Χρέος μας να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά όχι κι αφελείς...

Αν χρειαζόμασταν άλλη μια απόδειξη ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν το συντομότερο, μας την πρόσφερε ο Αλ. Τσίπρας το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Ο πρωθυπουργός εγκαινίασε το μετρό τής συμπρωτεύουσας, το οποίο για τους κατοίκους τής πόλης θα ανοίξει στις αρχές του... 2020. Η χώρα, όμως, χρειάζεται πολύ περισσότερα από φιέστες τής κορδέλας για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της, απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό κι όχι τακτικισμούς με το μυαλό στις κάλπες...

Την ώρα που η παγκόσμια οικονομία ετοιμάζεται να ξαναζήσει- αφού δεν διδάχθηκε από τα λάθη που οδήγησαν στην προηγούμενη- μια μεγάλη κρίση, έχοντας όμως πρώτα επωφεληθεί από την πρόσκαιρη ανάκαμψη των προηγούμενων χρόνων, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα βγει για τα καλά από την κατάρρευση του 2008. Από τη στιγμή, μάλιστα, που θέλουμε δεν θέλουμε η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη, είναι πολύ δύσκολο να ορθοποδήσουμε από μόνοι μας, έστω κι αν διαθέταμε μια πολιτική ηγεσία- κυβέρνηση κι αντιπολίτευση- με όραμα. Φανταστείτε, επομένως, πόσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση από τη στιγμή που οι ηγέτες μας έχουν μετρηθεί κι έχουν αποδειχθεί ελλιποβαρείς...

Αλίμονο αν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με απαισιοδοξία. Η στάση μας απέναντι σε αυτό που έρχεται πρέπει να είναι πάντοτε θετική, τουλάχιστον αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε στην πράξη προοδευτικοί κι όχι φοβικοί συντηρητικοί. Θα ήμασταν, όμως, κι αφελείς αν πιστεύαμε ότι με το πολιτικό προσωπικό και τη νοοτροπία που έχει καλλιεργήσει επί δεκαετίες, για να μην πω επί αιώνες, στη μάζα δεν είναι πρόσφορο το έδαφος για μια νέα χρεοκοπία πριν καν πάρουμε μια ανάσα από την προηγούμενη. Όπως κι αν έχει, καλή χρονιά σε όλες κι όλους, οι ευχές για το 2019 είναι δωρεάν!

Εκλογές αμέσως μετά από τις Πρέσπες...

Αφού συζητάμε που συζητάμε για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, δεν καθιερώνουμε και τη συνταγματική κατοχύρωση της υποχρεωτικής διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών με το τέλος τής τετραετίας, δίχως παραθυράκια και πόρτες ορθάνοιχτες για τη διαστρέβλωση του πνεύματος του νομοθέτη; Στην Ελλάδα κουβεντιάζουμε για το χρόνο που θα στηθούν οι επόμενες κάλπες την επαύριο των προηγούμενων κι όσο κι αν δεν είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα δεν παύει να είναι ένα από τα πολλά που δεν επιτρέπουν στη δημόσια διοίκηση να έχει μια συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά. Στοιχείο, άλλωστε, της πολιτικής σταθερότητας είναι και να γνωρίζουν οι πολίτες με ασφάλεια τους κύκλους τής πολιτικής μας ζωής...

Από τη στιγμή, όμως, που επί της παρούσης δεν υπάρχει τέτοια συνταγματική διάταξη είναι εθνικώς επωφελές οι εκλογές να γίνουν αμέσως μετά από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ή πριν από αυτή αν δεν διαθέτει η κυβέρνηση τη σχετική πλειοψηφία. Είναι προτιμότερο το εθνικό θέμα να μείνει εκτός του προεκλογικού αγώνα, ο οποίος ωστόσο πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά ώστε να αποφύγει η χώρα την πολύμηνη προεκλογική περίοδο, που δεν επιτρέπει το σοβαρό σχεδιασμό για το μέλλον παρά μόνο τις παροχές και την παροχολογία. Ύστερα από μία δεκαετία άγριας λιτότητας η σοβαρότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμα κι αν αποτελεί ζητούμενο κι όχι δεδομένο, αξιολογείται κι από τις επιλογές στις οποίες θα προχωρήσει προκειμένου να διαχειριστεί μια περίοδο σχετικής νηνεμίας...

Από εκεί και πέρα, είναι απαραίτητη και η καθιέρωση συγκεκριμένων θητειών για τους βουλευτές και τον πρωθυπουργό. Μπορεί στις ΗΠΑ να μην ισχύει η αρχή "ένας πολίτης, μία ψήφος" και να εκλέγεται, για παράδειγμα, ο Ντ. Τραμπ με λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του, όμως στα θετικά τους συγκαταλέγεται το ότι ο πρόεδρός τους μπορεί να εκλεγεί μόνο για δύο θητείες. Κι αυτό έχει τη σημασία του γιατί όσο σπουδαίος ηγέτης κι αν αποδειχθεί κανείς είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί η πολύχρονη άσκηση της εξουσίας. Ιδίως στην Ελλάδα όπου οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο επανεκλογής των βουλευτών κι όχι η αξιοσύνη τους...

Καταναλώνω άρα υπάρχω...

Κάποιοι ειρωνεύτηκαν τον πάπα γιατί μίλησε κατά τού καταναλωτισμού, του πάθους δηλαδή να αγοράζουμε όχι μόνο πράγματα που έχουμε υλική ή πνευματική ανάγκη, αλλά κι από τεχνητό ψυχαναγκασμό. Αυτοί οι κάποιοι που τον σάρκασαν είναι λογικό να ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που ορκίζονται στον καπιταλισμό, αν και δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν γι' αυτόν. Για την ακρίβεια, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του για να μπορούν οι υπόλοιποι να αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες, να παίζουν στο χρηματιστήριο ή να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς.

Γι' αυτό κι ο καπιταλισμός είναι συνώνυμο της ελεγχόμενης δημοκρατίας, η οποία εξασφαλίζει μια επίφαση πρόσβασης στα κέντρα λήψης αποφάσεων για τους πάντες, αλλά στην ουσία την περιορίζει στους λίγους κι εκλεκτούς που είναι πρόθυμοι να υπηρετούν τους ισχυρούς χωρίς να κάνουν ερωτήσεις. Η πραγματική δημοκρατία, που δεν είναι άλλη από την άμεση, συνιστά πηγή κινδύνου για το σύστημα, επομένως είναι φυσιολογικό να περιθωριοποιείται. Κι ας είναι αυτή ο μοναδικός ίσως δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στην κοινωνική δικαιοσύνη και στο σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο...

