Φορομπαίχτες...

Κανείς μας δεν θέλει να πληρώνει φόρους και οι περισσότεροι, εμού συμπεριλαμβανομένου, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους αποφεύγουμε. Και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που τόσο αισθάνονται πληγωμένοι όπως λένε από τον Γιώργο Κατρούγκαλο, ακόμα περισσότερο. 

Γι' αυτό και είναι πολύ εύκολο για την προπαγάνδα να πατήσει πάνω σε αυτό το χυδαίο μας ένστικτο και να κανιβαλίσει προεκλογικά προγράμματα και, κυρίως, την κοινωνική δικαιοσύνη. Το βλέπουμε πάνω από δέκα χρόνια με θύμα το ΣΥΡΙΖΑ, το βλέπουμε εσχάτως και με το ΠΑΣΟΚ...

Όταν στη ΝΔ δεν ρωτούν το ΣΥΡΙΖΑ πού θα βρει τα λεφτά, όταν οι ίδιοι έχουν δώσει γύρω στα 60 δισ. κυρίως σε γνωστούς και φίλους και δεν μας λένε από πού θα χρηματοδοτηθεί το δικό τους πρόγραμμα, παρουσιάζουν τα "trickle down economics", το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή, σαν κάτι το πρωτοποριακό που έχει εφαρμοστεί αλλού με επιτυχία και τώρα θα εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Οι φοροαπαλλαγές στους πλούσιους θα μεταφέρουν πλούτο και στους φτωχούς. 

Αλήθεια; Γιατί τότε τα τελευταία 40 χρόνια που επικρατεί ο θατσερισμός οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Και γιατί οι εργασιακές συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες, όταν υπάρχει εργασία;...

Το ότι ο καθένας συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του δεν είναι μόνο απαύγασμα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και συνταγματική επιταγή στη χώρα μας. Αν θέλουμε, για παράδειγμα, δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και ισχυρό κοινωνικό κράτος η φορολογία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Φορολόγηση, ωστόσο, χωρίς φορολογική δικαιοσύνη δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής έκρηξης κι εξαπάτησης από αγύρτες που νομοθετούν για την ελίτ, πετούν κοκαλάκια στην πλέμπα κι έχουν και το θράσος να παριστάνουν τους φιλολαϊκούς...  

 

  

  
 

Καμία, μα καμία σημασία ποιος θα είναι δεύτερος, τρίτος, τέταρτος...

Έχουν πεθάνει κι εξακολουθούν να πεθαίνουν πάνω από 35.000 Έλληνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μόλις πριν τρεις μήνες σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι στα Τέμπη και μέσα στους τέσσερις πρώτους μήνες τού 2023 έχουν καταγραφεί 57 εργατικά δυστυχήματα. 

Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα αφού και σε αυτή την προεκλογική περίοδο οι τηλεπανελίστες ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς με το αν η ΝΔ θα είναι αυτοδύναμη ή θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα, όμως, κι από αυτήν τη συζήτηση μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για την επόμενη ημέρα...

Όποιος είναι ευτυχισμένος με κυβέρνηση Μητσοτάκη- δικαιολογημένα η ελίτ, αδικαιολόγητα το λούμπεν πρεκαριάτο και προλεταριάτο- έχει την επιλογή να ψηφίσει ΝΔ. Όποιος δεν είναι, όμως, και κατανοεί πως στις δεύτερες κάλπες δεν έχει εφαρμογή η χαλαρή ψήφος δεν έχει στην ουσία άλλη επιλογή από το να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Τι είδους αντιπολίτευση, άλλωστε, μπορεί να ασκήσει ένα κόμμα τού οποίου ο πρόεδρος είναι εκβιαζόμενος και δεν θα είχε πρόβλημα να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ αν πρωθυπουργός ήταν κάποιος τρίτος κι όχι ο Μητσοτάκης;...

"Μα, υπάρχουν και τα μικρότερα κόμματα που μπορούν να κόψουν την αυτοδυναμία Μητσοτάκη με είσοδό τους στη Βουλή", θα πουν κάποιοι. Λες κι ο Μητσοτάκης θα έχει πρόβλημα να τσιμπήσει όσους του λείπουν από το ΠΑΣΟΚ, τη Νίκη ή την Ελληνική Λύση ή λες και θα διστάσει να πάει σε τρίτες εκλογές... 

Πάρτε το, επιτέλους, χαμπάρι: και με 151 βουλευτές η ΝΔ θα περνά τον ένα αντιλαϊκό νόμο μετά τον άλλο. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και για να βρεθεί στην αντιπολίτευση πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτος. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να διατηρούνται μαγαζάκια και για να κυβερνά ο Μητσοτάκης με το διαίρει και βασίλευε μέχρι να σβήσει ο ήλιος... 

 
 

Τώρα αποφασίζει και διατάζει, εσωκομματική δημοκρατία στις 26 Ιουνίου...

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας παίζει το κεφάλι του σε αυτές τις εκλογές. Το έπαιζε και στις προηγούμενες, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβε γι' αυτό προτίμησε και πάλι τις εσωκομματικές ισορροπίες. Όπως κι αν έχει, όταν κάποιος βρίσκεται σε αυτήν τη θέση δεν είναι δίκαιο να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο και τους ανθρώπους με τους οποίους θα παλέψει; Φαντάζομαι, άλλωστε, πως όσοι σήμερα εντός τού ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται δημοκρατικό έλλειμμα αν το αποτέλεσμα είναι κακό και στις 25 Ιουνίου δεν θα αναλάβουν συλλογικώς την ευθύνη, αλλά θα την επιρρίψουν στον πρόεδρο...

Οι προσωπικές ευθύνες Τσίπρα είναι μεγάλες για το ότι δεν προχώρησε με γοργά βήματα στο ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί το 2019. Δεν είναι, όμως, τώρα η ώρα τής εσωστρέφειας και της εσωκομματικής δημοκρατίας. 

Τώρα είναι η ώρα για τον Τσίπρα να δείξει την αποφασιστικότητα που δεν έδειξε όχι μόνο στο σύνολο της προηγούμενης τετραετίας, αλλά και κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο. Τώρα είναι η ώρα τού αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Η δημοκρατία μπορεί να περιμένει μέχρι τις 26 Ιουνίου...

Με ένα τόσο ρευστό εκλογικό σώμα το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το καλύτερο, μπορεί να είναι και το χειρότερο για το ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι εύκολο τώρα να επισημάνεις με ποιο αποτέλεσμα επιβάλλεται να μείνει ο Τσίπρας και με ποιο να φύγει. Ο λαός, ωστόσο, στις 21 Μαΐου υπέδειξε ποιοι πρέπει να φύγουν ή, έστω, να περάσουν σε δεύτερη μοίρα στο κόμμα. Κι αυτοί φυσικά δεν μπορούν να έχουν λόγο στο μέλλον του...

 

Καλύτερα ραγιάς παρά γκέι...

Ορθώς πράττουν κι αυτομαστιγώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευθύνες τους για την εκλογική συντριβή είναι απαράγραπτες. Πολύ καλά κάνουν, επίσης, σε πολιτικό επίπεδο και στηλιτεύουν τα στελέχη τους που αναζητούν ευθύνες κι αλλού. Αλίμονο, όμως, αν τρελαθούμε όλοι εντελώς και πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 20 μονάδες διαφορά μολονότι σε αυτή τη χώρα τηρούνται όλοι οι δημοκρατικοί κανόνες, τα ΜΜΕ είναι αμερόληπτα, η δικαιοσύνη αδέκαστη, το βαθύ κράτος ουδέτερο ή ότι η πανδημία δεν πάγωσε τα πάντα για δύο χρόνια, δεν γιγάντωσε το φόβο και δεν ανάγκασε την Ευρώπη να εγκαταλείψει τη λιτότητα και να μοιράσει χρήμα...

