Μόνο αν μάθουμε γιατί μας μισούν μπορεί να μας αγαπήσουν...

Η ελεύθερη πολιτική αντιπαράθεση είναι δείγμα δημοκρατικής υγείας. Για να έχει, ωστόσο, ουσία πρέπει να στηρίζεται σε επιχειρήματα με αρχή, μέση και τέλος κι όχι σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς απαξίωσης του ιδεολογικού αντιπάλου. Αν, μάλιστα, επιθυμείς η θέση σου να γίνει πλειοψηφική δεν αρκεί να βασίζεσαι στον ορθό λόγο, αλλά να μπαίνεις στα παπούτσια τού άλλου, να κατανοείς από πού πηγάζουν οι απόψεις του και πώς μπορείς να τον κάνεις να δει τα πράγματα αλλιώς, δίχως φυσικά τη χρήση οποιασδήποτε μορφής βίας και πειθαναγκασμού. Τα "είσαι ηλίθιος και πουλημένος, ψεκασμένος ή προδότης" που είναι τόσο συνηθισμένοι επιθετικοί προσδιορισμοί, ιδίως στη ζούγκλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν οδηγούν πουθενά...

Αντί, για παράδειγμα, να βρίζουμε το προλεταριάτο που ψηφίζει νεοφιλελευθερισμό, τους αρνητές τού εμβολίου, τους ρατσιστές και κάθε λογής μισαλλόδοξους γιατί δεν δοκιμάζουμε να τους καταλάβουμε; Το έμβρυο που βγαίνει από τη μήτρα τής μητέρας του δεν μισεί, δεν γνωρίζει τι το συμφέρει και τι όχι ούτε έχει διαμορφώσει ιδέες κι αντιλήψεις... 

Κι όσο κι αν γίνεται δυσκολότερο να μάθεις νέα κόλπα σε έναν σκύλο που γερνά, θα ήταν παραίτηση από τη μάχη να μην προσπαθήσεις καν να του διδάξεις κάτι καινούριο. Αυτοί, για παράδειγμα, που επιτέθηκαν σε προσφυγόπουλα στο Ωραιόκαστρο δεν θα πάψουν να είναι ρατσιστές αν τους χαρακτηρίσουμε ζώα που δεν ασχολούμαστε μαζί τους και κοιμηθούμε το βράδυ με τη συνείδησή μας καθαρή γιατί δεν τη ρίξαμε στο "βούρκο" τής έλλογης αντιπαράθεσης...

Δεν είναι τυχαίο πως οι άνθρωποι έχουμε εφεύρει μια σειρά από νέες αρχές. Στην επικαιρότητα βρίσκεται η πρωτοχρονιά, αλλά μήπως δεν είναι νέα αρχή, για παράδειγμα, το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, μια καινούρια εργασία ή σχέση; Αν μη τι άλλο, αυτό αποδεικνύει την πίστη μας ότι μπορούμε καλύτερα, πως ό,τι κακό έχουμε κάνει στο παρελθόν δεν είναι δύσκολο να μετατραπεί σε καλό, όπως τουλάχιστον εννοεί ο καθένας μας αυτές τις έννοιες. Συνεπώς και η πολιτική αντιπαράθεση, ιδίως ανάμεσα σε εκείνους που δεν έχουν άμεσες κομματικές συνδέσεις, είναι δυνατό να οικοδομηθεί σε γερότερα θεμέλια από τις ύβρεις, σε επιχειρήματα που κρίνουν και κρίνονται και τα οποία δεν είναι ποτέ 100% σωστά ή λανθασμένα...

Υ.Γ.: Καλή χρονιά σε όλες κι όλους. 

 

"Θέλω να τον ακούω να απολογείται γιατί δεν είναι σαν εμένα"...

Έχω την εντύπωση πως διεξήχθη ο ακόλουθος διάλογος στο Μαξίμου πριν μερικές ημέρες: Μητσοτάκης: "Να βάλουμε τα παπαγαλάκια μας να κατηγορούν τον Τσίπρα γιατί δεν εμβολιάστηκε on camera, όπως η αφεντιά μου και οι βλαχοϋπουργοί μου". Σύμβουλοι: "Μα, πρόεδρε, είναι τώρα θέμα αυτό, αφού μάλιστα δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες του από τον εμβολιασμό"; Μητσοτάκης: "Όχι, αλλά θέλω να τον ακούσω να απολογείται γι' αυτό, όπως για το νοικιασμένο σπίτι στα Λεγραινά"...

Αν η κυβέρνηση ήταν μαγαζί θα είχε μόνο μία σουλουπωμένη βιτρίνα και στο εσωτερικό ατάκτως ερριμμένα κιβώτια. Γι' αυτό και τα αντιμετωπίζει όλα αποκλειστικώς με όρους επικοινωνίας, γι' αυτό κι αδυνατεί να κατανοήσει όποιον δεν θέλει να μπει σε αυτήν τη διαδικασία. Αν, πάντως, κάποιος φροντίζει να ρίχνει συνεχώς νερό στο μύλο τής αμφισβήτησης της αξίας τού εμβολιασμού, αυτός είναι ο πρωθυπουργός, που έχει παίξει τα ρέστα του στο εμβόλιο και στην καραντίνα, δίχως να παίρνει κανένα άλλο ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας...

Φταίει, όμως, μόνο η κυβέρνηση ή και τα εριστικά μιντιακά της παπαγαλάκια για το κύμα των αρνητών τού εμβολιασμού; Όχι βεβαίως, αφού είμαστε ένας λαός εθισμένος στη συνωμοσιολογία και στην εφεύρεση εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών, με λίγα λόγια πολλές φορές πιστεύουμε ότι είμαστε εξυπνότεροι από όσο πραγματικά είμαστε. Γι' αυτό κι απορρίπτουμε τη λύση που βρίσκεται μπροστά μας, αναζητώντας την σε θεωρίες συνωμοσίας ή στον ουρανό, με αποτέλεσμα να πέφτουμε από την πολλή κουτοπονηριά μας συχνά θύματα του κάθε τυχάρπαστου λαοπλάνου...

  

 

Ο Σωτήρης φορά το φανελάκι του Κυριάκου, όχι της επιστήμης...

Την επιστημοσύνη τού Σ. Τσιόδρα θα την κρίνουν οι ομότεχνοί του κι όχι οι αναλυτές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως, όμως, δεν χρειάζεται να είσαι σκηνοθέτης ή οινογνώστης για να κρίνεις μια ταινία ή ένα κρασί, ομοίως και οι λοιμωξιολόγοι- επιδημιολόγοι δεν είναι υπεράνω κριτικής ούτε είναι δυνατό κάποιοι να θέλουν να απαγορεύουν τρόπον τινά το σχολιασμό δηλώσεων κι αποφάσεων επιστημόνων σαν να ζούμε στην Ιαπωνία των αρχών τού περασμένου αιώνα κι ο αυτοκράτορας να θεωρείται πως έχει θεϊκή προέλευση κι άρα δεν λογοδοτεί σε κανέναν... 

Ούτε, βεβαίως, από την άλλη θα αφιέρωνα το χρόνο που αφιέρωσαν πολλοί συριζαίοι για σχολιάσω το φανελάκι τού καθηγητή. Δεν μπορείς να κατηγορείς τον Κ. Μητσοτάκη για το πώς χρησιμοποιεί την εικόνα και την ίδια ώρα να κάνεις αντιπολίτευση στηριζόμενος αποκλειστικώς στην εικόνα κι όχι στην ουσία. Στο χωριό μου αυτό το λένε μιζέρια και κατινιά...

Δεν πιστεύω ότι ο Σ. Τσιόδρας πίστεψε ποτέ ότι οι μάσκες δεν είναι απαραίτητες, πολλώ δε μάλλον ότι είναι επικίνδυνες, όπως μας έλεγε στο πρώτο κύμα. Στοιχειώδης λογική απαιτείται για να καταλάβεις πόσο προστατεύουν από την εξάπλωση του ιού... 

Ο Σωτήρης τού Κυριάκου, όμως, από την αρχή επιχείρησε να δώσει επιστημονικό άλλοθι σε αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές πολιτικές. Δεν είχαμε μάσκες, άρα οι μάσκες δεν ήταν απαραίτητες, δεν αγοράσαμε λεωφορεία, άρα ο κοροναΐός δεν μεταδίδεται στα ΜΜΜ, δεν δημιουργήσαμε ΜΕΘ και δεν προσλάβαμε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, άρα τα λόκνταουν ήταν μονόδρομος. Δεν θέλουμε να τα βάλουμε με την εκκλησία, άρα στους ναούς μπορούν να πηγαίνουν περισσότεροι- κι ο Σωτήρης ανάμεσά τους για να ψάλλει- κοκ...

Γιατί δεν δίνονται στη δημοσιότητα τα πρακτικά τής επιστημονικής επιτροπής; Κρατιούνται άραγε πρακτικά και ποιος προστατεύεται από τη μυστικότητα της διαδικασίας; Όχι, πάντως, το κράτος ούτε οι πολίτες του. 

Αντιθέτως, αυτή η μυστικοπάθεια αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των συνωμοσιολόγων και των αρνητών τής πανδημίας, με συνέπεια σήμερα μόνο στη Νιγηρία να υπάρχουν περισσότεροι αμφισβητίες από όσοι στην Ελλάδα. Και γι' αυτό η ευθύνη ναι μεν βαραίνει κατά κύριο λόγο το Μαξίμου, αλλά υπεύθυνοι είναι και οι επιστήμονες που τηρούν ομερτά προς όφελος των πολιτικών αφεντικών τους κι όχι για να τιμήσουν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη ή την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ο λαός...

  
 

Κάλλιο να υποδεχόμαστε το εμβόλιο με τιμές αρχηγού κράτους παρά το "Άγιο Φως"...

Φυσικά και το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω από τον εμβολιασμό, όχι μόνο στην Ελλάδα, περιέχει στοιχεία υπερβολής. Από το να υποδεχόμαστε, πάντως, με τιμές αρχηγού κράτους το "Άγιο Φως" είναι προτιμότερο να το κάνουμε για ένα επιστημονικό επίτευγμα το οποίο μπορεί να μας απαλλάξει σύντομα από μια πανδημία. 

Ιδίως όταν ένα σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού αντιμετωπίζει το εμβόλιο ως κάτι το διαβολικό που θα μας μετατρέψει σε άθεα, διαβολικά ζόμπι. Κατά κάποιο τρόπο, συνιστά και την εκδίκηση του ορθού λόγου σε όσους προσμένουν τη σωτηρία από μεταφυσικές απιθανότητες...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν πως η κυβέρνηση δεν έχει στήσει ένα επικοινωνιακό σόου για να καλύψει τα όσα δεν έχει κάνει για την ενίσχυση του ΕΣΥ. Αν υπολογίσουμε, μάλιστα, πως ανοσία αγέλης δεν θα πετύχουμε μάλλον νωρίτερα από το καλοκαίρι τότε γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό πόσο αναγκαία είναι τα δωρεάν τεστ στο σύνολο του πληθυσμού ή η δημιουργία νέων ΜΕΘ και η πρόσληψη ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Η λύση, πάντως, δεν μπορεί να είναι η αυστηρότερη ή ηπιότερη καραντίνα για ένα ακόμα εξάμηνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για λόγους ψυχικής υγείας, που δεν τη λαμβάνουμε και πολύ υπόψη στους υπολογισμούς μας...

Πολύ φοβάμαι πως έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τη νέα αυτή κατάσταση περιορισμού που θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα και δεν θα ξέρουμε πώς να τη διαχειριστούμε. Αλίμονο, όμως, αν αποδεχθούμε τη μονιμότητα περιορισμών των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών μας ελευθεριών δίχως να υπάρχει κάποιο υγειονομικό πρωτόκολλο που να το απαιτεί... 

Η 17η Νοεμβρίου και η 6η Δεκεμβρίου λειτούργησαν κι ως ένα πείραμα του μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανοχή μας στην αυταρχικότητα και το αποτέλεσμά του δεν ήταν και το καλύτερο για τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά. Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας λόγος να οδηγηθούμε σε μαζική πνευματική αυτοκτονία όταν οι γιατροί δώσουν το πράσινο φως για την επιστροφή στην κανονικότητα της κοινωνικής συναναστροφής...

 
 

Η μεσαία τάξη ψήφισε νεοφιλελευθερισμό και τώρα αναρωτιέται πού πήγε το δίχτυ ασφαλείας...

Το οποιοδήποτε βήμα προς τα μπρος αποτελεί μια πολύ δύσκολη άσκηση σε μια χώρα που συγχέει το συντηρητισμό και την οπισθοδρόμηση με το σεβασμό στην εθνική ταυτότητα και στις παραδόσεις της. Γι' αυτό και η εξέλιξη παίρνει σάρκα κι οστά συνήθως όταν δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν υπήρχαν τα "capital controls", για παράδειγμα, ακόμα θα συζητούσαμε για την αξία τού πλαστικού χρήματος και την επικινδυνότητά του. Ομοίως, αν δεν υπήρχε η πανδημία οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν τη δημιουργία e-shop σαν τον έξω από εδώ...

Προφανώς κι αυτή η κυβέρνηση δεν νομοθετεί με βάση τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει πολλούς φίλους στην ελίτ προκειμένου να βρει χρόνο για να ασχοληθεί με την πλέμπα και χρήμα για να την ταΐσει. Όσοι πίστεψαν προεκλογικώς ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη κι αντιλαμβάνονται πλέον ημέρα με την ημέρα την εξαπάτησή τους καλούνται να κολυμπήσουν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο. Όφειλαν, όμως, και οι ίδιοι να προσαρμοστούν πολύ γρηγορότερα στις απαιτήσεις τής αποκαλούμενης τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και να εκσυγχρονιστούν χωρίς αυτό να γίνεται υπό τη βία των γεγονότων...

