Ποιος, αλήθεια, είναι ο παλιάτσος και ποιος ο ληστής στην τέχνη;...

Η ζωή θα ήταν πολύ πιο απλή αν όλοι μας αποφασίζαμε μια ημέρα να την αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια κι όχι σαν θεατρική παράσταση. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, αν ποτέ συμβεί, θα συνεχίζουμε να μπερδευόμαστε, για παράδειγμα, για το ποιος πραγματικά αγαπά την τέχνη και ποιος αξιοποιεί ακόμα κι αυτή για επικοινωνιακούς λόγους... 

Ποιος είναι, π.χ., ο εγκληματίας; Ο λάτρης τής τέχνης- αν ισχύουν οι πληροφορίες για τον δράστη τής κλοπής έργων τού Πάμπλο Πικάσο και του Πιτ Μοντριάν- ή οι αστυνομικοί που τους έπεσαν από τα χέρια και οι οποίοι τους κρατούσαν χωρίς γάντια και δίχως να τους έχουν βάλει σε ένα στοιχειώδες κάδρο; Για να μην αναφερθώ στο δίδυμο Ηρακλή Πουαρό- Χρυσοχοΐδη κι Άγκαθα Κρίστι- Μενδώνη που επιχείρησαν να κρύψουν όλα τα υπόλοιπα αμαρτήματά τους πίσω από πίνακες αξίας...

Τα σπίτια τής καλής κοινωνίας είναι γεμάτα με πίνακες διάσημων ζωγράφων, με γλυπτά φημισμένων καλλιτεχνών ή με σπάνια αντίτυπα σημαντικών βιβλίων. Δεν αμφιβάλλω πως κάποιοι από τους ιδιοκτήτες αυτών των έργων τέχνης έχουν αποκτήσει μια προσωπική σχέση με τα αποκτήματά τους, φοβάμαι όμως πως για τους περισσότερους η υψηλή τέχνη δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια πανάκριβη έπαυλη ή γιοτ, άλλος ένας κρίκος δηλαδή στην αλυσίδα τής καπιταλιστικής τους επιτυχίας... 

Στην πραγματικότητα, το περιεχόμενο της πραγματικής τέχνης συνιστά μια κραυγή επανάστασης απέναντι σε αυτούς που θεωρούν πως τα πάντα εξαγοράζονται. Γι' αυτό κι αν είναι αλήθεια ότι ο ελαιοχρωματιστής έκλεψε τον Πικάσο και τους Μοντριάν γιατί του άρεσαν θα πρέπει να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου καλλιτεχνικού βίου...

Είναι πιθανό κι ο ελαιοχρωματιστής να θέλησε να κρατήσει τους πίνακες για τα μάτια του αποκλειστικώς. Μήπως, όμως, κι όλοι αυτοί οι δήθεν ευπατρίδες πάμπλουτοι συλλέκτες δεν κάνουν το ίδιο κι απλώς και μόνο κάποιες φορές μας κάνουν τη χάρη να δούμε για σύντομα χρονικά διαστήματα τις συλλογές τους;... 

Από την άλλη, βεβαίως, και οι καλλιτέχνες αναγκάζονται να γίνονται αυλοκόλακες- για να το θέσω κομψά- προκειμένου να βιοπορίζονται. Όταν, όμως, ο βιοπορισμός γίνεται δίψα για χρήμα και δόξα τότε κι ο καλλιτέχνης δεν μοιάζει και πολύ καλύτερος από τον σιτιστή του. Ενδεχομένως να είναι και χειρότερος γιατί έχει πουλήσει το ταλέντο του στο γιουσουρούμ...

 

 

Νέοι και γέροι στο έλεος των δημοσκοπήσεων...

Ποιος βρήκε ποτέ το μέτρο σε αυτήν τη χώρα για να το χάσει; Με αφορμή τη συζήτηση για τα προνόμια στους εμβολιασμένους διάβασα ακόμα και χαρακτηρισμούς περί άπαρτχαϊντ για τους οποίους μάλλον θα τρίζουν τα κόκαλα του Νέλσον Μαντέλα. Είμαι αντίθετος, πάντως, στον υποχρεωτικό εμβολιασμό γιατί θα αποτελούσε ευθεία παρέμβαση στην προσωπικότητα του ατόμου, μολονότι αυτή η απόφασή του επηρεάζει και το κοινωνικό σύνολο. Όπως και θα ήμουν αντίθετος στην απαγόρευση του καπνίσματος σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, παρότι και σε αυτήν την περίπτωση δημιουργούνται ζητήματα προστασίας τής δημόσιας υγείας. (Πρέπει να)Υπάρχουν και κάποια όρια στο πόσο πατερούλης μπορεί να είναι ένα κράτος...

Το ίδιο κωμικοτραγικό θα είναι η εφαρμογή των προνομίων για τους εμβολιασμένους να αφεθεί στα χέρια των πολιτών κι όχι των αρμόδιων Αρχών. Είναι δυνατό, για παράδειγμα, οι σερβιτόροι, πέρα από τις άλλες υποαμειβόμενες εργασίες τους, να αναλαμβάνουν και τον έλεγχο στην είσοδο του καταστήματος για το ποιος έχει εμβολιαστεί και ποιος όχι και να υπέχουν, μάλιστα, κι αστική ή και ποινική ευθύνη; Αυτά είναι ζητήματα που οφείλει να λύσει από τώρα η κυβέρνηση πριν αποτανθεί για μια ακόμα φορά στην ατομική ευθύνη για να αποσείσει τις πολλές δικές της...

Αν κάποιοι χρειάζονταν ένα επιπλέον κίνητρο για να εμβολιαστούν, όπως είναι το χαρτζιλίκι των 150 ευρώ, αυτοί είναι οι ηλικιωμένοι, όπου έχει εμβολιαστεί ένας στους τρεις και είναι η πιο ευπαθής ηλικιακά ομάδα, κι όχι οι νέοι. Είναι προφανές, συνεπώς, ότι το voucher δίνεται με ψηφοθηρικά κριτήρια, αφού στη νεολαία η λίστα Πέτσα δεν πιάνει και η κυβερνητική αποδοχή είναι πολύ χαμηλή... 

Όπως κι αν έχει, από μια κυβέρνηση η οποία αντιμετωπίζει ακόμα και μια πανδημία με επικοινωνιακά κριτήρια ούτε οι νέοι ούτε οι γέροι μπορούν να περιμένουν πολλά. Ούτε καν να τους κρατήσει ζωντανούς... 

 

Τσιμπήστε τους ανεμβολίαστους να ξυπνήσουν από την ψευδαίσθηση της αδικίας...

Οι κυβερνητικές ευθύνες για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού και γενικότερα για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι δεδομένες και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από την ατομική ευθύνη των πολιτών ή από το ότι δεν υπάρχει επαρκής ροή εμβολίων. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ενώ υπάρχει η δυνατότητα να εμβολιαστούν άμεσα όλοι οι ενήλικες δεν προκύπτει και η ανάλογη προθυμία. Και γι' αυτό ευθύνεται και το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και στους επικοινωνιακούς της μηχανισμούς, αφού με προπαγάνδα κι όχι με έργα διαχειρίστηκαν την υγειονομική κρίση...

