Το... λιβανίζειν εστί φιλοσοφείν

Η κεντρική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον μετέτρεψε από κόμμα τού 3% σε κόμμα εξουσίας, ήταν το σκίσιμο των μνημονίων. Αντί γι' αυτό ψήφισε άλλα δύο. Η δεύτερη βασική του δέσμευση ήταν πως θα χτυπούσε τη διαπλοκή. Άλλωστε γι' αυτό δεν χρειαζόταν την έγκριση των δανειστών, την οποία πάντως είχε αφού τα συμφέροντά τους σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς συγκρούονταν με τα αντίστοιχα των εγχώριων διαπλεκόμενων...

Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση τα έχει πάει καλύτερα, μολονότι έχει υποστεί και τις ήττες της, όπως στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εκείνους που συγκροτούσαν τη μιντιακή διαπλοκή βρίσκονται σε φάση ακούσιας απόσυρσης προκειμένου τουλάχιστον να σώσουν το τομάρι τους ύστερα από την απώλεια της εξουσίας που απολάμβαναν επί δεκαετίες...

Τότε γιατί ο γράφων και πολλοί άλλοι που προσδοκούσαμε την ανατροπή αισθανόμαστε ένα βάρος στην καρδιά, δεν βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει κι αντικρίζουμε το ποτήρι μιοσοάδειο κι όχι μισογεμάτο; Γιατί είναι αντιληπτό στο παρασκήνιο και λίαν συντόμως θα αποκαλυφθεί σε όλες του τις διαστάσεις και στο προσκήνιο ότι η κυβέρνηση στήνει τη νέα διαπλοκή μαζί, μάλιστα, με ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ Αριστεροί, αλλά που ήξεραν και ξέρουν να προσαρμόζονται στις ανάγκες των καιρών- είναι ένας πιο ευγενικός τρόπος να τους περιγράψω από το να τους πω τυχοδιώκτες...

Θα ήμουν, δηλαδή, ικανοποιημένος αν οι νέας- παλιάς κοπής νταβατζήδες ήταν Αριστεροί ή, έστω, Έλληνες; Όχι βεβαίως, αφού το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι το σπάσιμο της εξάρτησης πολιτικής-ΜΜΕ-τραπεζών-μεγαλοεπιχειρηματιών κι όχι η συνέχισή της με ανθρώπους με αριστερό έστω παρελθόν. Μόνο που είναι ακόμα αποκρουστικότερος ο συναγελασμός εκείνων που υποτίθεται πως ήθελαν να φέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα με αυτούς που μπορούν να πουλήσουν και τη μάνα τους στο διάβολο για λίγα φράγκα ή ρούβλια παραπάνω...

Όταν ξέσπασε η κρίση είχα την κρυφή ελπίδα πως τουλάχιστον θα ερχόταν ένας εξορθολογισμός στο χώρο των ΜΜΕ, θα αποσύρονταν από αυτόν όσοι λαθροβιούσαν με κρατικό χρήμα κι αν δεν δημιουργούνταν νέες, τουλάχιστον θα έμεναν ζωντανές οι υγιείς δυνάμεις. Κούνια που με κούναγε! Χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα πεθαίνουν σε αυτήν τη χώρα και οι τελευταίες γνησίως δημοσιογραφικές εστίες- αυτές, δηλαδή, που παλεύουν ακόμα να αποκαλύπτουν ό,τι κάποιοι θέλουν να αποκρύβουν- κι αντικαθίστανται πλήρως από τις δημόσιες σχέσεις. Οι ρεπόρτερ παραγκωνίζονται για να βρουν χώρο να αναπνεύσουν σαπρόφυτα της διαπλοκής, γλείφτες, ορντινάντσες, ρουφιάνοι και μετριότητες που για να φαίνονται σημαντικότερες από ό,τι είναι μειώνουν τους άλλους γύρω τους. Για όλους αυτούς το λιβανίζειν κι όχι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν είτε από ανασφάλεια είτε από αυτογνωσία για τις περιορισμένες τους δυνατότητες...

Το τι θα διαβάζει, θα ακούει, θα βλέπει ο πολίτης εξαρτάται όλο και περισσότερο από ανθρώπους που δεν έχουν κάνει ούτε ένα ρεπορτάζ στη ζωή τους, από τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας με μπαρμπάδες στην Κορώνη, που αν δούλευαν όσο αμπελοφιλοσοφούν πίνοντας τα ποτάκια τους και καπνίζοντας τα πουράκια τους η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει μνημόνια, από αγνώμονες που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Οι Κρητικοί λένε "καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις" ως καμπανάκι για εκείνους που μέσα στη μέθη ακόμα και της πιο ασήμαντης εξουσίας πιστεύουν ότι θα την απολαμβάνουν για πάντα δίχως καμία επίγνωση της γελοιότητας της λιμοκοντόρικης ύπαρξής τους...    

Άνισος ήταν ο Ανδρέας, ο Μητσοτάκης υπήρξε προδότης και υποκριτής...

Η Ελλάδα αποτελεί μια ευρωπαϊκή, αν όχι και παγκόσμια, πρωτοτυπία από την αρχή μέχρι το τέλος της. Σε αυτή τη χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας, για παράδειγμα, οι νεκρολογίες ταυτίζονται με τις αγιογραφίες λόγω της στρεβλής αντίληψης ότι ο νεκρός πάντοτε δεδικαίωται. Δεν αντιλέγω πως ο Κ. Μητσοτάκης υπήρξε μία από τις εμβληματικότερες προσωπικότητες της μεταπολεμικής και μεταδικτατορικής Ελλάδας κι ότι κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων παρουσίας στο δημόσιο βίο της χώρας μπορεί να είπε και να έκανε και κάποια πράγματα καλά, αν και δυσκολεύομαι να τα εντοπίσω...

Όταν, όμως, η πορεία ενός ανθρώπου μπαίνει στη ζυγαριά, τότε αυτή εξ ανάγκης κάπου γέρνει και στην περίπτωση Μητσοτάκη η αποτίμηση του έργου του είναι αρνητική. Γι' αυτό, άλλωστε, και σε αντίθεση με ό,τι συνέβη με τον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο, τον Ανδρ. Παπανδρέου, λίγοι είναι εκείνοι που θρηνούν την εκδημία του κι ακόμα λιγότεροι αν βγάλουμε από την εξίσωση τα βαφτιστήρια κι όσους άλλους ευεργέτησε με κρατική θέση ή και με φιλοδωρήματα αυτός ο κατά τα άλλα αντικρατιστής...

Την τελευταία 20ετία, εκμεταλλευόμενος τη βιολογική απουσία τού Ανδρ. Παπανδρέου, κι ως ένας από τους ελάχιστους επιζώντες μιας πολύ σκοτεινής περιόδου ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να ξαναγράψει την ελληνική Ιστορία και, κυρίως, να απαλλάξει τον εαυτό του από τη μεγάλη του ευθύνη για την αποστασία τού 1965 και τα όσα την ακολούθησαν. Ήταν τότε που μαζί με άλλους αποστάτες τής Ένωσης Κέντρου συνέβαλε στην πτώση τής δημοκρατικώς εκλεγμένης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, η οποία οδήγησε στη δικτατορία...

Μπορεί να πρόδωσε γιατί φοβόταν πως έχανε το τρένο τής διαδοχής από τον γιο τού "Γέρου τής Δημοκρατίας", γιατί ήταν πιστός στο Παλάτι και στους Αμερικανούς ή για όλα αυτά και για τα φράγκα. Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, πάντως, ένα είναι σίγουρο, ότι ήταν φτηνοί και χυδαίοι. Γι' αυτό κι ο χαρακτηρισμός τού Εφιάλτη θα τον συνοδεύει στην αιωνιότητα...

Δεν είναι τούτη η ώρα η κατάλληλη για να σχολιάσω το πώς ο Κ. Μητσοτάκης, όπως εξάλλου και οι περισσότεροι πολιτικοί, κληροδότησε την πολιτική στα παιδιά του πλουσιότερος από όσο ήταν όταν μπήκε σε αυτή. Είναι κρίμα, για παράδειγμα, που ο Μ. Χριστοφοράκος της Siemens δεν θα μπορέσει να παραστεί στην κηδεία ενός πολύ καλού του φίλου και να μας δώσει ορισμένες εξηγήσεις, όπως άλλωστε κι ο προσφάτως επίσης αποδημήσας Αρ. Αλαφούζος για να μας μιλήσει για παλιότερους οικονομικούς εκβιασμούς κι εξωχώριες εταιρείες...

Θα σταθώ, ωστόσο, στο μύθο πως αν ο "επίτιμος" κατάφερνε να ολοκληρώσει το έργο τής τριετίας 1990- 1993 η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Κατ' αρχάς ο εκλιπών, μολονότι διαπρύσιος κήρυκας του νεοφιλελευθερισμού όσον αφορά τα εισοδήματα των μη φίλων του, υπήρξε από τους μεγαλύτερους κρατιστές στην πράξη για τον ίδιο και τους φίλους του. Κάντε ένα "τουρ" στο Δημόσιο και ρωτήστε πόσους χρωστούν την θεσούλα τους στην "Αγία Οικογένεια" και οι πιο αφελείς ανάμεσά σας θα εκπλαγούν από τις απαντήσεις που θα λάβουν. Για να μην μνημονεύσω πόσες συντάξεις λάμβανε αυτός ο δήθεν "μαχητής" τού εξορθολογισμού τού συνταξιοδοτικού συστήματος και η υποκρισία λάμψει περισσότερο...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιδίωξε να επιβάλει τον θατσερισμό κατά την πρωθυπουργική του θητεία ώστε να απαλλαγούμε κάποια ημέρα από αυτόν, αλλά για να κρατήσει στους αιώνες των αιώνων ζωντανή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η οποία αποτελεί διαχρονικά τη ρίζα τής λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων προκειμένου να απαλλάσσονται οι ελίτ. Κι αν ακόμα πιστέψουμε ότι οι αθρόες απολύσεις κι αποκρατικοποιήσεις συνιστούν τη συνταγή για τη μελλοντική μας ευτυχία, γιατί θα πρέπει να θαυμάζουμε πολιτικούς οι οποίοι απέτυχαν να ολοκληρώσουν το όραμά τους, αποδίδοντας την ευθύνη στις κοινωνικές αντιδράσεις; Πόσο αντιλαϊκιστές και μεταρρυθμιστές είναι, εν τέλει, εκείνοι που λυγίζουν κάτω από το βάρος τού πολιτικού κόστους, έστω κι αν έδωσαν κάποιες μάχες οπισθοφυλακών με αυτό;...

Για όλα αυτά, επομένως, και για πολλά άλλα τολμώ να γράψω πως σε αντίθεση με τον Ανδρ. Παπανδρέου ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν άνισος, αλλά προδότης, φαύλος και ιδεοληπτικός. Κι ως τέτοιος παραδίδεται κι από την πλειονότητα του ελληνικού λαού στην κρίση τής Ιστορίας...

 

 

Φιλελεύθεροι μέχρι να τους πεις φασίστες...

Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο καθένας μας διαθέτει εύκολη πρόσβαση στο δημόσιο λόγο. Αυτό είναι λογικό, λογικότατο να ανησυχεί, σε βαθμό πανικού, όσους μέχρι σήμερα διέθεταν με το χρήμα και την εξουσία τους προνομιακή πρόσβαση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Μέσα στην απληστία της η παγκοσμιοποίηση λησμόνησε πως δημιουργεί και παράθυρα ελευθεροτυπίας, τα οποία παρέμεναν για αιώνες θεόκλειστα...

