Ρε μπαγάσες, θα κάνετε και τίποτα αριστερό;...

Σκεφτείτε να ταξίδευε στη Γαλλική Γουιάνα ο Αδ. Γεωργιάδης για να είναι παρών στην εκτόξευση ενός δορυφόρου που δεν είναι καν ελληνικός, αλλά αραβικών συμφερόντων. Φανταστείτε, μάλιστα, πριν κάνει αυτό το εξωτικό ταξίδι να είχε απαγορεύσει τη "Συννεφούλα", το "Ρε μπαγάσα" και την Ριάνα από το βιβλίο των θρησκευτικών. Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ με τα μιντιακά του παπαγαλάκια θα ξεσηκωνόταν, υποστηρίζοντας, και με το δίκιο τους, πως πέρα από ανερμάτιστα βιβλία πουλά και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς και γυρίζει τη χώρα στο μεσαίωνα. Έλα, όμως, που όλα αυτά δεν τα έκανε ο συνήθης ύποπτος Άδωνις, αλλά υπουργοί τής δήθεν Αριστεράς, οι οποίοι για να κρατηθούν στην καρέκλα είναι πρόθυμοι να αδειάσουν όλο το δημόσιο ταμείο για να εκτοξεύσουν διαστημόπλοιο προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, αφού πρώτα θα έχουν απαγορεύσει και τα αντάρτικα τραγούδια για να μην τα ακούει ο Πειραιώς Σεραφείμ, που απέλυσε τον οδηγό του γιατί χώρισε, και συγχύζεται...

Από τις θεμελιώδεις αξίες τής Αριστεράς είναι η σύγκρουσή της με τις δυνάμεις τής συντήρησης, όπως ξεκάθαρα είναι η εκκλησία σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό δεν εξαρτάται ούτε από το αν έχει καύσωνα ή ψοφόκρυο, μνημόνια ή ψηφοθηρία. Με αυτό το σκεπτικό ποτέ δεν θα είναι η κατάλληλη περίοδος για να ανοίξει επιτέλους ο φάκελος του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας, αφού πάντοτε θα βρίσκεται μια δικαιολογία για να παραμένει κλειστός. Σήμερα είναι η επιστροφή στην οικονομική κανονικότητα, αύριο θα είναι η διατήρησή της και πάει λέγοντας. Ούτε η Αριστερά περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για να δράσει. Όταν δεν υπάρχει δρόμος οφείλει να τον ανοίγει αντί να στέκεται άπραγη κάτω από το δένδρο, να θρηνολογεί και να κατηγορεί τους άλλους που δεν τον έσκαψαν...

Ενδεχομένως να αναρωτηθείτε "μα, είναι τόσο σοβαρό θέμα η απάλειψη συγκεκριμένων τραγουδιών ώστε να τεθεί σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή"; Θα σας απαντήσω πως από τη στιγμή που είναι για τους σκοταδιστές αποτελεί υποχρέωση των προοδευτικών δυνάμεων να ορθώσουν ανάστημα και να εμποδίσουν τα μουχλιασμένα μυαλά να διαπαιδαγωγήσουν κι άλλες γενιές Ελλήνων. Αν οι μισαλλόδοξοι θέλουν μάχη περί όνου σκιάς οφείλουν όλοι της γης οι ανοιχτόμυαλοι να τη δώσουν και να μην φυγομαχούν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αφήσουμε πίσω μας την πιο βαθιά νύχτα. Σε διαφορετική περίπτωση και πέρα από όλα τα μεγάλα της λάθη η Αριστερά θα έχει αφήσει την ιστορική ευκαιρία που της δόθηκε ανεκμετάλλευτη και για τη ντε φάκτο καθιέρωση της ανεξιθρησκίας σε αυτόν τον τόπο...

Αν ο Κούλης ψάχνει για άβατα θα τα βρει στα Κολωνάκια...

Τελικώς δεν θα γίνουν "μπάχαλα" στα Εξάρχεια, όπως "προφήτευσε" ο γέροντας Παΐσιος, προς μεγάλη απογοήτευση του άθλιου Κούλη, ο οποίος μόνο διαφήμιση στην τηλεόραση με τη στάμπα τής ΝΔ δεν έπαιξε για να προωθήσει την προβοκατόρικη πρωτοβουλία τής ΠΟΑΣΥ, η οποία δεν ήταν και δα και τόσο "πρωτοβουλία" των αστυνομικών. Ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης- με τα φτηνά κολπάκια του δεν νομίζω πως θα γίνει ποτέ κάτι παραπάνω από αυτό- είναι τόσο φρέσκος σε ιδέες όσο το παρακράτος τής σκληρής δεξιάς παλαιότερων δεκαετιών ή το σύγχρονο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Κι εκείνοι αντισυγκεντρώσεις έκαναν, για παράδειγμα, σε μία εκ των οποίων δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο άθλιος Κούλης, μάλιστα, και οι νταβατζήδες του θέλουν τόσο πολύ να γίνουν εκλογές ώστε προβόκαραν δύο φορές στην ίδια εβδομάδα με στόχο την κοινωνική αναταραχή, με την πρώτη προσπάθεια να σχετίζεται με τους σκουπιδοσυνδικαλιστές τους (στην κυριολεξία) και τη συνέχιση μιας απεργίας δίχως νόημα...

Η γελοία απόφαση για μπατσοσυγκέντρωση στα Εξάρχεια μου θύμισε τις κρεατοσυνάξεις τής Ένωσης Αθέων τις Μεγάλες Παρασκευές: εφηβική πρόκληση, δηλαδή, για την πρόκληση από υποτίθεται ενήλικες. Φυσικά και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένο και προαπαιτούμενο δημοκρατίας, όταν ωστόσο κινδυνεύει η δημόσια τάξη, όπως ήταν το πιθανότερο σενάριο εν προκειμένω, τότε οι εμπνευστές μιας τέτοιας συγκέντρωσης είναι είτε ηλίθιοι είτε δολεροί είτε και τα δύο. Πώς θα φαινόταν, για παράδειγμα, στους "κυρίους" τής ΝΔ με τις όψιμες δημοκρατικές ευαισθησίες μια συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ έξω από τα γραφεία τους στο Μοσχάτο ή του ΚΚΕ απέναντι από τα γραφεία τής Χρυσής Αυγής;...

Ξέρετε πότε θα ήταν άβατο τα Εξάρχεια; Αν η αστυνομία δεν μπορούσε να συλλάβει, για παράδειγμα, εμπόρους ναρκωτικών, σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα. Γι' αυτό κι εκτιμώ πως περιοχές όπως το Κολωνάκι ή τα βόρεια και νότια προάστια είναι τα πραγματικά άβατα κι όχι η πλατεία Εξαρχείων. Ας αναρωτηθεί ο "κήνσορας" του νόμου και της τάξης Μητσοτάκης πόσο εύκολο είναι για έναν τροχονόμο να κόψει κλήση στο χ πλουσιόπαιδο που έχει διπλοπαρκάρει στη Γλυφάδα ή στον αστυνομικό να οδηγήσει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου και ύστερα ας κουνήσει το δάχτυλο στην Αριστερά, που τόσο λαϊκίστικα της απένειμε τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στη βία...

Δεν ισχυρίζομαι πως οι μπαχαλάκηδες που κάθε τόσο καίνε την Αθήνα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι, αλλά ακόμα κι ανάμεσα σε αυτούς αρκετοί δεν μένουν στο κέντρο τής πρωτεύουσας αλλά στις πλουσιογειτονιές. Πόσο αφελής είμαι, ωστόσο, να ζητάω από τον Κούλη να τα βάλει με το Κολωνάκι. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, έτσι δεν είναι;...  



    

Χίλια "όχι" θα 'λεγα και πάλι για να καλύψουν κάποτε τη ντροπή τού "ναι"...

Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί για τίποτα που να υπερβαίνει τον εαυτούλη τους ή την οικογένειά τους σαρκάζουν με κάθε ευκαιρία όσους ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα αλλά τους βρήκε τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. "Και τι καταλάβατε;" είναι η επωδός αυτών που παίρνουν αδιαμαρτύρητα ό,τι τους δίνουν στα χέρια, ακόμα κι αν αυτά είναι σκατά...

Σε όλους αυτούς απαντώ πως και τώρα αν στήνονταν κάλπες για το πέμπτο, το έκτο ή το έβδομο μνημόνιο πάλι "όχι" θα ψήφιζα αν κινούνταν στο "πρότυπο" των προηγούμενων, δηλαδή νεοφιλελεύθερη άγρια λιτότητα για τους πολλούς και σοσιαλιστική ευδαιμονία για λίγους. Το ότι εκείνοι που μας κυβερνούν μετέτρεψαν μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική δεν σημαίνει ότι είχαν άδικο όσοι δεν αποδέχθηκαν να είναι αποικία των ολιγαρχών μέχρι την ημέρα που θα πεθάνουν...

"Κληρονομιά" από το θυελλώδες καλοκαίρι τού 2015 μας έχουν μείνει τα "capital controls", τα οποία προφανώς και δεν είναι ευλογία για την ελληνική οικονομία. Διαπράττουν, ωστόσο, ένα ακόμα μεγάλο έγκλημα εξαπάτησης του ελληνικού λαού όσοι σκοπίμως τα διαλαλούν ως αποκλειστικώς υπεύθυνα για τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τού μέσου Έλληνα προκειμένου να αποσείσουν από πάνω τους τις δικές τους ευθύνες για δεκαετίες κακοδιαχείρισης που μας οδήγησαν στα μνημόνια, καθώς και για το περιεχόμενο αυτών των μνημονίων...

Αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει κι αν δεν είχαμε υπογράψει μια σειρά επαχθών συμφωνιών, δεν θα επιβάλλονταν ποτέ οι κεφαλαιακοί έλεγχοι. Όπως, επομένως, η κρίση έφερε τα μνημόνια κι όχι το αντίστροφο έτσι και τα μνημόνια έφεραν τα capital controls...

Ο Αλ. Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Γιάνη Βαρουφάκη που πίστεψε ότι το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιείτο πράγματι ως το ύστατο όπλο κόντρα στους εκβιαστές, πιθανότατα μας οδήγησε στην κάλπη τής 5ης Ιουλίου 2015 για να κρατηθεί στην εξουσία, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα που ακολούθησαν κι άνθρωποι που τα έζησαν εκ του σύνεγγυς. Αλίμονο, όμως, αν πετάξουμε στα σκουπίδια, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν μαζεύει κανείς τις τελευταίες ημέρες, την κληρονομιά ενός περήφανου "όχι" που εκστόμισε ο ελληνικός λαός σε βάρος των καταπιεστών του, έστω κι αν αυτό προδόθηκε στην πορεία...

Υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία, άλλωστε, είναι οι προδότες κι όχι οι προδομένοι, όσοι συμβιβάζονται με την καταστροφή τους κι όχι όσοι παλεύουν για ένα δικαιότερο μέλλον, οι ρεαλιστές τού μηδενικού ρίσκου κι όχι οι οραματιστές. Δεν επικρίνω συνεπώς εκείνους που μας κυβερνούν για τα capital controls, αλλά γιατί δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων κι εν τέλει υποτάχθηκαν σε ό,τι υπόσχονταν ότι θα γκρέμιζαν...

Ποιος, επιτέλους, κυβερνά την "Κολομβία"; Ο Ιβάν ή ο Βαγγέλης;...

Το να υπάρχουν εντάσεις στη Βουλή λόγω ιδεολογικών διαφορών ή εφαρμοστέας πολιτικής είναι και λογικό και θεμιτό. Πλούτος τής δημοκρατίας είναι η αντιπαράθεση της οποίας το αποτέλεσμα περικλείει και προτάσεις που δεν ανήκουν στην εκάστοτε πλειοψηφία. Αποτελεί, ωστόσο, όνειδος να βλέπεις τους υπουργούς και τους κυβερνητικούς βουλευτές να διαπληκτίζονται με εκείνους τής αντιπολίτευσης- όχι στο σύνολό της, για να είμαι δίκαιος- υπερασπιζόμενοι η κάθε πλευρά τα προσωπικά συμφέροντα επιχειρηματιών που κινούνται στο όριο της νομιμότητας...

Αν το Κοινοβούλιο ήταν γήπεδο, το Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ θα ήταν ανεκτό. Όταν, όμως, μιλάμε για το δημόσιο συμφέρον, τότε αυτό ποδοπατάται όταν συνδέεται με το ποιος είναι ο νταβατζής τής χ ή της ψ παράταξης. Αντί να συμφωνήσουν κυρίως ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να συνδράμουν ώστε να διαλευκανθούν σκοτεινές υποθέσεις όπως το "Noor 1" ή τα λαθραία τσιγάρα αναλώνονται στο να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για το ποιος έκανε το αβγό και την κότα, το οποίο το μόνο που μαρτυρά είναι αμοιβαία ενοχή...  

Κάποτε όλοι μαζί στην Αριστερά σαρκάζαμε τον Γ. Βουλγαράκη για το "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Ο Δ. Τζανακόπουλος, ωστόσο, κάτι παρόμοιο μας είπε όταν ισχυρίστηκε πως δεν είναι παράνομο όταν ένας υπουργός συνομιλεί με ένα ισοβίτη. Κατανοώ ότι η βιωσιμότητα της κυβέρνησης στηρίζεται στις ψήφους των ΑΝΕΛ, αλλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος έχει ζήσει και στο Αιγάλεω άρα θα έπρεπε να γνωρίζει περισσότερα από ντομπροσύνη, δεν είναι απαραίτητο να παίζει με τη νοημοσύνη μας. Ούτε, βεβαίως, κι από την άλλη έπεισε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος κλήθηκε για μια ακόμα φορά να παίξει τον αγαπημένο του ρόλο, του καραγκιόζη- γλείφτη τού αφεντικού του οι γνωριμίες τού οποίου είναι περισσότερες στον υπόκοσμο από οποιοδήποτε άλλο χώρο...

Την ίδια ώρα, οι ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού βρήκαν την ευκαιρία με την απεργία των συμβασιούχων να προωθήσουν την ιδεοληψία πως αν η αποκομιδή των απορριμμάτων περάσει στα χέρια των ιδιωτών ο κόσμος μας θα γίνει πιο καθαρός. Τι κι αν το κόστος για τους πολίτες θα εκτοξευτεί και οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους θα είναι μεσαιωνικές, όπως άλλωστε συμβαίνει γενικώς με τις εταιρείες καθαριότητας ή σεκιούριτι ανά τον κόσμο; Χρησιμοποιείται μια αλήθεια, ότι οι περισσότεροι σημερινοί συμβασιούχοι "τρούπωσαν" ρουσφετολογικά κι αρκετοί βρήκαν απάγκιο κι απανέμι σε κάποιο γραφείο αντί να βρίσκονται στους δρόμους να κάνουν τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν, προκειμένου να υποστηριχθεί το μύθευμα πως το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά και οι ιδιώτες τα πάντα...

Οι νεοφιλελέδες δεν είναι σύμφωνοι ούτε με τον ΑΣΕΠ, αφού αυτός τους αφαιρεί και το τελευταίο τους επιχείρημα περί δήθεν αξιοκρατίας και τους αφήνει έκθετους στους κολλητούς τους, που θέλουν να βάλουν το χέρι τους σε μια ακόμα μπίζνα αβρόχοις ποσί. Εύχομαι, πάντως, ο Ιβ. Σαββίδης να μην βρει ενδιαφέρουσα την ιδέα να ασχοληθεί και με τα απορρίμματα και βάλει εκ νέου σε δύσκολη θέση τον Δ. Τζανακόπουλο να μας εξηγεί ότι δεν είναι παράνομο ένας επιχειρηματίας να ασχολείται με τα σκουπίδια, όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, όπως βεβαίως κι ο Β. Μαρινάκης κι αναγκάσει τον οικογενειακό του φίλο να μετατρέψει για μια ακόμα φορά την αξιωματική αντιπολίτευση σε γραφείο Τύπου του...

Οι γίγαντες συνομιλούν με τους αιώνες, οι νάνοι για να μείνουν στην εξουσία μέχρι το 2019...

Είναι, τρόπον τινά, εύκολο να πεθαίνεις νέος και να γίνεσαι μύθος. Τα όποια λάθη σου υποσκελίζονται από τα πρόωρα επιτεύγματά σου που δεν σου έμελλε να ολοκληρώσεις ή να τα δεις να καταρρέουν. Είναι, ωστόσο, πολύ δύσκολο να έχεις κάνει μια γεμάτη ζωή και στα βαθιά σου γεράματα ο λαός, τον οποίο τόσο πολύ μισούν οι νεοφιλελεύθεροι, να εξακολουθεί να σε θεωρεί κολοσσό...

Τόσο ο Μίκης Θεοδωράκης όσο κι ο Μανώλης Γλέζος δεν πρόκειται να ολοκληρώσουν το δημόσιο βίο τους από εκεί που τον ξεκίνησαν κομματικά. Και οι δυο τους άλλαξαν αρκετές παρατάξεις και πολιτικές συμπάθειες κατά τη διάρκεια του πλούσιου από συγκινήσεις βίου τους. Ανεξαρτήτως, όμως, του αν κάποιος διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές τους- ανάμεσά τους κι ο γράφων- οφείλουμε να αναρωτηθούμε γιατί αυτά τα δύο ιερά τέρατα της τέχνης, της πολιτικής και των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη αποθεώνονται από τους πολίτες σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους σαν να μην έκαναν ούτε ένα λάθος στη ζωή τους, την ίδια ώρα που άλλους τους θεωρεί, και δικαίως πολλές φορές, τυχοδιώκτες...

Στις σπουδαίες προσωπικότητες ο λαός διαθέτει το ένστικτο να συγχωρεί ακόμα και τα μεγάλα τους σφάλματα. Ποιου ανθρώπου, άλλωστε, η ζωή είναι παντελώς αψεγάδιαστη; Εκείνο που ενώνει τους Θεοδωράκη- Γλέζο στην κοινή- παράλληλη πορεία τους στην Ελλάδα των τελευταίων 70 και βάλε χρόνων και τους καθαγιάζει δεν είναι η κομματική, αλλά η ιδεολογική τους συνέπεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα πιστεύουν ακόμα και στις ψευδαισθήσεις τής νιότης τους, ορισμένες από τις οποίες γκρεμίστηκαν παταγωδώς, αλλά ότι δεν έχουν μετακινηθεί από τον πυρήνα των ιδεών τους, οι οποίες πρότασσαν το συμφέρον των πολλών έναντι των ολίγων...

Γι' αυτό κι αυτοί οι άνδρες που πέρασαν μέσα από τη φωτιά και το σίδερο αδυνατούν να συγχωρήσουν τους σύγχρονους ηγέτες τής κυβερνώσας Αριστεράς, που μετέτρεψαν μια τακτική ήττα σε στρατηγική γιατί φοβήθηκαν το ίδιο το δίκιο τους. Εκείνοι που έφαγαν ξύλο, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν γιατί αρνήθηκαν να ξεπλύνουν μια βρόμικη εξουσία με συγχωροχάρτια είναι αδύνατο να συναινέσουν σε "Αριστερούς" η βασική έγνοια των οποίων είναι πλέον να μην χάσουν τις καρέκλες τους, τουλάχιστον όχι μέχρι το φθινόπωρο του 2019, γι' αυτό και κάνουν τώρα ανοίγματα συνεργασίας σε αυτούς τους οποίους στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου 2015 ταύτιζαν με το χθες και καλούσαν το λαό να τους τελειώσει...

Ο λαός γνωρίζει όλα τα παραπάνω, γι' αυτό και τους καταχειροκρότησε την προηγούμενη εβδομάδα στο Καλλιμάρμαρο. Η νιότη τού πνεύματος, εξάλλου, δεν συνδέεται με το τι γράφει η ληξιαρχική πράξη γέννησης. Όταν βλέπεις κάποιον με σοβαρά προβλήματα υγείας και στα 92 του χρόνια να διευθύνει έστω και για λίγο μια χορωδία με το πάθος τής πρώτης φοράς κι έναν 95χρονο να μην χαρίζει κάστανα σε εκείνους τους οποίους στήριξε αλλά αισθάνθηκε πως τον πρόδωσαν, καταλαβαίνεις τι ξεχωρίζει τους αετούς από τα φίδια...

