Ο ηγέτης που γίνεται ανέκδοτο σύντομα γίνεται και παρελθόν...

Σε θεωρητικό επίπεδο μαρτυρά πολιτική γενναιότητα να αξιοποιείς στην κυβέρνησή σου στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους, προκαλώντας ακόμα και γκρίνιες στην κοινοβουλευτική σου ομάδα. Γιατί, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης να μην εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του Κυριάκου Πιερρακάκη, ο οποίος έχει αποδειχθεί επιτυχημένος στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, ή του Βαγγέλη Αποστολάκη;... 

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, πέρα από το ότι είναι δέσμιος συμφερόντων κυβερνά σχεδόν αποκλειστικώς με επικοινωνιακούς όρους και διεμβολισμού των πολιτικών του αντιπάλων. Κι ενίοτε, όπως συνέβη με τον Β. Αποστολάκη, του γυρίζει μπούμερανγκ...

Όσο ικανός κι αν είναι ο Αποστολάκης αλίμονο αν ήταν ο μόνος άξιος για να αναλάβει την ηγεσία ενός υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Και μόνο που αυτό δεν ιδρύθηκε τελικώς αποκαλύπτει τις μικροπολιτικές επιδιώξεις Μητσοτάκη. Στόχος δεν είναι η συναίνεση, αλλά η διάχυση ευθυνών με όλους τους επαίνους, όπως συνέβη στην πρώτη φάση τής πανδημίας, να τους κρατά για τον εαυτό του, ούτε καν για την κυβέρνησή του...

Ο Κ. Μητσοτάκης κλήθηκε να διαχειριστεί δύο μεγάλες κρίσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του, την πανδημία και τις φωτιές. Την Τρίτη άλλαξε τις πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων. Αν αυτό δεν σηματοδοτεί ομολογία και της δικής του αποτυχίας τι άλλο άραγε υπονοεί; Ένας πρωθυπουργός, εξάλλου, που έχει ήδη γίνει ανέκδοτο στα χείλη των πολιτών- και πριν τον ανασχηματισμό- είναι ένας πρωθυπουργός που σύντομα θα γίνει ιστορία. Και δικαίως...

 

Η γνώση χωρίς εντιμότητα γεμίζει την πλατεία Συντάγματος...

Για να έχεις άποψη πρέπει να έχεις και γνώση. Δεν αρκεί, όμως, αυτό. Απαιτείται να διαθέτεις κι εντιμότητα γιατί αν δεν διαθέτεις είναι πιο έντιμο να είσαι ανίδεος. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οι καφενειακές συζητήσεις και συνωμοσιολογίες αποκτούν ευρύτερη απήχηση, με συνέπεια να διαδίδονται και πιο εύκολα γνώμες οι οποίες αγγίζουν ή και ξεπερνούν κατά πολύ τη γελοιότητα. Το διαπιστώσαμε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, το διαπιστώνουμε σήμερα και με τις διαδηλώσεις των αντιεμβολιαστών...

Μόνο που τον ενάμισι χρόνο που έχει κρατήσει μέχρι σήμερα το μαρτύριο της πανδημίας δεν έχουν εκτεθεί αποκλειστικώς οι ανίδεοι περί τα ιατρικά, αλλά και οι ίδιοι οι γιατροί. Όχι όλοι, βεβαίως, αλλά σίγουρα εκείνοι που προτείνουν και προπαγανδίζουν με βάση το κυβερνητικό αφήγημα κι όχι την επιστημοσύνη τους. Κάποιοι, όπως ο Σ. Τσιόδρας, διάλεξαν να ρεζιλευτούν με μέτρο. Κάποιοι άλλοι, γοητευμένοι από την υπερέκθεση, συνεχίζουν απτόητοι τον αυτοεξευτελισμό τους...

Οι αντιεμβολιαστές τής πλατείας Συντάγματος ενδεχομένως και να είναι μειοψηφία ανάμεσα στο κίνημα των αντιεμβολιαστών. Αρκετοί δεν αντιδρούν γιατί φοβούνται πως θα γίνουν κινητές μονάδες 5G ή αντιπρόσωποι του διαβόλου επί γης αλλά γιατί δεν εμπιστεύονται την επιστημονική κοινότητα και την υποτέλειά της στις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και στο πολιτικό κατεστημένο. Καθόλου αδικαιολόγητος φόβος, έστω κι αν μοιάζει υπερβολικός ως προς την αποτελεσματικότητα των εμβολίων κατά τού κοροναϊού, και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από αυτούς που τον προκαλούν. Κι αυτό πληρώνουμε όλοι σήμερα...

 

Βάζει τα γυναικόπαιδα μπροστά και ύστερα μιλά για ανανδρία...

Όσο πιο ακραία γίνεται η πολιτική τους τόσο πιο ακραία ορολογία θα χρησιμοποιούν για να την δικαιολογούν. Η ορολογία τού απεγκλωβισμού των νέων από τα πανεπιστήμια δεν ήταν έμπνευση της στιγμής τής χειρότερης υπουργού Παιδείας τής μεταπολίτευσης. 

Συνιστά τη σαφή, οργουελικής και γκεμπελικής έμπνευσης, στρατηγική τού ίδιου του Κ. Μητσοτάκη να εξωραΐζει τα πάντα όχι απλώς με ψεύδη, αλλά με τα πιο χυδαία ψεύδη. Το ίδιο δεν έπραξαν, άλλωστε, και με τη νομιμοποίηση της απλήρωτης δεκάωρης εργασίας;...

Όπως οι ναζί γνώριζαν ότι η εργασία δεν απελευθερώνει αλλά σκλαβώνει, το ίδιο κι ο Κ. Μητσοτάκης και η Ν. Κεραμέως ξέρουν ότι οι 40.000 μαθητές που έμειναν εκτός ΑΕΙ θα γίνουν τροφή για τους κολεγιάρχες που πληρώνουν και τα δίδακτρα της πρωθυπουργικής θυγατέρας στο Γέιλ. Πίσω από τη δήθεν ανανδρία των επιθέσεων στην σύζυγο, στην κόρη και στον γιο τού πρωθυπουργού κρύβεται η ανήθικη προσπάθεια του ίδιου να χρησιμοποιεί ακόμα και την οικογένειά του ως ασπίδα στα ανομήματά του. Είναι στοιχειώδες ζήτημα ορθής λειτουργίας των θεσμών να μας εξηγήσει επιτέλους η "αγία οικογένεια" πόθεν προέκυψε ο αμύθητος πλούτος της...

Περιμένω με "ανυπομονησία" να πληροφορηθώ το νεολογισμό που θα χρησιμοποιήσει αυτήν την εβδομάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να μας πείσει για το πόσο καλή είναι η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης που προωθεί με επιβάρυνση μερικών δεκάδων δισ. ευρώ στο δημόσιο χρέος. Δεν τους φοβάμαι, κάτι ευφάνταστο θα σκαρφιστούν για να μας πείσουν πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε αλλά κάτι άλλο. Και γιατί να μην το κάνει, άλλωστε, αφού έχει βρει πρόσφορο έδαφος και στην αμηχανία με την οποία ο λαός, ακόμα και η αντιπολίτευση, αντιμετωπίζει τη νέα διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων;... 