Ο καπιταλισμός θα ήταν ανάπηρος δίχως τον καταναλωτισμό, αλλά και χωρίς τα fake news που παρουσιάζονται ως ακλόνητες αλήθειες. Με τρομάζει πολλές φορές η βεβαιότητα με την οποία αρκετοί ανάμεσά μας επιχειρούν να πείθουν για την άποψή τους, βασιζόμενοι σε στοιχεία που θα πρέπει και οι υπόλοιποι να θεωρούμε αληθινά, έστω κι αν δεν είναι. Λένε, για παράδειγμα, πως στη Σουηδία αυξήθηκε ο αριθμός των βιασμών εξαιτίας των μεταναστών, αλλά είτε αγνοούν είτε παραπληροφορούν εσκεμμένως για το ότι αυστηροποιήθηκε ο σχετικός νόμος σε αυτήν τη χώρα. Όταν, όμως, δεν προσαρμόζουμε τις απόψεις μας στα γεγονότα, αλλά τα γεγονότα στις απόψεις μας είμαστε ικανοί να αποδεχόμαστε οτιδήποτε επιβεβαιώνει τις προκαταλήψεις μας κι αναπαράγει κοινωνικά στερεότυπα...

Η αγάπη για την πατρίδα δεν φαίνεται από το πόσο μεγάλη την έχουμε τη σημαία στο μπαλκόνι...

Υπό μία έννοια αποτελεί δυστύχημα για τη χώρα ότι έχει να πολεμήσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Κι αυτό γιατί αυτή η περίοδος ειρήνης, η οποία είναι ασυνήθιστη για το νεοελληνικό κράτος, μας έχει κάνει να λησμονούμε τι σημαίνει πόλεμος, τις συνέπειες που έχει για τους ανθρώπους και την κοινωνία μας κι επιτρέπει στους ουκ ολίγους πατριδοκάπηλους να τον προπαγανδίζουν με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και με την Τουρκία, η οποία συνιστά άλλωστε και τον πλησιέστερο ρεαλιστικό κίνδυνο κι όχι η ΠΓΔΜ των 15.000 στρατιωτών και των μηδενικών πολεμικών αεροσκαφών, ο πόλεμος είναι πιθανότερο να προκληθεί από ατύχημα κι όχι από επιδίωξη κάποιας από τις δύο πλευρές.

Κι όμως, ο εθνικισμός, ο οποίος μας διακατέχει και είναι ίδιον των σχετικώς προσφάτως συσταθέντων εθνών- κρατών, αποτελεί εθνικό κίνδυνο μεγαλύτερο ακόμα κι από την επανάληψη των σφαλμάτων που μας οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία. Η αντίληψη του περιούσιου λαού τον οποίο επιβουλεύονται οι πάντες διατρέχει σαν καρκίνωμα μεγάλο κομμάτι τού πληθυσμού, ακόμα κι αρκετούς από εκείνους που δεν μισούν τους άλλους λαούς, “απλώς” τους θεωρούν υποδεέστερους. Ναρκωμένοι από μια ψευδαίσθηση εθνικού μεγαλείου με αναφορές πολύ παλιότερες από τα δικά μας όποια επιτεύγματα παρασυρόμαστε σε μια δίνη εθνικής εσωστρέφειας που καταντά αυτιστική κι επομένως αυτοκαταστροφική...

Το να μην μπερδεύουμε τον ίσκιο με το μπόι μας δεν θα έπρεπε να θεωρείται εθνομηδενισμός, αλλά εθνική αυτοσυνείδηση δίχως κομπλεξισμούς μικρομεγαλισμού και συμπλέγματα κατωτερότητας τα οποία συγχέουμε με εθνική περηφάνια. Η αγάπη για την πατρίδα αποδεικνύεται, άλλωστε, στην πράξη, από το πόσο, για παράδειγμα, δεν φοροδιαφεύγουμε, δεν καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον και σεβόμαστε τη διαφορετικότητα που αποτελεί πλούτο για μια κοινωνία και δεν κατατρυχόμαστε από έναν απομονωτισμό που δεν ταιριάζει με τα δεδομένα μια εποχής που τρέχει γρηγορότερα από όσο αναπνέουμε. Γι’ αυτό και η αγάπη για την πατρίδα δεν φαίνεται από το πόσο μεγάλη την έχουμε τη σημαία στο μπαλκόνι μας, αλλά πρώτα και κύρια από το σεβασμό σε θεμελιώδεις πανανθρώπινες αξίες που αποκτούν θεσμική και πραγματική υπόσταση χάρη στον αγώνα μας στον τόπο που μας έλαχε να κατοικήσουμε σε αυτόν τον πλανήτη...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους, ο vromostomos επιστρέφει την Πέμπτη, 27 Δεκεμβρίου.

Υπερσυγκέντρωση κουτσαβάκηδων...

Την ώρα που σε αυτήν τη γωνιά τής οικουμένης, όπου αρκετοί κάτοικοί της πιστεύουν ότι είναι το κέντρο τού σύμπαντος, ασχολούμαστε με πολιτικάντηδες που απειλούν ο ένας τον άλλο με πυροβολισμούς, στον πλανήτη συντελούνται ή απειλούνται αλλαγές που μπορεί να είναι ιστορικές. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, η ένταση επανέρχεται στο Κόσοβο και στη Βοσνία, ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να βρυχάται...

Στην υπόλοιπη Ευρώπη οι εισοδηματικές ανισότητες και η ανικανότητά της να διαχειριστεί το μεταναστευτικό προκαλούν κρίσεις οι οποίες ενδεχομένως να οδηγήσουν στη διακυβέρνησή της από την ακροδεξιά. Στις ΗΠΑ κυβερνά ήδη κάποιος που πιστεύει ότι στην εποχή τής τεχνολογικής επανάστασης μπορούμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια στα έθνη- κράτη και στα τείχη, ενώ τη Ρωσία εξουσιάζει κάποιος ο οποίος σκοτώνει τους αντιπάλους του κι έχει μετατρέψει τον υβριδικό πόλεμο σε αγαπημένο του παιχνίδι...

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, στην Ελλάδα φοβόμαστε μήπως η ΠΓΔΜ των 15.000 στρατιωτών και των μηδέν πολεμικών αεροπλάνων θα εισβάλει στη χώρα με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ υπουργοί και βουλευτές μιλούν δημοσίως περί ηθικής αυτουργίας πολιτικών σε τρομοκρατικές ενέργειες σαν να ζούμε στην Κολομβία τού Εσκομπάρ. Ούτε, όμως, ο μεγαλοϊδεατισμός ούτε η εθνική περιχαράκωση αποτελούν λύσεις για τον 21ο αιώνα...

Προφανώς και η παγκοσμιοποίηση νοσεί, αλλά η απάντηση στις σοβαρές ασθένειές της δεν είναι να επαναφέρουμε τα τείχη, τα σύνορα και τους δασμούς, αλλά πολύ πιο απλή. Αρκεί, για παράδειγμα, να υπάρχει πολιτική βούληση ώστε να μην υπάρχουν κράτη- φορολογικοί παράδεισοι, με την καθιέρωση ενός ενιαίου ποσοστού φόρου για κάθε χώρα. Είναι πολύ πιο απλή λύση από το να ξαναπιάσουμε τα τουφέκια και να αρχίσουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για μια ακόμα φορά...

