Συνασπισμοί κομμάτων όπως η ΝΔ δεν παίρνουν εκλογικό μπόνους...

Με τον εκλογικό νόμο που έφερε η κυβέρνηση το μπόνους εδρών δεν δίνεται σε συνασπισμό κομμάτων, ακόμα κι αν αυτός ξεπερνά σε ψήφους το πρώτο αυτόνομο κόμμα. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να δοθεί και στη ΝΔ, αφού κι αυτή είναι στην ουσία συνασπισμός κομμάτων, για την ακρίβεια συνασπισμός φατριών, με προεξάρχουσες τους μητσοτακικούς, τους σαμαρικούς και τους καραμανλικούς. Κι όποιος δεν το πιστεύει, αρκεί η φοβική στάση Μητσοτάκη απέναντι στον Αντ. Σαμαρά για να πειστεί...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ  υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αταίριαστη, αφού τα δύο κόμματα χωρίζει ιδεολογική άβυσσος. Φάνηκε, άλλωστε, στα δικαιωματικά νομοσχέδια και, κυρίως, στη Συμφωνία των Πρεσπών. Τσίπρα- Καμμένο, ωστόσο, ένωναν ο κοινός στόχος τής απεμπλοκής τής χώρας από τα μνημόνια, η οποία κι επιτεύχθηκε, έστω μέσα από το πέρασμα από ένα τρίτο μνημόνιο. Τη συγκυβέρνηση Μητσοτάκη- Σαμαρά την ενώνει, όσο καιρό θα την ενώνει, η ακόρεστη δίψα για εξουσία...

Ο εθνικός διχασμός, τον οποίο χρησιμοποίησε ως επιχείρημα η κυβέρνηση για τις αλλοπρόσαλλες ενέργειές της στο ποδόσφαιρο, αποτρέπεται και με την ισότιμη απονομή δικαιοσύνης, με το να αντιμετωπίζονται όλοι ως ίσοι απέναντι στο νόμο. Από τη στιγμή που οι πολίτες διαπιστώνουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ανοίγονται κερκόπορτες για τη δικαιολόγηση της αισχρής καταστρατήγησης του κράτους δικαίου...

Η Γιουβέντους είναι κράτος εν κράτει στην, κατά τα άλλα, μαφιόζικη Ιταλία κι όμως υποβιβάστηκε και της αφαιρέθηκαν πρωταθλήματα. Οι ηγέτες δεν άγονται και φέρονται από τον όχλο, με την προϋπόθεση πως είναι ηγέτες κι όχι όμηροι πολιτικών κι επιχειρηματικών συμφερόντων...

Μπάλα είναι και γυρίζει...

Αν οι άνθρωποι διδάσκονταν από την Ιστορία, σήμερα δεν θα πίστευαν στη ΝΔ ότι θα κυβερνούν μέχρι το τέλος των ημερών αυτού του πλανήτη. Θα ήξεραν, για παράδειγμα, ότι η Ιστορία δεν είναι γραμμική και πως ο χειρότερος φόβος για έναν πολιτικό είναι τα γεγονότα. Δεν θα έπρεπε, συνεπώς, να εκπλήσσονταν και τόσο πολύ για το ότι η πρώτη σοβαρή ενδοκυβερνητική κρίση δεν θα ξεσπούσε για τη διάψευση των προσδοκιών των πολιτών για μια σειρά σοβαρών ζητημάτων, αλλά για τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ...

Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές του εκπέμπουν μια αλαζονεία η οποία στηρίζεται στη συγκυρία κι όχι στην προοπτική. Πράγματι, βρίσκονται πολύ μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει βρει ακόμα το βηματισμό της. Μπερδεύουν, ωστόσο, στο Μαξίμου το μήνα τού μέλιτος με τις συνέπειες των πολιτικών τους, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα γίνουν αντιληπτές από τους πολίτες. Ιδίως αν απωλέσουν κάποια από τα ΜΜΕ που σήμερα τους στηρίζουν σαν να είναι αλάνθαστοι. Αφήστε, επιπλέον, που μετά από το συνέδριο του Μαΐου, το αργότερο, ο Αλέξης Τσίπρας θα αισθάνεται απελευθερωμένος να συγκροτήσει το προοδευτικό μέτωπο απέναντι στο μητσοτάκειο νεοφιλελευθερισμό...

Με την αλαζονεία της, εξάλλου, η ΝΔ- φάνηκε και στη μη αποδοχή τής μεσοβέζικης πρότασης του ΚΙΝΑΛ για τον εκλογικό νόμο- σπρώχνει την Φ. Γεννηματά στην αγκαλιά τού Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα κι ο Γ. Βαρουφάκης ενδέχεται να παραμερίσει την πικρία του για τον πρώην σύντροφό του αν συνεχιστούν πολιτικές που καθιστούν κάτι παραπάνω από απαραίτητη τη συγκρότηση από την Αριστερά ενός τείχους προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων. Ο Κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να γνωρίζει κι από τον πατέρα του, άλλωστε, ότι όταν ζεις από τη διαπλοκή πεθαίνεις κι από αυτή και πως μπάλα είναι και γυρίζει...

Θα είναι ξεφτίλα μας να ρίξουμε τον Μητσοτάκη για τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ...

Η διαπλεκόμενη υπεροχή τού Κ. Μητσοτάκη έναντι του ΣΥΡΙΖΑ κάποτε θα τελείωνε για τον απλούστατο λόγο πως οι διαπλεκόμενοι μεταξύ τους δεν έχουν πάντοτε τα ίδια συμφέροντα, αλλά ορισμένες φορές συγκρούονται. Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς φτιάχνουν τραστ, αλλά κάποιες στιγμές τα σπάνε και τότε φέρνουν σε δύσκολη θέση και τους λακέδες τους. Ο μοιραίος πρωθυπουργός μπορεί να συνεχίζει τις διακοπές του στο εξωτερικό, αλλά όταν κάποτε επιστρέψει στην Ελλάδα θα αναγκαστεί να στενοχωρήσει είτε τον Β. Μαρινάκη είτε τον Ιβ. Σαββίδη, αφού και τους δυο δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει στον ίδιο βαθμό...

Κάθε προοδευτικός πολίτης που προτιμά την κοινωνική δικαιοσύνη από το νεοφιλελευθερισμό επιθυμεί την όσο το δυνατό το συντομότερο πτώση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Θα είναι, όμως, ντροπή για το κίνημα πολιτών αν αυτό δεν συμβεί λόγω των αντεργατικών πολιτικών της, αλλά για τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Ο Τ. Πανούσης είχε δίκιο, "όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες", αλλά ας μην το κάνουμε κι εκλογικό μας κριτήριο, αναδεικνύοντας το δευτεροτριτεύον σε πρωτεύον...

