Ο Κωστάκης που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει Κώστας...

Ακόμα και στην πιο αποκρουστική οικογένεια υπάρχει κάποιος που είναι συμπαθής ή, έστω, συμπαθέστερος από τους υπόλοιπους. Στην αγία οικογένεια Μητσοτάκη αυτός είναι ο Κ. Μπακογιάννης, ο οποίος εμφανίζεται λιγότερο ξύλινος από τους υπόλοιπους της φαμίλιας και πιο ανθρώπινος, σε βαθμό που να αναρωτιέσαι αν είναι πράγματι γιος τής Ντόρας, ανιψιός τού Κυριάκου κι εγγονός τού μακαριστού επίτιμου...

Κατά τις θητείες του, μάλιστα, στο δήμο Καρπενησίου και στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας δεν ακούστηκε το όνομά του σε κάποια υπόθεση διαφθοράς. Κι αυτό από μόνο του είναι μεγάλο επίτευγμα για έναν Μητσοτάκη...

Δεν αμφιβάλλω, επίσης, ότι αν ήταν ο Κωστάκης αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κι όχι ο θείος Κυριάκος η ΝΔ θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Αρκούν, όμως, η συμπάθεια και η αυτοδιοικητική εμπειρία για να γίνει κανείς καλός δήμαρχος Αθηναίων; Όχι, χρειάζονται πολύ περισσότερες ικανότητες, στοιχειώδης ευφυΐα, πολιτική βούληση για ρήξεις με τα κακώς κείμενα και, κυρίως, δήμαρχος ο οποίος να μην βλέπει την πρωτεύουσα ως απλό σκαλοπάτι στην καριέρα του, όπως συνέβη με τους περισσότερους από τους προηγούμενους, αλλά να της αφιερωθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα...

Κατά πάσα πιθανότητα ο Κ. Μπακογιάννης θα είναι ο επόμενος δήμαρχος Αθηναίων. Το μαρτυρά, άλλωστε, και η επιλογή ήττας που αναμένεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι αν έχει, οφείλει να μην επαναλάβει το λάθος (και) του Γ,. Καμίνη να λειτουργήσει ως λογιστής που μοίραζε τις δουλειές στους δικούς του ανθρώπους. Αντιθέτως, έχει χρέος να οραματιστεί και να υλοποιήσει τη μητροπολιτική Αθήνα, που δεν θα στηρίζεται αποκλειστικώς στα αρχαία της κάλλη μέσα στο συρφετό του βλαχομπαρόκ, αλλά θα μετατραπεί σε μια μεγαλούπολη που θα είναι φιλική στους πολίτες της, θα σφύζει από ζωή και δράσεις και δεν θα αντιμετωπίζει την πολυπολιτισμικότητα ενοχικά ούτε θα φοβάται να αναμετρηθεί με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως ίση προς ίσες...

Είχαμε Σύνταγμα και στα μνημόνια, αλλά δεν μας έσωσε...

Η Συνταγματική Αναθεώρηση έπρεπε να είχε γίνει προχθές, ούτε καν χθες. Έπρεπε, ωστόσο, η κοινοβουλευτική διαδικασία να ξεκινήσει νωρίτερα από την τελευταία χρονιά τής παρούσας Βουλής, η οποία μπορεί να είναι και μερικοί μήνες, ώστε να μην δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Όπως κι αν έχει, αν ο Αλ. Τσίπρας επιθυμεί πραγματικά να υπάρξει διακομματική συνεννόηση οφείλει να αποδεχθεί την πρόταση της ΝΔ να ανοίξουν όλα τα άρθρα που θα προτείνουν τα κόμματα στην παρούσα διαδικασία. Μπορεί για τον Κ. Μητσοτάκη να αποτελεί προτεραιότητα η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων- για τους δικούς του προσωπικούς λόγους- όταν αυτό δεν είναι προτεραιότητα για το λαό, αν ωστόσο διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά από τις εκλογές θα ήταν δημοκρατικώς αδιανόητο να μην του αναγνωριστεί η δυνατότητα να αλλάξει και το άρθρο 16...

Αν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας είχε φέρει τη Συνταγματική Αναθεώρηση στη Βουλή νωρίτερα, θα του ήταν πιο εύκολο να περάσει πιο ριζοσπαστικές προτάσεις για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας από την καθιέρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας. Όχι πως αυτό είναι λίγο, αλλά είναι περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό, όπως άλλωστε κι ο θρησκευτικός όρκος, όταν υπάρχουν πιο ζωτικά ζητήματα που θα μπορούσαν να επιλυθούν, όπως η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Σε μια προεκλογική χρονιά, ωστόσο, ποιος να τολμήσει ρηξικέλευθες αλλαγές που πηγαίνουν κόντρα στα συμφέροντα του παπαδαριού;...

Την ίδια ώρα, ακούγεται αντιφατικό, αν όχι υποκριτικό, η κυβέρνηση να επιθυμεί τη συνταγματική κατοχύρωση δημόσιων αγαθών, όπως το νερό και η ενέργεια, όταν ήταν η ίδια που είχε συμφωνήσει με την ιδιωτικοποίηση αρκετών από αυτά με τους Θεσμούς κι έχει δεσμευτεί να προχωρήσει όσες ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν ακόμα περάσει. Σημαντικότερη, επομένως, από τη νομοθέτηση είναι η βούληση εφαρμογής τού Συντάγματος, το οποίο τσαλαπατήθηκε βάναυσα τα μνημονιακά χρόνια κι από την πρώτη φορά Αριστερά...

Καλώς, επομένως, να προχωρήσουν όλες οι αλλαγές που επεκτείνουν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή κατοχυρώνουν τους εργαζόμενους, αλλά δικλείδες ασφαλείας υπήρχαν και στο σημερινό Σύνταγμα. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την κομματική τάξη να το παραβιάσει κατάφωρα τα τελευταία οκτώ έτη. Γι' αυτό και η Συνταγματική Αναθεώρηση, όσο τολμηρή κι αν αποδειχθεί, θα είναι ανεπαρκής αν το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι αποφασισμένο να τηρήσει τη συνταγματική νομιμότητα την επόμενη φορά που η χώρα θα διέλθει σοβαρή κρίση...

Η Ελλάδα χρειάζεται νέα μυαλά, όχι νέα εδάφη...

Δεν ξέρουμε ακόμα όλες τις διαστάσεις τής θανάτωσης Έλληνα στη Βόρειο Ήπειρο από τις αλβανικές αστυνομικές Αρχές ούτε αποδεικνύεται τίποτα με το ότι ο Κ. Κατσίφας ήταν εθνικιστής, σχετιζόμενος με τη γνωστή και μη εξαιρετέα ΜΑΒΗ. Και οι εθνικιστές έχουν το δικαίωμα να υψώνουν σημαία στους τάφους των πεσόντων στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και οι εθνικιστές έχουν το δικαίωμα να μην σκοτώνονται από αστυνομικούς, ακόμα κι αν έχουν πυροβολήσει πρώτοι, στην περίπτωση που υπήρχε τρόπος σύλληψής τους...

Η ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται διώξεις οι οποίες εμπεριέχουν και οικονομικά κίνητρα. Τα παράλια της Χιμάρας θα μπορούσαν να γίνουν οι νέες Δαλματικές Ακτές και είναι λογικό πολλοί να εποφθαλμιούν και τις εκτάσεις στην περιοχή που ανήκουν σε Έλληνες.

Σε ένα κράτος, άλλωστε, όπως το αλβανικό όπου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον έντιμο πολιτικό από τον μαφιόζο δεν πρέπει να ξενίζει ακόμα και η άσκηση σωματικής βίας έως του βαθμού τής δολοφονίας. Κι όσο κι αν είναι εθνικώς επωφελές να επιθυμούμε την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι γείτονες είναι έτοιμοι αυτήν τη στιγμή για κάτι τέτοιο. Ο επί δεκαετίες απομονωτισμός τού Χότζα άφησε πολύ βαθιές πληγές, οι οποίες αποτυπώνονται και στον τρόπο που λειτουργεί και το σημερινό κομματικό σύστημα...

