Ο "τρελός του χωριού" είχε δίκιο από τη αρχή...

Αν παρακολουθήσει κανείς εκ του σύνεγγυς την επικοινωνιακή στρατηγική τού Μαξίμου και των "παπαγαλακίων" του για την αντιμετώπιση των αποκαλύψεων Βαρουφάκη, θα εστιάσει σε δύο βασικά επιχειρήματα: πως ο πρώην υπουργός Οικονομικών είναι ένας γραφικός νάρκισσος που έγραψε ένα "βίπερ νόρα" για λίγη δημοσιότητα και πως, έστω δίχως να το επιδιώκει, εργαλειοποιείται από τη ΝΔ...

Δεν θα σταθώ πολύ στο δεύτερο επιχείρημα, το οποίο βασίζεται στο μουσολινικό "ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας", το οποίο απαγορεύει την έκφραση αντίθετης γνώμης, ακόμα κι αν αυτή δικαιώνεται από τη λογική και την Ιστορία, με το σόφισμα πως από αυτή επωφελείται ο κοινός ιδεολογικός αντίπαλος. Θέλω να νομίζω πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι στην κυβερνώσα Αριστερά που κατανοούν ότι η καταφυγή στο φασισμό για να βγεις από μαι δύσκολη θέση συνιστά τουλάχιστον ντροπή κι αυτοεξευτελισμό...

Έχοντας αρχίσει να διαβάζω το περιλάλητο "Adults in the Room" μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δυσκολεύομαι να το ταυτίσω με σαχλά μυθιστορήματα τα οποία έχουν πολλή πέραση, ιδίως αυτήν την εποχή. Δεν αναφέρεται, για παράδειγμα, στο πώς η καταπιεσμένη νοικοκυρά Μαρία Κοντσίτα ερωτεύτηκε τον γοητευτικό τυχοδιώκτη Ντιέγο Δελαβέγα, εγκατάλειψε την οικογένειά της κι έφυγε μαζί του για να ζήσουν για πάντα ευτυχισμένοι στην Τζαμάικα. Είναι καλογραμμένο και, μάλιστα, στην αγγλική, γλώσσα που ο πρωθυπουργός τής χώρας μιλά κάπως καλύτερα από αρχάριο. Κι αν αυτό αφορά περισσότερο τους βιβλιοκριτικούς, στην ουσία του αποτυπώνεται η σκέψη ενός ανθρώπου που μόνο τρελό δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ούτε άδικο στα συμπεράσματά του...

Καλώ τον οποιονδήποτε να μου αντικρούσει με επιχειρήματα κι όχι με ψυχολογικούς χαρακτηρισμούς "Cosmopolitan" για την προσωπικότητα Βαρουφάκη σε τι από όλα όσα έχει πει και γράψει ο Γιάνης την εποχή των μνημονίων έχει πέσει έξω. Οι δανειστές μάς επέβαλαν ένα τιμωρητικό πρόγραμμα για να διασωθούν η γερμανική και η γαλλική οικονομία από την κατάρρευση των δικών τους τραπεζών που ήξεραν και οι ίδιοι ότι δεν βγαίνει, αλλά το συνεχίζουν γιατί έχουν αυτοπαγιδευτεί σε μια ρητορική που αν την αποκηρύξουν αυτό θα σημάνει τον πολιτικό τους αφανισμό...

Ύστερα από δυόμισι χρόνια τού ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η ζωή τού μέσου Έλληνα στην καλύτερη περίπτωση δεν έχει επιδεινωθεί, αλλά και δεν έχει βελτιωθεί, αφού έχει μείνει στάσιμη στη μετριότητα. Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως ο χρόνος είναι σχετικώς λίγος για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα, ιδίως αν το μέτρο σύγκρισης είναι τα 40 που κυβέρνησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μόνο που είναι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για το μέλλον οι οποίες με τρομάζουν περισσότερο κι όχι όσα προηγήθηκαν...

Η χώρα δεν θα βγει από την επιτροπεία το καλοκαίρι τού 2018, όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Έχει ήδη υπογράψει ένα τέταρτο μνημόνιο, που περιλαμβάνει μείωση συντάξεων κ αφορολόγητου για το 2019- 2010, το οποίο βεβαίως και θα επιβλέψουν οι θεσμοί. Και το τραγικότερο; Έχει αποδεχθεί υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, τα οποία για να επιτυγχάνονται θα απαιτούνται κι άλλα μέτρα. Σκεφτείτε, δηλαδή, πως ένα παιδί που γεννιέται σήμερα θα ζήσει κάτω από τη σκέπη τής νεοφιλελεύθερης λιτότητας τουλάχιστον μέχρι τα 43 του χρόνια...

Ο έτσι κι αλλιώς συγκρουσιακός χαρακτήρας Βαρουφάκη βολεύει τους πρώην συντρόφους του ώστε να τον αποκηρύσσουν ή να τον αποκαλούν "τρελό του χωριού", λες και ήταν εκείνος που άλλαξε κι όχι οι ίδιοι. Αρκετοί, μάλιστα, ανάμεσά τους- είτε αξιωματούχοι είτε μιντιακά φερέφωνα- έχουν πιστέψει την ίδια τους την προπαγάνδα και δεν ντρέπονται να διακηρύσσουν και δημοσίως πως ο κόσμος εξακολουθεί να τους λατρεύει, σαν να μην πέρασε μια ημέρα από την εποχή που έλεγαν πως θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα ήταν ημέρα μεσημέρι ή πως θα ήταν κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας. Έχουν την τύχη, βεβαίως, βασικός τους αντίπαλος να είναι ο άθλιος Κούλη, τον οποίο αντιπαθούν ακόμα και οι μισοί δεξιοί...

Το βρίσκω λογικό, επομένως, να επιχειρούν τη "δολοφονία χαρακτήρα" Βαρουφάκη, ο οποίος είναι ένας πολύ επικίνδυνος αντίπαλος για το Μαξίμου, όχι μόνο γιατί είναι πιο καταρτισμένος από τον Αλέξη Σαμαρά, αλλά γιατί η δική του ηθική υπεροχή δεν εμφανίζεται στο χάρτη μόνο σε σύγκριση με το βίο και πολιτεία τού μιζολήπτη της Siemens. Είναι απόλυτη και οι προβλέψεις του πολύ περισσότερο επιβεβαιωμένες από τις αντίστοιχες εκείνων που έχουν θέσει την παραμονή τους στην εξουσία ως τη μοναδική τους διακύβευση...  

 



 



  

Ένα μύθο θα σας πω πολύ Επίκαιρο...

Μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφορούσε πληγωμένο ένα λιοντάρι, το οποίο είχαν πυροβολήσει πολλές φορές γιατί το μόνο που ήθελε δεν ήταν άλλο από το να τιμά τη φύση του και να κυνηγά ελάφια, βούβαλους και ιπποπόταμους αντί να μαραζώνει κλεισμένο σε ένα κλουβί, έστω κι αν του είχαν έτοιμη τροφή για να την καταπίνει αμάσητη. Αν και το ίδιο δεν έδειχνε διάθεση να το διαπραγματευτεί, κατά καιρούς το πλησίαζαν οχιές με φορεσιά φίλου, τα οποία το συμβούλευαν να ρίξει νερό στο κρασί του, να συμβιβαστεί με τους θηριοδαμαστές του, να ξεχάσει τον πρότερο βίο του, ποιο ήταν κι από πού ερχόταν και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ήσυχα κι ωραία, δίχως το άγχος να φαγωθεί από κάποιον κυνηγό και να καταλήξει λεοντή για κάποια κοσμική κυρία ή να κρεμαστεί το κεφάλι του ως ταριχευμένο στολίδι σε κάποιον τοίχο συνοικιακής χασαποταβέρνας...

Η αλήθεια είναι ότι το λιοντάρι το σκέφτηκε σοβαρά να απαρνηθεί τη φύση του, όπως ο Ιησούς στον καζαντζακικό "Τελευταίο Πειρασμό", και να δοκιμάσει αυτόν τον εύκολο βίο που του πρότειναν τα κολοβά φίδια κάθε γένους με ενδυμασία φίλου. Κανένας δεν θα το έψεγε που θα είχε ανοίξει επιτέλους τα μάτια του και θα αποφάσιζε να διεκδικήσει επί ίσοις όροις αυτά που του αναλογούσαν στο βασίλειο των ζώων...

Ήταν καλύτεροι, άλλωστε, εκείνοι που εξουσίαζαν μέχρι τότε; Το λιμανίσιο μόνο στην καταγωγή κι όχι στη μπέσα παγώνι, που ήξερε απλώς να ανοίγει τα πολύχρωμα, αλλά αδύναμα φτερά του για να κάνει αέρα στον σιτιστή του; Η καμηλοπάρδαλη, που αν δεν συγγένευε με τον κλειδοκράτορα του ζωολογικού κήπου και δεν ρουφιάνευε στον ιδιοκτήτη του όσα συνέβαιναν πίσω από τα κάγκελα δεν θα διοικούσε ούτε τις τουαλέτες του; 'Η, μήπως, η αδιόρθωτη Σαλώμη που έπαιρνε κεφάλια για πλάκα και φρόντιζε να τα έχει καλά με όποιο ζώο πίστευε ότι θα της εξασφάλιζε ότι όχι μόνο δεν θα έχανε τα εφτά πέπλα της, αλλά θα πρόσθετε κι άλλα στη γυμνή της τσίπα;...

Το λιοντάρι πράγματι δελεάστηκε και προσπάθησε κάποια στιγμή να κλείσει το στόμα στη μέσα του φωνή που το καλούσε να σπάσει τα δεσμά και να φύγει μακριά από όλα αυτά τα αρπακτικά. Έφτασε έως το αστυνομικό τμήμα για αλλαγή ταυτότητας και ήταν έτοιμο να υπογράψει τη νέα του ιδιότητα όταν είδε την αντανάκλασή του σε έναν καθρέφτη. Δεν θαμπώθηκε από το θέαμα- δεν ήταν δα ούτε το ωραιότερο ούτε το εξυπνότερο λιοντάρι τού κόσμου, ενώ οι τραγωδίες που είχε ζήσει δεν το βοηθούσαν να κρύβει τις πληγές του και να δείχνει πιο χαρούμενο στους επισκέπτες...

Μόνο που μπροστά σε εκείνο το γυαλί που του ανταπέδιδε επικριτικά το βλέμμα συνειδητοποίησε ότι δεν θα είχε κανένα νόημα να γίνει οποιοσδήποτε άλλος από αυτός που πραγματικά ήταν απλώς για να μην τριγυρίζει σαν την άδικη κατάρα στη σαβάνα και να ανήκει σε κάποια αγέλη. Είχε έτσι κι αλλιώς πολλούς φίλους που τον αποδέχονταν με τα καλά του και με τα στραβά του και το κοπάδι για το οποίο τον προόριζαν του προκαλούσε αναγούλα...