Στη χώρα όπου η διαπλοκή και το πολιτικό κόστος χορεύουν ως ζευγάρι θεωρείται απολύτως φυσιολογικό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να ανακοινώνει πως δεν θα τιμωρηθούν οι ένοχοι, αλλά θα αλλάξει ο νόμος για να τη γλιτώσουν και με τη σφραγίδα του. Αν ΠΑΟΚ και Ξάνθη έχουν τον ίδιο ιδιοκτήτη κι ο νόμος όπως έχει σήμερα απαιτεί τον υποβιβασμό τους, πρέπει να πέσουν κατηγορία. Κι αυτό ανεξαρτήτως αν και οι άλλες μεγάλες ομάδες έχουν πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα τους. Το ζητούμενο δεν είναι να την κλειδώσουμε, αλλά να βγουν όλα προς τα έξω, χωρίς συμψηφισμούς που έχουν μετατρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο στον περίγελο της Ευρώπης...





  

Ούτε ενός ανδρός αρχή ούτε αρχή τής μειοψηφίας...

Η παρακαταθήκη ενός ηγέτη είναι αυτή που επιτρέπει στους ιστορικούς να κρίνουν, εν ευθέτω χρόνω, αν ήταν επιτυχημένος ή όχι. Το τι αφήνει, δηλαδή, πίσω του όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, που πάντα έρχεται, να εγκαταλείψει την εξουσία. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα κι όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ η υστεροφημία του θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα έχει κατορθώσει να σχηματίσει ένα συμπαγές κόμμα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία, που θα αποτελεί ισχυρό πόλο και μετά από την απομάκρυνσή του από την ηγεσία του...

Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι επίσης να μην αφήσει πίσω του, όπως ο Ανδρ. Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ, ένα αρχηγικό κόμμα τού οποίου ο σύνδεσμος με τους πολίτες θα είναι η σχέση εξάρτησης. Πέραν του ότι αυτή η λογική εξεμέτρησε το βίο της, όπως φαίνεται κι από την εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς στην οποία εξακολουθεί να τοποθετείται ο ΣΥΡΙΖΑ...

Το αν αυτή η Αριστερά θα αγκαλιάζει κι εκείνους με διαφορετικές κομματικές και πολιτικές αφετηρίες που αποδέχονται ωστόσο το πρόγραμμά της, το αν θα συμπεριλαμβάνει κι αυτούς που δεν επιθυμούν την ηγεμονία Μητσοτάκη δεν είναι το μείζον. Το σημαντικό είναι η εσωκομματική δημοκρατία να λειτουργεί, αλλά και να διευρύνεται χωρίς αποκλεισμούς ιδεολογικής καθαρότητας...

Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να υπολογίζει τα θεσμικά όργανα του κόμματος και πως τα θεσμικά όργανα οφείλουν να υπολογίζουν τη βούληση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων τού κόμματος. Ούτε η ενός ανδρός αρχή ούτε η ιδεολογική περιχαράκωση θα επιτρέψουν η αναπόφευκτη, νωρίτερα ή αργότερα, νέα κυβερνητική θητεία τού ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει τα λάθη τής πρώτης και να μην τον μετατρέψει σε ένα κόμμα αποδεκτό από το ολιγαρχικό κατεστημένο...

Οι αρχηγοί έχουν υποχρέωση να ακούνε τον αντίλογο κι ο αντίλογος, όταν είναι μειοψηφικός, να δεσμεύεται ότι δεν θα αποτελεί εμπόδιο στην υλοποίηση δημοκρατικών αποφάσεων. Αλλιώς υπάρχει πάντοτε ανοιχτή η πόρτα τής εξόδου, αλλά, όπως διαπίστωσαν κι ο Π. Λαφαζάνης και η Ζ. Κωνσταντοπούλου, η κοινωνική πραγματικότητα μπορεί να μην στοιχίζεται πίσω από τους δογματισμούς επαναστατών τού δωματίου...

Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Η δημοκρατία- η πραγματική κι όχι η κοινοβουλευτική- είναι το καλύτερο των πολιτευμάτων όχι χάρη στη σοφία των πολλών, αλλά γιατί είναι προτιμότερο τα όποια λάθη να αποτελούν συλλογική ευθύνη και να επιμερίζονται δικαίως παρά να είναι ενός ή, έστω, ορισμένων. Με τη συνδρομή, εξάλλου, των νέων τεχνολογιών η άμεση δημοκρατία καθίσταται ευκολότερη κι αναιρούνται τα επιχειρήματα παλαιότερων δεκαετιών κι αιώνων περί του ανέφικτού της. Η εμμονή, συνεπώς, στο κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελεί ωφελιμιστική εμμονή μιας ολιγαρχίας κι όχι το τελειότερο των ανθρώπινων συστημάτων...

Στο όνομα μιας καταπιεσμένης δημοκρατικής έκφρασης η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύσσονται απεργίες με απόφαση του 50% συν ενός του συνόλου των εργαζόμενων σε ένα σωματείο, λες και οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίζουν δίχως τη δαμόκλειο σπάθη τής απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Για την ψήφο των Ελλήνων κι "Ελλήνων" του εξωτερικού θέλησε να δώσει ισοτιμία ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Για την απλή αναλογική, όμως, ήταν κάθετη: η δημοκρατία έχει τα όριά της εκεί που συγκρούεται με τα συμφέροντα μιας ολιγαρχικής ελίτ που αντιλαμβάνεται την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα...

Ούτε μου προκαλεί εντύπωση η σύνδεση από την ελληνική δεξιά τής απλής αναλογικής με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ή τον εμφύλιο στη χώρα μας. Η ανάληψη ευθύνης από εκείνους που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και ύστερα ζητούσαν τα σπασμένα από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πέτυχε το θαύμα τής διάσωσης δίχως κανέναν άσο στο μανίκι του θα ήταν παράδοξη για όσους διαθέτουν ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα δημόσια αξιώματα. Καλό θα ήταν, πάντως, ο υιός Μητσοτάκης να θυμηθεί το λάθος τού πατέρα του να πιστέψει ότι είχε καπαρώσει το Μαξίμου για μια δεκαετία τουλάχιστον, ψηφίζοντας έναν εκλογικό νόμο που στο τέλος κατσίκωσε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια 11ετία...  

Λυπάμαι εκείνους που ντρέπονται για τις ίδιες τους τις ιδεοληψίες...

Το ότι ο Αδ. Γεωργιάδης κι ο Μ. Βορίδης καταδικάζουν το πρόσφατο αντισημιτικό παρελθόν τους, έστω κι αν το κάνουν με μισόλογα και ψέματα, είναι θετικό. Ποιος θα ήθελε, άλλωστε, υπουργούς εν έτει 2020 που θα υποστήριζαν ακόμα πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υπήρξαν ποτέ ή πως οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι κι ευθύνονται για όλα τα δεινά τής ανθρωπότητας; Μόνο που οι Γεωργιάδης- Βορίδης όσα Άουσβιτς κι εβραϊκά μουσεία και να επισκεφθούν, παριστάνοντας τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας πείσουν για την αποκήρυξη της βαθιάς τους μισαλλοδοξίας, την οποία άλλωστε αποκαλύπτουν κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους...