Αλίμονο, όμως, αν συμβάλλει και η Ελλάδα, έστω και με έμμεσο τρόπο, στο να αναζωπυρωθεί η ένταση στα Βαλκάνια. Τα σημερινά σύνορα της χώρας μας έχουν χαραχτεί εδώ και καιρό κι αυτό έχει γίνει και με πολύ αίμα...

Το αν θα μπορούσε σήμερα η ελληνική επικράτεια να περιλαμβάνει και τη Βόρειο Ήπειρο, μαζί ενδεχομένως με την Ανατολική Θράκη ή την περιοχή τής Σμύρνης, είναι ερώτημα που αφορά τους ιστορικούς κι απαιτεί μεγάλη εθνική ενδοσκόπηση, αφού τα λάθη μας ήταν μεγάλα. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν χρειάζεται νέα εδάφη, αλλά νέα μυαλά για να προχωρήσει με αισιοδοξία στο μέλλον και να ανασυγκροτήσουμε το σημερινό ελλαδικό χώρο. Ο εθνικισμός, ο οποίος αναθερμαίνεται με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, είναι αδιέξοδος όταν δεν είναι αυτοκαταστροφικός...

 

Συνταγματική Αναθεώρηση του καπιταλισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού...

Η έναρξη της συζήτησης στη Βουλή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να επιλυθούν ζητήματα τα οποία χρονίζουν κι αποτελούν τροχοπέδη για τη δημοκρατία μας: ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας, η περαιτέρω προστασία των δημοσίων αγαθών είναι μερικά μόνο από αυτά. Το κρισιμοτερο, ωστόσο, είναι η δημοκρατία να επεκταθεί περισσότερο σε αυτούς που πραγματικά αφορά, στους πολίτες δηλαδή, οι οποίοι από  ανεύθυνοι κομπάρσοι που δεν αποφασίζουν  κι έτσι μπορουν να πετάνε ντομάτες σε αυτούς που αποφασίζουν, παριστάνοντας οι ίδιοι τους αθώους, πρέπει να αποκτήσουν δικαιώματα συναπόφασης- τουλάχιστον στα περισσότερα ζητήματα- κι επομένωςκαι την ευθύνη που αναλογούν σε αυτά...

Ο Ουίνστον Τσέρτσιλ είχε δίκιο όταν ισχυριζόταν πως το καλύτερο επιχείρημα κατά τής δημοκρατίας είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση με έναν μέσο ψηφοφόρο. Ιδίως στην Ελλάδα ο ψηφοφόρος αντιμετωπίζεται και δέχεται κι ο ίδιος να αντιμετωπίζεται ως πελάτης που την ώρα που βρίσκεται στο μαγαζί- κάλπη αντιμετωπίζεται ως ο αλάνθαστος κριτής για να μάθει στη συνέχεια πως δεν ήταν τόσο θεός όσο τον άφησαν να πιστέψει κι ότι μπορεί και να τον έχουν εξαπατήσει...

Μέχρι, όμως, να κατεβεί ο θεός στη Γη και να ορίσει πέντε ή έναν άριστο κοινής αποδοχής η δημοκρατία είναι σαφώς το δικαιότερο των πολιτευμάτων. Μόνο που πρέπει να είναι πραγματική δημοκρατία κι όχι κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Ο δρόμος για την κοινωνική δικαιοσύνη δεν περνά από τον καπιταλισμό- ρυθμισμένο ή αρρύθμιστο- ούτε από τη δικτατορία τού προλεταριάτου. Και τα δύο έχουν δοκιμαστεί από την Ιστορία κι έχουν αποτύχει...

Αν επιθυμούμε μια δίκαιη κοινωνία όπου ο καθένας θα ανταμείβεται με βάση το μόχθο και τις ικανότητές του και η ισονομία και η ισοπολιτεία θα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση τότε το πολιτικό παιχνίδι πρέπει να ανοίξει σε όλους τους ενήλικες ώστε κανένας να μην αισθάνεται ριγμένος και να μην έχει την πρόφαση πως δεν ρωτήθηκε για όλα όσα του επιβλήθηκαν. Μόνο που ο δημοκρατικός πολίτης δεν διαμορφώνεται από τη μία ημέρα στην άλλη και γι' αυτό οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες πρέπει να κλιμακωθούν από το επίπεδο της συνοικίας αρχικώς στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό στην ολοκλήρωσή τους. Τα δημοψηφίσματα θα είναι πανάκεια μόνο όταν όσοι συμμετέχουν σε αυτά θα αποφασίζουν με βάση το δημόσιο κι όχι το προσωπικό συμφέρον κι έχοντας και γνώση κι όχι μόνο θυμικό... 

Το 2018 δεν είναι 1989 για να κρίνει εκλογές...

Το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια τής παντοδυναμίας του είχε πάψει να αποτελεί ένα λαϊκό κίνημα ανατροπής τής καθεστηκυίας τάξης- αν υποθέσουμε πως ήταν ποτέ τέτοιο- και είχε μετατραπεί σε έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό αναπαραγωγής τής εξουσίας, στον οποίο όσοι εισέρχονταν το έκαναν για λόγους καριέρας κι όχι, βεβαίως, για τη σωτηρία τού λαού. Ιδίως στα σημιτικά χρόνια ο σοσιαλισμός είχε πάει περίπατο και είχε παραδώσει την θέση του στο ντε φάκτο νεοφιλελευθερισμό με μπόλικη δόση διαφθοράς.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι όλοι οι πασόκοι είναι λαμόγια κι ότι όλοι οι πασόκοι που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν για να σώσουν το τομάρι τους. Αρκετοί, όμως, είναι και λαμόγια και καρεκλοκένταυροι...

Αν ο Γ. Παπαντωνίου είναι ένοχος, πρέπει να τιμωρηθεί για τις πράξεις του όπως του αξίζει. Αν, ωστόσο, πιστεύουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κερδίσουν τις εκλογές με την ανάδειξη σκανδάλων τής σημιτικής ή ακόμα και της σαμαρικής περιόδου μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι βρισκόμαστε στο 2018 κι όχι στο 1989. Άλλωστε η προσοχή τής κοινής γνώμης είναι στραμμένη σε αυτόν που κυβερνά κι όχι σε αυτόν που κυβερνούσε και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όταν αύριο μεθαύριο οι συριζαίοι εγκαταλείψουν την εξουσία θα έχουν αφήσει πίσω τους μια χώρα αμόλυντη κι από τα δικά τους σκάνδαλα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, αφού δεν είναι λίγοι οι φερόμενοι αριστεροί οι οποίοι έχουν προλάβει αυτά τα τριάμισι χρόνια να βάλουν το χέρι στο μέλι περισσότερο από τους πασόκους αριστερούς τα προηγούμενα 30 χρόνια...

Οι εκλογές θα κριθούν εκεί που κρίνονται σε κάθε χώρα που το προλεταριάτο της είναι λούμπεν, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, στο πόσα φράγκα δηλαδή έχει στην τσέπη του ο καθένας μας. Δεν είμαι η Μαρία Αντουανέτα για να απαρνιέμαι το χρήμα, το αντίθετο, ούτε όμως κρίνω με βάση τη φωτογραφία τής στιγμής ή στη λογική "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" ή της ακατάσχετης παροχολογίας ενόψει εκλογών...

Μπορώ ακόμα και να συγχωρήσω τις συριζαίικες αμαρτίες αν διαπιστώσω ένα αναπτυξιακό σχέδιο για το αύριο με κοινωνική δικαιοσύνη και λογική. Μέχρι τώρα, όμως, βλέπω κόμματα έτοιμα να επαναλάβουν τα λάθη που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Και γι' αυτό ένας Γ. Παπαντωνίου ή μια Novartis κι ένα ΚΕΕΛΠΝΟ είναι πολύ λίγοι για να με αποπροσανατολίσουν...

Ο αρχιερέας οφείλει μια εξομολόγηση...

Για το φιλελεύθερο- νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο η οκταετία Σημίτη θεωρείται κάτι σαν το χρυσό αιώνα τού Περικλέους, την τετραετία τού Ιωάννη Καποδίστρια ή τα χρόνια τού Ελευθερίου Βενιζέλου. Για τους ίδιους είναι η εποχή που η χώρα εγκατάλειψε τον ανατολίτικο παπανδρεϊκό λαϊκισμό κι ενστερνίστηκε το δυτικό εκσυγχρονισμό.