Και, πάνω από όλα, αλίμονο αν πιστέψουμε ότι ο λαός είναι σοφός και δεν κάνει ποτέ λάθη. Κι αλίμονο αν πιστέψουμε ότι η κρίση του βασίστηκε στα προγράμματα- λες και τα διάβασε λέξη προς λέξη και τα κοστολόγησε- κι όχι σε άλλους παράγοντες. Πόσοι, για παράδειγμα, ψήφισαν με βάση ένα ρουσφέτι ή ένα επίδομα; Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πάει στον παράδεισο μόνο και μόνο γιατί είναι εργατική τάξη. Οφείλει και να αποδεικνύει ότι δεν είναι λούμπεν...

Δεν μπορεί, επίσης, αν πιστέψουμε το νεοδημοκρατικό αφήγημα, ο λαός να είναι σοβαρός όταν δίνει 40% στον Κ. Μητσοτάκη κι ασόβαρος όταν είναι έτοιμος να βάλει τους ανεμβολίαστους παΐσιους στη Βουλή. Το πρόβλημα είναι δομικό, αλλά ακόμα και η πρώτη εστία κοινωνικοποίησης, η οικογένεια, ενδιαφέρεται περισσότερο να μην γίνει ο γιος γκέι- όπως φάνηκε και με το ταινιάκι με τα αγόρια στο ντους- παρά να μην γίνει κακοποιητικός ή ραγιάς. Λες και είναι καλύτερο πρότυπο ο μπαμπάς και η μαμά που γλείφουν κατουρημένες ποδιές για μια συμβασούλα ορισμένου χρόνου των 600 ευρώ που τους καθιστά όμηρους για μια ζωή. Η αξιοπρέπεια δεν ήταν ποτέ ζήτημα χρημάτων...  

  

 
 

Όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο αλλά και προς το καλύτερο...

Αν πιστέψω τη μιντιακή προπαγάνδα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίστηκε γιατί μιλούσε για δικαιοσύνη παντού, για αυξήσεις μισθών, μειώσεις τιμών, ρύθμιση χρεών κι ένα δίκαιο κι αποτελεσματικό κράτος. Ό,τι και να λένε οι βουλευτές και τα στελέχη του για το πρόγραμμα του κόμματος, η μόνιμη επωδός είναι "μα, αυτά καταψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό". Αλήθεια, ο λαός δηλαδή δεν θέλει, για παράδειγμα, κατώτατο μισθό στα 880 ευρώ, μείωση του φόρου στα καύσιμα και μηδενισμό του στο ψωμί και στο γάλα ή να μην διερευνηθούν οι παρακολουθήσεις και τα Τέμπη;...

Προφανώς κι ο λαός δεν τα καταψήφισε όλα αυτά. Δεν ψήφισε, όμως, το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πίστεψε ότι θα τα κάνει. Και δεν τον είχε πιστέψει και πριν τη δήλωση Κατρούγκαλου. Είναι, άλλωστε, πολύ βολικό σε αυτές τις περιστάσεις να ρίχνουμε όλη την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Κι αν οι ψηφοφόροι αδίκησαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έκανε στην κυβερνητική του θητεία ήταν με το πιστόλι στον κρόταφο, από την άλλη κι ο Αλέξης Τσίπρας αδίκησε το κόμμα και τον εαυτό του κρύβοντας στην ουσία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών τη νέα ομάδα που είχε δίπλα του και προόριζε για το υπουργικό του συμβούλιο...

Λογικό είναι, ιδίως για τους ουκ ολίγους ακραίους εντός της, να επιχαίρουν στη ΝΔ και να μιλούν για ιδεολογική μετατόπιση των Ελλήνων προς τα δεξιά, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το μεταναστευτικό ή τους εξοπλισμούς. Από την άλλη, όμως, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε την ιδιωτικοποίηση του νερού ούτε το ΙΕΚ Φούφουτος να αναβαθμιστεί σε Ιατρική Σχολή Αθηνών. Γι' αυτό κι επιτρέψτε μου, όταν έχουμε τόσους πολλούς ψηφοφόρους που επιλέγουν την τελευταία εβδομάδα ή πάνω από την κάλπη, να μιλώ περισσότερο για ρευστότητα και κομματικό αποχρωματισμό τής κοινωνίας παρά για ιδεολογικά μπετόν αρμέ. Τι σημαίνει αυτό; Πως όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο, αλλά και προς το καλύτερο...

 

  
 

Ο Κυριάκος ακούει την κοινωνία, ρωτήστε και τον Ανδρουλάκη...

Δεν βρισκόμαστε στο 1961. Η δεξιά δεν χρειάζεται πλέον να επιστρατεύσει και τα δέντρα για να κερδίσει εκλογές. Μπορεί, για παράδειγμα, να αξιοποιεί ένα παράνομο λογισμικό τύπου Predator ή να αλιεύει προσωπικά δεδομένα των πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τύπου Cambridge Analytica, μέσω και Ισραηλινών πρακτόρων. Το να έχεις, συνεπώς, εκλογικούς αντιπροσώπους σε κάθε εκλογικό τμήμα δεν διασφαλίζει το fair play όταν ο αντίπαλός σου ελέγχει το βαθύ κράτος, τη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ...

Αυτό το, εν πολλοίς, στημένο ματσάκι μπορεί να το κερδίσει κάποιος που ήταν ή και είναι ακόμα παρακολουθούμενος κι ενδεχομένως εκβιαζόμενος; Κάποιος που ίσως να έχει σκελετούς στη ντουλάπα του που αφορούν την προσωπική του ζωή αλλά μπορεί και να εμπίπτουν και σε άρθρα τού Ποινικού μας Κώδικα; Κάποιος που μέχρι πρότινος έλεγε στο λαό πως είναι σοσιαλδημοκράτης, αλλά δεν είχε και δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με την πιο νεοφιλελεύθερη, ακραία κι αυταρχική δεξιά τής μεταπολίτευσης;...

Ή μπορεί να το κερδίσει κάποιος που το έχει κερδίσει και στο πρόσφατο παρελθόν κι ο οποίος έχει αποδείξει ότι δεν έχει σκελετούς στη ντουλάπα του, όσο κι αν την έχουν ξεψαχνίσει οι αντίπαλοί του; Κάποιος που πάντοτε είχε μονομέτωπο με τη δεξιά και που δεν μπήκε ποτέ ούτε καν στη σκέψη να συνεργαστεί μαζί της; Τα διλήμματα είναι υπαρκτά, υπαρκτότατα, αλλά αντί κάποιοι να αγωνίζονται για να σπάσει η αυτοδυναμία τής πιο φαύλης δεξιάς που θέλει να συνταγματοποιήσει ακόμα και την ιδιωτικοποίηση του νερού πολεμούν, παριστάνοντας  μάλιστα τους προοδευτικούς, εκείνους που το κάνουν...