Θα πίστευα τους βοριδογεωργιάδηδες για την αποκήρυξη του δήθεν πρότερου ρατσισμού τους αν δεν θεωρούσαν τον Τ. Σόρος εκπρόσωπο του διαβόλου στη Γη, αν δεν επίχαιραν για τον πνιγμό μεταναστών και προσφύγων στα νερά τού Αιγαίου και του Ιονίου, αν δεν μιλούσαν σε βάρος τής Αριστεράς με εμφυλιοπολεμικούς όρους. Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν συμβαίνει, απλώς ο δήθεν φιλοσημιτισμός τους έρχεται να καλύψει τη φιλοδοξία τους μια ημέρα να γίνουν πρωθυπουργοί. Βρίσκονται, πάντως, σε καλό δρόμο, τον ίδιο που είχε χαράξει ο άλλοτε συνεργάτης των ναζί κατακτητών και ύστερα διασώστης τού σφαγέα Μ. Μέρτεν Κων. Καραμανλής...

Λυπάμαι τους ανθρώπους που αισθάνονται ντροπή για τις ιδέες και τις ιδεοληψίες τους και νιώθουν υποχρεωμένοι να τις μασκαρεύουν. Την επόμενη φορά, συνεπώς, που οι βοριδογεωργιάδηδες αναρωτηθούν για την ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς να έχουν στοχαστεί προηγουμένως καλύτερα για το πού αυτή βασίζεται. Όσο και να ΄ναι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο πανανθρώπινη αξία από τον εθνικισμό και η ισότητα το ίδιο σε σχέση με την πίστη σε ανώτερες και κατώτερες φυλές...

Η γυναίκα κι ο άνδρας είναι φύλα, όχι προσόντα...

Οι πανηγυρισμοί για το ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου γίνεται η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδεικνύουν την κοινωνική μας υστέρηση (και) στο ζήτημα της ισότητας των φύλων. Το ότι είναι γυναίκα δεν είναι προσόν, αλλά φύλο κι επομένως θα ήταν ευγενικότερο και για την ίδια να στεκόμασταν στα πραγματικά προτερήματα της υποψηφιότητάς της παρά σε οτιδήποτε άλλο...

Ούτε, βεβαίως, είναι απαραίτητο να επιδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία το σεξισμό μας όταν, για παράδειγμα, συγκρίνουμε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου με την πιο όμορφη πρόεδρο της Κροατίας ή όταν λέμε πως δεν είναι ικανή να γίνει ΠτΔ γιατί δεν μπορεί να επισκεφθεί το Άγιο Όρος. Το Άγιο Όρος να αλλάξει, όχι η ισοπολιτεία...

Όλα αυτά δεν υποβαθμίζουν τη σπουδαιότητα της εκλογής Σακελλαροπούλου ούτε την ανάγκη συνέχισης των ποσοστώσεων υπέρ των γυναικών σε διάφορους τομείς. Δυστυχώς απαιτείται ακόμα η θεσμική/ νομοθετική ώθηση προκειμένου οι γυναίκες να έχουν, πέρα από την θεωρία, και στην πραγματικότητα ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες. Το πρόβλημα, δηλαδή, έγκειται στο ότι ακριβώς θεωρούμε ως είδηση το 2020 την εκλογή γυναίκας στην Προεδρία της Δημοκρατίας...

Το ίδιο προβληματικό είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση, απαξιώνοντας εν τοις πράγμασι το δημόσιο υπέρ τού ιδιωτικού. Αυτό που δεν εννοεί ο νεοφιλελευθερισμός να καταλάβει είναι πως δεν εκκινούν όλοι- φυσικά και νομικά πρόσωπα- από το ίδιο σημείο ώστε να αξιολογούνται με τα ίδια κριτήρια και να συνδέεται με αυτόν τον τρόπο η χρηματοδότησή τους...

Ούτε είναι δυνατό να κλαίμε για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό ή για την οικονομική αφαίμαξη των οικογενειών τους από τα ιδιωτικά- χαμηλού επιπέδου, ως επί το πλείστον, εκπαιδευτήρια- και την ίδια ώρα να επιχαίρουμε για την κατάργηση δημόσιων σχολών και για την εξίσωση απολυτηρίων μη αναγνωρισμένων κολεγίων με αντίστοιχα αναγνωρισμένων πανεπιστημίων. Πολλώ δε μάλλον όταν το υπουργείο Παιδείας αρνείται να δημοσιοποιήσει την αλληλογραφία του με την Κομισιόν, την οποία, κατά τα άλλα, επικαλείται για να παρουσιαστεί ως σεβόμενο την ευρωπαϊκή νομοθεσία...

Συμφωνώ απολύτως με τον Βορίδη, ο Μητσοτάκης πρέπει να πέσει...

Αναγνωρίζω ότι ο Μ. Βορίδης, σε αντίθεση με άλλους συνοδοιπόρους του στη ΝΔ που επίσης δεν χωνεύουν τον Κ. Μητσοτάκη, θυσιάζει ακόμα και τον εαυτό του για να εκδικηθεί τον πρωθυπουργό που δεν έκανε ΠτΔ τον Αντ. Σαμαρά. Αυτοεκτίθεται για τη βασιλόπιτα των 12.000 ευρώ και για να το κάνει ακόμα πιο γλαφυρό κατηγορεί κι από πάνω τους επικριτές του για κοινωνικό αυτοματισμό σε βάρος του, λέγοντας πως με αυτό το ποσό έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να επιστρέψει το ΕΚΑΣ. Αν, μάλιστα, καλούσε τους μικρομεσαίους αγρότες να τρώνε παντεσπάνι αν δεν μπορούν να φάνε ψωμί, τότε θα μπορούσε πολύ άνετα να χαρακτηριστεί ως η Μαρία Αντουανέτα με το τσεκούρι...

Η "καλή" εκδοχή για τον Μ. Βορίδη είναι να θέλει να απαλλαγεί όσο το δυνατό γρηγορότερα από τον Κ. Μητσοτάκη. Αν και οι αιτίες μας είναι διαφορετικές, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω επ' αυτού με τον τσεκουροφόρο υπουργό. Η κακή εκδοχή, ωστόσο, σχετίζεται με την αλαζονεία τού "είμαι εξουσία κι επειδή οι νταβατζήδες μου ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ μπορώ να κάνω και να λέω ό,τι θέλω χωρίς να πληρώνω πολιτικό κόστος"...

Ορθώς έπραξε ο Κ. Μητσοτάκης κι επιδίωξε τη συναίνεση στο πρόσωπο της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν, όμως, την εννοεί, θα όφειλε να την επιδεικνύει και σε άλλα ζητήματα, ακόμα κι αν είναι προνομία τού πρωθυπουργού να ασκεί πολιτική...

