Τους Μητσοτάκηδες ο λαός τούς παντρεύεται αλλά δεν τους ερωτεύεται, γι' αυτό και τους χωρίζει...

Πολλοί βουλευτές τής ΝΔ ήταν εξοργισμένοι την Τετάρτη με τον αρχηγό Κούλη γιατί δεν σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο Αλέξης Τσίπρας για τη διαπλοκή στη συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία. Όποιος ήθελε περισσότερες αποδείξεις γιατί δεν το έκανε ο Κ. Μητσοτάκης μάλλον τις έλαβε την Πέμπτη με την κακουργηματική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος τού πρώην γενικού διευθυντή τού ΠΑΣΟΚ Ρ. Σπυρόπουλου για τη διαχείριση των οικονομικών τού πάλαι ποτέ κινήματος...

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό- ο Ρ. Σπυρόπουλος δεν πρόσφερε, για παράδειγμα, σε διάφορες τράπεζες ως εγγύηση την ίδια υπερτιμημένη κρατική χρηματοδότηση για προσωπικό του πλουτισμό- ούτε αφορά αποκλειστικώς τη Χαριλάου Τρικούπη. Την ίδια τακτική ακολουθούσαν- κατόπιν συνεννόησης;- και στην πρώην Ρηγίλλης και Συγγρού και νυν Πειραιώς. Πώς να μιλήσει, επομένως, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για σκοινί στο σπίτι τού κρεμασμένου;...

Ο αρχηγός Κούλης κουβαλά ένα τεράστιο βαρίδι, κι αυτό δεν είναι άλλο από το παρελθόν τής παράταξής του, αλλά και το δικό του. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και σε αυτές τις αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι ναι μεν υπάρχει δυσαρέσκεια για τον Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο δεν υφίσταται και κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ τού μεγάλου του αντιπάλου...

Ενδεχομένως από τις επόμενες εκλογές να προκύψει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη- αν και τυχόν επιδείνωση της καθημερινότητας του μέσου πολίτη θα οδηγήσει μάλλον σε πιο ακραίες λύσεις είτε προ τα αριστερότερα είτε προς τα δεξιότερα του κομματικού φάσματος-, αλλά αυτή θα είναι απλώς μια επιλογή εκδίκησης του ελληνικού λαού για μεγαλοστομίες που δεν έγιναν πράξη. Μπορεί, δηλαδή, να "παντρευτεί" τον Κυριάκο, θα παραμείνει όμως ερωτευμένος με τον Αλέξη. Όπως, δηλαδή, όταν έκανε πρωθυπουργό τον πατέρα του γιατί τον είχε πικράνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην αγκαλιά τού οποίου τελικώς ξαναγύρισε...

Είναι ευφημισμός, πλέον, να ισχυριστούμε πως ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε αδιέξοδο όταν στην ουσία έχει διαμορφώσει κοινωνικές συνθήκες που προλειαίνουν το έδαφος ακόμα και για λούμπεν πολεμικές συρράξεις. Δεν τάσσομαι εναντίον των επαναστάσεων, αν δεν υπήρχαν άλλωστε αυτές ακόμα θα ζούσαμε στις σπηλιές. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως για μια ακόμα φορά θα μετατρέψουμε έναν δικαιολογημένο ταξικό πόλεμο σε αναιτιολόγητα εθνικό. Αντί να αγωνιστούμε εναντίον τού 1% του πλανήτη που νέμεται το 99% του πλούτου του θα τα βάλουμε με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους ομοφυλόφιλους ή κάθε άλλου είδους μειονότητα και θα κάνουμε σημαιοφόρους μας σε αυτόν τον πόλεμο χυδαίους όσο κι επικίνδυνους τσαρλατάνους όπως ο Ντ. Τραμπ, ο Μπ. Τζόνσον, η Μ. Λε Πεν, ο Μπ. Γκρίλο ή το AfD στη Γερμανία...

Φυσικά σε έναν τέτοιο πλανήτη υπάρχει άπλετος χώρος για να σχηματιστούν συμμαχίες όπως του αρχηγού Κούλη με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Κι αν όχι φόρα παρτίδα γιατί "τι θα πει ο κόσμος;", τουλάχιστον στα υπόγεια. Εκεί που δεν είναι η θέα, που λέει το τραγούδι, αλλά που εξυφαίνεται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλά άλλα κράτη τής "πολιτισμένης" Δύσης η ανίερη συμμαχία νεοφιλελευθερισμού κι ακροδεξιάς. Πώς, επομένως, να μην αναζητώ ήδη πυρηνικό καταφύγιο;...  




   

Στο σάπιο κόσμο τού Κούλη άριστοι είναι οι πλούσιοι...

Πώς να μην τρελαθείς σε αυτήν τη χώρα; Η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι εξαναγκασμένη να υλοποιεί νεοφιλελεύθερα μέτρα στον οικονομικό τομέα τα οποία η θατσερική αξιωματική αντιπολίτευση, για ψηφοθηρικούς προφανώς λόγους, τα καταψηφίζει! Η συζήτηση, ωστόσο, στη Βουλή για την Παιδεία μάς έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο πλασματικό είναι το "τι Τσίπρας, τι Μητσοτάκης" κατά το "τι Παπάγος, τι Πλαστήρας". Κι αυτό γιατί ξεδιπλώθηκαν οι βαθιές ιδεολογικές διαφορές των δύο μονομάχων για την εξουσία. Μπορέσαμε, δηλαδή, να διαπιστώσουμε ευκρινέστατα τίνος τα συμφέροντα υπερασπίζεται η κάθε πλευρά. Από τη μια είχες τον πρωθυπουργό που σου μιλούσε για ίσες ευκαιρίες για όλους κι από την άλλη τον αρχηγό Κούλη να μας εξηγεί γιατί είναι απαραίτητο σωστή εκπαίδευση να αποκτά όποιος είναι σε θέση να την πληρώνει...

Στο μόνο που είχε δίκιο ο πρόεδρος της ΝΔ- μολονότι όταν ήταν υπουργός θέλησε, για παράδειγμα, να καταργήσει τα υπηρεσιακά συμβούλια για να διορίσει διευθυντές τής αρεσκείας του- και στο οποίο θα έπρεπε να δώσει περισσότερη σημασία ο Αλέξης Τσίπρας είναι στην αναγκαιότητα αξιολόγησης όσων συναπαρτίζουν το εκπαιδευτικό μα σύστημα κι ευρύτερα, βεβαίως, τη δημόσια διοίκηση. Σε όλα τα υπόλοιπα ο Κ. Μητσοτάκης αναφερόταν σαν να ήταν η Παιδεία εμπορικό και μόνο προϊόν το οποίο πρέπει να ρυθμίζεται αυτόνομα από την αγορά...

Τι κι αν το μοντέλο που μας προτείνει δεν εφαρμόζεται ούτε καν στις μήτρες τού νεοφιλελευθερισμού, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία; Ο ίδιος, ο οποίος δεν έχει περάσει καν έξω από δημόσιο σχολείο στη ζωή του, εμφανίζεται βασιλικότερος του βασιλέως, δίνοντας έμφαση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια λες κι αυτό είναι το μέγα ζητούμενο ή λες και τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν είναι δημόσια ή, τέλος πάντων, δεν λειτουργούν με όρους κερδοσκοπίας. Κι ο ίδιος φοίτησε, άλλωστε, σε τέτοιου είδους πανεπιστήμια με τα βρόμικα χρήματα του μπαμπάκα του και θα όφειλε να γνώριζε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα κι όχι στις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις του...

Το ακραίο κέντρο ομνύει στο νόμο Διαμαντοπούλου σαν αυτός να μην εφαρμόστηκε πέντε χρόνια με μηδαμινά αποτελέσματα. Ούτε ο γράφων ενθουσιάζεται με την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών ή του ασύλου, αλίμονο όμως αν πίστευε ότι τέτοιου είδους θέματα κρατούν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πίσω και δεν τα αφήνουν να ανθίσουν. Έχοντας προσωπική εμπειρία από πανεπιστημιακή εκπαίδευση και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αυτό που ζήλεψα στην αλλοδαπή είναι οι υλικοτεχνικές της υποδομές και η μεγαλύτερη ελευθερία που δίνεται στους διδασκόμενους να αναπτύσσουν τα ταλέντα τους. Δεν ζήλεψα ούτε το επίπεδο των σπουδών ούτε τους καθηγητές της, γι' αυτό άλλωστε και τα κατασυκοφαντημένα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα συγκαταλέγονται στις λίστες με τα κορυφαία τού κόσμου κάθε χρόνο...

Ναι, να συνδεθούν περισσότερο με την αγορά και τις απαιτήσεις της. Ναι, η έρευνα κι όχι η αποστήθιση να είναι το επιδιωκόμενο. Ναι, ας ανοίξουν ακόμα και ιδιωτικά πανεπιστήμια με κάποια στοιχειώδη στάνταρ ποιότητας ώστε να μην αγοράζονται στην ουσία πτυχία. Η Παιδεία, όμως, όπως η Υγεία, όπως και το Νερό είναι δημόσια αγαθά τα οποία δεν είναι δυνατό να οικοπεδοποιηθούν για χάρη των αρπακτικών τού αρρύθμιστου καπιταλισμού, τα οποία θα τα μεταπωλούν σε τιμές προσιτές μόνο στους κανακάρηδες της ελίτ. Γι' αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο αρχηγός Κούλης δεν είναι υπέρμαχος της αριστείας, αλλά ενός ελιτισμού ο οποίος αναπαράγεται αυτιστικά μέσα κι από εκπαιδευτικές δομές που απευθύνονται αποκλειστικώς στους φραγκάτους, έστω κι αν δίνονται κατά καιρούς ψίχουλα, όπως υποτροφίες, και στο πόπολο για να κοροϊδευόμαστε πως είμαστε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών...  

 

Πόσο νερό θα κουβαλήσει ακόμα η Αριστερά στο μύλο τού νεοφιλελευθερισμού;...

Έχω κάθε καλή διάθεση να πιστέψω τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όταν λέει πως όσο είναι αυτός υπουργός Οικονομικών δεν θα ιδιωτικοποιηθεί το νερό. Ήταν ο ίδιος, ωστόσο, που έλεγε πως θα παραιτείτο αν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τα 9.000 ευρώ, αυτό έπεσε στα 8.600 ευρώ, το ΔΝΤ απαιτεί ακόμα χαμηλότερο κι ο ίδιος παραμένει στο γραφείο του στην οδό Νίκης. Δεν φτάνουν, επομένως, μόνο οι καλές προθέσεις και η επικοινωνιακή διαχείριση ενός αδιεξόδου από το οποίο με γενναιότητα διάλεξε αυτή η κυβέρνηση να αναζητήσει διέξοδο αντί να εγκαταλείψει τη μάχη. Πρέπει, επιτέλους, κάποιες μάχες να κερδηθούν επί της ουσίας. Σε διαφορετική περίπτωση αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να ζήσουμε τον αυτοεξευτελισμό η Αριστερά να υπογράφει την ιδιωτικοποίηση του νερού-ποιος ξέρει, ακόμα και της βροχής, όπως στη Βολιβία;-, που πρώτη η δικτατορία Πινοτσέτ στη Χιλή επέβαλε. Αλίμονο αν επιτρέψουμε στον ιστορικό τού μέλλοντος να κάνει έναν τέτοιο παραλληλισμό...

Ναι, ξέρω, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ "απλώς" εντάσσονται στο νέο υπερταμείο, πως το Δημόσιο θα διατηρήσει το 51% των μετοχών τους και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπογράψει ο υπουργός Οικονομικών. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως στο όνομα της διατήρησης καλής σχέσης με τους δανειστές ή της επίτευξης των μεγάλων στόχων τού "κουρέματος" του χρέους και της εξόδου τής χώρας στις αγορές το 2017, από τα οποία πάντως τα οφέλη θα είναι μακροπρόθεσμα για την ελληνική κοινωνία, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο από τη σκληρή διαπραγμάτευση του 2015, ίσως κι από μια ηττοπάθεια που είναι λογικό να αποτελεί επακόλουθο της χαμένης περσινής μάχης. Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, πως η κυβέρνηση της Αριστεράς λέει "να σε όλα" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έλεγε ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος κι ο Αντ. Σαχλαμαράς, έστω και με πιο βαριά καρδιά και με μια πιο δίκαιη αναδιανομή τής φτώχειας...

Να δεχθώ, για παράδειγμα, ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν θα υπογράψει ποτέ την ιδιωτικοποίηση του νερού. Θα είναι, όμως, για πάντα υπουργός Οικονομικών; Κι αν αύριο μεθαύριο στην θέση του δεν είναι ούτε καν κάποιος άλλος συριζαίος αλλά ο Αδ. Γεωργιάδης, για παράδειγμα, θα έχει άδικο ο τελευταίος να ισχυριστεί πως δεν άνοιξε εκείνος την κερκόπορτα; Φυσικά και η ΝΔ του αρχηγού Κούλη είναι κάθε λέξη τού νεοφιλελευθερισμού. Πιστεύει ακράδαντα ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να έχει λόγο ούτε καν στο νερό ή στο ηλεκτρικό ρεύμα. Ποιες είναι, ωστόσο, οι αντιστάσεις τής Αριστεράς που αυτοταπεινώνεται στο όνομα μιας επαχθούς συμφωνίας; Κατανοώ ότι υπάρχουν μνημονιακές δεσμεύσεις, αντί όμως η κυβέρνηση να τις ωραιοποιεί θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα τις καταγγέλλει ώστε να διατηρήσει στο πλευρό της την κοινωνική πλειοψηφία που την έφερε στην εξουσία. Κι αν εξακολουθήσει, για παράδειγμα, να μην μειώνει υψηλές συντάξεις ανθρώπων που δεν έβαλαν το χέρι στη δική τους τσέπη για να τις πάρουν και, ταυτοχρόνως, αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των νεώτερων γενιών και τους φόρους- που ναι μεν πλήττουν τους πάντες, αλλά δεν έχουν όλοι το ίδιο πορτοφόλι-, τότε οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο ταξικό πόλεμο γενεών με ευθύνη και της Αριστεράς. Αλλιώς ονειρευτήκαμε την πρώτη κυβέρνησή της...