Είναι προφανές, επίσης, ότι το voucher των 150 ευρώ στους νέους αποτελεί μπαξίσι τής new age εποχής. Όπως κι αν έχει, όμως, ακόμα και με δωροδοκία τού πληθυσμού είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να εμβολιαστεί τουλάχιστον το 80% αν δεν θέλουμε το φθινόπωρο να ζήσουμε νέα καραντίνα. Κι αν η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού εμπεριέχει και δικαιολογημένα πολλές νομικές και ηθικές αμφισβητήσεις, είναι κατά βάση η ευθύνη μας ως πολιτών να τσιμπηθούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα τουλάχιστον, αν οι ευαισθησίες μας δεν φτάνουν έως το τείχος προστασίας τού ευρύτερου κοινωνικού συνόλου...

Οι υγειονομικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του μη εμβολιασμού είναι σαφώς μεγαλύτερες και πιο εκτεταμένες από τις παρενέργειες του εμβολιασμού με οποιοδήποτε εμβόλιο. Συνιστά, εξάλλου, κουτοπονηριά να προσδοκάμε τη σωτηρία μας από το ότι οι υπόλοιποι θα εμβολιαστούν, πολλώ δε μάλλον να γκρινιάζουμε και να μιλάμε για κοινωνία δύο ταχυτήτων με αφορμή το ότι οι εμβολιασμένοι θα απολαμβάνουν κάποιων προνομίων. 

Γιατί, δηλαδή, ο εμβολιασμένος να μην εργάζεται, ταξιδεύει, ψωνίζει ή διασκεδάζει ευκολότερα από τους απανταχού συνωμοσιολόγους εξυπνάκηδες; Αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στον πυρήνα των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων αλλά εναρμόνιση με τη στοιχειώδη λογική η οποία είναι τόσο δυσεύρετη και στη χώρα μας...

 
 

Είτε ο καλύτερος γιατρός του κόσμου είτε ο Βελόπουλος της Αριστεράς...

Ο Π. Πολάκης σίγουρα γνωρίζει για την ιατρική περισσότερα από τον γράφοντα. Λυπάμαι, όμως, που θα στενοχωρήσω το ναρκισσισμό του αλλά δεν ξέρει περισσότερα από τη συντριπτική πλειονότητα των γιατρών τού πλανήτη. Ούτε είναι ο μοναδικός έντιμος άνθρωπος στον κόσμο κι όλοι οι υπόλοιποι επιστήμονες έχουν στο μυαλό τους μόνο το χρήμα κι όχι το καλό τής ανθρωπότητας. Γι' αυτό κι αν κατεβεί από το καλάμι όπου έχει τοποθετήσει τον εαυτό του θα αποκτήσει και περισσότερες πιθανότητες να τον παίρνουν στα σοβαρά κι όχι να τον εκλαμβάνουν ως έναν Βελόπουλο της Αριστεράς...

Όλα αυτά δεν τα γράφω φυσικά για να δικαιολογήσω την απόφαση του facebook να μπλοκάρει τον "αψύ" κρητικό. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι μια οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση που μπορεί να επιλέγει με ασαφή κριτήρια ποιον θα κάνει δεκτό και ποιον όχι. Όπως κι ο συμβατικός Τύπος, οφείλουν να ακολουθούν κανόνες δεοντολογίας που πρέπει να τεθούν το συντομότερο δυνατό από τα κράτη αφού, όπως γίνεται φανερό, ούτε σε αυτόν τον τομέα η αυτορρύθμιση έχει πετύχει...

Όπως κι αν έχει, ο Πολάκης δεν είναι πρόβλημα δημοκρατίας αλλά πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, μολονότι ο αρχηγός του δεν δείχνει να το καταλαβαίνει κι εξακολουθεί να τον χαϊδεύει. Αυτοί που μένουν ή έρχονται στο κόμμα χάρη στον πρώην υπουργό είναι λιγότεροι από εκείνους που αποθαρρύνονται να το κάνουν βλέποντας την εύνοια που απολαμβάνει ένας επηρμένος τραμπούκος... 

Βεβαίως και σε ένα κόμμα εξουσίας χωράνε πολλές φωνές, αλλά όπως στη ΝΔ  η επικράτηση των ακροδεξιών θολώνει το κεντρώο προφίλ της ομοίως και στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οι πολάκειες κραυγές απωθούν μετριοπαθείς προοδευτικούς ψηφοφόρους που δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή ως άσπρο- μαύρο. Ενδεχομένως, μάλιστα, αυτοί να αποτελούν και την κρίσιμη μάζα που θα κρίνει τον νικητή των επόμενων εκλογών...

  

 

Ούτε η εγκληματικότητα σκίζεται με ένα νόμο κι ένα άρθρο...

Πολύ καλά πράττουν στο ΣΥΡΙΖΑ και στοχοποιούν την υποκρισία τής ΝΔ να υπόσχεται νόμο και τάξη προεκλογικώς και μετεκλογικώς να εστιάζει στα Εξάρχεια, στις καταλήψεις και στα πανεπιστήμια, αλλά όχι στην καθημερινή εγκληματικότητα και στο οργανωμένο έγκλημα. Ο Κ. Μητσοτάκης, όπως και σε άλλα θέματα, επέλεξε να γαργαλήσει κοινωνικά στερεότυπα προκειμένου να αποκομίσει εκλογικά οφέλη παρά να προτείνει λύσεις που να αφορούν κυρίως στην καταπολέμηση των αιτιών τής εγκληματικότητας και στην πρόληψη και λιγότερο στην καταστολή. Φοβάμαι, ωστόσο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να πιάσει ένα σοβαρό αντιπολιτευτικό οίστρο έχει φτάσει στο ίδιο άκρο όπου βρισκόταν η ΝΔ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, στο λαϊκισμό δηλαδή της εγκληματοφοβίας...

Αντιλαμβάνομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να καβαλήσει το δημοσκοπικό κύμα γύρω από τα ζητήματα ασφάλειας. Πέρα, όμως, από το ότι οι πολίτες δεν συνδέουν συνήθως την Αριστερά με τον αστυνομικό τής γειτονιάς, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξαναπατήσει την ίδια μπανανόφλουδα που τον έριξε από την εξουσία, αυτή δηλαδή της λαϊκής απογοήτευσης από τις υπέρμετρες υποσχέσεις. Εκτός κι αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανακαλύψει το μαγικό τρόπο να μηδενίσει την εγκληματικότητα μέσα σε τέσσερα χρόνια...

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται κι ο δεύτερος και καταϊδρωμένος στις δημοσκοπήσεις θα πιαστεί με τη σειρά του από οτιδήποτε δημιουργεί φθορά στην κυβέρνηση. Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας έχει αισθανθεί στο πετσί του τις συνέπειες του λαϊκισμού, τόσο του δικού του όσο και της αντιπολίτευσης, και θα όφειλε να είναι προσεκτικότερος αφού πλέον δεν διαθέτει την ασυλία τού νέου κι άφθαρτου. 

Όπως, επομένως, ζητά κι από την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόζει τις πρόνοιες της Συμφωνίας των Πρεσπών, που ήταν αποτέλεσμα ρεαλιστικού κι εθνικώς ωφέλιμου συμβιβασμού, ομοίως απαιτείται να δίνει πρώτος το ορθό μέτρο τής κριτικής στην κυβέρνηση σε ζητήματα που μόνο μια υπέρτερη του ανθρώπου δύναμη θα μπορούσε να επιλύσει σε δύο χρόνια, ακόμα κι αν είχε θέσει τις σωστές προτεραιότητες. Πολύ πιθανό ο Αλέξης να έχει μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά τρίτη πολύ δύσκολα γι' αυτό και η δεύτερη φορά Αριστερά οφείλει να είναι πολύ πιο συγκρουσιακή και πολύ πιο ρεαλιστική από την πρώτη φορά. Είναι μια δύσκολη εξίσωση, αλλά οι μεγάλοι ηγέτες είναι για να λύνουν τέτοιου είδους εξισώσεις. Αλλιώς θα ήταν μητσοτάκηδες... 