Με φοβίζει η υπερσυγκέντρωση κουτσαβακισμού σε αυτήν τη χώρα, όπως υποδηλώνει και η δήλωση του Α/ΓΕΕΘΑ πως θα ισοπεδώσει βραχονησίδα στην οποία θα ανεβούν Τούρκοι. Δεν καταλαβαίνουν όλα αυτά τα γεράκια τού χαβιαριού πως η τεχνητή ένταση την οποία προκαλεί η Άγκυρα θα εξελιχθεί σε πραγματική πιθανότατα μόνο ύστερα από κάποιο ατύχημα που είναι δυνατό να προκληθεί από μια άστοχη δήλωση αξιωματούχου...

Φυσικά και η Τουρκία συνιστά κίνδυνο και θα λειτουργεί σαν πληγωμένο θηρίο βλέποντας τη σύσφιγξη της σχέσης Αθήνας- Ουάσιγκτον, κι εδώ όμως η λύση θα βρεθεί εκτός του κουτιού κι αντιλήψεων δεκαετιών. Γιατί, για παράδειγμα, να μην δημιουργηθεί αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη, η οποία ενδεχομένως να λειτουργήσει κι ως αποτρεπτικός παράγοντας για οποιαδήποτε τουρκική επιβουλή; Είναι προτιμότερο η Ελλάδα να γίνει πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι από πεδίο μάχης...

Ο έντιμος συμβιβασμός δεν είναι θανάτωση από εκτελεστικό απόσπασμα...

Η Ιστορία είναι για να διδάσκει, επομένως οι αναφορές σε αυτή είναι πάντοτε χρήσιμες. Το ίδιο ισχύει και για τις συχνές υπομνήσεις γύρω από την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, του εμφύλιου, της προδικτατορικής και μεταδικτατορικής Ελλάδας. Μόνο που σε κάθε χρήση ελλοχεύει η κατάχρηση κι όταν αυτή γίνεται σκοπίμως για μικροκομματικά οφέλη στο πλαίσιο της επιθυμητής για ορισμένους όσο και ιδιοτελούς πόλωσης, τότε ο κίνδυνος για την κοινωνική συνοχή είναι υπαρκτός...

Ο Αλ. Τσίπρας, για παράδειγμα, ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα αξιοποιεί τους διαχρονικούς αγώνες τής Αριστεράς στη ρητορική του κι εν μέρει δικαιολογημένα, απαντώντας στις ιδεοληπτικές καταγγελίες περί εθνομηδενισμού της από επαγγελματίες τού πατριωτισμού. Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, σφάλλει όταν συγκρίνει τη δική του διακυβέρνηση και την απόφαση συμβιβασμού που έλαβε το 2015 με τη στάση χιλιάδων κομμουνιστών να μην υποκύψουν ούτε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας έκανε λάθος πριν τρία χρόνια- άλλωστε έπρεπε να αποφασίσει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για έναν ολόκληρο λαό-, ωστόσο η απόφασή του ήταν να ζήσει και να παλέψει για μια καλύτερη μεθεπόμενη ημέρα, αφού η μάχη για την επόμενη είχε χαθεί, εν αντιθέσει με εκείνους που επέλεξαν την θανάτωση από ένα συμβιβασμό που ήξεραν ότι δεν θα ήταν έντιμος. Γι' αυτό και είναι ανιστόρητο να οδηγηθούμε σε μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση με τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχειώνουν τόσο τη δεξιά όσο και την Αριστερά...

Η ιδεολογική μάχη Αριστεράς- δεξιάς σε σχέση με την Ιστορία είναι προτιμότερο να διεξάγεται ανάμεσα στους ιστορικούς. Οι πολιτικοί οφείλουν να τη δίνουν στο πεδίο τού εδώ και τώρα κι όχι των περασμένων μεγαλείων. Η Αριστερά, για παράδειγμα, οφείλει να παράξει μια αντιπρόταση στο χρυσαυγίτικο επίδομα Μητσοτάκη μόνο στα νέα ζευγάρια Ελλήνων, θέτοντας το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για το δημογραφικό, δίχως ωστόσο να διαχωρίζει γηγενείς και μη πληθυσμούς και λαμβάνοντας υπόψη πως η πολυπολιτισμικότητα είναι όρος επιβίωσης και προκοπής κι όχι παράγοντας κινδύνου γι' αυτήν τη χώρα... 

Αν θεωρείς τους αντιπάλους σου φονιάδες ετοιμάσου να κυβερνήσεις ζούγκλα...

Όταν η 17Ν κινείτο ακόμα στο σκοτάδι είχε διατυπωθεί μια σειρά θεωριών για το τι κρυβόταν πίσω από τη δράση της. Ο Π. Καμμένος, μάλιστα- διαχρονικός οπαδός τού "λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι κι ας μην έχω καμία απόδειξη"-, είχε "βαφτίσει" αρχηγό της τον Ανδρ. Παπανδρέου.

Το να ισχυρίζεται, επομένως, σήμερα ο Γ. Αλαφούζος πως ηθικός αυτουργός τής επίθεσης στο ΣΚΑΙ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με πταίσμα, το οποίο ωστόσο οδηγεί στον αυτοεξευτελισμό. Μήπως, άλλωστε, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος και για την επίθεση στο MEGA το 1994 ή στο ALTER το 2007;...

Η διαστολή τής έννοιας της ηθικής αυτουργίας, ιδίως σε τρομοκρατικές ενέργειες, οδηγεί όχι μόνο στην επικράτηση του παραλογισμού, αλλά κι εντείνει την πόλωση. Τι θα συμβεί αν, για παράδειγμα, σκάσει μια βόμβα στην εφημερίδα "Documento" που βρίσκεται στο στόχαστρο του Κ. Μητσοτάκη;

Θα μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για ηθική αυτουργία τής ΝΔ; Και τι θα γίνει αν αποδειχθεί ότι αυτοί που έβαλαν τη βόμβα στο ΣΚΑΙ είναι οι ίδιοι που έχουν επιτεθεί και στα κεντρικά γραφεία τού κυβερνώντος κόμματος στην Κουμουνδούρου και οι οποίοι του καταλογίζουν τα μύρια όσα; Πού θα μπει ένα τέλος σε αυτήν την παράνοια;...

Οι πολιτικοί μας είναι ψεύτες, απατεώνες, διπρόσωποι, αμοραλιστές, τυχοδιώκτες και συμφεροντολόγοι, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς. Αν, ωστόσο, αποδεχθούμε ότι μπορεί να είναι και δολοφόνοι, τότε η δημοκρατία δέχεται ένα ακόμα γερό πλήγμα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο βαρύ αν το επιφέρει το ίδιο το κομματικό σύστημα στον εαυτό του...