Δεν ξέρω να σας πω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μιλήσουμε για δράμα δίχως κάθαρση ή για χολιγουντιανό "happy end". Γνωρίζοντας, όμως, πολύ καλύτερα από τον καθένα σας αυτό το λιοντάρι θα συμβούλευα τους θηρευτές του να οπλιστούν με πολλά βόλια αν θέλουν να το λυγίσουν αμετακλήτως και να μην το βλέπουν να στοιχειώνει διαρκώς τις μίζερες, βολεμένες, νοικοκυρίστικες ζωούλες τους σαν το φάντασμα του νεκρού πατέρα τού Άμλετ. Κι αυτό γιατί ούτε χίλιες σφαίρες θα είναι αρκετές να το σκοτώσουν, πόσω μάλλον όταν εκείνοι που το πυροβολούν δανείζονται τα αρχίδια άλλων για να φαίνονται οι ίδιοι μεγάλοι και τρανοί στους ιθαγενείς...







  

Αλέξης και Γιάνης πιο ερωτευμένοι από ποτέ...

Ο Αλέξης Σαμαράς δεν θέλει να μιλά για τον Γιάνη Βαρουφάκη, όπως ήταν φανερό κι από τη γλώσσα τού σώματός του στη συνέντευξή του στον Alpha. Κι αυτό είναι λογικό, αφού ο πρώην υπουργός Οικονομικών του θυμίζει στον πρωθυπουργό ποιος ήταν και ποιος έγινε. Δεν έχουν περάσει, άλλωστε, πολλά χρόνια από τότε που ο Αντώνης Τσίπρας αποτελούσε τη χρυσή ελπίδα όχι μόνο τής Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης για να μπει ένα τέλος στις πολιτικές τής άγριας λιτότητας...

Η συνθηκολόγησή του το 2015 και, κυρίως, η πλήρης υποταγή του από τότε μέχρι σήμερα σε εκείνους που κάποτε χαρακτήριζε ολετήρες τής Γηραιάς Ηπείρου απογοήτευσε πολλούς, ενδεχομένως να απογοήτευσε και τον ίδιο. Και ίσως γι' αυτό να μην θέλει να βλέπει τον Γιάνη ούτε ζωγραφιστό, όπως ακριβώς οι αμαρτωλοί επιβάλλουν σιωπητήριο στη φωνή τής συνείδησής τους...

Ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι κανένα άγιος. Ο ναρκισσισμός του δεν βοήθησε τους μήνες τής σκληρής διαπραγμάτευσης ώστε να βρεθεί μια επωφελής για το λαό λύση. Δεν είναι, ωστόσο, απλώς ακόμα ένας μέσα στο πλήθος που για να πουλήσει βιβλία γράφει φαντασιώσεις, όπως τον παρουσιάζουν οι πρώην σύντροφοί του στο ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιοι που έπιναν νερό στο όνομά του και τον αποκαλούσαν "asset"...

Δεν μετατράπηκε στον χειρότερο οικονομολόγο στον κόσμο ούτε πρέπει να αισθάνεται αδικαίωτος από τις πολιτικές εξελίξεις. Η Ελλάδα τού Ιουλίου τού 2017 χρειάζεται σκίσιμο των μνημονίων κι εντελώς διαφορετικές πολιτικές, όπως ακριβώς, ίσως και περισσότερο, και τον Ιανουάριο του 2015. Το μόνο ουσιώδες που άλλαξε από τότε είναι η επίκτητη λατρεία για την εξουσία που καταπλάκωσε εκείνους που δεν την είχαν δει ποτέ ξανά στη ζωή τους...

Αφήστε με να θεωρώ πως, παρ' όλες τις σκληρές κουβέντες που έχουν ανταλλάξει και δημοσίως, Αλέξης και Γιάνης παραμένουν "ερωτευμένοι" ο ένας με τον άλλο! Η μη απολεσθείσα από τη φθορά τής διακυβέρνησης επαναστατικότητα του Βαρουφάκη ελκύει ακόμα τον Τσίπρα, όπως κι έλκεται ο Γιάνης από τις ικανότητες πολιτικής επιβίωσης του Αλέξη. Κι αν σήμερα αλληλοαπαξιώνονται, όπως κάθε ερωτευμένο ζευγάρι άλλωστε που σέβεται τον εαυτό του, εξακολουθώ να εκτιμώ πως τα δεινά αυτού του τόπου δεν προέκυψαν ούτε γιγαντώθηκαν το χρονικό διάστημα της συγκυβέρνησής τους, αλλά προηγήθηκαν κι ακολούθησαν αυτής...

Εκείνος, εξάλλου, που ανοίγει το δρόμο τού άθλιου Κούλη για την ανακατάληψη της εξουσίας δεν είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, τον οποίο στην κυβέρνηση ταυτίζουν πλέον με τον πρόεδρο της ΝΔ σε ένα ακόμα δείγμα τής πολιτικής τους χυδαιότητας, αλλά αυτοί που αντί να φέρουν την ελπίδα την πούλησαν στο γιουσουρούμ για να φορούν πρωθυπουργικά και υπουργικά κοστούμια μέχρι το 2019. Με αυτά τα μυαλά μέχρι εκεί τους βγάζει, όμως, ο δρόμος κι όχι παραπέρα...

Στη χώρα που εν έτει 2017 γιατροί και δικηγόροι αρνούνται να βάλουν POS προσδεθείτε για νέα μνημόνια...

Δεν είναι κακό η χώρα να πραγματοποιεί δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές, με στόχο να δανείζεται αποκλειστικώς από αυτές από τον Αύγουστο του 2018. Μπορεί το επιτόκιο να είναι υψηλότερο από αυτό που δανειζόμαστε από τους θεσμούς και να προστίθεται νέο χρέος, αλλά μόνο η επιστροφή στην κανονικότητα θα φέρει το τέλος των μνημονίων και την ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία. Το τίμημα, άλλωστε, που πληρώσαμε τα τελευταία εφτά χρόνια που ήμασταν αποκλεισμένοι από τον ιδιωτικό δανεισμό ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερο σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια που απολαμβάναμε και τους ευνοϊκούς χρόνους αποπληρωμής...

Τότε από μιζέρια δεν έχω διάθεση να ανοίξω σαμπάνιες; Ενδεχομένως, αλλά τα μηνύματα που στέλνουν εκείνοι που μας έχουν αλυσοδεμένους δεν προμηνύουν ευχάριστες εξελίξεις. Σόιμπλε- Μοσκοβισί- Βελκουλέσκου στην ουσία μάς απείλησαν με νέες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει νέα άγρια λιτότητα. Ποιος μπορεί να αποκλείσει, για παράδειγμα, νέα αύξηση φόρων ή νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και περισσότερη ελαστική εργασία προκειμένου να επιτευχθούν φαραωνικοί δημοσιονομικοί στόχοι από μια ήδη εξαντλημένη κοινωνία;...

Μπροστά μας έχουμε την τρίτη αξιολόγηση και την εφαρμογή τού τέταρτου μνημονίου, η οποία μάλιστα μπορεί να επισπευστεί. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχουμε αφήσει τα δύσκολα πίσω μας και μπροστά μας ανοίγεται ένα ξέφωτο, όπως μας υπόσχεται ο Αντώνης Τσίπρας ή Αλέξης Σαμαράς...

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχουν πολλές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν έχουν γίνει μολονότι θα έπρεπε να είχαν γίνει. Ανάμεσα σε άλλα, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή είναι ακόμα υψηλές, κλειστά επαγγέλματα δεν έχουν ανοίξει στην ουσία, δεν έχουν κοπεί όσο θα έπρεπε αδικαιολογήτως υψηλές συντάξεις, στο Δημόσιο εξακολουθούν να συνωστίζονται άχρηστοι και οι πολίτες δεν αποφεύγουν τη γραφειοκρατία για μια σειρά ενεργειών. Πάνω σε αυτό βασίζονται, άλλωστε, και οι δανειστές μας όταν μας καλούν να μην σταματήσουμε να "ποδηλατούμε"...

Πώς, επομένως, να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον όταν το πολιτικό κόστος, το μικροκομματικό συμφέρον, ο νεποτισμός κι ο συντεχνιασμός- χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το τελευταίο η αντίδραση γιατρών και δικηγόρων στη χρήση POS- όχι μόνο δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά μολύνουν και το υγιές κομμάτι τής κοινωνίας; Κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν λύνεται από την επιστροφή στις αγορές παρά μόνο με πολιτική βούληση, η οποία ωστόσο είναι ανύπαρκτη στην πλειονότητα, για να μην γράψω στην ολότητα, του κομματικού μας συστήματος...  

 

Μάθε Αλέξη γράμματα: Κι ο ψεύτης διεφθαρμένος είναι...

Με τη συνέντευξή του στη "Guardian" ο Αλ. Τσίπρας αποκάλυψε ότι έχει μια περίεργη αντίληψη για την ηθική. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνω όταν δηλώνει, μάλλον με υπερηφάνεια, ότι πολλοί στην Ελλάδα μπορεί να τον θεωρούν ψεύτη, αλλά όχι και διεφθαρμένο. Αν ο πρωθυπουργός εννοεί ότι δεν έχει βάλει το χέρι στο μέλι να το δεχθώ, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για κάποιους συνεργάτες του. Αν, ωστόσο, διαχωρίζει το ψέμα από τη διαφθορά ώστε να δικαιολογεί τις πράξεις του, τότε μάλλον με χάνει. Κι αυτό γιατί η εντιμότητα ενός πολιτικού δεν κρίνεται μόνο από το αν έχει περάσει από τα χέρια του μαύρο χρήμα, αλλά κι από την ειλικρίνεια με την οποία απευθύνεται στον ελληνικό λαό. Και για το τελευταίο ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι σε θέση να διεκδικεί δάφνες...

Η χώρα διέρχεται όντως κρίση θεσμών, όχι όμως όπως την εννοούν ορισμένοι δικαστικοί, η αντιπολίτευση και τα μίντια- φερέφωνα επιχειρηματικών συμφερόντων που τη στηρίζουν. Η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει όταν η εκτελεστική εξουσία λοιδορεί ή επιτίθεται στη δικαστική, και μάλιστα δικαιολογημένα, αλλά όταν ο κυνισμός θεωρείται αποδεκτός ως κανόνας τού πολιτικού παιχνιδιού...

Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη και οι ομολογίες Τσίπρα αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα κυβερνάται από αριβίστες οι οποίοι δεν διστάζουν να πουν και να υποστηρίξουν και τα χονδροειδέστερα ακόμα των ψεμάτων αρκεί να κρατηθούν στην εξουσία. Για τον Αλέξη και την παρέα του ο μεγάλος στόχος δεν είναι η επιστροφή τής χώρας στις αγορές και συνεπακόλουθα η έξοδος από την επιτροπεία, αλλά να καταγραφεί ως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός τής εποχής των μνημονίων. Ακόμα κι από αυτό μπορεί να συμπεράνει κανείς πόσο κοντόφθαλμοι είναι εκείνοι που πίνουν τον καφέ τους στο Μαξίμου...