 

 

Ο λαϊκισμός του αντιλαϊκισμού...

Είναι λογικό και δημοκρατικώς ωφέλιμο τα κόμματα εξουσίας να εγκολπώνονται και πιο ακραίες φωνές. Από το να πλημμυρίζουμε από μικρά ακροδεξιά κόμματα ή από αριστερίστικα υποστηρικτών τής 17Ν είναι προτιμότερο θιασώτες τέτοιων αντιλήψεων να στεγάζονται στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ αντιστοίχως. 

Ενώ, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν άγεται και φέρεται από τους απολογητές τού αντάρτικου πόλεων, ο Κ. Μητσοτάκης νομοθετεί και πολιτεύεται έχοντας την ακροδεξιά ατζέντα ως προτεραιότητά του. Κι αυτό φάνηκε και τις τελευταίες ημέρες με τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, την κατασυκοφάντηση του νόμου Παρασκευόπουλου, τη μη καταδίκη τού νέου ομοφοβικού νόμου Όρμπαν, ακόμα και με την παραπομπή στις ελληνικές καλένδες τής ψήφισης των πρωτοκόλλων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, που είναι τόσο "προδοτικά" ώστε δίνουν στην ελληνική πολεμική αεροπορία την επιτήρηση του εναέριου χώρου των βόρειων γειτόνων μας κι όχι στην τουρκική. Πάνω από όλα, όμως, ο πατριωτισμός τού φαίνεσθαι από τον πατριωτισμό τής ουσίας...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ακροδεξιός, είναι καιροσκόπος. Πουλά πατριωτισμό, νόμο, τάξη και συντηρητισμό για να φύγει από τη δημόσια συζήτηση οποιαδήποτε αναφορά στο αντεργατικό σκουπίδι που ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στο πτωχευτικό με τον πλειστηριασμό και πρώτων κατοικιών και στην ιδιωτικοποίηση τής επικουρικής ασφάλισης, που μετατρέπεται και σε τζόγο από τον επόμενο μήνα. Οι οπαδοί τού πρωθυπουργού τού πιστώνουν μεταρρυθμιστικό οίστρο, επιτρέψτε μου όμως να τον χαρακτηρίσω νεοφιλελεύθερο παραλήρημα με ακροδεξιό αμπαλάρισμα. 

Ακόμα και τον όρο "γυναικοκτονία" τον αποδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν έχει αναγνωριστεί κι από τον ΟΗΕ ως "femicide". Είναι τόσο φιλελεύθεροι όσο ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Μπογδάνος, ο Κυρανάκης κι άλλα μικρότερα αστέρια τής μισαλλοδοξίας...

Η Ελλάδα έχει υποφέρει πολύ από τους ελλαδέμπορους, που πολιτεύονται με χρονικό ορίζοντα το δικό τους πολιτικό βίο κι όχι το μέλλον τής χώρας. Ένας από αυτούς είναι κι ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος το απόδειξε ήδη από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης πόσο απύθμενος είναι ο λαϊκισμός τού αντιλαϊκισμού του, αυτός ο υπολανθάνων ελιτισμός που θωπεύει χυδαία αντανακλαστικά τής μάζας για να διαιωνίζει την πολιτική του κυριαρχία. Σε αυτό το πλαίσιο ρίχνονται στην πυρά ακόμα και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου τα στερεότυπα να ορίζουν πολιτικές που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικές... 

  

Ισοβίτες του ποινικού λαϊκισμού...

Ο βιαστής των Πετραλώνων δεν αποφυλακίστηκε εξαιτίας τού νόμου Παρασκευόπουλου, ο οποίος κατά τη ΝΔ ευθύνεται για όλα τα δεινά σε αυτόν τον τόπο. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι- εκεί έχει επενδύσει άλλωστε διαχρονικά η δεξιά- πως η κοινωνική πλειονότητα θεωρεί πως η εγκληματικότητα θα επιλυθεί αν χώσουμε όλους τους εγκληματίες στη φυλακή και πετάξουμε τα κλειδιά. Λες και οι εγκληματίες είναι ένας συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων που παραμένει σταθερός και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σωφρονιστεί αφού είναι εκ φύσεως κακός...

Για τη δεξιά ανά τον κόσμο, γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ευφημιστικώς "φιλήσυχους, συντηρητικούς νοικοκυραίους", η πρόληψη από το να γίνει κάποιος εγκληματίας κι ο σωφρονισμός του αν τελικώς γίνει αποτελούν έννοιες αδιανόητες. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, άλλωστε, και μόνο το να αποτελείς μέρος μιας μειονότητας- αλλοδαπός, για παράδειγμα, ομοφυλόφιλος, ακόμα και ροκάς- αρκεί για να έχεις αυξημένες πιθανότητες για να εγκληματήσεις. Στο φαντασιακό τους η κλοπή μικροαντικειμένων από μία βίλα έχει μεγαλύτερη ηθική απαξία από την υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος μόνο και μόνο γιατί το πρώτο γίνεται με κουκούλες ενώ το δεύτερο φορώντας λευκά, ολοκάθαρα κολάρα...

Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς ποινές για παραβίαση των κανόνων της, η κλιμάκωση των οποίων πρέπει να είναι αναλογική τής βαρύτητας του διαπραχθέντος αδικήματος. Ομοίως, ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη κοινωνία που να μην προλαμβάνει το κακό στηρίζοντας τα πιο αδύναμα μέλη της και ψυχικώς και οικονομικώς ούτε που να αποκλείει το ενδεχόμενο της συγχώρεσης. 

Γι' αυτό και τα ισόβια, πολλώ δε μάλλον η θανατική ποινή, θα έπρεπε να είχαν αποκλειστεί εδώ και δεκαετίες από τη νομική ορολογία και τη λαϊκή παραφιλολογία. Αν κάποιος θελήσει να δολοφονήσει δεν θα κρατηθεί γιατί θα φοβηθεί πως θα μείνει στη φυλακή μέχρι το τέλος των ημερών του κι όχι για 20 ή 25 χρόνια. 

Όποιος πιστεύει ότι το έγκλημα λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και υποθάλπει στον όχλο τέτοιου είδους αντιλήψεις αποτελεί εξίσου εχθρό τής κοινωνικής συνοχής με έναν εγκληματία. Αν θεωρήσουμε πως κι ο ποινικός λαϊκισμός δεν είναι έγκλημα από μόνο του...

 

 
 

Ψυχαλχημιστές...

Διαφωνώ με όσους πιστεύουν ότι είναι οι δρακόντειες ποινές αυτές που αποτρέπουν από το έγκλημα και δεν αναζητούν τις αιτίες του σε πιο σύνθετους- ατομικούς, οικογενειακούς και κοινωνικούς- παράγοντες. Όταν, όμως, καλείς την πολιτεία να επαναφέρει την θανατική ποινή για τον δράστη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος όταν είναι φτωχός κι αλλοδαπός, αλλά ζητάς την επιείκειά της όταν είναι Έλληνας και πλούσιος ή πρόκειται για αγαπημένο σου πρόσωπο ή για εσένα τον ίδιο τότε καθίστασαι αυτομάτως υποκριτής. Και πολλοί αποδείχθηκαν τέτοιοι με αφορμή τη δολοφονία τής Κάρολαϊν από τον "συγκροτημένο" πιλότο που ήταν τόσο καλός και γι' αυτό δεν την τεμάχισε...