Ο αγώνας για τη διεκδίκηση της εξουσίας είναι λογικό να είναι άγριος, αν όμως ο νικητής του θέλει να κυβερνήσει ένα κράτος κι όχι μια ζούγκλα την επαύριο τότε οφείλει να συμφωνήσει τώρα με τους αντιπάλους του ότι θα τεθούν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες κι αυτοί θα τηρηθούν. Αλλιώς το έργο θα το έχουμε ξαναδεί και θα παιχτεί στην αίθουσα μόνο ενώπιον συγγενών και φίλων...

ΣΚΑΙ, το ελληνικό BBC για όλους πλην ΣΥΡΙΖΑ...

Δεν θα υπερασπιστώ την πόλωση, την θεατρική ανύψωση δηλαδή των τόνων, την υπενθύμιση ιστορικών εγκλημάτων και τις ανύπαρκτες στην πραγματικότητα διαχωριστικές κομματικές γραμμές. Αλίμονο, όμως, αν η πολιτική αντιπαράθεση μπει στο θερμοκήπιο εξαιτίας μιας βομβιστικής επίθεσης σε ένα μιντιακό όμιλο ο οποίος δεν παράγει δημοσιογραφικό, αλλά προπαγανδιστικό υλικό υπέρ ενός συγκεκριμένου κόμματος το οποίο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη του. Αλίμονο, δηλαδή, αν συνδέουμε το μποϊκοτάζ τού ΣΥΡΙΖΑ στις εκπομπές τού ΣΚΑΙ- υπενθυμίζω ότι η ΝΔ έχει μποϊκοτάρει την ΕΡΤ- με μια πράξη βίας η οποία μπορεί να έχει ενορχηστρωθεί από τον οποιονδήποτε και η οποία μπορεί να είναι ακόμα και προβοκάτσια...

Αν αποδεχόμουν το επιχείρημα πως η κυβερνητική στοχοποίηση του ΣΚΑΙ έφερε την επίθεση- λες κι ο υπόλοιπος λαός θεωρεί το σταθμό τού Φαλήρου κάτι σαν το BBC-, τότε θα έπρεπε να κατηγορήσω και τους διάφορους σαμαράδες, γεωργιάδηδες και βορίδηδες για το ότι ο ο εμφυλιοπολεμικός τους λόγος οδηγεί στο να επιτίθενται κάποιοι κάθε τρεις και λίγο στο σπίτι τού Αλ. Φλαμπουράρη στα Εξάρχεια. Η αντίθεσή μου στην ακροδεξιά ρητορική είναι ιδεολογική, δεν θα έφτανα ποτέ ωστόσο στο σημείο να τη φιμώσω γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις προσωπικές μου απόψεις. Κι αυτό γιατί το πού βάζει ο καθένας το όριο είναι τόσο υποκειμενικό που στο τέλος θα πάψουμε να έχουμε δημοκρατία, αλλά ένα καθεστώς πολιτικού ορθολογισμού που προσομοιάζει, αν και δεν είναι όμοιο, των φασιστικών αν αποδεχθούμε τη λογοκρισία ως θεσμική σταθερά...

Η επίθεση στο ΣΚΑΙ δεν θα εξορθολόγιζε τη δημοσιογραφία, δεν θα έθετε τέλος στα fake news και στα "εναλλακτικά γεγονότα" ακόμα κι αν σκοτώνονταν δημοσιογράφοι. Πέρα, δηλαδή, από το απάνθρωπο της αποδοχής πως θα μπορούσαν να υπήρχαν και νεκροί ή της αμέλειας των δραστών να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο υπάρχει κι ο παράγοντας της αποτελεσματικότητας μέσου προς σκοπό, όπου κατά τη συγκεκριμένη περίπτωση θα απογοήτευε τον δράστη, αν υποθέσουμε πως ο τελευταίος ενέργησε από ιδεοληπτικά κίνητρα...

Η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι η λούμπεν βία- η επανάσταση, δηλαδή, που δεν έχει δημιουργικό παρά μόνο καταστρεπτικό στόχο- ενισχύει και δεν αποδομεί ακόμα και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Εκτός αν οι υποκινητές της στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ακριβώς επιδίωκαν...

Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι η εθνική...

Η δεξιά, σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον, ήταν πιο πατριωτική από την Αριστερά μόνο στα λόγια κι όχι στις πράξεις. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των ναζί χαρακτήριζαν εθνοπροδότες, φυλάκιζαν, εξόριζαν ή και δολοφονούσαν εκείνους που είχαν πολεμήσει για την απαλλαγή τής χώρας από τη γερμανική μπότα.

Κι ακόμα και σήμερα εκείνοι που κάνουν πολιτική καριέρα πουλώντας πατρίδα- κακή ώρα ο Αντ. Σαμαράς- υπενθυμίζουν συνεχώς την θέση τού ΚΚΕ προ 80 χρόνων περί αυτόνομης Μακεδονίας προκειμένου να στηρίζουν το επιχείρημά τους πως η Αριστερά ενεργούσε πάντοτε προδοτικά. Τι σημασία έχει αν το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο να απελευθερωθεί η Μακεδονία από τους Βούλγαρους και τους Γερμανούς και να παραμείνει ελληνική όταν οι εθνικόφρονες τα είχαν βρει μαζί τους; Το δεξιό παραμυθάκι πρέπει να έχει πάντοτε Αριστερό δράκο...

Τι άλλο, ωστόσο, παρά πολιτική ανωριμότητα σημαντικής μερίδας τού λαού καταδεικνύει η ανάγκη των ηγετών του να αποδεικνύουν κάθε τρεις και λίγο τον πατριωτισμό τους; Γιατί θα έπρεπε στη μεταμνημονιακή Ελλάδα τού 2018 να μιλάνε ακόμα από τα μπαλκόνια οι πρωθυπουργοί και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί για όσα συνέβησαν στην Κατοχή και τις μετέπειτα δεκαετίες;

Γιατί η συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι υποχρεωτικό να γίνεται στη βάση τού ποιος αγαπά την πατρίδα του και ποιος όχι; Καμία συμφωνία δεν είναι τέλεια και μπορούμε βεβαίως να απαριθμούμε και τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης. Αλίμονο, όμως, αν αυτή η πολιτική κουβέντα στηρίζεται στο ποιος προδίδει τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου και ποιος όχι...

Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι όμως και η εθνική. Κι αυτό γιατί μπορώ να ταυτιστώ πολύ πιο εύκολα με έναν ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής κάτοικο αυτής της χώρας που προσπαθεί να βγάζει το ψωμί του με τίμιο τρόπο από τον Έλληνα κεφαλαιοκράτη που με τα χρήματα που έβγαλε με υπόγειους τρόπους και τα έχει παρκαρισμένα στο εξωτερικό έχει την πολυτέλεια να πουλά πατριωτισμό για τη Μακεδονία ή την Κύπρο. Η πολιτική είναι θέμα επιλογών, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, αφού καμία απόφαση δεν μπορεί να ευνοεί τους πάντες. Αν, επομένως, έχω μια κυβέρνηση η οποία ευνοεί τους πολλούς και θίγει τους λίγους- δίχως να ισχυρίζομαι απαραιτήτως πως αυτό συμβαίνει με τη σημερινή- ποσώς με ενδιαφέρει αν οι βόρειοι γείτονες λέγονται Μακεδόνες, Σκοπιανοί ή Αρειανοί...