 

 

Βγάζουν τα Μάτια τους και το μέλλον τους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικώς ο Αλέξης Τσίπρας έχουν κριθεί για το Μάτι κι έχουν καταδικαστεί από τον ελληνικό λαό. Κι αν ως ένα βαθμό καταδικάστηκαν αδίκως, ιδίως αν αποδειχθεί ότι κάποιοι επιχειρησιακοί λειτούργησαν με δόλο εξυπηρετώντας τα μητσοτάκεια συμφέροντα, διατηρούν τις δικές τους ευθύνες για το ότι θρηνήσαμε 102 ζωές. Η σύσκεψη εκείνης της βραδιάς για τα μάτια τού κόσμου όταν ήδη γνώριζαν για νεκρούς θα τους στοιχειώνει μάλλον για πάντα, όπως φαίνεται άλλωστε κι από την ενοχική αντιπολίτευση που ασκούν σήμερα...

Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον Κ. Μητσοτάκη πως δεν έχει επισκεφθεί τη βόρεια Εύβοια, αλλά κι ο ίδιος στα κλεφτά βρέθηκε στο Μάτι ημέρες μετά από την τραγωδία. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, τίποτα, μα τίποτα δεν δικαιολογεί την τυμβωρυχία που διέπραξε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και η οποία αποτυπώνει την άθλια κυβερνητική επικοινωνιακή διαχείριση τον τελευταίο μήνα. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι προηγούμενοι φταίνε για τους 102 νεκρούς στο Μάτι από πού κι ως πού δικαιολογούνται οι σημερινοί να καταμετράμε καμένα στρέμματα;...

Η Ελλάδα κάηκε το 2018, κάηκε το 2021 και θα ξανακαεί ακόμα κι αν κονομήσουμε την καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών. Θα ήταν, συνεπώς, σοφότερο για το κομματικό μας σύστημα, τουλάχιστον για τα κόμματα με φιλοδοξία να κυβερνούν, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν σε μέτρα πρόληψης και καταστολής με προοπτική πέραν της τετραετίας... 

Το ίδιο θα έπρεπε να είχε συμβεί εδώ και καιρό και για την πανδημία, αλλά στην Ελλάδα αυτοί που κυβερνούν τα ξέρουν όλα κι εκείνοι που αντιπολιτεύονται συνήθως δεν αντιπροτείνουν ρεαλιστικές λύσεις. Και κάπως έτσι οι καταστροφές σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πρόσκαιρες, αλλά η συνήθης κατάσταση των πραγμάτων... 

 

 

Να ρίξουμε σύντροφοι τον Μητσοτάκη αλλά για τους σωστούς λόγους...

Όποιος κάνει τον κόπο να με διαβάζει συστηματικώς γνωρίζει ότι δεν είμαι κάποιος θαυμαστής τού Κ. Μητσοτάκη και των πολιτικών του. Κάθε άλλο, αλίμονο όμως αν πίστευα ότι ο οποιοσδήποτε με τον οποίο με χωρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ιδεολογικά στρέμματα έχει σε όλα άδικο και πουθενά δίκιο. 

Το ότι, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός δεν έκανε σχεδόν τίποτα για την θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας εν μέσω πανδημίας δεν σημαίνει πως οι εμβολιασμοί που προωθεί με πάθος δεν είναι σωστοί. Να ρίξουμε σύντροφοι τον Μητσοτάκη, αλλά για τους σωστούς λόγους. Σε διαφορετική περίπτωση είτε ο ίδιος είτε κάποιος όμοιός του θα επιστρέψει δριμύτερος, όπως μαρτυρά άλλωστε και το 2019...

Είναι αλήθεια ότι ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με αρκετά άλλα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, δεν παραχάιδεψε το κίνημα των αρνητών τού ιού και του εμβολίου. Δεν έχει αποφύγει τον πειρασμό, αλλά τουλάχιστον ο πρόεδρός του εμβολιάστηκε από τους πρώτους και η επίσημη θέση τού κόμματος είναι υπέρ των εμβολιασμών... 

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι και της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αρνούνται να κάνουν το εμβόλιο με το επιχείρημα πως αν το κάνουν θα έχουν ακολουθήσει την ατζέντα Μητσοτάκη, ο οποίος πρέπει να πέσει πάραυτα. Να πέσει πάραυτα, αλλά δεν χρειάζεται να θέτουμε και τον εαυτό μας και τους γύρω μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο κίνδυνο για να συμβεί αυτό. Θα ήταν, το λιγότερο, γελοίο...

Όπως είναι επίσης γελοίο συνδικαλιστές γιατροί και νοσηλευτές να μην δίνουν μάχη για το μαζικό εμβολιασμό και των ανεμβολίαστων συναδέλφων τους παρά μόνο για να μην μπουν σε αναστολή εργασίας, με την προοπτική τής απόλυσης. Ναι, να μην απολυθούν, ναι, η κυβέρνηση λησμονεί τη δική της ευθύνη κι εστιάζει στην ατομική, μόνο που υπάρχει κι αυτή η έρημη η ατομική ευθύνη κι όταν δεν αναλαμβάνεται από γιατρούς και νοσηλευτές η ανευθυνότητα μοιάζει διπλή και τριπλή. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δεν θα μπορούσε να διχάσει αν δεν ήμασταν εμείς πρώτα πρόθυμοι να διχαστούμε ακόμα και μπροστά στα επιτεύγματα της επιστήμης και στην ανάληψη των υποχρεώσεων που μας αναλογούν ως άτομα που αποτελούν μέλη μιας κοινωνίας... 

 

 
 

Ανεμβολίαστοι μεν άνθρωποι δε...

Οι καπνιστές δικαιούνται όλα όσα δικαιούνται και οι μη καπνιστές εκτός από ένα πράγμα, να μην υποχρεώνουν τους δεύτερους να εισπνέουν τον καπνό τους. Παρομοίως, οι μη εμβολιασμένοι δικαιούνται όλα όσα δικαιούνται και οι εμβολιασμένοι εκτός από το μην υποχρεώνουν τους δεύτερους σε μέτρα περιοριστικά τής ελευθερίας τους τα οποία δεν αξίζουν με βάση και την ατομική ευθύνη με συλλογική συνείδηση που έχουν επιδείξει. Δεν θες να εμβολιαστείς γιατί είσαι αρνητής τού ιού ή του εμβολίου; Με γεια σου και χαρά σου κι αν κολλήσεις το κράτος οφείλει να σου παρέχει τις υπηρεσίες περίθαλψης και με τους όρους που ισχύουν για τους εμβολιασμένους...

Οι μη εμβολιασμένοι, ωστόσο, δεν μπορούν, για παράδειγμα, να απαιτούν από τους εμβολιασμένους φορολογούμενους να τους πληρώνουν με τους φόρους τους τα μοριακά ή rapid test ή να εισέρχονται σε κλειστούς χώρους το χειμώνα με τους ίδιους όρους που θα ισχύουν για τους εμβολιασμένους. Η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αν εσύ είσαι πιο έξυπνος ή πιο έντιμος από την πλειονότητα της επιστημονικής κοινότητας και της κοινωνίας στάσου στο ύψος τού μεγαλείου σου κι ανάλαβε το ρίσκο τής εθελούσιας απομόνωσής σου. Κάποια στιγμή είτε θα δικαιωθείς είτε θα αποδειχθείς κορόιδο, c'est la vie...

Αλίμονο, όμως, αν ο κρατικός εκβιασμός στους ανεμβολίαστους, γιατί περί αυτού πρόκειται κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, φτάνει στο σημείο τού σωματικού ή οικονομικού στραγγαλισμού τους. Πολλώ δε μάλλον όταν η μετάλλαξη Δέλτα έχει περιορίσει την αποτελεσματικότητα των εμβολίων... 

