Τι να τα κάνεις άλλα τέσσερα χρόνια Αλέξη, θα τα σπατάλαγες κι αυτά...

Το ότι ο Αλ. Τσίπρας τρέφεται με τον κυνισμό είναι γνωστό. Το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές από το τραυματικό καλοκαίρι τού 2015. Ύστερα, όμως, από σχεδόν τέσσερα χρόνια στην εξουσία φαίνεται πως δεν διστάζει και να τον εξωτερικεύει. Το έπραξε στο Μάτι όταν είπε στην ενεή πυρόπληκτη τι να τα κάνει τα 2.000 ευρώ που της έταξε και δεν τα πήρε αφού θα τα σπαταλούσε και στη Βουλή όταν δήλωσε πως δεν προνομοθετεί τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και για το 2020 προκειμένου να τον ξαναψηφίσουμε...

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός και το στενό του επιτελείο, το οποίο χωμένο στα υπόγεια του Μαξίμου έχει χάσει κάθε επαφή με την ελληνική κοινωνία και πιστεύει ότι επειδή ο Κ. Μητσοτάκης τρομάζει τους Έλληνες τους περιμένει άλλη μια τετραετία στην εξουσία. Είναι ο συνολικός κυβερνητισμός από τον οποίο πάσχουν όσοι καβάλησαν το κύμα το 2015 με μια άλλη φρασεολογία και σήμερα δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτό θα τους πετάξει στα βράχια. Υπό μία έννοια, η αναμενόμενη επιστροφή στην αντιπολίτευση θα τους κάνει καλό, όπως κάνει καλό η επιστροφή στην πραγματικότητα στον καθένα που μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...

Δεν συμμερίζομαι την άποψη πολλών Αριστερών πως στο καπιταλιστικό σύστημα η Αριστερά είναι προτιμότερο να βρίσκεται στην εξέδρα και να πετροβολά κι όχι να μάχεται στην αρένα. Ούτε ταυτίζομαι με εκείνους που θεωρούν προδοτική την επιλογή Τσίπρα το καλοκαίρι τού 2015...

Οι συμβιβασμοί, ωστόσο, είναι καταστροφικοί μόνο όταν δεν είναι ευκαιριακοί, αλλά γίνονται στάση ζωής. Και γι' αυτό ακριβώς κατηγορώ τον πρωθυπουργό, για το ότι δηλαδή πλέον έχει επιλέξει την εξουσία με κάθε κόστος, ακόμα κι όταν αρχίζει να μοιάζει πολύ επικίνδυνα με την εξουσία των προκατόχων του...

Μέχρι να γίνει το προοδευτικό μέτωπο στα σχολεία θα μελετούν το "Αγών μου"...

Οι νέοι δεν έχουν απλώς δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα. Ακόμα κι όταν έχουν άδικο, ακόμα κι όταν είναι υπερβολικοί, ακόμα κι όταν η αντίδρασή τους στρέφεται γενικά κι αφηρημένα σε βάρος τού συστήματος, από αυτούς είναι που περιμένουν, κατά βάση, οι κοινωνίες να τις ξεκολλούν από το τέλμα και να τις δίνουν μια άλλη προοπτική. Γι' αυτό και οι κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να τους κατανοούν και να τους αποδίδουν δικαιοσύνη, όπου αυτό είναι λογικό...

Σε αυτό το πλαίσιο οι μαθητές έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να κάνουν καταλήψεις για ζητήματα που τους απασχολούν, έστω κι αν αφορούν την πενθήμερη ή τη "Μακεδονία ξακουστή". Το άκρως ανησυχητικό, ωστόσο, είναι αυτές οι καταλήψεις να υποκινούνται από κόμματα κι ακόμα περισσότερο επικίνδυνο όταν πίσω από αυτές κρύβονται εγκληματικές οργανώσεις με πολιτικό μανδύα, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, στα χιτλερικά πρότυπα και βρίσκουν κάλυψη από την αξιωματική αντιπολίτευση...

Η Χρυσή Αυγή είναι σταθερά τρίτη στις δημοσκοπήσεις- πιθανόν, μάλιστα, το πραγματικό ποσοστό της να προσεγγίζει περισσότερο το 10% από όσο θέλουν να το παραδεχθούν κι εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτές-, ενώ κατεβαίνει κι ένας συνασπισμός ακροδεξιών- Βελόπουλος, Κρανιδιώτης, Καρατζαφέρης, Καμμένος Μπαλτάκος-, ο οποίος πολύ άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί "Χρυσή Αυγή λάιτ". Με αφορμή ή με αιτία το Προσφυγικό και το Μακεδονικό η ακροδεξιά στην Ελλάδα περνά μια δεύτερη νιότη μετά από τα μνημονιακά χρόνια, την ώρα που η ΝΔ για διάφορους λόγους έχει υιοθετήσει όχι μόνο την ίδια ατζέντα, αλλά και την ίδια ρητορική. Είτε αυτό οφείλεται στον Αδ. Γεωργιάδη και στον Μ. Βορίδη είτε στη Χρυσή Αυγή και στη Χρυσή Αυγή λάιτ, ο Κ. Μητσοτάκης έχει αφαιρέσει από τον πολιτικό του λόγο ακόμα και τα φιλελεύθερα στοιχεία με τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του και οι προοδευτικοί πολίτες...

Από την άλλη, το περίφημο ευρωπαϊκό προοδευτικό μέτωπο κατά τής ακροδεξιάς παραμένει στα λόγια λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, οι οποίες μπορεί να σημαδέψουν με αρνητικό πρόσημο την Ευρώπη για πολλά χρόνια. Τη στιγμή που οι Λε Πεν και οι Σαλβίνι της Γηραιάς Ηπείρου έχουν ήδη χτίσει το δικό τους μέτωπο, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Πράσινοι και οι Αριστεροί ακόμα συζητάνε για την αναγκαιότητα να οικοδομήσουν το δικό τους...

Μόνο που ακόμα και να υπάρξει τελικώς συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και προκειμένου αυτή να είναι επιτυχημένη απαιτείται το μήνυμα που θα δοθεί στους Ευρωπαίους πολίτες να είναι και θετικό κι όχι αποκλειστικώς αρνητικό. Δεν αρκεί, δηλαδή, να τους τρομάξουμε για την άνοδο του νεοφασισμού, είναι απαραίτητο και να τους δώσουμε ένα όραμα που να υπερβαίνει το νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα, τα κλειστά σύνορα και την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων...

Τα εγγόνια των δοσίλογων μιλούν για πατριωτισμό στα εγγόνια των μαχητών τού ΕΑΜ...

Ο πατριωτισμός, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, είτε μένει απλώς στα λόγια είτε μετουσιώνεται σε καθημερινή πράξη είτε χρησιμοποιείται με περισσή υποκρισία. Με αφορμή τα εκατόχρονα του ΚΚΕ διαβάζω κάποιες αναλύσεις κι ερωτήματα που τίθενται για το κατά πόσο το κόμμα είναι πατριωτικό ή όχι, λες και βρισκόμαστε στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια κι έχει την υποχρέωση να αποδεικνύει ότι αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από τα υπόλοιπα κόμματα. Οι εθνοφρουροί κρατάνε για λογαριασμό τους, βλέπετε, τα κλειδιά τής πατριδοκαπηλίας...

