Ε, όχι και να πολωθούμε για τις δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και πολιτεύεται περισσότερο με το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Κάθε φορά που προκύπτει κάποιο ζήτημα ηθικής τάξης για την κυβέρνηση, όπως για παράδειγμα με την Μ. Λοΐζου, από το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου θυμούνται το βίο και την πολιτεία τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Κάνουν, όμως, πως λησμονούν πως και οι ίδιοι κυβερνούν τέσσερα χρόνια και πολλές από τις παθογένειες που κληρονόμησαν δεν τις έχουν αλλάξει, απλώς τις προσάρμοσαν στις δικές τους ανάγκες. Ο Β. Μαρινάκης, π.χ., έγινε Π. Κόκκαλης, αλλά η ουσία είναι ίδια: η διαπλοκή ζει και βασιλεύει...

Η Ιστορία, όμως, δεν αλλάζει κι αυτή είναι πικρή για τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 μέχρι το 2015 και τα οποία έχουν ποινικό μητρώο. Οι ποινικές διώξεις στους ταμίες τους για τα θαλασσοδάνειά τους αποτελούν μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αντιμετώπισαν το δημόσιο ταμείο και την άσκηση της εξουσίας ως λάφυρα πλουτισμού κομματικών μηχανισμών και μεμονωμένων ατόμων. Γι' αυτό κι όσα και να καταλογίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο ΣΥΡΙΖΑ- όχι όλα αβάσιμα- στην περίπτωσή τους ταιριάζει γάντι το "κοίτα ποιος μιλάει"...

Οι εκλογές τού 2019 σηματοδοτούν την επικύρωση του τέλους των ψευδαισθήσεων, σε αντίθεση με το 2015 όταν η οργή και η ελπίδα μπορούσαν πολύ εύκολα να προσδιοριστούν κομματικά. Φέτος ψηφίζουμε το μη χείρον βέλτιστον, όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται αυτό.

Επομένως, η επιδιωκόμενη, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα τους, πόλωση που καλλιεργούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν αφορά πραγματικά διλήμματα, αλλά δίψα για παραμονή ή ανακατάληψη της εξουσίας. Γι' αυτό και είναι μια εκλογική μάχη που θα ήταν άσκοπο να διχάσει τους πολίτες προκειμένου οι νομενκλατούρες να ξαναμοιράσουν οφίτσια...

Και οι σκηνοθέτες θα ήθελαν να μην πληρώνουν για το ψωμί τους...

Η εύκολη πρόσβαση των περισσότερων πολιτών στην ενημέρωση και στην τέχνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις που χρωστάμε στο διαδίκτυο. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν τη δυνατότητα τόσοι πολλοί να πληροφορούνται τι συμβαίνει στον κόσμο και να κατεβάζουν μια ταινία ή ένα βιβλίο με την ταχύτητα και το χαμηλό κόστος- συχνά μηδενικό- που απολαμβάνουν σήμερα. Προφανώς αυτή η εξέλιξη συνδράμει στη δημιουργία πολιτών- με τα όποια δεινά, βεβαίως, επιφέρει η αλόγιστη χρήση τού δημόσιου χώρου- που με τη σειρά της όφελος είναι για τη δημοκρατία και για την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη...

Πάνω, όμως, στη λαχτάρα μας να μαθαίνουμε τα νέα, να βλέπουμε ταινίες ή να διαβάζουμε βιβλία τζάμπα λησμονούμε πως κάποιοι πληρώνονται για να μας παρέχουν αυτό το υλικό και πως θα πάψουν να πληρώνονται αν οι ίδιοι ή οι εργοδότες τους δεν έχουν έσοδα. Και οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες ή οι συγγραφείς πολύ θα ήθελαν να μην πληρώνουν, για παράδειγμα, τον κρεοπώλη, τον μανάβη ή τον φούρναρη, όπως ο φούρναρης, ο μανάβης ή ο κρεοπώλης δεν θέλουν να πληρώνουν για ειδήσεις, φιλμ και βιβλία, αλλά καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορείς να επιβιώσεις αν δεν βγάζεις χρήματα.

Αν η είδηση ή μια τηλεοπτική σειρά θεωρούνται κοινωνικά αγαθά, φανταστείτε πόσο πολύτιμα για την ίδια μας τη βιολογική ύπαρξη είναι το κρέας, το μήλο ή το ψωμί. Ούτε θα ήταν ωφέλιμο για τη δημοσιογραφία ή την τέχνη να αμείβονται από τον κρατικό κορβανά, ακόμα κι αν αυτός ήταν γενναιόδωρος, αφού οι δεσμεύσεις που θα αναλαμβάνονταν- σε αρκετές περιπτώσεις αναλαμβάνονται ήδη- θα ήταν απαγορευτικές για την αλήθεια και την καλλιτεχνική ποιότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι θετικό που η Ευρώπη θέτει κανόνες για τα πνευματικά δικαιώματα στο διαδίκτυο, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως δεν θα είναι όλα ελεύθερα εκεί έξω για να τα αρπάζουμε. Τα έργα, άλλωστε, της ανθρώπινης διάνοιας αξίζουν του σεβασμού μας γιατί πίσω ακόμα κι από τα χειρότερα από αυτά έχει καταβληθεί κάποιος κόπος...

Μόνο η εφαρμογή, εξάλλου, στην πράξη τής σχετικής Οδηγίας θα αποδείξει κατά πόσο οι φραγμοί που μπαίνουν στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι έργων έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Ελπίζω, πάντως, αυτή η εφαρμογή στην Ελλάδα να μην αργήσει πολύ, όπως συμβαίνει συνήθως με τη μεταφορά κοινοτικών Οδηγιών στο εθνικό μας δίκαιο...



  

Η διαπλοκή κόκαλα δεν έχει και την Αριστερά τσακίζει...

Όπως η Μυρσίνη Λοΐζου δεν είναι ο Μάνος και η Μάρω Λοΐζου έτσι κι ο Π. Κόκκαλης δεν είναι ο Σ. Κόκκαλης ή ο συνονόματος παππούς του, υπουργός τού βουνού. Τα παιδιά, δηλαδή, διάσημων ανθρώπων θα πρέπει να κρίνονται με βάση τις δικές τους ικανότητες κι όχι επί των επιτυχιών ή των λαθροθηριών των γονέων τους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Μ. Λοΐζου έτσι και σε αυτή του Π. Κόκκαλη έχουμε την υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που αν δεν προερχόταν από την οικογένεια από την οποία προέρχεται είναι ζήτημα αν θα πετύχαινε τα μισά από όσα πέτυχε- αν υποθέσουμε πως έχει πετύχει κάτι- στη ζωή του...

Θα ήμουν τυφλός αν δεν έβλεπα τη σκοπιμότητα πίσω από την υποψηφιότητα Κόκκαλη, τη διάσπαση δηλαδή των φιλάθλων τού Ολυμπιακού που ψηφίζουν με οπαδικά κριτήρια και το ταυτόχρονο χτύπημα στον Β. Μαρινάκη με την αξιοποίηση του μέλους μιας οικογένειας που διαθέτει οικονομική δύναμη κι ευθεία αναφορά στον Θρύλο. Είναι ξεκάθαρο, επομένως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος τον Π. Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιό του, αποδέχεται και το βίο και πολιτεία και του Σ. Κόκκαλη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Κι ό,τι κι αν σημάνει αυτό για οτιδήποτε έρθει από εδώ και πέρα στην επιφάνεια για τις δραστηριότητες του πατριάρχη τής οικογένειας, ιδίως αν θυμηθούμε πως για πολλούς, για παράδειγμα, το σκάνδαλο Siemens είναι σκάνδαλο Siemens- Intracom...

