Γιάνη, μήπως να πάμε παρακάτω;...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, και καθ' ομολογίαν του. Αυτό δεν είναι κακό, από τη στιγμή που η ενασχόληση με την πολιτική έχει συνδεθεί με τον καιροσκοπισμό και τον τακτικισμό κι όχι με την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πως ο πρώην υπουργός Οικονομικών φαίνεται, κι από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του, του DiEM 25, πως έχει ξεθυμάνει από καινούριες ιδέες.

Γι' αυτό κι ανακυκλώνει τη γνωστή από την έναρξη της εποχής των μνημονίων ρητορική του, δίχως να την προσαρμόζει στα νέα δεδομένα. Κι αυτό γίνεται τραγικό από τη στιγμή μάλιστα που του δόθηκε η δυνατότητα να υπηρετήσει τη χώρα ως υπουργός Οικονομικών και διαπίστωσε εκ των ένδον- πιο "ένδον" δεν γίνεται- πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει η Ευρώπη μόνο με τη δύναμη του δίκιου...

Μόνο τα προσχήματα σώζονται, εξάλλου, από νεολογισμούς όπως "ευρωπαϊκός διεθνισμός"- στο πρότυπο ίσως του ευρωκομμουνισμού- ή "οικονομικός ορθολογισμός", τον οποίο βεβαίως ο Γιάνης ταυτίζει με τις δικές του αντιλήψεις. Δεν ισχυρίζομαι πως όλες οι ιδέες τού Βαρουφάκη είναι κακές ή πως πράγματι δεν θα βρισκόμαστε σε καθεστώς εποπτείας μέχρι το 2060. Για την ακρίβεια, από τη στιγμή που παραμένουμε μέλος τής ΕΕ αυτή η επιτροπεία δεν θα σταματήσει ποτέ.

Θα περίμενα, όμως, από έναν επιστήμονα με την ευφυΐα τού πρώην υπουργού Οικονομικών να κατάθετε το δικό του πλήρες αναπτυξιακό σχέδιο για την εποχή μετά από την τυπική έστω λήξη των μνημονίων. Τότε θα μπορούσα να το αντιπαραβάλω με αυτό που θα καταθέσει η κυβέρνηση στο τέλος Απριλίου, να κάνω συγκρίσεις και να βγάλω συμπεράσματα. Όπως, όμως, συνέβη και κατά την υπουργική του θητεία, αναλίσκεται σε προχειρότητες οι οποίες δίνουν λαβή στους αντιπάλους του να μην τον παίρνουν στα σοβαρά...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι του πεταματού, μολονότι ο ίδιος φροντίζει να αυτοϋπονομεύεται πολύ πριν τον υπονομεύσουν οι άσπονδοι φίλοι του. Γι' αυτό και είναι απαραίτητος στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Δεν είναι, ωστόσο, από μόνος του το πολιτικό μέγεθος το οποίο μπορεί να δημιουργήσει αισιοδοξία για το μέλλον...

Κατά κάποιο τρόπο ο ιδανικός πολιτικός θα ήταν ένα αμάλγαμα Αλ. Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη, πραγματισμού δηλαδή και τόλμης, ισορροπίας αλλά και ξεπετάγματος. Κι αφού δεν μπορούμε να τους κάνουμε σιαμαίους, ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως οι πολιτικές συγκυρίες θα συνδράμουν στην επανένωσή τους, η οποία για να είναι πραγματικά ωφέλιμη για τον τόπο προϋποθέτει την αυτοκριτική και των δύο για τα λάθη τού παρελθόντος...

Ο Κατσίκης δεν είναι ατύχημα, είναι μέθοδος...

Πρέπει κάποιος να εθελοτυφλεί για να μην βλέπει πως η επί ένα περίπου μήνα κράτηση των Ελλήνων αξιωματικών στη φυλακή τής Αδριανούπολης για παράνομη είσοδο στην τουρκική επικράτεια και δίχως να έχει ακόμα απαγγελθεί κατηγορητήριο σε βάρος τους κρύβει σκοπιμότητες που αγγίζουν αμέσως τον Ρ. Τ. Ερντογάν. Σε μία χώρα όπως η Τουρκία, στην οποία τίποτα δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τον "Σουλτάνο", είναι τραγικά αστείο να υποθέτουμε πως η δικαιοσύνη θα κινηθεί αποκλειστικώς με βάση όσα προβλέπει ο νόμος κι όχι η βούληση του προέδρου...

Ποιο εθνικό μας συμφέρον, ωστόσο, εξυπηρετείται από την εξομοίωση του ελληνικού κράτους δικαίου, έστω αυτού του κολοβού κράτους δικαίου, με το τουρκικό καθεστώς αυταρχισμού στα όρια της απολυταρχίας; Οι ανταλλαγές κρατουμένων, τις οποίες ονειρεύεται ο γνωστός για τις ακραίες αντιλήψεις του βουλευτής Κ. Κατσίκης, δικαιολογούνται μόνο στον πόλεμο και τότε μόνο οι κρατούμενοι λέγονται αιχμάλωτοι...

Οι Τούρκοι αξιωματικοί και οι Κούρδοι αντάρτες βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ελλάδα και δεν έχουν εκδοθεί στη γείτονα κατόπιν δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες είναι απολύτως δικαιολογημένες αν λάβουμε υπόψη το κυνήγι μαγισσών που διαδραματίζεται στην Τουρκία, ιδίως μετά από το πραξικόπημα του 2016. Δεν είναι, επομένως, στο χέρι τής ελληνικής κυβέρνησης όχι μόνο να τους εκδώσει, αλλά ούτε και να πιέσει παρασκηνιακώς τη δικαστική εξουσία για να το πράξει. Η διάκριση των εξουσιών συνιστά θεμέλιο της δημοκρατίας κι αν απολεστεί, τότε η χώρα μας από κατήγορος της Άγκυρας θα μετατραπεί από όλες τις δημοκρατικές χώρες τού πλανήτη σε συγκατηγορούμενό της στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δικαίως...

Όσο απομακρυνόμαστε, και χρονικώς και ουσιαστικώς, από το σχηματισμό τής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ τόσο περισσότερο ξεθωριάζουν οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή. Κι όσο οι ΑΝΕΛ πιέζονται δημοσκοπικά και καθίστανται αουτσάιντερ για να βρίσκονται και στην επόμενη Βουλή τόσο περισσότερο η πλειονότητα των βουλευτών τους θα ξεχνά το συναινετικό της προσωπείο και θα αποκαλύπτει τον αντιδραστικό, μισαλλόδοξο, σκοταδιστικό, λαϊκιστικό κι επιπόλαιο πολιτικό της λόγο.

Κι αυτό ανεξαρτήτως αν θα είναι ξανά υποψήφιοι με το κόμμα τού Π. Καμμένου ή με κάποια άλλη ακροδεξιά παραφυάδα, τύπου Φ. Κρανιδιώτη ή Κ. Βελόπουλου, που λιγουρεύεται κέρδη από την αναγέννηση του εθνικισμού. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, επομένως, δεν αποκλείω, όπως είναι πιθανό να συμβεί και στα Ελληνοτουρκικά, να οδηγηθούμε σε ένα ατύχημα το οποίο θα φέρει την πτώση τής κυβέρνησης...



  

Ο Μεγάλος Αδελφός μας παρακολουθεί κι εμείς τον κερνάμε καφέ...

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί και δεν μας έχουμε αυτοεπιβεβαιώσει ότι ζούμε σε μια εποχή όπου ο "Μεγάλος Αδελφός" βρίσκεται παντού και παρακολουθεί κάθε μας κίνηση; Δεν προλαβαίνουμε, για παράδειγμα, να κάνουμε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο κι αμέσως "βομβαρδιζόμαστε" από σχετικές με τα ενδιαφέροντά μας διαφημίσεις...

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ρυθμιστεί ένα πεδίο τόσο ευρύ όσο το παγκόσμιο ίντερνετ κι ούτε λόγος βεβαίως για αυτορύθμισή του, ιδίως μάλιστα από τις πολυεθνικές που μετράνε και υπολογίζουν και το τελευταίο ευρώ, δολάριο, λίρα ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα μπορεί να καταλήξει στην τσέπη τους. Ο καπιταλισμός, το σύστημα που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θωπεύει τα ταπεινότερα ανθρώπινα ένστικτα, βασίζεται άλλωστε και στον οικονομικό αναρχισμό για να διαιωνίζεται...

Πριν, όμως, ρίξουμε όλη την ευθύνη στους σύγχρονους κατασκόπους των ζωών μας, έχουμε αναρωτηθεί εμείς οι ίδιοι πόσο τους βοηθάμε στο έργο τους; Μήπως, δηλαδή, προχωρώντας και στην αυτοκριτική μου, διευκολύνουμε όσους επιθυμούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, να μας εξαπατούν ή και να μας κάνουν μεγαλύτερο κακό όταν, ειδικώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετατρέπουμε τη ζωή μας σε φέιγ βολάν; Φυσικά, για παράδειγμα, δεν συγκρίνεται το μέγεθος της ευθύνης ενός παιδεραστή με κάποιον που αναρτά φωτογραφίες τού ανήλικου παιδιού του, αλλά δεν θα ήταν προτιμότερο οικογενειακές στιγμές με τα ανήλικα παιδιά μας να τις κρατούσαμε για έναν πολύ στενό κύκλο ανθρώπων κι όχι για την οικουμένη;...