  

Ο βιαστής τού βιαστή δεν είναι ήρωας, είναι εγκληματίας...

Πολλοί αγαλλίασαν στο άκουσμα της, fake όπως αποδείχθηκε, είδησης πως ο δολοφόνος τής κοπέλας στη Ρόδο βιάστηκε από συγκρατούμενούς του. Με την ηδονή να στάζει από το στόμα μίλησαν για τον άγραφο νόμο των φυλακών, δηλαδή τη βίαιη εκδίκηση, βρίσκοντας την ευκαιρία να λιβανίσουν την επαναφορά τής θανατικής ποινής και στο ότι σε ορισμένους εγκληματίες- της δικής τους επιλογής- δεν πρέπει να αναγνωρίζεται το οποιοδήποτε δικαίωμα...

Πέρα από όλα τα άλλα, αναρωτιέμαι ποιος θα καθορίσει ποιοι θα έπρεπε να είναι αυτοί οι εγκληματίες. Για κάποιους, για παράδειγμα, μπορεί να είναι οι έμποροι ναρκωτικών, για κάποιους άλλους ενδεχομένως να είναι οι πολιτικοί που τα παίρνουν από έμπορους ναρκωτικών. Πού να βρεις άκρη...

Ο βιασμός τού βιαστή συνιστά ποινικό αδίκημα με όλη τη σημασία τής κοινωνικής του απαξίας, είναι δηλαδή ηθικώς απαράδεκτος. Όποιος το διαπράττει δεν είναι ηθικώς ανώτερος από το θύμα του, αλλά ακόμα κι αν ήταν πριν την πράξη του έχει εξομοιωθεί πλέον με αυτόν.

Έχει αυτοταπεινωθεί, υποτάσσοντας τον εαυτό του στα ίδια ζωώδη ένστικτα τα οποία υποτίθεται πως τον είχαν εξοργίσει όταν τα διαπίστωσε στο θύμα του. Κι αν αυτή η αυτοταπείνωση είναι θλιβερή για έναν πολίτη, το να λαμβάνει την κρατική νομιμοποίηση μέσω της θεσμοθέτησης του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά για την κοινωνική συνοχή, η οποία υποβιβάζεται στην αποδοχή των κανόνων τής ζούγκλας...

Ο άθλιος τρόπος θανάτωσης της κοπέλας στη Ρόδο- αν υποθέσουμε πως η οποιαδήποτε θανάτωση δεν είναι άθλια- και η λαϊκή αντίδραση σε αυτόν αν κάτι μαρτυρά για την κοινωνία μας είναι η οργή και το μίσος που φωλιάζει μέσα μας, συναισθήματα τα οποία αναζητούν απλώς μια δικαιολογία για να δημοσιοποιούνται. Θέλουμε να βρίζουμε, να επιτιθέμεθα, να δικάζουμε για να μαλακώνουμε τα απωθημένα και τα σύνδρομά μας κι όταν μας δίνεται η πρώτη ευκαιρία ορμάμε μες τη μάχη σαν θεριά ανήμερα. Η εκδίκηση είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα εξίσου χυδαίο με το βιασμό ή τη δολοφονία. Η κατανόηση, την οποία οι μισαλλόδοξοι μπερδεύουν πάντοτε με την ατιμωρησία, είναι ο μονόδρομος αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να εξακολουθούμε να συμβιώνουμε με τις αντιθέσεις μας αντί να αλληλοσπαρασσόμαστε...






  

Το τσίρκο των μακεδονομάχων να επιτρέψει στην Ελλάδα να φτάσει στον 21ο αιώνα...

Αν η προεκλογική περίοδος κυλήσει όπως η αντιπαράθεση Τσίπρα- Μητσοτάκη την Τρίτη στη Βουλή, τότε ζήτω που καήκαμε! Αν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, οι κορώνες, η σκανδαλολογία και η παρελθοντολογία από δύο κόμματα τα οποία έχουν και τα δύο πλέον κυβερνητικό παρελθόν καταρτίσουν την προεκλογική ατζέντα, τότε είναι λογικό, για παράδειγμα, την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη να στηθεί ένα σκηνικό παρόμοιο με τη δολοφονία Λαμπράκη, με συγκεντρώσεις κι αντισυγκεντρώσεις. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμφωνούν- είτε με την εκβιασμένη υπογραφή τους είτε με την ιδεολογία τους- στις περισσότερες από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές- ευρωπαϊκή πορεία και Μακεδονικό, για παράδειγμα, ανεξαρτήτως αν για το τελευταίο ο Κ. Μητσοτάκης υπερασπίζεται την άποψη τού Αδ. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη για να μην χάσει το ακροδεξιό ακροατήριο...

Δεν ισοπεδώνω τα δύο κόμματα. Θεωρώ πως ακόμα και τώρα ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να τολμήσει περισσότερα- έστω κι αν δεν είναι αρκετά- από τον Κ. Μητσοτάκη σε ζητήματα όπως τα εθνικά θέματα, ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας ή η ενίσχυση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να εκπληρώσει μνημονιακές εντολές, ενώ ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης τις αποδέχεται ασμένως. Η πολιτική πρακτική του, όμως, επ' ουδενί επιτρέπει στον Αλ. Τσίπρα να παριστάνει ακόμα τον ασυμβίβαστο Αριστερό και να υψώνει τους τόνους για θέματα, όπως το ηθικό πλεονέκτημα ή η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, στα οποία κι ο ίδιος και τα στελέχη του έχουν λερώσει τα χέρια τους...

Τίποτα, πάντως, από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις ορδές των νέας κοπής μακεδονομάχων οι οποίες θα ξεχυθούν κι αυτήν την Παρασκευή στους δρόμους τής Θεσσαλονίκης γιατί απαγορεύουν φασιστικώ τω τρόπω στους βόρειους γείτονές τους να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες και να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους, η οποία είναι η σλαβομακεδονική. Να ξεκαθαρίσουμε, άλλωστε, πως ο διαχωρισμός γλώσσας και διαλέκτου γίνεται από την πολιτική κι όχι από την επιστήμη τής γλωσσολογίας.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, επίσημη γλώσσα τής Ελλάδας να είναι η ποντιακή διάλεκτος, που είναι και πιο κοντά στην αρχαία. Καλό είναι, επομένως, οι μακεδονομάχοι να επιτρέψουν κάποια στιγμή στην Ελλάδα να προσεγγίσει επιτέλους τον 21ο αιώνα...

Η σλαβομακεδονική ρίχνει κυβερνήσεις μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες...

