Γιατροί υπηρέτες του Μητσοτάκη αντί του Ιπποκράτη...

Η απόφαση για δεύτερο λόκνταουν δεν είναι μία εύκολη πολιτική απόφαση. Προφανώς και μία νέα απομόνωσή μας στα σπίτια μας- για όσους έχουν και για όσους δεν πρόκειται να τα χάσουν με το νέο πτωχευτικό νόμο- θα μας προστάτευε από τον κοροναΐό, ιδίως τις ευπαθείς ομάδες, πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέτρο. Από την άλλη, όμως, γίνεται αντιληπτό ότι η ήδη δοκιμαζόμενη οικονομία θα υπόφερε ακόμα πιο πολύ, που κι αυτό, πιο μακροπρόθεσμα, σχετίζεται με την επιβίωση των πολιτών. Το ότι, όμως, ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε δυσχερή θέση, εν μέρει και γιατί ο ίδιος δεν πήρε τα απαραίτητα μέτρα με τον τουρισμό, για παράδειγμα, τα μέσα μεταφοράς ή με τα διαγνωστικά τεστ στο σύνολο του πληθυσμού και την ενίσχυση του ΕΣΥ, δεν δικαιολογεί τη σπουδή τής επιστημονικής επιτροπής να γνωμοδοτεί με βάση τις πρωθυπουργικές πολιτικές επιδιώξεις...

Προφανώς και οι επιστήμονες, όπως και οι δικαστές, δεν εισηγούνται σε ιστορικό κενό. Οφείλουν, δηλαδή, να συνεκτιμούν την κοινωνική πραγματικότητα πριν καταθέτουν την οποιαδήποτε πρότασή τους στην πολιτική ηγεσία. Αλίμονο, όμως, αν προτεραιότητά τους δεν είναι να προτείνουν με βάση την επιστημονική τους γνώση και πρόβλεψη, αλλά με το τι είναι αρεστό στο Μαξίμου. Πολύ φοβάμαι εν προκειμένω πως αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τής υπό τον Σ. Τσιόδρα επιτροπής, κάτι που αν ισχύει φέρνει στο νου τον ιερέα στο "Γράμμα σε ένα φίλο Γερμανό" του Αλμπέρ Καμί, ο οποίος επέλεξε να υπηρετήσει την πατρίδα του από τον θεό του...

Δεν χρειάζεται να έχει τελειώσει κανείς τις καλύτερες ιατρικές σχολές τού κόσμου για να αντιληφθεί ότι δεν είναι δυνατό να στέκουν επιστημονικώς αντιφατικές ενέργειες, όπως η λειτουργία σχολικών τμημάτων με 27 μαθητές, τα υπερφορτωμένα ΜΜΜ κι ο συνωστισμός άνευ μάσκας στα εκκλησιαστικά προσκυνήματα κι από την άλλη ο στιγματισμός τής νεολαίας για τα μπαρ και τις πλατείες. Η καλύτερη διδασκαλία έρχεται με το παράδειγμα κι όσο οι πολίτες βλέπουν το κράτος, την κυβέρνηση και τους επιστήμονες να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα με τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά τους είναι φυσιολογικό να αναρωτιούνται όλο και δυνατότερα αν η πανδημία είναι πραγματική ή fake news. Ο Σ. Τσιόδρας που ψέλνει στην εκκλησία, ο Ν. Χαρδαλιάς που φιλά χέρι παπά, ο Κ. Μητσοτάκης που γυρίζει την Ελλάδα άνευ μάσκας δεν μπορούν να κουνάνε το δάχτυλο στο πόπολο, είναι μολυσμένο από την υποκρισία τους... 

  

Για να είσαι υπερήφανος για την Ιστορία σου πρέπει πρώτα να είναι δική σου...

Η πατρίδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι Έλληνες αγωνίζονται για την πατρίδα. Όπως μας υπενθυμίζουν, άλλωστε, η 80ή επέτειος από το "ΟΧΙ" του '40 και η ιστορική παραχάραξη Μητσοτάκη για την Εθνική Αντίσταση συνήθως είναι εκείνοι που καπηλεύονται την πατρίδα που αγωνίζονται λιγότερο για την ανεξαρτησία της. Κι αυτό δεν συνιστά εθνικό διχασμό, αλλά επίκριση ενός ιστορικού αναθεωρητισμού που δεν βασίζεται στην ιστορική αλήθεια...

Η Αριστερά έχει αποδείξει διαχρονικά ότι ο πατριωτισμός μπορεί να συμβαδίζει με το διεθνισμό δίχως να αναιρεί ο ένας τον άλλο. Είναι δυνατό κάποιος να αγαπά την πατρίδα του και ταυτοχρόνως όχι μόνο να μην μισεί τις πατρίδες των άλλων, αλλά και να τις αγαπά, έστω και λιγότερο. Μόνο το όψιμο ΚΚΕ κρατά μια ενοχική χωρίς λόγο στάση- όπως φανερώθηκε άλλωστε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών- η οποία μπερδεύει το διεθνισμό με τον ιμπεριαλισμό και στο τέλος ναρκοθετεί τον υγιή πατριωτισμό...

Ο οποιοσδήποτε δικαιούται να είναι υπερήφανος για την Ιστορία του, εφόσον συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: η Ιστορία του να είναι αξιόλογη κι ακέραιη και, το βασικότερο, να είναι δική του και να μην οικειοποιείται την Ιστορία άλλων. 

Η παράταξη, επομένως, που συμμετείχε ελάχιστα, αν συμμετείχε καθόλου, στην Εθνική Αντίσταση, η οποία καταψήφισε την αναγνώρισή της πριν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και η οποία φλέρταρε για κυβερνητική συνεργασία με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα είναι προτιμότερο να ασκήσει πρώτα δημοσίως την αυτοκριτική της και, φυσικά, να σταματήσει τη διακίνηση της ιδεοληψίας περί δύο άκρων. Το ένα "άκρο", εξάλλου, απελευθέρωσε την Ελλάδα από το άλλο άκρο που την υποδούλωσε, συνεργάστηκε με τον κατακτητή κι αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα την εθελοδουλία ως τη φυσιολογική ακολουθία των πραγμάτων...

 
 

Θα καταργήσει και τον πτωχευτικό νόμο ο Τσίπρας με ένα άρθρο και θα είναι ημέρα μεσημέρι;...

Πολύ καλά έκανε ο Αλέξης Τσίπρας κι αξιοποίησε την πρόταση μομφής σε βάρος Σταϊκούρα για να αναδείξει το κύμα νεόπτωχων που θα δημιουργηθεί με το νέο πτωχευτικό νόμο και να αναγκάσει τον Κ. Μητσοτάκη να δώσει απαντήσεις. Πολύ καλά κάνει γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ κι αξιοποιεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να ασκεί αντιπολίτευση κι ως ένα βαθμό που δεν λαϊκίζει κατά την άσκησή της. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, κι αυτό αποδείχθηκε κι από την ομιλία τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, πως το τελικό ισοζύγιο ανάμεσα στο λαϊκισμό και στην αναιμικότητα κλίνει υπέρ τής δεύτερης...

Αφήστε που όσο λυπηρό κι αν είναι για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, η πραγματική πολιτική μάχη δεν παίζεται ούτε στη Βουλή, αλλά ούτε και στα ΜΜΕ, όπως πιστεύουν πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν τη μιντιακή υπεροπλία Μητσοτάκη είναι να γίνουν το ίδιο φαύλοι με τον πρωθυπουργό. Μόνο που σε μία τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους προοδευτικούς πολίτες τής χώρας να αναζητούν πολιτική αντιπροσώπευση από την Κουμουνδούρου...

