Η μείωση των συντάξεων είναι διαρθρωτικό μέτρο για τους νέους...

Ζούμε στη χώρα όπου οι συνταξιούχοι θεωρούνται αναπτυξιακός μοχλός γιατί από τις συντάξεις τους τα βγάζουν πέρα κι άλλα μέλη τής οικογένειας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό η ανατροπή τής νέας μείωσης των συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου να θεωρείται εθνικός σκοπός και η τυχόν επίτευξη της διάσωσης να πανηγυριστεί σαν να εξαλείφθηκε η φτώχεια στη χώρα...

Δεν ισχυρίζομαι πως οι συνταξιούχοι δεν δικαιούνται αξιοπρεπούς διαβίωσης, ιδίως εκείνοι που εργάστηκαν μια ολόκληρη ζωή υπό δύσκολες συνθήκες για να επιβιώσουν οι ίδιοι και η οικογένειά τους. Αν, όμως, θέλουν και τα παιδιά και, κυρίως, τα παιδιά των παιδιών τους να πάρουν σύνταξη μια ημέρα οφείλουν κι εκείνοι να αντιληφθούν ότι οι περικοπές των συντάξεων, όσο κι αν με στενοχωρεί να παραδέχομαι ότι το ΔΝΤ έχει δίκιο, είναι διαρθρωτικό κι όχι δημοσιονομικό μέτρο...

Το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, δεν μπορεί να μακροημερεύσει δίχως θυσίες. Αν δεν θέλουμε οι σημερινοί εργαζόμενοι να γίνουν έρμαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες είναι πολύ πιο αμφίβολο αν θα επιβιώσουν σε σχέση με το κράτος, τότε οφείλουν οι μεγαλύτερες γενιές να παραχωρήσουν κάποια από τα κεκτημένα τους στις νεώτερες. Αυτό συνιστά κι όρο εθνικής επιβίωσης, αφού η ανάπτυξη θα έρθει μόνο από εκείνους που είναι σε θέση να εργαστούν κι όχι από τους απόμαχους, οι οποίοι άλλωστε ανήκουν στις γενιές που χρεοκόπησαν τη χώρα...





  

Ο Τραμπ δεν έχει σε όλα άδικο...

Ο Ντ. Τραμπ είναι πολύ επικίνδυνος για το λαό του και τον πλανήτη ολόκληρο γιατί ως πρόεδρος των ΗΠΑ εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε στον προεκλογικό του αγώνα και στην εναρκτήρια ομιλία του! Ο απομονωτισμός που πρεσβεύει το "America first" αποδείχθηκε δυσλειτουργικός ακόμα και στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα, φανταστείτε επομένως πόσο εξωπραγματικός μοιάζει στις αρχές τού 21ου, με δεδομένο μάλιστα ότι η Αμερική είναι πρωτοπόρος στις νέες τεχνολογίες που κάνουν τη Γη να μοιάζει με ένα ενιαίο χωριό. Αφήστε που οι μισαλλόδοξες αντιλήψεις τού Αμερικανού προέδρου για το χτίσιμο τειχών και την απομάκρυνση των παιδιών των μεταναστών από τους γονείς τους πέρα από πρακτικώς ανεφάρμοστες κι απάνθρωπες δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι το μέλλον τής ανθρωπότητας βρίσκεται στο... μέλλον κι όχι στο χειρότερο παρελθόν της.

Ο Ντ. Τραμπ έχει επίσης άδικο όταν αγιοποιεί- βλ., για παράδειγμα, Ισραήλ και Πολωνία- και δαιμονοποιεί- βλ., π.χ., Βενεζουέλα και Ιράν- καθεστώτα αναλόγως με τι βολεύει τη σκοταδιστική του αντίληψη για το τι συμφέρει τους Αμερικανούς. Ωστόσο δεν έχει σε όλα άδικο. Δεν έχει άδικο, για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στις καταστρεπτικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και των διεθνών εμπορικών συμφωνιών που συντέλεσαν στη διαιώνιση των οικονομικών ανισοτήτων ανάμεσα στις αναπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Φυσικά ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ανακάλυψε το σοσιαλισμό, αλλά συνειδητοποίησε ότι το δίχως φραγμούς εμπόριο, το οποίο ήταν άκρως επωφελές για τη χώρα του τη δεκαετία τού '90, όταν η Κίνα και οι άλλοι αναπτυσσόμενοι σήμερα γίγαντες βρίσκονταν ακόμα σε κατάσταση ύπνωσης, δεν την ωφελεί πλέον. Όπως δεν ωφελεί κι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, ανάμεσά τους και την Ελλάδα...

Αλίμονο, όμως, αν η ανθρωπότητα προσμένει από τον Ντ. Τραμπ για να μην περιπέσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Η αντίληψη πως ένα κράτος μπορεί να ευημερεί αν κλειστεί στον εαυτό του, όσο ισχυρό κι αν είναι αυτό, θυμίζει την Αλβανία τού Χότζα κι ας σιχαίνεται ο Αμερικανός πρόεδρος ό,τι παραπέμπει σε σοσιαλισμό και σε κομμουνισμό...

Η εθνική εσωστρέφεια, εξάλλου, ακόμα κι αν φέρνει παροδικά θετικά οικονομικά αποτελέσματα και για το λαό που την υφίσταται, μακροπρόθεσμα μόνο ζημιά του κάνει. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που έχει γεμάτα τα ράφια τού σπιτιού του με αποθέματα σε τρόφιμα κι άλλα απαραίτητα είδη για τριάντα χρόνια, αλλά δεν επιτρέπει σε κανέναν να μπει σε αυτό. Αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στην τρέλα που φέρνει η μοναξιά, η οποία είναι ακόμα πιο αυτοκαταστροφική όταν είναι αυτοεπιβαλλόμενη...

Να σκοτώνονται δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι για το φαΐ τού Τσίπρα και του Μητσοτάκη...

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ετοιμάζουν τους στρατούς τους ενόψει πολλών εκλογών μέσα στο 2019. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δίνει και τάζει στους δημόσιους υπάλληλους, η δε ΝΔ τάζει- από τη στιγμή που δεν είναι κυβέρνηση για να μπορεί να δίνει- στον ιδιωτικό τομέα. Και τα δύο κόμματα, δηλαδή, στην ουσία αποδέχονται την θεωρία τού κοινωνικού αυτοματισμού κι αντί να επιχειρήσουν να συγκεράσουν τα συμφέροντα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα λειτουργούν σαν φεουδάρχες σε άγρα εκλογικής πελατείας που σφάζεται μεταξύ της για ένα κομμάτι ψωμιού ή παντεσπανιού, αναλόγως των γνωριμιών της...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να αναγορευτεί σε άγιο από τους δημόσιους υπάλληλους- τα δικά τους συμφέροντα φρόντισε να προασπίσει πάνω από οποιασδήποτε άλλης επαγγελματικής κατηγορίας τα τελευταία χρόνια- κι ο Κ. Μητσοτάκης δικαιούται ένα κομμάτι από την πίτα τού Δημόσιου, ανεξαρτήτως αν παριστάνει τον φιλελεύθερο υπερασπιστή τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των άριστων. Όταν, όπως αποκαλύπτουν στελέχη του, τάζει σε όσους δεν γίνουν βουλευτές διοικητικές θέσεις σε ΔΕΚΟ κι Ανεξάρτητες Αρχές, οι τελευταίες μάλιστα απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή, γιατί να μην ελπίζει το κάθε κομματόσκυλο σε ακόμα καλύτερες ημέρες με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων;...

Το κομματικό μας σύστημα διαθέτει πληθώρα κατ' επίφαση μεταρρυθμιστών, αλλά ελάχιστους πραγματικούς. Γι' αυτό δεν ευθύνονται, βεβαίως, μόνο οι πολιτικοί μας αλλά και οι πολίτες οι οποίοι κρίνουν ποιος είναι επιτυχημένος και ποιος όχι από το αν έχει διορίσει τους ίδιους ή συγγενείς και φίλους τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία, αν τους έχει χαρίσει φόρους και εισφορές ή αν τους έχει κάνει κάποιο άλλο ρουσφετάκι. Τι να κάνουν, επομένως, ο Αλ. Τσίπρας κι ο Κ. Μητσοτάκης, ακόμα κι αν το ήθελαν να αλλάξει η κατάσταση, αφού ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;...