 

Κλαίνε οι Ελληνες γιατί Αλαφούζος-Μαρινάκης-Κυριακού έδωσαν παραπάνω από όσα θα έδιναν αν δεν υπήρχε Καλογρίτσας...

Η πραγματική οικονομία λιμνάζει, οι φόροι αυξάνονται, οι συντάξεις μειώνονται αλλά η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, και τα διαπλεκόμενα μίντια από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται με τις τηλεοπτικές άδειες, αποδεικνύοντας πόσο πολύ δίκιο έχει η κυβέρνηση να θέλει να μπουν κανόνες στο χώρο. Μόνο οι αδαείς, άλλωστε, πιστεύουν ότι η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου δεν σχετίζεται με την πάταξη της διαπλοκής- επιχειρηματικής, τραπεζικής, πολιτικής και μιντιακής. Δεν πρόκειται για ζήτημα ελευθεροτυπίας από τη στιγμή που την οικονομική δυνατότητα για τη συντήρηση τηλεοπτικού σταθμού διαθέτει μια πολύ συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, αλλά επιβολής παραθεσμικών κέντρων στη δημοκρατία, για επηρεασμό τής βούλησης των νομίμως εκλεγμένων από τους κρατικοδίαιτους καπιταλιστές που βυσσοδομούν στο παρασκήνιο...

Φανταστείτε, επομένως, πόσο μεγάλη είναι η εξάρτηση των αρχηγών Κούλη, Φώφης και Σταύρου από τους καναλάρχες ώστε να δίνουν μέχρις εσχάτων μια μάχη στην οποία έχουν απέναντί τους τον ελληνικό λαό. Την ώρα που το ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει συνολικώς πάνω από 250.000.000 ευρώ από μεγιστάνες για να τα διανείμει σε κοινωνικές πολιτικές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι πλειοδοτούν ποιος θα προστατεύσει καλύτερα τα συμφέροντα των αλαφούζων, των μαρινάκηδων, των βαρδινογιάννηδων και των κοντομηνάδων. Τουλάχιστον δεν παρουσιάζονται αχάριστοι στα αφεντικά τους...

Εκτίθενται ανεπανόρθωτα στους πολίτες γνωρίζοντάς το, αλλά μην μπορώντας να κάνουν αλλιώς από τη στιγμή που ο σκύλος δεν δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Ναι, έγιναν λάθη στη διαδικασία τού διαγωνισμού. Θα έπρεπε, για παράδειγμα, ο έλεγχος του πόθεν έσχες να είχε προηγηθεί. Αλίμονο, ωστόσο, αν κοιτώντας το δέντρο χάσουμε το δάσος, γιατί αυτός ο διαγωνισμός ήταν αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, λαϊκή απαίτηση να πληρώσουν για να εκπέμπουν προπαγάνδα εκείνοι που για δεκαετίες της έκαναν πλύση εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως ο ρόλος Καλογρίτσα- Σαββίδη στη δημοπρασία ήταν να ανεβάσουν το τίμημα. Λέτε να κλαίνε σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό γιατί Αλαφούζος-Μαρινάκης-Κυριακού έδωσαν παραπάνω από όσα θα έδιναν αν δεν υπήρχαν οι "λαγοί";...

Τόσο οι Καλογριτσαίοι όσο κι ο Ιβ. Σαββίδης είναι επιχειρηματίες που διατηρούν καλή σχέση με την κυβέρνηση. Την έχουν εκμεταλλευτεί, εξάλλου, για την ανάθεση δημόσιων έργων και για τη διαγραφή χρεών τής ΠΑΕ ΠΑΟΚ αντιστοίχως. Φυσικά κι αυτό δεν τιμά την κυβέρνηση της Αριστεράς ούτε θα μπω στη διαδικασία να ισχυριστώ πως οι διευκολύνσεις που έχουν γίνει στους συγκεκριμένους επιχειρηματίες είναι πταίσματα μπροστά στο πάρτι με το δημόσιο ταμείο που έγινε από τους εκλεκτούς τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θα είμαι πιο κυνικός και θα σας επισημάνω πως σε έναν ανηλεή πόλεμο, όπως αυτός που διεξάγεται ανάμεσα στο Μαξίμου και στο καταρρέον σύστημα εξουσίας, είναι λογικό να αναζητούνται σύμμαχοι από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του και στον επιχειρηματικό χώρο...

Σε άλλες εποχές, άλλωστε, (βλ. Κοσκωτά ή Μπόμπολα) ο αρμόδιος υπουργός θα νομοθετούσε υπέρ των συμφερόντων Καλογρίτσα και θα του έδινε, για παράδειγμα, ολιγοήμερη παράταση για να πληρώσει την πρώτη δόση, μολονότι θα ξεσηκωνόταν η κοινή γνώμη. Αυτό δεν έγινε τώρα και ούτε το γράφω για να πούμε όλοι μαζί "μπράβο" στον Ν. Παππά. Το κάνω για να σημειώσω πως τουλάχιστον ακόμα τα γκέμια τα κρατά η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση κι αυτό δεν είναι λίγο...





  

Η Ευρώπη κατάντησε η χλεύη της Τουρκίας...

Στην Ελλάδα είμαστε κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κατηγορούμε για τα πάντα τους Τούρκους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουμε πάντα άδικο. Το ίδιο ισχύει και για το προσφυγικό, για το οποίο μέχρι τη συμφωνία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη γείτονα ήταν φανερό ότι οι τουρκικές αρχές έκλειναν τα μάτια, αν δεν συνέδραμαν οι ίδιες, στο πέρασμα προσφύγων και μεταναστών από τουρκικό έδαφος σε ελληνικό...

Μόνο που αποδεικνύεται στην πράξη κι από την πολύ χαμηλή ροή προσφύγων και μεταναστών τους τελευταίους μήνες ότι εκείνος που τηρεί τη συμφωνία είναι η Τουρκία κι όχι η Ευρώπη, η οποία καλώς ή κακώς είχε συμφωνήσει μαζί της την απελευθέρωση της χορήγησης βίζας, καθώς και οικονομική βοήθεια, δεσμεύσεις που δεν έχουν υλοποιηθεί στο ακέραιο. Δεν εξωραΐζω το τυραννικό στην ουσία του καθεστώς Ερντογάν, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αυτό που ευθύνεται, για παράδειγμα, για το κλείσιμο της βαλκανικής οδού ή για το ότι δεν προχωρά η μετεγκατάσταση προσφύγων από την Ελλάδα σε άλλα κράτη- μέλη τής Ε.Ε.

Από τα μεγαλύτερα σφάλματα στην πορεία τής ευρωπαϊκής ενοποίησης αποδεικνύεται η προ ετών προς ανατολάς διεύρυνση της Ε.Ε. Η πορεία έκτοτε των κρατών της Βαλτικής, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας και της Σλοβακίας μαρτυρά ότι κάποιοι λειτούργησαν ως Δούρειοι Ίπποι υπερατλαντικών δυνάμεων- στο "πρότυπο" της Μεγάλης Βρετανίας-, προκειμένου η Ευρώπη να μην αποκτήσει ποτέ ενιαία φωνή, ιδίως στην οικονομική κι εξωτερική της πολιτική. Και ύστερα ήρθε η κρίση τού προσφυγικού για να βγάλει στη φόρα τα άκρως εθνικιστικά, ρατσιστικά κι εν τέλει μισαλλόδοξα αντανακλαστικά των αποκαλούμενων χωρών τού Βίσεγκραντ, αλλά και πιο αναπτυγμένων κρατών τής Δύσης...

Όταν το 1989 κατέρρεαν τα τείχη που χώριζαν τη μεταπολεμική Ευρώπη κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος ήταν χαρούμενος. Είναι μεγάλο κρίμα, ωστόσο, και ιστορική αλητεία εκείνοι που αγωνίστηκαν για να καταρρεύσει το σιδηρούν παραπέτασμα και οι δικτατορίες στο όνομα του κομμουνισμού να χτίζουν σήμερα τα δικά τους τείχη ώστε να μην "μολυνθούν" από τους Σύριους και λοιπούς πρόσφυγες...

Η Ευρώπη συλλαμβάνεται να υποκρίνεται και στη διαχείριση του προσφυγικού. Την ίδια ώρα που μέμφεται τη χώρα μας για τις συνθήκες διαβίωσης των απελπισμένων ψυχών, λες και η οικονομικώς κατεστραμμένη Ελλάδα και οι πολίτες της που εισφέρουν από το υστέρημά τους θα μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα, οι εταίροι της αρνούνται ακόμα και τα στοιχειώδη: εμείς υποχρεωνόμαστε να φιλοξενήσουμε σχεδόν 70.000 πρόσφυγες, αλλά στην Ουγγαρία διοργανώνουν δημοψήφισμα για να το αν θα φιλοξενήσουν 3.000, ενώ πυκνώνουν οι φωνές για επαναφορά τού "Δουβλίνο ΙΙ" κι εγκλωβισμό όλων των προσφύγων σε Ελλάδα και Ιταλία!...

Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι "κύριοι" πως η απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς δεν μπορεί να είναι η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας; Τι σημασία έχει αν στη Γαλλία δεν είναι πρόεδρος η Μ. Λε Πεν και στη Γερμανία κυβερνητικός εταίρος το AfD αν αυτοί που κυβερνούν, ακολουθούν τις ιδεοληψίες τής άκρας δεξιάς; Και με όλα αυτά η κλεψύδρα τής διάλυσης της Ε.Ε. φαίνεται να αδειάζει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να κάνουν αμέριμνες βαρκάδες στο Δούναβη, όπως στην αποτυχημένη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα...  

 

Για το παράρτημα του Ιράν στην Ευρώπη δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο από τον Φίλη...

Δεν συμφωνώ ούτε με τον εαυτό μου πάντοτε σε όσα λέω και κάνω, γιατί να συμβαίνει αυτό με τον Νίκο Φίλη; Θεωρώ, για παράδειγμα, λανθασμένη την τοποθέτησή του για τη γενοκτονία των Ποντίων κι αν μη τι άλλο προσβλητική για τους συγγενείς των θυμάτων της. Όπως ήταν λάθος του να τσουβαλιάσει τη δοσιλογική στάση τής κορυφής τής εκκλησίας στην κατοχή και στη χούντα με όλους τους ιερωμένους, αρκετοί από τους οποίους τίμησαν με τις πράξεις τους τον Ιησού κατά τις ίδιες περιόδους. Από την άλλη, ωστόσο, ένας υπουργός Παιδείας κρίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζεται την καθημερινότητα κι από τις αλλαγές που επιχειρεί σε ένα απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα...

Σε αυτό το πλαίσιο εκτιμώ πως ο Νίκος Φίλης έχει κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από την πλειονότητα τουλάχιστον των προκατόχων του κι ας μην διαθέτει το σουλούπι το οποίο θα τον διευκόλυνε να αποφεύγει τη νηπιακή σάτιρα όσων εξισώνουν το πάχος με τη διαφθορά. Και τα σχολεία άνοιξαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια χωρίς κενά κι αλλαγές που απαλλάσσουν από υπερβολικά βάρη τούς μαθητές υλοποίησε και στο μάτι των χριστιανών ορθόδοξων μουτζαχεντίν μπήκε. Δεν είναι πολλοί οι υπουργοί που δικαιούνται να ομιλούν με μεγαλύτερο καμάρι για το έργο τους. Για να μην ισχυριστώ πως δεν υπάρχει κανείς άλλος...

Πού να το πεις σε μια πολιτισμένη κοινωνία και να σε πιστέψουν ότι εν έτει 2016 θεωρείται μεταρρύθμιση η μετατροπή τού μαθήματος της θρησκευτικής κατήχησης σε θρησκειολογία; Κι όμως στο παράρτημα του Ιράν στην Ευρώπη ακόμα κι αυτό πιστώνεται ως τομή στον υπουργό που το προχωρά γιατί απλούστατα κανένας προκάτοχός του δεν είχε τα "κοχόνες" να το κάνει. Βεβαίως θα αναρωτηθούν οι "δικαιολογοθήρες" αν έχουμε επιλύσει όλα τα άλλα προβλήματα για να λύσουμε κι αυτό. Με αυτήν τη λογική, ωστόσο, δεν θα επιλυόταν κανένα πρόβλημα περιμένοντας να έρθει πρώτα η παγκόσμια ειρήνη κι όλοι οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι κι επί ίσοις όροις να πορεύονται προς την αιώνια ζωή. Ο καθείς, άλλωστε, εφ' ω ετάχθη κι ας μην αρέσει αυτό σε εκείνους που έχουν αγιοποιήσει έναν αρχιεπίσκοπο που είχε το θράσος να δηλώσει πως δεν γνώριζε τι συνέβαινε στη χούντα γιατί μελετούσε...

