Λίγη ντροπή κύριε Μητσοτάκη...

Ας υποθέσουμε πως ο Αλ. Τσίπρας γνώριζε επιβεβαιωμένα, δηλαδή τουλάχιστον από δύο πηγές, ότι υπήρχαν νεκροί στην Ανατολική Αττική. Τι νόημα θα είχε να ενημέρωνε αμέσως τον ελληνικό λαό, πέρα από το να προκαλούσε επιπλέον πανικό στον ήδη υπάρχοντα; Με την ένταση, εξάλλου, την ταχύτητα και την πολυεστιακότητα της φωτιάς κανένας ειδικός από όσους έχω ακούσει ή διαβάσει δεν έχει ισχυριστεί πως θα μπορούσε να εκκενωθεί μια περιοχή 20.000 ατόμων σε ικανό χρόνο για να σωθούν ζωές. Εκτός αν φταίει για τους νεκρούς πως οι κάτοικοι δεν φορούσαν βρεγμένα ρούχα, όπως υποστήριξε ο Κ. Μητσοτάκης προσθέτοντας άλλη μια ανοησία στις εκατοντάδες τις οποίες έχει "συνεισφέρει" στο δημόσιο διάλογο...

Αν ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε μεταβεί στο κέντρο επιχειρήσεων το βράδυ τής προηγούμενης Δευτέρας ή δεν είχε επισκεφθεί το Μάτι, η ΝΔ και τα μιντιακά της φερέφωνα θα μιλούσαν για εγκληματικά απόντα πρωθυπουργό, λες κι εκείνος έπρεπε να δίνει τις εντολές στους πυροσβέστες για το τι θα πράξουν. Δημοσιογράφος έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την κυβέρνηση γιατί από τα ελικόπτερα δεν πετούσαν σωσίβια σε όσους βρίσκονταν στη θάλασσα...

Ούτε είναι δυνατό να ευθύνονται μόνο ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του και η περιφερειάρχις που ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μην έχουν καμία ευθύνη οι δήμαρχοι που ανήκουν στη ΝΔ. Στην αντιπολίτευση γενικότερα έχουν ένα σωρό ερωτήματα τα οποία θα έθεταν από την ανάποδη αν η κυβέρνηση δεν είχε πράξει ό,τι έπραξε...

Στέκονται, κι ορθώς, στο ότι κανένας κυβερνητικός δεν έχει ζητήσει συγγνώμη ή δεν έχει παραιτηθεί. Από την άλλη, ωστόσο, έχει ζητήσει συγγνώμη κανένας από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τις δεκαετίες οικοδομικής ψηφοθηρικής αυθαιρεσίας ή είχε παραιτηθεί ποτέ "γαλάζιος" ή "πράσινος" υπουργός λόγω φωτιών; Κοντολογίς, από πουθενά δεν προκύπτει ότι είχαμε εκατόμβη νεκρών γιατί κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι η ΝΔ. Γι' αυτό και η αντιπολίτευση πάνω σε πτώματα ρίχνει τον Κ. Μητσοτάκη ακόμα πιο βαθιά στο ολόδικό του πηγάδι της πολιτικής ξετσιπωσιάς...

Η φωτιά δεν θα έσβηνε αν ο Τσίπρας φορούσε στολή πυροσβέστη...

Συνιστά χαρακτηριστικό δείγμα παθογένειας μιας χώρας η εικόνα τού όποιου πρωθυπουργού ή προέδρου της στο κέντρο επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια μιας οποιασδήποτε φυσικής καταστροφής μόνο και μόνο γιατί αυτό επιτάσσει η επικοινωνιακή διαχείριση. Αν στην περίπτωση πυρκαγιάς, για παράδειγμα, ο πολιτικός ηγέτης δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του ως πυροσβέστης τι νόημα έχει να συντονίζει πυροσβεστικές επιχειρήσεις μόνο και μόνο για να μην ισχυρίζονται τα μίντια πως ήταν απών; Το καταλαβαίνω να βρεθεί στο πεδίο και να συμπαρασταθεί ψυχικώς στα θύματα και στους διασώστες τους, αλλά η αποτελεσματικότητά του δεν κρίνεται από το αν του πάει η στολή τού πυροσβέστη, του αστυνομικού ή του πιλότου...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας δεν θα κριθεί για το αν έδωσε ή δεν έδωσε εντολή εκκένωσης ή αν γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί κατά την πρώτη σύσκεψη. Όταν οι περισσότεροι ειδικοί αναρωτιούνται αν πράγματι υπήρχε περιθώριο να γίνουν πολλά για να σωθούν ζωές με βάση τα δεδομένα τής περιοχής, την ταχύτητα των ανέμων και τον αριθμό των μετώπων, τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν στον πρωθυπουργό και στους υπουργούς του είναι γιατί δεν έκαναν τίποτα για να αντιμετωπίσουν την πολεοδομική αυθαιρεσία στα τριάμισι χρόνια που βρίσκονται στην κυβέρνηση και το αν είναι ικανοποιημένοι με τους ανθρώπους που επέλεξαν για την πολιτική προστασία και το πλαίσιο δράσης της, όπως για τα μέτρα πρόληψης των πυρκαγιών. Ο αρμόδιος υπουργός Χρ. Σπίρτζης, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε παραλλήλως με τα απείρως πιο επικοινωνιακώς φιλικά εγκαίνια νέων εθνικών οδών να βάλει φρένο και να εκκινήσει τις διαδικασίες αναδόμησης περιοχών που χτίστηκαν πάνω στην ασυδοσία;...

Και, αλήθεια, στις πόσες φυσικές καταστροφές θα αναλάβει μέρος έστω της ευθύνης τους η φιλόδοξη Ρ. Δούρου; Τι έχει προχωρήσει στα τέσσερα χρόνια που είναι περιφερειάρχις όσον αφορά ουσιαστικά έργα προστασίας τού πληθυσμού κι όχι βιτρίνας; Δεν νομίζω, ωστόσο, πως την ενδιαφέρουν και πολύ, αφού το μυαλό της βρισκόταν εξ αρχής στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο πώς θα γίνει Τσίπρας στην θέση τού Τσίπρα, αποκτώντας τις καλύτερες διασυνδέσεις με τα μέσα ενημέρωσης και τα αφεντικά τους, δίχως να στενοχωρεί κανένα. Πρόκειται, δηλαδή, για τη γυναικεία εκδοχή τού "κύριος Τίποτα"...

Άλλο ικανοποιητικός κυβερνήτης κι άλλο σπουδαίος ηγέτης...

Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον πρωθυπουργό θα είχε μεγαλύτερη αξία αν είχε συμβεί από την πρώτη ημέρα κι όχι ύστερα από την κατακραυγή που ακολούθησε την τραγωδία. Κι ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, έχει ατομική ευθύνη πρωτίστως για την άναρχη δόμηση και τις γενικότερες αυθαιρεσίες στο Μάτι και πολύ δευτερευόντως για τις όποιες επιχειρησιακές αδυναμίες. Δεν περιμένω από έναν πρωθυπουργό να δίνει εντολές στους πυροσβέστες ή στους αστυνομικούς για να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά μετά από τριάμισι χρόνια στην εξουσία θα όφειλε να είχε αψηφήσει το πολιτικό κόστος και να είχε δώσει τις εντολές για ελέγχους που έδωσε τελικώς μετά από τη φωτιά πολύ νωρίτερα...

Είναι, όμως, αυτό το άτιμο το πολιτικό κόστος που δεν επιτρέπει σε αυτήν τη χώρα να διασωθεί. Από μικροκομματική άποψη είναι κατανοητό γιατί μια κυβέρνηση που ψήφισε ένα τρίτο μνημόνιο όταν είχε υποσχεθεί πως θα τα έσκιζε και θα ήταν ημέρα μεσημέρι δεν βρήκε το θάρρος να βάλει έναν ακόμα μπελά στο κεφάλι της ερχόμενη απέναντι στα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που έχουν μετατρέψει περιοχές τής Αττικής σε αυθαίρετες πολιτείες. Γι' αυτό και συνιστά θράσος κι από την πλευρά τής αντιπολίτευσης να κατηγορεί τους σημερινούς κυβερνώντες γιατί δεν αντιμετώπισαν παθογένειες που είτε γεννήθηκαν είτε ανδρώθηκαν επί δικών της ημερών...

Γι' αυτό είναι, ωστόσο, που χρειαζόμαστε πεφωτισμένες ηγεσίες που θα αψηφούν το προσωρινό κόστος για χάρη τού διαχρονικού δημόσιου συμφέροντος. Σε διαφορετική περίπτωση τι νόημα έχει να μας κυβερνά η Αριστερά κι όχι η δεξιά;...

Δεν θέλω να είμαι άδικος. Ο Αλ. Τσίπρας έχει προωθήσει νομοθεσία στο επίπεδο των θεσμών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που για τα ελληνικά δεδομένα θεωρείται πρωτοποριακή. Παραλλήλως είναι κοντά στην επίλυση του Μακεδονικού με όρους δικαιοσύνης για όλες τις πλευρές.

Αυτά από μόνα τους είναι ικανά ώστε ο ιστορικός τού μέλλοντος να φανεί τουλάχιστον επιεικής μαζί του. Διστάζει, ωστόσο, ακόμα να κάνει το μεγάλο άλμα που θα τον μετατρέψει από έναν ικανοποιητικό κυβερνήτη σε έναν σπουδαίο ηγέτη...

Το είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν με το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας που παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, το βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα με τα αυθαίρετα της Αττικής. Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε πάνω από τα φέρετρα δεκάδων συμπολιτών μας πως θα πάρει μέτρα. Αυτή είναι μια καλή αρχή, αλλά θα την χειροκροτήσω μόνο όταν κι εφόσον φτάσει μέχρι το τέλος...

Πλην των παιδιών, ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας είναι αθώος;...

Αμόκ αιτημάτων για παραιτήσεις έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία, η οποία σοκαρισμένη όπως είναι και μαθημένη να βλέπει στον άλλο τον εχθρό αδυνατεί για μια ακόμα φορά να προχωρήσει στην απαραίτητη ενδοσκόπηση η οποία θα την απαλλάξει από μελλοντικές τραγωδίες. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά- αρκετά, μάλιστα, βρήκαν τραγικό θάνατο στην Αττική- πόσοι, αλήθεια, ανάμεσά μας μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε αθώοι των παθογενειών που οδήγησαν στην καταστροφή; Ιδίως όσοι κατοικούν στις περιοχές που χτυπήθηκαν, πριν βρίσουν τον επόμενο πολιτικό που θα τους επισκεφθεί και ζητήσουν το κεφάλι του στον τορβά ας αναλογιστούν αν τα εποίησαν όλα καλώς και νομίμως και ήταν η όποια καθυστέρηση της κρατικής μηχανής η αιτία των δεινών τους κι όχι το ότι ζούσαν επί χρόνια σε αυθαίρετες κατασκευές σε αυθαίρετους συνοικισμούς- αυτόνομες πολιτείες...

Έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα κι επομένως γνωρίζω πόθεν προέρχεται αυτή η ψύχωση με τις παραιτήσεις πριν ακόμα κηδευτούν τα θύματα της όποιας τραγωδίας και δίχως να γνωρίζουμε τι συντέλεσε περισσότερο σε αυτή. Είναι αυτή η πρωτόγονη τάση μας, την οποία η οικογένεια, το σχολείο και οι υπόλοιποι κοινωνικοί θεσμοί είτε αδιαφορούν γι' αυτή είτε την υποθάλπουν, να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις δυστυχίες μας.

Το έκαναν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς, τα "μπάσταρδα" των φυλετικών επιμειξιών που ακολούθησαν μέσα στους αιώνες; Σε αυτό το πλαίσιο, δεν φταίω που έχτισα σπίτι σε καμένη περιοχή, δίχως πολεοδομικό σχέδιο, δίχως πρόσβαση στο δρόμο ή στη θάλασσα, αλλά ο κακός υπουργός που όταν με περικύκλωσε η φωτιά δεν έστειλε γρήγορα το πυροσβεστικό όχημα που κάποιος άλλος "σπουδαίος" συμπολίτης μου είχε εμποδίσει καταλαμβάνοντας τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης...

Πόσο ανακουφιστικό για τη συλλογική μας ευθύνη θα ήταν αν είχε παραιτηθεί ένας υπουργός, η περιφερειάρχις, κάποιος δήμαρχος ή ακόμα κι ο πρωθυπουργός. Το προσμένουμε ως λύτρωση για τις δικές μας διαχρονικές ευθύνες, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ασήμαντες δεν είναι...

Αν ερχόταν η πολυπόθητη παραίτηση, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε καθησυχασμένοι μια ώρα αρχύτερα στο "business as usual" και να ξαναχτίζαμε τα αυθαίρετά μας πείθοντας και τον εαυτό μας ότι δεν φταίμε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που παραιτήθηκαν. Κάπως έτσι θα περιμέναμε τη νέα συμφορά να μας χτυπήσει την πόρτα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για φυσικό κι όχι ανθρώπινο φαινόμενο και το οποίο είμαστε σε θέση να καταλαγιάσουμε με μια ανθρωποθυσία...

Ο στρατηγός άνεμος δεν θα σκότωνε δίχως στρατιώτες...

Όταν οι νεκροί από τη φωτιά τής Ανατολικής Αττικής μπορεί να ξεπεράσουν ακόμα και τους 100, τότε η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικώς το "στρατηγό άνεμο". Δίχως "στρατιώτες" δεν θα μπορούσε να πετύχει και πολλά. Η φύση, άλλωστε, είναι πολύ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος αφού δεν έχει ανθρώπινη φωνή για να μιλήσει και να εξηγηθεί.

