Τώρα που ανατινάξαμε τα μυαλά μας θα ανατινάζουμε μετανάστες...

Μακάρι να μπορούσα να πανηγυρίσω κι εγώ για την πτώση των ποσοστών τής Χρυσής Αυγής. Μόνο που δεν έχουμε ξεμπερδέψει με την ακροδεξιά, το φασισμό και τον εθνικισμό, απλώς τον θέλουμε πιο κομψευόμενο κι όχι τόσο μπρουτάλ όπως αυτός των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Γι' αυτό και στις ευρωεκλογές ένα ποσοστό συνολικώς γύρω στο 15% ψήφισε κόμματα τα οποία είτε είναι ξεκάθαρα ακροδεξιά είτε φλερτάρουν με ακροδεξιές αντιλήψεις.

Από αυτά, μάλιστα, δύο θα έχουν εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή, με συνολικώς τρεις ευρωβουλευτές από τους 21 που δικαιούται η Ελλάδα. Αφήστε που αρκετή ακροδεξιά είναι ενσωματωμένη και στη ΝΔ, που θαυμάζει Όρμπαν και Σαλβίνι και θεωρεί τη Συμφωνία των Πρεσπών προδοτική, οπότε θα μου επιτρέψετε να μην ανοίξω σαμπάνιες μαζί σας για τη δήθεν ήττα τού φασισμού...

Ο ακροδεξιός λόγος είναι ο εύκολος λόγος. Δεν βασίζεται σε ιστορική γνώση, πραγματικά στοιχεία και στη λογική, αλλά όλα αυτά παραποιούνται για να ικανοποιούν μανιχαϊστικά διλήμματα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε άγιους και δαίμονες. Με την υπόθαλψη των πιο χυδαίων ενστίκτων και κυρίως του φόβου, καθώς και με τη γενίκευση του ειδικού και την αποσπασματική ανάλυση γεγονότων συγκεκριμένες κατηγορίες πληθυσμού- μετανάστες, πρόσφυγες, Αριστεροί, Εβραίοι, μαύροι, ομοφυλόφιλοι, άθεοι κ.λπ.- μετατρέπονται στους απόλυτους ένοχους για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στον πλανήτη...

Για τους ακροδεξιούς η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ανεκτή αν γίνεται από τον λευκό στον μαύρο, από τον στρέιτ στον γκέι ή από τον γηγενή στον μετανάστη. Δεν τους φταίνε η άδικη ανισοκατανομή τού πλούτου ή οι ταξικές ανισότητες γενικότερα, αλλά η μειονότητα που πασχίζει να τα βγάλει πέρα στη ζωή με χειρότερα εφόδια από την πλειονότητα κι όμως εγκαλείται σαν να ευθύνεται αυτή για το ότι το 1% καρπώνεται το 99% του πλούτου...

Ο ακροδεξιός λόγος οικειοποιείται τη γλώσσα τού καφενείου, την πασπαλίζει με υπερβολές, ψέματα και μίσος και την παραδίδει έτοιμη για κατανάλωση στο πόπολο. Είναι τόσο γευστική όσο και το τζανκ φουντ, αλλά και τόσο βλαβερή για την υγεία μας, την πνευματική εν προκειμένω...

"Οι μουσουλμάνοι είναι ζώα", κραυγάζει ο Ντ. Τραμπ, "να στήσουμε ναρκοπέδια στον Έβρο για να βλέπουν οι μετανάστες τα παιδιά τους να ανατινάζονται και να συνετίζονται", σιγοντάρει ο Κ. Βελόπουλος κι έρχεται ο Αχ. Μπέος να μας υποσχεθεί πως "θα γίνει της πουτάνας". Κι από κάτω τα αλαλάζοντα πρόβατα επευφημούν τους λύκους που υποτίθεται πως ήρθαν για να τους προστατεύσουν από τους εισβολείς, αλλά στο τέλος θα τους κατασπαράξουν, με το λούμπεν προλεταριάτο να χειροκροτεί ακόμα και στο χαμό του τους φονιάδες τής ταξικής του συνείδησης...

Ηγεσία Δικαιοσύνης και Ευρωπαίος Επίτροπος από το Συμβούλιο Αρχηγών...

Η διάκριση των εξουσιών απαιτεί η ηγεσία τής Δικαιοσύνης να επιλέγεται από τους ίδιους τους δικαστικούς λειτουργούς ή από τον ίδιο το λαό. Σε διαφορετική περίπτωση ο καθένας έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται με βάσιμα επιχειρήματα πως η δικαστική εξουσία χειραγωγείται από την πολιτική. Όπως κι αν έχει, η ηγεσία τού Αρείου Πάγου δεν μπορεί να εκλέγεται από την εκάστοτε κυβέρνηση ούτως ώστε να κοκορομαχούν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για το ποιος δικαιούται να τοποθετήσει τον νέο πρόεδρο και την νέα εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου σαν να πρόκειται για κλητήρες στα κομματικά τους γραφεία...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να δείξει έμπρακτο σεβασμό στους θεσμούς με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, ωστόσο προτίμησε να διατηρήσει τη σημερινή κατάσταση που προσβάλλει τους πάντες. Κι αν συνταγματικώς μπορεί να ορίσει τη νέα ηγεσία από τη στιγμή που παραμένει στην κυβέρνηση, εν τούτοις δημιουργείται όντως ηθικό ζήτημα τη στιγμή που βρισκόμαστε 40 ημέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές και με το ΣΥΡΙΖΑ πάνω από εννιά μονάδες πίσω από τη ΝΔ. Το ίδιο ισχύει και για την επιλογή τού Ευρωπαίου Επίτροπου...

Από τη στιγμή, όμως, που οι περισσότεροι προεπιλεγέντες για τον Άρειο Πάγο έχουν την έγκριση όλων των κομμάτων τής Βουλής, ο πολιτικός πολιτισμός απαιτεί η τελική κρίση να γίνει από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών κι όχι από το υπουργικό συμβούλιο. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για τον Κοινοτικό Επίτροπο. Κατανοητή η προεκλογική πόλωση, αλίμονο όμως αν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου δεν μπορούν να καταλήξουν σε τρεις έντιμους και ικανούς ανθρώπους για τέτοιου είδους αξιώματα... 

Μπορεί την ανατροπή, αν...

Πέρασαν μόνο λίγα 24ωρα από τον εκλογικό τους θρίαμβο και μεγαλοστελέχη τής ΝΔ αισθάνονται πιο απελευθερωμένα να εκφράζουν δημοσίως το απεχθές τους πρόγραμμα. Ο Γ. Βρούτσης, μάλιστα, το χαρακτήρισε "νεοφιλελεύθερο και λαϊκό", δημιουργώντας έναν ακόμα κυνικό νεολογισμό στο πολιτικό μας λεξιλόγιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν πρόκειται να επανακάμψει αν το προεκλογικό του δίλημμα περιοριστεί στο "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" και στην πρόκληση δικαιολογημένου φόβου στο λαό για το τι κουβαλά στη φαρέτρα του ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Ο πρωθυπουργός- είναι αστείο να συζητάμε για την αμφισβήτησή του από το εσωτερικό ενός κόμματος που δεν έχει καν μηχανισμούς- οφείλει να προτάξει μία ή και περισσότερες θετικές διακυβεύσεις, να είναι απολογητικός, με παραδείγματα, για τα λάθη του, να ανοίξει τις πόρτες τού κόμματος και σε αυτούς που δεν ήταν μαζί του στο 3%, να υπερασπιστεί σθεναρώς κατορθώματά του και να μην ντρέπεται να μιλήσει γι' αυτά, όπως για τη Συμφωνία των Πρεσπών, και να αλλάξει άμεσα επικοινωνιακό επιτελείο, αφού το υπάρχον έχει αποτύχει ακόμα και να μυριστεί το αίσθημα της κοινωνίας, πολλώ δε μάλλον να το αλλάξει. Πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ΝΔ, μικρότερα κόμματα ή απείχαν δεν έχουν μπετοναρισμένες αντιλήψεις. Πολύ εύκολα μπορούν να "μετακινήσουν" την ψήφο τους από το ένα κόμμα στο άλλο και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο ΣΥΡΙΖΑ αν αντιληφθούν όχι μόνο την απειλή τού νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς για τη ζωή τους, αλλά κι αν ορισμένοι συριζαίοι ξεκαβαλήσουν το καλάμι, ανοίξουν τα αφτιά τους, βγουν στα καφενεία, ζητήσουν συγγνώμη κι επικοινωνήσουν ένα θετικό μήνυμα...