Μπορούν, άλλωστε, να βαυκαλίζονται δικαιολογημένα πως όσοι διαδέχθηκαν τον αρχιερέα τής διαπλοκής αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Μόνο που πίσω από τη φανταχτερή βιτρίνα των Ολυμπιακών Αγώνων, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων και της περιλάλητης ένταξης στην ΟΝΕ βρισκόταν ένα σάπιο σύστημα εξουσίας το οποίο βασίστηκε στην προνομιακή του σχέση με την τότε διαπλοκή προκειμένου να κρατηθεί επί χρόνια στην εξουσία και πολλοί από όσους συμμετείχαν σε αυτό να βγάλουν τόσα λεφτά που δεν χρειάζεται να εργαστούν ούτε τα δισέγγονά τους...

Για κάθε υπουργό των κυβερνήσεων Σημίτη που οδηγείτο στη Δικαιοσύνη ή και φυλακιζόταν η μόνιμη επωδός από τα μιντιακά παπαγαλάκια που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και μπαινόβγαιναν στο Μαξίμου στα χρόνια τού "εκσυγχρονισμού" ήταν πως λειτουργούσε αυτόνομα, δίχως τη γνώση τού "Μεγάλου Αρχηγού". Για κάθε Τσουκάτο, Πανταγιά, Τσοχατζόπουλο, Μαντέλη, Παπαντωνίου κ.λπ. υπήρχε στην ουσία η δικαιολογία πως ο Κ. Σημίτης απλώς προέδρευε και στο περίφημο μπλοκάκι του κατάγραφε μόνο τις μεταρρυθμιστικές του πρωτοβουλίες κι όχι τις λοβιτούρες των δικών του παιδιών. Επέλεγαν, δηλαδή, να τον περιγράφουν περίπου ως ανόητη μαριονέτα για να τον γλιτώνουν από τις εύλογες απορίες: "πόσα γνώριζε και πόσο συμμέτοχος ήταν κι ο ίδιος στο μεγάλο φαγοπότι";...

Κι αυτή ακριβώς είναι τώρα η ερώτηση που οφείλει να απαντήσει ο πρώην πρωθυπουργός πριν μας δώσει οποιοδήποτε νέο χρησμό για το πού πηγαίνει η Ελλάδα. Είχε δίκιο όταν έλεγε πως η διαφθορά στη χώρα μας είναι κοινωνικό φαινόμενο, μόνο που αυτό δεν τον αθωώνει για όσα έγιναν όταν εκείνος την κυβερνούσε και, κυρίως, δεν μπορεί να αποτελεί άφεση αμαρτιών για τα κρίματα των ανθρώπων που συμμετείχαν στα υπουργικά του συμβούλια. Οφείλει, επομένως, πρώτα να καθαρίσει το όνομά του και ύστερα, με δικαιωμένη ή όχι τη συνείδησή του, μπορεί να επιδοθεί ξανά στο αγαπημένο του χόμπι, να συνωμοτεί δηλαδή για μια κεντροαριστερά κομμένη και ραμμένη στα δικά του μέτρα, αυτά ενός πολιτικού νάνου που ίσως και να είναι διεφθαρμένος...

Βαρετά κόμματα με βουλευτές-ποδοσφαιριστές...

Ο αριθμός των Ελλήνων βουλευτών που μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο- μερικές φορές και σε περισσότερα- ενδεχομένως να αποτελεί και παγκόσμιο ρεκόρ. Αν μη τι άλλο αποδεικνύει τη διπλή παθογένεια του κομματικού μας συστήματος. Από τη μία έχουμε κομματικούς οργανισμούς και ηγέτες που δεν μπορούν να συναρπάσουν σε βαθμό που να κερδίσουν έστω τη στοιχειώδη αφοσίωση των υφισταμένων τους- οργανισμοί οι οποίοι δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν πολυσυλλεκτικοί- κι από την άλλη πολιτικούς που συμπεριφέρονται σαν να ήταν επαγγελματίες αθλητές, που μεταγράφονται από τη μία ομάδα στην άλλη, κι όχι πολιτικές προσωπικότητες με στέρεες ιδεολογικές αντιλήψεις τις οποίες δεν ανταλλάζουν "στο γιουσουρούμ για ένα κοστούμ"...

Όσοι, επομένως, εμφανίζονται σίγουροι είτε ότι θα υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία στην περίπτωση αποχώρησης Καμμένου είτε ότι δεν θα υπάρξει, καλό θα ήταν να μην παίξουν όλα τους τα λεφτά σε μια πιθανότητα. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να πάμε μακριά- αρκεί να περάσουμε τα σύνορα με την ΠΓΔΜ- για να διαπιστώσουμε ότι και στη σύγχρονη πολιτική ο χρηματισμός είναι απλώς ένα ακόμα μέσο προκειμένου να προωθούνται στρατηγικές επιλογές οι οποίες μοιάζουν ακατανόητες διά γυμνού οφθαλμού. Ζούμε, επίσης, σε έναν κόσμο όπου τα "fake news" έχουν μεγαλύτερη αξία από την αλήθεια αν λάβουν τη "νομιμοποίηση" των μέσων κοινωνικής δικτύωσης...

Όπως κι αν έχει, όποιο μήνα κι αν πραγματοποιηθούν, οι βουλευτικές εκλογές είναι αναπότρεπτες το 2019. Θα βοηθούσε, ωστόσο, την πολιτική σταθερότητα αν στην επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση συμπεριληφθεί και διάταξη που θα καθιστά υποχρεωτική την τέλεσή τους στο τέλος τής τετραετίας, εκτός από πολύ συγκεκριμένες κι αυστηρώς διατυπωμένες περιπτώσεις. Σπαταλιέται πολύς χρόνος, ενέργεια και χρήμα σε αυτήν τη χώρα για μικροπολιτικά παιχνίδια τα οποία έχουν διαχρονικές συνέπειες, ιδίως αν σκεφτούμε πόσο έχουν επηρεάσει αρνητικώς την οικονομία κι όχι μόνο λαϊκίστικες αποφάσεις που ελήφθησαν υπό την πίεση της κάλπης. Προκειμένου κάποιοι να επιβιώσουν πολιτικώς φτάσαμε έως και τη χρεοκοπία...

 

ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ συμφωνούν σε περισσότερα από όσα τολμούν να παραδεχθούν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς δεν φημίζεται για τη συνέπειά του. Υποσχέθηκε, για παράδειγμα, πως θα έσκιζε τα μνημόνια και θα ήταν ημέρα μεσημέρι, αλλά έφερε άλλο ένα. Οφείλω, ωστόσο, να παραδεχθώ ότι στο ζήτημα των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων, όπως των μαθητών στο γραφείο τού Κώστα Γαβρόγλου, ή της αντιμετώπισης "ακτιβιστικών" ενεργειών όπως του Ρουβίκωνα το κυβερνών κόμμα δείχνει να μην έχει απομακρυνθεί από τον αντιπολιτευτικό του εαυτό: τις αποδέχεται ως κάτι το συνηθισμένο, σαν να ήταν φυσικό φαινόμενο, όπως η ανατολή και η δύση τού ηλίου...

Δεν ασπάστηκα τον καθωσπρεπισμό των νοικοκυραίων, επομένως δεν θεωρώ τέτοιου είδους ενέργειες καταστροφικές για τη δημοκρατία μας ούτε, βεβαίως, τις συγκρίνω με τρομοκρατικές πράξεις α λα 17Ν ή με εγκλήματα του λευκού κολάρου, όπως αυτά για τα οποία απολογείται ο Γ. Παπαντωνίου κι αύριο μεθαύριο ορισμένοι υπουργοί για τη Novartis. Επιβεβαιώνουν, όμως, το έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας συνεννόησης σε αυτόν τον τόπο για τα ουσιώδη. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα δώσουν μάχη μέχρις εσχάτων ενόψει των επικείμενων εκλογών, μόνο που συμφωνούν σε πολύ περισσότερα, όπως προκύπτει από την πράξη, από όσα έχουν το κουράγιο να παραδεχθούν στους ψηφοφόρους τους...