Πόσο μακρινός μοιάζει πλέον ο Φεβρουάριος του 2015, όταν ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε στη Βουλή και δάκρυζε πως θα είναι κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας. Έφτανε η πρώτη μεγάλη αναποδιά για να υποταχθεί σε εκείνους που κορόιδευε σε όλη την προηγούμενη ζωή του. Φυσικά και η άσκηση της εξουσίας φαίνεται διαφορετική σε αυτούς που βρίσκονται απέξω σε σύγκριση με εκείνους που τη βιώνουν από μέσα. Η κριτική σε μια απόφαση είναι πάντοτε πιο εύκολη από τη λήψη της. Μόνο που αρχή άνδρα δείκνυσι και στην περίπτωση εκείνων που μας κυβερνούν σήμερα αποδεικνύεται πόσο απλό είναι να αλλοτριωθεί αυτός που ακόμα κι αν δεν ξεκίνησε με τη διάθεση να αλλοτριωθεί, εν τούτοις το αποδέχεται για να κυβερνήσει έστω μέχρι το 2019. Για τέτοιους μπακάληδες μιλάμε...



 

Κότες στο δωμάτιο...

Είναι λογικό εκείνοι που δεν αγωνίστηκαν ποτέ ή υποχώρησαν μπροστά στην πρώτη δυσκολία να προσπαθούν ακόμα και δύο χρόνια μετά να αποδομήσουν την υπερήφανη διαπραγμάτευση του 2015. Ήταν, άλλωστε, από τότε ορατότατη η λύσσα τους να δουν να υποκύπτουν εκείνοι που αντιστέκονταν σε αυτό που τους ίδιους τους συνέθλιβε, όπως θα έγραφε κι ο Αλμπέρ Καμί...

Είναι, ωστόσο, τόσο κοντόφθαλμοι που κι εν έτει 2017 δεν εστιάζουν την κριτική τους απέναντι στον Αλ. Τσίπρα στο ότι δεν είχε ή δεν σκεφτόταν "plan B", αλλά στις προτάσεις Βαρουφάκη ή Λαφαζάνη, οι οποίες διακινδύνευαν τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Λες κι ο πρωθυπουργός δεν απέλυσε ποτέ τον Γιάνη ή δεν αποχώρησε ποτέ ο Παναγιώτης από το ΣΥΡΙΖΑ και στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου του 2015 έφτασε στη ρήξη, στο Grexit και στη δραχμή...

Το έγκλημα του Αλέξη δεν ήταν ότι έχρισε υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη, ότι του είχε ζητήσει εναλλακτικά σχέδια ή ότι πολέμησε μέχρι τέλους για το σκίσιμο των μνημονίων και τη διάσωση της ελληνικής κοινωνίας με όρους δικαιοσύνης. Το έγκλημά του αποδεικνύεται, με βάση και τις νέες απαιτήσεις τού ΔΝΤ για επίσπευση εφαρμογής τού τέταρτου μνημονίου κι άλλα συμπληρωματικά μέτρα, ότι κατέβηκε να δώσει μια μάχη πιστεύοντας ότι ο αντίπαλος θα υποταχθεί στην αριστερή γοητεία του και στο ότι είχε έναν ολόκληρο λαό μαζί του...

Στο τέλος, μάλιστα, όπως αποκαλύπτεται σταδιακώς, δεν αγωνίστηκε για τη νίκη, αλλά για την καλύτερη επικοινωνιακή διαχείριση της ήττας του. Το τελευταίο το κατάφερε- επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015- μόνο που απώλεσε την ευκαιρία η Ιστορία να μην τον καταγράψει ως έναν ακόμα από τους εκατοντάδες πρωθυπουργούς που πέρασαν από αυτήν τη χώρα, αλλά ως ηγέτη που έκανε ό,τι κάνουν οι ηγέτες και ξεχωρίζουν: αναλαμβάνουν ρίσκα τα οποία περιμένουν από το μέλλον να τα δικαιώσει αντί να αποκαλύπτονται ως κότες στο δωμάτιο, παραφράζοντας το βιβλίο Βαρουφάκη που τόση συζήτηση έχει προκαλέσει...

Φυσικά και δεν ήταν εύκολη η θέση τού Αλέξη Τσίπρα το καλοκαίρι τού 2015. Κι ο γράφων, άλλωστε, είχε στηρίξει την απόφασή του να μην τα τινάξει όλα στον αέρα, με την προϋπόθεση όμως πως επρόκειτο για μια τακτική αναδίπλωση κι όχι στρατηγική, όπως αποδείχθηκε στην πράξη. Αν ήξερα τότε αυτά που ξέρω σήμερα, θα προέκρινα το "γαία πυρί μιχθήτω". Κι αν τώρα πράγματι ο Γιάνης Βαρουφάκης θυμίζει λίγο κερατωμένο σύζυγο μπορώ να αντιληφθώ την πικρία και την απογοήτευση ενός ανθρώπου που πίστεψε ότι εκείνοι που τον κάλεσαν να συγκυβερνήσει μαζί τους θα ήταν στην πράξη διαφορετικοί από τους προηγούμενους, αλλά αποδείχθηκαν εν τέλει το ίδιο κότες...

Γι' αυτό και για πολλά ακόμα βρίσκω χυδαία την επίθεση που ασκείται στον Γιάνη όχι για το περιεχόμενο των όσων αποκαλύπτει στο βιβλίο του, αλλά για το ότι ηχογραφούσε τις συζητήσεις τους. Δεν τους πειράζει, δηλαδή, που τους εκθέτει στην ουσία ως ριψάσπιδες και καρεκλοκένταυρους, αλλά το ότι υπάρχουν πειστήρια γι' αυτό. Αν μη τι άλλο, (και) με αυτήν τη συμπεριφορά αποκαλύπτεται η ποιότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούν...

Τούρκος εσύ κι εγώ Ρωμιός, σεισμό εσύ σεισμό κι εγώ...

Το Σεπτέμβριο του 1999 τα ελληνικά προξενεία στην Τουρκία και η πρεσβεία μας στην Άγκυρα μπλόκαραν από τα χιλιάδες τηλεφωνήματα Τούρκων πολιτών που ήθελαν να προσφέρουν αίμα στα θύματα του μεγάλου σεισμού τής Αθήνας. Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο η άμεση συνδρομή των ελληνικών Αρχών στις τουρκικές μετά από το σεισμό στη Νικομήδεια. Η διπλωματική επαναπροσέγγιση των δύο πλευρών ύστερα από τα δραματικά γεγονότα των Ιμίων είχε επέλθει χάρη σε δυσάρεστες εξελίξεις, οι οποίες ωστόσο υπενθύμισαν στους δύο λαούς κυρίως, αλλά και στις ηγεσίες τους το αυτονόητο: πρέπει δηλαδή να προσέχουμε να μην καεί το σπίτι τού γείτονα, αν όχι από ειλικρινές ενδιαφέρον τουλάχιστον από προσωπικό, για να μην καεί δηλαδή και το δικό μας...

Φυσικά και υπενθυμίζω όλα τα παραπάνω με αφορμή το σεισμό στην Κω, που ακόμα και σε αυτόν κάποιοι προσπαθούν να δώσουν υπηκοότητα. Μπορεί να διαβαστεί ως κυνικό όταν έχουμε ήδη πληροφορίες για δύο νεκρούς κι αρκετούς τραυματίες, αλλά το χτύπημα του Εγκέλαδου είναι δυνατό να αντιστρέψει μια πορεία κλιμάκωσης της έντασης στην Κύπρο και στο Αιγαίο με ευθύνη τού καθεστώτος Ερντογάν...

Ακόμα, εξάλλου, και οι στυγνότεροι των ηγετών κάποια στιγμή οφείλουν να αντιλαμβάνονται ότι τα οφέλη τής ειρηνικής συμβίωσης με τον γείτονα είναι πολύ περισσότερα από την κατάκτηση εδαφών του. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, η Τουρκία να είχε καταλάβει την Κω. Θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της με το σεισμό δίχως να ζητήσει μια χείρα βοηθείας από την Ελλάδα; Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό αν είχε προηγηθεί αιματηρή σύρραξη ανάμεσα στις δύο χώρες;...

Η φύση έχει τον τρόπο της να προειδοποιεί τους ανθρώπους ότι δεν βρισκόμαστε στη Γη για πάντα κι άρα και οι όποιοι μεγάλοι ή μικροί εγωισμοί μας είναι εκ του περισσού. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα έπρεπε να συλλαμβάνει αυτήν την θεώρηση κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή αποτελεί φαντασίωση μόνο ορισμένων επιστημόνων ή, τέλος πάντων, θέλει να το πιστεύει γιατί αυτό συμφέρει βραχυπρόθεσμα τους Αμερικανούς επιχειρηματίες που εκπροσωπεί...

Ως θιασώτης τής αξιοποίησης ευκαιριών που προκύπτουν από καταστροφές, φυσικές και μη, κι όχι μοιρολάτρης πάνω από το χυμένο γάλα καλώ την Αθήνα και την Άγκυρα πριν αναμειχθούν σε ένα ακόμα θερμό επεισόδιο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (αναρωτιέμαι ως φιλοπερίεργος αδαής αν η γεώτρηση που έχει ξεκινήσει στην κυπριακή ΑΟΖ συνδέεται με το σεισμό) να αναλογιστούν ότι ο σημαντικότερος προς αξιοποίηση πλούτος δεν είναι οι υδρογονάνθρακες, αλλά οι άνθρωποι που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν σε αυτήν τη γωνιά τού πλανήτη. Χρέος όλων μας είναι εκτός από πετρελαιοπηγές και κυρίως να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές μια έντιμη ειρήνη, μακριά από εθνικισμούς που έχουν αφήσει ανεπούλωτες πληγές και στους δύο λαούς...  

Αν το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Ενδεχομένως ο Ανδρ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ να "μαγείρεψε" τα στοιχεία τού 2009 προκειμένου να συνδράμει στο να πέσουμε στην "αγκαλιά" τού ΔΝΤ και των μνημονίων. Φυσικά και η δικαστική εξουσία, αλλά και η δημοσιογραφική έρευνα δεν πρέπει να σταματήσουν μέχρι να εξιχνιαστούν όλες οι σκοτεινές υποθέσεις, ακόμα κι αν μιλάμε για έναν αιώνα πριν. Βρισκόμαστε, ωστόσο, στο 2017 και υποτίθεται ένα βήμα πριν την επιστροφή στις αγορές. Επομένως είναι πολύ άχαρο και για την πολιτική ατζέντα να περιστρέφεται γύρω από ευθύνες οι οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν αποδοθεί από τον ελληνικό λαό κι εκείνοι οι οποίοι τις επωμίζονται έχουν παροπλιστεί...