Αναμφιβόλως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφεραν και την επανάσταση της δυνατότητας μετατροπής τού οποιουδήποτε ανάμεσά μας σε διασημότητα, έστω και για 15 λεπτά. Το ουσιαστικότερο είναι πως μας δίνεται πλέον η ευκαιρία να δημοσιοποιούμε τις απόψεις μας σε ένα πολύ ευρύτερο κύκλο ανθρώπων από ό,τι στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως πολλοί χρησιμοποιούμε το δημόσιο βήμα που μας προσφέρεται με την ίδια απέχθεια για την κοινή λογική και τον ορθό λόγο την οποία επιδεικνύουμε και σε καφενειακές συζητήσεις.

Δεν αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, ότι όταν κάνουμε οποιαδήποτε ανάρτηση δεν απευθυνόμαστε μόνο σε όσους μοιραζόμαστε το ίδιο τραπέζι σε μια καφετέρια, αλλά σε ένα απλωμένο ακροατήριο με άλλες προσλαμβάνουσες κι άλλες απαιτήσεις. Γι' αυτό και πολλάκις καταφεύγουμε στην εύκολη λύση τού αναθέματος για απόψεις που δεν πολυκαταλαβαίνουμε ούτε δείχνουμε ενδιαφέρον να τις συλλογιστούμε πριν τις καταδικάσουμε. Και το ακόμα τραγικότερο είναι πως η κριτική μας δεν εστιάζει στην ιδέα, αλλά στο φορέα της, με αποτέλεσμα αυτό που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ιδεολογική αντιπαράθεση να καταντά προσωπικό ξεκατίνιασμα. Από τη άλλη, πάντως, όλα αυτά είναι λογικά αν αναλογιστούμε ότι προχωράμε σε αχαρτογράφητα ύδατα, τα οποία όμως έχουμε καθήκον σύντομα να χαρτογραφήσουμε και να επιβάλουμε δημοκρατικούς κανόνες ναυσιπλοΐας... 

Η πολεμική υστερία ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Αν θέλουμε ειρήνη, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Γι' αυτό θα ήταν ουτοπικό να συζητούσαμε, για παράδειγμα, την κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων όταν ο εξ ανατολών γείτονάς μας όταν δεν βρυχάται απλώς, προκαλεί θερμά επεισόδια. Αλίμονο, ωστόσο, αν μετατρέψουμε μια υπαρκτή αβεβαιότητα για τις προθέσεις τής Τουρκίας και του "Σουλτάνου" της σε εθνικό πολεμικό παροξυσμό και θεωρήσουμε λογικές εικόνες όπως του μικρού παιδιού που έφερε όπλο στην παρέλαση...

Όπως έχουμε μάθει να ζούμε και να προετοιμαζόμαστε για τους σεισμούς, με την ίδια ψυχραιμία πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα από την τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Όχι, όμως, και να είμαστε πρόθυμοι να παρασυρόμαστε από τις εκάστοτε προβοκάτσιες που μπαίνουν στο δρόμο μας την ώρα που προσπαθούμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας...

Ο Ρ. Τ. Ερντογάν είναι ένας κλασικός δημαγωγός, ο οποίος προσαρμόζει τη ρητορική του σε αυτά που θέλει να ακούει ο λαός του. Κι επειδή οι Τούρκοι είναι μπαρουτοκαπνισμένοι κι όχι "φλώροι" Σκανδιναβοί διεγείρονται με πολεμικές ατάκες, ιαχές κι απειλές, τις οποίες ο πρόεδρός τους προσφέρει αβέρτα στο πόπολό του...

Δεν τον θεωρώ, όμως, τόσο ανόητο ώστε να προκαλέσει εκ προθέσεως πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα, την ώρα μάλιστα που έχει εισβάλει στη Συρία κι ετοιμάζεται να πράξει το ίδιο στο Ιράκ, ή να ακυρώσει τη συμφωνία με την ΕΕ για το προσφυγικό από την οποία άλλωστε αποκομίζει σημαντικά υλικά οφέλη. Από τον πόλεμο με τη χώρα μας, ακόμα κι αν τον κέρδιζε, θα έβγαινε πολλαπλώς χαμένη και η τουρκική οικονομία, η οποία δεν είναι και σήμερα στα καλύτερά της...

Οπότε όλα καλά κι όλα ωραία και να μην ανησυχούμε; Όχι, γιατί όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των αντάρτικων πόλης τα οποία δεν έχουν δολοφονική πρόθεση, το ατύχημα παραμονεύει και μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα πολύ αρνητικών εξελίξεων. Όταν παίζεις με τη φωτιά διακινδυνεύεις να καείς και να κάψεις και τους άλλους γύρω σου...

Τι θα συνέβαινε, για παράδειγμα, αν βυθιζόταν το σκάφος τού λιμενικού στα Ίμια και είχαμε και νεκρούς; Οι σώφρονες ηγέτες, όπως ήταν ο κι ο Ρ. Τ. Ερντογάν μέχρι ενός σημείου και γι' αυτό δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα στο Αιγαίο ή στην κυπριακή ΑΟΖ, συνυπολογίζουν όλους τους παράγοντες. Η απόλυτη εξουσία, όμως, όπως αυτή που απολαμβάνει στη χώρα του, προκαλεί κι απόλυτη διαφθορά. Και είναι ακριβώς όταν πιστεύεις ότι είσαι άτρωτος, αφού έχεις επιζήσει κι ενός πραξικοπήματος, που γίνεσαι και πιο ευάλωτος, αλλά και πιο επικίνδυνος για όσους συνορεύουν μαζί σου...

Μια χώρα-μπανανία κατ' επιλογή της...

Δεν ξέρω αν πράγματι τα δύο τρίτα τής Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μισθοδοτούνται από το ελληνικό Δημόσιο, όπως θέλει δημοσίευμα. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Κι ένας να είναι ο οποίος αξιοποιεί την θέση του στο κυβερνητικό κόμμα για να καταλάβει θέση δημόσιας διοίκησης την οποία αξίζει κάποιος άλλος με περισσότερα προσόντα ή και τα ίδια με αυτά του παιδιού τού κομματικού σωλήνα, τότε υφίσταται πολιτικό θέμα.

Πολλώ δε μάλλον όταν η νυν υπουργός Ολ. Γεροβασίλη παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων κι αντί σοβαρών απαντήσεων στις καταγγελίες αναφέρει πως ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να διορίσει τους δικούς του στο Δημόσιο. Βεβαίως και το επιθυμεί, άλλωστε κατάργησε τον καλό νόμο Ραγκούση για να μπορέσει να διορίσει δικούς του διευθυντές. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ωστόσο, εξαϋλώνεται από τη στιγμή που κάνει σημαία της το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους"...

Αυτή η κυβέρνηση έχει ψηφίσει τον πολύ καλό νόμο Βερναρδάκη, ο οποίος σε σημαντικό βαθμό καθιερώνει την αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα. Αρνείται, όμως, η ίδια να τον εφαρμόσει μέσα από τις καθυστερήσεις στην υπογραφή υπουργικών αποφάσεων κι εγκυκλίων υλοποίησής του προκειμένου να τοποθετήσει τα δικά της κομματικά στελέχη σε θέσεις ευθύνης και μη.

Με αυτόν τον τρόπο δικαιώνεται για μια ακόμα φορά ο Ροΐδης όταν ζητούσε την καθιέρωση ενός νόμου ο οποίος θα καθιστούσε υποχρεωτική την εφαρμογή των υπολοίπων. Αν διαβάσει κανείς, εξάλλου, το βιβλίο τού Εντμόντ Αμπού για την Ελλάδα του Όθωνα θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά περίπου δύο αιώνες αργότερα σε ένα κράτος που βασίζεται στον κομματισμό, στο νεποτισμό και στον αυτοσχεδιασμό για να τα κουτσοβγάζει πέρα...

Κι επιτέλους πρέπει να σταματήσει η χρησιμοποίηση του επιχειρήματος πως ο εκάστοτε υπουργός πρέπει να έχει στη δούλεψή του συγγενείς και φίλους γιατί αυτούς εμπιστεύεται. Αν δεν είμαστε ακόμα ώριμοι για να αποδεχθούμε την τοποθέτηση μόνιμων γενικών γραμματέων υπουργείων ή και της κυβέρνησης, όπως συμβαίνει σε πιο προηγμένες δημοκρατίες από τη δική μας, τουλάχιστον ας αντιληφθούμε ότι η δημόσια διοίκηση και συνεπακόλουθα το εθνικό συμφέρον υπηρετούνται καλύτερα από τους άξιους κι όχι από τους κολλητούς.

Στο κάτω κάτω και το συμφέρον τού υπουργού εξυπηρετείται καλύτερα από κάποιον σύμβουλο με γνώση τού αντικειμένου σε σύγκριση με κάποιον αδαή. Μόνο που όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα σε αυτήν την κατ' επιλογή της μπανανία, η οποία την επαύριο των εκλογών συζητά το πότε θα γίνουν οι επόμενες και με αυτό υπόψη προγραμματίζει η εκάστοτε κυβέρνηση την άλωση του κράτους...

Τι παράδεισος που θα ήταν η Ελλάδα χωρίς άθεους, κομμούνια, αστράτευτους και διεθνιστές...

Χιμπατζής με μαύρα, τον οποίο κάποιοι συμπολίτες μας εξέλεξαν βουλευτή, βρήκε τη "λύση" για να επιστρέψουν οι Έλληνες αξιωματικοί: να καταρρίψουμε τουρκικό αεροσκάφος κι αν ο πιλότος δεν σκοτωθεί να περάσει ένα ελληνικό "Εξπρές του Μεσονυκτίου"!...

