Η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της...

Οι "ελληνόψυχες" μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, στις οποίες βεβαίως δεν συμμετείχε η "πουλημένη" Αριστερά", αποκαλούσαν "Μακεδονία" το ομόσπονδο κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας κι όταν αισθάνονταν πιο πατριωτικές το ονόμαζαν "Σλαβομακεδονία". Ο "ελληνόψυχος" ΥΠΕΞ Αβέρωφ είχε συμφωνήσει το 1962 με τον Γιουγκοσλάβο ομόλογό του να καλυφθεί με πέπλο σιωπής η αποκαλούμενη "μακεδονική μειονότητα", τακτική την οποία ακολούθησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας...

Και τότε μας έπιασε ένας από τους συνηθισμένους μας εθνικιστικούς παροξυσμούς και δεν θέλαμε καν σύνθετη ονομασία για τους γείτονες, ενώ κάποιοι μαθητές που δεν ήθελαν να λάβουν μέρος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο του 1992 είχαν αποβληθεί διά παντός από τα σχολεία τους. Ήταν η εποχή που φοβόμασταν πως το κράτος των 2.000.000 ψυχών, το οποίο ταλανιζόταν από εσωτερικές εθνικιστικές έριδες, θα μας κήρυσσε πόλεμο και θα έφτανε έως τη Θεσσαλονίκη...

Η γειτονική χώρα, ακόμα και την εποχή Γκρούεφσκι με τα κιτς αγάλματα του Αλέξανδρου, δεν αποτελούσε απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα, σε αντίθεση με την Τουρκία. Αντί, όμως, ως καλοί σκακιστές να κλείνουμε μέτωπα και να επικεντρώνουμε στον σημαντικό αντίπαλο, σκοπιανοποιήσαμε την εξωτερική μας πολιτική κι αναζητούσαμε κινδύνους ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχαν...

Οι περίφημες "αλυτρωτικές" αναφορές, για παράδειγμα, στο Σύνταγμα της γείτονας είναι του ίδιου επιπέδου με τις "αλυτρωτικές" αναφορές στο δικό μας Σύνταγμα περί προστασίας τού εθνικού πληθυσμού που βρίσκεται στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που έχουν αλλάξει ήδη τις ονομασίες τού Αλέξανδρου σε εθνικές οδούς κι αεροδρόμιο, οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές που μένουν να γίνουν είναι στα σχολικά βιβλία τους. Για όνομα του Έλληνα θεού σας, ακόμα και η εκκλησία τους άλλαξε όνομα για να μην προσβάλλεται και το τζιχαντιστικό θρησκευτικό μας συναίσθημα...

Ακόμα κι αν σήμερα, αν λάβουμε υπόψη τα συλλαλητήρια και τις δημοσκοπήσεις, δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το Βόρεια ή το Άνω Μακεδονία, σε ένα χρόνο το πολύ ούτε που θα απασχολεί τη δημόσια συζήτηση. Ο κόσμος πηγαίνει μπροστά και η Ελλάδα έχει σημαντικότερα προβλήματα να ασχοληθεί από το αν η γλώσσα των βόρειων γειτόνων της είναι μακεδονικά ή βουλγαρικά...

Έτσι κι αλλιώς η όποια μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας δεν υπάρχει πια, αφού όσοι δεν εξελληνίστηκαν με το ζόρι γνώρισαν τη φωτιά και το τσεκούρι. Στο επόμενο συλλαλητήριο ας βροντοφωνάξουμε, επομένως, όλοι μαζί με εθνικό πάθος "η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της" κι ας πάμε επιτέλους παρακάτω μήπως και γλιτώσουμε τη νέα μας χρεοκοπία, που τόσο καλά προετοιμάζουμε ήδη...

Άλλο Ιταλία άλλο Μακεδονία...

Έχει το δικαίωμα ο πρόεδρος της Ιταλίας να προστατεύσει τον ιταλικό λαό από τις επιλογές του; Θα το είχε αν μιλούσαμε για το "λαό του", αν δηλαδή ο ίδιος ήταν συνταγματικός ή μη μονάρχης ή επικεφαλής μια ολιγαρχίας. Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ωστόσο, ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει και κανείς δεν μπορεί να του στερήσει αυτό το δικαίωμα παρά μόνο εκείνος ο οποίος είναι σε θέση να αποδείξει ότι είναι ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας κι αυτό δεν αμφισβητηθεί ούτε από έναν...

Η αριστοκρατία θα ήταν το ιδανικό πολίτευμα, αλλά ποιος μπορεί να ορίσει το κοινό μέτρο τού άριστου ώστε όλοι να το ακολουθούν; Γι' αυτό και η δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα, γιατί είναι προτιμότερο τα λάθη να τα κάνουν οι πολλοί από το να τα κάνει ένας ή η μειοψηφία...

Πολλοί, ωστόσο, συγχέουν τα όσα γίνονται στην Ιταλία και το νέο τεχνοκρατικό πραξικόπημα εκεί με όσα συμβαίνουν γύρω από το Μακεδονικό και ζητούν δημοψήφισμα για να μιλήσει ο λαός. Το συνδέουν, μάλιστα, και με όσα έγιναν το καλοκαίρι τού 2015...

Μόνο που δεν είναι δυνατό να αποδίδεται η ίδια σημασία με το μέλλον τής χώρας μας στη βάφτιση μιας ξένης χώρας, όσο εθνικιστικό παροξυσμό κι αν προκάλεσε το τελευταίο στο πρόσφατο παρελθόν. Το αν θα είχαμε νέο μνημόνιο ή ακόμα κι ευρώ ήταν ένα κορυφαίο ζήτημα εθνικής πολιτικής για το οποίο ο λαός δικαιούταν να διατυπώσει την θέση του...

Στο κάτω κάτω της γραφής την πρόταση έφερε στο λαό η εκλεγμένη από τον ίδιο κυβέρνηση κι όχι αυτή της επιλογής τού Προέδρου της Δημοκρατίας. Το πώς θα λέγεται μια γειτονική χώρα και το αν αυτή πρέπει ή όχι να αλλάξει το Σύνταγμά της, έστω κι αν είναι γειτονική κι έχει οικειοποιηθεί μια αρχαιοελληνική ονομασία, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης της πολιτικής μας ηγεσίας, αλλά δεν μας πέφτει λόγος ως Έλληνες ψηφοφόροι...

Η ηγεσία τής ΠΓΔΜ οφείλει να φέρει την πρόταση επίλυσης σε δημοψήφισμα αφού οι κάτοικοί της έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν αν θέλουν να λέγονται Μακεδόνες, Βορειομακεδόνες, Ανωμακεδόνες ή οτιδήποτε άλλο. Σκεφτείτε πώς θα μας φαινόταν αν γινόταν δημοψήφισμα στη γείτονα για το αν θα έπρεπε να λεγόμαστε Μακεδόνες του Αιγαίου ή του Αλεξάνδρου. Και η πατριωτική στα λόγια δεξιά ας μην κλαίγεται τόσο πολύ για την αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας όταν αυτή έχει αναγνωριστεί από τον "εθνάρχη" της Κ. Καραμανλή ήδη από τη δεκαετία τού '70 κι όταν ακολούθησε την πολιτική τής σιωπής επί δεκαετίες κι αποκαλούσε τους γείτονες Σλαβομακεδόνες όταν εκείνοι προπαγάνδιζαν τη μακεδονική τους ταυτότητα προκαλώντας παγκόσμια σύγχυση...     

Ο Λαμπράκης ζει ως άλλοθι της νεοφιλελεύθερης Αριστεράς...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να μην θέλει να θυμούνται οι σημερινοί 17άρηδες τη δολοφονία τού Γρηγόρη Λαμπράκη πριν 55 χρόνια ή το φόνο τού Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ πριν 70 έτη στη Θεσσαλονίκη. Αλίμονο αν η νέα γενιά μάθει το τι πραγματικά σήμαινε κι ως ένα βαθμό σημαίνει η δεξιά σε αυτήν τη χώρα: ένα κράτος- παρακράτος το οποίο χρησιμοποίησε κυριολεκτικώς κάθε μέθοδο προκειμένου η μισή Ελλάδα να μην εκπροσωπείται στους θεσμούς οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την άσκηση πολιτικής σε αυτήν τη χώρα. Ο πατέρας, άλλωστε, του σημερινού προέδρου τής ΝΔ- ο χαρακτηρισμένος, και δικαίως, από πολλούς ως ο πιο "βρόμικος" πολιτικός τής μεταπολεμικής Ελλάδας- υπήρξε πρωταγωνιστής των συνωμοσιών που δεν επέτρεψαν στην Αριστερά να σηκώσει κεφάλι...