Ο νεοφιλελευθερισμός υποθάλπει τον κοινωνικό δαρβινισμό, αλλά αυτόν ψήφισε η πλειοψηφία στις 7 Ιουλίου 2019, συνεπώς τώρα τα δάκρυά της έρχονται αργά. Όχι, όμως, πολύ αργά αν αποφασίσει να σταθεί στα δικά της πόδια χωρίς να αναμένει από μεσσίες, δεξιούς ή Αριστερούς, τη σωτηρία της. Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, οφείλουν οι μικρομεσαίοι να μην περιμένουν τα επιδόματα, τις αποζημιώσεις ή τα έκτακτα βοηθήματα, αλλά να συνειδητοποιήσουν ότι με αυτούς που τους κυβερνούν σήμερα δεν έχουν άλλη εναλλακτική από το να παλέψουν στην ουσία μόνοι τους ώστε αύριο μεθαύριο ακόμα κι αν πέσουν να έχει βάση ο ισχυρισμός τους πως έπεσαν μαχόμενοι...  

Υ.Γ.: Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους.

 

 
 

Κι ο Άκης θύμα πολιτικής σκευωρίας ήταν...

Κανείς δεν θέλει τη δικαστική εξουσία να λειτουργεί ανεξάρτητα. Όχι μόνο η εκτελεστική, νομοθετική και μιντιακή εξουσία, αλλά ούτε και οι πολίτες. Όταν μία από τις συχνότερες εντολές που δίνει ο λαός στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι "βάλτε τα λαμόγια φυλακή", σαν να είναι ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές του δικαστές με τήβεννο, αντιλαμβανόμαστε ότι η διάκριση των εξουσιών αργεί πολύ να φτάσει... 

Χρέος τής κυβέρνησης και της Βουλής είναι να καθαρίζει το δρόμο τής δικαιοσύνης από φυσικά και τεχνητά εμπόδια. Δεν είναι, όμως, να βάζει λαμόγια στη φυλακή κι αν μη τι άλλο οι πάμπολλες αποτυχημένες εξεταστικές και προανακριτικές κοινοβουλευτικές επιτροπές το αποδεικνύουν περίτρανα...

Σε νομικό επίπεδο, ουδείς είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Σε πολιτικό επίπεδο, ωστόσο, ουδείς πολιτικός είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Γι' αυτό και οι πρώην υπουργοί και βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ που ενεπλάκησαν από μάρτυρα στην υπόθεση της Follie Follie έχουν υποχρέωση, κυρίως απέναντι στους ψηφοφόρους τους, να αποδείξουν την αθωότητά τους. Το ηθικό πλεονέκτημα, άλλωστε, της Αριστεράς δεν απονέμεται ex officio, οφείλει αυτός που το επικαλείται να το δείχνει στην πράξη όποτε του ζητείται, ακόμα κι αν όσοι τον εγκαλούν είναι οι ίδιοι πιο βρόμικοι κι από τη λάσπη...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν καλύπτομαι από τις ανακοινώσεις ΣΥΡΙΖΑ και των φερόμενων ως εμπλεκόμενων στελεχών του περί προσπάθειας αποπροσανατολισμού από την κυβέρνηση. Φυσικά και το καθεστώς Μητσοτάκη θα αξιοποιεί το οτιδήποτε- εδώ έκανε ζήτημα το ενοικιαζόμενο σπίτι Τσίπρα στο Σούνιο- προκειμένου να αποφεύγει την αυστηρή κριτική για το πώς χειρίζεται την πανδημία και για τις απευθείας αναθέσεις, διπλές καταγραφές και διαχείριση προσωπικών δεδομένων. Υπενθυμίζω, όμως, πως κι ο Τσοχατζόπουλος ως θύμα πολιτικής σκευωρίας παρουσίαζε τον εαυτό του. Γι' αυτό κι όταν ζητάμε από την γυναίκα τού Καίσαρα να είναι και να φαίνεται τίμια, το πολλαπλάσιο ισχύει για τους ίδιους τους καισαρίσκους. Δίχως "ναι μεν, αλλά" και λοιπές υπεκφυγές, όλα στο φως...

 
 

Θα έρθει κι ο καιρός που θα γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός τελειώνοντας ιδιωτικό σχολείο...

Είναι εύλογο να μην είναι δυνατό να εισέρχεται στο πανεπιστήμιο κάποιος που δίνει λευκή κόλλα ή, έστω, γράφει κάτω από τη βάση. Σε διαφορετική περίπτωση η πανεπιστημιακή εκπαίδευση γελοιοποιείται και, εν πάση περιπτώσει, η κοινωνία δεν χρειάζεται μόνο γιατρούς, δικηγόρους ή μηχανικούς, αλλά και τεχνίτες. 

Αν, συνεπώς, όσοι αποκλείονταν από τα ΑΕΙ ακολουθούσαν μια διαφορετική επαγγελματική διαδρομή, τότε θα προσυπέγραφα τις κυβερνητικές πομφόλυγες περί αριστείας. Μόνο που χάρη στις πολιτικές τού Μαξίμου και της Ν. Κεραμέως οι γονείς των αποτυχόντων των πανελληνίων θα πληρώνουν τα ιδιωτικά ΙΕΚ και κολέγια στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό για να παίρνουν τα βλαστάρια τους σε λιγότερο χρόνο ισότιμα, στην ουσία, πτυχία με τα '"κορόιδα" που τέλειωσαν την Ιατρική, τη Νομική ή το Πολυτεχνείο...

Δεν στέκομαι ιδεοληπτικά αντίθετος στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αν είχαμε κολέγια επιπέδου Χάρβαρντ ή Γέιλ ή, τέλος πάντων, κολέγια που να επιχειρούν να αντιγράφουν τις καλύτερες διεθνείς πρακτικές, τότε πρώτος θα ζητούσα την αλλαγή τού άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μόνο που κατά βάση το επίπεδο εκπαίδευσης που παρέχεται από αυτά τα ιδιωτικά κολέγια είναι χαμηλό και το μόνο που προσφέρουν δεν είναι τίποτα άλλο από αγορά πτυχίων. 

Αν, κατά συνέπεια, είναι να μπαίνουν στην αγορά εργασίας γιατροί από βουλγαρικά πανεπιστήμια ή από ΙΕΚ της πλάκας, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να παρέχεται δημόσια δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση και σε χαμηλών δυνατοτήτων σπουδαστές σε ΑΕΙ της επαρχίας. Τουλάχιστον αυτά είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν κάποια στάνταρ ποιότητας, παρόλο που η παθογένεια θα θεραπευτεί μόνο αν διαμορφώσουμε έναν επαγγελματικό προσανατολισμό που θα απευθύνεται στον καθένα ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες και ικανότητες κι όχι τα οικογενειακά ή κοινωνικά στερεότυπα περί επιτυχίας...

Δεν στέκομαι, επίσης, ιδεοληπτικά αντίθετος στα ιδιωτικά θεραπευτήρια, αρκεί ωστόσο να ανταγωνίζονται τα δημόσια επί ίσοις όροις. Όχι, δηλαδή, να καθοδηγούν την κυβέρνηση ώστε να μένουν έξω από τη διαχείριση της πανδημίας ούτως ώστε να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο, αφού τα δημόσια νοσοκομεία είναι πηγμένα από τον κοροναΐό. 

Το κατηγορώ μου, επομένως, απέναντι στην κυβέρνηση δεν σχετίζεται με το ότι αφήνει ελεύθερη την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά για το ότι την αφήνει ανεξέλεγκτη να καθορίζει τις πολιτικές τού κράτους σαν να ήταν αυτή το κράτος. Κι όχι, τα συμφέροντα των σχολαρχών και των κλινικαρχών δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των πολλών προκειμένου να κάνουμε τα στραβά μάτια στα δύο μέτρα και δύο σταθμά...  

  

 
 

Unfollow σε αυτούς που μας θεωρούν ανθρώπους της Μαντζουρίας...

Συγκαταλέγομαι σε εκείνους που θεωρούν υπερβολικό και τεχνοφοβικό το ντοκιμαντέρ τού Netflix "Κοινωνικό Δίλημμα" για την αρνητική επιδραστικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας. Δίχως να είμαι κάποιος γκουρού των νέων τεχνολογιών- απόκτησα το πρώτο μου smartphone πριν ένα χρόνο- είμαι σε θέση να αντιληφθώ ότι κάθε μέσο μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν δεν το χρησιμοποιείς όπως πρέπει ή σε υπερβολικές δόσεις. Αν ήταν, άλλωστε, να απαγορεύαμε καθετί που σήμερα είναι νόμιμο, αλλά μπορεί να καταστεί ακόμα και θανατηφόρο, όπως το μαχαίρι ή το αλκοόλ, τότε δεν θα μας έμεναν και πολλά προς ελεύθερη χρήση...

Προσοχή, δεν ισχυρίζομαι πως τα προσωπικά μας δεδομένα- αν κι έχουμε πρωτίστως υποχρέωση εμείς οι ίδιοι να τα προστατεύουμε- που βρίσκονται στα social media μπορούν να γίνονται αντικείμενο συλλογής και πώλησης από εταιρείες όπως αυτή με την οποία συνεργάζεται το Μαξίμου και η οποία στο παρελθόν βοηθούσε τη CIA στην πρόληψη εγκλημάτων μέσω της ανάλυσης του ψυχολογικού προφίλ ενός ύποπτου. Αυτή είναι προφανώς μια καταχρηστική πρακτική, η οποία εντάσσεται στην υλιστική καπιταλιστική αντίληψη πως όλοι μας δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ανταλλάξιμα εμπορεύματα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πλατφόρμες όπως το facebook έχουν δώσει τη δυνατότητα σε όλους μας- έστω κι αν κι εκεί ενυπάρχουν η λογοκρισία και η επιβολή χειραγωγούμενης συναίνεσης- να εκφραζόμαστε ελεύθερα, ακόμα και να αναπτύσσουμε τις επαγγελματικές- επιχειρηματικές μας δραστηριότητες δίχως να ξοδεύουμε μια περιουσία...

Φυσικά οι εταιρείες κοινωνικής δικτύωσης δεν επιχειρούν για χατίρι τού σοσιαλισμού, αλλά του κέρδους μέσα από τον έλεγχο και του ελεύθερου χρόνου. Το ζητούμενο, ωστόσο, για κάθε ενεργό πολίτη είναι να αξιοποιεί τα παράθυρα ελευθερίας που αφήνει ο καπιταλισμός προκειμένου να εργάζεται για την αποδόμησή του... 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τη δημιουργία τού σοσιαλιστικού ανθρώπου, πολλώ δε μάλλον από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κατευθύνεται ολοένα και περισσότερο στην προετοιμασία αναλώσιμων εργαζόμενων κι όχι πολιτών με ταξική συνείδηση. Αν, επομένως, οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες μάς αντιμετωπίζουν ως ρομποτάκια με προγραμματισμένες επιθυμίες, στο χέρι μας είναι να τους αποδεικνύουμε ότι δεν έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν (ακόμα;) σε ιντερνετοκατευθυνόμενους ανθρώπους τής Μαντζουρίας...

 

 
 

Αρνητής του εμβολίου του κουτόχορτου...

Η δημιουργία εσωτερικού εχθρού είναι για τη δεξιά κάτι σαν ιστορική της παράδοση. Δεν αντιμετωπίζει την Αριστερά ως ιδεολογικό της αντίπαλο γιατί αναγνωρίζει εμμέσως την ηθική ανωτερότητα των ιδεών της, αλλά την παρουσιάζει μονίμως ως εχθρό τής πατρίδας για να καλύπτει τις δικές της παθογένειες. Το ίδιο πράττει και σήμερα, με τελευταία αφορμή τον εμβολιασμό. Το σύστημα ξεκίνησε να παρουσιάζει δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τις οποίες οι Αριστεροί εμφανίζονται ως αρνητές του. Υπενθυμίζω, ενός εμβολίου με το οποίο δεν έχει εμβολιαστεί κανένας στην Ευρώπη, δίνεται στην αγορά πολύ νωρίτερα από τη συνήθη διαδικασία και για τις παρενέργειες του οποίου στην πράξη, όπως είναι λογικό, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά...

Εκ του ασφαλούς, αφού δεν ανήκω σε ευπαθή ομάδα ούτε είμαι υγειονομικός κι άρα θα αργήσει η σειρά μου, όπως και πολλοί άλλοι μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως θα κάνουμε το εμβόλιο και να στηλιτεύουμε όσους δεν το κάνουν άμεσα. Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε και το κυβερνητικό παραμύθι πως με τον εμβολιασμό τελειώνει και το μαρτύριό μας, αφού τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι, λόγω και της καθυστέρησης στον εμβολιασμό τού 60% του πληθυσμού, δεν πρόκειται να έχουμε ξεμπερδέψει με την πανδημία. Τι πιο λογικό, εξάλλου, να αμφισβητούν τις κυβερνητικές εξαγγελίες πολλοί συμπολίτες μας που βλέπουν τι δεν έχει γίνει με την ενίσχυση του ΕΣΥ και τώρα τους απαιτούν να καταπιούν αμάσητο το εμβόλιο;...