Ακόμα κι όταν ο πολιτικός τους λόγος γίνεται παραληρηματικός ή στείρος καταγγελτικός νιώθεις πως αυτός δεν πηγάζει από μια προσπάθεια ταύτισης με τις τάσεις τής εποχής, αλλά πορεύεται από πολύ πιο μακριά. Προέρχεται από την πεποίθηση ανθρώπων τού διαμετρήματος ενός Θεοδωράκη ή ενός Γλέζου ότι πρώτα και κύρια δεν συνδιαλέγονται με τους συγχρόνους τους, αλλά με την Ιστορία αυτού του τόπου, τους διαχρονικούς αγώνες των λαών και το απώτερο μέλλον το οποίο δεν θα δουν, ωστόσο έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να είναι δικαιότερο από το παρελθόν. Κι αν σήμερα εξουσιάζουν οι νάνοι είναι γιατί οι γίγαντες δεν χωρούσαν ποτέ σε Μέγαρα Μαξίμου και λοιπά μέγαρα που προκαλούν την αυταπάτη σε όσους κατοικούν σε αυτά προσωρινώς πως αποτελούν τη μόνιμη κατοικία τους...

Στην... Καλύβα της δεξιάς χίλιοι μύθοι χωράνε

Με αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τους συμβασιούχους τής ΠΟΕ- ΟΤΑ και στα πανεπιστήμια αναμασιέται το μύθευμα πως τα τελευταία 40 χρόνια δεν κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πως στην ουσία τα κλειδιά τής εξουσίας βρίσκονταν στην Αριστερά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως όταν πήγαινε να γίνει μια σοβαρή μεταρρύθμιση στον τόπο, αυτή παρακωλυόταν από τους αναρχοάπλυτους; Αρκετές φορές, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που αναπολούν το μετεμφυλιακό απαρτχάιντ και μαγεύονται από τα γραπτά δήθεν ιστορικών τύπου Στ. Καλύβα, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στα αμερικανικά πανεπιστήμια για να διαδώσουν τον αντικομμουνισμό στα πέρατα της οικουμένης, επιλέγοντας από τις ιστορικές πηγές μόνο τις πιο βολικές στο αναθεωρητικό τους αφήγημα και, μάλιστα, αποσπασματικώς...

Η Αριστερά έχει, αναμφιβόλως, τη δική της ιστορική ευθύνη για τη χρεοκοπία τής χώρας. Φταίει για το ότι στήριξε κάθε ανεξαιρέτως συντεχνιακό συμφέρον, δίχως να υπολογίζει πως αυτό αποδομεί το γενικότερο κοινωνικό. Πόσο γενναίο είναι, ωστόσο, να κατηγορεί ο καπετάνιος τούς ενίοτε αντιδραστικούς ναυτικούς του για το ότι το καράβι έπεσε σε ξέρα;...

Καλώς ή κακώς την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές κι από όσο γνωρίζω αυτή δεν ήταν η κομμουνιστική Αριστερά, ώστε να μπορεί να καταγράψει στα σχολικά βιβλία τα γεγονότα τής Εθνικής Αντίστασης, του εμφυλίου ή της δικτατορίας κατά πώς τη βόλευαν. Όταν γραφόταν αυτή η Ιστορία οι Αριστεροί στήνονταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακίζονταν ή εξορίζονταν. Λιγάκι δύσκολο μου φαίνεται την ίδια ώρα να καθόριζαν τη γενική πολιτική τού κράτους, εκτός αν σε όλα τα άλλα η δήθεν "εθνική παράταξις" τους καταλογίσει και μαζοχισμό. Ακόμα κι ο Μπ. Κλίντον είχε απολογηθεί για το ρόλο των Αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά η δεξιά τού Κυρίου τιμά ακόμα τους νεκρούς της αποστάτες σαν ήρωες πολέμου αντί να ψελλίσει μια μισή έστω συγγνώμη για τα αμαρτήματά της...

Αν ο πάλαι ποτέ δικομματισμός ήθελε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, θα τις είχε κάνει. Η αποδοχή του, άλλωστε, από τον ελληνικό λαό πλησίαζε ή σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε το 80%. Θα ήταν προτιμότερο, επομένως, να εξαντλήσει πρώτα την αυτοκριτική του πριν δείξει με το δάχτυλο το 20% ή εκείνους που κυβερνούν σήμερα με πολύ μικρότερη λαϊκή αποδοχή. Το κομματικό κράτος, το χαριστικό σε συγκεκριμένες κατηγορίες τού πληθυσμού ασφαλιστικό σύστημα, το μπάχαλο στη δημόσια Παιδεία και Υγεία, η διεφθαρμένη δικαιοσύνη συνιστούν κληροδοτήματα του παλιού δικομματισμού, τα δικά του "νόθα" παιδιά που ποτέ δεν αναγνώρισε ως δικά του...

Κι αν η Αριστερά τούς έκανε πλάτες στις σκανδαλιές τους, οι γονείς είναι πρωτίστως που ευθύνονται για τη διαπαιδαγώγησή τους κι όχι οι καλόβολοι ή υστερόβουλοι γείτονες. Το κράτος μας, επομένως, δεν είναι σοβιετικό, όπως αρέσκονται να παπαρολογούν οι πασοκονεοδημοκράτες, αλλά δικός τους άσωτος υιός για τον οποίο τώρα κατηγορούν τους θετούς του γονείς...  

   

Πας Αρκάς βάρβαρος για τους ταλιμπάν τού τσιπρισμού...

Δεν συμφωνώ με την όψιμη... αντιεξουσιαστική κι αντιλαϊκιστική στάση που κρατά ο σκιτσογράφος Αρκάς, με την οποία επιρρίπτει όλα τα δεινά τής χώρας στο ΣΥΡΙΖΑ και στον "ανόητο" λαό που τον ψήφισε. Ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος ούτε ο χειρότερος πολιτικός που είπε ψέματα για να εκλεγεί ούτε η σημερινή κυβέρνηση η πρώτη άστοχη επιλογή τού ελληνικού λαού ούτε η χειρότερη. Δεν θυμάμαι, ωστόσο, ποτέ άλλοτε τον Αρκά να στιγματίζει με την πένα του πρακτικές που καλώς πράττει και στιγματίζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια...

Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην ωρίμανση του σκιτσογράφου, η οποία είναι η καλή εκδοχή για εκείνον. Δεν θα ήθελα να συνδέσω με εμπάθεια κάποιον ο οποίος με έχει κάνει να γελάσω πολλές φορές στο παρελθόν κι ενίοτε το πετυχαίνει και σήμερα. Όπως κι αν έχει, και το χιούμορ είναι υποκειμενική υπόθεση και κάποια στιγμή στερεύει από την πολλή επανάληψη κι αυτοαναφορικότητα...

Αλίμονο, ωστόσο, αν του απαγόρευα να σκιτσογραφεί για πολιτικά ζητήματα, όπως επιθυμούν κάποιοι ταλιμπάν τού αριστερού κυβερνητισμού, οι οποίοι τον καλούν να επιστρέψει σε πιο λάιτ θέματα. Οποιοδήποτε κι αν είναι το κίνητρο πίσω από τις γελοιογραφίες του- ίσως και η απογοήτευση για την κατάντια τής Αριστεράς- αυτό είναι προσωπική υπόθεση του γελοιογράφου, η οποία από τη στιγμή που αποκτά δημοσιότητα μπορεί να κριθεί κι από την κοινή γνώμη...

Ακόμα, όμως, κι αν βρίσκεται στο "pay roll" της ΝΔ- το θέτω ως παράδειγμα και δεν το βασίζω σε κάποια προσωπική γνώση- ο Αρκάς εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα σε μια δημοκρατία να γελοιογραφεί. Δεν είναι δυνατό οι ίδιοι άνθρωποι που υπερασπίζονται τη σάτιρα θρησκευτικών ή εθνικών συμβόλων να την απαγορεύουν όταν έρχεται η σειρά τού Αλ. Τσίπρα να σατιριστεί. Η ελευθερία έκφρασης δεν είναι "α λα καρτ" ούτε στέκεται σούζα μπροστά σε αριστερά είδωλα...

Κατανοώ ότι η πρωτοφανής μιντιακή επίθεση σε εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία διεξάγεται τα τελευταία δυόμισι χρόνια είναι λογικό να δημιουργεί αυξημένα αμυντικά αντανακλαστικά αν βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά. Είναι, ωστόσο, αδιανόητο στο όνομα της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία να αποκηρύσσεις κοσμοθεωρίες τις οποίες είχες κάνει λάβαρο όταν ήσουν στην απέξω. Γιατί, για παράδειγμα, ο Λαρισαίος Λ. Λαζόπουλος να δικαιούται να κάνει τηλεοπτικό προσηλυτισμό στο ΣΥΡΙΖΑ και να απαγορεύεται στον Αρκά να πράττει το ίδιο για τον άθλιο Κούλη;...

Στρατευμένη τέχνη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Χαρακτηριστικότερο ελληνικό παράδειγμα αποτελεί ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος έχει την ευτυχία να ζει πολλά χρόνια και να έχει βιώσει τόσο την απόρριψη όσο και την αποδοχή τής πλειοψηφίας. Το ζήτημα είναι αν ο καλλιτέχνης "τοκίζει" το ταλέντο του για τις ιδέες του ή για το χρήμα και την εξουσία. Φοβάμαι πως πολλοί από εκείνους που συνιστούν τη σημερινή πνευματική ηγεσία τού τόπου δεν επιλέγουν στρατόπεδα με βάση όσα τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, αλλά η τσέπη τους...

 

Παραιτηθείτε από την αλητεία να μας πείσετε ότι το 2015 χάσαμε τον παράδεισο...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο με την ανακολουθία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων. Όσο περνά, μάλιστα, ο καιρός όλο και περισσότερο η ρητορική του θυμίζει αυτή των σαμαροβενιζέλων, οι οποίοι δικαίως αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό. Τότε γιατί στην πλατεία Συντάγματος μαζεύονται μόνο μερικές εκατοντάδες νοικοκυραίοι με τα κολλαγόνα, τα πουράκια, τα παπιγιόν και τα κολονάτα ποτήρια τους για να φωνάξουν "παραιτηθείτε; Γιατί δεν συγκεντρώνεται το μέγα πλήθος των "αγανακτισμένων" τού 2011 ή των μεγαλειωδών αντιμνημονιακών διαδηλώσεων παλαιότερων ετών; Γιατί, τέλος πάντων, ο άθλιος Κούλης μοιάζει να έχει πιάσει "ταβάνι" στις δημοσκοπήσεις και να μην δημιουργεί ρεύμα υπέρ του;...