Καταλαβαίνω ότι για τις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, την υστεροφημία τους και τις φιλοδοξίες των νεώτερων μελών τους έχει σημασία το ποιος ήταν εκείνος που πρόσθεσε το τελευταίο κερασάκι στην τούρτα τής χρεοκοπίας. Για τους πολίτες, όμως, που υπέστησαν την πιο βίαιη λιτότητα σε αναπτυγμένη χώρα μεταπολεμικώς όλα αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν ο Ανδρ. Γεωργίου θέλησε να παίξει το παιχνίδι των πατρώνων του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, είναι τουλάχιστον υπερβολικό να υποστηρίζει κανείς πως χωρίς αυτόν η Ελλάδα θα ήταν μια κανονική χώρα. Μπορεί το 2010 να τη γλιτώναμε αν παίζαμε καλύτερα τα χαρτιά που είχαμε στα χέρια μας, αν όμως δεν αλλάζαμε και μυαλά θα είχαμε απλώς αναβάλει μια καταστροφή που έμοιαζε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, βεβαίως, είναι ότι ακόμα και σήμερα αρκετοί ευελπιστούν στο να βρεθεί τέτοια ποσότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της χώρας και της Κύπρου ώστε το χρέος να αποπληρωθεί από τους υδρογονάνθρακες και παραλλήλως να ζούμε σαν Σαουδάραβες μονάρχες. Μακάρι οι εκτιμήσεις να βγουν αληθινές και σε κάθε ελληνικό σπίτι να αναλογούν τα έσοδα από μία πετρελαιοπηγή. Αν, όμως, το σκεπτικό μας είναι αιωνίως το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο μόχθο τότε θα μοχθούμε αιωνίως για το ελάχιστο κέρδος...

Κανένας λαός δεν σώζεται γιατί του το χρωστά η Ιστορία ή γιατί έχει υποφέρει ήδη αρκετά. Θα υποφέρουμε κι άλλο αν δεν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο αλέγκρος χαρακτήρας μας, ο οποίος μας κάνει τόσο δημοφιλείς στους τουρίστες, πρέπει να συνδυαστεί και με κοινωνική υπευθυνότητα. Κατανοώ ότι η τελευταία είναι πιο δύσκολο να βρεθεί σε μια χώρα με την ετήσια ηλιοφάνεια της δικής μας και πολύ πιο εύκολο σε χώρες όπως η Γερμανία ή οι σκανδιναβικές, οι κάτοικοι των οποίων καλούνται από τις συνθήκες ζωής τους να είναι πιο οργανωμένοι για να αντέχουν τον κακό τους τον καιρό. Ο πολίτης, ωστόσο, διαμορφώνεται, δεν γεννιέται.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να δίνει τόση έμφαση στην κατάργηση των πανελλήνιων εξετάσεων θα όφειλε να δώσει προτεραιότητα στα προνήπια, στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, που αποτελούν και την πρώτη φάση κοινωνικοποίησης για τη νέα γενιά. Αυτό, ωστόσο, θέλει χρόνο και η κυβέρνηση χρειάζεται άμεσα ψήφους από τους 18χρονους που θα απαλλαγούν από το βάρος των εξετάσεων και τους γονείς τους που δεν θα πληρώνουν φροντιστήρια. Και κάπως έτσι, σκεπτόμενοι δηλαδή αποκλειστικώς το εδώ και τώρα κι όχι το μέλλον, καταδικάζουμε μια χώρα σαν τον Μπιλ Μάρεϊ στην ομώνυμη ταινία να ζει και και να ξαναζεί την "Ημέρα της Μαρμότας"...

   

Ο Μέσι είναι συμπατριώτης τού Τσε και ζει στη Βαρκελώνη άρα απροκάλυπτα τρομοκράτης...

Στη δήλωσή του καταδίκης των βανδαλισμών στην Ερμού ο άθλιος Κούλης δεν στράφηκε εναντίον τής βίας από όπου κι αν προέρχεται, αλλά σε βάρος τής "τυφλής" βίας. Ενδεχομένως αυτό να παραξένεψε ή και να αποξένωσε τους νοικοκυραίους ψηφοφόρους του, ανεξαρτήτως αν έγινε σκοπίμως ή εν τη ρύμη τού λόγου...

Όπως κι αν έχει, εκών άκων ο πρόεδρος της ΝΔ έθεσε το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις: το να σπας βιτρίνες και να πλιατσικολογείς είναι τόσο επαναστατικό όσο το να βρυχάσαι μπροστά στον καθρέφτη σου και να πιστεύεις ότι αυτό σε κάνει λιοντάρι. Αν μη τι άλλο, η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι η "τυφλή" βία περισσότερο έκλεισε τις κοινωνίες στο καβούκι τους παρά τις απελευθέρωσε και τις οδήγησε στην πρόοδο. Το νόμισμα, όμως, έχει κι άλλη όψη...

Τα πάντα είναι θέμα μέτρου και σωστής διαχείρισης, ακόμα και η βία. Θα συμφωνήσουν, φαντάζομαι, και οι πιο συντηρητικοί των φίλων μου πως ούτε τους Τούρκους το 1821 ούτε τους Ιταλούς το 1940 τους απωθήσαμε με γαρύφαλλα και κρίνα, αλλά με τα όπλα. Το ζητούμενο είναι, επομένως, στην περίπτωση που όντως επιθυμείς μια επαναστατική αλλαγή να συμβεί να χρησιμοποιείς τη βία έχοντας εξασφαλίσει ισχυρή κοινωνική συναίνεση για την επίτευξη του σκοπού σου κι όχι δίκην επαναστατικής γυμναστικής. Σε διαφορετική περίπτωση καταλήγεις έρμαιο στην προπαγανδιστική ρητορική σάπιων πολιτικών όπως ο άθλιος Κούλης, τα αμαρτήματα των οποίων είναι πολύ χειρότερα από το σπάσιμο μιας βιτρίνας...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, το να χαρακτηρίζεις έναν υπουργό ηθικό αυτουργό βανδαλισμών γιατί διαφώνησε με μια δικαστική απόφαση με την οποία έτυχε να διαφωνούν και οι μπαχαλάκηδες ή να "στοιχειοθετείς" κατηγορία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση λόγω μιας επίσκεψης στο "άνδρο των αναρχικών" Βαρκελώνη θυμίζει το γνωστό "ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι". Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε η αξιωματική αντιπολίτευση θα έπρεπε να κατηγορήσει για το ίδιο κι όλους όσοι- και δεν ήταν και λίγοι- επιτέθηκαν στη δικαιοσύνη για την απόφανσή της για την Ηριάννα...

Αλίμονο, όμως, αν σε μια δημοκρατία δεν έχει ο οποιοσδήποτε, είτε είναι υπουργός είτε ενεργός πολίτης, το δικαίωμα να σχολιάζει μια δικαστική απόφαση από το φόβο πως τα λόγια του θα οδηγήσουν ορισμένους στα άκρα. Ποιος σοβαρός άνθρωπος, άλλωστε, πιστεύει ότι οι μπαχαλάκηδες περίμεναν τη δήλωση Κοντονή για να ξεσπάσουν με αυτόν το λούμπεν τρόπο την οργή τους;...

Πετάνε μια αθώα 13 χρόνια στη φυλακή γιατί ντρέπονται να ομολογήσουν ότι είναι αρσακειάδες με παρθενορραφή...

Ο δικαστής οφείλει να απονέμει δικαιοσύνη λαμβάνοντας υπόψη κατά βάση τα αποδεικτικά στοιχεία και το νόμο, αλλά όχι μόνο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα οφείλει να είναι αποφασιστικός, επίσης, παράγοντας για την Θέμιδα από τη στιγμή που κάθε εξουσία, άρα και η δικαστική, πηγάζει από το λαό. Αν, πάλι, κάποιος δικαστής θεωρεί προτιμότερο κι ασφαλέστερο για τον ίδιο να είναι τυπολάτρης και να εφαρμόζει το γράμμα του νόμου ακόμα κι όταν δεν ταυτίζεται με το πνεύμα του, τότε πρέπει, αν μη τι άλλο, να εφαρμόζει τα ίδια κριτήρια για όλες τις υποθέσεις. Και πάνω από όλα, όταν πρόκειται να βγάλει κρίση για το αν κάποιος θα περάσει ορισμένα χρόνια τής ζωής του- πόσω μάλλον όλα- στη φυλακή οφείλει να είναι 100% βέβαιος για την ενοχή του, ούτε καν 99,9%. Στις πολιτισμένες κοινωνίες είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας ένοχος από το να είναι φυλακισμένος ένας αθώος...

Δεν παίρνω όρκο για την αθωότητα κανενός, αλλά δεν είναι δυνατό να καταδικάζεσαι, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών μάλιστα, σε φυλάκιση 13 χρόνων με ένα αμφιλεγόμενο δείγμα DNA, το οποίο έχει αμφισβητηθεί ακόμα κι από ιατροδικαστή τής ΕΛ.ΑΣ., και με το ότι είσαι σύντροφος ανθρώπου που κάποια στιγμή κατηγορήθηκε για τρομοκρατική δράση, αλλά αθωώθηκε. Κι αν ακόμα σε καταδικάσουν, η δικαιοσύνη οφείλει να έχει το σθένος να αναγνωρίσει το λάθος της και να αναστείλει την ποινή σου. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει παρουσιαστεί πολύ πιο γενναιόδωρη σε εμπόρους ναρκωτικών και λοιπούς εγκληματίες τού λευκού κολάρου. Για να μην αναφερθώ στην επιείκεια την οποία έχει δείξει ουκ ολίγες φορές σε πολιτικούς- λαμόγια και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο κόσμος στον οποίο ο Ακ. Τσοχατζόπουλος κι ο Ν. Μιχαλολιάκος περπατούν ελεύθεροι και η Ηριάννα βρίσκεται στη φυλακή είναι εξ ορισμού άδικος...

Με βάση και την επαγγελματική μου εμπειρία κι έχοντας καταδικαστεί στο παρελθόν χωρίς την αναγνώριση ελαφρυντικών γιατί έγραψα αυτό που αποδείχθηκε στο εφετείο ότι ήταν η αλήθεια για έναν απατεώνα επιχειρηματία δυσκολεύομαι να ταχθώ με το μέρος των συνδικαλιστών δικαστικών, που λειτουργούν ως όργανα της διαπλοκής, συγκεκριμένων ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης όταν αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα πολιτικής δίωξης από την κυβέρνηση. Πόσο μικροπρεπές, για να μην πω κομπλεξικό, είναι να θες να διατηρείσαι στο απυρόβλητο κι από άμβωνος να ορίζεις ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος, ποιος θα καταλήξει στη μπουζού ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή και ποιος όχι, αλλά να μην δέχεσαι ούτε καν την ελάχιστη κριτική για τις αποφάσεις σου...

