Πόρνες και φτώχεια μόνο στην Κούβα είδα στη ζωή μου...

Διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους- παραπλανηθέντες ή μη- για να πείσουν ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας. Από τα πιο "πετυχημένα" είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πόρνες και φτωχοί. Πραγματικά ανήκουστο για το δυτικό πολιτισμό μας! Ποιος είδε ποτέ πόρνες ή φτωχούς στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στις ΗΠΑ; Για να μην πάω μακριά, μην παρασύρεστε από τις γυναίκες που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού και στην Καβάλας ή από τους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου. Δεν το κάνουν από ανάγκη, αφού ο καπιταλισμός τούς παρέχει όλα τα εφόδια για να είναι ευτυχισμένοι. Το κάνουν γιατί είναι τεμπέληδες ή από προσωπικό βίτσιο, ίσως γιατί δεν αντέχουν τόση καπιταλιστική ευτυχία και θέλουν κάπως να μετριάσουν τη χαρά τους. Ούτε, βεβαίως, στα καπιταλιστικά καθεστώτα ενδημούν η γενικότερη εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασία- δουλεία ή η διαφθορά. Το μόνο μέρος που γνώρισε όλα αυτά τα δεινά η ανθρωπότητα είναι στην Κούβα...

Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι δεν επαναστάτησαν στη ζωή τους ούτε γιατί ο σερβιτόρος τούς έφερε λουκάνικο ενώ είχαν παραγγείλει κοτόπουλο λένε, ανάμεσα σε άλλα, πως ο Φιντέλ ήταν μια στιγμή επαναστάτης και 50 χρόνια τύραννος. Λες και το να ρίξεις μια αμερικανοκίνητη- μαφιόζικη δικτατορία με 80 άνδρες είναι περίπατος στο πάρκο ή το να αντιστέκεσαι σε μια υπερδύναμη που βρίσκεται τόσο κοντά σου, σου έχει επιβάλει εμπάργκο, έχει επιχειρήσει να σε ανατρέψει και να σε δολοφονήσει τουλάχιστον 630 φορές είναι στιγμιαίο κι όχι διαχρονικό κατόρθωμα. Επαναλαμβάνω ότι η κομμουνιστική Κούβα δεν είναι άμωμη, όπως άλλωστε κι ο Φιντέλ. Ποιου η ζωή, ωστόσο, είναι τέλεια κάτω από το μεγεθυντικό φακό; Και πώς είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα καθεστώς τού οποίου τα ελαττώματα η καπιταλιστική Δύση τα παρουσιάζει σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό;...

Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, το Χόλιγουντ να μας πλασάρει ένα αμερικανικό όνειρο που ζουν λίγοι, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο οι ΗΠΑ θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστες. Ευτυχώς που ιδίως τα τελευταία χρόνια τόσο ο αμερικανικός κινηματογράφος όσο και η αμερικανική τηλεόραση έχουν αποφασίσει να παραμερίσουν την εξωραϊσμένη εικόνα και μας έχουν παρουσιάσει την Αμερική όπως πραγματικά είναι, μια βαθιά διχασμένη κοινωνία που κινητροδοτείται από το πάθος για χρήμα κι εξουσία, βρόμικη δηλαδή. Ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη τού Φιντέλ να ήταν πως δεν χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές προπαγάνδας παρά περιορίστηκε στο ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο προσωπικό του επικοινωνιακό χάρισμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πείσει ευκολότερα τον πλανήτη ότι ένα καθεστώς που επιβιώνει από απόπειρες ανατροπής του, από εμπάργκο ή την κατάρρευση του βασικότερου χρηματοδότη του, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, μάλλον διαθέτει στερεότερα θεμέλια από αυτά που παρουσιάζουν οι αντίπαλοί του. Ο κουβανικός κι όχι μόνο λαός αγαπά τον Φιντέλ γιατί ο Φιντέλ τον αγάπησε. Πού να τα εξηγείς, ωστόσο, όλα αυτά στους θατσερικούς υπέρμαχους του "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα"; Ας τους να δουν άλλη μια χαζή αμερικανική ταινία γυρισμένη σε κάποιο πλούσιο προάστιο, μακριά από τα γκέτο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο...





  

Η Γερμανία αυτοπαγιδεύτηκε ξανά από τη δύναμή της και ξέρουμε τι έγινε τις άλλες δύο φορές...

Οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα χύσουν πολύ μελάνι για τις εποχές που ζούμε και οι οποίες ομοιάζουν όλο και περισσότερο με προπολεμικές: η Ευρώπη αντί να ολοκληρώνεται, διασπάται κι όποιος δεν το βλέπει ανήκει σε αυτούς που στρώνουν το έδαφος για την ολική επικράτηση του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας εντός τού 2017. Κι όμως, την ώρα που η ήπειρός μας παρασύρεται στο βούρκο τού νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού, στην Ψωροκώσταινα όλοι αναρωτιούνται αν θα έχουμε σύντομα εκλογές. Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ολοκληρωθεί σε λίγες ημέρες η δεύτερη αξιολόγηση, αν θα υπάρξει μια κάποια συμφωνία για το χρέος, αν θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση, αν θα υπάρχει κυβέρνηση στην Ιταλία κι αν στις προεδρικές εκλογές τής Αυστρίας επικρατήσει η ακροδεξιά και κάποιοι απασχολούν το μυαλό τους με το αν θα στηθούν κάλπες στον πιο αδύναμο κρίκο τής Ευρωζώνης. Λες κι αυτό θα έχει καμιά σημασία όταν γύρω μας θα βαρούν τα κανόνια...

Κι ερωτώ: τι σημασία θα έχει ποιος θα κυβερνά την Ελλάδα αν στο μεταξύ οι κοινωνικές εντάσεις στην Ευρώπη μετουσιωθούν σε εθνικιστικές έριδες με απρόβλεπτες συνέπειες; Η ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο κρέμεται από μια κλωστή, η απελευθέρωση παλιών δαιμονίων μπορεί να εξαρτάται από ένα τυχαίο γεγονός κι εμείς αναρωτιόμαστε αν σωθεί το σπίτι μας την ώρα που θα έχει καεί το χωριό μας...

Στο μεταξύ, η επικράτηση του νεοθατσερικού Φρ. Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές τής γαλλικής δεξιάς κάνει ακόμα πιθανότερο το σενάριο νικήτρια των προεδρικών εκλογών να είναι η Μ. Λε Πεν. Γιατί, για παράδειγμα, ο Γάλλος πολίτης να επιλέξει την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών του σχέσεων από την έξοδο από την ΕΕ; Γιατί να θεωρήσει πως η φιλοπόλεμη ρητορική Φιγιόν του εξασφαλίζει περισσότερο την τάξη και την ασφάλεια από το κλείσιμο των συνόρων που του τάζει η αντίπαλός του;...

Όταν και οι δύο δρόμοι οδηγούν στην ίδια πλατεία επιλέγεις αυτόν που θα σε πάει γρηγορότερα εκεί. Όταν, επομένως, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο ταξικό και στο εθνικό- θρησκευτικό μίσος στην ουσία έχεις καταδικάσει τον εαυτό σου στην καταστροφή που καταφτάνει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και γι' αυτό, βεβαίως, και είναι μεγάλη και η ευθύνη τής γαλλικής Αριστεράς, που υποβίβασε την κυβερνητική της πολιτική σε παρακολούθημα των πιο αντεργατικών επιδιώξεων...

Υπάρχει και η αισιόδοξη οπτική σε όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη τις προβλέψεις επιστημόνων όπως ο Στίβεν Χόκινγκ, οι οποίοι έχουν προειδοποιήσει, με βάση την περιβαλλοντική ζημιά που έχουμε προκαλέσει στη Γη, πως έτσι κι αλλιώς η ανθρωπότητα θα πρέπει να μετοικήσει αργά ή γρήγορα σε άλλον πλανήτη αν θέλει να επιβιώσει. Υπό αυτή την έννοια ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα κάνει τίποτα περισσότερο από το να φέρει πιο κοντά έναν προδιαγεγραμμένο Αρμαγεδδώνα...

Είναι αυτός, όμως, τρόπος για να σκέφτονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και, κυρίως, αυτές που έχουν αυτοανακηρυχθεί ηγέτιδες; Όχι βεβαίως, γι' αυτό και οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα αφιερώσουν ειδικό κι εκτεταμένο κεφάλαιο στις ευθύνες τού διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, που αντί να αντιγράφει τον Μπίσμαρκ, τον Αντενάουερ ή τον Βίλι Μπραντ μιμείται τις αδιέξοδες αυταπάτες παγκόσμιας κυριαρχίας τού κάιζερ Γουλιέλμου του ΙΙ και των Γερμανών πολιτικών των δύο δεκαετιών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρώπη γι' άλλη μια φορά- τρίτη μέσα σε έναν αιώνα- ετοιμάζεται να πληρώσει το μάρμαρο για τον αυτοεγκλωβισμό τού Βερολίνου στις ψευδαισθήσεις που γεννά η αλόγιστη δύναμή του. Κι εμείς στο Ελλαδιστάν επικεντρωνόμαστε εξαιτίας τού κοινωνικού αυτισμού μας στο αν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο. Να γελάς ή να κλαις;...

Όταν οι Τραμπ κρίνουν τους Φιντέλ η Ιστορία καγχάζει...

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές τής οποίας επικράτησε, λόγω του εκλογικού της συστήματος, ο δεύτερος σε ψήφους. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που παραδίδει από καθέδρας σε σχεδόν καθημερινή βάση μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά ακόμα οι αστυνομικοί του σκοτώνουν μαύρους χωρίς λόγο κι αιτία, συντηρεί κολαστήρια όπως το Γκουαντάναμο, διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν μεγάλα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα, δημιουργεί τέρατα του Φράνκενσταϊν τύπου Μπιν Λάντεν και ISIS που αργότερα γίνονται ανεξέλεγκτα, σε αυτό οι ταξικές ανισότητες γιγαντώνονται εξαιτίας τής ασύδοτης παγκοσμιοποίησης που εισήγαγε στον πλανήτη κι εκεί εκτελούνται ακόμα θανατικές ποινές. Την ξέρετε πολύ καλά αυτήν τη χώρα, είναι η αυτοαποκαλούμενη μεγαλύτερη δημοκρατία τού κόσμου, οι ΗΠΑ, της οποίας ο νέος πρόεδρος, τον οποίο οι κρυπτοφασίστες αποκαλούν αντισυστημικό αντί για μισαλλόδοξο του κερατά όπως πραγματικά είναι, πανηγυρίζει για τον θάνατο ενός ανθρώπου που για πάνω από μισό αιώνα υπήρξε ένα ενοχλητικό σπυρί στον κώλο τής υπερδύναμης. Γι' αυτό και η τελευταία τον τρέμει ακόμα κι αποτεφρωμένο...

Ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν άγιος. Κανένας, άλλωστε, από τους θαυμαστές ή τους επικριτές του δεν είναι. Φυλάκισε κι οδήγησε στην εξορία πολιτικούς του αντιπάλους κι ομοφυλόφιλους. Ούτε η επανάστασή του μπόρεσε να πετύχει όλα όσα υποσχέθηκε. Καμία επανάσταση, άλλωστε, δεν το έχει επιτύχει μέχρι σήμερα. Όλα όσα κατόρθωσε, ωστόσο, την ίδια ώρα που για πάνω από 50 χρόνια είχε επιβληθεί εμπάργκο στην Κούβα από τη μεγαλύτερη δύναμη του πλανήτη, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των εκατό ναυτικών μιλίων, μοιάζουν απίστευτα: δίχως να επιβάλει φόρους και διανέμοντας εκατοντάδες επιδόματα εξασφάλισε μια όχι πλουσιοπάροχη αλλά αξιοπρεπή και, προπάντων, ευτυχισμένη διαβίωση στους συμπατριώτες του, προσφέροντάς τους, πέρα από όλα τα άλλα, ένα σύστημα υγείας και σχολική εκπαίδευση που αποτελούν κι εξαγώγιμα προϊόντα. Στην κομμουνιστική Κούβα δεν υπάρχουν άστεγοι κι άνθρωποι χωρίς ιατρική περίθαλψη και παιδιά που να μην πηγαίνουν σχολείο. Μπορεί και η καπιταλιστική Δύση να υπερηφανεύεται για κάτι παρόμοιο;...