Όλοι, μα όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης: η κυβέρνηση, ο κρατικός μηχανισμός, η τοπική αυτοδιοίκηση, εκείνοι που έχτισαν και κατοίκησαν περιοχές δίχως σχέδιο πόλης και διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου. Ο επιμερισμός τής ευθύνης είναι δύσκολο να συμβεί όταν ακόμα υπάρχουν τόσοι αγνοούμενοι κι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους. Αλίμονο, όμως, αν απαγορεύσουμε στα μέσα ενημέρωση και, κατ' επέκταση, στους πολίτες να θέτουν ερωτήματα και να ζητούν απαντήσεις. Αν μη τι άλλο, το χρωστάμε στους νεκρούς και στις οικογένειές τους...

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως τις επόμενες ημέρες ο ένας θα κατηγορεί τον άλλο με επιχειρήματα που σε αρκετές περιπτώσεις θα στέκουν, αλλά που στο τέλος θα δημιουργούν ένα τέτοιο σκοτεινό πέπλο ώστε να μην μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα πίσω από αυτό κι όλοι να καταλήξουμε στο ότι είμαστε αθώοι για να ξεμπερδεύουμε με την αλήθεια. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Από την άλλη, η καταστροφή, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται, μας προσφέρει την ευκαιρία να χτίσουμε από την αρχή περιοχές οι οποίες χτίστηκαν στο πόδι, δίχως συνεννόηση και στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης. Αν είναι, όμως, να ξαναχτιστούν καμμένα σπίτια όπως ήταν πριν, αποκλεισμένα δηλαδή από δρόμους και την θάλασσα, και χωρίς κάποιο σχέδιο πόλης που να δημιουργεί δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις τότε θα είναι σαν να ξαναπροσκαλούμε το χάρο να περάσει μια βόλτα από τα μέρη μας...

Η αλληλεγγύη θα σώσει τον κόσμο...

Η Δικαιοσύνη οφείλει να πράξει τα δέοντα και να ανακαλύψει αν πίσω από την εθνική τραγωδία κρύβεται μόνο ο "στρατηγός άνεμος" ή κι ο ανθρώπινος παράγοντας, με ελληνική ή ξένη υπηκοότητα. Το ότι ξέσπασαν φωτιές στην Αττική σε πολλά μέτωπα κι εστίες και, μάλιστα, σε απομακρυσμένα το ένα από το άλλο σημεία είναι ενδεικτικό του ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία...

Όπως, βεβαίως, δεν είναι η φύση που εκδικείται, αλλά ο άνθρωπος που αυτοκαταστρέφεται όταν ρημάζει για να χτίσει ή για να απομυζήσει τη γη έως τελικής εξάντλησης των αποθεμάτων και των πόρων της. Όταν σε αυτήν τη χώρα εν έτει 2018 δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα κτηματολόγιο και δασικοί χάρτες είναι κατά κάποιο τρόπο φυσιολογικό ορισμένες φορές η ασυδοσία να οδηγεί και σε ανείπωτο δράμα. Μερικές φορές, μάλιστα, τα θύματα υπήρξαν και θύτες, αν αναλογιστούμε πως πολλά από τα ακίνητα που καταστράφηκαν είχαν χτιστεί πάνω στη στάχτη προηγούμενων πυρκαγιών...

Τις παθογένειες της φυλής μας τις ξέρουμε, τις αναπαράγουμε και ποτέ δεν τις διορθώνουμε. Ας μην είμαστε, όμως, μόνο μίζεροι κι ας δώσουμε την αξία που του αναλογεί και στο αίσθημα της αλληλεγγύης για τον πόνο τού άλλου που μας διακατέχει όταν προκύπτει συμφορά. Ναι, είμαστε δύσκολοι στο να μοιραζόμαστε τη χαρά κι αναζητάμε τρόπους να τη διαβάλλουμε, αλλά δεν είναι ασήμαντο να προσφέρεις το χέρι σου σε κάποιον πεσμένο για να σηκωθεί. Κι αυτό κάνουν σήμερα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι προσφέρουν υλική και ψυχική βοήθεια στους συμπολίτες μας που υποφέρουν δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα, τουλάχιστον όχι σε αυτήν τη ζωή...

Welcome to Greece, the land of the "arpachti"...

Η διεθνής συγκυρία- πολεμικές συρράξεις στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, καθώς και το πραξικόπημα στην Τουρκία- βοήθησε πολύ στην αύξηση του αριθμού των τουριστών στην Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στην ποιότητά τους, αφού αρκετοί από αυτούς την βγάζουν με τα λιγότερα δυνατά έξοδα, αν και θα έπρεπε να είναι στόχος και οι πιο εύποροι από τις χώρες τής Δύσης, της Βαλκανικής, τη Ρωσία ή την Κίνα και την Ιαπωνία. Θα σταθώ, όμως, στη νοοτροπία τής αρπαχτής που ζει και βασιλεύει και δεν επιτρέπει στον ελληνικό τουρισμό να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητές του...

Δεν είναι δυνατό εν έτει 2018 οι ξένοι, για παράδειγμα, να πληρώνουν διπλάσιες τιμές για τα ίδια προϊόντα ή υπηρεσίες από τους Έλληνες σαν να είναι όλοι τους κουτόφραγκοι που θα αποδεχθούν ό,τι κι αν τους σερβίρουμε ή οι τιμές να βρίσκονται στα ύψη γενικότερα με τη λογική πως σε ένα μήνα κάποιοι πρέπει να βγάλουν τα έξοδα όλης της χρονιάς. Αυτός ο τόπος έχει καλοκαιρία τους περισσότερους μήνες τού χρόνου. Όσοι, επομένως, θεωρούν τον εαυτό τους ανίκανο να απασχοληθεί σε άλλο τομέα ας διερευνήσουν τις επιλογές τους για την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου πριν επιδοθούν στην αισχροκέρδεια...

Αργά ή γρήγορα η κατάσταση στη γειτονιά μας θα εξομαλυνθεί κι εμείς θα έχουμε χάσει μια ακόμα ευκαιρία να μετατρέψουμε σε μόνιμο ένα συγκυριακό όφελος. Κι ο τουρισμός δεν αποτελεί μόνο τη βαριά βιομηχανία μας, αλλά και μια καθαρή εικόνα ενδεχομένως της νοοτροπίας με την οποία θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας την εποχή των μνημονίων για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα της φούσκας και του εύκολου κέρδους...

