Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς...

Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς παρά μόνο για τους βιογράφους τους! Αυτοί ναι μεν οφείλουν να κρατούν στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητό τους τα λάθη τους και να προσπαθούν να μην τα επαναλαμβάνουν, ωστόσο ο σχεδιασμός τού μέλλοντος- ακόμα κι αν ο θεός γελά όταν το κάνουμε, όπως το θέλει ο θυμόσοφος λαός- είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα και δημιουργική διαδικασία. Έστω κι αν αυτός ο σχεδιασμός αφορά μόνο την ημέρα που μόλις ξεκινά, έστω κι αν είναι η τελευταία ημέρα τής ζωής μας...

Γι' αυτό και δεν συμμερίζομαι λαϊκές δοξασίες περί τυχερών και γρουσούζικων χρονιών, λες και μέχρι την Κυριακή θα ζούμε μέσα στο σκοτάδι κι από τη Δευτέρα τα πάντα θα πλημμυρίσουν με φως. Είμαστε, μολονότι τρέμουμε να αναλάβουμε την ευθύνη γι' αυτό, πολύ πιο υπεύθυνοι για τη ζωή μας και προς τα πού αυτή οδεύει από όσο τολμούμε να το παραδεχτούμε και στον εαυτό μας...

Το 2018 δεν πρόκειται να είναι καλύτερο από το 2017 χάρη σε κάποια φυσική ή μεταφυσική αιτία. Θα είναι μόνο αν εμείς του το επιτρέψουμε και δεν αναλωθούμε ξανά σε μια κλάψα για τα περασμένα μεγαλεία και για τα δεινά που είναι ακόμα μπροστά μας...

Πολλές φορές σνομπάρουμε τα τετριμμένα πράγματα και τις τετριμμένες κουβέντες παρόλο που κουβαλούν μέσα τους μια πανάρχαια σοφία. Αν, επομένως, σας γράψω πως η ζωή είναι ωραία και πως αξίζει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της, θα μου απαντήσετε όπως στα παιδιά που σας χτυπούν το κουδούνι για να σας πουν τα κάλαντα: "μας τα είπαν κι άλλοι". Κι όμως, η ζωή είναι ωραία κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, είτε από έμφυτο φαταλισμό είτε από προσδοκία για καλύτερες ημέρες στη βασιλεία των ουρανών, είναι άξιος της μοίρας του...

Δεν θα έβλαπτε, επίσης, λίγη σοβαρότητα το 2018. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να συζητάμε ακόμα στα σοβαρά το Μακεδονικό και να μην βρίσκουμε λύση γιατί ένα λαϊκίστικο κόμμα που πολύ δύσκολα θα μπει στην επόμενη Βουλή προσπαθεί να διασωθεί στηριζόμενο σε έναν αναχρονιστικό εθνικισμό. Ούτε μπορεί η κυβέρνηση να διατηρήσει το αριστερό προσωπείο της με επιδοματικές πολιτικές την ίδια ώρα που αυτά που δίνει τα παίρνει τριπλά και τετραπλά από τα συνήθη υποζύγια. Αυτό δεν λέγεται δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο...

Φαντάζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας διαθέτει την ευφυΐα να μην πιστεύει ότι θα αλλάξει το σε βάρος του κλίμα με φραγκοδίφραγκα ώστε να πάει σε εκλογές μέσα στο νέο έτος. Φαντάζομαι...

Υ.Γ.: Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής φορολογίας, όχι όσοι έχουν οφσόρ...

Από τη στιγμή που ο ανθρωπισμός συνδέεται με την εθνικότητα παύει να ισχύει και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, που πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός, μισαλλοδοξία ή εθνικισμός. Κι επειδή βεβαίως ο ρατσιστής έχει μεγάλη έγνοια να κρυφτεί, θα σου πει πως δεν θα είχε πρόβλημα να δινόταν το κοινωνικό μέρισμα ή η λοταρία και σε μη Έλληνες, αν οι Έλληνες ήταν οικονομικώς τακτοποιημένοι.

Τι κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε καν ανάγκη κοινωνικού μερίσματος ή λοταρίας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται πολιτισμένο είναι υπεύθυνο για καθένα που ζει στην εδαφική του επικράτεια, πολλώ δε μάλλον όταν καταβάλλει φόρους σε αυτό...

Όποιος αισθάνεται πιο Έλληνας από τους υπόλοιπους και πιο πατριώτης έχει πολλούς τρόπους να το αποδεικνύει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην συναινεί στη φοροδιαφυγή τού οποιουδήποτε και να ζητά να τον πληρώνει με πλαστικό χρήμα. Με αυτόν τον τρόπο και την πατρίδα θα βοηθά και τον εαυτό του θα ωφελεί, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να κερδίζει στη λοταρία...

Να θυμίσω, εξάλλου, πως όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης την είχε προτείνει πριν δύο χρόνια τα κυρίαρχα μίντια και οι πρόθυμοι αποδέκτες τής προπαγάνδας τους την είχαν σαρκάσει όσο δεν πάει άλλο. Σήμερα περνούν από το ταμείο για να πληρωθούν τα κέρδη τους...

Το έγραφα και χθες με αφορμή το Μακεδονικό: βασική προϋπόθεση για να μην ξανακυλήσουμε στη χρεοκοπία είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με εξαιρέσεις από τα ευεργετήματα του κράτους, όπως με το μέρισμα ή τη λοταρία, ή από τις υποχρεώσεις του...

Κάποιος που πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις κι οποιοδήποτε άλλο έμμεσο φόρο έχει το δικαίωμα να διεκδικεί και τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει δωρεάν ή με έκπτωση, ανεξαρτήτως αν έχει γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα ή στο Τιμπουκτού. Δεν το δικαιούται όποιος φτιάχνει οφσόρ για να μην πληρώνει ούτε ευρώ στο δημόσιο ταμείο, πολλώ δε μάλλον να διεκδικεί την εξουσία στηριζόμενος στον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που είναι, ως γνωστό, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Ουδείς θα θυμάται σε δέκα χρόνια ότι ο Κυριάκος ήθελε να ρίξει κυβέρνηση με το Μακεδονικό...

Είναι λογικό στον Κυρ. Μητσοτάκη να λείπει ο Κων. Μητσοτάκης. Πατέρας του ήταν άλλωστε. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να πιστεύει ότι βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90, όταν κυβερνούσε ο προσφάτως εκλιπών πατριάρχης τής "Αγίας Οικογένειας", υπάρχει μια απόσταση η οποία δεν είναι μόνο χρονική...