Το Μακεδονικό, ανεξαρτήτως της κωλοτούμπας Μητσοτάκη, συνιστά μόνο ένα επίκαιρο παράδειγμα. Στην οικονομία, ακόμα κι αν δεν το ομολογούν στην κυβέρνηση, η χώρα βρίσκεται και τώρα υπό αυστηρή εποπτεία και θα βρίσκεται για όσο χρονικό διάστημα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικώς με τη μικροπολιτική...

Ενόψει και των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019 όλα τα κόμματα που βαυκαλίζονται πως αποτελούν κομμάτια τού δημοκρατικού τόξου οφείλουν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και, ταυτοχρόνως με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, να διαπιστώσουν πού συμφωνούν και πού διαφωνούν για το μεταμνημονιακό μοντέλο ανάπτυξης. Το ξέρω, ωστόσο, ότι ζητάω πολλά από ένα κομματικό σύστημα που κρέμεται από τις ορέξεις ενός Καμμένου κι επηρεάζεται από αδωνικές ιδεοληψίες...

Οι Πρέσπες δεν είναι Σέβρες, αλλά είναι πολύ πιο εφαρμόσιμες...

Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπόγραφε την ουτοπική Συνθήκη των Σεβρών δεν το έπραξε δίχως τη σύμφωνη γνώμη των Μεγάλων Δυνάμεων. Για την ακρίβεια, αξιοποίησε τα συμφέροντά τους προκειμένου να κάνει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, έστω και στα χαρτιά. Δεν θα μπορούσε, εξάλλου, να είχε επεκτείνει τη χώρα δίχως τουλάχιστον τη σύμφωνη γνώμη τους γιατί όσο κι αν πιστεύουμε ότι πρέπει να μας σέβονται όλοι για τα αρχαία μας κάλλη, ο σεβασμός και στη σύγχρονη διπλωματία ταυτίζεται περισσότερο με την εξυπηρέτηση συμφερόντων...

Η Συμφωνία των Πρεσπών προφανώς και δεν μεγεθύνει την Ελλάδα. Ούτε, όμως, την μικραίνει, όπως πιστεύουν πολλοί οι οποίοι συγχέουν τον πατριωτισμό με το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης που τους διακατέχει. Λύνει με ρεαλιστικό τρόπο ένα διακρατικό πρόβλημα που μας εμπόδιζε να πάμε παραπέρα και να επικεντρωθούμε στην πραγματική απειλή, που βρίσκεται εξ ανατολών...

Το ότι, επίσης, τα δικά μας συμφέροντα ταυτίζονται με τα αντίστοιχα των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν σημαίνει ότι είμαστε όργανα ή αποικία τους. Ούτε, επίσης, τα συμφέροντα ενός κράτους- μέλους τής ΕΕ και του ΝΑΤΟ ταυτίζονται με αυτά της Ρωσίας. Απορώ, μάλιστα, όταν πιστεύουν κάτι τέτοιο αρκετοί που τα μνημονιακά χρόνια δεν τους ενοχλούσε καθόλου που η οικονομική πολιτική τής χώρας- άδικη σε βάρος πολλών κι επιεικής για τους λίγους- καθοριζόταν από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον...

Αν, εξάλλου, οι Πρέσπες ήταν προδοτικές για την Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόσος κόπος- ενδεχομένως συνοδεία χρημάτων κάτω από το τραπέζι- για να περάσει η Συνταγματική Αναθεώρηση από τους γείτονες ούτε θα βρίσκονταν πολλοί στην ΠΓΔΜ που θα την θεωρούσαν προδοτική για τα δικά τους συμφέροντα και θα ισχυρίζονταν πως η δική τους κυβέρνηση τα έδωσε όλα στους Έλληνες. Τα Βαλκάνια υποφέρουν ακόμα πολύ από τον εθνικισμό, ο οποίος σε ορισμένες περιοχές, όπως στη Βοσνία και στο Κόσοβο, μπορεί να προκαλέσει νέες συρράξεις. Το βιώσιμο μέλλον είναι η κοινή συμβίωση, όποιος επομένως θεωρεί τον εαυτό του μακεδονομάχο κι ετοιμάζεται να καταλάβει νέα εδάφη καλό είναι να αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει ότι αν η Ελλάδα αναπτυχθεί αυτό δεν θα συμβεί χάρη στα όπλα, αλλά σε μια γεωπολιτική κοινή βαλκανική στρατηγική που θα τους περιλαμβάνει όλους...



 

Καμία ιδεολογία, μόνο να βάλει φραγμό στην εκλογική συντριβή...

Βγήκαν παγανιά από την κυβέρνηση και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της να μας πείσουν πάνω στο "πτώμα" τού Νίκου Κοτζιά ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν τον θυσίασε για τα μάτια τού Π. Καμμένου. Μόνο που δεν πείθουν κι αυτό γιατί ο πρώην ΥΠΕΞ δεν παραιτήθηκε επειδή ο πρωθυπουργός δεν στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών ούτε καν γιατί επιτρέπει στον υπουργό Άμυνας να ασκεί εξωτερική πολιτική, αλλά γιατί δεν είπε κουβέντα όταν ο τελευταίος τον κατηγόρησε για τα μυστικά κονδύλια...

Πέρα από το ότι θέλει θράσος, μολονότι το έχει μπόλικο, να κατηγορεί ο Π. Καμμένος άλλους για τη χρήση μυστικών κονδυλίων η ουσία είναι μία: ο πρωθυπουργός δεν θέλει τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ απέναντί του είτε γιατί τον κρατά από κάπου είτε γιατί δεν θέλει για αντίπαλό του κάποιον κοινό συκοφάντη που έχει το ψέμα για ψωμοτύρι...

Πίσω από μεγαλοστομίες περί διατήρησης της εξουσίας για να μην επιστρέψει η δεξιά- λες και στα τριάμισι χρόνια που κυβερνά δεν εφαρμόζει ως επί το πλείστον δεξιές πολιτικές- ή η διαπλοκή- λες και δεν έχει χτίσει τη δική του κι από κάτω το κομματικό σκυλολόι δεν αλωνίζει με το δημόσιο χρήμα- δεν κρύβεται τίποτα άλλο από τη λατρεία για την καρέκλα και τον πόνο που θα προκαλέσει η απώλειά της. Ανεξαρτήτως αν είχαν πάντοτε δίκιο ή όχι, που δεν είχαν αρκετές φορές, οι περισσότεροι που εγκατέλειψαν το τσιπραίικο καράβι ήταν άνθρωποι που υπάκουαν στη συνείδησή τους κι όχι στα μικροκομματικά παιχνίδια μιας κυβερνητικής νομενκλατούρας που πρόλαβε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αντιγράψει πολλές από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης...

Ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ορίσει εκείνος το χρόνο των εκλογών όχι γιατί πιστεύει στην τελική νίκη, αλλά για να μπορεί να αποτελεί πολιτικό παίκτη και μετά από τις κάλπες. Με λίγα λόγια, θέλει να οριοθετήσει τα όρια της εκλογικής του συντριβής, μόνο που αυτό ανησυχεί μόνο τον ίδιο κι όσους ταΐζονται από εκείνον και κανέναν άλλον, ιδίως την πλειονότητα του ελληνικού λαού που ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει σαν ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια (και) στο θέμα των συντάξεων...

 

Θυσίασε τον Γιάνη, θυσίασε τον Κοτζιά, αλλά το βωμό δεν τον γλιτώνει...

Ο Νίκος Κοτζιάς, παρά τη μεγαλαυχία που τον χαρακτηρίζει- ουδείς τέλειος άλλωστε-, ήταν ο καλύτερος υπουργός τής σημερινής κυβέρνησης. Ήταν από τους λίγους που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν κατά την θητεία τους και είχαν σχεδιάσει κάθε τους βήμα. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα μιας υπουργικής θητείας κατά την οποία έκανε πράξη την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς παρωπίδες, με κριτήριο τον πολιτικό ρεαλισμό και το εθνικό συμφέρον...

Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας θυσίασε και τον Νίκο Κοτζιά- όπως είχε κάνει παλιότερα με τον Γιάνη Βασρουφάκη, έστω κι αν οι λόγοι ήταν διαφορετικοί κι εν μέρει δικαιολογημένοι- για τα εθνολαϊκιστικά "μάτια" τού Π. Καμμένου. Έχει ο πρωθυπουργός ανάγκη τον υπουργό Άμυνας για να κερδίσει την πρόταση δυσπιστίας Μητσοτάκη ή μια πιθανή δική του πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης;

Όχι, αφού του αρκούν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και οι ανεξάρτητοι οι οποίοι έχουν δηλώσει πως και τη Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφίσουν και δεν θα οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Επομένως, γιατί ο Αλ. Τσίπρας, παρά τους μόνιμους λεονταρισμούς του πως δεν θα ανεχθεί διγλωσσία, δεν πετά από το τρένο τον υπουργό Άμυνας, θυσιάζοντας μάλιστα έναν πολύ καλύτερο και περισσότερο έντιμο υπουργό;...

Κρατά από κάπου τον Αλ. Τσίπρα ο Π. Καμμένος, ο οποίος θα έχει για πολλά να απολογηθεί όταν γίνουν γνωστά τα έργα και οι ημέρες του στο υπουργείο Άμυνας και δεν πρόκειται να τον γλιτώσουν οι περί Σόρος συνωμοσιολογίες του; Αυτό σήμερα παραμένει άγνωστο. Η τραγωδία, ωστόσο, είναι πως μια ακόμα κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ιδίως όταν η χώρα θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με το μεταμνημονιακό αναπτυξιακό πρότυπο.

Γι' αυτήν την κατάντια ευθύνεται ασφαλώς το κομματικό σύστημα, το οποίο πασχίζει να εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση θυσιάζοντας το εθνικό συμφέρον, αλλά κι ο κομπλεξικός εθνικισμός σημαντικής μερίδα των Ελλήνων, που αδυνατούν ακόμα και σήμερα που μετά βίας αναπνέουν ύστερα από μια δεκαετία οικονομικής ασφυξίας να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο. Ποιος, άραγε, ανάμεσα στους υπερπατριώτες αναρωτιέται γιατί ο Ζόραν Ζάεφ βγάζει ακόμα κι από τη φυλακή βουλευτές για να βρει την απαραίτητη πλειοψηφία προκειμένου να περάσει τη Συνταγματική Αναθεώρηση αν οι Πρέσπες είναι μια προδοτική Συμφωνία υπέρ των Σκοπιανών;...

Συμβατικός γάμος, θυελλώδες διαζύγιο...

Όταν ο όποιος πρωθυπουργός αναγκάζεται να ρωτά τους υπουργούς του αν τον στηρίζουν ή όχι, τότε αυτός ο πρωθυπουργός είναι ντε φάκτο υπό προθεσμία. Κι όταν, μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ζητά από τους δεξιούς υπουργούς των ΑΝΕΛ να αποκηρύξουν τη δεξιά, τότε αυτό που βλέπουμε μοιάζει όλο και περισσότερο με κωμωδία καταστάσεων...

Ακόμα κι αν ο Αλ. Τσίπρας περάσει το σκόπελο της πρότασης μομφής από τη ΝΔ και της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών οι ευρωεκλογές, με την ψήφο διαμαρτυρίας που θα είναι έντονη σε αυτήν την κάλπη, είναι ένα εμπόδιο που δεν θα θελήσει να περάσει δίχως να πραγματοποιήσει ταυτοχρόνως βουλευτικές εκλογές. Ακόμα κι εκείνοι ανάμεσα στους αναποφάσιστους που στο δίλημμα "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" θα επιλέξουν τον πρώτο για πρωθυπουργό δεν είναι διατεθειμένοι να του χαριστούν στην ευρωκάλπη...

Όταν, επίσης, ο υπουργός Εξωτερικών σκυλοβρίζεται με τον υπουργό Άμυνας, με τον πρωθυπουργό να μένει απαθής, είναι επίσης φανερό ότι ό,τι είχε να δώσει αυτή η κυβέρνηση το έδωσε κι από εδώ και πέρα δεν απομένει παρά ο αυτοεξευτελισμός της. Εδώ, άλλωστε, και πολύ καιρό, ιδίως από τη στιγμή που άρχισε η πιστή εφαρμογή τού τρίτου μνημονίου και που η κάθε πλευρά άρχισε να χτίζει τις δικές της, ξεχωριστές σχέσεις με την παλιά και τη νέα διαπλοκή, ο μόνος συνεκτικός ιστός ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήταν άλλος από τη διατήρηση της καρέκλας. Τώρα πλέον δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα του συμβατικού τους γάμου, ο οποίος προμηνύει ένα θυελλώδες διαζύγιο...

Τι να τις κάνεις τις φυλακές όταν δεν έχεις φράγκα...

Πρέπει όσοι έχουν βάλει το χέρι στο μέλι εκμεταλλευόμενοι δημόσια αξιώματα να οδηγηθούν στη φυλακή; Ασφαλώς και πρέπει, αφού η ισότητα απέναντι στο νόμο και στη δικαιοσύνη συνιστά θεμελιώδη παράγοντα βιωσιμότητας της δημοκρατίας. Από τη στιγμή, μάλιστα, που το 2019 θα έχουμε μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων ο λαός οφείλει να γνωρίζει ποιοι από αυτούς που θα ζητήσουν την ψήφο του είναι καθαροί και ποιοι βρόμικοι ώστε να αξιολογήσει στην επιλογή του και τον παράγοντα της εντιμότητας...

Αλίμονο, όμως, σε όσους πιστεύουν, προεξάρχοντος του Π. Πολάκη, ότι η διακύβευση των επόμενων εκλογών σχετίζεται με το πόσοι θα πάνε φυλακή. Άλλες είναι οι προτεραιότητες της μεταμνημονιακής Ελλάδας κι όχι αν θα καταλήξουν στη μπουζού ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αδ. Γεωργιάδης. Ιδίως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με τον τομέα αρμοδιότητάς του, ο οποίος είναι από τους πιο ευαίσθητους κι ο οποίος απέχει ακόμα πολύ από το να χαρακτηρίζεται από υψηλή ποιότητα ώστε εκείνος να μπορεί να κάνει τον τιμητή των πάντων στον ελεύθερο χρόνο του...

Αν κάποιος στο ΣΥΡΙΖΑ προσωποποιεί καλύτερα τη μετάλλαξη σε ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας τού '80 και στον χειρίστου είδους αυριανισμό αυτός είναι ο Π. Πολάκης κι ας μην είναι "παιδί τής αλλαγής". Όταν φωνάζεις, άλλωστε, συνεχώς για σκάνδαλα μεγατόνων αλλά δεν έχεις παρουσιάσει τίποτα περισσότερο από σκανδαλάκια κινδυνεύεις να την πατήσεις όπως ο αισωπικός βοσκός.

Αν, για παράδειγμα, αύριο μεθαύριο αποκαλυφθεί η ενοχή και πολιτικών προσώπων για τη Novartis, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς καταλήξουν στη φυλακή λίγοι θα ασχοληθούν. Ο λαός, εξάλλου, γνωρίζει ότι οι προηγούμενοι ήταν σάπιοι. Έλπιζε, ωστόσο, αυτοί που θα τους διαδέχονταν να αποδεικνύονταν περισσότερο ικανοί και λιγότερο φωνακλάδες...

Οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2019...Χαχαχα!

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το πιστεύει, κι ας το λέει δημοσίως, ότι ο Π. Καμμένος είναι κεντροδεξιός. Κι ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο υπουργός Άμυνας ήταν πάντοτε ακροδεξιός κι ότι το 2015 υπήρξε το αναγκαίο κακό για να σχηματιστεί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε το δικό του μνημόνιο, ήταν έντιμη η στάση Τσίπρα να μην αλλάξει τον κυβερνητικό εταίρο με τον οποίο είχε παλέψει το πρώτο εξάμηνο για μια καλύτερη συμφωνία με τους Θεσμούς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οφείλει η Αριστερά να ξεπλένει συνεχώς τους ΑΝΕΛ...