Η μάχη των βουλευτικών εκλογών, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν έχει χαθεί για το ΣΥΡΙΖΑ από τα αποδυτήρια. Κι αυτό όχι μόνο γιατί χαμένη μάχη είναι μόνο αυτή που δεν δίνεται, αλλά γιατί το πολιτικό σκηνικό εξακολουθεί να παραμένει ρευστό, όσο κι αν αναμένω πραγματική ενίσχυση του δικομματισμού σε ένα μήνα...

Κι όσο κι αν είναι πράγματι μικρό το χρονικό διάστημα και οι εννιάμισι μονάδες μεγάλη διαφορά, ο Αλ. Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να παλέψει στα ίσα το ματς αν κάνει έστω και μερικά από αυτά που αναφέρω παραπάνω και τα οποία συμπυκνώνουν και προτάσεις που έχουν γίνει ήδη στον πρωθυπουργό κι από άλλους. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποδειχθεί ότι το "λάβαμε το μήνυμα" δεν ήταν απλώς μια κοινοτοπία...

Βγάλαμε το άχτι μας, ώρα να σοβαρευτούμε...

Ας υποθέσουμε- δεν ήταν βέβαιο την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές- ότι η Σοφία Σακοράφα εκλέγεται ευρωβουλευτής με το ΜέΡΑ 25 του Γιάνη Βαρουφάκη. Την ίδια ώρα υπέστη στην Ελλάδα συντριπτική ήττα ένα κυβερνών αριστερό κόμμα το οποίο συμβιβάστηκε το 2015 για να μην έρθει το Grexit, όπου μπόρεσε μέσα στην τετραετία εφάρμοσε αριστερές πολιτικές κι από τη στιγμή που βγήκαμε από τα μνημόνια εφαρμόζει ένα αριστερό πρόγραμμα το οποίο απέχει έτη φωτός από το πρόγραμμα Μητσοτάκη. Τι είναι προτιμότερο; Να έχει η Αριστερά την εξουσία, με τα όποια λάθη της, και να μην την έχει η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά ή να έχουν έναν, δυο ευρωβουλευτές οι άγιοι της εξέδρας, οι οποίοι όταν η μπάλα ζεματάει ζητούν τάιμ άουτ για να κάτσουν στον πάγκο ώστε να βρίζουν αυτόν που μπορεί να χάσει τις βολές;...

Τα κόμματα διαμαρτυρίας ποτέ δεν επηρέασαν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ιδίως μετά από τη μεταπολίτευση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τις επηρέαζε όταν βρισκόταν στο 3%. Μεγαλύτερη επιρροή στη λήψη αποφάσεων έχουν οι εσωτερικές αντιπολιτεύσεις των μεγάλων, πολυσυλλεκτικών κομμάτων. Γι' αυτό και η χαμένη- τιμωρητική ψήφος δεν είναι ρητορικό σχήμα, αλλά ιστορικά αποδεδειγμένη. Κι ο γράφων ψήφιζε στο παρελθόν μικρότερα κόμματα, οπότε δεν το αναφέρω με διάθεση προσβολής τού οποιουδήποτε, αλλά και με αυτοκριτική διάθεση...

Από όλους τους παράγοντες που οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ στη βαριά ήττα εκτιμώ πως η συσσωρευμένη οργή τού κόσμου για τη διάψευση των πολλών προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ο Αλ. Τσίπρας το 2015 είναι ο σημαντικότερος. Κι αν ο αυτιστικός "ΣΥΡΙΖΑ του 3%", που πανηγυρίζει στο μικρόκοσμό του για την εξαΰλωση της ΛΑΕ, είναι κλινικώς νεκρός, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Αλ. Τσίπρα και το σχέδιό του να είναι αυτός ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης...

Ο λαός είναι αγανακτισμένος μαζί του, αλλά εξακολουθεί να τον αγαπά και να τον θεωρεί τον μεγαλύτερο εγγυητή των συμφερόντων του. Κι αν αυτό είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί στην κάλπη τού Ιουνίου- δεν καλύπτεται εύκολα διαφορά εννιάμισι μονάδων σε ένα μήνα-, θα επιβεβαιωθεί σε βάθος χρόνου...

Η φάση τής ανασυγκρότησης, ωστόσο, θα ολοκληρωθεί γρηγορότερα με ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές από το αντίστοιχο των ευρωεκλογών. Αυτό απαιτεί και να έχουμε την πολιτική ωριμότητα να αντιλαμβανόμαστε ότι το γινάτι βγάζει μάτι, ότι, τέλος πάντων, βγάλαμε το άχτι μας στις ευρωεκλογές, αλλά την ψήφο μας θα τη διαχειριστούμε με μεγαλύτερη σωφροσύνη στην επόμενη κάλπη, που βγάζει κυβέρνηση...

 

Στρατηγική ήττα Τσίπρα...

Η ήττα τού ΣΥΡΙΖΑ είναι βαριά και προσωπικώς για τον Αλ. Τσίπρα, χωρίς "ναι μεν αλλά" να τη λειαίνουν. Κι αν παραμένει ο ένας από τους δύο βασικούς πόλους τού πολιτικού μας συστήματος, δεν παύει να αποτελεί και στρατηγική ήττα κι ας βρίσκεται το ΚΙΝΑΛ μακράν στην τρίτη θέση. Κι αυτό γιατί ο Αλ. Τσίπρας είχε στηρίξει το πλάνο του όταν υπόγραφε το τρίτο μνημόνιο και πήγαινε σε εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015 στο ότι θα εφάρμοζε πιστά τα συμφωνηθέντα και τον τελευταίο χρόνο, αφού θα βγαίναμε από τα μνημόνια, θα ρέφαρε εφαρμόζοντας το δικό του πρόγραμμα κι όχι των Θεσμών. Αυτό το πλάνο είναι προφανές ότι ηττήθηκε στις ευρωεκλογές τής Κυριακής...

Ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να εκφράσει για μια τετραετία τα συναισθήματά του για το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα κι όταν του δόθηκε, προτίμησε να τους δείξει την απογοήτευσή του για τα μεγάλα λόγια που είχαν πει πριν γίνουν κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός θα βρεθεί σύντομα στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι ενδεχομένως αυτό να κάνει καλό στην πρώτη φορά Αριστερά, αφού κανείς δεν έχασε από τη βαθιά ενδοσκόπηση και την απομάκρυνση από το μέλι τής εξουσίας. Ο Αλ. Τσίπρας, πάντως, παραμένει ένας ισχυρός πολιτικός παίκτης κι ο λαός θα είναι πρόθυμος να τον συγχωρήσει μόλις καταλαγιάσει η οργή του...

Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες και η ήττα καμία, γι' αυτό και η ρίψη ευθυνών θα βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη το επόμενο χρονικό διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφές επικοινωνιακό πρόβλημα και δεν έφτιαξε ποτέ ένα μηχανισμό κόμματος εξουσίας, όπως τα κατάφερε το ΠΑΣΟΚ σε βάθος δεκαετιών και του βγαίνει ακόμα και σήμερα που είναι τρίτο κόμμα...

Αλίμονο, όμως, αν στηρίζεσαι στη γραφειοκρατία για να να καλύπτει τη χασούρα από την απογοήτευση που προκάλεσε σε σημαντική μερίδα τού πληθυσμού η αποτυχία τού 2015. Το ρεύμα αλλαγής μετατράπηκε σε τιμωρητική ψήφο και παλινόρθωση αυτών που χρεοκόπησαν τη χώρα. Κι αν ο λαός μέσα στην εκδικητικότητά του κάνει και λάθη- όπως, για παράδειγμα, και με την είσοδο στην Ευρωβουλή του Κ. Βελόπουλου-, η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει πάντοτε εκείνους που κυβερνούν πιστεύοντας ότι θα κυβερνούν για πάντα...

 

Ανάμεσα στους τυφλούς ψηφίζω το μονόφθαλμο ΣΥΡΙΖΑ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει όλο και περισσότερο παλαιοκομματικές πρακτικές τού πάλαι ποτέ δικομματισμού τις οποίες υποτίθεται πως ήρθε για να ανατρέψει. Οι διορισμοί ημετέρων, η δημιουργία τού δικού του μιντιακού μπλοκ, οι προνομιούχες σχέσεις με ορισμένους επιχειρηματίες, η ασυλία στους εφοπλιστές αποτελούν ορισμένα μόνο παραδείγματα επανάληψης παθογενειών που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Κι αυτή είναι η κριτική μου απέναντι στο κυβερνών κόμμα κι όχι γιατί συνθηκολόγησε το 2015 ύστερα από μία έντιμη και σκληρή διαπραγμάτευση αντί να φέρει το Grexit και τις συνέπειές του...