Την ίδια ώρα με τη μάζωξη των "παραιτηθείτε" ο Ανδρ. Μαρτίνης- ο πρώην άρχοντας με γερούς νταβατζήδες τού "Ερρίκος Ντυνάν"- έδινε εμμέσως στη Βουλή τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, περιγράφοντας ένα σύστημα εξουσίας που όταν δεν ζητούσε "χάρες" για συγγενείς, φίλους και ψηφοφόρους το έκανε για τραπεζίτες- επιχειρηματίες, νεκρούς και ζωντανούς. Μόνο οι αφελείς δεν αντιλαμβάνονται την ειρωνεία όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για ρουσφέτια ενθυμούμενοι ότι εκείνοι είχαν μετατρέψει το δημόσιο τομέα σε παιδική χαρά για "γαλάζια" και "πράσινα" παιδιά. Και σε αυτό το πάρτι μόνο αμέτοχοι δεν ήταν οι σημερινοί πρόεδροι των δύο αυτών κομμάτων. Ιδίως ο άθλιος Κούλης και η οικογένειά του, που δεσμεύονται- τρομάρα τους- για εξορθολογισμό τής δημόσιας διοίκησης, αποτελούν πρωταθλητές στους διορισμούς ψηφοφόρων τους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει κάνει μούσκεμα, αλλά άντε να μπορέσεις να πείσεις τον μέσο ψηφοφόρο να ξεχάσει τα "αριστουργήματα" των διακυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ- ΝΔ που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Κι άντε πες πως πείθεις τους μεγαλύτερους σε ηλικία, που θυμούνται ακόμα με νοσταλγία τον Ανδρ. Παπανδρέου ή τον Κων. Καραμανλή. Πώς να συμβεί το ίδιο με τις νεώτερες γενιές, οι οποίες καταδικάστηκαν στην ανεργία, στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας ή στην ξενιτιά από τα "επιτεύγματα" του πάλαι ποτέ δικομματισμού;...

Πώς να πείσεις τον σημερινό 20άρη, 30άρη ή και 40άρη ότι η Ελλάδα μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ήταν ένας επίγειος παράδεισος κι εξαιτίας τού Αλ. Τσίπρα φάγαμε το μήλο και καταλήξαμε στη Γη; Θα απαιτηθεί κυριολεκτικό πλύσιμο εγκεφάλου προκειμένου η πλειονότητα των νέων να βγει στους δρόμους με σημαίες τής ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό, άλλωστε, ποντάρει ο πρωθυπουργός για να ανανεώσει την θητεία του. Από τη στιγμή, μάλιστα, που εκείνοι που τον αντιπολιτεύονται έχουν τόσους σκελετούς στη ντουλάπα τους στην θέση σας δεν θα προδίκαζα από τώρα τον νικητή των επόμενων εκλογών, ιδίως αν αυτές αργήσουν...


  

Καμμένος, ψεκασμένος, τελειωμένος...

Μόνο οι αρσακειάδες κι όσοι ζουν εκτός Ελλάδας δικαιούνται να εκπλήσσονται από το σκηνικό που έχει στηθεί με αφορμή τις συνομιλίες τού Π. Καμμένου με τον ισοβίτη ναρκέμπορο Γιαννουσάκη. Οι υπόλοιποι απλώς "απολαμβάνουμε" ένα ρεσιτάλ υποκρισίας δίχως όρια από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τα ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από πολλά όσο, όμως, και ρητορικά: σε ποια σοβαρή χώρα, για παράδειγμα, ο υπουργός Άμυνας θα παραδεχόταν ότι συνομιλεί με ισοβίτη και δεν θα παυόταν από τον πρωθυπουργό του την αμέσως επόμενη στιγμή; Η σημαντικότερη προστασία που μπορεί να δώσει η εκτελεστική εξουσία στη δικαστική είναι να την αφήνει στην ησυχία της. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τους κατηγορούμενους...

Κι από την άλλη, πού ακούστηκε η αξιωματική αντιπολίτευση να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου εφοπλιστή, οι δραστηριότητες του οποίου ερευνώνται από τις Αρχές; Η ΝΔ κι ο άθλιος Κούλης αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι η διαπλοκή δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά η θλιβερή πραγματικότητα δεκαετιών...

Όταν σχηματιζόταν για πρώτη φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η αντιμνημονιακή ταύτιση ήταν ικανή για να παραβλεφθούν σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες τής Αριστεράς με ένα κόμμα που φλερτάρει με τη λάιτ ακροδεξιά. Τότε η διακύβευση ήταν η μάχη για την απεξάρτηση από τα μνημόνια. Σήμερα, όμως, ύστερα κι από την ψήφιση δύο μνημονίων από την παρούσα κυβέρνηση η αντιμνημονιακή ρητορική από την ίδια μοιάζει με περιήγηση χορτοφάγων σε εκτροφείο προβάτων...

Το "αναγκαίο καλό", όπως αυτοδιαφημιζόταν ο Π. Καμμένος, έχει εξελιχθεί σε αναγκαίο κακό για εκείνους που έχουν γλυκαθεί τόσο πολύ από την εξουσία ώστε για να την κρατήσουν δεν διστάζουν να εφαρμόζουν μέτρα που ακόμα κι αυτή η Θάτσερ δεν είχε τολμήσει να επιβάλει. Θα τον χαρακτήριζα βαρίδι για το ΣΥΡΙΖΑ αν κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καταντήσει βαρίδι στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Τώρα πια που έχουμε μπλέξει τόσο πολύ τα μπούτια μας και δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τους Αριστερούς από τους δεξιούς θα ήταν πολύ πιο έντιμο τόσο για τον Αλ. Τσίπρα όσο και για την Φ. Γεννηματά- γιατί όχι και για τον Β. Λεβέντη- να πάψουν να παριστάνουν ότι τους χωρίζει άβυσσος, να τα βρουν και να σχηματίσουν κυβέρνηση με πολύ περισσότερα ιδεολογικά κοινά από αυτά των σημερινών συγκυβερνώντων. Είναι αστείο, άλλωστε, να ζυγίζουμε ποια μνημόνια ήταν βαρύτερα από άλλα. Είναι σαν να ζητάς από τον βάτραχο να σου ξεχωρίσει αν είναι χειρότερο να τον πατά βουβάλι ή ελέφαντας...

Αν, άλλωστε, πράγματι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις πολεμούν το νεοφιλελευθερισμό ιδού πεδίο δόξης λαμπρό να συσπειρωθούν δίχως ηγεμονισμούς για να αποτρέψουν τον ερχομό στην εξουσία τού άθλιου Κούλη, του πιο αυθεντικού δηλαδή πολιτικού εκφραστή τής διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς ο ιστορικός κύκλος των καμένων και ψεκασμένων έχει κλείσει...

 

  

Έλα όμως που δεν κυβερνά ο Κούλης...

Ξεκινώ με ένα καλά λησμονημένο στερεότυπο: ο δημοσιογράφος οφείλει να ελέγχει την εξουσία. Στην τελευταία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που όσο και να 'ναι ο κάθε λαός αναρωτιέται πρωτίστως αν εκείνοι που κυβερνούν κι όχι αν εκείνοι που αντιπολιτεύονται τα κάνουν όλα σύμφωνα με το νόμο και την ηθική. Κι αν ακόμα αυτοί που σήμερα δεν βρίσκονται στα υπουργικά έδρανα βρίσκονταν παλαιότερα σε αυτά έχουν λερωμένη τη φωλιά τους για τον πρότερο βίο τους, οι πολίτες ενδιαφέρονται και με το δίκιο τους για φρέσκα κι όχι για παλιά, ξινισμένα σταφύλια...

Γι' αυτό και τους προκαλεί αλγεινή εντύπωση να διαβάζουν ή να ακούν σε συγκεκριμένα ΜΜΕ μόνο σκάνδαλα που αφορούν τη ΝΔ κι όχι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λες και δεν υπάρχει ούτε μια σκοτεινή υπόθεση που να αφορά τους σημερινούς συγκυβερνώντες. Επιτρέψτε μου να γνωρίζω ότι υπάρχουν τέτοιου είδους υποθέσεις, τις οποίες βεβαίως και γνωρίζουν πολύ καλά κι εκείνοι που δημοσιογραφούν σαν να κυβερνούν ο άθλιος Κούλης, ο Άδωνις ή ο Μ. Βορίδης...

Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως πρέπει να δώσουμε συγχωροχάρτια για τα αμαρτήματα του παρελθόντος ή πως αυτά δεν αφορούν το δημόσιο συμφέρον κι επομένως δεν οφείλουν οι δημοσιογράφοι να ασχολούνται μαζί τους. Τα διάφορα "Ντινάν" είναι δικαστικό και πολιτικό χρέος να αποκαλυφθούν και οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν. Αν, όμως, η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τη διαδεχθεί ο άθλιος Κούλης, ο οποίος από όπου κι αν τον ψάξεις θα τον βρεις εκτεθειμένο, υποχρεούται να μην κλείνει τα μάτια στις λαμογιές των δικών της και να επιβάλλει το νόμο τής ομερτά στα φιλικά της μίντια για τα λάθη της...

Καταλαβαίνω ότι κάποιες και κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν ευρύτερες φιλοδοξίες από αυτές που καλύπτουν τα σημερινά τους αξιώματα. Αν θέλουν, όμως, να τις υλοποιήσουν δεν είναι απαραίτητο να αποκρύβουν τα λάθη ή τις παραλείψεις τους, αλλά να τα παραδέχονται και να τα διορθώνουν. Δεν είναι αμαρτία να μην είσαι αλάνθαστος, είναι ωστόσο να βουλώνεις στόματα, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό γίνεται με άκομψο τρόπο...

Σε αυτό το πλαίσιο και οι φιλικώς προσκείμενοι δημοσιογράφοι δεν υπηρετούν τον Αλ. Τσίπρα και το τσίρκο του όταν περιορίζονται στο να περιγράφουν τα ανύπαρκτα ρούχα τού βασιλιά ή όταν επιτίθενται αποκλειστικώς στον άθλιο Κούλη, στην Φώφη ή στον Σταύρο σαν να εργάζονται εκείνοι στο Μαξίμου. Αν αγαπούν πράγματι τον πρωθυπουργό τους κι όχι αποκλειστικώς τα προνόμια που συνεπάγεται η συναναστροφή με την εξουσία έχουν καθήκον να του ανοίγουν τα μάτια ώστε να αποφεύγει ή να καταπνίγει εν τη γενέσει τους τα κακώς κείμενα. Σε διαφορετική περίπτωση με αναγκάζουν να τους αποκαλώ αυλοκόλακες με στολή Ρομπέν των Δασών, που αντί να τα βάζουν, όμως, με τον σερίφη τού Νότιγχαμ περιορίζονται στο να του ξεσκονίζουν το καπέλο...

