Αμοιρε "εθνάρχη", τόσες προδοσίες χαμένες για να κυβερνούν σήμερα οι "ανταρτοσυμμορίτες"...

Αυτή η χώρα γέννησε τους μύθους και φαίνεται πως από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αισθάνεται άβολα αν δεν τους συντηρεί. Ο Κ. Καραμανλής (ο "πραγματικός", όχι ο σουβλατζής ανιψιός του που παράστησε τον πρωθυπουργό για πεντέμισι χρόνια στα διαλείμματα από το "Playstation") αναγόρευσε στην ουσία ο ίδιος τον εαυτό του σε ρόλο εθνάρχη. Δεν θέλω να τον αδικήσω: ο Καραμανλής της μεταπολίτευσης, ο οποίος νομιμοποίησε το ΚΚΕ, κατάργησε τη βασιλεία, ψήφισε κι εφάρμοσε ένα προοδευτικό Σύνταγμα, ανοίγοντας το δρόμο για τη δημοκρατική ομαλότητα, κι ο οποίος έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, είναι ένας αξιοθαύμαστος πολιτικός. Υπάρχει, ωστόσο, κι ο Καραμανλής των προδικτατορικών χρόνων, ο οποίος δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τα εγκλήματα των οποίων είτε ήταν ηθικός αυτουργός είτε επέτρεψε να συμβούν κάτω από τη μύτη του...

Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Τη δολοφονία Λαμπράκη, τις εκλογές βίας και νοθείας τού 1961, τους καλπονοθευτικούς νόμους που έδιναν περισσότερες έδρες στο δεύτερο κόμμα, το σχέδιο "Περικλής" για να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά, το οποίο ανάμεσα σε άλλους συνέταξε κι ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος, τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές και στις εξορίες, τα οικονομικά σκάνδαλα από την εποχή ακόμα που ήταν υπουργός Μεταφορών; Αυτός ο Καραμανλής μπορεί να χαρακτηριστεί φαύλος κομματάρχης, εθνάρχης πάντως με καμία Παναγία...

Και τώρα ξαναβγαίνουν στον αφρό επίσημα ντοκουμέντα της CIA (όχι τίποτα "εαμοβούλγαρων ανταρτοσυμμοριτών" δηλαδή, των οποίων οι απόγονοι κυβερνούν σήμερα τη χώρα) τα οποία αποκαλύπτουν ότι ο Καραμανλής συνεργάστηκε με τους ναζί στην εξόντωση των εβραίων τής Θεσσαλονίκης. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ως πρωθυπουργός αποφυλάκισε κι έστειλε πίσω στην πατρίδα του τον αποκαλούμενο "χασάπη τής Θεσσαλονίκης" Μέρτεν, το 1959. Παρόμοια στοιχεία έχουν δει κατά καιρούς το φως τής δημοσιότητας και για πολλούς ακόμα "υπερπατριώτες"-πρώην συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι τις πρώτες μετεμφυλιακές δεκαετίες είχαν στηρίξει την πολιτική τους επιβίωση και τον πλούτο τους κατηγορώντας τους κομμουνιστές ως εθνοπροδότες...

Επρεπε, άλλωστε, να περιμένουμε μέχρι το 1982 για να αναγνωριστεί η εθνική αντίσταση εκείνων που μετά από τον πόλεμο έφαγαν τα καλύτερά τους χρόνια σε φυλακές και ξερονήσια. Δεν σοκάρομαι, επομένως, από το έγγραφο της CIA για τον "εθνάρχη" Καραμανλή. Οσοι έχουμε διαβάσει λίγη Ιστορία (όχι την απομίμησή της, βεβαίως, που διδάσκεται στα σχολεία) γνωρίζουμε ότι τη χώρα κυβέρνησαν για πολλά χρόνια οι δοσίλογοι της κατοχής και οι απόγονοί τους. Πόσο θα τρίζουν, αλήθεια, τώρα τα κόκαλα του Καραμανλή που στο Μέγαρο Μαξίμου κατοικοεδρεύει ένας απόγονος αυτών που ο ίδιος έκανε το παν για να μην κυβερνήσουν ποτέ...

Ολα αυτά ενδεχομένως να είχαν, "απλώς", ιστορική αξία αν δεν καπηλεύονταν κάποιοι και στις ημέρες μας την πατρίδα προκειμένου να κρύβουν τη ραγιάδικη νοοτροπία τους. Κι αν οι χιμπατζήδες με τα μαύρα είναι η πιο οφθαλμοφανής περίπτωση εθνοκαπηλείας, δεν είναι η μοναδική. Ένας, άλλωστε, εκ των διεκδικητών τής ηγεσίας τής ΝΔ, ο εθνικός μας καραγκιοζάκος, έχει υπάρξει απολογητής τού Χίτλερ, έχει εκδόσει βιβλία τού γνωστού και μη εξαιρετέου Κ. Πλεύρη κι έχει ανδρωθεί με την ιδεοληψία τού εθνικισμού. Δεν είναι τυχαίο πως ο ίδιος άνθρωπος εμφανίζεται σήμερα μερκελικότερος της Μέρκελ όταν η καγκελάριος απαιτεί να γλείψει και το μεδούλι από τα κόκαλα των ελλήνων...

Δεν με εκφράζει ο αριστερός διεθνισμός όταν απαρνιέται την ιδέα τής πατρίδας. Καλώς ή κακώς έχουμε γεννηθεί σε αυτήν τη γη κι έχουμε χρέος να την αγαπάμε όπως τη μάνα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι παρακατιανοί. Από την άλλη, ωστόσο, σιχαίνομαι την υποκρισία τής δεξιάς, η οποία διαχρονικά έχει καπηλευτεί την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια για να κρύβει πίσω από αυτήν την προμετωπίδα την εθελοδουλία της απέναντι σε οποιοδήποτε αφεντικό, με αντάλλαγμα το ατομικό κέρδος. Και υπό αυτήν την έννοια δικαίως εξακολουθούν πολλοί δεξιοί να λατρεύουν τον Καραμανλή. Καθένας έχει τα τοτέμ που του αξίζουν...   

Υ.Γ.: Ο vromostomos θα απουσιάσει την επόμενη εβδομάδα. Ραντεβού τη Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου.



 

Το Βερολίνο γκρέμισε το τείχος του για να γεμίσει με τείχη όλη την υπόλοιπη Ευρώπη...

Οπου και να ταξιδέψω η Ευρώπη με πληγώνει, για να παραφράσω Γιώργο Σεφέρη. Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι γραφειοκράτες της: "Η Ευρώπη δεν είναι σε καλή κατάσταση", ομολόγησε με κομψό τρόπο ο Ζ.Κ. Γιούνκερ. Αν ο πρόεδρος της Κομισιόν ήθελε να είναι πιο ειλικρινής θα μιλούσε για ευρωπαϊκή κατάντια σε όλα τα επίπεδα: αντί, για παράδειγμα, να βοηθήσει ουσιαστικώς την Ελλάδα να ορθοποδήσει, οι τεχνοκράτες της την απειλούν με κατάρρευση στην περίπτωση που δεν αποδεχθεί ΦΠΑ 23% σε όλους τους τομείς τής ιδιωτικής εκπαίδευσης, τη δήμευση της πρώτης κατοικίας των ελλήνων και την απόλυτη φτωχοποίηση των συνταξιούχων της. Κι ας πούμε πως εμείς φταίμε για όλα, μα όλα τα δεινά μας γιατί όλοι, μα όλοι είμαστε τεμπέληδες, λαμόγια κι ανεπρόκοποι οπότε ορθώς πράττουν και μας τιμωρούν αυτοί που έχουν λαδώσει όλο τον πλανήτη για να στηρίζουν το εξαγωγικό θαύμα τους...

Γιατί θα πρέπει να αισθάνονται, ωστόσο, ένοχοι οι Πορτογάλοι που απόρριψαν τις πολιτικές λιτότητας και τώρα τιμωρούνται με ένα συνταγματικό πραξικόπημα το οποίο αποκλείει το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης; Οι κακόμοιροι οι Σύριοι, η πατρίδα των οποίων έχει μετατραπεί σε πεδίο βολής τού νέου Ψυχρού (;) Πολέμου και "προέορτιο" ίσως του Γ' Παγκόσμιου, σε τί έφταιξαν κι αφήνονται να πνίγονται σαν τα σκυλιά στη Μεσόγειο και να ορθώνονται φράχτες σε ευρωπαϊκά κράτη για να μην διέρχονται τα σύνορά τους αντί να οργανώνονται αεροδιακομιδές τους κι ο καθένας στην, υποτίθεται χριστιανική, ήπειρό μας, ιδίως στις πιο πλούσιες χώρες, να πράττει το αυτονόητο, δηλαδή να προσφέρει καταφύγιο στους κατατρεγμένους;...

Πώς επιτρέψαμε στην ήπειρο όπου γεννήθηκαν ο αρχαίος και σύγχρονος διαφωτισμός, την οποία λάμπρυναν με το έργο τους πνευματικές προσωπικότητες-ογκόλιθοι και η οποία έχει τεράστια ευθύνη για τις περιφερειακές συγκρούσεις που μαίνονται σε διάφορες γωνιές τού πλανήτη να μετατραπεί σε ένα μισαλλόδοξο φρούριο, στο οποίο φυτρώνει ο ρατσισμός κι ο απομονωτισμός; Η Ευρώπη άρχισε να υποφέρει πολύ πριν η οικονομική κρίση γιγαντωθεί, η κατρακύλα της ξεκίνησε όταν εγκατάλειψε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος προκειμένου να ασπαστεί το νεοφιλελευθερισμό με προέλευση την άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Από τη δεκαετία τού 1980, ιδίως μετά από την πτώση τού αντίπαλου δέους τού υπαρκτού σοσιαλισμού, κυριάρχησαν ιδεοληψίες που οδήγησαν στη σημερινή ζούγκλα τού "ο καθένας για την πάρτη του κι όποιος επιβιώσει επιβίωσε"...

Αντί να ολοκληρώσουμε τη μετάβαση στο σοσιαλισμό οπισθοχωρήσαμε σε πολιτικές που εξαϋλώνουν την κοινωνία κι αποθεώνουν τον ατομισμό. Ναι, το άτομο πρέπει να αφήνεται και να ενισχύεται στην ανάπτυξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων του και να μην υποτάσσεται απολύτως σε κοινωνικές νόρμες. Οφείλουμε, ωστόσο, από την αρχή τής ζωής του να το κάνουμε να καταλάβει πως αν δεν εντάξει τις δεξιότητές του σε ένα κοινωνικό πλαίσιο τότε ναι μεν είναι πιθανό να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά η ανθρωπότητα στο σύνολό της δεν θα έχει κερδίσει πολλά από αυτόν και ούτε εκείνος θα είναι σε θέση να καλύπτει ψυχικές ανάγκες του για τις οποίες δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί...

Στην περίπτωση της Ελλάδας οι περισσότεροι φόροι και χαράτσια, η ολική έκλειψη του κοινωνικού κράτους και η πλήρης κατάρρευση της μεσαίας τάξης δεν είναι δυνατό να λογίζονται ως μεταρρυθμίσεις. Αυτοί που μετάτρεψαν μια χώρα τής Ευρωπαϊκής Ενωσης σε πειραματόζωο ανεδαφικών πολιτικών επιμένουν σήμερα σε αντιλήψεις που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές όπου κι αν εφαρμόστηκαν. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, η οποία θεωρείται μνημονιακό κράτος-πρότυπο για τη Γερμανία, ο αριθμός των νέων που την εγκαταλείπουν είναι διπλάσιος ακόμα κι από τον αντίστοιχο ελληνικό...

Στις 9 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 26 χρόνια από την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, την οποία υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό όλοι οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι. Αντί, ωστόσο, η Ιστορία να λειτουργεί ως φάρος για τους επικυρίαρχους του ευρωπαϊκού οικοδομήματος χρησιμοποιείται δίκην λάιτ μοτίφ ενός ακόρεστου ιμπεριαλισμού, ικανού να γκρεμίσει τα πάντα μόνο και μόνο για να επιβληθεί έναντι πάντων. Θα αποδεχόμουν ακόμα και την κατάρρευση της πατρίδας μου, αν πίστευα ότι η θυσία της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διασωθεί κάτι σπουδαιότερο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η θανάτωση της Ιφιγένειας, στην οποία οδηγούν τα νέα μνημονιακά μέτρα, δεν θα ωφελήσει τους "αχαιούς" να πλεύσουν με ούριο άνεμο, αλλά θα τσακίσει κι εκείνους πολύ πριν δουν τα τείχη τής Τροίας να υψώνονται μπροστά τους...     