 
 

Όλοι τους και μόνος του, όπως πάντα...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας έγιναν διεκδικητές τής εξουσίας, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την απροκάλυπτη και τη συγκεκαλυμμένη δεξιά- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-, αλλά και την υπόλοιπη Αριστερά. Ούτε πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ούτε κατά τη διάρκειά της ούτε και μετά υπήρξε διάθεση της υπόλοιπης Αριστεράς να συνδράμει. Μόνο φθόνος, αντιζηλία, μικροκομματισμός, ανευθυνότητα και στιγματισμός από αυτούς που από τους άλλους ζητούν παλικαριά, ενώ οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά...

Περίμεναν στη γωνία για κάθε λάθος, για κάθε συμβιβασμό, για κάθε παράλειψη προκειμένου να δείξουν με το δάχτυλο. Κι αυτό φάνηκε ακόμα πιο έντονα την τελευταία τετραετία κατά την οποία αντιπολιτεύτηκαν περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ παρά τη χειρότερη δεξιά τής μεταπολίτευσης... 

Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε την αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση, άργησε να βγάλει νέα πρόσωπα μπροστά κι ο προεκλογικός του σχεδιασμός αποδείχθηκε αποτυχημένος. Πόσο Αριστεροί είναι, όμως, αυτοί που πανηγυρίζουν τη βραδιά που η δεξιά επιτυγχάνει το μεγαλύτερο θρίαμβό της από το 1974; Και πόσο σοσιαλδημοκράτες αυτοί που δεν θα είχαν πρόβλημα να κυβερνήσουν μαζί της με μόνο όρο να μην είναι πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης;...

Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, από όλο το πολιτικό φάσμα, είναι αυτοί που είναι: νεοφιλελεύθεροι, εθνικιστές, ρατσιστές, γιαλαντζί σοσιαλδημοκράτες, σταλινικοί κι ανερμάτιστοι. Δεν θα κερδίσει, όμως, κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν κέρδισε και την Κυριακή άλλωστε, αν επιμείνει στην αποδόμηση των αντιπάλων του κι όχι στην προώθηση της δικής του θετικής ατζέντας και των νέων προσώπων στο κόμμα. Όταν τον βαράνε, ναι, να απαντά, και χωρίς γάντια μάλιστα, αλλά να μην είναι η άμυνα η κεντρική του στρατηγική... 

Όπως κι αν έχει, μέσα σε ένα μήνα και, μάλιστα, εκλογικό προφανώς δεν μπορείς να αλλάξεις ό,τι καθυστέρησες να αλλάξεις τέσσερα χρόνια. Αν δείξεις, όμως, με πράξεις ότι επιτέλους έλαβες το μήνυμα, αναγνωρίσεις τα λάθη σου και δεν κατηγορείς τον εχθρό λαό κάτι μπορείς να σώσεις. Κι αυτό το κάτι μπορεί να γίνει η μαγιά για την πολιτική ανατροπή που τόσο πολύ έχει ανάγκη η κοινωνική πλειοψηφία... 

 

 

Όποιος δεν θέλει δεύτερη κηδεία δεν διοργανώνει μνημόσυνα...

Όποιος δεν θέλει μια δεύτερη κηδεία σε ένα μήνα αυτή την ώρα δεν διοργανώνει μνημόσυνα. Με νέες εκλογές μπροστά μας, προτεραιότητα όλων των προοδευτικών πολιτών, ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν την Κυριακή, θα έπρεπε να είναι η ήττα ή, έστω, μια μη αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντί, όμως, γι' αυτό οι προοδευτικές δυνάμεις προετοιμάζονται να βγάλουν τη σάρκα ο ένας του άλλου με τον αρχιερέα τής διαφθοράς να χαμογελά τρώγοντας ποπ κορν στο Μαξίμου. Κι αυτή είναι, στην πραγματικότητα, στρατηγική ήττα τού συνόλου τής Αριστεράς κι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ...

Φυσικά και δεν τρέφω αυταπάτες πως ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ- ΚΚΕ- ΜέΡΑ 25- Πλεύση Ελευθερίας θα ενώσουν δυνάμεις για να αποτρέψουν τη θεμελίωση του θατσερισμού και του τραμπισμού στη χώρα μας κι ας ήταν κάτι τέτοιο απόλυτη αναγκαιότητα. Ο καθένας θα δώσει μάχη μέχρις εσχάτων για να δυναμώσει το μαγαζάκι του, αφήνοντας τον Μητσοτάκη να κάνει παρέλαση πάνω στο πτώμα τής Αριστεράς, με την "προφητεία" Βορίδη για ιδεολογική ηγεμόνευση της δεξιάς να λαμβάνει σάρκα κι οστά. Μπροστά μας έχουμε ιδιωτικοποίηση του νερού, τη μεγαλύτερη μεταβίβαση περιουσίας από τη μεσαία τάξη στους ολιγάρχες, για παράδειγμα, αλλά προτεραιότητα για κάποιους προοδευτικούς είναι να τελειώσουν με τον Αλέξη Τσίπρα...

Ο Κ. Μητσοτάκης θα κερδίσει και τις δεύτερες εκλογές, πιθανότατα με αυτοδυναμία. Ούτε έχει και τόσο μεγάλη κοινοβουλευτική σημασία αν η ευρύτερη Αριστερά διαθέτει 100 ή 120 βουλευτές. Από τη στιγμή που θα είναι μειοψηφία κι ο πρωθυπουργός θα στηρίζεται από τα ΜΜΕ θα περνά ό,τι γουστάρει και δεν θα ανοίγει ρουθούνι... 

Είναι, ωστόσο, ζήτημα ιδεολογικής αυτοπεποίθησης να μην νιώθουν οι προοδευτικοί πολίτες ότι ζουν σε μια χώρα που πιστεύει μόνο στο νεοφιλελευθερισμό και στον εθνικισμό, στην ασυδοσία τού κεφαλαίου και στη μισαλλοδοξία. Πως, εν τέλει, αυτά τα τέσσερα ή και λιγότερα- μακάρι- χρόνια δεν θα διαρκέσουν για πάντα και πως το φως θα νικήσει κάποια στιγμή το βαθύ σκοτάδι... 

  

  
 

Η ήττα που δεν γίνεται μάθημα γίνεται συντριβή...

Το βράδυ των χαμένων εκλογών τού 2019 ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί το ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από τέσσερα χρόνια δεν τον πραγματοποίησε ή τουλάχιστον όχι στον υπεσχημένο βαθμό. Αν τον είχε πραγματοποιήσει, άλλωστε, δεν θα μπορούσαν να τον σταματήσουν ούτε το καθεστώς Μητσοτάκη ούτε, πολλώ δε μάλλον, δηλώσεις ενός στελέχους του δύο ημέρες πριν τις εκλογές...

Η απλή αναλογική αποδείχθηκε- με 40% αποχή και χαλαρή ψήφο α λα ευρωεκλογές- στρατηγικό λάθος τής Αριστεράς. Την πολυδιάσπασε και συσπείρωσε τη δεξιά- ακροδεξιά πολυκατοικία. Το ότι, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν παρουσίασε ποτέ ποιο θα ήταν το υπουργικό του συμβούλιο με φρέσκα πρόσωπα κι όχι με αυτά που κυβέρνησαν το 2015- 2019 ήταν το μεγαλύτερο λάθος του. 

Τι να το κάνω που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα στην ελληνική ιστορία που αποτύπωσε γραπτώς τα αίτια εκλογικής του ήττας; Ελάχιστοι το διάβασαν. Όλοι, όμως, θα έβλεπαν τα νέα πρόσωπα και θα ξεχνούσαν τα παλιά κι αποδοκιμασμένα...