Αλίμονο, ωστόσο, αν η κυβερνώσα Αριστερά αναζητά στη δόξα και στους αγώνες τού παρελθόντος επιχειρήματα για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί σήμερα σε πολλά μέτωπα. Η μνήμη τού Γρηγόρη Λαμπράκη και των υπόλοιπων αγωνιστών τής Αριστεράς θα είναι πάντα ζωντανή και θα τιμάται από όλους εκείνους που δεν αντιμετωπίζουν τις μάχες για έναν καλύτερο κόσμο ως επίφαση κατάληψης και παραμονής στην εξουσία με κάθε μέσο. Αντί, επομένως, το Μαξίμου να βγάζει ηρωικά δελτία Τύπου και "non paper" προγονολατρείας θα περιποιούσε μεγαλύτερη τιμή στους λαμπράκηδες αν δεν έλεγε σε όλα "ναι" στους Θεσμούς για να επιτύχει μια "καθαρή" έξοδο από τα μνημόνια που όσο πλησιάζουμε σε αυτή μοιάζει όλο και πιο βρόμικη...

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι. Σε αυτό το πλαίσιο η δημόσια αντιπαράθεση των κομμάτων είναι προτιμότερο να γίνεται με όρους μέλλοντος κι όχι παρελθόντος. Οι ιστορικοί έχουν την πολυτέλεια να αναμοχλεύουν το παρελθόν, να αναζητούν νέες πηγές, ακόμα και να ξαναγράφουν την Ιστορία.

Οι πολιτικοί οφείλουν να σχεδιάζουν το μέλλον με βαθιά γνώση τής ιστορικής πραγματικότητας. Οι συγκρούσεις, όμως, για τα ιστορικά γεγονότα στις πλείστες των περιπτώσεων δεν μαρτυρούν τίποτα παραπάνω από μικροκομματικές σκοπιμότητες που προφανώς συνιστούν πολυτέλεια ύστερα από τη νέα χρεοκοπία...

Στο σπίτι τού Βολτέρου δεν μιλάνε για Ιγκλέσιας...

Η υποκρισία είναι καταφανέστατη όταν ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος αγόρασε το πανάκριβο σπίτι τού Βολτέρου στο Παρίσι μέσω οφσόρ και με άδηλους πόρους, σαρκάζει την αγορά κατοικίας από τον Π. Ιγκλέσιας των Podemos έναντι 500.000 ευρώ με δάνειο, έστω με όρους τους οποίους δεν θα μπορούσε να απολαύσει ο μέσος Ισπανός. Ο πρόεδρος της ΝΔ θα βρίσκεται πάντοτε σε δυσχερή θέση όταν θα θέλει να κατηγορεί την οποιαδήποτε κυβέρνηση ή πολιτικό του αντίπαλο για ζητήματα διαφθοράς, όχι γιατί οι συριζαίοι είναι πιο λευκοί κι από το μάρμαρο Πεντέλης, αλλά γιατί ο ίδιος είναι πιο βρόμικος κι από το Σαρωνικό μετά από το ναυάγιο του "Αγία Ζώνη". Δεν έχει δώσει, άλλωστε, την παραμικρή εξήγηση για τις οφσόρ τής συζύγου του, ενώ έχει ψελλίσει δικαιολογίες για τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων" και της ΝΔ ή για τη Siemens που φωνάζουν ενοχή από μακριά...

Από την άλλη, η Αριστερά- η ελληνική, η ισπανική, η παγκόσμια- δεν δικαιούται να ασπάζεται το δόγμα "το νόμιμο είναι και ηθικό" ούτε το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Γι' αυτό και ήταν άστοχο εκ μέρους τού Αλ. Τσίπρα να μιλήσει για τα σκάνδαλα διαφθοράς που ταλανίζουν το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας- "αδελφό" τής ΝΔ- προκειμένου να απαντήσει για τη βίλα Ιγκλέσιας. Ρίχνει τον πήχη πολύ χαμηλά όταν θεωρεί κατόρθωμα πως οι Ισπανοί σύντροφοί του αγοράζουν "απλώς" βίλες και δεν παίρνουν μίζες προκειμένου να αναδείξει την ηθική τους ανωτερότητα κι εμμέσως τη δική του...

Ο πρωθυπουργός, έτσι κι αλλιώς, δεν ετεροκαθορίζεται μόνο στο θεματάκι "Ιγκλέσιας". Εδώ και πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που ψήφισε κι ο ίδιος μνημόνιο, δεν θέτει μια θετική ατζέντα στο δημόσιο διάλογο, αλλά συγκρίνει τα δύο προηγούμενα μνημόνια με το δικό του και τις κοινωνικές πολιτικές αναδιανομής τής φτώχειας που ο ίδιος εφάρμοσε σε σχέση με τους προκατόχους του. Γι' αυτό και θα δώσει την προσεχή εκλογική μάχη χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα- δεν θα το πει βεβαίως τόσο καθαρά- πως ο ίδιος είναι το έλασσον κακό σε σχέση με τον Κ. Μητσοτάκη...

Είναι αλήθεια, πάντως, ότι μπροστά στο νέο μνημόνιο που επιθυμεί ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για να περάσει ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ως ιδανικότερη λύση. Η απογοήτευση, ωστόσο, παραμένει γιατί είχε υποσχεθεί πολύ περισσότερα το 2015 από το να είναι μια καλύτερη βερσιόν τού Κ. Μητσοτάκη...

Όλοι έχουν δίκιο και κανείς ολιστικό σχέδιο...

Η Ελλάδα βιώνει ένα παράδοξο: τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση έχουν δίκιο στα περισσότερα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν εναντίον των αντιπάλων τους! Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως δεν χρεοκόπησε αυτός τη χώρα ή πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν πράξει στο παρελθόν όλα αυτά για τα οποία τον κατηγορούν, όπως για παράδειγμα για τις μειώσεις των συντάξεων και των μισθών, τους κομματικούς διορισμούς ή για την κακή κατάσταση της δημόσιας υγείας και παιδείας...

Ομοίως η αντιπολίτευση δικαίως υποστηρίζει πως κι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε κι εφαρμόζει μνημόνιο ή πως και μετά από την τυπική του λήξη οι "ουρές" του θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμα. Γι' αυτό κι ο ακομμάτιστος πολίτης ο οποίος ψηφίζει με βάση το δημόσιο συμφέρον κι όχι το προσωπικό δεν ξέρει τι να ψηφίσει...

Θα περίμενε, επομένως, κανείς κατά τη συζήτηση στη Βουλή την Τετάρτη να ακούσει από τους πολιτικούς αρχηγούς το ολιστικό τους σχέδιο για την επόμενη ημέρα ή, έστω, τις αδρές γραμμές του. Φευ, όσα ακούστηκαν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αναμάσημα χιλιοειπωμένων τσιτάτων με στόχο να πληγούν οι κομματικοί αντίπαλοι, εκθέσεις ιδεών και μια κούφια ρητορεία που σχετιζόταν με την τρέχουσα επικαιρότητα και η οποία καμία σχέση δεν είχε με το πώς επιθυμεί η πολιτική μας ηγεσία να δει τη χώρα την επόμενη δεκαετία και, κυρίως, πώς θα καταφέρει να υλοποιήσει τους οραματισμούς της, ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους...

Ο ελληνικός λαός ξέρει ότι ο Κ. Μητσοτάκης διαθέτει οφσόρ κι ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν έσκισε τα μνημόνια. Περιμένει, όμως, με αγωνία να πληροφορηθεί από την "πεφωτισμένη" ηγεσία του πώς δεν θα επαναληφθεί η οικονομική και πνευματική χρεοκοπία τής χώρας. Και γι' αυτό ούτε κουβέντα...

Η χρεοκοπία θα επιστρέψει αν επιμείνουμε σε ένα γραφειοκρατικό μοντέλο δημόσιας διοίκησης βασισμένο στα "δικά μας παιδιά", δίχως διασύνδεση με την τεχνολογία. Αν δεν αναδιανεμηθεί ο πλούτος με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, αν δεν δοθούν ίσες ευκαιρίες πλουτισμού σε όλους τους πολίτες, αν δεν παταχθεί σε σημαντικό βαθμό η φοροδιαφυγή ώστε να μην την πληρώνουν μόνο οι έντιμοι, αν τα χρήματα του κρατικού και του ευρωπαϊκού ταμείου καταλήγουν σε μη παραγωγικές δράσεις, αν η δικαιοσύνη δεν απονέμεται γρήγορα και ισότιμα. Σε διαφορετική περίπτωση απλώς προετοιμάζουμε τη χρεοκοπία και του μέλλοντός μας... 

