Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, παντού Παππάς...

Η φιλοδοξία δεν είναι αμάρτημα. Για την ακρίβεια τίποτα δεν είναι αμάρτημα, αν δεν ξεπερνά το μέτρο. Σε σχέση με τη φιλοδοξία, αν οι άνθρωποι δεν τη διέθεταν θα έμεναν ακόμα σε καλύβες, θα κυνηγούσαν αγριογούρουνα από το πρωί μέχρι το βράδυ και θα επικοινωνούσαν και το 2018 με ουρλιαχτά...

Συχνά, μάλιστα, οι φιλόδοξοι είναι και υπερσυγκεντρωτικοί, είτε γιατί έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους είτε γιατί δεν εμπιστεύονται κανέναν άλλο. Όταν, μάλιστα, η υπέρμετρη φιλοδοξία συνδυάζεται με την άσκηση εξουσίας, τότε το μείγμα γίνεται τοξικό και καίει πρώτον από όλους τον ίδιο τον φιλόδοξο άνθρωπο...

Ο Αλ. Τσίπρας κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα αυτό θα συμβεί πριν το βιολογικό του θάνατο, σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συνέβαινε με τους αυτοκράτορες παλιότερα και τους ιεράρχες σήμερα. Ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν πάνω στην έξαψη που προκαλεί η δύναμη, είναι νομοτέλεια κάποια στιγμή οι ηγέτες να αποκαθηλώνονται, πολλές φορές κι από τους ίδιους τους τους συντρόφους...

Γι' αυτό και είναι λογικό να υπάρχουν και στο κυβερνών κόμμα δελφίνοι οι οποίοι επιθυμούν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη. Αν έχουν κι αρετές, μάλιστα, αυτό είναι ακόμα λογικότερο. Αυτήν τη στιγμή, πάντως, στην Κουμουνδούρου, σε υπουργικά και σε περιφερειακά γραφεία, καθώς και σε βουλευτικά έδρανα βλέπω μόνο κάποιους αριβίστες που χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να ελέγχουν τους μηχανισμούς- από τη δημόσια διοίκηση έως τα ΜΜΕ- που θα τους βοηθήσουν να καθίσουν στον "θρόνο" και τίποτα πιο αξιομνημόνευτο από αυτό...

Με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι ότι ο Αλ. Τσίπρας αποτελεί κάποιο θαύμα των θαυμάτων ή πως μπορεί να συγκριθεί στα ίσα με χαρισματικούς ηγέτες τού παρελθόντος. Ακόμα κι αν βασιλεύει στη σύγχρονη πολιτική κονίστρα, αυτό συμβαίνει γιατί κυριαρχεί η μετριότητα κι όχι γιατί εκείνος είναι κάτι το εξαιρετικό...

Είναι ευφυέστερος από ό,τι πιστεύουν οι αντίπαλοί του και διαθέτει μια επικοινωνιακή άνεση με το πόπολο που δεν διαθέτει ο Κ. Μητσοτάκης. Ακόμα και τα σπαστά του αγγλικά επιτρέπουν στον μέσο ψηφοφόρο να ταυτίζεται μαζί του κι όχι με τον πορφυρογέννητο αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Κι ο ίδιος, ωστόσο, ανήκει στη χορεία των πολιτικών οι οποίοι απαξιώνουν την πολιτική με τακτικισμούς, επικοινωνιακές λοβιτούρες και συμπαιγνίες δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα για τη ζωή των πολιτών. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι πως οι δελφίνοι στο κόμμα του, αλλά και οι αντίπαλοί του έξω από αυτό είναι ακόμα χειρότεροι...

Ο λαός δεν θα αγαπήσει ποτέ τον Κυριάκο, αλλά κάπως πρέπει να δείξει ότι αυτός που αγάπησε του ράγισε την καρδιά...

Το ανέκδοτο με τον νεαρό που επικαλείται τη δολοφονία από τον ίδιο των γονιών του για να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο μου θυμίζει η επίκληση Τσίπρα στο πρωτογενές πλεόνασμα προκειμένου να μην χρειαστεί να εφαρμόσει τα επαχθή μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει. Καλά κάνει, βεβαίως, κι επικαλείται κάτι που όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση αποκαλούσε "ματωμένο υπερπλεόνασμα" προκειμένου η έξοδος να είναι πράγματι καθαρή, μόνο που υπάρχει μια μεγάλη υποκρισία κάθε φορά που ο πρωθυπουργός επικαλείται τη στήριξη Γιούνκερ το 2015 για να μείνει η χώρα στην Ευρωζώνη...

Υπενθυμίζω ότι ο Αλ. Τσίπρας είχε προκηρύξει δημοψήφισμα, το ερώτημα του οποίου ήταν η αποδοχή ή όχι των προτάσεων του προέδρου τής Κομισιόν, τις οποίες, υποτίθεται τουλάχιστον, ο ίδιος ο Αλ.Τσίπρας δεν αποδεχόταν. Σήμερα, επομένως, για να ολοκληρώσω τον παραλογισμό, ο πρωθυπουργός μάς ζητά να ευχαριστούμε για το ότι μείναμε στην Ευρωζώνη τον άνθρωπο τις προτάσεις τού οποίου είχε απορρίψει και γι' αυτό κινδυνεύσαμε (;) να μείνουμε εκτός ευρώ...

Στην κυβέρνηση αισθάνονται μια δυσφορία κάθε φορά που η συζήτηση πηγαίνει σε όσα έγιναν προ τριετίας και μιλούν για "περσινά ξινά σταφύλια". Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι αν χάσουν τις εκλογές η μεγάλη αιτία θα είναι ακριβώς οι προσδοκίες που δημιούργησαν στον ελληνικό λαό και τις οποίες διάψευσαν...

Αν η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ επιστρέψουν στην εξουσία, αυτό δεν θα συμβεί γιατί οι ψηφοφόροι πιστεύουν ότι όλα τα δεινά επισωρεύτηκαν σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία τρία χρόνια, ότι την Ελλάδα χρεοκόπησε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ότι οι συριζαίοι είναι πιο διεφθαρμένοι από τους νεοδημοκράτες ή τους πασόκους. Η ψήφος θα είναι άκρως τιμωρητική για την κυβέρνηση κι όχι επιβραβευτική για την αντιπολίτευση. Το πόπολο δεν θα αγαπήσει ποτέ τον πρόεδρο της ΝΔ, αλλά κάπως πρέπει να δείξει ότι αυτός που αγάπησε του ράγισε την καρδιά...

Βούτυρο για το λαό, κανόνια με μέτρο...

Δεν αμφισβητώ την ανάγκη διεθνών συμμαχιών για να πετυχαίνουμε τα εθνικά μας δίκαια και συμφέροντα. Όποτε, άλλωστε, αυτές δεν είχαν επιτευχθεί- παλαιότερα, για παράδειγμα, με τη μικρασιατική καταστροφή, πιο πρόσφατα κατά τη διαπραγμάτευση του 2015- τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια...

Από την άλλη, ωστόσο, διακατεχόμαστε διαχρονικά κι από έναν ευρωλιγουρισμό ο οποίος μας καθιστά ενοχικούς απέναντι στους ξένους. Δεν συμφωνώ, για παράδειγμα, με το Ρουβίκωνα και τις εφηβικές ακτιβιστικές του δράσεις, οι οποίες κάποιες φορές εμπίπτουν στον Ποινικό Κώδικα...

Οι σχέσεις, όμως, της χώρας μας με μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, δεν είχαν διαταραχθεί ακόμα κι όταν η "17Ν" δολοφονούσε διπλωματικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους τους. Δεν πρόκειται, συνεπώς, να διαταραχθούν και οι σχέσεις μας με τη Γαλλία επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι οι πόλεμοι θα τελειώσουν πετώντας μαυροκόκκινες μπογιές σε πρεσβείες...

Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε μέσα στη γαλλική Εθνοσυνέλευση πως ο Εμ. Μακρόν είναι μαλάκας το Παρίσι δεν θα διέκοπτε τις συζητήσεις με την Αθήνα για την πώληση ή ενοικίαση φρεγατών, όπλων και λοιπού πολεμικού υλικού. Όταν είναι να μπει χρήμα στο ταμείο οι αβρότητες δεν έχουν καμία σημασία...

Το ζητούμενο, επομένως, είναι πώς θέλουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα, η οποία πάντως μετά από την προκήρυξη εκλογών στη γείτονα έχει περιοριστεί, δίχως να γνωρίζουμε σε αυτήν τη φάση αν είναι τυχαίο ή όχι. Ο Ρ. Τ. Ερντογάν, άλλωστε, και παρά τα όσα ενδεχομένως να πιστεύει ο Π. Καμμένος, δεν είναι τρελός κι αντιλαμβάνεται ότι η πρόκληση θερμού επεισοδίου με αρνητική κατάληξη για τον ίδιο- κανείς μας δεν ελέγχει το μέλλον- ίσως αποδειχθεί καταστροφικό για τις πολιτικές του φιλοδοξίες...

Η κυβέρνηση καλά κάνει και σκέφτεται και ξανασκέφτεται αν ωφελεί η ενοικίαση των γαλλικών φρεγατών και δεν υποκύπτει στο εξοπλιστικό ράλι, το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε πάρτι μίζας σαν αυτό που έζησε η χώρα πριν 20 χρόνια. Οι ένοπλες δυνάμεις χρειάζονται κι ανανέωση και συντήρηση, αλλά προτεραιότητα είναι το "βούτυρο" κι όχι τα "κανόνια" ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων, η παιδεία και η υγεία κι όχι οι άμετροι εξοπλισμοί προς τέρψη των "γερακιών"...

Τόσο Αριστεροί που αρνούνται ακόμα και την αναδοχή στα ομόφυλα ζευγάρια...

Ο Αλ. Τσίπρας είχε αποδώσει τη ρητορική του ως αξιωματική αντιπολίτευση σε ψευδαισθήσεις. Κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι πολιτικός, μπορεί να τις έχει, αν υποθέσουμε πως δεν ψεύδεται περί αυτών. Σήμερα ο πρωθυπουργός πολύ φοβάμαι πως καλλιεργεί ένα δεύτερο γύρο ψευδαισθήσεων, ο οποίος σχετίζεται με τη μεταμνημονιακή εποχή...

Ναι μεν είναι προσεκτικός αυτήν τη φορά και δεν ισχυρίζεται πως θα σκίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και θα είναι ημέρα μεσημέρι, αλλά δημιουργεί προσδοκίες στον ελληνικό λαό οι οποίες δεν ανταποκρίνονται ξανά στην πραγματικότητα. Όταν ήδη έχει ψηφίσει νέες οριζόντιες μειώσεις στις συντάξεις για το 2019 και του αφορολόγητου για το 2020, όταν έχει δεσμευτεί σε πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μέχρι και το 2023 κι όταν δεν γνωρίζει ακόμα πώς θα ρυθμιστεί το χρέος και ποιο θα είναι το πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποπτείας δεν μπορεί να εμφανίζεται με την αισιοδοξία τού αδαούς. Ιδίως όταν στο μεταξύ τα έχει ξεπουλήσει όλα, ακόμα και τη ΔΕΗ, την πώληση των λιγνιτικών μονάδων τής οποίας παρουσιάζει ως καλύτερη λύση από τη "μικρή ΔΕΗ" των σαμαροβενιζέλων όταν οι διαφορές τους αγγίζουν τις μικρολεπτομέρειες...

Αν ο πρωθυπουργός ήθελε και νέα τετραετία, θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε εκλογές λίγους μήνες μετά από την επανεκλογή του το Σεπτέμβριο του 2015, όταν δηλαδή συνειδητοποίησε ότι το παράλληλο πρόγραμμα δεν θα ήταν δυνατό να απαλύνει το μνημονιακό πόνο. Επέλεξε, ωστόσο, να εφαρμόσει το τρίτο πρόγραμμα μέχρι κεραίας με την προσδοκία πως θα έχει το χρόνο μετά από τη λήξη του να εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές και να ξαναβγεί καβάλα στο άλογο...

Μόνο που ο χρόνος από τον Αύγουστο του 2018 μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2019, έστω κι αν υποθέσουμε πως θα του δοθεί μια καθαρή έξοδος, είναι πολύ λίγος και πολύ υποθηκευμένος ήδη σε δεσμεύσεις προκειμένου να γυρίσει το ματς. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε με την επίκληση μιας κάθαρσης η οποία δεν έχει ορατά αποτελέσματα, πολλώ δε μάλλον όταν σκιές αυθαιρεσίας βαρύνουν πλέον κι αυτήν την κυβέρνηση...

Το Μαξίμου εδώ και πολύ καιρό έχει μπει στον αστερισμό των συμψηφισμών: "Η Μπέτυ έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου εν μια νυκτί, αλλά η Μαρέβα ξεπλένει χρήματα με offshore", "ο Ρουβίκωνας κάνει ακτιβισμό, αλλά εσείς φάγατε τα δώρα τής Novartis και τα δάνεια των τραπεζών", για παράδειγμα. Την ίδια ώρα, δεν μπορεί ένα υποτίθεται ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να πείσει μερίδα βουλευτών του να αποδεχθεί την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, καταργεί την αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων και κάνει πίσω κάθε φορά που η εκκλησία τού πηγαίνει κόντρα. Με λίγα λόγια, όλο και θολώνουν οι διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ κι όλο γίνεται και πιο πειστικό το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος"...

Η Χρυσή Αυγή δεν θα χρειαστεί καν να περιοδεύσει στα νησιά...

Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίζεις συλλήβδην φασίστες τούς κατοίκους ενός νησιού επειδή ορισμένοι, όσοι κι αν ήταν αυτοί, ήθελαν να κάψουν ζωντανούς πρόσφυγες και μετανάστες. Και είναι, επίσης, πολύ εύκολο να τα βάζεις με τους κατοίκους των νησιών που έχουν υποστεί τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από την άνεση της Αθήνας ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής στα ηπειρωτικά τής χώρας...

Ούτε το πρόβλημα θα λυθεί αν ο Ν. Τόσκας δώσει εντολή να απομακρυνθούν από δρόμους και πλατείες οι απελπισμένοι τής Γης. Και πού θα πάνε δηλαδή; Στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης ή να τους ρίξουμε στη θάλασσα κι ας σωθούν όσοι ξέρουν κολύμπι κι έχουν δυνάμεις;...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση είχε σηκώσει τον κόσμο ανάποδα, και πολύ έκανε, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αμυγδαλέζα. Η κατάσταση σήμερα στη Μόρια και σε άλλους καταυλισμούς είναι η ίδια ή και χειρότερη, δίχως βεβαίως η ευθύνη να βαραίνει αποκλειστικώς την ελληνική κυβέρνηση...

Σε ευφημιστικά αποκαλούμενα "καμπ" στοιβάζονται μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, ενώ αυτά δεν μπορούν να φιλοξενήσουν με όρους στοιχειώδους ανθρωπισμού περισσότερους από μερικές χιλιάδες. Η Ευρώπη έχει κλείσει τα σύνορά της, την ίδια ώρα που βομβαρδίζει τη Συρία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προσφυγικές ροές...