Υπέθεσε πως το πόπολο δεν θα έκανε τίποτα άλλο στο διαδίκτυο από το να αγοράζει, να απορροφά το κάθε είδους μάρκετινγκ και προπαγάνδα και να διασκεδάζει δίχως να πολυσκέφτεται. Κι αυτό όντως ισχύει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μόνο που το ίντερνετ, χωρίς πιθανόν να το θέλουν οι δημιουργοί του, μετατράπηκε και σε ένα προνομιακό πεδίο ελεύθερης έκφρασης για όλους εκείνους που υπό άλλες συνθήκες θα καταδικάζονταν σε ισόβια δημόσια σιωπή γιατί οι απόψεις ή οι γνώσεις τους είναι αιρετικές κι επικίνδυνες για τις ελίτ...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν με εκπλήσσει το ότι στον κυβερνοχώρο έχουν βρει αποκούμπι κι εκείνοι που απλώς θέλουν να δυσφημούν, να αισχρολογούν και να υβρίζουν μόνο και μόνο για να αισθάνονται λιγότερο μόνοι πίσω από τη χλαίνη τού κομπλεξισμού τους. Είναι, επίσης, δυνατό να διατυπώνονται και γνώμες ή ιδέες οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν περιθωριακές, λούμπεν ή που απηχούν τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας...

Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και το σχόλιο του Γιώργου Φιλιππάκη για τον Γ. Στουρνάρα. Θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά: η δολοφονία τού όποιου Παπαδήμιου ή του όποιου Στουρνάρα δεν φοβίζει το σύστημα. Αντιθέτως το ισχυροποιεί κι αν θέλετε ένα επίκαιρο ιστορικό παράδειγμα πάρτε το Μάη τού 1968, ο οποίος οδήγησε στην επανεκλογή Ντε Γκολ κι όχι στην αταξική κοινωνία...

Δεν θα υπερασπιζόμουν τη λογοκρισία στο facebook, στο twitter ή οπουδήποτε αλλού έστω κι αν διαθέταμε τα όσο το δυνατό πιο αντικειμενικά κι αμερόληπτα μέσα ενημέρωσης του κόσμου, τα οποία δεν φοβούνται να δαγκώνουν ακόμα και τα χέρια που τα ταΐζουν. Ακόμα και τότε οι πολίτες θα έπρεπε να είχαν το δικαίωμα να κριτικάρουν κι αυτόν τον ίδιο τον παράδεισο. Αυτή είναι, άλλωστε, η πραγματική φύση τής δημοκρατίας...

Έλα, όμως, που έχουμε ακριβώς τα αντίθετα μέσα ενημέρωσης από τα ιδανικά που περιέγραψα: τα περισσότερα υφίστανται ή δημιουργούνται δίχως να υπάρχει κάποιο σχετικό ενδιαφέρον από το κοινό, αποκλειστικώς για να εξυπηρετήσουν πολύ συγκεκριμένα κομματικά κι επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι αυτό αφορά τόσο τα κυβερνητικά όσο και τα αντικυβερνητικά μίντια. Ρωτήστε οποιονδήποτε εργάζεται σε αυτά κι αν σας απαντήσει πως προτεραιότητά τους είναι η ελεύθερη ενημέρωση των Ελλήνων μοιραστείτε, παρακαλώ, αυτό το ανέκδοτο μαζί μου για να γελάσουμε όλοι μαζί...

Για κάθε δικαίωμα που υπερασπίζεσαι υπάρχει κάποιο άλλο που θυσιάζεις. Κανένα δεν έχει αποκλειστικώς θετικά στοιχεία για όλους. Στην προκειμένη περίπτωση από τη μία στέκεται το δικαίωμα του Γιώργου Φιλιππάκη να είναι λούμπεν κι από την άλλη βρίσκεται ο ορθός λόγος, ο οποίος πιστεύει ότι οποιοσδήποτε άλλος συνιστά θανάσιμο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή...

Θα μπορούσε, ωστόσο, η φράση Φιλιππάκη για τον κεντρικό τραπεζίτη από μόνη της να οπλίσει το χέρι κάποιου σε βάρος τού Γ. Στουρνάρα, ώστε ο δημοσιογράφος να θεωρηθεί ηθικός αυτουργός; 'Οχι! Το πολύ πολύ να λειτουργούσε ως επιπλέον επιχείρημα στο δικαστήριο για όποιον αποπειράτο κάτι τέτοιο. Κι αν κρίνω από όσους δεν έχυσαν δάκρυα λύπης για την απόπειρα εναντίον τού Λ. Παπαδήμιου, αλλά γιατί αυτή απέτυχε, τότε πρέπει τα αστυνομικά τμήματα και τα ποινικά δικαστήρια να κατακλυστούν με αυτόφωρα τις επόμενες ημέρες...

Αν επιθυμία τής ελίτ είναι να πολεμήσει την τρομοκρατία, δεν θα τα καταφέρει διώκοντας ή φυλακίζοντας όσους διάκεινται θετικώς προς αυτή. Αντιθέτως, θα την ενισχύσει μέσω της ηρωοποίησης ταξικά ασυνείδητων αντιλήψεων. Αν οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι και οι τραπεζίτες θέλουν να κυκλοφορούν δίχως την ανάγκη σωματοφυλάκων και να απολαμβάνουν του θαυμασμού τής κοινής γνώμης μπορούν πολύ απλά να ξεκινήσουν να υπηρετούν πρωτίστως το δημόσιο από το ιδιωτικό συμφέρον, δίχως ελιτισμό και χωρίς λαϊκισμό...

Ο Λ. Παπαδήμιος δεν στοχοποιήθηκε από ακραίους γιατί είναι καλό και μορφωμένο παιδί, αλλά γιατί συνέβαλε στη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού προκειμένου να μην χάσουν ούτε ευρώ οι ομόσταβλοί του. Με τη στοχοποίηση, ωστόσο, συλλήβδην των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οι δήθεν φιλελεύθεροι δεν κατορθώνουν τίποτα παραπάνω από το να πετούν τη μάσκα τού κεντρώου καθωσπρεπισμού και να αποκαλύπτουν πόσο πολλά τους συνδέουν στην πραγματικότητα με το φασισμό...

Με τη λογική ΣΚΑΙ, αν γίνει απόπειρα δολοφονίας Τσίπρα ο Αλαφούζος πρέπει να πάει φυλακή...

Αν πίστευα ότι με τη δολοφονία τού Λ. Παπαδήμιου- αν πιστέψουμε ότι επρόκειτο για απόπειρα δολοφονίας κι όχι για μια πιο θεαματική τρομοκρατική ενέργεια για την πρόκληση εντυπώσεων- η χώρα θα έβγαινε από τα μνημόνια και θα προχωρούσε στη νέα εποχή με κοινωνική δικαιοσύνη, θα του είχα στείλει ο ίδιος το πακέτο- βόμβα! Αν ο πρώην πρωθυπουργός- για να θυμόμαστε πως αυτή τη χώρα κυβέρνησε από το προσκήνιο κι όχι μόνο από το παρασκήνιο κι ένας δοτός τραπεζίτης- έθετε ως προτεραιότητα το λαϊκό κι εθνικό συμφέρον, θα αποδεχόταν κι ο ίδιος την θυσία του προκειμένου να διασωθούν και να ευημερήσουν εκατομμύρια άλλοι. Άλλωστε αυτό διατυμπανίζει κι ο τελευταίος πολιτευτής, πως ασχολείται με την πολιτική από αίσθημα κοινωνικής ευθύνης κι όχι για να ικανοποιήσει τα ατομικά του συμφέροντα και τα αντίστοιχα των νταβατζήδων του...

Δεν πιστεύω, όμως, ότι ακόμα κι αν σκοτωνόταν ο Λ. Παπαδήμιος αυτή η χώρα θα μετατρεπόταν σε ένα παράδεισο ελευθερίας, ισότητας κι αδελφοσύνης. Έχω την ισχυρή εντύπωση πως δεν το πιστεύουν ούτε εκείνοι που του έστειλαν το πακέτο, παρά μόνο εξυπηρετούν άλλους σκοπούς αποσταθεροποίησης, για τους οποίους θα ήταν ωφέλιμο για τη δημοκρατία μας να λογοδοτήσουν λίαν συντόμως ενώπιον των αρμόδιων αρχών...

Υπάρχουν, ωστόσο, κι αρκετοί συμπολίτες μας οι οποίοι ζουν ακόμα με το μύθο τής "17Ν", το σκεπτικό των οποίων συμπυκνώνεται σε μια φράση που οι περισσότεροι ανάμεσά μας είτε έχουμε ακούσει είτε έχουμε χρησιμοποιήσει και οι ίδιοι: "μακάρι να ήταν ενεργή σήμερα η 17Ν για να τη φοβούνται τα λαμόγια οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι δημοσιογράφοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι δικαστικοί και οι υπόλοιποι εκφραστές τού κεφαλαίου". Παραπέμπουν κι εκείνοι σε μια ουτοπία που ποτέ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, αφού η δράση τής "17Ν" κι άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν εμπόδισε, αν δεν ώθησε με τη συντηρητικοποίηση της κοινής γνώμης, τη χρεοκοπία αυτού του τόπου σε όλα τα επίπεδα...

Εύχομαι ολόψυχα ταχεία ανάρρωση στον Λ. Παπαδήμιο. Οι τεράστιες ιδεολογικές μου διαφορές με τον τραπεζιτάρχη δεν σημαίνουν ότι επιθυμώ ή πόσω μάλλον επιδιώκω τη φυσική του εξόντωση. Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε στο σημείο- όπως έφτασαν κάποια συστημικά ΜΜΕ και τα πολιτικά τους γιουσουφάκια- να ποινικοποιήσουμε την πολιτική διαφωνία με την άρχουσα ελίτ και να της αποδώσουμε την ηθική αυτουργία σε απόπειρα δολοφονίας. Κατανοώ ότι υπέχει κάποια ευθύνη εκείνος που ενδεχομένως να είχε γράψει "σκοτώστε τον Παπαδήμο", είναι ωστόσο σοφιστεία να συμπεριλαμβάνονται στην ίδια κατηγορία κι εκείνοι που άσκησαν δριμεία, δριμύτατη κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο, το οποίο μάλιστα διατέλεσε και πρωθυπουργός, φυσικά για τη δημόσια δράση του κι όχι για την ιδιωτική του ζωή...

Πόσος φαρισαϊσμός, άλλωστε, μπορεί να εμφιλοχωρεί σε αυτούς που δείχνουν με το δάχτυλο ακόμα και την κυβέρνηση για ό,τι συνέβη σε βάρος Παπαδήμιου την ίδια ώρα που εξακολουθούν να σπέρνουν μίσος σε βάρος τού Αλ. Τσίπρα και των υπουργών του; Προσέξτε, αναφέρομαι σε μίσος κι όχι σε κριτική με αληθινά επιχειρήματα, η οποία είναι απαραίτητη στη δημοκρατία. Σε κάποιους, όμως, ΣΚΑΙ μέσα τους η υποκρισία κι όταν απελευθερώνεται, προκαλεί τραγέλαφο...

Πηγαίνετε στη Σρεμπρένιτσα να πείτε πως μόνο οι ισλαμιστές είναι φονιάδες...

Ήταν τέλη Ιανουαρίου όταν δολοφονήθηκαν έξι μουσουλμάνοι σε τζαμί τού Κεμπέκ, στον Καναδά. Κανείς δεν μίλησε τότε ή σε άλλα παρόμοια περιστατικά- με ή χωρίς νεκρούς- για χριστιανική βία, παρά μόνο για ακροδεξιούς. Όταν, ωστόσο, σκοτώνονται χριστιανοί σε επιθέσεις όπως αυτή στο Μάντσεστερ τότε η βία είναι "ισλαμική" κι όταν ο χριστιανός Ντ. Τραμπ κάνει μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων με αυτούς που εκτρέφουν τους τζιχαντιστές, όπως με τη Σαουδική Αραβία, φταίει αποκλειστικώς ο ISIS για τη διεθνή τρομοκρατία...