   

Οποιος ήθελε υποταγή στους γερμανούς από την πρώτη στιγμή παρακαλείται να μην εμφανιστεί στην παρέλαση...

Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους: οι δανειστές δεν εμφανίζονται σήμερα ανυποχώρητοι απέναντι στην Ελλάδα γιατί η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σκληρά τους προηγούμενους μήνες, αλλά γιατί οι προηγούμενες δεν εφάρμοσαν στην ολότητά τους τα δύο πρώτα μνημόνια. Τα δύο τρίτα, άλλωστε, του τρέχοντος μνημονίου αποτελούν δεσμεύσεις τής χώρας που δεν υλοποιήθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια, ασχέτως αν καλώς δεν υλοποιήθηκαν όλες ή όχι...

Από την άλλη, όποιος πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν έπρεπε να διαπραγματευτεί ή δεν πρέπει να διαπραγματεύεται τώρα για τα κόκκινα δάνεια, τις συντάξεις, το ΦΠΑ στην εκπαίδευση ή τους πρόσφυγες επειδή το πρόσφατο παρελθόν απόδειξε ότι η Γερμανία είναι ανίκητη, καλό είναι να μην εμφανιστεί την 28η Οκτωβρίου σε καμία παρέλαση ή άλλη εορταστική εκδήλωση. Κι αυτό γιατί αν ζούσε τη δεκαετία τού 1940 ενδεχομένως να ισχυριζόταν πως η γερμανική κατοχή δεν θα ήταν τόσο σκληρή αν οι έλληνες είχαν ανοίξει τα πόδια στον Μουσολίνι νωρίτερα. Τουλάχιστον θα έδειχνε μια ιστορική συνέπεια στην εθελοδουλία του σε μια τέτοια περίπτωση...

Η κυβέρνηση διέπραξε σφάλματα κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης πριν την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου. Οταν χάνεις μια μάχη, ακόμα κι όταν ο αντίπαλός σου διαθέτει υπέρτερες δυνάμεις, οφείλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν έπρεπε να διαπραγματευτεί καθόλου ή να μην προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Το ζητούμενο είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να τα διορθώνεις στον επόμενο γύρο, τον οποίο ζούμε σήμερα. Ούτε στο Βερολίνο ούτε στις Βρυξέλλες πιστεύουν, εξάλλου, ότι το τρίτο μνημόνιο "βγαίνει". Προτάθηκε, άλλωστε, στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να απαντήσει αρνητικώς και να προκύψει ένα προσωρινό-μόνιμο Grexit...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα ήμουν αντίθετος στο να κοβόταν περισσότερο Δημόσιο από το να έμπαιναν νέοι φόροι στους μικρομεσαίους από τη στιγμή που ακόμα υπάρχουν σοβαρές παθογένειες στη δημόσια διοίκηση. Με αυτό δεν εννοώ, βεβαίως, λιγότερα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία ή μειώσεις προσωπικού εκεί που οι πολίτες το έχουν ανάγκη, αλλά ακόμα κι απολύσεις όπου λαθροβιούν κηφήνες και μειώσεις μισθών "golden boys" (γιατί αυτά συμβαίνουν ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις), καθώς και περικοπές δαπανών όπου αυτές είναι ασυλλόγιστες, ανούσιες και προκλητικές για τον υπόλοιπο χειμαζόμενο λαό. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, το πρόγραμμα δεν θα έβγαινε, ακόμα κι αν επιβαλλόταν σε μια ισχυρή οικονομία, όπως η γερμανική, πόσω μάλλον στη δική μας που ζει εδώ και πεντέμισι χρόνια τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση στην Ευρώπη...


Η κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών από τη στιγμή που ο Β. Σόιμπλε, ο πραγματικός επικυρίαρχος της Ευρώπης, δείχνει αποφασισμένος να φτάσει σε "κούρεμα" των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες στην περίπτωση που δεν του κάνουμε όλα τα γούστα. Εξακολουθεί να αδιαφορεί πλήρως για το ότι οι πολιτικές του μακροπρόθεσμα θα αποδειχθούν ολέθριες και για την ίδια τη Γερμανία. Ο σημερινός υπουργός Οικονομικών, όπως και η θεωρητικώς προϊσταμένη του Ανγκ. Μέρκελ, ζουν για το εδώ και τώρα, για το όσο θα βρίσκονται εκείνοι στην εξουσία, αδιαφορώντας για το τί θα παραλάβουν οι επίγονοί τους...

Το είδαμε, άλλωστε, και στην περίπτωση της Volkswagen. Τί κι αν η μεγαλύτερη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία καταρρεύσει υπό το βάρος τού σκανδάλου με τα ντιζελοκίνητα οχήματά της; Αρκεί που διατέλεσε ατμομηχανή τής γερμανικής οικονομίας την περίοδο της παντοκρατορίας τής "Μητερούλας". Οπως κι αν έχει, η Ελλάδα υποχρεούται να δώσει ξανά μάχη, έχοντας άλλωστε αυτήν τη φορά στο πλευρό της περισσότερους διεθνείς συμμάχους, ώστε να γλιτώσει όσο γίνεται περισσότερα, να κερδίσει κάποια πράγματα, όπως στα ζητήματα τού χρέους, της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και του προσφυγικού, κυρίως όμως για να αποδείξει ότι ναι μεν έχει συνθηκολογήσει αλλά δεν έχει παραδοθεί...  


   

Περιφρονώ την αριστερά των Φίληδων και των Θηβαίων, υποκλίνομαι στην Αριστερά των χιλιάδων μικρών Χριστών της προσφοράς δίχως ανταλλάγματα...

Η ισοπέδωση δεν είναι κριτική, απλώς μια απαλλαγή τού νου από τη βάσανο της σκέψης. Σε αυτό το πλαίσιο δεν ταυτίζω τις "πενταροδεκάρες" τού Ν. Φίλη και τα "παξιμάδια και τις ελιές" τού Χρ. Θηβαίου με το "μέχρι τα Χριστούγεννα θα σας έχω ρίξει" του Δ. Γιαννακόπουλου. Οι δύο πρώτοι εκκινούν από έναν ιδεοληπτικό αριστερό ελιτισμό, ενώ ο τελευταίος από την οίηση που δημιουργούν στον άνθρωπο τα φράγκα, από την αδικαιολόγητη αλαζονεία εκείνου που γαμάει με ξένα αρχίδια, αφού τα πλούτη τού κληροδοτήθηκαν και δεν τα δημιούργησε μόνος του...

Πίσω, όμως, από τον ιδιότυπο σοσιαλθατσερισμό των Φίλη-Θηβαίου και την καθαρόαιμη απληστία τής ολιγαρχίας ελλοχεύει η ίδια τερατώδης άγνοια της κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία έχει προκύψει από τη βολή που παρέχουν στο άτομο το χρήμα, η διασημότητα και η δύναμη επιβολής. Πέρα από την επιδείνωση της ανισοκατανομής τού πλούτου που επέφεραν τα μνημόνια είναι πλέον ολοφάνερο ότι στη χώρα υπάρχει μια πολιτική, πνευματική κι επιχειρηματική-τραπεζική ελίτ η οποία δεν έχει ιδέα για το πώς προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα οι μικρομεσαίοι στην καθημερινότητά τους, επιχειρώντας να υπερπηδούν τους αχαρτογράφητους νέους σκοπέλους που τοποθετούν συνεχώς μπροστά τους οι εγχώριοι και ξένοι νταβατζήδες τους...

Από τον Δ. Γιαννακόπουλο και τον κάθε Δ. Γιαννακόπουλο δεν περιμένω οποιαδήποτε συμπόνια για το λαό. Αν από αυτήν την κάστα των ανθρώπων αδειάσεις τους τραπεζικούς της λογαριασμούς σε εξωχώριους παραδείσους αυτό που θα μείνει κάτω από το χρυσό τσόφλι δεν είναι τίποτα άλλο από το απόλυτο κενό. Από εκείνους, ωστόσο, που βαυκαλίζονται τους Αριστερούς περιμένω πολλά περισσότερα από το να δικαιώνουν τον Μπρεχτ όταν έγραφε πως αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ γιατί οι ίδιοι έχουν ήδη φάει. Οι Φίληδες και οι Θηβαίοι αυτού του κόσμου δεν είναι σπουδαιότεροι από τους πραγματικούς αγρότες που καλλιεργούν τη γη, από τους οικοδόμους που χτίζουν πολυκατοικίες, από τους βιομηχανικούς εργάτες ή τους μικρομεσαίους υπάλληλους μιας οποιασδήποτε επιχείρησης. Κάνουν, απλώς, δουλειές που σου προσφέρουν ευκολότερη πρόσβαση στα μπικικίνια, στην εξουσία και στη φήμη. Τίποτα παραπάνω...

Αν ο Ν. Φίλης αποχωρήσει από το υπουργείο Παιδείας έχοντας βελτιώσει τη δημόσια εκπαίδευση κι αν ο Χρ. Θηβαίος αφήσει καλλιτεχνική παρακαταθήκη κάτι σημαντικότερο από μερικά ωραία τραγούδια που έχει γράψει μέχρι τώρα (καλλιτέχνης είναι ο συνθέτης ή ο στιχουργός, ο τραγουδιστής είναι κατά βάση το μεταφορικό τους μέσο), τότε θα μπορέσω να ανεχθώ να μου κουνήσουν για λίγο τα φτερά τους σαν παγώνια. Δεν ανέχομαι, ωστόσο, να μου ζητούν να τρώω παξιμάδια κι ελιές για να ζω εκείνοι που στο τραπέζι τους σερβίρονται αστακούς που δεν ψάρεψαν οι ίδιοι. Μόνο οι μέτριοι, άλλωστε, μπορεί να πιστεύουν ότι εκδικούνται το λαό περιφρονώντας τον. Αν ήταν κάτι περισσότερο θα έπιαναν το χέρι των αδύναμων και θα το τραβούσαν για να φτάσει στο δικό τους ύψος, δεν θα το έφτυναν μόνο και μόνο γιατί δεν τους προσκυνούν όπως το έκαναν παλιότερα...

Αριστερός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι και πάντως όχι όταν άδεις απλώς τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά ή όταν αμπελοφιλοσοφείς στα πανεπιστημιακά και συνδικαλιστικά αμφιθέατρα και στη συνέχεια στα κοινοβουλευτικά έδρανα και στα τηλεοπτικά πλατό ή όταν, όπως ο γράφων, περιορίζεσαι στη συγγραφή δακρύβρεχτων πονημάτων για τον κοσμάκη. Αριστερός είσαι όταν θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση των συνανθρώπων σου, κυρίως αυτών που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση από εσένα: όταν αντί να κλαυθμηρίζεις, για παράδειγμα, για το τί κάνει το κράτος για τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους κακοποιημένους, τα παιδιά ή τους πρόσφυγες πηγαίνεις εσύ ο ίδιος στο "πεδίο τής μάχης" και γίνεσαι ένα μαζί τους...

Η πραγματική Αριστερά θεριεύει στα κινήματα και στις δράσεις ανθρωπιάς κι όχι φιλανθρωπίας, στους χιλιάδες μικρούς Χριστούς που προσφέρουν από το δικό τους υστέρημα χρήματος και χρόνου, που κυλιούνται στην ίδια λάσπη με τους απόκληρους δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα ούτε σε αυτή ούτε στην αιώνια ζωή. Σε αυτήν την Αριστερά αξίζει μια βαθιά υπόκλιση, στη βολεμένη, θεσιθηρική αριστερά των Φίληδων και των Θηβαίων δεν της αρμόζει ούτε καν να τη φτύνουμε...         