Το ελληνικό κράτος, ωστόσο, συνελήφθη παντελώς απροετοίμαστο για να αναλάβει ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα κι ακόμα και τόσα χρόνια αργότερα δεν μπορούν να συντονιστούν οι φορείς του μεταξύ τους και με τις ΜΚΟ προκειμένου να δίνονται λύσεις. Πόσοι πρόσφυγες ακόμα θα χωρέσουν όπως όπως στα νησιά μέχρι να μετεγκατασταθούν στη χώρα; Πότε θα καταλάβουν οι φιλήσυχοι πολίτες των αστικών κέντρων πως αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση η Χρυσή Αυγή δεν θα χρειαστεί καν να περιοδεύσει στα νησιά για να συγκεντρώσει τρομακτικά ποσοστά;...

 

Οι σκοταδιστές λογοδοτούν στο παρελθόν, οι προοδευτικοί στο μέλλον...

Πριν 100 χρόνια, που δεν είναι μια μακρινή εποχή με ιστορικούς όρους, η καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας θεωρείτο "πράξις αντιχριστιανική, αντικοινωνική κι αντιπαιδαγωγική", το δικαίωμα του εκλέγεσθαι για τις γυναίκες "πράξις αντιοικογενειακή", όπως βεβαίως κι ο πολιτικός γάμος, ενώ ακόμα και η απαγόρευση της παιδικής εργασίας αντιμετωπιζόταν ως αντιεπιχειρηματική ενέργεια, όπως και η αναδιανομή τού κλήρου σε βάρος των τσιφλικάδων και υπέρ των κολίγων. Όσοι επιχείρησαν να πάνε την ελληνική κοινωνία ένα βήμα μπροστά κόντρα στο σκοταδισμό που επιβάλλει ο λαϊκισμός αποκαλούνταν "σατανάδες" ή "έκφυλοι"...

Για να έρθουμε και στα σύγχρονά μας, η απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όποιον έχει γεννηθεί κι ενηλικιωθεί στην Ελλάδα από γονείς μη γηγενείς, η δυνατότητα νομικής επιλογής φύλου κι ακόμα πιο πρόσφατα το δικαίωμα αναδοχής παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια εξομοιώνεται από τους ερασιτέχνες ή επαγγελματίες μισαλλόδοξους με έγκλημα εσχάτης προδοσίας τής πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Οι πρόγονοι, άλλωστε, αυτών των οπισθοδρομικών θεωρούσαν ξένους κι εκείνους που είχαν ανατραφεί στη Μικρά Ασία, στην Κωνσταντινούπολη, στον Πόντο κι οπουδήποτε αλλού πέρα από την Παλιά Ελλάδα. Αντιπρόεδρος, εξάλλου, ενός κόμματος που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τον τόπο για να τον ξαναχρεοκοπήσει εκτιμά πως η χούντα των συνταγματαρχών άφησε πίσω της μια οικονομία "κούκλα", που την κατάστρεψε ο ιδρυτής τής παράταξης την οποία υποτίθεται πως υπηρετεί τώρα κι όχι τις δικές του φιλοδοξίες...

Σε αυτό το τσουνάμι υπερσυντηρητισμού οι προοδευτικές δυνάμεις τής χώρας οφείλουν να απαντήσουν με ένα κοινό μέτωπο, το οποίο δεν θα κινείται μόνο αμυντικώς, αλλά κι επιθετικώς. Γιατί όχι, για παράδειγμα, και δικαίωμα υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια κι όχι απλώς αναδοχής; Οι πραγματικοί προοδευτικοί, άλλωστε, έχουν με το μέρος τους έναν πολύ ισχυρότερο σύμμαχο από τις ευκαιριακές δημοσκοπήσεις κι αυτός λέγεται μέλλον. Από τη στιγμή, επομένως, που λογοδοτούν στις επόμενες γενιές και τη δική τους έγκριση είναι που επιζητούν δεν έχουν να φοβούνται εκείνους που πολύ ευχαρίστως θα επέστρεφαν και στις σπηλιές προκειμένου να μην απολέσουν την απευθείας επαφή τους με το ξεπερασμένο χθες...

Δεν ξεβλαχέψαμε ποτέ...

Τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί και στις ίδιες ποσότητες, αφού κάποιοι έφαγαν λίγο ή πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους. Το μέσο για να συμβεί αυτό ήταν το εύκολο χρήμα, το οποίο διανεμόταν είτε ως διαφθορά είτε για τη συγκάλυψή της και το οποίο επέτρεπε σε αρκετούς να βιοπορίζονται δίχως να μουσκεύουν τα πόδια τους...

Αυτή η λογική υπηρετήθηκε από πολιτικούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και μιντιάρχες. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των τελευταίων ήταν ο Π. Κωστόπουλος, ο οποίος αξιοποίησε το κίνημα της ήσσονος προσπάθειας και το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να στήσει ένα μιντιακό όμιλο ο οποίος βασίστηκε στη λουστραρισμένη φτήνια προσώπων και ιδεών...

Τα περισσότερα από τα πρόσωπα- πρωταγωνιστές αυτής της εποχής έχουν σήμερα βρεθεί στο περιθώριο, κάποιοι μάλιστα έχουν καταδικαστεί κι από τη δικαιοσύνη. Η "ιδεολογία", ωστόσο, που ανάδειξαν κι αναδείχθηκαν μέσα από αυτή ζει και βασιλεύει ακόμα και ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων. Από τη μια σαρκάζουμε τον Π. Κωστόπουλο και το "ξεβλάχεμά" του κι από την άλλη περνούμε την ημέρα μας ασχολούμενοι ακριβώς με το λάιφσταϊλ το οποίο υποτίθεται πως κοροϊδεύουμε...

Το "hashtag" για τον Κωστόπουλο είναι το πιο δημοφιλές στο twitter, στο facebook οι περισσότεροι σχολιάζουν τον ξεπεσμένο μιντιάρχη και νυν σαντουϊτσά κι όταν δεν κάνουν αυτό ασχολούνται με το "MasterChef", το "Survivor" και λοιπά τηλεσκουπίδια. Και φυσικά η Ελλάδα αναστενάζει στα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ, στο διαδικτυακό στοίχημα και στα λαχεία που θα φέρουν τον άκοπο πλουτισμό που τόσο ονειρευόμαστε για την πάρτη μας...

Στην ουσία το μόνο που έχει αλλάξει από το 2010 δεν είναι η νοοτροπία μας, αλλά το ότι αναγκαζόμαστε να την υπηρετούμε με λιγότερα χρήματα στην τσέπη. Κατά τα άλλα περιμένουμε μια αφορμή για να δικαιολογήσουμε ξανά τη νωθρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας και, κυρίως, το ρόλο μας στην κοινωνία. Οι περισσότεροι ανάμεσά μας, για παράδειγμα, θα σταματούσαμε να εργαζόμαστε αν κερδίζαμε το τζακ ποτ στο Τζόκερ γιατί η επιλογή εργασίας που έχουμε κάνει δεν μας ικανοποιεί και το ραχάτι είναι πάντοτε βολικότερο της δημιουργίας...

Ο Π. Κωστόπουλος, επομένως, δεν είναι το φάντασμα από το παρελθόν που στοιχειώνει τα όνειρά μας, αλλά το ίδιο μας το όνειρο. Κι αν τον βρίζουμε δεν το πράττουμε χάριν αυτοκριτικής, αλλά από φθόνο για το βίο που θέλουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς αλλά μονίμως μας ξεφεύγει από τα χέρια...

Ο Μακρόν ως ευχή και κατάρα...

Ο Εμ. Μακρόν, ίσως και γιατί ανήκουμε στην ίδια γενιά, δεν μου είναι αντιπαθής, μολονότι η πολιτική του ατζέντα βασίζεται στο "τσιμπολόγημα" θέσεων της Αριστεράς και της δεξιάς, που μερικές φορές καταλήγει σε αχταρμά. Η Γαλλία, πάντως, και συνεπακόλουθα η Ευρώπη είχε ανάγκη, μετά από χρόνια, από έναν ισχυρό Γάλλο πρόεδρο με ευρωπαϊκό όραμα. Κι αν μη τι άλλο, οι θέσεις που εξέφρασε ο Εμ. Μακρόν στην Πνύκα, στη Σορβόνη κι αυτήν την εβδομάδα στο Στρασβούργο υπέρ τής δημοκρατίας και κατά τού αυταρχισμού βρίσκουν σύμφωνους πολλούς προοδευτικούς, όχι μόνο κατ' όνομα αλλά και στην ουσία, πολίτες...