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ τον Περισσό για το σταλινισμό του, την ιδεοληπτική του εμμονή σε πρακτικές που βεβήλωσαν το μαρξιστικό- λενινιστικό όραμα και την αδυναμία του να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής, που δεν είναι ίδιες σε σημαντικό βαθμό με αυτές κατά την ίδρυσή του. Και η ίδια η ιστορία του, εξάλλου, δεν ήταν πάντοτε γραμμένη με χρυσά γράμματα κι αρκετές φορές αντιμετώπισε με φασιστικό τρόπο όσους αντιδρούσαν στην επίσημη γραμμή. Αλίμονο, όμως, αν ζητάνε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τα παιδιά και τα εγγόνια των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών από τα παιδιά και τα εγγόνια των μαχητών τής Εθνικής Αντίστασης... 

Ο κομμουνισμός έχει ένα διεθνιστικό χαρακτήρα, αφού γι' αυτόν ο πόλεμος είναι πρωτίστως ταξικός κι όχι εθνικός. Κι έχει δίκιο! Οι Έλληνες εργάτες ή οι μικρομεσαίοι, για παράδειγμα, στις ημέρες μας έχουν πολύ περισσότερα να χωρίσουν από τους Έλληνες πλουτοκράτες παρά από τους Τούρκους εργάτες ή μικρομεσαίους. Το μεγαλύτερο ζήτημα παγκοσμίως, μαζί με την κλιματική αλλαγή, είναι αυτό της ανισοκατανομής τού πλούτου και των ευκαιριών για παραγωγή νέου. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγαλύτερη η προδοσία εκείνων των κομμάτων που στο όνομα του λαού υπερασπίζονται στην ουσία την ελίτ από την όποια προδοσία τού ΚΚΕ γιατί κάποτε στήριξε την ιδέα τής αυτόνομης Μακεδονίας, από την οποία έτσι κι αλλιώς έχει υπαναχωρήσει εδώ και δεκαετίες με συνέπεια να συμπεριφέρεται σήμερα με κομπλεξισμό απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών...

Μετεξεταστέες δεξιές κι αριστερές ιδεοληψίες...

Το ζήτημα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων αναδεικνύει τις ιδεοληψίες τόσο του Αλ. Τσίπρα όσο και του Κ. Μητσοτάκη. Από τη στιγμή που επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών σχολείων, στα οποία μάλιστα στέλνουν τα παιδιά τους ο πρωθυπουργός κι αρκετοί σύντροφοί του, ποια είναι η διαφορά στο να συμβαίνει το ίδιο και με τα ΑΕΙ; Και γιατί να μην κάνουν μαθήματα επιχειρηματικότητας οι μαθητές τη στιγμή που ακόμα υποβάλλονται στην πλύση εγκεφάλου τής θρησκευτικής κατήχησης; Ο θεός μπορεί να περιμένει και οι επιχειρήσεις δεν είναι επινοήσεις τού διαβόλου...

Αυτό που απαιτείται από την πολιτεία είναι ο αυστηρός έλεγχος λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων και πιστοποίησης των σπουδών τους ώστε να διασφαλίζεται ότι το πτυχίο που παίρνει κάποιος από αυτά δεν είναι απλώς αγορασμένο με τα λεφτά τού μπαμπά και της μαμάς και πως τηρείται έστω η στοιχειώδης εργατική νομοθεσία για όσους απασχολούνται σε αυτά. Από την άλλη, βεβαίως, ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει πως λησμονεί ότι τα κορυφαία ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι δημόσια και πως η γνώση δεν μπορεί να συνδέεται αποκλειστικώς με την αγορά γιατί τότε δεν διαμορφώνουμε πολίτες, αλλά πρόθυμους υπάλληλους να υπηρετούν με κάθε θυσία των δικαιωμάτων τους τα αφεντικά τους. Η εξειδίκευση είναι απαραίτητη, αλίμονο όμως αν προσφέρουμε στους φοιτητές μόνο το δένδρο και δεν τους αφήνουμε να δουν και το δάσος. Είναι κάπως έτσι που ο ατομισμός επικρατεί και οι κοινωνίες αυτοαναιρούνται στο ιδεοληπτικό πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού...

Προφανώς και η ιδεολογία παίζει κορυφαίο ρόλο και στην Παιδεία. Κι αν προσωπικώς με απωθεί το ατομοκεντρικό μοντέλο που προωθεί ο πρόεδρος της ΝΔ και η ισοπεδωτική του αντίληψη για τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, που παρά τις σοβαρές ελλείψεις τους σε υποδομές και νοοτροπία είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη ως προς το επίπεδο των σπουδών τους, μου είναι το ίδιο αποκρουστική και η ηρωοποίηση νοοτροπιών που μας κρατάνε σιδηροδέσμιους στο παρελθόν. Η πολιτειακή και κοινωνική παραδοχή ότι στα πανεπιστήμια μπορεί να κάνει ο καθένας τού κεφαλιού του, η οποία στην ουσία αναιρεί τη δυνατότητα αυτεπάγγελτης παρέμβασης των αστυνομικών Αρχών, τα κομματικά παιχνίδια των φοιτητοπατέρων με πρόθυμους καθηγητές ή η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού δεν μας επιτρέπουν τον εφησυχασμό. Το έχω γράψει πολλές φορές, το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από το ιδιωτικό, αλλά από τον κακό του εαυτό...

Για τις καθαρίστριες αυτού του κόσμου κάθε Παρασκευή είναι Μαύρη...

Την Παρασκευή η Ελλάδα θα αναστενάζει στα καταστήματα- συμβατικά και ηλεκτρονικά- αποτίνοντας φόρο τιμής στην "Black Friday", η οποία έχει καθιερωθεί ως εθνική γιορτή μαζί με τη Λευκή Νύχτα και το Halloween, ενώ προσεχώς θα γιορτάζουμε και την Ημέρα των Ευχαριστιών για να γίνουμε τέλεια αμερικανάκια. Χιλιάδες ή κι εκατομμύρια συμπατριωτών μας στριμώχνονται για να αποκτήσουν στις περισσότερες των περιπτώσεων προϊόντα με τα οποία έχουν ψυχαναγκαστεί παρά που τα έχουν πράγματι ανάγκη- υλική, πνευματική ή συναισθηματική. Κατά τα άλλα, πολλά από τα θύματα του καταναλωτισμού, κουβαλώντας κάποια τσάντα πολυκαταστήματος, κοιτούν με αηδία τούς ναρκομανείς ή τους αλκοολικούς που συναντούν στο δρόμo τους , λες και οι ίδιοι είναι λιγότερο εθισμένοι σε εξαρτησιογόνες ουσίες...

Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος ανάμεσά μας που να μην έχει προσβληθεί, λιγότερο ή περισσότερο, από το μικρόβιο του καταναλωτισμού, το οποίο είναι συνυφασμένο με το μάρκετινγκ, το οποίο με τη σειρά του είναι ταυτισμένο με τον καπιταλισμό. Γι' αυτό ακόμα και στην πολιτική προτιμάμε τους επικοινωνιακούς υποψήφιους από τους βαρετούς, ανεξαρτήτως αν οι τελευταίοι μπορεί να μην είναι άδεια κελύφη όπως οι πρώτοι. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη περίπτωση από τον Ντ. Τραμπ, ο οποίος έχει την ικανότητα να πουλήσει ψυγείο σε εσκιμώο, αλλά δεν θα μπορούσε να προσφέρει τίποτα παραπάνω από αυτό...

