Αυτήν τη φορά Αλέξη εσύ πρέπει να σουτάρεις κι όχι η εξέδρα...

Το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα τού Αλέξη Τσίπρα είναι η αυτοπαγίδευση. Τι την ήθελε, για παράδειγμα, την ατάκα πως δεν θα πάρει ούτε ένα ευρώ παραπάνω μέτρα όταν είναι πιθανό μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου να το κάνει, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως καταστροφικό; Ύστερα κι από το Eurogroup της προηγούμενης εβδομάδας είναι φανερό ότι Σόιμπλε- Λαγκάρντ κατάληξαν στη συμφωνία να αφεθεί για αργότερα η διευθέτηση του χρέους με αντάλλαγμα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ για το 2019...

Φυσικά το να ζητείται κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο εξοντωτικό, αλλά κυρίως εξαιρετικώς ανήθικο για μια χώρα που έχει υποστεί περισσότερες θυσίες τα τελευταία εφτά χρόνια από οποιαδήποτε άλλη δυτικοευρωπαϊκή μεταπολεμικώς και η οποία παρουσιάζει σταθερά δημοσιονομικά πλεονάσματα. Από την άλλη, ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η αβεβαιότητα που συνεπάγεται η μη ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, η οποία θα ανοίξει το δρόμο για την ποσοτική χαλάρωση και την έξοδο στις αγορές, την επιστροφή δηλαδή στην κανονικότητα...

Ποιες σοβαρές επιλογές θα είχα αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας; Είτε να αποδεχθώ τα έξτρα μέτρα, κίνηση ωστόσο για την οποία δεν έχω λαϊκή νομιμοποίηση και η οποία θα με κατατάξει μια για πάντα στη χορεία των μνημονιακών, είτε να πάω σε δημοψήφισμα ή εκλογές με σημαία μου τη ρήξη, ώστε ακόμα κι αν δεν κερδίσω να χάσω αξιοπρεπώς, είτε να επιμείνω για πρώτη φορά τα τελευταία δύο χρόνια στις θέσεις μου μέχρι τέλους και να διακινδυνεύσω τη ρήξη εκμεταλλευόμενος τους παράγοντες που υπάρχουν σήμερα- προσφυγικό, Brexit, Τραμπ, εκλογές σε σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες- και δεν υπήρχαν το 2015. Φυσικά αν πάω σε εκλογές ζητώντας από τον ελληνικό λαό να αποδεχθεί τα νέα μέτρα είναι σαν να ασπάζομαι πλήρως την ατζέντα τού άθλιου Κούλη, οπότε γιατί να ψηφίσουν εμένα κι όχι τον βέρο νεοφιλελεύθερο;...

Τι θα έκανα, επομένως, αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας; Αυτό που δεν έχω επιχειρήσει ξανά στο παρελθόν, γιατί ένας πολιτικός δεν μπορεί να δίνει τις ίδιες απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα σαν να μην έχουν αλλάξει καθόλου οι συνθήκες. Από τη στιγμή, επομένως, που και δημοψήφισμα έχω κάνει, αλλά κι εκλογές δεν μου μένει παρά η ρήξη μέχρι τέλους, με απώτερο όριο το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου γιατί το παιχνίδι των καθυστερήσεων δεν με βολεύει. Ποτέ, άλλωστε, δεν με βόλεψε...

Αυτή είναι η πιο έντιμη διαδρομή που μπορώ να ακολουθήσω από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι μου δεν με πιστεύουν πια όταν τους μιλάω για "κόκκινες γραμμές", ακόμα κι αν κι εκείνοι δεν είναι ώριμοι να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Γι' αυτό, όμως, είμαι πρωθυπουργός και, μάλιστα, της Αριστεράς, για να αναλαμβάνω ο ίδιος την ευθύνη για το τελευταίο σουτ όταν η μπάλα "ζεματάει". Είναι προτιμότερο, άλλωστε, να με θυμούνται ως εκείνον που σούταρε κι ας αστόχησε από αυτόν που πέταξε ξανά τη μπάλα στην εξέδρα...

  

Welcome to the Soviet Union of the United States of America...

Δεν έχουν περάσει πάνω από δέκα ημέρες που ο Ντ. Τραμπ έχει αναλάβει την προεδρία των ΗΠΑ και ήδη έχει προξενήσει τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο κανένας άλλος ηγέτης μέχρι τώρα, ούτε καν διαχρονικά σύμβολα μοχθηρότητας όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κι ο Τζ. Μπους ο Νεώτερος: καταργεί το "Obamacare", ξεκινά την κατασκευή τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, υμνολογεί τα βασανιστήρια τύπου εικονικού πνιγμού κι απαγορεύει την είσοδο στη χώρα πολιτών ορισμένων κρατών, ακόμα και προσφύγων, συνδέοντας την καταγωγή τους με έγκλημα...

Είναι προφανές ότι άρχισε ο πόλεμος υπέρ ενός αυτιστικού όσο κι αναχρονιστικού απομονωτισμού, που στο πέρασμά του μπορεί να εκθεμελιώσει εκείνα ακριβώς τα προτερήματα της Δύσης που της έδωσαν το ηθικό πλεονέκτημα και τη νίκη απέναντι στη Σοβιετική Ένωση και στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Θυμηθείτε πως και οι δικτάτορες του σιδηρού παραπετάσματος για "λόγους ασφαλείας" έχτιζαν τείχη και περιόριζαν ατομικές ελευθερίες...

Δεν αμφιβάλλω πως αν κόψεις το χέρι ενός κλέφτη αυτός πιθανότατα δεν θα ξανακλέψει, ακόμα και για λόγους πρακτικής δυσκολίας αν θέλετε. Είναι, επίσης, το πιθανότερο σενάριο αυτός που θα βασανιστεί να δώσει και τη μάνα του και τον πατέρα του για να αποφύγει το μαρτύριο. Αυτά τα παραδείγματα, επίσης, είναι λογικό να λειτουργούν αποτρεπτικώς σε όποιον επιχειρήσει να μιμηθεί έναν κλέφτη ή έναν τρομοκράτη κι έτσι να σωθούν πολύ περισσότερες ζωές από αυτές που ακρωτηριάστηκαν ή βασανίστηκαν.

Μόνο που ένα κράτος το οποίο εξομοιώνει τη συμπεριφορά του με εκείνη ενός ληστή ή ενός τρομοκράτη χάνει αυτομάτως το ηθικό του πλεονέκτημα απέναντί τους, μετατρέπεται στο τέρας το οποίο υποτίθεται πως κυνηγά, απαξιώνει τη δημοκρατία και την ελευθερία στο όνομα της αυτοδικίας και μιας αποτελεσματικότητας που δεν εξανθρωπίζει, αλλά αποκτηνώνει, δημιουργώντας στο τέλος πολύ περισσότερους εχθρούς των αποκαλούμενων αξιών τού διαφωτισμού από αυτούς που υποτίθεται πως αφανίζει...

Επανέρχεται ακόμα πιο ανησυχητικά το ερώτημα που προέκυψε αβίαστα μετά από την 11η Σεπτεμβρίου: πόση από την ελευθερία μας είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε προκειμένου να αισθανόμαστε- ανεξαρτήτως αν είμαστε πράγματι ή όχι- ασφαλείς; Ο καλύτερος τρόπος για να προστατευτούμε, για παράδειγμα, από μια διάρρηξη της οικίας μας είναι να είμαστε όλη ημέρα σε αυτή, να τοποθετήσουμε συναγερμό, να πάρουμε σκύλο- φύλακα και να βάλουμε ηλεκτροφόρα καλώδια παντού. Κάτι παρόμοιο, άλλωστε, ονειρεύεται κι ο Ντ. Τραμπ για τις ΗΠΑ. Είναι, όμως, αυτή ζωή που αξίζει να κάνει ο οποιοσδήποτε;...

Ύστερα από πάνω από 15 χρόνια, εξάλλου, από τους Δίδυμους Πύργους κι από τόσους και τόσους πολέμους κατά τής τρομοκρατίας πόσο πιο ασφαλείς αισθάνονται οι Αμερικανοί και οι Δυτικοευρωπαίοι, οι Τούρκοι ή οι Αυστραλοί; Πολύ λιγότερο, αν κρίνουμε από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που λαμβάνονται για κάθε δημόσια εκδήλωση, από τις τρομοκρατικές εστίες που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και, φυσικά, από τις τις τρομοκρατικές ενέργειες δίχως προηγούμενο στην Ευρώπη και στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Με λίγα λόγια, ο φασισμός- γιατί περί αυτού πρόκειται- Τραμπ, των τραμποειδών ηγετών και των ακολούθων τους δεν είναι μόνο αντιδημοκρατικός αλλά κι άκρως αναποτελεσματικός, οπότε συνολικώς καταδικαστέος...  



 

Για τους Τούρκους αξιωματικούς μιλούσαν για εθνική αξιοπρέπεια αυτοί που το βράδυ χειροκροτούσαν τον Σόιμπλε...

Όλοι μαζί πανηγυρίσαμε την απόφαση του Αρείου Πάγου για μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών στην πατρίδα τους, όπου είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το καθεστώς Ερντογάν τους περίμενε, στην καλύτερη για τους ίδιους περίπτωση, για να τους βασανίσει. Συμφωνήσαμε ότι σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου η προστασία κεφαλαιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτό της ζωής, δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά με τον κίνδυνο, για παράδειγμα, η γείτονας να μας στείλει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ή ακόμα και να προκαλέσει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο...

Ελπίζω, τουλάχιστον, αυτό να το θυμόμαστε κι αν προκύψει κάτι από τα παραπάνω και να μην αρχίσουμε να μιλάμε πάλι για την ανίκανη κυβέρνηση που δεν προστατεύει τα σύνορα της χώρας ή που θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Οφείλουμε, δηλαδή, να έχουμε υπόψη ότι οι γενναίες πολιτικές ή δικαστικές αποφάσεις προϋποθέτουν κι ένα λαό πρόθυμο να τις υπερασπίζεται με κάθε θυσία κι όχι να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, επικροτώντας την απόφασή του να μην βγούμε από το ευρώ το Σεπτέμβριο του 2015, αλλά μετά να τον κατηγορεί για κωλοτούμπες...

Έχω πολλές απορίες και θέλω να μοιραστώ μία από αυτές μαζί σας: πώς είναι δυνατό κάποιος που χειροκροτεί την απόφαση του Αρείου Πάγου να ζητά ταυτοχρόνως άρον άρον ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου, έστω από το 2019; Πώς μπορεί, δηλαδή, με λίγα λόγια κάποιος να επικροτεί από τη μία το ότι η Ελλάδα δεν είναι αποικία αλλά δημοκρατία, γι' αυτό και δεν πρέπει να υποκύπτει στην πίεση της Τουρκίας, κι από την άλλη να μην έχει κανένα πρόβλημα να μας συμπεριφέρονται οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ σαν αποικία με το να απαιτούν να νομοθετήσουμε από τώρα για την περίπτωση που σε δύο χρόνια δεν πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που έχουν τεθεί. Οι ίδιοι που λοιδορούν από το πρωί μέχρι το βράδυ την προσπάθεια της κυβέρνησης να ανακτήσει τη λαϊκή κι εθνική αξιοπρέπεια το 2015 είναι εκείνοι που ήταν έτοιμοι να την πυροβολήσουν στην περίπτωση που εκδίδονταν οι Τούρκοι αξιωματικοί, μολονότι η μη έκδοσή τους ενέχει το σοβαρό κίνδυνο αντιποίνων από ένα κράτος που μετατρέπεται με γοργά βήματα σε δικτατορία...