Γι' αυτό και το Μακεδονικό, για παράδειγμα, το οποίο τόσα εθνικιστικά πάθη είχε ξεσηκώσει, είναι αστείο να θεωρηθεί σήμερα πως μπορεί να ρίξει μια ελληνική κυβέρνηση. Της ΠΓΔΜ μπορεί, αλλά της Ελλάδας αποκλείεται...

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια- ίσως για πρώτη φορά από την ανεξαρτητοποίησή της- υπάρχει στη γείτονα μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον τής χώρας δεν περνά από τον αλυτρωτισμό και την ιστορική καπηλεία, αλλά κι από τη συνεργασία με τους γείτονες. Επομένως, δημιουργείται μια πρώτης τάξης ευκαιρία να επιλυθεί και το θέμα τής ονομασίας, το οποίο είναι λογικό να παραξενεύει τους διεθνείς εταίρους μας και να αναρωτιούνται γιατί είναι ακόμα ανοιχτό. Η χρησιμοποίηση μιας σύνθετης ονομασίας ως προς όλους που να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" θα πρέπει να θεωρείται κι από τους Έλληνες εθνικιστές προτιμότερη λύση από το "Μακεδονία", που χρησιμοποιούν όλοι σήμερα στο εξωτερικό...

Τώρα που αρχίζει να ξεπροβάλλει, έστω πολύ δειλά, το ξέφωτο είναι ώρα να αποφασίσουμε σε αυτήν τη χώρα πως αν θέλουμε να μην επαναληφθεί η τραγωδία απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βάλουμε κι ένα τέλος στον εθνικισμό από τον οποίο τόσο πολύ έχουμε υποφέρει ως έθνος. Σήμερα ακούγεται γελοίο, αλλά ούτε 30 χρόνια πριν πολλοί πίστευαν ότι το σπαρασσόμενο από εμφύλια πάθη σλαβόφωνων κι Αλβανών κρατίδιο της ΠΓΔΜ απειλούσε την εδαφική μας ακεραιότητα και θα μας έπαιρνε την Θεσσαλονίκη...

Αν χρειαζόμαστε μια νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή δεν σχετίζεται με την εδαφική μας επέκταση, αλλά με την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή προϋποθέτει την πλήρη ενσωμάτωση όλων των διαφορετικών καταγωγών κι αντιλήψεων. Αν το καταφέρουμε, θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για την θεμελίωση της σωτηρίας μας...

Για παρτάκηδες ελληναράδες δεν τα πήγαμε καθόλου άσχημα...

Ίσως με έπιασε το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά σήμερα λέω να είμαι καλός. Να μην ασχοληθώ, για παράδειγμα, με το μητσοτακέικο και τις οφσόρ του ή με τις απειλές Τραμπ σε βάρος ολόκληρου του πλανήτη...

Λίγες ημέρες πριν μπούμε στο 2018 και με τον ορυμαγδό επιδομάτων και λοιπών κυβερνητικών προσφορών για να μειωθεί η δημοσκοπική ψαλίδα με τη ΝΔ, σκέφτομαι πως αυτός ο λαός δεν τα πήγε και τόσο άσχημα τα οκτώ χρόνια μιας πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα οικονομικής και μεταναστευτικής- προσφυγικής κρίσης. Την ώρα που σε εύρωστα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία δέχθηκαν ελάχιστους πρόσφυγες και μετανάστες σε σχέση με την Ελλάδα, η ακροδεξιά είτε απειλεί να ανέλθει στην εξουσία είτε έχει ήδη ανέλθει, στη χώρα μας αυτή έχει μαζευτεί σε ποσοστό που δεν είναι αμελητέο, αλλά πάντως δείχνει να έχει πιάσει ταβάνι...

Η ελληνική κοινωνία κρατήθηκε ζωντανή και φιλοξένησε τους απελπισμένους της Γης πρώτα και κύρια γιατί παρέμεινε κοινωνία και δεν λειτούργησε με βάση το νόμο τής ζούγκλας. Οι παρτάκηδες ελληναράδες που μαζί τα έφαγαν και κοιτούσαν μόνο την προσωπική τους κονόμα την πρώτη δεκαετία τού 2000, όπως διαχρονικά τους παρουσιάζουν οι ευρωλιγούρηδες, επέδειξαν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη όχι μόνο σε υλικό, αλλά και σε ψυχικό επίπεδο...

Στις δύσκολες στιγμές από κάπου θέλει να κρατιέται ο καθένας κι ευτυχώς βρέθηκαν και θεσμοί και συλλογικότητες που πρόσφεραν το χέρι τους σε ανθρώπους που πνίγονταν. Σε αυτούς, για να είμαι δίκαιος, δεν εξαιρώ ακόμα και την εκκλησία, η οποία θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα αλλά κι αυτά που έκανε δεν είναι λίγα...

Αυτό το κίνημα πολιτών που άνθισε τα μνημονιακά χρόνια στοχοποιήθηκε από τους Θεσμούς και την κυβέρνηση με την αυτεπάγγελτη δίωξη όσων απειλούν συμβολαιογράφους, η οποία ευτυχώς αποσύρθηκε. Δεν αμφισβητώ πως γίνονται ακρότητες από τις οποίες κερδίζουν στρατηγικοί κακοπληρωτές. Αλίμονο, όμως, σε μια πολιτεία που θεσμοθετεί δρακόντειους νόμους και τον αυταρχισμό γιατί φοβάται να επιβάλει το νόμο και την τάξη με άλλους τρόπους. Κι αναρωτιέμαι, αν αύριο μεθαύριο η αστυνομία συνελάμβανε τον Π. Λαφαζάνη, τον Δ. Στρατούλη ή την Ζ. Κωνσταντοπούλου τι θα έπραττε η κυβέρνηση, η οποία όταν ήταν αντιπολίτευση στηλίτευε, και δικαίως, το κλίμα τρομοκρατίας και βίας;...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους, ο vromostomos επιστρέφει την Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου!



   

Η Φώφη έβαψε το καφενείο, του άλλαξε ταμπέλα και πιστεύει ότι άλλαξε και τον καφέ...

Το Κίνημα Αλλαγής- πολύ πομπώδης τίτλος για ένα απόκομμα- έχει καθήκον απέναντι σε όσους συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής αρχηγού του να ακολουθήσει αυτόνομη πορεία. Για να το πετύχει θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει πολιτικό λόγο που θα αυτοπροσδιορίζεται και δεν θα ετεροπροσδιορίζεται. Δεν πρόκειται να το πετύχει, επομένως, αν αποδέχεται στην ουσία το ρόλο τής ουράς τής ΝΔ, πολλώ δε μάλλον όταν η σημερινή εκδοχή της είναι ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων...