Για να μην παρεξηγούμαι σε μια εποχή στην οποία η πολιτική ορθότητα αλωνίζει: σε όσους σκότωσαν τους ανθρώπους στο Κεμπέκ και σε όσους έκαναν το ίδιο στο Μάντσεστερ, πόσω μάλλον όταν στα θύματα βρίσκονται και παιδιά, τους αξίζουν οι βαρύτερες των ποινών που αρμόζουν σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Όποιος, όμως, πιστεύει ότι η βία συνδέεται με μια συγκεκριμένη θρησκεία είτε έχει διαβάσει διαγωνίως ή καθόλου την Ιστορία είτε έχει υποβάλει τον εαυτό του στην τεχνητή λήθη για να βολεύει τις ιδεοληψίες του. Η σφαγή τής Σρεμπρένιτσα, για παράδειγμα, στη Βοσνία είναι έργο των Σέρβων ορθόδοξων "αδελφών" μας, έτσι δεν είναι;...

Στο σχολείο δεν διδάχθηκα όλες τις θρησκείες τού κόσμου παρά υπέστην, όπως άλλωστε κι όλες οι υπόλοιπες γενιές Ελλήνων, απόπειρα προσηλυτισμού μου στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία. Ούτε με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η μελέτη τους ώστε να σπαταλήσω χρόνο διαβάζοντας για δόγματα τα οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων ελάχιστη σχέση έχουν με την ανθρώπινη φύση. Επίσης λυπάμαι, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάπου καλά χωμένος πίσω από τα σύννεφα βρίσκεται ένας θεός που επιτρέπει, για παράδειγμα, να σκοτώνονται παιδιά. Δυσκολεύομαι, επίσης, να πιστέψω ότι η φύση ενδιαφέρεται για την αυτάρεσκη ύπαρξή μας...

Το ότι, όμως, κάποιοι ερμηνεύουν "θεία" κείμενα σύμφωνα με τις δικές τους ταπεινές, χυδαίες ή φονικές προδιαθέσεις δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς ή ο Μωάμεθ είναι μετά θάνατον ηθικοί αυτουργοί μαζικών δολοφονιών. Ούτε έχει νόημα να μετρήσουμε ποιοι σκότωσαν περισσότερους στο όνομα των προφητών τους. Δεν θα το ήθελαν και οι χριστιανοί γιατί η καταμέτρηση ενδεχομένως να μην τους ευνοούσε...

Ο κόσμος μας θα ήταν ειρηνικότερος και δικαιότερος αν οι άνθρωποι δεν πίστευαν σε θεούς: δεν θα σκότωναν, για παράδειγμα, επικαλούμενοι τη βούλησή τους ούτε θα υπόμεναν στωικά τα πάντα στη γη προσδοκώντας στην ευτυχία τής βασιλείας των ουρανών. Κι αν χωρίς θεό όλα θα επιτρέπονταν, όπως μας λέει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, γιατί αυτό θα ήταν απαραιτήτως κι αποκλειστικώς κακό κι όχι και καλό; Άλλωστε η πίστη στο μεταφυσικό ελάχιστες από τις ανθρώπινες παθογένειες έχει καταπραΰνει, αν έχει καταπραΰνει καμιά...

Φυσικά και κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε όποιο παραμύθι γουστάρει και δεν θα πρέπει να διώκεται γι' αυτό. Αν, όμως, δεν διδαχθούν τα παιδιά από το σπίτι τους και το σχολείο ότι ο διπλανός τους που έχει άλλη θρησκεία, χρώμα ή καταγωγή δεν είναι καλύτερος ή χειρότερός τους μόνο και μόνο γι' αυτούς τους λόγους, τότε απλώς ετοιμάζουμε τα Μάντσεστερ του μέλλοντός μας. Και την ίδια ώρα εξακολουθούν να θησαυρίζουν όσοι έχουν κάνει επάγγελμα και μπίζνα τις γονυκλισίες και τις προσευχές...

 

Τι 1984, τι 2017: Το MEGA, όπως και η Ανατολασία, ήταν πάντοτε φίλος μας...

Θα έπαιρνα βαθιά ανάσα και θα στήριζα το τέταρτο μνημόνιο αν πίστευα ότι θα ήταν το τελευταίο. Μόνο που οι εξελίξεις και στο πλέον πρόσφατο Eurogroup μαρτυρούν ότι μόνο με μια επαναστατική προσέγγιση των πραγμάτων θα μπορούσαμε να δραπετεύσουμε από τη φυλακή που μόνοι μας βάλαμε τον εαυτό μας, αλλά από την οποία δεν έχουν σκοπό να μας βγάλουν οι δανειστές μας...

Ο Β. Σόιμπλε θα βρίσκει πάντοτε μια καλή δικαιολογία για να επιμένει σε περισσότερη λιτότητα, να μην "κουρεύει" το χρέος και να μην προτείνει αναπτυξιακές πολιτικές. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είναι πεπεισμένος ότι είναι προς το συμφέρον τής χώρας του το Grexit και θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να το επιτύχει κι από όποια θέση κι αν βρίσκεται μετά από τις γερμανικές εκλογές...

Η ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το σχεδιασμό τού Βερολίνου έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να μετατρέψει την τακτική οπισθοχώρηση του καλοκαιριού τού 2015 σε στρατηγική. Ο Αλ. Τσίπρας πολιτεύεται σαν να μην έχει καταλάβει ότι η Γερμανία δεν θα δώσει οξυγόνο στη χώρα μας για να αναπνεύσει πριν ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα σε αυτόν τον τόπο και πριν φτωχοποιηθεί κι ο τελευταίος Έλληνας. Κι αυτό δεν συμβαίνει, όπως διαλαλούν η αντιπολίτευση και τα φιλικά της ΜΜΕ, γιατί το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε δεν συμπαθεί τον σημερινό πρωθυπουργό. Την ίδια απαξίωση επέδειξε και στον ρεζίλη των Παπανδρέου και στον Αντ. Σαχλαμαρά όταν οι τελευταίοι είχαν ξεζουμιστεί...

Το Μαξίμου μοιάζει να το απασχολεί μόνο πώς θα εξαντλήσει την τετραετία και στήνει τη δική του μιντιακή διαπλοκή για να το πετύχει. Είναι περιττό, βεβαίως, να τονίσω πόσο αδιάφορο είναι για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού πόσο θα μείνουν στην εξουσία ο Αλ. Τσίπρας και οι υπουργοί του αν εξακολουθήσουν να ψηφίζουν τα ίδια νεοφιλελεύθερα μέτρα που όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση χαρακτήριζαν προϊόντα εσχάτης προδοσίας...

Την ίδια ώρα, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πορεύεται και με μία αξιωματική αντιπολίτευση η οποία είναι βουτηγμένη στην υποκρισία. Μέχρι, για παράδειγμα, να βρεθεί ο Ιβ. Σαββίδης να αγοράσει ένα ποσοστό μετοχών τού MEGA είχε βγει στα κάγκελα και κλαιγόταν για τις θέσεις εργασίας που χάνονταν. Τώρα που βρίσκεται κάποια λύση την καταγγέλλει ως διαπλεκόμενη. Έχει άδικο στο να συνδέει τον Ρώσο επιχειρηματία με την κυβέρνηση; Θα ήμουν αφελής αν σας έδινα αρνητική απάντηση...

Ήταν άδικο, ωστόσο, κι από την πλευρά τής κυβέρνησης να υποστηρίζει πως οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες τού MEGA, που έπαιρναν δάνεια χωρίς να δίνουν εγγυήσεις, είχαν συγκροτήσει τραστ με ΠΑΣΟΚ- ΝΔ; Θα ήμουν επίσης αφελής αν σας έδινα αρνητική απάντηση. Καταλαβαίνετε, επομένως, το αδιέξοδο εκείνων των πολιτών που βλέπουν τους μεν να κατηγορούν τους δε για πράξεις που και οι δύο έχουν κάνει, απλώς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και με διαφορετικά ίσως κίνητρα, αλλά το ίδιο νοσηρό αποτέλεσμα. Οι χθεσινοί εχθροί της "Ωκεανίας"- αριστεράς, όπως η "Ανατολασία"- MEGA, είναι σημερινοί φίλοι και το αντίστροφο σε μια (ακόμα) θλιβερή επιβεβαίωση του οργουελικού "1984". Γι' αυτό και χρειαζόμαστε τα κανάλια και τις εφημερίδες για να ξαναγράψουν την Ιστορία κατά πώς συμφέρει τους εξουσιαστές...



  

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Σόιμπλε γελά με αυτούς που του τα δίνουν όλα χωρίς καμιά εγγύηση...

Ύστερα κι από την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου ο Αλ. Τσίπρας είναι ολοφάνερο ότι ακολουθεί τη στρατηγική τού καλού παιδιού, την οποία τόσο ειρωνευόταν όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Το κυβερνητικό αφήγημα εδώ και καιρό θέλει την ψήφιση επώδυνων μέτρων ως αναγκαίο κακό προκειμένου να ρυθμιστεί το χρέος, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση, να βγούμε στις αγορές και να επανέλθει η κανονικότητα στη χώρα. Μόνο που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Β. Σόιμπλε γελά με εκείνους που του κάνουν όλα τα χατίρια δίχως καμία εξασφάλιση των δικών τους συμφερόντων.

Γι' αυτό κι από το χθεσινό Eurogroup δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε καν την ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, αφού θα απαιτηθεί και η ψήφιση νέων μέτρων για να συμβεί κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, ούτε χρέος- ελπίδες μόνο για το Eurogroup της 15ης Ιουνίου- ούτε χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα- στο 3,5% μέχρι (τουλάχιστον) το 2022- πετύχαμε...

Φυσικά κι αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά- για όσους ελάχιστους ακόμα το αμφισβητούν- ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία δεν κινείται με βάση την εξυπηρέτηση των ευρωπαϊκών, ούτε καν των γερμανικών, συμφερόντων παρά μόνο έχοντας στο μυαλό της τις βουλευτικές εκλογές στη χώρα το προσεχές φθινόπωρο. Οι υποτίθεται συνετοί και πολέμιοι του λαϊκισμού, με τους τόσους θαυμαστές στη χώρα μας- ιδίως στο χώρο τού ακραίου κέντρου-, επαναλαμβάνουν την υποκριτική συμπεριφορά που τους έχει καταστήσει τόσο "συμπαθείς" στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τώρα, μάλιστα, που έχουν αποφύγει με σχετική επιτυχία τους σκοπέλους των ολλανδικών και γαλλικών εκλογών, κερδίζουν εκλογές στα κρατίδια και προηγούνται στις δημοσκοπήσεις αισθάνονται ακόμα πιο βολικά στις καρέκλες τους ώστε να επιδεικνύουν φόρα παρτίδα τη "φημισμένη" τους αλαζονεία...

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι γνωστά σε όλους, και στον Αλ. Τσίπρα βεβαίως, ο οποίος κάποτε τα κατακεραύνωνε. Επομένως, το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί τα δίνουμε όλα δίχως να λαμβάνουμε ούτε μία εγγύηση ότι θα πάρουμε κάτι πίσω. Ενδεχομένως μέσα σε λίγες εβδομάδες να βρεθεί μια κάποια διαχειρίσιμη από όλους λύση για το χρέος. Πόσο ωφελημένη, ωστόσο, θα βγει η πραγματική οικονομία αν στο μεσοδιάστημα ψηφιστούν νέα προαπαιτούμενα με άρωμα λιτότητας και ποια ασφάλεια μπορούν να δημιουργήσουν τα δυσθεώρητα πλεονάσματα του 3,5% σε μια αγορά και σε μια κοινωνία που εξαντλούν και τις οικονομίες τους;...