Ούτε με τον Ζακ ούτε με τους νοικοκυραίους...

Γιατί πρέπει να είμαι ντε και καλά είτε με τον Ζακ είτε με τους νοικοκυραίους όταν τίποτα δεν έχει αποδειχθεί; Γιατί να οφείλω να υπερασπίζομαι ή να καταδικάζω έναν άνθρωπο τον οποίο δεν ήξερα πριν σκοτωθεί; Γιατί να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζω μέσα στο φόβο και στην ανασφάλεια επειδή ο μέσος μικροαστός τρέμει ακόμα και στην ιδέα κάποιος να του κλέψει το πορτοφόλι; Και γιατί είναι αναγκαίο να θεωρώ επαναστάτη οποιονδήποτε εκδηλώνει αντικοινωνική συμπεριφορά δίχως να ελέγχω αν είναι πράγματι Γιάννης Αγιάννης ή κάποιος άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια για να ξεφύγει από τον εθισμό του;...

Η βία η οποία δεν οδηγεί στην επανάσταση είναι λούμπεν, είτε έχει δεξιό είτε αριστερό χρωματισμό. Αυτοί, επομένως, που θέλουν να σαπίσουν στο ξύλο όσους σάπισαν στο ξύλο τον Ζ. Κωστόπουλο ή τον Π. Κωνσταντινέα κινητροδοτούνται από το ίδιο ατελέσφορο μίσος για τον άνθρωπο. Γιατί όλοι τους είναι άνθρωποι με τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ελαττώματά τους και κανένας δεν είναι κτήνος ή τέρας, πολλώ δε μάλλον θεός για να ορίζει ποιος θα γυρίσει το βράδυ σπίτι του ή οι συγγενείς του θα πρέπει να πάνε στο νεκροτομείο. Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ένας πιασάρικος τίτλος ή ατάκα στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αλέθουν προκαταλήψεις και ξερνούν μισαλλοδοξία...

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε, ιδίως στην Ελλάδα, τα social media μοιάζει με τη "σύνεση" με την οποία ένα παιδί θα αντιμετωπίσει ένα οικογενειακό παγωτό. Δίχως καθοδήγηση θα το φάει όλο με τη μία και στη συνέχεια θα τρέχει και δεν θα φτάνει...

Το ότι μπορούμε να δημοσιοποιούμε την άποψή μας κι αυτή να διαδρά έχει δημιουργήσει ή οξύνει υπερτροφικά εγώ τα οποία συμπεριφέρονται σαν να κατέχουν την αυθεντία, την οποία όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται και να μην την κριτικάρουν. Η πληροφόρηση, ωστόσο, δίχως διασταύρωση και η έκφραση γνώμης εν βρασμώ ψυχής συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Και γι' αυτό δεν μας φταίνε μόνο όσοι μας σερβίρουν "fake news", αλλά κι όσοι τα καταναλώνουμε αμάσητα...

"Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια"...

Αν κάποιος κάνει μια σύντομη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα υποθέσει πως σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν έχανε τη ζωή του ο Ζ. Κωστόπουλος. Γνωρίζει, δηλαδή, από πρώτο χέρι πώς αυτό συνέβη κι έχει άποψη είτε υπέρ είτε κατά τού νεκρού, αναλόγως ποιο ιδεολογικό αφήγημα βοηθά τον καθένα να κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια...

Ομοίως, στην περίπτωση της σύλληψης των δημοσιογράφων τού "Φιλελεύθερου" εκείνοι που ζητούσαν την απόλυση Καψώχα εμφανίζονται τώρα υπέρμαχοι της ελευθερίας τού Τύπου και της ελευθερίας τής έκφρασης, πάλι αναλόγως με τι βολεύει κάθε φορά το κομματικό/ ιδεολογικό αφήγημα. Τα πραγματικά περιστατικά και στις δύο περιπτώσεις πλάθονται αναλόγως τού πώς συμφέρει τον καθένα να τοποθετείται στο δημόσιο λόγο του είτε από ιδεολογικές παρωπίδες είτε χάρη σε οικονομικά ανταλλάγματα...

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων δεν γνωρίζω τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία Κωστόπουλου ούτε αν εμπλέκονται και κρατικοί αξιωματούχοι στο φαγοπότι με τα κοινοτικά κονδύλια για τους πρόσφυγες. Σε ένα γενικό πλαίσιο, δεν λιντσάρεις έως θανατώσεώς του έναν μαστουρωμένο κλέφτη ή ληστή ο οποίος δεν απειλεί τη ζωή σου ούτε οδηγείς στο αυτόφωρο δημοσιογράφους, ακόμα κι αν έχουν γράψει ψέματα. Για τον κλέφτη υπάρχει η αστυνομία ή, έστω, η ακινητοποίησή του από πολίτες με πολύ ηπιότερα μέσα, για τον δημοσιογράφο η μήνυση κι αγωγή χωρίς κρατητήριο...

Γιατί, όμως, να επιτρέπουμε στην αλήθεια να μας χαλάσει μια όμορφη ιστορία; Ο Ζ. Κωστόπουλος μπορεί να ήταν το καλύτερο παιδί τού κόσμου και με μαχητική διάθεση, το οποίο η μισαλλόδοξη κοινωνία μας το ταλαιπώρησε όσο βρισκόταν εν ζωή. Οι ήρωες, όμως, δεν κυκλοφορούν μαστουρωμένοι ούτε κλέβουν και μεταπωλούν για να πάρουν τη δόση τους ούτε επιτρέπουν στον εαυτό τους την αυτοταπείνωση...

Ο καθένας μας κουβαλά το δικό του σταυρό σε αυτήν τη ζωή, άλλος μεγαλύτερο κι άλλος μικρότερο, αλλά αν ήταν να αθωώναμε κάθε εγκληματική ενέργεια από έλεος για την ανθρώπινη αδυναμία τότε η δικαιοσύνη θα πήγαινε περίπατο και, κατά συνέπεια, και η κοινωνική συνοχή. Ομοίως, οι ήρωες δημοσιογράφοι δεν είναι ούτε κρατικοδίαιτοι ούτε συντηρούνται με κομματικά λεφτά παριστάνοντας, κατά τα άλλα, τους φιλελεύθερους ή τους ιδεολόγους Αριστερούς. Μόνο, επομένως, αν βάλουμε κι άλλα χρώματα στη ζωή μας πέρα από το άσπρο και το μαύρο θα καταφέρουμε να σταματήσουμε την αδερφοφαγία...

Τα λαμόγια δεν φοβούνται ούτε 17Ν ούτε Ρουβίκωνα...

Με ενοχλεί η ανοχή τής σημερινής κυβέρνησης απέναντι στο Ρουβίκωνα ή στους μπαχαλάκηδες που ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν άνω κάτω και τα πανεπιστήμια και δίνουν πάτημα στον Κ. Μητσοτάκη να προπαγανδίζει τα ιδιωτικά ΑΕΙ, από τα οποία ευελπιστούν να τα κονομήσουν οι "εντιμότατοι" φίλοι του. Ναι, τα μέλη τού Ρουβίκωνα δεν είναι δυνατό να εξισώνονται με τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η 17Ν, οι οποίες σκότωναν ανθρώπους, αλίμονο όμως αν αδιαφορούμε για τις "παρεμβάσεις" τους, οι οποίες επειδή ακριβώς σε ορισμένες περιπτώσεις διακρίνονται από αφέλεια μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνες. Τι θα συμβεί αν αύριο μεθαύριο, για παράδειγμα, κάποιος αστυνομικός ή μυστικός πράκτορας πυροβολήσει και σκοτώσει έναν "ακτιβιστή" ή αν ο "ακτιβιστής", βλέποντας το δρόμο ανοιχτό, επιχειρήσει να "αναβαθμίσει" τη δράση του χρησιμοποιώντας βία;...

