Το σεξ αμαρτία από τη φύση του στην εποχή των emoticons...

Πριν 30 περίπου χρόνια ένας 26χρονος, μεθυσμένος κι ενδεχομένως σεξουαλικώς καταπιεσμένος λόγω της κρυφής του ομοφυλοφιλίας Κέβιν Σπέισι όρμηξε σε έναν 14χρονο, δίχως πάντως, από όσο έχει γίνει γνωστό, να επιχειρήσει να τον βιάσει. Είναι ηθικώς κατακριτέα η συμπεριφορά του; Είναι! Αξίζει, ωστόσο, ένα τέτοιο νεανικό λάθος, και στην περίπτωση βεβαίως που δεν επαναλήφθηκε, να στερήσει την καριέρα τού κορυφαίου ίσως εν ζωή Αμερικανού ηθοποιού; Στον γεμάτο υποκρισία κόσμο μας αυτό είναι δυνατό και για απείρως ελαφρύτερα σεξουαλικά παραπτώματα, τα οποία ονομάζουμε συλλήβδην σεξουαλική παρενόχληση και παριστάνουμε πως ξεμπερδεύουμε με το φαρισαϊσμό μας...

Όσο οι ανθρώπινες σχέσεις και δη οι ερωτικές αντικαθίστανται από ανταλλαγές emoticons στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο περισσότερο ο αυθεντικός ερωτισμός μετατρέπεται σε ποινικό αδίκημα. Ξέρω ότι κολυμπώ σε επικίνδυνα νερά και είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθώ, αλλά είναι δείγμα συναισθηματικού αυτισμού να κατηγοριοποιούμε ως σεξουαλική παρενόχληση το οποιοδήποτε φλερτ, ακόμα κι ελαφρώς σωματικό, ακόμα κι όταν αφορά εργοδότη κι εργαζόμενο ή οποιαδήποτε άλλη σχέση με άρωμα εξουσίας κι επιβολής μόνο και μόνο γιατί πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Για τα πάντα υπάρχουν όρια, τα οποία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυσδιάκριτα, αλλά αλίμονο αν κλείσουμε έναν άνδρα και μια γυναίκα σε ένα θερμοκήπιο και σε απόσταση τον ένα από τον άλλο μόνο και μόνο για να αποφεύγουμε παρεξηγήσιμες επαφές...

Είναι αλήθεια ότι καθημερινώς γυναίκες βιάζονται ή πέφτουν θύματα σεξουαλική ή "απλής" σωματικής κακοποίησης από άνδρες και φοβούνται να το καταγγέλλουν για διάφορους λόγους. Η απενοχοποίηση συνιστά την ύψιστη προσπάθεια που οφείλει να καταβάλλει μια κοινωνία ώστε να μην αιωρείται από πάνω της το πέπλο τής ατιμωρησίας. Ποιος, όμως, ανάμεσά μας δεν έχει βρεθεί σε στιγμή αδυναμίας και δεν έχει συμπεριφερθεί στο αντίθετο ή και στο ίδιο φύλο με τρόπο ανάρμοστο, όπως θα έλεγε και η Ελ. Λουκά;...

Αν ήταν να καταστρέφονταν καριέρες γι' αυτόν το λόγο, ελάχιστοι θα έμεναν με δουλειά κι αυτοί μέχρι να αποκαλυφθούν οι "πομπές" τους. Επομένως, ας αντιμετωπίζουμε κάθε σεξουαλικό "σκάνδαλο" ξεχωριστά και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πραγματικά περιστατικά πριν πιάσουμε την πέτρα για να την ρίξουμε στον αμαρτωλό. Σε διαφορετική περίπτωση μάλλον πρώτον από όλους κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό...

Το μίσος για ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολογία...

Ξέρετε τι μου θύμισε το ντιμπέιτ τής κεντροαριστεράς; Συμβούλιο μυρμηγκιών κάτω από την πατούσα τού ελέφαντα. Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή γιατί αν ρωτήσετε τους περισσότερους Έλληνες πόσο τους απασχολεί η ανασυγκρότηση του χώρου οι απαντήσεις που θα λάβετε θα παραπέμπουν σε σωματικές λειτουργίες. Πώς να πάρει, άλλωστε, κανείς στα σοβαρά τους εννέα υποψήφιους όταν διαγκωνίζονται για να κερδίσουν την προεδρία σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή και το οποίο τοποθετεί το κάρο μπροστά από το άλογο, αφήνοντας γι' αργότερα "ασήμαντα πράγματα" όπως μια ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση και πρακτικές λύσεις για το αύριο της χώρας; Ποιος ξέρει, επίσης, πόσοι από τους διεκδικητές τού θρόνου των φτωχών θα μείνουν "ενωμένοι" όταν χάσουν τη μάχη...

Αυτό, πάντως, που έγινε ακόμα πιο φανερό είναι ότι συνεκτικός ιστός των περισσότερων υποψήφιων δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μίσος για το ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο εμποδίζει, ενόψει μάλιστα κι απλής αναλογικής, τη δημιουργία ευρύτερων προοδευτικών συμμαχιών οι οποίες θα αποκλείσουν την κατάληψη της εξουσίας στη μεταμνημονιακή Ελλάδα από τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Φυσικά εκείνοι που κυβερνούν σήμερα έχουν πολλά για τα οποία πρέπει να απολογηθούν, μόνο που αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία δεν κάνουν για εξομολογητές.

Και ούτε είναι δυνατό να εξισώνουν τη συμβιβασμένη κι άπειρη ριζοσπαστική Αριστερά με την θατσερική- ακροδεξιά αξιωματική αντιπολίτευση, παριστάνοντας την πολύφερνη νύφη που θα παντρευτεί όποιον της τάξει τα περισσότερα. Ναι μεν ο Αλ. Τσίπρας συγκυβερνά με τον Π. Καμμένο, αλλά ο τελευταίος δεν ορίζει τις κεντρικές κυβερνητικές κατευθύνσεις. Μπορεί άραγε να πει το ίδιο ο Κ. Μητσοτάκης για τον Αδ. Γεωργιάδη;...

Την ημέρα, εξάλλου, που καταδικαζόταν ο Ακ. Τσοχατζόπουλος σε 19 χρόνια κάθειρξη είναι τουλάχιστον αστείο η κεντροαριστερά να υποδύεται την Παρθένο Μαρία η οποία θα καθαρίσει τον κόσμο από την αμαρτία. Το συνονθύλευμα μετριοτήτων που διεκδικεί την ηγεσία της δεν συνιστά απάντηση ούτε στο λαϊκισμό ούτε στον εθνικισμό, στο νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά...

Δεν διαθέτει, απλούστατα, το πολιτικό ανάστημα για να πετύχει κάτι παραπάνω από το να αποτελεί τσόντα σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Γι' αυτό και θα ήταν προτιμότερο να εγκατέλειπε το μικρομεγαλισμό για χάρη μιας ρεάλ πολιτίκ που ταιριάζει περισσότερο στο μικρό της δέμας...

Το μέλλον δεν μιλά καταλανικά...

Την ώρα που η εθνικιστική δεξιά και οι αριστεριστές δίνουν τα ρέστα τους υπέρ τής ανεξαρτησίας τής Καταλονίας, οι μαθητικές παρελάσεις ανά τη χώρα μάς δίνουν το στίγμα τού πόσο όμορφος μπορεί να γίνει αυτός ο τόπος αν πάψει να είναι αυτιστικός. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, λευκοί και μαύροι, γεννημένοι ή μεγαλωμένοι στην Ελλάδα, όλοι μαζί γιόρτασαν το "ΟΧΙ" του 1940, αποδεικνύοντας ότι αν μπορούμε να περπατάμε μαζί μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από μια σημαία, είμαστε σε θέση να το κάνουμε και 365 ημέρες το χρόνο δίχως τουλάχιστον να μισούμε ο ένας τον άλλο...

Βρισκόμαστε, βεβαίως, ακόμα πολλά χρόνια ή και δεκαετίες μακριά από την ουσιαστική ενσωμάτωση των πληθυσμών που η ανάγκη τούς έφερε στα μέρη μας. Αλίμονο, όμως, αν παραδειγματιζόμαστε από το άνευ αξίας τοπικιστικό παραλήρημα της Καταλονίας κι όχι από το όνειρο να ενισχυθεί η χώρα μας σε κάθε τομέα από τους ανθρώπους με διαφορετικό παρελθόν, αλλά αποφασισμένους να οικοδομήσουν ένα κοινό μέλλον με όσους έτυχε να γεννηθούμε εδώ. Γι' αυτό, άλλωστε, κι ο εθνικισμός είναι τόσο γελοίος, γιατί δεν βασίζεται σε κάποιο ατομικό ή συλλογικό κατόρθωμα αλλά στην τύχη ή στην ατυχία- όπως το δει κανείς- και μόνο σε αυτή να γεννηθεί κάποιος στην Ελλάδα κι όχι στην Τουρκία, στην Κίνα ή στη Νέα Ζηλανδία...

Σε έναν κόσμο που είναι αδύνατο χάρη ή εξαιτίας στις νέες τεχνολογίες να μην είναι παγκοσμιοποιημένος είναι αστείο να παίρνουμε στα σοβαρά αποσχιστικές τάσεις- αμφιβάλλω αν είναι κινήματα- όπως αυτό της Καταλονίας και να πιστεύουμε ότι η σωτηρία μας θα έρθει μέσα από τον απομονωτισμό. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως η Ελλάδα είναι οικονομικώς αυτάρκης, που δεν είναι, είναι εθνικό αυτογκόλ να μην αποδέχεσαι επιρροές από άλλους πολιτισμούς, να μην τις ενσωματώνεις και να μην βγαίνεις ισχυρότερος από αυτές. Όποιος φοβάται την απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας όταν παντού στον κόσμο γίνεται αποδεκτή η σπουδαιότητα του ελληνικού πολιτισμού υποφέρει από κόμπλεξ κατωτερότητας και καλό είναι να το λύσει με κάποιον ψυχολόγο κι όχι να το μετατρέπει σε εθνικό ζήτημα οπισθοδρόμησης... 

 

Ο φόβος είναι όπλο των κυβερνήσεων, όχι των αντιπολιτεύσεων Κυριάκο...