Ναι, ο Τσίμας αυτήν τη φορά έχει δίκιο...

Όταν κάποιος σκοτώνει, τεμαχίζει ή και τρώει έναν άνθρωπο, αυτομάτως τον αποκαλούμε τέρας ή ανθρωπόμορφο κτήνος. Αν, όμως, "απλώς" τον σκοτώσει είναι σκέτο δολοφόνος, εκτός αν, για παράδειγμα, σκοτώσει ένα παιδί...

Κι όμως, η ηθική απαξία τής πράξης δεν εκκινεί από τον τρόπο ή την έκταση που έλαβε η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής- αν σκότωσες έναν άνθρωπο ή ένα εκατομμύριο-, αλλά από την ίδια την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Οι ιδιάζουσες περιστάσεις θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικώς και μόνο τους αστυνομικούς και τους δικαστές. Αντιθέτως, η συστολή, αν όχι και η βαθιά ντροπή, απέναντι στη δολοφονία ενός έμψυχου όντος θα έπρεπε να αφορά όλους μας...

Η σωματική επίθεση στον Γ. Μπουτάρη, η οποία ενείχε κίνδυνο για τη ζωή του, δεν έχει την ίδια ποινική απαξία με το γιαούρτωμα ενός πολιτικού, έχουν όμως την ίδια συναισθηματική αφετηρία, η οποία δεν είναι άλλη από το μίσος, από την παθογένεια να ορίζουμε τους εαυτούς μας όχι θετικώς, αλλά αρνητικώς κι από την πεποίθησή μας ότι το απόλυτο δίκιο είναι με το μέρος μας. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι αλήθεια ότι έχει πορευτεί αγκαλιά με τη βία από την πρώτη ημέρα τής ύπαρξής της...

Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, η ανθρωπότητα έκανε βήματα προόδου χάρη σε επαναστάσεις οι οποίες εξ ορισμού περιείχαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό βίαια χαρακτηριστικά. Η βία, ωστόσο, που ασκείται στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού καθεστώτος- με όλες τις σοβαρές ενστάσεις που έχει κι ο γράφων για τον τρόπο λειτουργίας τής δημοκρατίας στην Ελλάδα και στον κόσμο- κι όχι από θεσμικά όργανα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους και δίχως κατάχρηση εξουσίας είναι κατ' εξοχήν λούμπεν και τροφή για εκείνους που ποτέ δεν αγάπησαν τη δημοκρατία...

Αυτός που γιαούρτωσε τον Θ. Πάγκαλο ή έσπασε με βαριοπούλα συμβολαιογραφικά γραφεία δεν πρέπει να τιμωρηθεί το ίδιο από την έννομη τάξη με εκείνον που μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα. Κανένας τους, όμως, δεν έχει την θεσμική νομιμοποίηση να ασκεί βία σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ακόμα κι αν την ασκεί στο όνομα των ομορφότερων ιδανικών...

Οι εθνικιστές που χτύπησαν με ενδεχόμενο δολοφονικό δόλο τον Γ. Μπουτάρη το έκαναν στο όνομα του "καλός Τούρκος ο νεκρός Τούρκος" κι ο Δ. Κουφοντίνας εκτελούσε για να έρθει ο σοσιαλισμός. Είναι, όμως, όλοι τους δολοφόνοι ή εν δυνάμει δολοφόνοι κι όχι επαναστάτες, εκτός εάν μπορούν να αποδείξουν με κάποιο ακλόνητο τρόπο ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους...

Το δικτατορικό καθεστώς δεν έχεις απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να το ανατρέψεις και με βίαια μέσα. Το δημοκρατικό υποχρεούσαι να το αλλάζεις προς το καλύτερο με ειρηνικά μέσα κι όταν δεν τα καταφέρνεις, οφείλεις να προσπαθήσεις ξανά και ξανά. Γι' αυτό κι ο Π. Τσίμας, ο οποίος είναι αυτός που είναι αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, κι ο κάθε Π. Τσίμας έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται εμμέσως πλην σαφώς πως η αριστερή και η δεξιά βία σε μια δημοκρατία είναι ίδιον φασισμού και τίποτα πιο ευγενές από αυτό... 

 

Το μίσος για τους Τούρκους ως εθνικό καθήκον...

Ο προπάππους μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σμύρνη. Στο ημερολόγιο του έγραφε πως μήνες μετά από την απόβαση του ελληνικού στρατού στα μικρασιατικά παράλια η θάλασσα ξέβραζε πτώματα Τούρκων. Ο ελληνικός στρατός είναι, επίσης, υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων ή και χιλιάδων γυναικόπαιδων στην άσκοπη προέλασή του προς τα βάθη τής Ανατολίας...

Δεν τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω τις σφαγές των κεμαλιστών με θύματα τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, αλλά γιατί η βαθιά γνώση τής Ιστορίας απαλλάσσει τους ανθρώπους από ένα κεφαλαιώδες σφάλμα: να αντιμετωπίζουν τα γεγονότα σαν μια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, όπου το καλό είναι πάντοτε η πατρίδα τού καθενός μας και το κακό η πατρίδα τού άλλου...

Ο Γ. Μπουτάρης δεν είναι πολιτικάντης, γι' αυτό κι ο λόγος του πολλές φορές παρεξηγείται από εκείνους που είναι ευάλωτοι στην παρεξήγηση. Με το "χέστηκα για τους πόσους σκότωσε ο Κεμάλ" εννοούσε κάτι πολύ απλό, αλλά τόσο δυσανάγνωστο από τους επαγγελματίες κι ερασιτέχνες πατριδοκάπηλους: πως Έλληνες και Τούρκοι είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε γείτονες στην αιωνιότητα κι αν επομένως θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικώς, το οποίο θα αυξήσει και τις πιθανότητές μας να ευημερήσουμε οικονομικώς, οφείλουμε να αφήσουμε πίσω μας το αίμα που έχει χυθεί στο παρελθόν και να οικοδομήσουμε ένα μέλλον που θα βασίζεται στην αλληλοκατανόηση και στο σεβασμό. Οι Έλληνες, άλλωστε, είμαστε πολύ πιο "Τούρκοι" από όσο τολμάμε να παραδεχθούμε και στον εαυτό μας και πολύ λιγότερο "Ευρωπαίοι" από όσο έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε...

Η Γενοκτονία των Ποντίων κι ο βίαιος ξεριζωμός των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας, της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου, της Κύπρου συνιστούν ιστορική πραγματικότητα, η οποία δεν είναι δυνατό ούτε να αποκρύβεται ούτε να εξωραΐζεται. Αν, ωστόσο, ως ελληνική πολιτεία δεν τραβήξουμε μια γραμμή και δεν αποφασίσουμε να μην μεγαλώνουμε γενιές επί γενιές ελληνόπουλων με το μίσος για τους Τούρκους δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να βάζουμε το δικό μας λιθαράκι ώστε να ζούμε εσαεί με το φόβο τής πολεμικής συμπλοκής...

Κι εκείνοι που χτύπησαν τον Γ. Μπουτάρη αποτελούν θύματα μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας, η οποία θέλει τους Έλληνες να ετεροπροσδιορίζονται ως εχθροί των Τούρκων και το αντίστροφο. Η ευθύνη, άλλωστε, της συντεταγμένης πολιτείας είναι πάντοτε μεγαλύτερη των μελών της, όσο κι αν πράγματι καθένας μας διαθέτει ή θα όφειλε να διαθέτει την ελεύθερη βούληση να ταυτίζει το εθνικό με το αληθές...

Ας την πουν και "Μακεδονία που δεν ανήκει στον Σαββίδη", αρκεί να πάμε παρακάτω...

Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μία νέα εποχή, τη μεταμνημονιακή, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλες θα είναι οι μνημονιακές ουρές. Γι' αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις της θα όφειλαν από το πρωί μέχρι το βράδυ να συζητούν για το αναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης ημέρας, να καταθέτουν προτάσεις και μέσα από τη ζύμωση να προκύψει ένα πλάνο με άξονα την κοινωνική δικαιοσύνη το οποίο θα είναι ρεαλιστικό και βιώσιμο. Αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν το μέλλον δεν μας επιφυλάσσει δόξα, είμαστε υποχρεωμένοι τουλάχιστον να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στα μνημόνια...