Κινδυνεύουμε με λίγα λόγια να αποδειχθούμε για μια ακόμα φορά και κερατάδες και δαρμένοι, με την αβεβαιότητα να αυξάνεται και, κυρίως, τις προοπτικές για ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη να σμικρύνονται. Εν τέλει, το μόνο όραμα που μοιάζει να κυνηγά αυτή η κυβέρνηση είναι να εξαντλήσει την τετραετία, ακόμα κι αν εξαντλήσει όλους τους υπόλοιπους, με όχημά της τη νέα MEGAλη και εισαγόμενη από τη Ρωσία διαπλοκή που χτίζει μεθοδικά...

Τώρα που χάσαμε και δεν πήραμε την Πόλη μήπως να δώσουμε το Καστελόριζο;...

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τη Φενέρμπαχτσε κι έτσι αναβλήθηκε η πολυαναμενόμενη από το 1453 επιστροφή τής Κωνσταντινούπολης σε ελληνικά χέρια. Ή, μήπως, δεν είναι ακριβώς έτσι κι ένας αγώνας καλαθοσφαίρισης είναι γραφικό να συσχετίζεται με αλυτρωτικές επιδιώξεις και με την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο; Όσοι παρακολουθούν τα ελληνικά, αλλά και τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μπερδευτούν τις τελευταίες ημέρες και να θεωρήσουν πως από έναν τελικό τής Ευρωλίγκας θα κρινόταν αν η χώρα μας θα έπαιρνε πίσω την Ίμβρο και την Τένεδο ή αν θα οφείλαμε να παραχωρήσουμε τη Ρόδο και το Καστελόριζο...

Τέτοιου είδους αντιλήψεις γίνονται ακόμα πιο γελοίες αν σκεφτεί κανείς πόσοι ξένοι αγωνίστηκαν και στις δύο ομάδες στον τελικό τής Κυριακής. Κι αν ο Θρύλος διέθετε περισσότερους γηγενείς από τη Φενέρμπαχτσε, στην τελευταία δεν αγωνίστηκε ούτε ένας Τούρκος παρά μόνο τιμής ένεκεν στους οπαδούς τής ομάδας προς το τέλος τού ματς κι όταν είχαν όλα κριθεί. Με δεδομένο ότι ο κορμός τού τουρκικού κλαμπ αποτελείται από Σέρβους- ανάμεσά τους κι ο προπονητής του- κι Αμερικανούς, σε περίπτωση νίκης τού Ολυμπιακού και με βάση το σκεπτικό των γραφικών εθνικιστών θα ήταν δικαιότερο η Ελλάδα να καταλάμβανε το Βελιγράδι και την Ουάσιγκτον...

Για να μην μπερδευόμαστε: δεν θεωρώ πως ένα επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ ή ποδοσφαίρου είναι, απλώς, ένα ματς στις μπασκέτες ή στο πέντε επί πέντε της γειτονιάς μεταξύ φίλων. Ακόμα και οι επαγγελματίες αθλητές δεν αγωνίζονται μόνο για το χρήμα, αλλά και για τη δόξα που φέρνουν οι τίτλοι, πόσω μάλλον οι φίλαθλοι που περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα και να τους κάνουν υπερήφανους. Γι' αυτό κι ένα ματς είναι ένας πόλεμος χωρίς όπλα και νεκρούς, όπου η ικανότητα των "στρατευμάτων" και η ευφυΐα των "στρατηγών" παίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο. Αλίμονο, όμως, αν εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τους διεθνείς αγώνες ως βάση για να δικαιολογούμε ανοησίες όπως αυτές που ακούστηκαν στο παρελθόν από ντοπαρισμένους μας, μάλιστα, αθλητές ότι η πρωτιά βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων...

Με τους Τούρκους, εξάλλου, είμαστε πολύ πιο ίδιοι και στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα από όσο θα τολμούσαμε να παραδεχθούμε ώστε να το παίζουμε πολιτισμένοι κι εκείνους να τους αποκαλούμε συλλήβδην βάρβαρους. Ούτε έχει νόημα να βγάλουμε τα κομπιουτεράκια για να μετρήσουμε ποιοι έσφαξαν περισσότερους από τους γείτονές τους στο παρελθόν. Δεν παρακινώ στην ιστορική λήθη, αλλά στην εστίαση σε όσα μας ενώνουν, τα οποία είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και τα οποία κάποιοι κι από τις δύο πλευρές τού Αιγαίου μεγεθύνουν για να ικανοποιήσουν μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις, οι οποίες μόνο συμφορές φέρνουν, όπως θα έπρεπε να μας είχε διδάξει η Ιστορία...

Καταντήσαμε κάθε λέξη των μνημονίων αυτής της χώρας...

Έχει και η κοροϊδία τα όριά της: το τρίτο μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο του 2018. Τα μέτρα που ψηφίστηκαν από τη Βουλή αφορούν το 2019 και το 2020, άρα είναι αδύνατο να αποτελούν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του τρίτου μνημονίου. Επομένως, είτε ονομάσουμε το πολυνομοσχέδιο επέκταση του τρίτου μνημονίου ή τέταρτο μνημόνιο- ο τελευταίος είναι κι ο πιο έντιμος χαρακτηρισμός- η χώρα θα βγει, αν βγει, από τα μνημόνια στην ουσία μετά από το 2020.

Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει ότι κι αν ακόμα στηθούν κάλπες με τη λήξη τής τετραετίας ο Αλ. Τσίπρας δεν θα μπορεί να επαίρεται πως ήταν εκείνος που έβγαλε τη χώρα από την επιτροπεία. Ενδεχομένως να μπορέσει να καμαρώνει πως πέτυχε μια ουσιαστική απομείωση του χρέους ή πως επί ημερών του περάσαμε από την ύφεση στην ανάπτυξη διαρκείας, όχι όμως και πως έσκισε τα μνημόνια. Πόσω μάλλον όταν με το χθεσινό ισοφάρισε το "ρεκόρ" των προκατόχων του...

Δεν αμφιβάλλω ότι αν ήταν πρωθυπουργός ο άθλιος Κούλης δεν θα είχε φέρει προς ψήφιση- από ιδεοληψία- μια σειρά αντιμέτρων, ανεξαρτήτως του ύψους αυτών που έφερε ο Αλ. Τσίπρας και της αιρεσιμότητας εφαρμογής τους από τη στιγμή που εξαρτάται από την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που σε βάθος χρόνου μοιάζουν ανέφικτα. Τουλάχιστον, όμως, ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει κρύψει πως οραματίζεται μια Ελλάδα δίχως δημόσια δωρεάν Παιδεία ή Υγεία και πως είναι κάθε λέξη των μνημονίων.

Εκείνοι που έχουν πολλά να δικαιολογήσουν δεν είναι άλλοι από αυτούς που ορκίζονταν πως ήταν κάθε λέξη τού Συντάγματος και το έχουν καταστρατηγήσει όσο και οι προηγούμενοι. Αν η εντιμότητα κινητροδοτούσε τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, θα είχαν οδηγήσει τη χώρα τη χώρα σε εκλογές, όπως πολύ έντιμα είχαν πράξει το Σεπτέμβριο του 2015, όταν αντί για σκίσιμο των μνημονίων κι ομολογουμένως κάτω από πολύ εκβιαστικά διλήμματα έφεραν τρίτο μνημόνιο. Μόνο που τότε προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις, ενώ τώρα είναι δεύτεροι και με διαφορά...

Αν ήμουν, εξάλλου, στην θέση τού Αλ. Τσίπρα θα βαριόμουν αφόρητα να διαβάζω ξανά και ξανά λογύδρια με τα οποία θα υπενθύμιζα στον ελληνικό λαό τι συνέβαινε στη μετεμφυλιακή Ελλάδα με τις πολιτικές διώξεις, τα έργα και τις ημέρες των προκατόχων μου που οδήγησαν στη χρεοκοπία, την οποία διαχειρίστηκαν με επονείδιστα μνημόνια, για τα σκάνδαλα, τη λαμογιά και τη διαπλοκή τους με τραπεζίτες- μεγαλοεπιχειρηματίες- καναλάρχες. Το πόπολο, όσο αποχαυνωμένο κι αν είναι από τα διάφορα "Survivor", τα γνωρίζει όλα αυτά. Γι' αυτό, άλλωστε, κι εκτόξευσε στην εξουσία ένα κόμμα τού 3%. Ούτε καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον πολεμούν τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Αυτά τον πολεμούσαν, και πολύ πιο εντόνως μάλιστα, κι όταν κατήγαγε τη μία εκλογική νίκη μετά από την άλλη. Αφήστε που στο μεσοδιάστημα έχει φροντίσει και φροντίζει ακόμα να δημιουργεί το δικό του μιντιακό σύστημα.

Δεν είναι, επομένως, στραβός ο γιαλός Αλέξη, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Κι αν πάψουν να μας υπερασπίζονται ακόμα και οι στατιστικές- το πρώτο τρίμηνο, για παράδειγμα, έκλεισε με ταμειακό έλλειμμα-, τότε ζήτω που καήκαμε. Πολύ φοβάμαι, κοντολογίς, πως και με τα νέα νεοφιλελεύθερα μέτρα δεν κυβερνά η Αριστερά, αλλά μια νεοδεξιά που απλώς ντρέπεται και με το δίκιο της να πει το όνομά της και να αποκηρύξει δημοσίως το παρελθόν της...    



 

Ψηφίζουν ακόμα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που χρεοκόπησαν τη χώρα και το βαφτίζουν ήθος αντί για ξέπλυμα...

Με την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου η κυβέρνηση υπερβαίνει τη λαϊκή εντολή που είχε λάβει το Σεπτέμβριο του 2015 και η οποία δεν ξεπερνούσε την εφαρμογή τού τρίτου μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε είτε να πάει σε εκλογές είτε σε δημοψήφισμα, όχι μόνο για λόγους πολιτικής εντιμότητας απέναντι στους ψηφοφόρους της, αλλά και- μιλώντας καιροσκοπικώς- για την πολιτική επιβίωση του πρωθυπουργού, των υπουργών και των βουλευτών του. Πιθανότατα οι εκλογές θα διεξαχθούν πριν από το φθινόπωρο του 2019 και με επιλογή τού Αλ. Τσίπρα, αλλά όποτε κι αν γίνουν θα πρέπει να θεωρούνται χαμένες για τη σημερινή πλειοψηφία.

Αν σκεφτούμε πως τις έχασε ο Ελ Βενιζέλος που είχε φέρει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γιατί ο λαός ήταν εξουθενωμένος από την πολεμική προσπάθεια, πώς θα μπορέσει να τις κερδίσει ο Αλ. Τσίπρας; Με τη ρύθμιση του χρέους. την ποσοτική χαλάρωση και την έξοδο στις αγορές; Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η χώρα σύντομα θα επανέλθει στην κανονικότητα, το οποίο δεν αποκλείω, οι τσέπες των Ελλήνων δεν θα γεμίσουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Αυτό θα απαιτήσει χρόνο που υπερβαίνει κατά πολύ το 2019...