Μπορεί να σταματήσει γενικώς κι αορίστως το φακελάκι επειδή ο Ρουβίκωνας απείλησε έναν γιατρό; Αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, θα ήμουν ο πρώτος που θα προσυπόγραφε υπέρ των δράσεών του και, γιατί όχι, θα συμμετείχα σε αυτές. Η απονομή, άλλωστε, δικαιοσύνης αποτελεί προαπαιτούμενο της δημοκρατίας...

Δεν νομίζω, ωστόσο, πως αρκεί μια απειλή ώστε όλοι οι παρανομούντες να συμμορφωθούν. Όταν οι ακτιβιστές, πάντως, βρίσκουν καταφύγιο στη βία- έστω στη λεκτική- κάποια πόρτα πιστεύουν, κι όχι αδίκως, ότι έχει κλείσει πίσω τους. Μόνο που για να είναι αποτελεσματικοί θα έπρεπε να είχαν περιλάβει όλους τους εγκληματίες τού λευκού κολάρου, μια απόπειρα μάλλον απρόσφορη...

Αλίμονο σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη από "Ρομπέν των Δασών" για να αισθάνεται ασφαλής και, κυρίως, δικαιωμένη. Ποιος αμφιβάλλει ότι αν λειτουργούσε η δικαιοσύνη ο Ρουβίκωνας δεν θα απολάμβανε καμιάς λαϊκής επιδοκιμασίας;

Όσο, ωστόσο, παθογένειες όπως το φακελάκι ή οι υπέρμετροι φόροι σε βάρος των μικρομεσαίων παραμένουν ατιμώρητες και ηθικώς αποδεκτές πρακτικές τόσο περισσότεροι θα καταφεύγουν ή θα επιδοκιμάζουν την αυτοδικία ως αντίδοτο στην αδικία. Κι άλλο τόσο το δόγμα περί καταδίκης τής βίας από όπου κι αν προέρχεται θα αντιμετωπίζεται ως ανέκδοτο με τις συνθήκες που την πυροδοτούν ολοένα να αυξάνονται...

Όπως κι αν έχει, είναι θλιβερό η επικοινωνιακή στρατηγική τής ΝΔ να περιστρέφεται γύρω από την ακροδεξιά ατζέντα που της επιβάλλει ο Αδ. Γεωργιάδης. Όσα αστυνομικά τμήματα κι αν καούν στην Αθήνα οι κάτοικοί της δεν έχουν κανένα λόγο να αισθάνονται λιγότερο ασφαλείς από τους κατοίκους οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, κάποιες από τις οποίες μάλιστα αντιμετωπίζουν και τον κίνδυνο της τρομοκρατίας...

Η καλλιέργεια του φόβου, άλλωστε, έχει λυτρώσει πολλές κυβερνήσεις, καμία όμως αντιπολίτευση. Αντιθέτως, όσοι αντιπολιτεύονται, οφείλουν να κυνηγούν τη δημιουργία ευνοϊκού ρεύματος υπέρ τους, για να μην πω κύματος. Πώς να το πετύχει, όμως, αυτό ο Κ. Μητσοτάκης όταν τον εμποδίζουν το επώνυμό του, η βρόμικη πορεία του και το ανύπαρκτο πολιτικό του χάρισμα;...



   

Αντίο Σόιμπλε, οι λαοί της Ευρώπης δεν σε ευγνωμονούν...

Η αποτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ να σκίσει τα μνημόνια έχει δώσει πάτημα σε διάφορους αναθεωρητές τής πρόσφατης ιστορίας ώστε να δικαιώσουν εκ των υστέρων πρωταγωνιστές μιας περιόδου από την οποία μόνο άσχημες αναμνήσεις έχουμε. Το μεγαλύτερο ίσως από όλα τα παραμύθια ήταν πως αν δεν γίνονταν εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 θα είχαμε βγει πολύ νωρίτερα από την επιτροπεία. Το θεμελιώδες, βεβαίως, ερώτημα που δεν μπορούν να απαντήσουν όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη είναι γιατί εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο ο Αντ. Σαμαράς επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για το Δεκέμβριο του 2014 όταν θα μπορούσε να είχε γίνει το Μάρτιο του 2015 κι αφού είχε λήξει η σύντομη παράταση του β' μνημονίου που είχε ζητήσει για να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση, η οποία σε λίγο θα μοιάζει με ολόκληρο κεφάλαιο της Ιστορίας αυτού του τόπου...

Θα μπορούσε, δηλαδή, αν ίσχυε το "success story" του να είχε πάει στις εκλογές ως ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Πιθανότατα και πάλι θα τις έχανε γιατί ο λαός ήθελε αλλαγή, αλλά τουλάχιστον θα είχε προσφέρει πολλούς πόντους στην υστεροφημία του και θα είχε στέρεα επιχειρήματα για να ξαναγίνει διεκδικητής τού Μαξίμου. Το μόνο που έκανε, ωστόσο, ο Αντ. Σαμαράς ήταν να στήνει παγίδες για τον επελαύνοντα Αλ. Τσίπρα, χρησιμοποιώντας ως όπλο μια αναιμική έστω επιστροφή στην ανάπτυξη που προκλήθηκε ακριβώς από το ότι είχε σταματήσει να εφαρμόζει το μνημόνιο γιατί είχε χάσει τη λαϊκή επιδοκιμασία. Σκεφτείτε, επομένως, πόσο ισχυρότερη και διαρκέστερη θα ήταν η ανάπτυξη αν αντί για μνημόνιο εφαρμοζόταν, για παράδειγμα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι αν ο Β. Σόιμπλε δεν είχε επιχειρήσει να τορπιλίσει με κάθε τρόπο τις εναλλακτικές που του πρότεινε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης...

Αντί, συνεπώς, ο νυν πρόεδρος της γερμανικής Βουλής να περιφέρεται συνεντευξιαζόμενος για να υπερασπιστεί τις πολιτικές του και να απαιτεί να του στήσουμε κι άγαλμα θα ήταν προτιμότερο να αναλάβουν ο ίδιος και τα εγχώρια γιουσουφάκια του τη μεγάλη ευθύνη που τους αναλογεί για το ότι χορηγήθηκαν στον ασθενή θεραπείες οι οποίες επιδείνωναν την κατάσταση της υγείας του. Αφήστε που τα υπερκέρδη τής Γερμανίας- νόμιμα και παράνομα (βλ. Siemens) τη δεκαετία τού 2000 με την εισαγωγή τού ευρώ, τα υπέρογκα πλεονάσματα και τις μίζες της συνηγορούν στο ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στο να αρρωστήσει ο σημερινός ασθενής...

Στην εξίσωση των ευθυνών ο Β. Σόιμπλε δεν έπαιξε το ρόλο τού διασώστη τής Ελλάδας, ούτε καν της Ευρωζώνης, αλλά της χώρας του στο πλαίσιο του "live and let die". Για όλα αυτά και για πολλά άλλα η Ευρώπη δεν έχασε έναν σπουδαίο πολιτικό, αλλά έναν παρ' ολίγον δήμιο της...

 

Το προνόμιο να μεγαλώνεις δίχως να γερνάς...

"Εκεί που είσαι ήμουν, εδώ που είμαι θα έρθεις;", συνηθίζει να λέει ο Κώστας Βουτσάς και τον αντιγράφω όταν μιλώ, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, σε νεώτερούς μου, οι οποίοι όλο και πολλαπλασιάζονται όσο μεγαλώνω. Σε αντίθεση, ωστόσο, με όπως αισθανόμουν παλιότερα, όταν αντιμετώπιζα το χρόνο ως αντίπαλο κι όχι ως σύμμαχο, τώρα πλέον όχι μόνο έχω συμβιβαστεί μαζί του αλλά έχουμε γίνει και τα καλύτερα φιλαράκια! Η ζωή, εξάλλου, ξέρει να σου κρύβει τα δώρα της και σε άσχημα πακέτα, τα οποία όμως όταν τα ανοίγεις και τα επεξεργάζεσαι, καταλαβαίνεις ότι πίσω από τον πόνο που σου φέρνουν σε οδηγούν σε μια ωριμότητα που δεν θα είχες κερδίσει αν πορευόσουν αιωνίως πάνω σε ροδοπέταλα...

Τώρα πια κατανοώ τι σημαίνει να μεγαλώνεις δίχως να γερνάς, να υπομένεις χωρίς να λυπάσαι, να δοκιμάζεις και να μην σε νοιάζει αν φθείρεσαι, να γελάς και να δακρύζεις με τέτοιο τρόπο που να έχεις αποκλείσει την πίστη και την ελπίδα από το ρεπερτόριό σου. Σε έναν κόσμο που το χώμα του γεμίζει από αγαπημένα πρόσωπα και που ο ουρανός του είναι άδειος δεν σου μένει τίποτα άλλο από το να συλλέγεις εμπειρίες, να αγωνίζεσαι, να νικάς και να ηττάσαι, να ονειρεύεσαι και να πράττεις με βασικό γνώμονα να διατηρείς την ελευθερία σου σε κοινωνίες που σε προτιμούν με αλυσίδες στα πόδια και, κυρίως, στο πνεύμα...

Φυσικά και η ελευθερία σου έρχεται με βαρύ τίμημα, αφού αρκετές φορές σε αποξενώνει, ενδεχομένως και να σε αποκτηνώνει. Δεν γνωρίζω, πάντως, κανένα άλλο δρόμο που θα ήθελα να τραβήξω δίχως να μετανιώσω που το έκανα...

Τι άλλο είναι τα γενέθλια παρά μια ακόμα γιορτή τής ζωής πάνω στον θάνατο; Και γιατί όχι αυτή η γιορτή να μην είναι καθημερινή και να μην προσπαθούμε και τις 365 ημέρες τού χρόνου να βρίσκουμε χρόνο για να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και να αποφεύγουμε άλλα που είτε μας δυσαρεστούν είτε απλώς δεν μας ταιριάζουν; Έχω δώσει όρκο στον ύψιστο κριτή μου, τον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται να δίνω πολλές αφορμές στις τύψεις και στις ενοχές να με δικάζουν, τις έχω εξορίσει και συνεχίζω με τη βαθιά επίγνωση ότι όσες φορές έχω αδικήσει άλλες τόσες έχω αδικηθεί, όπως και κάθε άνθρωπος άλλωστε...