Δεν είναι δυνατό να επιτρέπουμε να πεθαίνουν είτε κυριολεκτικώς είτε από την πείνα συμπολίτες μας για οποιοδήποτε λόγο, πολύ περισσότερο γιατί δεν επιθυμούν να κάνουν ένα εμβόλιο το οποίο βρίσκεται εν πολλοίς σε πειραματικό στάδιο. Το κράτος δικαίου ανοίγει την αγκαλιά του και στους άσωτους υιούς του, δεν τους πνίγει στη μέγγενή του, αλλιώς μιλάμε για οργουελικά καθεστώτα...

  

  
 

Δεν είναι μόνο η πατριαρχία...

Όχι, η Ελλάδα δεν είναι Αφγανιστάν των ταλιμπάν. Οι γυναίκες σε αυτήν τη χώρα δεν αναγκάζονται να κυκλοφορούν ντυμένες με μπούρκα, χωρίς δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις. Ούτε τυχόν παραβίαση υποχρέωσης του θρησκευτικού δόγματος επισύρει ακόμα και την θανατική ποινή. Η χώρα μας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, δεν βρίσκεται στον παγκόσμιο πάτο τής κοινωνικής ανεκτικότητας...

Αλίμονο, όμως, αν όλα αυτά ή ακόμα και οι φυσιολογικές ψυχολογικές παρενέργειες της πανδημίας μας καθησυχάζουν για τις γυναικοκτονίες των οποίων εξακολουθούμε να γινόμαστε μάρτυρες. Φυσικά και η μακροχρόνια καραντίνα, ιδίως αν επαναληφθεί από το φθινόπωρο, θα αφήσει πίσω της κουσούρια. 

Μόνο που η ενδοοικογενειακή βία δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε αυτήν τη γωνιά τού πλανήτη το 2020. Προϋπήρχε του κορονοϊού, "απλώς" οι συνθήκες εγκλεισμού την επέτειναν, κάνοντάς την πιο διαφανή στα μάτια τής κοινής γνώμης...

Για να επιλύσεις, ωστόσο, ένα πρόβλημα οφείλεις πρώτα να το αναγνωρίσεις κι εδώ ακόμα διαφωνούμε για το αν είναι δόκιμος ο όρος "γυναικοκτονία", μολονότι τον αναγνωρίζουν διεθνείς συμβάσεις τις οποίες έχουμε υπογράψει. Όταν, όμως, ακόμα και η γυναίκα γραμματέας Ισότητας των Φύλων αρνείται να τοποθετηθεί για το αν η χώρα μας θα συνδράμει τις Αφγανές είναι άδικο να επιρρίπτουμε όλη την ευθύνη στους άνδρες... 

Το ζήτημα δεν είναι τόσο ζήτημα φύλων όσο πολιτικό και για μια ακόμα φορά οι δυνάμεις τής συντήρησης και οι αντίστοιχες της προόδου έχουν πάρει θέση. Κι όποιος δεν παίρνει δεν είναι ουδέτερος, αλλά στρουθοκαμηλιστής...

 

 

Αφγανές ζήστε σαν δούλες για να μην αλλοιωθεί ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής...

Το διδάσκουν σε κάθε σεμινάριο ηγεσίας. Τι κάνεις όταν νιώθεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου; Κηρύσσεις πόλεμο ή εφευρίσκεις έναν εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό, έναν αποδιοπομπαίο τράγο τέλος πάντων ώστε να σε ακολουθήσει το πόπολο που μέχρι εκείνο το σημείο σε αποδοκίμαζε. Το έχουν εφαρμόσει τόσοι και τόσοι, γιατί να μην το πράξει κι ο Κ. Μητσοτάκης που τα ερείσματά του στο λαό ξέρει κι ο ίδιος πως είναι πολύ προσωρινά; Άλλωστε αυτό δεν έκανε και το Φεβρουάριο του 2020 με τη δήθεν εισβολή μεταναστών και προσφύγων στον Έβρο;...

Σήμερα αντιγράφει τον εαυτό του με τη δαιμονοποίηση των Αφγανών προσφύγων, τους οποίους δεν αναγνωρίζει καν ως τέτοιους. Λες και οι άνθρωποι που σκαρφαλώνουν στις ρόδες εν κινήσει αεροπλάνων το κάνουν από μια περίεργη διαστροφή κι όχι από τρόμο για το τι τους επιφυλάσσουν οι νέοι- παλιοί ηγέτες τής χώρας τους. Τι πιο άθλιο, εξάλλου, από το να αντιμετωπίζεις απελπισμένους ανθρώπους ως απειλή προκειμένου να αποφύγεις τη δημόσια διαπόμπευση για τα εγκλήματά σου στη διαχείριση της πανδημίας και των πυρκαγιών;...

Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του στήνουν επικοινωνιακά σόου στις πλάτες ικετών τής οικουμένης για να σώσουν τα τομάρια τους, ποια είναι η δική μας δικαιολογία για να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρά μας φοβούμενοι κατακλυσμό από δήθεν τζιχαντιστές; Πριν μερικές μόνο ημέρες δεν ήμασταν εμείς οι ίδιοι που εγκαταλείπαμε τα σπίτια μας για να μην καούμε μαζί με αυτά; 

Και τώρα τι ζητάμε, αλήθεια, από τους Αφγανούς και δη τις Αφγανές; Να σφαγιαστούν ή να ζουν σαν δούλες για να μην αλλοιωθεί ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; Και τι τρόπος ζωής είναι αυτός που στο όνομα της υποκρισίας και της εικονικής αλληλεγγύης θυσιάζει ανθρώπινες ζωές; Αξίζει άραγε να στήνουμε τείχη και φράχτες για να διατηρούμε έναν τέτοιο τρόπο ζωής;...

  
 

Φταίνε για το ότι έλεγαν πως οι άλλοι φταίνε...

Μπορεί πρωταγωνιστής στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό να είναι ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά στη ΝΔ παράγουν περισσότερους τυχοδιώκτες από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα ο Γ. Πατούλης, ο οποίος το 2018 και το 2019 δήλωνε πως η Ρ. Δούρου έκαψε 102 ανθρώπους στο Μάτι και σήμερα την ευθύνη για την κατάσβεση των πυρκαγιών στην Αττική, καθώς και για την προστασία τής ζωής και των περιουσιών των πολιτών την έχουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Μεταξύ μας, δίκιο έχει ο περιφερειάρχης μόνο που το ίδιο ίσχυε και πριν τρία χρόνια, όταν για όλα έφταιγε η Δούρου...

Σε μια κανονική χώρα ο συντονιστής μιας επιχείρησης αντιμετώπισης φυσικής καταστροφής δεν μπορεί να είναι πολιτικό πρόσωπο, εκτός ίσως αν είναι ο ειδικός των ειδικών. Στην Ελλάδα, πάλι, στη χώρα όπου όλα μπαίνουν στο κομματικό παιχνίδι, το οτιδήποτε πιστώνεται ή χρεώνεται στους πολιτικούς, οι οποίοι θα όφειλαν απλώς να επιλέγουν τα κατάλληλα πρόσωπα και να κρίνονται μόνο γι' αυτό και για τίποτα παραπάνω. Εν προκειμένω, η μεγαλύτερη ευθύνη Μητσοτάκη- Χρυσοχοΐδη- Πατούλη δεν είναι οι επιλογές προσώπων που είναι υπόδικοι για το Μάτι όσο  η υποκρισία τους σήμερα να απεκδύονται ευθυνών που είχαν χρεώσει στους προκατόχους τους...