Φυσικά μια επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να εξελίσσεται, αν μη τι άλλο να αντιλαμβάνεται τα λάθη που ΄χουν γίνει, να τα διορθώνει και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίζεται. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά διαβάζονται σαν κινεζικά στον Περισσό και, γενικότερα, στην εξωπραγματική Αριστερά, αποτελούν ωστόσο προϋποθέσεις sine qua non ώστε ο σοσιαλισμός να μην καταντήσει μουσειακό είδος αλλά να εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις και, κυρίως, να δημιουργεί οράματα κι όχι ψευδαισθήσεις και στον 21ο αιώνα. Όπως κι αν έχει, το αν είναι κάποιος δικτάτορας και τύραννος- όπως θέλει τον Φιντέλ η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία- φαίνεται κι από το εξόδιο χειροκρότημα. Πόσοι έκλαψαν όταν πέθαναν νάνοι όπως ο Ρ. Ρέιγκαν, η Μ. Θάτσερ ή πόσοι θα κλάψουν όταν πεθάνει ο Ντ. Τραμπ και πόσοι κλαίνε τούτες τις ημέρες τον Λίντερ Μάξιμο στην πατρίδα του κι απανταχού της Γης; Απαντήστε σε αυτήν την ερώτηση και τότε θα έχετε ξεδιαλύνει μέσα σας ποιοι είναι πραγματικοί επαναστάτες και ποιοι λακέδες τού μεγάλου κεφαλαίου...



 

   

Για την πιο δυνατή γυναίκα τού κόσμου, την αδερφή μου...

Δυνατοί δεν είναι εκείνοι που μετακινούν αυτοκίνητα με τα μαλλιά τους ή σηκώνουν εκατό κιλά με το ένα χέρι. Τους βγαζω το καπέλο για τη σωματική τους ρώμη, αλλά μπροστά σε εκείνους που έχουν τη δύναμη να μην λυγίζουν σε κάθε αναποδιά- ακόμα κι αν έχουν μαζευτεί πολλές- που βάζει στο δρόμο τους η ζωή δεν αξίζουν και πολλά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Εύα Συμεωνίδη, η αδερφή μου. Θα έγραφα αυτό το κείμενο για εκείνη ακόμα κι αν δεν είχαμε τόσο στενή συγγένεια κι ούτε αυτή η σχέση με κάνει να μεροληπτώ υπέρ της. Ίσως, μάλιστα, αν δεν ήταν αδερφή μου και δεν ήξερα πόσο εκείνη δεν επιθυμεί τα φώτα να πέφτουν πάνω της να ήμουν ακόμα πιο αποθεωτικός, έχοντας πάντοτε ως κριτήριο κάθε γήινη αντικειμενικότητα...

Ο θάνατος δοκιμάζει και τις δυνατότερες ψυχές. Όταν βρεθείς ενώπιος ενωπίω μαζί του δεν υπάρχουν δίχτυα ασφαλείας, είσαι εσύ κι αυτός, ο οποίος επιχειρεί να εξευτελίσει κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν λογαριάζει το παρελθόν σου, βρίσκεται εκεί για να σε ταπεινώσει, για να σε κάνει να ουρλιάξεις "φτάνει πια, παραδίνομαι, κάνε με ό,τι θες, θα γίνω σκλάβος σου αρκείς να αφήσεις ήσυχο εμένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα". Σε κάτι τέτοιες στιγμές δοκιμάζεται αν ο πρότερος έντιμος βίος οφειλόταν στις ασυννέφιαστες ημέρες ή στη βαθιά πεποίθηση ότι είσαι άνθρωπος κι ό,τι πράττεις σε αυτή τη ζωή αφήνει βαθύ αποτύπωμα στους συνανθρώπους σου και στην αιωνιότητα και γι' αυτό πρέπει να φανείς αντάξιος της ιδιότητας που κουβαλάς μαζί σου ως προσωρινό δώρο από τη φύση...

Η μαγκιά βρίσκεται στο να αντιγυρίσεις το στοίχημα στο χάρο: να του πεις, κοιτώντας τον στα μάτια, πως δεν θα υποκύψεις στο κάλεσμά του, πως εκείνος μπορεί να μοιράζει όσα προπαγανδιστικά φυλλάδια παραίτησης θέλει αλλά δεν θα μπεις καν στον κόπο να τα μαζέψεις από το πάτωμα. Να συνεχίζεις τη ζωή σου με τη μεγαλύτερη σοφία που σου χαρίζει και το πιο πρόσφατο μάθημα θνητότητας κι εφήμερου που έλαβες, αλλά να τη συνεχίζεις ακριβώς όπως ονειρευόσουν και πριν να τη ζήσεις. Εκεί κρύβεται το μεγαλείο ψυχής κι εκεί ακριβώς θριαμβεύει η καρτερία για την επόμενη ημέρα που ξημερώνει πάνω στην θλίψη για την ημέρα που η δίψα για ένα χαμόγελο ηττήθηκε από το κλάμα τού αποχαιρετισμού...

Η αδερφή μου έχασε την μητέρα της πριν κλείσει τα τριάντα και τον σύζυγό της πολύ πριν πάρει τη στροφή για τα σαράντα κι όμως κατορθώνει να συμπεριφέρεται σαν εκείνος που υποφέρει αυτόν τον πόνο να είναι κάποιος τρίτος εξωτερικός παρατηρητής κι όχι η ίδια. Προφανώς κι επιθυμεί να είναι δυνατή και για τους άλλους, ο βουβός της θρήνος μπορεί να είναι πολύ πιο ηχηρός από την πιο εκφρασμένη οιμωγή. Καθένας μας, επίσης, από κάπου κρατιέται για να μην πέσει από το βέρτιγκο που προκαλούν τα πάθη στους ανθρώπους. Το θάρρος, ωστόσο, να δίνεις με τη στωικότητά σου παρηγοριά στον άλλο όταν εσύ την έχεις περισσότερο ανάγκη, τουλάχιστον στην θεωρία, δεν είναι χάρισμα που το αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ.

Πηγάζει από μια έμφυτη ροπή προς την υπομονή, που καλλιεργήθηκε από μια οικογένεια που στέκεται ενωμένη απέναντι στις σειρήνες τής αποσύνθεσης, που ακόμα κι αν κάποια από τα μέλη της ξεκουράζονται πλέον στον βαθύ αιώνιο ύπνο εφευρίσκει την ευτυχία μέσα από τα συντρίμμια τής δυστυχίας και πιάνει το μίτο από την αρχή. Ο πατέρας μου τρέχει όταν ο βίος των πολλών θα τον ήθελε χωμένο σε ένα καφενείο να κλαίει τη μοίρα του ρίχνοντας ζάρια ή παίζοντας χαρτιά. Η αδερφή μου γελά όταν οι δέκα εντολές μιας στενόμυαλης κοινωνίας ενδεχομένως να απαιτούσαν από εκείνη την υποταγή στην απαισιοδοξία. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα που δεν είναι απαραίτητο να δημοσιευτούν, αισθάνομαι πολύ τυχερός. Γιατί δεν χρειάζεται να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να μελετήσω την Ιστορία για να αντιγράψω πολυδιαφημισμένα πρότυπα ζωής. Τα έχω στο σπίτι μου...  







 

Συγχώρα τον Κωστή, μην καταδεχθείς να σε συγχωρήσει...

Τα γράμματα ξεκίνησαν απεργία πείνας σ' ένδειξη διαμαρτυρίας,
αρνούνται να σχηματίσουν λέξεις ευτυχίας όταν το χώμα καρτερά το παλικάρι.

Κι αυτές που ήδη σχηματίστηκαν, χάθηκαν στο μαγγανοπήγαδο κι ούτε σκοινί ούτε κουβάς για να ξανάβρουν το φως.

Κιότεψαν οι προτάσεις, ικέτεψαν τα δάκρυα να φέρουν πίσω τα κορμιά τους από φωνήεντα και σύμφωνα.

"Δεν θα σας καλέσουμε ξανά, δεν θα ζητήσουμε άλλη βοήθεια., αρκεί να μας τα φέρετε πίσω", ψιθύρισαν με κόντρα τον άνεμο και φόρτσα την θλίψη.

Μάταιο, όμως, το έλεος που ζητανεύει η λογική,

απρόσφορο να εκλιπαρείς αυτό που θα 'ρθει έτσι κι αλλιώς να σε 'βρει σαν τιμωρία που δεν άξιζες να υποστείς.

"Συνηθίστε την απώλεια, κάντε τη φίλη σας κι ας έρχεται ως εχθρός", συμβουλεύει η λύπη που 'γινε ποτάμι για να 'χει κάπου να εκβάλει.

Ρουτίνα ντύνεται ο θάνατος για ν' αθωώνονται οι θεοί,

μα μόνο η ερημιά τού ουρανού μπορεί να τους δώσει συγχωροχάρτι.

Γητεύει ο χάρος τις ψυχές που βρίσκει ευτυχισμένες,

εύκολη λεία για το μακάβριο δείπνο τού ζηλιάρη δολοφόνου.

Και πόσο θανάσιμος εχθρός του τα αισθήματα που αγκαλιάζουν τη συμπόνια.

Στέλνει την απελπισιά για να τα αποδιώξει, σπέρνει τη διχόνοια για να νικήσει τη σφιγμένη γροθιά.

Διαψεύδει την ελπίδα, συκοφαντεί την ευγνωμοσύνη, χλευάζει το χέρι που κρατά κάποιο ξένο σαν να 'ναι δικό του.

Ομολογεί αδυναμία μπρος στην πίστη στην αθανασία τής Καλοσύνης,

πλαγιάζει με τη λησμονιά για ν' αποκτήσει απογόνους η αδικία,

μα εκείνη χρόνια είναι ερωτευμένη με τη ζωή που περνά, προσπερνά κι όμως δεν ξεχνά τα χρόνια που ευεργετήθηκαν από το φως.

Και τότε οι λέξεις ξαναβρίσκουν πληγωμένα τα μέλη τους, ενώνονται πάλι κάτω απ' τον ήλιο τής μνήμης, σε μια γιορτή που ορκίζεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ, όπως τέλος δεν έχει η Αγάπη που δεν υποσχέθηκε ποτέ στο χρόνο πως θα σβήσει, γιατί ψέματα δεν λέει όποιος την αλήθεια υποσχέθηκε να υπηρετεί...

Υ.Γ.: Μακάρι Κωστή να βρεις τον πλάστη σου, αλλά μην είσαι επιεικής μαζί του: συγχώρεσέ τον, μην καταδεχθείς να σε συγχωρήσει...

Ο Αριστερός εύχεται ο Πλεύρης να σωθεί από Πακιστανό γιατρό, ο φασισταριστερός τον θέλει νεκρό...

Όσοι αποκαλούν συλλήβδην φονιάδες τούς Αμερικανούς, καίνε ελληνικές σημαίες ή εύχονται μέσω διαδικτύου να πεθάνει ο Θ. Πλεύρης δεν είναι Αριστεροί. Οι ίδιοι, βεβαίως, μπορεί να πιστεύουν τα ακριβώς αντίθετα για τον εαυτό τους και να θεωρούν τη "μεγαλειότητά" τους ως το μοναδικό πραγματικό φορέα τής αριστεροσύνης, που όμως στο μυαλό τους μοιάζει περισσότερο με μεταδοτική ασθένεια παρά με ιδεολογία. Πραγματικός Αριστερός δεν είναι αυτός που ετεροπροσδιορίζεται και, μάλιστα, από το μίσος, αλλά εκείνος που πολεμά την αδικία δίχως ωστόσο να πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός που γνωρίζει την αλήθεια κι άρα να δικαιούται να αντιμετωπίζει ακόμα και με τη βία εκείνον που έχει διαφορετική άποψη από τη δική του...