Από το Μαξίμου έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως ο Π. Κόκκαλης θα κριθεί από την ψήφο τού ελληνικού λαού, ο οποίος αν τον εκλέξει στην Ευρωβουλή θα έχει συναινέσει στη νομιμοποίηση, τρόπον τινά, της διαπλοκής. Πόσο κυνική, όμως, είναι μια τέτοια διαπίστωση όταν ακούγεται από ανθρώπους που πριν τέσσερα μόλις χρόνια δεσμεύονταν να τα αλλάξουν όλα και, προπάντων, να γκρεμίσουν την ολιγαρχία;...

Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" για να βγει από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί για την ποινική καταδίκη, για παράδειγμα, της Μ. Λοΐζου κι άλλες ηθικές του αιωρήσεις. Όσο, όμως, περισσότερο χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα τόσο πιο πολύ πνίγεται στη λάσπη το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά...

Αν ήταν πλούσιος κι όχι γύφτος θα βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής ο νοικοκυραίος;...

Δεν βλέπω να είναι πολύ έντονη η υποστήριξη στα συνήθως λαλίστατα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του τύπου που εκτέλεσε Ρομά ο οποίος αποπειράθηκε να του κλέψει κότες και στη συνέχεια πέταξε το πτώμα του σε λατομείο. Κι όμως, όλοι όσοι έχουν κάνει την αυτοδικία σημαία τους θα έπρεπε να υποστηρίξουν με νύχια και με δόντια και τον συγκεκριμένο νοικοκυραίο. Κι αυτό γιατί, με βάση τη δική τους λογική, περιουσία είναι και οι κότες, ενώ και η απόθεση πτώματος σε λατομείο εντάσσεται στη δικαιολογημένη οργή που μπορεί να αισθανθεί ο κάθε πολίτης όταν του κλέβουν το σπίτι...

Το περιστατικό στην Κορινθία είναι μια καλή αφορμή για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας γύρω από την αυτοδικία κι αν είναι πράγματι προτιμότερο να γυρίζουμε πλευρό και να παριστάνουμε πως κοιμόμαστε από το να σκοτώνουμε όποιον παραβιάζει την εστία μας. Στο κράτος δικαίου η περιουσία- ακόμα κι αν πρόκειται για εκατομμύρια ευρώ κι όχι για κότες- υπολείπεται σε αξία τής ανθρώπινης ζωής και στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων όσοι μπουκάρουν σε σπίτια δεν το κάνουν για να σκοτώσουν ούτε το αποδέχονται ως ενδεχόμενο, αλλά για να κλέψουν. Για να μην μιλήσω για το στοιχειώδη ανθρωπισμό μας, ο οποίος δοκιμάζεται σε καθημερινή βάση, στα μικρά και στα μεγάλα...

Ούτε είναι λογική να πορευόμαστε με το "γύφτος είναι, ποιος θα τον κλάψει;" για να δικαιολογούμε συμπεριφορές οι οποίες εκπίπτουν οποιασδήποτε ηθικής. Θα σκότωνε ο τζάμπα μάγκας τής Κορινθίας, αν τον αναγνώριζε, τον γιο ενός πλούσιου που θα είχε εισβάλει στο σπίτι του για να σπάσει πλάκα ή θα το σκεφτόταν πριν πέντε και δέκα φορές κι ας βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής; Ο πολιτικός δαρβινισμός συμπλέει με τον κουτσαβακισμό κάθε φορά που ο αδύναμος ξεσπά τον θυμό του στον πιο αδύναμο κι όχι στον ισχυρό που τον έχει κάνει να νιώθει αδύναμος...









   

Μακεδονία ξακουστή, των χουντολαϊκιστών η χώρα...

Την ίδια ώρα κατά την οποία στη Βόρεια Μακεδονία απάλειφαν εθνικιστικές- αλυτρωτικές αναφορές από τα σχολικά τους βιβλία, στο Ελλαδιστάν τα ορφανά τού χουντολαϊκισμού κλαυθμύριζαν για το αν θα παιζόταν στις μεταξικής εμπνεύσεως παρελάσεις το "Μακεδονία ξακουστή". Αυτά συμβαίνουν όταν ο ανούσιος συμβολισμός επικρατεί στη δημόσια σφαίρα τού ουσιαστικού εθνικού συμφέροντος...

Παραλλήλως, ομογενείς στην Αυστραλία, που τα χρόνια τής κρίσης δεν συγκέντρωσαν ούτε ένα ευρώ για τη σωτηρία τής πατρίδας την οποία, κατά τα άλλα, τόσο πολύ αγαπούν, γιουχάιζαν εκπρόσωπο του ελληνικού Κοινοβουλίου γιατί ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών που απαλείφει τους αλυτρωτισμούς των βόρειων γειτόνων μας σε κάθε πτυχή τους. Οι Βορειομακεδόνες άλλαξαν ονομασίες στο αεροδρόμιό τους, στους αυτοκινητόδρομους, στις δημόσιες πινακίδες, στους δημόσιους οργανισμούς και φορείς χάρη στη Συμφωνία που ψήφισαν οι "προδότες". Όταν μας κυβερνούσαν οι "πατριώτες" τα Σκόπια ήταν γεμάτα με μεγαλέξανδρους και λοιπό αρχαιοελληνικό φολκλόρ...

Ο πατριωτισμός, επομένως, δεν είναι ένα συναίσθημα που το φωνάζεις, αλλά που το αισθάνεσαι και το αποδεικνύεις με πράξεις, ακόμα κι αν αυτές μοιάζουν σε ένα πρώτο, πολύ ακατέργαστο επίπεδο με προδοτικές. Πάνω, εξάλλου, από τον πατριωτισμό βρίσκεται ο ανθρωπισμός κι αυτός εκδηλώνεται, για παράδειγμα, κάθε φορά που ψαράδες που γεννήθηκαν σε άλλη χώρα σώζουν Έλληνες που καίγονται από φωτιές, όπως συνέβη στο Μάτι...

Αυτοί οι άνθρωποι, που ζουν εδώ πολλά χρόνια στη χώρα μας κι έχουν κάνει την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους, έχουν σαφώς περισσότερο δίκιο να μπορούν να ψηφίζουν στις βουλευτικές μας εκλογές από εκείνους που επειδή έχουν χτίσει τα σπίτια τους με ό,τι πιο κιτς παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα, σουβλίζουν αρνί το Πάσχα και διοργανώνουν "big, fat, greek weddings" βαυκαλίζονται πως είναι πιο Έλληνες από τους Έλληνες. Ιδίως όταν μας ζητούν να πολεμήσουμε τους Βορειομακεδόνες, τους Τούρκους ή τους Αλβανούς από την ασφάλεια της Μελβούρνης ή του Σικάγο...

Δεν έχω αντίρρηση, για λόγους εθνικού συμφέροντος, να ενταχθούν, με μέτρο, κι ομογενείς στο ελληνικό εκλογικό παιχνίδι. Όσοι, όμως, κατοικούν σε μία χώρα με στοιχεία μονιμότητας είναι λογικό να έχουν και περισσότερα εκλογικά δικαιώματα σε αυτή. Ιδίως όταν μιλούν πολύ καλύτερα ελληνικά από τους όποιους ελληνοκάτι...