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση, με το νέο νόμο για την τεχνική κατάρτιση των μαθητών, επιμένει στο νεοφιλελεύθερο δόγμα τής τυφλής υποταγής τής εκπαίδευσης στην αγορά εργασίας, ακόμα κι αν πρόκειται για την άμισθη εργασία 15χρονων. Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να πάνε όλοι στο πανεπιστήμιο ή πως δεν έχουμε ανάγκη για εκπαιδευμένους τεχνίτες, ωστόσο η σφαιρική μόρφωση, για να μιλήσω με μαρξιστικούς όρους, βάζει αναχώματα στην εργασιακή αλλοτρίωση και γενικότερα στη δημιουργία μονοδιάστατων ανθρώπων... 

Αφήστε που ό,τι μαθαίνει κανείς σήμερα, λόγω των τεχνολογικών αλμάτων, μπορεί να είναι μουσειακό σε μόλις τρία χρόνια από τώρα. Επομένως, ναι στην εξειδίκευση, αλλά και ναι στη σφαιρικότητα ώστε τουλάχιστον η νέα γενιά να μην θεωρείται αναλώσιμο εργατικό- εργασιακό υλικό, αλλά πολίτες με ταξική συνείδηση- αθάνατε Μαρξ!- που ξέρουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους...

 

Των αποστατών τα παιδιά πριν καταρρεύσουν λογοκρίνουν...

Η αυταρχικότητα των σταλινικών καθεστώτων τής Ανατολικής Ευρώπης συμπεριλάμβανε και τη λογοκρισία. Τουλάχιστον, όμως, οι πολίτες τους- όχι πως υπερασπίζομαι τα κλουβιά ακόμα κι όταν είναι χρυσά- απολάμβαναν υγεία κι εκπαίδευση υψηλού επιπέδου... 

Στη μητσοτακική Ελλάδα τού 2020 η λογοκρισία συνδυάζεται με εκατό νεκρούς την ημέρα λόγω και των ανεπαρκών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας και με τον αποκλεισμό τού ενός πέμπτου των μαθητών από την τηλεκπαίδευση, αφού το κράτος δεν έχει φροντίσει να συνδράμει τις οικονομικώς ασθενέστερες οικογένειες με τον απαραίτητο ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Ούτε ελευθεροτυπία ούτε υγεία ούτε παιδεία εκεί όπου "ανθίζει" ο νεοφιλελευθερισμός...

Μόνο τις τελευταίες ημέρες η ΝΔ ζήτησε να αρθεί η ασυλία βουλευτίνας τού ΜέΡΑ 25 που είπε από το βήμα τής Βουλής πως ορισμένοι κουκουλοφόροι είναι αστυνομικά όργανα, εξευτέλισε τους βουλευτές της να ξαναψηφίσουν "σωστά" για την άρση ασυλίας Πολάκη κατόπιν εντολής μεγαλοεκδότη, ενώ αποπέμφθηκαν στην ουσία από το Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Μαρινάκη οι δημοσιογράφοι Δήμητρα Κρουστάλλη κι Έλενα Ακρίτα κι από την ΕΡΤ ο Πάνος Χαρίτος διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις. Να μην ξεχάσω και την προσαγωγή των διαμαρτυρόμενων εργαζόμενων στην εστίαση. Κι αναρωτιέμαι, αν η ΝΔ δεν προηγείτο στις δημοσκοπήσεις τού ΣΥΡΙΖΑ με 15 μονάδες διαφορά κι αν δεν διέθετε μιντιακή υπεροπλία πόσο πιο χαμηλά θα οδηγούσε τη δημοκρατία μας; Εκτός κι αν η πραγματική διαφορά δεν είναι στις 15 μονάδες κι εκτός αν στην κυβέρνηση αναγνωρίζουν ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια για τις πολιτικές τους είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που διαφαίνεται με το λαό εγκλωβισμένο στα σπίτια του... 

Αν σε όλα αυτά συμπεριλάβουμε το αστυνομικό κράτος που χτίζουν Χρυσοχοΐδης- Μητσοτάκης, τότε έχουμε την πλήρη εικόνα αυταρχισμού με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να προστατεύσει την, κατά τα λεγόμενά της λαοπρόβλητη, εξουσία της. Ο πρωθυπουργός τρέμει την επόμενη ημέρα τής πανδημίας γιατί γνωρίζει ότι όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν τον τελευταίο χρόνο θα βγουν στον αφρό και τα συμπεράσματα της κοινωνίας δεν θα είναι και τα καλύτερα για τη διακυβέρνησή του. 

Γι' αυτό κι ως φρόνιμο παιδί μαγειρεύει να σφραγίσει στόματα για να μην μπορέσουν καν να μιλήσουν όταν θα καταστεί δυνατό χάρη στις προσδοκώμενες καλύτερες υγειονομικές συνθήκες. Περιττό να υπενθυμίσω με πόσο κρότο έπεσαν τα σταλινικά καθεστώτα που είχαν ακριβώς την ίδια νοοτροπία...

  
 

Θέλω να ξυλοκοπήσω τον Λοβέρδο, είμαι μετριοπαθής...

Σε ένα κράτος δικαίου ορθώς τιμωρούνται οι πράξεις κι όχι οι σκέψεις. Σε διαφορετική περίπτωση, πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι θα κάναμε κάποια στιγμή τής ζωής μας μια μικρή ή μεγαλύτερη επίσκεψη στη μπουζού. Φαντάζομαι πως κι εσείς, όπως κι ο γράφων, όπως κι ο Ανδρ. Λοβέρδος έχετε φαντασιωθεί να ξυλοκοπείτε κάποιον που σας έχει ενοχλήσει, δικαίως ή αδίκως. Αυτό είναι πολύ ανθρώπινο. 

Όταν, όμως, θελήσετε να το καταγράψετε και σε βιβλίο, πέρα από το προσωπικό σας ημερολόγιο, τότε δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η ενέργεια δεν άπτεται και του Ποινικού Κώδικα. Αφήστε που δεν μοιάζει και με πολύ κεντρώα αντίληψη για την πολιτική αντιπαράθεση...

Ο Ανδρ. Λοβέρδος εκμυστηρεύεται στο βιβλίο του, δηλαδή και σε εν δυνάμει χιλιάδες αναγνώστες του, πως ήθελε, ή και μπορεί και να θέλει, να γρονθοκοπήσει τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος αισθάνεται θιγμένος από την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Novartis, μολονότι του έχει ασκηθεί ποινική δίωξη από τη δικαιοσύνη κι όχι από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για δωροληψία. Είναι δικαίωμα και του μιζολήπτη να προσβάλλεται όταν τον αποκαλούν μιζολήπτη, δεν έχει δικαίωμα όμως κανένας μας να υπερηφανεύεται για τις βίαιες τάσεις του, ιδίως αν είναι πολιτικός που υποτίθεται πως εκπροσωπεί μετριοπαθείς ψηφοφόρους κι όχι τους "έξαλλους" συριζαίους...

Ποιος ξέρει, ίσως το επόμενο βιβλίο τού Ανδρ. Λοβέρδου να αφορά το "αυθεντικό κίνημα" της Χρυσής Αυγής, όπως είχε σημειώσει στο πρόσφατο παρελθόν, ή να είναι ένα ημερολόγιο φωτογραφιών των οροθετικών γυναικών που είχε στιγματίσει για χάρη των μπουρδελιάρηδων μικροαστών. Κι αντί για τους σαμαροβενιζέλους, που παρουσιάζουν το τρέχον του ανάγνωσμα με τον χαρακτηριστικό τού ανδρός υπερφίαλο τίτλο "Απόπειρα Δολοφονίας", να τα προλογίσουν ο Ν. Μιχαλολιάκος κι ο Ηλ. Κασιδιάρης σε απευθείας σύνδεση με τον Κορυδαλλό. Όπως κι αν έχει, όμως, ένας τέτοιος πολιτικός έχει τόση σχέση με τον προοδευτικό χώρο όση κι ο κολλητός του Αδ. Γεωργιάδης με τη στοιχειώδη σοβαρότητα...

 
 

Οι γκεμπελίσκοι έχουν δύσκολη δουλειά στην εποχή των social media...

Η συνέπεια λόγων κι έργων είναι μια υπερτιμημένη αξία όταν τα λόγια και οι πράξεις δεν συμπίπτουν χρονικώς. Αν έχω πει κάτι το 2010 και πράττω κάτι διαφορετικό το 2020 αυτό δεν με καθιστά αυτομάτως ασυνεπή, αν δεν ληφθούν υπόψη οι διαφορετικές περιστάσεις κάθε εποχής και, φυσικά, η συσσωρευμένη εμπειρία. Ο οποιοσδήποτε, ωστόσο, καθίσταται υπόλογος όταν αυτά που λέει στις 14 Δεκεμβρίου 2020 είναι διαφορετικά από αυτά που πράττει στις 15 Δεκεμβρίου 2020...

Το "κατηγορώ" μου στον Γρ. Ψαριανό δεν σχετίζεται με το ότι αλλάζει κόμματα γρηγορότερα από όσο αλλάζει πουκάμισα, μολονότι κι αυτό μπορεί κάποιος να το αποδώσει σε καιροσκοπισμό κι όχι σε ιδεολογική συνέπεια. Σχετίζεται με την υποκρισία, που είναι πολύ διαδεδομένη στην κυβέρνηση και στη ΝΔ, του να ρητορεύεις κατά τού κρατισμού και την ίδια ώρα να σιτίζεσαι από αυτόν. Βεβαίως, ο Ψαριανός ως προς αυτό το πολιτικό παράπτωμα έχει υποπέσει, σε σχέση με την τοποθέτησή του στο γραφείο τής αντιπροεδρίας τής κυβέρνησης, σε πταίσμα σε σύγκριση με τη φαμίλια Μητσοτάκη, η οποία την ίδια στιγμή που ρητορεύει κατά τού κρατικού παρεμβατισμού βουτά στο δημόσιο ταμείο σαν να είναι δικό της...

Κι από την άλλη, έχεις την Έλενα Ακρίτα, που παραιτείται από την εδώ και 20 χρόνια εργασία της γιατί δεν της δημοσίευσαν ένα άρθρο κι ανασαίνεις λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια. Ιδίως σε έναν κλάδο όπου η τελευταία έννοια είναι τόσο άγνωστη όσο η ανάγκη για επιβίωση για τους Λουδοβίκους. 

Γι' αυτό, άλλωστε, και της επιτέθηκαν με τόση βαναυσότητα "συνάδελφοί" της που αβγατίζουν τα εισοδήματά τους παρέχοντας τις ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες τους σε ένα φαύλο καθεστώς με δημοκρατικοφανές λούστρο. Αν κάτι, πάντως, πρέπει να έχει αποδείξει η λογοκρισία σε βάρος τής Έλενας Ακρίτα στους σύγχρονους γκεμπελίσκους είναι πως την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρόμοιες μέθοδοι φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, αυξάνοντας κι όχι μειώνοντας την αναγνωσιμότητα αντικαθεστωτικών φωνών... 

Ας το λάβουν υπόψη και στο ΣΥΡΙΖΑ για να αξιοποιήσουν επιτέλους τα social media αντί να κλαίγονται κάθε τρεις και λίγο για τον, πραγματικό πάντως, αποκλεισμό τους από τα κυρίαρχα μίντια. Στον καιρό τής άνθησης των νέων τεχνολογιών υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, και πιο ζουμερά μάλιστα...

 
 

Η όχι και τόσο κρυφή γοητεία του εθνικισμού για το ΣΥΡΙΖΑ...

Η κυβέρνηση, στην ουσία, πανηγυρίζει γιατί το πρόσφατο Συμβούλιο Κορυφής δεν επέβαλε κυρώσεις στην... Ελλάδα για τις τουρκικές ενέργειες στα εν δυνάμει ελληνικά χωρικά ύδατα. Η ίδια κυβέρνηση που προαναγγέλλει εδώ κι έξι μήνες κυρώσεις που θα δαγκώνουν, η ίδια ΕΕ η οποία αδυνατεί να καθορίσει δική της εξωτερική πολιτική κι αναμένει την ορκωμοσία τού Τ. Μπάιντεν, προέδρου μιας ανταγωνιστικής της χώρας, των ΗΠΑ, προκειμένου να της δώσει γραμμή. Την ίδια ώρα, όμως, πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανoμένου του Αλέξη Τσίπρα, έχουν επιλέξει να τη βγουν από τα δεξιά στην κυβέρνηση για τα ελληνοτουρκικά, χρησιμοποιώντας ορισμένες φορές και φρασεολογία που παραπέμπει σε Ελληνική Λύση κι όχι σε κόμμα τής Αριστεράς...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στο δανεισμό αρχαιοτήτων σε μουσεία τού εξωτερικού για χρονικό διάστημα 25 χρόνων, με υποχρέωση ανανέωσης της μίσθωσης ανά πενταετία. Δεν στέκομαι στο ότι αυτός ο δανεισμός μπορεί να αποτελέσει σημαντικό όπλο πολιτιστικής διπλωματίας ή στο ότι είναι άδικο πολλές από τις αρχαιότητες να σκουριάζουν στις αποθήκες μας λόγω έλλειψης χώρου στα δικά μας μουσεία ή στο ότι και οι ξένοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στην Ελλάδα- ιδίως οι ομογενείς- έχουν δικαίωμα να τις απολαμβάνουν. Στέκομαι στο ότι για ένα κόμμα τής Αριστεράς οι αρχαιότητες συνιστούν εθνική κυριαρχία, ιδιοκτησία μας που δεν μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους, λες κι ο πολιτισμός φτιάχτηκε για να έχει σύνορα και πατρίδες...

Ύστερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, στο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχονται από το άγχος να πείθουν με κάθε ευκαιρία πως δεν είναι εθνομηδενιστές, αλλά πατριώτες. Συμπεριφέρονται σαν να μην μπορούν να σηκώσουν στην πλάτη τους την ιστορική παρακαταθήκη μιας συμφωνίας που πήγαινε κόντρα ακριβώς στην εθνικιστική ρητορική και πρακτική που κρατούσε την Ελλάδα αγκυλωμένη επί δεκαετίες σε μια διαφορά που δεν είχε ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Οφείλει, συνεπώς, η αξιωματική αντιπολίτευση να συμβάλει στο να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός ότι έχει και η Τουρκία τα δίκια της- το Αιγαίο, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να γίνει ελληνική λίμνη με τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα τουρκικής ακτογραμμής και το Καστελόριζο δεν μπορεί να έχει πλήρη επήρεια- αντί να δίνει επιχειρήματα σε εκείνους που έχουν στήσει καριέρες πάνω στον εθνικισμό και οι οποίοι λόγω ιδεολογικής συγγένειας με το σοβινισμό είναι και πιθανότερο να προσελκύσουν αυτού του είδους το ακροατήριο από τους όψιμους υπερασπιστές εθνικών δικαίων που δεν είναι πάντοτε και τόσο δίκαια... 

 
 

Τώρα τους αρέσει η Βόρειος Κορέα...

Θα ήταν χαιρεκακία αν επιθυμούσα να χαθούν θέσεις εργασίας στους τηλεοπτικούς σταθμούς ή να χειροτερεύσουν οι συνθήκες εργασίας σε αυτούς, όπως συμβαίνει με το νομοσχέδιο Πέτσα που θα ψηφιστεί σύντομα από τη Βουλή. Από την άλλη, όμως, δεν διαθέτω μνήμη χρυσόψαρου, άλλωστε δεν έχουν περάσει και τόσο πολλά χρόνια από τότε που οι ίδιοι δημοσιογράφοι που κινητοποιούνται σήμερα για να διατηρήσουν τις εργασίες και τα δικαιώματά τους ήταν βασιλικότεροι των βασιλέων αφεντικών τους κατά τού νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, που τώρα υπερασπίζονται με τόσο πάθος. Ήταν η εποχή που γινόταν λόγος για αντισυνταγματική, βορειοκορεατική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ, για πλήγμα στην ελευθερία τού Τύπου κι όλα τα συναφή, μόνο και μόνο γιατί η τότε κυβέρνηση θέλησε να βάλει κανόνες σε μια αγορά που λειτουργούσε ασύδοτα για πάνω από 35 χρόνια...

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν είναι ένας τυχαίος επιχειρηματικός κλάδος, ώστε να απαιτούν σε ένα καθεστώς ελεύθερης αγοράς να μην παρεμβαίνει το κράτος στον αριθμό, για παράδειγμα, των εργαζόμενων σε αυτούς ή των αδειών τους ή στα χρήματα που θα πρέπει να καταβάλλουν στο δημόσιο ταμείο σε άμεσους κι έμμεσους φόρους. Αν μη τι άλλο, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα επηρεασμού τής κοινής γνώμης από την τέταρτη εξουσία. Κι από τη στιγμή που εν τοις πράγμασι αποδείχθηκε ότι δεν έχουν τη διάθεση να αυτορυθμιστούν και να εφαρμόσουν στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας, η πολιτεία δεν είχε απλώς το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να παρέμβει για να καθορίσει τους κανόνες τού παιχνιδιού...

Σε αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένη την άπλετη στήριξη που παρέχουν οι μιντιάρχες στον Κ. Μητσοτάκη έναντι βεβαίως ανταλλαγμάτων, προφανώς και συμπαραστέκομαι στην αγωνία των εργαζόμενων στα τηλεοπτικά μίντια, δίχως να περιμένω από αυτούς, αν κι όταν περάσει η μπόρα, να θυμηθούν πως η εργασία που επιτελούν είναι λειτούργημα. Θα ήμουν αιθεροβάμων αν έβαζα τόσο ψηλά τον πήχη για ανθρώπους που με το επιχείρημα "έχω μια οικογένεια να ταΐσω" μπορούν να πουλήσουν την ίδια στιγμή αυτήν ακριβώς την οικογένεια... 

Πάντα, ωστόσο, υπάρχει εναλλακτική στον εκβιασμό και στην εθελοδουλία, αρκεί να είσαι πρόθυμος να πληρώνεις το τίμημα για να περπατάς με το κεφάλι ψηλά. Κάποιοι, όμως, έχουν συνηθίσει να βαδίζουν σκυφτοί, χωρίς αυτό να τους αποτρέπει από το να γίνονται ένα με τα σκατά που υποτίθεται πως επιθυμούν να αποφεύγουν με το υποτελές τους βάδισμα... 

  

 

Ουδείς στα εστιατόρια τρώει από το κουτάλι του άλλου...

Δεν ξέρω αν είναι ευθύνη των επιστημόνων- οι προτάσεις τους παραμένουν, άλλωστε, επτασφράγιστο μυστικό σαν να είναι τα πιο απόκρυφα κρατικά μυστικά- ή των κυβερνώντων, αλλά στις εισηγήσεις- αποφάσεις τους υπολογίζουν τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά ή τις οικονομικές επιπτώσεις, αλλά καθόλου την ψυχική υγεία των πολιτών. Λες και η πλειονότητα αυτών που εξαναγκάζουν οι ίδιοι να μένουν στο σπίτι τους κατοικούν σε βίλες στο Σούνιο ή έχουν τη δυνατότητα για ποδηλατάδες στην Πάρνηθα, συνεπώς δεν τρέχει και τίποτα αν δεν μπορούν να βγαίνουν έξω μετά από τις εννιά το βράδυ ή μόνο για βόλτα στα πέριξ. Πολύ εύκολα βγαίνει, για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης να μας πει να ξεχάσουμε τη διασκέδαση μέχρι το Πάσχα όταν ο ίδιος μπορεί να μετακινείται όπου θέλει και να μην έχει αλλάξει και πολλά στο λάιφσταϊλ του...

Την ίδια ώρα, οι αποφάσεις που λαμβάνονται οφείλουν να διακατέχονται από τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Αν, για παράδειγμα, πρέπει να μένουν κλειστά τα σχολεία, τα μπαρ, τα εστιατόρια ή τα καταστήματα λιανικής, το ίδιο δεν πρέπει να συμβεί και με τις εκκλησίες; 

Κι αν ανοίξει κάτι από όλα τα παραπάνω, αυτό δεν πρέπει να συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα; Οι πολίτες, δηλαδή, θα συνωστίζονται στα καταστήματα ρούχων και δεν θα συνωστίζονται στους ναούς; Τουλάχιστον στα πρώτα δεν τους προσφέρουν κρασί από το ίδιο κουτάλι, μειώνοντας σαφώς τον κίνδυνο διασποράς τού ιού...

Ακόμα κι αν ξεκινήσουν οι εμβολιασμοί στη χώρα μας τον Ιανουάριο, θα φτάσουμε, κατά πάσα πιθανότητα, μέχρι το καλοκαίρι για να εμβολιαστεί ένα σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού και να δημιουργηθεί ανοσία τής αγέλης. Η ζωή μας, ωστόσο, σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να διακοπεί μέχρι τότε... 

Δεν χρειάζεται να έχει βγάλει κανείς το Κολάμπια για να τους κρατήσει όλους μαντρωμένους στα σπίτια τους και με αυτόν τον τρόπο να αποφευχθούν τα χειρότερα. Έχουμε κυβερνήσεις και για να βρίσκουν έξυπνους τρόπους ώστε η προστασία τής δημόσιας υγείας να συνδυάζεται με κάποιου είδους κανονικότητα. Αλλιώς ένα σημαντικό μέρος από τα χρήματα του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης μάλλον θα πρέπει να κατευθυνθεί στην ενίσχυση του συστήματος ψυχικής υγείας...

 

 

Ανέμελα αγόρασε και το σπίτι του Βολταίρου...

Τα προστατευόμενα προσωπικά δεδομένα ενός πολιτικού δεν μπορεί να είναι τα ίδια με τα αντίστοιχα του πολίτη από τον οποίο ζητά την ψήφο του. Ο πολιτικός- πολλώ δε μάλλον όταν είναι πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος ή βουλευτής- θα έπρεπε να αισθάνεται, πέρα από τις νομοθετικές διατάξεις, υποχρεωμένος κι από τη συνείδησή του να είναι διαφανής ως προς τον πλούτο του και τις πηγές του. 

Είναι υπόλογος, άλλωστε, στους ψηφοφόρους του όχι μόνο για την αποτελεσματικότητα, αλλά και για την εντιμότητά του. Η εμπιστοσύνη βασίζεται και στο ότι ο δέκτης της δεν είναι πρόσφορος σε οποιουδήποτε είδους χρηματισμούς ή εξαιρέσεις που είναι πιθανό να συνδέονται και με την άσκηση των πολιτικών του καθηκόντων...

Σε αυτό το πλαίσιο, πολύ καλά έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και με καθυστέρηση, και δημοσίευσε τα έγγραφα που αφορούν την ενοικίαση σπιτιού στη Λαυρεωτική. Από τα στοιχεία, εξάλλου, που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν προκύπτει ούτε φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή ούτε κάποιο υπέρογκο ποσό που θα προκαλούσε ερωτηματικά ούτε οφσόρ... 

Αναρωτιέμαι αν μπορεί να δικαιολογήσει κι ο Κ. Μητσοτάκης τον τρόπο απόκτησης των 32 ακινήτων του, ιδίως αυτού που είναι μεσοτοιχία με του Μ. Χριστοφοράκου στην Τήνο και του σπιτιού τού Βολταίρου στο Παρίσι. Ή αν μπορεί να δικαιολογήσει το θαλασσοδάνειο για τον "Κήρυκα Χανίων", το οποίο αποπληρώνει, αν αποπληρώνει, καταβάλλοντας ψίχουλα, σε αντίθεση με την τραπεζική πρακτική για εκείνους που απειλεί ο "ανέμελος" με δήμευση της πρώτης τους κατοικίας εν μέσω κρίσης...

Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να δικαιολογήσει τίποτα από όλα αυτά και το πιθανότερο είναι αν στριμωχτεί να κρυφτεί ξανά πίσω από τα φουστάνια τής υπέρκομψης συζύγου του. Αναζητούσε έναν τρόπο διαφυγής από την Πάρνηθα, η οποία έχει πληγώσει και τους ψηφοφόρους του, βρήκε ένα προσωρινό σωσίβιο στη Λαυρεωτική, αλλά εν τέλει πέτυχε ένα ακόμα αυτογκόλ. 

Κι αυτό γιατί για να παίξεις το παιχνίδι τής ηθικής πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να είσαι καθαρός. Κι ο Κ. Μητσοτάκης είναι πιο βρόμικος κι από το βούρκο όπου θέλησε ξανά να ρίξει τον πολιτικό του αντίπαλο, αξιοποιώντας τη μιντιακή του υπεροπλία αλλά όχι την αλήθεια. Αυτή είναι, άλλωστε, κι ο μεγάλος του εχθρός...

 

 
 

Οι συνταγματοκτόνοι δεν είναι αποτελεσματικοί, είναι τύραννοι...

Στην κυβέρνηση για τα πανηγύρια και των 100 νεκρών την ημέρα από την πανδημία αυτοθαυμάζονται με την παραμικρή ευκαιρία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο νεοφασίστας Χρυσοχοΐδης παίνεψε τα γένια του για το ότι δεν είχαμε επεισόδια τις ημέρες μνήμης τού Πολυτεχνείου και του Αλέξη Γρηγορόπουλου. 

"Λησμόνησε", ωστόσο, να πει πως αυτό επιτεύχθηκε γιατί απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις και μετέτρεψε το κέντρο τής Αθήνας σε αστυνομοκρατούμενο άβατο. Το "επίτευγμά" του, δηλαδή, βασίστηκε στην κατάλυση του Συντάγματος και της δημοκρατικής νομιμότητας...

Ομοίως και στην αντιμετώπιση του κοροναΐού, η μεγάλη κυβερνητική "επιτυχία" στην πρώτη φάση ήταν η καραντίνα, να μας κλείσει δηλαδή όλους μέσα για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Κι όταν μας άνοιξε, χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε εκατόμβη νεκρών και γεμάτες ΜΕΘ. 

Αν είναι, συνεπώς, να καταλυθεί η δημοκρατία προκειμένου να μην έχουμε πανδημίες, επεισόδια, λοιπή εγκληματικότητα ή τροχαία ατυχήματα, τότε ουδεμία χρεία έχουμε και δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων. Αν αυτή είναι η λύση, ας αποφασίσουμε από τώρα να μονιμοποιήσουμε την καραντίνα και την αναστολή συνταγματικών μας ελευθεριών, αφού αυτός είναι ο τρόπος που έχει επιλέξει η σημερινή κυβέρνηση να αντιμετωπίζει όλα τα ζητήματα...

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω σε ποια καθεστώτα η απάντηση για κάθε πρόβλημα είναι η βία και η καταστολή. Ούτε πώς χαρακτηρίζονται εκείνοι που κυβερνούν προτάσσοντας το μαστίγιο από το καρότο... 

Δεν θα θρηνούσαμε εκατό νεκρούς ημερησίως αν ο Κ. Μητσοτάκης είχε ενισχύσει ουσιαστικώς το ΕΣΥ ούτε, βεβαίως, καταπολεμάται ο κοροναΐός με το να εμποδίζονται πολίτες να αφήνουν κατά μόνας ένα λουλούδι στον τόπο δολοφονίας τού Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αν, επομένως, κάποιοι δεν πιστεύουν στη δημοκρατία ή την περιορίζουν σε ένα μέγαρο στο κέντρο των Αθηνών όπου συνεδριάζουν 300 αποφασίζοντας για 11.000.000 οφείλουν να έχουν το θάρρος να το παραδεχθούν. Ειδάλλως δεν είναι τίποτα παραπάνω από φασίζοντες απατεώνες...