Η σύγκρουση κάποια στιγμή θα ερχόταν αφού οι δύο άνδρες εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Το ερώτημα είναι, ωστόσο, αν έχουν ήδη συμφωνήσει για εκλογές το Μάιο, που είναι το πιθανότερο σενάριο, ή αν ο Π. Καμμένος μπροστά στην πολιτική του επιβίωση είναι διατεθειμένος να ρίξει την κυβέρνηση νωρίτερα δίχως να ειδοποιήσει το Μαξίμου. Και τα δύο ισχύουν, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, αφού και η συμφωνία υπάρχει, αλλά κι ο Π. Καμμένος είναι απρόβλεπτος...

Όπως κι αν έχει, τη χώρα δεν θα έπρεπε να απσχολούν τα παιχνιδάκια Τσίπρα- Καμμένου την ώρα που απαιτείται η ανοικοδόμησή της. Γι' αυτό και είναι προτιμότερο να πάμε σε εκλογές όσο το δυνατό συντομότερα παρά να αιωρείται επί μήνες το φάντασμα της εκλογολογίας με ευθύνη και των κυβερνώντων...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ανακοινώσει κάποια φιλολαϊκά μέτρα πριν διαλύσει τη Βουλή, ας τα ανακοινώσει μια ώρα αρχύτερα μαζί με την ημερομηνία των εκλογών. Είναι πιο έντιμο από το να κοροϊδεύει πως οι κάλπες θα στηθούν τον ερχόμενο Οκτώβριο...

Ναι στις Πρέσπες, όχι στα λαδώματα...

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια καλή συμφωνία. Δεν είναι τέλεια, αλλά από την άλλη όταν διαπραγματεύεσαι δεν μπορείς να παίρνεις κι όλα όσα θες, ακόμα κι αν οι γείτονες έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούν τον εαυτό τους και τη γλώσσα τους όπως θέλουν. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και πως στο όνομα της εφαρμογής τής Συμφωνίας πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε τα πάντα, όπως, για παράδειγμα, να αγοράσουμε μια χρεοκοπημένη εταιρεία ηλεκτρισμού που ανήκει σε στενό συεργάτη τού Ζ. Ζάεφ. Αν μπούμε σε αυτήν τη λογική, τότε ο κυνισμός έχει επικρατήσει και η ειρηνική συνύπαρξη των λαών καταντά μια ανίερη δοσοληψία κάτω από το τραπέζι...

Ούτε, ωστόσο, σημαίνει πως είναι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων η Συμφωνία των Πρεσπών επειδή οι Αμερικανοί την στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Από πότε τα εθνικά μας συμφέροντα, μολονότι είμαστε μέλη τής ΕΕ και του ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες, ταυτίζονται με τα ρωσικά, τα οποία θέλουν τη γείτονα χώρα δικό τους προτεκτοράτο;...

Πότε, άλλωστε, μας βοήθησε το"ξανθό γένος" τον τελευταίο αιώνα; Σε αυτόν τον πόλεμο κατασκόπων που λαμβάνει χώρα στην ΠΓΔΜ την Ελλάδα συμφέρει η γρήγορη επίλυση του θέματος που μόνο στο δικό μας φαντασιακό συνιστά ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι, επιτέλους, καιρός να πάμε παρακάτω...








  

Έχουν καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε όλα εκτός από την επιτυχημένη προπαγάνδα...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται οτιδήποτε δημόσιο και λατρεύει οτιδήποτε ιδιωτικό, ιδίως αν του αυξάνει και την προσωπική του περιουσία. Γι¨αυτό κι αν του δινόταν η ευκαιρία θα ήθελε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό ή τις φυλακές, πέρα από το να ανοίξει ιδιωτικά πανεπιστήμια ή να κλείσει την ΕΡΤ...

Μήπως, όμως, στην πραγματικότητα απεχθάνονται τη δωρεάν πρόσβαση σε ποιοτικά δημοσια αγαθά και οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι βαυκαλίζονται τους υπερασπιστές τού δημοσίου συμφέροντος; Πώς αλλιώς να εξηγήσω, για παράδειγμα, την απαξίωση της δημόσιας τηλεόρασης, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο την πασοκική της δεκαετίας τού '80;...

Οι συριζαίοι, πάντως, έχουν πολλά να μάθουν ακόμα από τους κορυφαίους τού είδους στη Χαριλάου Τρικούπη, οι οποίοι είχαν, με τη σερά τους, μελετήσει επισταμένως τον Γκέμπελς. Βρισκόμαστε στο 2018, οι περισσότεροι Έλληνες διαθέτουν λογαριασμό σε ένα τουλάχιστον μέσο κοινωνικής δικτύωσης και πρόσβαση σε πληθώρα μέσων ενημέρωσης που δεν ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το να πιστεύεις, επομένως, ότι με βαρετά ειδησεογραφικά μαγκαζίνο παράλληλων μονόλογων θα καταφέρεις να περάσεις το μήνυμά σου μοιάζει με αστείο, ιδίως αν έχεις δημιουργήσει ολόκληρο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για να πείσεις ότι είσαι μοντέρνος...

Και η ΕΡΤ είναι μόνο ένα παράδειγμα της καθεστωτικής λογικής με την οποία αντιμετωπίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στο Μαξίμου την κυβερνητική εξουσία, ιδίως τώρα που φαίνεται πως την χάνουν μέσα από τα χέρια τους. Πέρα από όλα τα άλλα, έχουν καταντήσει οι καλύτεροι ντίλερ ιδιωτικοποιήσεων, ανεξαρτήτως αν κάποιες πρέπει να προχωρήσουν ή όχι...

Φτάνουν στο σημείο να καμαρώνουν για την Cosco, για την οποία έκλειναν τα λιμάνια για να μην περάσουν στα χέρια της όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και τώρα δεν λένε κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας σε αυτή. Ο κυβερνητισμός είναι αναπόφευκτος, όταν ωστοσο δεν συνδυάζεται με τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προάσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων τότε μοιάζει με ξεφτίλα, αριστερών μάλιστα αποχρώσεων...

Η Ευρώπη άνθισε όταν ήταν σοσιαλιστική...

Η Ευρώπη κι όχι μόνο, αν κρίνω από το ότι ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα είναι πιθανότατα ακροδεξιός, φλερτάρει με την ακροδεξιά εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία δικαιολογία για όσους ανησυχούν δήθεν για φαινόμενα όπως της Μ. Λε Πεν ή του Μ. Σαλβίνι και παριστάνουν πως ανακάλυψαν τώρα τον τρόχο όταν ζητούν μέτρα για την αντιμετώπισή τους...

Η παλινόρθωση της μισαλλοδοξίας ως ηγεμονεύουσας πολιτικής δύναμης στη Γηραιά Ήπειρο, σχεδόν έναν αιώνα μετά από τη γέννηση του φασισμού, μοιάζει πλέον με δρόμο δίχως γυρισμό. Στην Ιταλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία κυβερνούν ήδη οι ακροδεξιοί, ενώ στη Γερμανία και στη Γαλλία είναι ντε φάκτο αξιωματική αντιπολίτευση. Όπως, άλλωστε, και στο μεσοπόλεμο πρώτα κυβέρνησαν στην Ιταλία και ύστερα στη Γερμανία, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Στην Ευρώπη πηγαινοέρχονταν μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα κι από μη ευρωπαϊκά ή μη χριστιανικά κράτη, και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Τότε, όμως, οι συνέπειες του ρατσισμού και του φυλετισμού ήταν ακόμα νωπές, ενώ το εφαρμοζόμενο σοσιαλιστικό μοντέλο κι από συντηρητικά κόμματα είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των περισσότερων πολιτών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και η ακροδεξιά ήταν περιθωριοποιημένη και οι νοσταλγοί τού χιτλερισμού δαχτυλοδειχτούμενοι...

Η Ευρώπη, ωστόσο, σήμερα όταν δεν ουρλιάζει από μίσος κλαίει για το χυμένο γάλα. Όπου κι αν στρέψεις το αφτί σου στο πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο στην Ελλάδα θα ακούσεις είτε επαίνους για τους ακροδεξιούς είτε δημοσιογραφικές διαπιστώσεις. Καμία πρωτοβουλία για να μην γυρίσουμε σε σκοτεινές εποχές, κανένα ρηξικέλευθο μέτρο για να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες, κανένα θάρρος να ξεφύγουμε από το λαϊκισμό και τη μοιρολατρία. Κλαυθμηρίζουμε μόνο πως έτσι είναι ο καπιταλισμός, λες και τουλάχιστον οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν βιώσει κάτι καλύτερο από την αρύθμιστη αγορά και το προσκύνημα στην κερδοσκοπία και στον καταναλωτισμό... 