Θεωρώ πολύ πιθανό σε λίγα χρόνια από τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει πάρα πολύ στο τέρας που χρησιμοποίησε τις μεθόδους του για να το ανατρέψει. Μέχρι τότε, όμως, παραμένει η πιο αξιόπιστη πολιτική επιλογή για την Ελλάδα των πολλών κι αυτό γιατί ως επί το πλείστον υπηρετεί τις ανάγκες τους, διευρύνει την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αντιστρατεύεται στην πράξη τον εθνικισμό κι έχει πλέον την εμπειρία να αντιλαμβάνεται ότι το "όχι σε όλα" δεν ωφελεί το λαϊκό κι εθνικό συμφέρον. Επιπλέον, διαθέτει έναν ηγέτη ο οποίος αναγνωρίζει εν κινήσει τα λάθη του, τα διορθώνει κι όσο κι αν είναι ψεύτης, δημαγωγός και λαϊκιστής συλλαμβάνει μέχρι πού πατώνει κι αντιδρά αναλόγως...

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο Αλ. Τσίπρας θα ήταν οι ιδανικότερες των επιλογών αν μπορούσα να διάλεγα ανάμεσα σε πραγματικά άριστους. Δεν ήταν ούτε το 2012 ούτε το 2015, αφού κι από την αντιπολιτευτική τους τακτική είχαν διαφανεί αδυναμίες που έγιναν ορατές σε όλους στα κυβερνητικά χρόνια...

Εξακολουθούν, όμως, να είναι οι καλύτερες επιλογές σε σύγκριση με τη νεοφιλελεύθερη κι ακροδεξιά ΝΔ, το πολιτικώς ασυνάρτητο και ιστορικά καταδικαστέο ΚΙΝΑΛ, το σταλινικό ΚΚΕ, το νεοφιλελεύθερο Ποτάμι και τους ακροδεξιούς τής Χρυσής Αυγής, της Ένωσης Κεντρώων και των ΑΝΕΛ. Κι όσο για όλες τις εκδοχές τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αυτές διάγουν ακόμα την εφηβεία τους μολονότι θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να έχουν ενηλικιωθεί...

Την Κυριακή, επομένως, ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζω Αλέξη Τσίπρα με πλήρη συνείδηση ότι χρειαζόμαστε άμεσα έναν πολιτικό φορέα κι έναν πολιτικό ηγέτη με καλύτερα χαρακτηριστικά. Για να τα βρούμε, όμως, όλα αυτά έχουμε ανάγκη κι από έναν καλύτερο λαό...

ΝΔ, το κόμμα που ντρέπεται για τον αρχηγό του...

Η κάλπη τής Κυριακής είναι η πιο "σκοτεινή" κάλπη των τελευταίων δεκαετιών κι αυτό γιατί έχουμε να ψηφίσουμε τέσσερα χρόνια και είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες στα όσα προηγήθηκαν από το 2015 μέχρι και σήμερα και, κυρίως, ποιο συναίσθημα, της απογοήτευσης ή της εμπιστοσύνης, θα κυριαρχήσει απέναντι στον Αλ. Τσίπρα. Είναι λογικό ο εκάστοτε πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να βρίσκονται στο επίκεντρο της αξιολόγησης από το λαό σε όποια εκλογική αναμέτρηση. Είναι, όμως, η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που αρχηγός κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκεντρώνει πάνω του τόσα αρνητικά χαρακτηριστικά όσα ο Κ. Μητσοτάκης και τόση δυσπιστία ή και φόβο ακόμα από το εκλογικό σώμα...

Το να μην απολαμβάνει κάποιος πολιτικός τής λαϊκής αποδοχής δεν είναι απαραιτήτως κακό, αντιθέτως, ορισμένες φορές είναι κι απαραίτητο για το λαϊκό κι εθνικό συμφέρον. Πολλοί οραματιστές, άλλωστε, δικαιώθηκαν από το χρόνο κι όχι από τους ψηφοφόρους τους. Ο Κ. Μητσοτάκης όπως πολιτεύεται ως πρόεδρος της ΝΔ έχει αποδείξει, όμως, ότι υποκύπτει στο λαϊκισμό και στον εθνικισμό- είπε "όχι" στη Συμφωνία των Πρεσπών και συμπεριλαμβάνει Αδ. Γεωργιάδη και Μ. Βορίδη στην ηγετική του ομάδα-, δεν μπορεί να συγκρατήσει τον νεοφιλελεύθερο εαυτό του- εξ ου κι όσα έχει πει για την κατάργηση του οκτάωρου και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και υπέρ τού επταήμερου και των δημοσίων υπαλλήλων να δουλεύουν για ιδιώτες-, ενώ ενδίδει και στο νεοσυντηρητισμό για να μην του φύγουν ψηφοφόροι προς τα ακόμα πιο δεξιά, γι' αυτό και η αναφορά του στις γυναίκες που είναι προορισμένες να κάνουν τις δουλειές τού σπιτιού...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα η ΝΔ δυσκολεύεται να γεμίζει τις πόλεις με τη φάτσα τού Κ. Μητσοτάκη, κι όχι βεβαίως γιατί είναι περιβαλλοντικά φιλική. Γι' αυτό, επίσης, προτίμησε να διοργανώσει την κεντρική της προεκλογική εκδήλωση στο "Περιστέρι των ψυκτικών" από το κέντρο τής Αθήνας.

Γι' αυτό ακόμα και οι συνεργάτες τού προέδρου της τον απέτρεψαν από μία πρόσωπο με πρόσωπο αναμέτρηση με τον Αλ. Τσίπρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση ντρέπεται για τον αρχηγό της ενδεχομένως περισσότερο κι από όσο ντρέπονται και οι οπαδοί της γι' αυτόν...

Ο Ρουβίκωνας διέβη το Ρουβίκωνα...

Ο καθένας θέτει για τον εαυτό του τα όρια της δημόσιας συμπεριφοράς του κι από ποιο σημείο και μετά θα πρέπει να ντρέπεται γι' αυτή. Οι του Ρουβίκωνα, για παράδειγμα, θεωρούν πως το να υπερασπίζονται έναν δολοφόνο όπως ο Δ. Κουφοντίνας ρίχνοντας καπνογόνα και μπογιές στη Βουλή είναι θεμιτό κι όχι διπλό σφάλμα, αφού, πέρα από όλα τα άλλα, αντιγράφουν μεθόδους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα...

Η δημοκρατία έχει ανάγκη τον ακτιβισμό, έστω κι αν ο ακτιβισμός ξεπερνά ορισμένες φορές το πλαίσιο του νόμου. Δεν χρειάζεται, όμως, το λαϊκισμό ενός λούμπεν προλεταριάτου που πιστεύει ότι θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη επισκεπτόμενο χρωματοπωλεία...

Κι αν ο ο κακομαθημένος Ρουβίκωνας αποθρασύνεται κι επιχειρεί να αλλάξει επίπεδο από τα τρικάκια και τα ντου σε γραφεία γιατρών στις μπογιές και στα καπνογόνα στη Βουλή κι αύριο ενδεχομένως να θελήσει να εισβάλει κι εκεί, το ερώτημα είναι έως ποιο σημείο η επαναστατική γυμναστική θα γίνεται ανεκτή από την οργανωμένη πολιτεία. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού, θυμίζω, πως κι ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, είχε υποσχεθεί να βγάλει τις κουκούλες και δεν έβγαλε καμία. Όπως κι αν έχει, το αστείο που παρατραβά, ακόμα κι αν στην αρχή φέρνει το γέλιο, στο τέλος καταντά κουραστικό κι ενίοτε κι επικίνδυνο...

Φυσικά κι ο Ρουβίκωνας δεν αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα για την πάταξη της εγκληματικότητας και την προστασία τής δημοκρατίας. Όταν η τρίτη σε μέγεθος Κοινοβουλευτική Ομάδα ανήκει σε μία νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση δολοφόνων είναι προφανές ότι η ολοκλήρωση της δίκης τής Χρυσής Αυγής είναι πολύ πιο επείγουσα προτεραιότητα...