Ο ρόλος, εξάλλου, των πολιτικών ηγεσιών δεν είναι απλώς να αφουγκράζονται το λαϊκό αίσθημα, αλλά να το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Μια σειρά από πράγματα που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα κάποτε ήταν κατακτήσεις γιατί και τότε πολλοί ταύτιζαν το συντηρητισμό με το σεβασμό στην παράδοση. Κάπως έτσι, για παράδειγμα, υπήρχαν σκλάβοι, οι γυναίκες θεωρούνταν χειρότερες κι από ζώα, η παιδική εργασία ήταν αυτονόητη κι ο πολιτικός γάμος ύστατη προσβολή στον καλό θεούλη...

Μέχρι που όλα αυτά ανατράπηκαν με αγώνες των θιγόμενων και χάρη σε πεφωτισμένες ηγεσίες που δεν πίστεψαν ότι τίποτα από τα παραπάνω ήταν συνοδευτικά των δέκα εντολών. Μπορεί, επομένως, ο Νίκος Φίλης να μην γίνει ποτέ στιλάκι όπως ο αρχηγός Κούλης, αλλά ένα δυο και περισσότερα μαθήματα στον πρόεδρο της ΝΔ για το τι σημαίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να τα δώσει πολύ άνετα...

 

   

"Αν ο Αλέξης τα καταφέρει τι κάνουμε;", αναρωτιούνται στα κοσμικά στέκια κι ο πόλεμος κλιμακώνεται...

Είναι ιδέα μου ή ο πόλεμος της διαπλοκής σε βάρος τής κυβέρνησης έχει αγριέψει όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν; Η απελπισία της, μάλιστα, είναι τόσο μεγάλη που για να χτυπήσει το Μέγαρο Μαξίμου εκτίθεται η ίδια περισσότερο. Μιλά για παράδειγμα, για τα δάνεια Καλογρίτσα από την Τράπεζα Αττικής, τα οποία καλώς ή κακώς εξυπηρετούνται, αλλά βγαίνει "οφσάιντ" με τα 13.000.000 ευρώ δανεικά κι αγύριστα που έλαβαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από την ίδια τράπεζα. Κάνει λόγο, επίσης, για πολιτική στόχευση Στουρνάρα την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται ότι επί υπουργίας του "θάφτηκαν" τέσσερις έρευνες για την λατρεμένη του σύζυγο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην περίπτωση της διαπλοκής, ότι τα σκατά που ρίχνει στους αντιπάλους της, ακόμα κι αν πράγματι μερικά από αυτά μυρίζουν, είναι πολύ λιγότερα από τα δικά της. Είναι τόσο μεγάλη η εξάρτηση, ωστόσο, των διαπλεκόμενων κομμάτων από την ελίτ ώστε αναγκάζονται να γίνονται σημαιοφόροι της σε αγώνες που οι ίδιοι τούς είχαν στήσει...

Ο Γούντι Αλεν είχε πει κάποτε πως η μεγαλύτερη δυστυχία κάθε ανθρώπου είναι πως δεν μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Ο αρχηγός Κούλης λογικώς πρέπει να το αποδέχεται γιατί σήμερα επιχειρεί να μας πείσει ότι είναι διαφορετικός από την οικογένειά του και τον άνθρωπο που πολιτεύεται παραπάνω από μια δεκαετία και το μόνο που έχει να μας επιδείξει από το παλμαρέ του είναι το τηλεφωνικό κέντρο τής Siemens- αν ποτέ μιλούσε ο Χριστοφοράκος θα είχε να μας διηγηθεί πολύ περισσότερα για τον Κυριάκο-, τις απολύσεις καθαριστριών και σχολικών φυλάκων και τους διορισμούς ημετέρων στο Δημόσιο, το οποίο κατά τα άλλα απεχθάνεται. "Ο άντρας πρέπει να ΄χει παρελθόν", τραγουδά ο Γιάννης Πάριος, μόνο που αν είχε αυτό του προέδρου τής ΝΔ θα φρόντιζε είτε να το καλλωπίσει είτε να δώσει έμφαση στο μέλλον...

Όπως κι αν έχει, και μέχρι να ξεκαθαριστεί το νέο τηλεοπτικό τοπίο, το καταρρέον σύστημα θα πετάξει στην αρένα ό,τι του έχει απομείνει από τα "λιοντάρια" του, όσο ξεδοντιασμένα κι αν είναι. Γνωρίζει, άλλωστε, πολύ καλά ότι τώρα που οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται και οι μισθοί και οι συντάξεις να μειώνονται είναι η μεγάλη ευκαιρία του να ρίξει την κυβέρνηση. Κανείς, βεβαίως, δεν γνωρίζει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα κατορθώσει να "κουρέψει" το δημόσιο χρέος, να επιστρέψει τη χώρα στις αγορές και, κυρίως, να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των Ελλήνων μέχρι το τέλος τής τετραετίας. Είναι ένα ρίσκο, όμως, που η διαπλοκή δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει. Το ερώτημα "κι αν ο Αλέξης τα καταφέρει, τι κάνουμε;" πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τους ώμους της, γι' αυτό κι επιχειρεί να το εξοντώσει στις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την ίδια...

Με βάση όλα αυτά περιμένω μέχρι το τέλος τού χρόνου "σκληρό ροκ" από τους σάπιους που εκβιάζουν την παλινόρθωσή τους. Φυσικά τα περισσότερα εξαρτώνται από αυτούς που μας κυβερνούν, αλίμονο ωστόσο αν η εύλογη απογοήτευσή μας από την καθημερινότητά μας μετατραπεί σε επιδοκιμασία εκείνων που προκάλεσαν τη δυστυχία μας κι αποδοκιμασία αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη να τη διαχειριστούν με τη μέγιστη δυνατή σε ένα νεοφιλελεύθερο πλανήτη κοινωνική δικαιοσύνη ...  



  

Στις Φιλιππιάδες δεξιά κι ακροδεξιά ξαναζούν τον μεγάλο τους έρωτα...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς λίγο πριν το δίκαιο τέλος του είχε εφεύρει, με τη συνδρομή ακροδεξιών συμβούλων του όπως ο Τ. Μπαλτάκος κι ο Φ. Κρανιδιώτης, την θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Αυτή η σύνδεση είχε τότε προκαλέσει την αντίδραση ακόμα και μετριοπαθών στελεχών τής ΝΔ με στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις κι αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό το θεώρημα πλέον έχει μπει στην "κατάψυξη" κι όχι μόνο γιατί ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει πάψει να είναι πρωθυπουργός εδώ και δύο χρόνια περίπου.

Είναι η ίδια η ζωή που απόδειξε, με αφορμή τη διαχείριση του προσφυγικού, ότι αν υπάρχει κάποιος ιδεολογικός χώρος που συγγενεύει με την ακροδεξιά- νεοναζιστική και μη- αυτός είναι η δεξιά κι όχι η Αριστερά. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στο τι συμβαίνει στα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου, στα Ωραιόκαστρα και στις Φιλιππιάδες, όπου "αγανακτισμένοι" νεοδημοκράτες και χρυσαυγίτες πολίτες (;) έχουν συμπήξει φαιά συμμαχία εναντίον τού κοινού εχθρού, που δεν είναι άλλος από όποιον δεν μοιάζει με τη σκατόφατσά τους στον καθρέφτη. Κάποτε ήταν οι "κομμουνισταί", σήμερα είναι οι "συριζαίοι" και οι "λάθρο"...

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα ημέρες κοσκινίζει κι όποιος σιχαίνεται οτιδήποτε διαφορετικό από τον ίδιο βρίσκει χίλιες δικαιολογίες για να το πολεμήσει. Κάπως έτσι, άλλωστε, παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας ανθρώπους που δεν διαθέτουν ούτε υποσυνείδητη επίγνωση του τι σημαίνει κλασικός ελληνικός πολιτισμός ή χριστιανισμός να επιτίθενται στους ξένους που "θα αλλοιώσουν τον κοινωνικό ιστό, την εθνική μας συνείδηση και την θρησκευτική μας πίστη".

"Ελληναράδες" για τους οποίους το "μέτρον άριστον" ή το "αγαπάτε αλλήλους" μοιάζουν με ξένες λέξεις επιστρατεύουν κάθε ιδεοληψία για να μην παραδεχθούν ούτε στον εαυτό τους το ρατσιστικό- μισαλλόδοξο μένος το οποίο πηγάζει από τον εθελούσιο απομονωτισμό, το έλλειμμα ουσιαστικής παιδείας και το βαθύ κομπλεξισμό τους. Στην ουσία πρόκειται για ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονται, αλλά ετεροπροσδιορίζονται. Στο αξιακό τους σύστημα προτάσσεται το "δεν είμαι τουρκαλάς ή ισλαμοπίθηκος" από το "είμαι Έλληνας και χριστιανός". Γι' αυτό κι οτιδήποτε αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιούσιοι και μη λαοί καταπνίγεται στη συνείδησή τους, η οποία αναγνωρίζει μόνο δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο...

Ας μας απαντήσει, επιτέλους, ο αρχηγός Κούλης τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για το προσφυγικό: να κλείσει τα σύνορά της και να παριστάνει πως δεν βλέπει τους απελπισμένους που πνίγονται στο Αιγαίο; Να τους πυροβολεί, να τους βομβαρδίζει, να βάλει νάρκες στον Έβρο; Να τους συλλαμβάνει, να τους βασανίζει και στη συνέχεια να τους οδηγεί στην κρεμάλα ώστε να παραδειγματίζεται όποιος άλλος θέλει να περάσει τα ελληνικά σύνορα, να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και να μην "μαγαριστεί" το άγιο ελληνικό έδαφος με ούτε έναν μελαψό μουσουλμάνο;...

Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα δεν έχει σταματήσει να πορεύεται με πολέμους, τουλάχιστον ας μεγεθύνει τον ανθρωπισμό της απέναντι στα αθώα θύματα γεωπολιτικών συρράξεων, έστω με τη σκέψη πως αυτοί που είναι σήμερα αποδέκτες προσφύγων μπορεί αύριο να γίνουν και οι ίδιοι πρόσφυγες. Πόσοι Έλληνες δεν είναι, άλλωστε, σήμερα μετανάστες πρώτης γενιάς λόγω της κρίσης και πώς θα αισθανόμασταν αν έπαυαν να μας δέχονται οι άλλοι; Αν δεν μας βγαίνει, επομένως, ο ανθρωπισμός από την καρδιά μας, ας βγει από συμφέρον. Θα είναι ένα πρώτο βήμα προς τον εκπολιτισμό μας...

 



  

Μήπως Νίκο Παππά ο Καλογρίτσας να καταστεί αβαρία πριν βουλιάξει το πλοίο;...

Προφανώς και είναι υποκριτικό μέσα ενημέρωσης όπως τα "ΝΕΑ" ή η "Καθημερινή" και κόμματα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία επιβιώνουν κυρίως χάρη στα θαλασσοδάνεια που έλαβαν κι από την Τράπεζα Αττικής, να κατηγορούν τους άλλους για παρόμοιες συμπεριφορές. Η ΝΔ, μάλιστα, δεν έχει επιστρέψει ούτε ευρώ, ενώ έδινε εγγυήσεις που είχε δώσει και σε άλλες τράπεζες. Αλίμονο, όμως, αν η κυβέρνηση της Αριστεράς πορεύεται στη λογική "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους", δείχνοντας προνομιακή μεταχείριση σε "δικούς" της εργολάβους, όπως ο Χρ. Καλογρίτσας, η δανειοδότηση του οποίου από την Τράπεζα Αττικής, τα ερωτηματικά για τα βοσκοτόπια και, γενικότερα, για το πόθεν έσχες του και η προικοδότησή του με δημόσια έργα από το ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν υποψίες πως δεν έχουν γίνει όλα νόμιμα και ηθικά...

Είναι γνωστό ότι η γυναίκα τού Καίσαρα όχι μόνο πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια. Γι' αυτό και στην περίπτωση Καλογρίτσα η κυβέρνηση υποχρεούται να είναι ακόμα πιο αυστηρή απέναντί του σε σύγκριση με τη στάση της κόντρα στους εκπροσώπους τής "κλασικής" διαπλοκής, αν επιθυμεί να εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ανυποκρίτως το χαρτί τής ηθικής υπεροχής της σε βάρος τού παλιού δικομματισμού. Οφείλει, δηλαδή, να "γυρίσει ανάποδα" Καλογρίτσα και υιό ώστε να γίνει γνωστό τοις πάσι και το έσχες και το πόθεν τους κι αν ο λογαριασμός δεν βγαίνει να είναι η πρώτη η οποία θα τους καταγγείλει, Ναι μεν είναι αλήθεια ότι η διαπλοκή κατηγορεί τον Χρ. Καλογρίτσα για πρακτικές για τις οποίες η ίδια διαθέτει την πνευματική ιδιοκτησία, στοχοποιώντας τον για ευνόητους λόγους, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως όπου υπάρχει καπνός δεν υπάρχει και φωτιά...

Σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις η σημερινή έχει ανοίξει τα περισσότερα μέτωπα με την ελίτ. Σε αυτήν τη μάχη είναι φανερό ότι χρειάζεσαι και ισχυρούς συμμάχους. Ενδεχομένως να είναι απαραίτητο να βοηθήσεις κι εσύ ώστε να γίνουν ορισμένοι ισχυροί. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα τελευταία είναι πάντοτε αμαρτωλά. Αρκεί να έχουμε πάντα το βλέμμα μας καθαρό ώστε να διακρίνουμε τη γενική εικόνα και το μεγάλο στόχο, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την κοινωνική δικαιοσύνη μέσω και της διαφάνειας στη λειτουργία των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των κομμάτων και των ΜΜΕ. Αν, επομένως, σε αυτήν τη διαδρομή κάποιοι από ατού μετατραπούν σε αδύναμους κρίκους, τότε είναι προτιμότερο να πεταχτούν σαν αβαρία από το να βρομίσουν μέχρι βυθίσεως ολόκληρο το πλοίο. Κάνω λάθος Νίκο Παππά;...





 

Δώστε τώρα άδεια σε Alpha και Star, αλλά για τσίρκο...

Η εμβληματικότερη δημοσιογραφική αποκάλυψη παγκοσμίως θεωρείται, κι όχι αδίκως, το Γουότεργκεϊτ. Οδήγησε, άλλωστε, στην παραίτηση του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Ρ. Νίξον. Πώς το έφεραν στο φως οι ρεπόρτερ τής "Ουάσιγκτον Ποστ" Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν; Χρησιμοποιούσαν κρυφή κάμερα; Φορούσαν περούκες και γυαλιά και βολόδερναν στο Λευκό Οίκο; Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους Τριανταφυλλόπουλο, Δημάδη, Σουλτογιάννη και τους θαυμαστές τους, αλλά χρησιμοποίησαν αξιόπιστες πηγές τους και δεν έκρυψαν ποτέ τα πραγματικά τους ονόματα και την πραγματική τους ιδιότητα όταν διασταύρωναν τις πληροφορίες τους. Κι αυτό γιατί οι ρεπόρτερ δεν είναι ούτε αστυνομικοί ούτε ιδιωτικοί ντετέκτιβ ούτε εισαγγελείς κι ας ομοιάζει πολλές φορές η δουλειά τους με αυτά τα επαγγέλματα. Ναι μεν το χρέος τους είναι να μην βρίσκονται μακριά από τον όποιο τόπο τού εγκλήματος για να μην "κρυώνουν", αλλά και να μην πηγαίνουν πολύ κοντά γιατί αλλιώς "καίγονται"...

Κι αν κάποιος ενδεχομένως δικαιολογήσει τη σπουδή των δύο δημοσιογράφων για μια επαγγελματική επιτυχία- "scoop", πώς να εξηγήσει πως επιχείρησαν ακόμα και πλαστοπροσωπία, υπογράφοντας με το όνομα ενός κυβερνητικού συνεργάτη απόδειξη για την αγορά ποτών; Με λίγα λόγια, δεν ήθελαν απλώς να βρίσκονται εκεί την ώρα που γραφόταν η όποια ιστορία, αλλά είχαν σκοπό να την δημιουργήσουν, προβάλλοντας πιθανότατα την επόμενη ημέρα ρεπορτάζ για τη χλιδάτη ζωή στη Νέα Υόρκη υπουργών και συνεργατών τους την ίδια στιγμή που ο λαός πληρώνει τον ένα φόρο μετά από τον άλλο, Τι κι αν ο δημοσιογράφος οφείλει να καταγράφει ένα γεγονός και να μην είναι ο πρωταγωνιστής του, πόσω μάλλον να το προκαλεί; Οι δύο τσαρλατάνοι εξέθεσαν τον εαυτό τους, τα μέσα ενημέρωσης που απασχολούνται (αν δεν είχαν γνώση και τα ίδια της δράσης τους) και, βεβαίως, το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο πλέον να αποδείξει στην κοινή γνώμη ότι δεν είναι όλοι ανάμεσά του αλήτες και ρουφιάνοι...

Άντε τώρα, εξάλλου, οι πολίτες να ταυτιστούν με τον πόνο αυλοκολάκων όπως η Ευ. Τσικρίκα κι ο Δ. Βερύκιος, οι οποίοι κλαυθμυρίζουν ολημερίς κι ολοβραδίς για τις δουλίτσες τους, για την ελευθερία τού Τύπου και τη δημοκρατία, που μόνοι τους οι δημοσιογράφοι τού Alpha ή του Star απαξιώνουν με τις γκροτέσκες συμπεριφορές τους. Αν, για παράδειγμα, απολυθούν οι Δημάδης-Σουλτογιάννης, είτε γιατί οι διευθυντές τους δεν γνώριζαν για την έμπνευσή τους είτε γιατί χρειάζονται αποδιοπομπαίους τράγους, πάλι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Νίκος Παππάς θα τους έχουν απολύσει ή, μήπως, η επαγγελματική τους ανικανότητα και δολερότητα, οι οποίες υποτάσσονται στη διαπλοκή ακόμα και με όρους εθελοδουλίας; Να, επομένως, γιατί ο κόσμος δεν θρηνεί για το κλείσιμο των καναλιών, τα οποία θεωρεί κι όχι αδίκως το μακρύ χέρι τής ελίτ στη ζωή του. Όχι, απλώς, γιατί αυτά δεν θρήνησαν για την ανεργία των πολλών όταν επιβαλλόταν το ένα μνημόνιο μετά από το άλλο κάτω από τις ιαχές "μαζί τα φάγαμε", αλλά γιατί ακόμα και τώρα μετατρέπουν τη δικαιολογημένη λαϊκή απογοήτευση από πρόσωπα και καταστάσεις σε κακόγουστο θέαμα για τσίρκο, με το οποίο δεν γελούν ούτε καν τα μικρά παιδιά...



 

"Τόσο ψηλά που έφτασες Γιάννη ούτε η φτυσιά μου σε φτάνει"...

Από το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου 2015 στην Ελλάδα έχουμε αλλαγή καθεστώτος, όχι όμως όπως τους λένε τα αφεντικά τους να το παρουσιάζουν οι διάφοροι πρετεντέρηδες και πορτοσάλτε. Φάνηκε στη σκληρότερη διαπραγμάτευση και υπό τους χειρότερους όρους που έκανε ελληνική κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές, από τα έσοδα που έχει ήδη εισπράξει το δημόσιο ταμείο από λίστες που επί σαμαροβενιζέλων έμεναν κρυμμένες στα συρτάρια ή από τη διαχείριση του ζητήματος των τηλεοπτικών αδειών...

Στο προηγούμενο καθεστώς τής μεταπολίτευσης θα θεωρείτο ιεροσυλία εισαγγελείς να κάνουν έφοδο στο γραφείο τής συζύγου τού διοικητή τής Τραπέζης της Ελλάδος, ακόμα κι αν προέκυπταν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής σε βάρος της για συμμετοχή της σε κατασπατάληση δημόσιου χρήματος: η διαφημιστική εταιρεία τής κυρίας την εποχή που ο αντρούλης της ήταν υπουργός Οικονομικών τσέπωσε πάνω από εκατομμύριο από το αμαρτωλό ΚΕΕΛΠΝΟ για διαφημιστική εκστρατεία που αφορούσε τον καρκίνο. Επισημαίνω, απλώς, το αυτονόητο, πως ο καρκίνος δεν είναι λοιμώδες νόσημα για να ασχολείται το ΚΕΕΛΠΝΟ, που ακόμα κι αν μπορούσε να ασχοληθεί, θα έπρεπε να διαφημιστεί τζάμπα ως κοινωνικό μήνυμα...

Δεν οφείλει, επομένως, η δικαιοσύνη να ελέγξει τη δράση τής τραπεζιτικής συζύγου; Και ποιος θα ορίσει το χρονικό σημείο που θα γίνει αυτό; Οι δικαστικοί που έχουν γνώση τής δικογραφίας ή ο Μπ. Παπαδημητρίου του ΣΚΑΙ και των γραφείων Τύπου τραπεζιτών, που ξέρει μόνο ποιο είναι το συμφέρον των αφεντικών του; Μήπως, εξάλλου, ο Γ. Στουρνάρας απόρριψε τη νέα διοίκηση της Τράπεζας Αττικής και τις χρηματοδοτήσεις της εκδικητικά, μόλις άκουσε τα δεινά που υπέστη η λατρευτή του γυναίκα; Μήπως, επίσης, ο διοικητής τής ΤτΕ θα πρέπει να ελεγχθεί εξονυχιστικότερα και για άλλες σκοτεινές υποθέσεις, όπως το πώς επί υπουργίας του ξεπουλήθηκε η θυγατρική τής Εθνικής Τράπεζας, Πανγαία, η οποία διαχειριζόταν εκατοντάδες ακίνητα- φιλέτα τού Δημοσίου, για το πώς απόκτησε τη βίλα του στη Σύρο, δίπλα σε αυτή του Γ. Παπαντωνίου, και, φυσικά, για τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και του "μαγειρέματος" των στοιχείων για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ επί αρχιερέα τής διαπλοκής, όταν ήταν από τους βασικούς συντελεστές τού οικονομικού του επιτελείου;...

Βεβαίως, ο Γ. Στουρνάρας δεν είναι ο μοναδικός κεντροαριστερός (λέμε τώρα) με φιλοδοξία να γίνει πρωθυπουργός χωρίς εκλογές. Μπορεί στην κεντροαριστερά να έχουν ξεμείνει από ψηφοφόρους, αλλά από υποψήφιους κυβερνήτες άλλο τίποτα. Θεωρούν πως είναι κάθε ημέρα πασχαλιά και μπορεί να υπάρξει συνέχεια στο πρότυπό τους, που δεν είναι άλλο από τον Λ. Παπαδήμιο. Όσες μυστικές συνάξεις, ωστόσο, κι αν κάνουν, όσες μετονομασίες και να γίνουν στα ξεφτιλισμένα μαγαζιά τους- Κίνηση των 58, Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη- δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτα χωρίς ακροατήριο που να ζει πέρα πέρα από το Κολωνάκι ή την Εκάλη...

Το κέντρο δεν ήταν ποτέ ιδεολογία, αλλά συγκερασμός αντικρουόμενων συμφερόντων κι όσο οι ταξικές ανισότητες μεγεθύνονται τόσο αυτό θα μοιάζει πιο ξεπερασμένο. Γι' αυτό, άλλωστε, κι ο αρχηγός Κούλης, όπως κι ο προκάτοχός του Αντ. Σαχλαμαράς, επενδύουν στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και στον κοινωνικό συντηρητισμό κι όχι στο μεσαίο χώρο Καραμανλή, ο οποίος απλούστατα σήμερα δεν υφίσταται...



   

Το υψωμένο δάχτυλο στην Τσικρίκα δεν ήταν του Τσίπρα αλλά της ελληνικής κοινωνίας...

Τα αποτελέσματα της Ευρωμεσογειακής Συνόδου ήταν θετικότερα από όσο τα περίμενα. Για πρώτη φορά ο πρόεδρος της Γαλλίας κι ο πρωθυπουργός τής Ιταλίας- οι ηγέτες, δηλαδή, δύο εκ των ισχυρότερων οικονομιών της Ευρώπης- μίλησαν και δημοσίως για την ανάγκη αλλαγής ρότας κι από την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων και τα υπερβολικά πλεονάσματα της Γερμανίας να περάσουμε σε αναπτυξιακές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Όπως αυτές που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και χρόνια αλλά δεν έβρισκε ευήκοα ώτα στους "σοφούς" της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών...

Αν, όμως, πιστεύουμε ότι το καράβι έχει στραφεί μακριά από το παγόβουνο μάλλον έχουμε λογαριάσει χωρίς τον καπετάνιο. Μακάρι να διαψευστώ στη Σύνοδο της Μπρατισλάβας, ωστόσο αν θεωρήσω ενδεικτικά τα μηνύματα που στέλνουν οι εκπρόσωποι των θεσμών στην Αθήνα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση, τότε κάποιοι στο Βερολίνο και στην έδρα τού ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν γράφτηκε πάνω σε πλάκα που έδωσε ο θεός στον Μωυσή, αλλά είναι ένα ανθρώπινο σύστημα το οποίο από όπου πέρασε, άφησε πίσω του διαλυμένες κοινωνίες...

Τι κι αν νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Πολ Κρούγκμαν κι ο Τζόζεφ Στίγκλιτς υποστηρίζουν πως "δεν γίνεται να επιτρέπουμε στις αγορές να κυριαρχούν χωρίς περιορισμούς" και πως "όταν οι κανόνες είναι κακοί πρέπει να τους αλλάξουμε"; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν θέλουν, για παράδειγμα, να γίνει καμιά προσπάθεια να σωθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέσω ακατάσχετου λογαριασμού ή ρύθμισης οφειλών, δηλώνοντας απερίφραστα "αν χρωστούν, ας κλείσουν". "Περιέργως" δε η ΝΔ, η οποία τόσο ανησυχεί για τις απολύσεις εργαζόμενων στα ιδιωτικά κανάλια που δεν πήραν άδεια και οι οποίες- τουλάχιστον όχι ακόμα- δεν έχουν γίνει, τηρεί σιγή ιχθύος για τις απαιτήσεις τού Ταμείου όσον αφορά τα εργασιακά.

Φαίνεται πως οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν ούτε μάνα ούτε πατέρα όπως η Ευ. Τσικρίκα του Alpha και, φυσικά, οι καναλάρχες που υπερασπίζεται με το αίμα τής διαπλεκόμενης ψυχής του ο αρχηγός Κούλης, ο οποίος δεν εξηγεί κι από πού θα βρει τα 800 εκατομμύρια ευρώ που συνεπάγεται η οριζόντια μείωση 30% του ΕΝΦΙΑ την οποία έχε υποσχεθεί. Θα κάνει απολύσεις, θα κλείσει σχολεία και νοσοκομεία, θα καταργήσει τα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης; Μήπως, εξάλλου, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει υποσχεθεί να δώσει τα πάντα στους δανειστές με αντάλλαγμα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα; Για όλα αυτά και για πολλά άλλα το υψωμένο δάχτυλο στη ΔΕΘ σε βάρος των δημοσιογράφων που τα προηγούμενα χρόνια επίχαιραν για τις απολύσεις και τα λουκέτα που έφερναν τα μνημόνια δεν ήταν του Αλέξη Τσίπρα, αλλά της ελληνικής κοινωνίας...