Το Brexit λέει πολλά και για το Grexit...

Τι θα είχε συμβεί αν ο Αλ. Τσίπρας τον Ιούλιο του 2015 δεν συμβιβαζόταν με τους Ευρωπαίους; Θα μας είχαν πετάξει πράγματι έξω από την Ευρωζώνη, έστω και με το μανδύα τού προσωρινού που θα αποκτούσε σχεδόν αναπόφευκτα τα χαρακτηριστικά μονιμότητας; Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η βοήθεια που θα μας πρόσφεραν θα ήταν αρκετή για να αποφευχθεί μια πρωτοφανής, ακόμα και για τα μνημονιακά χρόνια, ανθρωπιστική καταστροφή; Εν τέλει, θα ήμασταν καλύτερα σήμερα αν ο πρωθυπουργός δεν χρησιμοποιούσε με διασταλτική ερμηνεία το "όχι" τού ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα και είχε επιμείνει στη σκληρή γραμμή που είχε ακολουθήσει τους έξι προηγούμενους μήνες;...

Ευθείες απαντήσεις, βεβαίως, σε αυτές τις ερωτήσεις δεν πρόκειται να λάβουμε ποτέ, παρά μόνο αν οι επιστήμονες βρουν έναν τρόπο να επιστρέφουμε στο παρελθόν και να εφαρμόζουμε διαφορετικά εναλλακτικά σενάρια σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Γι' αυτό κι ο Αλ. Τσίπρας μπορεί ανεμπόδιστα να ισχυρίζεται και τώρα πως έκανε τη σωστή επιλογή σώζοντας τη χώρα και οι επικριτές του να τον κατηγορούν για προδοσία και υποταγή. Το Brexit, όμως, έρχεται (;) σήμερα προκειμένου να μας κάνει να αναρωτηθούμε ακόμα εντονότερα αν σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον η εθνική μοναξιά συνιστά την καλύτερη επιλογή για τα συμφέροντα ενός λαού λιγότερο από δέκα εκατομμυρίων ψυχών...

Η Μεγάλη Βρετανία, ακόμα και στη σημερινή της παρακμή σε σύγκριση με το αυτοκρατορικό της παρελθόν, είναι μια χώρα ισχυρότερη από την Ελλάδα σχεδόν σε όλους τους τομείς. Δεν είναι καν μέλος τής Ευρωζώνης, η οποία υπέφερε από την κρίση τής τελευταίας δεκαετίας.

Κι όμως, η έξοδός της από την ΕΕ εξακολουθεί να διχάζει τον πληθυσμό της και να φοβίζει ακόμα κι αυτούς που την ψήφισαν. Αν υποθέσουμε πως το Brexit προχωρήσει, το πόσο γρήγορα και με ποιους όρους θα προσαρμοστεί το Ηνωμένο Βασίλειο στη νέα εποχή θα μπορούσε να αποτελέσει μια τρόπον τινά απάντηση και στο τι θα είχε συμβεί και σε εμάς αν επιλέγαμε να τινάξουμε στον αέρα μια προσπάθεια δεκαετιών να προσαρμοστούμε στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εκτίμησή μου, πάντως, παραμένει πως οι Βρετανοί, έστω με φλεγματική στωικότητα, πολύ σύντομα θα λένε "I'm sorry, so sorry"...

ΠΑΜΕ σταλινισμό...

Η ηγεσία τής ΓΣΕΕ είχε πολλές ευκαιρίες να διασώσει τη συνδικαλιστική τιμή κατά τα μνημονιακά χρόνια, αλλά δεν αξιοποίησε καμία. Οι εργαζόμενοι πάλεψαν στην ουσία μόνοι τους για να διασώσουν οτιδήποτε μπορούσε να διασωθεί. Αποκορύφωμα της συνδικαλιστικής αναξιοπρέπειας ήταν η στάση τού Γ. Παναγόπουλου υπέρ τού "ναι" στο δημοψήφισμα του 2015, η οποία δεν αποφασίστηκε υπό το φόβο τού Grexit, αλλά γιατί αυτό του επέβαλαν τα κομματικά του συμφέροντα, τα οποία με τη σειρά τους είχαν υποταχθεί πολύ καιρό πριν στα εργοδοτικά...

Είναι, επίσης, γεγονός ότι οι πραγματικοί εργαζόμενοι υποεκπροσωπούνται στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις από τη στιγμή κατά την οποία μια κάστα ανθρώπων αποτελεί μαζί το εκλογικό σώμα και τους εκλόγιμους. Τίποτα, ωστόσο, από όλα τα παραπάνω δεν δικαιολογεί τους επαγγελματίες εργατοπατέρες τού ΠΑΜΕ να βανδαλίζουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ ή κλαδικών κι επιχειρησιακών σωματείων αποδίδοντας στους εαυτούς τους το αποκλειστικό προνόμιο του υπερασπιστή τής εργατικής τάξης. Αν η έγνοια τους είναι η προστασία κι ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων, μπορούν να ξεκινήσουν από το κομματικό μαγαζί τού "Ριζοσπάστη" ή να ρωτήσουν την κομματική τους νομενκλατούρα γιατί πούλησε τον 902 σε εξωχώρια εταιρεία...

Το ΚΚΕ πιθανότατα θα βγει ενισχυμένο από τις προσεχείς εκλογικές διαδικασίες, στηρίζοντας την επιχειρηματολογία του στην ιδεολογική του συνέπεια- ανεξαρτήτως αν μιλά εν έτει 2019 με όρους τού 19ου αιώνα και σε μια κοινωνία που ελάχιστη σχέση έχει με αυτή πριν δύο αιώνες- και στο ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται και γι' αυτό θα παραμένει έξω από τα τείχη να του πετά πέτρες κι ας μην μπορεί το κάστρο να πέσει με αυτόν τον παιδικό τρόπο. Η ενίσχυσή του είναι, πάντως, σαφώς προτιμότερη από την αντίστοιχη των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή άλλων ακροδεξιών κομμάτων...

Ο πείσμων σταλινισμός του, ωστόσο, αποτρέπει το ΚΚΕ από το να προσελκύσει πολύ περισσότερους ψηφοφόρους. Έτσι κι αλλιώς ο Περισσός μοιάζει συμβιβασμένος με ποσοστά γύρω στο 5% που του εξασφαλίζουν τα προς το ζην και τον απαλλάσσουν παραλλήλως από τη σκοτούρα να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο εκ των έσω... 



  

Πόσα διδακτορικά μπορούν να καταναλώσουν τα πανεπιστήμια;...

Όσα θετικά μέτρα κι αν ληφθούν για την ενίσχυση, για παράδειγμα, της έρευνας και της καινοτομίας ή για τη δημιουργία νέων και κάτι παραπάνω από αξιοπρεπών θέσεων εργασίας, θα πάνε χαμένα για την αναστολή τού "brain drain" αν το παράδειγμα που δίνει πρώτη από όλους η πολιτεία είναι αρνητικό. Καλοδεχούμενα τα χρήματα και οι υποδομές για τους επιστήμονες ή τους καλλιτέχνες, αλλά αν δημόσια αξιώματα συνεχιστεί να καταλαμβάνονται ως επί το πλείστον από παιδιά τού κομματικού σωλήνα, από τους γιους και τις κόρες κι από όσους έχουν γενικότερα μπάρμπα στην Κορώνη, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μηδέν εις το πηλίκο. Ιδίως οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται προοπτική κι αυτή δεν προσφέρεται σε μια χώρα που αναπαράγει και τώρα τα ολισθήματα που την οδήγησαν στη χρεοκοπία...