Όλα αυτά, ωστόσο, αποδεικνύουν το φαρισαϊσμό εκείνης της μερίδας τής κοινής γνώμης η οποία δεν πρόκειται να δεχθεί ποτέ το δικαίωμα στην Αριστερά να κυβερνά, Ίσως να πρόκειται για κατάλοιπο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, το οποίο έχει περάσει από γενιά σε γενιά, ένα βαθύ σύμπλεγμα που και οι καλύτεροι ψυχοθεραπευτές τού κόσμου αδυνατούν ενδεχομένως να λύσουν. Δείτε, για παράδειγμα, τις ειρωνείες για την περίπτωση τοποθέτησης του Γιώργου Κιμούλη ως επικεφαλής του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος". Λες και είναι κάποιος άσχετος με την τέχνη ή λες και μόνο δεξιοί μπορούν να καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις. Τόλμησε ποτέ η Αριστερά να ειρωνευτεί την τοποθέτηση, για παράδειγμα, σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ του Δημήτρη Χορν ή του Μάνου Χατζιδάκι με την κατηγορία πως ήταν προσωπικοί φίλοι τού Κ. Καραμανλή;...

Ο Γιώργος Κιμούλης, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν είναι προσωπικός φίλος τού Αλέξη Τσίπρα, αλλά ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες τής χώρας. Γιατί πρέπει αυτό να τον αποκλείει από την κατάληψη δημόσιου αξιώματος, για το οποίο μόνο το μέλλον θα μας πει αν ήταν άξιος να το κατέχει ή όχι; Το τόνισα, ωστόσο, και παραπάνω: είναι αυτά τα καταραμένα μετεμφυλιακά σύνδρομα και τα κόμπλεξ που συντηρούν με τη χυδαία προπαγάνδα τους σαπισμένες, καταρρέουσες εξουσίες...

 

Άτιμε ΣΥΡΙΖΑ, σπρώχνεις τους υδραυλικούς στη φοροδιαφυγή για την οποία είχαν διαβάσει μόνο στα βιβλία...

Είναι τόσο περίπλοκο το νέο σύστημα φορολόγησης των ελευθέρων επαγγελματιών που μόνο η πράξη θα δείξει αν είναι πράγματι τόσο άδικο για την πλειονότητά τους όσο θέλει η διαπλεκόμενη δημοσιογραφία να το παρουσιάζει. Το να καταβάλλει, πάντως, κάποιος εισφορές με βάση τα πραγματικά του εισοδήματα (έστω με του 2015, αφού, πώς να το κάνουμε, δεν έχουν υποβληθεί φορολογικές δηλώσεις για το 2016) κι όχι με βάση πόσα χρόνια είναι ασφαλισμένος μόνο άδικο δεν είναι ούτε πρόκειται, άλλωστε, για ελληνική πατέντα...

Για να μην κοροϊδευόμαστε, εξάλλου, και μεταξύ μας, οι "κακοί" δημόσιοι υπάλληλοι είναι ίσως η μοναδική επαγγελματική κατηγορία στην Ελλάδα που πληρώνει στην ολότητά της φόρους έως και για το τελευταίο ευρώ που εισπράττει. Φυσικά υπάρχουν κι έντιμοι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά όταν ακούω κάποιους από αυτούς να δηλώνουν πως το κράτος τούς οδηγεί στη φοροδιαφυγή, σαν να μην ξέρουν τίποτα οι ίδιοι για το έγκλημα όλα αυτά τα χρόνια, τότε γελάω και κλαίω μαζί...

Η μεγάλη ενοχή, βεβαίως, του κράτους, η οποία σήμερα αδικεί τους έντιμους, είναι πως άργησε πολύ να λάβει ακόμα και στοιχειώδη μέτρα, όπως το πλαστικό χρήμα που κι αυτό η "επάρατος" Αριστερά καθιέρωσε με κίνητρα, για να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Τι λέει, επομένως, σήμερα στους ελεύθερους επαγγελματίες, κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι; "Ναι μεν κάποιοι από εσάς μπορεί να πληρώσετε στο δημόσιο ταμείο περισσότερα από τα μισά από αυτά που δηλώνετε, αλλά αυτά που δηλώνετε δεν είναι τα πραγματικά σας εισοδήματα γι' αυτό βγάλτε το σκασμό"!...

Προφανώς αυτός δεν είναι τρόπος για να ασκείς φορολογική και φοροελεγκτική πολιτική, μόνο που δικαίωμα να της ασκούν κριτική, και πολύ αυστηρή μάλιστα, έχουν αποκλειστικώς εκείνοι που δεν αποκρύβουν εισοδήματα. Οι υπόλοιποι οφείλουν να ζητήσουν πρωτίστως συγγνώμη από όλους τους συμπολίτες τους που χαντακώνονται εξαιτίας τους...

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει πως το κράτος νοιάζεται μόνο για τους δημοσίους υπαλλήλους του; Μου θυμίζει πολύ τους θεσσαλονικείς που κλαίγονται όλη την ώρα για την Αθήνα κι εν μέρει φυσικά έχουν δίκιο. Μόνο που είναι λογικό το κράτος να δείχνει ιδιαίτερη σπουδή για τους υπαλλήλους του, αφού αυτό είναι ο εργοδότης τους. Αναφορικά με τον ιδιωτικό τομέα, χρέος του είναι να επιβάλλει στους ιδιώτες εργοδότες κανόνες και να ελέγχει την εφαρμογή τους. Η ευθύνη του μέχρι εκεί φτάνει και είναι πράγματι σοβαρή για τα ελλείμματα που παρουσιάζονται σήμερα στην προστασία των ιδιωτών εργαζομένων.

Οι τελευταίοι, ωστόσο, οφείλουν πρωτίστως να επιτίθενται στον βιαστή τους κι όχι σε εκείνον που ενδεχομένως κρατά τσίλιες ή κλειστά μάτια. Δεν είναι τυχαίο, όμως, πως ακόμα και σκληροί φιλελεύθεροι- νεοφιλελεύθεροι δεξιοί, όταν αφορά ένα πρόβλημα την πάρτη τους θα αναρωτηθούν "μα, τι κάνει η πολιτεία", αυτός ο "πατερούλης" που τόσο αγαπάμε να μισούμε αλλά όλοι, μα όλοι- Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι- σε αυτόν απευθυνόμαστε σε ώρα ανάγκης...

Ο Τσίπρας τον Κούλη τον έχει για πλάκα, ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης είναι ο δύσκολος αντίπαλος...

Το να κρίνεις μια κυβέρνηση ούτε καν στα (συνταγματικά) μισά τής θητείας της είναι σαν να σχολιάζεις πώς κύλησε η ημέρα σου στις 12 το μεσημέρι. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να σηκώσουμε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν από τον τάφο του για να μας θυμίσει ότι τα πάντα είναι σχετικά. Αν συγκρίνουμε τα πεπραγμένα τής πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς με τα αντίστοιχα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, το ισοζύγιο βγαίνει θετικό σε όλους τους τομείς: το τρίτο μνημόνιο περιλαμβάνει 20 δισ. ευρώ λιγότερα μέτρα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι (πέρα από εκείνα που πρόλαβαν να εφαρμόσουν), οι οικονομικοί δείκτες έχουν θετικό πρόσημο, διεξάγεται ένας ανοιχτός πόλεμος με τη διαπλοκή και στοιχειώδη δικαιώματα επιτέλους κατοχυρώθηκαν, όπως η ιθαγένεια για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς και το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων...

Τότε γιατί η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης που απολάμβανε στην αρχή τής θητείας της; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αντιμετωπίσει έναν πολύ δυνατότερο αντίπαλο από τον άθλιο Κούλη, με την ελάχιστη δυναμική που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία το επώνυμό του, η προσωπική του μιζαδόρικη κι αναποτελεσματική προϊστορία, καθώς κι ο νεοφιλελεύθερος οίστρος του. Ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να υπερπηδήσει τον πήχη που ο ίδιος έθεσε πολύ ψηλά την περίοδο που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους πρώτους έξι μήνες τής πρωθυπουργίας του, όταν η άψη τής υπεσχημένης προεκλογικώς ανοιχτής σύγκρουσης με το γερμανικό φαρισαϊσμό αναπτέρωσε το ταξικό κι εθνικό γόητρο...

Ο λαός δεν αγαπά τους μητσοτάκηδες, ποτέ δεν τους αγάπησε. Ψήφισε, όμως, τον πατέρα τού νυν προέδρου τής ΝΔ όταν αισθάνθηκε πληγωμένος κι απογοητευμένος από την κατάντια τής "Αλλαγής" του Ανδρ. Παπανδρέου κι ενδεχομένως να ψηφίσει και τον γιο στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κατορθώσει μέχρι το τέλος τής θητείας του να σκίσει τα μνημόνια και να αποκαταστήσει μέρος έστω των χαμένων εισοδημάτων τής μεσαίας τάξης την τελευταία εφταετία...

Φυσικά και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί από τους πολίτες κυρίως από τις επιδόσεις της στην οικονομία. Ο ιστορικός τού μέλλοντος, ωστόσο, οφείλει να σκάψει πιο βαθιά και να αξιολογήσει το κατά πόσο οι τομές που έκανε ή θα κάνει, έσπρωξαν μπροστά την Ελλάδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, την άφησαν στάσιμη. Σε αυτό το πεδίο είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει ήδη περισσότερες μάχες από τις προηγούμενες, έστω αν κι αυτή λερώνει αναπόφευκτα κάποιες φορές τα χέρια της στη λάσπη. Μόνο που οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν μείνει ημιτελείς: για παράδειγμα, το τρίγωνο της διαπλοκής τραπεζών- κομμάτων- ΜΜΕ δεν έχει σπάσει κι ας έχει ραγίσει, το κυνήγι τής φοροδιαφυγής- φοροαποφυγής δεν έχει αποφέρει τα αναμενόμενα και η εκκλησία εξακολουθεί να παίζει το ρόλο τού κρατικού νταβατζή...

Το παιχνίδι βεβαίως και δεν έχει τελειώσει, αφού μένει ακόμα κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο. Παρατηρώ, ωστόσο, μια πρόωρη συγκρουσιακή κόπωση και υπαναχωρήσεις που δεν δικαιολογούν τον τίτλο τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από αυτά κινδυνεύει η κυβέρνηση κι όχι από μια αξιωματική αντιπολίτευση που φλερτάρει απροκάλυπτα με καθετί αντιλαϊκό κι ακροδεξιό...    

 

    

Οι "μεταρρυθμιστές" έχουν χρέη και πληρώνουν με φιλιά...

Το κεντρικό αφήγημα με το οποίο επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα μνημόνια ήταν πως οι Έλληνες έζησαν για πολύ καιρό πάνω από τις δυνάμεις τους και γι' αυτό έπρεπε να τιμωρηθούν. Ήταν η μισή αλήθεια πάνω στην οποία βασίστηκαν πολιτικές οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με την κοινωνική δικαιοσύνη. Πέρασαν σχεδόν εφτά χρόνια μνημονίων κι ένα πόρισμα εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ για να επιβεβαιωθεί και η άλλη μισή αλήθεια, η πλέον οδυνηρή για το σύστημα εξουσίας που κατέρρευσε τον Ιανουάριο του 2015: πως, δηλαδή, κόμματα, ΜΜΕ και τράπεζες έζησαν και πλούτισαν κι αυτά πάνω από τις δυνάμεις τους και η ευθύνη τους είναι πολύ μεγαλύτερη αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα "Νέα" και το "Πρώτο Θέμα", η Alpha Bank και η Πειραιώς δεν είχαν την ίδια πρόσβαση στη λήψη αποφάσεων με τον Μήτσο από την Κοκκινιά που δανείστηκε πάνω από τις δυνάμεις του για να αγοράσει ένα σπίτι για την οικογένειά του...

Ναι, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που είναι ανίκανοι ή δίχως αντικείμενο εργασίας. Ο ικανός και χρήσιμος δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει τα ρέστα από το κράτος που πληρώνει αχρείαστους τεμπέληδες. Όχι, όμως, κι ο άθλιος Κούλης, το κόμμα τού οποίου χρωστά 220.000.000 ευρώ, τα οποία θα πληρώσει μετά από εκατοντάδες χρόνια εκτός αν για την αξιωματική αντιπολίτευση γίνει αποδεκτό αυτό που η ίδια αποτάσσεται για το έθνος, το "κούρεμα" δηλαδή του χρέους της...