Κι όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας την ίδια ώρα που καθαρίστριες καταδικάζονται σε κάθειρξη δέκα χρόνων γιατί πλαστογράφησαν το απολυτήριο Δημοτικού που δεν έβγαλαν γιατί το παράτησαν στην πέμπτη τάξη. Κι αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει αποδεκτό από κάποιους- όχι από τον γράφοντα- οι οποίοι πιστεύουν στην πιστή τήρηση του γράμματος κι όχι του πνεύματος του νόμου. Όταν, όμως, οι δικαστές- αρκετές φορές οι ίδιοι- παρουσιάζονται ελαστικοί (sic) όταν κατηγορούμενοι για βαρύτερα αδικήματα είναι άνθρωποι με μεγαλύτερο πορτοφόλι κι εξουσία τότε η αρχή τής ισονομίας πάει περίπατο και την θέση της καταλαμβάνει η κοινωνική αδικία, η μητέρα όλων των δεινών, ακόμα και του καταναλωτισμού, ο οποίος τρέφεται από τον ψυχαναγκασμό τής απόκτησης των αγαθών που οι λίγοι κατακρατούν για τον εαυτό τους...



 



   

Τρολάρουν τη δημοσιογραφία παριστάνοντας τους αδέκαστους...

Μεγαλοδημοσιογράφος δηλώνει πως ο ίδιο και η εφημερίδα του δεν είναι φίλοι με όλους και με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι δημοσιογράφοι μπορούν, επαγωγικώς, να είναι φίλοι με κάποιους. Η απάντηση που θα έδινε κάθε δημοσιογράφος παλιάς κοπής θα ήταν "όχι" και με αυτό δεν θα εννοούσε ενδεχομένως τη δυνατότητα να βγαίνει με πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κι άλλα πρόσωπα δημόσιου ενδιαφέροντος για καφέ, ποτό ή φαγητό προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες, αλλά θα διαφωνούσε με την αντίληψη πως κάνει καλά τη δουλειά του επειδή πολεμά τους εχθρούς του και προστατεύει τους φίλους του. Και κάπως έτσι, με τη μανιχαϊστική λογική των αμερικανικών ταινιών με τους "καλούς" και τους "κακούς", πίσω όμως από την οποία δεν κρύβεται αφέλεια, αλλά το ατομικό συμφέρον, η δημοσιογραφία αργοπεθαίνει στην Ελλάδα και την θέση της παίρνουν τρολ παλιάς και νέας κοπής...

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι δικαιούνται να έχουν άποψη και να την εκφράζουν δημοσίως. Ιδίως, όμως, στην περίπτωσή τους πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις για να μην αισθάνονται αδικημένοι όταν τους αποκαλούν "παπαγαλάκια": δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από εκείνους που λιβανίζουν και στην περίπτωση που παραθέτουν γεγονότα τότε είναι πέντε και δέκα φορές πιο υποχρεωμένοι από έναν μέσο πολίτη να έχουν ελέγξει την αλήθεια τους και να την παρουσιάζουν σε όλες της τις διαστάσεις. Κι αυτό γιατί μπορείς να λες ψέματα κι όταν λες μισές αλήθειες...

Στη χώρα όπου ΜΜΕ χρηματοδοτούνται απευθείας από τα κόμματα ή επιχειρηματικούς τους φίλους και οι πολιτικοί συντάκτες επιλέγονται κατευθείαν από το Μαξίμου, την Κουμουνδούρου, την Πειραιώς και τη Χαριλάου Τρικούπη είναι λογικό η δημόσια αντιπαράθεση να μην περιστρέφεται γύρω από την ουσία, αλλά από την κομματική καπήλευση real ή fake news. Πολύ φοβάμαι πως με αυτήν τη συλλογική παράκρουση θα περάσουμε και την προεκλογική περίοδο, δίχως δηλαδή κουβέντα ουσίας για το μέλλον τής μεταμνημονιακής Ελλάδας, αλλά για το ποιος είναι μεγαλύτερος κλέφτης από τον άλλο. Οι ψηφοφόροι, επομένως, θα μείνουν παγιδευμένοι σε ένα διαγκωνισμό μετριοτήτων που θα επιχειρήσουν να καλύψουν την ανεπάρκειά τους χάρη και στις καλοπληρωμένες μιντιακές διασυνδέσεις τους...

Τι σημασία έχει για την ηθική μας αν ο Ζακ ήταν "φτιαγμένος";...

Η αιτία τού θανάτου τού Ζ. Κωστόπουλου έχει αξία για τις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές που οφείλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Τίποτα, όμως, δεν αλλάζει ως προς την αξιολόγηση ενός θανάτου που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν άξιζε να σκοτωθεί ακόμα κι αν βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, ακόμα κι αν είχε μπει στο κοσμηματοπωλείο για να κλέψει. Ούτε το πάθος για τις τοξικές ουσίες ούτε αυτό για την παραβατικότητα ή για το χρήμα είναι δικαιολογημένες αιτίες θανάτωσης ενός ανθρώπου, εκτός αν φιλοδοξία μας είναι η Ελλάδα να μετατραπεί σε Σαουδική Αραβία. Αν, άλλωστε, σκοτώναμε για μερικά κοσμήματα, τι θα κάναμε με εκείνους που τσεπώνουν εκατομμύρια;...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν μπορεί να επιστρέψει στη ζωή. Όσοι, όμως, είμαστε ακόμα εδώ έχουμε ιερή υποχρέωση την επόμενη φορά που θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός παρόμοιου περιστατικού να μην επιτρέψουμε στο χειρότερο μικροαστικό μας εαυτό να επικρατήσει πάνω στο στοιχειώδη ανθρωπισμό μας. Οι νόμοι τίθενται για να καθορίζουν το πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης και να επιβάλλουν ποινές συνετισμού, όχι για να αποτρέπουν την παραβατικότητα μέσω της εγκατάστασης του φόβου.

Αν ίσχυε το τελευταίο, τότε θα έπρεπε να κόβουμε τα χέρια τού κλέφτη ή τα γεννητικά όργανα ενός βιαστή για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι ο δράστης δεν θα ξανακυλήσει στο έγκλημα και οι υπόλοιποι θα το σκεφτόμασταν δυο και τρεις φορές λόγω των βαριών συνεπειών. Οι δημοκρατικές, ελεύθερες κοινωνίες καταρρέουν, όμως, τη στιγμή που τα ανοίγματά τους στον αυταρχισμό καθίστανται νόρμα...

Οι θιασώτες, άλλωστε, του "dura lex, sed lex" θεωρούν τον εγκληματία είτε εκ γενετής προορισμένο να εγκληματεί είτε αδύναμο να αλλάξει τη ζωή του και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μελετήσουν τις συνθήκες κατά τις οποίες εγκλημάτησε. Και γιατί, εξάλλου, να κόβουμε το χέρι τού κλέφτη και να μην κάνουμε το ίδιο, για παράδειγμα, και με αυτόν που μιλά στο κινητό του ενώ οδηγεί, ενέργεια η οποία μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα από την απώλεια περιουσίας, σε αφαίρεση δηλαδή ζωής;...

Ποιος είναι ανάμεσά μας ο αναμάρτητος που θα καθορίζει τι είναι αμαρτία και τι όχι και τη βαρύτητά της ώστε να επιβάλλει τις πλέον ανεπίστρεπτες ποινές; Δεν θα φτάσουμε ποτέ στην κοινωνική γαλήνη αν το μίσος είναι αυτό που κινεί τις πράξεις μας και καθορίζει το μέτρο τού δίκαιου...

Η ασθένεια της εξουσίας με απώλεια περνάει...