Ο ίδιος, μάλιστα, "στόλισε" το δημόσιο λόγο του με χαρακτηρισμούς όπως "λαμόγια" και "προδότες" για όσους εκτιμούν πως η διπλωματική οδός είναι πάντοτε προτιμότερη από την παράνοια. Στέκομαι σε αυτό το περιστατικό γιατί δεν είναι μεμονωμένο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Για προδότες έχουν αναφερθεί κι άλλοι χιμπαντζήδες, οι οποίοι βλέπουν την επιστροφή τού εθνικισμού στην ελληνική κοινωνία και παλεύουν να καβαλήσουν το κύμα προκειμένου να ξεπλύνουν αυτό που πάντα ήταν, όχι δηλαδή "απλώς" ένα νεοναζιστικό- ακροδεξιό κόμμα, αλλά μια εγκληματική οργάνωση που παραμένει ακόμα ατιμώρητη...

Αν ο μισαλλόδοξος λόγος άρχιζε και τελείωνε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής ή έστω σε ορισμένους τραγοπαπάδες, το πρόβλημα θα ήταν ναι μεν υπαρκτό αλλά περιορισμένο. Το ζήτημα είναι πως διαπερνά αξιοσημείωτο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας, και μάλιστα ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης από το κέντρο και προς τα δεξιά, πως οι άθεοι, οι κομμουνιστές, οι αστράτευτοι και οι διεθνιστές αποτελούν ενσαρκώσεις τού σατανά με τις οποίες θέλει να καταστρέψει την Ελλαδάρα. Η συνωμοσία, δηλαδή, σύμφωνα με όλους αυτούς ξεπερνά το εβραϊκό λόμπι, τον Τ. Σόρος, τους τουρκαλάδες ή τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς κι αγγίζει το υπερπέραν, όπου ο καλός θεός των Ελλήνων πασχίζει να εμποδίσει τον Βελζεβούλ να διαλύσει τον εκλεκτό του λαό...

Για να είμαι δίκαιος, το ίδιο μίσος εκπορεύεται από την άλλη πλευρά από ορισμένους αριστεριστές απέναντι σε οτιδήποτε σχετίζεται με την πατρίδα. Το "καλός χρυσαυγίτης είναι ο νεκρός χρυσαυγίτης", εξάλλου, εμπεριέχει τον ίδιο φασισμό με το "καλός Πακιστανός ο νεκρός Πακιστανός" από τη στιγμή που για κάποιον αξίζει η θανατική ποινή σε συνάνθρωπό του, όσο φρικώδη κι αν είναι τα εγκλήματά του...

Αλίμονο, όμως, αν ο πολιτικός βίος και συνεπακόλουθα η ελληνική κοινωνία πορευτούν με το ζύγι τής μισαλλοδοξίας κι ορθός λόγος να θεωρείται αυτός που περιέχει λιγότερα "γραμμάρια" ρατσισμού από τον άλλο κι όχι αυτός που ταυτίζεται με την οικουμενική υποτίθεται αξία ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κανείς δεν είναι ανώτερος του άλλου. Κι αυτό δεν πρόκειται να επιλυθεί ακόμα κι αν οι χρυσαυγίτες περάσουν το υπόλοιπο της μίζερης ζωής τους σε ένα μπουντρούμι ούτε αν μετατρέψουμε σε κακούργημα το ρατσιστικό λόγο. Παιδεία, παιδεία, παιδεία χρειάζεται στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία, οπουδήποτε αλλού συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι μαζί και θέλουν να τιμούν τον όρο "κοινωνία"...

Ο Αγαμέμνων Τσίπρας δεν δικαιούται να κλαίει για την Ιφιγένεια Φίλη...

Ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων θα έπρεπε να ξέραμε καλύτερα ότι οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι δυνατό πλέον να θεραπεύονται με ασπιρίνες, αλλά με χειρουργικές επεμβάσεις ακριβείας, ακόμα και με αυστηρά μέτρα. Το ποδόσφαιρο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση βγαλμένη από την επικαιρότητα. Άλλη μία είναι ο περιλάλητος διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας τον οποίο υποτίθεται πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είχε ως προτεραιότητα στην ατζέντα της.

Έφτασε, όμως, στο σημείο ο Αλ. Τσίπρας να αποπέμψει στην ουσία τον Νίκο Φίλη από το υπουργείο Παιδείας γιατί ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απαίτησε, σαν άλλη Σαλώμη, το κεφάλι του. Και τώρα διαμαρτύρεται η κυβέρνηση γιατί το ΣτΕ χαρακτήρισε αντισυνταγματικές τις αλλαγές στα βιβλία των θρησκευτικών στις οποίες είχε προχωρήσει ο Νίκος Φίλης. Μόνο ο γράφων διαπιστώνει την εκ του Μαξίμου ορμώμενη υποκρισία για το κλάμα που ρίχνει ο "Αγαμέμνονας" για την "Ιφιγένεια";...

Ενδεχομένως να υπάρχουν κάποιες ακρότητες στα νέα βιβλία των θρησκευτικών- το να μαθαίνουν, για παράδειγμα, τα παιδιά να προσεύχονται σε όλες τις θρησκείες δεν είναι άραγε κι αυτό γραφικότητα ή ακόμα και προσηλυτισμός;- ωστόσο κινούνται πάνω στη συνταγματική επιταγή τής ανεξιθρησκείας. Σέβονται, μάλιστα, και το ότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη είναι η επικρατούσα στη χώρα μας και συνεχίζεται να δίνεται προτεραιότητα στη διδασκαλία της...

Υποτίθεται, εξάλλου, πως και η επίσημη εκκλησία είχε συνηγορήσει- άλλο κυβερνητικό "αυτογκόλ" να ζητείται για τα πάντα η έγκριση της Ιεράς Συνόδου-, μόνο που οι παραθρησκευτικές οργανώσεις αποτελούν κράτος εν κράτει, όπως φαίνεται κι από την απόφαση του υπερσυντηρητικού ΣτΕ. Ο Ιερώνυμος ίσως και να έχει αναρωτηθεί ιδιαιτέρως "ποιος, επιτέλους, κυβερνά την εκκλησία της Ελλάδος" όταν παρατηρεί τη διαπλοκή παραθρησκευτικών οργανώσεων και δικαιοσύνης...

Το Σύνταγμα επιτάσσει, δεν προτρέπει απλώς, την ανεξιθρησκεία κι αυτό ανάμεσα σε άλλα σημαίνει ότι το μάθημα των θρησκευτικών δεν μπορεί να έχει ομολογιακό/ κατηχητικό χαρακτήρα. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση οφείλει αυθωρεί και παραχρήμα να λάβει γενικότερες πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας...

Έχουμε αργήσει δεκαετίες, για να μην γράψω αιώνες, για να συζητάμε ακόμα για το αν το τάιμινγκ είναι το σωστό. Όποτε κι αν γίνει οι τραγοπαπάδες θα ξεσηκωθούν, αυτό είναι βέβαιο. Όπως είναι, επίσης, βέβαιο ότι καμία μεταρρύθμιση δεν προχώρησε όταν προτάχθηκε το πολιτικό κόστος. Αλίμονο, ακόμα κι ο ολίγιστος Σημίτης συγκρούστηκε για το θέμα των ταυτοτήτων και δεν μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα η Αριστερά που αυτοαποκαλείται ριζοσπαστική;...





  

Καημένε Σαρκοζί, στην Ελλάδα δεν θα είχαν άρει ούτε την ασυλία σου...

Όταν βρισκόμουν στο Κάρντιφ για μεταπτυχιακές σπουδές και είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίζω το σώμα των βρετανικών εφημερίδων σε καθημερινή βάση, απορούσα τρόπον τινά για το ότι στην ύλη τους περιλάμβαναν ελάχιστες έως καθόλου αναφορές σε πολιτικά σκάνδαλα και γενικότερα σε θέματα διαφθοράς, σε μεγάλη αντίθεση προφανώς με την Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει πως στην Εσπερία είναι όλοι έντιμοι και συνετοί με το δημόσιο χρήμα, ωστόσο κανένας Βρετανός πολιτικός δεν θα μπορούσε να εκστομίσει, όπως ο Ανδρ. Παπανδρέου παλιότερα, "είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατ." και να τη βγάλει καθαρή...

Στη Γηραιά Αλβιόνα έχουν καταστραφεί πολιτικές καριέρες γιατί βουλευτές είχαν χρησιμοποιήσει δημόσιο χρήμα για να φτιάξουν σπιτάκια για τα σκυλιά τους. Στην Ελλάδα, πάλι, ακόμα κι αν έχεις πάρει ένα εκατομμύριο μάρκα για το κόμμα σου κάτω από το τραπέζι, όπως έχει ομολογήσει ο Θ. Τσουκάτος για τη Siemens, δεν τρέχει και τίποτα βρε αδερφέ...

Για όλα αυτά είναι φυσιολογικό να συγκλονιζόμαστε στην Ψωροκώσταινα για το ότι στη Γαλλία ένας πρώην πρόεδρος κρατήθηκε για παράνομη χρηματοδότηση της εκστρατείας του. Σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα δεν θα είχε αρθεί ούτε η ασυλία τού Ν. Σαρκοζί, τον οποίο τόσο θαυμάζει η νεοφιλελεύθερη όσο κι ακροδεξιά ΝΔ...