Με ξεπερνά ότι μόλις μερικές ημέρες πριν μπει το 2019, σε αυτήν τη χώρα, η οποία βίωσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνησή της κινδυνεύει να πέσει επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να διδάσκεται η σλαβομακεδονική διάλεκτος σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Αν αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα πολιτικής ανωριμότητας, δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να αποτελέσει. Είναι, αλήθεια, η πατριδοκαπηλία και η επαναφορά τού σχήματος "εθνικόφρονες- εθνομηδενιστές" αυτό που θα μας επιτρέψει να αφήσουμε πίσω μας μια για πάντα το πρόσφατο καταστροφικό παρελθόν;...

Ο Αλ. Τσίπρας, εξάλλου, έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι νομοτέλεια. Φυσικά κι οφείλεται σε πολιτική προσπάθεια και, κυρίως, στις θυσίες των Ελλήνων. Θα διαφωνήσω, ωστόσο, μαζί του ως προς τον πραγματικό χρόνο επίτευξής της, ο οποίος είναι δυστυχώς μελλοντικός κι όχι παροντικός...

Η Ελλάδα έχει τυπικώς και μόνο εξέλθει αυτής της σκοτεινής περιόδου και δεν αναφέρομαι στην αυστηρή εποπτεία που έτσι κι αλλιώς ως κράτος- μέλος τής ΕΕ θα είχε, έστω κι ελαφρύτερη υπό άλλες περιστάσεις. Αναφέρομαι στην κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ορισμένα στατιστικά στοιχεία που ευνοούν πράγματι το κυβερνητικό αφήγημα...

Η ανεργία μειώνεται, αλλά οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι σε σημαντικό βαθμό προσωρινές και οι αμοιβές χαμηλότερες των προσόντων των προσλαμβανόμενων. Το δημόσιο χρέος μειώνεται, αλλά το ιδιωτικό βρίσκεται ακόμα στα ύψη.

Οι εξαγωγές αυξάνονται, αλλά οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν υψηλές σε σχέση με τα εισοδήματα, επιχειρήσεις κλείνουν και νέες δεν ανοίγουν. Στα σχολεία και στα νοσοκομεία, επίσης, η κατάσταση επ' ουδενί επιτρέπει τους πανηγυρισμούς, μολονότι έχουν γίνει βήματα προόδου...

Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρελθοντολογία και τη σκανδαλολογία. Το μέλλον δεν φαίνεται να μας προβληματίζει, γι' αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ξανά και ξανά τις χειρότερες στιγμές μας...

Η μεσαία τάξη προτιμά τα κίτρινα γιλέκα από το λευκό ζουρλομανδύα...

Τα πολιτικά οράματα έχουν συκοφαντηθεί γιατί έχουν κακοποιηθεί. Προφανώς και είναι απαραίτητο η πολιτική και οι πολιτικοί να δίνουν λύσεις στα καθημερινά, πρακτικά προβλήματα. Όταν, όμως, επικεντρώνονται μόνο σε αυτά και ιδίως όταν δεν τα λύνουν, τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου κι από μέσα του βγαίνουν κάθε είδους εχθροί τής δημοκρατίας. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο, ενόψει και των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019, όσοι διεκδικήσουν την ψήφο μας να μας "πουλήσουν" κι ένα όραμα, το οποίο ωστόσο θα είναι υλοποιήσιμο αν διαθέτουν την πολιτική βούληση για να το υλοποιήσουν...

Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι μια υπόθεση που αφορά πρωτίστως τη Γαλλία. Δεν σταματά, όμως, μόνο εκεί. Γιατί η σημερινή μεσαία τάξη είναι η εργατική τάξη τού παρελθόντος και κάποια στιγμή θα επαναστατήσει στα σοβαρά στην απομείωση της ισχύς της όταν θα ήθελε και θα άξιζε περισσότερη...

Οι σημερινοί φεουδάρχες δεν διαθέτουν τα ίδια χαρακτηριστικά όχι μόνο με τους "παραδοσιακούς" φεουδάρχες, αλλά ούτε με το μεγάλο κεφάλαιο των τελευταίων δεκαετιών. Ταυτίζονται, ωστόσο, όλοι τους στην επιδίωξη αποκλεισμού τής κοινωνικής δικαιοσύνης, πρακτική που όχι μόνο δεν επιτρέπει την αύξηση των εισοδημάτων των μικρομεσαίων, αλλά και τα περιορίζει από πάνω...

Έχει παρατηρηθεί ότι η Ευρώπη όταν αποδέχεται το νεοφιλελευθερισμό καταρρέει σε όλα τα επίπεδα και θεραπεύεται μόνο όταν εφαρμόζει σοσιαλιστικές πολιτικές. Αυτό συνέβη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό και μετά από την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε πριν μια δεκαετία με αφορμή τη Lehman Brothers. Το ερώτημα, επομένως, είναι εύλογο: μήπως θα πρέπει να χρησιμοποιούμε συχνότερα το δημοκρατικό σοσιαλισμό με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες από το να τον αξιοποιούμε μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης;...



 

Για τον Τσίπρα καλύτερα να του βγει το Μάτι παρά να χάσει τις εκλογές...

Θα ήταν πολύ βολικό αν στην εξωτερική πολιτική μπορούσες να τα έχεις με όλους καλά και για πάντα. Το ίδιο βολικό θα ήταν, άλλωστε, και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα τής ανθρώπινης δραστηριότητας. Μόνο που τις περισσότερες φορές έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα εθνικά σου συμφέροντα και με αυτόν να συστρατευτείς, τηρώντας ωστόσο μια στοιχειώδη συνέπεια απέναντι σε θεμελιώδεις πανανθρώπινες αξίες.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό η Ελλάδα ως μέλος τού ΝΑΤΟ και της ΕΕ να έχει ανεβεί στο αμερικανικό κι όχι στο ρωσικό άρμα. Είναι προτιμότερο να ανήκουμε στη Δύση, με όλες της τις ατέλειες, από μια Ανατολή, είτε αυτή είναι η Μόσχα είτε η Άγκυρα, που συμπεριφέρεται ακόμα με λογικές και νοοτροπίες τού 18ου αιώνα...

Σε έναν ιδανικό κόσμο ο Ντ. Τραμπ δεν θα ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ κι ο Βλ. Πούτιν της Ρωσίας. Επειδή, ωστόσο, ζούμε με τα τέρατα που γεννά αυτός ο κόσμος οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε με τη λεπτότητα που απαιτείται όταν είμαστε μια χώρα λιγότερων από δέκα εκατομμύρια κι εκείνοι μαζί υπερβαίνουν το μισό δισ. Αυτό δεν σημαίνει υποτέλεια, αλλά επίγνωση μιας γεωπολιτικής πραγματικότητας η οποία δεν μας ευνοεί.

Αν, για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον θέλει να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αρπάζουμε την ευκαιρία για να επιλύσουμε το Μακεδονικό και προς το δικό μας συμφέρον. Το να μην το έκανε η κυβέρνηση για να μην θεωρηθεί αμερικανόδουλη θα προκαλούσε μεγαλύτερη βλάβη από αυτή που φαντασιώνονται οι απανταχού πατριδοκάπηλοι...