Αν διάβαζε κανείς τις αναρτήσεις των απανταχού συριζαίων με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, μπορεί και να πίστευε ότι τουλάχιστον ένας στους δύο είχε πολεμήσει τη χούντα ή είχε συγγενή που την πολέμησε και τώρα συνεχίζουν τους αγώνες τους κατατροπώνοντας το νεοφιλελευθερισμό. Όπως οι εθνικιστές καπηλεύονται τα αρχαία μας κάλλη για να πείθουν για το μεγαλείο τής φυλής έτσι και οι συμβιβασμένοι με την εξουσία Αριστεροί κάνουν ένα βαθύ άλμα στις δεκαετίες για να ισχυρίζονται εμμέσως πως αυτοί που σήμερα έχουν γλυκαθεί από το μέλι και δεν λένε να βγάλουν το χέρι από αυτό είναι οι ίδιοι στη μορφή και στην ψυχή με εκείνους που πρότασσαν τα στήθη τους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

Με αυτό το σκεπτικό δεν είναι παράλογο που πολλοί συριζαίοι αναρωτιούνται γιατί το πόπολο τους υποδέχεται με βρισιές και με ντομάτες όταν τους βλέπει μπροστά του αντί να τους σηκώνει στα χέρια σαν να του είχαν χαρίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι τέτοια η απομάκρυνσή τους από την κοινωνική πραγματικότητα ώστε πιστεύουν ότι για το "ηρωικό" πρώτο εξάμηνο του 2015 θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε στην αιωνιότητα και να μην σκεφτόμαστε καν να τους πετάξουμε από το Μαξίμου γιατί ό,τι ακολούθησε δεν ήταν αντάξιο (sic) των προσδοκιών. Γι' αυτό και χαρακτηρίζουν σήμερα φασιστική κάθε βίαιη ενέργεια σε βάρος τους, την οποία αποκαλούσαν επαναστατική όταν είχε άλλους για θύματα και δεν είχαν υπνωτιστεί οι ίδιοι από το αφροδισιακό τής αρχομανίας...

Το καλύτερο φάρμακο για την οίηση που γεννά η εξουσία είναι η απώλειά της. Δεν υπάρχει άλλο γι' αυτήν την ασθένεια που χτυπά και τους καλύτερους ανάμεσά μας. Κι αν, μάλιστα, δεν αργήσει και πολύ, ακόμα καλύτερα για εκείνους που δεσμεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προσαρμόστηκαν σε αυτόν γρηγορότερα κι από τους προκατόχους τους...

Ίσως στον 22ο αιώνα να έρθει και στα μέρη μας ο Διαφωτισμός...

Ο Αλ. Τσίπρας κι ο Ιερώνυμος πέτυχαν μια win win εμπορική συμφωνία με πολιτική ουρά: ο πρωθυπουργός μπορεί να ισχυρίζεται πως τακτοποιεί ζητήματα που καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεν άγγιξε κι ο αρχιεπίσκοπος πως επιλύει εξωδικαστικά εκκρεμότητες που διαφορετικά θα κατάληγαν σε μακροχρόνιες δικαστικές διενέξεις με αμφίβολα αποτελέσματα. Κι όπως σε κάθε εμπορική συμφωνία όπου αξιωματικά ο σκοπός είναι το κέρδος η Αριστερά και η χριστιανοσύνη δεν έχουν καμία σχέση ώστε να πρέπει να εμπλέκεται το όνομά τους στη μικροκομματική αντιπαράθεση...

Δεν έχω αμφιβολία πως ο μακαρίτης Χριστόδουλος δεν θα προχωρούσε σε οποιαδήποτε συμφωνία με μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Στη δική του σκοταδιστική αντίληψη, άλλωστε, ακόμα κι ο Κ. Σημίτης έμοιαζε με τον Τσε Γκεβάρα.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι ο Ιερώνυμος δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της εκκλησίας και των τραγοπαπάδων της πολύ επιτυχημένα. Πέτυχε, άλλωστε, το κυριότερο, να μην προχωρήσουμε ούτε αυτήν τη φορά στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, πέρα από κάποιες μικροαλλαγές για να μπορεί να λέει η κυβέρνηση στο αριστερό της ακροατήριο πως δεν το πρόδωσε...

Όλη αυτή η ιστορία, ωστόσο, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσα άλματα πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να προσεγγίσει τον 21ο αιώνα. Την ίδια στιγμή που υπερηφανευόμαστε για το ότι είμαστε η μήτρα τού δυτικού πολιτισμού αρνούμαστε ακόμα το Διαφωτισμό κι ασπαζόμαστε αντιλήψεις και νοοτροπίες που έρχονται από προηγούμενους αιώνες, τις οποίες βαφτίζουμε παράδοση για να κρύβουμε την οπισθοδρομικότητά μας...

Φυσικά και είναι ζητούμενο να προσεγγίσουμε έστω το ΑΕΠ των πιο πλούσιων κρατών τής Ευρώπης. Είναι, όμως, πιο επείγον να δομήσουμε παραλλήλως και μια φιλελεύθερη με την έννοια του πλήρους σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων κι άρα ουδετερόθρησκη πολιτεία όπου δεν θα συνεδριάζουν μερικοί ρασοφόροι για να αποφασίζουν πώς θα νομοθετεί η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση και το νομίμως εκλεγμένο Κοινοβούλιο...

Το Πολυτεχνείο ζει... δυστυχώς

"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι τού ανθρώπου που τις κουβαλάει", έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στους "Αδερφοφάδες", ένα αριστούργημά του το οποίο δεν είναι τυχαίο πως δεν είναι από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα αφού δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, ούτε στους δεξιούς ούτε στους Αριστερούς. Το θυμήθηκα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη δίκαιη αναρώτηση αν θα πρέπει να τιμάμε μαζί με τους νεκρούς- οι οποίοι κέρδισαν την θέση τους στην Ιστορία τη στιγμή που ξεψυχούσαν για ανώτερα ιδανικά από τη δική τους δόξα- και τους ζωντανούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και πολλοί από αυτούς ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα στη συνέχεια του βίου τους για την επαναστατημένη νιότη τους...

Τους πρώτους έξι μήνες τού 2015 υπήρχε η έντονη αίσθηση πως ζούσαμε το τέλος τής μεταπολίτευσης- με τα καλά και τα άσχημά της- και την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλ. Τσίπρας έμοιαζαν ικανοί να βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ, μαζί με το σύστημα εξουσίας τής τελευταίας σαραντακονταετίας...

Τα γεγονότα που ακολούθησαν, ωστόσο, έθεσαν τέλος και σε αυτήν την ψευδαίσθηση, με μία ακόμα σοβαρή ένδειξη να είναι η προσφάτως προωθούμενη μετριοπαθής Συνταγματική Αναθεώρηση. Προφανώς η μνημονιακή περίοδος άφησε το αποτύπωμά της και στην πολιτική σκηνή, μόνο που σε καμία περίπτωση οι διαφορές τού 2018 με το 2010 δεν είναι τόσο μεγάλες όσο του 1974 με το 1967...

Τα παλιά κόμματα εξακολουθούν να υπάρχουν- άλλα αποδυναμωμένα κι άλλα ενδυναμωμένα-, το πολίτευμα δεν έχει αλλάξει και η εμβάθυνση της δημοκρατίας μοιάζει να περιορίζεται σε μια φιλοσοφική συζήτηση γύρω από τα λαϊκά δημοψηφίσματα. Με λίγα λόγια, το πνεύμα τής γενιάς τού Πολυτεχνείου συνεχίζει να κυριαρχεί, έστω κι αν είναι σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια της που κάνουν κουμάντο. 