Αντί, επομένως, να κρατάω λογαριασμό σαν λογιστάκος, όπως κάνουν οι θεοί των πιστών, δοκιμάζω τις δυνάμεις μου, τα όριά μου και ταυτοχρόνως τις δυνάμεις και τα όρια των άλλων. Το τρένο βρίσκεται 39 χρόνια τώρα στις ράγες και προχωρά μέχρι να σωθεί το κάρβουνο. Όποιος θέλει, επιβιβάζεται κι όποιος δεν θέλει, κατεβαίνει. Σε κανέναν θνητό ή αθάνατο, όμως, δεν επιτρέπω να πατήσει το φρένο τής δικής μου ζωής. Και ούτε κι εσείς θα έπρεπε να το επιτρέπετε για τη δική σας ζωή... 

 

Μπολσεβίκοι, ήρωες και τέρατα...

Όταν ο Χ. Κίσιντζερ είχε ζητήσει τη γνώμη τού Τσου Εν Λάι για τη Γαλλική Επανάσταση εκείνος του είχε απαντήσει πως ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να κρίνουμε, μολονότι είχαν περάσει σχεδόν δύο αιώνες. Φαντάζεστε, επομένως, ποια θα ήταν η απάντηση του Κινέζου πολιτικού για την Οκτωβριανή Επανάσταση, από την οποία έχουν περάσει "μόλις" 100 χρόνια!

Αλίμονο, όμως, αν περιμένουμε τους αιώνες να μας δώσουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε εδώ και τώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ιστορία θα είχε παραλύσει ή θα είχε φτάσει το τέλος της, όπως θα βόλευε πολλούς. Μόνο που η Ιστορία συνεχώς εξελίσσεται, ενσωματώνοντας σε κάθε νέα σελίδα τις πλούσιες εμπειρίες της, τόσες που που ούτε όλοι οι άνθρωποι μαζί μιας γενιάς δεν είναι δυνατό να κατανοήσουν, πόσω μάλλον να ελέγξουν...

Η προφανής και καθ' όλα δικαιολογημένη αποτίμηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι πως απέτυχε: η Σοβιετική Ένωση και οι δορυφόροι της γκρεμίστηκαν με πάταγο, θύματα όχι τόσο της καπιταλιστικής περικύκλωσής τους, αλλά της δικής τους έλλειψης βούλησης να περάσουν από τη δικτατορία τού προλεταριάτου στον κομμουνισμό...

 Ο αυταρχισμός τής απόλυτης μονοκομματικής εξουσίας, η οποία σε πολλές περιπτώσεις συμπυκνωνόταν σε έναν και μόνο άνθρωπο- με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Στάλιν- , που παρέπεμπε στα πιο τυραννικά καπιταλιστικά καθεστώτα, η ανελευθερία, η καταπίεση έως και τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων αντιφρονούντων, όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι καμία άλλη ιδεολογία δεν κακοποιήθηκε τόσο πολύ στον 20ό αιώνα όσο η μαρξιστική. Κι όμως, το προλεταριάτο τόσο στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ όσο και στη Δύση χρωστά πολύ περισσότερα στους Μπολσεβίκους από αυτά που μπορεί να κατανοήσει σε μια πρώτη ανάγνωση των ιστορικών βιβλίων. Αρκεί και μόνο να αναλογιστεί τι συμβαίνει με τα δικαιώματά του τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά δηλαδή από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού...

Δεν υπάρχει εργατική κατάκτηση- και δεν ήταν λίγες αυτές- τα τελευταία 100 χρόνια η οποία να μην ανάγεται στα Σοβιέτ και στο φόβο εξάπλωσής τους ανά τον κόσμο. Λαμβάνοντας σοβαρώς υπόψη τον ιστορικό ακροβατισμό που επιχειρώ, δεν θα υπήρχε Ρούζβελτ και "Νιου Ντιλ" αν δεν υπήρχε Λένιν ούτε κοινωνικό κράτος και σκανδιναβικό μοντέλο δίχως το σοβιετικό πρότυπο. Κι αν ακόμα σήμερα υπάρχουν απολογητές τού σταλινισμού- βλ. ΚΚΕ- οι περισσότεροι Αριστεροί ναι μεν είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε από τα λάθη τού παρελθόντος και να αναγνωρίσουμε ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος μετάβασης στον κομμουνισμό είναι μέσω της δημοκρατίας- στην άμεση μορφή της κατά τη γνώμη μου-, δεν παραγνωρίζουμε ωστόσο την παρακαταθήκη τής Οκτωβριανής Επανάστασης, που γέννησε τέρατα, αλλά και ήρωες...

 Ας τη δούμε, άλλωστε, κι ως μια υπενθύμιση πως όπου υπάρχει αδικία δημιουργείται και η αναγκαιότητα της επανάστασης. Κι όπου υπάρχει επανάσταση απαιτείται η πνευματική εγρήγορση κατανόησης ότι μόνο το δικαίωμα στην αμφισβήτηση και η προστασία του με κάθε μέσο θα μας απαλλάξει από την υποχρέωση της αντεπανάστασης όταν οι επαναστάτες θα αρχίσουν να θυμίζουν πολύ τους τυράννους που αντικατάστησαν. Αλίμονό μας αν ποτέ πιστέψουμε στην επανάσταση που θα δώσει τέλος σε όλες τις επαναστάσεις, θα έχουμε σκάψει μόνοι μας το λάκκο μας... 



  

Οι βουλευτές και οι δικαστές να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι...

Η χούντα των συνταγματαρχών μπορεί να κράτησε λιγότερο από την εποχή των μνημονίων,ωστόσο η νοοτροπία που μας οδήγησε σε αυτά μοιάζει έτοιμη να κρατήσει αιωνίως. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα όταν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην απαλλαγούμε ποτέ από το συλλογικό τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται- και δικαίως- για την υψηλή φορολογία, αλλά  αντιδρούν στη χρήση των POS που περιορίζει τη φοροδιαφυγή κι επομένως δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να μην επιβάλλει μέτρα επί δικαίους κι αδίκους...

Την ίδια ώρα, πρώην βουλευτές, οι οποίοι είχαν ενεργό ρόλο σε ένα κομματικό σύστημα που έφερε την εθνική χρεοκοπία, έχουν το θράσος να διεκδικούν αναδρομικά, ενώ οι δικαστίαικοί πολύ βολικά αυτοεξαιρούνται από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες. Πώς, επομένως, να εμπεδωθεί ο σεβασμός τού δίκαιου νόμου από τους πολίτες όταν η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία χρησιμοποιούν συστηματικώς δύο μέτρα και δύο σταθμά;...

Φυσικά ο καθένας μας διαθέτει ατομική βούληση κι ευθύνη,οι οποίες δεν πρέπει να αντιγράφουν ελαττωματικές συμπεριφορές του ευρύτερου κοινωνικού μας περιβάλλοντος. Σε διαφορετική περίπτωση δίνουμε συγχωροχάρτι σε εφηβικές αντιδράσεις. Από την άλλη, ωστόσο, η ευθύνη όσων έχουν και τα γένια και τα χτένια είναι πολλαπλάσια και συνδέεται ακριβώς με την άμεση πρόσβασή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων...

Υπό ιδανικές, μάλιστα, συνθήκες οι βουλευτές και οι δικαστές θα έπρεπε να νομοθετούν και να επικυρώνουν αυστηρότερους κανόνες για τους ίδιους από ό,τι για τον μέσο πολίτη. Κι αυτό όχι στο πλαίσιο ενός αναχρονιστικού πατροναρίσματος, αλλά ενίσχυσης της δημοκρατίας μας πάνω στην αντίληψη της όσο το δυνατό μεγαλύτερης δικαιολόγησης λόγων και πράξεων των κυβερνώντων απέναντι στους κυβερνώμενους...     

 

Το γεράκι από τη Μάλτα και τα ψοφίμια από την Ελλάδα...

Πέρασε στα ψιλά τής ειδησεογραφίας η συμβουλή που έδωσε ο Ντ. Τραμπ στον Αλ. Τσίπρα για να αντιπαρέρχεται με επιτυχία την πολεμική των μέσων ενημέρωσης: να χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως άλλωστε κάνει κι ο ίδιος. Αν υπάρχει ένα πράγμα με το οποίο συμφωνώ με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αυτό είναι η παραπάνω συμβουλή του!...

Σε μια χώρα όπου τα περισσότερα από αυτά που γράφονται και λέγονται στα μίντια είναι είτε αγιογραφίες είτε λιβελογραφήματα κι όπου οι δικαστές αποφασίζουν από μόνοι τους ότι θίγονται τα προσωπικά τους δεδομένα αν μαθαίνει το κράτος το πόθεν έσχες τους, η ορθολογική χρησιμοποίηση των social media από όποιον ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί ή να μεταδώσει ό,τι ξέρει είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είναι, στην τελική, σωτήρια για τη δημοκρατία...

Η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει συγκινηθεί από τη δολοφονία τής Μαλτέζας δημοσιογράφου Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίθια, η οποία διερευνούσε με πείσμα τι κρύβεται πίσω από τη μετατροπή τής χώρας της σε κράτος- άσυλο για τη μαφία. Πόσοι Έλληνες δημοσιογράφοι μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο για όσα έπραξαν τον καιρό κατά τον οποίο στη χώρα μας το "μαύρο" ή "φουσκωμένο" χρήμα έρεε άφθονο;...

Και πόσοι ακόμα και σήμερα αναζητούν την αλήθεια και την αναμεταδίδουν όταν τη μαθαίνουν για χάρη τής πληροφόρησης του ελληνικού λαού για το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από την κουίντα αντί να γίνονται ομοτράπεζοι εκείνων τους οποίους θα έπρεπε να ελέγχουν; Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά...