Οι παραπάνω είναι διαχρονικές αδυναμίες ενός κομματικού συστήματος που κι αυτό με τη σειρά του αναπαράγεται μέσα από την οικογενειοκρατία, το νεποτισμό και την πελατειακή νοοτροπία. Αναρωτιέμαι, όμως, από την άλλη πόσους καθηγητές κι ερευνητές μπορεί να καταναλώσει αυτή η χώρα ώστε να τους παράγει με τόσο μεγάλη συχνότητα; Μήπως είναι παραλογισμός να ευελπιστούν όλοι όσοι κάνουν διδακτορικά ή και μεταδιδακτορικά πως θα απορροφηθούν πλήρως όχι μόνο από τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά κι από του εξωτερικού;..

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται αποκλεισμένος από τη γνώση και πρέπει να του δίνεται η ευκαιρία να την αποκτήσει ακόμα κι όταν η αγορά εργασίας έχει άλλες ανάγκες. Είναι, επίσης, καθήκον τού κράτους να δίνει κίνητρα ώστε όλες οι σπουδές που αναγνωρίζει ως σημαντικές και τις θεσμοθετεί με τμήματα, σχολές και πανεπιστήμια να βρίσκουν ανταπόκριση και σε συνθήκες που δεν είναι θερμοκηπίου, αλλά της πραγματικής οικονομίας. Ωστόσο όσοι επιθυμούν να κάνουν ακαδημαϊκή καριέρα οφείλουν να αναγνωρίζουν ότι η ασφάλεια του θερμοκηπίου εμπεριέχει και το ρίσκο τα θερμοκήπια να μην είναι αρκετά κι ότι ενδεχομένως να τους κάνει καλό η τριβή και με τον ιδιωτικό τομέα, εκεί όπου είσαι τόσο καλός όσο η δουλειά που έκανες την προηγούμενη ημέρα κι όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο πέρα από την ανασφάλεια της καθημερινής αξιολόγησης. Αν μη τι άλλο, τέτοιου είδους προκλήσεις ενδυναμώνουν χαρακτήρες...

Οι νεοφιλελεύθεροι κι ακροδεξιοί θα συγκροτήσουν το προοδευτικό μέτωπο...

Το πολύ μεγάλο σφάλμα στο οποίο υποπίπτουν εκείνοι οι οποίοι θέλουν να συγκροτήσουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη προοδευτικό μέτωπο κατά τού νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς είναι το ότι δεν απευθύνονται στους νεοφιλελεύθερους και στους ακροδεξιούς. Δεν αναφέρομαι στις ηγεσίες τους, αυτές είτε από ιδεοληψία είτε από συμφέρον ακολουθούν το δικό τους δρόμο. Μιλώ για τους πολίτες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο έχουν πέσει θύματα αντιλήψεων που ταυτίζουν το συμφέρον των πολλών με εκείνο των λίγων ή που βλέπουν στον διαφορετικό τον εχθρό κι όχι έναν πιθανό σύμμαχο...

Και σε αυτούς οφείλουν να απευθυνθούν οι προοδευτικές δυνάμεις, δίχως να τους αποκαλούν συλλήβδην νεοφιλελέδες και φασίστες, αλλά επιχειρώντας πρωτίστως να κατανοήσουν τους λόγους οι οποίοι τους οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις. Αντί, για παράδειγμα, να αναρωτιόμαστε αν ο αλεξιπτωτιστής που τραγουδούσε το "Μακεδονία ξακουστή" είναι χρυσαυγίτης, είναι προτιμότερο να τον πλησιάσουμε και να του εξηγήσουμε πως με τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν χάθηκε η ελληνική Μακεδονία. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, άλλωστε, η Θεσσαλονίκη και οι γύρω νομοί παραμένουν στην Ελλάδα και οι Μακεδόνες εξακολουθούν να μιλάνε ελληνικά και να αισθάνονται Έλληνες ...

Σε διαφορετική περίπτωση το προοδευτικό μέτωπο κινδυνεύει να περιοριστεί σε μια εαρινή σύναξη συνταξιούχων τής Αριστεράς οι οποίοι δεν έχουν άλλο τρόπο να περνούν τον καιρό τους από το να συμφωνούν ο ένας με τον άλλο σε βαρετές συζητήσεις που αναμασούν τα ίδια συμπεράσματα. Τα ιδεολογικά μέτωπα ναι μεν πηγάζουν από τις πνευματικές ελίτ, αλλά αν δεν επικοινωνήσουν με τις μάζες καταντούν αυτιστικοί σχεδιασμοί επί χάρτου. Κι αυτή η επικοινωνία δεν πρόκειται να επιτευχθεί όσο οι διεργασίες επικεντρώνονται σε φθαρμένα πρόσωπα του παρελθόντος ή σε λεκτικές επιβεβαιώσεις καταστάσεων δίχως όμως πρακτικά παραδείγματα επίλυσης των ανοιχτών ζητημάτων που πληγώνουν καθένα μας στην καθημερινότητά του...

Αν έφευγαν όλοι οι μετανάστες το μίσος απλώς θα άλλαζε όνομα...

Κατά κάποιο απάνθρωπο τρόπο ο Αυστραλός που σκόρπισε τον θάνατο στη Νέα Ζηλανδία κι άλλοι παρόμοιοι "μανιακοί" που έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα κατά καιρούς τονώνουν τον αυτοσεβασμό όλων εκείνων που διαπνέονται από μίσος, αλλά κατορθώνουν να το ρεγουλάρουν είτε από μόνοι τους είτε γιατί φοβούνται την τιμωρία. Αλίμονο, άλλωστε, αν όποιος υποστηρίζει την αυτοδικία ή την εκδίκηση, ιδίως όταν τις γενικοποιεί για να χωρέσει μέσα τους ολόκληρες ομάδες πληθυσμού, σκόρπιζε τον θάνατο για να αποδίδει τη δική του στρεβλή έννοια δικαιοσύνης. Όποιος, όμως, κινητροδοτείται από μίσος για οτιδήποτε είναι διαφορετικό από τον ίδιο κι αποδέχεται έστω και σιωπηρώς το "καλά τους έκανε γιατί κι αυτοί έχουν φάει πολλούς", ακόμα κι αν "αυτοί" δεν είναι οι ίδιοι κι απλώς μοιράζονται τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις με τους άλλους, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο...

Στο πλαίσιο της δικαιολόγησης του εθνικισμού, του ρατσισμού, γενικότερα του εξτρεμισμού αποδίδονται πράξεις ακραίας τρομοκρατικής βίας στην πολυπολιτισμικότητα, στην αδυναμία ενσωμάτωσης ξένων πολιτισμών και στην οπισθοχώρηση των εθνικών κρατών. Κάποιοι, μάλιστα, επαναφέρουν πιο έντονα την θεωρία των ναζί που επιβίωσαν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου περί επιχείρησης αντικατάστασης των ευρωπαϊκών λαών από τα αφρικανικά και τα ασιατικά έθνη ως ένα καταχθόνιο σχέδιο των- ποιων άλλων;- Εβραίων και λοιπών μη χριστιανών. Για όλους αυτούς η μετανάστευση, η προσφυγιά, η γκετοποίηση, η μισαλλοδοξία, η ανισότητα, η εκμετάλλευση δεν έχουν γεννήτορα τη Δύση, αλλά τους απελπισμένους τού πλανήτη που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας όταν οι ιμπεριαλιστές τορπιλίζουν τις πατρίδες τους είτε με τα όπλα είτε με το χρήμα...