Κι αντί για όλα αυτά τι κάνουμε; Όταν δεν ασχολούμαστε με το πότε θα γίνουν οι εκλογές, σπαταλάμε χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο για την επίλυση του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ. Δεν εννοώ πως δεν πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτό ούτε πως πρέπει να αποδεχθούμε οποιαδήποτε ονομασία, όπως το αλυτρωτικό "Ίλιντεν", ανεξαρτήτως αν πρόκειται για μπλόφα τού Αλ. Τσίπρα...

Ωστόσο θα προτιμούσα ο πρωθυπουργός να ενημερώνει και να ζητά τη γνώμη τού Προέδρου της Δημοκρατίας και των πολιτικών αρχηγών για το αναπτυξιακό σχέδιο αντί η πολιτική αντιπαράθεση να αναλώνεται σε ένα επουσιώδες ζήτημα εξωτερικής πολιτικής. Το χαρακτηρίζω "επουσιώδες" γιατί σε αντίθεση με την Τουρκία η ΠΓΔΜ δεν είναι ούτε δύναμη ούτε αναθεωρητική στην ευρύτερη περιοχή...

Σε αυτό το πλαίσιο, Αθήνα και Σκόπια έχουν χρέος κι απέναντι στο κοινό μέλλον που καθορίζουν τα κοινά σύνορα να βρουν μια αξιοπρεπή λύση και για τις δύο πλευρές το προσεχές δίμηνο ώστε να προχωρήσουν από εκεί και πέρα σε πιο ουσιαστικές συζητήσεις για την οικονομική ανάπτυξη και την πολιτική συνεργασία, που θα εξασφαλίζουν ότι η Βαλκανική Χερσόνησος θα πάψει να αποτελεί την πυριτιδαποθήκη τής Ευρώπης. Γι' αυτό κι απαιτείται θάρρος κι αψήφηση του πολιτικού κόστους, που έρχεται ως φυσική συνέπεια της καλλιέργειας εθνικιστικών παθών επί αιώνες... 

Υπάρχουν πράγματι δικασταί εις τας Αθήνας, αλλά στα κομματικά γραφεία...

Μακάρι να υπήρχαν "δικασταί εις τας Αθήνας", όπως τόσο αυτάρεσκα έγραψε στην επιστολή παραίτησής του ο πρόεδρος του ΣτΕ και πιθανός πολιτευτής. Αν υπήρχαν, ενδεχομένως για παράδειγμα να μην είχαν χαρακτηρίσει, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ν. Σακελλαρίου, συνταγματικά και τα τρία μνημόνια, να μην έφερναν προσκόμματα στις τηλεοπτικές άδειες και να μην στήριζαν τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό κόντρα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη διδασκαλία των θρησκευτικών...

Αναμφίβολα η δικαστική εξουσία συνιστά πυλώνα τής δημοκρατίας μας κι εξισορροπητικό θεσμό έναντι των αυθαιρεσιών της νομοθετικής κι εκτελεστικής. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η ανέλιξη στο δικαστικό κλάδο συνδέεται άμεσα με πολιτικές εξαρτήσεις...

Οι δικαστές, επομένως, μπορούν να βρουν χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνουν τη δουλειά τους: τις σχετικώς χαμηλές απολαβές τους, τις πιέσεις από θεσμικούς κι εξωθεσμικούς παράγοντες, το φόρτο εργασίας, τη γραφειοκρατία και χίλια μύρια. Όταν, ωστόσο, έχεις αποφασίσει στη ζωή σου να επιτελέσεις ένα επάγγελμα- λειτούργημα τότε πρέπει να έχεις ήδη αποδεχθεί ότι δεν είσαι ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος του οκτάωρου κι ότι οφείλεις να είσαι δίκαιος ακόμα κι αν όλοι σε θέλουν άδικο...

Η απονομή, εξάλλου, της δικαιοσύνης δεν είναι δυνατό να λαμβάνει υπόψη μόνο το τυπικό γράμμα τού νόμου, αλλά και το πνεύμα του, καθώς και το πνεύμα τής εποχής. Σε διαφορετική περίπτωση η νομιμότητα καταντά τυπολατρία και η δικαιοσύνη κούφιος αναχρονισμός...

Οι δικαστές δεν είναι υποχρεωμένοι να μένουν σιωπηλοί. Αντιθέτως, έχουν καθήκον και να βροντοφωνάζουν ακόμα όταν γίνονται μάρτυρες κατάφωρων ή μη αδικιών και πιέσεων. Προϋποτίθεται, όμως, να ακολουθούν τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά για κάθε υπόθεση γιατί σε διαφορετική περίπτωση εμφιλοχωρεί η υποψία τής υποκρισίας...

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος ανώτατος ή μη δικαστικός να σιωπά όταν διαρρέονται αποφάσεις τις οποίες στηρίζει και να διαμαρτύρεται γι' άλλες που δεν είναι του γούστου του. Και δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τον θεσμικό του ρόλο για να προετοιμάζει την κάθοδό του στον κομματικό στίβο σαν τον τελευταίο επαρχιακό κομματάρχη. Έτσι δεν είναι κ. Σακελλαρίου;...

Για να μην αρέσει στον Πατούλη ο "Κλεισθένης" θα είναι καλός...

Με την τοπική αυτοδιοίκηση έχουν ασχοληθεί διαχρονικά άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν στον τόπο τους, δίχως να έχουν βλέψεις για την κεντρική πολιτική σκηνή ή για να γίνουν πλουσιότεροι. Ακόμα και να είχαν, πάντως, άλλου είδους επιδιώξεις η φιλοδοξία είναι αγαθό συναίσθημα αρκεί να στηρίζεται στις ικανότητες και στο ήθος. Σε διαφορετική περίπτωση εκθέτει ανεπανόρθωτα τον φορέα της, ο οποίος έχει μπερδέψει τον ίσκιο του με το μπόι του...

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ο πολυπράγμων Γ. Πατούλης: δήμαρχος Αμαρουσίου, πρόεδρος της ΚΕΔΕ και του ΙΣΑ και, πάνω από όλα, επιτυχημένος δημοσιοσχεσίτης. Χάρη στην τελευταία του ιδιότητα έχει κατορθώσει να παρουσιάζει το μέτριο έργο του, με υπόνοιες και για διαφθορά, σαν κοσμογονία. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο κι αν τα κατηγορούμε, αποκαλύπτουν πολλά για την προσωπικότητα του καθενός μας κι ο λαϊφστιλίστικος τρόπος που τα χρησιμοποιούν ο Γ. Πατούλης και η σύζυγός του μαρτυρούν πολλά για το ήθος και τη γενικότερη προσωπικότητά τους...

Ο "Κλεισθένης" ενδεχομένως να μην αποτελεί στην πράξη κολοσσιαία μεταρρύθμιση, μολονότι η καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι από μόνη της μια΄σημαντική αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν στην κεντρική πολιτική κονίστρα δύο κόμματα με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, μπορούν και τα βρίσκουν΄ή όταν τα έχουν βρει στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ- δηλαδή ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός της μεταπολίτευσης- γιατί να είναι απαγορευτικό κάτι τέτοιο στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία είναι κυρίως λάντζα και δευτερευόντως μεγάλα οράματα;...

Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοώ τις αντιδράσεις των περισσότερων δημοτικών και περιφερειακών αρχόντων, συμπεριλαμβανομένου του "χρυσού" Πατούλη, αφού έχουν συνηθίσει να πολιτεύονται σαν πασάδες σε βιλαέτια. Το ότι είναι τέτοιου είδους πολιτικάντηδες που εξεγείρονται, αποτελεί από μόνο του εύσημο για τον "Κλεισθένη"...

Το άγγιγμα της Μπέτυς και τα κορδόνια του Κυριάκου δύο όψεις τού ίδιου πουριτανισμού...

Πριν μερικές ημέρες η πουριτανική δεξιά είχε εξοργιστεί γιατί η Μπ. Μπαζιάνα έκανε το "έγκλημα" να ακουμπήσει τον πρίγκιπα Κάρολο. Βρήκε πάλι την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά των αναρχοάπλυτων συριζαίων που πρόσβαλαν την τιμή τής πατρίδας, όπως κάθε φορά που ο Αλ. Τσίπρας δεν φορά γραβάτα, ενώπιον μάλιστα αυτήν τη φορά "γαλαζοαίματων". Στο μυαλό τους η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής συνδέεται με τα βιβλία καλής συμπεριφοράς τού Χρ. Ζαμπούνη και η αυστηρή τήρηση του πρωτοκόλλου μπορεί μόνο να παραλληλιστεί με την ευλαβική προσκόλληση στην Αγία Γραφή...