Ακούω και τώρα το επιχείρημα που είχε λανσαριστεί με τη 17Ν: "Δεν πειράζει, ας τους να υπάρχουν για να φοβούνται τα λαμόγια". Κι αν ακόμα υποθέσουμε πως τα λαμόγια φοβούνται, θα δώσουν μερικά φράγκα παραπάνω, θα ενισχύσουν τα μέτρα ασφαλείας τους και, κατά τα άλλα, θα συνεχίσουν τον πολυτελή τους βίο όπως πριν την ίδια ώρα που η έννομη τάξη θα έχει παραδοθεί στην οχλοκρατία...

Η ζημιά που έχει προκληθεί στους δημοκρατικούς θεσμούς είναι σαφώς μεγάλη γιατί η ανασφάλεια των λίγων μετατρέπεται συνήθως σε αυστηροποίηση του νόμου και της τάξης για τους πολλούς, σε αστυνομοκρατούμενο κράτος και σε περιορισμό των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκουν οι αυτόκλητοι απονεμητές δικαιοσύνης...

Ο Ρουβίκωνας πρέπει να εξαρθρωθεί, ενώ το πανεπιστημιακό άσυλο δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται ακόμα. Την ώρα που η Ευρώπη εξαιτίας τού Προσφυγικού μετατρέπεται σε μεσαιωνικό κάστρο, γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα αποφύγει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οφείλουμε να κλείσουμε μέτωπα ώστε να επικεντρώσουμε στα ουσιώδη: στην αύξηση των αστυνομικών περιπολιών αλλά δίχως ακρότητες, στη βελτίωση των δημόσιων πανεπιστημίων ώστε τα ιδιωτικά να μην έχουν λόγο ύπαρξης, στην ενίσχυση και δημιουργία ευρωπαϊκών δομών αντιμετώπισης των γενεσιουργών αιτίων τής προσφυγιάς και της μετανάστευσης και διαχείρισης με ανθρωπισμό και ρεαλισμό των ανοιχτών πληγών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να μην παραδοθούν η Ελλάδα και η Ευρώπη ολόκληρη ξανά στη μισαλλόδοξη ατζέντα απροκάλυπτων και κεκαλυμμένων ακροδεξιών...

Καψώχας και Πορτοσάλτε όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Έχει το δικαίωμα ένας δημοσιογράφος να ισχυρίζεται, ακόμα κι αν εργάζεται για τη δημόσια τηλεόραση, πως το πρόγραμμα ενός κόμματος βασίζεται σε φασιστικά ιδεώδη; Σε ένα κράτος με στοιχειώδη σεβασμό στην ελευθεροτυπία και στην ελευθερία έκφρασης φυσικά και το έχει. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στο ότι σε ένα κράτος με στοιχειώδη σεβασμό στην ελευθεροτυπία και στην ελευθερία έκφρασης οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην κρατική του τηλεόραση είναι και λειτουργούν ως δημοσιογράφοι κι όχι ως κυβερνητικοί και κομματικοί εντεταλμένοι με σκοπό την προπαγάνδιση των κυβερνητικών θέσεων...

Η δημοσιογραφική δεοντολογία, βεβαίως, ισχύει για όλους, είτε εργάζονται για το δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα. Το ότι, επομένως, ο ΣΚΑΙ ανήκει σε ιδιώτη κι όχι στο κράτος και δεν τον πληρώνουν, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει με την ΕΡΤ, οι πολίτες δεν σημαίνει πως μπορεί να παράγει fake news με τη σέσουλα και οι δημοσιογράφοι του να λειτουργούν ως γραφεία Τύπου της ΝΔ. Όσο καταδικαστέος είναι ο Σ. Καψώχας ή η Κατ. Ακριβοπούλου άλλο τόσο είναι ο Αρ. Πορτοσάλτε ή ο Δ. Οικονόμου γιατί η δουλειά τους είναι να κρίνουν την εξουσία κι όχι να την υπηρετούν με το αζημίωτο...

Την ίδια ώρα, χτυπά κόκκινο και η υποκρισία των πολιτικών, οι οποίοι σπαταλούν το μισό τους χρόνο πουλώντας εκδούλευση στους δημοσιογράφους και τον υπόλοιπο παραπονιούνται όταν και οι δημοσιογράφοι πωλούν εκδούλευση σε άλλους πολιτικούς. Ζούμε σε μια χώρα όπου αρκετοί, για να μην πω οι περισσότεροι, από όσους κάνουν πολιτικό ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης έχουν τοποθετηθεί στα πόστα τους κατόπιν σχετικής υπόδειξης από τα κυβερνητικά και κομματικά γραφεία. Προς τι, επομένως, το μποϊκοτάζ τού ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΚΑΙ και της ΝΔ στην ΕΡΤ όταν τα ίδια τα κόμματα και τα στελέχη τους θεωρούν καλή δημοσιογραφία μόνο αυτή που τους υποστηρίζει ακρίτως και χωρίς να κάνει ερωτήσεις;...

Η Μόρια κατάντησε η χλεύη τής Αμυγδαλέζας...

Το επιχείρημα πως για την άθλια κατάσταση στη Μόρια και σε άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς ευθύνεται το κλείσιμο των συνόρων, κυρίως από τις χώρες τού Βίσεγκραντ, έχει ισχυρές δόσεις αληθείας. Τα κράτη τού Βορρά μας πετάνε χρήματα για να διαχειριστούμε εμείς τα κράτη τού ευρωπαϊκού Νότου μόνα μας την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, που είναι οι δικές τους ιμπεριαλιστικές πολιτικές που εντείνουν. Η ευρωπαϊκή βοήθεια θα ήταν πολύ πιο ουσιαστική αν αντί για πολιτική δωροδοκία εφαρμοζόταν στην πράξη η αλληλεγγύη στην οποία ομνύουν, κατά τα άλλα, οι ευρωπαϊκές Συνθήκες...

Η υπεράσπιση, ωστόσο, των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά τού μπακάλη για να βλέπουμε ποιος ευθύνεται λίγο ή πολύ περισσότερο από τον άλλο και να καθησυχαζόμαστε αν δεν γέρνει προς τη δική μας πλευρά. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να αναζητά δικαιολογίες για τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα όφειλε να έχει πολλαπλασιάσει εδώ και καιρό τις προσπάθειές της για την ανακούφιση των νησιών, για τη μεταφορά των περισσότερων προσφύγων στην ενδοχώρα, για την ταχύτερη διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου και την επιστροφή όσων δεν το δικαιούνται. Σε διαφορετική περίπτωση έχει δίκιο ο Κ. Μητσοτάκης όταν λέει, έστω και με την υποκρισία τού όψιμου θιασώτη τής ακροδεξιάς, πως η Αμυγδαλέζα μπροστά στη Μόρια έμοιαζε με το Χίλτον...

Δεν καταλογίζω στην κυβέρνηση το δόλο σε βάρος των προσφύγων που χαρακτηρίζει τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο ανθρωπισμός, όμως, δεν αρκεί να δηλώνεται και να καταδικάζεται η μισαλλοδοξία, αλλά να αποδεικνύεται στην πράξη. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε δίνονται πατήματα σε εκείνους που επιχαίρουν με τις συνθήκες ανομίας στα στρατόπεδα να ζητούν και να λαμβάνουν τη στήριξη αρκετών για την άμεση εκδίωξη των απελπισμένων τής Γης γιατί μολύνουν τον "άσπιλο" τόπο μας με την εγκληματικότητα και τις αρρώστιες τους...




  

Ο σταλινισμός τού ΚΚΕ αρχίζει και γίνεται επικίνδυνος...