Ο διεθνισμός δεν υπαγορεύει το κάψιμο σημαιών ούτε η αντιπάθεια προς την ακροδεξιά, το ρατσισμό και τον εθνικισμό την θανάτωση όσων ασπάζονται τέτοιου είδους ιδεοληψίες. Αν με έναν αναπτήρα ή ένα πιστόλι γλιτώναμε από τέτοιες κοινωνικές μάστιγες, αυτά θα ήταν παράνομα. Η εξωπραγματική Αριστερά έχει μπερδέψει εδώ και δεκαετίες τη μάχη κατά τού συστήματος με μια επαναστατική γυμναστική που δαιμονοποιεί και δεν εξανθρωπίζει...

Ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, χρώματος ή σεξουαλικής κατεύθυνσης κι όχι καίγοντας σύμβολα ενός παρηκμασμένου συστήματος. Ο πλανήτης μας θα γίνει πιο όμορφος όταν δεν θα βασίζουμε την ευτυχία μας σε αυτόν πάνω στους τάφους των ιδεολογικών μας αντιπάλων, όταν η "εκδίκησή" μας, για παράδειγμα, θα περιορίζεται στην ευχή αυτός που θα σώσει τον Θ. Πλεύρη να είναι ένας Πακιστανός χειρουργός...

Τώρα που η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση έχει φτάσει η ιστορική στιγμή να απαλλαγεί άπαξ διά παντός από το μίασμα του αριστερίστικου φασισμού, ο οποίος ανταποδίδει με μίσος κι εκδικητικότητα την ψυχολογική και σωματική βία που υφίσταται, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνους που ανεβαίνουν στα Εξάρχεια από το Πέραμα για να τα σπάσουν και δεν κατεβαίνουν από την Εκάλη και τη Δροσιά με τη λιμουζίνα τής μαμάς και του μπαμπά. Κανένας καλύτερος κόσμος δεν θα είναι εφικτός όσο απαντάμε στις παθογένειες του υπάρχοντος με τα ίδια υλικά. Αν μη τι άλλο η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε η λούμπεν βία κατέστη κυρίαρχο όπλο των αδικημένων οι κοινωνίες στράφηκαν σαν τις χελώνες προς τα μέσα, συντηρητικοποιήθηκαν και δεν επαναστάτησαν...

Εκμεταλλευόμενοι τις ανισότητες που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός ξεμύτισαν από τις τρύπες τους ακόμα και οι φονιάδες τής "17 Νοέμβρη", οι οποίοι διψούν για ιστορική δικαίωση αντί να παραδεχθούν το κακό που έκαναν στην Αριστερά με το βιασμό των επιχειρημάτων της. Από τα κελιά τους ο ένας κατηγορεί τον άλλο για το ποιος είναι μεγαλύτερος πράκτορας, αντιλαμβανόμενοι ακόμα και τώρα τον κόσμο σαν ένα γουέστερν με τους καλούς καουμπόηδες και τους κακούς ινδιάνους ή, έστω, το αντίστροφο. Πόση ειρωνεία κρύβεται αλήθεια στο να βλέπεις τους πάντες σαν όργανα της CIA, αλλά να συλλαμβάνεις τις κοινωνικές εξελίξεις με τον παιδιάστικο τρόπο μιας μέσης αμερικανικής ταινίας;...  

Στο αυτιστικό σύμπαν τής ναρκισσευόμενης Αριστεράς τής ψευδο-ουτοπίας τα επιχειρήματα ομοιάζουν ανατριχιαστικά με εκείνα που χρησιμοποιούν τύποι όπως ο Τζ. Μπους ή ο Ντ. Τραμπ: "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας". Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατούν, επίσης, να κατανοήσουν ότι δεν μπορείς να δίνεις τις ίδιες απαντήσεις όταν οι ερωτήσεις έχουν αλλάξει και να ονομάζεις την αφέλειά σου ιδεολογική συνέπεια. Ναι, ορισμένες σταθερές δεν έχουν αλλάξει, όπως η άδικη κατανομή τού πλούτου, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η διαφθορά, ο προσηλυτισμός στην εξουσία. Από την άλλη, ωστόσο, το να χαρακτηρίζεις προδοτική οποιαδήποτε αναδίπλωση, ακόμα κι όταν είναι τακτική κι όχι στρατηγική, σημαίνει να υπερηφανεύεσαι γιατί κράτησες το αμπέχονό σου καθαρό αφού δεν ρίχτηκες στη μάχη...

Το να κρύβεσαι στα θεωρεία και να κατεβαίνεις από αυτά μόνο και μόνο για να πετάξεις ντομάτες σε αυτούς που βρίσκονται στη σκηνή είναι τόσο γενναίο όσο το να κάνεις γκριμάτσες σε ένα λιοντάρι από την ασφάλεια που σου προσφέρει το ότι είναι κλεισμένο σε ένα κλουβί τού ζωολογικού κήπου. Την επόμενη φορά, επομένως, που οι αριστεριστές θα αναζητήσουν προδότες ας έχουν κι έναν καθρέφτη μαζί τους. Αυτός μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν τη λύση τού μυστηρίου, εκτός αν η πνευματική τους τύφλωση είναι πλέον ολική...

Μέρκελ- Σόιμπλε οδηγούν το λαό τους σε νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών...

Αν η σοβαρότερη απειλή για τη δημοκρατία περιοριζόταν στους 300 γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα κι άλλες πόλεις τής χώρας κάθε τόσο θα ήμουν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν το γράφω γιατί θέλω να αθωώσω κάποια κακομαθημένα, στην πλειονότητά τους, κωλόπαιδα των βορείων και νοτίων προαστίων που πολεμούν δήθεν το σύστημα καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία μακριά από τα σπίτια τους. Ούτε έχει τόση σημασία να υπενθυμίσω τη ρητορική τού πάλαι ποτέ δικομματισμού και των διαπλεκόμενων μίντια πως τους έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να επικρατήσει ο μαρξισμός- λενινισμός...

Όλα αυτά τα "καλόπαιδα" πρέπει να συλληφθούν και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στη μπουζού μέχρι να αντιληφθούν ότι το κατεστημένο ενδυναμώνεται από το λούμπεν κύμα βίας και δεν αποδυναμώνεται. Αν στόχος είναι να τρομάξουν οι αστοί και μόνο, αυτός επιτυγχάνεται. Μόνο που ο κόσμος δεν αλλάζει από τους φοβισμένους και τους βιαιομανείς, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι του για να φέρουν λίγο καθαρό αέρα κι όχι ποτισμένο από μολότοφ στις ζωές μας...

Ωστόσο, η δημοκρατία, έστω σε αυτή την κουτσουρουμένη κοινοβουλευτική της μορφή κι όχι αυτή που τόσο ύμνησε ο Μπαράκ Ομπάμα της κλασικής Αθήνας, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού, του απομονωτισμού και του λαϊκισμού, που αποτελούν παράγωγα ενός σχεδόν παντελώς αρρύθμιστου και ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες, όπερ και τα μεταναστευτικά ρεύματα, και προκάλεσε πολέμους, όπερ και προσφυγικά κύματα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα περισσότερα τουλάχιστον από όσα κομμουνιστικά είπε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ στην ομιλία του στο "Σταύρος Νιάρχος", έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ σκληρότερα την τελευταία οκταετία για να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αναγκαίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μεταρρυθμίσεις...

Όπως κι αν έχει, όμως, ο διάδοχός του στο Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών στην Ευρώπη που ευελπιστούν να αναλάβουν κεντρικότερο ρόλο το 2017 κομίζουν επικίνδυνες ιδεοληψίες επενδυμένες με τη στολή μιας μουχλιασμένης αντισυμβατικότητας. Υπερβολές; Το ίδιο θα μου λέγατε τέτοιες ημέρες το 2015 αν σας έγραφα πως σε ένα χρόνο από τότε η Μεγάλη Βρετανία θα έβγαινε από την ΕΕ κι ο Ντ. Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος...

Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για τη βιωσιμότητα της δημοκρατίας, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να επιλέγει αυτό το θέμα για να συνδιαλλαγεί με τον ιστορικό τού μέλλοντος, η πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών να κάνει έκκληση για παύση τής λιτότητας τουλάχιστον για ένα χρόνο κι όμως το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ- Σόιμπλε να επιμένει σε ένα μοντέλο το οποίο διαλύει την Ευρώπη, αποδομεί κοινωνίες κι αποκτηνώνει λαούς. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού προσεχούς φθινοπώρου, σε ένα χρόνο δηλαδή από τώρα...

Κατά τα άλλα, η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα κατά τού λαϊκισμού σαν οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από αυτή την ασθένεια κι όχι οι πιο αρρωστημένοι φορείς της. Αν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να διασωθούν πολιτικώς και να κρατήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρώς υπόψη πως θα ηγεμονεύουν πάνω σε ερείπια, θα εξουσιάζουν σκλάβους κι όχι πολίτες και θα είναι εκείνοι στους οποίους θα χρεώσει η Ιστορία έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν τον χάσουν να περιμένουν από τους νικητές, δυστυχώς για τον γερμανικό λαό, την εκδικητικότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όπως το 1919, κι όχι τη γενναιοδωρία τής διαγραφής χρέους, όπως το 1953. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι...






  

Οι άνθρωποι προδίδουν, όχι οι ιδέες...

Οι άνθρωποι μπορούν να προδίδουν ιδανικά, αυτό ωστόσο απαξιώνει τους προδότες κι όχι τα οράματα. Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στη ζωή τους για κάτι που υπερβαίνει τα ατομικά τους συμφέροντα ή που, ακόμα χειρότερα, συνεργάστηκαν με τους καταπιεστές τους ενθουσιάζονται με το να κατηγορούν αυτούς που κάποτε αγωνίστηκαν και σήμερα τοκίζουν ακόμα τον αγώνα τής νιότης τους. Με αηδιάζουν και οι μεν και οι δε, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" ή η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν αιτήματα του πεταματού μόνο και μόνο γιατί έπεσαν θύμα κακοποίησης. Άλλωστε για κάθε Δαμανάκη, Λαλιώτη ή Μπίστη που εξαργύρωσαν με χρήμα κι εξουσία την επαναστατική τους νεότητα υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες αγωνιστές που δεν αντάλλαξαν στο γιουσουρούμ την ανδρεία τους, δεν ζήτησαν να τους στήσουν προτομές ούτε θα πρέπει να απολογούνται πως μαζί τα έφαγαν στα "χρυσά" χρόνια τής μεταπολίτευσης...

Συμμερίζομαι την αμηχανία τής Αριστεράς για τις φετινές εκδηλώσεις μνήμης, οι οποίες συνέπεσαν με την παρουσία στην Αθήνα του Μπαράκ Ομπάμα. Πώς να φωνάξεις "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" όταν μία ημέρα πριν χειροκροτούσες τον πρόεδρό τους και δικαίως όταν μιλούσε για δημοκρατία και καυτηρίαζε το ότι ένας διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας βγάζει σε μία ημέρα όσα ένας εργαζόμενος σε ένα χρόνο; Η ιστορική ευθύνη των ΗΠΑ για το μετεμφυλιακό κράτος των διώξεων και του αυταρχισμού είναι δεδομένη. Την είχε παραδεχθεί, άλλωστε, κι ο Μπ. Κλίντον όταν είχε έρθει στην Ελλάδα το 1999...

Φυσικά και με μια συγγνώμη δεν γυρίζουν πίσω οι ζωές που χάθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και βασανίστηκαν στα ξερονήσια ή στις φυλακές. Η κοινή ζωή, ωστόσο, των λαών προχωρά, τουλάχιστον για όσους από εμάς δεν ανήκουμε ή δεν ψηφίζουμε ΚΚΕ, το οποίο θυμάται να πολεμήσει στους δρόμους τον ιμπεριαλισμό μόνο όταν έρχεται ο Αμερικανός πρόεδρος κι όχι ο Ρώσος. Κι όποιος πιστεύει ότι αν απλώς καταργήσει το μέλλον στο δικό του σπίτι τού λαού αυτό θα πάψε να υφίσταται, μάλλον πρέπει να διαβάσει περισσότερα για τον αυτισμό...  

Ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε τις προάλλες πως η πείνα, η φτώχεια και η ανεργία γεννούν δικτατορίες. Μόνο που στον 21ο αιώνα μπορούν να προκαλέσουν και δημοκρατικώς εκλεγμένες τερατογενέσεις παρόμοιες με αυτές στις ΗΠΑ, όπου Ντ. Τραμπ και Χ. Κλίντον ανταγωνίστηκαν για το ποιος θα είναι αυτός που θα εξαλείψει λιγότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Σε ενάμισι μήνα ξημερώνει το 2017 και μαζί του ένα σπιράλ γεγονότων που είτε θα συγκολλήσουν το σπασμένο γυαλί στην Ευρώπη κι όχι μόνο είτε θα μας οδηγήσουν στην παγίωση του εθνικισμού και του λαϊκισμού ως των πολιτικών τάσεων της εποχής τής ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης...

Το ότι εν έτει 2016 υπάρχουν ακόμα πολλοί συνάνθρωποί μας που δεν έχουν ούτε ψωμί ούτε παιδεία ούτε ελευθερία τα καθιστά εξ ορισμού διαχρονικά αιτήματα. Κι αν κάποιοι έφτυσαν πάνω τους, αποθεώνοντας το νεοφιλελευθερισμό και στρώνοντας το δρόμο στο χάος, αυτοί θα είναι υπόλογοι στα παιδιά τους και στον ιστορικό τού μέλλοντος κι όχι οι ιδέες με τις οποίες πίστεψαν ότι είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή αλλά παραμένουν ολοζώντανες να στοιχειώνουν τις εξωχώριες καταθέσεις τους...    

"Yes, we can, but we could have done much better", έτσι δεν είναι Μπαράκ και... Αλέξη;

"Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή", λέει ο λαός μας, ο οποίος μπορεί να δικαιωθεί και στην περίπτωση των αμέσως προσεχών εξελίξεων για την ελληνική οικονομία. Μέχρι να ολοκληρωθεί η θητεία Ομπάμα στις 20 Ιανουαρίου η Ελλάδα μπορεί να έχει ολοκληρώσει τη δεύτερη αξιολόγηση, να έχει κερδίσει βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους και να έχε σχεδιαστεί ένας οδικός χάρτης για τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα, να έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και να έχει πετύχει τη μείωση του ύψους των πρωτογενών πλεονασμάτων για την περίοδο από το 2018 και μετά. Ακόμα και το Κυπριακό μπορεί να έχει λυθεί σε δύο μήνες!...

Μπορεί, βεβαίως, να μην τα καταφέρει όλα η κυβέρνηση ή μόνο μερικά από αυτά. Η επίσκεψη, ωστόσο, του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ τη δεδομένη χρονική στιγμή κι εκείνη στο Βερολίνο που ακολουθεί, σηματοδοτούν την ύστατη προσπάθεια εξιλέωσής του για όσες ευθύνες έχει κι ο ίδιος- δεν τις απόκρυψε στη συνέντευξη Τύπου με τον Αλέξη Τσίπρα- για την εκλογή Τραμπ, αλλά και για το ότι η αλλαγή που πράγματι έφερε δεν ήταν σαρωτική...

Όποιος πιστεύει ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει χειρότερη χρονιά από το 2016 μάλλον δεν έχει μελετήσει τον εκλογικό χάρτη στην Ευρώπη για το 2017, το φινάλε τού οποίου είναι πιθανό να μας βρει με περισσότερες ακροδεξιές κυβερνήσεις ακόμα κι από τότε που ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι κι ο Φράνκο ονειρεύονταν την παγκόσμια επικράτηση του φασισμού. Γι' αυτό- όπως και γι' άλλα φυσικά- κι ο καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος από την εποχή τού Τζίμι Κάρτερ επιμένει να πιέζει την Ευρωζώνη, δηλαδή τη Γερμανία, για την ανάγκη αλλαγής οικονομικής πολιτικής στο πρότυπο της δικής του...

Ξέρει πολύ καλά κι ο ίδιος πως κάτι η αντίσταση του ρεπουμπλικανικού Κογκρέσου κάτι, όμως, και η προσωπική του έλλειψη αποφασιστικότητας για μεγάλες συγκρούσεις δεν άλλαξαν την Αμερική στο βαθμό που το είχε υποσχεθεί το 2008. Οι κοινωνικές ανισότητες σε μικρό βαθμό περιορίστηκαν. Την παραδίδει, ωστόσο, σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που την παράλαβε από τον Τζ. Μπους, με την ανεργία, για παράδειγμα, σε πολύ χαμηλά επίπεδα και την αμερικανική οικονομία ένα βήμα τουλάχιστον μπροστά από την ευρωπαϊκή...

Ο Μπαράκ Ομπάμα, όμως, εγκαταλείπει το δημόσιο αξίωμά του έχοντας σοβαρότατη ευθύνη κι εκείνος για το ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός γενικευμένου πολέμου. Ναι μεν κινήθηκε διπλωματικότερα από τον προκάτοχό του, αλλά δεν έκλεισε το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, επέμεινε σε μια αδιέξοδη ιμπεριαλιστική πολιτική στη Μέση Ανατολή κι όχι μόνο και σε μια όξυνση της σχέσης ΗΠΑ- Ρωσίας που θύμισε τις χειρότερες στιγμές τού Ψυχρού Πολέμου. Κι αν σήμερα βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια κρίση όπως εκείνη των πυραύλων στις αρχές τής δεκαετίας τού '60, πρέπει κι εκείνος να απολογηθεί γι' αυτό κι όχι μόνο ο Βλ. Πούτιν...

Είναι συγκινητικές οι ευχαριστίες του για την ανθρωπιά με την οποία η Ελλάδα περιθάλπει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά είναι οι πόλεμοι που υποδαύλισε η Ουάσιγκτον οι οποίοι δημιουργούν αυτά τα ρεύματα, όπως βεβαίως και τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Δύση. Ο Μπαράκ Ομπάμα απόδειξε ότι "yes, we can, but we could have done much better", όπως άλλωστε κι ο Αλέξης Τσίπρας...

Υ.Γ.: Η εικόνα τού στραβοχυμένου πρωθυπουργού στο τετ- α- τετ με τον Αμερικανό πρόεδρο δεν ήταν κολακευτική, κυρίως για τον ίδιο, μολονότι αυτό δεν απέτρεψε τον Μπαράκ Ομπάμα από το να είναι κολακευτικός γιατί απλούστατα η εξωτερική πολιτική δεν χαράσσεται με τέτοιους όρους. Κάποιοι, πάντως, ενοχλήθηκαν ακόμα κι από τον ενικό που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, μολονότι είναι αυτονόητος όταν συνομιλούν δύο συνάδελφοι- ιδίως στο εξωτερικό όπου και οι φοιτητές, για παράδειγμα, στον ενικό μιλούν στους καθηγητές τους γιατί από αλλού κρίνεται ο σεβασμός- και, όπως κι αν έχει, δεν φάνηκε να απασχόλησε την αμερικανική αποστολή. Αλλά έτσι είναι, ο πληθυντικός είναι ο αριθμός που ταιριάζει στον αρχοντοχωριατισμό...    



  

Το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς όσο κι ο πόλεμος...

Το να ισχυρίζεσαι πως το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς είναι σαν να υποστηρίζεις πως το ίδιο συμβαίνει και με τους πολέμους, των οποίου άλλωστε η μπάλα αποτελεί μικρογραφία. Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι σηματοδοτεί κατ' εξοχήν διαχωρισμό, είτε πρόκειται για αγώνα εθνικού πρωταθλήματος είτε διεθνή. Όταν δύο ομάδες αγωνίζονται για τη νίκη και οι οπαδοί τους από το γήπεδο ή από την τηλεόραση παρακολουθούν την προσπάθειά τους επιθυμώντας διακαώς το ίδιο για το δικό του στρατόπεδο ο καθένας είναι ουτοπικό να μιλάμε για συναδέλφωση μέσω του αθλητισμού. Η Ελλάδα διχάζεται ανάμεσα σε ολυμπιακούς, παναθηναϊκούς και λοιπές δυνάμεις και η Ευρώπη κι ο πλανήτης σε συλλογικό επίπεδο και σε εθνικές ομάδες των οποίων ο εθνικός ύμνος ακούγεται πριν την έναρξη κάθε ματς, αποδεικνύοντας ιδίως για την Ευρώπη πόσο δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι με τα σημερινά δεδομένα η πλειονότητα των πολιτών της να αυτοχαρακτηρίζονται πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Έλληνες ή Βόσνιοι...

Ο αθλητισμός, επομένως, διχάζει από τη φύση του. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει να τον καταργήσουμε, αφού έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι, ο ανταγωνισμός και η φιλοδοξία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη φύση. Ναι μεν ο μεγάλος αθλητής αγωνίζεται πάνω από όλα για να ξεπεράσει τον εαυτό του, αλλά θα ήταν μικρή έως ανύπαρκτη η χαρά του αν, για παράδειγμα, έτρεχε μόνος του ή έβαζε το ένα γκολ μετά από το άλλο γιατί δεν θα είχε κατεβεί ο αντίπαλός του στο γήπεδο. Από την άλλη, όμως, στον επαγγελματικό αθλητισμό έχει φωλιάσει για τα καλά αυτός ο συνδυασμός νεοφιλελευθερισμού και νεοφασισμού που δηλητηριάζει το σύνολο της ζωής μας. Η νίκη με όποιο τίμημα, με παράλληλη υποβάθμιση του αντιπάλου σε επίπεδο σκουπιδιού έχει μετατρέψει ακόμα και τα συναρπαστικότερα σπορ, όπως είναι το ποδόσφαιρο, σε παρελάσεις μαφιόζων και ρατσιστών, τους οποίους το λούμπεν προλεταριάτο ζητωκραυγάζει άκριτα με στρατιωτική πειθαρχία...

Το δυστυχέστερο είναι ο μιθριδατισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε φαινόμενα των οποίων αν ήμασταν εμείς θύματα θα είχαμε ξεσηκώσει όλο τον πλανήτη. Κάποιοι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" θεώρησαν σκόπιμο να υπενθυμίσουν στους Βόσνιους τη σφαγή τής Σρεμπρένιτσα, για την οποία, σημειωτέον, δεν ευθύνονται τα "ισλαμοπιθήκια" ή οι "αιρετικοί" καθολικοί ή προτεστάντες χριστιανοί αλλά κάποιοι Σέρβοι ορθόδοξοι "αδελφοί" μας. Φυσικά και οι ακόμα υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες καταδίκασαν αυτή την ενέργεια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φανταστείτε όμως ποιο θα ήταν το λαϊκό αίσθημα σήμερα αν οι Βόσνιοι είχαν αναρτήσει πανό με το οποίο θα συνέχαιραν τους Τούρκους για τη σφαγή των Ελλήνων τής Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης ή του Πόντου. Και η Σρεμπρένιτσα, θυμίζω, διαπράχθηκε, πριν 21 χρόνια, όπερ σημαίνει πως οι μνήμες είναι πολύ πιο νωπές...

 

 

   

Το όνειρο ενός διαχειρίσιμου ανθρώπου...