 



  

Καλού κακού ας ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε το χάος ξεβράκωτοι...

Οι αποφάσεις τού Eurogroup στο σύνολό τους δεν είναι ούτε θετικές ούτε αρνητικές. Ο σχολιασμός τους εξαρτάται από το πόσο φιλικώς βλέπει κανείς την κυβέρνηση ή όχι. Θα εκταμιευτεί, για παράδειγμα, μεγαλύτερη δόση από την αρχικώς υπολογισμένη, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της θα επιστρέψει στους δανειστές ως αποπληρωμή δανείων. Συμφωνήθηκαν, επίσης, ρήτρα ανάπτυξης για το χρέος, συνδρομή για την έξοδο στις αγορές κι αναπτυξιακή τράπεζα, αλλά κανένα εξειδικευμένο μέτρο- όπως ήταν η υποτιθέμενη ελληνική "κόκκινη γραμμή"- και με πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% περίπου μέχρι το 2060. Ό,τι μας δίνουν, δηλαδή, με το ένα χέρι μάς το παίρνουν με το άλλο...

Μόνο το μέλλον θα κρίνει αν οι αποφάσεις τού χθεσινού Eurogroup ή ακόμα και η συμφωνία με Ισραήλ και Κύπρο για τον αγωγό "EastMed" συνιστούν την αρχή τού τέλους των μνημονίων, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, ή προοιωνίζονται νέα μέτρα λιτότητας, όπως διατείνεται η αντιπολίτευση. Κλειδιά θα αποτελέσουν η ένταξη ή μη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και, βεβαίως, η επιστροφή της στις αγορές. Αν αυτοί οι στόχοι επιτευχθούν, τότε πράγματι δημιουργούνται σοβαρές προϋποθέσεις για την επιστροφή στην κανονικότητα, εξέλιξη που θα αποτρέψει κι άλλες αιματηρές θυσίες από τον ελληνικό λαό. Αν, ωστόσο, δεν μπούμε στο QE και συνεχίσουμε να έχουμε την ανάγκη των σημερινών πιστωτών μας για να μην χρεοκοπήσουμε, τότε θα έχουμε ξανακάνει μια τρύπα στο νερό...

Με βάση όλα τα παραπάνω το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι πόσες αντοχές έχουν ακόμα οι πολίτες για να περιμένουν να επιστρέψουν από την άβυσσο. Το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο από το περιθώριο που δίνεται στη σημερινή κυβέρνηση για να γυρίσει τον τροχό, το οποίο άλλωστε αφορά κυρίως εκείνους που έχουν γλυκαθεί από την εξουσία και προτιμούν να αποχωριστούν τις ιδέες τους από τις καρέκλες τους. Σχετίζεται κατά βάση με την κοινωνική συνοχή, η οποία θα δοκιμαστεί περισσότερο όσο φουντώνει η παραφιλολογία για το τέλος των δύσκολων ημερών και μαζί της η προσμονή...

Η απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας από το μη σκίσιμο των μνημονίων από εκείνους που το υποσχέθηκαν μεταφράζεται τη δεδομένη χρονική περίοδο σε αμηχανία και πάγωμα. Αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα, επομένως οι επόμενοι μήνες δεν θα κρίνουν μόνο το πολιτικό μέλλον τού Αλ. Τσίπρα, αλλά κυρίως τη δημοκρατική σταθερότητα, η οποία κρέμεται από μια κλωστή. Αν αυτή αποδειχθεί γερή, όλα καλά κι όλα ωραία. Αν, όμως, σπάσει ας ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε το χάος ξεβράκωτοι...

"Καταργήστε τους φόρους στους πλούσιους" και "ζήτω ο καπιταλισμός" φώναζαν οι εργάτες που καίγονταν ζωντανοί...

Αξίζει κανείς να ακούσει τον Τζέρεμι Κόρμπιν να μιλά, ακόμα κι αν δεν είναι σοσιαλιστής. Σε ένα προεκλογικό πάνελ, για παράδειγμα, κάποιος από το κοινό τού επιτέθηκε για την υπόσχεσή του να αυξήσει το φόρο στις επιχειρήσεις. Νόμισε πως τον είχε στριμώξει στα σκοινιά, αλλά ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών που κατάφερε το ακατόρθωτο, να συγκινήσει δηλαδή τη νεολαία και να την κάνει να ψηφίσει μαζικά στις πρόσφατες εκλογές στο Νησί, τον αποστόμωσε: πέρα από το ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης- ο καθένας πρέπει να φορολογείται με βάση το ύψος των εισοδημάτων του- εξήγησε στον πολίτη πως αν ήθελε δημόσια Υγεία και Παιδεία, καθώς και κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει άλλος έντιμος δρόμος από τη φορολόγηση. Η διακυβέρνηση, άλλωστε, της Μεγάλης Βρετανίας από τους Συντηρητικούς τα τελευταία εφτά χρόνια, κατά τα οποία έχουν πνίξει τη χώρα στη λιτότητα, έχει οδηγήσει στην απαξίωση θεσμών όπως το NHS- το βρετανικό ΕΣΥ-, οι οποίοι αποτελούσαν αιτία υπερηφάνειας για τους αγγλοσάξονες...

Δεν ξέρουμε ακόμα τα ακριβή αίτια της φωτιάς που σκότωσε δεκάδες στο λονδρέζικο ουρανοξύστη, Όλες οι πληροφορίες, ωστόσο, συγκλίνουν στα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας και γενικότερης συντήρησης για ένα κτίριο στο οποίο έμεναν οικογένειες εργατών. Και το ερώτημα είναι: θα συνέβαινε το ίδιο σε ένα κτίριο όπου μένουν ζάπλουτοι; Οι αρμόδιες κρατικές Αρχές θα επιδείκνυαν την ίδια ανευθυνότητα για το παλάτι τού Μπάκιγχαμ; Μήπως οι ζωές των κροίσων έχουν μεγαλύτερη αξία στο καπιταλιστικό σύστημα κι επομένως η ισότητα δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές του; Μήπως, εν τέλει, όπως λέει και το τραγούδι, "για τους φτωχούς κι ο θεός είναι φτωχός";...

Είναι λογικό τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ να μισούν τους Κόρμπιν αυτού του κόσμου, να τους απαξιώνουν και να τους γελοιοποιούν. Κι αυτό γιατί όσοι ασπάζονται τις μαρξιστικές ιδέες δίχως να τις αντιλαμβάνονται ως ευαγγέλιο κατανοούν ότι το σημαντικότερο παγκόσμιο ζητούμενο είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία μπορεί να επιτευχθεί και με ειρηνικά μέσα, όπως είναι η δίκαιη ανακατανομή τού εισοδήματος και με όχημα το φορολογικό σύστημα...

Τα συμπτώματα της βαριάς ασθένειας είναι εμφανή σε κοινωνίες που θεωρούν λογικό να διασώζονται "άρρωστες" τράπεζες από το κρατικό ταμείο, αλλά να θεωρείται οπισθοδρομικό να σώζονται ζωές χάρη στη δωρεάν ιατρική περίθαλψη ή στα επιδόματα για τους οικονομικώς ασθενέστερους. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα οι κυβερνώσες ελίτ δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα κι ας γνωρίζουν ότι με την αλαζονεία τους στήνουν μόνες τους τις γκιλοτίνες που θα φέρουν τον αποκεφαλισμό τους...

Δεν είμαι θιασώτης τής σοσιαλδημοκρατικής ικανοποίησης με τις επιδοματικές πολιτικές. Δεν μπορεί να συνιστούν αυτές το τέλος τής διαδρομής, παρά μόνο ένα όχημα που θα μας οδηγήσει σε αυτό. Στόχος για έναν πραγματικό σοσιαλιστή δεν είναι δυνατό να είναι άλλος από την επικράτηση της ιδέας ότι ο καθένας θα απολαμβάνει ίσων ευκαιριών και θα αμείβεται με βάση την ποιότητα και την ποσότητα του μόχθου του ώστε να μην έχει ανάγκη από κρατικά φιλοδωρήματα και φιλανθρωπίες...

Οι εργάτες και οι οικογένειές τους που σκοτώθηκαν στον πύργο (sic) Γκρένφελ αποτελούν θύματα ενός άνισου κόσμου, ο οποίος δεν εξασφαλίζει ούτε καν την ίδια πρόσβαση στην ασφάλεια για όλους. Κι αυτός ο κόσμος είτε θα αλλάξει ειρηνικώς, όπως με την κατάργηση της φορολογικής ασυλίας για λίγους και των φορολογικών παραδείσων, είτε θα πνιγεί στο αίμα. Δυσκολεύομαι, άλλωστε, να πιστέψω ότι οι εργάτες που καίγονταν ζωντανοί λίγο πριν ξεψυχήσουν ζητούσαν να καταργηθούν οι φόροι στους πλούσιους...  

Πώς να νικήσουμε όταν έχουμε αποδεχθεί εκ των προτέρων την ήττα;...

Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου: πως ακόμα κι αν βρεθώ στην έσχατη ένδεια δεν θα καταδεχθώ να απλώσω χέρι ζητιανιάς ούτε καν να παρακαλέσω για την επιβίωσή μου. Θα προτιμήσω να βάλω μια κουκούλα, να πάρω ένα καλάσνικοφ και να ληστέψω μια τράπεζα ή κάποιον μεγαλοσχήμονα των βορείων ή νοτίων προαστίων από το να εκλιπαρήσω για βοήθεια στους δρόμους, στο μετρό ή στο τρόλεϊ...

Φαίνεται, ωστόσο, πως τη δική μου στάση δεν συμμερίζεται ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος έχει μετατραπεί σε διεθνή επαίτη (και) για το χρέος- βλ. και σημερινό του άρθρο σε ξένες εφημερίδες- αντί να διεκδικήσει δυναμικά το δίκιο ενός ολόκληρου λαού που έχει υποστεί πάμπολλες θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως ο πρωθυπουργός δεν ικετεύει για το χρέος γιατί πιστεύει ότι η ελάφρυνσή του θα σώσει τη χώρα, αλλά για να γλιτώσει τη δική του εξουσία, η οποία καταρρέει ημέρα με την ημέρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια στην εξουσία, αλλά δεν έχει κατορθώσει ακόμα να βρει τη χρυσή ισορροπία στο τι συνιστά επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό κι από το "αέρα πατέρα" τού 2015, το οποίο αποδείχθηκε αποτυχημένο, πέρασε κατευθείαν στο δοκιμασμένο από τους προηγούμενους, αλλά επίσης αποτυχημένο "ναι σε όλα"...