Κι ο ίδιος ο πρόεδρός της συμφώνησε σε διακανονισμό για δάνειό του για τον "Κήρυκα Χανίων" μόνο όταν έγινε γνωστό στο πανελλήνιο ότι επί 11 χρόνια δεν είχε πληρώσει ούτε ευρώ και, μάλιστα, με το διακανονισμό θα πληρώνει πενταροδεκάρες μέχρι την τελευταία δόση των 649.000 ευρώ την οποία ευελπιστεί να μην πληρώσει γιατί τότε προσδοκά πως θα είναι πρωθυπουργός, όπως και τα βεβαιωμένα 554.000 ευρώ για κατασκευή κτιρίου που δεν κατασκευάστηκε ποτέ ...

Παρόμοια, φυσικά, ισχύουν και για το ΠΑΣΟΚ και για τους Αναστασιάδηδες, τους Ψυχάρηδες κι όλους τους άλλους εκδότες που με θαλασσοδάνεια έφτιαξαν αμύθητες περιουσίες κι όταν η χώρα κατέρρευσε έδειχναν με το δάχτυλο τον ηλεκτρολόγο που δεν έκοβε αποδείξεις ως τον μεγάλο ένοχο. Βεβαίως και φταίει ο ηλεκτρολόγος, μόνο που ο ίδιος δεν εισέπραξε ποτέ 200.000.000 ευρώ δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες όπως το ΠΑΣΟΚ ούτε έχτισε βίλα στο Πόρτο Χέλι όπως ο Στ. Ψυχάρης...

Με ποιο ηθικό παράστημα θα μπορέσει τώρα ο μόνιμος υβριστής τής Αριστεράς Θ. Πάγκαλος να επαναλάβει το "μαζί τα φάγαμε" όταν πλέον και οι αριθμοί τον γελοιοποιούν; Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σκελετούς στη ντουλάπα του- λέγε με Καλογρίτσα- μόνο που την ηθική νομιμοποίηση για να τους βγάλουν στο φως τής ημέρας δεν τη διαθέτουν εκείνοι που οι δικοί τους σκελετοί καλύπτουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα...

 

Τι δεν καταλαβαίνω; "Πρώτα η Αμερική" λέει ο Τραμπ και χαίρεται κι ο Έλληνας εθνικιστής...

Στην εποχή των τεράτων ο Ντ. Τραμπ ίσως και να αποτελεί τον εμβληματικότερο εκπρόσωπό τους. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ διαθέτει όλα τα τυπικά και ουσιαστικά "προσόντα" ώστε να προσωποποιήσει ό,τι σιχαίνεται ο μέσος προοδευτικός άνθρωπος, που δεν βλέπει το νέο και το ξένο ως εχθρό, αλλά ως κάποιον ή κάτι που μπορεί να γίνει φίλος του. Το αυτό ισχύει και για τις ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη που έχουν αναθαρρήσει για τα καλά, σχηματίζουν συμμαχίες κι ετοιμάζονται να κατακτήσουν την εξουσία χάρη στην ανεκτικότητα που εκ φύσεως επιβάλλει η δημοκρατία ακόμα κι απέναντι στους εχθρούς της...

Πάντοτε αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό ο Αμερικανός εθνικιστής, για παράδειγμα, που θεωρεί την πατρίδα του ανώτερη από όλες τις άλλες, να συνδιαλέγεται και να συμμαχεί με έναν Γερμανό, Γάλλο, Βρετανό ή Έλληνα ομοϊδεάτη του. Πώς καταδέχεται να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με "κατώτερα όντα"; Κάπως έτσι, προκειμένου να βρεθεί ένας συνεκτικός ρατσιστικός ιστός, έπρεπε να αναδιατυπωθεί το αίτημα για επιστροφή στο έθνος- κράτος, σε έναν παράδεισο δηλαδή που δεν υπήρξε ποτέ αλλά που όφειλαν οι μισαλλόδοξοι να πείσουν το ακροατήριό τους ότι ήταν κι άρα μπορούσε να ξαναγίνει εφικτός. Την ώρα που τα επιτεύγματα των αναπτυγμένων κρατών- βλ. νέες τεχνολογίες-, αλλά και οι αποτυχίες τους- βλ. μεταναστευτικά- προσφυγικά ρεύματα- έχουν κάνει την πολυπολιτισμικότητα τόσο αναπόφευκτη όσο ο θάνατος και οι φόροι κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι "μπορείς να δέσεις τη Μεσόγειο με σκοινιά" και να προστατεύσεις την εθνική σου ταυτότητα χτίζοντας τείχη...

Αν ο Ντ. Τραμπ με το "πρώτα η Αμερική" εννοεί πως θα τερματίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των προκατόχων του, είμαι πρόθυμος να τον χειροκροτήσω όρθιος. Μόνο που οι συμμαχίες που προετοιμάζει με Μεγάλη Βρετανία- Ρωσία και οι πόλεμοι- οικονομικοί και μη- με την Ευρώπη και την Κίνα προδικάζουν πως σε σε σχέση με την προεδρία Ομπάμα δεν αλλάζουν οι αμερικανικές ηγεμονικές βλέψεις, παρά μόνο οι προτεραιότητες για την επίτευξή τους. Κοντολογίς, οι ΗΠΑ του 45ου προέδρου τους θα είναι το ίδιο ιμπεριαλιστικές με των προκατόχων του. Η διαφορά- και μεγάλη, δυστυχώς, όπως προοιωνίζεται η κατάργηση του "Obamacare"- είναι πως θα γίνουν πιο ταξικά άδικες και κοινωνικά κι εθνικά ακατάδεκτες σε σύγκριση με αυτές που παράδωσε ο 44ος πρόεδρός τους. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό και για τον υπόλοιπο πλανήτη...    

Βαφτίζουν ταξικό φθόνο την κοινωνική δικαιοσύνη και ύστερα απορούν για τα Brexit και τους Τραμπ...

Η κυβέρνηση έχει επιτύχει και με το (πολύ) παραπάνω τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουν τεθεί από το τρίτο μνημόνιο, ενώ καλώς ή κακώς έχει προχωρήσει περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από οποιαδήποτε άλλη τα τελευταία εφτά χρόνια. Την ίδια ώρα, ο Π. Τόμσεν παραδέχεται ότι η ανεργία θα πέσει στην Ελλάδα στα επίπεδα προ κρίσης μετά από το 2030 και η Κρ. Λαγκάρντ πως η αύξηση των ανισοτήτων οδήγησε στο Brexit και στον Ντ. Τραμπ. Ομολόγησαν, δηλαδή, εμμέσως την αποτυχία των πολιτικών τους, με τις οποίες ταυτίζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας...

Και τι έρχεται να μας πει μετά από όλα αυτά ο θλιβερός Β. Σόιμπλε; Πως η χώρα μας θα μείνει δίχως πρόγραμμα βοήθειας αν το ΔΝΤ εμμείνει στην άποψή του πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως αν δεν "κουρευτεί" θα πρέπει να επιβληθούν νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ σε πολίτες που έχουν χάσει ο καθένας τους ξεχωριστά ένα ΑΕΠ την εποχή των μνημονίων. Κι όλα αυτά όχι γιατί το απαιτούν η οικονομική επιστήμη ή η λογική, αλλά γιατί ο, κατά τα άλλα μεταρρυθμιστής και πολέμιος του λαϊκισμού, Β. Σόιμπλε φοβάται πως θα χάσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού φθινοπώρου αν πει επιτέλους την αλήθεια στο γερμανικό λαό: πως οι Έλληνες, δηλαδή, αμάρτησαν και τιμωρήθηκαν όσο κανένας άλλος λαός στη μεταπολεμική Ευρώπη γι' αυτό, δίχως η Γερμανία να είναι άμοιρη ευθυνών ή να μην έχει κερδοσκοπήσει από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία χρησιμοποιεί την ηθική στη διαχείριση της ευρωπαϊκής ηγεμονίας της...

Ο Β. Σόιμπλε είναι αυτός που είναι και δεν θα αργήσει η ημέρα που η Ιστορία θα τον κρίνει πολύ αυστηρώς για το βίο και την πολιτεία του. Εκείνοι, ωστόσο, που δεν έχουν ούτε ένα ελαφρυντικό είναι όσοι συναποτελούν την εν Ελλάδι πέμπτη φάλαγγα του Γερμανού Μέτερνιχ, αυτοί που παρουσιάζονται σοϊμπλικότεροι του Β. Σόιμπλε σε ένα ρεσιτάλ εθελοδουλίας δίχως φραγμούς. Αδυνατούν να κρύβουν τη χαρά τους κάθε φορά που το ίνδαλμά τους επιτίθεται στη χώρα μας και ζητά από το λαό της ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων ή μειώσεις αφορολόγητου.

Ηδονίζονται βλέποντας τον λατρεμένο τους χιτλερίσκο να μας κουνά το δάχτυλο και να απειλεί θεούς και δαίμονες γιατί είχε το "θράσος" η κυβέρνηση να δώσει έκτακτη 13η σύνταξη στους συνταξιούχους. Πρόκειται για τους ίδιους, βεβαίως, που μέμφονταν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν είχε δώσει τη 13η σύνταξη την οποία είχε υποσχεθεί. Εκείνοι που γέμισαν το Δημόσιο με "πράσινα" και "γαλάζια παιδιά" καμώνονται τους εκσυγχρονιστές που θα απαλλάξουν τη δημόσια διοίκηση από τον κομματισμό. Τα κόμματα που με θαλασσοδάνεια, ρουσφέτια και μιντιακές εξαρτήσεις κρατήθηκαν επί δεκαετίες στην εξουσία έρχονται τώρα να μιλήσουν για "Βόρειο Κορέα" επειδή ένας από τους πιο αγαπημένους τους εκδότες εκλιπαρεί για το τομάρι του εκείνους που και τώρα θεωρεί μιάσματα...

Όλο αυτό το συνονθύλευμα κατηγορεί συχνά πυκνά για ταξικό φθόνο όσους μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί να ζητά, για παράδειγμα, μια παγκόσμια συμφωνία για κατάργηση των φορολογικών παραδείσων κι ενιαίους φορολογικούς συντελεστές στην ουσία επικροτεί την ασυδοσία προτείνοντας την πολύ χαμηλή φορολόγηση της ελίτ. Το Σύνταγμα επιβάλλει στο άρθρο 4 ο καθένας να φορολογείται αναλόγως με τις δυνάμεις του, αλλά εκείνοι, οι δήθεν αμύντορες τού αστικού πολιτεύματος, στυλώνουν τα πόδια και προτείνουν η Ελλάδα να μεταβληθεί σε Βουλγαρία αντί να μειώσει τη γραφειοκρατία της και να διαμορφώσει ένα επιχειρηματικό περιβάλλον όπου δεν θα επικρατεί η υπερφορολόγηση αλλά ούτε και η αποικιοποίηση.

Αδιαφορούν αν με τη δικαιολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου για κάθε παρανομία ή πονηριά του στην ουσία είναι εκείνοι που θεριεύουν το ταξικό μίσος. Αντί να κοιτούν το δάσος επιμένουν να αγναντεύουν αυτάρεσκα το δένδρο, επιτρέποντας στην εποχή των άκρων να γίνει ακόμα πιο ακραία...  

 

Είναι τόσο φασίστες που την πατάνε όπως ο σκορπιός...