Ο κύριος Χ σηκώθηκε από το κρεβάτι του ευτυχισμένος. Μέσα στον ύπνο του πήρε την καλύτερη από όλες τις αποφάσεις του μέχρι εκείνη την ώρα: θα γινόταν, επιτέλους, διαχειρίσιμος! Από εδώ και πέρα θα θεωρούσε δεδομένα όλα όσα του υποδεικνύονταν, σαν να ήταν γραμμένα σε άσβεστη πλάκα. Θα ξεκαρδιζόταν με άνοστα αστεία αρκεί να εκστομίζονταν από κάποιον σπουδαιοφανή, θα ψέλλιζε "ναι" εκεί που μέχρι χθες βροντοφώναζε "όχι" εφόσον αυτό του υπαγορευόταν από τους προϊσταμένους του, θα συναγελαζόταν τους "σωστούς" ανθρώπους, αυτούς που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν καλύτερα λεφτά και μεγαλύτερα αξιώματα. Θα ανεχόταν τη χυδαία αισθητική τους, τη μετριότητα των ταλέντων τους, την ανικανότητα των συναισθημάτων τους και την αδυναμία τους να μην αντιστέκονται ούτε στην αυτοταπείνωσή τους. Μόνο και μόνο για να μην νιώθει μόνος θα καταδεχόταν τη συντροφιά τού κλωνοποιημένου όχλου...

Ο κύριος Χ χτένισε τα μαλλιά του στο στιλ τού πιο μοδάτου κοσμοειδώλου, ντύθηκε στα χρώματα και στα σχέδια που απέρριπταν τη διαφορετικότητα, καθάρισε την ψυχή του από το αμάρτημα της αμφισβήτησης των πάντων, κλείδωσε στη ντουλάπα τις ενοχές και τις τύψεις- απομεινάρια ενός αποτυχημένου πρότερου έντιμου βίου- και βγήκε από το σπίτι του με άλλον αέρα. Σήμερα θα ήταν, επιτέλους, η ημέρα για την οποία τόσο διψούσε εδώ και καιρό: θα γινόταν- τι άδολη χαρά!- ίδιος κι απαράλλαχτος με όλους τους άλλους γύρω του: θα σώπαινε εκεί που άλλοτε διαμαρτυρόταν, θα έσφιγγε το χέρι ανθρώπων τούς οποίους κάποτε περιφρονούσε, θα αντάλλασσε λόγια συμπάθειας με αυτούς που μια φορά κι έναν καιρό θα σιχαινόταν ακόμα και να βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους, θα στρογγύλευε τις λέξεις όπου στο παρελθόν τις απελευθέρωνε αλογόκριτες. Δεν θα είχε τίποτα πλέον να φοβηθεί γιατί δεν θα ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα ώστε να είναι εύκολο για κάποιον να τον αδειάσει στο νεροχύτη με το κουτάλι...

Ο κύριος Χ μιμήθηκε τις συνήθειες των διαβατών που συνάντησε στο δρόμο του και των συνεπιβατών του στο μετρό. Δεν έκανε τίποτα που να τον ξεχώριζε από αυτούς μέχρι που έφτασε στη δουλειά του και κάθισε στο γραφείο του. Εκεί βρήκε άλλους ανθρώπους να πιθηκίσει, να αντιγράψει τα ελαττώματά τους και να εξευτελίσει τα προτερήματά τους. Θα ήταν, πλέον, φρόνιμος και συνετός, διπλωμάτης και καταφερτζής. Οι ώρες τής εργασίας θα περνούσαν δίχως να ακούσει κανείς κάποιο παράπονο από τον ίδιο. Κι αλυσίδες να του περνούσαν στα πόδια εκείνος δεν θα διαμαρτυρόταν. Θα τις αποδεχόταν με χαμόγελο και θα ζητούσε να του περάσουν και στα χέρια, να τον κρεμάσουν ανάποδα και να του κάνουν και λοβοτομή αν χρειαζόταν, φτάνει να μην διακρίνει κανείς κάτι ξεχωριστό πάνω του...

Όταν θα έπαιρνε το δρόμο τής επιστροφής για το διαμέρισμά του θα σταματούσε για ένα ποτό με φίλους που τους αισθανόταν περισσότερο γνωστούς κι ερωμένες που θα μπορούσε να ζήσει άνετα και δίχως αυτές. Κι όταν θα ξάπλωνε για να αποκοιμηθεί, ανασκοπώντας αυτή την υπέρλαμπρη ημέρα που έγινε σαν όλους τους άλλους, ο κύριος Χ δεν θα φοβόταν πια ούτε αυτόν που φοβόταν πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο, τον θάνατο. Αυτός έτσι κι αλλιώς θα τον έβρισκε ήδη νεκρό να ονειρεύεται μια ζωή βγαλμένη από χαλασμένο φωτοτυπικό μηχάνημα ...  

 

"Πρέπει να γυρίσουμε στο έθνος- κράτος" είπε και ύστερα το κοινοποίησε από το smartphone του στο facebook και στο twitter...

Γελάω με την καρδιά μου όταν διαβάζω πως ο Ντ. Τραμπ θα βάλει τέλος στην παγκοσμιοποίηση και θα μας επιστρέψει στην εποχή των εθνών-κρατών. Όσοι τα γράφουν και τα λένε αυτά δικαιολογούνται μόνο αν ζουν σε σπηλιές κι επικοινωνούν με τον έξω κόσμο χάρη σε ταχυδρομικά περιστέρια. Η πλειονότητα, ωστόσο, των ανθρώπων- τουλάχιστον στη Δύση- θα εξακολουθεί να αγοράζει, για παράδειγμα, από το σούπερ μάρκετ πατάτες από την Αργεντινή, να στέλνει ηλεκτρονικά μηνύματα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς οπουδήποτε στον κόσμο και να βρίσκεται σε μία ημέρα στην Αυστραλία όταν κάποτε χρειάζονταν μήνες για κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνετε ότι αυτό που θέλω να εξηγήσω είναι πως την ίδια ώρα που οι νέες τεχνολογίες κάνουν τον κόσμο μας να φαίνεται ακόμα μικρότερος, είναι, το λιγότερο, παρωχημένο να ισχυρίζεσαι πως θα χτίσεις τείχη στα σύνορα με το Μεξικό ή θα επιβάλεις δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα όταν, μάλιστα, κι εσύ εξάγεις με τη σέσουλα και οι άλλοι δεν είναι ανόητοι να μείνουν απαθείς στον οικονομικό πόλεμο που ενδεχομένως να σχεδιάζεις...

Είναι, επίσης, αφελές να τάσσεται κάποιος υπέρ ή κατά τής παγκοσμιοποίησης. Είναι σαν να υποστηρίζει πως είναι ενάντια στους σεισμούς, στα τσουνάμι και στις τροπικές καταιγίδες. Είτε τα γουστάρουμε είτε όχι αυτά θα συμβαίνουν, οπότε είναι ανούσιο να σπαταλάμε τον καιρό μας παίρνοντας θέση για ζητήματα που μας ξεπερνούν. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Δεν θα επιτρέπουμε, για παράδειγμα, στις εταιρείες πληροφορικής να παράγουν εξελιγμένες μορφές "smartphone" ή θα απαγορεύσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν τα τρία τέταρτα του πλανήτη είναι ήδη συνδεδεμένα σε αυτά;...

Σε αυτό που επιβάλλεται να προχωρήσουμε είναι στην θέσπιση αυστηρών κανόνων λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, του διεθνούς εμπορίου, του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων κι αγαθών. Απαιτείται, π.χ., να τεθεί και  να εφαρμοστεί ένα δρακόντειο πλαίσιο για τους φορολογικούς παραδείσους και για τις τζογαδόρικες δραστηριότητες των τραπεζών ή των επενδυτικών εταιρειών, να καθιερωθεί ένας παγκόσμιος κατώτατος μισθός και, ταυτοχρόνως, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι δυνατό να επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση στις ντομάτες και στις μουστάρδες αλλά όχι και στους ανθρώπους, πόσω μάλλον όταν οι τελευταίοι είναι θύματα πολέμων, πολιτικών διώξεων ή οικονομικής κρίσης που τους επιβάλλονται από εκείνους που τους κλείνουν τα σύνορα...

Ξέρετε πότε κινδυνεύει η εθνική ταυτότητα με αφανισμό, που είναι η μεγάλη αγωνία των απανταχού εθνικιστών και μισαλλόδοξων; Όταν δεν της δίνεις τη δυνατότητα να εξελιχθεί, παρά την αφήνεις περιχαρακωμένη σε παρωχημένες δοξασίες και ιδεοληψίες, όταν την εμποδίζεις να ανανεωθεί με λίγο φρέσκο αέρα, αλλά την κρατάς στεγανοποιημένη, επιτρέποντας με αυτόν το τρόπο να κυριευτείς από τα διαφόρου είδους "μικρόβια". Το να διατείνεσαι, μάλιστα, πως είσαι απευθείας απόγονος του Σωκράτη, του Περικλή ή του Λεωνίδα όταν στο μεσοδιάστημα έχουν περάσει από τα μέρη μας όλες οι φυλές τού Ισραήλ και να φοβάσαι πως μπορείς να αλλοιωθείς γιατί φιλοξενείς τα τελευταία χρόνια μερικές χιλιάδες κατατρεγμένους μουσουλμάνους είναι σαν να έχεις πέσει από την Ακρόπολη, να βρίσκεις πορτοφόλι και να διαμαρτύρεσαι γιατί αυτό είναι άδειο...

Όποιος, επομένως, νοσταλγεί τα έθνη- κράτη ας επισκεφθεί το βιβλιοπωλείο τού Αδώνιδος Γεωργιάδη κι ας αγοράσει όλο το στοκ του. Οι υπόλοιποι που ζούμε στον πραγματικό κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλα κράτη κι άλλοι πολιτισμοί κι άλλα ήθη κι έθιμα που δεν θα ήταν άσχημο να αφομοιώσουμε κάποια στοιχεία τους είναι προτιμότερο να παλεύουμε για να κάνουμε την παγκοσμιοποίηση και το φεντεραλισμό δικαιότερους. Τα σπήλαια είναι αφιλόξενα για τα ελεύθερα πνεύματα...  


 

   

Εμείς, οι Ντάνιελ Μπλέικ...

"Όταν κάποιος χάσει τον αυτοσεβασμό του είναι τελειωμένος", λέει ο Ντάνιελ Μπλέικ, ο τελευταίος κινηματογραφικός ήρωας του Κεν Λόουτς, ένας μεσήλικας ο οποίος δεν μπορεί να εργαστεί λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας αλλά που το κράτος τού φέρνει προσκόμματα για να λάβει οποιοδήποτε επίδομα.  Αυτός ο άνθρωπος, που εργάστηκε 40 χρόνια έντιμα και στάθηκε δίπλα στην άρρωστη σύζυγό του μέχρι την ημέρα που πέθανε, θα πρέπει να απολογηθεί σε ένα τσούρμο γραφειοκρατών- πραιτωριανών τού συστήματος όχι για να γίνει πλούσιος αλλά για να λάβει το στοιχειώδες. Κι όλα αυτά, βεβαίως, δεν ισχύουν μόνο στην Αγγλία, όπου διαδραματίζεται η ταινία, αλλά οπουδήποτε στον κόσμο έχει κυριαρχήσει ο πιο απάνθρωπος από όλους τους καπιταλισμούς, ο νεοφιλελευθερισμός...

Ο Ντάνιελ Μπλέικ κι ο κάθε Ντάνιελ Μπλέικ της γειτονιάς μας δεν θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο ούτε να πεθάνει μεγιστάνας του πλούτου. Το ότι, επομένως, η δόξα και το χρήμα δεν τον συνάντησαν στη διαδρομή του αυτό δεν τον καθιστά ούτε τεμπέλη ούτε αποτυχημένο. Πώς να το κάνουμε, κάποιοι άνθρωποι πορεύονται με άλλες αξίες από αυτές που μας "διδάσκουν" τύποι όπως ο Ντ. Τραμπ. Ο νεοφιλελευθερισμός, ωστόσο, δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά: σε παρατά μόνο σου στη ζούγκλα και σου λέει "γίνε κτήνος για να επιβιώσεις, αλλιώς ψόφα"...