Από την άλλη, ωστόσο, στην πολιτική του πρακτική ο Εμ. Μακρόν πολλές φορές συγχέει την προώθηση της μεταρρυθμιστικής του ατζέντας κόντρα στο λαϊκισμό με το πολιτικό μπούλινγκ. Τον έχουμε δει, για παράδειγμα, να απευθύνεται αρκετές φορές με σκαιό τρόπο σε εργαζόμενους, συνδικαλιστές, σε οποιονδήποτε αντιδρά στις αλλαγές του, ενώ το ίδιο έπραξε και στο Ευρωκοινοβούλιο όταν στριμώχτηκε για την επίθεση στη Συρία. Ο ηγέτης είναι αλήθεια ότι οφείλει να πατά πόδι για να υλοποιεί τις πολιτικές του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όποιος διαμαρτύρεται ή καταγγέλλει τις πρακτικές του έχει πάντοτε και μόνο άδικο...

Όπως κι αν έχει, ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει κινητοποιήσει την Ευρώπη κι έχει αναζωογονήσει ένα διάλογο ο οποίος είχε τελματώσει. Εκμεταλλευόμενος το Brexit και την αποδυνάμωση της Ανγκ. Μέρκελ έχει βγει μπροστά. Το ζητούμενο είναι, βεβαίως, να καθοριστεί μια ευρωπαϊκή πορεία η οποία, ανάμεσα σε άλλα, θα ενισχύει και το αίσθημα ισονομίας για όλους όσοι κατοικούν στη Γηραιά Ήπειρο. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί αν θεσμοθετηθεί η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και νομιμοποιηθούν στην ουσία οι λόγοι για τους οποίους όλο και λιγότεροι αισθάνονται Ευρωπαίοι ή είναι υπερήφανοι γι' αυτό...

Ο κόσμος μας γενικότερα θα γίνει πιο ασφαλής όταν η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισοπολιτεία καταστούν ο κανόνας. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε κάνει γι' άλλη μια φορά μια τρύπα στο νερό επιτρέποντας την ανάδυση στην εξουσία αυτού που υποτίθεται πως ο Εμ. Μακρόν μάχεται, δηλαδή του αυταρχισμού ...

Εξωτερική πολιτική με όρους ριάλιτι σόου...

Αν οι δρόμοι στο κέντρο τής Αθήνας μεταφράζονταν στα αγγλικά, οι τουρίστες θα πίστευαν ότι οι Έλληνες είναι το πιο φιλοβασιλικό έθνος στον κόσμο: Βασιλέως Κωνσταντίνου, Όθωνος, Βασιλίσσης Αμαλίας, Βασιλίσσης Όλγας, Βασιλίσσης Σοφίας είναι μόνο μερικά παραδείγματα.

Και για να μην μένει παραπονούμενη και η αντίπαλη παράταξη του Εθνικού Διχασμού, ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχει δώσει το όνομά του σε πλείστες ακόμα οδούς, αεροδρόμια, σχολεία κι ό,τι άλλο σκεφτεί κανείς. Είναι λογικό, επομένως, η ελληνική πρωτεύουσα να έχει σε κεντρικό σημείο της άγαλμα ενός πρώην προέδρου των ΗΠΑ, του Χ. Τρούμαν, κατάλοιπο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, όταν οι Αμερικανοί θεωρούνταν οι προστάτες τού πολιτεύματός μας και οι Αριστεροί εθνικά μιάσματα...

Διαχρονικό μειονέκτημα της Αριστεράς είναι πως δεν συνδέει συχνά τις ενέργειές της με την επίτευξη ουσιαστικών αποτελεσμάτων, αλλά με την πρόκληση εντυπώσεων. Αν οι, κατά τα άλλα φιλειρηνιστές, διαδηλωτές γκρέμιζαν το άγαλμα του Τρούμαν, προκαλούσαν δηλαδή φθορά δημόσιας περιουσίας, τι θα επιτύγχαναν;

Θα αποφάσιζε ο Ντ. Τραμπ να ακολουθήσει το δρόμο τού διαλόγου για τη Συρία και θα εγκατέλειπε κάθε ιμπεριαλιστική του πολιτική; Κι αν ακόμα το επιχείρημα εστιάζει στο συμβολισμό, γιατί δεν αρκεί μια ειρηνική πορεία και πρέπει αυτή να συνδυαστεί με βανδαλισμό; "Για να προκληθεί ντόρος και να παίξουν σχετικά βίντεο παντού", έρχεται η απάντηση εκείνων που πιστεύουν ότι μάχονται το τέρας πιθηκίζοντας τις μεθόδους του...

Ο συνδυασμός τής τοποθέτησης ελληνικής σημαίας στους Ανθρωποφάγους από μέλη τής "Θύρας 7" και της απόπειρας κατεδάφισης του αγάλματος Τρούμαν μαρτυρά, από την άλλη, κι αδυναμία τής συντεταγμένης πολιτείας να επιβάλει μια ξεκάθαρη εθνική γραμμή στην εξωτερική μας πολιτική, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά. Η σχετική ευθύνη βαραίνει τους πάντες, ιδίως όσους αλλάζουν άποψη με βάση πού φυσά ο άνεμος των δημοσκοπήσεων.

Γι' αυτό και είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας στο οποίο θα τηρούνται πρακτικά και θα είναι επιφορτισμένο να χαράσσει και να τηρεί τις εθνικές θέσεις μακριά από τις σκοπιμότητες των εκλογικών κύκλων. Αυτός ο τόπος δεν αντέχει νέους εθνικούς διχασμούς, ιδίως για μη ιδεολογικά ζητήματα, μόνο και μόνο για μικροκομματικά οφέλη...

Ανθρωποφάγοι, τουρκοφάγοι, εν τέλει ηλίθιοι...

Η πικρή αλήθεια είναι ότι βραχονησίδες στο Αιγαίο, με εμβληματικότερες τα Ίμια, έχουν ντε φάκτο μετατραπεί σε γκρίζες ζώνες εξαιτίας τής τουρκικής επιθετικότητας. Κι αν δεν με πιστεύετε, επιχειρήστε να πατήσετε το πόδι σας σε μία από αυτές, πολλώ δε μάλλον να υψώσετε την ελληνική σημαία, και μετά αν δεν προκληθεί θερμό επεισόδιο θα εκπλαγώ περισσότερο κι από την κατάκτηση του Euro το 2004. Το να ισχυριζόμαστε, επομένως, πως η εδαφική μας κυριαρχία είναι αδιαπραγμάτευτη, αλλά στην πράξη να φοβόμαστε ακόμα και να βάλουμε κατσίκια στις βραχονησίδες υποδηλώνει κούφια ρητορική με αποκλειστικό σκοπό την εσωτερική αποχαύνωση...

Από εκεί και πέρα, ωστόσο, ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς ξεχωριστά πόσο πατριωτικό και συνετό είναι να ρίχνει λάδι στη φωτιά, όπως συνέβη με τους αφελείς προβοκάτορες στους Ανθρωποφάγους, οι οποίοι θέλησαν να πυροδοτήσουν ένα επεισόδιο τύπου Ιμίων φορώντας μπλούζες τής Θύρας 7. Δεν είμαι υπέρμαχος του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία, μόνο που υπάρχουν πολύ ευφυέστεροι τρόποι να αντεπιτεθείς στον εξ ανατολών γείτονα από το να συμβάλεις στην πρόκληση πολεμικής σύρραξης...

Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, και με αφορμή τους κρατούμενους Έλληνες αξιωματικούς να θέσουμε στα διεθνή φόρα ζήτημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία. Αναγνωρίζω ότι δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο το "αέρα πατέρα", αλλά μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικό...

Είναι γνωστό ότι πολλοί ανάμεσά μας πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι ο ομφαλός τής Γης κι επομένως ό,τι και να συμβαίνει στον πλανήτη έχει στόχο να καταστρέψει τη χώρα και τον περιούσιο λαό της. Με αυτό το σκεπτικό, για παράδειγμα, ο Ρ. Τ. Ερντογάν δεν αναμοχλεύει πάθη στο Αιγαίο γιατί βρίσκεται σε πόλεμο και στρατηγικό αδιέξοδο στη Συρία, αλλά γιατί η χώρα μας είναι το "φιλέτο" που θέλει να καταβροχθίσει. Ούτε καν την Κύπρο και τις γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες υπολογίζουν οι ίδιοι αναλυτές εκ του προχείρου...

Με αυτά και με εκείνα συνεπώς, ακόμα κι αν ήταν υποκινούμενοι όσοι τοποθέτησαν τη σημαία στους Ανθρωποφάγους λειτούργησαν ως συνδιαμορφωτές τής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δίχως να ρωτήσουν κανέναν θεσμικώς υπόλογο.  Και φυσικά δοξάζονται από όλους όσοι ταυτίζουν τη διπλωματία με το γιουρούσι κι ό,τι προκύψει από αυτό...

Διδάσκει δημοκρατία τον πλανήτη η χώρα που ο πρόεδρός της πήρε λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του...

Η Ιστορία μάς παραδίδει το ένα μάθημα μετά από το άλλο, αλλά η ανθρωπότητα επιμένει να μένει μετεξεταστέα. Αν οι πυραυλικές επιθέσεις των Αμερικανών, των Βρετανών και των Γάλλων ήταν οι πρώτες τέτοιες απόπειρες για να συνετιστούν οι "κακοί" τού πλανήτη- αν υποθέσουμε πως αυτά είναι τα κίνητρά τους, κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλλω- μπορεί και να έλεγα κυνικά "δεν βαριέσαι, ας σκοτωθούν και μερικά γυναικόπαιδα για το ευρύτερο καλό".

Δεν συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο όχι μόνο σε σύγκριση με την αρχαιότητα, το μεσαίωνα ή τους τελευταίους αιώνες, αλλά ακόμα και σε σχέση με τον 21ο αιώνα. Οι Αμερικανοί εισέβαλαν μετά από την 11η Σεπτεμβρίου στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, οργάνωσαν την "αραβική άνοιξη" και στήριξαν κάποια στιγμή ακόμα και τον ISIS στη Συρία. Έγινε ο κόσμος μας ασφαλέστερος και πιο ειρηνικός; Την απάντηση την ξέρετε...

Οι ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια έχουν αυτόκλητα αναλάβει το ρόλο τού διεθνούς χωροφύλακα στο όνομα ενός πολύ αμφίβολου ηθικού πλεονεκτήματός τους. Μιλούν, για παράδειγμα, για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στις αραβικές χώρες όταν ο ίδιος τους ο σημερινός πρόεδρος βρίσκεται στο Λευκό Οίκο έχοντας συγκεντρώσει μικρότερο αριθμό ψήφων από την ανθυποψήφιά του το 2016 κι όταν ο πρόεδρός τους το 2001 είχε εκλεγεί για μερικές εκατοντάδες ψήφους που του είχε χαρίσει ο κυβερνήτης αδερφός του. Η χώρα όπου ακόμα ισχύει η θανατική ποινή, όπου μαύροι σκοτώνονται για ψύλλου πήδημα από λευκούς αστυνομικούς κι όπου οι κοινωνικές ανισότητες είναι κραυγαλέες οφείλει πρώτα μια βαθιά ενδοσκόπηση πριν δείξει με το δάχτυλο οποιοδήποτε άλλο κράτος δεν φτάνει τα δήθεν δικά της υψηλά στάνταρ...

Τα χέρια τού Μπ. αλ Άσαντ είναι βουτηγμένα στο αίμα των Σύριων, όπως παλιότερα των ταλιμπάν στα χέρια των Αφγανών, του Σαντάμ στων Ιρακινών και του Γκαντάφι στων Λίβυων. Η κατάρρευσή τους, ωστόσο, πόσο βοήθησε τις χώρες τους να βρουν το βηματισμό τους και την παγκόσμια κοινότητα να μην φοβάται τον κάθε "λύκο", μοναχικό ή όχι, ο οποίος είναι έτοιμος να σκορπίσει τον θάνατο με μια τρομοκρατική του ενέργεια;...

Η διεθνής επέμβαση μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο όταν μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα, όχι όταν τα κάνει χειρότερα, όπως και σήμερα στην περίπτωση της Συρίας. Ας καταλάβει κάποτε η Δύση ότι μπορεί και να μην είναι ο παράδεισος που πιστεύει η ίδια ότι είναι και θέλει να εμφυτεύσει κι αλλού...

"Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ"...

Ο θάνατος του Γιώργου Μπαλταδώρου επιβεβαιώνει άλλη μια εθνική παθογένεια, την αναζήτηση ηρώων σε κάθε ευκαιρία. Κι ως γνωστόν, αλίμονο στα έθνη που χρειάζονται ήρωες. Έχουμε, όμως, τόσο πολύ χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό που στο τέλος στερεύουμε από επίθετα.

Μην ξεχνάτε, άλλωστε, πως για πολλούς ανάμεσά μας ακόμα και οι δύο Έλληνες αξιωματικοί που βρίσκονται στις φυλακές Αδριανούπολης είναι ήρωες μολονότι όλα ξεκίνησαν είτε από δικό τους λάθος είτε από απαγωγή τους κατά την ώρα που επιτελούσαν το επαγγελματικό καθήκον τους. Πληρώνονται, δηλαδή, για να βρίσκονται στα σύνορα του Έβρου κι αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνει να αναρωτιόμαστε, πολλώ δε μάλλον όταν δεν πληροφορούμαι κανένα βασανισμό τους από το τουρκικό καθεστώς για να αποκαλύψουν κρατικά μυστικά...

Ακούω ήδη τις ιαχές σας: "Αφού δεν χρειάζεται ηρωισμός, αλλά επαγγελματική ευσυνειδησία για να κάνεις τις δουλειές των πιλότων και των αξιωματικών γιατί δεν τις κάνεις εσύ"; Ο Μπαλταδώρος και οι υπόλοιποι Έλληνες πιλότοι είναι πολύ γενναίοι, αφού ελάχιστοι συνάδελφοί τους στον κόσμο αναγκάζονται να πετούν καθημερινώς με αεροσκάφη που είναι ελλιπώς συντηρημένα για να αναχαιτίζουν εχθρικά πολεμικά αεροπλάνα. Και γι' αυτό και μόνο τους βγάζω το καπέλο...

Τους συμπεριλαμβάνω στην ευρεία κατηγορία των ηρώων γιατί διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε καθημερινή βάση δίχως τα υλικά ανταλλάγματα να είναι σπουδαία ή σε αντιστοιχία με τον κίνδυνο στον οποίο θέτουν τη ζωή τους. Οι αξιωματικοί, ωστόσο, στον Έβρο αποτέλεσαν θύματα των περιστάσεων, όπως τόσες φορές άλλωστε αποτελούν οι απλοί πολίτες όταν οι πολιτικές ηγεσίες οραματίζονται τη δόξα τους πάνω στο αίμα των άλλων...