Όλα αυτά φυσικά και δεν σημαίνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ άξιζε μια τέτοια συντριβή ή πως ο Κ. Μητσοτάκης ήταν και θα είναι καλύτερος πρωθυπουργός από τον Τσίπρα ή πως ΠΑΣΟΚ και λοιπά αριστερά κόμματα που πήραν μικρότερα ποσοστά έκαναν καλύτερη αντιπολίτευση. Ένας άνθρωπος που γκρέμισε το ΕΣΥ εν μέσω πανδημίας, ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης και παρακολουθούσε τους πάντες, σε μια δεύτερη τετραετία δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο... 

Ούτε είναι άμοιρος ευθυνών ο κυρίαρχος λαός. Κι αυτός που ψήφισε κι αυτός που απείχε. Μόνο που τα ήξεις αφήξεις για το τι κυβέρνηση θέλεις και το πρόκριμα στη μιζέρια αντί για το οραματικό ήρθαν και προστέθηκαν σε μια κατατονική αντιπολίτευση που όπως και οι ομάδες τής Θεσσαλονίκης τα ρίχνουν όλα στο κατεστημένο των Αθηνών κι εγκαταλείπουν τη μάχη. Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στις δεύτερες εκλογές μάχη επιβίωσης.  Το ίδιο κι ο Αλέξης Τσίπρας... 

 

 

Ψήφισε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ 25 για να έχεις Μητσοτάκη γι' άλλα τέσσερα χρόνια...

Η επιλογή όποιου πιστεύει ότι ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ένας καλός πρωθυπουργός- με όποιο κριτήριο χρησιμοποιεί ο καθένας- ή, τέλος πάντων, καλύτερος από τους αντιπάλους του έχει την ξεκάθαρη επιλογή να τον ψηφίσει. Όποιος, από την άλλη, θεωρεί πως ήταν ένας κακός πρωθυπουργός μπορεί είτε να ψηφίσει τον Αλέξη Τσίπρα είτε κάποιον τρίτο. Αν, όμως, είναι της άποψης πως η χώρα και η κοινωνική πλειοψηφία οφείλουν να απαλλαγούν από τον σημερινό πρωθυπουργό έχει κι αυτός μόνο μία επιλογή, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ...

Δεν τιμά τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ πως αν κερδίσουν τις εκλογές αυτό θα έχει συμβεί μέσω καραμπόλας κι όχι γιατί οι πολίτες είναι ενθουσιασμένοι μαζί τους. Κι ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, αξιοποίησε το 2019 και με τη μέθοδο της εξαπάτησης τη δυσαρέσκεια για τις υψηλές προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Κι αν ο προεκλογικός λόγος Τσίπρα δεν ήταν οραματικός ή ριζοσπαστικός, ακόμα και η κατάργηση επαχθών νομοθετημάτων Μητσοτάκη και η διακοπή τής πορείας προς το νεοφιλελεύθερο κι ακροδεξιό ολοκαύτωμα με την παράλληλη υπονόμευση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου είναι πολύ σημαντικές παράμετροι εδώ που βρισκόμαστε...

Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ 25 βρίσκονταν στη Βουλή η οποία νομοθέτησε, ανάμεσα σε άλλα, τις απλήρωτες υπερωρίες, το γκρέμισμα του ΕΣΥ εν μέσω πανδημίας και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ μεσούσης ενεργειακής κρίσης. Δεν τα απέτρεψαν και δεν μπορούσαν να τα αποτρέψουν γιατί δεν διέθεταν την πλειοψηφία. 

Ποσώς, συνεπώς, με ενδιαφέρει να προτεραιοποιήσω την παρουσία τους και στην επόμενη Βουλή όταν στόχος κάθε προοδευτικού πολίτη θα έπρεπε να είναι πολιτικές προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κι αν δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ, ας μπουν σε μια κυβέρνηση μαζί του για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα εξοκείλει. Όλα τα υπόλοιπα, όπως και το αυτογκόλ- σκόπιμο ή μη θα το δείξει η πορεία- Κατρούγκαλου μηδενική αξία θα έχουν αν τη Δευτέρα ορκιστεί κυβέρνηση Μητσοτάκη... 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο νικητής των εκλογών κι αυτό λέγεται δικαιοσύνη...

Είναι πανικόβλητοι στην αγία οικογένεια και δεν μπορούν να το κρύψουν πλέον. Ο θείος τα βάζει ακόμα και με τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, ενώ ο "άριστος" ανιψιός αναζητά αλλά, φευ, δεν βρίσκει την Πολιτεία του Πλάτωνα. Καταρρέουν ακόμα και στις δημοσκοπήσεις και κάνουν τη μία πατάτα μετά την άλλη λίγο πριν ο λαός τούς δείξει την πόρτα τής εξόδου. Για τον Κ. Μητσοτάκη, μάλιστα, μπορεί κάλλιστα να ανοίγει μια άλλη. Όχι, όμως, ενός από τα δεκάδες άγνωστο το πώς τα απόκτησε ακίνητά του, αλλά της φυλακής...

Όταν ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν φαβορί. Κι όχι μόνο γιατί τον έδειχναν πίσω οι δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες μπορεί να αντιπαθούν, στην πλειοψηφία τους, τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά δυσπιστούσαν απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα εξαιτίας των υψηλών προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει το 2015... 

Τις τελευταίες εβδομάδες, ωστόσο, γίνεται όλο και φανερότερο ποιος έχει διάθεση να παλέψει για τα συμφέροντα των πολλών και ποιος κρατιέται με νύχια και με δόντια στην εξουσία που θεωρεί κληρονομικό του δικαίωμα. Από τη μία βρίσκεται εκείνος που ορισμένες φορές υπερτιμά τη δύναμη της βούλησής του κι από την άλλη αυτός που αισθάνεται πως μπορεί να ασχημονεί χωρίς να λογοδοτεί, σαν βασιλιάς δίχως βασιλεία...

Η νίκη, πάντως, του ΣΥΡΙΖΑ, η απαλλαγή από το καθεστώς Μητσοτάκη και η πολιτική αλλαγή δεν έχουν κλειδώσει. Γι' αυτό και δεν πρέπει να λείψει κανείς από τις κάλπες. Κι εφόσον επιτευχθεί η λύτρωση της χώρας από ένα καθεστώς που τόσο ωμά υπηρέτησε το κεφάλαιο και τόσο απροκάλυπτα βίασε τη δημοκρατία θα σταλεί κι ένα μήνυμα και στην υπόλοιπη Ευρώπη που γοητεύεται από τους Όρμπαν και τις Μελόνι πως το μέλλον δεν βρίσκεται στη νεοφιλελεύθερη, ρατσιστική και μισαλλόδοξη ακροδεξιά, αλλά στην Αριστερά τής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατικής προσήλωσης. Όσο για τον Ν. Ανδρουλάκη, από το βράδυ τής Κυριακής δεν θα μπορεί να είναι πλέον αντιπρόεδρος Εδεσσαϊκού. Φτάνει η ώρα και του δικού του πολιτικού ζυγίσματος...

 

 

Αν μας νοιάζει μόνο το ψωμί δεν θα φάμε ποτέ παντεσπάνι...

Απουσιάζει ο οραματικός λόγος σε αυτές τις εκλογές. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό γιατί κι όταν τον είχαμε, έμοιαζε περισσότερο με πομφόλυγες τυλιγμένες σε εκθέσεις ιδεών. Το ότι, όμως, δεν έχουμε συζητήσει σχεδόν καθόλου, για παράδειγμα, για το πού πρέπει να κατευθυνθούν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης κι άλλοι ευρωπαϊκοί πόροι δεν είναι προς έπαινο. Ούτε είναι σχέδιο η υπόσχεση της ανακατεύθυνσής τους από δέκα επιχειρήσεις στους μικρομεσαίους έτσι γενικώς κι αορίστως...

