιους δασκάλους και καθηγητές που φοβούνται και τη σκιά τους; Είναι, όμως, η αξιολόγηση Κεραμέως ο ενδεδειγμένος τρόπος; 

Μάλλον όχι, αφού εμπεριέχει τιμωρητικό χαρακτήρα, θα γίνεται από ανθρώπους τού υπουργείου με ασαφή κριτήρια κι άρα κομματικά κι ενδεχομένως εκδικητικά, ταυτίζει τα σχολεία με επιχειρήσεις λες και είναι το ίδιο πράγμα και θα επιμορφώνονται μόνο όσοι δεν τα πάνε καλά. Ωσάν οι "καλοί" εκπαιδευτικοί να τα ξέρουν όλα για μια ζωή και να μην χρειάζεται να μάθουν τίποτα παραπάνω...

Οι εργατοπατέρες δεν είναι η αδυναμία μου, ιδίως αυτοί που έχουν αποσυνδεθεί εδώ και καιρό από την επαγγελματική πραγματικότητα του τομέα τους. Η χώρα, ωστόσο, διαθέτει μια υπουργό Παιδείας που δεν ακούει κανέναν παρά μόνο τους κολεγιάρχες, που νομοθετεί βάσει ιδεοληψιών και συμφερόντων τής ελίτ και δεν λέει κουβέντα για τα φασιστικά φαινόμενα στα σχολεία. Καθόλου άδικα την έχουν χαρακτηρίσει την χειρότερη της μεταπολίτευσης σε μια κυβέρνηση που επίσης διεκδικεί αυτόν το μη επίζηλο τίτλο...

 

Καπιταλιστές για τα κέρδη τους, σοσιαλιστές για τις δαπάνες τους...

Πριν μερικά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία παραιτήθηκαν βουλευτές γιατί χρησιμοποίησαν κρατική επιδότηση για τα σπιτάκια των σκυλιών τους. Η βρετανική κοινωνία, μολονότι τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στα τετράποδα, θεώρησε μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στο δημόσιο χρήμα διεφθαρμένη, έστω κι αν τα ποσά ήταν μικρά. Κι αυτό γιατί ένας δημόσιος λειτουργός πρέπει να θεωρείται διεφθαρμένος έστω κι αν κλέψει μία λίρα ή ένα ευρώ από τα χρήματα των φορολογούμενων...

Το ίδιο προφανώς θεώρησαν και στην Αυστρία για τον κολλητό νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό τού Κ. Μητσοτάκη, Σ. Κουρτς, ο οποίος κατηγορείται για διαφθορά των ΜΜΕ κι εταιρειών δημοσκοπήσεων με ποσά πολύ χαμηλότερα από αυτά με τα οποία έχει προικοδοτήσει τα δικά μας ο Έλληνας πρωθυπουργός για να τον αποκαλούν Μωυσή. Οι ομοιότητες στις συμπεριφορές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες, αλλά κι επιβεβαιώνουν τον τρόπο σκέψης των απανταχού θατσερικών και ψευδοπατριωτών: καπιταλιστές για τα δικά τους κέρδη και σοσιαλιστές για τις δικές τους δαπάνες, εν τέλει φαρισαίοι και υποκριτές...

Δεν τρέφω αυταπάτες πως θα δούμε στην Ελλάδα παρόμοια έρευνα με αυτή που έγινε στη  Αυστρία. Άλλωστε υπάρχουν στοιχεία για το ότι ο Κ. Μητσοτάκης υποβάλλει επί χρόνια ψευδές πόθεν έσχες και δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα ούτε ειρηνοδίκης. Ναι μεν η πολιτική ζωή τού τόπου δεν πρέπει να ποινικοποιείται, αλίμονο όμως αν οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται με το δημόσιο χρήμα σαν να ήταν οικογενειακό τους κι εμείς στεκόμασταν στο σαβουάρ βιβρ. Εν προκειμένω, ο πρωθυπουργός τής χώρας δεν είναι μόνο διεφθαρμένος, αλλά και σαφώς αντιλαϊκός, υπερασπιστής τής δικής του τάξης κι έμπρακτος πολέμιος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η τιμωρία του, ακόμα κι αν δεν είναι ποινική, οφείλουμε να έρθει με την ψήφο μας, εκτός αν ο μιθριδατισμός μας έχει γίνει τέλειος... 