Η πραγματική μάχη διεξάγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, βεβαίως, στο ίδιο το πεδίο, στην κοινωνία που τώρα δεν βράζει αλλά μόλις αντιληφθεί τις συνέπειες των πολιτικών που ψηφίζονται σήμερα δεν μπορεί παρά να εκραγεί. Ακόμα, όμως, κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει την πολυπόθητη κοινωνική γείωση- διαδικασία που έχει αργήσει πολύ κι ακόμα κινείται με βραδείς ρυθμούς- δεν θα έχει και μεγάλη αξία αν δεν συνδυαστεί με μια ρεαλιστική πρόταση εξουσίας. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, η κατάργηση του πτωχευτικού νόμου που έφερε η κυβέρνηση. Χρειάζεται και κάτι να τον αντικαταστήσει κι αυτή η πρόταση απουσιάζει σήμερα από το ΣΥΡΙΖΑ σε πολλούς τομείς. Η λογική, εξάλλου, του ώριμου φρούτου δεν αρκεί από μόνη της, ποτέ δεν αρκούσε... 

 

Υπερήφανοι οι Έλληνες θα καμαρώνουν τα 12 ν.μ. από τα παγκάκια που θα έχουν για σπίτια...

Από τη στιγμή που το διεθνές δίκαιο δίνει τη δυνατότητα στη χώρα μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., καθώς και να οριοθετήσει κι ανακηρύξει υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ αυτά τα δικαιώματα δεν πρέπει να απεμποληθούν πριν καν τη διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Η διαπραγμάτευση, ωστόσο, με τη γείτονα είναι εκ των ων ουκ άνευ, ακόμα και για το κυριαρχικό δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων, αν δεν θέλουμε να ξεκινήσουμε πόλεμο μαζί της. Όποιος πιστεύει, και το γράφω για να το ακούσουν κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα πετύχουμε το μάξιμουμ των στόχων μας δίχως να προηγηθεί πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να θωπεύει εθνικιστικά αντανακλαστικά τα οποία, κατά τα άλλα, αποκηρύσσει...

Αλλού βαρούν τα όργανα, πάντως, κι αλλού χορεύει η νύφη. Θα γίνει, άραγε, καλύτερη η ζωή τού μέσου Έλληνα αν η χώρα μας επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο, ανακηρύξει υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ; Αν ο μέσος Έλληνας είναι ψαράς θα ωφεληθεί, αφού θα επεκταθούν τα αλιευτικά του δικαιώματα. Με δεδομένο, όμως, ότι η παγκόσμια κοινότητα απομακρύνεται από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και οι ΑΠΕ δεν συνιστούν επένδυση που φέρνουν κέρδη από τη μία στιγμή στην άλλη αμφιβάλλω αν οι κερατάδες μικρομεσαίοι, που θα κληθούν να πολεμήσουν για το μεγαλείο τής φυλής, δεν θα βγουν και γδαρμένοι από το μικρομεγαλισμό τής ελίτ τής Ψωροκώσταινας...

Ακόμα κι ο ευνοημένος ψαράς, ωστόσο, τι να τα κάνει τα μίλια αν δεν θα έχει σπίτι για να βάλει τα ψάρια του, όπως καθίσταται πολύ πιο πιθανό με τον πτωχευτικό νόμο Μητσοτάκη; Τι να τον κάνουν το μαύρο χρυσό οι στρατιές των ανέργων ή των "καλοπληρωμένων" των 200 ευρώ μηνιαίως που θα πρέπει να λένε κι ευχαριστώ στον Μωυσή γιατί δεν βρίσκονται στο ταμείο ανεργίας; 

Τι νόημα έχουν, αν θα είχαν έτσι κι αλλιώς, για τους γονείς των νεκρών λίγα θαλάσσια στρέμματα παραπάνω εθνικού εδάφους αν τα φέρετρα θα γεμίζουν τάφους ένθεν κακείθεν του Αιγαίου; Η εδαφική ακεραιότητα, άλλωστε, δεν πλήττεται από απώλεια εδάφους που μόνο δυνητικώς είχες. Η εθνική αξιοπρέπεια πληγώνεται, όμως, από τη δημιουργία νέας γενιάς νεόπτωχων που θα οδηγήσει σε νέο brain drain στο εξωτερικό για να μείνουν πίσω μόνοι τους οι "γαλάζιοι" μετακλητοί να λεηλατούν ένα Δημόσιο που κατά τα άλλα αγαπούν να μισούν...

 

Αν οι χιτλερικοί έμπαιναν στη φυλακή το '44 η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει τη Χρυσή Αυγή...

Την επομένη τής απελευθέρωσης από τους Γερμανούς οι δωσίλογοι όχι μόνο δεν πήγαν στη φυλακή, αλλά κι αξιοποιήθηκαν από τους βρετανοαμερικανούς προκειμένου να ανασχεθεί ο κομμουνιστικός "κίνδυνος". Κι έχουν το θράσος ακόμα και σήμερα οι απόγονοί τους να μιλούν για εγκλήματα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, που ήταν το μόνο που επιχείρησε να απονείμει δικαιοσύνη με τον τρόπο που απονεμόταν σε πολεμική περίοδο και που άξιζε σε εκείνους που πρόδωσαν την πατρίδα τους για να συμπορευτούν με το ναζισμό και το φασισμό. Γι' αυτό, πέρα από όλους τους άλλους λόγους, και είναι ιστορική η 22η Οκτωβρίου, αφού είναι η πρώτη φορά σε αυτήν τη χώρα που καταλήγουν στη φυλακή κι όχι στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στη Βουλή όσοι επένδυσαν στο χιτλερισμό...

Είναι δύσκολο για τους απολογητές τής μισαλλοδοξίας να εκφράσουν αντίθετη γνώμη με τη δικαστική απόφαση για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Παίζουν, όμως, κλεφτοπόλεμο με τη λογική και την ευαισθησία όταν εφευρίσκουν σοφίσματα πίσω από τα οποία κρύβουν την θλίψη τους για τη φυλάκιση ομοϊδεατών τους. 

Το πιο χαρακτηριστικό, πέρα από το ότι δεν τοποθετούνται ευθαρσώς γιατί δήθεν σέβονται τη δικαστική εξουσία αυτοί που της συμπεριφέρονται σαν να ήταν η πόρνη τους, είναι πως συνδέουν την αύξηση των φορέων τού κοροναΐού με τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις. Καμία σημασία δεν έχει γι' αυτούς πως οι περισσότεροι συμμετέχοντες φορούσαν μάσκα, το ζητούμενο είναι ο με κάθε αφορμή στιγματισμός κοινωνικών αγώνων για περισσότερη δημοκρατία και λιγότερο ρατσισμό...

Το σύστημα Μητσοτάκη με τους χορηγούς του ελέγχουν, λιγότερο ή περισσότερο, την εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική και τη μιντιακή εξουσία. Είναι λογικό, επομένως, να επιθυμούν να περιθωριοποιήσουν την κοινωνία των πολιτών, το μόνο κοινωνικό σώμα που δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους, με δεδομένο, άλλωστε, ότι ακόμα και η κομματική αντιπολίτευση που τους ασκείται είναι αναιμική... 

Έχουμε μπροστά μας, εξάλλου, ένα δύσκολο χειμώνα κατά τον οποίο η επικοινωνία δεν θα είναι ικανή να αποκρύβει μια πραγματικότητα που θα επιστρέφει με γοργούς ρυθμούς στις μνημονιακές εποχές, όχι λόγω πανδημίας αλλά εξαιτίας των κυβερνητικών νεοφιλελεύθερων επιλογών. Αν ξεφύγαμε ποτέ από αυτές τις εποχές, πέρα από ένα σύντομο διάλειμμα...

   

  

Πτωχοί κι άτιμοι...

Το ότι το νέο πτωχευτικό δίκαιο γίνεται ασμένως δεκτό μόνο από τις τράπεζες λέει πολλά για το κατά πόσο ωφελεί τον μέσο Έλληνα πολίτη. Επίσης, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια με σημαντικώς μειωμένα εισοδήματα εξαιτίας τής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας... 