Αλίμονο, όμως, αν περνούν όλοι οι υπόλοιποι μπαχαλάκηδες κάτω από το ραντάρ γιατί υπάρχουν κι επίορκοι πολιτικοί που διασπαθίζουν με διάφορους τρόπους το δημόσιο χρήμα ή είναι και ηθικοί αυτουργοί σε δολοφονίες. Ακόμα και να βάψουν οι ρουβικωναίοι όλη τη Βουλή κόκκινη με τις μπογιές τους, ακόμα κι αν πάρει άδεια από τη φυλακή το απόλυτο ίνδαλμα των επαναστατών τής φακής η κοινωνία μας δεν θα γίνει καλύτερη, αλλά χειρότερη, πιο φοβική και πιο μαζεμένη στο καβούκι της. Αλίμονο, επομένως, αν υπό το φόβο ενός νέου Δεκεμβρίου του 2008 επιτρέψουμε στους επαγγελματίες τής λούμπεν αντίδρασης να συνεχίζουν να ασχημονούν στο όνομα μιας Αριστεράς που την καταλαβαίνουν μόνο ως δύναμη επιβολής με τη χρήση άσκοπης βίας...

Οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον Μπέο...

Ο δήμαρχος δεν είναι μόνο για να μαζεύει σκουπίδια, να ασφαλτοστρώνει τους δρόμους, να κατασκευάζει κυκλικούς κόμβους ή να στήνει αγάλματα με την ίδια ευκολία με την οποία στήνει αγώνες. Βεβαίως και συμπεριλαμβάνονται κι αυτά στις υποχρεώσεις του, φυσικά και οι πολίτες δικαιολογούνται να τα θεωρούν αναγκαία, αλλά αν απαιτούσαμε μόνο τα στοιχειώδη από κάποιον που κατέχει ένα δημόσιο αξίωμα, τότε θα ήταν προτιμότερο οι δήμαρχοι να επιλέγονται μέσω ΑΣΕΠ κι εκείνος που διαθέτει τα περισσότερα τυπικά προσόντα να καταλαμβάνει την καρέκλα δίχως τη συμμετοχή τού λαού στην εκλογή του. Κι ο δήμαρχος, ωστόσο, οφείλει να παράγει πολιτική και οι πολιτικές έχουν ιδεολογικό πρόσημο, αφού δεν μπορείς να τους έχεις όλους ικανοποιημένους...

Από το αν ωφελεί πραγματικά τους πολλούς- όχι με έργα βιτρίνας μόνο στο κέντρο τής πόλης- κι όχι τους λίγους κι εκλεκτούς κολλητούς του, συμπεριλαμβανομένης της πάρτης του, κρίνεται και η χρησιμότητά του για το κοινωνικό σύνολο. Κι αν το να διατηρεί την πόλη του καθαρή θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, το ίδιο ισχύει και με το να μην είναι μαφιόζος, να γνωρίζουν οι δημότες πόθεν προέκυψε η περιουσία του, να μην κρύβεται πίσω από παρένθετα πρόσωπα και να μην είναι μπλεγμένος γενικότερα σε άνομες διαδικασίες. Δεν κρίνεται, άλλωστε, πόσο επιτυχημένος είναι ένας δήμαρχος από το αν η ποδοσφαιρική ομάδα του προβιβάστηκε στην κορυφαία κατηγορία τού ελληνικού πρωταθλήματος...

Ο Βόλος δεν έγινε Μονακό τα πέντε χρόνια δημαρχίας τού Αχ. Μπέου και ούτε πρόκειται να γίνει από έναν άνθρωπο που σε μια κανονική χώρα θα σάπιζε εδώ και χρόνια στη φυλακή. Σε έναν κόσμο όπου πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τσαρλατάνος όπως ο Ντ. Τραμπ δεν μου είναι δύσκολο να εξηγήσω γιατί γητεύει την ελληνική επαρχία ένας απατεώνας που "μιλά τη γλώσσα τού κοσμάκη" και κρύβει τις αμαρτίες του πίσω από την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια...

Ούτε θα ισχυριστώ πως η πόλη που γεννήθηκα αξίζει καλύτερα γιατί αν τα άξιζε τα καλύτερα οι κάτοικοί της δεν θα στοιχίζονταν πίσω από έναν τέτοιον άνθρωπο. Όσοι, όμως, αγαπάμε το Βόλο έχουμε την ελάχιστη υποχρέωση την Κυριακή να ψηφίσουμε οποιονδήποτε άλλον πέρα από τον νυν δήμαρχο, ο οποίος στηρίζεται κι από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ας είναι δεξιός, ας είναι σοσιαλδημοκράτης, ας είναι κομμουνιστής, οτιδήποτε άλλο είναι καλύτερο από το μαύρο τού φασισμού...

Τσίπρας, ο καλύτερος δημαγωγός και η καλύτερη λύση...

Ο Αλ. Τσίπρας είναι ο καλύτερος δημαγωγός που γνώρισε αυτή η χώρα μετά από τον θάνατο του Ανδρ. Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός διαθέτει το χάρισμα της άμεσης επικοινωνίας με το λαό που ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα το αποκτήσει ποτέ γιατί δεν το έχει έμφυτο και γιατί θα ήταν δύσκολο να το αποκτήσει μεγαλωμένος στα παλάτια τής εξουσίας. Μολονότι, εξάλλου, ο Ανδρέας ήταν bigger than life προσωπικότητα, πιο μορφωμένος, πιο έξυπνος και πιο διονυσιακός, ο Αλέξης συγκρίνεται άμεσα μαζί του στην ικανότητά του να διεγείρει τα πλήθη και να τους παρουσιάζει ως μεγάλες του επιτυχίες ακόμα και τις πιο κραυγαλέες αποτυχίες του...

Ο πρωθυπουργός ψήφισε κι εφάρμοσε μνημόνιο, το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, μείωσε με διάφορους τρόπους και τις συντάξεις. Κι όμως, στη συνείδηση πολλών συνταξιούχων αποτελεί σήμερα, χάρη και στο προεκλογικό επίδομα σύνταξης που έδωσε, τον εγγυητή των εισοδημάτων τους. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο πρόεδρος της ΝΔ τρομάζει με όσα λέει, αλλά και στο ότι ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να πηδά από το σκάφος τής Κ. Παναγοπούλου στη βαρκούλα τού Μήτσου του ψαρά δίχως να βρέχει τα ρούχα του χάρη στην ικανότητά του να πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες...

Όλα αυτά, ωστόσο, όσο αντιφατικό κι αν διαβάζεται, δεν σημαίνουν πως ο Αλ. Τσίπρας δεν παραμένει η καλύτερη επιλογή για τη χώρα όταν μπαίνει στη σύγκριση με τους αντιπάλους του. Μακάρι να είχε αναδειχθεί αυτά τα τέσσερα χρόνια που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο ή μία άλλη πολιτική δύναμη που να εκφράζουν καλύτερα τα συμφέροντα των πολλών και να μπορούν να τα υπερασπίζονται με επιτυχία στην πράξη.

Φοβάμαι, όμως, πως η συλλογική μας αμηχανία μετά από τα έντονα γεγονότα τού 2015 μας απέτρεψε κι από το να οραματιστούμε κάτι διαφορετικό και με πολλές πιθανότητες να υλοποιηθεί, περιοριζόμενοι ως επί το πλείστον στη στείρα κριτική απέναντι στην πρώτη φορά Αριστερά. Λύση για τον τόπο δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός, η ακροδεξιά ή η ουτοπική Αριστερά, αλλά δυστυχώς παραμένουν αυτοί που απόκτησαν πολλά από τα κουσούρια τής εξουσίας, ωστόσο δεν έχουν λησμονήσει ακόμα πλήρως από πού ξεκίνησαν...

Αυτά τα βατράχια δικαίως την πληρώνουν από τα βουβάλια...

Όταν ο Αλ. Τσίπρας μάζευε όποιον ξέμπαρκο έβρισκε μπροστά του για να σχηματίσει την Προοδευτική Συμμαχία υποστήριζε πως η αναγκαιότητά της προέκυπτε ως αντίβαρο στην άνοδο του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Δεν είχε άδικο, όσο όμως πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι στόχος του είναι η διάσωση του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ- χρησιμοποιεί σπανίως το όνομα του κόμματός του στις προεκλογικές του ομιλίες- και για να το πετύχει είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, θεμιτά κι αθέμιτα...