Δίχως όραμα μόνο τα κομματόσκυλα ενθουσιάζονται με τις εκλογές...

Όταν ο ελληνικός λαός εξέλεγε πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015 το έκανε με ενθουσιασμό: ήταν ένας νέος κι αμόλυντος από σκάνδαλα και τη φθορά τής εξουσίας άνθρωπος ο οποίος είχε υποσχεθεί το τέλος των μνημονίων ημέρα μεσημέρι...

Σήμερα δεν έχει και πολλές διαφορές απότο κομματικό σύστημα που κάποτε κατάγγελνε για ψωμοτύρι: ναι μεν ο ίδιος δεν είναι μπλεγμένος στη λάσπη στην οποία είναι χωμένος ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά διαχειρίζεται την πολιτική πραγματικότητα με τον ίδιο μικροκομματισμό που χαρακτήριζε τον πάλαι ποτέ διπολισμό και χαρακτηρίζει σήμερα τον μεγάλο του αντίπαλο. Στην περίπτωσή του είναι ακόμα τραγικότερο γιατί σε αυτόν τον κατήφορο παρασύρει μαζί του και την Αριστερά...

Σήμερα ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι πλέον΅για τους ξένους το "κακό παιδί" που θέλει να τους ανατρέψει, αλλά το καλό παιδί που μαζί τους παραδίδει μαθήματα πολιτικής σύνεσης στην Ιταλια. Γι' αυτό και η επιχειρηματολογία πλέον των συριζαίων περιορίζεται στο "και τι θες, να έλθει ο Μητσοτάκης;" σαν μια μεταμοντέρνα εκδοχή του μονόφθαλμου και του τυφλού ή του μη χείρον βέλτιστο...

Πώς, όμως, περιμένουν από τους πολίτες, ιδίως από τους νέους που πίστεψαν σε αυτούς μαζικότερα, να πάνε στις κάλπες και να τους δώσουν την ψήφο τους; Δίχως όραμα μόνο τα κομματόσκυλα ενθουσιάζονται με τις εκλογές...

Η αριστερή πολιτική δεν αρχίζει και τελειώνει με την αποφυγή τής μείωσης των συντάξεων ή με την αύξηση του κατώτατου μισθού. Κορμός της οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η μείωση δηλαδή της ανισοκατανομής των εισοδημάτων και οι ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου πλούτου.

Για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται ρηξικέλευθες λύσεις, όπως ενδεχομένως η θεσμοθέτηση κι ενός ανώτατου μισθού ο οποίος δε θα ειναι ισοπεδωτικός γι' αυτούς που ξεχωρίζουν, αλλά δεν θα δημιουργεί μισθολογικές διαφορές που δεν εξηγούνται από τη λογική. Αυτή η Αριστερά, όμως, περιορίζεται στην επικοινωνιακή διαχείριση πολιτικών που δεν ασπάζεται και στα φοβικά βήματα εκεί που θα έπρεπε να κάνει άλματα...



 

Έλα καλέ, ποιο δημογραφικό, είναι ο Άδωνις φασίστας ή ναζιστής;...

Ζήτησε η Μ. Σπυράκη από τον Ζόραν Ζάεφ να περιμένει τον Κυριάκο για να λύσει το Μακεδονικό; Είναι το νέο σήμα τής ΝΔ γελοίο ή τραγικό; Είναι ο Αδωνις προπαγανδιστής τής αρίας φυλής ή, "απλώς", φασίστας; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν την ελληνική ειδησεογραφία λίγο καιρό μετά από την τυπική και μόνο έξοδο από τα μνημονια και τη χρηματιστηριακή κατάρρευση των τραπεζών. Αλίμονο αν μας απασχολούσαν το αναπτυξιακό μοντέλο τής χώρας ή το δημογραφικό. Δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει, άλλωστε, εξαρχής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...

Κι όμως, κανείς, ή σχεδόν κανείς για να είμαι δίκαιος, δεν συζητά για το αν η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί, για παράδειγμα, σε βιομηχανική ή καινοτόμο ζώνη, αν είναι προτιμότερο να επικεντρώσουμε σε ορισμένες υπηρεσίες και να γίνουμε οι καλύτεροι στον κόσμο σε αυτές ή αν είναι πιο εύλογη επιλογή να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όσους κατοικούν σε αυτόν τον τόπο να παράξουν νέο πλούτο από το να περιμένουμε τον θείο από την Αμερική ή από την Αραβία για να μας σώσει. Αυτά τα θέματα δεν είναι διαβαστερά, οπότε καλύτερα να μην ασχολούμαστε μαζί τους...

Ούτε φυσικά μας απασχολεί ιδιαιτέρως που η αποτυχία τού Αλ. Τσίπρα να ριζοσπαστικοποιήσει προς τα αριστερά την Ευρώπη το 2015 έχει συμβάλει ώστε αυτή να ριζοσπαστικοποιηθεί προς τα δεξιά. Η Ιταλία τού Μ. Σαλβίνι είναι πιο ισχυρή από την Ελλάδα και μπορεί πιο εύκολα να επιβάλλει πολιτικές που διαχωρίζουν και δεν συνθέτουν, αλλά και πάλι γιατί να μας απασχολεί κάτι τέτοιο; Προέχει το ΑΕΚ- Ολυμπιακός και η κούρσα τού τίτλου στην prestigious Σούπερ Λίγκα...

Δεν φταίνε τα νεφελίμ για τις τράπεζες...

Η κυβέρνηση αποδίδει την πτώση των μετοχών των τραπεζών στην κερδοσκοπία. Ποιος ξέρει, αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να κατηγορήσει τον ήλιο γιατί η γη περιστρέφεται γύρω από αυτό το φωτεινό άστρο ή να ανακαλύψει ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Οι αγορές θα κερδοσκοπούν όπως ακριβώς ο σκορπιός τού ανέκδοτου θα συνεχίσει να δηλητηριάζει το βάτραχο γιατί είναι στη φύση του...

Αν, όμως, οι αγορές τα έβλεπαν όλα ρόδινα στην ελληνική οικονομία, όπως τα βλέπουν στο Μαξίμου, θα τις είχαμε με το μέρος μας. Πώς να το κάνουν, όμως, αυτό όταν υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες νάρκες, όπως τα "κόκκινα" δάνεια και η μη βιωσιμότητα με το σημερινό δημογραφικό του ασφαλιστικού συστήματος, οι οποίες μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα;...

Όσο οι τράπεζες παραμένουν επί ξυρού ακμής κι επομένως δυσκολεύονται να ανοίξουν τις κάνουλες χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί θα μοιάζουν περισσότερο με ευχολόγια. Οι αγορές, εξάλλου, δεν είναι ηλίθιες και γνωρίζουν ότι κυβέρνηση κι αντιπολίτευση θα ξεκινήσουν έναν πλειστηριασμό παροχών κατά τη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου. Γιατί, επομένως, να εμπιστευτούν μια χώρα που χρεοκόπησε κι έχει ήδη βάλει τις βάσεις για τη νέα της χρεοκοπία με αθρόες, για παράδειγμα, κι αναξιοκρατικές προσλήψεις;...





  

Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;...

"Είναι οι Έλληνες ρατσιστές"; Αυτό καθεαυτό το ερώτημα είναι ρατσιστικό, από όποια άποψη κι αν το δει κανείς. Γιατί οι Έλληνες να είναι ρατσιστές κι όχι κάποιος άλλος λαός; Ή γιατί οι Έλληνες να μην είναι ρατσιστές όταν είναι κι άλλοι λαοί;...