Υπάρχουν, όμως, κι αρκετοί μπαταχτσήδες που έχουν κρυφτεί πίσω από τις χαριστικές διατάξεις τού νόμου Κατσέλη και των ουρών του προκειμένου να φανούν ασυνεπείς στις υποχρεώσεις που ανάλαβαν μολονότι έχουν τη δυνατότητα να τις εκπληρώνουν. Γι' αυτό δεν ελλείπει και σε αυτή τη δημόσια συζήτηση ο λαϊκισμός γύρω από τους κατ' επάγγελμα στρατηγικούς κακοπληρωτές, που δεν είναι μόνο κάποιοι μεγάλοι και τρανοί αλλά κι αρκετοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Η αντιπολίτευση έχει κάνει, για παράδειγμα, σημαία της το ότι θα πτωχεύουν και τα φυσικά πρόσωπα κι όχι μόνο οι επιχειρήσεις. Από την άλλη, όμως, έχουμε σήμερα το συχνό φαινόμενο να χρεοκοπούν επιχειρήσεις και οι ιδιοκτήτες τους να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ωραίοι και πάμπλουτοι αφού έχουν φροντίσει να κρύψουν την περιουσία τους με δόλια μέσα. Δεν ισχυρίζομαι πως αυτό το νομοσχέδιο δίνει λύση σε αυτό το πρόβλημα- ιδίως όταν οι εργαζόμενοι πτωχευμένων επιχειρήσεων στην ουσία δεν θα λαμβάνουν αποζημίωση-, ωστόσο ούτε η σημερινή παθογένεια είναι δυνατό να συνεχιστεί...

Μπορεί να έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια από την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με δανεικά λουκάνικα, να έχουν μεσολαβήσει μια εθνική χρεοκοπία και μια βίαιη φτωχοποίηση ωστόσο η κουλτούρα των δανεικών κι αγύριστων δεν έχει φύγει από τον νεοέλληνα. Συντηρείται, άλλωστε, κι από ένα κομματικό σύστημα που έχει επενδύσει στο φορολογικό λαϊκισμό των κάθε είδους δόσεων προκειμένου να διαιωνίζει την εξουσία του... 

Το να ζητάς καλύτερους μισθούς και συντάξεις, δηλαδή κοινωνική δικαιοσύνη, είναι όχι μόνο θεμιτό, είναι κι απαραίτητο. Το να αποδέχεσαι, όμως, για τον εαυτό σου το ρόλο τού λούμπεν κουτοπόνηρου φτωχοδιάβολου που κλέβει γιατί και οι άλλοι κλέβουν δεν θα σε μετατρέψει ποτέ σε πολίτη που γνωρίζει και διεκδικεί τα δικαιώματά του, αλλά κι αναλαμβάνει την ατομική κι εν τέλει κοινωνική ευθύνη και των οικονομικών του υποχρεώσεων αντί να τις μεταθέτει στα "κορόιδα"... 

 

    

Ο κυρ Παντελής κρατούσε τσίλιες όταν σκότωναν τον Παύλο και τον Ζακ...

Το ότι οι δολοφονίες τού Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου προκάλεσαν τη λαϊκή αγανάκτηση και κινητοποίηση δεν είναι του πεταματού. Αν μη τι άλλο, σημαίνει πως εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν σκέφτονται μόνο την πάρτη τους ή της οικογένειάς τους και μερικών φίλων, αλλά βλέπουν και πιο μακριά. Αντιλαμβάνονται, δηλαδή, ότι αποτελούν μέλη μιας κοινωνίας κι ως τέτοια προσβάλλονται όταν θανατώνονται συνάνθρωποί τους, ιδίως για πολιτικούς λόγους ή γιατί ανήκουν σε μία μειονότητα...

Από την άλλη, ωστόσο, το ότι δολοφονούνται ακόμα άνθρωποι στη χώρα μας εξαιτίας των πολιτικών τους πιστεύω ή επειδή διαφέρει ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή η εθνικότητά τους από αυτή της πλειονότητας δεν μπορεί να μας κάνει υπερήφανους. Ιδίως όταν ένα σημαντικό κομμάτι τής κοινωνίας- μου είναι αδιάφορο αν είναι πλειοψηφικό ή όχι, κι ένας να είναι, είναι πολλοί- είτε δεν στενοχωριέται από τέτοιου είδους δολοφονίες είτε θεωρεί πως ο "άλλος", ο όποιος "άλλος", θα πρέπει ή να αποδέχεται λιγότερα δικαιώματα ή να κρύβεται για να μην προκαλεί. Μπορεί οι αποκαλούμενοι νοικοκυραίοι να μην είναι στην πλειονότητά τους δολοφόνοι, ακόμα και η σιωπή τους ωστόσο μπροστά σε πολιτικά ή ρατσιστικά εγκλήματα δεν τους καθιστά φιλήσυχους, αλλά συνένοχους...

Η αντίληψη των μικροαστών ότι όλα συμφωνούνται πίσω από κλειστές πόρτες μεταξύ των ισχυρών και οι λαοί δεν έχουν τη δυνατότητα να επεμβαίνουν στην Ιστορία δέχθηκε ένα ακόμα ισχυρό πλήγμα με το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Βολιβία. Οι Αμερικανοί και η εκεί πέμπτη τους φάλαγγα πίστεψαν ότι είχαν ξεμπερδέψει με τον Έβο Μοράλες, αλλά ο βολιβιανός λαός είχε άλλη γνώμη κι έφερε στην εξουσία τον εκλεκτό τού δολίως ανατραπέντα προέδρου τους κόντρα σε θεούς και, κυρίως, δαίμονες... 

Όποιος, επομένως, θέλει να αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο δεν χρειάζεται να βασίζεται απλώς στη δύναμη της θέλησης, αλλά και του παραδείγματος. Όποιος, πάλι, επιλέγει τη φυγομαχία και, έτι δυστυχέστερο, τον κοινωνικό αυτοματισμό είναι άξιος της υποτελούς μοίρας του, την οποία ο ίδιος έχει χτίσει συμβιβασμό το συμβιβασμό...

 

Τίγρης με τους μαθητές, γατάκι με τον Ερντογάν ο πρωθυπουργός της βερμούδας...

Η αυστηρή, τυπολατρική εφαρμογή τής νομοθεσίας θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή ως σκέψη, αν και δεν με βρίσκει σύμφωνο, μόνο αν αφορούσε τους πάντες. Αν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση εφάρμοζε δρακόντεια νομοθεσία και για τους τραπεζίτες παραβάτες και για τους ανήλικους και πάλι δεν θα τη χειροκροτούσα γιατί θα εξομοίωνε διαφορετικές συνθήκες, αλλά τουλάχιστον θα παραδεχόμουν μια συνέπεια λόγων κι έργων. Όταν, όμως, χαϊδεύεις τους ισχυρούς κι εξαντλείς την αυστηρότητά σου στους αδύναμους τότε στην καλύτερη περίπτωση είσαι θρασύδειλος και στη χειρότερη δολερός...

Εν προκειμένω, η κυβέρνηση ξεπλένει τραπεζίτες για θαλασσοδάνεια κι επιχειρηματίες για αδήλωτα εισοδήματα ή για ξέπλυμα χρήματος και την ίδια ώρα αίρει την προστασία τής πρώτης κατοικίας ακόμα και για τους μη στρατηγικούς κακοπληρωτές, νομοθετώντας ωσάν στο υπουργείο Οικονομικών να είχε εγκατασταθεί η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, και διώκει μαθητές τού γυμνασίου για κακουργηματικές πράξεις. Παρομοίως, ανέχεται έρευνες του "Oruc Reis" ακόμα κι ανάμεσα στα έξι και στα 12 ναυτικά μίλια, με τον Κ. Μητσοτάκη πριν κάνει τα (πολλοστά) μπάνια του στη Σαμοθράκη να επιθεωρεί το τείχος τού Έβρου απέναντι στη "μεγάλη απειλή" που αποτελούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Με λίγα λόγια, όπου τον παίρνει ο πρωθυπουργός εμφανίζεται τίγρης κι όπου δεν τον παίρνει γατάκι...

Μια κυβέρνηση των δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι σαφές ότι κινείται μεροληπτικώς υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, ενώ ταυτοχρόνως αδυνατεί να σπάει αβγά εκεί όπου αυτό είναι απαραίτητο. Δεν είναι όλοι οι υπερήμεροι δανειολήπτες θύματα της κρίσης ούτε είναι ο πόλεμος με την Τουρκία η λύση στα προβλήματά μας. 