Τα δάση που κάηκαν θα αργήσουν πολύ να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Μέχρι να συμβεί αυτό απαιτούνται έργα και δράσεις που θα αποτρέψουν τα χειρότερα, όπως τις καταστροφές από πλημμύρες. Κι αυτή δεν είναι δουλειά μιας και μόνο κυβέρνησης ούτε ενός σούπερ ήρωα, όπως παρουσιάζεται ο υπερήλιξ Στ. Μπένος. Τα σοβαρά κράτη έχουν συνέχεια και δεν χρειάζονται μεσσίες, αλλά είναι προφανές ότι στην ίδια πρόταση με τα σοβαρά κράτη η λέξη "Ελλάδα" μοιάζει παράταιρη...

 

 

"Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε"...

Το πρώτο νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφορούσε το επιτελικό κράτος, με το οποίο στην ουσία συγκεντρώνονταν όλες οι εξουσίες στο Μαξίμου. Η αρχομανία τής αγίας οικογένειας ήταν λογικό, όμως, πως θα είχε αρνητικές συνέπειες για το πρεστίζ της όταν κάποια πράγματα θα άρχισαν να στραβώνουν. Όταν θες να παρουσιάζεσαι ως Μωυσής και να πιστώνεσαι τις όποιες κρατικές επιτυχίες πρέπει να είσαι πρόθυμος και να αναλαμβάνεις το κόστος των αποτυχιών, όπως το ότι εδώ κι ένα μήνα οι φωτιές σβήνονται μόνο όταν φτάνουν στη θάλασσα...

Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική μόνο όταν το πρόσωπο τις οποίες τις συγκεντρώνει είναι χαρισματικό. Αν πρόκειται για τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο ή τον Μέγα Ναπολέοντα υπάρχει μια λογική, η οποία όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανατρέπεται όταν η προσωρινότητα γίνεται μονιμότητα. Κανείς, άλλωστε, δεν διαθέτει ανοσία στην απόλυτη διαφθορά τής απόλυτης εξουσίας...

Η περίπτωση Μητσοτάκη, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία προσωπικότητα που έπεσε θύμα τής αλαζονείας της, αλλά με έναν αλαζόνα που έπεσε θύμα τής μετριότητάς του. Η τραγική διαχείριση των πυρκαγιών αποτελεί μονάχα το κερασάκι στην τούρτα τής αποτυχίας ενός επιτελικού κράτους που μόνο στην ψηφιοποίηση τα πηγαίνει καλά χάρη σε έναν άλλον Κυριάκο, πιο αποτελεσματικό, τον Πιερρακάκη. Κατά τα άλλα, βιώνουμε την τραγική κατάρρευση ενός οικοδομήματος που χτίστηκε με μπόλικη προπαγάνδα και πέφτει φλεγόμενο παίρνοντας δυστυχώς μαζί του στο γκρεμό και πολλούς από εκείνους που το εμπιστεύτηκαν... 

 

Ορφανοί από κυβέρνηση κι αντιπολίτευση...

Μακάρι μια ημέρα ο Στ. Τσιτσιπάς να γίνει ο καλύτερος τενίστας στον κόσμο, όπως έγινε πριν λίγο καιρό ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ο καλύτερος μπασκετμπολίστας στον πλανήτη. Μακάρι, επίσης, ο τενίστας να πάρει λίγη κι από την κοινωνική ενσυναίσθηση του μπασκετμπολίστα, ο οποίος δεν θέλησε να γιορτάσει τον τίτλο του όταν η χώρα καιγόταν. 

Όπως, άλλωστε, και οι πολίστες μας, οι οποίοι κέρδισαν ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, σε αντίθεση με τον αντισφαιριστή. Δεν είναι, όμως, τυχαίο πως η οικογένεια Μητσοτάκη έχει επιλέξει για σύμβολο της ηγεμονίας της έναν παρτάκια και υποκριτή αθλητή που έβαλε το εθνόσημο στη φανέλα του μόνο όταν τον έκραξαν...

Όπως κι αν έχει, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί αύριο μεθαύριο να υποδεχθεί ένα νέο κύμα προσφύγων, αυτήν τη φορά από το Αφγανιστάν. Κι επειδή η θάλασσα δεν είναι στεριά για να στήνεις φράχτες και να αισθάνεσαι δήθεν προστατευμένος από το κακό η σημερινή κυβέρνηση θα πέσει ξανά θύμα τής χυδαίας αντιπολίτευσης που άσκησε. Μετά από τη Βόρεια Μακεδονία και την κλιματική κρίση θα υποχρεωθεί να παραδεχθεί ότι όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο προσφυγικό θύμα των ευρύτερων γεωπολιτικών εξελίξεων...

 Γενικότερα, αυτή η κυβέρνηση σκοντάφτει στα κορδόνια τής προηγούμενης κυβέρνησης που έλυσε με δόλο και υστεροβουλία. Αν είχε υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, αν δεν κατηγορούσε τους προηγούμενους πως έκαψαν 102 ανθρώπους στο Μάτι ή πως έφερναν από ιδεοληψία μετανάστες στη χώρα μπορεί η ΝΔ να μην είχε γίνει κυβέρνηση. Ωστόσο σήμερα θα είχε αποφύγει πολλή από την κριτική που της ασκείται. Το πρόβλημα είναι, όμως, πως κι ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην κατηγορηθεί για λαϊκισμό συναινεί εκεί όπου θα έπρεπε να κραυγάζει, αφήνοντας πολλούς πολίτες δίχως κομματικό τρόπο έκφρασης της οργής τους. Αυτοί είτε θα επιστρέψουν στην αγκαλιά τού Κ. Μητσοτάκη είτε θα αναζητήσουν άλλες, πιο ακραίες. Πάντως, σύντροφοι, σε σας δεν θα έρθουν αν συνεχίσετε να αντιπολιτεύεστε με τα ίδια μυαλά... 

 
 

Άντε πάλι από την αρχή...

Η αντίληψη της ελληνικής κοινής γνώμης για το τι γίνεται στον κόσμο φτάνει έως την Τουρκία, άντε και την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα, άλλωστε, είναι ο ομφαλός τής γης, τι χρεία έχουμε να γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε άλλες γωνιές τού πλανήτη; 

Γι' αυτό, άλλωστε, και μέχρι μερικές ημέρες πριν αν ρωτούσες έναν μέσο Έλληνα πολίτη ποιοι μπορούν να χαρακτηριστούν πρόσφυγες το πολύ πολύ να σου απαντούσε για τους Σύριους. Οι Αφγανοί ήταν "ασφαλείς" κι ας προέλαυναν οι ταλιμπάν...

Εδώ και πολύ καιρό, εξάλλου, το ελληνικό κράτος απορρίπτει προσφυγές Αφγανών και τους γυρίζει πίσω λες και είναι όλα όμορφα κι ωραία στη χώρα τους. Γενικότερα, υπάρχουν εστίες έντασης σε πολλά σημεία τού πλανήτη για τα οποία δεν γνωρίζουμε και πολλά και σπεύδουμε να τα θεωρήσουμε ασφαλή γιατί αυτό βολεύει την αντιπροσφυγική πολιτική μας. Το πολύ πολύ να εμφανιστούμε γενναιόδωροι σε κάποιον τα προσόντα τού οποίου να ομοιάζουν με του Γιάννη Αντετοκούνμπο...