Συνιστά μέγιστη ιστορική ανορθογραφία η ταύτιση του φασισμού και του ναζισμού με τον κομμουνισμό ή το σοσιαλισμό. Ο φασισμός κι ο ναζισμός ακόμα κι όταν υπόσχονταν την καλυτέρευση της ζωής των λιγότερο προνομιούχων το περιόριζαν στους γηγενείς και στους φυλετικά καθαρούς κι όχι σε όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού χαρακτηριστικού...

Ο φασισμός, ωστόσο, κι ο ναζισμός έχουν πολλά κοινά στοιχεία με το σταλινισμό, αυτήν την κομμουνιστική παρεκτροπή που μετατράπηκε σε κανόνα και κηλίδωσε το όραμα για μια κοινωνία ισότητας. Δυστυχώς το ΚΚΕ, τόσο στη ρητορική όσο και στην πρακτική του, επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να ακολουθήσει το δρόμο τού "πατερούλη" και στο όνομα μιας θολής κι α λα καρτ ιδεολογικής καθαρότητας ναι μεν να μην εκτοπίζει ή να θανατώνει αντιφρονούντες, αλλά είτε να κλείνεται στο καβούκι του είτε να τραμπουκίζει όσους δεν συμμερίζονται το ευαγγέλιο του Περισσού...

Πιστό στην παράλογη λογική πως μόνο αυτό δικαιούται να εκπροσωπεί την εργατική τάξη το ΚΚΕ μέσω τού συνδικαλιστικού του παρακλαδιού, του ΠΑΜΕ, επιτέθηκε στην πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης- και με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς-, καθώς και σε συνέδρους, στέλνοντας μάλιστα έναν εξ αυτών στο νοσοκομείο. Μπορεί οι εργατοπατέρες- θύματα αυτής της επίθεσης να μην υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και να είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες- δεν τους γνωρίζω, κάνω το συνήγορο του διαβόλου-, αλλά καλώς ή κακώς αυτοί έχουν εκλεγεί κι όχι οι επαγγελματίες επαναστάτες τού ΠΑΜΕ, για τους οποίους η δημοκρατία έχει την ίδια αξία που είχε στα χρόνια τού Στάλιν και των υπόλοιπων τυράννων με φιλολαϊκό προσωπείο...

Είναι δικαίωμά τους στο ΚΚΕ να πιστεύουν ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 19ο αιώνα και στη βιομηχανική κοινωνία ή ότι τα καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσαν εξαιτίας μιας διεθνούς συνωμοσίας- μολονότι, για παράδειγμα, η CIA δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση ακόμα και μερικούς μήνες πριν την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου- κι όχι γιατί ήταν απολυταρχικά και μοίραζαν τα πλούτη απολύτως καπιταλιστικά, τα πολλά για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Αν, ωστόσο, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν και χρυσαυγίτικες μεθόδους για να στέλνουν τα μηνύματά τους, τότε να μην θεωρήσουν αντικομμουνιστική υστερία την κατάταξή τους στις εγκληματικές συμμορίες κι όχι στα πολιτικά κόμματα. Δεν βρίσκονται τώρα σε αυτό το σημείο, αλλά οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές...

Τι να τα κάνουν τα επιδόματα οι πορφυρογέννητοι και οι βίζιτες;...

Ο Κ. Μητσοτάκης, η Ευ. Καϊλή και οι όμοιοί τους δεν έχουν ανάγκη από κρατικά επιδόματα και συντάξεις. Όχι, όμως, γιατί είναι εργατικοί και ικανοί, όπως θα έλεγε η ευρωβουλευτίνα, εκτός αν στην εργατικότητα και στην ικανότητα συμπεριλάβουμε το ότι έχεις γεννηθεί στα πλούτη ή ότι είσαι ποθητή από πολλούς άνδρες...

Από την άλλη, δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι χωρίς να έχουν εργαστεί στη ζωή τους από τεμπελιά ή γιατί είχαν εξασφαλίσει αλλιώς τα προς το ζην καρπώνονται επιδόματα και συντάξεις που δεν αναλογούν στο μηδαμινό μόχθο που έχουν καταβάλει. Συνιστούν, όμως, εκείνοι την κοινωνική πλειονότητα; Κι αν όχι γιατί θα πρέπει να πληρώσουν τις θατσερικές ονειρώξεις Μητσοτάκη- Καϊλή κι εκείνοι που για αντικειμενικότατους λόγους, όπως μια αναπηρία, ή γιατί έτυχε να χάσουν τη δουλειά τους ή να μην μπουν καν στην αγορά εργασίας στη χειρότερη δεκαετία για την Ελλάδα από το Β' Παγκόσμιο δεν μπόρεσαν να μαζέψουν τα απαραίτητα ένσημα για μια αξιοπρεπή σύνταξη;...

Δεν είμαι εναντίον τής ιδιωτικής ασφάλισης ή των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν κάποιος έχει τη σχετική οικονομική δυνατότητα και θεωρεί πως με αυτήν την επιλογή βελτιώνει την ποιότητα της δικής του ζωής και της οικογένειάς του, είναι παράλογο να τον αποτρέπει η νομοθεσία. Το θέμα, όμως, με τις εξαγγελίες Μητσοτάκη από τη ΔΕΘ και τις δηλώσεις Καϊλή είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός, ο νόμος τής ζούγκλας και του ισχυρότερου που τις χαρακτηρίζει...

Γιατί πρέπει να αποκλείονται από τον κοινωνικό ιστό όσοι δεν είναι πορφυρογέννητοι, δεν είναι βίζιτες, δεν έχουν επιλέξει να λαδώνονται ή να διασπαθίζουν δημόσιο χρήμα, δεν αποθηκεύουν τα χρήματά τους σε εξωχώριες εταιρείες ή δεν σιτίζονται από κόμματα για να παριστάνουν τους φιλελεύθερους με κρατικά λεφτά; Και γιατί ακόμα θα πρέπει να ζουν με το μίνιμουμ εισόδημα ή σύνταξη εκείνοι που από φιλοσοφία ζωής ναι μεν εργάστηκαν πολύ, αλλά διάλεξαν να μην πατήσουν επί πτωμάτων ή να θυσιάσουν την ανατροφή των παιδιών τους ή μια στοιχειώδη ευζωία για να γίνουν πλούσιοι;...

Συμφωνώ με τον Κ. Μητσοτάκη για την αξιολόγηση στο Δημόσιο, για τη μείωση της φορολογίας στις μικρομεσαίες και start up επιχειρήσεις και στους μικρομεσαίους και, γενικότερα, στο ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίζεται ως παρακατιανός σε σχέση με το δημόσιο. Στην πολιτική, όμως, δεν μπορείς να τους έχει όλους ικανοποιημένους γιατί τότε είτε διαιωνίζεις αδικίες είτε απαγορεύεις στην ουσία την παραγωγή νέου πλούτου από εκείνους που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με την ελίτ.

Γι' αυτό και τα οριζόντια μέτρα, όπως αυτά που προτείνει ο πρόεδρος της ΝΔ,  ναι μεν θα ανακουφίσουν- οποιαδήποτε, για παράδειγμα, μείωση φορολογίας ανακουφίζει το άτομο-, αλλά δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις τής βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης, αφού η ισότητα για να είναι πραγματική πρέπει να είναι αναλογική, όπως άλλωστε και η φορολογία τα έσοδα από την οποία είναι απαραίτητα για να λειτουργεί ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος. Σε διαφορετική περίπτωση απλώς μασκαρεύεις τις ταξικές σου προτιμήσεις, οι οποίες δεν ταυτίζονται με τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από προεκλογικές υποσχέσεις που είναι αμφίβολο κι αν θα υλοποιήσεις...

 

Άλλοι παπάδες ήρθανε, ίδια βαγγέλια φέρανε κι όχι άλλα...