Σε πρώτο ενικό…

Ξεκινώ θα πει φοβάμαι να μείνω ακίνητος,

βαδίζω στη γλώσσα των αμαρτωλών σημαίνει αρνιέμαι πως ο νους και η καρδιά έχουν σύνορα που θα πρέπει να σεβαστώ,

σκοντάφτω στο λεξικό των ζωντανών ζευγαρώνει με το κατόρθωσα στη λαλιά των νεκρών.

Κι όλα μαζί ανταμώνουν μιαν όμορφη ημέρα με λιακάδα, σε μια γιορτή που δεν έχει στηθεί πέρα απ’ τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή, σ΄ έναν τόπο που δεν βρίσκεται στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο, μα σ’ ένα μέρος που οι πρόγονοί μας το ‘χουν ορίσει ως «Τώρα και για Πάντα».

Θωρώ το παρελθόν μ’ ολάνοιχτα μάτια, στα γέλια του αναγνωρίζω τα δάκρυα και στην θλίψη του ξαναδοκιμάζω τη χαρά.

Γεύομαι ξανά και ξανά τις στιγμές που κάνουν κάθε άνθρωπο να αισθάνεται θεός, βγάζω ακόμα τ’ αγκάθια από εκείνες που με βεβαίωσαν θνητό.

Αναπολώ σαν να ’ταν άλλος που διασχίζει την έρημο κι όχι εγώ, νοσταλγώ όπως ο Ίκαρος απ’ τον ήλιο πάλι να καώ και λησμονώ όπως ο ταξιδιώτης που πηγαίνει μόνο προς τα μπρος.

Λάθη πολλά, από χρόνια μαζεμένα πάνω στην πλάτη μου κουβαλώ, μα δεν τα πετώ, τα κρατώ ως μια υπόμνηση για τις αιτίες που με ‘φεραν εδώ.

Κάποια τα ξορκίζω, κάποια άλλα τα λατρεύω σαν τα προσχέδια ενός πίνακα λειψού. Από αυτούς που δεν τελειώνουνε ποτέ, θυσία αιώνια στα χρώματα και στις σκιές.

Αδικώ όσο συχνά αδικούμαι, πονώ όσο πυκνά με πονούν, αγαπώ μ’ όλη την οίηση που απαιτεί να μ’ αγαπήσουν.

Μα, πάνω απ’ όλα εχθρεύομαι τον εν κινήσει απολογισμό, καλώ τους δαίμονες να μ’ απαλλάξουν απ’ τις απρόσκλητες ενοχές και τους φιλεύσπλαχνους αγγέλους να με γνωρίσουν στ’ αδέλφια τους τα άστρα.

Κι όταν κάπου, κάπως, κάποτε φτάσει ‘κείνο το πρωινό που πίσω έτη φωτός θα ‘χω διανύσει κι ενώπιόν μου τείχος αδιαπέραστο θα ‘χει στηθεί, τότε και μόνο τότε την αναμέτρηση λογιστείτε περαιωμένη, τότε και μόνο τότε πείτε αν κέρδισα με φύλλα σημαδεμένα ή αν έχασα με τις παλάμες μου τυλιγμένες σε γροθιά.

Έτσι κι αλλιώς συγχώρεση μην καρτεράτε να ζητήσω, απ’ τη γη καταδίκες δεν πεθύμησα παρά μονάχα αναμνήσεις, απ’ τον ουρανό λύτρωση δεν προσδοκώ, θέλω απλώς να ξέρει ότι πρόσφυγας θα ‘μαι πάντα σ’ αυτόν και την πατρίδα μου από χώμα, πέτρα και φως ακόμα και νεκρός θ’ αναζητώ…         

Στην πολιτική όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου...

Για να ξέρουμε τί γίνεται: δίχως την επώδυνη συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου σήμερα δεν θα μιλούσαμε για ζητήματα όπως η αναδιάρθρωση του χρέους, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα κόκκινα δάνεια και το ασφαλιστικό αλλά για το πότε θα αυξάνονταν επιτέλους οι μερίδες ψωμιού και γάλακτος που θα λαμβάναμε με δελτίο στο πλαίσιο διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας σαν αυτή που παρέχεται σε χώρες τής Αφρικής. Κι αυτό το γράφω γιατί πολλοί σπεύδουν, με αφορμή τη φοροκαταιγίδα και την αναμενόμενη μείωση μισθών και συντάξεων, να δηλώσουν δικαιωμένοι που δεν ψήφισαν ή που δεν αποδέχθηκαν το τρίτο μνημόνιο...

Το λάθος τής κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι η τζίφρα της σε ένα νέο επαχθέστατο πακέτο μέτρων όταν η εναλλακτική ήταν η άβυσσος, αλλά το ότι εδώ και τρεις και παραπάνω μήνες συμπεριφέρεται σαν η απώλεια μιας μάχης να ισοδυναμεί με την απώλεια του πολέμου. Γι' αυτό και οι δανειστές-οι γερμανοί για να είμαστε περισσότερο ακριβείς-απαιτούν τώρα όχι μόνο το συμφωνημένο ουρανό με τα άστρα του αλλά κι άλλους γαλαξίες. Δεν μας χτυπούν τόσο γιατί μας βλέπουν πεσμένους, αλλά κυρίως επειδή δεν δείχνουμε ιδιαίτερη διάθεση να σηκωθούμε και να χτυπήσουμε πίσω. Εύχομαι αυτό να είναι αποτέλεσμα αμηχανίας κι όχι μετάλλαξης...

Σαφώς και η επίσκεψη Ολάντ είναι σημαντική, ανεξαρτήτως αν περιοριστεί στα λόγια ενθάρρυνσης ή αν προχωρήσουν άμεσα ύστερα από αυτή επενδύσεις βασισμένες σε "win-win" συμφωνίες κι όχι σε αποικιοκρατικούς όρους. Και μόνο που το Βερολίνο δυσφορεί από την προσέγγιση Ελλάδας-Γαλλίας είναι αρκετό για να πειστούν πολλοί πως η θερμή σχέση τού έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Γαλλίας δεν βασίζεται αποκλειστικώς και μόνο σε μια καλή χημεία μεταξύ των δύο ανδρών αλλά συναποτελεί ψηφίδα τού μετώπου αντι-λιτότητας προοδευτικών δυνάμεων εντός τής Ε.Ε. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ήδη στην Πορτογαλία είναι πιθανό το ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας σοσιαλιστών-Αριστεράς, χωρίς να αποκλείεται να συμβεί το ίδιο και στην Ισπανία μετά από τις εκλογές τού Δεκεμβρίου...

Η ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς έχει διαδραματίσει το ρόλο τού λαγού σε όλη αυτήν την ιστορία κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα επίτευγμά της. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να μην περιοριστεί σε αυτό αλλά να επιχειρήσει να πρωταγωνιστήσει και στην επόμενη φάση ενίσχυσης του προοδευτικού μετώπου. Κι αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο αν στυλώσει τα πόδια σε κομβικά ζητήματα όπως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η προστασία τουλάχιστον των χαμηλοσυνταξιούχων...

Πέρα, όμως, από τη διπλωματική σκακιέρα η κυβέρνηση οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναγνωρίσει πως δεν είναι τόσο άμωμη όσο ισχυρίζεται πως είναι. Χρυσή ευκαιρία είναι η διερεύνηση από την επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής των περιπτώσεων Φλαμπουράρη-Σταθάκη. Κανένας μας δεν είναι άσπιλος κι όλοι μας έχουμε μικρότερους ή μεγαλύτερους σκελετούς στη ντουλάπα μας. Το ηθικό πλεονέκτημα, ωστόσο, διατηρείται από εκείνους που αναγνωρίζουν τα λάθη τους όχι γενικώς κι αορίστως αλλά πολύ συγκεκριμένα κι από εκείνους που τιμωρούν και δεν ξεπλένουν τους "αμαρτωλούς"...

Πιθανόν τα ατοπήματα των δύο υπουργών να αφορούν τον τύπο κι όχι την ουσία. Οταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτευτεί όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα με σημαία του την ηθική ακεραιότητα της Αριστεράς κι ότι το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό οφείλει τώρα να πρωτοστατήσει στην πλήρη διερεύνηση των πόθεν έσχες αντί να αθωώνει προκαταβολικώς. Στην πολιτική, άλλωστε, όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Είναι προτιμότερο ο Αλέξης Τσίπρας να αντικαταστήσει άμεσα δύο υπουργούς του, αν αυτό κριθεί απαραίτητο από την εξέλιξη της έρευνας, από το να λέει εμμέσως πλην σαφώς στο λαό μέσω της ανοχής του πως η αριστερή λαμογιά είναι καλύτερη από τη δεξιά γιατί γίνεται στο όνομα του σοσιαλισμού. Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι Αλέξη μου και τώρα παλεύουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να μπουν στη Βουλή...  

 



  

Οι "πενταροδεκάρες" Φίλη προκαλούν την ίδια αηδία με το "μαζί τα φάγαμε" Πάγκαλου...

Εχω μια καταπληκτική ιδέα: αφού κατά τον Νίκο Φίλη οι αυξήσεις τού ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι "πενταροδεκάρες", όσοι γονείς μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων τις υφίστανται να στέλνουν τους σχετικούς λογαριασμούς στο υπουργείο Παιδείας ώστε να πληρώνονται είτε από τον κρατικό κορβανά είτε από την τσέπη τού υπουργού Παιδείας. Βεβαίως, αν έστελνα σχετική επιστολή στον Ν. Φίλη θα την απόρριπτε αμέσως ως χονδροειδή και λαϊκίστικη. Είναι ντροπή, ωστόσο, να χρησιμοποιείται και η "Αυγή", η ιστορική εφημερίδα τής Αριστεράς, για να ξεπλένει στην πρώτη της σελίδα τις σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες, σχεδόν υποστηρίζοντας ανοιχτά πως οι επιβαρυνόμενοι με το νέο χαράτσι είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτό που πανηγυρίζουν στους δρόμους με φλάμπουρα και ζητωκραυγές. Φαίνεται πως ορισμένοι δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε χρόνος από την ανάληψη των κυβερνητικών τους αξιωμάτων προκειμένου να θεωρούν πως δεν είναι και τίποτα για ένα μέσο νοικοκυριό να πληρώνει 10-20 ευρώ παραπάνω το μήνα σε φροντιστήριο για το κάθε παιδί του ή 60-80 ευρώ για ιδιωτικό γυμνάσιο ή λύκειο, την ίδια ώρα μάλιστα που επέστρεψε δριμύτερος ο ΕΝΦΙΑ, τον οποίο οι αριστεροί βασιλιάδες των φόρων θα καταργούσαν...

Οι "πενταροδεκάρες" τού Ν. Φίλη προκαλούν την ίδια συμβολική αηδία με το "μαζί τα φάγαμε" του Θ. Πάγκαλου. Η μετάθεση σε άλλους τού βάρους τού εγκλήματος ή η απαξίωσή του δεν τιμούν εκείνους που χρησιμοποιούν τον κυνισμό ως επιχείρημα. Το κάρο, άλλωστε, δεν μπορεί να προηγείται του αλόγου: πρώτα φτιάχνεις μια δημόσια εκπαίδευση υψηλού επιπέδου και ύστερα έχεις κάθε δικαίωμα να στείλεις το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση στον θεό, αφού αυτή δεν θα την έχουν ανάγκη πλέον οι πληβείοι. Όχι, όμως, νωρίτερα...

Η κυβερνώσα Αριστερά είτε θα περπατήσει στους ίδιους λασπωμένους δρόμους με το λαό είτε θα ακκίζεται φωτογραφούμενη φορώντας ακριβά κοστούμια δίπλα στους Ολάντ και στις Μέρκελ αυτού του κόσμου. Τί να τις κάνει, ωστόσο, το πόπολο τις "υψηλές" συζητήσεις για τις τηλεοπτικές άδειες, τις βαρύγδουπες επενδύσεις και την περιλάλητη αναδιάρθρωση του χρέους αν όποια έσοδα εισρεύσουν από αυτές τις πηγές καταλήξουν σε μια κλειστή ομάδα ολιγαρχών, παλιών και νέων, και για την πλήρη εξυπηρέτηση ενός μη εξυπηρετούμενου δίχως την οικονομική γενοκτονία τής πλειονότητας τού πληθυσμού χρέους; Να τις φάει, πάντως, δεν μπορεί...