Βεβαίως η υποκρισία δεν είναι εθνική αλλά παγκόσμια και, κυρίως, αμερικανική. Σχεδόν ακριβώς 20 χρόνια μετά από την 11η Σεπτεμβρίου οι Αμερικανοί στην ουσία επέτρεψαν για τους δικούς τους λόγους την παλινόρθωση των ταλιμπάν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κυρίως για τη ζωή των κατοίκων τού Αφγανιστάν. Μόνοι τους, δηλαδή, πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων μια εξαρχής αμφιλεγόμενη πολιτική που έκανε τον κόσμο μας λιγότερο κι όχι περισσότερο ασφαλή... 

Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ κι αλλού, όλα αυτά πυροδοτήθηκαν από έναν οφθαλμό αντί οφθαλμού με πολλά συμφέροντα κρυμμένα από πίσω του. Και τώρα άντε πάλι από την αρχή... 

 

Η Καμπούλ μέσα μας...

Από το να σκοτώνεις τις γυναίκες, όπως συνηθίζουν οι ορίτζιναλ ταλιμπάν, είναι προτιμότερο να τις αντιμετωπίζεις αποκλειστικώς ως σκεύη ηδονής, αλλά εν έτει 2021 οι δυτικές κοινωνίες θα όφειλαν να είχαν ανεβάσει τον πήχη των φιλοδοξιών τους ως προς την καταπολέμηση των διακρίσεων. Ομοίως, το να συγκρίνουμε το χριστιανικό φονταμενταλισμό με τον πιο ακραίο ισλαμικό για να φαινόμαστε ανώτεροι δεν μας περιποιεί τιμή. Η ανεξιθρησκεία δεν μπορεί να περιορίζεται στη δυνατότητα πρακτικής άσκησης μιας θρησκείας στα τετραγωνικά μέτρα τού σπιτιού μας χωρίς το φόβο κάποιος να μας σπάσει την πόρτα, να μας συλλάβει και να μας εκτελέσει...

Αν κάποιος πιστεύει ότι σκαρφαλώνοντας στα τέσσερα τα σκαλοπάτια τής Παναγίας τής Τήνου θα θεραπευτεί από κάποια ασθένεια ή θα κερδίσει το τζόκερ με γεια του και χαρά του να το κάνει. Καθένας μας έχει δικαίωμα να επιλέγει το πλασίμπο ή το ναρκωτικό που τον ευχαριστεί και τον βοηθά να πορεύεται με καλύτερους όρους στη ζωή. Το πρόβλημα γεννάται όταν αυτό επιβάλλεται κεντρικώς, από ένα κράτος που αρνείται να παραχωρήσει στον εαυτό του την ελευθερία του από την εκκλησιαστική ιεραρχία...

Οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν κινδυνεύουν από νόμους που θα τις οδηγούν στην αγχόνη αν απατήσουν τον σύζυγό τους ή αν φορέσουν κοντές φούστες. Κινδυνεύουν, όμως, από τα απομεινάρια μιας πατριαρχικής αντίληψης που έχει συντηρηθεί μέσα κι από την τέχνη σύμφωνα με την οποία είναι στολίδια μόνο του ανδρός και τίποτα παραπάνω. Κι αν η μακροχρόνια καραντίνα επιδείνωσε μια ήδη σοβούσα έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας είναι τα στερεότυπα που τιμάμε και σεβόμαστε ως παραδόσεις που συνιστούν το μεγαλύτερο κίνδυνο κι αποτρεπτικό παράγοντα ώστε η ισότητα των φύλων να μην αποτελεί απλώς μια υπουργική γραμματεία, αλλά και μια καθημερινή πραγματικότητα...

 

 

Όπως συνηθίσαμε ότι όλες οι παραλίες δεν μπορεί να είναι δημόσιες...

Το επικοινωνιακό αφήγημα του Μητσοτάκη- Μωυσή δεν ήταν τυχαίο. Οι μάζες, τουλάχιστον μέχρι να αποκαλυφθεί το μυστήριο με το τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε, θα εξακολουθούν να αναζητούν μεσσίες για να τους βγάζουν από τα αδιέξοδα κι αποδιοπομπαίους τράγους για να τους επιρρίπτουν τις ευθύνες των δικών τους αποτυχιών. Πάνω σε αυτή τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να στηριζόμαστε σε άλλους ή να τους κατηγορούμε βασίστηκε και η οικοδόμηση του προφίλ τού ηγέτη με τις υπερφυσικές δυνατότητες που θα μας βγάλει ζωντανούς από τις "ασύμμετρες εισβολές", την πανδημία και την κλιματική κρίση. Ο Κ. Μητσοτάκης σε πρώτο πλάνο και σε δεύτερο ο Ν. Χαρδαλιάς, ο Σ. Τσιόδρας, ο Μ. Χρυσοχοΐδης που σβήνει φωτιές με τη μάνικα, όλοι τους είναι κάτι παραπάνω από άνθρωποι σύμφωνα με την κυβερνητική αφήγηση. Κι ας αποδείχθηκαν όλοι τους απολύτως θνητοί...

Πέρα, εξάλλου, από το μεσσιανισμό ο καπιταλισμός τρέφει μεγάλη αδυναμία και στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι "ανάδοχοι δασών" που εξάγγειλε ο πρωθυπουργός ακούγονται ωραία στα αφτιά μας, αλλά τι σημαίνουν στην πράξη; Μήπως περισσότερα ιδιωτικά δάση, όπως έχουμε περισσότερες ιδιωτικές παραλίες στο όνομα της ανάπτυξης;... 

Τίποτα, βεβαίως, δεν θα γίνει απευθείας αφού πρώτα θα πρέπει να εθιστεί το πόπολο στο ότι δεν είναι δυνατό όλα τα δάση να είναι δημόσια. Όπως, άλλωστε, συνηθίσαμε στο ότι όλες οι θάλασσες δεν μπορούν να είναι στη διάθεση της πλέμπας...

Υπήρχε, εξάλλου, ακόμα αποτελεσματικότερος τρόπος για να αποφευχθεί η απώλεια ανθρώπινων ζωών, να είχαμε εγκαταλείψει όλοι τη χώρα και να αφήναμε τις φωτιές να σβήσουν από μόνες τους στη θάλασσα. Έτσι κι αλλιώς σε πολλές περιπτώσεις με αυτόν τον τρόπο έσβησαν. Φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει βρει το μήνα που ταΐζει τους έντεκα με πατέντες όπως την πιο μακροχρόνια καραντίνα στον πλανήτη προκειμένου να απεκδύεται των ευθυνών της... 

Θα συμφωνήσω, πάντως, με τον πρωθυπουργό πως μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα συνιστούσε ομολογία αποτυχίας από πλευράς του. Αν τελικώς δεν πάει άμεσα, όμως, θα έχει χάσει και τη μοναδική ευκαιρία επανεκλογής του...

 

 

Τουλάχιστον οι νέοι αυτής της χώρας δεν έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει...

Αν βγήκε κάτι καλό από την πύρινη καταστροφή είναι η άμεση κινητοποίηση των πολιτών, πολύ πιο άμεση από κυβέρνηση και κόμματα στο πεδίο τής μάχης. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που πάλεψαν με τη φωτιά για να γλιτώσουν τις περιουσίες τους. Υπάρχει λογική και κατανόηση σε αυτό, αλλά όχι και ηρωισμός. Δεν αναφέρομαι καν σε όσους πληρώνονται για να σβήνουν φωτιές, όχι γιατί η δουλειά τους είναι εύκολη, κάθε άλλο, αλλά ακριβώς γιατί πληρώνονται για να θέτουν τη ζωή τους σε διακινδύνευση, έστω κι όχι όσο θα έπρεπε... 