 
 

Κυβερνούν με το φόβο, θα ηττηθούν από το φως...

Πέρα από όλα τα άλλα ακροδεξιά, η κυβέρνηση νομοθετεί τον περιορισμό των αδειών των κρατούμενων, μολονότι κι ο Συνήγορος του Πολίτη την ενημέρωσε ότι στο 98% των περιπτώσεων τηρούνται οι όροι τους και είναι απαραίτητες για την επανένταξη στην κοινωνία. Τότε γιατί Μητσοτάκης- Χρυσοχοΐδης προχωρούν σε μία ακόμα κατασταλτική ενέργεια που δεν βασίζεται σε στοιχεία και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με σωφρονισμό; Μα, γιατί άξονας της πολιτικής τους, ιδίως τώρα που έχουν χάσει τη μπάλα με την πανδημία, είναι η κλασική για συντηρητικά καθεστώτα θώπευση των πιο φοβικών αντανακλαστικών ενός ήδη ψοφοδεούς πόπολου...

Την ώρα που πεθαίνουν από τον κοροναΐό γύρω στους εκατό ανθρώπους σε καθημερινή βάση, η κυβέρνηση συνεχίζει τα δωράκια σε καναλάρχες και λοιπές φίλιες δυνάμεις, σαν να διαχειρίζεται δικά της χρήματα κι όχι του ελληνικού λαού. Προκειμένου να καλυφθεί αυτό το πάρτι διαφθοράς με ένα πέπλο σιωπής, στον καιρό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν αρκεί να ελέγχεις- ή να σε ελέγχουν- τα συμβατικά ΜΜΕ. 

Πρέπει να καλλιεργήσεις και φοβικά σύνδρομα που λαθροβιούν στην κοινωνία και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να βγουν ξανά στον αφρό. Συμπληρώνονται δύο μήνες από την ποινική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής, αλλά η "φιλοσοφία" της- ακόμα και η άσκηση τυφλής βίας- είναι εδώ και βασιλεύει...

Είναι αλήθεια ότι ο φόβος συσπειρώνει γύρω από τον ηγέτη, έστω κι αν αυτός διαθέτει τα ασθενικά χαρακτηριστικά τού Κ. Μητσοτάκη. Μόνο που αποδεικνύεται πρόσκαιρος σύμμαχος όσο η πραγματικότητα θα αδυνατεί να ανταποκρίνεται στα στάνταρ που η τρομοκράτηση βάζει. Κυβερνούν με το φόβο, αλλά θα ηττηθούν όταν έρθει στο φως το μεγαλύτερο μέρος τής πολιτικής τους εξαπάτησης, διαστάσεις τής οποίας αποτελούν κι αρμοδιότητα του εισαγγελέα...

 

"Η εμπιστοσύνη του αφελούς είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο του ψεύτη"...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν αγαπά την αλήθεια. Όχι γιατί πιστεύει ότι έχει πολλές διαστάσεις, που πράγματι έχει, κι άρα είναι σχετική, αλλά γιατί του στέκεται εμπόδιο στα κατά καιρούς αφηγήματά του. Το πιο πρόσφατο θέλει όλοι μας να μην επικεντρωνόμαστε στο πώς θα τηρούμε τα μέτρα προστασίας- μετά από το τεράστιο αυτογκόλ τής Πάρνηθας- ή στο πώς θα δημιουργηθούν περισσότερες ΜΕΘ, αλλά στο μαγικό εμβόλιο... 

Προφανώς κι ο εμβολιασμός σημαντικού κομματιού τού πληθυσμού θα αποτελέσει ανάχωμα στον κοροναΐό, αλλά πόσο πολύ εμπιστεύεστε για να συμβεί αυτό μια κυβέρνηση που επί εννέα μήνες δεν μπορεί να συγκεντρώσει αξιόπιστα επιδημιολογικά στοιχεία; Θα εμβολιάσει, δηλαδή, 2.000.000 ανθρώπους γρηγορότερα από τα μόλις 300.000 τεστ που έχει διενεργήσει μέχρι σήμερα;...

Όπως και σε μια προσωπική σχέση, ομοίως και στη σχέση κυβέρνησης- πολιτών η εμπιστοσύνη αποτελεί το Α και το Ω. Αν οι πολίτες εμπιστεύονται τον κυβερνήτη τους, πως πράττει δηλαδή έχοντας ως προτεραιότητα το συμφέρον τους, θα τον στηρίζουν ακόμα και σε αναποδιές, ακόμα και στα λάθη του. Όταν, όμως, οι πολίτες αρχίσουν να υποψιάζονται πως ο πρωθυπουργός τους έχει άλλες προτεραιότητες κι ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε αυτή η σχέση εμπιστοσύνης κλονίζεται και κάποια στιγμή διαλύεται...

Στη φάση απώλειας εμπιστοσύνης προς τον Κ. Μητσοτάκη βρισκόμαστε σήμερα. Η αδιαφορία για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, καθώς και της κοινωνίας, οι εκδρομούλες ανά τη χώρα χωρίς μέτρα προστασίας, το ότι δεν μπήκε σε καραντίνα μολονότι συνάντησε θετικούς στον ιό, τα διπλά βιβλία καταγραφής των κρουσμάτων, νομοσχέδια όπως το χωροταξικό που προσφέρουν μπιρ παρά τη γη των μικρομεσαίων στους φεουδάρχες, όλα αυτά μαζί με πολλά άλλα, όπως οι απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς και φίλους, κονταίνουν πολιτικώς τον πρωθυπουργό. Αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Γι' αυτό και θα πάει άρον άρον σε εκλογές μόλις εμβολιαστούμε, γι' αυτό και θα πάρει από το λαό την απάντηση που του αξίζει στην εξοργιστική του υποκρισία κι αναισθησία...

 

 

Η δημοσιογραφία δεν έχει απλώς πεθάνει, το πτώμα της βρωμάει και ζέχνει...

Θα έπρεπε να μην ζούσα εδώ και χρόνια στην Ελλάδα για να εκπλησσόμουν από το θάψιμο από τα περισσότερα συμβατικά ΜΜΕ της εκδρομούλας Κυριάκου- Μαρέβας στην Πάρνηθα. Από τα ίδια ΜΜΕ που είχαν κάνει σημαία τους, κι ως ένα βαθμό ορθώς, την κρουαζιέρα Τσίπρα πριν δύο χρόνια και το τσιμπούσι Πολάκη πριν μερικές εβδομάδες. Είναι ενδεικτικό του πώς λειτουργούν τα μίντια στην Ψωροκώσταινα το ότι όταν δημοσιεύεται από ένα συμπολιτευόμενο μέσο ένα ρεπορτάζ κατά τής κυβέρνησης ή από ένα αντιπολιτευόμενο κατά τού ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν μιλά για δημοσιογραφική ακεραιότητα, αλλά όλοι αναρωτιούνται τι εκβιαστικό μήνυμα θέλει να στείλει ο ιδιοκτήτης σε Μητσοτάκη- Τσίπρα αντιστοίχως...

Η δημοσιογραφία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν έχει απλώς πεθάνει. Το πτώμα της έχει αρχίσει να ζέχνει, με τους δολοφόνους της να μην είναι μόνο οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Δεν θα υπήρχαν, άλλωστε, ηθικοί αυτουργοί αν δεν βρίσκονταν και φυσικοί αυτουργοί κι αυτοί είναι βεβαίως οι δημοσιογράφοι... 

Μπορεί η δημοσιογραφία να είναι λειτούργημα κι όχι επάγγελμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνία μπορεί να έχει την απαίτηση από αυτούς που την ενημερώνουν να είναι ήρωες που τα βάζουν με όλους και με όλα με κίνδυνο να βρεθούν στη φτώχεια, στην ανεργία ή και στον τάφο. Δικαιούται, ωστόσο, να απαιτεί από τους δημοσιογράφους να μην εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, να μην περιγράφουν ρούχα γυμνών βασιλιάδων ακόμα κι όταν οι βασιλιάδες δεν τους το ζητούν, όπως τόσο συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα...

Η στρατευμένη δημοσιογραφία, εξάλλου, η οποία καταχρηστικώς μπορεί να αποκαλείται δημοσιογραφία, έχει πολλές όψεις. Μπορεί να αφορά την εξυπηρέτηση κομματικών, επιχειρηματικών ή και ξένων συμφερόντων, πάντως όχι την πλήρη ενημέρωση του κοινού επί όλων των διαστάσεων της πραγματικότητας... 

Ακόμα κι εκείνοι που εκκινούν με τις καλύτερες των προθέσεων χάνουν το στόχο όταν αποφασίσουν κάποια στιγμή να συνδέσουν την ευημερία των πολιτών αποκλειστικώς με ένα κόμμα ή και με ένα πρόσωπο, έστω κι αν αυτό το κόμμα ή πρόσωπο βάλλονται πανταχόθεν κι αρκετές φορές αδίκως. Όταν, μάλιστα, έχεις εξαρτήσει το βιοπορισμό σου από έναν επιχειρηματία, ένα κόμμα, έναν πολιτικό τότε μπορεί να είσαι καλός επιχειρηματίας, καλός δημοσιογράφος όμως δεν είσαι... 

 

Ένας απάνθρωπα "ανθρώπινος" πρωθυπουργός...

Φυσικά και υπάρχει η ατομική ευθύνη τού καθενός μας να προστατευτεί και να προστατεύσει τους γύρω του από τον κοροναΐό. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε απομακρυνθεί από παλαιότερες δεκαετίες, όταν ακόμα και σε μέσα μεταφοράς και δημόσιους χώρους υπήρχαν πινακίδες που καλούσαν τους πολίτες να μην φτύνουν. Η ατομική υγιεινή, η χρήση μάσκας, η τήρηση αποστάσεων δεν είναι ζητήματα νόμου, αλλά εν τέλει κοινωνικής ευθύνης τού καθενός μας...

Αν, όμως, η ατομική ευθύνη ενός "κοινού θνητού" υπερπροβάλλεται από τον πρωθυπουργό του, ποια ατομική ευθύνη από τη δική του πλευρά θα πρέπει να περιμένουν οι περισσότεροι; Την ύψιστη φυσικά, γι' αυτό κι όταν ο "ανθρώπινος", κατά δήλωση Πέτσα, Κ. Μητσοτάκης μάς κοροϊδεύει στα μούτρα μας με την Πάρνηθα και πώς τη διαχειρίστηκε, τότε η περιφρόνησή του για το λαό του- ή τους υπηκόους του, όπως θεωρούν ο ίδιος και η σύζυγός του- γίνεται ανυπόφορη. Δεν είναι ο φθόνος τής πλέμπας για την καλοπέραση της διεφθαρμένης αριστοκρατίας, αλλά η πεποίθηση της τελευταίας ότι μπορεί να κάνει κυριολεκτικώς ό,τι γουστάρει μην δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν, αλλά και δείχνοντας με το δάχτυλο το πόπολο για τις δικές του αμαρτίες...

Η εκπορευόμενη από το Μαξίμου διαρροή για τα διπλά βιβλία τού ΕΟΔΥ μαρτυρά πως έχει ήδη αρχίσει εντός τής κυβέρνησης η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Ζούμε, μάλιστα, την πρωτοτυπία ο πρωθυπουργός να μην μπορεί να κάνει ούτε ανασχηματισμό, δέσμιος κομματικών κι επιχειρηματικών συμφερόντων. Του δίνω, συνεπώς, ένα δίκιο να αναζητά χαλάρωση στην Πάρνηθα, θα του έδινα περισσότερο αν αντιλαμβανόταν κι ότι είναι λίγος για το αξίωμα που κατέχει και μας άδειαζε τη γωνιά μια ώρα αρχύτερα, μήπως και διασώσουμε τις ζωές μας...

 

Το παιδί mountain bike ήθελε να κάνει στη ζωή του...

Θυμάστε τη φωτογραφία τού Αλέξη Τσίπρα στο σκάφος εφοπλιστή ένα περίπου μήνα μετά από την τραγωδία στο Μάτι, η οποία είχε τραβηχτεί και, βεβαίως, δημοσιευτεί χωρίς τη συναίνεσή του; Και τι δεν είχε γραφτεί τότε, τα περισσότερα εκ των οποίων άδικα, για τον "αριστερό τού χαβιαριού" και την ηθική του αναισθησία. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, σήμερα δεν έχει κανένα πρόβλημα να αγοράζει τσουρέκια στη Θεσσαλονίκη, να κάνει mountain bike στην Πάρνηθα και να δημοσιεύονται φωτογραφίες τού φιτ πρωθυπουργού που ζει, χωρίς την τήρηση αποστάσεων και μάσκα, την κανονικότητα ενός μεγαλοαστού την ώρα που έχουμε εκατόμβη νεκρών καθημερινώς...

Με αφορμή και τη "χλιδάτη" συνέντευξη της Μαρέβας και τον Μπάντεν Μπάντεν αντιδήμαρχο Αθηναίων, η μομφή δεν αφορά στον πλουτισμό, αν και για την οικογένεια Μητσοτάκη θα έπρεπε να είχε διερευνηθεί ενδελεχώς εδώ και δεκαετίες η πηγή του. Ούτε είναι στίγμα να έχεις πλουτίσει εργαζόμενος επίμονα σε κάτι έντιμο και καινοτόμο και, βεβαίως, ισχύει πως κάποιοι μπορεί να είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια τους, κυρίως γιατί δεν εξεγείρονται σε βάρος εκείνων που τους εξαθλιώνουν... 