Προφανώς όταν πολλοί δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα ή κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους δεν ενδιαφέρονται για τα εντυπωσιακά και μακροπρόθεσμα. Όταν, όμως, κι εμείς αρκούμαστε στο μεροδούλι μεροφάι, το οποίο εξυπηρετεί το ρουσφέτι, τον κομματισμό και την οικογενειοκρατία, δεν δίνουμε πατήματα στα κόμματα να δεσμευτούν για περισσότερα. Αφού χορταίνουμε με ξεροκόμματα ποιος ο λόγος για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και κοινωνική δικαιοσύνη;...

Παρομοίως, η μόνη συζήτηση που έγινε για την παιδεία αφορά την κατάργηση ή όχι της ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Λες κι αυτή είναι η αιτία των προβλημάτων κι όχι σύμπτωμά τους. Ούτε συνιστά σχέδιο η γενική κι αόριστη ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, ακόμα κι αν βασίζεται σε αύξηση των σχετικών κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό... 

Το πολιτικό μας προσωπικό, ωστόσο, παρουσιάζεται λίγο στη διαχείριση καταστάσεων που δεν σχετίζονται με τη μικροπολιτική. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλοι ίδιοι και θα κάνουν τα ίδια όποιος κι αν εκλεγεί, αλλά δεν μπορούμε να μένουμε ικανοποιημένοι με το έλασσον. Αν μείνουμε, δεν θα πετύχουμε ποτέ το μέγιστο...

 
 

Ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου...

Ο Ν. Ανδρουλάκης το βράδυ τής 21ης Μαΐου θέλει το ΠΑΣΟΚ να είναι πάνω από το 10% και η ΝΔ να επικρατήσει με μια άνετη διαφορά επί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μην βγαίνουν τα κουκιά ώστε να πιεστεί για συγκυβέρνηση. Θεωρεί περισσότερο διαχειρίσιμη εσωκομματικά μια φυσιολογική πτώση των ποσοστών του στις δεύτερες εκλογές από το ισχυρό ενδεχόμενο αυτό να διασπαστεί αν συγκυβερνήσει με τον ωτακουστή του ή με το ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος, όμως, δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει με τη δεξιά πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα και πόσο πιστευτός γίνεται όταν ισχυρίζεται πως είναι ο νόμιμος κληρονόμος τού Ανδρ. Παπανδρέου;...

Κατανοώ τη δύσκολη θέση Ανδρουλάκη. Είναι πρόεδρος ενός διχασμένου κόμματος, το 65% του οποίου είναι δεξιόστροφο και το υπόλοιπο αριστερόστροφο. Υπό αυτή την έννοια και πάλι καλά που πετά και καμιά παρόλα σε βάρος τού Κ. Μητσοτάκη. Όταν, όμως, ένα κόμμα ετεροπροσδιορίζεται δεν μπορεί να είναι ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου. Το ΚΚΕ, τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται στον πολιτικό χάρτη...

Αν χρειαστούν δεύτερες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί και στο ενδιάμεσό τους. Από κίνημα, άλλωστε, έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε κόμμα στελεχών που εξυπηρετούν προσωπικές ατζέντες χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές. Αν, για παράδειγμα, πράγματι πίστευε στη σοσιαλδημοκρατία ο Ν. Ανδρουλάκης, στην ενίσχυση του ΕΣΥ ή στη διαλεύκανση των παρακολουθήσεων θα είχε ξεκόψει ευθύς εξαρχής οποιοδήποτε δίαυλο επικοινωνίας με τη ΝΔ, ιδίως από τη στιγμή που ο Κ. Μητσοτάκης δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να θυσιάσει την πρωθυπουργία... 

Ο διμέτωπος, συνεπώς, Ανδρουλάκη είναι κι ανιστόρητος κι αψυχολόγητος όταν ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται στα δύο τρίτα ή και περισσότερο των προγραμμάτων τους. Εκτός αν οι σκελετοί στη ντουλάπα Ανδρουλάκη είναι τόσο πολλοί που αδυνατεί να χωρέσει και τη δεξιά μέσα σε αυτή...   

 
 

Μακάρι για τη δημοκρατία μας οι δημοσκόποι να πέσουν μέσα...

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δικαιωθούν την Κυριακή και η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη να αποδειχθεί η δημοφιλέστερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, δημοφιλέστερη κι από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, και να κερδίσει τις εκλογές με πέντε και βάλε μονάδες διαφορά. Οι άνθρωποι ως μονάδες κι ως συλλογικοί φορείς διατηρούν, άλλωστε, το δικαίωμα της αυτοκαταστροφής... 

Θα μου επιτρέψετε, ωστόσο, να μην βλέπω στην κοινωνία αυτή την εικόνα θριάμβου Μητσοτάκη που καλλιεργούν τα θεσμικά και παραθεσμικά κέντρα εξουσίας. Σίγουρα δεν τη βλέπουν όσοι συμμετείχαν στη μαζική συγκέντρωση στις Σέρρες έξω από το γραφείο τού υπουργού των Τεμπών, Κώστα (βαθύ) Αχ. Καραμανλή...

Όταν ρωτούν στις δημοσκοπήσεις "τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές" δεν ξεπερνά το 15% όσοι δηλώνουν ΣΥΡΙΖΑ. Πού είναι οι υπόλοιποι; Ντρέπονται για την επιλογή τους πριν τέσσερα χρόνια και την κρύβουν; Ενδεχομένως κάποιοι, αλλά μου μοιάζει λογικότερο η πλειονότητα των συριζαίων είτε να μην απαντά για διάφορους λόγους στην εποχή τού Predator είτε να κοροϊδεύει τους δημοσκόπους...

Ούτε η εμφάνιση Μητσοτάκη στην τηλεμαχία, τα καθρεφτάκια τύπου "youth pass" που μοιράζει την ύστατη στιγμή ή η προεκλογική καμπάνια φόβου μού δίνουν την εικόνα σιγουριάς για το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπό μία έννοια θα ήθελα, τρόπον τινά, να διαψευστώ την Κυριακή και οι δημοσκόποι να πέσουν μέσα. Σε διαφορετική περίπτωση η δουλειά που θα χρειαστεί να κάνει η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση για να αναστηλώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου θα παραπέμπει στο 1974 κι όχι στην τρίτη δεκαετία τού 21ου αιώνα...

 
 

Καλπάζοντας προς τη συντριβή...

Ας είμαι όσο πιο ξεκάθαρος γίνεται μέσα στο πιο ομιχλώδες εκλογικό τοπίο τής μεταπολίτευσης: μόνο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν νίκη τής ΝΔ, τίποτα άλλο. Θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας, για το αν αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του ώστε τα υπόλοιπα κόμματα να εγκαταλείψουν τη μάχη και να στέψουν τον Κ. Μητσοτάκη αιώνιο βασιλιά, λίγες ημέρες μετά τη στέψη τού Κάρολου. Όχι, δεν είναι αρκετό γιατί όλες οι υπόλοιπες ενδείξεις δείχνουν ήττα, ενδεχομένως και πανηγυρική, του κυβερνώντος σήμερα κόμματος...