Από την άλλη, ωστόσο, είναι ολοφάνερη και η αμηχανία τής αντιπολίτευσης, και δη της αξιωματικής, η οποία θα καταψηφίσει σήμερα ένα πολυνομοσχέδιο το οποίο θα ψήφιζε και με τα δύο χέρια αν πίστευε ότι δεν θα ψηφιζόταν από τους κυβερνητικούς βουλευτές. Όπως, άλλωστε, είχε γίνει με το τρίτο μνημόνιο. Είναι χαρακτηριστικό πως τώρα ο άθλιος Κούλης προτείνει τα δικά του αντίμετρα, διανομή πλεονασμάτων και διάσωση των ένστολων, τα οποία μέχρι πρότινος καταδίκαζε ως λαϊκιστικά, ενώ δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση στην περίπτωση που γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός. Σε ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό, επομένως, στο οποίο κυριαρχούν η ισοπέδωση των ιδεολογιών και η υποκρισία γιατί να μην αναζητούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και οι μπαχαλάκηδες του Ρουβίκωνα; Κουτσοί, στραβοί, όλοι στον Άγιο Παντελεήμονα...

Σύμπτωμα των καιρών, για το οποίο βεβαίως μεγάλη ευθύνη έχουν οι παλινωδίες τής σημερινής κυβέρνησης, είναι και η αφύπνιση των φαντασμάτων τού παρελθόντος, τα οποία πιστεύουν ότι δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις. Αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα και οι ψηφοφόροι τους βγήκαν από τους τάφους τους για να κουνήσουν το δάχτυλο σε όσους αντιστάθηκαν στην καταστροφή τους, πιστεύοντας ότι μέσα από την αποτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ότι στη ζωή δεν αξίζει να αγωνίζεσαι κόντρα σε θεούς και δαίμονες, αλλά να υποτάσσεσαι αυθωρεί και παραχρήμα για να γλιτώνεις τα χειρότερα. Λησμονούν ακόμα και το ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ιδίως αυτή του ρεζίλη των Παπανδρέου, διέθετε πολύ περισσότερα όπλα στη φαρέτρα της από αυτά που βρήκε και δημιούργησε εκ του μηδενός η κυβέρνηση της Αριστεράς...

Από ένα σημείο και μετά ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε η τακτική οπισθοχώρηση του 2015 να γίνει στρατηγική και να λέει στην ουσία "ναι σε όλα", αυτό ωστόσο δεν δικαιολογεί τους προκατόχους του. Δεν μπορεί, άλλωστε, ένας δολοφόνος να επικαλείται στο δικαστήριο ως επιχείρημα ότι κι άλλοι έχουν δολοφονήσει για να ελαφρύνει την ποινή του. Γι' αυτό και δεν είναι απόδειξη πολιτικής συνέπειας και ήθους το να ψηφίζεις ακόμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αλλά συνειδητού ή υποσυνείδητου ξεπλύματος αγυρτών που χρεοκόπησαν τη χώρα...  

 

Στη δημοκρατία που χρειάζεται φρουρές και προσκυνά μούμιες δολοφόνων έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο...

Τι περίεργο πράγμα με εμάς τους Έλληνες: ενώ τα ξέρουμε όλα και πιάνουμε στον αέρα ακόμα και τις συνωμοσίες, παραμένουμε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα υπό την κηδεμονία τού ΔΝΤ. Μολονότι, για παράδειγμα, είμαστε τόσο γατόνια ώστε αντιληφθήκαμε ότι ο Ηλ. Κασιδιάρης απώθησε τον Ν. Δένδια για να περάσει αβρόχοις ποσί το τέταρτο μνημόνιο, συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε- παρακαλώντας, για παράδειγμα, για μια θεσούλα στο Δημόσιο ή για κάποια μπίζνα με το κρατικό ταμείο- ως το λούμπεν προλεταριάτο που έκλεισε τα μάτια στη χρεοκοπία τής χώρας από την ελίτ της, ικανοποιημένο με τα ψίχουλα που του πετούσε για να παραβλέπει τις ανομίες της...

Από το μυαλό, βεβαίως, των "σαϊνιών" που ανακάλυψαν ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ- Χρυσής Αυγής ούτε που πέρασε πως ο Ν. Δένδιας έκανε παράκαμψη για να περάσει σκοπίμως μπροστά από τον Ηλ. Κασιδιάρη. Με τη δική τους λογική, επομένως, γιατί να αποκλείσουμε ότι και η ΝΔ ήταν μέσα στο κόλπο τής παρελκυστικής τακτικής;...

Πώς να περιμένεις, ωστόσο, καθαρότερη σκέψη από ένα λαό που συνωστίζεται για να τιμήσει τη μούμια μιας κατά συρροή δολοφόνου όπως ήταν η αγία- τρομάρα μας- Ελένη ή την εικόνα τής Παναγίας Σουμελά; Σε ένα τέτοιο πόπολο είναι λογικό να επιβάλλεται το ένα μνημόνιο μετά από το άλλο, να αντιπροσωπεύεται στη Βουλή από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και να το ηγεμονεύουν παπάδες- μπίζνεσμεν...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ηλ. Κασιδιάρης, όπως είχα σχολιάσει την προηγούμενη εβδομάδα και για τους Π. Καμμένο και Θ. Τζήμερο για τα δικά τους καραγκιοζιλίκια, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την προσωποποίηση της τζάμπα μαγκιάς στην οποία τόσο πολύ είναι εθισμένο σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού. Γι' αυτό κι ενθουσιάζεται με τους "άντρακλες" οι οποίοι είναι "αυθεντικοί" κι "αυθόρμητοι" και δεν διστάζουν να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα όταν φτάνουν στο κέφι...

Προφανώς και μια δημοκρατία που έχει ανάγκη από τη φρουρά για να επιβάλλει την τάξη αντιμετωπίζει σοβαρά δομικά προβλήματα, τα οποία γιγαντώνονται από την κοινή αίσθηση ότι η πολιτική σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο μεγαλύτερο κομμάτι τής αντιπολίτευσης δεν αφορά την ουσία, αλλά την επικοινωνία. Το τέταρτο μνημόνιο ψηφίζεται γιατί το ΔΝΤ θέλει περισσότερες διασφαλίσεις. Ποιος με σώας τας φρένας πιστεύει ότι ο άθλιος Κούλης, η Φώφη, ο Σταύρος κι ο Βασίλης θα έλεγαν "όχι" στους δανειστές αν από την ψήφο τους εξαρτιόταν η υιοθέτησή του; Κι όταν αυτήν τη στιγμή οι μόνοι που του αντιτίθενται στη Βουλή είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι σταλινικοί πώς να μην σε πιάνει απελπισία;...

Το κυβερνητικό αφήγημα θυμίζει όλο και πιο πολύ το "success story" Σαχλαμαρά, αν και είναι καλύτερα θεμελιωμένο. Το ερώτημα, ωστόσο, που κρέμεται στα χείλη όλων είναι κατά πόσο θα εξέλθουμε της κρίσης ζωντανοί ή θα έχουμε ψοφήσει όπως ο γάιδαρος του Χότζα. Τυχόν, μάλιστα, αρνητική απάντηση θα έχει πολύ βαρύτερες συνέπειες για τη δημοκρατία μας από την πτώση μιας ακόμα κυβέρνησης...

Ο χαρακτήρας είναι μοίρα και το να μην έχεις μοιραίο...

Ας υποθέσουμε πως ένας δημοσιογράφος έχει στην διάθεσή του στοιχεία για μολυσμένο νερό σε ορισμένες περιοχές, τα οποία βασίζονται σε σχετική δειγματοληπτική έρευνα ανεξάρτητου φορέα, η οποία βρίσκεται ήδη στα χέρια τής δικαιοσύνης. Σύμφωνα με όσα διδάσκονται οι φοιτητές στις σχολές δημοσιογραφίας και με όσα θα όριζαν έναν ιδανικό κόσμο, θα τα δημοσίευε ανεπιφυλάκτως, από τη στιγμή που πρόκειται για τον ορισμό τού ζητήματος δημοσίου συμφέροντος...

Στις μπανανίες, ωστόσο, όπως η Ελλάδα, οι οποίες διοικούνται από κομματάρχες με τη συνεργασία μιντιακών φερεφώνων τους, στην θέση τού απολογούμενου δεν βρίσκονται όσοι ευθύνονται για τη μόλυνση και οι προστάτες τους, αλλά ο δημοσιογράφος που το έφερε στο φως, με αμίμητα επιχειρήματα του τύπου "υπάρχουν άλλα χίλια θέματα, γιατί να ασχοληθείς με αυτό από τη στιγμή που μπορεί να εμπλέκονται και φίλοι μας"; Ο δημοσιογράφος, μάλιστα, κατηγορείται για ανικανότητα επειδή δεν έκλεισε τα μάτια και τη μύτη του μπροστά στη σήψη και στη δυσωδία, όπως κάποιοι άλλοι που έχουν μπερδέψει το "κάνω καριέρα ως ορντινάντσα" με το "ασκώ δημοσιογραφία"...

Προσκλήθηκα πριν λίγο καιρό να μιλήσω σε σπουδαστές δημοσιογραφίας για το επάγγελμα. Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, επέλεξα συνειδητά να μην τους γεμίσω με αυταπάτες, γι' αυτό και τους διαχώρισα το πώς θα έπρεπε να ασκείται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και πώς ασκείται στην πραγματικότητα. Πιστέψτε με, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα αν αξίζει να παλεύεις με τα σκατά όταν στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίσεις ένα δικαστήριο στο οποίο σε έχουν στείλει φαύλοι και στη χειρότερη θα καταδικαστείς γιατί είχες το θράσος να γράψεις περισσότερα από αυτά που μπορούν να διασφαλίσουν την ευημερία τού συστήματος. Του όποιου συστήματος, δεξιού ή κι αριστερού...

Έχει κάνει κι ο γράφων τους συμβιβασμούς του, μικρούς ή μεγάλους, προσπαθώντας, όχι πάντοτε με επιτυχία, να διατηρεί την αξιοπρέπειά του σε ένα περιβάλλον στο οποίο στον πάτο πάνε οι άξιοι και πλέουν οι φελλοί. Πιθανότατα, εξάλλου, να είχε σήμερα περισσότερα χρήματα και δόξα και να είχε καταλάβει υψηλότερα πόστα αν διέθετε την ικανότητα- δεν την υποτιμώ- να περιγράφει τα ρούχα γυμνών βασιλιάδων ή, έστω, να παραμένει σιωπηλός μπροστά στον τραγέλαφο της όποιας εξουσίας...

Όσο μεγαλώνει, όμως, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να χορεύει όταν του χτυπούν το ντέφι και να παριστάνει τον διασκεδαστή τής κοινής γνώμης την ώρα που δίπλα του σφυρίζουν η λαμογιά και η αναξιοκρατία. Όπως λέει πολύ σοφά και η κουμπάρα μου, "ο χαρακτήρας είναι μοίρα". Θα πρόσθετα, πάντως, πως το να μην έχεις καθόλου χαρακτήρα και να άγεσαι και να φέρεσαι σαν μαριονέτα, πιστεύοντας ότι η σκιά σου είναι το μπόι σου, συνιστά την θλιβερότερη των καταλήξεων...

Ανακατεύομαι...

Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά. δεν βλέπω ένα κόμμα ή έναν πολιτικό ηγέτη ο οποίος να μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι παραπάνω από μέτριος: όσοι δεν είναι λαϊκιστές είναι διεφθαρμένοι κι όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι είναι ανίκανοι. Η χθεσινή ημέρα επιβεβαιώνει την απογοήτευσή μου: ο υπουργός Άμυνας έκανε κωλοδάχτυλα σε αγώνα πόλο γυναικών, την ίδια ώρα που περιφερειακός σύμβουλος χτυπούσε γυναίκα συνάδελφό του γιατί αφισοκολλούσε. Κατά τα άλλα υπερηφανευόμαστε για το ότι όταν οι άλλοι μάζευαν βελανίδια εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, απορούμε γιατί θέλουν να μας διώξουν κάποιοι από την ΕΕ κι αναρωτιόμαστε γιατί δεν τελειώνει η εποχή των μνημονίων...