Η λαϊκή αγανάκτηση σχετίζεται με την έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, με την αδυναμία πρωθυπουργού, υπουργών και συμβούλων του να αντιληφθούν πόσο αποκρουστική είναι η επίδειξη πλούτου και "μεγάλης ζωής" την ώρα που αυξάνονται οι άνεργοι και μειώνονται οι μισθοί και με δική τους ευθύνη. Φαίνεται πως οι πλούσιοι δεν έχουν για τίποτα άλλο να είναι υπερήφανοι πέρα από τα πλούτη τους, γι' αυτό και τα επιδεικνύουν όπως άλλοι τα παιδιά ή τα σκυλιά τους...

Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί ώστε το μόνο που έχουν, είναι πλούτη. Όταν, όμως, αυτοί οι κομπλεξικοί άνθρωποι κυβερνούν κι αισθάνονται νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας, τότε τα ψυχολογικά τους σύνδρομα τα υφίσταται κι ο λαός... 

Ο Κ. Μητσοτάκης μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον το οποίο τον προετοίμαζε για μία και μόνη καριέρα και για ένα και μοναδικό αξίωμα. Εκείνος, όμως, φαίνεται να αισθάνεται πιο άνετα με τον εαυτό του καβάλα σε ένα ποδήλατο ή κολυμπώντας και τρέχοντας, όπως κάθε πλουσιόπαιδο χωρίς έγνοιες επιβίωσης. 

Γι' αυτό και δυσκολεύεται ακόμα να συνδυάσει την έμφυτη τάση για ντόλτσε βίτα με τη διακυβέρνηση μιας χώρας εν μέσω πολλαπλών κρίσεων. Τον έχουν βαφτίσει Μωυσή, ενώ αυτό που θέλει ο καψερός δεν είναι να σχίσει τη θάλασσα στα δύο, αλλά να την κολυμπά αμέριμνος και να πίνει τα ποτάκια του με την υπέρκομψη σύζυγό του ταξιδεύοντας ανά τον πλανήτη...  

 

 

Οι δημοκρατίες πείθουν, δεν εμβολιάζουν με το ζόρι...

Καραντίνα κι εμβόλιο. Αυτή είναι η, τρόπον τινά, στρατηγική τής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Κι όταν δύο συντηρητικές εφημερίδες δημοσιεύουν πως ο ΕΟΔΥ κρατά "διπλά βιβλία" για τον αριθμό των κρουσμάτων, τότε μπορούμε όλοι μας να προσθέσουμε στην καραντίνα και το εμβόλιο και την εξαπάτηση που πηγάζει από το Μαξίμου. Μαζί με την αναζήτηση "αυτοφωράκια" στον οποίο θα χρεωθούν οι καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων μηνών προκειμένου να διασωθεί το προφίλ τού Μωυσή που έχει φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του ο Κ. Μητσοτάκης...

Κατηγορούν πολύ το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα για χαμηλών τόνων αντιπολίτευση, κι ως ένα βαθμό έχουν δίκιο. Μόνο που αν δεν ήταν η αντιπολίτευση, σε όλες της τις διαστάσεις, να ζητά, για παράδειγμα, δωρεάν διαγνωστικά τεστ ή μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση του πληττόμενου πληθυσμού η κυβέρνηση δεν θα αναγκαζόταν να υιοθετήσει πολιτικές που βρίσκονται έξω από το ιδεοληπτικό της πεδίο. Κι αν ακόμα και σήμερα η δημοσκοπική διαφορά ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιοσημείωτη, η αποτυπωμένη λαϊκή δυσαρέσκεια για το ότι γινόμαστε Μπέργκαμο, κάποια στιγμή πολύ σύντομα, ιδίως όταν βγούμε από τα σπίτι μας, θα βρει αποτύπωση και στην πρόθεση ψήφου...

Η ολική καραντίνα δεν θα ήταν αναπόφευκτη αν η κυβέρνηση είχε αξιοποιήσει τον κερδισμένο χρόνο- όταν είχαμε λίγα κρούσματα- προκειμένου να ενισχύσει ουσιαστικώς υγεία, παιδεία, οικονομία. Ούτε το εμβόλιο θα είναι πανάκεια, αφού ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την αποτελεσματικότητά του και, κυρίως, για το πόσοι θα το κάνουν... 

Κι ας ξεχάσουν κάποιοι τη νομοθέτηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού τού πληθυσμού με ένα πρωτοεμφανιζόμενο εμβόλιο ή την έμμεση υποχρεωτικότητά του για να εργαστείς ή να ταξιδέψεις. Οι δημοκρατίες φροντίζουν να πείθουν, όταν καταφεύγουν με τη μία στον εξαναγκασμό τρίζουν τα θεμέλιά τους και δίνουν αέρα να αναπνεύσουν στις θεωρίες συνωμοσίας...

  

 

Μένουμε σπίτι για να νομοθετούν σαν να μην τρέχει τίποτα...

Οι περισσότεροι έχουμε αποδεχθεί περιστολή των ατομικών και πολιτικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων προκειμένου να διασωθούν ζωές εν καιρώ πανδημίας. Όπως, όμως, η κυβέρνηση μας ζητά επιτακτικώς να μην διοργανώνουμε ή συμμετέχουμε σε συγκεντρώσεις, οφείλει ομοίως να περιορίσει και τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες που δεν σχετίζονται με τον κοροναΐό και οι οποίες ευλόγως προκαλούν κοινωνικές αντιδράσεις. Δεν είναι δυνατό να μην μπορούν οι περισσότεροι βουλευτές να βρίσκονται στην Ολομέλεια και οι φορείς να προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και την ίδια ώρα η Βουλή να νομοθετεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα εκεί έξω...

Βεβαίως η κυβέρνηση δεν συνεχίζει να νομοθετεί απρόσκοπτα από κάποιο μεταρρυθμιστικό οίστρο ή θεσμική αφέλεια. Όλα γίνονται με ένα σκοπό και τι καλύτερη ευκαιρία από τη σημερινή για να νομοθετηθούν, για παράδειγμα, η κατάργηση της πρώτης κατοικίας, του οκτάωρου ή της υπερωριακής αμοιβής. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει και το θράσος να διώκει και να συλλαμβάνει ακόμα και διαδηλωτές, όπως οι γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους την παγκόσμια ημέρα κατά τής ενδοοικογενειακής βίας, που δεν ταυτίζονται με κομματικά συμφέροντα...

Όποιος έχει εμπιστοσύνη στο ότι το έργο του ωφελεί την πλειονότητα του λαού δεν νομοθετεί στο σκοτάδι, αλλά στο φως. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, γνωρίζει την ταξική υπέρ των ισχυρών μεροληψία των πολιτικών του, γι' αυτό κι έχει μετατρέψει το Κοινοβούλιο και σε πλυντήριο χαριστικών ρυθμίσεων για φιλικά του επιχειρηματικά συμφέροντα. 

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα η ενίσχυση της Aegean Airlines δίχως να διασφαλιστεί ούτε καν ο στοιχειώδης κρατικός έλεγχος για το πού θα πάνε τα χρήματα των φορολογούμενων. Μακάρι να βγούμε από την πανδημία το δυνατό συντομότερα, δεν είναι ανεκτό ωστόσο να συνεχιστούν για πολύ ακόμα η νομοθέτηση και πριμοδότηση στα τυφλά, και πάντως πρέπει να σταματήσει πολύ πριν εμβολιαστεί ένα σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού...

   

 

"Μας ψήφισαν για το σχέδιο Πισσαρίδη". Σοβαρά;...

Κάθε φορά που στριμώχνεται- κι αυτό συμβαίνει συχνά το τελευταίο χρονικό διάστημα- η ΝΔ μας γυρνά πίσω στο εκλογικό αποτέλεσμα του 2019 για να πείσει πως εφαρμόζει το προεκλογικό πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε από το λαό. Σε αυτήν την πολιτική στρεψοδικία καταφεύγει και σήμερα με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο Πισσαρίδη, το οποίο με τη μία ή την άλλη μορφή βρίσκεται στο τραπέζι εδώ και μια εικοσαετία. Μόνο που το πόπολο δεν εξέλεξε τον Κ. Μητσοτάκη, για παράδειγμα, για να ιδιωτικοποιήσει την επικουρική ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία ούτε για να ελαστικοποιήσει τις εργασιακές σχέσεις ούτε για να συγκεντρωθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα σε μία κλειστή ελίτ, χρηματοδοτούμενη μάλιστα από το κράτος, όπως η Aegean Airlines...

Ο Κ. Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός κυρίως γιατί κατάφερε να πείσει πως υπάρχει μία κι ενιαία μεσαία τάξη την οποία ξεζούμισε ο ΣΥΡΙΖΑ στη φορολογία κι ο ίδιος θα την απάλλασσε από τα βάρη της. Κι ας ήταν η φορολόγηση των μικρομεσαίων επί ΣΥΡΙΖΑ πολύ χαμηλότερη των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ αυτοί που δήθεν θα τους ξελάσπωναν έρχονται τώρα να αυξήσουν τη φορολόγησή τους για το 2021. Ο Κ. Μητσοτάκης έγινε, επίσης, πρωθυπουργός πατώντας πάνω στα πτώματα των νεκρών στη Μάνδρα και στο Μάτι και στον εθνολαϊκισμό τού Μακεδονικού κι όχι γιατί είχε υποσχεθεί, π.χ., πως θα μείωνε το μη εργασιακό κόστος για τις επιχειρήσεις, το οποίο η εμπειρία έχει δείξει πως καταλήγει στις τσέπες των επιχειρηματιών κι όχι των εργαζόμενων και, βεβαίως, απομειώνει τις οικονομικές δυνατότητες του ΟΑΕΔ...

Η κυβέρνηση διαθέτει κι αυτήν την ώρα λαϊκή νομιμοποίηση, έστω κι αν δεν μπορούμε να θεωρούμε ως τις πιο αξιόπιστες δημοσκοπήσεις που γίνονται εν μέσω καραντίνας. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι όσο κι αν μαζεύονται από την αξιωματική αντιπολίτευση σιγά σιγά οι διψήφιες διαφορές εν τούτοις η πλειονότητα των πολιτών δεν είναι ακόμα πρόθυμη να τη συγχωρήσει για τα λάθη τής δικής της διακυβέρνησης... 

Πέρα, όμως, από το κομματικό παιχνίδι υπάρχει και μια κοινωνία που δεν είναι δυνατό να δίνει λευκή επιταγή στους κυβερνώντες ούτε πίστωση χρόνου στους αντιπολιτευόμενους προκειμένου να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της και να ζητά την επέκτασή τους. Και είναι ακριβώς αυτήν την υποβόσκουσα λαϊκή οργή που φοβάται ο Κ. Μητσοτάκης κι αναγκάστηκε την Τετάρτη από το βήμα τής Βουλής να αυτοπαρουσιαστεί ως ένας κεϊνσιανός κεντροδεξιός κι όχι ως στυγνός νεοφιλελεύθερος που πράγματι είναι. Όπως κι αν έχει, όμως, τα προσωπεία δεν είναι αιώνια κι όταν βγαίνουν αλίμονο σε αυτούς που τα φορούσαν για να εξαπατούν πιστεύοντας ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα... 

 

 

Το να ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι νεοφιλελεύθερος είναι από μόνο του ιδεολογική ήττα...

Η Μ. Θάτσερ ήταν μια αδίστακτη και κυνική υποστηρίκτρια του κοινωνικού δαρβινισμού, η οποία άφησε πίσω της μια ερειπωμένη κοινωνία. Ήταν, όμως, και ειλικρινής, αφού δεν έκρυψε ποτέ πως δεν πιστεύει στην κοινωνία παρά μόνο στην ατομικιστική πρόοδο, η οποία δήθεν θα ωφελούσε και το κοινωνικό σύνολο. Υπήρξε, δηλαδή, μια ανοιχτή νεοφιλελεύθερη που δεν χρησιμοποίησε ποτέ το σοσιαλισμό ως προκάλυμμα για τις ανάλγητες πολιτικές της...

Οι θατσερικές ιδεοληψίες αποτελούν νάματα για τον Κ. Μητσοτάκη, μολονότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποτύχει να επιτύχει αυτά που έχει υποσχεθεί. Κι αν η Μεγάλη Βρετανία κείται μακράν για να βγάζουμε ασφαλή συμπεράσματα, η Ελλάδα των μνημονίων ταυτίζεται και χωρικά και χρονικά με τις ζωές μας. 

Η ανεργία των νέων, για παράδειγμα, αυξήθηκε, παρότι θεσπίσαμε υποκατώτατο μισθό πείνας, ενώ ούτε η ανάπτυξη ήρθε με καταιγιστικούς ρυθμούς παρόλο που ο κρατικός έλεγχος διακόπηκε σε πολλούς τομείς και τα εργασιακά δικαιώματα υποβαθμίστηκαν. Κι όμως, ο πρωθυπουργός επαναφέρει τα μνημόνια από το παράθυρο μέσω του δήθεν καινοτόμου σχεδίου Πισσαρίδη, το οποίο έχει εκπονηθεί στην ουσία πριν σχεδόν μια δεκαετία και οι προβλέψεις τού οποίου έχουν υλοποιηθεί κι αλλού στον κόσμο δίχως να μικρύνουν οι ταξικές ανισότητες. Αντιθέτως, έχουν γιγαντωθεί...