Ξέρω πολύ καλά ότι το περιβάλλον στο οποίο υποχρεώνεται ένας ρεπόρτερ να κάνει τη δουλειά του στην Ελλάδα είναι εχθρικό απέναντι στην αποκάλυψη κακώς κειμένων. Μόνο που οι περισσότεροι δημοσιογράφοι όχι μόνο συμβιβάζονται με αυτό, αλλά και το εκμεταλλεύονται μέσω παροχής κάθε είδους "υπηρεσιών" προς την εξουσία ώστε να βγάζουν το παντεσπάνι τους. Η αυτολογοκρισία είναι πολύ μεγαλύτερος εχθρός τής λογοκρισίας, αφού συνιστά μια ντροπιαστική ήττα που ένας επαγγελματίας επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του και δεν έρχεται από κάποιον άλλον...

Για να μιλήσω με ποδοσφαιρικούς όρους, μοιάζει σαν ο Ολυμπιακός να μην κατέβαινε καν να αγωνιζόταν κόντρα στη Μπαρτσελόνα λόγω της διαφοράς δυναμικότητας των δύο κλαμπ. Όσο, όμως, υπάρχουν εκεί έξω Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίθια που θέτουν το λειτούργημα πάνω κι από την ίδια τους τη ζωή κανένας πόλεμος με τη διαφθορά και τη σαπίλα δεν έχει χαθεί οριστικώς...





   

Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα για να λέει ο Τσίπρας στον Τραμπ "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

Η κυβερνώσα Αριστερά δεν υπήρχε περίπτωση να μην συγκρουστεί και με τον εαυτό της από τη στιγμή που αποδέχθηκε την ευκαιρία να περάσει από το πεζοδρόμιο στο Μαξίμου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε και σήμερα να φωνάζει "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" κι "έξω οι βάσεις τού θανάτου", καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να μην αντιπαρατίθεται με τη συνείδησή της...

Από τη στιγμή, ωστόσο, που συμφώνησε πρώτα και κύρια με τον εαυτό της να διεκδικήσει την εξουσία δεν θα ήταν δυνατό να μην επιδιώκει να στείλει τον πρωθυπουργό της στο Λευκό Οίκο και να συμφωνήσει με τον πλανητάρχη και στον εκσυγχρονισμό των F-16. Σε διαφορετική περίπτωση η εξωτερική μας πολιτική θα θύμιζε τον απομονωτισμό τής Βόρειας Κορέας και η αμυντική μας την αφέλεια πως έχουμε γείτονα την Ελβετία κι όχι την Τουρκία...

Αν σε κάποιον τομέα έχει επιτελέσει σοβαρό έργο αυτή η κυβέρνηση είναι στην πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, που κι άλλοι επιχείρησαν στο παρελθόν- βλ. κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας-, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αντιθέτως, με τον Νίκο Κοτζιά η χώρα διαθέτει ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έναν υπουργό Εξωτερικών ο οποίος δεν τρέφει μεγαλύτερες φιλοδοξίες κι άρα ούτε κρύβεται ούτε ασχολείται με οτιδήποτε άλλο κι ο οποίος διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία για να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση με τις ΗΠΑ ουδόλως αποκλείει τη σταθερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα κι αντιστρόφως και οι συναισθηματικές ατάκες Τσίπρα περί κακού Τραμπ- που ισχύει, αλλά δεν πρέπει να λέγεται από  πρωθυπουργό- περνούν αβρόχοις ποσί...

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, αποικιοκρατούμενης επί αιώνες χώρας ο λαός της να διακατέχεται από μια συλλογική αντιπάθεια για τους κατά καιρούς καταπιεστές του. Πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι Αμερικανοί, σήμερα οι Γερμανοί, αύριο- ποιος ξέρει- οι Κινέζοι. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε βασίμως πως αυτά τα ακραία συναισθήματα απευθύνονται στις πολιτικές ηγεσίες αυτών των κρατών κι όχι στους λαούς τους μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε και δίκαια. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε μπροστά, το μίσος ως οδηγός δεν θα μας αφήσει μακριά...

Όσες αμερικανικές ή γερμανικές σημαίες κι αν κάψουμε, δεν θα πάψουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι των συμφορών μας. Αν τη δεκαετία τού '50 και του '60 η δεξιά δεν τα έδινε όλα στην Ουάσιγκτον κι αν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες δεν βυθιζόμασταν ως πράξη και νοοτροπία στη διαφθορά το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να μας καταδικάσει σε αιώνια λιτότητα. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη τώρα που υποτίθεται πως κολυμπάμε από το βυθό στην επιφάνεια, προς γνώση και συμμόρφωση...

Τα F-16 είναι στενά για να χωρέσουν επενδύσεις...

Αν ήμουν Ελληνοαμερικανός με ελάχιστη γνώση τής ελληνικής γλώσσας και πραγματικότητας κι άκουγα τον Αλ. Τσίπρα αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ θα έσπευδα να βγάλω βίζα για Ελλάδα, όχι για τουρισμό αλλά για μόνιμη εγκατάσταση! Ο πρωθυπουργός κατά την περιοδεία του στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, ιδίως στη συνάντησή του με τον Ντ. Τραμπ, παρουσίασε τη χώρα μας ως μια πρώην κατεστραμμένη αποικία η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα να μετατραπεί σε μια νέα γη των ευκαιριών και οι κάτοικοί της να ζουν σε αυτή ζωή χαρισάμενη μέχρι να πεθάνουν: η ανάπτυξη έχει έρθει- η ΕΛΣΤΑΤ έχει διαφορετική γνώμη-, η ανεργία μειώνεται- με προσωρινές, υποαμειβόμενες θέσεις απασχόλησης-, οι επενδυτές σχηματίζουν ουρά- προς το παρόν δίνουμε δισ. για F-16-, οι εξαγωγές μεγεθύνονται, οι υποδομές τελειοποιούνται, η φορολογία είναι σταθερή και δίκαιη και πολλά άλλα που ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει δει κατά βάση σε μακέτες...

Ο Αλ. Τσίπρας είπε ψέματα- δεν του είναι, άλλωστε, κάτι άγνωστο- και πολύ καλά έκανε! Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια καλή διεθνή εικόνα, ιδίως στις ΗΠΑ, αν θέλει να σχηματίσει γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες οι οποίες θα την βοηθήσουν να ανακάμψει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ανήκαμε ποτέ από ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους στους ισχυρούς τής γης για να ζητάμε έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Αρκεί, βεβαίως, ο πρωθυπουργός να μην πιστέψει το ίδιο του το ψέμα- κι αυτό το συνηθίζει- κι όταν επιστρέψει στην Ψωροκώσταινα απορήσει γιατί δεν βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους να πληρώνουν φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, τέλη κυκλοφορίας και κάθε άλλη "διαρθρωτική μεταρρύθμιση", από αυτές για τις οποίες υπερηφανευόταν στο Αμέρικα...

Μακάρι να έρθουν χιλιάδες, εκατομμύρια επενδύσεις από τις ΗΠΑ. Πραγματικό σημάδι, ωστόσο, αναγέννησης της πραγματικής οικονομίας θα είναι να μην περιμένουμε τη σωτηρία μας από την "θεία από το Σικάγο", αλλά από τις δικές μας δυνάμεις. Η δίκαιη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας θα φτάσει όταν οι μικρομεσαίοι θα έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να ζουν αξιοπρεπώς αλλά να συνιστούν την παραγωγική μηχανή τής χώρας από όποιο επάγγελμα κι αν ασκούν...

Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ όταν προσθέτουμε λίγες σταγόνες κοινωνικής δικαιοσύνης κι ανακατανομής τής φτώχειας σε ένα κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα κι όταν εξακολουθούμε να αναπαράγουμε παθογένειες, όπως το ρουσφέτι, ο κομματισμός και η γραφειοκρατία, που μας οδήγησαν στην πτώχευση. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, επομένως, "Greece is not back" Alexis, τουλάχιστον "not yet", συνεπώς krata mikro kalathi...





  

Με δικαστές κουτσαβάκια δεν πάμε μακριά...

Δεν μπορώ να είμαι 100% βέβαιος για την αθωότητα της Ηριάννας, όπως δεν θα μπορούσα να είμαι στο ίδιο ποσοστό ούτε για τον εαυτό μου αφού όλοι μας έχουμε την τάση να είμαστε ολίγον ή πολύ απαλλακτικοί όταν κρίνονται δικές μας πράξεις. Μου είναι πιο εύκολο να υπερασπιστώ την αθωότητα μιας πράξης από αυτή ενός προσώπου από τη στιγμή που η πρώτη αρκεί να είναι αντίθετη με το δικό μου αξιακό κώδικα για να την καταδικάσω. Τότε γιατί ενοχλεί κι εμένα τόσο πολύ μια απόφαση δικαστηρίου που με βάση όσα γνωρίζουμε για την υπόθεση δικαιούμαστε να αποκαλούμε τουλάχιστον έωλη;...

Δεν είναι τόσο το ότι βασίζεται σε επιχειρήματα όπως ότι η Ηριάννα μπορεί να ολοκληρώσει τις σπουδές της αφού αποφυλακιστεί ύστερα από 13 χρόνια. Χρειάζεται πολλή αναισθησία για να επιχειρείς να δομήσεις τη σκέψη σου πάνω σε τέτοιες σοφιστείες. Είναι κυρίως το ότι η δικαστική εξουσία σε αυτήν τη χώρα είναι συνήθως πολύ επιεικής με εκείνους οι οποίοι μπορούν να την ταΐζουν κάτω από το τραπέζι και πολύ αυστηρή όταν πρόκειται για φτωχοδιάβολους...

Θα έδινα ελαφρυντικά στους δικαστές αν καταδίκαζαν με την ίδια ευκολία και τον γιο ή την κόρη ενός από τους 300 ολιγάρχες αυτής της χώρας. Θα μιλούσα τότε για σκληρές αποφάσεις, οι οποίες ωστόσο χαρακτηρίζονται από ίδια μέτρα και σταθμά...