Υποτίθεται πως ο Ν. Φίλης τοποθετήθηκε στο υπουργείο Παιδείας ως πιο πολιτικό πρόσωπο από τον προκάτοχό του Αρ. Μπαλτά και για να μπορέσει να χειριστεί καλύτερα κραδασμούς όπως η αύξηση του ΦΠΑ. Αν, ωστόσο, συνεχίσει να συμπεριφέρεται με μια λουδοβίκεια, αμετροεπή νοοτροπία καλύτερα να επιστρέψει στη στρατευμένη δημοσιογραφία που υπηρετούσε μέχρι πρόσφατα. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για άλλους μικρούς Ναπολέοντες τόσο στο υπουργικό συμβούλιο όσο και στην κρατική μηχανή, που έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι θα είναι υπουργοί και διευθυντάδες για πάντα...

Σε όλους αυτούς υπενθυμίζω πως ο λαός έδωσε στις 20 Σεπτεμβρίου την τελευταία κι όχι την πρώτη τους ευκαιρία για να ξεπεράσουν τις αβελτηρίες τους και να κυβερνήσουν με γνώμονα το συμφέρον των πολλών. Κι ας μην εφησυχάζουν με το ότι η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι ένα αμήχανο σκορποχώρι αποτελούμενο κατά βάση από ανθρώπους που τώρα δεν ψηφίζουν τα μέτρα που οι ίδιοι ψήφισαν αλλά δεν εφάρμοσαν ποτέ με τα προηγούμενα δύο μνημόνια. Μέσα από την κοινωνία αναδύονται ήδη δυνάμεις που μπορούν να φέρουν την αλλαγή αν η αριστερή άνοιξη αποδειχθεί βαρυχειμωνιά... 

 

Οι τηλεοπτικές άδειες δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ...

Το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες δεν αγγίζει την τελειότητα, μολονότι "ψηνόταν" για σχεδόν ένα χρόνο. Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να επαφίεται αποκλειστικώς στον υπουργό ο καθορισμός τού αριθμού των αδειών και του κόστους τους ούτε ενδεχομένως να υφίστανται διαχωρισμοί, όπως σε ενημερωτικούς και ψυχαγωγικούς σταθμούς, που δεν υπάρχουν στο εξωτερικό Είναι, ωστόσο, από μόνο του ικανό για να ξεμπροστιάσει όχι τόσο τους καναλάρχες (αυτοί, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι υποχρεωμένοι να ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον) όσο τη δήθεν ανεξάρτητη αρχή του ΕΣΡ και τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία θα όφειλαν, τουλάχιστον επί της αρχής, να δώσουν θετική ψήφο στο να μπει τάξη για πρώτη φορά στη χώρα στο ασύδοτο μέχρι σήμερα ιδιωτικό ραδιοτηλεοπτικό σύστημα...

Αντί όμως να δείχνουν συναινετική διάθεση, καταθέτοντας τις δικές τους προτάσεις για τη δικαιότερη κατανομή των αδειών, ΕΣΡ και κόμματα χρησιμοποιούν στην επίσημη επιχειρηματολογία τους τις ίδιες ακριβώς θέσεις που έχουν εκφράσει και με non paper τους οι εθνικοί μας νταβατζήδες. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι επρόκειτο για σύμπτωση ή για απλή ταύτιση απόψεων. Μόνο που σε συνδυασμό με τον ποταμό κινδυνολογίας που εκπέμπεται από τα τηλεοπτικά κανάλια τις τελευταίες ημέρες το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η ολιγαρχία αυτού του τόπου αισθάνεται για πρώτη φορά τη δύναμή της να κλονίζεται...

Το μεγάλο παιχνίδι, βεβαίως, γίνεται με τις ψηφιακές συχνότητες, ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, οι οποίοι τις έκαναν δώρο στους ολιγάρχες μέσω του κλεισίματος εν μια νυκτί της ΕΡΤ. Τα λεφτά είναι πολλά και γι' αυτό είναι φυσικό κάποιοι να αισθάνονται πως χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και να βάζουν λυτούς και δεμένους να κάνουν τη βρόμικη δουλειά, έστω κι αν αυτή κλείσει τους τελευταίους οριστικώς στον πολιτικό τάφο. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το Ποτάμι και τον Στ. Θεοδωράκη, που παρουσιάζονται ως οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές των καναλαρχών, φυσικά και με το επιχείρημα της απώλειας θέσεων εργασίας...

Αν η καταπολέμηση της ανεργίας πάση θυσία είναι το υπέρτατο αγαθό κι όχι η διαμόρφωση πολιτών που δεν θα χρειάζεται να είναι επαίτες για ένα ξεροκόμματο τότε ας νομιμοποιήσουμε και το εμπόριο ηρωίνης και σε κάθε γωνιά να ανοίξει κι από ένας οίκος ανοχής κι ένα οπλοπωλείο. Οπως και να το δει κανείς, η χώρα αντέχει λίγους τηλεοπτικούς σταθμούς, οι οποίοι αν είναι υγιείς θα διακοπεί μια για πάντα κι ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με τα θαλασσοδάνεια και την πολιτική κάλυψη, αυτό το τρίγωνο δηλαδή της διαπλοκής που λυμαίνεται τον τόπο εδώ και δεκαετίες...

Ας μην έχουν αυταπάτες, ωστόσο, στην κυβέρνηση. Ακόμα κι αν γκρεμίσουν τους σημερινούς ολιγάρχες, ακόμα κι αν τους κλείσουν όλους στη φυλακή, ακόμα κι αν δεν εγκαταστήσουν άλλους στην θέση τους, ακόμα κι αν ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες κι επιτευχθεί μια καλή συμφωνία για το χρέος, στις επόμενες εκλογές θα κριθούν από το κατά πόσο βελτίωσαν την ποιότητα ζωής τού μέσου έλληνα. Δεν διαβάζεται ως κάτι οραματικό και το μεγαλεπήβολο, αλλά όταν ο ασθενής βρίσκεται ακόμα στην εντατική και χαροπαλεύει η μάχη που πρέπει πρωτίστως να δώσεις είναι να τον στήσεις ξανά στα δυο του πόδια. Αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε τί θα κάνει με τη ζωή του. Τώρα, όμως, πρέπει να την κερδίσει πίσω...

Γι' αυτό και το παράλληλο πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από τηλεοπτικές άδειες και ισοδύναμα, να αποδεικνύει στην πράξη ότι ο στόχος είναι η κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι, για παράδειγμα, το ξέπλυμα υπουργών που λησμονούν να δηλώσουν μπίζνες κι εκατομμύρια. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Αν δεν αλλάξει ρυθμό, θα συνειδητοποιήσει πολύ σύντομα πως ο μήνας τού μέλιτος ήταν μια πολυτέλεια που δεν διέθετε από την αρχή...  



 

Η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της...

Δείγμα τού πολύ χαμηλού επιπέδου στο οποίο διεξάγεται η προεκλογική εκστρατεία στη ΝΔ αποτελεί και η επικέντρωση στο θέμα (;) του μακεδονικού, με αφορμή αυτονόητη (από τη στιγμή που οι προηγούμενες συμφωνίες έχουν κλείσει τον κύκλο τους) πρόσκληση του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταθέσουν τις προτάσεις τους γύρω από την επίλυσή του. Και οι τέσσερις υποψήφιοι διαγκωνίζονται για το ποιός είναι ο καλύτερος μακεδονομάχος, απόδειξη ότι η δεξιά στην Ελλάδα είναι περισσότερο συντηρητική παρά φιλελεύθερη...

Αυτό είχε φανεί, άλλωστε, και κατά την πραγματική προεκλογική περίοδο, όταν ο Μπροστάντζας Μεϊμαράκης είχε κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα περίπου για εθνική μειοδοσία μόνο και μόνο γιατί ο τελευταίος είπε το αυτονόητο, πως στα θαλάσσια σύνορα δηλαδή δεν μπορείς να βάζεις μπάρες για να απαγορεύεις την ελεύθερη διέλευσή τους. Είναι προφανές ότι οι νεοδημοκράτες υποψήφιοι πρόεδροι δεν έχουν εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης να καταθέσουν, όπως για παράδειγμα ισοδύναμα για να αποφευχθεί η νέα φορολεηλασία σε βάρος των μικρομεσαίων, γι' αυτό και καταφεύγουν στη δοκιμασμένη συνταγή τής ανακίνησης των εθνικιστικών αντανακλαστικών των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους, φέρνοντας τη συζήτηση εκεί ακριβώς που την επιθυμούν και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα...

Ημουνα νιος και γέρασα κι ακόμα συζητάμε για το αν η Δημοκρατία (;) της Μακεδονίας πρέπει να λέγεται Σκόπια, ΠΓΔΜ, Μακεδονία του Βαρδάρη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κατερίνα ή Μαρία. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω από διεθνές δίκαιο, κανένα κράτος, περιφέρεια ή δήμος δεν διαθέτει την πνευματική ιδιοκτησία επί ενός ονόματος και καθένα έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Σε διαφορετική περίπτωση, για παράδειγμα, θα είχε αλλάξει εδώ και πολύ καιρό όνομα η πόλη Αθήνα στην αμερικανική πολιτεία τής Τζόρτζια. Προφανώς στην περίπτωση της γειτονικής μας Μακεδονίας η κιτς διαστρέβλωση της ιστορίας και η επιλογή τού συγκεκριμένου ονόματος κρύβει αρχοντοχωριάτικες επεκτατικές βλέψεις από ένα κρατίδιο που είναι στην ουσία διασπασμένο ανάμεσα σε σλάβους κι αλβανούς. Κι όμως, πριν 20 χρόνια είχε καλλιεργηθεί η εντύπωση σε πολλούς έλληνες πως οι " πανίσχυροι και με ξένες πλάτες γυφτοσκοπιανοί" θα εισέβαλλαν στη χώρα μας με τελικό σκοπό να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη...

Μέχρι στιγμής, πάντως, το ανάποδο συνέβη αφού ελληνικές επιχειρήσεις επεκτάθηκαν στα Βαλκάνια-τουλάχιστον προ κρίσης- και συμπατριώτες μας είναι εκείνοι που περνούν τα σύνορα κάθε τρεις και λίγο για να κάνουν τα ψώνια τους, ακόμα και για να επισκεφτούν γιατρούς, στην πιο φτηνή γείτονα. Αλήθεια, οι έλληνες μακεδόνες που εξανίστανται κάθε φορά που ακούνε τους σκοπιανούς να αυτοποκαλούνται μακεδόνες (έτσι κι αλλιώς και οι δύο κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή τής αρχαίας Μακεδονίας) γιατί δεν δείχνουν τον πατριωτισμό τους στηρίζοντας τους έλληνες εμπόρους αντί να καταφεύγουν στους "ιμπεριαλιστές" σλάβους κι αλβανούς;...

Κάθε αλλοδαπός με στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις ξέρει ότι ο Αλέξανδρος ο Γ', ο επονομαζόμενος και Μέγας ακόμα κι από εκείνους που χαρακτηρίζουν σήμερα τον Μπ. Ομπάμα ή τον Βλ. Πούτιν ιμπεριαλιστές, ήταν έλληνας μακεδόνας. Μόνο, ωστόσο, ένας λαός με μεγάλο έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης καταφεύγει στον εθνικισμό που αποδεικνύει κομπλεξισμό προκειμένου να αποφεύγει την πραγματικότητα. Αν η ΠΓΔΜ αναγνωριστεί ως Δημοκρατία της Μακεδονίας με σημαία της τον ήλιο τής Βεργίνας ούτε ο Φίλιππος ούτε ο Αλέξανδρος θα μετατραπούν σε σκοπιανούς ούτε θα κινδυνεύσει με κατάληψη η Θεσσαλονίκη...