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ωστόσο, τα αριστερά τρολ μιλούν ακόμα και για ντροπή επειδή ο Κ. Μητσοτάκης έδεσε τα κορδόνια του μπροστά σε άγημα το οποίο απέδιδε τιμές. Φυσικά και δεν είναι το καλύτερο των θεαμάτων κι αποπνέει έλλειψη σεβασμού, αλλά από πότε είναι κάτι τέτοια θέματα προτεραιότητα σχολιασμού για την Αριστερά κι όχι για την ακροδεξιά;...

Θυμίζω άλλωστε, όχι πως έχει για τον γράφοντα ιδιαίτερη σημασία πέρα από το να καταδείξει την υποκρισία, ότι ο Αλ. Τσίπρας μόνο προσοχή δεν στεκόταν σε παρόμοια περίσταση έχοντας δίπλα του τον Φρ. Ολάντ. Αλίμονο, όμως, αν ο πατριωτισμός αποδεικνυόταν με κάτι τέτοιους καραβανίστικους συμβολισμούς...

Αντιθέτως, εθνική πολιτική σημαίνει και παροχή δικαιώματος ψήφου και στους Έλληνες του εξωτερικού, ακόμα και σε εκείνους που είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Κατανοώ το επιχείρημα πως δεν μπορούν να αποφασίζουν για όσα συμβαίνουν στην ελληνική επικράτεια όσοι δεν κατοικούν σε αυτή, από την άλλη όμως οι απόδημοι εν τη στενή ή εν τη ευρεία εννοία συμπατριώτες μας συνιστούν ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο, που είναι προτιμότερο να το αξιοποιούμε από το να το σνομπάρουμε. Πολλώ δε μάλλον με το "brain drain" των τελευταίων χρόνων, που έχει απομυζήσει το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι τής νεολαίας μας...

Η ειρήνη δεν θα έρθει με το να διαλέγουμε στρατόπεδα...

Είναι ιστορικά αναπόφευκτο οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι να βρίσκονται σε πόλεμο στη Μέση Ανατολή; Είναι γραμμένο στο κισμέτ ο εμφύλιος στη Συρία να κρατήσει μια αιωνιότητα; Οι Άραβες και οι Εβραίοι δεν θα βρουν ποτέ έναν τρόπο να ζήσουν αρμονικά μαζί;...

Όλα αυτά τα ερωτήματα και δεκάδες άλλα ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια κάθε φορά που προκύπτει ένας λόγος έντασης στην ευρύτερη γειτονιά μας, όπως με τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ. Ξεχνάμε, ωστόσο, όλοι μας, και ιδίως στα μέσα ενημέρωσης, να αναρωτηθούμε αν η κατάσταση θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που δεν διαλέγαμε στρατόπεδα, αλλά αναλύαμε σε βάθος τους λόγους και τις αιτίες αυτών των ανθρωπιστικών καταστροφών...

Δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση τον ισραηλινό στρατό για τους δεκάδες νεκρούς Παλαιστίνιους ούτε, βεβαίως, την τουλάχιστον αψυχολόγητη ενέργεια του Ντ. Τραμπ να μεταφέρει την πρεσβεία. Όποιος σκοτώνει ή ρίχνει λάδι στη φωτιά στο όνομα της ειρήνης είτε είναι χαμηλής νοημοσύνης είτε δόλιος, προτιμά δηλαδή το υπάρχον στάτους κβο από τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στην περιοχή κι απλώς εφευρίσκει δικαιολογίες για να μην συμβεί κάτι τέτοιο...

Ούτε, όμως, ωφελεί την ειρηνευτική διαδικασία και την αρμονική συνύπαρξη των λαών η συσχέτιση της ισραηλινής βίας με το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η προσπάθεια να ανακαλυφθούν ιστορικές εξισώσεις. Επαναλαμβάνω ότι η αντίδραση του Ισραήλ από τότε που σχημάτισε κράτος είναι υπερβολική απέναντι στους γείτονές του...

Μόνο που πρέπει κι εμείς να μπούμε στην ψυχοσύνθεση ενός λαού που κυνηγήθηκε επί αιώνες και βρίσκεται περικυκλωμένος από εχθρούς, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν του αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να υπάρχει κι αποκαλούν το Ισραήλ "σιωνιστικό καθεστώς", ενώ ορισμένοι έχουν σκοτώσει πολλάκις άμαχο πληθυσμό. Δίχως τη ρητορική μίσους ένθεν κακείθεν το μίσος δεν θα είχε φωλιάσει. Είναι, επομένως, πρώτιστο καθήκον της παγκόσμιας κοινότητας να πάρει θέση υπέρ της ειρήνης και της συνύπαρξης δύο κρατών χωρίς ναι μεν, αλλά...

Στο μυαλό τους έχουν συνεχώς τον Μαρξ, αλλά στο πληκτρολόγιό τους την Φουρέιρα...

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικώς βαριέμαι τους ανθρώπους που από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο από τα ζητήματα ουσίας: τα προβλήματα της καθημερινότητας, την πολιτική, τη βαριά κουλτούρα...

 Όπως, βεβαίως, από την άλλη δεν έχω πολλά να πω με κάποιον που ασχολείται μόνο με τον Κάρολο, τη Eurovision και τα ριάλιτι. Η ισορροπία κρατιέται όταν βρίσκουμε χρόνο για τα πάντα, στο βαθμό φυσικά που τους αναλογούν, γιατί η υπερβολική σοβαρότητα είναι μάταιη όταν κάποια ημέρα θα είμαστε όλοι νεκροί και η υπερβολική χαλαρότητα είναι έγκλημα όταν θα πρέπει να παραδώσουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο στις γενιές που θα μας ακολουθήσουν...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος ντόρος από τους θολοκουλτουριάρηδες για την επίσκεψη Καρόλου- Καμίλας, για την Ελένη Φουρέιρα ή για τα διάφορα "Games of Love". Αν θεωρούν πως όλα αυτά εμποδίζουν την ταξική επανάσταση, που ως ένα βαθμό πράγματι δεν εμπνέουν για τη δημιουργία ταξικών συνειδήσεων, ας αναλώνουν τις πάμπολλες αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην ανάλυση θεμάτων ουσίας αντί να σπαταλούν την, κατά τη γνώμη τους, ανυπέρβλητη φαιά ουσία τους σκαρώνοντας αστειάκια γυμνασιακού επιπέδου για τον πρίγκιπα και την Καμίλα του ή για το ποια είναι η εθνικότητα, τέλος πάντων, της εκπροσώπου τής Κύπρου στη Eurovision. Η πατρίδα δεν κινδυνεύει από το σήμα τού αετού στα δάχτυλα καλλονών τού πενταγράμμου, αλλά από τους επαγγελματίες πατριώτες που κυκλοφορούν με το ζωνάρι τους λυμένο για εθνικιστικούς καβγάδες κι από τους εύθικτους πραιτοριανούς της αριστεροσύνης που στο μυαλό τους έχουν συνεχώς τον Μαρξ, αλλά το πληκτρολόγιό τους απασχολεί μονοπωλιακά η ποπ κουλτούρα...

Με πόλεμο Ισραήλ-Ιράν το επόμενο σπίτι των επιζώντων θα είναι η Σελήνη...

Όταν τελείωνε η προεδρική θητεία τού Τζ. Μπους του Νεώτερου όσοι την θεωρούσαμε καταστροφική για την παγκόσμια ειρήνη κι ασφάλεια βγάζαμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ακόμα κι αν ο Μπ. Ομπάμα δεν αποδεικνυόταν η ελπίδα για τον πλανήτη την οποία είχε υποσχεθεί πως θα έφερνε- και δεν αποδείχθηκε, όχι τουλάχιστον στο βαθμό για τον οποίο είχε δεσμευτεί- εν τούτοις δεν θα μπορούσε να κινηθεί στα εμπρηστικά μονοπάτια τού προκατόχου του με τις ΗΠΑ πληγωμένες σε πολλά επίπεδα από τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Να, όμως, που η ζωή δεν παύει να μας εκπλήσσει και ζήσαμε για να δούμε στο Λευκό Οίκο και κάποιον ένοικο ακόμα χειρότερο από τον Τζ. Μπους Τζούνιορ, τον Ντ. Τραμπ, του οποίου η άγνοια, η μισαλλοδοξία και οι ιδεοληψίες συνθέτουν ένα πολύ επικίνδυνο πολιτικό κοκτέιλ για όλον τον κόσμο...