Μόνο που αρκετοί δικαστές δεν κρίνουν με ίδια μέτρα και σταθμά και οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το νόμο με το δημοσιοϋπαλληλικό φόβο τής εφαρμογής του κατά γράμμα "για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο". Όταν, όμως, δεν συνυπολογίζεται, και μάλιστα κατά προτεραιότητα, και το πνεύμα του καταλήγουμε να έχουμε δικαστικές αποφάσεις οι οποίες λησμονούν ότι κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό κι ασκείται για χάρη του. Με αυτό δεν επικροτώ τη δικαιοσύνη τού όχλου, επισημαίνω απλώς πως η Θέμιδα δεν δικαιούται να είναι τυφλή κι αποκλεισμένη από τον κοινωνικό της περίγυρο αλλά να αντιλαμβάνεται ότι οι αποφάσεις της δεν αφορούν μόνο τον κατά περίπτωση κατηγορούμενο, αλλά πολύ περισσότερους ανθρώπους...

Στις δημοκρατίες, εξάλλου, θα έπρεπε να είναι παράνομες τόσο οι κρεμάλες όσο κι όσοι πιστεύουν ότι με το που κάθονται στο προεδρείο ενός δικαστηρίου αυτομάτως γίνονται θεοί που κρίνουν ποιος θα ζήσει ή θα πεθάνει, έστω μεταφορικά. Στην πραγματικότητα δεν αποδεικνύονται τίποτα παραπάνω από γραμματείς και φαρισαίοι... 

Ο φόβος φυλάει τα έρμαια των μαφιόζων...

Βασικό μάθημα δημοσιογραφίας: η δολοφονία τού ποινικολόγου Μ. Ζαφειρόπουλου είναι είδηση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν δολοφονείται κάθε ημέρα στο κέντρο τής Αθήνας ένας δικηγόρος, άρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που φονεύτηκε κάποιος δικηγόρος στην πρωτεύουσα, στη συμπρωτεύουσα ή οπουδήποτε αλλού...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως είτε κάνουμε την τρίχα τριχιά από μια φυσική μας προδιάθεση στην υπερβολή είτε κάποιοι προσδοκούν μικροκομματικά ή επιχειρηματικά οφέλη όταν διασπείρουν το φόβο με την ίδια ευκολία που το κάνουν και για τα ψέματα. Η ειρωνεία είναι, μάλιστα, ότι αρκετοί από εκείνους που έχουν επενδύσει πάνω στην τρομοκράτηση του πληθυσμού είναι οι ίδιοι που κάνουν τη ζωή μας πιο ανασφαλή χρησιμοποιώντας μεθόδους αποσιώπησης των αμαρτημάτων τους που παραπέμπουν σε μαφιόζικες οργανώσεις...

Αρκεί να κάνει ο καθένας μας ένα "flashback" στη ζωή του και να στοχαστεί πόσες φορές έχει πέσει θύμα σωματικής επίθεσης, ληστείας ή κλοπής για να αντιληφθεί πόσο μάταιο είναι να αυτοπεριορίζεται λόγω ενός επιβαλλόμενου διά της προπαγάνδας αρνητικού συναισθήματος. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κανένας μας δεν πέφτει θύμα εγκληματικής ενέργειας, τουλάχιστον στις πιο βίαιες εκφράσεις της, κάθε ημέρα, εβδομάδα, μήνα ή χρόνο...

Ναι, να λαμβάνουμε στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης- να κλειδώνουμε, για παράδειγμα, το σπίτι ή το αμάξι μας-, αλλά όταν δεν υπάρχουν κάποιες άλλες ενδείξεις ή δεν είμαστε διασημότητες ποιος ο λόγος να κάνουμε τον τρόμο κτήμα μας αντί να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή; Οι μόνοι που κερδίζουν δεν είναι άλλοι από τους επαγγελματίες τής ασφάλειας κι εκείνους που συνδέουν την πολιτική τους επιβίωση με το ψοφοδεές λούμπεν προλεταριάτο...

Φυσικά και η πολιτεία οφείλει να παρέχει στους πολίτες μια στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είμαι αντίθετος, για παράδειγμα, στις συχνές περιπολίες τής ομάδας "ΔΙΑΣ" ή των αστυνομικών τής γειτονιάς. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι να χτίζουμε τη ζωή μας γύρω από συστήματα ασφαλείας, συναγερμούς, οπλοφορία και την ουρά στα σκέλια η απόσταση είναι χαώδης...

Για να μην ανησυχούν, επομένως, κυρίως ο πρόεδρος και οι βουλευτές τής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κολομβία δεν θα γίνουμε γιατί μία φορά στα δέκα χρόνια σκοτώνεται ένας δικηγόρος, αλλά γιατί οι ίδιοι λειτουργούν ως γραφεία Τύπου και μεσάζοντες σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων με ύποπτες συναλλαγές κι ακόμα πιο ύποπτες επιδιώξεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να φοβίζουν τον κάθε μικροαστό και να επιβιώνουν στην πλάτη του...



 

Λεβεντόπαιδα του ακραιοκεντρώου μίσους...

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μείνεις αγνός στην πολιτική, να μην ασχοληθείς μαζί της ποτέ. Σε διαφορετική περίπτωση σε καταπίνει πολύ πιο γρήγορα από όσο μπορείς να το καταλάβεις. Κι αυτό ισχύει και για εκείνους που επί χρόνια διαβιούσαν στο περιθώριό της, ίσως, μάλιστα, περισσότερο για εκείνους, όπως θα μπορούσε να μας πιστοποιήσει κι ο Β. Λεβέντης αν ήταν στα καλά του...

Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, έχει καταληφθεί από ένα φαινομενικό αμόκ και μιλά, με αφορμή την ταυτότητα φύλου, σαν να έχουν μπει μέσα του ταυτοχρόνως ο Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, ο Καλαβρύτων, Αμβρόσιος, κι ο Πειραιώς, Σεραφείμ, και να συναγωνίζονται ποιος θα εκστομίσει τα πιο σκοταδιστικά λόγια. Αν, επομένως, κάνει πράξη την αναγγελία του για παραίτηση από το βουλευτιλίκι, που πιθανότατα δεν θα κάνει, θα μπορέσει τουλάχιστον να σώσει τον εαυτό του από ακόμα μεγαλύτερο εξευτελισμό...

Η Ένωση Ακραιοκεντρώων είναι αμφίβολο αν θα ξαναβγάλει βουλευτές. Ίσως, συνεπώς, ο πρόεδρός της να θεώρησε απαραίτητο να προσεταιριστεί τις ψήφους των παραθρησκευτικών οργανώσεων, οικειοποιούμενος τη φρασεολογία και το φανατισμό τους. Περιττό να αναφέρω πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη μετριοπάθεια με την οποία θέλησε, ως το βαθμό που αναλογούσε στις πενιχρές έτσι κι αλλιώς πολιτικές του ικανότητες, να μπολιάσει το κομματικό μας σύστημα ο "πρόεδρος". Από το κάλεσμα για περιορισμό τού κομματισμού στο Δημόσιο και της διαφθοράς και το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης έως το ότι οι διεμφυλικοί είναι άρρωστοι η απόσταση είναι χαώδης κι ας τη διένυσε ο Β. Λεβέντης σε μόλις δύο χρόνια...

Το ανησυχητικότερο, ωστόσο, για τη δημοκρατία μας είναι πως ο λόγος τού Β. Λεβέντη, όπως άλλωστε και των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν είναι πλέον περιθωριακός αλλά συγκινεί ένα υπολογίσιμο κομμάτι τού ελληνικού λαού. Σε βαθμό, μάλιστα, που ο Π. Καμμένος να μοιάζει- δεν είναι βεβαίως- με έναν μετρημένο κεντροδεξιό πατριώτη, όπως τον είχε "βαφτίσει" στην Κολυμπήθρα τού Σιλωάμ ο Αλ. Τσίπρας...

Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει και στον Τύπο, όπου τα συνεχή αυτογκόλ των καθιερωμένων ΜΜΕ έχουν δώσει χώρο σε υποκινητές μίσους τύπου Στ. Χίου να οργιάζουν. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό σήψης δολοφονείται κι ένας ποινικολόγος των εγκλημάτων τού λευκού κολάρου στο κέντρο τής Αθήνας. Τυχαίο;...

Τα success story καταλήγουν σε εκλογές...

Η εθνικιστική ηγεσία τής Καταλονίας μάλλον ήταν πολύ απασχολημένη με τα αυτονομιστικά της ζητήματα και δεν είχε το χρόνο να μελετήσει το ελληνικό 2015. Αν το είχε πράξει, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι αν θες να κερδίσεις ένα διπλωματικό μπρα ντε φερ δεν είναι δυνατό ο αντίπαλός σου να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει ότι έχεις όρια μέχρι πού θα τεντώσεις το σκοινί. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία αντιλαμβανόταν ότι το Grexit ήταν "κόκκινη γραμμή" για τον Αλ. Τσίπρα, με τον ίδιο τρόπο κι ο Μ. Ραχόι κατανοεί, ιδίως μετά από την πρόσφατη αλλοπρόσαλλη απόφαση του καταλανικού Κοινοβουλίου, ότι οι καταλανοί δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την ανεξαρτητοποίησή τους όταν τα οφέλη της είναι πολύ λιγότερα από τις απώλειες που φέρνει μαζί του ο απομονωτισμός...

Κι αν η Καταλονία είναι ξένος πόνος, το ερώτημα είναι στα καθ' ημάς αν η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στην αναμενόμενη πίεση από το ΔΝΤ για νέα μέτρα, αν θα πάει σε εκλογές για να αποφύγει την "καυτή πατάτα" ή θα επιχειρήσει αυτό που μόνο ο σημερινός πρωθυπουργός έχει καταφέρει στη μνημονιακή Ελλάδα: να παρουσιάζει κάθε νέα υποχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ως ένα ακόμα βήμα από την απεμπλοκή από την επιτροπεία και τις πολιτικές άγριας λιτότητας...

Το Μαξίμου δικαιολογημένα αμφισβητεί και τις τελευταίες προβλέψεις τού Ταμείου- έχει άλλωστε αποτύχει σε τόσες στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως σε λίγο ούτε οι αριθμοί θα βγαίνουν για την κυβέρνηση, η οποία καλείται από το 2018 να πετυχαίνει το σχεδόν ακατόρθωτο για μια οικονομία η οποία ανακάμπτει δειλά, να φέρνει δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα του ύψους τού 3,5% για σειρά ετών...