Επιτέλους, έχουμε σοβαρότερα ζητήματα να αντιμετωπίσουμε στην εξωτερική μας πολιτική, όπως το κυπριακό και η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μας μέσα κι από την ανακήρυξη ΑΟΖ, αντί να μαλώνουμε περί όνου σκιάς και, μάλιστα, να παίζονται και μικροκομματικά παιχνίδια γύρω από αυτή. Η ελληνική Μακεδονία δεν κινδυνεύει από τον πρωθυπουργό τής ΠΓΔΜ, Ν. Γκρούεφσκι αλλά, όπως και κάθε άλλη περιοχή τής χώρας εξάλλου, από τη διαιώνιση πολιτικών που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Από τίποτα άλλο... 

Αλέξη, να αρχίσουμε να κάνουμε και τίποτα αριστερό, τί λες;...

Είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά πρωθυπουργός οδηγησε τη χώρα σε εκλογές ύστερα κι όχι πριν από μια επώδυνη συμφωνία. Αυτό, αν μη τί άλλο, χρειάζεται πολιτικό τσαγανό. Ούτε, εξάλλου, όσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα μήνα περίπου δικαιούμαστε να ισχυριζόμαστε πως εξαπατηθήκαμε τώρα που γίνονται δεκαράκια τα μνημονιακά μέτρα. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει και να λησμονήσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικώς είχε μιλήσει και για ισοδύναμα, αλλά και για ένα παράλληλο πρόγραμμα με το οποίο θα επιχειρούσε να καταπραΰνει τις συνέπειες ενός νέου νεοφιλελεύθερου πακέτου...

Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχει περάσει κανένα ισοδύναμο-ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είχαν τεθεί τέτοια υπόψη των δανειστών- ούτε έχω διαπιστώσει κάποια στρατηγική, ιδίως στη φορολόγηση, που να έχει βάλει στο μάτι τους ισχυρούς κι όχι τα συνήθη υποζύγια. Και ούτε το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες είναι ικανό από μόνο του να ρεφάρει φάουλ- όπως αυτά των Σταθάκη-Φλαμπουράρη και κυρίως εκείνα που σχετίζονται με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, άμεσων κι έμμεσων- που περιλαμβάνονται στη λίστα των προαπαιτούμενων. Πόσω μάλλον αν στο πίσω μέρος του μυαλού όσων το εμπνεύστηκαν δεν είναι η επιβολή τής τάξης στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, αλλά η αναδιαμόρφωσή του από πιο φιλικούς προς τα συμφέροντά τους παίκτες...

Τα δύσκολα μέτρα τού τρίτου μνημονίου είναι εμπροσθοβαρή, το οποίο σημαίνει ότι όσα έχουν συμφωνηθεί πρέπει να ψηφιστούν και να αρχίσουν να υλοποιούνται μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες. Αλίμονο, ωστόσο, αν δεν ξεκινήσει από τώρα η προσπάθεια να τρέξει και το παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο θα είναι πιο κοντά στην ιδεολογική βάση τής σημερινής κυβέρνησης. Θα είναι ολέθριο αν επικρατήσει η άποψη πως η κοινωνία αντέχει μια νέα φορολογική λαίλαπα με "τυράκι" τη μη κατάρρευση των τραπεζών και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους κι αυτό γιατί, απλούστατα, η πλειονότητα των ελλήνων δεν διαθέτει πραγματικά τη δυνατότητα να δώσει από το υστέρημά της για τη σωτηρία τής πατρίδας, ιδίως αν βλέπει πως ορισμένοι εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τη διάθεση να παίξει το ρόλο τού εκτελεστή τής Ανγκ. Μέρκελ, αλλά πολλές φορές οι καλές προθέσεις ισοπεδώνονται από τη δυναμική που λαμβάνει η ροή των εξελίξεων που αφήνεις να διαμορφώνουν άλλοι...

Όσο η σημερινή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση περιδινείται γύρω από τα δικά της αδιέξοδα κι αντιφάσεις είναι λογικό ο πρωθυπουργός να πιστεύει ότι μπορεί να περάσει τα πάντα με ελάχιστες αντιδράσεις και σε κοινωνικό επίπεδο. Η ανοχή, ωστόσο, του ελληνικού λαού έχει πολύ μικρή διάρκεια ζωής και η ημερομηνία λήξης της βρίσκεται ίσως εγγύτερα από όσο μπορεί να πιστεύουν στο Μαξίμου. Αλλωστε ποιός μπορεί να αποκλείσει την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων, τις οποίες μάλιστα μπορεί να συγκροτήσουν πρώην ανφάν γκατέ του αριστερού συστήματιος εξουσίας, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τα οποία σήμερα αποδομούνται συστηματικώς από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει;...

Εχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως ο συνδυασμός τής έξωθεν επιβαλλόμενης άγριας λιτότητας με ένα πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Δεν αναμένω, επομένως, από τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει το σοσιαλισμό, τουλάχιστον όχι αυτήν την τετραετία. Απαιτώ, ωστόσο, να δω να καταβάλλεται έστω μια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η συνθηκολόγηση του Ιουλίου ήταν το τέλος τού ταξιδιού και πως ο πρωθυπουργός έχει αποδεχθεί την ήττα ως κάτι το αμετάκλητο. Γιατί αν το έχει κάνει, τότε τί νόημα έχει να κυβερνά πέρα από την ικανοποίηση μιας προσωπικής ματαιοδοξίας και στο όνομα μιας Αριστεράς που θα υφίσταται μόνο ως ταμπέλα; Και στην περίπτωση αυτή ούτε ο θεός, με τον οποίο φαίνεται τώρα τελευταίως πως έκανε κολεγιά ο Αλέξης, θα μπορέσει να τον διασώσει...

Στους πόσους βιασμούς επτάχρονων επέρχεται ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας;...

Ορισμένοι αδικούνται από τον αιώνα που κλήθηκαν να ζήσουν. Γι' άλλους αιώνες ήταν πλασμένοι, για εποχές που οι ιδεοληψίες τους ήταν κυρίαρχες και μπορούσαν να τις επιβάλλουν και με το να στέλνουν "αμαρτωλούς" στην πυρά. Χαρακτηριστικότατη περίπτωση αποτελεί ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Ανθιμος, οι απόψεις τού οποίου για μια σειρά κοινωνικών κι εθνικών ζητημάτων προσπερνούν τη μισαλλοδοξία, διπλαρώνουν το σκοταδισμό και τελικώς βρίσκουν την θέση που τις αναλογούν στο πλάι τού χρυσαυγιτισμού. Αυτός ο τύπος δεν μπορεί καν να αντιληφθεί το αυτοτρολάρισμά του όταν κάνει, για παράδειγμα, λόγο για παράνομους ομοφυλόφιλους. Αν θεωρεί πως η παρανομία είναι ο πιο οικείος χαρακτηρισμός για τους γκέι, τότε προφανώς βλέπει και τους μισούς τραγοπαπάδες όπως τους κομμουνιστές στα μετεμφυλιακά χρόνια...

Από τους Άνθιμους, που αποκρύβουν βιασμούς επτάχρονων παιδιών στο Παπάφειο, τους Τζερόνιμο και τη λοιπή συνομοταξία των ρασοφόρων δεν περιμένω να ακούσω προοδευτικές κουβέντες ούτε να δω πραγματικά χριστιανικές συμπεριφορές. Ο Ιησούς ατύχησε εκείνοι που μιλούν εξ ονόματός του να είναι πολλές φορές χειρότεροι κι από το διάβολο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά κι οπουδήποτε αλλού η θρησκεία είναι μια πολύ καλή μπίζνα που εξασφαλίζει εξουσία, χρήμα και δόξα. Από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ωστόσο, περίμενα τολμηρότερες πρωτοβουλίες όσον αφορά το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας κι όχι υποχωρήσεις ακόμα και στο στοιχειώδες, στο να μπορεί δηλαδή κάποιος μαθητής να μην παρακολουθεί την πλύση εγκεφάλου των θρησκευτικών δίχως να είναι υποχρεωμένος να δηλώνει την πίστη ή την αθεΐα του. Ακόμα και στο ζήτημα της παράκαμψης των capital control με τη δικαιολογία τής συνέχισης του εκκλησιαστικού ανθρωπιστικού έργου, αυτό δεν θα ήταν απαραίτητο στη σημερινή του έκταση αν η Αρχιεπισκοπή και οι Μητροπόλεις κατέβαλλαν στο ελληνικό Δημόσιο τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Αν ήθελαν να δείξουν ανθρωπισμό ας μην ασκούσαν διαχρονικά κάθε είδους πίεση ώστε να μην βγαίνει από το παγκάρι ούτε ένα ευρώ που να καταλήγει στον κρατικό κορβανά...

Ούτε είναι σοβαρό το επιχείρημα πως τώρα προέχει η οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, άλλωστε, πάντοτε έθεταν κάποια άλλα ζητήματα που έπρεπε να λυθούν πρώτα για να μην προχωρήσουν ποτέ στην ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, της κοσμικής πάνω σε αυτήν τη γη και της θρησκευτικής στη βασιλεία των ουρανών. Δεν κατανοώ την αρχομανία των ιερέων. Αφού υπάρχει, κατ' αυτούς, μετά θάνατον ζωή γιατί δεν περιμένουν λίγο μέχρι να πεθάνουν και να βασιλεύουν στον αιώνα τον άπαντα; Τόσο μεγάλη είναι πια η δίψα τους για εξουσία ή, μήπως, φοβούνται κι εκείνοι πως "πέρα από τα σύννεφα, πίσω από την θλίψη" δεν υπάρχει κανένας Αγιος Πέτρος για να τους ανοίξει τις πύλες τού παραδείσου; Οπως κι αν έχει, δεν καταλαβαίνω σε τί εμποδίζεται από τη συζήτηση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους της χώρας ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης να νομοθετήσει για σύμφωνο συμβίωσης ή υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους. Ούτε ενστάσεις έχουν καταθέσει οι δανειστές επί αυτών των ζητημάτων ούτε βρισκόμαστε στο 17ο αιώνα για να θεωρούμε τέτοια θέματα ταμπού...

Ολοι γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση στο οικονομικό πεδίο είναι αναγκασμένη να υλοποιεί νεοφιλελεύθερες εντολές. Από πού κι ως πού, ωστόσο, υποχρεώνεται και στο κοινωνικό πεδίο να κινείται πάνω σε ένα σκοινί ισορροπίας με τον πιο ακραίο συντηρητισμό; Και πότε θεωρεί ο Αλέξης Τσίπρας πως είναι η καταλληλότερη στιγμή να σπρώξει τη χώρα προς τον 21ο αιώνα αν όχι τώρα που παίζει μόνος του μπάλα στο πολιτικό τερέν; Η κυβέρνηση είναι αλήθεια ότι δεσμεύεται από ασφυκτικές προθεσμίες για την ψήφιση προαπαιτούμενων προκειμένου να μην φτάσουμε στο τέλος τού χρόνου να μιλάμε ξανά για κούρεμα καταθέσεων και για Grexit. Αν, όμως, δεν αρχίσει να τρέχει σύντομα και το "παράλληλο πρόγραμμα" ο πρωθυπουργός θα βρεθεί, δίχως ούτε καν να το καταλάβει, να υποδύεται τον ρεζίλη των Παπανδρέου, τον Λ. Παπαδήμιο και τους σαμαροβενιζέλους χρησιμοποιώντας το ίδιο ακριβώς σενάριο της προηγούμενης πενταετίας...  

   



  

Επειδή δεν παλεύουμε όλοι για το σοσιαλισμό...

Σήμερα είναι κατηγορούμενος για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος κι αυτό γιατί οι υπόλοιπες σε βάρος του κατηγορίες έχουν παραγραφεί. Μια φορά κι έναν καιρό ωστόσο, την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών της φούσκας τού χρηματιστηρίου, της ΟΝΕ και των υπέρογκων εξοπλισμών, πάλευε για το σοσιαλισμό, όπως βροντοφώναζε σε εκδηλώσεις τού σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Ο περί ου ο λόγος Γ. Παπαντωνίου είναι πλέον ένας συνταξιούχος πολιτικός, ο οποίος σεβόμενος τη διαδρομή και των συναδέλφων του βγήκε από την πολιτική πλουσιότερος από όσο ήταν όταν μπήκε σε αυτή κι ο οποίος βγάζει το παντεσπάνι του διδάσκοντας οικονομία (την ίδια που συντέλεσε στην καταστροφή της στην Ελλάδα) σε πανεπιστήμιο του Πακιστάν. Φυσικά και θα πρέπει να πληρώσει για τα αμαρτήματά του, αν βεβαίως αυτά αποδειχθούν δικαστικώς. Από την άλλη, ωστόσο, θα περίμενα περισσότερη σπουδή από τη σημερινή κυβέρνηση στο καθάρισμα της δικής της κόπρου, επίσης βεβαίως αν αυτή είναι υπαρκτή, κι όχι μια βιασύνη να κλείσει άρον άρον η υπόθεση του υπουργού με το αδήλωτο 1.000.000 ευρώ...