Με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία ακόμα κι επιστήμονες ψυχολόγοι και ψυχίατροι παρουσιάζουν το ψυχολογικό προφίλ ενός δράστη με τον οποίο δεν έχουν κάνει καμία συνεδρία, στηριζόμενοι απλώς στα βίντεο, στις φωτογραφίες και στα ημιτελή ρεπορτάζ που έχουν διαβάσει. Λες κι αρκεί να ανοίξεις ένα επιστημονικό σύγγραμμα κι αυτομάτως να κατατάξεις τον οποιονδήποτε, είτε τον γνωρίζεις είτε όχι, σε ένα κουτάκι. Η δικαιοσύνη προφανώς και θα εξετάσει την προσωπικότητα του δράστη προκειμένου να του απονείμει ή όχι ελαφρυντικά, πρωτίστως ωστόσο (οφείλει να) θα κρίνει την πράξη του κι όχι αν ήταν συγκροτημένος  ή αιμοσταγής, άγγελος ή διάβολος...

Οι γυναικοκτονίες, όπως και κάθε άλλου είδους δολοφονίες, δεν θα σταματήσουν ακόμα κι αν ο Μπ. Αναγνωστόπουλος καταδικαστεί κι εκτίσει ισόβια, ακόμα κι αν τον κρεμούσαμε στην πλατεία Συντάγματος. Και σίγουρα δεν θα σταματήσουν αν η λογική μας εξακολουθήσει να είναι οφθαλμός αντί οφθαλμού κι άγρια Δύση... 

Οι λόγοι που οι άνθρωποι δολοφονούν δεν είναι γιατί γεννήθηκαν κακοί. Αν συνέβαινε αυτό, πρώτος θα ζητούσα την επέμβαση στο DNA των δολοφόνων για να ησυχάσει η κοινωνία μας. Είναι πολύ πιο περίπλοκοι και σίγουρα δεν θα εξευρεθούν χάρη στο καφενειακό και τηλεοπτικό κουτσομπολιό... 

Δολοφονίες, πάντως, όπως της Κάρολαϊν θα έπρεπε να μας οδηγούν σε βαθύτερη ενδοσκόπηση, να δούμε αν πρώτα εμείς είμαστε εντάξει απέναντι στους άλλους πριν τους δείξουμε με το δάχτυλο. Δεν είναι, άλλωστε, η δολοφονία το μοναδικό αδίκημα στον κόσμο ώστε να αισθανόμαστε τόσο βέβαιοι για την ηθική μας...

 

 
 

Πρέσπες ή πόλεμος...

Δεν αποκαλούν όλοι τη γείτονα χώρα Βόρεια Μακεδονία στο Euro 2020 και στη φανέλα της η ποδοσφαιρική της ομοσπονδία αναγράφεται ως "Μακεδονίας". Δεν έχω κάνει μια ολιστική καταμέτρηση, ωστόσο στην τηλεοπτική μετάδοση και σε πολλές ιστοσελίδες ενημερωτικών σάιτ τού εξωτερικού αναγράφεται ως Βόρεια Μακεδονία. Ξέρετε πώς θα αναγραφόταν αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι "προδότες" Τσίπρας- Κοτζιάς; Όχι βεβαίως ως ΠΓΔΜ, αλλά ως Μακεδονία νέτο σκέτο...

Όσο περνούν τα χρόνια και τα πολιτικά πάθη που ξέσπασαν με αφορμή τη Συμφωνία θα αμβλύνονται τόσο οι Πρέσπες θα καθιερώνονται στην εθνική μας συνείδηση ως μια πολύ καλή ιστορική στιγμή τού έθνους για την οποία θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Δυστυχώς ακόμα και στην τρίτη δεκαετία τού 21ου αιώνα δεν είναι αυτονόητο ότι δύο χώρες μπορούν να λύνουν τις διαφορές τους με ειρηνικό τρόπο κι επ' ωφελεία και των δύο πλευρών. Φοβάμαι, όμως, πως το κομματικό μας σύστημα- τόσο αυτοί οι οποίοι έλυσαν το Μακεδονικό όσο και οι πολέμιοι των Πρεσπών- δεν είναι και τώρα έτοιμο να αφήσει πίσω του το λαϊκισμό και να συνδράμει στην επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών αντί να τη μεταθέτει συνεχώς σε ένα άγνωστο μέλλον...

Ορθώς ο Αλέξης Τσίπρας ζητά τη σύνδεση της αναβάθμισης της τελωνειακής ένωσης ΕΕ- Τουρκίας με την κοινή προσφυγή στη Χάγη και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα. Ακόμα, όμως, κι αν πειθαναγκάσουμε την Τουρκία να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ οι εντάσεις στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν θα κοπάσουν... 

Αν μη τι άλλο, οι Πρέσπες ή παλιότερα η Λωζάνη σε αντίθεση με τις Σέβρες, οφείλουν να μας διδάσκουν πως οποιαδήποτε συμφωνία είναι βιώσιμη μόνο όταν και τα δύο μέρη αισθάνονται ικανοποιημένα από αυτή, πως έχουν κερδίσει κάτι δηλαδή. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι θα αυξήσουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο στα 12 ν.μ. μονομερώς ας ετοιμάζει και τη χλαίνη και το γυλιό του γιατί ο πόλεμος που θα ακολουθήσει θα είναι σχεδόν αναπόφευκτος. 

Ποιος, όμως, πολιτικός αρχηγός και ποιο κόμμα έχουν τολμήσει να πουν αυτήν την αλήθεια στο πάντοτε πρόθυμο για σημαιοστολισμούς πόπολο; Ουδείς, γι' αυτό και τα ελληνοτουρκικά είτε θα χρονίζουν είτε θα μας οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη αν ο πατριωτισμός μας δεν συναντήσει επιτέλους το ρεαλισμό...

 

Άσχετοι και, κυρίως, αδιάφοροι για τη ζωή των πολλών...

Αν οι ιδέες τής δεξιάς δεν ήταν ελαττωματικές, για να θυμηθώ μια αγαπημένη φράση τού Μ. Βορίδη, δεν θα επιχειρούσε να τις ωραιοποιήσει αλλά θα τις παρουσίαζε έτσι ακριβώς όπως είναι. Δεν περίμενα από τον Κ. Μητσοτάκη να ομολογήσει από βήματος της Βουλής ότι νομοθετεί το αντεργατικό έκτρωμα για χάρη μιας δράκας κολλητών και φίλων του. Απαιτούσα, όμως, να ριχτεί στην ιδεολογική μάχη από την θέση που ταιριάζει στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του, ως προστάτης τής ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της ατομικής βούλησης, κι όχι με το μανδύα τού δήθεν προοδευτικού, φιλεργατικού πολιτικού που νομοθετεί για χάρη τής κοινωνικής πλειοψηφίας...

Ήδη από τον πρώτο μήνα τής θητείας της αυτή η κυβέρνηση νομοθέτησε την περιθωριοποίηση των συλλογικών συμβάσεων, την αναιτιολόγητη απόλυση, την άρση τής προστασίας των υπεργολαβικών εργαζόμενων και την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ. Υλοποιεί νόμο με το νόμο τις επιθυμίες τού ΣΕΒ κι επιχειρεί κι από πάνω να βαφτίζει φιλεργατικά τα νομοθετήματά της. 