Δεν ευθύνεται, βεβαίως, μόνο ο ίδιος για το ότι δεν συζητάμε καθόλου για το μέλλον τής ΕΕ- δεν είναι, άλλωστε, "σέξι" θέμα-, ωστόσο ευθύνεται κι εκείνος για το ότι ο προεκλογικός λόγος περιστρέφεται γύρω από τη σκανδαλολογία και τις παροχές. Για πρώτη φορά από την ίδρυση της Ενωμένης Ευρώπης κράτος- μέλος της, η Μεγάλη Βρετανία, βρίσκεται στα πρόθυρα αποχώρησης, για πρώτη φορά μετά από τη μεταπολίτευση έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα υγιές restart και στην οικονομία μας, αλλά εμείς συζητάμε για το ύφος Πολάκη, το κότερο Τσίπρα και για το αν ο Κ. Μητσοτάκης θα γκαντεμιάσει την αγαπημένη του Λίβερπουλ, που, μεταξύ μας, το εύχομαι...

Δεν τρέφω καμία αυταπάτη πως ό,τι δεν συζητήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες θα συζητηθεί την τελευταία προεκλογική. Αντιθέτως, θα γίνουμε μάρτυρες ενός πολέμου μέχρις εσχάτων προκειμένου ο νέος διπολισμός να ενισχύσει και να παγιοποιήσει την θέση του, με τους μικρότερους παίκτες να συνθλίβονται από τη λασπομαχία των βουβαλιών. Τα βατραχάκια, όμως, συνθλίβονται και λόγω τής δικής τους ανικανότητας να αρθρώσουν έναν πειστικό εναλλακτικό λόγο, αφού επιχειρηματολογούν με όρους και πρόσωπα του χθες για ένα μέλλον σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον...

Ένας λαός αγανακτισμένος με αυτόν που αγαπά...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που είναι, ένας ξεδιάντροπος δηλαδή πλασιέ των συμφερόντων τής ελίτ, η οποία θέλει να πατήσει πόδι σε όλο και περισσότερους τομείς στους οποίους σήμερα δραστηριοποιείται κυρίως ή αποκλειστικώς το κράτος. Η αλαζονεία του, εξάλλου, από τη βεβαιότητα που του δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός τον οδηγεί στο να λέει κι ακρότητες τις οποίες πιστεύει, ενεργοποιώντας και τον κοινωνικό αυτοματισμό- ιδιωτικός τομέας απέναντι στο δημόσιο. Για το ότι, όμως, για παράδειγμα, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία μας δεν είναι ακριβώς τα καλύτερα στην Ευρώπη ευθύνονται και κυβερνήσεις οι οποίες στη ρητορική τους κατακεραύνωναν το νεοφιλελευθερισμό, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, οι οποίες όμως στην πράξη υιοθετούσαν τις ιδεοληψίες του ή εξωράιζαν παθογένειες, ανοίγοντας το δρόμο για την υποβάθμιση κρατικών θεσμών και υπηρεσιών...

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις, διόρισε τα δικά του παιδιά, άνοιξε τα μαγαζιά τις Κυριακές κι επιτρέπει στα φέουδα να λειτουργούν σαν να μην ζήσαμε ούτε μία μνημονιακή ημέρα. Ο Αλ. Τσίπρας, ωστόσο, έχει τη μερική δικαιολογία πως εφάρμοσε ένα μνημόνιο- προϊόν ενός επώδυνου συμβιβασμού κι ότι δεν πιστεύει αυτά που ο Κ. Μητσοτάκης ασπάζεται μέχρι κεραίας. Κάθε φορά, εξάλλου, που ο πρόεδρος της ΝΔ ανοίγει το στόμα του και παρασύρεται στο νεοφιλελεύθερο οίστρο του, το κόμμα του χάνει κι από μία ποσοστιαία μονάδα...

Είναι, όμως, αυτό αρκετό ώστε να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ματς, μαζί με τις παροχές και τον χαρισματικό αρχηγό του; Ενδεχομένως και να ήταν αν ο λαός είχε την ευκαιρία να ξεσπάσει την οργή του απέναντι στον πρωθυπουργό που του έταξε να σκίσει τα μνημόνια κι έφερε άλλο ένα σε κάποια κάλπη που θα είχε στηθεί ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα...

Τώρα, όμως, έχει να ψηφίσει σχεδόν τέσσερα χρόνια και δεν έχει μπορέσει να εκφράσει την αγανάκτησή του για τον ηγέτη που του είχε τάξει τον ουρανό με τα άστρα. Κι αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας που παραγνωρίζουν στο Μαξίμου κι ενδεχομένως να τους στοιχίσει ακριβά...







  

Αν δεν σου κάνει ο Πολάκης, δεν σου κάνει κι ο Ψαριανός...

Ο δημόσιος λόγος στις ημέρες μας έχει ευτελιστεί σε μια παράθεση, στην καλύτερη περίπτωση, κενών περιεχομένου ευφυολογημάτων και, στη χειρότερη, σε μια ανταλλαγή ύβρεων όπου τα επιχειρήματα αντικαθίστανται από τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, η οποία μπερδεύει τον πολιτικό ανορθολογισμό με την καφενειακή χαλαρότητα και σε αυτό είναι μάστορας ο Γρ. Ψαριανός, η κομματική περιοδεία τού οποίου βρίσκει τώρα καταφύγιο στη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη και του Αδ Γεωργιάδη... 

Δεν βρίσκω το τελευταίο σχόλιό του σεξιστικό- είναι σεμνότυφη η "απαγόρευση" να χαρακτηρίζεις μια υπουργό "γκομενάκι" όταν δεν κοκκινίζεις το ίδιο για έναν αντίστοιχο χαρακτηρισμό που αφορά άνδρα. Το βρίσκω, ωστόσο, αντιαισθητικό για οποιονδήποτε βουλευτή να τουιτάρει όπως θα μιλούσε σε έναν φίλο του στο μπαρ ύστερα από την κατανάλωση ενός καφασιού από μπίρες...

Αριστερή είναι η τεκμηριωμένη κριτική στην εξουσία, κοσμική και θρησκευτική, η οποία δεν ταυτίζεται με το εφηβικό “όχι σε όλα” από το οποίο πάσχει ακόμα και σήμερα κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς, αλλά ούτε και με εφηβικές ατάκες προς τέρψη τού λούμπεν προλεταριάτου. Ο πραγματικός αριστερός λόγος κρατά τις αποστάσεις του από το λαϊκισμό, από το εύκολο ανάθεμα και την υποτελή ηρωοποίηση... 

Δεν κανιβαλίζει, όμως, ακόμα κι όταν κραυγάζει όταν χρειάζεται προκειμένου να ακούγεται κι από εκείνους που σκοπίμως κλείνουν τα αφτιά τους, ευχαριστημένοι από τη δική τους οπτική των πραγμάτων. Δεν παρασύρεται από κραυγές μίσους, αλλά επιλέγει τον έναρθρο λόγο που πατά γερά στη λογική και στο συναίσθημα...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει επικριθεί κι εξ ευωνύμων και δικαίως για τη χρήση τού λαϊκισμού ως όπλου για την αναρρίχηση και τη διατήρησή του στην εξουσία. Τι άλλο, όμως, από λαϊκισμός τού χειρίστου είδους είναι από τη μία να κατηγορείς- επίσης δικαίως- τον Π. Πολάκη για το λόγο του κι από την άλλη να μιλάς μια γλώσσα που φαινομενικώς είναι διαφορετική, στην ουσία της όμως είναι επίσης επιφανειακή και μισαλλόδοξη;... 

Αν δεν σου κάνει ο Πολάκης, δεν μπορεί να σου κάνει κι ο Ψαριανός ή ο Αδ. Γεωργιάδης. Μόνο που οι πολιτικοί μας αρχηγοί μάς γνωρίζουν καλύτερα από όσο πιστεύουμε κι αναγνωρίζουν τη λατρεία μας στον Καραγκιόζη και στο θέατρο σκιών ως υποχρέωσή τους να βρίσκουν πολιτικούς που να καλύπτουν αυτές τις προδιαγραφές...

  

Η ανταγωνιστικότητα ο Δούρειος Ίππος του νεοφιλελευθερισμού...

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα πως ο νεοφιλελευθερισμός στηρίζεται και στην ουτοπία πως όλοι μας ξεκινάμε τη ζωή με τα ίδια εφόδια, άρα οποιαδήποτε στήριξή μας από τους κρατικούς θεσμούς συνιστά, κατά κάποιο τρόπο, αθέμιτο ανταγωνισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός, όπως επίσης έγραψα προσφάτως, στηρίζεται και στην ιδεοληψία πως εργοδότες κι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα κι άρα οι πολιτικές που εφαρμόζει δεν μπορεί να είναι ταξικές, αφού όλοι ζούμε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό...