Τα ίδια πρόσωπα που αποδέχονταν σιωπηλώς την ψυχολογική βία στο παρασκήνιο από παλαιότερους κυβερνώντες αισθάνονται θιγμένα γιατί οι σημερινοί τα ψέγουν δημοσίως. Η δικαιοσύνη, ωστόσο, δεν προσβάλλεται από μια δήλωση του Στ. Κοντονή ή από μια ανάρτηση στο faceboook του Π. Πολάκη, αλλά από εκείνους που της συμπεριφέρονται σαν να επρόκειτο για πλειστηριασμό, τον οποίο κερδίζει αυτός που δίνει τα περισσότερα. Ας πάψουν, επομένως, ορισμένοι να υποδύονται τις αρσακειάδες με παρθενορραφή κι ας φροντίσουν από εδώ και πέρα να χρησιμοποιούν περισσότερο αυτήν τη ρημάδα τη συνείδηση, που για κάποιος λόγους υπάρχει σε κάθε άνθρωπο...

Ο Ντάνος δήμαρχος κι ο Σάκης βουλευτής για να μην πάει κανένας rich and famous χαμένος σε αυτόν τον τόπο...

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τη σοβαροφάνεια ή τον πολιτικό ορθολογισμό ακόμα κι αν μου βάλουν βρασμένα αβγά στις μασχάλες. Για να είσαι σοβαρός δεν είναι απαραίτητο, για παράδειγμα, να διαβάζεις μόνο ποίηση ή να παρακολουθείς αποκλειστικώς ταινίες τού Ταρκόφσκι, θεατρικά τού Ίψεν, να πηγαίνεις κάθε εβδομάδα στη Λυρική και να επισκέπτεσαι την έκθεση κάθε αβάν γκαρντ εικαστικού. Μπορείς να είσαι εξίσου σοβαρός αν στο μεσοδιάστημα παρακολουθείς και "Survivor", αντιλαμβανόμενος βεβαίως ότι πρόκειται για ένα τηλεπαιχνίδι κι όχι για ζήτημα ζωής ή θανάτου...

Γι' αυτό κι αδιαφόρησα για όλες τις περισπούδαστες αναλύσεις για το πόσα μνημόνια μας χρειάζονται ακόμα γιατί το 80% των τηλεθεατών παρακολουθούσε το συγκεκριμένο παιχνίδι. Λες και στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν πολλά πιο ενδιαφέροντα προγράμματα να δεις το βράδυ και να χαλαρώσεις από μερικούς ημίγυμνους να διαγωνίζονται σε ένα εξωτικό νησί. Θα συμφωνήσω με τον Γούντι Άλεν σε μια ταινία του που είχε εγκαταλείψει ένα βαρετό κοκτέιλ πάρτι ψευτοδιανοούμενων για να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπάσκετ, επιζητώντας κάτι σωματικό...

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν λησμονούμε μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες των αρχαίων μας προγόνων, το μέτρον άριστον. Όταν ο Ντάνος γίνεται δεκτός στο νησί του σαν να ήταν Ολυμπιονίκης και θέλει να γίνει δήμαρχος χρησιμοποιώντας ως βασικό του επιχείρημα ότι κέρδισε το "Survivor" ή όταν ο Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΟ  φωτογραφίζεται στο Προεδρικό Μέγαρο με το ζεύγος Ρουβά- Ζυγούλη που κατόρθωσε να... παντρευτεί, τότε γίνεται φανερό ότι κάπου ανάμεσα στα καλογυμνασμένα κορμιά των "beautiful people" αυτό το μέτρον άριστον έχει παραδοθεί στην αμετροέπεια...

Αν ο δήμος Σκιάθου, για παράδειγμα, τιμούσε σαν αρχηγό κράτους κάποιο μαθητή που αρίστευσε στις πανελλήνιες ή ο Πρ. Παυλόπουλος υποδεχόταν κάθε νιόπαντρο ζευγάρι που επιθυμούσε να τον συναντήσει, τότε δεν θα με ενοχλούσε το παραπάνω πυροτέχνημα για τον Ντάνο ή τους ρουβάδες. Μόνο που και η τηλεοπτική αστερόσκονη αποδεικνύει ότι όσο πιο όμορφος και πλούσιος είσαι σε αυτόν τον κόσμο τόσο πιο εύκολο είναι να μην ξεχαστείς σε κάποιο μπαούλο...

Οι πιο ψαγμένοι ταλιμπάν τού καπιταλισμού θα απαντήσουν πως όλα τα παραπάνω απορρέουν από το φθόνο των μετριοτήτων απέναντι στους επιτυχημένους, από τη βαθιά επιθυμία να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα, αφού η δική μας δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα. Βλέπετε, για τους φιλελεύθερους- νεοφιλελεύθερους η επιτυχία μετράται σχεδόν αποκλειστικώς με το χρήμα και τη δόξα. Γι' αυτούς το να πάει, για παράδειγμα, κάποιος ικανός γιατρός στην Αφρική για να θεραπεύει άρρωστους δίχως τις απαραίτητες υποδομές αντί να φτιάξει μια κλινική στην Αθήνα και να τα κονομάει χοντρά λογίζεται ως ταλέντο που πετάχτηκε στα σκουπίδια...

Το να είσαι, επίσης, συνεπής με τη συνείδησή σου αντί να περιγράφεις ρούχα γυμνών βασιλιάδων προκειμένου να ανέρχεσαι μισθολογικές κλίμακες θεωρείται εξίσου αυτοκαταστροφικό. Πώς, επομένως, ζητά η πνευματική ελίτ τού κώλου από το λαό να μην προσκυνά ντάνους, ρουβάδες και κουβάδες όταν και η ίδια από ντάνους αποτελείται, απλώς πιο καλοντυμένους κι εύγλωττους και με περισσότερα πτυχία;...



   

   

Η αγωνία με λαχτάρα τού Τόλη είναι έντιμη, του Νιόνιου για τα φράγκα...

Με διαφορά ολίγων ημερών δόθηκαν δύο συναυλίες από δύο εντελώς διαφορετικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι πάντως σημάδεψαν τα τελευταία 50 και βάλε χρόνια τού ελληνικού τραγουδιού. Γι' αυτό, άλλωστε, και η λαϊκή συμμετοχή και στις δύο ήταν μεγάλη. Ο μεν Τόλης Βοσκόπουλος τραγούδησε τον έρωτα στην πιο αγνή του μορφή, την καψούρα. Ο δε Δ. Σαββόπουλος αφοσιώθηκε στην πολιτική και στην αγάπη, στις πιο σαλονάτες εκδοχές δηλαδή της ύπαρξής μας...

Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω ποιος είναι καλύτερος. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με σύγκριση ανάμεσα σε ντομάτες και πατάτες. Και οι δύο είναι νόστιμες, αλλά για διαφορετική χρήση. Ούτε πρόκειται να κάνω τον ντετέκτιβ για να ανακαλύψω πόσα από τα τραγούδια τού "Νιόνιου" είναι πραγματικά δικά του και πόσα τα έχει κλέψει από Έλληνες και ξένους συναδέλφους του. Σε τούτο μονάχα θα εστιάσω: στο ότι να κατέχεις μια τέχνη και να την προοδεύεις είναι ζήτημα ταλέντου κι εργατικότητας, παράμετροι που είναι αξιοζήλευτες σε κάθε άνθρωπο. Η τέχνη, ωστόσο, οφείλει να ποιεί και ήθος και για να το ποιήσεις πρέπει να έχεις πρώτα εσύ ο ίδιος. Κι ο Δ. Σαββόπουλος δεν το έχει...

Η ποιότητα μιας δημόσιας περσόνας φαίνεται κυρίως όταν δεν την καταγράφει μια κάμερα. Όσοι έχουν γνωρίσει τον Τόλη Βοσκόπουλο έχουν να διηγούνται μυριάδες ιστορίες για τη γενναιοδωρία του όταν δεν βρισκόταν κανένας δημοσιογράφος ως αυτόπτης μάρτυρας για να την καταγράψει. Ο ίδιος, αν και δεδηλωμένος δεξιός, αναδιένειμε τον πλούτο του πολύ περισσότερο από πολλούς δήθεν φονταμενταλιστές αριστερούς, όπως δήλωνε κάποτε κι ο Δ. Σαββόπουλος, ο οποίος δεν μοιράζει τα λεφτά του ούτε καν για να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Όσοι είναι από το Πήλιο ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Κι αν το παραπάνω σχόλιο ενδεχομένως να θεωρηθεί από κάποιους κατινίστικο, δεν μπορώ να βρω θερμά λόγια όχι μόνο για τον ιδιωτικό, αλλά ούτε για τον δημόσιο Σαββόπουλο, ο οποίος ιδίως από τη στιγμή που διασταυρώθηκε με την αποδοχή τής ελίτ και τη νεο-ορθοδοξία ήταν σαν να έφτυσε κατάμουτρα τον "Νιόνιο" τής νιότης του, που κορόιδευε τους πολιτευτές που αποπλανούσαν φοιτητριούλες ή τις εξουσίες που μας παραδόθηκαν και κατέληξαν τραγωδίες...

Θα μου πείτε, "τι σημασία έχει η εντιμότητα σε έναν καλλιτέχνη όταν η αξία τού έργου του μπορεί να διαγράφει τα ελαττώματα του χαρακτήρα του"; "Πώς είναι δυνατό να προτιμάς εκείνον που τραγούδησε απλοϊκούς στίχους από αυτόν που έγραψε ποιήματα και τα μελοποίησε;" θα αναρωτηθείτε, προσθέτοντας πως ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να είναι άγιος ούτε να πιστεύει σήμερα σε όσα πίστευε πριν 50 χρόνια. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως το έργο τού Δ. Σαββόπουλου ανήκει στον ίδιο κι όχι στον Μπομπ Ντίλαν, για παράδειγμα, πάσχει από ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα: ο δημιουργός του έχει πάψει προ πολλού να είναι ο πιο αυθεντικός φορέας του...

Ο σημερινός "Νιόνιος", ο οποίος καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να τραγουδήσει το "είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια" δίχως να κάνει αισθητή την υποκρισία του. Αντιθέτως, ο Τόλης Βοσκόπουλος τραγουδά κι εν έτει 2017 "αγωνία με λαχτάρα" κι αισθάνεσαι πως αυτά τα δύο συναισθήματα και πολλά άλλα της καψούρας δονούν ακόμα κάθε κύτταρό του. Ο Τόλης, άλλωστε, ποτέ δεν υποστήριξε πως η αγάπη δουλεύει για το σοσιαλισμό για να ευθύνεται για το ότι ο σοσιαλισμός προδόθηκε πρώτα από τους σοσιαλιστές και ύστερα νικήθηκε από την αναγούλα που προκαλεί ό,τι βγαίνει από το μπλέντερ τής ακροδεξιάς, της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού. Από το κοκτέιλ, δηλαδή, που μας σερβίρει τα τελευταία 30 χρόνια ο Διονύσης, ο οποίος παράτησε το "Φορτηγό" και "τους εκδρομείς τού '60" για τα ακριβά αμάξια και τις βίλες που μπορούν να του προσφέρουν οι αγγελόπουλοι και οι αλαφούζοι αυτού του κόσμου, πουλώντας τους σε αντάλλαγμα επαναστατικό- πνευματικό άλλοθι...  