Το ηθικό πλεονέκτημα δεν αυτοαπονέμεται ούτε δίνεται μια φορά και μετά κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει. Οφείλεις να αγωνίζεσαι γι' αυτό σε καθημερινή βάση, να μην υποκύπτεις στο σκοπό που αγιάζει τα μέσα και να μην αντιγράφεις φαύλες πρακτικές με το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Καλώς, επομένως, να διερευνηθεί η δανειοδότηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η οποία θυμίζει πολύ θαλασσοδάνεια, ωστόσο όποιος θέλει να στηρίξει την προεκλογική του καμπάνια στο ότι είναι αγνός κι ενάρετος έχει χρέος να κοιταχτεί πρώτα στον καθρέφτη και να κρίνει και τον εαυτό του για το κατά πόσο στα τριάμισι χρόνια που κυβερνά έχει ωφελήσει την ελευθεροτυπία ή, απλώς, αντικαθιστά την παλιά διαπλοκή με τη δική του και συμπεριφέρεται ως ο μεγαλύτερος μιντιάρχης τής χώρας μολονότι επισήμως δεν είναι εκδότης αλλά διαθέτει πολιτικά αξιώματα...

Δουλειά τής οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι να εγγυάται ότι η μιντιακή αγορά λειτουργεί με βάση δίκαιους κανόνες που διέπουν τους πάντες και να παρέχει στους πολίτες μια δημόσια ραδιοτηλεόραση η οποία στο ενημερωτικό κομμάτι να είναι αμερόληπτη και στο υπόλοιπο πρόγραμμά της να σέβεται τη νοημοσύνη τους και, γενικότερα, να μην σπαταλά δημόσιο χρήμα σε ανούσιες ή υπερκοστολογημένες παραγωγές. Δεν είναι δουλειά τής κυβέρνησης να μοιράζει δημόσιο και κομματικό χρήμα σε δικούς της ανθρώπους των ΜΜΕ προκειμένου να γίνονται εκδότες και καναλάρχες ούτε να τους προσλαμβάνει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στην ΕΡΤ με υπέρογκα για την εποχή και γι' αυτά που κάνουν ποσά γελοιοποιώντας όσους είχαμε εξοργιστεί με το "μαύρο" τού 2013...

Στο μιντιακό χώρο στόματα ανοίγουν συνήθως όταν θίγονται προσωπικά συμφέροντα. Μπορεί ο λόγος να είναι ιδιοτελής, αλλά αρκετές φορές αυτά που λέγονται δεν είναι ψέματα, έστω κι αν είναι μισές αλήθειες. Όταν ξεκινούσε η μνημονιακή περιπέτεια είχα την αφέλεια να θεωρήσω πως τουλάχιστον στο χώρο τού Τύπου θα υπάρξει ένα ξεσκαρτάρισμα και θα μείνουν όσοι τους αντέχει η αγορά κι έχουν δημοσιογραφικό λόγο ύπαρξης. Μόνο αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη αφού όλα αυτά τα χρόνια άλλαξαν τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, αλλά η νοοτροπία τής επιχειρηματικής και κομματικής επικυριαρχίας έμεινε ίδια κι απαράλλαχτη. Άλλοι παπάδες ήρθανε, ίδια βαγγέλια φέρανε κι όχι άλλα...

Κλειστά σύνορα σημαίνουν φυλετική καθαρότητα, φυλετική καθαρότητα σημαίνει ναζισμός...

Σε μια εποχή στην οποία η ένταξη σε ένα κόμμα γίνεται πολλές φορές για βιοποριστικούς λόγους δεν έχει και μεγάλη σημασία να δηλώνει κάποιος, για παράδειγμα, πατριώτης κι όχι εθνικιστής και ρατσιστής μόνο και μόνο γιατί δεν είναι μέλος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Η ΝΔ, για παράδειγμα, καταδίκασε με τα χίλια ζόρια τον Β. Ορμπαν στην Ευρωβουλή, ωστόσο πολλά στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι της συμμερίζονται τις ιδεοληψίες τού πρωθυπουργού τής Ουγγαρίας περί φυλετικής καθαρότητας, που δεν απέχουν και πολύ από το χιτλερικό "πρότυπο". Η χώρα όπου οι απελπισμένοι, οι οποίοι δεν είναι περισσότεροι από μερικές δεκάδες, που δεν τους παραχωρείται σε πρώτο βαθμό άσυλο μένουν χωρίς στέγη και τροφή αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους αδωνοβορίδηδες και τους ομοϊδεάτες τους, που φοβούνται οποιαδήποτε πρόσμειξη και την αντιμετωπίζουν σαν θεία κατάρα...

Η αντίληψη, ιδίως τον 21ο αιώνα, πως μπορεί μια χώρα να μείνει "καθαρή" με το γηγενή πληθυσμό της, δίχως την εγκατάσταση σε αυτή ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες με διαφορετικές πολιτισμικές προσλήψεις δεν έχει ξεπεραστεί αποκλειστικώς από τον ανθρωπισμό, αλλά από την ίδια τη λογική. Αν μια τέτοια κοινωνία ήταν το όνειρό μας, τότε θα έπρεπε να θαυμάζουμε την Αλβανία τού Χότζα παλιότερα ή τη Βόρεια Κορέα του Κιμ, οι οποίες είχαν κι έχουν σφραγίσει τα σύνορά τους και ζουν, όπως ζουν, με όσα παράγουν...

Ούτε ο σοσιαλισμός, αλλά ούτε κι ο φιλελευθερισμός συνάδουν με την περιχαράκωση, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με παρωπίδες και ούτε είναι εφικτό αυτό να συμβεί με την τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας. Η απολύτως ουγγρική κι απολύτως χριστιανική χώρα που ευαγγελίζεται ο Β. Ορμπαν αποτελεί δυστοπία κι όχι παράδειγμα προς μίμηση...

Η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν θα εξαφανιστούν, αν εξαφανιστούν, εξαιτίας των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά από την αδυναμία τους να κατανοήσουν ότι ακόμα κι αν δεν είναι η αλληλεγγύη το δυνατό τους σημείο αυτό θα μπορούσε να είναι η προσαρμοστικότητα στις εποχές που αλλάζουν πιο γρήγορα από όσο αναπνέουμε. Οι Έλληνες θα μείνουν Έλληνες, οι Ευρωπαίοι Ευρωπαίοι, οι χριστιανοί χριστιανοί κι αν τυχόν αλλάξουν αυτό θα συμβεί από ατομική επιλογή κι όχι από πλύση εγκεφάλου σε κάποιο σκοτεινό εργαστήριο. Μέχρι αυτό να γίνει κοινός τόπος ας ελπίσουμε πως δεν θα παραδώσουμε ξανά τη Γηραιά Ήπειρο βορά σε εκείνους που ονειρεύονται παγκόσμιους πολέμους για το μεγαλείο χωρών που τους δόθηκαν από τύχη... 

Η Ευρώπη ήταν άρρωστη και πριν τον Ορμπαν...

Η διεύρυνση της ΕΕ προς τις ανατολικές χώρες, με το βιαστικό τρόπο που έγινε, αποδείχθηκε ένα από τα χειρότερα αυτογκόλ τής Ενωμένης, τρόπον τινά, Ευρώπης. Από τότε που εντάχθηκαν σε αυτή τα κράτη που μια φορά κι έναν καιρό συναποτελούσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπεισαν πολλούς πως η Μεγάλη Βρετανία μπροστά τους έμοιαζε με το πιο πιστό κράτος στις Βρυξέλλες. Η αργή τους πορεία προς τον εκδημοκρατισμό και η τυφλή αφοσίωση των πολιτών τους σε εθνικιστές, λαϊκιστές ηγέτες όπως ο Β. Ορμπαν αν μη τι άλλο καταδεικνύουν ότι ο απολυταρχισμός, όπως συμβαίνει και στη Ρωσία άλλωστε, ριζώνει εκεί όπου το έδαφος είναι πρόσφορο...