Είχε στην τηλεμαχία ο Κ. Μητσοτάκης την εικόνα τού αβύθιστου κυβερνήτη; Μάλλον αυτή ενός ψοφοδεούς εγκληματία που ομολογεί το έγκλημά του- ένα, έστω, από τα πολλά- είχε, αποδεικνύοντας γιατί δεν πηγαίνει σε ντιμπέιτ των δύο με τον Αλέξη Τσίπρα. Κατάφερε να είναι ο χειρότερος όλων ακόμα  και σε αυτό το τηλεοπτικό προϊόν- σούπα, πιο βαρετός κι από τον Δ. Κουτσούμπα και πιο ένοχος κι από τον Αλ Καπόνε. Ούτε, όμως, το πλήθος (sic) που μαζεύεται στις ομιλίες του ούτε οι κουβέντες στα καφενεία ούτε η τραμπική προεκλογική του εκστρατεία, με επίκεντρο τα fake news, μαρτυρούν ηγέτη που καλπάζει προς τη νίκη...

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως καλπάζει ο Αλέξης Τσίπρας προς τη νίκη. Αυτή η προεκλογική περίοδος είναι τόσο βουβή όσο το κύμα ώσπου να σπάσει στο βράχο. Αδυνατώ, άλλωστε, να πιστέψω ότι το ενάμισι εκατομμύριο πολιτών που βγήκε στο δρόμο με αφορμή τα Τέμπη πριν δύο μήνες θα πάει στις 21 Μαΐου να ψηφίσει με το σκεπτικό "εντάξει, πέθαναν στην Ελλάδα οι περισσότεροι στην Ευρώπη κατά την πανδημία, είχαμε το ακριβότερο ρεύμα και βενζίνη, ο πρωθυπουργός παρακολουθούσε τους πάντες και διόρισε τον σταθμάρχη που σκότωσε 57 ανθρώπους, δεν πειράζει όμως, θα ξαναψηφίσουμε Μητσοτάκη γιατί ο Τσίπρας δεν έσκισε το μνημόνιο το 2015, αλλά το 2018". Κοντός ψαλμός, τη μεθεπόμενη Κυριακή θα ξέρουμε...  

 

 

Συνενοχή η μετριοπάθεια μπροστά στην πιο επικίνδυνη δεξιά της μεταπολίτευσης...

Δεν ξέρω αν αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, είναι όμως η πιο επικίνδυνη. Ακόμα πιο επικίνδυνη από την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη γιατί τουλάχιστον τότε τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους και της ασκούσαν κριτική. Όπως κι αν έχει, το "επικίνδυνος" είναι πιο επιβαρυντικό από το "χειρότερος" γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει συμβεί εκκινώντας κι από αγαθές προθέσεις. Η επικινδυνότητα, ωστόσο, περιλαμβάνει δόλο που δεν σχετίζεται με άγνοια ή ανικανότητα, αλλά με εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων...

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν άφησε το ΕΣΥ αθωράκιστο στην πανδημία, δεν ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης, δεν άφησε αφορολόγητα τα υπερκέρδη, δεν παρακολουθούσε φίλους κι αντιπάλους, δεν έκανε push backs στο Αιγαίο και δεν τοποθέτησε ένα ρουσφέτι για σταθμάρχη στη Λάρισα από ανικανότητα ή απρονοησία. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, αυτό ήταν το σχέδιό του και, μάλιστα, του αναγνωρίζω ότι είχε την επιδεξιότητα να το προσαρμόσει στις ανάγκες τής πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Ο νεοφιλελευθερισμός κι ο εθνικισμός δεν έτυχαν ούτε, φυσικά, πέτυχαν. Σχεδιάστηκαν επιμελώς κι εφαρμόστηκαν στην πράξη...

Τα εκλογικά διλήμματα πολλές φορές είναι τεχνητά. Ιδίως στον ύστερο δικομματισμό ΝΔ- ΠΑΣΟΚ οι διαφορές των δύο κομμάτων ήταν ελάχιστες. Δεν ισχύει, όμως, αυτό σήμερα. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ίδιοι κι αυτό αποδεικνύεται κι από το πώς κυβέρνησαν υπό διαφορετικές πολιτικές συνθήκες. 

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητη η νεκρανάσταση του "τι Πλαστήρας τι Παπάγος", γι' αυτό και η κοινωνική πλειοψηφία τρέμει μια δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη. Όσοι, συνεπώς, σε αυτές τις εκλογές επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις δεν είναι μετριοπαθείς. Θα είναι συνένοχοι αν δοθεί μια δεύτερη θητεία στην πιο επικίνδυνη δεξιά τής μεταπολίτευσης...  

 

 
 

Όσο η αλλαγή πλησιάζει τόσο περισσότερα κομμούνια θα σας πάρουν τα σπίτια...

Από το καλοκαίρι τού 2015 θέμα νομίσματος δεν έχει τεθεί για την Ελλάδα. Αντιθέτως, από το περσινό καλοκαίρι και τις αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις κι όχι μόνο τίθεται ζήτημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Κι όχι μόνο από την αντιπολίτευση, αλλά κι από κορυφαίους ευρωπαϊκούς θεσμούς τους οποίους υποβαθμίζουν αυτοί που ωρύονταν πριν οκτώ χρόνια να μείνουμε Ευρώπη κι έδιναν αγώνα για τον Β. Σόιμπλε και τον Γ. Ντάισελμπλουμ. Μαντέψτε με τι ασχολούνται τα συμβατικά ΜΜΕ, αν έχετε ακόμα απορίες για το αν βρισκόμαστε πράγματι στην 107η θέση στην ενημέρωση...

Το 2019 ο Κ. Μητσοτάκης είχε πει πολλά ψέματα και είχε δώσει πολλές υποσχέσεις τις οποίες δεν εκπλήρωσε. Δεν είχε καταφύγει, ωστόσο, στην τρομοκράτηση γιατί δεν του χρειαζόταν. Με την εξαπάτηση είχε εξασφαλίσει την επικράτησή του και μπορούσε να το παίζει ένας μετριοπαθής, φιλελεύθερος πολιτικός που σηκώνει τα μανίκια μόνο για να δουλέψει κι όχι για καβγά. Σήμερα, όμως, αντιγράφει την τακτική Σαμαρά του 2015 γιατί ξέρει ότι η πραγματικότητα στην κάλπη θα είναι πολύ διαφορετική αυτής των δημοσκοπήσεων...

Το ξαναζεσταμένο 2015, ιδίως από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας έχει στην ουσία αποκλείσει τον Γ. Βαρουφάκη από την προοδευτική κυβέρνηση, μοιάζει περισσότερο με φάρσα. Ο Κ. Μητσοτάκης, ως άλλος Τραμπ, θέλει να βλέπει τον πολιτικό του αντίπαλο να απαντά για τα αυτονόητα, όπως για το πώς μπορεί ο Τσίπρας να θέλει, για παράδειγμα, τοπικά νομίσματα και να μην το είχε κάνει πριν οκτώ χρόνια που αρκετοί θα τον ηρωοποιούσαν γι' αυτό. Κυριακή κοντή γιορτή, ωστόσο, για κάποιους και κηδείας για μερικούς άλλους...

  
 

Κατά φαντασίαν ανίκητος...