 

Τζιχαντιστές όταν φτάνουν στις ακτές μας, ήρωες όταν κερδίζουν Μουντιάλ...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν πανηγυρίζουν μια εθνική επιτυχία αν σε αυτή έχουν λάβει μέρος μετανάστες ή παιδιά μεταναστών. Δεν συμμερίζομαι τον κομπλεξισμό, τον απομονωτισμό κι εν τέλει τη μισαλλοδοξία τους, αλλά η στάση τους είναι πολύ πιο έντιμη σε σύγκριση με εκείνους που, για παράδειγμα, αποκαλούν αποβράσματα και βιαιοπραγούν σε βάρος των μη γηγενών, αλλά όταν έρχεται η ώρα η εθνική τους ομάδα να σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο χάρη σε αυτούς βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για το μεγαλείο τής φυλής...

Η εθνική ομάδα τής Γαλλίας δεν ήταν η μοναδική που αξιοποίησε μετανάστες σε αυτό το Μουντιάλ. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους καθρέφτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας, οι οποίες συνιστούν θησαυρό όταν τις αποδεχόμαστε κι ενσωματώνουμε σε αυτές όσους για διάφορους λόγους βρεθούν στα μέρη μας. Οι δήθεν ξένοι, άλλωστε, Γάλλοι διεθνείς το πρώτο που έκαναν όταν κέρδισαν το κύπελλο ήταν να φιλήσουν το εθνόσημο, δείγμα τού ότι η αγάπη για την πατρίδα που δέχθηκε εκείνους και τους γονείς τους δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αυτοχθόνων λευκών...

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι μεγάλες δυνάμεις τής Ευρώπης χρωστούν πολύ περισσότερα από μία συγγνώμη στους λαούς τής Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά και της Αμερικής τους οποίους εξολόθρευσαν ή αφαίμαξαν μέσα στους αιώνες και σήμερα τους αντιμετωπίζουν σαν παρίες οι οποίοι απειλούν τη συνοχή της. Τα κλειστά σύνορα αποτελούν ευρωπαϊκή ντροπή κι αν ο ανθρωπισμός δεν είναι ικανός παράγοντας για να αναγκάσει τους υπεύθυνους γι' αυτό το κατάντημα να τα ανοίξουν ας αναλογιστούν τουλάχιστον πόση παγκόσμια δόξα στερούν από τις χώρες τους όταν δεν εκμεταλλεύονται τα ταλέντα των απελπισμένων τής Γης...

Υ.Γ. Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 24 Ιουλίου.

Ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, αλλά όχι γιατί δεν θα το ήθελε...

Πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις ότι όλος αυτός ο φιλορωσισμός και η "λαϊκή αγανάκτηση" για τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν, σε σημαντικό βαθμό έστω, "made in Putin". Φυσικά και υπάρχουν και οι αγνοί πατριώτες οι οποίοι προσβλέπουν διαχρονικά για διάσωση στο ξανθό γένος, μολονότι αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει συμβεί παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και, το δίχως άλλο, όχι με το αζημίωτο...

Δεν είναι όμως, η κοινή αγάπη για τη χριστιανική Ορθοδοξία ή κάποιος άλλος ιστορικός δεσμός οι παράγοντες που ωθούν πολλούς από όσους έχουν δημόσιο λόγο- κυρίως πολιτικούς κι "αναλυτάδες"- ή επιχειρηματική δραστηριότητα σε αυτήν τη μπανανία που λέγεται Ελλάδα να στρέφονται προς το Μόσκοβο. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών δεν είναι παρά η κορυφή τού παγόβουνου, το οποίο στη βάση του κρύβει μπόλικο "ανιδιοτελές" και "πατριωτικό" μαύρο χρήμα...

Ούτε, βεβαίως, μου προξενεί εντύπωση η διάψευση του ότι πολλοί παπάδες και γνωστοί ακροδεξιοί στη Βουλή ή με φιλοδοξία να μπουν σε αυτή προπαγανδίζουν εδώ και χρόνια το μεγαλείο τού Βλαδίμηρου μόνο και μόνο γιατί λατρεύουν τη σιδερένια του πυγμή. Αν ζούσε ο Σπύρος Καλογήρου θα μιλούσε για "πολλά λεφτά Άρη" τα οποία έχουν διοχετευτεί σε αυτήν τη χώρα για να κλείνει τα μάτια στον αυταρχισμό με τον οποίο διοικεί τη Ρωσία ο Βλ. Πούτιν, στις πολιτικές δολοφονίες του, στις προσαρτήσεις ξένων εδαφών, όπως στην περίπτωση της Κριμαίας, στον περιορισμό της ελευθεροτυπίας και στον με κάθε τρόπο αφανισμό όσων είχαν το "θράσος" να στυλώσουν τα πόδια τους απέναντι στον πρόεδρο της Ρωσίας και τους ολιγάρχες του...

Δεν αντιλέγω πως η Δύση δαιμονοποιεί συχνά τη Ρωσία στην προσπάθειά της να ανακαλύπτει εχθρούς ακόμα κι εκεί όπου αυτοί δεν υπάρχουν. Είναι ιστορικό θέσφατο να δημιουργείς αντιπάλους προκειμένου να διαιωνίζεις το δικό σου σύστημα εξουσίας...

Η πουτινική, ωστόσο, Ρωσία, η οποία δεν αυτοπεριορίζεται ούτε μπροστά στις δολοφονίες αντιφρονούντων σε ξένο έδαφος, δεν είναι καμιά αθώα περιστερά την οποία εκμαυλίζουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας. Ο Βλ. Πούτιν δεν είναι Στάλιν, οι συνθήκες άλλωστε είναι διαφορετικές. Πολύ θα ήθελε, ωστόσο, να είναι κι αυτό συνιστά κυρίως τραγωδία για τον υπερήφανο ρωσικό λαό... 

Εκλογές στην Ελλάδα: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία...

Όχι ότι χρειαζόμαστε πολλά παραδείγματα για να βεβαιωθούμε για την ανωριμότητα της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά οπωσδήποτε το ότι κουβεντιάζουμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές από την επαύριο των προηγούμενων λέει πολλά. Μιας κι από τον Οκτώβριο θα συζητείται στη Βουλή η Συνταγματική Αναθεώρηση- αν δεν μας προλάβουν τα γεγονότα- μήπως θα ήταν ουσιαστικό να προστεθεί και μια διάταξη για την υποχρεωτικότητα της τετραετίας ούτως ώστε η πολιτική και κατά συνέπεια κοινωνική και οικονομική σταθερότητα να μην εξαρτώνται από τα μικροκομματικά παιχνίδια;...

Δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμορφώνονται όταν αποφασίζουν για τα κοινά κάθε τέσσερα χρόνια ή, έστω, κάθε φορά που διεξάγονται πρόωρες εκλογές. Απαιτείται συνεχής τριβή με τη λήψη αποφάσεων, που απαιτεί πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες...