Γιατί οι Μέρκελ- Σόιμπλε, οι οποίοι δεν έπαψαν ποτέ να είναι ενιαίο δίδυμο, να συναινέσουν σε γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους όταν γνωρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να κλάψει σε κάθε εύκαιρο ώμο- τώρα τυγχάνει αυτός να είναι του Εμ. Μακρόν-, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει και στη ρήξη; Λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές η καγκελάριος δείχνει να εξασφαλίζει μια άνετη επικράτηση χάρη και στη σθεναρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα. Πώς, επομένως, θέλουμε να κερδίσουμε κάτι αν έχουμε προαποφασίσει να αποδεχθούμε την ήττα;...

Στήριξα το ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός πάλευε, ή τουλάχιστον παρίστανε πως παλεύει, για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που τον έφερε στην κυβέρνηση. Αδυνατώ, ωστόσο, να συνεχίσω να στηρίζω ένα κόμμα που από ένα σημείο και μετά το μόνο το οποίο στην ουσία υπερασπίζεται είναι η παραμονή τού στην εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο οι κουτσαβακισμοί τού Π. Πολάκη- ένα γελοίο μείγμα άγνοιας κι αλαζονείας- αποτελούν ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πώς κατάντησαν εκείνοι που είχαν υποσχεθεί την ελπίδα και στο τέλος συνθηκολόγησαν μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα από το Μαξίμου και τα υπουργεία τους οι ίδιοι και τα ρουσφέτια τους...

Στα λόγια ο καθένας μας εκπέμπει αυτό που θα ήθελε ιδεατώς να γίνει. Οι πράξεις, ωστόσο, φανερώνουν το ποιος πραγματικά είναι, γι' αυτό όσες πιστολιές κι αν ρίχνουν οι Πολάκηδες δεν θα πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω από το να τους εκθέτουν, αφού πυροβολούν με άσφαιρα μόνο και μόνο για μια καλή λεζάντα και για να τους χειροκροτεί ένα ακροατήριο που ολοένα και λιγοστεύει...

 

Τον τρελό κι αν ορμηνεύεις κρύο σίδερο δουλεύεις...

Η δίκη μου γνώμη για το νέο σόου τής Ζ. Κωνσταντοπούλου με τον Γερμανό πρέσβη περισσεύει όταν τα έχει πει όλα με τη στάση και τη δική του άποψη ο Μανώλης Γλέζος. Η εξομοίωση ενός ολόκληρου λαού με τους ναζί ή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των Μέρκελ- Σόιμπλε πηγάζει από τα βαθύτερα κιτάπια τού φασισμού και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολύ περισσότερο όταν ορισμένοι, υπό την επήρεια μιας αναιτιολόγητης από την πραγματικότητα οίησης, θεωρούν τον εαυτό τους επειδή δεν ψήφισε μνημόνια μεγαλύτερο επαναστάτη από εκείνους που έπαιξαν κυριολεκτικώς τη ζωή τους κορώνα γράμματα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό...

Φυσικά και κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τις κατά καιρούς ηγεσίες του, πόσω μάλλον όταν έχουν προέλθει από δημοκρατικές διαδικασίες, αλίμονο όμως αν απαγορεύουμε στον οποιονδήποτε το ιερό δικαίωμα στη συγγνώμη. Ακόμα κι αν αυτό δεν μεταφράζεται στην απόδοση των πολεμικών επανορθώσεων κι αποζημιώσεων, είναι εν τούτοις κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικό ότι και σήμερα, 70 και πλέον χρόνια μετά, η γερμανική κυβέρνηση αναγνωρίζει το άγος τού χιτλερισμού κι αισθάνεται δικαιολογημένη ντροπή γι' αυτό...

Δεν είμαι ψυχίατρος για να αξιολογήσω την πνευματική κατάσταση της Ζ. Κωνσταντοπούλου. Όπως κι αν έχει, πάντως, η συμπεριφορά της, ιδίως μετά από το συμβιβασμό τού 2015, δεν μπορεί να αξιολογηθεί μόνο με πολιτικούς όρους. Δεν είναι παράλογο να αισθάνεται προδομένη από την κατάληξη της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Οι περισσότεροι Αριστεροί, άλλωστε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό το ίδιο αισθανόμαστε. Το γαρ πολύ της θλίψεως, ωστόσο, γεννά παραφροσύνη και στην περίπτωση της επικεφαλής τής Πλεύσης Ελευθερίας- μονοπρόσωπη ΕΠΕ την αποκαλούν όσοι τη γνωρίζουν εκ των ένδον- αυτό είναι πλέον οφθαλμοφανέστατο...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας θα απολογηθεί στον ιστορικό τού μέλλοντος γιατί μετέτρεψε μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική, η Ζωή αλλά κι άλλοι στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα υποχρεωθούν στο ίδιο γιατί δεν εγκατέλειψαν το λαϊκισμό ακόμα κι όταν αυτός είχε κατά κράτος ηττηθεί. Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν συνέπεια, προσωπικώς πολιτικό στραβισμό να μένεις προσκολλημένος σε ξεπερασμένες εκτιμήσεις μόνο και μόνο για να μην σε πουν "κωλοτούμπα". Όπως θα έλεγε, άλλωστε, κι ο Τσέρτσιλ, "επιτυχία είναι να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου". Αρκεί να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να μην τα αγιοποιούμε...

Σκοταδελλάδα...

Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο απλή αν ήμουν σκοταδιστής. Δεν θα χρειαζόταν να κρίνω κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αλλά θα τους τσουβάλιαζα όλους σε κατηγορίες- κατά βάση σε καλούς και κακούς- κι αναλόγως θα πορευόμουν. Όλοι οι "γύφτοι", για παράδειγμα, σκοτώνουν παιδιά, εμπορεύονται ναρκωτικά και ζουν μέσα στη βρόμα. Κανένας άλλος άνθρωπος- αν υποθέσουμε πως ένας σκοταδιστής συμπεριλαμβάνει τους ρομά στο ανθρώπινο είδος- δεν σκοτώνει παιδιά, δεν εμπορεύεται ναρκωτικά και δεν ζει μέσα στη βρομιά...

Παρομοίως, όποια γυναίκα κάνει έκτρωση είναι τουλάχιστον πουτάνα και δολοφόνος- ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο προβαίνει σε αυτή την ενέργεια. Και, "φυσικά", κάθε "αδερφή" ζει μέσα στην ανωμαλία κι αποτελεί κακό παράδειγμα για τα παιδιά των νοικοκυραίων, για την ανατροφή των οποίων φαίνεται πως οι τελευταίοι έχουν μόνο παρεμπίπτουσα αρμοδιότητα...

Δεν θα μπω στη διαδικασία να μετρήσω πόσοι Έλληνες πιστεύουν τα παραπάνω κι ακόμα χειρότερα. Αν κρίνω, πάντως, από όσα διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι και λίγοι. Όπως κι αν έχει, κι ένας να πιστεύει εν έτει 2017 ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα ή να διάγει το βίο του με στερεότυπα όπως αυτά που αφορούν τους ρομά είναι αρκετός για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι πηγαίνει στραβά (και) στην ελληνική κοινωνία...

Βεβαίως κι ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει σε ό,τι θέλει και να το επικοινωνεί χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό μέσο. Σε μια εποχή, ωστόσο, που οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται ολοένα και περισσότερο στο βωμό μιας ουτοπικής ασφάλειας δεν βοηθάμε τον κόσμο να γίνει ειρηνικότερος διακρίνοντας τους ανθρώπους όχι με βάση την ατομική τους αξία, αλλά το χρώμα, τη ράτσα ή το σεξουαλικό τους προσανατολισμό...

Μερικοί, μάλιστα, βλέπουν τη γελοιότητα πάντοτε στους άλλους κι όχι όταν κοιτούν τον καθρέφτη τους. Βρίσκω, για παράδειγμα, γκροτέσκο το θέαμα του "gay pride", αλλά το ίδιο κωμικό βρίσκω και μερικές χιλιάδες να ακολουθούν μια εικόνα και να τη φιλούν σαν να φιλούσαν τα παιδιά τους. Καθείς, επομένως, και οι ορέξεις του κι αλίμονο αν βάλουμε όριο στο πώς επιθυμεί να τις εκφράσει, εφόσον δεν φτάνει έως τη βία...

Το μέτρο ενδεχομένως να χάνεται όταν ένας άνδρας φορά φτερά και πούπουλα γιατί με αυτά αισθάνεται πιο άνετα με τη σεξουαλικότητά του ή όταν ένας πιστός σταυροπροσκυνά τα κόκαλα ενός αγίου. Τα δικαιώματά μας, όμως, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους υπερβολές, αλλά μόνο όταν προσπαθούμε να επιβάλλουμε το γούστο μας- είτε είναι πλειοψηφικό είτε όχι- στους γύρω μας. Κι αν η κόλαση είναι οι άλλοι, η μισαλλοδοξία που παράγουμε πρώτα τη δική μας κρίση θολώνει πριν σκοτεινιάσει την κοινωνία μας...

Ο Αλέξης αγαπά τον Κόρμπιν, αλλά τον κερατώνει με την Μέι...

Την ίδια ώρα που ο Αλ. Τσίπρας στηρίζει τον σοσιαλιστή με την πραγματική έννοια του όρου Τζέρεμι Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία κόβει εκ νέου τις συντάξεις και παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Πολιτική σχιζοφρένεια; Τακτική οπισθοχώρηση θα σου απαντήσουν τα 'παπαγαλάκια' τού Μαξίμου, τα οποία από τις πολλές κωλοτούμπες έχουν ζαλιστεί σε βαθμό που δεν μπορούν να δουν μια στρατηγική οπισθοχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ακόμα κι όταν βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους. Κάθε ημέρα που περνά ο ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίζει την Αριστερά περισσότερο κι εκείνα σου μιλούν ακόμα για χρέος, ποσοτικές χαλαρώσεις κι εξόδους στις αγορές, που ούτε αυτές έρχονται...