Αναμφίβολα η συνάντηση Τραμπ- Κιμ στις 12 Ιουνίου συνιστά θετική εξέλιξη. Ακόμα και να μην καταλήξει πουθενά, η ανακωχή τού ενός μηνός αποτελεί όαση όταν έχουμε μπροστά μας το πολεμικό θρίλερ που εκτυλίσσεται στη δύσμοιρη Συρία. Κι όμως, υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι Σύριοι φεύγουν από τη βαθύτατα πληγωμένη χώρα τους γιατί θέλουν να μεταδώσουν τον τζιχαντισμό στη Δύση κι όχι γιατί στην πατρίδα τους δεν έχουν πια ζωή. Όπως κι αν έχει, οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα χρησιμοποιήσουν τους χειρότερους από τους χαρακτηρισμούς για να κρίνουν τις ευθύνες όλων των μεγάλων και μικρότερων δυνάμεων που ευθύνονται για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση τού 21ου αιώνα...

Τρέμω και μόνο στη σκέψη πως οδηγούμαστε σε έναν πόλεμο Ισραήλ- Ιράν, δύο οπλισμένων σαν αστακών περιφερειακών δυνάμεων, οι οποίες τρέφονται με μίσος η μία για την άλλη. Οι οικονομικές συνέπειες για όλον τον πλανήτη θα είναι μηδαμινές σε σύγκριση με τις αντίστοιχες σε ανθρώπινες ζωές και, βεβαίως, ο κίνδυνος για Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο θα αναζωπυρωθεί, όχι πάντως γιατί τώρα είναι σβησμένος. Γι' αυτό και η παγκόσμια κοινότητα αντί να επιλέγει πλευρά οφείλει εδώ και τώρα να σβήσει τη φωτιά που μπορεί να μας κάνει να αναζητάμε, όσοι επιζήσουμε, σύντομα καταφύγιο στη Σελήνη... 

Να στειρώνουμε τους παιδόφιλους για να είναι ο ναζισμός μας τέλειος...

Πάμε πάλι από την αρχή στην παράθεση των αυτονόητων, που δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, με τη χουντική έννοια του όρου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα- ατομικά και πολιτικά- δεν εξαιρούν κατηγορίες συμπολιτών μας, ενώ διαστέλλονται όταν είναι να προστατευτούν μειονότητες και δεν συστέλλονται στο όνομα μιας θολής κοινωνικής συνοχής...

Ούτε ψηφίζονται με βάση τη λαϊκή τους αποδοχή από δημοσκοπήσεις ή δημοψηφίσματα. Αν συνέβαινε το τελευταίο, τότε, για παράδειγμα, οι γυναίκες δεν θα είχαν ακόμα δικαίωμα ψήφου, η παιδική εργασία θα ήταν νόμιμη και το κράτος θα δικαιούταν να πυροβολεί ή να πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα. Γι' αυτό, άλλωστε, και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν σημαντικό κομμάτι τού διεθνούς δικαίου, για να μην μπορεί ο εθνικός λαϊκισμός να στέκεται εμπόδιο στην οικουμενική αξία τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας...

Ο ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να είναι κακός πατέρας μόνο και μόνο λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού. Αν είναι να επιβάλλουμε τέτοιους όρους για την αναδοχή, την υιοθεσία ή και τη φυσική πατρότητα, τότε γιατί να μην ισχυριστούμε πως ένας παχύσαρκος, ένας ναρκομανής, ένας πολυάσχολος, ένας κλέφτης ή ένας δολοφόνος δεν δικαιούται ακόμα και να κάνει παιδιά;...

Κατανοώ να απαγορεύεται σε έναν καταδικασμένο παιδόφιλο να μην μπορεί να αναδέχεται ή να υιοθετεί, θα τον στειρώναμε όμως και για να μην κάνει παιδιά; Ή, μήπως, τότε θα γινόταν ξεκάθαρο από πού αντλείται η έμπνευση για τέτοιου είδους πρακτικές, από το ναζισμό δηλαδή;...

Είναι αλήθεια ότι επί ΣΥΡΙΖΑ έχουν πραγματοποιηθεί βήματα προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης κι ενίσχυσης ατομικών δικαιωμάτων. Έπρεπε, ωστόσο, να γίνουν άλματα από μια προοδευτική κυβέρνηση και για έναν επιπλέον λόγο: ώστε αυτή που θα τη διαδεχθεί, όποτε κι αν συμβεί αυτό, να μην μπορεί να γυρίσει τον τροχό πίσω από τη στιγμή που αυτές που θεωρούμε σήμερα μεταρρυθμίσεις θα έχουν παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία ως συμβατές μαζί της θεσμοί...

Όπως οι Έλληνες εξακολουθούν να παντρεύονται στις εκκλησίες παρά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνδρες που τους αρέσουν οι γυναίκες και θα θέλουν να κάνουν μαζί τους παιδιά. Άλλοι είναι οι λόγοι τής υπογεννητικότητας, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε ως ένα πολύ σοβαρό εθνικό θέμα επιβίωσης, κι όχι το ότι "δεν υπάρχουν άντρες πια, τους πάτησε το τρένο"...



 

Νεοφιλελευθερισμός, η ικανοποίηση των ψυχώσεων καταδίωξης των νοικοκυραίων σε βάρος τής κοινωνικής δικαιοσύνης

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι φιλελεύθερος, είναι νεοφιλελεύθερος κι έχει μια φαινομενικώς ευπρόσωπη δικαιολογία γι' αυτήν του την ιδεοληψία, την οποία συνδέει με την ελευθερία. Βεβαίως, την ίδια ώρα θέλει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, οι εργοδότες να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με τους εργαζομένους τους, να πηγαίνουν φυλακή αυτοί που πετάνε τρικάκια στους δρόμους, να μην παίρνουν ούτε άδεια οι τρομοκράτες τής "17Ν" και να γεμίσει κάθε γειτονιά με αστυνομικούς, αλλά στο δικό του μυαλό έτσι νοείται η ελευθερία, ως η ικανοποίηση δηλαδή των ψυχώσεων καταδίωξης των νοικοκυραίων σε βάρος τής κοινωνικής δικαιοσύνης...

Ταυτοχρόνως, αδυνατεί να απαντήσει πώς σε έναν κόσμο με θηριώδεις οικονομικές κι επομένως ανισότητες μια οικονομία η οποία παραμένει αρρύθμιστη θα μπορεί να εξασφαλίζει σε όλους τον ίδιο βαθμό ελευθερίας. Αν, για παράδειγμα, δεν τεθούν κάποιοι προστατευτικοί κανόνες, πώς θα βάλουμε τέλος στην ασυδοσία των εξωχώριων παραδείσων, τους οποίους άλλωστε τόσο έχει τιμήσει και η οικογένεια Μητσοτάκη;...

Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι γνωστό ότι λειτουργεί ως ντίλερ των ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος τού δημόσιου κι ως ο αντικρατιστής ο οποίος έχει διορίσει ο ίδιος και η οικογένειά του το μισό Δημόσιο. Πώς, όμως, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το εύλογο επιχείρημα πως η ελληνική δημόσια διοίκηση παραμένει δυσλειτουργική;...

Με μπαράζ προσλήψεων ημετέρων, ουσιαστικό "πάγωμα" της αξιολόγησης κι άλλου είδους εξυπηρετήσεις στους εργατοπατέρες του πιο προνομιακού της εκλογικού ακροατηρίου, των δημοσίων υπαλλήλων δηλαδή. Παραλλήλως, επανδρώνει καίρια δημόσια πόστα με παιδιά τού κομματικού σωλήνα, που ακόμα κι αν είναι ικανά ο διορισμός τους δεν βοηθά στο να περνά στην κοινή γνώμη η αίσθηση της αξιοκρατίας, αν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος...

Πάνω κάτω το ίδιο ισχύει και με τα δημόσια πανεπιστήμια: αν κάθε τρεις και λίγο δεν γίνονταν καταλήψεις ή δεν μετατρέπονταν σε άσυλο για κάθε είδους μπαχαλάκηδες, ακόμα κι εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, και οι φοιτητοπατέρες δεν επέβαλλαν τα συμφέροντά τους σε βάρος τού στοιχειώδους ορθολογικού προγραμματισμού η απαίτηση Μητσοτάκη για ιδιωτικά πανεπιστήμια- στα οποία, προφανώς, θα απολαμβάνουν προνομιακή πρόσβαση οι έχοντες και κατέχοντες- θα είχε μηδενικό αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία. Με λίγα λόγια, οι οχτροί μπαίνουν στην Πόλη γιατί κάποιοι, έστω κι άθελά τους, αφήνουν Κερκόπορτες ανοιχτές κι όχι γιατί οι ίδιοι διαθέτουν κοινωνική δυναμική...

Ακριβοπουλημένη ΕΡΤ...