Αν στο νέο ΠΑΣΟΚ πραγματικός τους στόχος είναι πράγματι η αναγέννηση της κεντροαριστεράς, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, δεν θα το καταφέρουν συζητώντας με τον Κ. Μητσοτάκη, τον Αδ, Γεωργιάδη ή τον Μ. Βορίδη, αλλά κατά βάση με τον Αλ. Τσίπρα. Εδώ και καιρό, όμως, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούνται από ένα κατεστημένο συμφερόντων που χαροπαλεύει ως εξαπτέρυγο της ΝΔ, ως ο χρήσιμος ηλίθιος που ενδεχομένως να χρειαστεί ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για να σχηματίσει κυβέρνηση. Κάθε άλλο, δηλαδή, παρά τιμητικός ρόλος για ένα κόμμα που όταν ιδρύθηκε υπήρξε πραγματικό κίνημα, έστω κι αν δεν έφερε την ουσιαστική αλλαγή που είχε υποσχεθεί...

Η δημοσκοπική άνοδος του νέου ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι τα ευρήματα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι συγκυριακή. Το να βάψεις το καφενείο σου και να του βάλεις νέα ταμπέλα θα μαζέψει περίεργους που θέλουν να διαπιστώσουν πόσο έχει αλλάξει. Αν ο καφές, ωστόσο, που προσφέρεις παραμένει χάλια και δεν έχεις αλλάξει τον άνθρωπο που τον φτιάχνει δεν θα ξανάρθει, και μάλλον οριστικώς...

Από τη στιγμή που οι κομματικές φατρίες κατάληξαν και πάλι στην μέτρια Φώφη, το μόνο που τους απομένει είναι να αλλάξουν φιλοσοφία και να αντιληφθούν ότι η μητσοτάκειος- γεωργιάδειος δεξιά είναι πολύ πιο επικίνδυνη για τον τόπο από τον τσίπρειο λαϊκισμό. Μόνο που τότε θα χάσουν όλη τη δωρεάν διαφήμιση από εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι τα ψωμιά τους έχουν τελειώσει...

Δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να καταλάβεις ότι ο Κυριάκος δεν μπορεί...

Καθήκον ενός εκάστου ευσυνείδητου πολίτη είναι να κάνει ό,τι μπορεί από τη δική του πλευρά ώστε να πετυχαίνει αυτό που σήμερα θεωρείται ουτοπικό ή, έστω, μη ρεαλιστικό. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως κυνηγώντας το ιδεατό οφείλουμε να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο, η απογοήτευσή μου από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι δεδομένη, αφού από αλλού ξεκίνησε κι αλλιώς πορεύεται, κι έχει καταγραφεί επανειλημμένως. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν αναγνωρίζω στον νυν πρωθυπουργό ότι αποτελεί το υπέρτερο κακό στη σύγκρισή του με τον Κ. Μητσοτάκη...

Είναι αλήθεια ότι ο Αλ. Τσίπρας προστατεύει περισσότερο το δημόσιο τομέα από όσο θα έπρεπε. Υπάρχει ακόμα λίπος στη δημόσια διοίκηση που πρέπει να καεί. Από την άλλη, ωστόσο, ο πρόεδρος της ΝΔ, όπως φάνηκε κι από το ερωτηματολόγιο του κόμματός του, δεν επιθυμεί τη βελτίωσή της, αλλά την πλήρη διάλυσή της προς όφελος ενός εξωραϊσμένου από τον ίδιο ιδιωτικού τομέα...

Ο Κ. Μητσοτάκης ομολόγησε στη Βουλή, για παράδειγμα, ότι επιθυμεί την κατάργηση του Μουσείου Αγροτικού Αγώνα. Δεν ξέρω πόσο επαρκώς λειτουργεί το συγκεκριμένο μουσείο, αλίμονο όμως αν κλείσουμε και τα ιδρύματα που αφυπνίζουν την ιστορική μνήμη και την ταξική συνείδηση προκειμένου να γλιτώσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό αντί να τα βελτιώσουμε...

Την ίδια ώρα, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να μην καταφέρει κάτι περισσότερο στην πολιτική του καριέρα από αυτό το αξίωμα, υπόσχεται μείωση της φορολογίας, δίχως όμως να μας εξηγεί από πού και τι θα περικόψει. Ναι, να γίνουν απολύσεις άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή να καταργηθούν γραφειοκρατικοί φορείς δίχως λόγο ύπαρξης. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν βάζει μέτρο στην ανθρωποφαγία του, δεν μας εξηγεί πόσοι υπάλληλοι και πόσοι φορείς θα καταργηθούν ώστε να μειωθεί η φορολογία των μεγάλων, κατά βάση, επιχειρήσεων...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα εκτιμώ πως ο Αλ. Τσίπρας συνιστά καλύτερη επιλογή από τον Κ. Μητσοτάκη. Δεν είναι, όμως, και η καλύτερη για τον τόπο, γι' αυτό κι εύχομαι να βρεθεί μέχρι να στηθούν οι κάλπες η επιλογή η οποία σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει...

Οι πορφυρογέννητοι μισούν το λαό...

Λένε πως τα ψεύτικα οράματα είναι χειρότερα από τον ανταγωνισμό τής μετριότητας, αλλά δεν το πιστεύω. Όχι, βεβαίως, ότι είμαι υπέρμαχος των λαοπλάνων και του λαϊκισμού, αλλά ιδίως στην πολιτική δίχως όμορφα προτάγματα, έστω κι αν δεν τα πιστεύεις, δεν μπορείς να κινητοποιήσεις παρά μόνο τη συνομοταξία σου ούτε να δημιουργήσεις κάτι πέρα από το συνηθισμένο. Κι αυτό ακόμα κι όταν αποδεικνύεται ικανό για να κερδίσεις, εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, μια εκλογική αναμέτρηση δεν φτάνει ποτέ για να διεκδικήσεις επί ίσοις όροις μια περίοπτη θέση στην Ιστορία...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα αθωώσω τον ελιτισμό συγκρίνοντάς τον με το λαϊκισμό ούτε τους φορείς του, οι οποίοι στις πλείστες των περιπτώσεων διακατέχονται από μίσος για το λαό. Το βλέπει κανείς, για παράδειγμα, στο πώς συναναστρέφεται ο Κ. Μητσοτάκης το πόπολο στις επικοινωνιακές εξορμήσεις του σε καφενεία, πεζοδρόμια και πλατείες. Με το ύφος τού πορφυρογέννητου που έφτασε έως την αρχηγία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κυρίως χάρη στο επώνυμό του, μοιάζει με άνθρωπο που κάνει χάρη στον κάθε περαστικό πληβείο που θα θελήσει, ως τυπικός εκπρόσωπος του λούμπεν προλεταριάτου, να του σφίξει το χέρι...

Ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε έναν πνευματικό άνθρωπο, αν υποθέσουμε πως είναι τέτοιοι ο Στ. Ράμφος κι ο Κ. Μαρκουλάκης, να ερωτευτεί τον πρόεδρο της ΝΔ; Εδώ στο παρελθόν ολόκληρος Οδυσσέας Ελύτης ερωτεύτηκε τον Αντ. Σαμαρά. Μόνο που πολλές φορές ακόμα και οι ευφυέστεροι των ανθρώπων υποκύπτουν στη γοητεία τής προσωπολατρίας, αποδίδοντας στο αντικείμενο του πόθου τους ιδιότητες που δεν έχει, αλλά θα ήθελαν να έχει κάποιος σε αυτή τη Γη...

Όχι, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ούτε μεταρρυθμιστής ούτε αντιλαϊκιστής. Είναι ένα πλουσιόπαιδο που οφείλει να δώσει πολλές εξηγήσεις για τον πλούτο του και το οποίο υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τα συμφέροντα της τάξης του. Κι ως τέτοιος πρέπει να κριθεί από την πλειονότητα του ελληνικού λαού, η οποία δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράζει σπίτια τού Βολτέρου χωρίς να δικαιολογεί το πώς τα απόκτησε...

Αλίμονο αν μείνουμε στη φιλανθρωπία τής σοσιαλδημοκρατίας...

Σαφώς και είναι προτιμότερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει από το να του δίνεις ψάρια και, μάλιστα, τηγανισμένα στο πιάτο. Γι' αυτό και θα ήταν καλύτερο αν η κυβέρνηση δεν έδινε απλώς ένα νέο φιλοδώρημα στους άνεργους νέους, στο "πρότυπο" των κοινωφελών θέσεων εργασίας, των κουπονιών και των επιδομάτων ανεργίας, αλλά αν δημιουργούσε η ίδια ή βοηθούσε στη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους εργασίας με κανονικούς μισθούς και κανονικά ωράρια. Αυτά, δηλαδή, για τα οποία πάλεψαν γενιές και γενιές, δίνοντας ακόμα και το αίμα τους, πριν σαρώσει τα εργασιακά δικαιώματα ο νεοφιλελευθερισμός...

Το κοινωνικό κράτος δικαίου οφείλει να στηθεί ξανά από την αρχή σε αυτή τη χώρα, δίχως να ακολουθήσουμε παρελθοντικά μοντέλα τα οποία βασίζονταν στη φιλανθρωπία. Κεντρικό ζητούμενο της δίκαιης ανάπτυξης που έχει υποσχεθεί ο Αλ. Τσίπρας οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή πλούτου με βάση την προσφορά και τις ανάγκες τού καθενός και με όπλο τη φορολογική πολιτική και τις όποιες κρατικές οικονομικές δυνατότητες, καθώς και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Αν δεν επιτευχθεί αυτός ο θεμελιώδης στόχος, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά κι ο υπόλοιπος κόσμος θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην ανασφάλεια που γεννά τη βία και φέρνει την ισοπέδωση των πάντων...

Σε αυτό το πλαίσιο, καλά κάνει η κυβέρνηση και δίνει στους πιο φτωχούς και στους άνεργους νέους κοινωνικά μερίσματα, έστω κι αν τους τα έχει πάρει εις διπλούν και εις τριπλούν στο πρόσφατο παρελθόν. Ας πούμε πως είναι και μια άτυπη μορφή κυνικής συγγνώμης με το βλέμμα στις κάλπες. Όταν, άλλωστε, η πλειονότητα του πληθυσμού προσπαθεί στην ουσία να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή οποιαδήποτε βοήθεια θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη...

Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε εκεί ή υποκύψουμε σε μητσοτάκειες θεωρίες τύπου "οι ταξικές ανισότητες βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση". Το κοινωνικό κράτος όπως το οικοδόμησε η σοσιαλδημοκρατία είναι σαφώς προτιμότερο από τη ζούγκλα τού νεοφιλελευθερισμού. Είναι, όμως, ασπιρίνη κι όχι γιατρειά αν πραγματικά επιθυμούμε έναν κόσμο ισότητας κι όχι αδικαιολόγητων διακρίσεων...

Οι νοικοκυραίοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ...

Η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι το μοναδικό ευνοϊκό αφήγημα στην κυβερνητική φαρέτρα. Σε αυτή συμπεριλαμβάνεται η κοινωνική ειρήνη που έχει επιτευχθεί τα τελευταία τρία χρόνια και η οποία θέλγει το πιο συντηρητικό ακροατήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει νομοθεσία που αν την είχε περάσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου θα είχαν ξανακαεί οι μεγάλες πόλεις τής χώρας...

Η σκέψη, επομένως, του τι μπορεί να συμβεί σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ικανή να ανησυχεί τους νοικοκυραίους και να αφαιρεί ψήφους από την πιο φιλική δεξαμενή τής ΝΔ. Ποιος να το περίμενε, δηλαδή, πως η ατζέντα τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας θα γυρνούσε μπούμερανγκ σε αυτούς που έχουν επενδύσει τόσο πολλά πάνω της...

Ούτε, όμως, η επιστροφή στις αγορές ούτε η μείωση της βίας και της εγκληματικότητας συνιστούν ικανούς παράγοντες για να κρατήσουν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Είναι τόσο συσσωρευμένα τα δεινά τής κρίσης ώστε αυτή η χώρα και οι πολίτες της θα χρειαστούν τουλάχιστον μια δεκαετία για να σταθούν ξανά στα πόδια τους...

Αυτομάτως καθίσταται δύσκολο έως αδύνατο να κατορθώσει η σημερινή κυβέρνηση να αντιστρέψει μια δυσμενή δημοσκοπική κατάσταση δίχως ο λαός να δει ουσιαστική βελτίωση στην καθημερινότητά του. Αν η ανεργία, ιδίως των νέων, δεν υποχωρήσει αισθητά τα επόμενα δύο χρόνια, αν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι υποπληρωμές και οι καθυστερήσεις δεν πάψουν να αποτελούν τον κανόνα, αν οι φόροι συνεχίσουν να είναι πολλοί, άδικοι και δυσβάσταχτοι ο Αλ. Τσίπρας δεν θα είναι πλέον πρωθυπουργός σε δύο χρόνια από τώρα...