Εκτός αν υποθέσουμε πως το μεγάλο κεφάλαιο, το ίδιο που έδινε χαρτάκια στην τρόικα επί μνημονίων για τις επιθυμίες του, σκέφτεται πρώτα το καλό των εργαζομένων του και ύστερα το δικό του. Η αστική μας τάξη, ωστόσο, είναι τόσο κοντόφθαλμη που αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό που έχουν συλλάβει οι ηγέτες πιο ισχυρών οικονομιών, πως αν δηλαδή φτωχοποιήσουν τη μεσαία τους τάξη αργά ή γρήγορα και η ανώτερη οικονομικώς τάξη θα καταγράψει σημαντικές απώλειες...

Όπως ο γράφων δεν θα μπορούσε να συντάξει ένα νομοθέτημα για την αεροδιαστημική που να καλύπτει τους αστροναύτες, ομοίως και οι Μητσοτάκης- Χατζηδάκης, ακόμα κι αν το επιθυμούσαν, δεν θα ήταν σε θέση να γράψουν ένα νόμο για τη μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα που να ευνοεί τους εργαζόμενους. Δεν γνωρίζουν παρά μόνο μέσα από τα ντοκιμαντέρ τού Netflix τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε καθημερινή βάση επί ξύλου κρεμάμενος, μην γνωρίζοντας αν αύριο θα έχεις δουλειά ή όχι κι αν αυτή θα είναι καλοπληρωμένη και με καλές συνθήκες. 

Αν γνώριζαν, δεν θα τολμούσαν να μιλούν για ελευθερία των συμβάσεων και ισοτιμία δικαίου προκειμένου να περιγράψουν μια συνθήκη όπου τα δύο μέρη δεν είναι εν τοις πράγμασι ισότιμα κι ένας από τους δύο έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Ο πρωθυπουργός, οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές του είναι άσχετοι με τη ζωή των πολλών και, κυρίως, αδιάφοροι για την τύχη τους κι αυτό σε λίγο καιρό θα είναι φανερότατο και σε εκείνους οι οποίοι στις 7 Ιουλίου 2019 πίστεψαν σε υποσχέσεις που από την αρχή ήταν κούφιες...  

 

Αν όχι τώρα προοδευτικό μέτωπο, πότε;...

Είναι τόσο ισχυρά τα κυβερνητικά επιχειρήματα για το αντεργατικό νομοσχέδιο που τις τελευταίες ώρες, με αφορμή τις απεργιακές συγκεντρώσεις, επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό. Μολονότι, μάλιστα, η ΟΛΜΕ είχε ζητήσει η ίδια την εξαίρεση των εκπαιδευτικών- λόγω πανελλαδικών- από τη συμμετοχή στην απεργία έσπευσε η καντηλανάφτρια Κεραμέως να κινηθεί δικαστικώς! Πρόκειται για μια κυβέρνηση που γνωρίζει την αντιλαϊκότητα των μέτρων της και παίζει τα ρέστα της στην επικοινωνία προκειμένου να τα περνά αβρόχοις ποσί...

Μόνο μέσα από την πρόκληση κοινωνικού εμφύλιου με ψέματα μπορούν να δικαιολογήσουν, για παράδειγμα, πως ενώ εργοδότες κι εργαζόμενοι δεν έχουν την ίδια διαπραγματευτική δύναμη εξισώνονται στο νομοθετικό χαρτί. Και μόνο μέσα από την απόρριψη της πραγματικότητας είναι σε θέση να βασίσουν την κατ' ουσία κατάργηση της απεργίας που προωθούν... 

Αυτοί που έχουν εκλεγεί με το 40% των ψηφισάντων για να κυβερνούν μια χώρα επί μία τετραετία απαιτούν το 50% συν έναν των εγγεγραμμένων για να προκηρυχθεί απεργία. Κι αυτό όταν ξέρουν πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν απαρτίες στις γενικές συνελεύσεις ή να ψηφίσει ηλεκτρονικώς υπέρ τής απεργίας ένας εργαζόμενος με το αφεντικό πάνω από το κεφάλι του...

Με το αντεργατικό νομοσχέδιο δίνονται και κίνητρα στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς τους οποίους στήνουν κάποιοι εργοδότες, αφού απεργοσπάστες θα μπορούν να ζητούν αποζημίωση από απεργούς για πρόκληση ψυχολογικής βίας! Θα χρειάζονταν χίλιες λέξεις και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να καταδειχθεί το μέγεθος των συνεπειών τής νεοφιλελεύθερης ονείρωξης Μητσοτάκη- Χατζηδάκη καθ' υπόδειξη των χορηγών τους... 

Αυτό που έχει σημασία από εδώ και πέρα είναι να συγκροτηθεί επιτέλους το προοδευτικό μέτωπο ανάσχεσης τέτοιου είδους πολιτικών. ΚΙΝΑΛ, ΜέΡΑ 25 και ΚΚΕ- ιδίως το ΚΙΝΑΛ που έφερε τα μνημόνια στη χώρα, αλλά κι ο Γ. Βαρουφάκης με την απογοητευτική του διαπραγμάτευση του 2015- δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από τα κυβερνητικά πεπραγμένα τού ΣΥΡΙΖΑ για να σνομπάρουν το κάλεσμά του. 

Αν συνεχίσουν να το πράττουν δεν εξυπηρετούν το λαό, όπως διατείνονται, αλλά την αυθύπαρκτη πολιτική τους επιβίωση. Κι αν το ΚΚΕ διαθέτει μια ισχυρή οργάνωση που του επιτρέπει να αναπαράγει την εκλογική μιζέρια του, η αντίστοιχη του ΚΙΝΑΛ και του ΜέΡΑ 25 μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε εξαΰλωση. Ας το έχουν κι αυτό υπόψη... 

 

 

Ο πόνος του να είσαι μόνο γόνος...

Οι δύο διασημότεροι, αν όχι και καλύτεροι, Έλληνες αθλητές είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κι ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Οι γονείς τού μπασκετμπολίστα είναι Νιγηριανοί και η μητέρα τού τενίστα Ρωσίδα. Προς απογοήτευση πολλών ελληναράδων που πιστεύουν ότι Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι και οι δύο γεννήθηκαν και, κυρίως, αισθάνονται Έλληνες. Αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι η πρόσμειξη των πολιτισμών, η πολυπολιτισμικότητα, που τόσο έχει κακοποιηθεί από τα στόματα των χρυσαυγιτών και των επιγόνων τους, δεν είναι εν τέλει και τόσο κακό πράγμα όταν φέρνει στη χώρα παγκόσμια δόξα...

Με αφορμή τις επιτυχίες και της Μαρίας Σάκκαρη παίχτηκε τις τελευταίες ημέρες από το Μαξίμου ένα άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι, υποβαθμίζοντας μια σπουδαία αθλήτρια σε ερωμένη τού γόνου Μητσοτάκη. Άθελά τους, ωστόσο, οι διαρροείς αυτής της σχέσης μάς βοήθησαν να κάνουμε και συγκρίσεις. 