Αν πιστεύαμε όλα τα παραπάνω, τότε θα ήταν πολύ λογικό να επιτρέπαμε σε εργοδότες κι εργαζόμενους να αποφασίζουν από κοινού τις συνθήκες εργασίας σε μια επιχείρηση ώστε να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Θα ήταν φυσιολογικό, μολονότι οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν στις ανισότητες ως φυσικό φαινόμενο κι επομένως στην ύπαρξή τους, οι κανόνες να επιλέγονται από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους επί ίσοις όροις...

Η πραγματικότητα, όμως, συντρίβει τις ιδεοληψίες, αφού οι ταξικές διαφοροποιήσεις είναι υπαρκτές και δεν γεφυρώνονται με αυτορύθμιση παρά μόνο με τον πολιτικό εξαναγκασμό. Αν ανήκε, για παράδειγμα, στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να προτείνει εφταήμερη εργασία, έστω και με περισσότερα χρήματα, θα την επέβαλλε με το γνώριμο επιχείρημα σε όποιον έχει ζήσει από τα μέσα την αγορά εργασίας "αν δεν σου αρέσει, φύγε, υπάρχουν χίλιοι που περιμένουν να σου πάρουν την θέση". Με το να χρησιμοποιείς, μάλιστα, το παράδειγμα του "Παπαστράτου", όπως έπραξε ο Κ. Μητσοτάκης για να δικαιολογήσει την κοινωνική του αναισθησία, γενικεύεις την εξαίρεση σε έναν κανόνα που ζέχνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

Ο νεοφιλελευθερισμός εκ προοιμίου αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο ως εχθρό τής παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κι αν ακόμα αποδεχθούμε ότι η ηρωοποίηση της εργατικής ή, έστω, της μεσαίας τάξης από την Αριστερά δεν απηχεί πάντοτε την πραγματικότητα, εν τούτοις ακουμπά περισσότερο στο ρεαλισμό, αφού δίχως τους εργαζόμενους και η λαμπρότερη ακόμα ιδέα δεν μπορεί να υλοποιηθεί, οπότε η παραγωγικότητα κι ανταγωνιστικότητα θα είναι μηδενικές...

Με δεδομένη την πίεση από τις αναπτυσσόμενες χώρες, είτε θα πρέπει να ελπίζουμε πως οι εργαζόμενοι στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές ή στο Πακιστάν θα αποκτήσουν στοιχειώδη δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς μισθούς, είτε οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι η αυτάρκεια είναι προτιμητέο αγαθό από την απληστία κι επομένως δεν είναι απαραίτητο να παράγουμε σε εξωφρενικούς ρυθμούς για να κερδίζει το δυτικό κεφάλαιο το ασιατικό, παρά μόνα όσα μας είναι απαραίτητα για να ζούμε με ισορροπία. Όταν, όμως, και η Αριστερά υποκύπτει στο ράλι τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, τότε ο νεοφιλελευθερισμός διευκολύνεται να επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα...

 

Ο Κουφοντίνας δικαιούται άδειας, αλλά δεν θα παλέψω να την πάρει...

Σε κανένα άρθρο, σε καμία παράγραφο της νομοθεσίας για την παροχή αδειών στους κρατούμενους δεν αναφέρεται ονομαστικά ως εξαίρεση ο Δ. Κουφοντίνας. Αυτό σημαίνει ότι κι ο δολοφόνος τής "17Ν" έχει τα ίδια δικαιώματα να τις ζητήσει και να τις λάβει όπως κάθε άλλος που βρίσκεται στην ίδια θέση με εκείνον. Το κράτος δικαίου οφείλει να συμπεριφέρεται με ανθρωπισμό ακόμα και στους εχθρούς του, σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι καλύτερό τους...

Δεν θα έβγαινα, ωστόσο, στο δρόμο, πολλώ δε μάλλον δεν θα βιαιοπραγούσα, προκειμένου να υποστηρίξω το δικαίωμα ενός φονιά σε ορισμένες ημέρες ελευθερίας. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει κάνει τις επιλογές του, δεν έχει μετανιώσει γι' αυτές κι αν έχει αποφασίσει να πεθάνει προκειμένου να πείσει για το δίκαιο του αιτήματός του αυτό συνιστά μια προσωπική του υπόθεση η οποία δεν με αφορά. Αν ο Δ. Κουφοντίνας ήθελε περισσότερη ελευθερία, ας το σκεφτόταν μια και δυο και χίλιες φορές πριν αποφασίσει να σκοτώσει συνανθρώπους του, η δολοφονία των οποίων μόνο οι ανόητοι μπορεί να πιστεύουν ότι θα έκανε τον κόσμο μας δικαιότερο...

Δεν χρειάζεσαι τη νοημοσύνη ενός Αϊνστάιν για να καταλάβεις ότι ο θάνατος του Παύλου Μπακογιάννη, για παράδειγμα, δεν θα γκρέμιζε τον καπιταλισμό. Η ήττα, επομένως, της "17Ν" δεν προκύπτει από τη μεταχρονολογημένη ανάλυση των γεγονότων, αλλά ήταν αυταπόδεικτη ακόμα και τα χρόνια τής δράσης της...

Το μόνο που πέτυχε είναι να δαιμονοποιήσει και κοινωνικούς αγώνες για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη που δεν γίνονται με 45άρια. Γι' αυτό και τυχόν θάνατος του Δ. Κουφοντίνα δεν θα αποτελέσει πλήγμα στην έννομη τάξη, ούτως ώστε να είναι απαραίτητη η παρέμβαση της εισαγγελέως τού Αρείου Πάγου για να αποφευχθεί, αλλά απόδειξη του μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η τυφλή ιδεοληψία...

 

Ο Μητσοτάκης είναι φιλελεύθερος κι εγώ ο πάπας τής Ρώμης...

Η χαμηλού επιπέδου κλοτσοπατινάδα στη Βουλή ευνοεί τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, οι οποίοι, όπως κάθε καλός φασίστας άλλωστε, εκμεταλλεύονται κάθε δημοκρατική ρωγμή προκειμένου να παρουσιάζουν καλύτερη την απολυταρχία στο πόπολο. Χωρίς, όμως, να θέλω να αθωώσω τον Αλ. Τσίπρα- ο ίδιος και η κυβέρνησή του έχουν δώσει αρκετές αφορμές ώστε να αμφισβητείται το ηθικό τους πλεονέκτημα με πραγματικές κι όχι ψευδείς ειδήσεις- εν τούτοις για την απογοητευτική εικόνα τού Κοινοβούλιου το βράδυ τής Τετάρτης η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τον Κ. Μητσοτάκη. Ενώ ο πρωθυπουργός παρουσίασε τα πεπραγμένα και το σχέδιό του για την επόμενη ημέρα, ο πρόεδρος της ΝΔ μίλησε σαν πανελίστας σε κουτσομπολίστικη εκπομπή, στην καλύτερη περίπτωση, κι ως δημαγωγός από τα Lidl στη χειρότερη...

Η πρώτη φορά Αριστερά αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, αλλά στη σύγκρισή της με τη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά τού Κούλη και των αδωνοβορίδηδων παραμένει μακράν η καλύτερη επιλογή για τον τόπο. Όσο κι αν το ύφος τού Π. Πολάκη και οι βόλτες με κότερα του Αλ. Τσίπρα δεν αρμόζουν στο ήθος τής Αριστεράς, αυτά τα αμαρτήματα είναι πολύ χαμηλότερου βεληνεκούς από τις Siemens, τα ΚΕΕΛΠΝΟ, τις Novartis, τα κομματικά κι ατομικά θαλασσοδάνεια, το σπίτι τού Βολτέρου και τις οφσόρ που βαραίνουν και προσωπικώς τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αν πριν γίνει πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζαμε ότι ο Κούλης και η οικογένειά του είναι φαύλοι, σήμερα πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι ο λαϊκισμός του υπερνικά οποιεσδήποτε φιλελεύθερες ιδέες του...