Ο Κ. Μητσοτάκης, ενδεχομένως γιατί αντιλαμβάνεται την αποτυχία των πολιτικών που μπήκαν στη ζωή μας τη δεκαετία τού '80 ή γιατί απλώς πιστεύει ότι πέτυχαν γιατί η κοινωνική του τάξη έγινε ακόμα πλουσιότερη, ντρέπεται να ομολογήσει το νεοφιλελευθερισμό του και παριστάνει τον κοινωνικώς ευαίσθητο. Ενώ, για παράδειγμα, δεν πιστεύει στη δημόσια υγεία και παιδεία υποκρίνεται πως τις ενισχύει, οικειοποιούμενος γελοία επιχειρήματα, όπως των Γεωργιάδη- Γεραπετρίτη... 

Ο σοσιαλισμός δεν έχει όλες τις σωστές απαντήσεις, μόνο που ουδείς σοσιαλιστής ντρέπεται να υπερασπιστεί την ιδεολογία του. Κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη του ποιος πιστεύει και είναι υπερήφανος για τις ιδέες του και ποιος τις κρύβει, έστω κι άκομψα, γιατί γνωρίζει ότι δεν εξυπηρετούν κανέναν παρά μόνο μια μικρή ελίτ...  

  
 

Όσοι ανέρχονται επί πτωμάτων κατέρχονται με τον ίδιο τρόπο...

Η πολιτική αξιοποίηση των νεκρών οποιασδήποτε φυσικής καταστροφής- συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας- είναι άχαρη κι ορισμένες φορές προσβλητική. Στη ΝΔ, ωστόσο, δεν δικαιούνται να κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για μια πρακτική την οποία εκείνοι είχαν κάνει κεντρικό τους προεκλογικό αφήγημα. 

Ποιος θα ξεχάσει τη σπέκουλα για τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι ή την κυβερνητική κομπορρημοσύνη για τους λίγους νεκρούς τού πρώτου κύματος; Και ποιος από τους συγγενείς των νεκρών θα μπορέσει να συγχωρήσει ποτέ τον Αδ. Γεωργιάδη, ο οποίος υπερηφανεύεται για το ότι έχουμε λιγότερα θύματα σε σχέση με μερικές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συγκρίνοντας μήλα με πορτοκάλια κι όταν ο ρυθμός αύξησής τους συνεχώς μεγαλώνει, σε αντιδιαστολή με ό,τι συμβαίνει αλλού;...

Ευτυχώς να λέμε που η Ελλάδα είναι μια Ψωροκώσταινα στην άκρη τής Ευρώπης κι όχι στο κέντρο της ούτε είναι η πρωτεύουσα της ΕΕ, όπως το Βέλγιο, ούτε διεθνής μεταφορικός ή επιχειρηματικός κόμβος. Γι' αυτό οφείλουμε να "ευγνωμονούμε" όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που άφησαν τη χώρα μας δεκαετίες πίσω σε σύγκριση με την αναπτυγμένη Δύση κι έτσι σήμερα μπορούμε να αισθανόμαστε υπερηφάνεια που τα πάμε καλύτερα στην αντιμετώπιση του κοροναΐού από υπερδυνάμεις όπως η Ρουμανία και η Βόρεια Μακεδονία. Κι αντί να ντρέπονται όλοι οι ανευθυνοϋπεύθυνοι διαγκωνίζονται για το ποιος δημιούργησε τις περισσότερες ΜΕΘ, οι περισσότερες εκ των οποίων υπάρχουν μόνο στα χαρτιά...

Βεβαίως, άμοιροι ευθυνών δεν είναι ούτε οι κλινικάρχες- που "επιτάσσουν" γιατρούς τού ΕΣΥ!- κι αρκετοί ιδιώτες γιατροί, οι οποίοι μάλλον έχουν δώσει όρκο στον Μαμμωνά κι όχι στον Ιπποκράτη, γι' αυτό κι εκβιάζουν για να πράξουν το αυτονόητο, να συνδράμουν δηλαδή τη χώρα σε μια κατάσταση ανάγκης. Τούτη την ώρα, όμως, περισσεύει η αναζήτηση ευθυνών και προτεραιότητα έχει η διάσωση όσων γίνεται περισσότερων ζωών. 

Όταν ξεπεράσουμε, ωστόσο, την υγειονομική κρίση τότε ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι δυνατό να ξεφύγει από το εδώλιο του κατηγορούμενου, όπως ξέφυγε κατά την οικονομική κρίση τής προηγούμενης δεκαετίας, όταν και διασώθηκε και πάλι από το σοσιαλισμό. Κι όσοι σήμερα έχουν το θράσος να πανηγυρίζουν επί πτωμάτων θα πρέπει να κληθούν να λογοδοτήσουν, γιατί τουλάχιστον οι πολιτικές τους ευθύνες είναι πλέον οφθαλμοφανέστατες...  

 

 

Τι το 'θελες το κουταλάκι χριστιανέ μου;...

Κανείς δεν μπορεί να μιλά με βεβαιότητα για το τι έφταιξε για την εκτίναξη των κρουσμάτων, απλούστατα γιατί η κυβέρνηση αδιαφόρησε και για τη συλλογή επιδημιολογικών στοιχείων. Υπάρχει, όμως, και η κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία οι πολλοί παπάδες κι αρχιπαπάδες που έχουν νοσήσει από τον κοροναΐό μάλλον δεν τον κόλλησαν μετά από τα μεσάνυχτα στις πλατείες που συναθροίζονταν οι νέοι ούτε στα μπαρ και στα νυχτερινά κέντρα. Μάλλον σε κάτι πρέπει να έφταιξαν για την ασθένειά τους οι εκκλησιασμοί σε εσωτερικούς χώρους δίχως μέτρα προστασίας, οι δοξολογίες και λιτανείες ή η περιλάλητη θεία κοινωνία...

Δυσκολεύομαι ακόμα να πιστέψω ότι εν έτει 2020 συζητάμε για το αν θα εναποθέσουμε την προστασία τής δημόσιας υγείας στη διαβεβαίωση πίστης ενός ανθρώπου ότι ο θεός του θα τον προστατεύσει από κάθε κακό. Και είναι ακόμα τραγικότερο και το ότι επιστήμονες αποφεύγουν ακόμα και τώρα να πάρουν ξεκάθαρη θέση, μολονότι οι περισσότεροι με τον τρόπο τους συμβουλεύουν την αποφυγή λίαν επικίνδυνων πρωτοβουλιών, όπως το να πίνεις κρασί από το ίδιο κουτάλι με μερικές ακόμα δεκάδες ή εκατοντάδες... 

Σέβομαι πως για τον πιστό εκείνη την ώρα αυτό που πίνει, είναι το αίμα τού Ιησού, με τον ίδιο τρόπο που σέβομαι την ανάγκη ιδίως των νέων ανθρώπων να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν με τους φίλους τους. Επειδή, όμως, δεν μπορώ να βασίζω την προστασία τής υγείας μου απέναντι σε μια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει εμβόλιο στο κατά πόσο κάποιος είναι καλός χριστιανός ή τηρεί στοιχειώδεις υγειονομικούς κανόνες έχω αποδεχθεί αυστηρούς κανόνες περιορισμού των ατομικών μου ελευθεριών. Σε διαφορετική περίπτωση ας μου επιτρέψει το κράτος να γυρνοβολώ 24 ώρες το 24ωρο με μια γραπτή μου διαβεβαίωση ότι δεν θα υποπέσω σε κανένα υγειονομικό αμάρτημα...

Οι τύποις φιλελεύθεροι αποδεικνύονται και τύποις ευρωπαίοι. Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα, άλλωστε, στην πρόσοψη της Βουλής θα απεικονιζόταν η Παναγία κι ο στρατός, όπως συνέβη με τη δική μας, και θα είχε το δικαίωμα να αποκαλείται ανεξίθρησκη και ειρηνόφιλη; Ούτε στο Ιράν θα γινόταν τέτοια επίδειξη κακογουστιάς, θρησκευτικού φονταμενταλισμού και μιλιταρισμού. 

Γι' αυτό κι όσοι εμμένουμε ακόμα στον ορθό λόγο, στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας και πως η θέση των τανκ βρίσκεται στα στρατόπεδα έχουμε χρέος να μην σιωπούμε μπροστά στην επέλαση της πανδημίας τού νεοσυντηρητισμού. Ιδίως αν μας ενοχλoύν, και δικαίως, τόσο πολύ ο Ντ. Τραμπ ή ο Β. Όρμπαν, αλλά δεν βλέπουμε στον καθρέφτη τα δικά μας χάλια...   

  

 
 

Θα κάνουν ό,τι γίνεται για να μην κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν...

Μετά από την κυβερνητική ενημέρωση για το πώς θα διαχειριστεί ένα εμβόλιο που δεν υπάρχει, περιμένουμε νέες αντίστοιχες πρωτοβουλίες: να μας ενημερώσει πώς θα οργανωθεί η πρώτη ελληνική αποικία στον Άρη, πώς θα μεταφέρεται το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο από τα βάθη τού Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου στο σπίτι τού κάθε Ευρωπαίου ή για τις πλατφόρμες που θα στηθούν στην ελληνική ΑΟΖ που τέμνεται με την τουρκική. Τα όνειρα, άλλωστε, είναι τζάμπα, αυτό που απαιτεί δουλειά είναι η διαδικασία για να υλοποιηθούν κι αυτό που αποτελεί προϋπόθεση όλων είναι η πολιτική βούληση για να ξεκινήσει η όποια εργασία...

Το μόνο που δεν έχει ισχυριστεί η κυβέρνηση για να μην αναγκαστεί να κάνει αυτά που πρέπει να κάνει- για παράδειγμα, περισσότερες ΜΕΘ, περισσότεροι γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί, οδηγοί, επίταξη ιδιωτών, αγορά λεωφορείων- είναι να καταστήσει στον πληθυσμό υποχρεωτικές τις προσευχές στον μεγαλοδύναμο για τη σωτηρία μας. Κι ενδεχομένως να το είχε πράξει ήδη αν δεν είχαν αρχίσει να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα και οι μητροπολίτες, παρόλη την ειδική σχέση τους με τον ύψιστο. Όπως κι αν έχει, κάθε ημέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι στο Μαξίμου προτιμούν να πεθάνουν μερικές χιλιάδες ακόμα παρά να ενισχύσουν τη δημόσια υγεία και παιδεία ή τα ΜΜΜ...

Η ασφάλεια, εν πολλοίς, είναι "state of mind", όπως θα έλεγε κι ο Κ. Μητσοτάκης. Λειτουργεί ως άλλη Κίρκη για να μην αναζητούμε την ελευθερία και να μην μας λείπει αυτή όταν μας τη στερούν. Πώς, όμως, να αισθάνεται ασφαλής ο μέσος πολίτης όταν έχει μια αστυνομία που τον αντιμετωπίζει σαν χουλιγκάνο, μια κυβέρνηση που έχει άλλες προτεραιότητες, πολύ πιο πονηρές, από την υγεία του και καλοταϊσμένα ΜΜΕ που δεν πρόκειται να καταγράψουν τίποτα από όλα αυτά; Ζούμε την ελληνική δυστοπία με μόνη μας παρηγοριά την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία διόλου τυχαία στοχοποιείται από το σύστημα, που βλέπει σε αυτή έναν κίνδυνο αμφισβήτησης της εξουσίας του...   

 

 
 

Τι να σηκωθείς Ανδρέα να δεις; Τα μπάσταρδα της Αλλαγής;...

Ποτέ δεν είναι αργά για το ΚΙΝΑΛ για να εξιλεωθεί για το λάθος του να παριστάνει συστηματικώς την ουρά τής ΝΔ την τελευταία δεκαετία, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Πολυτεχνείο. Ο προοδευτικός κόσμος έχει την υπομονή να περιμένει την Φ. Γεννηματά να στοιχηθεί με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ 25 σε ένα αντιμητσοτακικό μέτωπο που θα έχει και το θετικό πρόσημο της συγκρότησης ενός προοδευτικού προγράμματος πάνω στο οποίο θα βασιστεί η προοδευτική κυβέρνηση που θα κληθεί να διαχειριστεί τα νέα ερείπια που θα αφήσει πίσω της η δεξιά. Άλλωστε, γιατί να ψηφίσει κάποιος ΚΙΝΑΛ αν αυτό συνεχίσει να απλώνει σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση και να μην ψηφίσει απευθείας ΝΔ;...

Για να συμβούν όλα αυτά, βεβαίως, η Φώφη οφείλει να προχωρήσει στην αναγκαία ρήξη με τους φιλοδεξιούς κι αντισυριζαίους τού κομμάτός της, τύπου Λοβέρδου- Κεγκέρογλου, Γιαννακοπούλου και σία. Σε διαφορετική περίπτωση το ΚΙΝΑΛ, το οποίο δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, οδηγείται στον αφανισμό όπως η μεταπολιτευτική Ένωση Κέντρου... 

Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να εγκαταλείψει το μικρομεγαλισμό του και να αποδεχθεί ότι ο πυλώνας τού προοδευτικού χώρου είναι εδώ κι αρκετά χρόνια πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς θα συνεχίσει να απαιτεί χώρο που δεν του ανήκει σε μια χώρα που προχωρά χωρίς αυτό...

Όταν ένα κόμμα προσδιορίζει την τακτική του- για στρατηγική ούτε λόγος- από τον μεγάλο ιδεολογικό, τουλάχιστον στα χαρτιά, συγγενή του τότε είναι φανερό ότι δεν πηγαίνει μακριά. Αυτό συμβαίνει και με το ΚΙΝΑΛ, το οποίο υψώνει ή χαμηλώνει τους τόνους αναλόγως του τι πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας να κάνει το ακριβώς αντίθετο κάθε φορά. Γι' αυτόν το λόγο και για πολλά ακόμα είναι μάταιο όσοι συνεχίζουν να το ψηφίζουν χάρη στη βαριά σκιά τού ιδρυτή του να ζητούν από τον Ανδρέα να σηκωθεί από τον τάφο του. Να σηκωθεί και να δει τι; Τα πολιτικά μπάσταρδα της Αλλαγής;...