Ο τρόμος για την απώλεια της "δουλίτσας" η καθημερινή μας αυτοκτονία...

Κολυμπώ σε ψυχολογικά νερά που δεν γνωρίζω, αλλά ένας άνθρωπος δεν οδηγείται στην αυτοκτονία "μόνο και μόνο"- μέσα σε πολλά εισαγωγικά- γιατί είναι άνεργος ή γιατί είναι απλήρωτος επί πολλούς μήνες και δεν μπορεί να ζήσει τον εαυτό του ή την οικογένειά του. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε στην Ελλάδα των μνημονίων θα είχαν μείνει ελάχιστοι ζωντανοί. Ο άνθρωπος που αυτοκτονεί αντιμετωπίζει πολύ βαθύτερα ψυχολογικά ζητήματα, τα οποία βεβαίως κι επιδεινώνει η κακή του οικονομική κατάσταση, η οποία πέρα από το πρακτικό κομμάτι τού τι θα φάω για να μην πεθάνω συνδυάζεται με την απώλεια της αξιοπρέπειας, εξέλιξη που για αρκετούς είναι ακόμα χειρότερη από την απουσία σωστής σίτισης ή στέγασης...

Η κυβέρνηση, με αφορμή και την έξοδο από το καθεστώς επιτήρησης της Κομισιόν, στήνει το δικό της "success story" για να στηρίξει και την πρωθυπουργική περιοδεία ανά την επικράτεια. Φυσικά και είναι απαραίτητο να συζητάμε για την επόμενη ημέρα, για το πώς η ανάπτυξη μπορεί να είναι δίκαιη και βιώσιμη. Αναρωτιέμαι, όμως, πώς θα συμβεί αυτό όταν η λιτότητα συνεχίζεται με νόμους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα...

Πώς θα μπορέσουμε να πούμε πως τα δύσκολα είναι πίσω μας όταν βρισκόμαστε ακόμα σε μνημόνιο, με νέες αξιολογήσεις κι ενδεχομένως νέα μέτρα να έρχονται από το φθινόπωρο; Και πώς είναι δυνατό να ανακοπεί ο εργασιακός μεσαίωνας και στη συνέχεια να χτιστεί ένα κοινωνικό κράτος μακριά από το "Μπαγκλαντές" όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον πλανήτη ολόκληρο ο κανόνας είναι ο νεοφιλελευθερισμός;...

Η αυτοκτονία τής 42χρονης εργαζόμενης συνιστά ένα πιο ηχηρό καμπανάκι στα πολλά που ακούγονται στην Ελλάδα τού 2017. Κι αν η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά την ιδεολογική της ήττα και οι εργοδότες επωφελούνται της κατάστασης για να χρησιμοποιούν τους υπαλλήλους τους σαν να ήταν σκλάβοι, το ερώτημα είναι τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αν θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, θα σας απαντήσω "λίγα" κι αν επιθυμώ να είμαι απαισιόδοξος, θα σας πω "τίποτα"...

Το πολύ πολύ οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να επιτεθούν στους δημοσίους υπαλλήλους, σε έναν κοινωνικό αυτοματισμό από τον οποίο ο μόνος που επωφελείται είναι το μεγάλο κεφάλαιο, ή στον Αλ. Τσίπρα γιατί δεν αποδείχθηκε ο μεσσίας που περίμεναν να τους σώσει δίχως να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Κατά τα άλλα, μούγκα στη στρούγκα επικρατεί στους εργασιακούς χώρους από τον τρόμο για την απώλεια της "δουλίτσας" αν ακουστεί έστω κι ένα επικριτικό κιχ σε βάρος τού αφέντη και των κολαούζων του. Πώς επομένως, να απαλλαγούμε από τους καταπιεστές όταν ιδία βουλήσει λυγίζουμε τη μέση για να μας μαστιγώσουν κι άλλο φοβούμενοι πως δεν υπάρχει ζωή μακριά από το καμτσίκι;...

 

Όποιος δικαστικός πιστεύει ότι έχει το αλάθητο ας κάνει αίτηση για το Βατικανό ή για το ψυχιατρείο...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τώρα που έχουν σφίξει τα ζόρια το χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο: παρά τις παλινωδίες του το "ποινικό μητρώο" του δεν είναι τόσο βεβαρημένο όσο των παρατάξεων που συγκροτούσαν κάποτε το δικομματισμό. Γι' αυτό και είναι σε θέση ακόμα να πείθει με το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Κάθε φορά που από την Πειραιώς και τη Χαριλάου Τρικούπη θέλουν να αναδείξουν κάποιο σκάνδαλο ή σκανδαλάκι έρχονται αντιμέτωποι με την αμαρτωλή ιστορία τους και το μόνο που πετυχαίνουν δεν είναι άλλο από το να σκοράρουν "αυτογκόλ"...

Το ίδιο ισχύει και για τις συνδικαλιστικές ενώσεις των δικαστικών- διαχωρίζω την πλειονότητα των δικαστικών από αυτές-, οι οποίες το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι τόσο λαλίστατες όσο δεν ήταν ποτέ άλλοτε, ούτε καν τις εποχές που το ένα σκάνδαλο με ανάμειξη πολιτικών διαδεχόταν το άλλο. Ο διαχωρισμός των τριών εξουσιών επ' ουδενί σημαίνει πως οι υπηρέτες τής Θέμιδας βρίσκονται έξω από το κάδρο τής δημόσιας κριτικής. Ο κάθε Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να κρίνει τις αποφάσεις τους, ιδίως όταν αθωώνουν ελαφρά τη καρδία επιχειρηματίες, τον αμαρτωλό βίο των οποίων γνωρίζουν και οι πέτρες σε αυτήν τη μικρή χώρα, και καταδικάζουν με πολυετείς ποινές τη "μαρίδα" ή ακόμα κι αθώους, όπως την Ηριάννα ή τον Τάσο Θεοφίλου...

Φυσικά η κυβέρνηση έχει κάθε δίκιο να ισχυρίζεται πως η τοποθέτηση της Βασιλικής Θάνου στο Μαξίμου δεν αποτελεί δική της πρωτοτυπία. Κι ο Π. Πικραμμένος υπηρέτησε τον Κων. Μητσοτάκη κι ο Χ. Αθανασίου τον Αντ. Σαχλαμαρά και τον άθλιο Κούλη κι ο Κ. Μενουδάκος τον αρχιερέα τής διαπλοκής. Για να μην αναφερθώ σε ακόμα πιο σκοτεινά χρόνια, όταν η δικαιοσύνη αποτέλεσε το μακρύ χέρι τού μετεμφυλιακού κράτους τής δεξιάς, καταδικάζοντας ακόμα και σε θάνατο πολιτικούς κρατούμενους. Όσοι πιστεύουν ότι διαθέτουν το αλάθητο ας κάνουν αίτηση για το Βατικανό ή για κάποιο ψυχιατρείο...

Δεν αμφισβητώ την εντιμότητα της Βασιλικής Θάνου, μόνο που και στην περίπτωση των δικαστικών η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται. Θα με ρωτήσετε αν θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας αν είχε τοποθετηθεί στο νομικό γραφείο τού πρωθυπουργού μερικούς μήνες αργότερα κι όχι μερικές ημέρες από τη λήξη τής θητείας της στον Άρειο Πάγο; Όχι, αλλά η πολιτική είναι και διαχείριση συμβόλων κι εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται πως ήρθαν για να γκρεμίσουν τη διαπλοκή κι όχι για να δημιουργήσουν νέα στην θέση της θα όφειλαν να γνωρίζουν τουλάχιστον αυτό...
 

Και μόνο το να σκέφτεσαι εκτός κουτιού είναι εθνική προδοσία στη γη των μετρίων...

Ο καλός προπονητής οφείλει να προετοιμάζει την ομάδα του όχι μόνο για το ενδεχόμενο να ξεκινήσει το ματς πετυχαίνοντας τρία τέρματα, αλλά για κάθε αναποδιά που μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκειά του. Ομοίως, πριν μπεις σε μία διαπραγμάτευση ή και κατά τη διάρκειά της πρέπει να έχεις ένα, δύο, τρία, χίλια εναλλακτικά σχέδια, τα οποία να μην συγκρούονται με τις "κόκκινες γραμμές" σου αλλά παραλλήλως να δίνουν το περιθώριο στην άλλη πλευρά να συμφωνήσει δίχως να νιώθει ριγμένη...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο αντιπολιτευτικό δόλο μπορώ να διακρίνω στις μομφές που διατυπώνονται για τον περιβόητο εναλλακτικό τρόπο πληρωμών Βαρουφάκη στην περίπτωση έλλειψης ρευστότητας. Ακόμα, εξάλλου, κι αν "σατανικός" στόχος τού τότε υπουργού Οικονομικών ήταν να μας βγάλει από το ευρώ οι αποφάσεις που έλαβε ο Αλ. Τσίπρας αποδεικνύουν το ακριβώς ανάποδο: ο πρωθυπουργός έχει αποδεχθεί τα πάντα προκειμένου να μείνουμε στην Ευρωζώνη...

Η κυβέρνηση είναι ο προφανής στόχος τής αντιπολίτευσης και μέρους τής διαπλοκής. Δεν είναι, όμως, κι ο μοναδικός. Σε ένα πρώτο επίπεδο είναι κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, την εκλογική κάθοδο του οποίου δεν φοβάται μόνο ο Αλ. Τσίπρας, αλλά κι ο άθλιος Κούλης. Κι αυτό γιατί κι ο τελευταίος γνωρίζει ότι αν ήταν κυβέρνηση θα περνούσε τα ίδια και περισσότερα μέτρα από αυτά που πέρασαν τους τελευταίους μήνες δίχως την ψήφο του...

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση και τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης συναινούν στο "πάση θυσία ευρώ κι ας βγούμε, αν βγούμε, από την κρίση ξεβράκωτοι" είναι λογικό τα πεδία αντιπαράθεσης να εντοπίζονται στο τι είπε ο Π. Καμμένος με έναν ισοβίτη, αν ο πρόεδρος της ΝΔ είναι μπλεγμένος και σε άλλα σκάνδαλα πέρα από της Siemens ή αν ο αρχιερέας τής διαπλοκής δεν ήταν μόνο "τροχονόμος" τής διαφθοράς, αλλά συμμετείχε σε αυτή ενεργώς. Οι ριζοσπαστικές προτάσεις Βαρουφάκη, επομένως, μόνο παράλογο δεν είναι να ανησυχούν το κομματικό κατεστημένο...