Όποιος έχει επιλέξει το μίσος για πυξίδα στη ζωή του το αφήνει να τον καθοδηγεί είτε ο μαύρος, ο μουσουλμάνος ή ο ομοφυλόφιλος ζει στο Περού είτε στο διπλανό του διαμέρισμα. Αν δεν ήταν Αλβανός ο εχθρός θα ήταν ο Πακιστανός, αν δεν ήταν ο σιίτης ή ο σουνίτης θα ήταν ο βουδιστής κι  αν δεν ήταν ο γκέι θα ήταν ο τρανς...

Μια χαρά, άλλωστε, τα καταφέρνουμε οι γηγενείς Έλληνες να σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας για το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ ή τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Όποιος, επομένως, θέλει να μισεί θα βρίσκει τον τρόπο να εξωτερικεύει τον θυμό και την οργή του για ό,τι δεν καταλαβαίνει ή τον βολεύει να χρησιμοποιεί ως αποδιοπομπαίο τράγο. Με λίγα λόγια, ακόμα κι αν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες έφευγαν σήμερα από την Ελλάδα δεν θα είχαμε απαλλαγεί από το μίσος, απλώς θα του δίναμε διαφορετική μορφή αν δεν αποφασίζαμε να αντιμετωπίσουμε τους πραγματικούς λόγους που το δημιουργούν...

Οι μολότοφ είναι το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια...

Η κατασκευή και η ρίψη μολότοφ σε μια δημοκρατία, έστω με τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά τής δικής μας, δεν εξυπηρετεί κανέναν ηθικό σκοπό. Αν η κοινωνική δικαιοσύνη μπορούσε να έρθει με την πυρπόληση τραπεζών ή καταστημάτων, θα την αποδεχόμουν ως λύση από τη στιγμή που οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από τα υλικά αγαθά. Δεν έχει έρθει, όμως, μολονότι η Αθήνα μετατρέπεται κατά διαστήματα σε Καμπούλ και Βαγδάτη...

Είναι, ωστόσο, σοβαρό ζήτημα, ώστε να προκαλεί τόση δημόσια αντιπαράθεση, η μετατροπή από κακούργημα σε πλημμέλημα της κατασκευής- κι όχι της χρήσης, πολλώ δε μάλλον η πρόκληση θανάτου- μολότοφ; Όχι, για τον απλούστατο λόγο πως αυτός που θέλει να την ρίξει δεν ενδιαφέρεται για το αν θα "φάει" τέσσερα ή έξι χρόνια, αφήστε που συνήθως δεν περνά στο κρατητήριο πάνω από μία ημέρα πριν αφεθεί ελεύθερος...

Ούτε είναι η πρόκληση φόβου ο καλύτερος τρόπος για να διαφυλάσσεις την κοινωνική συνοχή. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να επαναφέρουμε την θανατική ποινή και να την ενεργοποιούμε ακόμα κι όταν κάποιος περνά με κόκκινο το φανάρι. Εκεί να δείτε πόσα τροχαία ατυχήματα θα αποφύγουμε...

Οι ψοφοδεείς πολίτες είναι ασφαλώς πιο υπάκουοι στους νόμους και στους κανόνες, μόνο που έχουν ορισμένα βασικά ελαττώματα εξαιτίας των οποίων χάνουν ουσιαστικώς την ιδιότητα του πολίτη: εξαναγκάζονται στο να σταματούν να σκέφτονται οτιδήποτε άλλο πέρα από την τυπική τήρηση της νομοθεσίας, αποδέχονται ό,τι τους σερβίρεται αδιαμαρτύρητα και δεν ζουν με ελεύθερη βούληση αλλά με τον τρόμο πως οποιοδήποτε παραστράτημα, ακόμα κι όταν είναι τυχαίο ή έξωθεν επιβαλλόμενο ή στιγμιαίο, μπορεί να τους οδηγήσει στη γκιλοτίνα...

Αυτό το είδος ανθρώπου προσκυνά τη μοιρολατρία, εχθρεύεται την πρωτοβουλία, ναρκώνει τη σκέψη του και γίνεται, συνεπώς, το καλύτερο πιόνι στη διάθεση των βασιλιάδων και των βασιλισσών. Η νομιμότητα είναι ωφέλιμη μόνο όταν δεν εκφεύγει του μέτρου και η δίκαιη κι αναλογική τιμώρηση των παραβατών της δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή είναι πως κανείς μας δεν γεννιέται εγκληματίας, γίνεται κι όσο δεν επιλύουμε τις κοινωνικές παθογένειες που τρέφουν την εγκληματικότητα θα εξακολουθούμε να θεραπεύουμε τα συμπτώματα κι όχι την ασθένεια...

Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα, η αξιοκρατία τα μαύρα...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν αποκαλεί τον Κ. Μητσοτάκη πορφυρογέννητο που δεν γνωρίζει πώς τα βγάζει πέρα ένας μέσος μεροκαματιάρης γιατί ο ίδιος μεγάλωσε στα παλάτια. Η Ελλάδα έχει πληρώσει πολύ ακριβά τους γόνους στην πολιτική, οι οποίοι δεν είχαν καμία άλλη αξία πέρα από το επώνυμό τους...

Μήπως, όμως, το ίδιο δεν ισχύει και για την Μ. Λοΐζου, που ο πρωθυπουργός επέλεξε για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Η κόρη, άλλωστε, του Μάνου Λοΐζου έχει παραδεχθεί ότι δεν έχει δουλέψει στη ζωή της γιατί ζούσε από τα πνευματικά δικαιώματα του πατέρα της, πως άφησε πίσω της ένα αποτυχημένο εστιατόριο και πως μπορεί κάποια στιγμή να κάνει έκθεση με τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει. Και με όλα αυτά τα "προσόντα" θέλει να την στείλουμε στην Ευρωβουλή για να βγάζει πάνω από 10.000 ευρώ το μήνα χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν...

Δεν θα με απασχολούσε το ότι η Μ. Λοΐζου βρίσκεται στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ή κι άλλοι που είναι κόρες και γιοι περισσότερο ή λιγότερο διάσημων μπαμπάδων- ο λαός, άλλωστε, θα ψηφίσει στο τέλος αν τους θέλει στο Ευρωκοινοβούλιο ή όχι- αν σε αυτό υπήρχε κυρίαρχος χώρος για εκείνους που έχουν κάνει πραγματικά κάτι στη ζωή τους πέρα από το να είναι κληρονόμοι ή παιδιά τού κομματικού σωλήνα. Κι ο γιος τού Πλουμπίδη έχει μπει στο ευρωψηφοδέλτιο, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος έχει μια πορεία πίσω του στην επιστήμη του...

Πού είναι, όμως, οι ξεχωριστοί Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν τον εξευτελισμό τής λογοδοσίας σε κόλακες και κομματόσκυλα; Πού είναι εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους για να την καταλάβουν εκείνοι που έχουν μπάρμπα στην Κορώνη και οι καρανίκες;...

Όλο και περισσότερο στο ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνονται με τα σκατά για να νιώθουν οι ίδιοι πεντακάθαροι, όταν ο πήχης θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά. Το ότι η οικογένεια Μητσοτάκη είναι διεφθαρμένη και η οικογένεια Λοΐζου κρύβει πίσω της ένα ρομαντισμό δεν παράγει πολιτικό προϊόν αξίας...