Ευελπιστώ πως τα μεγάλα λόγια Ολάντ και Ρέντσι θα μετουσιωθούν σε πράξεις στη Σύνοδο της Μπρατισλάβας ούτως ώστε η Ανγκ. Μέρκελ κι ο ο Β. Σόιμπλε να πιεστούν όσο ποτέ στο παρελθόν γα να αλλάξουν πορεία. Όταν ακόμα και συνοδοιπόροι τους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπως ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, στρέφονται κατά της κοινωνικής αδικίας γίνεται ηλίου φαεινότερο πως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Πόσες πιθανότητες δίνω το Βερολίνο να ζητήσει εμπράκτως "mea culpa" και να ακολουθήσει άλλο δρόμο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017; Λίγες, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η υπόλοιπη Ευρώπη δεν οφείλει να επιμείνει στην αλλαγή των αρνητικών για το μέλλον της συσχετισμών. Σε διαφορετική περίπτωση πολύ φοβάμαι πως οι γερμανικές εκλογές θα διεξαχθούν ύστερα από μια σαρωτική νίκη τού Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ και της Μ. Λε Πεν στη Γαλλία και τότε η Ανγκελα κι ο Βόλφγκανγκ θα ψάχνουν να βρουν και την ψήφο τους αφού τα γεγονότα, αυτός ο χειρότερος εχθρός των πολιτικών, θα τους έχουν υπερσκελίσει...



  

"Δεν είμαι ρατσιστής αλλά νοικοκυραίος" είπε ο λάτρης των συνωνύμων...

Δεν είναι απαραίτητο να ψηφίζεις τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, να λες δημοσίως πως οι νέγροι είναι κατώτερα όντα και στο τσακίρ κέφι να τους σπας και στο ξύλο για να είσαι και με τη βούλα φασίστας. Αυτή είναι η "αγνή", τρόπος του λέγειν βεβαίως, εκδήλωση του φασισμού, που είναι φανερή, απροκάλυπτη και της οποίας ο φορέας είναι ανοιχτά υπερήφανος γι' αυτή. Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζω μια εντιμότητα σε αυτήν τη μισαλλοδοξία. Όπως κι αν έχει, σε αυτήν την κατηγορία πάντοτε υπαγόταν και υπάγεται μια μειοψηφία, η οποία αποτυπωνόταν και στα ποσοστά τής Χρυσής Αυγής προ κρίσης...

Υπάρχει, ωστόσο, κι ο υπολανθάνων φασισμός κι αυτός δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία. Δυστυχώς δεν αφορά ούτε αποκλειστικώς τους γονείς τού Ωραιοκάστρου, που απείλησαν με κατάληψη του σχολείου των παιδιών τους αν δεχθεί πρόσφυγες για μαθητές. Αφορά όλους εκείνους τους νοικοκυραίους που ντρέπονται για τη μισαλλοδοξία τους κρυπτόμενοι πίσω από τη φράση "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά"...

Μπορούμε να κοροϊδεύουμε όσο θέλουμε τον εαυτό μας, αλλά ο λόγος που τα προσφυγόπουλα από τη Συρία ή από κάποια άλλη μουσουλμανική χώρα είναι ανεπιθύμητα δεν είναι ούτε η θρησκεία ούτε το χρώμα ούτε η γλώσσα τους. Είναι ξένοι, αυτό είναι το "πρόβλημα", και με αυτό εννοώ πως οι γονείς τους δεν μεγάλωσαν με τους γονείς των συμμαθητών τους, αλλά έχουν διαφορετικές παραστάσεις από αυτούς και γι' αυτό αντιμετωπίζονται ως εισβολείς από τους μικροαστούς, για τους οποίους ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στο οικοδομικό τετράγωνο που έχουν περάσει όλη τη ζωή τους...

Κι επειδή η υποκρισία διαθέτει πολλά ποδάρια, κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως να παρακολουθήσουν αυτές τις ημέρες εκδηλώσεις μνήμης για τη συμπλήρωση 94 χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή. Τότε, δηλαδή, που και οι Έλληνες των αλησμόνητων πατρίδων- οι οποίοι μιλούσαν ελληνικά, ήταν λευκοί και χριστιανοί ορθόδοξοι- αντιμετωπίζονταν, επίσης, ως εισβολείς από τους παλαιοελλαδίτες...

Φυσικά κι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων στο Ωραιόκαστρο δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες. Σε διάφορες γωνιές τής χώρας, και ιδίως στους τόπους πρώτης υποδοχής, συμπατριώτες μας έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους για τους απελπισμένους τού πλανήτη που έρχονται στα μέρη μας για να γλιτώσουν από καταστάσεις που η "πολιτισμένη" Δύση υποδαύλισε. Ούτε έχει σημασία να μετρήσουμε ποιοι είναι περισσότεροι, οι μισαλλόδοξοι ή οι αλληλέγγυοι.

Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και μόνο ένας να βρισκόταν στην Ελλάδα που να συμπεριφερόταν στους πρόσφυγες σαν να ήταν χωματερή την οποία κανένας δεν θέλει κοντά στο σπίτι του, όλοι οι υπόλοιποι θα είχαμε χρέος να του αλλάξουμε μυαλά. Σε διαφορετική περίπτωση να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης όταν το κακό χτυπήσει τη δική μας πόρτα, αλλά δεν θα βρίσκεται εκεί κανείς για να μας συνδράμει. Αν δεν το δούμε ανθρώπινα, δηλαδή, ας το εξετάσουμε συμφεροντολογικά, όπως μαθαίνουμε άλλωστε από μικρά παιδιά να συμπεριφερόμαστε...  

Καμιά φορά ο σκύλος τρώει τη φόλα αλλά δεν πεθαίνει...

Πριν από ενάμισι χρόνο, στην απολογία μου στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο για την υπόθεση (sic) Βγενόπουλου, είχα υποστηρίξει πως ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο σεβασμό που συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολόνα τής ΔΕΗ. Γι' αυτή μου την αναφορά οι δικαστές έκριναν πως έπρεπε να καταδικαστώ σε δέκα μήνες φυλάκιση με αναστολή. Τότε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί μου, καλοπροαίρετα πάντοτε, με χαρακτήρισαν επιεικώς αυτοκαταστροφικό και πιο αυστηρώς ανόητο. "Αν είχες σιωπήσει, θα είχες αθωωθεί", ήταν το μότο τους και, πιθανότατα, είχαν δίκιο...

Αλίμονο, όμως, αν για έναν δημοσιογράφο το μοναδικό κριτήριο για τις ενέργειές του είναι πώς θα σώσει το τομάρι του. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν προτιμότερο να μην είχα καν γράψει το επίμαχο ρεπορτάζ, να μην είχα κάνει μνεία στον "Κοσκωτά της νέας χιλιετίας", να μην είχα αναφερθεί σε "σκοτεινές υποθέσεις" ούτε στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων του ΟΤΕ και της Olympic Air. Τότε δεν θα είχα καν μηνυθεί και θα συνέχιζα να είμαι ένας ξέγνοιαστος πολίτης που ναι μεν γνωρίζει ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά δεν θα έλεγε κουβέντα γιατί "βρε αδερφέ, πού να μπλέκεις, έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι κι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ". Δεν θα ήμουν, άλλωστε, ο μοναδικός δημοσιογράφος στη χώρα που θα έγραφε λιγότερα από όσα γνώριζε...

Δεν γράφω όλα τα παραπάνω για να αποδείξω ότι είμαι κάποιος ήρωας της μαχητικής, ερευνητικής δημοσιογραφίας. Απλούστατα θεωρώ πως όπως κάποιος αγρότης οφείλει να πάει στο χωράφι του και να καλλιεργήσει τη γη, ένας οικοδόμος να χτίσει μια πολυκατοικία ή ένας εισπράκτορας στα διόδια να εισπράξει το αντίτιμο της διαδρομής, έτσι κι ένας ρεπόρτερ έχει υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που διαβάζουν το όποιο πόνημά του να κινηθεί όσο πλησιέστερα γίνεται στην πραγματικότητα, έχοντας υπόψη τους περιορισμούς που του θέτει ο νόμος και, βεβαίως, το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια...

Δυστυχώς, ωστόσο, το αυτονόητο (και) σε αυτήν τη χώρα λαμβάνει τις διαστάσεις δονκιχωτισμού. Υπό μία έννοια αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτό με εξυψώνει σε ένα επίπεδο που δεν μου αξίζει. Από την άλλη, όμως, υπονοεί και πόσα πολλά πρέπει να κάνουμε ακόμα προκειμένου, για παράδειγμα, η ντοκουμενταρισμένη παράθεση στοιχείων σε βάρος ενός δημοσίου προσώπου που κάποτε ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα να είναι, απλώς, μια καθημερινή ρουτίνα κι όχι κάτι που απαιτεί σθένος κι απαντοχή...

Θα ήμουν ψεύτης αν σας έγραφα πως δεν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλω αν όσα λέω και πράττω έχουν κάποιο νόημα. Τη στιγμή, ωστόσο, που είμαι έτοιμος να αυτομαστιγωθώ με μεγαλύτερη δύναμη από όση ίσως θα έπρεπε, έρχεται η ζωή και σαν από μηχανής θεός σε απαλλάσσει από μέρος τού φορτίου των ενοχών και των τύψεων. Κάπως έτσι, λίγο πριν το τέλος τής μαραθώνιας ακροαματικής διαδικασίας, η οποία κράτησε περισσότερες από 20 συνεδριάσεις (!), συνεργάτης τού αντίπαλου συνηγόρου πολιτικής αγωγής με πλησίασε και μου είπε πως στενοχωριέται που δεν μπόρεσε να παρασταθεί στο πρώτο δικαστήριο για να με ακούσει να μιλάω για τον σκύλο και την κολόνα τής ΔΕΗ. Πρόσθεσε, μάλιστα, πως έγινε δικηγόρος ώστε να βρεθεί στην θέση κάποια στιγμή στην καριέρα του να υπερασπίζεται ανθρώπους σαν κι εμένα. Εκείνη τη στιγμή έγινε σαφέστερο μέσα μου πως έχω διαπράξει γιγαντιαία σφάλματα, για τα οποία δικαιωματικά θα πληρώνω και θα μετανιώνω για μια ολόκληρη ζωή. Κάτι, όμως, έχω κάνει και σωστά κι αυτό το ελάχιστο έχω υποχρέωση να το υπερασπίζομαι απέναντι στους ανθρώπους που το αναγνωρίζουν...

Μέσα σε όλα αυτά θα ήταν τεράστια παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν στον Κώστα Βαξεβάνη και στους δικηγόρους οι οποίοι ήταν τιμή μου που με υπερασπίστηκαν, δηλαδή τους Νίκο Κωνσταντόπουλο, Γιάννη Μαντζουράνη και Γιάννη Απατσίδη . Το έχω ξαναγράψει και το σημείωσα και στην απολογία μου πως με τον Βαξεβάνη έχω έρθει σε αντιπαράθεση πλειστάκις και θα ξαναέρθω αν χρειαστεί. Θα ήμουν αχάριστος κι άφρων, ωστόσο, αν δεν αναγνώριζα ότι είναι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, δημοσιογράφους στην Ελλάδα που θα κυνηγήσει μια είδηση μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο...

Κι ο γράφων τον έχει κατηγορήσει στο παρελθόν πως δεν είναι το ίδιο σκληρός με όλους, μόνο που, κακά τα ψέματα, όταν κολυμπάς παρέα με τα πιράνχας δεν έχουν εφαρμογή οι κανόνες ηθικής των σαλονιών. Κι αν θες να επιβιώσεις γιατί πάντοτε υπάρχει μια νέα μάχη που έχεις υποχρέωση απέναντι στους αναγνώστες σου να δώσεις, αυτή δεν είναι δυνατό να δοθεί με γραβάτες και παπιγιόν. Σε διαφορετική περίπτωση θα πνιγόσουν από τον ίδιο σου τον καθωσπρεπισμό. Κι αλίμονο αν ο οποιοσδήποτε πραγματικός ρεπόρτερ επιτρέψει στον εαυτό του μια τέτοια θλιβερή κατάληξη...





 

"Exarcheia delenda est" για να αναπνέει ελεύθερα το Κολωνάκι...

Τα άβατα δεν είναι του γούστου μου, είτε πρόκειται για τα Εξάρχεια είτε για το Άγιο Όρος. Και μην μου πείτε πως η εγκληματικότητα ανθεί μόνο στη γνωστή πλατεία κι όχι και στη Χερσόνησο του Άθω γιατί θα σας φέρω τον γέροντα Εφραίμ σε εξομολογητική διάθεση και μάλλον θα σας αλλάξει άποψη. Άλλωστε, δεν ξέρω αν συμφωνείτε αλλά ένα πρεζάκι συνιστά μικρότερο κίνδυνο για την κοινωνία μας από κάποιον που κλέβει το Δημόσιο. Δεν θα φέρω, πάντως, αντίρρηση στον ισχυρισμό τού αρχηγού Κούλη πως η νομιμότητα πρέπει να τηρείται σε οποιαδήποτε περιοχή. Ακόμα κι αν φτάσουμε ποτέ στην αταξική κοινωνία πρέπει να έχουμε κάποιους κανόνες για το ποιος κάνει ή επιτρέπεται να κάνει τι και τι όχι. Σε διαφορετική περίπτωση ας φορέσουμε όλοι πανωφόρια από δέρμα βούβαλου κι ας διαλέξουμε από μια σπηλιά για να ικανοποιήσουμε τον ελευθεριάζοντα πρωτογονισμό μας...