Αναφέρομαι σε όλες κι όλους που βρέθηκαν στο πύρινο μέτωπο για να σώσουν τις ζωές, τα ζώα, τα δάση και τις περιουσίες των άλλων. Σε αυτές κι αυτούς που διακινδύνευσαν τη ζωή τους όχι για την πάρτη τους ή γιατί πληρώνονται για να το κάνουν, αλλά γιατί αισθάνονται μέλη μιας κοινωνίας κι όχι απλώς άτομα, διαθέτουν συλλογική συνείδηση κι αντίληψη πως είτε θα σωθούμε όλοι μας είτε κανένας. Σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλω μια βαθιά υπόκλιση, σε αυτούς μπορώ να έχω εμπιστοσύνη για ένα καλύτερο αύριο...

Λένε πως οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν, αλλά δεν νομίζω πως οι νέοι ιδίως αυτής της χώρας έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει. Μολονότι έχουν κακολογηθεί πολλάκις τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δείξει και με τους εμβολιασμούς και με την αλληλεγγύη τους στις φωτιές πως η κοινωνική τους ενσυναίσθηση ξεπερνά κατά πολύ αυτή των υβριστών τους... 

Τι είναι, αλήθεια, πιο παράλογο, ένας νέος να βγει να πιει μια μπύρα σε μια πλατεία με τους φίλους του ή μια κυβέρνηση να μην έχει πάρει μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας ή πυροπροστασίας; Το ερώτημα είναι ρητορικό, για να αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης που βαραίνει τον καθένα μας για τις απανωτές καταστροφές που βιώνουμε... 

 

Πολίτες μένουν ορφανοί αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγει την αγκαλιά του...

Οι ψηφοφόροι δεν συγχωρούν τα ενοχικά σύνδρομα κι αυτό καλό είναι να το έχουν υπόψη στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ασκούν την αντιπολίτευσή τους. Είναι λογικό το Μάτι να έχει στοιχειώσει πολλούς στην αξιωματική αντιπολίτευση αφού, όπως και να το κάνουμε, ακόμα κι αν οι ευθύνες σου δεν είναι αυτές που σου καταμαρτυρούν, αυτή η τραγωδία συνέβη στη βάρδια σου, στοίχισε 102 ζωές και κόστισε φυσικά και στις κάλπες. Από την άλλη, όμως, η αστική ευγένεια δεν ταιριάζει ως αντιμετώπιση μιας κυβέρνησης που έχει δώσει πλείστες αφορμές για να χαρακτηριστεί αντιλαϊκή και μεροληπτική υπέρ ολίγων ολιγαρχών...

Δεν εννοώ μια αντιπολίτευση του τύπου που άσκησε η ΝΔ στο Μάτι, αλλά από τη χυδαιότητα έως τη μαλθακότητα υπάρχει μεγάλη απόσταση την οποία οφείλει να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών αισθάνεται κομματικώς ορφανό κι έτοιμο να ριζοσπαστικοποιηθεί για μια ακόμα φορά. Ναι μεν νιώθει οργή για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά νιώθει πως και η αντιπολίτευση δεν συμμερίζεται τα συναισθήματά του, πως τα βλέπει ως μια υπερβολική εκδήλωση των συνεπειών και της πανδημίας κι επιχειρεί με τη σειρά της να τα καταπραΰνει...

Αυτήν τη στιγμή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια Χρυσή Αυγή. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ωστόσο, μαρτυρά πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν οποιαδήποτε πρόταση τους μοιάζει ριζοσπαστική, ακόμα κι αν είναι ουτοπική ή ιδεοληπτική. Κι αυτό συνιστά εν δυνάμει κίνδυνο για τη δημοκρατία... 

Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα ένα σαφές αντιπολιτευτικό στίγμα: από τη μία χαϊδεύει τα αφτιά των αντιεμβολιαστών κι από την άλλη αντιπολιτεύεται σαν χαπακωμένος για τις φωτιές. Μολονότι το εκλογικό ενδεχόμενο απομακρύνεται, στην Κουμουνδούρου πρέπει να καταλήξουν κάπου πριν οι πολίτες καταλήξουν κάπου αλλού, στα άκρα...

 

Αλίμονο αν είναι Νέρωνες και ούτε καν από διαστροφή...

Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την πολιτική αξία που έχει η συγγνώμη ενός πρωθυπουργού, όπως αυτή που έδωσε ο Κ. Μητσοτάκης. Ούτε θα σταθώ στο ότι η Ιστορία έχει διδάξει πως τα "mea culpa" δεν έχουν σώσει κανέναν από το εκλογικό μαύρισμα. Αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικό είναι αν η συγγνώμη που σύρθηκε ο πρωθυπουργός να δώσει μετά από τη λαϊκή κατακραυγή είναι ειλικρινής ή υποκριτική κι αυτό μόνο το μέλλον θα μας το δείξει...

Αν, για παράδειγμα, εκκινήσουν διαδικασίες άμεσης αναδάσωσης της βόρειας Αττικής κι Εύβοιας και δεν γεμίσουν ανεμογεννήτριες ή αν η πρόληψη γίνει βασικός άξονας της αντιπυρικής μας πολιτικής δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ζητούσα τη συγχώρεση του "Μωυσή" για τα σκληρά μου λόγια. Όσοι, όμως, τοποθετούμαστε δημοσίως λαμβάνουμε και το ρίσκο τής αποτυχίας των εκτιμήσεών μας. Σε αυτό το πλαίσιο, αναλαμβάνω το ρίσκο να προβλέψω πως όποιος δεν ζητά συγγνώμη από την καρδιά του κι όποιος βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα τα οποία έχει υποθάλψει μάλλον δεν έχει και πολλές πιθανότητες να φανεί αντάξιος των δεσμεύσεών του...

Για το καλό τής δημοκρατίας μας θέλω να απορρίψω τις θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τους λόγους που οδήγησαν στην καταστροφή τής βόρειας Εύβοιας. Αλίμονο αν ο πρωθυπουργός τής χώρας και οι υπουργοί του είναι Νέρωνες όχι από βίτσιο και διαστροφή αλλά από κερδοσκοπική βουλιμία. Ούτε το παρελθόν τους, ωστόσο, ούτε το παρόν τους με προδιαθέτουν για αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον...

 

Την ύβρι ακολουθεί πάντα η νέμεσις "κύριε" Μητσοτάκη...

Όταν ζεις από το ξίφος πεθαίνεις κι από αυτό. Κι αυτό το σχόλιο είναι τιμητικό για τον Κ. Μητσοτάκη γιατί ο ίδιος δεν πολιτεύτηκε με το ξίφος, αλλά με τη λάσπη. Πάτησε επί των πτωμάτων στο Μάτι για να γίνει πρωθυπουργός κι έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα πως πούλησε τη Μακεδονία για να μην κοπούν οι συντάξεις. Αυτή τη χυδαία αντιπολίτευση άσκησε ο σημερινός πρωθυπουργός για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να έχουμε τώρα τη μισή χώρα καμένη, ένα σωρό κατοίκους της ξεσπιτωμένους και τον ανέμελο επικεφαλής της κυβέρνησης να δίνει μάχες για τη Βόρεια Μακεδονία και να τιμά και να σέβεται τη Συμφωνία των Πρεσπών...