Εθνικό συμφέρον, όμως, δεν συνιστά ούτε η υποταγή στο πολιτικό κόστος γιατί έρχονται εκλογές, όπως συμβαίνει με την απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει για το πολύ απώτερο μέλλον την κατεδάφιση αυθαιρέτων. Μακάρι να μην ξαναζήσουμε νέο Μάτι, αλλά οι φυσικές καταστροφές στην εποχή τής άγριας κλιματικής αλλαγής έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτως των προσευχών μας.

Πώς θα απολογηθούν, επομένως, ο Αλ. Τσίπρας και η κομπανία του στην περίπτωση που ξαναθρηνήσουμε εκατόμβη νεκρών λόγω και των αυθαίρετων; Κάποια στιγμή, αργότερα ή νωρίτερα, θα είναι κι αυτοί πρώην και κάποια άλλη κυβέρνηση θα επιρρίπτει όλη την ευθύνη σε αυτούς. Κι εν μέρει όχι αδίκως...

Αν έχεις εμμονή με την εσχάτη προδοσία αργά ή γρήγορα θα βρεις τις αποδείξεις...

Τα Δεκεμβριανά του 2008 αποτέλεσαν ένα άτυπο προοίμιο στην πολυετή κρίση των μνημονίων, κάτι όπως τα Ιουλιανά του 1965 στη χούντα τού 1967. Μια ολόκληρη χώρα, με αφορμή τη δολοφονία τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έβλεπε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν μπορούσε πριν δέκα χρόνια να απαντήσει τι ακριβώς συνέβαινε. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ακόμα και σήμερα, παρά την οικονομική κι αξιακή χρεοκοπία μας, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πως το μέλλον της Ελλάδας, αν θέλουμε να έχει μέλλον, δεν μπορεί να εμποδίζεται από το παρελθόν της, όσο ένδοξο κι αν ήταν αυτό κατά διαστήματα...

Αν το είχαμε αντιληφθεί δεν θα εξακολουθούσαμε, για παράδειγμα, να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές. Οι Κινέζοι λένε πως αν είσαι προκατειλημμένος με κάποιον ή κάτι αργά ή γρήγορα θα βρεις τις «αποδείξεις» που αναζητάς για να τον ξεμπροστιάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αρνητές των Πρεσπών, οι οποίοι τώρα κρατιούνται χειροπόδαρα από κάποιες, ανώφελες είναι αλήθεια, δηλώσεις τού Ζ. Ζάεφ για να θεμελιώσουν το επιχείρημά τους περί εσχάτης προδοσίας...

Η Ελλάδα, όπως και η ΠΓΔΜ, έχουν πολύ πιο επείγοντα προβλήματα να λύσουν από το αν ο Αλέξανδρος Γ’ ήταν Έλληνας ή Σλάβος, απάντηση που έτσι κι αλλιώς γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν τελειώσει το δημοτικό ανά τον κόσμο. Κι όμως σπαταλάμε ακόμα φαιά ουσία, χρόνο κι ενέργεια κι ενδεχομένως να οδηγηθούμε και σε πρόωρες εκλογές για ένα θέμα που βασανίζει εκείνους με χαμηλή εθνική αυτοπεποίθηση, οι οποίοι με τη σειρά τους θέλουν να μεταδώσουν την ασθένειά τους και στους υγιώς σκεπτόμενους. Πότε, επιτέλους, θα ωριμάσουμε ως λαός για να μην καταφεύγουμε σε μεσσίες κι αποδιοπομπαίους τράγους;...   

Γυναίκες ανάμεσα στην προκατάληψη και στην πολιτική ορθότητα...

Κοροϊδεύουμε με πολύ μεγάλη ευκολία στη Δύση χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ή το Ιράν, όπου οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν ξεσκέπαστες ή δεν έχουν πολύ καιρό που μπορούν να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης, αλλά δεν κοιτάμε και πολύ συχνά τον καθρέφτη μας. Αν το κάναμε, θα διαπιστώναμε, για παράδειγμα, ότι στην υποτιθέμενη γη τής ελευθερίας, στις ΗΠΑ, οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν μόλις το 1919- για να μην γράψω για τους μαύρους και το πότε απόκτησαν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς...

Σήμερα η θέση τής γυναίκας στη δυτική κοινωνία είναι παγιδευμένη ανάμεσα στο ρατσισμό και στην προκατάληψη από τη μία πλευρά και στον πολιτικό ορθολογισμό από την άλλη. Είτε, για παράδειγμα, η γυναίκα ευθύνεται για το βιασμό και τη δολοφονία της επειδή είναι "προκλητική", όπως πιστεύουν αρκετοί για το φονικό στη Ρόδο, είτε απαγορεύεται τρόπον τινά να επικεντρώνει κάποιος δημοσίως στην ομορφιά ή στην ασχήμια της γιατί αυτό θεωρείται σεξιστικό, όπως συνέβη με μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία τής Φ. Γεννηματά...

Η ευθύνη των ανδρών για το ότι οι γυναίκες ακόμα παλεύουν να βρουν μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι τεράστια. Η σεξουαλική παρενόχληση που κάποιες φορές γίνεται και κακοποίηση όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά ως ένα βαθμό θεωρείται και κοινωνικώς αποδεκτή...

Κατανοώ, επίσης, την "ανάγκη" που δημιουργεί η κοινωνία σε μια γυναίκα να είναι καλή μητέρα, νοικοκυρά κι ερωμένη και το άγχος που αυτό προκαλεί, ιδίως σε μια εργαζόμενη γυναίκα. Η ευθύνη, ωστόσο, αυτού που αποκαλούμε "ωραίο φύλο" δεν έγκειται στο ότι φορά μια μίνι φούστα και με αυτό προκαλεί υποτίθεται τον θύτη, αλλά στο ότι αποδέχεται ορισμένες φορές να παίζει το ανδρικό παιχνίδι τής επιβολής και να χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά του αυτοϋποβιβάζοντας τα υπόλοιπα χαρίσματά του. Πρόκειται για γυναικείο αυτογκόλ που τις εξισώνει σε κυνισμό με το ανδρικό φύλο και δίνει λαβή στους μισογύνηδες να θεωρούν εαυτούς δικαιωμένους για τις ιδεοληψίες τους... 

 

Δεν είναι κακό να φορέσει η Αριστερά και κανένα κίτρινο γιλέκο...

Όσο η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει ζητούμενο καμία συλλογική διαμαρτυρία- ακόμα κι αν χρησιμοποιεί στοχευμένη κι όχι λούμπεν βία- δεν είναι εκτός εποχής. Ανεξαρτήτως, για παράδειγμα, από το αν τα Κίτρινα Γιλέκα εμπνέονται από μαρξιστικές, σοσιαλιστικές, εθνικιστικές ή σκοταδιστικές ιδέες η παρουσία τους στους δρόμους είναι δικαιολογημένη όσο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και στο μεσοδιάστημα η μεσαία τάξη συρρικνώνεται...