Θα πηγαίνατε ποτέ σε συνέντευξη για εργασία και θα αναφέρατε ως μοναδικά προσόντα σας το ότι είστε υγιείς κι έντιμοι; Από πού κι ως πού τα εκ των ων ουκ άνευ πρέπει να θεωρούνται σε αυτήν τη χώρα ισότιμα με πανεπιστημιακά πτυχία, τίτλους ξένων γλωσσών ή επαγγελματική εμπειρία με καλές συστάσεις; Κι ως πότε οι ανεπάγγελτοι γόνοι, θαυμαστές τρομοκρατών και θιασώτες τής επαναστατικής γυμναστικής θα στηρίζονται από ένα λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο που ψηφίζει επώνυμα κι όχι αξίες;...

Η οργή για Τσίπρα μεγαλύτερη από το φόβο για Μητσοτάκη...

Πώς να αδικήσεις τους κυβερνητικούς όταν μιλούν για τη διαχρονική αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων; Πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω για να βρούμε κάποιες που "έπιασαν" τον νικητή των εκλογών και τη διαφορά του από τον δεύτερο. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο γιατί οι δημοσκόποι είναι ενεργούμενα πολιτικών κι επιχειρηματικών συμφερόντων, αλλά και γιατί οι ερωτώμενοι- αν υποθέσουμε πως συνιστούν αξιόπιστο δείγμα- είτε παραπλανούν με τις απαντήσεις τους είτε πράγματι δεν γνωρίζουν τι θα ψηφίσουν...

Δεν είναι, όμως, όλα τόσο αισιόδοξα για τους κυβερνώντες όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν προκειμένου να σώσουν την παρτίδα. Πέρα από τους ειδήμονες και "ειδήμονες" υπάρχει και η αίσθηση της κοινής γνώμης που λαμβάνει ο οποιοσδήποτε ανάμεσά μας δεν ζει σε απρόσβλητους από την πλέμπα πύργους, αλλά κυκλοφορεί στους δρόμους. Κι αυτή είναι μελαγχολική για τον Αλ. Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ, αφού η οργή σε βάρος τους είναι μεγαλύτερος από το φόβο εναντίον τού Κ. Μητσοτάκη...

Στις ευρωεκλογές, αν υποθέσουμε πως δεν θα διεξαχθούν μαζί με τις βουλευτικές, η μάχη θα περιστραφεί επομένως ανάμεσα στα δύο παραπάνω συναισθήματα. Κι ο βαθμός στον οποίο θα κυριαρχήσει το ένα πάνω στο άλλο θα κρίνει και τον πραγματικό νικητή των εκλογών. Σε όλα αυτά θα πρέπει να υπολογίσουμε, επίσης, ότι έχουμε σχεδόν τέσσερα χρόνια να ψηφίσουμε για οτιδήποτε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τα συναισθήματα που κρύβουμε μέσα μας και τα οποία δεν έχουμε εκφράσει από το καυτό και πολιτικώς καλοκαίρι τού 2015...

Ο Χίος χωρίς τους θαυμαστές του θα ήταν απλώς ένα νησί...

Ο Στ. Χίος και η "δημοσιογραφία" που πρεσβεύει- δεν είναι ο μόνος, αλλά ενδεχομένως ο πιο επιτυχημένος υπηρέτης της- ασφαλώς και συνιστά αξιόποινο. Δεν είναι, απλώς, η αισθητική που προσβάλλεται από τις δημοσιεύσεις του, αλλά κι αρκετά άρθρα τού ποινικού κώδικα, ιδίως τα σχετιζόμενα με την υποκίνηση χρήσης βίας. Η μόχλευση θεωριών συνωμοσίας με αληθοφανή περιστατικά και, ταυτοχρόνως, ο σχολιασμός τους με ένα λεξιλόγιο βόθρου παραβιάζει κατάφωρα αυτό που θα έπρεπε να συνιστά το κοινό περί δικαίου αίσθημα...

Αλίμονο όμως, ο Στ. Χίος δεν είναι κυρίως περίπτωση τήρησης της έννομης τάξης. Θα μπορούσε να γράφει και να λέει ό,τι θέλει και τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε σημασία αν δεν είχε ένα κοινό από κάτω να τον χειροκροτεί. Η δημοκρατία, άλλωστε, υποφέρει από τους δημαγωγούς της, αλλά κυρίως από τον όχλο που είναι πρόθυμος να πιστέψει ό,τι του σερβίρουν οι πιο καπάτσοι από αυτούς. Η απεύθυνση στα χυδαιότερα των ενστίκτων μας θα ήταν απλώς γραφική αν δεν ταυτίζαμε πρώτα εμείς την αθλιότητα με την ουσία...

Η δημοσιογραφική ποιότητα ασφαλώς κι εξαρτάται πρωτίστως από τους λειτουργούς της κι από το κατά πόσο αντιλαμβάνονται πράγματι ότι επιτελούν λειτούργημα κι όχι επάγγελμα. Από την άλλη, όμως, είναι τουλάχιστον υποκριτικό η κοινή γνώμη να καίει στο πυρ το εξώτερον τους "αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους" την ίδια ώρα που σνομπάρει την αλήθεια προτιμώντας το γαργάλημα του υπογάστριου...

Στην εποχή των μέσων κοινής δικτύωσης, των έξυπνων κινητών τηλεφώνων με τις κάμερες κι όλων των υπόλοιπων γκάτζετ είναι εύκολο για τον οποιονδήποτε να καταγράψει μια είδηση ή "είδηση". Η αξιολόγηση, όμως, του τι πραγματικά συμβαίνει και του τι κρύβεται πίσω από αυτό δεν μπορεί να γίνεται στο πόδι, αλλά απαιτεί έρευνα με επαγγελματική ευσυνειδησία. Κι όλα αυτά με τη σειρά τους απαιτούν και οικονομικούς πόρους, που αν οι αναγνώστες δεν είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν, τότε αντλούνται από πηγές που ζητούν άλλου είδους ανταλλάγματα. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα φαύλο κύκλο για τον οποίο δεν υπάρχουν αθώοι τού αίματος...

Όλα εδώ πληρώνονται Ρένα Δούρου...

Η Ρ. Δούρου δεν έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη- πολιτική ή ποινική- για τους 100 νεκρούς στο Μάτι. Η τραγική κατάσταση σε μια παραλιακή περιοχή που δεν είχε πρόσβαση στην θάλασσα δεν δημιουργήθηκε επί των ημερών της, ούτε καν επί Φ. Γεννηματά και Γ. Σγουρού που ζητούν σήμερα με περισσή υποκρισία το κεφάλι της. Ομοίως, δεν είναι η περιφέρεια που έχει την ευθύνη τής κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς και του γενικότερου συντονισμού ούτε είναι δυνατό να λέμε στα σοβαρά πως αν δινόταν εντολή εκκένωσης για μια φωτιά που γιγαντώθηκε πολύ γρήγορα αυτή η εκκένωση θα γινόταν συντεταγμένα και δεν θα θρηνούσαμε περισσότερα θύματα. Στα χαρτιά όλα μοιάζουν πολύ εύκολα, αλλά γίνονται πολύ δύσκολα όταν επικρατεί ο πανικός...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν οι δικαιολογίες για την Ρ. Δούρου, η οποία άλλωστε έχει παραδεχθεί ότι έχει πολιτική ευθύνη για την τραγωδία. Κάνοντας, εξάλλου, μια ιστορική ακροβασία, εκτιμώ πως αν όλα είχαν πάει ρολόι στο Μάτι ή στη Μάνδρα θα είχε σπεύσει να πιστωθεί την επιτυχία...