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, η κριτική στα ΙΟU's ή σε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική εδράζεται στη συλλογική μας φοβία να βρίσκουμε λύσεις "εκτός κουτιού", στο να κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα ύδατα, λες κι αυτά στα οποία έχουμε κολυμπήσει μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί επικίνδυνα. Δεν ισχυρίζομαι πως οποιεσδήποτε επινοήσεις μοιάζουν με μαγικά ραβδάκια ή είναι, τέλος πάντων, οι προσφορότερες για την κοινωνική διάσωση. Οφείλουμε, όμως, πού και πού να τις δοκιμάζουμε, πόσω μάλλον όταν οι πιο συμβατικές αποδεικνύονται ατελέσφορες...

Πώς θα απαλλαγούμε από τις αιτίες που μας οδήγησαν στα μνημόνια όταν παρουσιάζουμε αλλεργία σε οποιαδήποτε σκέψη κι οποιοδήποτε μυαλό δεν ανταποκρίνεται στο μέσο όρο και τα αντιμετωπίζουμε ως εφάμιλλα μιας εθνικής προδοσίας; Δεν απαξιώνω τη χρησιμότητα της κοινής λογικής, ιδίως στην Ελλάδα όπου είναι δυσεύρετη. Το έδαφος, ωστόσο, σε μια χρεοκοπημένη από κάθε άποψη χώρα είναι πρόσφορο για την υλοποίηση και πρωτοποριακών ιδεών σε όλους τους τομείς. Αντί να τις στιγματίζουμε ας τις δώσουμε οξυγόνο...

 

  

Οι εξεγερμένοι νέοι έχουν πάντοτε δίκιο, ακόμα κι όταν δεν ξέρουν το λόγο...

Σε αντίθεση με πολλούς φιλελεύθερους- νεοφιλελεύθερους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είμαι ειδήμων στην πολιτική ζωή τής Βενεζουέλας. Δεν μπορώ, επομένως, να σας γράψω με βεβαιότητες για το αν στη μακρινή αυτή χώρα τα κίνητρα των εξεγερμένων είναι τόσο αγνά όσο θέλουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης κι ο ΣΚΑΙ να μας τα παρουσιάσουν...

Γνωρίζω, όμως, όπως και οι περισσότεροι που κατοικούμε στην Ελλάδα, πολύ καλύτερα τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο μας. Ξέρουμε τι σημαίνει, για παράδειγμα, η άγρια λιτότητα, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ανεργία, η άδικη κατανομή τού πλούτου, όλα συμπαρομαρτούντα μιας οικονομικής πολιτικής η οποία επιτρέπει στο μεγάλο κεφάλαιο να κινείται ανενόχλητο, αλλά στην εποχή τού διαδικτύου χτίζει κυριολεκτικώς τείχη όταν πρόκειται για την ελεύθερη μετακίνηση των λαών...

Αναλογιστείτε, επομένως, πώς θα κάλυπταν και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης τα επεισόδια στο Αμβούργο με αφορμή τη συνάντηση της G20 αν αυτά πραγματοποιούνταν στα Εξάρχεια ή στη Βενεζουέλα. Για τα μεν Εξάρχεια θα έλεγαν πως ο Αλ. Τσίπρας δείχνει ανοχή στους πρώην συντρόφους του και πως με κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να επικρατήσουν ο νόμος, η τάξη και η ασφάλεια στη συγκεκριμένη περιοχή των Αθηνών...

Υπενθυμίζω, απλώς, ότι η βία των τελευταίων ημερών έλαβε χώρα στη Γερμανία, όπου σε συλλαμβάνουν αν πετάξεις σκουπίδι στο δρόμο κατά το κλισέ και την οποία κυβερνούν οι συντηρητικοί χριστιανοδημοκράτες τα τελευταία 12 χρόνια. Οι ΄"αλήτες" τού Αμβούργου , εξάλλου, είναι οι "επαναστάτες" τής Βενεζουέλας, όπως επίσης τα "κωλόπαιδα" της γερμανικής πόλης είναι οι "αγωνιστές τής δημοκρατίας" στο Καράκας...

"Μεταφράζοντας" τα λόγια που συνοδεύουν αυτό το κείμενο και τα οποία ανήκουν στον Μάνο Χατζιδάκι, με αφορμή τη δολοφονία τού 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά τη δεκαετία τού '80 από αστυνομικό ο οποίος στη συνέχεια αθωώθηκε, οι νεολαίοι είτε στη Γερμανία είτε στη Βενεζουέλα είτε οπουδήποτε αλλού δεν έχουν το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να επαναστατούν απέναντι στο κατεστημένο, να διαφωνούν ακόμα κι όταν δεν έχουν κατασταλαγμένες απόψεις, να αντιδρούν έστω κι αν δεν βρίσκουν πρόχειρη κάποια θετική πρόταση. Οι δημοκρατίες χρειάζονται το δυναμισμό τους, έστω κι αν κάποιες φορές εκφράζεται με λανθασμένο τρόπο...

Γι' αυτό και δεν είναι δυνατό να εξισώνουμε τη μολότοφ στα χέρια ενός έφηβου με το πιστόλι στα χέρια ενός μπάτσου. Ο πρώτος ασκεί- επαναλαμβάνω, με στρεβλό τρόπο τον οποίο δεν επιδοκιμάζω- το καθήκον τής άρνησης στις δομές που του παραδίδουν οι μεγαλύτεροι, ενώ ο δεύτερος όταν πυροβολεί έναν άοπλο ή με πιο ακίνδυνα όπλα στη διάθεσή του καταχράται το δικαίωμα στη χρήση κρατικής βίας, εκθέτοντας τους θεσμούς που τον πληρώνουν. Το να σπας και να καις δημόσια ή ιδιωτική περιουσία συνιστά μια λούμπεν αντίδραση, το να περιορίζεις ωστόσο το κράτος δικαίου στο όνομα μιας επίπλαστης ασφάλειας αποτελεί προμελετημένο έγκλημα...

Ενός λεπτού σιγή για όλες τις ορντινάντσες που έγιναν αβαρία...

Η δημοσιογραφία δεν νοσεί στην Ελλάδα γιατί απολύθηκε ο Κ. Μπογδάνος από έναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό ο οποίος ενώ αντιπολιτεύεται σφόδρα την κυβέρνηση κατηγορείται πως ενέδωσε στην πίεσή της κι απομάκρυνε έναν από τους τηλεαστέρες του. Αν μπούμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε ποιος προπαγανδίζει περισσότερο, ο ΣΚΑΙ ή η ΕΡΤ για παράδειγμα, έχουμε ήδη υποπέσει στο αμάρτημα του να ταυτίζουμε το ρόλο τού δημοσιογράφου με του κυβερνητικού εκπροσώπου ή του εκπρόσωπου Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι επειδή ακριβώς αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι λογικό να θεωρούμε πως ο δημοσιογράφος οφείλει να υποστηρίζει ανοιχτά το χ ή το ψ κόμμα κι όταν δεν το κάνει να μας είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορος...

Το ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν με καλό μάτι τούς τρομοκράτες δεν είναι δα και κανένα μεγάλο μυστικό. Ο Κ. Μπογδάνος, επομένως, έχει εκστομίσει πολύ μεγαλύτερες ανακρίβειες από αυτή που οδήγησε στην απόλυσή του. Το ερώτημα, όμως, είναι αν η δεοντολογία επιτρέπει σε κάποιον ο οποίος παρουσιάζει μια τηλεοπτική εκπομπή να παίρνει θέση αντί να ερωτά και να αποκαλύπτει...

Η προπαγάνδα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά κι αυτή στην Ελλάδα έχει ανατεθεί σε ερασιτέχνες που πολλές φορές εκθέτουν τους εντολείς τους. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Κ. Μπογδάνος να παραθέσει βίντεο από φιλοτρομοκρατικές δηλώσεις βουλευτών και στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ και να είχε μεταφέρει πολύ πιο αποτελεσματικώς το μήνυμα που ήθελε να μεταφέρει. Η έκθεση κι αυτοέκθεση συνεπώς είναι πολύ μεγάλες όταν τα αφεντικά  εμπιστεύονται μετριότητες για τέτοιες δουλειές...

Όσο ψηλότερα σκαρφαλώνει η μαϊμού τόσο μεγαλύτερος φαίνεται ο κώλος της. Κάτι παρόμοιο τρέχει και με τους μπογδάνους αυτής της χώρας, όχι μόνο στη δημοσιογραφία αλλά κι αλλού. Ο συγκεκριμένος τρόπον τινά δημοσιογράφος δεν έπεσε θύμα τής λογοκρισίας, αλλά του ίδιου του σπαθιού με το οποίο έβγαζε μέχρι πρότινος το ψωμί του. Κάπως έτσι την παθαίνουν, άλλωστε, πολλοί βασιλικότεροι του βασιλέως, οι οποίοι στην ανάγκη τους να φανούν χρήσιμοι για τους νταβατζήδες τους κάποιες φορές τούς εκθέτουν και πληρώνουν στη συνέχεια, ως καλοί αποδιοπομπαίοι τράγοι, το τίμημα...

Ας κρατήσουμε, επομένως, όλοι μαζί ενός λεπτού σιγή για όλες τις ορντινάντσες που προδόθηκαν από τα αφεντικά τους όταν τους έγιναν αβαρία. Είναι το περισσότερο που μπορώ να προσφέρω ως αλληλεγγύη σε αυτό το κατώτερο είδος τού ζωικού βασιλείου...

Μήπως ήρθε η ώρα για μια εξεταστική και για τον Σημίτη;...

Δεν είναι διόλου αμελητέο ότι έστω και ύστερα από τόσα χρόνια ο Γ. Παπαντωνίου θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Τα εγκλήματα, ιδίως όταν σχετίζονται με πολιτικά πρόσωπα, πρέπει να τιμωρούνται, σε διαφορετική περίπτωση δεν δικαιούται κανένας Πάγκαλος να ισχυρίζεται πως όλοι μαζί τα φάγαμε δίχως να αισχύνεται. Προκειμένου, ωστόσο, η δικαιοσύνη για την περίοδο του αρχιερέα τής διαπλοκής να μην θεωρηθεί αποσπασματική έχει φτάσει η ώρα στο κάδρο τής απόδοσης ευθυνών να χωρέσει κι ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, να διαλευκανθεί δηλαδή επιτέλους κατά πόσο οι αδιαμφισβήτητες ευθύνες του για τα χρόνια τής πρωθυπουργίας του, όταν και η πολιτική διαφθορά έφτασε στην ακμή της, είναι μόνο πολιτικές ή είναι και ποινικές...