Για τους νεοφιλελέδες είναι προβληματικό που οι Ντάνιελ Μπλέικ δεν συσσώρευσαν πλούτο με κάθε κόστος όσο ήταν υγιείς για να μην έχουν ανάγκη επιδομάτων όταν βρεθούν άνεργοι ή ασθενήσουν. Τον οίκτο τους τον κρατούν για τις φαλιρισμένες τράπεζες. Αυτές δικαιούνται δεύτερης και τρίτης και τέταρτης ευκαιρίας αν αποτύχουν. Όχι όμως και οι Ντάνιελ Μπλέικ, οι οποίοι αφού δεν πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για να γίνουν ωνάσηδες θα πρέπει να αποδεχθούν μια κοινωνία δίχως κανένα δίχτυ ασφαλείας...

Βγήκε ο "πολύς" Β. Σόιμπλε να σχολιάσει το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και μίλησε πάλι για δημαγωγικό λαϊκισμό. Ο ίδιος και οι όμοιοί του μοιάζουν με εκείνους που αφού πρώτα βάζουν φωτιά σε ένα σπίτι, στη συνέχεια καταγγέλλουν τους κατασκευαστές του γιατί δεν είχαν φτιάξει εξόδους κινδύνου. Φυσικά "αγαπητέ" Βολφι θα επικρατούν ο δημαγωγικός λαϊκισμός, η ακροδεξιά, ο νεοφασισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός κι ο απομονωτισμός όσο οι πολιτικές που σπονσοράρεις εσύ και οι συνοδοιπόροι σου, όπως ο άθλιος Κούλης, γιγαντώνουν τις ταξικές ανισότητες, καταστρέφουν τη μεσαία τάξη, κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς φτωχότερους, τις κοινωνίες μας να θυμίζουν όλο και περισσότερο ζούγκλα κι ένα νέο "Μεγάλο Πόλεμο" να γίνεται όλο και πιο αναπόφευκτος. Εύχομαι τουλάχιστον οι Ντάνιελ Μπλέικ οποιασδήποτε εθνικότητας, χρώματος ή καταγωγής να βρεθούν στο ίδιο στρατόπεδο αυτήν τη φορά και να μην μακελευτούν πάλι για τα συμφέροντα των ολιγαρχών...

Το "σεξ εκδίκησης" δεν κερδίζει εκλογές...

Ο Ντ. Τραμπ δεν έγινε ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ γιατί είναι πράγματι ακροδεξιός, ρατσιστής, μισογύνης ή αντισημίτης. Υπερψηφίστηκε μολονότι είναι όλα αυτά γιατί στη συνείδηση του μέσου Αμερικανού ψηφοφόρου ήταν ο λιγότερο συστημικός υποψήφιος σε σύγκριση με την Χ. Κλίντον, την υποψηφιότητα της οποίας στήριξε όλο το κατεστημένο. Κι αυτό συνιστά πλέον ίσως το αποφασιστικότερο κριτήριο ψήφου όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά για όλη τη Δύση...

Ο Ντ. Τραμπ απευθύνθηκε στα πιο χαμερπή και φοβικά ένστικτά τού πόπολου, χρησιμοποιώντας έναν απλοϊκό λόγο που τον έκανε άμεσα αντιληπτό και τους πολίτες να αισθάνονται πως είναι ένας από αυτούς, πως με εκείνον δηλαδή μπορούν πολύ άνετα να πιουν μια μπύρα σε μια παμπ και να μιλήσουν για γκόμενες, αυτοκίνητα και μπέιζμπολ σε αντίθεση με την αντίπαλό του που έδειχνε να τους μιλά σαν να βρισκόταν μέσα σε μαυσωλείο, ιδίως όταν στο πλευρό της ήταν ο σύζυγός της...

Είναι, όμως, απλώς ο λαϊκισμός που κέρδισε (και) στις ΗΠΑ; Και γιατί, άλλωστε, να θεωρήσουμε πως μόνο ο Ντ. Τραμπ έταξε τα πάντα στους πάντες κι όχι και η πρώην Πρώτη Κυρία, η οποία μέχρι να θυμηθεί το λαό και τα προβλήματά του πραγματοποιούσε ομιλίες (και) για τη Goldman Sachs έναντι αδρής αμοιβής; Μήπως, επομένως, κέρδισε ο πιο καπάτσος λαϊκιστής κι εκείνος που δεν μίλησε με δέος για την παγκοσμιοποίηση και τα "επιτεύγματά" της; Ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμα, όπως για παράδειγμα ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τις πολιτικές δυναστείες...

Το λούμπεν προλεταριάτο, που αποτελεί την κύρια μάζα τού εκλογικού σώματος παγκοσμίως, όχι μόνο δεν εμπιστεύεται τους επαγγελματίες πολιτικούς- ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν κατείχε ποτέ κάποιο δημόσιο αξίωμα- ή ευρύτερα τους καθεστωτικούς αξιωματούχους, αλλά πλέον αυτό αποτυπώνεται και στην κάλπη. Επειδή, όμως, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων κι όχι για μια κοινωνία με ταξική συνείδηση τα πρόσωπα τα οποία επιλέγει για να στείλει τα μηνύματά του τις περισσότερες φορές φλερτάρουν με μια φαρσοκωμωδία που δεν βγάζει γέλιο. Στις ΗΠΑ είναι ο Ντ Τραμπ, στη Μεγάλη Βρετανία ο Ν. Φάρατζ ή ο Μπ. Τζόνσον, στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν, στη Γερμανία το AfD, στην Ουγγαρία ο Β. Ορμπαν κι ούτω καθεξής...

Λούμπεν προλεταριάτο υπάρχει, βεβαίως, και στην Ελλάδα κι αυτό εν πολλοίς ψηφίζει με βάση τα ατομικά του συμφέροντα. Μπορεί, επίσης, κάποιος να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για λαϊκισμό, μόνο που ο σημερινός πρωθυπουργός ναι μεν έταξε περισσότερα από όσα έχει κατορθώσει να πετύχει μέχρι στιγμής, ωστόσο δεν έκανε λόγο ποτέ για χτίσιμο φραχτών, για απέλαση όλων των μουσουλμάνων από τη χώρα, δεν υποβίβασε τις γυναίκες στο ρόλο παλλακίδας ούτε έχει μιλήσει εχθρικά για οποιοδήποτε λαό ή θρήσκευμα...

Η τραμπική ρητορική συνδέεται άμεσα με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους θαυμαστές τους και στη ΝΔ κι όχι με την Αριστερά. Επομένως, το να συγκρίνεις τον πρωθυπουργό με τον Ντ. Τραμπ ή την Μ. Λε Πεν είναι σαν να μην βλέπεις μπροστά σου σε ποιο κόμμα ανήκουν οι βορίδηδες και οι γεωργιάδηδες...

Όπως κι αν έχει, ο Ντ. Τραμπ είναι ένα αίνιγμα για όλους, αφού κανείς δεν ξέρει πόσα από αυτά που είπε προεκλογικώς σκοπεύει να τα υλοποιήσει και πόσα είχαν ημερομηνία λήξης την ημέρα τής ψηφοφορίας. Η οπισθοδρόμηση, πάντως, δύσκολα θα αποφευχθεί στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αν και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής η συμβιβαστική διάθεση που έχει δείξει ο νέος πρόεδρος με τη Ρωσία με ανησυχεί πολύ λιγότερο από την εχθρική τακτική Ομπάμα- Κλίντον...

Η εκλογή Τραμπ ήταν ένα μεγάλο ατύχημα, όπως το Brexit, που κάποια στιγμή θα συνέβαινε και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρει μιμητές κι αλλού από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός, η μισαλλοδοξία και η στείρα εμμονή στη λιτότητα εξακολουθούν να παραμένουν οι "mainstream" πολιτικές. Αποδεικνύει, ωστόσο, επίσης ότι για να κερδίσεις την εξουσία απαιτείται να έχεις δημιουργήσει ρεύμα πίσω σου, ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα κι όχι ένα μιντιακό κατασκεύασμα βασισμένο σε ψεύτικες δημοσκοπήσεις τής στιγμής. Όχι, δηλαδή, να αντιμετωπίζεσαι απλώς ως "σεξ εκδίκησης" από απογοητευμένους συζύγους που δεν έχουν πάψει ωστόσο να αγαπούν τον νόμιμο σύντροφό τους. Φαντάζομαι να γίνομαι κατανοητός και στην οδό Πειραιώς...  



 

  

Δεν υπάρχουν χορτοφάγοι σε σουβλατζίδικα κι αντισυστημικοί σε πρακτορεία ΟΠΑΠ...

Ρωτήστε τον μέσο Έλληνα που σπεύδει σε πρακτορείο του ΟΠΑΠ για να συμπληρώσει ένα δελτίο Τζόκερ με την προσμονή να κερδίσει το τζακ ποτ των 13.000.000 ευρώ τι είναι αυτό που οραματίζεται για το μέλλον τής χώρας και αν σας απαντήσει "κοινωνική δικαιοσύνη" είστε ελεύθεροι να έλθετε και να μου τρυπήσετε τη μύτη. Θα μου πείτε πως είναι λογικό με τα εισοδήματα να καταρρέουν και τους φόρους να αυξάνονται ο οποιοσδήποτε να αναζητά τη λύση των προβλημάτων του στην θεά Τύχη. Αν ήταν, όμως, μόνο αυτό τότε γιατί στα τζακ ποτ συμμετέχει και η κουτσή Μαρία, ενώ σε μια "κανονική" κλήρωση που μοιράζει, για παράδειγμα, "μόνο" 100.000 ευρώ η συμμετοχή είναι πιο περιορισμένη; Διαθέτει ο μέσος Έλληνας 100.000 ευρώ στην άκρη ώστε να τα σνομπάρει; Όχι, απλώς τα τζακ ποτ συμβολίζουν την πεμπτουσία τού δίχως ιδιαίτερο κόπο υπέρογκου κέρδους, την πεμπτουσία δηλαδή του καζινοκαπιταλισμού με τον οποίο έχουν γαλουχηθεί οι γενιές από τη δεκαετία τού 1980 μέχρι και σήμερα...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η επανάσταση είναι περιττή, αφού οι περισσότεροι- Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι- βρισκόμαστε εθελοντικώς στην ουρά αναμονής για να γίνουμε ατομικώς, άντε και οικογενειακώς, πάμπλουτοι. Μπορούμε να αντέξουμε κι άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων κι άλλες αυξήσεις στην άμεση κι έμμεση φορολογία, αρκεί να μην μας στερήσει κανείς το όνειρο να διοριστούμε στο Δημόσιο ή να κερδίσουμε το λαχείο. Δεν πειράζει, ας εξακολουθεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να νέμεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου, μας φτάνει να πηγαίνουμε από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο κι από πρακτορείο σε πρακτορείο και να καταθέτουμε τα διαπιστευτήρια εξάρτησής μας από ένα σύστημα στο οποίο μας έχουν μάθει από τα παιδικά μας χρόνια να δείχνουμε υπακοή στις "αξίες" του...

Σε αυτό το πλαίσιο, τα έξι χρόνια των μνημονίων το μόνο που μας έχουν διδάξει είναι να περιμένουμε με μεγαλύτερη προσμονή κάποιον νέο σωτήρα που θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Κι αν αυτός δεν είναι κάποιος πολιτικός, αλλά μια κληρωτίδα ακόμα καλύτερα: θα μπορούμε πιο άνετα να υποδυόμαστε τους αντισυστημικούς την ίδια ώρα που είμαστε με τη θέλησή μας βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στη λάσπη τού ίδιου συστήματος το οποίο υποτίθεται πως απεχθανόμαστε...

Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν ανάγκη από λεφτά εδώ και τώρα. Είναι, επίσης, δικαίωμά τους να θεωρούν όλες τις άλλες πόρτες κλειστές και να βλέπουν ως ανοιχτή μόνο αυτή των τυχερών παιχνιδιών. Θα μου επιτρέψετε, ωστόσο, να μην τρέφω συμπάθεια για δαύτους, όπως και για τους επαίτες που έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους τής Αθήνας. Χαρακτηρίστε με άσπλαχνο κι άστοργο, αλλά αν ποτέ βρεθώ σε θέση να μην έχω να φάω με ίδια μέσα ούτε ένα κομμάτι ψωμί και πάλι δεν θα απλώσω το χέρι τής ζητιανιάς για να σας το ζητήσω. Θα πάω να το αρπάξω, ακόμα και με τη βία, από όποιον θεωρώ πως έχει περισσότερα καρβέλια από όσα δικαιούται...