Η Αριστερά, επομένως, έχει δίκιο να στέκεται επιφυλακτικά απέναντι σε τέτοιου είδους κινήματα, όχι όμως κι απορριπτικά. Κι αυτό γιατί αν δεν είναι εκείνη που θα τα αγκαλιάσει και τα κατανοήσει πρώτη, τότε θα τα έχει παραχωρήσει στις σκοτεινότερες των πολιτικών δυνάμεων...

Σε αυτό το πλαίσιο, η απάντηση στην ερώτηση για το αν στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα κίνημα παρόμοιο με των Κίτρινων Γιλέκων- δέκα χρόνια μετά από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου κι επτά από τους Αγανακτισμένους- μοιάζει αυτονόητη. Αν είναι απαραίτητοι στη Γαλλία, που δεν δοκιμάστηκε από μνημόνια και που η ποιότητα ζωής των μικρομεσαίων είναι καλύτερη από τη χώρα μας, τότε είναι δέκα φορές πιο απαραίτητοι στα μέρη μας...

Μόνο που αυτήν τη φορά απαιτείται κάτι περισσότερο από το κοινό μίσος απέναντι στην ξένη επιβολή προκειμένου να έχει νόημα η μαζική συλλογική διαμαρτυρία. Απαιτείται και η κοινή αγάπη για την κοινωνική δικαιοσύνη και η στοίχιση με πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που την προτάσσουν ως σκοπό...

Όπως κι αν έχει, είναι χίλιες φορές προτιμότερο κατά την προεκλογική περίοδο να συζητάμε περισσότερο για το ζήτημα της ανισοκατανομής τού πλούτου από ό,τι για τη Συμφωνία των Πρεσπών ή τη σκανδαλολογία. Η ελληνική Μακεδονία θα παραμείνει ελληνική και η Δικαιοσύνη πρέπει να αφεθεί αυτόνομη να κάνει το έργο της. Δουλειά των πολιτικών είναι κυρίως να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και με βάση αυτή τη λογική κρίνονται τα κομματικά προγράμματα και πολύ περισσότερο η κομματική πρακτική. Αν θέλουν πράγματι να λέγονται πολιτικοί κι όχι πολιτικάντηδες που υποθάλπουν τα χυδαιότερα των ενστίκτων τής μάζας...

Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν μπορούν να ζεστάνουν από μόνα τους...

Αλίμονο στις χώρες που χρειάζονται ήρωες ή πολίτες στους δρόμους να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες τής ζωής τους. Προφανώς αυτό συμβαίνει, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα, γιατί κάτι δεν πηγαίνει καλά. Σε διαφορετική περίπτωση η μεσαία τάξη, η οποία αποτελεί την πλειονότητα στα ευρωπαϊκά κράτη έστω κι αν το ΚΚΕ πιστεύει ακόμα ότι οι περισσότεροι ανήκουν στην εργατική τάξη, θα έμενε στα σπίτια της και θα αδιαφορούσε για τα κοινά...

Αλίμονο, όμως, και στις χώρες όπου τα δικαιώματα της πλειονότητας θίγονται μπροστά στα μάτια της κι αυτή δεν αντιδρά καθόλου. Στη Γαλλία δεν είναι λίγοι οι μικρομεσαίοι που συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδάκια γιατί μαθαίνουν πως πρέπει να εργάζονται περισσότερο αν θέλουν να απολαμβάνουν τις παροχές ενός γενναιόδωρου κοινωνικού κράτους χωρίς όμως τα απαραίτητα έσοδα για τη συντήρησή του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, είναι απαραίτητο να αφήσουμε πίσω μας την αμηχανία που προκάλεσε η αποτυχία τής κυβερνώσας Αριστεράς να φέρει την επανάσταση που είχε υποσχεθεί και να μην συμβιβαστούμε με την επιδοματική πολιτική στην οποία καταφεύγει για να διασωθεί στις επόμενες εκλογές...

Αντί, όμως, να επαναλάβουμε τα Δεκεμβριανά του 2008 ή να μιμηθούμε τις βιαιότητες στο κέντρο τού Παρισιού τις τελευταίες ημέρες, υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να φέρουμε οι πολίτες την επανάσταση που μας υποσχέθηκαν: να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε "έξω από το κουτί", να μην επαναλαμβάνουμε αποτυχημένες πρακτικές πιστεύοντας ότι θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα, αλλά να συνδυάζουμε αναπόδραστες εξελίξεις, όπως την παγκοσμιοποίηση, τις νέες τεχνολογίες και την τεχνητή νοημοσύνη, με κανόνες που θα συντελούν στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισονομία και στην ισοπολιτεία. Ποιος ξέρει, μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο επιτυχημένο από το να καταλάβουμε ξανά τη Βαστίλη ή να ξανακάψουμε το κέντρο τής Αθήνας...

Για να μάθεις να ψαρεύεις χρειάζεσαι επίδομα ψαρέματος...

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει με τα επιδόματα. Όσα ψάρια κι αν δώσεις σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, αν δεν τους μάθεις να ψαρεύουν τότε θα ξαναμείνουν νηστικοί. Γι' αυτό και η επιδοματική πολιτική, ιδίως σε αυτήν τη χώρα, χρησιμοποιείται περισσότερο για ψηφοθηρικούς λόγους παρά ουσίας...

Επομένως έχει δίκιο κι ο Αλ. Τσίπρας όταν λέει στην πυρόπληκτη πως έχουν περισσότερη σημασία οι υποδομές από τα χιλιάρικα; Όχι, πρώτον κυρίως γιατί είναι εκείνος που μοιράζει χιλιάρικα σε επιδόματα κι αυξήσεις προκειμένου να διασωθεί πολιτικώς. Δεύτερον, γιατί καλές οι υποδομές, καλή και η παιδεία, αλλά το στομάχι δεν μπορεί να περιμένει και πρέπει να χορταίνει καθημερινώς. Αυτό σημαίνει ότι το κοινωνικό κράτος είναι απαραίτητο αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και να μην προκαλέσουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό...

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από όλα, όμως, κι αποτελεί, μαζί με την κλιματική αλλαγή, τη μεγαλύτερη διακύβευση δεν είναι άλλο από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Αν πετύχουμε να περιορίσουμε τις χαώδεις διαφορές, τότε θα έχουμε κάνει κι ένα πολύ σημαντικό βήμα για να χτυπήσουμε τον πόλεμο, τη μετανάστευση, την προσφυγιά και την τρομοκρατία. Κι αυτό, βεβαίως, δεν πρόκειται να επιτευχθεί από μία χώρα μόνο, ακόμα κι αν η Ελλάδα ήταν υπερδύναμη, γι' αυτό κι ο οικονομικός απομονωτισμός- εθνικισμός που ταυτίζεται με το Grexit, το Brexit και τα άλλα exit στην εποχή τής αναπόδραστης παγκοσμιοποίησης μόνο να εντείνει τα προβλήματα μπορεί κι όχι να τα λύσει...