Στο Μαξίμου μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με αλχημείες- όπως η καθυστέρηση στην έκδοση συντάξεων ή τα κοινοτικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης- για να επιτυγχάνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και να αφηγούνται το δικό τους "success story". Μόνο που η πραγματικότητα βρίσκει πάντοτε τρόπο να σε εκδικείται κι αυτό συμβαίνει τώρα...

Καλά όλα τα περιφερειακά συνέδρια στα οποία πηγαίνει ο πρωθυπουργός, καλές και οι αναπτυξιακές προτάσεις του, ωστόσο στην αγορά εργασίας επικρατεί η ζούγκλα και η κοινωνική δικαιοσύνη μοιάζει με άπιαστο όνειρο, αφού απλώς αλλάζουν τα αφεντικά αλλά όχι και οι τακτικές. Τα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς είναι αργόσυρτα, την ίδια ώρα που μια νέα διαπλοκή αντικαθιστά την παλιά. Με λίγα λόγια, δεν θα στοιχημάτιζα πολλά χρήματα στο ότι το καλοκαίρι τού 2018 ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια, πολλώ δε μάλλον πως δεν θα έχουν γίνει εκλογές μέχρι τότε...

Ένας εξωγήινος μου είπε πως η Ελλάδα τού θυμίζει το Ιράν...

Αν αποκλειστικός σκοπός είναι η όσο το δυνατό μεγαλύτερη εξασφάλιση ότι κάθε μας ενέργεια θα στεφθεί από επιτυχία είναι απαραίτητο να συμβουλευόμαστε και ψυχολόγο ή και ψυχίατρο πριν προχωρήσουμε σε αυτή. Κι αν ο γραφικός πρόεδρος της ΝΔ το συνδέει μόνο με τη νομική αλλαγή φύλου, το πηγαίνω παραπέρα και σας λέω πως αυτό πρέπει να συμβαίνει, για παράδειγμα, και πριν κάποιος παντρευτεί ή κάνει παιδί...

Με το σκεπτικό Μητσοτάκη και σε αυτές τις περιπτώσεις θα έπρεπε να καθίσταται υποχρεωτικό το χαρτί γιατρού. Αλίμονο, όμως, αν από τη φάση τής χειρουργικής επέμβασης για να αναγνωριστεί το δικαίωμα σε κάποιον να αλλάξει και στα χαρτιά φύλο περάσουμε στην ψυχιατρικοποίηση των πάντων, που ναι μεν βολεύει είναι τους επαγγελματίες τού χώρου, αλλά πάντως όχι το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό...

Φυσικά δεν υποτιμώ ούτε την ψυχολογία ούτε την ψυχιατρική και τα οφέλη τους για τα άτομα και τις κοινωνίες. Αν, όμως, οι περισσότεροι συγκλίνουν στην ανάγκη αποϊδρυματοποίησης της ψυχικής υγείας πώς αυτό συνάδει με τα "τρελόχαρτα" για την αλλαγή φύλου; Όταν κάποιος αποφασίζει να λέγεται Γιάννης αντί για Γιάννα ή το αντίστροφο δεν το κάνει στο 99,9% των περιπτώσεων γιατί του το είπε ένας εξωγήινος στον Υμηττό, αλλά γιατί προκύπτει από την ίδια του τη φύση, που η ΝΔ των Γεωργιάδη- Βορίδη, ο Ιερώνυμος, η Ένωση Ακραιοκεντρώων τού Β. Λεβέντη, οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι ακόλουθοί τους θεωρούν αμαρτωλή εν έτει 2017. Σε κάποια επόμενη φάση, συνεπώς, οφείλουμε να καταργήσουμε τις ιατρικές γνωματεύσεις και για τους κάτω των 17, όπως σύντομα θα πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα υιοθεσίας στα γκέι ζευγάρια...

Αλίμονο αν η κυβέρνηση της Αριστεράς θεωρήσει πως ολοκλήρωσε το καθήκον της απέναντι στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων και λουφάξει πάνω στις δάφνες της. Μένει να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα- όπως φαίνεται κι από τη δημοσκόπηση στην οποία η πλειοψηφία των Ελλήνων από άγνοια και υπολανθάνοντα συντηρητισμό διαφωνεί με το νόμο για την ταυτότητα φύλου- προκειμένου η επίλυση τέτοιου είδους ζητημάτων να θεωρείται αυτονόητη και να μην μετατρέπεται σε ανατολικό ζήτημα. Πολλώ δε μάλλον όταν η εκκλησία συνεχίζει να συμπεριφέρεται ταλιμπανικά και κομματάρχες υποκύπτουν στις ιδεοληψίες της για μερικά ψηφαλάκια παραπάνω...

Μένουμε Ευρώπη, αλλά του μεσαίωνα...

Μπορείς να είσαι ταυτοχρόνως φιλελεύθερος ευρωπαϊστής και πολέμιος του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού τού φύλου; Είναι τόσο πιθανό όσο το να είσαι παραλλήλως και στον ίδιο κόσμο οπαδός τού Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Εκτός βεβαίως αν είσαι ΝΔ, οπότε τις ζυγές ημέρες θες να μείνεις Ευρώπη με οποιοδήποτε κόστος, όπως το καλοκαίρι τού 2015, και τις μονές ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να δηλώσουν αν είναι άθεοι και υποστηρίζεις στα σοβαρά τους εξευτελισμούς που υφίσταται η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με επιχειρήματα Τσιάρτα για τον Αδάμ και την Εύα...

Η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, του Αδ. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη- οι δύο τελευταίοι απόδειξαν για μια ακόμα φορά ότι ο φιλελευθερισμός τους είναι φερετζές των ακροδεξιών τους αντιλήψεων- έχει επιλέξει να συνθέσει τα χειρότερα στοιχεία τής δεξιάς ιδεοληψίας: στο οικονομικό πεδίο τον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό τού "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα" και "οι ταξικές ανισότητες είναι στην ανθρώπινη φύση" και στο κοινωνικό τον πιο βαθύ σκοταδισμό, εμπνευσμένο από τη χουντική καπηλεία τής πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Για να το πω πιο απλά, στη ΝΔ θέλουν μνημονιακές πολιτικές που επιτείνουν την κοινωνική αδικία στον αιώνα τον άπαντα και μισαλλόδοξες στρατηγικές που δεν επιτρέπουν ούτε καν το στοιχειώδη εκσυγχρονισμό τού θεσμικού πλαισίου στο οποίο βασίζεται η ζωή στην Ελλάδα και την υπεράσπιση των μειονοτήτων, που αποτελεί στην τελική ένδειξη σεβασμού τής ίδιας της δημοκρατίας...

Το ίδιο έκθετοι, και σε μεγαλύτερο βαθμό, είναι όσοι αυτοσυστήνονται ως προοδευτικοί αλλά ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες για να καταψηφίσουν, είτε για μικροκομματικούς, ψηφοθηρικούς λόγους είτε από φόβο μπροστά στην οργή τού παπαδαριού. Το αίτημα για τη δυνατότητα νομικής αλλαγής φύλου σε νεώτερη ηλικία από τα 18 βρίσκει σύμφωνους όχι μόνο τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά και τους ειδικούς επιστήμονες, εφαρμόζεται δε σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη- ακόμα και στην υπερσυντηρητική, καθολική Ιρλανδία το όριο είναι στα 14 έτη- και, τέλος πάντων, δεν είναι σοβαρός λόγος για να μην αποδοθεί ένα δικαίωμα που είναι αυτονόητο σε όποιον γεννήθηκε κι αισθάνεται άνδρας ή γυναίκα...

Ούτε η εκκλησία θα καταστραφεί, όπως δεν καταστράφηκε με τον πολιτικό γάμο, τις ταυτότητες ή το σύμφωνο συμβίωσης. Το ξέρει και η ίδια αλλά πολεμά το τρέχον νομοσχέδιο είτε λόγω μεσαιωνικών πεποιθήσεων είτε γιατί το βλέπει ως παιχνίδι εξουσίας κι επιβολής. Από τους παπάδες και τους νεοορθόδοξους δεν περίμενα τίποτα καλύτερο. Δεν μπορώ, όμως, να ισχυριστώ το ίδιο για τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς και φιλελεύθερους... 

   

Κομαντάντε, μην βυθιστείς ακόμα στον αιώνιο ύπνο, σε χρειαζόμαστε...

"Τι με κοιτάτε, πυροβολήστε, έναν άνθρωπο θα σκοτώσετε μόνο", ήταν τα τελευταία λόγια τού Τσε Γκεβάρα μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 9 Οκτωβρίου 1967. Κι εκείνος, όμως, γνώριζε τη στιγμή που έφτυνε κατάμουτρα τους χαφιέδες τής CIA και τον ίδιο τον θάνατο ότι ο ίδιος δεν ήταν ένας ακόμα άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι ανάμεσά μας που ζούμε και πεθαίνουμε δίχως να πάρουμε μυρωδιά για το τι σημαίνει πραγματικά να ζεις. Κι ας αγάπησε τους κοινούς ανθρώπους κι ας τους υπερασπίστηκε κυριολεκτικώς μέχρι τελευταίας ρανίδας τού αίματός του.Ο Κομαντάντε ήταν μια bigger than life προσωπικότητα, γι' αυτό και 50 χρόνια από τη δολοφονία του, σχεδόν 30 έτη από την κατάρρευση της ψευδαίσθησης του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ώρα που η αγαπημένη του Κούβα υποκύπτει στα απατηλά θέλγητρα του καζινοκαπιταλισμού παραμένει η διαχρονική ενσάρκωση της αδικαίωτης επανάστασης, όπως εν τέλει καταλήγει κάθε επανάσταση που βάζει ημερομηνία λήξης...

Ο Κ. Μητσοτάκης το έθεσε άκομψα, αλλά αρκετοί συμφωνούν μαζί του πως οι επαναστάσεις είναι άσκοπες, αφού στο τέλος οι επαναστάτες- σαν μια σισύφεια επανάληψη με δόσεις Όργουελ- καταλήγουν το ίδιο ή και περισσότερο δυνάστες με τους τυράννους που αντικατάστησαν στην εξουσία. Βρισκόμαστε λίγες ημέρες και πριν τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που θάφτηκε κάτω από το βούρκο τού σταλινισμού, και οι θιασώτες τού μοιρολατρισμού θεωρούν πως διαθέτουν ένα ακόμα επιχείρημα στην άκαπνη φαρέτρα τους...

