It takes a democratic man to wear democratic boots...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χώρα χρειάζεται το στήσιμο ενός δημοκρατικού αναχώματος απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη, το οποίο παρακολουθεί, στερεί στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ελέγχει ασφυκτικά τη νομοθετική και δικαστική εξουσία και λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία με προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του οικογενειακού συμφέροντος έναντι του λαϊκού κι εθνικού. Για να στήσεις, ωστόσο, αυτό το δημοκρατικό ανάχωμα οφείλεις να έχεις αποδείξει τα δικά σου δημοκρατικά διαπιστευτήρια. Είναι αυτονόητο ότι αυτά δεν υφίστανται στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά που έχουν στην καμπούρα τους το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου και την αποστασία αντιστοίχως...

Είναι προφανές, προφανέστατο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αυτόνομο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ ή Νέας Αριστεράς στις επόμενες εκλογές. Ήδη, άλλωστε, και υπό τον μπαμπούλα τού κόμματος Τσίπρα στην ουσία λειτουργούν ως ενιαία Κοινοβουλευτική Ομάδα. 

Και γιατί όχι άλλωστε αφού ουδέποτε υπήρξαν πολιτικοί οι λόγοι απόσχισης των μεν από τους δε. Όπως και δεν είναι ιδεολογικές οι αιτίες που τους φέρνουν πάλι κοντά. Λέγεται πολιτική επιβίωση κι αφορά κυρίως τα ορφανά τού Αλέξη που μέτρησαν κατά μόνας το πολιτικό τους μπόι και το αποτέλεσμα καταγράφηκε στο μέγεθος νάνου...

Κι ο ίδιος ο Αλέξης κύριε; Πού βρίσκεται, τι κάνει την ώρα που γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα πραξικοπήματος; Αυτήν τη φορά δεν στέκεται πίσω από την κουίντα να μετακινεί τις μαριονέτες, στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται πουθενά... 

Δεν μιλά, δεν αντιδρά, δεν, δεν, δεν γιατί είναι αντίθετη προς το rebranding οποιαδήποτε εμπλοκή του σε ζητήματα που διχάζουν την κοινωνία. Παίρνει θέση ουδέτερου παρατηρητή που ευελπιστεί πως κάποια στιγμή θα τον καλέσει η ιστορία να λύσει το γόρδιο δεσμό. Μπορεί και να συμβεί, μπορεί όμως και να καταλήξει Βαγγ. Βενιζέλος έχοντας περάσει κι από το στάδιο του Τσιριμώκου...

 

 

Μόνο τα καθαρά χέρια μπορούν να διασώσουν την Γ' Ελληνική Δημοκρατία...

Ο τραγέλαφος του "μένω- φεύγω" από την ψηφοφορία για την προανακριτική είναι αδιάψευστος μάρτυρας του ποιον φοβάται περισσότερο από όλους ο Κ. Μητσοτάκης. Κι αυτός δεν είναι η κατακερματισμένη αντιπολίτευση αλλά η Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ο πρωθυπουργός ανησυχεί πιο πολύ για τη ΝΔ και, κυρίως, για τους ολιγάρχες οι οποίοι στηρίζουν τους δελφίνους του...

Πότε θα γίνουν εκλογές; Με ποιον θα συγκυβερνήσει ο Μητσοτάκης ή θα έχουμε άλλον πρωθυπουργό; Θα ξεχωρίσει κάποιο κόμμα τής αντιπολίτευσης; Αν έπαιρνα από ένα ευρώ κάθε φορά που μου έχουν κάνει αυτές τις ερωτήσεις σήμερα θα σας έγραφα από το Πουέρτο Ρίκο. Μπορεί το "δεν ξέρω" να μην σας καλύπτει αλλά, όπως κι αν έχει, δεν καλύπτει πολύ κόσμο και το σημερινό κομματικό σύστημα, για διαφορετικούς λόγους για κάθε κόμμα κι όχι πάντα δικαίως. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι, όμως, πως ο Μητσοτάκης κινδυνεύει περισσότερο από ένα υποκινούμενο από την ολιγαρχία εσωκομματικό πραξικόπημα παρά από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα...

Κι αν στη διήμερη συνεδρίαση για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αποδείχθηκε πόσο αδύναμα είναι τα υπερασπιστικά κυβερνητικά επιχειρήματα και πόσο μετέωρη η κυβερνητική πλειοψηφία, το ίδιο συνέβη και για την αντιπολίτευση η οποία για μια ακόμα φορά διαγκωνίστηκε μεταξύ της για το ποιο κόμμα θα κάνει την πιο πικάντικη πρόταση ή ευφυολόγημα παρά για να πολεμήσει ένα διεφθαρμένο καθεστώς. Μόνο τα νεογέννητα μπορεί να πιστέψουν ότι αν συγκροτείτο προανακριτική επιτροπή ή αν η δικογραφία έφτανε στους φυσικούς δικαστές θα μαθαίναμε την αλήθεια... 

Η Μητσοτάκης Α.Ε. ελέγχει κάθε αρμό τής εξουσίας, έχει ανοσία στην αλήθεια. Το να κορδώνεσαι, συνεπώς, περισσότερο από τον ανταγωνιστή σου στη μάχη για το 10% ή για την είσοδο στη Βουλή δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία όταν η χώρα χρειάζεται άμεσα μια κυβέρνηση "καθαρών χεριών" στην οποία να συμμετέχουν μόνο όσοι δεν έχουν διαχειριστεί ποτέ δημόσιο χρήμα. Όχι γιατί όσοι το έχουν διαχειριστεί είναι απαραιτήτως διεφθαρμένοι αλλά γιατί κανένας τους δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν βλέπω άλλον τρόπο για να διασωθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία και να μην πάμε σε εκλογές με πολύ μεγάλη αποχή... 

 

 

Μπείτε σε προποτζίδικο και θα καταλάβετε πολλά και για τον ΟΠΕΚΕΠΕ...

Ποια θα ήταν η πρώτη σας αντίδραση αν βλέπατε μπροστά σας ένα πτώμα και κάποιον να κρατά ένα πιστόλι που κάπνιζε ακόμα; Θα ζητούσατε να συλληφθεί από κάποιο όργανο της τάξης ως βασικός ύποπτος για το φόνο ή θα προτείνατε να διερευνηθούν οι διαχρονικές παθογένειες που οδηγούν έναν άνθρωπο να δολοφονήσει έναν συνάνθρωπό του; 

Η απάντηση είναι αυτονόητη για όποιον έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του και, κυρίως, δεν είναι αυτουργός ή συνεργός στο έγκλημα. Δεν είναι, όμως, για το καθεστώς Μητσοτάκη. Ακριβώς γιατί στην καλύτερη περίπτωση είναι συνεργός και στη χειρότερη αυτουργός όλων των σκανδάλων των τελευταίων έξι χρόνων...

Ο πρωθυπουργός, πάντως, έχει κι ένα δίκιο όταν κάνει λόγο και για τις ευθύνες τής κοινωνίας ως προς τα σκάνδαλα, ιδίως αυτά διασπάθισης κοινοτικών κονδυλίων. Τα μόνα μαγαζιά που είναι συνεχώς γεμάτα είναι τα προποτζίδικα κι αυτό λέει πολλά για το πόσο θέλουμε να μοχθούμε για να πλουτίσουμε ή για το πόσο επιθυμούμε να πλουτίσουμε δίχως να μοχθήσουμε. Κι αν ο Φραπές κι ο Χασάπης μπορεί να έχουν αποκτήσει εμβληματικές διαστάσεις στο συλλογικό μας υποσυνείδητο για το τι συνιστά διαφθορά, εν τούτοις οι περισσότεροι εξ ημών όλο και κάποιον φτωχοφραπέ ή φτωχοχασάπη θα έχουμε στον περίγυρό μας, αν δεν ανήκουμε και οι ίδιοι σε αυτήν την κατηγορία...

Κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν θα καταδικαστεί για τον ΟΠΕΚΕΠΕ κι αυτή είναι μια πρόβλεψη που αν παιζόταν στο στοίχημα δεν θα μου απέφερε ιδιαίτερα κέρδη. Κι αυτό είτε αν είχε συγκροτηθεί προανακριτική είτε αν είχαν επιληφθεί απευθείας οι φυσικοί δικαστές. 