Κι αν η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει το θάρρος να ξεκινήσει μια τέτοια μεταρρύθμιση, ας μας δίνει τουλάχιστον τη δυνατότητα όταν ψηφίζουμε να το κάνουμε δίχως να μας μπερδεύει. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε εκλογική διαδικασία- βουλευτικές, ευρωεκλογές, τοπικές εκλογές- πρέπει να διεξάγεται σε διαφορετική ημερομηνία ώστε οι ψηφοφόροι να επικεντρώνουν τη σκέψη τους σε πολύ συγκεκριμένες διακυβεύσεις κι όχι να πολυδιασπάται ώστε κάποιοι να γλιτώσουν την εκλογική συντριβή εκεί που τους καίει περισσότερο, στη Βουλή δηλαδή...

Όπως κι αν έχει, η χώρα έχει μπει σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο η οποία θα περιλαμβάνει όλα όσα μας έχουν συνηθίσει τα πολιτικά κόμματα στο παρελθόν: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία είναι μερικά μόνο από τα πατροπαράδοτα "εδέσματα" που θα σερβιριστούν στο πόπολο, το οποίο από την πλευρά του ευχαρίστως θα τα καταναλώσει ελλείψει και σοβαρών εναλλακτικών λύσεων. Η δημοκρατία- ανέκδοτο σε νέες θλιβερές περιπέτειες στη χώρα που ναι μεν τη γέννησε, αλλά της άλλαξε την πίστη...

Πόσο καλύτερη θα ήταν η εθνική Αυστρίας αν δέχονταν στη χώρα τους μετανάστες...

Πολλοί μιλούν για ποδοσφαιρική ηγεμονία τής Ευρώπης με αφορμή το ότι στα ημιτελικά τού Μουντιάλ πέρασαν μόνο ευρωπαϊκές ομάδες και το ότι έχει να το κερδίσει ομάδα από άλλη ήπειρο από το μακρινό 2002. Αρκετοί το αποδίδουν στα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία έχουν βοηθήσει ποικιλοτρόπως στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι περισσότεροι, όμως, παριστάνουν πως δεν βλέπουν τους μαύρους Σουηδούς, τους Τούρκους Γερμανούς ή τους Άραβες Βέλγους κι όλα εκείνα τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών που φορούν το εθνόσημο της νέας τους πατρίδας και το τιμούν και με το παραπάνω...

Ίσως αν και η Αυστρία δεχόταν περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες, η εθνική της ομάδα να ήταν καλύτερη και να είχε συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας αθλητής, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι παιδί Νιγηριανών μεταναστών. Αντί, επομένως, να αναζητάμε συνεχώς εχθρούς και να δαιμονοποιούμε τους ξένους που η απελπισία τούς έσπρωξε στην Ευρώπη θα ήταν προτιμότερο να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντιληφθούμε ότι ο πολιτισμός μας ωφελείται και δεν κινδυνεύει από την πολυπολιτισμικότητα, ιδίως όταν επιτυγχάνεται η ενσωμάτωση, η οποία μετατρέπει όσους δεν γεννήθηκαν στη Γηραιά Ήπειρο ή έστω τα παιδιά τους σε κοινωνούς των ίδιων παραδόσεων κι αξιών...

Προφανώς και η Τουρκία συνιστά μια ασύμμετρη απειλή μπροστά στην οποία θα ήταν εθελοτυφλία αν πιστεύαμε ότι αντιμετωπίζεται δίχως σοβαρή αμυντική θωράκιση. Οφείλουμε, ωστόσο, να βρούμε ειρηνικές λύσεις με όλους τους γείτονές μας προκειμένου να μην διαθέτουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε δεύτεροι σε ποσοστό τού ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες μεταξύ των κρατών- μελών τού ΝΑΤΟ. 

Θα ήταν πολυτέλεια ακόμα κι αν δεν προσπαθούσαμε να σταθούμε όρθιοι μετά από μια οκταετία μνημονίων, πολλώ δε μάλλον τώρα. Ή, τουλάχιστον, ας μην μετατρέπουμε τη διαπραγμάτευση με την Αλβανία για τον καθορισμό τής ΑΟΖ σε τηλεοπτικό κουτσομπολιό για νέο κίνδυνο για την εδαφική μας κυριαρχία. Πόσο έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης πια;...

Ο Κυριάκος έσπειρε εθνικισμό, θερίζει ακροδεξιά κόμματα...

Ανάμεσα στους μύθους που συντηρούν ακροδεξιοί τύπου Γεωργιάδη- Βορίδη- Δ. Καμμένου ή Μπαλτάκου συγκαταλέγεται και η ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς μετά από τη μεταπολίτευση. Όλοι αυτοί, βλέπετε, είχαν γαλουχηθεί με μια Αριστερά των "ανταρτοσυμμοριτών", διωκόμενη στις φυλακές και στα ξερονήσια, με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και κοινωνικά και κρατικά απόβλητη. Το ότι η κατάσταση εξισορρόπησε μετά από το 1974 είναι μια εξέλιξη με την οποία δεν έχουν ακόμα συμβιβαστεί και γι' αυτό αναζητούν σκιάχτρα εκεί όπου δεν υπάρχουν...

Αν υπήρχε πράγματι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ηγεμονία τής Αριστεράς, σε αυτήν τη χώρα θα βασίλευαν η κοινωνική δικαιοσύνη και οι ίσες ευκαιρίες, οι εθνικιστές δεν θα απέτρεπαν την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων κι ο εύκολος πλουτισμός δεν θα γινόταν η Σειρήνα που θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Αντιθέτως, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ευδοκιμεί το "φρούτο" των "Μακεδονομάχων", οι οποίοι αρνούνται οποιαδήποτε λύση με την ΠΓΔΜ και συνεπώς τη βαλκανική συνανάπτυξη γιατί για εκείνους οι ξένοι, ιδίως οι γείτονες, είναι μόνο εχθροί και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν σύμμαχοί μας...

Το κόμμα των Καμμένου- Μπαλτάκου προστίθεται στα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα- Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων, Ελληνική Λύση, Νέα Δεξιά, ΛΑΟΣ. Κι αναρωτιέμαι τι κατάφερε ο Κ. Μητσοτάκης στο όνομα της μη διάσπασης της ΝΔ επιλέγοντας την ακραία θέση για το Μακεδονικό. Περιόρισε ή εξάπλωσε άραγε την ακροδεξιά στη χώρα; Μάλλον το δεύτερο με συνέπειες όχι μόνο εθνικές, αλλά και για τον ίδιο αφού μαζί με τους λεβέντηδες, τους βελόπουλους, τους κρανιδιώτες και τους καρατζαφέρηδες θα κονταροχτυπηθεί εν ονόματι της πατριδοκαπηλίας στα λασποτόπια τού εθνικισμού...

Αυτοπαγιδευμένοι στη σπηλιά και διώξαμε τους διασώστες στο εξωτερικό...