Το "μαύρο" στην ΕΡΤ πριν πέντε χρόνια κι ο τρόπος που αυτό επιβλήθηκε, οδήγησε χιλιάδες κόσμου αυθόρμητα στο μέγαρο της Αγίας Παρασκευής για να διαμαρτυρηθεί για μια απόφαση την οποία δεν είχε τολμήσει να λάβει ούτε η χούντα των συνταγματαρχών. Ακόμα κι άνθρωποι που δεν παρακολουθούσαν τα προγράμματα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ή που ήταν πολύ επικριτικοί για τη διαχρονική υποταγή της στην πολιτική εξουσία είχαν ξεσηκωθεί, και με το δίκιο τους, με το αδιανόητο για την ευρωπαϊκή ελευθερία τού Τύπου λουκέτο...

Η πλειονότητα του πληθυσμού επικρότησε την απόφαση της σημερινής κυβέρνησης να επαναλειτουργήσει την ΕΡΤ το 2015 και δέχθηκε με ικανοποίηση την υπόσχεση για μια νέα αρχή, δίχως κομματικές εξαρτήσεις, ρουσφετολογικές επιλογές και βυζαντινισμούς που προσβάλλουν τον μέσο πολίτη που πληρώνει για να έχει δημόσια ραδιοτηλεόραση. Κι αν στην αρχή κρατιούνταν τα προσχήματα- ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, διέθετε την κοινωνική πλειοψηφία κι ένα λαό που έβγαινε στους δρόμους για να τον στηρίζει- όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο αποδεικνύεται η σημερινή κατάσταση μια από τα ίδια- με την εξαίρεση των χαμηλότερων απολαβών και κόστους των παραγωγών-, ενδεχομένως κι ακόμα χειρότερη, αφού η ποιότητα των ενημερωτικών εκπομπών είναι λίγο καλύτερη από τις χειρότερες προπαγανδιστικές στιγμές ολοκληρωτικών καθεστώτων...

Στο Μαξίμου ενδεχομένως να πιστεύουν ότι βρισκόμαστε ακόμα στη δεκαετία τού 80, όταν δεν υπήρχαν ούτε ιδιωτική ραδιοτηλεόραση ούτε διαδίκτυο και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με συνέπεια ό,τι ακουγόταν από την Αγία Παρασκευή να εθεωρείτο η αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Δεν είναι δυνατό, όμως, σήμερα η κρατική τηλεόραση να παράγει προγράμματα, ιδίως στην πρωινή και στην απογευματινή της ζώνη, τα οποία υποψιάζουν τους τηλεθεατές πως στο κοντρόλ κάθονται και δίνουν εντολές ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του και με ελάχιστη σχέση με τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Έχουν πει πως η αντικειμενικότητα είναι ουτοπία, αλλά η εντιμότητα καθήκον. Η τελευταία απουσιάζει από την ΕΡΤ, δίνοντας πατήματα στους επικριτές της...

Μαρφίν, το χυδαίο άλλοθι των οικονομικών δολοφόνων...

"Εκείνοι που έριξαν τη μολότοφ στο υποκατάστημα της Μαρφίν είναι δολοφόνοι. Τελεία και παύλα", είχα γράψει την ημέρα τής δολοφονίας, οκτώ χρόνια πριν. Σκοτώθηκαν τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν το 2010- η μία εκ των οποίων έγκυος- και οι πυρπολητές τής τράπεζας είναι ένοχοι δολοφονίας χωρίς "ναι μεν, αλλά"...

Όσοι υποκύπτουν στη λούμπεν βία, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξουν την κοινωνία και δίχως να σκέφτονται πως οι πράξεις τους μπορεί να στοιχίσουν αθώες ανθρώπινες ζωές, είναι εγκληματικά ηλίθιοι. Κι αλίμονο αν αποδίδουμε αποκλειστικώς την ευθύνη στα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας ή στο ότι η τράπεζα απειλούσε τους εργαζόμενους με απόλυση αν δεν εργάζονταν την ημέρα τής απεργίας. Ακόμα και ταξικά ασυνείδητοι να ήταν οι εργαζόμενοι, μνημονιακοί και λάτρεις τού καζινοκαπιταλισμού τής ασυδοσίας δεν έπαυαν να είναι και οι ίδιοι άδολα θύματα ενός συστήματος που κατατρώει τις ψυχές των ανθρώπων...

Είναι, ωστόσο, τουλάχιστον θλιβερό οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία τής χώρας και τη μνημονιακή της υποταγή να αισθάνονται δικαιωμένοι σήμερα, βυσσοδομώντας πάνω στα πτώματα των υπαλλήλων τής Μαρφίν. Στις 6 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην Αθήνα τα τελευταία 30 χρόνια, δίχως να έχουν έρθει πούλμαν από όλη την Ελλάδα, όπως συνέβη στην πρόσφατη συγκέντρωση για το Μακεδονικό...

Η συντριπτική πλειονότητα των 150.000 και πλέον πολιτών που συγκεντρωθήκαμε εκείνη την ημέρα δεν στοχεύαμε ούτε αποδεχθήκαμε ως παράπλευρη απώλεια τον θάνατο των υπαλλήλων. Αρνούμασταν την εφαρμογή μέτρων που στόχευαν στην προστασία των τραπεζών με ανθρωποθυσίες...

Όσοι, άλλωστε, τότε ισχυριζόμασταν πως τα μνημόνια δεν υπογράφηκαν για να σωθούν οι Έλληνες, αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήμασταν γραφικοί. Με τα χρόνια ένας ένας οι πρωταγωνιστές εκείνων των μαύρων ημερών το έχουν ομολογήσει...

Οι πολίτες δεν έχουν απλώς το δικαίωμα, αλλά το καθήκον να βγαίνουν στους δρόμους και να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, ακόμα κι αν ως ένα βαθμό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια τους. Μετά από τη Μαρφίν, όμως, στοχοποιήθηκε ακόμα κι αυτό, συνδέθηκε με την τρομοκρατία και την άλογη βία, ενώ ύστερα από την κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγήκε στο αφρό η μηδενιστική αντίληψη της εγκατάλειψης του αγώνα γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...

Κι όμως, οι αγώνες δεν κρίνονται αποκλειστικώς και μόνο από την επικράτηση των ιδεών τους, αλλά κι από τη διαχρονική απήχησή τους στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων. Κι από το εύρος ακριβώς αυτής της απήχησης εξαρτάται το πόσο θα αλλάξει πραγματικά μια κοινωνία. Γι' αυτό και είναι χρέος κάθε προοδευτικού πολίτη να μην κάθεται στα αβγά του, γι' αυτό και η ανυπακοή στη σφαγή είναι ο τρόμος εκείνων που έχουν συμφέρον να μην αλλάξει τίποτα ή έχουν πειστεί ότι η αδράνεια ταυτίζεται με την ευδαιμονία....

Λέσβος, το στρατόπεδο συγκέντρωσης της πρώτη φορά Αριστεράς...

Αποτελεί συνειδητή επιλογή τής ελληνικής κυβέρνησης, κατόπιν σχετικής συνεννόησης με τους Ευρωπαίους εταίρους, να στοιβάζονται πάνω από 10.000 πρόσφυγες και μετανάστες στη Λέσβο. Η ελάχιστη πολιτική εντιμότητα θα επέβαλλε αυτό να εξηγηθεί στους κατοίκους τού νησιού, πως δηλαδή, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται, τους έχουμε μαντρωμένους και κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μην υπάρχει κίνδυνος να βρουν τρόπους και να την κάνουν για την υπόλοιπη Ευρώπη και να μας αφήσουν έκθετους απέναντι σε εκείνους που έκλεισαν τα σύνορά τους για να αποφύγουν τις δικές τους ευθύνες...

Δεν είναι απαραίτητο να επικεντρώσουμε στα ζητήματα διαχείρισης του Προσφυγικού για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι Αριστερή περισσότερο στα λόγια παρά στις πράξεις. Όταν, όμως, πρόκειται για ένα ανθρωπιστικό ζήτημα, τότε η ιδεολογική της γύμνια φανερώνεται πιο έντονα...

Κανένας φόβος διπλωματικού επεισοδίου με άλλο κράτος- μέλος τής ΕΕ δεν αθωώνει την καθυστέρηση στην κατασκευή και λειτουργία αξιοπρεπών προσφυγικών καταυλισμών στην ηπειρωτική χώρα. Ούτε αποτελεί έντιμη μορφή αντίδρασης στην πραγματικότητα να κατηγορείς συλλήβδην τους κατοίκους τής Λέσβου ως ακροδεξιούς, πολλώ δε μάλλον όταν σε αυτό το νησί με την έντονη κομμουνιστική παράδοση δεν λειτουργεί καν γραφείο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα...