Γύρω στις δύο εβδομάδες μετά την παρουσίαση του προγράμματος της ΝΔ κι άλλες τόσες πριν τις εκλογές υπόσχεται νέα επιδόματα, εκείνος που τα δαιμονοποιούσε. Καλπάζει, εξάλλου, στις δημοσκοπήσεις προς την αυτοδυναμία, είναι η καλύτερη κυβέρνηση της αντιπολίτευσης, άριστος ο ίδιος κι ο αντίπαλός του ένας καταληψίας κατσαπλιάς, ωστόσο αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να τον αντιμετωπίσει σε ντιμπέιτ. Αν όλα αυτά μαρτυρούν βεβαιότητα για εκλογικό θρίαμβο κι όχι πανικό μπροστά στη διαφαινόμενη ήττα, μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά...

Ο νικητής ενός ντιμπέιτ δεν είναι απαραιτήτως κι ο καλύτερος ηγέτης για μια χώρα. Αλίμονο, δεν είναι όλα επικοινωνία και η αποτελεσματικότητα δεν είναι συνώνυμο της ευφράδειας λόγου ή του χαρίσματος της διαπροσωπικής επαφής. Αν, όμως, θεωρούσα πως επί πρωθυπουργίας μου έχει συντελεστεί μια κοσμογονία, ενώ επί πρωθυπουργίας τού αντιπάλου μου ζήσαμε το χάος δεν θα επιδίωκα μία, δύο, τρεις τηλεμαχίες, αλλά αν είναι δυνατό να τον αντιμετωπίζω ενώπιος ενωπίω κάθε ημέρα. Το έργο μου, εξάλλου, θα μιλούσε από μόνο του, ανεξαρτήτως αν ήμουν λιγότερο χαριτωμένος από τον αντίπαλό μου...

Ο Κ. Μητσοτάκης, όμως, γνωρίζει ότι στο μόνο στο οποίο υπερτερεί από τον Αλέξη Τσίπρα είναι στη μιντιακή υπεροχή και στο επικοινωνιακό επιτελείο. Χωρίς, ωστόσο, προκατασκευασμένο σενάριο και δίχως δίχτυ ασφαλείας από τους μιντιάρχες χορηγούς του δεν μπορεί να σταθεί ούτε ημέρα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Τσίπρας να επιζήσει ενός σκανδάλου υποκλοπών ή των Τεμπών; Γι' αυτό ακόμα και στο άνοστο ντιμπέιτ που θα γίνει την Τετάρτη o Μητσοτάκης δεν επέτρεψε όχι μόνο τον ελεύθερο διάλογο ανάμεσα στους αρχηγούς, αλλά ούτε καν μια ελεύθερη ερώτηση από τους δημοσιογράφους. Κατά τα άλλα, η Ενημέρωση 107 είναι μια συκοφαντία κατά τής χώρας μας... 

 
 

Ας καμαρώνουμε τον Κουτσούμπα και τον Βαρουφάκη στη Βουλή κι ας σοδομίζεται η δημοκρατία μέχρι το '27...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κάνει λάθη, τουλάχιστον όχι περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει ένας μέσος άνθρωπος. Αντιθέτως, έχει σχέδιο και το εφάρμοσε, έστω κι αν εξωγενείς παράγοντες, όπως η πανδημία, την ανάγκασαν να περιορίσει τη σπουδή της σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Το απέδειξε και με τις τροπολογίες για το δήθεν αποκλεισμό Κασιδιάρη, που αποδείχθηκε αποκλεισμός για όσους ακροδεξιούς δεν την προσκύνησαν...

Μακριά από μένα κάθε ηρωοποίηση κομμάτων και προσώπων που διέπονται από ρατσισμό, εθνικισμό κι άλλες πολιτικές ασθένειες αυτού του είδους. Με ανησυχεί, όμως, βαθύτατα που για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση αποκλείονται κόμματα από την εκλογική διαδικασία, έστω κι αν δεν θα ήθελα επ' ουδενί να αποκτήσουν κοινοβουλευτική παρουσία. Ο αποκλεισμός δεν μπορεί παρά να είναι η εξαίρεση της εξαίρεσης και η εργαλειοποίηση της δικαστικής εξουσίας και σε αυτήν την περίπτωση μόνο περισσότερες πληγές ανοίγει στο πλασίμπο της δημοκρατίας που ζούμε...

Με το να αποκαλέσω τον Κ. Μητσοτάκη πανούργο, δολοπλόκο κι επικίνδυνο για τη δημοκρατία δεν λέω κάτι καινούριο ούτε κάτι που δεν αληθεύει. Αναρωτιέμαι, όμως, αν έκανε όσα έκανε στην πρώτη τετραετία πόσο περισσότερο θα ασελγήσει στο κράτος δικαίου σε μια δεύτερη. 

Και, πολύ περισσότερο, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί τής ελάσσονας αντιπολίτευσης να επιμένουν ακόμα στο αφήγημα "τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας". Κι ακόμα πιο πολύ αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό κάποιοι να πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη αρκεί να είναι στη Βουλή και το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ 25 από το να έχουμε μια προοδευτική κυβέρνηση που θα βάλει τέλος στον ασύστολο βιασμό τής δημοκρατίας που βιώνουμε σήμερα...

  

  
 

Ο Διαφωτισμός δεν θα έρθει με σταυροκοπήματα...

Δεν περιμένω από τους υπερσυντηρητικούς ακροδεξιούς να οδηγήσουν τη χώρα στο Διαφωτισμό. Γι' αυτούς κάθε απόκλιση από το μεσαίωνα θεωρείται εθνική προδοσία. Περιμένω, ωστόσο, από αυτούς που βαυκαλίζονται τους προοδευτικούς να κάνουν άλματα πάνω από το πολιτικό κόστος και την κοινοτοπία. 

Γι' αυτό και περισσότερο με στενοχωρεί η εικόνα τού θεοσεβούμενου Τσίπρα το Πάσχα από τη γονυκλισία Γεωργιάδη στην Παναγία. Έστω κι αν ο υπουργός Αναπτύξεως κάποτε πίστευε σε περισσότερους θεούς από έναν και με κατοικία στον Όλυμπο...

Σύμφωνοι, εκλογές έχουμε και η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Κι ο γράφων, άλλωστε, έχει πάει σε εκκλησία κι έχει κρατήσει κεράκι κι ας μην κυνηγά ψήφους... 

Περιμένω, όμως, από την επόμενη προοδευτική κυβέρνηση αυτήν τη φορά να διαχωρίσει το κράτος από την εκκλησία ακόμα και με το έτσι θέλω, αν το παπαδαριό πατήσει πόδι, που θα πατήσει. Όποιος αναζητά, άλλωστε, εξουσία σε αυτόν τον κόσμο κι όχι την εξιλέωση στη βασιλεία των ουρανών δεν φέρνει και πολύ σε πνευματικό άνθρωπο απαλλαγμένο από πάθη κι επίγειους πειρασμούς...

Το ότι δεν γίνεται σχετικώς κουβέντα στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν με γεμίζει με αισιοδοξία. Πολύ περισσότερο όταν το πιθανότερο είναι μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ όπου οι μισοί και παραπάνω είναι δεξιοί. Κι αν βεβαίως η απαλλαγή από το καθεστώς Μητσοτάκη είναι προτεραιότητα είναι πολύ λίγη η νομιμοποίηση, για παράδειγμα, του πολιτικού γάμου για τους ομοφυλόφιλους για να διεκδικείς δάφνες προοδευτικού. Ο πήχης πρέπει να μπει ψηλά τη δεύτερη φορά Αριστερά. Αν θέλουμε πράγματι να είναι αλλιώς και στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια...

 
 

Φως φανάρι, ο Αδωνις, ο Βορίδης κι ο Πλεύρης παλεύουν το φασισμό στην Ελλάδα...