Μακάρι ο θάνατος του Γιώργου Μπαλταδώρου να ήταν ο τελευταίος στο Αιγαίο ο οποίος να σχετίζεται με μια "προαιώνια" αντιπαλότητα η οποία έχει γεννήσει μυριάδες τραγωδίες. Θα ήμουν αφελής όμως αν πίστευα ότι αύριο θα σταματούσαν οι παραβάσεις και παραβιάσεις από τα τουρκικά αεροσκάφη ή τα επεισόδια τα οποία μπορεί να γίνουν και θερμά.

Πολλώ δε μάλλον όταν όλη η νοτιοανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή μυρίζουν μπαρούτι κι όταν τέτοιοι θάνατοι αντί να μας κάνουν να σκεφτόμαστε την ειρήνη ανακυκλώνουν πολεμοκάπηλους εθνικισμούς. Κι αυτή είναι η μεγάλη ήττα δύο λαών, του ελληνικού και του τουρκικού, που θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουν καταλάβει ότι η γεωγραφία τούς επιβάλλει να μάθουν να ζουν σεβόμενοι ο ένας τον άλλο κι όχι να υποκύπτουν σε δεκάρικους μίσους ένθεν κακείθεν...

 

Ο Αμερικανός Καμμένος ο μεγαλύτερος παγκόσμιος μπελάς...

Σε αντίθεση με πολλούς συμπατριώτες μου, δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές τού Βλ. Πούτιν. Ίσως γιατί δεν συγχέω την αυταρχικότητα με την ηγεσία, την αποφασιστικότητα με τη δολοφονία των πολιτικών μου αντιπάλων ή την πυγμή με τη φίμωση όσων με αντιπολιτεύονται. Ειδικότερα όσον αφορά τη Συρία, ο πρόεδρος της Ρωσίας έχει συνδέσει τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας του με έναν ηγέτη, τον Μπ. αλ Άσαντ, ο οποίος δεν έχει διστάσει, όσο βέβαιοι μπορούμε να είμαστε γι' αυτό, να χρησιμοποιήσει ακόμα και χημικά σε βάρος των πολιτών του για να διατηρηθεί στην εξουσία. Φυσικά και τα κράτη έχουν μόνο συμφέροντα, ωστόσο αν το διεθνές δίκαιο δεν θέτει κάποια όρια και κυρίως αν αυτά δεν τηρούνται, τότε απλώς προετοιμάζουμε τις πολεμικές συρράξεις, ίσως και παγκόσμιες, του μέλλοντος...

Από εκεί και πέρα, ωστόσο, η Δύση έχει προσβληθεί από έναν αντιρωσισμό ο οποίος δεν έχει πάντοτε σύνδεση με τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά παραπέμπει περισσότερο στον Ψυχρό Πόλεμο. Από την ειρηνική προσάρτηση της Κριμαίας και τον εμφύλιο στην Ουκρανία έχει επιβληθεί στη Ρωσία από την ΕΕ και τις ΗΠΑ ένα οικονομικό εμπάργκο που δεν διευκολύνει την προσέγγιση των δύο πλευρών, αν αυτός είναι ο στόχος.

Και στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών για το κατά πόσο η Μόσχα συνέδραμε τον Ντ. Τραμπ στο να γίνει "πλανητάρχης". Αν οι Αμερικανοί ήθελαν να είναι έντιμοι απέναντι στο δικό τους βρόμικο παρελθόν και παρόν, θα όφειλαν να  παραδεχθούν ότι ο Ντ. Τραμπ εκλέχθηκε πρόεδρος και δεν εγκαταστάθηκε στο αξίωμά του ύστερα από πραξικόπημα, όπως έχει συμβεί σε τόσες "μπανανίες" ανά τον κόσμο με τη συνδρομή τής CIA κι άλλων "ευαγών" αμερικανικών ιδρυμάτων και παραϊδρυμάτων...

Δυστυχώς σε μια εποχή όπου αρκεί μια σπίθα για να ανάψει μια μεγάλη φωτιά, στο Λευκό Οίκο κατοικοεδρεύει ένας πολύ επικίνδυνος ερασιτέχνης, ο οποίος δεν έχει ιδέα από στρατηγική και διπλωματία κι απομακρύνει από δίπλα του κι όσους ξέρουν. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να τουιτάρει Αμερικανός πρόεδρος "ετοιμαστείτε να σας ρίξουμε τους πυραύλους" σαν να μιλά στους κολλητούς του σε χαμπουργκεράδικο κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες. Αν ο Π. Καμμένος και οι ρητορικές του προκλήσεις είναι ικανές να προκαλέσουν ακόμα και θερμό επεισόδιο΄με την Τουρκία, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί με τις λεκτικές ακροβασίες Τραμπ, οι οποίες βασίζονται στην άγνοια, στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία. Το κοκτέιλ γίνεται όλο και πιο τοξικό...

Ο τζιχαντισμός το παραμελημένο αποπαίδι τής χριστιανικής Δύσης...

Στη Συρία κανένας από τους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους δεν είναι αθώος των χιλιάδων λίτρων αίματος που έχουν χυθεί προκειμένου κάποιοι να παραμείνουν ή να κερδίσουν την εξουσία ή κάποιοι άλλοι να διατηρήσουν ή να κερδίσουν σφαίρες επιρροής. Και είναι ντροπή για την ανθρωπότητα να συγκλονίζεται από τα όσα συμβαίνουν στη μαρτυρική αυτή χώρα μόνο όταν αντικρίζει νεκρά γυναικόπαιδα ή θύματα χημικών αερίων...

Φυσικά και συνιστά παραβίαση του δικαίου τού πολέμου- άλλος ένας κυνικότατος νεολογισμός- να δολοφονείς άμαχο πληθυσμό ή ακόμα κι εμπόλεμους με βασανιστικό τρόπο. Συνιστά, ωστόσο, όνειδος και μόνο η δολοφονία ανθρώπου από άνθρωπο με μόνο ουσιαστικό κίνητρο την εξουσία ή τον πλούτο που απορρέει από αυτή...

Ο Μπ. αλ Ασαντ, η αντιπολίτευση, ο ISIS, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, όλοι τους έχουν βάλει το λιθαράκι τους ώστε να μαίνεται ο εμφύλιος στη Συρία εφτά χρόνια μετά από την έναρξή του. Σε αυτό το πλαίσιο δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ζύγι για να μετρήσω ποιος ευθύνεται περισσότερο και ποιος λιγότερο γιατί αυτή είναι μια εργασία που ανήκει στους ιστορικούς τού μέλλοντος. Αν δεν ανοίξουν διπλωματικοί φάκελοι, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.

Το ότι, ωστόσο, η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να αποτελεί διεθνές πεδίο βολής δεν οφείλεται στο δήθεν πολεμικό DNA των "βάρβαρων" ως επί το πλείστον μουσουλμάνων κατοίκων της, αλλά μπορεί να συσχετιστεί ευθέως με το ότι τα σημερινά σύνορα μετά από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαμορφώθηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις στο χάρτη και με βάση την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, δίχως να ληφθούν υπόψη οι ιδιαιτερότητες- εθνοτικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές- της περιοχής. Και για να μην πηγαίνουμε τόσο βαθιά στο παρελθόν, ας αναλογιστούν οι ΗΠΑ πόσο ωφέλησαν τελικώς τη Μέση Ανατολή και γενικότερα την κοινωνική ειρήνη κι ασφάλεια σε όλο τον πλανήτη οι εισβολές της στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή και στη Λιβύη με μπροστάρηδες άλλους χρήσιμους ηλίθιους πριν αποφασίσει μια νέα στη Συρία. Ο τζιχαντισμός είναι το παραμελημένο αποπαίδι τής χριστιανικής Δύσης...

It's always the economy stupid...

Συνιστά μονοδιάστατη ανάλυση να αποδίδουμε την θριαμβευτική επανεκλογή τού ακροδεξιού Β. Όρμπαν στην Ουγγαρία στην απάνθρωπη στάση του απέναντι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Αν η ουγγρική οικονομία δεν είχε ανακάμψει επί των ημερών του, όσους ξένους κι αν απόκλειε με τους φράχτες του, ακόμα κι αν άνοιγε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα χιτλερικά πρότυπα, δεν θα είχε καταφέρει να διατηρηθεί στην εξουσία. Κι αυτό γιατί στην Ουγγαρία κι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο το προλεταριάτο παραμένει λούμπεν δεν είναι η πιστή τήρηση, για παράδειγμα, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δίνει εκλογικές νίκες, αλλά η οικονομία, το πόσο γεμάτη ή άδεια είναι η τσέπη τού μέσου ψηφοφόρου όταν βρίσκεται στο παραβάν...

Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για την Ελλάδα. Όσα πανηγύρια κι αν στήσει ο Αλ. Τσίπρας για την τυπική έξοδο από τα μνημόνια το καλοκαίρι, δεν θα κατορθώσει να πείσει κανέναν όσο η ανεργία παραμένει πάνω από το 20%, οι θέσεις εργασίας είναι ημιαπασχόλησης  και κακοπληρωμένες ή όσο οι φόροι και οι ασφαλιστικές και λοιπές εισφορές και χαράτσια βρίσκονται στα ύψη. Όσο η μεσαία τάξη θα εξακολουθεί να αισθάνεται το ζωνάρι σφιγμένο και την θηλιά περασμένη στο λαιμό της ο πρωθυπουργός θα αναβάλλει από μήνα σε μήνα κι από χρόνο σε χρόνο την εκλογική αναμέτρηση, με το πιθανότερο σενάριο να παραμένει η εξάντληση της τετραετίας...

Ούτε φυσικά θα μπορέσει να έρθει η ανάκαμψη αν δεν πάψουμε να συντηρούμε και μόνοι μας ένα πολεμικό κλίμα με την Τουρκία, που ναι μεν δεν προκαλέσαμε, αλλά δείχνουμε αποφασισμένοι να το διατηρούμε είτε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία είτε για την εξυπηρέτηση χυδαίων σκοπιμοτήτων, οικονομικών και μη. Ο εθνικισμός, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση Όρμπαν, αποτελεί μια πολύ επικερδή μπίζνα κι όσο συνδυάζεται με την οικονομική δυσπραγία τόσο πιο επικίνδυνος θα γίνεται. Ιδίως όταν συντηρείται κι από εκείνους στην Αριστερά οι οποίοι θα όφειλαν να είναι οι πρώτοι που τον πολεμούν...

Οι Αμβρόσιοι προσμένουν την ανάσταση εκείνου που σήμερα θα σταύρωναν με τα ίδια τους τα χέρια...

Καλώ την εκκλησία της Ελλάδος και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να αφορίσουν πάραυτα τον πατριάρχη Αλεξανδρείας! Από πού κι ως πού ο Θεόδωρος τολμά να πηγαίνει κόντρα στην επίσημη γραμμή τής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και να υποστηρίζει πως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι άρρωστοι, ενώ σε αντίθεση με πολλούς άλλους ιεράρχες δεν έχει πρόβλημα να βουτά τα πόδια του στη λάσπη και να συναναστρέφεται, για παράδειγμα, χολερικούς στην Αφρική κι όχι μεγαλοεπιχειρηματίες σε κοσμικά σαλόνια; Δεν κατανοεί επιτέλους αυτός ο Θεόδωρος πως χαλά τη σούπα την οποία με κόπο έχουν βρομίσει συνάδελφοί του όπως ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος ή ο Πειραιώς Σεραφείμ;...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν κι άλλοι ιερείς και ιεράρχες όπως ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, οι οποίοι παίρνουν στα σοβαρά το ρόλο τους ως υπηρέτες τού Ιησού και κατά συνέπεια της ανθρωπότητας. Το γενικό στίγμα, ωστόσο, σε κάθε τομέα το δίνει η κεφαλή κι αυτή, στην Ελλάδα τουλάχιστον, μυρίζει άσχημα...

Το μεγάλο πρόβλημα, εξάλλου, δεν είναι τόσο οι Αμβρόσιοι, οι Σεραφείμ ή οι Aνθιμοι, που ζουν μέσα στο σκοταδισμό και στη μισαλλοδοξία, αλλά η ηγεσία η οποία είτε επικροτεί είτε ανέχεται έναν εμετικό λόγο που εκτοξεύει ρατσισμό και μίσος με την πρώτη ευκαιρία. Ο Ιερώνυμος ξεκίνησε την θητεία του ως φωνή τής λογικής κόντρα στην εθνικιστική κι οπισθοδρομική ρητορική τού προκατόχου του και καταλήγει σήμερα σαν και τα μούτρα τού Χριστόδουλου...

Αν ο Αλ. Τσίπρας πιστεύει αυτά που λέει περί προοδευτικών μεταρρυθμίσεων επ' αφορμής τής Συνταγματικής Αναθεώρησης, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό να προχωρήσει στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, ο οποίος θα μας απαλλάξει κι από συντηρητικές αποφάσεις όπως αυτές που εκδίδει κατά καιρούς το ΣτΕ. Οι τραγοπαπάδες μπορούν αν το επιθυμούν να επιβάλλουν νηστεία 365 ημέρες το χρόνο στο ποίμνιό τους κι αυτομαστίγωμα στην περίπτωση παραβίασής της, καθώς και να του απαγορεύουν τις συναναστροφές με γκέι, τραβεστί και ξένους...

Το περιεχόμενο, ωστόσο, των σχολικών βιβλίων, η απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δημόσια κτίρια ή η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η άσκηση εξωτερικής πολιτικής θα είναι αποκλειστικό προνόμιο της νομοθετικής κι εκτελεστικής εξουσίας. Φυσικά θα έχουν δικαίωμα οι ιεράρχες να συμβουλεύουν ή να διοργανώνουν συλλαλητήρια, αλλά κανένα δικαστήριο δεν θα δικαιούται να επικαλείται συνταγματικά άρθρα για να μας γυρίζει στο μεσαίωνα. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, αν εκείνοι που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί διαθέτουν τα κότσια να τα βάλουν με το πιο βαθύ εν Ελλάδι κράτος, το εκκλησιαστικό...

Υ.Γ.: Όπως κι αν έχει, καλό Πάσχα σε όλες κι όλους, ραντεβού την Τρίτη του Πάσχα!   

Αξίζει να πεθάνουμε για το κινητό μας τηλέφωνο;...

Ζω πάνω από 20 χρόνια στην Αθήνα δίχως να με έχουν κλέψει, ληστέψει, βιάσει ή σκοτώσει. Το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα που κατοικούν στην ελληνική πρωτεύουσα. Ενδεχομένως αύριο μεθαύριο να μου συμβεί κάτι από όλα αυτά, αλίμονο όμως αν χρησιμοποιήσω κάτι που θα έχει λάβει χώρα μία φορά στην εικοσαετία για να ισχυριστώ πως αυξήθηκε η εγκληματικότητα και να αρχίσω να τρομοκρατώ τους άλλους γύρω μου.

Ούτε τα στοιχεία τής αστυνομίας, άλλωστε, βεβαιώνουν κάτι τέτοιο ούτε είναι η πρώτη φορά που ληστές πυροβόλησαν τον ιδιοκτήτη ή επιτέθηκαν σε ηλικιωμένο, όπως συνέβη την τελευταία εβδομάδα. Όποιος, επομένως, καλλιεργεί την ανασφάλεια των πολιτών εκμεταλλεύεται φοβικά ένστικτα για δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς, πολιτικούς και μη,...

Από την άλλη, όμως, δεν ασπάζομαι τον "ωχαδερφισμό" με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα ο αρμόδιος υπουργός. Βεβαίως κι εγκληματικότητα πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχει κι αυτή είναι πολυπαραγοντική, αφού σχετίζεται από την κοινωνική αδικία έως το έλλειμμα παιδείας, τον εύκολο πλουτισμό και την αγάπη για την παρανομία.