Θα πρέπει να βρούμε κάποιον άγιο, αν θέλουμε να βρούμε άνθρωπο που να μην έχει εκδηλώσει ποτέ ρατσιστικές τάσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είμαστε ρατσιστές, για παράδειγμα, όταν αλλάζουμε θέση στην πετσέτα μας στην παραλία όταν κάθεται δίπλα μας ένας μαύρος, αλλά αν ο ίδιος μαύρος σκοράρει καλάθια για την αγαπημένη μας ομάδα γινόμαστε πολυπολιτισμικοί.  Το ζητούμενο, επομένως, δεν είναι να κρύβουμε την αρρώστια μας, αλλά να προσπαθούμε να την θεραπεύσουμε, αναγνωρίζοντάς την και στον εαυτό μας κι όχι μόνο στους άλλους...

Κανείς μας δεν γεννιέται μισαλλόδοξος. Είναι ο φόβος που πατά πάνω στη μεμονωμένη εμπειρία, στους θεσμούς που γεννούν γκέτο κι εχθρούς και στα μίντια που αλαλάζουν αντί να ενημερώνουν το περιδεές πόπολο. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε σε ορισμένες περιοχές στο κέντρο τής Αθήνας γιατί πράγματι εκεί γίνονται περισσότερες ληστείες από άλλες. Γίνονται, όμως, κάθε δευτερόλεπτο του 24ωρου και μόνο από ξένους; Όταν συμμορίες αλλοδαπών πλακώνονται στο κέντρο τής Αθήνας είναι το προπατορικό αμάρτημα, όταν Έλληνες οπαδοί διαφορετικών ομάδων σκοτώνονται για τη μπάλα είναι απλώς "τα παιδιά τα ατίθασα"...

Όποιος κοιτάξει με ψυχραιμία τα στατιστικά στοιχεία θα διαπιστώσει ότι οι Πακιστανοί, οι Σύριοι ή οποιοιδήποτε άλλοι αλλοεθνείς εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες είναι απείρως λιγότεροι από το σύνολο αυτών των πληθυσμών που διαβιούν στην Ελλάδα. Υπενθυμίζω, άλλωστε, σε όσους έχουν κοντή μνήμη ότι τα ίδια που λέμε σήμερα για τους Άραβες τα λέγαμε τη δεκαετία τού ΄90 για τους Αλβανούς, τους οποίους πλέον ακόμα και οι ακροδεξιοί αφήνουν στην άκρη όταν εκστομίζουν τα ιδεοληπτικά τους εμέσματα...

Ναι, η χώρα μας δεν μπορεί να φιλοξενήσει όλους τους απόκληρους της οικουμένης, αλίμονο όμως αν μισούμε όσους έχουν έρθει στα μέρη μας από απελπισία γιατί οι πατρίδες τους έχουν καταντήσει τόποι μαρτυρίου και τους θεωρούμε συλλήβδην όργανα του ISIS. Σε αυτήν την περίπτωση η ασθένειά μας βρίσκεται σε πολύ προχωρημένη κατάσταση...

 

Ο Μητσοτάκης δεν δικαιούται να έχει ψευδαισθήσεις...

Τι θα κάνει ο Κ. Μητσοτάκης αν πάμε σε εκλογές πριν κυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών από την ελληνική Βουλή; Όποιος εκτιμά πως δεν θα την κυρώσει ο ίδιος αν γίνει πρωθυπουργός, και μάλιστα δίχως να διαπραγματευτεί το παραμικρό, ζει μάλλον στο δικό του κόσμο, εκεί όπου πιστεύει ότι ύστερα από τρεις δεκαετίες που η Ελλάδα παζαρεύει τη σύνθετη ονομασία υπάρχουν ακόμα πιθανότητες οι γείτονες να μετονομαστούν σε κάτι άλλο πέρα από Μακεδονία. Κι ο πρόεδρος της ΝΔ θα την κυρώσει όχι γιατί τάχα παράγει ήδη έννομες συνέπειες- όπως ισχυρίζεται μήπως και πιστέψει κανένας ότι δεν σέρνεται στη σημερινή αδιάλλακτη στάση του από τους ακροδεξιούς τού κόμματός του-, αλλά γιατί κι ο ίδιος γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να πάρουμε κάτι καλύτερο...

Η μη επικύρωση από τη Βουλή τής ΠΓΔΜ της Συμφωνίας των Πρεσπών θα είναι μια αρνητική εξέλιξη, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής από τους γείτονες ζητάμε να αλλάξουν το όνομά τους κι αν δεν θέλουν να το κάνουν προφανώς και είναι δικαίωμά τους. Αν, όμως, οι Σκοπιανοί εκπληρώσουν όλες τις υποχρεώσεις τους και είναι τελικώς η Ελλάδα αυτή που θα έχει την ευθύνη για τη μη επικύρωση της Συμφωνίας θα κινδυνεύουμε με μια διεθνή απομόνωση αντίστοιχη του πρώτου εξάμηνου του 2015...

Και τότε πώς θα απολογηθεί ο Κ. Μητσοτάκης στην κοινή γνώμη; Θα μιλήσει κι εκείνος, μιμούμενος τον Αλ. Τσίπρα, για ψευδαισθήσεις; Ενδεχομένως να το πράξει, μόνο που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε αντίθεση με τον σημερινό πρωθυπουργό, δεν θα έχει να προβάλει ένα αντίθετο αφήγημα από αυτό που θα "αναγκαστεί" να αποδεχθεί. Ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, δεν είχε φανταστεί πως θα γινόταν πρωθυπουργός όταν ο Κ. Μητσοτάκης προετοιμάζεται σε όλη του τη ζωή για κάτι τέτοιο κι έχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι που γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο επιζήμιος ήταν για τη χώρα τη δεκαετία τού '90 ο σαμαρικός εθνικισμός, που τώρα αναβιώνει με άλλους σημαιοφόρους...

Ο ελέφαντας βρίσκεται στο δωμάτιο και λέγεται Καμμένος...

Όταν ο εθνικισμός συνδυάζεται με τον προεκλογικό λαϊκισμό το μείγμα βγαίνει κωμικοτραγικό. Η ΝΔ πανηγυρίζει μαζί με το VMRO για τη χαμηλή συμμετοχή στο δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μόνο που πολλοί από τους γείτονες που δεν προσήλθαν στις κάλπες το έπραξαν γιατί την θεωρούν προδοτική για τα συμφέροντα της χώρας τους κι επωφελή μόνο για την Ελλάδα...

Η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση πάλι θεωρεί προδοτική τη Συμφωνία για τη χώρα μας, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμπαρίσταται στους Σκοπιανούς εθνικιστές. Το έγραψα και πριν, πρόκειται για φαρσοκωμωδία...

Στο Μαξίμου έχουν δίκιο να καταλογίζουν εθνικισμό και υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από την πλευρά τού Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος σύρεται στο "όχι" από τους μισαλλόδοξους του κόμματός του. Παριστάνουν, ωστόσο, πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο στην περίπτωση του Π. Καμμένου, ο οποίος είναι πιο γνήσιος εθνικιστής από τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Φυσικά και είναι κατανοητό ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά από τη στιγμή που η κυβερνητική πλειοψηφία εξαρτάται από τα παιχνίδια πολιτικής επιβίωσης του υπουργού Άμυνας. Όταν, όμως, την "πρώτη φορά Αριστερά" την πιάνει ο διεθνιστικός της οίστρος καλό είναι να θυμάται με ποιους συγκυβερνά και να τους τραβά έστω το λουρί αντί να εθελοτυφλεί...

Το μέλλον δεν πρόκειται να φέρει καλύτερη λύση για το Μακεδονικό κι αν δεν με πιστεύετε δείτε τι (δεν) γίνεται με το Κυπριακό. Στην ουσία η μόνη εναλλακτική στη Συμφωνία των Πρεσπών είναι η μη λύση, μόνο που όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο τα προβλήματα μεγεθύνονται αντί να λύνονται. Είναι κρίμα, επομένως, να μην επιλύσουμε ένα εθνικό θέμα με εθνικώς συμφέροντα τρόπο μόνο και μόνο γιατί η ιστορική αναγκαιότητα έφερε στην κυβέρνηση τον Π. Καμμένο κι ο μικροκομματισμός οδηγεί την αντιπολίτευση, ακόμα κι εκείνους που έβγαζαν την κομματική τους εφημερίδα και στα σλαβομακεδονικά...