Δεν θα αμφισβητηθεί, έτσι κι αλλιώς, το κύρος του αν συγκαλέσει Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών για τα ελληνοτουρκικά ούτε αν κάνει πίσω στην κατάργηση της απλής αναλογικής. Τα λάθη είναι ανθρώπινα- όπως αυτό, για παράδειγμα, της κατάργησης του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής- και συγχωρητέα, οι μικροκομματικοί τακτικισμοί σε βάρος τής δημοκρατίας και της χώρας δεν είναι...

Η Αυγή μπορεί να μην είναι πια Χρυσή, αλλά δεν έχουμε φτάσει στο δειλινό της...

Δεν χρειαζόταν να ξαναεπιτεθούν οι φασίστες στον δημοσιογράφο της Deutsche Welle Τόμας Λάκομπι για να διαπιστώσουμε ότι ναι μεν η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Βουλής, αλλά ο χρυσαυγιτισμός εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας. Από τη μία είναι ελπιδοφόρο μήνυμα η χαμηλή συμμετοχή στο συλλαλητήριο μίσους τής Κυριακής.

Από την άλλη, όμως, είναι θλιβερό- πέρα από την άσκηση βίας απέναντι σε όσους δεν συμφωνούν με τη μισαλλοδοξία μας- ακόμα και το να διοργανώνονται τέτοιου είδους συλλαλητήρια ένα χρόνο μετά από το νέο παροξυσμό για το Μακεδονικό, το οποίο σήμερα έχουμε ξεχάσει. Πολλώ δε μάλλον όταν στη Μπολόνια της Ιταλίας, για παράδειγμα, δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν την ίδια ημέρα ακριβώς κόντρα στο ρατσισμό...

Έπρεπε, εξάλλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης να προτείνει την Μάγδα Φύσσα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου τα συμβατικά μίντια να θυμηθούν ότι διεξάγεται και μια δίκη για τη δολοφονική δράση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Όπως κι αν έχει, ο εμπρηστικός, χυδαίος, εθνικιστικός κι αντιχριστιανικός λόγος τής Χρυσής Αυγής έχει ενσωματωθεί στη ρητορική και πρακτική τής ΝΔ, ιδίως σε σχέση με το προσφυγικό. Τα κλειστά κέντρα κράτησης τι άλλο είναι, άλλωστε, από την αναβίωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης;...

Κι ένας να υπήρχε σε αυτήν τη χώρα που να θεωρούσε τους άλλους κατώτερούς του εξαιτίας εθνικότητας, φύλου, πολιτικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού κάτι δεν θα πήγαινε καλά στην κοινωνία μας. Φανταστείτε, επομένως, πόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα από τη στιγμή που είναι αρκετοί εκείνοι που αποδίδουν στους "λάθρο" την κακοδαιμονία τους κι όχι στο μεγάλο κεφάλαιο, τους υπηρέτες του, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό που δεν αντιδρά στην θυματοποίησή του. Υπό αυτήν την έννοια δεν θα ήταν καθόλου άσχημο να βλέπαμε την Μάγδα Φύσσα στο Προεδρικό Μέγαρο, έστω κι αν ο Γιάνης την χρησιμοποίησε για επικοινωνιακούς λόγους χωρίς να την ρωτήσει...



  

Γιατί θα έπρεπε να υπάρχει πάντοτε ένας διακομμματικός ΥΠΕΞ...

Πριν περίπου 30 χρόνια η άτολμη πολιτική μας ηγεσία "αποφάσιζε" να μετατρέψει ένα ήσσονος σημασίας θέμα- το πώς θα λεγόταν η ανεξάρτητη πλέον Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας- σε ένα νέο Κυπριακό. Υποθάλποντας τον εθνικισμό έπεσε στη συνέχεια θύμα του όταν ο αλαλάζων όχλος συγκεντρωνόταν μαζικώς για να διαδηλώνει κατά μιας χώρας που ακόμα και σήμερα δεν διαθέτει πολεμική αεροπορία, φοβούμενος εισβολή από το Βορρά. Έπρεπε να αναλάβουν οι Τσίπρας- Κοτζιάς μια αποστολή πολιτικής αυτοκτονίας για να λύσουμε ένα θέμα που θα λύναμε πολύ επωφελέστερα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 αν οι σαμαράδες δεν επέβαλλαν την ατζέντα τους...

Το πολιτικό μας σύστημα και σήμερα υποφέρει από την αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ των λιγότερο και περισσότερο σοβαρών ζητημάτων. Εστιάζει, για παράδειγμα, στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας- θεσμού σχεδόν εντελώς συμβολικού- και στο νέο εκλογικό νόμο την ίδια ώρα που αδυνατεί να καθίσει σε ένα τραπέζι και να χαράξει τη νέα εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία. Η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική στο πόδι και με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις και η αξιωματική αντιπολίτευση υψώνει υπέρμετρα τους τόνους όταν προτεραιότητα πρέπει να είναι η εθνική συνεννόηση...

Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να έχει συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος είναι κάθε φορά ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά τα δεδομένα σε άλλες χώρες στην Ελλάδα παραμένουν ζητούμενα. Γι' αυτό και θα ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένας υπουργός Εξωτερικών με πενταετή θητεία ο οποίος θα επιλεγόταν με πλειοψηφία δύο τρίτων από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, κατά προτίμηση διπλωμάτης και μη κομματικό πρόσωπο. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε, για παράδειγμα, μια πιθανή εισβολή τής Τουρκίας στα εθνικά μας χωρικά ύδατα νοτίως τής Κρήτης δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά εθνικής συναντίληψης χωρίς τα μικροκομματικά παιχνίδια που αρρωσταίνουν το δημόσιο βίο κι ενίοτε ακρωτηριάζουν την πατρίδα...

Οι φοβικοί ηγέτες δεν είναι τίποτα άλλο από μικροί...

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έχει διανύσει μια επιτυχημένη καριέρα στο δικαστικό σώμα, θεωρείται έντιμη κι έχει υπερασπιστεί τις δημοκρατικές της απόψεις- όπως το δικαίωμα ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών- σε κάθε ευκαιρία. Το αν θα είναι, όμως, καλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτό μόνο το μέλλον μπορεί να μας το απαντήσει. Δεν είναι, άλλωστε, όλοι καλοί για τα πάντα. Κι ο Χρ. Σαρτζετάκης είχε ξεκινήσει ως ο ανακριτής που αναζητούσε την αλήθεια για τη δολοφονία Λαμπράκη και κατάληξε η Ελένη Λουκά του Προεδρικού Μεγάρου...

Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν επέλεξε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, αλλά σύρθηκε στην επιλογή της φοβούμενος πως οποιαδήποτε άλλη πολιτική επιλογή θα του προκαλούσε είτε εσωκομματικά προβλήματα είτε καπηλείας των αρμοδιοτήτων του. Αν, για παράδειγμα, επέλεγε Π. Παυλόπουλο θα τον έτρωγαν ζωντανό οι σαμαρικοί, αν Β. Βενιζέλο θα είχε έναν υπερπρωθυπουργό πάνω από το κεφάλι του. Ο ψεύτικος σεβασμός του, εξάλλου, για τις γυναίκες αποδεικνύεται κι από την απάντησή του στο BBC πως είναι τόσο λίγες στο υπουργικό του συμβούλιο γιατί δεν έβρισκε άλλες ικανές για να γίνουν υπουργοί...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι λίγος, ελάχιστος, όχι μόνο ως άνθρωπος, αλλά κι ως ηγέτης. Κι αυτό δεν μπορεί να το καλύπτει για πάντα η μιντιακή εμπροσθοφυλακή που τον στηρίζει. Φάνηκε κι από το φοβικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία μετατράπηκε σε καλλιστεία λόγω της πρωθυπουργικής αβεβαιότητας...

Ο Κ. Μητσοτάκης πέρασε ένα πρώτο εξάμηνο ζάχαρη, η ημέρα με τη νύχτα δηλαδή με το τι είχε να αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας στο δικό του πρώτο εξάμηνο. Ο μήνας τού μέλιτος, όμως, τελειώνει κι ο εκλογικός νόμος που έφτιαξε για να ρίξει μέσα στο λάκκο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχθεί ο λάκκος που έσκαψε για τον εαυτό του...

Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς κάνομεν μικροπολιτικήν...

Η έμμεση ομολογία λάθους που είναι η επανίδρυση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής χρειάζεται πολιτική γενναιότητα, την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστώνω στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έστω κι αν δεν χρειάζεται να είναι κανείς πυρηνικός φυσικός για να αντιληφθεί πόσο απαραίτητο είναι σε μία χώρα που υποδέχεται το μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων και μεταναστών. Φαίνεται, όμως, πως στη ΝΔ είχαν πιστέψει στο ίδιο τους το ψεύτικο αφήγημα πως τους ικέτες τής Γης τους φέρνει στην Ελλάδα η κυρία Τασία...

Όπως κι αν έχει, κάλλιο αργά παρά ποτέ γιατί, όπως και στην περίπτωση της ΕΡΤ παλαιότερα, το "πονάει χέρι, κόβει χέρι" δεν είναι λύση. Εν προκειμένω, πράγματι στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής η καλή οργάνωση δεν ήταν το χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Εδώ, άλλωστε, δεν είναι σε υπουργεία που αριθμούν πίσω τους μερικές δεκαετίες. Αυτό, ωστόσο, δεν ήταν λόγος για την πλήρη κατάργησή του, σε μια εποχή μάλιστα έξαρσης των προσφυγικών ροών...

Η όξυνση στα ελληνοτουρκικά και στο προσφυγικό απαιτούν τη σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών και την ωριμότητα από την πλευρά τής πολιτικής μας ηγεσίας για να βγει από αυτό με ενιαία φωνή. Μπορεί οι οικίες μας να μην καίγονται (ακόμα;), αλλά εμείς τραγουδάμε τις πολιτικάντικες κορόνες μας σαν όλα γύρω μας να είναι ειρηνικά και γαλήνια...

Συζητάμε, μάλιστα, και για πρόωρες εκλογές δίχως να έχει κλείσει χρόνο η κυβέρνηση την ώρα που η Άγκυρα ετοιμάζεται να προκαλέσει ακόμα και πολεμικό επεισόδιο. Λίγη περισσότερη σοβαρότητα σε Μαξίμου, αλλά και σε Κουμουνδούρου δεν θα έβλαπτε...

Το ψέμα είναι ποινικό αδίκημα, όχι ελευθερία έκφρασης...

Το δικαίωμα στην έκτρωση είναι νομικώς κατοχυρωμένο και στη χώρα μας και δικαίως. Δεν μπορείς να καταδικάζεις μια ανθρώπινη ζωή- εν προκειμένω της μητέρας και του πατέρα- που έχει πλήρη συνείδηση της ύπαρξής της μόνο και μόνο για να προστατεύσεις μια αδιαμόρφωτη ζωή δίχως συνείδηση. Ακόμα, άλλωστε, κι αν μια γυναίκα δεν μείνει έγκυος λόγω βιασμού της, αλλά από αμέλεια ποιος ανάμεσά μας είναι αναμάρτητος για να την καταδικάσει στην ανεπιθύμητη μητρότητα;...

Οι ηθικές μας αρχές δεσμεύουν εμάς τους ίδιους κι όταν επιβάλλονται στους γύρω μας πρέπει να έχουν τη σφραγίδα τού νόμου, ανεξαρτήτως αν κι αυτός πολλές φορές υπακούει στα κελεύσματα της λούμπεν πλειοψηφίας ή της διεφθαρμένης ελίτ. Σε διαφορετική περίπτωση εισβάλλουμε με το έτσι θέλω στον αξιακό χώρο των άλλων, δίνοντάς τους άλλοθι να εισβάλλουν κι εκείνοι στο δικό μας...

Αν η αφίσα κατά των εκτρώσεων περιοριζόταν σε αυτό το μήνυμα ή, έστω, επιχειρηματολογούσε με βάση την αλήθεια θα συμφωνούσα πως το κατέβασμά της θα αντέκειτο στην ελευθερία τής έκφρασης, η οποία δεν χρειάζεται την έγκριση της πλειοψηφίας για να υφίσταται. Αναφέρει όμως- πολύ φοβάμαι συνειδητώς- ψέματα. Η καρδιά τού εμβρύου δεν χτυπά από την πρώτη ημέρα, ενώ η ανίχνευση εγκεφαλικών κυττάρων δεν σημαίνει πως το έμβρυο έχει αποκτήσει αντίληψη, πολλώ δε μάλλον συνείδηση...

Επομένως, η αφίσα έπρεπε να κατεβεί για διασπορά ψευδών ειδήσεων και διαστρέβλωση της πραγματικότητας προκειμένου να δημιουργηθούν εντυπώσεις. Άλλωστε κι ο νόμος επιτρέπει τις αμβλώσεις έως ένα λογικό όριο...

Ελάχιστοι, εξάλλου, συνηγορούν στο να επιτρέπεται η άμβλωση όταν το έμβρυο είναι έτοιμο να γεννηθεί. Εκεί, πάντως, που είναι επιβεβλημένη η έκτρωση είναι στα σκουριασμένα μυαλά εκείνων που εξακολουθούν να βλέπουν τη γυναίκα ως αναπαραγωγική μηχανή και νοικοκυρά που την σκοτώνει δικαίως ο άντρας της γιατί κουνιέται δεξιά κι αριστερά...

 

  

Δημοκράτες και Ευρωπαίοι δίχως απλή αναλογική δεν υπάρχουν...

Αν η δημοκρατία μπορούσε να ζητήσει αποζημίωση από όσους την επικαλούνται (και) σε αυτήν τη χώρα δίχως να την αγαπούν, θα ήταν πάμπλουτη. Οι περισσότεροι ομνύουν στο όνομά της, αλλά όταν είναι, για παράδειγμα, να εφαρμόσουν την απλή αναλογική πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, επικαλούμενοι την ανάγκη κυβερνησιμότητας. Την ίδια κυβερνησιμότητα από μονοκομματικές κυβερνήσεις, δηλαδή, που χρεοκόπησε την Ελλάδα...