Αρκετοί εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις για να μην ξεχρεώσουν υποχρεώσεις που μπορούν να ξεχρεώσουν, παρασιτώντας σε βάρος των κορόιδων που πλατσουρίζουν έως εκεί που πατώνουν. Ομοίως, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι προς το συμφέρον τής χώρας ένα πολεμικό επεισόδιο για θαλάσσιες ζώνες τα ορυκτά καύσιμα των οποίων όσο στρεφόμαστε στις ΑΠΕ δεν θα έχουν καμία αξία. 

Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν σκέφτεται τόσο μακροπρόθεσμα. Δεν λογοδοτεί, άλλωστε, στην Ιστορία, αλλά στους ουκ ολίγους χορηγούς του, γι' αυτό και είναι όμηρος στρατηγικών που τον αφορούν μόνο όσο εκείνος είναι πρόθυμος να εκτελεί εντολές. Βαθιά μέσα του ενδεχομένως να κατανοεί κι ο ίδιος πόσο αναλώσιμος είναι για τους νταβατζήδες του, γι' αυτό και ποστάρει φωτογραφίες του με βερμούδα στις Βάθρες όταν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος πλησιάζει το Καστελόριζο. Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε τώρα που μπορούμε...

"Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια"...

Δεν είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι, ιδίως αυτοί που γίνονται από επαναστάτες χωρίς αιτία. Κι από τέτοιους αγώνες έχουμε δει αρκετούς τα τελευταία χρόνια και στα σχολεία, όπως για παράδειγμα πριν δύο χρόνια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι φετινές καταλήψεις, ωστόσο, εν μέσω πανδημίας και με το υπουργείο Παιδείας να κωφεύει εσκεμμένως δεν είναι ούτε χωρίς αιτία ούτε άδικες, είναι κι αναγκαίες εφόσον διακυβεύεται και η δημόσια υγεία. Πολλώ δε μάλλον όταν η κυβερνητική απάντηση δεν είναι ο διάλογος, αλλά η λήψη μέτρων, όπως υπεύθυνες δηλώσεις ακόμα και των γονέων των καταληψιών ή τα χημικά σε νεαρούς διαδηλωτές, που παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές, σε πολύ σκοτεινές εποχές... 

Δεν είναι η πρώτη φορά, βεβαίως, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό που η οργανωμένη πολιτεία διοχετεύει όλο το θεσμικό της μίσος στη νέα γενιά, την οποία στιγματίζει για την ορισμένες φορές ακραία συμπεριφορά της, η οποία όμως εδράζεται συχνά σε βάσιμες αγωνίες. Εν προκειμένω, αντί όλοι οι ανευθυνοϋπεύθυνοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αναζητήσουν λύσεις ώστε, για παράδειγμα, να μην στοιβάζονται 27 παιδιά σε μια μικρή αίθουσα ή να μην κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς προστατευτικά διαχωρίσματα η απάντηση της ανεκδιήγητης Ν. Κεραμέως και του ακόμα πιο ανεκδιήγητου Μ. Χρυσοχοΐδη είναι να πουλήσουν ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου νόμου, τάξης κι ασφάλειας για το χατίρι των μικροαστών. Λες και τα σχολεία μας θα γίνουν καλύτερα και πιο ασφαλή την επόμενη ημέρα αν συλληφθούν μερικοί απείθαρχοι μαθητές και οι γονείς τους...

Δεν είναι, επίσης, αδικαιολόγητο μια νεοφιλελεύθερη- νεοσυντηρητική κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να βλέπει ως αντίπαλό της τη νεολαία. Άλλωστε ακόμα και στις εκλογές που κέρδισε το καλοκαίρι τού 2019 η νέα γενιά τής γύρισε την πλάτη και ψήφισε μαζικώς ΣΥΡΙΖΑ... 

Ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει πως χρωστά σε κανέναν χάρη στην κληρονομημένη βασιλεία του, δεν συγχωρεί αυτούς που αμφισβητούν το αλάθητό του, ιδίως αν ανάμεσά τους βρίσκεται και το πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας. Εκτιμά, εξάλλου, πως δείχνοντας πυγμή μπορεί να καρπωθεί πολιτικά οφέλη από τους νοικοκυραίους που, κατά τα άλλα, πλήττει με τις πολιτικές του. Αφού τον άρτο τον κρατά για τον ίδιο και τους δικούς προσφέρει θεάματα σε ένα κοινό που είναι εξοικειωμένο με το αλληλοφάγωμα και τον κοινωνικό αυτοματισμό... 

Ο Τσίπρας φορά στο Αιγαίο την περικεφαλαία που καλώς πέταξε στις Πρέσπες...

Και τίποτα άλλο να μην επιτύγχανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ικανή από μόνη της να της χαρίσει μία θέση ανάμεσα στις καλύτερες που πέρασαν ποτέ από τον τόπο. Δεν έχουμε, άλλωστε, πολλά παραδείγματα κυβερνήσεων που να πήγαν κόντρα στον εθνικισμό και στο λαϊκισμό για να επιλύσουν ένα εθνικό θέμα που επί δεκαετίες πολλοί δεν τόλμησαν να λύσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος κι όχι από δήθεν υπέρτερη της Αριστεράς πατριωτική ευαισθησία. Το Μακεδονικό, εξάλλου, επιλύθηκε με όρους βιωσιμότητας γιατί έγιναν αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως επιβάλλεται σε συμφωνίες ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κράτη προκειμένου κανείς να μην μένει παραπονούμενος και να διασφαλίζεται, κατά το μέτρο τού δυνατού, ότι δεν πρόκειται να αναθεωρηθούν επί τα χείρω με την πρώτη ευκαιρία...

Η Συμφωνία των Σεβρών μπορεί να ήταν απείρως πλεονεκτικότερη για την Ελλάδα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά έμεινε στα χαρτιά γιατί ακριβώς ήταν ουτοπική. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα είναι κρίμα σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά με επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και η ακροδεξιά και τα οποία δεν είναι ρεαλιστικά. 

Η Τουρκία δεν πρόκειται να συνυπογράψει συνυποσχετικό για τη Χάγη μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ ούτε θα επιτρέψει, μαζί με τη Ρωσία, να γίνει το Αιγαίο κλειστή ελληνική θάλασσα μέσω της απανταχού επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Αν, επομένως, πράγματι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί "κόκκινες" γραμμές την υφαλοκρηπίδα και τα 12 ν. μ. τότε οφείλει και να πει στον ελληνικό λαό πως η ικανοποίηση αυτών των μαξιμαλιστικών στόχων είναι πολύ πιθανό να σημάνει πολεμική εμπλοκή με τη γείτονα η οποία, μάλιστα, δεν θα είναι μια στιγμή στην Ιστορία, αλλά θα παρατείνεται, έστω ως απειλή, όσο ένα από τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη αισθάνεται αδικημένο...

Πολύ φοβάμαι, για να αντιστρέψω το δικό του επιχείρημα, πως ο Αλέξης Τσίπρας φόρεσε πιτζάμες στα ρηχά νερά των Πρεσπών και περικεφαλαία στα βαθιά τού Αιγαίου προκειμένου να θωπεύσει ένα πατριωτικό- εθνικιστικό ακροατήριο που δεν θα πάψει να τον θεωρεί προδότη για το Μακεδονικό. Η διεύρυνση και μετασχηματισμός τού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο θεμιτές επιδιώξεις, είναι και ιστορικώς αναγκαίες. 

Αλίμονο, όμως, αν με αυτόν το μανδύα μετατραπεί και σε ένα κόμμα- σούπερ μάρκετ στα "ράφια" τού οποίου θα πωλούνται συγχρόνως διεθνισμός κι εθνικισμός, υπευθυνότητα και λαϊκισμός, ρεαλισμός και ουτοπία. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα μιλάμε για προσαρμογή στις ανάγκες των καιρών, αλλά για καθαρό οπορτουνισμό, με σύντομη μάλιστα ημερομηνία λήξης για ένα κόμμα εξουσίας για το οποίο το μέλλον θα είναι πάντα εχθρός όταν δεν προσέχει τι ζητά όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση...