Το γνωστό μύθο με το σκορπιό και το βάτραχο μου θυμίζουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα: γνωρίζουν ότι ακραίες ενέργειες, όπως το "ντου" σε σχολείο στο Πέραμα όπου φοιτούν και προσφυγόπουλα, τους απομακρύνουν από εν δυνάμει μετριοπαθείς ψηφοφόρους τους, που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στην αυταπάτη μιας "πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής"- όπως θα έλεγε κι ο Μπ. Παπαδημητρίου. Είναι, ωστόσο, στην πολιτική φύση τους να ασχημονούν ακόμα κι αν αυτό στέκεται εμπόδιο στην ονείρωξή τους να αποκτήσουν δυναμική εξουσίας. Είναι τόσο φασίστες που δεν παραδειγματίζονται καν από ομοϊδεάτες τους όπως η Μ. Λε Πεν, η οποία έχει λειάνει το λόγο της προκειμένου να γίνει η επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, όσο κι αν οι λέξεις "Λε Πεν" και "Δημοκρατία" στην ίδια πρόταση διαβάζονται ειρωνικώς...

Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες- λαός και πολιτεία- έχουν συνδράμει στην αντιμετώπιση του προσφυγικού περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο στην Ευρώπη. Όταν οι άλλοι κλείνουν τα σύνορά τους ή θεωρούν υπερβολικό να φιλοξενήσουν έστω και 3.000 ανθρώπους η Ελλάδα, η οποία διέρχεται συν τοις άλλοις μια βαθιά οικονομική κρίση, έχει σταθεί στο ύψος της. Πουθενά, εξάλλου, ακόμα και σε ευημερούσες χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, τα κέντρα κράτησης δεν μοιάζουν με πεντάστερα ξενοδοχεία.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως λείπουν τα μελανά στίγματα, όπως, για παράδειγμα, οι ξενοδόχοι στη Λέσβο που αρνούνται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες ή οι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μοιράζονται τα ίδια θρανία με προσφυγόπουλα. Επιπλέον, και το ελληνικό κράτος έχει ακόμα πολλά να κάνει για να υπερηφανεύεται για τις συνθήκες φιλοξενίας που προσφέρει σε απελπισμένους ανθρώπους...

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Πως οφείλουμε να μην εφησυχάζουμε απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο, πολλώ δε μάλλον όταν στις ΗΠΑ ορκίζεται την Παρασκευή πρόεδρος ένας μισαλλόδοξος που πιστεύει ότι ο κόσμος μπορεί να περικλειστεί με φράχτες ή όταν στη χώρα μας η πλειονότητα του πληθυσμού δεν έχει ακόμα ορθοποδήσει και είναι επιρρεπής στην κατήχηση τσαρλατάνων όπως ο Αρτ. Σώρρας. Σε αυτήν τη ζωή μόνο ο θάνατος είναι δεδομένος, ούτε η δημοκρατία ούτε οι ατομικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες ούτε η ειρήνη κι άλλες αξίες κι αγαθά που οι μεταπολεμικές γενιές ενδεχομένως να θεωρούν ακλόνητες.

Δεν αρκεί, επομένως, οι ανοιχτόμυαλοι πολίτες να καταδικάζουν τη ρατσιστική βία των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και να παίρνουν αμυντικές θέσεις. Έχουν χρέος να βγουν στην αντεπίθεση, όχι βεβαίως με τη βία αλλά με θετικές δράσεις ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία ανθρώπων με διαφορετικές παραστάσεις που δεν ταξίδεψαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για τουρισμό, αλλά για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο όταν ο φόβος για το διαφορετικό απομονωθεί θα αισθάνομαι πιο βέβαιος για τη δημοκρατία...

Ο ΔΟΛ δεν είναι παρθένα που "ατιμάζει" ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πόρνη που θέλει να αλλάξει νταβατζή...

Μέχρι πριν μερικές ώρες τα κόμματα της διαπλοκής και τα μιντιακά τους φερέφωνα αγωνιούσαν δήθεν για την τύχη των εργαζόμενων στο ΔΟΛ κι όχι "βεβαίως" για να διασώσουν το προπύργιο της διαπλοκής. Όλα άλλαξαν όταν ο Στ. Ψυχάρης ανάθεσε στον Βασίλη Μουλόπουλο την προσπάθεια διάσωσης του Συγκροτήματος στο οποίο εργάστηκε επί τρεις δεκαετίες. Μόνο που ο τελευταίος δεν καλύπτει τις προδιαγραφές τού πεπτωκότος συστήματος, αφού είναι συριζαίος...

Σύμφωνα με τη δική τους λογική τα "ΝΕΑ" και το "ΒΗΜΑ" έχουν λόγο ύπαρξης μόνο αν δημοσιεύουν άρθρα και ρεπορτάζ κατά του ΣΥΡΙΖΑ. "Σε διαφορετική περίπτωση ας κλείσουν κι ας πάρουν μαζί τους στον τάφο 400 εργαζόμενους", φαίνεται πως είναι το σκεπτικό όσων διαχρονικά χρησιμοποιούν την εργατική τάξη ως ασπίδα των ΔΟΛίων συμφερόντων τους...

Ας υποθέσουμε πως οι εξελίξεις στο ΔΟΛ είναι αποτέλεσμα "χυδαίου εκβιασμού" από την κυβέρνηση, όπως δήλωσε ο Β. Βενιζέλος. Φυσικά και κατακρίνω κάτι τέτοιο- αν και σε όποια έκταση ισχύει- πόσω μάλλον όταν προέρχεται από ένα κόμμα που πολιτεύτηκε έχοντας ως σημαία του το ηθικό πλεονέκτημα και τη μάχη κατά τού τριγώνου τής διαπλοκής...

Επίσης, έχουν κάθε δικαίωμα οι αντιπολιτευόμενοι να στηλιτεύουν τέτοιου είδους πρακτικές. Μόνο που κι ο γράφων δικαιούται να επισημαίνει την υποκρισία να μέμφονται κυβερνητικές παρεμβάσεις στον Τύπο εκείνοι που κρατήθηκαν στην εξουσία επί 40 χρόνια χάρη ακριβώς σε αυτές. Τι θέλω να πω σε απλά ελληνικά; Πως ο ΔΟΛ δεν είναι μια παρθένα που ενδεχομένως να "ατιμάσει" ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια πόρνη που "απλώς" θέλει να αλλάξει νταβατζή...

Οι εφημερίδες είναι έτσι κι αλλιώς "πεθαμένη" ιστορία στην Ελλάδα κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση, στις προσφορές στις οποίες έθισαν το κοινό τους ή στην οικονομική κρίση. Είναι αλήθεια ότι και σε χώρες όπου οι κάτοικοί τους παραδοσιακά διαβάζουν, τα έντυπα έχουν καταγράψει σημαντική πτώση και μπορεί μια ημέρα να "πεθάνουν" κι εκεί. Μόνο που έχει σημασία και πώς φεύγει κάπως από τη ζωή, με αξιοπρέπεια δηλαδή ή ατιμασμένος...

Στη δική μας περίπτωση ο έντυπος Τύπος "πεθαίνει" από την περιφρόνηση του αναγνωστικού κοινού, των ανθρώπων δηλαδή που θέλουν ακόμα και σήμερα που τα ηλεκτρονικά "γκάτζετ" βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους να πιάνουν στα χέρια τους χαρτί, αλλά αναγκάζονται να αγγίζουν πατσαβούρες. Ανάμεσα σε αυτούς κι ο γράφων, ο οποίος μεγάλωσε μυρίζοντας σαν ναρκομανής το μελάνι των εφημερίδων και τώρα, μολονότι κι επαγγελματικώς υποχρεωμένος να το πράττει, δεν βρίσκει το λόγο να σπαταλήσει ούτε ένα λεπτό τού ευρώ για να αγοράσει κάποιο έντυπο που όχι μόνο δεν θα έχει κάτι καινούριο να του πει, αλλά που θα του πασάρει την προπαγάνδα τού επιχειρηματία και του κόμματος το οποίο στηρίζει...

Οι εφημερίδες, δυστυχώς, έχουν "πεθάνει" και πολύ φοβάμαι πως το αίμα τους βρίσκεται και στα δικά μου χέρια στο πλαίσιο συμβιβασμών που επιβάλλει η αντίληψη ότι τα τείχη πέφτουν από μέσα κι όχι απέξω. Γι' αυτό και για το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί ζητώ συγγνώμη πρώτα από όλα από εκείνους τους ελάχιστους που διαχρονικά δεν θεώρησαν τη δημοσιογραφία σκαλοπάτι για κάποιου άλλου είδους καριέρα ή για τον πλουτισμό τους αλλά την αντιμετώπισαν ως αυτό που θα έπρεπε όντως να είναι, λειτούργημα δηλαδή που οφείλεις να του αφιερωθείς εφ' όρου ζωής με το πάθος που του αξίζει...  

Η δύσκολη στιγμή που ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί και να πάψει να κατηγορεί τους "γονείς" του...

Όπου και να ταξιδέψω όχι μόνο η Ελλάδα αλλά κι ο πλανήτης ολόκληρος με πληγώνουν, για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ευρώπη ο Β. Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, λες κι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το πόσο πιο καταστροφικός μπορεί να γίνει, την ίδια ώρα που τα σύνορα παραμένουν ερμητικώς κλειστά, η Μεγάλη Βρετανία προειδοποιείται για μια σκληρή έξοδο από την Ε.Ε. και η Ολλανδία, η Γαλλία, αλλά και η Γερμανία προετοιμάζονται για την κατάληψη των "χειμερινών ανακτόρων" από την ακροδεξιά...

Στις ΗΠΑ, πάλι, η ακροδεξιά έχει ήδη καταλάβει την εξουσία στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ορκιστεί, ωστόσο έχει ήδη φροντίσει να κοινωνήσει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του που κινούνται γύρω από έναν παλαιάς κοπής απομονωτισμό, ο οποίος είναι ανεφάρμοστος στον 21ο αιώνα, και τη μισαλλοδοξία. Α, υπάρχει και η Κύπρος που δεν ξέρω αν "οι εμπόροι την μισούνε", όπως έγραψε κάποτε ο Δ. Σαββόπουλος, πάντως σίγουρα την εποφθαλμιούν προτείνοντας ένα σχέδιο λύσης που κάνει την οριστική διχοτόμηση πιο συμφέρουσα εθνικώς ως επιλογή. Αλήθεια, σας ευχήθηκα καλό 2017 ή μήπως με όλα αυτά το ξέχασα;...

"Και τώρα τι κάνουμε ως χώρα;", είναι το εύλογο ερώτημα. "Συναινούμε σε έξτρα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ ώστε να μείνει το ΔΝΤ, να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση, να υπάρξουν περισσότερες ελπίδες για ουσιαστική διευθέτηση του χρέους, να αποφύγουμε ένα καθαρώς γερμανικό μνημόνιο, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και κάποια στιγμή σχετικώς σύντομα να βγούμε στις αγορές; Μπορεί η καταπονημένη μετά από εφτά χρόνια μνημονίων ελληνική κοινωνία να βρει το κουράγιο να αποδεχθεί ένα ακόμα φορτίο δίχως, μάλιστα, να είναι σίγουρη ότι θα είναι το τελευταίο;...

Από την άλλη, πόσο έτοιμη είναι αυτήν τη φορά να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές; Είναι εύκολο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα πως έκανε κωλοτούμπα το 2015 και μετάτρεψε το "όχι" τού δημοψηφίσματος σε "ναι", αλλά η επανεκλογή του δύο μήνες αργότερα απόδειξε ότι το εκλογικό σώμα ήταν εκείνο που δεν επιθυμούσε το Grexit, προτιμώντας το διάβολο που γνώριζε...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και, πάντως, για να δοθούν απαιτείται πρώτα ο καθένας μας να προχωρήσει αρχικώς σε μια σοβαρή ενδοσκόπηση και για πρώτη ίσως φορά να προτάξει το ταξικό κι εθνικό του συμφέρον πάνω από το ατομικό- οικογενειακό. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή εντολή ούτε για να υπογράψει νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ, αλλά ούτε και για να αποφασίσει Grexit. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν στο τέλος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο οφείλει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μεταφράζεται σε δημοψήφισμα- με καθαρό ερώτημα αυτήν τη φορά για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη- είτε βουλευτικές εκλογές με απολύτως διασαφηνισμένα διλήμματα...