Αν, επομένως, κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφασίσω πως αυτό που μου λείπει για να είμαι ευτυχισμένος είναι 13.000.000 ευρώ μην περιμένετε να συμπληρώσω ένα δελτίο Τζόκερ. Θα τα διεκδικήσω με έναν πολύ λιγότερο λούμπεν τρόπο, χάρη στον οποίο η ανθρωπότητα έκανε πραγματικά βήματα προόδου στο παρελθόν, συμμετέχοντας δηλαδή σε μια ταξική επανάσταση...

Δώσαμε τον Φίλη στα θεριά κι αυτό δεν ξεπλένεται ούτε με την ανάπτυξη...

Όλοι, μα όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αν, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας είχε παραιτηθεί σήμερα, θα σας έλεγα πως ήταν ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός. Κι αυτό μολονότι σε αντίθεση με τους προκατόχους του, τουλάχιστον στα χρόνια των μνημονίων, έκανε ειλικρινή όσο και γιγάντια προσπάθεια να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο από αυτόν της άγριας και ταξικής λιτότητας. Δεν τα κατάφερε, τουλάχιστον όχι μέχρι στιγμής, αλλά και οι τελευταίες αποκαλύψεις των "Wikileaks"- βλ. πίεση νυν και πρώην προέδρων των ΗΠΑ- συγκλίνουν στο ότι όχι μόνο δεν είχε πουλήσει το παιχνίδι από την αρχή, αλλά μέχρι και το τελευταίο λεπτό προσπάθησε να το κερδίσει αντιμετωπίζοντας έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο...

Είχα γράψει από την πρώτη στιγμή που υπογράφηκε το τρίτο μνημόνιο και μετά από τις τελευταίες εκλογές πως το έργο που έχει να επιτελέσει ο πρωθυπουργός είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο να τελεσφορήσει θετικώς για τον ελληνικό λαό. Η εγκατάλειψη της μάχης, ωστόσο, δεν ήταν ποτέ στοιχείο που χαρακτήριζε την Αριστερά. Γι' αυτό κι εκείνοι που επέλεξαν αυτόν το δρόμο βρέθηκαν εκτός Βουλής να κλαίνε τη μοίρα τους και να αποκαλούν προδότη όποιον δεν αποδέχθηκε ότι το μέλλον τού ελληνικού λαού θα ήταν καλύτερο με την επιστροφή στη δραχμή και τη μετατροπή τής χώρας μας σε διεθνή παρία...

Οι ευκαιρίες, ωστόσο, που προσφέρει η Ιστορία σε έναν πολιτικό ηγέτη δεν είναι ποτέ απεριόριστες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι εξελίξεις των προσεχών μηνών θα είναι καταλυτικές τόσο για την τύχη τής Ελλάδας όσο και γι' αυτή του Αλέξη Τσίπρα. Με τον ανασχηματισμό ο πρωθυπουργός έριξε μια μεγάλη ζαριά, δίνοντας στους δανειστές και στην εκκλησία αυτό που ήθελαν προκειμένου να εξασφαλίσει το μεγάλο στόχο- την επιστροφή δηλαδή της χώρας στη βιώσιμη, σταθερή και, κυρίως, δίκαιη ανάπτυξη που οραματίζεται- σε καθεστώς κοινωνικής ειρήνης...

Εξακολουθώ να θεωρώ πως ποτέ δεν θα είναι ο κατάλληλος καιρός για σημαντικές μεταρρυθμίσεις, αν πάντοτε στις επιλογές προηγείται το πολιτικό κόστος και η τήρηση ισορροπιών με διεφθαρμένους θεσμούς. Υπό αυτή την άποψη ο Νίκος Φίλης δεν έπρεπε να "φαγωθεί" για να ηρεμήσουν τα θεριά. Ούτε η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, η ρύθμιση του χρέους, η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, η επιστροφή στις αγορές και στην ανάπτυξη θα μπορέσουν να εξωραΐσουν την άτακτη οπισθοχώρηση της κυβέρνησης της Αριστεράς σε ένα ζήτημα όπως ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας που συνιστά θεμέλιο της πρακτικής εφαρμογής τής ιδεολογίας της...

Όπως κι αν έχει, ωστόσο, στο τέλος τής ημέρας ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί από το κατά πόσο βελτίωσε την ποιότητα ζωής τού μέσου Έλληνα. Σήμερα δεν το έχει επιτύχει, το 2019 που θέλει ο ίδιος να γίνουν οι εκλογές μπορεί να το έχει καταφέρει. Μόνο που καλείται να αντιμετωπίσει στο μεσοδιάστημα και τα γεγονότα, τα οποία είναι "ξεροκέφαλα", κατά τη σοφή διατύπωση του Φρ. Μιτεράν...  

 

Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...

Περπατώντας χθες πέριξ της πλατείας Συντάγματος την ώρα τής συγκέντρωσης των συνταξιούχων έγινα άθελά μου ωτακουστής τηλεφωνικής συζήτησης που είχε νεαρή, η οποία έλεγε στον συνομιλητή της πως καλά κάνει η κυβέρνηση και κόβει τη συντάξεις αφού η αποκαλούμενη τρίτη ηλικία είναι αυτή που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τη νέα γενιά στην ανεργία ή στη μετανάστευση- χρησιμοποίησε και βαρύτερες εκφράσεις, οι οποίες δεν υπάρχει λόγος να αναπαραχθούν στο παρόν. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε και άδικο και δίκιο. Τα μνημόνια επέβαλαν τα ίδια βάρη σε ανθρώπους με πολύ διαφορετική πορεία ζωής: οι κύριες κι επικουρικές συντάξεις ψαλιδίστηκαν το ίδιο τόσο σε εκείνους που δεν κατέβαλλαν από την τσέπη τους εισφορές, συνταξιοδοτήθηκαν από τα 50 ή και σε νεαρότερη ηλικία και εισέπρατταν 2.000 και βάλε ευρώ μηνιαίως (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή Αεροπορία κι όχι μόνο), αλλά και σε αυτούς που εργάστηκαν από μικρά παιδιά, μακριά από την ασφάλεια του Δημοσίου, καταβάλλοντας μόνοι τους σε αρκετές περιπτώσεις τις εισφορές τους ή, τέλος πάντων, αυτές καταβάλλονταν από εργοδότες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους απολύσουν...

Έχουμε κλάψει όλα αυτά τα χρόνια πάρα πολύ πάνω από το χυμένο γάλα. Οι λόγοι και για την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων έχουν υπεραναλυθεί και δικαίως, ανεξαρτήτως αν δεν καταλήγουμε όλοι στα ίδια συμπεράσματα. Το μέγα ζητούμενο είναι, όμως, τι κάνουμε από εδώ και πέρα, αφού πρώτα παραδεχθούν και οι αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες δημοσίως την πικρή αλήθεια, ότι δηλαδή το σημερινό ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό σύστημα είναι κλινικώς νεκρό και κρατιέται στη ζωή από τον αναπνευστήρα ενός κράτους που είναι έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένο...

Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Πως οι σημερινοί συνταξιούχοι κι εκείνοι που βρίσκονται ένα βήμα από το να πάρουν σύνταξη θα πρέπει να κληθούν το συντομότερο δυνατό να απαντήσουν σε ένα πολύ δύσκολο ερώτημα: θα δεχθούν να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις τους μήπως μπορέσουν μια ημέρα και τα παιδιά τους να πάρουν μια στοιχειώδη σύνταξη ή θα οδηγηθούμε σε έναν πόλεμο γενεών που, αν γενικεύσω το παράδειγμα της νεαρής στην πλατεία Συντάγματος, έχει ήδη ξεκινήσει;...

Η κυβέρνηση οφείλει, έστω τώρα, να παρακάμψει το πολιτικό κόστος, να γίνει περισσότερο ειλικρινής απέναντι στους συνταξιούχους και στην ευρύτερη κοινωνία και να πει ξεκάθαρα ότι είτε θα υπάρξει νέος γύρος περικοπών, τουλάχιστον στις υψηλές συντάξεις, είτε στο τέλος κανείς δεν θα παίρνει τίποτα αφού το ταμείο είναι άδειο και δεν πρόκειται να γεμίσει άμεσα ακόμα κι αν η πραγματική οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης από το 2017. Αποκρούω μετά βδελυγμίας τον κοινωνικό αυτοματισμό και, φυσικά, θεωρώ πως είναι μεγάλη αδικία να περικόπτεται η σύνταξη κάποιου οικογενειάρχη που εργάστηκε σκληρά σε όλη του τη ζωή για να μπορεί να απολαύσει χρόνια ξεγνοιασιάς στα γεράματά του. Οφείλει, ωστόσο, κι εκείνος να συνειδητοποιήσει τις μεγάλες ευθύνες τής γενιάς του, αν και βεβαίως δεν μπορεί η ευθύνη να αποδίδεται συλλογικά κι όχι εξατομικευμένα, για το ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες αισθάνονται ευτυχισμένοι αν βρουν σύμβαση ορισμένου χρόνου με 300 ευρώ σε κάποιο πολυκατάστημα στο οποίο απασχολούνται σαν σκλάβοι πριν επιστρέψουν στο σπίτι που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Τα οργισμένα νιάτα δεν έχουν το δικαίωμα να ατιμάζουν τα περήφανα γηρατειά, αλλά αυτό ισχύει κι αντιστρόφως...

"Θεέ μου", τι με αναγκάζεις να γράφω για να γίνομαι κατανοητός από τους γελοίους...

Σε ένα από τα "Γράμματα σ' έναν φίλο Γερμανό" ο Αλμπέρ Καμί περιγράφει πώς ένας Γερμανός ιερέας "καρφώνει" στους ναζί έναν 16χρονο Γάλλο που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί διένειμε παράνομα αντιστασιακά φυλλάδια. Αυτός ο παπάς, όπως σχολιάζει ο σπουδαίος συγγραφέας, προτίμησε να υπηρετήσει τα συμφέροντα της πατρίδας του- όπως αυτά τα εννοούσε η χιτλερική ηγεσία της- κι όχι τον θεό. Αυτή την ιστορία μού θύμιζε ο ανεκδιήγητος Χριστόδουλος, αυτή δυστυχώς μου θυμίζει πλέον κι ο αρχιεπίσκοπος Τζερόνιμο...

Ακόμα κι αν δεχθώ το φασιστικό του κατασκεύασμα πως οι πρόσφυγες και οι κομμουνιστές δημιουργούν τον κίνδυνο αφελληνισμού- φαίνεται πως στον ελεύθερο χρόνο του ο σκοταδιστής μαυροφορεμένος κατασκεύασε κι έθεσε σε εφαρμογή ένα "ελληνόμετρο" με το οποίο θα διεκδικήσει το Νόμπελ Φαιδρότητας-, από πού κι ως πού είναι ρόλος τού αρχιεπίσκοπου, δουλειά τού οποίου είναι να υπηρετεί το λόγο τού χριστιανού θεού, να βαυκαλίζεται τον αμύντορα του ελληνισμού; Πείτε μου εσείς οι πιστοί από ποιο εδάφιο του ευαγγελίου αντλεί ο μισαλλόδοξος τραγόπαπας το δικαίωμα να χωρίζει τους ανθρώπους με βάση την εθνική τους καταγωγή ή τα πολιτικά τους πιστεύω. Κι από πού κι ως πού το "αγαπάτε αλλήλους ως σεαυτόν"μεταφράζεται σε χαρακτηρισμούς ανθρώπων ως προβληματικών, του μουσουλμανισμού ως μη θρησκείας ή σε άφεση αμαρτιών για εμπαθή ραμολιμέντα τύπου Αμβρόσιου;...