Αν εκτιμήσουμε πως αυτό σημαίνει εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών, προφανώς και είναι ευλογία. Αν, όμως, δεν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφτασε κυρίως εξαιτίας τής πολιτικής παρακμής, τότε θα έπρεπε μάλλον να ανησυχούμε πιο πολύ για το ότι το Πολυτεχνείο ακόμα ζει...

Προσωρινοί ένοικοι της εξουσίας, πρώην και νυν...

Ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με την επαγγελματική πολιτική είναι ότι κάποια στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα, σε κάνει πρώην. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως σε κάνει να πιστεύεις ότι επειδή διετέλεσες σε κάποιο υψηλό αξίωμα έχεις το δικαίωμα να κατηγορείς δίχως, όμως, να απολογείσαι. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί τού Κ. Σημίτη θα έπρεπε να έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια, από τότε δηλαδή που άρχισε να επιβεβαιώνεται ότι την περιλάλητη οκταετία τού επίπλαστου εκσυγχρονισμού οι πρωτεργάτες του είχαν ορμήσει με χέρια και με ποδιά στο μεγάλο βαρέλι με το μέλι...

Μπορεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής να θεωρεί τον εαυτό του μόνιμο ένοικο της εξουσίας επειδή κυβέρνησε την Ελλάδα οκτώ χρόνια και νωρίτερα ήταν υπουργός. Την ίδια, ωστόσο, καθεστωτική αντίληψη έχουν κι αρκετοί από τους σημερινούς περιστασιακούς ένοικους, οι οποίοι επίσης λειτουργούν σαν να είναι προορισμένοι να κυβερνήσουν για πάντα.

Γι' αυτό κι επενδύουν στη σκανδαλολογία, η οποία όμως μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ αν αποκαλυφθεί ότι κι εκείνοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, όπως ενδεχομένως στην υπόθεση ΔΕΠΑ. Όπως κι αν έχει, ο πολιτικός λόγος υποβιβάζεται όταν μετατρέπεται σε αρένα επίδειξης ηθικών πλεονεκτημάτων που ίσως να ισχύουν ίσως κι όχι...

Η δημοκρατία κινδυνεύει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κυρίως από την άνοδο του ακροδεξιού, μισαλλόδοξου εθνικισμού. Γι' αυτό και οι Σοσιαλιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι οφείλουν να συμπτύξουν κοινό μέτωπο ενόψει των ευρωεκλογών αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν να είναι ο Μ. Βέμπερ ή ο Μ. Σαλβίνι...

Στην Ελλάδα, όμως, Αλ. Τσίπρας και Φ. Γεννηματά έχουν θέσει ως προτεραιότητά τη δική τους πολιτική επιβίωση, γι' αυτό κι αντί για μέτωπο συμπόρευσης έχουν ανοίξει πόλεμο χαρακωμάτων για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από τα δικά τους μαγαζιά. Κι ας ανοίγει το δρόμο αυτή η επιλογή τους όχι μόνο για τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά και για την αύξηση της δύναμης των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και των λοιπών ακροδεξιών τύπου Κ. Βελόπουλου και Φ. Κρανιδιώτη που φαντασιώνονται βουλευτικά έδρανα...





   

Δεν θα υπήρχαν fake news αν δεν θέλαμε να τα πιστεύουμε...

Είναι επικίνδυνα τα "fake news" για τη δημοκρατία; Φυσικά και είναι, αφού ο πολίτης που δεν είναι σωστά ενημερωμένος δεν είναι και σε θέση να λαμβάνει τις καλύτερες αποφάσεις όσο μορφωμένος και πολιτικώς καταρτισμένος κι αν είναι. Το να ισχυριζόμαστε, ωστόσο, πως για να καταπολεμηθούν οι ψεύτικες ειδήσεις το μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η αυστηρότερη τιμωρία των δημοσιογράφων που τις γράφουν- λες και ήδη η σχετική νομοθεσία στην Ελλάδα δεν είναι αυστηρή- θυμίζει τη μη λογική τού "πονά χέρι, κόβει χέρι"...

Είναι αυτονόητο, αν και δεν συμβαίνει συχνά στις ημέρες μας, ότι ο επαγγελματίας δημοσιογράφος οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες του, ιδίως αυτές που έχουν μεγάλη αξία για το δημόσιο συμφέρον. Μήπως, όμως, και οι καθ' έξη πεπλανημένοι πολίτες δεν επιθυμούν να προσεγγίζουν την αλήθεια όταν διαβάζουν ή ακούν μια είδηση παρά μόνο να επιβεβαιώνουν ήδη βαθιά εγκαταστημένες στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό τους πεποιθήσεις;...

Όποιος αντιπαθεί τον Αλ. Τσίπρα είναι πρόθυμος να πιστέψει ότι είναι κι έμμισθος πράκτορας της CIA. Όποιος σιχαίνεται τον Κ. Μητσοτάκη είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί ότι έχει δωροδοκηθεί από οποιαδήποτε πολυεθνική έχει δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα...

Δεν θα πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι οι εργοδότες των δημοσιογράφων δεν είναι οι εργοδότες που έχει ένας μέσος υπάλληλος. Πρόκειται για ανθρώπους με ισχυρές διασυνδέσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων οι οποίοι, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τους πολιτικούς σαν μαριονέτες τους. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον Βασίλη Κορκίδη γιατί δεν θα είναι τελικώς υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά...

Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει πάντοτε η ατομική βούληση και η συνείδηση στην οποία είναι υπόλογος ο καθένας μας. Κι εκείνοι που ασκούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα οφείλουν να γνωρίζουν ότι το "έχω οικογένεια και παιδιά" μπορεί να είναι πειστικό επιχείρημα για έναν οικοδόμο που χτίζει τη βίλα ενός διεφθαρμένου επιχειρηματία, αλλά δεν αθωώνει αυτούς από τους οποίους ο λαός περιμένει να μαθαίνει τι κρύβεται πίσω από τις θολές γραμμές...

Η ευθύνη Τσίπρα για τους Τραμπ και τους Σαλβίνι αυτού του κόσμου...

Οι Λε Πεν, οι Τραμπ και οι Σαλβίνι αυτού του κόσμου δεν έχουν προκύψει από παρθενογένεση. Είναι προϊόντα τής αποτυχίας όχι μόνο συστημικών επιλογών, αλλά κι αντισυστημικών που δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιες των λαϊκών προσδοκιών. Ο Αλ. Τσίπρας, επομένως, έχει δίκιο όταν καταγγέλλει την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού, της μισαλλοδοξίας και της πατριδοκαπηλίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Μόνο που ο ίδιος έχει τη δική του υποχρέωση να απολογηθεί γι' αυτό. Αν δεν είχε ηττηθεί το 2015 ο ίδιος, συμπαρασύροντας την Αριστερά μαζί του, σήμερα ενδεχομένως να μην ανησυχούσαμε για την ακροδεξιά στροφή απομονωτισμού τής Ευρώπης, αφού οι λαοί της δεν θα αναζητούσαν σωτήρες στους κάδους απορριμμάτων αν εκείνοι που τους πότισαν με ελπίδα είχαν αποδειχθεί αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων...

Στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ απαντούν μονότονα πως ο λαός αποφάσισε στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 για τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξάμηνου της ίδιας χρονιάς. Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας αισθάνεται την ανάγκη- όπως συνέβη το Σάββατο από το Βερολίνο- να απολογείται ακόμα για εκείνη την περίοδο. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές απειλώντας για την παλινόρθωση του παλιού κομματικού συστήματος. Οι ψηφοφόροι τον αντιμετωπίζουν πλέον κι εκείνον ως έναν συστημικό πολιτικό, με τα θετικά και τα αρνητικά που εμπεριέχει αυτή η παραδοχή...