Και οι δύο έχουν γνωστούς γονείς- η Σάκκαρη είναι κόρη τής Αγγελικής Κανελλοπούλου- μόνο που η τενίστρια έχει κερδίσει τα παράσημά της με το σπαθί της στους αγωνιστικούς χώρους, ξεπερνώντας την μητέρα της. Αντιθέτως, ο γόνος ενδεχομένως μια ημέρα να ξεπεράσει τον πατέρα και τον παππού του, μόνο που σήμερα το μεγάλο του κατόρθωμα ήταν να είναι ταυτοχρόνως φαντάρος στον Έβρο κι εραστής στο Παρίσι...

Είναι πολιτική παράδοση η απόπειρα οικειοποίησης αθλητικών επιτυχιών στις οποίες συνήθως οι πολιτικοί μας έχουν ελάχιστη ή και καθόλου συμμετοχή. Περισσότερο αυτές οι επιτυχίες λαμβάνουν χώρα κόντρα σε αντιξοότητες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας παρά το αντίθετο... 

Οι επιτυχίες, συνεπώς, του Τσιτσιπά, της Σάκκαρη και του Αντετοκούνμπο είναι πρωτίστως δικές τους κι ό,τι απομένει μπορούμε οι υπόλοιποι να το απολαμβάνουμε ως Έλληνες κι εμείς. Αρκεί να είμαστε το ίδιο γενναιόψυχοι και υπερήφανοι και με τις επιτυχίες στη ζωή παιδιών μεταναστών που δεν κάνουν πρωταθλητισμό γιατί αλλιώς συλλαμβανόμαστε για μια ακόμα φορά για υποκρισία...

 

Κάνουν τις ανασφάλειές τους κρατικές πολιτικές...

Η βασικότερη υποχρέωση που έχει ένας άντρας ή μια γυναίκα δεν είναι προς την οικογένεια, την πατρίδα, το κόμμα, την ομάδα ή την θρησκεία του, αλλά στον εαυτό του. Όταν, κάποια στιγμή, θελήσει να κάνει έναν απολογισμό το κυριότερο ερώτημα που οφείλει να θέσει στον εαυτό του είναι τόσο απλό που έχει τραγουδηθεί κι από τη Μαρινέλλα. "Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα" κι αυτό δεν είναι ατομισμός, αλλά κεντρικός όρος προκειμένου να συγκροτούνται γερές κοινωνίες κι όχι σύνολα ανεκπλήρωτων επιθυμιών με τις συνέπειες που έχουν τα απωθημένα τού καθενός και στη συμπεριφορά του προς τους γύρω του...

Σε αυτό το πλαίσιο, το αν μια γυναίκα θα κάνει παιδί ή παιδιά είναι προσωπική της επιλογή κι όχι απόφαση που θα λάβει γιατί την την επιβάλλει το κράτος ή η εκκλησία ή γιατί θα υποκύψει στη σχετική πλύση εγκεφάλου. Κι αν οι παπάδες έχουν τους δικούς τους ιδεοληπτικούς λόγους να επενδύουν στο συντηρητισμό και στη χριστομάθεια, το κοσμικό κράτος δεν έχει καμία δουλειά να εμπλέκεται σε σκοταδιστικά συνέδρια. Όσοι υπουργοί, μάλιστα, και βουλευτές μιλούν σε αυτά αναπαράγουν μεσαιωνικές αντιλήψεις περί ευθύνης που δεν έχουν καμία σχέση με την ίδια τη φυσιογνωμία τού βίου μας και, κυρίως, την προσωρινότητά του...

Οι ίδιοι που θέλουν να επιβάλλουν σε έναν άντρα ή σε μια γυναίκα να κάνουν οικογένεια ή παιδιά είναι συνήθως οι ίδιοι που αντιδρούν αν μπει ένας φόρος παραπάνω στους πλούσιους και βάλουμε εμπόδια με αυτόν τον τρόπο στον ανόθευτο καπιταλισμό. Είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τους ξένους στην πατρίδα μας, αλλά αν είναι να τους μαζέψουν τις φράουλες ή τα κεράσια διαμαρτύρονται γιατί δεν δίνονται περισσότερες άδειες για εργάτες γης. Είναι οι ίδιοι, με λίγα λόγια, που κάνουν μια ζωή μέσα στην υποκρισία για να καλύπτουν τις δικές τους ανασφάλειες, τις οποίες επιθυμούν να καθιστούν κρατικές πολιτικές. Δεν θα τους περάσει ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να τους περάσει...

 

Το 1982 τους φαίνεται παλιό, ο 19ος αιώνας σαν να ήταν χθες...

"Μα, δεν πρέπει να αλλάξει ένας νόμος τού 1982 για τα εργασιακά δικαιώματα; Έχουμε αισίως 2021". Ακούγεται λογικό το επιχείρημα των υποστηρικτών τού αντεργατικού νομοσχεδίου. Στην εποχή τής τηλεργασίας, για παράδειγμα, και της ευρείας χρήσης τού διαδικτύου είναι προφανές ότι απαιτούνται προσαρμογές. Αυτό, όμως, κάνει πρωτίστως η κυβέρνηση με το σχέδιο νόμου που θα ψηφιστεί την ερχόμενη εβδομάδα; Όχι, αντί να μας πάει στο μέλλον μάς γυρίζει στη δεκαετία τού '80, στην Θάτσερ και στον Ρέιγκαν, κι ακόμα πιο πίσω, στη δεκαετία τού '70, όταν δεν υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις, και στο 19ο αιώνα όταν οι άνθρωποι εργάζονταν ήλιο με ήλιο κι αισθάνονταν ικανοποιημένοι αν είχαν μια στέγη κι ένα πιάτο φαγητό...

Το ότι κάποιοι νόμοι έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής σημαίνει κι ότι έχουν φανεί αποτελεσματικοί μέσα στο χρόνο για την κοινωνική πλειοψηφία. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η ύπαρξη εργατικού δικαίου αφού ο νομοθέτης- κι ο συντακτικός- αναγνωρίζει ότι αν αφεθεί η αγορά ελεύθερη να αυτορυθμιστεί η θέση των εργαζόμενων θα υποβαθμιστεί και οι εργοδότες θα επωφεληθούν. Από τη στιγμή, εξάλλου, που οι ταξικές διαφοροποιήσεις εξακολουθούν να υφίστανται- με ευθύνη και του προλεταριάτου που δεν δίνει πάντοτε τις απαραίτητες μάχες για τη διάσωσή του ή αναλώνεται σε εμφύλιους, πρόθυμο να εξαπατηθεί για το ποιος είναι πράγματι ο ταξικός εχθρός- οι ρυθμίσεις τού νόμου τού 1982 που καταργεί σήμερα η κυβέρνηση δεν είναι απλώς επίκαιρες, είναι πιο απαραίτητες από ποτέ... 

Κάποιοι γεννιούνται ή γίνονται πιο δυνατοί από τους άλλους. Οι οικονομικές ανισότητες, ωστόσο, δεν είναι φυσικό φαινόμενο, όπως αρέσκεται να πιστεύει ο γόνος πρωθυπουργός μας. Είναι το μακρύ ανθρώπινο χέρι που τις δημιουργεί ή τις γιγαντώνει κι αυτό καλείται το οποιοδήποτε κράτος δικαίου να μαζεύει πριν η απληστία του καταστρέψει τα πάντα... 