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ερωτευτεί τον Κ. Μητσοτάκη και ούτε πρόκειται. Ο πρόεδρος της ΝΔ κουβαλά ένα επώνυμο με πολλές αρνητικές αναφορές στην ελληνική κοινωνία, ενώ κι ο ίδιος έχει πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του. Το σημαντικότερο μειονέκτημά του είναι η αδυναμία του να επικοινωνήσει αυτός, το πριγκιπόπουλο που μεγάλωσε στα πούπουλα, με τις χρυσές σπουδές και τις έτοιμες δουλειές που τον περίμεναν, με το πόπολο...

Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο οι ψηφοφόροι βλέπουν ακόμα ως το δικό τους άνθρωπο, ο ελιτισμός Μητσοτάκη δεν του επιτρέπει ούτε καν να αντιληφθεί ότι οι ταξικές ανισότητες δεν βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση. Κι όμως, από αυτήν τη μετριότητα κινδυνεύει να ηττηθεί ο πρωθυπουργός, και γι' αυτό η ευθύνη είναι όλη δική του από τη στιγμή που παράδωσε τα πάντα στο νεοφιλελευθερισμό...

Ίσως είναι αργά για τη Γη, ποτέ δεν είναι για την τιμή μας...

Καμία κοσμοθεωρία, είτε λέγεται καπιταλισμός είτε σοσιαλισμός είτε οποιαδήποτε άλλη, όπως και η πίστη σε οποιαδήποτε θρησκεία δεν θα σώσουν την ανθρωπότητα αν δεν αντιμετωπίσει σοβαρώς την κλιματική αλλαγή. Όπως η ατομική υγεία συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά μας, το ίδιο και η προστασία κι αποκατάσταση του περιβάλλοντος είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη Γη. Εκτός αν το έχουμε πάρει απόφαση να καταστρέψουμε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο και να πάρουμε το πρώτο διαστημόπλοιο για να αφανίσουμε κι άλλο πλανήτη στον ίδιο ή σε άλλο γαλαξία στη συνέχεια...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως η κλιματική αλλαγή δεν είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα, είτε αφορά το αν χρησιμοποιούμε πλαστικές σακούλες ή ανακυκλώνουμε είτε το αν εγκαταλείψουμε ως κράτη τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Το ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας και, κυρίως, για τις επόμενες γενιές είναι και ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, η οποία δεν αποκτάται με τη γέννηση αλλά διαμορφώνεται καθ' όλη την ανήλικη κι ενήλικη ζωή μας...

Το κέρδος με οποιοδήποτε κόστος εδώ και τώρα στο οποίο ομνύει ο καπιταλισμός συνιστά το σημαντικότερο ανασταλτικό παράγοντα. Σε διαφορετική περίπτωση οι ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ δεν θα είχαν αποσυρθεί από τη Συμφωνία του Παρισιού ούτε και οι αναδυόμενες δυνάμεις θα έκαναν από ελάχιστα έως λίγα για να σώσουν τον πλανήτη...

Όπως κι αν έχει, το περιβάλλον είναι σε δεινή θέση κατά βάση γιατί οι άνθρωποι οραματίζονται το μέλλον μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το δικό τους προσδόκιμο ζωής, ούτε καν των παιδιών ή των εγγονών τους. Τι μας νοιάζει αν δεν υπάρχει Γη το 2117 από τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα όσων ζουν σήμερα δεν θα ζουν τότε;...

Είναι ακριβώς η ίδια κοντόφθαλμη λογική με την οποία εκλέγουμε τους πολιτικούς μας και πολιτεύονται εκείνοι για να ξαναεκλεγούν. Μπορεί να είναι αργά για να σώσουμε το περιβάλλον, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διασώσουμε την τιμή μας...

 

Τι φοβάσαι κύριε δικαστά;...

Σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε οι δικαστές να έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία να δηλώνουν οικειοθελώς όχι μόνο το "έσχες", αλλά και το "πόθεν έσχες" τους και να το δημοσιοποιούν με οποιοδήποτε τρόπο παρέχουν οι νέες τεχνολογίες. Δεν θα έπρεπε, δηλαδή, να περιμένει μία από τις τρεις εξουσίες να ψηφιστεί ένας νόμος για να μας πληροφορούν οι υπηρέτες της για τον πλούτο τους και πώς αυτός αποκτήθηκε...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τους βουλευτές, τους υπουργούς, τον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κι οποιονδήποτε άλλο άρχοντα, αιρετό ή μη. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πολλώ δε μάλλον ο ίδιος ο Καίσαρας...

Αντ' αυτού οι δικαστές προβάλλουν σοφίσματα κι άλλες δικαιολογίες για να αποφεύγουν το αυτονόητο. Γιατί, δηλαδή, να μην δηλώνουν τα χρήματα και τα τιμαλφή τους; Εκπτώσεις στη διαφάνεια δεν μπορούν να γίνονται ανεκτές, ιδίως από εκείνους οι οποίοι πληρώνονται καλά γιατί δεν επιτελούν ένα ακόμα επάγγελμα, αλλά λειτούργημα...

Το ερώτημα είναι γιατί αρνούνται τόσο πεισματικά το "πόθεν έσχες". Πρόκειται για μια αγνή προσήλωση στην προστασία των διαβόητων πλέον προσωπικών δεδομένων ή για προφάσεις προκειμένου να αποκρύβουν αμαρτίες; Όταν μιλάμε, άλλωστε, για τη Δικαιοσύνη, επίορκος δεν είναι μόνο αυτός που τα παίρνει ή που παίζει παιχνίδια για να ανέρχεται ιεραρχικώς, αλλά κι εκείνος που κλείνει τα μάτια στη διαφθορά, στα παραδικαστικά κυκλώματα και στη διαπλοκή, από τα οποία τόσο έχει πληγεί και η αξιοπιστία τού δικαστικού σώματος...

Ισότητα δεν σημαίνει πως ο ίδιος νόμος πρέπει να εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους, δίχως να λαμβάνονται υπόψη εξαιρέσεις τις οποίες επιτάσσουν η λογική και η κοινωνική δικαιοσύνη. Στην περίπτωση, εξάλλου, των δικαστών όχι μόνο δεν θα έπρεπε να εξαιρούνται, αλλά κι ο νόμος να είναι πολύ αυστηρότερος απέναντί τους σε ζητήματα εντιμότητας και διαφάνειας...