Ακούνε ο Αδ. Γεωργιάδης, ο Μ. Βορίδης, ο Θ. Πλεύρης και το υπόλοιπο ακροδεξιό τσίρκο τής ΝΔ τον Κ. Μητσοτάκη να παριστάνει τον μονομάχο κατά τής ακροδεξιάς στην Ελλάδα και σκάνε στα γέλια. Έφερε τρεις τροπολογίες με τις οποίες δίνει τη δυνατότητα σε ένα τμήμα- ούτε καν στην Ολομέλεια- του Αρείου Πάγου να κρίνει όπως γουστάρει αν ένα κόμμα είναι συνταγματικό ή όχι κι αυτό το ονομάζει προστασία τής δημοκρατίας. Την προστατεύει τόσο πολύ που ο Θ. Τζήμερος βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει την απονομιμοποίηση του ΚΚΕ...

Το δικαστικό σώμα τής χώρας- σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον- όταν δεν είναι υπερσυντηρητικό είναι φοβισμένο και το αντίστροφο. Συνεπώς, προφανώς και οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να είναι εφαρμοστέες σε ένα κράτος δικαίου, αλλά πρέπει να κερδίζουν το σεβασμό των πολιτών κι όχι να τον απαιτούν. Όποιος αναζητά ιερές αγελάδες ας πάει στην Ινδία, μόνο που κι εκεί θα διαπιστώσει ότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και τις περισσότερες φορές υπηρετούν τις επιδιώξεις τής άρχουσας τάξης...

Η δημοκρατία δεν αυτοπροστατεύεται όταν αφήνει ορθάνοιχτα παράθυρα για την καταστρατήγησή της. Ούτε, φυσικά, ο φασισμός καταπολεμάται απαγορεύοντας ένα νεοναζιστικό κόμμα την ίδια ώρα που σημαντικό κομμάτι τής ατζέντας του το καπηλεύεται κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Αυτοί, επομένως, που φωτογραφίζονται στο τείχος τού Έβρου, κάνουν push backs στο Αιγαίο και προεκλογικό αγώνα ξανά με τη Συμφωνία των Πρεσπών την ώρα που σκότωσαν 57 ανθρώπους στα Τέμπη είναι πολύ λίγοι για να κατηγορούν την Αριστερά πως δεν πολεμά το φασισμό. Αυτοί είναι σάρκα από τη σάρκα του. Αν διαβάσουν τη δωσίλογη ιστορία τους θα το διαπιστώσουν...

 

Ντόναλντ Μητσοτάκης ή Κυριάκος Τραμπ...

Αν κάποιος στις ΗΠΑ χαρακτηρίσει τον Ντ. Τραμπ φιλελεύθερο πολιτικό, θα πέσουν και τα τσιμέντα από τα γέλια. Στην Ελλάδα ο Κ. Μητσοτάκης φιλοτεχνούσε επί χρόνια το προφίλ τού φιλελεύθερου, τεχνοκράτη πολιτικού, μύστη τής ελεύθερης αγοράς. Πού κατάληξε όλο αυτό; Να κυβερνά με τον Άδωνι, τον Βορίδη και τον Πλεύρη και να κάνει προεκλογικές εκστρατείες ξεπατικώνοντας τον Τραμπ...

Φωτογραφήθηκε μπροστά στο τείχος τού Έβρου, λέει ασύστολα και χοντροκομμένα ψέματα, αμφισβητεί στοιχεία διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, που δεν το έχει κάνει ούτε ο Βαρουφάκης. Στο μόνο που δεν μιμείται τον Τραμπ είναι στο να λάβει μέρος σε τηλεμαχία με τον βασικό του αντίπαλο γιατί ξέρει ότι θα χάσει κατά κράτος. Αυτός ο, κατά τα άλλα, πανίσχυρος πρωθυπουργός που αν τον χάσουμε θα έχουμε χάσει τον Μέγα Αλέξανδρο...

Στη ΝΔ εμφανίζονται υπεραισιόδοξοι. Κάνουν λόγο, μάλιστα, και για νίκη τους με πάνω από πέντε μονάδες διαφορά, μολονότι το κλίμα στην κοινωνία δεν είναι καθόλου αποθεωτικό για τον αρχηγό τους. Υποτιμούν, ωστόσο, είτε σκοπίμως είτε από αφέλεια τη δυναμική των νέων σε ηλικία και των νέων ψηφοφόρων, αλλά και τις πολιτικές συνέπειες της τραγωδίας των Τεμπών. 

Θεωρούν πως οι νέοι δεν θα πάνε στην κάλπη για διάφορους λόγους. Γι' αυτό και το βράδυ των εκλογών ο Κ. Μητσοτάκης θα χρειαστεί υπογλώσσια σε όποιο από τα 32 του ακίνητα επιλέξει να παρακολουθήσει το αποτέλεσμά τους. Αν, μάλιστα, το αμφισβητήσει κιόλας το μόνο που θα του έχει απομείνει για να γίνει σωσίας τού Τραμπ θα είναι το ξανθό περουκίνι... 

 

 
 

Οι κοινοί θνητοί, ο Ντογιάκος, ο θεός και πάνω από όλους ο Μητσοτάκης...

Μόνο οι Βούλγαροι έχουν μικρότερη αγοραστική ικανότητα με βάση τους μισθούς τους από τους Έλληνες. Κι αυτοί έχουν ανοδική τάση, ενώ εμείς καθοδική. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις απλήρωτες υπερωρίες, στην κατάργηση ουσιαστικώς των ελέγχων στους χώρους εργασίας ή στο ότι είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην αισχροκέρδεια προκειμένου να στηλιτεύσω την τετραετία Μητσοτάκη (και) για τα εργασιακά. Όταν οι Ρουμάνοι ή οι Σλοβάκοι μπορούν να κάνουν περισσότερα με τα χρήματα που λαμβάνουν τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων;...

Την ίδια ώρα, εξακολουθούμε να είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην ανεργία των νέων, οι οποίοι για κάποιο "περίεργο" λόγο δεν δέχονται να εργαστούν ως είλωτες την τουριστική σεζόν για να μπορούν κάποιοι να κονομάνε και, μάλιστα, αφορολόγητα. Τους το είχε υποσχεθεί, άλλωστε, ο Κ. Μητσοτάκης το 2019 πως θα γκρεμίσει οποιοδήποτε έλεγχο τους γινόταν. Αν μη τι άλλο, αποδείχθηκε κάθε λέξη τού νεοφιλελευθερισμού του, όπως πιστοποιεί κι ο viral εργοδότης με το λαμπραντόρ του, τον υπουργό Αναπτύξεως...

Ο Ισ. Ντογιάκος, ο οποίος δεν έχει αφήσει άλλο ακροδεξιό κόμμα πλην ΝΔ να κατεβεί στις εκλογές, υποστήριξε πως οι δικαστικοί, δηλαδή ο ίδιος, βρίσκονται ανάμεσα στον θεό και στους ανθρώπους. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν νομίζω πως είναι τόσο "μετριοπαθής". Μάλλον τοποθετεί τον εαυτό του στο ρόλο τού θεού ή, έστω, του Ντ. Τραμπ, παρουσιάζοντας τα μεγαλύτερα ψέματα σαν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Όπως ότι η ΝΔ είναι με την Πρωτομαγιά. Είναι τόσο πολύ μάλιστα που το εκστόμισε από την Κηφισιά, γνωστό προπύργιο της εργατικής τάξης. Αλήθεια, πρέπει να γράψω κι άλλα;...