Μόνο που προκύπτει σοβαρό, σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα όταν ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτει, πάνω από όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, ως προτεραιότητα να "καθαρίσει" τα Εξάρχεια σε ένα μήνα. Και τι άραγε εννοεί με το "καθάρισμα"; Γιατί ναι μεν στα Εξάρχεια λαθροβιεί το είδος των ανθρώπων που καταφτάνει από τα βόρεια και τα νότια προάστια για να πουλήσει επαναστατιλίκι με μολότοφ στο κέντρο τής Αθήνας-βλέπετε, δεν κατουράνε εκεί που τρώνε-, αλλά κατοικούν και συχνάζουν και σκεπτόμενοι άνθρωποι που δεν έχουν ως δόγμα τους τη βία και οι οποίοι πιστεύουν, ανεξαρτήτως αν έχουν ή όχι πάντοτε πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας, ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Τι θα κάνει ο πρόεδρος της ΝΔ; Θα μπαγλαρώσει κι αυτούς, υπηρετώντας τα ταπεινότερα ένστικτα των μικροαστών;...

Ο, κατά τα άλλα "μεταρρυθμιστής", αρχηγός Κούλης προτάσσει το "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια", βάζοντας ως συμβολική προτεραιότητα την "κάθαρση" μιας περιοχής που οι κυβερνήσεις τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επέτρεψαν να λειτουργεί ως άβατο κι από το οποίο πάντως δεν έλειψαν ποτέ οι κάθε είδους πράκτορες και, φυσικά, οι προβοκάτσιες. Το μόνο ισχυρό χτύπημα, άλλωστε, σε βάρος τού εμπορίου ναρκωτικών στην πλατεία έγινε επί κυβέρνησης της Αριστεράς, με αθρόες συλλήψεις εμπλεκόμενων σε αυτό. Σε ποια λαγότρυπα κρύβεται, ωστόσο, ο νοικοκυρίστικος οίστρος τού Κ. Μητσοτάκη όταν είναι να επιβληθεί η νομιμότητα και στο θέμα, για παράδειγμα, των τηλεοπτικών αδειών; Πώς ένας τόσο καθώς πρέπει πολιτικός ανέχθηκε ένα καθεστώς ασυδοσίας επί 27 χρόνια; Κι αφού ο ίδιος έχει αυτοαναγορευτεί σε άγιο προστάτη των εργαζόμενων γιατί απόλυσε σχολικούς φύλακες και καθαρίστριες επί υπουργίας του και συναίνεσε στο κλείσιμο της ΕΡΤ; Εκείνοι δεν είχαν μανάδες, πατεράδες, κόρες και γιους; Είχαν, μόνο που δεν κατάγονταν από το Κολωνάκι...

Έχουν κουραστεί τα δάχτυλά μου να το γράφουν: ο πόλεμος ήταν πάντα ταξικός κι όποιος στέκεται στο κέντρο δεν το κάνει από μετριοπάθεια, αλλά είτε από αφέλεια είτε από συμφέρον. Γι' αυτό, εξάλλου, κι όσο αυξάνονται οι ταξικές ανισότητες τόσο περισσότερο εξαϋλώνεται το πολιτικό κέντρο. Όταν εφαρμόζονται πολιτικές- ακόμα κι από την κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω στο πλαίσιο ενός επώδυνου συμβιβασμού- που στρέφονται κατά βάση εναντίον των μικρομεσαίων το να μην παίρνεις θέση και να μιλάς γενικώς κι αορίστως περί ανάγκης εθνικής ενότητας κι ομοψυχίας εμπεριέχει τόση σύνεση όση το να μένεις σιωπηλός όταν ο Στάλιν ή ο Χίτλερ έστελναν ανθρώπους να βρουν τον θάνατο σε γκουλάγκ και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης....

Οφείλω να παραδεχθώ ότι στην ταξική μάχη ο αρχηγός Κούλης έχει λάβει ξεκάθαρη θέση υπέρ τής καταρρέουσας ολιγαρχίας. Έχει μετατρέψει ένα κόμμα που τουλάχιστον επί τουρίστα τής Ραφήνας έδειξε μια ημιτελή διάθεση να συγκρουστεί με τους νταβατζήδες, σε γραφείο Τύπου τους, πηγαίνοντας κόντρα σε ένα δικαιολογημένο κύμα αγανάκτησης των πολιτών για την "ενημέρωση" στην οποία υποβαλλόταν από τα διαπλεκόμενα μίντια. Αλήθεια, ποια ελευθεροτυπία υπερασπίζεται ο πρόεδρος της ΝΔ; Αυτή που προτίμησε να μεταδίδει σε επανάληψη πώς να φτιάχνουμε ρολάκια κανέλας με δαμάσκηνα την ώρα που έδιναν συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα οι ηγέτες τού ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίοι επιτέλους συνασπίστηκαν σε βάρος τής γερμανικής Ευρώπης τής υποκριτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας;...

Την ζήσαμε στο πετσί μας την υποτιθέμενη πολυφωνία στην τηλεόραση, η οποία ήταν στην ουσία μονοφωνία γιατί όλους τους ένωνε ο ιστός τής διαπλοκής με την επιχειρηματική-τραπεζική-πολιτική εξουσία, ο οποίος τώρα ξηλώνεται. Ύστερα από όλα αυτά αναρωτιέμαι μάλλον ευλόγως πόσο μεταρρυθμιστής μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος φαντασιώνεται την παλινόρθωση της Ελλάδας που μας έφερε στη χρεοκοπία και στην ταξική κι εθνική υποδούλωση. Μάλλον "άπαιχτος" είναι, που θα έλεγε κι ο επίσης σήμερα μεταρρυθμιστής και υπερασπιστής τής ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά διαχρονικός χουντικός κι εθελόδουλος αντιπρόεδρος της ΝΔ...







     

Δεν ξέρω αν αξίζει ο Τσίπρας να μείνει ζωντανός, γνωρίζω ότι πρέπει...

Τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου επανέρχεται πιο επίκαιρο από ποτέ το ερώτημα που εξακολουθεί να κατατρέχει κάθε Αριστερό, τουλάχιστον εκείνους που δεν αποκοιμίζουν με ευκολία τη συνείδησή τους: μήπως ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε είτε να μην υπογράψει το τρίτο μνημόνιο είτε να παραιτηθεί αμέσως μετά από την υπογραφή και να δηλώσει πως ο ίδιος δεν θα κατέβαινε υποψήφιος γιατί είχε υποσχεθεί πως θα έσκιζε τα μνημόνια και δεν θα έβαζε την τζίφρα του σε αυτά;...

Με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως δικαιώνονται εκείνοι που προτιμούσαν τη σκληρή στάση από τον επώδυνο συμβιβασμό: η οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε ύφεση, η ρευστότητα στερεύει, η ανεργία δεν μειώνεται με γοργούς ρυθμούς, οι φόροι αυξάνονται, οι συντάξεις μειώνονται και η υγεία νοσεί. Όταν ο μέσος πολίτης βιώνει όλα τα παραπάνω στην καθημερινότητά του, τα υπόλοιπα, όπως για παράδειγμα οι τηλεοπτικές άδειες, μοιάζουν με πολυτέλεια για άεργους...

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ θα καταφέρει να ολοκληρώσει τετραετία. Έχει πολλούς κάβους μπροστά της μέχρι το 2019 και το πρόβλημα είναι πως μοιάζει με ομάδα που ακόμα κι αν κερδίσει όλα τα εναπομείναντα ματς, θα πρέπει να χάσουν βαθμούς και οι προπορευόμενοι αν θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Μέχρι στιγμής, πάντως, από τη μάχη- γιατί όντως δίνει μάχη σε σχέση, μάλιστα, με τους προηγούμενους- έστω για λιτότητα με κοινωνικό πρόσημο βγαίνει χαμένη. Δείχνει ανήμπορη από μόνη της να δροσίσει την καυτή πατάτα, που θα έλεγε κι ο Παύλος Χαϊκάλης, αποδεχόμενη το ρόλο τού Σίσυφου μέχρι να ξυπνήσει η υπόλοιπη Ευρώπη, αν ξυπνήσει ποτέ...

Προφανώς και θα είναι θετικό, με αφορμή την ευρωμεσογειακή σύνοδος των Αθηνών, να σχηματιστεί επιτέλους ένα ισχυρό μέτωπο των κρατών τού νότου απέναντι στη γερμανική Ευρώπη. Μια τέτοια εξέλιξη ασφαλώς θα καταγραφεί ως επιτυχία Τσίπρα. Αυτή, ωστόσο, δεν θα είναι αρκετή αν δεν είναι και διατεθειμένοι οι νότιοι να "πατήσουν πόδι" στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε. Αν είναι να εκδοθεί, απλώς, μια ανακοίνωση για περισσότερες κοινωνικές δαπάνες, κοινωνικό κράτος, επενδύσεις και πολιτικές μείωσης της ανεργίας δεν θα φάμε, "έχουμε γλάρο". Το ζητούμενο είναι οι ηγέτες που βρίσκονται στην πρωτεύουσα να βρουν το σθένος να απαιτήσουν, γιατί όχι, ακόμα και την ανατροπή τού νεοφιλελεύθερου Συμφώνου Σταθερότητας. Σε διαφορετική περίπτωση η σύνοδος θα καταγραφεί ως μια ακόμα μάζωξη καλών προθέσεων, αλλά με μηδαμινά αποτελέσματα...

Τελικώς άξιζε τον κόπο να παραμείνει "ζωντανός" ο Αλέξης Τσίπρας, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την κατάστασή του στη "Le Monde"; Για το αν άξιζε, ο λογαριασμός θα γίνει στο τέλος τής θητείας του, όποτε κι αν αυτό έρθει. Εκτιμώ, ωστόσο, πως όφειλε απέναντι στον ελληνικό λαό που τον εμπιστεύτηκε να μείνει και να το παλέψει. Όπως, άλλωστε, το οφείλει και τώρα. Η ιδεολογική συνέπεια της εξέδρας δεν ταιριάζει στην Αριστερά. Ο πρωθυπουργός είχε χρέος να κυλιστεί στο βούρκο για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Κι αν έχει τις συνέπειες της ψήφου, συνένοχο στο έγκλημα της λιποψυχίας δεν θα τον έχουν εκείνοι που ονειρεύονταν αριστερές παρενθέσεις και υπερασπίζονται και τώρα με πάθος την ολιγαρχία της διαπλοκής, αλλά κι όσοι παραμένουν αμόλυντοι χάρη στο "άσυλο" του καναπέ τους...

Καπιταλισμό έχουν και στο Μπαγκλαντές...

Η δεξιά προπαγάνδα (και) στη χώρα μας έχει κάνει σημαία της την πράγματι θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Βενεζουέλα. "Να πώς θα μας καταντήσει ο Αλέξης Τσίπρας, σαν τον Νικολάς Μαδούρο", είναι το υπόγειο συμπέρασμα πίσω από όσα διαδραματίζονται  στη μακρινή αυτή χώρα, για την οποία πληροφορούμαστε πολύ περισσότερα από τα διαπλεκόμενα μίντια από οποιαδήποτε άλλη μακρινή χώρα τού κόσμου όπου ο καπιταλισμός έχει αφήσει πίσω του ανθρώπινα ερείπια, ακόμα και λόγω πολέμων. Κανένας από όλους αυτούς, βεβαίως, δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί πόσο χειρότερη θα ήταν σήμερα η κατάσταση στη Βενεζουέλα, το ΑΕΠ της οποίας στηρίζεται συντριπτικώς στην τιμή τού πετρελαίου η οποία καταρρέει, αν τα προηγούμενα 15 χρόνια οι πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης τού τσαβισμού δεν γεφύρωναν το ταξικό χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, αν δεν είχε για παράδειγμα σημειωθεί αλματώδης πρόοδος σε κρίσιμους τομείς όπως η παιδεία και η υγεία...

Οι ίδιοι βαθυστόχαστοι αναλυτές, εξάλλου, με το όψιμο ενδιαφέρον για τη Λατινική Αμερική, τώρα που και η Αργεντινή απόκτησε νεοφιλελεύθερο πρόεδρο, μοιάζουν να λησμονούν το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που σημειώθηκε στη Βραζιλία, την οποία θυμούνται αν είναι να μιλήσουν μόνο για Ολυμπιακούς Αγώνες ή για μπάλα. Εκεί καθαιρέθηκε η εκλεγμένη πρόεδρος Ντίλμα Ρούσεφ για πιθανή συμμετοχή της σε σκάνδαλο ενίσχυσης της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Πέτρομπας, κατηγορία που μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί ωστόσο κι όχι, μπορεί να έβλαψε το δημόσιο συμφέρον, μπορεί όμως κι όχι. Αν, άλλωστε, έχανε το αξίωμά του κάθε πρόεδρος ή πρωθυπουργός το όνομα του οποίου απλώς εμπλέκεται σε σκάνδαλο κάθε ημέρα και σε ένα διαφορετικό κράτος θα εξέπιπτε του αξιώματός του ένας δημοκρατικώς εκλεγμένος ηγέτης. Για να μην αναφερθώ συγκεκριμένα στην Ελλάδα και με πείτε προκατειλημμένο...