Ο πολυχαϊδεμένος κυρίαρχος λαός, ο οποίος επιλέγει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους από το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του- είναι εκείνος από τον οποίο απαιτεί η δημοκρατία να δώσει ένα τέλος στο δράμα, θετικό ή αρνητικό θα το κρίνει η Ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε χρέος κι απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν να ενηλικιωθούμε επιτέλους...

Μέχρι να βρούμε φρέσκα, ζουμερά πορτοκάλια ας βολευτούμε με τα ξινισμένα λεμόνια...

Αργά ή γρήγορα- μην μου ζητάτε να σας ορίσω σαφή ημερομηνία, κανείς δεν μπορεί να το κάνει- η εποχή των μνημονίων θα τελειώσει, όπως τέλειωσαν και η Κατοχή, η δικτατορία των συνταγματαρχών και η μεταπολίτευση. Αυτό σημαίνει και πως το πολιτικό μας προσωπικό οφείλει να προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα, η οποία θα βρει την Ελλάδα σε παρόμοια- αν κι όχι ίδια- κατάσταση με αυτή που βρέθηκε και μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι αν το σενάριο ενός εμφυλίου πολέμου πέρα από ανεπιθύμητο είναι κι ακραίο, πρέπει να έχουμε υπόψη πως η εθνική ενότητα μόνο πάνω στην κοινωνική δικαιοσύνη είναι δυνατό να χτιστεί. Σε διαφορετική περίπτωση οι αντίπαλοι ιδεολογικοί πόλοι όχι μόνο θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, αλλά θα είναι κι απαραίτητο αυτό να συμβεί. Για να το προσωποποιήσω, διαφορετική Ελλάδα θέλει ο Αλέξης Τσίπρας κι άλλη ο άθλιος Κούλης...

Αν μεταρρυθμίσεις θεωρούνται οι περικοπές δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία και η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους, η οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή η αύξηση του ΦΠΑ για τα φάρμακα και τα βασικά είδη διατροφής ώστε να πληρώνουν ελάχιστους φόρους οι έχοντες και κατέχοντες, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Δοκίμασα και δοκιμάσαμε αρκετά από αυτά τα "φάρμακα" τα τελευταία εφτά χρόνια χωρίς επιτυχία. Όταν η χώρα επιστρέψει στην κανονικότητα δεν θα έχει ανάγκη από περισσότερο νεοφιλελευθερισμό ούτε όμως κι από κρατικό πατερναλισμό, τα δύο μοντέλα δηλαδή που κατά κόρον εφαρμόστηκαν και στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια...

Χρειαζόμαστε, τόσο η χώρα μας όσο και η Ευρώπη κι ο πλανήτης ολόκληρος, περισσότερο σοσιαλισμό. Με αυτό δεν εννοώ τη δικτατορία τού προλεταριάτου, την κατάργηση των εκλογών, τη στέρηση ατομικών και πολιτικών ελευθεριών ή τη λογοκρισία, αλλά ένα πρότυπο κοινωνίας που θα έχει ως ελάχιστη αναφορά το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος, ωστόσο θα το ξεπερνά κατά πολύ σε στόχους και φιλοδοξίες. Δεν αρκούν, για παράδειγμα, πλέον η δίκαιη αναδιανομή τής φτώχειας, τα επιδόματα, οι κατώτατοι μισθοί και συντάξεις και η στοιχειώδης Υγεία και Παιδεία.

Απαιτείται ριζική και δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και δημιουργία ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γιατί να μην υπάρχει, για παράδειγμα, κι ανώτατος μισθός και γιατί οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να θεωρούνται αυτονόητες όταν πρόκειται για ένα τηλεοπτικό τάλεντ σόου, αλλά γραφικές όταν αναφερόμαστε σε πολύ σημαντικότερες αποφάσεις με κοινωνικό αντίκτυπο;...

Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις έκλεισαν τον κύκλο τους και οι κυβερνήσεις συνεργασίας ακόμα κινούνται στον αστερισμό τού πρόσκαιρου τακτικισμού, όπως αποδεικνύουν οι συγκυβερνήσεις ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Αν ο προοδευτικός κόσμος επιθυμεί αριστερόστροφες πολιτικές μακράς πνοής, αυτές δεν θα μπορέσει να τις βρει όσο η κυβέρνηση της Αριστεράς εξαρτάται από τις ψήφους ενός εθνολαϊκιστικού κόμματος όπως αυτό του Π. Καμμένου, που αντιδρά στο κοινωνικό πεδίο σε οτιδήποτε δεν μυρίζει ναφθαλίνη- από τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που έχουν ανατραφεί στην Ελλάδα μέχρι το γάμο των ομοφυλόφιλων.

Τώρα που η Δημοκρατική Συμπαράταξη δείχνει να εξοστρακίζει τα δεξιά της βαρίδια, που το Ποτάμι στερεύει, που η Ένωση Κεντρώων μοιάζει έτοιμη από καιρό να συνδράμει σε κυβερνητικό επίπεδο και που Κωνσταντοπούλου- Λαφαζάνης δεν αποκλείεται να επιστρέψουν στο "μαντρί" είναι η ώρα να διαμορφωθεί ένας όσο το δυνατό ευρύτερος προοδευτικός πόλος, ο οποίος αρχικώς θα αποτελέσει ανάχωμα στη νεοφιλελεύθερη μητσοτακική ΝΔ και στη συνέχεια θα οδηγήσει τον τόπο στη μεταμνημονιακή εποχή...

Θα με ρωτήσετε αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν και με τη συμμετοχή πολιτικών όπως η Φώφη, ο ρεζίλης των Παπανδρέου ή ο Β. Λεβέντης. Θα σας απαντήσω πως είναι υποχρέωσή μας να συνεχίσουμε να αναζητάμε φρέσκα ζουμερά πορτοκάλια. Όταν, όμως, η ζωή μάς δίνει λεμόνια, έστω και ξινισμένα, είναι καθήκον μας να φτιάξουμε λεμονάδα αν δεν θέλουμε να μείνουμε διψασμένοι...

Ομπάμα, Ρούζβελτ και Χίτλερ μαζί...

Περισσεύουν οι υμνολογίες παγκοσμίως για τον Μπαράκ Ομπάμα, κι αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ποιον διαδέχθηκε και ποιος τον διαδέχεται. Πάντοτε, άλλωστε, το μέγεθος των πολιτικών ανδρών εξαρτάται από την εποχή τους και τους αντιπάλους τους. Όπως κι αν έχει, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει πολλά για τα οποία θα πρέπει να υπερηφανεύεται, αλλά και πολλά για τα οποία θα όφειλε να ντρέπεται...

Η μεταρρύθμιση στο χώρο τής υγείας, που για τα δεδομένα στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού μοιάζει με Οκτωβριανή Επανάσταση, συγκαταλέγεται ασφαλώς στα επιτεύγματά του. Κυρίως, ωστόσο, ακολούθησε μια οικονομική πολιτική στο πρότυπο του "Νιου Ντιλ" του Φράνκλιν Ρούζβελτ και της καλύτερης εκδοχής τής σοσιαλδημοκρατίας η οποία έφερε αποτελέσματα: σνομπάρισε τη λιτότητα, τύπωσε χρήμα, προκάλεσε δημόσιες επενδύσεις και η Αμερική κατάφερε να εξέλθει της κρίσης δυνατότερη και με το ποσοστό ανεργίας σε χαμηλό επίπεδο. Αν και η Ευρώπη ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο, οι λαοί της θα ήταν σήμερα πολύ ευτυχέστεροι...

Μόνο που η προεδρία Ομπάμα δεν ήταν τόσο ονειρική όσο την θέλουν τα γυαλιστερά εξώφυλλα που προσφέρουν αφειδώς ο χαρισματικός Μπαράκ, η επικοινωνιακή σύζυγός του και οι κόρες τους. Οι ταξικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι σήμερα ελάχιστα πιο μαζεμένες σε σύγκριση με το 2008, ελάχιστοι εξακολουθούν να κερδίζουν όσα εκατομμύρια συνανθρώπων τους μαζί- απόδειξη ότι τα οφέλη τής παγκοσμιοποίησης δεν μοιράζονται δικαίως- και κάθε τρεις και λίγο ένας μαύρος πέφτει νεκρός από σφαίρες αστυνομικού. Κι αν αυτό είναι εσωτερική τους υπόθεση, το ότι ο Μπ. Ομπάμα, με την ιμπεριαλιστική όσο κι άφρονα ψυχροπολεμική εξωτερική του πολιτική, παραλίγο να πυροδοτήσει ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο με αφορμή τη Μέση Ανατολή και την εμφανώς υποκινούμενη "Αραβική Άνοιξη" και στόχο τη Ρωσία μάς αφορά όλους...

Προκειμένου να πείσει την ανθρωπότητα ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να είναι η μοναδική υπερδύναμη- μολονότι ο πλανήτης μας γίνεται όλο και πιο πολυπολικός- θέλησε να δημιουργήσει έναν παγκόσμιο μπαμπούλα, έναν εχθρό εναντίον τού οποίου θα έπρεπε να συνασπιστεί όλος ο "ελεύθερος κόσμος". Δεν ισχυρίζομαι πως ο Βλ. Πούτιν είναι κάποια αρσακειάδα και δεν έχει κι εκείνος το δικό του μερίδιο ευθύνης για την αναστάτωση που βιώνουμε. Μόνο που και εν έτει 2017, όπως άλλωστε κι επί Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπάρχουν διάβολοι στη διπλωματική σκακιέρα παρά μόνο λιοντάρια που δεν θα ησυχάσουν αν δεν μείνει μόνο ένα από αυτά στη ζούγκλα. Και στο μεσοδιάστημα, βεβαίως, υποφέρουν τα βατράχια...

Υπό αυτή την έννοια, της μεγαλομανούς δηλαδή επεκτατικής πολιτικής που πρώτα καθορίζει τους εχθρούς και μετά τους φίλους, ο Μπ. Ομπάμα ομοιάζει του Χίτλερ κι όχι βεβαίως γιατί έστειλε Εβραίους να βρουν τον θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή γιατί πάσχει από κάποια ψυχωσική παρέκκλιση, τα οποία προφανώς και δεν ισχύουν. Για όλα αυτά, όμως, όσο κι αν με ανησυχεί (sic) η προεδρία Τραμπ, για τον οποίο ο μεγάλος εχθρός είναι η Κίνα οπότε ετοιμαστείτε για έναν άλλου είδους Ψυχρό Πόλεμο, αισθάνομαι και μια ανακούφιση που ο χρόνος τού Μπ. Ομπάμα στέρεψε και δεν θα μπορέσει να απελάσει κι άλλους Ρώσους διπλωμάτες μέχρις ότου η Γη μας να μετατραπεί για τα καλά σε ένα απέραντο φρενοκομείο...

Η Ιστορία δεν θα καταχωρήσει τον 44ο Αμερικανό πρόεδρο στο ίδιο κεφάλαιο με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Στάλιν και δικαίως. Ούτε, όμως, και σε εκείνο που είναι αφιερωμένο σε όσους αγωνίστηκαν για την παγκόσμια ειρήνη κι ας έλαβε ένα σχετικό Νόμπελ στην αρχή τής προεδρίας του που στο φινάλε της μοιάζει τόσο ειρωνικό...

 

Όταν ο ανίκανος υπουργός δεν παραιτείται, απολύεται...