Με τον ίδιο σκληρό τρόπο που δικάζουν αρκετοί ανάμεσά τους θα έπρεπε, αν ήταν πράγματι δίκαιοι, να ζητούν να δικάζονται τρόπον τινά και οι ίδιοι και να αποδεικνύονται άσπιλοι στα μάτια τής κοινής γνώμης, στη συνείδηση της οποία είναι εμπεδωμένη η αντίληψη ότι ο φτωχός δεν δικάζεται με τα ίδια κριτήρια που εφαρμόζονται στον πλούσιο. Ούτε η νομοθετική ούτε η εκτελεστική εξουσία θα μπορούσαν, συνεπώς, να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής αν κάποιοι εντός τής τελευταίας δεν φρόντιζαν να αφήνουν ανοιχτές κερκόπορτες...

Κάθε ημέρα μια 11η Σεπτεμβρίου...

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ντ. Τραμπ, αλλά όχι πως δεν είναι ένας πρόεδρος που τηρεί το λόγο του. Είχε υποσχεθεί προεκλογικώς πως θα βάλει φωτιά στον πλανήτη κι αυτό κάνει κυριολεκτικώς μετεκλογικώς!

Του αναγνωρίζω ότι παραμένει πιστός στη μισαλλοδοξία του, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλούσιων και ισχυρών και των λόμπι που βοήθησαν στην εκλογή του. Μόνο που όλος αυτός ο συνδυασμός αποδεικνύεται καταστροφικός για τον υπόλοιπο κόσμο κι αυτοκαταστροφικός για την ίδια του τη χώρα...

Με την απόφασή του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ στην ουσία αποκλείει τη χώρα του από οποιοδήποτε μεσολαβητικό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Πώς μπορεί ο εμπρηστής να παίξει το ρόλο και του πυροσβέστη;

Και είναι κωμικοτραγικό όταν ο ίδιος ισχυρίζεται πως η Αμερική είναι πάνω από όλους κι όλα να πολιτεύεται σαν το Ισραήλ να είναι πάνω από όλους κι όλα, στρώνοντας το έδαφος για μια θεαματική επιστροφή τής τρομοκρατίας και σε αμερικανικό έδαφος. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που ο πλανήτης μόλις και κατάφερε να περιορίσει τον ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αδυνατεί να ξεμπερδέψει με τους τρομοκράτες- μοναχικούς λύκους που εξέθρεψε η πίστη ότι οι μουσουλμάνοι και οι άραβες αντιμετωπίζονται από τη Δύση ως παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Ο Ντ. Τραμπ οφείλει άμεσα να ανακαλέσει την αψυχολόγητη απόφασή του, η οποία εν τέλει δεν βοηθά και το Ισραήλ να αποκτήσει περισσότερους συμμάχους στη διεθνή κοινότητα και λαϊκή αποδοχή για τις πολιτικές του. Αλίμονο αν πιστέψουμε έστω και για ένα λεπτό ότι η Μέση Ανατολή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την πυριταδαποθήκη τής Γης κι επομένως η ειρήνη στην περιοχή αποτελεί άπιαστο στόχο...

Αυτή, όμως, δεν θα επιτευχθεί χάρη σε ένα θαύμα των διαφορετικών θεών στους οποίους πιστεύουν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι παρά μόνο αν καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και μοιράσουν την πίτα με όρους δικαιοσύνης. Τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη δικαιούνται να είναι δύο ξεχωριστά κράτη με μοίρασμα των εδαφών, ανάμεσά τους και της Ιερουσαλήμ, με τέτοιο τρόπο ώστε μόνο οι φανατικοί κάθε πλευράς να μείνουν παραπονεμένοι. Σε διαφορετική περίπτωση κανείς δεν δικαιούται να εκπλαγεί όταν η επόμενη 11η Σεπτεμβρίου χτυπήσει την πόρτα μας...

Τα νταηλίκια θα ήταν αχρείαστα αν δεν είχαμε καλέσει το λύκο στο μαντρί...

Σε ολόκληρη την ιστορία τής ανθρωπότητας δεν γνωρίζω ούτε ένα success story το οποίο να βασίστηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Κι αυτό είναι διαχρονικά το βασικότερο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ότι δηλαδή ούτε η Αθήνα ούτε η Άγκυρα πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά μπορεί να εμφανιστεί σε μια διαπραγμάτευση με καθαρές προθέσεις και δίχως τη διάθεση να εξαπατήσει την άλλη. Κι αν ακόμα βρεθούν πολιτικοί που να το πιστέψουν, είναι τόσο μεγάλος ο φόβος τους για το πολιτικό κόστος όταν, επίσης διαχρονικά, έχει ριζωθεί μια καχυποψία στο όριο της αντιπάθειας ανάμεσα στα δύο κράτη ώστε πολύ δύσκολα θα διανύσουν το "έξτρα μίλι" προκειμένου να διασφαλιστεί μια για πάντα η ειρήνη στην περιοχή...

Τόσο ο Πρ. Παυλόπουλος όσο κι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχαν άλλη επιλογή από το να απαντήσουν στις δηλώσεις Ερντογάν, ο οποίος θέλησε μέσω της τηλεοπτικής του συνέντευξης να επιβάλει την ατζέντα των συζητήσεων, ανεξαρτήτως αν ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει άδικο σε όλα. Ναι μεν, για παράδειγμα, είναι ουτοπικό, αν όχι γελοίο, να ζητάς την αναθεώρηση μιας διεθνούς Συνθήκης που γέννησε το κράτος τού οποίου είσαι πρόεδρος, ωστόσο έχει δίκιο να παραπονιέται για το ντε φάκτο διαχωρισμό τής μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη ή για το ότι τα λειτουργούντα τζαμιά στη χώρα μας είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι ας είναι η Τουρκία μια από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο που δικαιούται να θέτει ζητήματα υπεράσπισης ατομικών, πολιτικών ή θρησκευτικών δικαιωμάτων...

Μόνο που δεν είναι σοβαρό από τη μεριά μας να φωνάζουμε στο σπίτι μας έναν γνωστό φασαριόζο και να πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τους κανόνες τού σαβουάρ βιβρ και δεν θα μας κάνει άνω κάτω. Συναντήσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο μεταξύ ηγετών κρατών με χρονίζουσες διαφορές πραγματοποιούνται μόνο όταν έχει υπάρξει σημαντική προσέγγιση σε χαμηλότερο διπλωματικό επίπεδο ή όταν έχει μεσολαβήσει μια σοβαρή κρίση, τύπου Ιμίων.

Σε διαφορετική περίπτωση, όποιος υποβάλλει την πρόσκληση θα πρέπει να γνωρίζει ότι κυνηγά περισσότερο τις εντυπώσεις από την ουσία. Πράγματι, δίχως διάλογο δεν λύνονται τα προβλήματα. Μόνο που αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιείται μπροστά στις κάμερες προκειμένου να θωπεύονται τόσο ο τουρκικός όσο κι ο ελληνικός εθνικισμός...