"Από τη στιγμή που υπήρξε το Άουσβιτς, θεός δεν υπάρχει", είχε γράψει ο Πρίμο Λέβι, ο οποίος είχε ζήσει από πρώτο χέρι αυτήν τη ντροπή των αιώνων. Κάποιοι άλλοι μπορεί να αναρωτηθούν κάτι παρόμοιο στην περίπτωση των παιδιών που είναι παγιδευμένα σε σπήλαια στην Ταϊλάνδη κι έχουν συγκινήσει την ίδια παγκόσμια κοινότητα που μένει απλώς στη συγκίνηση κι όταν βλέπει παιδιά να σκοτώνονται στους πολέμους ή από ασιτία. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς ευαισθησία-  περιλαμβάνω και τον γράφοντα στους ενόχους- η οποία αρχίζει και τελειώνει πάνω από το πληκτρολόγιό μας πριν ασχοληθούμε ενδελεχέστερα με το Μουντιάλ, τις διακοπές ή οτιδήποτε άλλο κατατρώγει την καθημερινότητά μας...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον θεό γιατί ακόμα κι αν υπάρχει προφανώς θα έχει τους λόγους του για να δολοφονεί ανθρώπους κάθε ηλικίας. Όπως κι αν έχει, η ευαισθησία στην τραγωδία τού άλλου αποτελεί πρωτίστως προσωπική υποχρέωση, μόνο που μεγαλώνοντας σε ένα σύστημα που ορίζει ως μοντέλο τον ατομικισμό κι ως απαξία τη συλλογικότητα κάτι τέτοιο συνιστά αχρείαστη πολυτέλεια...

Ο καπιταλιστικός άνθρωπος εκπαιδεύεται για να επιτυγχάνει ατομικό κέρδος ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή εκείνου που είναι πιο αδύναμος ή δεν τρελαίνεται για χρήμα και δόξα. Και είναι ακριβώς αυτή η διαστροφή η οποία προτίθεται να πατήσει ακόμα κι επί πτωμάτων παιδιών προκειμένου να κορεστεί, αν κορεστεί ποτέ...

Όταν η αδικία θεσμοθετείται, η δικαιοσύνη ποδοπατείται και η αναλγησία ηρωοποιείται, δυσκολεύει αφάνταστα το εγχείρημα κατασκευής πολιτών με το π κεφαλαίο, οι οποίοι θα αναλαμβάνουν με προθυμία την ευθύνη και θα δυσανασχετούν με την επίρριψή της σε άλλους. Θρηνούμε, για παράδειγμα, γιατί σε  μερικά χρόνια οι Έλληνες στην Ελλάδα θα μείνουμε 7.000.000, αλλά ανακυκλώνουμε το μικροκομματισμό, το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία που διώχνουν τους πραγματικά άριστους στο εξωτερικό...

Την ώρα που αυξάνονται και πληθύνονται οι στρατιές των παιδιών τού κομματικού σωλήνα και των απελπισμένων που ξημεροβραδιάζονται έξω από τα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα στο Δημόσιο περιορίζεται ο χώρος δράσης εκείνων που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια εποχή ευμάρειας με κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτήν τη σπηλιά έχουμε παγιδεύσει μόνοι μας τον εαυτό μας και διώχνουμε τους διασώστες μακριά... 

Στον λαβωμένο δίνεις και το ψωμί τού παιδιού σου...

Στην θεωρία ακούγεται σωστό να "προστατεύουμε τα σύνορά μας". Δεν μπορεί να τα περνά ο πάσα ένας, είτε δηλαδή είναι ένας φιλήσυχος πολίτης είτε ένας εγκληματίας τού κοινού ποινικού δικαίου που διώκεται σε άλλη χώρα. Μόνο που πίσω από αυτήν την παρατήρηση- άλλοθι κρύβεται, όχι και τόσο καλά πάντως, η απανθρωπιά μας. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιούμε νομικισμούς για να αποφεύγουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι δεν επιθυμούν να έρθουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για τουρισμό και να μην ξαναδούν την πατρίδα τους ποτέ, αλλά γιατί εκεί είτε η ζωή τους κινδυνεύει είτε η φτώχεια τούς έχει γονατίσει...

"Να μείνουν να πολεμήσουν στην πατρίδα τους για να την βελτιώσουν", υποστηρίζουν οι ελληναράδες, λες και οι Έλληνες της Σμύρνης, για παράδειγμα, θα έπρεπε να καούν ζωντανοί για να μην τους πουν ριψάσπιδες ή όσοι πήγαιναν τη δεκαετία τού '50 και του '60 για να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία τού Βελγίου ήταν δειλά ανθρωπάκια. Οι ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι ειρωνεύονται τους "δικαιωματιστές" και την αλληλεγγύη που επιδεικνύουν γιατί στη δική τους κοσμοαντίληψη δεν υπάρχουν άνθρωποι παρά μόνο αριθμοί.

Εκείνοι μετρούν τους απελπισμένους που περνούν τα σύνορα σαν να είναι χρηματιστηριακοί δείκτες. Οι πραγματικοί κι όχι γιαλαντζί Αριστεροί νοιάζονται για την Φάτιμα και τον Αχμέντ...

Όταν ένας λαβωμένος έρχεται στο σπίτι σου του δίνεις και το ψωμί τού παιδιού σου κι ας μην έχει άλλο να φάει. Αυτόν τον κώδικα τιμής έχουν ακολουθήσει οι Έλληνες στο παρελθόν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τον ακολουθούν και στο παρόν ή στο μέλλον...

Προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων τής μετανάστευσης και της προσφυγιάς και να πιέζουμε την Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των ιστορικών της ευθυνών και να μην αναζητά συνεχώς άλλους να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Αυτό που δεν μας επιτρέπεται να πράττουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι είναι να κλείνουμε τα σύνορα κι όποιος ζήσει ας ζήσει στο όνομα του κοινωνικού δαρβινισμού μας...

Το 2015 θα κρίνει και τις επόμενες εκλογές...

Τι θα γινόταν αν ο Αλ.Τσίπρας στη διαβόητη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου του 2015 δεν είχε υποκύψει στις πιέσεις και είχε έρθει σε σύγκρουση με τους Ευρωπαίους κι ενδεχομένως οδηγήσει στο Grexit; Πάνω σε αυτό το ερώτημα, το οποίο φυσικά θα μείνει ιστορικά αναπάντητο, θα παιχτεί στην ουσία και η επόμενη εκλογική αναμέτρηση...

Αν ο πρωθυπουργός ηττηθεί, αυτό θα συμβεί γιατί πριν μετοικήσει στο Μαξίμου και το πρώτο εξάμηνο του 2015 είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό την ανάστασή του, αλλά στο τέλος έφερε ένα δικό του μνημόνιο. Δεν θα είναι, δηλαδή, ψήφος εμπιστοσύνης στον Κ. Μητσοτάκη- ποιος μπορεί, άλλωστε, να εμπιστεύεται έναν απατεώνα τού κοινού ποινικού δικαίου που άγεται και φέρεται από την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ;-, αλλά εκδίκησης σε βάρος εκείνου που από επαναστάτης έγινε αρνάκι...