Είναι κουραστικό να σας εξηγήσω γιατί η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια. Πόσω μάλλον όταν κατά τη διάρκεια της ζωής της έχει πολιτευτεί χρησιμοποιώντας ως παντιέρα της την ηθική και την ακεραιότητα, οι οποίες είναι ένα λεπίδι που κόβει κι από τις δύο πλευρές. Γι' αυτό κι ο Γ. Σταθάκης οφείλει να δώσει πειστικές εξηγήσεις σήμερα κι όχι αύριο μεθαύριο αντί να προχωρά σε σιβυλλικές δηλώσεις. Κι ο πρόεδρος της Βουλής δεν είναι ανάγκη να υπερβαίνει το θεσμικό του ρόλο, βγάζοντας κρίσεις για την αθωότητα ή μη του υπουργού χωρίς να εξακριβωθούν τα πραγματικά περιστατικά και στοιχεία. Κανένας δεν είναι ένοχος πριν αυτό αποδειχθεί αλλά, επιτρέψτε μου να γράψω, και ουδείς είναι αθώος στη πολιτική αν δεν μπορεί να πιστοποιήσει την αθωότητά του. Οταν διαλέγεις να ζήσεις στη δημόσια σφαίρα οφείλεις να είσαι έτοιμος όχι μόνο για τα "ζήτω" αλλά και για τα "ου". Σε διαφορετική περίπτωση ας διάλεγες τη βολή τής ιδιωτείας...

Δεν ξέρω αν ο Γ. Σταθάκης είναι ο πρώτος Τσοχατζόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σχεδόν βέβαιο, πάντως, πως αυτός θα υπάρξει αργά ή γρήγορα. Οσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις τού κάθε ανθρώπου η τριβή με τη γλύκα τής εξουσίας έχει διαβρωτικές συνέπειες. Το ζητούμενο, επομένως, για την κυβέρνηση δεν είναι να μείνει παρθένα μια ζωή αλλά να διαχειριστεί τις όποιες κουτσουκέλες με το ήθος που αρμόζει στην Αριστερά. Οι μεγάλες αμαρτίες των προηγούμενων και η πλήρης διερεύνησή τους δεν μπορούν να λειτουργούν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους διαδόχους τους γιατί όσες λίστες Λαγκάρντ κι αν εξιχνιαστούν θα προκύπτουν καινούριες αν κάνουμε διαχωρισμό σε πταίσματα, πλημμελήματα ή κακουργήματα για την περίπτωση των πολιτικών προσώπων...

Κι ένα ευρώ να κλέψει ένας υπουργός από το δημόσιο ταμείο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε τόσο πολιτικώς όσο και ποινικώς σαν να έχει κλαπεί 1.000.000 ευρώ αν επιθυμούμε οι υποσχέσεις περί καταπολέμησης της διαπλοκής και της διαφθοράς να μη μείνουν στα ευχολόγια. Με ποιό ηθικό ανάστημα, για παράδειγμα, θα μπορέσει ο Γ. Σταθάκης να ελέγξει όσους νέμονται κοινοτικά κονδύλια αν ο ίδιος δεν πείσει πως στην προσωπική του περίπτωση δεν κινήθηκε νομίμως και ηθικώς; Ολα στο φως, επομένως, δίχως σκιές και καθυστερήσεις. Οτιδήποτε άλλο μυρίζει ενοχή και συνενοχή...
 

Εκτός αν μείνει για πάντα 37 χρόνων, ο Τζιτζικώστας πρέπει να πει και κάτι περισσότερο αν θέλει να κυβερνήσει...

Με την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού στην κορύφωσή του το να είσαι νέος μοιάζει με το υπέρτατο προσόν. Ενα, άλλωστε, από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του Αλέξη Τσίπρα είναι πως γεννήθηκε στη μεταπολίτευση και δεν πολιτεύτηκε κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το 1974 μέχρι σήμερα. Προφανώς, ωστόσο, δεν αρκεί να μην έχεις πάνω σου το αίμα των παθογενειών και των σκανδάλων τής τελευταίας σαραντακονταετίας για να μπορείς να ισχυρίζεσαι με ειλικρίνεια πως εκπροσωπείς το αύριο. Απαιτείται και να διαθέτεις ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, με σαφείς στόχους κι οριοθετημένες δράσεις και πλάνο για το πώς θα το πετύχεις. Ρήματα όπως τα "μπορούμε", "αλλάζουμε", "δημιουργούμε" κ.λπ. ακούγονται πολύ ευχάριστα, αλλά αν δεν γίνουν πιο λιανά μοιάζουν απλώς με σαπουνόφουσκες με πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης...

Ομολογώ ότι η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα μού είναι η πιο συμπαθής από τις υπόλοιπες τρεις για την προεδρία τής ΝΔ. Βεβαίως, ο ανταγωνισμός δεν είναι και ιδιαιτέρως υψηλός όταν αυτές περιλαμβάνουν "ιερά τέρατα" του νεοφιλελευθερισμού-νεοφασισμού όπως ο Κούλης Μητσοτάκης κι ο εθνικός μας καραγκιόζης ή τον Μπροστάντζα Μεϊμαράκη. Αν μη τί άλλο, πάντως, η δυναμική Τζιτζικώστα εκκινεί από το λαό, όπως φάνηκε από τη σαρωτική εκλογή του στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας μολονότι δεν διέθετε το χρίσμα τού κόμματός του, κι όχι από τον κομματικό σωλήνα και τους βαρόνους του. Εχουμε δρόμο ακόμα μέχρι την ψηφοφορία κι ευελπιστώ μέχρι τότε να ακούσω από εκείνον έναν πραγματικά δομημένο λόγο για το πώς επιθυμεί την κεντροδεξιά τής επόμενης ημέρας. Κι αυτό γιατί μέχρι σήμερα απλώς ανακυκλώνει επιτυχημένες προεκλογικές καμπάνιες τού πρόσφατου παρελθόντος, εστιάζοντας στο νεαρό τής ηλικίας του λες και θα παραμείνει για πάντα 37 χρόνων...

Θα αναρωτηθείτε "και τί σε ενδιαφέρει εσένα, έναν Αριστερό, ποιός θα ηγηθεί της κεντροδεξιάς"; Ο ρόλος τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι, ωστόσο, κομβικός για τη λειτουργία τού πολιτεύματος. Οπως στο ποδόσφαιρο ο Λίο Μέσι δεν θα βελτιωνόταν συνεχώς αν δεν είχε απέναντί του τον Κριστιάνο Ρονάλντο και το αντίστροφο έτσι και η κυβέρνηση δεν θα είναι αποτελεσματικότερη αν ξέρει ότι παίζει χωρίς αντίπαλο. Γι' αυτό κι έχει βαρύνουσα αξία ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ να την απαλλάξει από τη σημερινή αμηχανία τού "ψήφισα το τρίτο μνημόνιο αλλά δεν ψηφίζω τα προαπαιτούμενά του", να της δώσει ένα σαφές ιδεολογικό στίγμα κι ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας το οποίο έστω να αντέχει στη λογική. Αν δεν συμβούν όλα αυτά σύντομα, η πολιτική ηγεμονία Τσίπρα θα παραταθεί στο διηνεκές, είτε αυτό είναι καλό για τη χώρα είτε όχι από τη στιγμή που καμιά απόλυτη εξουσία δεν μπόρεσε να κρατηθεί για πάντα μακριά από τη σχεδόν αναπόφευκτη αλαζονεία.. 

Ή θα προσεγγίσουμε τον 21ο αιώνα ή θα γίνουμε Συρία της Ευρώπης. Κατανοητό;...

Για τους νεοφιλελεύθερους οι φόροι έχουν την ίδια δαιμονική υφή που έχει το προγαμιαίο σεξ για τους θρησκόληπτους. Κατά την ιδεοληψία τους η κοινωνία είναι κάτι το περιττό όταν υπάρχει το άτομο: "there is no society", που έλεγε και το τοτέμ των νεοφιλελεύθερων Μ. Θάτσερ. Γι' αυτό και δεν είναι απαραίτητο οι μονάδες να βγάζουν χρήματα από την τσέπη τους προκειμένου να συντηρούνται δομές όπως η εκπαίδευση, η υγεία, η πρόνοια για τους πιο αδύναμους ή οι αυτοκινητόδρομοι. Βρισκόμαστε σε ζούγκλα κι όποιος είναι πιο ικανός, μπαγαπόντης, μάγκας και λαμόγιο ας επιβιώσει...

Γι' αυτό και οι νεοφιλελέδες αντιδρούν σε οποιαδήποτε αύξηση φόρου, ανεξαρτήτως αν λαμβάνει τη μορφή δικαιότερου καταμερισμού των βαρών προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ισχυρίζονται και οι ίδιοι, για παράδειγμα, πως πρέπει να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο τής χώρας αλλά κλαίγονται κι οδύρονται γιατί θα φορολογηθούν παραπάνω, τόσο άμεσα όσο και μέσω ΕΝΦΙΑ, οι εισοδηματίες (τί πιο αντιπαραγωγικό) για τα ενοίκια που εισπράττουν. Μακάρι το δημόσιο ταμείο να ήταν γεμάτο ή οι δανειστές να μην είχαν επιβάλει νέα επαχθή μέτρα τα οποία πλήττουν τους πάντες και να μην απαιτούσαν την παραμονή ενός άδικου στη φιλοσοφία του χαρατσιού όπως ο φόρος ακινήτων στους πάντες. Η πραγματικότητα, ωστόσο, συνήθως είναι ισχυρότερη των ευχολογίων...

Φόρος ακινήτων είναι θεσμοθετημένος στις περισσότερες χώρες τού κόσμου και ούτε είναι αντικοινωνικό να υφίσταται. Το πρόβλημα ξεκινά όταν για την είσπραξή του δεν τίθενται εισοδηματικά η περιουσιακά κριτήρια αλλά επιβάλλεται οριζοντίως. Αν είναι, λοιπόν, κάποιοι να πληρώσουν περισσότερα προφανώς αυτοί πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν εισοδήματα από τα ακίνητά τους ή να καταβάλουν πρόσθετο φόρο αυτοί που συντηρούν πισίνα, σκάφος αναψυχής ή αυτοκίνητο πολυτελείας. Δεν βλέπω, επομένως, το κοινωνικώς άδικο σε αυτές τουλάχιστον τις κυβερνητικές ρυθμίσεις που εφαρμόζουν πλήρως το άρθρο 4 παρ.5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, αναλόγως με τις δυνάμεις τους...

Η ευρεία χρήση τού πλαστικού χρήματος, εξάλλου, είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Οσοι ταξιδεύουν συχνά στο εξωτερικό θα έχουν παρατηρήσει πως ακόμα και σε μπαρ οι πιστωτικές/χρεωστικές κάρτες είναι η πιο διαδεδομένη διαδικασία πληρωμής. Επιχειρήματα του τύπου "τί θα κάνουν οι γέροντες;", που ακούγονται κυρίως από σεσημασμένους φοροφυγάδες όπως οι γιατροί και οι τεχνίτες, τίθενται εκ του πονηρού και μόνο κοινωνική ευαισθησία δεν μαρτυρούν. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μπόρεσαν να προσαρμοστούν μια χαρά στα capital control, γιατί να μην γίνει το ίδιο και με τις κάρτες, πόσω μάλλον αν υπάρξουν ειδικές προβλέψεις για τους ηλικιωμένους και τους κατοίκους απομονωμένων περιοχών κι εφόσον οι τράπεζες μείωσουν το νταβατζιλίκι στην προμήθεια που εισπράττουν;..