Ποιον κοροϊδεύουμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε και κοινωνούμε ότι η ΕΕ ήταν ένας υγιής οργανισμός ο οποίος μολύνθηκε από τα κράτη που εντάχθηκαν σε αυτήν την τελευταία 15ετία; Μήπως είναι η Αυστρία, μια από τις χώρες που δεν επέδειξαν ούτε τη στοιχειώδη αλληλεγγύη στη διαχείριση του Προσφυγικού, νέο κράτος- μέλος;

Μήπως δεν είναι η Γαλλία και η Γερμανία ιδρυτικά κράτη, αλλά η ακροδεξιά είναι ντε φάκτο ή οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτά; Μήπως δεν ισχύει το ίδιο με τη Σουηδία, όπου το σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο παραδίδεται στην ακροδεξιά μισαλλοδοξία;...

Οι ρατσιστές εντός κι εκτός Ελλάδας βρίσκονται στο στοιχείο τους όταν συνδέουν το μίσος τους για το διαφορετικό με την εισροή σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Αδυνατούν, ωστόσο, να δώσουν έστω και μια λογικοφανή απάντηση και να εξηγήσουν γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο έντονος σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Πολωνία ή ακόμα και η Αυστρία, οι οποίες δεν έχουν δεχθεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες απελπισμένους τής Γης...

Δεν μπορούν να αποδώσουν την εγκληματικότητα που βασανίζει κι αυτές τις χώρες στους ξένους ούτε την ανεργία ούτε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα. Ο ρατσισμός τους δεν οφείλεται ούτε στο DNA τους, αυτό θα ήταν ρατσισμός από την ανάποδη, αλλά στο έλλειμμα αλληλεγγύης το οποίο πηγαίνει πίσω σε δομικές- θεσμικές αδυναμίες των κοινωνιών τους. Και γι' αυτό δεν τους φταίνε τα μεσογειακά κράτη, που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να προσπαθούν να διαχειρίζονται τις τραγωδίες που γεννά κι ο βορειοευρωπαϊκός πολεμικός και οικονομικός ιμπεριαλισμός...

Οι ακροδεξιοί καραγκιόζηδες δεν αγιάζουν τα αριστερά δακρυγόνα...

Υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι ανάμεσα σε εκείνους που θεωρούν κακή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι άνθρωποι, δηλαδή, οι οποίοι δεν διαδηλώνουν με τα οπίσθιά τους σε κοινή θέα, που δεν μετατρέπουν τον Χριστό και την Παναγία σε όργανα του παμμακεδονισμού, που ναι μεν διαφωνούν με το περιεχόμενό της, αλλά δεν χαρακτηρίζουν προδοτική μια συμφωνία που επιτεύχθηκε σε καθεστώς αμοιβαίων παραχωρήσεων και με τη σκέψη στο κοινό μέλλον. Επειδή, ωστόσο, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο δεν μπορώ να πω ότι αυτοί έδωσαν τον παλμό ενός ολιγάριθμου σχετικώς συλλαλητηρίου το οποίο σημαδεύτηκε από τη λούμπεν βία ενός όχλου που επειδή κραυγάζει δυνατότερα από τους υπόλοιπους πιστεύει ότι έχει το απόλυτο δίκιο με το μέρος του κι ότι εκπροσωπεί την κοινωνική πλειοψηφία...

Από την άλλη, ωστόσο, έχουμε μια κυβέρνηση η οποία μέχρι να αναλάβει την εξουσία όχι μόνο ήταν εναντίον τής οποιασδήποτε χρήσης δακρυγόνων, αλλά είχε ζητήσει και την κατάργηση των ΜΑΤ. Κι όμως αυτά χρησιμοποίησε, και σε εκτεταμένη χρήση μάλιστα, το Σάββατο για να αποτρέψει το λαό να εκφράσει την "αγάπη" του στον πρωθυπουργό. Όπως συνέβη και με τους προκατόχους του, η άσκοπη χρήση βίας δεν μαρτυρά τίποτα άλλο από ένα καθεστώς που ψυχορραγεί πνιγμένο στις ίδιες του τις αντιφάσεις, οι οποίες και θα το οδηγήσουν στην εκλογική συντριβή που δείχνει πιο αναπόφευκτη από ποτέ...

Ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε από τη Θεσσαλονίκη να πράξει κατά τους τελευταίους μήνες τής θητείας του όσα είχε δεσμευτεί να κάνει από τον Ιανουάριο του 2015. Μόνο που ακόμα κι αν είχε χρόνο δεν διαθέτει πλέον λευκό πολιτικό ποινικό μητρώο ώστε να πείσει την ελληνική κοινωνία πως δικαιούται και μιας τρίτης ευκαιρίας...

Το μόνο εφικτό θετικό σενάριο αυτήν τη στιγμή για τον πρωθυπουργό είναι να εξασφαλίσει ότι θα είναι αυτός, έστω κι αποδυναμωμένος, ο ένας από τους δύο πόλους τού κομματικού μας συστήματος την επόμενη ημέρα. Αν η Φ. Γεννηματά εξακολουθήσει να είναι επικεφαλής τού ΚΙΝΑΛ, αυτό μοιάζει κάτι παραπάνω από βέβαιο...



   

Homo Kommatikus, αυτή η εθνική μάστιγα...

Το να είσαι μέλος ενός πολιτικού κόμματος του δημοκρατικού τόξου δεν είναι ντροπή. Υπό ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να συμβολίζει το ότι είσαι ενεργός πολίτης που ενδιαφέρεται για περισσότερα πράγματα από τη βολή τη δική του και της οικογένειάς του. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως αυτοί που χειροκροτούσαν το Σάββατο τον Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, αλλά κι αρκετοί ανάμεσα σε εκείνους που τον αποδοκίμαζαν στους δρόμους δεν το έκαναν από ιδεολογική στήριξη ή αποδοκιμασία, αλλά για την ικανοποίηση στενών προσωπικών συμφερόντων τους. Κι αυτή είναι μια ακόμα τραγωδία τού έθνους, όταν δηλαδή τα κόμματα δεν αποτελούν εργαστήρια εφαρμοσμένης πολιτικής σκέψης, αλλά εκκολαπτήρια άχρηστων κομματόσκυλων τα οποία αλώνουν τη δημόσια διοίκηση την ίδια ώρα που αναγκάζουν τους άξιους να φεύγουν στο εξωτερικό...

Ο Αλ. Τσίπρας αφιέρωσε για ξεκάρφωμα τη μισή ομιλία του στη ΔΕΘ για να μας μιλήσει για το όραμά του για την επόμενη ημέρα όταν αυτό που πραγματικά ήθελε να μας πει δεν ήταν τίποτα άλλο από το να τάξει τα πάντα και σε όλους προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση. Γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να είναι τόσο μαξιμαλιστής όσο με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του 2014, αλλά αυτό δεν τον απότρεψε από το να δώσει υποσχέσεις για ομολογουμένως κοινωνικώς δίκαιες πράξεις τις οποίες ωστόσο μάλλον δύσκολα θα προλάβει να υλοποιήσει ο ίδιος ακόμα κι αν δεν αποδεικνυόταν αναξιόπιστος αυτήν τη φορά. Έτσι κι αλλιώς από κάτω το κομματικό ως επί το πλείστον ακροατήριό του ήταν έτοιμο να ζητωκραυγάσει τα πάντα έχοντας εξασφαλισμένη μια θεσούλα στη νομή τής εξουσίας...

Ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει για στατιστικά επιτεύγματα τα οποία οφείλονται στη σκληρή οκταετή και νεοφιλελεύθερη λιτότητα, μέρος τής οποίας έχει και τη δική του υπογραφή. Κι αν καμία έξοδος από την άγρια επιτροπεία δεν έρχεται ως φυσική συνέχεια αν δεν παλέψεις για να αποκτήσεις ως ένα βαθμό την οικονομική σου αυτοτελεια, εν τούτοις πάει πολύ και να θριαμβολογείς γιατί τα κατάφερες όντας το καλύτερο μνημονιακό παιδί και να αισθάνεσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου γιατί οι παλαμάκηδες αυλοκόλακες δεν σταματούσαν να σε επευφημούν. Το πρόγραμμα που εξάγγειλε ο Αλ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είναι εν πολλοίς αριστερό, μάλλον όμως αυτό ήρθε πολύ αργά και σε πολύ μετριοπαθείς ποσότητες για να λησμονηθεί η ήττα τής πρώτης φοράς Αριστεράς το 2015...