Τι σχέση έχει, άραγε, ο φιλελευθερισμός με τον εθνικό απομονωτισμό που εμμέσως προτείνουν οι αντίπαλοι της Συμφωνίας των Πρεσπών, με τον κιτρινισμό, την πολιτικάντικη εκμετάλλευση νεκρών και τα ρηχά επιχειρήματα; Κάθε ημέρα που περνά ο Κ. Μητσοτάκης μεταλλάσσεται σε ένα κράμα Αδ. Γεωργιάδη και Στ. Χίου, σε έναν πολιτικό δηλαδή που δεν έχει καμία ανάγκη ο τόπος. Κι αν ακόμα το κάνει σήμερα για ψηφοθηρικούς λόγους, γιατί πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα γίνει πρωθυπουργός, πόση εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε έναν άνθρωπο που είναι πρόθυμος να θάψει την ιδεολογία του ούτως ώστε να εκμεταλλευτεί την όποια συγκυρία;...

Ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν θα είναι ο επόμενος δήμαρχος Αθηναίων κι αυτό είναι κρίμα...

Ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν θα είναι, πιθανότατα, ο επόμενος δήμαρχος Αθηναίων κι αυτό είναι κρίμα για την πρωτεύουσα. Κάτι η κυβερνητική φθορά τού ΣΥΡΙΖΑ, κάτι το ότι ο κυριότερος αντίπαλός του Κ. Μπακογιάννης έχει περισσότερα χρήματα και μέσα ενημέρωσης στη διάθεσή του δυσκολεύουν πολύ τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, ο Νάσος διαθέτει και τις ικανότητες και το πρόγραμμα και τους ανθρώπους γύρω του που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη διοίκηση του δήμου Αθηναίων από μια λογιστική διαδικασία σε μια πραγματική άσκηση πολιτικών με μακρόπνοο ορίζοντα...

Ο απερχόμενος δήμαρχος Αθηναίων, Γ. Καμίνης, ήταν άφαντος από την πόλη, περιοριζόμενος στο συμμάζεμα των οικονομικών- που δεν είναι αμελητέο, αλλά προφανώς όχι αρκετό- και σε δράσεις που αφορούσαν λίγους κι εκλεκτούς. Την ίδια ώρα, ο Κ. Μπακογιάννης κάνει καριέρα με βάση το επώνυμό του και περιστοιχίζεται από ανθρώπους που είναι είτε ανίκανοι σαν τον ίδιο είτε και φαύλοι και γι' αυτό σνομπάρει, συν τοις άλλοις, και το ιδεολογικό κομμάτι μιας δημαρχιακής θητείας. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κέλυφος αδειανό. Αντιθέτως, ο Νάσος Ηλιόπουλος σχεδιάζει να ανοικοδομήσει την Αθήνα με πρακτικές λύσεις για καθημερινά προβλήματα, όπως του ηλεκτροφωτισμού, και σχέδιο στο οποίο αποτυπώνεται η αριστερή και οικολογική του συνείδηση, για παράδειγμα στα θέματα ασφάλειας ή δημιουργίας μητροπολιτικών πάρκων...

Φυσικά κάθε πολιτικός πρέπει να κρίνεται στην πράξη κι όσο κι αν ο Νάσος Ηλιόπουλος έχει αφήσει πίσω του θετικό αποτύπωμα στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο υπουργείο Εργασίας δεν έχει διοικήσει στο παρελθόν ένα μεγάλο δήμο κι επομένως είναι εύλογο να κρατάμε και μια πισινή. Στις εκλογές, ωστόσο, είναι ματαιοπονία και μεσσιανισμός να αναζητάμε τον άριστο, είναι λογικότερο να ψάχνουμε τον καλύτερο μεταξύ των υποψήφιων. Κι αυτός είναι ο Νάσος, τον οποίο ο Παύλος Γερουλάνος και οι υπόλοιποι προοδευτικοί πολίτες τής πρωτεύουσας οφείλουν να στηρίξουν στο β΄γύρο. Ποιος ξέρει, κάποιες φορές γίνονται και θαύματα...

Το "εσείς είστε χειρότεροι" δεν ακούγεται καθαρά μέσα από το κότερο...

Ακόμα κι ο πρωθυπουργός δικαιούται να πηγαίνει διακοπές με την οικογένειά του δίχως να εκδίδεται σχετικό δελτίο Τύπου. Κι όπως κάθε πολίτης έχει κι ο ίδιος επίσης το δικαίωμα να μην τον φωτογραφίζουν σε ιδιωτικές στιγμές, πολλώ δε μάλλον αυτές οι φωτογραφίες να μην δίνονται στη δημοσιότητα. Δεν συμβαδίζει, εξάλλου, με κανένα κανόνα λογικής η απαγόρευση σε έναν πρωθυπουργό να ξεκουράζεται, ακόμα και σε θαλαμηγό φίλων, μετά από μια εθνική τραγωδία, όπως αυτή στο Μάτι το καλοκαίρι. Το κουτσομπολιό κι ο λαϊκισμός δεν παράγουν πολιτική, αλλά την εκχυδαΐζουν...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, είχε υποσχεθεί πριν γίνει πρωθυπουργός να καταργήσει τις πάνω από 50 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Μέχρι σήμερα, όμως, δεν έχει καταργήσει καμία, ενώ το μόνο που έχει κάνει είναι να έρθει σε συμφωνία μαζί τους ώστε να δίνουν ένα 10% των εισαγόμενων μερισμάτων τους, δηλαδή ένα ποσό που δεν ξεπερνά τις μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, κοινώς ψίχουλα. Γι' αυτό και οι κατά καιρούς διακοπές τού πρωθυπουργού σε θαλαμηγούς εφοπλιστών προκαλούν ερωτήματα κι όχι για το αν μπορεί ο κυβερνήτης τής χώρας να φορτώνει τις μπαταρίες του για μερικές ημέρες, που βεβαίως και δικαιούται...

Όπως κι αν έχει, το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης ολοένα και περιορίζεται απέναντι στους αντιπάλους της στο ότι "εσείς είστε χειρότεροι", που πράγματι είναι. Αν είναι, άλλωστε, να βάλουμε στη ζυγαριά τις διακοπές Τσίπρα ή τα φάουλ Πολάκη με τις θαλασσοδάνεια, τις οφσόρ και τη Siemens του Κ. Μητσοτάκη προφανώς και η παλάντζα τού προέδρου της ΝΔ είναι πιο βαριά. "Πού 'σαι νιότη", όμως, "που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος" κι όχι αντιγραφέας των χειρότερων πρακτικών τής σαπισμένης μεταπολίτευσης...

Συνεπής φορολογούμενος, αυτός ο μαλάκας...

Έχουν δίκιο όσοι κατηγορούν τον Θ. Θεοχαρόπουλο για καιροσκοπισμό, με αφορμή το υπουργικό αντάλλαγμα που έλαβε για την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς και την υποψηφιότητα με το ΣΥΡΙΖΑ που εξασφάλισε για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ είχαν αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και είχαν ψηφίσει τις Πρέσπες, οι οποίες κινούνται πάνω στην εθνική γραμμή δεκαετιών. Αν, επομένως, είναι μια φορά καιροσκόπος ο Θ. Θεοχαρόπουλος για να εξασφαλίσει το πολιτικό του τομάρι, είναι χίλιες εκείνοι που άλλαξαν την πάγια θέση τους για να μην χάσουν ψηφαλάκια, συντασσόμενοι με τη ρητορική των χιμπαντζήδων με τα μαύρα...

Όπως κι αν έχει, η εικόνα ενός Κοινοβουλίου τα μέλη τού οποίου αλλάζουν Κοινοβουλευτικές Ομάδες συχνότερα κι από όσο αλλάζουν συλλόγους οι ποδοσφαιριστές δεν περιποιεί τιμή στο πολιτικό μας σύστημα. Αν υπάρχει, πάντως, κάποιο ελαφρυντικό και κάποια ελπίδα για το μέλλον, βασίζεται στο ότι αυτή η Βουλή δεν αποτυπώνει τη σημερινή κατάσταση της χώρας, αλλά τη μνημονιακή. Γι αυτό, άλλωστε, και τρία από τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν την Εθνική Αντιπροσωπεία- Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι κι ΑΝΕΛ- βρίσκονται σε φάση εξαΰλωσης...

Η επιστροφή στο δικομματισμό δεν συνιστά οπισθοδρόμηση, με την προϋπόθεση όμως πως οι δύο πόλοι του είναι διακριτοί και δεν εφάπτονται σχεδόν στα πάντα. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έχουν ιδεολογικές διαφορές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και θεμελιώδεις...