 

  
 

Δεν χρειαζόμαστε τον Ποινικό Κώδικα για να μην ξαναμπούν οι χρυσαυγίτες στη Βουλή...

Η συζήτηση για το εκλέγειν κι εκλέγεσθαι των χιμπαντζήδων με τα μαύρα είναι και πολιτική, αλλά είναι κυρίως νομική. Το αν θα ξαναμπεί, ωστόσο, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, με τη σημερινή της ή άλλη μορφή, δεν είναι απλώς ζήτημα του κομματικού συστήματος, αλλά κυρίως της κοινωνίας των πολιτών. Για να γίνω ακόμα πιο σαφής, αν οι ψηφοφόροι δεν δώσουν σε οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση που περιφέρεται με το μανδύα τού νεοναζιστικού/ νεοφασιστικού κόμματος το 3% του συνόλου των ψήφων δεν θα έχει καμία σημασία το τι λένε ο Ποινικός Κώδικας κι ο εκλογικός νόμος για τα εκλογικά κωλύματα...

"Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία", αναφέρει ξεκάθαρα το ακροτελεύτιο εδάφιο του Καταστατικού Χάρτη της χώρας. Συνεπώς, το αν ένα δηλητηριασμένο πιάτο παραμένει στο μενού, μολονότι έχουν εντοπιστεί οι επικίνδυνες ουσίες του, σαφώς αποτελεί μεγαλύτερη ευθύνη τού εστιάτορα. Κανένας, όμως, δεν μας υποχρεώνει να το παραγγείλουμε, πολλώ δε μάλλον όταν κανένας μας πλέον δεν έχει καμία δικαιολογία για να μην γνωρίζει το δηλητήριο που αυτό το έδεσμα περιέχει...

Ο αριθμός των νεοναζιστών και νεοφασιστών στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ταυτόσημος με τον όγκο των ψηφοφόρων τής Χρυσής Αυγής σε πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Αρκετές από τις ιδεοληψίες, ωστόσο, της εγκληματικής οργάνωσης όχι μόνο δεν είναι περιθωριακές, αλλά καθορίζουν ακόμα και σήμερα την κυβερνητική ατζέντα. 

Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το προσφυγικό, στο οποίο γίνεται προσπάθεια η χώρα να μετατραπεί σε ασπίδα τής Ευρώπης, κάτι που δεν είναι απλώς ουτοπικό, είναι κυρίως απάνθρωπο. Κι όμως, η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να ταυτίζεται με τέτοιες πολιτικές σκαντζόχοιρου, που τις χειροκροτούν και οι χρυσαυγίτες πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού...

 

Κανείς, ποτέ δεν κέρδισε εκλογές για σκάνδαλα της αντιπολίτευσης...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, το 2012, η ΝΔ δίνει ένα λυσσαλέο αγώνα για να κατατροπώσει το ηθικό του πλεονέκτημα. Αυτό από μόνο του συνιστά παραδοχή τής ελληνικής δεξιάς ότι στερείται σε ηθική ακεραιότητα έναντι της ελληνικής Αριστεράς. Δεν είναι όλοι οι δεξιοί ανέντιμοι ούτε όλοι οι Αριστεροί έντιμοι- υπάρχουν ουκ ολίγες εξαιρέσεις και στα δύο στρατόπεδα-, ωστόσο η συνεχιζόμενη προσπάθεια από την κυβέρνηση, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά σήμερα ούτε έχει κυβερνήσει σε ποσότητα τα ίδια χρόνια με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να αντιπολιτεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση αντί να προωθεί το έργο της θα έπρεπε να μας λέει πολλά, ακόμα και για τα ψυχολογικά σύνδρομα- κόμπλεξ τής δεξιάς παράταξης...

Το νεοδημοκρατικό αφήγημα της δήθεν συμπόρευσης ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή και ξεπλύματός της από την κυβερνώσα Αριστερά αποτελεί την κορωνίδα προπαγανδιστικών ενεργειών που δεν θα είχαν καμία τύχη όχι μόνο αν το σύστημα Μητσοτάκη δεν έλεγχε την πλειονότητα των ΜΜΕ, αλλά κι αν δεν υπήρχε εκεί έξω πολύς κόσμος που είναι πρόθυμος να αποδεχθεί το τερατώδες για τον άλλο προκειμένου να αισθανθεί καλύτερα για τον εαυτό του. Αν, για παράδειγμα, υπερασπιζόταν στο δικαστήριο τον χρυσαυγίτη Λαγό ο πατέρας ενός βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ κι όχι, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα, ενός βουλευτή τής ΝΔ θα είχαν ανοίξει πολύ περισσότερες μύτες, παρότι οικογενειακή ευθύνη δεν υφίσταται, έστω κι αν μπαμπάς και γιόκας Πλεύρης μοιράζονται πολλές από τις ίδιες ιδεοληψίες. 

Και θα είχαν ανοίξει όχι μόνο γιατί τα μίντια ελέγχονται, χάρη και στη λίστα Πέτσα, από το Μαξίμου, αλλά και γιατί οι πολίτες κατά κάποιο τρόπο περιμένουν από έναν νεοδημοκράτη να είναι φαύλος, δεν το ανέχονται όμως κι από έναν συριζαίο. Κι αυτό είναι ένα ακόμα έμμεσο παράσημο για την Αριστερά...

Είδηση, άλλωστε, δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο, αλλά όταν συμβαίνει το αντίστροφο. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΝΔ δεν θα σταματήσει να παράγει τέτοιου είδους "ειδήσεις", πολλώ δε μάλλον όταν τα σκάνδαλα θα αρχίσουν να σχηματίζουν λόφο στη μητσοτακική αυλή, χωρίς όμως να φέρνουν αποτελέσματα στο μεσομακροπρόθεσμο χρόνο. Κανείς και ποτέ δεν κέρδισε εκλογές καταγγέλλοντας σκάνδαλα της αντιπολίτευσης κι αυτό θα πρέπει να το θυμούνται και στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, πολλές κυβερνήσεις έχουν πέσει και στην Ελλάδα λόγω των δικών τους σκανδάλων...  

Φταίει και δεν φταίει ο Τσίπρας...

Όταν ο Ανδρ. Παπανδρέου διέγραφε κόσμο και ντουνιά συνήθιζε να λέει για το θύμα του, είτε "ένοχο" είτε "αθώο", πως έθεσε εαυτόν εκτός Κινήματος. Δεν είπε το ίδιο ο Αλέξης Τσίπρας για τον Στ. Κοντονή, αν και θα είχε κάθε δίκιο να το εκστομίσει για έναν πρώην υπουργό του για τον οποίο κανείς δεν έλεγε καλή κουβέντα όσο ήταν επικεφαλής υπουργείου κι ο οποίος διάλεξε τη χειρότερη ώρα για να εξωτερικεύσει την πίκρα του για τον παραγκωνισμό του. Πράγματι, δεν είναι στη φιλοσοφία τής Αριστεράς να διαγράφει, αλλά εν προκειμένω ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να έχει αργήσει να λάβει δραστικά μέτρα για εκείνους που συμπεριφέρονται κυρίως ως πολιτικές οντότητες που μπερδεύουν τον ίσκιο με το μπόι τους κι όχι ως μέλη ενός κομματικού οργανισμού που πρέπει να καταλήγει σε αποφάσεις κι αυτές να τηρούνται...