Προφανώς και η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι η μοναδική ή, αν θέλετε, η περισσότερο υπεύθυνη για το προσφυγικό δράμα. Η Ελλάδα κλήθηκε να διαχειριστεί τις συνέπειες ιμπεριαλιστικών πολέμων άλλων, αλλά το έπραξε με μια ασυγχώρητη επιπολαιότητα, αφού η πολιτική της μέχρι να σφραγιστούν τα σύνορα ήταν να κλείνουμε τα μάτια στους πρόσφυγες και μετανάστες που περνούσαν τράνζιτ από τη χώρα μας...

Μολονότι, εξάλλου, υποδεχόμαστε μετανάστες εδώ και 30 χρόνια σχεδόν αδιαλείπτως, φιλοτιμηθήκαμε να φτιάξουμε υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής μόλις πριν τρία χρόνια, το οποίο ωστόσο λησμονήσαμε να κάνουμε λειτουργικό και να το αναθέσουμε σε ανθρώπους με στοιχειώδεις διοικητικές ικανότητες. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα βρισκόμαστε σήμερα ένα βήμα πριν από την κοινωνική έκρηξη σε ένα μεγάλο κι Αριστερό νησί όπως η Λέσβος, την οποία καταδικάσαμε να αναλάβει μόνη της τις ευθύνες ενός ολόκληρου κράτους και της Ευρώπης σύμπασας...

Ουδεμία σχέση με καθαρή έξοδο από τα μνημόνια...

Ο Β. Μαρινάκης δεν είναι κουμπάρος τού Κ. Μητσοτάκη, αλλά της Ντ. Μπακογιάννη. Αν, επομένως, αυτή η πνευματική- θρησκευτική- συγγενική σχέση αφορούσε αποκλειστικώς και μόνο την αδελφή τού προέδρου τής ΝΔ δεν θα στοιχειοθετείτο πολιτική ευθύνη τού Κ. Μητσοτάκη για οτιδήποτε πράττει ο εφοπλιστής. Αλίμονο αν συμπεριλάβουμε την οικογενειακή ευθύνη στο πολιτικό μας λεξιλόγιο, πολλώ δε μάλλον και στο ποινικό...

Μόνο που και οι πέτρες γνωρίζουν σε αυτόν τον τόπο- δεν είμαστε, άλλωστε, και τόσοι πολλοί- πόσο στενή είναι η σχέση τής οικογένειας Μαρινάκη με την οικογένεια Μητσοτάκη. Τόσο στενή, μάλιστα, που κάποιοι μιλάνε ακόμα και για επιχειρηματική διασύνδεση. Προσβάλλει, επομένως, την κοινή λογική και τη στοιχειώδη νοημοσύνη μας το "ουδεμία σχέση έχω με τη ΝΔ και τον Κ. Μητσοτάκη" που εκστόμισε ο Β. Μαρινάκης...

Ο πνιγμένος, όμως, από τα μαλλιά πιάνεται και στο Μαξίμου θα πιαστούν τόσο από τα μαλλιά τού Β. Μαρινάκη όσο κι από εκείνα του Αδ. Γεωργιάδη ή της συζύγου Μητσοτάκη προκειμένου να μην εστιαστεί η δημόσια συζήτηση στο τι ακριβώς θα περιλαμβάνει η μεταμνημονιακή επιτροπεία, η οποία πιθανολογείται πως θα συνοδεύεται από νέες δεσμεύσεις. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν τελειώνει τον Αύγουστο, αλλά θα συνεχιστεί με νέες οριζόντιες μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου, ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά κι αβέβαιο το αν και το πότε θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις και θα πραγματοποιηθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού. Την ίδια ώρα, η δημοσιογραφία θα εξακολουθήσει το κύλισμά της στο βούρκο, με δημοσιογράφους- μισθοφόρους οπαδούς ένθεν κακείθεν να μην ενημερώνουν, αλλά να προπαγανδίζουν με πραγματικά ή πλαστά στοιχεία...

Αυτή η κυβέρνηση εκλέχθηκε το 2015 πρωτίστως για να σκίσει τα μνημόνια και δευτερευόντως για να φέρει την κάθαρση. Ούτε το ένα πέτυχε στον υπεσχημένο χρόνο ούτε για το άλλο έχει κατορθώσει και πολλά...

Εκτός αν θεωρούμε επιτυχία την αντικατάσταση των "πράσινων" και των "γαλάζιων" ολιγαρχών με τους "ροζουλί" και τους λακέδες τους. Το ηθικό πλεονέκτημα αποτελεί καμένο χαρτί για την κυβέρνηση, αφού η ίδια επέλεξε να παίξει με τους ίδιους κανόνες τους οποίους κατάγγελλε όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση...

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Β. Μαρινάκης δεν ήταν ναρκέμπορος για το Μαξίμου όταν στήριξε και οικονομικώς την υποψηφιότητα της Ρ. Δούρου για την Περιφέρεια Αττικής και συμμετείχε στο διαγωνισμό Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Στο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να είναι πιο καθαροί από ό,τι στη ΝΔ. Όχι, όμως, πλέον τόσο καθαροί όσο κοροϊδεύουν και τον εαυτό τους πως είναι...

Κι αν είχε τηλεφωνήσει ο Ιβάν το Σαββατόβραδο;...

Στα καφενεία και στις συζητήσεις με τους φίλους μας μπορούμε να μιλάμε με βεβαιότητες για το ποιος είναι ναρκέμπορος και ποιος όχι. Όταν, όμως, διατυπώνουμε δημόσιο λόγο, πολλώ δε μάλλον όταν εκπροσωπούμε την ελληνική κυβέρνηση, τότε οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί και, βεβαίως, να σεβόμαστε το τεκμήριο της αθωότητας...

Κι αυτό δεν συνιστά απλώς πολιτική ευπρέπεια, αλλά σεβασμό στην πράξη στο διαχωρισμό των εξουσιών. Αλίμονο αν η εκτελεστική εξουσία εκδίδει αποφάσεις με βάση δημοσιεύματα του φιλικού της Τύπου, αρκετά από τα οποία άλλωστε έχουν ως πηγή την ίδια...

Όλα αυτά δεν τα ισχυρίζομαι γιατί πιστεύω στην αθωότητα του Β. Μαρινάκη, δεν μπορώ ωστόσο να μην διακρίνω την υποκρισία πίσω από την κυβερνητική ρητορική. Καταγγέλλει, για παράδειγμα, κι ορθώς πράττει τη σιωπή τής ΝΔ και των φιλικών της μέσων για τις αποκαλύψεις γύρω από την εξωχώρια εταιρεία που χρηματοδοτεί την σύζυγο Μητσοτάκη και το "Πρώτο Θέμα"...

Την ίδια ώρα, όμως, δεν δίνει επαρκείς εξηγήσεις για την καταγγελία χρηματισμού συμβούλου τού Ευκλ. Τσακαλώτου. Διαμαρτύρεται, επίσης, για την προνομιακή σχέση ορισμένων επιχειρηματιών με την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αρνείται να παραδεχθεί και στον εαυτό της τη δική της προνομιακή σχέση με άλλους επιχειρηματίες. Ο Β. Μαρινάκης άραγε είναι ο μοναδικός λεφτάς που έχει τηλεφωνήσει στον Δ. Τζανακόπουλο σε ακατάλληλη ώρα, ζητώντας του εξηγήσεις ή βοήθεια;...

Πείτε μου εσείς, σε ποια άλλη χώρα τής Δύσης θα είχε εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο ποδοσφαιρικός παράγοντας- στη σουίτα τού οποίου στην Τούμπα έχει φιλοξενηθεί κι ο υπουργός Οικονομικών- με το χέρι του να γαργαλά το πιστόλι του και δεν θα είχε συλληφθεί και δικαστεί με τη διαδικασία τού αυτοφώρου; Κι αν η κυβέρνηση στα λόγια πολεμά τη διαπλοκή, την ίδια ώρα φροντίζει να δημιουργεί τη δική της, έστω κι αν ακόμα η οργάνωσή της είναι ερασιτεχνική σε σύγκριση με εκείνους που είναι βετεράνοι τής προπαγάνδας...

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά η δημοσιογραφία εξαφανίζεται κάτω από το βάρος αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων που δεν αναζητάνε την αλήθεια, αλλά την απόκρυψη ή τη διαστρέβλωσή της. "Καλή νύχτα σας κύριοι", που θα έγραφε κι ο Δημήτρης...