Οι Ρώσοι πράκτορες στην Ελλάδα έκαναν καλή δουλειά...

Πριν μερικές εβδομάδες η Ελλάδα απέλασε Ρώσους πράκτορες γιατί επιχειρούσαν με δόλιες μεθόδους- ανάμεσά τους και η δωροδοκία ανθρώπων τού Τύπου κι άλλων διαμορφωτών της κοινής γνώμης στα social media- να υπονομεύσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τις τελευταίες ημέρες έχει εξαπολυθεί από πολύ συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης κι από εγκάθετους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα προπαγανδιστικό κύμα που στοχεύει στο να μας πείσει πως ο "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" στα νιάτα του Αλ. Τσίπρας είναι σήμερα όργανο της Ουάσιγκτον και προσωπικώς του Ντ. Τραμπ με αφορμή και το ότι οι ΗΠΑ είναι τιμώμενη χώρα στη φετινή ΔΕΘ...

Ενδεχομένως να μου έχει μεταδοθεί η ασθένεια της θεωρίας συνωμοσίας όταν δεν διακρίνω και τόσο αγνά κίνητρα στους διάφορους ρωσόφιλους, όταν δηλαδή δεν πιστεύω ότι είναι η κοινή θρησκεία αυτή που εξάπτει την αγάπη για το Μόσκοβο, αλλά η αγάπη για τα ρούβλια του. Ενδεχομένως, όμως, να έχω και δίκιο...

Όπως κι αν έχει, δεν θεωρώ μειοδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών ακόμα κι αν οι Αμερικανοί είχαν λυσσάξει στο παρασκήνιο για την επίτευξή της, που δεν είχαν λυσσάξει. Πολύ αμφιβάλλω κι αν ο Ντ. Τραμπ γνωρίζει ότι σε αυτήν τη μεριά του πλανήτη δύο κράτη που είναι μικρότερα από τη Νέα Υόρκη μαλώνουν επί δεκαετίες για μια ονομασία...

Αυτός ο λαός κάποια στιγμή οφείλει να ωριμάσει και να συνειδητοποιήσει ότι δίχως την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων θα καταρρεύσει πολύ γρηγορότερα από όσο πιστεύει. Όσο δεν μπορεί να είναι ο ενδοτισμός το μέλλον μας άλλο τόσο δεν είναι δυνατό να συμπεριφερόμαστε στην παγκόσμια σκακιέρα σαν να είμαστε οι μόνοι που κινούν τα πιόνια. Το Μακεδονικό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας και το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι το κορυφαίο παγκόσμιο ζήτημα. Λίγη σοβαρότητα επιτέλους...

Βάλαμε φωτιά στα σπίτια των Αράβων και των Αφρικανών και τώρα ψηφίζουμε τους φασίστες...

Στην Ελλάδα ο Αδ. Γεωργιάδης φοβάται πως η κοινωνιολογία θα τους κάνει όλους Αριστερούς, την ίδια ώρα που θρηνούμε την απόσυρση των λατινικών σαν να έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει στην αρχαία Ρώμη και πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν μιλάμε τη γλώσσα της. Η Ευρώπη, ωστόσο, του 2018 θυμίζει όλο και περισσότερο την Ευρώπη του μεσοπολέμου, ιδίως στις χώρες όπου τις κυβέρνησε ο φασισμός. Στη Γερμανία το ακροδεξιό AfD είναι αξιωματική αντιπολίτευση σύμφωνα με τς δημοσκοπήσεις, ενώ στην Ιταλία η Λέγκα του Βορρά συγκυβερνά και είναι πρώτο κόμμα, επίσης στα γκάλοπ...

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντοτε ως φάρσα- ενίοτε επαναλαμβάνεται κι ως τραγωδία- ούτε τα λάθη τού παρελθόντος θα μείνουν κοιμισμένα στους τάφους τους αν επικρατήσει η λογική τού μίσους και των αποδιοπομπαίων τράγων που οδήγησε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στην εξόντωση εκατομμυρίων Ευρωπαίων, με αποκορύφωμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πάντοτε πρέπει να φταίει κάποιος άλλος για την κατάντια μας: στο Μεσοπόλεμο ήταν οι Εβραίοι, σήμερα είναι οι πρόσφυγες πολέμων και οι μετανάστες οικονομικών κρίσεων που είτε πυροδότησε είτε εξέθρεψε η Ευρώπη με την ιμπεριαλιστική πολιτική της σε όλα τα μέτωπα. Βάλαμε φωτιά στα σπίτια των Αράβων και των Αφρικανών και τώρα τους ζητάμε και τα ρέστα γιατί αναζητάνε καταφύγιο στα δικά μας...

Κι αν πριν το Β'΄Παγκόσμιο Πόλεμο η λούμπεν κοινωνική αντίδραση θα μπορούσε να αποδοθεί στην οικονομική εξαθλίωση και στις αδικίες που γέννησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, τώρα οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδάκια που όταν δεν τα παίρνουν όλα θυμώνουν όχι με τους ισχυρούς που τους τα στερούν, αλλά με τους απελπισμένους τής οικουμένης. Δεν είναι η φτώχεια που μας κάνει μισαλλόδοξους, αλλά η απληστία μας να πιστεύουμε ότι τα αγαθά της Εδέμ θα μας έρχονται στον αιώνα τον άπαντα δίχως να κουνάμε ούτε καν το μικρό μας δαχτυλάκι...

Κώστα, μην τους δίνεις πατήματα...

Μπορεί στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο δημόσιος λόγος να έχει απαξιωθεί και να θυμίζει τεχνολογικά εξελιγμένη συζήτηση καφενείου, αλίμονο όμως αν κι εκπρόσωποι κομμάτων δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο κεφάλι πριν μιλήσουν για καταδίκες δημοσιογράφων οι οποίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία τους. Οι πορφυρογέννητοι απατεώνες και τα παιδάκια τού κομματικού σωλήνα ενδεχομένως να μην καταδικαστούν ποτέ για τις παρανομίες ή τις συκοφαντίες τους, ίσως και να μην καθίσουν ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να δουν τη "γλύκα". Δεν διεκδικώ δάφνες υπερασπιστή τής ελευθερίας τού Τύπου- είμαι ένας συνηθισμένος δημοσιογράφος με ίσως περισσότερο κοφτερή γλώσσα για το δικό μου καλό-, αλλά έχω βιώσει, όντας συγκατηγορούμενος του Κώστα Βαξεβάνη στην υπόθεση Βγενόπουλου, πόσο άδικο είναι να καταδικάζεσαι σε πρώτο βαθμό και χωρίς ελαφρυντικά για ρεπορτάζ σου που βασίστηκαν σε πραγματικά στοιχεία και δίχως κανένα δόλο δυσφήμισης και γύρω σου να κυκλοφορούν λαμόγια με άσπιλα ποινικά μητρώα...

Δεν θέλω να ακολουθήσω την τακτική τής Σ. Ζαχαράκη και να ρίξω από άγνοια για το βιογραφικό της λάσπη στον ανεμιστήρα. Ενδεχομένως η κοπέλα να έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή της τα οποία ελάχιστοι να ξέρουν κι αυτά να μην οφείλονται στο ότι ήταν κομματόσκυλο από μικρή. Γνωρίζω, όμως, ότι όταν καταδικαστήκαμε σε πρώτο βαθμό το Μάρτιο του 2015 κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κι όμως ο Βαξεβάνης παρά την προνομιακή του σχέση με το σημερινό καθεστώς καταδικάστηκε σε 26 μήνες φυλάκιση. Γνωρίζω, επίσης, από τις νομικές μου σπουδές κι από μία στοιχειώδη επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα ότι αν το Εφετείο σε αθωώσει είναι σαν να μην καταδικάστηκες ποτέ...

Ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν έγραψαν τα μέσα ενημέρωσης που είχαν κάνει σημαία τους την καταδίκη Βαξεβάνη για την αθώωσή του. Είναι, απλώς, μία ακόμα απόδειξη δημοσιογραφικής αλητείας εκείνων που δεν κάνουν καριέρα με τη δουλειά τους, αλλά με το γλείψιμο κατουρημένων ποδιών...

Κατανοώ ότι τα πολιτικά πρόσωπα έχουν συνηθίσει να μένουν στο απυρόβλητο και να λένε ό,τι θέλουν δίχως να φοβούνται την τσιμπίδα τού νόμου. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος άλλωστε δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται την τιμή του και με μηνύσεις κι αγωγές. Ιδίως όταν τόσοι έχουν επιχειρήσει να τον φιμώσουν με τον ίδιο τρόπο... 

Χάνει, όμως, ένα μέρος τού δίκιου του όταν ενεργοποιεί τη διαδικασία τού αυτοφώρου, έστω κι αν είναι σεβαστό το επιχείρημά του πως είναι ώρα και οι πολιτικοί να νιώσουν στο πετσί τους το ίδιο τους το δηλητήριο. Δεν χρειάζεται να δίνονται πατήματα ώστε οι κατηγορούμενοι να γίνονται κατήγοροι κι εκείνοι που πρέπει να απολογηθούν για μια σειρά από παράνομες ενέργειές τους να παριστάνουν τους μαχητές τής δημοκρατίας...

Φώφη, η χρήσιμη ηλίθια...

Η Φ. Γεννηματά μπορεί να τιμά τον Ανδρ. Παπανδρέου με αφορμή την 3η του Σεπτέμβρη ή να επιτίθεται στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να κάνει, ωστόσο, και τα δύο γιατί το ΠΑΣΟΚ του ιδρυτή του με το σημερινό κυβερνητικό κόμμα έχει πολύ λιγότερες διαφορές- ακόμα και στα μειονεκτήματά τους- σε σχέση με το σημερινό ΚΙΝΑΛ, που έχει γίνει δορυφόρος των μητσοτάκηδων...

Αν, για παράδειγμα, κάποιος έκανε παντιέρα τον εθνολαϊκισμό, τον οποίο Φώφη, Β. Βενιζέλος, Ανδρ. Λοβέρδος και σία αποδίδουν στην Κουμουνδούρου, αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το οποίο συνδύαζε τον υπολανθάνοντα εθνικισμό με την ακατάσχετη παροχολογία. Κι αν ο ιδρυτής τού ΠΑΣΟΚ έδωσε ψωμί στο λαό να φάει, ενώ ο Αλέξης διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ ας μην ξεχνάμε πως ο πρώτος το έκανε δανειζόμενος και με τα χρήματα της ΕΕ, που τότε έτρεχαν σαν καταρράκτης, ενώ ο δεύτερος ανάλαβε μια χώρα στη χρεοκοπία τής οποίας συντέλεσε τα μάλα το "πράσινο" κράτος...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν διαθέτει την ευφυΐα τού Ανδρ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και τη ροπή τού τελευταίου στον προσωπικό πλουτισμό. Αν θέλει, επομένως, να είναι χρήσιμος για τη χώρα δεν είναι απαραίτητο να απομνημονεύει τους λόγους και το στιλ τού Ανδρέα ούτε να αντιγράφει πολιτικές και τακτικές μιας άλλης εποχής, αλλά να αντλήσει τα θετικά στοιχεία τής διακυβέρνησης κατά τη δεκαετία τού '80 και τώρα που μπορεί να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα να το πράξει απαλλάσσοντας τη δική του κυβέρνηση από τις παθογένειες των προηγούμενων. Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνει στην Ιστορία ως ένα κακέκτυπο λαϊκιστών...

Από την άλλη, στην περίπτωση που η Φ. Γεννηματά έχει αποδεχθεί να γίνει εξαπτέρυγο του Κυριάκου, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε καν να μνημονεύει τον Ανδρ. Παπανδρέου. Έχει κάθε δικαίωμα να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, εκούσα άκουσα ωστόσο συμμετέχοντας στο αντισυριζαϊκό μέτωπο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συμπράττει στην άνοδο στην εξουσία ενός νεοφιλελεύθερου κι ακροδεξιού κόμματος το οποίο, για παράδειγμα, θεωρεί αριστερή ιδεοληψία το κοινωνικό κράτος στο χτίσιμο του οποίου βοήθησε σημαντικά ο Ανδρέας. Δεν ξέρω αν είναι ηλίθια, χρήσιμη πάντως στο δίδυμο Μητσοτάκη- Γεωργιάδη σίγουρα είναι...





  

Δεν θα υπήρχε κίτρινος Τύπος χωρίς κίτρινους αναγνώστες...

Γιατί ο Τύπος- έντυπος και ηλεκτρονικός- σε σημαντικό βαθμό είναι χειραγωγούμενος, “κίτρινος” και λατρεύει να "σκοτώνει" ζωντανούς ανθρώπους, όπως συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα με τον Κώστα Γαβρά; Η μεγαλύτερη ευθύνη, βεβαίως, βαραίνει τους ανθρώπους του, από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα κλιμάκια... 

Κι αν για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι βρίσκονται χαμηλότερα στην τροφική αλυσίδα, η δικαιολογία είναι εύκολη- "πρέπει να ζήσουμε τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας"- δεν σημαίνει ότι είναι και η πλέον έντιμη. Κι αυτό γιατί όπως και να το κάνουμε η ενημέρωση της κοινής γνώμης, από την οποία εξαρτάται και η ψήφος της, δεν μπορεί να συγκρίνεται με την εργασία κάποιου, για παράδειγμα, που κόβει διόδια στην εθνική οδό. Δεν αναφέρομαι στο μόχθο, αλλά στην ευθύνη που θα όφειλε να ζυγίζει πολύ βαριά στην πλάτη τού όποιου δημοσιογράφου…

Αρκεί, όμως, μια γρήγορη αναζήτηση στις δημοφιλέστερες αναρτήσεις ακόμα και σοβαρών ή, έστω, σοβαροφανών ιστοσελίδων για να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε ότι ο Τύπος δεν θα ήταν τόσο κακός αν το αναγνωστικό κοινό- ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, αφού πολλές φορές οι πιο σπουδαγμένοι αποδεικνύονται και οι πιο επιρρεπείς στο διάβασμα των πιο ασήμαντων ειδήσεων- δεν ήταν ακόμα χειρότερό του. Όταν οι σωματικές αναλογίες κάθε σταρλετίτσας και τα κουτσομπολιά διαβάζονται χίλιες φορές περισσότερο από ένα στοιχειοθετημένο ρεπορτάζ ή από μία εμπεριστατωμένη ανάλυση μην περιμένετε πρωτοσέλιδα που να μην περιέχουν κώλους, ψέματα και κατινιές...

Με λίγα λόγια, δεν θα υπήρχε “κίτρινος” Τύπος αν οι καταναλωτές δεν αδιαφορούσαν για την ποιότητα των αναγνωσμάτων τους. Ποιος θυμάται ακόμα και μερικές ημέρες αργότερα την ιστοσελίδα που ανακοίνωσε τον θάνατο ενός ζωντανού ή ποιος μετρά πόσα ζευγάρια βυζιά έχει δημοσιεύσει ένα μέσο ενημέρωσης ώστε να βάλει ένα πλαφόν στη σαχλαμάρα;...

Από τη στιγμή που η δημοσιογραφία έχει γίνει ακόμα μια μορφή διασκέδασης του πόπολου ετοιμαστείτε κι εσείς κάποια στιγμή να διαβάσετε τη νεκρολογία σας. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, αφού θα μπορέσετε τουλάχιστον να διορθώσετε τα όποια λάθη ή παραλείψεις αφορούν τον εν κινήσει βίο σας...