Η διακύβευση, πάντως, και για τη χώρα μας, η οποία παράγει περισσότερα σκάνδαλα από οποιοδήποτε αγαθό, δεν είναι η επικοινωνιακή αξιοποίηση μιας δικαστικής διαδικασίας, αλλά η συνταγματική κατοχύρωση πως οι υπουργοί και οι βουλευτές θα διώκονται και θα αθωώνονται ή θα καταδικάζονται όπως ο κάθε Έλληνας πολίτης. Έχουν εκλείψει πλέον και οι πιο ακραίοι λόγοι πολιτικής ανωμαλίας για τους οποίους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η εξαίρεσή τους- για να είμαι δίκαιος, το ίδιο ισχύει και για το πανεπιστημιακό άσυλο...

Πάντοτε λίγοι ή πολλοί πολιτικοί θα βάζουν το χέρι στο μέλι κι αυτό όχι γιατί με την πολιτική ασχολούνται τα πιο λαμόγια ανάμεσά μας, αλλά γιατί εκείνοι έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην εξουσία και στο χρήμα που αυτή διαχειρίζεται. Συνεπώς το πολιτικό σύστημα οφείλει από την πλευρά του, πέρα από την αυτοκάθαρση, να προχωρήσει και στην επιβολή κανόνων- συνταγματικών κι όχι μόνο- οι οποίοι θα είναι δρακόντειοι- στο πλαίσιο που πρέπει να επιβληθούν και στο ποδόσφαιρο- και να διασφαλίζεται η εφαρμογή τους από ανεξάρτητες Αρχές και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Το δέντρο πάντοτε θα κουβαλά και σάπιους καρπούς. Το ζητούμενο είναι να κόβονται πριν μολύνουν όλο το δάσος...

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν, αλλά πόσα τσέπωσαν...

Μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία ότι δωροδοκήθηκαν από τη Novartis οι εμπλεκόμενοι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί. Πόρρω όμως απέχουν από το να παραδοθούν καθαροί στην κοινωνία, αφού όσα έρχονται στη δημοσιότητα δημιουργούν τη σχετική βεβαιότητα ότι ορισμένοι έστω εξ αυτών- προεξαρχόντων του Αντ. Σαμαρά, του Αδ,. Γεωργιάδη και του Δ. Αβραμόπουλου- λειτουργούσαν ως εκτελεστικά όργανα της φαρμακευτικής εταιρείας. Ο Κ. Φρουζής έδινε εντολές και οι πολιτικοί τις υλοποιούσαν σχεδόν λέξη προς λέξη. Το ερώτημα, επομένως, που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί το έκαναν...

Στην καλύτερη εκδοχή για τα ίδια τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, το έπραξαν γιατί πίστευαν ειλικρινώς ότι τα συμφέροντα της Novartis και μόνο της Novartis- καμίας άλλης φαρμακευτικής εταιρείας δηλαδή- ταυτίζονταν με τα αντίστοιχα του δημόσιου συστήματος υγείας και των πολιτών. Πίστευαν, επίσης, ότι ο Κ. Φρουζής είναι κάτι ανάμεσα σε γκουρού και σε θεό κι οποιαδήποτε πρότασή του δεν θα μπορούσε παρά να είναι ωφέλιμη για το δημόσιο ταμείο και το κοινωνικό σύνολο. Ενδεχομένως, εξάλλου, να συμπεριφέρθηκαν σαν την πόντια πουτάνα, η οποία απόρησε όταν πληροφορήθηκε πως συνάδελφοί της πληρώνονταν για τις υπηρεσίες που παρείχαν στους πελάτες τους κι εκείνη τις πρόσφερε δωρεάν...

Υπάρχει, ωστόσο, και η χειρότερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί δεν ενέργησαν ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες τής Novartis γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον, αλλά γνωρίζοντας ότι εξυπηρετείτο αποκλειστικώς το συμφέρον τής φαρμακευτικής εταιρείας. Κι αυτό δεν γινόταν για την ψυχή τής μάνας τους, αλλά έναντι "δώρων" για τους ίδιους ή (και) για τα κόμματά τους...

Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο έχουμε ξεπεράσει πλέον το ερώτημα κατά πόσο κάποιοι δωροδοκήθηκαν, αλλά βρισκόμαστε στο "πόσα" και "τι είδους δώρα εισέπραξαν". Φαντάζομαι πως θεωρείτε κι εσείς αυτονόητο ότι αν κάποιος που διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα υφαρπάζοντας την εμπιστοσύνη τού ελληνικού λαού "τσέπωσε" ένα ευρώ δεν παύει να είναι ένοχος του ίδιου αδικήματος με κάποιον που πιθανόν να κέρδισε παρανόμως εκατομμύρια. Αλλάζει, απλώς, η διαβάθμισή του. Κατά τα άλλα, το έγκλημα είναι τεράστιο και συνυπεύθυνοι σε αυτό όσοι επιχείρησαν να το ξεπλύνουν... 
 

Γιατί θα ήταν χειρότερο να καταδικαζόταν ο Αμβρόσιος...

"Έχουμε όση θρησκεία μας χρειάζεται για να μισήσουμε, αλλά όχι όση χρειάζεται για να αγαπήσουμε", είχε γράψει κάποτε ο Τζόναθαν Σουίφτ, χωρίς βεβαίως να γνωρίζει την περίπτωση Αμβρόσιου. Έτσι κι αλλιώς στο διάβα των αιώνων υπήρξαν πολλοί Αμβρόσιοι διαφόρων θρησκειών, δογμάτων και λοιπών δοξασιών...

Ούτε, φυσικά, συμφωνώ έστω και στο ελάχιστο με τις θέσεις τού μητροπολίτη Καλαβρύτων, οι οποίες είναι ευφημισμός αν ισχυριστώ πως παραπέμπουν σε ρητορική μίσους, η οποία με βάση τους νόμους τού εθνικού και διεθνούς δικαίου είναι ποινικώς κολάσιμη. Αυτός ο τύπος, που θέλει να πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι απευθείας μεταφραστής τής θείας βούλησης, θα ήταν από τους πρώτους που θα λιθοβολούσαν τον Ιησού. Δεν γνωρίζω, εξάλλου, πουθενά στις Γραφές να γίνεται λόγος για το δήθεν αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, του κομμουνισμού ή του να είσαι πρόσφυγας ή μετανάστης...

Με βάση το γράμμα και το πνεύμα τού νόμου, επομένως, ο Αμβρόσιος έπρεπε να είχε καταδικαστεί από το δικαστήριο που τον αθώωσε. Αλίμονο αν περιμένουμε κάποιον παράφρονα μισαλλόδοξο να σκοτώσει έναν ομοφυλόφιλο παρακινούμενος από τον χρυσαυγίτη ιεράρχη προκειμένου να γίνει παραδεκτό ότι ο λόγος τού τελευταίου παρακινεί σε ρατσιστικές ενέργειες...

Από την άλλη, ωστόσο, η μισαλλοδοξία κι ο ρατσισμός δεν θα εξαλείφονταν ακόμα κι αν ο Αμβρόσιος καταδικαζόταν σε ισόβια. Αντιθέτως, φοβάμαι πως σε αυτήν την ταλιμπανική ως προς τις αντιλήψεις της χώρα ο μητροπολίτης θα μετατρεπόταν σε λαϊκό ήρωα και τότε οι κοινωνικές συνέπειες θα ήταν πολύ χειρότερες...

Αν όχι η αγάπη, τουλάχιστον η ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό αποτελούν πρωτίστως ζήτημα παιδείας κι εκπαίδευσης. Αν γινόταν προσωπικό βίωμα πως ο ομοφυλόφιλος, ο κομμουνιστής ή ο πρόσφυγας δεν είναι εκτρώματα που θέλουν να μολύνουν το γενικό πληθυσμό, όσος οχετός κι αν έβγαινε από το στόμα τού Αμβρόσιου θα πήγαινε κατευθείαν στα σκουπίδια, στο φυσικό του περιβάλλον δηλαδή. Με το να ποινικοποιείς το λόγο, έστω και το ρατσιστικό, δίνεις μια εύκολη απάντηση σε ένα σύνθετο πρόβλημα. Και γι' αυτό και μη αποτελεσματική...

Σκεφτείτε τον Χόκινγκ πριν ξαναπιάσετε τον αμανέ...

Περισσεύει η κλάψα γύρω μου και γύρω σας για όσα στραβά μάς συμβαίνουν. Αρκετές φορές, είναι αλήθεια, μας ξεπερνούν, δεν είναι στο χέρι μας να τα ορίζουμε κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαχειριζόμαστε με όσο γίνεται μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, σύνεση και κουράγιο. Δεν είναι, ωστόσο, όλα όσα μας κατατρέχουν συνέπεια φυσικής καταστροφής ή εξωγενών παραγόντων που αδυνατούμε με βάση τη λογική να ελέγχουμε. Πολλές φορές απολαμβάνουμε να υιοθετούμε το ρόλο τού θύματος, ο οποίος μας απαλλάσσει δήθεν από την ευθύνη να παλεύουμε για τη ζωή μας κι όσα θεωρούμε πως δικαιούμαστε από αυτή...