Βεβαίως οι πολιτικοί συνιστούν ευθεία αντανάκλαση μιας κοινωνίας που ρέπει προς τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, τον κουτσαβακισμό και τη βία. Ούτε ο Π. Καμμένος ούτε ο Θ. Τζήμερος είναι τόσο ανόητοι όσο φαίνονται. Και οι δυο τους απευθύνονται σε πολύ συγκεκριμένα ακροατήρια προκειμένου να εξασφαλίζουν την πολιτική τους επιβίωση, σε ένα λούμπεν προλεταριάτο που περιμένει από τους εντολοδόχους του τις ίδιες χυδαίες συμπεριφορές που εκείνοι του προσφέρουν αφειδώς. Και κάπως έτσι η πολιτική στην Ελλάδα εδώ και πολλά, πολλά χρόνια δεν ασκείται στο πεδίο των ιδεών και των πρακτικών αποτυπώσεών τους, αλλά σε αυτό ενός φτηνού εντυπωσιασμού, ενός λαϊκού θεάματος για πολίτες εθισμένους σε τηλεοπτικά σκουπίδια τύπου "Survivor"...

Όταν πρωτοξέσπασε η κρίση είχα την κρυφή ελπίδα πως τουλάχιστον το δόγμα τού σοκ θα μας αφύπνιζε, θα αντιλαμβανόμασταν τα λάθη μας, θα τα διορθώναμε και κάποια στιγμή θα βγάζαμε ξανά το κεφάλι μας στην επιφάνεια, φτωχότεροι μεν σοφότεροι δε. Αμ δε! Τόσα χρόνια μετά το μόνο που βελτιώθηκε σε αυτή τη χώρα είναι τα στοιχεία τής ΕΛΣΤΑΤ και τίποτα άλλο. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου αντικρίζω αναξιοκρατία, κομματισμό, ρουσφέτια, ήσσονα προσπάθεια, ωχαδερφισμό, μοιρολατρία, δειλία, ρατσισμό, ασυνειδησία, γλείψιμο και πνευματική νωθρότητα...

Φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν για όλους, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως εκφράζουν διαυγώς το μέσο όρο. Σε ποια Ελλάδα, επομένως, ζητάμε από τους νέους με προσόντα να μείνουν κι από εκείνους που έχουν φύγει να επιστρέψουν; Στην Ελλάδα τού Καμμένου και του Τζήμερου, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, του Κουτσούμπα και του Λαφαζάνη, της Γεννηματά και του Λεβέντη, της Κωνσταντοπούλου και του Θεοδωράκη, του Μιχαλολιάκου και του Καρατζαφέρη; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω. Ανακατεύομαι...

 

  

Η μεγαλύτερη απογοήτευση της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας...

Η μεγαλύτερη υπόσχεση που έδωσε αυτή η κυβέρνηση ήταν πως θα έσκιζε τα μνημόνια και θα ήταν ημέρα μεσημέρι. Ενδεχομένως να τα έχει σκίσει μέχρι τη λήξη τής θητείας της μόνο που κατά το μεσοδιάστημα έχει υπογράψει άλλα δύο. Η δεύτερη μεγαλύτερη υπόσχεση αφορούσε τη σύγκρουση με τη διαπλοκή, όπου η αλήθεια είναι ότι έχει καταφέρει περισσότερα. Υπάρχει, ωστόσο, ένα μεγάλο "αλλά": όταν οι πολίτες ζητούσαν κατεδάφιση της διαπλοκής δεν εννοούσαν αντικατάστασή της με νέα...

Τον φορολογούμενο, εκείνον τέλος πάντων που δεν είναι λούμπεν, ο οποίος θα πληρώσει, για παράδειγμα, περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές για να λάβει μικρότερη σύνταξη δεν τον ενδιαφέρει αν ο νταβατζής του θα λέγεται Βαρδινογιάννης ή Σαββίδης, αλλά να μην έχει νταβατζήδες. Γι' αυτό και η ηθική έκπτωση της κυβέρνησης και προσωπικώς του Αλ. Τσίπρα είναι πολύ μεγαλύτερη σε αυτό το κομμάτι από ό,τι στην οικονομική πολιτική. Γιατί στο θέμα τής διαφθοράς η ευθύνη δεν μπορεί να καταλογιστεί στους δανειστές παρά μόνο σε εμάς τους ίδιους...

Αν ήταν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ που νομοθετούσαν το χάρισμα των οφειλών γα τη ΣΕΚΑΠ ή χορηγούσαν αμνηστία στους τραπεζίτες που θα "κούρευαν" τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ, όπως συμβαίνει σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ξεσηκώσει το σύμπαν. Τώρα, όμως, χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα περί διάσωσης των θέσεων εργασίας κι επανεκκίνησης της οικονομίας τα οποία χρησιμοποιούσαν και οι σαμαροβενιζέλοι...

"Όλως τυχαίως", μάλιστα, ευνοημένοι νομοθετικών ρυθμίσεων που πολλές φορές περνούν βράδυ ως τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια είναι τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, με εμβληματικότερα τον Χρ. Καλογρίτσα και τον Ιβ. Σαββίδη. Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας και οι υπουργοί του να διείδαν κάποιο ρεαλισμό στις κινήσεις των προκατόχων τους κι όχι σκοπιμότητα εξυπηρέτησης συμφερόντων τής ολιγαρχίας. Αν ισχύει το πρώτο, τους οφείλουν μια συγγνώμη, αν ισχύει το δεύτερο πρέπει να δικαστούν για εσχάτη προδοσία τού λαού...

Κι αφού σιγά σιγά η σημερινή κυβέρνηση οικειοποιείται όλο και περισσότερα επιχειρήματα των προηγούμενων, τι λογικότερο από το να οικειοποιηθεί και το φασιστικό "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας", λες και είναι οι άλλοι που απομακρύνθηκαν από τις ιδεολογικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους διακηρύξεις κι όχι εκείνοι που κυβερνούν πιστεύοντας ότι θα εξουσιάζουν για πάντα. Η άσκηση καλόπιστης κριτικής είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να αποφύγει ο όποιος εξουσιαστής αυτό που μοιάζει αναπόφευκτο σε τέτοιες περιστάσεις, να υποκύψει δηλαδή στους πειρασμούς οι οποίοι συνοδεύουν την άσκηση εξουσίας...

Κατανοώ ότι η κυβέρνηση δέχεται και πολύ κακόπιστη κριτική, έλα όμως που κανένας δεν έγινε καλύτερος με το συνεχές λιβάνισμα ή με το να επιδιώκει μόνο αυτό και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει κι όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν στο Μαξίμου τόσο ευκολότερα θα γλιτώσουν το χαρακτηρισμό τής "μεγαλύτερης απογοήτευσης της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας"...    

 

  

Οι λούμπεν ζητούν δικαιοσύνη μέχρι να πάρουν το μαστίγιο στα χέρια τους...

Υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο θα μπορούσα να συμφωνήσω με τον Αδ. Γεωργιάδη: στο ότι, δηλαδή, οι αρχαίοι Έλληνες τα έχουν πει όλα, όπως για παράδειγμα ότι "αρχή άνδρα δείκνυσι". Αν θέλουμε, εξάλλου, να ακτινογραφήσουμε την ελληνική κοινωνία, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το ποδόσφαιρο. Επί δεκαετίες οι θεσσαλονικείς έχουν γαλουχηθεί με ένα αίσθημα αδικίας απέναντι στο κράτος των Αθηνών, το οποίο ομολογουμένως βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ανεξαρτήτως αν η κλάψα δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να βρεις το δίκιο σου.

Καταλαβαίνω, επίσης, ότι ύστερα από χρόνια ταπείνωσης είναι λογικό να επιχαίρουν για κλεμμένα τρόπαια, όπως αυτό του Κυπέλλου Ελλάδας το περασμένο Σάββατο. Χωρίς, ωστόσο, να το συνειδητοποιούν και θεοποιώντας τον Ιβ. Σαββίδη, στην ουσία δικαιολογούν όσους τους "βίαζαν" τα προηγούμενα χρόνια και οι οποίοι από κάποιους άλλους είχαν αδικηθεί και πάει λέγοντας...

Με όσα συμβαίνουν στη μπάλα αποδεικνύεται ότι το λούμπεν προλεταριάτο δεν στοχεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά κάποια ημέρα να γίνει επικυρίαρχος ο καθένας από εμάς ξεχωριστά κι όχι ως σύνολο. Κι αυτό το γράφω για όσους αναρωτιούνται ακόμα γιατί ο καπιταλισμός επικράτησε του υπαρκτού σοσιαλισμού: γιατί, προκειμένου να μην αυτοκαταστραφεί, θώπευσε όλα τα ένστικτα που μας κάνουν βάρβαρους αντί να ενισχύσει τα χαρακτηριστικά που μας μετατρέπουν σε ανθρώπους.

Ωραίες ήταν, επομένως, οι εξαγγελίες τού Αλ. Τσίπρα για την (νέα) εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μόνο που δεν απαντούν στο κεφαλαιώδες ερώτημα για την Παιδεία μας και, συνεπακόλουθα, για την κοινωνία μας. Στο πώς, δηλαδή, όσοι αποφοιτούν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν θα έχουν καταρτιστεί μόνο για να γίνουν καλά εργαλεία τού συστήματος, αλλά και για να αμφισβητούν τεκμηριωμένα τις ατέλειές του και να διαθέτουν την ταξική συνείδηση και το σθένος για να τις ανατρέψουν...

Όσο δεν απαντάμε σε αυτό το ερώτημα τόσο θα διαιωνίζονται έμφυτες παθογένειες όπως η εκδικητικότητα, η προσωπολατρία, η αρχομανία, η απληστία κι ο ατομικισμός, που εκθέτουν περισσότερο εκείνους που όταν δεν κρατούσαν στα χέρια τους το μαχαίρι και το καρπούζι μιλούσαν κι ορκίζονταν στην κοινωνική δικαιοσύνη. Κι όπως γίνεται αντιληπτό, δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως σε όσους μας κυβερνούν και οι οποίοι εναγωνίως αναζητούν να πιαστούν από τον πρώτο μεγαλοεπιχειρηματία που θα τους πάρει από το χεράκι και θα τους κρατήσει στην εξουσία με ασφάλεια.

Αλίμονό μας, ωστόσο, αν διακύβευση είναι να αντικαταστήσουμε τα παλιά με νέα τζάκια. Οι αναθυμιάσεις που εκπέμπουν είναι ίδιες κι απαράλλαχτες και, φυσικά, καμία σχέση δεν (θα έπρεπε να) έχουν με την Αριστερά...

 

  

Η Τριανταφύλλου έχει δικαίωμα να είναι όσο ρατσίστρια λαχταρά η μισαλλόδοξη ψυχή της...