Η μόνη εξαίρεση που θα ήταν δημοκρατική και θα δικαιολογούσε το σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης θα ήταν από ένα κόμμα που θα είχε συγκεντρώσει πάνω από το 50% των ψήφων. Ειδάλλως, ο λαός ναι μεν έχει δώσει το πρόκριμα σε ένα κόμμα, αλλά όχι και την εντολή να κυβερνήσει για μια τετραετία με λευκή επιταγή. Αφήστε που, με τελευταίο παράδειγμα την Ισπανία, οι πολυκομματικές κυβερνήσεις είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στην Ευρώπη την οποία, επίσης υποκριτικά όπως και τη δημοκρατία, συνηθίζουν να επικαλούνται οι "μενουμευρωπαίοι"...

Η μνημονιακή περίοδος απόδειξε ότι όταν υπάρχει ανάγκη βρίσκονται οι τρόποι να συνεργαστούν κόμματα με πραγματικές ή ψευδεπίγραφες ιδεολογικές διαφορές. Η ΝΔ συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το ΛΑΟΣ κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Γιατί να μην συγκυβερνήσουν και στο μέλλον, εφόσον υπάρχουν οι στοιχειώδεις προγραμματικές συμφωνίες, αν αυτή είναι η βούληση του λαού; Σε πιο ήρεμες, άλλωστε, πολιτικές συνθήκες- εφόσον δεν προκύψει κάποια πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία- θα είναι και πιο εύκολο να απαλλαγούμε από το πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο που απαξιώνει τους υπόλοιπους θεσμούς και υποθάλπει την προσωπολατρία...

Ας μας αλλοιώσουν οι μετανάστες αν είναι να εξαφανίσουν το μίσος μας...

Το ότι ο Αδ. Γεωργιάδης ισχυρίζεται πως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που πεθαίνουν προσπαθώντας να μπουν στην Ευρώπη έρχονται για να αλλοιώσουν τον πληθυσμό τής Ελλάδας και να μας εξισλαμίσουν είναι είδηση μόνο για όσους πιστεύουν ότι ο λύκος μπορεί να αλλάξει και χούγια μαζί με το τρίχωμα. Μια φορά φασίστας πάντα φασίστας και το απόδειξε και με την πρόσφατη δήλωσή της ξανά η υπουργάρα μας. Ούτε είναι είδηση πως περικόπτονται λεφτά από την παιδεία για να ταϊστεί μια θεολογική σχολή στη Βοστόνη. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια ώστε η Ελλάδα να μην φτάσει ποτέ στο Διαφωτισμό...

Οι Γεωργιάδηδες, ωστόσο, αυτής της χώρας δεν αλυχτούν σε ιστορικό κενό. Γνωρίζουν ότι από κάτω βρίσκεται ένα πόπολο έτοιμο να επιδοκιμάσει τη μισαλλοδοξία τους και να επιρρίψει την ευθύνη για όλα του τα βάσανα στους πιο κατατρεγμένους. Γι' αυτούς καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης που έρχεται για να μας κλέψει τις δουλειές, την θρησκεία, την πατρίδα...

Τι μας νοιάζει, για παράδειγμα, αν παιδιά μεταναστών μένουν ορφανά από διαρροή υγραερίου, όπως συνέβη προσφάτως στο Μεταξουργείο; Αρκεί τα δικά μας παιδιά να είναι ασφαλή μέσα στην υποκρισία, στην ψευτιά και στο μίσος στα οποία τα μεγαλώνουμε...

Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτό το κλίμα οικονομικών απογοητεύσεων για τους πολίτες κι εθνικών ηττών η κυβέρνηση επενδύει ξανά στο "νόμος, τάξη κι ασφάλεια", όπως είδαμε στο Κουκάκι. Όσο οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονται με τις εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές τόσο θα χρησιμοποιούνται περισσότερο οι γνωστοί αποδιοπομπαίοι τράγοι: από τους αριστεριστές έως τους μετανάστες κι από τους άθεους έως τους ομοφυλόφιλους οι κυβερνώντες ευελπιστούν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη για την επιβίωσή τους θυματοποίηση των πιο αδύναμων προς τέρψη των κυρ Παντελήδων...

Το λούμπεν προλεταριάτο χειροκροτεί τον βιαστή του γιατί το σοδομίζει σε άπταιστα αγγλικά...

Μακάρι, σε ορισμένες περιπτώσεις τουλάχιστον, να ίσχυε η επιστροφή στην κανονικότητα με κυβέρνηση ΝΔ. Μόνο που απολύσεις, για παράδειγμα, τραπεζικών είχαν να γίνουν από τη χούντα, ενώ δεν έχουμε ξαναδεί συλλήψεις απεργών, όπως συνέβη στον ΟΤΕ...

Όσο για την ουσιαστική ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απλήρωτη εργασία, τη γιγάντωση της μερικής απασχόλησης και τη μείωση των θέσεων εργασίας θα ήμουν άδικος αν κατηγορούσα τη σημερινή κυβέρνηση πως τα εισήγαγε στο βίο μας. Για τα τελευταία θα "ευγνωμονούμε" αιωνίως τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου, Αντ. Σαμαρά που μας εξοικείωσαν με τον εργασιακό μεσαίωνα...

Ούτε, βεβαίως, μπορούμε να ευγνωμονούμε τα συμβατικά ΜΜΕ για την κάλυψη των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στην Τράπεζα Πειραιώς και στον ΟΤΕ. Βουτηγμένα καθώς είναι στα χρέη και στον εξωραϊσμό τής κυβέρνησης, τα μεγάλα διαφημιστικά πακέτα των τραπεζικών επιχειρήσεων ή των αντίστοιχων της επικοινωνίας είναι ικανά να βουλώνουν και τα πιο αθυρόστομα στόματα...

Αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πιθανόν να πιστεύαμε ότι τα δύο τρίτα των υπαλλήλων τού κερδοφόρου ΟΤΕ πληρώνονται σαν βασιλιάδες κι όχι έως 680 ευρώ καθαρά. Την ίδια ώρα, ο γενικός διευθυντής παντελονιάζει 1,4 εκατομμύριο ευρώ ετησίως. Η κοινωνική δικαιοσύνη στα χειρότερά της...

Φυσικά η Πειραιώς κι ο ΟΤΕ, λόγω του σημαντικού αριθμού υπαλλήλων τους, αποτελούν μόνο την πιο εύγλωττη αποτύπωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επανεισάγει, μετά από μια σύντομη ανάπαυλα από τα μνημόνια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γι' αυτό, άλλωστε, ο πρωθυπουργός όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ήθελε διακαώς ο Αλέξης Τσίπρας να υπογράψει ένα τέταρτο μνημόνιο, ώστε να επιρρίπτει την ευθύνη στον προκάτοχό του για πολιτικές που ο ίδιος ασπάζεται ενθέρμως. Κατά τα άλλα, το λούμπεν προλεταριάτο χειροκροτεί ακόμα τον βιαστή του γιατί το σοδομίζει σε άπταιστα αγγλικά...