Τουλάχιστον ο Δημήτρης Βίτσας είχε το θάρρος να το παραδεχθεί ότι η κυβέρνηση πιάστηκε απροετοίμαστη στη Λέσβο, όπου οι πρόσφυγες αφέθηκαν να ξεπαγιάσουν στις σκηνές τής ντροπής. Αλίμονο, ωστόσο, αν αυτό είναι αρκετό για να συγχωρηθούν οι ευθύνες όσων είναι αρμόδιοι, με πρώτο και κύριο τον Γ. Μουζάλα. Ο άνθρωπος είναι γιατρός εγνωσμένης αξίας, με χρόνια προσφοράς στο ακτιβιστικό κίνημα. Μόνο που κανένας μας δεν είναι ικανός για τα πάντα και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Γ. Μουζάλας έχει αποδειχθεί πολλάκις ανίκανος να διαχειριστεί, στο μέτρο τού ανθρωπίνως δυνατού βεβαίως, το προσφυγικό...

Δεν είναι μόνο η απρονοησία ενόψει του κύματος κακοκαιρίας ούτε φυσικά ευθύνεται ο ίδιος για τα παγκόσμια προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα. Είναι εγκληματική, ωστόσο, η πολύ χαμηλή απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων που διατίθενται για τη διαχείριση του προσφυγικού και η ανεξέλεγκτη σε βαθμό επικινδυνότητας δράση ΜΚΟ, που αποκαλύπτουν κάτι χειρότερο από δόλο, ανικανότητα...

Δέχομαι ότι οι Ευρωπαίοι μάς πετάνε λεφτά για να μην αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες, ότι η μετεγκατάσταση προσφύγων προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων κι ότι ορισμένοι φορείς και πολίτες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ρατσιστικά κι όχι ανθρώπινα. Μόνο που στο τέλος ο λογαριασμός φτάνει, και δικαίως, στα χέρια τής κεντρικής διοίκησης. Κι όταν η τελευταία δεν έχει το θάρρος ούτε καν να παραδεχθεί τα λάθη της τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απόλυση του αρμόδιου υπουργού, ο οποίος με την ουσιαστική απραξία του προσβάλλει την Αριστερά στο σύνολό της, προσφέροντας επιχειρήματα σε εκείνους που πολύ θα ήθελαν να μπουν νάρκες στο Αιγαίο ώστε να γλιτώσουμε με αυτόν τον τρόπο από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες...

Όπως είναι, επίσης, προσβλητικό για την Αριστερά το ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει επισήμως θέση κατά τής έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών στη χώρα τους, όπου στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση το καθεστώς Ερντογάν τους περιμένει για να τους βασανίσει. Είναι ταπεινωτικό οι αρμόδιοι υπουργοί να κρύβονται πίσω από την ανεξαρτησία τής δικαιοσύνης αντί να γίνουν οι ίδιοι μπροστάρηδες του αιτήματος να μην εκδοθούν, όταν αυτό είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρέπει να γίνει και με βάση το εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο...

Αν η Τουρκία θέλει να ξεκινήσει πόλεμο με την Ελλάδα μπορεί να βρει χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες και, πάντως, δεν χρειάζεται να περιμένει να πληροφορηθεί την τύχη των αξιωματικών της. Αλίμονο, άλλωστε, αν ένα κράτος- μέλος τής ΕΕ ποδοπατήσει θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες μόνο και μόνο για να μην αναστατώσει έναν παρανοϊκό ηγεμόνα, ο οποίος με το μεγαλοϊδεατισμό του έχει εκνευρίσει ακόμα και τους Αμερικανούς. Καλύτερα να το κλείσουμε από τώρα το μαγαζί σε μια τέτοια περίπτωση...



   

Είπαμε να τελειώνουμε με τους διαπλεκόμενους, όχι να τους κάνουμε ήρωες...

Οι δημοσιογράφοι που συνελήφθησαν με τη διαδικασία τού αυτόφωρου κατόπιν σχετικής επιθυμίας τού Π. Καμμένου έχουν τόση εξοικείωση με την ελεύθερη, μαχητική έρευνα όση και οι Έλληνες με το σιβηρικό ψύχος. Την ημέρα, για παράδειγμα, που θα διαβάσετε στα "Παραπολιτικά" κάποιο ρεπορτάζ για το πλοίο τής ηρωίνης "Noor 1" ή για τα στημένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο, σας καλώ να μου ζητήσετε να βγω με το μποξεράκι στην τηλεόραση, όπως ο Γκάρι Λίνεκερ όταν πήρε το πρωτάθλημα Αγγλίας η Λέστερ...

Δεν γνωρίζω αν ο ανήλικος γιος τού υπουργού Άμυνας εμπλέκεται στην οργάνωση των Ρούπα- Μαζιώτη ούτε αν όντως ο συλληφθείς αυτοφωράκιας (όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο πραγματικός εκδότης) κι ο διευθυντής του εκβίαζαν, μέσω του παιδιού του, τον Π. Καμμένο για να μην προχωρήσει η ιστορία με τα μαύρα ταμεία τού ΚΕΕΛΠΝΟ, από τα οποία φέρεται να έχουν καρπωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ καθένας από τους δύο δημοσιογράφους. Θα περιμένω από τη δικαιοσύνη να μου λύσει τις απορίες...

Ξέρω, όμως, από πρώτο χέρι ότι η δημοσιογραφία δεν μπορεί να ασκείται ελεύθερα όταν από τη μια στιγμή στην άλλη έχει το δικαίωμα να σε συλλαμβάνει ένας αστυνομικός με τη διαδικασία τού αυτόφωρου σαν να σε έχει πιάσει να κάνεις φόνο ή ληστεία. Ο Αλμπέρ Καμί είχε κάτι παραπάνω από δίκιο όταν έλεγε πως ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός, αλλά ο λογοκριμένος, υπό ασφυκτικούς περιορισμούς Τύπος δεν είναι δυνατό να είναι κάτι άλλο από κακός. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ίσως χώρα τού υποτίθεται αναπτυγμένου κόσμου που χαρακτηρίζει στο νομικό της σύστημα και ποινικά τα αδικήματα που τελούνται διά του Τύπου...

Φυσικά ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να ζητά αποζημίωση και την αποκατάσταση της προσωπικότητάς του στην περίπτωση που εκτιμά πως αυτή έχει τρωθεί από ένα δημοσίευμα ή από μία μετάδοση. Η ευνομούμενη πολιτεία, ωστόσο, οφείλει να σταθμίζει αγαθά και να προκρίνει αυτά τα οποία έχουν μεγαλύτερη σημασία για την εύρυθμη λειτουργία της. Ως προς τη δημοσιογραφία, είναι προτιμότερο να γραφτεί ή να μεταδοθεί και μια κουβέντα παραπάνω για ένα δημόσιο πρόσωπο από το να συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος, λες και βρισκόμαστε σε δικτατορικό καθεστώς, ακόμα και στην περίπτωση που προβεί σε κάποια αξιολογική κρίση...

Με την πρωτοβουλία του ο Π. Καμμένος χάνει το δίκιο του, αν αυτό βεβαίως βρίσκεται με το μέρος του, και ταυτοχρόνως φέρνει σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση η οποία έχει υποσχεθεί να τελειώσει τη διαπλοκή κι όχι να την ηρωοποιήσει. Και σε αυτό το πεδίο, όμως, τα λόγια έχουν καπελώσει τα έργα από τα οποία, άλλωστε,κρινόμαστε όλοι στο τέλος. Την ώρα που οι καναλάρχες απαιτούν να μην υποβάλουν ούτε καν πόθεν έσχες- όπως είναι αναγκασμένος να υποβάλει κι ο πιο φτωχός δημοσιογράφος- και οι τηλεοπτικές άδειες τελούν ακόμα στο στάδιο της διακήρυξης ιδεών- ανεξαρτήτως αν γι' αυτό η ευθύνη βαραίνει περισσότερο άλλους κι όχι την κυβέρνηση- ήταν επικοινωνιακά τουλάχιστον άστοχο εκ μέρους Καμμένου να ζητήσει χειροπέδες για τους "παραπολιτικούς" δημοσιογράφους.

Δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να συμβάλει στο ξέπλυμα ενός μιντιακού- επιχειρηματικού- πολιτικού συστήματος που λειτουργεί πάνω στο μοντέλο των συγκοινωνούντων δοχείων, τα απόβλητα των οποίων καταλήγουν στην κοινή γνώμη. Φυσικά και κατανοώ τον πατέρα που εξεγείρεται όταν χρησιμοποιούν το παιδί του για αλλότριους σκοπούς. Μόνο που ο Πάνος είναι παμπόνηρος και πολλά χρόνια στην πολιτική για να μην αντιλαμβάνεται ότι αν επιτρέψεις στους άλλους να δουν το δάκρυ σου τότε θα σε πατήσουν κάτω έως ότου να μην βγάζεις πια ούτε αναπνοή...



 

      

Το παιδί των Ρούπα- Μαζιώτη είναι δικό τους θύμα, όχι του κράτους...

Έπρεπε να επιταχυνθεί η διαδικασία λήψης απόφασης για την επιμέλεια του γιου των Ρούπα- Μαζιώτη; Έπρεπε κι αν ο νόμος είναι αυτός που φέρνει καθυστερήσεις, έστω κι ελάχιστων ημερών, τότε να αλλάξει πάραυτα. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να δημιουργηθεί ένα τσίρκο εντυπώσεων γύρω από την τύχη ενός ανήλικου, με ακραίες εκφράσεις για συνθήκες κράτησης προκειμένου να ηρωοποιηθούν στα μάτια ορισμένων δύο τρομοκράτες, υπάρχει μεγάλη απόσταση...

Κανένας μας, βεβαίως, δεν μπορεί να προδικάσει πώς θα καταλήξει στη ζωή του ένα παιδί έξι χρόνων. Φαντάζομαι, ωστόσο, πως αν του έχουν προκληθεί ανεπούλωτα τραύματα αυτά δεν οφείλονται στο ότι έβλεπε συνεχώς αστυνομικούς επί δύο ημέρες σε ένα νοσοκομείο, αλλά στο ότι οι γονείς του ζούσαν κυνηγημένοι επί χρόνια, αυτοκυνηγημένοι θα έγραφα για να είμαι πιο ακριβής. Γιατί αυτό είναι σήμερα το αντάρτικο πόλης, μια επαναστατική γυμναστική που αφήνει πίσω της ρημαγμένες ψυχές και οικογένειες...

Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω από καθέδρας για το πώς πρέπει να μεγαλώνει κανείς παιδιά: ούτε το έχω σπουδάσει ούτε το έχω κάνει. Αν, όμως, ισχύει πως ο χαρακτήρας ενός ατόμου διαμορφώνεται στα παιδικά του χρόνια και, μάλιστα, μέχρι την ηλικία των πέντε χρόνων τότε είναι φανερότατη η επίδραση που έχουν πάνω του οι γονείς του. Επομένως, ίσως θα ήταν λογικό όποιοι ενήλικοι επιθυμούν να φέρουν στον κόσμο άλλους ανθρώπους να περνούν πρώτα από ένα τεστ που να επιβεβαιώνει ή όχι ότι διαθέτουν έστω τις ελάχιστες προδιαγραφές για κάτι τέτοιο, όσο οργουελικό κι αν διαβάζεται. Δυστυχώς δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να γίνονται γονείς κι αυτό έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις και δεν αναφέρομαι μόνο στους παιδοκτόνους ή στους παιδόφιλους, αλλά και σε "συνηθισμένες" οικογένειες που μεγαλώνουν προβληματικά άτομα που είτε δεν έλαβαν αγάπη είτε ανατράφηκαν με την πεποίθηση ότι κανένας άλλος δεν έκανε παιδί παρά μόνο η Μαριώ τον Γιάννη...