Δεν διαθέτω ούτε τις γνώσεις ούτε το ανάλογο ενδιαφέρον για τις θετικές επιστήμες ώστε να κρίνω αν ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν σπουδαίος αστροφυσικός. Έπραξε, ωστόσο, στο ακέραιο το καθήκον του ως πνευματικός άνθρωπος και δεν επέτρεψε στον εαυτό του τη σιωπή για όλα τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου...

Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, έκρουσε πολλάκις τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον τής Γης στην περίπτωση που δεν αναστρέψουμε την καταστροφή της στο όνομα της τεχνολογικής εξέλιξης και της αύξησης των υλικών αγαθών που πιστεύουμε ότι μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι αυτός ο άνθρωπος δεν άφησε τη σπάνια ασθένειά του να τον εμποδίσει από το να γίνει αυτός που έγινε. Αυτός ο άνθρωπος δεν αναζητούσε δικαιολογίες για να μην πράττει, έπραττε ακόμα κι αν η κοινή λογική έλεγε πως δεν το μπορούσε...

Ξέρω και ξέρετε πολλούς που δεν τους αρέσει η ζωή τους και γι' αυτό είναι ικανοί να κλαίγονται από τη στιγμή που θα ξυπνήσουν μέχρι την ώρα που θα ξαναπέσουν για ύπνο, δίχως στο ενδιάμεσο να έχουν πράξει και τίποτα σπουδαίο για να τη βελτιώσουν. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι Στίβεν Χόκινγκ ούτε εξαρτάται αποκλειστικώς από εμάς το να αλλάξουμε, για παράδειγμα, εργασία, σπίτι ή χώρα.

Υπάρχουν, ωστόσο, εκεί έξω πολύ περισσότερες εναλλακτικές από το να σταυρώνουμε τα χέρια μας, να προσευχόμαστε στον θεό ή στο ΛΟΤΤΟ, να κακοδαιμονίζουμε όσους μας στερούν την ευτυχία και να αυτοαθωωνόμαστε για τις δικές μας παραλείψεις. Σκεφτείτε το, επομένως, καλύτερα πριν ξαναπιάσετε τον αμανέ...



  

Ο Πούτιν δικτάτορας; Μάλλον δημοκράτορας...

Ο Βλ. Πούτιν είναι αυταρχικός και διοικεί μια απέραντη χώρα με όρους που παραπέμπουν ευθέως στη μαφία. Έχει κατηγορηθεί, άλλωστε, και με στοιχεία ως ηθικός αυτουργός ακόμα και δολοφονιών πολιτικών κι επιχειρηματικών αντιπάλων του, καθώς και δημοσιογράφων...

Η δηλητηρίαση του πρώην Ρώσου πράκτορα και της κόρης του στη Μεγάλη Βρετανία είναι, "απλώς" το τελευταίο κρούσμα. Δεν είναι, ωστόσο, δικτάτορας κάποιος που εκλέγεται πρόεδρος της χώρας του εδώ και δύο δεκαετίες, μολονότι οι εκλογές στη Ρωσία δεν είναι οι πλέον αδιάβλητες ούτε οι κανόνες τού παιχνιδιού ίδιοι για όλους. Ο σύγχρονος τσάρος, εξάλλου, φρόντισε να απαγορεύσει τη συμμετοχή στις κάλπες τής Κυριακής του σοβαρότερου αντιπάλου του...

Αν έπρεπε να επιλέξω έναν όρο για να χαρακτηρίσω τον Βλ. Πούτιν, αυτός θα ήταν του δημοκράτορα. Δεν είναι, επίσης, ο μόνος ηγέτης στον κόσμο που έχει χρησιμοποιήσει την εξουσία του για να δημιουργήσει γύρω του ένα απρόσβλητο σύστημα εξουσίας.

Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως αποτελούν εξαιρέσεις όσοι δεν το έχουν κάνει και συμπεριλαμβάνω στον κανόνα και τους κατά καιρούς Έλληνες πρωθυπουργούς, όπως και τον σημερινό. Από την άλλη, όμως, το λούμπεν προλεταριάτο είναι πολλές φορές πρόθυμο να παραδώσει οικειοθελώς τα σκήπτρα τής κυριαρχίας του σε όποιον του φέρνει οικονομική ευημερία και του τονώνει το εθνικό αίσθημα, έστω κι αν όλα αυτά είναι προσωρινά, έστω κι αν ο "Φωτεινός Ηγέτης" είναι εκμαυλισμένος, έστω κι αν κυβερνά με το μαστίγιο...

Είναι κοινότοπο, αλλά κάθε κοινοτοπία βασίζεται σε ψήγματα ή ογκόλιθους ιστορικής αλήθειας: κάθε λαός έχει τον κυβερνήτη που του αξίζει. Αν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας αρέσκεται στο ψέμα- λες και οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες σε αυτήν τη χώρα αποτελούν φάρους ειλικρίνειας, αξιοπιστίας και συνέπειας έργων και πράξεων στο διάβα τού χρόνου- μήπως η απάτη και η αυταπάτη δεν αποτελούν μερικά από τα εθνικά μας χόμπι;...

Αν οι Ρώσοι αναζητούν τσάρους- "πατερούληδες" ακόμα και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, μήπως δεν είναι ο Βλ. Πούτιν ο καταλληλότερος γι' αυτούς; Αν οι Αμερικανοί έχουν για πρόεδρο έναν επικίνδυνο εθνικιστή και μισαλλόδοξο σαλτιμπάγκο, μήπως και στην αυτοαποκαλούμενη "μεγαλύτερη δημοκρατία τού κόσμου" δεν έχουν πάρει για το Λευκό Οίκο αυτό που ζητούσαν;...

Μια χώρα που αναστενάζει με ριάλιτι κι εξεγείρεται με μπάλα κι εθνικισμό...

Τα απανωτά τραγικά γεγονότα στην Τούμπα έχουν οδηγήσει τον Αλ. Τσίπρα σε βαθιά αμηχανία, η οποία είναι έκδηλη και δικαιολογημένη. Τα τρία και κάτι, άλλωστε, χρόνια τής πρωθυπουργίας του δεν νομίζω πως έχει φωτογραφηθεί περισσότερο σε σύγκριση με άλλον επιχειρηματία από όσο με τον Ιβ. Σαββίδη...

Αν μη τι άλλο ο πρωθυπουργός δεν είναι αχάριστος, αφού ο κολλητός τού Βλ. Πούτιν έχει βοηθήσει παντοιοτρόπως την κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της. Μέχρι και συνέντευξη είχε δώσει στην οποία εκθείαζε τον Αλ. Τσίπρα και κατηγορούσε τον Κ. Μητσοτάκη. Πώς, επομένως, να λάβει δραστικότερα μέτρα από τη διακοπή τού πρωταθλήματος μια κυβέρνηση η οποία δεν πολιτεύεται στη βάση τής διάλυσης της διαπλοκής, αλλά της αντικατάστασης αυτής που δεν ελέγχει με μια ολόδική της;...

Σε μια χώρα όπου σπανίως αποδεχόμαστε τα λάθη μας, πολλώ δε μάλλον δημοσίως, είναι ενθαρρυντική η συγγνώμη Σαββίδη. Αλίμονο, όμως, αν με ένα "mea culpa" τα θεωρούσαμε όλα περασμένα ξεχασμένα και δεν αποδιδόταν δικαιοσύνη στις πραγματικές της διαστάσεις. Κι αλίμονο αν κι αυτή η κυβέρνηση εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα διατηρηθεί στην εξουσία χάρη στον έλεγχο των ΜΜΕ...

Τόσο το κραυγαλέο παράδειγμα του δημοψηφίσματος του 2015 όσο και οι πιο πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης αποδεικνύουν τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τους πολίτες από την αποδοχή όσων διαβάζουν, βλέπουν ή ακούνε κι έχει να κάνει με ειδήσεις. Ακόμα, επομένως, κι αν καταφέρουν στο Μαξίμου να τοποθετήσουν παπαγαλάκια τους σε όλα τα μίντια, ο κόπος τους θα πάει χαμένος αν δεν αλλάξει άμεσα η οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα, η οποία είναι απογοητευτική...

Η προοπτική τής εξόδου από τα μνημόνια γεννά ομολογουμένως αισιοδοξία, την ίδια αισιοδοξία που δεν υπήρχε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Αυτή, ωστόσο, από μόνη της δεν είναι αρκετή από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία καλείται να θρέψει πληγές που όμοιές της δεν ανοίχτηκαν πουθενά αλλού στη μεταπολεμική Ευρώπη. Περιμένω να δω το ελληνικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα, όπως αυτό θα κατατεθεί μετά από το Πάσχα, μόνο που θα περίμενα από όλους τους θεσμικούς παράγοντες και τον ελληνικό λαό μεγαλύτερη ωριμότητα, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική περίοδο και ύστερα από τόσα παθήματα...

Αν κάτι θα έπρεπε να μας απασχολεί από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν είναι ούτε το Μακεδονικό ούτε ο Ιβ. Σαββίδης ούτε το κλείσιμο του MEGA ή το "Master Chef" και το "Power of Love", αλλά το οικονομικό μοντέλο το οποίο θα μας εξασφαλίσει ότι η επόμενη κρίση, η οποία είναι αναπόφευκτη στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν θα μας βρει τουλάχιστον ξεβράκωτους. Φοβάμαι, όμως, πως ζητάω πολλά από μια χώρα που αναστενάζει με ριάλιτι κι εξεγείρεται με μπάλα κι εθνικισμό...

Πλέον είμαστε στο "πονάει χέρι, κόβει χέρι"...