Βεβαίως αυτό το πλυντήριο ευθυνών σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στη διαπλοκή εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Δεν ευθύνεται, ωστόσο, μόνο το βαθύ κράτος αλλά κι ο μιθριδατισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας που όταν είναι και η ίδια διεφθαρμένη νιώθει συμπάθεια για τους διεφθαρμένους ή αν δεν είναι αισθάνεται παραιτημένη ως προς οποιαδήποτε διεκδίκηση δικαιοσύνης, εξαντλώντας τη μαχητικότητά της πάνω σε Ισραηλινούς τουρίστες τούς οποίους μέσα στον αταβιστικό αριστερισμό της θεωρεί συλλογικώς είτε δολοφόνους είτε Εβραίους σιωνιστές...   

 

Ο νάνος που παριστάνει τον γίγαντα με πήλινα πόδια...

Δεν χρειαζόταν να πληροφορηθούμε τη διπλωματική ήττα τής Ευρώπης από τις ΗΠΑ και για τους δασμούς για να επιβεβαιώσουμε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ένας χάρτινος πύργος. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα την κρίση τού ευρώ, είχε περιέλθει σε τέλμα το οποίο γιγαντώθηκε με μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση που το γέμισε με δούρειους ίππους, ιδίως της Ρωσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ενδυνάμωσε. Κι αν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τα PIGS- ανάμεσά τους και η Ελλάδα- ως αποδιοπομπαίοι τράγοι ή δεν ήταν τα κάθε λογής ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω στα οποία στηρίζονται ολόκληρα κρατικά συστήματα εξουσίας- το βλέπουμε εδώ και με τον ΟΠΕΚΕΠΕ- η ευρωπαϊκή ιδέα θα ήταν τόσο δημοφιλής στους λαούς της όσο ένας οπαδός τού Παναθηναϊκού στο Πασαλιμάνι...

Την ίδια ώρα κατά την οποία στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο κατοικοεδρεύει μια γραφειοκρατία που σιτίζεται πλουσιοπάροχα κι επομένως έχει κάθε λόγο να πιστεύει στο ευρωπαϊκό όνειρο αφού με αυτό γεμίζει τους λογαριασμούς της οι ευρωπαϊκοί λαοί παραδίδονται στην ακροδεξιά ακριβώς γιατί είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που δεν τους παραμυθιάζει για την εξέλιξη της ΕΕ. Φυσικά και δεν ασπάζομαι το ξενοφοβικό, μισαλλόδοξο και ρατσιστικό περιεχόμενο της επιφανειακής ρητορικής της αλλά αν η Αριστερά- ευρωπαϊκή κι ελληνική- δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει θα εξακολουθεί να χάνει ψηφοφόρους από προνομιακά της ακροατήρια με τον ίδιο τρόπο που τα κέρδισε ο Ντ. Τραμπ στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού... 

Η Ευρώπη δεν θα αποτελέσει ποτέ μια ενιαία πολιτική οντότητα γιατί ο Έλληνας ή ο Γερμανός θα αισθάνεται πρώτα Έλληνας ή Γερμανός και μετά ευρωπαίος. Κι όποια προσπάθεια γίνει για να αλλάξει αυτό άνωθεν το μόνο που θα πετύχει θα είναι την ακόμα μεγαλύτερη κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου...

Αν οι περισσότεροι Έλληνες γνώριζαν πόσα τσεπώνει ένας μέσος ευρωπαίος γραφειοκράτης τα ποσοστά στήριξης της ΕΕ θα είχαν πέσει στο ναδίρ, ενδεχομένως χαμηλότερα κι από την περίοδο της μνημονιακής κρίσης. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός, άλλωστε, θα εξοικονομούσε ουκ ολίγους πόρους αν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια ή αν δεν ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου στη business class. 

Όχι μόνο, όμως, δεν συμβαίνει αυτό αλλά εισερχόμαστε σε μια πολεμική οικονομία προς αντιμετώπιση ενός εχθρού ο οποίος, στην ουσία, δεν μας απειλεί, τη Ρωσία. Ούτε καν η Ουκρανία θα απειλείτο αν κάποιοι δεν προβόκαραν την εισβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο μαλακό υπογάστριο της ρωσικής αρκούδας. Με αυτά και με άλλα, είναι χίλιες φορές προτιμότερο η Ευρώπη να ενισχύσει την αναπτυξιακή και κοινωνική της πολιτική από το να παριστάνει τον γίγαντα που ουδέποτε υπήρξε ως σύνολο και ουδέποτε θα γίνει...   

 

  

Ο Γκέμπελς σήμερα δημοσιογραφεί, δεν προπαγανδίζει...

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία τής ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι δεν αρκούσε να έχει στη διάθεσή του ΜΜΕ που θα προπαγάνδιζαν τις θέσεις του. Στην εποχή μας οι ανακοινώσεις των γραφείων Τύπου των κομμάτων όσο καλογραμμένες κι αν είναι- συνήθως δεν είναι- δεν πείθουν από μόνες τους ακόμα κι αν λένε την αλήθεια, παρά μόνο τους κομματικούς ταλιμπάν που είναι διατεθειμένοι να πειστούν κι ότι ο αρχηγός τους περπατά πάνω στο νερό. Η σύγχρονη προπαγάνδα γίνεται πολύ πιο ύπουλα, και μέσω δήθεν ανεξάρτητων φωνών- δημοσιογράφων και "δημοσιογράφων", πολιτικών αναλυτών και "πολιτικών αναλυτών"- πρόθυμων με τα κατάλληλα οικονομικά ανταλλάγματα να πείσουν εκ μέρους των χορηγών τους δίχως να παρουσιάζονται ως όργανα των χρηματοδοτών τους...

Στο Μαξίμου, σε υπουργεία και σε νεοδημοκρατικά βουλευτικά γραφεία απασχολείται ή "απασχολείται" μια ολόκληρη στρατιά δημοσιογράφων ή "δημοσιογράφων" που τους βλέπετε και στα τηλεοπτικά πάνελ, τους ακούτε στα ραδιόφωνα ή διαβάζετε τις αναλύσεις τους για το πόσο σπουδαίο έργο κάνει αυτή η κυβέρνηση. Για τους περισσότερους τουλάχιστον δεν αμφιβάλλω πως το πιστεύουν αλλά είναι στοιχειώδης εντιμότητα να παρουσιάζονται στους τηλεθεατές, ακροατές ή αναγνώστες με το πραγματικό τους πρόσωπο κι όχι με τη μάσκα τού αντικειμενικού παρατηρητή. Ιδίως όταν κάποιοι από αυτούς δεν βγάζουν απλώς τις υποχρεώσεις τού μήνα αλλά κερδίζουν το τζόκερ σε τακτική βάση...

Φυσικά ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν ανακάλυψαν τον τροχό. Επί Σημίτη, για παράδειγμα, δυσκολευόσουν να βρεις πού σταματούσε η ιδιότητα του διευθυντή γραφείου Τύπου και πού ξεκινούσε αυτή του δημοσιογράφου. Για να μην σημειώσω πως στο εξωτερικό όταν ένας δημοσιογράφος διασχίζει το Ρουβίκωνα και κάνει πλέον δημόσιες σχέσεις όχι μόνο αυτό γίνεται φανερά αλλά είναι και πολύ δύσκολο ως απίθανο να επιστρέψει στην προτεραία του ιδιότητα. Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις και, κυρίως, δεν έχεις καμία ευθύνη για οτιδήποτε αν οι πλάτες σου φτάνουν πολύ ψηλά...  

 

  

Πες μου τη φυλή σου να σου πω τον ανθρωπισμό μου...

Δεν ξέρω πόσοι από τους Ισραηλινούς επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου που παρεμποδίστηκε από το να δέσει στη Σύρο στηρίζουν τη γενοκτονία στη Γάζα. Μπορεί κι όλοι τους, μόνο που αυτό δεν το ήξεραν όσοι τους παρεμπόδισαν να σταθμεύσουν ούτε και δικαιούνται να το γνώριζαν... 

Ούτε και είναι δημοκρατικό επιχείρημα το ότι δεν μπορείς να κάνεις διακοπές όταν η χώρα σου διαπράττει γενοκτονία. Μου θυμίζει αυτό που λένε οι ακροδεξιοί για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες: "γιατί δεν μένετε στην πατρίδα σας να πολεμήσετε γι' αυτή και τις ζωές σας";...