Όπως κι αν έχει, ο/η περιφερειάρχης δεν είναι μόνο για να κόβει κορδέλες και να κάνει δημόσιες σχέσεις, αλλά και για να διορθώνει παθογένειες δεκαετιών ή για να χτυπά καμπανάκια στους αρμόδιους. Είναι αλήθεια, για παράδειγμα, ότι οι περιφέρειες δεν έχουν πολεοδομικές αρμοδιότητες. Ως, όμως, πλησιέστερες στις τοπικές κοινωνίες από την κεντρική εξουσία έχουν υποχρέωση να την ενημερώνουν και να πιέζουν για λύσεις...

Ενημέρωσε, επομένως, η Ρ. Δούρου τις αρμόδιες Αρχές για τα κακώς κείμενα στο Μάτι; Πίεσε καταστάσεις για να διορθωθούν; Τα έβαλε με τους κατοίκους, αποδεχόμενη το πολιτικό κόστος; Δεν έπραξε τίποτα από τα παραπάνω, πιστεύοντας ότι η πενταετία της στην περιφέρεια θα της προσέδιδε άκοπα πολιτικούς πόντους στη φιλοδοξία της να διαδεχθεί κάποια στιγμή τον Αλ. Τσίπρα...

Και τώρα που το εγχείρημά της απέτυχε- είναι ζήτημα αν θα βρίσκεται καν στο β' γύρο στις αυτοδιοικητικές εκλογές- έχει το θράσος να αποδίδει τις επιθέσεις που δέχεται στο ότι είναι γυναίκα. Χρησιμοποιεί το φύλο της για να την λυπηθούμε, όπως το χρησιμοποίησε για να μετατραπεί σε πολιτικό τής πρώτης γραμμής. Όχι Ρένα, δεν καταστράφηκες, αφού πρώτα κατέστρεψες, γιατί είσαι γυναίκα, ούτε καν γιατί είσαι κυνική, αλλά γιατί είσαι άχρηστη κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το υπερήφανο φύλο σου...



 

Αναλογική συνεκμετάλλευση ή πόλεμος...

Έχοντας αναλάβει αυτοβούλως για τον εθνικό μας εαυτό εδώ και δεκαετίες το ρόλο τού θύματος, μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε ότι οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι πάντοτε σε βάρος, αλλά κάποιες φορές και υπέρ μας ή πως πρέπει να διαπραγματευόμαστε με τους γείτονές μας για την επίλυση χρονιζουσών εκκρεμοτήτων. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, στην πορεία έως την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι μία από τις τολμηρότερες πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει ποτέ ελληνική κυβέρνηση. Γι' αυτό και δυσκολευόμαστε, επίσης, να αποδεχθούμε, για παράδειγμα, ότι και οι τουρκικές ακτές βρέχονται από το Αιγαίο, επομένως και η Τουρκία έχει δικαιώματα σε αυτό, ή πως είναι άδικο για τη γείτονα να περιορίζεται η ΑΟΖ της λόγω Καστελόριζου, που είναι απομακρυσμένο από τον εθνικό μας κορμό...

Δεν θα το διατύπωνα όπως ο Νίκος Κοτζιάς- πως δεν πρέπει, δηλαδή, να είμαστε μοναχοφάηδες όσον αφορά την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων-, ωστόσο ο πολιτικός ρεαλισμός επιβάλλει να συζητηθεί το ενδεχόμενο της αναλογικής συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία των φυσικών πόρων σε πρακτική βάση- η γείτονας διαθέτει, για παράδειγμα, γεωτρύπανα. Θα πρέπει, εξάλλου, να θεωρούμε σχεδόν δεδομένο ένα πολύ θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ενδεχομένως και πολεμικής υφής, αν ξεκινήσουμε την έρευνα δίχως να συμφωνήσουμε σε ένα μερίδιο με την Τουρκία. Αφήστε που οι οικολόγοι έχουν δίκιο όταν μιλούν για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των γεωτρήσεων και θα πρέπει, επίσης, να αναρωτηθούμε αν είναι προς όφελός μας να θυσιάσουμε τον τουρισμό μας, που μας κράτησε όρθιους στην κρίση, χαραμίζοντας πανέμορφα φυσικά τοπία για να τοποθετήσουμε δεξαμενές, αγωγούς και πλοία... 

Όπως κι αν έχει, το ζήτημα της εύρεσης, σε πρώτη φάση, και της αξιοποίησης στη συνέχεια των υδρογονανθράκων δεν μπορεί να σχεδιαστεί με τη λογική τού να κερδίσω το τζακ ποτ στο τζόκερ και μετά θα δω τι θα κάνω. Απαιτείται εθνικός σχεδιασμός που να αξιολογεί και να συγκρίνει τα οφέλη και τις ζημιές πριν μπούμε στη διαδικασία τής μαζικής παραγωγής...

Το νορβηγικό μοντέλο, όπου τα κέρδη πηγαίνουν σε ένα ταμείο που τα επενδύει με σύνεση και διαχειρίζεται τα έσοδα με αναδιανεμητική φιλοσοφία, θα μπορούσε να είναι ένα καλό παράδειγμα. Αν πιστεύουμε, όμως, ότι οι Αμερικανοί θα προστατεύσουν τις δεξαμενές μας από κάποια επιθετική τουρκική κίνηση, που θα είναι αναπόφευκτη αν τους κρατήσουμε πλήρως στην απέξω για τα κοιτάσματα του Αιγαίου, μάλλον δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την Ιστορία...

Αν είναι μαύρος είναι ξένος, αν είναι ο Αντετοκούνμπο είναι Έλληνας...

Είναι αρκετοί σε αυτήν τη χώρα που δεν καταλαβαίνουν σε τι επικίνδυνα μονοπάτια- που οδηγούν πίσω στο χιτλερισμό- μπαίνουν όταν ομνύουν στη φυλετική καθαρότητα της φυλής, η οποία θα βιαστεί με την ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών. Το να μιλάς, άλλωστε, για καθαρότητα σε ένα έθνος- κράτος που δεν έχει ούτε δύο αιώνες ζωής και το οποίο προηγουμένως είχε κατακτηθεί από μια πλειάδα λαών μάλλον αποδεικνύει την ιστορική σου άγνοια. Γι' αυτό κι όσο πιο γρήγορα αποδεχθούμε την κοινωνική πραγματικότητα, που θέλει χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες να βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος, τόσο πιο άμεσα θα αρχίσουμε να υλοποιούμε πολιτικές που, πέρα από το καθαρώς ανθρωπιστικό στοιχείο, θα μαρτυρούν ότι είμαστε και μια πολιτεία που ενδιαφέρεται να επιλύσει στα σοβαρά το δημογραφικό της πρόβλημα...