Κι αν οι διάφοροι επαγγελματίες φοροφυγάδες ενδιαφέρονται περισσότερο από τους υπόλοιπους για την ταλαιπωρία ευπαθών κοινωνικών ομάδων ας φρόντιζαν να ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος ή να χαμήλωναν το υψηλό κασέ τους. Ας το καταλάβουν και οι τελευταίοι ανάμεσά μας που ζουν στην κοσμάρα τους και οι οποίοι αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν πως θέλουν πάση θυσία ευρώ αλλά χωρίς τις θυσίες που αυτό απαιτεί: αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία τής χώρας να προσεγγίσει τον 21ο αιώνα. Ή θα το πετύχουμε ή θα γίνουμε η Συρία της Ευρώπης. Κατανοητό;... 

Πώς να πολεμήσει η Δύση το Ισλαμικό Κράτος; Θα θεωρηθεί παιδοκτονία...

Ο κόσμος μας δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος. Η παγκόσμια ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών, η αλληλεγγύη ήταν πάντοτε ζητούμενα και σπανίως δεδομένα. Υπάρχει, ωστόσο, ένα κομβικό σημείο στη σύγχρονη Ιστορία, αυτή που ακολούθησε το τέλος τού Ψυχρού Πολέμου και την ισορροπία τού τρόμου που ναι μεν προκάλεσε κρίσεις αλλά απότρεπε εκτεταμένες πολεμικές συρράξεις, που εξηγεί πολλά από όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα, όπως η σχεδόν εκατόμβη νεκρών στην Αγκυρα ή οι σφαγές τού Ισλαμικού Κράτους, οι εμφύλιοι στη Συρία, στην Υεμένη και στη Λιβύη και τόσα άλλα: η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ το 2001 από τον Τ. Μπους...

Η Ουάσιγκτον ήταν, βεβαίως, ιμπεριαλιστική και πριν ξεκινήσει ο 21ος αιώνας: στην Ελλάδα, εξάλλου, το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό. Ποτέ, όμως, η αλαζονεία τής μοναδικής εναπομείνασας τότε υπερδύναμης δεν είχε φτάσει στα ύψη που άγγιξε επί Μπους του Νεώτερου. Κι αν ακόμα η 11η Σεπτεμβρίου 2001 δεν είναι μια καλά οργανωμένη μηχανορραφία τού αμερικανικού κατεστημένου, κι αν ακόμα δηλαδή οι θεωρίες συνωμοσίας δεν ισχύουν, ήταν πάντως βούτυρο στο ψωμί μιας εξουσίας που αποζητούσε την παγκόσμια κυριαρχία για τις πολυεθνικές της μέσα από τη δύναμη της πολεμικής της μηχανής. Οι εισβολές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ δεν ήταν συνέπεια του θυμού ενός λαού για τους νεκρούς του στους Δίδυμους Πύργους. Αν αυτή ήταν η αιτία, τότε οι Αμερικανοί θα είχαν ισοπεδώσει τη Σαουδική Αραβία, χώρα καταγωγής τού Οσ. μπιν Λάντεν και των περισσότερων αεροπειρατών. Ηταν η προγραμματισμένη κίνηση στη σκακιέρα ενός Γολιάθ, που είτε δεν υπολόγισε είτε απλώς αποδέχθηκε την πιθανότητα η απληστία του να οδηγήσει σε ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Με όλα αυτά δεν επιθυμώ, σε καμία περίπτωση, να δικαιολογήσω τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τα οποία, στο όνομα της αντεκδίκησης και μιας αρρωστημένης θεώρησης της θείας δίκης, αποκεφαλίζουν ή τινάζουν στον αέρα ανθρώπους όταν δεν καταστρέφουν μνημεία ανεκτίμητης πολιτιστικής αξίας. Ούτε, βεβαίως, ξεπλένω χιτλερίσκους όπως ο Ρ.Τ. Ερντογάν ή ο Μπ. αλ Ασαντ, οι οποίοι κάποια στιγμή, και υπό την κηδεμονία είτε των ΗΠΑ είτε της Ρωσίας, μπέρδεψαν τη σκιά τους με το μπόι τους. Ας μην ξεχνάμε πως ο πρόεδρος της Συρίας έριξε χημικά σε αντικαθεστωτικούς συμπατριώτες του (ανεξαρτήτως αν τα ηθικά στάνταρ τής Δύσης ποικίλλουν αναλόγως του αν οι δικτάτορες είναι φιλικοί προς αυτή ή όχι) κι ότι ο ομόλογός του της Τουρκίας, προκειμένου να κερδίσει το φονταμενταλιστικό κόμμα του την αυτοδυναμία στις προσεχείς εκλογές, έχει εξαπολύσει τα βομβαρδιστικά του σε βάρος των Κούρδων κι όποιον πάρει ο χάρος...

Τα πάντα, ωστόσο, εκκινούν από την αμερικανική αλαζονεία, την οποία ελάχιστα περιόρισε ο Μπ. Ομπάμα. Ο νυν "πλανητάρχης" κινήθηκε ευφυέστερα από τον προκάτοχό του, χρηματοδότησε γα παράδειγμα εξεγέρσεις-με χαρακτηριστικότερη την "αραβική άνοιξη"- αντί να εισβάλει στις χώρες ενδιαφέροντός του. Λίγο καιρό, ωστόσο, πριν παραδώσει την εξουσία σε έναν πολύ πιο επικίνδυνο Μπους, όπως είναι ο Ντ. Τραμπ, ή σε ένα γεράκι με ταγέρ, όπως η Χ. Κλίντον, ολόκληρος ο πλανήτης μοιάζει με πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί, με μεγάλη ευθύνη και του ίδιου. Θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν τραγικό,  κι όμως αυτός ο άνθρωπος έχει βραβευτεί με Νόμπελ Ειρήνης...

Ο κόσμος μας χρειάζεται επειγόντως μια μεγάλη σύνοδο κορυφής στην οποία θα λάβουν μέρος όλοι ανεξαιρέτως οι υπεύθυνοι για τη σημερινή τρέλα, είτε αποκαλούνται καλοί είτε κακοί στις αμερικανικές ταινίες. Για αρκετές γενιές πλέον η Γη δεν έχει γνωρίσει τη φρίκη ενός παγκοσμίου πολέμου. Για να διαφυλάξουμε αυτήν τη στοιχειώδη κατάκτηση (αν το σκεφτούμε καλύτερα, πόσο αλήθεια πιο έξυπνοι και πολιτισμένοι είμαστε από τα υπόλοιπα είδη τού ζωικού βασιλείου, τα οποία δεν σφάζονται μεταξύ τους μολονότι δεν διαθέτουν τη δική μας διάνοια;) οφείλουμε, πρώτα και κύρια, να δώσουμε ένα τέλος σε κάθε είδους επεκτατισμό, είτε αυτός μιλά αγγλικά είτε ρωσικά είτε κινεζικά είτε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα...

Ας φροντίζουν οι ηγεμόνες μας να παρέχουν στους λαούς τους στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης κι ανάπτυξης των ταλέντων τους και δε χρειάζεται να στέλνουν αεροπλάνα, πλοία και κανόνια σε άλλα κράτη για να μεταλαμπαδεύουν δήθεν τη δημοκρατία και την ελευθερία. Οι ΗΠΑ, στις οποίες ακόμα εκτελούνται άνθρωποι στην ηλεκτρική καρέκλα, η Ρωσία, όπου αν είσαι αντιπολιτευόμενος του Βλ. Πούτιν στην καλύτερη περίπτωση καταλήγεις στη φυλακή και στη χειρότερη κάτω από το χώμα, ή η Κίνα, στην οποία οι εργάτες πανηγυρίζουν αν κάποια ημέρα πάρουν μεροκάματο δύο δολάρια ή ρεπό, δεν διαθέτουν το ηθικό ανάστημα για να κυβερνούν τη Γη, τη Σελήνη ή τον Αρη ούτε για να αποκαλούν κτήνη τα κτήνη τού κάθε ISIS. Αλλωστε, όμοιος ομοίω αεί πελάζει...

    

 

Βδελύσσομαι αυτούς που βδελύσσονται το λαό και δεν τον βοηθούν να αναστηθεί...

Ξέρετε γιατί είναι πολύ δύσκολο να νικηθεί ο λαϊκισμός σε αυτήν τη χώρα; Γιατί ως διαπρύσιοι πολέμιοί του στη δημόσια σφαίρα εμφανίζονται οι εκπρόσωποι της άλλης όψης τού ίδιου νομίσματος, δηλαδή οι ελιτιστές. Τις τελευταίες ημέρες, άλλωστε, μας δόθηκαν χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα, όπως το πόνημα του Δ. Δημητριάδη στη lifo, στο οποίο μας ανακοίνωνε πως ανήκει σε ένα λαό που βδελύσσεται, ή η ανάρτηση της πρώην βουλευτίνας τού Ποταμιού, Χρ. Ταχιάου η οποία κλαιγόταν πως δεν μπορούσε να ζήσει με τα "μόλις" 5.500 ευρώ καθαρά της βουλευτικής της αποζημίωσης και για το ότι δεν είχε χρόνο να πλένει τα ρούχα της κι έτσι αναγκαζόταν να αγοράζει συνεχώς καινούρια...

Υπάρχει, βεβαίως, κι ένα ολόκληρο κόμμα, το Ποτάμι, που βδελύσσεται τον ελληνικό λαό, τον οποίο κατηγορεί σε κάθε ευκαιρία πως δεν είναι αρκετά ώριμος για να κατανοήσει τα υψηλά νοήματα ενός "γίγαντα της σκέψης" όπως ο Στ. Θεοδωράκης. Κοινή συνισταμένη όλων τους; Η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι κι αν ακόμα το πόπολο είναι για πέταμα εκείνοι δεν αποτελούν κάτι το ξεχωριστό το οποίο πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία...

Οι ελιτιστές αδυνατούν, επίσης, να κατανοήσουν πως αν οι μάζες δεν άγονταν και δεν φέρονταν, πως αν, αντιθέτως, αποτελούνταν από ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες με κοινωνική συνείδηση, οι ίδιοι θα ήταν ακόμα πιο απομονωμένοι από όσο είναι σήμερα. Αν, εξάλλου, ήθελαν να είναι παραγωγικότεροι του σνομπισμού θα επιχειρούσαν τουλάχιστον να αφυπνίσουν όσους γίνεται περισσότερο. Αυτός που βλέπει κάποιον πεσμένο στη λάσπη και το μόνο που κάνει είναι να τον κοροϊδεύει και να μην του δίνει το χέρι του να σηκωθεί δεν έχει, στην ουσία, καμιά διαφορά από τον βρομιάρη...

Η κρατικοδίαιτη πνευματική και κομματική ελίτ, η οποία αναπαράγει τον αυτισμό της ως υψηλή μορφή τέχνης και διανόησης, είναι τόσο άχρηστη όσο κι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο σε κάποιον που δεν ξέρει καν να διαβάζει. Τί έκανε στη ζωή του ο κάθε Δ. Δημητριάδης για να μην ανήκει σε ένα λαό που βδελύσσεται; Πόσο βοήθησε η Χρ. Ταχιάου τον μέσο εργαζόμενο (πόσω μάλλον τον μέσο άνεργο) να βγάζει το μήνα τα απαραίτητα για να ζει αξιοπρεπώς; Με λίγα λόγια, ποιά ηθική νομιμοποίηση διαθέτουν εκείνοι που μας κουνούν το δάχτυλο και μας ζητούν, έστω εμμέσως, να υποκλιθούμε στο μεγαλείο τους όταν αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στο φαντασιακό τους;...

Το λούμπεν προλεταριάτο ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Αν δεν συνέβαινε, άλλωστε, κάτι τέτοιο τύποι όπως ο Δ. Δημητριάδης και η Χρ. Ταχιάου δεν θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος ώστε να κοινωνούν τις ιδεοληψίες τους. Επαναλαμβάνω μια ερώτηση που θέτω πέντε χρόνια τώρα: Πού βρίσκονται οι διανοούμενοι αυτής της χώρας να μας οδηγήσουν με τα έργα, τα λόγια και τις πράξεις τους σε νέες ατραπούς; Εχω κουραστεί να διαβάζω βαθυστόχαστες αναλύσεις επί αναλύσεων σε βάρος τού "εχθρού λαού", των φτωχοδιαβόλων, του απαίδευτου κοσμάκη που υποτάσσεται στις ψεύτικες υποσχέσεις των πολιτικών ή στα ψίχουλα που του πετούν από το μπαλκόνι. Σε μια περίοδο κρίσης, όμως, η τέχνη θα έπρεπε να ανθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα προηγούμενες δεκαετίες...