 

 

Το φίδι δεν διαλέγει το θύμα του κακομοίρη μικροαστέ...

Ο Κ. Μητσοτάκης θέλησε να στήσει ένα σόου πάταξης και καταστολής προκειμένου να λησμονηθούν οι τραγικές επιλογές του στην καταπολέμηση της πανδημίας κι εν μέρει τα κατάφερε, έστω και προσωρινώς. Χαρακτηριστικό, βεβαίως, του κουτσαβακισμού του ήταν η επιλεκτική εφαρμογή τού χουντοδιατάγματος, αφού, για παράδειγμα, δεν τόλμησε να προσαγάγει τον Αλέξη Τσίπρα και τους βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ για παραβίασή του. Κάποιος που βαυκαλίζεται τον προστάτη τής αντισυνταγματικής νομιμότητας δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω του, εκτός αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικός αγύρτης...

Είναι ενθαρρυντικό πως ένα σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού επέδειξε γρήγορα δημοκρατικά αντανακλαστικά κόντρα στο χουντοδιάταγμα της κυβέρνησης για τις συναθροίσεις. Θα στρουθοκαμήλιζα, όμως, αν δεν έβλεπα πως υπάρχουν κι εκείνοι, που δεν είναι και λίγοι, οι οποίοι επικροτούν οποιαδήποτε απαγόρευση με το μιθριδατισμό που χαρακτηρίζει όσους, σαν ρομποτάκια δίχως ενσυναίσθηση, λειτουργούν μόνο με εντολές, ενθουσιάζονται με αυτούς που τις δίνουν κι εξεγείρονται σε βάρος εκείνων που δεν πιστεύουν ότι όσα εκπορεύονται από οποιαδήποτε εξουσία έχουν πάντοτε ως αιτία την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος. 

Πρόκειται γι' αυτούς που ηδονίζονται με κάθε κλατς του κλομπ στο κεφάλι διαδηλωτή, πιστεύοντας δίχως τη χρεία αποδείξεων στο αλάθητο της κρατικής βίας και στην ενοχή τού όποιου θύματός της. Είναι κωμικοτραγικό πως πολλοί από αυτούς που εναντιώνονται σε οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους στην οικονομία φανερώνονται υπερκρατιστές όταν πρόκειται για την άσκηση βίας από όργανα της τάξης...

Αυτό που δεν υπολογίζουν ποτέ σωστά οι φρόνιμοι νοικοκυραίοι είναι πως αν αφήσεις το φίδι ελεύθερο αυτό δεν θα κάνει διάκριση σε συνετούς κι ατίθασους την επόμενη φορά που θα βγάλει τη γλώσσα του. Του αρκεί να βρει κάποιον που να βρίσκεται σε απόσταση βολής, ανεξαρτήτως αν εκείνος έτυχε να βρίσκεται στο λανθασμένο σημείο τη λανθασμένη στιγμή. 

Γι' αυτό και η υπεράσπιση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών δεν αποτελεί μόνο κοινωνική, αλλά κι ατομική μας υποχρέωση, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται. Συνιστά, πέρα από καθήκον ενός πολίτη που τιμά την ιδιότητά του, κι όρο ατομικής επιβίωσης, ιδίως αν θεωρεί στρεβλά πως οι προστάτες του θα τον προστατεύουν πάντοτε αν επιδεικνύει υπακοή. Θα τον καταναλώσουν πριν καν συνειδητοποιήσει ότι γι' αυτούς είχε πάντα σφραγισμένη στο κούτελο μια ημερομηνία λήξης τής χρησιμότητάς του... 

 

Δεν είναι μνησικακία των απόντων, είναι ο ρεβανσισμός των ηττημένων...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι φανερό ότι έπεσε μόνος του στο λάκκο που θέλησε να ανοίξει για τους πολιτικούς του αντιπάλους, συμπαρασύροντας στην κατρακύλα την Φ. Γεννηματά, η οποία αδυνατεί να απομακρύνει το κόμμα της από τη ΝΔ, όμηρος των περισσότερων βουλευτών της που την σέρνουν προς τα δεξιά. Ανεξαρτήτως, ωστόσο, των μικροκομματικών παιχνιδιών τού πρωθυπουργού, η προβοκάτσια που θέλησε να στήσει κακώς χαρακτηρίζεται μόνο μνησικακία των απόντων σε βάρος όσων συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και των πολιτικών τους επιγόνων. Αποδεικνύει και το ρεβανσισμό των παρόντων από την πλευρά των τανκ και των πολιτικών τους επιγόνων, των ηττημένων δηλαδή της μεταπολίτευσης, απέναντι σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως μια γραμμική συνέχιση της αδικίας και της τυραννίας...

Η εθνική ενότητα δεν οικοδομείται πάνω σε ιστορικά ψεύδη και χουντοειδή διατάγματα. Αν η δεξιά θέλει να συνεισφέρει σε αυτή, οφείλει να ζητήσει επιτέλους μια συγγνώμη για την ανάπηρη δημοκρατία τής μετεμφυλιακής περιόδου, καθώς και για τη στήριξη- ενεργητική και παθητική- που παρείχε στους απριλιανούς συνταγματάρχες. Αυτοί που μέχρι πρότινος αμφισβητούσαν τους νεκρούς τού Πολυτεχνείου δεν το έκαναν γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες του Νοέμβρη, αλλά γιατί ήταν υπερήφανοι που τους αφιέρωναν βιβλία τους οι πραξικοπηματίες. Το να μιλούν σήμερα, επομένως, για ιδεολογικά άβατα της Αριστεράς εκείνοι που δεν πάτησαν το πόδι τους ούτε καν στην Πατησίων και στη Στουρνάρη μοιάζει σαν να υποστηρίζουν οι ναζί πως ήταν θύματα του Ολοκαυτώματος...

Φυσικά και κάποιοι καπηλεύτηκαν τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο- τρανότερο παράδειγμα η Μ. Δαμανάκη- για να κάνουν πολιτική καριέρα που δεν αναλογούσε στο μπόι τους. Είναι, επίσης, πιθανό ότι αν δεν είχαν προκύψει οικονομικές δυσκολίες και η τραγωδία τής Κύπρου η λαϊκή ανεκτικότητα απέναντι στη χούντα να διαρκούσε περισσότερο... 

Υπάρχουν, όμως, και χιλιάδες άνθρωποι που, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, αγωνίστηκαν σε βάρος τής τυραννίας και δεν πρόδωσαν αυτόν τον αγώνα στη μετέπειτα πορεία τους. Αν καθίσουμε να μετρήσουμε πόσοι από αυτούς ήταν Αριστεροί και πόσοι δεξιοί το άθροισμα μάλλον δεν θα στηρίξει το μητσοτακικό ιστορικό αναθεωρητισμό. Κι αυτό δεν είναι διχαστικό, είναι απλώς η ιστορική αλήθεια, την οποία ορισμένοι μάλλον από τύψεις κι ενοχές διαστρεβλώνουν με τον αέρα που τους δίνει η πρόσκαιρη εξουσία τους...

 

 
 

Ας προετοιμαζόμαστε για το μητσοτακικό "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο"...

Ήμουν της άποψης πριν μερικές ημέρες πως τα κόμματα της Αριστεράς δεν έπρεπε να δώσουν λαβή στην κυβέρνηση να πυροδοτήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά με αφορμή τον εορτασμό τού Πολυτεχνείου, ιδίως όταν δεν υπήρξαν παρόμοιες αντιδράσεις για την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου. Δεν υπήρχε λόγος, δηλαδή, η παραδοσιακά εθνομηδενίστρια στην πράξη δεξιά να παίξει το χαρτί "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" ξανά πάνω στην πλάτη τής Αριστεράς. Εδώ που μας έφτασαν, άλλωστε, δεν έχουμε πολλά άλλα όπλα στη διάθεσή μας πέρα από την καραντίνα...

Ούτε και τώρα, ύστερα από τη βεβήλωση του Πολυτεχνείου από τα ΜΑΤ και τη χουντική απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των τριών ατόμων, έχουμε το δικαίωμα να αψηφήσουμε την πανδημία και να συγκεντρωθούμε κατά χιλιάδες για να τιμήσουμε τους νεκρούς τού Νοέμβρη. Ωστόσο, είναι δημοκρατική υποχρέωση των αριστερών κομμάτων, τηρώντας πάντοτε τα υγειονομικά πρωτόκολλα, να πρωταγωνιστήσουν σε έναν ηχηρό εορτασμό τού Πολυτεχνείου. Και τι πιο ηχηρό από το Αλέξης Τσίπρας, Φ. Γεννηματά, Δ. Κουτσούμπας και Γιάνης Βαρουφάκης να καταθέσουν από κοινού στεφάνι και να περπατήσουν μαζί, τηρώντας τις κοινωνικές αποστάσεις, προς την αμερικανική πρεσβεία ή προς κάποιον άλλο συμβολικό χώρο...

Το είχε πει ο Μ. Βοριδης- "πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς και να δημιουργήσουμε τους θεσμικούς όρους ώστε να μην ξανακυβερνήσει"- και το υλοποιεί ο Κ. Μητσοτάκης. Αφού δεν ήθελε να ενισχύσει τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, ποντάροντας στην καραντίνα και στη γρήγορη έλευση του εμβολίου για τη διάσωσή του, προσπαθεί τώρα να μαζέψει τα ασυμμάζευτα επενδύοντας στην κρατική βία και καταστολή για να συσπειρώσει ένα συντηρητικό ακροατήριο που ηδονίζεται να βλέπει στολές και ξύλο. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να επαναλάβει το καραμανλικό "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο" όταν αυτοί τους οποίους έχει νομιμοποιήσει να παραβιάζουν το Σύνταγμα φτάσουν στο απροχώρητο, αφιονισμένοι από την απόλυτη εξουσία που τους έχει δοθεί να δέρνουν δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν... 

 

 

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία φώναζαν ο Κυριάκος, ο Άδωνις κι ο Μάκης το '73...

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας παρά μόνο για την επικοινωνιακή διαχείρισή της. Τα μέτρα που λαμβάνει, πάντως, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και την ώρα που πεθαίνουν δεκάδες Έλληνες καθημερινώς στα νοσοκομεία και στα σπίτια τους η μητσοτακική ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού καλά κρατεί... 

Για τον πρωθυπουργό οι άνθρωποι, και δη οι νέοι, δεν έχουν δικαίωμα να διασκεδάζουν παρά μόνο να παράγουν. Οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί την παραγωγή απαγορεύεται κι ας μην υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις ότι η διασκέδαση είναι η βασική υπεύθυνη για τον κοροναΐό. Kι ας είναι οι εργασιακοί χώροι, τα γηροκομεία και τα σχολεία αποδεδειγμένα εστίες εξάπλωσής του, για να μην αναφερθώ στις εκκλησίες...

Το lockdown σήμερα είναι αναγκαίο, δεν ήταν όμως αναπόφευκτο κι αυτή είναι η μεγάλη πολιτική ευθύνη τής κυβέρνησης, η οποία επιμένει να συγκρίνει ντομάτες με πατάτες, να αναδεικνύει δηλαδή τι συμβαίνει σε άλλες χώρες όπου τα επιδημιολογικά δεδομένα είναι διαφορετικά και οι οποίες έχουν πράξει πολλά περισσότερα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Το "πονάει χέρι, κόβει χέρι", το να μένουμε δηλαδή κλειδωμένοι στα σπίτια- κελιά μας, είναι πολύ εύκολη λύση. 

Με αυτόν τον τρόπο ούτε ιό ούτε εγκληματικότητα θα έχουμε ούτε τροχαία ατυχήματα, αλλά ούτε και ζωή. Κι αν αυτήν την ώρα, έτσι μούσκεμα που τα έχουν κάνει στο Μαξίμου, προέχει η βιολογική μας επιβίωση αυτό δεν σημαίνει ότι η ολική καραντίνα μπορεί να είναι επιλογή για το επόμενο εξάμηνο. Σε μία τέτοια περίπτωση θα αδειάσουν οι ΜΕΘ, αλλά θα γεμίσουν τα τρελάδικα...

Στο πλαίσιο, εξάλλου, της υγειονομικής ασφάλειας σωστά απαγορεύονται και συγκεντρώσεις και πορείες, όπως αυτή του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα δεν μπορεί να λαμβάνονται α λα καρτ ούτε να επαφίεται το κράτος στην ικανότητα ενός κόμματος ή ενός φορέα να τηρεί τους υγειονομικούς κανόνες... 

Το Πολυτεχνείο δεν θα ξεχαστεί αν φέτος δεν περπατήσουμε έως την αμερικανική πρεσβεία, μολονότι η επίκληση ενός πρωθυπουργού που έχει υπουργούς του τον Μ. Βορίδη και τον Αδ. Γεωργιάδη στη μνήμη των νεκρών τού αντιδικτατορικού αγώνα είναι τουλάχιστον υποκριτική. Πολλώ δε μάλλον η όψιμη καπηλεία από τη δεξιά λαϊκών αγώνων, όπως της Εθνικής Αντίστασης και του Πολυτεχνείου, στους οποίους είχε, στην καλύτερη περίπτωση, το ρόλο κομπάρσου και στη χειρότερη θέση δίπλα στους βιαστές τής Ιστορίας...