Μήπως, όμως, ύστερα από τρία χρόνια και με τη χώρα να εξέρχεται των μνημονίων τον Αύγουστο είναι ωφελιμότερο οι επόμενες εκλογές να κριθούν στη βάση των μεταμνημονιακών προγραμμάτων των κομμάτων; Μήπως, δηλαδή, από το αν το τρίτο μνημόνιο ήταν καλύτερο ή όχι από τα δύο προηγούμενα είναι προτιμότερο να αναρωτηθούμε πώς θέλουμε τη νέα Ελλάδα και με αυτό το κριτήριο να επιλέξουμε το κόμμα τής αρεσκείας μας; Οι ψηφοφόροι, άλλωστε, ακόμα κι αν δεν ήξεραν τι ακριβώς περιλαμβάνει το τρίτο μνημόνιο το Σεπτέμβριο του 2015 είναι φανερό ότι δεν ήθελαν το Grexit- έμειναν εκτός Βουλής όσοι το υποστήριζαν- ούτε την επαναφορά τού κομματικού κατεστημένου που χρεοκόπησε τη χώρα...

Επιθυμούμε την αύξηση του κατώτατου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη διατήρηση του οκτάωρου και της απαγόρευσης των ομαδικών απολύσεων, την ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας και της Υγείας, την επίλυση με αναπόφευκτους συμβιβασμούς των εθνικών μας θεμάτων, διαφάνεια στην πολιτική ζωή, διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, διεύρυνση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων ιδίως των κάθε λογής μειονοτήτων και διαχείριση του Μεταναστευτικού με ανθρώπινο πρόσωπο; Ή προτιμάμε την πλήρη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, τη διάλυση της δημόσιας Παιδείας και της Υγείας, τον εθνικισμό ως πυλώνα τής εξωτερικής μας πολιτικής, το συντηρητισμό και τον αναχρονισμό ως μοντέλα επιβίωσης και τη μισαλλοδοξία ως προμετωπίδα τού έθνους μας; Αυτές είναι οι διακυβεύσεις των προσεχών εκλογών κι όχι αν ο Γιάνης Βαρουφάκης χρέωσε ή όχι τη χώρα, λες κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί, σε αντίθεση με την αποδεδειγμένη χρεοκοπία στην οποία την οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ...

Αντί για αντιπολίτευση μικροπρέπεια...

Αν βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και η ΝΔ ως κυβέρνηση έφερνε τη Συμφωνία των Πρεσπών, πιθανόν η Κουμουνδούρου θα έβρισκε μια δικαιολογία για να την καταψηφίσει. Ομοίως, αν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση ήταν κυβέρνηση κι ερχόταν ο Επίτροπος Οικονομικών να ανακοινώσει το τέλος των μνημονίων η αμφισβήτηση από τον Αλ. Τσίπρα και τους βουλευτές του θα ήταν διάχυτη. Πρόκειται για μια εκτίμηση η οποία βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, όταν το "όχι σε όλα" βρισκόταν μονίμως στα "χείλη" του...

Ουδόλως, ωστόσο, το "κι εσείς θα βασανίζατε τους μαύρους" δικαιολογεί τη μικροπρέπεια με την οποία η ΝΔ υποδέχεται επιτυχίες οι οποίες είναι εθνικές και πρωτίστως κοινωνικές. Η Συμφωνία των Πρεσπών επιλύει με πολύ καλό τρόπο ένα ανοιχτό εθνικό θέμα δεκαετιών και η ενδεχόμενη αποφυγή τής μείωσης των συντάξεων δίνει ανάσα σε εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι έχουν δει τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται κατά τη διάρκεια της κρίσης...

Βεβαίως και να συζητήσουμε αν πρόκειται για δημοσιονομικό ή διαρθρωτικό μέτρο, ωστόσο το ότι ο ενιαίος πλέον ασφαλιστικός φορέας τού ΕΦΚΑ είναι πλεονασματικός δημιουργεί αισιοδοξία πως το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας δεν οδηγείται στα βράχια. Κι αυτή είναι μια ακόμα επιτυχία η οποία είναι πρωτίστως κοινωνική κι εθνική και δευτερευόντως κυβερνητική...

Τα μνημονιακά χρόνια εξανάγκασαν τον πολιτικό κόσμο να προχωρήσει σε συνεργασίες που στο παρελθόν έμοιαζαν σαν ο Ολυμπιακός να έχει ενωθεί με τον Παναθηναϊκό. Τώρα, για παράδειγμα, μας φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό το ενδεχόμενο οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της μεταπολίτευσης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να συγκυβερνήσουν. Το έπραξαν, άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν. Μόνο που δεν έχουμε γλιτώσει ακόμα από την παιδική ασθένεια της δημοκρατίας, το μικροκομματισμό, ο οποίος μας εμποδίζει να αναγνωρίζουμε τις επιτυχίες τού αντίπαλου και να τον συνδράμουμε όταν το κοινωνικό κι εθνικό συμφέρον λάμπουν από χιλιόμετρα μακριά προκειμένου να μπορούμε να παριστάνουμε πως δεν τα βλέπουμε καθαρά...

Αν ο Κυριάκος ήταν μόνο διεφθαρμένος καλά θα ήμασταν...

Χωρίς φυσικά να θέλω να το δικαιολογήσω, αλλά ο Άκ. Τσοχατζόπουλος άρχισε να βάζει βαθιά το χέρι στο μέλι αφού πρώτα ήταν υπουργός επί δύο δεκαετίες και είχε χάσει πλέον το τρένο τής πρωθυπουργίας. Ο Κ. Μητσοτάκης πάλι έχει πετύχει το ακατόρθωτο, να είναι μπλεγμένος δηλαδή σε σκάνδαλα- από αυτό της Siemens έως τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων" και τη Novartis- ενώ έχει διατελέσει υπουργός για μικρό χρονικό διάστημα και δεν έχει γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι λογικό, επομένως, να αναρωτιέμαι πόσα θα φάει ακόμα αν τυχόν εγκατασταθεί στο Μαξίμου;...

Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, γι' αυτό και θα πρέπει όχι μόνο η οικογένεια Μητσοτάκη με την αμύθητη περιουσία της, αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι πλούσιοι πολιτικοί να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς τα κονόμησαν, δίχως να κρύβονται πίσω από νομικισμούς και δήθεν απόρρητα προσωπικά δεδομένα. Δεν είναι δυνατό ο μεροκαματιάρης να μην κοιμάται τα βράδια από την αγωνία για το πώς θα βγάλει τον επιούσιο την επομένη και κάποιοι οι οποίοι υποτίθεται πως υπηρετούν υψηλό δημόσιο λειτούργημα να μην μπαίνουν στον κόπο να βγάλουν έστω και μια δήλωση γεμάτη ψέματα για το πώς βρέθηκαν να τρώνε αστακομακαρονάδες ως κολλητά φιλαράκια με ανθρώπους που λάδωναν αβέρτα όπως ο Μ. Χριστοφοράκος κι ο Κ. Φρουζής...