Συζητάνε και ξανασυζητάνε στην κυβέρνηση και στους αρμόδιους θεσμούς για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου κι αναρωτιέμαι αν χρειαζόμαστε νέο νόμο προκειμένου, για παράδειγμα, να μην μπορεί να εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο ο οποιοσδήποτε με πιστόλι. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν απαιτείται ισχυρότερη νομοθετική επιβολή, αλλά αυτό που λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε οι νόμοι ούτε οι κανονισμοί, αλλά η εφαρμογή τους. Φαντάζομαι, επίσης, πως δεν προβλέπεται σε καμιά αθλητική νομοθεσία η ανακοίνωση απόφασης ξημερώματα Κυριακής προκειμένου να περιοριστεί το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση από τη λούμπεν εξέγερση των αγριεμένων παοκτζήδων που θέλουν πρωτάθλημα μετά από 33 χρόνια κι ας έρθει όπως έρθει...

Από εκεί και πέρα, οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από ώριμες για να αποδεχθούμε τον... θατσερισμό όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Σε διαφορετική περίπτωση οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε τραγωδία παρόμοια με εκείνη του Χέιζελ το 1985...

Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι κατά πόσο η πολιτική ηγεσία- και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση- διαθέτει τη βούληση να τα βάλει με τους κατά καιρούς προστάτες και χορηγούς της. Θα τολμήσει, για παράδειγμα, το Μαξίμου να αντιπαρατεθεί με τον Ιβ. Σαββίδη, τον οποίο χρησιμοποίησε ως "λαγό" στις τηλεοπτικές άδειες κι ως Δούρειο Ίππο για τον έλεγχο παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης; Έχει το θάρρος ο Κ. Μητσοτάκης να θίξει τον οικογενειακό του φίλο Β. Μαρινάκη ή τον κολλητό τού Αντ. Σαμαρά, τον Δ. Μελισσανίδη;...

Κακώς εξεμάνη ο Αλ. Τσίπρας μετά κι από τα τελευταία γεγονότα στην Τούμπα, αφού όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα τα τελευταία τρία χρόνια για να καθαρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και με την υιοθέτηση Σαββίδη έχει συμπράξει στην κατάντια του. Κι αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνο τη μπάλα, αφού η περιλάλητη μάχη κατά τής διαπλοκής έχει περιοριστεί στην εξαφάνιση μόνο των αντίπαλων προς την κυβέρνηση μιντιαρχών, τραπεζιτών κι επιχειρηματιών και την υπόθαλψη των φίλων, μαζί με τη δημιουργία καινούριων ολιγαρχών και δορυφόρων τους...

Σε αυτό το πλαίσιο δεν αρκεί η διακοπή τού πρωταθλήματος, αλλά απαιτείται η απόσυρση των ελληνικών ομάδων από τα κύπελλα Ευρώπης, όπου έτσι κι αλλιώς δεν θαμπώνουν με την παρουσία τους. Εν προκειμένω τουλάχιστον έχουμε φτάσει στο "πονάει χέρι, κόβει χέρι"...

 

Ο Κυριάκος δεν θα διέγραφε ούτε τον Χίτλερ, οι φίλοι τού Αδωνι και δικοί του φίλοι...

Δεν είναι παράλογο σε ένα κόμμα εξουσίας να ακούγονται κατά διαστήματα κι ακραίες φωνές, όπως δεν είναι επίσης παράλογο να βρίσκονται και διεφθαρμένα, σάπια μήλα. Το πολιτικό ζητούμενο, ωστόσο, είναι τι πράττει η ηγεσία του όταν συναντά τέτοια φαινόμενα; Ακολουθεί τη μαοϊκή προτροπή "αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν" ακόμα κι αν είναι τσουκνίδες ή επιλέγει τη σκληρή γραμμή τής διαγραφής τους;...

Ακόμα και η πρώτη επιλογή θα ήταν αποδεκτή- δημοκρατία έχουμε στο κάτω κάτω- αν όμως ίσχυε έναντι όλων. Γιατί δεν είναι δυνατό να διαγράφεις στελέχη σου, όπως ο Κ. Μητσοτάκης την Κ. Παπακώστα και τον Β. Αντώναρο, γιατί μίλησαν δημοσίως για ακροδεξιά απόκλιση της ΝΔ, αλλά να αφήνεις ακόμα στο κόμμα σου βουλευτές που δεν θέλουν να τους ψηφίζουν τσιγγάνοι και θεωρούν κάποιον ανάπηρο ανίκανο να διοικήσει νοσοκομείο...

Πόσο, αλήθεια, απέχει η ρητορική γεωργιάδηδων, βορίδηδων, δαβάκηδων και φωτήλων από την αντίστοιχη των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, της νεοναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης "Combat 18" ή ακόμα και του κοινού ειδώλου τους, του Αδ. Χίτλερ; Κι αν οι ακροδεξιοί βουλευτές τής ΝΔ δεν δολοφονούν ή δεν βάζουν βόμβες, πόσο τιμά το ελληνικό Κοινοβούλιο να έχει ως μέλη του ανθρώπους που συμμερίζονται τις ίδιες ιδεοληψίες με δολοφόνους τού κοινού ποινικού δικαίου και τρομοκράτες;...

Ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης- αν είναι πράγματι αυτός που φαίνεται στα χαρτιά- δεν έκανε ούτε καν δήλωση καταδίκης για τις μισαλλόδοξες και ρατσιστικές δηλώσεις βουλευτών του, την ίδια ώρα που δεν επιτρέπει να ακούγεται ούτε κιχ σε βάρος τού ακροδεξιού αντιπροέδρου του. Κι αναρωτιέμαι ευλόγως ποιος θα κυβερνά στο απευκταίο ενδεχόμενο να επανέλθει στα πράγματα το παλιό κομματικό κατεστημένο, ο Κυριάκος ή ο Άδωνις;...

Ακόμα κι ο φιλελευθερισμός τού Κ. Μητσοτάκη είναι σχετικός. Στην οικονομία ταυτίζεται με τον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό, ενώ στο κοινωνικό πεδίο μοιάζει περισσότερο με συντηρητισμό τού 19ου αιώνα. Επομένως, τι είδους μεταρρυθμίσεις θα προωθήσει από τη στιγμή που ακόμα και για τη δημόσια διοίκηση εκτιμώ πολύ δύσκολο να απολύσει τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους- αν, πάλι, υποθέσουμε πως αυτό είναι μεταρρύθμιση- απλούστατα γιατί έχουν διοριστεί από τον ίδιο και τη φαμίλια του; Κι αν δεν μπορεί σήμερα που είναι στην αντιπολίτευση και με τις δημοσκοπήσεις υπέρ του να τιθασεύσει έστω τις ακραίες φωνές στο κόμμα του, πώς θα το καταφέρει όταν θα έχει να αντιμετωπίσει και τη φθορά τής εξουσίας;...

ΜΠΑΟΚ και δεν είστε καλά...

Τα δύο γεγονότα απέχουν μεταξύ τους περίπου δύο μήνες, αλλά και τα δύο συνέβησαν διόλου τυχαίως στη Θεσσαλονίκη: το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό και οι διαμαρτυρίες των οπαδών τού ΠΑΟΚ για την αφαίρεση βαθμών από το πρωτάθλημα. Φαινομενικώς είναι δύο διαφορετικές περιστάσεις, τις ενώνει ωστόσο η βαθιά πεποίθηση σε σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού στη βόρεια Ελλάδα ότι η περιοχή τους είναι αδικημένη από το "κράτος των Αθηνών" κι όπως κάθε καλή κλάψα, έτσι κι αυτή βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά.

Είναι αλήθεια ότι χτίσαμε ένα κράτος- αν υποθέσουμε πως το χτίσαμε- το οποίο περιστρέφεται γύρω από την πρωτεύουσά του, στην οποία άλλωστε έχει συνωστιστεί ο μισός πληθυσμός τής χώρας. Όπως, όμως, έγραφα και χθες για τις γυναίκες, με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο και οι βορειοελλαδίτες έχουν εθιστεί στη βολική θυματοποίηση, δίχως να κάνουν και πολλά για να βελτιώσουν την θέση τους. Εκτός αν θεωρούμε πρόοδο την προσωπολατρία τού Ιβ. Σαββίδη...

Η τιμωρία τού ΠΑΟΚ είναι απολύτως δίκαιη, θα ήταν ακόμα κι αν ο Όσκαρ Γαρθία είχε δεχθεί στο κεφάλι "μόνο" ένα μπουκάλι. Όπως, εξάλλου, είναι απολύτως δίκαιη και η παρόμοια τιμωρία τού Ολυμπιακού για επεισόδια στο δικό του γήπεδο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περάσει προ πολλού το στάδιο των ημίμετρων, όπως οι αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, κι απαιτεί δρακόντεια μέτρα για να μπορέσουμε να ισχυριζόμαστε πως έχουμε κάποιο υποτυπωδώς έστω σοβαρό πρωτάθλημα...

Αν ο "Δικέφαλος του Βορρά" δεν ήθελε να αποφασιστεί ο πρωταθλητής στα χαρτιά, ας φρόντιζε να απομονώσει τα ταραχοποιά στοιχεία ανάμεσα στους οπαδούς του κι ας μην τους απένειμε ατύπως τα κλειδιά τού σωματείου. Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει για κάθε σύλλογο ο οποίος υποθάλπει το χουλιγκανισμό και ύστερα οιμωγεί για τις συνέπειές του...

Φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα (και) της βόρειας Ελλάδας δεν είναι το ποδόσφαιρο, απλώς είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα γενικότερων παθογενειών. Κι όμως, για τη μπάλα και τα Σκόπια βγαίνουν (και) οι βορειοελλαδίτες στους δρόμους για να καταγγείλουν, μάλιστα, καταστάσεις τις οποίες οι ίδιοι αποδέχονται όταν είναι προς το συμφέρον τους.

Επιτίθενται, για παράδειγμα, και καλά κάνουν στους μαρινάκηδες και στους μελισσανίδηδες του Πειραιά και των Αθηνών, λες κι ο δικός τους πρόεδρος είναι άλλης κοψιάς. Βρίζουν τους Σκοπιανούς πως οικειοποιούνται την ιστορία τους, αλλά δίνουν αβέρτα τον οβολό τους στα καζίνο και στα λοιπά ξενυχτάδικα του βόρειου γείτονά τους. Άκουσα καλά, είπατε κάτι για υποκρισία κι οπορτουνισμό;...

This is a man's world μόνο όταν το αποδέχεσαι...

Και μόνο το ότι υπάρχει παγκόσμια ημέρα για τη γυναίκα θα έπρεπε να μας προβληματίζει, αφού δεν υποδηλώνεται κάποιου είδους γιορτή, αλλά ένα πρόβλημα- αυτό της ανισότητας σε πολλούς τομείς-, το οποίο δεν έχει επιλυθεί. Αντιθέτως, βρισκόμαστε πολλά βήματα πίσω από το να πάψουμε να ισχυριζόμαστε με προσήλωση στην πραγματικότητα πως "this is a man's world"...

Για το ότι, πάντως, η κοινωνία μας παραμένει ανδροκρατούμενη δεν φταίνε αποκλειστικώς οι άνδρες, αλλά μερίδιο ευθύνης έχουν και οι γυναίκες που την αποδέχονται προσλαμβάνοντας "ανδρικά" χαρακτηριστικά για να επιβιώσουν δήθεν σε αυτή. Δεν νικάς το τέρας αν το πιθηκίζεις ούτε κερδίζεις την ισότητα και σε κάποιες περιπτώσεις την ελευθερία χρησιμοποιώντας ως όπλο την πολιτική ορθότητα...

Θα ήμουν στρουθοκάμηλος αν αμφισβητούσα πως οι γυναίκες δέχονται πιέσεις- ερωτικές κι όχι μόνο- στον εργασιακό τους χώρο προκειμένου να ανελίσσονται επαγγελματικώς. Θα ήμουν, όμως, επίσης στρουθοκάμηλος αν ισχυριζόμουν πως δεν υπάρχουν και πολλοί άνδρες οι οποίοι θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση μιας ωραίας γυναίκας ώστε να εκμεταλλεύονται την ομορφιά τους και να "κόβουν δρόμο" με κατεύθυνση την επιτυχία.

Όπως θα ήμουν, επίσης, στρουθοκάμηλος αν δεν έβλεπα την υποκρισία με την οποία, για παράδειγμα, οι γυναίκες τού Χόλιγουντ σήμερα καταγγέλλουν αυτό που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν προκειμένου να κάνουν καριέρα που συνεπάγεται χρήμα και δόξα. Γιατί ο άνδρας εφοριακός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό υποπληρωμένο και λαδώνεται για να αποδώσει, όπως ενδεχομένως να ισχυριστεί στο δικαστήριο, δικαιοσύνη στον εαυτό του να είναι περισσότερο φαύλος από μια γυναίκα που αξιοποιεί με κάθε τρόπο τη γοητεία της- προφανώς δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις βιασμού ή άλλου είδους σεξουαλικής κακοποίησης- για να γίνει σταρ τού σινεμά;...

Οι γυναίκες, όπως και κάθε άλλη αδικημένη ομάδα τού γενικού πληθυσμού, δεν θα αποκτήσουν την θέση που τους αξίζει αν δεν ξεφύγουν από το στάδιο της θυματοποίησης- ανεξαρτήτως αν ευθύνονται οι ίδιες ή όχι γι' αυτήν- και δεν περάσουν σε εκείνο της θετικής δράσης για τα δικαιώματά τους. Προφανώς και πρέπει να απονεμηθεί δικαιοσύνη για όσα έχουν τραβήξει στο παρελθόν, αλλά η λύση δεν θα έρθει από το "όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια"...

Σε αυτό το πλαίσιο, κινήματα όπως το "MeToo" είναι αντιπαραγωγικά, αφού δεν πηγαίνουν τη συζήτηση παραπέρα παρά μηρυκάζουν γνωστές και καταδικαστέες καταστάσεις. Η μαχητική διεκδίκηση της ισότητας είναι ο δρόμος που έχουν επιλέξει- άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι- όλοι όσοι αισθάνονται ή είναι πράγματι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αυτή η επιλογή είναι σήμερα και η πιο φεμινιστική...



  

Η ψυχραιμία δεν είναι συνώνυμο της προδοσίας, αλλά αντίθετο του πολέμου...

Αν υπάρχει κάτι θετικό από τη σύλληψη των δύο αξιωματικών κι από την τουρκική Navtex που περιλαμβάνει και το Καστελόριζο, είναι πως επιτέλους συνειδητοποίησαν όλοι ότι το πρόβλημα λέγεται Τουρκία κι όχι ΠΓΔΜ. Δυστυχώς έπρεπε να το καταλάβουμε με το σκληρό τρόπο, αλλά φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διδασκόμαστε σε αυτήν τη χώρα...

Όπως κι αν έχει, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε αυτήν τη στιγμή είναι να αντεκδικηθούμε τους Τούρκους, συλλαμβάνοντας, για παράδειγμα, στρατιώτες τους όπου τους πετύχουμε να έχουν περάσει έστω και κατά ένα εκατοστό ελληνικό έδαφος. Κι ας έχουμε υπόψη πως ναι μεν ενέχει σκοπιμότητα η ποινική δίωξη των Ελλήνων στρατιωτικών από την τουρκική δικαιοσύνη- συνήθως τέτοιου είδους περιστατικά λύνονταν επί τόπου από τους διοικητές των μονάδων-, αλλά τυπικώς μιλώντας αυτή είναι αρμόδια για να αθωώσει ή για να καταδικάσει. Όπως θα ήταν και η ελληνική δικαιοσύνη στην αντίθετη περίπτωση...

Πριν πάρουμε, εξάλλου, την απόφαση να ρίξουμε τουφεκιά, οφείλουμε να έχουμε υπόψη πως σε σύγκριση με τα Ίμια το 1996 αυτήν τη φορά ο διεθνής παράγοντας δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι διαθέτει την πρόσβαση στην Άγκυρα ώστε να την αποτρέψει από μια ανεπιθύμητη κλιμάκωση. Τόσο η Ευρώπη όσο και οι ΗΠΑ με το ζόρι ανέχονται τον Ρ.Τ. Ερντογάν, αφήστε που κι εκείνοι έχουν ανοιχτά διακρατικά ζητήματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν εγκλεισμούς δημοσιογράφων από το τουρκικό καθεστώς...

Κι αν η Ρωσία είναι αυτή που για ορισμένους θα προστρέξει στη διάσωσή μας, τους υπενθυμίζω ότι τόσο η Λευκωσία το 2013 όσο και η Αθήνα το 2015 την περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες για να τις σώσει από την οικονομική κρίση κι εκείνη δεν έφτασε ποτέ. Γιατί να το κάνει τώρα που το παιχνίδι γίνεται πιο βίαιο;...

Σε αυτές τις περιπτώσεις η ψυχραιμία συνιστά τον πολυτιμότερο σύμβουλο, εκτός αν πιστεύουμε ότι τα εθνικά συμφέροντα προστατεύονται καλύτερα με έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο τη δεδομένη χρονική περίοδο κι αφού προσπαθούμε ακόμα να βγάλουμε το κεφάλι μας στην επιφάνεια ύστερα από οκτώ χρόνια στα σκατά . Εκείνοι, μάλιστα, που τον υποθάλπουν από την ασφάλεια των εκατομμυρίων ευρώ που έχουν φυλαγμένα στο εξωτερικό θα πρόσφεραν μεγαλύτερη εθνική υπηρεσία αν σώπαιναν αντί να απαιτούν να χυθεί το αίμα άλλων κι όχι των ίδιων ή των παιδιών τους...

Γύρισαν την πλάτη στον Τσίπρα το 2015, τους γύρισαν την πλάτη οι λαοί...

Η ιταλική κεντροαριστερά δεν έχει παρά τον εαυτό της να κατηγορεί για τον εκλογικό της καταποντισμό, όπως άλλωστε κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία για πέντε χρόνια κι αποτυγχάνει να πείσει το λαό του ότι είναι το καταλληλότερο για να συνεχίσει να κυβερνά. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και τη συντριβή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, καθώς κι ότι και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ασθμαίνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα- στη Γαλλία, για παράδειγμα, βρίσκεται υπό εξαφάνιση-, αν δεν πεθαίνουν κιόλας, όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει ότι η τακτική τού παρακολουθήματος των νεοφιλελεύθερων- υπερσυντηρητικών κομμάτων δεν τους οδήγησε πουθενά αλλού παρά στην πλήρη απαξίωση...