Η νεκρή γενιά γονατίζει μπροστά στον προφήτη της...

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για το τι ήταν ο Δεκέμβριος του 2008 κι έχουν ακουστεί ένα σωρό θεωρίες, ακόμα και- αλίμονο, στην Ελλάδα ζούμε- συνωμοσιολογικές. Μπορεί πολλές από αυτές, όπως για την αφύπνιση μιας γενιάς που έβλεπε από τότε την καταστροφή να έρχεται, να έχουν βάση. Ύστερα από εννέα δύσκολα χρόνια, ωστόσο, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως αυτό που ξεσήκωσε τόσο κόσμο κι όχι μόνο νεολαίους ήταν το απολύτως πρωταρχικό, η αυθόρμητη δηλαδή αντίδραση κι αγανάκτηση απέναντι σε ένα τόσο άδικο συμβάν όπως η δολοφονία ενός 15χρονου από έναν υποτίθεται ενήλικα αστυνομικό...

Όσοι είχαν μια στοιχειώδη ποσότητα λογικής και συναισθήματος μέσα τους δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, αν ήταν κάποιος επαναστάτης με αιτία ή ένα πλουσιόπαιδο που είχε την πολυτέλεια να ερμηνεύει το ρόλο τού αντάρτη. Ας ήταν και το μεγαλύτερο κωλόπαιδο του πλανήτη. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογήσει στο μέσο δημοκράτη πολίτη το φόνο του, είτε ήταν από δόλο είτε από αμέλεια, από ένα όργανο της τάξης. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση στην αδικία που κάνει το Δεκέμβριο του 2008 τόσο ξεχωριστό κι όχι βεβαίως το πάρτι βίας που τον συνόδευσε...

Όλα τα παραπάνω απαντούν και στο "κάναμε τον Γρηγορόπουλο ήρωα", που ακούγεται όλο και πιο έντονα όσο περνούν τα χρόνια. Ας αναρωτηθούν εκείνοι που το εκστομίζουν γιατί η νεολαία δεν συγκινείται με άλλους νεκρούς ή ζωντανούς παρά με κάποιον που σκοτώθηκε πριν εννέα χρόνια δίχως να έχει αφήσει πίσω του κάποιο σπουδαίο βιογραφικό και σήμερα θα ήταν μόλις 24...

Ποιος ξέρει, ίσως και να αποτελεί σύμβολο μιας ολόκληρης χαμένης γενιάς που της έλαχε να ενηλικιωθεί πληρώνοντας τις αμαρτίες των γονέων και των παππούδων της. Σαν να σκοτώθηκε δηλαδή κι εκείνη με τον Αλέξανδρο πριν εννέα χρόνια δίχως να προλάβει τις χαρές τής ενήλικης ζωής...

Προφάσεις εν...απεργίαις

Η λούμπεν εργατική τάξη την έχει βρει μια χαρά: για οτιδήποτε κακό τής συμβαίνει, φταίνε είτε οι πολιτικοί είτε οι εργατοπατέρες. Γι' αυτό και ξενοιάζει και δεν αισθάνεται την ανάγκη να παλέψει για οτιδήποτε, αφού οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι διαθέσιμοι κι απολύτως πιστευτό για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο ότι εκείνοι φταίνε για όλα. Όχι, βεβαίως, ότι η συνομοταξία των κομματαρχών και των συνδικαλιστών είναι φτιαγμένη από τα υλικά που γίνονται τα όνειρα, αλλά κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείται του ατομικού αγώνα με το σκεπτικό πως κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς ή πως θα του ρίξουμε την ευθύνη γιατί δεν αγωνίστηκε για εμάς...

Για το δικαίωμα στην απεργία έχει χυθεί αίμα ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο των άλλων και γι' αυτό είναι ταξικά ιερό. Δεν καταλαβαίνω, ωστόσο, γιατί χάνεται αν σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο η απόφαση για την κήρυξή της λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία τού 50%+1. Έτσι δεν θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία παντού ή, μήπως, είμαστε όλοι μας τόσο καλά βολεμένοι με το να αποφασίζουν άλλοι για εμάς ώστε να μην θέλουμε τίποτα να χαλάσει τη ζαχαρένια μας;...

Το νέο μέτρο εν δυνάμει, μάλιστα, θα μπορούσε ακόμα και να αναζωογονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα από τη στιγμή κατά την οποία στην ουσία επιβάλλει τη συμμετοχή για τη λήψη απόφασης απεργίας. Κι αν οι εργαζόμενοι δεν τη θέλουν, τότε ας μην πραγματοποιείται μόνο και μόνο για να ισχυρίζονται οι εργατοπατέρες πως έβγαλαν το χαρτζιλίκι τους...

Στην Ελλάδα είμαστε εθισμένοι στην κουλτούρα τής διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία, στην απεργία για την απεργία, στην επαναστατική γυμναστική δηλαδή. Σε αυτό το πλαίσιο, την επόμενη εβδομάδα η ΓΣΕΕ πραγματοποιεί την καθιερωμένη δεκεμβριάτικη γενική απεργία της. Και τι έγινε αν πραγματοποιηθεί μία ημέρα απεργίας και την επομένη επιστρέψουν όλοι "χαρούμενοι" κι "ευτυχισμένοι" στις δουλειές τους;...

Ο συμβολισμός έχει τη σημασία του για τις εθνικές επετείους, όχι όταν πρόκειται για τη διεκδίκηση ή για τη διατήρηση δικαιωμάτων. Το πρόβλημα, επομένως, δεν βρίσκεται στο πόσοι θα αποφασίζουν για μια απεργιακή κινητοποίηση, αλλά στο πώς αυτή θα έχει ουσία και δεν θα γίνεται μόνο για το θεαθήναι...

Τίποτα σημαντικό, ζουν μονάχα εν λευκώ...

Μια φορά κι έναν καιρό οι πνευματικοί άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονταν και δεν ετεροπροσδιορίζονταν. Γίνονταν γνωστοί σε ένα στενότερο ή ευρύτερο κύκλο χάρη στο έργο τους, ενώ σπανίως έμπλεκαν σε κατινίστικους καβγάδες κι όταν το έκαναν, τουλάχιστον χρησιμοποιούσαν το πνευματώδες χιούμορ τους ώστε να διασκεδαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις...

Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Καζαντζάκη να έλεγε πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, τον Λουντέμη να αποκαλεί κάποια λαϊκή τραγουδίστρια χαζοβιόλα ή τον Καραγάτση να ισχυρίζεται σε δημόσιο επικριτή του πως γαμάει την μάνα του από τον κώλο κι εκείνη τραγουδά Πάριο; Δυστυχώς σήμερα η διανόηση που τα κυρίαρχα μίντια της δίνουν το μικρόφωνο διαθέτει την (μη) αισθητική ενός Τατσόπουλου ή ενός Χειμωνά...

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια ενδιαφέρουσα φωνή που έχει τραγουδήσει κάποια καλά τραγούδια και, τέλος πάντων, υπερβαίνει στον τομέα της τη γενική μετριότητα. Έχει το δικαίωμα να εκφράζεται δημοσίως όπως κι ο κάθε πολίτης και υποχρεούται να αποδέχεται την όποια κριτική...

Το αν η ΕΕ είναι μια δικτατορία κι αν χρειάζεται να βγούμε στο βουνό για να την πολεμήσουμε, συνιστούν ερωτήματα που δεν απαντιούνται με ένα απλό "ναι" ή "όχι" και πάντως δεν απαντιούνται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς που αποκαλύπτουν το σεξισμό εκείνων που τους χρησιμοποιούν, όπως το τατσοπούλειο "χαζοβιόλα". Οι πνευματικοί άνθρωποι- τρομάρα τους- του ακραίου κέντρου είναι τόσο ρηχοί που ακόμα και το χιούμορ τους είναι πιο παγωμένο κι από τα ανέκδοτα του Στάθη Παναγιωτόπουλου στο "Ράδιο Αρβύλα"...

Ας υποθέσουμε πως ο μποφίλειος τροτσκισμός είναι ξεπερασμένος. Ποιο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε οι μεγαλοφυείς ινστρούκτορες του μεσαίου χώρου;

Το ανελέητο γλείψιμο σε όσους διαθέτουν τα κρατικά κονδύλια για τον πολιτισμό; Τις κλίκες που αλληλοβραβεύονται για να αισθάνονται σπουδαίες; Τα μηδενικά που αυτοδιαφημίζονται σαν να ήταν κολοσσοί; Τα ρητορικά ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό για τους ψευτοδιανοούμενους της πλατείας Κολωνακίου, οι προβληματισμοί των οποίων αφορούν ελάχιστους γιατί υποπίπτουν στο θεμελιώδες αμάρτημα του ελιτισμού: μισεί πολύ το λαό για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη λάσπη κι αγαπά πολύ την εξουσία για να μπορεί να σταθεί χρήσιμος στην κοινωνία...

Γιατί πρέπει να ανήκουμε στη Δύση κι όχι στην Ανατολή...

Δεν είναι κακό να βλέπουμε πού και πού τα θετικά μιας δύσκολης κατάστασης. Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ένας παρανοϊκός δικτάτορας, όπως ο Κ. Γιονγκ Ουν, μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να προκαλέσει τον πυρηνικό όλεθρο που αποφεύχθηκε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και ύστερα λέμε πως οι ταινίες "Τζέιμς Μποντ" κινούνται εκτός πραγματικότητας! Από την άλλη, ωστόσο, είναι και μια ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο μάταιο είναι όλο αυτό το κυνήγι για περισσότερο χρήμα, δόξα κι εξουσία, το οποίο βεβαίως είναι μάταιο ανεξαρτήτως του τι θα πράξει ο Βορειοκορεάτης τύραννος, ο οποίος στο "mind game" με τις ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ μπορεί να μην είναι ο πιο τρελός από τους δύο...

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη την ώρα που ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον Ρ.Τ. Ερντογάν στο τέλος τής εβδομάδας που ξεκινά κι ας αναλογιστούμε έστω για λίγο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που χρησιμοποιούμε αναλόγως της εθνικότητας της παράνοιας την οποία βρίσκουμε μπροστά μας. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, για παράδειγμα, δεν είναι περισσότερο αυταρχικός ή αντιδημοκρατικός στη συμπεριφορά του από τον ομόλογό του της Ρωσίας.

Μόνο που τον αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας ως το απόλυτο κακό, ενώ τον Βλ. Πούτιν ως τον άνθρωπο που κάποια ημέρα- απροσδιόριστο το πότε- θα κατεβεί με τα στρατά και τα ρούβλια του από το Μόσκοβο για να μας σώσει από τους Οθωμανούς και τη Δύση. Κι ας έχασε τόσες ευκαιρίες για να το πράξει τα τελευταία οκτώ χρόνια που κινούμαστε επί ξυρού ακμής...

Στο εθνικό μας υποσυνείδητο όλα είναι κλεισμένα σε κουτάκια: οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί είναι κακοί συλλήβδην ως κράτη και λαός, ενώ οι Ρώσοι και οι υπόλοιποι ορθόδοξοι είναι καλοί κι αδέρφια μας χωρίς καμία εξαίρεση. Μερικές φορές, μάλιστα, γινόμαστε λιγότερο ανάδελφοι και συμπεριλαμβάνουμε στους καλούς και τους Άραβες, ιδίως όταν όταν τα βάζουν με τους προαναφερθέντες κακούς...

Είμαστε μια χώρα που βρίσκεται στο μεταίχμιο πολιτισμών και πασχίζει να πείσει πρώτον από όλους τον εαυτό της πως είναι άξια συνεχίστρια του αρχαίου της κάλλους. Ο Κων. Καραμανλής, ωστόσο, είχε δίκιο, έστω κι αν αναφερόταν σε πολιτικούς συσχετισμούς που σήμερα δεν υπάρχουν: ανήκουμε στη Δύση ή, αν θέλετε, θα έπρεπε να ανήκουμε στη Δύση του Διαφωτισμού περισσότερο από όσο στην Ανατολή των δεισιδαιμονιών και της οπισθοδρόμησης. Κι αλίμονο αν ανήκαμε μόνο στους Έλληνες, όπως είχε πει ο Ανδρ. Παπανδρέου. Ο ελληνισμός θριάμβευσε χάρη στο κοσμοπολίτικο πνεύμα του, όχι όταν επέλεξε τον απομονωτισμό. Αν, άλλωστε, επιθυμούμε να λογιζόμαστε ως γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων είμαστε υποχρεωμένοι να συνομολογήσουμε ότι το πνεύμα τους εκφράζεται πολύ καλύτερα από τις αρχές κι αξίες που διαμόρφωσαν τα σύγχρονα έθνη- κράτη και τις ομοσπονδιακές δομές τους παρά από τις ξεπερασμένες δοξασίες και θεσμούς, όπου αυτοί υπάρχουν, της Ανατολής...