Αν το ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι διεφθαρμένος ήταν το μοναδικό του σοβαρό μειονέκτημα, τότε μπορεί και να το παράκαμπτα. "Δεν πειράζει και να κλέβει ο Κυριάκος, αφού είναι σπουδαίος μεταρρυθμιστής, πολέμιος του μικροκομματισμού και του λαϊκισμού, καθώς κι εγγυητής των συμφερόντων των μικρομεσαίων", θα έλεγα και θα το εννοούσα, ακόμα κι αν η εντιμότητα θα έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο ενασχόλησης με την πολιτική κι οδηγός για την άσκησή της. Μόνο που ο πρόεδρος της ΝΔ είναι ακριβώς τα αντίθετα από όσα θα έπρεπε να είναι ένας ηγέτης και γι' αυτό τόσο, μα τόσο επικίνδυνος για τον τόπο...

Φτιάξαμε το ίντερνετ για να δουλεύουμε 12ωρα...

Οι ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι που παριστάνουν τους φιλελεύθερους- κακή ώρα ο Κ. Μητσοτάκης, που θέλει την κατάργηση του οκτάωρου, κι ο καγκελάριος της Αυστρίας, που είναι πιο μερακλής από το δικό μας "μπουμπούκι" και προτείνει 12ωρο- αρέσκονται στις μισές αλήθειες. Πράγματι, ο φιλελευθερισμός μιλά για την ελευθερία τού λόγου, για κοινοβουλευτική δημοκρατία ή για ελεύθερη οικονομία, μόνο που μένει στην επιφάνεια κι αδιαφορεί για την ουσία...

Ποια ελευθερία τού λόγου υφίσταται όταν τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν σε ολιγάρχες κι ο πολιτικός ορθολογισμός βασιλεύει; Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που μερικές εκατοντάδες κάνουν ό,τι θέλουν για τέσσερα, πέντε ή και παραπάνω χρόνια και στο τέλος πλειοδοτούν σε λαϊκισμό για να επανεκλεγούν; Τι είδους ελεύθερη οικονομία είναι αυτή που υφίσταται χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δίχως ίσες ευκαιρίες και λειτουργεί στη λογική τής ζούγκλας, της φοροαποφυγής και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;...

Φυσικά και δεν υπερασπίζομαι τα σταλινικά καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού. Μόνο το ΚΚΕ, εξάλλου, πιστεύει ότι αν ξαναμαγειρέψεις το ίδιο φαγητό με τα ίδια υλικά το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε ότι δημιουργήσαμε τις νέες τεχνολογίες για να επιστρέψουμε στην εποχή όπου οι άνθρωποι δούλευαν και κοιμούνταν και δεν έκαναν τίποτα άλλο. Ναι, να είναι οι εργαζόμενοι προσαρμοστικοί, ανοιχτοί στην καινούρια γνώση και στην εξέλιξη της αγοράς, αλλά δίχως ένα ισχυρό δίχτυ προστασίας θα είναι έρμαια εκείνων που νομοθετούν τα δικά τους συμφέροντα και ύστερα καταγγέλλουν όσους εναντιώνονται στη νομιμότητά τους...

Η μεταναστευτική κρίση, εξάλλου, κι ο τρόπος που θέλουν να τη διαχειριστούμε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη- όπως με κέντρα κράτησης σε τρίτες χώρες- αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του πόσο κοντά βρίσκονται η ρατσιστική, μισαλλόδοξη αντιμετώπιση του ξένου με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική αναρχία, όπου ο πρώτος- ανεξαρτήτως του πώς έγινε πρώτος- είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα. Ταυτίζονται, δηλαδή, στον υποβιβασμό τού ανθρώπου, που ακόμα και γιατί δεν είχε βάλει ως στόχο ζωής να βγάζει χρήματα με όποιο κόστος δεν τα έχει "καταφέρει" όπως κάποιοι μουτζαχεντίν της αγοράς, οι οποίοι βεβαίως κλαψούρισαν για σοσιαλισμό όταν η απληστία τους χρεοκόπησε για μια ακόμα φορά τον πλανήτη κι έσπευδαν στο "αντιπαραγωγικό" κράτος για να τους διασώσει. Όπως θα πράξουν και στην επόμενη κρίση που "σχεδιάζει" η απληστία τους... 



 

Ο κομματικός, εθνικός κι ευρωπαϊκός μας κομπλεξισμός...

Ξεκινώ από μια κοινοτοπία: κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μπορεί να είναι προβληματικό να κάνεις πολλά σφάλματα, αλλά ακόμα πιο προβληματικό είναι να μην παραδέχεσαι ότι τα έχεις διαπράξει ή να αναγκάζεσαι να ψεύδεσαι γιατί η πολιτική πραγματικότητα έχει αλλάξει. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ντροπή οι συριζαίοι να θεωρούν πλέον τον Στ. Θεοδωράκη συνετό πολιτικό γιατί θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών κι έφυγε από το ΚΙΝΑΛ. Είναι, ωστόσο, ατιμωτικό να μην παραδέχονται ότι μέχρι πρότινος τον θεωρούσαν ύπουλο όργανο της διαπλοκής. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται...

Εξίσου προβληματικό για τη χώρα είναι να καταναλώνει πνευματικές δυνάμεις και να απειλείται να πέσει μια ακόμα κυβέρνησή της για το Μακεδονικό. Ο πλανήτης αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η ανθρωπότητα εξελίσσεται όταν δεν αυτοκαταστρέφεται κι εμείς αδυνατούμε ακόμα να παραδεχθούμε ότι στη Μακεδονία τού 1918 μαζί με τους Έλληνες κατοικούσε ένα μωσαϊκό λαών, ανάμεσά τους και Σλάβοι...

Ο εθνικός μας αυτισμός, εξάλλου, πηγαίνει χέρι χέρι με τον ευρωπαϊκό, ο οποίος αντιμετωπίζει τη μετανάστευση με λαικισμό και ξενοφοβία αντί να εστιάσει στις γενεσιουργες αιτίες της και να συμπεριφερθεί απέναντι σε ανθρώπους με το σεβασμό που αρμόζει στους ομοίους μας. Μόνο οι κομπλεξικοί κι ανασφαλείς λαοί κινδυνεύουν από την πρόσμειξη πολιτισμών, όσοι στέκονται γερά στα πόδια τους την αποδέχονται ως ευχάριστη πρόκληση...