Όσοι διεκδικούν την εξουσία θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Κι ο Αλέξης Τσίπρας υπερτίμησε τις δυνάμεις του όταν υποσχόταν πως θα καταργούσε το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο και θα το έσκιζε ημέρα μεσημέρι. Μόνο που ο βολονταρισμός του ήταν γνήσιος, με άγνοια για τους μηχανισμούς τού κατεστημένου αλλά με σκληρή μάχη που δόθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015 για να βγούμε από τη μέγγενη. 

Δεν είναι, όμως, αυτή η περίπτωση του Κ. Μητσοτάκη. Εκείνος ήξερε ότι ο πολιτικός του αντίπαλος δεν ήταν δολοφόνος στο Μάτι και προδότης στη Μακεδονία κι όμως τον κατηγόρησε και για τα δύο. Καμία ύβρις, όμως, δεν μένει ατιμώρητη. Το δυστύχημα είναι πως τιμωρείται και η χώρα μαζί με τον απατεώνα κι ανίκανο ηγέτη της...

Η κυβέρνηση οφείλει να λογοδοτήσει για το έγκλημα που εξακολουθεί να διαπράττεται. Δεν είναι δυνατό να μας περνάνε για ιθαγενείς που πρέπει και να τους ευγνωμονούμε από πάνω γιατί μας κράτησαν ζωντανούς. Αλήθεια, τόσο χαμηλός είναι ο πήχης που έθεσε το επιτελικό κράτος στον εαυτό του για φωτιές με δύο μποφόρ σε περιοχές όπου υπάρχει η δυνατότητα διαφυγής; 

Κι αν είχαμε 12 μποφόρ στην Εύβοια, π.χ., όπως στο Μάτι τι θα έλεγαν; Να μας ευγνωμονείτε που μείνατε και κάποιοι ζωντανοί για να το διηγείστε στα παιδιά και στα εγγόνια σας; Ο Κ. Μητσοτάκης ζητούσε παραιτήσεις μετά από το Μάτι. Έφτασε η ώρα να αρχίσει να συντάσσει τη δική του...

Η χυδαιότητα βγάζει Μάτι...

Μόνο το μέλλον θα μας απαντήσει για το τι θα συμβεί με τις εκτάσεις που κάηκαν στη Βαρυμπόμπη κι αλλού. Ο πρότερος βίος αυτής της κυβέρνησης, όμως, δεν προμηνύεται τα καλύτερα. Υπενθυμίζω ότι μόλις πριν μερικούς μήνες ψηφίστηκε νομοσχέδιο με το οποίο επιτρέπεται να χωροθετηθούν βαριές βιομηχανίες ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές Natura και πριμοδοτείται η καύση σκουπιδιών, ενώ ακόμα και τον λιγνίτη τον αντικαθιστούμε με φυσικό αέριο, επίσης ορυκτό καύσιμο και πολύ αγαπητό στους Γερμανούς φίλους τού πρωθυπουργού. Για να μην θυμηθώ και τη δήλωση Μητσοτάκη πως έτσι κι αλλιώς ο Ερημίτης στην Κέρκυρα θα καιγόταν, άρα γιατί να μην μιλούσαμε για επενδύσεις στην περιοχή; Για την Ιστορία, η προφητεία έλαβε σάρκα κι οστά μερικούς μήνες αργότερα...

Το μέλλον, επίσης, θα δείξει αν η φωτιά στο Τατόι σχετιζόταν με τις επενδυτικές ευκαιρίες που δυσκολεύονταν από τις δασικές εκτάσεις στην περιοχή. Όπως κι αν έχει, ο Κ. Μητσοτάκης οφείλει πολλά για το ότι είναι σήμερα πρωθυπουργός στη χυδαιότητα με την οποία αντιμετώπισε το Μάτι, για να έρθει τώρα ο Γ. Πατούλης, που έλεγε πως η Ρ. Δούρου έκαψε 102 ανθρώπους, να μας πει πως τις φωτιές τις σβήνει η πυροσβεστική. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης δήλωσε μετεκλογικώς πως για το Μάτι ευθυνόταν η κλιματική αλλαγή...

Από το 2018 η εισαγγελία διερευνά πολλές καταγγελίες για τις ίντριγκες μέσα στο πυροσβεστικό σώμα που οδηγούν ακόμα και στο κάψιμο δασών και στην καταστροφή περιουσιών προκειμένου κάποιοι να υποβαθμιστούν κι άλλοι να αναβαθμιστούν από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να τους ευχαριστήσουν για τις υπηρεσίες τους στο κομματικό συμφέρον. Ο επικεφαλής, εξάλλου, της πυροσβεστικής όταν έγινε το Μάτι είναι σήμερα γ.γ. του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Προφανώς συνεπώς και είναι η κλιματική κρίση που γιγαντώνει τα προβλήματα, αλλά βάζουν και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες το χέρι τους ώστε το περιβάλλον να πενθεί, και μαζί με αυτό κι όλοι οι υπόλοιποι...

 

Δεν το ξέρω πια...

Πολύ περισσότερο κι από τις γυναικοκτονίες, η κλιματική κρίση δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο θα λυθεί ούτε τοπικώς ούτε σε μια τετραετία. Κι αν η συζήτηση, με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές, για το αν λήφθηκαν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα είναι δικαιολογημένη, αυτό δεν σημαίνει πως το κομματικό μας σύστημα δεν πρέπει να αφήσει στην άκρη το λαϊκισμό- που ζήσαμε πολύ εντονότερα στο Μάτι, όχι μόνο λόγω νεκρών αλλά κυρίως λόγω της τακτικής που ακολούθησε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση-, να καθίσει σε ένα τραπέζι και να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Προφανώς με τη συνδρομή ειδικών και της κοινωνίας των πολιτών...

Όποιος δεν συνδέει την κλιματική κρίση με την καπιταλιστική απληστία μάλλον δεν αντιλαμβάνεται τη διασύνδεση του άκρατου ατομισμού με την περιβαλλοντική καταστροφή. Όταν ο απόλυτος δείκτης επιτυχίας θεωρείται ο πλούτος πώς θα βάλεις φραγμό στην υπερεκμετάλλευση των πόρων τού πλανήτη, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στην υπερθέρμανση και τις συνέπειές τους; 

Συνεπώς, η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης θα είναι ατελέσφορη αν περιοριστεί στη μείωση, για παράδειγμα, των ρύπων του μονοξειδίου του άνθρακα ή του διοξειδίου του αζώτου. Καλά είναι αυτά, αλλά η πηγή τού κακού παραμένει η απληστία, η οποία θα ελεγχθεί μόνο αν ελεγχθούν, π.χ., η φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, τα ασύδοτα funds και οι προκλητικές τράπεζες...

Ενδεχομένως η ανθρωπότητα να καταφέρει στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον να μετοικήσει σε κάποιο άλλο αστέρι, πλανήτη ή γαλαξία και να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία αν καταστρέψει τη Γη. Μόνο που σε μία τέτοια περίπτωση όλα τα επιτεύγματά της ανά τους αιώνες θα έχουν μηδενιστεί, αφού όλα θα τα επισκιάζει η καταστροφή ενός πλανήτη από τα ίδια μας τα χέρια... 

Δεν τρέφω αυταπάτες πως οι γενιές που βρισκόμαστε τώρα πάνω στον πλανήτη θα γυρίσουν το ματσάκι, κυρίως γιατί δεν βλέπω στον εαυτό μου και σε πολλούς από τους συνανθρώπους μου τη βούληση να περιορίσουμε την ενεργειακή και κάθε άλλου είδους σπατάλη για χάρη των επόμενων γενεών. Ίσως οι επόμενοι να αποδειχθούν πιο συνειδητοποιημένοι, ίσως πάλι όχι. Μακάρι να μπορούσα να γράψω πως η Γη θα εξακολουθήσει να είναι κατοικήσιμη όπως κι αν έχει. Δεν το ξέρω πια...