Για όλα αυτά, ωστόσο, είναι δύσκολο να διαβάσετε κάποιο άρθρο στην "Καθημερινή" ή να δείτε σχετικό ρεπορτάζ στο ΣΚΑΙ. Για τέτοιο είδους μέσα η Λατινική Αμερική αποτελείται από μία και μόνο χώρα, τη Βενεζουέλα, όπως κι ο καπιταλισμός εκπροσωπείται αποκλειστικώς από τις ΗΠΑ- όπου κι εκεί πάντως οι ταξικές ανισότητες γιγαντώνονται με συνέπεια να βρίσκεται κι ο Ντ. Τραμπ ένα βήμα από το να εκλεγεί ο επόμενος πρόεδρος της χώρας- κι όχι, για παράδειγμα, από το Μπαγκλαντές ή την Ουγκάντα. Είναι θέμα, βεβαίως, οπτικής γωνίας, μόνο που η δαιμονοποίηση δεν επιτρέπει σε κανέναν να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα, πόσω μάλλον όταν δεν γνωρίζει για τις κοινωνίες στις οποίες αναφέρεται παρά μόνο όσα βολεύουν την μπετόν αρμέ ιδεολογική του στάση. Κι αυτό φυσικά αφορά και τον γράφοντα. Το βασικό ζητούμενο, ωστόσο, παγκοσμίως παραμένει η εξάλειψη των οικονομικών διαφορών που χωρίζουν τους πολίτες. Όχι στο βαθμό που να μην ανταμείβεται επιπλέον το ταλέντο, η εργατικότητα ή το ρίσκο, αλλά σε αυτό που οι διαφορές να μην εξαρτώνται από πόσες παραχωρήσεις είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος ενώπιον της συνείδησής του...

Η Μέρκελ χάνει από τη μισαλλόδοξη Γερμανία που υπόθαλψε...

Θεωρείται, πλέον, πολύ πιθανό η Ανγκ. Μέρκελ όχι μόνο να μην επανεκλεγεί καγκελάριος το φθινόπωρο του 2017, αλλά να μην είναι καν υποψήφια. Υπό κανονικές συνθήκες αυτό θα ήταν ένα χαρμόσυνο νέο για τον ελληνικό και τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Μόνο που οι συνθήκες δεν είναι κανονικές, μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, και γι'αυτό είναι μεγάλη, τεράστια η ευθύνη τής "φράου Άνγκελα", αφού εκείνη είναι η μηχανοδηγός τής Ευρώπης την τελευταία δεκαετία, τη δεκαετία τής κρίσης. Προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο η ίδια, ωστόσο το βάρος που της αναλογεί είναι το μεγαλύτερο. Αν στην ήπειρό μας είχαμε αντιμετωπίσει την τελευταία καπιταλιστική φούσκα όπως την αντιμετώπισε ο Μπ. Ομπάμα στις ΗΠΑ- δεν ήταν κι εκεί η ιδανική αντιμετώπιση, αλλά ήταν αρκούντως αποτελεσματικότερη- σήμερα η ανάπτυξη θα είχε επιστρέψει για τα καλά, η ανεργία θα είχε μειωθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα κι ο εθνικισμός- απομονωτισμός θα υπήρχε μόνο στα βιβλία τής Ιστορίας ...

Το δίκαιο τέλος τής Ανγκ. Μέρκελ θα ήταν μια ιδανική εξέλιξη μόνο αν η διάδοχος κατάσταση στη Γερμανία δεν θα είναι μία από τα ίδια ή και χειρότερα. Πώς μπορούμε να πανηγυρίζουμε όμως αν, για παράδειγμα, αντικαταστάτης της θα είναι ο Β. Σόιμπλε, μπροστά στον οποίο η καγκελάριος μοιάζει με προσκοπάκι; Και, το ακόμα ανατριχιαστικότερο, τί θα συμβεί αν στην εξουσία ανέλθουν, έστω ως δεύτερο ή τρίτο κόμμα, οι ακροδεξιοί- νεοναζί- νεοφασίστες- μισαλλόδοξοι ρατσιστές του AfD; Το εφιαλτικό σενάριο, μάλιστα, μοιάζει να γίνεται τέλειο: πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ (όχι πως η Χ. Κλίντον θα μου προκαλέσει χαρά), της Γαλλίας η Μ. Λε Πεν (όχι πως ο Ν. Σαρκοζί είναι λατρεμένος μου), πρωθυπουργοί τής Ιταλίας και της Ισπανίας οι Μπ. Γκρίλο και Μ. Ραχόι, η Μεγάλη Βρετανία εκτός Ε.Ε. και στη Γερμανία να συγκυβερνούν ορίτζιναλ χρυσαυγίτες. Φέρτε μου τώρα πλανήτη να μεταναστεύσω...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν καταρρέει γιατί φτωχοποίησε την Ευρώπη ή γιατί κράτησε στάσιμη τη γερμανική μεσαία τάξη, αλλά επειδή δέχθηκε πρόσφυγες στο γερμανικό έδαφος. Για το μόνο λόγο, δηλαδή, που θα έπρεπε να της πει κάποιος "μπράβο", κι αυτό από μόνο του είναι τόσο δηλωτικό όσο και δραματικό ταυτοχρόνως. Κι αν, βεβαίως, καθένας είναι υπεύθυνος για τη βούλησή του, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη σε εκείνους που ηγούνται του κοπαδιού. Η καγκελάριος στήριξε την κυριαρχία της στο δόγμα "τα ελλείμματά σας τεμπέληδες του νότου είναι τα δικά μου πλεονάσματα". Έθισε- όχι πως θέλουν και πολλά για να εθιστούν, όπως έχει αποδείξει η αιματοβαμμένη ιστορία τους- τους Γερμανούς στο ότι για όλα τα δεινά ευθύνονται τα μεσογειακά γουρούνια κι οποιοσδήποτε άλλος, τέλος πάντων, δεν φορά κάλτσες μαζί με σανδάλια...

Πώς, επομένως, να τους πείσει τώρα πως οι ξυπόλυτοι που καταφτάνουν από τη Συρία δεν είναι όλοι τους τζιχαντιστές, που πίνουν ανθρώπινο αίμα κι έρχονται για να μαγαρίσουν την άμωμη γερμανική κοινωνία; Για το πολιτικό της φινάλε, επομένως, δεν έχει παρά να κατηγορήσει τον εαυτό της. Μόνο που θα έχει αφήσει πίσω της και μια Ευρώπη βαθύτατα διαιρεμένη κι ένα κλίμα που μοιάζει όλο και περισσότερο με πολεμικό, με την κυριολεκτική έννοια του όρου...

Να πώς πρέπει να πεθαίνουν οι άνθρωποι: η μοίρα να τους ζητά ταπείνωση κι εκείνοι να την γράφουν στα αρχίδια τους...

Από τα πράγματα που μετανιώνω βαθύτατα στη ζωή μου είναι που η μητέρα μου βασανίστηκε τους τελευταίους μήνες τής ζωής της δίχως να υπάρχει στην ουσία ελπίδα σωτηρίας. Και γι' αυτό που μετανιώνω ακόμα περισσότερο είναι που, αποκρύβοντάς της την πλήρη αλήθεια, δεν της έδωσα το δικαίωμα να αποφασίσει η ίδια για το αν θα επιθυμούσε να υποβληθεί στη βάσανο των χημειοθεραπειών αντί να φτάσει στο φινάλε όπως εκείνη θα ήθελε. Κάποιος μπορεί να αντιλέξει πως η ελπίδα σου δίνει δύναμη, κυνηγώντας ένα θαύμα το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ. Όπως κι αν έχει, δεν είναι δικαίωμα των άλλων, έστω κι αν το κάνουν καλοπροαίρετα κι από αγάπη, να επιλέξουν ουσιαστικώς τον θάνατό σου. Το πώς θα πεθάνουμε, είναι το ύστατο δικαίωμά μας στη ζωή. Μπορούμε να επιλέξουμε να τερματίσουμε μόνοι μας το ταξίδι ακόμα κι αν δεν είμαστε βαριά άρρωστοι. Πόσω μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι λόγω μιας αρρώστιας το καντήλι μας θα σβήσει πολύ σύντομα...

Ο τρόπος που ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος επέλεξε να φύγει από τη ζωή είναι ό,τι γενναιότερο έχω πληροφορηθεί εδώ και καιρό. Έχοντας μπροστά του τα σκληρά δεδομένα διάλεξε το δρόμο τής αξιοπρέπειας από την ταπείνωση που φέρνει ο αργόσυρτος, προδιαγεγραμμένος θάνατος, με τη φυσική και πνευματική φθορά που κουβαλά μαζί του, αποφάσισε να βγάλει γλώσσα στη μοίρα κι εκείνη δεν ήταν δυνατό να κάνει κάτι άλλο από το να τον σεβαστεί. Η ειμαρμένη απαίτησε από τον Αλέξανδρο Βέλιο να γονατίσει μπροστά της, ωστόσο εκείνος πειθάρχησε αποκλειστικώς και μόνο στο δικό του κώδικα αξιών...

Είναι ίσως ευλογία το ότι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία μας ημέρα. Θέλει, ωστόσο, απίστευτο θάρρος να μην χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, αλλά να μην φοβηθείς να αντικρίσεις κατάματα την πικρή αλήθεια όταν αυτή σου προσφέρεται ως αποκάλυψη. Ορισμένοι μπορεί να μιλήσουν για ασέβεια προς το θεό ή για ματαιοδοξία τού εκλιπόντος, ακόμα και για μετατροπή τού θανάτου του σε σόου. Ο καθένας, ωστόσο, έχει το απόλυτο δικαίωμα να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο με το δικό του τρόπο και, αν θέλετε, να απενοχοποιήσει όσους δεν βρίσκουν νόημα στο να περάσουν σε νοσοκομεία, με καθετήρες και φάρμακα, το τελευταίο τους χρονικό διάστημα πριν ξαναγίνουν χώμα...

Μακάρι να έχει κι ο γράφων τη δύναμη να ακολουθήσει το δρόμο τού Αλέξανδρου Βέλιου στην περίπτωση που βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Αν κάποιος με πληροφορούσε πως έχω έξι μήνες ζωής, θα τραβούσα κάθε οικονομία μου και θα έκανα το γύρο τού κόσμου. Χίλιες φορές να πεθάνω στο Σινικό Τείχος, στην κορυφή του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ, στο Μπουένος Άιρες ή στο Σίδνεϊ από ένα θλιβερό δωμάτιο νοσοκομείου. Κι αν οι φυσικές μου δυνάμεις δεν μου το επιτρέπουν να ταξιδέψω άλλο κι αν με αγαπάτε έστω στο ελάχιστο, τότε πυροβολήστε με πριν με δείτε να καταρρέω, θάψτε με χωρίς κανέναν τραγόπαπα πάνω από το νεκρό μου σώμα και μνημονεύετέ με πού και πού, έστω από οίκτο. Μόνο έτσι θα έχω επιστρέψει ευτυχισμένος στη μάνα Γη. Θνητοί γεννιόμαστε, άλλωστε, κι αθάνατοι δεν γινόμαστε στη βασιλεία των ουρανών παρά μόνο στις ψυχές που καταφέραμε να συγκινήσουμε όσο αναπνέαμε...

Οι εργαζόμενοι το τελευταίο καταφύγιο όσων έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία...

Όπως όταν πέφτει το αεροπλάνο οι περισσότεροι θυμούνται τον θεό και ζητούν να τους σώσει, κάπως έτσι και οι επιχειρηματίες όταν καταρρέουν τα βιλαέτια τους ψελλίζουν κουβέντες για τους υπαλλήλους τους και πόσο στενοχωριούνται που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα χάσουν την εργασία τους. Όσο, βεβαίως, καβαλούσαν το κύμα τούς απόλυαν, τους έδιναν χαμηλούς μισθούς, τους είχαν στη δούλεψή τους από το πρωί μέχρι το βράδυ ή δεν τους πλήρωναν καθόλου. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που βάζουν λουκέτα στα μαγαζιά τους, οι προσωπικές περιουσίες τους μένουν άθικτες στην Ελβετία ή σε κάποιο άλλο φορολογικό παράδεισο. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τους Μαρινόπουλους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σαρκάζουν τα κορόιδα τους μικρομεσαίους- τους υπαλλήλους τους δηλαδή- γιατί αναγκάζονται να πληρώνουν και τους φόρους που η ελίτ έχει αποφύγει με διάφορα τερτίπια. Γιατί, επομένως, οι εργαζόμενοι- και δεν αναφέρομαι αποκλειστικώς στις μιντιακές επιχειρήσεις- να παρατάσσονται πίσω από λαμόγια που δεν ήθελαν να πληρώσουν, για παράδειγμα, ούτε ευρώ για να χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες;...