Η επιχειρηματική ελίτ που κρατά ως μαριονέτα τον Κ. Μητσοτάκη είναι τόσο κοντόφθαλμη που δεν ενδιαφέρεται ούτε για το ότι εξαθλιωμένοι και κατάκοποι εργαζόμενοι δεν θα έχουν διάθεση ούτε για να καταναλώνουν τα προϊόντα της ούτε να πληρώνουν φόρους για να γεμίζει το κρατικό ταμείο το οποίο απομυζούν 300 οικογένειες. Δεν είναι καν καπιταλιστές, είναι πλιατσικολόγοι παλιάς κοπής, αρχοντόβλαχοι που θα πεθάνουν τόσο πλούσιοι όσο και τα σκουλήκια που θα τρώνε τη σάρκα τους στην αιωνιότητα...  

 

Οι μοιραίοι έχουν χρέη...

Το ότι η ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και το χρέος βαίνει αυξανόμενο δεν είναι πρόβλημα μόνο των δύο αυτών κομμάτων. Αν ήταν δεν θα με ενδιέφερε η πτώχευσή τους και οι συντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι ψηφοφόροι τους θα καλύπτονταν από τη "Νέα ΝΔ" και το "Νέο ΠΑΣΟΚ" στο πρότυπο του Νέου Πανιώνιου. Με απασχολεί, ωστόσο, γιατί είναι βαθύ ζήτημα δημοκρατίας το κυβερνών κόμμα και το τρίτο σε εκλογική δύναμη να βρίσκονται όμηροι στην ουσία των τραπεζιτών, αλλά και να ευθύνονται για αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος των αντιπάλων τους...

Αυτοί οι φόβοι δεν είναι απλώς δίκη προθέσεων ή θεωρίες συνωμοσίας. Υπενθυμίζω ότι η ΝΔ χάρισε το ακαταδίωκτο στους τραπεζίτες και δώρισε ουσιαστικώς την Τράπεζα Πειραιώς στους ιδιώτες. Η ΝΔ, επίσης, έχει ξοδέψει όλα αυτά τα χρόνια πολλά παραπάνω εκατομμύρια ευρώ σε διαφήμιση, τρολ και λοιπά επικοινωνιακά παιχνίδια τού διαδικτύου, πέρα βεβαίως από τα συμβατικά μίντια που τα έχει στην τσέπη της. Τα χρέη της, συνεπώς, αλλοιώνουν και το πολιτικό παίγνιο, αφήστε που αν ήταν επιχείρηση ή ιδιώτης τώρα θα έκλαιγε έξω από το Πρωτοδικείο για την περιουσία της με βάση το νέο πτωχευτικό...

Η χώρα, δυστυχώς, κυβερνάται από έναν πρωθυπουργό κι από ένα κόμμα που χρωστούν σε πολλούς, κι όχι μόνο χρήματα. Μόλις τις προάλλες, άλλωστε, έγινε γνωστή η δικαστική απόφαση με την οποία αναγνωρίζεται αυτό που ξέραμε χρόνια, ότι η Siemens δηλαδή είχε στο τσεπάκι της τα τότε κόμματα εξουσίας και πολιτικούς τους. Και οι νέες αποκαλύψεις, εξάλλου, για το σκάνδαλο Novartis επαναφέρουν στην επικαιρότητα το ζήτημα της διαφάνειας των οικονομικών των κομμάτων, το οποίο απαιτεί ρύθμιση, αλλά κυρίως επιβολή της αφού θα ήταν αφέλεια, έχοντας και γνώση των ιστορικών προηγούμενων, να επαφιόμασταν στην εντιμότητα του πολιτικού μας προσωπικού... 

 
 

Έσπειρε ψεκασμένους, θερίζει ανεμβολίαστους...

Και μόνο η συζήτηση για να καταστούν υποχρεωτικοί οι εμβολιασμοί μαρτυρά κυβερνητική ήττα να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητά τους. Δείχνει, όμως, και μια επιστημοφοβία, ιδίως από τις μεγαλύτερες ηλικίες, η οποία έχει καλλιεργηθεί χρόνια κι από τη συντηρητική δεξιά- ιδίως την θρησκευόμενη-, αλλά κι από κομμάτι τής τεχνοφοβικής Αριστεράς που οτιδήποτε το καινούριο το αντιμετωπίζει πρωτίστως με δυσπιστία κι όχι με μια ανοιχτή αγκαλιά. Όπως κι αν έχει, συνιστά εθνική ήττα ο βραδύς εμβολιασμός τού πληθυσμού, έστω κι αν δεν έχουμε ακόμα τον απαραίτητο αριθμό εμβολίων ώστε να επιταχύνονταν οι διαδικασίες δραστικώς...

Το δημοκρατικό κράτος οφείλει κατά βάση να επιβραβεύει κι όχι να τιμωρεί. Δεν αποκλείεται η τιμωρία, με οποιαδήποτε έννοιά της, αλλά μόνο ως ύστατη καταφυγή. Σε αυτό το πλαίσιο κι ως προς τη σωφρονιστική μας πολιτική, για παράδειγμα, η φυλάκιση- πολλώ δε μάλλον τα ισόβια- μόνο ως τελευταίο όπλο μπορεί να θεωρείται ενδεδειγμένη. Εν προκειμένω, είμαι θετικός στο να δοθούν κίνητρα για εμβολιασμό και δωράκια στους εμβολιασμένους, είμαι ωστόσο πολύ επιφυλακτικός έως αρνητικός στην υποχρεωτικότητά του, ιδίως όταν μιλάμε για το σύνολο του πληθυσμού κι όχι μόνο για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές ή άλλες επαγγελματικές ομάδες που έρχονται σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο...

Το κράτος νουθετεί βάσει του παραδείγματός του. Όταν, όμως, έχουμε ένα κυβερνών κόμμα που σε μια σειρά ζητημάτων πολιτεύεται, κι όταν βρισκόταν ακόμα στην αξιωματική αντιπολίτευση, θωπεύοντας χυδαία αντανακλαστικά τού πόπολου είναι λογικό να βρίσκει τώρα στο αλάτι το κατούρημά του στη θάλασσα. Η ΝΔ την έχει πατήσει και με το δόγμα "νόμος και τάξη" και με τη Συμφωνία των Πρεσπών και με τους εμβολιασμούς, στους οποίους είχε βασιστεί ώστε να μην κάνει τίποτα το πολύ ουσιαστικό για την ενίσχυση του ΕΣΥ. Όταν υποθάλπεις ψεκασμένους, το λαϊκισμό και το μικροκομματισμό τότε κάποια στιγμή θερίζεις τις θύελλες που έσπειρες...

 

Μένουμε Ανατολική Ευρώπη...

Το 2015 το κατεστημένο έπαιζε το χαρτί τού "μένουμε Ευρώπη" για να διασωθεί το ίδιο. Και μείναμε χάρη σε εκείνους που κλήθηκαν να διαχειριστούν μια χρεοκοπία την οποία είχαν προκαλέσει οι δήθεν εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές τού φιλελεύθερου κέντρου. Σήμερα, με αφορμή την πανδημία, λαμβάνονται αποφάσεις- στρατηγικές μετατοπίσεις χωρίς προηγούμενο: οι ΗΠΑ αποκηρύσσουν τα "trickle down economics" και τις πατέντες στα εμβόλια και μόλις το Σάββατο οι G7 αποφάσισαν την επιβολή φόρου 15% στους τεχνολογικούς γίγαντες...

Και στην Ελλάδα κύριε τι γίνεται; Ιδιωτικοποιείται η υγεία, νομιμοποιούνται τα απλήρωτα δεκάωρα, μπαίνουν εμπόδια στις απεργίες, οργιάζει το οργανωμένο έγκλημα. Σαν να έχουμε μείνει στη δεκαετία τού '80, στον Ρέιγκαν και στην Θάτσερ, σε όλες τις πολιτικές που οδήγησαν στο παγκόσμιο οικονομικό κραχ τού 2008... 