 

 
 

Ο πόλεμος οδηγεί στον πόλεμο, η ειρήνη στην ειρήνη...

Ποιοι είναι οι στόχοι μας με την Τουρκία; Να εξοπλιστούμε σαν αστακοί για να την νικήσουμε σε έναν επιθετικό ή αμυντικό πόλεμο; Ή να αξιοποιήσουμε τα όπλα τής διπλωματίας για να επιτύχουμε ειρηνική επίλυση των διαφορών μας στο Αιγαίο, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο; Επιλέγουμε, δηλαδή, να φτάσουμε στην πρόσκαιρη ειρήνη μέσω ενός καταστροφικού, ακόμα κι αν τον κερδίσουμε, πολέμου, λες και η πρόσφατη Ιστορία δεν μας δίδαξε τίποτα, ή τη διαρκή ειρήνη μέσα από ειρηνευτικές διαδικασίες;...

Η προμήθεια Belharra, κορβετών και Rafale είναι λογικό να θεωρείται πολύ σημαντική για την ασφάλεια της χώρας. Δεν θα χρειαζόταν, ωστόσο, να πληρώσουμε συνολικώς πάνω από δέκα δισ. ευρώ αν κάναμε πριν μερικούς μήνες κάτι πολύ λιγότερο εντυπωσιακό αλλά πολύ περισσότερο αποτελεσματικό. 

Αν, δηλαδή, συνδέαμε την ενίσχυση της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την ΕΕ με την υποχρέωση αναγνώρισης από την Άγκυρα της Κυπριακής Δημοκρατίας και κοινής προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ναι μεν θα έκοβε λιγότερα εισιτήρια, αλλά θα άνοιγε το δρόμο για μια win win επίλυση των διμερών μας διαφορών...

Όπως, όμως, αποδείχθηκε κι από τη συζήτηση την Πέμπτη στη Βουλή, το κομματικό μας σύστημα είναι ανίκανο να φτάσει σε συναινέσεις ακόμα κι όταν η αναγκαιότητά τους είναι οφθαλμοφανής. Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς στρατηγική που της φέρνουν έτοιμες συμφωνίες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, και τις παρουσιάζει ως επιτεύγματα της δήθεν μαεστρικής διπλωματίας της. 

Αυτό συνέβη με τις συμφωνίες με Ιταλία κι Αίγυπτο για υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ, αυτό συμβαίνει με την ελληνογαλλική συμφωνία κι ενδεχομένως να συμβεί και με την ελληνοαμερικανική. Κι από την άλλη έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία δείχνει μια αμηχανία να συνεχίσει το κέντημα από εκεί που το άφησε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ισορροπώντας αδέξια ανάμεσα σε έναν κούφιο πατριωτισμό και μια εθνικώς υπεύθυνη στάση...

   

 

"Να είμαστε ακροδεξιοί, αλλά με μέτρο"...

Το να χαρακτηρίζεις τους κομμουνιστές χειρότερους από τους Τούρκους και τους Βρετανούς αποκαλύπτει φασιστικές αντιλήψεις έναντι όλων, κομμουνιστών, Τούρκων και Βρετανών. Το να δημοσιεύεις όμως, προς στιγματισμό τους, ονόματα αλλοδαπών νηπίων είναι πολύ χειρότερο- ακόμα και ποινικό αδίκημα- και γι' αυτό ο Κ. Μπογδάνος θα έπρεπε να είχε από τότε διαγραφεί από τη ΝΔ. Δεν διαγράφηκε, ωστόσο, γιατί το δόγμα στη ΝΔ εδώ και καιρό είναι "να είμαστε ακροδεξιοί, αλλά με μέτρο"...

Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι οι Μ. Βορίδης, Αδ. Γεωργιάδης και Θ. Πλεύρης έπαψαν να είναι εθνικιστές, αντικομμουνιστές, αντισημίτες, μισαλλόδοξοι γενικώς μόνο και μόνο επειδή έγιναν υπουργοί; Τα ίδια ή και χειρότερα πιστεύουν με τον Μπογδάνο και μόνο η προσωπική τους στρατηγική τούς κάνει να κρατούν τις ιδεοληψίες τους για τον εαυτό τους, αν και τις υλοποιούν στην πράξη μακιγιάροντάς τις ως εθνοπατριωτικές επιλογές. Τι άλλο από μισαλλοδοξία είναι, για παράδειγμα, οι πρόσθετες δυσκολίες στην απόκτηση ιθαγένειας με ερωτήσεις που οι περισσότεροι Έλληνες δεν θα ήξεραν να απαντήσουν, η συστηματική νομοθέτηση δυσκολιών για την απόκτηση καθεστώτος πρόσφυγα και τα συνεχιζόμενα push backs στο Αιγαίο ή η μη επικύρωση των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία την ώρα που ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έλεγε προεκλογικώς πως δεν απεμπολεί το δικαίωμα βέτο, δίνει μάχες για την ένταξη του βόρειου γείτονα στην ΕΕ;...

Τι θέλω να πω με πιο απλά λόγια; Πως η ακροδεξιά στη ΝΔ δεν είναι "απλώς" μια συνιστώσα τής μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, αλλά η ατμομηχανή της. Κι αν ο Μπογδάνος έχει τον ενθουσιασμό τού φρέσκου ζηλωτή των εμφυλιοπολεμικών αντιλήψεων το τρίο Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη είναι πιο παλιές καραβάνες και ξέρουν να φοράνε καλά το προσωπείο τους. Όπως κι αν έχει, όμως, το πρόβλημα για τη χώρα παραμένει γιατί κι αν ο Μπογδάνος έφυγε- μάλλον για να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή- οι ιδεοληψίες του είναι πιο ζωντανές από ποτέ και χαράσσουν εθνικές πολιτικές... 

 

Πάμε γυρεύοντας για νέους Άκη και Γιάννο...

Στην θεωρία ποιος δεν θα ήθελε η χώρα μας να είχε ίση ή και υπέρτερη αμυντική ισχύ από την Τουρκία, ακόμα κι αν εμείς είμαστε 10.000.000 και οι Τούρκοι σχεδόν 100.000.000; Είναι, όμως, εφικτό και, κυρίως, είμαστε διατεθειμένοι κι έχει λογική να θυσιάσουμε όλα τα υπόλοιπα- υγεία και παιδεία για παράδειγμα- για να έχουμε μία Belharra ή ένα Rafale παραπάνω από τους γείτονες; Φυσικά κι όχι, γι' αυτό και ναι μεν οφείλουμε να μην μείνουμε με στρακαστρούκες, αλλά όχι και να αγοράζουμε ό,τι πλέει κι ό,τι πετάει σε ένα εξοπλιστικό ράλι από το οποίο, εξαιτίας και της υποβάθμισης της αμυντικής μας βιομηχανίας, μόνο χαμένοι θα είμαστε...

Οι ενστάσεις στην ελληνογαλλική συμφωνία που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εύλογες. Από τη στιγμή που η τουρκική επιβουλή εντοπίζεται στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ είναι λογικό να ζητά την επέκταση της γαλλικής ασπίδας στις θαλάσσιες ζώνες, όπως και το να μην χυθεί αίμα Ελλήνων στρατιωτών στο Σαχέλ και να μην μετατραπούμε σε θέατρο τρομοκρατικών επιθέσεων ακραίων ισλαμιστών. Και βεβαίως, πάνω από όλα, θα έπρεπε να εφαρμόζονται οι ασπίδες προστασίας τού δημόσιου χρήματος που συμφωνήθηκαν διακομματικά για να μην υπάρξουν νέοι Άκης και Γιάννος. Δεν είναι δυνατό ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, πολλώ δε μάλλον ο σημερινός που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη διαφθορά, να αποφασίζει μόνος του, χωρίς εισηγήσεις στρατιωτικών συμβουλίων και του ΚΥΣΕΑ, για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Στα πόσα παθήματα θα λάβουμε άραγε τα απαραίτητα μαθήματα;...

Θεσμικός ρόλος τής αντιπολίτευσης, άλλωστε, δεν είναι να δίνει συναίνεση στο όνομα του εθνικού συμφέροντος όταν αυτό το συμφέρον τίθεται σε διακινδύνευση. Και η δική μου γενιά μεγάλωσε και ζει ακόμα με το φόβο ενός πολέμου με την Τουρκία να βρίσκεται πάνω από το κεφάλι της. Όταν συζητάς για κάτι τόσο καιρό μπορεί κάποια στιγμή και να γίνει, έστω κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία... 

Δεν αξίζει, όμως, στο ζύγι το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου να θεωρούνται απλώς συμπληρωματικά στα κανόνια κι όχι το αντίστροφο. Πρέπει, συνεπώς, να θέσουμε τις προτεραιότητές μας σε μια πιο ορθολογική βάση, αλλά αυτό χρειάζεται στρατηγική και η μόνη στρατηγική που έχουν τα κόμματα αφορά την επόμενη εθνική κάλπη... 

   

  
 

Στην Ελλάδα έχουμε καταπιεί τα κλειδιά του Κουτιού της Πανδώρας...

Η φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή δεν είναι αποκλειστικώς σπορ των πλουσίων. Οι περισσότεροι έχουν "αθληθεί" σε αυτό έστω και μια φορά στη ζωή τους, αλλά δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Κάποιοι ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν... 

Δεν θα σταθώ τόσο, με αφορμή τα Pandora Papers, στο έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης των rich and famous που δεν θέλουν να επιστρέψουν πίσω σε αυτούς που τους έχουν κάνει σπουδαίους ούτε τα σπόρια από τον πλούτο τους. Θα επικεντρωθώ περισσότερο στους πολιτικούς που φοροδιαφεύγουν- φοροαποφεύγουν γιατί το κάνουν αξιοποιώντας νόμους που οι ίδιοι έχουν εισάγει ή έχουν παραλείψει να εισάγουν...

Η φοροδιαφυγή, οι εξωχώριοι παράδεισοι, τα εσκεμμένα παραθυράκια και "μπαλκόνια" στους νόμους δεν μας έχουν έρθει  γραμμένα σε πλάκες από το χέρι τού θεού. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα κι όπως άνθρωποι τα δημιούργησαν έτσι κι άνθρωποι μπορούν να τα σφραγίσουν. Αρκεί, όμως, να υπάρχει η πολιτική βούληση κι όχι διάθεση συναλλαγής τού πολιτικού με το επιχειρηματικό- τραπεζικό- εφοπλιστικό κατεστημένο, όπως συμβαίνει σήμερα...

Όπως κι αν έχει, η βάσιμη κατηγορία πως ο πρωθυπουργός και η σύζυγός του κρύβουν περιουσιακά τους στοιχεία και φυσικά το πώς αυτά αποκτήθηκαν σε άλλες χώρες θα είχε προκαλέσει και πτώση κυβέρνησης. Στη Γαλλία ο Ν. Σαρκοζί φόρεσε βραχιολάκι γιατί απόκρυψε προεκλογική του χρηματοδότηση... 