Τέλειωσαν τα ποπ κορν τού θεατή πρωθυπουργού, φέρτε κι άλλα...

Ο Κ. Μητσοτάκης ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε αφήσει εποχή ως μακεδονομάχος που κατηγορούσε τον Αλέξη Τσίπρα για ενδοτισμό και πως θα έπρεπε να είχε κερδίσει περισσότερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τους έξι μήνες, όμως, που κυβερνά τη χώρα έχει αποδείξει, κατά τις συναντήσεις του με Ερντογάν- Τραμπ, πως ο ίδιος μάλλον με τον Ζήκο τού Κώστα Χατζηχρήστου μοιάζει παρά με τον Μεγαλέξανδρο. Αφήστε που το "δίνω τα πάντα- ακόμα και το 5G-, αλλά δεν παίρνω τίποτα" μου θυμίζει περισσότερο έναν ενδοτικό παρά έναν κυρίαρχο πρωθυπουργό. Πολλώ δε μάλλον όταν καθιστά τη χώρα στόχο τής εκδικητικής μανίας τού Ιράν...

Φυσικά και πίσω από τις κλειστές πόρτες συζητούνται περισσότερα από αυτά που λέγονται on camera. Μόνο που ο Ντ. Τραμπ δεν είναι ο διπλωματικότερος των προέδρων ούτε φημίζεται για το ότι βουτά τη γλώσσα του στο μυαλό του πριν μιλήσει. Επομένως, τα όσα είπε- όπως για τον "καλό του φίλο" Τ. Ερντογάν- και κυρίως τα όσα δεν είπε- όπως για το μνημόνιο Τουρκίας με Λιβύη ή για τα όσα γίνονται στην κυπριακή ΑΟΖ- θα έπρεπε να μας καθιστούν αρκούντως ανήσυχους...

Επιπλέον, η εξωτερική πολιτική δεν είναι ταξιδάκια αναψυχής στα διαλείμματα των οποίων οργανώνεις συναντήσεις με πλανητάρχες. Το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ ήταν κυρίως αναψυχής- βλ. Φλόριντα κι αγώνας NBA-, ενώ αναρωτιέμαι πώς αυτή η τόσο πολυάσχολη κατά τα άλλα με τη δική της εταιρεία Μαρέβα καταφέρνει να βρίσκεται παντού δίπλα στον σύζυγό της. Εκτός αν "εταιρεία" της είναι η Ελλάδα κι εκείνη η πραγματική πρωθυπουργός...

Τα Σοφά Παιδιά δεν τρώνε μόνα τους...

Το "μαζί τα φάγαμε" ήταν η επωδός που συνόδευε το μνημονιακό παραλήρημα εκείνων που είτε από συμφέρον είτε από άγνοια θέλησαν να μοιράσουν ισομερώς την ευθύνη τής χρεοκοπίας για την οποία κάποιοι ευθύνονται πολύ περισσότερο από άλλους. Σήμερα που εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα έχουν επιστρέψει στην εξουσία έχουν την άνεση να ξαναταΐζουν πνευματικούς ή παριστάνοντες τους πνευματικούς ανθρώπους που επί ΣΥΡΙΖΑ στέγνωσε το αντεράκι τους κι εκείνοι με τη σειρά τους να αναπλάθουν μια εικόνα τής κοινωνίας που δεν υπήρχε παρά μόνο στην ακραία εκδοχή της. Η αριστερίλα είναι πράγματι ασθένεια, όπως όμως και το μίσος για την Αριστερά γιατί δεν βολεύει τα συμφέροντα της τάξης σου και τη μετριότητά σου...

Είναι ανθρώπινο να επιχειρείς να μειώσεις κάποιον, ακόμα κι αν είναι νεκρός, για να φανείς ο ίδιος σπουδαιότερος από όσο είσαι. Θα έπρεπε, όμως, κι ο Χ. Χωμενίδης να αντιλαμβανόταν, αν ήταν "Σοφό Παιδί', πως ο Θάνος Μικρούτσικος απείχε από το πρότυπο του καλλιτέχνη το οποίο ενσαρκώνει ο συγγραφέας, του ελιτίστα δηλαδή σφουγγοκωλάριου της εξουσίας που είναι πρόθυμος να γλείψει κάθε κατουρημένη ποδιά για να περνιέται ο Ντοστογιέφσκι τής Ψωροκώσταινας. Και ούτε η πλειονότητα εκείνων που άκουγαν τον Θ. Μικρούτσικο στις συναυλίες του πήγαιναν σε αυτές με Τσερόκι. Αλλά, είπαμε, το αφήγημα του εχθρού λαού πρέπει να έχει και δράκο...

Κάθε λαός σε κάθε εποχή δεν έχει μόνο την πολιτική, αλλά και την πνευματική ελίτ που του αξίζει. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, ποιος Έλληνας ή Ελληνίδα θα μπορούσε να τυγχάνει της αποδοχής τής μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού και να είναι σπουδαίος ώστε να αξίζει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν μπορούσα να σκεφτώ όμως παρά δυο τρεις, όπως ο Μανώλης Γλέζος κι ο Μίκης Θεοδωράκης, που ωστόσο λόγω του προχωρημένου τής ηλικίας τους δεν θα ήταν κατάλληλοι. Με αυτήν την ένδεια πορευόμαστε, γι' αυτό και η συγκίνηση είναι πάντοτε βαθιά όταν μας εγκαταλείπει κάποιος πραγματικά σπουδαίος κι όχι γιατί τα φάγαμε μαζί του...

ΗΠΑ, Ιράν, Αυστραλία μια απληστία δρόμος...

Τι συνδέει τη δολοφονία τού Ιρανού στρατηγού από τους Αμερικανούς με την πύρινη κόλαση της Αυστραλίας; Μα, η αυτοκαταστροφικότητα του είδους μας, η οποία συνδέεται άμεσα με την απληστία. Κι αυτή ακριβώς η απληστία είναι που βρίσκει την καταλληλότερη μορφή υποστήριξής της στον καπιταλισμό...

Οι ένθερμοι υποστηρικτές τού συστήματος αποδίδουν στο φθόνο απέναντι στους πλούσιους το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Φυσικά και υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά μας που προτιμούν να ζουν από τα έτοιμα, από τα επιδόματα κι από λοιπές διευκολύνσεις παρά να εργάζονται για να βελτιώνουν το επίπεδο ζωής τους. Μόνο που ιδίως στη χώρα μας ελλείπουν οι προϋποθέσεις ευδοκίμησης της ταξικής αναρρίχησης κι όταν αυτή συμβαίνει τις περισσότερες φορές δεν οφείλεται στην αξιοκρατία, αλλά σε παράγοντες όπως ο φεουδαρχισμός, ο κομματισμός, η διαφθορά, η παρανομία και η ασυδοσία που ευνοούν μόνο εκείνους που επιλέγουν να πατούν επί πτωμάτων για να επιτυγχάνουν τους στόχους τους...