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε, χάρη στον Αλ. Τσίπρα, τη μεγάλη ευκαιρία όχι μόνο να σώσει την παρτίδα, αλλά και να την κερδίσει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Γιάνη Βαρουφάκη, με όλα τα λάθη τής δικής τους διαπραγμάτευσης, έδωσαν νέα πνοή στο ευρωπαϊκό όραμα και κινητοποίησαν τους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι αισθάνθηκαν πως κάτι μπορεί να άλλαζε στη γερμανική Ευρώπη τής αυστηρής λιτότητας δίχως αύριο. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τής περιόδου, ωστόσο,- συμπεριλαμβανομένων του Μ. Ρέντσι και του Φρ. Ολάντ, έστω κι αν αυτοί ήταν πιο φιλικοί προς τη χώρα μας σε σχέση με άλλους-, επέλεξαν να μην τα βάλουν με το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε και δεν καταδίκασαν μόνο την Ελλάδα σε ένα τρίτο μνημόνιο, αλλά και τους εαυτούς τους στην πολιτική λήθη...

Αν τότε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε σταθεί πραγματικά στο πλευρό τής Ελλάδας, μπορεί και πάλι να έχανε εκλογές. Μόνο που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ήττα και στον εξευτελισμό. Με την πρώτη επανέρχεσαι κάποια στιγμή, με τον δεύτερο πρέπει να φτιάξεις μαγαζί από την αρχή κι αυτό δεν γίνεται σε μια ημέρα...

Χρειάζεται πολλή δουλειά και πρώτα από όλα αναγνώριση των αιτιών τής καθίζησης. Κι επειδή είναι πιο εύκολο να αλλάξεις προσανατολισμό από το να αλλάξεις λαό, καλό είναι και οι εν Ελλάδι σοσιαλδημοκράτες να παραδειγματιστούν από τα σφάλματα των Ευρωπαίων συντρόφων τους και να αποδεχθούν ότι η επιστροφή τους στα πράγματα περνά μέσα από το μεγαλύτερο κόμμα τού ευρύτερου χώρου, το ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι από τον αποκλεισμό του είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά...

Στα πόσα σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θα τα έχουμε φάει ακόμα μαζί;...

Όποιος θέλει να πολιτεύεται με σημαία του το ηθικό πλεονέκτημα δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα πως "κάποιοι παραιτούνται για 23 χιλιάρικα κι άλλοι δεν απολογούνται για 23 δισ.". Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς τη λογική τού συμψηφισμού, του "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" αυτομάτως πέφτεις στο επίπεδο εκείνων που κατά τα άλλα δικαίως καταδικάζεις. Αν ο Αλ. Τσίπρας επιθυμεί να είναι στην πραγματικότητα κι όχι μόνο στη δημόσια ρητορική του κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας, οφείλει να είναι άτεγκτος ακόμα και για τα 23 χιλιάρικα των Αντωνοπούλου- Παπαδημητρίου, έστω κι αν είναι νόμιμα, αφού δεν είναι ηθικά για κάποιους με βίλα στη Σύρο, ή για τους διορισμούς και τις προσλήψεις κολλητών στο ευρύτερο Δημόσιο...

Από εκεί και πέρα, ωστόσο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι προτιμότερο να εστιάζουν σε άλλα ζητήματα κι όχι στη διαπλοκή και στη διαφθορά, όπου τα δύο αυτά κόμματα είναι χωμένα έως το λαιμό. Δεν χρειαζόταν να αποκαλυφθεί ένα ακόμα σκάνδαλο, αυτό των μιζών δεκάδων εκατομμυρίων για το μετρό που κατάληξαν και στα ταμεία τους, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι ένα σημαντικό κομμάτι τής μεταπολίτευσης στιγματίστηκε από την "πολιτική τής βαλίτσας"...

Πόσοι, άλλωστε, από αυτούς που μας κυβέρνησαν μέχρι το 2015 αποχώρησαν φτωχότεροι από το δημόσιο βίο από όσο ήταν όταν μπήκαν σε αυτόν; Αν κάτσουμε να μετρήσουμε, εξάλλου, τα λεφτά κάτω από το τραπέζι που μοιράστηκαν σε αυτήν τη χώρα τα τελευταία 45 χρόνια, θα διαπιστώσουμε χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη- εκτός αν είμαστε ο Θ. Πάγκαλος- ότι δεν φάγαμε μαζί ένα ολόκληρο και πλέον δημόσιο χρέος...

Γι' αυτό και για πολλά άλλα πολιτικοί όπως ο Κ. Σημίτης ναι μεν δικαιούνται ακόμα να διατυπώνουν δημόσιο λόγο και να στέκονται επικριτικά απέναντι στους διαδόχους τους, όμως οφείλουν πρώτα να ζητήσουν μια μεγάλη συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα όσα βρόμικα έγιναν κάτω από τη μύτη τους ή κι εν γνώσει τους τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία. Αντί να παριστάνουν αποκλειστικώς τις Κασσάνδρες και τους τιμητές των σημερινών κυβερνητών, πρέπει να μας εξηγήσουν κάποια στιγμή γιατί πραγματοποιήθηκε ένα πάρτι ρεμούλας όταν οι ίδιοι κρατούσαν τα ηνία και η χώρα υποχρεώθηκε να βυθιστεί στα μνημόνια, στη φτωχοποίηση, στην ανεργία, στον εργασιακό μεσαίωνα και στο "brain drain". Ήθελα να ήξερα, ο αρχιερέας τής διαπλοκής δεν είχε τίποτα σχετικό να γράψει επί τούτου στο περίφημο μπλοκάκι του ώστε να είναι σε θέση σήμερα να εκστομίσει ένα έστω υποκριτικό "mea culpa";

Πολάκης-Γεωργιάδης μισιούνται γιατί είναι τόσο ίδιοι...

Περισσεύει η αντρίλα σε ορισμένους πολιτικούς μας, κυβερνητικούς κι αντιπολιτευτικούς. Οι επιφανέστεροι εκπρόσωποι της σχολής του κομματικού κουτσαβακισμού είναι οι χαμαλόμαγκες Πολάκης- Σαμαράς- Γεωργιάδης, οι οποίοι ταυτίζουν αρκετές φορές στο δημόσιο λόγο τους το ότι φοράνε παντελόνια με αυταπόδειξη του ήθους, της εντιμότητας και των ικανοτήτων τους. Κι όταν βρίσκουν τα σκούρα δεν το βάζουν στα πόδια- γιατί είναι γνήσια αρσενικά γαρ-, αλλά προσάπτουν σε όσους τους επιτίθενται όλες τις αμαρτίες τής πλάσης...

Κάπως έτσι, άλλωστε, (δεν) απάντησε κι ο λαλίστατος κατά τα άλλα αναπληρωτής υπουργός Υγείας για τον "κολλητό" του που τοποθέτησε στο Νοσοκομείο Σαντορίνης με μισθό άνω των 3.000 ευρώ προκειμένου να αξιοποιηθούν οι γνώσεις του ως ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ. Τον ίδιο τύπο, εξάλλου, είχε μέχρι πρότινος σύμβουλο στο γραφείο του, αφού προφανώς το να ξέρεις να αλλάζεις το μπουζί είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να γνωμοδοτείς για τη βελτίωση του δημόσιου συστήματος υγείας...

Ο Π. Πολάκης είναι ο Αδ. Γεωργιάδης του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το ανελέητο κυνήγι εντυπώσεων, πίσω από το οποίο δεν κρύβεται και κάποιο κοσμογονικό έργο. Το ιταμό όσο κι αυτάρεσκο ύφος τού αναπληρωτή υπουργού, το οποίο αποτελεί συνδυασμό κρητικής ψευτολεβεντιάς με χασαποταβέρνα στη Βάρη, θα μπορούσε ενδεχομένως να δικαιολογηθεί μόνο στην περίπτωση που τα δημόσια νοσοκομεία, για παράδειγμα, αποτελούσαν τόπους όπου όχι μόνο θα ήθελες να νοσηλευτείς, αλλά και να ζεις.

Όποιος, όμως, έχει υποχρεωθεί να τα επισκεφτεί, πολλώ δε μάλλον να νοσηλευτεί σε αυτά, μάλλον δεν φεύγει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Φυσικά για την απαξίωσή τους δεν φταίει η σημερινή κυβέρνηση ούτε αμφισβητώ πως γίνονται προσπάθειες για τη βελτίωση της κατάστασης, αλλά θα περίμενα περισσότερη αυτοσυγκράτηση στους αυτοεπαίνους όταν ακόμα βρισκόμαστε στον πάτο...

Πολιτικοί με το πεζοδρομιακό στιλ Πολάκη- Γεωργιάδη είχαν θητεύσει και σε προηγούμενες κοινοβουλευτικές περιόδους. Φοβάμαι, ωστόσο, πως ποτέ άλλοτε αυτό το είδος πολιτικού λόγου δεν ήταν τόσο κυρίαρχο, αφού ποτέ άλλοτε οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν είχαν προσαρμόσει τόσο πολύ τη ρητορική τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα εντερικά ένστικτα που αυτά υποθάλπουν...

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως Πολάκης- Γεωργιάδης τα χρησιμοποιούν κατά κόρον για να περνούν τα θολά μηνύματά τους. Και ούτε είναι τυχαία η δημοφιλία τους, αφού οι πολιτικοί εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν, όσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους άμωμους θεατές ενός πολιτικού παιχνιδιού που παίζεται με τους λαϊκιστικούς κανόνες που εμείς οι ίδιοι γουστάρουμε να παρακολουθούμε...