Λησμονούν, ωστόσο, ή παριστάνουν πως λησμονούν ότι δίχως την Οκτωβριανή ή την Κουβανική Επανάσταση η εργατική τάξη θα εξακολουθούσε να παίζει το ρόλο τού κομπάρσου σε μια γραμμική ιστορική πορεία προς την απόλυτη κοινωνική αδικία. Σκεφτείτε τις Θάτσερ, τους Ρέιγκαν ή τους Τραμπ αυτού του κόσμου και πόσο πιο αδυσώπητοι θα ήταν αν ο θείος Κάρολος δεν προέτρεπε τους προλετάριους να απαλλαγούν από τις αλυσίδες τους γιατί έχουν έναν κόσμο ολόκληρο να κερδίσουν...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσε θα αποτελεί την αιώνια υπενθύμιση πως εχθρός τής ανθρωπότητας και δη των πιο κατατρεγμένων ανάμεσά της δεν είναι η επανάσταση, αλλά η επανάσταση που σταματά να είναι διαρκής. Ο ίδιος το έκανε πράξη, αφού θα μπορούσε να είχε παραμείνει στην Κούβα κι έστω στη σκιά τού Φιντέλ να απολαμβάνει τη δόξα των νεανικών του κατορθωμάτων μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Προτίμησε, όμως, να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να πολεμήσει πρώτα στο Κονγκό και μετά στη Βολιβία αντί να συλλέγει εφήμερες τιμές.

Γι' αυτό, άλλωστε, και η δολοφονία του ήταν πολύ πιο απαραίτητη για τις δυνάμεις τής συντήρησης από εκείνη του Φιντέλ. Αλίμονο αν ο Τσε νικούσε σε κάθε νέα μάχη που θα έδινε και είχαμε ένα, δύο, χίλια Βιετνάμ, όπως προέτρεπε την οικουμένη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα γκρεμίζονταν θρόνοι και βεβαιότητες που δεν πρέπει να γκρεμιστούν αν θέλουμε οι λίγοι να κλέβουν το ψωμί των πολλών στον αιώνα τον άπαντα...

Ο Τσε, επομένως, είναι ζωντανός, ολοζώντανος και περιμένει να ταφεί με κάθε μεγαλοπρέπεια όταν η πάλη των τάξεων δεν θα συνιστά απλώς άλλοθι κατάληψης της εξουσίας- έτσι δεν είναι Αλέξη;-, αλλά θα έχει οδηγήσει στον πόλεμο που θα φέρει το τέλος όλων των πολέμων, αυτόν υπέρ τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι τότε η ανάμνησή του μας είναι τόσο απαραίτητη όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε...

 

    

Μου αρκεί και η υποκειμενική αξιολόγηση για τους τεμπέληδες...

Δεν ξέρω αν εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο Εμ. Μακρόν προτρέποντάς τους να βρουν κάποια εργασία αντί να τα κάνουν όλα μπουρδέλο είναι πράγματι κατατρεγμένοι εργάτες ή συνδικαλιστές- αεριτζήδες. Γνωρίζω, όμως, ότι στην Ελλάδα αρκετοί ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, ιδίως στο δημόσιο τομέα λόγω εξασφαλισμένης μονιμότητας, κι αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία τής εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων: υποτίθεται πως τους υπερασπίζονται άνθρωποι οι οποίοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει δουλειά, αν το είχαν μάθει ποτέ...

Όταν δεν κοπροσκυλιάζουν, διοργανώνουν απεργίες για να μην αξιολογούνται με το εύκολο επιχείρημα πως η αξιολόγηση δεν θα είναι αντικειμενική. Δεν είναι δυνατό να γίνεται για πολύ καιρό ακόμα ανεκτό να επισπεύδεται, για παράδειγμα, η απονομή συντάξεων για να μην χαθεί η υποδόση των 800 εκατομμυρίων ευρώ. Όποιος χρειάζεται μπαμπούλες για να κάνει τη δουλειά του να μας αδειάσει τη γωνιά. "Αγαπητοί" μου εργατοπατέρες, η απόλυτη αντικειμενικότητα δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά αν είναι κάποιοι να βιδώνονται σε μια θέση από τα 25 μέχρι τα 65 τους ανεξαρτήτως της προσφοράς τους, μου αρκεί και η υποκειμενική αξιολόγηση...

Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν χαλασμένο DNA και οι ιδιωτικοί ανώτερο. Πολλοί, άλλωστε, που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα μια χαρά θα αποδέχονταν μια θέση στο Δημόσιο αν τους προσφερόταν στο πιάτο. Όλοι τους, ωστόσο, είναι θύματα μιας παγιωμένης νοοτροπίας τής ήσσονος προσπάθειας με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη...

Αρκεί και μόνο να σκεφτείτε πόσοι ανάμεσά σας θα εξακολουθούσατε να εργάζεστε αν σας πρόσφεραν μηνιαίως ένα ποσό που θα σας εξασφάλιζε μια πολύ άνετη διαβίωση. Γι' αυτό και είναι καταστροφική η νεοφιλελεύθερη επιλογή να ταυτίζει τις ακαδημαϊκές γνώσεις αποκλειστικώς με την αγορά εργασίας δίχως να υπολογίζει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μια μηχανή που παράγει σε αντάλλαγμα για πενταροδεκάρες, αλλά έχει κι άλλες ανησυχίες, κι ας είναι λιγότερο επικερδείς...

Όλα, εξάλλου, καταλήγουν σε μια απαίτηση που δεν είναι λαϊκή, αλλά μακροπρόθεσμα θα  ωφελούσε το λαό πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αίτημά του: να ληφθούν αποφάσεις που θα αψηφούν το πολιτικό κόστος, όχι σε ένδειξη επιβολής όπως παλιότερα έκανε η Μ. Θάτσερ ή ενδεχομένως σήμερα να επιχειρεί ο Εμ. Μακρόν, αλλά γιατί μόνο αν χτυπηθούν ο μικροκομματισμός κι ο συντεχνιασμός θα μπορέσουν να αναπνεύσουν ελεύθερα οι υγιείς δυνάμεις τού τόπου...

Σε διαφορετική περίπτωση η δημόσια συζήτηση θα συνεχίσει να περιστρέφεται γύρω από αστειότητες, όπως το δημοψήφισμα που ζητά το Άγιο Όρος για την ταυτότητα φύλου, που μας γυρίζουν πίσω στο μεσαίωνα. Αν φύγαμε ποτέ από αυτόν...

Γιοφύρι τού Τσιάρτα ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας...

Το να ισχυρίζεσαι, όπως ο Β. Τσιάρτας, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιλέξουν το φύλο τους όταν τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα δεν ταιριάζουν με αυτό που αισθάνονται οι ίδιοι, επικαλούμενος την Αδάμ και την Εύα είναι σαν να λες επίσης πως οι άνθρωποι δεν είναι δυνατό να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα γιατί οι πρωτόπλαστοι κυκλοφορούσαν με τα ποδιά κι αν ο θεός ήθελε τα ΙΧ θα τους τα είχε δώσει με τη μία και δεν θα περίμενε να τα δημιουργήσουν οι απόγονοι των δημιουργημάτων του μετά από αιώνες. Ο Β. Τσιάρτας είναι ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που έκανε την περιουσία του κλοτσώντας τη μπάλα πολύ καλά με το αριστερό κι όχι χάρη στις ακαδημαϊκές του γνώσεις.

Η τραγωδία είναι, ωστόσο, πως ζουν ανάμεσά μας κι άνθρωποι και με πανεπιστημιακά πτυχία στην κατοχή τους που ταυτίζουν τους διεμφυλικούς με άρρωστους και παιδόφιλους. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν, για παράδειγμα, και τις γυναίκες κατώτερες γιατί προήλθαν από το πλευρό τού Αδάμ και τον παρέσυραν να δαγκάσει το μήλο και τους μετανάστες και τους πρόσφυγες συλλήβδην τζιχαντιστές...

Φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει στον θεό, στον Άγιο Βασίλη, στα φαντάσματα και στο ότι ο Παναθηναϊκός θα ξαναπάρει πρωτάθλημα και να δημοσιοποιεί αυτήν του την άποψη. Όπως κι αν έχει, τη μεγαλύτερη ευθύνη για την θέσπιση, διαιώνιση κι επικαιροποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν εκείνοι που δεν πιστεύουν στο σκοταδισμό ως modus vivendi, ακόμα κι όταν είναι μειοψηφία σε μια κοινωνία...

Αν, άλλωστε, περιμέναμε να γίνουν πλειοψηφικές θέσεις όπως η κατάργηση της δουλείας ή η παραχώρηση ίσων δικαιωμάτων στις γυναίκες ενδεχομένως ακόμα να φορούσαμε αλυσίδες στα πόδια και να μην υπήρχε ούτε μία γυναίκα που να ασχολείται με κάτι άλλο από το νοικοκυριό της. Βεβαίως κάποιοι πολύ θα το ήθελαν ο νόμος τής ζούγκλας να γίνει και καταστατικός χάρτης τής χώρας, γι' αυτό και η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα επαγρύπνησης κι όχι εφησυχασμού...

Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση οφείλει να μην υποταχθεί ξανά στην προκλητική απαίτηση της Ανίερης Συνόδου να μην συζητηθεί ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας στην επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση. Οι παπάδες ας ασχοληθούν επιτέλους αποκλειστικώς με την πνευματική τους αποστολή κι ας μην εμπλέκονται εκεί που δεν τους έχει δώσει δικαιοδοσία ούτε ο θεός τους. Αρκετή είναι η ζημιά που έχουν κάνει μέχρι τώρα με την ταλιμπανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, το συντηρητισμό που υποθάλπουν και την οπισθοδρόμηση που καλλιεργούν για να μην μείνουν ποτέ δίχως μάσα. Ήμαρτον!






     

Τρελός και παλαβός, αλλά τον Άδωνι φοβάται ο Τσίπρας...

Οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του ιστότοπου γνωρίζετε ότι δεν τρέφω καμία συμπάθεια για τον Αδ. Γεωργιάδη. Κι αυτό όχι μόνο για τις ακραίες αντιλήψεις του είτε στο οικονομικό είτε στο κοινωνικό πεδίο ή για το ύφος χιλίων καρδιναλίων ενός ημίτρελου, αλλά κυρίως γιατί δεν διαθέτει ούτε καν το θάρρος να υπερασπίζεται τις ιδεοληψίες του. Απλώς τις "μακιγιάρει" για να μην φαίνεται κάτω από το δήθεν κεντρώο, φιλελεύθερο προσωπείο του ότι στην πραγματικότητα η κοσμοθεωρία του δεν έχει αλλάξει καθόλου από τότε που του έκανε αφιερώσεις ο δικτάτορας Παττακός κι αποτελούσε ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του ακροδεξιού ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη...

Στην προσπάθειά του, ωστόσο, να γίνει όσο πιο δημοφιλής γίνεται σε όλο και περισσότερους κατανοεί ότι ο μισαλλόδοξος εθνικισμός του χρειάζεται ένα σουλούπωμα για να είναι ευπώλητος σαν τα βιβλία του. Όπως θα τραγουδούσε, όμως, κι ο Φρανκ Σινάτρα, "τι είναι ένας άνδρας αν δεν λέει αυτά που πραγματικά πιστεύει";...

Δεν είναι τυχαίο, ωστόσο, πως τα φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ έχουν στοχοποιήσει εδώ και καιρό τον Αδωνι, ο οποίος βεβαίως είναι από μόνος του μια καρικατούρα αλλά δεν είναι αυτή η βασική αιτία. Αν η ΝΔ έχει κάποιες ελπίδες να κερδίσει τις επόμενες εκλογές αυτές τις οφείλει πρωτίστως στον γραφικό αντιπρόεδρό της, ο οποίος είναι περισσότερο έξυπνος μέσα στην ηλιθιότητά του από όσο πιστεύουν αρκετοί...

Όπως, άλλωστε, μπορεί να ισχυριστεί κι ο Αλ. Τσίπρας, θέλει ταλέντο να χρησιμοποιείς στον πολιτικό σου λόγο επιχειρήματα που μέχρι πρότινος απέρριπτες και να το παρουσιάζεις σαν να μην έχεις μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τις αξίες σου. Αφήστε που στο εθισμένο στα τηλεοπτικά σκουπίδια λούμπεν προλεταριάτο αυτό το είδος λαϊκισμού που θεριεύει παρασιτώντας πάνω σε αληθινά περιστατικά είναι αρκετά δημοφιλές. Πολύ πιο δημοφιλές, πάντως, από τον άχαρο Κ. Μητσοτάκη με τις πολλές αμαρτίες στο βιογραφικό του...

Μπορεί, όμως, μόνος του ο Αδ. Γεωργιάδης να νικήσει τον Αλ. Τσίπρα; Δεν θα το μπορούσε ακόμα κι αν ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν της πολιτικής. Ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθούν, αν ηττηθούν, από την πραγματικότητα κι όχι από την αστεία αντιπολίτευση...

Αν η χώρα σε ένα χρόνο από τώρα δεν έχει καταφέρει να σταθεί μόνη της στα πόδια της το μόνο ανοιχτό ερώτημα για τις επόμενες εκλογές θα είναι το εύρος της επικράτησης της ΝΔ και των κεντροαριστερών εξαπτέρυγών της. Αν πάλι ο Αλ. Τσίπρας αποδειχθεί επτάψυχος, βλέπω τον Άδωνι να επιστρέφει μόνιμα στις τηλεπωλήσεις για να βγάζει το μεροκάματο όπως ξέρει καλύτερα, ουρλιάζοντας ανοησίες...

 

Με μπουρδέλα, "φρουτάκια", όπλα και ναρκωτικά η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη...

Έχω μια πολύ καλή πρόταση για να έρθει η ανάπτυξη γρηγορότερα κι εκκωφαντικά, γι' αυτό και ζητώ άμεση χρηματοδότηση από την ΕΕ: να ανοίξει σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο από ένας οίκος ανοχής, ένα μαγαζί με "φρουτάκια", ένα οπλοπωλείο και να στηθεί ένας πάγκος όπου ο καθένας θα μπορεί να προμηθεύεται το ναρκωτικό τής επιλογής του...

Με το που δώσει το ΟΚ η πολιτεία να είστε σίγουροι ότι θα "φυτρώσουν" χιλιάδες τέτοια μαγαζιά, ιδίως αν παραχωρηθεί στους επιχειρηματίες ειδικό φορολογικό καθεστώς. Το ερώτημα, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση θα ετίθετο ακόμα πιο πιεστικά: τέτοια ανάπτυξη θέλουμε;...

Είναι άδικο να συγκρίνεται το Ελληνικό ή η Beat με μπουρδέλα και κοκαΐνες, κάπως όμως έπρεπε να κάνω πιο παραστατικό το επιχείρημά μου. Η ουσία, ωστόσο, είναι πως στο όνομα μιας θολής ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης δεν είναι δυνατό να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο καζίνο και οι νόμοι της για κάποιους να ισχύουν και για κάποιους άλλους όχι...

Ναι, να προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, έστω κι αν γίνεται στο φαραωνικό κιτς πρότυπο του Ντουμπάι, αλλά δεν χρειάζεται να ποδοπατήσουμε κι ό,τι αρχαίο βρούμε στο δρόμο μας. Υποτίθεται, άλλωστε, πως στη ΝΔ κάποιοι δεν θέλουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την αναγνώριση φύλου βασιζόμενοι στα ήθη και στις παραδόσεις μας. Ναι, να λειτουργεί επίσης η Beat, αλλά να φορολογείται όπως ο κάθε ταξιτζής...

Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως με βάση δύο κριτήρια: στην καλύτερη περίπτωση την ιδεοληψία και στη χειρότερη το συμφέρον- ατομικό, κομματικό, επιχειρηματικό, τραπεζικό...

Ό,τι καλό συμβαίνει συνήθως οφείλεται είτε στην τύχη είτε στο ότι δεν συγκρούεται άμεσα με ιδεοληψίες και συμφέροντα. Γι' αυτό, άλλωστε, και το πολιτικό μας προσωπικό διακρίνεται από μετριότητα και γι' αυτό πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τα μνημόνια εν τη στενή εννοία τελειώσουν το καλοκαίρι τού 2018 είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας ως νοοτροπία που θα τα ξαναβρούμε γρήγορα μπροστά μας...

Από πότε η Αριστερά στηρίζει τον εθνικισμό;...

Το καταλανικό δημοψήφισμα είναι αντισυνταγματικό, αφού το Σύνταγμα της Ισπανίας απαγορεύει ρητώς οποιαδήποτε απόσχιση, όπως συμφώνησε άλλωστε και η Δικαιοσύνη της χώρας. Πέραν τούτου, συντηρεί έναν εθνικισμό ο οποίος ναι μεν βασίζεται σε ιστορικές αδικίες- η Καταλονία υπήρξε πράγματι προπύργιο της δημοκρατίας την εποχή τού Φράνκο, ο οποίος κυνήγησε ανελέητα τον πληθυσμό της-, αλλά όχι και στην πραγματικότητα του 2017, η οποία θέλει την Καταλονία να απολαμβάνει περισσότερη αυτονομία κι έσοδα από τον εθνικό προϋπολογισμό από οποιαδήποτε ίσως άλλη ισπανική περιφέρεια.

Ούτε συγκινούμαι από κορώνες όπως αυτές της ποδοσφαιρικής ομάδας τής Μπαρτσελόνα, η οποία θεωρώ αδιανόητο να αυτοαποκλειστεί από την ισπανική λίγκα και συνεπακόλουθα από το Champions League μόνο και μόνο για να συνεχίσει να ταΐζει εθνικιστική υπερηφάνεια τούς οπαδούς της. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα αναρωτιέμαι γιατί η Αριστερά στηρίζει ένα εθνικιστικό, αυτοκαταστροφικό παραλήρημα...

Αν ήμουν, ωστόσο, ο Μ. Ραχόι θα επέτρεπα στους Καταλανούς να αυτοεξευτελιστούν και να προχωρήσουν στο δημοψήφισμα δίχως εμπόδια από το να τους διώκω και με τη βία, ηρωοποιώντας στην ουσία εθνικιστικά αντανακλαστικά. Αν κι ο ίδιος δεν είχε αναγάγει σε μέγα ζήτημα τους κουτσαβακισμούς κακομαθημένων παιδιών, η Ισπανία δεν θα έβγαινε σήμερα πολλαπλώς τραυματισμένη από μια ιστορία η οποία μπορεί και να οδηγήσει στο ντε φάκτο διαμελισμό της. Όταν μετατρέπεις σε απαγορευμένο καρπό την ανεξαρτησία, τότε τον κάνεις θελκτικό ακόμα και σε ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ότι μια ανεξάρτητη Καταλονία δίχως διεθνή αναγνώριση κι εμπορικές συναλλαγές είναι καταδικασμένη να εξελιχθεί σε Κόσοβο της Ιβηρικής Χερσονήσου...

Την ίδια ώρα, πάντως, δεν μπορώ παρά να στηλιτεύσω την υποκρισία των εκπροσώπων και των οπαδών τού ακραίου κέντρου στη χώρα μας, οι οποίοι βαφτίζουν δικτάτορα τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ν. Μαδούρο, για τη βία που χρησιμοποιεί απέναντι στους πολίτες του, αλλά κλείνει τα μάτια όταν ο όντως επίσης δημοκρατικώς εκλεγμένος- αν και με ψήφο ανοχής κι όχι με το ποσοστό Μαδούρο- Μ. Ραχόι πράττει περίπου τα ίδια. Καταδικάζουν οι νεοφιλελεύθεροι τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή, μήπως, η δεξιά κρατική βία είναι καλύτερη της αριστερής κρατικής βίας; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να καταλαβαίνουμε όλοι ότι όταν γενικεύουμε δίχως να γνωρίζουμε, καταλήγουμε σε αφορισμούς οι οποίοι συνιστούν δομικό στοιχείο τού φασισμού...