Η βία στη Μέση Ανατολή δεν τελειώνει όχι γιατί πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, αλλά γιατί οι ιμπεριαλιστές δεν θέλουν να βγάλουν το πόδι τους από την περιοχή. Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ το θεοκρατικό καθεστώς τού Ιράν και τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Η συμφωνία, ωστόσο, για τα πυρηνικά που είχε επιτευχθεί πριν μερικά χρόνια ήταν μια καλή αρχή για τη σταθερότητα στην περιοχή.

Και ύστερα ήρθε ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος, πέρα από όλα τα άλλα, ενδεχομένως να αναγνωρίσει την κλιματική αλλαγή και την έκταση τής ζημιάς από την απληστία μόνο αν κατακαούν και οι ΗΠΑ. Κι όλα αυτά για το κέρδος στο οποίο ομνύουν οι καπιταλιστές, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα νεκροταφεία τής γειτονιάς τους κάποια ημέρα θα φιλοξενούν αιωνίως και τους ίδιους και θα φορούν σάβανα δίχως τσέπες...

Ο Ερντογάν βλέπει τον Πάκη και του τρέμουν τα πόδια...

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να είναι κάποιος κακός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τις διακοσμητικές αρμοδιότητες που αυτός διαθέτει σήμερα. Το να καταθέτεις στεφάνια, να μιλάς για το σεβασμό τού Διεθνούς Δικαίου, ανεξαρτήτως αν το γνωρίζεις ο ίδιος ή όχι, ή να μην παρεμβαίνεις στην κεντρική πολιτική κονίστρα απαιτεί κυρίως φυσικές δυνάμεις και στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση. Συνεπώς, θα ήταν πολύ δύσκολο ο Π. Παυλόπουλος να αποδειχθεί κακός ΠτΔ από τη στιγμή, μάλιστα, που ο ήπιος και δουλοπρεπής πολιτικός του χαρακτήρας προεξοφλούσε από το 2015 ήρεμα νερά...

Είναι, πάντως, αστείο να προβάλλεται από τους υποστηρικτές τής υποψηφιότητάς του ο Πάκης ως αντίπαλος- φόβητρο για τον Τ. Ερντογάν, λες κι αυτός που έμεινε άγαλμα όταν ο Ηλ. Κασιδιάρης επιτέθηκε στην Λ. Κανέλλη είναι ικανός από μόνος του να προτάξει τα στήθη του για να αποτρέψει μια τουρκική εισβολή. Πράγματι, μίλησε όπως έπρεπε στον πρόεδρο της Τουρκίας όταν επισκέφθηκε την Αθήνα. Αυτό, όμως, δεν απέτρεψε την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας και ούτε, βεβαίως, αυτή θα μπορούσε να αποτραπεί από οποιονδήποτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο σκληρά κι αν μιλούσε στον "Σουλτάνο"...

Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως πρέπει να κάνουμε όποιον να 'ναι ΠτΔ. Δεν σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ο επόμενος ανώτατος πολιτειακός άρχοντας μπορεί να είναι ένα πρόσωπο που διχάζει και δεν ενώνει τους Έλληνες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Αντ. Σαμαρά, τον Β. Βενιζέλο, τον Λ. Παπαδήμο, τον Γ. Παπανδρέου ή τον Κ. Σημίτη. Ούτε να επιβραβευθούν μετριότητες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Π. Παυλόπουλου, τύπου Μ. Δαμανάκη ή Ανν. Διαμαντοπούλου μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Αλίμονο αν αυτούς θεωρούμε άξιους Έλληνες κι ακόμα περισσότερο αλίμονο αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε μια λύση έξω από το κουτί...

Μόνο οι χορτοφάγοι μπορούν να είναι κατά των αμβλώσεων και να μην είναι υποκριτές...

Αν με ρωτήσουν έτσι γενικώς κι αορίστως αν είμαι υπέρ των αμβλώσεων, η απάντησή μου θα είναι αρνητική. Η ζωή είναι δώρο το οποίο είναι αχαριστία να αφαιρούμε, ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε έγκλημα από το νόμο. Η ζωή, όμως, επίσης δεν είναι άσπρο μαύρο. Το έμβρυο, για παράδειγμα, μερικών ωρών ή εβδομάδων δεν διαθέτει συνείδηση και η γυναίκα που το κυοφορεί ως συνέπεια βιασμού ή μία ανήλικη κοπέλα που έμεινε έγκυος δίχως να το επιθυμεί έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν την πορεία τους δίχως το βάρος τής αθέλητης μητρότητας...

Οι μεγαλύτερες κοινωνικές συγκρούσεις δημιουργούνται από την πάση θυσία προσπάθειά μας να δικαιολογούμε τους δογματισμούς και τις ιδεοληψίες μας. Αν κάποιος που είναι κατά των αμβλώσεων δεν θέλει να είναι αντιφατικός τότε οφείλει να κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη και να είναι χορτοφάγος. Φαντάζομαι πως όταν κάνεις έρωτα με προφυλακτικό εμποδίζεις μια ζωή να δημιουργηθεί- που κι αυτό αντιβαίνει το φυσιολογικό, στο οποίο ορκίζονται οι νεοσυντηρητικοί-, ενώ και τα ζώα έχουν ψυχή, πολύ περισσότερη μάλιστα από ένα έμβρυο μερικών ημερών, συνεπώς ούτε αυτά θα έπρεπε να τα σκοτώνουμε και να τα τρώμε μάλιστα κι από πάνω...

Το να αγαπάμε, άλλωστε, τα παιδιά δεν αποδεικνύεται μόνο με το να μην σκοτώνουμε τα έμβρυά μας, αλλά και με το να υιοθετούμε κάποιο από τα χιλιάδες που βρίσκονται στα νοσοκομεία ή στα ορφανοτροφεία και δεν είναι "δικό μας" ή με το να αγαπάμε και τις μητέρες τους και να μην αθωώνουμε τους εραστές τους που τις σκοτώνουν λόγω ζήλιας. Όπως και το να αγαπάμε το περιβάλλον δεν σημαίνει μόνο να βγάζουμε κηρύγματα κατά συμπεριφορών άλλων που μας ενοχλούν, αλλά και να είμαστε οι ίδιοι αντάξιοι των διαγγελμάτων μας.

Το να κατηγορούμε, για παράδειγμα, εκείνους που χρησιμοποιούν το αεροπλάνο, αλλά να παίρνουμε το Ι.Χ. μας ακόμα και για να πάμε στο περίπτερο δεν μας κάνει καλύτερους. Οι άνθρωποι διδάσκουν με το παράδειγμά τους, όχι με τους λόγους τους, πολλώ δε μάλλον όταν έχουν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά πρόχειρα για να δικαιολογούν τις έμφυτες, κατά τα άλλα, αδυναμίες τους...