Από τους τραγοπαδάδες δεν περιμένω κάτι καλύτερο από ρατσισμό, εθνικισμό, μισαλλοδοξία, νεοφασισμό και νεοναζισμό. Πάλι καλά, δηλαδή, που ο αρχιεπίσκοπος δεν δήλωσε, όπως ο συνάδελφός του στην Κύπρο, πως θα φτιάξει σχολεία που θα αποτρέπουν τα παιδιά από το να γίνουν ομοφυλόφιλοι όταν μεγαλώσουν. Ο πονηρός κληρικός ίσως και να σκέφτηκε πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κι αν υποθέσουμε- "θεέ μου", τι με αναγκάζεις να γράφω για να γίνομαι κατανοητός από τους γελοίους- πως τα ιερά γιατροσόφια θα τους έκαναν όλους "άντρες βαρβάτους", δεν θα βρίσκει προσωπικό σε λίγα χρόνια για να του κάνει τη δουλειά. Από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ωστόσο, περιμένω πολύ περισσότερα από το να υποκύπτει στους εκβιασμούς Καμμένου και να μην σπρώχνει την κοινωνία σε μεγάλα άλματα προς τα εμπρός, από το μεσαίωνα στον 21ο αιώνα...

Είτε το θέλουν είτε όχι οι εκπρόσωποι του βαθέως εκκλησιαστικού παρακράτους τα βιβλία των θρησκευτικών και η διδασκαλία τους, για παράδειγμα, πρέπει να αλλάξουν εδώ και τώρα ώστε το συγκεκριμένο μάθημα να γίνει θρησκειολογία κι όχι προπαγάνδα, όπως είναι σήμερα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, άλλωστε, δεν είναι ζήτημα στατιστικής για να αποδίδονται με βάση το ποσοστό που διατηρεί κάθε θρησκεία σε μια χώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση, εξάλλου, θα έπρεπε να επιτρέπουμε και στον Ρ. Τ. Ερντογάν να διώκει τους χριστιανούς στην Τουρκία...

Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει δίκιο όταν αναρωτιέται ποιο λόγο έχουν ο πρωθυπουργός, η Αριστερά κι ο κομμουνισμός στα εκκλησιαστικά πράγματα. Μόνο που έκοψε τη φράση στη μέση, γι' αυτό ας μου επιτρέψει να τη συνεχίσω κι ας με αφορίσει. Ποιο λόγο έχει η εκκλησία στην Παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην αναθεώρηση του Συντάγματος, στα του κράτους με λίγα λόγια; Ούτε ως άθεο ούτε ως πολιτεία θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν το άγιο πνεύμα, για παράδειγμα, εκπορεύεται μόνο από τον θεό ή κι από τον κανακάρη του. Ας εκπορεύεται από όποιον θέλει. Αλίμονο, όμως, αν μια ανεξίθρησκη πολιτεία ζητά την άδεια των ρασοφόρων για να χτίσει τζαμί στα όρια της διοικητικής της ευθύνης. Θα ήταν υποχρέωσή της ακόμα κι ένας μουσουλμάνος μόνο να περνούσε ως περαστικός από την Αθήνα...

Όποιος ηδονίζεται με τέτοιες καταστάσεις ας μετακομίσει στη Ράκα, στο Ριάντ ή στην Τεχεράνη. Αφού δεν μπορεί ο ίδιος να ζήσει σύμφωνα με το αλληλέγγυο κήρυγμα του Ιησού ας μην μολύνει τουλάχιστον με την ασχήμια τής ψυχής του τους υπόλοιπους γύρω του, όπως συνέβη ήδη με τους "αγανακτισμένους πολίτες" στο Βοτανικό, που ζυγίζουν πριν την "προσφέρουν" την ανθρωπιά με βάση την εθνική προέλευση του δυστυχισμένου παραλήπτη της...  

 



   

Βρες τον απατεώνα: μάγισσα, χαρτορίχτρα ή δημοσκόπος; Ο νικητής κερδίζει μπρελόκ ΝΔ...

Γιατί κατέρρευσαν τα οικονομικά τής ΝΔ μολονότι έχει δανειστεί σχεδόν 211.000.000 ευρώ δίνοντας ως εγγυήσεις σε διαφορετικές τράπεζες τις ίδιες μελλοντικές χρηματοδοτήσεις της από τον κρατικό προϋπολογισμό; Μα, γιατί δεν μπορεί να πουλά μπρελόκ κι άλλα είδη με το σήμα της, λες και πρόκειται για τη φανέλα τού Λίο Μέσι στη Μπαρτσελόνα που ο κόσμος θα τρέξει σαν τρελός για να αγοράσει αν του δοθεί αυτή η δυνατότητα. Κι όμως, τέτοια κωμικά επιχειρήματα ακούστηκαν από τον πρώην γενικό διευθυντή τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την παρουσία του στην εξεταστική επιτροπή τής Βουλής για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων...

Την ίδια ώρα, δημοσκοπική εταιρεία που είχε προβλέψει απειροελάχιστο προβάδισμα του "όχι" δύο ημέρες πριν το δημοψήφισμα εκτόξευσε τη διαφορά υπέρ τής ΝΔ στις 24 μονάδες με τα ποσοστά των κομμάτων να φτάνουν το 100%, αλλά να υπάρχει κι ένα 30% αδιευκρίνιστης ψήφου, σύνολο δηλαδή 130%! Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου στα μαθηματικά και στη στατιστική είναι ισχνές για να γίνω ένας καλός γενικός διευθυντής κόμματος εξουσίας ή δημοσκόπος. Τουλάχιστον, ωστόσο, δεν είμαι ένας απατεώνας που καμώνεται πως ξέρει από αριθμούς ή τους χρησιμοποιεί όπως γουστάρουν οι πελάτες του...

Η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί μετά από το νέο βατερλό των δημοσκοπικών εταιρειών στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου 2015 πως θα επέβαλλε κανόνες στο χώρο. Προφανώς η ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, η οποία αποδεικνύεται πολύ δύσκολη υπόθεση λόγω των τεράστιων συμφερόντων που εμπλέκονται, οφείλει να είναι προτεραιότητα. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει να καθυστερήσει και η ρύθμιση του χώρου των δημοσκοπικών εταιρειών, οι οποίες είναι λιγότερο αξιόπιστες κι από καφετζού ή τσιγγάνα που σου διαβάζει το χέρι στην Ομόνοια. Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι αν κι όταν ξεκινήσει κι αυτή η προσπάθεια ο άθλιος Κούλης και η κομπανία του θα αρχίσουν το δικό τους ανένδοτο υπέρ των δημοσκοπικών εταιρειών- άλλωστε ο στενός συνεργάτης του Τ. Θεοδωρικάκος είναι συνδιοκτήτης μίας από αυτές- με επιχειρήματα όπως η δήθεν αθέμιτη παρέμβαση της κυβέρνησης στην ελεύθερη αγορά και, βεβαίως, η ανάγκη προστασίας των θέσεων εργασίας...

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα συνεχίσει τα μαθήματα ηθικής την ίδια στιγμή που το κόμμα του δεν θα αποπληρώσει τα χρωστούμενά του σε λιγότερο από έναν αιώνα ακόμα κι αν καταβάλλει στις τράπεζες το σύνολο της κρατικής του χρηματοδότησης. Ο ίδιος, εξάλλου, δεν έχει αποπληρώσει- για την ακρίβεια δεν είχε δώσει πίσω ούτε ευρώ και μπήκε σε διαδικασία ρύθμισης όταν προηγήθηκαν τα δημοσιεύματα- σε προσωπικό επίπεδο δάνειο που είχε λάβει για τον "Κήρυκα Χανίων". Έτσι είναι, όμως, παντού οι νεοφιλελεύθεροι: κρατιστές και μπαταχτσήδες όταν πρόκειται για το ευρύτερο ατομικό τους συμφέρον και υπέρμαχοι της αρρύθμιστης αγοράς όταν οι συνέπειές της αφορούν άλλους κι όχι τους ίδιους και τους νταβατζήδες τους...



    

Πολιτικός κρατούμενος των καναλαρχών...

Κάθε ημέρα που περνά γίνεται όλο και πιο φανερό γιατί η ΝΔ του άθλιου Κούλη δεν επιχειρεί να ρίξει την κυβέρνηση χρησιμοποιώντας το βάσιμο επιχείρημα πως φτωχοποιεί ακόμα περισσότερο τον πληθυσμό, αλλά γιατί δεν συγκροτείται ΕΣΡ. Σιγά σιγά, όμως, οι δικαιολογίες στερεύουν και στους πολίτες αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο ενός πολιτικού αρχηγού ο οποίος σύρει την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια μάχη στην οποία έχει απέναντί του το δίκιο, την πλειονότητα των ψηφοφόρων, ακόμα και σημαντική μερίδα τού κόμματός του. Έχει φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να λειτουργεί ως κοινός εκβιαστής για τα μάτια των εθνικών μας νταβατζήδων- χρηματοδοτών του απαιτώντας να αποσυρθεί στο σύνολό του ένας νόμος που μόνο σε πολύ συγκεκριμένα σημεία του κρίθηκε αντισυνταγματικός από το αγαπημένο του ΣτΕ, προκειμένου να συναινέσει στη συγκρότηση ΕΣΡ. Κατά τα άλλα ο άθλιος Κούλης και οι πάτρωνές του ορκίζονται στην προστασία των θεσμών...

Ύστερα, εξάλλου, από 27 χρόνια στα οποία πάνω από δέκα έτη κυβερνούσε η ΝΔ  η τελευταία φιλοτιμήθηκε επιτέλους να καταθέσει πρόταση νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, η οποία ωστόσο αποτελεί αντιγραφή τού νόμου Παππά- ναι, του ίδιου που θέλει η Πειραιώς να αποσυρθεί για να ψηφίσει ΕΣΡ- εκτός βεβαίως από τον αριθμό των αδειών και την υποχρέωση των καναλαρχών να απασχολούν τουλάχιστον 400 εργαζόμενους έκαστος. Υπενθυμίζω ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κλαιγόταν κι οδυρόταν μαζί με τους θεωρητικώς υπό απόλυση δημοσιογράφους των τηλεοπτικών σταθμών που δεν είχαν λάβει άδεια για την προστασία τού δικαιώματος στην εργασία. Ύστερα από όλα αυτά είναι να μην ισχυρίζεται κανείς πως αν υπήρχε υποκρισιόμετρο ο άθλιος Κούλης θα είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ;...

Δεν είμαι υποστηρικτής τής οικογενειακής ευθύνης. Κάθε άτομο πρέπει να κρίνεται με βάση τις δικές του επιδόσεις. Κακά τα ψέματα όμως, το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον διαμορφώνει σε σημαντικό βαθμό αυτό που είμαστε. Δίνω, επομένως, ένα ελαφρυντικό στον πρόεδρο της ΝΔ γιατί ανδρώθηκε και πολιτικώς σε ένα περιβάλλον όπου η ίντριγκα, η πλεκτάνη και η υπεράσπιση του ατομικού συμφέροντος, το οποίο αλληλοδιαπλέκεται διαχρονικά με αυτό του αποκαλούμενου "συστήματος", βρισκόταν στο καθημερινό μενού. Παιδί τής αποστασίας ο ίδιος, ενός δηλαδή από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα κακοποίησης της ελεύθερης βούλησης του λαού προς τέρψη των μεγάλων συμφερόντων, δυσκολεύεται και σήμερα να υπερασπιστεί κάτι διαφορετικό από αυτό που του έμαθε ο πατέρας και η μεγαλύτερη αδελφή του να υπερασπίζεται: τους πλούσιους έναντι των φτωχών, τους έχοντες και κατέχοντες σε βάρος τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Γι' αυτό κι ένας τέτοιος πολιτικός αρχηγός είναι επικίνδυνος ήδη από τις οδηγίες χρήσης, πόσω μάλλον για να αναλάβει κυβερνητική ευθύνη ένας πολιτικός κρατούμενος των καναλαρχών...