Αντί να συζητάμε, για παράδειγμα, όπως στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη για το 35ωρο καταργούμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Κινούμαστε με πρότυπα τις καχεκτικές δημοκρατίες τής Ανατολικής Ευρώπης οι οποίες, ωστόσο, εξασφαλίζουν στους ηγέτες τους την παντοδυναμία τους...

Το ότι κάνουν στη Δύση τα αντίθετα από όσα κάνουμε εμείς δεν σημαίνει απαραιτήτως πως είναι και τα ορθότερα. Καταδεικνύει, ωστόσο, όπως η ετεροχρονισμένη παραδοχή από τον Μ. Χρυσοχοΐδη της "εγκληματοφοβίας", την υποκρισία με την οποία η ελληνική αστική τάξη αντιμετωπίζει τις διεθνείς εξελίξεις. Τις αποδέχεται ασμένως όταν συμβαδίζουν με τα συμφέροντά της, χλευάζοντας το προλεταριάτο και πρεκαριάτο για επαρχιωτισμό, κι όταν δεν συμβαδίζουν κλείνει τα μάτια και προχωρά έτσι κι αλλιώς στη στρατηγική της περί διαιώνισης των ανισοτήτων. Μονά κερδίζουν ζυγά χάνουμε... 

 

 
 

Γινόμαστε πιο έξυπνοι και πιο ανόητοι ταυτοχρόνως...

Θα περίμενε κανείς πως όσο περνούν οι δεκαετίες και οι αιώνες οι άνθρωποι θα γίνονταν ωριμότεροι κι εξυπνότεροι. Κι εν πολλοίς γίνονται. Μόνο που ταυτοχρόνως γίνονται και πιο ανόητοι κι αυτό έχει αντίκρισμα και στους πολιτικούς που αντιπροσωπεύουν τους πολίτες. Η πολιτεύτρια της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, ο Κ. Μπογδάνος, ο Αδ. Γεωργιάδης ή ο Μπ. Τζόνσον κι ο Ντ. Τραμπ στο εξωτερικό θα ήταν παντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό αν αυτό το κοινό δεν ασπαζόταν ή δεν ήταν πρόθυμο να ασπαστεί τις ιδεοληψίες και τις θεωρίες συνωμοσίας τους...

Στο ότι οι πολίτες είναι πιο πρόθυμοι από ποτέ να πάρουν στα σοβαρά την οποιαδήποτε μπαρούφα προφανώς οφείλεται και στην αναξιοπιστία των θεσμικών και παραθεσμικών κέντρων. Αν η νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, μιντιακή κι αστυνομική εξουσία λειτουργούσαν ντε φάκτο προς όφελός τους κανένας λαοπλάνος δεν θα μπορούσε να τους εξαπατήσει. Κι αν όλες αυτές οι εξουσίες δεν στήριζαν τη διαιώνισή τους στην υπόθαλψη των πιο χυδαίων αντανακλαστικών τής μάζας, ρατσιστικών στερεοτύπων και μισαλλόδοξων αντιλήψεων όποιος τα έβαζε, για παράδειγμα, με τις γυναικείες ραγάδες θα εξοστρακιζόταν από τη δημόσια σφαίρα τη στιγμή που θα πατούσε το enter για να διασκορπίσει τις σκοπίμως απλοϊκές δοξασίες του...

Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο πλανήτης χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις, αν μη τι άλλο γιατί η κλιματική κρίση απειλεί αυτήν την ίδια την ύπαρξή μας. Όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί με μια καλύτερη διαχείριση θεσμών και παραθεσμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές και είναι ξεπερασμένοι στα μάτια των πολιτών τότε αποτελεί κομμάτι τού προβλήματος... 

Κι αν από τη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά τού Κ. Μητσοτάκη δεν μπορώ να προσδοκώ κάτι καλύτερο από λατινοπούλες, από την κυβερνώσα Αριστερά οι απαιτήσεις είναι πολύ περισσότερες. Και μέχρι στιγμής περνά κάτω από τον πήχη που έχουν θέσει οι καιροί...

  

 

Στη μοναρχία υπάρχει κυβερνησιμότητα, δημοκρατία δεν υπάρχει...

Μόλις πριν μία εβδομάδα στη ΝΔ κατηγορούσαν το ΣΥΡΙΖΑ πως δεν σέβεται την ισοδυναμία τής ψήφου ως προς την ψήφο των Πορτοκάλος και της θείας από το Σικάγο. Αυτήν την εβδομάδα, όμως, νομοθέτησε ότι δήμαρχος εκλέγεται κάποιος από τον πρώτο γύρο όχι με το 50% συν ένα, αλλά με το 43% συν ένα και, μάλιστα, θα παίρνει το 60% των εδρών. Με λίγα λόγια, το τζουκ μποξ τής ΝΔ παίζει ό,τι γουστάρει το αφεντικό, ο αυτοκράτωρ Κυριάκος των Μητσοτακηδών...

Η κυβέρνηση πιπιλίζει την καραμέλα τής κυβερνησιμότητας για την τοπική αυτοδιοίκηση, απαξιώνοντας την αντιπροσωπευτικότητα κι εν τέλει την ίδια τη δημοκρατία. Με το σκεπτικό της θα έπρεπε να αυτοκαταργηθεί, να καταργήσει και τη Βουλή και τις αποφάσεις να λαμβάνει ένα μονοπρόσωπο όργανο, ο πρωθυπουργός, άντε με ένα συμβουλευτικό όργανο "αρίστων"... 

Αντί το πολιτικό μας σύστημα να οδεύει σε πιο αντιπροσωπευτικές τής γνήσιας βούλησης του λαού διαδικασίες μάς επιστρέφει σε ολιγαρχικές αν όχι και μοναρχικές παρεκτροπές. Ο δήμαρχος, ο περιφερειάρχης κι ο πρωθυπουργός- αυτή είναι, άλλωστε, και η σημασία τού επιτελικού κράτους και της υπερσυγκέντρωσης εξουσιών στο Μαξίμου- ξέρουν καλύτερα από όλους μας κι οφείλουμε να τους αφήνουμε απερίσπαστους κι ασύδοτους να καθορίζουν τις τύχες μας...

Είναι λογικό το πολιτικό μας σύστημα, που νομοθετεί προς την κατεύθυνση της αέναης αναπαραγωγής του, να απεχθάνεται την ανόθευτη απλή αναλογική. Η πρόσφατη ιστορία τού τόπου, μάλιστα, απόδειξε ότι η αναποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι μύθος. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ συγκυβέρνησαν ανά διάφορα σχήματα ελέω ανάγκης κι εφάρμοσαν, λίγο έως πολύ, τις προγραμματικές τους συμφωνίες. 

Η κουλτούρα, συνεπώς, συνεργασιών υπάρχει ντε φάκτο και θα ενισχυόταν αν η απλή αναλογική ή, έστω, ένα αναλογικότερο σύστημα από το σημερινό καθίστατο υποχρεωτική μέσω του Συντάγματος. Το μόνο εμπόδιο είναι η μονοκομματική βουλιμία για εξουσία η οποία ενδύεται το χαρακτήρα τής δήθεν κυβερνησιμότητας για να κρύβει, ανάμεσα σε άλλα, και τη λιγούρα της για διαφθορά...