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται η ένταση της κριτικής που ασκείται στους κατοίκους τής Σύρου από εκείνους που ξεπλένουν μια γενοκτονία. Τουλάχιστον οι επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου δεν έχασαν κανένα γεύμα τους, σε αντίθεση με τους κατοίκους τής Γάζας που λιμοκτονούν και τους βομβαρδίζουν ακόμα κι όταν συγκεντρώνονται για να λάβουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ποτήρι νερό... 

Ούτε ξεπλένεται αυτή η απανθρωπιά με την επίκληση των εθνικών μας συμφερόντων, της τρομοκρατίας τής Χαμάς ή των διαδόχων τού ISIS που κυβερνούν τη Συρία. Όχι γιατί όλα αυτά δεν ισχύουν αλλά γιατί υπάρχουν κι όρια και "κόκκινες γραμμές" που δεν μπορεί να παρακάμπτει ιδίως μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει ακόμα ανοιχτή την πληγή τής Κύπρου...

Ο ανθρωπισμός μας, πάντως, δεν γίνεται να είναι ούτε α λα καρτ ούτε με βάση φυλετικές συμπάθειες κι αντιπάθειες. Θα μπλοκάραμε, για παράδειγμα, ένα κρουαζιερόπλοιο με Ρώσους ή Τούρκους γιατί οι χώρες τους έχουν εισβάλει στην Ουκρανία ή στην Κύπρο αντιστοίχως;... 

Ή, μήπως, έχουμε την αυταπάτη πως οι πόλεμοι γίνονται με γαρύφαλλα κι επειδή σκοτώνονται άνθρωποι με σφαίρες κι όχι με τη στέρηση φαγητού ο θάνατός τους είναι λιγότερο απάνθρωπος; Με λίγα λόγια, ο ανθρωπισμός είναι μια καθημερινή άσκηση που για να είναι επιτυχημένη δεν πρέπει να διακρίνεται από την υποκρισία. Αλλιώς είναι μια ακόμα επαναστατική γυμναστική τού πληκτρολογίου και του πεζοδρομίου...

  

Ευχαριστούμε μεταπολίτευση κι αντίο...

Η Ελλάδα τα τελευταία 51 χρόνια- με τα σκαμπανεβάσματά της- ζει τη λιγότερο ταραχώδη περίοδο της ιστορίας της ως ενιαίου κράτους. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ήρεμα τα έτη από το 1974 μέχρι και σήμερα- ως και χρεοκοπία βιώσαμε-, αλλά και μόνο το ότι σήμερα κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση είναι δύο κόμματα που ιδρύθηκαν εκείνη τη χρονιά μαρτυρά πολλά για τη σταθερότητα της αποκαλούμενης μεταπολίτευσης. Είμαστε ευγνώμονες για το πολιτειακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών αλλά έχει φτάσει η ώρα να το βάλουμε στο μουσείο. Έχει πολυκαιρίσει το πτώμα κι έχει αρχίσει να βρομάει πολύ άσχημα...

Είναι αλήθεια ότι το τέλος τής μεταπολίτευσης θα μπορούσε να είχε έρθει πριν μια δεκαετία, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ένα τρίτο κόμμα, πέρα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων κι όχι γιατί ψήφισε κι εφάρμοσε μνημόνιο. Τη δεδομένη στιγμή δεν είχε άλλη επιλογή. 

Αποδείχθηκε, όμως, ανεπαρκής στο να περάσει από τη διαμαρτυρία στη συγκρότηση παράταξης, σε αντίθεση με τη μετάβαση που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου. Στην Κουμουνδούρου αρκετοί πίστεψαν ότι η κοινωνική πλειοψηφία είχε ασπαστεί το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κι όχι ότι αναζητούσε αποκούμπι απέναντι σε όσους είχαν προδώσει την εμπιστοσύνη της...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πιστέψει ότι οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν ριζοσπάστες Αριστεροί και πολύ καλά έκανε. Ενώ, όμως, είχε αναγνωρίσει εγκαίρως το πρόβλημα δεν έδειξε ποτέ το θάρρος να το αντιμετωπίσει. 

Οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα για να διαχειριστεί τους τότε εσωκομματικούς του αντιπάλους αλλά υποτάχθηκε στους επόμενους στη σειρά με τις γνωστές συνέπειες. Είναι πολύ αργά, συνεπώς, για να ζητά δεύτερη ευκαιρία. Την είχε το 2019 και την πέταξε στα σκουπίδια. Πώς να μην ανήκει, λοιπόν, κι εκείνος στη φύρα τής μεταπολίτευσης που πρέπει να πεταχτεί για να πάμε παρακάτω;...  

 

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, είναι επάγγελμα κι όχι πάντα νόμιμο...

Προφανώς κι ο Κ. Μητσοτάκης αναζητά να διαχύσει όπου μπορεί τις ευθύνες (και) για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύει και η εξεταστική από το 1998. Κακά τα ψέματα όμως, αυτή η αναγκαιότητα είναι κι ευκολία ταυτοχρόνως όταν αξιωματική αντιπολίτευση από σπόντα είναι το πολυδιεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει τόσο βαθιές ρίζες στο δημόσιο μηχανισμό που αυτές δεν έχουν ξεριζωθεί μολονότι έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που κυβέρνησε. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον παραιτηθέντα λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ γραμματέα τής Νομαρχιακής Ηρακλείου, του νομού στον οποίο μεγάλωσε κι ο Ν. Ανδρουλάκης, ή και το μισό και πλέον σημερινό υπουργικό συμβούλιο που κάποτε λιαζόταν κάτω από τον πράσινο ήλιο...

Την τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε κάποια ιδεολογία ο Νίκος Γκάλης έπαιζε μπάσκετ, ο Μάικλ Τζάκσον μεσουρανούσε κι όλοι βλέπαμε "Τόλμη και Γοητεία". Από τότε έχει κυλήσει πολλή μίζα στο αυλάκι με συνέπεια το πάλαι ποτέ Κίνημα να μετατραπεί σε γραφείο εξυπηρέτησης κλακαδόρων που με τη σειρά τους αναπαρήγαγαν ένα σύστημα εξουσίας το οποίο μας οδήγησε στη χρεοκοπία... 

Σήμερα, εξάλλου, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια χρήσιμη τσόντα τής ολιγαρχίας σε μια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ με ή χωρίς Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Κι αν ο Ανδρουλάκης βρει το σθένος να αντικρούσει τους πολυποίκιλους εκβιασμούς που δέχεται και να αντιπαλέψει μια τέτοια εξέλιξη θα αντικατασταθεί. Είτε πριν είτε μετά τις εκλογές, όποτε είναι πιο βολικά για τους νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας...

Φυσικά και δεν παραγνωρίζω τη συμβολή τού ΠΑΣΟΚ στην πραγματική αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μόνο που η δόξα τού παρελθόντος δεν μπορεί να μας τυφλώνει και να μην βλέπουμε τη σαπίλα τού παρόντος. Αν είναι πασοκτζήδες μπλεγμένοι και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ- που καταπώς φαίνεται είναι- πόσα περισσότερα θα φάνε αν τους ξανακάνουμε υπουργούς, γενικούς γραμματείς, διευθυντές υπουργείων και γενικότερα δερβέναγες στη δημόσια διοίκηση; Γι' αυτό και δεν θα τους ξανακάνουμε...

Άλλο η συνεκμετάλλευση Ελλάδας- Τουρκίας κι άλλο Μητσοτάκη- Ερντογάν...

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Κ. Μητσοτάκης απευθύνθηκε στους ευρωπαίους ομολόγους του ζητώντας τους στήριξη στα εθνικά μας θέματα, από τα ελληνοτουρκικά και το λιβυκό ως το μεταναστευτικό και το κυπριακό; Για να μην αναφερθώ στη μηδενική του διαβούλευση με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά θα το καταλάβαινα. Δεν πηγαίνουν, όμως, έτσι δεν είναι;...