 

Μαδούρο και Ποινικός Κώδικας για κάθε πρόβλημα...

Θα ήταν παράλογο να απαιτήσει κανείς από την οποιαδήποτε κυβέρνηση να επιλύσει το ζήτημα των γυναικοκτονιών. Αυτά τα κοινωνικά προβλήματα δεν επιλύονται μέσα σε μία τετραετία. Η επίλυσή τους, ωστόσο, δυσκολεύει όταν η εκτελεστική εξουσία δεν πιστεύει καν ότι υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. 

Πολύ φοβάμαι, όπως διαπιστώνεται κι από τις δηλώσεις Συρεγγέλα και τις συγκρίσεις με Μεξικό και Βενεζουέλα, πως η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν πιστεύει στον όρο "γυναικοκτονία", αλλά ακόμα κι αυτή την κατάσταση την αντιμετωπίζει με όρους επικοινωνιακής αντιπαράθεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει κι ένας Μαδούρο, όπως και μια αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα ως γιατρειά...

Ποιος πιστεύει ότι οι γυναικοκτόνοι θα είχαν αποφύγει το έγκλημά τους αν η ποινή κάθειρξης ήταν πέντε χρόνια παραπάνω; Μήπως, άλλωστε, άντρες δεν σκότωναν τις γυναίκες τους ή και γυναίκες τους άντρες τους όταν ίσχυε η θανατική ποινή;... 

Η πρόληψη των γυναικοκτονιών δεν επιτυγχάνεται με δρακόντειους νόμους, αλλά με τη συγκρότηση κι ενίσχυση δομών κι εντός τής αστυνομίας οι οποίες θα παρέχουν εύκολη κι ασφαλή πρόσβαση στις γυναίκες ώστε να καταγγέλλουν κακοποιητικές σε βάρος τους συμπεριφορές. Κυρίως, όμως, όταν αλλάξουν τα πατριαρχικά πρότυπα ιδιοκτησίας, που ναι μεν δεν είναι όμοια με του παρελθόντος αλλά από τα οποία δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα ως κοινωνία...

Η πολύμηνης διάρκεια καραντίνα είναι προφανές ότι δεν έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις, που θα φανούν περισσότερο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά και ψυχικές. Δεν αποτελεί, βεβαίως, συγχωροχάρτι ο εγκλεισμός, ωστόσο δεν έχω δει την πολιτεία να λαμβάνει και κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ελάφρυνση του ψυχικού πόνου τού πληθυσμού από μία πρωτοφανή για το δικό μας βίο κατάσταση. Παρόλο, μάλιστα, που αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ασθένειες δεν είναι παρά η σωματική εκδήλωση των ψυχικών μας ανισορροπιών... 

 
 

Ευτυχώς που μας κυβερνάνε Μητσοτάκης-ΝΔ και δεν μας περνάνε για μαλάκες...

Το πρώτο χρονικό διάστημα της πανδημίας η κυβέρνηση πολιτεύτηκε με το σύνθημα "τι θα γινόταν αν κυβερνούσαν ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ". Αποδείχθηκε, μάλιστα, επιτυχημένο αν κρίνουμε κι από τα ποσοστά αποδοχής που απολάμβαναν τότε Μητσοτάκης και ΝΔ. Ύστερα από ενάμιση χρόνο κι αφού έχει μεσολαβήσει ό,τι έχει μεσολαβήσει το ερώτημα επανέρχεται, μόνο που οι απαντήσεις σε αυτό μάλλον δεν θα αρέσουν στο Μαξίμου...

Η απόσταση που χωρίζει τη μιντιακή προπαγάνδα από την κοινωνική πραγματικότητα ολοένα κι αυξάνεται. Φανταστείτε μόνο τι πάρτι σε βάρος των συριζαίων θα γινόταν στα ΜΜΕ αν η χώρα καιγόταν από τις φωτιές και τις υψηλές θερμοκρασίες κι ο Αλέξης Τσίπρας έβγαζε σέλφι στις παραλίες με τους "υπηκόους" του. Η απάντηση, συνεπώς, στο προπαγανδιστικό ερώτημα "τι θα γινόταν αν" γίνεται όλο και πιο μαζικά "δεν θα μας περνούσαν για μαλάκες"...

Το ερώτημα αν μια κυβέρνηση είναι αποτελεσματική δεν είναι πολιτικό, αλλά τεχνοκρατικό. Το πολιτικό ερώτημα είναι αν μια κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την κοινωνική πλειοψηφία ή όχι και η απάντηση που έρχεται αβίαστα όσον αφορά τη σημερινή είναι πως όχι. Γι' αυτό και η κριτική που της ασκείται από το ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να γίνεται στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας, αφού και μόνο το έλλειμμα βούλησης αρκεί για να καταδειχθούν οι διαφορές. Ο πρωθυπουργός, άλλωστε, που καθιέρωσε την απλήρωτη εργασία και το τζογάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών δεν έχει δικαίωμα στην ξεκούραση παρά μόνο στην αποστρατεία, η οποία δεν θα είναι διόλου τιμητική... 

 

 
 

Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά μέχρι η κατάθλιψή σου να γίνει τέλεια...

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αθλητής φτωχός κι άσημος, όπως ήταν ο Θοδωρής Ιακωβίδης μέχρι πριν μερικές ημέρες, για να συμμεριστούμε τις αγωνίες του. Και οι πλούσιοι και διάσημοι αθλητές καλούνται να αντιμετωπίζουν άγχος και πίεση που ένας μέσος άνθρωπος δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή του. Αναλογιστείτε πώς θα αισθανόσασταν αν κάνοντας τη δουλειά γραφείου σας εκατομμύρια μάτια ήταν καρφωμένα πάνω σας και περίμεναν το παραμικρό λάθος σας για να σας κράξουν...

Κι όχι, τα λεφτά, έστω τα πολλά λεφτά. ούτε φέρνουν από μόνα τους την ευτυχία ούτε διώχνουν μακριά την κατάθλιψη. Αν μη τι άλλο, το βάρος που κουβαλούν και οι πάμπλουτοι αθλητές θα έπρεπε να μας διδάσκει ότι το να θυσιάζουμε τα πάντα στο βωμό τού κέρδους δεν έχει στην πραγματικότητα και τόσο μεγάλη σημασία για την ψυχική μας υγεία. Αν είχε, άλλωστε, δεν θα βλέπαμε και τόσους πολλούς υπεραθλητές εξαρτημένους από διάφορες ουσίες...

Σκεφτείτε, συνεπώς, πόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος για εκείνους τους αθλητές των μη δημοφιλών σπορ που παλεύουν στην ουσία μόνοι τους επί τέσσερα χρόνια για μια στιγμή δόξας που πολλές φορές δεν έρχεται ποτέ. Τι θυσίες πρέπει να κάνουν νέοι άνθρωποι γνωρίζοντας ότι δύσκολα θα αποζημιωθούν για τη χαμένη νιότη τους... 

Πίσω από τη λάμψη κρύβεται πολύς πόνος, ο οποίος δεν γιατρεύεται από τα μηνύματα συμπαράστασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε, αλλά οφείλουμε και να ξέρουμε ότι αυτός ο αγώνας είναι μάταιος...