Με βάση όλα τα παραπάνω, αν το παιδί των Ρούπα- Μαζιώτη είναι θύμα, θύτης δεν είναι το κράτος αλλά οι γονείς του. Φυσικά ενυπάρχει η ατομική ευθύνη για το πώς θα καταλήξουμε στη ζωή μας, η οποία παίζει και το σημαντικότερο ρόλο. Σε διαφορετική περίπτωση όλα τα παιδιά ληστών ή τρομοκρατών θα γίνονταν και οι ίδιοι ληστές και τρομοκράτες και θα αθωώνονταν από τα δικαστήρια δικαίως λόγω κακού DNA. Ωστόσο ο ρόλος των γονέων είναι καταλυτικός και για τα καλά και για τα άσχημα, γι' αυτό και δεν είναι ντροπή όσοι είναι ήδη ή όσοι επιθυμούν να γίνουν να συνομιλήσουν με κάποιον παιδοψυχολόγο ή να διαβάσουν και κάνα σχετικό βιβλίο.

Δεν πιστεύω ότι οι λύσεις βρίσκονται στους ειδικούς ή στα "μάνιουαλ", αλλά είναι θαμμένες κάτω από τις προκαταλήψεις και τις βεβαιότητές μας. Κι αν οι ειδικοί και τα "μάνιουαλ" δεν είναι κομπογιαννίτες τότε μας βοηθούν να τις ανακαλύψουμε. Πάντως λύση δεν είναι να μεγαλώνεις σε γιάφκες περιμένοντας από τους γονείς σου να αλλάξουν τον κόσμο βάζοντας βόμβες σε υποκαταστήματα τραπεζών στη χάση και στη φέξη και κατηγορώντας στη συνέχεια το κράτος γιατί το παιδί τους συνομίλησε για λίγο με θεραπευτές σε ένα νοσοκομείο...



   

Σωρραίοι ως Έλληνες...

Ο Αρτ. Σώρρας εδώ και χρόνια γυρίζει τη χώρα ισχυριζόμενος πως διαθέτει 600 δισ. δολάρια για την αποπληρωμή τού ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, αλλά κανένας εισαγγελέας δεν σκέφτηκε να τον καλέσει να αποδείξει τα λεγόμενά του, σε διαφορετική περίπτωση να του κάνει μήνυση για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Ποιος ξέρει, ίσως και η δικαιοσύνη να ήθελε να πιστέψει ότι κάπου υπάρχουν αυτά τα λεφτά, τα οποία θα μας σώσουν από τα μνημόνια...

Κι έπρεπε να γίνει η δολοφονία στη Λαμία για να ξυπνήσουμε όλοι μαζί από το ροζ συννεφάκι μας και να αντιληφθούμε πόσο επικίνδυνος είναι ένας απατεώνας για τη δημοκρατία μας όταν αυτή στηρίζεται στο λούμπεν προλεταριάτο, σε ανθρώπους δηλαδή χωρίς ταξική συνείδηση οι οποίοι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν οποιοδήποτε ψέμα αρκεί αυτό να ακούγεται ευχάριστα στα αφτιά τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, άλλωστε, στο ΥΠΟΙΚ έχουν σταλεί περί τις 7.000 εξώδικα από τους αφιθιονάδος τού Αρτ. Σώρρα...

Είμαστε, όμως, γενικώς, (σ)ωραίοι ως Έλληνες, διατεθειμένοι να πιστέψουμε οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας ακουστεί αληθοφανής. Όποιος, μάλιστα, επιχειρεί να δώσει μια πιο λογική εξήγηση για τους λόγους, για παράδειγμα, που φτάσαμε στα μνημόνια ή που απέτυχε η διαπραγμάτευση του 2015 συγκαταλέγεται είτε στους αφελείς είτε στους συστημικούς που από ηλιθιότητα ή προσωπικό συμφέρον προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...

Φυσικά και η απελπισία και η ανοησία παίζουν ρόλο στο ότι τόσοι πολλοί συμπατριώτες μας απευθύνονται στον Αρτ. Σώρρα για τη σωτηρία τους ή παίζουν τυχερά παιχνίδια από το πρωί μέχρι το βράδυ μήπως και πετύχουν την "καλή". Μόνο που δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος, ο οποίος ανάγεται στην καλλιεργηθείσα ροπή μας προς τον πλουτισμό δίχως κόπο, προς τη "ντόλτσε βίτα" χωρίς μόχθο. Αν έκαναν μια δημοσκόπηση με το δίλημμα "θα σας δώσουμε 100 εκατομμύρια ευρώ υπό τον όρο ότι δεν θα ασχοληθείτε ποτέ ξανά με οτιδήποτε δημιουργικό στη ζωή σας" πόσοι από εμάς θα λέγαμε "όχι", ανεξαρτήτως της οικονομικής μας κατάστασης της στιγμής;...

Με λίγα λόγια, οι Σωρραίοι βρίσκουν και τα κάνουν σε μια χώρα όπου η εργατικότητα θεωρείται μειονέκτημα από τους ουκ ολίγους καταφερτζήδες που αναρριχώνται όχι με βάση την αξία τους, αλλά την προσαρμοστικότητά τους στις επιθυμίες τής όποιας εξουσίας.  Τι να την κάνουμε την εκπαίδευση, τη δημοκρατία και τις ελευθερίες αν υπάρχει εκεί έξω ένας "πατερούλης" να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει με ασφάλεια στη Γη της Επαγγελίας;

Πρόκειται, άλλωστε, για το ίδιο κράτος- "πατερούλη" που εμμέσως δικαιολογεί την μπαγαποντιά μας: αντί να θέσει όλα του τα όπλα στη μάχη κατά τής φοροδιαφυγής την υποθάλπει με την υπερβολική φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, αποδεχόμενο στην ουσία ότι αυτά που δηλώνουν στην εφορία είναι λιγότερα από τα πραγματικά τους εισοδήματα. Ως συνέπεια, οι έντιμοι ελεύθεροι επαγγελματίες που κόβουν απόδειξη για κάθε συναλλαγή τους αισθάνονται κορόιδα...

Η διαμόρφωση του χαρακτήρα περισσεύει όταν στο συλλογικό μας φαντασιακό κυκλοφορούν υπεράνθρωποι ικανοί να μας γλιτώσουν από οποιαδήποτε αναποδιά. Κάπως έτσι, ωστόσο, παύουμε να είμαστε δημιουργικοί και παραγωγικοί και γινόμαστε μοιρολάτρες που περιμένουν από θεούς, Σώρρες και λοιπά κουραφέξαλα να μας λυτρώνουν, με συνέπεια στην ουσία να βαδίζουμε μόνοι μας προς το σφαγείο με το χαμόγελο στα χείλη. Τουλάχιστον τα πρόβατα έχουν τη δικαιολογία τής άγνοιας. Εμείς είμαστε ασυγχώρητοι...  



  

Μνημονιακοί, αυτοί οι μεγάλοι δραχμιστές...

Οι μνημονιακοί δήθεν ευρωπαϊστές πέτυχαν το φαινομενικώς ακατόρθωτο: για πρώτη φορά σε δημοσκόπηση η πλειοψηφία χαρακτηρίζει λανθασμένη απόφαση την ένταξη της χώρας μας στο ευρώ, την ίδια ώρα που τα ποσοστά εκτίμησης είναι μοιρασμένα για το αν θα κατορθώσει η Ευρωζώνη να επιβιώσει. Μια ματιά σε αντίστοιχες δημοσκοπήσεις ακόμα κι ένα χρόνο πριν αρκεί για να γίνει κατανοητό ότι η ελληνική κοινή γνώμη καλώς ή κακώς γκρεμίζει θέσφατα κι ανατρέπει αντιλήψεις που μέχρι προσφάτως θεωρούνταν δεδομένα...

Ποιος φταίει κατά βάση για το ότι οι Έλληνες μεταλλάσσονται με ραγδαίο ρυθμό σε ευρωσκεπτικιστές και δραχμιστές; Μα, εκείνοι που λάνσαραν και υιοθέτησαν πολιτικές στο όνομα της Ενωμένης Ευρώπης οι οποίες, ωστόσο, στην ουσία δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ρίχνουν νερό στο μύλο τού ευρωσκεπτικισμού και των ακραίων αντιδράσεων απέναντι στην ΕΕ...

Η όλη ιστορία θυμίζει τον σύζυγο που παραμελεί ή και ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του, η οποία μέχρι πρότινος δεν ήθελε ούτε καν να κοιτάξει άλλον άνδρα, και ύστερα αναρωτιέται γιατί τον εγκατάλειψε. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον ελληνικό λαό για το ότι αισθάνεται φυλακισμένος εντός τής Ευρωζώνης, ακόμα κι αν του φέρνει στο κελί του από καιρού εις καιρόν κονδύλια για να μην λιμοκτονήσει; Δεν καταλαβαίνουν οι καθοδηγητές της πόσο ταπεινωτικό είναι να αισθάνονται οι πολίτες ενός κράτους- μέλους πως τελούν υπό συνεχή επιτροπεία και πως αν τολμήσουν να ξεστρατίσουν έστω και λιγάκι θα δεχθούν βουρδουλιά στην πλάτη;...

Θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, πως εγκληματήσαμε και γι' αυτό φυλακιστήκαμε. Ποιος είναι, όμως, αναμάρτητος κι αλάνθαστος όταν η ζωή του εξετάζεται κάτω από ένα μικροσκόπιο; Είναι αναμάρτητη κι αλάνθαστη η Γερμανία των κομπραδόρικων εταιρειών και των αντίθετων με το Σύμφωνο Σταθερότητας υψηλών πλεονασμάτων; Και πώς είναι δυνατό εν έτει 2017 πλέον να ισχυριζόμαστε ακόμα πως οι αμαρτωλοί δικαιούνται μόνο τιμωρίας κι όχι σωφρονισμού;...

Με τη λογική "αμάρτησες,κολάζεσαι στην αιωνιότητα" στη Γερμανία θα έπρεπε να επιβληθούν οι πιο δυσβάσταχτες κυρώσεις μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και να μην της είχε χαριστεί ούτε ένα μάρκο χρέος. Στο κάτω κάτω της γραφής οι Έλληνες δανείζονταν πάνω από τις δυνάμεις τους για να αγοράζουν Πόρσε Καγιέν και για να πηγαίνουν διακοπές στις Μπαχάμες, δεν έστελναν Εβραίους, Τσιγγάνους κι ανάπηρους στα κρεματόρια...

Στην πραγματικότητα, επομένως, οι πιο ένθερμοι αντιευρωπαϊστές και δραχμιστές δεν είναι η Ζ. Κωνσταντοπούλου ή ο Π. Λαφαζάνης αλλά εκείνοι, όπως ο άθλιος Κούλης, που αυτοπαρουσιάζονται μνημονιακότεροι των μνημονίων, ζητώντας στην ουσία ακόμα και την κατάργηση της δημόσιας υγείας και παιδείας αρκεί να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση. Αυτοί είναι που μας οδηγούν στο Νομισματοκοπείο κι όχι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ή οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα...

Αυτή η αίσθηση πως η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος...

Όποιος πρωτοείπε ότι η οικονομία είναι ψυχολογία είναι ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Εν προκειμένω, δεν είναι τόσο η νέα αύξηση έμμεσων φόρων ή οι μειώσεις συντάξεων που απογοητεύουν τους πολίτες, μολονότι έχουν ήδη συσσωρεύσει τα τελευταία εφτά χρόνια τόση λιτότητα που φτάνει για δύο ολόκληρες ζωές, όσο η αίσθηση πως αυτή η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος. Αν κάποιος μπορούσε να μας καθησυχάσει πως οι νέες επιβαρύνσεις στα εισοδήματά μας θα είναι και οι τελευταίες, το πιθανότερο θα ήταν πως θα αυξανόταν η κατανάλωση και θα αναθερμαινόταν γενικότερα η οικονομία. Μόνο που τα μηνύματα από Βερολίνο, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι κι αυτό βεβαίως επιδεινώνει τη συλλογική μας κατάθλιψη...