Συμπαραστάτης των καναλαρχών στην υποκρισία είναι, βεβαίως, ο αρχηγός Κούλης. Τώρα κλαίει κι οδύρεται για τους εργαζόμενους στους ιδιωτικούς σταθμούς που δεν αδειοδοτήθηκαν- αν και μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως περιφερειακά/θεματικά κανάλια ή μέσω συνδρομητικής τηλεόρασης-, αλλά δεν έχυσε ούτε δάκρυ για τους 2.800 απολυμένους εν μια νυκτί της ΕΡΤ. Την ίδια εβδομάδα, μάλιστα, που ο πρόεδρος της ΝΔ έψαχνε μαντήλι για να θρηνήσει τους υπαλλήλους των ιδιωτικών καναλιών- μολονότι πριν λίγο καιρό διαμαρτυρόταν για το ότι επιβάλλεται στους μιντιάρχες να απασχολούν τουλάχιστον 400 εργαζόμενους στο σταθμό τους- διαμαρτυρόταν μαζί με τους σχολάρχες γιατί δεν μπαίνει έλεγχος στις ανεξέλεγκτες απολύσεις εκπαιδευτικών...

Ο εκπρόσωπος του ΣΚΑΙ στη δημοπρασία είχε μιλήσει για λύτρα κι απαγωγείς, εννοώντας την κυβέρνηση. Μάλλον τα έχει λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι του: σαν να είναι όμηροί τους συμπεριφέρονται στους εργαζομένους τους οι ίδιοι οι εργοδότες τους. Αν εξαιρέσεις τα "μεγάλα ονόματα" σε κάθε κανάλι, τα οποία δεν πρόκειται να πεινάσουν, οι υπόλοιποι λειτουργούν σαν ασπίδες προστασίας ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίζουν να παριστάνουν τους επιχειρηματίες με ξένα κόλλυβα. Σε αυτά τα χρόνια τής κρίσης είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που χρεοκόπησαν οι επιχειρήσεις τους κι εκείνοι έμειναν στον άσο. Είχαν φροντίσει η επαγγελματική τους κατάρρευση να μην συνδυαστεί με την προσωπική τους κι ας οφειλόταν η ατομική και οικογενειακή τους ευδαιμονία στα επιχειρηματικά τους έσοδα και στο μόχθο των εργαζομένων τους...

Τί κι αν χρησιμοποιούσαν το εταιρικό ταμείο ως ατομικό; "Ο τζίρος για πάρτη μας και η ζημιά στα κορόιδα"ήταν και είναι το μότο τους. Φταίει, όμως, και το λούμπεν προλεταριάτο που αντί να επιζητά την κοινωνική δικαιοσύνη- η οποία εξευτελίστηκε όταν κατάληξε και σε μισθούς υπαλλήλων που συντηρούνταν με τα θαλασσοδάνεια των αφεντικών τους- συντάσσεται με τους εκμεταλλευτές του μήπως και περισώσει μπλοκάκια των 400 και των 500 ευρώ. Λυπάμαι, αλλά όσοι με εντεταλμένα ρεπορτάζ έβγαζαν όλο τους το μένος στον ψιλικατζή που δεν έκοβε αποδείξεις, ενώ ταυτοχρόνως σφύριζαν αδιάφορα για το πάρτι τής διαπλοκής από το οποίο βολεύτηκαν και οι ίδιοι- έστω και σε μικρότερο βαθμό από τους εντολείς τους- θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι ζουν από το ξίφος πεθαίνουν κι από αυτό. Γι' αυτό και κρατώ τα δάκρυά μου για τους εκατοντάδες χιλιάδες καταρτισμένους ανέργους, υποαπασχολούμενους και οικονομικούς μετανάστες που είδαν τα κρατικά και τραπεζικά λεφτά που δικαιούνταν να καταλήγουν στους διάφορους νενέκους, οι οποίοι είναι ικανοί να ισχυριστούν πως ο γάιδαρος πετά αν τους ζητηθεί για να μην χάσουν τη δουλίτσα τους...

Η ημέρα που ο Τσίπρας κέρδισε την υστεροφημία του...

Μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε να παρουσιάσει, κατά βάση, καλές προθέσεις, συνοδευμένες από κάποια μέτρα κοινωνικής πολιτικής, σε οικονομικό και θεσμικό επίπεδο, τα οποία προσδιορίζουν το αριστερό της πρόσημο και τη διαφοροποιούν από τη δεξιά. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό πως εκπλήρωσε στο ακέραιο μία από τις σημαντικότερες προεκλογικές του δεσμεύσεις, να βάλει δηλαδή μια τάξη στην τηλεοπτική αναρχία, να μπουν κανόνες ώστε οι αναπόφευκτα ισχυροί παίκτες τού χώρου να μην αλωνίζουν αλλά να είναι υποχρεωμένοι να τους τηρούν...

Η διαδικασία, εξάλλου, που τηρήθηκε και τα ονόματα των νικητών απαλλάσσουν το ΣΥΡΙΖΑ κι από τη βάσανο να αποδείξει ότι επιχειρεί να φτιάξει τη δική του μιντιακή ολιγαρχία. Ο Β. Μαρινάκης είναι κουμπάρος των μητσοτάκηδων και ίσως και κάτι παραπάνω, ενώ οι Αλαφούζος- Κυριακού ακούν για Αριστερά και βγάζουν σπυράκια. Γιατί να απολογηθεί, από την άλλη, η κυβέρνηση γιατί ο "δικός της" Χρ. Καλογρίτσας "έσκασε" πάνω από 50.000.000 ευρώ για να πάρει μια άδεια; Ο Γ. Αλαφούζος πλήρωσε λιγότερα...

Σε πολιτικό επίπεδο, η ΝΔ αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι πόνταρε σε κουτσά άλογα. Γι' αυτό, άλλωστε, κι όλα αυτά τα ήξεις αφήξεις σε δηλώσεις στελεχών της τις τελευταίες ημέρες. Πώς να πείσει τον ελληνικό λαό η αξιωματική αντιπολίτευση πως καταργείται η ελευθερία τού Τύπου όταν οι ίδιοι οι καναλάρχες συμμετέχουν στη διαδικασία και δίνουν συνολικώς σχεδόν 250.000.000 ευρώ; Πώς θα εξηγήσει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, γιατί επί 27 χρόνια δεν έγινε δημοπράτηση των αδειών, ώστε να υπάρχουν νομιμότητα κι έσοδα για το δημόσιο ταμείο; Πώς να "κλάψει" μαζί με τους χαμένους μιντιάρχες για τις απολεσθείσες θέσεις εργασίας όταν αυτές θα είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με τα πογκρόμ απολύσεων στα ΜΜΕ που προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια κι όταν αυτές στηρίχθηκαν σε θαλασσοδάνεια στα οποία καμιά άλλη επιχείρηση, ακόμα κι αν ήταν πολύ πιο "υγιής", δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση;...

Πού ήταν η κοινωνική ευαισθησία τής ΝΔ όταν οι καναλάρχες απόλυαν εργαζόμενους με 25ετή θητεία στους σταθμούς που εργάζονταν, όταν οι εργοδότες τούς υποχρέωναν να υπογράφουν εξευτελιστικές ατομικές συμβάσεις ή όταν τους άφηναν μήνες απλήρωτους γιατί, πράγματι, η αγορά δεν επέτρεπε τη βιωσιμότητα των καναλιών τους; Σκεφτείτε πόσοι μορφωμένοι νέοι μας δεν θα είχαν φύγει στο εξωτερικό αν τα χρήματα τα οποία οι τράπεζες μοίραζαν στο μιντιακό βαρέλι δίχως πάτο κατέληγαν σε επενδύσεις, για παράδειγμα, γα νεοφυείς επιχειρήσεις. Με το σκεπτικό, άλλωστε, των μιντιαρχών και της ΕΣΗΕΑ- που δήθεν κόπτεται για τους δημοσιογράφους αλλά στην ουσία λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ για λίγους κι εκλεκτούς- θα έπρεπε  να νομιμοποιήσουμε και το εμπόριο ηρωίνης γιατί και σε αυτό εργάζονται πολλοί που θα χάσουν τη δουλειά τους αν μπει ένα τέλος στη δράση τους. Να υπενθυμίσω, πάντως, πως δύο από τους τέσσερις νικητές δεν έχουν ήδη σταθμό, οπότε πολλοί από τους εργαζόμενους μπορούν να απορροφηθούν από αυτούς, ακόμα κι αν ΣΚΑΙ και ΑΝΤ1 δεν κάνουν προσλήψεις...

Όπως κι αν έχει, η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών δεν μπορεί να συνιστά το τέλος τής διαδρομής, όχι μόνο για τη διαφάνεια στα μέσα ενημέρωσης αλλά και για τη γενικότερη τακτοποίηση θεσμικών και μη εκκρεμοτήτων που χρονίζουν εδώ και δεκαετίες. Το μεγαλύτερο στοίχημα, άλλωστε, του Αλέξη Τσίπρα είναι να γίνει εκείνος ο οποίος θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο, θα την οδηγήσει στις αγορές και, κυρίως, μέχρι το τέλος τής θητείας του θα έχει βάλει στοπ στον κατήφορο και θα έχει βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών. Μπορεί όλα αυτά ακόμα κι αν επιτευχθούν να μην του εξασφαλίσουν μια νέα θητεία από το ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα. Ωστόσο θα του επιτρέψουν, τουλάχιστον, να παραμείνει ο κυρίαρχος στον έναν από τους δύο πόλους τού πολιτικού συστήματος και, βεβαίως, να κερδίσει την υστεροφημία του. Αν δεν τα έχει πετύχει ήδη...

   

Υπάρχει ζωή και μετά τους καναλάρχες και τους σχολάρχες...

Αν κάποιος δεν είχε πειστεί ακόμα για την αναγκαιότητα να τεθούν κανόνες στο μιντιακό τοπίο, δεν χρειαζόταν παρά να παρακολουθήσει την κατάθεση του υιού Ψυχάρη στην εξεταστική τής Βουλής για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ. Με περίσσιο θράσος εκστόμισε πως εγγύηση για να λάβει δανεισμό 15.000.000 ευρώ ήταν η υπογραφή του και μόνο και πως αν δεν έπαιρναν τα δάνεια οι καναλάρχες θα πήγαιναν σε φουκαράδες που δεν θα μπορούσαν μετά να τα αποπληρώσουν! Λες και τα αποπλήρωσαν οι καναλάρχες ή λες και δεν μπορούσαν αυτά να κατευθυνθούν σε πιο παραγωγικούς ή καινοτόμους τομείς τής κοινωνίας. Ο κυνισμός, ωστόσο, συνοδεύει τους ξεπεσμένους μιντιάρχες μέχρι το δίκαιο τέλος τους...

Ίδιας κοπής θράσος είναι κι αυτό, ωστόσο, που χαρακτηρίζει και τους σχολάρχες, οι οποίοι είναι τόσο συνηθισμένοι στην ασυδοσία με πολιτική κάλυψη ώστε να θεωρούν μπολσεβικισμό να μπαίνουν κανόνες στις απολύσεις και να πληρώνουν τους υπαλλήλους τους για τις υπερωρίες τους. Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, λίγο δηλαδή πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο Φίλη με το οποίο μπαίνει τέλος στην αυθαιρεσία, προχώρησαν σε ένα πογκρόμ απολύσεων ακόμα κι εκπαιδευτικών με 30 και βάλε χρόνια προϋπηρεσίας γιατί πίστευαν- λανθασμένα- ότι θα απόφευγαν τη λογοδοσία για την αμετροέπειά τους. Έφτασαν στο σημείο να απολύσουν εργαζόμενο γιατί δεν δέχθηκε να πλύνει την κουρτίνα τής τάξης του στο σπίτι του! Υπό μία έννοια, πάντως, είναι λογικό καναλάρχες και σχολάρχες να συμπεριφέρονται ως κακομαθημένα σκατόπαιδα. Όπως τον μάθεις, συμπεριφέρεται κανείς κι αφού το πολιτικό προσωπικό τής χώρας τούς έκανε τεμενάδες επί δεκαετίες πώς κι εκείνοι να μην αποθρασυνθούν;...

Κατά κάποιο τρόπο, ωστόσο, ο πόλεμος με τους καναλάρχες και τους σχολάρχες είναι εύκολος κι επικοινωνιακά χρήσιμος. Ποιος μέσος Έλληνας θα συνταχθεί πίσω από τους ψυχάρηδες, τους αλαφούζους ή τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων που για εκείνον είναι πλέον άπιαστο όνειρο; Υπάρχουν, όμως, και μάχες που πρέπει να δοθούν και δίχως τα φώτα τής δημοσιότητας. Καλά κάνει, για παράδειγμα, η κυβέρνηση και παρέχει δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη σε δυόμισι εκατομμύρια ανασφάλιστους, μόνο που απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτή να...παρέχεται. Δεν είναι δυνατό, π.χ., κάποιος ασθενής να μην μπορεί να υποβληθεί στην θεραπεία του γιατί δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν τα απαραίτητα μηχανήματα ή γιατί παρουσιάζεται έλλειψη φαρμάκων...

Γνωρίζω ότι η ηγεσία τού υπουργείου Υγείας δίνει ένα σκληρό αγώνα χωρίς πολλά χρήματα στο σακούλι της και με παγιωμένα συμφέροντα εταιρειών και γιατρών εναντίον της. Έχει χρέος, ωστόσο, να πράξει περισσότερα, όπως άλλωστε κι άλλοι υπουργοί που ασχολούνται με την καθημερινότητα των πολιτών. Καλώς ή κακώς δεν ζούμε 200 χρόνια για να μπορούμε να περιμένουμε τη μακροπρόθεσμη σωτηρία μας. Ζούμε στο εδώ και τώρα και στο εδώ και τώρα οφείλει να δώσει απαντήσεις η κυβέρνηση, πέρα από τον όποιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της. Αλλιώς εδώ και τώρα θα πέσει...