Φυσικά και η υπογεννητικότητα δεν θα αντιμετωπιστεί μόνο με την τυπική και ουσιαστική πολιτογράφηση ανθρώπων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε άλλη χώρα. Γι' αυτό και η θεμελίωση κοινωνικού κράτους που δεν θα στηρίζεται αποκλειστικώς στην επιδοματική πολιτική, αλλά στα κίνητρα για νέους γονείς και για να μείνουν στην Ελλάδα, καθώς και η πρακτική ενίσχυση των παιδιών τους συνιστούν αναγκαίες προϋποθέσεις επίλυσης του δημογραφικού. Από την άλλη, όμως, οφείλουμε να ξεπεράσουμε το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης που μας διακατέχει, να αντιληφθούμε ότι οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας δεν πρόκειται να λησμονηθούν από την έλευση αλλογενών πληθυσμών και πως συμφέρον τού τόπου είναι η αξιοποίησή τους- όχι η εκμετάλλευσή τους- προκειμένου η μεταμνημονιακή Ελλάδα να είναι πολύ καλύτερη της προμνημονιακής και μνημονιακής...

Βεβαίως και η χώρα μας δεν μπορεί να φιλοξενήσει όλους τους απελπισμένους τής γης. Συνεπώς, η Ευρώπη έχει χρέος να δώσει χείρα βοηθείας κι όχι απλώς να καταδικάζει τις πραγματικά άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λέσβο ή στη Σάμο. Ούτε, όμως, είναι στοιχειωδώς ανθρώπινο να περιμένουμε κάποιος να γίνει ένας από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες στον κόσμο, όπως είναι η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, για να αποδεχόμαστε την αλλοδαπή καταγωγή του...

Άξιοι, άλλωστε, δεν είναι μόνο όσοι κάνουν πρωταθλητισμό, είναι κι εκείνοι που σκάβουν τα χωράφια μας, χτίζουν τα σπίτια μας, ξεσκατίζουν τα μωρά και τις γιαγιάδες μας κι ας μην αμείβονται με εκατομμύρια. Μια υγιής κοινωνία τούς χρειάζεται όλους, χωρίς αποκλεισμούς λόγω φυλής, καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού...

Κοίτα ένα νεκρό προσφυγόπουλο κι έλα μετά να μιλήσουμε για ρατσισμό...

Η δύναμη της εικόνας και, συνεπώς, των φωτογραφιών τού σπουδαίου Γιάννη Μπεχράκη είναι μεγάλη, μεγαλύτερη από αυτή χιλίων λέξεων, όπως θα έλεγαν και οι Κινέζοι. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο να μην κλείνουμε τα μάτια μας στις σκληρές εικόνες που μας δίνει η πραγματικότητα, αλλά να τα ανοίγουμε διάπλατα, να τις αποτυπώνουμε και να τις κοινοποιούμε σε όσο το δυνατό περισσότερους όσο σκληρές κι αν είναι. Η εικόνα ενός νεκρού προσφυγόπουλου, για παράδειγμα, είναι από μόνη της ικανή να χτυπήσει το ρατσισμό όσο χίλιες διαλέξεις εναντίον του και πολύ παραπάνω...

Φυσικά και υπάρχει η επικοινωνιακή κι εμπορική αξιοποίηση του ανθρώπινου πόνου, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον ανθρωπισμό ούτε με την τέχνη. Πολλές φορές, μάλιστα, τα όρια είναι δυσδιάκριτα και χρειάζονται δεξιοτέχνες όπως ο Μπεχράκης για να ισορροπούν το τραγικό με το κραυγαλέο και να βρίσκουν τη χρυσή τομή. Όταν, όμως, αυτή βρίσκεται τότε η συνεισφορά της στην αφύπνιση συνειδήσεων γίνεται καταλυτική...

Από την άλλη, βεβαίως, μια φωτογραφία, ένα επαναστατικό τραγούδι ή μια παθιασμένη ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα δώσουν τέλος από μόνα τους στην προσφυγιά, στον πόλεμο ή στην κοινωνική αδικία. Για να συμβεί αυτό ή, για να είμαστε πιο ρεαλιστές, να προσεγγίσουμε μια κοινωνία ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης απαιτείται η καθημερινότητά μας να πλημμυρίζει από δυνατότητες να στεκόμαστε στο ύψος τής ανθρώπινης ιδιότητάς μας.

Κι αυτές τις δυνατότητες οι κοινωνίες θα πρέπει να τις διεκδικούν αντί να τις περιμένουν από τις ηγεσίες τους. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώνουμε παθογένειες κάνοντας μερικά διαλείμματα φιλανθρωπίας χαζεύοντας τις φωτογραφίες τού Μπεχράκη και του κάθε Μπεχράκη... 

Αν ο Ν. Γεωργιάδης ήταν Αριστερός, μετανάστης ή Εβραίος...

Δεν πιστεύω ή, τέλος πάντων, δεν θέλω να πιστέψω ότι όσοι υπερασπίζονται τον Ν. Γεωργιάδη, ιδίως εκείνοι που βαυκαλίζονται τους πνευματικούς ανθρώπους, το πράττουν γιατί αποδέχονται την ασέλγεια επί ανήλικου θύματος τράφικιγκ. Αν δεν ήταν στενός συνεργάτης τού Κ. Μητσοτάκη κι αν ο πρόεδρος της ΝΔ δεν τον κάλυπτε, θα τον είχαν αποκηρύξει δίχως "ναι μεν, αλλά". Η προσπάθεια, όμως, ξεπλύματος ενός τόσο αποτρόπαιου εγκλήματος κι από εκπροσώπους τής υποτιθέμενης πνευματικής ελίτ αυτού του τόπου προκειμένου να είναι αρεστοί στον πιθανό επόμενο κυβερνήτη μαρτυρά ακριβώς το πνευματικό έλλειμμα σε αυτήν τη χώρα...

Η ασέλγεια ή οποιοδήποτε άλλο ποινικό αδίκημα είναι κολάσιμα ανεξαρτήτως αν ο δράστης είναι κάποιος μεροκαματιάρης ή κάποιος πολιτικός ή καλλιτέχνης. Αν αποδεχθούμε ότι για ορισμένες κατηγορίες πολιτών η ευθύνη τήρησης της νομιμότητας και της ηθικής που βρίσκεται πίσω από τους νόμους είναι ελαστική, αυτομάτως μετατρέπουμε τη δημοκρατία μας σε "α λα καρτ" και δίνουμε στους εχθρούς της πατήματα για να την αποκαλούν φαύλη χωρίς να εκτίθενται. Ο φασισμός δεν θα καταπολεμηθεί μόνο με την υπόμνηση των ιστορικών τραγωδιών που προκάλεσε, αλλά κυρίως με την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και της εμπέδωσης στην πράξη πως είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον των νόμων...

Από την άλλη, μπορώ να δικαιολογήσω τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, η οποία είναι συνηθισμένη να κινείται στο σκοτάδι, γι' αυτό και το φως την τρομάζει. Όταν επιχειρείς να θάβεις συστηματικώς θαλασσοδάνεια, εξωχώριες εταιρείες, Siemens και Novartis είναι λογικό να αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο και μια υπόθεση παιδεραστίας, ακόμα κι αν με αυτήν σου τη συμπεριφορά έρχεσαι κόντρα και στους αγαπημένους σου νοικοκυραίους, τους οποίους, κατά τα άλλα, έχεις στουμπώσει με το παραμύθι τής αυξημένης εγκληματικότητας. Τι κρίμα που ο Ν. Γεωργιάδης δεν είναι Αριστερός, μετανάστης ή Εβραίος για να χωρέσει σε κάποιο ρατσιστικό κουτάκι και πόσο μεγαλύτερο το κρίμα για όλους εμάς που φτιάχνουμε ή συντηρούμε τέτοια κουτάκια...