Ας υποθέσουμε πως ο Τζέρεμι Κόρμπιν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση κι επέβαλλε ένα πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης που για το ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μόνο στα χαρτιά. Πώς θα βοηθούσε αυτό την Ελλάδα να απαλλαγεί από τη λιτότητα τη στιγμή που η Μεγάλη Βρετανία έχει επιλέξει να φύγει από την ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση να θυσιάσει και τον τελευταίο Έλληνα στο βωμό τής παραμονής σε αυτή; Όταν έχεις μετατρέψει την παραμονή σου στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ σε ακρογωνιαίο λίθο τής πολιτικής σου πώς είναι δυνατό να καρπωθείς οφέλη από εκείνους που προκρίνουν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο; Ο Αλ. Τσίπρας του 2015 έχει πολλές ομοιότητες με τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Ο Αλ. Τσίπρας του 2017 σχεδόν καμία. Αντιθέτως, του βρίσκω περισσότερες- γιατί οι πράξεις κι όχι τα λόγια έχουν σημασία- με την κοινωνικώς ανάλγητη Τ. Μέι και. κυρίως. τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και των δύο...

Ο Αλ. Τσίπρας είχε μιλήσει (και) για επιστροφή στην ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι αριθμοί δείχνουν να ευημερούν, μόνο που για μια ακόμα φορά έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε από αυτούς να εξυπηρετηθεί η ελίτ κι όχι ο λαός. Αργά ή γρήγορα, για παράδειγμα, θα δημιουργηθούν αρκετές νέες θέσεις εργασίας, οι οποίες ωστόσο θα είναι κακοπληρωμένες και με όρους εργασιακού μεσαίωνα. Η Ελλάδα, επίσης, θα επιστρέψει στις αγορές και θα εισρεύσει νέο χρήμα από το οποίο, όμως, θα επωφεληθούν κατά βάση πάλι εκείνοι που δεν πληρώνουν φόρους. Για το ότι οι εφοπλιστές δεν έχουν φορολογηθεί ούτε με ένα ευρώ παραπάνω δεν μας φταίει ο Β. Σόιμπλε, έτσι δεν είναι; Όπως κι αν έχει, οι υποχωρήσεις τις οποίες έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση θυμίζουν πλέον ελέφαντα στο δωμάτιο. Κι αυτός δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από δηλώσεις στήριξης των Βρετανών Εργατικών ή όποιων άλλων θυμίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ ποιος ήταν και πώς κατάντησε...

 

Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κρατά τον Γιάνη στον πάγκο...

Δεν ξέρω πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, αλλά όταν κάποτε επιχειρήσουμε την αξιολόγηση της πρωθυπουργίας Τσίπρα θα πρέπει να σταθούμε στο κομβικό της σημείο, ανεξαρτήτως πάλι του πότε αυτό έφτασε. Αφορά την απόφαση του πρωθυπουργού να συμβιβαστεί με τους δανειστές όχι ως τακτική, αλλά ως στρατηγική υποχώρηση...

Οι Γερμανοί και το ΔΝΤ θα συνεχίζουν να απαιτούν κι άλλα μέτρα κι άλλα τόσα όσο γνωρίζουν ότι στην Αθήνα βρίσκεται μια κυβέρνηση η οποία δεν προτίθεται πλέον- αν υπήρχε κι αρχικώς αυτή η πρόθεση- να έρθει σε ρήξη μαζί τους. Όταν είσαι ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός και κατεβαίνεις να παίξεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης με το σκεπτικό να βάλεις ένα γκολ και ύστερα να κλειστείς στην άμυνα, δίχως να έχεις αποφασίσει πώς θα αντιδράσεις στο πιθανότερο σενάριο, στο να 'φας', δηλαδή, πρώτος γκολ, είναι λογικό να φύγεις από το γήπεδο με πεντάρα στην πλάτη σου...

Ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος για τους δανειστές γιατί περνά μέτρα που υπό άλλες κυβερνήσεις θα προκαλούσαν κοινωνική αναστάστωση, ωστόσο έχει απολέσει και δικαίως την εμπιστοσύνη τού ελληνικού λαού, η απογοήτευση του οποίου για εκείνον είναι έκδηλη. Κι αν δεν είχε την ιστορική τύχη βασικός πολιτικός του αντίπαλος να ήταν κάποιος όπως ο άθλιος Κούλης, με τόσους σκελετούς στη ντουλάπα του, η αποκαθήλωσή του θα ήταν βέβαιη και γρήγορη...

Για την πλειονότητα των πολιτών, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγεί πρώτο κόμμα, ο Αλ. Τσίπρας δεν έφερε τη νέα μεταπολίτευση, αλλά συνεχίζει την παλιά, παίζοντας εκών άκων το παιχνίδι με τους όρους τής ελίτ. Στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου χτίζουν κράτος στο 'πρότυπο' του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που υποτίθεται πως είχαν κλειστεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Ο μόνος που συμμετείχε σε αυτήν την κυβερνητική περιπέτεια της Αριστεράς κι ο οποίος θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα μοιάζει να μην έχει αποφασίσει τι θέλει να κάνει ακριβώς. Αναφέρομαι στον Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος παρά την προφανή του αυταρέσκεια κι έμφαση στη δραματοποίηση είναι ο μόνος που μπορεί να καυχιέται πως διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα που άλλοι έχουν από καιρό απολέσει. Οφείλει, ωστόσο, να βάλει για λίγο στην άκρη το ναρκισσισμό του και να συνειδητοποιήσει ότι καλά είναι τα ευρωπαϊκά κινήματα κατά της λιτότητας, όπως το δικό του DiEM 25, αλλά η μάχη στην Ελλάδα θα κερδηθεί εδώ κι όχι σε συνέδρια στο Βερολίνο...

Αναγνωρίζοντας κι ο ίδιος τα διαπραγματευτικά του λάθη το 2015, τα οποία είναι λογικά για κάποιον που δεν είχε ιδέα για το πώς παίζεται το πολιτικό παίγνιο, καλείται να παίξει το ρόλο του στα ελληνικά πράγματα, όχι ως ο μεσσίας που κατάληξε απωλωλός πρόβατο, αλλά ως ο οικονομολόγος που ήταν από τους λίγους που ανέλυσαν σωστά το πρόβλημα από την αρχή κι ο οποίος διαθέτει ρηξικέλευθες προτάσεις για την αντιμετώπισή του. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κρατά τον Γιάνη Βαρουφάκη στον πάγκο ούτε εκείνος να αρνείται να ξαναφορέσει φανέλα βασικού γιατί την πρώτη φορά έγινε αλλαγή...

 

Δεν χρειάζεται ν΄ ακούς Καζαντζίδη για να είσαι προδομένος...

Κάθε κράτος που αναλαμβάνει τη δωρεάν εκπαίδευση της νέας γενιάς του είναι λογικό να περιμένει πως αυτή θα του το ανταποδώσει στην ενήλικη ζωή της προσφέροντας εργασία και παράγοντας πλούτο στην πατρίδα της. Θα μπορούσε, άλλωστε, να θεωρηθεί το ελάχιστο πατριωτικό καθήκον που είναι σε θέση να εκπληρώσει ο κάθε πολίτης. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν είναι μια συνηθισμένη χωρά για να κριθεί με βάση κανόνες που ισχύουν σε αναπτυγμένα κράτη, ώστε να υποθέσουμε πως το καζάκειο θεώρημα περί προδοτών βασίζεται στην πραγματικότητα...

Κατ' αρχάς η δημόσια εκπαίδευση στην πατρίδα μας δεν είναι τόσο δωρεάν όσο παρουσιάζεται. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως οι Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό για να βιοποριστούν με αξιοπρέπεια δεν προδίδουν γιατί απλούστατα έχουν νωρίτερα προδοθεί...

Η Ελλάδα δεν τρώει <απλώς> τα παιδιά της, τα κατασπαράζει και φτύνει και το κουκούτσι. Στον τόπο που είναι πρωταθλητής Ευρώπης στην ανεργία, στο ρουσφέτι, στην αναξιοκρατία και στη λαμογιά θα πρέπει να θεωρείται ηρωισμός για έναν νέο με ακαδημαϊκά προσόντα κι όρεξη για δουλειά να μείνει σε αυτόν για να πολεμήσει εκείνον που εχει μπάρμπα στην Κορώνη και είναι γενικότερα πιο διαχειρίσιμος για τα αφεντικά του αντί να καταλάβει με το σπαθί του ένα καλό πόστο στο εξωτερικό. Αν το έβρισκε στην Ψωροκώσταινα θα έμενε πολύ ευχαρίστως εδώ, αλλά πού να το ξέρουν αυτό όσοι μιλούν για ξενιτιά χωρίς να έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτή παρά μόνο από τα φωσκολικά σενάρια που ερμήνευαν στη μεγάλη οθόνη...

Για να είναι κανείς βασανισμένος μετανάστης δεν χρειάζεται να δουλεύει ως ανθρακωρύχος, να ακούει Καζαντζίδη ή να να μένει σε μια τρώγλη με άλλους δέκα και να στέλνει εμβάσματα στην οικογένειά του. Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους και το είδος τής μετανάστευσης. Το ότι οι νέοι μας που ζουν στην αλλοδαπή δεν είναι αποκλειστικώς ανειδίκευτοι εργάτες ή δεν έχουν προϋπηρεσία σε βαριές δουλειές δεν σημαίνει κι ότι θα πρέπει να απολογούνται για τα πτυχία τους ή για το ότι τους έλαχε να είναι η πρώτη γενιά που θα τα βγάλει πέρα δυσκολότερα από τους γονείς της...

Ο Κ. Καζάκος κι ο κάθε Καζάκος μπορεί από την άνεση που του προσφέρει ο άνω των 4.000 μισθός του το μήνα να ξεχωρίζει προδότες και πατριώτες με την ευκολία που το έκανε και στις παλιές ταινίες. Μόνο που θα ήταν εντιμότερο ως άνθρωπος μια γενιάς που χρεοκόπησε τη χώρα- έστω κι αν δεν του καταλογίζω προσωπική ευθύνη γι' αυτό- αντί να μοιράζει αφορισμούς να ζητά συγχώρεση...

 

Λογικό οι σκοταδιστές να μισούν το Λονδίνο...

Δεν έχω ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές τού πλανήτη, αλλά από όσες έχω επισκεφθεί το Λονδίνο παραμένει η αγαπημένη μου. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στη βρετανική πρωτεύουσα δεν είναι τα θέατρα, οι παμπ ή τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ, αν και τίποτα από όλα αυτά δεν με αφήνει ασυγκίνητο, αλλά ο γνήσιος κοσμοπολιτισμός της...