Ούτε, βεβαίως, μπορεί να ισχύει το επιχείρημα πως η κυβέρνηση είναι αυτοδύναμη και μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Οι όποιες παραχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή και στην εθνική μας κυριαρχία δεν θα έχουν ημερομηνία λήξης το 2027 αλλά θα μας δεσμεύουν για πάντα. Είναι, άλλωστε, προφανές ότι η παράταξη που παραπονιόταν για το ότι δεν είχε ενημέρωση σε κάθε φάση που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών- με την οποία δεν χάθηκε ούτε σπιθαμή εθνικής γης- δεν δικαιούται να επικαλείται επιχειρήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των εκλογικών κύκλων...

Είναι φανερό, ολοφάνερο ότι ο πρωθυπουργός διεξάγει μια Ι.Χ. εξωτερική πολιτική η οποία δεν έχει ως προτεραιότητα την επίτευξη των εθνικών μας συμφερόντων. Κι αν είναι, επίσης, λογικό η όποια διαπραγμάτευση να εμπεριέχει και συμβιβασμούς αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν δίχως τη συνευθύνη τής πλειονότητας του κοινοβουλευτικού πολιτικού μας συστήματος αν θέλουμε να είναι και δίκαιοι και βιώσιμοι. Δυσκολεύομαι, άλλωστε, να φανταστώ πώς μια συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, για παράδειγμα, με όρους και προϋποθέσεις που θα εξυπηρετούν κατά βάση τη φαμίλια θα βρει 151 ψήφους στη Βουλή... 

   

Εθνάρχης χωρίς το κατάλληλο δίλημμα...

Στις δημοκρατίες υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο ένας πρωθυπουργός γίνεται πρώην. Αυτός ο λόγος λέγεται λαός ο οποίος κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή. Φυσικά στις δημοκρατίες ο οποιοσδήποτε πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις του, ιδίως αν θεωρεί πως όσοι τον διαδέχθηκαν δεν είναι ισάξιοί του. 

Σε αυτό το πλαίσιο, οι εν ζωή ευρισκόμενοι πρώην- Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας- μπορούν να αναλάβουν είτε οι ίδιοι είτε δι' αντιπροσώπων όποια πρωτοβουλία επιθυμούν για να πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη. Για να γίνουν, ωστόσο, πειστικότεροι οφείλουν πρώτα να κάνουν την αυτοκριτική τους...

Ανάμεσα σε άλλα, ο Κ. Καραμανλής πρέπει να μας εξηγήσει γιατί κυβέρνησε με τον αυτόματο πιλότο, ανέστησε το "γαλάζιο" κράτος και παρέδωσε μια χρεοκοπημένη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου γιατί έλεγε πως λεφτά υπάρχουν ενώ ήξερε ότι δεν υπάρχουν και γιατί δεν αξιοποίησε τη δεινή θέση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών για να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία. Ο Αντ. Σαμαράς γιατί σταμάτησε από τα μέσα τού 2014 να εκπληρώνει τις δεσμεύσεις του στους δανειστές, άφησε την πέμπτη αξιολόγηση στη μέση και τη χώρα με ένα τεράστιο χρηματοδοτικό κενό κι άδεια ταμεία μόνο και μόνο για να παγιδέψει τον αντίπαλό του και να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, έχει αποφασίσει να εστιάσει στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών τής 6ης Ιουλίου 2015. Ούτε στο δημοψήφισμα μια ημέρα πριν ούτε στην "kolotoumba" μια εβδομάδα μετά. Σε γεγονότα, δηλαδή, που όπως κι αν έχει κρίθηκαν στις εκλογές τού 2019 οριστικώς κι αμετάκλητα. Δεν μας έχει πει κουβέντα, όμως, ούτε για τα αίτια της συντριβής τού 2023 ούτε για τις ενέργειές του που οδήγησαν στο φάγωμα του διαδόχου του μολονότι μας έλεγε πως θα κάνει χώρο για να περάσει το καινούριο...

Οι συστημικοί αναδιαμορφωτές τού πρώην αντισυστημικού Τσίπρα μάς τον πλασάρουν ως έναν νέο Κων. Καραμανλή που από σκληρός δεξιός έγινε μετά τη μεταπολίτευση ένας πιο μετριοπαθής κεντροδεξιός και με σοσιαλιστικές τάσεις. Δεν θα τα κατάφερνε, όμως, αν δεν υπήρχε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που έκανε πλειοψηφική τη μετάβαση από τη στρατιωτική στην πολιτική δεξιά... 

Σήμερα το δίλημμα θα μπορούσε να είναι "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" μόνο που αμφιβάλλω για την απήχησή του στις μάζες κι όχι μόνο γιατί ο πρώτος έχει χάσει ήδη πέντε, έξι φορές από τον δεύτερο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως ο Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να πήγαινε με αυτό το δίλημμα στις εκλογές ώστε να επανασυσπειρώσει το ακροατήριό του. Κοντολογίς, σκούρα τα πράγματα Αλέξη...

 

 

Ο λαός αναζητά αντί- Μητσοτάκη, όχι συνασπισμό αποτυχημένων...

Το Κίνημα Δημοκρατίας προέκυψε από πολίτες που αποκλείστηκαν πραξικοπηματικά από ένα συνέδριο σε μπουζουξίδικο. Το Κίνημα Δημοκρατίας, ωστόσο, δεν πρόκειται να έχει μέλλον αν βασιστεί σε αυτόν τον κορμό και δεν απλωθεί, όσο κι αν αυτό προφανώς και στενοχωρεί κι ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για τον Στέφανο Κασσελάκη. 

Ξέρετε γιατί; Γιατί η κοινωνική πλειοψηφία είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί για τα όσα συνέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Στη χειρότερη, μάλιστα, περίπτωση θεωρεί πως αυτό το κόμμα κι όσοι σχετίζονται ή σχετίστηκαν με την Κουμουνδούρου εκπέμπουν τοξικότητα. Αίσθηση που φυσικά δεν αποδυναμώνεται- κάθε άλλο μάλιστα- όταν παρακολουθούν δημόσια ξεκατινιάσματα για ψύλλου πήδημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα κι από στελέχη- νυν και πρώην- τα οποία θεωρούσε μέχρι πρότινος σοβαρά...

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως το Κίνημα Δημοκρατίας θα ορθοποδήσει μόνο όταν προχωρήσει σε βάθος η αποσυριζοποίησή του, τόσο σε πρόσωπα όσο, κυρίως, σε νοοτροπίες. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, κάποιοι να αποχωρούν καταγγέλλοντας ως φράξια την ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ και ύστερα να υπογράφουν ως Αριστεροί Δημοκράτες. Τι διαφορά έχουν από την Αριστερή Πλατφόρμα, τους 53+, την Ομπρέλα και δεν συμμαζεύεται;... 

Ούτε είναι λογικό ο Κασσελάκης να είναι την μία ημέρα ο ηγέτης τού 21ου αιώνα και την επομένη της απομάκρυνσης από το στενό του κύκλο να είναι πολιτικό μηδενικό. Είτε ήταν από την αρχή πολιτικό μηδενικό είτε είναι πολιτικά μηδενικά όσοι χρησιμοποιούν μεταχρονολογημένα επιχειρήματα...

Οι πολίτες δεν ζητούν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να τα βρουν για να ρίξουν τον Κ. Μητσοτάκη. Αναζητούν μία και μόνη ισχυρή πολιτική προσωπικότητα που θα το κάνει κι όχι ένα συνασπισμό αποτυχημένων, όπως διατείνονται όσοι επιθυμούν να τον συναποτελέσουν μήπως και διασωθούν πολιτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, η υπόσχεση για άμεση δημοκρατία δεν είναι δέσμευση στον μικρομεγαλισμό, η συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων δεν σημαίνει κάνω του κεφαλιού μου στο όνομα μιας αυτοδιάθεσης που εξυπηρετεί ατομικές ανάγκες κι όχι το σύνολο, η αμφισβήτηση στον αρχηγό είναι απαραίτητη όσο δεν φτάνει μέχρι του σημείου παραγνώρισης πως δίχως αυτόν δεν υφίστασαι στον πολιτικό χάρτη... 

 

Οι σερβιτόροι δεν βιάζονται να φέρουν το λογαριασμό στη ΝΔ...

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά δεν θέλουν εκλογές. Όπως ακριβώς οι γαλοπούλες δεν βιάζονται για τα Χριστούγεννα και τα αρνιά για το Πάσχα. Φυσικά πρέπει να παριστάνουν πως τις απαιτούν, σε διαφορετική περίπτωση θα τους πάρουν με τις πέτρες και οι εναπομείναντες που τους ψηφίζουν. 

Γι' αυτό και στη δημόσια ρητορική τους Ανδρουλάκης- Φάμελλος- Χαρίτσης εμφανίζονται λάβροι κατά τού Κ. Μητσοτάκη, αποκαλώντας τον ηθικό αυτουργό για υποκλοπές- Τέμπη- ΟΠΕΚΕΠΕ κι όχι μόνο. Όταν, όμως, έρχονται οι δικογραφίες στη Βουλή η μία μετά την άλλη η όρασή τους θολώνει κι ο πρωθυπουργός παύει να είναι ένοχος ή συνένοχος. Για όλα φταίνε οι αξιωματικοί του, ο στρατηγός απουσιάζει από τις προτάσεις για προανακριτικές που καταθέτουν τα κόμματα- σερβιτόροι τής ΝΔ...

Τα ίδια κόμματα ξέρουν πολύ καλά ότι οι προτάσεις τους δεν πρόκειται να καταστούν πλειοψηφικές κατά την κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Αυτό θα έπρεπε να τα κάνει πολύ λιγότερο προσεκτικά στο πώς θα διατυπώσουν τις κατηγορίες τους, αξιοποιώντας τα δικαιώματα που τους δίνει ο Κανονισμός της Βουλής κυρίως σε πολιτικό επίπεδο και πολύ λιγότερο σε ποινικό. 

Πράττουν, όμως, το ακριβώς αντίθετο, κρυπτόμενα πίσω από την επίκληση αποφυγής τού λαϊκισμού την ίδια ώρα που αντιπολιτεύονται δήθεν την κυβέρνηση σχεδόν αποκλειστικώς με τη σκανδαλολογία. Κοινώς, αν θέλουν η δημόσια ατζέντα να είναι Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ πρέπει να κάνουν κι όλα όσα χρειάζονται οι περιστάσεις. Διαφορετικά είναι τόσο επικίνδυνα για το σύστημα όσο και τα δεμένα σκυλιά που αλυχτούν...

Το καθεστώς Μητσοτάκη πρέπει να πέσει. Δεν θα έχει καμία αξία, ωστόσο, αν το διαδεχθεί μια κυβέρνηση που μπορεί να είναι πιο καθαρή αλλά το ίδιο εξαρτημένη από το σύστημα και το μαύρο χρήμα του. Ποιος πιστεύει ότι ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σωκρ. Φάμελλος ή ο Αλ. Χαρίτσης μπορούν να ηγηθούν μιας κυβέρνησης που θα κάνει τη διαφορά; 

Οι δύο τελευταίοι, άλλωστε, ήταν υπουργοί σε μια κυβέρνηση που ήταν πιο καθαρή από τη σημερινή αλλά σε καμία περίπτωση δεν έβαλε δύσκολα στην ολιγαρχία κι ο επικεφαλής τής οποίας Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη επιστρέφει και Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή το σκέφτεται γιατί δεν του βγαίνουν τα κουκιά. Η χώρα ή θα αλλάξει υπόδειγμα διακυβέρνησης ή θα αφανιστεί νωρίτερα από το brain drain και την ερημοποίηση που φέρνει η κλιματική κρίση... 

   

Τα νέα κόλπα θέλουν και νέους σκύλους...

Ποια θα είναι η κατάληξη του σκανδάλου τού ΟΠΕΚΕΠΕ; Η αύξηση της αποχής στις επόμενες εκλογές. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος τής κυβέρνησης με την εξεταστική από το 1998 είναι η διάχυση των ευθυνών, η παραγραφή των πιθανών αδικημάτων των δικών της υπουργών και η προστασία τού πρωθυπουργού. 

Ο μακροπρόθεσμος είναι να μεγαλώσει η δυσπιστία των πολιτών για το πολιτικό μας σύστημα, εν τέλει για τη δημοκρατία. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν χρειάζεται, άλλωστε, την πραγματική κοινωνική πλειοψηφία για να κυβερνά. Του αρκούν όσοι έχει ευνοήσει με τα κοινοτικά κονδύλια και, κατ' επέκταση, με το πελατειακό του δίκτυο...

Φυσικά το 2027 ή όποτε, τέλος πάντων, στηθούν κάλπες το πιθανότερο είναι πως θα χρειαστεί εταίρο ή εταίρους. Κι ο Μητσοτάκης είναι τυχερός κι ως προς αυτό αφού οι υποψήφιοι παρτενέρ είναι αρκετοί, τόσο από τα δεξιά όσο κι από τα αριστερά του. Ακόμα κι εκεί όπου στο πρόσφατο παρελθόν θα το θεωρούσαμε πολύ δύσκολο να βρει...

"Και ποιο είναι το κακό να μας κυβερνά ο Μητσοτάκης μέχρι να βγούμε στη σύνταξη; Δεν είναι και τόσο κακός στο κάτω κάτω της γραφής, ιδίως αν τον συγκρίνεις με τους αντιπάλους του". Μπορεί και να αγόραζα το ευρέως διαδεδομένο αυτό επιχείρημα αν δεν παρατηρούσα, ταυτοχρόνως, τη συλλογική μας κατάθλιψη ή το πόσοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό για καλύτερες δουλειές, καλύτερη ποιότητα ζωής, λιγότερη αναξιοκρατία και κομματισμό. 

Αυτή είναι η σιωπηρή πλειοψηφία που μπορεί να αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού. Για να αλλάξουν, όμως, οφείλουν κι όσοι πραγματικά αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη και δεν έχουν πάρει χαρτάκι προτεραιότητας για συγκυβέρνηση να χρησιμοποιούν και μεθόδους που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ άλλοτε. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο, υπάρχουν όμως και πολλοί νέοι εκεί έξω που θέλουν και μπορούν να φέρουν την ανατροπή με νέα κόλπα...

 

Άγιοι ή τέρατα αναλόγως πώς ξυπνάμε...

Κανένα τεχνολογικό εργαλείο δεν είναι καταστροφικό από τη φύση του. Ο τρόπος, ωστόσο, που το χειριζόμαστε μπορεί και να το μετατρέψει σε τέτοιο. Δεν υπάρχει ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία προφανώς κι έδωσαν δημόσιο λόγο στην κοινωνική πλειοψηφία, σε όλους όσοι δεν είχαν την ίδια πρόσβαση σε ένα "μεγάφωνο" πριν την έλευσή τους. Τα social media, όμως, μας έδωσαν και τη δυνατότητα να βγάζουμε και τον χειρότερο εαυτό μας και δεν εξαιρώ ούτε τον γράφοντα από αυτή την ευθύνη...

Κατανοώ απολύτως ότι η εξαχρείωση της δημοσιογραφίας έχει κάνει πολλούς δύσπιστους απέναντι σε αυτό που παράγει. Οι κατηγορίες περί συγκάλυψης ή περί προπαγάνδας πολλές φορές είναι βάσιμες. Αλίμονο, όμως, αν πιστεύει ο καθένας ότι όταν γράφει το οτιδήποτε παράγει προϊόν με δημοσιογραφικές περγαμηνές. 

Πόσοι απλοί πολίτες, για παράδειγμα, διπλοτσεκάρουν μια πληροφορία πριν την αναρτήσουν; Πόσοι αναλογίζονται πως ένας δημοσιογράφος μπορεί να μην δημοσιεύει όλα όσα ξέρει όχι γιατί είναι φαύλος ή σνομπ αλλά γιατί δεν είναι όλα αποδεικνυόμενα με ντοκουμέντα στην περίπτωση που δεχθεί μία αγωγή ή μήνυση; Ιδίως στο πολιτικό ρεπορτάζ όπου οι πληροφορίες είναι κυρίως στο μιλητό κι όχι με έγγραφα;...

Το χειρότερο από όλα είναι, ωστόσο, αυτό που οι πιο ψυλλιασμένοι περί την επικοινωνία αποκαλούν "cancel", κοινώς η ρίψη στα σκουπίδια ακόμα και μιας αξιοσέβαστης πορείας ζωής για ένα λάθος ή μια όχι και τόσο δημοφιλή ανάρτηση. Γι' αυτό και σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ- δεν τα καταφέρνω πάντα γιατί δεν είμαι απαλλαγμένος ανθρώπινων παθών- να κρίνω συμπεριφορές κι όχι πρόσωπα. 

Και, κυρίως, να μην ανακαλύπτω παντού και πάντοτε συνωμοσίες για τους λόγους για τους οποίους έκανε ή είπε κάτι ο οποιοσδήποτε. Ύστερα από πάνω από δύο δεκαετίες στη δημοσιογραφία μπορώ να σας διαβεβαιώσω, στο μέτρο τού δυνατού, ότι πολλές φορές η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή από όσο τη φανταζόμαστε. Α, ναι, κι ότι δεν υπάρχουν άγιοι και τέρατα που εναλλάσσουν ρόλους συχνότερα από όσο αλλάζετε πουκάμισα αλλά άνθρωποι με προτερήματα κι ελαττώματα, καθώς κι απόψεις λιγότερο ή περισσότερο αρεστές και, πάντως, πολύ λιγότερο κατευθυνόμενες από όσο μπορεί να πιστεύετε... 

  

Η Μουρτζούκου στο Μαξίμου...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν τρώει τα παιδιά της, βιολογικά, πνευματικά κι εκ ρουσφετιού. Αυτά τα κανακεύει και τους κάνει όλα τα χατίρια, συχνά και σε βάρος τού δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος. Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, "σκοτώνει" όλα τα υπόλοιπα παιδιά προκειμένου να προστατεύσει τα δικά της και να διαιωνίσει την εξουσία της. Υπό μία έννοια, δηλαδή, η συμπεριφορά της ομοιάζει με αυτή της Ειρ. Μουρτζούκου, έστω κι αν δεν εκλαμβάνεται από πολλούς με την ίδια κοινωνική απαξία, ιδίως από όσους έχουν δει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να αβγατίζουν από αυτά τα καμώματα...

Η ανάγνωσή μας για τις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως αυτές που διακατέχονται από έντονη απαισιοδοξία, εμπεριέχουν δύο μεταβλητές που κάνουμε το λάθος να τις θεωρούμε σταθερές: ότι ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ θα κυβερνούν για πάντα κι ότι η κεντροαριστερά θα παραμείνει ένα σκορποχώρι στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί, μπορεί κι όχι και σχετίζεται με το κατά πόσο μπορεί τη δεξιά διακυβέρνηση να μην την διαδεχθεί μια προοδευτική αλλά μια ακροδεξιά...

Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης δεν θα κυβερνούν για πάντα ούτε η κατάσταση στην κεντροαριστερά θα είναι αιωνίως ρευστή. Είτε κάποιος από τους σημερινούς παίκτες θα πάρει κεφάλι είτε θα εμφανιστεί κάποιος νέος, κάποιος πραγματικά νέος και θα κυριαρχήσει. Το παιχνίδι όχι μόνο δεν είναι χαμένο αλλά στην ουσία τώρα ξεκινά. Όποιος, συνεπώς, προεξοφλεί νικητές και χαμένους είτε δεν έχει διαβάσει ιστορία είτε το μυαλό του έχει θολώσει από προσωπικές πικρίες ή κι εμπάθειες... 

 

 

- Μάνα, θα πάω σε κόμμα.- Δεν πας καλύτερα στα καράβια;...

Αν με ρωτήσει κάποιος πόσο χρήσιμο είναι να ενταχθεί εθελοντικά κι όχι ως επαγγελματίας σε οποιοδήποτε κόμμα η απάντηση που θα του δώσω θα είναι αρνητική. Ιδίως αν αυτός ο κάποιος διαθέτει γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις σπαταλήσει απασχολούμενος κατά κύριο λόγο με ίντριγκες, βυζαντινισμούς, μικροπρέπειες και κατιναριό. Στέκομαι απαξιωτικά απέναντι στο κομματικό φαινόμενο; Ενδεχομένως, αλλά το κομματικό φαινόμενο κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του για να απαξιωθεί...

Φυσικά δεν προτρέπω στην αδράνεια, στον ωχαδερφισμό και στην αποστασιοποίηση από τα κοινά. Αν μη τι άλλο, άλλωστε, υπάρχει μια σειρά επιμέρους ζητημάτων σε τοπικό, περιφερειακό κι εθνικό επίπεδο με τα οποία μπορεί να απασχοληθεί οποιοσδήποτε ενεργός πολίτης ενδιαφέρεται για την επίλυσή τους κι όχι για παραγοντισμούς και κουτσομπολιό. Ύστερα, όμως, από αρκετά χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με το κομματικό φαινόμενο αδυνατώ να υπερασπιστώ την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτό σε επαγγελματικό ή κι ερασιτεχνικό επίπεδο... 

Χρήσιμες είναι, για παράδειγμα, οι αποκομιδές απορριμμάτων από τις παραλίες κι άλλες ακτιβιστικές δράσεις αλλά αυτές μπορούν να γίνουν κι από ένα Σύλλογο Φίλων της Θαλάσσης. Ποιες οργανώσεις, όμως, παράγουν και προτείνουν πολιτικές; Εκτός αν θεωρούμε πολιτική το "ο Μήτσος είναι κωλόπαιδο και θέλει να μας ελέγχει", "όχι, η Κατερίνα είναι συμπλεγματική και με ζηλεύει"...

Το έχω ξαναγράψει: τα κόμματα είναι όπως τα λουκάνικα, καλύτερα να τα τρως χωρίς να ξέρεις πώς φτιάχνονται. Αν ήξεραν, άλλωστε, οι πολίτες δεν θα είχαν τα έντερα να φτάσουν μέχρι την κάλπη για να ψηφίσουν κάποιο από αυτά... 

Από την άλλη, βεβαίως, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κόμματα, αρχηγούς και υποψήφιους βουλευτές ψηφίζεις κι όχι ανάμεσα στον Σούπερμαν, τον Κάπτεν Αμέρικα και την Γουόντερ Γούμαν. Στους τυφλούς τον μονόφθαλμο δηλαδή; Ε, ναι, στους τυφλούς τον μονόφθαλμο. Τουλάχιστον όσον αφορά τα κόμματα... 

  

 

Ο Γκρίνμπεργκ κλέβει εκκλησία ξανά και ξανά...

Όταν μιλά ο Κ. Μητσοτάκης, ιδίως στη Βουλή, καταλαβαίνεις περισσότερα από τα θέματα που δεν επιχειρεί να αγγίξει παρά από αυτά για τα οποία κάνει λόγο. Την Τετάρτη, για παράδειγμα, μίλησε για την υιοθέτηση τραμπικών πολιτικών στο μεταναστευτικό, για τον Αλ. Τσίπρα και το 2015 και για τη συνταγματοποίηση της λιτότητας αλλά δεν είπε κουβέντα για τον ΟΠΕΚΕ και το φιάσκο Πλεύρη στη Λιβύη. 

Και φυσικά η αντιπολίτευση των ηλιθίων τσίμπησε αμέσως κι εστίασε κι αυτή στο μεταναστευτικό και στον μαρμαρωμένο βασιλιά. Τζάμπα πληρώνεται ο Στ. Γκρίνμπεργκ, είναι σαν να κλέβει εκκλησία όταν έχει απέναντί του Ανδρουλάκη, Φάμελλο, Κουτσούμπα, Κωνσταντοπούλου και το ακροδεξιό συναπάντημα...

Θα μου πείτε, "θα παραβιάζει η Ελλάδα τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και δεν θα λέμε τίποτα για να μην αλλάξει ο Μητσοτάκης την ατζέντα κατά πώς τον συμφέρει"; Όχι βεβαίως, κι ένας νεκρός να υπάρξει από ένα push back θα είναι ντροπή για τη χώρα. 

Όπως έγραφα, όμως, εμμέσως και χθες το μεταναστευτικό δεν θα είναι διαχειρίσιμο σε κοινωνικό επίπεδο αν μαζί με το καρότο δεν κρατάμε και το μαστίγιο. Όχι απέναντι στους ικέτες τής γης αλλά σε όσους έχουν μετατρέψει τον ανθρώπινο πόνο σε μια από τις πιο κερδοφόρες παγκόσμιες μπίζνες...

Ως προς τον Τσίπρα, είναι απολύτως λογικό ο Μητσοτάκης να τον αναβαθμίζει σε κύριο και βολικό αντίπαλό του. Τον έχει κερδίσει πέντε φορές και το 2015 στη συλλογική μας μνήμη παραπέμπει σε χρόνια που δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε, ανεξαρτήτως αν γι' αυτά πρωτίστως ευθύνονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο, άλλωστε, δεν είναι να αντικαταστήσουμε μια μαριονέτα τής ολιγαρχίας με κάποια άλλη με μεγαλύτερο επαναστατικό παρελθόν, αλλά να κάνουμε μια ολόφρεσκη αρχή με λιγότερο φθαρμένα υλικά. Έτσι δεν είναι;...

 

  

Ο λαός θέλει νεκρά ποντίκια, όχι ιδεολόγες γάτες...

Είσαι Αριστερός ή δεξιός αν θέλεις ελεγχόμενη μετανάστευση; Δεξιός ή Αριστερός αν δεν επιθυμείς το κράτος να είναι κι επιχειρηματίας; Αριστερός ή δεξιός αν εκτιμάς πως είναι απαραίτητα τα εξοπλιστικά προγράμματα;... 

Ακόμα κι ανάμεσα σε αυτοπροσδιοριζόμενους ως Αριστερούς ή ως δεξιούς θα λάβεις διαφορετικές απαντήσεις κι αυτό λέει πολλά, πάρα πολλά για το ποιες είναι σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς και δεξιάς. Κι αν, μάλιστα, προσθέσουμε στην εξίσωση τη διαφοροποίηση της πρακτικής από τη ρητορική τότε τα σύνορα γίνονται πραγματικά αδιευκρίνιστα...

Ακόμα κι αυτές που κάποιοι θα όριζαν ως αναλλοίωτες σταθερές δεν είναι και τόσο σταθερές, όπως άλλωστε και η κοινή λογική δεν είναι πάντα κοινή. Τα τελευταία δύο χρόνια, για παράδειγμα, αποδείχθηκε ότι δεν έχουν όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Αριστεροί την ίδια αντίληψη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφήστε που έτσι κι αλλιώς για την πλειονότητα (και) της ελληνικής κοινωνίας η Αριστερά και η δεξιά είναι τόσο σύγχρονες έννοιες όσο και οι Πράσινοι και οι Βένετοι...

Σε αυτό το πλαίσιο όλα τα κόμματα, όπου κι αν θέτουν ιδεολογικά και προγραμματικά τους εαυτούς τους, θα μοιάζουν και θα είναι παρωχημένα όσο δεν αφουγκράζονται και δεν μετουσιώνουν σε πολιτικές αντιμετώπισής τους τα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κινεζικό "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια" είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ... 

Ξέρετε ποιες είναι εντελώς ανεπίκαιρες; Οι άνευ πολιτικής ουσίας εσωκομματικές ίντριγκες που μεταφέρουν σε δημόσια θέα καφενειακές λογομαχίες και σίγουρα δεν συνδράμουν στο να απαλλαγεί η χώρα από το χειρότερο καθεστώς τής μεταπολίτευσης... 

   

Όλα καλά, όλα μητσοτακικά...

Δεν έχει και τόση σημασία που δεν έγινε εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου ο αδελφός τού υπουργού Δικαιοσύνης. Ενδεχομένως να ήταν και μία μπλόφα για να αναλάβει το αξίωμα κάποιος πολύ πιο έμπιστος της Μητσοτάκης Α.Ε... 

Είναι, όμως, τουλάχιστον προβληματικό που για μερικές ημέρες έστω κάποιοι σκέφτηκαν ότι είναι απολύτως λογικό ο ένας αδερφός να είναι πολιτικός προϊστάμενος του άλλου. Αισθάνονται τόσο σίγουροι ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς συνέπειες που κυριολεκτικώς δοκιμάζουν τα πάντα...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν είναι όργανο της διαπλοκής, είναι η ίδια η διαπλοκή. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να στάξει ούτε η ουρά τού γαϊδάρου από την άκομψη επιστράτευση πρώην αριστερών ανταρτών και νυν απεγνωσμένων για τη στήριξη της ολιγαρχίας πολιτικών. Όταν, άλλωστε, έχεις κερδίσει τον πολιτικό σου αντίπαλο σε πέντε έξι εκλογικές αναμετρήσεις πόσο πολύ μπορεί να φοβάσαι πως θα χάσεις στην έβδομη προσπάθεια; Μάλλον καθόλου, συνεπώς συνεχίζεις να πίνεις ατάραχος τον φραπέ σου και να πηγαίνεις στον ίδιο χασάπη δίχως να πολυνοιάζεσαι για νόμους και κανόνες, ακόμα και γι' αυτούς που έχεις ο ίδιος ψηφίσει. Αυτά είναι για το λαουτζίκο...

Και γιατί να σε πολυενδιαφέρει όταν ο υποτιθέμενος βασικός σου αντίπαλος, η αξιωματική αντιπολίτευση, το σκέφτεται ξανά και ξανά μέχρι να αποφασίσει να αποχωρήσει από άλλη μία προανακριτική- παρωδία, αυτή για τον Κ. Αχ. Καραμανλή; Άλλωστε αν τη χρειαστείς αύριο μεθαύριο για να κυβερνήσεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα σταθεί στο πλευρό σου. Όπως κι ο Κ. Βελόπουλος, ο οποίος ψηφίζει και τώρα τα περισσότερα νομοσχέδιά σου. Όλα καλά...

 

Μόνο στα ροζ συννεφάκια μπορούν να βρουν βενζινάδικο...

Πολύ καλά έπραξε ο Σ. Φάμελλος και πρότεινε δύο νέους ανθρώπους για τις θέσεις των γραμματέων. Το ίδιο ισχύει και για τη σημαντική ανανέωση της Πολιτικής Γραμματείας. Ποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο η Ρ. Σβίγκου κι ο Γ. Βασιλειάδης και η λύση του είναι ο Στ. Καλπάκης και η Αν. Σαπουνά; Σίγουρα όχι όσοι αποχώρησαν από το κόμμα κι αυτό το Σαββατοκύριακο βλέποντας ό,τι φυσικά βλέπει κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κι ετοιμάζει δικό του κόμμα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κλινικά νεκρός...

Νομίζω πως έχω γράψει χιλιάδες φορές γιατί συμβαίνει αυτό και ποιοι είναι οι υπαίτιοι αυτής της πολιτικής τραγωδίας. Δεν έχει ξανασυμβεί, άλλωστε, κόμμα να αποφασίσει τη συλλογική αυτοκτονία του γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος δεν θα είχε πολιτική καριέρα αν τα κατάφερνε ο διάδοχός του... 

Μπορεί να ήταν θολό το όνειρο αλλά ήταν αλήθεια το πάθος, όπως θα τραγουδούσε ο Δ. Σαββόπουλος, τουλάχιστον των εκατομμυρίων κάποια στιγμή ψηφοφόρων που εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν μπορούμε να παραχαράσσουμε την ιστορία για να δικαιώνονται αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια. Ναι, ο Αλ. Τσίπρας αποδείχθηκε δημαγωγικό κακέκτυπο του Ανδρ. Παπανδρέου, δεν ήταν αυτός όμως που χρεοκόπησε τη χώρα ούτε αυτός που δεν την έβγαλε από τα μνημόνια ούτε εκείνος που δεν συναίνεσε στην επίλυση ενός εθνικού θέματος προκειμένου να κερδοσκοπήσει εκλογικά...

Τόσο, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι ο Τσίπρας είναι πλέον οχήματα χωρίς καύσιμα και, κυρίως, δίχως σταθμούς ανεφοδιασμού. Είναι φανερό ότι δεν είναι σε θέση να προσελκύσουν νέα στελέχη και περιορίζονται στην ανακύκλωση λιγότερο ή περισσότερο φθαρμένων... 

Μπορεί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου να κοροϊδεύουν τον κόσμο πως το Νοέμβριο ψήφισαν 70.000 για πρόεδρο και πριν μία εβδομάδα 20.000 για Κεντρική Επιτροπή αλλά τα γραφεία δεν είναι ούτε γεμάτα ούτε, πολλώ δε μάλλον, χαρούμενα. Είναι άδεια, αραχνιασμένα και βρομάνε τη γραφειοκρατίλα που πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες, άφησε την Ελλάδα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση και προσέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χαρακτηριστικά καθεστωτικής μονιμότητας...

  

Μέχρι να βρούμε τον θεό ας βρούμε τον άνθρωπο...

Για τους χριστιανούς ο Ιησούς είναι θεός. Ξέρουν πολύ καλά, ωστόσο, κι αυτοί ότι στην εποχή του τουλάχιστον δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι τον θεωρούσαν τρελό, άλλοι εγκάθετο που ήρθε από το πουθενά και μερικοί τον κατηγορούσαν πως μαθητές του όπως ο Φίλιππος κι ο Ναθαναήλ έκαναν φράξια για να αποκλείσουν τους υπόλοιπους. Υπήρχε, με λίγα λόγια, μεγάλη αμφισβήτηση για το κατά πόσο αυτός ο ουρανοκατέβατος τύπος που έμπαινε στα Ιεροσόλυμα με γαϊδουράκι θα έφερνε στην ανθρωπότητα τη βασιλεία των ουρανών...

Πολύ πιθανόν ο Ιησούς να είναι ένα ιστορικό πρόσωπο κι όχι ο κανακάρης τού θεού. Είναι, όπως κι αν έχει, βέβαιο ότι θεοί δεν υπάρχουν στις ηγεσίες τής προοδευτικής παράταξης. Ούτε και πρόκειται να υπάρξουν ώστε να αποκλείσουμε τους σημερινούς χωρίς να γνωρίζουμε το μέλλον τι θα φέρει, έτσι δεν είναι; 

Προς τι, συνεπώς, το δημοκρατικόμετρο που κάποιοι βγάζουν αντικαθιστώντας το αριστερόμετρο; Είναι δημοκράτης ο Ν. Ανδρουλάκης; Ρωτήστε την Κατερίνα Μπατζελή. Είναι, πάντως, σίγουρα εκβιαζόμενος. Είναι, επίσης, δημοκράτες η Ζ. Κωνσταντοπούλου που δεν έχει καν κόμμα, ο Σ. Φάμελλος του πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, ο Αλ. Χαρίτσης που έφυγε μαζί με την έδρα γιατί έχασε η κολλητή του ή ο απολογητής τού σταλινισμού Δ. Κουτσούμπας; Ούτε, βεβαίως, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς που έφαγε τον πρώτο κι ετοιμάζεται να φάει και τον δεύτερο διάδοχό του...

Για όσα συνέβησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας κανείς δεν έχει όλο το δίκιο με το μέρος του. Κι αυτό δεν το γράφω για να τηρήσω ίσες αποστάσεις, πολλώ δε μάλλον όταν κάποιοι έφτασαν να αντιγράψουν ακόμα και τον αυριανισμό... 

Μπορεί, πράγματι, ορισμένοι να λειτουργούν ως κόμμα μέσα στο κόμμα και να φροντίζουν πρώτα τους "δικούς τους" και μετά τους υπόλοιπους. Είναι, όμως, κι εκείνοι που εργάζονται περισσότερο από πολλούς για το Κίνημα, ιδίως από εκείνους που η διαδικτυακή τους παρουσία είναι μεγαλύτερη από αυτή στη χάραξη πολιτικών και στην οργάνωσή του... 

Το αφτί τραβήχτηκε αλλά δεν έχει κανένα νόημα να ξεκολληθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να καταφτάσει ο αναμάρτητος, ο εκλεκτός τού θεού, ο βασιλεύς των ουρανών για να μας λυτρώσει από τον Μητσοτάκη...  

 

Όχι άλλος Παπαδήμος...

"Οικουμενική κυβέρνηση ειδικού σκοπού για να επέλθει κάθαρση". Ωραίο δεν ακούγεται; Μόνο που αυτοί οι οποίοι την προτείνουν δημοσίως και ιδιωτικώς, στην ουσία αυτοπροτεινόμενοι ακόμα και για την πρωθυπουργία, αποφεύγουν τεχνηέντως να μας πούνε αν θα προηγηθούν εκλογές ή αν την κάθαρση θα κάνει- λέμε τώρα- το κομματικό σύστημα που οδήγησε στην ανάγκη να γίνει. Μπορεί η ευρωπαϊκή εισαγγελία να ερευνά τη χρονική περίοδο 2019- 2022 αλλά πρέπει να είσαι από τον Πλούτωνα για να μην ξέρεις τίποτα για το διαχρονικό πάρτι με τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Από τον Πλούτωνα ή να είσαι ο Κ. Μητσοτάκης που όλους τους άκουγε και τίποτα δεν ξέρει...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χώρα κι ο πολιτικός της βίος χρειάζονται καθαρά χέρια. Δεν θα βρεθούν, ωστόσο, ανάμεσα σε αυτούς που τη βρόμισαν και, το κυριότερο, δεν θα έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση αν δεν προηγηθούν κάλπες. Ειδάλλως θα εκληφθεί από πολλούς, και δικαίως, ως μια ανακατανομή ρόλων προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Δεν ισχυρίζομαι πως ο ίδιος λαός που τρέχει για ρουσφέτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο, από βουλευτικό σε κομματικό, υπουργικό ή και πρωθυπουργικό γραφείο ξέρει τη λύση αλλά στις δημοκρατίες οι αποφάσεις και τα όποια λάθη τους είθισται να λαμβάνονται από τους πολλούς κι όχι από τους λίγους...

Αν η Ιστορία μάς διδάσκει κάτι είναι πως δεν μας διδάσκει τίποτα, όπως πολύ σωστά έχει πει κάποιος σοφός. Δεν έχουμε διδαχθεί, για παράδειγμα, ούτε από τα λάθη που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία ούτε από αυτά που έγιναν κατά τη διαχείρισή της και μας στοίχισαν πανάκριβα... 

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από μια νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε είναι τραπεζίτης ο πρωθυπουργός είτε όχι. Έχει, όμως, ανάγκη από καθαρό ουρανό και καθαρές λύσεις που μόνο η πηγή κάθε εξουσίας μπορεί να δώσει, ο ελληνικός λαός... 

Η ερημοποίηση θα βρει άδεια την Ελλάδα...

Ένας καλός διαρρήκτης μπορεί να εξελιχθεί σε έναν καλό αστυνομικό εξιχνίασης κλοπών ακριβώς γιατί ξέρει τα κόλπα από τα μέσα. Με μία σοβαρή προϋπόθεση ωστόσο, να θελήσει να αλλάξει καριέρα, να εγκαταλείψει την παρανομία και να γίνει νομοταγής... 

Ας υποθέσουμε, συνεπώς, πως ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ στο σύνολό της επιθυμούν να κάνουν μια νέα αρχή στην πολιτική τους καριέρα, να διαλύσουν το πελατειακό τους δίκτυο, να πατήσουν φρένο στον κομματισμό και να εγκαταλείψουν τη στρατηγική τού να έχουν τους ψηφοφόρους τους ομήρους για μια θεσούλα ή για ένα επίδομα. Δεν θα υπάρχουν την επόμενη ημέρα, γι' αυτό και δεν θα το πράξουν ποτέ...

Ο πρωθυπουργός είχε ισχυριστεί και μετά το έγκλημα των Τεμπών πως θα διόρθωνε τις παθογένειες χρόνων, τις οποίες δεν ήξερε γιατί προέρχεται από μια φτωχή αγροτική οικογένεια που πάσχιζε να βγάλει την ημέρα, κι ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί για την ασφάλεια του δρομολογίου Αθήνα- Θεσσαλονίκη με τρένο. Ενδεχομένως να πειθόμουν για την ειλικρίνειά του για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αν παραλλήλως δήλωνε πως μόλις συγυρίσει την κατάσταση θα εγκαταλείψει και την πολιτική. Δεν το δήλωσε όμως, επομένως αδυνατώ να πιστέψω ότι ο ηθικός αυτουργός ενός ακόμα σκανδάλου θα είναι ο εγγυητής και της διαλεύκανσής του...

Όσοι μελετούν τους μακροοικονομικούς δείκτες το γνωρίζουν ήδη: η χώρα θα χρεοκοπήσει ξανά, νωρίτερα ή αργότερα. Η χαμένη προηγούμενη δεκαετία δεν μας δίδαξε απολύτως τίποτα αφού ξανακάνουμε τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν στη μέγγενη των μνημονίων... 

Όπως το πηγαίνουμε η ελληνική επικράτεια θα εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της πριν καν μετατραπεί σε αφρικανική έρημο λόγω τής κλιματικής κρίσης. Και ούτε γι' αυτό θα φταίνε μόνο οι λύκοι. Θα φταίνε και τα πρόβατα, δηλωμένα ή αδήλωτα...