Τέμνονται, ωστόσο, στο λαϊκισμό και στις διάφορες εκδοχές του. Εν ονόματί του, άλλωστε, η ΝΔ δεν ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών και για να τον τιμήσουν και τα δύο κόμματα πρόκειται να ψηφίσουν μια ακόμα περαίωση δίχως να δώσουν κάποιο κίνητρο στους συνεπείς, μεροκαματιάρηδες φορολογούμενους κι ασφαλισμένους να συνεχίσουν να είναι συνεπείς δίχως να ματώνουν. Βεβαίως και υπάρχουν οφειλέτες που δεν μπορούν να τα βγάζουν πέρα και χρειάζονται βοήθεια, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμα, ενδεχομένως οι περισσότεροι, που προτιμούν να φεσώνουν με τη βάσιμη προσδοκία πως αργά ή γρήγορα θα ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο τύπου 120 δόσεων που θα τύχει διακομματικής αποδοχής για να τους απαλλάξει από τη βάσανο να είναι κοινωνικώς υπεύθυνοι...

Ο επόμενος περιφερειάρχης Αττικής θα είναι ή κακός ή χειρότερος...

Λυπάμαι όσους ψηφίζουν στην περιφέρεια Αττικής γιατί οι επιλογές τους κινούνται ανάμεσα στο μέτριο, στο κακό και στο ακόμα χειρότερο, με την εξαίρεση της Οικολογικής Συμμαχίας, ο εκπρόσωπος της οποίας ωστόσο δεν θα είναι ο επόμενος περιφερειάρχης. Ρ. Δούρου, Γ. Πατούλης και Γ. Σγουρός αποτελούν, απλώς, διαφορετικές όψεις πολιτικάντηδων που με ελάχιστες ικανότητες κι αμφίβολη ηθική κάνουν καριέρα πάνω στις πλάτες των ψηφοφόρων τους. Και οι τρεις τους, άλλωστε, έχουν δοκιμαστεί σε θέσεις ευθύνης κι έχουν αποδειχθεί ελλιποβαρείς...

Στην Κύπρο, έστω και με καθυστέρηση, παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης και βρίσκεται υπό παραίτηση ο αρχηγός τής αστυνομίας για την υπόθεση του σίριαλ κίλερ. Στην Ελλάδα με τους 102 νεκρούς στο Μάτι μόνο ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, παραιτήθηκε, αλλά η παραίτησή του δεν έγινε αποδεκτή από τον Αλ. Τσίπρα. Θυμίζω πως η Ρ. Δούρου, πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυά της για ένα έγκλημα για το οποίο δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να το αποφύγει τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια που ήταν περιφερειάρχις, είχε περιοριστεί να πει πως ήταν άτυχη γιατί έσκασε στη βάρδια της...

Η πολιτική ηγεσία έχει διαχρονικά απειράριθμες ευθύνες για τις αιτίες που οδήγησαν στις συμφορές στη Μάνδρα και στο Μάτι, όπως βεβαίως και για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Η κοινωνία, όμως, έχει τις δικές της για τις μεθόδους που επέλεξε προκειμένου να χτίσει σπίτια πάνω σε ρέματα, βίλες μέσα σε δάση, να φοροδιαφεύγει, να φοροαποφεύγει και συνειδητά να δημιουργεί χρέη περιμένοντας την επόμενη περαίωση για να μην τα αποπληρώσει. Η συνταγματική κατοχύρωση, επομένως, της υποχρεωτικής ολοκλήρωσης της κοινοβουλευτικής τετραετίας θα μας γλιτώσει κι από τη χρόνια παθογένεια ένα μήνα πριν τις εκλογές να λαμβάνουν δωράκια δίκαιοι κι άδικοι και τον υπόλοιπο καιρό να την πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια...

Οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια συμφέροντα μόνο στα νεοφιλελεύθερα εγχειρίδια...

Έχουν εργοδότες κι εργαζόμενοι τα ίδια συμφέροντα, όπως δήλωσε ο Ν. Ρωμανός της ΝΔ, εκτίμηση που συμμερίζονται πολλοί ομοϊδεάτες του; Αν ο καπιταλισμός λειτουργούσε όπως τον θέλουν να λειτουργεί οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του, τότε ναι. Κι αυτό γιατί και οι δύο πλευρές θα ενδιαφέρονταν αποκλειστικώς και μόνο για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης κι επομένως η μακροημέρευσή της θα αποτελούσε κοινό όφελος...

Ο πραγματικός καπιταλισμός, ωστόσο, λειτουργεί πολύ διαφορετικά, όχι ως σύνθεση, αλλά ως σύγκρουση συμφερόντων που προϋποθέτει την επικράτηση της αδικίας. Οι εργοδότες, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, επιδιώκουν τη μεγέθυνση του προσωπικού κι όχι του επιχειρηματικού τους κέρδους. Γι' αυτό, άλλωστε, συναντάμε τόσες και τόσες περιπτώσεις χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, με τους ιδιοκτήτες τους όμως να εξακολουθούν να κολυμπούν στο αφορολόγητο χρήμα, την ίδια ώρα που ζητάνε θυσίες από τους εργαζομένους τους...

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα στο καπιταλιστικό περιβάλλον ο ταξικός πόλεμος δεν είναι επιλογή, αλλά αναγκαιότητα επιβίωσης για το προλεταριάτο και το πρεκαριάτο. Από τη στιγμή που συνήθως το μεγάλο κεφάλαιο ελέγχει και την πολιτική εξουσία οι μικρομεσαίοι οφείλουν να ασκούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη πίεση ώστε οι πολιτικές που υλοποιούνται να μην στέκονται αποκλειστικώς στην πλευρά των εργοδοτών...

Δεν υπάρχουν, εξάλλου, ουδέτερες, άχρωμες πολιτικές, αφού με κάθε απόφαση που λαμβάνεται κάποιοι ωφελούνται κι άλλοι ζημιώνονται. Το ζητούμενο είναι το όφελος των πολλών κι ας δυσαρεστεί αυτό τους κροίσους και τους λακέδες τους...

Οι αρχές που δεν ειναι erga omnes δεν είναι αρχές...

Είτε αρέσει στους Αμερικανούς είτε όχι κι ανεξαρτήτως αν ο Ν. Μαδούρο είναι ένας επιτυχημένος πρόεδρος, που δεν είναι, έχει εκλεγεί από το λαό τής Βενεζουέλας.Έχει εκλεγεί, μάλιστα, με τον ίδιο τρόπο- μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας- που η αντιπολίτευση έχει καταφέρει να πετύχει τον έλεγχο της Γερουσίας. Οποιαδήποτε, επομένως, υποκίνηση και στήριξη σε στρατιωτικό πραξικόπημα από οποιαδήποτε υποτίθεται δημοκρατική χώρα θυμίζει άλλες εποχές, τότε που ο θείος Σαμ, οι πρόεδροι του οποίου μερικές φορές δεν διαθέτουν καν τη λαϊκή πλειοψηφία- όπως συνέβη με τον Ντ. Τραμπ-, επέβαλλε τη δική του εκδοχή τυραννίας στα λατινοαμερικανικά κράτη...

Η ελληνική κυβέρνηση ορθώς πράττει και στηρίζει την κυβέρνηση Μαδούρο κι ορθώς έπραξε και στήριξε τον Τ. Ερντογάν πριν τρία χρόνια στην απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του. Μια χώρα όπως η δική μας, που έχει νιώσει στο πετσί της ουκ ολίγες φορές τι σημαίνει χούντα, αν μη τι άλλο είναι ιστορικώς υποχρεωμένη να τηρεί αυτήν τη στάση. Θα ήταν, όμως, πιο συνεπής αν θυμόταν και πως ο πρόεδρος της Αιγύπτου, αλ Σίσι, είναι στρατιωτικός που κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα, ανεξαρτήτως αν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ήταν επικίνδυνοι για την παγκόσμια γεωπολιτική σταθερότητα και η ενεργειακη μας συμμαχία με την Αίγυπτο είναι πολύτιμη για τα συμφέροντά μας...

Σε διαφορετική περίπτωση η κυβέρνηση θυμίζει τον Γκράουτσο Μαρξ και το "αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες". Και, βεβαίως, η αριστερή ευαισθησία δεν μπορεί να εξαντλείται στην καταδίκη κατάπτυστων δηλώσεων, όπως του δήμαρχου Καλαμάτας για το σαϊτοπόλεμο, αλλά την ίδια ώρα να "πετά χαρταετό" για τις διάφορες πολακειάδες. Οι αρχές μας είτε ισχύουν erga omnes είτε αποτελούν, απλώς, προπέτασμα καπνού για να μην φαίνεται ο εθισμός μας στην εξουσία...