Αποδώστε τον, αν θέλετε, στο ότι η Μεγάλη Βρετανία υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη επί αιώνες, αλλά όπως κι αν έχει η λονδρέζικη πολυπολιτισμικότητα είναι αξιοθαύμαστη. Αξιοθαύμαστη για όλους εκτός από εκείνους που υποθάλπουν ή τρέφονται από το σκοταδισμό. Και δεν αναφερόμαι μόνο στους τζιχαντιστές, αλλά και σε χριστιανούς τύπου Τραμπ, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία για να μας θυμίζουν πως η ρητορική τους έρχεται κατευθείαν από το μεσαίωνα...

Δεν είναι τυχαίο για όλα αυτά και για πολλά άλλα ότι το Λονδίνο αποτελεί την <αγαπημένη> πόλη των απανταχού φονταμενταλιστών. Τους είναι ακατανόητο να βλέπουν χριστιανούς, μουσουλμάνους, ινδουιστές, βραχμάνους, εβραίους, άθεους να περπατούν στους ίδιους δρόμους δίχως να βρίζουν, πολλώ δε μάλλον να σφάζουν ο ένας τον άλλο. Αν υπάρχει ένα ζωντανό παράδειγμα του ότι η συνύπαρξη των πολιτισμών δεν αλλοιώνει, αλλά εμπλουτίζει την εθνική ταυτότητα αυτό δεν είναι άλλο από το Λονδίνο...

Από την προσωπική μου εμπειρία 15 χρόνων που πηγαινοέρχομαι στο Νησί δεν έχω διαπιστώσει καμία υποταγή των Βρετανών στους <ξένους> κι εξαφάνισή τους από το χάρτη λόγω της παρουσίας πολλών ανθρώπων που είτε οι ίδιοι είτε οι γονείς τους δεν γεννήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Το φλέγμα και η ψυχραιμία τους παραμένουν αναλλοίωτα...

Φυσικά και το Λονδίνο δεν είναι ο επί γης παράδεισος: οι ταξικές, θρησκευτικές και φυλετικές ανισότητες είναι παρούσες, σε διαφορετική περίπτωση δεν θα βρίσκονταν κάθε τρεις και λίγο κάποιοι μανιακοί να σκορπίζουν τον θάνατο. Αυτές, ωστόσο, δεν θα αντιμετωπιστούν ούτε με το Brexit ούτε με το κλείσιμο των συνόρων ούτε με το να μετατραπεί μια μητρόπολη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο. Δεν υποτιμώ την αξία των μέτρων ασφαλείας, αλίμονο όμως αν πιστεύουμε ότι ο φανατισμός καταπολεμάται πρωτίστως με τα όπλα. Θα ήταν πολύ βολικό, αλλά είναι επίσης και ουτοπικό...

Τον ιδεολογικό εχθρό σου τον αντιμετωπίζεις με επιχειρήματα και, κυρίως, φροντίζεις πρώτα εσύ ο ίδιος να είσαι συνεπής σε όσα διακηρύσσεις. Οταν μιλάς, για παράδειγμα, για δημοκρατία, ελευθερία και ισότητα οφείλεις πρωτίστως να τις εφαρμόζεις στη δική σου γεωγραφική επικράτεια πριν τις εξάγεις ως προκάλυμμα του ιμπεριαλισμού σου. Σε διαφορετική περίπτωση δίνεις πάτημα στους δολοφόνους να ισχυρίζονται πως με την τρομοκρατία πολεμούν την αδικία κι αυτός ο ισχυρισμός τους να πιάνει τόπο σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού από τους λούμπεν και τους θρασύδειλους... 

Αρνιόμαστε να Σε ξεχάσουμε…

Απ’ τα χρώματα της άνοιξης παίρνει κουράγιο το καλοκαίρι για να φανεί μέσα απ΄ τη σχισμή τού σύννεφου,

χτυπώντας ντροπαλά την θύρα για να πάρει τη σειρά του στην αδιάκοπη αλληλουχία των στιγμών.

Ο χρόνος δεν σταθμεύει, δεν έχει καιρό για χάσιμο, σαν το ποτάμι δεν θρηνεί τα νερά που έχασε παρά καλωσορίζει τα επόμενα.

Ο χρόνος δεν χαίρεται ούτε λυπάται, δεν έχει ανάγκη τα αισθήματα των θνητών για να νιώθει ζωντανός.

Είναι εδώ θες δεν θες, κάποτε καλοδεχούμενος επισκέπτης κι άλλοτε απρόσκλητος ληστής.

Ο χρόνος, όμως, δεν είναι ανίκητος, δεν σκορπίζει στο βαρύ ή γοργό του βήμα ό,τι κι αν συναντήσει.

Ναι, συντρίβει τις τετριμμένες καρδιές, συνθλίβει τις κοινότοπες αναμνήσεις, διαλύει τις αδύναμες ψυχές κι αυτό του δίνει την απληστία που χρειάζεται κάθε ασήμαντος για να αισθάνεται δυνατός.

Ο χρόνος, όμως, παγώνει μπροστά στην θέα και μόνο των ανθρώπων που φέρνουν αντίσταση στην αμνησία, που περιφρονούν την αδικία, που δεν καταδέχονται να προχωρούν λησμονώντας ούτε να γονατίζουν εκλιπαρώντας για το έλεος λιπόψυχων θεών.

Τι κι αν πέρασαν εφτά χρόνια, τι κι αν περάσουν οχτώ ή δεκαοχτώ.

Δεν χάνεις το στασίδι Σου στα όνειρά μας, κυκλοφορείς σ’ αυτά σαν στο σπίτι Σου, γιατί είναι το μόνο σπίτι που μας απόμεινε να μοιραζόμαστε.

Μιλάς, γελάς και δακρύζεις σαν να Σου ‘χουν κλέψει μόνο το κορμί μα όχι και τη ζεστασιά του.

Κι όσοι έχουμε μείνει πίσω να προσδοκούμε τα μεγαλύτερα των θαυμάτων, τα ανθρώπινα, υπόσχεση Σου δώσαμε, υπόσχεση Σου δίνουμε και θα Σου δίνουμε στην αιωνιότητα ότι Εσύ γιάνεις ό,τι έχει ξεφύγει απ’ τη φθορά, Εσύ μας κρατάς όρθιους στον ανεμοστρόβιλο, μας συντροφεύεις στις ακοίμητες ώρες τής μοναξιάς, μας κρατάς απ’ το χέρι κι ασπιδώνεσαι για να κρατάς μακριά μας τα θεριά.

Κι αν κάπου κάπου τρυπώνει η θλίψη κι εκβιάζει να τη φιλοξενήσουμε, το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους μας ότι οι βράχοι που έστησες για να δαμάζουν τα κύματα, οι βράχοι που μεγάλωσες για να σκεπάζουν τις τσουκνίδες, οι βράχοι που αγάπησες για να συγχωρούν τα ερπετά γελούν με την αποκοτιά των ανέμων, που κομπάζουν πως θα λυγίσουν ό,τι εσύ έφτιαξες αλύγιστο.

Αρνιόμαστε να Σε ξεχάσουμε, όπως η ευτυχία αρνιέται να εγκαταλείψει το δευτερόλεπτο που την τύλιξε και την έκανε να πιστέψει ότι το κουβάρι δεν λύνεται όταν δεν θέλει να λυθεί...

ΔΟΛιοι και MEGAλοι μιντιάρχες, στο facebook είναι η αλήθεια...

Δεν μπορώ να πω, έχει το ενδιαφέρον της η μάχη για τον έλεγχο παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης, όπως το MEGA κι ο ΔΟΛ, από επιχειρηματίες με ξεκάθαρη κλίση είτε προς την κυβέρνηση είτε προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Το μιντιακό σκηνικό είναι ολοφάνερο ότι αλλάζει, αν και στη σύλληψή του παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο με το το προηγούμενο, αφού η διαπλοκή απλώς αλλάζει μάσκες στην προσπάθειά της να ελέγχει την πολιτική εξουσία. Μήπως, όμως, όλος αυτός ο ανταγωνισμός είναι άνευ ουσίας; Μήπως, δηλαδή, Μαρινάκης- Σαββίδης- Βαρδινογιάννης- Μελισσανίδης κι όλα τα άλλα καλά παιδιά βγάζουν ο ένας τα μάτια τού άλλου για προϊόντα- δυστυχώς έτσι κατάντησε η ενημέρωση της κοινής γνώμης- τα οποία είναι πλήρως απαξιωμένα από το λαό;...

Αν οι μιντιάρχες, παλιοί και νέοι, ήταν τόσο έξυπνοι όσο καμώνονται πως είναι θα είχαν πιάσει το νόημα ήδη από το δημοψήφισμα. Αν τα συμβατικά μίντια διέθεταν πραγματική επιρροή, το "ναι" θα είχε επικρατήσει με σταλινικό ποσοστό. Συνέβη, ωστόσο, το ακριβώς αντίθετο, πετώντας τη συστημική προπαγάνδα στο καλάθι των αχρήστων. Δεν θυμάμαι, επίσης, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα κάποιον σαραντάρη, πολλώ δε μάλλον νεώτερο, να διαβάζει εφημερίδα- ακόμα κι αθλητική- ή περιοδικό, ενώ ακόμα και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, όπως φαίνεται κι από σχετικές έρευνες, ναι μεν παρακολουθούνται περισσότερο, αλλά η επίδρασή τους στη διαμόρφωση πεποιθήσεων είναι ελάχιστη, αφού η αξιοπιστία τους είναι μηδενική...

Η επαγγελματική δημοσιογραφία, αν θεωρήσουμε επαγγελματισμό την παραγωγή- αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων και τις δημόσιες σχέσεις, έχει χάσει, και δικαίως, την εμπιστοσύνη των πολιτών. Όποιος, επομένως, δεν θέλει να σκορπά τα λεφτά του σε ανούσιες επενδύσεις θα ήταν προτιμότερο να τα διοχετεύσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου εκεί παίζεται πλέον το παιχνίδι τής επικοινωνίας...

Είναι πολύ πιθανότερο κάποιος να πιστέψει μια είδηση την οποία κοινοποιεί ένας φίλος του στο facebook, ανεξαρτήτως της πηγής προέλευσής της, παρά κάτι που διαβάζει πρωτογενώς σε μια ιστοσελίδα. Φυσικά η αποκαλούμενη "δημοσιογραφία των πολιτών" αρκετές φορές μοιάζει σαν να εμπιστεύεσαι τη ζωή σου περισσότερο σε ένα μέντιουμ παρά σε ένα γιατρό, αλλά μαρτυρά, αν μη τι άλλο, και την αηδία τού λαού για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας...