Οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βγήκαν στους δρόμους την προηγούμενη Κυριακή και θα ξαναβγούν δεν το έκαναν ούτε για το σοσιαλισμό ούτε για το φιλελευθερισμό, ούτε για την πατρίδα ούτε για το μαρξισμό. Βγήκαν γιατί αισθάνονται πως στα Τέμπη το κράτος σκότωσε και τα δικά τους παιδιά κι έκανε κάτι ακόμα χειρότερο από το ίδιο το έγκλημα, το συγκάλυψε. Γι' αυτό και είναι χυδαιότητα κάποιοι να ζητούν τη συγκρότηση προοδευτικού μετώπου πάνω στα φέρετρα 57 ανθρώπων και στον πόνο των οικογενειών τους...
Θα ήταν ανέκδοτο οι καθημερινές ανταλλαγές τηλεφωνημάτων ανάμεσα σε πολιτικούς ηγετίσκους αν δεν συνέβαιναν για τη μικροκομματική αξιοποίηση μιας τραγωδίας. Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, αν έχει καμία σημασία αν η πρόταση δυσπιστίας κατατεθεί σήμερα ή σε τρεις εβδομάδες. Λες και οι βουλευτές τής ΝΔ , ιδίως αυτοί που συμμετείχαν στη εξεταστική, περιμένουν το πόρισμα του Πολυτεχνείου για να βεβαιωθούν ότι συγκάλυπταν ή λες και θα πάρουν την απόφαση να ρίξουν την κυβέρνηση όταν και πάλι επικρατέστερος πρωθυπουργός θα είναι ο Κ. Μητσοτάκης...
Φυσικά κι όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Όταν, όμως, η αντιπολίτευση έχει βάλει όλες τις μάρκες της στα Τέμπη δεν κάνει κάτι άλλο από το να ομολογεί αδυναμία έκφρασης εναλλακτικής πολιτικής διακυβέρνησης. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει κι αυτή σκελετούς στο ντουλάπι από τη συγκάλυψη καταστροφών. Όσες φορές, άλλωστε, κι αν τηλεφωνηθούν ή συναντηθούν δεν θα παραδεχθούν ότι ούτε μόνοι τους ούτε μαζί μπορούν να δώσουν ελπίδα. Κι αυτή είναι η τραγωδία τού να ζεις στην Ελλάδα του 2025...