Όταν ο πρόεδρος ενός κόμματος απολαμβάνει από την κοινωνία μεγαλύτερης εκτίμησης από το ίδιο το κόμμα, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ, είναι λογικό να παίρνουν τα μυαλά του αέρα. Έχουν πάρει του Τσίπρα; Η απάντηση είναι όχι ή, τέλος πάντων, όχι πολύ, μολονότι ο ίδιος έχει συμβάλει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην Κουμουνδούρου ώστε ένα μικρό κόμμα τής Αριστεράς να μετεξελιχθεί στη μεγάλη προοδευτική παράταξη. Σε κανένα άλλο κόμμα, εξάλλου, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν τόσο όσο στο ΣΥΡΙΖΑ και οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με την απαραίτητη συλλογικότητα, πάντοτε όμως στο πλαίσιο ότι δεν υπάρχει συμπροεδρία και στο τέλος τής ημέρας ο Τσίπρας έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κομματική τακτική και στρατηγική...

Τότε όλα καλά κι όλα ωραία στο ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν ναι, γιατί δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα σημερινά χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του; Φταίνε μόνο το κυβερνητικό κι επιχειρηματικό χρήμα που εξασφαλίζει μιντιακή υπεροπλία για τον Κ. Μητσοτάκη ή η εσωκομματική αντιπολίτευση; 

Σαφώς κι όχι, γι' αυτό και η προβληματική εικόνα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αντανακλάται κυρίως πάνω στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος οφείλει να σπάσει περισσότερα αβγά από όσα έχει ήδη σπάσει, ακόμα κι αν έχει ανδρωθεί πολιτικώς με αυτά ή έχει πορευτεί μαζί τους για αρκετά χρόνια τώρα. Πρωτίστως, ωστόσο, οφείλει να βρει και να διατυπώσει ένα πειστικό αντιπολιτευτικό αφήγημα που δεν θα εστιάζει στην άρνηση και στην παροχολογία, αλλά θα δίνει ρεαλιστική προοπτική στους ουκ ολίγους ανησυχούντες πολίτες. Οι ευκαιρίες, άλλωστε, στην πολιτική δεν είναι αμέτρητες κι ο επτάψυχος Τσίπρας έχει ήδη ξοδέψει αρκετές ζωές...

 

Τιμή και δόξα στους αντιφασίστες Βορίδη, Αδωνι, Πλεύρη...

Είναι τέτοια η διείσδυση του μητσοτακικού κατεστημένου στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς ώστε η Αριστερά καλείται συχνά πυκνά να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως καταδεικνύεται, εξάλλου, και με την περίπτωση Κοντονή είναι κάτι παραπάνω από επιρρεπής στα αυτογκόλ, τα οποία μάλλον δεν είναι και τόσο αθέλητα από όσους υποπίπτουν σε αυτά. Το να έχεις διατελέσει, για παράδειγμα, υπουργός Δικαιοσύνης, να είσαι δικηγόρος και να μην γνωρίζεις ότι εκ του Συντάγματος δεν μπορείς να καταργήσεις πολιτικά δικαιώματα χωρίς αμετάκλητη απόφαση, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις ψηφίσει κι ο ίδιος την επίμαχη αλλαγή τού Ποινικού Κώδικα, δεν σε καθιστά θύμα ενός αρχηγικού κόμματος που θυμίζει το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόθυμο συνοδοιπόρο ενός διεφθαρμένου συστήματος...

Το να κατηγορούν ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης ή ο Θ. Πλεύρης το ΣΥΡΙΖΑ ως συνοδοιπόρο τής Χρυσής Αυγής μπορεί και να θεωρηθεί ιστορικό ανέκδοτο. Οι συγκεκριμένοι "κύριοι" όχι μόνο ταυτίζονται ιδεοληπτικά με το μισανθρωπισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους, πριν οι φιλοδοξίες τους καταστούν μεγαλύτερες, είχαν υπάρξει και πραγματικοί συνοδοιπόροι τους. Από όσο θυμάμαι, για παράδειγμα, δεν διαδέχθηκε ο Πάνος Σκουρλέτης τον Ν. Μιχαλολιάκο στη γραμματεία τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ, αλλά ο Μ. Βορίδης, δεν έδωσε στον Νίκο Παππά αυτόγραφο ο Παττακός, αλλά στον Αδ. Γεωργιάδη ούτε εντόπισα τον Αλέξη Χαρίτση σε πορεία χρυσαυγιτών με κάψιμο τουρκικής σημαίας, αλλά τον Θ. Πλεύρη...

Όταν αναγνωρίστηκαν η Εθνική Αντίσταση κι ο αντιδικτατορικός αγώνας η πλειονότητα των Ελλήνων εμφανίστηκε να έχει συμμετάσχει σε αυτούς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Οι δωσίλογοι, άλλωστε, κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολεμικώς μέχρι το 1981 και τα χουντικά σταγονίδια βρήκαν τρόπο να τους απονεμηθούν δημοκρατικά διαπιστευτήρια που ποτέ δεν άξιζαν. 

Ομοίως σήμερα κάποιοι από τις 700.000 ψηφοφόρων πριν μόλις μερικά χρόνια τής Χρυσής Αυγής δείχνουν με το δάχτυλο εκείνους που δεν έκαναν αρκετά για να τους απομακρύνουν από το νεοναζιστικό βόρβορο. Να συμφωνήσω μαζί τους πως η Αριστερά όφειλε να κάνει περισσότερα κι ως αντιπολίτευση κι ως κυβέρνηση. Ας κάνουν, όμως, πρώτα την αυστηρή αυτοκριτική τους για το πώς επέτρεψαν στον εαυτό τους να πλανηθεί, αν πλανήθηκε, ας αξιολογήσουν πώς συμπεριφέρονται ακόμα και σήμερα σε οποιουδήποτε είδους μειονότητα και μετά ας υψώσουν φωνή αγανάκτησης γι' αυτούς που δεν κραύγασαν "προσοχή, κίνδυνος" όσο στεντόρεια έπρεπε. Αν μπορούν να το κάνουν, δηλαδή, οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι των απολογητών τού χιτλερισμού χωρίς να αισθανθούν ντροπή...  

 

Κι αν αύριο μεθαύριο ένα ΚΚΕ θεωρηθεί ξανά εγκληματική οργάνωση;...

Οι νόμοι ούτε ψηφίζονται ούτε εφαρμόζονται εν ιστορικώ κενώ. Κάποιος νόμος που δεν προκαλεί αντιδράσεις στη Γερμανία, ο ίδιος κι απαράλλαχτος ενδεχομένως να δημιουργούσε πολλές στην Ελλάδα από τη στιγμή που η πολιτική ιστορία των δύο χωρών ναι μεν σε αρκετά είναι εφαπτόμενη, αλλά όχι σε όλα. Όταν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, απαγόρευαν νεοναζιστικά κόμματα, στη χώρα μας απαγορεύαμε το ΚΚΕ, με το τότε κράτος και παρακράτος τής δεξιάς να του αποδίδει κατηγορίες εγκληματικής οργάνωσης που σήμερα η Δικαιοσύνη αποδίδει στη Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό κι ο μεταπολιτευτικός Ποινικός μας Κώδικας και η εκλογική μας νομοθεσία ήταν πολύ φειδωλοί και δικαίως στη δυνατότητα απαγόρευσης του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι για πρόσωπα και κόμματα...

Η Βουλή οφείλει να μην νομοθετεί επί τη βάσει φωτογραφικών διατάξεων, ακόμα κι αν από αυτές ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης. Συνεπώς, είναι ορθό και συνταγματικώς κάποιος να αποστερείται τα εκλογικά του δικαιώματα μόνο σε περίπτωση αμετάκλητης καταδίκης του, ακόμα κι αν το αδίκημα για το οποίο έχει καταδικαστεί από το Εφετείο είναι αυτό της σύστασης, συμμετοχής ή διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Σε διαφορετική περίπτωση να καταργήσουμε το δικαίωμα έφεσης κι αναίρεσης και να αποτελέσουμε αρνητικό παγκόσμιο πρότυπο...

Η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση στη συνείδηση των δημοκρατικών πολιτών και πριν την απόφαση του Εφετείου και οι εγκληματικές οργανώσεις δεν δικαιούνται να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Αν, όμως, έχοντας το μυαλό μας αποκλειστικώς στη δίκαιη τιμώρηση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα αποστερήσουμε το νομικό μας πολιτισμό από θεμελιώδεις του αξίες ανοίγουμε το δρόμο για αξιοποίηση του ποινικού μας δικαίου κατά το δοκούν από την εκάστοτε κυρίαρχη ελίτ... 