Στην Ελλάδα, όμως, οι φορολογικές Αρχές κυνηγούν τον κωδωνοκρούστη, εν προκειμένω τον Κώστα Βαξεβάνη, αντί να εντοπίσουν και να σβήσουν τη φωτιά. Αν δεν μπορείς, όμως, να εμπιστευτείς ούτε τη δικαιοσύνη ούτε τα ΜΜΕ τότε οι ακραίες επιλογές σού μοιάζουν όλο και πιο συνετές. Κι αυτό μπορεί να μην αφορά την οικογένεια Μητσοτάκη και τα συμφέροντα για τα οποία κυβερνά, είναι όμως ζήτημα δημοκρατίας...   

 
 

Ψεύτικες ειδήσεις, ψεύτικα διλήμματα...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο διαδίκτυο κυκλοφορούν αναρίθμητες ψεύτικες ειδήσεις, όχι μόνο για την πανδημία αλλά και για πολλά άλλα θέματα. Ας μην ξεχνάμε πως η ΝΔ είχε ενστερνιστεί πολλές από αυτές κατά την περίοδο που ο εθνολαϊκισμός βρισκόταν στο απόγειό του με τη Συμφωνία των Πρεσπών κι ας ζητούσε παρασκηνιακώς από τον Ζόραν Ζάεφ να περιμένει τον Κ. Μητσοτάκη και να μην υπογράψει με τον Αλέξη Τσίπρα. Όποιος, όμως, κατουρά τη λογική και το πραγματικό εθνικό συμφέρον το βρίσκει στους ψεκασμένους ανεμβολίαστους ως μια νέμεση για την ύβρι του...

Υπενθυμίζω ότι και με το ισχύον ποινικό δίκαιο μπορούν να τιμωρηθούν όσοι διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν ή αν απλώς μπορούν να πιθανολογήσουν πως είναι ψευδείς. Η επιπλέον νομοθέτηση πάνω σε ένα ήδη αυστηρό πλαίσιο, όπως συμβαίνει και με άλλες αλλαγές που θα κάνει η κυβέρνηση στον Ποινικό Κώδικα, δεν στοχεύει παρά σε έναν επικοινωνιακό λαϊκισμό στην καλύτερη των περιπτώσεων ή σε μια άτεχνη προσπάθεια φίμωσης αντιπολιτευτικών φωνών στη χειρότερη ή και στα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δρακόντειοι νόμοι είτε αποδεικνύονται στην πράξη αναποτελεσματικοί γιατί αλλού βρίσκεται η πηγή τού κακού είτε όχι μόνο δεν αναβαθμίζουν το κράτος δικαίου μας αλλά το σπρώχνουν προς την ορμπανοποίηση, για να μην πω στην ταλιμπανοποίηση και βρεθώ ενώπιον δικαστηρίων να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας...

Στις δυτικές δημοκρατίες συνηθίζουμε να κατηγορούμε εμφανώς αυταρχικά καθεστώτα για λογοκρισία και γενικότερα και ειδικότερα εγκλήματα περί την ελευθερία τού λόγου. Αν μελετήσουμε, ωστόσο, τα δικαιικά μας συστήματα και ιδίως τις πρακτικές μας δεν θα πρέπει να αισθανόμαστε και πολύ πιο υπερήφανοι γι' αυτά... 

Κερδίζουμε σίγουρα στο περιτύλιγμα αλλά επί της ουσίας έχουμε πολλά θέματα και θεματάκια να επιλύσουμε. Ούτε πρόκειται, εξάλλου, να καταπολεμήσουμε τις δεισιδαιμονίες και να υποστηρίξουμε τον ορθό λόγο με κυνήγια μαγισσών μόνο και μόνο για να κρύβουμε πίσω από αυτά τις ανεπάρκειες των πολιτικών μας. Αν το πιστεύουμε, τότε μόνοι μας κλωσάμε το αβγό τού φιδιού που πιστεύαμε αφελώς ότι είχαμε σκοτώσει μια για πάντα γιατί δεν είχαμε καταλάβει ότι επρόκειτο για Λερναία Ύδρα...