Θα προτιμούσα, ωστόσο, από τον Ν. Τόσκα να κάνει με τα μέσα που διαθέτει όσα περισσότερα μπορεί- δεν είναι κακό, για παράδειγμα, να κυκλοφορούν αστυνομικοί στις γειτονιές, αν δεν το παίζουν καουμπόηδες- κι όχι να συμβουλεύει την κοινωνία να αλλάζει πλευρό αν κάποιος μπουκάρει στο σπίτι της. Το μαστίγιο δεν είναι τις περισσότερες φορές η λύση, αλλά ορισμένες είναι...

Αλίμονο, όμως, επίσης αν νομιμοποιήσουμε την αυτοδικία και τη βαφτίσουμε αυτοάμυνα. Δεν είναι ορθολογική αντιμετώπιση να πυροβολήσουμε έναν ληστή ακόμα κι αν είναι ένοπλος, αφού σε ένα κράτος δικαίου η ανθρώπινη ζωή, έστω κι ενός εγκληματία, είναι ανώτερη αξία από τα λεφτά, τα χρυσαφικά ή τα γκάτζετ μας. Όποιος, επομένως, πιστεύει ότι οπλοφορώντας και χρησιμοποιώντας το όπλο του προστατεύει καλύτερα την περιουσία του, ακόμα κι αν απαξιώνει τη ζωή τού ληστή, θα πρέπει να το σκεφτεί και μια και δυο φορές αν αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γλιτώσει προσωπικά του αντικείμενα.

Δείτε το και φιλοσοφικώς ημέρες που είναι και τιμάμε υποτίθεται αυτόν που έλεγε όταν έχουμε δύο χιτώνες να δίνουμε τον ένα: αξίζει να πεθάνουμε για ένα κινητό τηλέφωνο;...

Αποκαλούν τον Ερντογάν όπως στα καφενεία και το λένε εξωτερική πολιτική...

Στην Ελλάδα αυτοσυντηρούμαστε με μύθους, όπως για παράδειγμα ότι οι ξένοι μπορεί να μπερδεύονται και να θεωρούν τον Αλέξανδρο τον ΙΙΙ Σκοπιανό επειδή οι βόρειοι γείτονες χρησιμοποιούν το "Μακεδονία" στην ονομασία τους. Με τον ίδιο τρόπο σκέψης αρκετοί πιστεύουν ότι υπάρχουν εκεί έξω πολλοί οι οποίοι να θεωρούν τον Ρ. Τ. Ερντογάν πρότυπο δημοκρατικού ηγέτη, γι' αυτό κι ορθώς έπραξε το Μαξίμου και τον χαρακτήρισε "σουλτάνο", όπως κάνει κι ο μέσος Έλληνας στο καφενείο...

Για άλλη μια φορά, ωστόσο, η πολιτική ηγεσία τής χώρας αντιμετωπίζει την εξωτερική πολιτική με όρους εσωτερικής επικοινωνίας. Μας ενοχλεί όταν βλέπουμε τον Ερντογάν με στολή παραλλαγής, μολονότι η χώρα του βρίσκεται πράγματι σε πόλεμο στη Συρία, αλλά είναι απλό "χάπενινγκ" όταν τον αντιγράφουν οι Τσίπρας- Καμμένος. Κορυφαίο παράδειγμα, εξάλλου, επικοινωνιακής επιπολαιότητας ήταν η παντελώς άκαιρη πρόσκληση του προέδρου τής Τουρκίας στη χώρα μας πριν μερικούς μήνες...

Οι αξιωματικοί μας δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην Ελλάδα και η Τουρκία δεν θα σταματήσει να "γκριζάρει" το Αιγαίο ή να εισέρχεται στην κυπριακή ΑΟΖ ακόμα κι αν στο πρωθυπουργικό γραφείο αποκαλέσουν μαλάκα τον Ρ. Τ. Ερντογάν. Ούτε δίνουμε σήμα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας όταν απαντάμε στα "mind games" του Τούρκου προέδρου στο ύφος που θα επέλεγε κι ο ίδιος. Κι αυτό όχι γιατί απέναντί μας έχουμε τον πιο προβλέψιμο από τους ηγέτες, αλλά επειδή δίνουμε αφορμές ώστε να ενεργοποιηθεί το σενάριο του ατυχήματος, το οποίο είναι αυτήν τη στιγμή κι ο μεγαλύτερος ρεαλιστικός κίνδυνος...

Οι χώρες δεν θα πρέπει να οδηγούνται σε πολεμικές συρράξεις- ακόμα κι αν οδηγηθούμε σε μία τέτοια με την Τουρκία δεν θα κρατήσει περισσότερο από μερικές ημέρες- κατόπιν λαϊκής απαίτησης ή κατόπιν σχετικών δημοσκοπικών πιέσεων. Αν, επομένως, το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας το εννοεί όταν μιλά για την ανάγκη τα εθνικά θέματα να μένουν εκτός τής κομματικής αντιπαράθεσης ας αξιοποιηθεί η κατατεθειμένη πρόταση για δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, το οποίο θα συνέρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θα προσδιορίζει όχι μόνο τις εθνικές απαντήσεις στις προκλήσεις, αλλά και την εθνική γραμμή, ώστε κανείς να μην μπορεί να ισχυρίζεται πως την ακολουθεί δίχως στην πραγματικότητα να την τηρεί, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη ΝΔ και το Μακεδονικό...

Οι νεοφιλελεύθεροι πίνουν νερό στο όνομα των σοσιαλιστικών αυτογκόλ...

Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια δεν θα απαξιωθούν ούτε κινδυνεύουν από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν τα ίδια επιτελούν το έργο για το οποίο πληρώνουν φόρους οι πολίτες, προσφέρουν ακαδημαϊκά εφόδια, ανταποκρίνονται παραλλήλως στις απαιτήσεις τής αγοράς και δεν μετατρέπονται σε στέκια παρανομούντων ή καταληψιών τότε κανένας ιδιώτης δεν θα μπορεί να προσελκύει κόσμο για το δικό του ΑΕΙ. Γιατί κάποιος να πληρώνει για ένα προϊόν υψηλής ποιότητας το οποίο του παρέχεται δωρεάν;...

Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με το νερό. Αν αυτό το δημόσιο αγαθό προσφέρεται φτηνά από κρατικές εταιρείες, σε καλή ποιότητα και δεν προκύπτουν προβλήματα στην παροχή του, τότε κανείς δεν θα έχει επιχειρήματα για να το ιδιωτικοποιήσει. Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Όταν, όμως, μια πόλη τού μεγέθους τής Θεσσαλονίκης μένει χωρίς νερό για σχεδόν μία εβδομάδα και οι "έκτακτες συσκέψεις" πραγματοποιούνται όταν το πρόβλημα έχει γιγαντωθεί, τότε δεν μιλάμε για νεοφιλελεύθερα γκολ, αλλά για σοσιαλιστικά αυτογκόλ που δίνουν άλλοθι σε αυτούς που θέλουν να πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε...

Καλά κι ωφέλιμα είναι τα αναπτυξιακά οράματα για την Ελλάδα τού μέλλοντος, αλλά όσοι ασκούν εξουσία κρίνονται κι από τη διαχείριση των αποκαλούμενων "μικρών" θεμάτων. Δεν διαθέτουν όλοι διοικητικές ικανότητες, αλλά από εκείνους στους οποίους ο ελληνικός λαός άμεσα ή έμμεσα έχει αναθέσει πόστα ευθύνης περιμένει να μπορούν να ξεχωρίζουν δύο γαϊδάρων άχυρα και να δίνουν λύσεις όταν προκύπτουν ζητήματα. Σε διαφορετική περίπτωση αναμένει παραιτήσεις που όταν δεν έρχονται τότε η παχυδερμία αποκτά ονοματεπώνυμα...