Κι αν σήμερα οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητη τη νομιμότητα του ΚΚΕ ή τη στρέβλωση της Δημοκρατίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι αύριο μεθαύριο δεν θα προκύψουν νέες καταστάσεις τις οποίες ορισμένοι θα αξιοποιήσουν για να βουλώσουν τα στόματα των πολιτικών τους αντιπάλων; Ποιος θα πίστευε, π.χ., μόλις πριν δέκα χρόνια ότι η Χρυσή Αυγή θα γινόταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι αν δεν είχε δολοφονήσει και τον Παύλο Φύσσα η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά θα ήταν πρόθυμη να τη χρησιμοποιήσει ως εξαπτέρυγό της και να βλέπαμε τους φασίστες να συγκυβερνούν ή και να κυβερνούν αργότερα μόνοι τους; Επομένως, όποιος νομοθετεί βλέποντας μόνο το αβγό τού φιδιού κινδυνεύει να μην δει τη φωλιά που χτίζεται μπροστά στα μάτια του...  

Από τον εξώστη της Ιστορίας μπορούμε όλοι μας να είμαστε Αριστεροί...

Όλο και πληθαίνουν γύρω μου εκείνοι που καταδικάζουν φραστικώς το φασισμό, αλλά χρησιμοποιούν την απολυτότητά του για να εξοστρακίζουν, ορισμένες φορές και με τη βία, αυτούς που διαφωνούν με τις απόψεις τους. Ούτε τον εαυτό μου απομονώνω από την τάση να πιστεύουμε και να μην νομίζουμε, να θεωρούμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας ολόσωστες και να στηλιτεύουμε όσους τις αντιμάχονται σαν εμείς να είμαστε οι αλάνθαστοι σοφοί και οι άλλοι ηλίθιοι υποτελείς μας. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη δεξιά, αλλά και την Αριστερά, ιδίως το ΚΚΕ και τις ουκ ολίγες εξωκοινοβουλευτικές αποχρώσεις της...

Δεν ήταν όλα ειδυλλιακά στη μεγαλειώδη διαδήλωση για την καταδίκη των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και δεν αναφέρομαι μόνο στις αστυνομικές ακρότητες, αποτέλεσμα της πικρίας των μπάτσων για την απόφαση και των σχετικών εντολών Μητσοτάκη- Χρυσοχοΐδη. Κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είχαν πάρει το αριστερόμετρο στο χέρι και μετρούσαν ποιοι μπορούσαν να διαδηλώσουν και ποιοι όχι, ισοπεδώνοντας πρόσωπα και κόμματα στο όνομα μιας ηθικής καθαρότητας που οι ίδιοι έχουν απονείμει στον εαυτό τους από την άνεση του εξώστη τής Ιστορίας. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθη στη διαχείριση της Χρυσής Αυγής, όπως για παράδειγμα κατά τη συζήτηση για την απλή αναλογική όταν δεν θέλησε να απορρίψει τις ψήφους της, μόνο που δεν αποδίδει δικαιοσύνη η εξομοίωσή του με τη στάση που τήρησε κυρίως η ΝΔ, αλλά και κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, και η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται Πόντιου Πιλάτου...

Ο φασισμός θα γίνει μια άσχημη ανάμνηση μόνο όταν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με λιγότερο θαυμασμό κι έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά σε καινοφανείς θεωρίες και κλειστά σε δογματισμούς που ακόμα κι αν έχουν ως επίκεντρό τους τον άνθρωπο χάνουν την αξία τους αν λογίζονται ως θέσφατα. Φυσικά και στην άλλη άκρη τού νήματος περιμένουν ο οπορτουνισμός, ο καιροσκοπισμός κι ο λαϊκισμός, γι' αυτό και η ισορροπία δεν είναι ποτέ εύκολη ούτε κερδίζεται δίχως καθημερινό μόχθο. Αν, όμως, όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα το ανθρώπινο δεν μπορεί να μας είναι ξένο θα έχουμε κάνει ένα σοβαρό βήμα απομάκρυνσης από ολοκληρωτισμούς που στιγμάτισαν το θνητότατο είδος μας...

 

Για να μην ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008...

Αν οι δολοφόνοι τής Χρυσής Αυγής δικάστηκαν- την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε βγει η απόφαση- αυτό δεν συνέβη χάρη στο πολιτικό ή στο μιντιακό σύστημα, αλλά χάρη στο κίνημα των πολιτών που αξιοποίησε όποιο μέσο είχε στη διάθεσή του για να καταδείξει ότι αυτοί που μέχρι πρότινος παρίσταναν τους βουλευτές δεν ήταν τίποτα άλλο από κοινοί φονιάδες, πέρα από όλα τα άλλα εγκλήματά τους. Έχουν μείνει, άλλωστε, στο συλλογικό μνημονικό αρκετά λεκτικά ενθύμια ξεπλύματος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα από υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους. Υπενθυμίζω, απλώς, πως το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους ξένους" τού Αντ. Σαμαρά ήταν εμπνευσμένο από το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους Εβραίους" τού διαχρονικού ινδάλματος του φιρερίσκου τής Χρυσής Αυγής...

Οι ίδιοι απολογητές- συνοδοιπόροι στην ουσία τού φασισμού και του νεοναζισμού σήμερα ψελλίζουν πως σιωπούν για τη δικαστική απόφαση γιατί η νομοθετική ή εκτελεστική εξουσία δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής. Το επιχείρημα θα ακουγόταν ορθολογικό αν προερχόταν από ανθρώπους οι οποίοι, για παράδειγμα, δεν είχαν απειλήσει στο πρόσφατο παρελθόν με φυλάκιση εισαγγελέα που ερευνά τις πομπές τους. Και ιδίως θα ακουγόταν έντιμο από πολίτες που δεν είχαν προσπαθήσει ποτέ να ελέγξουν τη δικαστική εξουσία, όχι όμως από αυτούς για τους οποίους τα παραδικαστικά κυκλώματα αποτελούν δεύτερη φύση...

Μια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψη της αποκλειστικώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα, χωρίς να αξιολογούν οι δικαστές τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό και να αποκλείει από την κρίση της την οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη... 

Οι δικαστές δεν αποφασίζουν εν κενώ ούτε με αποκλειστικό κριτήριο το γράμμα τού νόμου, ο οποίος έχει γραφτεί άλλωστε από ανθρώπους και είναι λογικό να μην είναι τέλειος. Από τη συγκεκριμένη, εξάλλου, απόφαση θα εξαρτηθεί και η κοινωνική σταθερότητα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, παράγοντας διόλου αμελητέος αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008... 

 

Καλύτερα με τα "αλητάκια" των σχολείων παρά με τους αλήτες του Μαξίμου...

Αν ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχει αποτύχει μία φορά, ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποτύχει εκατό κι αυτό μολονότι η διαφήμιση του τελευταίου δεν μπορεί καν να συγκριθεί με τη δυσφήμιση του πρώτου. Ο νεοφιλελευθερισμός, πέρα από το ότι απευθύνεται στο χυδαίο ένστικτο του ατομικισμού και της χίμαιρας πως όλοι μας μπορούμε μια ημέρα να γίνουμε πάμπλουτοι, υπόσχεται πως με την αύξηση του κέρδους λίγων θα καρπωθούν οφέλη και οι πολλοί. Γι' αυτό κι αξίζουν η λιτότητα, η απλήρωτη υπερεργασία και η ανεργία σήμερα ώστε αύριο όλοι μας να κοιμόμαστε κάτω από χρυσά παπλώματα...