Δεν έχω διαβάσει βιβλία τής Σ. Τριανταφύλλου για να μπορώ να κρίνω το λογοτεχνικό της τάλαντο. Παρακολουθώ, ωστόσο, το δημόσιο λόγο της εδώ και καιρό, πολύ πριν "συγκλονίσει" εκ νέου το πανελλήνιο με τα ρατσιστικά σχόλιά της περί ισλάμ. Κι από αυτόν μπορώ πολύ εύκολα να την κατατάξω σε αυτό το είδος τρόπον τινά πνευματικών ανθρώπων τού ακραίου κέντρου που "όλως τυχαίως" βρίσκουν εύκολα απάγκιο κι απανέμι στα συμβατικά, διαπλεκόμενα και λάιφσταίλ μίντια προκειμένου να διατυπώνουν απόψεις που υποτίθεται πως πολεμούν τον αριστερό λαϊκισμό, αλλά στην ουσία σχετίζονται με καλλωπισμένο χρυσαυγιτισμό...

Ένας χιμπαντζής με μαύρα, για παράδειγμα, δεν διαθέτει την ευφράδεια και την άνεση με τις λέξεις για να ισχυριστεί, όπως η "ακριβή" μας Σώτη, πως το ισλάμ δεν είναι θρησκεία, αλλά ιδεολογία εκβαρβαρισμού. Θα αποκαλέσει, "απλώς",  συλλήβδην τους ισλαμιστές "τζιχαντιστές" και θα σπάσει και κανένα κεφάλι για το κέφι του. Στην ουσία, όμως, και οι δύο τους εκκινούν από την ίδια ισοπεδωτική αφετηρία τού φασισμού...

Δεν συμφωνώ, επομένως, με την Σ. Τριανταφύλλου πως η γνώμη της διώκεται γιατί είναι μειονοτική, μη πολιτικώς ορθή ή ενοχλητική. Διώκεται γιατί είναι μισαλλόδοξη με βάση νόμο τού κράτους, τον αντιρατσιστικό. Από την άλλη, ωστόσο, επιτρέψτε μου να διαφωνώ με τους κάθε λογής αντιρατσιστικούς νόμους, οι οποίοι στοχεύουν στη μη υποκίνηση μίσους. Μπορεί όντως κάποιος χρυσαυγίτης να μαχαιρώσει έναν μουσουλμάνο και να ισχυριστεί στο δικαστήριο πως το έκανε γιατί τον θεωρεί ζώο, "όπως τον θεωρούν κι εγνωσμένου κύρους άνθρωποι των γραμμάτων". Ανοίγουμε, όμως, με αυτόν τον τρόπο ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι για το τι σημαίνει ηθική αυτουργία. Είναι, για παράδειγμα, ηθικοί αυτουργοί δολοφονιών οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων τούς οποίους αντέγραψαν πραγματικοί εγκληματίες; Ή, μήπως, τα αίτια που οδηγούν στη ρατσιστική βία θα ήταν αφελές να τα συσχετίζαμε με καλλιτεχνικές αφορμές;...

Είμαι αντίθετος στην ποινική δίωξη της Σ. Τριανταφύλλου κυρίως και πάνω από όλα γιατί θεωρώ πως στη δημοκρατία ο καθένας πρέπει να έχει την απόλυτη ελευθερία να εκφράζει τις απόψεις του, όσο ιδεοληπτικές κι αν είναι, ελεύθερα και δίχως να φοβάται πως θα καταδικαστεί γι' αυτές. Οι ευεπίφοροι στο φασισμό δεν θα σκοτώσουν κάποιον μετανάστη ή πρόσφυγα γιατί θα έχουν διαβάσει την συγγραφέα, η οποία άλλωστε δεν ζητά από κανέναν να πράξει κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ζουν σε μια κοινωνία- σχολείο- οικογένεια που οποιοδήποτε κακό το επιρρίπτουν ως ευθύνη στον ξένο και με δυσκολία ανοίγουν την αγκαλιά τους στο διαφορετικό...

Η Σ. Τριανταφύλλου μπορεί να δικαιολογεί το φασισμό, δεν τον εκκόλαψε ωστόσο η ίδια ούτε του δίνει πατήματα για να ισχυροποιείται. Υπό αυτή την έννοια η κυβέρνηση της Αριστεράς που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους έχει για πολύ περισσότερα να απολογηθεί κι ας ρητορεύει κόντρα στις Λε Πεν αυτού του κόσμου...    

     

    

Ο διάβολος κρύβεται στον εφησυχασμό...

Η Γαλλία "παντρεύτηκε" κάποιον που δεν αγαπά μόνο και μόνο γιατί η εναλλακτική της επιλογή ήταν ένα τέρας. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι ο "γάμος" που προέκυψε θα είναι αποτυχημένος, όπως άλλωστε δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα πετύχει κι ένας γάμος από έρωτα. Μόνο που ο Εμ. Μακρόν, στον οποίο προφανώς κι αναφέρομαι, θα χρειαστεί να καταβάλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από προκατόχους του προκειμένου να πείσει το γαλλικό λαό ότι ναι μεν βρέθηκε από σπόντα στο προεδρικό μέγαρο, εκμεταλλευόμενος τις ιστορικές περιστάσεις, αλλά διαθέτει τα προσόντα ενός ηγέτη...

Δεν υποτιμώ την αξία τής ψήφου ανοχής που δόθηκε στον νέο Γάλλο πρόεδρο. Το ότι εκλέχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, έστω κι αν λάβουμε υπόψη την αποχή- ρεκόρ στο β΄ γύρο και το ότι σε αυτόν πέρασε η υποψήφια της ακροδεξιάς, αν μη τι άλλο μας λέει πως οι λαοί είναι απογοητευμένοι από τη σημερινή Ευρώπη, αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να την παραδώσουν στα χέρια των μισαλλόδοξων απόγονων του χιτλερισμού. Αυτό φάνηκε και στις εκλογές στην Ολλανδία κι ενδεχομένως να φανεί και στις γερμανικές. Αν, όμως, πιστέψουμε ότι ο λύκος απομακρύνθηκε από το μαντρί γιατί είδε την πόρτα κλειστή, καλό θα είναι να αναθεωρήσουμε...

Οι Ευρωπαίοι πολίτες τής δικής μου γενιάς, στην οποία ανήκει κι ο Εμ. Μακρόν, δεν έχουν γνωρίσει πολέμους εκ του σύνεγγυς- με εξαίρεση της Γιουγκοσλαβίας- γι' αυτό και είναι λογικό να θεωρεί η πλειονότητα ανάμεσά τους πως αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία είναι δεδομένες. Κι εκεί ακριβώς κρύβεται ο κίνδυνος, στον εφησυχασμό δηλαδή που τρέφει τις φιλοδοξίες τού "φιδιού", το οποίο σε δηλητηριάζει στα μουλωχτά, σταδιακώς και θανατηφόρα...

Κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει ο καθένας να απολαμβάνει των ίδιων προνομίων ανεξαρτήτως του μόχθου που καταβάλλει. Σε αυτό το πλαίσιο κι όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην θεσμοθέτηση από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας μέτρων τα οποία, για παράδειγμα, θα πριμοδοτούν την εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας από την επιδοματική ενίσχυση της ανεργίας...

Οι ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες, ωστόσο, σαν αυτές που επιζητεί κι ο Εμ. Μακρόν ενόψει των βουλευτικών εκλογών τού Ιουνίου στη χώρα του, δεν προκύπτουν από την ωραία εικόνα, τις επικοινωνιακές δεξιότητες και τις όμορφες εξαγγελίες, αλλά κερδίζονται στην πράξη. Ο πολιτικός κρίνεται κυρίως στην καθημερινότητα του πολίτη κι αν ακόμα οι επιλογές του αποδεικνύονται ορθές μακροπρόθεσμα κι επομένως δεν προλαβαίνει να γευτεί τη χαρά τής δικαίωσης όσο είναι πολιτικώς ενεργός, τουλάχιστον θα έχει την Ιστορία με το μέρος του. Κι αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τη Γαλλία...  

 

  

Άκης, ο ζωντανός θρύλος τής Ελλάδας που έφερε και θα ξαναφέρει μνημόνια...

Αν πράγματι ο Ακ. Τσοχατζόπουλος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, καλώς αποφυλακίστηκε. Η φυσική εξόντωση ενός ανθρώπου, όποιος κι αν είναι αυτός κι ό,τι κι αν έχει κάνει, δεν είναι δυνατό να συνδέεται με την απονομή Δικαιοσύνης. Αν, ωστόσο, κάποιος αναζητούσε σοβαρές ενδείξεις για το ότι ακόμα κι αν βγούμε το 2018 από το καθεστώς οικονομικής επιτροπείας αυτή θα επιστρέψει γιατί δεν αλλάξαμε νοοτροπία, δεν έχει παρά να δει το βίντεο με τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού, έστω και λίγων, προς το πρόσωπο του μιζολήπτη πρώην υπουργού. Αναρωτιέμαι πόσα περισσότερα εκατομμύρια ευρώ θα έπρεπε να είχε τσεπώσει ο πάλαι ποτέ "ωραίος Μπρούμελ", προκειμένου οι θαυμαστές του να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για έναν κοπρίτη που εξευτέλισε το σοσιαλισμό, αν πιστέψουμε ότι αυτό ήταν ποτέ το ιδεώδες του...

Τα επτά χρόνια τής κρίσης πολύ λίγα δίδαξαν στους Έλληνες, οι οποίοι και τώρα συνωστίζονται έξω από υπουργικά και βουλευτικά γραφεία για μια αργομισθία, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το νόμο "α λα καρτ" και να προτάσσουν το ιδιωτικό- οικογενειακό συμφέρον από το ταξικό κι εθνικό. Ακόμα κι αν η Γερμανία συμφωνούσε στην ολική διαγραφή τού χρέους κι έπεφτε στην αγορά αδιακρίτως ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, πολύ φοβάμαι πως από την επομένη θα ξεκινούσαμε ένα νέο σπριντ άκοπης υπερκατανάλωσης σαν να μην υπάρχει αύριο...

Το μόνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι άλλο από το να επανακτήσουμε όσα χάσαμε τα μνημονιακά χρόνια χωρίς να αναλογιζόμαστε αν τα δικαιούμασταν εξαρχής ή πώς θα πάμε παρακάτω αντί να θρηνούμε για ένα χαμένο ψευτοπαράδεισο. Είμαστε πρόθυμοι να ψηφίσουμε οποιονδήποτε μας τάξει διακοποδάνεια, ανεξαρτήτως αν τα αντέχει το βαλάντιό μας, με τη λογική τού ποιος ζει ποιος πεθαίνει σε 20 χρόνια...

Αλίμονο, αυτοί που γουστάρουν τον "μάγκα" Άκη είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που δεν ντράπηκαν να τον χειροκροτήσουν κατά την αποφυλάκισή του. Θα σου πουν, για παράδειγμα, πως δεν βούτηξε λεφτά από το ταμείο, "απλώς" πήρε μίζες, ή πως δεν προχώρησε στις προμήθειες μόνος του, αλλά πως Σημίτης- Παπανδρέου συναποφάσιζαν κι όλα καλά κι όλα ωραία. Κάπως έτσι, εξάλλου, δικαιολογούν και σήμερα αρκετοί τον Ανδρ. Παπανδρέου για τα ατιμώρητα στη δική του περίπτωση αμαρτήματα. Όλοι οι λούμπεν οπαδοί τού μιζολήπτη παρ' ολίγον πρωθυπουργού τον θαυμάζουν για την ακριβή ζωή που έκανε, για τα ζεϊμπέκικα γλέντια του, για την νεαρή σύζυγό του κι όλα τα συναφή. Όλα αυτά θα επιθυμούσαν και για τον εαυτό τους, αν τους συνέδραμαν οι περιστάσεις, το κυνηγούσαν περισσότερο ή ήταν, τέλος πάντων, πιο καπάτσοι...

Είναι, άλλωστε, οι ίδιοι που δεν τους μπαίνει καν στο μυαλό πως μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς χάρη στη σκληρή δουλειά παρά μόνο κερδίζοντας το τζόκερ. Και μην μου πείτε πως για όλα φταίει η ανεργία γιατί κι εσείς κι ο γράφων ζούσαμε σε αυτήν τη χώρα και πριν το 2010 και γνωρίζουμε και σήμερα ανθρώπους που προτιμούν να συντηρούνται από χρήματα άλλων από το να εργάζονται. Για όλους αυτούς, επομένως, ο Άκης δεν είναι απατεώνας, αλλά ιδέα- παρακαταθήκη για τα μνημόνια του μέλλοντός μας...        

Ο Τσίπρας δεν έχει περάσει ακόμα στη δικαιοδοσία τής Ιστορίας...

Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα γιατί ορισμένοι ταυτίζουν την αδυναμία τους να αντιληφθούν τους καιρούς, καθώς και την προσκόλλησή τους σε λύσεις- πανάκειες ως ιδεολογική συνέπεια. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για το "όχι" στο δημοψήφισμα ούτε για την επιλογή μου να στηρίξω το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 μολονότι είχε φέρει ένα τρίτο μνημόνιο αντί να σκίσει τα προηγούμενα, όπως είχε υποσχεθεί τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς. Ο Αλ. Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι έτρεφαν ψευδαισθήσεις για την Ευρώπη, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι κακώς πάλεψαν μέχρι τέλους για να την αλλάξουν. Διαβάζεται ως κλισέ, αλλά είναι αλήθεια ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται. Θα ήταν κρίμα, άλλωστε, να επέστρεφαν στην εξουσία ύστερα από μερικούς μόνο μήνες αγρανάπαυσης εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα και δεν ζήτησαν ούτε μια συγγνώμη γι' αυτό...

Ο πρωθυπουργός, όμως, είχε υποσχεθεί την εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος, πως το τρίτο μνημόνιο θα ήταν και το τελευταίο, πως θα πολεμούσε μέχρι τέλους τη διαπλοκή και, κυρίως, πως ό,τι έγινε το καλοκαίρι τού 2015 συνιστούσε τακτική κι όχι στρατηγική οπισθοχώρηση. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, ωστόσο, έχει περιοριστεί σε αναδιανομή τής φτώχειας, φέρνει ένα τέταρτο μνημόνιο, η διαπλοκή απλώς αλλάζει ονόματα και, κυρίως, η τακτική οπισθοχώρηση έχει μετατραπεί σε στρατηγική. Από το "ευρώ δεν είναι φετίχ" τού 2012 περάσαμε σε αυτό που έλεγαν οι σαμαροβενιζέλοι και τους ειρωνευόμασταν, δηλαδή "κάθε θυσία για το ευρώ", βλέποντας πάντως μέχρι τώρα μόνο τα κέρατα κι όχι το κέρδος...

Εγκλωβισμένη η κυβέρνηση σε μια στρατηγική από την οποία απουσιάζει κι ως σκέψη ακόμα το "plan B" και γοητευμένη από το νέκταρ τής εξουσίας μοιάζει ικανοποιημένη και μόνο από το ότι πιθανότατα ο βίος της θα είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Μόνο που είναι περιττό να αναφέρω πόσο αυτιστικός είναι αυτός ο στόχος και πόσο λίγο ενδιαφέρει την πλειονότητα των πολιτών...

Όπως κι αν έχει, ο λαός περιμένει απτά αποτελέσματα, τα οποία δεν έχει δει ακόμα. Κι αν δεν υπήρχε ο νεοφιλελεύθερος μπαμπούλας τού άθλιου Κούλη ως αντίπαλο δέος τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει ότι το ματσάκι έχει τελειώσει, ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει περάσει στη δικαιοδοσία τής Ιστορίας κι ότι το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών είναι προδιαγεγραμμένο. Κάθε άλλο, ιδίως αν οι κάλπες στηθούν το φθινόπωρο του 2019, εξέλιξη που θα δώσει στην κυβέρνηση το χρόνο που χρειάζεται για να αποδειχθεί αν η επιλογή τού τα δίνουμε όλα για να ρυθμιστεί το χρέος, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και να βγούμε στις αγορές ήταν η ορθή. Το μέγα θέμα, βεβαίως, είναι μέχρι τότε να μην έχει ψοφήσει ο γάιδαρος του Χότζα...



 

"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα"...

Αν το να είσαι προοδευτικός ήταν εύκολη υπόθεση, θα ήταν όλος ο κόσμος. Ούτε είσαι μόνο και μόνο γιατί αυτοπροσδιορίζεσαι ως τέτοιος, αφού κάποιες φορές ακόμα και οι πιο συντηρητικοί αποδεικνύονται γενναιότεροι. Η Ανγκ. Μέρκελ, για παράδειγμα, δεν φόρεσε μαντίλα στη Σαουδική Αραβία, σε αντίθεση με την Μπ. Μπαζιάνα στο Ιράν...

Το ίδιο ισχύει και για τη μάχη κατά τής διαπλοκής: στην θεωρία μπορεί να είσαι απέναντί της, στην πράξη ωστόσο είναι πιθανό να μην πολεμάς όλους τους ολιγάρχες παρά μόνο αυτούς που δεν είναι δικοί σου, την ίδια ώρα που προσπαθείς να γιγαντώσεις εκείνους που σε συγκρίνουν με αμφίβολου δημοκρατικού ήθους παγκόσμιους ηγέτες όπως ο Βλ. Πούτιν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην είχε σοβαρό plan B για την οικονομία, φαίνεται πάντως πως διαθέτει όσον αφορά τους δικούς του επιχειρηματίες. Αφού το "σχέδιο Καλογρίτσας" απέτυχε παταγωδώς, τώρα μπαίνει σε εφαρμογή το "σχέδιο Σαββίδης", το οποίο μοιάζει πιο αξιόπιστο από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας μάλλον έχει περισσότερο χρήμα προς διάθεση στην ελληνική αγορά...

Κι αν η καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί, το ποιος επιχειρηματίας θα κυριαρχεί τα επόμενα χρόνια φαίνεται από το ποδόσφαιρο. Τη δεκαετία τού '70 ήταν ο Γουλανδρής, του '80 και μέχρι τα μέσα τού '90 οι Βαρδινογιάννηδες, στη συνέχεια ο Σ. Κόκκαλης κι ακολούθως ο Β. Μαρινάκης. Όσοι παρακολούθησαν τον ημιτελικό τού Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στον ΠΑΟ είναι σε θέση να επιβεβαιώσουν ότι επρόκειτο για επίδειξη παρασκηνιακής δύναμης από τον νέο μας εθνικό μπίζνεσμαν...

Στον επίλογο της "Φάρμας των Ζώων" του Τζορτζ Όργουελ τα ζώα κοιτούσαν από γουρούνι σε άνθρωπο κι από άνθρωπο σε γουρούνι και δεν έβρισκαν διαφορές. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν υιοθετεί πλέον μόνο τις πολιτικές και τη ρητορική των σαμαροβενιζέλων, αλλά και τους ολιγάρχες του, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ιβ. Σαββίδη.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι στο Μαξίμου θεωρούν και ύψιστη τιμή τη σύγκριση του Αλ. Τσίπρα με τον Βλ Πούτιν, ο οποίος κυβερνά τη Ρωσία επί δύο δεκαετίες με οχήματα τον εθνικισμό και τον αυταρχισμό. Διεφθαρμένοι από την οίηση που γεννά η εξουσία και την πεποίθησή τους ότι θα κυβερνούν μέχρι και τουλάχιστον το 2019 υιοθετούν και το οργουελικό "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα". Τσίπρα έχουν, τσίπα δεν έχουν...   
 

Η τελευταία Αριστερή πουτάνα πέθανε από το σοκ όταν έμαθε πως το δ' μνημόνιο μπορεί να μην είναι το τελευταίο...

Αν ρωτήσεις κάποιον θρήσκο, θα σου απαντήσει πως για να αναστηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Το ίδιο σου απαντούν εδώ και καιρό κι από την κυβέρνηση, μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει μη θρησκευόμενος. Όπως κι αν έχει, τις επόμενες ημέρες θα περάσει από τη Βουλή μία συμφωνία για τα επαχθή μέτρα τής οποίας- κυρίως η μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων- έχουν φροντίσει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να ενημερώσουν εγκαίρως τους πολίτες ούτως ώστε ό,τι χάσαμε να έχει χωνευτεί κι ό,τι κερδίσαμε να παρουσιαστεί σαν θρίαμβος...

Αφήνω στην άκρη το ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση να νομοθετεί για το 2019 και το 2020- χρονιές που θα έχει έτσι κι αλλιώς ολοκληρωθεί η τρέχουσα θητεία της- όταν κέρδισε τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 με την υπόσχεση πως θα απαλύνει το τρίτο μνημόνιο και δεν θα φέρει και τέταρτο, όπως συμβαίνει σήμερα. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο είναι αν τα νέα μέτρα που θα ψηφιστούν την επόμενη εβδομάδα θα είναι τα τελευταία επώδυνα κι ό,τι κερδίσαμε ή δεν χάσαμε σε αυτήν τη διαπραγμάτευση δεν θα επιστρέψουν για να στοιχειώσουν την επόμενη αξιολόγηση...

Η΄λογική λέει πως από τη στιγμή που το ΔΝΤ έχει στυλώσει τα πόδια κι έλαβε την προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων για το 2019- 2020 θα ληφθούν άμεσα αποφάσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους, ακόμα κι αν αποδειχθούν λιγότερο ριζοσπαστικές από όσο θα έπρεπε. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, πως οι Τόμσεν, Βελκουλέσκου και σία έχουν ρίξει τόσο πολύ νερό στο κρασί τους ώστε να μην επανέλθουν σε ζητήματα όπως η  απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και το "λοκ άουτ" όταν οι συνθήκες θα είναι προσφορότερες. Με λίγα λόγια, φοβάμαι πως συμφωνήσαμε να μην χάσουμε σήμερα αυτά που θα χάσουμε αύριο με την ελπίδα πως η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και η επιστροφή στις αγορές θα ανοίξουν το δρόμο για την ουσιαστική έξοδο της χώρας από την κρίση...

Το τρίτο μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο του 2018 κι ο συνταγματικώς προβλεπόμενος χρόνος διεξαγωγής των εκλογών είναι το φθινόπωρο του 2019. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει χρόνος για να διαπιστώσουμε κατά πόσο αυτός που περνάμε τώρα είναι ο τελευταίος κάβος ή θα έρθουν κι άλλοι. Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί τής σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία προτίμησε μια νέα οπισθοχώρηση από μια ηρωική έξοδο, αν θέλει να μείνει κυβερνητική πλειοψηφία και μετά από το 2019...

Βεβαίως μπορεί να έχουμε βγει από την επιτροπεία και η ανάπτυξη να έχει επιστρέψει για τα καλά, αλλά παρόλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας να χάσει τις εκλογές- εδώ τις έχασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε φέρει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γιατί ο λαός ήταν εξουθενωμένος από τους συνεχείς πολέμους. Θα είναι, ωστόσο, άλλη ιστορία για τον πρωθυπουργό και την Αριστερά αν ηττηθούν όρθιοι και με μια παρακαταθήκη για το μέλλον κι άλλη να έχουν δώσει τα πάντα ψηφίζοντας κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που δεν θα τολμούσε ο άθλιος Κούλης να περάσει μόνο και μόνο για να κυλήσει ξανά ο βράχος κι ο πρωθυπουργός να μοιάζει με Σίσυφο επί τω ακαδημαϊκώτερο ή με "πόντια πουτάνα" επί τω λαϊκώτερο...