Κι ο ίδιος, άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας περιφέρεται στα ευρωπαϊκά φόρα ως η μετανοήσασα Μαγδαλήνη που σε ρόλο Νέστορα συμβουλεύει τους Ευρωπαίους ηγέτες για το πώς θα αποφύγουν την πολιτική επανεμφάνιση του μεσοπόλεμου. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα διακινδυνεύσει σύγκρουσή του μαζί τους για το θέμα των συντάξεων, αφού πρώτιστος στόχος του είναι να θεμελιώσει πως αυτός είναι ο εκπρόσωπος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, απομονώνοντας ακόμα περισσότερο το ημιθανές ΚΙΝΑΛ. Με λίγα λόγια, δεν είναι ο Τσίπρας που ριζοσπαστικοποιεί την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη που τον περιόρισε στα μίζερα, όταν δεν είναι και νεοφιλελεύθερα, μέτρα της...

Αλίμονο, αξία δεν έχει μόνο η συμμετοχή...

Το πολιτικώς ορθό στην πολιτικώς ορθή εποχή μας είναι να λες πως αξία σε έναν αγώνα, όπως ο Μαραθώνιος της Αθήνας, έχει από μόνη της η συμμετοχή, ανεξαρτήτως σε τι θέση τερματίζεις. Θα συμφωνήσω, μόνο όμως στην περίπτωση που όποιος συμμετέχει, έχει ξεπεράσει τα όριά του, στην πραγματικότητα έχει ανακαλύψει νέα και βάζει στόχο την επόμενη φορά να πατήσει μια ψηλότερη κορυφή. Δεν θα υπερασπιστώ, όμως, το χαβαλέ τής ήσσονος προσπάθειας, της λογικής "αντί να πάω σε μια καφετέρια θα πάρω τον καφέ μαζί μου και με μερικούς φίλους θα περπατήσω στην άδεια Αθήνα και θα βγάλω και μερικές σέλφι για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μπορώ να διηγούμαι στους φίλους μου ανύπαρκτες εμπειρίες από κοινότοπα συναισθήματα"...

Φυσικά ο αθλητισμός δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός των δυνάμεων, αλλά και των παθογενειών ενός έθνους. Μήπως δεν είναι η ίδια αντίληψη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος που μας σπρώχνει στα πρακτορεία τού ΟΠΑΠ κάθε φορά που κληρώνει ένα τζακ ποτ στο Τζόκερ; Κι όταν αυτή η νοοτροπία συνδυάζεται με τον άκρατο ατομικισμό τότε οι συνέπειες είναι παρόμοιες με αυτές που έζησε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και που ετοιμάζεται να ζήσει, ενδεχομένως με ένα μικρό διάλειμμα, και τα επόμενα χρόνια...

Και στα δυσκολότερα χρόνια των μνημονίων έγραφα ότι η λύση στο δράμα δεν θα έρθει από πάνω, από την πολιτική εξουσία δηλαδή, αλλά από κάτω, από το λαό που θα αποφασίσει να επαναστατήσει κόντρα σε ό,τι αναγνωρίζει ότι τον καταστρέφει, αλλά ψάχνει δικαιολογίες για να μην το ανατρέπει. Η ελευθερία τής επιλογής- συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατίας- είναι ωφέλιμη μόνο όταν την θέτουμε στην υπηρεσία και του κοινωνικού συνόλου. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεται σε δικαιολογία για να αναπαράγουμε τις αβελτηρίες μας και να βρίσκουμε αποκούμπι για τις αποτυχίες μας στις αποτυχίες των άλλων...

Αναδρομικά στους καραβανάδες, διαβατήρια σε αυτούς που μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα...

Όποιος πιστεύει ότι τα αναδρομικά που δίνονται κατά βάση στους ένστολους δεν έχουν καμία σχέση με τις επικείμενες εκλογές μάλλον δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί το πολιτικό παιχνίδι σε αυτήν τη χώρα. Είναι προφανές ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν εμφανίστηκε στη γιορτή τής Πολεμικής Αεροπορίας και στη Βουλή μόνο για να τιμήσει τα θύματα- πιλότους ενός ακήρυχτου πόλεμου πάνω από το Αιγαίο, αλλά για να κερδίσει πολύτιμα ψηφαλάκια στη μάχη για να διατηρηθεί ως πολιτικός παίκτης. Γι' άλλη μια φορά, ωστόσο, οι κυβερνητικές προτεραιότητες, οι οποίες θα ήταν και της αντιπολίτευσης αν είχε την εξουσία, δεν συμβαδίζουν με το αναπτυξιακό πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να μην ξαναζήσουμε την περιπέτεια των μνημονίων...

Οι πιλότοι μας είναι παλικάρια, καμία αντίρρηση ως προς αυτό. Όποιος, όμως, έχει υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό γνωρίζει ότι δεν είναι οι αεροπόροι μας ο μέσος όρος των στρατιωτικών. Στην καλύτερη περίπτωση είναι καλά παιδιά που τρούπωσαν για ένα γερό χαρτζιλίκι και στη χειρότερη αγράμματοι, συμπλεγματικοί καραβανάδες που εκμεταλλεύονται την ελεεινή τους εξουσία για να διοχετεύουν τα κόμπλεξ τους σε αμούστακους νέους.

Είναι αυτοί, επομένως, η προτεραιότητα που πρέπει να δοθεί στην επανόρθωση μνημονιακών αδικιών, αν υποθέσουμε πως υπάρχει αδικία στην περίπτωση των καραβανάδων; Μάλλον όχι, αφού οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουν να υπερασπιστούν ούτε καν την τιμή τους σε περίπτωση πόλεμου...

Το "brain drain" δεν πρόκειται να σταματήσει όσο οι ταλαντούχοι νέοι μας λαμβάνουν το μήνυμα πως η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένουν κούφια λόγια σε αυτόν τον τόπο, πως σε θέσεις ευθύνης προσλαμβάνονται μόνο τα κομματόσκυλα ή πως τα αναδρομικά δίνονται κατά βάση σε αργόσχολους. "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή", αλλά κι αλλαγή τής νοοτροπίας που μας οδήγησε στα μνημόνια. Μόνο αυτό, ωστόσο, δεν συμβαίνει σήμερα, αφού η δημοκρατία τής συναλλαγής ζει και βασιλεύει και την Ελλάδα δυναστεύει...

 

Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας; Μια άλλη φορά...

Μπορεί στη συνέχεια να προκύψει νέα συμφωνία πολιτείας- εκκλησίας, η οποία να ξεδιαλύνει τι θα γίνει, για παράδειγμα, με τον θρησκευτικό όρκο, το μάθημα των θρησκευτικών ή τις εικόνες στα σχολεία και στα δικαστήρια. Αυτά, ωστόσο, που ανακοινώθηκαν από Τσίπρα- Ιερώνυμο δεν συνιστούν διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, αλλά μια μεσοβέζικη λύση για να αφηγείται ο πρωθυπουργός στο ακροατήριό του πως παραμένει Αριστερός και για να καμαρώνει ο αρχιεπίσκοπος στο δικό του πως θα συνεχίσει να συντηρείται με κρατικό χρήμα, απλώς με διαφορετικό τρόπο από πριν. Δεν περίμενα, ωστόσο, τίποτα καλύτερο εν μέσω προεκλογικής περιόδου κι από μια κυβέρνηση η οποία ταυτίζει τις μεταρρυθμίσεις με μπαλώματα...

Γιατί θα πρέπει στο προοίμιο του Συντάγματος να αναφέρεται "εις το όνομα της αγίας κι ομοουσίου κι αδιαιρέτου τριάδος"; Πρόκειται για τον καταστατικό χάρτη τής χώρας ή, μήπως, για το ευαγγέλιο ή το κοράνι;...

Γιατί θα πρέπει, επίσης, να αναφέρεται πως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία τού Χριστού; Το Σύνταγμα δεν είναι δημοσκοπικό ή εθνογραφικό βαρόμετρο, αλλιώς να αναφέρεται επίσης ότι πιο δημοφιλής ομάδα είναι ο Ολυμπιακός κι αγαπημένο φαγητό των Ελλήνων το σουβλάκι.

Κι από πού κι ως πού πρέπει να συνεχίσουμε να πληρώνουμε οι φορολογούμενοι τους πιο αργόσχολους από τους δημόσιους υπάλληλους, τους τραγοπαπάδες; Ας αποφασίσουν τα δικαστήρια τι ακριβώς συμβαίνει με την εκκλησιαστική περιουσία για να μάθουμε ποιος έχει αδικηθεί διαχρονικά και ποιος όχι...

Κατανοώ ότι ο Αλ. Τσίπρας σκέφτεται την υστεροφημία του και θέλει να προωθήσει έστω και την τελευταία στιγμή μεταρρυθμίσεις οι οποίες να του την εξασφαλίσουν. Η συγκεκριμένη, ωστόσο, είναι του ποδαριού κι ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε είναι μεν καλύτερος από το τίποτα, αλλά θα ήταν πολύ πιο επωφελής για την εκκοσμίκευση της ελληνικής πολιτείας αν είχε προωθηθεί πολύ νωρίτερα, όταν ο πρωθυπουργός βρισκόταν καβάλα στο άλογο. Αντιδράσεις, βεβαίως, υπάρχουν κι από τους εκκλησιαστικούς κύκλους, ιδίως εκείνους που πολύ θα ήθελαν ο αρχιεπίσκοπος να εδρεύει στο Μαξίμου, αυτές όμως δεν δικαιώνουν την επιλογή Τσίπρα. Αν δεν σπάσεις αβγά δεν φτιάχνεις ομελέτα κι ο Αλέξης προτίμησε απλώς να τα βράσει λίγο...

Θα γιορταστούν και φέτος τα Χριστούγεννα στο Ιράν της Ευρώπης...

Το Λονδίνο είναι η πολυπολιτισμική πρωτεύουσα μιας χώρας στην οποία η θρησκευτική ουδετερότητα θεωρείται δεδομένη. Κι όμως, σε αντίθεση με το αφήγημα Βορίδη, όχι μόνο δεν έχουν απαγορευτεί τα Χριστούγεννα, αλλά γιορτάζονται με πολύ μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια από ό,τι στην Αθήνα, χάρη βεβαίως και στον καιρό που το επιτρέπει και στα περισσότερα φράγκα. Ο ακροδεξιός βουλευτής, ωστόσο, της ΝΔ κι όσοι ασπάζονται τις ίδιες ιδεοληψίες χρησιμοποιούν για μια ακόμα φορά το λαϊκισμό προκειμένου να μην επιτρέψουν στην Ελλάδα να ασπαστεί τον 21ο αιώνα ώστε να μείνει καθηλωμένη σε αντιλήψεις που μας εξομοιώνουν με το χαρακτηρισμό "Ιράν της Ευρώπης"...

Και σε ένα θρησκευτικά ουδέτερο κράτος οι χριστιανοί μπορούν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα δίχως κανείς να είναι σε θέση να τους το απαγορεύει. Οι εκκλησίες δεν θα κηρυχθούν παράνομες- αν αυτός είναι ο λόγος που πολλοί σήμερα τις αποφεύγουν-, ο θρησκευτικός στολισμός και δημόσιων χώρων θα παραμείνει νόμιμος και ούτε θα γίνει politically incorrect να εύχεσαι στις γιορτές τής χριστιανοσύνης...

Το ότι θα βγουν οι εικόνες τής Παναγίας και του Ιησού από τις σχολικές και δικαστικές αίθουσες- όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης γιατί άνθρωποι διδάσκουν και μαθαίνουν, δικάζουν και καταδικάζονται, με βάση ανθρώπινα βιβλία και νομοθεσίες- είναι αστείο να το υπολογίζουμε ως δίωξη του θρησκευτικού φρονήματος. Λίγη λιγότερη συμπλεγματική ανασφάλεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

Σε αυτήν τη χώρα, όμως, δεν έχουμε επιλύσει ακόμα τα στοιχειώδη- όπως το να γίνονται μαθήματα στα δημόσια σχολεία ακόμα και την ημέρα που οι καθηγητές ψηφίζουν τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους-, οπότε ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας, εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου, μοιάζει λογικό να συγκρίνεται με το δύσκολο θεώρημα του Φερμά. Αλίμονο, πάντως, αν ληφθεί ξανά σοβαρώς υπόψη το διαχρονικό επιχείρημα όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και ποτέ πως δεν είναι ο κατάλληλος καιρός γιατί οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Είναι η πολιτική βούληση που ωριμάζει τις συνθήκες κι αυτή καλείται να επιδείξει η κυβέρνηση μέχρι τέλους, κι ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει. Θα έχει τουλάχιστον διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τις κραυγαλέες αποτυχίες της...


 

Καλά τα φαρδομάνικα μα τα φορούν Παππάδες...

Πολύ θα ήθελαν τον Γκέμπελς στην κυβέρνηση για να τους οργανώνει την προπαγάνδα αντί να την αφήνουν στα ανίκανα χέρια τού Ν. Παππά, ο οποίος με την ηγεμονική συμπεριφορά του έχει καταφέρει να εκνευρίσει ακόμα και τον Αλ. Τσίπρα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στην όχι και τόσο απίθανη περίπτωση εκλογικής συντριβής τού ΣΥΡΙΖΑ ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής θα είναι από τους πρώτους που θα θελήσουν να επωφεληθούν ώστε να γίνουν βεζίρηδες στην θέση τού βεζίρη. Όπως κι αν έχει, όμως, ο τρόπος που έχει μεταχειριστεί από το 2015 το "παιχνιδάκι" του την ΕΡΤ είναι τόσο αδέξιος ώστε ακόμα και το αλήστου μνήμης MEGA, το οποίο "κατάφερε" να εξοργίσει και τους δεξιούς με το πώς σχολίαζε την επικαιρότητα, να μοιάζει με πρότυπο δημοσιογραφικής δεοντολογίας...

Αν κάποιος από το στενό κύκλο που εξουσιάζει τη χώρα από τον Ιανουάριο του 2015 έχει χτυπηθεί περισσότερο από τον ιό τής έπαρσης αυτός είναι ο Ν. Παππάς. Πέρα από την ΕΡΤ και την επιδίωξη να οικοδομήσει ένα μιντιακό σύστημα το οποίο θα έπινε νερό στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να χτίσει κι ένα ολόδικό του σύστημα στα ΜΜΕ το οποίο θα του εξασφάλιζε αθρόα προβολή και υπό τους καλύτερους όρους.

Τοποθέτησε ακόμα και δημοσιογράφους και "δημοσιογράφους" σε καίρια πόστα με μοναδικό τους προσόν ότι δεν θα τον δάγκωναν παρά μόνο θα τον έγλειφαν. Θα του πρόσφεραν, δηλαδή, το θνησιγενές είδος τής αφοσίωσης που γεννά η υπέρμετρη φιλοδοξία...

Η ΕΡΤ είναι το πιο καθαρό παράδειγμα της αποτυχίας μιας μετριότητας να ζυγίσει καλά το μπόι της, με συνέπεια να το μπερδεύει με τη σκιά της. Ο Ν. Παππάς, όμως, δεν είναι ο μοναδικός στο ΣΥΡΙΖΑ που καβάλησε το καλάμι κι ας βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο περισσότερο από άλλους είτε για να πληγεί ο Αλ. Τσίπρας είτε για να μην λάβει ο ίδιος την "pole position" όταν προκύψει ζήτημα διαδοχής τού πρωθυπουργού στο κόμμα. Στο Μαξίμου, στην Κουμουνδούρου κι όπου αλλού έχουν λάβει οφίτσια αρκετοί "σύντροφοι" με την παπική νοοτροπία τής υπόγειας συναλλαγής έχουν αφήσει το αρνητικό στίγμα τους, το οποίο η Αριστερά θα χρειαστεί δεκαετίες για να αποβάλει από πάνω της ως μια ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής ρετσινιάς...





  

Τι δουλειά είχε εξαρχής ο Χριστός στο Σύνταγμα;

"Βγάζουν το Χριστό από το Σύνταγμα", τιτλοφορείτο το Σάββατο εφημερίδα- προστάτιδα των απανταχού νεοορθόδοξων. Ακόμα κι αν συμβαίνει αυτό, μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι δουλειά είχε ο Χριστός στο Σύνταγμα εξαρχής;...

Το συνταγματικό κείμενο κάθε χώρας ορίζει το πολίτευμά της και τον τρόπο λειτουργίας του, ενώ τσιμεντώνει το σεβασμό θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως είναι αυτά της ανεξιθρησκείας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Κι επίσης είναι έργο ανθρώπινο, ούτε του Θεού ούτε του Χριστού ούτε του αγίου πνεύματος ώστε οι τελευταίοι- μέσω των αυτόκλητων εκπροσώπων τους στη Γη- να έχουν λόγο στη συγκρότηση του Συντάγματος μεγαλύτερο από εκείνον του οποιουδήποτε άλλου πολίτη...

Βρίσκω συμπλεγματική την αντίληψη που έχουν πολλοί να θέλουν να δηλώνουν με κάθε ευκαιρία την θρησκευτική, πατριωτική, ιδεολογική ή φίλαθλη συνείδησή τους. Γι' αυτό και θεωρούσα πάντοτε κιτς, για παράδειγμα, το σημαιοστολισμό των μπαλκονιών με αφορμή κάποια εθνική γιορτή.

Τις άλλες ημέρες, δηλαδή, δεν είναι πατριώτες; Και γιατί πρέπει να συνδέεται η αγάπη για την πατρίδα με το πόσο μεγάλη έχει τη σημαία κάποιος στο μπαλκόνι του; Ομοίως, θα ήταν χαριτωμένο αν το μόνο επίδικο όταν δίνεις θρησκευτικό όρκο ή θες να αναφέρεται το θρήσκευμά σου στην ταυτότητα ήταν η διάθεσή σου να το διατυμπανίζεις. Μόνο που ιδίως στην Ελλάδα, όπου η διαφορετική πίστη από τη χριστιάνικη ορθόδοξη ή η αθεΐα αντιμετωπίζονται ως κοινωνικό στίγμα, είναι ευθύνη και του συνταγματικού νομοθέτη να προστατεύει με κάθε τρόπο από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά...

Η προηγούμενη εμπειρία με κάνει πολύ επιφυλακτικό ως προς τη βούληση αυτής της κυβέρνησης να συγκρουστεί μέχρι τέλους για τις ιδέες της. Ιδίως από τη στιγμή που βρισκόμαστε ντε φάκτο σε προεκλογική περίοδο αμφιβάλλω για το κατά πόσο είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στον πόλεμο που θα ξεκινήσει αργά ή γρήγορα από τους τραγοπαπάδες. Αυτήν τη μάχη, ωστόσο, οφείλει να τη δώσει αν θέλει να πείσει ότι τα αριστερά της διαπιστευτήρια δεν τελειώνουν στα λόγια, αλλά τα εννοεί κι όταν η "μπάλα" ζεματάει...

Πώς θα εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ρωτούν στα καφενεία και στις λαϊκές...

Αν υπάρχουν- που για ορισμένους τουλάχιστον ισχύει- βάσιμες ενδείξεις ενοχής πολιτικών προσώπων σε υποθέσεις διαφθοράς (και) στο χώρο τής Υγείας είναι εκ των ων ουκ άνευ η σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής για την περαιτέρω διερεύνησή τους, όπως άλλωστε απαιτεί η νομοθεσία. Αν, δηλαδή, κάποιοι- ιδίως εκμεταλλευόμενοι την πολιτική εξουσία που τους παραχωρήθηκε από το λαό- έχουν βάλει το χέρι στο μέλι δεν είναι δυνατό να γλιτώσουν με το επιχείρημα πως βρισκόμαστε λίγο πριν από εκλογές κι άρα υπάρχουν και κομματικές σκοπιμότητες πίσω από το κυνήγι τους. Μόνο οι ένοχοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο...

Όποιος, όμως, πιστεύει ότι είναι τυχαίο ότι η Συνταγματική Αναθεώρηση έρχεται στη Βουλή αυτήν τη χρονική περίοδο, μαζί με την ταυτόχρονη κορύφωση της κυβερνητικής διάθεσης για πάταξη της διαφθοράς και για διαφάνεια παντού, μάλλον χαρακτηρίζεται από αφέλεια. Από τη στιγμή που η οικονομία δεν πηγαίνει τόσο καλά όσο το θέλει η προπαγάνδα τού Μαξίμου και η έξοδος από την επιτροπεία είναι τόσο ουσιαστική ώστε ακόμα συζητάμε με τους Θεσμούς για το αν θα περικοπούν ή όχι οι συντάξεις είναι λογικό η σκανδαλολογία να μετατραπεί σε σημαία ευκαιρίας από τον Αλ. Τσίπρα στην απόπειρα πολιτικής του διάσωσης. Και είναι κρίμα γιατί η ουσιαστική διερεύνηση πολλών σκοτεινών υποθέσεων θυσιάζεται στις μυλόπετρες του μικροκομματικού παιγνίου...

Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα κατά την οποία πουθενά στον ορίζοντα δεν είναι ευδιάκριτη η συζήτηση για το αναπτυξιακό μοντέλο τής μεταμνημονιακής εποχής, που θα έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή τής ατζέντας όλων των κομμάτων, πολλώ δε μάλλον όταν βρισκόμαστε στην αρχή μιας μακρόσυρτης προεκλογικής περιόδου στην οποία θα κυριαρχήσει η πόλωση. Τους ψηφοφόρους ενδιαφέρει περισσότερο πώς θα διασφαλιστεί η βιώσιμη ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης από το πώς θα εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή αν ο Αδ. Γεωργιάδης εκτός από ένας ακροδεξιός φωνακλάς είναι και διεφθαρμένος. Μόνο που για μια ακόμα φορά οι προτεραιότητες της πολιτικής μας ηγεσίας είναι αναντίστοιχες με αυτές του λαού, με την πραγματική δημοκρατία να απειλείται κι από εκείνους που βαυκαλίζονται πως συναπαρτίζουν το δημοκρατικό τόξο...