Όσο γίνονται γνωστές όλο και περισσότερες καταθέσεις που τον εμπλέκουν σε σκοτεινές υποθέσεις, όπως η προμήθεια του C4I, τόσο περισσότερο καθίσταται αναγκαίο να πέσει άπλετο φως στο τι ήξερε και τι συγκάλυπτε το Μαξίμου από το 1996 μέχρι το 2004. Ο Κ. Σημίτης ήταν, "απλώς, ο "τροχονόμος" που έβλεπε τα σκάνδαλα να σφυρίζουν δίπλα του κι εκείνος περιοριζόταν στο να κρατά σημειώσεις στο μπλοκάκι του ή, μήπως, έγινε κι ο ίδιος παρανόμως πλουσιότερος, εκμεταλλευόμενος μια εποχή όπου και το "μαύρο" χρήμα έρεε άφθονο; Στην θέση του, κι αν αισθανόμουν αθώος τού αίματος, θα ζητούσα ο ίδιος να καθαρίσει το όνομά μου. Βεβαίως το αυτό ισχύει και για τον Π. Καμμένο, για να μην ξεχνιόμαστε...

Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κάθαρση κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους. Αν, άλλωστε, σκόπευε στην ουσία κι όχι στο θέαμα θα είχε δράσει νωρίτερα κι αποτελεσματικότερα και, κυρίως, δεν θα έσπευδε να δημιουργήσει το δικό της κύκλο διαπλοκής. Όπως κι αν έχει, όμως, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να κλείσουμε στις ντουλάπες τα φαντάσματα του παρελθόντος, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτά τα φαντάσματα δεν έχουν αποδεχθεί ότι δεν σημαίνουν πλέον τίποτα για το λαό κι ονειρεύονται ηρωικές επιστροφές πάνω σε άσπρα άλογα. Τι να το κάνουμε, εξάλλου, να γλιτώνουμε από τους μπογδάνους, αν είναι να πορευόμαστε ακόμα με τους νταβατζήδες τους στους ώμους;...

 

Μνημείο για εκείνους που δεν ξέρουν να μετρούν το μπόι τους...

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο σέβομαι τους ανθρώπους που μπορούν να μετρούν το μπόι τους δίχως υπερβολές. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν κάθε δικαίωμα να τιμούν τους συναδέλφους τους που έφυγαν από τη ζωή τη διετία 2013-2015, όταν και είχε επιβληθεί το επαίσχυντο μαύρο από την κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων. Ακόμα κι αν είναι υπερβολικό να αποδίδουμε τον θάνατο ανθρώπων σε μια πολιτική απόφαση για το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης...

Άξιζε, όμως, τον κόπο να στηθεί ένα μνημείο αμφιβόλου αισθητικής έξω από το ραδιομέγαρο γι' αυτόν το σκοπό; Είναι οι άνθρωποι που πέθαναν τη μαύρη διετία αγωνιστές τύπου Εθνικής Αντίστασης ή του αντιδικτατορικού αγώνα; Ή μήπως είναι πρόκληση η ταύτιση εργαζόμενων που απολάμβαναν διπλάσιους μισθούς από το μέσο όρο με μαχητές υπέρ τής ελευθερίας και της δημοκρατίας; Μήπως, δηλαδή, οι συνδικαλιστές τής ΠΟΣΠΕΡΤ πυροβόλησαν τα πόδια τους;

Η ΕΡΤ δεν ήταν ποτέ BBC, δεν απολάμβανε δηλαδή ποτέ της έξωθεν καλής μαρτυρίας και δικαίως. Από τη στιγμή τής ίδρυσής της αποτέλεσε μιντιακό όργανο της εκάστοτε εξουσίας, μηχανισμός κομματικής προπαγάνδας κι αποθηκευτικός χώρος για ρουσφέτια. Όταν το 2013 κάποιοι από εμάς εξοργιστήκαμε με το διάγγελμα Κεδίκογλου δεν ήταν γιατί συμφωνούσαμε με τον τρόπο που λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση μέχρι τότε, αλλά γιατί δεν ήμασταν της άποψης πως όταν το πόδι πονάει το κόβεις χωρίς να σκεφτείς πρώτα την πιθανότητα να το θεραπεύσεις. Μαγκιά δεν είναι το λουκέτο, αλλά η απόφαση να εξορθολογίσεις τη λειτουργία τής ΕΡΤ δίχως να υπολογίζεις το πολιτικό κόστος, να την αφήσεις να λειτουργεί αυτόνομα δίχως κομματικές παρεμβάσεις, να διώξεις τους άχρηστους και να προσλάβεις άξιους με λογικούς μισθούς...

Δυστυχώς δεν άλλαξαν πολλά πράγματα προς το καλύτερο κι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μπορεί ο αριθμός και οι απολαβές των υπαλλήλων να εξορθολογίστηκαν, ωστόσο η δημόσια τηλεόραση εξακολουθεί να αποτελεί όργανο προώθησης της κυβερνητικής προπαγάνδας. Κι όποιος επιχειρηματολογεί με το "βρε αδερφέ, ας έχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κανάλι όταν όλα τα άλλα είναι εναντίον του" μάλλον δεν έχει ιδέα τι σημαίνει πραγματική δημοσιογραφία ούτε ενδιαφέρεται για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό αυτής της χώρας παρά για να φάνε κι όσοι μέχρι σήμερα βρίσκονταν στην απέξω. Μόνο που με τέτοια μυαλά απλώς στρώνουμε "απλώς" το έδαφος για τα μνημόνια του μέλλοντός μας...

Αλίμονό μας αν στις επόμενες εκλογές το δίλημμα είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης...

Θα είναι χειρότερος πρωθυπουργός ο άθλιος Κούλης από τον Αλ. Τσίπρα, αν φτάσει ποτέ η χώρα στο σημείο να αναρωτιέται σε ρεαλιστική βάση γι' αυτό το σενάριο; Ναι, θα είναι κι αυτό γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ συνιστά ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα στυγνού νεοφιλελεύθερου στην θεωρία, ακραίου κρατιστή στην πρακτική του, με τους χιλιάδες διορισμούς στο όνομά του, κι απατεώνα τού κοινού ποινικού δικαίου με την προσωπική εμπλοκή του στο σκάνδαλο της Siemens και την προστασία που παρέχει σε επιχειρηματίες- οικογενειακούς φίλους. Ο σημερινός πρωθυπουργός υπέκυψε σε μια ιδεοληψία που δεν πιστεύει για να κρατηθεί στην εξουσία, ενώ ο ίδιος δεν είναι μπλεγμένος σε κανένα οικονομικό σκάνδαλο. Αυτά, ωστόσο, δεν ισχύουν για τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Πως επ' ουδενί το δίλημμα στις επόμενες εκλογές δεν μπορεί να είναι "Τσίπρας ή Μητσοτάκης". Η χώρα δεν αντέχει μια νέα εκλογική αναμέτρηση όπου θα ελπίζουμε ο μονόφθαλμος να υπερισχύσει του τυφλού. Χρειαζόμαστε κόμματα και πρόσωπα που να βλέπουν το μέλλον πεντακάθαρα, να διαθέτουν πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης και σχέδιο για να το εφαρμόσουν. Κάτι τέτοιο δεν υφίσταται στο σημερινό κομματικό σύστημα, γι' αυτό και είναι χρέος η άμεση δραστηριοποίηση- επαναδραστηριοποίηση προσωπικοτήτων που μπορούν να φέρουν το καινούριο δίχως εξαρτήσεις από το παρελθόν...

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταφύγουμε ξανά στο μεσσιανισμό. Δεν είναι η ενός ανδρός αρχή που θα μας γλιτώσει από τα δεινά, αλλά η ικανότητα ίσως του ενός να συνθέσει διαφορετικές απόψεις ώστε το αποτέλεσμα να ανοίξει το δρόμο στη νέα εποχή. Κατανοώ ότι η αποτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει τους θιασώτες των ριζοσπαστικών λύσεων, μόνο που το μεγάλο πρόβλημα αυτών που μας κυβερνούν σήμερα δεν ήταν ο λανθασμένος εντοπισμός των αιτιών τής χρεοκοπίας ή οι λύσεις που πρότειναν, αλλά η απουσία σθένους να υπερασπιστούν τις ιδέες τους μέχρι τέλους. Γι' αυτό, ακριβώς, είναι που ο ριζοσπαστισμός και οι πρωτοπόρες ιδέες μακριά από τα εγχειρίδια θα λύσουν το γόρδιο δεσμό κι όχι η παραίτηση κι ο συμβιβασμός με τις παθογένειές μας, που θα υπονοεί μια τυχόν εκλογική επικράτηση Μητσοτάκη...  

Τα βατράχια κάνουν όνειρα στο στομάχι τού ελέφαντα...

Oι βρετανοί δεν έχουν συνηθίσει ακόμα στην ιδέα πως δεν είναι πλέον παγκόσμια υπερδύναμη. Γι' αυτό και δεν τους λείπει ούτε η αλαζονεία ούτε η ψευδαίσθηση ενός εδώ και πολλά χρόνια χαμένου μεγαλείου. Kάτι παρόμοιο ισχύει και με το  ΠΑΣΟΚ ή Δημοκρατική Συμπαράταξη, για να κινούμαστε στο κλίμα των ημερών. Ακόμα πιστεύουν στη Xαριλάου Τρικούπη ότι εκείνοι είναι σε θέση να κανονίζουν τους όρους του παιχνιδιού και να καθορίζουν ποιοι θα συμπεριλαμβάνονται και ποιοι όχι στη νέα κεντροαριστερά...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό να θέλουν να αποκλείσουν το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ντε φάκτο απομακρυνθεί από την Aριστερά. Kαλώς ή κακώς, ωστόσο, οι σημερινοι κυβερνώντες είναι αυτοί που έχουν καταλάβει το χώρο που κάποτε ανήκε στο ΠΑΣΟΚ. Επομένως, το να συγκεντρώνονται μερικά περιθωριακά κοινοβουλευτικά ή μη κόμματα για να συζητούν για την κεντροαριστερά είναι σαν τα βατράχια να κάνουν όνειρα μέσα στο στομάχι του ελέφαντα... 

Η χώρα είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται μια προοδευτική απάντηση στο ντε φάκτο κυβερνητικό νεοφιλελευθερισμό, τον οποίο ασπάζεται ιδεολογικώς και η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή, ωστόσο, δεν πρόκειται να οικοδομηθεί με υλικά τού χθες, τα οποία μάλιστα μπορεί σύντομα να είναι και υπόδικα, ούτε με εκ των προτέρων αποκλεισμούς από πρόσωπα τα οποία έχουν φθαρεί από προγενέστερες κυβερνητικές τους θητείες. Για να το πω καθαρότερα, η Φώφη, ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι ο αρχιερέας τής διαπλοκής μόνο να απωθήσουν μπορούν νέους ψηφοφόρους και σε καμία περίπτωση να τους προσελκύσουν...