Πού είναι, ωστόσο, τα αριστουργήματα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο των οποίων οι δημιουργοί θα είχαν κάθε δικαίωμα να ψέγουν το λαουτζίκο για την αδράνειά του; Στα καφέ τού Κολωνακίου, στις κοσμικές δεξιώσεις και στο ακατάσχετο γλείψιμο των πλούσιων και ισχυρών δεν παράγεται καλλιτεχνική αιωνιότητα παρά μόνο ανακυκλώνεται ένας κουλτουριάρικος αυνανισμός, που μπορεί να συντηρεί μια τρυφηλή ντόλτσε βίτα των φορέων του αλλά πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί δημιουργική διαδικασία. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον ελιτισμό, η Ψωροκώσταινα χάνει μια ιστορική ευκαιρία να λάμψει ξανά ως μήτρα πολιτισμού...   

 

Αν δεν υπήρχαν ο Τσίπρας κι ο Βαρουφάκης, ο Ολάντ δεν θα εκφωνούσε ποτέ τη χθεσινή ομιλία του στην Ευρωβουλή...

Στις βουλευτικές εκλογές τής Πορτογαλίας την περασμένη Κυριακή η κεντροδεξιά κυβέρνηση απέτυχε να κερδίσει την αυτοδυναμία, με την Αριστερά να διπλασιάζει τις δυνάμεις της. Σε μια ακόμα σημαντικότερη εξέλιξη, ο Φρ. Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο κι ενώπιον της Ανγκ. Μέρκελ ζήτησε να ξεκινήσει τώρα η συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τονίζοντας τη γενναιότητα της μάχης που δίνει ο Αλέξης Τσίπρας και πως η Ευρώπη εγκατέλειψε την Ελλάδα. Αν σε αυτά προστεθεί η ανάδειξη στην ηγεσία των Εργατικών στη Μεγάλη Βρετανία του Τζέρεμι Κόρμπιν και η αναμενόμενη καλή επίδοση των Podemos στην Ισπανία αντιλαμβανόμαστε ότι η ήπειρός μας στο κλείσιμο του 2015 ναι μεν δεν είναι εκ διαμέτρου διαφορετική με την Ευρώπη τού 2014, αλλά δείχνει σημάδια βαθιάς αλλαγής...

Τί σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φετινός πρόεδρος της Γαλλίας όσον αφορά τη στάση του προς τη χώρα μας με τον περσινό, μολονότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο; Δεν ισχυρίζομαι πως η ολοένα αυξανόμενη στήριξη στην Ελλάδα τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και, κυρίως, των λαών πιστώνεται αποκλειστικώς στον πρωθυπουργό. Μερίδιο της δόξας δικαιούνται κι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει το καράβι και στρέφονται σε άλλα μονοπάτια, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης. Μόνο που αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε αποφασίσει στις 13 Ιουλίου το δρόμο τής απόλυτης ρήξης η σκληρή μάχη που είχε δοθεί μέχρι τότε θα είχε πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Θα είχαμε φτάσει στην πηγή, αλλά θα επιστρέφαμε πίσω δίχως νερό, έστω και γλυφό στην αρχή...

Κατανοώ την αμηχανία τής αντιπολίτευσης, η οποία ψήφισε το τρίτο μνημόνιο αλλά τώρα θα καταψηφίσει τους εφαρμοστικούς του νόμους μολονότι πίεζε την κυβέρνηση να αποδεχθεί πολύ χειρότερους όρους από αυτούς που περιέχονται σε αυτούς. Σε διαφορετική περίπτωση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα έπρεπε να παραδώσουν τα κλειδιά τους στο ΣΥΡΙΖΑ κι ο τελευταίος να παίζει μόνος του μπάλα. Ελπίζω, ωστόσο, να συνειδητοποιούν πως κι αν ακόμα ορισμένοι δείκτες τής οικονομίας χειροτέρευσαν μέσα στο 2015 ως συνέπεια μιας σκληρής διαπραγμάτευσης η ευρύτερη και μακροπρόθεσμη εικόνα για την ελληνική πραγματική οικονομία μπορεί να φανερωθεί πολύ πιο διαυγής...

Αν το τίμημα, για παράδειγμα, ώστε να συνηγορήσει η Ευρώπη στη σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους και στην αύξηση του επενδυτικού πακέτου για τη χώρα μας είναι το κλείσιμο της φετινής χρονιάς με περιορισμένα capital controls κι ένα μικρό έλλειμμα, τότε η ζημιά στην τελική αξιολόγησή της είναι μηδενική. Αν μέχρι το τέλος τής τετραετίας οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, χάρη στην ανταρσία Τσίπρα, έχουν αλλάξει και η μονομέρεια της άγριας ταξικής λιτότητας παραχωρήσει την θέση της στην κοινωνική δικαιοσύνη τότε θα αντέξω να πληρώσω μειωμένο, έτσι κι αλλιώς, ΕΝΦΙΑ και το 2016 σε ευρώ από το να τον πληρώνω για πάντα ή από το να "απαλλαγώ" από την πληρωμή του γιατί η επιστροφή στη δραχμή θα μου τα έχει πάρει όλα μπαμ και κάτω...

Ολα αυτά, βεβαίως, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος σήμερα ότι μέχρι το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει πετύχει αυτό που τώρα μοιάζει ακατόρθωτο ή αν η μνημονιακή δίνη συμπαρασύρει κι εκείνον. Διαθέτει, ωστόσο, ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σύγκριση με τους προκατόχους του: ο ελληνικός λαός τον εμπιστεύεται, αναγνωρίζοντας ότι αν χάσει, αυτό θα έχει συμβεί αφού πρώτα δοθεί ένας μέχρις εσχάτων αγώνας από έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ελέγχεται αλλά πολεμάται σφόδρα από τα συμφέροντα. Φυσικά αν στο τέλος τής τετραετίας η ποιότητα ζωής των πολιτών δεν βελτιωθεί έστω και λίγο, η ανανέωση της θητείας τού πρωθυπουργού θα καταστεί μια πολύ δύσκολη υπόθεση και δικαίως. Καμιά πολιτική ηγεμονία, άλλωστε, δεν κράτησε για πάντα...

Λένε πως το σημαντικότερο για να φτάσεις κάπου μακριά είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας το έκανε στις 13 Ιουλίου όταν επέλεξε να γυρίσει στην Αθήνα με έναν οδυνηρό συμβιβασμό από το να τον υποδεχθούν για λίγες ώρες στο αεροδρόμιο ως εθνικό ήρωα ώσπου να αντιληφθούν οι πάντες ότι δεν υπάρχει καμιά αξιοπρέπεια στην απόλυτη εξαθλίωση. Ο ίδιος από μόνος του ήταν αδύνατο να αλλάξει την Ευρώπη κι ας το προσπάθησε, και πολύ σωστά, στην πρώτη θητεία του ως πρωθυπουργός. Υπήρξε, ωστόσο, η πυριτιδαποθήκη τής αριστερής ριζοσπαστικοποίησης στη Γηραιά Ήπειρο. Μένει, επομένως, να φανούν αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων όχι μόνο ο ίδιος αλλά κι εκείνοι τους οποίους εκείνος αφύπνισε και οι οποίοι διαθέτουν ισχυρότερο οπλοστάσιο...   

 

Πριν 15 ημέρες 380.000 έλληνες επιχείρησαν να ξεπλύνουν το "ό,τι κινείται σφάζεται"...

Με όσα βγαίνουν στο φως κατά τη διάρκεια της δίκης για τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα επιβεβαιώνεται ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι πολιτικό κόμμα αλλά εγκληματική οργάνωση. Μόνο όσοι επιμένουν να κρύβουν το κεφάλι τους στο χώμα δεν αντιλαμβάνονται ότι η προτροπή του χιμπαντζή πυρηνάρχη στη Νίκαια "ό,τι κινείται, σφάζεται" (το "εκτελείται" μάλλον θεωρείται ανθρωπισμός από τους νεοφασίστες) δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ίδιο, ούτε καν τους ανωτέρους του μέχρι και τον Ν. Μιχαλολιάκο, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής που βασίζεται στη μισαλλοδοξία, στον τραμπουκισμό, στη βία για τη βία...

Κι ακόμα περισσότερο εκθέτει τους σχεδόν 380.000 συμπολίτες μας οι οποίοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή πριν 15 ημέρες, πολύ περισσότερο εκείνους ανάμεσά τους που το έπραξαν όχι γιατί οι ίδιοι μισούν τους ξένους αλλά γιατί έτσι πιστεύουν ότι πολεμούν το σύστημα. Η ατίμωση γι' αυτούς είναι μεγαλύτερη γιατί με αυτόν τον τρόπο συνέδραμαν στο ξέπλυμα φονιάδων, οι οποίοι σε τελική ανάλυση δεν είναι κάτι καλύτερο από το μακρύ χέρι τού συστήματος...

Κι επειδή σε αυτόν τον τόπο δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου να υπενθυμίσω πως ένας από τους υποψήφιους για την προεδρία τής ΝΔ, ο Αδ. Γεωργιάδης, όταν ήταν βουλευτής τού ΛΑΟΣ προπαγάνδιζε την αναγκαιότητα σύμπτυξης ενός μεγάλου πατριωτικού (sic) μετώπου με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, ενώ ένα νεοφιλελεύθερο μιντιακό παπαγαλάκι, ο Μπ. Παπαδημητρίου, ισχυριζόταν πως μια πιο σοβαρή (ξανά sic) Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων ώστε να μην χρειαστεί να πέσει η χώρα στα χέρια των απογόνων των ανταρτοσυμμοριτών...

Ούτε λησμονώ πως κατόπιν εντολής εφοπλιστών χρυσαυγίτες παραλίγο να σκοτώσουν συνδικαλιστές τού ΚΚΕ στο Πέραμα. Κι αυτές είναι μόνο μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις σύμπλευσης των ελίτ με το νεοφασισμό, η οποία βεβαίως μόνο τυχαία δεν είναι. Από την ίδια μήτρα, άλλωστε, προέρχονται, εκείνη που γεννά τέρατα προκειμένου η κοινωνική δικαιοσύνη να αποτελεί εσαεί ένα όνειρο απατηλό...

Σε κάθε άποψη πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να εκφράζεται δημοσίως, ακόμα κι αν αυτή είναι, για παράδειγμα, υμνητική τού Χίτλερ. Σε μια δημοκρατία δεν διώκονται ούτε οι ιδέες ούτε καν οι ιδεοληψίες, ακόμα κι αν αυτές την αντιμάχονται. Αν, ωστόσο, το δικαστήριο καταδικάσει τελεσιδίκως τους κατηγορούμενους στη δίκη τής Χρυσής Αυγής ως εγκέφαλους και μέλη εγκληματικής οργάνωσης τότε είναι αυτονόητο ότι το νεοναζιστικό αυτό μόρφωμα δεν έχει θέση στο ελληνικό Κοινοβούλιο και πρέπει να κηρυχθεί παράνομο.

Κι αυτό γιατί τότε θα έχει αποδειχθεί και με τη βούλα τής δικαιοσύνης ότι όσοι σήμερα παριστάνουν τους διωκόμενους εθνικιστές κι αντιμνημονιακούς αγωνιστές βουλευτές είναι εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, ηθικοί ή και φυσικοί αυτουργοί σε δολοφονίες, λοιπές βιαιοπραγίες, μαστροπείες εμπόριο ναρκωτικών, ληστείες κι άλλες "αγαθοεργίες". Η θέση τους, επομένως, βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού κι όχι στα βουλευτικά έδρανα. Θα είναι  μια ελάχιστη έστω συγγνώμη τής ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας στον Παύλο Φύσσα και στα υπόλοιπα θύματα των φονιάδων που ντροπιάζουν την πατρίδα μας στα πέρατα της οικουμένης...