Τα μνημόνια, και τα τρία, έχουν αποτύχει κι αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν εφαρμόστηκαν στην πληρότητά τους, όπως θέλει η κούλειος κι όχι μόνο προπαγάνδα να κοινωνεί. Ούτε είναι επιχείρημα πως από αυτή τη διαδικασία πέρασαν και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος αλλά εξήλθαν πανηγυρικώς αυτής. Κι αυτό γιατί, πρώτον, τα δικά τους μνημόνια ήταν πολύ ηπιότερα και δεν είχαν τον τιμωρητικό χαρακτήρα των ελληνικών. Πουθενά αλλού, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, δεν υποχρεώθηκε μια χώρα να απολέσει το 25% του ΑΕΠ της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και δίχως, μάλιστα, να έχει προηγηθεί πόλεμος στο έδαφός της.

Σκεφτείτε πως ακόμα και με βάση τις ιδεοληψίες τού ΔΝΤ το μάξιμουμ που θα μπορούσε να ζητηθεί ως θυσία από μια χώρα θα ήταν το 10% του ΑΕΠ της. Δεύτερον, ούτε οι Ιρλανδοί ούτε οι Πορτογάλοι ούτε οι Κύπριοι ζουν σήμερα καλύτερα από την προ των δικών τους μνημονίων εποχή κι ας έχουν επιστρέψει στις αγορές. Μάλλον χειρότερα διαβιούν και ούτε τα δικά τους επίπεδα αισιοδοξίας έχουν φτάσει στον ουρανό...

Με λίγα λόγια, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τής δημοσιονομικής σύνεσης οφείλουν να παραδεχθούν ότι η λιτότητα πρέπει να έχει καθορισμένη ημερομηνία λήξης. Σε διαφορετική περίπτωση τα αποτελέσματά της, σε συνδυασμό με τη γιγάντωση των προσφυγικών- μεταναστευτικών ρευμάτων, είναι κοινωνίες παραδομένες στη φτωχοποίησή τους, στην αναταραχή, στη μισαλλοδοξία και στην τρομοκρατία που γεννούν με τη σειρά τους ή εκτοξεύουν ακροδεξιά εκτρώματα κι εθνικιστικές- απομονωτιστικές πολιτικές...

Πολύ φοβάμαι πως το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε θα συνειδητοποιήσει το κακό που έχει προξενήσει στην ενωμένη Ευρώπη μόνο όταν δοκιμάσει τη λαϊκή εκλογική αποδοκιμασία κι όχι νωρίτερα. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για όλους μας, αφού θα έχει γκρεμιστεί από κοντόφθαλμους ηγετίσκους ό,τι με πολύ κόπο χτίστηκε μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Οι λογιστάκοι δεν βλέπουν μακριά ούτε όταν σκαρφαλώνουν σε ρόδες...

Ο Γ. Καμίνης δεν είναι κακός δήμαρχος γιατί δεν γύρισε ποτέ η ρόδα στο Σύνταγμα ή, τουλάχιστον, όχι μόνο γι' αυτό ή για το ότι οι χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στην Αθήνα ήταν πιο μίζερες κι από τον ίδιο. Ούτε καν γιατί έχει μια έφεση στις απευθείας αναθέσεις. Όλα αυτά θα μπορούσαν να του συγχωρηθούν αν ήταν αποτελεσματικός σε μια σειρά από άλλους τομείς και, κυρίως, αν στα έξι χρόνια τής δημαρχίας του παρουσίαζε έστω και ψήγματα κάποιου οράματος για την ελληνική πρωτεύουσα ή κάποιο έργο το οποίο θα το μνημονεύουν στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν...

Δεν αντιλέγω πως μπορεί να είναι καλός νοικοκύρης και να έχει συμμαζέψει τα οικονομικά τού δήμου και τις αλόγιστες σπατάλες, αν κι όσα αποκαλύπτονται για το ραδιοφωνικό σταθμό "9.84" το διαψεύδουν. Αλίμονο, όμως, αν από τους πολιτικούς μας προσδοκούσαμε μόνο να είναι καλοί νοικοκυραίοι και λογιστές και τίποτα παραπάνω. Ποιος ο λόγος τότε να μην αναθέταμε όλα τα δημόσια αξιώματα σε λογιστικές εταιρείες και να ξενοιάζαμε;...

Όταν έγινε πρωθυπουργός ο αρχιερέας τής διαπλοκής αρκετοί πανηγύριζαν για το τέλος των χαρισματικών ηγετών και την αναρρίχηση στην εξουσία των ρεαλιστών. Είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις ο οραματισμός των ανθρώπων που ξεχωρίζουν από το πλήθος συναντά στο δρόμο του το λαϊκισμό και τη διαφθορά, ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις το ισοζύγιο βγαίνει θετικό. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε, όμως, το ίδιο για τους μέτριους, όχι μόνο στην πολιτική αλλά κι οπουδήποτε αλλού, οι οποίοι καλλωπίζουν τις ατέλειές τους με μπόλικη δόση σοβαροφάνειας κι επιφανειακής σύνεσης που είναι ικανές να σε κοιμίσουν αλλά όχι και να σε απογειώσουν...

Από αυτή τη δικτατορία των μετρίων υποφέρει η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια πλέον κι αυτή ακριβώς τη δικτατορία επιχειρεί η καταρρέουσα διαπλοκή να παλινορθώσει μήπως και διασωθεί η ίδια. Πριν 20 χρόνια λεγόταν Σημίτης, σήμερα άθλιος Κούλης, Στ. Θεοδωράκης, Διαμαντοπούλου και λοιποί τελειωμένοι του ναρκισσευόμενου εκσυγχρονισμού...

Η Αθήνα, ακόμα και σε αυτές τις χρεοκοπημένες εποχές, διαθέτει όλα τα φόντα για να μετατραπεί σε μια μητρόπολη παγκόσμιου βεληνεκούς. Όσο, για παράδειγμα, στέκεται όρθιος ο Παρθενώνας κι όσο οι κάτοικοί της δεν κλειδώνονται στα σπίτια τους από τις επτά το απόγευμα, όπως συμβαίνει στις χώρες- "πρότυπα" του εξωτερικού- η ελληνική πρωτεύουσα έχει υλικό για να εξελιχθεί σε έναν οικονομικό, πολιτιστικό και τουριστικό γίγαντα που δεν θα εξαρτάται αποκλειστικώς από τα αρχαία του κάλλη, το σουβλάκι, το συρτάκι και τα "ώπα".

Μόνο που για να συμβεί κάτι τέτοιο η Αθήνα χρειάζεται ένα πολύ γερό λίφτινγκ, το οποίο φυσικά δεν είναι σε θέση να της προσφέρουν οι λογιστάκοι που τη διοικούν σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, ας θεωρήσουμε τη ρόδα που δεν γύρισε ποτέ ως ένα συμβολισμό τής δημαρχίας Καμίνη κι όταν έρθει η ώρα να εκλέξουμε τον διάδοχό του ας είναι κάποιος που να μπορεί να βλέπει μακρύτερα από το κομπιουτεράκι του ακόμα κι αν δεν είναι σκαρφαλωμένος σε μια ρόδα...

 

Ο τζιχαντισμός έχει ήδη κερδίσει...

Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά ώστε με μια αλλαγή χρονιάς να άλλαζαν και τα πάντα. Και το γράφω αυτό γιατί πολλά αρνητικά ακούστηκαν για το 2016, λες και είναι τέσσερις αριθμοί στη σειρά που μας καταστρέφουν τη ζωή κι όχι εμείς οι ίδιοι. Έφτανε, άλλωστε, η νέα τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, η οποία έλαβε χώρα το 2017, για να αποδείξει με το καλημέρα ότι τα προβλήματα, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, δεν λύνονται με τις ευχές αλλά με την θετική δράση. Η τελευταία, ωστόσο, προϋποθέτει μια πολύ σημαντική παράμετρο, να έχουμε δηλαδή κατανοήσει κατ' αρχήν την ουσία ενός ζητήματος. Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας, είτε αυτό αφορά τη διεθνή ασφάλεια είτε την ελληνική οικονομία είτε οτιδήποτε άλλο...

Βρέθηκα σε Γερμανία και Γαλλία τη προηγούμενη εβδομάδα, όπου είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι ότι ο τζιχαντισμός έχει κερδίσει. Γιατί τι άλλο από νίκη του, για να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη "θρίαμβος", συνιστά, για παράδειγμα, το κλείσιμο χριστουγεννιάτικων αγορών πριν την ώρα τους από το φόβο τρομοκρατικού χτυπήματος, η έντονη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αστυνομική παρουσία σε δημόσιους χώρους, σαν να βρισκόμαστε στη Μέση Ανατολή, και, κυρίως, η μεταδοτική ανησυχία πως από στιγμή σε στιγμή κάποιος μισαλλόδοξος θα τινάξει τα πάντα στον αέρα;...

Φυσικά κι αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα των αυξημένων μέτρων ασφαλείας, μόνο που τα μακελειά θα συνεχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο αν εξακολουθούμε, επίσης, να μην πράττουμε ως Δύση το αυτονόητο: να μειώσουμε την οικονομική ψαλίδα που μας χωρίζει από τον αποκαλούμενο "Τρίτο Κόσμο", ενισχύοντας δίχως εκβιαστικά ανταλλάγματα τους κατοίκους του, να στηρίξουμε την αυτοδιάθεση των λαών δίχως ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, να αποτρέψουμε την περιβαλλοντική καταστροφή "κουρεύοντας" τη βουλιμία μας για υπερκέρδη και, κυρίως, να πάψουμε να πιστεύουμε ότι ο δικός μας τρόπος σκέψης είναι θεϊκός και σε αυτόν οφείλουν να υποταχθούν όλοι οι υπόλοιποι. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, για παράδειγμα, είναι δικαιότερη από την ελέω θεού μοναρχία. Απέχει, ωστόσο, πολύ κι αυτή από την πραγματική δημοκρατία, όπου η τύχη των λαών δεν θα εξαρτάται από τη βούληση μερικών εκατοντάδων βουλευτών αλλά από την επιθυμία τής κοινωνικής πλειοψηφίας...

Σε μια σκηνή τού "Νονός Νο2" ο Μάικλ Κορλεόνε- Αλ Πατσίνο, ευρισκόμενος στην Κούβα λίγο πριν την Επανάσταση, σημειώνει πως οι επαναστάτες, σε αντίθεση με τους στρατιώτες, δεν πληρώνονται για να πολεμούν και να σκοτώνονται και πως αυτό σημαίνει πως μπορεί να νικήσουν. Βεβαίως δεν ταυτίζω τον Φιντέλ, τον Τσε και τους συντρόφους τους με τους σκοταδιστές τού Ισλαμικού Κράτους, ωστόσο έχουμε χρέος οι πάντες να συλλογιστούμε πως οι τελευταίοι μπορεί και να κερδίσουν όταν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για μια ιδεοληψία όταν εμείς περιμένουμε απλώς από τους θεσμούς που έχουμε διαμορφώσει εδώ κι αιώνες να λύνουν τα προβλήματά μας δίχως οι ίδιοι να σηκώνουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι...

Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, ακόμα και η ασφάλεια αν θέλετε υποχρεώνουν σε συνεχή αγώνα για την θωράκιση και την επέκτασή τους. Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να προετοιμαζόμαστε για έναν αέναο αμυντικό πόλεμο, κλεισμένοι στα σύγχρονα οχυρά. Μόνο που οι πειρατές δεν θα εισβάλουν από την θάλασσα. Βρίσκονται ήδη πίσω από τα τείχη και είναι δημιουργήματα της ίδιας μας της πλεονεξίας, της αδιαφορίας και της αυτοσυγχωρούμενης ανεκτικότητάς μας στην αντιπάθεια για οτιδήποτε διαφορετικό. Πώς είναι δυνατό, επομένως, να κατηγορούμε ακόμα το 2016, αυτόν τον δίσεκτο αποδιοπομπαίο τράγο, για όλα αυτά δίχως να κοκκινίζουμε από ντροπή;...