Το δήλωσε προσφάτως κι ο πρωθυπουργός μας, κατ' εξοχήν εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού για τους άλλους και του κρατισμού για την αγία του οικογένεια, πως το μοντέλο "σπουδάζω, βρίσκω δουλειά, παίρνω σύνταξη" είναι παρωχημένο. Κι αυτό όχι γιατί βρήκαμε κάποιο καλύτερο για την πλειονότητα της κοινωνίας, όπως για παράδειγμα "σπουδάζω αυτό που θέλω, δουλεύω λιγότερο, παίρνω καλύτερη σύνταξη", αλλά γιατί "οφείλουμε" στην ουσία να επανέλθουμε σε ένα καθεστώς ημιδουλείας, με μακροπρόθεσμο στόχο την επιστροφή στην ατόφια δουλεία. Σε αυτή τη δυστοπία θα σπουδάζουμε ό,τι θέλουν οι πολυεθνικές, θα τους λέμε "ευχαριστώ πολύ" αν μας δίνουν ένα κομμάτι ψωμί και μας παρέχουν ψίχουλα ασφάλισης και διακοπών κι όσο για τη σύνταξη αυτή θα μας εξασφαλίζει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μόνο ότι θα έχουμε στο τραπέζι μας ψωμί και τυρί και μία στέγη για να μην βρεχόμαστε...

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει επιβληθεί επί του σοσιαλισμού με το χρήμα κι όχι με την αξία του. Οι κοινωνίες, επομένως, είναι ξανά υποχρεωμένες να αντισταθούν στη φτωχοποίησή τους με κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμα κι αν κάποια από αυτά θεωρούνται παράνομα ή κι ανήθικα από τα αστικά καθεστώτα. Όταν, όμως, σου παίρνουν τη μπουκιά που δικαιούσαι από το στόμα βρίσκεσαι σε νόμιμη άμυνα κι έχεις το δικαίωμα ακόμα και να κόψεις το χέρι εκείνου που σου αρπάζει το φαγητό που εσύ ο ίδιος κόπιασες για να δημιουργηθεί... 

Αν, συνεπώς, στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη σχεδιάζει, που πράγματι σχεδιάζει, με αφορμή τον κοροναΐό να μας επιστρέψει σε μνημονιακές πολιτικές είμαστε υποχρεωμένοι κι εμείς, η κοινωνική πλειοψηφία, να επιστρέψουμε σε μορφές δράσης που θα στείλουν ηχηρότατο μήνυμα στην εξουσία πως έως εδώ και μη παρέκει. Τυχόν σιωπή ή αδιαφορία δεν μας καθιστά φιλήσυχους, αλλά συνένοχους. Καλύτερα με τα "αλητάκια" των σχολείων παρά με τους αλήτες τού Μαξίμου...

Τα σταγονίδια είναι εδώ και διοικούν τη Βουλή και υπουργεία...

Η Χρυσή Αυγή δεν υπήρξε ποτέ ένα πολιτικό κόμμα, υπήρξε πάντοτε μια νεοναζιστική εγκληματική συμμορία που χρησιμοποιούσε ακόμα και βία για να επιβάλλει τις ιδεοληψίες της. Η δολοφονία τού Παύλου Φύσσα ήταν "απλώς" το πιο απροκάλυπτο από τα εγκλήματά της, ήρθε να αποδείξει έως πού μπορεί να φτάσει η αλαζονεία που αισθάνεται ατιμώρητη και κοινωνικώς δικαιωμένη. Η δικαστική καταδίκη της, συνεπώς, την Τετάρτη δεν σχετίζεται με την εκδίκηση για τους νεκρούς που άφησαν πίσω τους τα φασισταριά, αλλά με τη στοιχειώδη προστασία τής Δημοκρατίας από τους ακραίους, μισαλλόδοξους και δολοφόνους δημαγωγούς που ασχημονούν στο όνομά της...

Μακάρι με μία δικαστική καταδικαστική απόφαση να κλείναμε το φασισμό σε ένα κελί και να πετούσαμε τα κλειδιά του. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να είναι κλινικώς νεκρή, δεν είναι ωστόσο και οι ιδεοληψίες της, οι οποίες μάλιστα υποθάλπονται κι από κοινοβουλευτικά κόμματα που θέλουν να μας πείσουν, για παράδειγμα, πως όσοι καταφτάνουν στα σύνορά μας δεν είναι απελπισμένοι αλλά Τούρκοι πράκτορες. Ενδεχομένως κάποιοι ανάμεσά τους να είναι, δεν συνιστούν ωστόσο την πλειοψηφία παρά μόνο στη φαντασία εκείνων που κάθε φαινόμενο ή πρόβλημα το αποδίδουν στη συνωμοσία...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την πρόσληψη της συζύγου Μιχαλολιάκου στη Βουλή, λίγες ημέρες μάλιστα πριν την έκδοση της απόφασης. Όσοι υπερασπίζονται νομικισμούς στην καλύτερη περίπτωση βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος και στη χειρότερη δεν τους ενδιαφέρει καν το δάσος. Μόνο τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, πως αυτοί που επιχειρηματολογούν με σοφίσματα ήταν οι ίδιοι που προσέβλεπαν σε μια πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή για εξαπτέρυγό τους ή μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν ντρέπονταν να αυτοπαρουσιάζονται εθνικιστές και υμνητές τής δικτατορίας. Τα σταγονίδια είναι εδώ και διοικούν τη Βουλή και υπουργεία... 

  

  

Η Κεραμέως ο κανόνας, όχι η εξαίρεση...

Αγώνας χωρίς θυσία μοιάζει με επανάσταση δίχως σκοπό, ανεξαρτήτως του μεγέθους τού αγώνα και της θυσίας. Εν προκειμένω, οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις διεκδικώντας το αυτονόητο, να μην κολλήσουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα κοροναΐό, οφείλουν και να αποδεχθούν να κάνουν μάθημα Σάββατο κι αργίες εφόσον τα αιτήματά τους ικανοποιηθούν. Οι αγώνες, άλλωστε, που δεν συνδυάζονται με τα ευεργετήματα της εκπαίδευσης καταντούν άσκοποι...

Όταν, όμως, η υπουργός Παιδείας δεν ασχολείται, για παράδειγμα, ούτε με τη μείωση των μαθητών ανά τάξη ούτε με το να βρει επιπλέον αίθουσες ούτε με την πρόσληψη καθηγητών, αλλά με το πώς θα διαιρέσει και θα "τιμωρήσει" τους μαθητές και τους καθηγητές, τότε η περίπτωσή της μπορεί να χαρακτηριστεί και κλινική. Η Ν. Κεραμέως από τότε που έκλεισαν τα σχολεία τον Ιούνιο μέχρι και σήμερα με το μόνο που ασχολήθηκε, πέρα από τις διακοπές της, ήταν να κάνει δωράκια στους σχολάρχες και να επαναφέρει βιβλία Ιστορίας προ εικοσαετίας. Κατά τα άλλα, κλείνει τα μάτια στους νοικοκυραίους και στην εκκλησία συχνότερα κι από όσο προπαγανδίζει τις σκοταδιστικές της αντιλήψεις...

Η συγκεκριμένη υπουργός θα μπορούσε να αποτελεί, απλώς, μία εξαίρεση στον κανόνα μίας επιτυχημένης κυβέρνησης που, κατά τα άλλα, λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, όπως τουλάχιστον την παρουσιάζουν τα καλογρασαρισμένα μέσα ενημέρωσης. Αποτελεί, όμως, ένα πολύ χτυπητό παράδειγμα ενός μηχανισμού εξουσίας ο οποίος στη βιτρίνα του έχει μοστράρει τα πτυχία του από γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού και στο εσωτερικό του ζέχνει κομματισμό, καμαρίλα και διαφθορά... 

Κορυφαία, βεβαίως, ενσάρκωση της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη μετριότητας που μας κυβερνά είναι ο πρωθυπουργός τής χώρας, ο οποίος όταν δεν ενεργεί με δόλο σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων αποδεικνύεται ανίκανος να διαχειρίζεται και τα στοιχειώδη. Στο Χάρβαρντ, άλλωστε, και στο Κολάμπια μπορείς να μάθεις πολλά, αλλά στα μαθήματά τους δεν περιλαμβάνεται και η υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Είναι πολύ σοσιαλιστικό για να είναι διδακτέο στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού...